หัวข้อ: {มาเฟียที่รัก กิ๊กรัก คุณชายตาโต ] ตอนพิเศษ น้ำซอส+เดียร์ P.80 |10/พฤษภาคม/2555|

[● MaYa~Boy ●]

โดนลงโทษแน่งานนี้

[Chanta]

 
นิค งานเข้าเเล้ว 55555
อีหนูนี่ก้อใช่ย่อยนะเนี่ย

[paulla]

มารอครึ่งหลังค๊าบบบบ

[pinkky_kiku]

+1 แระนุ้งหมวย รีบมาต่อซะดีๆน๊าาา 
อยากรู้ตอนน้ำซุปโดนลงโทษ ฮ่าๆๆ ท่าทางจิหงอ

[tatar*]

น้ำซุปงานเข้าาาาาาาาาาา
 

รอครึ่งหลังจ๊ะ

[talentcs]

น้ำซุปนี่ สร้างเรื่องได้โล่จิง ๆ
 

[tawan]

ตอนต่อไปอย่าปลอยให้รอนานนะ

คิดถึง

[jojobuffy]

ค้างอ่ะ แต่ไม่เป็นไร รอได้จ๊ะ

[sakiko]

ต่อ หน่อยค่ะ  จาลงแดง แย้ว ว วว

[boylove_yj]

Part 47







( ครึ่งหลัง )




You don't even know how very special you are
 
คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณน่ะสำคัญต่อฉันขนาดไหน







ร่างบางที่ยืนอยู่บนต้นมะม่วง เมื่อได้ยินเสียงคนรักตะโกนมาจากด้านล่างก็ตกใจไม่น้อย และด้วยความที่มือด้านขวากำลังเอื้อมจับผลมะม่วงส่วนมือซ้ายก็เกาะกิ่งมะม่วงอยู่ข้างเดียว เป็นผลให้ร่างบางสูญเสียการทรงตัว ผลัดตกลงมาจากกิ่งที่เหยียบด้วยแรงโน้มถ่วงของโลก

บุคลทั้งสามที่ยืนอยู่ด้านล่างมองภาพนั้นอย่างตื่นตะลึง ไม่ว่าจะเป็นลีโอ แอ็คซายน์  ก็ยังไม่นึกว่าสิ่งที่เห็อยู่ในขณะนี้เป็นเรื่องจริง ความจริงเขาอาจจะกำลังฝันอยู่ก็ได้

“น้ำซุป!!!!!!!!!”  ลีโอ นิค และนิครอส ร้องเรียกชื่อร่างบางอย่างตกใจ แต่ดูเหมือนว่าคนตัวเล็กสามารถคว้ากิ่งใกล้ๆไว้ทัน เลยไม่ได้พลัดตกลงมาอย่างที่ทุกคนกลัว  อาการโล่งอกและกลับมาหายใจทั่วท้องอีกครั้งกลับมายืนบุรุษทั้งสามอีกครั้ง ยกเว้นแต่มาเฟียอย่างลีโอ แอ็คซายน์ ที่กำลังจะเป็นบ้าขึ้นไปทุกที จนปัญญาที่จะเอาคนรักลงมาจากต้น ปัญญานี้เขาก็คิดไม่ตกเช่นกัน

“ลงมาเดี๋ยวนี้!!!”   ร่างสูงตะโกนขึ้นไปตระหนก  ภาพที่ร่างบางผลัดตกลงมาจากกิ่งไม้แล้วยึดอีกกิ่งไว้ทันทำเอาหัวใจคนหนุ่มอย่างเขาเกือบวาย   บาดแผลจากอุบัติเหตุของน้ำซุปอาจจะยังไม่หายดี และถ้าหากเมื่อกี้คนตัวเล็กคว้ากิ่งไม้อีกกิ่งไม่ทัน ตกลงเจ็บหนักกว่าเดิม เขาไม่ต้องเข้าไปนอนให้น้ำเกลือข้างๆหรือ

ลูกกระสุนศัตรูเขาไม่กลัว  ปัญหาเรื่องงาน พิษเศรษฐกิจก็ไม่อาจจะทำให้หินผาอย่างเขาต้องวิตก สมองอันชาญฉลาดสามารถวิเคาะห์และแก้ปัญหาได้ดีในระยะเวลาเพียงไม่กี่นาที แต่นี่!!!  

