หวัดดีจ้าทุกคน
ผลคะแนน กด 2 กัน กระฉูดแบบนี้ สัญญาก็ต้องเป็นสัญญา เจ๊หมวยไม่บิดพลิ้ว จัดให้ตามคำขอเพื่อเพื่อนๆ น้องๆ ทุกคน ตามลงไปอ่านตอนต่อไปเลย
*****************
R R R R R กานต์รวีสะดุ้งผวากับเสียงโทรศัพท์ ...ไม่อยากรับสายใครอีกเลย มีแต่เรื่องร้ายๆ ทั้งนั้น...
ถึงจะคิดเช่นนั้นแต่เขาก็ต้องเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ คุณกรโทรมาอีก มีอะไรรึเปล่า..
“ครับ คุณกร..”
“ตื่นรึยัง คุณวี.. เมื่อคืนได้นอนรึเปล่า เสียงไม่ค่อยดีเลย..”
“เอ่อ.. ครับ ผมนอนไม่ค่อยหลับ..” กานต์รวีปล่อยร่างเล็กลงนอนเล่นบนเตียง
“งั้นเหรอ.. เช้านี้ผมว่าจะเข้าไปรับ แต่เปลี่ยนใจให้คุณพักผ่อนอยู่ที่บ้านดีกว่า ไว้มีอะไรด่วนแล้วจะโทรหา..”
“วันนี้คงมีแต่ญาติพี่น้องผมกลัวว่าจะไปเกะกะ แต่ถ้าคุณกรอยากให้ผมไปช่วย ผมก็ไปได้ครับ เดี๋ยวรออ้อมาช่วยเลี้ยงน้องก่อน~~ ”
เสียงใสสั่นเครือกลั้นความรู้สึกแทบไม่อยู่ เมื่อนึกถึงชายหนุ่มผู้จากไป
“คงไม่มีอะไรให้ช่วยหรอกครับ คุณวี.. ไปเยี่ยมครู่เดียวก็กลับ จะไปเกะกะอะไร จริงซี!!.. เมื่อกี้คุณลุงโทรมาแจ้งว่า
อาการเตชิตยังทรงตัว แต่น่าจะดีขึ้นในวันนี้.. เมื่อคืนคุณไม่ค่อยได้นอน งั้นเช้านี้ไม่ต้องเข้าไปหรอก พักผ่อนอยู่ที่บ้านล่ะกัน เสร็จจากงานช่วงบ่ายผมจะไปรับ ดีมั้ย.. ”
กานต์รวีนั่งนิ่งไม่ตอบรับและปฏิเสธ สมองยังงงกับคำพูดประโยคที่ว่า
...อาการเตชิตยังทรงตัว แต่น่าจะดีขึ้นในวันนี้.. “ว่าไงวี.. ฮาโหล ฟังอยู่รึเปล่า คุณวี!!..”
“ห๊ะ!!.. ครับ เมื่อกี้คุณกรว่าอาการคุณเตชิตเป็นยังไงนะครับ”
“ยังทรงตัวอยู่ ถ้าไม่มีอาการแทรกซ้อนก็น่าจะดีขึ้นในวันนี้”
กานต์รวีหัวใจพองโต เสียงใสระรัวถามด้วยความตื่นเต้นดีใจ
“แปลว่า~~ คุณเตชิตปลอดภัยแล้ว ไม่เป็นอะไรแล้วใช่มั้ยครับ”
“ก็.. น่าจะเป็นยังงั้นนะ วี.. แต่ก็ยังไม่วางใจซะทีเดียว..”
“งั้นที่คุณโทรหาผมเมื่อคืนก็ไม่ใช่เรื่องจริง..”
“ว่าไงนะ!! ใครโทรหาคุณ? เรื่องอะไร!!..”
“เอ่อ.. ไม่ครับ ไม่มีอะไร” กานต์รวีรีบปฏิเสธ ไม่อยากให้กรัณย์กรรู้ว่าเขากังวลและเป็นห่วงคุณทาโร่ถึงขนาดเก็บไปฝันร้าย
“งั้นเช้านี้ผมรออยู่ที่บ้านล่ะกันนะครับ ถ้ามีอะไรด่วนคุณกรต้องโทรบอกผมนะ”
“โอเค!!.. งั้นบ่ายๆ จะเข้าไปรับ..”
“ขอบคุณครับ สวัสดีครับ คุณกร..”
