“ไหวเหรอครับ เดี๋ยวก็เจ็บแผลหรอก..”
“ไหวซี.. ขออุ้มหน่อย วี..”
กานต์รวีส่งร่างเล็กจ้ำม่ำให้ เตชิตรับโมจิมาสวมกอดและหอมแก้มหลายฟอดใหญ่
“ไม่ได้เจอตั้งนาน คิดถึงที่สุดเลย โมจิคิดถึงลุงมั้ย หือ..”
โมจิส่งเสียงและกระโดดเหย็งๆ ดีใจที่ได้เจอ
เตชิตเสียวแปลบที่แผลแต่ความคิดถึงหนูน้อยมีมากกว่า สองมือยกร่างเล็กขึ้นหยอกเย้า
“โอว!!.. ตัวใหญ่ขึ้นตั้งเยอะ หนักขึ้นด้วยนะเนี่ย..”
กานต์รวีเห็นสีหน้าก็รู้ว่าอีกฝ่ายเจ็บแผลรีบขอเจ้าตัวเล็กคืน
“ไม่เอาแล้วครับ!!.. รอให้หายก่อนค่อยอุ้ม ถ้าแผลอักเสบคุณต้องนอนที่นี่ยาวขึ้นอีกนะ ไม่อยากออกจากโรงพยาบาลเร็วๆ เหรอ”
เตชิตรีบส่งโมจิคืนให้ เขาอยากหายเร็วๆ อยากออกจากโรงพยาบาลกลับไปพักฟื้นที่บ้านอยู่กับกานต์รวีและเจ้าตัวเล็ก
ก๊อก!!.. ก๊อก!!... ก๊อก!!...
เชิดศักดิ์เดินนำสมาชิกในครอบครัวเข้ามาเยี่ยมลูกชาย คุณปิ่นดาวพาลูกสาวซึ่งอาการทุเลาขึ้นแล้วนั่งรถเข็นลงมาเยี่ยมพี่ชายด้วย แขนซ้ายและข้อเท้าซ้ายของหญิงสาวเข้าเฝือกไว้
กานต์รวีอุ้มโมจิผละจากเตียง ร่างเล็กจ้ำม่ำในอ้อมแขนทำให้เขายกมือไหว้ไม่ได้จึงน้อมศีรษะอย่างสุภาพให้ทุกคน
“สวัสดีครับ ท่าน.. สวัสดีทุกคนครับ..”
“โอ้!! น่ารักจังเลย ลูกชายใช่มั้ยจ๊ะ..”
“จ้ำม่ำน่ากอดจังเลยนะคะ คุณแม่..”
ปิ่นดาวภรรยาคุณเชิดศักดิ์และจอมขวัญลูกสาว พากันชื่นชมเจ้าตัวเล็กในอ้อมกอดของกานต์รวี คุณเชิดศักดิ์ก็อดมองด้วยความเอ็นดูไม่ได้
“น่ารักอย่างนี้นี่เอง น้าสาวถึงอยากจะเอาไปอยู่ด้วย..”
“คิดถูกแล้วนะจ๊ะที่เปิดเผยความจริง ลูกของเราจะปล่อยให้คนอื่นแย่งไปได้ยังไง”
“อะไรหรือคะแม่.. ความจริงเรื่องอะไรกัน”
“เรื่องมันยาว ไว้แม่จะเล่าให้ฟังทีหลัง” ปิ่นดาวรู้เรื่องของกานต์รวีจากสามี รู้สึกยินดีด้วยที่ความลับของชายหนุ่มทำให้เขาไม่ต้องเสียเจ้าตัวเล็กที่น่ารักไปให้น้าสาว
“ขวัญอยากอุ้มจังค่ะ ถ้าแขนดีๆ จะขอฟัดให้ชื่นใจเลย”
“จริงซี!! ขวัญรู้จักชื่อคุณพ่อแล้ว แต่ยังไม่รู้ชื่อเจ้าตัวเล็กเลย..”
“ชื่อ โมจิ ครับ”
“ว้าว!! โมจิ สมชี่อเลย ตัวขาวอวบน่ากินที่สุด”
มือเล็กยกขึ้นทักทายและยิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดี ยิ่งทำให้ทุกคนที่ห้อมล้อมอยู่ชอบใจและเอ็นดูมากขึ้น
ร่างสูงบนเตียงนอนตาปริบๆ มองพ่อแม่และน้องสาวที่พากันชื่นชมให้ความสนใจเจ้าหนูโมจิจนลืมเขาที่นอนอยู่บนเตียง
“พ่อครับ.. ทุกๆ คน มาเยี่ยมผมรึเปล่า..” 
กานต์รวีนั่งพูดคุยหยอกล้อกับลูกที่ม้าหินหน้าระเบียงบ้าน ร่างเล็กกระโดดเหย็งๆ บนตัก
“อย่ากระโดดซีครับ เพิ่งกินอิ่มเดี๋ยวแหวะหรอก อารมณ์ดีเหรอ..”
“อีกไม่กี่วันลุงทาโร่ก็จะออกจากโรงพยาบาลแล้วนะ โมจิดีใจมั้ย”
“ลุงหายดีเมื่อไร ให้ลุงพาไปเที่ยวสวนสนุกกันดีกว่าเนอะ
แต่ว่า.. ถ้าจะไปต้องอย่าให้ลุงคาเบะรู้นะ โมจิ.. ไม่ยังงั้นบ้านแตกแน่ ฮะ ฮะ”
เสียงรถแล่นมาจอดที่หน้าประตูบ้าน กานต์รวีชะเง้อมอง Benz Van ป้ายแดงอย่างสงสัย
“รถใครหรือคะ คุณวี..” อ้อเดินมาจากลานซักล้างด้านหลัง
“ไม่รู้ซี.. ไปดูหน่อยซิ อ้อ.. อย่าเพิ่งเปิดประตูนะ ดูก่อนว่าเป็นใคร”
“ค่ะ”
แม่บ้านเดินไปเกาะประตูรั้วสังเกตการณ์ คนขับรถก้าวลงมาเปิดประตู หญิงสาวตาเบิกโพลงทันทีที่เห็นผู้มาเยือน....
กานต์รวีลุกขึ้นยืน คิ้วเรียวขมวดเมื่อแม่บ้านกระวีกระวาดเปิดประตูต้อนรับ กำลังจะร้องถามก็ชะงักเมื่อเห็นชายสูงอายุก้าวลงจากรถและสั่งให้คนขับประคองชายหนุ่มก้าวตามลงมา
กานต์รวีตกใจรีบเดินไปต้อนรับ
...เมื่อวานไปเยี่ยมไม่เห็นบอกเลยว่าจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้...TBC >>>>>>
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