เรื่องเบสิคมากสำหรับคนอื่น เมียปีนต้นไม้!!! ใช่ สำหรับคนอื่นๆอาจจะเห็นว่าไร้สาระทำไมคนเก่งอย่างเขาถึงจัดการไม่ได้  อยากให้ไอ้คนที่คิดอย่างนั้นมาอยู่ในสถานการณ์นี้จริงๆ  เงยหน้าขึ้นไปก็เห็นเมียยีนเกาะกิ่งไม้มือเดียว อีกมือก็สนใจแต่มะม่วง ไม่ได้ห่วงชีวิตและรักษาร่างกายตัวเองสักนิด  ในหัวมีแต่ความกังวล แล้วอย่างนี้จะให้เขาไปรวบรวมสมาธิตอนไหน สมาธิมันกระเจิงไปเนิ่นนานแล้ว

“ลีโออ่า..ยังเก็บได้ไม่เยอะเลยนะ”   ร่างบางเกาะกิ่งมะม่วงด้วยมือทั้งสองข้าง เมื่อกี้ถ้าเขาคว้ากิ่งมะม่วงไม่ทัน มีหวังได้ตกลงไปข้างล่างแน่ๆ  ต้องขอบคุณวิชามารของพี่น้ำแกง พี่สาวสุดสวยของเขาที่แอบพาไปปีนต้นชมพู่ที่หลังบ้านเป็นประจำ  

คนหน้าหวานแต่การกระทำขัดกับใบหน้ายิ่งนัก นั่งต่อรองคนรักอยู่บนกิ่ง ใจอยากจะหายตัวลงไปด้วยซ้ำ แต่ไหนๆ ก็ขึ้นมาแล้ว อยากจะเก็บลงไปให้เยอะๆ เผื่อได้เอาไปฝากคุณหญิง กับคุณแม่ เพราะทั้งสองคน โปรดปานผลไม้รสเปรี้ยวไม่น้อย

แล้วถ้าเขาลงไปเหยียบพื้นดินด้านล่างแล้ว เขาจะรอดพ้นเงื่อมมือของซาตานอย่างลีโอหรือ จะเอาชีวิตรอดออกไปตอนไหนก็ยังไม่รู้เลย  ถ้าให้เดาตอนนี้สมองอันยอดเยี่ยมของลีโอ กำลังประมวลผลหาวิธีลงโทษเขาอยู่แน่ๆ ซึ่งนั่นแหละ น่ากลัวกว่าตกต้นมะม่วงกว่าเป็นไหนๆ

“นิครอสไปบอกคนสวนมาตัดต้นมะม่วงพวกนี้ให้หมด!!”    สายตาคมเข้มมองขึ้นไปสบกับดวงตากลมโตของร่างบางอย่างหมาดหมาย  กลัวว่าถ้าละสายตาไปเพียงนิดเดียว ร่างข้างบนจะพลัดตกลงมาอีกครั้ง  ถึงแม้ปากจะการ แต่ดวงตาคมเข้มก็ทอดมองไปด้านบนอย่างไม่กระพริบ

ฝ่ายนิคและนิครอส รู้ดีว่า ตอนนี้เพื่อนของตนนั้น กำลัง “บ้า”  เข้าขั้น น้ำเชี่ยวอย่าเราเรือขวาง ถึงแม้เรือจะน่ารักน่าปารถนาอย่างน้ำซุปก็เถอะ ไอ้ลีโอก็ไม่เว้นเหมือนกัน

ต้นไม้เฮงซวยพวกนี้ ต้องตัดให้หมด ไม่งั้นเมียเขาต้องแอบหนีมาปีนอีกแน่ๆ  อยากจะเหาะขึ้นไปคว้าเอวบางของคนด้านบนมาตีเสียให้เข็ด ไม่รู้ว่าขึ้นไปตั้งแต่ตอนไหน   ซนจนได้เรื่อง รู้อยู่เหมือนกันว่าไอ้พฤติกรรมมทะโมนๆของน้ำซุปค่อนข้างเยอะ และแยะ คุณหญิงแม่เล่าให้ฟังเกือบหมด ท่านบอกว่าต้องให้เขาปรามไว้ตลอดเวลา เพราะน้ำซุปมักจะแอบหนีไปปีนป่ายต้นไม้ เพื่อเล่นสนุกอยู่เป็นประจำ

ตอนนั้นเขาเพียงแต่รับฟังเอาไว้เท่านั้น เพราะคิดว่าน้ำซุปความคิด ความอ่านอาจจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่ต้องมานั่งคอยเตือนอยู่ทุกวี่ทุกวัน แต่ทุกอย่างที่เขาคิดนั้นผิด!!!!  เมื่อก่อนสงสัยนักหนาทำไมถึงชอบชวนมาค้างที่เรือนหออยู่บ่อยๆ แล้วก็ไล่เขาไปทำงาน แต่เขามักจะตัวติดกับน้ำซุปอยู่เสมอ   วันนี้หมดข้อสงสัยแล้ว น้ำซุปคงหาโอกาสอยู่นานในการปฏิบัติภารกิจ “ดื้อ”  ครั้งนี้

