-
Part...1
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ณ ย่านสถานบันเทิงใจกลางเมืองกรุง
แม้ขณะนี้เวลาจะล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่แล้ว แต่ผู้คนก็ไม่ได้น้อยลงเลย เพราะสถานที่แห่งนี้เป็นแหล่งโฉบเฉี่ยวของเหล่าผีเสื้อราตรีทั้งหลาย ที่พากันบินมาหาความสุขความสำราญใส่ตัวเองในยามค่ำคืน ถนนเส้นนี้รวมทั้งอาคารห้างร้านทั้งหลายเป็นของตระกูลแอ็คซายน์ที่เบื้องหลังไปด้วยปริศนา ว่าแท้จริงแล้วทายาทคนไหนคือผู้ที่ได้ครอบครองทรัพย์สินมูลค่าหมื่นล้าน
ตึกแม่แอ็คซายน์
“นายครับ ตึกลูกปีกซ้ายมีปัญหาครับ” คมกริช รายงานเหตุการณ์ของตึกลูกให้ผู้เป็นนายฟัง อย่างเกรงๆ เพราะ ถ้าตึกลูกมีปัญหา เขาจะจัดการด้วยตัวเองโดยที่ไม่ต้องมาเข้ามาตึกแม่เพื่อรายงานคนเป็นนายใหญ่ ยกเว้นปัญหานั้นจะหนักบ่า และกำลังเขาจัดการไม่ได้
“มีอะไร” ร่างสูงของ ลีโอ ผู้กุมอำนาจของแอ็คซายน์ยืนหันหลังให้กับลูกน้องคนสนิท ใบหน้าคมเข้มอย่างลูกครึ่งหันออกไปมองบรรยากาศเมืองกรุงตอนรุ่งสาง ที่แม้จะสวยงามเพียงใด ก็เหมือนกับยาพิษที่ฉาบไว้เพียงด้านหน้า แต่เมื่อเข้าไปสัมผัสแล้วกลับโดนพิษของมันทำร้ายจนสาหัสได้ จนบางครั้งมันก็ทำให้เขาเจ็บปวดไม่น้อย
“ลูกค้าก่อเรื่องครับ ไม่ว่าผมจะเจรจาอย่างไรเขาก็จะมีเรื่องให้ได้ครับ” ถ้าหากลีโอหันกลับมาก็คงจะเห็นสายตาวูบไหวอย่างคนทำผิดของคมกริช
“ลูกท่านหลานเธอที่ไหนล่ะ”
“ลูก สส.วิกรมครับ”
ร่างสูงละจากวิวด้านนอก แล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์กับปืนพกติดตัวไป คมกริชเห็นดังนั้นจึงโทรให้ลูกน้องเคียร์สถานที่รอไว้ และบอกให้คนของเราใจเย็นๆ เพราะเขากำลังจะพาตัวช่วยไป
“เสียหายมากน้อยเพียงใด”
“ตอนนี้คุณน้ำซุป อุ๊บ!” ในที่สุดสิ่งที่เขาระวังไว้ก็หลุดออกมาจนได้
************* ขออภัยค่ะ ที่ เอาตอนที่ 5 ลงแล้วไปเบียดตอนที่ 1 นักเขียนหัดใหม่ก็เป็นอย่างนี้แหลค่ะ แหะๆๆ
แจ้งให้ทราบและแถลงไข เรื่อง นิค และ นิครอส พ่วงด้วยคมกริช
คือ เคลวินนี่จะมีนิคและนิครอสเป็นเพื่อนและผู้ช่วย
ส่วน ลีโอ แอ็คซายน์ จะมีคมกริชอ่ะคะ
แล้วปรากฏว่า คนแต่งจำสลับกัน เอานิค และ นิครอสมาใส่กับลีโอ เฉยเลย ตอนแรกก็ไม่เอะใจนะคะ เพราะฝ่ายตรวจพิสูจน์ตัวหนังสือ(เพื่อนหมวยเอง) เขาไม่ได้เต็ง หรือติง ก็เลยไม่รู้
ว่ามารู้วันนี้แหละ!!!!!!!!!!! ว่าเขียนสลับกัน โอยยยยยยยยยยยย ขี้เกียจแก้อ่ะ
เพราะฉะนั้นปล่อยตอนหลังๆ ทิ้งไปนะคะ เรามาเริ่มกันใหม่กับตอนหน้า เดี๋ยวจะเขียนให้มันเช้งวับกว่านี้ สัญญาเลย
ปล. นิยายเรื่องต่อไปที่กำลังจะเอาลง ก็คือ "สะใภ้เถื่อน" ติดตามนะคะ
-
เข้ามาจิ้มประเดิมเรื่องใหม่ครับ :L1:
-
อ๊ากกกกตามๆๆๆๆๆ
กะจะมาเจิมสะหน่อย
-
:m20:กร๊ากๆๆๆๆๆๆมีคนจะมาเจิ่มคนแรกโวยวายซะด้วยสงสัยเรื่องนี้ต้องดังแน่ๆ :กอด1:
-
เรื่องใหม่ตามๆๆๆ
:L2: :L1: :pig4:ไรเตอร์
-
:mc4: ต้อนรับเรื่องใหม่ค่ะ
-
part 2 ......................
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ปังงงงงงงง !!!
“แล้วน้ำซุปไปอยู่ที่นั่นได้อย่างไงห๊ะ”
“เอ่อ...คือ” คำถามดังกล่าวทำเอาลูกน้องคนสนิทอึ้งไปทันที นี่แหละปัญหา กลัวอะไรไม่เท่ากลัวนายตอนโมโหหึง ทำได้ทุกอย่างยกเว้นอย่างเดียว นายผใหญ่แห่งแอ็คซายน์ไม่กล้าทำอะไรคุณน้ำซุป
ดวงตาเรียวคมหรี่ลงทันที นึกเอ๊ะใจตั้งแต่ลูกน้องเข้ามารายงานแล้ว เพราะไม่ว่าจะเป็นคนใหญ่คนโตที่ไหน คมกริชจะจัดการได้ด้วยตัวเอง ยกเว้นว่ามันจะกลัวคำสั่งใครเข้า คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันด้วยความไม่พอใจ ปนความหึงหวง เพราะคนที่คมกริชเอ่ยชื่อออกมานั้น เป็นหัวใจของเขาเจ้าพ่อแห่งแอ็คซายน์ และถ้าใครแตะต้องดวงใจของเจ้าพ่อแล้วล่ะก็ มันผู้นั้นจะไม่ได้ตายดีแน่นอน
“ไหนนายบอกฉันว่า ซุปกลับบ้านไปหาเจ้างี่เง่าไง” มันน่านักเชียว วันนี้กะว่าจะพาไปดูพระอาทิตย์ตกดินที่พัทยาแต่เจ้าตัวดันเอาแมวมาอ้าง ถ้าเจอตัวจะจับจูบซะให้เข็ดเลย ร่างสูงคาดโทษร่างบางอยู่ในใจ
“ผมขอโทษครับ ก็คุณน้ำซุปสั่งผมไว้อย่างนี้ครับนาย ผมก็งงเหมือนกันตอนที่คุณน้ำซุปเดินเข้ามาในร้าน” คงไม่พ้นไปหาลูกน้องล่ะซิ ขอเขาดีๆ เขาก็ให้ไป ไม่ใช่ว่าจะกักตัวของร่างบางไว้กับเขาตลอดเวลา
“ไม่ต้องพูดแล้ว ถ้าซุปมีรอยขีดข่วนซักนิดเดียวนะ ฉันจะเตะแก” ขาเรียวยาวรีบก้าวออกจากห้องทำงานชั้นบนสุดอย่างเร่งรีบ ส่วนมือหนาก็ทำหน้าที่กดโทรศัพท์ไปหาคนรักอย่างรวดเร็ว รอสัญญาณได้ซักพักฝ่ายโน้นก็รับโทรศัพท์
“น้ำซุป เกิดอะไรขึ้น รายงานให้เจ้าพ่อรู้เดี๋ยวนี้!” ด้วยความที่เป็นห่วงเจ้าร่างบางมากไปหน่อย ลีโอเลยเผลอตวาดน้ำซุปเข้า
/“เจ้าพ่อบ้า! ตกใจหมดเลยตะคอกมาได้”/
“อย่ามาโอ้เอ้ ไหนบอกว่าจะไปหาไอ้แมวงี่เง่าไง ทำไมถึงไปเล่นซุกซนจนมีเรื่อง” เมื่อประตูลิฟต์เปิดร่างสูงก็กระโจนวิ่งไปขึ้นรถที่เตรียมไว้แล้วอย่างเร่งรีบ
/ “ไม่มีอะไรหรอกน่า แค่ไอ้พวกตื้อไม่เลิก” /
“ขับไปให้ถึงภายใน 5 นาที ไม่อย่างนั้นแกจะโดนหางเลขด้วยคน” แล้วคมกริชก็เร่งความเร็วเต็มที่ เพราะถ้างั้น เขาจะเป็นคนโดนตีนนายซะเอง โทษฐานเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด
/”ไม่ต้องไปว่าคมกริชหรอก ผมแค่เหงาๆเลยออกมาหาลูกน้องแค่นั้นเอง”/
“แล้วทำไมไม่บอกผมก่อน ผมจะได้พาคุณไป ทำไมต้องแอบหนีไปด้วย มันน้อยใจนะ” เอาแล้วไงเจ้านายเขาเข้าโหมดงอนเมียซะแล้ว
/”ลีโอ อย่างอนเลยน่า น้ำซุปง้อไม่เก่งนะ นะ นะ”/ ถึงแม้จะได้ยินเพียงแค่เสียง แต่ก็พอแล้วสำหรับการที่จะทำให้ลีโอหายงอน กลับมายิ้มอีกครั้ง
“อยู่เฉยๆ นะห้ามก่อเรื่องให้มากกว่านี้ เดี๋ยวเจ้าพ่อไปรับ”
/ “จะมาแล้วหรอ ผมยังไม่ได้เล่นอะไรเลย เดี๋ยวค่อยมาได้ป่ะ” / เสียงหวานของน้ำซุป ออดอ้อนมาตามสายอย่างน่ารัก ถ้าเจ้าตัวมาอยู่หน้าเขา จะดึงมาหอมแก้มซะให้เข็ดโทษฐานน่ารักจนเกินไป
“ไม่ต้องเล่นอะไรทั้งนั้น แล้วไอ้ตูนอยู่ตรงนั้นหรือเปล่า ฝากบอกมันด้วยถ้าผมเจอมันมันโดนหนักแน่ โทษฐานพาลูกพี่หนีเที่ยว”
/ “รังแกแม้กระทั่งคนที่ไม่มีทางสู้ คุณนี่มันจริงๆ เลย มาเร็วๆนะ ผมหิวข้าวแล้ว”/ ร่างสูงกำลังจะถามกลับซักหน่อยว่าทำไมถึงไม่กินข้าวให้เรียบร้อยก่อนออกไปเที่ยว แต่อีกฝ่ายก็ตัดสายทิ้งอย่างซะแล้ว
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมคนอย่างเขา นายลีโอ แอ็คซายน์ เจ้าพ่อแห่งย่านสถานบันเทิงต้องมาตกหลุมรัก นายธีรวุฒิ วัฒนะชัยพันธ์ หรือที่ใครๆ เรียกสั้นๆ ว่า น้ำซุป ตอนแรกที่เขาเจอน้ำซุปก็เกิดความรู้สึกว่า คนๆนี้ต้องมาอยู่เคียงข้างเราตลอดไป หลังจากวันนี้เขาก็พยายามหาเรื่องแกล้งเจ้าตัวมาโดยตลอดเพราะ น้ำซุปทำงานอยู่ตกลูกปีกซ้าย เขาไม่รู้มาก่อนเลยว่าระบบลูกพี่ลูกน้องจะมาอยู่ในตึกทำงานของเขา พนักงานในนั้นบอกว่า ลูกพี่ใหญ่ก็คือน้ำซุป มีอำนาจสั่งได้ทุกอย่าง ไม่เกรงกลัวใคร แม้กระทั่งเขา ทำเอาเขางงไปไม่น้อยว่า ตกลงแล้วร่างบางหรือเขากันแน่เป็นเจ้าของร้าน
สงสัยคงคิดถึงลูกน้อง ก็เลยหนีเที่ยว อย่างนี้มันน่านัก ถ้าโดนคู่กรณีเขาจับไปตัวไปจะเป็นอย่างไง แต่เขาก็ทำอะไรร่างบางไม่ได้ เพราะเจ้าตัวอ้อนเป็นที่หนึ่ง น่ารักก็ที่หนึ่ง ไม่ว่าครั้งไหนที่ทำผิดเขาก็ไม่เคยโกรธเจ้าตัวได้นานเลยซักครั้ง เขาจึงตั้งฉายาให้คนรักของตัวเองว่า “น้ำซุป ผู้ชนะ10ทิศ”
************** ตอนแรกไม่รู้วิธีลง ลงแบบมั่วๆ :z10: :z10: ไม่คิดว่ามันจะลงได้
ติชมกันได้อย่างไม่ต้องเกรงใจ 55555555+ :impress2: :impress2: :impress2:
-
อุ๊ย !!
น่ารักกันจังเลย ((อยากดูโหมดโหดมากกว่า...เหอะๆ))
รออ่าน น๊ :laugh: :laugh:
-
รวดเร็วทันใจตอนที่สองชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:m32: :m32: มาจิ้มไว้ก่อน
-
vielen dank.
:L2: :L2:
-
รอตอนต่อไปด้วยคน
:L2:
-
ชื่อน่ากินมากกก
น้ำซุป
คิคิ
รออ่าคับ
ชอบบบบบบ o13 :pig4:
-
:L2: นี่สำหรับไรท์เตอร์คะ
รอน้ำซุปอยู่นะคะ
o22 o22
-
น้ำซุป
อิอิ
น่ากินจัง
:pighaun:
o13
ให้ไรเตอร์
-
อ่านตอนแรกแล้ว
น่าติดตามมากมายค่ะ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
:bye2:
-
อ๊าคคคคคคคคคคคคคค
อ่านไม่จุใจเลยอะ
มารออ่านต่อวันพรุ่งนี้นะ
-
อยากอ่ายต่อไวๆจังเลยค่ะ :oni2:
-
จิ้มบวกประเดิมให้ไร้ท์เตอร์นะจ๊ะ
พลอตก็น่ารักดีนิ เจ้าพ่อกลัวเมีย อิอิ
แต่มีแอบอ่านแล้ว งงๆ อ่ะ คงเพราะเพิ่งเริ่มเรื่องมั้ง
-
เริ่มเรื่องของน่ารักแล้ว “น้ำซุป ผู้ชนะ10ทิศ” ของเจ้าพ่อลีโอ :jul3:
มาต่อตอนต่อไปเร็วๆน๊า รออยู่ๆ
ps. อย่าลืมแปะกฎด้วยนะจ๊ะไรเตอร์จ๋า
-
Welcome :mc4: อย่าลืมแปะกฏนะจ๊า
-
น่ารักจัง อิอิ
ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าพ่อจะกลัวเมีย ฮ่าๆ
-
Part ..3
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“นายครับ ถึงแล้วครับ” คมกริชเตือนเจ้านายอย่างเกรงๆ เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้คนเป็นนายอยู่อารมณ์ไหนเดี๋ยวยิ้ม เดี๋ยวร้าย เขาตามไม่ทันแล้วเหมือนกัน
“เออรู้แล้วๆ ตามเก็บไอ้พวกเห็บด้วยนะ อย่าให้น้ำซุปรู้เป็นอันขาด”
ลีโอสั่งเสียงเฉียบแล้วเดินเข้าร้านไปทันที
ตึกลูกปีกซ้าย ของแอ็คชายน์
“นี่ไอ้บอย เมื่อไรจะเลิกตื้อซะทีว่ะ รำคาญแล้วนะโว้ยย”
หนุ่มร่างบางผิวขาวกำลังยืนอารมณ์เสียอยู่บนเวที เพราะโดนขัดเวลาร้องเพลงอันแสนจะสนุกสนานเฮฮา เพราะนานๆที่ได้กลับมาที่ทำงาน และตอนนี้เรื่องคงถึงหูลีโอแล้ว เพราะไอ้หน้าหนาบอยคนเดียวดันเสนอหน้าเข้ามาจีบเขาทั้งที่ ลูกน้องเขากีดกันเต็มที่ จนเป็นเรื่องราวใหญ่โตจนได้ กะว่าจะร้องเพลงให้เต็มที่ซะหน่อยวันนี้ เซ็งชะมัด
“น้ำซุป อย่าเรียกชื่อผมอย่างนั้นดิ มันไม่เพาะเอาซะเลย”
ดวงตากลมโตหรี่มองคนเดินเข้าเดินออกผับอย่างลุ้นระทึก เพราะถ้าเจ้าชีวิตมาถึง เขาจะได้สร้างสถานการณ์ได้ถูก สงสัยโทษคราวนี้คงไม่ได้ออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันซัก 3 วันแน่ๆ
“จะเรียกอย่างนี้แหละ ใครจะทำไม” มือบางกวักเรียกบาร์เทนเดอร์ให้มาหาเขาอย่างรีบๆ แขกในผับต่างให้ความสนใจกันใหญ่ว่า เจ้าของเรือนร่างโปร่งบางผิวขาวชมพู ประกอบด้วยดวงตากลมโตและริมฝีปากบางชมพูระเรื่อนั้นเป็นใคร ทำไมถึงไปยืนอยู่บนเวที โดยที่ไม่มีใครห้ามปราม
“ไอ้ตูน แกเดินไปดูด้านหน้าว่า ถ้าเจ้าพ่อมาเมื่อไหร่แกรีบเข้ามาบอกฉันทันที ไปเร็ว!” บาร์เทนเดอร์หนุ่มผู้มีศักดิเป็นลูกน้องคู่กายของลูกพี่น้ำซุปก้มหัว และรีบเดินออกไปด้านหน้าทันที เพราะรู้กันอยู่ทุกคนว่า น้ำซุปเป็นอะไรกับเจ้าพ่อแห่งแอ็คซายน์
“น้ำซุป เมื่อไรจะใจอ่อนซักที ผมรอไม่ไหวแล้วนะ”
“บอกว่าไม่ก็ไม่ซิโว้ย แล้วฉันขอบอกให้แกออกไปจากที่นี้เดี๋ยวนี้ ก่อนที่ระเบิดจะมาลง”
“ไม่ จนกว่าน้ำซุปจะรับปากว่าจะไปกินข้าวกับผม” ประโยคดังกล่าวของบอย สร้างความตกใจให้กับพนักงานของตึกปีกซ้ายไม่น้อย เพราะเป็นที่รู้กันอยู่ว่านายใหญ่ลีโอ ขี้หึง และ หวงคุณน้ำซุปขนาดไหน เพราะพวกเขาเคยเห็นมาครั้งหนึ่งแล้วตอนที่เจ้าพ่อโมโหหึงสั่งปิดย่านนี้เพื่อจัดการกับไอ้พวกไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงบังอาจไปแตะต้องเมียเจ้าพ่อ
“เห็นทีจะไม่ได้ เพราะคนที่นายกำลังขอเดทมีเจ้าของแล้ว” ระเบิดที่น้ำซุปว่าก็มาแล้ว
ร่างสูงก้าวเข้ามายืนหน้าเวทีอย่างสง่างาม สายตาไม่ได้มองหน้าคู่กรณีแต่อย่างใด แต่กลับมองขึ้นไปบนเวทีซึ่งมี น้ำซุปยืนอึ้งอยู่ ตาเรียวมองสำรวจร่างบางที่อยู่ด้านบน แล้วเจ้าร่างบางก็ส่งสายตาประมาณว่า ไม่ได้มีอะไรร้ายแรงอย่างที่เจ้าพ่อคิดเลย
เมื่อร่างบางหายอึ้งแล้ว ก็ส่งสายตาคาดโทษไปให้บาร์เทนเดอร์ผู้เป็นลูกน้องทันที อย่างนี้ต้องมีเคียร์ทีหลัง ร่างบางกระโดดจากบนเวทีมาเกาะคอเจ้าพ่อขี้หึงทันที ลีโอรีบไปรับน้ำซุปทันทีพร้อมส่งสายตาปราม ถ้าหากเขาไปรับไม่ทัน เจ้าตัวจะต้องบาดเจ็บแน่ๆ
ภาพร่างสูงของเจ้าพ่อแห่งแอ็คซายน์มีร่างบางของน้ำซุปอยู่ในอ้อมกอด เรียกรอยยิ้มให้กับแขกและพนักงานไม่น้อย แต่สำหรับพนักงานตึกปีกซ้ายแล้ว ภาพเหล่านี้พวกเขาเห็นจนชินตาซะแล้ว
“เจ้าพ่อ มาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย” ดวงหน้าหวานของน้ำซุปซุกหน้าไปมาตรงซอกคอของลีโออย่างออดอ้อน พร้อมทั้งสูดดมกลิ่นกายของคนร่างสูงอย่างคิดถึง ใครว่าลีโอเสพติดเขาเป็นฝ่ายเดียว เขาก็ติดลีโอเหมือนกัน แต่ไม่อยากบอกให้คนตัวสูงรู้เดี๋ยวจะได้ใจ
“มาตั้งนานแล้วล่ะ ตั้งแต่เห็นเมียตัวเองโดนจีบต่อหน้าต่อตา” ท่อนแขนล่ำของลีโอวางน้ำซุปลงพื้นอย่างนุ่มนวล เมื่อวางเสร็จก็ยกขึ้นโอบเอวบางเอาไว้อย่างหวงแหน ให้มันรู้ไปเลยว่า คนตัวเล็กคนนี้มีเจ้าของแล้วใครหน้าไหนก็ห้ามแตะ
“จีบที่ไหน ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละน่า เจ้าพ่ออย่าคิดมาก” นิ้วเรียวเล็กของน้ำซุปยกขึ้นไปจิ้มหน้าผากของคนร่างสูงอย่างหมั่นเขี้ยว
“ไม่ให้คิดมากได้ไง เมียน่ารักขนาดนี้” ลีโอก้มหน้ามาหอมแก้มนวลรักใคร่
“เจ้าพ่อ อายคนอื่นมั่งดิ” แก้มนวลแดงระเรื่ออย่างน่ารัก และก็เพิ่มความเข้มขึ้นอีก เพราะดูเหมือนว่าลีโอ จะไม่หยุดแกล้งคนตัวเล็กซักที
“กลับกันเถอะวันนี้ คุณโดนผมทำโทษแน่น้ำซุป” ร่างสูงจูงมือบางออกมาอย่างทะนุทนอมเพราะด้วยความที่ทุกคนก็อยากเห็นทั้งนั้นว่าเจ้าพ่อแห่งย่านสถานบันเทิงนี่เป็นใคร ผู้คนก็เลยมาออกันที่ด้านหน้าหน้าเต็มไปหมด กว่าจะผ่าออกมาได้เรียกเหงื่อได้ไม่น้อย
“โหยๆ เจ้าพ่ออ่ะ ฟังเหตุผลกันก่อนแล้วค่อยตัดสินความ” มือบางยกมือหนาที่กุมมือเขาไว้ขึ้นมาจูบ เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากผู้คนที่เห็นเหตุการณ์ไม่น้อย เพราะถึงแม้คนทั้งคู่จะเพศเดียวกัน แต่ก็แสดงความรักออกมาให้ผู้คนได้รู้ว่า รักไม่จำกัดเพศ
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
.
.
.
.
.
555++
ฝากอ่านข้อความข้างบนด้วยนะคะ หลังจากนั้นเราก็ปฏิบัติตามทุกขั้นตอน --- เราจะได้อยู่ในเล้าเป็ดได้อย่างมีความสุขค่ะ
:impress2: :-[ :o8: :o12:
-
น่ารักง่ะบรรยายเป็นคำพูดไม่ถูก
-
น่ารักว่ะค่ะ :-[
หลงรักน้ำซุป :L1:
รอตอนต่อไปค๊าบบบ
-
น่ารักมากกกไรเตอร์มาเฟียกลัวเมีย
555+++
รอๆๆๆมาอ่านต่อคับบบบ :pig4: :bye2:
-
To คนอ่านทุกท่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณทุกเม้นที่แวะเข้ามา
อ่านแล้วมีกำลังใจ :o12: :sad4: :sad4:
จะพยายามเอาตอนที่เหลือลงนะคะ :fire: :fire: :fire:
-
เข้ามาจิ้มเรื่องใหม่
นําซุปน่ารักอะ :L2:
มาอัพต่อนะสนุกมากๆ
-
สู้ๆๆคับไรเตอร์
รออ่านะสนุกดี
:pig4: o13
-
Part ..4
.
.
.
.
.
.
.
.
กว่าเขาจะลากคนตัวเล็กที่ไม่รู้ไปเอาแรงมาจากไหน ให้ขึ้นมาบนคอนโดได้เล่นเอาเหนื่อยไปเหมือนกัน เพราะเจ้าตัวบอกจะไปหาแมวให้ได้ แต่เขาก็ไม่อนุญาต เดี๋ยวจะหนีเที่ยวอย่างวันนี้อีก ทำเอาร่างบางเดินเข้าห้องอย่างอารมณ์เสีย ฟาดงวงฟาดงากับลูกน้องเขาไม่น้อย เล่นเอาลูกน้องเขากลัวหัวหดไปเลย เพราะปรกติก็กลัวอยู่แล้ว
“ซุป เลิกประชดผมได้แล้ว เดี๋ยวโซฟามันก็หักหรอก” ร่างสูงติงร่างบางอย่างขำ ๆ เพราะเขาหันไปเห็นตอนที่คนตัวเล็กนั่งขึ้นไปกระโดดอยู่บนโซฟาอย่างระบายอารมณ์ แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรมากนัก เพราะเจ้าตัวมักจะทำเป็นประจำตอนที่อารมณ์เสีย หรือว่า โมโห
“ผมเบื่อออออออออออออออ” เมื่อกระโดดจนเหนื่อยแล้ว ร่างบางของน้ำซุปก็ล้มลงนอนอย่างหมดแรง
“คุณเบื่อผมหรอ” ร่างสูงนั่งขัดสมาธิบนพื้นพรมตรงดวงหน้าหวานของน้ำซุป พร้อมทั้งปัดปอยผมให้อย่างรักใคร่
“เปล่าซะหน่อย ผมไม่ได้เบื่อคุณ แต่ผมเบื่อไอ้ห้องสี่เหลี่ยมสีฟ้าเนี่ย มันอึดอัดไงไม่รู้อ่ะ
“อดทนหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวค่อยย้ายออกไปทีเดียวเลย”
“ย้ายออก ย้ายไปไหน อะไรยังไง” ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตื่นเต้น
“ย้ายบ้านไง ผมซื้อบ้านไว้ชานเมืองน่ะ มันสงบดี เห็นคุณไม่ค่อยชอบอะไรที่มันไม่วุ่นวายก็เลยให้ไอ้กริชมันไปติดต่อซื้อ เดี๋ยววันหลังเจ้าพ่อจะพาอีหนูไปดูบ้าน” ร่างสูงเอ่ยแทนตัวเองอย่างน่ารัก เพราะลีโอชอบเรียกเขาว่า อีหนูตอนอยู่บ้านบ่อยๆ
“พรุ่งนี้เลยนะเจ้าพ่อ อีหนูอยากเห็นบ้านแล้วอ่ะ”
“ถ้าไม่มีอะไรมาแลกเปลี่ยน ก็ไม่พาไป” ลีโอยิ้มเจ้าเหล่ส่งมาให้น้ำซุป พร้อมทั้งทำแก้มพองๆหันข้างมาให้ร่างบาง
จุ๊บบบบ ! น้ำซุปก้มลงไปหอมแก้มลีโอทั้งซ้ายและขวาอย่างอายๆ
“ไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย เมื่อกี้แมลงบินผ่านหรือเปล่าน้า” มือหนาที่ตอนแรกโอบเอวบางไว้เฉยๆ ตอนนี้เริ่มขยับขยุกขยิกเข้าไปในร่มผ้าของน้ำซุป โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เรื่องเลย
“ขี้โกงนี่หน่า หอมทั้งสองข้างแล้วนะ”
“เหลืออีกที่หนึ่ง คุณลืมอะไรไปหรือเปล่า”
อีกที่ ที่ร่างสูงพูดถึงนั้นก็คือริมฝีปากนั่นเอง แต่เขาทำเป็นไม่รู้เรื่อง เพราะแค่นี้เขาก็เสียเปรียบให้คนเจ้าเลห์มากแล้ว
"เจ้าพ่อ เอาเปรียบอีหนูจังนะ เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวจะอดทุกอย่าง" น้ำซุปตอบกลับอย่างงอน แต่แท้จริงแล้วเจ้าตัวทำเพื่อกลบเกลื่อนความอาย
"อีหนูอ่ะ เจ้าพ่อก็แค่หากำลังเล็กๆน้อย เท่านั้นอ่ะ น่านะๆ นะๆ " ถ้าลูกน้องหรือใครมาเห็นเข้า คงจะตกใจไม่น้อย เพราะเสือยิ้มยากแห่งแอ็คซายน์ กำลังง้อคนรักอย่างน่ารัก
"แค่จุ๊บนะเจ้าพ่อ ห้ามมีนอกเหนือจากนั้น"
"ครับผม"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
****** ไว้ต่อวันพรุ่งนี้นะคะ คนไหนที่รู้สึกว่าตัวเองค้าง !!! พรุ่งนี้แวะเข้ามา รับรองทุกท่าน หายค้างแน่นอน
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
มีนอกเหนืออยู่แล้วมั้ง
//อีหนูไม่ทันเจ้าพ่อหรอกก 5555
-
:m20: :-[ น่ารักมากกกกกกก
อิหนูกับเจ้าพ่อ
คึคึ
รอๆๆๆ :pig4:
-
อุเหม่ เรื่องน่ารักมากเลยค่ะ เขียนก็อ่านง่า่ย สบายไม่รก ภาษาดีจ้า ชอบๆ
-
:-[ :-[ :-[
-
น่ารักดีครับ :o8:
น้ำซุป ชื่อน่ารักจัง คงจะอร่อยน่าดู :z1:
นะ แต่ถ้าให้เลือกก็คง กินลีโอ :pighaun:
-
เข้ามาอ่านเม้นๆ :-[
อ่านไปเรื่อยๆๆ
เม้นเยอะๆ :call: :call:
ความสุขในการอัพ ก็ไหลมา เทมาๆ
55555555555555555555+ :laugh: :laugh: :laugh:
เม้นกันเยอะๆ นะพี่น้องนะๆ
********** อยากเอาลงเดี๋ยวนี้จังเลย ฮิ้วววววววววววววว
-
แปะก่อนเย็นๆมาอ่าน 555
-
เรื่องดูน่ารักจังเลย :m3: :m3:
ชื่อนายเอกก็น่ารัก น่าติดตามจ้า เป็นกำลังใจให้จ้า
มาอัพบ่อยๆๆนะค่ะ
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
โห้มาลงเป็นน้ำจิ้มไม่ใช่น้ำซุป
เฮ้ออออออออออออออออ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
********** อยากเอาลงเดี๋ยวนี้จังเลย ฮิ้วววววววววววววว
ก็เอาลงดิ ใครห้ามมั้ยอะไรมั้ย :laugh:
รอๆๆ
-
:เฮ้อ:อยากมีมั่ง :m20:
-
เพิ่งจะได้เข้ามาอ่าน..
ไม่ผิดหวังอ่ะ
:-[ น่ารักมากมาย... ชอบ ชอบ :impress3: :impress3:
.........................................
หลุดมาดมาเฟียเลยพออยู่กะอีหนู สองต่อสอง...
อีหนูก้อน่ารัก ชั่งออดอ้อน ฉอเลาะ เจ้าพ่อซะ.. :o8:
เจ้าพ่อก้อนะ..ได้จับนั้น ลูบนี้ นิดหน่อยก้อขอให้ตัวเองได้กำไรตลอด...ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆ
น่ารักอ่ะ..ชอบบบบบบบบบบบบบ
..........................................
มาต่ออีกนะไรเตอร์...
มาต่อบ่อยๆๆ
เราก้อจะเม้นต์หั้ยบ่อยๆเหมือนกัน...
:pig4: :กอด1: :L2:
-
รู้ว่าทำให้คนค้างก็ยังทำกันได้ :sad4:
พรุงนี้มาแบบยาว ๆ นะ
:pig4:
-
น่ารักกันจัง :o8: ขอบคุณนะค่ะ Writer :3123:
-
สนุกดีครับ
-
เดี๋ยวพรุ่งนี้จะแวะมาเยี่ยมใหม่เน้อ
-
"เดี๋ยววันหลังเจ้าพ่อจะพาอีหนูไปดูบ้าน"--> กรี๊ดดดดดดด :m3:
เจ้าพ่อน่ารักอีกแล้ว อีนู๋ก็น่ารักนะ(ไม่ชมเด่จะน้อยใจกัน อิอิ)
ปล.ตอนลงPart ใหม่ช่วยเปลี่ยนหัวข้อบอกหน่อยได้มั้ยคะ(*-*) ปิ้งๆ
:m1:จะได้รู้ว่าอัพตอนใหม่แล้วอ่ะคะ ( จิ้มที่คำว่า modify ทางขวาบนของกระทู้แรกอ่ะคะ)
-
ฮ่าๆ เป็นป๋ากับอีหนูไปแล้ว น่ารักมาก
-
เรื่องน่ารักดีอ่า ดูกุ๊กกิ๊กดีอ่า ชอบ อ่านแล้วยิ้ม มาต่ออีกไวๆ น่าค่า ชอบมากเลย กรี๊ดดด
ชอบซุป ชื่อน่ารัก กร๊ากกก
-
ชื่อพระเอก+นายเอกน่ากินดีนะ
ลีโอ+น้ำซุป
:L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
น่ารักดีอ่าาาาาา :m3:
-
ชอบนิยายแนวเจ้าพ่อแบบนี้จังเลยอ่ะ
แต่ส่วนมากจะเป็นพวกขี้เก็กซะมากกว่า...พอมาเจอเจ้าพ่อโหมดขี้อ้อนแบบนี้
ทำเอาตกหลุมรักอย่างถอนตัวไม่ขึ้นเลยอ่ะ...น้ำซุปเองก็น่ารักไม่น้อยเหมือนกัน
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก...ชอบอ่ะ...อยากอ่านต่อแล้วฮะไรท์เตอร์ XD
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน แต่ตอนที่ 1 หายไป มีตอนที่ 5 มาแทนที่อ่ะ
แต่เราก้ออ่านรู้เรื่องนะ ตอน2-5อ่ะ :laugh:
แค่อยากรู้ว่าเจ้าพ่อกะอีหนู .... กันได้งัย
-
น่ารักจิงๆเล้ยยยยย
-
ตามมาลุ้นว่าอีหนูจะจบแค่จุ๊บหรือเปล่า
แบบว่าน่ารักมากมายอะ คำที่ใช้แทนตัว
-
ไรว้า อีหนูยังไม่มาให้ป๊ะป๋าเชยชมอีก :L1:
-
:110011: :110011: :110011: :110011:
ชอบๆๆ น่าติดตามจ้า
-
หง่ะ..ยังไม่มาต่ออีกเหรอ..
ไหนบอกว่าจะมาต่องัย..เนี้ยะจะผ่านไปหนึ่งวันแล้วนะ..
ไม่มาต่อเหรอ..
คิดถึงอีหนูจะแน่แล้วเนี้ยะ..
:call:
:call:
:call:
-
มายังหว่าาาา :call:
-
ทำไม ตอนต่อจาก 4 จึงไปอยู่ที่หน้าแรกอ่ะ อ่านแล้วงงง่ะ :m21: :m21:รบกวนไรเตอร์ตรวจสอบด้วยนะ :m5: :m5: แล้วจะรอตอนต่อไปนะ
-
นั่นสิค่ะ แล้วแบบนี้ ก็อดอ่านตอนที่ 1 เลย เพราะมีตอนที่ 5 มาแทน อย่างไงรบกวนคนแต่งช่วยเช็คด้วยนะ อยากอ่านตอนแรกค่ะ
:pig4:
-
ไรท์เตอร์จ้ารู้สึกว่าไรท์เตอร์จะทำตอนที่ 1 หายนะคะตรวจสอบด้วยคะคนที่เข้ามาอ่านวันนี้เขางงกันนะคะเปิดเรื่องเข้ามาก็เจอตอนที่ 5 เลย
~~~~~~~~~~~~~
เจ้าพ่อค่าเล่นกันไม่ได้หลับได้นอนแบบนี้วันนี้อีหนูเขาจะได้ไปดูบ้านใหม่รึป่าวเคอะ
XD
-
โห้เจ้าพ่อเอาเปรียบว่ะ..จะไม่หั้ยอีหนูได้พักเลยเหรอ...
จะว่าเจ้าพ่ออย่างเดียวก้อไม่ได้..ก้ออีหนูมันหั้ยความร่วมมือซะขนาดนั้น..
เจ้าพ่อจะอดจัยได้หรอ...ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่ก้อชอบนะ..น่าร๊ากกกกกกกกกกก
อีหนูมันน่ารักจริงอ่ะ...ชอบบบบบบบ
ใว้มาต่ออีกนะ..
จ๊วบสองที..ฝันดีเน้อไรเตอร์..
-
อร้ายยยยยยย ไม่ไหวแล้ว น่ารักมากมายยยยย
ชอบๆๆๆๆๆๆมากค่ะ อ่านแล้วสบายใจ :-[
ช่วยให้หายเครียด จากวันหนักๆในชีวิต
ยิ้มแก้มแทบแตก
ขอบคุณค่ะ แต่ช่วยมาต่อเร็วๆนะคะ :pig4:
-
ตอนที่ ...............5
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“หลับตาก่อนซิ” ร่างบางต่อรองอีกครั้ง
“ต้องหลับด้วยหรอ”
“บอกให้หลับก็หลับเถอะน่า จะหลับไม่หลับ” ลีโอขมวดคิ้วอย่างขัดใจ เพราะไม่ว่ายังไง เขาก็ไม่เคยชนะคนตัวเล็กนี่ได้สักที เปลือกตาของลีโอค่อยๆ ปิดลงอย่างช้าแต่ก็ขยุกขยิกไปมาอย่างน่ารัก เรียกรอยยิ้มจากร่างบางได้ไม่น้อย
จุ๊บบบบบบบบ
ริมฝีปากบางของน้ำซุปแตะลงบนริมฝีปากของลีโออย่างหนักๆ เพราะหมั่นเขี้ยวในความน่ารักของคนร่างสูง แต่มีหรือที่เจ้าพ่อแห่งแอ็คซายน์จะหยุดอยู่แค่เพียงแค่นี้ มือหนาเอื้อมไปกดท้ายทอยของร่างบางเอาไว้แล้วตัวเองก็เป็นฝ่ายจูบร่างบางเอง
“อื้อออ” น้ำซุปประท้วงเบาๆ แต่นั่นกลับทำให้เรียวลิ้นของลีโอดุนดันเข้าไปข้างในได้
ลิ้นของคนร่างสูงกวาดต้อนเกี่ยวกวัดลิ้นของร่างบางเอาไว้อย่างหิวกระหาย รสจูบอันแสนอ่อนหวานจากตอนแรกเปลี่ยนเป็นลุ่มหลงและดูดดื่มยิ่งขึ้น และในที่สุดลีโอก็ได้ดื่มกินน้ำหวานจากโพลงปากของน้ำซุป ร่างสูงค่อยๆ ละเมียดกินคนตัวเล็กอย่างช้าๆ เพราะเขามีเวลาทั้งคืนที่จะหาความหวานจากคนตัวเล็ก
.
.
.
.
.
.
6 โมงเช้า ( วันเสาร์ เดือน- - ปี- - )
แผ่นฟ้ากว้างค่อยๆ คลายความมืดและรับแสงสว่างของดวงอาทิตย์เข้ามาแทนที่ แต่ ณ เวลานี้ เป็นเวลาที่ร่างสองร่างในห้องสี่เหลี่ยมสีฟ้า กำลังหลับอย่างมีความสุขหลังที่เมื่อคืนได้ผ่านศึกสิเน่หากันมา ภาพร่างบางของน้ำซุปในอ้อมกอดของลีโอ แถมยังมีแสงอาทิตย์ที่รอดผ่านผ้าม่านเข้า ช่างแลดูสวยงามยิ่งนัก เมื่อคืนกว่าเขาจะอุ้มร่างบางมาถึงเตียงได้ ใช้เวลาไม่น้อยนัก เพราะร่างบางคอยแต่จะยั่ว จนแวะไปหลายที่อยู่เหมือนกัน
เมื่อแสงอาทิตย์แยงตา ร่างหนาจึงพลิกตัวหนีไปซุกซอกคอของร่างบาง แต่ก็นอนได้ไม่นาน เพราะกลิ่นหอมกรุ่นจากซอกคอของน้ำซุปได้ไปกระทบโสตประสาทของลีโอเข้าอย่างจัง ตอนแรกที่กะว่าจะหลบแสงอาทิตย์ กลับกลายเป็นใบหน้าหล่อเข้มของลีโอซุกไซ้ซอกคอของคนตัวเล็กอย่างหลงไหล พร้อมทั้งสำรวจดูรอยรักจากเมื่อคืนว่า ยังอยู่ดีหรือเปล่า และก็ไม่ผิดหวัง เพราะไม่ว่าจะเป็นซอกคอ หน้าอก หน้าท้อง แผ่นหลังของน้ำซุป ก็เต็มไปด้วยรอยตีตราจองของคนตัวสูง
.
.
.
.
.
.
.
มาต่อแล้ววววววววววววววววววววววว เม้นเยอะๆ น้าๆๆๆ 5555+ o22 o22 o22 o22 o22
-
โหยยยยยยยยยยยยยย
โดดเรียน เพื่อมารออ่านเม้น 55555++
เป็นคนยังไงกันแน่เนี่ย
{ Past Time }
ประวัตินักเขียน :pig2:
ชื่อ น.ส.สุภาวดี ศรฐิติการ
ชื่อเล่น หมวย :z10:
เกิดเมื่อ 30 เมษายน 2536
อายุ 17 ปี ( แก่ 55+ )
เป็นคน จังหวัดนครราชสีมา โดยกำเนิด
ตอนนี้ กำลังศึกษาอยู่ที่ โรงเรีนยมัธยมด่านขุนทด
ระชั้น มัธยมศึกษาปีที่ 6/4 ( บอกเพื่อ )
ดงบังชินกิ คือ ศิลปินสุดกรี๊ดดดดดดดดดดดดด
ดงบังชินกิ เป็นลมหายใจ ของเรา
ดงบังชินกิ คือ ที่รัก
และ ยุนโฮ คือสามี ในอนาคต
:pighaun: :pighaun: :haun4: :haun4:
hi5 http://muayyunho.hi5.com
เดี๋ยวเอาตอน 6 มาลงดีกว่า หรือว่ายังไงดี 55555555555555+
-
:110011: :110011: :110011: :110011: :110011:
ลงเลยจ้า อยากอ่านจังเลย ชอบเรื่องแบบนี้จัง
พระนางน่ารักจัง 55555
:call: :call: :call:
-
555555555555555555+
เม้นถึงไหน อะไรยังไง
ใจเยนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
เดี๋ยวอัพๆๆ คนอ่านนี้ ใจร้อนจริงๆ เลย
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
น่ารักดี :z13: :z13:
-
.
.
.
Part ..6
.
.
.
.
.
.
“สวยชะมัด” ร่างสูงเพ้อเบาๆ ฟองคลื่นน้องสาวของเขาเคยบอกว่า เรื่องที่ยากที่สุดก็คือการจับน้ำซุปแต่งตัวให้ออกมาขี้เหล่ เพราะไม่ว่าร่างบางของคนในอ้อมแขนเขาจะใส่ชุดไหนก็ดูดีและสวยไปซะหมด
“อืม” เมื่อรู้สึกว่าตัวเองถูกรบกวนจากเวลานิทราอันแสนสั้น เปลือกตาบางก็ค่อยๆ ลืมขึ้นมาอย่างช้า เตรียมที่จะวีนใส่คนกวนเวลานอนอย่างเต็มที่
“อรุณสวัสดิ์ครับที่รัก” ประโยคดังกล่าวเรียกเลือดฟาดให้วิ่งวนอยู่บนใบหน้าของน้ำซุปไม่น้อย คำพูดที่กำลังจะวีนใส่คนร่างสูงก็พลันหายไปทันที
“เจ้าพ่ออ่ะ จะแกล้งกันหรือไง พึ่งได้นอนเองนะ” มือบางตีลงบนแขนล่ำของร่างสูงเบาๆอย่างหมั่นไส้ เพราะใครกันล่ะที่ไม่ยอมให้เขาได้นอน เอาเปรียบดีนักนะ
“จะโทษเจ้าพ่อไม่ได้นะ อีหนูเองก็ให้ความร่วมมือไม่น้อย”
“ จะบ้าหรอ ร่วมมือที่ไหนกัน โกหกชัดๆ” ดวงหน้าหวานของน้ำซุป ซุกไปที่อกแกร่งของลีโออย่างอายๆ
“โกหกที่ไหน หลักฐานก็มี” ว่าเสร็จลีโอก็ชี้ไปที่รอยแดงตรงหน้าอกของตัวเองที่ ร่างบางเป็นคนทำไว้
“บ้าแล้ว” ยิ่งเถียงเขายิ่งอาย ร่างบางจึงเลือกที่จะนอนเฉยๆ ให้ร่างสูงแขนเล่น
“ใครกันนะ ที่ร้อง ‘ลีโอครับ แรงกว่านี้’ ใครเอ่ย”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ” ร่างบางเหวขึ้นอย่างอายๆ เพราะไม่ว่าร่างสูงจะพูดประโยคไหนก็ไม่พ้นเรื่องเอาเปรียบเขา และประโยคดังกล่าวเขาก็พูดจริงๆ ซะด้วยซิ
“ฮ่าๆ อีหนูเอ๋ย ไม่ต้องอาย ไม่ทันแล้วล่ะ” ร่างสูงกอดร่างบางเอาไว้อย่างรักใคร่
“ใครมันหน้าหนาเท่าเจ้าพ่อล่ะ อีหนูไปอาบน้ำดีกว่า” ร่างบางหาทางหนีลงจากเตียงทันที แต่ร่างสูงกักตัวไว้ไม่ให้ลงไป เพราะเขายังไม่ได้แกล้งคนตัวเล็กเท่าที่ควรเลย
“เจ้าพ่อ ให้อีหนูไปอาบน้ำนะ” เงียบ
“ลีโอ ให้น้ำซุปไปอาบน้ำนะครับ” ร่างสูงก็ยังนอนเงียบอีกอยู่ดี และดูเหมือนว่าจะหลับไปอีกครั้งแล้ว
“ที่รักครับ คนดีของน้ำซุป ให้ซุปไปอาบน้ำแต่งตัวนะครับ” ประโยคไม้ตายจึงถูกงัดขึ้นมาใช้ทันที
“อย่าอาบนานนะซุป ห้ามหลับในอ่างเป็นอันขาด ไม่อย่างนั้นมีเรื่องแน่” เพราะเขาเคยไปเจอร่างบางสลบคาอ่างอาบน้ำในสภาพตัวร้อนจัดเต็มที่ และภาพในวันนั้นก็ไม่เคยลบไปจากใจเขาได้ซักที มันน่ากลัวมากสำหรับเขา
“รู้แล้วน่า บอกทุกวัน ท่องได้ขึ้นใจแล้วนะเนี่ย”
“บอกแล้วเคยฟังไหม” มือหนากอดรัดร่างบางแน่นยิ่งขึ้น กลัวเหลือเกิน กลัวคนตัวเล็กคนนี้ จะหายไปจากเขา ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาคงจะหายใจต่อไปอีกไม่ได้ เพราะ ขาดอากาศอย่างน้ำซุปไป
“ก็ตอนนั้นมันเหนื่อยนี่น่า ก็เลยเผลองีบไปนิดหนึ่ง” ร่างบางเถียงกลับอย่างค้างๆคูๆ
************* อัพไปเรื่อยๆๆ อย่างมีความสุข เราไม่แคร์ว่าใครจะอ่านไม่อ่าน แต่เราต้องการให้งานเขียนของเรา ออกสู่สายตา ของพี่น้องชาวโลกทั้งหลาย
-
อีหนูน่ารักจริง ๆ
//เจ้าพ่อขี้บ่น 555
-
กลายเปงเจ้าพ่อขี้บ่น ขี้ห่วง ขี้หวง ขี้หึง :laugh:
แต่น่ารักมากกกกกกกกกก
ว่าแต่ ไรเตอร์จ๋าตอนที่ 5...ช่วงก่อน
6 โมงเช้า ( วันเสาร์ เดือน- - ปี- - )
หายไปไหนอ่ะ :z1: แบบว่าเค้าอยากอ่าน
-
กลายเปงเจ้าพ่อขี้บ่น ขี้ห่วง ขี้หวง ขี้หึง :laugh:
แต่น่ารักมากกกกกกกกกก
ว่าแต่ ไรเตอร์จ๋าตอนที่ 5...ช่วงก่อน
6 โมงเช้า ( วันเสาร์ เดือน- - ปี- - )
หายไปไหนอ่ะ :z1: แบบว่าเค้าอยากอ่าน
*************** คนอ่านอย่าคิดมากกกกกกกกกกกกกก มันเป็นแค่การสมมุติวันที่ขึ้นมาเฉยๆๆๆๆๆๆๆๆ 555+
-
สั้นและหวานมาก ๆ เลยนะฮะไรท์เตอร์ - -"
อ่านเรื่องนี้เรื่อย ๆ คนอ่านจะเป็นเบาหวานหรือเปล่าหว่า????
แต่ก็ชอบนะ...เจ้าพ่อกลัวเมียเนี่ย...ปลื้มมมมมมมมมมมมม >/////////<
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะฮะ XD
-
อีหนูน่ารักจริงๆๆ เจ้าพ่อจะไม่ยอมได้ไงกัน
-
อีหนูน่ารักจริงๆๆ เจ้าพ่อจะไม่ยอมได้ไงกัน
ใช่ไหมคนอ่าน เพราะน้ำซุปน่ารัก เจ้าพ่อก็เลย หลงอย่างเอาเป็นเอาตายๆ
-
msn 1. yun_jae_yu_su_min_cassiopeai_tvxq(แอด)hotmail.com
2. muay_yunhoอ(แอด)hotmail.com
3. happybirthdayyunho(แอด)hotmail.com
*********** ออนทุกเมล์ แต่ออนเมล์แรกบ่อยที่สุด แรกเปลี่ยนประสพการณ์กันก็แอดไปได้ค่ะพี่น้อง
---------- อย่าลืมเปลี่ยน (แอด) เป็น @ นะ
hi5 http://muayyunho.hi5.com
Facebook - http://www.facebook.com/#!/profile.php?id=100001129689921
รู้สึกว่าเค้ามีกฏไม่ให้บอกเมล์ในนี้เน้อ ระวังนะจ๊ะ เด๋วเกิดเรื่อง ลองดูกฏดีๆ
ปล. เป็นห่วง กลัวอดอ่านนิยายอ่ะจ้า ^-^
-
อ่านมากๆแล้วจะเป็นเบาหวานมั้ยเนี้ย
หวานเหลือเกินนนน
-
msn 1. yun_jae_yu_su_min_cassiopeai_tvxq(แอด)hotmail.com
2. muay_yunhoอ(แอด)hotmail.com
3. happybirthdayyunho(แอด)hotmail.com
*********** ออนทุกเมล์ แต่ออนเมล์แรกบ่อยที่สุด แรกเปลี่ยนประสพการณ์กันก็แอดไปได้ค่ะพี่น้อง
---------- อย่าลืมเปลี่ยน (แอด) เป็น @ นะ
hi5 http://muayyunho.hi5.com
Facebook - http://www.facebook.com/#!/profile.php?id=100001129689921
รู้สึกว่าเค้ามีกฏไม่ให้บอกเมล์ในนี้เน้อ ระวังนะจ๊ะ เด๋วเกิดเรื่อง ลองดูกฏดีๆ
ปล. เป็นห่วง กลัวอดอ่านนิยายอ่ะจ้า ^-^
*** มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรือค่ะ งั้นเดี๋ยวค่อยเข้าไปแก้ก็ได้ๆๆ
อยากให้คนอ่านรู้จัก คนเขียนให้มากกว่านี้น่ะคะ มีอะไรเราจะได้แชร์กันได้
- -
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รู้สึกว่าเค้ามีกฏไม่ให้บอกเมล์ในนี้เน้อ ระวังนะจ๊ะ เด๋วเกิดเรื่อง ลองดูกฏดีๆ
ปล. เป็นห่วง กลัวอดอ่านนิยายอ่ะจ้า ^-^
[/quote]
*** มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรือค่ะ งั้นเดี๋ยวค่อยเข้าไปแก้ก็ได้ๆๆ
อยากให้คนอ่านรู้จัก คนเขียนให้มากกว่านี้น่ะคะ มีอะไรเราจะได้แชร์กันได้
- -
[/quote]
ไม่เป็นไร ยินดีจ้า
-
เจ้าพ่อมาเฟียทำไมน่ารักจังเลย อีหนูน้ำซุปเราก็น่ากอดน่าฟัดซะจริง พูดแบบนี้เจ้าพ่อคงไม่สั่งเก็บโนะ
-
ไรเตอร์มาจาก รร.ดังนะเนี่ย
วงดนตรีลูกทุ่งไงจ๊ะ พี่ชอบมาก ...
เนื้อเรื่องน่ารักมากจ๊ะ ชอบแนวเจ้าพ่อแบบนี้ล่ะ
มันโหดปนหวานดี
เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
.......
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
.......
เอามาแปะค่ะ...อย่าผิดกฎเลยเดี๋ยวเรื่องหาย เสียดายค่ะน่าติดตาม
อีหนูน่าร้ากกกก ^______^
-
อีหนูน่ารัก
:mc4: :mc4:
-
น่าร๊าก :L2: จะติดตามต่อไปนะคะ
-
อืมๆๆๆๆๆอีหนูของป๋ามาสองตอนวุ๊ย
-
ว้าวววววววววววววววววววววววววววววรีบต่อให้ไวเลย
แหม้ ๆ แต่อยากรู้อะว่า 2 คนนี้เป็นไงมาไงถึงได้หวานซ้าขนาดดี
-
:L2:น่ารักจังเลย :m1:
-
กลายเปงเจ้าพ่อขี้บ่น ขี้ห่วง ขี้หวง ขี้หึง :laugh:
แต่น่ารักมากกกกกกกกกก
ว่าแต่ ไรเตอร์จ๋าตอนที่ 5...ช่วงก่อน
6 โมงเช้า ( วันเสาร์ เดือน- - ปี- - )
หายไปไหนอ่ะ :z1: แบบว่าเค้าอยากอ่าน
*************** คนอ่านอย่าคิดมากกกกกกกกกกกกกก มันเป็นแค่การสมมุติวันที่ขึ้นมาเฉยๆๆๆๆๆๆๆๆ 555+
ที่เค้าอยากรู้คือฉากอัศจรรย์ตอนกลางคืนก่อนหกโมงเช้าตะหากล่ะ อิอิ :interest:
-
เขียนออกมาเรื่อยๆเลย
มีเราคนหนึ่งที่อ่าน
ออกมาทุกวันแบบยาวๆนะ :laugh:
:pig4:
-
อิหนูน่าร๊ากกก มาต่ออีกนะค้าาา :L2:
-
น่าร๊ากกกกก :กอด1: :o8:
จะรออ่านต่อ :pig4:
-
น่ารักน่าเอ็นดูหง่ะ
คู่นี้เจ๊ปลื้มหว่ะ
ฮ่าๆ
เจ้าพ่อ กะ อีหนู
กรี๊ดดดดด
มาต่อๆๆๆๆๆน้า
เจ๊จะรอจ้า
-
น่ารักมาก :-[ :o8: :impress2:
เจ้าพ่อรักอีหนูสุดๆเลยอะมาอัพอีกนะขอบๆ :call: :call:
-
เพราะอีหนูน่ารัก :-[
เจ้าพ่อก็เลยหลงรัก :impress2:
-
อ่านทันแล้วค่่ะ สารภาพเพิ่งอ่านวันนี้ +1
ชอบมากค่ะ น่ารักดีคะคู่นี้
-
เจ้าพ่อหวานซะ น่ารักจริง ๆ
น้ำซุป นี่ใช่น้ำซุปต้มยำหรือเปล่า รสชาดน่ากินจริง ๆ
-
มา ช่วย ติดตาม
อีกคน นะครับ
-
น่ารักได้อีก อิอิ
ป.ล.น้องอยู่จังหวัดเดียวกับพี่เลย แต่คนละอำเภอ แต่ตอนนี้พี่ทำงานอยู่ต่างจังหวัด ฮ่าๆ
-
Part ..7
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“เจ้าพ่อให้เวลาอีหนู 10 นาที ถ้าไม่ออกมา เจ้าพ่อจะเข้าไปตามเอง” พูดเสร็จลีโอก็ลุกขึ้นแล้วอุ้มน้ำซุปขึ้นจากเตียงทันที ทำเอาร่างบางอายจนตัวแดงหน้าแดงไปหมด เพราะตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนไม่มีเสื้อผ้าติดตัวกันสักนิด
“อย่าหลับนะน้ำซุป ถ้าง่วงก็ไปนอนต่อ” ลีโอค่อยๆ วางร่างบางลงที่พื้นห้องน้ำ แล้วหันไปหยิบเสื้อคุมที่แขวนอยู่แถวนั้นมาใส่ให้ตัวเองและร่างบาง
“รู้แล้ววววววววววว เจ้าพ่อนี่ขี้บ่นจังเลย อีหนูจำได้แล้วพะยะค่ะ” แล้วร่างบางก็รีบปิดประตูหนีเจ้าชีวิตทันที
เมื่อยืนฟังเสียงฝักบัวไหล นั่นแสดงว่าน้ำซุปอาบน้ำจากฝักบัวไม่ได้ลงไปนอนแช่อย่างที่ใจเขากลัว ร่างสูงก็หมุนตัวเองไปห้องทำงานทันที เพราะเขาอยากรู้ว่างานที่สั่งไว้ตั้งแต่เมื่อวานสำเร็จไหม
มือหนาหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กแต่ราคาไม่ได้เล็กตามขนาด ขึ้นมา พร้อมทั้งกดเบอร์โทรออกไปยังลูกน้องคนสนิททันที รอได้ไม่นานอีกฝ่ายก็รับสาย
“เรื่องนายบอยสำเร็จหรือเปล่า”
/”สำเร็จครับ มันรับปากว่าต่อไปนี้จะไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับคุณน้ำซุปอีกครับ”/
“ดี"
“วันนี้ฉันไม่เข้าบริษัทนะ ถ้ามีเอกสารอะไรสำคัญๆ ก็เอาไปให้เซ็นที่บ้านใหญ่ได้”
/“ครับนาย นายมีอะไรอีกไหมครับ”/
“ให้คนของเราไปทำความสะอาดบ้านใหม่ด้วยนะ แกจะทำอย่างไรก็ได้ แต่ต้องเสร็จภายในวันนี้” ร่างสูงสั่งงานลูกน้องเสียงเด็ดขาด เพราะร่างบางที่กำลังอาบน้ำอยู่นั้น บ่นๆว่าอยากเห็นบ้านใหม่แล้ว เพราะฉะนั้นบ้านหลังงามจะต้องสมบูรณ์ทุกอย่างเมื่อน้ำซุปไปเห็น
/“ครับ”/
“ฉันไม่มีอะไรแล้ว นายไปพักผ่อนได้”
ทางด้านคมกริช เมื่อลีโอวางสายไป ก็รีบวิ่งไปสั่งงานลูกน้องต่อทันที เพราะกำหนดการที่จะย้ายของเข้าไปบ้านใหม่นั้นมันอาทิตย์หน้า แต่นายใหญ่ของพวกเขาดันมาเปลี่ยนอย่างกะทันหัน ตารางงานก็เลยรวนไปหมด
“นายนะนาย ทำไมถึงใจร้อนอย่างนี้นะ” คมกริชบ่นเบาๆ
เพราะบ้านหลังใหม่นั้น ยังไม่ได้มีเฟอร์นิเจอร์อะไรซักอย่างเลย มีแต่ห้องและบ้านโล่ง แล้วก่อนวางสายบอกให้เขาไปพักผ่อน เขาจะได้ทำอย่างนั้นซะเมื่อไรล่ะ นี้ก็ต้องไปดึงตัวนักออกแบบภายในของบริษัทไปช่วยเขา ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะก็ ขืนงานที่สั่งออกมาไม่เสร็จ เขานี่แหละจะเป็นคนโดนนายประหารคนแรก
.
.
.
เมื่อสั่งงานลูกน้องเสร็จ ร่างสูงก็เดินไปที่ห้องน้ำอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงน้ำกระทบพื้น มันก็ทำให้ร่างสูงขนลุกทันที มือหนาเลื่อนประตูห้องน้ำเปิดเข้าไปทันที
“ลีโอ!!” น้ำซุปเรียกชื่อคนรักอย่างตกใจ ไม่นึกว่าร่างสูงจะเปิดประตูเข้ามา เจอตัวเองกำลังนอนแช่ในอ่างอย่างนี้ มือบางรีบโกยฟองสบู่มาปิดร่างขาวนวลของตัวเอง
“น้ำซุป ทำไมอาบนานอย่างนี้ล่ะ” ร่างสูงดุร่างบางเบาๆ แล้วตัวเขาถอดเสื้อคลุมออก อวดกล้ามเนื้อที่เรียงกันเป็นรอนอย่างสวยงามอย่างคนที่ออกำลังกายบ่อยแก่ร่างบาง
“ลีโอ คุณจะโชว์อะไรหนักหนาเนี่ย” น้ำซุปยกมือขึ้นมาปิดหน้า แต่นิ้วถ่างนิ้วมือซะอย่าง ( แล้วหนูจะปิดทำไมล่ะซุปน้อย : คนแต่ง )
“ไม่ให้เมียดู แล้วจะให้ใครดู” คนหน้าหนาตัวโตเอ่ยอย่างไม่อาย สร้างความหมั่นไส้ให้ร่างบางไม่น้อย
“เจ้าพ่ออาบน้ำด้วยคน” ไม่รอให้ร่างบางเอ่ยอนุญาต ร่างสูงก็ก้าวเข้าไปนั่งช้อนด้านหลังคนตัวเล็กทันที อ่างอาบน้ำเล็กลงไปขนัดตาทันที เมื่อมีร่างสูงเข้ามา
“อาบน้ำเฉยๆ นะเจ้าพ่อ อีหนูหมดแรงแล้ว” ไม่ทันที่ร่างบางจะพูดจบ เพราะมือหนาของคนตัวโต เริ่มอยู่ไม่สุข จับนู่น แตะนี่อย่างเจ้าเล่ห์
“แล้วใครบอกว่าจะทำอย่างอื่น ซุปคิดไปถึงไหนเนี่ย” ริมฝีปากหนาที่คลอเคลียอยู่ที่ซอกคอเขา เงยหน้าขึ้นมามองอย่างเจ้าเล่ห์ ทำเอาร่างบางอายไม่น้อยที่โดนกล่าวหาว่าคิดลึก
ร่างบางขี้เกียจตอบกลับไป เพราะยังไงก็คงไม่พ้นเรื่องบนเตียงที่ทำให้เขาอายแน่ๆ มือบางจึงเอื้อมไปดึงแขนล่ำสันของลีโอขึ้นมา แล้วก็ทำทีขัดไปมาทำความความสะอาด
“โอ๊ยยยยย” เสียงร้องโหยหวนที่เกินจริงของลีโอ ที่โดนเขาหยิกนั้นทำให้เขาต้องเพิ่มแรงที่นิ้วมือเข้าไปอีก
“น้ำซุป จะหยิกผัวไปตายไปข้างหนึ่งเลยหรือไง” ร่างสูงเอ่ยปากต่อว่า ร่างบางอย่างเกรง เพราะรู้ดีว่าตัวเขาไปทำให้คนตัวเล็กหมั่นไส้เข้าแล้ว
“ก็ผัวมันทะลึ่ง เมียก็เลยจะห้ามไว้ ทีหลังจะได้ไม่ทำตัวให้หมั่นไส้อีก”
“น้ำซุปอ่ะ” ริมฝีปากหนาของลีโอแบะออกมาอย่างงอน ๆ เรียกเสียงหัวเราะจากร่างบางไม่น้อย
-
ตอนนี้หวานจังเลย
ชอบๆๆๆๆๆ
-
มดเต็มอ่างแล้งมั้ง 5555
-
โหย มดเต็มห้องน้ำแล้วมั้งเนี่ย อิอิ
ปล.อยากให้บอกวันที่กับตอนที่อัพในชื่อเรื่องด้วยอ่ะค่ะ
จะได้รู้ว่าอัพแล้วรึยัง
-
จัดไปค่ะ
555555555555+
-
มาให้จุ๊บซะดี ๆ น้ำซุป
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
ตลอดดดดดดดดดด
-
:pig4: :pig4:
-
:laugh:
เจ้าพ่อกลัวเมียวะ
:pig4:
-
น่ารักดีคัุบ
-
พี่น้องคนอ่านทุกท่าน
หมวยจะเอา ตอน 8 ลงดีกว่า
เพราะแต่งเสร็จแล้ววๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
******************** ทีนี้จะเอาชนิดที่ว่า อ่านแล้วไม่ค้างกันไปเลยทีเดียวๆๆ
-
ดีดี.....
มารอตอนที่แปด...
คริคริ....อีหนูยังน่ารักเหมือนเดิม...
-
ใช้สบู่หรือน้ำตาล
อาบน้ำค่ะเนี้ยยยยยยยย :-[
มารอตอนที่ 8 ด้วยคน
-
Part ..8
.
.
.
.
“วันนี้ไปค้างที่บ้านใหญ่นะ” ลีโอเอ่ยเบาๆ ค้างใบหูของน้ำซุป ทำเอาคนตัวเล็กต้องหดคอหนี
“เย้ๆ งั้นก่อนเข้าไปแวะซื้อขนมไปให้งี่เง่าแล้วกัน” ‘งี่เง่า’ ที่ร่างบ่างพูดถึงนั้น คือแมวเปอร์เซียตัวผู้ ขนสีเทารูปร่างอ้วน สาเหตุที่แมวผู้ดีตัวนี้ชื่อแปลก ก็เพราะลีโอกลั่นแกล้งให้มันไม่น่าหมั่นไส้ไปกว่านี้ เพราะแค่ที่เป็นอยู่ เจ้างี่เง่าก็แย่งร่างบางไปจากเขามากพอแล้ว ดีแค่ไหนก็ไม่ตั้งชื่อว่า บุญมี บุญมา
“เดี๋ยวมันก็อ้วนพุงแตกหรอก ซื้อแต่ขนมไปฝาก” ไอ้แมวงี่เง่ามันชอบกินขนมเป็นชีวิตจิตใจครับคุณผู้อ่าน โดยเฉพาะคุกกี้ถ้ามันเห็นล่ะก็ วิ่งใส่ทันที น้ำซุปรักหนักรักหนา เป็นแม่เป็นลูกกันไปแล้ว ถ้าร่างบางได้อยู่กับไอ้แมวอ้วนเมื่อไร เจ้าตัวจะลืมเขาทันที อย่างกับว่าโลกนี้จะมีแต่เราสองคน ลีโอยิ่งคิดก็ยิ่งหวง ( หึงแม้กระทั่งแมว 55+ )
“ใครว่าแมวผมอ้วน มันผอมจะตายไป”
“น้ำหนักเกือบ จะ 20 กิโลนี่นะ ผอม อย่างนี้ต้องเรียกมันว่า ไอ้แมวอ้วน”
“นี่แน่ะ บังอาจมาว่าลูกรักของอีหนู” ร่างบางหันหลังไปหาร่างสูงแล้วระดมหยิกหน้าอกของร่างสูงอย่างเอาเป็นเอาตาย
“โอ๊ยยยยยย ไม่ว่าแล้ว” ลีโอรีบจับมือที่ประทุษร้ายเขาเอาไว้ทันที เพราะแต่ละครั้งที่น้ำซุปหยิกลงมานั้น เจ็บไม่น้อย คอยดูนะไอ้แมวอ้วนถ้าแม่แกไม่อยู่เมื่อไร แกเสร็จฉันแน่ ร่างสูงคาดโทษ เจ้างี่เง่าในใจ เพราะถ้าขืนพูดออกไป เขาได้โดนหยิกอีกแน่ๆ
“เจ้าพ่อ อีหนูอยากเห็นบ้านแล้ว”
“วันนี้ผมให้กริชไปทำความสะอาดแล้วล่ะ พรุ่งนี้ค่อยไปดู”
“จริงอ่ะ แล้วตั้งชื่อบ้านหรือยัง”
“ยังเลย รอคนแถวนี้ไปตั้ง แต่เจ้าตัวมัวแต่เล่นกับแมว ก็เลยไม่ได้บอก”
“ฮ่าๆ แล้วทำไมไม่บอกผม คิดแปปหนึงนะ” ร่างบางนิ่งเงียบทันที
“กระท่อมน้อย คอยรักเป็นไง” ลีโอเสนอความคิดออกมา แต่ได้รับค้อนคมจากร่างบางขว้างมาที่เขาแทน
“เจ้าพ่ออ่ะ ไม่เอาๆ เฉยชะมัด ดูลิเกบ่อยหรือไง”
“ฮ่าๆ เฉยตรงไหน ออกจะน่ารัก”
“ นึกออก..........” ยังไม่ทันที่ร่างบางจะพูดจบ ริมฝีปากหนาของลีโอก็ก้มลงมาจูบทันที น้ำซุปเห็นว่าตัวเองกำลังจะพ่ายแพ้ให้กับรสเสน่ห์ที่ร่างสูงหยิบยื่นมาให้ มือบางจึงทุบลงไปที่อกของลีโอเบาๆ
“ลีโอ คุณลุกขึ้นไปล้างตัวได้แล้ว” ร่างบางหาทางหนีได้อย่างเนียนๆ
“อะไรอ่ะ ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ พึ่งเข้ามานั่งเอง”
“งั้นคุณแช่ไปนะ เดี๋ยวผมไปล้างตัวก่อน”
ร่างบางรีบลุกและกระโดดไปนอกอ้างทันที เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากลีโอไม่น้อย เขามองไปที่ร่างบางอย่างรักและหวงแหน เพราะเรือนร่างนี้เป็นของเขาคนเดียว ไม่ว่าจะที่ต้นคอ แผ่นหลัง หน้าอก โคนขา ก็มีรอยฝากรักของเขาเต็มไปหมด
“อาบเร็วๆนะเจ้าพ่อ อีหนูหิวข้าวแล้ว” พูดจบ น้ำซุปก็รีบวิ่งออกไปทันที เพราะทนสายตาซอกแซกของลีโอไม่ไหว
“คร้าบบบบบบ” แล้วร่างสูงก็หันมาอาบน้ำให้ตัวเองด้วยอย่างจริงจังซะที
.
.
.
ฝ่ายน้ำซุป ก็รีบวิ่งไปแต่งตัว เพราะนึกได้ว่าตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นยังไม่มีข้าวซักเม็ดตกไปถึงท้องเลย แล้วก็นึกเป็นห่วงคนตัวสูงที่มีโรคประจำตัวคือ โรคกระเพาะ ก่อนที่ลีโอจะมาเจอเขานั่นเจ้าตัวเป็นโรคนี้มาก่อนแล้ว พอมาเจอเขาก็เลยบังคับให้กินข้าว กินยา ให้ตรงเวลา เมื่อแต่งตัวเสร็จร่างบางก็เข้าครัวทำอาหารเช้า (?) ทันที
“ทำไมอาบนานอย่างนี้นะ” น้ำซุปเตรียมอาหารของเขาและร่างสูงเสร็จแล้วก็นั่งรออีกฝ่ายที่ยังอาบน้ำไม่เสร็จ เมื่อทนไม่ไหวร่างบางจึงเดินไปตามร่างสูงที่ห้องน้ำทันที
“ลีโอ คุณทำอะไรอยู่ ออกมากินข้าวกินยาได้แล้ว”
“น้ำซุป เข้ามาโกนหนวดให้หน่อย”
ร่างบางจึงเดินเข้าไปตามเสียงเรียกทันที และภาพที่เห็นก็คือ ร่างสูงที่ท่อนบนเปลือยเปล่าท่อนล่างพันด้วยผ้าขนหนู ใบหน้าหล่อเต็มไปด้วยโฟม
“แล้วทำไมไม่เรียก คุณก็รู้ว่าตัวเองโกนเองไม่ได้ อยากให้หน้าตัวเองเป็นแผลหรือไง” ไม่รู้ว่าร่างสูงแกล้งหรือเปล่า เพราะ ตั้งแต่คบกันเป็นแฟนเขาจะเป็นคนโกนหนวดให้ร่างสูงเอง เพราะเจ้าตัวโกนเองแล้วจะโดนมีดบาดจนเป็นแผล น้ำซุปเคยถามร่างสูงว่าก่อนหน้าที่จะเป็นแฟนกันใครเป็นคนทำหน้าที่นี้ ลีโอบอกว่า คุณแม่ของเขานั่นเอง
“ผมอยากลองทำเองบ้าง” ร่างสูงส่งยิ้มประจบไปให้ร่างบางอย่างออดอ้อน
“ไม่ต้องเลย คราวที่แล้วก็ทีหนึ่งแล้วนะที่คุณจะโกนเอง เดี๋ยวหน้าหล่อๆนี่ก็เสียโฉมหรอก”
มือบางแย่งมีดโกนหนวดมาถือไว้เอง แล้วจับใบหน้าคมที่มีโฟมเต็มหน้าไปหมดหันไปมา เพื่อสำรวจว่าการโกนหนวดด้วยตัวเองของลีโอครั้งนี้ มีแผลหรือเปล่า ลีโอจึงอุ้มร่างบางขึ้นไปนั่งที่ขอบอ่าง แล้วตัวเองก็ยืนแทรกกลางระหว่างเรียวขาบาง เพราะท่านี้ง่ายต่อการโกนหนวดนั่นเอง น้ำซุปจึงค่อยๆ โกนหนวดให้ร่างสูงอย่างช้าๆ ด้วยความชำนาญ
“เจ้าพ่อ กรุณาเอามือด้านขวาออกไปจากเอวของอีหนูด้วย” เสียงหวานสั่งเฉียบขาด แต่ก็ไม่ได้ทำให้ร่างสูงเชื่อฟังแต่อย่างใด แถมยังลูบไล้ไปมาตรงหน้าท้องแบนราบอย่างหลงใหล
“จับนิดๆ หน่อยๆ น่า”
เมื่อเห็นว่าบอกไป ร่างสูงก็ไม่เอามือออกไปอยู่ดี ร่างบางจึงปล่อยเลยตามเลย และในที่สุด การโกนหนวดครั้งนี้ก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ตอนแรกเขาคิดว่าอาจจะมีพลาดลงน้ำหนักมือไปที่หน้าของร่างสูงจนเกิดแผล เพราะไอ้มือเจ้าปัญหาของร่างสูงนั่นแหละที่อยู่ไม่สุข ลูบไปมาที่เอวและท้องของเขา
“เสร็จแล้ว” มือบางเอาผ้าชุบน้ำหมาดๆ แล้วเอามาเช็ดหน้าให้คนร่างสูง พร้อมทั้งจับใบหน้าหล่อเอียงซ้ายเอียงขวา อย่างสำรวจ
“แฟนใครเนี่ย หล่อชะมัด” น้ำซุปหยิกเบาที่แก้มของลีโอ ร่างบางส่งยิ้มหวานให้ร่างสูงอย่างน่ารัก ลีโอเลยอดไม่ไหวต้องห้อมแก้มใสของคนตัวเล็กไปทั้งสองข้าง ร่างบางกลัวน้อยหน้าเลยหอมแก้มร่างสูงกลับไป
“ไปกินข้าวกันเถอะ เย็นหมดแล้วมั่งเนี่ย” เมื่อร่างบางเอ่ยปาก ร่างสูงเลยอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาที่อกแล้วพาออกมานอกห้องน้ำ
-
อ๋อ อีป้าแก่ๆ ว่ากรมการค้าภายในน่าจะไปตรวจห้องน้ำนะคะคาดว่าจะมีการกักตุนน้ำตาลเกิดขึ้นที่นี่
-
Part …..9
.
.
.
.
.
.
.
เมื่อทั้งสองคนทานอาหารเช้าที่เกือบเที่ยงกันเสร็จแล้ว ลีโอก็พาน้ำซุปไปซื้อขนมของฝากแมวลูกรักทันที ตอนแรกเขาจะให้พนักงานที่ห้างเอาไปให้ที่บ้าน แต่เจ้าตัวไม่ยินยอมเพราะอยากไปเลือกด้วยตนเอง กลัวว่าถ้าคนอื่นเอาไป ไอ้แมวอ้วนจะไม่กิน แต่สำหรับลีโอคิดว่า ไม่ว่าจะใครหน้าไหนถือไปมันก็กินหมด ตะกละจะตายแมวตัวนี้ (555+ ) แต่เมื่อทั้งสองคนปรากฏตัวขึ้นที่ห้างดังใจกลางเมืองที่ลีโอเป็นเจ้าของ ก็เรียกสายตาของพนักงาน และ ลูกค้าไม่น้อย เพราะนานๆ ครั้งที่จะเห็นผู้บริหารหนุ่มหล่อออกมาเดินห้างของตัวเอง
“นั่นมัน คุณลีโอ แอ๊คซายน์ นี่น่า” ลูกค้าผู้หญิง สองคนที่กำลังซื้อของเรียกเพื่อนของตนให้หันไปมองลีโอและน้ำซุป
“จริงด้วย ว่าแต่ใครน่ะที่ลีโอจูงมืออ่ะ”
“เขาว่ากันว่าเป็นแฟนล่ะ”
“เรื่องจริงเหรอเนี่ย”
“แต่ฉันว่าเหมาะกันดีนะ อีกคนก็น่ารักน่าทะนุถนอม อีกคนก็พร้อมที่จะปกป้อง”
“นั่นซิ ฉันก็ว่าอย่างเธอนั่นแหละ” แล้วสองสาวก็หันหน้าเลือกของต่อไป เพราถ้าขืนมองมากไปกว่านี้ เดี๋ยวทั้งสองเป็นการน่าเกลียดจนเกินไป
“ลีโอ เขามองอะไรกัน” ร่างบางที่ร่างสูงจับจูงมืออยู่นั้น ถามขึ้นอย่างสงสัย
“อย่าไปสนใจเลยน่า เดี๋ยวก็เลิกมองเอง แหละน่า”
ร่างสูงจูงร่างบางไปเอารถเข็นตรงที่เก็บข้างๆ ทางเข้า ทำเอาพนักงานที่คอยจัดรถเข็นให้ลูกค้า ตกใจไม่น้อยเพราะเจ้าตัวไม่คิดว่าผู้บริหารเจ้าของห้างจะมาเดินอย่างนี้
“คุณจะไปโซนอื่นไหมล่ะ อยากได้นิยายเพิ่มหรือเปล่า”
“ไม่อ่ะ เดี๋ยวงี่เง่ารอนาน มันหิวแล้วมั้งป่านนี้”
“ใครบอกล่ะ ปานนี้มันนอนกลางวันแล้วมั้ง เพราะกินอาหารแมวไป2ชามใหญ่”
“คนบ้า ว่าลูกเค้าอีกแล้วนะ” ร่างบางเดินไปข้างหน้าอย่างงอนๆ ร่างก็ไม่ว่าอะไร รีบไสรถเข็นตามพร้อมทั้งง้อร่างบางไปด้วย เรียกสายตาชื่นชมและเอ็นดูจากพนักงาน และลูกค้าไม่น้อย
“ลีโอ คุณรวยจนผมกลัวแล้วนะเนี่ย” ที่ร่างบางพูดอย่างนั้นก็เพราะว่า ขนาดเจ้าของธุรกิจส่งออกกล้วยไม้รายใหญ่ของประเทศยังต้องเดินเข้ามาทักร่างสูงอย่างนอบน้อม
นี่ยังไม่รวมถึง ผู้นำของบริษัทยักษ์ใหญ่ต่างๆ ที่ให้ความเกรงใจร่างสูงไม่น้อย ทำเอาร่างบางอดมองร่างสูงอย่างชื่นชมไม่ได้
“น้ำซุป พ่อผมเป็นมาเฟียคุมอีตาลีนะ แล้วไหนจะคุณตาคุณยายก็เจ้าพ่อเจ้าแม่อสังหาริมทรัพย์อีก ถ้าไม่มีคนกลัวก็ให้มันรู้ไป”
“ผมไงที่ไม่กลัว คุณไม่เห็นมีอะไรให้น่ากลัวเลย ตอนโมโหก็เหมือนหมีขี้โวยวาย ตอนงอนก็เป็นโคอาล่า ฮ่าๆ น่ารักจะตายไป” เมื่อแกล้งร่างสูงได้ ร่างบางก็หัวเราะออกมาทันที พร้อมทั้งเป็นฝ่ายจูงมือร่างสูงเอง เพราะตอนนี้ออกอาการหมีโคอาล่าขี้งอนซะแล้ว
เมื่อเลือกคุกกี้ได้เต็มรถเข็น ร่างสูงก็จูงมือร่างบางมาจ่ายเงินทันที ถ้าใครสังเกตคนทั้งสองจะเห็นว่ามือของคนทั้งคู่ไม่เคยหลุดออกจากกันเลย ไม่ว่าจะตอนเข็นรถหรือเลือกของมือน้อยของน้ำซุปที่อยู่ในอุ้งมือของลีโอไม่โดนกุมได้ตลอด
“ไอ้แมวอ้วนงี่เง่าได้กลายพันธุ์เป็นหมูก็คราวนี้แหละ” ลีโอหันเอ่ยปากแซวแมวลูกอ้วนลูกรักน้ำซุปอย่างอดไม่ได้ เพราะขนมที่ร่างบางหยิบมานั้นเป็นคุกกี้ทุกชนิด ทุกรส ไม่มีขนมชนิดอื่นปนเข้ามาเลย
“เฉยๆ เถอะน่า” มือบางเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าสตางค์ของคนตัวสูงที่อยู่ด้านในของเสื้อสูท แต่ยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้หยิบบัตรเครดิตสีทองส่งให้พนักงาน ก็มีเสียงหนึ่งเรียกเจ้าตัวขึ้นมา
“น้ำซุป!!”
“เฮียบอล!!” ร่างบางส่งกระเป๋าสตางค์คืนร่างสูงอย่างรวดเร็ว แล้ววิ่งไปกระโดดกอดคนเรียกทันที
“ไอ้ตัวเล็ก คิดถึงชะมัด” เฮียบอลที่ร่างบางเรียกนั้นเป็นลูกพี่ลูกน้อง ที่ได้ทุนไปเรียนปริญญาโทต่างประเทศ แต่นึกไม่ถึงว่าจะได้เจอ เพราะเขากับเฮียบอลไม่ติดต่อกันได้ 2 ปีแล้วมั้ง
แต่ยังไม่ทันที่น้ำซุปจะเอ่ยปากสารทุกข์ของบอล แขนบางก็โดนกระชากกลับไปด้านหลังอย่างแรง ทำเอาบอลและน้ำซุปตกใจไม่น้อย และเมื่อร่างบางจะหันไปต่อว่าก็รู้ว่าเป็นลีโอนั่นเอง ร่างบางสังเกตเห็นเปลวเพลิงในดวงตาของอีกฝ่าย จึงรีบแกะมือของบอลออกจากเอวของเขาทันที เพราะไม่อย่างนั้นเกิดเรื่องแน่ๆ
“กลับ!!” ลีโอสั่งร่างบางเสียงเฉียบ พร้อมทั้งลากแขนบางออกมาทันที สร้างความไม่พอใจให้กับน้ำซุปและบอลไม่น้อย
“ลีโอ ใจเย็นๆ มันไม่ใชอย่างที่คุณคิดเลยนะ” มือบางพยายามแกะมือหนาที่เปลี่ยนจากจับเฉยๆ เป็นบีบ สร้างความเจ็บปวดให้ร่างบางไม่น้อย
“ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้นะ คุณกำลังทำให้เขาเจ็บรู้หรือเปล่า” บอลเอ่ยห้ามลีโอ พร้อมทั้งก้าวมาขวางลีโอเอาไว้
พลั่กกกกกกกกกกกกกกกก!!! ลีโอปล่อยหมัดไปที่ใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างจังๆ โดยที่มืออีกข้างยังกำแขนบางเอาไว้ พนักงานและลูกค้าต่างมุงดูเหตุการณ์ข้างหน้าอย่างสนใจ แต่ก็โดนเจ้าของห้างตวาดไล่ออกไป
-
ไรเตอร์จัยดีจัง..
วันนี้มาตอนให้หลายตอน...
o13 o13 o13
..................
ขอไปอ่านก่อนแล้วจะกลับมา Edit......
................
Edit..........
อีหนูท่าทางงานจะเข้า...
เจ้าพ่อก้อนะหึงน่ามืดตามัวเสียจริง...
ไม่ฟังอีหนูพูดเลยอ่ะ..เดียวอีหนูก้องอนหรอก..ฮาๆๆๆๆๆ
แล้วจะหาว่าไม่เตือนนะ..เจ้าพ่อ...
อีหนูยังงัยก้อยังน่ารัก...
thx a lot >.<
-
ขี้หึงจังน้าาาาา
เจ้าพ่อเนี้ย
-
เจ้าพ่อขี้หึงจัง อย่าทะเลาะกันเลยนะ
ชอบอ่านแบบหวานน่ารักแบบนี้อะ
-
ไรเตอร์มาจาก รร.ดังนะเนี่ย
วงดนตรีลูกทุ่งไงจ๊ะ พี่ชอบมาก ...
เนื้อเรื่องน่ารักมากจ๊ะ ชอบแนวเจ้าพ่อแบบนี้ล่ะ
มันโหดปนหวานดี
เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ
โอ้ววววววววววววววว ไม่น่าาาเชื่อ ว่าโรงเรียน มัธยมด่านขุนทด จะมีชื่อเสียงถึงเพียงนี้
55555555555*
-
ท่าทางจะงานเข้า
-
อ๊ากกก สนุกสนุก เจ้าพ่อหึงโหด อิอิ ชอบค่าาาาาาาาา
มาอัพต่อเร็วๆนะคะ จะรออ่านค่าาาา
-
หวานได้ไม่ทันไร เจ้าพ่อก้อหึงซะแล้ว
เตรียมตัวได้เลยอีหนูเอ๊ย
-
เจ้าพ่อหึงแรงอ่ะ
อีหนูรีบอธิบายเร็วเข้า เดี๋ยวเป๋็นเรื่อง
ชอบนิยายมากๆค่า
เป็นกำลังใจให้ 55
-
อ้าว แล้วอีหนูจะขอเวลานอกทันมั๊ยนี่
ถามบ้างอะไรบ้างเถอะพ่อ o12 แล้วไปต่อยเฮียเค้า ระวังอีหนูงอลน๊า
-
เจ้าพ่อขี้หึงจัง อย่าทะเลาะกันเลยนะ
ชอบอ่านแบบหวานน่ารักแบบนี้อะ
*************** หมวยก็อยากแต่งแบบหวานเยอะๆ แต่แบบว่า มันก็ต้องมีตอนที่หึงโหด บ้างอะไรบ้าง ชีวิตจะได้มีรสชาติไงค่ะ
แวะมาอ่านบอ่ยๆ นะคะ 5555+++
-
เฮ้ยยย
เจ้าพ่อ
อย่าเพิ่งหึงเด้
ฟังให้รู้เรื่องก่อน
อารายเนี่ย
อย่าเพิ่งต่อยกันเด้
-
เฮ้ยยย
เจ้าพ่อ
อย่าเพิ่งหึงเด้
ฟังให้รู้เรื่องก่อน
อารายเนี่ย
อย่าเพิ่งต่อยกันเด้
******* ณ จุดนี้ ความหึงมันบังตาค่ะคุณคนอ่าน 5555+ แวะมาเม้นต่อไปเรื่อยๆนะคะ
-
เรื่องนี้น่ารักดีอ่า เนื้อเรื่องชิวๆ น่ารักดี หุหุหุ
มาต่ออีก รบกวนคนเขียนสุดน่ารักปรับหัวเรื่องให้หน่อยก็ดีจ้า จะได้รู้ว่ามาอัพแล้ว
ตามอ่านอยุ่นะ สู้ๆๆๆๆ
-
ท่าทางเจ้าพ่อจะหน้าแตกนะงานนี้
-
เจ้าพ่อโมโหหึงอีกแล้ว T T
-
ขี้หึงจังน้าาาาา
เจ้าพ่อเนี้ย
************* อาการหึงเกินความเป็นจริงนี่ เป็นอะไรที่อ่านแล้วรู้สึกดี ( คนแต่งโรคจิต ) 5555++
จริงๆ นะ มันทำให้เรารู้สึกว่า ตัวเองยังอยู่ในสายตาของเขา เขายังมองมาที่เราตลอดเวลา เขาไม่ได้ละสายตาไป เขายังวางเราไว้ในห้วใจอยู่
-
หึงแรงไปหรือเปล่านะ ... เจอหน้าต่อยเลย
-
:m16:ของข้าใครอย่าแตะ
-
รักมาก ก็หึงมากเป็นธรรมดา อิอิ :z1:
แต่เจ้าพ่อต่อยหนักเลยเนี่ย เฮียบอลแอบเคือง :laugh:
+1 ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าาา :กอด1:
-
เจ้าพ่อหึงโหดได้มาก หึงเสร็จแล้วก็ฟังอีหนูอธิบายด้วยหละเดี่ยวพี่เมียไม่ปลื่ม
-
ตาย ตาย หึงแบบนี้โหดมากเลย
ไม่ถามอะไรเลยต่อยลูกเดียว
จะขี้หึงมากไปมั้ยเจ้าพ่อ :laugh:
-
รอนะคร๊าบ มาให้อ่านอีกเร็วๆ นะ
-
อ่านไปยิ้มไปน่ารักอะ
-
ไม่ทันจะได้ถามได้ไถ่
ต่อยโครม :angry2:
งานงอกแน่ๆ เจ้าพ่อ :เฮ้อ:
-
สนุก น่้ารักดี
+1 เป็นกำลังใจ
-
สนุก น่้ารักดี
+1 เป็นกำลังใจ
ขอบคุณสำหรับการกดคะแนนจิ้มบวก ( นานๆ จะได้ที )
55555555555+++
-
Part......10
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“เฮียบอล” ร่างบางสะบัดแขนออกจากมือของร่างสูงหมายจะเข้าไปดูลูกพี่ลูกน้องของตน แต่ก็ทำไม่ได้ ดวงตากลมโตมองมาที่ร่างสูงอย่างตำหนิ ริมฝีปากบางต่อว่าไปที่ร่างสูงทันที
“คุณบ้าไปแล้วหรือไง ไปชกเฮียบอลเขาทำไม”
“เลิกเรียกชื่อมันซักที มันเป็นอะไรกับคุณถึงได้ไปกระโดดกอดมัน ผัวยืนอยู่ทั้งคนช่วยเกรงใจกันหน่อย! ” เสียงของร่างสูงดังไม่น้อย และนั่นก็ทำให้ร่างบางอับอายขึ้นมาทันที ประโยคของร่างสูงทำให้บอลที่ตอนนี้ลุกขึ้นมาได้แล้ว หายสงสัยทันทีว่าไอ้หล่อนี่มันเป็นอะไรกับน้องเขา ที่แท้ก็คนรักของไอ้ตัวเล็กนี่เอง
“กลับบ้าน!” บอลกำลังจะเข้ามาห้ามอีกครั้งแต่ มือบางยกห้ามไว้ว่าไม่ต้องตามมา เพราะไม่ว่ายังไงก็ไม่มีใครหยุดลีโอ ยกเว้นเขาเท่านั้นที่ร่างสูงเกรงใจและกระเดียดไปทางกลัว
“ลีโอ ผมเจ็บปล่อยได้แล้ว” ร่างสูงไม่ได้สนใจเสียงร้องห้ามของร่างบางเลยซักนิด เขาลากร่างบางที่ลานจอดรถอย่างโมโห
“เจ็บของคุณไม่เท่ากับที่ผมเจ็บหรอก” แรงบีบที่ข้อมือของร่างบางยิ่งมากขึ้นไปอีก เมื่อร่างสูงนึกย้อนไปเหตุการณ์เมื่อครู่ ภาพที่เขาร่างบางกอดคนอื่นที่ไม่ใช่เขา มันทำให้เขาหึง หวง และโมโห
“บ้ากันไปใหญ่แล้วลีโอ เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องผม เราสองไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น คุณเข้าใจไหม!!” เมื่อโดนจับยัดเข้ามาในรถร่างบางก็เถียงร่างสูงขึ้นมาทันที
“ผมเข้าใจได้ยินไหมว่าผมเข้าใจ แต่ผมรับไม่ได้ ที่เห็นคุณไปกอดคนอื่นที่ไม่ใช่ผม!!”
“..................” ร่างบางไม่ได้เถียงกับไปแต่อย่างใด เจ้าตัวเลือกที่จะนิ่งเงียบ เพื่อฟังว่าร่างสูงจะระบายอะไรออกมา
“ผมหึง เข้าใจไหมน้ำซุป ว่าผมหึง!!”
น้ำซุปหันไปคว้าคนตัวสูงเข้ามากอด พร้อมทั้งลูบแผ่นหลังหนาของลีโออย่างช้า เพื่อต้องการให้คนร่างสูงคลายจากอาการหึงจนหน้ามืดตามัว ลีโอยกมือกอดร่างบางไว้แน่น ใบหน้าคมฝังไปที่ซอกคอขาวของน้ำซุป พร้อมทั้งพรมจูบใบหน้าและซอกคอของร่างบาง เพื่อต้องการระบายความอัดอั้นตันใจของตนเองให้ร่างบางรู้
ร่างบางก็รู้ว่า ร่างสูงนั้นเป็นคนขี้หึงมาก แต่ไม่นึกว่ามันจะมากขนาดนี้ มันเหมือนกับว่าคนตัวโตจะตายให้ได้ นี่ถ้าเฮียบอลไม่ได้อยู่สถานะลูกพี่ลูกน้องของเขา ไม่อยากจะคิดเลยว่าเจ้าตัวจะโดนอะไร เพราะเจ้าพ่อหน้าของเขาจะต้องแอบไปจัดการแน่ๆ
ร่างสูงค่อยๆ ผละออกมาจากตัวของร่างบาง แล้วลีโอก็ขับรถออกจากห้าง และมุ่งตรงสู่บ้านใหญ่ทันที บรรยากาศบนรถเต็มไปด้วยความอึดอัด น้ำซุปก็ไม่รู้เหมือนกันว่าร่างสูงหายโกรธเขาหรือยัง
เพราะลีโอไม่ได้พูดอะไรออกเลย ฝ่ายน้ำซุปก็ไม่รู้จะทำอย่างไรถึงจะทำให้ร่างสูงเอ่ยปากพูดกับเขา จนรถยุโรปคันหรูของร่างสูงตีวงเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์หลังงาม ร่างสูงก็เปิดประตูลงมา และเดินไปเปิดประตูให้ร่างบาง แล้วจูงมือเข้าบ้าน ทำเอาร่างบางยิ้มออกทันที นี่แสดงว่าหายโกรธแล้ว
“งี่เง่า” ร่างบางหมายที่จะวิ่งไปหาแมวตัวอ้วนที่วิ่งมารับเขา แต่ก็ติดที่ร่างสูงไม่ยอมปล่อยมือจากเขาซักที
“ลีโอ ปล่อยมือก่อนนะ น้ำซุปอยากอุ้มงี่เง่า”
“มือเดียวก็อุ้มได้” ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบ พร้อมทั้งจูงคนตัวเล็กไปนั่งที่โซฟา ร่างบางมองมาที่งี่เง่าตาละห้อย อยากที่จะเข้าไปอุ้มใจจะขาด
“เลิกงอนได้แล้ว ผมก็บอกคุณไปแล้วไงว่าผมกับเฮียบอลไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“ใครว่าผมงอน ผมโกรธคุณต่างหากล่ะ” งานเข้าน้ำซุปแล้วไงคราวนี้ โกรธมันหนักว่างอนอีกวุ้ย
เมื่อเห็นว่ายังไงลีโอก็ไม่ยอมปล่อยมือเขาอยู่ดี น้ำซุปจึงค่อยๆอุ้มแมวอ้วนขึ้นมาอย่างทุลักทุเล เพราะด้วยความที่น้ำหนักของมันเกินมาตรฐานมือหนาของลีโอจึงอุ้มขึ้นมาวางไว้บนตักของน้ำซุปเอง
“งี่เง่า แกอดคุกกี้หนึ่งคันรถเลยนะรู้ไหม”
“ผมบอกให้พนักงานเอามาให้ที่บ้านแล้ว”
“วันนี้พ่อแก ทำเรื่องไว้เยอะเลย แต่แม่ต้องเป็นฝ่ายง้อ มันไม่ยุติธรรมเลยเนอะ” งี่เง่ามองขึ้นที่คนทั้งสองอย่าง งงๆ ทะเลาะกันแล้วแมวอย่างงี่เง่าจะช่วยได้ไหมเนี่ย
ร่างบางฟ้องแมวอย่างไม่เกรงใจร่างสูงที่นั่งมองด้วยความหมั่นไส้ แกมขบขัน มีอย่างที่ไหนมาโทษเขาว่าเป็นคนก่อเรื่อง ถ้าน้ำซุปไม่ไปกระโดดกอด แล้วมันมันโอบอย่างนั้น เรื่องมันก็คงไม่ออกมาอย่างนี้ ถ้าทักกันเฉยๆ ก็ว่าไปอย่าง
“ผมเนี่ยนะก่อเรื่อง คุณต่างหากล่ะที่วิ่งไปกอดคนอื่น รู้ไว้ด้วยไม่ว่ามันจะเป็นญาติฝ่ายไหน ผมก็ไม่ชอบทั้งนั้น” อารมณ์ของร่างสูงเริ่มเข้าโหมดหาเรื่องอีกครั้ง แต่คราวนี้ร่างบางทนพฤติกรรมของร่างสูงไม่ไหวเหมือนกัน
“คนเริ่มไม่มีเหตุผลแล้วนะ!”
“แล้วมันเป็นเพราะใคร”
ฟองคลื่นน้องสาวของลีโอ ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากด้านล่าง ก็เลยรีบวิ่งมาดู
“พี่น้ำซุป พี่ลีโอ ใจเย็นๆ” ฟองคลื่นรีบวิ่งลงมาดึงร่างบางของน้ำซุปเอาไว้
“ฟอง ดูพี่เธอซิ หึงอะไรงี่เง่าชะมัด!”
“งี่เง่าอย่างนั้นหรอ ไอ้การที่ผัวหวงเมียมันงี่เง่าหรือไง!” ร่างสูงที่ไม่มีใครจับไว้ เดินเข้าไปกระชากแขนของร่างบางออกมาจากอ้อมกอดของน้องสาว
“ถ้าคุณยังพูดไม่รู้เรื่องอย่างนี้ ก็ไม่ต้องมาคุยกัน จะไปไหนก็ไป” พูดเสร็จน้ำซุปก็หันหน้าหนีลีโอ แล้วเดินขึ้นไปด้านบนทันที ลีโอเลยเดินตามขึ้นไป แต่โดนน้องสาวห้ามไว้ซะก่อน
“ฟอง แกดูพี่สะใภ้แกทำซิ”
“พี่ก็ใจเย็นๆ หน่อย แล้วเรื่องมันเป็นมาอย่างไง เล่าให้ฟองฟังหน่อย”
ฟองคลื่นลากพี่ชายตัวโตไปนั่งสงบสติอารมณ์ที่ห้องนั่งเล่น เพื่อให้อารมณ์เดือดๆได้คลายลงไป แล้วเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ห้างก็นำกลับมาเล่าให้ฟองคลื่นฟังอีกครั้ง โดยที่ลีโอไม่ค่อยเต็มใจเล่าหนัก เพราะใจเขาตอนนี้ล่ำๆ อยากแต่จะไปหาร่างบางที่ชั้นบน
“โอยยยยยยยยย พี่บ้า หึงไม่ดูตาม้าตาเรือ หึงได้หึงดี หึงอะไรหนักหนาเนี่ย”
“เมียสวยโว้ยยยย ใครไม่หึงก็บ้าแล้ว”
“ก็รู้ว่าพี่น้ำซุป สวยสุดในใต้หล้านี่ แต่พี่ก็ไม่น่าไปต่อยลูกพี่ลูกน้องเขาอย่างนั้นหรอก”
“ก็ตอนนั้นมันโมโห”
“แล้วเมื่อกี้นะ ถ้าฟองไม่ลงมาห้ามพี่ซุปเอาไว้ คงไม่พ้นพี่ต้องโดนตบเตือนสติแน่ๆ”
“ตบก็จูบซิวะ ไม่เห็นยาก”
“ปากดีไปเถอะ คอยดูวันนี้พี่ซุป จะให้พี่นอนนอกห้อง”
“อย่าพูดให้เป็นลาง” ร่างสูงดุน้องสาว อย่างจริงจัง เพราะเหตุการณ์นอนนอกห้องนี่เขาเผชิญมาแล้ว มันทั้งหนาวและเหงาขนาดไหนที่ต้องมานอนที่โซฟาคนเดียว
“ฮ่าๆ ฟองขึ้นไปดูไปซุปดีกว่า ร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้วมั้ง”
“เฮ้ย งานเข้าแล้วไง” แล้วร่างสูงก็วิ่งขึ้นไปชั้นห้องนอนใหญ่ของเขาทันที งานนี้เขาผิดเต็มประตู ผิดทั้งขั้นทั้งล่อง ง้ออย่างเดียวเท่านั้นที่ครองโลก
-
^
^
^
^
รอเม้นแรก ของตอน 10 อยู่ค่ะพี่น้อง 55555555++
ใครจะเป็นผู้โชคดีคนนั้นกัน :z1: :z1:
หมวยรออยู่ค่ะ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านคะแต่ตามทันละ
นิยายเรื่องนี้หน้ารักจังอ่านแล้วไม่เครียดดีคะ
ชอบเจ้าพ่อ กับอีหนูมากคะ
จะตามอ่านต่อไปนะคะ
:pig4: writer คะ
-
อ๊ากกก ไม่ทัน จิ้มไม่ทัน :a6:
โดนตัดหน้า กร๊ากกกกก
----------------------------
งานนี้ได้นอนนอกห้องแน่ๆ หึงซะ
ปลปล ชื่อน้องสาวเจ้าพ่อน่ารักอ่ะ ฟองคลื่น ^-^
-
สมน้ำหน้า เจ้าพ่อ เมีย งอนแล้วไปง้อเลย
หึง ไม่บันยะบันยัง เจ้าพ่อ :z2:
-
หึง หวง ง้อ งอน มันก็ต้องควบคู่กับ
มูลฐานของเรื่องก็คือ รักมาก
คนง้อ ก็ง้อไป คนงอน ก็รีบๆ หายงอนเถอะ 5555555555555555
-
ตามมาดู เจ้าพ่อกลายเป็นลูกแมวเลยวุ้ย
โดนนอนนอกห้องแน่ๆ
เนื้อเรื่องน่ารักดีจ๊ะ แต่ว่า จะมีกล่าวย้อนถึงตอนเจอกันครั้งแรก
หรือ ช่วงที่จีบกันอ่ะ
+1 ให้กำลังใจไรเตอร์นะจ๊ะ
-
555 ขี้หึงไม่ดูตาม้าตาเรือ
-
:-[ เป็นเรื่องที่สีชมพูมากๆ อ่านแล้ว happy สุดๆ
-
ทั้งสงสาร ทั้งสมน้ำหน้า
หึงเกินเหตุ :laugh:
-
เหตุเกิดเพราะความหึงแท้ ๆ เจ้าพ่อเ๋อ๋ย...หึหึหึ - -+
แล้วอย่างนี้จะทำยังไงต่อไปล่ะเนี่ย...ถ้าคืนนี้ง้อไม่สำเร็จรับรองว่า
ที่นอนคืนนี้คงไม่พ้นโซฟาแน่...คริคริ >//////<
-
เจ้าพ่อคืนนี้นอนนอกห้องแน่
-
ช่างเป็นนิยายที่เพอร์เฟ็คจริงๆเลย หวานมากกกกกกกก
พระเอกหล่อรวยรักจริงรักจัง นายเอกน่ารักน่าเอ็นดู
งืดดดดดดดดด อยากเข้าไปอยู่ในโลกนิยายด้วยคน >_<
มารอลุ้นตอนต่อไปค่ะ ^^
-
เราจะได้เห็นเจ้าพ่อนอนนอกห้อง มิหนำซ้ำ ไอ้แมวงี่เง่าจะได้นอนข้างมะเมียอีก
เอิ้ก ๆ ฮา
แต่จะว่าไป ทำไมเจ้าพ่อชอบเกียมัวก้อไม่รู้เน้อ เห็นเป็นซะทุกคน
-
นั่นไงล่ะ ว่าแล้วเชียว ทำอีหนูงอลจนได้ นอนนอกห้องไปแหละดีแล้ว
-
นี้แหละเขาเรียกว่าหึงแบบไม่เหตุผล สมควรโดนเมียงอล
-
อย่างนี้ ต้องปล้ำง้อ !!!
55555+++++++
-
เอาเข้าแล้วไงหึงแบบไม่มีเหตุผล น้ำซุปต้องปล่อยให้ง้อนาน ๆ เลยนะ
-
:m26: อยากรุว่า ลีโอ จะง้อยังไง
สงสัยคงได้นอนนอกห้อง 555+ :m5:
-
ซุปงอนให้นานๆไปเลย
เอาคืนซะบ้าง
คนอะไรหึงมากมาย
-
สงสารลีโอนะ แต่ก็อดสมน้ำหน้าไม่ได้ 555
-
เจ้าพ่อขี้หึงเอ๊ย หึงไม่ดูเลยว่าหน้าใครเป็นหน้าใคร
-
555+ โกรธเองง้อเอง
-
ขี้หึงจังเลยเจ้าพ่อ
แต่อภัยให้เข้าใจเพราะรักมาก
:call:
:call:
-
นอนนอกห้องแน่ๆไม่ต้องสงสัยเลยเจ้าพ่อ
ชอบประโยคนี้อะ“ตบก็จูบซิวะ ไม่เห็นยาก”
ง้อให้สำเร็จนะเจ้าพ่อ
-
งอนนานนะน้ำซุป อิอิอิ ชั้นซาดิสซะไม่มี :z1: :laugh:
-
เจ้าพ่อรีบตามไปง้ออิหนูด่วน..
สมหน้าน่า ดื้อเพ่ง หึงเวอร์ ไม่ยอมฟังอิหนู...
แทนที่จะหั้นอิหนูมันง้อ กลายเป็นต้องไปง้ออิหนูเลย.
ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
นอนนอกห้องไปเลย ทำอีหนูเจ็บตัว
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ น่ารักดี เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
รักมาก ก็ต้องหวงมาก และหึงมากเป็นธรรมดา
แต่มันก็ต้องมีลิมิตจะเจ้าพ่อ
สงสัยคืนนี้ได้นอนนอกห้องแหง่ :laugh:
-
เตรียมหมอนกับผ้าห่มไว้หรือยัง ได้นอนนอกห้องแน่
-
นอนนอกห้องแน่ๆไม่ต้องสงสัยเลยเจ้าพ่อ
ชอบประโยคนี้อะ“ตบก็จูบซิวะ ไม่เห็นยาก”
ง้อให้สำเร็จนะเจ้าพ่อ
******** เมื่อจูบแล้ว หลังจากน้้นก็ ปล้ำเลยยยยยยยยยย
-
อยากรู้่ว่าเจ้าพ่อจะง้อแบบไหน
รีบมาต่อนะครับ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
รอตอนง้อกันอยู่ :z1:
-
รีบมาต่อนะคะ
:z1:
-
+1 เป็นกำลังใจให้น้อง boylove_yj เรื่องนี้เนื้อเรื่องดูหวานใสดีนะ
เบา ๆ และไม่เครียด อ่านแล้วสามารถยิ้มตามได้ จะรออ่านตอนต่อไปนะ
น่ารักดี เจ้าพ่อ+อีหนู (เรียกซะไม่เหมือนใครเลย) ...... :pig4:
-
:call: :call:
-
หนุกมากมายเลยครับ
รอคุณไรเตอร์มาต่อ ครับ
-
น้ำซุปน่ารักจัง :จุ๊บๆ:
เลโอจะฆ่าเค้าไหม :m29:
มาต่อไวๆๆเน้อออ :call:
-
ประกาศ คนแต่งนิยายเรื่องนี้( นังหมวย )
จะแวะไปอ่านหนังสือ และสอบ ในวันที่ 2-3 สิงหา ที่จะถึงนี้
เพราะฉะนั้น หมวยจะเอาตอนใหม่มาลงหลังสอบนะคะ
รอแปปนะ
.
.
.
.
อวยพรกันหน่อยค่ะ 555555+
-
ขอให้สอบได้คะแนนเยอะๆนะคะ
-
ขอให้มีพลังในการสอบเต็มที
ได้คะแนนสอบตามความต้องการ
สู้ๆนะคะ :กอด1: :L2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน เจ้าพ่อกะอีหนูน่ารักมากมาย รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ5555
ขอให้สอบผ่านนะคร้า เต็มทุกวิชาเลย
-
สอบได้คะแนนสูงๆ ไปเลยคร๊าบ โชคดีนะครับ
-
รับทราบ และเป็นกำลังใจให้
-
เต็มที่กับการสอบนะค่ะ...แล้วก็ขอให้ได้คะแนนเยอะ ๆ ด้วย ^^~*
-
o13 ตั้งใจทำข้อสอบนะ จะเปงกำลังจัยให้จะ o13
-
:call: ขอให้ได้คะเเนนเยอะๆนะ :a3:
-
Part ...11
“น้ำซุป เปิดประตูให้ลีโอหน่อยคร้าบ” ร่างสูงเคาะประตูห้องของตัวเองอย่างใจเย็น
“...................” ไม่มีสัญญาณตอบรับจากอีกฝ่ายของประตู กรุณาเคาะไปจนตายค่ะ ( คนแต่งเมาเพลงดงบังฯหรือเปล่า 555+ )
“อีหนู เจ้าพอขอโทษ”
“..............................”