กานต์รวีวางสายจากกรัณย์กร ก็รีบกดเช็คโทรศัพท์มือถือตัวเองไม่มีเบอร์คุณกรโทรเข้ามากลางดึกเมื่อคืนเลย ตี 4 ก็ไม่มี.. ใบหน้าหวานอมยิ้มเมื่อรู้ว่าข่าวร้ายเมื่อครู่ที่แท้ก็เป็นแค่ความฝัน
กานต์รวีโยนโทรศัพท์มือถือลงบนที่นอน และก้มลงหยอกล้อกับเจ้าตัวเล็กที่นอนนิ่งมองเขาคุยโทรศัพท์ตาแป๋ว
“ว่าไงค้าบ~~ วันนี้ตื่นเช้ากว่าอาอีกนะ” กานต์รวีอุ้มโมจิขึ้นมากอดด้วยความรัก เมื่อครู่หนูน้อยเหมือนรู้ว่าเขามีความทุกข์นอกจากจะไม่โยเยแล้วยังช่วยปลอบใจเขาด้วย จมูกโด่งหอมแก้มนุ่มหลายฟอด
“เด็กดีของอา~~ อารักโมจิที่สุดในโลกเลย.. รอให้ลุงหายก่อนเราจะเลี้ยงฉลองกันนะ” กานต์รวีทำหน้าหยอกล้อ คิ้วเล็กขมวดน้อยๆ เหมือนไม่แน่ใจอารมณ์ของอา เมื่อกี้ยังร้องไห้อยู่เลยนี่นา
“อะไรค้าบ~~ สงสัยอะไร ฮึ!!..” มือเล็กตีแก้มอาแปะๆ กานต์รวีสบายใจและมีความสุข ยกร่างเล็กขึ้นฟัดพุงหยอกล้อ เสียงหัวเราะดังเอิ๊กอ๊ากชอบใจ
“ฮะ ฮะ ฮะ (( หนูจั๊กจี๋นะ อาวี..)) ฮะ ฮะ” กานต์รวีจับร่างเล็กบินโฉบไปมาแบบเดียวกับที่เตชิตชอบเล่น
“ซุปเปอร์เบบี๋โมจิ.. มาปราบวายร้ายแล้วค้าบ~~” ...ฮ๊า~~ อาวี.. โมจิชอบเป็นซุปเปอร์เบบี๋ แต่ตอนนี้ไม่เหมาะนะฮะ ช่วยวางหนูลงก่อน... ร่างเล็กดิ้นดุ๊กดิ๊ก กานต์รวีเข้าใจว่าหนูน้อยชอบใจอยากจะบินเร็วขึ้นจึงเร่งความเร็วให้
... โฮ้ย~~ อาวี.. โมจิชอบบินเร็วๆ แต่ไม่ใช่ตอนนี้~~ โอย~~ ม่ายหวายไหวแล้วน้า~ ~ ~ ~ ... โมจิไม่สามารถบอกอาวีให้เข้าใจได้ และด้วยความที่ยังเป็นทารกไม่รู้จักวิธีสะกดกลั้นหรืออั้นไว้ก่อน ร่างเล็กออกอาการสะท้านก่อนปล่อย อึ อึ๊!! ออกมาชุดใหญ่เสียงดัง
ปรู๊ดดด!!!!! แพร่ดดด!!!!! กานต์รวีชะงักมือ ค่อยๆ วางร่างเล็กลงนอนหงาย ทั้งเสียงและกลิ่นบอกให้รู้ว่าซุปเปอร์โมจิยังไม่พร้อมจะบินในเวลานี้ ดวงตากลมแป๋วจ้องมองเขาปริบๆ เหมือนจะบอกว่าตัวเองไม่ผิด นี่เป็นเวลาอึของหนู กานต์รวีหัวเราะแหะๆ ก่อนกระเซ้าเจ้าตัวเล็กอย่างอารมณ์ดี
“ดีนะที่หม่ามี้โปโกะช่วยรองไว้ ไม่งั้น ซุปเปอร์อุนจิ เลอะที่นอนอาแน่ ฮะ ฮะ ฮะ” ... อุนจิเลอะขำตรงไหน!! หนูบอกให้วางลง ไม่เชื่อ!!... 
TBC >>>>
ตอนนี้เร่งเขียนมาให้คลายความกังวลใจของ พี่ ป้า น้าอา ทุกคน ช่วงนี้เริ่มมีงานเยอะ จบตอนนี้เจ๊หมวยขอพักยาว เดือนหน้าค่อยมาต่อให้ ทิ้งท้ายความสุขไว้แบบนี้ หวังว่าคง Happy กันนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