ในเมื่อเรียกอย่างไรน้ำซุปก็ไม่มีทีท่าว่าจะลงมา ร่างสูงจึงหันไปเล่นงาน กับนิคแทน อุตส่าห์ฝากให้ดูแลแทน อย่างนี้มันต้องเตะเสียให้เข็ด  เฝ้ากันอย่างไร ทำไมถึงปล่อยให้เมียเจ้าพ่อมาเล่นซนอย่างนี้

“ไอ้นิค!! แกดูเมียฉันอย่างไร ทำไมถึงปล่อยให้มาปีนต้นไม้อย่างนี้”    

“ฉันดูดีแล้วนะเว้ย   แต่เผลอแปปเดียวน้ำซุปก็หนีมาเก็บมะม่วงซะแล้ว”    

นิค มองขึ้นไปสบตากับน้ำซุปอย่างขอความช่วยเหลือ ถ้าน้ำซุปไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยงานนี้เขามีแต่เละกับเละ ดูเหมือนว่าศพจะไม่สวยอีกต่างหาก

“ลีโอ ไม่ต้องไปว่านิคหรอก น้ำซุปดื้อเอง”        

ยังดีที่รู้ว่าตัวเอง “ดื้อ”  !!!!!!!!

“รู้ตัวก็ดี ลงมาได้แล้ว”  

ร่างบางพยักหน้าขึ้นลงอย่างจำยอม นั่นแหละร่างสูงถึงได้ยิ้มออกในรอบ 5 นาทีที่ผ่านมา

“แต่ที่ว่าจะตัดต้นมะม่วงน่ะ  แค่ขู่น้ำซุปใช่ไหม”     ขาที่กำลังก้าวลงมาตามกิ่งไม้ของร่างบางหยุดชะงักแล้วก้มลงมาถามคนด้านล่าง

“ไม่ได้ล้อเล่นครับ ลีโอพูดจริง เลิกพูดได้แล้ว พูดไปปีนไปเดี๋ยวก็ตกพอดี ตั้งใจปีนลงมา”  ถ้าไม่ขู่ก็ไม่กลัว เพราะน้ำซุปไม่เคยกลัวเขาอยู่แล้ว แต่มีบางเรื่องเท่านั้นที่น้ำซุปเกรงอก เกรงใจเขา ไม่ค่อยกล้าต่อการเท่าไร ก็เรื่องบนเตียงนั่นไง ที่คนตัวเล็กเถียงแล้วจนมุมอยู่เป็นประจำ

“จะบ้าเหรอ ไม่ได้นะลีโอ ถ้าตัดต้นมะม่วงหมด แล้วจะเอาต้นไม้ที่ไหนไว้ปีนล่ะ อุ๊บ!!!”   คนเขาดื้ออย่างนี้มาเนิ่นนานแล้วครับ ซึ่งนั้นผมก็ไม่ว่า ดื้ออย่างอื่นได้ แต่อย่าดื้อในเรื่องที่จะทำให้ผมประสาทแดกได้ไหม

“นั่นแหละดี จะตัดให้หมดสวนนี่แหละ ไม่ต้องมีต้นไหนไว้ปีนทั้งนั้น”    

“เหอะ!! เผด็จการ”     ปากบางต่อว่าคนรักไม่หยุด  น้ำซุปค่อยๆ ปีนลงจากต้นไม้อย่างช้า โดยมีร่างสูงรอรับอยู่ด้านล่าง เมื่อปีนมาถึงโคนต้นด้านล่างแล้ว ลีโอก็คว้าเอวบางของคนรักมาอุ้มพาดบ่าแล้วเดินเข้าบ้านทันที


“ลีโอ!!!!!!!!! ปล่อยน๊า”   กำปั้นน้อยทุบตีแผ่นหลังหนาของลีโออย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ดูเหมือนว่าคนตัวสูงจะไม่สะทกสะท้านแล้ว ยังเอื้อมมาตีสะโพกเพรียวของร่างบางเสียงดังลั่น


“โอ๊ย!!!!!! เจ็บนะ”    คนตัวเล็กดิ้นไปมาอยู่บนบ่าเขา ยังไม่นับรวมมือและเท้าที่สวัดไปมาตามร่างกายเขา เพื่อให้เกิดความเจ็บปวด ก็เจ็บจริงๆนั่นแหละ ก็มือบางนั่นใช่ว่าน้ำหนักจะบางตามรูปร่างมือ ตีหลังเขามาแต่ละที แสบใช่เล่น