“สัญญาว่าต่อไปนี้จะไม่ทำอีก” เมื่อคนใจร้อนอย่างลีโอรอไม่ไหว เจ้าตัวเลยตัดสินใจพังประตูเข้าไป และภาพที่เห็นคือ
คนตัวเล็กกำลังนอนดูการ์ตูนชินจังจอมแก่น พร้อมทั้งกำลังหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย ปล่อยให้เขายืนประสาทแดกอยู่หน้าประตูนานสองนาน อย่างนี้มันต้องเอาคืน
“ลีโอ!” น้ำซุปร้องชื่อคนรักอย่างตกใจ เพราะไม่ได้ยินเสียงร่างสูงเข้ามาตอนไหน รู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ใต้คนเจ้าเล่ห์ซะแล้ว
“ไอ้เราก็นึกว่าร้องไห้ขี้มูกโป่ง ที่ไหนได้หนีมาดูการ์ตูนนี่เอง อย่างนี้มันต้องลงโทษ” แล้วร่างสูงก็ระดมจี้ไปที่เอวของคนตัวเล็กอย่างเอาเป็นเอาตาย เพราะจุดอ่อนของน้ำซุปอยู่ที่เอวที่คอ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ....หยู๊ดดดด” ร่างบางดินอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ไม่หยุด”
“ไอ้เจ้าพ่อบ้า ฮ่าๆๆ หยุดได้แล้ว อีหนูหายใจไม่ออก” น้ำซุปตอนนี้อยู่ในสภาพเสื้อหลุดลุ่ย หอบหายใจแรง ใบหน้าเห่อแดงจากการหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย ดวงตากลมโตเยิ้มเล็กน้อย “เซ็กซี่” เมียเขานี่เซ็กซี่จริงๆ
“หายใจไม่ออกหรอ จัดไป!” แล้วร่างสูงก็ก้มลงไปมอบลมหายใจให้ร่างบางผ่านทางริมฝีปากอย่างอ่อนหวาน
“อื้อออ” เมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ร่างบางจึงดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของคนตัวสูง
“ขอโทษ.....” ร่างสูงล้มตัวลงนอนช้อนด้านหลังร่างบาง ร่างสูงดึงคนตัวเล็กมาพิงอกเขา แล้วเอ่ยปากขอโทษเรื่องที่เขาก่อไว้ที่ห้างอย่างออดอ้อน
“เจ้าพ่อขอโทษ เจ้าพ่อหึงอีหนูมากไปหน่อย เรื่องก็เลยบานปลายมาอย่างนี้”
“อีหนูก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะเจ้าพ่อ แค่ไม่พอใจที่เจ้าพ่อไปทำร้ายพี่ของอีหนู โดยที่เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย”
“ก็ตอนนั้นความหึงมันบังตานี่น่า ถ้าคิดกลับกัน ให้เจ้าพ่อไปกอดสาวอื่นบ้างล่ะ”
“หึหึ จะไม่มีเหตุการณ์ตบตีแย่งเจ้าพ่อแน่นอน แต่อีหนูจะหนีออกจากบ้าน” ทำเอาร่างสูงสะดุ้งไม่น้อย กลับความคิดหนีออกจากบ้านของร่างบาง
“ห้ามทำ อนุญาตให้แค่คิดเท่านั้น” ลีโอดุเสียงเรียบ
“รู้แล้วน่า....” แล้วทั้งสองคนก็เงียบเสียงลง ไม่มีใครพูดอะไรออกมาแม้ประโยคเดียว ทั้งสองต่างนอนกอดกันอย่างเงียบ
“อย่าทำอย่างนี้อีกนะน้ำซุป ผมใจจะขาด คุณก็รู้ว่าผมไม่ชอบให้เราสองคนทะเลาะกัน” จนในที่สุด ลีโอก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นมา
“ผมก็ไม่ชอบ คุณก็รู้ว่าผมมีคุณคนเดียว คุณยังจะหึงอีก” เมื่อเห็นว่าร่างสูงไม่ได้ตอบกลับ ร่างบางจึงพูดต่อไป
“ชีวิตคู่ ต้องดำรงอยู่บนพื้นฐานของคำว่า เชื่อใจ ถ้าคุณไม่เชื่อใจผม ผมไม่เชื่อใจคุณ สุดท้ายความรักของเราก็ถึงทางตัน....ถ้าคุณยังหึงอย่างไม่ดูหน้าดูหลังอีก นั่นก็พิสูจน์ให้ได้รู้ว่า ตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน คุณไม่เคยไว้ใจผมเลย” ร่างสูงฟังร่างบางอย่างเงียบๆ ไม่ได้พูดแทรกหรือเทียงแต่อย่างใด เขาคิดตามคนตัวเล็กไปด้วย
“น้ำซุป....ผมขอโทษ ผมขี้หึงมากไปหน่อย ไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อใจคุณ เพียงแต่ผมกลัว กลัวว่าผมจะเสียคุณไป กลัวว่าจะมีคนมาพรากคุณไปจากผม....” ริมฝีปากหนาของลีโอกดจูบลงไปบนขมับของน้ำซุปอย่างรักใคร่ และต้องการยืนยันว่า คนๆนี้เป็นของเขา ของเขาคนเดียว
“ผมจะหนีคุณไปไหนได้ ไหนคุณเคยบอกว่า ผมเป็นอากาศของคุณไง ถ้าผมไปคุณก็ตายซิ”
“ถูกต้องแล้ว คุณเป็นอากาศ เป็นหัวใจ เป็นชีวิตของผม ถ้าวันไหนผมอยู่โดยไม่มีคุณวันนั้นคือวันตายของผม”
“น้ำซุปรักลีโอ” มือบางยกมือหนาขึ้นมาจูบอย่างแผ่วเบา แต่เนิ่นน่าน เขาต้องการสื่อให้ลีโอรู้ว่า ความรักของเขาทั้งหมดก็ทุ่มไปให้ร่างสูงมากมายเหมือนกัน
“เราสองคนดีกันแล้วนะ” นิ้วก้อยของลีโอเกี่ยวไปที่นิ้วก้อยของน้ำซุป ใบหน้าหล่อของร่างสูงส่งยิ้มให้ร่างบางอย่างงอนง้อ
“ได้....แต่วันนี้คุณไปนอนนอกห้องเป็นเพื่อนงี่เง่านะ” แล้วคำทำนายของน้องสาวก็เป็นจริง ร่างสูงส่งยิ้มเซียวๆ ไปให้ร่างบาง แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะชินจังจอมแก่นแย่งความสนใจไปจากร่างสูงเสียแล้ว
-
:laugh: :laugh: :laugh: ลีโอนอนนอกห้อง ท่าจะสบายเนอะมีงี่เง่าให้กอดด้วย 555+
รีบๆมาอัพนะ
ตั้งใจอ่านหนังสือนะค๊าฟฟฟฟฟ o13 o13 o13
-
เดี๋ยวเอา Part ...12 ลงด้วยดีกว่า
หรือว่า ยังไง
5555555555555555+
หนังสือก็อ่าน
หมวยก็กลัวว่าคนอ่านจะค้างงงงงงงงงงงงงง
-
ดีกันแล้ว แหม้ไอ่เราก็รอลุ้น โธ่ถัง กาละมัง ถ้วยชาม เอ่อคุณน้ำซุปมาดูการ์ตูนชินจัง
ทำกันได้นะ แล้วส่วนคุณเจ้าพ่อก็นอนกอดงี่เง้าแทนละกันนะ 5 5 5 5 5
-
ดีกันแล้ว แหม้ไอ่เราก็รอลุ้น โธ่ถัง กาละมัง ถ้วยชาม เอ่อคุณน้ำซุปมาดูการ์ตูนชินจัง
ทำกันได้นะ แล้วส่วนคุณเจ้าพ่อก็นอนกอดงี่เง้าแทนละกันนะ 5 5 5 5 5
555555555555++ อยากแกล้งเจ้าพ่อให้มากกว่านี้ แต่ ไม่ได้ค่ะ แม่ยกเยอะเกินไป เดี๋ยวคนแต่งจะโดนตีหัว 5555555555555555555
-
ใช่ความรักอยู่ที่การเข้าใจซึ่งกันและกัน และความไว้ใจกันนะจ๊ะ
-
เจ้าพ่อหวานมากกกก
แต่ก็ยังต้องนอนนอกห้องอยู่ดี
-
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
สาธุ คนไหนอวยพรหมวยให้สอบได้
ขอให้คนนั้
ได้แฟนหน้าตาดีเยี่ยง เฮียเจ
น่ารัก เยี่นงเจ้ลั่ว
5555555555++
เล่นไสยศาสตร์ไปแล้วค่ะ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ดีเท่าไหร่แล้วที่ไม่เอาเจ้าพ่อไปนอกห้อง
แล้วเอางี่เง่าเข้ามาแทน 555
-
ดีเท่าไหร่แล้วที่ไม่เอาเจ้าพ่อไปนอกห้อง
แล้วเอางี่เง่าเข้ามาแทน 555
*************** หรือว่าจะให้คนแต่งทำอย่างนั้นค่ะ 555555+
-
นอนนอกห้องจนได้
น้องหมวยตอน 12 อยู่ไหนเอ่ย
เป็นกำลังใจกะการสอบครับ
-
ได้นอนข้างนอกมีลูกรักงี่เง่าของอีหนูนอนเป็นเพื่่อน ฟังดูดีเน้อ
เห้ย แล้วมันจะไปได้ยังไงเล่า
-
อีหนูมันร้ายจริง ๆ :m20:
แต่ก็น่ารักอะชอบ
ตอนต่อไปเอาแบบยาว ๆ นะ (ขอร้อง)
:call:
:call:
-
ซุปชอบกอดงี่เง่า ลีโอได้กอดงี่เง่าก้เท่ากับได้กอดซุปด้วยไงดีจะตาย 555
-
กด+1ให้ น้องหมวยจ้าสำหรับความขยันที่ทั้งต้องอ่านหนังสือสอบ
และยังมาลงนิยายให้อ่านต่อด้วยขอบคุณมากเลยน้า :L2: :pig4:
-
Part..12
.
.
.
.
.
“ไม่เอาๆ ไม่นอน ข้างนอกหนาวจะตาย น้ำซุปไม่สงสารลีโอหรอ” ริมฝีปากหนาของลีโอเบะออกมาอย่างาเด็กโดนขัดใจ บรรยากาศหวานๆ หายวับไปกับตา
“ไม่นอนหรอ งั้นผมไปนอนเองก็ได้ คุณนอนในห้องแล้วกันนะ” ร่างบางแสร้งทำเป็นงอน แล้วลุกขึ้นเพื่อเดินไปเอาชุดนอนปิกนิคออกจากตู้ ร่างสูงมองดูคนตัวเล็กอย่างขัดใจ
ถ้าเขาไม่ได้นอนกอดน้ำซุป เขาก็นอนไม่หลับเหมือนกัน ตอนนั้นพี่สาวของน้ำซุปแต่งงาน เจ้าตัวเลยขออนุญาตเขาไปค้างที่บ้านของตัวเอง ภาพที่ร่างบางเก็บของใส่กระเป๋าเสียดแทงใจเขาสิ้นดี มันเหมือนกับว่าเราสองคนจะห่างกันไปไกล ทั้งที่ร่างบางไปแค่ 1 วัน กลางดึกของคืนนั้นเขาต้องขับรถออกจากคอนโดกลางดึก เพื่อมาที่บ้านของน้ำซุป บรรยากาศตอนนั้นยังเต็มไปด้วยเพื่อนเจ้าสาว และญาติผู้ใหญ่ เมื่อหันไปเห็นร่างบางกำลังจัดซุ้มดอกไม้อยู่ เขาก็วิ่งไปกอดทันที ทำเอาแขกและเหล่าเพื่อนๆ ของเจ้าสาวตกใจไม่น้อย แต่ไม่นานความตกใจก็กลายเป็นรอยยิ้มเอ็นดู
‘คิดถึง’ ผมรู้ว่ามันเกินไปที่ห่างกันยังไม่ถึง 24 ชม. ซะด้วยซ้ำ แต่ผมคิดถึงเขาจริงๆ
‘ลีโอ! มาได้ยังไงเนี่ย แล้วไหนว่าจะไม่ตามมา มาตอนเช้าทีเดียวเลยไง’ น้ำซุปตอนนั้นตกใจไม่น้อย แต่ก็ตกใจได้ไม่นาน เจ้าตัวก็หันไปสนใจกับการจัดซุ้มดอกไม้ต่อไป ผมก็เลยเรียกร้องความสนใจไปนิดๆ หน่อยๆ
‘หิวข้าว’ ได้ผลอย่างแรงครับ เพราะน้ำซุปวางกรรไกรลงจากมือ แล้วลากผมเข้าไปในครัวทันที เห็นไหมครับ อะไรก็แย่งความสนใจที่น้ำซุปมีต่อผมไปไม่ได้ อ้อ ลืมไป ไอ้แมวอ้วนงี่เง่าไงล่ะ ที่ขโมยซีนผมได้ตลอดเวลา เหมือนมันจะรู้ว่าผมไม่ชอบมัน แล้วมันก็แก้แค้นผมด้วยการกัดผมตลอดถ้าผมไปขวางทางเดินของมัน
‘ ดึกป่านนี้ยังไม่กินอะไรเลยหรอ ก็รู้ว่าตัวเองเป็นโรคกระเพาะ ยังไม่กินข้าวอีก’ วงจรผมรวนจริงๆ ครับ เพราะไม่รู้ว่าจะต้องอาบน้ำหรือกินข้าวตอนไหน เพราะร่างบางจะเป็นคนคอยจัดเตรียมให้ตลอด ผมมีเมียที่ดีและน่ารักครับท่านผู้อ่าน 5555 ผมว่าเรากลับไปที่ปัจจุบันดีกว่า
“ก็ได้ นอนก็นอน แต่แค่คืนเดียวนะ”
“งั้นเอานี่ไป” ร่างบางยื่นชุดนอนปิคนิกให้ร่างสูง พร้อมทั้งรุนหลังร่างสูงให้เดินออกไปจากห้อง
“น้ำซุป เอาจริงหรอ ล้อเล่นอยู่หรือเปล่าเนี่ย” ลีโอหันกลับมาถามร่างบางอีกครั้ง ตอนนี้เขาได้โดนเนรเทศออกมาจากห้องนอนแล้วเรียบร้อย
“คุณเห็นผมล้อเล่นหรอ เลือกเอาหน้าห้อง กับ นอกห้อง” ดวงตากลมโตฉายแววดุ และบังคับไปในตัว แค่นี้ก็ทำให้ร่างสูงกลัวไปไม่น้อย
“เมียจ๋า อีหนูของเจ้าพ่อ ทำไมวันนี้โหดจัง” ลีโอพยามยามยื้อเวลาอย่างสุดกำลัง
“ลีโอ นอนได้แล้ว ผมง่วงแล้ว” น้ำซุปไม่สนใจคนตัวโตอีกต่อไป ร่างบางก็ปิดประตูใส่หน้าเจ้าพ่อแห่งแอ็คซายน์ทันที ร่างสูงได้แต่ตะโกนประชดอยู่หน้าห้องอย่างอารมณ์เสีย
“คุณเมียซุปถั่วงอก! ระวังหนาวตายนะจะบอกให้!” ร่างสูงยังตะโกนประชดอยู่หน้าห้องอย่างไม่ลดละ
“มีเมีย นี่มันยากจริงๆ” ได้ผลเพราะประตูห้องนอนเปิดออกมาจนได้
“คุณว่าใครเป็นซุปถั่วงอกห๊ะ......ไม่อยากมีใช่ไหมเมียน่ะ ” ร่างบางตั้งท่าพร้อมวีนอย่างเต็มที่ ถ้าร่างสูงพูดอะไรขัดใจซักนิดล่ะก็ ไม่ได้ตายดีแน่!
“เปล่าจ้า ใครบอก ผมเปล่านะ ไอ้หน้าหนอนที่ไหนบอกว่าไม่อยากมีเมีย ผมไม่เห็นได้ยินอะไรเลย” ร่างสูงส่งยิ้มออดอ้อนให้ร่างบางอย่างเต็มที่ เข้าใจคำว่า ‘กลัวเมีย’ ก็วันนี้แหละ
“นอน! ถ้าคราวนี้คุณยังแหกปากตะโกนอีก ได้ไปนอนหน้าห้องแน่ๆ” แล้วประตูห้องนอนก็ปิดลงอีกครั้ง
เมื่อประตูห้องนอนปิด ร่างสูงก็ถอยทัพกลับมาคิดหาทางเข้าไปในห้อง ที่โซฟาตัวใหญ่หน้าห้อง
“โดนเมียไล่ออกมานอนนอกห้อง มันก็ไม่ใช่ ลีโอ แอ็คซายน์ ซิวะ” ร่างสูงล้มตัวลงนอนเพื่อใช้ความคิด ตาเหลือบไปเห็นไอ้แมวอ้วนงี่เง่ามองมาที่เขาอย่างสมน้ำหน้า ลีโอเด้งตัวลุกขึ้นแล้วเดินไปอุ้มแมวอ้วนขึ้นมานอนบนอกของเขา
“แกเยาะเย้ยฉันเหรอไอ้อ้วน”
“เมี้วววววว” ขาหน้าของงี่เง่าตวัดไปที่หน้าของลีโอเบาๆ อย่างหยอกล้อ โทษฐานไปเรียกมันว่าไอ้อ้วน
“ฮ่าๆ ไม่เจ็บโว้ยยยย แม่แกเข้านอนแล้ว วันนี้แกเสร็จฉันแน่” ว่าแล้วร่างสูงก็จับงี่เง่าเต้นระบำชาวเกาะอย่างสนุกสนาน หลังจากนั้นก็หัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย งี่เง่าทนความปัญญาอ่อนของลีโอไม่ไหว มันดิ้นและกระโดดลงไป
“เฮ้ยคิดออกแล้ว ทางหน้าต่างไงว่ะ” เพราะไอ้งี่เง่าที่กระโดดขึ้นไปที่หน้าต่าง แล้วส่งสายตาจิกกัดมาที่เขาอย่างบอกความหมาย
“งี่เง่า แกนี่เจ๊งชะมัด” แล้วร่างสูงก็วิ่งออกไปจากห้องของตัวเองทันที
ร่างสูงเดินเข้าไปห้องดูหนังที่อยู่ติดกับห้องของเขาอย่างรวดเร็ว เพราะสมัยที่อยู่มหาลัยเขาเคยปีนข้ามห้องจากห้องดูหนังไปห้องของตัวเอง เพราะไปเที่ยวมาจนดึก ก็เลยต้องแอบย่องขึ้นห้องตัวเอง และคราวนี้เขาต้องแอบย่องเข้าห้องตัวเองอีกครั้ง
ร่างสูงค่อยๆ ปีนข้ามระเบียงด้วยความคล่องแคล้ว เมื่อข้ามมาได้แล้ว ร่างสูงก็ค่อยๆ เดินไปไปเปิดประตูระเบียงอย่างช้า แต่ผลปรากฏว่า
“เฮ้ย ล๊อค!” มือหนาบิดลูกบิดไปมา เพื่อหวังที่จะให้มันเปิด โดยหารู้ไม่ว่า การกระทำทั้งหมดของตัวเองนั้น น้ำซุปเดาออกหมดแล้ว ร่างบางล๊อกประตูระเบียงอย่างเรียบร้อย หลังจากนั้นก็แอบตามร่างสูงเข้าไปในห้องดูหนัง แล้วตอนที่ร่างสูงปีนข้ามไปห้องนอน ร่างบางก็ล๊อคประตูระเบียงห้องดูหนัง แล้ววิ่งไปนอนอย่างรวดเร็ว
ทางฝ่ายลีโอก็ พยายามใช้วีชามารให้การทำให้ประตูเปิด แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรมันก็เป็นผล แล้วตาคมก็เหลือบไปเห็นของบางอย่างเข้า
“อีหนู ทำเจ้าพ่อแสบมาก” เพราะของที่ว่านั่นก็คือ ยาทากันยุง หมอนผ้าห่มและผ้าปูนอน ร่างสูงจัดเอาผ้าปูไปที่พื้นแล้วล้มตัวลงนอนอย่างยอมแพ้ให้ความเหนือกว่าของเมีย ไม่คิดว่าน้ำซุปจะดักทางเขาไว้หมด “เหนือฟ้า ย่อมมีฟ้า”
“เมียใครว่ะ ร้ายชะมัด พรุ่งนี้จะจับจูบซะให้เข็ด” แล้วเปลือกตาของลีโอปิดลงอย่างช้าๆ โดยลืมทายากันยุ่งที่ร่างบางวางไว้ให้
/..........รุ่งเช้า........../
น้ำซุปค่อยๆ เปิดประตูระเบียงออกมา เพื่อไม่ให้รบกวนร่างสูงที่นอนหลับอุตุอย่างไม่รู้จักตื่น
“ที่รักครับ ตื่นได้แล้วครับ” ริมฝีปากบางจุมพิตลงไปที่ริมฝีปากหนาของร่างสูงอย่างแผ่วเบา
“รอยอะไรเนี่ย” ร่างบางยกแขนของลีโอขึ้นมาดู แล้วก็หายสงสัยทันที เพราะรอยที่ว่า เป็นรอยยุงกัด นั่นเอง ที่ขึ้นตามแขน ใบหน้า และคำขอ ส่วนที่ขานั่นร่างสูงใส่ชุดนอนกางเกงขายาว ก็เลยไม่โดนยุงกัด
“ทำไมไม่ทายากันยุงนะ” ร่างบางอดเป็นห่วงไม่ได้ ถึงแม้ลีโอจะไม่ถึงกับแพ้ยุง แต่ก็เป็นห่วงร่างสูงว่าจะเป็นไข้เลือดออก
“ลีโอ ตื่นได้แล้ว เช้าแล้วววววววววววว” ร่างบางก้มลงตะโกนที่ข้างหูของร่างสูง ผลที่ได้กลับมาก็คือ เอวบางของตัวเองโดนดึงลงไปนอนกับร่างสูงด้วยอีกคน
“เห็นฝีมือของตัวเองหรือยัง” ร่างสูงกอดเอวบางเอาไว้อย่างคิดถึง
“เจ็บไหม” น้ำซุปว่า พร้อมทั้งไล้ไปตามตุ่มที่อยู่บนหน้าของลีโออย่างสงสาร ยิ่งมองไปยิ่งไปเห็นตุ่มยุงกัดเต็มตัวของร่างสูงเต็มไปหมด
“ถ้ามันทำให้อีหนูสบายใจ เจ้าพ่อก็ไม่เจ็บ”
“ปากหวานนักนะ จำไว้ล่ะว่าถ้าคราวหน้าหึงไม่ดูตาม้าตาเรือจะโดนอย่างนี้อีก”
“คร้าบบบ รู้แล้วนะ ใครจะไปสู้ คุณน้ำซุป ผู้ชนะสิบทิศได้ล่ะ”
“ลุกไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวอีหนูจะทายาให้” ร่างบางลุกขึ้นแล้ว ยื่นมือไปจับมือหนาของลีโอให้ลุกขึ้น
“ยัยฟองต้องหัวเราะเยาะแน่ๆเลย” ร่างสูงบ่นถึงน้องสาวจอมเยาะเย้ยอย่างไม่ได้ เพราะว่าเจ้าตัวนั่นเป็นแฟนคลับของน้ำซุปน่ะซิ นับวันฟองคลื่นก็ยิ่งรักน้ำซุปขึ้นไปอีก จนลืมไปว่าตัวเองมีพี่ชายแท้แล้วมั้ง
“ช่างเขาเถอะน่า....คุณน่ะไปอาบน้ำได้แล้ว จะได้ทายา”
“เข้าไปถูหลังให้หน่อยดิอีหนู นะนะ”
“ไม่ได้ ไว้ค่อยถูวันหลัง ไปอาบน้ำได้แล้วลีโอ” เสียงหวานสั่งเฉียบขาด
“น้ำซุป..คุณรู้ไหมว่าตัวเองน่ะ เป็นเมียที่ดุและโหดที่สุดในโลก” พูดเสร็จร่างสูงก็รีบผลุบเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ไม่งั้นเขาอาจจะโดนหยิกได้
“ไอ้เจ้าพ่อบ้า มาว่าเขาโหดตัวเองนั่นแหละโหด” ( คุณผู้อ่านคิดเอาเองค่ะว่า ใครกันที่โหด!)
-
กด+1 ให้หมวยสุดสวย
ชะอุ๊ย!! สุดท้ายก็ไม่รอด ที่แรกได้นอนกับงี่เง่าดีๆไม่ชอบ ชอบนอนกับยุงซะงั้น
อวยพรให้หนูหมวยสุดสวยสอบผ่านทุกวิชาจ๋ะ
-
คนไหน จะไม่นอนบ้างคะ
ขอเสียงหน่อยยยยยยยยยยยยยย
5555555555555++
วันนี้กะว่าจะไม่นอนซักหน่อย
ไหนๆ ก็รออ่่านเม้นแล้ว
ก็รอให้ถึงเช้าต่อไป :กอด1: :กอด1:
-
ไม่ใช่แต่ฟองคลื่นนะที่เป็นแฟนคลับอีหนู
เค้าเองก็เป็นแฟนคลับของอีหนูด้วย
รัก อีหนู :กอด1:
รักคนแต่ง :L1:
-
คนไหน จะไม่นอนบ้างคะ
ขอเสียงหน่อยยยยยยยยยยยยยย
5555555555555++
วันนี้กะว่าจะไม่นอนซักหน่อย
ไหนๆ ก็รออ่่านเม้นแล้ว
ก็รอให้ถึงเช้าต่อไป :กอด1: :กอด1:
ถ้าจะไม่นอน ก็มาลงต่อซิจ๊ะ 555 รออ่านอยู่
ชอบ อีหนูน้ำซุปจริงๆๆ น่ารัก น่าหยอก น่าฟัด :z1:
-
:-[ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :z1: o18 o18
อยากให้นิยายเรื่องนี้ มีคนอ่านเข้ามาอ่าน 10 ล้านคน
คนเม้น 20 ล้านนนคน
สาธุ :call: :call: :call: :call: :call:
ถ้าเป็นอย่างนั้นน ะ หมวยจะสละตัวเองไปแต่งงานกับเฮียยุน ( ก๊ากกกกกกกกกกกกก )
เพี้ยงงงงงงงงงงงงงง :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :m20: :m20: :m20:
-
คนไหน จะไม่นอนบ้างคะ
ขอเสียงหน่อยยยยยยยยยยยยยย
5555555555555++
วันนี้กะว่าจะไม่นอนซักหน่อย
ไหนๆ ก็รออ่่านเม้นแล้ว
ก็รอให้ถึงเช้าต่อไป :กอด1: :กอด1:
ถ้าจะไม่นอน ก็มาลงต่อซิจ๊ะ 555 รออ่านอยู่
ชอบ อีหนูน้ำซุปจริงๆๆ น่ารัก น่าหยอก น่าฟัด :z1:
555555555555555+++ืจะดีเหรออคะ
-
น้ำซุปผู้ชนะสิบทิศจริง เหนือฟ้าย่อมมีฟ้าสินะ o13
-
เมียแบบนี้สิถึงจะคุมสามีได้อยู่หมัด หึหึ
-
อ่านรวดเดียวจบ เรื่องนี้สนุกจริงๆ
น้ำซุปน้ำรักมากก ลีโอหล่อโหด
แต่ก็โหดกับคนอื่น แต่อีหนูของเจ้าพ่อนี่โหดกับเจ้าพ่อ
ดีละหละ ดัดนิสัยบ้าง 55555
อ่านแล้วหมั่นเขี้ยว อีหนู น่ารักซะ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
Part 13 คงได้เอาลงหลังสอบค่ะ
เพราะคงปั่นไม่ทัน คืนนี้
แค่นี้หมวยก็จะตายแล้วค่ะ
หนังสืออ่านได้นิดเดียวอยู่เลยค่ะ
.
.
.
.
เดี๋ยวจะรีบเอามาลงนะคะ
-
มาอวยพรเรื่องสอบค่ะ
หัวอกเดียวกันเลย 555
ขอให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีนะคะ
-
มาอวยพรเรื่องสอบค่ะ
หัวอกเดียวกันเลย 555
ขอให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีนะคะ
.
.
..
ขอให้สอบได้คะแนนเวอรค์ๆ นะคะ หัวอกเดียวกัน 5555555555+
-
สนุกค่ะ
ถ้าน้ำซุปไม่เป็นเมียที่โหดที่สุดในโลก จะเป็นเมียเจ้าพ่อได้ไง จริงมะ 555
-
ลีโอรักน้ำซุปมากๆเลยนะ ชอบตอนที่งานแต่งพี่สาวน้ำซุปอะ น่ารักสุดๆ
ยังไปหาเรื่องแมวได้นะคนเรา เจ้าพ่อเก่งแต่ปากสุดท้ายก็กลัวเมียอยู่ดี ฮ่าๆๆ
“เปล่าจ้า ใครบอก ผมเปล่านะ ไอ้หน้าหนอนที่ไหนบอกว่าไม่อยากมีเมีย ผมไม่เห็นได้ยินอะไรเลย”
ร่างสูงส่งยิ้มออดอ้อนให้ร่างบางอย่างเต็มที่ เข้าใจคำว่า ‘กลัวเมีย’ ก็วันนี้แหละ
ความจริงน่ะกลัวมากตั้งแต่เเรกแล้วเจ้าพ่อ
-
เหนือฟ้าย่อมีฟ้าจริง ๆ แฮะ
-
ลีโอรักน้ำซุปมากๆเลยนะ ชอบตอนที่งานแต่งพี่สาวน้ำซุปอะ น่ารักสุดๆ
ยังไปหาเรื่องแมวได้นะคนเรา เจ้าพ่อเก่งแต่ปากสุดท้ายก็กลัวเมียอยู่ดี ฮ่าๆๆ
“เปล่าจ้า ใครบอก ผมเปล่านะ ไอ้หน้าหนอนที่ไหนบอกว่าไม่อยากมีเมีย ผมไม่เห็นได้ยินอะไรเลย”
ร่างสูงส่งยิ้มออดอ้อนให้ร่างบางอย่างเต็มที่ เข้าใจคำว่า ‘กลัวเมีย’ ก็วันนี้แหละ
ความจริงน่ะกลัวมากตั้งแต่เเรกแล้วเจ้าพ่อ
******* ครอบครัวไหนกลัวเมีย ครอบครัวนนั้จะ กลัยเมียต่อไป
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก
-
อ่านไปขำไป
สงสารลีโอ
+1
-
:m20: :m20:
น้ำซุปโหดไดด้ใจจริงๆๆ :o8:
:กอด1: :กอด1:
-
เจ้าพ่อกลัวเมีย :m20:
-
กลัวเมียไม่ได้เสียหายนะเจ้าพ่อ ที่ได้ดีก็มีเยอะ
-
เจ้าพ่อกลัวเมีย 555
แบบว่าเหมือนงูแพ้เชือกกล้วยไงงั้น
กร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาก
+1 ค่ะ
-
อ๊ายยยยยยย
ชอบอ่ะ
รีบมาต่อเร็วๆๆนะค่ะ
-
:sad4: แฟนคลับน้ำซุปยุนี่อีกคนค๊าฟฟฟฟ
น้ำซุปนี่จิงๆๆๆเลย o13
:m25: :z1:
-
อีหนู กับ เจ้าพ่อ รักกันหวานชื่น ปนโหดดีแท้ 555+
เรื่องน่ารักจังค่ะ น้ำซุปเป็นภรรยาทีขี้อ้อน แล้วก็ดุดีจริงๆๆ
อ่านแล้วหลงรักอีหนูของเจ้าพ่อ อิอิ :impress2:
:L2: มาให้กำลังใจไรเตอร์ที่กำลังสอบอยู่ ^^
-
ดีกันแล้ว
ต่อไปก็อย่าหึงให้มันมากนะเจ้าพ่อ
-
รู้ทันกันแบบนี้ซิถึงรักกันจริงนะ
-
ขำเจ้าพ่ออ่ะ ติ๊งต๊องได้อีก :laugh: เต้นระบำชาวเกาะกะแมวด้วย :jul3:
โอ้ยยยยยยย ฮาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
เปนกำลังใจให้คนแต่งนะค่ะ เรื่องนี้เราว่าดังอ่า พล้อตเรื่องมันน่ารัก
แต่ขออย่าง พอดังแล้วอย่าเปี้ยนไป้นะตัว มาลงบ่อยๆแบบนี้ต่อไปนะจ่ะคนงาม
:pig4:
ขอให้ได้คะแนนเต็มร้อยด้วยจร้าาาา
-
น้ำซุปนี่เจ๋งจริง ปราบเจ้าพ่อซะอยู่หมัด
ขอให้ได้คะแนนเต็มนะคะไรท์เตอร์
-
เรื่องนี้น่ารักมากจ้า
หลายอารมณ์ดี
เจ้าพ่อกลัวเมีย
เมียก็ลงโทษได้โหดดี ชอบๆ
แต่อยากอ่าน ตอนจีบกันใหม่ๆ อ่ะ
ว่าจะเป็นยังไงน้า ก่อนมาเป็นเมียเจ้าพ่อ
คงสนุกน่าดู
ขอให้ไรเตอร์สอบได้คะแนนสูงๆ นะจ๊ะ
-
ไรเตอร์พรุ่งนี้เขาก็มีสอบเหมือนกันเลย พรุ่งนี้ตอนเย็นเขาจะเข้ามาอ่านนะ
หวังว่าไรเตอร์ที่น่ารัก จะเห็นใจคนที่สอบว่าเครียดได้มีอะไรที่น่ารักๆแบบนี้อ่านนะ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ไรเตอร์พรุ่งนี้เขาก็มีสอบเหมือนกันเลย พรุ่งนี้ตอนเย็นเขาจะเข้ามาอ่านนะ
หวังว่าไรเตอร์ที่น่ารัก จะเห็นใจคนที่สอบว่าเครียดได้มีอะไรที่น่ารักๆแบบนี้อ่านนะ
******* ผลสอบออกมาแล้วค่ะ ตกเกือบทุกวิชา โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อนาถแท้คนเรา ป่วยที่สุด 5555++
-
:กอด1: :กอด1:
โอ๋ๆๆ
ไม่เป็นไรนะจ๊ะ
แก้ตัวใหม่นะ
สู้สู้จ้า
-
เจ้าพ่อนี่ก็กลัวเมียด้วยเนอะ
-
ถึงคนอ่านทุกคน
หมวยยลงตอนล่าสุด วันพรุ่งนี้แน่นอน
-
รับทราบและรอคอยก้ได้ค่ะ หมวย 555
-
จ่ะรอนะจ๊ะ :กอด1:
-
คิดถึงจังเลย มาเช้าๆบ่ายๆนะจ๊ะน้องหมวย ตอนเย็นไม่อยู่อ่า ไม่งั้นเด่วลงแดงงงงT.T
-
Part...13
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เมื่อร่างสูงอาบน้ำเสร็จ ก็นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวออก โชว์แผงอกล่ำสันที่มีจุดผื่นแดงบางที่ แต่ที่ต้นคอ และใบหน้าจะเห็นได้ชัดที่สุด
“ลีโอ มานั่งนี่ผมจะทายาให้”
“มันก็ไม่ได้มากขนาดนั้นซะหน่อย ต้องทาด้วยหรอ” เขาส่องกระจกดูตอนอาบน้ำมันก็ไม่ได้มากมายอย่างที่กังวล
“ไม่ได้ เดี๋ยวมันจะไม่หาย” ร่างบางลุกไปดึงแขนร่างสูงให้มานั่งลงที่เตียง แล้วจัดการทายาให้บริเวณใบหน้าและลำคอของร่างสูง
“วันนี้ผมหยุดได้ไหมน้ำซุป ขี้เกียจไปทำงาน”
“แล้วแต่คุณซิ มาถามผมทำไมเนี่ย”
“ถ้าไม่ถามผมก็โดนคุณดุอีกซิ ข้อหาละทิ้งหน้าที่ไม่สนใจการงาน”
“ฮ่าๆๆ เพราะใครล่ะที่ทำให้ผมเป็นคนอย่างนั้น” ร่างบางอดหัวเราะไม่ได้ เพราะดูเหมือนว่า การใช้ชีวิตของลีโอจะขึ้นอยู่กับเขาเสียหมด
“วันนี้ไปดูบ้านกันนะ คุณเห็นแล้วต้องตะลึงแน่ๆ” ร่างสูงเอ่ยชวนร่างบาง พร้อมทั้งลุกไปแต่งตัว
“มันเสร็จแล้วหรอ ไหนคุณบอกพึ่งหาได้ไง” ความจริงพวกเขาสองคนคุยกันว่าจะไปกันเมื่อวานนี้ แต่ดันมามีเรื่องซะก่อน
“เสร็จแล้ว ลีโอแห่งแอ็คซายน์ซะอย่าง”
“นี่ก็คงไม่พ้นไปสั่งงานคมกริชรัวล่ะซิ ผมรู้ทันคุณหรอกนะลีโอ ทำไมต้องเร่งขนาดนั้นล่ะ ค่อยๆให้เขาไปตกแต่งก็ได้”
“ก็ผมอยากให้เราสองคนย้ายไปอยู่กันเร็วๆนี่น่า”
“แย่เลยคราวนี้ ฟองคลื่นต้องอยู่คนเดียวซะแล้ว” น้ำซุปอดสงสารน้องสาวของลีโอวัย 23 ปีไม่ได้ เพราะพี่ชายของตัวเองไม่ค่อยมีเวลาให้ซักเท่าไร มัวแต่มาคลุกอยู่กับเขา ร่างบางจึงมีมติว่าต้องมาค้างที่บ้านใหญ่อาทิตย์ละ 2-3 ครั้ง ฟองคลื่นดีใจไม่น้อยเพราะเจ้าหล่อนบ่นเป็นประจำว่า พี่ชายไม่มีเวลาให้
“คุณไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวคุณพ่อกับคุณแม่ก็กลับมาแล้ว”
“จริงๆหรอเนี่ย ผมดีใจจัง” คุณหญิงผกามาศ แอ็คซายน์ คุณแม่ของลีโอสนิทกับเขาไม่น้อย ท่านกลับมาแต่ละครั้งของฝากแต่ละอย่างอลังการทั้งนั้น ครั้งล่าสุดเขาได้แกรน์เปียโน หลังใหญ่เป็นของฝากจากอิตาลี
“คุณพ่อฝากมาบอกคุณว่า อยากได้อะไรบอกผมมาได้เลย เพราะคุณแม่ผมพร้อมจดตลอดเวลา” เรียว แอ็คซายน์ คุณพ่อของลีโอ ผู้มีเชื้อสายญี่ปุ่น-อิตาลี เป็นมาเฟียที่ใจดีที่สุดเท่าที่เขาเคยรู้จักมา อีกอย่างขนาดท่านอายุมากยังหล่อและดูดี ไม่ผิดเลยที่ลูกชายจะหล่อร้ายได้ขนาดนี้
“คุณแม่จะจดหมดหรอ รายการของฝากผมตั้งเยอะ”
“คุณพูดจริงหรือเปล่า ผมจะได้โทรเดี๋ยวนี้เลย”
“ผมล้อเล่นน่า ใครจะกล้า ท่านเอาอะไรมาฝากผมก็ว่าดีทั้งนั้นแหละ”
“ตอนนี้ใครๆก็ลืมผมไปหมดแล้ว ขนาดผมบอกท่านว่า อยากได้หมวกสักใบรู้ไหมแม่ผมบอกว่าไง ท่านบอกว่า ก็ไปหาซื้อเองซิเงินก็มี”
“ฮ่าๆๆ คุณแม่พูดได้ถูกต้องที่สุด” ร่างบางหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย เขารู้ดีว่าท่านรักและห่วงลูกทั้งสองขนาด
“ไปกินข้าวดีกว่า อยู่ไหนก็ไม่มีคนรัก” ร่างสูงลุกขึ้นยืน แล้วเดินออกไปจากห้อง เรียกรอยยิ้มให้แกร่างบางไม่น้อย กับอาการเรียกร้องความสนใจของร่างสูง
“ถ้าผมจะบอกว่า ผมไม่เคยมองใครเลยนอกจากคุณ ไม่มีสักครั้งที่ผมละสายตาไปจากคุณ คุณเป็นลมหายใจของผม เราสองคนเป็นคนๆเดียวกัน คุณยังจะว่าไม่มีใครรักอยู่ไหม” ร่างบางเดินเข้ามาสวมกอดร่างสูงจากด้านหลัง มือบางกุมมือหนาเอาไว้ เพื่อถ่ายทอดความรักความห่วงหาไปให้ร่างสูงได้รับรู้
“นอกจากคำว่ารัก....ผมก็หาคำอื่นมาให้คุณไม่ได้อีกแล้ว” ลีโอก้มลงไปหอมแก้มนวลอย่างรักใคร่ พร้อมทั้งจูงมือเดินลงไปด้านล่าง
“พี่ลีโอ พี่น้ำซุป ทำไมลงมาช้าอย่างนี้ล่ะ” ฟองคลื่นเมื่อมองเห็นพี่ชายและพี่สะไภ้ก็ร้องถามด้วยความสงสัย
“ไม่มีอะไรหรอกน่า” ร่างสูงเดินไปเลื่อนเก้าอี้ให้ร่างบาง แล้วตัวเองก็มานั่งที่หัวโต๊ะ เรียกสายตาเอ็นดูจากคนรับใช้ไม่น้อย
“หน้าพี่ไปโดนอะไรมาน่ะ หรือว่า.............”
-
Part...14
.
.
.
.
.
.
.
“พี่น้ำซุปให้นอนนอกห้อง” ฟองคลื่นเอ่ยถามอย่างรู้ทันเพราะ พี่ชายของเธอโดนบทลงโทษนี้เป็นประจำ
“ใครบอกว่าหน้าห้องล่ะฟอง ลีโอนอนหน้าระเบียงต่างหาก” น้ำซุปหันไปคุยกับฟองคลื่นอย่างสนุกสนาน ไม่สนสายตาคมเข้มที่มองมาอย่างปรามๆ
“หรือว่าพี่ลีโอใช้วิธีเดิม” ฟองคลื่นช่างเป็นน้องสาวที่รู้ทันพี่ชายไปซะหมดทุกเรื่อง ไม่ว่าจะเรื่องที่เขาแอบย่องเข้าบ้าน และความลับที่ยิ่งใหญ่และสำคัญของเขา เจ้าน้องตัวดีก็รู้ไปซะหมด
“เออ แต่ซุปดันรู้ทันซะก่อน ผลที่ออกมามันก็เป็นอย่างที่เห็นนี่แหละ”
“ขำชะมัด ฮ่าๆๆ” ฟองคลื่นหัวเราะออกมาอย่างไม่เกรงใจคนร่างสูง พลอยทำให้น้ำซุปหัวเราะตามไม่ได้ ลีโอทนหมั่นไส้น้องสาวตัวเองไม่ไหว หยิบผักในกระเช้าที่ตกแต่งไว้กลางโต๊ะ แล้วขว้างที่ฟองคลื่นด้วยความรวดเร็ว
“พี่ลีโอ! ได้...คิดว่าจะยอมหรอ” ฟองคลื่นขว้างสวนกลับไป ตอนนี้โต๊ะอาหารกำลังกลายเป็นสนามรบย่อยๆ ของสองพี่น้องไปซะแล้ว
“หยุด!!” น้ำซุปตะโกนเสียงเฉียบ พร้อมทั้งส่งสายตาปรามเจ้าพ่อแห่งแอ็คซายน์ที่ทำตัวเป็นเด็ก แกล้งได้แม้กระทั่งน้องสาวตัวเอง
“พี่น้ำซุป ดูซิ ชุดสวยๆของฟองเปื้อนหมดเลย เพราะพี่ลีโอคนเดียว” ฟองคลื่นตั้งหน้าตั้งตาฟ้องน้ำซุป โดยไม่สนสายตาปรามๆของลีโอที่ส่งมา เพราะยังไงน้ำซุปก็เข้าข้างฟองคลื่นวันยังค่ำ
“ซุป ผมเปล่านะ ก็ยัยฟองเน่าหัวเราะผมก่อนน่ะ” เจ้าพ่อแอ็คซายน์ฟ้องภรรยากลับเหมือนกัน
“อ๊ายยยยยย!! พี่บ้ามาเรียกชื่อเขาอย่างนั้นได้อย่างไงกัน”
“พอๆ กันทั้งสองคนนั่นแหละ โตๆกันแล้วนะ เล่นเป็นเด็กๆไปได้ ป้าแป้นครับตักข้าวได้เลยครับ” ร่างบางดุเสร็จก็หันไปสั่งแม่บ้านให้ตักข้าว แล้วเขาก็ลุกเดินไปเก็บเศษผักที่ตกกระจัดกระจายไปทิ้งเอง
“ถ้าพี่ไม่ขว้างมา มันก็คงไม่เปื้อนหรอก สงสารพี่น้ำซุปจังต้องมามีสามีอย่างนี้”
“ยัยฟอง หลังกินข้าวเสร็จแกโดนแน่” เพราะถ้าเขาตอบโต้น้องสาวตัวแสบตอนนี้ จะเป็นเขามากกว่าที่โดนดุ เพราะร่างบางรักและเอ็นดูน้องเขาจะตายไป
“แบร่...ไม่กลัวหรอก ฟองมีพี่น้ำซุปซะอย่าง” แล้วฟองคลื่นก็ก้มหน้ากินข้าว ไม่สนใจสายตาอันโหดเหี้ยมของพี่ชายตนเอง ที่ส่งมาให้
“ลีโอ กินข้าวได้แล้ว ไหนจะพาผมไปดูบ้านไง”
“กินแล้วๆ ใครๆก็ไม่รักผมขนาดคุณเมียก็ไม่เข้าข้างเลย” ร่างสูงร้องเพลงประชดร่างาบางเล็กน้อย ทำเอาป้าแป้นและเด็กรับใช้หัวเราะออกมาอย่างขำๆ
เมื่ออาหาเช้าผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ร่างสูงก็พาร่างบางไปดูบ้านหลังใหม่ ถึงจะอยู่ไกลที่ทำงานไปหน่อย แต่ถ้าน้ำซุปชอบมัน เขาก็พร้อมที่จะย้ายสำนักงานไปอยู่แถวนั้นทุกเมื่อ
“ลีโอ บรรยากาศแถวนี้ดีเนอะ” ดวงตากลมโตทอดมองไปยังทิวทัศน์ด้านนอกหน้าต่างอย่างหลงใหล ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออกอย่างถูกใจ เรียกกำลังใจจากร่างสูงได้ไม่น้อย
“ถ้าคุณเห็นบ้านแล้วคุณจะอึ้งกว่านี้อีก” มือหนากุมมือบางไว้ พร้อมทั้งลากไปวางไว้ที่ตัก คนตัวเล็กหันหน้ากลับมามองและจุ๊บเบาๆที่แก้มสากของคนร่างสูง
ในที่สุดการเดินทางก็สิ้นสุดลง เมื่อรถยุโรปคันหรูชะลอความเร็วลงและจอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง
บ้านเดี่ยวสองชั้น ท่ามกลางธรรมชาติ ที่หน้าบ้านมีส่วยย่อมและน้ำพุ และที่สำคัญหน้าบ้านมีคำว่า “อีหนูน้ำซุป เจ้าพ่อลีโอ” แขวนอยู่ เพื่อประกาศให้รู้ว่าบ้านหลังนี้เป็นเสมือนเรือนหอของพวกเขาสองคน
เมื่อกระโดดลงจากรถแล้ว น้ำซุปก็วิ่งเข้าไปสำรวจด้านในทันที โดยไม่ลืมหยุดยืนถ่ายรูปกับป้ายชื่อหน้าบ้านให้ร่างสูงเป็นตากล้อง แล้วรูปปั้นที่ตกแต่งสวนก็เตะตาร่างบางเข้าอย่างจัง นั่นก็คือ รูปปั้นรูปถ้วยแกงและป้ายหินสลักคำว่าน้ำซุป
“เจ้าพ่อ ใครเป็นคนคิดว่าถ้วยแกงคู่กับน้ำซุปเนี่ย”
“เจ้าพ่อไง ...ยังไม่หมดนะ นี่ๆ ดูนี่” มือหนาชี้ไปยัง ขวดเบียร์ยักษ์ และสลักคำว่า ลีโอ ให้ร่างบางดู คนตัวเล็กหลุดหัวเราะออกมาทันที
“ชื่อคุณมาจากเบียร์เหรอเนี่ย นึกว่าคุณพ่อกับคุณแม่ ตั้งจากภาษาอื่นซะอีก”
“ใครบอก มันก็มาจากภาษาอื่นนั่นแหละ ผมเห็นว่าขวดเบียร์เป็นตัวแทนของผม ส่วนถ้วยแกงก็ของคุณ จะกินเบียร์ก็ต้องเทเบียร์ใส่ถ้วยแกงไง” ร่างสูงกล่าวพร้อมทั้งส่งสายตา เจ้าเล่ห์มาให้ ทำเอาร่างบางสะเทินอายไม่น้อย กับการบอกรักสื่อความนัยของลีโอ
“เข้าไปดูข้างในกันเถอะ” เมื่อร่างบางและร่างสูงเดินเข้าไปด้านในตัวบ้าน ก็เจอกับคมกริชที่นั่งรอฟังคำสั่งนาย น้ำซุปมองคมกริชอย่างชื่นชมไม่คิดว่าลูกน้องคนสนิทของลีโอ จะทำงานได้รวดเร็วขนาดนี้
“กริช นายกินข้าวเช้าหรือยัง”
“อะ..เอ่อ ยัง เอ๊ย กินแล้วครับ” เพราะถ้าคมกริชตอบไปว่าไม่ได้กิน เขาอาจจะได้กินแข้งนายแทน โทษฐานเสนอหน้าทำให้เมียนายเป็นห่วง สำหรับเขาและลูกน้องแล้วจะมีชื่อเรียก คุณน้ำซุปว่า “นางฟ้าคุณซุป” เพราะเธอทำให้พวกเขารอดตายจากน้ำมือนายหลายครั้ง
“ไอ้กริชมายืนนี่ดิ แกจะไปยืนไกล้น้ำซุปทำไม” ไม่ว่าเปล่า ลีโอเดินไปเตะลูกน้องคนสนิทให้พ้นรัศมีของร่างบาง อยู่ใกล้ไปเขาก็หึงเหมือนกัน เรียกสายตาเอือมระอาจากร่างบางได้ทันที นับวันๆ ลีโอยิ่งอาการหึงกำเริบ ในเมื่อบอกไปร่างสูงก็ให้มันผ่านไปเฉยๆ เขาก็ไม่บอกอีก อยากทำอะไรก็ทำ เดี๋ยวสักวันก็สำนึกตัวเองขึ้นได้
“ลีโอ คุณนี่มันจริงๆเลย กริชพาฉันไปดูข้างบนก่อนซิ ขืนอยู่แถวนี้ต่อไปเดี๋ยวเชื้อบ้าของใครบางคนจะมาโดนตัว” ร่างบางพูดกระทบคนตัวสูงอย่างจัง แต่แค่นั้นก็ไม่ทำให้ลีโอสำนึก อยากเถียงกลับไปใจจะขาดว่า “ก็ไอ้เชื้อบ้าของผมนี่แหละ ที่เข้าไปอยู่ในตัวคุณตอนเราเมคเลิฟกัน"” ร่างสูงได้แต่คิดใจ ขืนถ้าเขาพูดออกไป เดี๋ยวไปมีเหตุการณ์ซ้ำรอยอีก เขาไม่อยากไปนอนบริจาคเลือดให้ยุงอีกนะ
-
Part....15
.
.
.
.
.
.
.
.
“ว่าผัวตัวเองบ้า ระวังเถอะเดี๋ยวเมียก็บ้าตามไปด้วย”
คมกริชมองไปที่สองสามีภรรยาอย่าง งงๆ ตกลงจะมาดูบ้านหรือมาทะเลาะกันหว่า ลูกน้องอย่างเขาก็ยุ่งไม่ได้ซะด้วยซิ ได้แต่ภาวนาอย่าให้นายไปเปลี่ยน นางฟ้าคุณน้ำซุป เป็นนางมารคุณน้ำซุปเลน เพราะเขาและเหล่าบอดี้การ์ดเคยเจอโหมดนางมารคุณน้ำซุปมาแล้ว และหวังว่าครั้งนั้นมันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่พวกเขาจะได้เห็น ( นายเอกของเรา แอบไปทำตัวโหดตอนไหนหว่า ) .....55+
น้ำซุปเบื่อที่จะเถียงกับลีโอ เพราะไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่เคยชนะอยู่ดี เพราะร่างสูงจะงัดเรื่องบนเตียงมาพูดโถงๆ อย่างไม่อายฟ้าอายดิน แต่สำหรับเขาแล้ว ไม่อาจทนความหน้าหนาของลีโอได้ ร่างบางจึงเดินขึ้นไปด้านบนของตัวบ้าน โดยทิ้ง นาย และ ลูกน้องไว้ด้านล่าง
“น้ำซุปรอด้วย!”
“นายก็ไม่น่าไปทำให้คุณน้ำซุป อารมณ์เสียเลย”
“ไอ้กริชแกว่าฉันเหรอว่ะ ตายๆ” แล้วลีโอก็วิ่งเตะลูกน้องขึ้นมาบนชั้นสอง
ลีโอเร่งเดินให้ทันร่างบางที่ตอนนี้ ผลุบหายเข้าไปในห้องๆหนึ่ง ซึ่งคาดว่าจะเป็นห้องนอนใหญ่
เมื่อร่างบางเห็นห้องนอนแล้ว อาการอึ้งและตกตะลึงก็ทันที ดวงตากลมโตกวดมองไปรอบๆอย่างชื่นชม เขาเคยบอกร่างสูงไว้ว่าชอบห้องนอนแบบยุโรป คือ มีเตียงสี่เสาและฟูกที่หนาๆ ผ้าห่มผืนโต เพราะมันให้ความรู้สึกถึงเทพนิยาย ความคลาสสิค และห้องนี้ก็ไม่ทำให้เขาผิดหวัง การตกแต่งทุกอย่างลงตัวด้วยสีครีมน้ำตาลอ่อนๆ ไม่เน้นความหรูหราแต่เน้นความเรียบง่าย เสียมากกว่า
“ลีโอ ขอบคุณมาก” น้ำซุปหันกลับไปกอดร่างสูงที่ตอนนี้ยิ้มหน้าบานไม่ยอมหุบ เขาเองก็ถูกใจไม่น้อย ไม่คิดว่าการสั่งงานแบบมั่วๆ มันจะออกมาดูดีขนาดนี้
“คุณชอบมากไหม?” ริมฝีปากหนาเอ่ยเบาๆที่ ขมับบางของคนตัวเล็ก
“ที่สุด เป็นห้องนอนในฝันของผมเลย” ร่างบางเงยหน้าขึ้นไปตอบร่างสูง เรียวแขนบางโอบเอวสอบของร่างสูงไว้อย่างรักใคร่ ลีโอมักรู้ใจเขาไปหมดทุกเรื่อง “มองด้วยตา รับรู้ด้วยใจ”
“พร้อมที่จะย้ายเมื่อไรน้ำซุป บอกเจ้าพ่อได้ทุกเมื่อ”
“พรุ่งนี้!” เสียงหวานตอบกลับไปอย่างทันที แต่สำหรับร่างบางแล้ว พร้อมที่จะย้ายออกจากคอนโดของลีโอ ที่ร่างบางตั้งชื่อให้ว่า “ห้องสี่เหลี่ยม ทาสีฟ้า” ทุกเมื่อ เพราะทนความน่าเบื่อของมันไม่ไหว ถึงแม้ลีโอจะสั่งดัดแปลงดาดฟ้าให้เป็นส่วนดอกไม้ และส่วนย่อม มันก็ไม่ทำให้ร่างบางเพลิดเพลินขึ้นมาเลย เพราะสภาพอากาศของกรุงเทพ ทำให้ต้นไม้ที่เขาปลูกไว้ตายเร็วกว่าเดิม
“แล้วกฎที่ตั้งไว้ว่า จะต้องไปค้างที่บ้านใหญ่ล่ะ จะยกเลิกหรือเปล่า มันไกลจากที่ทำงานมากเลยนะ ผมคงค่อยมีเวลาพาคุณไปค้างเท่าไร"
นั่นซิ เพราะที่นี่กับบ้านใหญ่ก็ไกลกันไม่น้อย ไหนจะสำนักงานของลีโออีก ไหนจะงานของร่างสูงที่นับวันยิ่งเพิ่ม ตามจำนวนเงินที่สะพัดจำนวนมหาศาลในแต่ละวัน
“ผมก็บอกคุณแล้ว ให้ผมไปช่วยงานคุณที่สำนักงาน ยังดีกว่าให้อยู่บ้านเฉยๆ ซะอีก”
“..................” ร่างสูงไม่ตอบกลับไป เพราะเรื่องทำงานนี้ ร่างบางเคยขอเขาไปครั้งหนึ่ง แต่เขาไม่อนุญาต เพราะกลัวคนตัวบางจะเหนื่อย แต่สำหรับร่างบางแล้วถ้าจะไปจริงๆ ก็ทำได้ แต่เจ้าตัวบ่นว่าขี้เกียจอีกอย่าง น้ำซุปติดไอ้แมวอ้วนงี่เง่าที่สุด
“ผมกลัวคุณเหนื่อยนี่น่า และที่สำคัญงานธุรกิจเป็นงานที่ต้องพบปะกับคนจำนวนมาก ผมไม่อยากให้คนอื่นมองคุณ ผมหวง”
ให้มันได้อย่างนี้ซิ เหตุผลก็ไม่ผลเรื่อง หึง กับ หวง ไม่รู้เมื่อไรจะเบาบางลงซักที กับอาการหึงหวงเกินลิมิตของร่างสูง
“ไม่รู้ล่ะ ถ้าคุณไม่ให้ผมไปทำงานด้วย ไม่ต้องมาคุยกันเลย 3 เดือน”
“จะบ้าเหรอน้ำซุป! เห็นหน้าทุกวันแต่ไม่ให้พูด บ้าชัดๆ ขืนทำอย่างนั้นเอาถั่วงอกมาตีหน้าผมดีกว่า” ร่างบางทำทียกกระเป๋าขึ้นไปตีร่างสูงพร้อมกันนั้นก็ทำหน้าตาดุข่มไว้ ทั้งที่ที่จริงแล้ว อยากหัวเราะใจจะขาด ทำเอาร่างสูงรีบกระโดดหลบไปด้านหลังทันที
“น้ำซุปอ่ะ เอะอะอะไรก็ตีผัว ใจร้าย.....ถ้าผมหลบไม่ทันหัวจะแตกหรือเปล่าก็ไม่รู้” กระเป๋าสะพายสีขาวใบเท่าตะเกียบนี่นะ จำทำให้หัวแตก หมั่นไส้ที่สุด เรื่องเวอร์ๆนี่ใครก็ไม่เกินสามีผู้น่ารัก(?) ของเขาสักคน
“ถ้าไม่อยากให้ผมทำอย่างนั้น คุณก็ให้ผมไปทำงานซิ” ร่างบางเอ่ยขึ้นอย่างเป็นต่อ เพราะยังไงร่างสูงก็ไม่เคยชนะเขาได้สักครั้ง แต่ที่เขายอมไม่ไปทำงานนั้น เพราะขี้เกียจมากกว่า
“.......................” ร่างสูงเงียบ และครุ่นคิดอย่างเงียบ ร่างบางเลยหันไปหาลูกน้องคนสนิทของลีโอแล้วสั่งงาน
“คมกริช ไปพักผ่อนหาข้าวกินได้แล้ว ฉันรู้นะว่านายยังไม่ได้หยุดมาตั้งแต่เมื่อวาน นายใหญ่ของนายนี่ไม่ได้เรื่องจริงๆ ใช้งานลูกน้องหามรุ่งหามค่ำ เดี๋ยวฉันจัดการให้เอง”
ประโยคดังกล่าว ทำเอาทั้งลูกน้อง และ เจ้านายสะดุ้งไปตามๆกัน คนเป็นนายดูเหมือนจะออกอาการยิ่งกว่า เพราะร่างสูงมีเหงื่อเม็ดเล็กซึมออกมาทางใบหน้าเล็กน้อย
“ครับ คุณน้ำซุป ต้องการเปลี่ยนแปลงอะไรตรงไหนก็โทรบอกผมได้ทุกเมื่อนะครับ” คมกริชหันไปตอบร่างบาง แล้วหันไปมองที่นายอย่างสงสาร เรื่องที่ทำงานก็ยังไม่เคลียร์ ยังมีเรื่องที่นายใช้งานเขาอย่างหนัก เพิ่มขึ้นมาอีก
เมื่อลูกน้องคนสนิทเดินออกไปจากห้อง และปิดให้เรียบร้อย ร่างสูงก็เปิดปากเรื่องที่ทำงานทันที เพราะถ้าปล่อยให้คาราคาซังอย่างนี้ มีหวังเขาได้แห้งเหี่ยวหัวโตแน่ๆ
“เจ้าพ่อยอมแพ้แล้ว ให้ไปทำงานก็ได้ แต่ต้องเป็นเลขานะ ห้ามไปทำตำแหน่งอื่น”
ความจริงเขาอยากทำตำแหน่งเลขาของเจ้าพ่อแห่งแอ็คซายน์นั่นแหละ ถ้าได้ตำแหน่งอื่นเขาก็ไม่ทำ และใช้โอกาสนี้สอดส่องดูพฤติกรรมของลีโอไปด้วย ว่านอกลู่นอกทางหรือเปล่า
“ตกลงแล้วนะ” ร่างบางจูงแขนล่ำของร่างสูงเดินดูรอบห้อง มือบางเลื่อนลงมาสอดประสานกับมือหนาพร้อมทั้งกุมกระชับเอาไว้ แล้วเดินดูรอบห้องไปเรื่อยๆ
แล้วตุ๊กตาหมีขนาดใหญ่เกินคนก็ทำเอาร่างบางยิ้มออกอีกครั้ง ทำไมสามีของเขาถึงแสนดีอย่างนี้นะ ตุ๊กตาตัวโตใส่เสื้อสีแดง ปักคำว่า “เมียจ๋า” ร่างบางหันหน้ากลับมามองร่างสูงพร้อมทั้งเดินเข้าไปสวมกอดอย่างขอบคุณ สำหรับสิ่งดีๆที่ร่างสูงสรรสร้างมาให้เขาเสมอ ทั้งที่เขาไม่เคยเอ่ยปากเลยว่าอยากได้
“คุณคือพระจันทร์ที่ส่องแสงตอนกลางคืนไม่ให้ผมหนาว..คุณคือพระอาทิตย์ตอนเช้าที่ส่องลงมาทำให้คนๆนี้รู้จักคำว่ารักอีกครั้ง ถ้าคนอย่างผมขาดแสงพระจันทร์หรือแสงของพระอาทิตย์ไป ผมก็คงไม่มีแรงหายใจ ร่างกายนี้คงจะหมดเรี่ยวแรง” ลีโอพูดและโยกร่างบางเบาๆ อย่างปลอบประโลมเพราะตอนนี้ดวงตากลมโตกำลังพร่างพราวไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความดีใจและภูมิใจ แล้วลีโอก็พูดประโยคต่อไป
“อีหนูอย่าหายไปไหนนะ อยู่เป็นแสงสว่างให้เจ้าพ่อ คอยเป็นกำลังแรงใจ.....อีหนูเป็นทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับเจ้าพ่อ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมือคู่นี้ของจะกุมมือของอีหนูเอาไว้ ไม่ปล่อยไปเด็ดขาด”
“ลีโอ....” ในไม่ช้าน้ำตาเม็ดโตก็ค่อยๆ ไหลลงมาจากดวงตาคู่งามของน้ำซุป
“ลีโอ รัก น้ำซุป” เมื่อได้โอกาสมือหนาก็ล้วงเข้าไปหยิบแหวนทองคำขาวขึ้นมาจากกระเป๋า หลังจากนั้นก็ค่อยๆสวมลงไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของน้ำซุป
น้ำซุปก้มมองดูภาพคนรัก สวมแหวนให้อย่างตื้นตันใจ ช่างเป็นภาพที่สวยงามที่ แหวนทองทำขาวล้วนตัวแหวนมีเพชรสีชมพูฝั่งอยู่ข้างใน ด้านในแหวนสลักคำว่า “Forever love” เอาไว้
“น้ำซุป รัก ลีโอ” ร่างบางเอ่ยตอบร่างสูงทันทีที่ลีโอสวมแหวนเสร็จ
“ฮึกๆ .....จะรักตลอดไป” แล้วร่างบางก็ปล่อยโฮ ที่อกของร่างสูงทันที เรือนกายบอบบางสั่นไหวอย่างคนร้องไห้หนัก จนลีโอต้องลูบหลังเพื่อเป็นการปลอบประโลม
“อีหนูจะไม่หายไปไหน จะอยู่เคียงข้างเจ้าพ่ออย่างนี้ตลอดไป”
“ถ้าวันไหนข้างกายของอีหนูไม่มีเจ้าพ่อ วันนั้นอีหนูก็คงขาดใจเหมือนกัน”
ดวงตาคมเข้มของลีโอแดงกล่ำขึ้นมาทันที หลังจากฟังความในใจของร่างบาง มันเป็นสิ่งยืนยันได้ว่า คนตัวเล็กคนนี้รักและห่วงใยเขาไม่น้อยไปกว่าที่เขาทุ่มทุกสิ่งทุกอย่างไปให้
เมื่อเห็นว่าร่างบางร้องนานเกินลิมิตที่ร่างกายจำกัดไว้ ร่างสูงจึงเอ่ยห้ามให้หยุดร้อง เพราะโรคหอบจะกำเริบ ถึงแม้จะไม่ได้ร้ายแรงมากนัก แต่เขาก็เป็นห่วงคนๆนี้อยู่ดี ถ้าเห็นคนที่เรารักเจ็บ เราก็เจ็บขึ้นไปยิ่งกว่านั้นอีก
“อีหนูของเจ้าพ่อ หยุดร้องได้แล้ว เดี๋ยวเจ้าพ่อก็ร้องตามหรอก” ร่างสูงอุ้มร่างบางเข้าอกแกร่ง แล้วพาไปที่เตียงนอน เขาค่อยๆ วางคนตัวเล็กลงบนฟูกอย่างช้า แขนบางของน้ำซุปไม่ได้ปล่อยออกจากคอของร่างสูง ซ้ำไปกว่านั้นยังดึงคนร่างสูงลงมานอนกอดอีกด้วย
“หยุดร้องนะคนดี........โอ๋ๆ น้ำซุปของเจ้าพ่อ เงียบนะที่รัก”
“น้ำซุปจอมโหดของเจ้าพ่ออยู่ไหนเนี่ย กลับเข้ามาโหมดเดิมได้แล้ว” ร่างสูงเอ่ยแซวร่างบาง เพื่อที่จะให้คนตัวเล็กในอ้อมกอดของเขาคลายสะอื้นลง และผลตอบกลับมาก็คือ
พลั่กกกกกกกก!!!! -*-
กำปั้นเล็กทุบลงไปที่แผ่นหลังหนาของลีโอย่างจัง ทำเอาร่างสูงเจ็บไม่น้อย แต่นั้นก็แสดงให้รู้ว่าน้ำซุปเริ่มที่จะหยุดร้องไห้แล้ว
“เจ็บนะอีหนู” -_-; นี่เห็นว่าเป็นเมียนะ ถ้าเป็นคนอื่นล่ะก็ ได้ลงไปนอนกองที่พื้นแน่ๆ
“ตีให้เจ็บ มีอย่างที่ไหนมาว่าคนอื่น...อีหนูไปโหดกับเจ้าพ่อตอนไหนกัน” -___- คนอ่านครับ น้ำซุปน้อยๆ คนนี้ไม่เคยโหดเลยนะครับ ตัวผมก็ออกจะบอบาง ไม่มี๊ไม่มี
“คร้าบบบบ อีหนูของเจ้าพ่อไม่โหด ขยับเป็นทุบ นิ่งเป็นหยิกอย่างนี้เขาเรียกว่าอะไร”
“มันเป็นการแสดงความรักรูปแบบหนึ่งไงเจ้าพ่อ” ร่างบางส่งยิ้มออดอ้อนไปให้
“ถ้าเปลี่ยนจากหยิก เป็นจูบก็น่าจะดีนะน้ำซุป เจ้าพ่อว่ามันโอเคกว่ากันเยอะ” ร่างสูงไม่พูดเปล่า มือหนาเริ่มลูบเอวบางของร่างบางไปเรื่อย ทำเอาคนโดนลูบอายขึ้นมาทันที เมื่อรู้ว่าคนตัวสูงต้องการอะไร
“เจ้าพ่อจอมหื่น! กลางวันแสกๆ ยังทะลึ่งอีก”
“จะกลางวัน กลางคืน มันก็ไม่ต่างกันหรอกน่า ยังไงอีหนูก็เสร็จเจ้าพ่ออยูดี”
“เจ้าพ่อ!!” ร่างบางร้องเรียกร่างสูงเสียงหลง พร้อมทั้งหยิกไปที่เอวสอบอย่างอายๆ เขาละนับถือในความหื่นเสมอต้นเสมอปลายของลีโอจริงๆ
“เรียกอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวจะโดนปล้ำโดยไม่รู้ตัว”
“ลุกๆๆ ไปดูห้องอื่นกันได้แล้ว” ร่างบางลุกขึ้นยืน แล้วเอื้อมมือลงมาจับคนตัวโตให้ลุกขึ้นยืน แต่ลีโอไม่ให้ความร่วมมือซักเท่าไร จึงโดนร่างบางตีไปที่หัวไหล่หนึ่งทีอย่างหมั่นไส้
-
:z13: จิ้มจึกๆ
3 ตอนรวด :mc4:
หวานมากกกกกกกกกก :-[
เจ้าพ่อน่ารักเนอะ
รักเมีย บูชาเมีย :laugh:
ก็อีหนูน่ารัก เจ้าพ่อเลยทั้งรักทั้งหวง
ชอบรูปปั้นตัวแทนของน้ำซุปกับลีโอจัง
ดูเข้ากันแบบแปลกๆ ^^
อยากได้แบบน้ำซุึปบ้างอะไรบ้าง
-
จากใจคนเขียน.......................+++
เย้ๆๆ ในที่สุดก็ได้มาอัพสักที ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ทั้งการบ้าน ทั้งนิยาย ตีกันมั่วไปหมด
จนสุดท้าย ปั่นจนเสร็จ ( นิยายเสร็จ แต่การบ้านไม่เสร็จ )
5+55555
อ่านเยอะๆ เม้นเยอะๆ นะคะ
:call: :call: :call: :call: :call: เม้นจงมา เม้นจงมา โอมเพี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
หวานมากกกกกกกกกก :-[
ลีโอกับน้ำซุป น่ารักไปไหนเนี่ยยยยยยย:z1:
-
หวานกันจริง ๆ นำตาลเรียกพี่
น่ากดี :impress2:
:pig4:
-
คุ้มค่าแก่การรอคอย :-[ :-[
รักคู่นี้จัเลยยยย
:กอด1: :กอด1:
-
หึๆๆน่ารัก :L1:
-
มาต่อเยอะเลย สมกับการรอคอยจ้า
ขอบคุณค่ะ
-
เม้นจงมา เม้นจงมา
คนอ่านอยู่ไหนกันเนี่ย
ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
มาแล้ว1 อีป้าแก่ๆ เม้นท์ให้ก็ได้ 555
น่ารัก ออดอ้อนออเซาะ ดีเหลือหลาย อ่านเพลิน 3 ตอนรวด 555
แต่ไอ้อีกคนนี่หึง ปานลมพัดไหววูบ เดี๋ยวหึงเดี๋ยวหึง 555
-
เค้าว่ากันว่า บ้านไหนกลัวเมีย บ้านนั้นจะเจริญนะ
ลีโอน่าจะลองถือคตินี้ดูบ้าง 555
-
โอยยย น่ารักไม่ไหวแล้วววววววววว >.< ดีใจจังเลยยย
อ่านจุใจจจจ ฮือออ ขอบคุณนะคะน้องหมวยยยยย
น่ารักเกิ้นนนน
งแอบอยากอ่านตอนซุปโหดอีก เจ้าพ่อหึงโหดก็อยากอ่าน
อยากรู้ว่าอะไรจะเกิดกะคู่กรณี อิอิ (คาดว่าตายแน่ๆ55555555555555)
-
หวานกันตลอด
น่ารักมาก
+1 เป็นกำลังใจ
-
ถึงคนอ่าน.....*--*
จะเอาเพิ่มอีกซักตอนป่ะ
ฮ๋าๆๆๆๆๆ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ถึงคนอ่าน.....*--*
จะเอาเพิ่มอีกซักตอนป่ะ
ฮ๋าๆๆๆๆๆ
แหมๆๆ ไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว
-
มารอตอน 16
-
น่ารักมาก :L1:
:pig4:
-
Part....16
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ลีโอ อย่ามาทำโอ้เอ้นะ ลุกได้แล้ว ห้องอื่นมีอีกตั้งเยอะที่ยังไม่ได้ดู”
“ไม่อยากดูแล้วอ่ะ...อยากทำอย่างอื่นมากกว่า” คำตอบของร่างสูงที่ส่อแนวสองแง่สามง่าม ทำเอาร่างบางเขินไม่น้อย เพราะไอ้ทำอย่างอื่นก็คงไม่พ้นเรื่องบนเตียง อย่างนี้เขาต้องดัดให้เข็ด
“ถ้ายังไม่ลุกขึ้นอีกล่ะก็ งดกิจกรมบนเตียง 1 อาทิตย์” ได้ผลเพราะร่างสูงเด้งตัวเองขึ้นมายืนยิ้มอยู่ข้างๆ ล่างาบางทันที พร้อมทั้งก้มลงมาหอมแก้มนวลของน้ำซุปอย่างาออออ้อน
“น้ำซุปใจร้าย อย่าขืนเป็นอย่างนั้นลงแดงตายแน่ๆ ได้แต่จับกับลูบไม่ได้ทำอย่างอื่นเจ้าพ่อตายพอดี”
“เจ้าพ่อคิดไปถึงไหนเนี่ย กิจกรมมบนเตียงที่ว่าน่ะ อีหนูหมายถึงเล่นไพ่นกกระจอกต่างหากล่ะ”
“ O__O!!” อึ้ง งานนี้ร่างสูงมีแต่อึ้งกับอึ้งที่เสียรู้ร่างบางอย่างจัง
“อยากเล่นไพ่ขนาดนั้นเลยหรอลีโอ เดี๋ยวผมให้คมกริชไปซื้อมาเพิ่มให้แล้วกัน” ร่างบางเดินหัวเราะออกไป ปล่อยให้ร่างสูงยืนอ้าปากค้างอย่างคนคิดไม่ถึงว่าจะโดนย้อนศรอย่างนี้
“คิดลึกนะเราน่ะ” น้ำซุปยังไม่วายตะโกนกลับมาข้างหลัง ลีโอเมื่อได้สติแล้ว จึงวิ่งตามร่างบางออกมาจากห้องนอนทันที
“เดี๋ยวเถอะๆ เดี๋ยวจะได้เล่นมากกว่าไพ่นกกระจอก”
เมื่อทั้งสองคนออกมาจากห้องนอนใหญ่ ก็เดินสำรวจห้องต่างๆอย่างาตื่นเต้น สำหรับ ลีโอแล้วการที่เห็นคนที่เรารักมีความสุข ชอบในสิ่งที่เราเลือกให้ เขาก็ดีใจแล้ว ไม่ว่าสิ่งนั้นต้องแลกมาด้วยอะไรถ้ามันทำให้น้ำซุปมีความสุข เขาก็พร้อมที่จะทำ
ชั้นบนของบ้านตกแต่งสไตล์ยุโรปทั้งหมด เพราะรสนิยมของเขาและน้ำซุปค่อนข้างที่จะเหมือนกัน น้ำซุปชอบศิลปะแนวตะวันตก ประกอบกับเขาที่เป็นลูกครึ่งไทย-อิตาลี มันเลยทำให้ชีวิตคู่สวยงามขึ้นไปอีก ไม่ว่าเขาจะเลือกของตกแต่งบ้านเป็นชิ้นใดมันก็สวยและถูกตาน้ำซุปไปหมด ส่วนชั้นล่างของบ้านก็เน้นการติดกระจกบานใหญ่รอบบ้าน ทำเอาน้ำซุปถูกใจไม่น้อย ร่างบางบอกว่าจะได้เห็นบรรยากาศรอบบ้าน
“น่าอยู่ที่สุดเลย” เมื่อทั้งสองคนเดินดูทั้งชั้นบนและชั้นล่างเรียบร้อยแล้ว ลีโอก็จูงมือน้ำซุปออกมานั่งเล่นที่ชิงช้าในสนามเด็กเล่น ที่เจ้าพ่อแห่งแอ็คซายน์สั่งทำด้านข้างของบ้าน เพื่อร่างบางโดยเฉพาะ มีทั้งม้าหมุน สไลเดอร์ ชิงช้า และปูนปั้นรูปทรงเลขาคณิต ที่วางไว้อย่างเหมาะเจาะ และสวยงาม
“เจ้าพ่อ....อีหนูถามอะไรหน่อย ได้ไหม?” ร่างบางดึงมือให้ร่างสูงนั่งลงที่ชิงช้าตัวข้างๆ แต่ร่างสูงไม่ยอมเพราะอยากไกวชิงช้าให้เขามากกว่าที่จะนั่ง
“ได้ซิ ถามมาเลย อีหนูถามเจ้าพ่อได้ทุกเรื่อง”
“หมดงบกับบ้านหลังนี้ไปเท่าไร เอาตามความจริงนะ ห้ามโกหก”
“.....เอ่อ......” ลีโอถึงกับติดอ่างทันที เมื่อฟังคำถามของร่างบางเสร็จ
“ว่าไง ตอบได้หรือยังว่าเท่าไร”
“ตัวบ้านก็ไม่เท่าไรหรอก แค่ล้านกว่าบาท”
“เฟอร์นิเจอร์ ของตกแต่ง เล่ามาให้หมด” ()_()
“เตียงนอนในห้องของเราก็ห้าแสน บวกกับพรมที่ปูทั้งบ้านก็ ล้านกว่าบาทเอง” -__-;;
“ห๊ะ เตียงบ้าอะไร ทำไมมันแพงขนาดนั้น แล้วพรมเนี่ยปูอะไรหนักหนาห้องครัวก็ปู” O[]O!!
“ก็เจ้าพ่ออยากให้มันเหมือนวังที่อีหนู ชอบดูจากการ์ตูนนี่น่า” =__=a
“เอาอย่างนี้ดีกว่า เอาทุกอย่างมารวมกันแล้ว คุณหมดไปทั้งหมดกี่บาท”
“น้ำซุป คือ....ลีโอจำไม่ได้อ่ะ เดี๋ยวค่อยไปถามไอ้กริชแล้วกันเนอะ”
ร่างสูงหาทางรอดได้อย่างเนียนๆ ขืนบอกไปว่าค่าใช้จ่ายทั้งหมด 20 ล้านกว่าบาท ได้หูยานแน่ๆงานนี้ แพงก็ตรงพรมปูพื้นนี่แหละ เพราะลุงของเขาบอกว่าถ้าจะปูพรมก็ต้องปูอันดีๆไปเลย เขาเลยสั่งมาปูทั้งบ้าน แม้กระทั่งในห้องครัวยังมีเลย ส่วนเฟอร์นิเจอร์อันอื่นก็สั่งทำเป็นพิเศษให้คล้ายๆกับการ์ตูนในเทพนิยายของน้ำซุป แต่โคมไฟในห้องนอนเป็นของตกแต่งที่แพงที่สุดในบ้าน เพราะเขาไปประมูลมาจากอิตาลี ราคาประมาณ 12 ล้าน แต่เขาไม่อยากโดนดุที่ว่าใช้เงินเกินความจำเป็น เลยโกหกไปว่าเตียงแพงที่สุด ถ้าโทษหนักกว่านั้นอาจจะได้ไปนอนนับดาวที่สนามหญ้าก็เป็นได้
“รอดไปได้นะลีโอ คราวหน้าถ้ายังใช้เงินฟุ่มเฟือยอย่างนี้อีกล่ะก็ หูยานแน่ๆ” -^-
“กลัวแล้วครับ ฮ่าๆๆ”
“วันนี้อยากไปที่ร้านจังเลย” ร้านที่ว่าของร่างบางนั้นก็คือ ตึกลูกปีกซ้ายของแอ็คซายน์ซึ่งเป็นที่ตั้งของผับและเป็นที่ทำงานเก่าของร่างบางนั่นเอง
ครั้งหนึ่งพวกเขาสองคนเคยทะเลาะกันใหญ่โตสาเหตุมาจาก คนตัวเล็กขอกลับไปทำงานที่ผับ แต่เขาไม่อนุญาต หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่ให้เมียกลับไปทำงานแน่ๆ แต่เจ้าตัวบอกว่าจะไปให้ได้ เรื่องก็มาลงเอยที่ทะเลาะกันจนในที่สุดน้ำซุปก็แอบหนีออกไปจากคอนโดตอนที่เขาไปทำงาน เขาจำได้ว่าตอนนั้นที่กลับคอนโดมาแล้วไม่เจอร่างบางมันทั้งเจ็บทั้งกลัว เขาสั่งให้คมกริชพาคนออกไปตามหา จนรู้ว่าร่างบางหนีไปอยู่บ้าน
น้ำแกงพี่สาวของน้ำซุปบอกว่าน้ำซุปวิ่งไปกอดแล้วร้องไห้ใหญ่โต ตอนแรกเขาคิดว่าจะไปตาม แต่ไม่ดีกว่าเรียกร้องความสนใจดีกว่า ลีโอ แอ็คซายน์ ก็เลยแกล้งทำเป็นเมาสามวันสามคืนเต็มๆ โดยที่ไม่กินข้าวกินปลาวันทั้งวัน กินแต่เหล้า แต่ที่จริงแล้วอยากเมาเหมือนกันไม่ได้กินเหล้ามาราธอนมานานแล้ว ไอ้กริชเห็นผมเมามาย งานการไม่ทำ ข้าวปลาไม่กิน เลยโทรไปบอกน้ำซุป แล้วน้ำซุปก็รีบมาดูผมทันที เห็นไหมครับคนอ่าน แผนผมเจ๋งขนาดไหน
-
วันจันทร์ๆๆ มาต่อตอนที่ 17 หรือเปล่า
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
-
หรือว่า หมวยจะเอา ตอนที่ 17 ลงเดี๋ยวนี้
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ไม่เอาวันจันทร์ วันพรุ่งนี้ ตอน 17 น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
ู
ไม่เอาวันจันทร์ วันพรุ่งนี้ ตอน 17 น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
^
เห็นด้วยครับ
-
พรุ่งนี้จะแวะมารอตอน 17 นะคะ
-
เอาพรุ่งนี้ด้วยคนนะ แต่ได้อ่านอย่างจุใจมาก
แบบนี้ไม่รักได้ไง แหม้ ๆ น้ำซุปกับเจ้าพ่อ
เหมือนทั้งโลกมีกันอยู่แค่ 2 คนนะ
(ไม่ใช่อะไรหรอกก็แค่อิจฉาเท่านั้นเอง)
-
กรีีดดดดดดดดด ตอนนี้สิคะคุณน้อง!
พรุ่งนงพรุ่งนี้ไม่อ๊าววววววววววววววววววววววววววววววววววว :angry2:
เอาวันนี้ ตอนเน้ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
-
ชอบคู่นี้มากๆๆหวานเหลือเกิน :L2: :กอด1:
เจ้าพ่อยอมทุกอย่างจริงๆ :3123: :-[
-
โหยยยยย ไรท์เตอร์อ่าาา ตัดฉับ o18 เฉยอ่ะ :m16:
มาต่อไวไวนะคร้าาา ดูแลสุขภาพด้วยนะ
-
ง่ะ อย่าปล่อยให้ค้างสิ :serius2: :m31:
:call: :call: :call:
-
วันนี้เหอะนะ วันนี้ยังได้รับสารให้ความหวานไม่พอเลย
-
เห็นด้วยที่จะลงพรุงนี้
เพราะเราจะได้อ่านมทุกวัน
จิดแจ่มใส... :laugh:
:pig4:
-
:man1: :man1: คุ้มค่าแก่การรอคอย o13 o13
:กอด1: :L2: เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค๊าฟฟฟฟ
-
เจ้าพ่อยอมได้ทุกอย่างเพื่ออีหนู
-
เพิ่งมาอ่านจร้า
สนุกมาก
ชอบเจ้าพ่อกับอิหนูจัง
เรียกกันได้น่ารักดี
-
มาลงเดี่ยวนี้เลย
นะนะนะ
อยากอ่านๆๆๆๆ
เจ้าพ่อเจ๋งหว่ะ
แต่น้ำซุบเจ๋งกว่า
ฮ่าๆๆๆ
-
เอามาลงเดี๋ยวนี้~~~
ชอบปล่อยให้ค้างนะเราอ่ะ - -"
-
มามะมาลงได้แล้วค่ะ
-
อ้ายยยยย รักอีหนูที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
จ๊วบบบ
คนแต่งด้วยย น่ารักมากมาย
-
:L2: :z10: :L2: :L2:
:mc4: :mc4:
:bye2: :bye2:
-
ถึงคนอ่านทุกคน
เลื่อนลงตอนต่อไป เป็นวันพรุ่งนี้ได้ป่ะ
น้าาาาาๆๆๆ อย่างอนนะ
เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเอาลงแบบ 3 ตอนรวดเดียวเลย
ฮ่าๆๆๆๆ
ตั้งใจเรียนกันนะคะ
หมวยไปเรียนก่อนนะ
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
โหวววมาทีหลายตอนอ่านแบบต่อเนื่องชอบคะ
มีเจ้าพ่อแบบลีโอเหลือบนโลกบ้างปะ อยากได้ จะเอาใจเก่งอะไรปานนั้น
รอตอนต่อไปด้วยคนเจ้าคะ
:pig4: writer คะ
-
:call: :call: :call:
-
อยากเป็นอีหนูบ้างจะได้มั้ย อิจฮาอีหนูของเจ้าพ่อจัง :เฮ้อ:
-
อยากเป็นอีหนูบ้างจะได้มั้ย อิจฮาอีหนูของเจ้าพ่อจัง :เฮ้อ:
แต่งไปแต่งมา
แฟนคลับน้ำซุปเริ่มมากแล้วซิ
ฮ่าๆๆๆ
-
ก็นะมีเจ้าพ่อเอาอกเอาใจ แถมตามใจทุกอย่างว่า
คิดถึงน้ำซุปกับเจ้าพ่อแล้วอะ จะมาต่อหรือเปล่านะคืนนี้
-
พึ่งได้คอมคืนวันนี้เอง
ไม่ได้อ่านตั้งหลายวัน น้ำซุปยังน่ารักเหมือนเดิม
ฮาเจ้าพ่อโดนไล่ไปนอนระเบียง 5555
อ่านแล้วเบาหวานจะขึ้นตาม หวานกันขนาดนี้
เจ้าพ่อ ยอมน้ำซุปสุดๆอ่ะ ลองไม่ยอมสิ ฮ่าๆ
เจ้าพ่อ กับน้ำซุปรับเค้าเป็นคนรับใช้ก็ได้ป่ะ อยากเข้าไปอยู่ในบ้านด้วยคน 555
พรมอะไรแพงขนาดนั้น - -"
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
:กอด1: :กอด1:
-
Part....17
.
.
.
.
.
.
.
.
.
‘ลีโอ.........ตื่นๆๆๆ’ น้ำซุปเขย่าตัวผมเบาๆ จำได้ว่าตอนนั้นเมาจริงๆ เพราะยังไม่ค่อยสร่างเท่าไร กินไปประมาณ 10 ขวดแล้วมั้ง
‘..........อือ..........นาม ซุป....’ =__=i
‘ทำไมถึงทำตัวเหลวไหลอย่างนี้ห๊ะ งานก็ไม่ไปทำ เมาอยู่ได้’ =^=
‘เมียทิ้งแล้วนี่น่า จะทำไปทำไมงาน ไม่มีกำลังใจ..........’
‘ไว้คุณหายเมาเมื่อไร เราค่อยกันเรื่องนี้.....ตอนนี้ลุกไปอาบน้ำก่อน’
‘คายยย..ว่า...โพม...มาว’
ผมไม่แกล้งทำนะครับ ตอนนั้นเสียงมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ไมน่าเชื่อว่าผมจะเลือกวิธีง้อเมียได้ปัญญาอ่อนอย่างนี้ ถ้าแม่รู้ล่ะก็ผมเละแน่ๆ ความผิดหลายกระทงด้วยซิ
‘กินเข้าไปได้อย่างไงเนี่ย ตั้ง 10 ขวด’ ความจริงมันมากกว่า 10 ขวดซะอีก ผมให้ไอ้กริชเอาขวดไปซ่อนแล้วครับ เวลาตั้ง 3 วันนะครับ ผมกินได้ 20 ขวดอัพ นานๆจะได้ทำตัวเหลวไหลซักที
น้ำซุปบ่นไปเรื่อยๆ แต่มือบางก็พยุงผมขึ้นจากเตียงแล้วพาไปห้องน้ำด้วยความทุลักทุเล เพราะผมทิ้งน้ำหนักไปที่น้ำซุปมากไปหน่อย อยากกอดเมียครับคุณผู้อ่าน คิดถึงจะตาย ไม่ได้กอด ไม่ได้หอมตั้งสามวัน เกือบตายเหมือนกันครับ
‘เหม็นจริงๆเลย กลิ่นเหล้าเนี่ย ถ้าคุณ..............’ น้ำซุปพูดได้แค่นั้น เพราะโดนผมจูบปิดริมฝีปากช่างต่อว่านั้นอย่างคิดถึง 3 วัน 3 คืน กลับการไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้ยินเสียง และสัมผัส ถ้ามากกว่านี้ล่ะก็ผมคงต้องไปง้อเอง แค่นี้ใจก็เกือบขาดแล้วเนี่ย
‘คิดถึง...’
‘…………….’ น้ำซุปก้มหน้าไม่พูดจา ทำเอาใจผมแป้วไปทันที คิดว่าวิธีนี้ไม่ได้ผลซะแล้ว
‘ผมคิดว่าคุณจะไม่สนใจซะแล้ว....ใจร้าย ใจร้ายมากเลยน้ำซุป คุณไปโดยไม่บอกผม’
\
‘ถ้าความผิดของผมมันเกินจะให้อภัย ผมก็ขอโทษ แต่ข้อร้อง อย่าหนีไปอย่างนี้อีก’
‘ผมไม่เคยหลับลงซักครั้ง เพราะหน้าคุณจะลอยวนอยู่ในหัวผมเต็มไปหมด’ อันนี้เรื่องจริงครับ ไอ้กริชบอกว่าตอนผมเมาผมละเมอเรียกหาแต่น้ำซุปทั้งวี่ทั้งวัน เมา3วัน ก็ละเมอมัน 3 วันเต็มๆ จนสุดท้ายไอ้กริชทนไม่ไหวต้องไปบอกร่างบางให้มาดูอาการเขา
‘ขอโทษนะที่รัก ขอโทษที่ทำอะไรลงไปไม่คิดถึงใจคุณ อีหนูขอโทษนะเจ้าพ่อ’
หลังจากที่เอ่ยปากขอโทษผมแล้ว น้ำซุปเงยหน้าขึ้นมาแล้วจูบผมซะเอง ผมเลยปล่อยให้ร่างบางจูบให้พอใจผมจูบตอบเป็นบางครั้ง ไม่น่าเชื่ออยู่ดีๆ น้ำซุปก็ฝังหน้าลงมาแล้วดูดเม้นต้นขอผมเป็นรอยแดงๆ หลายจุด อารมณ์ไหนล่ะคราวนี้
‘ความจริงผมก็ไม่ได้หนีไปซะหน่อย แค่กลับไปเยี่ยมพี่น้ำแกงเท่านั้นเอง’
‘แล้วทำไมคุณไม่โทรไปบอกผมก่อน ส่งข้อความไปก็ได้’
‘.............................’
“ที่ผมห้ามคุณไม่ให้ทำงาน ก็เพราะเป็นห่วงคุณ คุณไม่ได้เป็นน้ำซุปลูกพี่ของตึกลูกปีกซ้ายแล้วนะ คุณเป็นเมียเจ้าพ่อเจ้าของกิจการในอิตาลีและไทย คนรู้จักคุณเยอะแยะ แล้วทีนี้พวกศัตรูของผมก็เบนเข็มมาหาคุณ เพราะพวกมันรู้ว่าถ้าทำร้ายคุณ ผมก็เจ็บไปด้วย”
‘วันนี้คุณหล่อชะมัด’ *O* น้ำซุปเปลี่ยนเรื่องคุยขึ้นมาทันที สงสัยคงไม่อยากให้ผมอารมณ์ขึ้นมากไปกว่านี้ ว่าแต่มาชมกันซึ่งๆหน้าอย่างนี้ เจ้าพ่ออย่างผมก็เขินเป็นนะครับ
‘กลับมานอนที่คอนโดของเราได้หรือยัง’
‘นอนหลับโดยที่ไม่มีคุณกอดนี่ หนาวชะมัด ต่อไปนี้จะไม่หนีไปนอนที่อื่นอีกแล้ว’
-
Part.......18
.
.
.
.
.
.
.
.
ต้องขอบคุณพี่น้ำแกงพี่สาวของน้ำซุป ที่บอกวิธีดีๆนี่มาให้ ไม่งั้นผมกับร่างบางก็คงยังมึนตึงกันอยู่อย่างนี้ พี่น้ำแกงบอกว่าต้องให้น้ำซุปเป็นฝ่ายไปง้อเอง เพราะอยู่ดีๆก็หนีมา ทำไมถึงไม่คุยกันให้รู้เรื่อง ไม่พอใจอะไรก็คอยแต่จะหนีปัญหา ตอนแรกผมกะว่าจะไปง้อเอง แต่พี่น้ำแกงบอกว่าถ้าผมเป็นฝ่ายง้อก่อนทุกครั้ง วงจรแบบนี้ก็จะเกิดบ่อยครั้ง เพราะฉะนั้นดัดนิสัยน้ำซุปบ้าง
‘ไม่ทำแล้วก็ได้งานที่ผับน่ะ แต่เจ้าพ่อต้องพาไปเยี่ยมลูกน้องบ้างนะ’
‘ถ้าอีหนูอยากทำจริงๆ เจ้าพ่อให้ทำก็ได้’ ผมกัดพูดครับคุณผู้อ่าน ใครมันจะอยากให้เมียตัวเองไปทำงานตอนกลางค่ำกลางคืน ต้องทำเป็นใจกว้างแล้วหลังจากนั้นค่อยตามไปเฝ้า
‘ไม่อยากแล้ว ถ้ามันทำให้เจ้าพ่อต้องไปนั่งเฝ้า แล้วไม่ทำการทำงาน ไม่ทำมันดีกว่า’ สมกับเป็นเมียเจ้าพ่อจริงๆ รู้ทันทุกอย่าง ผมก็กะว่าจะทำอย่างที่น้ำซุปพูดนั่นแหละ ฮ่าๆ กลับไปปัจจุบันกันดีกว่าครับคุณผู้อ่าน ฟิ้วววววววววววววววววววววว
.
.
.
.
“เดี๋ยวดูบ้านเสร็จแล้วค่อยไป แต่ห้ามไปก่อวีรกรรมอย่างวันนั้นอีกล่ะ”
“รู้แล้วน่า แต่ความจริง อีหนูก็ไม่ได้ก็ไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
“แล้วใครล่ะที่ขึ้นไปแย่งไมค์ของนักร้องมาร้องซะเอง”
“ฮ่าๆ คุณรู้ด้วยหรอว่าผมขึ้นไปร้องเพลง ความจริงร้องยังไม่ถึงสิบเพลงไอ้บอยก็เข้าป่วน เซ็งจิตเลย”
ร่างบางพูดประโยคหลังขึ้นลอยๆ แต่หารู้ไม่ว่า ไปสะกิดต่อมหึงเกินพิกัดของร่างสูงซะแล้ว
“ไอ้บอยมันได้ถูกเนื้อต้องตัวคุณใช่ไหมน้ำซุป?” เสียงแข็งๆของลีโอทำน้ำซุปรู้ทันที ว่าได้พูดสิ่งต้องห้ามออกไปซะแล้ว เขาก็ลืมไปว่ามีสามีที่ขี้หึงเกินเหตุ
“ยังเลย ลูกน้องผมกันได้พอดีน่า เจ้าพ่ออย่าหึง ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทังนั้น”
“รอดไป..ไม่งั้นมันได้เละเป็นรอบที่สองแน่” แสดงว่ารอบแรกลีโอจัดการไอ้บอยแล้วอย่างนั้นหรอ แต่น้ำซุปก็ไม่อยากซักไซ้เท่าไร เพราะเรื่องนี้ผิดที่เขาเต็มๆ ที่แอบหนีเที่ยวเอง
“ถ้ามีเหตุการณ์อย่างวันนั้นเกิดขึ้นอีก ผมจะไม่ให้คุณเห็นเดือนเห็นตะวัน 1เดือน”
“O_____O!!!!” ช่างเป็นประโยคที่น่ากลัวที่สุดเท่าที่เคยฟังมา เขารู้ว่าลีโอทำได้เพราะไอ้เจ้าพ่อหื่นกามคนนี้เคยกักเขาไว้ในห้อง 3วัน3คืนเต็มๆ โดยที่ผมไม่ได้ก้าวลงจากเตียงเลยซักก้าว ถ้ากินข้าวลีโอก็จะเอามาป้อน อาบน้ำก็โดนอุ้มไปอาบเอง ( คนอ่านจิ้นไปถึงดาวอังคารแล้วแน่ๆ ฮ่าๆ )
“เอ๊ะ หรือว่าไม่ไปดี ไปทำอย่างอื่นดีกว่า”
“ไปซิๆ!! อย่ามาเปลี่ยนใจนะเจ้าพ่อ แล้วที่ไอ้ทำอย่างอื่นน่ะ พักๆหน่อยก็ได้”
ร่างบางดึงแขนร่างสูงให้ออกมาจากตัวบ้าน เพราะเดี๋ยวเขาจะไม่ได้ไปอย่างที่ร่างสูงพูดจริงๆ แล้วไปทำกิจกรรมอย่างอื่นแทน
‘น้ำซุปคร้าบบบ รับโทรศัพท์พวกที่ชอบโทรมาขัดจังหวะหน่อยคร้าบบบ’ อย่าตกใจไปครับคุณผู้อ่าน เพราะนี่คือเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของผมเอง ผมล่ะอายจริงๆ เวลาที่โทรศัพท์มันดังที่อื่น ก็ไอ้คนตัวโตร่างสูงนามว่าลีโอน่ะซิครับ บันทึกเสียงตัวเอง แล้วเอาเป็นเสียงเรียกเข้าผมเฉยเลย ถ้าเจ้าตัวโทรมามันจะดังว่า “น้ำซุปจ๋า รับโทรศัพท์สามีหน่อยครับ คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว” แต่ถ้าบุคคลอื่นโทรมาจะถูกจัดเป็นพวก “ขัดจังหวะ” ทั้งหมด
“ใครโทรมา”
“เอ่อ....” ซวยแล้วไง พี่ณุที่เคยติดต่อเขาไปถ่ายแบบดันโทรมาไม่รู้เวล่ำเวลา สงสัยโทรมาทวงเรื่องถ่ายแบบแน่ๆ แต่เรื่องนี้ลีโอยังไม่รู้ เพราะเขาไม่กล้าบอก ถ้าความแตก ไม่รู้ว่าลีโอจะโกรธมากหรือเปล่า
“ผมถามว่าใครโทรมา”
ยังไม่ทันที่น้ำซุปจะได้ตอบ ลีโอก็แย่งโทรศัพท์เครื่องบางไปจากมือของร่างบาง แล้วกดรับซะเอง ลีโอกรอกเสียงอันขู่กรรโชกลงไปทันที
“ใคร” นี่ถ้าเขาเป็นคนในสายคงจะตกใจแล้ววางสายไปแล้ว เพราะลีโอดันพูดซะเสียงโหดแถมตะคอกอีกต่างหาก
/ “เอ่อ ขอสายน้ำซุปหน่อยครับ” /
“เบอร์นี้ไม่มีคนชื่อน้ำซุป โทรผิดแล้วล่ะ” แล้วลีโอก็ถอดแบตโทรศัพท์น้ำซุปออก หลังจากนั้นก็ยัดลงไปในกระเป๋ากางเกงตัวเอง ทำเอาน้ำซุปที่ยืนดูอ้าปากค้างทันที
“ลีโอ ทำอะไรน่ะ เอาโทรศัพท์คืนมาเดี๋ยวนี้นะ”
“ไหนคุณจะไปร้าน รีบไปได้แล้ว” ร่างสูงไม่ได้คืนโทรศัพท์ให้เจ้าของของมัน แต่กลับเปลี่ยนเรื่อง ทำเอาเริ่มที่จะโมโหขึ้นมาเหมือนกัน
“ลีโอ ผมขอโทรศัพท์คืนด้วย เมื่อกี้เขาอาจจะมีธุระกับผมก็ได้” นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงไม่พ้นทะเลาะกันจนเป็นเรื่องราวใหญ่โต แต่สำหรับร่างสูงแล้วเลือกที่จะเป็นไม้อ่อนให้คุณภรรยาคนสวย
“หึ ธุรอะไรหนักหนา” ร่างสูงทำท่าไม่พอใจ แต่ก็ยอมคืนให้แต่โดยดี เพราะถ้ายังเอาไว้ที่ตัวเอง เดี๋ยวร่างบางจะงอนเขาอีกแหละ
“แค่นี้แหละ” ร่างบางประกอบชิ้นส่วนของโทรศัพท์ตัวเองที่ร่างสูงแยกมันออกเป็นสองชิ้น แต่ก็ยังไม่ได้เปิดเครื่องเดี๋ยวอีกฝ่ายจะโทรมาอีก แล้วทีนี้โทรศัพท์ของเขาอาจจะเป็นชิ้นส่วนเล็กๆ น้อยๆ ตามแรงอารมณ์ของลีโอแทน
“ไปได้แล้ว ผมหิวข้าวพอดีเลย ไปกินข้าวที่ผับแล้วกัน”
“อย่าให้รู้ว่าปิดบังอะไรเจ้าพ่อไว้นะ ไม่งั้นอีหนูโดนหนักแน่” ไม่ต้องทำหน้าตาขู่สมทบก็ได้ แค่พูดอีหนูก็กลัวแล้วเจ้าพ่อเอ๋ย
แล้วลีโอ ก็จูงมือบางของน้ำซุปออกจากตัวบ้าน เขาโทรบอกให้คมกริชพาลูกน้องมาทำความสะอาด เพราะภายในอาทิตย์นี้แหละที่เขาและน้ำซุปจะย้ายเข้ามา
รถยุโรปของลีโอทะยานมุ่งสู่ถนนเพื่อมุ่งสู่ที่หมายคือ ผับลูกปีกซ้าย ถึงแม้น้ำซุปจะบอกเขาว่าไม่มีอะไรปิดบัง แต่สำหรับเขาแล้วรู้ได้ด้วยตัวเองว่าร่างบางมีอะไรซ่อนอยู่ในใจแน่นอน แต่เขาก็ไม่อยากซักไซ้เท่าไร รอให้เจ้าตัวเป็นฝ่ายเล่าให้เขาฟังเอง ถ้าทนไม่ไหวก็จับจูบเค้นความลับมันซะเลย เอ๊ะ หรือว่าจะเอาอย่างหลังดี หึหึ
“ถึงแล้วอีหนู เหม่ออะไรหนักหนาผัวนั่งอยู่ข้างๆแท้ ยังเหม่อไปถึงใครอีก”
-
Part....19
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ผมล่ะนับถือในความสามารถเรื่องการหาเรื่องจริงๆ แค่ผมนั่งเหม่อยังมาปรักปรำว่าเหม่อหาคนอื่นๆ ลีโอก็คือลีโอวันยังค่ำ เอาเรื่องโน้นมาผสมกับเรื่องนี้จนได้เรื่องใหม่ที่วุ่นวายยิ่งกว่า ฮ่าๆๆ
“คุณนี่มันจริงๆเลย ผมแค่เหม่อนิดหน่อยเองยังมาปรักปรำกันอีก คอยดูเถอะ เดี๋ยวจะเหม่อหากิ๊กให้ดู” ก็รู้ว่าคนอย่างลีโอถ้าพูดเรื่องบุคคลที่สาม ร่างสูงจะเดือดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และครั้งนี้ก็เหมือนกัน
“แค่คิดนะน้ำซุป ห้ามทำ ไม่ซิ แค่คิดก็ผิดแล้ว ห้าม!!!!” ลีโอลงรถแล้วอ้อมมาเปิดประตูให้ร่างบาง หลังจากนั้นก็โอบเอวบางเข้าไปในร้าน ตอนนี้เป็นเวลาที่ร้านปิดอยู่ บรรยากาศข้างในค่อนข้างเงียบ จะมีก็แต่พนักงานบางส่วนที่นั่งทำงานรอเวลาร้านเปิด
“ลูกพี่น้ำซุป” เสียงหนึ่งร้องเรียกร่างบางจากทางด้านหลัง ทำเอาร่างสูงรีบดึงร่างบางเข้าไปกอดทันที เพราะกว่าว่าถ้าลูกพี่กับลูกน้องเจอกันแล้วคงไม่แคล้วกระโดดกอดอีก
“ไอ้เว็ดดิ้ง แกหล่อขึ้นนี่หว่า” ร่างบางไม่สนว่าจะโดนมือหนาของคนตัวสูงดึงเอวเอาไว้อย่างปรามๆ ร่างบางดึงดันเดินไปหาลูกน้องคนสนิทอย่างรวดเร็ว เป็นผลให้ลีโอก็เดินตามไปด้วย เว็ดดิ้งเด็กเสริฟ์สุดฮ็อตมองไปที่ลีโอย่างเกรงใจ ใครๆก็รู้ว่านายใหญ่แห่งแอ็คซายน์หวงลูกพี่น้ำซุปขนาดไหน ถ้าใครไม่อยากตกงานไปเผลอไปสบตากับคุณน้ำซุปเด็ดขาด เพราะเดี๋ยวจะได้โดนเด้งออกจากงานอย่างที่หาเหตุผลไม่ได้
“ลูกพี่ก็ขาวขึ้นนะ...เมื่อก่อนว่าขาวแล้วเดี๋ยวนี้ขาวยิ่งกว่า กินข้าวเปล่าเยอะไปหรือเปล่าครับ”
“ไอ้เวร ใครที่ไหนกินข้าวเปล่าแล้วขาวว่ะ ตลกล่ะแล้วคนอื่นๆล่ะ หายไปไหนกันหมด ทำไมไม่ออกมาต้อนรับฉัน พวกมันอยากตายกันหรือไง”
ร่างบางขู่ทีเล่นทีจริง ตั้งแต่เขาเดินเข้าร้านมายังไม่เจอกลุ่มลูกน้องที่สนิทซักคน เจอแต่พนักงานใหม่ที่เดินเข้ามาทักทายแล้วก็ไป ทำงานต่อ
“พวกมันอยู่หลังร้านครับลูกพี่ กำลังเล่นบาสกันอยู่”
“พาไปหน่อยซิ”
“ครับผม ตามไอ้หล่อมาได้เลย” แล้วน้ำซุปและลีโอก็เดินตามพนักงานเสริฟ์สุดหล่อไปสนามบาสด้านหลังร้าน มือหนาของลีโอเปลี่ยนจากโอบเอวเป็นกุมมือบางเอาไว้
“เฮ้ยหมู่เฮา ดูซิว่าฉันพาใครมา”
พนักงานของผับทั้งหญิงและชายประมาณ 20 คน ที่กำลังเล่นบาส บางส่วนก็เชียร์ บางกลุ่มก็นั่งดีดกีตาร์เล่น หันมามองที่เว็ดดิ้งเป็นตาเดียว
“ลูกพี่น้ำซุป!” กิจกรรมทุกอย่างหยุดลงทันที เพราะทุกคนวิ่งมาหาน้ำซุปที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆลีโอ ทุกคนเห็นดังนั้นจึงรีบเบรค์ตัวเองเอาไว้ ถ้าขืนไปดึงลูกพี่น้ำซุปออกจากอกเจ้าพ่อ เดี๋ยวจะได้ตกงานอย่างไม่มีข้อแม้
น้ำซุปเข้าใจว่าลูกน้องเกรงใจลีโอที่กุมมือเขาไว้ไม่ปล่อย เขารู้ว่าพวกมันอยากจับมือ อยากกอดเขา แต่ก็ไม่กล้าทำ เพราะรู้ฤทธิ์เดชของลีโอว่าจะเป็นอย่างไร
“ลีโอ” ร่างบางเองเรียกชื่อร่างสูงเบาๆ เจ้าตัวก็กลัวเหมือนกันว่า ลีโอจะโมโหหึงขึ้นมา
“รู้แล้วน่า เดี๋ยวผมไปนั่งรอตรงโน้นแล้วกัน” มือหนาของลีโอค่อยๆ ปล่อยมือบางออก แล้ว ลีโอก็เดินไปนั่งที่โต๊ะม้าหินอ่อนข้างๆสนาม ปล่อยให้ลูกพี่ได้อยู่กับลูกน้อง
เมื่อทุกคนเห็นดั้งนั้นแล้วไม่รอช้า ผลัดกันเข้าไปสวมกอดร่างบางทีละคนด้วยความคิดถึง บางคนถึงกับหลั่งน้ำตาแห่งความดีใจออกมา เป็นพวกผู้หญิงมากกว่า ส่วนพวกผู้ชายก็ดีใจจนพูดไม่ออกเลยก็มี
“หลินฮุ้ย แกจะพาเพื่อนร้องทำไมเนี่ย เดี๋ยวฉันก็ร้องตามด้วยหรอก” หลินฮุ้ย หรือ ดาลิน พนักงานเสริฟ์ประจำร้าน ร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตาย ด้วยความดีใจ เพราะตั้งแต่ที่น้ำซุปคบกับลีโอเป็นแฟน นายใหญ่แห่งแอ็คซายน์ก็ไม่เคยปล่อยให้น้ำซุปมาที่ผับอีกเลย
“พี่อ่ะ ก็คนมันดีใจนี่น่า”
“รู้แล้วเฟ้ย ไหนแก็งค์นางฟ้า กับ พญามารยังอยู่ครบหรือเปล่า”
“ครบซิ ขาดแต่พญายมนั่นแหละ ที่หนีลูกน้องไปเฉยเลย” พญายมที่ว่าก็ผมนั่นแหละ ก็ไอ้พวกนี้มันตั้งน่ะซิครับ ผมอุตสาห์บอกว่า อยากเป็นเทวดา แต่พวกมันดันบอกว่า ถึงหน้าผมจะแกะมาจากนางฟ้า แต่อุปนิสัยอันโหด และการกระทำอันโฉดของผม ไม่สมควรที่ได้เป็นเทวดา สมควรเป็นพญายมแหละดีแล้ว
“แกก็รู้ว่า ลีโอไม่ให้ฉันกลับมาทำงานที่นี่” ทุกสายตามองที่ร่างสูงของลีโอที่กำลังนั่งเล่นกับแมวข้างสนามอย่างไม่รู้ตัวว่า ตนเองนั้นเป็นหัวข้อสนทนาอยู่
“แล้วทำไมวันนี้ถึงมาได้ล่ะ ที่สำคัญคุณลีโอยังปล่อยพี่ไว้กับพวกเราด้วย”
น้ำซุปและพนักงานคนอื่นนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน ลีโอรู้ว่าถ้าเขาไปนั่งด้วยนั้นจะทำให้ทุกคนเกร็งและกลัว จนไม่กล้าพูดไม่กล้าคุย เขาเลยนั่งมองร่างบางอย่างเงียบที่โต๊ะม้าหินอ่อนข้างๆ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าน้ำซุปและพนักงานคนอื่นๆ พูดถึงเขา สายตาของเขาไม่เคยละไปจากน้ำซุปเลยสักครั้ง บางครั้งยังเห็นร่างบางอาย จนกลบเกลื่อนด้วยการด่า คงไม่พ้นโดนแซวเรื่องเขาแน่ๆ
.