“ตีให้เจ็บ จะได้จำ ว่าอย่าดื้ออีก”   ร่างสูงวางร่างบางลงบนโซฟา แล้วตามติดกักร่างบางไว้ในอ้อมแขนไม่ให้หนีไปไหน หางตาเห็นนิค และนิครอสยืนอยู่กับคนสวนประจำบ้านยืนคอยรับคำสั่งอยู่  ถ้าหากสามคนนี้ไม่อยู่ตรงนี้นะ เขาจะถอดกางเกงน้ำซุปออก แล้วตีสะโพกมนนั่นไปจังๆสักทีสองทีให้หายหมั่นเขี้ยว


“ไปตัดออกให้หมด ต้นเดียวก็ห้ามเหลือ”      ปากหนาสั่งการไปยังลูกน้องทั้งสองคน แต่สายตาคมดุจเหยี่ยวไม่ได้ละไปจากดวงหน้าหวานของน้ำซุปไปแม้แต่น้อย


“ไม่ได้นะ ไม่ต้องตัดต้นไหนทั้งนั้น น้ำซุปไม่ให้ตัด”      ทั้งสามคนที่กำลังก้าวขาออกจากมุกหน้าบ้านก็ชะงักหยุดทันทีเมื่อได้ยินเสียงของร่างบาง  น้ำซุปนั้นมีอำนาจมากพอๆกับลีโอ ลูกน้องทั้งบริษัทต่างพากันยกย่องและนับถือเสมือนนายคนหนึ่งของ แอ็คซายน์   ผู้ชายตัวเล็กคนนี้มีทรัพย์สินมากกว่า ไอ้ลีโอเสียด้วยซ้ำ เพราะลีโอมันทำงานแล้วก็โอนทรัพย์สินเข้าบัญชีน้ำซุปหมดทุกบาท ทุกสตางค์  ถ้านับเอาทรัพย์ทั้งหมดมานับดู น้ำซุป แอ็คซายน์ ก็รวยติดอันดับโลกไปแล้ว

เรียกว่าทำงานได้เท่าไร ก็ให้  “เมีย”  หมด   ตารางชีวิตประจำวันก็ซื่อตรงกับน้ำซุปยิ่งกว่าเส้นตรงเสียอีก ทำงานเสร็จก็กลับบ้าน ออกงานก็เอาเมียไป เรียกว่าสองคนนี้แทบตัวไม่เคยห่างกัน


“ถ้าเอาไว้เดี๋ยววันหลังก็แอบไปปีนอีก ไม่รู้หรือไงว่าเมื่อกี้ลีโอหัวใจจะวาย”    


“ไม่ปีนแล้วน่า ( ถ้าไม่จำเป็น ) นะๆ ลีโอจะตัดมันออกทำไม โลกมันร้อนก็เพราะลีโอนี่แหละ”


“เจ้าพ่อไม่เชื่ออีหนูแล้วล่ะ คนอะไรดื้อได้ดื้อดี”  


นิค และ นิครอส มองไปยังน้ำซุปและลีโออย่าง งงๆ ตกลงจะตัดหรือไม่ตัด แต่ก็จริงอย่างที่น้ำซุปพูด ตัดไม้ทำลายป่า เป็นสาเหตุหนึ่งของภาวะโลกร้อน อีกอย่างถ้าตัดต้นไม้หลังบ้านออกหมดพวกเขาจะเอาเงาไม้ที่ไหนไปงีบตอนว่างๆล่ะ


“ถ้าหนีไปปีนอีกที คราวนี้ตัดหมดจริงๆ ...........ไม่ตัดแล้ว พวกนายไปไหนก็ไปเถอะ”  เมื่อทั้งหมดได้รับคำสั่งก็แยกย้ายกันไป ทิ้งให้น้ำซุปตกที่นั่งลำบากแต่เพียงผู้เดียว

“ไปไหน??”   ร่างบางที่กอดคอร่างสูงอยู่เพราะโดนอุ้มอยู่ ถามเสียงตื่น ใบหน้าคมเข้มตามแบบฉบับลูกครึ่งเรียบนิ่งจนเดาความคิดไม่ออก และก็รู้ได้โดยสัญชาตญาณว่า  มันไม่เป็นผลดีต่อตัวร่างบางแน่

“ทำโทษ”

“ทำโทษอะไร ไหนลีโอจะพาน้ำซุปไปหางี่เง่าไงครับ”  
เรียวขาแข็งแรงหยุดชะงักกลางบันไดวนของบ้าน ใบหน้าเรียบนิ่งหันมาสบตากับคนรักอย่างช้าๆ ริมฝีปากเรียวสวยกดจูบลงกระหม่อมบางของร่างบางอย่างรักใคร่