.
.
.
“ลูกพี่น้ำซุป เว็ดว่าเรามาเล่นบาส ลำลึกความหลังกันดีกว่า”
“เอาซิ เดี๋ยวฉันเดินไปชวนลีโอก่อนนะ”
“คุณลีโอแฟนพี่เล่นเป็นด้วยเหรอ” เว็ดดิ้งถามกลับอย่างไม่เชื่อหู ไม่คิดว่ามาเฟียใหญ่อย่างลีโอ แอ็คซายน์จะเล่นบาสเป็น
“เป็นซิว่ะ พวกแกรออยู่นี่แหละ เดี๋ยวมา” ภาพที่ร่างบางเดินไปร่างสูงของลีโอที่อ้าแขนรอรับ เรียกรอยยิ้มจากคนอื่นๆ ไม่น้อย
“ลีโอ เล่นบาสไหม ลูกน้องผมชวนคุณเล่น”
“ชวนผมหรือชวนคุณ” ลีโอเอ่ยถามอย่างสงสัย และอมยิ้มเล็กน้อย เขาชักชอบลูกน้องของน้ำซุปแล้วซิ จะมีใครที่ไหนกล้าชวนมาเฟียอย่างเขาไปเล่นบาส
“ชวนคุณนั่นแหละ ไปนะ” มือบางดึงคนตัวสูงลุกยืน แล้วลากไปหาลูกน้องของเขา
“ลูกพี่น้ำซุป ผมว่าเอาอย่างนี้ดีกว่า แบ่งเป็นฝ่ายละ 3 คน แล้วกัน เอาตัวแทนของแต่ละฝ่ายออกมา”
“ลินก็ว่าดีนะ เพราะคนตั้งเยอะจ่ะลงกันยังไงหมด ค่อยเปลี่ยนตัวเข้าแล้วกัน”
“โอเค งั้นเอาตามนี่” น้ำซุปตะโกนบอกทุกคน ร่างบางตะโกนเรียกฉายาของแต่ละคนที่เขาตั้งให้ เพื่อเป็นการคัดตัวแทนของทีมนางฟ้า ซึ่งมีสมาชิกดังนี้ 1.แทยัง ( ไอ้นมเปรี้ยว) 2.ไม้กอล์ฟ ( ไอ้ไมค์) 3.เสาธงสุดหล่อ ( ไอ้เว็ดดิ้ง) ส่วนทีมพญามารก็มีสมาชิกที่แสบพอๆกัน 1. หม้อไฟ ( มิกซ์ ) 2.กระโดน ( เฟรียส) และคนสุดท้าย สามี ( ลีโอ )
ร่างสูงได้ยินร่างบางเรียกอย่างนั้นก็เดินเข้าไปหอมแก้มทันทีอย่างไม่เกรงใจสายตาใครๆ ผลที่ได้รับกลับมาก็คือ
“ฮิ้ววววววววววววววววววววว” ลูกน้องของน้ำซุปเอ่ยแซวอย่างไม่ขาดปาก น้ำซุปเขินอายไม่น้อย
“ได้เว็ด แกว่าสนามมันแปร่งๆป่ะวะ” ไมค์ ผู้มีฉายาไม้กอล์ฟ เอ่ยถามเพื่อนสนิทอย่างสนุกสนาน เพื่อแซวลูกพี่น้ำซุป
“แปร่งซิวะ ก็มันเต็มไปด้วยน้ำตาลนี่หว่า” เว็ดดิ้งรับมุขเพื่อนได้อย่างสวยงาม
“ไอ้เวรเว็ด เดี๋ยวแกได้ตายก่อนมีเมีย” ร่างบางหมายจะเดินไปเตะก้นลูกน้องจอมกระล่อน ให้หายอาย แต่มือหนาของลีโอก็ดึงเอาไว้เสียก่อน
“ช่างเขาเถอะน่า ก่อนลงเจ้าพ่อขอกำลังเล็กๆน้อยๆ หน่อยซิอีหนู”
ร่างบางดึงร่างสูงให้ก้มลงมา หลังจากนั้นก็จูบลงไปที่ริมฝีปากหนาอย่างช้าแต่ไม่ลึกซึ้ง เป็นเพียงการจูบเพื่อให้กำลังใจเท่านั้น คราวนี้คนที่เห็นเหตุการณ์อายซะเอง คิดไม่ถึงว่าจะได้มาเห็นฉากหวานของลูกพี่น้ำซุป กับ คุณลีโอเข้า
-
:impress3: :impress3: :impress3: :impress3: :impress3: :impress3:
เอาตอนที่ 17 18 19 ลงแล้วเรียบร้อย
อ่านๆๆ เยอะๆ เม้นเยอะๆ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
โอมมมมมมมมมมม
ขอให้เม้น จงไหลมาเทมาเหมือนน้ำป่า ไหลหลากกกกกกกกกกก :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
^
^
^
^
ไรท์เตอร์น่ารักที่สุด ลงทีเดียวจุใจเลยยยยยยย
แต่ก็ทำให้อยากอ่านต่ออ่ะ :serius2:
น้ำซุป ลีโอ และผองเพื่อนน่ารักที่สุดดดดดดดดดดดดดดดด
:-[
:กอด1:
-
เม้นเงียบบบบบบบบ
หมวยรออ่านแล้วนะ
แงววววววววววววววว :o12: :o12: :o12: :o12:
คนอ่านที่น่ารักหายไปไหนกันหมด
:t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3:
ขอเสียงหนอ่ยเร้ววววววววววววว
-
^
^
จิ้ม จิ้ม
โอ๊ยยยยยยย เที่ยงนี้กินก๋วยเตี๋ยวน้ำตาลไม่ต้องซะละมั้ง
หวานขนาดเนี่ยยยย :-[
น่ารักอ่ะ
-
น้ำตาลขึ้นต้องรีบไปหาหมออย่างด่วน
น้ำซุปกะเจ้าพ่อจะหวานไปถึงไหนเนี่ย
อ่านรวดเดียวเลย ขอบคุณนะคะ
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ฮ่าๆ ไม่ได้มาอ่านตั้งหลายวัน หวานกันเชียว
-
รออยู่นะคะ รีบๆ มานะคะ
ให้กำลังใจคนเขียน :3123:
สนุกมากมาย
-
น่ารักเกินบรรยาย
-
55555555555555555555
หวานล้ำปานจะกลืนกินกันไปข้างสนามบาส
ไม่เกรงใจสายตานับสิบคู่ที่มองอยู่
ไม่มีอาย ไม่มีเขินคนอื่นเลย เจ้าพ่อ +1 เอาไปเลย
-
:a5:อ่านไปอ่านมาเอ๊ะถึงตอนล่าสุดซะแระแปบเดียวเอง
มาต่อไวไวน๊า ต้องการความหวานเพราะว่าเรามีแต่ความเค็ม 55+ :laugh:
น้ำตาลอย่าพึ่งขึ้นราคานะ :o8:
-
โอ้ว ลงแบบแฮททริค สะใจมาก
เดี๋ยวอ่านเสร็จต้องไปตรวจเบาหวานละ เพราะบริโภคน้ำตาลเกินพิกัด
-
:-[ น่ารักจัง
มาม๊ะจูบที :จุ๊บๆ:
:กอด1: :กอด1:
-
อ้ายยยยยยยยยยย
หวานเกิ๊นนน
เข้ามารับน้ำตาลเพิ่ม 555
ได้ไปอย่างต็มที่กันเลยทีเดียว
-
อ๊ะอ๊ะ ระวังมดกัดปากนะ แหมหวานมากกกกกกก
นี่แค่เริ่มแข่งก็ขอกำลังใจซะขนาดนี้ แล้วจบครึ่งแรกจะมีกำลังใจแบบไหนนะ
-
อ่านทีเดียวหกตอนรวด..
น้ำตาลในเลือดเพิ่มขึ้นอย่างไม่รู้ตัว... :laugh: :laugh:
อีหนูมันก้อน่ารักทุกตอนเลยอ่ะ..ชอบบบบบบบบ
เจ้าพ่อก้อหึงได้หึงดี..ก้ออีหนูมันน่ารักนี่เนอะ..อ่ะให้อภัย...
:กอด1: :pig4: :กอด1:
-
อ๊ากกกกกกกกกกก อ่านจุใจ
ชอบเจ้าพ่อจัง
เป็นคนชัดเจน ปากกับใจ ตรงกันมว๊ากกกก
รักก้อคือรัก และรักมากก
หึงก้อคือหึง ไม่มีปากแข็ง
ชัดเจนแบบนี้
ปลื้มมมค่ะ :-[
ขอบคุณมากนะคะ ที่เอามาลงให้อ่านเพียบเลย
เป้นกำลังใจให้จ้า :L2:
-
คิดถึงน้ำซุป กับเจ้าพ่อมาก สอบเสร็จก็รีบมาอ่านเลยนะเนี๋ย
ขยันหวานกันจริงๆคู่นี้ น่ารักมากๆเลย
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกก :-[
-
3 ตอน อ่านจุใจ อีหนู กับ เจ้าพ่อ ขยันหึง ขยังงอน
ที่สำคัญขยันหวานไม่เกรงใจลูกน้องเลย 55+
ยิ่งอ่านยิ่งชอบน้ำซุป :L2:
+1 ให้ไรเตอร์
-
3 ตอนรวด
สุดยอดเลยไรท์เตอร์
:กอด1: :L2:
-
มดขึ้นจอแล้ว writer
+1
-
น่ารักจริงเลยอีนูน้ำซุป :L1:
-
จิ้มๆๆๆ
พึ่งเข้ามาอ่านเน้ออ
หวานได้อีกน่ะเนี่ยย
-
หวานกันจรองๆเลยคู่นี้ :กอด1: :L2:
-
สามตอนรวด สะใจดีค่ะ 555
กินไป20 ขวดอัพไม่ตับแข็งตายละหร๊อ ถ้าน้ำซุปไม่มานี่คงได้ตับแข็งตายจริงๆแน่อ่ะ
อ่านแล้วน้ำตาลขึ้นเลย แหมมีให้กำลังใจกัน หวานกันซะ
น้ำซุ๊ปทำไมไม่บอกเรื่องติดต่อเดินแบบไปหละ ดีกว่ารู้ทีหลังนะ
ขอบคุณที่มาต่อนะ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
โอ๊ยยย หวานได้อีกค่ะ 555
ปล.คอมเม้นมาเหมือนน้ำป่าไหลหลาก
แต่เราอ่ะ น้ำตาไหลพรากๆเพราะผลสอบเพิ่งออก 555
-
+1 เป็นหำลังใจให้ไรเตอร์ ขอฉากหวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนอีกน๊ะจ๊ะ :กอด1:
-
โอ๊ยยย หวานได้อีกค่ะ 555
ปล.คอมเม้นมาเหมือนน้ำป่าไหลหลาก
แต่เราอ่ะ น้ำตาไหลพรากๆเพราะผลสอบเพิ่งออก 555
เหมือนหมวยเลย คะแนนออกมา พังพินาศ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
นิยายเพอร์เฟค แต่ คะแนนสอบ อภิมหาป่วย
555555555555555+
-
จิ้มๆๆๆ
พึ่งเข้ามาอ่านเน้ออ
หวานได้อีกน่ะเนี่ยย
ถึงจะพึ่งเข้ามาอ่าน เหรอค่ะ งั้นก็อย่าลืมติดตามนะคะ
-
รอตอนต่อไปอยู่น้า :o8: :o8: :o8:
-
แว่บมาบวกให้น้องหมวย
-
:o8: อายแทนอะ :o8:
-
มารอ อีหนู กับเจ้าพ่อ เจ้าค่า
รีบมานะคะ :o8:
-
รอด้วยคน
เดี๋ยวไปหนิยเสื่อก่อน
-
ดีจร้า เพิ่งเข้ามาวันนี้ครังแรกฝากเนื้อฝากตัวด้วยน้า มาโพสไว้ก่อนเดี๋ยวตามอ่าน (อายจัง)( ๐3๐)
-
รายงานตัวค่ะ
หวานมากมายอ่ะ ทั้งเจ้าพ่อและอีหนู
เป็นกำลังใจให้นะคะ
:m3:
-
โฮกกกกก
น่ารักจี๊ดๆๆๆๆๆ
น้ำซุปยังคงคอนเซปเดิม
และลีโอก็เช่นกัน
ปล เจ้าพ่อและอีหนูจงเจริญ
-
Part...18
.
.
.
.
.
.
.
“เนื้อคู่กันแล้วก็คงไม่แคล้วคลาดกันไปได้” เว็ดดิ้งร้องเพลงอย่างรวดเร็ว แล้วรีบวิ่งเข้าไปในสนาม เดี๋ยวเขาจะได้โดนน้ำซุปวิ่งเตะจริงๆ
“ลีโอ สู้ๆ ถ้าชนะพวกลิงๆเหล่านี้ได้ คืนนี้อีหนูตามใจเจ้าพ่อทุกอย่าง”
“อย่าโกหกนะน้ำซุป ถ้าเจ้าพ่อชนะจริงๆ ห้ามกลับคำพูดเด็ดขาด” ดวงตาคมหรี่ลงอย่างเจ้าเล่ห์ ริมฝีปากหนาฉีกยิ้มกว้าง
“อีหนูจะโกหกทำไมล่ะ ไปได้แล้ว จะแข่งอยู่แล้วนั่น”
ร่างบางโบกมืออย่างให้กำลังทั้งสองฝ่ายอยู่ข้างสนาม แต่เชียร์ทีมพญามารเป็นพิเศษ 5 นาทีแรกทีมพญามารตกเป็นรองเพราะเนื่องด้วยลีโอนั้นห่างหายจากการเล่นบาสไป10กว่าปี ก็เลยทำให้ยังไม่ลงตัวเท่าไร ทีมนางฟ้าจึงนำโด่งไปก่อน คะแนนอยู่ที่ 8-2
“ลีโอ สู้ๆ” น้ำซุปตะโกนเชียร์อย่างให้กำลังใจ ดูก็รู้ว่าลีโอยังปรับตัวให้เขากับไอ้เฟรียส และไอ้มิกซ์ไม่ได้ ร่างบางจึงไปขอเวลานอกที่กรรมการสาว เพื่อให้คำปรึกษาแก่ทีมพญามารและพักผ่อน
“คุณโอเค หรือเปล่า” มือบางรีบเช็ดเหงื่อที่ใบหน้าหล่อทันที พร้อมทั้งป้อนน้ำเปล่าให้ ทำเอาร่างสูงหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งทันที
“ผมไหวน่า แค่อยากดูฟอร์มพวกนางฟ้าเท่านั้นเอง คุณแหละอย่าตะโกนมาก เดี๋ยวเจ็บคอ”
ลีโอวางแผนการเล่นใหม่ โดยแบ่งหน้าที่ให้แต่ละคนว่าคอยตามใคร ใครแย่งลูก ใครส่งลูก สร้างความแปลกใจให้กับน้ำซุปและลูกน้องไม่น้อย มาเฟียผู้คุมอิตาลีกำลังวางแผนเล่นบาสอย่างเอาจริงเอาจัง
“มองอะไรน้ำซุป เดี๋ยวก็โดนจับหอมแก้มหรอก” ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมาสบตาร่างบาง ถึงเขาจะเป็นมาเฟีย แต่เขาก็เขินเป็นนะ
“มองสามีตัวเอง ก็ผัวหลอ่” น้ำซุปตอบหน้าตาย
“ยั่วได้ยั่วไป เวลาอยู่บนเตียงขอให้เก่งอย่างนี้เถอะ”
“บ้า!! พูดเรื่องอะไรเนี่ย เห็นไหมว่าไอ้มิกซ์ กับไอ้เฟรียสก็อยู่ด้วย เกรงใจพวกมันหน่อย”
“ไม่ทันแล้วลูกพี่ เพราะลูกพี่กับเจ้านายดันโชว์ฉากหวานทุกๆ 2 นาทีอย่างนี้ ผมก็อิจฉาเป็นนะ”
“เฟรียส นายคอยกันเว็ดเอาไว้นะ ส่วนมิกซ์นายคอยแย่งลูกแล้วส่งมาให้ฉัน”
“ส่วนน้ำซุป คุณอย่าตะโกนดังซิ เดี๋ยวก็เจ็บคอพอดี คอยมองไปที่ผมก็พอ แค่นี้กำลังใจก็เหลือเฟือแล้ว”
“ไอ้เจ้าพ่อบ้า แค่ตะโกนมันไม่ทำให้ตายหรอกน่า ไปๆ กรรมกรเอ๊ย กรรมการเรียกแล้ว”
การแข่งขันดำเนินไปอย่างสูสีไม่มีใครยอมใคร ทุกสู้เต็มที่ แต่สำหรับลีโอแล้ว ถ้าเขาพาทีมพญามารชนะ ร่างบางให้ยอมตามใจเขาคืนนี้ แค่คิดร่างสูงก็เคลิ้มแล้ว
และในที่สุด การแข็งขันก็ดำเนินมาถึง 3 นาทีสุดท้าย ตอนนี้ทีมพญามารโดนนำอยู่ 25-26 ตอนแรกเขาคิดว่ายังไงก็ชนะแล้วนะ แต่ที่ไหนได้ ทีมนางฟ้าสู้อย่างเต็มที่ มีเท่าไรใส่มาหมด จนในที่สุด ลีโอก็ชู๊ตไกลทำแต้มชนะได้อย่างสวยงาม และเวลาก็หมดพอดี
“ลีโอ! คุณเก่งชะมัด” น้ำซุปวิ่งเข้าไปในสนามและกระโดดกอดคอร่างสูงอย่างดีใจ ไม่สนใจว่าเสื้อของตัวเองจะติดเหงื่อของร่างสูง
“ก็ผลตอบแทนมันคุ้มค่าแก่การลงทุนนี่น่า ห้ามผิดสัญญานะน้ำซุปว่าจะตามใจผม”
“ไม่ลืมหรอกน่า ไม่ล้างหน้าเถอะ เหงื่อเยอะจังคุณเนี่ย” ปากบ่นแต่มือบางก็คอยตามซับเหงื่อให้ร่างสูงอย่างไม่เกี่ยงงอน จนลูกน้องผองเพื่อนที่อยู่ตรงนั้นอดอิจฉาไม่ได้
“ผมว่าคุณไปล้างหน้าซักดีกว่า ซับอย่างเดียวมันสะอาดหรอก” ร่างบางจับผ้าขนหนูใส่มือหนาของลีโอ
“งั้นเดี๋ยวผมมาแล้วกัน” เมื่อร่างสูงลุกออกไป ร่างบางก็หันหน้ามาหาเว็ดดิ้งทันที เพราะสบโอกาสที่ลีโอไม่อยู่ เขาจะได้คุยเรื่องถ่ายแบบต่อ
“ไอ้เว็ด พี่ณุโทรมาทวงเรื่องถ่ายแบบแล้ว่ะ”
“นึกแล้วเชียว เพราะพี่แกถามหาลูกพี่มา 2-3วันแล้วมั้ง”
“ทำไงดีว่ะ ไม่ใช่ว่าไม่อยากถ่ายนะโว้ย แต่ไม่กล้าบอกลีโอว่ะ” น้ำซุปถอนหายใจแรงๆหนึ่งครั้ง ทำเอาลูกน้องที่นั่งห้อมล้อมอยู่กลุ้มตามไปด้วย
“ถ้าเราเบี้ยวล่ะพี่” เฟียสถามขึ้นมา
“ไม่ได้ว่ะ แกลืมไปแล้วหรือไงว่า พี่แกช่วยอะไรเราไว้” พี่ณุคนที่ว่านี้ก็คือ บรรณาธิการนิตยสารวัยรุ่นที่โด่งดังเล่มหนึ่ง พี่ณุเจอเขาครั้งแรกเมื่อตอนเรียนมหาลัย เขาโดนทาบทามไปถ่ายแบบหลายครั้งแต่ก็ปฏิเสธไป เพราะตัวเขานั้นไม่ได้สนใจในวงการบันเทิงเท่าไร แต่เมื่อเขาก้าวเข้ามาทำงานในผับของแอ็คซายน์ เรื่องก็เกิดทันที ตอนนั้นนมเปรี้ยว กับ มิกซ์ต้องการหาเงินด้วยตัวเองโดยที่ไม่ต้องพึ่งพาพ่อแม่ เพราะฐานะทางบ้านของทั้งสองคนค่อนข้างไม่ดี เลยอยากถ่ายแบบเพื่อที่จะได้เข้าไปทำงานในวงการบันเทิง เขาเลยคิดได้ว่าน่าจะให้นมเปรี้ยวและมิกซ์ไปออดิชั่นกับพี่ณุ ทุกอย่างโอเค แต่พี่ณุมีข้อแม้อยู่ว่า เขาจะต้องไปนายแบบให้กับทางนิตยสาร แล้วสองคนนี้ก็จะได้เข้าทำงานทันที
เขาตอบตกลงโดยไม่คิดอะไร เพราะตอนนั้นอยู่ตัวคนเดียว ไม่ได้คบหาอะไรกับใคร แต่มาตอนนี้ดูเหมือนปัญหานี้ช่างน่ากลัวกับเขาเสียจริงๆ แต่สำหรับร่างบางแล้วไม่ได้คิดเสียดายอะไรที่ไปรับปากกับพี่ณุ เพราะตอนนี้ทั้งนมเปรี้ยวและมิกซ์ก็มีงานถ่ายแบบและเดินแบบเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย แต่ก็ไม่เคยละเลยในหน้าที่การเรียน
“ลูกพี่น้ำซุป ให้ผมกับไอ้นมบูดไปพูดกับพี่ณุป่ะ ว่าลูกพี่ไม่ค่อยสะดวกเท่าไร” มิกซ์เสนอความคิดของตัวเองขึ้นมา
“ไอ้หม้อไฟ ถ้าขืนแกกับไอ้แทยังไปพูดอย่างนั้น ฉันรับรองได้เลยว่าพวกแกสองคนได้ตกงานแน่ๆ มีอย่างที่ไหนไปรับปากเขาดิบดี แต่สุดท้ายเบี้ยวเขาซะงั้น ไม่ต้องๆ ห้ามใครไปพูดอะไรทั้งนั้น เดี๋ยวฉันจัดการเอง”
“ลูกพี่จะจัดการอย่างไงอ่ะ จะไปเป็นนายแบบให้พี่ณุหรือไง”
“ถูกแล้ว ฉันจะไปถ่ายแบบ” น้ำซุปตอบอย่างมั่นอกมั่นใจ
“แล้วคุณลีโอล่ะ พี่จะจัดการอย่างไง ผมว่าพี่ควรบอกเรื่องนี้ให้เขารู้นะ รู้ก่อนดีกว่ารู้ทีหลังแล้วเรื่องมันบานปลาย” เว็ดดิ้งแนะนำอย่างมีเหตุ คำว่าบานปลายทำเอาร่างบางนึกภาพออกทันที ถ้าลีโอมารู้เรื่องนี้ทีหลัง สำนักพิมพ์พี่ณุได้ปิดทำกาน เพราะฝีมือลีโอแน่ๆ
“ลูกพี่!! สามีพี่มาแล้ว” เฟียสรีบบอก เพราะถ้าเขาช้าไปกว่านี้ สามีของลูกพี่เขาต้องรู้เรื่องแน่ๆ ถ้าลูกพี่น้ำซุปไม่พูด คนอื่นก็จะไม่พูด
“ไปนานจังเลย คิดว่าตกอ่างน้ำตายซะแล้ว” มือบางดึงผ้าขนหนูออกมาจากมือหนาของลีโอ แล้วเช็ดไปตามใบหน้าหล่อที่มีน้ำเกาะอยู่ แม้กระทั่งน้ำประปาก็ไม่สามารถบดบังความหล่อของลีโอได้ ( 55555+++ )
“ถ้าผมตาย คุณก็เป็นหม้ายน่ะสิ”
“ผมก็หาสามีใหม่....ล้อเล่นๆๆๆ” ร่างบางรีบพูดแก้ทันที เพราะดวงตาหวานๆของลีโอ ที่คอยส่งให้เขา มันได้เปลี่ยนเป็นขุ่มขู่ และเอาจริง
น้ำซุปไล่พวกลูกน้องตัวดี ที่คอยแอบมองแล้วอมยิ้มไปไกลๆ ก่อนที่เขาจะเคือง มีอย่างที่ไหนหันมามองแล้วก็หันไปยิ้มแถมหัวเราะออกมาอีกต่างหา
“จะอยู่ที่นี่ถึงกี่โมงเหรอ อีหนู” ร่างสูงจูงมือบางเดินจากโต๊ะมาหินอ่อนเดินมาที่ ต้นมะม่วงที่มีสื่อปูนอนปูอยู่
“ดึกๆ แล้วกัน ผมอยากเห็นบรรยากาศร้านตอนกลางคืนอ่ะ ไม่ได้เห็นตั้งนานต้องสวยแน่ๆเลย”
-
.
.
.
.
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด นิยายตอนล่าสุดมาแล้วววววววววววววววว :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
ที่เอาลงช้า เพราะ งานมันเยอะอ่ะ ค่ะ
แต่ก็จะพยายามค่ะ
ถ้าาาาคนอ่านเม้นเยอะๆ ( ฮ๋าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่เพื่ออ่านเม้นหรือเปล่าเนี่ย )
หมวยก็จะขยันเอาลง เช่นกันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :call: :call: :call:
-
น่ารักๆๆๆ :o8:
-
อิหนูน่ารักจัง
ขอยืมไปนอนกอดสักคืนสองคืนได้มั้ยค่ะเจ้าพ่อ????
ขอบคุณมากนะค่ะ
-
สัญญาคือสิ่งที่ต้องทำสะด้วย รอดูเจ้าพ่อจะทำอย่างไรต่อไป 555
-
อยากแต่ง ให้มันออกมาดีๆ จังเล
หมวยรู้สึกไม่ค่อยพอใจ ผลงานเท่าไร
เหมือนมันยังขาดๆ หายๆ ไปซักอย่างๆ
คิดไม่ค่อยๆ ออกเท่าไร
-
ระวังงานจะเข้านะอีหนู ถ้าแอบไปถ่ายแบบโดยที่ไม่บอกเจ้าพ่อ หุหุ
-
:mc4: :mc4: :mc4:
-
เย้มาต่อแล้ว
ข้อเสนอ น่าสนใจขนาดนี้ ไม่ชนะ ก็ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว 5555
อีหนู มีอะไร ก็บอกเจ้าพ่อไปเลย ดีกว่าปิดไว้ให้รู้เองนะ
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
ถ้าไม่บอกเจ้าพ่อล่ะก็งานเข้าแน่ๆอีหนูเอ๊ย !
-
:o8: :o8: น้ำซุปจะทำอย่างไรกัน อย่างนี้ต้องติดตาม :o9:
-
น่ารักจิงๆๆ
-
รีบๆหาทางบอกเจ้าพ่อเข้าอีหนู เดี๋ยวจะยุ่งทีหลังนะ
-
ระวังงานเข้า งานงอก
งานจะมาโดยมิรู้ตัว
ฮ่าๆ
น่าร๊ากกกกกกเสมอเลยเจ้าพ่อ อิหนู
-
ถึงคนอ่านนนนนนนน
หมวยต้องขออภัยที่ ยังไม่ได้อัพตอนต่อไป
แงงงงงงงงงง
งานเยอะมากเลย
-
ว้าว...มาเป็นแบบแพ็คเกจ 3 ตอน อ่านสะใจจัง แต่อยากอ่านตอนที่ ก่อนจะมาเป็นแฟนกันคับ ว่าเป็นไงมั่ง
-
คิดถึงเจ้าพ่อกะอิหนูแล้วน้า มารึยังจ้า หายไปหนายยย
-
เดี๋ยวหมวยเอาตอนล่าสุดลงวันพรุ่งนี้นะคะ
สัญญาเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
รอกันก่อนน้า
คนอ่านที่น่ารักทุกคน
พรุ่งนี้ แน่นอน
ลงยาวลวดเดี่ยวววววว
อ่านไม่มีสะดุด
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:z13: :z10: :z2: :z2:
-
:serius2:
มารอค่ะ
คิดถึงอีหนู รีับมาต่อนะคะ
-
ถ้าเจ้าพ่อรู้อีหนูจะเป็นยังไงนะ
-
รออ่านพรุ่งนี้จ้า
-
:mc4:รับทราบค่า รอได้
-
นารักเสมอคู่นี้ :n1:
-
:3123: :กอด1: :L2: รวดเดียว o13 o13
-
นอนรอ :t3:
-
มาปักหลักรอ :a11:
-
Part...19
.
.
.
.
.
.
.
“ของที่คอนโดน่ะ จะเก็บเองหรือว่าจะให้คมกริชเก็บ” มือหนาของลีโอลูบแผ่วๆ ไปที่ต้นแขนของร่างบางอย่างเคยชิน
“เก็บเองดีกว่า ขืนให้คมกริชเก็บ ต้องเป็นลมแน่ๆ เสื้อผ้าคุณเยอะจะตายไป” ร่างบางหยิกไปที่หลังมือของลีโออย่างหมั่นไส้
“ที่ไหน ของน้ำซุปเยอะกว่าของผมอีก ผมว่านะถ้าเอาไปถมทะเลได้เกาะอีกเกาะแน่ๆ” ผมไม่ได้โกหกนะคุณผู้อ่าน น้ำซุปชอบสะสมเสื้อเชิ้ตลายหมี ไม่ว่าจะแบบไหนลายไหน ขอให้มีรูปหมีสกีนอยู่ น้ำซุปซื้อหมด และอีกอย่างเจ้าตัวชอบสะสมแว่นกันแดดอันใหญ่ ใส่ทีหนึงนี่บังหน้าให้หมด ผมก็ว่าน่ารักดีนะ มันติดตรงที่ว่าแว่นนี่มีประมาณ 2 ตู้เห็นจะได้
“ฮ่าๆๆ เจ้าพ่อเวอร์ล่ะ มันไม่ได้มากมายขนาดนั้นซะหน่อย”
“ไม่เยอะหรอก แค่ตู้เสื้อผ้า 5 ตู้ เป็นของคุณหมดเลย ของผมมีแค่ไม่กี่ชุด”
ที่ลีโอพูดก็จริง ที่คอนโดมีตู้ตั้งหมด 5 ตู้ ของเขาสักประมาณ 4 ส่วน ของลีโอซักประมาณ 1 ส่วน
“ยอมแล้วๆ...........” ร่างบางเงียบลงทันที เมื่อคิดได้ว่าตัวเองนั้นต้องพูดเรื่องอะไรกับลีโอ น้ำซุปก้มหน้า ดวงตากลมโตฉายแววลำบากใจอย่างชัดเจน
“มีอะไรปิดบังอยู่หรือเปล่าน้ำซุป” ลีโอพูดอย่างรู้ทัน ทำไมเขาจะไม่รู้ทัน อยู่ด้วยกันมากี่ปีแล้ว ไอ้ท่าทางอย่างนี้น่ะน้ำซุปจะชอบทำตอนที่มีเรื่องปิดบังเขาอยู่
“ลีโอ คือ......................”
“คืออะไร”
“ผมหิวข้าว เราไปกินข้าวกันเถอะ” ร่างบางพูดติดตลก กระโดดลงจากโต๊ะม้าหินอ่อน กำลังจะลากแขนของร่างสูงไปเข้าไปในร้าน แต่ลีโอก็ขืนเอาไว้
“บอกมาน้ำซุป ว่าปิดบังเรื่องอะไรอยู่ ก่อนที่ผมจะเดือดมากไปกว่านี้” ลีโอจอมโหดกลับมาแล้วไง แงๆ
“สัญญาก่อนซิ ถ้าฟังแล้วจะไม่โกรธ ห้ามตะคอก ห้ามงอน”
“สัญญา”
“คืออย่างนี้นะลีโอ เรื่องมันมีอยู่ว่า พี่ณุเนี่ยเป็นเจ้าของนิตยสารวัยรุ่นชื่อดัง ที่มียอดขายมากมายหลายล้านเล่ม”
“เขาเกี่ยวอะไรกับเรา แล้วไปรู้จักมันตอนไหน”
“ฟังให้จบก่อนซิ เดี๋ยวค่อยหึง”
“ก็อย่าเล่าอะไรที่มันทำให้ผมหึงแล้วกัน”
“ฟังต่อนะลีโอ ตอนที่เราสองคนยังไม่เจอกัน ผมไม่รู้จักคุณเนี่ย ไอ้เฟรียสกับไอ้นมบูดมันอยากเป็นนายแบบเพื่อที่เอาเงินมาเรียนหนังสือ ไม่อยากให้ที่บ้านส่งเงินมาให้เพราะ บ้านจน ผมก็เลยให้ไปออดิชั่นกับพี่ณุ แต่พี่ณุบอกว่าตกลง แต่มีข้อแม้ว่าผมต้องไปถ่ายแบบเขากับซักครั้ง”
ร่างบางเล่าไปก็ลุ้นว่า กลัวว่าร่างสูงจะลุกขึ้นมาโวยวาย อาละวาด แต่ไม่เป็นอย่างที่เขาคลาดเอาไว้ เพราะนอกจากลีโอจะไม่อาละวาดแล้ว ยังนั่งฟังอย่างเงียบๆอีกด้วย มีบางครั้งที่คิ้วเข้มของลีโอขมวดเข้าหากัน แต่ในสุดท้ายมันก็คลายออก
“แล้วตอนนี้พี่ณุก็มาทวงสัญญาที่ผมเคยรับปากเอาไว้”
“ไม่ถ่าย!!” และแล้วคำตอบของลีโอก็เฉลยออกมาแล้ว ถึงแม้น้ำซุปจะเล่ายังไม่จบก็ตาม
“ลีโอ....”
“ไม่ต้องไปถ่ายอะไรทั้งนั้น ห้าม ถ้าบอกไม่ฟังล่ะก็ มีเรื่อง!”
“คุณไม่มีเหตุผลเลยอ่ะ ผมไปทำงานนะ ไม่ได้ไปเที่ยวซักหน่อย อีกอย่างผมจะไปผิดคำพูดกับเขาไม่ได้”
“ผมไม่สน ห้ามคุณไปถ่ายแบบที่ไหนเด็ดขาด” ใบหน้าคมหันไปมองทางอื่น เพราะถ้าหากหันกลับไปมองที่ใบหน้าของร่างบางตอนนี้ เขาต้องใจอ่อนแน่นอน
“ขอเหตุผลหน่อย” ร่างบางกระชากแขนร่างสูงอย่างแรง เป็นผลให้ลีโอหันหน้ากลับมามองที่น้ำซุปอีกครั้ง
“ไม่มี”
“ถ้าไม่มี ก็ไม่ต้องมาคุยกันอีก” แล้วน้ำซุปก็หันหลังกลับ แล้วเดินหนีเข้าไปในร้านอย่างรวดเร็ว ตามแรงอารมณ์
“น้ำซุป!” ลีโอวิ่งตามร่างบางเข้าไปในร้านทันที
.
.
.
.
.
[ น้ำซุป กล่าว.......(ความในใจ 1) ]
คุณว่าไหมว่าพระเอกเรื่องนี้หล่อ.....?
คุณว่าไหมว่าพระเอกเรื่องนี้น่ารัก....?
คุณว่าไหมว่าพระเอกเรื่องนี้เจ้าเล่ห์...?
คุณว่าไหมว่าพระเอกเรื่องนี้ ดูดีไปหมดทุกอย่าง
และคุณเห็นด้วยกับผมหรือเปล่า ว่าลีโอ แอ็คซายน์ สามีของผม “ขี้หึง” ที่สุด
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะห่วง และ หวง ผมได้มากขนาดนี้ แต่มันก็รู้สึกดีที่คนของเราคอยหึง คอยหวง เพราะนั้นก็แสดงให้เขาได้รู้ว่าเขารักเรามากแค่ไหน
แต่ในกรณีของลีโอนั้น ผมว่าเขาหวงผมมากเกินไป และหึงจนเกินเหตุ การใช้ชีวิตของผมจึงเปลี่ยนหมดทันทีเมื่อตัดสินใจคบกับเขา เขาจะตั้งกฎประมาณสามล้านข้อเพื่อห้ามไม่ให้ผมคุยกับเพศตรงข้าม หรือ เพศเดียวกัน ตอนแรกก็รับไม่ได้นิดหน่อย ไอ้เราก็เป็นคนที่รักสนุก เฮฮา เพื่อนเยอะตามนิสัยคบชอบสังคม และแล้วลีโอแอ็คซายน์ก็ทำวงจรชีวิตด้านบันเทิงของผมพังอีกเช่นกัน ยังไม่พอ ด้านการทำงาน ผมโดนบังคับให้ออกจากงาน ทั้งที่ไม่เต็มใจซักนิด แต่ก็โดนมาเฟียหน้าหล่อบังคับให้ออกมาจนได้ โดยที่ให้เหตุผลว่า “เจ้าพ่อกลัวน้ำซุปเหนื่อย” ผมจึงต้องจำใจออก
และเรื่องการใช้ชีวิต ผมโดนบังคับให้ไปอยู่คอนโดสุดหรู ยังกับคู่แต่งงานชัดๆ คิดไปคิดมา เหมือนกับว่าเขาจะจัดการชีวิตของผมไปซะทุกด้าน
ครั้งแรกที่เราสองคนเจอกัน มันไม่ได้สวยงามอย่างที่ควรจะเป็น เพราะด้วยความที่ผมเกลียดนักธุรกิจ ผมคิดว่าคนพวกนี้คิดแต่จะเอาผลกำไร โดยไม่คิดถึงผู้ที่อยู่ต่ำกว่า บ้านผมก็รวยนะ แต่ผมถูกสอนมาแต่เล็กๆว่า อย่าเอาเปรียบผู้ที่ด้อยกว่าเรา
ผมจึงมองลีโอ เป็นผัก ปลา ไม่มีความสำคัญในสายตาของผม เขาไม่ค่อยมาตรวจงานบ่อยนัก เพราะธุรกิจเยอะ เลยส่งลูกน้องอย่าง คมกริชมา ลูกน้องในผับมักจะบอกผมว่า นายใหญ่ของพวกมันเจ้าของผับนี้นั้น หล่อ รวย ชาติตระกูลดี เพียบพร้อมไปหมดทุกอย่าง ครั้งแรกที่ได้ฟังผมไม่ค่อยเชื่อเท่าไร ยังมีอีกเหรอ คนที่เพียบพร้อม ไม่มีจุดด้อยอะไรเลยในตัว
ขอผมย้อนอดีตเล่าความหลังแล้วกันนะ ผมอยากจะบอกให้ทุกคนได้รู้ว่า ความรักของเรานั้นกว่าจะได้มาครอบครองนั้น ต้องผ่านอะไรต่อมิอะไรมามากมายขนาดไหน
*กว่าจะมีวันนี้*
“ลูกพี่น้ำซุป!!” เฟรียส เด็กหนุ่มหน้าตาดีประจำร้าน หนึ่งในสมาชิกลูกน้องของผม ตะโกนเรียกอยู่ข้างสบามบาส ต้องขอบคุณลีโอ ที่รู้จักทำสบามบาสให้ลูกน้องไว้เล่นเวลาว่าง
“ลูกพี่คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบ” เมื่อผมไม่ได้สนใจ มันก็วิ่งเข้าในสนามและเข้ามาแย่งลูกบาสจากในมือผมอย่างหน้าด้านๆ ไอ้นี่วอนตีนล่ะ
“เฮ้ย! เดี๋ยวได้โดนเตะ ฉันเล่นอยู่เดี๋ยวแกได้โดนดีไอ้กระโดน” หมดอารมณ์เล่นแล้วครับ แล้วอีกอย่าง ผมเหนื่อยแถมร้อนอีกต่างหาก เลยเดินตามไอ้เฟรียสมันออกมานั่งที่โต๊ะมาหินอ่อนใตต้นมะขามข้างๆสนาม
“กระโดนมันคืออะไรลูกพี่ ทำไมถึงชอบเรียกผมจัง”
“แกไม่รู้จริงเหรอ หรือว่าแกล้งโง่”
“ผมไม่รู้จริงๆ” สภาพมันตอนนี้ช่างไม่ต่างอะไรกับลูกหมาตัวน้อยๆ ที่รอคอยอาหารจากเจ้าของซะจริงๆ *-* 55+
“เฟรียสเอ้ย กระโดนนี่นะมันคือ พันธุ์ไม้ชนิดหนึ่ง แบ่งออกเป็นสองประเภทคือ กระโดนบก กับกระโดนน้ำ อย่างแกนี่ต้องกระโดนน้ำ”
“อ่าห๊ะ แล้วผมไปเหมือนมันตรงไหน อธิบายด่วน”
“อย่างแรก แกขายาว หัวหยิก ผิวก็ขาว โง่ก็โง่ มันก็ไปเหมือนกระโดนที่ตรงต้นมันสูง ใบหยิกยังไงล่ะ ฮ่าๆ” แล้วผมก็วิ่งหนีมันออกมาทันที เพราะทนฟังเสียงร้องอันโหยหวนต่อไปไม่ไหว บอกแล้วว่าฉายาลูกน้องคนสนิทแต่ละคนที่ผมตั้งให้นั้น มันต้องมีที่มา และที่ไป
“อาโลมเยนนน เหมือนนามมม นายยยย โอ่งงงงงงงงงงงงง กรู๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ -____-;;; ” ถึงผมจะร้องเพลงได้ปัญญาอ่อน แต่ผมก็ร้องมาจากใจจริงนะครับ เสียงผมมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ
/ บอกว่าอย่าขอหมอรำ ฮิ้วๆๆๆๆๆๆ บอกว่าอย่าขอหมอรำ/ เสียงเรียเข้าของผมเองแหละ มันแปลกและแหวกแนวดี เลยตัดสินใจเลือกเพลงเป็นเสียงเรียกเข้าอย่างทันที ฮ่าๆ
-
Part....20
.
.
.
.
.
.
.
“ฮัลหลิว” ช่างเป็นคนที่รับโทรศัพท์ได้กวน เบื้องล่างมากๆ อย่าทำตามผมนะครับ เดี๋ยวคุณจะดังเพียงชั่วข้ามคืน ( เกี่ยวไหม ) 555555555+
/“เด็กชายน้ำซุป คุณหญิงแม่อยากเห็นหน้าลูกชายตัวเองใจจะขาดอยู่แล้ว”/
“คุณหญิงเองหรอ นึกว่าพี่แกงจืดไม่ใส่เต้าหู้โทรมา”
/“ไปว่าพี่ตัวเองอย่างนั้นได้อย่างไงน้ำซุป .....ความจริงมันก็จืดจริงๆนั่นแหละ ฮิ ฮิ” แม่ผมเองครับ คงไม่สงสัยว่าผมโตมาในสภาพแวดล้อมที่เป็นอย่างไง - -
“คุณหญิงโทรมา มีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่า”
“แหมๆ เดี๋ยวนี้ถ้าไม่มีเรื่องโทรไปไม่ได้เลยนะ ดังแล้วแยกวงนะน้ำซุป” ช่างเป็นคนที่มีมุกเยอะจริงๆ แม่ผม
“แม่อ่ะ ล้อซุปอีกแล้วนะ”
“ไม่มีอะไรหรอก แม่แค่จะโทรมาบอกว่า แม่รักน้ำซุป ยอดยาหยีของแม่”
“แม่ครับ เอาดีๆ ดิ”
“ฮ่าๆ วันนี้กินข้าวที่บ้าน ห้ามสาย ห้ามเลท โอเค๊”
“แม่ครับ คุณหญิงแม่คนงาม แม่ก็รู้ว่าผมต้องดูร้านตลอด”
“เพราะอย่างนี้ซิ แม่ถึงโทรมาเตือนตั้งแต่ตอนบ่าย นะน้ำซุป มากินข้าวที่บ้าน แม่คิดถึงน้ำซุป พ่อก็ด้วย ยิ่งน้ำแกงยิ่งแล้วไปใหญ่ จะเป็นจะตายไม่ได้เห็นหน้าน้องชายเป็นเดือน ทั้งอยู่ใกล้ๆ”
“เอ่อ งั้นขอผมเคลียร์งานก่อนแล้วกัน ผมจะรีบกลับบ้าน”
“อย่าช้านะลูก มาเร็วๆ แค่นี้นะ แม่รักลูกนะ”
“ผมรักแม่เหมือนกันครับ”
ให้มันได้อย่างนี้ซิ แพ้ลูกอ้อนคุณหญิงแพรวอีกแล้ว แต่มันก็จริงอย่างที่แม่เขาบอกนั่นแหละ เดือนนี้ทั้งเดือนเขายังไม่ได้แวะเข้าไปบ้านซักทีเลย ช่วงนี้ร้านกำลังยุ่ง เพราะลูกค้าวัยทำงานเพิ่มขึ้นมากกว่าเมื่อก่อน
“มิกซ์ วันนี้พวกแกช่วยกันดูร้านด้วยนะ” ผมเดินเข้ามาในร้านเจอไอ้มิกซ์เป็นคนแรก ก็สั่งงานรัวทันที เพราะกะว่าจะค้างคืนซักหน่อย ไหนๆไปทานข้าวแล้วงั้นก็นอนค้างซะเลย
“พี่จะไปไหนอ่ะ เล่นลิเกเหรอ”
ป๊าปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปป!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ลิเกบ้านแกเหรอ หน้าตาดีอย่างนี้”
“ลูกพี่อ่ะ ตีมาได้ กะโหลกกระทบกระเทือนหรือเปล่าเนี่ย” มิกซ์ยืนลูบหัวตัวเองป้อยๆ อย่างน่าสงสาร อีกทั้งยังเตรียมตัวหลบฝ่ามือของผมอีกด้วย ลูกน้องผมคนนี้เป็นคนที่เล่นมุขตลกได้ตลอดเวลาครับ เดินไปไหนไม่ว่ามันเห็นอะไร มันเอามาแหลเข้าข้างตัวเองหมด
“ฉันจะกลับบ้าน พวกแกทั้งหมดเฝ้าร้านดีๆนะ อย่าให้มีเรื่องทะเลาะวิวาท เพราะมันจะเรียกตำรวจ อย่ารับเด็กที่อายุต่ำกว่า 3 ขวบ เพราะยังไม่ประสีประสา”
“ลูกพี่ครับ ต่ำกว่าเด็ก 3 ขวบยังเดินไม่ได้เลยครับ” ลูกน้องผมรับมุขด้วยล่ะคุณผู้อ่าน เกณฑ์มันก็ 18 นั่นแหละ แต่ร้านนี้ ผมตั้งกฎเองเพราะฉะนั้นต่ำกว่า 20 ห้ามเข้า
“ฉันไปเก็บของก่อนนะ อย่าลืมบอกทุกคนด้วยล่ะ” ระบบของร้านผมนั้น เป็นแบบลูกพี่ลูกน้องครับ ถ้าเวลาผมอยู่ พวกมันต้องเชื่อฟัง และทำตาม แต่ถ้าวันไหนผมติดธุระ พวกมันก็ปกครองกันเอง ไม่มีใครใหญ่ไปกว่ากัน ทุกคนเท่าเทียมกันหมดทุกคน
ผมเดินขึ้นชั้นบนอย่างใจลอย เดินไปช้าๆ ไม่รู้ว่าตัวเองถึงห้องทำงานตอนไหน ผมทำงานอยู่ที่นี้ได้ประมาณปีกว่าๆแล้วมั้ง ทางบ้านอยากให้ผมไปบริหารงานที่บ้าน แต่ผมยังไม่พร้อม ก็เลยต้องหางานข้างนอกทำก่อน เพื่อหาประสบการณ์ และอีกไม่กี่ปี ผมก็ต้องกลับไปรับตำแหน่งกรรมการใหญ่ ไม่รู้ว่าผมจะทำได้หรือเปล่า แต่ไม่ลองก็ไม่รู้เหมือนกัน
เมื่อเก็บเอกสารไว้เรียบร้อยแล้ว ผมก็เก็บข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวลงกระเป๋าอย่างใจเย็นๆ ไม่รู้ว่าจะรีบไปทำไม บ้านก็ไม่หนีไปไหนอยู่แล้ว เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ผมก็เดินลงมาด้านล่าง แล้วเดินไปขึ้นรถของตัวเองที่จอดหลังร้าน แล้วขับออกไป
.
.
.
.
.
.
ลูกน้องเคยถามผมว่า ทำไมผมถึงไม่มีแฟน ทั้งๆ ที่มีคนมาจีบเยอะแยะ ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย ผมบอกพวกมันไปว่าผมไม่เคยมีแฟน เลยไม่รู้ว่าจะใช้เกณฑ์อะไรในการตัดสินคนนู้น คนโน้นว่า เหมาะที่จะเป็นแฟน กัน ผมไม่รู้ว่าความรักหน้าตาเป็นแบบไหน มีรสชาติยังไง ถ้ามีแล้วจะมีสุขหรือทุกข์ หรือจะเฉยๆ คิดไปคิดมา ไม่มีมันซะดีกว่า
โครมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!!
เวรแล้วไง ดันใจลอย จนเกิดเรื่องจนได้ แล้วนี่ชนกับใครละเนี่ย
สภาพรถตอนนี้คือ เก๋งคันเล็กของผม ชนท้ายรถยุโรปคันหรูของใครก็ไม่รู้ และที่สำคัญตรงนี้มันไฟแดงซะด้วย เอาไงล่ะทีนี้
ก๊อกกๆๆ
ตำรวจจราจรเดินเข้ามาดู แต่ก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร เพราะทั้งสองฝ่ายไม่มีใครลงจากรถเพื่อลงไปเคลียร์ปัญหา เรื่องอะไรผมจะลงล่ะ แดดก็ร้อน รถก็เยอะ ยินดีจ่ายเงินครับ บ้านรวย เรียกเท่าไรผมไม่ว่า แต่อย่าให้มากแล้วกัน จราจรบอกให้พวกเราจอดรถแอบข้างทางแล้วออกมาคุยกัน แต่ผลปรากฏว่า
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ต้องการค่าเสียหาย” ช่างเป็นคำพูดที่สุนัขไม่รับประทานจริงๆ ถึงแม้ว่าคนพูดจะหล่อ สูง ขาว ดูดี ดวงตาสีสนิมของผู้ชายคนนี้ดึงดูดใจจริงๆ นี่เป็นครั้งแรกหรือเปล่าที่ผมใจเต้นแรงอย่างนี้
“พูดอย่างนี้หมายความว่ายังไงคุณ ทำไมถึงไม่รับค่าเสียหายจากผม”
“ผมไม่ต้องการ เงินแค่นี้ ผมจัดการเองได้” นี่ถ้าลูกน้องที่ร้านพูดอย่างนี้นะ ผมจะจับตบแล้วเอาลูกบาสตีหน้ามันซัก 5 ที
-
Part...21
.
.
.
.
.
.
“อวดรวยจริงๆนะ งั้นก็แต่งรถผมให้หน่อยซิ ดูซิ มันไปชนรถของมหาเศรษฐีจนบุบหมดเลย” เพราะผมมองอีกฝ่ายตลอดเวลาหรือเปล่า จึงได้เห็นเหมือนเปลวไฟที่ค่อยๆ ลุกในดวงตาสีสนิมคู่นั้น
“คมกริช เอารถคันนี้ไปซ่อมที่อู่ของเพื่อนนาด้วย!” อ๋อ มีลูกน้องซะด้วยซิ คงไม่พ้นพวกมาเฟียมีอำนาจคับฟ้าแน่ๆ
“ไม่ต้อง ฉัน............”
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงง ปังงงงงงงงงงงงง ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงง !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วบริเวณ มือหนาของใครซักคนกดหัวผมลง เพื่อหลบวิถีกระสุน เงยหน้าอีกทีก็ไอ้หล่อเรื่องมากนี่เอง
“อย่าเสียงดัง” ผมยังไม่ได้ร้อง หรือกระทำการใดๆ ที่เรียกว่าเสียงดังเลยครับท่านผู้อ่าน แค่ตกใจนิดๆ หน่อยเอง
“ตามผมมา” อีกฝ่ายพูดเสร็จก็ลากแขนอันเล็กๆ และบางๆ ของผมออกไปทันที แต่ผมก็ไม่ได้คัดค้านแต่อย่างใด เพราะกลัวตายเหมือนกันอ่ะ
มือหนากำข้อมือของผมไว้แน่น เราสามคนรวมทั้งลูกน้องของเขา วิ่งลัดเลาะไปตามตึก โดย วิ่งไปได้ซักพักพวกเราก็หยุด ผมว่าเหมือนกับการลอบซุ่มยิ่งมากกว่า ประมาณว่ารอจังหวะแล้วลั่นไกทันที ให้ตายซิไอ้หล่อนี่มีศัตรูนี่หว่า แสดงว่าเป็นพวกมาเฟียแน่ๆ งานนี้
“นายครับ เอาไงดีครับ”
“ให้คนของเราไปย้ายรถ ออกมาจากตรงนั้นก่อนที่พวกมันจะเอาระเบิดไปวาง” เล่นถึงระเบิดเลยหรือไงเนี่ย กะว่าเอาให้ตายไปข้างหนึ่งแน่ๆ งานนี้
“แล้วเอ่อ ของคุณ..........” ที่เว้นไว้เนี่ย จะถามชื่อฉันหรือไงกัน บอกก็ได้ว่ะ
“น้ำซุป ผมชื่อ น้ำซุป”
“รถคุณน้ำซุปล่ะครับ”
“เข็นไปด้วยซิว่ะ เจ้าของเขาอยากให้ซ่อมให้ใจจะขาด” นี่คือการประชดที่ไม่ได้ดูสถานการณ์ตอนนี้เลยจริงๆ
“ไม่ต้องแล้ว ฉันพูด......” ไอ้โจรพวกนี้อีก ให้ฉันพูดให้จบประโยคมันจะตายหรือไง เดี๊ยๆๆ เดี๋ยวมันจะโดนไม่ใช่น้อย
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ผมรู้สึกเหมือนกับว่า มีเหล็กเส้นเล็กๆ วิ่งไปที่แขนอย่างจัง ความรู้สึกนี่มันช่างทรมานจริงๆ
“คุณ!!”
“นายครับ คุณน้ำซุปถูกยิงที่แขนซ้ายครับ”
“ฉันเห็นแล้ว แล้วบอดีการ์ดหายหัวไปไหนกันหมด ทำงานประสาอะไรห๊ะ”
“มากันแล้วครับ” ชายร่างสูงสวมชุดดำ ประมาณ 10 กว่าคน วิ่งตรงมาที่เรา ไม่นานนัก รถเก๋งคันใหญ่ก็มาจอดเทียบข้างๆ พวกเรา ชายชุดทำยิงสกัดเอาไว้ จนในที่สุดฝ่ายนั้นก็ล่าถอยไป
รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกอุ้มไปที่ไหนซักแห่ง อ้อมกอดของใครบางคนทำให้ผมอบอุ่น และไม่กลัวอีกต่อไป ผมยังไม่ได้หลับ เพราะมือหนาของใครบางคน ตีแก้มผมเบาๆ เพื่อเรียกสติตลอดเวลา
“คุณ!!”
“.................” ผมอยากตอบนะ แต่ผมง่วง จริงๆ
“น้ำซุป อย่าหลับ เฮ้!! ไม่ได้ยินหรือไงว่าห้ามหลับ” คนป่วยอยู่ ยังจะมาตะคอกเสียงดังอีก เดี๋ยวเถอะ หายเมื่อไรคิดทบต้นทบดอกแน่ๆ
“หนวก.........หู”
“ผมรู้ว่าคุณมันเก่ง แต่ข้อร้องอย่าหลับตา ผมกลัว” ตกลงใครเจ็บกันแน่ๆ เนี่ย ผมเจ็บหัวไหล่ไปหมด รู้สึกเหมือนเลือดตัวเองไหลตลอดเวลา ให้ตายซิเกลียดเลือดชะมัด
“ตาคุณ......สวยดี” ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นก็คือ ใบหน้าของคู่กรณีฉายแววตกใจ และผมก็หลับไปในที่สุด
รถยุโรปของลีโอ ตีวงเข้ามาจอดหน้าโรงพยาบาล ที่เขาเป็นหุ้นส่วนรายใหญ่อย่างเร็ว เตียงคนไข้ แพทย์ พญาบาล รอรับคนป่วยอย่างขับคั่ง ผู้บริหารเห็นแล้วก็อุ่นใจไม่น้อย เพราะตอนที่อุ้มน้ำซุปมา เลือดของร่างบางไหลไม่ยอมหยุด ทำเอาเขากลัวไม่น้อย
“หมอ ช่วยน้ำซุปด้วย” ลีโอวางร่างของผมลงบนเตียงคนไข้ หลังจากนั้นร่างของผมก็ถูกเข็นเข้าไปในห้องผ่าตัด
.
.
.
.
.
ผมโดนฉีดยาสลบทันที เมื่อเข้าไปข้างใน เลยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ตอนนั้น มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มีเสียงคนเรียกอยู่ข้างๆ หู
“ซุป.............น้ำซุป”
“.............................”
“น้ำซุป คุณได้ยินผมหรือเปล่า ตื่นได้แล้ว”
“ อะ....อืม..”
“คุณฟื้นแล้ว”
“...............................” ดวงตาของผมค่อยๆ ลืมขึ้นอย่างยากลำบาก เพราะรู้สึกเหมือนหนังตามันหนักๆ ไงไม่รู้ สิ่งแรกที่สะท้อนเข้ามาในดวงตา คือ เพดานสีขาว
“คุณได้ยินผมหรือเปล่า”
“.....................” ผมค่อยๆ เอียงคอไปหาต้นเสียงที่ตะคอกอยู่ข้างๆ หู ให้ตายซิกับคนป่วยก็ไม่เว้นเลย
“ได้ยินแล้ว”
“หิว
ตอนนี้กี่โมงแล้วเนี่ย แม่กับพ่อ พี่น้ำแกงจะเป็นห่วงหรือเปล่า ที่ผมกลับบ้านไม่ตรงเวลา
“คุณชื่ออะไร” ผมถามไปที่คนตัวโต ที่นั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วยอย่างหน้าไม่อาย แทนที่จะให้ผมนอนพักผ่อน แต่นี่กลับมารบกวน
“ลีโอ แอ็คซายน์”
“คุณลีโอ ขอโทรศัพท์ของคุณให้ผมหน่อย”
“เอาไปทำไม” เอาไปปาหัวหมาหรือเปล่าไอ้บ้า ก็รู้ๆ กันอยู่ว่า ว่าต้องเอาไปโทรอยู่แล้ว ยังจะถามกลับมาอีก
“โทรไปหาแม่ที่บ้าน”
“อ๋อ แม่คุณโทรมาหาคุณแล้วล่ะ แล้วผมก็รับแทนแล้วด้วย บอกว่าคุณอยู่บ้านเพื่อน”
“ขอบใจมาก ผมก็ไม่อยากบอกท่านเท่าไรเดี๋ยว จะเป็นห่วงไปซะเปล่า”
“หิวอะไรหรือเปล่า”
“ไม่อ่ะ อยากนอน คุณออกไปซิ ผมจะนอน” ผมไล่คนตัวสูงอย่างตรงๆ ไม่อ้อมค้อม อีกฝ่ายส่งสายตาปรามมาให้ทันที อย่านึกว่าคนอย่างน้ำซุปจะกลัว
“นอนก็นอนไปซิ ผมจะไปนั่งที่โซฟา”
“ห้ามเสียงดังเด็ดขาด ไม่งั้นเละ”
-
ถึงคนอ่านทุกคน
.
.
.
เอาลง 3 ตอนรวดแล้วๆๆๆ
อ่านให้จุใจไปเลยนะคนอ่านนะ
อย่าลืม กด +ให้หมวยด้วยนะ
ฮิ้วๆๆๆๆๆๆ
ขอโทษด้วยค่ะที่เอาลงช้า
55
ใครจะเป็นเม้นแรก ของตอน19 กันนะ
หมวยรออยู่นะคะ
-
^
^
^
จิ้มไรเตอร์ :z13:
เป็นเม้นแรกของตอนที่ 19 จร้า
มาจิ้มแล้วไปอ่านก่อนนะไรเตอร์
:m7: :m7: :m7: :m7: :m7:
-
โอ้ววว ไรท์เตอร์เยี่ยม!!!
มาทีเดียว สามรวดดดดดดดดดดด
o13
-
ขอบคุณนะ สำหรับสามตอน
+1 เป็นกำลังใจ
-
:serius2: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
เม้นซิคะ
( ออกแนวบังคับ ล้อเล่่นนนนนนนนนนนนนน )
-
สามตอน...แต่ทำไมยังรู้สึกค้างคา
ขอบคุณสำหรับชุดใหญ่จ้า...แต่ตัดกันซะอย่างงี้
แล้วมันยังไงต่อล่ะเนี่ย
ปูเสื่อรอ
-
สามตอนแต่มันยังค้างคา
แต่ก้อจะรอดูจุดเริ่มต้นของความรักระหว่างเจ้าพ่อกะอีหนู หุหุ
-
เจอกันตอนแรกเพราะอุบัติเหตุ
เล่นเอาน้ำซุปถึงกับเลือดตกยางออกเลย
เป็นอะไรที่น่าจดจำมาก :laugh:
หมวยจ๋าคือมัน มัน มัน ค้างงงงงงงงงงงง :freeze:
-
:o8:
อิๆ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง สงสัยตั้งนานรักกันได้ไง
อิๆ
อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆจัง :กอด1:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
เจอกันครั้งแรกนําซุปเกือบตาย
+1
-
:L1:
-
:really2:ลัลล้า เจอกันครั้งแรกน้ำซุปก็เสียเลือดกันเลย
งานนี้เจ้าพ่อเป็นสมภารกินน้ำซุปไก่วัดตัวเอง มิน่าถึงได้บังคับให้่ออกจากงาน มิฉะนั้นจะเสียการปกครองหมด
-
กี้ดดดดดด มาแล้ววว มาจูบหน่อย อิอิ
โอยยย กำลังอยากอ่านเลยอ่ะว่าค้ารักกันยังงายยย อยากอ่านหลายอย่างของคู่นี้มาก มากจนตอนเม้นนึกไม่ออก 555
อยากอานต่อแล้วววววววววววววววว
แต่ตอนลงท้ายตอน 19 แอบใจหายนะ ซุบโดนเจ้าพ่อบังคับแบบนั้น อย่าทะเลากันเลยน้า
รียมาต่ะนะจ้ะ รออ่านเสมออออ เร้วๆๆๆๆๆด้วยย
-
รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
อยากอ่านต่อจังเลย มารักกันได้ยังไงนะ จะมีบทแบบเจ้าพ่อจีบน้ำซุปไหมอ่า
-
ว้าววววเริ่ดค่า
น้ำซุปนี่ซ่าส์มาแต่ไหนแต่ไรแล้วเนอะ
น่ารักจริง
อ่านจุใจเลยค่า พอได้หายคิดถึงเจ้าพ่อกับอิหนู
สู้ๆค่ะ
-
ซึ่งรอคนอ่านที่่น่ารักทุกคน
เม้นจะเยอะหรือเปล่าน่า
55555555555555++++
หรือว่าจะเอาตอน 22 ลง
เอาลงดีไหมน้า
-
ลงเลยๆ อยากอ่านมากมายอ่ะจ้า
-
:serius2:
เอาอีก เอาอีก
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
รีบมาลงนะคะไรเตอร์
-
ลีโอนี่ก็กวนพอๆกะน้ำซุปเลยอะ o13 :กอด1:
-
ลงเลย ลงเลย
มีเรื่องได้เลือดตั้งแต่เจอหน้ากันเลยที่เดียว
ชอบคุณหญิงแม่ เปรี้ยวได้ใจอ่ะ
:L2:
-
คนอ่านจ๋า
พร้อมที่จะอ่านตอนใหม่หรือยัง
พร้อมไหมเอ่ยยยยยยยย o18 o18
ไหน ขอเสียงหน่อยเร้วววววววววววววว :laugh: :man1: :man1:
-
พร้อมแล้ววว กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ><
-
จะเหนี่ยวคนเขียนละ มัวแต่มายั่ว ไม่ยอมลงซ้าที 555555
ไปนอนละจ่ะ รอไม่หวายยยยย :sad11:
-
โอ๊ะโอว.. ตอนเจอกันครั้งแรก :mc4:
อยากอ่านมาก อยากรู้ว่าเจอกันได้ยังไง
ตอน 22 อย่าได้เกรงใจจะลงก็รีบๆ ลงเลยค่ะ
ก่อนที่คนอ่านจะลงแดงตายเพราะคิดถึงอีหนูน้ำซุป
:L1:
-
Part .......22
.
.
.
.
.
.
.
.
“ผมหรือคุณกันแน่ที่เละ” ไหนว่าจะไม่กวนไง นี่มันกวนประสาทชัดๆ ถ้าไม่เห็นว่าหล่อล่ะก็ หึหึ
“จะเงียบได้หรือยัง......ถ้าจะให้ดี หุบปากไปเลยยิ่งดีที่สุด”
“คุณน้ำซุปคนงาม ถ้าไม่ติดที่คิดบาดเจ็บนะ ผมจูบคุณปิดปากไปตั้งนานแล้วล่ะ”
“O____O” อึ้งซิครับ ผมโดนสวนกลับอย่างนี้ เป็นใครก็อึ้งเหมือนกันล่ะน่า
รู้สึกเหมือนตัวเองตกเป็นลองเลยแฮะ ไม่เอาดีกว่า นอนดีกว่า ไอ้หล่อลีโอจะได้รู้ว่าผม รำคาญเต็มที เผื่อจะสำนึกตัวซักที
.
.
.
.
.
.
ไม่รู้ว่าผมหลับไปกี่ชั่วโมง แต่รู้สึกดีจังแหะ นอนได้เต็มอิ่มอย่างนี้ ผมมองซ้ายมองขวา ไม่เห็นคนที่เป็นสาเหตุที่ทำให้ตัวเองต้องมานอนป่วยอย่างนี้
ขณะที่ผมกำลังจะลงจากเตียงนั้น ประตูห้องพยาบาลก็เปิดออก พร้อมทั้งลูกน้องของลีโอเดินเข้ามา อะไรเนี่ย มาแต่ลูกน้อง แล้วลูกพี่ล่ะหายไปไหน ว่าแต่ ผมจะถามหาเขาทำไมเนี่ย ปากไล่เขาไปเองแท้ๆ
“คุณน้ำซุป ระวังครับ!” ผมไม่ทันระวัง ลืมไปว่าแขนซ้ายเจ็บ ก็ลงน้ำหนักไปทางนั้น ส่งผลให้ร่างของผมเกือบทิ่มลงพื้น ดีที่คมกริช หรือเปล่า ก็ไม่แน่ใจ ได้ยินลีโอเรียกทีเดียว รับเอาไว้ทัน
“ขอบใจๆ ดีที่นายมารับฉันไว้ทัน ไม่มอย่างนั้นคงได้นอนโรงบาลฯ รอบสองแน่ๆ” ยังไม่ทันที่คมกริชจะปล่อยแขนออกจากตัวผม ก็มีมือหนึ่งกระชากเอวผมออกไป
“ทำอะไรกัน!!” ลีโอตะคอกพวกเราสองคนเสียงดัง อีกทั้งกอดเอวผมไว้แน่น อย่างไม่ยอมปล่อย
“เอ่อ..นายครับ ผมเข้ามาเห็นคุณน้ำซุปกำลังจะตกเตียงน่ะครับ” คมกริชรายงานไอ้หล่อลีโออย่างเกรงกลัว จะไปบอกเขาทำไมเนี่ยว่าผมกำลังตกเตียงเดี๋ยวก็โดนล้อพอดี ถ้าผมตาไม่ฝาด เหมือนจะเห็นคมกริชหน้าซีดเลยวุ้ย กลัวขนาดนั้น
“คุณจะไปไหน ไม่เห็นหรือไงว่าแขนตัวเองเจ็บ” แล้วทำไมเป็นผมที่โดนดุต่อล่ะเนี่ย
“จะเข้าห้องน้ำ”
“ทำไมไม่เรียกผม บอกแล้วไงว่าจะเอาอะไรให้เรียก”
“ผมตื่นขึ้นมา ก็ไม่เห็นใครอยู่ในห้องนี่หน่า”
“เลิกเถียงได้แล้ว ไหนจะเข้าห้องน้ำ” ทำไม ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กที่กำลังถูกดุล่ะ
“ก็พาไปซิ” แขนล่ำของลีโอ คลายออกจากเอวของผม เขาก้าวถอยหลังนิดหนึงแล้วอุ้มผมขึ้นไปที่อกอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ยยยยย!!” ถึงขนาดอุ้มเลยหรอเนี่ย ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองเปลืองเนื้อเปลืองตัวอย่างนี้ว่ะ
“จะเสียงดังทำไมน้ำซุป เดี๋ยวก็โดนจูบหรอก” ลีโออุ้มผมไปที่ห้องน้ำ แล้วเขาก็วางผมไว้ที่อ่างล้างหน้า ทำไมหมอนี่ชอบพูดเรื่องจูบจังเลยนะ เจอกันได้ยังไม่พอวันเลย จะมาจงมาจูบ เดี๊ยะๆ
“ทำไมคุณชอบเอาเรื่อง จูบมาขู่ผมนักนะ เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน จะมาจูบกันได้ยังไง”
“ผมก็กำลังจะบอกอยู่นี่ไง”
“........................” บอกอะไร ไม่ต้องมาบอกฉันหรอกน่า แงๆ ไม่เอานะ อย่าให้เป็นอย่างที่คิดนะ
“ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป เราสองคน เป็นแฟนกัน”
“O__O”
“ไม่ตลกเลยนะคุณลีโอ เราสองคนเจอกันยังไม่ถึง หนึ่งวันด้วยซ้ำ จะเป็นแฟนกันได้ไง”
“ไม่ตลก เพราะนี่คือเรื่องจริง”
“ผมไม่เอากับคุณด้วยนะ หลีกทางาหน่อยซิ ผม.....”
ริมฝีปากของคนตรงหน้า พุ่งเข้ามาจูบปิดริมฝีปากผมอย่างรวดเร็ว นี่จูบแรกของผมนะ ไม่นะ ไม่เอา จูบแรกของผมมันต้องไม่เป็นอย่างนี้
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ” มือบางของผมทุบไปที่หน้าอกของร่างสูงอย่างแรง แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายก็ยังไม่รู้สึกสะทกสะท้าน แถมยังก้มต่ำลงไปเรื่อยๆ แถวๆซอกคอของผม พร้อมทั้ง
จุ๊บบบบบบบบบบ อย่าบอกนะว่า ลีโอหน้าหล่อมันจูบไปที่ต้นคอของผม
“ยังจะบอกอีกหรือเปล่า ว่าคุณไม่ได้เป็นอะไรกับผม”
“ไม่เป็น ๆๆ ผมไม่ได้เป็นอะไรกับคุณทั้งนั้นปล่อยได้แล้ว” จะให้ผมไปเป็นแฟนกับคนแปลกหน้าหรือไง บ้าหรือเปล่า หมอนี่ยังมีสติดีหรือเปล่าเนี่ย
“.............” อีกฝ่ายไม่ตอบ ผมเลยเงยหน้าขึ้นมามอง แล้วก็เห็นเปลวเพลิงย่อมๆ ในดวงตาของอีกฝ่าย กำลังลุกโชนอยู่
“ในเมื่อให้เป็นแฟนแล้วไม่เป็น งั้นคุณก็เป็นอย่างอื่นแล้วกัน
ลีโอก้มลงมาจูบผมอีกครั้ง คราวนี้เขาจูบผมอย่างเป็นเอาตายโดยไม่สนว่าผมจะรู้สึกอย่างไง น้ำตาเม็ดโต ค่อยๆ ไหลลงมาจากดวงตาของผม ริมฝีปากบางของผมโดนเขาดูดเม้มตามใจตัวเอง ผมรู้สึกถึงรสคาวของเลือด แต่ร่างสูงก็ไม่ได้ละการกระทำนั้นแต่อย่างใด ริมฝีปากของผมคงจะช้ำและบวมแน่ๆ ลิ้นของลีโอดุนดันลิ้นของผมเข้ามาข้างใน ลิ้นเขากวาดต้อนลิ้นผม ค่อยๆละเล็มจูบอย่างชำนาญ ทำเอาผมมึนงงไปหมด
“ฮึกกๆๆ” ในที่สุดผมก็หลุดสะอื้นออกมาจนได้ ร้องไห้ทำไมน้ำซุป ร้องไห้คนไอหล่อมันรังแก มันเอาเปรียบอย่างนั้นหรือไง แค่นี้มันยังไม่เจ็บพอหรือไง
ริมฝีปากผมเป็นอิสระอีกครั้ง แต่ลีโอก็ไม่ได้ถอยห่างแต่อย่างใด เขายังคบวนเวียนจูบเม้นต้นคอผม
“พอหรือยัง คุณพอใจหรือยัง” ผมเงยหน้าถามคนตรงหน้าด้วยน้ำตา แค่นี้ใช่ไหมที่ผมจะโดน แค่นี้ใช่ไหมที่ผมจะเจ็บปวด
“เข้าห้องน้ำเสร็จแล้วเรียกผมด้วย” ลีโอปล่อยผมเป็นอิสระ แล้วเขาก็เดินออกไป ทิ้งให้ผมนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นคนเดียว
ลีโอ แอ็คซายน์ คนๆเดียวที่ทำให้ผมร้องไห้เจ็บปวดได้ถึงเพียงนี้ ทำไมผมถึงเป็นคนใจง่ายอย่างนี้นะ ทำไมผมถึงปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาง่ายๆอย่างนี้ ปากด่าออกไป แต่ใจกลับไม่เป็นเช่นนั้น
ผมนั่งร้องไห้ไปเรื่อยๆ ไม่อยากทำอะไรอีกต่อไปแล้ว ใจอยากจะลุกเดินออกไป ออกจากห้องนี้ไป ออกไปจากตรงนี้ ออกไปให้พ้นเหตุการณ์วุ่นวาย แต่ผมกลับทำไม่ได้ ผมไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะทำอย่างนั้น ตอนนี้ผมอ่อนแอเกินไป เมื่อร้องไห้จอพอใจ ผมก็กระโดดลงจากอ่างแล้ว ล้างหน้าล้างตา ตัดสินใจว่า เมื่ออกจากห้องน้ำไปแล้ว ก็จะเดินออกจากห้องนี้ ไม่สนใครหน้าไหนทั้งนั้น
.
.
.
.
เมื่อผมออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นคนใจร้ายนั่งอยู่ที่โซฟา ส่วนคมกริชนั้นยืนอยู่ที่มุมห้อง กำลังโทรศัพท์อยู่ ผมเดินเลยผ่านสองคนนี้ไป จุดหมายคือ ประตูห้อง
“จะไปไหน” มือหนาของคนใจร้าย กระชากแขนขวาผมอย่างแรง โดยที่ไม่สนว่าผมจะเจ็บหรือไม่
“........................”
“ผมถามว่าคุณจะไปไหน!!” นี่คงจะเป็นตัวตนที่แท้จริงของผู้ชายคนนี้ ที่ดีแต่ตะคอกและใช้กำลัง และทำร้ายจิตใจคนอื่นอย่างง่ายดาย
“ผมจะกลับบ้าน”
“คุณยังไม่หายจะกลับได้ยังไง ไม่เห็นหรือไงว่าตัวเองเจ็บอยู่”
“แผลแค่นี้มันไม่ทำให้ผมตายหรอกนะ ปล่อยได้แล้ว” ผมสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย แต่ก็ไม่เป็นผล แถมคนใจร้ายยังบีบแรงกว่าเดิมซะอีก
“จะตายหรือไม่ตายก็ต้องนอน คุณจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น” คมกริชหยุดคุยโทรศัพท์แล้ว สงสัยเพราะเสียงตะคอกของไอ้หล่อลีโอแน่ๆ
“เมื่อไรคุณจะหยุดวุ่นวายกับผมซักทีห๊ะ!!” ลิมิตของผมก็มีเหมือนกันนะ ความอดทนของผมก็มีขีดจำกัดเหมือนกัน ผมสบตากับร่างสูงอย่างไม่ยอมแพ้ ดูซิ ว่าใครมันจะชนะ
“ไม่หยุด!! ใครหน้าไหนก็ห้ามผมไม่ให้ยุ่งกับคุณไม่ได้ทั้งนั้น แม้แต้คุณก็ห้ามผมไม่ได้เหมือนกัน ไปนอนได้แล้ว”
ลีโอก้มลงอุ้มผมขึ้นมาอย่างกระแทกกระทั้น เขาค่อยๆวางผมลงอย่างเบามือ ตอนแรกผมคิดว่าคนใจร้ายจะโยนผมลงบนเตียงซะอีก
“คมกริช ไปเอาข้าวต้มที่ฉันซื้อมาตอนเช้าไปอุ่น แล้วเอามานี่” อะไรอีก จะบังคับให้ผมทำอะไรอีก แค่นี้ยังไม่พอใจหรือยังไงกัน
“ครับนาย”
แล้วห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ ผมขยับหันหลังในลีโอ แล้วหลับตาลงอย่างช้าๆ ด้วยความเหนื่อยล้า ไม่มีแม้แรงพอที่จะต่อกรกับคนใจร้ายอีกแล้ว
-
************* เอาลง
แล้วค่ะ ตอนที่ 22
อ่านๆๆ
-
:sad4:
ไม่ต่อตอนที่ 23 อีกเหรอคะ กำลังสนุกเลยอ่ะ
อีหนูซุปโดนบังคับกันขนาดนี้เหรอเนี่ย :เฮ้อ:
แต่ สนุกดี เจ้าพ่อบ้าอำนาจ :m31: ได้อีก
มาต่ออีกนะคะ
-
เอ่อ กว่าน้ำซุปจะสอนลีโอสะกดคำว่า 'อ่อนหวาน อ่อนโยน' เป็นเนี่ย นานมั้ยคะ
เจ้าพ่อในวันนั้นกับวันนี้ต่างกันลิบลับเลย 555
-
ถึงคนอ่านทุกคน
ถ้ายังไหว
เดี๋ยวเอาตอนที่ 23 ลง
รออ่านนะคะ
-
รออ่านน้องหมวย
ก่อนคบก้อสนุกไปอีกแบบ
บางคนบ้าอำนวจไม่เปลี่ยน
-
รอ รอ
:z2:
-
ถึงคนอ่านทุกคน
ถ้ายังไหว
เดี๋ยวเอาตอนที่ 23 ลง
รออ่านนะคะ
คนอ่านอ่ะ รอไหวอยู่แล้วจ้า
คนเขียนขยันเอามาลงอย่างงี้ คนอ่านรักตายเลย อิอิ
-
Part...23 ( ปลีกย่อย )
ต้องพูดไว้ก่อนเลยว่า ตอน 23 มันนิดเดียว อย่าโกรธนะคะ
หมวยแต่งไม่ทันอ่ะคะ ตอนแรกกะว่าจะไม่เอาลง เพราะยังไม่เสร็จ
แต่กลัวคนอ่านจะค้าง ก็เลยเอราอันที่แต่งไว้ล่วงหน้าลงไว้ให้
.
.
.
.
.
.
.
.
“น้ำซุป กินข้าว”
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เพราะรู้สึกถึงความร้อนของลมหายใจของใครซักคน และคนๆนั้นก็คือ ลีโอ
“ไม่หิว” ผมหลับตาลงอีกครั้ง แล้วเบือนหน้าหนี
“อย่าดื้อดิน้ำซุป คุณยังไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ”
“.............................”
“ถ้าคุณยังเงียบอยู่อย่างนี้ ผมจะปล้ำ” ได้ผลอัตโนมัติ ผมลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แล้วส่งสายตาอาฆาตไปที่ลีโอ
“เอามาซิ ผมกินเอง”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวผมจะป้อนเอง” แหนะๆ คนมีมือเหมือนกัน ยังเจ้ากี้เจ้าการอีก
“อะไรกัน แขนขวาผมยังใช้การได้นะ แขนซ้ายต่างหากที่โดนยิง ผมจะกินเอง”
“ผมอยากป้อนคุณมันเป็นอะไรนักหนาห๊ะ” เอาแล้วไง อารมณ์เสียง่ายจริงๆนะ คิดว่ากลัวหรือไง น้ำซุปซะอย่าง ไม่กลัวอยู่แล้ว
“ถ้าเรื่องมากนักเดี๋ยวจะได้ทำอย่างอื่น แทนกินข้าว” เพราะไอ้ประโยคอย่างนี้นี่ไง ที่เอาผมอยู่ ชิ!
“กินแล้วๆ อะไรหนักหนา วุ่นวายจริง” ผมได้รับการประคองอย่างทะนุถนอม ให้ลุกขึ้นนั่ง
“ก็แค่นั้นแหละ ดื้ออยู่ได้”
ลีโอป้อนข้าวต้มผมช้อนแล้วช้อนเล่า ชำนาญเชียวนะ แสดงว่าทำบ่อยล่ะซิ ที่ตอนนั้นทำมาเป็นขอเราเป็นแฟน เจ้าชู้ชัดๆ
“ไม่ต้องมองผมอย่างนั้น เพราะผมป้อนคุณเป็นคนแรก” แหนะ ทำมาเป็นรู้ใจอีก
“ไม่ได้ถามซักหน่อย บ้าหรือเปล่าพูดคนเดียวก็เป็น”
ผมส่งยิ้มอันกวนประสาทไปให้ร่างสูง พร้อมทำหน้าตาให้เป็นใสซื่อบริสุทธิ์อีกต่างหาก ผลที่ออกมาก็คือ ผมโดนหอมแก้ม!!
เปลืองเนื้อเปลืองตัวที่สุด อยู่กับไอ้หล่อ ผมรีบยกมือขวาถูไปมาที่แก้มอย่างรวดเร็ว อี๋ๆ น่าเกลียด มาหอมแก้มคนอื่นโดยที่เจ้าตัวยังไม่อนุญาต
“ไม่ต้องเช็ด เพราะเช็ดยังไงก็เช็ดไม่ออก และห้ามใครมาซ้ำรอยผมเด็ดขาด”
“=_____=” มาล่ะ เริ่มมาเรื่อยๆ อาการเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ที่จะมีให้เห็นไปเรื่อยๆ
“ผมบอกคุณแล้วนะน้ำซุป ห้ามให้ใครมาซ้ำรอยผมเด็ดขาด ผมทำได้คนเดียว คุณเป็นของผมคนเดียว
“
“อาทิตย์นี้ไม่ต้องไปทำงานนะ ผมให้คุณหยุดทั้งอาทิตย์เลย”
“อะไร คุณมายุ่งอะไรกับงานของผม แล้วคุณรู้เหรอว่าผมทำงานอะไร”
“คุณเป็นผู้จัดการร้านปีกซ้าย ของแอ็คซายน์ ชัดไหม แล้วผับที่คุณทำงานอยู่น่ะ เป็นกิจการของผมเอง
“ห๊ะ!! หรือว่าคุณเป็นไอ้เพอร์เฟค์ของพวกลิงนั่น”
“ใครคือลิง แล้วใครเพอร์เฟค” เหล่าลูกน้องผมไงลิง และเป็นลิงที่กลายพันธุ์ซะด้วยซิ
“ช่างเถอะน่า ว่าแต่ผมจะออกจากไอ้ห้องสีขาว อันคับแคบได้วันไหน”
“ไม่รู้เหมือนกัน ถามหมอซิ ผมไม่ได้เป็นหมอซะหน่อย” ถ้าผมทำได้นะ ผมอยากยกชามข้าวต้มใส่หน้าไอ้หล่อเนี่ย กวนเบื้องล่างดีนัก
-
ดีจังเลยมาแบบหลายตอนเลย
:pig4:
-
ลีโอเอ๊ยยย คิดซะว่า น้ำซุปด่าแปลว่าน้ำซุปรักละกันนะ ฮ่าๆๆ
-
อ่านกันจุใจไปเลยค่ะ ไรเตอร์ ความหลังของน้ำซุป อีหนูของเจ้าพ่อ 55+
เจอกันครั้งแรก น้ำซุปก็พยสใส่ซะแระ :laugh:
น่ารักจริงๆๆ คู่นี้ o13
+1 ให้ไรเตอร์ ที่เอามาลงให้อ่านซะเยอะเลย
-
เอ่อ กว่าน้ำซุปจะสอนลีโอสะกดคำว่า 'อ่อนหวาน อ่อนโยน' เป็นเนี่ย นานมั้ยคะ
เจ้าพ่อในวันนั้นกับวันนี้ต่างกันลิบลับเลย 555
นั่นสิค่ะ ต่างกันสุดๆ ความรักทำให้เปลี่ยนไปได้จริงๆด้วย
ต่อเลยค่ะ ไหวแน่นอน o18
-
เป็นกำลังใจให้ค่า
-
:L1:น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เม้นทุกเม้นมีค่าๆๆๆๆๆๆๆ
เดี๋ยวหมวย เอาลงตอนเที่ยงๆนะคะ
ตอนดึกๆ เผลอหลับน่ะค่ะ
รอโทษ ด้วยค่ะ
แหะๆๆ
-
น่ารักมาก รออ่าน
-
ตายละ เจอกันครั้งแรกก้อรุนแรงซ้าขนาดนี้ ทนไม่ไหวละ อยากอ่านตอนเปลี่ยนมาหวานกันได้ไงงงงง
กี้ดดด ชอบบบ
รอนะจ๊ะน้องหมวยยยย มาลงเร็วๆน้า
-
สนุกจัง
-
ชอบเจ้าพ่อกับอีหนูมากๆๆ
-
น่ารักจังเลย
ใกล้เที่ยงแล้วๆ :impress2:
-
เฮือกกกกกกกกกก
ใกล้เที้ยงแล้ว
แต่ยังไม่ถึงไหนเลย
ตายละงานนี้
555555555555+
-
:z13: จิ้มหมวยรีบตามมาทวงสัญญา
อย่าปล่อยให้เค้าคอยนานนะตะเอง :m13: :m12:
-
ตายละ เจอกันครั้งแรกก้อรุนแรงซ้าขนาดนี้ ทนไม่ไหวละ อยากอ่านตอนเปลี่ยนมาหวานกันได้ไงงงงง
กี้ดดด ชอบบบ
รอนะจ๊ะน้องหมวยยยย มาลงเร็วๆน้า
กดดันคนแต่งอย่างเห็นได้ชัด
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
Part....23 ( เต็มรูปแบบ อ่านกันไปตายข้างหนึง )
.
.
.
.
.
.
.
.
“ขอบคุณ!!” ที่บ้านเลี้ยงดูมาอย่างไรเนี่ย ทำไมไอ้หน้าหล่อมันถึงเป็นได้ถึงเพียงนี้ ผมนอนกระสับกระส่ายไปเรื่อยๆ นอนไม่หลับครับ ไม่รู้เป็นไรเหมือนกัน อยากออกไปเดินเล่นข้างนอก อยู่ในนี้เบื่อมากเลย
“นี่..พาออกไปเดินเล่นข้างนอกหน่อยซิ”
“..................” ผมก็ออกจะเสียงดังนะ แต่ทำไมลีโอถึงไม่ได้ยินล่ะ หรือว่าเป็นมะเร็งที่หูซะแล้ว
“คุณ ...เอ่อ คุณลีโอ ผมอยากออกไปเดินเล่นข้างนอก”
“แดดมันร้อน เดี๋ยวค่อยออกไป”
ที่เงียบนี่ต้องการให้เรียกชื่อว่างั้นเถอะ ตลกว่ะ
“ก็เดินในร่มไง จะไปเดินตามแดดทำไมล่ะ บ้าป่ะ”
ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมามองผมอย่างคาดโทษ แต่มันก็จริงอย่างที่ผมพูดไหมล่ะ ถ้าแดดมันร้อน เราก็ต้องเดินในร่มไง ใครจะโง่ไปเดินตากแดด
“นะ คุณลีโอ ให้ผมออกไปข้างนอกนะ สัญญว่าจะไม่ดื้อ”
“เรียกแค่ชื่อก็พอแล้ว ถ้ายังได้ยินคำว่าคุณอีก อย่าหาว่าผมไม่เตือน” ทีใครทีมัน ขู่ได้ขู่ไป อย่าถึงทีไอ้น้ำซุปบ้าง จะเอาคืนให้สาสมเลยคอยดู
“รับทราบ!!” ลีโอเดินมาประคองให้ผมลงจากเตียง แต่ปัญหามันมีอยู่ว่า ผู้ป่วยบาดเจ็บโดนยิงที่แขนอย่างผมจะได้ไปนั่งรถเข็น บ้าหรือเปล่า ขาผมยังใช้ได้นะ
“ขาผมไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย ไม่เอา ผมไม่นั่ง”
“ไม่ได้ ถึงขาไม่เป็นไร แต่เวลาเดินมันสะเทือนไปถึงแผลรู้หรือเปล่า เลือกเอาระหว่าง นักรถเข็น กับผมอุ้ม คุณเลือกอันไหน”
แล้วทำไมตัวเลือกทั้งสองอัน มันถึงข้าวของไอ้หล่อจังวะ นั่งรถเข็นก็โดนไสเหมือนคนง่อย อุ้มนี่ยิ่งแล้วใหญ่ ออกแนวพิการไปเลยทีเดียว เลือกซักอย่างซิน้ำซุป
“งั้นๆ เอารถเข็นแล้วกัน เชอะ”
“น้ำซุปคุณนี่มันดื้อจริงๆ นอนอยู่ในห้องเฉยๆ ก็ดีแล้ว ไม่รู้ว่าจะออกมาโดนแดดโดนลมทำไม” ลีโอไสไปบ่น แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะเขามาถึงสวนสาธารณะที่จัดเอาดอกกล้วยไม้ป่า และน้ำตกจำลองเรียบร้อยแล้ว เห็นแล้วสดชื่นชะมัด
“เย็นนนนนนนนน” ผมอยากลุกไปเดินจังเลย อยากถอดรองเท้าแล้ว เดินเท้าเปล่าบนพื้นหญ้าจัง ถ้าทำอย่างนี้แล้ว มันทำให้รู้สึกว่าผมหายเหนื่อยทุกครั้ง
“ลุกไปเดินซิ ผมไม่ว่าหรอก แต่อย่าไปไกล” เมื่อได้ยินดังนั้น ผมก็เด้งตัว ลุกขากรถเข็นทันที ถอดรองเท้าอย่างรวดเร็ว แล้วค่อยๆ เดินไปตามพื้นหญ้าใต้ร่มไม้ ผมมองเห็นลีโอมองมาทางนี้แล้วยิ้มให้ ผมเลยยิ้มตอบ แล้วโบกมือให้อย่างลืมตัว
ตี๊ดดดดดดดดดดดด**ดดดดดดดดดด
เสียงโทรศัพท์ของลีโอดัง แหมๆ นักธุรกิจก็อย่างนี้แหละงานเยอะ ว่าแต่ทำไมไม่ตั้งเป็นเสียงเรียกเข้านะ ไว้วันไหนว่างๆ จะแอบเปลี่ยนเป็นเพลง ศิริพร อำไพพงษ์ซะเลย ฮ่าๆ
ลีโอมองทางผมเหมือนจะขออนุญาตไปรับโทรศัพท์ ผมเลยพยักหน้าให้ ไปนานๆนะ จะได้เดินไปทางน้ำตกด้วย และเมื่อลีโอหันหลังได้เท่านั้นแหละ ผมก็อีบจ้ำอ้าวไปทางน้ำตกจำลองอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ร่างสูงจะหันมาเห็น
เท้าของผมค่อยๆ เหยียบไปที่ก้อนหิน ที่เต็มไปด้วยตะไคร้น้ำ อย่างระมัดระวัง เพราะตัวเองก็กลัวตกเหมือนกัน แต่อยากไปนั่งให้มันไกลน้ำมากกว่านี้นี่หน่า พยามครับ
“ลื่นนี่หว่า แต่ถอยหลังไม่ได้แล้ว ไหนก็มาแล้ว เอาว่ะ ตกเป็นตก อย่างน้อยก็แค่เปียก”
แต่ในขณะที่ผมกำลังจะก้าวลงเหยียบไปที่ก้อนหินก้อนข้างหน้า ส้นเท้าดันลงผิดท่า และผลก็คือ ผมกำลังจะตกน้ำ
“เฮ้ยยยยยย!!!!!”
“น้ำซุป!!!!!!!!!” ลีโอกระโดดพรวดเดียวข้ามก้อนหินพวกนั้น แล้วคว้าตัวผมไว้ได้ทัน
“ทำบ้าอะไรห๊ะ!!! ไม่เห็นหรือไงว่ามันอันตราย”
“คือ......................”
“ถ้าผมมาไม่ทัน มันจะเป็นอย่างไง”
“ก็เปียก” ผมไม่ได้ประชดนะ แต่ถ้าตกน้ำ มันก็เปียกอ่ะดิ ถามแปลกอีกแล้ว ไอ้หล่อ
“ยังจะมาพูดอีก เผลอแปปเดียวไม่ได้เลยนะ” ลีโอค่อยๆ วางผมไว้ที่ก้อนหินด้านบน แล้วตัวเองก็ก้าวตามขึ้นมา เมื่อเหยียบพื้นดินทั้งคู่แล้ว ลีโอก็หันมาดุผมต่อ
“ความดื้อในตัวคุณหมดหรือยัง”
“ดื้ออะไร ผมไม่เห็นดื้อ”
“เกือบทำตัวเองตกน้ำนี่นะไม่ดื้อ”
“เออน่า เดินไปทางนั้นกันเถอะ” คราวนี้ผมจูงมือร่างสูงเดินไปรถเข็นสายไหมที่จอดขายอยู่ข้างในโรงบาล
“อย่าเดินเร็วน้ำซุป ให้ตายซิ แค่วันนี้วันเดียว ผมก็ปวดหัวกับผมไปร้อยรอบแล้วนะ”
อ่ะ งั้นกินสายไหมซิ หายปวดแน่นอน” ผมยื่นสายไหมอันฟูฟ่องสีแดงไปให้ลีโอ ที่ยืนกุมขมับ อยู่ข้างๆ
ลีโอเงยหน้ามองมาที่ผมอย่าง โกรธๆ ประมาณว่าหน้าตาอย่างผมนี่นะ จะกินของพวกนี้ หนอยๆๆ ไอ้พวกคนรวย ขนมแค่นี้ก็ไม่กิน จะกินควาเวียร์ชุบแป้งทอดหรือไงกัน
“อะไรกัน แค่นี้ก็ต้องโกรธ ก็อยากให้กินอ่ะ”
“ผมไม่ชอบขนมหวาน” ลีโอตอบเสียงเรียบ ทำเอาหน้าผมลดเหลือสองนิ้ว คนอุตสาห์ หวังดีอยากให้กินของดีๆ ? ดันปฏิเสธมาซะได้ ใจร้ายชะมัด ให้เห็นใจคนอื่นเลย
ผมขว้างขนมสายไหมทิ้งไปข้างๆอย่างไม่ไยดี แล้วเดินกลับขึ้นไปบนตึก ไม่สนใจไอ้คนใจร้ายหน้าหล่อที่ตะโกนร้องเรียกอยู่ข้างหลัง ให้ตายซิไอ้แผลนี่ก็เจ็บชะมัด ปวดอะไรหนักหนาเนี่ย
“บอกแล้วไงว่าอย่ารีบเดิน มันจะสะเทือนถึงแผล”
ผู้ชายคนนี้โตมาในสภาพแวดล้อมแบบไหนกันแน่ ทำไมถึงไม่มีความอ่อนโยนอย่างนี้นะ ทำไมถึงเป็นคนที่แข็งอย่างนี้ ผมเริ่มที่จะทนไม่ไหวแล้วนะ
“รู้แล้ว ตะคอกอยู่ได้!!”
“........................”
“บอกครั้งเดียวผมก็จำได้ แต่ที่ผมเดินออกมาอย่างนี้ เพราะผมเสียความรู้สึก ที่คุณไม่ปฏิเสธสายไหมของผม”
ดวงตากลมโตของผมค่อยๆ ขึ้นสีระเรื่อ เนื่องจากน้ำตากำลังที่จะไหลออกมา ไม่เอาก็ไม่ว่า แต่ทำไมต้องมาพูดอย่างนี้ด้วย คนเราก็มีหัวใจเหมือนกันนะ
ลีโอหันหลังกลับ เดินไปที่รถเข็นสายไหม ผมเห็นอย่างนั้นก็แสร้งหันหน้าหนี เพราะไม่อยากเห็นว่าไอ้หล่อใจร้ายมันทำอะไร เชอะ งอนโว้ยยยยยยยยย ง้อด้วยยยยยยย
“อ่ะ!!” ผมอุทานออกมาเบาๆ แล้วก้มมองดูแขนหนาของคนร่างสูงที่โอบเอวของผมไว้ และสิ่งที่อยู่ในมือของลีโอก็คือ ขนมสายไหมที่แต่งให้เป็นช่อดอกไม้อย่างน่ารัก
“ขอโทษ...” นี่เป็นครั้งแรกที่ผมจะได้ยินน้ำเสียงอันอ่อนโยนจากปากของลีโอ
“ดีกันนะ ผมทำตัวไม่ถูกเวลาอยู่กับคุณ แค่นั้นเอง”
“หายงอนนะ”
“ก็ไม่ได้งอน”
“แล้วใครล่ะ ที่ขว้างของโปรดของตัวเองทิ้ง แล้วเดินหนีออกมา”
“ก็ใครบางคนมันไม่เอา เราจะเอาไว้ทำไม ทิ้งมันดีกว่า” กมแสร้งทำเป็นพูดเสียงแข็งอย่างงอนๆ ความจริงหายตั้งนานแล้วล่ะ ตั้งแต่เห็นสายไหมช่อดอกไม้แล้ว แต่เล่นตัวไปอย่างนั้นแหละ
“สารภาพก็ได้ ว่าเขิน ก็คุณเล่นเอามายื่นให้อย่างนั้น ผมก็อายเป็นนะ”
แหมไม่น่า เชื่อไอ้มาเฟียหน้าหล่อมาจะขงมาเขิน ฮ่าๆ แต่ก็นะ ก็ยังดี ไม่ง้อ แล้วปล่อยให้เรางอนฝ่ายเดียว น้ำซุปเอ๋ย แกน่ะ แพ้ทางลีโอซะแล้ว นี่ถ้าไอ้พวกกลายพันธุ์ที่ผับรู้นะ มีแต่แซวกัน แซว
-
:เฮ้อ:เกือบไปแล้วมั้ยละเจ้าพ่อ
-
เจ้าพ่อเขินเป็นด้วยแฮะ :o8:
-
เจ้าพ่อเขิน :o8:
มีแววเกรงใจเมียแต่เนิ่นเลยเนอะ
-
อ๊ายยยย
น่ารักวุ๊ย มีสายไหมเป็นรูปดอกไม้ด้วยเหอะ
เจ้าพ่อก้อมีมุมนี้กะเค้าเหมือนกัน
น่ารักทั้งคู่เลยค่ะ แต่น่ารักที่สุดคงเป็นไรท์เตอร์
ฮ่าๆ สู้ๆค่ะ
-
อ๊ายยยย
น่ารักวุ๊ย มีสายไหมเป็นรูปดอกไม้ด้วยเหอะ
เจ้าพ่อก้อมีมุมนี้กะเค้าเหมือนกัน
น่ารักทั้งคู่เลยค่ะ แต่น่ารักที่สุดคงเป็นไรท์เตอร์
ฮ่าๆ สู้ๆค่ะ
คนแต่งลอยแล้วค่ะ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
คนอ่านก็น่ารักเหมือนกันนะๆๆ
-
หวานกันจริงๆเลย :-[
-
เจ้าพ่อเขิน :o8:
มีแววเกรงใจเมียแต่เนิ่นเลยเนอะ
เป็นคนอ่านที่ช่างสังเกตุมากเลย
ฮ่าๆๆ
ออกลายทีละนิดหรือเปล่า 555++
-
น่ารักอ่ะ เจ้าพ่อทำกลบเกลื่อนสะเนียนเลย อิอิ
แววเป็นต่อมันฉายออกมาแล้วน้ำซุป
-
เจ้าพ่อนี่กลัวเมียตั้งแต่แรกเลยแฮะ 5555
-
เจ้าพ่อเขิน :o8:
น่ารักกันจังเลย :-[
-
เจ้าพ่อน่ารักจังเลย เขินเป็นกับเขาด้วย
-
เจ้าพ่อมีเขิล 555+
-
เจ้าพ่อน่ารักนะเนี่ย ทำมาเป็นโมโหกลบเกลื่อนที่แท้ก็เขินนี่เอง อิอิ
:impress2:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยย น่ารักเว้ยยยยยยยย ยิ้มเปนบ้าคนเดวววววววว 555555555555
ง้อได้น่ารักมากกกกกกกก แหม ซุบนี่ท่าจะเปนคนเดวที่ทำให้ลีโออ่อนไดขนาดเน้ หุหุหุ
กดดนต่อปายยย น้องหมวย ขอคืนนี้อีกสักตอนสองตอนนะ หุหุหุหุ
ไม่งั้นจะไปหลอนให้นอนไม่หลับบบ
-
:o8: :-[ :o8: อ๊ายยยยย น่ารักอะ อยากอ่านต่อด้วย รีบๆๆอัพนะ
:L2: :3123: :L2: ให้ไรเตอร์ของรีดเดอร์ค๊าฟฟฟฟ :กอด1:
-
น่ารักกกกกอ่ะ
-
เขินแล้วนิ่ง ดีนะที่มาง้อซุปก่อนที่งอนไปมากกว่านี้
-
เจ้าพ่อเขินอะไรของแกแบบนี้ฟระ :angry2:
เห็นมั้ยน้ำซุปงอนไปแล้วนั่น
ดีนะที่ยังรู้จัดง้อ
ไม่งั้นมี :beat:
-
:pig4:เป็นกำลังใจให้นะคับ
-
หวานกันตลอด
อิจฉาน้ำซุป
ขอบคุณนะ writer
-
มารอ
รอ
รอ
:o8:
:-[
-
น่ารักทั้งคู่ ^^
-
มารอนะจ๊ะน้องหมวย วันนี้มาม้าย
-
มาต่อเรวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
น่ารักจัง แอบอิจฉานะเนี่ยน้ำซุป
-
:-[ :-[ แต่กว่าจะได้เป็นสามี-ภรรยากันเหมือนทุกวันนี้ได้ ก็เล่นทำเอาอีหนูเกือบสิ้นชื่อตั้งแต่เจอกันวันแรกเลยนะเนี้ย รอตอนต่อปายยย
-
มารอน้องหมวย :o12:
-
หวานตลอดอ่ะ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
หมวยขอโทด
แบบว่าเป็นหวัดด้วยอ่ะ
เลยไม่ได้เอามาลง
ต้องขอประทานอภัยด้วย
แบบว่า *************** :z13: :z13:
อย่างอนนะคนอ่านนะ :z3: :z3: :z3:
แปปๆ เดี่ยวก็ได้อ่านแล้ว วันพรุ่งนี้ หรือ มะรืน
คิดก่อนๆๆ
:L2: :L2:
-
อ่าว ไม่สบายหรอน้องหมวย พักผ่อนเยอะนะจ้ะ มาเขียนนิยายดีกว่าไม่เครียด อิอิ
ไม่ต้องคิดมาก ลงมันวันนี้แหล่ะ :jul3:
ไม่ลงจะเจอ :beat: อ้ะล้อเล่งงงงงงงง จะเจอ :กอด1: ตะหาก :laugh:
-
อ้าวๆๆ เป็นหวัดซะแล้ว,,
งั้นรีบหายไวๆนะ อยากเห็นเจ้าพ่อมากกว่าเขินแล้ววว :z1:
:3123:
-
อ้าวๆๆ เป็นหวัดซะแล้ว,,
งั้นรีบหายไวๆนะ อยากเห็นเจ้าพ่อมากกว่าเขินแล้ววว :z1:
:3123:
กรี๊ดดดดดดดดดดด ท่านอาจารย์
เม้น ให้หมวยหรอ
ขอบคุณมากกกกกก รักอ่ะ
-
หายป่วยยังน๊อออออ
รอน้ำซุป
หายไวๆนะ ^^
-
ต่อๆๆๆๆๆน๊ะ
อยากอ่านจิงๆๆๆๆ
-
หายไวๆๆๆๆนะ พักผ่อนมากๆๆ :t3: :t3:
-
หายไวไวนะจ๊ะ รออยู่ค่ะ^^
-
ไม่เป็นไร รอได้
หายป่วยเร็วๆ นะ
:กอด1:
-
:L2: เอาดอกไม้มาเยี่ยมไข้นะคะ
หายป่วยไวไวนะ ไม่เป็นไรจ๊ะ รอได้จ้า
-
หายไวไวนะคะ คนอ่านรอได้ เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
:L2:
หายป่วยไวๆนะจ๊ะ รอได้จ้าน้องหมวย
-
Part....... 24
.
.
.
.
.
.
“หน้าแดงด้วยอ่ะ น่ารักชะมัด” ผมลูบแก้มของร่างสูงอย่างลืมตัว ก็เห็นไอ้หล่อนานๆที จะทำตัวน่ารักๆอย่างนี้ซะที
“แล้วรักหรือเปล่า” เหมือนมันเป็นคำถามศักดิ์เลยเว้ย แล้วผมจะทำไงล่ะทีนี้
“ไม่รู้ รอดูไปก่อน”
“อย่านานนะ เดี๋ยวผมใจขาดตายซะก่อน”
เมื่อปรับความเข้าใจกันเรียบร้อยแล้ว ลีโอก็พาผมกลับขึ้นตึก เหว่ยๆ ไม่อยากกลับขึ้นไปเป็นหมูอยู่ในคอกอีกแล้ว เมื่อไรจะได้ออกจากโรงบาลฯ บ้าๆนี่ซักทีว่ะ
“ลีโอ อยากกลับบ้าน” ถ้าใครผ่านมาแล้วเห็นผมทำสีหน้าปัญญาอ่อน ผมก็ไม่แคร์ ก็คนมันทำจริงๆ อยากกลับบ้านๆ แงๆๆ
“เดี๋ยวก่อน รอหมอก่อน”
“เหอะ” ให้ตายซิ ถ้าหมอบอกว่า ให้อยู่อีกซัก 10 ปี ผมจะต้องทำตามปะเนี่ย ( เวอร์ ) ผมทำหน้าเบื่อในรถเข็น โดยที่มีลีโอไสเข้ามาในห้องอย่างเซ็งๆ
“ลูกพี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“เฮ้ยยยยยยย!!!!!!!!!” ลูกลิงมาได้อย่างไงวะเนี่ย ให้ตายซิ มาครบหมดทุกคนเลย แต่เอ๊ะ แล้วพวกมันรู้ได้อย่างไงเนี่ย แล้วใครเป็นคนพามา ถ้าไม่ใช่
“ผมให้คมกริชพามาเองแหละ”
“ลูกพี่! ใครเป็นคนทำอ่ะ เดี๋ยวผมไปขว้างระเบิดบ้านมันเอง” เล่นมุกล่ะไอ้เว็ด ระบงระเบิดอะไร อย่างแกต้อง m 16 (ฮาอีกล่ะ )
“ดาราว่ะ สงสัยกลัวฉันไปแย่งงานมันมั้ง” ยิ่งตอนนี้ประเทศลาวติดต่อให้ไปเป็นพีเซนเตอร์ปลาร้า ค่าตัวก็ฟันไปประมาณ 10 ล้านกีบ ย้ำ 10 ล้านกีบ ฮ่าๆ
“ตลกล่ะ ถามดีๆอ่า” เว็ดดิ้ง ทำไมวันนี้แต่งตัวได้เวอร์มาก แล้วจะไหนคนอื่นๆอีก พวกมันใส่สูทหมดเลยวุ้ย แปลกแฮะ เดี๋ยวค่อยถามแล้วกัน
“เดี๋ยวเล่าให้ฟัง” ผมส่งสายตาไปให้ลีโอมาพยุงขึ้นเตียง ความจริงก็บอกพวกไอ้เว็ดก็ได้ เพราะพวกมันพร้อมที่จะช่วยเหลือผมเต็มที่ แต่ไม่เอาดีกว่า ผมจะเรียกไอ้หล่อของผมอ่ะ ใครจะทำไม
แต่ผิดคาดเพราะลีโอไม่ได้พยุงผม แต่มันอุ้มผมขึ้นเตียงไปเลย ทำเอาลูกลิงที่เหลือ งง และอึ้งกันไปเป็นแถวๆ ผมก็อึ้งเหมือนกันนะ แต่อายมากกว่า
“ลีโอ วางได้แล้ว” ผมกระซิบไปที่หูของไอ้หล่อ แต่ดูเหมือนว่ามันจะทำเป็นไม่ได้ยิน อีกทั้งอุ้มผมเลยไปห้องน้ำอีกต่างหาก ให้ตายซิ แค่นี้ก็อายลูกลิงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว
“ผมจะพาคุณไปล้างหน้าซักหน่อย เผื่อจะได้สดชื่นมากขึ้นกว่านี้”
เมื่อไอ้หล่อล้างหน้าล้างตาให้ผมเสร็จ ก็อุ้มผมมาวางบนเตียงอย่างเรียบร้อย ให้ตายซิ พวกมันมองไรกันหนักหนาเนี่ย ไม่เคยเห็นคนโดนยิงแล้วโดนอุ้มหรือไงว่ะ
“ผมไปทำงานก่อนนะ เดี๋ยวตอนเย็นจะกลับมา”
“ไปแล้วไปลับ ไม่กลับมา” สาธุ!!!!!!!!!
ฟอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เฮ้ยๆ ไรว่ะ อยู่ดีๆ ก็เข้ามาหอมแก้ม อายมั่งไหม ข้อร้อง ผมอาย ไม่ได้อยู่กันสองคนซะหน่อย ดูดิ มีคนอยู่ตั้งเยอะ ให้ตายซิ มายมั่งอะไรมั่ง
“คงเป็นอย่างนั้นไม่ได้หรอกน้ำซุป ยังไงก็ต้องกลับมาหาแฟนอยู่ดี” เอาซิ ลงไปประกาศใส่ไมค์ที่ประชาสัมพันธ์ของโรงบาลฯเลย ไหนๆก็อายแล้วหนิ อายอีกซักนิดแล้วมันจะเป็นไรไป
“ไปดิ” ไม่ได้ไล่นะ แล้วอย่ามามองผมด้วยสายตาอย่างนั้น ขอบอกไมใจอ่อน ( หรือเปล่า )
“หอมหน่อย” อย่ามาเจ้าเล่ห์ เพราะยังไงผมก็ไม่ยอมหรอก คนอยู่ตั้งเยอะ ใครมันจะหน้าด้านหน้าทนว่ะ อย่ามาๆ
“ไอ้เว็ด แกลงไปซื้อหอมให้ลีโอหน่อย” ฮ่าๆ มุกนี้ ขายได้ตลอดศก ว่าแต่หอมแดง หรือว่าหอมหัวใหญ่ดีล่ะ ถึงจะถูกใจไอ้หล่อลีโอ
“น้ำซุป เลือกเอา ระหว่างหอมแก้ม กับ จูบ” ช่างเป็นทางเลือกที่ไม่ไปไหนเลยจริงๆ มันก็วนเวียนอยู่ที่เดิมนั่นแหละ ให้ตายซิ ไอ้เรื่องเอารัดเอาเปรียบผมเนี่ย ทำได้ทำดีจริงนะ แล้วถ้าผมอยากถามกลับไปบ้างล่ะว่า เลือกเอาระหว่ง หอมแดง หรือ หอมหัวใหญ่ ผมถามได้ป่ะ ก๊ากกกก
“เอาหน้ามาใกล้ๆดิ” ลีโอยื่นหน้าไปใกล้ๆ ผม ลังเลเล็กน้อยๆ แต่สุดท้ายก็ จูบแผ่วๆไปที่แก้มทั้งสองข้างของร่างสูง แหมๆ หน้าบานเชียวนะ อย่าให้ถึงคราวของผมบ้าง เหอะๆ
“ไปนะ” ลีโอก้มมาหอทแก้มผมอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ได้เนิ่นนานแต่อย่างใด ร่างสูงจูบอย่างรวดเร็ว ลีโอหยิบกุญแจรถที่โต๊ะข้างหัวเตียงแล้วเดินออกไปทั้งใบหน้าที่บานเท่าจานดาวเทียม บวกยานอพอลโล่ไปอีก เชอะๆ เห็นแล้วหมั่นไส้
“ลูกพี่ เล่าให้ฟังด่วนนนนนนนน!!!!!” ไอ้เฟรียสแหกปากถามอย่างรวดเร็วเป็นคนแรก คนอื่นก็ส่งสายตาประมาณว่าอยากรู้เรื่องเต็มที่มาให้
เรื่องราวของผมตั้งแต่ที่เจอลีโอครั้งแรก และก็โดนบังคับให้เป็นแฟน ก็ได้เล่าสู่ให้พวกลูกลิงฟัง พวกมันไม่อยากจะเชื่อว่าผมจะไปเป็นแฟนกับมาเฟียและนักธุรกิจระดับโลกอย่างลีโอ
“เท่านี้แหละ มันก็ไม่ได้มีเรื่องมากมายขนาดนั้นหรอก ก็ฉันกับเขารู้จักกันได้วันสองวันเองนะ”
“สุดยอด ลูกพี่สุดยอดอ่ะ คุณลีโอเป็นทั้งมาเฟีย ทั้งนักธุรกิจ ไหนจะธุรกิจของแอ็คซายน์ที่เมืองไทยอีกล่ะ รวยแบบไม่ไหวอ่ะ โอ้ววววววมีเรื่องที่มันเหลือเชื่อกว่านี้อีกไหมว่ะ” ไอ้เฟรียสทำหน้าตาโอเวอร์อีกแล้ว มันจะอึ้งไปไหนเนี่ย ***นกเขาบินข้ามเขา ไม่ใช่ของเราเฝ้าแต่แลมอง กรู๊ๆๆๆๆๆๆๆๆ ( เพลงไม่เกี่ยวกับนิยายนะ แต่ผมอยากร้องเฉยๆอ่ะ ) ฮ่าๆ
“แล้วอย่างนี้ เขาจะให้ลูกพี่ทำงานที่ผับต่อไปป่ะ”
“ไรว่ะ มันเกี่ยวกันตรงไหน ฉันทำงานที่ผับมันไปเกี่ยวอะไรกับการเป็นแฟนกับลีโอ”
“ไม่รู้ดิ แล้วเมื่อไรพี่จะหายอ่ะ ไอ้พวกที่ผับมันเป็นห่วงกันหมดแล้วรู้ป่ะ” เว็ดดิ้งถามอย่างาเป็นห่วง มันก็จริงอย่างที่มันพูดนั่นแหละ ก็ผมไม่ได้ส่งข่าวอะไรไปบอกพวกที่ร้านนี่หน่า ส่วนทางบ้านก็เข้าใจว่าผมไม่กลับบ้านเพราะงานเยอะ
“พี่ก็ไม่รู้อะไร ตอนที่คุณลีโอเห็นพวกเราครั้งแรก พวกผมก็โดนเขม่นซะแล้ว”
“เขม่น เหรอ ทำตอนไหนว่ะ ฉันไม่เห็นอ่ะ”
“เห็นที่ไหนล่ะ ก็ลูกพี่มองแต่คุณลีโอ ไม่เห็นมองพวกเรามั่งเลย” ฉันถามแกเหรอไอ้ เฟรียส เดี๋ยวได้โดนตบยัดโถส้วม
“แกก็ว่าไปไอ้เว็ด มองที่ไหนบ้าป่ะ” ไอ้พวกนี้ ชอบพูดให้อาย เดี๋ยวโดน
“พวกผมทำงานกับพี่กี่ปี ไมจะไม่รู้ ตาพี่อ่ะมองทุกย่างก้าวของคุณลีโอ” มิกซ์ แกเงียบมาตั้งนาน ทำไมไม่เงียบต่อไปว่ะ พูดขึ้นมาทำไมว่ะ ถ้าพูดแล้วฉันอายขายขี้หน้า เงียบต่อไปเถอะ
“เชอะ เฮ้ยๆ หิวว่ะ” แล้วพวกมันก็เอาของที่มาเยี่ยมแกะกินเองซะงั้น ไหนเอามาเยี่ยมว่ะ แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็เป็นคนสั่งให้พวกมันกินเองนี่น่า มีพวกนี้อยู่ด้วยจนถึงเย็นก็ดี กว่าร้านจะเปิดก็ดึกหน่อยๆ แล้วกว่าลีโอจะกลับมาอีก ช่วยแก้เหงาให้ผมได้ไม่น้อย พวกมันนั่งเล่นเกมเศรษฐีกันอย่างเมามัน ให้ตายซิ นับวัน ผมว่าอายุของสมองพวกมันยิ่งถอยหลังไปเรื่อยๆ น่ากลัวจริงๆ
“เมื่อไรจะมาน้า” ผมเผลอรำพึงออกมาอย่างลืมตัว ก็ไหนว่าเสร็จงานแล้วจะรีบกลับมาอย่างไงล่ะ นี่ก็ปาเข้าไป ทุ่มกว่าๆแล้วนะ ยังไม่โผล่หน้ามาอีก ไอ้พวกลิงมันต้องไปเตรียมตัวเปิดร้านอีกนะ ให้ตายซิ คนอะไร ไม่รักษาสัญญาเลย
“ลูกพี่ ได้เวลาพวกผมต้องไปเตรียมตัวเปิดร้านแล้วนะ” เว็ดดิ้งบอก เพราะพวกมันหาสารพัดเกมส์มาเล่นหมดแล้ว จนสุดท้ายเหลือแต่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาที่พื้นห้องนี่แหละ ที่ยังไม่ทำ
“งั้นพวกแกไปได้แล้วไป” ความจริงไม่อยากให้ไปซักเท่าไรหรอก แต่ก็นะ ห้ามไปก็เปล่าเพราะ ไอ้พวกนี้มันต้องไปทำงานหนิ
“พี่อยู่คนเดียวได้แน่นะ อยู่ได้ป่ะ เดี๋ยวให้ไอ้มิกซ์อยู่เป็นเพื่อนก็ได้ ให้มันเข้าดึกเอง”
“ไม่ต้องหรอกน่า พวกแกคิดว่าฉันเป็นเด็กหรือไง ถึงอยู่คนเดียวไม่ได้” ไอ้พวกนี้ มันน่าเตะเรียงตัวซะจริงๆ ให้ตายเถอะ แค่โรงบาลฯ กระจอกๆแค่นี้ ไม่ทำให้ฉันกลัวหรอกน่า ผมกัดฟันพูดครับ ใครบอกว่าผมไม่กลัว โรงบาลนี่แหละ คือสถานที่ที่น่ากลัวมากที่สุดในความคิดของผม รองจากวัด และป่าช้า
“เปล่าซักหน่อย ลูกพี่อย่ากริ้วดิ” เว็ดดิ้งเข้ามาบีบนวดที่ขาผมอย่างประจบประเจง พวกนี้มันรู้ลิมิตความโกรธของผมดี ว่ามันอยู่ตรงไหนและเลือกที่จะหยุดตรงไหน แต่ก็ไมเคยโกรธพวกมันลงซักครั้ง
“เออๆ รีบไปกันได้แล้ว อย่ามัวอืดอาด”
“งั้นพวกผมกลับแล้วกันนะพี่อย่าไปคุยกับแมงวันเล่นล่ะเดี๋ยวจะกลัวพี่เอา” ไว้เวรเฟรียสเดี๋ยวไม่ได้ตายดี
“นั่นซิ สงสารมันนะพี่ อีกอย่าง แมงหวี่ด้วย ลูกพี่อย่าไปหลอกมันนะ ไปละ” พวกมันรีบสลายตัวไปอย่างรวดเร็ว เพราะผมกำลังจะลุกจากเตียงแล้วลงไปเตะพวกมันเรียงตัว
เมื่อลูกลิงและสมุนทั้งหลายกลับไปหมดแล้ว ห้องพักของผมก็กลับมาเงียบและน่ากลัวอีกครั้ง ผมไม่เคยกลัวที่จะอยู่คนเดียว ออกจะชอบด้วยซ้ำ ไม่มีใครมาคอยเกาะแกะวุ่นวาย แต่บางครั้งมันก็มีเหงากันบ้าง เคยถามตัวเองเหมือนกัน ถ้าตัวเองยังไม่พบคนที่ใช่ ก็เลือกที่จะอยู่คนเดียวอย่างนี้ไปจนวันตาย
แต่วันนี้ ความคิดต่างๆ ของผมก็ได้เปลี่ยนไปตั้งแต่เจอกับ ลีโอ แอ็คซายน์ เขาเปลี่ยนทัศนะคติในด้านคู่ครองของผมไปซะหมด ตั้งแต่ที่ผมเจอเขาครั้งแรกตอนรถชนกันนั้น ก็บอกตัวเองทันทีว่า คนนี้แหละที่เรารอคอยมานาน ที่เล่นตัว ทำเป็นหวงนิดหวงหน่อยนั้น เพราะผมไม่อยากทำให้ ไอ้หล่อมันได้ใจต่างหาก เพราะเดี๋ยวมันจะหึกเหิม คิดว่าตัวเอง หล่อแล้วเลือกได้
“น้ำซุป” ตายยากว่ะ บ่นถึงปุ๊ป มาปั๊ป แต่ไม่เอาดีกว่า ไอ้หล่อนี่มันทำให้ผมต้องนอนรออยู่นาน งอนดีกว่า เบื่อจริงๆ ไอ้พวกที่ไม่รู้จักรักษาสัญญา
“.........................” เชอะ ง้อผมด้วยนะ ที่งอนเนี่ย ผมทำเพื่อให้คุณง้อออออออออออ =_=
“น้ำซุป ผมกลับมาแล้ว” ร่างสูงเดินมานั่งที่ข้างเตียง ผมเห็นดังนั้นเลยแกล้งผลิกตัวหนี แตดันไปทับแขนข้างที่เจ็บซะงั้น ผมกัดฟันแล้วทำเป็นเงียบ รีบๆ เรียกดิว่ะ แม่ง เจ็บนะโว้ยยยยยยยยยยยยยยย
“......................” อย่าเมินนะเว้ย ถ้าคุณเมิน ผมก็หน้าแตกดิ
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า” มือหนาค่อยๆ พลิกตัวผมกลับมานอนหันหน้าไปทางเขา เชอะๆ หายไปทั้งวันแล้วหนิ ทำไมไม่ไปแล้วไปลับล่ะ แล้วอยู่ดีๆ น้ำตาผมก็ไหลซะงั้น เมื่อได้เห็นหน้าของไอ้หล่อเต็มๆ ไม่ได้แกล้งนะ แต่มันออกมาเองโดยอัตโนมัติ คิดถึงว่ะ
“ร้องไห้ทำไม” เขาไม่ได้ตกใจเลยนะที่ผมร้องไห้ ทำอย่างกับว่า ผมเป็นเด็กอย่างนั้นแหละ
“เปล่า...เปล่าร้องซะหน่อย” ผมปัดมือหนาที่เช็ดน้ำตาออกไป ต้องหยิ่งไว้ก่อน เดี๋ยวจะหาว่าน้ำซุปง่าย เหอะๆ
“ก็เห็นๆ อยู่ว่าร้องยังจะมาเถียงอีก”
“ฮึกๆ ทำไมต้องดุด้วย”
“ผมไม่ได้ดุคุณซะหน่อย ใครจะกล้า” ลีโอลุกขึ้นมานอนบนเตียงกับผม เขาคว้าเอวผมเข้าไปกอด ปากก็จูบขมับผมไปด้วย เพลินดีเหมือนกันแต่ ผมงอนเขาอยู่ไม่ใช่เหรอ
“หายงอนหรือยัง ขอโทษนะ พอดีผมอยู่ดูไอ้คนที่ยิงคุณน่ะ เลยมาช้านิดหน่อย”
“พบตัวแล้วหรอ มันเป็นใคร ผมจะไปแก้แค้น ตบหน้ามันซักสองที โทษฐานมาทำให้แขนขอผมเป็นรอย”
“หึหึ ไม่ต้องหรอกน่า ผมแก้แค้นแทนคุณแล้ว”
“คุณทำอะไรมัน” ฆ่าหรือเปล่า ไอ้หล่อมันเป็นมาเฟียนี่น่า ต้องแบบว่าฆ่าแล้วหมกป่าไรงี้ แน่ๆ ( นางเอกของเราดูหนังมากเกินความจำเป็น ผลที่ออกมาก็เลยเป็นอย่างนี้ ) 55+
“ตัดนิ้ว” ทำไมตอบได้น่าตาเฉยอย่างนั้นว่ะ ไม่ทำหน้าสำนึกผิดสักนิดเลยหรอ น่ากลัวเว้ย
“คุณไปทำเขาขนาดนั้นเลยหรอ”
“ดีแล้วที่ผมไม่ฆ่ามัน คมกริชโทรมาซะก่อน ไม่งั้นพวกมันตายอย่างไม่มีข้อยกเว้นแน่นอน”
“ผมรู้มันคุณมันเก่ง แต่กลัวบาปมั่งเหอะ”
“บาปไม่กลัว แต่กลัวอย่างเดียว .....กลัวคุณไม่รัก” มันก็วกเข้ามาเรื่องนี้อีกจนได้ ให้ตายซิ
มาๆ ฟังเพลงประกอบนิยายซักนิดซักหน่อยกันพี่น้อง !!!!!!! หายใจเข้าก็เฮ้อ เธอ หายใจออกก็เฮ้อ เธอ เป็นอะไรมากไหมใจลอยแบบนี้ **** หายใจเป็นเลม * ตั๊กโต่ง มดตะนอย ขับร้อง ^___________^
“ไม่ต้องกลัวนะ เพราะได้ไปแล้วล่ะ” ร่างสูงยิ้มกว้าง ปากฉีกถึง หนังหัว ก็นะ มันบานจริงๆอ่ะ ไม่รู้ว่าจะบรรยายยังไง
“หึหึ แล้วผมจะจำไว้ว่าคุณพูดว่าอะไร อย่าคืนคำนะ” นั่นเสียงหัวเราะเหรอ ทำไมผู้ดีอย่างนี้ล่ะ ให้ตายดิ แล้วอะไรมาลูบแถว ท้องว่ะ
“ตลกตรงไหนเนี่ย ลีโอ! หยุดลูบได้แล้ว” ทำเป็นเนียนแล้วล้วงเข้าไปในเสื้อคนป่วย ลูบหน้าท้องผม ไอ้หล่อนี่ปากว่ามือถึงจริงๆ มือไวสุดๆ อีกต่างหาก
“ก็คิดถึง อยากมาหาใจจะขาดอยู่แล้ว”
“ปากหวาน ขอให้มันจริงอย่างที่พูดเถอะ”
“รู้ได้ไงว่าผมปากหวาน หรือว่าแอบชิม”
แหนะๆ ยังมาหัวเรื่องที่ทำให้อายอีกล่ะ เชอะๆ ชิมอะไรกัน มีแต่ไอ้หล่อเท่านั้นแหละ ที่คอยตอดนิดตอยหน่อย หากำไรกับผมทุกครั้ง
“บ้าแล้ว ถ้าผมทำนะ ไม่ทำแค่ชิมหรอก แต่ะจะปล้ำเลย” ผมหยักคิ้วไปให้ร่างสูงอย่าท้าทาย ฮ่าๆ คอยดูดิว่าใครมันจะแน่กว่ากันในเรื่องนี้ ปากเก่งไปอย่างนั้นแหละผมอ่ะ ความจริงก็ไม่รู้เรื่องพวกนี้เลยซักนิด
“อยากกลับบ้าน” ผมช้อนตามองขึ้นไปหาร่างสูงอย่างออดอ้อน จับจุดไอ้หล่อได้แล้วว่ามันแพ้ลูกอ้อนของผมอย่างเห็นได้ชัด คนไรวะเนี่ย นอกจากจะหน้าตาดีแล้วยังฉลาดอีกต่างหาก โฮะๆๆ
“รอพรุ่งนี้ก่อน ถ้าหมอบอกว่าให้กลับ ผมจะไปส่งคุณที่บ้านเอง” เย้ๆ ผมจะได้กลับบ้านแล้ว ว่าแต่ถ้าคุณหญิงเห็นแผล จะบอกว่าไงดีเนี่ย บอกว่าไปตีกอล์ฟ แล้วไม้จิ้มฟันแทงก็ดูไม่น่าเชื่อถือเท่าไร -____- ( ใครเชื่อก็บ้าเต็มทีแล้วอ่ะ )
“ถ้ากลับไปแล้ว จะโทรหาผมหรือเปล่า” ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ผมพูดออกไปอย่างนั้น หวิวๆไงไม่รู้ ถ้าไม่ได้เจอไอ้หน้าหล่อนามว่าลีโอ
“ไม่โทร” ผมพลิกตัวหันหลังให้ไอ้คนใจร้ายทันที มันจะพูดอ้อมค้อมหน่อยเลยไม่ได้เลยหรือยังไง จะตรงไปไหน เจ็บนะโว้ยยยยย คนหล่อเป็นอย่างนี้หมดหรือเปล่าวะ
“แต่จะไปหา และพามาอยู่ด้วย”
“ลีโอ” ริมฝีปากของคนร่างสูงจูบเน้นๆไปที่ขมับผมอย่างออดอ้อน ส่วนมือก็กอดเอวผมซะแน่น
-
:L1:
-
คนแต่งกลับมาแล้ววววววววววววววว
หายไปตั้งแต่วันศุกร์ หรือวันที่เท่าไรก็จำไม่ได้ แต่ที่แน่ๆ หมวยเป็นหวัด
แล้วหลังจากนั้น เสาร์ อาทิตย์ ก็ไปเข้าค่ายพี่เยือนน้อง ขอบอกว่าเหนื่อยมากๆๆ นอนก็ไม่ได้นอน
ปวดขาไปหมดเลยอ่ะ
********
วันนี้ได้โอกาส ดี ความจริงไข้ก็ยังไม่หายหรอก แต่ไม่อยากให้เพื่อนๆ พี่ๆ น้องรอนานแค่นั้นเอง
อ่านเยอะๆ เม้นเยอะๆ โอเค๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ก็เม้น แบบว่าเงียบไรเงี้ย
เฮ้อออออออออ
รออ่านเม้น คนอ่านอยู่นะ
-
:o8: :sad4: :o8: อ๊ายยยยยยย เขินแทนเลยอะ
รีบๆๆๆๆๆอัพนะ
:L2: :กอด1: :L2: มอบให้ไรเตอร์ผู้น่ารัก :กอด1:
-
ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะพี่หมวย :L2:
ลีโอหวานได้อีกอ่า น้ำซุปเล่นตัวบ้างพองามนะหนูนะ อิอิ ราศีมาดามแอ็คซายน์จับแล้ว
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะพี่หมวย :L2:
ลีโอหวานได้อีกอ่า น้ำซุปเล่นตัวบ้างพองามนะหนูนะ อิอิ ราศีมาดามแอ็คซายน์จับแล้ว
รอตอนต่อไปนะคะ
ถึงคุณน้องคนอ่าน น้องชื่อไรอ่ะ
มาๆๆๆ เป็นพี่เป็นน้องกัน
อยากมีน้องบัดดี้อ่ะ แบบว่า ออกจากค่าย มาแล้วเลือดชาวค่ายมันแรง
ฮ่าาาาาาา
รออ่านตอนต่อไปนะ
เดียวเอาลง
-
:t3: ไรเตอร์ต้องพักผ่อนมั๊กๆๆๆ จะได้หายไวไว เค้ารอได้จ้า :L2:
-
Part..25
.
.
.
.
.
“ย้ายมาอยู่ด้วยกันนะน้ำซุป” มาสู่ขอผมอย่างเป็นทางการซิ สินสอดก็ไม่มาก ก็แค่ ทองเท่าน้ำหนักตัว แล้วก็เงินสดซัก 200 ล้าน ( อิมเมจิ้น อย่างแรง )
“เอ่อ คือ” เอาแล้วไง ผมจะทำไงดีล่ะทีนี้ เอาเรื่องที่อยู่อาศัยมาเป็นหัวข้อสนทนาซะอย่างนั้น ผมยังไม่ค่อยแน่ใจในตัวคุณเท่าไรเลยนะ
“ทำไม หรือว่าไม่อยากมา” แข็งเชียวนะเสียงนะ ไม่ยอมให้นิดๆหน่อยๆ อารมณ์นี่แปรปรวนเลย
“จะบ้าเหรอ ผมจะไปอยู่กับคุณได้ยังไงกัน ผิดผีอ่ะ เคยได้ยินป่ะ” ฮ่าๆ ผมก็อ้างไปอย่างนั้นแหละ เผื่อไอ้หล่อจะอารมณ์ดีแล้วลืมคำถามไปได้มั่ง ว่าแต่ประเพณีผิดผีนี่ น่าสืบทอดมาจนถุงปัจจุบันนะ ถ้าผมไปแตะใครก็ต้องไปแต่งงานกับคนนั้น เพราะฉะนั้นผมจะแตะแจจุง เป็นคนแรก ฮ่าๆ หื่นอย่างเห็นได้ชัด
“ผิดผีอย่างนั้นเหรอ งั้นก็แต่งงานกับผมซิ มันจะได้เป็นทางแก้” รับมุกด้วยเว้ย ช่างเป็นมาเฟียที่น่ารักจริงๆ ฮิ้วๆ ไม่ต้องรับมุกผมหมดก็ได้นะ ผมเกรงใจ - -
“ลีโอ เราสองคนยังรู้จักกันได้ไม่นานเลยนะ ให้เวลาให้กับความสัมพันธ์ของเราหน่อยนะ”
“ให้เวลาคิด แต่ไม่ให้คิดนาน เพราะยังไงน้ำซุปก็ต้องเป็นของลีโออยู่ดี” แล้วมันต่างกันตรงไหนกับการบังคับว่ะ
“รู้แล้วน่า ง่วงแล้ว กินข้าวตอนไหนปลุกด้วยนะ”
“หลับไปเลยนะ เดี๋ยวผมปลุก” สัมผัสสุดท้ายที่ผมได้รับก่อนที่จะหลับคือ ริมฝีปากของลีโอที่จูบเม้มลงไปที่ต้นคอ
.
.
.
“น้ำซุป กินข้าว” อะไรเย็นๆ แตะลงที่หน้าผากความผมอ่ะ รำคาญเว้ย คนจะนอน
“อือออ” เดี๋ยวๆ คนจะนอน กินตอนไหนก็ได้ จะให้กินไรหนักหนาเนี่ย
“โอเค ไม่ตื่นงั้นต้องวิธีนี้”
แล้วริมฝีปากของผมก็สัมผัสได้ถึงการรุกรานอย่างอ่อนหวานจากใครซักคน คงไม่พ้นไอ้หล่อแน่ๆ ปลุกบ้าปลุกบออะไรกัน เอาเปรียบและหากำไรชัดๆ
“อื้อออออออ” ผมตีไปที่หน้าของลีโออย่างจัง โทษฐานมากวนอย่างไม่รู้จักเวลา
“พอแล้ว ตื่นแล้วน่า” ให้ตายซิ เผลอเป็นไม่ได้ มือเร็วจริงๆนะ
“รีบตื่นทำไมล่ะ ผมกำลังเพลินเลย” นั่นซิ ผมจะห้ามไว้ทำไมล่ะเนี่ย เอาเลยทำต่อซิเข้าได้เข้าเข็มพอดีเลย บ้าแล้ว!!!!! ยังจะไปรับมุกมันอีก จะตลกไปถึงไหนเนี่ย
ตามองตา สายตาก็จ้องมองกัน อ๊ะ ร้องเป็นเพลงเลยเอ้าๆ ฮ่าๆ ก็ไม่รู้ว่าไอ้หล่อจะมองอะไรหนักหนา ถ้ามองอย่างนี้ก็กลืนผมไปเลยซิครับ
“อย่ายั่วน้ำซุป” เอ้าๆ มองสบตาตอบก็ว่ายั่ว จะให้หลับตาคุยหรือยังไงกัน
“บ้าแล้ว ใครยั่วคุณไม่ทราบ”
“ถึงจะบ้า แต่ก็บ้ารักน้ำซุป” แดงซิครับ หน้าผมแดงซิครับ โดนบอกรักตรงๆอย่างนี้ ใครไม่เขินก็ให้มันรู้ไป วันนี้โดนบอกรักไปกี่ครั้งแล้วเนี่ย
“อายนะ มาบอกกันอย่างนี้”
“บอกกลับดิ จะได้ไม่เท่าๆกัน” อย่ามาหลอกล่อซะให้ยาก เพราะยังไงก็ไม่บอกเว้ย รอก่อนนะไอ้หล่อนะ อีกนิด เดี๋ยวจะบอกให้ชื่นใจ
“ก็บอกแล้วไงลีโอ ขอเวลาอีกนิด แล้วจะบอก”
“รู้แล้วน่าๆ งั้นกินข้าวกัน” ลีโอกำลังจะตักข้าวต้มป้อนผม แต่ผมเห็นอาหารที่จะลำเลียงเข้ากระเพาะตัวเองแล้วหดหู่จริงๆ สีก็จืด หมูก็ไม่มี ผักชีก็นิดเดียว คือผมชอบกินผักชีอ่ะ คิดว่ามันหอมดี แต่ถ้าใส่มากไปก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ
“ลีโอ~” ดัดเสียงหวาน จิกสายตาหน่อยๆ บีบน้ำตาน้อยๆ ฮ่าๆ นี่คือสูตรอ้อนอย่างเห็นผลรวดเร็วครับ เพราะผมกำลังอ้อนกินอาหารญี่ปุ่นจากไอ้หล่อลีโอ
“เรียกอย่างนี้ จะเอาอะไร”
“อยากกินอาหารญี่ปุ่น”
“ไม่อยากกินข้าวต้มหรือไง ป่วยอยู่นะ” ก็ไม่อยากกินน่ะซิ ถึงอ้อนอยากกินอาหารญี่ปุ่น ถามไม่คิดอีกแล้วนะไอ้หล่อลีโอ เดี๋ยวจับจูบซะเลย หึหึ ( น่ากลัวจริงๆ ภาคพิเศษของน้ำซุป นางเอกหื่นได้อีก )
“ก็มันไม่เห็นน่ากินเลย สีก็ไม่มี อะไรก็ไม่มี” ผมบีบน้ำตาให้มันค่อยๆ ไหล เพื่อเรียกคะแนนสงสารจากลีโอ ก็ไม่อะไรอ่ะ อยากกินอาหารญี่ปุ่นอ่ะ อยากกินๆๆๆๆๆๆๆ
“รู้แล้วๆ ร้องไห้อีกแล้วนะ ทำไมถึงร้องเก่งอย่างนี้นะ” ลีโอเช็ดน้ำตาให้ผมอย่างอ่อนโยน แล้วอุ้มลงจากเตียงไปนั่งที่โซฟาข้างๆ เตียง โดยที่ผมถูกจัดให้นั่งตักของร่างสูง
“ก็อยากกินอ่ะ นะ ได้หรือเปล่า ” ลีโอไม่รอช้า โทรศัพท์บอกให้คมกริชซื้ออาหารญี่ปุ่นมาจากห้างข้างๆโรงบาลทันที สั่งไปว่า ต้องขนเมนูทุกอย่างมาให้หมด ประชดหรือเปล่า ว่ะ แต่ก็ช่างเถอะ ยังไงผมก็กินไหวอยู่ดีนั่นแหละ
“พอใจหรือยัง” แหนะ หันหน้ามาแอบหอมแก้มผมอีก อย่าทำให้หวั่นไหวนักซิ แค่นี้เลือดก็สูบฉีดเกินกว่าปรกติแล้วนะ
“ขอบคุณครับ” ผมตัดสินใจ หอมแก้มร่างสูงกลับคืนไปบ้าง เห็นว่าน่ารักหรอกนะ ถึงหอมแก้ม
“หนักป่ะ” ผมกังวลนะ เกิดมาไม่เคยไปนั่งตักใคร นี่เป็นครั้งแรก ไม่รู้ว่าลีโอจะหนักหรือเปล่า
“ไม่เลยซักนิด .....แต่ ....รู้สึกว่า ขาจะหัก”
ป๊าปปปปปปปปปปปปปปปป
อย่าได้ตกใจ เสียงเมื่อกี้ ผมแค่ตีไปที่แผ่นหลังหนาของร่างสูงอย่างจังๆ และเน้นๆ หึหึ เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับน้ำซุป
“ล้อเล่น ใครจะกล้าว่าคุณกัน” เห็นๆ อยู่ว่าเมื่อกี้มันว่าผมชัดๆ ให้ตายเถอะ อยากกัดแก้มลีโอจัง เห็นแล้วหมั่นเขี้ยว และผมก็ไม่รอช้า
งับบบบบบบบบบบบ!!!!!!!!!!!!!!!!!
“น้ำซุป! เดี๋ยวๆ เดี๋ยวจะโดนมากกว่าจูบ” มีที่มากกว่าจูบด้วยเหรอ ไม่เอานะ แค่นี้ก็จะตายอยู่แล้ว ก็ใครใช้ให้แก้มน่าฟัด น่ากัดล่ะ เชอะๆๆ
เมื่ออาหารญี่ปุ่นมาถึง เราสองคนก็ช่วยกันฟาดซะเรียบ ตอนแรกที่พนักงานร้านกับคมกริชขนเข้ามาคิดว่าจะกินไม่หมดซะแล้ว แต่ที่ไหนได้ คนตัวสูงข้างๆ ผมนี่กินอย่างไม่เกรงใจใครเลยจริงๆ ผมอึ้งไปเหมือนกัน แต่อึ้งได้ไม่นาน ก็ตั้งหน้าตั้งตากินแข่งกับลีโอ จนผลสุดท้าย มันก็ไม่เหลืออะไรซักอย่าง
กินแล้ว ลีโอก็พาผมไปแปรงฟัน โดยที่ตัวเองไม่ได้ทำอะไรเลย เพียงแค่ยืนเฉยๆ ร่างสูงทำเองหมด **ถ้าใครอยากได้ลีโอไปเป็นพ่อบ้าน และแม่บ้าน ติดต่อคนแต่งได้ตามหมายเลย เอสเอ็มเอสด้านล่างที่ไหลๆ หลุนๆ ตามกันได้เลยครับ /**/
“นอนได้แล้วนะ ผมจะนอนนั่งเฝ้าคุณอยู่ตรงนี้” ตรงนี้ของลีโอก็คือ เก้าอี้ข้างๆเตียงนั่นเอง ผมว่าวันนี้เขาเหนื่อยมามากเลยนะ คงไม่ดีเท่าไรที่จะเอาพระเอกของเรื่องมานั่งทรมานอย่างนี้ คือคนางเอกอย่างผมนี่เน้นคอนเซ็ป ด้านได้อายอด เพราะฉะนั้นแล้ว!!!!!!!!
“คุณขึ้นมานอนกับผมดีกว่าไหม นั่งอย่างนั้นเหมื่อยนะ” ก็อยากให้กอดอ่ะนะ แต่ว่าหาเรื่องอันอื่นบังหน้าแค่นั้นเอง ลีโอดูตกใจไม่น้อย ไม่นานก็ยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วขึ้นมาบนเตียงแล้วล้มตัวนอนช้อนด้านหลังผมทันที หัวของผมวางอยู่บนท่อนแขนของร่างสูง
“ผมคุณหอมจัง”
“รู้..แล้ว” ผมตอบไปอย่างสะลึมสะลือ ก็ลีโอลูบแขนผมเล่นอ่ะ อีกทั้งก็ม้วนวผมเล่น ผมเคลิ้มเลยอ่ะดิงานนี้
“ฝันดีนะครับ คนสวย”
( เจอกันตอนพิเศษตอนหน้านะครับ เดี๋ยวผมกลับมาใหม่ ) ***********
-
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะพี่หมวย :L2:
ลีโอหวานได้อีกอ่า น้ำซุปเล่นตัวบ้างพองามนะหนูนะ อิอิ ราศีมาดามแอ็คซายน์จับแล้ว
รอตอนต่อไปนะคะ
ถึงคุณน้องคนอ่าน น้องชื่อไรอ่ะ
มาๆๆๆ เป็นพี่เป็นน้องกัน
อยากมีน้องบัดดี้อ่ะ แบบว่า ออกจากค่าย มาแล้วเลือดชาวค่ายมันแรง
ฮ่าาาาาาา
รออ่านตอนต่อไปนะ
เดียวเอาลง
อืม..ชื่อไรดีอ่ะ อิอิ ขอคิดก่อน
แตงโมค่ะ เรียกโมเฉยๆก็ได้น้า(อันนี้ของจริง) ชื่อน้องน่ากินใช่ป่ะ :-[
น้องบัดดี้หรอ ต้้องเซ่นขนมไรงี้ป่ะคะ มีแต่พี่รหัสตามแผนการเรียนอ่ะ
:กอด1:พี่สาวอีกคนค่า
น้ำซุปคนสวย อ๊ายยยยยน่ารักจังเลย
-
ลีโอน่ารักมาก ๆ
อ้าคคค เขิลแทน น้ำซุป >///<
-
ขอบคุณที่แวะมาอัพ น้องหมวย
รักษาสุขภาพด้วยครับ :L2:
-
หายป่วยกลับมาเขียนต่อนะ
แข็งแรงแข็งแรงนะ
อยากอ่านแบบยาว ๆ :pig4:
-
ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะพี่หมวย :L2:
ลีโอหวานได้อีกอ่า น้ำซุปเล่นตัวบ้างพองามนะหนูนะ อิอิ ราศีมาดามแอ็คซายน์จับแล้ว
รอตอนต่อไปนะคะ
ถึงคุณน้องคนอ่าน น้องชื่อไรอ่ะ
มาๆๆๆ เป็นพี่เป็นน้องกัน
อยากมีน้องบัดดี้อ่ะ แบบว่า ออกจากค่าย มาแล้วเลือดชาวค่ายมันแรง
ฮ่าาาาาาา
รออ่านตอนต่อไปนะ
เดียวเอาลง
อืม..ชื่อไรดีอ่ะ อิอิ ขอคิดก่อน
แตงโมค่ะ เรียกโมเฉยๆก็ได้น้า(อันนี้ของจริง) ชื่อน้องน่ากินใช่ป่ะ :-[
น้องบัดดี้หรอ ต้้องเซ่นขนมไรงี้ป่ะคะ มีแต่พี่รหัสตามแผนการเรียนอ่ะ
:กอด1:พี่สาวอีกคนค่า
น้ำซุปคนสวย อ๊ายยยยยน่ารักจังเลย
เรียกเจ้ ว่าเจ้หมวยแล้วกันนะ
ฮ้ววว
-
น่ารักกกกกก ><
-
ตายละ ไฟแรงจริงๆสองคนเนี้ยยยยยยยยยยยย 555555555
เปนแฟนกันภายในวันเดียว ขอย้ายบ้านภายในสองวัน โหหหหหหหหห
อยากอ่านต่อจริงงๆๆๆๆๆ
ขอบคุณนะจ้ะน้องหมวย^o^
-
ถ้าอยากได้น้ำซุปติดต่อ
หมายเลขไหนคะ :o8:
-
ช่างอ้อนเหลือเกินนะน้ำซุป :L1:
-
เป็นแฟนกันวันเดียวจะแต่งกันซะแล้ว
ว่าแต่ว่าอย่าลืมแจกการ์ดละ แต่เค้าไม่มีเงินใส่ซองนะ
เค้าอยากกินโต๊ะจีน อยากกินข้าวผัดปู
-
หนุกฮับ
-
เอิ่มมม เป็นแฟนกันไวมากจริงๆอ่ะ
ว่าแต่ หิวอาหารญี่ปุ่่นเลย
อิหนูนะอิหนู เหอๆ
-
“ฝันดีนะครับ คนสวย” อะจึ๋ย!!! เขินแทนน้ำซุปอ่ะ :-[
จะน่ารักไปไหนนะพ่อลีโอ เด่วก็จับจุ๊บสักทีสองมีหรอก
-
ไม่ไหวแล้ว อยากได้อย่างลีโอซักคนจัง 555
-
:-[ :-[ :-[
-
น่ารักทั้งคู่เลย อ๊ายยยยยย
-
ลีโอ เนี่ย กินน้ำตาลเป็นอาหารจานหลักหรือคะ ทำไมหวานขนาดนี้
"คุณขึ้นมานอนกับผมดีกว่าไหม นั่งอย่างนั้นเหมื่อยนะ” มีคำผิดนิดหน่อย เมื่อย นะคะ ไม่ใช่ เหมื่อย
รอตอนต่อไปค่ะ
-
หวานจังเลยนะลีโอ :-[
-
เป็นมาเฟียที่ใจดีที่สุดอ่ะ
-
แหมะ...เค้าว่ากันตั้งแต่ตามจีบกันเลยเหรอเนี่ย...หุหุหุ - -+
แต่น้ำซุปเนี่ย...ปากแข็งตั้งแต่แรกเลยเหมือนกันนะ...รักก็บอกว่ารักซิจ๊ะน้ำซุป
ส่วนลีโอ...รุกฆาตแบบไม่เกรงใจใครเลยจริง ๆ...สงสัยจะยึดคอนเซป...ผู้ชาย(?)ข้าใครอย่าแตะ...คริคริ XD
-
รุกได้ถึงใจจริงๆ เจ้าพ่อ
แต่หนูน้ำซุปก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีเหมือนกันนะ
อย่างนี้ คุณนายต้องงง
ลูกชายกลับบ้าน พร้อมแผล และ เขยเจ้าพ่อ อิอิ
-
ค่า~ เจ้หมวย
รอตอนต่อไปอย่างจดจ่อ
อยากอ่านในมุมมองของลีโอบ้างอ่ะ :m13:
-
หวานไม่เกลงใจใครเลยจริงๆ :กอด1: :impress2:
+1 นะคะ
-
ถึงคนอ่าน
หมวยว่า ตัวเองกำลัง จะ ไม่ไหวแล้ว
คืบแบบว่า คิดว่าตัวเองหายแล้วไง
แต่ความจริง มันไม่ใช่เลย
ไข้มันกำเริบขึ้นมาเฉยเลย
พูดไม่มีเสียงแล้วตอนนี้
ถ้าหายไปนาน ก็ ขอโทษด้วยค่ะ
เพราะคราวนี้ หนัก ชนิด ร้ายแรงเลยทีเดียว
-
ไม่เปนไรจ้าน้องหมวย
รักษาตัวเองให้หายดีก่อนนะ รอได้เสมอ^^
-
เจ้าพ่อกับอีหนูน่ารักมากคะ :-[ :-[
-
อ้าว ไรเตอร์มาอัพเสร็จแล้วก็ไข้กลับซะงั้น ยังไงก็หายป่วยเร็วๆนะคะ
:L2:
เจ้าพ่อ ของน้ำซุป น่าัรักจริงๆ เอาใจทุกอย่างเลย ยิ่งอ้อน ยิ่งเอาใจ 55+
หวานกันเกินไปไหม :impress2:
-
พักผ่อนเยอะ ๆ น้า
-
Part ….26 !!!!!!!!!!! ( เข้าสู่โหมดปัจจุบัน)
.
.
.
“น้ำซุป! อย่าวิ่ง เดี๋ยวก็ล้มหรอก” ร่างสูงวิ่งตามร่างบางเข้ามาในร้านอย่างเร่งรีบ ไม่ว่าจะอยู่ในอารมณ์ไหน ลีโอก็เป็นห่วงร่างบางตลอดเวลา
ร่างบางเดินเข้าไปในร้านอย่างไม่ฟังคำพูดของร่างสูง พร้อมทั้งเตะทำลาย ข้าวของที่วางเกะกะอยู่ตรงหน้าอย่างระบายอารมณ์ ไม่ว่าจะเป็นเก้าอี้ ที่วางจัดอย่างเป็นระเบียบก็โดนพายุอารมณ์ของร่างบางจัดการ ทำเอาลูกน้องและพนักงานคนอื่นๆ งง กันเป็นแทบๆ เพราะเมื่อกี้ยังเห็นหวานกันอยู่เลย แต่ทำไมตอนนี้ทะเลาะกันซะแล้วล่ะ
“ทำอะไร!” ร่างสูงกระชากแขนร่างบางเอาไว้ เมื่อเห็นว่าร่างบางกำลังเดินขึ้นไปบนเวทีแล้ว ทำลายเครื่องดนตรี ลีโอไม่ได้เป็นห่วงเครื่องดนตรีหรอก แต่กลัวร่างบางจะโดนไฟช๊อตมากกว่า เพราะสายไฟที่นักดนตรีเซทเครื่องไว้พร้อมแล้ว มันระโยงระยางเต็มไปหมด ดวงหน้าหวานหันกลับมามองตาขวาง แต่สำหรับลีโอแล้ว มันช่างเหมือนลูกแมวน้อยที่กำลังขู่ฟ่อๆ ซะเหลือเกิน
“อย่ายุ่ง” หึ ห่วงนักหรือไงกัน แค่ไอ้เครื่องดนตรีบ้าๆนี่ น้ำซุปคิดอย่างน้อยใจ โดยไม่รู้เลยว่าลีโอทำไปนั้นเพราะเป็นห่วงตน
“ไม่ยุ่งได้ไง เมียอาละวาดทำลายข้าวของอยู่เนี่ย”
“หวง นักหรือไง” ลีโอมองปากแดงที่ช่างเถียงนั้นอย่างเอ็นดู เขาไม่ได้โกรธที่ร่างบางอาละวาด แต่หึงที่น้ำซุป จะไปถ่ายแบบมากกว่า แล้วดูเหมือนว่า พวกเขาสองคนจะทะเลาะกันใหญ่โตซะด้วยซิ
“ลีโอ แอ็คซายน์ ผมขอบอกคุณไว้ตรงนี้เลย ถ้าคุณยังหาเหตุผลของเรื่องนี้ไม่ได้ คุณไม่ต้องมาคุยกับผม” ร่างบางพูดเสร็จก็เดินลงเวที แล้วมาสั่งงานลูกน้องข้างล่างกับเว็ดดิ้ง ฝ่ายลูกน้องคนสนิทที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไร แต่ก็โดนลากเข้าไปก็ทำหน้างง ฟังลูกพี่สั่งงานอย่างเอ๋อๆ
“เว็ด ถ้าพี่ณุ มาที่ร้าน บอกให้ไปหาฉันที่ตึกแอ็คซายน์ ตึกแม่ด้วยนะ” ปากบางๆ พูดไป แต่สายตาสอดประสานกันกับสายตาของลีโอที่มองมาอย่างเคืองๆ แสดงออกชัดๆว่า หึง! และหวง!
“เอ่อ..ละลูกพี่ ผมว่าไม่ต้องทำอย่างนั้นก็ได้” ฝ่ายลูกน้องก็พยายามเตือนสติลูกพี่ว่า คนที่ไปอาละวาดใส่นั้นมันคือ เจ้าของกิจการทุกอย่างของเคลือแอ็คซายน์ นะ
“ไม่ต้องเถียง! ทำตามที่ฉันพูด ....บอกไปเลยว่า น้ำซุปพร้อมตลอดเวลา”
และแล้วขีดจำกัดของมาเฟียอย่างลีโอ แอ็คซายน์ก็หมดลง ร่างสูงกระโดดพรวดเดียวลงจากเวทีแล้วกระชากร่างบางออกไปนอกร่างบางรวดเร็ว เว็ดดิ้งพยายามจะเข้าไปห้ามแต่ก็โดนเฟรียสห้ามไว้เสียก่อน เห็นๆกันอยู่ว่ายังไงลูกพี่ของพวกเขาไม่มีทางาสู้แรงของคุณลีโอ หน้าหล่อได้
“...................” ร่างบางไม่ได้เอ่ยห้ามแต่อย่างใด ถึงแม้จะรู้สึกเจ็บที่ข้อมือก็ตามที น้ำซุปทำตัวให้เหมือนตุ๊กตาให้มากที่สุด ยังไงผัวมันก็อยากให้เป็นอย่างนั้นไม่ใช่หรอ ให้อยู่เฉยๆ หายใจทิ้งไปวันๆ โดยไม่ต้องทำอะไร ใช้ชีวิตไปอย่างไร้ค่า และไม่มีความหมาย
ลีโอฉุดกระชากข้อมือบางของน้ำซุปที่รถยุโรปของตนเอง พร้อมทั้งบีบอย่างเพื่อระบายอารมณ์ ร่างสูงอยากให้ร่างบางรู้เหมือนกันว่า เขาโมโหหึงอยู่!!! เมื่อเปิดรถได้ ร่างสูงก็ยัดร่างบางเข้าไป แล้วตัวเองก็รีบวิ่งไปที่ด้านคนขับ เมื่อสต๊าทรถได้แล้ว ลีโอก็ขับออกไปอย่างรวดเร็ว
บรรยากาศในรถเต็มไปด้วยความอึมครึม ไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรออกมา ต่างฝ่ายต่างเงียบ เหมือนจะรอให้อีกฝ่ายพูด แต่ทว่าถึงทั้งสองจะไม่เอ่ยปากคุยกัน มือหนาของลีโอก็ไม่ปล่อยมือบางของร่างบางเลยซักครั้ง แม้ตอนที่เปลี่ยนเกียร์ ร่างสูงก็จับมือบางไปด้วย
ไม่ว่าทั้งสองจะโกรธกันมากแค่ไหน ไม่ว่าเรื่องนั้นจะรุนแรง หรืออะไรก็ตาม ก็ไม่ทำให้ร่างสูงปล่อยมือบางเลยซักครั้ง ร่างบางหันหน้าไปยิ้ม แต่ก็ระวังให้ร่างสูงไม่เห็น เพราะเขาต้องการดัดนิสัยขี้หึง ขี้หวง เกินเหตุของลีโออย่างจริงๆ จังๆ ซักที แต่ก็แอบเตรียมใจไว้แล้วเหมือนกัน เพราะคนอย่างลีโอ แอ็คซายน์นั้น เรื่องหึง และ ห่วง มาก่อนเสมอๆ
“จะไปให้ได้ใช่ไหมน้ำซุป” ร่างสูงเอ่ยถามเสียงเรียบ ลีโอพยายามข่มอารมณ์ไม่ให้มันปะทุมากไปกว่านี้
หลังจากที่ทนร่างบางทำตัวเป็นหุ่นไม่ไหว ลีโอก็หัวรถจอดข้างทาง แล้วตัวเองก็ลุกจากด้านคนขับ แล้วอ้อมไปด้านที่น้ำซุปนั่ง ร่างสูงกระชากประตูออกมาอย่างแรง พร้อมทั้งท้าวแขนที่ไปหลังคารถ ก้มหน้าลงไปถามร่างบางอย่างหาเรื่อง
ในสายตาของน้ำซุปตอนนี้นั้น ลีโอ แอ็คซายน์ กำลังชวนทะเลาะอีกครั้ง เพราะนิสัยของไอ้มาเฟียน่าหล่อเป็นอย่างนี้แหละ ถ้าทะเลาะกัน ไม่ว่าเรื่องจะเล็กหรือน้อย ถ้าผมเงียบ ลีโอจะพยายามพูดให้ไฟในการทะเลาะกันคุอีกครั้ง ไม่รู้ว่าจะทำให้เรื่องที่กำลังจะสงบลงนั้น ลุกเป็นฟืนเป็นไฟอีกทำไม
“......................” ผมเลือกที่จะเงียบ เพราะไม่อยากทำให้เรื่องมันใหญ่โต
“ผมถามว่าคุณจะไปถ่ายแบบบ้าๆ นั้นให้ได้ใช่ไหม!!!!!” เมื่อร่างบางไม่ตอบ ยิ่งทำให้อารมณ์โมโหหึงของลีโอแรงขึ้น ไปอีก ร่างสูงตะคอกร่างบางอย่างลืมตัว มือของร่างสูงกำแน่นอย่างสกัดกั้นอารมณ์ ตอนนี้เขาไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น สนอย่างว่า ร่างบางที่เป็นเมียนั้น จะตอบอย่างไร
“จะหาเรื่องหรือไงลีโอ”
“ใครกันแน่ที่หาเรื่อง ผมถามคุณดีๆว่าจะไป ทำงานบ้าๆ อย่างนั้นให้ได้ใช่ไหม”
“จะมากไปแล้วนะ งานที่คุณว่าน่ะ ลูกน้องผมทำไปเลี้ยงปากท้องมันนะ”
“แล้วคุณไปยุ่งอะไรกับเขาด้วย ชอบมันหรือไง!” ร่างสูงเริ่มที่จะเอาเรื่องราวมาผสมโรงกันอย่างมั่วๆ ทำเอาร่างบางที่นั่งฟังอยู่ ถึงกับโมโหจี๊ดขึ้นสมองทันที
“ใช่!!!!!!! ผมชอบ รู้ไว้ซะด้วย ชอบจนเนื้อตัวสั่นไปหมดเลย” ร่างบางกล่าววาจาเชือดเฉือนร่างสูงอย่างโมโห ถึงจะรู้ว่าลีโอขึ้หึง แล้วมาทำให้น้ำซุปโมโหทำไมล่ะ
“น้ำซุป! ลืมไปแล้วหรือไงว่าเป็นเมียเจ้าพ่อ และที่สำคัญมีผัวแล้ว!!!!!!”
เพี๊ยะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
มือบางตบไปที่ใบหน้าของร่างสูงทันที เมื่ออีกฝ่ายพูดจบ เพราะประโยคเมื่อกี้มันเหลือเกินเต็มทนแล้ว ถ้าโมโหทำไมไม่รอไปถึงบ้านก่อน มาเถียงกันข้างทางทำไม
ดวงตากลมโตมองไปที่ร่างสูงอย่างเคียดแค้น และเจ็บใจ เพราะไม่เคยเลยซักครั้งที่ลีโอจะพูดออกมาได้แรงขนาดนี้
น้ำซุป รู้ตัวเองเสมอว่า ตัวเองนั้นเป็นเมียใคร และมีใครเป็นผัว แต่เรื่องอย่างนี้มันสมควรเอามาพูดกันไหม
หยดน้ำใส ๆค่อยๆ ไหลรินลงมาจากดวงตาของน้ำซุป ไม่มีแม้เสียงสะอื้น ไม่มีแม้เสียงเอื้อนเอ่ยจากริมฝีกปาก มีแต่เพียงหยาดน้ำตาที่ไหลรินลงมาอย่างไม่คาดสาย
“พูดอีกซิ พูดมันออกมา คำพูดไหนที่คุณพูดออกมาแล้วมันทำให้ผมเจ็บปวด ก็พูดมันออกมา” ร่างบางเอื้อนเอ่ยออกมาอย่าง ตัดพ้อต่อว่า
ร่างสูงเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า เพื่อระงับอารมณ์ให้เย็นลง เขาไม่อยากเรื่องนี้เป็นฉนวนแห่งการทะเลาะกัน แต่มันก็เป็นไปแล้ว
เขาเองก็เจ็บปวดไม่น้อย ที่ไปพูดจากทำร้ายคนที่ตนรัก แต่ทำยังไงได้ล่ะ โรคหึง และ หวงมันบังตานี่น่า
“ทำไมไม่พูดห๊ะ ผมบอกให้คุณพูดไง” มือบางดึงคอเสื้อร่างสูงลงมา แล้วกระหน่ำทุบไปตามแผงอกอย่างระบายอารมณ์ ร่างสูงเองไม่ได้ห้ามปรามแต่อย่างใด
“4 ปีที่อยู่ด้วยกันมามันไม่ได้มีความหมายสำหรับคุณเลยใช่ไหม”
“.......................” ร่างสูงมองที่ที่ริมดวงตากลมโตอย่างใจจดจ่อ เพราะเขาอยากที่เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตา แต่ก็ไม่กล้า เพราะกลัวน้ำซุปปัดมือออก
“คุณยังไม่รู้จักผมดีพอใช่ไหม ถึงไม่รู้ว่าผมเป็นคนยังไง” ในที่สุดร่างบางก็หยุดทบตี ทำร้ายร่างกายลีโอ แต่หันมาใช้คำพูดฟาดฟันแทน เขาจะพูดให้สำนึกเลยคอยดู มาดูกันว่า ใครมันจะแน่กว่ากัน ลีโอ หรือ น้ำซุป
“ผมเหนื่อย.......คุณรู้หรือเปล่าว่าผมเหนื่อย”
-
...
อ่านต่อๆๆ
.
.
.
.
.
“คุณเหนื่อยเรื่องอะไรที่รัก บอกผมหน่อย” ในที่สุดร่างสูงก็เอ่ยปากง้อร่างบาง นั่นแสดงให้เห็นว่า การทะเลาะกันครั้งนี้ลีโอแพ้ และน้ำซุปเป็นฝ่ายชนะ
“คุณทำเหมือนว่าผมเป็นคนหลายใจอย่างนั้นแหละ ก็รู้ๆกันอยู่ว่าผมรักคุณ” ร่างบางเอ่ยปากบอกรักอย่างไม่อาย อีกทั้งมือบางยังยกมือหนาของลีโอขึ้นมาจุมพิตอย่างรักใคร่อีกต่างหาก สิ้นสุดแล้ว การทะเลาะกันเพื่อเอาชนะของทั้งสองคน
ร่างบางกอดเอวร่างสูงเอาไว้ พร้อมทั้งเช็ดคราบน้ำตาที่เสื้อเชิ้ตราคาแพงของร่างสูง ใบหน้าของลีโอจึงค่อยๆ ยิ้มออก เมียสุดที่รักหายโกรธแล้วนี่หน่า มันต้องดีใจซิ
ลีโอค่อยๆ แกะแขนบางออกจากเอว เพราะเขาจะกลับที่นั่งคนขับ แต่ผลปรากฏว่าร่างบางไม่ยอมปล่อย อักทั้งยังรัดแน่นกว่าเดิมซะอีก มาแล้วครับ นิสัยขี้อ้อนอย่างรุนแรงของเมียเจ้าพ่อกลับมาแล้วครับ หลังจากที่หายไปนาน นานๆครั้งที่ร่างบางจะอ้อนไม่ปล่อยอย่างนี้
ลีโอยืนนิ่งรอให้ร่างบางปล่อยเอว แต่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่นาที น้ำซุปก็ยังคงนิ่ง ไอ้เขาก็พวกเกรงใจเมีย บูชาเมีย จะเอ่ยปากบอกให้เมียปล่อยแขนก็ไม่กล้า
เจ้าพ่อแห่งวงการธุรกิจ ผู้ไม่เคยกลัวใคร ปัญหานักต่อนัก จัดการได้หมด มีอยู่อย่างเดียวที่ ลีโอ แอ็คซายน์ กลัวนักกลัวหนา ก็คือ น้ำซุป คุณเมียแสนสวย ที่เขาไม่ค่อยกล้าหือเท่าไร ทำได้แค่ส่งสายตาให้นิดๆ หน่อย แต่สุดท้ายก็เป็นเขาที่เป็นฝ่าย หงอ ก่อน กลัวเมียลิซึ่มอย่างเห็นได้ชัด
“ซุป ครับ ปล่อยก่อนครับ เจ้าพ่อจะไปขับรถ” ร่างสูงกลัวร่างบางงอนไม่น้อย แต่ทำไงได้ล่ะ นี่ก็ดึกแล้วนะ กลับไปคุยกันต่อที่บ้านดีกว่า
“........................” เงียบครับ เป็นไรเงียบอีกแล้วว่ะ งอนหรือโกรธ บอกคนหล่ออย่างผมให้ได้รู้ด่วน ผมจะได้ง้อได้ถูกเรื่อง
“อีหนู เจ้าพ่อจะขับรถกลับบ้านนะ ปล่อยก่อนนะครับ” อย่าทำให้ผมหวาดระแวงว่าคุณจะโกรธไปมากกว่านี้เลยน้ำซุป แค่นี้ผมก็จะบ้าตายอยู่แล้ว
และเมื่อลีโอก้มลงมาดู ก็รู้ว่าน้ำซุปหลับไปแล้วนั่นเอง แต่ใช่ว่าร่างบางจะหลับแล้วจะมาแกะมือออกเอวได้ง่ายๆ ไม่ใช่ซะล่ะ น้ำซุปซะอย่างกอดแล้วกอดเลย ไม่มีปล่อย ผัวข้า กอดได้คนเดียวเว้ย
ลีโอจึงก้มลงไป แล้วเอาแขนบางของน้ำซุปไปโอบที่คอของเขา แล้วช้อนอุ้มคนตัวเล็กให้ออกมาจากที่นั่งข้างคนขับ แล้วอุ้มร่างบางไปยังเบาะคนขับ แทน
ร่างสูงค่อยๆ มุดตัวเองเข้าไปในรถ พร้อมทั้งระวังว่าศีรษะร่างบางจะไปชนกับขอบประตูรถ ในตอนนี้ทั้งสองคนอยู่ในท่า อีกคนขับรถอีกคนนั่งตัก ลีโอจับศีรษะของน้ำซุปให้ซบลงมาที่ซอกคอของเขา เพื่อที่น้ำซุปจะได้นอนอย่างสบาย แต่หารู้ไม่ว่า ร่างบางนั้นแกล้งหลับ
แต่ก็อยากแกล้งไอ้คนขี้หึงนัก อยากทำตัวซ่า เห็นไหมล่ะ ว่าสุดท้าย เมียก็ต้องชนะอยู่ดี ไม่น่าทำเรื่องให้มันใหญ่โตเลย
แล้วรถยุโรปของลีโอก็ขับออกมาจากตรงนั้น อย่างช้าๆ ร่างสูงขับรถกลับบ้านอย่างใจเย็น ก็ไม่เห็นต้องรีบร้อน ดีซะอีก เขาจะใช้เวลาในรถให้ได้นานที่สุด
มีคนตัวหอมนั่งตัก แค่นี้ก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว มีบางครั้งที่ร่างสูงก้มลงหอมแก้ม และฝากรอยรักไปยังลำคอขาวของคนตัวบาง ให้ตายซิ ยิ่งดมยิ่งหอม ไม่อยากได้แค่กอดแล้วนะ
.
.
.
เมื่อมาถึงบ้านแล้ว ลีโอก็อุ้มร่างาบางออกมา แล้วหันไปล๊อกรถ จากที่แกล้งหลับ กลายเป็นตอนนี้น้ำซุปหลับจริงๆ ซะแล้ว
“พี่! พี่น้ำซุปเป็นอะไรอ่ะ” ฟองคลื่นที่นั่งรอทั้งพี่ชาย และพี่สะใภ้อยู่หน้าทีวีห้องรับแขก เมื่อเห็นว่าพี่ชายอุ้มพี่สะใภ้สุดสวยเข้ามาก็ตกใจไม่น้อย
“จุ๊!!” ร่างสูงทำสัญญาณให้น้องสาวเงียบๆ เพราะกลัวว่าเมียสุดที่รักจะตื่น แค่นั้นฟองคลื่นก็รับรู้ได้เลยทันทีว่า พี่สะใภ้นั่นแค่หลับเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรร้ายแรง ฟองคลื่นจึงหันหน้าดูทีวีต่อไป
ร่างสูงค่อยๆ วางร่างบางลงบนเตียง สงสัยคงจะเหนื่อยๆ ขนาดอุ้มมาขนาดนี้ยังไม่รู้สึกตัวเลย ร่างสูงมองไปที่ใบหน้าหวานของน้ำซุปอย่างรักใคร่ มือหนาค่อยๆ ลูบแผ่วไปตามแก้มและสันจมูกของน้ำซุป ไม่ว่าจะมองกี่ทีก็ไม่เคยเบื่อ
“จมูก ริมฝีปาก ตา แก้ม และร่างกายของคุณ มันเป็นของผมคนเดียว และจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป ใครก็พรากคุณไปจากผมไม่ได้ ยกเว้นความตายเท่านั้นที่แยกเราสองคนออกจากกัน” พูดเสร็จร่างสูงก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ สักครู่ก็กลับออกมาพร้อมกับกะละมัง และผ้าขนหนูผืนเล็ก
“ที่รักครับ เช็ดตัวก่อนนะครับ” ร่างสูงเอ่ยปากบอกคนตัวเล็ก แต่น้ำซุปก็ไม่ได้พูดตอบร่างสูงแต่อย่างใด เพียงแต่ส่งเสียงงึมงำในลำคอเท่านั้น
“อืมมมมมมมมมม” ลีโอปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของร่างบางออกอย่างใจเย็น หึหึ เมียจ๋า เสร็จผัวแน่คืนนี้ คิดเหรอว่าคนอย่างลีโอ แอ็คซายน์ จะเช็ดตัวให้คุณเมียอย่างเดียว มันต้องมีหา กำไรเล็กๆ น้อย เพื่อเป็นค่าตอบแทนบ้าง ฮ่าๆ
เมื่อเสื้อเชิ้ตตัวสวยหลุดออกจากคนตัวบางแล้ว สิ่งปรากฏตรงหน้าของร่างสูงก็คืน ผิวขาว อมชมพูของร่างบางที่เด่นล่อตาล่อใจ ลีโอเหลือเกิน
จะกี่ปี กี่ปี น้ำซุปก็ยังคงสวยงามและน่ารักเสมอ ดูอย่างตอนนี้ซิน่ารักไปหมดซะทุกอย่าง ร่างสูงกำลังใช้ความพยายามในการทำสมาธิอย่างสูงที่จะไม่ลวนลามเมียตัวเอง ถึงแม้เขาจสามารถทำได้อย่างเต็มที่ก็ตามเถอะ
“เอาแล้วไงไอ้มาเฟีย มึงโดนเมียยั่วโดยไม่รู้ตัวซะแล้ว ” ร่างสูงพึมพำเบาๆ เพราะยากนักที่กว่าเขาจะละสายตาไปจากผิวเนื้ออมชมพูของร่างบาง
เมื่อเชยชมผิวเมียตัวเองเป็นเวลานานสองนาน โดยที่เขาเพียงได้แต่ก้มลงไปหอมบ้างเล็กน้อย บางคราวลืมตัวทำรอยเอาไว้ก็มี ร่างสูงก็หันมาจัดการกับส่วนล่างของร่างบาง อย่าคล่องแคล้วและว่องไว เมื่อเมียตัวเองเปลือยอยู่ข้างหน้าอย่างจังๆ เลือดในกายหนุ่มของลีโอก็ร้อนละอุขึ้นมาทันที และดูเหมือนว่าหน้าที่ผัวที่แสนดีกำลังจะโดนทำลายไปเพราะความหื่นของตัวเอง ร่างสูงก็ค่อยๆ สูดหายใจเข้าปอดอย่างช้าๆ เพื่อเรียกสติของตัวเอง
มือหนาเอาผ้าห่มคลุมไปที่ร่างบาง แต่มือดันไปแตะไปถูกตรงผิวที่ต้นคอ และนั่นก็ทำให้ร่างสูงรู้ว่า
“ตัวร้อนนี่หว่า เป็นไข้แหงๆ” ร่างสูงรีบเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำ เปลี่ยนน้ำในกะละมังเป็นน้ำเย็น เพื่อที่จะเอามาเช็ดตัวให้ร่างบาง
“ผมว่าแล้วเชียว คุณน่ะโดนแดดได้ที่ไหน เป็นหวัดจนได้” ร่างสูงอดบ่นเสียไม่ได้ เมื่อเช็ดตัวให้ร่างบางเสร็จ ลีโอก็เดินไปเอายาแก้หวัดที่ตู้ข้างหัวเตียงออกมา 2 เม็ด ถ้ายังไงไข้ไม่ลด ค่อยพาไปหาหมอ แต่ตอนนี้ คุณนายน้ำซุปต้องกินยาก่อน ไม่งั้นมีหวังไข้ขึ้นสูงจนช๊อกแน่ๆ
ลีโอหยิบยาเข้าปากตัวเอง แล้วดื่มน้ำตามไป หลังจากนั้นก็ก้มลงไปที่ร่างบาง ริมฝีปากหนาค่อยๆ แยกริมฝีปากของของน้ำซุปออก น้ำและยาค่อยๆ ไหลลงไปในโพรงปากของน้ำซุปอย่างช้าๆ ถ้าเป็นนิยายเรื่องอื่น คงไม่พ้นหาเศษหาเลยกับนางเอกในการป้อนยา แต่สำหรับลีโอแล้ว ไม่ทำอย่างนั้นเด็ดขาด เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นแล้ว เขาจะหยุดตัวเองแค่จูบไม่ได้แน่นอน ก็เมียน่ารักนี่น่า ให้หยุดแค่จูบมันก็ไม่ได้ดิ
ร่างสูงเดินไปหยิบชุดนอนหมีพลูสีเหลืองอ๋อยมาใส่ให้ร่างบาง ตอนแรกที่เห็นชุดนอนลายต่างๆ เขาถึงกับอึ้ง ไม่คิดว่าผู้ชายหน้าหวานๆอย่างน้ำซุป จะบ้าการ์ตูนหมีพลูเข้าไส้ และอีกตัวก็คงจะเป็น ลายหมีเท็ดดี้สีน้ำตาล อย่างที่ผมบอกไป ไม่ว่าข้าวของเครื่องใช้อันไหนมีลายการ์ตูนหมีพลูกับหมีเท็ดดี้ น้ำซุปซื้อหมด แม้กระทั่งกระเบื้องลายหมี น้ำซุปยังบอกให้ผมซื้อเลย ไอ้ผมก็คนเกรงใจเมีย ขัดใจไม่ได้ซะด้วยซิ ก็เลยต้องซื้อให้ โดยที่ไม่รู้เลยว่าซื้อมาแล้วจะทำอะไร จนน้ำซุปคิดขึ้นมาได้ว่าให้เอาไปปูตรงบริเวณทางเดินรอบบ้าน
“เจ้าพ่อ” เสียงร่างบางสะลึมสะลือเรียกผมที่กำลังติดกระดุมเสื้อนอนให้ สงสัยตอนใส่กางเกงผมทำให้คุณเมียตื่นมั้ง สีหน้าของน้ำซุปตอนนี้บอกได้คำเดียวว่า...
** เซ็กซี่......** เกินคำบรรยายจริงๆ
-
กร้ากกก เจ้าพ่อโดนยั่ว
-
น้ำซุปเซ็กชี่ :m25:
เจ้าพ่อจะอดใจไม่ปล้ำเมียไหวมั้ยเนี่ย :man1:
รอตอนต่อครับ :call:
:กอด1:
-
555 เจ้าพ่อแพ้เมียอีกแล้ววว
-
สามีที่เชื่อฟังภรรยาแบบนี้ จะเจริญนะครับ อิอิ
-
หยุดทะเลาะด้วยการยั่ว เปงเทนิคที่ควรค่าแก่การศึกษา อย่างยิ่ง
-
อยากมีบ้างอ่ะ
-
ยั่วแบบไม่ได้ตั้งใจนะน้ำซุป
-
สุดท้ายต่างฝ่ายต่างก็ไม่อยากทำร้ายกันแล้วจะทะเลาะกันไปทำไม
กลัวภรรเมียแล้วจะเจริญ เย้
-
น่าร๊ากกกกที่สุดเลยยยยยยยยยย >____<
เจ้พ่อเอ้ย โกดเมียได้กี่นาทีเนี่ย (อาจไม่ถึงนาที อิอิ)
สุดท้ายก้อเสดน้องซุปจนได้ แอร๊ยยย ชอบอ่ะ ชอบบบบ
แล้วน้องหมวยดีขึ้นแล้วหรอจ้ะ
พักผ่อนเยอะๆน้า
-
Part..26.1
.
.
.
.
“ว่าไงเมียจ๋า” ยิ้มแบบเพลียๆ ของน้ำซุปส่งมาให้ผม ผมเลยก้มลงไปจุ๊บปากเป็นรางวัลให้หนึ่งที ในข้อหาน่ารักน่าปรารถนานัก อย่าน่ารักไปน้ำซุป เดี๋ยวผมจะตบะแตก เดี๋ยวคุณจะไม่หายไข้
“ปวดหัว” นั่นไง มาแล้วอาการหวัดมันมาแล้ว พาไปหาหมอเดี๋ยวนี้ดีไหมว่ะ
“มากไหม”
“มาก..หนาวด้วย” เมื่อได้ยินดังนั้น ผมก็ลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าตังค์และกุญแจรถที่โต๊ะข้างทีวี แล้วเดินมานั่งที่เตียงนอนอีกครั้ง
“ไปหาหมอดีกว่าน้ำซุป เดี๋ยวอาการมันแย่กว่าเดิม”
“ไม่เอาอ่ะ ไม่ไปโรงบาลฯ” ก็นะ ผมก็ลืมไปว่า สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของน้ำซุปก็คือ โรงบาล เพราะร่างบางเข้าใจมาโดยตลอดว่า หมอที่โรงบาลไม่ช่วยชีวิตอากง และอาม่า เอาไว้ ถึงแม้คุณหญิงแม่ของร่างบางจะบอกว่า ท่านทั้งสองเป็นมะเร็ง ร่างบางก็ฟัง ยังคงเชื่อมาจนถึงปัจจุบันว่ายังไงโรงบาลก็ผิดวันยังค่ำ ส่วนที่สองคือ วัด น้ำซุปเล่าให้ฟังว่าเคยโดนพี่น้ำแกงพาไปทำบุญตอนอยู่ ป.6 แล้วลืมเจ้าตัวไว้ที่วัด หลังจากนั้นน้ำซุปก็ไม่ค่อยถูกกับวัดอีกเลย เว้นแต่ว่าวันไหนที่โดนบังคับไปจริงๆ ร่างบางถึงจะก้าวเข้าไปอาณาเขตของวัด อันดับสามนี่ก็ ป่าช้า ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่า เขาจะเอาความทรงจำในวัยเด็กมาทำให้ตัวเองกลัวทำไม ก็เพราะร่างบางไปดูการ์ตูนที่เกี่ยวกับผีน่ะซิ คือในการ์ตูนเรื่องนั้นมันมีตอนหนึ่งที่ผีโผล่ขึ้นมาจากหลุมทีเดียว เป็นล้านตัว ร่างบางเล่าให้ผมฟังว่า มันน่ากลัวขนาดไหนที่ผีจำนวนมากมายมายมหาศาลลุกขึ้นมาหลุม แล้วมาหลอกเรา ผมก็อธิบายไปต่างๆ นาๆว่ามันเป็นเพียงแค่โลกของการ์ตูนไม่ใช่ชีวิตจริงซะหน่อย ร่างบางก็ไม่ฟัง แถมยังเถียงอีกว่าหลุมหลังบ้านผมน่ากลัว มันต้องมีอะไรอยู่ในนั้นแน่ๆ
น้ำซุปจึงให้คมกริชไปเอาดินถมหลุมนั่นซะ ทั้งที่จริงแล้ว แม่บ้านเขาขุดไว้เพื่อปลูกต้นไม้
“งั้นให้หมอมาตรวจ”
“ไปรบกวนเขาดึกๆ ดื่นๆ ทำไม รู้จักเกรงใจบ้างซิ” อ้าวๆ หวังดีกลายเป็นผมที่โดนดุกลับมาซะงั้น เมียหนอเมีย เข้าใจยากจริงๆ
“อย่าดื้อน้ำซุป ถ้าไม่ให้หมอมาตรวจ งั้นต้องไปโรงบาล” ผมส่งสายตาขู่แกมบังคับไปให้ร่างบาง แต่ก็โดนเมิน แถมคนตัวเล็กยังเอ่ยปากตัดพ้อเขาอีก
“ใครดื้อ ใช่ซิ อีหนูมันดื้อ เจ้าพ่อเลยไม่รัก” แล้วอาการงอแง หลังจากเป็นไข้ก็ตามมา น้ำซุปเป็นอย่างนี้ประจำเลยครับ ยิ่งถ้าตอนไหนที่เป็นหนัก ผมนี่แทบไม่ได้นอน ต้องคอยเอาใจเมียตลอดเวลา ไม่เป็นไรครับ เมียผมน่ารัก ไม่รักเมีย แล้วจะไปรักใครล่ะครับเนี่ย
“โอ๋ๆ เจ้าพ่อไม่ได้ว่าอีหนูดื้อซักหน่อย ไม่ไปแล้วๆ นอนพักอย่างเดียวก็ได้” ร่างบางฟังเสร็จก็ยิ้มออกทันที มันน่าจับฟัดจูบจริงๆ เรื่องดื้อไม่ไปโรงบาลหาหมอนี่ที่หนึ่งเลยจริงๆ
“กอดหน่อย” ร่างบางดึงผมลงไปนอนด้วย ผมจึงรีบมุดเข้าไปในผ้าห่มอย่างรวดเร็ว แล้วยักร่างบางขึ้นมาหนุนหน้าอกของตัวเอง ฝ่ายน้ำซุปก็รีบโอบแขนบางของตัวเองไปที่เอวของร่างสูงอย่างทันที กลับมาแล้ว ท่านอนมาตรฐานของพวกเราสองคน ถ้าวันไหนไม่ได้นอนท่านี้ ผมนอนไม่หลับครับ ก็บอกไปแล้วว่าทั้งสองคนนั้นสพติดซึ่งกันและกัน
ลีโอสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิของร่างบางที่เริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เพราะพิษไข้ แต่เขาก็ไม่ได้ทักท้วงแต่อย่างใด เพราะถ้าน้ำซุปหลับเมื่อไร เขาจะโทรไปบอกให้หมอที่โรงบาลมารักษาเมียทันที ให้ตายซิ เมียใครว่ะดื้อชิบ!
.
.
.
.
“คุณน้ำซุปเป็นหวัดแดดน่ะครับ” ก็รู้แล้ว บอกไมว่ะ แล้วใครให้หมอมองเมียผมนานๆ อย่างนั้น หวงครับหวง คนนี้ผมหวงอย่างแรง เดี๋ยวหมอจะไม่ได้กลับไปรักษาคนไข้อีกนะครับ คิดได้แค่ในใจเท่านั้นแหละ
“แล้วจะหายตอนไหน” ลีโอเอ่ยปากถามหมอที่โดนเชิญมาตอนดึก เพื่อมาดูอาการของน้ำซุป แต่คุณหมอไม่ค่อยตรวจคนไข้ได้เต็มที่ เพราะโดนเจ้าของไข้อย่างลีโอ จ้องเขม็งตลอดเวลา เป็นใครก็เกร็งได้ทั้งนั้นแหละ
“ถ้าทานยาอย่างสม่ำเสมอ พรุ่งนี้ มะรืนก็หายครับ” คุณหมอท่าทางใจดี เก็บของลงกระเป๋า พร้อมทั้งจัดยาให้ลีโอ พร้อมทั้งเรื่องเวลากินยาอย่างาเคร่งครัด เพราะหวัดแดดนั้น ถ้าไม่กินยาให้ครบ ก็จะกลายเป็นไข้หวัดใหญ่ทันที
“ขอบคุณหมอมาก เดี๋ยวผมลงไปส่ง” ร่างสูงค่อยๆ ถอนสายตาไปจากดวงหน้าขาวซีดของน้ำซุป ใจจริงไม่อยากลงไปส่งด้วยซ้ำ อย่างนั่งมองน้ำซุปอย่างนี้ไปเรื่อย แต่คงไม่ได้ เพราะอย่างที่น้ำซุปบอก เกรงใจเขา ไปเรียกมาแล้วก็ต้องดูแลดีๆหน่อย
เมื่อเดินลงไปส่งหมอเสร็จแล้ว ร่างสูงก็รีบวิ่งขึ้นมาด้านบนทันทีด้วยความรวดเร็ว เพราะกลัวน้ำซุปละเมอเรียกเขา แล้วเขาไม่อยู่ แล้วร่างบางจะร้องไห้เอา
และก็เป็นอย่างที่คิด ร่างบางนอนกระสับกระส่ายไปมาอยู่บนเตียง เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นตามใบหน้าหวาน ผมเห็นแล้วอดสงสารไม่ได้
“ซุปครับ ลีโออยู่นี่ครับ” มือหนากอบกุมมือบางเอาไว้ พร้อมทั้งสูดกลิ่นหอมจากมือบางของน้ำซุป
“ฮึกกๆ” น้ำซุปนั้นถ้าได้ป่วยแล้ว จะมีอาการดังนี้ครับ 1.งอแง 2.ขี้อ้อน 3.ละเมอ 4.หลังจากละเมอแล้วก็นอนร้องไห้ ผมก็ไม่เข้าใจว่าเขาจะร้องไห้ทำไม ผมก็อยู่ตรงนี้แล้วไง ที่รัก คุณฟังผมพูดหรือเปล่า ร่างสูงกังวลไปต่างๆ นาๆ
“ซุป ได้ยินผมไหม ไม่ต้องกลัวนะ ผมอยู่นี่ทั้งคน”
“ลี..โอ”
“ครับที่รัก”
“กลัว..ฮึก.ๆ ....กลัว”
“เมื่อกี้ฝันร้ายใช่ไหม” ร่างสูงค่อยๆ เช็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นตามใบหน้าของร่างบางอย่างอ่อนโยน น้ำซุปฝันร้ายคงไม่พ้นฝันว่าวิ่งหนีผีแน่ๆ
-
จิ้มคนแรกเลย :L2:
นู๋น้ำซุปป่วยแล้วอ้อนลีโอน่ารักจัง :o8: :o8:
-
เป็นหวัดแดดแน่หรอออ
ป่วยแล้วน่ารักอ่ะน้ำซุป
-
อิหนูน่าร๊าากกกกก
ขโมยมาจากเจ้าพ่อได้มะ
ฮ่าๆ
-
มีเมียเด็กต้องทำใจ แม้ตัวไม่เด็ก
แต่ใจนั้นเด็กใช่ย่อยเรย
-
น้องหมวย หายป่วยไวไวนะจ๊ะ
ที่ออฟฟิส มีคนไม่สบายเยอะมาก
ไม่รู้ถึงคิวตัวเองวันไหนเนี่ยย เฮ้ออ
มีเมียเด็กต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกาย (ตามเพลง) นะเจ้าพ่อ
ไม่งั้นดูแลน้ำซุปได้ไม่ดีพอนะ
-
ป่วยแล้วยังน่ารักขนาดนี้ไม่รักก็ให้มันรู้ไปซิ
ปล.น้ำแกงทิ้งน้ำซุปไว้ได้ไง
-
อีหนูน่ารัก :-[
ถึงว่าเจ้าพ่อรักตายเลย :L1: :L2:
+1นะคะ
-
:L1:ต้องเอาใจๆมากๆ
-
ว๊ายยยยอยากได้คนเอาใจอย่างงี้บ้างจังเลยอ่า
อีหนูอ้อนน่ารักมากมายอ่ะ :-[
เจ้หมวยพักผ่อนเยอะๆน้า สุขภาพสำคัญมากๆค่ะ
ถ้าไม่ไหวก็อย่าเพิ่งฝืนตัวเองนะคะ
รอเจ้หายก่อนก็ได้น้องรอได้
ปล.ตอนนั้นพี่น้ำแกงอายุเท่าไหร่เนี้ย ขี้ลืมจัง
-
เจ้าพ่อแสนดี จริง ๆ นะเนี่ย
น้ำซุป นี่เป็นแมวแปลงร่างมาป่าวเนี่ย ช่างขี้อ้อนเหลือเกิน
น่ารักมาก ๆ เลย รอตอนต่อไปนะ
-
มีเมียเด็กก็ต้องลดอายุตัวเองอย่างงี้แหละนะ 555
-
อิหนูเวลาไม่สบายโคตะระน่ารักเลย :man1:
ไรเตอร์หายไวๆ นะจ๊ะ :L2:
-
ลีโอเป็นผู้ชายที่น่ารักมาก
คงไม่มีจริงในโลกใบนี้
:call:
-
ลีโอน่ารักมาก
รักษาสุขภาพด้วยนะน้องหมวย
+1
-
:impress2:น่ารักกกกกกกกกกกกกกกก o13
-
โอ๊ยยยยยยยยย ให้ตายเถอะ
จะน่ารักไปไหนนะอินู๋น้ำซุป :m1:
-
เดี๋ยวจะเอาไปเลียนแบบตอนป่วย
-
แวะมาอับนิด ๆ หน่อย ๆ พอให้คนอ่านชื่นใจ อิอิ
-
อยากได้ลีโอ
น้ำซุป
อย่าเผลอนะ
ชั้นเอาลีโอไปจิงๆด้วย
เอาไป format แล้วลงโปรแกรมใหม่ !!
55+
-
จะน่ารักไปไหน
-
เจ้าพ่อดูแลเอาใจใส่น้ำซุปดีจริงๆ น่าอิจฉา
o13
-
ป่วยได้น่ารักมากเลยน้ำซุป :-[
-
เจ้าพ่อน่ารักอ่ะ
:sad4: :sad4:
-
อีหนูน่าสงสารจริงๆ เจ้าพ่อดูแลดีๆ นะ
-
มารออีหนูน้ำซุปด้วยคนคร้าบบบบบ
-
ถึงคนอ่าน
.
.
.
ตอนดึก เดี๋ยวหมวยเอาตอน ใหม่ลงให้
รอกันนิดๆ หน่อยแล้วกันนะ
***********
ที่หายไปนาน ก็แต่งเรื่องใหม่ด้วยอ่ะ
อย่าลืมแวะไปอุดหนุนกันน้าาาาาาาาาาาาา
-
มาเฝ้ารอ เจ้าพ่อกับอีหนู :m18:
-
Part..26.2
.
...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ใครอ่ะลีโอ” น้ำซุปเงยหน้าขึ้นมาจากอกผม แล้วยกมือขยี้ตาไปมา อ่ะๆ อย่ามาน่ารักแต่เช้านะ เดี๋ยวจะเสียตัวอย่าหาว่าเจ้าพ่อไม่เตือน
“ตัส..มันบอกว่ามันชื่อตัส” ผมกดหัวทุยสวยของน้ำซุปลงมาซบอกเหมือนเดิม ยังไม่หายไข้แล้วจะเก่งอีก
“ไอ้ตัสเหรอ!!!” ดูทำเสียงเข้าดิ จะตื่นเต้นไปไหม หึงนะครับ
“น้ำซุป!” ผมเรียกร่างบางอย่างปรามๆ ก็นะ ใครก็หึงทั้งนั้นแหละเพื่อนก็ไม่เว้น
“เพื่อนคร้าบบบบบบบบบบบบ”
“เพื่อนก็หึง อย่ามาเรียกชื่อให้ได้ยินอีกนะ” ร่างสูงได้ทีขู่เอาๆ แต่น้ำซุปก็ไม่ว่า เพราะวันนี้ไม่มีแรงค้านไอ้เจ้าพ่อขี้หึง
ร่างบางถึงกับส่ายหัวในความหึงอย่างเอาเป็นเอาตายของร่างสูง
“นอนได้แล้ว พรุ่งนี้จะได้หาย”
ผมก้มลงไปจูบขมับร่างบางหนึ่งทีแล้ว ดึงผ้าห่มมาคลุมทั้งตัวเองและคนตัวเล็ก ฝันดีนะที่รัก
.
.
“อืออออออออ” หนัก ตอนนี้ผมรู้สึกอย่างเดียวคือหนัก ก็ไอ้หล่อลีโอมันวางแขนอันล่ำๆมาไว้ที่เอวผมน่ะซิ
“เจ้าพ่อ ตื่นนนนนนนนนนนนนน” ผมแกล้งกัดไปที่ติ่งหูของลีโอเบาๆ ฮ่าๆๆ อยากกล่าวหาว่ายั่วดีนัก คราวนี้แหละ จะยั่วให้ไม่กล้าหืออีกเลย
“คร้าบบบบบบบบ ตื่นแล้ววๆๆ” ลีโอยกมือขึ้นมาจับหน้าผมขึ้นมาจากซอกคอตัวเอง ไม่มีทางซะละ น้ำซุปจะยั่ว ใครก็ห้ามไม่อยู่
“อย่าน้ำซุป เดี๋ยวจะโดน” ลีโอดึงผมเข้าไปจุ๊บเบาๆ ที่แก้ม ผมไม่สนใจก้มลงไปดูดเม้นต้นคอของร่างสูงอย่างยั่วๆ
มือบางของน้ำซุป ลากเบาๆ ไปทั่วหน้าอกของลีโอ แล้วสอดเข้าไปข้างในลูบหน้าทองของลีโอ ริมฝีปากบางเมื่อละจากซอกคอของร่างสูงก็ ค่อยๆ จูบไปตามเปลือกตา แก้ม ติ่งหู ปาก น้ำซุปจงใจบดจูบไปที่ริมฝีกปากของลีโอย่างช้าๆ และนาน เพราะอยากรู้เหมือนกันว่าเจ้าพ่อของเขาจะอดทนได้กี่น้ำ
“น้ำซุป อย่ายั่ว เดี๋ยวจะเสียตัวตั้งแต่เช้า”
“ฮ่าๆๆ เลิกแล้วๆ”
ลีโอส่งยิ้มหล่อละลายมาให้ผม ผมรู้หรอกว่าเมื่อคืนร่างสูงเหนื่อยแค่ไหน ที่ต้องคอยเฝ้าไข้ตลอดเวลา แค่นี้เขาก็รักลีโอจนไม่รู้จะรักอย่างไงแล้ว ยังจะมาหึง มาหวงอีก ก็นะ ถ้ไม่หึง ไม่หวงนี่ซิ มีงอนนนนนนนนน
“เรื่องถ่าย แบบ เอาไงลีโอ” ผมตัดสินใจถามออกไป ไม่อยากให้คาราคาซักอยู่อย่างนี้ ถ้าลีโอไม่ให้ ผมก็จะไปบอกเหตุผลด้วยตัวเอง ก็ทำใจไว้ในระดับหนึ่ง
“...........................” ลีโอลุกขึ้นนั่ง แล้วหันหน้าไปทางอื่น
“ไม่ได้ไม่เป็นไรหรอกลีโอ เดี๋ยวซุปไปบอกยกเลิกเอง”
“ซุป”
“ครับ”
“ถ่ายได้”
“O_____________O!!!!!!!!!!!!”
“วะ..ว่า ไงนะ เจ้าพ่อ” ผมรีบตะครุบใบหน้าหล่อของคนตัวสูงให้หันมาทางนี้ทันที เมื่อกี้พูดว่าอารายยยยยยยยยยยยยย
“เจ้าพ่อบอกว่า ให้อีหนูถ่ายได้”
“จริงๆ เหรอเนี่ย ทำไมล่ะ ถ้าเจ้าพ่อลำบากใจก็ไม่เป็นไรหรอกน่ะ” ผมแกล้งก้มหน้าแล้วบีบน้ำตาแต่พอน้อยๆ กัดฟันพูดจริงๆ อยากถ่ายแบบอ่ะ ท้าทายดี ฮ่าๆ
“ถ่ายได้ แต่เจ้าพ่อจะตามไปเฝ้า”
ฟ้าถล่มลงมาทันที คำว่าตามไปเฝ้าของไอ้หล่อลีโอน่ะ น่ากลัวที่สุด ก็เคยไปเฝ้าเขาตอนที่ทำงานที่ผับ ก็นะ ไม่ได้ทำงง ทำงานมันหรอก ด่าลูกค้าตัวเองกระเจิง อีกอย่างยังขู่จะฟ้องอีกต่าหาก ให้มันได้อย่างนี้ซิ แล้วนี่จะไม่ไปถล่มกองถ่ายพี่ณุ พังหมดเหรอ
“ไม่ต้องหรอกมั้งลีโอ ให้ซุปไปกับพวกลิงๆก็ได้”
“ไม่ต้องเลยน้ำซุป เดี๋ยวผมไปเฝ้าเอง อย่าขัดนะ ไม่งั้นเดี๋ยวขังไว้ในห้อง 3 วันรวดเอาแบบนเดินไม่ได้กันไปเลย”
“อ่าๆๆๆๆๆๆ” อย่าทำหน้าหื่นอย่างนั้นซิ แค่นี้ก็รู้แล้ว ว่าไอ้หล่อลีโอ มันหื่นนนนนน!!!!!!!!!
“แล้วนี่หายปวดหัวหรือยัง” มือหนาเอามาอังหน้าผากผม แต่ก็ไม่ถูกใจร่างสูง หน้าผากของลีโอจึงถูกนำมาแนบกับหน้าผากของร่างบาง
“ไม่ร้อนนี่น่า”
“หายแล้ว ซุปไม่เป็นไรซักหน่อย”
“ปากเก่งไป เมื่อคืนนี้ใครล่ะที่ ร้องไห้กอดแต่ผม”
“-//////////////////////-” จะพูดให้อายเพื่อ..............
“จะอาบน้ำเอง หรือว่า ให้เจ้าพ่อเช็ดตัว”
“อาบเองงงงงงงงงงง” รู้ทันหรอกน่าไอ้หล่อ ว่าจะโดนมากกว่าอาบให้ ฮ่าๆๆๆ
“แน่ใจนะ”
“แน่ยิ่งกว่าแน่”
“โอเค งั้นเดี๋ยวเจ้าพ่อลงไปเอา ข้าวต้มมาให้นะ”
“คร้าบบบบ”
ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่าง เบอลๆ ก็นะ ก็เพิ่งจะฟื้นไข้นี่น่า ลุกขึ้นยืนครั้งแรกนี่ ห้องหมุนเลย ต้องตั้งหลักอยู่นาน กว่าจะมาเดินตรงๆได้
“ไอ้เจ้าพ่อหื่นเอ๊ยๆๆ ไหนว่าไม่ทำอะไรไง ไมคอแดงอย่างนี้ว่ะ”
คือตอนนี้ผมกำลังยืนส่องกระจกอยู่ในห้องน้ำ ในสภาพสุดเซ็กซี่ครับ คือตามเนื้อตัวเนี่ย เต็มไปด้วยรอยจูบครับ โดยเฉพาะที่คอ เยอะมาก ๆ
ทำไงได้ล่ะ ก็รักคนนี้นี่หน่า ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี กี่เดือน ลีโอก็ยังคงเป็นลีโอ มักจะทำรอยเอาไว้ทุกๆวัน เพื่อที่คนอื่นจะได้รู้ว่า น้ำซุป บุคคลน่ารักคนนี้ มีสามีแล้ว
“ลีโอบอกว่าไอ้ตัสโทรมา มันมีไรว่ะ”
ตัส เป็นเพื่อนสนิทของผมเองครับ คือ มันเป็นเด็กเหนือมาเรียนกรุงเทพ ครั้งแรกที่เจอมัน ผมเกลียดมันที่สุด เหมือนมันจะเก๊กตลอด ผมมองแล้วหมั่นไส้ไม่น้อย ความจริงมันก็หล่อนะ เด็กเหนือก็ขาวอยู่แล้ว ซอยผมระต้นคอ ตาเรียว ๆ แล้วตอนนั้นกระแสเกาหลีกำลังแรง มันนี่ดังไปเลยครับ แต่สำหรับผม มันก็มนุษย์เดินดินคนหนึ่งที่เกิดมาหน้าตาดีเท่านั้น หน้าอย่างนี้ทำอะไรน้ำซุป ที่น่ารักอย่างผมไม่ได้หรอกครับ
“มันเข้ามากรุงเทพแน่ๆ หนีเที่ยวดีกว่า”
ความคิดฝ่ายอธรรม กำลังตีกับความคิดฝ่ายธรรมมะ ฮ่าๆๆ มาอีกแล้ว น้ำซุปโหมดย่องเบา
ธรรมมะ –
“ไม่ได้นะน้ำซุป แกจะหนีเที่ยวไม่ได้ แกมีสามีแล้ว”
อธรรม –
“หนีเลยน้ำซุป ไอ้หล่อมันทำอะไรแกไม่ได้หรอก”
ธรรมมะ—
“ไม่ได้นะน้ำซุป เดี๋ยวก็ทะเลาะกันอีกหรอก ก็รู้ว่าสามีตัวเองขี้หึงแค่ไหน”
อธรรม –
“น้ำซุป แกก็คิดว่ามันเป็นรสชาติของชีวิตซะซิ”
น้ำซุปโหมด ย่องเบา กำลังหัวระเบิด
“ไม่เอาดีกว่า ชวนลีโอไปด้วยดีกว่า จะได้ไม่เกิดเรื่อง”
ผมอาบน้ำไปเรื่อยๆ ใจเย็นๆ คิดโน้นคิดนี่ ไปพลางๆ ก็น้ำมันอุ่นดี ยังไม่อยากเลิกอาบซักเท่าไร
ก๊อกกกกกกกๆๆ
นั่นไง มาแล้วๆ ตายยากจริงๆ เลย สามีใครว่ะ
“น้ำซุป เสร็จหรือยัง เข้าไปนานแล้วนะ”
สงสัยกลัวผมหลับในห้องน้ำอีกแน่ๆ ก็ลีโอจะกำชับผมเรื่องอาบน้ำมากที่สุด ว่าอย่าอาบนาน ห้ามนอนแช่อ่างน้ำ เพราะผมชอบเผลอหลับและเป็นลมในที่สุด เคยอยู่ครั้งหนึ่งผมเป็นลม ลีโอนี่แทบจะสั่งให้ทุบอ่างที่ห้อง ดีนะที่ผมห้ามไว้ทัน ไม่งั้นห้องน้ำที่ห้องนอนใหญ่คงโดนพังไปแล้ว
“เสร็จแล้วๆ” ผมตะโกนกลับออกไป
“เสร็จก็ออกมาซิครับ อยู่ข้างในนานๆ เดี๋ยวก็เป็นหวัดอีกหรอก”
ผมเปิดประตูห้องน้ำออกมา แล้วแสร้งตีสีหน้ายุ่งๆ คือสภาพผมตอนนี้มีผ้าขนหนูผืนเดียวพันท่อนล่างอยู่ ส่วนด้านบน ก็เปลือยซิครับ คือจงใจยั่วไอ้หล่อมัน ฮ่าๆๆ จะอ้อนมันทั้งที ก็ต้องมีอะไรมาแลกเปลี่ยกันนิดหน่อย
“ทำไมถึงไม่ใส่เสื้อคลุม” ก็ยั่วที่รักไง รู้ตัวบ้างป่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“ลืมน่ะ รีบไปหน่อย” ผมแกล้งเดินเฉียดไปข้างๆ ลีโอ จงใจให้ร่างสูงได้กลิ่นสบู่แคนตาลูฟที่ผมชอบใช้ ได้ผลครับ มือหนาของลีโอคว้าหมับเข้าที่เอวผมอย่างเร็ว เสร็จแน่ลีโอ หึหึ
“ยั่วอย่างนี้ จะเอาอะไร” เฮ้ยยยยยยย รู้ทันได้ไงว่ะ
“เปล่ายั่วซะหน่อย ซุปไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” ถ้าให้เดาตาผมตอนนี้เหมือนมีรังสีเอกซ์ ปล่อยออกมาแน่ๆ วิ้งงงงงงงงงงงงงงงงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“ไม่เนียนเลยอีหนู อยู่กับเจ้าพ่อมากี่ปีแล้ว ทำไมจะไม่รู้ว่าตั้งยั่วชัดๆ” ริมฝีกปากหน้าซุกมาที่ซอกคอผม จั๊กจี้ชะมัด ก็หนวดลีโอเริ่มขึ้นมานิดๆหน่อยๆ เดี๋ยวค่อยจับโกน
“จั๊กจี้ๆ เจ้าพ่อ อย่าแกล้งอีหนูดิ”
“บอกมาก่อน ว่ายั่วอย่างนี้จะเอาอะไร” แปลกดีไหมล่ะ ถ้าคู่อื่นคงจะอ้อนกันไปอ้อนกันมา เมื่ออยากได้อะไรซักอย่าง แต่มันใช้ไม่ได้สำหรับลีโอหรอกครับ อย่างลีโอเนี่ย ต้องยั่วเท่านั้น ถึงจะเอาอยู่
“วันนี้พาไปหาเพื่อนด้วยนะ”
“เพื่อนไหน!” มาแล้วไง ไอ้เสียงห้วนๆ สั้นอย่างนี้แหละ บ่งบอกให้รู้ว่าลีโอ มันหึงแล้ว
“ก็ไอ้ตัสไง ที่โทรมาเมื่อคืนอ่ะ”
“อ๋อๆ” อ๋อ แต่เสียงนี่ห้วนไปไหม
ผมทำอะไรไม่ได้มากรอฟังคำตอบของลีโอ ร่างสูงยังไม่ให้คำตอบ เพราะยังวุ่นแต่งตัวให้ผมอยู่ เมื่อไรจะบอกเนี่ยว่าได้หรือไม่ได้ ตื่นเต้นนนนน
“ไม่ต้องไปหาหรอก......ให้มาที่บ้านซิ”
“O___O” ทำไมวันนี้ลีโอมีอะไรให้ผมแปลกใจอยู่เรื่อยเลย เป็นไรเปล่าว่ะ หรือว่าตอนนอน นอนผิดท่า แบบว่าเผลอไปทับสมองส่วนไหนเข้า พอตื่นเช้ามานี่ก็เป็นคนละกันไปเลย
“ตกใจขนาดนั้น”
“ไม่ให้ตกใจได้ไง ก็เจ้าพ่อเคยเป็นแบบนี้เมื่อไรล่ะ”
“แล้วทำอย่างนี้ดีหรือเปล่าล่ะ” แหนะ เดินมาหอมแก้มเขาแล้วเดินหนี อย่างนี้ต้องเอาคืนนนน
“ชอบดิ รักมากกว่าเดิมอีก” ผมวางเท้าไว้เท้าของลีโอ คือแบบว่า ให้ลีโอเดิน ผมก็ก้าวตามไรเงี้ย เคยถามว่าหนักไหม ลีโอบอกว่าไม่หนักซักนิด ตัวผมเบาจะตายไป
“นัดมันวันไหนดี วันนี้ พรุ่งนี้ มะรืน”
จุ๊บบบบบบบบบบบบบบบ
ผมก้มลงแก้วจุมพิตไปที่หน้าผากของน้ำซุป ก็เห็นแล้วหมั่นเขี้ยว ดูร่างบางจะแปลกใจไม่น้อยที่ให้พาเพื่อนมาที่บ้านได้ ก็นะ ถ้าไปที่อื่นแล้วไม่อยู่ในสายตาผม สู้เอามที่บ้านไม่ดีกว่าเหรอ นี่ล่ะแผนผม ฮ่าๆ หล่อแล้วยังฉลาดอีก ให้ตายเถอะ
“แล้วแต่อีหนูซิ เอามาพี่คนก็ได้ เจ้าพ่อเลี้ยงไหว”
“แน่นะ พูดแล้วคืนคำ งอนนะเออ” ก็เป็นอย่างนี้แหละครับ จะไม่ให้ผมหวงได้ไงก็น้ำซุปน่ารักอย่างนี้ ไม่ว่าจะพูด จะทำอะไรก็เพลินตา เพลินใจผมไปหมด ผมยังคิดไม่ออกเลยวันที่ไม่มีน้ำซุปข้างตัวจะเป็นอย่างไง
“ทำไมวันนี้เจ้าพ่อน่ารักจัง”
“ก็น่ารักกับอีหนูคนเดียวนั่นแหละ”
กอดกันไปกอดกันมา ผมก็พาน้ำซุปเดินมาที่ระเบียงห้อง ผมยังไม่ได้บอกน้ำซุปเลยว่า..
“ผมซื้อกุหลาบพันธุ์อะไรมาก็ไม่รู้ อีหนูดูให้หน่อย” คือสีมันจะออกสีโอรสน่ะครับ เห็นตอนไปดูงานที่เชียงใหม่คราวโน้น แต่มันส่งตามมาทีหลัง เพราะกุหลาบพันธุ์นี้ปลูกยากครับ แพงไปหน่อย ก็เพื่อร่างบางที่ชอบแล้วให้ได้ครับ ก็เมียทั้งคนนี่น่า ไม่ให้เมียจะไปให้หมาแมวที่ไหน
“ว้าววววววววว!!!!!!!!! น่ารัก” ก็เป็นอย่างที่คิด น้ำซุปแพ้ทางกุหลาบ ฮ่าๆๆ
“แล้วคนให้ไม่น่ารักหรอ ชมแต่กุหลาบ” อ้อนเมียไว้ ไม่เสียหายครับ
“น่ารักครับ เจ้าพ่อน่ารักเสมอแหละ” รางวัลของผมก็คือ ร่างบางหอมแก้มข้างละ 5 ครั้งติดต่อกัน หน้าผมนี่เป็นจานดาวเทียมไปแล้วฮ่าๆ
“ซื้อมาจากไหนอ่ะ สีสวยมาก”
“เชียงใหม่” อย่าถามเรื่องราคานะที่รัก เจ้าพ่อลำบากใจ
“เท่าไรเนี่ย.......” นั่นไง ไม่ทันขาดคำ ราคามาแล้ว อืมบอกไปซัก 2 พันเป็นไง ก็เปล่าว่ะ
“ก็ประมาณ 3 พัน”
“อืมๆๆ เอาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไรครับ ทำไมอีหนูไม่เห็น”
“ก็อีหนูเป็นหวัดเมื่อวาน เลยลืมบอก”
“ตั้งชื่อดีกว่า ชื่อะไรดีน่า” เมียผมเป็นอย่างนี้แหละครับ ชอบตั้งชื่อ ต้นไม้รอบบ้านนี่มีชื่อติดอยู่ทุกคน ฮาสุดก็ บุญมีนี่แหละ ตั้งให้ต้นหน้าวัว น่ารักว่ะ
-
ชอบลีโอ
-
โอ๊ย ตั้งชื่อต้นไม้ 5555
เพื่อนเราก็ชอบตั้งชื่อให้เฟอร์นิเจอร์ สงสัยเป็นญาติกับน้ำซุปแน่เลย
-
โอ๊ย ตั้งชื่อต้นไม้ 5555
เพื่อนเราก็ชอบตั้งชื่อให้เฟอร์นิเจอร์ สงสัยเป็นญาติกับน้ำซุปแน่เลย
จริงน่ะๆๆ
ๆ
น่ารัก
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
แบ๊ตโน๊คบุ๊ค แบบว่า
กำลังหมด
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
โอ๊ย ตั้งชื่อต้นไม้ 5555
เพื่อนเราก็ชอบตั้งชื่อให้เฟอร์นิเจอร์ สงสัยเป็นญาติกับน้ำซุปแน่เลย
จริงน่ะๆๆ
ๆ
น่ารัก
จริงจ้า เคยไปบ้านมัน พอเข้าไปในห้องนอน
มันบอกว่า 'เอากระเป๋าวางไว้บนสีนวลเลยแก'
ไอ้เราก็ สีนวลนี่มันชื่อแมวไม่ใช่เหรอวะ???
มันเลยชี้ไปที่โต้ะไม้อัดสีน้ำตาลอ่อนให้ดู
555 นั่นล่ะ สีนวลของมัน
หมอนข้างก็ชื่อนุ่มนิ่ม เตียงนอนชื่อน้องเขรอะ และอีกสารพัดค่ะ 555
-
:-[ :-[ :-[
:L2: :L2:
ไรเตอร์น่ารัก :กอด1:
รออ่านตอนต่อไปนะคะ รีบๆ อัพนะจ๊ะ
:กอด1:
-
:L1:น่ารัก
-
ลีโอน่ารักจริงจริ๊ง ติ๊งต้องอ่ะ 55555555555555
แหม คนหล่อติ๊งต๊องนี่น่าดูนะ
ถึงจะโหดบ้างเปนบางครั้งก้อตาม อิอิ
อากอ่านตอนไปถ่ายแบบบบบ
-
หืม ขอเจ้าพ่อแบบนี้สักคนได้มั้ย
-
หืม ขอเจ้าพ่อแบบนี้สักคนได้มั้ย
โทรมาหาหมวยซิคะ เดี๋ยวหมวยขอน้ำซุปให้
55555555555555+
-
อ๊าาาา ตั้งชื้อให้ต้นไม้ด้วย
น่ารักซะ อิหนูเอ้ยยย
เจ้าพ่อไม่อยู่เมื่อไร
จะไปขโมยอิหนู กร๊ากกกกก
(ช่างไม่กลัวตายเลยตรู)
-
ตอนนี้หวานเวอร์อ่ะ อิจฉา อิอิ
-
:-[
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
คงไม่ได้ลงบ่อยแล้วแน่ๆ งานนี้
เฮ้ออออออออออออออ
กลุ้มนะเนี่ย
แบบว่า หมวยมีสองเรื่องที่ต้องให้อัพ
-
:กอด1:เจ้หมวย ยินดีต้อนรับกับบ้านค่ะ
ตอนนี้ก็น่ารักเหมือนเดิม อิจฉาอ่าาาาาา
-
เฮ้ยยยย
ชอบต้นบุญมีอ่ะ
อยากบอกว่า ต้นไม้มันมีบุญมาก
ที่ได้ชื่อว่าบุญมี
ก๊ากกกก
รักน้ำซุบ
รักลีโด
คิดถึงคมกริช
ฮ่าๆๆ
-
:-[:-[:-[:-[:-[
อีหนูกะเจ้าพ่อน่าร๊ากกกกกกก อิอิ
-
แต่งได้น่ารักทั้ง 2 เรื่องเลย ชอบๆ :o8:
-
นำซุปน่ารักอะ :-[
เข้าไปอ่านอีกเรื่องของคุณหมวยมาแล้ว
เรื่องนั้นก็สนุกมากๆ o13
-
ชีวิตจริงจะมีคนแบบเจ้าพ่อปะ
น่าจะไม่มี น่ารักดีชอบ
:call:
-
เจ้าพ่อน่ารักมาก ๆ impress2: :impress2:
จ๊วบเจ้าพ่อให้อีหนูอิจฉาเล่น:กอด1: :กอด1: :
-
แหนนะๆ
มาทำครอบครัวแตกแยกหรือเปล่าเนี่ย
555555++
-
:กอด1:
คิดถึงอีหนูค่ะ คุณหมวย
วันนี้จะอัพ มั๊ยอ่ะ
มารอนะคะ :L2:
-
เจ้าพ่อ ช่างตามใจอีหนูเหลือเกิน
อีหนูถึงรักเจ้าพ่อมากกกก :man1:
น่ารักทั้งคู่เลยง่ะ
แต่แอบฮาชื่อต้นไม้นะ บุญมี :laugh:
-
คนอ่านุทุกท่านนนนนน
รอแปป
เดี๋ยว เอาตอนล่าสุดมาลงให้
ใจเยนนนนนนนนนนนนนน
-
รออยู่จ้า มาไวๆๆ :o8:
-
อิอิ อีหนูน้ำซุปหายป่วยแว๊วววว อิอิ
ยั่วได้อีก
-
อ่าน่ารักดี
-
รอนะครับ ^^
-
พรุ่งนี้แน่นอนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!!!!!!!1
พรุ่งนี้ได้อ่านนนนนนนนนนนน
5555555555++
-
มารอน้าน้องหมวยยยย
-
Up Part ...26.3
.
.
.
.
.
.
.