“แล้วใครนะที่ดื้อจนเจ้าพ่อหมดอารมณ์พาไปหาไอ้งี่เง่า”    ออกเดินอีกครั้ง  นึกโมโหบันไดอยู่ไม่น้อย ว่าทำไมถึงได้ยาวไกลอย่า-งนี้ ใจตอนนี้มันพุ่งไปที่เตียงแล้ว


“..................................”  ร่างบางก้มหน้าอย่างยอมรับชะตากรรม มือบางกอดคอร่างสูงแน่นกว่าเดิม หัวใจดวงน้อยเต้นโครมคราม


เมื่อถึงห้องนอนใหญ่แล้ว ร่างสูงก็ใช้เท้าดันประตูเปิดแล้วค่อยๆแทรกตัวเข้าไปอย่างรวดเร็ว ก้าวพรวดไปวางร่างเล็กไว้บนเตียงและตนเองก็กลับออกไปปิดประตูลงกลอนอีกครั้ง กลับมาอีกทีก็ไม่เห็นร่างเล็กที่ต้องนอนรออยู่บนเตียง คิ้วหนาก็ขมวดเข้าหากันอย่างหงุดหงิด เพราะรู้ว่าน้ำซุปกำลังหาวิธีเอาตัวรอด ซึ่งเขาก็มองไม่เห็นว่าวิธีไหนที่น้ำซุปจะมาเอาชนะเขาได้

“แช่น้ำอุ่นตอนบ่ายเนี่ยนะน้ำซุป”  

เปิดประตูห้องน้ำก็เจอกับร่างบางที่นอนแช่อ่างน้ำอย่างสบายอารมณ์  แต่ดูก็รู้ว่าร่างบางกำลังพยายามสร้างอารมณ์สุนทรีในการแช่น้ำครั้งนี้ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่า คนตัวเล็กไม่ค่อยชอบอุ่นเท่าไร ไม่ว่าจะตอนหน้าหนาว หรือหน้าร้อน เพราะเจ้าตัวมักจะบอกว่าน้ำอุ่นจะทำให้ผิวแห้งกร้าน ไม่มีน้ำมีนวล  

ใจอยากจะหัวเราะออกมาให้ดังลั่นห้อง แต่ก็ทำไม่ได้ ต้องแสร้งทำหน้าขรึม กอดอกพิงประตูห้องน้ำมองคนตัวเล็กที่กำลังส่งยิ้มมาให้เขาอย่างประจบประแจง แค่มาเจอยิ้มอ้อนของน้ำซุป มาเฟียอย่างร่างสูงก็ใจอ่อนยอมให้แล้ว แต่ก็ยังวางท่าทีไม่สนใจอยู่เช่นเดิม

“อืมๆ สบายดีนะ”    สบายจนเหงื่อมันไหลเต็มหน้า น่าสงสารจริงๆ ทำไมเมียเจ้าพ่อถึงทำอะไรน่ารักๆอย่างนี้ก็ไม่รู้ ทั้งที่รู้ดีอยู่แท้ๆว่ายังไงก็ไม่รอด

“แล้วเสร็จหรือยังล่ะ เจ้าพ่อจะได้อุ้มไปเช็ดตัว”     คนที่มองหน้าเมียตลอด แอบเห็นว่าใบหน้านวลนั้นค่อยๆเผือดสีซีดลงไปอย่างช้าๆ มือไม้ก็เริ่มอยู่ไม่สุข  เมียเขากำลังหาทางรอดเอาชีวิตแบบสู้ไม่ถอยครับ

“เอ่อๆ ยังเลยครับ.........น้ำซุปเพิ่งเข้ามาแช่เองนะ ลีโอจะรีบอุ้มไปไหน”  

ร่างสูงพยักหน้าเข้าใจ แล้วเดินออกไปจากห้องน้ำ และกลับมาอีกครั้งพร้อมกับผ้าขนหนูสีขาวผืนนุ่ม ดูเอาเถอะ  อ้างว่าจะเข้าไปแช่น้ำ แต่ไม่เอาผ้าขนหนูเข้าไปด้วย

ร่างสูงก้าวขึ้นไปยืนขอบอ่างแล้วก้มตัวซ้อนร่างบางเข้ามาในผ้าขนหนูผืนนุ่มแล้วอุ้มออกไปจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจว่ามือบางจะไล่ทุบตีแผ่นอกเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย  

“ลีโอ!! ปล่อยน้ำซุปเลยนะ คนเขาจะอาบน้ำ อุ้มออกมาทำไม........”