“ไอยรา...กุหลาบตนนี้ชื่อไอยรา ชื่อเล่นชื่อไอ” ร่างบางเดินถือกระถางต้นกุหลาบเข้ามาในห้องแล้วนำไปวางไว้บนโต๊ะญี่ปุ่นหน้าโทรทัศน์
“เอานามสกุลด้วยไหม” ผมแกล้งถามน้ำซุปออกไป อยากน่ารักดีนัก
“เอาซิ งั้นกุหลาบต้นนี้ชื่อไอยรา นามสกุล แอ็คซายน์ โห! เหมาะที่สุดเลยลีโอ”
ผมล่ะยอมแพ้ในความใสซื่อน่ารักของน้ำซุปจริงๆ ก็เป็นซะอย่างนี้ไงล่ะ ผมถึงไปไหนไม่รอด ทั้งรักทั้งหลง รักเกินกว่ารัก อยากมีคนๆนี้เคียงข้างไปตลอดชีวิต
เมื่อผมกับร่างบางอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ คมกริชก็โทรมาบอกว่า บ้านหลังใหม่ของผมกับร่างบางพร้อมแก่การอยู่อาศัยแล้ว น้ำซุปของผมก็หน้าบานไปซิครับ จะได้ย้ายเข้าไปอยู่บ้านของเราสองคน บ้านที่เปรียบเสมือนเรือนหอ บ้านที่ผมตั้งใจเลือกให้ร่างบางโดยเฉพาะ
ผมนั่งป้อนข้าว ป้อนยาร่างบางเสร็จ ก็ลุกไปแต่งตัวเพื่อไปทำงาน ใจก็ห่วงร่างบางไม่น้อยเพราะยังไม่หายจากอาการไข้เท่าไร เดี๋ยวให้ฟองคลื่นดูให้อีกที ไม่รู้ว่ายัยน้องตัวแสบจะช่วยดู หรือว่าพากันเล่นซน แต่ผมก็แตะอะไรซองคลื่นได้ไม่มากนัก เดี๋ยวคุณเมียจะกริ้วเอา
“เจ้าพ่อไปทำงานนะ อีหนูอยู่บ้านอย่าดื้อนะ” ตอนนี้ผมกับน้ำซุปกำลังยืนอยู่อยู่หน้าคฤหาสน์ กว่าผมจะตัดใจไปทำงานได้ ทำเอาน้ำซุปเหนื่อยไปเหมือนกัน
“รู้แล้วน่า ทำอย่างกับอีหนูเป็นเด็กอย่างนั้นแหละ”
“กินยาด้วยนะ”
“รู้แล้วววววววววววว”
กว่าที่เจ้าพ่อแอ็คซายน์จะขึ้นรถไปทำงานได้ น้ำซุปเปลืองเนื้อเปลืองตัวไม่น้อย ก็ร่างสูงขอร่างบางจูบนิดจูบหน่อยตามนิสัย แล้วไหนข้อห้ามประมาณ 300 ข้ออีก น้ำซุปทนไม่ไหวเลยดันลีโอเข้าไปในรถแล้วปิดประตู ไม่งั้นลีโอก็คงไม่จบ คงตอดนิดตอดหน่อยไปเรื่อย ตามประสาคนเจ้าเล่ห์
เมื่อรถยนต์ของลีโอลับตาไปแล้ว ร่างบางก็วิ่งกลับไปที่ห้องนอนด้วยความรวดเร็ว
“ฟาร์ฟาร์!!!!!!!!!!!” เมื่ออีกฝ่ายรับสาย เสียงหวานก็กรอกลงไป เรียกเพื่อนสนิทอย่างเร่งรีบ
“/เป็นไรน้ำซุป เรียกเบาๆ ฟาร์ก็ได้ยิน”/ เพื่อนรักของผม ฟาร์เองครับ หนุ่มน้อยน่ารักแห่งภาคเหนือ ถึงแม้เรียนจบที่กรุงเทพแต่ฟาร์ฟาร์ ( ผมเรียกมันได้คนเดียวนะ คนอื่นถ้าเรียกอย่างนี้มันเตะทุกรายครับ 55+) ก็เลือกที่จะทำงานที่เชียงใหม่ ถ้าเป็นผม ให้ตายยังไงก็ไม่ทำที่นั่น เห็นมาตั้งแต่เด็ก เบื่อกันตายไปข้างหนึ่งแน่ๆ
“ตอนนี้อยู่ไหน”
/“คอนไอ้ต้น......ซุปช่วยฟาร์ด้วยไอ้พวกเวรนี่มันใช้ฟาร์อย่างกับทาสอ่ะ”/ ก็ฟาร์ฟาร์ของผม? ทำงานบ้าน งานเรือนได้ชนะเลิศอันดับหนึ่งนี่น่า แถมทำกับข้าวก็อร่อยแบบสุดๆ อีกต่างหาก สมควรที่พวกซากเปรต ( ไอ้ต้น ไอ้ตัส ไอ้ไมค์ ไอ้นัท ) จะใช้ให้ทำทุกอย่าง
“อยากไปเหมือนกัน แต่ยังไปไม่ได้”
/“ท่านประธานเขี้ยวหึงลากดินไม่ให้ไปอ่ะดิ”/ ฟาร์ฟาร์รู้ทันผมอีกแล้ว ฮ่าๆ ไม่ใช่ว่าผมไปไม่ได้ ไปได้ต่างหากล่ะ แต่ขี้เกียจไป ถ้าไปแล้วลีโอกลับมาอาละวาด ผมว่ามันไม่ค่อยเวิรค์เท่าไร
“เปล่าซักหน่อย ฟาร์ฟาร์อย่ามาทำรู้” ผมเดินคุยมานั่งเล่นที่ระเบียงห้องนอน มันมีเปลให้นั่งน่ะครับ
/“อ๋อเหรอ แล้วเรื่องที่จะไปเที่ยวภูเก็ตล่ะว่าไง”/
“ยังไม่ได้ขอเลยอ่ะ” ผมยังไม่ได้บอกลีโอเรื่องที่พวกเราจะไปเที่ยวภูเก็ตเลยครับ ก็ลีโอดักทางผมว่าให้พามาที่บ้าน ทำไมผมจะไม่รู้ว่าที่ลีโอทำอย่างนี้ เพื่อที่จะให้ผมอยู่ในสายตาเขาตลอด เป็นเมียมากี่ปี เรื่องแค่นี้ไม่รู้ก็ไม่รู้ว่าจะว่ายังไงแล้ว
/“รีบขอเลยนะน้ำซุป ต้องไปให้ได้ ถ้านายเขี้ยวหึงไม่ให้ไป เดี๋ยวฟาร์กับไอ้พวกนี้เข้าไปช่วย”/ ฟาร์ฟาร์เรียกลีโอว่าเขี้ยวหึงครับ สองคนนี้ไม่เคยรู้จักกัน แต่ฟาร์ฟาร์รู้จักลีโอดียิ่งกว่าอะไร เพราะผมปรึกษาปัญหาครอบครัวกับฟาร์ฟาร์ตลอด
“ซุปก็อยากไป ถ้าลีโอไม่ให้ไปก็จะไป” แล้วผมก็จะลากลีโอไปด้วย งานนี้มีแต่ฮากับฮา เอาไปเป็นเจ้ามือเลี้ยงซีฟู้ด ฮ่าๆ กินให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลย กุ้งจ๋า!!!!!!!!!!!!! รอน้ำซุปก่อนนะ - -
/“ดีมากกกกกกกกกก แล้วนี่ทำไรอยู่อ่ะ”/
“นั่งเล่นไปเรื่อยอ่ะ” กิจกรรมยามอยู่บ้านมีแต่เล่นกับไอ้งี่เง่า แล้วก็มาทำขนม ทำอาหารรอลีโอ หมุนเวียนเมนูไปเรื่อย ไม่ค่อยเบื่อเท่าไรครับ
/“ออกมาคอนไอ้ต้นดิ จะได้ครบแก็ง”/ ความคิดไม่เลว แต่ลีโอเพิ่งบอกไปเมื่อเช้าเองนะว่าไม่ให้ไป แล้วอย่างนี้จะไปได้เหรอ
“อยากไปๆๆๆๆๆ งั้นอาบน้ำก่อนนะ”
/“ โทรไปบอกไอ้เขี้ยวหึงด้วยนะน้ำซุป จะได้ไม่มาอาละวาดทีหลังว่ากลับบ้านแล้วไม่เจอเอา”/
“คร้าบบบบบบบบบบบบ” เมื่อผมวางสายจากฟาร์ฟาร์เสร็จ ก็วิ่งไปอาบน้ำด้วยความเร็วแสง ผมว่าผมวิ่งผ่านน้ำซะมากกว่า รวดเร็วและทันใจ ฮ่าๆ
.
.
.
.
ฟองคลื่นเดินมาดักหน้าผม แล้วถามอย่างหน้าตารู้ทันแบบสุดๆ ว่า
“พี่น้ำซุป จิ ไป ไหน” ถ้าทำเวลาอื่นน่ารักนะเด็กคนนี้ แต่มาทำตอนนี้ น่ากลัวมาก สมแล้วที่เป็นน้องสาวลีโอ ความโหด และ เข้ม พอ ๆกัน
“เอ่อ....” ติดอ่างซิครับงานนี้ ก็ฟองคลื่อรับคำสั่งของลีโอมาว่า ให้คอยเฝ้า (ไข้) ผมไว้ตลอดเวลาห้ามคลาดสายตา
“ว่าไงคะ พี่สาวจะไปไหนเอ่ย”
“พี่ว่า พี่จะไปหาลีโอที่บริษัทหน่อยน่ะ” ผมรู้สึกว่ามีเหงื่อเม็ดเล็กๆ คอ่ยๆ ซึมออกมาแถวๆ ไรผมตรงหน้าผาก
“งั้นรอแปปหนึงนะคะ” ฟองคลื่นไม่รอให้ผมถาม ร่างเล็กวิ่งเข้าหายไปในห้องนั่งเล่น แล้วกลับมาพร้อมกับโทรศัพท์ เอามาทำไม หรือว่า...............
“พี่!!!! พี่สะใภ้จะไปหาที่บริษัท รอรับนะ”
งานเข้านายน้ำซุปแล้วไง ฟองคลื่นยื่นโทรศัพท์ของเจ้าตัวมาให้ผม ผมเลยต้องยื่นมือออกไปรับเสียไม่ได้
“ลีโอ......” ผมว่าเสียงตัวเองสั่นๆนะ ฮ่าๆ เข้าโหมดน่าสงสารแล้วไงล่ะ
/“จะไปไหนซุป แล้วที่บอกว่าจะเข้ามาที่บริษัทน่ะ จริงหรือเปล่า”/ เสียงลีโอตอนแรกนี่ห้วนมาเลยครับ แต่พอได้ยินเสียงผมสั่นๆ ลีโอเลยเบรกโทนเสียงหาเรื่องไว้ทัน
ผมเดินออกมาคุยโทรศัพท์หน้าบ้าน ขืนอยู่ตรงนั้นต่อไป ต้องโดนฟองคลื่นน้องน้อยที่น่ารักกดดันแน่เลย
“เดี๋ยวไปหานะ” ผมต้องไปจริงๆแล้วงานนี้
/“มาไงครับ ให้ไอ้กริชไปรับไหม”/
“เดี๋ยวให้ฟองไปส่งแล้วกัน”
/“โอเค..งั้นรีบมาตอนนี้เลย เพราะเจ้าพ่อกำลังจะหมดกำลังใจในการทำงาน”
ผมยิ้มออกมาทันที หมดกำลังใจในการทำงานอย่างนั้นเหรอ เป็นข้ออ้างที่จะมาหากำไรจากเขาล่ะไม่ว่า
ฟองคลื่นขับรถไปส่งผมที่บริษัท ตอนนี้ในหัวผมไม่มีเรื่องคอนโดไอ้ต้นอยู่เลย มีแต่ ลีโอ ลีโอ ลีโอ คิดถึงจริงๆนะเนี่ย
ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆว่า ทุกครั้งที่เดินเข้าบริษัท ทำไมพนักงานถึงต้องเกรงกลัวผมขนาดนั้น บางคนนี่ทำหน้าเหมือนผมเป็นตัวอะไรซักอย่าง แบบว่าถ้าผมไปสบตาก็จะรีบหลบ แล้วเดินหนีไป เป็นไรกันหมดว่ะ
ประตูห้องทำงานของลีโอเปิดปุป ผมก็รีบวิ่งเข้าไปด้านในทันที เห็นลีโอกำลังก้มหน้าเซ็นเอกสารอยู่ หน้ายุ่งเลยแฮะ แต่ผมไม่สนเดินเข้าไปแล้วมุดเข้าไปนั่งตักซะเลย
“มาแล้วเหรอครับ” ริมฝีปากหนาของคนหล่อก้มลงมาจุมพิตหน้าผากเนียนๆของผม นายน้ำซุปก็หน้าบานไปซิครับงานนี้
“เหนื่อยหรือเปล่า” ผมนวดไปที่หว่างคิ้วของลีโอเบาๆ เพื่อเป็นการผ่อยคลาย รางวัลที่ได้รับกับมาก็คือ จูบหวานหนึ่งจูบที่ทั้งเนิ่นนานและอ่อนโยน
“มาหาเจ้าพ่ออย่างนี้ อยากได้อะไร”
“สัญญาก่อนว่า ถ้าขอไปแล้วห้ามปฏิเสธ”
ลีโอหยุดคิดชั่วครู่ แต่ก็ไม่นานนัก ใบหน้าคมพยักขึ้นลงเพื่อเป็นสัญญาณว่าจะสัญญาและทำตาม
“พาอีหนูไปหาเพื่อนหน่อย”
“.......................” คราวนี้ ลีโอก้มหน้าลงมาซุกที่ซอกคอผม แล้วถอนหายใจ
“ไม่ได้เหรอ”
“ก็บอกไปแล้วไง ว่าให้นัดมากันที่บ้าน”
“แต่อีหนูอยากไปเดี๋ยวนี้!!” ผมลุกขึ้นมาจากตักของลีโอ แต่มือหนาก็ไม่ยอมปล่อยออกจากเอวซักที เลยต้องนั่งไปอย่างนั้น
“...................” เราสองคนมองตากัน ไม่มีใครยอมใคร ใครหลบแพ้!!!!! และผลปรากฏว่า นายน้ำซุปเป็นฝ่ายชนะ คุณลีโอเป็นฝ่ายแพ้ ฮ่าๆ
“เดี๋ยวพาไป แต่ไม่ใช่ตอนนี้ อีหนูลงไปนั่งรอที่โซฟา เดี๋ยวเจ้าพ่อเซ็นโน่นเซ็นนี่ก่อน” ลีโอจับผมมายืนกับพื้น แล้วก้มลงไปเซ็นเอกสารต่อ
“อย่าเถียงน้ำซุป ถ้าไม่ทำตามที่บอกก็ไม่ต้องไป” น้ำซุปก็ต้องทำตามซิครับ ก็สามีบอกมาอย่างนั้นนี่น่า เชื่อฟังอย่างเห็นได้ชัด
โทรหาฟาร์ฟาร์ดีกว่า คุยกับมันฆ่าเวลารอสามีทำงานก่อน
.
.
.
.
-
************* ต่อๆ จัดไปแบบ ยาว!!!!!!!!!!!!!!!***********
.
.
.
.
.
.
.
.
Special
/ เคลวิน พิทยาภันทร์ /
ใช่ว่าธุรกิจของลีโอแอ็คซายน์นั้นจะดำเนินมาบนทางที่โรยด้วนกลีบกุหลาบ เจ้าพ่อแห่งแอ็คซายน์ต้องต่อสู้ฟ่าฟันเพื่อความเป็นหนึ่งมาด้วยวิธีต่างๆนา เพื่อต้องการให้คนอื่นๆได้รู้ว่า แอ็คซายน์รุ่นลูกนั้นไม่ได้มาหยามและดูถูกันง่ายๆ แอ็คซายน์ที่มั่งคั่งเพราะสถานบันเทิงในด้านต่างๆ และมีเครือธุรกิจอีกมากมายที่ทำให้ลีโอร่ำรวยติดอันดับต้นๆ ของโลก
คู่แข่งของแอ็คซายน์ก็โผล่ขึ้นมาพร้อมๆกับที่ธุรกิจได้ก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยฝีมือบริหารของลีโออย่างไม่หยุดยั้ง แต่ลีโอ แอ็คซายน์ก็กำจัดให้พ้นเส้นทางของได้หมด ยกเว้นก็แต่ เคลวิน เท่านั้น ที่แอ็คซายน์ไม่สามารถจัดการได้ขั้นเด็ดขาดสักที
เคลวิน พิทยาภันทร์ นักธุรกิจหนุ่ม เจ้าของนิคมอุตสาหกรรมต่างๆในเครือพิทยาภันทร์ เครืออุตสาหกรรมที่แม้แต่แอคซายน์ยังมีอำนาจไม่เท่า เคลวินเป็นลูกครึ่งไทย-เดนมาร์ก ด้วยความที่ร่างสูงมีบุคลกที่เงียบและสุขุม เลยทำให้สาวเล็กสาวใหญ่ต้องการจะนอนกับเขา เขาอยู่คนเดียวมาตั้งแต่เด็ก พ่อและแม่เสียชีวิตไปตั้งแต่เขาจำความไม่ได้ ปู่เลยส่งเขามาอยู่ที่ไทย กับพี่เลี้ยงอีก 2 คนนั่นก็คือ นิครอส และ นิค
เขาเติบโตพร้อมกับความเหงา ถึงแม้จะมีเงิน มีหน้ามีตา มีฐานะ แต่นั่นก็ไม่ทำให้เขามีความสุขเลยสักครั้ง กลับกัน เขาอยากทิ้งทุกอย่างที่มีอยู่ในมือ แล้วตามพ่อกับแม่ไป แต่ปู่ก็สอนให้เขาเข้มแข็ง วิถีทางแห่งความโหดร้ายของโลกธุรกิจทำให้เคลวิน เลือดเย็น
แต่เคลวินก็ไม่เคยที่สนใจพวกเธอเลยแม้แต่น้อย ในหัวของเขาเต็มไปด้วยวิถีทางแห่งการเอาชนะ ลีโอ แอ็คซายน์ จริงอยู่ที่นิคมอุตสาหกรรมของเขานั่นยิ่งใหญ่ แต่ก็เทียบไม่ได้เลยกับธุรกิจเกือบทุกด้านของเครือแอ็คซายน์ อีกทั้งแอ็คซายน์ยังมีธุรกิจอยู่ที่ต่างประเทศ นั่นก็ทำให้เคลวิน ยิ่งอยากเอาชนะลีโอไปทุกที แม้แต่เรื่องหัวใจ ลีโอ แอ็คซายน์ ก็มีคนที่รักมาอยู่เคียงข้าง ความอิจฉาเกาะกินใจของเขามานับแรมปี เขาอยากแย่งทุกอย่างที่เป็นของลีโอมาเป็นของเขาทั้งหมด แม้แต่คนรักของลีโอ เขาก็อยากที่จะได้มาครอบครอง
“สักวัน.........ฉันจะเอาทุกอย่างที่เป็นของแกมาเป็นของฉันให้หมด”
เขาพาธุรกิจของตัวเองขึ้นมาถึงจุดนี้ ก็เพื่อที่จะให้คนของแอ็คซายน์ได้รู้ว่า เคลวิน พิทยาภันทร์ ไม่ได้ให้พวกแอ็คซายน์เหยียบได้ง่ายๆ เหมือนอย่างที่พวกมันทำกับคนอื่น
“เคล..นายโอเคหรือเปล่า” นิค ลูกน้องมือขวา ถามขึ้น เขาให้นิคและนิครอสเป็นเพื่อนของเขาเรียกเขาได้อย่างสนิทสนม เพราะเขาไม่อยากมีลูกน้อง เขาอยากมีเพื่อน เพื่อนที่พร้อมจะเดินเคียงข้างไปกับเขา
“ฉันสบายดี งานที่ให้ไปทำเรียบร้อยหรือเปล่า”
“เสร็จแล้ว ตอนนี้แอ็คซายน์ยังไม่มีโครงการใหม่ ยังนิ่งอยู่ทีเดิม”
เขาให้นิค ไปสืบโครงการใหม่ๆ ของแอ็คซายน์ เพื่อที่เขาจะได้ดำเนินโครงการนั้นขึ้นก่อนเพื่อเป็นการตัดหน้าคู่แข่ง ใครจะว่าเขาโกงเขาก็ไม่สน เขาจะทำทุกวิถีทาง แม้ว่ามันจะสกปรกก็ตามเถอะ
“ขอบใจ.. พวกนายกินข้าวกันหรือยังนี่มันเที่ยงกว่าแล้วนะ อีกเรื่อง วันพรุ่งนี้ฉันไม่เข้าบริษัท” ร่างสูงเดินไปหยิบกุญแจรถ และกระเป๋าสตางค์ที่เคาร์เตอร์ใกล้ๆ ทีวีในห้องทำงาน
ห้องทำงานของเคลวิน ตกแต่งให้คล้ายๆ ห้องรับแขกที่บ้านของเขา เหตุผลเพราะว่า เวลาที่เขาทำงานนั้นจะได้รู้สึกว่าตัวเองอยู่บ้าน
“นายจะไปไหน” นิคถามด้วยความเป็นห่วง พวกเขารู้ดีว่า เคลวินนั้นถ้าบอกว่าจะไม่เข้าบริษัท แสดงว่าเจ้าตัวต้องมีเรื่องอะไรกลุ้มใจแน่นอน
“อย่าห่วงเลยน่า ..ฉันไม่เป็นอะไร”
“ในหัวของนาย กำลังคิดอะไรอยู่” นิคถามคำถามสุดท้าย แต่ดูเหมือนว่าร่างสูงของเคลวินจะไม่ได้สนใจตอบแต่อย่างใด
“.........” เคลวินไม่ตอบ แต่กลับเดินออกจากห้องทำงานไป ทิ้งให้คนสนิทอย่างนิคเป็นห่วงไม่น้อย
ร่างสูงสมส่วนของเคลวินเดินเข้าลิฟต์อย่างเหม่อลอย เมื่อประตูลิฟต์ปิดลง เคลวินก็หลับตาลงอย่างช้าๆ เพื่อเรียบเรียงความคิดของตัวเอง
หลายครั้งที่เขาถามตัวเองเหมือนกันว่า ที่ทำมาทุกอย่าง ที่พยายามมาทุกอย่างทำเพื่ออะไร เพื่อเอาชนะลีโอ แอ็คซายน์ หรือเพื่อตัวเอง หรือเพื่อปู่ที่บังเกิดเกล้าของเขา ไม่ว่าจะคิดกี่รอบต่อกี่รอบ เขาก็หาคำตอบไม่ได้ซักที
บางครั้งเขาก็อยากหยุด หยุดทุกอย่าง แล้วไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ในที่ไกลๆ ในที่ที่ไม่มีใครรู้จัก อยากใช้ชีวิตธรรมดา ไม่อยากอยู่ในสังคมที่เสแสร้ง แต่เขาก็ทำอย่างที่ใจคิดไม่ได้ เพราะปู่ไม่ยอมให้เขาทำอย่างนั้นแน่นอน
“กูอยู่เพื่อใครว่ะ...............”
คำถามนี้ ติดตามตัวเขามาตลอด ใช่แล้ว เขาอยากมีคนรัก อยากมีคนที่คอยดูแลเอาใจใส่อยู่ข้างๆ ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันสองคน ไปเที่ยว กินข้าว ดูหนัง ซื้อของ ทำกับข้าว อยากทำทุกสิ่งทุกอย่างร่วมกันกับคนที่เขารัก
ตอนนี้นักธุรกิจหนุ่มสุดหล่อ ฉายาเจ้าชายน้ำแข็งอย่างเคลวินกำลังเดินดูของในห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ คอนโด ทุกคนอ่านไม่ผิด เพราะเขาอยากลองมาเดินดูของเองคนเดียวซักครั้ง เพราะทุกครั้งที่เขามาเหยียบห้าง มักจะมีนิคและนิครอสติดตามมาด้วยตลอด
ตอนนี้เคลวิน กำลังยืนงง อยู่ข้างในห้างดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพ เขาขับรถออกมาจากบริษัทด้วยอารมณ์ว่างเปล่า ไม่ได้มีความทุกข์ หรือ ความสุข มีแต่ความว่างเปล่า ความว่างเปล่าเหล่านี้ที่ต้องการ การเติมเต็มจากใครซักคน ใครซักคนที่ทำให้น้ำแข็งเย็นๆอย่างเขาละลายลงได้
“แล้วต้องไปเอารถเข็นตรงไหนว่ะ” ร่างสูงบ่นอย่างหัวเสีย ผู้คนที่เดินผ่านไปมาแถวนั้น ต่างให้ความสนใจกับร่างสูงเองไม่น้อย ด้วยความที่เคลวินนั้นมีบุคลิกที่เงียบและขรึมอยู่แล้ว ยิ่งทำให้สาวๆที่ผ่านไปมาแถวนั้นสนใจเป็นยิ่งนัก และอีกอย่างใครที่ไม่รู้จักผู้บริหารสุดหล่อของ KV Park ก็เฉย แบบสุดๆ แล้ว
ร่างสูงไม่รู้จะเริ่มต้นเดินไปทางไหนก่อน มองไปทางไหนก็คนเยอะแยะไปหมด ตอนแรกกะว่าจะมาเดินให้หายเซ็ง แต่ปรากฏว่าความเซ็งมันมากกว่าเดิมซะแล้วซิ
“นี่คุณ...กำลังมองหาอะไรอยู่หรือเปล่า” เคลวินรู้สึกว่ามีคนสะกิดอยู่หลังเขาอยู่ คงไม่พ้นไอ้พวกที่เข้ามาทำเป็นน่าสงสารแล้วขอเงิน
แต่สิ่งที่ร่างสูงคิดนั้นผิดไปทั้งหมด เพราะมนุษย์ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาก็คือ ชายหนุ่มร่างบางตัวประมาณไหล่ ผิวขาวตาเรียวๆ ปากสีชมพูระเรื่อที่ตอนนี้กำลังเอื้อนเอ่ยถามเขาอยู่
สงสัยเดินห้างคนเดียวครั้งนี้ จะไม่เซ็งอย่างที่คิดซะแล้วซิ
“ผมถามคุณว่า คุณกำลังมองหาอะไร” ร่างบางจ้องหน้าเขาอย่างไม่ลดละ และนั่นก็ทำให้เคลวิน ประหม่าขึ้นมาทันที ก็เล่นมองเอามองเอา แล้วยังมาทำตาโตใส่เรียก เป็นใครก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกันแหละน่า
“เอ่อ..ผมกำลังมองหารถเข็นน่ะครับ ” มือหนาถูกยกขึ้นมากุมไว้ที่ท้ายถอย อย่างเก้อ
ร่างบางไม่พูดพร่ำทำเพลง เดินจูงมือเขาออกไปจากตรงนั้น ยิ่งทำให้เคลวิน งง หนักเข้าไปใหญ่ กลิ่นหอมอ่อนที่ออกมาจากคนตัวบางที่กำลังจูงเขาอยู่นั้น ทำเอาเคลวินใจเต้นระทึกขึ้นมาทันที นอกจากคนๆนี้จะน่ารักแล้ว ยังมีกลิ่นหอมประจำตัวอีกด้วย
หอม ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอม แต่เป็นกลิ่นแป้ง แป้งเด็กซะด้วย ก็ลูกของไอ้นิคใช้แป้งกลิ่นนี้นี่น่า กลิ่นหอมอ่อน ดมเท่าไรก็ไม่เบื่อ
“อ่ะ..ถึงแล้ว” มือบางปล่อยออกจากลำแขนของเคลวิน ทำเอาร่างสูงเสียดายไม่น้อย นึกอยากจะเป็นฝ่ายจูงมือบางซะเอง
“ขอบคุณมากครับ” เคลวินเอ่ยขอบคุณ ร่างบางกำลังหันหลังเดินออกไป แต่ก็โดนมือหนาของเขาฉุดเอาไว้เสียก่อน
“นี่คุณ!! มาจับทำไมเนี่ย” เคลวินก็อยากจะถามกลับไปเหมือนกันว่า เมื่อกี้ที่คุณจูงผมมาล่ะ ถามผมหรือยัง
“คุณชื่ออะไร” ร่างสูงกุมแขนบางเอาไว้เบาๆ เพราะกลัวว่าถ้าลงน้ำหนักมากไปกว่านี้ จะเกิดเป็นรอยช้ำขึ้น ก็คนตัวบางข้างหน้าผมนี่ผิวบางจะตายไป
“ปล่อยเด๊ะ!!” นอกจากคนน่ารักจะไม่ยอมบอกชื่อแก่เคลวินแล้ว ยังดื้อ แล้วปัดมือเขาออกพัลวัน เขายิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูกับท่าทางน่ารักๆ นั่น
“ถ้าไม่บอก ผมจับอยู่อย่างนี่แหละ”
“ด้าน!!” ถ้าคนอื่นพูดอย่างนี้ใส่เขา คงไม่แคล้วโดนเขาสวนกลับไปในทันที แต่นี่ไม่ใช่ คนๆนี้ น่ารักและน่าทะนุถนอมจะตายไป ใครจะกล้าทำอย่างนั้นล่ะ
“..........................” เขาเลือกที่จะเงียบ แล้วทำท่าว่าจะจูงแขนบางของคนน่ารักออกไป แต่เจ้าตัวก็เบรกเขาด้วยการบอกชื่อเสียก่อน
“ฟาร์ ผมชื่อฟาร์ หรือเพียงฟ้า” ชื่อก็น่ารัก คนก็น่ารัก เหมาะกันจริงๆ เคลวินแอบอมยิ้มไม่ให้ร่างบางเห็น
“ผมรู้แล้ว” เขาทำเนียนโดยการปล่อยแขนบางออก แล้วเปลี่ยนเป็นกุมมือน้อยแทน ยิ่งทำให้ร่างบางอึ้งหนักเข้าไปอีก
“เฮ้ย!! ไหนว่าบอกชื่อแล้วคุณจะปล่อยไง” ฟาร์โวยวายใส่ร่างสูงอย่างไม่ยอม ร่างบางดิ้นดุกดิกไปมาเพื่อที่จะให้มือบางของตัวเองพ้นจากการเกาะกุมของร่างสูง
ร่างสูงไม่ได้พูดตอบกลับไปแต่อย่างไร แต่จูงมือร่างบางเดินออกไปตรงลานจอดรถ ยิ่งทำให้คนตัวเล็กดิ้นเข้าไปใหญ่ ปากบางก็ด่าเขาออกมาแบบไม่ยั้ง
“ปล่อยน้าๆๆ!!!!!!!!!” ถ้าเขาเป็นโจรจริงๆ เขาคงยอมแพ้ให้กับความน่ารักของคนๆนี้แน่ๆ ก็ดูซิ ปากบางๆนั่นกำลังเจ่อออกมาหน่อยๆ เพราะแรงโมโห
“ผมชื่อ เคลวินนะ เคลวิน พิทยาภันทร์” เมื่อร่างบางรู้ชื่อของเขา ก็เกิดอาการอึ้งรับประทานไปทันที
“แล้วไง เคลไหนก็ไม่สน ไม่ได้มาเป็นพ่อสักหน่อย” ก็บอกแล้ว คนๆ นี้ น่าสนใจจะตายไป พยศอย่างนี้ถูกใจไอ้เคลไม่น้อยเลยเว้ย!!!!!!
“คุณไม่สน แต่ผมสน”
“นี่!!!!!!!!!!!!”
แค่อยากรู้รังเกียจกันไหม ขอให้มันอย่าไปแบบนั้นเลย..............
เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของร่างบางดังขึ้นในกระเป๋ากางเกง ดวงตาเรียวเงยหน้ามองผมอย่างเคืองๆ นั่นแหละ มือหนาจึงยอมปล่อยมือบางออก ทั้งที่ความจริงไม่อยากทำอย่างนั้นเลย แต่ถ้าขืนเขาไม่ปล่อย คงได้โดนตบแน่ๆ คราวนี้
“ซุปเหรอ” ชื่อคุ้นๆ คงไม่ใช่เมียของไอ้ลีโอ มาเฟียนั่นหรอกนะ ไม่ใช่หรอก ชื่ออย่างนี้คนอื่นๆ อาจจะมีถมไป
/“...............................”/
“อยู่ห้างอ่ะ....... อืมๆ ....มาถึงเมื่อวานเอง นอนคอนไอ้ต้น”
/“............................”/
“ออกมาซื้อของไปทำกับข้าว พอดีเจอไอ้พวกโรคจิตนิดหน่อยน่ะ แต่ไม่เป็นไร ตำรวจจับไปแล้วล่ะ” ร่างบางหลอกด่าเคลวินอย่างตรงๆ เรียกเสียงหัวเราะจากร่างสูงได้ไม่น้อย
/“..........................”/
“เออน่า ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวฟาร์ถึงคอนแล้วจะโทรหา”
เมื่อร่างบางกดวางสาย ร่างสูงก็จะทำท่าเข้ามาคุกคาม ทำเอาร่างบางถึงกับหน้าซีดไปเลย หารู้ไม่ว่านี่คือการแกล้ง โทษฐานที่ไปกล่าวหาว่าร่างสูงของเคลวินเป็นโรคจิต
“อย่าเข้ามานะ สู้นะเว้ย!!!!!!!!!”
“คุณทำงานอยู่ KV Park เหรอ” เคลวินหยุดเดิน แล้วถามร่างบาง เผื่อร่างบางจะได้ลดความกลัวในตัวของเขาลงมา
“รู้ได้ไง” ดวงตาเรียวสวยของฟาร์ ฉายแววฉงน ไม่น้อย
“ก็ที่ห้อยโทรศัพท์ของคุณมันเด่นออกขนาดนั้น” KV Park ที่ว่าก็คือโรงแรมในเครือของเขานั่นเอง และที่ห้อยโทรศัพท์ที่ร่างบางใช้อยู่นั้น เขานี่แหละที่เป็นคนดีไซน์แล้วทำแจกพนักงานของเครือ พิทยาภันทร์ ทุกคน พึ่งรู้นะเนี่ยว่ามีพนักงานน่ารักๆ อย่างนี้อยู่ในโรงแรมของตัวเองด้วย
“อ้อ......ตก ลง ผม จะ ไป ได้ หรือ ยัง” ร่างบางเอ่ยถามร่างสูงอย่างช้าๆ ชัดๆ
“เชิญ........” เคลวินผายมือให้ร่างบาง พร้อมกับทำหน้าตาเจ้าเล่ห์แบบสุดๆ ส่งให้
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย.
เคลวินร้องออกมาอย่างเสียงดัง เพราะโดนร่างบางของฟาร์กระโดดใส่เข่าอย่างแรก เล่นเอาร่างสูงจุกไม่น้อย
“อย่าได้พบได้เจอกันอีกนะ ไอ้บ้า!!!!!!!!!”
เมื่อทำการแก้แค้นเสร็จ ร่างบางก็รีบวิ่งกลับเข้าไปในห้างทันทีอย่างรวดเร็ว
“เพียงฟ้า แสบนักนะ” เคลวินไม่ได้วิ่งตามร่างของเพียงฟ้าไป ดวงตาเรียวสวยของร่างสูงเพียงแค่มองตามและอมยิ้มเล็กน้อย
“ไม่มีทางเพียงหรอกเพียงฟ้า คนอย่างเคลวิน ถ้าได้สนใจอะไรลงไปแล้ว ใจมันจะมุ่งไปที่สิ่งนั้นเต็มที่”
.
.
.
{ เพียงฟ้า ……………= = }
“คนอะไร หน้าด้าน” ฟาร์ หรือ เพียงฟ้า บ่นอย่างหัวเสีย ตลอดทางที่เดินกลับเข้ามาในร้าน ร่างจะหันกลับไปมองด้านหลังอย่างหวาดผวา เพราะกลัวว่าคนตัวสูงเมื่อกี้จะตามมาอีก
ขอเวลาให้ผมแนะนำตัวหน่อยนะครับ ผมชื่อ เพียงฟ้า อริยาวัฒน์ ชื่อเล่น ว่าฟาร์ครับ ปัจจุบันอายุ 24 ปี เป็นคนกรุงเทพโดยกำเนิด แต่ไปโตอยู่ที่เชียงใหม่ เลยใช้ชีวิตอยู่ที่เชียงใหม่เป็นส่วนใหญ่ บ้านผมค่อนข้างจะฐานะดี แต่ด้วยความที่แม่ผมปลูกฝังมาตั้งแต่เด็กว่า เงินทุกบาททุกสตางค์มีค่า ผมเลยเลือกที่จะประหยัดหางานทำเล็กๆน้อย ตั้งแต่เด็ก ชีวิตมัธยมของผมค่อนข้างที่เฮฮาไปนิด เฮฮาไปหน่อย แม่กับพ่อเลยตกลงกันว่า ถ้าผมจบ ม.6 เมื่อไร จะส่งเข้ามาเรียนในกรุงเทพทันที ตอนแรกผมก็คัดค้านพอเป็นพิธี แต่ความจริงในใจแล้ว อยากมาใจแทบขาด!!!! ก็ผมอยู่ที่เชียงใหม่นานแล้วนี่น่า ก็อยากเห็นโลกใหม่บ้างอะไรบ้าง
พ่อกับแม่ เลยซื้อคอนโดแถวๆ มหาลัยให้ นานๆทีถึงจะเข้ามาเยี่ยม หวานหมูไอ้ฟาร์ละทีนี้ ผมแอดกลางเข้ามหาลัยของรัฐได้น่ะครับ คณะ สถาปัตฯ ก็ผมออกจะติสๆ แนวๆ หน่อย ที่สำคัญชอบศิลปะและการออกแบบครับ
ก้าวแรกที่ผมเข้ามาเหยียบมหาลัย มันเป็นอะไรที่ตื่นเต้นมาก เด็กเหนือเข้ากรุง!!!!!! มองไปทางไหนก็นักศึกษา มองไปทางไหนก็อาคารเรียน แล้วผมจะรอดไหมเนี่ย
รับน้องวันแรกนี่ ผมโดนเลยครับ ไม่รู้ว่าไอ้รุ่นพี่มันติดใจชื่อของผมอะไรนักหนา ไม่ว่าจะเต้น รำ หรือสัพเพเหระ มันเรียกเพียงฟ้าทุกรอบ จนผมเริ่มที่จะรำคาญ และเบื่อหน่าย เพื่อนของผมคนแรกในคณะแห่งนี้ก็คือ ไอ้นัทครับ หนุ่มขอนแก่นหัวใจร้าวราน อกหักเพราะหนุ่มๆ? อย่าตกใจ มันเป็นเกย์ครับ ตอนแรกที่ผมรู้ก็แอบช๊อกเหมือนกันครับ แต่ทำไงได้ล่ะ หน้าไอ้นัทมันเหมาะที่จะเป็นเกย์จริงๆ ครับ หวาน น่ารัก น่าเอ็นดู ตัวเล็ก ทุกอย่างอยู่ในตัวมันหมดเลย มันบอกว่าที่เลือกมาเรียนที่เชียงใหม่ก็เพราะว่า มันโดนรุ่นพี่ข้างบ้านสลัดรักไปควงสาวอื่นครับ มันเลยประชดชีวิตเลือกลงที่เรียนไกลๆ ผมว่ามันบ้าเกินไปล่ะ เอาเหตุผลของหัวใจมาตัดสินที่เรียน และอีกคนชื่อต้นกล้า ครับ ชื่อเข้ากับหน้ามันจริงๆ นิ่งๆ เย็นๆไอ้ต้นมันเป็นประเภทที่ว่า ใครทำไรกูไม่สน กูจะทำหน้านิ่งอย่างนี้ไปเรื่อยๆ มันเขียนแบบบ้านได้สวยมากเลยครับ ผมถามมันว่าทำไมไม่เรียนวิศวะ มันตอบว่า ขี้เกียจไปเป็นขี้ข้าคนอื่น ก็จริงของมัน สถาปัตดีสุด เรียนๆ เล่นๆ งานส่งไม่ส่งนี่ ค่อยว่ากันอีกที - -
ชีวิตสมัยมหาลัยดำเนินไปเรื่อยๆ จนมาถึงวันประกวด ดาว กับ เดือนของมหาลัย ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่ามันจะเป็นอะไรที่ไฮโซ และอลังการขนาดนี้ ทุกคณะส่งคนหน้าตาดี มีฐานะ การศึกษาเริ่ดเข้ามาแข่ง ผู้เข้าแข่งขันพยายามพีเซนต์ตัวเองสุดๆ เรียกว่าไม่มีใครยอมใคร คณะของผมก็ส่งไอ้นัทไป ตอนแรกที่ผมรู้นี่ ฮากระจายไปเลย ไอ้นัทไม่ยอมครับ แต่พอรุ่นพี่ออกปากว่าจะให้เงิน เท่านั้นแหละมันไม่ปริปากบ่นอะไรเลย แม่ง!! เห็นแก่เงินอย่างเห็นได้ชัด
และงานนี้เองที่ทำให้ผมได้รู้จักกับ “น้ำซุป” บุคคลที่ดังที่สุดในมหาลัยแห่งนี้ สมควรที่คนๆนี้จะดัง ก็มันหน้าตาดีมาก!! มากถึงมากที่สุด บ้านไอ้ซุปก็รวยติดอันดับไปด้วย ไอ้นัทว่าหวานแล้ว มาเจอน้ำซุปเข้าก็หงายได้เหมือนกันครับ น้ำซุปไม่หวานอย่างเดียวครับ แต่สวยอีกด้วย สวยจนผู้หญิงยังอาย ตัวเล็กๆ ขาวๆ ผิวอมชมพู ผมก็ตัวเล็กเหมือนกันนะ แต่มันเล็กคนละแบบ และผลก็ออกมาอย่างที่ทุกคนรู้ๆกันอยู่ น้ำซุปได้เดือนมหาลัยด้วยคะแนนโหวตอันท้วมท้น เป็นหน้าเป็นตาให้กับคณะบริหารได้อย่างสวยงาม ชิส์
ไม่รู้โลกดลบันดาลอะไรให้ผมมาเป็นเพื่อนกับน้ำซุป คณะก็คนละคณะ เวลาเรียนก็ไม่ตรงกัน แต่ไปๆมาๆ ผมกับน้ำซุปดันมาเป็นเพื่อนกัน ที่สำคัญผมติดไอ้ซุปไปแล้ว ไม่ได้ชอบเหมือนแฟนนะ แต่ไอ้ซุปเหมือนแมวมากเลย ให้ความรู้สึกว่าได้น้องสาวเพิ่มมาอีกคน น้ำซุปแนะนำเพื่อนของเจ้าตัวให้พวกผมได้รู้จัก เห็นบอกว่าอยู่คณะเดียวกัน มันชื่อไอ้ตัสครับ ไอ้นี่ก็เหมือนกันครับ รวยจนน่าตกใจ หล่อแบบไม่เกรงใจใคร นิสัยดีอีกต่างหาก กลุ่มผมตอนนี้เลยมี 5 คน มีผม ไอ้ซุป ไอ้นัท ไอ้ตัส และไอ้ต้น ผมได้รู้จักกับไอ้ไมค์ก็ตอนฟุตบอลประเพณีครับ ไอ้ไมค์เป็นคนที่ชอบเรื่องฟุตบอลเป็นชีวิตจิตใจ หายใจเข้าก็ฟุตบอล หายใจออกก็ฟุตบอล ไอ้ไมค์มองทุกอย่างเป็นลูกฟุตบอลหมดครับ ก๊ากกก กลุ่มผมตอนเรียนนี่ดังระเบิดเหมือนกันนะ กิจกรรมไหนที่มันเด่นและมันดัง พวกผมเข้าร่วมหมด ก็นะ ก็คนมันเด่นมันดังนี่หว่า ทำไรได้ล่ะ ฮ่าๆๆ
แค่อยากรู้รังเกียจกันไหม ขอให้มันอย่าไปแบบนั้นเลย..............
โทรศัพท์เครื่องเล็กสั่นและส่งเสียงร้อง เพื่อเตือนให้เจ้าของของมันรับรู้และหยิบมันขึ้นมารับสายและคุย
ร่างบางของฟาร์ ที่นั่งเหม่อลอยอยู่ในโซนอาหารของห้างดัง สะดุ้งเล็กน้อย ดวงตาเรียวมองไปที่โทรศัพท์อย่างสงสัย แต่เพียงไม่นานมือบางก็หยิบโทรศัพท์เครื่องบางขึ้นมารับและกรอกเสียงลงไป
“กุ๊กๆๆ” อย่าตกใจ นี่คือการรับโทรศัพท์ของฟาร์ เมื่อเพื่อนสนิทโทรมา
“กุ๊กเตี่ยมึงล่ะ” เสียงของไอ้ไมค์ ตะคอกกลับมาอย่างดัง ดังจริงๆครับ โต๊ะข้างๆ ยังได้ยินมันเลย มึงยังไม่ชินอีกเหรอว่ะ กูก็ออกจะใช้ออกบ่อย
“เป็นอะไรอีกไอ้หมายักษ์” ฉายาของไอ้ไมค์ ที่ผมและเพื่อนตั้งและยกให้มันครับ ก็เข้ากับบุคลลิกของมันไม่น้อยเลยนี่น่า
“เมื่อไรมึงจะกลับว่ะ พวกกูหิวข้าววววววววววว” คือผมได้รับมอบหมายให้มาซื้อของไปทำกับข้าวน่ะครับ พวกมันเสือกตื่นสายเองนี่หว่า จะโทษคนอื่นไม่ได้
ตอนนี้ เป็นเวลา 12.30 น. เลยเวลาเที่ยงมานานแล้ว ผมก็สงสารพวกมันหรอกนะ แต่ตัวเองก็หิวเหมือนกันนี่น่า เลยแวะกินอาหารก่อน ส่วนข้าวข้องเครื่องใช้ในการประกอบอาหารเพื่อให้พวกมันแดกก็ซื้อมาครบหมดแล้ว
ผมลงมากรุงเทพครั้งนี้ก็เพื่อมาพักผ่อนครับ งานที่เชียงใหม่มันเยอะมากๆ เยอะจนผมก็ไม่ไหวเหมือนกัน เลยทำเรื่องลาซัก อาทิตย์ หัวหน้าไม่อยากให้ผมลาเท่าไรก็ตอนนี้ K V Park กำลังมีโครงการสร้างห้องพักติดธรรมชาติ ซึ่งห้องทั้งหมดผมเป็นคนออกแบบเอง และต้องไปคุมงานด้วยตัวเอง แต่คราวนี้ใครก็ห้ามผมไว้ไม่อยู่ อีกอย่าง ผมคิดถึงเพื่อนด้วยอ่ะ
กระผมนายเพียงฟ้า - ทำงานอยู่เชียงใหม่
นายน้ำซุป – เมื่อก่อนผู้จัดการผับของแอ็คซายน์ คู่แข่งของ KV Park แต่ปัจจุบัน กำลังจะเป็นเลขาของผู้บริหารสุดหล่ออย่างลีโอ และพ่วงตำแหน่งสามีสุดที่รัก
นายต้นกล้า – สถาปนิก ประจำตำแหน่งอยู่ในเมืองกรุง แต่ออกแบบเกี่ยวกับบ้านนะ
นายตัส – รองผู้บริหาร กิจการบ้านมันเอง ( แ ต่ได้ข่าวว่ามันขอไปทำตำแหน่งเสิร์ฟกาแฟ เพื่อหาประสบการณ์ )
นายไมค์ – โคชทีมฟุตบอลเยาวชน ประจำตำแหน่งที่ชลบุรี
นายนัท – กำลังทำเรื่องเรียนต่อโท ที่ฝรั่งเศส ตอนนี้ชีวิตเลยเลื่อนลอย มันเตรียมตัวไปเรียนอย่างเดียวน่ะครับ
สังเกตจากที่ทำงาน มีของผมคนเดียวที่อยู่ไกลกว่าคนอื่น จะมาพบเพื่อนแต่ละทีก็ ยากลำบากหนักหนา ระยะทางก็ไกล ไหนจะงานที่มากมายก่ายกอง แง่งงงงงงงง
“กูซื้อของนิดหน่อย เดี๋ยวก็เสร็จ พวกมึงรอแปป” ผมไม่รอให้มันด่า รีบชิ่งวางสายก่อน
ผมนั่งกินข้าวอย่างใจเย็น ไม่ได้ทุกข์ร้อนว่าเพื่อนจะหิวแต่อย่างใด ฮ่าๆ นั่งมองคนนู้น คนนี้ไปเรื่อยๆ เพลินดีออก กินเสร็จผมก็มุ่งหน้ากลับคอนโดอย่างทันทีและรวดเร็ว เพราะข้อความที่ไอ้ไมค์ส่งมาว่า
/ ถ้ามึงยังไม่มา กูเผากระเป๋าเขียนแบบมึงแน่ /
ไอ้เวรไมค์แม่งแรงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!! ผมรู้ว่ามันไม่กล้าเผาทั้งหมด แต่อย่างไอ้ไมค์ถ้าไม่เผาทั้งหมด ก็ต้องเผาซักแผ่น และถ้าเป็นอย่างนั้น ผมได้จัดงานฌาปนกิจศพเพื่อนตัวเองแน่ๆ ฮ่าๆ
-
:L1:
-
หุหุ มาลุ้นคู่เพียงฟ้า
-
ตามลุ้นคู่น้องฟาร์ด้วย
อ๊าาา
น่าัรักๆ
-
เห็นแววความน่ารักของคู่ เคล-ฟาร์ฟาร์ อ่ะ
อยากอ่านคู่นี้จัง...อยากรู้ว่าจะลงเอยกันยังไงหว่า
แค่เจอกันครั้งแรกก็ปะทะฝีปาก ฝีเท้ากันไปหลายยก
แต่เอ๊ะ...เคลจะทำอะไรฟาร์ฟาร์หรือเปล่าหว่า...ถ้ารู้ว่าฟาร์ฟาร์เป็นเพื่อนสนิทน้ำซุปอ่ะ
อยากให้คู่นี้เค้ารักกันเร็ว ๆ จัง...คงจะน่ารักน่าหยิกไม่แพ้คู่ลีโอ-น้ำซุปแน่ ๆ ....คริคริ XD
-
มาอีกคู่แระ น่ารักจัง
แนวเดียวกันเจ้าพ่อเลยฮ่าาา ชอบค่ะ
-
น่ารักคับน่ารัก คู่นี้มาแนวเดียวกันกับคู่แรกเลยอ่ะ
บ่ารักมากมายยยยยยยยยยยยย
+1
-
เจ้าพ่อและน้ำซุบยังคงน่ารักเหมือนเดิม ดีกรีการหวงของลีโอก็ไม่เปลี่ยนแปลง อิอิ
ชอบบบบบ
อยากอ่านตอนไปถูเก็ตจัง จะหวีด (สยอง?)ขนาดไหน 5555
ว่าแต่มาเกริ่นคู่เคลกับฟาร์ไว้เนี่ยยยย จะฆ่ากันหรอน้องหมวยยย
เพราะมันน่ารักมากกกก แอร้ยยยยยย
อยากอ่านคู่นี้ต่อเหมือนกานนนน จะเปนยังไงเนี่ยยยย
-
แง้ววว
อยากอ่านแล้วอ่ะ
-
o13 o13 o13
:sad4: :sad4:
-
มีให้ติดตามอีกคู่นึงแล้ว
+1 นะคะ
-
อะฮ้าาา
มีคู่ใหม่ มาให้ได้ลุ้นกันอีกแล้วว
ฟาร์ฟาร์ น่ารักง่ะ :man1:
-
o18เพียงฟ้า เคลวินนนนนนนนนนนน
มารอลุ้นนนนนนนนนนนนนน o13
-
รออ่านคู่น้องฟาร์นะคะ
-
*********
ถึงคนอ่าน
รอก่อนนะคะ
อาทิตย์หน้า หมวยก็สอบแล้วอ่ะ
ส่วนอาทิตย์นี้ ก็ เคียร์งานส่งง
**** งานท้วมหัว เอาตัวไม่รอดดดดดด
ก๊ากกกกกกกกกกก
-
ยังคงค้างคา
เพียงฟ้ากับอีคาเคลนี่ก้อน่าจะฟัดเหวี่ยงกันมันอยู่
ขอจัดเต็มได้ไหมเนี่ย
ฟิ้ว....วิ่งไปซื้อตั๋ว VIP จองที่นั่งไว้ก่อน
-
เข้มข้นมากขึ้นแล้ว
มีมาให้ลุ้นอีกคู่แล้ว
ท่าทาง จะทำให้แอคซายน์และ KV ได้เจอกันนอกรอบแน่เลย
สู้สู้นะจ๊ะน้องหมวย
-
มีคู่ใหม่ให้อ่านแล้ว
น่ารักๆ ฟาร์ฟาร์
-
มีคู่ใหม่อีกแล้ว อิอิ น่ารักๆ
-
คู่นี้ก็น่ารักมากๆเลยคะ
ตามอ่านทันแล้ว
-
คู่เพียงฟ้าน่าสนใจแล้วววววววว
:call:
:call:
-
ฟาร์ฟาร์...2 ( เพียงฟ้าคึกคัก กรู๊ๆๆๆๆๆ )
.
.
.
.
.
.
.
กว่าผมจะเดินทางกลับมาคอนโดได้ต้นได้เนี่ย หูชาไปเลยครับ และเสี่ยงต่อการเป็นหูหนวก! ก็ไอ้พวกตัวดีทั้งหลาย มันโทรจิก โทรด่า - - โทรมารังควาน โทรมันอยู่นั่นแหละ จนผมขู่ไปว่า จะเอาสลอดใส่ลงไปในกับข้าวถ้าพวกมันยังไม่เลิกกวนตีน นั่นแหละ พวกมันถึงได้หยุด
ขับไปขับมา สมองก็คิดไปถึงเรื่องเมื่อตอนเที่ยง โลกมันออกจะกว้างใหญ่ ทำไมต้องเป็นผมที่ไปเขา ทำไมไม่เป็นคนอื่น คุณว่าผมควรดีใจหรือเสียใจดี
คุณว่าผมแปลกหรือเปล่า กับคนอื่นๆ ที่เข้ามาวนเวียนในชีวิตผมเพื่อเข้ามาจีบหรือ ต้องการที่จะเป็นมากกว่าเพื่อน ต้องการครอบครองตัวผม และหัวใจของผม ผมจัดการเขี่ยออกไปอย่างไม่ไว้หน้า ไม่ว่าเขาคนนั้นจะรวย จะหล่อขนาดไหนผมก็ไม่สน ผมไม่แคร์ใครทั้งนั้นแหละ ผมไม่รักซักอย่างจะทำไม แต่..ไม่รู้ซิ ผมไม่เชื่อในเรื่องของความรักเท่าไร ไม่ใช่ว่าที่บ้านมีปัญหาหรืออะไรนะ เพราะผมคิดเสมอว่า ตัวเองนั้นพอแล้วไม่ต้องไปคว้าความรักที่ไหนอีกแล้ว มีพ่อ และ แม่ที่ดูแลห่วงใยผมอย่างดี มีเฮียคุณ ( ลูกป้า ) ที่คอยให้คำปรึกษาปัญหาต่างๆในชีวิต มีไอ้เพื่อนเวรทั้ง 5 คนที่คอยดูแลผมเสมอมาไม่เคยเปลี่ยน แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับผม
แต่ดูเหมือนว่า ความคิดเดิมๆ เหล่านั้นของผมจะเปลี่ยนไปซะแล้วๆ เมื่อผมได้รู้จักกับ
‘เคลวิน พิทยาภันทร์’ ผู้บริหารใหญ่จากเครือ พิทยาภันทร์ ที่เข้ามาวิ่งเล่นอยู่ในหัวใจของผมโดยที่ผมไม่อยากให้มันเป็นอย่างนั้นเลย แต่ผมกลับห้ามความรู้สึกเหล่านี้เอาไว้ไม่ได้ ทำไมผมจะไม่รู้เขาเป็นใคร เขาเป็นเจ้านายของผม เจ้านายที่ลูกน้องทุกคนให้ความเคารพ ยำเกรง แต่สำหรับผม คนๆไม่มีอะไรที่ให้กลัวเลย นอกจากแววตาที่เศร้า และ เหงา
ผมเคยพบเขามาแล้ว เขามาดูงานที่ไซต์งานสาขาที่เชียงใหม่บ่อยๆ นี่แหละคือเหตุผลที่ผมเข้าไปทักเขาตอนเที่ยง ก็ผมเห็นเขายืนเกะกะในห้างนี่น่า ว่าแต่ทำไมผมถึงเข้าไปล่ะ ทั้งที่มันก็ไม่ใช่หน้าที่อะไรของผมเลย
ไม่เคยมีใครเข้าถึงผมได้มากเท่าเขา
ไม่เคยมีใครกล้าทำกับผมอย่างนี้
ไม่เคยมีใครทำให้ผมหวั่นไหวได้ซักครั้ง
แต่เขาคนนั้น กลับทำมันทุกอย่างได้ลงไปเพียงไม่กี่นาที
นี่ผมเป็นอะไรกันนะ ผมก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน “ตกหลุมรัก” อย่างนั้นเหรอ ไม่หรอกมั้ง ดูแล้วเจ้าชู้ไม่น้อย ผมว่าผมเลิกคิดมากดีกว่า คิดซะว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญแล้วกัน ผ่านแล้วผ่านไป ไม่ต้องเก็บมาใส่ใจ ฮ่าๆ
ไอ้พวกซากเปรต ( น้ำซุปเรียก ) คงหิวจนขาดใจแล้วมั้งเนี่ย ฮ่าๆ ก็นะ ผมเคยสอนพวกมันทั้ง สี่ทำกับข้าวแล้ว แต่พวกมันไม่เอาเอง บอกว่าไม่เป็นบ้างล่ะ งี่เง่าบ้างล่ะ ไร้สาระบ้างล่ะ แล้วเป็นไงล่ะคราวนี้ พวกมันก็ต้องมาคอยฝากปากท้างไว้ที่ผม ชี้นิ้วสั่งอย่างกับแม่ ไอ้พวกเพื่อนเวรรรรรรรรรรรรร!!!!!!!!!!!!!
“มาแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” พอผมเปิดประตูเข้าแล้วยังก้าวเข้าห้องได้ยังไม่ถึงก้าว ก็มีสิ่งมีชีวิตที่ชื่อ ไอ้เวรต้นกล้า วิ่งมาเข้ามาหาผมด้วยความเร็วแสง แล้วแย่งถุงในมือของผมออกไป เร็วมากก ผมใจมันซิครับ ก็ผมแวะซื้อเคเอฟซี กับ พิซซ่า มาด้วยนี่น่า กินรองท้องไปก่อนแล้วกันนะ
“มึงกวนตีนกูมากไอ้ฟาร์ ...แม่งก็รู้ว่าหิว ยังมัวแถดๆไปทั่ว” ( ไอ้ตัส) ในมือไอ้ตัสด้านซ้ายถือไก่ ด้านขวาพิซซ่า เลือกเอาซักอย่างดิครับคุณเพื่อนเวร!
“ เหี้ย!! ซื้อมาให้แดกแล้วยังปากดีอีก” ผมถอดรองเท้า ถุงเท้า ออก แล้วเดินเท้าเปล่าเข้าห้อง เย็นนนน ชอบๆ
แล้วสมองก็คิดสิ่งหนึ่งได้ สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมรีบกลับมาคอนโด
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้เวรไมค์มันขู่จะเผาแบบงานของ ผม!!!!!!!
“ไอ้ไมค์!!!!!!!!!!! มึงอย่ไหน” ผมรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนเล็ก คือคอนโดได้ต้นเนี่ย มีห้องนอน 2 ห้องน่ะครับ ห้องใหญ่ก็มันนอน ห้องเล็กมันทำเป็นห้องเก็บของ ถ้าวเวลาที่พวกผมมาค้างกับมัน มันจะให้นอนห้องเก็บของจำลองของมันครับ ไอ้เพื่อนเลว!!!!!!!!!!
“อย่าวิ่งดิไอ้ฟาร์ เดี๋ยวล้ม กูขี้เกียจพาไปหาหมอ” เสียงไอ้นัทด่าผมออกมาจากในครัว
ผมวิ่งเข้าไปในห้องนอนเล็ก และภาพที่ผมได้เห็นคือ ไอ้ไมค์กับไอ้ต้น กำลังเล่นวินนิ่งกันอย่างเมามันส์ แอบโล่ง แต่ก็ยังไม่แน่ใจเท่าไร
“ไอ้ไมค์ มึงทำไรกับแบบกูเปล่าว่ะ” ในมือผมมีหมอนข้างอันหนึ่งติดมือมาด้วย ถ้ามันตอบว่า ฉีก หรืออะไรที่ทำให้แบบของผมหายไปจากโลกล่ะก็ ผมตีมันได้ทุกเมื่อเลยครับ
“เปล่า กูก็แค่........”
“แค่..............อะไรว่ะ” ผมถามมันไปด้วยใจที่เต้นระทึก ไอ้ต้นไม่สนใจใครเลยครับ เล่นแม่งอย่างเดียว ผมตบหัวมันไปตั้งหลายที มันก็ไม่ตอบกลับ นี่ถ้าเป็นเวลาปรกติมันวิ่งเตะผมไปนานแล้วแหละ
“แค่กูปั้นแล้วเอาเช็ดตูดแล้วอ่ะ”
“O____O!!!!!!!!!!!!” พระเจ้า นี่คือความจริงเหรอนี่
“อะ...ไอ้ ไมค์” ผม เสียงสั่น สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วค่อยๆ ก้าวเข้าไปหามันอย่างช้าๆ และ ช้าๆ
“มึงตายยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ผมกระโดดทับตัวไอ้ไมค์อย่างแรง ไม่สนแล้วว่ามันจะโดนอะไร รู้แค่ว่าตอนนี้อย่างแก้แค้นน!!!!!!!! ผมจัดการเอาหมอนข้างที่ถือมาระดมตีไปที่หัว และ ตัวของไอ้ไมค์อย่างแรง เน้น แรงจริงๆครับ ตอนแรกไอ้ต้นทำท่าว่าจะเข้ามาห้าม แต่ผมเงยหน้าแล้วจิกตาใส่มัน มันเลยปล่อยให้ผมตีไอ้ไมค์เพื่อนเวรได้อย่างถนัดถนี่
“แว๊กกกกก!! ไอ้ฟาร์ มึงจะฆ่ากูหรืองายยยยยยยย”
มันกลิ้งหลบผมได้ครับ มีหรือคนอย่างผมจะยอมแพ้ ตามมันไปอย่างติดๆ แล้วเอาหมอนข้างที่เริ่มจะเละ ตีไปที่หลังมันอย่างแรง
“แอ๊กกกก!!!!” ไอ้ไมค์ร้องออกอย่างน่าสงสาร แต่ใช้ไม่ได้กับผมตอนนี้ที่กำลังโมโหสุดขีด มันพลิกตัวกลับมาแล้ว เอามือจี้ไปที่เอวผม งานเข้าเลยครับคราวนี้ จุดอ่อนของผมอยู่ที่เอววววววววววว!!!!!!!!
“สัด!!!!!!!!! ห้องกูเละหมดแล้ว” เป็นไอ้ต้นที่เข้ามาแยกผมกับไอ้ไมค์ออกจากกัน ดีเหมือนกันถ้ามาช้ากว่านี้ผมต้องเสียทีมันแน่ๆ แม่งตัวเท่าควาย ใหญ่ พอๆ กับช้างได้มั้ง
“มึงปวดขี้แล้วทำไมไม่ใช้ทิชชู่” ผมยังไม่เลิกโวยวาย ตอนนี้ผม ไอ้ไมค์ ไอ้ต้นออกมานั่งตรงห้องรับแขก โดยมีไอ้ต้นนั่งคั่นกลางผมกับไอ้ไมค์ไว้ ไม่งั้นได้มีต่อรอบสองแน่ๆ งานนี้
“อะไรใครจะขี้......” ไอ้ต้นถามขึ้นอย่าง งงๆ ชิส์
“ก็ไอ้ปลวกเนี่ยมันเอาแบบงานกูไปเช็ดตูดอ่ะ มึงดูมานนนนนนนนนน” ผมลุกขึ้นยืนบนโซฟาแล้วทำท่าจะกระโดดใส่ไอ้ไมค์อีกครั้ง
“มึงหยุดเลยไอ้ฟาร์..” ไอ้ต้นคว้าเอวผมเอาไว้ แล้วจับผมนั่งลงอีกครั้ง
“ชิส์!!!!” ตอนนี้ผมงอนไอ้ไมค์จริงๆนะเนี่ย งอนมากด้วยอ่ะ งอนแบบฉุดไม่อยู่แล้ว
ปิ้งงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!
นึกแผนออกแล้ว *อย่างนี้ต้องเอาน้ำตาเข้าสู้* แล้วหลังจากนั้นก็โทรไปฟ้องน้ำซุป
น้ำตาผมก็นี่กะไร สั่งปุ๊ป ไหลปั๊ป ไหลแบบรวดเร็วได้ใจอย่างนี้เอาไปเลย 5 บาท! ( เกี่ยวไหม )
“อ้าวววววว” ไอ้ต้นหันไปบอกไอ้ไมค์ว่าตอนนี้ผม นอยด์แล้วๆ ง้อด่วนนนน!
“ไอ้ฟาร์.........” ไอ้ไมค์เรียกเสียงหง่อย แต่ไม่อ่ะ กูงอนมึง
“อ้าวไอ้เวรฟาร์ เป็นไรอีกว่ะ” ไอ้ตัสเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วทักผม
ผมเลยลุกขึ้น แล้วดึงมือไอ้ตัสเข้าห้อง มันงงใหญ่เลยครับ ก็ยอมเดินตามมาแต่โดยดี ผมอยากนอนกอดมันอ่ะ ตัวมันอุ่นดี อารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไร ง่องแงงๆ ตั้งเรื่องเมื่อตอนเที่ยงแล้ว
ถึงเตียงปุ๊ปไอ้ตัสรู้หน้าที่ กระโดดขึ้นไปนอนแล้วดึงผมเข้าไปกอด ผมกอดตอบมันเหมือนกัน แล้วค่อยๆ หลับตาลงอย่างช้าๆ
เสียงพวกมันโวกเหวกโวยวายอยู่หน้าห้อง ผมไม่สน ผมต้องการคนง้อ!!! เอ้าๆ ก็งอนให้ง้อนี่หว่า ถ้าพวกมึงไม่ง้อมีเรื่องแน่ๆ น้ำซุปเอาพวกมึงเละแน่ๆ บังอาจไปแกล้งฟาร์ฟาร์ของมัน ฮ่าๆ
“มึงก็พอมึงไอ้ไมค์ ไปแกล้งมันอย่างนั้นทำไมห๊ะ สมองน่ะ มีไหม ก็รู้ว่ามันรักงานของมันแค่ไหน ยังจะเอามาเล่นอีก ” สงสัยไอ้นัทออกมาจากห้องครัวแล้วมั้ง ก็เสียงไอ้นัทที่ด่าไอ้ไมค์อยู่มันดังใกล้ๆ ประตูห้องอ่ะ
“กูก็ล้อมันเล่น ไม่คิดว่ามันจะจริงจังนี่หว่า” ( ไอ้ไมค์ )
“มันใช้เรื่องเอามาล้อเล่นไหม เดี๋ยวมึงโดนไอ้ซุปแดกหัวแน่!!” (ไอ้นัท)
“นัท...มึงเข้าไปดูไอ้ฟาร์มันก่อนไป น้อยใจกัดลิ้นตายแล้วมั้ง” ( ไอ้ต้น )
“กูว่าไม่ว่ะ อ้อนไอ้ตัสกอดเหงๆ” ( ไอ้ไมค์ )
“เข้าไปง้อมันเดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!” ไอ้นัทสั่งไอ้ไมค์เด็ดขาด ผมเลยหลุดหัวเราะออกมาจนได้ เลยโดนไอ้ตัสดีดหน้าผากไปหนึ่งที เน้นๆ แม่งเจ็บ!!
“มึงแกล้งงอนใช่ปะเนี่ย” มือไอ้ตัสลูบหัวผมเล่นไปเรื่อยๆ เพลินดี อย่าคิดไปไหนไกลนะครับ เราสองคนสนิทกันมากจริงๆ มากจนรู้ทุกเรื่อง ทุกอย่างของแต่ละฝ่าย มีหลายคนที่เข้าผิด คิดว่าผมกับไอ้ตัสเป็นแฟนกัน ผิดแล้วครับ มันดูแลผมแบบพี่ดูแลน้องมากกว่า ผมชอบคนให้คนตามใจครับ แบบว่าใครขัดใจกูเคือง แต่กับไอ้ตัสแล้วมันไม่กล้าขัดใจผมเท่าไร ฮ่าๆ ลองขัดดิ ผมโกรธ!!!!!!!!!!
“ใครแกล้งว่ะ ........ไอ้เลวไมค์แม่งแกล้งกู มันเอาแบบงานกูไปเช็ดตูดอ่ะ มึงอย่าให้กูพูดซ้ำดิ ยิ่งพูดยิ่งช้ำ”
“มันล้อเล่น!!!!!!!!” ไอ้ต้นเดินเข้ามาในห้องแล้ว ล้มตัวลงนอนหนุนขาผม แม่งหนัก แต่ก็ไม่ได้ด่าออกไป ก็มันเจ้าของห้องนี่หว่า
“ถ้ามันไม่เข้ามาพูดกับกูก่อน กูก็ไม่พูดกับมัน” ผมลุกขึ้นนั่ง ไอ้ไมค์กับไอ้ต้นเลยลุกตาม มึงโดนแน่ๆ ไอ้ไมค์กูหมั่นไส้มานานล่ะ ฮ่าๆ
ผมล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดเบอร์โทรของน้ำซุปแล้วโทรออกอย่างรวดเร็ว
ไอ้นัท กับ ไอ้ไมค์เดินเข้ามาในห้องแล้วครับ ไอ้ไมค์นี่หนักสุด ทำหน้าแบบกูยอมแล้วๆ ส่งมาให้ผม ผมก็เล่นตัวซิครับงานนี้ ฮ่าๆ หันหน้าหนีแม่งเลย
“ซุปปปป ไอ้ไมค์แกล้งฟาร์”
/“มันแกล้งอะไรฟาร์ฟาร์!”/ นั่นไง เพื่อนรักของผมก็ของขึ้นมาทันทีทันใด ฮ่าๆ
“มันเอาแบบงานของฟาร์ไป.....เช็ดตูดดดด” ยิ่งพูดยิ่งแซดดดดดดดดดดดดดดด
ไอ้ไมค์เดินเข้ามาหาผมแล้วกอดเอวผมอย่างอ้อนๆ มึงเสร็จกู!!!!!!!!
“ซุป แค่นี้นะ” แล้วผมก็รีบวางสายจากน้ำซุปทันที แล้วหันหลังให้ไอ้ไมค์อย่างถือตัว ทำทีปัดมือมันออกพอเป็นพิธี ฮ่าๆ
“ยอมแล้วคร้าบบบบบบบบบบบบ” ( ไอ้ไมค์ )
“ยอมจริงๆหรือเปล่า” ผมโยนโทรศัพท์ลงไปบนเตียง เกือบถูกหัวไอ้ตัสไป มันเลยด่าผมทางสายตา
“แน่ๆ”
ไม่รอช้าให้มันเปลี่ยนใจ ผมก็วิ่งไปที่เตียงแล้วเอาหมอนมาตีใส่มันอย่างทันที เร็วและแรง ฮ่าๆ
“กูให้โอกาสมึง 3 วิ ไปเอาหมอนมาสู้กับกู จะไอ้สมน้ำสมเนื้อ” ไอ้ไมค์วิ่งไปเอาหมอนมา สงครามตีหมอนของผมกับไอ้ไมค์ก็เริ่มขึ้นทันที โดยมีไอ้นัท ไอ้ตัส ไอ้ต้นยืนหัวเราะอยู่ข้างๆ
ผมหมั่นไส้ไอ้ต้นอ่ะ หัวเราะแล้วแอบช่วยไอ้ไมค์อีกต่างหาก อย่างนี้มึงต้องโดนนนนนนนนนนน
“โอ๊ยยยยยยยยย!!!!!!! เวรแล้วมึงไอ้ฟาร์ แม่งกูเจ็บ” ไอ้ต้นโวยวาย แต่ผมไม่สน กระหน่ำตีไปที่ไอ้ต้นอย่างเมามันส์ เป้าหมายผมเปลี่ยนแล้วครับ ไอ้นัทวิ่งไปเอาหมอนข้างมาแล้วมาช่วยไอ้ต้นจากการโดนรุม เพราะไอ้ไมค์ก็หันมาช่วยผมครับ
“สัด!!!!!!! ถ้าหัวกูแตกกูจะตบมึงไอ้นัท” ไอ้เวรตัส นั่นมันหมอนข้างนะครับ มันจะไปตีหัวมึงแตกได้ยังไง!!!!!!!
ไอ้นัทสู้มือเปล่าครับ มันมุ่งหน้าเอาคืนไอ้นัท ไอ้นัทวิ่งหนีทั่วห้อง ผมหันไปเห็นไอ้ต้นเผลอเลยทุบไปที่หัวมันเน้นๆ ก๊ากกกกกก
ตอนนี้ไม่มีใครยอมใคร ต่างตั้งหน้าตั้งตาแก้แค้นเอาคืนอย่างไม่ไว้หน้า ดีหน่อยที่ไอ้ไมค์มันสำนึกว่ามันทำให้ผมงอน มันเลยช่วยผมอีกแรง แต่ไอ้ตัสนี่ซิ ไม่มีอะไรเป็นอาวุธ เลยเละไปกว่าคนอื่นนิดหนึ่ง
“ไอ้เหี้ยไมค์ มึงทรยศกูเหรอ!!!!!!!” ไอ้ไมค์หัวเราะอย่างชั่วร้าย แต่เพียงชัวพริบตาผมก็ผลักมันนอนลงบนเตียงแล้วขึ้นคร่อม หลังจากนั้นก็เอาหมอนไปปิดหน้ามัน มันดิ้นไปดิ้นมาอย่างยอมแพ้ ฮ่าๆ แต่กูไม่สงสารว่ะ
ไอ้ต้นช่วยไอ้ไมค์ครับ มันถีบผมเบาๆ เน้น เบาๆ แต่ไม่รู้ว่าเบาอีท่าไหน ผมถึงได้กระเด็นไปอีกฝั่งของเตียง ผมแค้นจัดครับ เด้งตัวลุกขึ้นยืนบนเตียงแล้วเอาหมอนตีหัวไอ้ต้นโดยคราวนี้ทั้งไอ้นัท และไอ้ตัสก็หันมาเป็นพรรคพวกผมหมดแล้วครับ เราสามคนเลยรุมไอ้ไมค์ กับ ไอ้ต้น อย่างเมามันส์
“เหนื่อยยยยยยยยย” ตอนนี้ พวกเราทั้งห้า นอนกองกันหมดสภาพ อยู่บนเตียง ทับกูทับมึงไม่สนว่าใครเป็นใคร รู้อย่างเดียวว่า กูเหนื่อยยยยยยยยยยยย
“พวกมึงแม่งปัญญาอ่อน อายุจะ 30 อยู่แล้วยังเล่นเหี้ยไรก็ไม่รู้” ไอ้นัท ด่าแล้วเดินออกไป สงสัยจะกลับไปทำกับข้าวต่อ มึงแหละตัวดีไอ้นัท เล่นแรงกว่าเพื่อน
“ใคร 30....เดี๋ยวกูตบปาก 24 เว้ยยยยยย”
จริงๆนะ พวกผมไม่ค่อยอยากพูดถึงเรื่องอายุเท่าไร พูดแล้วมันเศร้าๆ ก็ดูดิ เวลาผ่านไปเรื่อยๆ พวกผมก็แก่ไปเรื่อยๆ เฮ้อๆๆๆๆๆๆ
“แล้วไอ้ซุปว่าไง ไปได้ป่ะ ภูเก็ตอ่ะ” ไอ้ไมค์ พูดพร้อมทั้งคลานมานอนตักผม ผมเลยตีหน้าผากมันไปอย่างเน้น แต่มันก็ไม่ได้ว่าอะไร นอนอย่างเดียว
“ไม่รู้เหมือนกัน ...มันยังไม่ได้ขอมาเฟียเลย” คือผมชอบเรียกสามีของน้ำซุปไปเรื่อยๆน่ะครับ บางทีก็มาเฟีย บางทีก็ไอ้หึง บางครั้งก็ไอ้เขี้ยวหึง วนเวียนไปเรื่อยๆ
“จะได้ไปเหรอว่ะ ก็มาเฟียหวงเพื่อนเราอย่างกับอะไรดี” ( ไอ้ตัส )
“ไม่ได้ก็ต้องได้ มึงก็อย่าลืมไปว่า มาเฟียกลัวเมียอย่างกับอะไรดี” ( ไอ้ต้น )
“ถูกต้องงงงงงงง!!!!!!!!!!” ( ผม ไอ้ตัส ไอ้ไมค์ ) ร้องขึ้นมาพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย
“งานนี้ได้ชัวร์” ผมมั่นใจขึ้นมาอีกนิด ความกังวลที่ว่าน้ำซุปจะไม่ได้ไปก็เริ่มหายไปนิดๆ
“พวกเวร!!!!!!!!! ของเซ่นไหว้เสร็จแล้ว ออกมาแดกกกกก”
ไอ้นัทตะโกนเข้ามา พวกเราก็รีบเคลื่อนพลออกไปทานข้าวทันที วันนี้ไอ้นัททำไข่เจียวที่น่ากินมาก ฟูได้อีกจริงๆ กระเพราปลากระป๋องก็แดงได้ใจจริงๆ พริกเยอะแน่ๆ มันทำปลาหมึกยัดไส้ด้วยนะ อร่อยมากๆเลย การันตี เพราะมันทำอร่อยอยู่อย่างเดียว ฮ่าๆ นอกนั้นก็เป็นกับข้าวที่ผมซื้อมาจากห้าง ก็แต่ละคนเป็นลูกหลานของผีปอปทั้งนั้นนี่น่า ต้องซื้อมาเยอะหน่อย ไม่งั้นไม่พอแดก
ไอ้ตัสที่กินเผ็ดไม่ได้ก็ร้องไห้ไปตามระเบียบ ฮ่าๆ กระเพราะปลากระป๋องเผ็ดมากเลยอ่ะ ผมที่ว่าแดกเผ็ดได้เยอะที่สุดในกลุ่มแล้วนะ ยังมีน้ำตาเล็ดเลยอ่ะ แต่ก็ดีเหมือนกัน สดชื่นแบบแปลกๆที่ได้กินพริก ฮ่าๆ
ตอนแรกผมคิดว่าไอ้ตัสจะร้องไห้คนเดียวนะ แต่ที่ไหนได้ ทั้งไอ้ไมค์ ไอ้ต้น ก็น้ำหูน้ำตาไหล ประหนึ่งว่าดูละครเรื่องนางทาส ส่วนไอ้คนทำไม่แตะกระเพราของมันเลยซักนิด เริ่มรู้ตัวทีละนิดล่ะ ว่าไอ้เวรนัท กลั่นแกล้งพวกผมแน่ๆงานนี้
“ใครตักข้าวคนแรกว่ะ” ( ไอ้ตัสถาม พร้อทกับทำหน้าซีเรียส )
“กูเอง ทำไมเหรอ” ( ไอ้ไมค์ )
“มึงล้างจานนนนนนนนนน!!!!!!!!!!!” ผม กับไอ้ตัสประสานเสียงกันทันที คือ พวกผมชอบเล่นเหมือนๆ กับเกมส์วัดดวงน่ะครับ ดวงใครซวยก็โดนไปเยอะหน่อย ใครดวงดี ก็ดีใจหายไปเลยเหมือนกัน ผมไม่ค่อยโดน เท่าไร
“สัด!!!!!!!!!” ไอ้ไมค์ด่าทุกคน ด่าแบบไม่ออกชื่อ แต่บอกให้รู้ว่าตอนนี้ มันเซ็ง ฮ่าๆ
“เออแล้ว ใครเห็นบิลพิซซ่าของกูบ้าง ตอนกูซื้อ กูลืมดูอ่ะ”
“กูเอง มันอยู่ในถุงกับกล่องพิซซ่านั่นแหละ” ตัสเอ๋ย มึงช่างไม่รู้แล้วว่าตัวเอง กำลังงง................
“มึงไอ้ตัส ไปช่วยไอ้ไมค์ล้างจาน” ก๊ากกกกกกกกกกก ๆๆๆ แผนซ้อนแผนครับ ผมก็อยากแกล้งไอ้ตัสเหมือนกัน หล่อดีนัก จัดไป!!!!!!
“ไรว่ะ นี่กูต้องระวังตัวตลอด 24 ชั่วโมงหรือเปล่าเนี่ย” ไอ้นัท บ่นอย่างกลัวๆ ฮ่าๆ ใครก็มีสิทธิ์โดนได้ทั้งนั้น มันอยู่ที่ดวงงงงง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“นัท...กูอยากมีแฟน” เสียงไอ้ต้นพูดขึ้นมา
คือตอนนี้พวกผม 5 คนนอนเรียงกันอยู่หน้าทีวีห้องรับแขก วันนี้กะว่าจะนอนกันตรงนี้ซักหน่อย ไอ้ต้นเป็นคนออกความคิด ผมก็ว่าดีเหมือนกัน อบอุ่นๆ นานๆ จะได้มาหาเพื่อน เพราะงานของแต่ละคนก็ยุ่งกันทั้งนั้น ไอ้ไมค์นี่ เห็นว่าสโมสรโทรตามตัวหลายครั้งแล้ว แต่มันยังบอกว่าแม่ยังไม่ปายป่วย ฮ่า ๆๆ มันเอาแม่มาอ้างน่ะครับ
ส่วนผม พี่ที่ทำงานก็โทรตามตัวกลับทุกคน บอกว่าโปรเจกต์งานไหลเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย และอีกอย่างพี่แกบอกว่า เคลวิน พิทยาภันทร์ ขอพบตัวผมด่วน แต่มีหรือผมจะกลัว พูดแค่นิดแค่หน่อย คิดว่าจะมาสั่งคนอย่างไอ้ฟาร์ไอ้ ไม่มีซะละ
“มึงโทรไปบอกอิ๊ด โปงลางซะออนดิ” ( ไอ้ตัส )
ผลั๊ววววววววว !!!!!!!!!!!!!
ก็โดนไอ้ต้นตบหัวไปตามระเบียบ
“กูแนะนำ ให้มึงโทรหา BUG แล้วบอกเขาว่า เอาเบอร์แม่ค้าขายปลาร้า จ.ยโสธรให้หน่อย”
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พวกผมที่เหลือ พร้อมใจกันหัวเราะออกมาทันที
“พวกมึงอ่ะ หัวเราะกู”
แค่อยากรู้รังเกียจกันไหม ........ขอให้มันอย่าไปอย่างนั้นเลย
ใครโทรมาตอนนี้ว่ะ
******* สั้นๆ อีกนิด ดีกว่าไม่ได้ลง
-
.
.
:z2: :z2:
-
ไรท์เตอร์ทำค้างอ่ะ
มาสั้นแต่ค้างแบบนี้...มันทำร้ายคนอ่านชัด ๆ เลยนะ...แง๊งงงงงงงง ง ง ง งงงง ง งง T^T
อยากรู้จริง ๆ ว่าใครโทรมาหาฟาร์ฟาร์อ่ะ...หวังให้เป็นเคลสุดหล่อนะจ๊ะ...คริคริ XD
-
ไรท์เตอร์ทำค้างอ่ะ
มาสั้นแต่ค้างแบบนี้...มันทำร้ายคนอ่านชัด ๆ เลยนะ...แง๊งงงงงงงง ง ง ง งงงง ง งง T^T
อยากรู้จริง ๆ ว่าใครโทรมาหาฟาร์ฟาร์อ่ะ...หวังให้เป็นเคลสุดหล่อนะจ๊ะ...คริคริ XD
ขออภัยคนอ่านนนนนนนนนนนนนนน พอดีว่าแอบอัพอ่ะ แบบว่าเล่นไปเรียนไป ฮ๋าๆๆๆ
และสุดท้าย อาจารย์ ก็จับได้!!!!!!!!!!!!
-
เพื่อนกลุ่มนี้น่ารักมาก
+1 เป็นกำลังใจน้องหมวย
-
ใครโทรมาอ่า นายเคลรึเปล่านะ
-
o18รอฉากหวานนนนนนนนนนนนนนนน o13
-
:L1:
-
เด็กๆ พวกนี้ รักกันจังเลยน๊า
ไรท์เตอร์เขียนถึงบ่อยๆ น๊า
ชอบมากกกก
-
ขออีกซักตอน สองตอนก่อนไฟนอลเถอะนะ พลีสสสส
-
ยิ่งอ่านยิ่งสนุก ตอนนี้ มีอีก 1 คู่มาให้ลุ้น คงจะสนุก แสบซ่า
ไม่แพ้คู่ของ เจ้าพ่อ กับ อีหนู :impress2:
อยากอ่าน เคลวิน กับ ฟาร์ อีกอ่ะ
ไรเตอร์มาอัพอีกนะ เพื่อนๆๆน้ำซุป น่ารักกันจัง อ่านแล้วสนุกจนเพลิน
+1 ให้กับตอนพิเศษ :L2:
-
อยากอ่านต่อแล้วไรเตอร์สนุกๆ
+1 นะคะ
-
คู่นี้ก็น่ารัก
-
ชอบหนูฟาร์
-
ฟาร์ฟา น่ารักจังเลย :man1:
-
ชอบกลุ่มนี้ัจัง
เพื่อนๆสนิทกันมากเลยอ่ะ
อยากมีเพื่อนแบบนี้
อิจฉาๆๆๆๆ
:serius2:
ปล แอบอิจฉาตัส
ได้กอดฟาร์ๆด้วย
-
:o8: ฟาร์ น่ารักจัง
กอดฟาร์แน่นๆๆ:กอด1:
-
:z2:
คิดถึงคนอ่านๆ
เดี๋ยวหลังสอบ หมวยเอามาลงให้แบบยาวๆ เลยยยยยยย
55555555555555++
จุฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
when a kaaaaaaaaaaaaaaaaa?
still waiting naaaaaaaaaaaaa
-
ฟาร์ฟาร์ ตอนพิเศษ ........2
.
.
.
.
.
.
.
.
ผมมองโทรศัพท์อย่าง งง ๆ เพราะเบอร์ที่โทรเข้ามามันเป็นเบอร์แปลกน่ะซิ พวกโรคจิตหรือเปล่าว่ะ กูระแวงนะเนี่ย
“สวัสดีครับ” ถึงเบอร์จะแปลก แต่ผมก็สุภาพกลับไปอยู่ดี เผื่อเป็นลูกค้าโทรมาสั่งงาน หรือไม่ก็เจ้าหนี้แถวๆคอนโด ( ก๊ากๆๆ ล้อเล่น ฟาร์ฟาร์ไม่เคยติดหนี้ครับ เคยแต่ใช้เงินนอกระบบ 555 )
/“ทำอะไรอยู่”/ เสียงแปลกๆ เบอร์ก็แปลก แล้วใครเนี่ยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!! อยู่ดีๆ ก็ถามขึ้นมาเลยว่าทำอะไรอยู่ บ้าปล่าวววววววววววว
ผมกลัวนะคร้าบบบบบบบบบบบ ก็คิดดูดิ รับปุ๊ป ก็ถามว่า ทำไรอยู่
“เอ่อ...........” ใครว่ะ พวกไอ้ตัสที่นอนข้างๆ ผม เริ่มรำคาญออกมาน้อยๆ แต่ผมไม่สน ยังคงนอนคุยต่อไป ฮ่าๆ
ไอ้ตัสเอามือล้วงเข้ามาข้างหลังผมแล้ว เกาหลังให้ โอ้ววววววว ไอ้ฟาร์ก็ชอบใจดิ คือผมว่ามันจั๊กจี้ดีแล้วก็ มันเหมือนกับยากล่อมประสาทชนิดหนึ่งอ่ะครับ ไอ้ฟาร์ชอบ!!!!!!!!!!!!
/“ผมถามว่าทำอะไรอยู่”/ คุ้นๆ ห้วนๆ อย่างนี้ บ้าอำนาจอย่างนี้ มีคนเดียว.. แต่ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไร
“เอ่อ...ใช่ท่านประธานหรือเปล่าครับ” พอผมพูดเสร็จพวกเพื่อนๆ เวรทั้งหลายก็ลุกนั่งกันพรึบพรับ พร้อมกับเข้ามาล้อมวงฟังผมคุยโทรศัพท์อย่างออกนอกหน้า พวกมึงนี่เกรงใจกหน่อยเหอะ
/“ใช่ ตกลงจะตอบผมได้หรือยังว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่”/ แล้วมึงเป็นอะไรกับกูเนี่ย ถึงได้ตอบ ก็อยากที่จะพูดอย่างนี้ไปเหมือนกัน แต่นี่ท่านประธานแห่ง KV Park เลยนะ ขืนพูดไปอย่างนั้น ผมก็โดนไล่ออกดิ
“นอนเล่น......ครับท่าน” ตอนแรกกะว่าจะไม่ใส่หางเสียงซักหน่อย แต่ก็ต้องใส่ นะ ท่านประธานโทรมาทั้งที ต้องให้ดีๆ หน่อย
“ไอ้ฟาร์ ท่านไหนว่ะ?..” ไอ้เวรไมค์เสือกอยากรู้ขึ้นมาอะไรตอนนี้ เดี๋ยวคุยจบกูจะเล่าให้มึงฟังเอง
/“อยู่กับใคร?” / เคลวินถามเสียงห้วน จากตอนแรกที่เสียงของร่างสูงจะออกแนวกวนๆ แต่ตอนนี้เปลี่ยนโหมดซะแล้ว
“กับเพื่อนครับ ท่านมีอะไรกับผมหรือเปล่า” แล้วกูจะตอบมันไปทำไมวะเนี่ย
/“กลับมาทำงานได้แล้ว”/ นี่เป็นประธานประสาอะไรว่ะ แม่ง ไม่ได้เห็นจดหมายลาหรือยังไง ก็เขียนไปแล้วว่าลา 2 อาทิตย์
“ผมเขียนจดหมายลาไว้แล้วครับ 2 อาทิตย์”
“แต่ผมสั่งให้คุณกลับไปทำงาน”
หาเรื่องโดนด่าแล้วคุณท่านประธาน ก็บอกว่าลาไง ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง อย่าหาว่าไอ้ฟาร์จะไม่กล้าด่าเจ้านายตัวเองนะ ถ้าโมโหแล้วไอ้ฟาร์เห็นช้างตัวเท่ามดประจำแหละ
“ต้องขอโทษด้วยนะครับ คือผมทำเรื่องลาไปแล้ว แค่นี้นะครับ” แล้วผมก็วางสายลงทันที
กำลังจะล้มลงนอนซักหน่อย โทรศัพท์เวรๆ ของผมก็เกิดร้องขึ้นมาอีกล่ะ ไรอีกว่ะเนี่ย กูอยากนอน คุยกับเพื่อน!!!!!!!!!!
แต่ไม่นาน มันก็ดังขึ้นมาใหม่อีกรอบ อะไรกันนักกันหนาเนี่ย รำคาญแล้วนะ
“........................” ผมกดรับ แต่ไม่ได้พูดอะไร รอให้อีกฝ่ายพูดก่อน
ผมลุกขึ้นมาจากที่นอนปิ๊กนิ๊กแล้วเดินออกไปที่ระเบียงข้างห้องรับแขก ออกมารับลมนิดหน่อย อารมณ์จะได้ดีขึ้น
“คุณเคลวิน คุณมีธุระอะไรกับผมหรือเปล่า”
ร่างบางสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างช้าๆ บรรยากายามเย็นของกรุงเทพทำให้อารมณ์อันหงุดหงิดลดลงได้บ้าง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ได้นานหรือเปล่า
“เปล่า...........”
เมื่อคนในสายตอบคำถามของตัวเองออกมาอย่างนี้ ความอดทนอันน้อยนิดก็เริ่มที่จะหมดลงอย่างช้าๆ
“คือท่านครับ ผมลาไปแล้ว 2 อาทิตย์ แล้วผมก็เพิ่งจะลาได้ 2 วันเองนะครับ โปรดกรุณาเข้าใจด้วย” เข้าไม่เข้าผมก็ไม่กลับไปตอนนี้แน่นอน
จริงๆนะ ผมเพิ่งจะหยุดได้ 2 วันเอง วันนี้เป็นวันที่ 2 ใครจะด่าผมไม่สน ผมเหนื่อยมาทั้งปี ลาแค่นี้ บริษัทมันคงไม่เจ๊งหรอกน่า
“ผมรู้แล้ว............”
ร่างสูงเงียบลงไปอีกครั้ง คนตัวเล็กก็ไม่ได้เรียกหรือส่งเสียงอะไรออกไปแต่อย่างใด ฟาร์ยืนถือโทรศัพท์แนบหู สายตาทอดมองไปข้างหน้าอย่างหาจุดหมายไม่เจอ เมืองหลวงยามเย็นอย่างนี้ก็สวยงามแบบแปลกๆเหมือนกันแฮะ
ไม่รู้ว่าเคลวินโทรมาทำไม ไม่รู้ว่าร่างสูงผู้เป็นเจ้านายของเขาคิดอะไรอยู่ ทำไมถึงโทรมาหาลูกน้องอย่างเขา
“ผมอยากเจอคุณ” คนในสายตอบกลับมา หลังจากที่เงียบไปอยู่นาน
ดวงตาเรียวสวยเบิกกว้างอย่างตกใจ เมื่อกี้เขาฟังผิดไปหรือเปล่า เมื่อกี้มันอาจจะเป็นเพียงเสียงกระซิบจากสายลมก็ได้ ไม่ได้เป็นคำพูดหรือคำกล่าวของใคร
หรือว่าไอ้ฟาร์ลืมแขะขี้หูว่ะ ไม่นะ แขะทุกอาทิตย์
“คุณได้ยินหรือเปล่า ว่าผมอยากเจอคุณ”
“ท่าน................”
“ต่อไปนี้ห้ามคุณเรียกผมว่า ท่าน หรือ คุณเคลวิน ให้เรียกแค่ชื่อผมเฉยๆ”
คิ้วเรียวสวยของเพียงฟ้า ขมวดเข้าหากันอย่างงงๆ ถ้าไม่ให้เรียกท่าน มันก็ไม่สุภาพน่ะซิ
“คุณเคลวิน”
“บอกไม่จำนะเพียงฟ้า บอกแล้วไงว่าให้เรียกเคลวินเฉยๆ”
“เอ่อ.......”
“ไหนลองเรียกหน่อยครับ”
ใบหน้าหวานค่อยซับสีแดงขึ้นมาน้อยๆ อย่างเขินอาย จะบ้าตายไปกับเจ้านายตัวเอง จะมาไม้ไหนคะ ไม้หน้าสามนี่รับไม่ไหวนะคะ ฮ่า ๆๆ
“เคลวิน...” ไอ้ฟาร์เอ๋ย แค่นี้ก็ต้องอาย ไม่สมเป็นมึงเลย
“ก็แค่นั้นแหละ ว่าแต่ ลองมาเจอผมหน่อยได้ไหม”
“ท่าน เอ๊ย! เคลวิน มันดึกแล้วนะครับ ผมว่ามันคงไม่สะดวก” โอย ลำบากลำบนจริงๆ
อ๊ากกกกกกกกก!!!!!!!!!!! พูดไม่ถูก เรียกชื่อก็เรียกชื่อ
“คุณอยู่ไหน เดี๋ยวผมไปรับ”
“คือ..................”
ไอ้ฟาร์ก็อ้ำๆ อึ้งๆ ตามประสาคน ไม่รู้จะทำยังไง
อารมณ์มันแบบว่า ยูโนยุนโฮ โทรมาชวนไปกินข้าวน่ะครับ ตอนนี้ผมก็เป็นอย่างนั้นแหละ ซึ่งไม่รู้ว่าจะทำอย่างไง
บอกก็บอกว่ะ บอกไปก็ไม่เสียหาย ก็ถือว่าช่วยคนที่ตกทุกข์ได้ยากก็แล้วกัน ( ฮ่าๆๆ )
ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องไปบอกเคลวินว่าตัวเองอยู่ไหน และทำไมต้องออกไปกับเขา ทั้งๆที่เราสองคนไม่ได้รู้จักอะไรกันเลย
คุณว่าผมแปลกหรือเปล่า คนที่ไม่รู้จักกันจะออกไปด้วยกันได้อย่างไง
ผมเดินกลับเข้ามาในห้อง พวกเวรๆทั้งหลายก็มองกันพรึบพรับ เพราะตอนนี้สีหน้าผมบอกได้คำเดียวว่า เครียด!
“เฮ้ยเป็นไรว่ะ หมอโทรมาบอกว่าเลือดเป็นบวกเหรอ” ( ไอ้นัท )
ปึ๊งงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!1
เส้นอารมณ์อันไม่ค่อยดีของไอ้ฟาร์ขาดทันที มึงตายยยยยยยยยยยยยยยย ไอ้เวรนัท วันนี้ถ้ากูไม่เห็นมึงหัวเราะจนดิ้นตาย ไม่ต้องมาเรียกกูว่า เพียงฟ้า!!!!!!!! ( แต่เรียกฟาร์ฟาร์แทน ฮ่าๆ )
ผมวิ่งเข้าไปหาไอ้นัทที่นอนอยู่ข้างไอ้ไมค์ ไอ้ไมค์ที่เห็นลางๆว่า ไอ้นัทกำลังจะเป็นศพเลยลุกขึ้นเปิดทางให้อย่างสวยงาม หึหึ
“อ๊ากกกกกกกกก ฮ่าๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้ฟาร์!!!!!!!!!!!”
ผมระดมใช้มือสองข้างจี้ไปที่เอวบางๆ ของไอ้นัทอย่างเมามันส์ ฮ่าๆๆ งานนี้ไม่มีใครช่วยใคร ผมเลยจัดการไอ้นัทได้อย่างสะดวกสบาย
“มึงว่าใครเลือด บวก เดี๋ยวจะโดนกูจับดอง!!!!!!!”
สภาพไอ้นัทตอนนี้ช่างเหมือนกับ หมาบ้าก็ไม่ปาน น้ำลายฟูมปาก หน้าแดง น้ำตาไหลเป็นสายน้ำ ตาเยิ้มๆ และข้างๆ มีไอ้ตัสพัดวีอยู่ข้างๆ ก๊ากๆๆ สัดตัสแม่งล้อเล่นไอ้นัท เป็นคุณหญิงไรเงี้ย
“ท่านฟาร์ครับ ข้าน้อยยอมแพ้แล้วครับ”
“ทาสที่น่ารัก เจ้าก็รู้ดีว่าจะทำอย่างไร ข้าถึงจะเลิกจี้เอวเจ้า”
เราสองคน บ้า!! กันไปแล้วครับ ตอนนี้ผมนั่งอยู่บนตัวไอ้นัท ยังไม่ได้ลุกขึ้นมาครับ เพราะเดี๋ยวมันเล่นตุกติก
“แสนวิชไก่ตอนเช้า ใส่น้ำสลัดเยอะๆ มายองเนสถล่มทลาย”
ไอ้นัทงัดไม้ตายสุดท้ายเอามาสู้กับผม ฮ่าๆๆ เอาของกินมาล่ออย่างนี้ ไอ้ฟาร์ก็ยอมไปตามระเบียบ คนเหี้ยไรเห็นแก่กิน
“เฮ้ยยย!!!!!!!!!! ไม่ได้ ไอ้ฟาร์จะกินเฮียวิชไก่คนเดียวไม่ได้ ทุกคนต้องได้กิน ไม่อาวววววววววว กูไม่ยอม”
ไอ้ตัสก็เรียกแซนวิชอันแสนไฮโซซะน่ารักเลยมึง มันก็อย่างนี้ล่ะครับ เปลี่ยนชื่ออาหารไปทั่ว
ไอ้ตัสลุกมาจากที่มัน แล้วมาอุ้มผมลงมาจากตัวไอ้นัท มึงๆๆ มึงจะมาช่วยมันทำไม กูกำลังจะได้กินเฮียวิชไก่อยู่แล้วววววววววววว
“ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างนั้นส่งมาให้กู สัด!!!!!!!!! ต้องได้กินทุกคน เท่าเทียมกัน”
ไอ้ตัสตบมาที่หัวผมอย่างหนัก เน้นๆ ครับ ไอ้นัทตอนนี้ถูกไอ้ไมค์ลากไปนอนตักแล้ว ไม่ใช่อะไร ไอ้ไมค์ชอบหาผมหงอกให้ไอ้นัทอ่ะครับ ไม่ซิ ต้องเรียกว่าหาให้ทุกคนเลย ไอ้ไมค์โรคจิต!!!!!!!!!!!!!!!!!
อย่าตกใจ ไอ้นัทมันมีผมหงอกจริงๆครับ แล้วไอ้ไมค์ก็โรคจิตอ่อนๆ เห็นผมหงอกใครเป็นไม่ได้ เป็นต้องจับมาถอน ผมก็โดนเป็นประจำ
“งั้นตกลงตอนเช้ากินเฮียวิชไก่เป็นอาหาร โอเค๊!!!!!!!!!!!!” เป็นไอ้ต้นที่พูดสรุป เพราะผมกับไอ้ตัสยังเถียงกันงองแง่งๆ อย่างหาที่สิ้นสุดไม่ได้ซักที ไอ้ต้นเลยเอ่ยปิดงานแทน
ในเมื่อไม่ได้ดั่งใจไอ้ฟาร์ก็ล้มตัวลงนอนทับไอ้ตัสมันซะเลย สงสัยมันหนักครับ มันลุกขึ้นแล้วให้ผมนอนตักมันแทน มือไอ้ตัสก็รู้หน้าที่ครับ ล้วงเข้ามาที่หลังผมแล้วเกาหลังผมไปมาอย่างเบาๆ ไอ้ฟาร์จะเคลิ้ม ( หลับ ) อีกแล้ววววววววววว
“เออเมื่อกี้ ใครโทรมา” (ไอ้ตัส )
“รถดับเพลิง....โทรมาบอกว่าไฟ้ไหม้”
“ดีๆดิไอ้เผือก”
มึงด่าใครเผือก!!!!!!!!!!! เดี๋ยวได้โดนกูตบถวายวัด คือไอ้ตัสมันชอบเรียกผมเป็นชื่อผลไม้ที่เป็นสีขาวน่ะครับ ก็ผมขาวนี่น่า ทุกคนในกลุ่มก็ขาวนะ แต่ไอ้ฟาร์ขาวที่สุด ภูมิจายยยยยยยยยย
“จริงๆ มันบอกว่าไฟ้ไหม้...............”
ทุกคนเงียบ โทรทัศน์ก็เงียบ เพราะไอ้นัทลุกไปปิด มันบอกว่ารำคาญ ตอนนี้ได้ยินแต่เสียงเครื่องปรับอากาศและเสียงลมหายใจของแต่ละคน
“ไฟไหม้..หัวไม้ขีด!!!!!!!!!!”
ดั่งคลื่นในทะเลที่กำลังสงบ สงบ และสงบ รอพายุที่กำลังก่อตัวขึ้นมา เหมือนอย่างตอนนี้ ที่ไอ้พวกเวรมันกำลังจะเข้ามารุมสะกำผม อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ช่วยลูกด้วยยยยยยยยยย หัวไม้ขีดกำลังทำให้ลูกซวยยยยยยยยยยยย
“มึงตายยยยยยยยยยยยย ไอ้เวรฟาร์” ( ไอ้นัท )
“ควายยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!” ( ไอ้ตัส + ไอ้ไมค์ )
“กูหมั่นไส้มาตั้งแต่ตอนบ่ายล่ะ งองแง่งดีนัก” ( ไอต้น )
พวกมันช่วยกันจับแขนจับขาผมไว้ครับ หลังจากนั้นไอ้ไมค์ก็เปิดงานเป็นคนแรก ไอ้เวรนี่จี้มาที่เอวผมอย่างเนิ่นนาน และแรงงงงงงง
กูกำลังจะตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เจ้าแม่กวนอิม ฮึกๆ ช่วยลูกด้วย ลูกหัวเราะจนคาง ค้างไปหมดแล้ววววว!!!!!!!!!!!!!!!!!
“สัด!!!!!!!!!!!!!!! หยุดดดดดดดดดดดดด กูเหนื่อยยยยยยยยย”
“กวนตีนดีนัก มันต้องเจออย่างนี้” ไอ้นัทเกาคางผมอ่ะครับ คนอื่นผมไม่รู้ว่ารู้สึกอย่างไร แต่ตอนนี้ไอ้ฟาร์จั๊กจี้!!!!!!!!!!
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ .....กูยอมแว้ววววววววว” มึงจะฆ่ากูให้ตายด้วยการจี้เอวเลยหรือไงว่ะ ไอ้พวกเวร
“พอได้แล้วพวกมึง เดี๋ยวมันก็ตายหรอก”
ไอ้ตัสจับผมลุกขึ้นแล้วดึงไปนั่งที่โซฟาแทน มันไปเอาน้ำมาตั้งแต่ตอนไหนว่ะ แต่ก็ดี กูอยากแดกกกกกกกกกกก
“ช่วยกันดีนะมึง อย่าเผลอนะมึงเดี๋ยวได้มีเฮ” ไอ้ต้นพูดขู่
แล้วพวกมันก็หันไปจัดที่นอนให้เข้าสู่สภาพปรกติ ก็เมื่อกี้เล่นมากไปหน่อย ที่นอนปิ๊กนิกน่ารักเลยยับยูยี่ไปหมด ดูไม่น่านอนเอาซะเลย
“ตกลงเมื่อกี้ใครโทร” ( ไอ้ตัส )
“เจ้านาย” ผมตอบไปอย่างเซ็งๆ ไม่รู้เหมือนกันว่า เคลวินจะมาหาจริงๆหรือเปล่า
“ใครว่ะ หัวหน้าแผนกมึงเหรอ” ไอ้ทันเงยหน้าขึ้นมาถาม ตอนนี้ไอ้นัท ไอ้ต้น ไอ้ไมค์ นอนดูหนังกันแล้วเรียบร้อย ขานี่เกยกันมั่วไปหมดให้มันได้อย่างนี้ซิวะ นี่แหละพวกมันถึงไม่มีแฟนกันซักที ทำตัวห่ามๆอย่างนี้ น่ะซิ แต่ยกเว้นไอ้นัทนะ เพราะรายนั้นมีคนมาจีบเยอะแยะเต็มไปหมดแต่มันไม่เลือกเอง เล่นตัวไปซิ
“ปล่าวอ่ะ ท่านประธานโทรมา”
“ห๊ะ!!!!!!!!!!!!” ( ไอ้ตัส + ไอ้ต้น + ไอ้ไมค์ + ไอ้นัท )
พวกมันตะโกนคำว่า ห๊ะ ออกมาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย อะไรจะพร้อมเพียงกันขนาดนั้น แล้วดูพวกมันทำหน้าเข้าซิ อึ้งแดกกันไปทั้งนั้น
“เรื่องจริงเหรอว่ะเนี่ย โอ้วววววววว ไม่น่าเชื่อ เพื่อนกูกำลังจะย่างกายลงจากคลานแล้ว” ( ไอ้นัท )
คานเหี้ยไรของมึงเนี่ย มึงบ้าป่ะไอ้นัท เดี๋ยวก็ตบแม่งเลย เขาก็แค่โทรมาเองนะ
“เพื่อนฟาร์ ขอแสดงความยินดีด้วย นี่เพื่อนต้นกำลังจะได้กินข้ามต้มงานแต่งมึงเหรอเนี่ย ไม่น่าเชื่อ!!!!!!!”
ไอ้เวรต้น ควายยยย!! ใครจะแต่งงาน เดี๋ยวมึงโดน แล้วอีกอย่าง ข้าวต้มมันทำในงานศพไม่ใช่เหรอว่ะ เวรเอ๊ย!!!!!!!!!
“พวมึงหยุดเลย หยุด ไม่ต้องมีใครพูดอะไรทั้งนั้น ที่เขาโทรมาก็แค่เรื่องงานเฉยๆ ไม่มีอะไรในกอไผ่ทั้งนั้น” ไอ้ฟาร์แอบตอแหล ก็นะ ไม่อยากให้พวกมันคิดมาก
คือ เคลวิน เจ้านายผมเนี่ยเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงโด่งดังมาก พอๆ กับลีโอ สามีของน้ำซุปเพื่อนรัก ไอ้เพื่อนเวรๆ รู้ดีอีกต่างหากว่าเคลวินไม่ค่อยมีข่าวเรื่องแฟน หรือ คนสนิมรู้ใจมากนัก
“งานจริงหรือเปล่า..หรือมีอย่างอื่นแอบแฝงว่ะ ไหนมึงเคยเล่าให้กูฟังว่าไอ้เคลวินไรเนี่ย เป็นคนเงียบๆ ขรึมๆไง แล้วทำไมคราวนี้ถึงโทรมาหามึงซะงั้นล่ะ มันแปลก”
ไอ้ไมค์พูดมีเหตุผลแหะ เคลวินจะโทรมาหาผมทำไม ถ้าจะหลงทางก็คงไม่ใช่ ก็สำนักงานใหญ่ก็กรุงเทพ เหงาอย่างนั้นเหรอ ผมคิดถูกหรือเปล่า เจ้านายผมกำลังเหงา แล้วต้องการผมไปอยู่เป็นเพื่อน
-
:z2:
ต่ออีกนิดดดด!!!!!!!!!!!!!
.
.
.
.
.
.
ว่าแต่.........แล้วทำไมต้องเป็นผมล่ะ ทำไมไม่โทรหาชวนคนอื่น
อ๊ากกกกกกกกกก ไอ้ฟาร์ปวดหัว!!!!!!!!!!
“จะโทรมาอะไรก็ช่างเหอะน่า เจ้านายจะโทรหาลูกน้องตัวเองไม่ได้เลยหรือไง” ( ไอ้ตัส )
“อืมมมมมมมมมม” มึงช่วยกูได้เยอะ เพราะดูเหมือนว่าไอ้พวกที่เหลือ จะไม่ยอมปล่อยเท่าไร
แล้วบรรยากาศก็กลับมาสงบอีกครั้ง ไอ้พวกเพื่อนเวรไม่ได้ซักไซร้ถามหาอะไรอีกต่อไป นอนดูหนังอย่างเงียบๆ ไม่ซิ จะเรียกว่าเงียบๆ ไม่ได้ ก็พวกมันต่างนอนวิพากย์ วิจารณ์ พระเอก นางเอก ตัวอิจฉา กันอย่างมัวเมา
ไอ้นัทนี่หนักสุด แทบมุดหน้าจอโทรทัศน์เข้าไปเล่นแทนนางเอกแล้วมั้ง อะไรจะอินปานนั้น
“นางเอกแม่งอ่อน ปล่อยให้อีปลวกนั่นแกล้งอยู่ได้” ( ไอ้นัท )
“ไอ้เตี้ยมึงก็อย่าจริงจัง ละครครับ ละคร” ( ไอ้ไมค์ )
“แต่กูว่าแม่งน้ำเน่า คนเหี้ยไรว่ะ ปล่อยให้คนอื่นรังแกอยู่ได้ ถ้ากูเป็นผู้กำกับนะ จะสั่งให้นางเอกใส่เข่าตัวอิจฉาแม่งเลย กวนตีนดีนัก” ( ไอ้ต้น )
แล้วไอ้นัทก็ได้เพื่อนเข้าชมรม ละครลีซึ่ม แล้วหนึ่งคน ซึ่งนั่นก็คือไอ้เวรต้นนั่นเอง
ผมที่นอนหนุนตักไอ้ตัสอยู่บนโซฟาก็หัวเราะพวกมันไปตามระเบียบซิครับ ละคง ละครไม่ดูแล้ว นอนฟังพวกมันเถียงกันฮากว่าอีก ก๊ากกกกกกกกกกกๆ บรรยากาศอย่างนี้คิดถึงน้ำซุปชะมัด นี่ถ้าสามีไม่ขี้หวงจนเกินไป ผมกะว่าจะไปรับมานอนคอนโดซะหน่อย
แต่ในทางแห่งความเป็นจริง ทำไม่ได้ครับ ขืนไปเอาเมียเขามานอนเล่นคืนสองคืน มีหวังได้โดนเจ้าพ่อเขี้ยวหึง รุมยำแน่ ๆ
ออดดดดดดดดดดดด (เสียงออดคอนโดไอ้ต้นมันร้องครับ )
“ใครมากดออดตอนนี้ว่ะ แม่งไม่ได้ดูตาม้าตาเรือเลย”
ถึงไอ้ต้นจะบ่น แต่มันก็ยอมลุกขึ้นไปดูที่หน้าประตูครับ แล้วมึงจะบ่นทำไมว่ะเพื่อน ไปแบบเงียบๆ ไม่ได้หรือไงว่ะ แม่ง!!!!!!!!
ไอ้ต้นเดินกลับมาพร้อมกับใบหน้าที่ พูดได้คำเดียวว่า เอ๋อ สุดๆ มันอ้าปากค้างมาเลยอ่ะ ใครมาว่ะ อยากรู้!!
“ใครมาว่ะต้น โดมมาขอเบอร์กูใช่ปะ” ก็เป็นไอ้เวรนัทที่พูดเข้าข้างตัวเองได้อย่างไม่อายฟ้า อายดิน ก็นะ มึงมันน่ารัก แต่น่ารักกว่า จิ้งเหลนนิดหนึง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“มึง!!!!!!!! เคลวิน พิทยาภันทร์ มากดออดห้องกู บอกว่ามาหาไอ้ฟาร์!!!!!!”
“ห๊ะ!!!!!!!!!!” ( ไอ้ฟาร์+ไอ้นัท+ไอ้ไมค์+ไอ้ตัส )
พวกผมทุกคนแบบว่าตอนนี้อึ้งมาก โดยเฉพาะผมที่หนักสุด สีหน้าผมนี่ถอดสีไปเลย ซวยแล้วววว ไม่นึกว่าจะมาจริงๆ ไม่น่าบอกเลยว่าอยู่ไหน ไอ้ฟาร์เอ๋ยๆๆๆๆๆๆๆๆ เอาไงล่ะทีนี้
“ไอ้ฟาร์มึงอย่ามัวแต่อึ้ง รีบออกไปหาเขาดิว่ะ”
แล้วตอนนี้ไอ้ฟาร์ก็ออกมายืนอยู่หน้าห้อง หน้าห้องเลยนะ ปิดประตูเรียบร้อย ไม่อยากให้ไอ้พวกเวรที่อยู่ในห้องรู้เห็นเท่าไร เดี๋ยวท่านเคลวินจะหาว่าเพื่อนผมเป็นพวกสอดรู้สอดเห็น
“คือ............” ไอ้ฟาร์พูดไม่ออก บอกไม่ถูก งานข้าวของจริงเลยคราวนี้
“ขอโทษที่ขัดจังหวะ คุณรู้จักผมแล้วใช่ไหม”
“รู้ครับ”
“รู้ครับ”
“งั้นก็ดี............” อีกฝ่ายเงียบ ผมก็เงียบ เงียบมันทั้งคู่
“ออกไปเดินเล่นกับผมหน่อย”
ร่างสูงเอ่ยชวน อีกทั้งยังกวดสายตามองไปที่คนตัวเล็กอย่างชื่นชม ถึงแม้ตอนนี้คนตัวเล็กจะอยู่ในชุดกางเกงขาสั้นกับเสื้อตัวเล็ก ก็ยังคงดูดีและน่ารักอยู่ดี
“อ่า..เอาจริงเหรอเนี่ย ผมนึกว่าคุณจะไม่มาซะอีก”
เพียงฟ้ายกมือบางของตัวเองเกาแก้มไปมาอย่างเขินๆ ก็คนตัวสูงเอาแต่จ้องเขานี่น่า จ้องอย่างเดียวไม่ว่า ยังมีส่งยิ้มร้ายกาจมาให้อีก ไอ้ฟาร์ น๊อค!!!!