ไร้เสียงที่จะต่อว่าต่อขานร่างสูง  เมื่อร่างบางโดนปิดปากด้วยปากเช่นกัน อ้อมแขนแข็งแรงของลีโอ แอ็คซายน์กักขังคนตัวเล็กไม่ให้ขยับเขยื้อนไปไหน ร่างเล็กดิ้นไปมาอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน จนร่างสูงกลัวว่าถ้าร่างบางดิ้นนานกว่านี้ โรคหอบจะกำเริบ ก็หยุดแล้วปล่อยให้คนตัวเล็กเป็นอิสระ

“ไม่ต้องมายิ้มเลยครับ ไม่รอดจริง มาให้กินซะดีๆ”     ร่างสูงก้มลงงับจมูกโด่งรั้นของร่างบางอย่างหมั่นเขี้ยว ริมฝีปากหนากดไล่เรื่อยไปตามโครงหน้าหวานอย่างละเมียดละไม

“กินอะไรครับ กินข้าวเหรอ”  ร่างบางยิ้มทะเล้นอย่างหยอกล้อ มือบางลูบใบหน้าหล่อของคนรักไปมาด้วยความเคยชิน คิ้ว ตา จมูก ปาก ทุกอย่างรวมตัวเป็น ลีโอ แอ็คซายน์ ได้อย่างลงตัว รูปหน้าที่เรียวยาวอย่างที่ผู้ชายหลายคนอิจฉา และเขาเองก็เคยอิจฉาอยู่ไม่น้อย ความเพอร์เฟคของลีโอ ทำให้เพื่อนๆหลายคนอิจฉา แต่หารู้ไม่ว่า ไอ้ความดูดี และเพอร์เฟคของลีโอนี่แหละที่ทำเขาปวดหัวอยู่ไม่น้อย

“เดี๋ยวอีหนูถอดเสื้อให้นะครับ”    ร่างบางลุกขึ้นมานั่งเกยตักร่างสูงแล้วยื่นแขนไปถอดเสื้อให้คนรักอย่างช้าๆ ตาสับตา ไม่ได้ละจากกันไปไหน สมองสั่งการให้ถอดเสื้อผ้าส่วนอื่นๆ หลุดตามไปด้วย จนในที่สุดร่างกายของทั้งสองก็เปลือยเปล่า  ความเขินอายของร่างบางหายไปหมดแล้ว เหลือก็แต่น้ำซุปสุดยั่ว ที่กำลังนั่งลูบแผงอกของร่างสูงอย่างปลุกอารมณ์

“แล้วเมื่อกี้อิดออดทำไมครับ”      

“ก็...........เล่นตัวให้ลีโอตื่นเต้นไง แล้วตื่นเต้นป่ะ”

ร่างสูงส่ายหัวอย่างทันที ส่งผลให้มือเล็กวาดตีลงบนแผงอกล่ำนั่นหมั่นไส้

“จับได้ตั้งแต่น้ำซุปแช่น้ำแล้ว”  

“อืมมม...”       มือเจอกับมือร้ายกาจของลีโอที่ลูบตั้งแต่ปลีขาขาวขึ้นมายังเอวบาง น้ำซุปคนเก่งก็สิ้นฤทธิ์ทันที ไม่เพียงแต่ปากเท่านั้นที่ร้ายกาจ ริมฝีปากหนาก็ร้ายไม่แพ้กัน ผ่านผิวเนื้อที่ใดก็ดูดเม้มและสร้างรอยรักไว้อย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย

การเล้าโลมเป็นไปอย่างช้าๆ ทั้งสองต่างช่วยกันและกัน  ไม่มีความเขินอาย มีแต่ความต้องการซึ่งกันและกัน การแสดงของคนทั้งคู่เป็นไปอย่างธรรมชาติ ร่วมรัก ไม่เซ็กส์ เพราะฉะนั้น ทั้งสองคนต้องร่วมมือกันและกันสรรสร้างความประทับใจ ช่วยกันเติมเต็มซึ่งกันและกัน โอบประคองไปจนกว่าการเดินทางอันแสนหอมหวานครั้งนี้จะจบลงที่ปลายฟ้า

“ลีโอ....ลีโอ”    ริมฝีปากบางร้องเรียกชื่อคนรักไม่ขาดปาก เมื่อท่อนเนื้อของร่างสูงกำลังกดลงมายังช่องทางอันคับแน่นของร่างสูง มือบางเกาะบ่าแข็งแรงของร่างสูงอย่างต้องการที่พึ่งพิง

เมื่อท่อนเนื้อค่อยๆเติมเต็มช่องทางของร่างบางจนหมด ร่างสูงก็กดแช่ไว้อย่างนั้นเพื่อรอให้คนตัวเล็กปรับตัวกับสิ่งแปลกปลอมที่แทรกเข้าไปอยู่ในตัว  ริมฝีปากหนากดจูบขมับบางที่ชื้นไปด้วยเหงื่ออย่างปลอบประโลม  เรือนกายบางสูดลมเข้าปอดอย่างช้าๆและค่อยๆผ่อนออกมาช้าๆเช่นกัน จนในที่สุดเมื่อต่างฝ่ายต่างพร้อม บทรักเชื่อมหวานก็เริ่มขึ้นทันที

“ซุป.....ซุปครับ”    ร้องเรียกกันและกัน ถ้อยคำนับล้านที่ฝังแน่นอยู่ไม่อก  ไม่ได้มีความหมายเท่ากับการร่วมรักและเรียกชื่อคนรักไปพร้อมๆกัน

ผิวเนื้อแนบชิด ไม่มีช่องว่างใดๆเกิดขึ้น จังหวะสอดประสานเป็นไปอย่างสม่ำเสมอ  กลิ่นอายรักลอยวนอยู่รอบๆตัวของคนรักคู่  เตียงสี่เสาส่งเสียงเอียดอาด บ่งบอกให้ผู้นอนรู้ว่า จังหวะของการสอดประสานนั้นแปรเปลี่ยนเป็นเล่าร้อนและต้องการมากขึ้น  

“อะ.........ซี๊ด”  ร่างบางส่ายหน้าไปมากับหมอน เมื่อถูกกระต้นอารมณ์โดยร่างสูง  

ลีโอมองคนรักที่แสดงสีหน้าว่าจังหวะการสอดประสานโดยฝีมือเขานั้นสร้างความเสียวกระสันได้มากแค่ไหน อยากจะก้มลงไปจูบ ก็กลัวว่าน้ำซุปจะหมดลมหายใจเสียก่อน เพราะแค่นี้คนตัวเล็กก็หายใจหายคอไม่ทันแล้ว

และเมื่อใกล้ถึงเส้นชัย ผู้เข้าแข่งขันทั้งสองคนก็ต่างพากันจูงมือกันเดินเข้าหาเส้นชัย ...........

หยาดหยดแห่งความรักพุ่งเข้าสู่ตัวตนของร่างบาง เช่นเดียวกันที่คนตัวเล็กก็โดนมือหนาชักนำและปลดปล่อยไปตามๆกัน เสียงเหนื่อยหอบของคนทั้งคู่ดังระงมไปทั่วห้อง กายเปลือยเปล่าพร่างพราวไปด้วยเม็ดเหงื่อ ใบหน้าหวานยังคงนอนปรือตามองร่างสูงอยู่อย่างนั้น  เรี่ยวแรงที่จะยกมือไปเช็ดเหงื่อตามใบหน้าหล่อแทบไม่มี ดีแล้วที่คนตัวเล็กยังนอนลืมตาอยู่

“เก่งครับ”     เอ่ยปากชมคนตัวเล็กที่นอนปรือตาอยู่อย่างอดไม่ได้ นับว่าน้ำซุปเก่งขึ้นทุกครั้งเมื่อได้ร่วมรักกัน ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน ปานนี้เมียเขาหลับไปนานแล้ว

“ครับๆ ...เอาออกได้หรือยังอ่ะเจ้าพ่อ มันอึดอัด”     ร่างบางเอ่ยถึงช่องทางหลังที่ยังมีท่อนเนื้อร้อนของร่างสูงแช่อยู่  

“อึดอัดแล้วชอบไหมครับ”  

“หึ................หน้าไม่อาย”    จะเอี่ยวหน้าหนีไปไหนก็ไม่ได้ เพราะตอนนี้ร่างกายบางถูกกอดไปทั้งตัว ใบหน้าห่างกันเพียงแค่คืบ รู้สึกได้ถึงลมหายใจของกันและกัน กลิ่นหอมประจำตัวของน้ำซุปสร้างความผ่อนคลายให้กับลีโอ แอ๊คซายน์ไม่น้อย

ร่างสูงค่อยๆ ถอนท่อนเนื้อออกจากตัวของร่างบาง  และหยาดหยดแห่งรักก็ไหลตามออกมา มันมากเสียจนไหลไปตามปลีขาขาวของน้ำซุป  ลีโอมองภาพนั้นอย่างหื่นกระหาย ภาพที่กายบางของน้ำซุปเต็มไปด้วยรอยจูบและดูดเม้น เพื่อตีตราเป็นเจ้าของ ปลีน่องมีคราบรักของเขาอยู่เล็กน้อย หางตามีน้ำหล่อเลี้ยงกลิ้งไปมา  เซ็กซี่สุด!!