“ใครว่าผมพูดเล่น ผมพูดจริงต่างหาก”
“งั้นขอผมแต่งตัวก่อนนะ ออกไปชุดนี้มันไม่เหมาะไร”
เพราะตอนนี้ร่างสูงของเคลวินอยู่ในชุดสูทสากลเนื้อดี ประกอบกับเจ้าตัวเป็นคนสูงเลย ยิ่งเสริมทำให้น่ามองขึ้นไปอีก ขืนร่างบางาออกไปเดินด้วยตอนนี้ คงได้โดนหัวเราะเยาะแน่ๆ
“ไม่ต้องหรอก เดินแถวๆนี้แหละ คอนโดเพื่อนคุณติดแม่น้ำด้วยนี่น่า เดินใกล้ๆนี่แหละ”
ถูกต้องแล้วครับ คอนโดไอ้ต้นอยู่ติดแม่น้าเจ้าพระยา และนั่นก็ทำให้ราคายิ่งแพงขึ้นไปอีก แต่ระดับได้ต้นแล้วมีจ่ายอย่างสบาย ก็งานมันแต่ละงาน เงินเยอะบรรลัยทั้งนั้น แม่งรวยยยยย!!!!!!!!
“งั้นเดี๋ยวผมเข้าไปบอกเพื่อนในห้องก่อนนะ เดี๋ยวพวกมันเป็นห่วงน่ะ”
ทันทีที่ร่างบางของเพียงฟ้าเดินเข้าห้องมา เพื่อนๆที่นั่งรอกันอยู่ก็ต่างลุกขึ้นมาถามอย่างสงสัย
“เป็นไงว่ะ เขามาหามึงทำไม”
ไอ้ตัสถามขึ้นเป็นคนแรก และคนอื่นๆก็ทำหน้า มหาโหดส่งมาให้ร่างบาง ประมาณว่า ถ้ามึงไม่พูด งานนี้มีเฮ
“ก็มาชวนไปเดินเล่น แถวๆนี่แหละ เดี๋ยวกูมานะ อย่าเพิ่งนอนนะพวกมึงน่ะ”
ผมรีบพูดแล้วก็รีบวิ่งออกไปข้างนอกทันที ใส่ร้องเท้าแตะสีชมพูดปัญญาอ่อนของได้นัทแล้วกัน ของตัวเองไม่มี ยังไม่ได้ซื้อ ไว้ค่อยซื้อตอนไปภูเก็ตทีเดียวเลย เปิดประตูออกมาก็เห็นเคลวินยืนยิ้มรออยู่แล้ว มึงจะยิ้มทำไม กูเขินนนนน!!!!!!!!!
“ไอ้ฟาร์ เอาโทรศัพท์ไปด้วย มีไรจะได้ติดต่อได้” ไอ้ตัสวิ่งตามออกมา แล้วยื่นโทรศัพท์มือถือของมาให้ผม
สายตาของตัสและเคลวินต่างสบกันอย่างนิ่งๆ ไม่มีใครพูดทักใคร ต่างฝ่ายต่างมองกันอย่างเงียบ เหมือนกับว่ากำลังพิจารณอีกฝ่ายอยู่
เพียงฟ้าเห็นบรรยากาศมาคุ กำลังลอยอยู่แถวๆนั้น ก็เลยรีบเอ่ยปากห้ามสงครามทางสายตา ขืนช้าไปกว่านี้ มีหวังได้ดูมวยไทยรอบเย็นแน่ๆ
“อืมๆ....อย่าลืมที่บอก อย่ากินมื้อดึกก่อน เพราะกูก็มาแดกด้วย”
อ๊ากกกกกกกกกๆๆ ลืมไปว่าเจ้านายก็อยู่ตรงนี้ด้วย พูดคำไม่สุภาพไปอย่างนั้น ไม่รู้อีกฝ่ายจะว่าหรือเปล่า ว่าแต่ มึงจะไปแคร์เขาทำไมเนี่ย เพียงฟ้า
“ไปแล้วนะ” ผมรีบเดินตามร่างสูงของเคลวินออกมาอย่างช้า ตอนนี้เป็นเวลาเกือบจะ 3 ทุ่มแล้วมั้ง ถึงจะไม่ดึกมากสำหรับคนเมืองกรุงแต่สำหรับ ผมที่โตมาจากเหนือ ตอนนี้มันดึกมากแล้ว
ไม่มีใครพูด ต่างคนต่างเงียบ ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปนีน่า ก็คนเพิ่งจะรู้จักได้ ไม่ถึง 24 ชม เลยด้วยซ้ำ นี่เห็นว่าเป็นเจ้านายนะ ผมเลยยอมออกมาด้วย ขืนเป็นคนอื่นผมมีด่า มีอย่างที่ไหนเพิ่งจะเจอกัน โทรมาชวนออกไปเดินเล่นซะงั้น ทำไมคนหล่อนี่มันเข้าใจยากจริงๆ
“คุณกินข้าวเย็นหรือยัง” หลังจากที่เงียบมาตั้งนาน ท่านประธานที่น่าเกรงขามก็ถามปากถามขึ้นมา ก็นึกว่าจะคุยกันภาษาใบ้ซะแล้ว เห็นไม่พูดไม่จา เอาแต่ทำหน้านิ่ง
“ยังครับ คือผมยังไม่หิวเท่าไร”
ก็เพิ่งกินมื้อบ่ายไปเมื่อตอน บาย 3 เอง สำหรับคนอื่นไม่รู้นะ แต่สำหรับผม อาหารให้ท้องมันยังไม่ย่อยเลย อีกอย่างเดี๋ยวก็กินมื้อดึกอีก
“งั้นไปกินข้าวเป็นเพื่อนผมหน่อย”
“ก็ไหนคุณบอกว่า จะลงมาเดินเล่นไง” ผมล่ะไม่เข้าใจเขาจริงๆ
“ตอนนี้ผมหิวแล้ว...นะ”
“ก็ไปซิครับ ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ”
ก็ดูหน้าเคลวินตอนนี้ซิ ทำหน้าสำนึกผิดอย่างเต็มที่ส่งมาให้ผม แล้วกูไปว่าเขาตอนไหนว่ะ
เราสองคนเดินไปเรื่อยๆ ตอนแรกเคลวินจะใช้รถ แต่ผมบอกว่า เดินไปดีกว่า เพราะมันก็อยู่ใกล้ๆนี่เอง ร้านาข้าว จะเอารถไปทำไมให้มันยุ่งยาก เดินแปปเดียวก็ถึงแล้ว
“เอ่อ.. มันกินได้เหรอ ของพวกนี้”
ของพวกนี้ที่ เคลวิน พิทยาภันทร์ ว่าก็คือ ข้าวราดแกง ที่วางอยู่บนโต๊ะเรียงกันประมาณ 10 หม้อ 10 เมนู
อะไรกัน เกิดมาอย่างไงเนี่ย ไม่เคยกินข้าวราดแกง เสียชาติเกิดชะมัด
“กินได้ซิ ทำไมจะกินไม่ได้ มันไม่มียาพิษซะหน่อย” ผมดุร่างสูงออกไปอย่างไม่จริงจังนัก แต่สมองอันน้อยๆ ก็คิดได้ในทันทีว่า คนที่นั่งหล่ออยู่ข้างหน้าผมนี่ เป็นถึงประธานบริษัทและเจ้าของนิคมอุตสาหกรรมของประเทศเลยนะ เป็นธรรมดาที่คนรวยๆ และไฮโซอย่างเขาจะไม่เคยกินข้าวราดแกง
“ผมก็ลืมไปว่าคนอย่างคุณคงไม่เคยกินของพวกนี้ งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวผมสั่งให้เองแล้วกัน”
ร่างสูงทำสีหน้าขอบคุณส่งมาให้ ไอ้ฟาร์ก็เขินไปตามระเบียบซิครับงานนี้ อะไรกัน แค่สั่งข้าวแกงให้แค่นี้ต้องขอบคุณทางสีหน้าเลยหรือไงเนี่ย
“คุณลุกไปเลือกกับผมแล้วกันนะ”
เพียงฟ้า ลืมตัว ดึงแขนของเคลวินให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ทำเอาร่างสูงถึงกับอมยิ้มในความน่ารักของร่างบางที่ทำอะไรลืมตัวอีกแล้ว
“นั่นนี้มันคืออะไร”
นิ้วเรียวยาวของเคลวินชี้ลงไปที่ถาดที่ใส่แกงพะแนงหมู พร้อมกับทำหน้าสงสัยส่งมาให้ร่างบาง
คิ้วเรียวสวยของเคลวินขมวดเข้าหากันเป็นปม แต่สำหรับเพียงฟ้าแล้ว กับมองว่านั่นเป็นภาพที่น่าจดจำเหลือเกิน
จะให้อะไรล่ะ
ก็...................
ไอ้หล่อ ตัวสูง ข้างๆผมเนี่ย ………………..
มันไม่รู้จัก “พะแนง” !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก นี่ถ้าไอ้พวก เวรๆที่อยู่บนห้องมาด้วย ให้ทายเลย พวกมันก็ฮากลิ้งแน่ๆงานนี้
“ฮ่าๆๆๆๆๆ...คุณไม่รู้จักจริงๆน่ะ” เพื่อความแน่ใจ ต้องถามอีกรอบ
ไม่เคยกินข้าวแกง ก็อาจจะรู้จักอาหารไทยบ้างก็ได้นี่น่า นี่ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ เหรอ เป็นมนุษย์ที่น่ากลัวจริงๆ
“จริงๆ แต่สีน่ากิน งั้นผมเอาอันนี้” ผมยังไม่ได้บอกเลยว่ามันคืออะไร ร่างสูงก็จัดการตกลกปลงใจแล้วว่า จะกินอันนี้แน่ๆ ใครก็ขวางกูไม่ได้
“กินได้หรอ พะแนงมันเผ็ดนะ” จ้าวอื่นผมไม่รู้ว่าทำพะแนงยังไงนะ แต่สำหรับร้านนี้แล้ว เผ็ดถึงใจไปเลย แซบบบบบบ!!!!!!!! ก็ผมมานอนที่คอนโดได้ต้นบ่อยนี่น่า กินประจำ
“มันชื่อพะแนงเหรอ ได้ซิ...ว่าแต่สั่งได้อย่างเดียวเหรอ”
“สองอย่าง อีกอย่างเอาพะโล้แล้วกัน”
ผมให้เคลวินทำเองทุกอย่างเลย ตั้งแต่เดินไปสั่งกับแม่ค้าให้ตักแกง แล้วยืนรอรับจานข้าว ไปเอาช้อน หลังจากนั้นก็แก้วใส่น้ำแข็ง แล้วเทน้ำเองเลย ผมไม่ทำให้ซักอย่าง เพราะผมอยากให้เขาได้รู้จักการใช้ชีวิตในแบบของผม ในแบบที่คนชั้นกลางเขาทำกัน ไม่ใช่ได้แต่ชี้นิ้วสั่งในแบบของเขา เคลวินก็ไม่ได้ว่าอะไร กลับทำอย่างเต็มอกเต็มใจ นี่แหละ ข้าวแกงคนจน ต่อไปพอเขากลับบ้านไป จะได้เล่าให้คนรู้จักว่า ข้าวแกงคนจน อร่อยแค่ไหน
“ผมต้องทำอะไรต่ออีกหรือเปล่า”
ตอนนี้ ข้าวราดแกงพร้อมช้อน และน้ำเปล่าก็ถูกวางไว้ตรงหน้าผมแล้วอย่างเรียบร้อยและสวยงาม
“กินซะครับ”
“คุณไม่กินจริงๆเหรอ”
“ไม่อ่ะ” ผมส่ายหัว แล้วส่งสายตาขอบคุณไปให้ คือตอนนี้ลุ้นอย่างเดียวว่า เคลวินจะกินได้หรือเปล่า จะเป็นอย่างในหนังหรือเปล่า ที่เมื่อคำแรกเข้าปากไปก็อ้วกออกมาทันที เพราะรับไม่ได้กับรสอาหาร
“อร่อย”
“จริงหรือเปล่า คุณว่าอร่อยนี่จริงหรือเปล่า” ความคิดในสมองเมื่อกี้ต้องยุติลงอย่างทันที คนรวยคนนี้แปลกจริงๆ ผมตกใจนะเนี่ย ฮ่าๆ
“จริงซิ พะแนงมันเผ็ดไปหน่อย แต่ก็อร่อย” ก็บอกแล้วว่า พะแนงร้านานี้แซวบ!!!!!!!!!!! เพราะเข็นพริกใส่ไปประมาณ 10 คันรถ
“งั้นคุณกินเยอะๆนะ เดี๋ยวผมไปสั่งกับข้าวอย่างอื่นมาให้คุณด้วยดีกว่า”
ผมลุกขึ้นไปสั่งกับข้าวอีก 3 อย่างมาให้ร่างสูง ก็ไม่มีอะไรมาก ก็พวกผัดปลาดุกพริกไทยดำ ยำวุ้นเส้น ต้มโคล้ง มีแต่เผ็ดทั้งนั้น
“คุณช่วยผมกินนะ ผมกินคนเดียวไม่หมดหรอกเยอะออกอย่างนี้”
ร่างบางเลยต้องลุกขึ้นไปเอาข้าวเปล่าอีกรอบอย่างจำใจ ตอนแรกกะว่าจะมานั่งเป็นเพื่อนเขากิน แต่ไปๆ มาๆ ตัวเองดันมานั่งกินกับเขาด้วยซะงั้น
“คุณกินอาหารรสจัดใช่ไหม สั่งแต่ละอย่างมีแต่พริกทั้งนั้น”
“อืม...คุณกินเผ็ดไม่ได้เหรอ ปากแดงหมดแล้ว”
ผมรีบหยิบแก้วน้ำส่งให้ร่างสูงทันที พะแนงสุดเลิศเล่นงานเจ้านายผมซะแล้ว
“ไม่ครับ ผมกินอาหารรสจัดไม่ได้ แต่ไม่เป็นไร ผมจะพยายาม”
ผมถึงกับหัวเราะทันทีเมื่อเขาพูดจบ มีอย่างที่ไหน พยายามกินเผ็ด ทั้งที่ตัวเองกินไม่ได้
ผมเลยใช้ช้อนตักไปที่พะแนงและข้าวในจานของเคลวินมากิน ร่างสูงมองอย่าง งงๆ แต่เมื่อรู้ว่าผมช่วยกิน ริมฝีปากหนาของเคลวินที่ตอนนี้มันขึ้นสีแดงก็ยิ้มออกมาทันที
“ตอนนี้คุณรู้สึกว่าตัวเองได้รสชาติของพริกหรือยัง” ( เคลวิน )
“ไม่เลย ผมยังไม่เผ็ดเลย ผมกินเผ็ดได้นี่น่า”
“คุณสุดยอดมากอ่ะ ผมนับถือ” ร่างสูงส่งยิ้มอย่างชื่นชมมาให้ผม ฮ่าๆ ไอ้ฟาร์ก็อายไปตามระเบียบ
“เคยกินอันนี้หรือเปล่า ผัดปลาดุกพริกไทยดำอ่ะ อร่อยนะ”
ผมจัดการตักผัดปลาดุกไปวางในจานร่างสูงทันที
“ไม่เคยครับ เผ็ดหรือเปล่า” เคลวินมองไปที่ปลาดุกในจานตัวเองอย่างสงสัย ฮ่าๆๆ เผ็ดสิโว้ยยยยยยยย
“เผ็ดครับ แต่ไม่เผ็ดมากหรอก คุณกินได้”
ผมนั่งกินข้าวไปเรื่อยๆ พร้อมกับคอยตักนั่นตักนี่ให้ร่างสูงเป็นระยะ เพลินดีเหมือนกันแหะ
“ยำวุ้นเส้นอร่อยมาก คุณคิดอย่างผมหรือเปล่า”
“อร่อยซิ เพราะมันไม่เผ็ด”
“ฮ่าๆ คุณอิ่มหรือเปล่า”
ถ้าถามผมว่าอิ่มหรือเปล่า ไอ้ฟาร์ตอบได้เลยว่า อิ่มมากกกกกกกกกกกกกก มากถึงมากที่สุด แบบว่ากินนั่นกินนี่ไปเรื่อยๆ ไม่หยุดปาก ใครว่าผมไม่สั่งเพิ่ม ผมสั่งแกงเพิ่มอีกตั้งหลายอย่าง กินมันไปเรื่อยๆ เพราะ ไม่ใช่เงินกู ก๊ากกกกกกกก
“อิ่มซิ ผมกินไปตั้งเยอะ คุณล่ะอิ่มหรือเปล่าไม่ใช่อิ่มน้ำหรอกนะ เห็นกินแต่น้ำ”
“ก็มันเผ็ด งั้นไปหาอะไรหวานๆกินกัน”
เคลวินจ่ายเงินค่าข้าวเสร็จ ผมก็พาเข้าเดินไปซื้อไอติมถ้วยที่ตู้ข้างๆ ร้านข้าวแกงนั่นแหละ
“เอากะทิสองถ้วยครับ”
แล้วไอติมโบราณรสกะทิก็มาอยู่ในมือผมและเคลวินเรียบร้อย ร่างสูงทำสีหน้าแบบอึ้งๆส่งมาให้ผม อึ้งอะไรอีกครับเจ้านาย
“ไม่น่าเชื่อว่าเงิน 10 บาท จะสามารถซื้อของได้”
ผมล่ะไม่เข้าใจว่า เขาโตมาในสภาพแวดล้อมแบบไหนกัน ถึงไม่รู้ว่า เงิน 10 ก็มีค่าเหมือนแบงก์ 1000 เหมือนกัน
“คุณคงรวยมากซินะ”
“............................” ร่างสูงไม่ได้ตอบกลับมาหรืออย่างไร เพียงแต่เดินไปอย่างเงียบๆ ให้ผมพูดเป็นฝ่ายเดียว
“คุณาจะรวยมาจากไหนผมไม่รู้หรอกนะ แต่สำหรับผม เงิน 10 บาทมีค่าเสมอ”
แค่อยากรู้รังเกียจกันไหม ........ขอให้มันอย่าไปอย่างนั้นเลย
โทรศัพท์เครื่องเล็กส่งเสียงร้องออกมาดังๆ ร่างบางจึงรีบล้วงกระเป๋าเกงตัวเองเพื่อเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย
“อ้าว น้ำซุปเหรอ ฟาร์ก็นึกว่าไอ้ตัสโทรตาม”
/“ฟาร์ฟาร์ออกมากับใครเนี่ย ทำไมถึงออกมาง่ายๆอย่างนี้ นี่ถ้าเขาลักพตัวฟาร์ฟาร์ไปล่ะ ใครจะรับผิดชอบ!!!!!!!”/
คุณนายน้ำซุปเหวี่ยงมาแต่ไกลเลยครับ ฮ่าๆ อะไรจะเป็นเอามากขนาดนั้น
“ฟาร์ฟาร์ออกมากินเดินเล่นกับคุณเคลวินครับ คุณซุป แล้วหลังจากนั้นก็กินข้าวกันนิดหน่อย อะไรจะคิดมากปานนั้น”
ร่างสูงเมื่อตัวว่าถูกพาดพิงอยู่ในการสนทนานี้ก็ส่งสายตาที่เต็มไปด้วเครื่องหมายคำถามมาให้ ผมส่ายหน้าว่าไม่มีอะไร
/“เคลวินไหนไม่รู้แหละ ฟาร์ฟาร์กลับคอนได้ต้นเดี๋ยวนี้เลยนะ ซุปเป็นห่วง”/ ช่างทำตัวเหมือนเมียจริงๆน้ำซุป ถ้าลีโอมารู้นี่ฟาร์ฟาร์จะถูกแหกอกหรือเปล่าเนี่ย ฮ่าๆ
“ครับ รู้แล้วครับ กลับแล้ววววววววววววว”
ช่างเป็นเพื่อน เป็นแม่ และเป็นพ่ออยู่ในคนเดียวกันเลยเว้ยๆ น้ำซุปเอ๋ยน้ำซุป จะน่ารักไปไหนว่ะไอ้เพื่อน!!!!!!!!!!!!
/“เดี๋ยวซุปโทรถามอีกครั้ง แต่ตอนนั้นฟาร์ฟาร์ต้องถึงห้องแล้วนะ”/
“ด้วยเกียรติของคนหน้าตาดี เดี๋ยวฟาร์ฟาร์จัดให้!!!!!”
เมื่ออีกฝ่ายวางสายไปแล้ว ผมถึงกับส่ายหัวให้กับความเป็นห่วงของน้ำซุป ให้เดาเลยนะ ผมว่าได้พวกเวรๆ ที่ห้องต้องโทรไปบอกน้ำซุปแน่นอน
“เพื่อนคุณคงเป็นห่วงมาก”
“ใช่แล้วครับ คุณกลับไปได้แล้วครับ นี่ก็ดึกแล้ว”
ขณะนี้เป็นเวลา 23.15 นาที โดยประมาณ เพลอแปปเดียวห้าทุ่มแล้วเหรอเนี่ย เร็วจังแหะ
ตอนนี้ผมกับเคลวินมายืนอยู่หน้าคอนโดแล้วเรียบร้อย ไม่ลืมที่จะซื้อกับข้าวพวกของสดของแห้งติดมือขึ้นไปด้วย
“เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่ห้องด้วยดีกว่า เดี๋ยวเพื่อนคุณจะว่าผมได้ว่าดูแลไม่ดี”
“ไม่ต้องหรอกน่า มันดึกแล้วนะ คุณจะได้รีบกลับไปพักผ่อน”
ผมไม่ได้ไล่นะ แต่ผมเป็นห่วงคนร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆนี่จริงๆ กลัวว่าขับรถตอนดึกๆมันไม่ดี เดี๋ยวเกิดอุบัติเหตุ แต่ดูเหมือนว่าร่างสูงจะไม่เข้าใจถึงเจตนาดีๆของผมซะแล้ว
ใบหน้าคมเข้มของเคลวินบึ้งและคิ้วก็ขมวดกันอย่างเห็นได้ชัดว่า ตอนนี้อารมณ์เริ่มไม่สู้ดีแล้ว
“เคลวิน เป็นอะไร” ไอ้ผมก็เป็นคนที่ความอดทนต่ำอยู่แล้ว เลยต้องถามออกมาให้มันรู้เรื่อง
“ก็คุณไม่ให้ผมเดินไปส่งที่ห้อง” ห้วน และ เรียบ กูรู้แล้วว่ามึงโกรธ ทำหน้าซะน่ากลัว
“จะไปส่งใช่ไหม งั้นเดินนำหน้าไปซิ”
ผมตาฝาดหรือเปล่า เห็นใบหน้าของเคลวินที่ตอนแรกมันเรียบ แต่ตอนนี้มันค่อยๆ ขยายออกทีละนิดเหมือนจานดาวเทียมไรเงี๊ย ฮ่าๆ
ระหว่างทางเขาก็ชวนผมคุยไปเรื่อยๆ ลืมบอกไปว่าข้าวของทุกอย่างที่ผมซื้อมา เคลวินอาสาถือให้ เจ้านายน่ารัก บรรยากาศเป็นกันเองของผมกับเขาเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ
“ผมโทรหาคุณได้หรือเปล่า” ร่างสูงถามผม อีกทั้งยังหยุดเดินแล้วจ้องหน้าผมซะจริงจัง
“ได้ซิ ก็ท่านเป็นเจ้านายผมนี่น่า ทำไมจะโทรไม่ได้”
“ไม่ได้โทรไปเพราะเราสองคนเป็นแค่เจ้านายลูกน้อง อยากโทรไปในฐานะคนธรรมดาคนหนึ่ง”
สายตาของเคลวินตอนนี้เต็มไปด้วยความเชื่อมั่น ว่าตัวเองจะสามารถเอาชนะใจผมได้ เร็วไปครับ สำหรับผม เป็นปี ไม่ซิ ซักปีสองปี ค่อยพิจารณา ตอนนี้ทุกคนอยู่ในฐานะเพื่อนหมด ไอ้ฟาร์อยากเล่นตัว ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“แล้วแต่คุณแล้วกัน แต่ตอนนี้รีบเดินได้ไหมครับ ผมขี้เกียจรับโทรศัพท์”
ยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็อย่างที่คิด น้ำซุปโทรมาครับ เดี๋ยวถึงห้องค่อยรับ จะได้ยืนยันนั่งยันไปด้วยว่า ผมถึงห้องแล้ว
“ขอบคุณมากที่เลี้ยงข้าวผม”
“ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณ คุณ ถ้าไม่ได้คุณ ผมคงไม่รู้จักว่าข้าวแกงคืออะไร”
อดนึกถึงเหตุการณ์ตอนสั่งข้าวแกงไม่ได้ ยิ่งนึกยิ่งตลก
“คุณ..เอ่อ..ขับรถดีๆนะ”
“ครับ”
ทันทีที่ร่างสูงของเคลวินหันหลังเดินออกไปและลับหายสายตาไป ประตูห้องก็เปิดออกโดยทันที นี่ผมยังไม่ได้กดออดหรือว่าเคาะเลยนะ นี่พวกมันต้องยืนแอบฟังแน่ๆ
-
กรู๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เม้นนิดเม้นหน่อย
ชีวิต สดชื่น!!!!!!!!!
:z2:
:z3:
:z13:
:z10:
-
^
^
^
จิ้มน้องหมวย ฉึกๆๆๆ
ฟาร์ฟาร์น่ารักมากเลย ขำเวลาอยู่กับเพื่อนลิงทั้งหลาย
ดูท่าจะรักกันมาก แค่ไปเดินเล่น ยังเป็นห่วงกันซะขนาดนี้
เดี๋ยวพอเข้าห้องได้ คงโดนรุมซักจนขาวแน่เลย
เคลวินจ๋า น่ารักมากเลย หัดกินน้ำพริกบ้างนะ
โดยเฉพาะ น้ำพริกหนุ่ม อ่ะ ....
สงสัยอยากกินอยู่ล่ะซิ
-
หวังไว้ลึกๆว่าตัสคงไม่คิดอะไรกะฟาร์ฟาร์นะ
ออกแนวหวงเกินไปป่าว แต่เคลวินก้อน่ารักดี รุกเร็วดีจัง ฟาร์ก้อใจอ่อนเร็วๆแล้วกัน
-
ตัสแปลกๆ นะ คิดอะไรกะฟาร์ฟาร์หรือเปล่าเนี่ย
สรุป น้ำซุปเป็นเพื่อนหรือเมียฟาร์ฟาร์เนี่ย มีโทรจิกให้กลับห้องด้วยอะ
-
คู่นี้ก้อน่ารักเหมือนกัน
น้องหมวยมาอััพต่อนะ
+1
-
o18เมื่อไหร่จะได้รักกันน้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:a1:
-
คู่นี้ก้อน่ารักเหมือนกัน
น้องหมวยมาอััพต่อนะ
+1
ชมกันอย่างนี้
คนแต่ง เขิน :-[
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ฟาร์ฟาร์เล่นตัวมาก ระวังเคลวินรวบหัวรวบหาง กินกลางตลอดตัวนะ 555
-
ฟาร์ฟาร์น่ารัก น้ำซุปก็น่ารัก
-
แวะมาเยี่ยมตามคำชวน :z1:
ฟาร์ฟาร์น้อยน่ารักอ่ะ เห็นชื่อก็นึกหน้ารุ่นน้องที่โรงเรียนขึ้นมาเลยแบบว่าน่ารักมากอ่ะ
ยิ่งมาอ่านยิ่งจิ้นเข้าไปอีก,, :o8:
แจ้งเจ้าข้องกระทู้..กรุณาไปต่อเรื่องไอ้บอลด้วย รอนานล่ะ :angry2:
-
มีเพื่อนน่ารักก็อย่างแหละฟาร์ ต้องทำใจ เพราะเพื่อนๆอยากรู้ทุกความเคลื่อนไหว
-
มาต่อเร็ว ๆ นะ
กำลังได้เรื่อง :z1:
:call:
-
ตัสคิดอะไรกับฟาร์หรือเปล่าเนี่ย
เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อแน่ๆเลย
+1 นะคะ
-
เคลวิน
part นี้มาแบบใสๆๆ
เหมือนไม่ใช่เคลวินเลย
แกมีีแฝดป่ะเนี่ย
ไอเคลวินที่เหมือนเสือหายไปไหนแล้ววว
ฮ่าๆ
ชอบ ความคิดเรื่องเงิน 10 บาทจัง
ปล แกไม่รู้จักพะแนงจิงอ่ะ
กรี๊ดดดดดด
ไฮโซโพด
-
แวะมาเยี่ยมตามคำชวน :z1:
ฟาร์ฟาร์น้อยน่ารักอ่ะ เห็นชื่อก็นึกหน้ารุ่นน้องที่โรงเรียนขึ้นมาเลยแบบว่าน่ารักมากอ่ะ
ยิ่งมาอ่านยิ่งจิ้นเข้าไปอีก,, :o8:
แจ้งเจ้าข้องกระทู้..กรุณาไปต่อเรื่องไอ้บอลด้วย รอนานล่ะ :angry2:
ท่านน ใจเย็นๆ
กำลังๆๆ แบบว่าปั่นอยู่
งานกำลังจะซาๆ เพราะปิดเทอมแล้ววววววววววว
ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เพียงฟ้าน่ารักหลงคารมเจ้าพ่อ(อีกคน)แล้วล่ะสิ
แต่อยากจะรู้ตอน ตู่สองเจ้าพ่อเจอกันจะเปนยังไง ยิ่งเห็นซับหวงฟาร์ซะยังกะไรดี อิอิ
รออ่านต่อปายยยย มาต่อเร็วๆนะจ้ะน้องหมวย
แฟนคลับรออยู่ววว
-
คู่นี้เค้าก็น่ารักนะเนี่ย
-
เพียงฟ้าน่ารักหลงคารมเจ้าพ่อ(อีกคน)แล้วล่ะสิ
แต่อยากจะรู้ตอน ตู่สองเจ้าพ่อเจอกันจะเปนยังไง ยิ่งเห็นซับหวงฟาร์ซะยังกะไรดี อิอิ
รออ่านต่อปายยยย มาต่อเร็วๆนะจ้ะน้องหมวย
แฟนคลับรออยู่ววว
ใจเย็นนนนนนนนนนนนนนนนน
รอนิดเนอะ
เดี๋ยวเจ้าพ่อ กะ อีหนูก็มาค่ะ
รักคนอ่านทุกคน
จุฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
มารอร๊อรอ กะดันดั้นดัน อิอิ
-
ฟาร์ฟาร์ท่าทางจะมีคนรวยอย่างเคลวินมาจีบ อิอิ
-
อ๊ายยยยยยยยยย
เค้าเขิลลลล จะบ้าตายยย
หลงรักอิตาเควิลกะหนูฟาร์ฟาร์
ชอบจังเลยค่า
จัดเยอะๆ เลยน๊าไรท์เตอร์
2 คู่หลักใน 1 เรื่อง เค้าเชื่อว่าไรท์เตอร์ทำได้ !!!!!!! o18
ฮ่าๆๆๆๆ :laugh:
-
จ้ะเอ๋ คนอ่านนนนนนนน
ฮ่าๆๆ
โผล่มาให้ตกใจเล่นนนนนนนน
ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
.
.
.
.
ตอนดึกๆ เจอกัน
.
.
.
มาดูกันว่า
เม้นต่อจากหมวย จะเม้นว่าอะไร
งาาาาาาาาานนี้ มีเกมส์วัดวงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!
มาร่วมเล่นกันดีกว่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หัวข้อมีอยู่ว่า ถ้าเม้นแล้วโดน อัพตอนต่อไปทันที
เม้นไหน ................ ( ถูกใจ ) ............
หมวยลง ตอนล่าสุด ทันที
เกมส์!!!!!!!!!!!!! วัดดวงงงงงงงงงงงงงงงง
-
เหอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เป็นคนไม่มีดวงอ่ะ
แต่ยังไงก็จะขอวัดดวง
เพื่อเจ้าพ่อที่รักของน้ำซุปจะได้ไปเจอกับว่าที่ ที่รักของฟาร์ฟาร์น้อยที่ ทะเลทะเล้ทะเล
เหอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คงมันน่าดู จุ๊กกรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
พระเจ้า!!!!!!!!!!
คนอ่านคะ
อีกนิดเดียวเท่านั้นค่ะ
นิดเดียวเท่านั้นเอง
เห็นตรงคำว่า "ถูกใจ" หรือเปล่า
คีย์เวิร์ด มันอยู่ตรงนั้นแหละ
-
ถูกใจ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ถ้าน้ำซุปกะฟาฟาเเกล้งจิจ๊ะกัน สองคิงคองนี้จะมีอาการยังไงหนอ :laugh: :laugh:
-
เอ ถูกใจ ยังงัยดีหล่ะ
เอาเป็นว่าหมวยมาต่อเมื่อไหร่ ก้อ ถูกใจ ทกุคนเมื่อนั้น กร๊ากกกกก
-
โอ้ววววววววววววววว
ง่ายๆอย่างนี้เลยหรือท่าน
งั้นก็
..............................
รอต่อไป
55555555555+
ทรมานคนอ่าน คืองานของคนแต่ง
สโลแกนของ นังหมวย ว่างั้นๆๆ ฮ๋าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ถ้าน้ำซุปกะฟาฟาเเกล้งจิจ๊ะกัน สองคิงคองนี้จะมีอาการยังไงหนอ :laugh: :laugh:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ถ้าน้ำซุป กะ ฟาร์ฟาร์ จิ๊จ๊ะกัน
มันก็ฮาไปซิคะ
ไม่อาววววววววววววววววว
-
โกรธ งอน น้อยใจไรเตอร์
แต่คนอ่านที่น่ารักก็ยังรอเสมออออออออออออออออ :o8: :-[
-
ถูกใจ!!?
อยู่ในวงเล็บ...
แป๋ว~
-
โกรธ งอน น้อยใจไรเตอร์
แต่คนอ่านที่น่ารักก็ยังรอเสมออออออออออออออออ :o8: :-[
555555555555555555555+
อย่าเพิ่งงอนนะ
รอแปปปปปปปปปปปปป
-
:o12: :o12: ทำไงดีอะ เรามันคนไม่มีดวงเลยอะ ชีวิตนี้อับเฉายิ่งนัก ( เวอร์ไปแม่คุณ อิอิ )
ถึงไม่มีดวงเราก้ไม่ง้อ แต่เราจะมาง้อไรเตอร์ถ้ายังไม่เอามาลงตอนต่อไป 555+
:กอด1: :L2:
-
อีกนิดๆๆๆๆๆๆๆๆ
"ทุกคนกำลังเข้าใกล้ดวง"
นิดเดียวเท่านั้น!!!!!!!!!!!!!!!!!!.
-
เม้น................ ( ถูกใจ ) ............
-
เม้น................ ( ถูกใจ ) ............
กรู๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
............. ( ถูกใจ ตอนพิเศษอย่างแรง...แต่เกมส์วัดดวงนี่ก็สร้างความชอกช้ำบวกความฮาให้กับคนอ่านอย่างแรงเหมือนกัน ) ..........แล้วเมื่อไหร่จะถงคำว่า ....ถูกใจ.....งั้นเดี๋ยวเราลดราคาให้ จะได้....ถูก......ใจ กานไปเลย
เอิ้กๆๆ
-
รอแปปปปปปปปปป
กำลังปั่นอยู่ค่ะ
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกๆๆ
************* แต่ยังไม่มีใคาดวงดี ตอบเม้นถูกซักคนเลยนะเนี่ย
หมวยรออยู่น้าาาาาาาา
-
งั้นก็
ดวงใจ(ดวง+ใจ)....ของพี่ภาคก็น้องเกรซไง เลยล่ะกาน
-
รอ ลุ้น จนหิวอีกรอบแล้ว :laugh:
-
จัด มาม่า รอบดึกกานหน่อย หรือว่าหมูทะดี
จาได้แหล่เนื้อคนแต่งมาย่างในระหว่างที่รอ หุหุหุ
คนแต่งต้องยอมสละเนื้อน๊า...เพราะเป็นเจ้าบ้านง่ะ
เดี๋ยวไปหาเสื่อ หาหม้อก่อน
***ปล...ขำ ๆ นะจ๊ะคนแต่ง รอบดึกทำงาน เลยเครียด แฮะๆๆ
แต่จะว่าไปอยากกินหมูทะเหมือนกาน...หรือสเต็กก็ท่าจะดีไม่น้อย
****คิดไปคิดมา อยากให้มีใครสักคนเอานิยายเรื่องนี้ไปทำอนิเมเน้อ ท่าจะหนุกหนาน
-
รอ ลุ้น จนหิวอีกรอบแล้ว :laugh:
ว๊ากกกกกกกกกกกกกก
คนอ่่าน โหดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
มารอเจ้ จนหิวแล้ว
ไปหาไรกินกันป่าว :z2:
-
มารอเจ้ จนหิวแล้ว
ไปหาไรกินกันป่าว :z2:
ป่ะ หาไรกินกัน
อาหารญี่ปุ่น ( มาม่า )
อาหารจีน ( บะหมี่ )
ใครจะเลี้ยงว่ะ
-
จิ้มพุงซะเลยนี่ o18
คึคึ
-
ฟาร์ฟาร์....................3
.
.
.
.
.
.
.
.
“ไอ้ต้นจับ!!!!” ไอ้นัทสั่ง แล้วไอ้เวรต้นก็เดินมาล๊อกคอผมแล้วลากผมเข้าไปห้องทันที
“เล่าเลยครับ เล่าแบบเนื้อๆ หนังไม่เอากูไม่ชอบ” ( ไอ้นัท )
“มึงไม่ชอบหนังแต่กูชอบ!!!!!!!!! อร่อยนะมึง” ( ไอ้ตัส )
ไอ้นัทหันไปมองหน้าไอ้ตัส แล้วสะแหยะยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว
“ไอ้ไมค์จัดการ!!!!!!” ( ไอ้นัท )
แล้วไอ้ไมค์ก็จัดการเอาไอ้ตัสไปเก็บที่ห้องครัวทันที นี่พวกมึงเป็นไรกันเนี่ย เวรล่ะ
“คุณเพียงฟ้าครับ ออกไปตั้งนานถึงไหนกันแล้วครับ” ไอ้นัทหันหน้ากลับมาถามผม ผมเลยสะบัดแขนออกจากการจับกุมของไอ้ต้นแล้วเดินไปข่วนหน้าไอ้นัททีหนึ่งด้วยความหมั่นไส้
“พวกมึงนี่จริงๆเลย” ผมเดินเข้าไปในห้องครัว ก็เจอไอ้ตัสกำลังยืนกินน้ำอยู่ มันส่งแก้วของมันมาให้ผมอย่างรู้หน้าที่ ก็คนอย่างไอ้ฟาร์ถ้าไม่หิวน้ำก็คงไม่เดินเข้ามาให้ห้องครัว
“มึงกินข้าวมาแล้วใช่ไหม” ไอ้ตัสพูดไป มือก็หยิบจานออกมาจากชั้น สงสัยจะเตรียมมื้อดึก
“ถูกต้องนะคร้าบบบบบบ อิ่มมาก!!!!!!!!!”
ไอ้ตัสเงยหน้ามามองผมแล้ว กระดิกนิ้วให้ผมเข้าไปหามัน กวนตีนล่ะมึง เดี๋ยวได้โดน แต่ผมบ้าจี้ครับ เดินเข้าไปหามันเฉยเลย....
“มีอะไร”
“กูจะตด!!!!!!!!!!”
ผมวิ่งออกมาจากห้องครัวด้วยความเร็วสูง ไอ้ตัสเป็นประเภทอย่างนี้แหละครับ เห็นมันหน้าตาดีอย่างนี้คนอื่นชอบคิดว่ามันเป็นคุณหนู ความจริงก็ใช่นั่นแหละ แต่เบื้องหลังลกค์คุณหนูนั้นเต็มไปด้วยความสถุล เถื่อน บ้า ปัญญาอ่อน
“ไอ้ฟาร์วิ่งหนีไรมาว่ะ” ไอ้นัทที่กำลังนั่งเล่นโน๊ตบุ๊คเงยหน้าขึ้นมาถามแล้วก็ก้มลงไปเหมือนเดิม มึงไม่ต้องถามกูก็ได้ กูไม่ว่า ถามแล้วเสือกไม่รอคำตอบ ควายจริงๆ
“ไอ้ตัสแม่งจะตดใส่หน้ากู” ไอ้ต้นเมื่อได้ยินก็ทำหน้าเวอร์ทันที เห็นไหมล่ะ ไอ้ตัสมันบ้าขนาดไหน
“สัด!!!! ครัวกูไม่ใช่มีไว้ให้พวกมึงตดนะเว้ย”
อ้าวไอ้เวร แม่งเหมารวม ไอ้ตัสตดคนเดียวแล้วมึงจะด่ารวมทำไมว่ะเนี่ย
“ไอ้เหี้ยต้นครับ อย่าด่ารวมครับ เพื่อนไมค์ไม่มีส่วนรู้เห็นในการตดครั้งนี้ของไอ้ตัส”
“พวกมึงนี่สุดๆว่ะ พูดเรื่องอย่างนี้ได้หน้าตาเฉย” ไอ้นัทเงยหน้าขึ้นมาด่า แล้วก็ก้มลงไปเหมือนเดิม กูบอกมึงแล้วว่าไม่ต้องตอบ เพราะมึงมันไม่รอคำตอบ
“แล้วมึงจะให้กูร้องไห้ตอนพูดหรือไงว่ะ” ผมสวนกลับไอ้นัททันที แต่มันก็ดูเรียบร้อยที่สุดในกลุ่มแล้ว
“หยดุเลยพวกมึง หยุด!!!!!!!!!!! จะแดกไหมมื้อดึกน่ะ พูดแต่เรื่องพรรคนี้อยู่ได้”
ไอตัสเดินออกมาจากครัวแล้วด่าครับ ได้ข่าวว่ามึงนั่นแหละที่เป็นฉนวนแห่งการทะเลาะวิวาท ตบตีกันครั้งนี้ ( เวอร์ )
“ไอ้ฟาร์ถ้ามึงยังไม่เล่าเรื่องตอนที่มึงออกไปกับเจ้านายให้พวกกูฟังหลัง หลังกินข้าวเสร็จ มึงเละ” ( ไอ้นัท ) ขู่เหรอมึง แต่กูไม่กลัว ฮ่าๆๆ
“คืนนี้อาจไม่ได้นอนในห้อง แต่อาจจะไปนอนบริจาคเลือดให้ยุง” ไอ้เวรต้นพูดลอยๆ ลอยอะไรของมึงไม่รู้ แต่ผมกลัว เอ๊าๆ ก็มานอนห้องมันนี่น่า มันจะทำไรผมก็ได้ดิ
“หลังกินข้าวแล้วเล่าทีเดียว”
“โอเค” ( ไอ้ตัส + ไอ้ไมค์ + ไอ้ต้น + ไอ้นัท )
พวกมึงมันเสือก!!!!!! แต่ทำไรมันได้ล่ะ ที่เสือกก็เพราะพวกมันเป็นห่วงผมน่ะซิ ดูออกหรอกน่า โดยเฉพาะไอ้นัทนี่ จริงจังซะมากมาย
แล้วพวกผมก็พากันยกกับข้าวมากินกันหน้าโทรทัศน์การใช้ชีวิตเหมือนเด็กมหาลัยมากมาย ถึงแม้ตอนนี้จะมีงานทำเป็นหลักเป็นแหล่งแล้วก็เถอะ
“ไก่ชิ้นนี้เป็นญาติพี่น้องกู เพราะฉะนั้นกูจองงงงง!!!!!!!!!” ไอ้ไมค์แหกปากจองอาหารโปรดของมัน เข้ามาก็ไม่ช่วยเขาทำไรเลย นั่งเป็นคุณชายรอกินมันอย่างเดียว เวรจริงๆ
ถึงผมจะกินข้าวกับเคลวินมาแล้ว เมื่อมาเห็นกับข้าวอันแสนน่าแดกอยู่ตรงหน้า ต่อมตะกละก็ทำงานอีกรอบครับ
แต่เมื่อไอ้ไมค์เพลอ ไอ้ต้นซึ่งรอโอกาสอยู่แล้ว รีบตักไก่ญาติไอ้ไมค์ขึ้นมากินด้วยความเร็วแสง มันเร็วจริงๆครับ ผมที่นั่งใกล้มันมองแทบไม่ทัน
“ไอ้ต้นนนนน!!!!!!!!!! มึง......ไอ้เพื่อนชั่ว”
“ของอย่างนี้ใครดีใครได้ อ๊ะ!! นั่นๆ ไอ้ไมค์เหลืออีกชิ้น”
ไอ้ไมค์หันกลับไปมองที่ถ้วยแกงอีกที แล้วตักไก่ชิ้นนั้นมาใส่จานข้าวตัวเองอย่างรวดเร็ว
“นี่กูกำลังอยู่ใสสมรภูมิรบหรือไงว่ะ” ไอ้ตัสบ่นครับ
“กินได้แล้ว มัวแต่เล่นกันอยู่นั่นแหละ”
ผมรีบห้ามทัพในการทกเถียงเรื่องไก่ทันที ไม่งั้นมีหวังได้ยาว
“อิ่มมมมมมมมมม!!!!!!!” ไอ้นัทพูดเสียงดังแล้วลุกขึ้น มึงโดน!!!!!!
“เราได้ผู้โชคดีแล้วครับ ไอ้นัทมึงล้างจาน เพราะมึงบอกว่าอิ่มคนแรก” ไอ้ไมค์เฉลยเกมส์วัดดวงของพวกผมออกมาทันที หลังจากที่ซุ่มเงียบมาตั้งนาน
“กูว่าแล้ว ในที่สุดกูก็โดนจนได้” ไอ้นัทพูดอย่างเซ็งๆ แต่มันไม่ได้โวยอะไรนะ คือเกมส์นี้คนที่โดนดวงซวยที่สุดจะเป็นคนคิดแผนครับ มันจะเล่นต่อไปได้เรื่อยๆ แล้วแต่ว่าใครจะคิดแผนได้เด็ดและฮากว่ากัน
“นัทต้องการผู้ช่วยล้างจานหรือเปล่า” ไอ้ตัสถามขึ้น แววตามึงตอนนี้เจ้าเหล่มากๆ ผมกับไอ้ต้น เริ่มอยู่ไม่ติดที่ล่ะ มาดูกันว่าใครจะซวย
ผมมองซ้ายมองขวาอย่างระมัดระวัง ก็คิดดูซิครับ ทำอะไรต้องระวังตัวไม่งั้นมีหวังได้ดวงซวย
เมื่อเห็นว่าไอ้ตัส กับ ไอ้นัทเงียบๆกันไปแล้ว ผมก็ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปเอาน้ำในตู้เย็นมากินทันที
แต่เอ๊ะ !!!!!!!!!!!!!!
พระเจ้า ลูกก็ลืมไป..............
ตู้เย็นนี้ยังไม่มีใครเปิดเลยตั้งแต่เข้ามากินข้าว
ไม่นะ!!!!!!!!!!!!!
อย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
“ไอ้ฟาร์ มึงเปิดตู้เย็นคนแรก โดน!!!!!!!!!”
ก็เป็นอย่างที่ผมคิด โดนไปเต็มๆ 1 ดอก
เมื่อล้างจาน เก็บกวาดโต๊ะแล้วเรียบร้อย ผมก็มานั่งเป็นเป้าให้พวกมันซักฟอกกันได้อย่างเต็มที่
“คำถามแรกจัดมา!!!!!!!” ( เพียงฟ้า )
“ไปทำอะไรกันมา” ( ไอ้นัท ) เปิดงานมาอย่างคลุมเครือ
“ไปกินข้าวกันเฉย” ( เพียงฟ้า )
“ทำไมไปนานจังว่ะ กินห่าไรนักหนา” ( ไอ้ตัส )
“ควาย!!!!!!! กินข้าวนะมึงไม่ใช่นั่งมองแล้วมันจะอิ่ม” ( เพียงฟ้า )
“ไอ้เคลวินไรเงี๊ย ลวนลามมึงหรือเปล่า เอาความจริง” ( ไอ้ไมค์ )
“มีจับมือนิดๆหน่อย เพราะตอนนั้นเขาช่วยกูถือของ มือเลยโดนกัน” ( เพียงฟ้า )
“จะแนวโน้มที่จะติดต่อกันหลังจากนี้หรือเปล่า” ( ไอ้ต้น )
“มีซิว่ะ ก็กูลูกน้องเขา เขาจะสั่งงานก็ย่อมทำได้” ( เพียงฟ้า ) ที่ตอนนี้ทำหน้าแบบว่าคิ้วขมวดแล้วเรียบร้อย ดูเหมือนพวกมันไม่ค่อยชอบเคลวินเท่าไร ดูจากคำถามดิ ลวนลาม ทำไรกัน ไอ้พวกประสาท!!!!!!!!
“แค่เจ้านายลูกน้องแน่เหรอ” ( ไอ้นัทอีกรอบ )
“ก็ไม่รู้ดิ กูไม่ได้อ่านใจคนได้นี่หว่าว่าคิดอะไรยังไง ดีมากูก็ดีไป แต่ถ้าชั่วมาก็กูจัดให้!”
“มีไรก็บอกพวกกูด้วยนะมึงน่ะ แล้วนี่โทรหาไอ้ซุปหรือยัง อกแตกตายไปแล้วมั้งเนี่ย พอมึงออกไปปุ๊ปพวกกูก็โทรฟ้องมันทันที” ( ไอ้ตัส )
นั้นไงเป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆเลย น้ำซุปจะไปรู้ได้ไงว่าผมออกไปกับใครตอนไหนอะไรยังไง มันต้องมีคนชักใยอยู่เบื้องหลัง และคนนั้นก็คือ ไอ้ตัส!!!!!!!!!
“ยังเลย ก็พอเข้ามาพวกมึงก็เล่นงานกูล่ะ แล้วหลังจากนั้นก็กินข้าว แล้วนี่ต้องมานั่งติดแงกให้พวกมันซักฟอกอีก”
ผมเบะปากอยากร้องทันที
“หมดแล้วใช่ป่ะคำถาม” ผมถามพวกมันอีกรอบเพื่อความแน่ใจ
พวกเวรๆทั้ง 4 คนพยักหน้ากวนตีนๆมาให้ ผมซึ่งนั่งพื้นไม่ได้นั่งโซฟากับเขาก็เพราะมันเต็ม ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปตบหัวพวกมันเรียงตัว
“ก็รู้ว่าพวกมึงเป็นห่วงกู แต่คนอย่างกูไม่มีวันใจอ่อนให้ใครง่ายๆหรอกเว้ย"”
พูดไปอย่างนั้นแหละ แต่ความจริงมีไอ้ใบหน้าหล่อๆ ของเคลวินวิ่งวนไปมาอยู่ในหัวผมไปหมด
“อย่าดีแต่ปาก ทำให้ได้อย่างที่ปากพูดด้วย” ( ไอ้ไมค์ )
“คร้าบบบบบบบบบบ ไอ้พวกเวร”
แล้วผมก็เดินหนีพวกมันเข้าห้องไป ยิ่งอยู่ยิ่งเหมือนกับพวกมันเป็นพ่อ เป็นแม่ แล้วผมเป็นลูกอย่างไงอย่างนั้น
เลิกคิดเรื่องนีดีกว่า คิดซะว่ามันเป็นแค่เหตุการณ์ดีๆ ในชีวิตแล้วกัน
คนอย่างเคลวิน จะมาสนใจอะไรกับสถาปนิกธรรมดาๆอย่างผม
“มึงเทียบกับเขาไม่ได้หรอก ไอ้ฟาร์ มันคนระดับกันอย่างได้ใฝ่สูง”
...................................................
ทู บี คอน ทิ นิว
เจอกันตอนพิเศษตอนหน้านะคะ
บายยยยยยยยยยยยยยยย
-
แม่เจ้า....มันช่างหดนิ๊สเหลือเกิน
แต่เน้นความยาว
555+++
แต่ตอนนี้หนุกหนานมากอ่า
มุดตด กับญาติไก่นี่ช่วยให้ตาสว่างและกามค้างที่เดียว
น้ำเดือดพอดี...มาม่าเป็ด จ๋า รอก่อนนะ...เด๋วหาเป็ดในเล้าแป็บ เอกิ้ ๆ
-
แต่งแบบรีบๆนี่น่า
ก็กลัวคนอ่านรอเก้อนี่
โทดด้วยน้าาาาาาาาาาาาาา
เดี๋ยวพรุ่งนี้สายๆ
เอาแบบยาวๆ ไปเลย
สัญญา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
เเ่ง่ว รอพรุ่งนี้ อิอิ
-
:pig4: o13
-
น้องหมวยยาวอีกนิดก้อได้
มันค้างงงงงงง
-
มาสั้นกระชับฉับไว
ขอบคุณนะค๊าาาไรทเตอร์
จุ๊บๆ รออ่านตอนยาวพรุ่งนี้
ฟาร์ฟาร์น่ารักเท่าโลก!!!! อิอิ
-
แม่เจ้า....มันช่างหดนิ๊สเหลือเกิน
แต่เน้นความยาว
555+++
แต่ตอนนี้หนุกหนานมากอ่า
มุดตด กับญาติไก่นี่ช่วยให้ตาสว่างและกามค้างที่เดียว
น้ำเดือดพอดี...มาม่าเป็ด จ๋า รอก่อนนะ...เด๋วหาเป็ดในเล้าแป็บ เอกิ้ ๆ
เป็นจิ้มแรก ที่น่ารัก น่าเอ็นดูมากกกกกกกกกกกกกกก
ขอบคุณมากค่ะ
อิอิ
-
อ้าก :serius2:
บะหมี่หมู ทำไมมาน้อยจัง
แต่ก็ยังดี มีมารองท้องรอบดึก
นอนได้ละ ฝันดี
-
อ้าก :serius2:
บะหมี่หมู ทำไมมาน้อยจัง
แต่ก็ยังดี มีมารองท้องรอบดึก
นอนได้ละ ฝันดี
ฝันดีเหมือนกันน้าๆ แต่หมวยคงไม่ได้นอน นั่งปั่นซักนิดซักหน่อยแล้วกันเนอะ
ใครจะอยู่เป็นเพื่อน ยกมือ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
ยกสองมือเลย 555
-
ยกสองมือเลย 555
แนะนำนิยายที่อ่านแล้วหนุกให้หมวยบ้างดิ
หมวยตามอยู่เรื่องเดียว
ของเจ้จิมอ่ะ
นอกนั้นก็ไม่รู้ว่าเรื่องไหนดี ไม่ดี
พลีสสสสสสสสสสสส
-
ยกสองมือเลย 555
แนะนำนิยายที่อ่านแล้วหนุกให้หมวยบ้างดิ
หมวยตามอยู่เรื่องเดียว
ของเจ้จิมอ่ะ
นอกนั้นก็ไม่รู้ว่าเรื่องไหนดี ไม่ดี
พลีสสสสสสสสสสสส
หลายเรื่องมากกกกกกกกกกกกก..และแกจะรู้ว่าของที่ฉันเขียนนั้นเด็กๆมาก
ไปหาอ่านซะ!! :laugh:
ไปต่อเรื่องนู้นด้วยดิ..อยากอ่านนนนนนนนนนนน :serius2:
-
แนะนำไม่ถูกกันเลยทีเดียว 555
ลองเข้าไปดูกระทู้แนะนำนิยายก็ได้จ้า
ในนั้นแนะนำนิยายสนุกๆไว้หลายเรื่องเลย
-
ยกสองมือเลย 555
แนะนำนิยายที่อ่านแล้วหนุกให้หมวยบ้างดิ
หมวยตามอยู่เรื่องเดียว
ของเจ้จิมอ่ะ
นอกนั้นก็ไม่รู้ว่าเรื่องไหนดี ไม่ดี
พลีสสสสสสสสสสสส
หลายเรื่องมากกกกกกกกกกกกก..และแกจะรู้ว่าของที่ฉันเขียนนั้นเด็กๆมาก
ไปหาอ่านซะ!! :laugh:
ไปต่อเรื่องนู้นด้วยดิ..อยากอ่านนนนนนนนนนนน :serius2:
มีเหนือกว่าเจ้เหนือเนี่ยยยยยยยยยย
ไมน่าเชื่อ
เรื่องไรอ่ะ
-
จะรักกินยังไงนะเนี่ย
-
รู้สึกว่าหลังจากอาเฮียเคล แกพาน้องเพียง ไปซัดโฮก ณ ร้านริมทาง
ประเด็นของตอนพิเศษ จะตกไปอยู่ที่ของกินเสียหมดนะเนี่ย
จะว่าไป ข้าาวหน้าเป็ดก็น่าสนนะ งั้นวันนี้กินข้าวมันไก่ไปก่อนล่ะกาน
555+ แถวหอเป็ดมันไม่มี จะจับในเล้าก้อหลุดซะหมด เป็ดทาน้ำมันทั้งนั้น
************************************************
ส่วนเรื่องนิยายนั้น(ทำเสียงสูง)
ถามเราก็ได้นะ แต่ว่ามันแล้วแต่แนวคนอ่านงิ ว่าจะป่วงหรือรันทด รักแบบเด็ก ๆ รักแบบนิยาย หรือรักแบบเรื่องจริง แล้วเจ๊หมวยชอบแนวไหนล่ะจ๊ะ
-
แย่งกันกินเหมือนเด็ก ๆ เรย แน่ใจนะว่าพวกนี้ 30 แล้วจิง ๆ 55
-
รอ แบบยาวๆ
:กอด1:
-
แย่งกันกินเหมือนเด็ก ๆ เรย แน่ใจนะว่าพวกนี้ 30 แล้วจิง ๆ 55
ช้านยังไม่สามสิบเรย พึ่งขึ้นเลขสองยังไม่ถึงเดือน...อย่าเหมารวมจิ
เด็กกำลังกินกำลังนอน...กินกับนอนอย่างเดียว เรื่องอื่นไม่คิด 555+
-
:L1:น่ารักจริงๆเพื่อนๆน้องฟาร์
-
ฟาร์น่ารัก เคลวินน่ารัก :o8:
น้ำซุปน่ารัก ลีโอน่รัก :o8:
หมวยก็น่ารัก :o8:
กอดหมวยแน่นๆ :กอด1: :L2:
-
ฟาร์น่ารัก เคลวินน่ารัก :o8:
น้ำซุปน่ารัก ลีโอน่รัก :o8:
หมวยก็น่ารัก :o8:
กอดหมวยแน่นๆ :กอด1: :L2:
นังหมวยกำลังจะลอยยยยยยยยยย
ฮ๋าๆๆๆ
แอบกระซิบว่าตั้งแต่ เมื่อประมาณ 1 ทุ่มของเมื่อวาน จนถึงตอนนี้
หมวยยังไม่ได้นอนเลยซักงีบ นั่งอยู่ท่าเดียวมาทั้งคืน
ทนมากกกกกกกกกกกก
อึดๆๆๆๆ
-
:t3:
หรือคนแต่งจะแอบหลับดี
แงกๆๆ
555555+
-
:z13: จิ้มหมวยจะได้สะดุ้งตื่นถ้าแอบหลับ :laugh:
-
ตื่นๆๆๆๆๆๆ
กาแฟ หรือ ไข่ลวก ดีจ๊ะ
จะได้สดชื่นนนนนนน
-
“ไก่ชิ้นนี้เป็นญาติพี่น้องกู เพราะฉะนั้นกูจองงงงง!!!!!!!!!” --- ขอเอาไปใช้บ้างนะ โคตรฮาอ่ะ :m20:
อ่อ มาเฉลยเกมส์วัดดวงด้วยเน้อ อยากรู้อ่ะ 55555
-
เฉลยยย!!!!!!!!!!!!!!
เกมส์วัดดวง!!!!!
หมวยบอกไปว่า เม้นไหน เม้นได้ ถูกใจ หมวยจะลงตอนล่าสุดใช่หรือเปล่า
เฉลยๆๆๆ เลยแล้วกัน
( ทำทีเปิดป้ายออก ) "เม้นไหนมีคำว่า ใจ เม้นนั้นคือผู้โชคดี"
55555555555++++ ไล่ดูไปกันเลยทีละเม้น ว่าเม้นไหนมีคำว่า "ใจ" รวมอยู่ เม้นนั้นแหละ
/////// ของขวัญยังไม่ได้คิด ///////////// รอก่อนเน้ออ
-
“ไก่ชิ้นนี้เป็นญาติพี่น้องกู เพราะฉะนั้นกูจองงงงง!!!!!!!!!” --- ขอเอาไปใช้บ้างนะ โคตรฮาอ่ะ :m20:
อ่อ มาเฉลยเกมส์วัดดวงด้วยเน้อ อยากรู้อ่ะ 55555
เฉลยแล้วค่ะ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ช๊อกกันไปเป็นแถวๆ
-
เข้ามาทวงของรางวัลแล้วกัน เอาเป็นว่ามาลงเรื่องเลยได้ม๊าอ่ะไรเตอร์ :กอด1:
-
เอ แล้วของเราจะได้มั้ยเนี่ย แต่ก้อมีคำว่า ใจ นะ
งั้นเอาของรางวัลด้วย ของรางวัล ของรางวัล ของรางวัล ของรางวัล
ต่อเลย ต่อเลย ต่อเลย
ทวงเป็นเด็กๆ กันเลยทีเดียว 555555
-
จุ๊บๆๆ
-
น่าสงสารหนูฟาร์ ถูกเพื่อนๆ ซักฟอกเรื่องคุณเคลวินซะขาวเลย อิอิ
-
Part..............27 ( เที่ยว คอนโดไอ้ต้น )
.
.
.
.
.
.
.
.
ตอนนี้ร่างบางของน้ำซุปและลีโอก็มายืนอยู่หน้าห้องของต้นกล้า เพื่อนสนิทของร่างบาง หลังจากที่น้ำซุปไปหาร่างสูงที่บริษัทก็รบเร้าให้พามาหาเพื่อน เถียงกันไปเถียงกัน เจ้าพ่อแห่งแอ็คซายน์ก็แพ้เมีย และผลสุดท้ายก็ต้องพามาจนได้ แต่ไปวันรุ่งขึ้นนะ เพราะเมื่อวานนี้ลีโอปวดหัวและมีข้ออ้างมาประมาณพันแปดข้อ ที่จะผัดผ่อนมาวันนี้
“ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยลีโอ เดี๋ยวเพื่อนซุปก็กลัวหรอก” นักธุรกิจลูกครึ่งวัย 29 ปีกำลังยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับ ใครเห็นก็รู้ได้ทันทีว่า ลีโอนั้นอารมณ์ บ่ จอย แต่เพราะตามใจเมียจนเกินเหตุผลก็ออกมาอย่างที่เห็น เขาไม่ค่อยที่จะกล้าขัดใจเท่าไร ขืนขัดซิ ลีโอได้เป็นหมาหัวเน่าแน่
“พยายามอยู่” ร่างสูงถอนลมหายใจออกอย่างปลงๆ มีเมียเด็กก็ต้องทำใจ เพื่อนเยอะ เรื่องแยะ
“โอเคหรือยัง? ซุปจะกดออดแล้วนะ” ร่างบางหันหลังไปถามคนรักอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ถ้าจะให้ลีโอเข้าห้องต้นกล้าด้วยอารมณ์นี้มีหวังเพื่อนๆเขาต้องไม่ชอบลีโอแน่ๆ และถ้าเป็นอย่างนั้นมันคงไม่ใช่เรื่องดีเท่าไรที่เพื่อนและแฟนไม่ไม่ชอบหน้ากัน
“อืมๆ กดเลย เจ้าพ่อพร้อมแล้ว” ลีโอเงยหน้าขึ้นมาแล้วส่งยิ้มให้ร่างบาง น้ำซุปจึงยิ้มรับทันที มือบางกดออดห้องเพื่อนรักอย่างตื่นเต้น ก็ไม่ได้เจอกันมา 6 เดือนแล้วนี่นา หลังจากที่ล่าสุดเพิ่งนัดเจอกันเมื่อตอนวันเกิดได้ไมค์
ยืนรอได้ซักพักประตูห้องก็เปิด และคนที่มาเปิดก็คือ ฟาร์ฟาร์ เพื่อนตัวน้อยที่น่ารักของร่างบางนั่นเอง
“น้ำซุป!!!!!!!”
“ฟาร์ฟาร์!!!!!!!”
ต่างฝ่ายต่างตกใจ ร่างบางโผเข้าไปกอดเพื่อนสนิทอย่างคิดถึง ลีโอเห็นดังนั้นก็พยายามคิดอย่างปลงๆว่า นั่นมันก็แค่เพื่อนอย่าหวงๆ
ทั้งสองยืนลูบหน้ากันไปมาอย่างคิดถึง นี่ถ้าไม่บอกเพื่อนสนิท เขามีหวังได้เหวี่ยงแน่ๆ ก็ดูซิ กอดแล้วกอดอีก แล้วร่างบางยังเป็นฝ่ายหอมแก้มเพื่อนอีก เอาเข้าไป เยี่ยม!!!!!!!!! หึงโว้ยยยยยยยย
“เสียงดังไรไอ้ฟาร์” ชายหนุ่มร่างสูงอีกคนเดินออกมาในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียวพันท่อนล่าง ผมเผ้ายุ่งเหยิงไปหมด ดูก็รู้ว่าเพิ่งอาบน้ำมาหมาดๆ
“ไอ้เวรตัส!!” ร่างบางมองไปที่ไอ้ตัสอย่างอึ้งๆ เจอกันครั้งที่แล้วมันยังไม่หล่อเท่านี้เลยนี่หว่า อะไรกันเนี่ย ทำไมถึงเปลี่ยนแปลงได้ขนาดนี้
“น้ำซุป กับคนนี้เพลาๆหน่อยนะ อย่าให้มันมากนัก” ลีโอกระซิบไปที่หูบางของน้ำซุป ร่างบางพยักหน้าเข้าใจ แต่ไม่ปฏิบัติตาม เพราะเดินเข้าไปแล้วกระโดดไอ้ตัสแบบเต็มๆ ฝ่ายนั้นก็รับน้ำซุปเข้าอกซะด้วยซิ โหมดลีโอขี้หึงเริ่มกลับมาอีกครั้งและอีกครั้ง
“ก็เป็นซะอย่างนี้ ถึงไม่อยากพามา” ร่างสูงบ่นเบาๆ ยืนมองเมียตัวเองกระโดดกอดเพื่อนที่ชื่อว่า ตัสหรืออะไรซักอย่าง เพราะเจ้าตัวก็เพิ่งได้ยินเมื่อกี้ จะไม่ให้หวงได้อย่างไรก็ไอ้หมอนั่นมันไม่ใส่อะไรเลยนะ นอกจากนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว
“เอ่อ คุณลีโอเชิญเข้ามาข้างในครับ” ฟาร์ เรียกร่างสูงเข้ามาในห้อง ลีโอก้มหัวให้นิดหน่อยแล้วเดินเข้ามาข้างในอย่างช้าๆ จะรีบไปทำไมล่ะ เห็นเป็นลางๆว่างานนี้ได้อยู่ยาว
“กูว่าเสียงคุ้นๆ เหมือนไอ้เบาหวิวเลยว่ะ” เสียงของไมค์และนัทคุยกันในห้องนอนเล็ก ร่างบางจึงรีบวิ่งไปเอาหูแนบประตูอย่างรอเซอร์ไพส์เพื่อนตัวเองทันที
“หูฝาดเปล่าว่ะ เบาหวิวจะมาอยู่ห้องไอ้ต้นได้ไง” น้ำซุปผู้ซึ่งรอปฏิบัติการแกล้งเพื่อนถึงกับหลุดหัวเราะออกมาทันที เมื่อได้ยินว่าทั้งสองคนคุยอะไรกัน
และเมื่อประตูเปิด ไมค์ และ นัท ก็ถึงกับอึ้งรับประทานกันไปเป็นแถวๆ
“เซอร์ไพส์!!!!!!!!!!” น้ำซุปอ้าแขนออกอย่างน่ารัก แล้วย่อขาลงเล็กน้อยแบบถอนสายบัว ลีโอที่มองอยู่นานถึงกับหลุดหัวเราะออกมาทันที ได้เห็นร่างบางสดใสอย่างนี้ก็ดีไปอีกแบบ
“เบาหวิว!!!!!!!!!!!” นัทและไมค์ปรี่เข้ามาหาเพื่อนรักและกอดกันกลม3 คน
“เหลือคนเดียว มันไปไหน” ร่างบางถามหาเพื่อนสนิทอีกคน ซึ่งก็คือต้นกล้านั่นเอง ตั้งแต่เข้ามานี่ยังไม่เห็นต้นกล้าเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดเลย
“มันนอนอยู่ในห้องน่ะ ไปๆ เข้าไปแกล้งมัน” นัทดึงมือน้ำซุปเข้าไปห้องนอนใหญ่ ร่างบางมองไปที่ลีโออย่างที่ไม่รู้ว่าจะมองทำไมแต่ก็ต้องมอง ร่างสูงพยักหน้าให้ร่างบางจึงยิ้มออกทันที
“พวกมึงรออยู่นี่กันแปปนะ เดี๋ยวมา” นัทหันไปสั่ง ตัส ไมค์ ฟาร์ ให้รออยู่หน้าห้องเป็นเพื่อนลีโอ เพราะขืนเข้าไปหมดนี่แขกอย่างมาเฟียคุมอิตาลีก็ไม่มีเพื่อนน่ะซิ
เมื่อนัท และน้ำซุปเข้ามาในห้องของต้นแล้วก็จัดการปิดประตูเรียบร้อยด้วยความแผ่วเบา น้ำซุปค่อยๆย่องไปที่เตียงที่มีร่างของต้นกล้านอนคว่ำหน้าอยู่ เมื่อโฟกัสเป้าหมายเสร็จสรรพร่างบางก็จัดการกระโดดขึ้นไปทับเพื่อนรักทันที
“อ๊ากกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!” ต้นกล้าร้องออกมาเสียงดัง แล้วดิ้นไปดิ้นมา เขาไข่วมือมาข้างหลังพยายามที่จะดันคนที่นั่งทันอยู่ข้างาบนออก
“ใครว่ะเนี่ย?.. แต่ช่างเหอะ ที่แน่ๆมึงลุกเดี๋ยวนี้!!!! กูหนัก”
“.......................” น้ำซุปไม่ได้ตอบกลับไป แต่ยังนั่งยิ้มอยู่บนตัวของต้นกล้า อีกทั้งยังจี้ไปที่เอวของเพื่อนรักอย่างคิดถึง
“สัด!!!!!!!! เงียบ กูจะตายอยู่แล้วเนี่ยย.........หืมๆ กลิ่นแคนตาลูปนี่หว่า” น้ำซุปกับนัทได้ฟังดังนั้นก็ยิ้มกันเป็นแทบๆ
น้ำซุปที่ดีใจสุด เพราะเพื่อนจำกลิ่นสบู่ กับแชมพูสระผมได้ ไม่ซิ ยาสีฟันก็ใช้กลิ่นแคนตาลูปด้วยนะ จนลีโอบอกว่าเวลาอยู่ใกล้เขาทีไรเมากลิ่นแคนตาลูปทุกที แต่เมารักนะ!! ฮิ้ววววววววว
“กลิ่นอย่างนี้ มีคนเดียว?” ต้นกล้าพลิกตัวขึ้นมา ส่งผลให้น้ำซุปต้องลงมานั่งบนเตียงแทน
“เบาหวิว!!!!!!!!!!!” ต้นกล้าโผกอดน้ำซุปอย่างคิดถึง ร่างบางจึงกอดตอบทันที กอดกันอยู่นานเพราะต้นกล้าร้องไห้เพราะคิดถึงเพื่อนซะงั้น ไอ้นัทจึงออกไปรอด้านนอกแทน
“มึงแม่งเลว มาทั้งที่ไม่บอกกันล่วงหน้า” มือหนาของต้นกล้ายกขึ้นเช็ดน้ำตาให้ร่างบาง เช่นเดียวกับน้ำซุปที่เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้กับเพื่อนรัก
“บอกก็ไม่เซอร์ไพส์ซิวะ”
“แล้วนี่ผัวมึงมาด้วยหรือเปล่า”
ผลั๊วๆ!!!!!!!!!!!!!!!!
ร่างบางตบไปที่หัวของต้นกล้าแรงๆหนึ่งทีอย่างอายๆ ก็ดูที่มันพูดซิครับ เสือกพูดคำว่าผัวออกมาได้อย่างเต็มปากเต็มคำ กูเพื่อนมึงนะ แม่ง!! ไม่หวงเพื่อนให้ดีใจซักนิดเลย ไม่มีเลย มีแต่พลักไสไล่ส่ง เชอะๆ
“มาดิ อยู่กับพวกไอ้ฟาร์ด้านนอก มึงรีบแต่งตัวแล้วออกไปข้างนอกได้แล้ว”
ต้นกล้าหมั่นไส้ความปัญญาอ่อนของน้ำซุปไม่ไหว ก็เลยตบหัวเพื่อนรักกลับคืนให้อย่างเน้นๆ ก็เจ็บกันไปตามระเบียบ
“ออกมาได้ซะทีนะเบาหวิว กูก็นึกว่าน้ำตาท่วมห้องไปแล้ว” ไอ้ตัสพูดแซวๆ แต่ก็ไม่มากนักเพราะลีโอนั่งมองอยู่ ถ้าผมมาคนเดียวผมว่าเละกว่านี้อีก แต่นี้พวกมันเกรงใจลีโอด้วยมั้ง เลยทักกันแบบซอฟๆ ไม่ได้หวือหวาอย่างที่ควรจะเป็น
“พวกมึงแม่งตื่นสาย ทำเหี้ยไรอยู่ว่ะ” ร่างเดินไปนั่งข้างคนรักแล้วเอ่ยถามเพื่อนๆของตัวเอง เพราะตอนที่เข้ามาก็ประมาณ 10 โมง แล้ว แต่พวกศพทั้งหลายยังอยู่สภาพผีตายซากกันอยู่เลย
“ก็เมื่อคืนนี้กว่าจะได้นอน ก็ปาเข้าไป ตี3” ( ไมค์ )
“ทำอะไรกันอยู่” น้ำซุปถามอย่างสงสัย
“ก็ไอ้เวรนัทน่ะซิ เสือกแหกปากร้องเพลงได้ทั้งคืน ใครด่าก็ไม่ฟัง” เป็นไอ้ตัสที่เฉลยข้อข้องใจของร่างบาง
ร่างบางได้ยินดังนั้นก็หัวเราะออกมาทันที น้ำซุปนึกภาพออกเลยว่าตอนที่นัทร้องเพลงนั้นสยองแค่ไหน สยองไม่สยองก็นึกเอาครับ มันสามารถเอาเพลงสตริงเพราะๆมาร้องเป็นลูกทุ่ง และลูกกรุงได้ ลูกคงลูกคอใส่มาหมด และผลก็ออกมาอย่างที่เห็น รำคาญกันไปตามระเบียบ
“มึงก็ว่ากู เพราะไม่เพราะก็ไปถามไอ้ฟาร์ดิว่ะ รายนั้นหลับเป็นตาย แม่งงง!!” นัทเดินออกมาพร้อมกับน้ำเย็นหนึ่งเยือก และแก้วเปล่าสองใบ
ร่างบางจัดแจงเทน้ำใส่แก้วแล้วเอามาให้ร่างสูงทันที
“กินน้ำก่อนนะ เดี๋ยวแนะนำให้รู้จักทีละคน” ร่างบางพูดยิ้มๆ เพราะตอนนี้ร่างสูงทำหน้างงอย่างเต็มที่ สงสัยคง งง ไม่รู้ว่าใครเป็นใคร
“เพื่อนอีหนูที่ชื่อฟาร์นี่หน้าคุ้นๆ” ร่างสูงก้มลงไปกระซิบกับร่างบางสองคน ส่งผลให้ ไมค์ ตัส นัท ฟาร์ ที่นั่งมองอยู่ยิ้มออกมากับความหวาน และน่ารักๆของคนทั้งคู่
“เคยเห็นกันที่ไหนหรือเปล่า” ร่างบางพูดแล้วจับมือหนาของลีโอขึ้นมาเล่นอย่างลืมตัว ร่างบางมักจะเป็นอย่างนี้เสมอๆ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน บ้านหรือบริษัทสิ่งที่น้ำซุปทำแล้วไม่รู้ตัวก็คือ การยกมือหนาของลีโอขึ้นมาเล่น โดยการจิ้มไปทีนิ้วแข็งแรงของลีโอเสมือนว่ามันคือแกรน์ปีโน
“เพื่อนอีหนูเป็นสถาปนิกของ K V Park ใช่หรือเปล่า”
“ใช่ๆ เห็นฟาร์ฟาร์บอกว่าทำงานอยู่ที่นั่น เจ้าพ่อไปเห็นตอนไหนอ่ะ”
“ก็หนังสือแนะนำโรงแรมไง เพื่อนน้ำซุปดังจะตายไป ก็เป็นคนออกแบบนี่น่าเวลาหนังสือหรือรายการไหนไปสัมภาษณ์เขาก็ต้องถ่ายสถาปนิกด้วยไง”
ความจริงร่างบางผู้เป็นเมียของเขานั้นก็เคยไปออกแบบห้องออฟฟิตทำงานของแอ็คซายน์เหมือนกัน จนแขกหรือลูกค้าที่ผ่านไปมา เห็นแล้วพากันชอบกันเป็นแถวๆร่างบางรู้เรื่องนี้ก็ดีใจไม่น้อย มีเรื่องเดียวที่ลีโอไม่ได้รายงานร่างบางก็คือ มีหนังสือมาสัมภาษณ์ร่างบางเรื่องการออกแบบนี่แหละ แต่ประธานใหญ่แห่งแอ็คซายน์ไม่อนุญาต หนังสือเล่มนั้นจึงกลับไปพร้อมกับความผิดหวัง
“เรื่องจริง!! ถ้าฟาร์ฟาร์รู้นี่ต้องดีใจแน่เลย” ร่างบางยิ้มหวานแล้วหันกลับไปมองหาฟาร์ฟาร์เพื่อบอกข่าวที่น้ำซุปเพิ่งรู้เมื่อกี้ให้ฟาร์รู้
“ฟาร์ฟาร์ รู้ตัวหรือเปล่าวว่าเป็นคนดัง” เพียงฟ้าได้ยินดังนั้นก็เดินมานั่งที่โซฟาเดี่ยวข้างๆร่างบางทันที
“ลีโอบอกว่าฟาร์ฟาร์ได้ลงหนังสือด้วยล่ะ” น้ำซุปนั้นไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตัวเองนั้นเผลอนั่งพิงอกล่ำของลีโอเข้าแล้ว ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าร่างสูงของลีโอมีคนตัวบางอยู่ในอ้อมกอด
“อ๋อๆ เรื่องนี้นี่เอง ฟาร์ก็พอรู้มาว่าได้ลงหนังสือ” เพียงฟ้าส่งยิ้มให้เพื่อนตัวเอง แล้วมองไปที่ลีโอย่างขอบคุณ
“อ้าวๆๆ ทำไมไม่บอกซุปบ้างอ่ะ” ร่างบางพูดงอนๆ และจับสังเกตได้ว่าเพื่อนๆที่นั่งรวมกันอยู่ตรงนี้กำลังยิ้มให้กับอะไรซักอย่าง
“ยิ้มอะไรกัน” ดวงตากลมโตมองไปทีละคน ไล่ตั้งแต่ นัท ไมค์ ฟาร์ เมื่อกี้เห็นไอ้ตัสเดินเข้าไปแต่งตัว ส่วนไอ้ต้น รายนั้นยังไม่ออกมา แต่ก็ช่างเถอะ ตอนนี้ที่เป็นประเด็นอยู่ก็คือ ทุกคนยิ้มอะไรกัน แม้แต่ลีโอก็ยิ้ม
“ฟาร์ฟาร์ ได้ไมค์ ไอ้นัท ยิ้มไรกันเนี่ย บอกน้ำซุปหน่อย”
“เปล่าหรอกน่า คิดมาก เขาก็ยิ้มที่เจ้าพ่อหน้าตาดีไง”
“บ้าหรือเปล่า ชมตัวเอง” ร่างบางยื่นมือไปรับขนมจากนัทที่เดินเอามาให้ ไม่พูดพร่ำทำเพลงน้ำซุปจัดการกับขนมตรงหน้าทันที
“น้ำซุปกินดีๆ มันเลอะหมดแล้ว” ขนมที่นัทเอามาให้ก็คือโดนัทนั่นเอง น้ำซุปหันหน้ากลับไปมองลีโอเล็กน้อยแล้วย่นคิ้วให้อย่างน่ารัก เลยโดนร่างสูงหอมแก้มโชว์เพื่อนๆซะเลย
“เหอะ! หน้าหนาตลอด” น้ำซุปกินต่อไปเรื่อยๆ ไม่สนใจใคร
“ก็อยากมาทำตัวน่ารักน่าปรารถนาเองนี่” ร่างสูงดึงโดนัทในมือของน้ำซุปมากินหน้าตาเฉย ร่างสูงยักคิ้วให้ร่างบางอย่างกวนๆ
“ในจานก็มี ยังมาแย่งอีก”
“น้ำซุป จะหวานไปถึงไหนว่ะ พวกกูอิจฉา!!!” ก็ไอ้ไมค์ที่เอ่ยขัดสถานการณ์รักหวานๆที่ก่อโดยท่านประธานแอ็คซายน์และน้ำซุปเพื่อนรักของพวกเขาเอง
“ฮ่าๆ ก็บอกแล้วว่าให้มองหาแถวตลาดน้ำก็ไม่เชื่อ ถ้ามึงเชื่อกูปานนี้ได้มากอดตั้งนานแล้ว”
“อะไรอยู่แถวตลาดน้ำว่ะ มึงกวนตีนล่ะ ให้กูเอาปลาดุกมาเป็นเมียหรือไง” ไมค์ตอบกลับอย่างฮาๆ
“กูก็ลืมไปอย่างมึงต้องอย่างนี้เลย แม่ค้าส้มตำหน้าปากซอย” ร่างบางยังไม่เลิกแซวไมค์
“เวรล่ะ!! ปล่อยให้ป้าแกมีความสุขในแบบของแกเถอะ กูไม่อยากไปรบกวน” แม่ค้าส้มตำหน้าปากซอยที่ว่า คือป้าสายอายุเฉียดเลข 7 นำหน้า แต่ยังมีแรงในการตำส้มตำขาย
“ฮิ้ววววว พวกมึงถึงไหนแล้วว่ะ” ต้นกล้าเดินออกมาจากห้องของตัวเองด้วยชุดที่สบายๆ ขาสั้นเสื้อยืด สไตร์มันเลยล่ะ
“มึงแม่งแต่งตัวนานชิบ ! จะไปเดินแบบที่ซอยไหนของกรุงเทพครับ” นัทเอ่ยปากดักทางต้นกล้าไว้อย่างรู้ทัน ก็รู้ไงว่ามันจะเล่นมุกเดินแบบ
“ทำไมไม่เป็นแคตวอรก์ว่ะ ทำไมต้องเป็นซอยด้วย เพื่อนมึงหน้าตาดีนะ” ต้นกล้าพูดอย่างงอนๆแล้วเดินมานั่งข้างๆน้ำซุป ร่างบางเห็นดังนั้นจึงยกเท้าขึ้นมาโซฟาทันทีแล้วทีบไปที่ต้นกล้าอย่างแกล้งๆ
“แล้วนี่ไอ้ตัสตายไปแล้วหรือไง หายไปเป็นชาติ ถูกจิ้งจกจับทำผัวแล้วหรือเปล่า” ก็ยังคงเป็นนัทที่บ่นคนโน้นคนนี่ไปเรื่อย
ตอนนี้ห้องรับแขกมีลีโอ น้ำซุป ต้นกล้าที่นั่งอยู่บนโซฟา นัทนั่งพื้นข้างๆโซฟาเดี่ยวที่มีไมค์นั่งอยู่ ส่วนฟาร์นั้นเดินออกไปโทรศัพท์ด้านนอก
“น้ำซุปรู้หรือเปล่า ว่ามีคนมาจีบไอ้ฟาร์ด้วย”
“อะไรนะ!!!!!!!!” ร่างบางร้องออกมาอย่างตกใจ เพราะไม่เชื่อในสิ่งที่นัทเล่า
ฟาร์ฟาร์มีคนมาจีบอย่างนั้นเหรอ มันเป็นใคร บังอาจมาก บังอาจมาจีบฟาร์ฟาร์ที่น่ารักของน้ำซุป งานนี้ถ้าไม่ดีจริง ไอ้ซุปจะคัดค้านให้ถึงที่สุด
“กูบอกมึงว่า ไอ้ฟาร์มีคนมาจีบ และไม่ต้องถามว่าคนนั้นเป็นใครเพราะกูกำลังจะบอกมึงอยู่เนี่ย” นัทพูดอย่างเป็น Step ดักทางเพื่อนรักเพราะยังไงก็ต้องถามอยู่แล้วว่าไอ้เวรนั่นมันเป็นใคร
“ประธานบริษัท K V Park น่ะ ชื่อ เคลวิน พิทยาภันทร์ มึงรู้จักป่ะ”
ร่างสูงของลีโอเมื่อได้ยินชื่อของศัตรูก็หลังแข็งขึ้นมาทันที ร่างบางรีบหันกลับไปมองคนรักทันที เพราะรู้ดีว่า เคลวิน กับ ลีโอ นั้นเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตั้งนานแล้ว
“สองคนนี้ไปรู้จักกันได้อย่างไงเนี่ย ไหนฟาร์ฟาร์เล่าให้ฟังว่าไม่ค่อยได้เจอเจ้านายไง”
“กูก็ไม่รู้ว่าไปเจอกันตอนไหน รู้แต่ว่าเมื่อวานเคลวินมารับเพื่อนมึงไปกินข้าว” ควายนัทก็กวนตีนอีกล่ะ เพื่อนกูแล้วไม่ใช่เพื่อนมึงหรือไง
“ฟาร์ฟาร์จะโดนเขาหลอกหรือเปล่า รายนั้นเป็นเจ้าของนิคมอุตสาหกรรมเลยนะ รวยใช่เล่น”
“แล้วเจ้าพ่อไม่รวยหรือไง เป็นมาเฟียคุมอิตาลีเลยนะ ธุรกิจที่ไทยก็มีทุกด้าน” ร่างสูงพูดอย่างงอนๆ ก็ไม่ชอบให้ร่างบางไปพูดชมคนอื่นนี่น่า แล้วยิ่งเป็นไอ้เคลวินนั่นแล้วอีก ต่อมหึงก็ทำงานอย่างเต็มที่อีกครั้ง
“ลีโออ่ะ ไม่ได้ไปชมเขาซักหน่อย งอนอีกล่ะ” ร่างบางยกแขนขึ้นไปคล้องคอร่างสูงแล้วเอนหลังพิงอกร่างสูง คราวนี้ไม่ได้ทำเพราะลืมตัว แต่ทำเพราะตั้งใจจริง
“กูว่าฝ่ายนั้นน่ะจีบแน่นอน ส่วนไอ้ฟาร์มึงก็รู้ว่ามันยังไม่ค่อยพร้อมที่จะมีความรักเท่าไร”
“นินทาอะไรกู!!!!!” เพียงฟ้าเดินกลับเข้ามาในห้องเมื่อคุยโทรศัพท์เสร็จ เข้ามาก็รู้โดยทันทีว่าตนเองกำลังเป็นหัวข้อสนทนาอยู่
“ฟาร์ฟาร์ เคลวินมาจีบใช่ไหม”
“น้ำซุปรู้ได้ไงเนี่ย สัดนัทบอกใช่ไหม” เพียงฟ้านั่งลงข้างๆนัท แล้วหันหน้ามามองน้ำซุปอย่างยิ้มๆ ก็น้ำซุปตอนนี้ทำหน้าแบบว่าไอ้อารมณ์แห่งความหวงเพื่อนมากๆ
“ถ้าไอ้นัทไม่บอก น้ำซุปจะรู้ไหมเนี่ย”
“ก็กำลังจะบอกอยู่แล้วไง อย่าคิดมากดิ”
“เล่าเลย เอาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันเลย”
“เห้ย!! เดี๋ยวๆ รอกูด้วย กูก็อยากฟังนะเฟ้ย” ตัสวิ่งออกมาจากห้องนอนเล็กแล้วเดินมานั่งข้างฟาร์ทันที
ตอนนี้ในห้องรับแขกของต้นกล้ามีน้ำซุป ลีโอ ต้นกล้า นั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ ไมค์นั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยว ส่วนนัท ตัส และฟาร์นั่งพื้น บนโต๊ะมีขนมสารพัดอย่างที่เมื่อกี้นัทวิ่งไปเอามาวางไว้
“กูเก็บค่าฟัง คนละ 20 จ่ายมา!!”
“เจ้าพ่อ ปล่อยเอวก่อนนะแปปนึง” ลีโอมองน้ำซุปด้วยความแปลกใจ ก็ยอมปล่อยแต่โดยดี
เมื่อเอวบางเป็นอิสระแล้ว น้ำซุปก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปจัดการเพื่อนรักอย่างฟาร์ฟาร์ทันที
ป๊าปปปปปปปปปปปปปปปป
ร่างบางจัดการตบไปที่หัวของเพียงฟ้าอย่างเน้นๆ จนพวกเพื่อนและลีโอที่มองอยู่ถึงกับหลุดหัวเราะออกมา
“อ่ะๆ อย่ามาว่าน้ำซุปนะ ฟาร์ฟาร์แหละลีลาเอง เล่ามาเลย” น้ำซุปพูดเสร็จก็เดินมานั่งที่เดิม ทางฝ่ายร่างสูงมาร่างบางเดินมานั่งก็ลากเอวบางเข้าไปกอดอย่างรวดเร็ว กลับมาอีกครั้งท่ามาตรฐานในการนั่ง
“เจอกันครั้งแรกที่ห้างอ่ะ เมื่อวานไงที่พวกมึงสั่งกูไปซื้อของอ่ะ” ( เพียงฟ้า )
“ใครทักใครก่อน......” ( น้ำซุป )
“ฟาร์ทักเขาก่อนอ่ะ ก็เห็นยืนเกะกะอยู่ในห้างนี่น่า เลยอยากช่วย” ( เพียงฟ้า )
“โอ้ววววววววววววววว สุดยอด” ( น้ำซุป + ตัส +ต้นกล้า +นัท +ไมค์ )
“สุดยอดอะไรของมึง กูก็แค่ช่วยเขาเท่านั้นเอง” ( เพียงฟ้า )
“แล้วหลังจากนั้นเป็นไงต่อ อย่าตัดตอนดิ มันไม่ได้อารมณ์” ( ต้นกล้า) ตัดตอนเหี้ยไรว่ะ ไอ้เพื่อนเวร
“กูก็จูงมือ ..อุ๊บบ!!!!!!!” เพียงฟ้าเล่าได้เท่านั้นก็ต้องปิดปากตัวเองเอาไว้ เพราะดันไปหลุดพูดฉากตอนจูงมือขึ้นมาซะงั้น
“เห้ยย!!!!!! อย่ามาปิด ใครจูงใคร เอาดีๆนะมึง เล่าข้ามตอนมึงโดน” ( ไอ้ตัส )
เพียงฟ้าถอนหายใจอย่างเซ็งๆ เอาวะ เล่าก็เล่า เป็นไงเป็นกัน เพื่อนไม่มีความลับต่อเพื่อนอยู่แล้วนี่น่า
“กูจูงมือเขาไปโซนรถเข็นน่ะ แล้วหลังจากนั้นเขาก็ไม่ยอมปล่อยมือกู กูด่ายังไงก็ไม่ปล่อย”
“เดี๋ยวนะ ที่ฟาร์ฟาร์บอกว่าไอ้โรคจิตนี่ใช่เคลวินหรือเปล่า” ( น้ำซุป )
“ใช้อ่ะ น้ำซุปโทรไปช่วยฟาร์ฟาร์ได้นิดหนึง แต่หลังจากนั้นมันก็จับมือฟาร์อีกครั้ง แล้วถามว่าชื่ออะไร ทำงานอยู่ไหน”
“แม่งจีบแบบอลังการมาก ถ้าเป็นกูคงไม่กล้ามากมายขนาดนี้” ( ไอ้นัท )
“นั่นซิ กูแบบอึ้งมากที่มันทำแบบนี้ แต่พอมันเพลอกูก็จัดการใส่เขาไปทีหนึงแล้ววิ่งกลับเข้าห้างไป”
“เยี่ยม!!!!!!!!!!!” ( น้ำซุป + ตัส +ต้นกล้า +นัท +ไมค์ )
“เมื่อวานตอน 3 ทุ่ม เขาโทรมาหากูไม่รู้ว่าไปเอาเบอร์มาจากไหน” ( เพียงฟ้า )
“คงค้นจากทะเบียบของพนักงานหรือเปล่า” หลังจากที่เงียบอยู่นานลีโอก็พูดขึ้นมา เหล่าเพื่อนๆ ของร่างบางก็มองมาที่เขาอย่างพร้อมเพรียง
ที่พูดไปอย่างนั้นไม่ใช้อะไร เพราะเคยทำตอนที่หาประวัติน้ำซุปครั้งแรก แผนเดียวกัน ฮ่าๆ
“น่าจะใช่ ก็เคลวินเป็นเจ้านายมึงนี่น่า” ( ตัส )
เพียงฟ้าเล่าเรื่องตอนเย็นของเมื่อวานขึ้นมาอีกครั้ง แต่คราวนี้ละเอียดขึ้นกว่าเดิม เพราะไม่อยากเล่าซ้ำซากอีก เล่ามันทีเดียวไปเลยอย่างนี้แหละ เรื่องจะได้จบ
“น้ำซุปไม่ชอบคนๆนี้” เมื่อฟังเพื่อนรักเล่าจนจบแล้ว ร่างบางก็พูดความรู้สึกที่ได้ฟังเรื่องความสัมพันธุ์ของเพียงฟ้าและเคลวิน
“ทำไมล่ะอีหนู เพื่อนน้ำซุปก็เหมือนจะชอบไอ้เคลวินนะ” ลีโอกระซิบกับน้ำซุปสองคน แต่ร่างบางไม่ได้ตอบกลับไป แต่มองไปที่ฟาร์ฟาร์อย่างหวงๆ ก็หวงเพื่อนอ่ะ แล้วที่สำคัญ คนๆนี้เคยสั่งให้คนมายิงลีโอ จนพลาดมาโดนเขาแล้วทีหนึงนะ
“ก็คนๆนี้แหละ ที่สั่งให้คนมายิงลีโอ แล้วพราดมายิงน้ำซุป”
เมื่อทุกคนได้ฟังดังนั้นก็อึ้งขึ้นมาตามระเบียบ แต่ที่หนักสุดเห็นจะเป็นเพียงฟ้า ที่ตอนนี้ใบหน้าขาวตกสี แล้วซีดลงเรื่อยๆ
“หรือว่าที่มึงโดนยิงเมื่อ 4 ปีที่แล้วเพราะไอ้เวรนี่” ( ตัส)
“เรื่องไม่ดีล่ะ ไอ้ฟาร์อย่าไปยุ่งกับมันเลยว่ะ เลวใช่ย่อย” ( นัท )
“อย่าติดต่อทุกทาง ถ้ามันรังควานมากนัก ลาออกแล้วมาอยู่บริษัทกูเดี๋ยวกูยัดมึงเข้าเอง” (ต้นกล้า )
“ฟาร์ฟาร์อย่าเงียบนะ บอกมาเลยว่าจะเอาไง” ตอนนี้น้ำซุปทำหน้าได้อารมณ์แห่งความหวงเพื่อนแบบสุดๆ ลีโอเห็นดังนั้นจึงก้มลงไปหอมที่ขมับบางอย่างปลอบๆ
“มันเป็นคนสั่งยิงคุณแล้วไปโดนน้ำซุปใช่หรือเปล่า” ฟาร์ไม่ได้ตอบคำถามน้ำซุป แต่หันไปถามลีโอที่นั่งกอดน้ำซุปแทน
“จริง..แต่เรื่องมันก็นานมากแล้วนะ” ลีโอตอบเสียงเรียบ คิดถึงกี่ครั้งมันก็เจ็บเข้าไปที่หน้าอกทุกที เมื่อนึกย้อนไปเห็นตอนที่ร่างบางหลับเพราะฤทธิ์แห่งความเจ็บปวดเพราะโดนยิง
“มันเลวขนาดนี้เลยเหรอว่ะ!!” (เพียงฟ้า )
“การตัดสินใจแล้วแต่มึงแล้วกันนะ พวกกูก็แค่คนที่คอยพยุงมึงจากด้านหลังเท่านั้นเอง หัวใจมันของมึง ใช้หัวใจคิด อย่าใช้สมองคิด” ตัสกอดคอเพียงฟ้าไว้แล้วโยกไปมาเบาๆ บรรยากาศดี ๆ เริ่มกลับมาอีกครั้ง
“ข้างเที่ยง!!!!!!!!!!!!! จงมา” นักเรียน ป.ท อย่างไอ้นัทพูดขึ้นมาอย่างปัญญาอ่อน ฟาร์ได้ยินดังนั้นก็ยิ้มออกมาทันที จะเครียดไปทำไม ก็เป็นไรก็ไม่ได้เป็น ก็แค่คนรู้จัก แต่เสียความรู้สึกเท่านั้นเอง เสียดายเวลาดีๆที่เคยทำร่วมกัน ถึงแม้จะเป็นเพียงระยะเวลาสั้นๆก็เถอะ
“เอาอย่างนี้ เดี๋ยวลีโอ กับ กูทำเอง” น้ำซุปพูดขึ้นอย่างอวด จนร่างสูงที่นั่งซ้อนอยู่ข้างหลังต้องหอมแก้มนวลนั่นอย่างหมั่นเขี้ยว
“ส่วนที่เหลือไปหาซื้อของกินมาเพิ่ม เพราะของในตู้เย็นจะหมดแล้ว” ( ต้นกล้า ) เจ้าของห้องออกความคิดเห็น ความจริงของในตู้เย็นของเขาไม่เคยหมดเลยนะ เพราะอยู่คนเดียว ปากเดียว แต่พอไอ้พวกลูกหลานผีปอปมาพักด้วยเท่านั้น หมดฮวบฮาบในไม่กี่วัน
“ลีโอ สู้ๆ” ร่างบางลุกขึ้นยืนแล้วดึงมือร่างสูงให้ที่ครัว
“สู้ๆอะไร น้ำซุปก็ต้องทำด้วย” ลีโอเอ่ยปากอย่างรู้ทัน ถ้าอยู่ที่บ้านจะทำให้กินอยู่หรอกแค่เมียคนเดียว เจ้าพ่อทำได้ แต่นี่เพื่อนร่างบางมีเป็นแสน ( เวอร์ ) ให้ทำคนเดียวมาเฟียอย่างเขาก็น๊อคได้เหมือนกัน
“รูปนี้ถ่ายกันทีไหน” ร่างสูงถามเมื่อเห็นรูปหมู่ที่แปะไว้อยู่บนตู้เย็น แล้วต้องยิ้มออกทันที เมื่อมองไปเห็นรูปตอนน้ำซุปกำลังทำเบ้เหมือนจะร้องไห้เพราะถูกบังคับให้กินแก้วมังกรหรือเปล่า เพราะข้างๆมีนัทยืนถือผลไม้ชนิดนี้แล้วทำหน้าตาแบบชั่วร้ายมองมาที่ร่างบาง
-
มาอัพแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หมวยขอโทษที่มาสาย
ก็คิดไม่ค่อยออกเท่าไร
555555555555++
-
มันยาว แต่ยังไม่จบเลยอะ ค้างๆๆๆ
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกก
แต่ค้างอ่าาาาาาา :sad4:
-
555 +1
-
กี้ดดดดดดดดดดดดดดด น่ารักมากกกกกกกกกกกก โอย เลือกไม่ถูกจะเอาคู่ซุบหรือฟาร์ดี อิอิ
ขอสองงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
ไอ้เด็กบ้า!! :angry2: แกไปต่อเรื่องนู้นด้วยซิ..เค้าอยากอ่านใจจะขาดแล้วนะ :serius2:
-
:sad4: มันยังไม่จบเลยอะ
-
อุ๊ย ค้าง...
-
สงสัยว่า บรรดาคุณภรรยา จะเป็นตัวเชื่อมให้คุณสามี จับมือเป็นพันธมิตรกันนะ :laugh:
ตามลุ้นๆๆ มาต่อด่วนๆเลยจร้า :sad4:
-
:L1:
-
มันค้างใช่มั้ยเนี่ย
-
เอาแล้ว ฟาร์ฟาร์ เจอเพื่อนหวง
เส้นทางความรักชักมีปัญหาแล้ว
เควิน สั่งยิ่งจริงหรือนี่
-
:-[ o13 o13
-
ต่ออีกหน้าได้ปะ
อารมณ์ค้างอะ
:pig4:
-
+1 ให้กับตอนนี้ที่ยาวแบบจุใจ o13
น้ำซุปน่ารักอ่ะ เวลาอยู่กับเพื่อนแล้วฮาดี
ต่อไป ฟาฟารืคงคิดหนัก ว่าจะทำงัยต่อดี เพราะเคลวินเคยทำให้น้ำซุปเจ็บตัว
ลุ้นต่อไป 55+ :L2:
-
น้ำซุปน่ารักที่สุดเลยยยย
-
ยาวยังไม่สะใจคนอ่านเรย มาต่อ มาต่อ
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
แต่น้ำซุปนี่ก็หวานกับลีโอ แบบไม่ได้สนใจเพื่อนๆ เลย อิอิ
-
ค้างงง
หมวยมาต่ออีกหน่อยสิ :m1:
-
มาอัพแล้ว อิอิ
-
เควิล เจอเพื่อนฟาร์ ๆ เข้าให้แล้ว
หวงกันชะมัด 555+
-
ค้างอ่ะ มาต่อเร็วนะ กะลังน่ารักน่าหยอกเลยอ่ะ :man1:
น้ำซุปลืมตัวบ่อยๆก้อดีนะ เจ้าพ่อยิ้มกริ่มเลยงานนี้
-
ชอบๆๆๆๆ
น้ำซุป
กับผองเพื่อน
ลีโอก็หึงน่ารักๆๆๆ
ชอบๆๆๆๆ
ปล เคลวินเลวขนาดนั้นหรอ
ฟาฟาร์จัดการเลย
-
สนุกที่สุดดดดดดดดดด
ลีโอขี้หึงชะมัดเลยยอ่าาา
น้ำซุปก็โคดน่ารักกกกกกก
แล้วฟาร์กับเคลวิน ล่ะ
จะลงเอยกันรึป่าวววว
รอลุ้นอยู่น่ะค่ะ
-
UP............28
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“บ้านไอ้ไมค์น่ะ วันนั้นวันเกิดมัน เห็นแล้วแค้นชะมัดดันเป่ายิงชุบแพ้ไอ้นัทซะได้ ซุปเลยต้องกินแก้วมังกร ทั้งที่ได้กลิ่นมันแล้วจะอ้วก” ร่างบางพูดพรางหาของในครัวไปพราง
น้ำซุปค่อนข้างที่จะแอนตี้แก้วมังกรครับ ไม่ซิ แอนตี้ไม่ถูกต้องพูดว่า เกลียดเลยด้วยซ้ำ ร่างบางบอกว่าแค่ได้กลิ่นก็เป็นลมไปแล้ว ถ้าได้กินเข้าไปต้องตายแน่เลย เพราะฉะนั้นได้เดินตลาดน้ำซุปจะไม่เดินไปเฉียดแผงขายผลไม้ชนิดนี้เลย
ร่างสูงยืนดูรูปไปเรื่อยๆ บางรูปก็หัวเราะจนร่างบางเดินมาตีหลัง แต่เขาก็ไม่สนใจ ยืนดูต่อไป แต่รูปที่เด็ดสุดเห็นจะเป็นรูปที่ร่างบางประกวดเดือนมหาลัยนี่ซิ ถ้าให้เขาเดาตอนนั้นร่างบางคงต้องน่ารักมากแน่ๆเลย ก็ดูดอกกุหลาบที่หอบซิ เหอะน่าดู
“จะยืนดูอีกนานไหมเนี่ย มาช่วยกันหน่อย” น้ำซุปเดินเข้ามาหาแล้วเอาตะหลิวตีไปมาที่ไหล่หนาอย่างหยอกล้อ นี่ถ้าอยู่บ้านสองต่อสองนะ น้ำซุปเสียจูบเขาไปตั้งนานแล้ว
“โอ๊ะ!!!!!” อยู่ดีๆ ลีโอก็ร้องออกมาอย่างเสียงดัง ส่งผลให้น้ำซุปรีบเดินเข้ามาหาทันที
“เป็นอะไรลีโอ !!!!!!” น้ำซุปรีบมองสำรวจไปที่ใบหน้าคมของคนรัก แต่ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็หาไม่เจอซักที
“เปล่า แค่รักมันจุกอกน่ะ เลยร้องออกมา” ร่างสูงทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ส่งมาให้น้ำซุป เลยโดนมือน้อยตีไปที่แผงอกอย่างเขินๆ
ตอนนี้ใบหน้าหวานของคนตัวเล็กกำลังขึ้นสีระเรื่ออย่างคนที่กำลังเขินอาย ลีโอยืนมองอยู่ได้ซักประมาณ 2 วิ ก็จัดการรวบคนเอวบางเข้ามาหาแล้ว จูบไปที่ริมฝีปากบางอย่างหมั่นเขี้ยวในความน่ารักน่าปรารถนาของคนตัวเล็ก
“อื้ออ............” ร่างบางประท้วงออกในที่สุด เพราะตอนนี้ร่างสูงเริ่มไม่หยุดอยู่ที่จูบแล้ว มือหนาของลีโอล้วงเข้าไปในเสื้อเชิ้ตของน้ำซุปแล้วลูบไปที่หน้าท้องแบนราบอย่างหลงใหล
เมื่อปล่อยให้คนตัวสูงตักตวงความหวานจนพอใจแล้ว น้ำซุปจึงเริ่มลงมือทำมื้อเที่ยงทันที
“อีหนูอย่าเล่น” ลีโอดุร่างบางเบาๆ เนื่องจากตอนนี้น้ำซุปกำลังเอาผักกาดมาทำเป็น วิกผมร่างสูงอยู่น่ะซิ
“ฮ่าๆ เจ้าพ่อตลกชะมัด” น้ำซุปหาได้ฟังสิ่งที่คนรักบอก ยังคงเดินหน้าเอาข้าวของในครัวขึ้นมาเล่นอย่างต่อเนื่อง
“ว่าแต่ เราจะทำอะไรให้ทายาทผีปอปกินกัน” เมื่อเล่นจนสมใจแล้ว น้ำซุปก็มายืนอยู่ข้างๆร่างสูงที่ตอนนี้กำลังซอยหมูอย่างชำนาญ ถ้าไม่ได้รู้จักกัน น้ำซุปคงเข้าใจว่าลีโอนั้นเป็นพ่อคลัวหรือไม่ก็เชฟแน่ๆ อะไรจะชำนาญปานนั้น ใช่ว่าร่างบางจะทำอาหารไม่เป็น แต่ความจริงแล้วน้ำซุปนั้นถนัดทางพวกทำขนมมากว่า
“ยำสากษัตริย์เป็นไง ต้มส้มปลาทู เมื่อกี้เห็นปลาทูอยู่ในตัวเย็น”
“งั้นๆ เดี๋ยวอีหนูช่วยคิดว่าทำอะไรอีก”
ร่างบางพูดได้ดังนั้นก็เดินมาเปิดตู้เย็นดูอีกครั้งหนึ่งว่าพอมีอะไร ที่จำเป็นอาหารของเซ่นไหว้ให้เพื่อนตัวเองได้บ้าง
“ยำบีลัคกี้ด้วยลีโอ เอาแบบพริกเยอะๆเลยนะ”
“กลั่นแกล้งคนอื่น แล้วดูตัวเองหน่อย กินพริกเยอะได้ที่ไหน” ร่างสูงบ่นอดบ่นเสียไม่ได้ ก็คนตัวเล็กที่กำลังทำตัวเป็นนักสืบอยู่หน้าตู้เย็นนั้น ถึงจะกินเผ็ดได้ แต่ก็ไม่มากนักเพราะน้ำซุปจะท้องเสียเป็นประจำถ้ากินเผ็ดจัด
“นั่นซิ งั้นใส่พริกแต่พอประมาณ อ๊ะ!! เกี๊ยวกุ้ง”
น้ำซุปร้องขึ้นมาอย่างดีใจ เมื่อค้นไปค้นมาไปเจอเข้ากับอาหารโปรดของเจ้าตัวเข้า ก็คนตัวเล็กนั้นชื่นชอบให้การกินเกี๊ยวที่สุด ไม่ว่าจะเกี๊ยวกุ้ง เกี๊ยวปู หรือแม้กระทั่งเกี๊ยวซ่า กินได้ทั้งวี่ทั้งวัน ไม่มีวันเบื่อ ไม่มีวันหยุด
“งั้นอีหนูมาซอยหมูนะ เจ้าพ่อจะทอดเกี๋ยวให้” เมื่อได้ฟังดังนั้นร่างบางจึงรีบเอาแพ็ค เกี๊ยวกุ้งมาวางที่โต๊ะเตรียมอาหารทันที แล้วแย่งมีดไปจากร่างสูงอย่างรวดเร็ว ส่งผลให้ร่างสูงดุเสียไม่ได้
“น้ำซุป!! อย่าดึงไปอย่างนั้นซิ” จะไม่ให้ผมดุได้อย่างไง ก็เมียแย่งมีดไปแบบไม่บอกไม่กล่าว และที่สำคัญน้ำซุปดันไปจับตรงปลายมีดนี่ซิ ดีแค่ไหนที่มันไม่บาดเอา
“บ่นอีกล่ะ บ่นมากเดี๋ยวแก่ไม่รู้นะ” ร่างบางเอ่ยปากแซวร่างสูง ที่ตอนนี้หันหลังเตรียมกระทะตั้งไฟอยู่ข้างๆ
“แก่ๆไม่แก่ เดี๋ยวคืนนี้ได้รู้กัน 5 รอบก็ไม่เหนื่อย”
“ทะลึ่ง วันๆนี่คิดแต่เรื่องนี้ทั้งวันเลยหรือไง”
“ก็เมียเซ็กซี่นี่น่า ไม่คิดเรื่องนี้แล้วให้คิดเรื่องอะไร”
“พอเลยลีโอ!! ทอดเกี๊ยวไปเลย พูดมาก!”
ร่างสูงไม่ได้ว่าอะไรเพียงแต่ยิ้มออกมาแค่นั้น เมื่อน้ำมันร้อนพอสมควรแล้วร่างสูงก็จัดการหย่อนเกี๋ยวชิ้นแรกลงไปทันที
“โอ๊ย!!!!!!” ร่างบางที่ยืนหั่นหมูข้างๆ จึงโดนน้ำมันที่กระเด็นมาถูกแขนบางเข้าอย่างจัง ส่งผลให้คนตัวเล็กร้องออกมาอย่างเจ็บแสบ
“น้ำซุป!! เป็นอะไร?”
“น้ำมันกระเด็นใส่อ่ะ” น้ำซุปเบะปากทำท่าเหมือนจะร้องไห้ แล้วยื่นแขนบอบบางของตนแล้วคนรักดู
“พอเลย..ไม่ต้องทำอะไรแล้ว ออกมายืนตรงนี้มะ” ร่างสูงจัดการจูงร่างบางมาตรงเคาร์เตอร์ล้างจานแทน แล้วตนเองก็เดินไปดูกระทะ
“ลีโอระวังนะ!!”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ยืนอยู่ตรงนั้นก็ล้างผักด้วย เดี๋ยวจะได้ทำสลัด”
“ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างไอ้ต้น จะรู้จักมายองเนสด้วย” ร่างบางบ่นเบาๆ เพราะต้นกล้าเพื่อนของตนนั้นขึ้นชื่อว่าเฉยในเรื่องของอาหาร ประมาณว่ากูกินอย่างเดียว ไม่ได้สนใจอะไร อีกอย่างไอ้ต้นนั้นไม่ค่อยชอบอาหารเลี่ยนๆเท่าไร
“ไปว่าเขา แต่เพื่อนของอีหนูแต่ละคนใช้ได้นะ”
“ลีโอชอบหรือเปล่า” ร่างบางหันหน้ามาถาม ร่างสูงจึงเงยหน้าขึ้นมามองแล้วยิ้มให้
“ก็นิสัยดีกันทุกคน ทำงานที่ไหนบ้างล่ะ”
“เริ่มจากคนแรกเลยนะ ฟาร์ฟาร์เจ้าพ่อก็รู้แล้ว ผ่าน!! คนที่สองไอ้ตัส เป็นรองผู้บริหาร กิจการที่บ้าน่ะ ขายอะไรก็ไม่รู้อีหนูไม่ได้ถาม คนที่สามไอ้ต้น สถาปนิกในกรุงเทพน่ะ คนที่สี่ไอ้นัท เป็นสถาปนิกเหมือนกัน แต่ตอนนี้กำลังเตรียมตัว ต่อ ป.ท คนที่ห้า ไอ้ไมค์ โค้ชเยาวชนทีมชาติเลยนะ อายุยังน้อยแต่ประสบการณ์เยอะ” ร่างบางเล่าไปก็ยิ้มไป ก็ลีโอมองแล้วยิ้มให้นี่น่า คนตัวบางเลยแพ้ให้กับความน่ารักของคนรักเข้าอย่างเต็มๆ
“เก่งกันทั้งนั้นเลย แต่อีหนูของเจ้าพ่อเก่งกว่า” ร่างบางได้ยินดังนั้นก็อายขึ้นอย่างไม่ได้นัดหมาย
“เก่งตรงไหนเนี่ย อยู่บ้านอบขนมเฉยๆ” น้ำซุปส่งค้อนน่ารักๆ ให้ลีโอย่างอดไม่ได้
“ก็เก่งที่ทำหน้าที่แม่บ้าน และเมียได้อย่างไม่ขาดตก บกพร่องไง”
“ลีโอ!!!!!!!!!” น้ำซุปเดินมาแล้วเอาผักกาดหอมยัดไปที่ปากของลีโออย่างเต็มๆ
“กินไปเลยๆ จะได้ไม่ได้พูดมาก”
ทั้งสองช่วยกันทำอาหารอย่างมีความสุข ทำไปเรื่อยๆ เสร็จยังโน้นก็เริ่มอย่างนี้ จนตอนนี้บนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยอาหารมากมาย หลายสไตร์
“ว้าววววววววว น่ากินทั้งนั้นเลย” ร่างบางลงมือชิมอาหารฝีมือสามีทันที
“เป็นไง???” คนตัวสูงถามอย่างลุ้นๆ ถึงจะมั่นใจว่าตนเองเป็นคนทำอาหารอร่อย แต่เขาก็อยากจะถามร่างบางเพื่อความแน่ใจอยู่ดี
“ก็งั้นๆ” เมื่อร่างพูดเสร็จก็โดนร่างสูงลากเข้ามาหอมแก้มอย่างหมั่นเขี้ยวก็ดูที่น้ำซุปทำหน้าทำตาซิ เจ้าเล่ห์ชะมัด เห็นแล้วมีอารมณ์
“เอาดีๆน้ำซุป” ลีโอเริ่มมองหาวัตถิดิบในการทำมาม่า 3 รส เพราะเมื่อกี้ร่างบางบอกว่าอยากกินอาหารญี่ปุ่น ( มาม่า ) ขึ้นมา
“อร่อยซิ ไม่อร่อยก็ไม่ใช่ลีโอแอ็คซายน์แล้ว” ร่างบางเดินไปหาร่างสูงแล้วดึงปกเสื้อเชิ้ตลงมา ทำเอาร่างสูงมองมาอย่าง งงๆ ว่าร่างบางจะทำอะไร
เมื่อลีโอก้มลงมาอย่างที่ต้องการ น้ำซุปก็จัดการจูบไปที่ซอกคอของร่างสูงทันที ริมฝีปากหนาของลีโอคลี่ยิ้มออกมาทันที เพราะเมื่อกี้เหมือนร่างบางจะลืมตัวดูดเม้นต้นคอเขาให้เป็นรอยอย่างที่เจ้าตัวทำประจำเวลาอารมณ์ดี
“ไม่ต้องทำเครื่องหมาย เขาก็รู้ว่าเจ้าพ่อน่ะมีเมียแล้ว”
“ไม่ได้ๆ!! ต้องทำ ทีเจ้าพ่อยังชอบทำกับอีหนู”
สำหรับลีโอนั้น ต้องทำรอยสัญลักษณ์ไว้กับต้นคอของอีกฝ่ายทุกวัน เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่มันติดเป็นนิสัยไปแล้ว
“อ่ะ! เอาให้มันเต็มที่กี่รอยแล้วแต่อีหนูเลยเอ้า” เมื่อคนตัวสูงเปิดทางให้อย่างนั้นแล้ว น้ำซุปก็จัดการตีตราจองไว้ที่ลำคอของอีกฝ่ายอย่างสนุกสนาน
เมื่อแกล้งร่างสูงเสร็จแล้ว ร่างบางก็มานั่งรอมาม่า 3 รสที่โต๊ะ ด้วยหมาดคุณนาย โดยทำทีชี้นิ้วสั่งโน้น เอาอั้นนี้ อันนี้ไม่ดี ร่างสูงที่ยืนมองอยู่นานก็เดินมาหอมแก้มนวลอย่างอดไม่ได้
“ม่าม่าจ๋า เค้ารอตัวนะ เอ้อน่ะๆ” ร่างบางร้องเพลงรอมาม่าอย่างสนุกสนาน อีกทั้งยังแกล้งร่างสูงด้วยการวิ่งไปเป่าหู แล้ววิ่งกลับมานั่ง
“รอก่อนซิ ใจร้อนไปได้ ทำไมเวลาบนเตียงไม่เห็นเป็นอย่างนี้เลย” ก็วกเข้าไปเรื่องบนเตียงอยู่ดี มนุษย์ตนนี้เป็นคนที่หื่นแล้วหื่นอีก ผมซึ่งเป็นเมียต้องทำใจ ฮ่าๆ
น๊อค!!!!!!!!!!!!!!! เมื่อเจอร่างสูงพูดอย่างนี้เข้า ร่างบางก็น๊อคคาโต๊ะไปเลย
“ชิส์!! โรคหน้าหนานี่มันไม่เข้าใครออกใครเลยจริง”
/ น้ำซุปคร้าบบบบบ รับโทรศัพท์พวกที่ชอบโทรมาขัดจังหวะหน่อยคร้าบบบบ/
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของร่างบางดังขึ้นทำเอาทั้งสองคนมองหน้ากันอัตโนมัติ ร่างสูงนั้นยิ้มไม่หุบกับเสียงเรียกเข้าของร่างบาง ฟังกี่ครั้งก็อดภูมิใจในความฉลาดของตัวเองไม่ได้
“ฮัลหลิว” ร่างสูงเมื่อได้ยินร่างบางรับโทรศัพท์อย่างนั้นก็รู้ทันทีว่าใครโทรมา จะเป็นใครถ้าไม่ใช่คุณหญิงแม่สุดเฟี้ยวของร่างบางไงล่ะ
/“ยาหยีของแม่ทำอะไรอยู่เอ่ย”/ ผมบอกแม่กี่ครั้งแล้วนะ ว่าอย่าเรียกยาหยี เพราะมันหวานเกินไป แต่แม่ก็ไม่เคยฟังสักครั้ง
“อยู่คอนโดเพื่อนน่ะ คุณหญิงมีอะไรหรือเปล่า”
/“พอดีลูกชายคุณหญิงหายน่ะ น้ำซุปพอจะช่วยได้หรือเปล่า” เมื่อได้ฟังดั้งนั้นร่างก็หลุดหัวเราะออกมาทันที เป็นไงล่ะแม่เขา โทรมาแต่ละทีมุกไม่เคยซ้ำกัน
“อืมๆ น้ำซุปพอจะช่วยอะไรคุณหญิงได้บ้างเนี่ย” ร่างบางเงยหน้าทำปากบอกลีโอว่า แม่เขาโทรมา ร่างสูงพยักหน้ารับแล้วทำมาม่าต่อไป
/“ถ้าน้ำซุป เห็นลูกชายคุณหญิงก็ฝากบอกด้วยนะ ว่าคุณหญิงจะยกมรดกครึ่งหนึ่งให้มูลนิธีเพื่อนพึ่งพาไม่ได้” นั่นๆ เอาของสูงมาเล่นอีกล่ะ ก็บอกแล้วว่าแม่ผมน่ะวัยรุ่นสุดๆ
“อ้าวๆๆ แล้วน้ำซุปจะเอาอะไรกินล่ะ” ร่างบางแอบกดอัดเสียงการสนทนาครั้งนี้เอาไว้ โดยที่คุณหญิงแม่นั้นไม่ได้รู้เลย เอาไว้ไปเปิดประจานตอนอยู่ด้วยกัน
/“คุณสามีของน้ำซุปไงคะ ได้ข่าวว่ารวยไม่ใช่หรอ.....คุณหญิงไม่ได้ยุนะ แค่แนะนำ ทำไมน้ำซุปไม่อุ้มฆ่าลีโอล่ะ แล้วเอาเงินประกัน สงสัยคงได้เยอะ”/ ดูแม่ผมซิครับคนอ่าน มีอย่างที่ไหนแนะนำให้ลูกตัวเองฆาตกรรมสามีแล้วเอาเงินประกัน ผมเติบโตขึ้นมาด้วยสภาพแวดล้อมที่น่ากลัวจริง ๆ
“คุณหญิงนี่ข้อเสนอไม่เลว ว่าแต่น้ำซุปจะจ้างมือปืนได้ที่ไหน” ก็รับมุกแม่ตัวเองไปตามอัธยาศัย งานนี้มีแต่ฮากับฮา
“คุณหญิงผิดหวังในตัวน้ำซุปที่สุด ฆ่าได้แม้กระทั่งผัว ฮึกๆ ฮึกๆ ร้องไห้นะ ได้ยินหรือเปล่า”
“ฮ่าๆ ๆ ก็เมื่อกี้คุณหญิงแนะแนวทางน้ำซุปเองนะ ว่าแต่ร้องไห้แล้วมาบอกทำไมเนี่ย”
ครอบครัวผมนี่เป็นอะไรที่มีหลายรสชาติจริงๆ หาได้ที่ไหนคุณแม่ที่มีทุกรสชาติ ว่าแล้วก็อยากกอดเหมือนกันแฮะ ไม่ได้กอดคุณหญิงนานเท่าไรแล้วเนี่ย
/“คุณหญิงขี้เกียจคุยกับน้ำซุปแล้ว เรียกลูกเขยสุดหล่อให้หน่อยซิ คุณหญิงจะจีบ เอ๊ย!! มีเรื่องคุยด้วย”/ ผมว่าแม่ผมนี่อาการเริ่มหนักขึ้นไปทุกวันๆ ล่ะ ไม่ไหวสงสัยยาที่บ้านหมด อาการเลยออกมาอย่างนี้
“ลีโอ คุณหญิงจะคุยด้วย” ร่างบางเดินมาหยุดข้างๆคนรัก แล้วยื่นโทรศัพท์ของตนให้อีกฝ่าย
“ครับๆ น้ำซุปกินมาม่าได้เลยนะ เสร็จแล้ว” ร่างสูงรับโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกรอกเสียงทักทายนคนในสายทันที
“คุณแม่ครับ สวัสดีตอนเที่ยงครับ”
/“สวัสดีพ่อลูกเขย เมื่อกี้ทำอะไรขุนลูกชายแม่ล่ะ”/ ร่างสูงได้ฟังดังนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ ก็ดูที่คุณหญิงแพรวใช้คำกับลูกชายตัวเองซิ ขุน ทำอย่างกับน้ำซุปเป็นหมูอย่างนั้นแหละ
“มาม่าครับคุณแม่ คุณแม่กินข้าวเที่ยงหรือยังครับ” ร่างสูงเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบเยือกน้ำออกมา แล้วเดินมานั่งข้างๆร่างบาง
/“ยังเลยลูก ไปทำอะไรคอนโดต้นกล้าล่ะ”/ คุณหญิงแพรวนั้นรู้จักเพื่อนๆของลูกชายตัวเองเป็นอย่างดี น้ำซุปเคยเล่าให้ฟังว่าตอนที่ถ้าฟาร์เพื่อนรักคิดถึงแม่ที่เชียงใหม่นั้น ร่างบางก็จะพามากอดคุณหญิงแม่สุดเฟี้ยวที่บ้านทันที
“พาน้ำซุปมาหาเพื่อนน่ะครับ เขาบ่นทุกวันว่าอยากมา พอดีเพื่อนเขานัดกันลางานน่ะครับ ผมก็เลยต้องตามใจพามา”
/“เขาก็ขี้บ่นตามประสาคนแก่อย่างนั้นแหละลูก ฝากบอกน้ำซุปด้วยนะว่าแม่จะซื้อแผนที่ให้..ซื้อให้ลูกเขยด้วย”/
“คุณแม่จะซื้อแผนที่ให้ผมกับน้ำซุปทำไมครับ???????”
“ก็ลูกเขย กับลูกชายทำแผนที่กลับบ้านแม่ไม่ถูกน่ะซิ” เมื่อได้ยินดังนั้นร่างสูงก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันที เขาเข้าใจเลยว่าทำไมน้ำซุปถึงโตมาเป็นอย่างนี้ ก็ดูคุณหญิงแม่ของร่างบางซิ น่ารักซะไม่มี
-
อีกนิด .......... ( แบบยาว ๆ ) .............................***************************
.
.
.
.
“เดี๋ยวตอนเย็นวันนี้ผมพาเขาแวะไปหาคุณแม่แล้วกันครับ”
/“ให้มันได้อย่างนี้ซิ ว่าแต่ไม่เอาแผนที่จริงๆเหรอ?? ของฝากตอนกลับบ้าน ..แม่ขอหลานซักหนึ่งคนแล้วกันนะ / คุณหญิงแพรวยังไม่หยุดแกล้งลูกเขยตัวเอง อีกทั้งยังแซวจนร่างสูงเขินขึ้นมาอีกต่างหาก
“ครับผม คุณแม่จะคุยกับน้ำซุปอีกไหมครับ”
“ไม่ดีกว่า ก็เขากินมาม่าอยู่ไม่ใช่หรือไง งั้นลูกเขยวางสายแล้วดูแลลูกชายแม่ดีๆนะ”
“ครับ!!!!!!! สวัสดีครับ”
เมื่อกดวางสายเรียบร้อยแล้ว ลีโอก็หัวเราะขึ้นมาดื้อๆ ทำเอาร่างบางนี่งงไม่น้อย
“น้ำซุป คุณหญิงแพรวจะซื้อแผนที่ให้เราสองคน”
“ซื้อมาทำไมอ่ะ” พูดไปก็ตักเส้นมาม่าเข้าปากอย่างไม่ขาดสาย จนลีโอต้องเอาโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาถ่ายรูปเก็บภาพน่ารักๆ ของคนน่ารักไว้
“ท่านบอกว่า เราสองคนทำแผนที่กลับบ้านน้ำซุปหายน่ะ”
“ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ร่างบางฟังเสร็จก็หัวเราะออกมาทันที
“ท่านยังบอกอีกว่าก่อนไป ให้เอาหลานไปฝากาท่านซักคนสองคนด้วย”
ร่างบางของน้ำซุปลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำเอาลีโอตกใจไม่น้อยว่าน้ำซุปลุกขึ้นยืนทำไม
“ไปไหนน้ำซุป???” ลีโอถามขึ้นอย่างสงสัย ตอนนี้มือบางดึงร่างสูงให้ลุกขึ้นมายืนอีกด้วย
“ไปทำลูกกัน!!!!!”
“อย่ามายั่วนะ นั่งลงกินได้แล้ว” ก่อนนั่งร่างสูงก็จัดการหอมแก้มนวลนั่นไปอย่างหมั่นเขี้ยวในความน่ารักและช่างยั่วของคนตัวบาง
“ฮ่าๆๆ ก็คุณหญิงอยากได้หลานนี่น่า”
“ฮิ้วววๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ว.1 เรียก ว.2. ได้ยินหรือเปล่าว่ะ หรือว่าน้ำตาลท่วมหัวตายแล้วว”
เสียงของไอ้นัทดังมาก่อนตัว บ่งบอกให้รู้ว่า พวกมันกลับมาจากการซื้อของแล้วเรียบร้อย ได้ยินดังนั้นน้ำซุปจึงตอบกลับไป
“ได้ยินๆ แต่เปลี่ยนเป็น ดารา เรียก ยาจกได้ป่ะ” น้ำซุปเดินถือถ้วยมาม่าออกมาจากห้องครัวโดยมีลีโอถือขวดน้ำตามมาข้างหลัง ทุกคนเห็นดังนั้นก็ยิ้มออกมาทันที ในความเอาใจใส่เล็กๆน้อยๆ ของลีโอ แอ็คซายน์
“ไมมึงกินอาหารญี่ปุ่นล่ะ ไม่นะ!! พวกกูคงไม่ได้กินอาหารญี่ปุ่นตอนเที่ยงหรอกนะ” ไมค์เดินถือข้าวของมากองไว้ตรงหน้าโทรทัศน์แล้วเดินมานั่งข้างๆร่างบาง เพราะตอนนี้ลีโอนั่งอยู่ที่โซฟาเดี่ยวไม่ได้มานั่งข้างเมียตัวเองอย่างทุกที
“เวร!! กูแค่กินรองท้องเฉยๆ โน้นๆ กับข้าวอยู่ในครัวโน้น เข้าไปดูแล้วขอเบอร์โทรซะ” น้ำซุปพูดยิ้มๆ แล้วก้มหน้ากินมาม่าต่อไป ลีโอที่นั่งมองอยู่นั้นคอยส่งกระดาษทิชชู่มาให้เป็นระยะๆ
ไมค์ได้ฟังดังนั้นก็เดินไปกอดคอนัทแล้วเดินเข้าห้องครัวไป ส่วนฟาร์นั้นขอตัวเข้าห้องนอนไปอย่างรีบๆ ทิ้งให้ตัสและน้ำซุปมองตามอย่างสงสัย
“ฟาร์ฟาร์เป็นอะไรไอ้ตัส” ( น้ำซุป ) เมื่อกี้ร่างบางให้ร่างสูงเอาถ้วยมาม่าไปเก็บในครัวแล้วตนเองก็หยิบน้ำขึ้นมากิน
“มึงสุดยอด ใช้มาเฟียให้เอาถ้วยมาม่าไปเก็บ!” ( ต้นกล้า )
“ก็เพื่อนมึงเก่ง ไม่รู้หรือไง เร็วๆดิ ฟาร์ฟาร์เป็นอะไร ทำไมถึงไม่พูดไม่จาเดินเข้าห้องไปอย่างนั้น” ร่างบางรีบพูดเข้าประเด็นทันที เพราะคนอื่นๆไม่ยอมบอกว่าฟาร์เพื่อนรักนั้นเป็นอะไร
“กูก็ไม่รู้ เมื่อกี้ตอนออกจากห้างเห็นคุยโทรศัพท์ หลังจากนั้นก็เงียบมาตลอดทาง” ( ตัส)
“หรือว่าเคลวินจะโทรมา?” ร่างบางเดาอย่างมีเหตุผล เพราะตอนนี้ฟาร์นั้นคิดมากอยู่เรื่องเดียว
“เป็นไปได้!!” ( ตัส+ต้นกล้า )
“งั้นเดี๋ยวกูเข้าไปดูหน่อยแล้วกัน” เมื่อร่างบางาลุกจากโซฟา เป็นจังหวะที่ลีโอก็เดินเข้ามาพอดี ร่างสูงทำหน้าสงสัยส่งมาให้
“จะไปไหน???”
“เข้าไปดูเพื่อน เจ้าพ่อรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ ไอ้ต้น ไอ้ตัสอย่ากัดลีโอนะเว้ย” เมื่อพูดเสร็จน้ำซุปก็เดินเข้าห้องนอนเล็กไป
“ฟาร์ฟาร์..เป็นอะไรหรือเปล่า??” เมื่อเข้ามาในห้องก็เจอกับเพื่อนรักนั่งก้มหน้าอยู่ปลายเตียง
“เปล่าๆ ฟาร์ไม่ได้เป็นไร” เมื่ออีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมา ร่างบางก็จับสังเกตได้ทันทีว่าเพียงฟ้านั้นร้องไห้อย่างแน่นอน
“เปล่า..แล้วทำไมต้องร้องไห้” น้ำซุปเดินเข้าไปนั่งข้างๆ แล้วกอดเพียงฟ้าเอาไว้อย่างปลอยประโลม เขารู้ว่าตอนนี้เพื่อนของเขานั้นกำลังสับสน ไม่รู้ว่าจะเชื่อหัวใจ หรือสมองดี
“ขอฟาร์กอดน้ำซุปหน่อยนะ ตอนนี้ฟาร์ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรแล้ว” เพื่อนรักเอ่ยความในใจออกมาทีละนิด แต่นั้นก็เพียงพอสำหรับน้ำซุป พูดซักนิด ก็ยังดีกว่าไม่พูดเลย แล้วเก็บไปคิดคนเดียว
ร่างบางกอดตอบเพื่อนรักทันที อีกทั้งยังลูบหลังให้คลายสะอื้นลง เพราะคนในอ้อมกอดของน้ำซุปนั้นกำลังร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
“เมื่อตอนเดินซื้อของในห้างเคลวินโทรหาฟาร์ แต่ฟาร์ไม่รับ แต่เขาก็เพียรโทรมาไม่หยุด ฟาร์เลยตัดสินใจบอกเขาไปว่าอย่ามายุ่งกับฟาร์ แต่เขาไม่ยอมอีกทั้งจะมาหาฟาร์ที่ห้องไอ้ต้นอีกด้วย”
“อะไรนะ!! ไอ้หมอนั่นมันหน้าด้านจะมาที่นี้อย่างนั้นเหรอ” บรรยากาศเศร้าๆ หายไป และถูกแทนที่ด้วยบรรยากาศของความเครียดแค้น จงเกลียดจงชังของน้ำซุป
“อืมๆ ฟาร์จะทำอย่างไงดีน้ำซุป”
“ฟาร์ก็ไม่ต้องออกไปหาเขา เดี๋ยวพวกซุปจะจัดการเอง มันคงไม่กล้าทำอะไรมากนักหรอก”
เมื่อกอดกันร้องไห้ได้ซักพัก เพียงฟ้าก็เดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้า เพื่อที่จะปัดเป่าความเศร้าความอาดูรลงได้ ไม่มากก็น้อย
“อย่าบอกเรื่องนี้กับพวกมันนะน้ำซุป ฟาร์ไม่อยากให้พวกมันมาเครียดเรื่องนี้” เพียงฟ้าข้อร้องร่างบางเอาไว้ และนั่นก็ทำให้น้ำซุปลำบากใจไม่น้อย และที่สำคัญ ความลับไม่มีในโลก
“โอเค ซุปไม่บอกเรื่องนี้กับพวกซากเปรตแน่นอน ฟาร์ฟาร์ทำหน้าอย่าให้มีพิรุธนะ”
แล้วทั้งสองคนก็พากันออกไปข้างนอกทันที ฝ่ายน้ำซุปนั้นเมื่อออกจากห้องแล้วก็แปลงร่างเป็นหมีโคอาร่าวิ่งไปเกาะแกะลีโอย่างน่ารัก
“ออกมาซักที ครบองค์ประชุม ขอเชิญคณะผู้บริหารทุกท่านร่วมรับประทานอาหารที่ห้องรับรองได้เลยครับ”
“ห้องรับรองเหี้ย!!!!!!! ไปเลยมึง ไปยกกับข้าวออกมาให้หมด” นัทด่าไป มือก็ตีหลังเพื่อนตัวเองไป
เมื่ออาหารที่ลีโอและน้ำซุปช่วยกันทำ ถูกรำเลียงมาไว้บนโต๊ะหน้าโทรทัศน์แล้วเรียบร้อย ไม่ซิต้องพูดว่าลีโอ แอ็คซายน์ทำคนเดียว แล้วมีร่างบางคอยป่วนอยู่ข้างๆ ถึงจะถูก ทุกคนเริ่มหาที่นั่งประจำที่ โดยมีลีโอนั่งอยู่หัวโต๊ะ แล้วน้ำซุปนั่งอยู่ด้านขวาของร่างสูง นัทเป็นคนตักข้าว
“คุณลีโอครับ ถ้าสิ่งที่ผมพูดออกไป หรือการกระทำต่างๆ หากมันไปทำให้คุณโมโหก็ต้องอภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะครับ” เมื่อตักข้าวแจกทุกคนเสร็จสรรพแล้ว นัทก็เอ่ยขออภัยร่างสูงไว้ล่วงหน้า ส่วนคนอื่นๆ ก็รู้โดยทันทีว่า ที่นัทพูดไปอย่างนั้นเพราะอะไร
“อืมๆ” ร่างสูงรับคำเบาๆ แล้วส่งยิ้มให้ ร่างบางเห็นดังนั้นก็หมั่นไส้ทันที น้ำซุปเลยจัดการเตะไปที่หน้าขาแข็งแรงของร่างสูงอย่างแรง ลีโอไม่ได้โต้ตอบแต่มือหนาที่อยู่ใต้โต๊ะจัดการ ลูบไปที่ปลีน่องของน้ำซุปอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ และผลที่ตามมาก็คือ ร่างสูงก็โดนหยิกที่เอวไปตามระเบียบ
“ไอ้ตัสไปเอาของมา”
ร่างบางของน้ำซุปเริ่มสงสัยขึ้นมาทันที ว่าพวกมันเตรียมอะไรกันไว้
“เฮ้ย!!!!!!!!”
“ตกใจอะไรไอ้ซุป ก็แค่แก้วมังกรน่ารักๆ” ตัสพูดอย่างมีเลศนัย ก็สิ่งที่ทำให้ร่างบางร้องออกมาได้ถึงขนาดนี้ก็คือ แก้วมังกรผลสีแดง ที่ร่างบางกลัวนักกลัวนา
และที่สำคัญ แก้วมังกรมันน่ารักตรงไหนว่ะ ฮึ่ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“มึงนี่ไปเป็นดาราได้เลยนะเนี่ย กลัวแก้วมังกร ก๊ากกกกก” ไมค์พูดอย่างขำๆ
“กูไม่ตลกด้วยนะเว้ย ถ้าให้กินอย่างวันเกิดไอ้ไมค์ กูขอตาย” ร่างบางหันไปมองหน้าคนรักอย่างฟ้องๆ อีกทั้งริมฝีปากบางยังเบะออกมาพร้อมที่จะร้องได้ทุกเมื่อ
“ก็ไม่ได้ซื้อมาให้มึงกิน แต่ซื้อมาให้คนที่ดวงซวยที่สุด”
หรือว่าพวกมันยังไม่เลิกเล่นเกมส์วัดดวงบ้าบออีกเหรอเนี่ย ให้ตายเถอะ พวกมึงทำงานทำการกันหมดแล้วนะ สมองน่ะคิดหน่อย
“ใครเป่ายิ้งชุบแพ้ เอาไปเลยหนึ่งลูกเต็มๆ” เป็นไอ้ต้นที่บอกกติกา ทำไมพวกมันถึงสามัคคีในการแกล้งผมอย่างนี้นะ
“กูหิวแล้วววว กินข้าวก่อนได้ไหมเนี่ย เดี๋ยวค่อยเล่น”
น้ำซุปทำหน้าจริงจังแล้วส่งสายตาให้ลีโอตักยำให้ ร่างสูงเห็นดังนั้นก็ทำตามแต่โดยดี ทำให้พวกฟาร์ที่มองอยู่อดหมั่นไส้ไม่ได้
“ร่าเริงไปไอ้ซุป เดี๋ยวหลังกินข้าวได้มีเฮ” นัทพูดอย่างชั่วร้ายแล้วลงมือกินข้าวทันที
“กับข้าวพวกนี้มึงไม่ได้ทำเองแน่นอน” ( นัท )
“ฟันธง!!!!!!!” ( ต้นกล้า + ฟาร์ + ไมค์ +ตัส )
“อะไรว่ะ ถ้าไม่มีกู พวกมึงจะได้แดกไหม” น้ำซุปเถียงขึ้นอย่างงอน แล้วมองไปที่ตัวช่วยทันที
“น้ำซุปก็ช่วยทำนะ แต่แค่ซอยหมูเท่านั้นเอง”
เพล้ง!!!!!!!!!!!! เสียงกระจก ( เอฟเฟกต์ ) ที่ใบหน้าของน้ำซุปล่วงหล่นลงพื้น และแตกไปในที่สุด ก๊ากกกกกก ๆๆ
“เชอะ จำไว้”
และแล้วช่วงเวลาระทึกขวัญก็มาเยือนร่างบางอีกครั้ง เพราะตอนนี้ทุกคนได้ทานข้าวเสร็จแล้วเรียบร้อย จานข้าวและถ้วยแกงถูกลำเลียงไปเก็บที่ห้องครัวแล้วเรียบร้อย ตอนนี้บนโต๊ะจึงเหลือเพียงจานของผลไม้นานาชนิด และหนึ่งในนั้นก็มีแก้วมังกรร่วมอยู่ด้วย
“กติกามีดังนี้ แบ่งกันเป็นคู่ คู่ไหนเป่าแพ้ก็เอาไปแบ่งกันกิน ย้ำ!! แบ่งกันกินถ้าคนใดคนหนึ่งไม่กิน จะได้เพิ่มอีกเป็นคนละ 2 ลูก”
ไอ้เวรนัทเจ้าเก่าได้เดิมนั่นแหละที่พูดมากและโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้ เชอะ ทีใครทีมันว่ะ ถ้าได้กินทีเดียวทั้งสองลูก มึงจับกูไปทำศัลยกรรมดีกว่า ( ขอเจ็บแล้วหน้าตาดี )
แล้วพวกผมก็แบ่งคู่กันได้เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ ก็คู่ลีโอนั่นแหละ ตอนแรกพวกมันแกล้งผมจะแยกผมออกจากลีโอ หัวเด็ดตีนขาดยังไงผมก็ไม่ยอมม่ายๆๆ ผัวก็ต้องคู่กับเมียซิวะ พวกมึงอย่าเลว หึหึ
ไอ้ไมค์ – ไอ้ต้น
ไอ้ฟาร์ – ไอ้ตัส
ไอ้นัท เป็นกรรมการที่กวนตีนที่สุดเท่าที่เคยเจอมา
แล้วทำไมต้องแก้วมังกร อย่างอื่นได้ไหมว่ะ ใช่ว่าพวกมันจะชอบกินกันนะ แต่พวกมันไม่ได้เกลียดจนออกนอกหน้าอย่างผม ส่วนคนที่ชอบกินที่สุดน่ะ ไอ้นัท มันเวรนี่แดกทุกอย่างที่ขวางหน้า แม้กระทั่งเงินเพื่อน มันยังอม!
“เอาล่ะส่งตัวแทนมา รอบแรก!”
รอบแรกผมส่งลีโอไปครับ ร่างสูงเลยขอกำลังใจนิดๆหน่อย ตลอดอ่ะ แค่ให้เป่ายิ้งชุบแค่นี้จะเป็นจะตาย น้ำซุปเลยยอมหอมแก้มลีโอทั้งสองข้าง ทั้งที่ความเป็นจริงนั้นอายเหลือหลาย
รอบแรก - -
ลีโอ – ไอ้ไมค์ – ไอ้ตัส
“เป่า......ยิ้ง ............ชุบ!!!!!!!!!!!!” ( ไอ้นัท )
“O___O!!” ผลที่ออกมาก็คือ
ลีโอออกกระดาษ ไอ้ไมค์ออกค้อน ไอ้ตัสออกค้อน
“สามีใครว่ะ เก่งสุดยอด!!!!!!” ผมลุกจากเก้าอี้ตัวเองแล้วมุดเข้าไปนั่งตักร่างสูงทันที พวกไอ้นัทที่มองมาอย่างหมั้นไส้ ฮ่าๆๆ ก็มีแฟนเก่งนี่หว่า โฮะๆๆ
“หัวเราะไปมึง เดี๋ยวได้ฮารอบหลัง ผลยังไม่ออกนะเว้ย เหลืออีกรอบหนึง”
“เจ้าพ่อสู้ๆ เจ้าพ่อสู้ตาย เจ้าพ่อไว้ลาย สู้ตายสู้ๆ” ก็ร้องเพลงเชียร์สามีตัวเองออกไปอย่างเวอร์ ไอ้นัททนไม่ไหวเลยเดินมาตบหัวผมไปทีหนึ่ง เชอะ ก็สามีกูเก่งอ่ะ ทำมายยยยยย
รอบสอง - -
ลีโอ – ไอ้ต้น – ไอ้ฟาร์
รอบนี้แหละที่เป็นการตัดเชือก ว่าใครที่จะเป็นคนมีชีวิตรอดได้อยู่บนโลกใบนี้ต่อไป บรรยากาศแบบจริงจังมาก MC นัท ก็บิ้วอารมณ์คนลงแข่งสุดๆ
ผมแอบกลัวไอ้ฟาร์อยู่เหมือนกัน รายนั้นเป่ายิ้งชุบได้ไฮโซมาก ไม่เคยแพ้ ประมาณว่าไม่มีใครมาล้มแชมป์ กับ สถิติกูได้แน่นอน น้ำซุปแอบเครียด!
“เป่า.........ยิ้ง..........ชุบ!!!!!!”
“O_______O!!!!!!!!!!!!!”
ลีโอออกกระดาษ ไอ้ฟาร์กับไอ้ต้น ร่วมใจกันสามัคคีออกกรรไกร
อึ้งกันไป 3 วิ และหลังจากนั้น................
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก พวกมึงเก่ง” ไอ้นัทแหกปากคนแรกแล้วเดินมากอดฟาร์กับต้นอย่างดีอกอีใจ ออกนอกหน้าเกินไปไหมว่ะ
“ก็รู้อยู่แล้วว่าผลมันต้องเป็นอย่างนี้” ( ไอ้ไมค์ )
“ปากดีตอนแรก เป็นไงล่ะมึงโดนเต็มๆ” ( ไอ้ตัส )
“ทำประกันชีวิตได้ยังว่ะ เผื่อมึงไม่มีโอกาสได้ออกไปทำ” ( ไอ้นัท )
“ก๊ากกกกกกกกกกกๆๆ” (ไอ้ฟาร์ + ไอ้ต้น)
ผมนี่น้ำตาแอบซึม ก็มันคนมันกลัวนี่น่า ไอ้พวกเพื่อนชั่ว แกล้งได้แม้กระทั่งเพื่อนตัวเอง ในเมื่อเอาอะไรใครไม่ได้ ร่างบางก็หันมาเหวี่ยงกับร่างสูงแทน
“ลีโออ่ะ ทำไมถึงแพ้ได้ล่ะ รอบแรกยังชนะเลย”
“อีหนูครับ เจ้าพ่อจะรู้ไหมเนี่ย เรียนจบบริหารเมืองนอกมานะครับ ที่นั่นไม่ได้สอนวิธีเป่ายิ้งชุบขั้นเทพนะครับ” ร่างสูงพูดยิ้มๆ แล้วก้มลงหอมแก้มคนที่อยู่ในอ้อมกอด ที่ตอนนี้กำลังหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่ไม่น้อย
“ไอ้ต้นเอาแก้วกะละมังมาเสิร์ฟดิ” ถึงมึงจะเปลี่ยนชื่อให้มัน แต่มันก็ชื่อว่าแก้วมังกรอยู่ดี ซึ่งกูแดกไม่ลง
และแล้วแก้วมังกรผ่าครึ่งก็ถูกน้ำมาวางไว้ตรงหน้าผม กับ ลีโอ แค่ได้กลิ่นมันผมก็เวียนหัวแล้ว อ้วกกกกกกกกกกกกกกๆๆ
“อย่ามาทำหน้าตาสำออยใส่ เพราะกูไม่สงสาร เพราะฉะนั้น กิน!!!!!!!” ไอ้นัทมึงแม่งเผด็จการ อย่าให้ถึงคราวกูบ้างนะมึง จะเล่นให้หนักกว่านี้แน่ๆ มึงระวังไว้
ลีโอให้ช้อนตักขึ้นมากินคำแรก ผมที่มองดูถึงกับหน้าซีด
“เป็นไงลีโอ.........”
“ก็เฉยๆ มันก็แค่ผลไม้เองน้ำซุป ไม่มีอะไรมาก” อย่างอื่นกูแดกได้ แต่ผลไม้ชนิดนี้ให้ฟรีกูก็ไม่เอา รสชาติน่ากลัวแบบสุดๆ
“ต้น..ห้องนายมีน้ำหวานไหม ไปเอามาให้หน่อยซิ” ต้นกล้าได้ฟังดังนั้นก็รีบเดินไปเอาเยือกน้ำแดงให้ตู้เย็นที่ชงไว้มาให้เจ้าพ่อใหญ่ทันที
ร่างสูงเทน้ำหวานใส่แก้วแล้วป้อนร่างบางทันที
“กินน้ำหวานแล้วก็กินแก้วมังกรตามไปเลยนะ”
“(-_-) (_ _) (-_-)” พยักหน้าเข้าใจเสร็จ น้ำซุปก็อ้าปากรอชะตากรรมทันที
“อ้ามมมมมมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!” ( ฟาร์ + ตัส +ต้นกล้า +ไมค์+นัท )
“=_____=;;;” บรรยายไม่ถูกถึงรสชาติอันแสนจะโหดร้ายของมัน
เมื่อน้ำซุปกินแก้วมังกรเข้าไปคำแรกนั้น ผลก็ออกมาอย่างที่ทุกคนคิด
“อ้วกกกกกก!!!!!!!” ร่างบางอ้วกออกมาทันทีอย่างรวดเร็ว ลีโอจึงรีบเอามือมารองสิ่งที่น้ำซุปคายออกมาจากปากทันทีโดยไม่รังเกียจว่ามือจะโดนน้ำลายซักนิด เพื่อนๆของน้ำซุปที่มองอยู่ก็ถึงกับอึ้ง
“ไหวไหมเนี่ย” ลีโอถามอย่างเป็นห่วง ในมือยังคงมีซากแก้วมังกรเปื้อนน้ำลายของน้ำซุปอยู่ ร่างสูงไม่รังเกียจเลยซักนิด เขาคิดว่า เขาและน้ำซุปนั้นก็เปรียบเหมือนกับคนๆเดียวกัน หายใจด้วยกัน ใช้ชีวิตไปด้วยกัน
“ไม่ไหวก็ต้องไหว กินให้หมดเลยนะมึง”
ร่างสูงเห็นว่ายังไงน้ำซุปก็ไม่สามารถหลุดพ้นชะตากรรมนี้ได้ เลยรีบกินส่วนของตัวเองให้หมด แล้วกลับมาดูอาการของเมียรัก
“กินก็กินว่ะ ลีโอเอาอย่างนี้นะ น้ำซุปจะกลั้นหายใจและหลังจากนั้นก็ให้ลีโอป้อนมาคำโตๆเลย เอาแบบ ทีสองทีหมดน่ะ”
“ครับ!!!!!!!!” ร่างสูงรับคำแล้วตักผลไม้ตรงหน้าป้อนร่างบางทันที
แต่สำหรับคนอื่นแล้วๆ ไม่มีคำว่าสงสารเพราะการที่เห็นเพื่อนทรมานนั้น มีความสุข ก๊ากกกกกกกๆๆ สะจายยยยยยย
“จะหมดแล้วเว้ยๆๆๆๆๆ กลืนดีๆนะมึง” ไอ้เวรตัสขู่อยู่ข้างๆผม
อ๊ากกกกกกกกๆๆ เหม็นๆ ข่มด้วย อะไรมันจะเลวร้ายเท่ากับการที่ต้องกินอะไรที่เราไม่ชอบ
“หมดแล้วน้ำซุป ....” ลีโอกระซิบมาที่หูผม อีกครั้งยังหอมแก้มอย่างาปลอบประโลม แค่นี้กำลังใจก็มาเป็นกองแล้ว
“อึกๆๆ” ไม่ใช่ผมสะอึกนะ ผมกำลังกินน้ำหวานอย่างเอาเป็นเอาตายต่างหากล่ะ
“อร่อยไหมว่ะ??????” ไอ้นัทถามอย่างสงสัย อีกทั้งยังทำหน้าตาแบบสมน้ำหน้ามาให้อีกด้วย เห็นแล้วววววววว คันมือ!!!!!!!!!!!
ผมกับลีโอก็นั่งเล่นอยู่คอนไอ้ต้นถึง บ่าย 3 แต่ทำไมเวลาเหมือนเดินเร็วจังเลยล่ะ ก็นะ ไม่ได้เห็นเพื่อนนานก็เป็นอย่างนี้แหละ เมื่อเห็นว่าถึงเวลาที่ต้องกลับซักทีใจมันก็ไม่อยากกลับ อยากนั่งคุยกัน อยากอยู่ทะเลาะกับพวกมัน ใจผมน่ะอยากนอนค้างจะตายไป แต่ขอไปก็ไม่ได้อยู่ เพราะฉะนั้นไม่ขอดีกว่า ก็สามีไม่เหมือนคนอื่นนี่น่า ต้องทำใจ ด้วยการซื้อยาทำใจซองละ 5 บาทมากิน ( เกี่ยวไหม ) ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ตอนกลับนี่พวกมันแห่กันลงมาส่งผมกับลีโอที่ลานจอดรถกันแบบพร้อมเพรียง ตอนลงมานี่ก็เสียงดังโหวกเหวกโวยวายตามประสาคนหน้าตาดีที่ทำอะไรแล้วไม่ค่อยน่าเกลียดเท่าไร
ลีโอนั้น ผมคิดว่าเขาจะไม่ค่อยชอบเพื่อนผมเท่าไร แต่ที่ไหนได้คุยกันเข้าด้ายเข้าเข็มแบบไม่เกรงใจเมีย ยิ่งกับไอ้ตัสที่จบบริหารมายิ่งคุยกันถูกคอ แถมมีการแนะนำให้ไอ้ตัสไปทำงานที่แอ็คซายน์อีกต่างหาก มันจะไปทำไม ในเมื่อมันก็มีกิจการของมันเอง เหอะ!! พาลๆๆ
“บอกคุณลีโอเรื่องไปเที่ยวภูเก็ตหรือยัง???” ฟาร์ฟาร์กระซิบมาที่หูผมเบาๆ ตอนนี้ผมกับฟาร์ฟาร์เดินรั้งท้ายสุดของกลุ่ม ไม่ต้องกลัวว่าลีโอจะได้ยิน เพราะรายนั้นเดินไปข้างหน้าชนิดที่ทิ้งเมียไว้ข้างหลังอย่างไม่สนใจ ไม่ใช่อะไรครับ เห็นคุยกับพวกไอ้ตัสเรื่องหุ้น เรื่องโรมแรมอะไรนี่แหละ
“ยังไม่ได้บอกเลยอ่ะ ยังไม่มีโอกาสเลย อีกอย่างน้ำซุปลืมด้วย”
“รีบบอกได้แล้วนะ เพราะจะไปกันอาทิตย์หน้าแล้ว”
“อืมๆ ฟาร์ฟาร์อย่าคิดมากเรื่องนั้นเลยนะ ให้มันเป็นไปในแบบของมัน”
“ฟาร์รู้แล้ว จะระวังตัวให้มากขึ้น พอใจหรือยังครับ”
“พอแล้วๆ อีกอย่างเล่าให้พวกซากเปรตฟังบ้างก็ได้ เดี๋ยวพวกมันน้อยใจ”
“พวกมึงสองคนจะจีบกันอีกนานไหมเนี่ย เห็นไหมว่าสามียืนรอขึ้นรถ” ก็เป็นไอ้เวรตัสที่แหกปากตะโกนกลับมา ควายเอ๊ย กูรู้ว่ามึงด้าน แต่ไม่คิดว่าจะมากขนาดนี้ มึงไม่อายแต่กูอาย !
“เออๆ รู้แล้ว งั้นเดี๋ยวซุปโทรหานะ”
ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหาไอ้พวกซากเปรตที่ยืนรออยู่ข้างๆรถคันหรูของลีโอ เหอะ!! คันนี้ของผมอ่ะ ลีโอซื้อให้เนื่องในโอกาสที่ไปแต่งออฟฟิตแล้วมันโด่งดัง แต่ผมไม่ค่อยได้ขับเท่าไร ส่วนมากจะนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถแล้วมีสามีหล่อๆ ขับให้ ฮ่าๆ
“กูกลับก่อนละกัน ไปนะ” ผมลาพอเป็นพิธีเพราะพวกผมกับพวกมันรู้กันอยู่แล้ว ว่ายังไงก็ต้องได้ไปเที่ยงภูเก็ตด้วยกันอีกรอบ ไม่จำเป็นต้องล่ำลาให้มันซึ้งหรือเวอร์ๆ
“พี่กลับก่อนนะ มีอะไรก็โทรปรึกษาได้” เอ๊ะๆ เมื่อกี้อะไรนะ พี่อะไร ใครเป็นพี่ อะไรยังไง ไปเป็นพี่กันตั้งแต่เมื่อไร
“อะไร...ใครเป็นพี่เป็นน้อง ไม่ทันทีขยับฐานะเป็นพี่น้องกันแล้วนะ”
“อ๊ะ!! ก็คนมันเซนส์เดียวกัน แบบว่าหล่อแล้วเลือกได้” ถ้าผมจะเดินเข้าไปหาไอ้ตัสแล้วข่วนหน้าหล่อๆของมันซักทีสองทีได้ไหมว่ะ แบบว่าหมั่นไส้
“รู้ว่าคิดอะไรอยู่ ไม่ต้องแล้ว กลับได้แล้ว” ร่างสูงเอ่ยปากอย่างรู้ทัน ร่างบาเมื่อทำใครไม่ได้ก็ทำสามีตัวเองนี่แหละ มือบางจัดการตีไปที่แขนของลีโออย่างหนักและเน้น เพื่อนๆที่ยืนส่งก็มองอย่างอึ้งๆ
พวกมึงจะอึ้งอะไรหนักหนา ตอนกูโมโหกูทำมากกว่านี้อีก
มากกว่านี้ของน้ำซุปนั่นก็คือ ตบไปที่หน้าของลีโออย่างหนักๆ เพื่อระบายความโกรธนั่นเอง
เมื่ออำลากันแบบเป็นทางการเสร็จแล้วเรียบร้อย ลีโอก็ขับรถออกจากคอนโดไอ้ต้นมุ่งหน้ากลับบ้านคุณหญิงแพรวทันที
.
.
.
.
ใคร...................เม้น..............ขอให้..........หาสามีอย่าง “ลีโอ” ได้ภายใน 10 วิ
เพี้ยง!!!!!!!!!!!!!!!!
-
จากใจคนอ่าน
ตอนนี้ชีวิตหมวยวุ่นวายมากเลย
ไหนจะอ่านหนังสือสอบ
ไหนจะอัพนิยาย
เกือบไม่ได้อัพแล้วนะเนี่ย
ก็ไอ้เฮียน่ะซิ เอาโน๊ตบุ๊คหมวยไปเล่นเกมส์ แชตหาเมีย
ดีแค่ไหนที่อุ้มแล้ววิ่งหนีมันทัน
ครอบครัว แบบว่าหักเหลี่ยมโหด
ฮ่าๆๆ
ยังไงก็เม้นเยอะๆ นะคะ
********** กด + ด้วยยิ่ง ดี กิ๊วๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เม้นแล้วนะ ขอแบบลีโอ คนนึง (สงสัยว่าคงต่อคิวยาวอ่ะ แล้วจะถึงมือไหมเนี่ย แซรดดดดดดดดดดดดดดด)
-
น่ารักกก
แต่ฟาร์จังคงเจอวิกฤตใหญ่หน่อยละอย่างนี้ง่ะ
-
น่ารักจังเลย อิๆ :-[
-
ขอด้วยคน 5555+
-
ขอสามีอย่างลีโอซักคนนน
ผู้ชายอะไร เพอเฟ็ค ชิบหายย
-
กรี๊ดดดดดดดดด น่ารักมากค่ะ..ชอบบๆๆๆๆ เอาอีกๆๆ..
-
ลีโอน่ารักมาก
สงสารฟาร์ฟาร์
+1 เป็นกำลังใจนะน้องหมวย
-
ชอบเรื่องนี้จัง หวานๆน่ารักไม่เครียดหายากมากแนวนี้ส่วนใหญ่ดราม่าทั้งนั้น 55 อ่านแล้วมีความสุข อย่าดราม่าน่ะพี่หมวย ฟาร์ฟาก็น่ารัก บวก1จร้า
-
ขำเจ้าแก๊งค์ลิงแสม
ช่างแกล้งเพื่อนน่ารักอย่างน้ำซุปได้ลงคอ
แต่ก็หนุกดีค่ะ ชอบมาก ขอบคุณนะคะ
-
เม้นท์ๆ จะได้มีสามีอย่างเจ้าพ่อบ้าง :laugh:
น้ำซุปน่ารัก คึกคักเวลาลงเล่น.... :110011: :z7:
แล้วฟาร์ฟาร์จะเป็นงัยต่อไปเนี่ย เริ่มหนักใจแทนแล้วนะ
พวกเพื่อนซุปนี่ได้ใจพี่มากอ่ะ ฮาๆ กระจายยยยยย :เหอะ1:
-
กรี้ดดดด ดีใจน้องหมวยขยันและใจดี อิอิ
งานนี้น่ารักปนหมั่นไส้คู่หลักมากๆ เจ้าพ่อนี่ยอมให้ตลอดเลยเนอะ อะไรก้อยอมน้ำซุป น่ารักจัง อยากได้คนนึงงง
ส่วนน้ำซุปก้อขี้อ้อนซ้า ชอบที่อะไรๆก้อไปซุกไปนั่งตักเจ้าพ่อ
ปฏิกิริยาอติโนมัติสินะ หุหุ
ส่วนฟาร์ฟาร์นั้นยังต้องรอชมต่อไปเพราะไม่แน่อาจไม่ใช่เคลวินก้อได้ที่ไปก่อเรื่อง
น่าสงสารอ่าาา อยากให้เค้าลงเอยกันนน คู่นี้ก้อน่ารักกก
แต่ขำที่สุดตรง แดรกทุกอย่าง ตังคืเพื่อนยังอม 55555555555555
-
เม้น เม้น เผื่อได้สามีแบบลีโอ 5555+
อยากอ่านฟาร์ฟาร์ต่อจังเลยค่ะไรเตอร์
-
ตอนนี้ก็น่ารักได้อีก อิจฉา...
-
จะหาแฟนอย่างลีโอได้มะเนี่ย
-
สามีอย่างลีโอคงยาก
เพราะมีคนเดียวแล้วก็เสร็จอีหนูน้ำซุปไปแล้ว
:call:
-
หาแฟนอย่างลีโอสักคนดีกว่า หึๆๆรวยๆ
-
โอ๊ยยย
ยิ่งอ่านยิ่งชอบ
กลุ่มนี้น่ารักจิงๆนะให้ตายเหอะ
ความทรมานเพื่อนเป็นความสุขของพวกมันจิงๆ
อิอิ
ชอบๆๆๆๆ
ลีโอนี่แมนอย่างแรง
รับซากแก้วมังกรของเมียรักด้วยอ่ะ
เง้อ
อยากได้แบบนี้
ฮ่าๆๆๆ
ปล น้ำซุปจะได้ไปไม๊อ่ะ
ภูเก็ต
-
+1
ให้ไปเลยจ้า
ขยันมาอัพอย่างนี้ จะบวกให้อีกนะจ๊ะ
-
:monkeysad:สงสารฟาร์ฟาร์ o13
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้
ชอบมาก ชอบสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ลีโอน่ารัก มากกกกกกกกกกกกกกกก
-
:sad4: :sad4: ถึงจะช้าไปนิดแต่ก้มาเม้นต์แล้ว :L2:
-
อาไรจะหวานขนาดนี้ น้ำตาลท่วมจอเเล้ว
ปล.ลีโอ เป็นสามีที่ประเสริฐ มากก ใครได้น่ะ มีความสุขตายเลยยย โอ้ยอิจฉาตาร้อนๆๆ
-
คุณหญิงแม่ของน้ำซุป ซ่าไม่แพ้คุณลูก มุกฮาได้อีก
หวานกันไม่เกรงใจเพื่อนเลยอ่ะ
เด๋วกอด เด๋วหอม เด๋วจูบกันทุกทีที่มีโอกาส :impress2:โอ็ยยยย อ่านแล้วอิจฉา
เจ้าพ่อ กับน้ำซุป หวานชื่น แต่ฟาฟาร์กลับต้องร้องไห้ :monkeysad:
เคลวินจะทำยังงัยต่อไป :L2:
-
UP...........Part 29
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“นายครับ วันนี้มีนัดเซ็นสัญญากับ K V Park ครับ” ร่างสูงของคมกริชกำลังยืนก้มหน้าอ่านรายการประชุมและนัดเซ็นสัญญาต่างๆ ให้ผู้เป็นนายฟัง ที่ตอนนี้ร่างสูงของลีโอนั้นกำลังก้มหน้าเซ็นเอกสารอย่างขะมักเขม้น
“K V Park อย่างนั้นเหรอ หึ!” ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารแล้วมองสบตากับลูกน้องคนสนิท ด้านคมกริชนั้นรู้ดีกว่าลีโอหมายความว่าอย่างไร
“ส่งตัวแทนไม่ได้ครับ นายต้องไปด้วยตัวเอง”
คมกริชมองผู้เป็นนายด้วยความลำบากใจ ดูก็รู้ว่าลีโอต้องการให้เขาเป็นตัวแทนในการเซ็นสัญญาในครั้งนี้ แต่ปัญญามันติดตรงที่ว่า K V Park ต้องการให้ลีโอไปด้วยตัวเอง ห้ามส่งใครไปเป็นตัวแทนทั้งนั้น ไม่อย่างนั้นทางฝ่ายนั้นจะไม่ร่วมเซ็นสัญญากับทาง แอ็คซายน์ด้วยเด็ดขาด
“งานนี้สำคัญมากแค่ไหน” ร่างสูงเอ่ยถาม แล้วลุกเดินออกไปเอาเอกสารรายละเอียดของการเซ็นสัญญาในครั้งนี้มาอ่าน
“มากครับ ถ้านายกับคุณเคลวินเป็นพัธมิตรกัน เราก็จะได้เรียนรู้ธุรกิจของเขา และยังเป็นการขยายอำนาจของแอ็คซายน์ด้วยครับ”
ร่างสูงรับฟังอย่างเงียบๆ เขาพอจะรู้มาอยู่ว่า เคลวิน พิทยาภันทร์ ประธานบริษัท K V Park ไม่ค่อยชอบในธุรกิจในเครือของ แอ็คซายน์เท่าไหร่ เคลวินนั้นเฝ้าโจมตีธุรกิจของเขาทั้งทางตรงและทางอ้อม เหตุผลก็มีอยู่อย่างเดียว นั่นก็คือ ต้องการที่เป็นหนึ่งแทนแอ็คซายน์นั้นเอง แต่อะไรมันก็ไม่เจ็บใจไปเท่ากับการที่เขาไปได้ยินมาว่า เคลวินนั้น ชื่นชมในตัวของน้ำซุปอยู่ไม่น้อย แค่คิดเขาก็อารมณ์ขึ้นแล้ว นี่แลหะ คือเหตุผลที่ทำไมร่างสูงถึงไม่ให้ร่างบางของผู้เป็นเมียเข้ามาทำงานในบริษัท
“แต่วันนี้ฉันมีนัดกินไอศกรีมกับเมีย” ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง และซีเรียส
เมื่อคมกริชได้ฟังดังนั้นถึงกับถอนลมหายใจออกมาอย่างปลงๆ เรื่องทุกเรื่องในสายตาของลีโอนั้นเป็นเรื่องเล็กหมด ไม่ว่าจะเรื่องธุรกิจเรื่องการลงทุนข้ามชาติ นายของเขาทำให้มันเป็นเรื่องเล็กหมด และเรื่องใหญ่สำหรับ ลีโอแอ็คซายน์ก็คือ คุณน้ำซุป นายเขาจะจัดให้คุณน้ำซุปอยู่บนหิ้ง เป็นของที่ควรค่า เหมาะสมแก่การบูชา และไม่สามารถลบหลู่ได้
“นายครับ!!” คมกริชเรียกคนเป็นนายอย่างอ่อนใจ เขาผู้เป็นลูกน้องก็ไม่รู้จะบอกนายอย่างไงดี
“ถ้าเมียฉันโกรธขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบ” ร่างสูงของลีโอโวยวายเล็กน้อย แล้วล้วงเอาโทรศัพท์เครื่องเล็กในกระเป๋าเสื้อสูทตัวเองมากดเบอร์ของเมียสุดที่รักแล้วโทรออกไปด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรัก และความบูชา รอได้ซักพักอีกฝ่ายก็รับโทรศัพท์ด้วยเสียงที่บ่งบอกถึงความสุขเช่นกัน
“ทำอะไรอยู่อีหนู รับช้า!!” ร่างสูงแสร้งทำน้ำเสียงดุๆ จนคมกริชที่ยืนมองอยู่อดหัวเราะไม่ได้
“ทำขนม เจ้าพ่อโทรมาทำไมเนี่ย ตอนนี้มันเวลาทำงานนะ” เสียงหวานกรอกมาตามสาย พร้อมทั้งดุเขาหน่อยๆ ที่เอาเวลางานมาโทรศัพท์ ก็เป็นซะอย่างนี้ จะไม่ให้รักให้หลงได้อย่างไร
“คิดถึงเมีย” ลีโอส่งสายตาให้คมกริชออกไปข้างนอก เพราะตอนนี้ตนอยากมีเวลาส่วนตัวกับร่างบางแล้ว
“บ้าแล้ว” ร่างสูงถึงยิ้มออกทันทีเมื่อปลายสายตอบกลับมา ในตอนนี้ใบหน้าของน้ำซุปคงไม่พ้นที่จะแดงไปความพิษแห่งความอายแน่ๆ
“เจ้าพ่อกินข้าวเที่ยงหรือยัง”
“ยังเลยครับ เจ้าพ่อลืมน่ะพอดีทำงานเพลินไปหน่อย” ดวงตาคมเข้มของลีโอกวาดมองไปรอบห้องเพื่อหากล่องข้าวสีสวยที่เมียรักอุตสาห์ตั้งใจทำมาให้กิน
เขาไม่อายตอนที่ถือกล่องข้าวสีชมพูเข้าบริษัท จะอายทำไมล่ะ ดีซะอีกมีเมียทำให้กินทุกวัน พนักงานคนไหนกล้าหน่อยก็จะเข้ามถามร่างอย่งอย่างาตรงไปตรงมา
‘ท่านคะ กล่องข้าวนี่ของท่านใช่ไหมคะ แล้วเอ่อใครทำให้คะ’
‘เมียทำให้.....’
เหตุการณ์เพิ่งผ่านไปเมื่อเช้า แต่สำหรับลีโอแล้วไม่ว่าจะนึกถึงทีไรก็ทำให้อดยิ้มไม่ได้
“กินได้แล้วลีโอ กล่องข้าวอยู่ไหน”
ร่างสูงเดินคุยไปนั่งที่โต๊ะรับรองแขกอีกมุมหนึ่งของห้อง ซึ่งเป็นที่ที่กล่องข้าวแห่งความรักของร่างบางที่ทำให้ร่างสูงวางอยู่
“อีหนูทำอะไรมาให้เจ้าพ่อกินบ้างวันนี้”
และเมื่อลีโอเปิดกล่องออกก็เจอกับ แซนวิชและแฮมเบอร์เกอร์ไส้ต่างๆ ร่างบางรู้ดีเสมอว่าร่างสูงนั้นเป็นคนที่ค่อยชอบทานข้าวเป็นมือเที่ยงเท่าไร แต่ถ้าทำให้พวกแซนวิชหรือแฮมเบอร์เกอร์ไปให้ ร่างสูงถึงจะย่อมกิน และการเลือกกินของลีโอก็โดนร่างบางบ่นทุกทีที่นึกถึง
“กินให้หมดนะ ห้ามเอาทิ้ง ถ้าไม่หมดก็ห่อกลับบ้าน”
“เมียใครว่ะ งกสุดๆ” ร่างสูงเอ่ยปากแซวร่างบางผู้เป็นเมียรักไม่ได้
“อะไร...ใครเมีย พอดีน้ำซุปโสดต่างหากลล่ะ” เมื่อได้ยินดังนั้นคิ้วของลีโอก็กระตุกทันที นี่ถ้าหากร่างบางอยู่ใกล้ๆจะจับจูบซะให้เข็ด ข้อหาจำฐานะตัวเองไม่ได้
“ใครบอกว่าน้ำซุปโสด น้ำซุปมีผัวแล้วนะ”
“ลีโอ!!!!!” ถ้าอยู่ด้วยกันตรงนี้ ไม่พ้นต้องเป็นเขาที่โดนคนตัวเล็กหยิกที่เอวหรือไม่ก็หน้าขา
“เรียกอยู่นั้นแหละ ไม่เคยเรียกชื่อสามีตัวเองหรือไง” ร่างสูงเพิ่มระดับความสุภาพลงไปนิดหน่อย เปลี่ยนจากผัว เป็นสามี แต่สำหรับคนตัวบางที่อยู่ที่บ้านนั้นไม่ว่าจะเรียกอันไหนก็เขินอยู่ดี
“พอเลยนะ กินได้แล้ว วันนี้กลับมาเร็วๆนะ”
ร่างบางสั่งการเสร็จสรรพก็วางสายไป สงสัยคงกลับไปทำขนมต่อ ก็เป็นซะอย่างนี้แหละครับ ทำอาหารก็เก่ง ทำขนมก็อร่อย น่ารักอีกต่างหาก ใครมันจะมีเมียดีเท่าผมเนี่ย โชคดีชะมัด
สบจังหวะที่คมกริชเดินเข้ามาพอดี ร่างสูงจึงเรียกลูกน้องคนสนิทกินมื้อเที่ยงซะเลย ผมซึ่งมีหน้าที่เกรงอกเกรงใจเมียก็ ทำตามคำสั่งเมียที่ว่า ต้องเอาใจใส่ดูแลลูกน้อง เสมือนญาติพี่น้องท้องเดียวกัน
“ไอ้กริชมากินข้าวกัน เมียฉันทำเผื่อมาถึงแกด้วย” ลีโอกัดฟันพูดอย่างเห็นได้ชัด ใครที่ไหนล่ะที่อยากจะแบ่งมื้อเที่ยงของเมียรักให้คนอื่นกิน ถึงแม้คนๆนั้นจะเป็นลูกน้องคนสนิทก็เถอะ
“เอ่อ..เอางั้นเหรอนาย” คมกริชมีท่าทีเกรงใจนายตัวเองไม่น้อย ถึงแม้จะเคยกินข้าวด้วยกันมา แต่ครั้งนี้อาหารฝีมือคุณน้ำซุปเลยนะนั่น นายเขาไม่หวงหรือไง
“ไม่ต้องมามองฉันด้วยสายตาอย่างนั้น หวงโว้ยยยย แต่ทำไงได้ล่ะ เชื่อเมียนี่หว่า”
คมกริชได้ฟังดังนั้นถึงกับหลุดหัวเราะขึ้นมาทันที ก็บอกแล้ว เรื่องใหญ่สำหรับนายคือเรื่องของคุณน้ำซุป
“ครับๆ รู้แล้วครับ ผมจะไปกล้าว่านายได้อย่างไรครับ” คมกริชเอ่ยแซวนายตนเอง แล้วเอื้อมมือไปรับแฮมเบอร์เนื้อมาจากร่างสูง แล้วนั่งลงคุยงานข้างๆ
“กินเสร็จแล้วไปสำนักงานของไอ้เคลวินเลยนะ จำใจชะมัด หรือฉันไม่เซ็นดีว่ะ ไม่อยากร่วมงานกับมัน” น้ำเสียงของคนเป็นนายนั้นเต็มไปด้วยความจริงจัง
“ผมว่าทางฝ่ายนู้นเห็นเราเป็นลูกไก่ในกำมือแน่นอน”
“ก็ให้มันรู้ไปว่าใครกันแน่ที่เป็นลูกไก่ ใครเป็นนักอินทรี”
ตอนนี้ลีโอ และ คมกริชมายืนอยู่ห้องประชุมใหญ่ K V Park แล้วเรียบร้อย พนักงานของบริษัทนี้ทำงานได้โอเค ระบบคล้ายๆกันกับของแอ็คซายน์ หารู้ไม่ว่าที่ระบบงานคล้ายกันนั้นทาง K V Park ลอกเลียนแบบทาง แอ็คซายน์มานั้นเอง
“ถ้ามันยังไม่ออกมาภายใน 5 นาที แกพาฉันกลับได้เลย” ร่างสูงเอ่ยปากอย่างเด็ดขาด เนื่องจากเจ้าตัวและลูกน้องคนสนิทได้มานั่งประธานของ K V Park เป็นเวลานานแล้ว
“โธ่นายครับ ไหนๆเราก็มาแล้ว รออีกซักนิดเถอะครับ” คมกริชพยามยามเอ่ยทัดทานผู้เป็นนายให้ใจเย็นลง แต่ดูแล้วช่างยากเหลือเกิน ก็นายมองจะกลับซะให้ได้
ร่างสูงไม่ได้เอ่ยตอบคมกริชแต่อย่างใด แต่กลับล้วงเอาโทรศัพท์เครื่องเล็กของตัวเองขึ้นมากดหาเมีย
“น้ำซุปเตรียมตัวรอเลยนะ เดี๋ยวกลับไปรับมากินไอศกรีม”
“อืมๆ รู้แล้ว ว่าแต่ทำไมสียงถึงเครียดอย่างนี้”
“ติดเรื่องงานนิดหน่อยน่ะ พอดีแวะมาเดินเล่นที่ K V Park น่ะ”
“อะไรนะ เจ้าพ่อไปทำอะไรที่นั่น หรือว่าไปแกล้งเขาอีก” ดูเมียผมพูดซิครับ กล่าวหาว่าผมไปแกล้งไอ้เคลวินมันซะงั้น ไม่เลยที่จะเข้าข้างสามีตัวเอง
“กล่าวหาสามีตัวเองอีกแล้วนอีหนู”
“ไม่ได้ว่าซักหน่อย อย่ามีเรื่องกันนะลีโอ ถือว่าน้ำซุปขอ..”
“ไม่มีแน่นอนครับ” ร่างสูงพูดอย่างไม่ค่อยเต็มเสียงเท่าไรนัก
“ให้มันจริงอย่างที่พูดนะ ตั้งใจทำงานนะ”
“เดี๋ยวก่อนซิอีหนู อย่าเพิ่งวางเจ้าพ่อยังไม่ได้บอก ว่า...คิดถึงอีหนูเลย”
“ฮ่าๆๆรับทราบครับผม! แล้วตกลงจะมารับตอนไหน”
“ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนไหน ถ้าเซ็นสัญญาเสร็จเมื่อก็ตอนนั้นแหละ ก็บอกแล้วไงว่าให้เตรียมตัวคอย”
เขาก็บอกเวลาที่แน่นอนให้กับร่างบางไม่ได้เพราะ ดูเหมือนว่าการนัดเซ็นสัญญาครั้งนี้จะกินเวลาซะเหลือเกิน ก็ต่างฝ่ายต่างเป็นสุดยอดนักธุรกิจทั้งนั้นน่ะซิ
“นายครับ พวกเขามาแล้วครับ” คมกริชกระซิบมาที่หูผมอย่าเบาๆ ตอนนี้ยังไม่ได้เอาโทรศัพท์ออกจากหู ผมไม่แคร์ใครอยู่แล้ว
“อีหนู แค่นี้ก่อนนะ”
เมื่อวางสายจากเมียรักเรียบร้อยแล้ว ลีโอก็หันไปเผชิญหน้ากับเคลวิน พิทยาภันทร์ ทันที
“ไม่ไดเจอกันนานเลยนะคุณลีโอ” แล้วกูไปเจอกับมึงตอนไหน เหอะ!
“เช่นกันครับ คุณเคลวิน” ร่างสูงเอ่ยตอบกลับไปอย่างสุภาพเช่นกัน ถึงแม้จะไม่ชอบหน้าซึ่งกันและกัน แต่ในเมื่ออยู่ในเวลางาน ต่างฝ่ายก็ต้องให้เกียรติซึ่งกันและกัน
ทั้งสองฝ่ายต่างมองกันและกันอย่างพิจารณา แต่ลีโอนั้นมองศัตรูคู่แค้นทางด้านธุรกิจด้วยความชื่นชม ถ้าหากเขากับเคลวินไม่ได้มาเกิดในวงการธุรกิจ เขาน่าเคลวินน่าจะเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งเลยก็ว่าได้
“เชิญนั่งครับ” เคลวินผายมือไปทางโซฟาด้านหลัง เมื่อทั้งหมดนั่งลงเรียบร้อยแล้ว การเจรจาก็เริ่มขึ้นทันที
เบื้องหน้าเป็นการนัดเซ็นสัญญา แต่เบื้องหลังเป็นการเข้ามาดูเชิงการบริหารงานเคลวิน เขาก็รู้เช่นกันว่า พิทยาภันทร์ส่งคนเข้าไปเป็นหนอนบ่อนไส้ในบริษัทของเขา แต่เขาก็ไม่ได้เล่นงานกลับอย่างเด็ดขาด เพียงแต่สั่งให้คมกริชไปกว้านซื้อหุ้นของพิทยาภันทร์มาให้มากที่สุด ทุ่มเท่าไรไม่ว่า
การเจรจาเซ็นสัญญาดำเนินไปด้วายความยืดเยื้อ เพราะยังหาข้อสรุปของรายละเอียดปลีกย่อยไม่ได้ และทาง K V park ก็ยังไม่ให้ความร่วมมือเท่าที่ควร
ไม่ว่าทางแอ็คซายน์จะเสนอข้อเสนอต่างๆ K V Park ก็ไม่ยอมรับ อีกทั้งยังคัดค้านอย่างเต็มที่
ร่างสูงของลีโอนั้นหันหน้าออกไปทางด้านหน้าต่างของห้องประชุมอย่างระงับอารมณ์อย่างเต็มที่ คมกริชเมื่อรู้ว่าอารมณ์ของคนเป็นนายเริ่มไม่สู้ดีนัก เป็นรีบหาข้อสรุปในการเจรจาครั้งนี้ทันที เพราะดูแล้วยังไงคงไม่ได้เซ็นสัญญาแน่นอน ก็นายเขาทำหน้าอย่างนั้นก็พอจะรู้แล้วว่า อยากให้เขาจบการเจรจาที่ยืดเยื้อนี้ซักที
ร่างสูงของลีโอ แอ็คซายน์ผุดลุกขึ้นยืนทันที ตอนนี้เขาไม่ได้ห่วงเรื่องสัญญาอะไรนั่นแล้ว ตอนนี้ห่วงอย่างเดียว ห่วงว่าเมียรักที่บ้านจะรอเก้อ แล้วพาลงอนเขาน่ะซิ
“ถ้าคุณยังหาข้อสรุปในสัญญานี้ไม่ได้ ผมก็ยังไม่พร้อมที่จะเซ็นเหมือนกัน” พูดเสร็จ ลีโอก็เดินออกมาจากห้องด้วยความโมโห ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
“นายครับ ใจเย็นๆครับ” คมกริชรีบวิ่งตามออกมาแทบไม่ทัน
“ไมเย็นมันแล้วตอนนี้มันกี่โมงแล้ว แกแหกตาดูหน่อยซิ!!!!!” ร่างสูงยกนาฬิกาข้อมือเรือนแพงให้คมกริชดู ว่าขณะนี้มันเป็นเวลา 20.00 ซึ่งมันเลยเวลานัดมาเป็น 1 ชั่วโมงเต็มๆแล้วแล้วไหนจะขับรถกลับบ้านอีก ใช่ว่ากระพริบตาเดียวแล้วมันถึง งานนี้มีแต่เละกับเละ
“เดี๋ยวก่อนครับคุณลีโอ” ทั้งลีโอและคมกริช่ต่างหันไปทางต้นเสียง และภาพที่เห็นก็คือ ประธานบริษัท K V Park และลูกน้องกำลังวิ่งตามพวกเขาสองคนออกมาจากห้องประชุม
“ผมตกลงเซ็นสัญญาก็ได้” ร่างสูงของลีโอยืนนิ่งกลอกตาไปมาอย่างอารมณ์ เสีย นึกอยากมาเซ็นอะไรตอนนี้ เมื่อกี้ไหนบอกว่าข้อเสนอของ แอ็คซายน์ไม่ดี ไม่เหมาะไม่ใช่หรือไง
“แต่ผมไม่มีอารมณ์เซ็น!!” ร่างสูงของลีโอพูดเสียงเย็นชา ตอนนี้ในหัวของเขาไม่มีอารมณ์เซ็นอะไรทั้งนั้น หากการเซ็นสัญญาครั้งนี้ล่มลีโอก็ไม่ได้เสียดายเลยซักนิด อำนาจและเงินทองที่เขามีอยู่มันก็มากอยู่แล้ว
“.............................” คมกริช และเคลวิน พิทยาภันทร์ อึ้งกับคำตอบของร่างสูง ไม่คิดว่าจะได้มาได้ยิน สมแล้วที่เป็นมาเฟียแห่งอิตาลี เมื่อตัดสินใจอะไรลงไปแล้วไม่กลัวหน้าไหนทั้งสิ้น
“ไว้ผมมีอารมณ์เมื่อไร จะติดต่อมาทางพวกคุณเอง คมกริชกลับ!!” ร่างสูงของลีโอมุ่งหน้าเดินไปอย่างรีบๆ คมกริชจึงรีบวิ่งตามผู้เป็นนายไปทันที
เคลวิน พิทยาภันทร์ มองตามร่างสูงของลีโอไปจนลับสายตา ดวงตาของชายหนุ่มเต็มไปด้วยไฟแห่งความแค้น
“มันจะมากเกินไปแล้วนะ ไอ้ลีโอ!!!!!!” ร่างสูงตะโกนออกมาสุดเสียงแล้วหันไปชกเข้าที่ผนังห้องด้วยความเจ็บใจ เขาไม่เคยชนะมันได้เลยอย่างนั้นเหรอ ทำไมล่ะ ทั้งๆที่เขาคิดว่าการเซ็นสัญญาครั้งนี้ แอ็คซายน์จะต้องง้อ K V Park แต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่เขาคิด
“บอสครับ!!!!!!!” บรรดาลูกน้องรีบเข้ามาห้ามบอสของตัวเองไม่ให้ทำร้ายตัวเอง
“ไปเอาเอกสารบนโต๊ะไปเผาทิ้งให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่แผ่นเดียว!!”
“แต่บอสครับ นั่นมันเอกสารเซ็นสัญญานะครับ เรายังมีโอกาส....” ยังไม่ทันที่ลูกน้องพูดจบ เคลวินก็ตะคอกกลับขึ้นมา
“บอกให้เผาก็เผาซิวะ!!!!!!!” เมื่อได้ฟังดังนั้น ลูกน้องก็หันหลังแล้วรีบเดินกลับเข้าไปในห้องประชุมอย่างเร่งรีบเพื่อทำตามคำสั่งของนายของพวกเขา นั่นก็คือเก็บเอกสารที่ใช้ในการเซ็นสัญญากับแอ็คซายน์เผาทิ้งให้หมด
“แล้วมึงกับกูจะได้เห็นดีกัน” เคลวินพูดอย่างโกรธแค้น มือขวาของชายหนุ่มนั้นแตกยับเต็มไปด้วยแผลที่ชกฝาผนังห้องเมื่อครู่ เลือดค่อยๆซึมออกมาจากบาดแผล แต่ชายหนุ่มก็หาสนใจไม่ ยังคงยืนอย่างนั้น
.
.
.
ทางด้านของลีโอนั้นเมื่อออกจากสำนำงานใหญ่ของ K V Park ก็รีบโทรศัพท์กลับไปหาร่างบางอย่างร้อนรน
“ทำไมไม่รับว่ะ” คมกริชมองกระจกหลังก็สะท้อนภาพของคนเป็นนายกำลังกดโทรศัพท์หยิกๆ ไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น
เมื่อโทรเข้ามือถือแล้วน้ำซุปไม่รับ ลีโอจึงโทรไปยังโทรศัพท์บ้านแทน รอได้ไม่นานเสียงแม่บ้านของคฤหาสน์ก็ดังมาตามสาย
/”สวัสดีค่ะ”/
“นี่ฉันเอง..ลีโอ ตอนนี้คุณน้ำซุปอยู่ไหน”
/“นายเหรอคะ คุณน้ำซุปเธออยู่ในครัวค่ะ” /
“ไปตามมารับโทรศัพท์ฉันหน่อยซิ” เข้าครัวอย่างนั้นเหรอ ให้มันได้อย่างนี้ซิ รอได้สักพักเสียงแม่บ้านคนเดิมก็กรอกกลับมาอีกครั้ง
/“คุณน้ำซุปเธอบอกว่าไม่ว่างค่ะ บอกว่าให้นายกลับมาภายใน 10 นาที ไม่งั้นเธอจะเทกับข้าวทั้งหมดให้งี่เง่ากินค่ะ”/
เมื่อได้ฟังดังนั้นร่างสูงถึงกับเหงื่อตกทันที เอาแล้วไง อยู่ดีๆทำเมียงอนซะได้
“บอกคุณน้ำซุปด้วยว่า ห้ามเทกับข้าวทิ้งเด็ดขาด!” แล้วลีโอก็กดวางสายทันที
“ไอ้กริช ถ้าภายใน 10 นาทีนี้แกไม่ขับถึงบ้าน เตรียมหัวโดนหักเงินเดือนได้เลย” คมกริชเมื่อได้ฟังดังนั้นก็เข้าใจทันทีว่าเมื่อกี้นายคุยอะไรกับแม่บ้าน
“นายครับ เรายังอยู่ในกรุงเทพอยู่เลยนะครับ แล้วรถก็ติดอีกต่างหาก” คมกริชเร่งเครื่องอย่างเต็มที่ แต่ทางด้านลีโอนั้นใจกับตัวอยู่คนละทีกันแล้ว
และแล้วรถยุโรปคันหรูของลีโอก็ตีวงเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์ด้วยความสวยงาม
“ไอ้กริชเลยมากี่นาทีว่ะ” ลีโอถามลูกน้องที่ตอนนี้ช่วยกันเก็บเอกสารในรถลงกระเป๋า
“20 นาที นายอดมื้อเย็นแน่ๆ”
“อย่าพูดให้มันเป็นลาง แล้วเมื่อกี้เกินมา 20 นาที หัก 20,000”
คมกริชถึงกับอ้าปากค้างทันที ช่างเป็นการหักเงินเดือนที่โหดจริงๆ
ร่างสูงเปิดประตูรถลงไป แทนที่จะไม่คนมารับอย่างทุกที แต่วันนี้ว่างเปล่า เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นมาบนใบหน้าของร่างสูงอย่างช้าๆ
“น้ำซุป!!!” ร่างสูงเรียกเมียรักเสียงดังลั่น คมกริชเมื่อเอารถไปเก็บแล้วกลับขึ้นมาบนคฤหาสน์ก็ยังคงเห็นนายหอบสูทกับกระเป๋าเอกสารเต็มมือ ไม่มีใครมาช่วยถืออย่างที่ควรเป็น ชายหนุ่มจึงเดินเข้าไปช่วยถือแล้วเอาไปเก็บที่ห้องทำงานด้านบน
แล้วร่างสูงก็ลีโอก็มุ่งหน้าไปยังห้องครัวทันที สถานที่ที่คิดว่าเมียรักจะยืนทำกับข้าวอยู่ข้าง
แต่เมื่อเดินเข้าไปดูแล้วกับว่างเปล่า
“ไปไหนของเขากันนะ” ร่างสูงบ่นอย่างหัวเสีย
“ใช่แล้ว!!!!! ต้องอยู่กับไอ้อ้วนงี่เง่าแน่ๆ”
ลีโอรีบวิ่งไปหลังบ้านทันทีและภาพที่เห็นก็คือ คนตัวบางกำลังเทกับข้าวสารพัดชนิดลงถาดอาหารของงี่เง่า
นั่นมัน กุ้งชุบแป้งทอด หมึกชุบแป้งทอด ยำเห็ด ไก่ทอด !!!!!!!!!!! พระเจ้านั่นของโปรดของเขาทั้งนั้นเลยนะ
“ทำอะไร!!!!!!” มือหนารีบดึงมือบางขึ้นมาทันที เพราะคนตัวบางกำลังจะเทปลาราดพริกไปลงในถาดอีกจาน
ร่างบางเงยหน้ามองใบหน้าของคนร่างสูงทันที สายตาของคนตัวเล็กเต็มไปด้วยความว่างเปล่า ทันทีที่ร่างสูงสบกับดวงตาโตๆนั่นก็พบกับความเย็นชาของน้ำซุป ที่ส่งออกมาทางสายตา
“เทกับข้าวทิ้งแล้วเจ้าพ่อจะกินอะไรล่ะ” ร่างสูงลากเอวบางมากอด อีกทั้งยังแอบขโมยหอมแก้มอย่างรวดเร็ว เพื่อหวังให้คนตัวบางผ่อนคลายความโกรธที่มีต่อเขาลงซักนิดหนึงก็ยังดี
“..................” ร่างบางยังคงเงียบ มือบางแกะมือหนาที่กุมเอวบางของตนออก ลีโอมองการกระทำนั่นของน้ำซุปด้วยอารมณ์กรุ่นๆ ตอนนี้อารมณ์ของทั้งสองคนเริ่มไม่สู้ดีทั้งคู่
“ขอโทษที่ไม่ได้โทรมาบอก มันติดนัดเซ็นสัญญาน่ะ”
คนตัวบางยังคงเงียบ ใบหน้าหวานตอนนี้เรียบและนิ่งจนคนตัวสูงไม่อาจรู้ได้ว่าตอนนี้ร่างบางคิดอะไรอยู่
“มันติดงานจริงๆน้ำซุป ขอโทษที่มาสาย” มือหนาที่เคยกุมเอวบางไว้ตอนนี้ได้ตกลู่ลงแนบลำตัวของชายหนุ่มอย่างยอมจำนนต่อคนตัวเล็ก ที่ยืนนิ่งไม่พูดไม่จาอยู่ข้างหน้าเขา
เมื่อเป็นอิสระ น้ำซุปก็หันหลังให้ร่างสูงแล้วเดินหนีเข้าคฤหาสน์ทันที อารมณ์ของลีโอก็ขาดผึงทันที
มือหนากระชากแขนบางกลับมาอีกครั้ง เจ้างี่เง่าที่ยืนมองอยู่นานเมื่อรู้ว่าแม่ตัวเองกำลังถูกรังแก มันก็วิ่งเข้ามากัดกางเกงสแลกค์ของลีโออย่างเร็ว
“ไอ้แมวอ้วน ปล่อยนะเว้ย!!!” ไม่ว่าร่างสูงจะสะบัดขาอย่างไร งี่เง่าก็ไม่ปล่อย ยังคงตั้งหน้าตั้งตากัดขากางเกงของร่างสูงต่อไป
ร่างบางทนดูไม่ไหวเลยนั่งลงแล้วอุ้มงี่เง่าขึ้นมากอด อีกทั้งยังพูดจาประชดคนตัวสูงอย่างเจ็บๆแสบๆ
“อย่าไปกัดเขางี่เง่า เดี๋ยวเวลางานของเขาจะติดฟันแกมาด้วย”
ร่างสูงกรอกตาไปมา งานนี้สงสัยได้คุยกันยาว ร่างสูงของลีโอยืนมองหน้าคนเป็นเมียด้วยความโมโห ผัวยืนหัวโด่กลับไม่สนใจ สนใจแต่ไอ้แมวอ้วนกลายพันธุ์อยู่ได้
“ไอ้กริชโว้ยยย!!!!!!!!” ในเมื่อยืนดูแล้วยังไงก็ไม่สามารถแยกแม่กับลูกออกจากกันได้ ลีโอจึงเรียกผู้ช่วยทันที
“ครับนาย!” คมกริชที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ห้องรับแขกรีบวิ่งไปหลังบ้าน ตามเสียงเรียกของคนเป็นนายทันที
“เอางี่เง่าไปเก็บ หรือทำอย่างไงก็ได้ที่ฉันจะไม่เห็นมันตอนนี้” ริมฝีปากาหนาของลีโอพูด แต่สายตาของร่างสูงตอนนี้มองแต่หน้าเมียเพียงอย่างเดียว
น้ำซุปเมื่อได้ฟังดั้งนั้นก็ชักสีหน้าไม่พอใจใส่ทั้งคนเป็นนายและลูกน้องทันที แต่ก็ยอมส่งงี่เง่าให้คมกริชอุ้ม เมื่อคนเป็นลูกน้องได้แมวแล้วก็หันหลังกลับเข้าไปในบ้านทันที
“ขอเหตุผลที่ต้องเอากับข้าวทั้งหมดทิ้งหน่อย” ร่างสูงเริ่มประโยคแรกทันที เมื่อได้อยู่ตามลำพังสองต่อสอง
“กลับบ้านช้า ผิดคำพูด ไม่รักษาสัญญา” ร่างบางพูดเสียงเรียบแล้วเดินออกไปนั่งที่ชิงช้าเด็กเล่นตรงสนามข้างบ้าน
“ขอโทษที่ไม่ได้โทรบอก ตอนแรกคิดว่ามันจะเสร็จเร็ว” ร่างสูงแกว่งชิงช้าที่ร่างบางนั่งอย่างเบาๆ แต่คนตัวบางขืนเอาไว้ไม่ยอมให้ร่างสูงแกว่งให้
“จะเร็วหรือช้าก็ไม่โทรมา ปล่อยให้คนอื่นรอ” ร่างบางลุกขึ้นยืนแล้วตบไปที่หน้าของร่างสูงอย่างเจ็บใจ เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ได้ว่าอะไรก็นั่งลงอีกครั้ง
“ขอโทษ........!” ร่างสูงนั่งยองๆข้างหน้าคนตัวบาง แล้วดึงมือของน้ำซุปขึ้นมาจับไว้อย่างให้กำลังใจตัวเอง
ปัญหาร้อยแปดพันเก้า เขาจัดการได้ สมองอันสมบูรณ์แบบของเขาจะประมวลผลได้อย่างรวดเร็วเพื่อแก้ปัญหา แต่พอเกี่ยวกับน้ำซุปเขามักจะโง่ และ ทำอะไรโดยไม่คิดหน้าคิดหลังเสมอ
“ไม่ยกโทษให้........” ร่างบางตอบกลับไปในทันที
“น้ำซุป...อย่าทรมานเจ้าพ่อเลยนะ แค่นี้ก็จะเป็นบ้าอยู่แล้ว”
“ใครใช้ให้ทำตัวเอง” มือบางตวัดไปที่ใบหน้าคมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่แรงเท่าครั้งแรก
.
ร่างสูงก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิดและยอมแล้วทุกอย่าง นี่ถ้าลูกน้องที่บริษัทมาเห็นเขาในหมาดนี้มีหวังได้ตกใจกันเป็นแถวๆ
“กินข้าวมาหรือยัง” เมื่อร่างสูงได้ยินดั้งนั้นก็ยิ้มออกทันที ลีโอเงยหน้ามองคนเป็นเมียอย่างออดอ้อน
“ยังเลยครับ ก็กะว่าจะกลับมากินข้าว แล้วค่อยออกไปกินไอศกรีม”
“งั้นวันนี้อดข้าวเย็นแล้วกันนะ”
“ห๊ะ!!!!!!!!!!!!!”
“บอกว่าวันนี้เจ้าพ่ออดข้าวเย็น ห้ามกินข้าวเด็ดขาด”
“อีหนู...ใจร้ายอีกแล้ว ตอนนี้หิวมากเลยรู้หรือเปล่า”
“ไม่รู้ ช่วยตัวเองแล้วกัน” ร่างบางพูดยิ้มๆ แล้วเดินหนีเข้าบ้านไป ทิ้งให้ร่างสูงตีอกชกลมอยู่อย่างนั้น แต่ก็ยังดีที่ร่างบางยอมพูดกับเขา ยังดีกว่างอนแล้วไม่พูดไม่จา อย่างนั้นน่ะน่ากลัวกว่าเป็นไหนๆ
“ไม่เป็นไรว่ะ อดเพื่อเมีย แค่นี้ไม่ตาย!!!!” แล้วร่างสูงก็เดินเข้าบ้านตามร่างบางไป
ตอนนี้น้ำซุปกำลังนอนดูโทรทัศน์ในห้องนอน ร่างบางนั้นตั้งแต่เข้ามาก็ทำตัวปรกติไม่ได้สลดซักนิดว่าไปสั่งมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่แห่งอิตาลีอดข้าวเย็น
ร่างสูงที่ยังไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ายังคงนั่งอยู่ปลายเตียงทำตัวเกะกะร่างบางอย่างกวนๆ ไม่ลุกจัดการตัวเองให้เรียบร้อยอย่างที่ควรจะทำ
“ลีโอ ไปอาบน้ำได้แล้ว จะนอนทั้งชุดอย่างนั้นหรือไง”
“ก็ผ้าขนหนู กับชุดนอนมันอยู่ไหนล่ะ” ร่างสูงหันกลับมามองร่างบางอย่างพาลๆ นี่ที่ไม่อาบซักทีก็เพราะไม่เห็นผ้าขนหนูกับชุดนอนอย่างนั้นเหรอ ร่างบางคิดอย่างยิ้มๆ
-
:z13: :z13: :z13: :impress2: o13
-
ต่ออีกนิด
นิดหนึง
แต่ แบบ ยาวๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
.
.
.
.
.
.
.
.
ให้ตายเถอะ คนบ้าอะไรตลกชะมัด แต่ร่างบางก็ไม่ได้หัวเราะออกไป วันนี้งอนลีโอ น้ำซุปก็เลยไม่ได้ทำตัวเป็นแม่บ้านที่ดีเท่าไร ผ้าขนหนูร่างบางก็ไม่ได้สนใจหยิบมา ส่วนชุดนอนก็ไม่ได้เปิดตู้แล้วเอามาวางไว้ให้ ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว ทั้งสองอย่างนี้จะต้องวางอยู่ปลายเตียง เมื่อร่างสูงถึงห้องนอน
“ผ้าเช็ดตัวกับชุดนอนก็อยู่ในตู้ไง ก็ลุกขึ้นไปเอามาซิ” ร่างบางสั่ง พร้อมทั้งกดรีโมตเปลี่ยนช่องหาการ์ตูนไปเรื่อยๆ
“แล้วทำไมไม่เอาออกมาให้ล่ะ ปล่อยให้นั่งรออยู่ได้” เหอะ! ทำมาเป็นอารมณ์เสียใส่
ร่างบางทนรำคาญไม่ไหวลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วเอาผ้าขนหนูกับชุดนอนส่งให้ร่างสูง
“ก็เท่านั้นแหละ” ร่างสูงบ่นเบาๆ แล้วเดินถือผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไป ส่วนชุดนอนก็ยังคงวางอยู่ปลายเตียงเหมือนเดิม
ลีโอ แอ็คซายน์ ทำอะไรด้วยตัวเองไม่เป็นครับ ถ้าเลิกงานแล้วเข้าห้องมานี่ ผมจัดการเองทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นถอดสูท กระเป๋าเอกสาร คือลีโอเข้ามาแล้วจะถอดวางไว้มั่วๆ ชุดทำงานผมก็ต้องเลือกให้ ก่อนไปทำงานผมก็ต้องแต่งตัวให้ และเดี๋ยวนี้ผมดัดนิสัยไม่กินข้าวเที่ยงแต่ไปกินกาแฟด้วยการห่อข้าวกล่องไปให้ ลีโอก็ยังคงเลือกกินอยู่ดี ไม่กินข้าว แต่กินอาหารอย่างพวกแซนวิช แฮมเบอร์เกอร์ ไส้กรอกได้ ก็ไอ้หล่อนี่มันลูกครึ่งนี่หว่า
“ทำไมไม่เช็ดเท้าให้ดีๆล่ะลีโอ มันเลอะพื้นห้องหมดแล้วนะ” ร่างบางเงยหน้าดุร่างสูงที่ตอนนี้อยู่ใสสภาพผ้าขนหนูพันท่อนล่างผืนเดียว ทำไมวันนี้ทำตัวเกะกะพิกล
“เช็ดแล้ว มันไม่แห้งเอง” ลีโอตอบอย่างขอไปที แล้วเดินไปหน้ากระจกตรงโต๊ะเครื่องแป้ง ใบหน้าคมของคนร่างสูงหันกลับมามองร่างบางอีกครั้ง น้ำซุปก็ยังนั่งอยู่ท่าเดิม คือนั่งพิงหัวเตียงตาจ้องโททัศน์
“อย่ามานั่งเตียงนะ!! ตัวยังเปียกอยู่เลย” ร่างบางบ่นร่างสูงอย่างอดไม่ได้ ไม่รู้ว่าวันนี้ร่างสูงเป็นอะไรทำตัวเกะกะลูกตานัก
“แห้งแล้ว ยังไม่ได้จับ รู้ได้ไงว่าเปียก” ร่างบางเบนสางตาไปยังเรือนร่างของคนตัวโตอีกครั้งก็หยดน้ำมันยังเกาะอยู่แผงอกและแผ่นหลังของร่างสูงเต็มไปหมด ยังมีหน้ามาพูดว่าแห้งอีกหรอ
ร่างสูงแกะผ้าขนหนูออกที่พันร่างกายท่อนล่างออก และแล้วร่างกายเปลือยเปล่าอันสมบูรณ์แบบของลีโอก็ปรากฏต่อสายตาของร่างบางอีกครั้ง คนตัวบางที่นั่งมองอยู่ก็อดที่จะมองแล้วหน้าแดงไม่ได้
“รู้นะว่าคิดอะไรอยู่” ร่างสูงเอ่ยปากแซวคนเป็นเมียอย่างอดไม่ได้ ริมฝีปากหนาคลี่ยิ้มออกมาอย่างดูดี ดวงตาคมหรี่มองร่างบางอย่างเจ้าเล่ห์
“บ้า!! ใส่ได้แล้วชุดนอนน่ะ ยืนถ่ายแบบอยู่ได้ คิดว่าหุ่นดีนักหรือไง”
ร่างสูงใส่ชุดนอนแล้วเรียบร้อยแต่ติดตรงที่ว่า ผมที่ยังเปียกอยู่นี่ซิ มันเลยทำให้เขายังขึ้นไปบนเตียงไม่ได้ เพราะร่างบางสั่งไว้ว่าง ห้ามนอนทั้งผมเปียกเดี๋ยวจะเป็นหวัด
ร่างบางลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปเปิดลิ้นชักเอาไดร์เป่าผม ออกมา ลีโอเห็นดั้งนั้นก็เดินไปนั่งหน้าตรงโต๊ะเครื่องแป้งอย่างรู้หน้าที
“ผมยาวแล้วนะ ไปตัดได้แล้ว” มือบางสางเส้นผมของลีโอไปมาอย่างสำรวจ
“เดี๋ยวค่อยตัด”
“หนวดก็ขึ้น ทำไมหนวดเจ้าพ่อนี่ขึ้นบ่อยจัง”
“ก็เพราะมันรู้ไงว่าถ้าขึ้นของใครแล้วจะหล่อขึ้น”
“หล่อที่ไหน หนวดรกรุงรัง มองแล้วเหมือนคนป่า” ร่างก้มลงไปหอมแก้มสากของร่างสูงอย่างหมั่นเขี้ยว
“หล่อไม่หล่อ ก็ได้เมียสวยล่ะวะ” เยี่ยม!!!!!!! พูดให้น้ำซุปอายนี่คืองานของลีโอ
“อืมๆ ว่าแต่เมียเจ้าพ่อหน้าตาเป็นไงเหรอ”
“เมียเจ้าพ่อเหรอ ชื่อน้ำซุป บ้านรวย มีพี่สาวชื่อน้ำแกง มีคุณหญิงแม่สุดเฟี้ยว เมื่อก่อนทำงานอยู่ผับของแอ็คซายน์ แต่ตอนนี้เป็นแม่บ้านอย่างเต็มรูปแบบแล้ว”
“วันหลังแนะนำให้อีหนูรู้จักด้วยนะ คิกคิก” ร่างบางพูดไปก็หัวเราะไป คนตัวสูงจึงอดไม่ได้ที่จะดึงลงมานั่งตัก
“อ๊ะ!! เดี๋ยวผมก็ไม่แห้งหรอก” ลีโอทำหูทวนลม อีกทั้งแขนล่ำของชายหนุ่มยังโอบเอวบางไว้อย่างห่วงแหน
“หายงอนหรือยัง...........” ริมฝีปากหนาเอ่ยเบาๆ แถวใบหูของร่างบาง ทำเอาคนตัวเล็กต้องย่นคอหนี
“ก็อยากงอนนานๆนะ แต่กลัวคนแถวนี้จะลงแดงตาย” มือบางหยิกลงไปที่หลังของลีโอ ที่เมื่อกี้ทำเนียน สอดเข้าไปในชุดนอนแล้วลูบหน้าทองแบนของน้ำซุป
“รู้ก็ดีแล้ว”
“เจ้าพ่อปล่อยได้แล้ว เดี๋ยวผมก็ไม่แห้งหรอก” ร่างบางดิ้นไปดิ้นมา ร่างสูงจึงยอมปล่อยลงแต่โดยดี
เป่าได้ซักพักผมของร่างสูงก็เริ่มหมาดและแห้งในที่สุด ร่างสูงเก็บอุปกรณ์ที่ร่างบางเอาออกมาไปเก็บด้วยตัวเองแล้วตามขึ้นไปนอนกอดเอวบางของน้ำซุปที่นอนคอยอยู่บนเตียง
“หอม!!” ไม่พูดเปล่าร่างบางยังหันหน้าปาหอมแก้มร่างสูงที่นอนซ้อนอยู่ด้านหลัง
“ข้างเดียวเหรอ ระวังอีกข้างน้อยใจนะ”
น้ำซุปเลยหันหน้าไปหอมแก้มทั้งสองข้างของคนตัวสูง มีแถมนิดหน่อยด้วยการหอมไปที่หน้าผากลูกตาและจู๊บเบาๆที่ริมฝีปากหนาของลีโอ
“เดี๋ยวมานะ” ไม่รอช้า ร่างสูงรีบลุกจากเตียงแล้วเดินออกจากห้องนอนทันที ร่างบางมองตามไปด้วยความแปลกใจ
จนเวลาผ่านไป 5 นาที ร่างสูงก็กลับมาพร้อมกับ ถุงเวเฟอร์รสส้ม กับ นมสดหนึ่งเยือก
“ลีโอ!!!!!!!”
“ก็อีหนูบอกว่า ห้ามกินข้าว แต่ไม่ได้บอกว่าห้ามกินขนมนี่น่า” ร่างสูงเอาขนมกับเยือกนมวางบนโต๊ะญี่ปุ่นข้างเตียงแล้วก็กลับออกไปอีกครั้ง
คราวนี้เอาทั้งคุกกี้ แคกเกอร์ ขนมปังเข้ามาเต็มไปหมด ร่างบางจึงลุกจากเตียงแล้วลงไปนั่งที่โต๊ะญี่ปุ่น พร้อมกับสั่งให้ร่างสูงกลับไปเอาแก้วนมมาตน
“อะไรเนี่ย มีแต่ขนมของอีหนูทั้งนั้นเลย” ร่างบางโกยถุงขนมทั้งหมดมากอดไว้อย่างหวงๆ แล้วมองหน้าลีโออย่างงอนๆ
*ขนมข้า ใครอย่าแตะ!!*
“อย่าหวงน่าน้ำซุป เดี๋ยวซื้อให้ใหม่” ร่างสูงดึงมือบางออก แล้วเอาเวเฟอร์รสส้มรสโปรดของน้ำซุปมากิน
“เชอะ!! คราวนี้เอาตัวรอดไปนะ”
“จะกินนมหรือเปล่า” ร่างสูงเอ่ยถามแล้ว ยกแก้วนมของตนส่งให้ร่างบาง
“ไม่เอา จะเอาแก้วใหม่” ริมฝีปากหนาคลี่ออกอย่างยิ้มๆในความพาลเล็กๆน้อยๆของคนตัวบาง แต่ลีโอก็ไม่ได้คัดค้านอะไร
“กินให้หมดนะ” ลีโอเทนมสดใส่แก้วใบใหม่แล้วยกไปวางไว้หน้าร่างบาง
“เจ้าพ่อ อีหนูมีเรื่องจะบอก” ร่างบางพูดไปก็ฉีกขนมปังจุ่มลงไปในแก้มนมแล้วเอาขึ้นมากิน
“ว่า....................” ร่างสูงเมื่อเห็นเห็นร่างบางทำอย่างนั้นก็ทำตามบ้าง แต่เปลี่ยนจากขนมปังเป็นเวเฟอร์แทน
“อีหนูจะไปเที่ยวภูเก็ตกับพวกฟาร์ฟาร์ ให้ไปนะ?”
“.......................”
ห้องนอนตกอยู่ในความเงียบ ลีโอนิ่งเงียบ หยุดกินขนมแล้วยกนมขึ้นมาดื่ม ร่างบางที่มองดูอยู่นานก็อดตื่นเต้นไม่น้อย กลัวว่าร่างสูงจะไม่ให้ไป
“ได้หรือเปล่า ให้อีหนูไปเที่ยวนะ” มือบางยกขึ้นมาวางบนมือหนาบนโต๊ะแล้วบีบเบาๆอย่างอ้อนๆ
“ขอคิดดูก่อน”
“ทำไมต้องคิดด้วยล่ะ อีหนูก็แค่ไป เอ่อ..ประมาณ 2-3 วันเอง” ร่างพูดตะกุกตะกักเพราะยังไม่รู้วันที่แน่นอนว่าจะไปวันไหนและอยู่กันกี่วัน
“ที่คิดดูก่อนเพราะเจ้าพ่อจะเคียร์งานแล้วจะไปด้วย”
“..............” เป็นฝ่ายของร่างบางที่เงียบแทน
โห!!!!!!!!! ลีโอ แอ็คซายน์ไปด้วยอย่างนั้นเหรอ จบสิ้นกันพอดีงานนี้ กะว่าจะไปปล่อยผีกับพวกฟาร์ฟาร์ซะหน่อย งานนี้ต้องเก็บพับไว้ซะแล้ว ลีโอไปด้วย ทุกอย่างที่วางแผนก็จบ
“ไม่อยากให้เจ้าพ่อไปด้วยหรือไง” ร่างสูงถามอย่างงอนๆ อีกทั้งยังแกล้งร่างบางด้วยการเอาขนมปังห่อเวเฟอร์กับแคกเกอร์แล้วเอาป้อนน้ำซุปอีก
“ใครบอก ยังไม่มีใครพูดเลยนะว่าไม่อยากให้เจ้าพ่อไป คิดเอง เออเองทั้งนั้น”
ร่างบางลุกขึ้นแล้วบิดขี้เกียจไปมา 2 3 ที แล้วก้มลงเอาแก้วนมของตัวเองขึ้นมากินรวดเดียวหมดแก้ว
“รีบกินอย่างนั้นเดี๋ยวก็สำลักหรอก” มือหนารับแก้วที่น้ำซุปส่งมาให้มาวางไว้บนโต๊ะ
“เก็บของด้วยนะ” พูดเสร็จน้ำซุปก็เดินเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้ร่างสูงของลีโอเก็บของแต่เพียงผู้เดียว
“แปรงด้วย.........” ลีโอเดินเข้ามาในห้องน้ำแล้วหยิบแปรงของตัวเองมาบีบยาสีฟันแล้วยืนแปรงข้างๆร่างบาง
“อย่าให้เสื้อเปียกนะ”
“รู้แล้วครับ”
เมื่อแปรงฟันเสร็จแล้วเรียบร้อยเรียบร้อย ทั้งสองคนก็กลับมานอนกอดกันบนเตียงอีกครั้ง
“อ๊ะ! จะเปลี่ยนช่องทำไมล่ะ ก็เมื่อกี้มันแฮมท่าโร่” น้ำซุปหันมาแหวใส่คนตัวสูงที่นอนเป็นหมอนให้ร่างบางหนุนอกอยู่
“ดูทุกคืนไม่เบื่อหรือไง?” ร่างสูงไม่ได้เปลี่ยนกับไปช่องการ์ตูนของร่างบาง แต่เปิดช่องฟีฟ่าดูทีมฟุตบอลของตนแทน
“ไม่เบื่อ! เปลี่ยนกลับเดี๋ยวนี้เลยนะ” น้ำซุปลุกขึ้นแล้วหันไปแย่งรีโมทกับร่างสูงเอง
“เดี๋ยวก่อนซิ แฮมทาโร่มันมาทุกวัน แต่บอลของเจ้าพ่อมันมีเป็นนัดๆนะ” ร่างสูงไม่ยอมคืนรีโมตให้ร่างบาง อีกทั้งยังยื่นไปไกลๆหนีมือน้อยๆของน้ำซุปที่คอยตามแย่งอย่างไม่ลดละ
“เปลี่ยนช่อง!!!!!!” เมื่อแย่งรีโมตไม่ได้ ร่างบางก็เริ่มใช้เสียงตัวเองในการข่มร่างสูงแทน
“ไม่!!!!” ร่างสูงเองก็ใช้เสียงดังเหมือนกัน
“ไม่ดูก็ได้” พูดเสร็จ ร่างบางก็ลุกจากเตียงแล้ว แต่ก่อนไปนั้น ...... น้ำซุปยกหมอนขึ้นมาตีหัวลีโออย่างแรง 2- 3 ทีแล้วก็เดินออกจากห้องไปด้วยอารมณ์เดือดๆ
“งานเข้าแล้วไงมึง” ร่างสูงบ่นเบาๆ แล้วเดินตามร่างบางออกไป เมื่อออกมาแล้วก็ไม่เจอใครอยู่ตรงโซฟาหน้าห้อง ลีโอจึงรีบเปิดประตูแล้วเดินไปห้องของน้องสาวทันที
“ฟองคลื่น เมียฉันอยู่กับแกหรือเปล่า” ลีโอทุบประตูห้องของน้องสาวแล้ว แล้วก็โวยวายอยู่หน้าห้อง
“ไม่รู้!!!!!!!!!!!” ฟองคลื่นตะโกนออกมาจากในห้อง
“เปิดประตูหน่อย ทำไรอยู่ห๊ะ!”
แล้วประตูห้องของน้องสาวก็เปิดออกในที่สุด แล้วใบหน้ากวนๆของฟองคลื่นก็โผล่มา ไม่รอให้เจ้าของห้องอนุญาต ลีโอรีบเข้าไปข้างในทันที
“น้ำซุป อยู่ไหน! ออกมาเดี๋ยวนี้นะ” ลีโอเดินหาคนเป็นเมียในห้องน้องสาว แต่หายังไงก็หาไม่เจอ ไม่ว่าจะในห้องน้ำ ห้องหนังสือ ระเบียง
“ท่านซุปไม่ได้มาห้องฟองซะหน่อย พี่หายังไงก็หาไม่เจอหรอก”
ดูเหมือนว่าที่ฟองคลื่นพูดจะจริง เพราะหาในห้องน้ำ ห้องหนังสือ ก็ไม่เจอ แล้วอยู่ไหนล่ะ ก็น้ำซุปงอนเขาทีไรก็มาหาฟองคลื่นตลอด
“สมน้ำหน้าแกล้งเมียดีนัก เดี๋ยวจะพาท่านซุปหนีแล้วไปอยู่กับแม่ที่อิตาลี”
“หนีไปไหนฉันก็ตามกลับมาได้อยู่ดี”
“ปากดีไปเถอะ ได้นอนนอกห้องแล้วจะหัวเราะให้ฟันหักเลยคอยดู” ฟองคลื่นไล่พี่ชายตัวเองให้ออกจากห้อง ก่อนที่ปิดจะประตูใส่หน้าดังโครม
“ฉันพี่แกนะ!!”
ร่างสูงเมื่อออกมาจากห้องนอนของน้องสาวแล้วก็เดินลงมาด้านล่างทันที
“หรือว่าจะอยู่กับไอ้แมวอ้วนกลายพันธุ์ว่ะ”
แต่เมื่อลงบันไดมาแล้วก็เจอกับคนตัวเล็กที่นอนดูการ์ตูนอยู่ห้องรับแขก แต่ต้องเปลี่ยนจากดูการ์ตูนเป็น การ์ตูนดูน้ำซุป ก็ร่างบางนอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่น่ะซิ
“ไหนว่าดูการ์ตูนไง แต่ทำไมให้การ์ตูนดูคนล่ะเนี่ย” ร่างสูงนั่งลงตรงพื้นห้องแล้วเรียกร่างบางเบาๆ
“ซุปครับ ไปนอนบนห้องครับ”
“.......................” ร่างบางเงียบแต่ตาขยุกขยิกไปมา เรียกรอยยิ้มให้ร่างสูงไม่น้อย ลีโอลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปปิดโทรทัศน์
“อุ้ม!!!!!” ไม่รอช้าร่างสูงจึงก้มลงไปอุ้มร่างบางมาไว้ในอ้อมกอดทันที ดวงตากลมโตลืมขึ้นมาอย่างช้าๆ มือบางยกขึ้นคล้องคอลีโอย่างรวดเร็ว น้ำซุปยิ้มให้ร่างสูงอย่างเหนือกว่า
“เจ้าเล่ห์นักนะ” ร่างสูงดุน้ำซุปเบาๆ จึงโดนร่างบางจับหอมแก้มไปหนึ่งที
“เจ้าไม่เจ้าเล่ห์ แล้วจะเป็นเมียเจ้าพ่อได้เหรอ”
“วันนี้ 3 รอบ” เมื่อได้ฟังดังนั้นดวงหน้าของร่างบางก็เห่อแดงขึ้นมาอย่างอายๆ มือบางละจากการคล้องคอลดลงหยิกตรงแผงอกล่ำสันของร่างสูง
คนอะไรเรียกร้องดีนัก หื่นจริงๆเลย เมื่อคืนก็เพิ่งทำไป วันนี้ยังไม่อิ่มอีกหรือไง
“ไม่!! เมื่อคืนก็เพิ่งทำไปเองนะลีโอ วันนี้ไม่ไหวแล้วหมดแรง!!”