“อาบน้ำไหมครับ  เปื้อนไปทั้งตัวแล้วนะ”  

“คนไหนทำเปื้อน  คนนั้นก็อาบให้ซิ”  

“หึหึ.......ทำหน้าน่ารักอีกแล้วนะครับ  เมื่อกี้อีหนูเซ็กซี่สุด”

ผลั่กกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!1

เต็มๆที่หน้าอก ไม่ได้ปัดป้อง เพราะขืนปัดป้อง เล็บมือนางต้องข่วนมาแทนแน่ๆ  

“เหอะ!!!  กี่ครั้งๆ ก็เซ็กซี่ตลอด เชื่อได้ไหมเนี่ย”

“เชื่อเหอะครับ แค่นี้ก็รักจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วครับ”

“ไม่ขึ้นแน่นะ”      

“เปลี่ยนใจแล้วครับ   ตอนนี้มันขึ้นจนกู่ไม่กลับแล้ว”  




***** ปล1 แอนตาซิลจ่าย!!!!!!  เพราะคนแต่งเมารักจนตกเวที  ฮิ้ววววววววววววววววว

[kinjikung]

หุหุ เกือบล่วงแล้วมั้ยหล่ะอีหนูของเจ้าพ่อ
ว่าแต่เจ้าพ่อแกบ้ามากเลยจะตัดมะม่วงทั้งสวน

[kitty]

 

[punchnaja]

เทวดาที่อยู่ในต้นมะม่วงคงแอบคิดว่า "ตูเกือบไม่มีต้นมะม่วงให้อาศัยอยู่แล้ว...ไอ้น้ำซุปเอ๊ยยย"

ปล.เห็นคะแนนออกแล้ว อยากจะบอกว่า สู้ๆเด้อ เราเองก็เคยผ่านจุดนั้นมาก่อน ทำให้รู้ว่าเอนทรานซ์ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต... ถ้าทำอะไรไม่ได้ ไม่รู้จะเรียนอะไร แนะนำให้เป็นนักเขียน เพราะเขียนนิยายเก่งจริงๆ^^

[roseen]

 :กอด1:น้ำซุปกลับมาก็ยังน่ารักเหมือนเดิม


ลีโอเลยไปไหนไม่รอด

[tawan]

ฮิ้ววววววววว คิดได้ไงอะ

เมารักรักตกเวที5555

 

[tuek]

 
+1 นะคะ

[lolilo]

เจ้าพ่อเกือบเจ้าเข้า !!!!
น้ำซุปเอ้ยยยยยยยย

[Piaanie]

โอยยย  น้ำซุปไม่เหนื่อยปีนต้นมะม่วงหรอก แต่เหนื่อยที่ลีโอกวนนี่สิ 

[konnarak]

 



เจ้าพ่ออะ ลงโทษอะไรก้ไม่รุ้  เ.........วๆๆ   

[jojobuffy]

 






 

[Yunatsu]

หายไปนานนนน

ลีโอกลับมาจัดเต็มเลยยยยยย
 

[kokikung]

อินู๋เด็กดื้อ ฮ๋าๆๆๆน่ารักเชียว
แสดงว่าหายแล้วแน่ๆๆๆ
เล่นกันสะ 

[boylove_yj]

ปวดท้องงงงงงงๆ

[hahn]

ดื้อบ่อย ๆ เข้าทางเจ้าพ่อจะได้หาเรื่องทำโทษบนเตียง....

[boylove_yj]

แต่ง "ดราม่า"  ไม่ค่อยเก่ง เนอะ


ทุกคนว่าไหม 555555555555++

[sam3sam]

ไม่ต้องตัดหรอกต้นไม้น่ะ
เอาไว้ให้น้ำซุปปีนเหอะ
เจ้าพ่อจะได้ลงโทษน้ำซุปบ่อยๆไง

[pochu52]

ลีโอน่าจะดีใจน๊าที่น้ำซุปขยันดื้อน๊า ไม่งั้นเจ้าพ่อจะหาข้ออ้างอะไรในการทำโทษอีหนูล่ะจ๊า

[Maimai]

หื่นไปแล้ววววว

[boylove_yj]

 


คนอ่านอยู่ไหน


ทำไมเงียบๆ

[nongrak]

อีหนูดื้ออย่างนี้เดี๋ยวเจ้าพ่อก็หัวใจวายตายก่อน
ลีโอน่ารักมากทำงานให้เงินเมียเก็บ