“อีหนูก็นอนไป เดี๋ยวเจ้าพ่อจัดการเอง” ร่างสูงอุ้มร่างบางไปก็เดินคุยกันไป ถ้าหากความเป็นจริงแล้วน้ำซุปไม่ให้ลีโออุ้มแน่นอนก็เพราะอายคนรับใช้กับคมกริช แต่เวลานี้ทุกคนเข้านอนหมดแล้ว น้ำซุปในโหมดเร่าร้อนและขี้อ้อนก็กลับมาอีกครั้ง
“ทำได้ก็ให้มันรู้ไป”
พูดเสร็จน้ำซุปก็ดิ้นลงจากอกของลีโออย่างรวดเร็ว แล้วจัดการเหยียบเท้าของร่างสูงไปอย่างเต็มๆเพื่อตัดกำลังในการวิ่งไล่จับเขา
“โอ๊ยยยยย!!!!!!!” เมื่อเห็นว่าคนรักร้องออกมาอย่างเจ็บๆ ร่างบางก็รีบวิ่งหนีขึ้นห้องไปทันที ถ้าเป็นคนอื่นจะเข้าไปดูใช่ไหมล่ะถ้าแฟนเจ็บ แต่สำหรับน้ำซุปแล้วอยู่กับลีโอมานานรู้แกวหมดแล้วว่าที่ทำไปเมื่อกี้น่ะ มันเป็นแผน ก็บอกแล้ว เหนือฟ้าย่อมมีฟ้า ฮ่าๆ
“ตามมาให้ทันนะ!!”
ลีโอจัดการลุกขึ้น แล้วิ่งตามเมียขึ้นห้องอย่างรวดเร็ว แต่ก็ช้าไปกว่าคนตัวเล็กที่ตอนนี้เข้าไปห้องนอนแล้วเรียบร้อย
“มาให้เจ้าพ่อจับซะดีๆหึหึ” ร่างสูงเดินย่องๆเข้าห้องตัวเองอย่างหวาดระแวง ก็คนตัวเล็กสรรหาวิธีมาแกล้งเขาสารพัด แกล้งไม่แกล้งเขาก็เคยโดนขังไว้ที่ระเบียงคืนหนึ่งเต็มๆล่ะนะ
“เฮ้ย!!!!” ร่างสูงร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อเดินเข้าห้องนอนไปก็โดนผ้าห่มคลุมหัว มาแล้วครับ โหมดมาเฟียน้ำซุปเริ่มทำงานแล้วครับ
“ยอมหรือยัง!!!!” ร่างบางจัดการขึ้นค่อมร่างสูงทันที ใจก็สงสารอยู่หรอกนะ แต่เขาก็ห่วงตัวเองอยู่เหมือนกัน ก็ดูที่ลีโอพูดซิ 3 รอบ ถ้าโดนอย่างนั้นพรุ่งนี้ก็เดินไม่ได้พอดี คงได้นอนหมดแรงอยู่บนเตียงแน่ๆ
“อ้ายยยยยยยย ( ม่ายยยยยยยย )” ร่างสูงพูดออกมาจากผ้าห่ม
“งั้นอยู่อย่างนี้ต่อไป ฮ่าๆๆๆๆ” ( น้ำซุปในโหมดมาเฟีย โหดร้ายอย่างเห็นได้ชัด )
“..................” และแล้วอยู่ดีๆ ลีโอผู้อยู่ในโหมดกระต่ายป่าตัวน้อย (?) ก็เงียบลง
“เน่!!!!!! เจ้าพ่ออย่ามาแกล้งอำนะ
ร่างบางรู้ทันร่างสูงทันที ก็คงไม่พ้นทำท่าหมดแรง พอเขาเปิดผ้าห่มก็แปลงร่างเป็นผีกระหายจูบแน่ๆ
ร่างบางๆค่อยลุกขึ้นจากตัวร่างสูงแล้วลงมานั่งข้างๆแทน มือบางค่อยๆเปิดผ้าห่มออกอย่างช้าๆ ช้าๆ ก็คนมันอดไม่ได้นี่หน่า และในทันใดนั้นเอง........
“ว๊ากกกกกกกกก!!!!!!!!” น้ำซุปตะโกนสุดเสียงเมื่อโดนผีผ้าห่มอย่างลีโอจับกดลงกับพื้น งานนี้มีแต่หมดกับหมด ไม่น่าเปิดผ้าห่มเลย รู้งี้น่าจะปล่อยให้นอนท่านี้ไปเรื่อยๆ งานนี้น้ำซุปพลาดอีกแล้ว
ร่างสูงคล่อมร่างบางเอาไว้ อีกทั้งมือหนาทั้งสองข้างยังจับข้อมือบางของคนตัวเล็กไว้เหนือหัว กันร่างบางดิ้นหนี โอกาสอย่างนี้ใช่ว่าหามาได้ง่ายๆ
“แม่นางน้ำซุป เจ้าเสร็จข้าแน่ๆ ให้เลือกระหว่าง 2 รอบ กับ 3 รอบ เจ้าจะเลือกอะไร”
“นายท่าน ข้าขอเลือกไม่ทำเลย” -__-;;
สองผัวเมียคู่นี้ช่างมีอารมณ์เล่นหนังจีนกันจริงๆ ( คนแต่งดูเปาบุ้นจิ้นมากเกินไป และนี่คือผลข้างเคียง )
“คงจะเป็นอย่างที่เจ้าพูดไม่ได้ เพราะถ้าเจ้าไม่ให้ข้าก็คงต้อง ปล้ำเจ้า!!” ร่างสูงก้มลงไปหอมแก้มนวลอย่างช้าๆ และไล้ริมฝีปากหนาไปกับโครงหน้าหวานของคนตัวเล็ก
ริมฝีปากหนาคอยๆกดจูบลงไปบนริมฝีปากบางของคนด้านล่าง ลิ้นร้อนค่อยๆเล็มริมฝีปากน้อยๆก่อนที่จะค่อยๆส่งผ่านเข้าไป น้ำซุปตอบสนองลีโอย่างเชื่องช้า แต่นั่นก็เพียงพอสำหรับร่างสูงแล้ว นิ้วเรียวไล้ไปตามเนื้อผ้าบางเบา สัมผัสผิวเนื้อละเอียดของคนตัวเล็กใต้ชุดนอนน่ารัก
“หวาน ~” ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมาแล้วหอมแก้มร่างบาง พร้อมทั้งกล่าวชมรสจูบของอีกฝ่าย
“................” น้ำซุปไม่ได้ตอบกลับไป เพราะตอนนี้ร่างบางไม่มีแม้กระทั่งแรงให้พูด รสจูบเมื่อครู่สูบเอาอากาศกับเรี่ยวแรงเขาไปจนหมด
ภาพที่ร่างบางนอนหอบหายใจอย่างเหนื่อยๆ กระตุ้นความต้องการของร่างสูงให้เพิ่มขึ้นมาอีก หน้าอกของน้ำซุปสะท้อนขึ้นลง บอกได้คำเดียวว่าเมียเขาเซ็กซี่!!
“ลี..โอ ~~~” น้ำซุปรั้งข้อมือของลีโอเอาไว้เมื่อร่างสูงพยายามจะถอดกางเกงชุดนอนออก ดวงตากลมโตมองไปที่ร่างสูงอย่างเว้าวอน แต่ลีโอกลับแปรสายตาของน้ำซุปเป็นเชิญชวนซะอย่างนั้น
ก็เมื่อคืนมัน ตั้ง 3 รอบแล้วนะ วันนี้ยังต้องโดนอีกหรือไง จะไม่ให้เดินกันหรือยังไง!!
“รอบเดียว สัญญา” ร่างสูงก้มลงหอมแก้มใบหน้านวลอย่างรักใคร่
“รอบเดียวก็ไม่ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เดินไม่ได้พอดี”
“น้ำซุปไม่สงสารลีโอหรือไง ทรมานจะตายอยู่แล้ว” เคยแต่ไปอ้อนเขา คราวนี้โดนลีโออ้อนกลับมาบ้างร่างบางที่อยู่ข้างล่างก็เขินขึ้นมาทันที
เมื่อโดนลูกอ้อนน่ารักๆของลีโอเข้า น้ำซุปก็ใจอ่อนทันที ใบหน้านวลพยักหน้าขึ้นลงอย่างเป็นสัญญาณให้ลีโอนั้นทำได้
ไม่รอให้เสียเวลา ลีโอก็ก้มลงจัดการกับคนตรงหน้าทันที มือหนาค่อยๆถอดชุดนอนออกจากคนตัวเล็กอย่างรวดเร็ว และแล้วผิวเนื้ออมชมพูของคนตัวเล็กปรากฏต่อสายตาของลีโออีกครั้ง
ลีโอลูบไล้ไปตามส่วนโค้งเว้าของน้ำซุปอย่างช้าๆ เสียงครางหวานในลำคอของร่างบางปลุกความต้องการอันเฉี่ยวกรากของลีโอให้ลุกพรึบ มือหนาลูบไล้แก่นกายของน้ำซุปที่เริ่มพองขยายเต็มกำมือของเขา
“อ๊ะ..อึก” ร่างบางเปล่งเสียงครางออกมาในที่สุด น้ำซุปพลิกกายไปมาอย่างเสี่ยวซ่าน
“อ๊ะ...อื้อ” ลิ้นสากลากไปตามหน้าท้องแบนเรียบและเนียนนุ่มของอีกฝ่าย พร้อมทั้งทำรอยรักเอาไว้สองสามรอย และวกขึ้นไปชิมความหวานติ่งไตสีสวยของน้ำซุป ร่างสูงดูดเม้น ยอดอกสีชมพูของน้ำซุปอย่างโหยหา และคลั่งไคล้
ริมฝีปากหนาจูบแผ่วๆ ไล้ลงล่างอย่างช้าๆ ผ่านผิวเนื้อที่ใดก็ทำรอยรักเอาไว้ จนสุดท้ายริมฝีปากของลีโอก็เคลื่อนลงมาครอบท่อนเนื้อของน้ำซุปพลางใช้ลิ้นวนเลียไปทั่ว เพื่อปลุกความต้องการของคนสวย
“ลีโอ จะออกแล้ว!!” และในที่สุดร่างบางก็กระตุกปลดปล่อยน้ำรักเข้าไปในโพรงปากของร่างสูง ลีโอยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วคายน้ำรักของอีกฝ่ายออกมาแล้วป้ายลงบนช่องทางหลังที่ปิดสนิท มือหนาอีกข้างก็ลูบไล้ลงมาที่บั้นท้ายกลมกลึงอย่างหลงใหล ก่อนจะค่อยๆสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางอันคับแน่นของน้ำซุป
“อึก! ..เจ็บ” น้ำซุปพยายามพลิกกายบางของตนเพื่อหนีความเจ็บปวดที่เพิ่มขึ้นตามจำนวนนิ้วมือของลีโอที่สอดใส่เข้ามา ตอนนี้นิ้วสองนิ้วของร่างสูงเข้ามาอยู่ในตัวของร่างบางเรียบร้อยแล้ว
ริมฝีปากหนาพรมจูบไปที่ใบหน้าหวานอย่างปลอบประโลม น้ำซุปมักจะเป็นอย่างนี้เวลาร่วมรักเพราะไม่ว่าจะกี่ปีร่างบางก็ไม่เคยชินสักที ร่างสูงจึงต้องใช้เวลาเล้าโลมอย่างช้าๆเพื่อให้คนตัวเล็กปรับตัวไปเรื่อยๆ
“อ๊ะ..ลีโอ” แขนเรียวบางผวากอดคอคนรักทันที เพราะเมื่อกี้ร่างสูงได้เพิ่มจำนวนนิ้วขึ้นมาอีกหนึ่ง จนตอนนี้เป็นสามนิ้วแล้ว
“เดี๋ยวมันก็หายนะน้ำซุป” ร่างสูงกระซิบพลางชักนิ้วเข้าออก แรงตอดรัดข้างในทำเอาแก่นกายของลีโอพองขยายและกระตุกรัว แต่ร่างสูงก็อดทนไว้เพราะตอนนี้หากสอดใส่เข้าไปมีหวังน้ำซุปได้กรี๊ดเพราะเจ็บแน่ๆ
“พร้อมหรือยัง..สุดที่รัก” ร่างสูงถามอีกฝ่ายเพื่อความแน่ใจอย่างเบาๆ
ร่างบางพยักหน้าขึ้นลงเป็นสัญญาณ ลีโอจึงยิ้มออกทันที ร่างสูงกวาดนิ้วเป็นครั้งสุดท้ายแล้วชักออก และค่อยๆดันแก่นกายของตัวเองเข้าไปในร่างกายของน้ำซุปอย่างช้าๆ ข้างในของร่างบางนั้นมันช่างบีบแน่นและตอดรัดเขาจริงๆ
“อ๊ะ..อ๊า” น้ำซุปครางออกมาอย่างเสียงดัง เมื่อลีโอเริ่มเคลื่อนตัว เล็บของคนตัวบางจิกลงบนแผ่นหลังของร่างสูงอย่างเสียวซ่าน และระบายอารมณ์
เมื่อปรับตัวตามลีโอได้แล้ว น้ำซุปก็เริ่มขยับตามอย่างที่ร่างสูงกระซิบบอก ไฟรักโหมกระหน่ำอย่างรุนแรงกลืนกินคนทั้งสองอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ฝ่ายรุกนั้นโหมกระแทกเอาใส่ฝ่ายรับอย่างไม่ยั้ง เสน่ห์หาของการร่วมรักทำให้ทั้งสองคนมอบความรักให้กันและกันอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ดวงตากลมโตทอดมองคนที่อยู่บนร่างตนอย่างรักใคร่ ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างหลงใหล
มือหนาของลีโอก็เอี้ยวลงไปเพื่อช่วยให้ร่างบางปลดปล่อยด้วยการรูดแก่นกายของน้ำซุปขึ้นลง ทำเอาร่างบางดิ้นพ่านไปมาเพราะความเสียวกระสัน
“ลีโอ อ๊ะ ..อ๊า” น้ำซุปเปล่งเสียงร้องออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ พร้อมทั้งน้ำรักสีขุ่นของตนก็ไหลออกมาเปอะหน้าท้องแข็งแกร่งของร่างสูง ที่ยังไม่เลิกเคลื่อนตัว
ลีโอขยับกายเข้าออกรุนแรง และกระแทกกระทั้นเพื่อต้องการ การปลดปล่อยและเพียงไม่นานสายธารแห่งรักก็ถูกปล่อยออกจากตัวร่างสูงไหลสู่ร่างบาง
“อืมม.......” ร่างสูงครางออกมาด้วยความพอใจเมื่อความต้องการของตัวเอง ถูกร่างบางสนองซะเต็มอิ่ม
มือหนาเช็ดเหงื่อให้ร่างบางอย่างรักใคร่ ดวงตาคมเข้มมองน้ำซุปด้วยความรักที่มีหมดใจ เคยนึกและถามตัวเองเหมือนกันว่าอยู่ได้ไหมหากคนตัวเล็กคนนี้หายไปจากเขา
เขาตอบได้อย่างทันทีว่า “อยู่ไม่ได้” เพราะคนตัวบางที่อยู่ในอ้อมกอดคนนี้เป็นทุกสิ่งทุกอย่าง เป็นสุดที่รัก เป็นหัวใจ และลมหายใจที่สำคัญของเขา ความตายเท่านั้นที่จะแยกร่างบางไปจากเขาได้
“สุดที่รัก” ร่างสูงเรียกร่างบางด้วยความรู้สึกทั้งหมดของหัวใจ ริมฝีปากบางของคนใต้ร่างก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างเอียงอาย
“หวานอีกแล้ว ไม่ต้องทำหวานก็ได้ แค่นี้น้ำซุปก็รักลีโอจะแย่อยู่แล้ว” มือบางดึงแก้มสากของร่างสูงอย่างหยอกล้อ แล้วตีลงไปเบาๆเมื่อคนตัวสูงแกล้งขยับท่อนล่างที่ยังเชื่อมกันอยู่ให้ร่างบางเสียวเล่น
“เอาออกได้แล้วลีโอ อึดอัด” ร่างไม่ได้ปฏิบัติตามคำสั่งของเมีย แต่จับร่างบางให้นอนตะแคงหนุนแขนแข็งแรงของเขาแล้วเขาก็นอนกอดอยู่ข้างหลัง ท่อนล่างยังเชื่อมติดกัน
“อยู่อย่างนี้แหละน้ำซุป อุ่นดี”
ใจอยากจะลุกขึ้นนั่งแล้วกัดสั่งสอนซักทีสองที โทษฐานทะลึ่ง แต่แรงกายก็ไม่สามารถทำงานร่วมกันเพราะตอนนี้ คนตัวบางไร้ซึ่งเรี่ยวแรงในการตอบโต้อีกฝ่าย
“ก็ได้ แต่ห้ามขยับนะ ไม่ไหวแล้ว นอน!!!!!” มือหนาลากผ้าห่มปลายเตียงคลุมตัวเองและร่างบางทันที
“ลืมอะไรหรือเปล่าลีโอ” ร่างบางเอ่ยทวงร่างสูง และไม่นานสิ่งที่ตัวเองก็ตามมา
“ลีโอรักน้ำซุป....เจ้าพ่อรักอีหนู.....ผมรักคุณ”
ร่างบางได้ยินดังนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างเป็นสุข ความง่วงค่อยๆกลืนกินน้ำซุปเข้าไปเรื่อยๆ และก่อนที่สติจะดับเพราะความง่วงนั้น น้ำซุปก็ได้ยินเสียงกระซิบที่ข้างหู...............
“สุดที่รัก”
.
.
.
.
หลังสอบ Gat Pat เจอกัน
อดทนรอหน่อยเนอะ......................
เพราะหมวยกำลังจะโดนยึดโน๊ตบุ๊ค โดยคุณเฮียผู้บังเกิดเกล้า
5555555555555++
จุฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
อย่าดราม่าน่ะกลัวดราม่าจัง อิหนูน่ารัก เจ้าพ่อน่ารักเรื่องเมียใหญ่เสมอ
-
อย่าดราม่าน่ะกลัวดราม่าจัง อิหนูน่ารัก เจ้าพ่อน่ารักเรื่องเมียใหญ่เสมอ
ไม่ดราม่า แน่นอน
ฮ่าๆๆๆๆ
แต่ * * * น้ำตาท่วมจอ
---------- ล้อเล่น ฮ๋าๆ
-
:-[
-
สำหรับเจ้าพ่อ อีหนูคือทุกสิ่งทุกอย่างจริงๆ
เจ้าพ่อ กะอีหนู น่ารักเท่าโลก :man1:
-
สำหรับเจ้าพ่อ อีหนูคือทุกสิ่งทุกอย่างจริงๆ
เจ้าพ่อ กะอีหนู น่ารักเท่าโลก :man1:
น้อยไปค่ะ ต้องน่ารักเท่า จักรวาลดิ ถึงจะถูก
555555555555555555++
-
กำลังยิ้มอยู่ดีๆ เจอคำว่า GAT-PAT เข้าไป
หัวใจเราก็ห่อเหี่ยวทันตาเห็นเลย 555
-
กำลังยิ้มอยู่ดีๆ เจอคำว่า GAT-PAT เข้าไป
หัวใจเราก็ห่อเหี่ยวทันตาเห็นเลย 555
55555555++
ชะตาชีวิตเดียวกัน
ก๊ากกกกกกกกกกก
ยังไม่อ่านเลยหนังสืออ่ะ
ขี้เกียจสุดๆ
โหยยยยยยยยยยยยยยยย
-
หวานกันจริง ๆ คู่นี้
แม้จะมีงอล มีง้อกันบ้าง...แต่เพราะคำ่ว่ารัก เลยทำให้ทั้งคู่เข้าใจกันได้ *-*
สงสารก็แต่ฟาร์ฟาร์น้อย...จะำทำยังไงได้หล่ะ...อดีตมันเป็นสิ่งที่กลับไปแก้ไขไม่ได้แล้ว
เคลวินเองก็ผิด...แล้วอย่างนี้จะทำยังไง????
เคลวินเอ๋ยยยยยย ย ย ยยยย...ถ้ายังไม่ปรับเปลี่ยนมุมมองความคิืดที่มีต่อลีโอเสียใหม่
รับรองได้เลยว่าชาตินี้ก็อย่าหวังว่าจะได้แอ้มฟาร์ฟาร์...-*-
พีเอส ,, เป็นกำลังใจให้ในการสอบนะฮะ...ขอให้ได้คะแนนเยอะ ๆ นะฮะ...+1 ให้ด้วยฮับป๋ม ^^~*
-
เป็นคู่ที่น่ารักมาก ตอนนี้อ่านจุใจเลย
-
:L1:
-
:jul1:
-
รักกันเกินคำบรรยาย
:haun4:
-
โหยยยยยยยยยยยย
อยากจะขอบอกว่า สุดยอดดดดด
แนวมากอ่ะ ชอบเลยอ่ะนะ
พึ่งมาอ่านคัฟ ติดใจเลยเนี่ย
มันสนุกดี ลุ้น ๆ ตื่นเต้นไงไม่รู้สิ o13
-
กลัวดราม่าสุดๆๆๆ
ให้น่ารักๆๆอย่างนี้แหละค่ะดีแล้ว
แต่อยากอ่านหนูฟาร์ฟาร์จังเลย
-
เจ้าพ่ออย่ารุนแรงงงดิ :oo1:
- อยากอ่านตอนของฟาร์กับเคลวินนอีกค่าาา
-
เป็น NC ที่น่ารักมากๆๆ :-[ :o8: :กอด1:
-
น้ำซุปโหดนาน ๆ หน่อยนะ
สะใจ 5555
-
เจ้าเล่ห์พอกัน
อยากอ่านฟาร์ฟาร์
+1 เป็นกำลังใจนะน้องหมวย
-
น้ำซุปน่ารัก
อยากอ่านฟาร์ฟาร์ง่ะ
-
โอยยยย สุดยอด มันฮอทมากกกกกก
โค-ตะ-ระ ถูกใจเลยคร่า.......
แบบว่า ชอบมากจนจะคลั่งแล้ว
อิจฉา อยากได้แบบนี้บ้างจัง 555
-
อ่านแล้ว....ยิ่งอิจฉา ชอบที่สุด
โดนใจอิหนูมากเลยคร่า....
ดีจริง ที่ได้มาเจอเรื่องนี้ แต่งสัก 100 ตอนแล้วค่อยจบเถิดหนา 555
-
นานไปไหมน้องหมวย พี่ซีใจขาดก่อนพอดี อิอิ
-
โว้ยยยยยยย.....
ยิ่งอ่านก้ยิ่งจะทนไม่ไหวแล้ววววววว
แบบว่า มันเห็นภาพมาก ๆเลยน่ะฮะ
โอ้ยย...ถูกใจลิงซิง>>จิงจริง
คิดได้ไงค้าเนี่ย ปลื้มมากๆ มารักกันเลยดีมะ? >>ว่าไปนั่น โฮะโฮะ :impress3:
-
ว้ายยย ปลาบปลื้มมมม
ลืมไปเลยว่าเปนเจ้าพ่อ
เล่นกันได้แบบ หุหุ น่ารักลืมโหดเลยเจ้าพ่อขาา
-
สุดยอดมากที่สุด เชียร์อิกคู่ เคลวินXฟาร์
อ่านแล้วมีความสุขจริง ๆ
นั่งอ่านมาตั้งแต่เมื่อวาน เรื่อย ๆ ฮะ >>โดนกวนตลอด มีคอมเดียวใช้คนเดียวก้ดี แต่ติดที่ว่าพ่อซื้อให้เลยใช้ได้ทั้งพี่ทั้งน้อง เฮ้ออออ ขัดใจจริงเชียว 555 บ่น ๆ
ไปอ่านต่อดีกว่าเรา
-
เอาอีกกกกกกกกก
-
อาไรจะหวาน ขนาดนั่น ชอบ ขอหวานๆเเบบนี้อีก
ปล. ตั้งใจสอบ นะครับ เป็นกำลังใจให้ สู้ๆๆๆ
-
มันซอส มันฮอท มันจอร์ส มากถึงมากที่สุดเลยคร่า.............
จินตนาการไม่มีวันสิ้นสุด....
ใจมากเลยนะตัวเอง อยากจะกระโดดกอดแล้วหอมสักฟอดนาน ๆ เลยเทอ
แบบว่า เทหน้าตัก รักหมดใจเลยเรื่องนี้
-
แมร่งเอ้ยยยยยยยยยยยยย >>ขอหยาบนะ
เรื่องนี้มันโดนใจชิเป๋งเลยเว้ยยยยย วู้ๆๆๆๆ
สุดยอดเลย สนองจิตเราได้เป็นอย่างมากเลยอ่ะ บร๊ะเจ้า
สอบก้ขอให้ผ่านไปด้วยดี คะแนนออกมางาม ๆ นะ
แล้วจะคอยติดตามคร๊าบบบบบบบบบบผม
................................................รักจังคัฟ
-
หื่นจริงๆเลยเจ้าพ่อ
+1 นะคะ
-
กรี๊ดดดดดดดด nc ครั้งแรกของเรื่องนี้ น่ารักมากกกกกกกกก
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ไม่ไหวแร้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
แต่เรื่องเคลวินนี่เครียดอ่าาาาาาาาาาาาา
เครียดดดดดดดดดแทนฟาร์ฟาร์วุ้ย
-
เจ้าพ่อขา
ต้องการอีหนูเพิ่มอีกสักคนไหมค่ะ
-
น่ารักเกินไปแล้วนะ
ลีโอ
ทำไมเป็นมาเฟียที่เพอเฟคขนาดนี้เนี่ย
อ๊ากกกกก
อยากได้ๆๆๆๆ
ขโมยน้ำซุปมาซักคืนได้ป่ะ
เดี๋ยวส่งกลับให้
ฮ่าๆๆๆ
ล้อเล่น น้ำซุปไม่ยอมหรอก
ใช่ม่ะ
-
o13 o13 o13
-
จ้ะเอ๋ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คนอ่านทั้งหลาย
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
แวะมาดูเม้นอ่ะ
เดี๋ยวเอา เคลวิน กะ ฟาร์ ลงให้แล้วกันเนอะ
แปปปปปปปปปปป
-
สเปเชี่ยลลลลลลลลลลลลล
ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
.
.
.
.
.
.
.
.
******** ไม่เจอะกันนาน คิดถึงจังเล้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย************** 555
{ บันทึกพิเศษ : เพียงฟ้า อริยาวัฒน์}
ออดดดดดดดดดดดดด !!
“ใครมากดออดอีกแล้วว่ะเนี่ย หรือว่าไอ้ซุปลืมจ่ายเงินค่าน้ำประปา” ไอ้ต้นบ่นอย่างหัวเสีย เพราะตอนนี้พวกผมกำลังเก็บกวาดห้อง แล้วก็ช่วยกันล้างจาน เพราะจำนวนจานที่เปื้อนนั้นมันมากจนเกินไป ไม่เหมาะที่จะเล่นเกมส์เพื่อหาคนดวงซวย
“ไปเปิดอย่างเดียว มึงจะตายมึงหรือไง บ่นอยู่ได้ 60 แล้วเหรอมึงน่ะ” ไอ้นัทด่าอย่างอดไม่ได้ พวกผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไมต้องมาเช็ดกระจก ถูห้อง ปัดฝุ่นด้วยเนี่ย มาอาศัย อาทิตย์ สองอาทิตย์ ไอ้เวรต้นใช้พวกผมอย่างกันทาส
“มาทำไมว่ะ!!!!!!!!!!” เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายอยู่หน้าห้อง ผมมองหน้ากับไอ้ตัสแล้วรีบวิ่งไปที่หน้าห้องทันที ส่วนไอ้นัทรายนั้นไปตั้งนานแล้ว
“เคล...วิน” ผมพูดออกมาอย่างละเมอๆ ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกครั้ง ตอนแรกกะว่าจะตัดใจแล้วนะ มาเห็นอีกครั้งใจก็กระตุกได้เหมือนกัน
“ทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์!!” อีกฝ่ายตะคอกออกมาอย่างโมโห ดูจากสีหน้าก็พอจะรู้แล้ว
“คุณเคลวิน ผมว่าคุณกลับไปดีกว่า เลิกวุ่นวายกับเพื่อนผมได้แล้ว” ไอ้ตัสพูดออกไปแล้วดันตัวผมเข้ามาในห้อง
“ไม่!!... ใครก็มาสั่งให้ผมเลิกยุ่งกับคุณไม่ได้” เคลวินเดินเข้ามาในห้องหมายที่จะดึงผมออกไปข้างนอก แต่ไอ้ไมค์ที่วิ่งมาสมทบกับไอ้ตัสช่วยกัน กันร่างสูงของเคลวินเอาไว้ นี่ถ้าหากผมอยู่คนเดียวมีหวังได้โดนอีกฝ่ายฉุดกระชากลากถูแน่ๆ
“ผมว่าคุณกลับไปเถอะ” ผมบอกร่างสูงอย่างเสียงสั่นๆ ไม่ได้ร้องนะ แต่ควบคุมโทนเสียงตัวเองไม่ได้ต่างหากล่ะ
“ไม่กลับ!! คุณเป็นอะไรก็บอกผมมาซิ บอกมาเลย พูดมันออกมา ผมจะได้รู้ อย่ามาหลบหน้าแล้วไม่รับโทรศัพท์อย่างนี้” ร่างสูงพูดออกมาอย่างรวดเร็ว ผมว่าเขายังไม่หายโมโหหรือว่าใจเย็นหรอกนะ ไอ้ตัสกับไอ้ไมค์ดูเหมือนว่าจะสู้แรงของเคลวินไม่ไหว ไอ้ต้นเลยต้องเข้ามาช่วยอีกคน แล้วดันร่างสูงของเคลวินออกไปนอกห้อง
“ผมบอกให้คุณกลับไป!!!!!!” ผมไม่ได้อยากตะคอกอีกฝ่ายหรอกนะ แต่ตอนนี้มันไม่ไหวแล้วจริงๆ หัวใจผมรับไม่ไหวกับเรื่องของเขาแล้ว นี่ซินะที่เขาว่า ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์
เคลวินมีสีหน้าที่ตกใจไม่น้อย ผมไม่อยากให้มันเป็นอย่างนี้ซะเท่าไร ทำไมเขาไม่เป็นมนุษย์ธรรมดา ไม่ได้เป็นประธานบริษัทยักษ์ใหญ่เจ้าของนิคมอุตสาหกรรม ไม่ได้มาทำร้ายคนรักของเพื่อนผม จนมันพลาดมาโดนน้ำซุป
“ผมขอร้อง......ออกมาคุยกับผมหน่อยได้ไหม” เคลวินมองมาที่ผมอย่างข้อร้อง ตอนนี้เขาไปยืนอยู่หน้าห้องแล้วเรียบร้อย โดยมีไอ้ตัสกับไอ้ไมค์ยืนคุมอยู่ข้างๆ น้ำเสียงมั่นใจของเขาไม่มีอีกแล้ว เหลือไว้แต่เสียงที่อ้อนวอน และข้อร้อง
ผมมองร่างสูงครั้งสุดท้าย ตาสบตา สื่อความหมายให้อีกฝ่ายได้รู้ว่า ผมนั้นเหนื่อยแสนเหนื่อย หัวใจมันอ่อนล้าเกินกว่าที่จะทนไหวแล้ว ผมตัดสินใจหันหลังเดินเข้ามาข้างในทันที ผมไม่อยากร้องไห้ เพราะมันเป็นการแสดงออกที่อ่อนแอเกินไป ผมไม่อยากเป็นอย่างนั้น เมื่อตอนบ่ายก็ร้องกับน้ำซุปไปครั้งหนึ่งแล้ว
“เพียงฟ้า!!!!!!!” เสียงตะโกนของเคลวินดังขึ้นมา แล้วประตูห้องก็ปิดลง ตอนนี้ทุกคนเดินมานั่งรวมกันที่โซฟาหมดแล้ว ยกเว้นผมที่ยังยืนค้างอยู่ที่เดิม ไม่ได้ขยับไปไหน สายตามองตรงไปที่ประตูอย่างเหม่อๆ
แม่ผมเคยบอกว่า ชื่อผมนั้นมีความหมายว่า “เกินกว่าผืนฟ้า” ท่านยังบอกอีกว่า ถ้าเนื้อคู่ผมพูดชื่อนี้ นั่นก็หมายความว่า เขารักผมเกินกว่าผืนฟ้า รักที่ประมาณไม่ได้
“อยากออกไปคุยกับเขาหรือเปล่า” ไอ้นัทเดินเข้ามาหาแล้วดึงผมไปนั่งที่โซฟา
ผมนั่งเงียบไม่ได้ตอบคำถามใครทั้งนั้น ไม่มีแรงพูด ตอนนี้มันสับสนไปหมดไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไปแล้ว ไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไรกับหัวใจของตัวเองดี
เสียงออดที่หน้าห้องยังดังอย่างต่อเนื่อง ในที่สุดไอ้ฟาร์ก็หมดความอดทน ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย!!!!” พวกที่เหลือร้องออกมาอย่างตกใจ ไอ้ไมค์จะเดินตามผมมา แต่ไอตัสห้ามไว้ก่อนมันคงรู้ว่าผมเดินกลับไปประตูอีกรอบทำไม
“อย่าไปร้องหน้าเขานะมึง ไม่งั้นมีตบ” ไอ้นัทพูดออกมาอย่างยิ้มๆ ผมเลยยิ้มตอบมันไปแล้วพยักหน้าให้มันเล็กน้อยหลังจากนั้นก็เดินไปที่ประตูทันที
ผมเปิดประตูออกอย่างกระชากๆ ตอนนี้อารมณ์โมโหเริ่มพุดขึ้นมาบนใบหน้าผมอย่างช้าๆ
“กดอะไรนักหนา ก็บอกให้กลับไปไง!!” ผมเปิดฉากด่าอย่างทันทีและรวดเร็ว ไม่สนว่าอีกฝ่ายจะเป็นประธานหรือเจ้านายอะไรทั้งนั้น ถ้าเรื่องมากนักก็ลาออกซะก็สิ้นเรื่อง
“คุยกันดีๆได้ไหม บอกหน่อยว่าผมไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจ?” เคลวินรีบเดินเข้ามาหาผมแล้วดึงแขนให้ออกไปจากประตูห้องทันที ผมปล่อยให้เขาจับมือผมทำไมนะ หรือว่าผมก็ต้องการให้มันเป็นอย่างนั้น ทำไมถึงปล่อยให้เขาจับมือได้ง่ายๆ อย่างนั้น
“เปล่า...ผมก็แค่คิดว่าเราสองคนไม่เหมาะสมกัน คุณเป็นเจ้านาย ผมเป็นลูกน้อง” ผมพูดโดยไม่มองหน้าอีกฝ่ายเลยนะ กลัวว่าเห็นแล้วจะทำซึ้งน้ำตาไหลน่ะ
“ทำไมถึงคิดอย่างนั้น ไม่ต้องมาคิดแทนผมว่าอะไรเหมาะไม่เหมาะ เรื่องแค่นี้ใช่ไหมที่คุณไม่รับโทรศัพท์”
ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ยืนนิ่งๆ แต่ใจนี่กระตุกไปตั้งแต่อีกฝ่ายพูดว่า อย่ามาคิดแทนผม แค่ได้ยินเท่านี้ผมก็เจ็บแล้ว
“อย่าทำอย่างนี้ได้ไหม ผมข้อร้อง” เคลวินมองมาที่ผมอย่างข้อร้อง สายตาของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความน่าสงสาร ผมยืนมองได้ไม่นานก็ต้องหลบเพราะเดี๋ยวจะใจอ่อนซะก่อน
“ทำไมผมจะทำไม่ได้ คุณลืมไปแล้วหรือไงว่า เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน มันก็แค่เพื่อน ผมก็แค่ไม่อยากรับโทรศัพท์เพื่อนอย่างคุณก็เท่านั้น”
ผมตาฝาดหรือเปล่า ที่เห็นว่าสีหน้าของอีกฝ่ายค่อยๆจางลงจนตอนนี้มันซีดไปแล้ว ผมพูดแรงไปอย่างนั้นเหรอ แล้วเขาแคร์ผมมากขนาดนี้เลยหรอ เขาแคร์คำพูดของผมด้วยหรอเนี่ย
“ใช่...ผมมันก็แค่เพื่อนคุณ ขอโทษที่มารบกวน........” เคลวินพูดออกมาอย่างเจ็บปวด ทำไมผมถึงรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่แผ่ออกมาจากตัวเขาด้วยล่ะ
ร่างสูงค่อยๆ หันหลังแล้วเดินออกไปอย่างช้าๆ ผมยืนมองเขาเดินไปด้วยหัวใจที่ร้าวรานไม่น้อย ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยทำร่วมกันพังหมดแล้ว
ผมอยากวิ่งไปกอดเขา อยากวิ่งไปดึงเข้าไว้ ไม่ให้เดินจากผมไป แต่ผมก็ไม่กล้าทำ ผมไม่อยากรักคนที่ทำร้ายเพื่อนผม ผมทำอย่างนั้นไม่ได้
“เป็นไงว่ะ เรียบร้อยหรือเปล่า มันทำอะไรมึงป่ะ” ไอ้นัทและคนอื่นๆ วิ่งเข้ามารุมผมอย่างเป็นห่วง ผมยิ้มให้พวกมันแล้วเดินเข้าห้องนอนเล็กไป ไม่อยากตอบคำถามใคร
พวกมันเองก็ไม่ได้ว่าอะไร ไอ้ตัสเดินไปส่งผมข้างในห้องทุกทีมันจะดึงผมเข้าไปกอดเอาไว้อย่างปลอบประโลมแต่ครั้งนี้มันไม่ทำ เพราะมันคงรู้ว่าเวลานี้ผมอยากอยู่คนเดียว
ขอเวลาให้ผมนอนหน่อยนะ ผมอยากลืมอะไรหลายๆอย่างที่มันประเดประดังเข้ามาพร้อมๆกัน ขอผม...........ได้พักบ้าง
.
.
..
{จบบันทึกพิเศษ : เพียงฟ้า อริยาวัฒน์ }
………………………………………………………………………………………….
{ บันทึกพิเศษ : เคลวิน พิทยาภันทร์ }
.......ประธานบริษัท เจ้าของฉายา ผู้บริหารน้ำแข็ง..............
ตอนนี้ผมยังไม่ได้เดินไปไหนไกลนัก ผมยังเดินวนเวียนอยู่แถวคอนโดเพื่อนของเพียงฟ้า ผมยังไม่อยากไปไหนไกลจากคนตัวเล็กนั่น แต่ผมก็ไม่กล้าพอที่จะเดินกลับไปขอโอกาศจากเขา
ผมไม่ได้รู้เลยว่าผมไปทำอะไรผิด หรือว่าไปทำอะไรที่มันขัดใจเขา เขาบอกเพียงว่า ประธานบริษัทอย่างผมไม่เหมาะสมกับเขา ทำไมต้องแคร์แล้ว ทำไมถึงมาตัดสินว่าใครเหมาะไม่เหมาะกับใคร ทำไมไม่มาถามผมว่าใครกันแน่ที่เหมาะสมกับผม ใครกันแน่ที่ผมต้องการให้มาอยู่เคียงข้าง ทำไมถึงคิดเองเออ
ครั้งแรกที่ผมเห็นเขา ผมก็บอกตัวเองได้ทันทีเลยว่า คนๆนี้ต้องเป็นคนที่ฟ้าส่งมาให้เขาแน่นอน เบื้องบนคงเห็นใจไอ้คนเย็นชาอย่างผม แต่ฟ้าก็กลั่นแกล้งผมอีกครั้ง ทำไมถึงทำให้ผมกับเขารู้จักกันแล้วต้องลิขิตให้มีเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นด้วย ทุกอย่างมันกำลังไปได้ดีไม่ใช่หรือไง แล้วทำไมอยู่ดีๆ เรื่องมันถึงออกมาเป็นอย่างนี้
คำพูดของเขาเป็นดั่งน้ำกรดที่ราดรดมาในหัวใจของผมให้เจ็บและปวด เขาบอกว่าผมกับเขาเป็นเพียงแค่เพื่อนกัน ใช่! ผมกับเขาตอนนี้มันเป็นได้แค่เพื่อน แล้วฐานะเพื่อนมันพัฒนาไปเป็นอย่างอื่นไม่ได้หรือไงกัน ทำไมถึงต้องมาพูดตัดความสำพันธ์กันอย่างนี้
ทำไมผมถึงอาภัพเรื่องความรักอย่างนี้ ยังไม่ทันได้รักมาอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง อยู่ดีๆก็หลุดลอยออกไปจากผมซะแล้ว
ผมยืนมองโทรศัพท์อย่างปวดใจ ผมกดเบอร์ของเขาเอาไว้อย่างนั้น เพราะไม่กล้าโทรออกไป กลัวได้ยินคำพูดตัดรอนจากริมฝีปากบางนั้น กลัวว่าถ้าได้ยินแล้วจะรับความเจ็บปวดไม่ไหว
ครืดดดดดดดดดดดด.......ดดดดดดดดดดดดดดด
“ว่าไง”
/“นายอยู่ไหน ทำไมถึงไม่กลับบ้าน”/ เป็นนิครอสที่โทรเข้ามา ทำไมผมถึงหวังว่าใครอีกคนจะโทรมาล่ะ ผมจะไปหวังทำไม เขาพูดขนาดนั้นแล้วจะไปหวังลมๆแล้งๆอีก
“เดินเล่นน่ะ เดี๋ยวก็กลับแล้ว กะว่าจะไปดื่มซักหน่อย”
/“อย่าให้เมามากนะเคลวิน เดี๋ยวปู่นายจะมาตีกะโหลกฉัน ข้อหาดูแลหลานสุดที่รักไม่ดี” นิครอสหัวเราะมาตามสาย ถ้าเป็นเวลาอื่นผมอาจจะโต้ตอบอีกฝ่ายไปอย่างเจ็บๆแสบๆ แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์กับอะไรทั้งนั้น
“ถ้าฉันกลับบ้านไม่ไหวก็มารับด้วยนะ ไปดื่มที่.........” ผมจัดการบอกร้านเหล้าให้อีกฝ่ายรู้ทันที เพราะจะได้ไม่ต้องเสียเวลาโทรไปบอก นิครอสมันจะโทรเช็คว่าผมถึงบ้านตอนไหนอะไรยังไงตลอดเวลา
“โอเค ........” แล้วอีกฝ่ายก็วางสายไป
ใครว่าผมจะยอมแพ้ ไม่มีทางซะละ เคลวินซะอย่าง ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ขวางผมให้รักเพียงฟ้าไม่ได้ เสียอะไรก็เสียได้แต่กับคนๆนี้ผมไม่ยอมที่จะเสียให้ใครเด็ดขาด
ผมเดินไปมองหน้าประตู้ห้องที่ร่างบางอยู่อีกครั้ง ยืนมองนานสองนานแล้วตัดสินใจเดินออกมาทันที วันนี้ไม่ได้ พรุ่งนี้ค่อยเอาใหม่ แต่วันนี้ขอไปกินเหล้าเอาแรงหน่อยแล้วกันนะ
คำด่านิดๆ ไล่หน่อยๆ ไม่ทำให้ผมถอยหลังหรอกครับ ในเมื่อได้เลือกแล้ว ว่าคนๆนี้คือคนที่ใช่ ไม่ว่าอะไรก็ขวางผมไม่ได้ทั้งนั้นแหละ ผมอยากบอกคนตัวเล็กที่ใจร้ายจังเลยว่า อย่าแกล้งผมอย่างนี้นานเลยนะ ผมอยากเห็นรอยยิ้มน่ารักๆนั่น
{ จบบันทึกพิเศษ : เคลวิน }
.
.
.
.
.
.
-
ต่อให้อีกนิด
เอาแบบยาวๆ
อ่านให้สำลักไปเลย ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
.
.
.
.
.
.
.
{ บันทึกพิเศษ : เพียงฟ้า อริยาวัฒน์ }
ฟาร์
.
“เฮ้ยๆ!! วันนี้ไปเมากันดีกว่า” ในที่สุดไอ้ฟาร์คนเก่าก็กลับมาสิงผมอีกครั้ง ได้นอนนานๆแล้วสดชื่นอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ จริงๆ
ขอกินเหล้าเพื่อลืมใครบางคนก็แล้วกัน วันนี้อาบให้เมากันไปข้างหนึ่งเลย ไม่อ้วกกูไม่กลับ!!!!!!!!!!!
“จัดไป!!!!!!!!!!!” พวกซากเปรตที่รออยู่หน้าห้องก็พูดขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกันทันที แหมๆ กับเรื่องเหล้าเรื่องเบียร์นี่พวกมึงออกลายกันเลยนะ
“ใครเป็นเจ้ามือ???????” ไอ้นัทพูดขึ้น คือพวกมันไม่ได้ถามผมว่าเป็นไง? หายเศร้าหรือยัง พวกผมเป็นประเภทที่ว่า มองตาก็รู้น่ะครับ ไม่ต้องเสียเวลาถามให้เปลืองน้ำลาย ยิ่งได้ตัสมองผมแวบเดียวแล้วก็เดินมาตบหัวอย่างแรง แล้วก็เดินไปนั่งดูโทรทัศน์ต่อ มึงเป็นคนที่กวนตีนอย่างหาที่เปรียบไม่ได้จริงๆ
“ก็ช่วยกันออกซิวะ ถ้าขืนใครเป็นเจ้ามือกูว่าได้ตายเพราะหมดเงิน” ไอ้ต้นพูดถูก เพราะพวกผมแดกเหล้าเป็นน้ำเปล่ากันครับ ประสบการณ์ตั้งแต่สมัยเรียนสอนให้รู้ว่า ยิ่งเรียนสูง วิชาชีพในการแดกเหล้าก็สูงไปด้วย
“แยกย้ายกันไปอาบน้ำนะ เจอกันอีกทีที่หน้าโทรทัศน์ตอน หนึ่งทุ่ม”
ผม ไอ้ตัส ไอ้ไมค์ เดินเข้าห้องนอนเล็ก ไอ้ต้น กับ ไอ้นัทเดินเข้าห้องนอนใหญ่ แค่คิดว่าจะได้กินสุรา น้ำลายก็ไหลอีกแล้วครับ อ๊ากกกกกกๆๆ ไม่ได้กินเป็นเดือนสองเดือนแล้วมั้ง ห่างหายไปนาน อย่างนี้เดี๋ยวได้มีเฮ
“ไอ้ฟาร์ เอาดีๆนะ ตอนนี้เป็นอย่างไง” ไอ้ตัสเดินมานั่งบนเตียงข้างๆผม เพราะไอ้ไมค์เข้าไปอาบคนแรก
“ก็เห็นมองหน้ากูแวบหนึ่ง กูก็ว่ามึงรู้”
“กูรู้แค่ตอนนี้มึงกำลังทำใจอยู่ ใช่หรือเปล่า”
มันพูดถูกครับ ตอนนี้ผมกำลังทำใจ กำลังพยายามสะกดความรักเอาไว้ใต้ก้นบึ้งของหัวใจ ให้มันอยู่ลึกๆ ความเจ็บจะได้อยู่ห่างไกลจากตัวผม
“อืมมๆๆ” ผมพยักหน้าแล้วส่งยิ้มไปให้มัน แอบซึ้งกับความห่วงใยของมัน
“วันนี้เอาให้เต็มที่เลยนะมึง ไม่เมาไม่ต้องกลับบ้าน”
“O______O;;”
ผมหูฝาดหรือปล่าที่ได้ยินได้ตัสพูดอย่างนี้ ก็มันไม่ค่อยสนับสนุนให้ผมกินเหล้าเท่าไร แต่วันนี้มาแปลกเว้ย ๆๆ แต่ไม่เป็นไร ความแปลกของมึงทำให้กูได้แดกสุราอย่างสบายใจ กูก็โอเค ฮ่าๆ
“ไม่ต้องมาทำหน้าอึ้ง วันนี้กูปล่อยผีแล้วกัน”
และแล้วพวกเราทั้ง 5 ก็แต่งองค์ทรงเครื่องกันเสร็จแล้วเรียบร้อย แต่ละคนนี่ไม่มีใครยอมใครเลยครับ ไอ้นัทที่หนักสุดเดินออกมาแล้วเห็นได้ไมค์ใส่สูทไปด้วย มันรีบวิ่งกลับเข้าไปแล้วเอาสูทมาพาดคออย่างเทห์ อย่างมึงน่ะต้องน่ารักๆถึงจะเหมาะ ฮ่าๆ
ไอ้ตัส ไอ้ต้น ไอ้ไมค์ นี่หล่อแบบไม่เกรงใจใครเลยครับ ผมก็รู้ว่าพวกมันหล่อเหมือนกันนะเนี่ย อยู่กันมาตั้งนานเพิ่งมาพบความเป็นจริงก็วันนี้แหละ เงาะซ่อนรูปหรือเปล่า ฮ่าๆ
“ไอ้ฟาร์ น่ารักว่ะมึง” ไอ้ต้นพูดแล้วทำหน้าตาแบบหื่นๆส่งมาให้ มันแกล้งเดินเข้ามาหาผมอย่างคนโรคจิตแล้วกอดรัดฟัดเหวี่ยงผม ฮ่าๆ หายเครียดเลยนะเนี่ย
คือผมใส่เสื้อยืดธรรมดาน่ะครับ แล้วเอาแจ๊คเก็ตทับ แล้วก็ใส่เดฟดำ อยากลดอายุตัวเองเหมือนกัน วันนี้อาจจะได้เด็กกลับบ้านมาซักคนสองคน ฮ่าๆ แอบจัดทรงผมอีกต่างหาก หล่อใสแบบนี้หาไม่ได้อีกแล้ว ฮิ้วๆๆๆๆๆ
“ไปได้หรือยังว่ะ” ไอ้ตัสถามแล้วเดินไปเอากระเป๋าสตางค์กับกุญแจรถที่โต๊ะ
“พี่น้องครับ!!!!! พร้อมหรือยังครับ” \o[]o/ ( ไอ้ต้น)
“พร้อมครับพี่น้อง!!!!!!!!”\(-O-)/ ( ไอ้ฟาร์ + ไอ้ตัส + ไอ้ไมค์ +ไอ้นัท ) แต่จุดปัญญาอ่อนมันอยู่ตรงที่ พวกผมเสือกยกมือขึ้นทำท่าฮึดนี่ซิ ก๊ากกกกกกกกก
การเดินทางในครั้งนี้ใช้รถให้ตัสน่ะครับ ก็มันเพิ่งถอยมาใหม่ๆนี่น่า เห็นแล้วหมั่นไส้ ต้องไปนั่งแล้วแอบทำตำหนิไว้ ฮ่าๆ อิจฉา
และแล้วพวกผมก็มาถึงผับ.......ซะที คนเยอะมากๆ ตอนนี้ก็ สองทุ่มกว่า วัยรุ่นเริ่มออกมาเที่ยวกัน พวกผมนี่เดินลงรถอย่างกับนายแบบไอ้ตัสลงก่อน แล้วเดินมาเปิดประตู้ให้ผม ส่วนคนอื่นๆก็ลงมาแล้วเรียบร้อย ไม่ใช่อะไรครับ ไอ้ตัสมันเลือกที่จะจอดข้างหน้าร้านเพื่อประกาศไปเลยว่า พวกกูหล่อ!!!!!!!!!!! ฮ่าๆ
“กูตาลาย สาวๆแม่งเยอะ” ไอ้ไมค์พูดออกมาอย่างหื่นๆ ก๊ากกๆๆ
“รู้งี้เอากล่องเปล่าที่ห้องมาด้วยก็ดี” ( ไอ้ตัส )
“เอามาทำไมว่ะ” ( ไอ้ต้น) นั่นซิ มึงจะเอากล่องมาทำไมกัน
“เอามาเก็บเก๊กมึงน่ะซิ คนเหี้ยไรเก๊กได้เก๊กดี” ไอ้ตัสพูดใส่หน้าไอ้ต้น พวกที่ที่เหลือก็ฮากันไปตามระเบียบ คิดได้นะมึงเอากล่องเปล่ามาเก็บเก๊ก
“เข้าไปได้หรือยังเนี่ย” ไอ้นัทพูดอย่างตื่นเต้น เด็กอีสานเป็นอย่างนี้ทุกคนหรือเปล่าครับ
“GO!!!!!!!!!!!!!!!”
เข้ามาข้างในนี่อึ้งมากครับ คนเยอะแบบสุดๆ มองไปทางไหนมีแต่คนเต็มไปหมด หาที่เดินแทบไม่ได้ พอกลุ่มผมเดินเข้ามาเท่านั้นแหละ โต๊ะอื่นต่างพากันมองอย่างพรึบพรับ มึงมองอะไรกัน!!!!!!! ไม่เคยเห็นคนเดินได้หรือไงว่ะ เข้ามาซิถ้าสงสัย หึหึ
พนักงานพาพวกผมไปนั่งชั้นบนครับ เพราะว่าโต๊ะด้านล่างเต็มหมดแล้ว ดีเหมือนกันเพราะข้างบนเงียบดี ไม่ค่อยมีคนอีกต่างหาก วิวดีอีกต่างหากแต่เสียอย่างเดียว ตรงที่ผมนั่งเนี่ยมันเด่นไปหน่อย ใครมองขึ้นมาต้องมองผมก่อน แล้วค่อยเบนสายตาไปทางอื่น
“สั่งเลยพี่น้อง!!!!!!!” ( ไอ้ต้น )
มึงเป็นนักแสดงจากซิทคอมเรื่องเป็นต่อหรือเปล่าว่ะ พี่น้องอยู่ได้ เดี๋ยวกูก็บ้าน้ำลายตามหรอก
พวกผมสั่งเหล้าเหมือนสั่งกับข้าวเลยครับ เยอะมากๆของแรงของอ่อนเอามากินหมด กับแกล้มนี่แค่อย่างสองอย่าง เพราะยังไงก็แดกเหล้ามากว่ากับแกล้มอยู่ดี ฮ่าๆ
มองไปมองมาก็ไปสบตากับคนๆหนึ่งเข้า สายตาที่ไม่ว่าจะมองตอนไหนก็จำได้อยู่ดี ถึงแม้ว่าจะได้มองเพียงไม่กี่ครั้ง ก็จำได้ขึ้นใจว่าเขาเป็นใคร
‘เคลวิน......’
ใช่แล้วเขาคือเจ้านายของผม คนที่มาทำให้ผมปั่นป่วนได้มากถึงขนาดนี้ อีกฝ่ายก็มองผมเหมือนกันครับ จุดที่ผมนั่งเนี่ยเห็นเคลวินได้พอดีๆเลยครับ แต่พวกไอ้ตัสไม่เห็นแน่นอน
ช่างเหอะ นึกซะว่าไม่เห็นแล้วกัน ไม่สนใจเขา เขาก็ไม่สนใจเรานั่นแหละ ทำตัวปรกติแล้วกัน
“เฮ้ยๆ ดูอะไรว่ะ” ไอ้นัททำท่าจะลุกขึ้นมาดู ผมเลยรีบกั้นให้มันนั่งที่เดิม ไม่อยากรู้ว่าเคลวินก็มาที่นี่ด้วย เดี๋ยวพวกมันหมดสนุกกัน
“เปล่าๆ ของแดกกระแทกปากมาแล้วเว้ย จัดการ!!!!”
พวกผมรีบจัดการชงเหล้าเข้าปากทันที ต้องช่วยตัวเองครับ เพราะกลุ่มผมไม่มีใครเป็นมือโปรเรื่องชงเหล้า เพราะแต่ละคนกลัวไม่ได้กินน่ะครับ ฮ่าๆ เห็นแก่แดกอย่างชัดเจน
“ไอ้นัท กูว่าไอ้เวรนั่นมองมาที่มึงนานแล้วว่ะ” ผมบอกแล้วสะกิดแขนไอ้นัทให้หันไปมองคนๆหนึ่งที่นั่งมองไอ้นัทมาได้นานสองนานแล้ว
“ไหนว่ะ..ถ้าไม่หล่อกูจิกตามึง” แต่เมื่อมันหันไปดู ไอ้เวรนัทก็เงียยขึ้นมาทันที
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ทำเป็นอึ้ง หล่อใช่ไหมล่ะ ตอนนี้ก็มองมึงอยู่ว่ะ ลงไปถามแม่งเลย”
“กูไม่ได้หน้าหนาอย่างมึง” มันพูดเขินๆ ก็นะ หลังจากที่อกหักเมื่อตอนมัธยมมันก็ไม่กล้ามีแฟนอีกเลยครับ มันบอกว่าเข็ดแล้วเข็ดเลย กะว่าชาตินี้จะไม่มีแฟน แต่ดูเหมือนว่ามันกำลังจะกลืนน้ำลายตัวเองครับ ฮ่าๆ ผมว่าไอ้นัทได้เยื่อกลับไปแน่ๆงานนี้ ฟันทิ้ง!!!!!!!!!!
มันไม่ได้สนใจครับ หันไปแดกเหล้าต่อ ไอ้ตัสกินไปเรื่อยๆ เก๊กไปเรื่อย แม่งว่าแต่คนอื่นมึงก็ใช่ย่อย ก็นะ ผู้หญิงเดินเข้ามาขอเบอร์มันเป็นแถว ก็เก๊กไปซิครับ ทำทีบอกเขาไปว่าไม่มีโทรศัพท์ มุกควายมาก ใครๆก็มีโทรศัพท์ทั้งนั้น แต่ไอ้เวรนี่เสือกแก้ตัวไปว่าไม่มีโทรศัทพ์ แต่งตัวดีอย่างนี้เขาชื่อมึงตายแหละ และที่สำคัญปัจจุบันเขามีกันทั้งนั้นมือถือน่ะ บ้านมึงติดต่อกันด้วยสัญญาณควันหรือไงว่ะ
กินไปกินมาผมก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ แบบว่าอยากไปล้างหน้าซักหน่อย เหมือนจะปวดหัวขึ้นมาหน่อยๆ
“ให้กูไปเป็นเพื่อนหรือเปล่า” ไอ้ตัสถามขึ้น แต่ตาแม่งมองไปทั่ว หัวงูนะมึง
“ไม่ต้องๆ กูขี้เกียจเก็บเก๊กตามหลังมึง”
“ควายๆ!! ไปไหนก็ไป” ฮ่าๆๆ มาดหลุดแล้วมึง
ผมเดินไปเข้าห้องน้ำด้วยความยากลำบากแบบว่า คนโน้นทัก คนนี้ขอเบอร์ คนนั่นทำทีเข้ามาคุยแล้วอ้างเป็นคนรู้จัก กูจะไปล้างหน้า!!!!!!! ผมล่ะเซ็ง
เมื่อเข้ามาถึงก็เดินโซซัดโซเซไปที่อ่างเลยครับ มึนหัวหน่อยๆ ผมกวักน้ำล้างหน้าตัวเองทีสองทีแล้วเงยหน้าขึ้นมองกระจก
“เคลวิน!!!!!!!” โอยยยยยยยๆๆ กูว่าแต่ใคร ไอ้ควายเอ้ยๆๆ เข้ามาก็ไม่ให้ซุ้มให้เสียง ดีนะที่ไม่ตบไปที่หนึง โทษฐานมาทำให้ตกใจ
“ยังจำชื่อผมได้อีกเหรอ” อารมณ์ไหนมาว่ะเนี่ย แต่ผมก็ไม่ตอบรีบใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำแล้วเดินออกมา
“ปล่อย!!” ก็ไอ้เวรนี่มันจับแขนผมไว้นี่น่า แล้วผมจะเดินออกไปได้หรอ
“เมื่อกี้อะไรหนักหนา ทำไมถึงได้หยุดคุยกับพวกมัน”
คุยอะไรว่ะ แล้วเดินอะไร มึงจะพูดให้มันเข้าใจซักหน่อยไม่ได้หรือไงว่ะ กูฟังแล้ว งง
“อะไรของคุณ ปล่อยแขนผมได้แล้ว”
“จับนิดจับหน่อยไม่ได้เลยนะ” ตั้งแต่รู้จักกันมาได้ 2 วัน เพิ่งได้ยินอีกฝ่ายพูดจาอย่างนี้ หรือว่านี่คือสันดารด้านที่แท้จริง
ผมสะบัดแขนอย่างรุนแรง แต่ไม่ว่าจะทำกี่ครั้งต่อกี่ครั้งมันก็ไม่หลุด
“ออกไปคุยกันหน่อย” ว่าแล้วเคลวินก็ลากผมออกจากห้องน้ำแล้วเดินออกนอกร้านทันที มึงจะพากูไปไหนเนี่ยๆๆ
“จะพาไปไหน!”
แล้วร่างสูงก็พาผมมานั่งที่ม้าหินอ่อนด้านนอก ใจอยากลุกแต่ทำไม่ได้เพราะอีกฝ่ายจับแขนไว้ซะแน่น บรรยากาศข้างนอกเย็นดีแฮะ ก็ข้างในร้อนอย่างกับอะไรดี ไม่ไหวๆ
“เป็นอะไร???” ร่างสูงถามออกมาเสียงห้วน มือของอีกฝ่ายพยายามดึงมือทั้งสองข้างของผมไปกุมไว้ แต่ไม่ยอม เรื่องอะไรล่ะ เป็นไรกัน มาทำลุ่มล่ามอย่างนี้ ไม่ต่อยปากก็ดีแค่ไหนแล้ว
“ก็แค่คิดว่า เราสองคนไม่เหมาะกันเท่านั้นเอง คุณเป็นถึงบอสใหญ่ ไอ้ผมก็แค่ลูกน้องธรรมดาคนหนึ่งไม่ได้สำคัญอะไร”
“ทำไมถึงคิดเองเออเอง ทำไมถึงไม่ถามผมก่อนว่าใครที่เหมาะกับผม” เคลวินตะคอกเสียงดัง ใบหน้าหล่อที่ผมเห็นเมื่อวันนั้นหายไปไหน ทำไมเหลือไว้แต่ความดุดันที่ทำให้ผมกลัวได้ทุกเมื่อ
“........................”
“มันต้องมีมากกว่านั้น ผมไม่เชื่อหรอกว่าแค่เรื่องนี้ คุณถึงได้มาพูดตัดเยื่อใยกับผม”
“.......................” ผมก็ยังเงียบต่อไป ตาไม่กล้ามองสบกับคนตัวสูงกลัวว่าถ้ามองมากๆแล้วจะหวั่นไหวอีกรอบ
“ข้อร้อง.............บอกกันหน่อยได้ไหมครับ ฟาร์บอกผมหน่อยได้ไหม ว่าระหว่างเรามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมมันถึงเป็นอย่างนี้ ทำไมคุณถึงทำกับผมอย่างนี้ ผมทำอะไรผิด....”
ผมสงสารเขาเหลือเกิน เหมือนกับว่าเขา ยอมผมทุกอย่าง เขาแคร์ผมมากขนาดนั้นเลยหรอ เอาวะ!! บอกก็บอก
“คุณเป็นศัตรูกับลีโอ แอ็คซายน์ใช่หรือเปล่า”
“ไอ้ลีโอ มาเกี่ยวอะไรด้วย???” เสียงห้วนเลยนะ หึ
“ก็ตอบมาซิ ผมถามคุณอยู่นะ ไม่ได้ให้คุณมาถามผม!!!!!!”
“ใช่...................”
“4 ปีที่แล้ว คุณส่งคนไปยิงเขาใช่ไหม”
“คุณ........รู้” มือของเคลวินปล่อยออกจากมือผมแล้ว ตอนนี้ร่างสูงกำลังยืนมองมาที่ผมอย่างอึ้งๆ ใบหน้าหล่อแลดูซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
“ผมถามว่าใช่ไหม!!!!!!!!” เอาวะ วันนี้เป็นไงเป็นกัน พูดให้มันรู้เรื่องไปเลย
“ใช่..............”
“คุณรู้หรือเปล่า ว่าคำสั่งเลวๆของคุณเกือบทำให้เพื่อนผมตาย!!!!! รู้ไว้ซะด้วยว่าที่ลีโอไม่ตายนั้น เพราะน้ำซุปเพื่อนรักของผมไปรับลูกกระสุนของลูกน้องคุณแทน”
“........................” อีกฝ่ายยังคงเงียบ เคลวินมองมาที่ผมอย่างตกใจ ใช่ๆ ผมเองก็ตกใจตัวเองเหมือนกันที่พูดออกไปอย่างนั้น
“แล้วอย่างนี้คุณจะยังให้ผมรักคนที่ทำร้ายเพื่อนผมอย่างนั้นเหรอ”
“ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่รู้...........” เคลวินพยายามที่จะเดินเข้ามากอดผม ซึ่งผมก็ยอมแต่โดยดี ตอนนี้ผมมันอ่อนแออย่างที่ไอ้ตัสบอกจริงๆ ผมยังไม่พร้อมที่จะมีความรักตอนนี้ มันคงเร็วเกินไปซินะ
“บอกผมหน่อย ผมต้องทำอย่างไร บอกหน่อย ฮึก”
เพียงฟ้าคนที่เข้มแข็งได้หายไปแล้ว เหลือเพียงเพียงฟ้าที่ชายที่อ่อนแอคนหนึ่ง ผู้ชายที่กำลังเจ็บปวด เพราะรักแรกแผลงฤทธิ์
ผมยืนให้เคลวินกอดอยู่อย่างนั้น ตอนนี้ผมสับสนจริงๆ ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป ใจก็คิดว่าช่างมันเพราะเคลวินไม่ได้ตั้งใจ อีกใจก็คิดว่า เคลวินมันเลว ไม่สมควรที่เราจะยกหัวใจให้
“ขอเวลาผมหน่อยได้ไหม ขอผมจัดการเรื่องทั้งหมดก่อน แล้วผมจะกลับมาหาคุณ”
ผมเงยหน้าออกจากอกกว้างแล้วสบตาคมเข้มของอีกฝ่ายอย่างค้นคว้าว่าที่พูดออกมานั้นมันหมายความว่าอะไร
“รอผมก่อน อย่าเพิ่งไปรักใครเลย ได้โปรดรอผมซักนิด ผมจะจัดการเรื่องที่คุณคาใจทำทุกอย่างให้มันถูกต้อง”
“เคลวิน..............”
อีกฝ่ายส่งยิ้มมาให้ ผมเลยคลี่ยิ้มออกมาแล้วยิ้มตอบอีกฝ่ายเหมือนกัน เขาทำได้เหรอ เขาจะทำปัญหานี้หายไปอย่างนั้นเหรอ
เคลวินก้มลงถอดแหวนที่นิ้วนางข้างขวาออก มันเป็นแหวนทองคำขาวที่สลักตัวอักษรภาษอังกฤษ ตัว K V ที่วงแหวนรอบนอก
“ใส่วงนี้ไว้ก่อนนะ มันเป็นแหวนที่ปู่ทำให้ผมเองน่ะ วงเดียวในโลกเลยนะ” อีกฝ่ายพูดเสียงกังวาน เมื่อกี้ผมกับเขายังทะเลาะกันอยู่เลยนะ ทำไมบรรยากาศตอนนี้มันถึงได้แหววๆ ไปล่ะ ให้ตายเถอะ ไอ้ฟาร์ใจง่ายเกินไปแล้วนะ
เคลวินยกมือขวาผมขึ้นแล้วค่อยๆสวมแหวนเข้ามาในนิ้วนางข้างขวาของผม เมื่อแหวนมานอนนิ่งอยู่ที่นิ้วผมแล้ว เคลวินก็ยกมือผมขึ้นจูบอย่างอ่อนหวาน น่ารักว่ะ
“รอผมนะเพียงฟ้า อย่างเพิ่งรับใครเข้ามาในหัวใจ ผมสัญญาว่าผมจะทำทุกอย่างถูกต้อง เราจะได้รักกันได้ซะที”
“อะไร?? ใครรักใคร มั่วแล้วเว้ย” ผมก็ทำท่าเขินไปอย่างนั้นแหละ ฮ่าๆ ก็เล่นมาบอกรักกันซะตรงๆอย่างนี้ หน้าไหนก็เขินได้ทั้งนั้นแหละน่า
“ต่อไปนี้เรียกผมว่า เคล สั้นๆนะ ไม่ต้องเรียกเคลวิน มันยาวเกินไป” ทำไมคนๆนี้ถึงได้น่ารักอย่างนี้นะ เขาไม่ได้ลุ่มล่ามอย่างเมื่อกี้ เราสองคนนั่งคุยกันเฉย ๆ เมื่อกี้ไอ้นัทโทรตาม แต่ผมบอกว่าออกมานั่งด้านนอก มันก็ไม่ว่าอะไร
“อืม..... เคล” ในเมื่อเขาให้เรียกอย่างนี้แล้ว ก็ต้องลอกซิครับ เรียกเคลอย่างนั้นหรอ สั้นๆดีนะ ผมยิ้มบ้าอะไรนักหนาเนี่ย
“ผมขอคุณได้ไหม แทนตัวเองว่าฟาร์........นะ” แหนะ ข้อร้องอย่างเดียวก็ทำตามแล้ว ยังมีออดอ้อนตามหลังอีกเว้ย ฮ่าๆ ร้ายชะมัด ผมชอบบรรยากาศอย่างนี้จัง เมื่อกี้เราสองคนทำอะไรกันก็ไม่รู้นะ ผมผิดเองแหละที่ไปออกปากไล่เขาลูกเดียว ไม่ได้คุยกันหรือไถ่ถามกันให้รู้เรื่อง เอาแต่ด่าแต่ว่าเขา ผมทำมันลงไปได้ไงเนี่ย เซ็งตัวเองชะมัด
“คุณขอผมซะมาก งั้นคุณก็เรียกตัวเองว่าเคลแล้วกัน เป็นไงข้อแลกเปลี่ยน ไหวหรือเปล่า”
“ไหวซิ สำหรับคุณผมไหวอยู่แล้ว” ตอบทันทีเลยนะ ไม่คิดซักนิดเลยหรอ
ผมสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างลึกๆ ก็คนมันเขินนี่หน่า เอาว่ะ ก็เริ่มรักเขาไปแล้วนี่หน่า ถึงจะยังไม่ได้เป็นคนรักกันก็เถอะ ทำแค่นี้ไม่เสียหายหรอกว่ะ สู้!! ไอ้ฟาร์
“แล้วเคลจะทำอย่างไงกับเรื่องนี้ บอกฟาร์หน่อย” ผมตาฝาดไปหรือเปล่า ทำไมผมเห็นหางออกมาจากทางด้านหลังของเคลวินล่ะ ฮ่าๆๆ จะน่ารักไปไหนเนี่ย
“มีแล้วกัน ฟาร์ไม่ต้องห่วงนะ เคลจัดการได้สบายๆอยู่แล้ว”
“ไม่รู้ว่าเพื่อนฟาร์จะว่าอย่างไง ที่รู้ว่าฟาร์กับเคลจะคบกัน”
ก็ไอ้พวกซากเปตรที่กำลังแดกเหล้าอยู่ในร้านชอบคนตัวสูงที่นั่งข้างผมซะที่ไหนล่ะ ยิ่งไอ้ตัสกับน้ำซุปยิ่งแล้วใหญ่ สองคนนี้ทำตัวไม่ต่างกับพ่อและแม่ผม ทำหวงอย่างกับผมเป็นลูกของพวกมันอย่างนั้นแหละ
“อย่าคิดมาก เพื่อนฟาร์รับมือไม่ยากหรอก”
“มั่นใจจริงนะ ฟาร์ก็คอยดูว่าจะปากเก่งอย่างนี้ไปได้นานแค่ไหน” ร่างสูงหันมายิ้มแล้วยกมือข้างขวาขึ้นมาลูบเล่น
“มีเจ้าของแล้วนะเพียงฟ้า ต่อไปนี้ระวังตัวหน่อย”
“ระวังตัวอะไร ฟาร์ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
“ฟาร์จะไปรู้อะไร เมื่อกี้ตอนที่เดินลงจากด้านบนน่ะ ไอ้พวกสวะด้านล่างมองตาเป็นมัน ถ้าลูกน้องเคลมาด้วย พวกมันเละ”
เก่งจังเลยนะพ่อคุณเคลวิน ที่อย่างนี้ทำเป็นเก่ง เมื่อกี้จะเป็นจะตาย เหอะ
“ทำตัวเป็นนักเลงหัวไม้ ไม่ต้องเลยนะเคลวิน ห้ามมีเรื่องเด็ดขาด ไม่งั้นฟาร์งอน”
ร่างสูงส่งยิ้มอย่างยอมแพ้มาให้ ผมเลยต้องยิ้มตอบกลับไป คนหล่อนี่ทำอะไรก็ดูดีไปหมด เห็นแล้วไอ้ฟาร์ก็คลั่งได้เหมือนกันนะเนี่ย ฮ่าๆ
นั่งคุยได้สักพัก เขาก็มาส่งผมที่โต๊ะ พวกไอ้ตัสนี่อึ้งกันเป็นแถวๆ เกือบมีเรื่องแล้วไหมล่ะ แต่ไอ้ไมค์ที่เมาน้อยที่สุดห้ามไว้ทัน หลังจากนั้นไอ้ตัสก็มาลากเคลวินออกไปคุย ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรเห็นทำหน้าซีเรียสกันมากมาย พอกลับมาผมถามก็ไม่บอก ถามไอ้ตัสก็ไม่บอก ถามเคลวินก็ไม่บอก เป็นไบ้กันไปหมด เหอะ!!!!!!!!
[ จบบันทึกพิเศษ : เพียงฟ้า อริยาวัฒน์ ]
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :m25: :m25: :m25:
ในที่สุด ก็เอาคอมมาจากไอ้เฮียได้ซักที โหยยยยยยยยยยย
เล่นหมวยปล้ำกันอยู่ตั้งนาน
นึกว่าชาตินี้จะไม่ได้อัพนิยายซะแล้วๆๆๆๆๆๆๆ
คิดถึงคนอ่านทุกคน นะ
ขอเม้นเยอะๆ หน่อยได้ป่ะ นะๆๆๆๆๆๆๆ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย
เคล ฟาร์ น่ารักไปไหนเนี่ยยยยย
-
กระโดดกอดไรท์เตอร์ ถูกใจมว๊ากกกก
กรี๊ํดดดด พ่อเคลลลล ของพรี้
น่ารักกระชากตับไปเลยพ่อคุณ พ่้อยอดขมองอิ่มมมม
โอ้ยยยย เชียร์ขาดใจไทยแลนด์ค่าาาา
-
กระโดดกอดไรท์เตอร์ ถูกใจมว๊ากกกก
กรี๊ํดดดด พ่อเคลลลล ของพรี้
น่ารักกระชากตับไปเลยพ่อคุณ พ่้อยอดขมองอิ่มมมม
โอ้ยยยย เชียร์ขาดใจไทยแลนด์ค่าาาา
ท่านผู้นี้ น่ารักจังเลย ฮ๋าๆๆ
-
เหอะๆ ก็บอกแล้วว่า ภรรยา จะทำให้บรรดาสามี จับมือปรองดองกัน :m20:
-
น่ารักหวานๆๆ
เอิ้กก...ตาเคลกับพี่ลีโอแกคงตกหลุมเดียวกานละ
หลุมคนกลัวเมีย...งานนี้จาเคลแกคงเข้าใจสักที
ว่างานไม่สำคัญเท่าเมีย 555+
อาจจะมีเพื่อนซี้หัวอกเดียวกาน
-
รีบๆ เคลียร์ แล้วรีบๆ มาขอหนูฟาร์เน้อ เคล
กองเชียร์รอกินโต๊ะจีนเพียบ :laugh:
-
ิอาคคคคค เคล น่ารักมาก ๆ
-
เย้เย้เย้ ดีกันแล้ว
ค่อยยังชั่ว หายเครียดได้หน่อย
สงสัย ต้องให้ลีโอยิงเคลซักนัดสองนัด
ฟาร์กับน้ำซุปจะได้สบายใจ ดีป่ะ
อร๊ายยยย ฟาร์ฟาร์ไม่ยอม แน่นอน อิอิ
-
น่ารักมากอ่าคู่นี้
รอนะรอออออ
อยากรู้ว่าเคลวินจะจัดการกะปัญหายังไงงง
เอาน้ำซุปด้วยดิน้องหมวย คิดถึงน้ำซุปกะเจ้าพ่อกลัวเมียมากกก
-
ฟาร์น่ารักๆๆ เคลจะจัดการยังไง อยากให้เปงเพื่อนกะลีโอจัง ตัสแอบชอบฟาร์แน่นอน เลิฟๆพี่หมวย ต่อตอนหน้าไวๆ
-
อยากอ่านต่อ
-
โอ๊ยยยยย
พ่อเคลเอ๊ย.....
หวานแซงหน้าีลีโอไปซ่ะงั้นอ่ะ
ฮ่าๆๆๆๆ
น้องฟาร์กะพี่เคล
เจ้าพ่อกะอีหนู
อ๊ายยยยย
แข่งกันหวานให้ได่โล่เลยนะ
อิอิอิ
-
:L1:
-
เคลกับฟาร์ โอ๊ย ไม่ไหวแล้ว หวานมาก มดขึ้นเต็มหน้าจอแล้ว 555
-
อร๊ายยยยยยยยย
เปิดเทอมวันแรกก้เรียนเลยฮะ...เฮ้อ
แต่พอเปิดคอมแล้วเข้ามาเรื่องนี้ก่อนเลย..........โคตร ๆอ่ะ แบบว่าชื่นใจเลย มาอัพล่ะนะ
ดีใจจริง....ที่ได้อ่านนนนนน น่ารักจังคัฟ
ขอบคุณคัฟ แล้วจะรอตอนต่อไปนะฮะ
-
ฟาร์ฟาร์ น่ารักกกกกก เคลวินแทนตัวเองว่าเคลด้วยอ่ะ ภาพลักษณ์เปลี่ยนเลย 5555+
-
หวานๆ ไปอีกหนึ่งคู่ :impress2: เคลน่ารัก ขี้อ้อนจริงๆๆ
ทำเอาฟาฟาร์ใจอ่อน ยอมรับแหวนแทนใจ
o13
-
:impress2:โอ้ยยยยยยยยย น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกก
เคลๆ ฟาร์ๆ รักกันเร็วๆๆน้าาาาาาาาา
คู่นี้ก้างเยอะนะนี่่่ เคลจับกดเลยยยยยยยยยยยยยยยย o13
-
ตอนพิเศษน่ารักที่สุดเลย อิอิ
-
มาลุ้นคู่นี้ด้วย
-
น่าร๊ากจังเลยคู่นี้
สองเจ้าพ่อก็อย่าตีกันเล๊ยยยยย ถ้ายังไม่เลิกตีกันระวังโดนเมียตีไม่รู้ด้วย
-
เจ้าพ่อทั้งสอง ดีๆ กันนะ เมียก็เป้นเพือนกัน ผัวก็ต้องเป็นเพือนกันดิ เนอะ
-
o13
แวะเข้ามาดูเม้น
และหลังจากนั้น ก็ไป :a5:
ผลก็ออกมาอย่างที่ตัวการ์ตูนทำ
มันไม่เข้าหัว :เฮ้อ:
เลโดนไอ้คุณเฮีย :beat: ทีสองที (หัว )
:z2:
-
น่าร๊ากจังเลยคู่นี้
สองเจ้าพ่อก็อย่าตีกันเล๊ยยยยย ถ้ายังไม่เลิกตีกันระวังโดนเมียตีไม่รู้ด้วย
แฟนคลับ แม่ยกเยอะอย่างนี้
หมวยจะเขียนให้ยิงกัน ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก :กอด1:
-
ตอนแรกไอ่เราก็นึกว่าจะได้กินมาม่าเป็นอาหารเที่ยงซะแล้ว -*-
ลุ้นแทบแย่...ว่าสรุปแล้วฟาร์ฟาร์จะตัดสินใจยังไง...นึกว่าจะตัดเคลวินออกจากสารบบเสียแล้ว
แอบสงสารเคลวินนะ...ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเค้าเลย...แต่ก็ต้องมาเจอฟาืร์ฟาร์ตัดสัมพันธ์กันแบบนี้
แต่ก็นะ...เพราะอดีตที่ตัวเองทำไว้ทั้งนั้นแหล่ะเคลวิน...รู้ไว้ซะ (- -ll)
แต่สุดท้ายแล้วทั้งคู่ก็เคลียร์กันได้ซะที...แหมะ...ถ้าพูดกันตรง ๆ เสียตั้งแต่ทีแรกก็จบไปแล่ะ
เฮ้อออออออ อ อออออ...อยากจะรู้จริง ๆ ว่าเคลวินจะแก้ปัญหานี้ของตัวเองกะฟาร์ฟาร์ยังไง
แอบเขิลแอบอิจฉาสองคนนี้จริง ๆ...เวลาหวานใส่กันเนี่ย...อ๊ากกกกกกกก ก กกกกก กกก...จะสำลักน้ำตาลตายให้ได้
เค้าว่าคู่นี้กะคู่ลีโอน้ำซุป...หวานต่างกันนะ...คู่นึงหวานแบบเผ็ดร้อน(?) ในขณะที่อีกคู่นึง หวานจนต้องม้วนตัวตามแก้เขิล 55555+
แต่ไม่ว่าจะหวานกันแบบไหน...เค้าก็ชอบทั้งสองคู่นี้...คริคริ >//////<
-
หลงรักคู่นี้ซะแล้วสิ
+1 นะคะ
-
โอ้ย~~ ทั้งคู่ฟาร์ คู่ซุป มันจะน่ารักกันไปไหน~~~ :z3:
ลีโอก็ดี เคลวินก็ได้ อิเจ๊อยากเจอผู้ชายแบบนี้บ้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงง (ได้แต่กรีดร้องโหยหวนไปวันๆ เพราะมันเป็นฝันลมๆแล้งๆ ชริชริ :sad4:)
-
รอลุ้นคู่นี้ค่าาา
เพื่อนๆจะยอมให้คบกันมั๊ยยย
-
เจ๊หมวยหายๆๆๆๆๆๆ
-
เมื่อไหร่มาหราฮะ???
รอจน จะอ้วนแล้วนะเนี่ยตัวเอง
ได้โปรดช่วยมา...มาเร็ว ๆ..ไว ๆ เถิดหนา
....คิดถึงอยู่นะ แอร๊ยย
-
(...........นัท..........)
ปามากี่ตอนแล้วเนี่ย ทำไมผมเพิ่งได้ออกอ่ะ -__-a คนเขียนใจร้ายมากๆ ปั้นผมขึ้นมาแต่ไม่ยอมให้มีสเปเชี่ยลกับเขาซักที ไอ้นัทแซด!!!!! ระวังตัวไว้นะคนเขียน ระวังอยู่ดีๆ แล้วบ้านหาย หึหึ หึ หึ ( ช่างเป็นเสียงหัวเราะที่น่ากลัวจริงๆ)
งั้นให้ผมได้แนะนำตัวก่อนเนอะ เดี๋ยวคนไหนที่ตามมาอ่านที่หลังจะ งง ประมาณว่า ไอ้นี่มันเป็นใคร มึงไม่ได้เป็นนางเอกแล้วเสือกมา พูดมากทำไม!! ฮ่าๆ ถึงผมไม่ใช่นางเอกแต่ผมก็น่ารักนะเออ ( ฟิ้ววววววววว – ลมพัดผ่าน ) 555555+
ผมชื่อ นัท ครับ เต็มๆก็ ณัฐดนัย จิตย์ไพศาล เป็นคนขอนแก่น หนุ่มอีสานที่มีหน้าตาเป็นอาวุธ ฮ่าๆ ถูกแล้ว เพราะผมหน้าตาดีไง ประเภทที่ว่าใครมองผ่านอาจจะโดนความน่ารักของผมบาดเอาได้ ก๊ากกกๆๆ ไม่ได้หลงหรือว่าชมตัวเองนะ แต่บ้างครั้งเวลาเดินผ่านกระจกก็แอบมีตกใจบ้าง ว่าทำไมตัวเองถึงได้น่ารักน่าเอ็นดูอย่างนี้ -*- ผมตัวเล็กน่ะครับ เตี้ยสุดในกลุ่มเลยก็ว่าได้ น้ำซุป กับไอ้ฟาร์ มันสูงกว่าผมนิดหน่อย แต่ความน่ารักของผมนี่ไม่เป็นสองลองใครครับ ก็บอกแล้วว่าผมหลงตัวเอง แต่เรื่องความขาวนี่ต้องยกให้ไอ้ฟาร์กับน้ำซุปครับ เพราะสองคนนั้นขาวกันคนละแบบไอ้ฟาร์ขาวแบบคนเหนือ ส่วนไอ้ซุปก็ขาวอมชมพูเยี่ยงคนบ้านรวย แล้วผมก็ขาวแบบขอไปที ( ก๊ากกกกกกๆๆ )
สาเหตุที่ผมเลือกมาเรียนที่กรุงเทพ ก็เพราะผมไม่อยากอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยความหลังเก่าๆ ความหลังที่เจ็บปวดคิดกลับไปกี่ครั้งๆ มันก็เจ็บไม่เลิกซักที เจ็บไม่เลิกนี่ใช่ว่าผมยังรักเขาอยู่นะ ผมเจ็บใจซะมากกว่า มาๆ ผมจะเล่าให้อ่าน เขาคนนั้นชื่อ ชอว์ ครับ เป็นรุ่นพี่ผมหนึ่งปี ตอนนั้นผมเรียนอยู่ ม.6 เขาอยู่ปีหนึ่ง บ้านเราใกล้ๆกัน บ้านเขาขายอาหาร บ้านผมขายเสื้อผ้า ตรงข้ามกันเลยครับ ผมแอบชอบเขามานานแล้วครับ ตั้งแต่เด็กๆได้มั้ง แต่ไม่ได้แสดงออกมากมายอะไรนะครับ ก็คุยกันปรกติ แต่อยู่ดีๆ เขาก็เดินเข้ามาหาผม แล้วขอเป็นแฟน ได้ยินครั้งแรกผมช๊อกไปเลยครับ ไม่คิดว่าพี่ชอว์จะรักหรือคิดอะไรที่มากเกินพี่น้องกับผม ไอ้ผมก็มีใจอยู่แล้วก็ตอบตกลงคบกันเป็นแฟนกับพี่ชอว์ทันที ความรักของผมไม่หวือหวามากครับ เพราะไม่อยากให้แม่รู้ หรือคนรอบข้างรู้ เพื่อนที่สนิทตอนมัธยมก็มีไม่กี่คน เพราะผมเป็นที่เข้ากับคนยาก หยิ่งเลยก็ว่าได้ พี่ชอว์ไม่เคยล่วงเกินผม ( เหรอ ) เราสองคนจูบกันบ้าง แต่มากกว่านั้นมันไม่มีแล้ว พี่ชอว์บอกว่าให้ผมพร้อมก่อน ไอ้ผมเมื่อได้ฟังดังนั้นก็รักหัวทิ่มบ่อ รักไม่ดูหน้าดูหลัง ตาบอดเลยก็ว่าได้
เรื่องมันเกิดตอนที่ผมไปหาพี่ชอว์ที่สวนสาธารณะ เพราะเรานัดกันว่าจะไปนั่งเล่นกันที่นั่น แต่ผมไปเห็นเขาอยู่กับเพื่อนที่มหาลัยน่ะครับ ในมือผมถือไอติมถ้วยสองข้าง กะว่าซื้อไปฝากแล้วนั่งกินด้วยกัน แต่ยังไม่ทันที่ผมจะก้าวเดินเข้าไปถึง ผมได้ยินพวกเขาคุยกัน ท่าทางหัวเราะสนุกสนานน่าดู ผมจึงหยุดแล้วแอบฟังอยู่ด้านหลังของต้นก้ามปูต้นใหญ่
‘ ไอ้ชอว์ มึงกับน้องนัทน่ารัก ไปถึงไหนกันแล้วว่ะ’ ไม่ต้องชมกูก็ได้ กูรู้ว่ากูหน้าตาดีมาตั้งแต่กำเนิด ใบเกิดกูก็แจ้งมาอย่างนี้ เหอะ
‘ ถึงไหนเหี้ยน่ะดิ แม่งเล่นตัว จับมือจับแขนแต่ละที เสือกทำเขิน’ พอผมได้ยินคนรักพูดอย่างนี้ ผมเข่าอ่อนเลยครับ จำได้ว่า ตอนนั้นอึ้งมาก ไม่คิดว่าพี่ชอว์ที่น่ารักกับผมเสมอๆจะพูดอย่างนี้ สันดารมันเหี้ยจริงๆ
‘ฮ่าๆ แต่เกมส์ที่กูกับมึงเล่นกันไว้ มึงชนะว่ะ มึงทำให้น้องเขารักมึงได้นี่หว่า’ ไอ้หมาตัวหนึ่งทำท่าทำทางประมาณว่าเสียใจอย่างแรง เดี๋ยวมึงจะได้ซีดมากกว่านี้ ที่บังอาจเอาหัวใจของกูมาเล่น
‘ กูก็รู้อยู่แล้วว่ากูต้องชนะ ก็น้องนัทน่ารักของมึงแอบชอบกูอยู่นี่หว่า หยอดนิด หยอดหน่อยก็เสร็จกูแล้ว’ ไอ้ห่าเอ๊ย!!!!!!!!!! มึงว่ากูง่ายอย่างนั้นเหรอ สัดโคตรๆเลยมึงอ่ะ
‘ เออ!! ไอ้คนเก่ง เอาไปเหล้าที่มึงอยากได้’ ไอ้เหล้าเวรนี่เองที่เป็นต้นเหตุของทุกอย่าง เดี๋ยวกูจะไปประท้วงรัฐบาลไม่ให้เอาเหล้าฝรั่งเข้ามาขาย ต่อไปนี้วัยรุ่นไทยจะแดกแต่ยาดองกันถ้วนหน้า!!!!!!!!!!!!!!!
ผมช๊อกมากครับ ไม่คิดว่าจะมีเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นกับตัวเอง ไอ้สารเลวนั่นมันเอาความรักของผมมาเล่นเป็นเกมส์อย่างนั้นเหรอ ที่เดินเข้ามาแล้วบอกว่าชอบผมนั่นคือการเสแสร้งใช่หรือเปล่า มันเอาความรักของผมมาเป็นเดิมพัน เอาหัวใจของผมมาแลกกับเหล้าเฮงซวยเพียงแค่ขวดเดียวอย่างนั้นเหรอ ผมไม่ได้รู้ตัวเลยว่าขามันพาผมไปหยุดอยู่ข้างหน้าของไอ้พวกเหี้ยตอนไหน ไอ้ชอว์มองมาที่ผมอย่างอึ้งๆ หน้ามันนี่ซีดไปเลยครับ ผมคลี่ยิ้มให้มันอย่างสวยงาม เดี๋ยวมึงโดนกู
‘ เอ่อ..นะ.. นัท มาตั้งแต่เมื่อไร ’ มันทำเสียงสั่น เพื่อนมันที่ยืนคุยเมื่อกี้วิ่งหนีไปแล้วครับ
‘ มาตั้งนานแล้วล่ะ ตั้งแต่ที่มึงบอกว่ากูเล่นตัวนั่นแหละ’ เดี๋ยวกูจะแข็งให้มึงรู้สึก หึหึ มึงรู้จักเฉพาะไอ้นัทโหมดน่ารักใช่ไหมล่ะ เดี๋ยวมึงได้เจอนางมารนัทเล่นบ้าง
‘ นัท ....อะ เอ่อ.. มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ นัทเข้า........’
ที่มันพูดไม่จบประโยคก็เพราะผมจัดการเอาไอติมที่ซื้อมายัดปากมันไปแล้วเรียบร้อย ยังไม่ซะใจเท่าไร ผมเดินไปหิ้วถังขยะใบเล็กมาแล้วเทใส่หัวมันทันที คว่ำเลยก็ว่าได้ ประชาชนแถวนั้นมองมาที่ผมอย่างอึ้งๆ ส่วนไอ้คนเลวนั่นนะเหรอ ยืนอ้าปากค้างอยู่ข้างๆผมนี่ไง อี๋ๆ ความหล่อของมึงโดนเปลือกไข่ต้มบดบังซะแล้ว ก๊ากกกกกกกกก
‘ เฮ้ย!!!! ’ มันร้อง แล้วพยายามปัดเศษขยะนานาชนิดออกจากหัวครับ อ่ะๆ อย่านะ เมื่อกี้กูเห็นหนอนที่หัวมึงส่งยิ้มมาให้กู มึงจะเอาน้องหนอนออกทำไมเนี่ย
สภาพมันตอนนี้มีไอติมเลอะหน้า เลอะเสื้อ ขยะกองอยู่บนหัว เปลือกไข่ติดอยู่ที่หน้า ร้ายกว่านั้นเหมือนเห็นซากปลาร้าอยู่ตรงบ่ามึงเลย ก๊ากกกกกก กลิ่นแบบว่าโชยมาก เหม็นอย่างหาที่สิ้นสุดไม่ได้ น่ารังเกียจสุดๆ มันมองมาที่ผมอย่างโกรธแค้น แต่มึงรู้จักกูน้อยไป ทำกูแสบนักนะ อย่างมึงต้องโดนมากกว่านี้
‘ ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!’ ผมแกล้งล้มลงที่พื้นแล้วร้องออกมาอย่างดัง น้ำตาไหลออกมาอย่างกับสั่งได้ ประหนึ่งว่าโรคลมบ้าหมูรำเริบ พร้อมกับทำหน้าตาหวาดกลัวอย่างสุดๆ ไอ้ชอว์มองมาที่ผมอย่าง งงๆ เดี๋ยวมึงก็รู้ ว่ากูทำอะไร
ชาวบ้าน แถวนั้นก็วิ่งมาดูกันเต็มเลยครับ ดีหน่อยที่สวนนี้มันอยู่ไกลบ้านผม ไม่งั้นได้มีคนรู้จักแน่ๆ ก๊ากกกกกกกกกๆๆๆ ผมนี่มันเป็นนางเอกที่น่าสงสารจริงๆ ไม่มี๊ๆ ไม่เคยเลยที่จะไปแกล้งคนอื่นแรงๆ อย่างนี้ นอกจากไอ้เวรนั่นมันทำผมก่อน
‘ เป็นอะไรหนู ร้องไห้ทำไม’ ป้าคนหนึ่งเดินเข้ามาหาผม แล้วลูบหน้าลูบหลังผมอย่างปลอบๆ ผมก็สวมบทเป็นน้องรินเรื่องสวรรค์เบี่ยงเรียกคะแนนสงสารทันที ก๊ากกๆๆ
‘ คนบ้าครับป้า คนบ้ามันจะปล้ำโผมมมมมมมม!!!!!!!’ ผมแกล้งทำท่าหวาดกลัวแล้วชี้ไปที่ไอ้ชอว์ทันที คนแถวนั้นมองไปที่มันอย่ารังเกียจ ก็ดูสภาพมันดิ น่าคิดไหมล่ะ ฮ่าๆ
‘ อยู่ดีๆ มันก็เอาถังขยะมาเทใส่ตัวเอง แล้วก็เข้ามาแย่งไอติมผมไป!!’
‘ เฮ้ยย!!! ปล่อยโว้ย!! พวกมึงมาจับกูไว้ทำไม??’ คือตอนนี้มันโดนเจ้าหน้าที่แถวนั้นใส่กุญแจมือน่ะครับ เห็นแล้วสะใจอย่างแรงงงงงง
อ๊ะ!!!!!!!!!!! มึงไม่ต้องมองกูอย่างน้านนนนนนนนนน ทำมายยยยยยยยย เห็นสิวกูน่ารักล่ะเซ่ๆ ไม่ต้องๆๆๆ กูรู้ว่าสิวกูมันน่ารัก
‘ปล่อยโว้ยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!! กูไม่ได้บ้า’ น้ำขยะไหลใสปากมึงแล้วนะ ก๊ากกกกกๆๆ เห็นแล้วเป๊ะมากมาย
เสียงมันร้องโหยหวนมาก ผมก็ไม่สนใจ ก้มหน้าก้มตาร้องไห้ต่อไป มันมองมาที่ผมอย่างเคียดแค้นแสนสาหัสเลยครับ
*นี่แหละคือ โทษที่มึงเอาหัวใจกูมาเล่น*
กลับสู่ปัจจุบันดีกว่า ทุกก็คงได้รู้แล้วใช่ไหมว่าผมนี่มีเพื่อนสนิทกันกี่คน ก็ไอ้ฟาร์มันเล่าหมดแล้วนี่น่า จะให้ผมเล่าซ้ำทำไมล่ะ ตอนนี้ผมทำเรื่องเรียนต่อโทน่ะครับ ยังไม่อยากทำงาน กะว่า จบโทเมื่อไรค่อยหางานทำ ตอนนี้อยากเรียนให้มันมากกว่านี้ เลยเลือกลงที่ฝรั่งเศส เพราะที่นั้นศิลปะมันสวยและนุ่มนวลดีครับ
ผมไม่ได้ปกปิดตัวเองนะว่าเป็นเกย์ แต่ไม่ได้แสดงออกมากมายขนาดนั้น ก็จะไปปล่าวประกาศทำไมว่าตัวเองเป็นอะไร มีคนมาจีบผมเยอะเหมือนกันนะ แต่ผมเซย์โนกลับไปทุกราย เข็ดแล้วเข็ดเลย ไอ้รักๆใคร่ๆ เนี่ย ไม่อยากให้มาอยู่ในหัวใจตัวเองเท่าไร หลายคนถามว่าทำไมผมถึงไม่มีแฟน ทำไมล่ะครับ คนหน้าตาดีอย่างผมเนี่ย จะอยู่เป็นโสดไม่ได้หรือไง กิ๊ก กั๊ก ไหนผมก็ไม่มีนะ มีบ้างที่คนโน้นคนนี่โทรมาคุย ผมก็คุยไปตามปรกติไม่ได้ให้ความหวังใครอะไรมากมาย แต่มีคนหนึ่งครับ ที่พยายามทลายกำแพงที่ผมสร้างไว้ มันชื่อ น่านน้ำครับ เพราะใช่ไหมล่ะ ก็พวกผู้ดีนี่น่า มาจากตระกูลดังไรเนี่ยแหละ จำไม่ได้ ไม่อยากจำด้วยแหละ ไม่ชอบไอ้พวกที่ชอบอวดร่ำ อวดรวยเท่าไร เห็นแล้วหมั่นไส้ มันเรียนบริหารครับ รุ่นพี่ไอ้ตัสปีหนึ่ง มันแอบไปขอเบอร์ผมกับไอ้ตัส ไอ้เพื่อนเวรก็เสือกให้ไปอีก เชื่อหรือไม่ว่า ปัจจุบันเรายังติดต่อกัน แล้วเชื่อหรือไม่ว่า ในกลุ่มไม่มีใครรู้ ยกเว้นไอ้ตัสคนเดียวผมไม่ให้มันบอกเองแหละ ก็ไม่ได้เป็นไรนี่หน่า ไม่รู้จะบอกไปทำไม ทุกอย่างล่วงเลยมา 4 -5 ปี ไอ้พี่น่านน้ำก็ปฏิบัติตัวเหมือนเดิม คือเทียวรับเทียวส่งผมตอนที่ไปติดต่อเรื่องเรียนโทกับมหาลัย มันอึดจริงๆครับ ผมก็ว่าผมกำลังจะใจอ่อนกับมันอยู่นี่แหละ
/เป็นจั๋งใด๋ ล่ะหนอความฮัก เป็นจั๋งใดล่ะหนอความฮัก ที่เคยหอม เคยกอด............/
ก๊ากกกกกกกกก เสียงเรียกเข้าผมเองแหละ ไม่เคยอายที่เพลงมันขึ้นท่อนนี้ ผมว่าความหมายมันดีออก ตรงกับตัวผมอีกต่างหาก
มีคนเดียวที่โทรหาผม 3 เวลาหลังอาหาร และก่อนนอน คือมันทำทุกอย่างกับชีวิตผมไว้เป็นสิ่งเคยชินไปแล้ว ก่อนนอนโทรมาส่งเข้านอน โทรมาปลุก โทรมาบอกให้กินข้าวเที่ยง ทุกอย่างที่มันทำ ไม่เคยเปลี่ยน มันเป็นอย่างนี้มา 5 ปี ก็ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง มันบอกว่าจะรอผมครับ รอไปอย่างนี้เรื่อยๆ ถ้าผมมีใครมันก็จะรออยู่ดี ผมสงสารมันเลยไม่ได้คุยใครให้มันเห็น มันทำตัวน่าสงสารอย่างนี้ ผมจะทำมันได้เหรอ
/“หนูนัทกินข้าวเช้าหรือยัง......พี่น่านโทรมาเตือนครั้งที่ 1 แล้วนะ”/ เหอะ ผมล่ะอายแทนตัวมันจริงๆ ไม่เคยอายที่จะเรียกผมว่าหนูนัท และไม่เคยอายที่จะแทนตัวเองว่าพี่น่าน เยี่ยม!!!!!! กูนับถือ ตอนแรกก็ด่ามันไปนิดหน่อยพอเป็นพิธี เพราะมันเรียกผมอย่างนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่โทรมา ได้ยินมา 5 ปีก็ชินหูไปซะแล้ว วันไหนไม่ได้ยินนี่ซิ เคือง!!
“ยังเลยอ่ะ พี่น่านล่ะกินข้าวหรือยัง???” ชักอยากเห็นหน้ามันขึ้นมาตงิดๆ คิดถึงเหมือนกันแฮะ ก็อาทิตย์นี่ทั้งอาทิตย์มันยังไม่ได้มาให้ผมเห็นหน้าเลย งานที่บริษัทกำลังยุ่งอยู่มั้ง
/“พี่น่านยังไม่ได้กินเลย กะว่าจะซื้อโจ๊กไปกินกับหนูนัท หรือว่าจะกินอย่างอื่น”/ ได้ยินดังนั้นผมยิ้มออกทันที แสดงว่าจะเข้ามาหาที่คอนโดอย่างนั้นเหรอ มาโล้ดดดดดดดดดดดด
“พี่น่านจะมาเหรอ แวะซื้อนมสดมาด้วยนะ ที่ห้องหมดแล้ว” อีกฝ่ายรับปากแล้ววางสายไป ผมอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน มีมันคอยอยู่ใกล้ๆ
แต่สำหรับน่านน้ำแล้ว ผมรู้ว่าเขาเจ็บแค่ไหนที่ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไรกับผม ผมบอกไปว่า เขาเป็นคนพิเศษสำหรับผม พี่น่านบอกว่าแค่นี้ก็พอแล้ว เป็นอย่างนี้ก็ได้ เขาพอใจแล้ว ยังดีกว่าที่ไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้ยินเสียง ผมว่าไม่ใช่แค่น่านน้ำหรอกที่ตาย ผมก็ตายได้เหมือนกัน
ความจริงผมใจอ่อนและยอมรับเขามาอยู่ในหัวใจนี่นานแล้วแหละ อีกฝ่ายพอรู้ก็ดีใจยกใหญ่ มีร้องไห้ออกมาด้วยครับ แต่ผมบอกว่าขอเวลาอีกหน่อย อีกนิดเดียวเท่านั้น ให้หัวใจของผมลืมเรื่องเมื่อตอนนั้นก่อน
ผมเคยถามพี่น่านว่าทำไมถึงมาจมปรักกับผมด้วย ทำไมถึงไม่มองหาคนอื่นที่มันใช่และเขาคนนั้นก็รักพี่น่านตอบ
น่านน้ำยิ้มตอบกลับมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข เขาบอกว่าไม่มีใครที่ใช่สำหรับเขาอีกแล้วนอกจากผม น่านน้ำบอกว่าผมไม่รักตอบไม่เป็นให้เขาได้ดูแลผมไปอย่างนี้ได้ไหม ผมยิ้มตอบเขาแล้วพูดเบาๆว่า “พี่น่านก็เป็นคนพิเศษของหนูนัทเหมือนกัน”
ออดดดดดดดดดดดด...........ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มาแล้วววววววว น่านน้ำคนน่ารักมาแล้วๆ วันนี้ผมกะว่าจะเซอร์ไพส์วันเกิดพี่น่านซักหน่อย ก็วันนี้เป็นวันสิ้นปี พรุ่งนี้ก็ปีใหม่ และในวันปีใหม่นั้นเป็นวันเกิดของน่านนั้นเอง
“จ้ะเอ๋!!!!!!” อย่าได้ตกใจไปครับ คนหล่อและดูดีมักจะทำอะไรที่น่ารักๆตลอดแหละ
“ตกใจ!!!!!!!!!!!” ผมรับมุกแล้วเดินเข้าไปช่วยถือของจากมือของพี่น่าน ไม่รู้ซื้ออะไรมานักหนา
“หนัก!! นัทกินเยอะ พี่เลยต้องซื้อมาตุนเยอะๆ” พี่น่านเบะปากใส่ผมแล้วยื่นบรรดาสารพัดของกินมาให้ ผมเห็นดังนั้นจึงยิ้มรับทันที เมื่อกี้เห็นเกี้ยวซ่า ชนมจีบด้วยเว้ย ของชอบ!!!!!!!!
ผมยื่นมือออกไปรับแล้วดึงแขนของพี่น่านเข้าห้อง ทุกคนเชื่อหรือเปล่าว่าข้าวของเครื่องใช้ครึ่งหนึ่งในห้องผมเป็นของน่านน้ำ ไม่คิดว่ามันจะเยอะมากมายขนาดนี้ ดูไปดูมานี่มันก็บ้านของพี่น่านอีกหลังนั่นแหละ เขาชอบมานอนค้างกับผมน่ะครับ ไม่ได้มีอะไรเกินเลยกันเลยนะ มีบ้างที่จูบ แล้วก็เล้าโลมภายนอก ส่วนนอกจากนั้นผมว่าผมยังไม่พร้อมเท่าไร
“ใครเอาไอ้ขุนศึกที่นั่งอยู่บนตู้เย็นไปอ่ะหนูนัท” ตอนนี้ร่างสูงของน่านน้ำอยู่หน้าตู้เย็นครับ สิ่งที่เจ้าตัวทำประจำเวลามาที่ห้องผมก็คือ เดินไปเปิดตู้เย็น ไม่ได้หยิบอะไรออกมานะ แค่เปิดเฉยๆ ผมสังเกตเขามานาน ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้รู้ตัวตอนทำด้วย แบบว่าพอเปิดแล้วก็มองดูหลังจากนั้นก็เดินมานั่งแล้วก็เดินไปเปิดใหม่ คนหล่อมักจะเป็นอย่างนี้ทุกคนไหมเนี่ย
“นัทเอาไปซักน่ะ ฝุ่นมันเกาะ แล้วอีกอย่างมันก็เหม็นมากด้วย” ตุ๊กตาหมีเท็ดดี้ตัวนี้ชื่อว่า ขุนศึก คู่มันอีกตัวอยู่ห้องพี่น่านชื่อ เจ้าสัว พี่น่านซื้อแล้วเอามาให้ผม ตัวที่ชื่อเจ้าสัวอยู่ที่ห้องของอีกฝ่าย ไม่รู้ว่าป่านนี้มันเน่าหรือยัง
“ทีหลังไม่ต้องซักเลยนะ ถ้าจะเน่าก็ให้มันเน่าอย่างนั้นแหละ” ห้วนไปไหมเสียงอ่ะ ผมเงยหน้ามองพี่น่านเล็กน้อยแล้วจัดการเทกับข้าวลงจาน แล้วยืนมองว่าไอ้พี่น่านน้ำคนหล่อมันจะทำอะไรต่อไป
“รับทราบ...ว่าแต่เมื่อคืนนอนไหน??” พี่น่านเงยหน้าขึ้นมามองแล้วส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ อะไรของมันเนี่ย
“หวงอะเด่!!” อีกฝ่ายเดินเข้ามาหาผมแล้วกระแซะตัวผมไปมาอย่างล้อๆ
“หวงอะไร นัทแค่ถามว่าเมื่อคืนไปนอนไหนมา” ผมจับน่านน้ำให้นั่งลงที่โต๊ะกินข้าว หิวอย่างแรงตอนนี้
“ไปทำงาน ก็ต้องนอนที่บริษัทดิ ขอโทษที่อาทิตย์นี้ไม่ได้พาไปเที่ยว”
“ขอโทษทำไมอ่ะ นัทยังไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย อีกอย่างพี่ไปทำงานนะไม่ได้ไปทำอย่างอื่นซักหน่อย”
“แล้วถ้าทำ...........” ผมเงยหน้าขึ้นมองไปที่ใบหน้าหล่อของน่านน้ำอย่างเคืองๆ มีส่งสายตาจิกกัดให้ด้วยนะ
“ถ้าพี่ทำ เดี๋ยวนัททำเลียนแบบบ้าง”
“เพล้งงง!!!!!!!!!!!!!!!” จานเปล่าข้างมือของน่านน้ำตอนนี้ได้ลงไปนอนกลิ้งกับพื้นแตกละเอียดแล้วเรียบร้อย เนื่องจากเจ้าตัวปัดมันลงไปอย่างตั้งใจ
“เป็นไรเนี่ย” ผมวางช้อนซ้อมลงแล้วก้มลงจะเก็บซากจานกระเบื้องที่มันแตกอยู่ข้างๆ แต่ก็โดนมือหนาของน่านน้ำดึงเอาไว้แล้วบีบลงมาอย่างแรง
“อย่าพูดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้อีกนะนัท ก็รู้ว่าพี่น่านไม่ปล่อยให้ให้นัทให้กับใครหน้าไหนทั้งนั้น”
แทนตัวว่าพี่น่านทั้งที่ตัวเองกำลังโมโหอยู่นี่นะ ผมละนับถือเขาจริงๆ ทำได้ไง ก็ลืมไปว่าไอ้พี่น่านเนี่ย เป็นเทพบุตรในคราบซาตานนี่น่า เบื้องหน้าของผู้ชายคนนี้จะน่ารักอบอุ่น คนภายนอกหรือคนที่พอรู้จักกับเราสองคนมักจะมองว่าผมใจร้าย แต่เบื้องหลังหารู้ไม่ว่า ไอ้พี่น่านคนนี้น่ะ ขนาดไหน จะรู้ไหมว่าเขามาลิดรอนความเป็นอิสระกับผมไปหมดแล้ว
“คร้าบๆ รู้แล้ว ...ถึงโมโหยังไงก็ไม่น่าปัดจานทิ้งเลย” ผมบ่นไปเก็บไป เจ้าตัวก็ก้มลงมาช่วย แต่ทำได้ไม่นาน ผมก็โดนห้ามไม่ให้เก็บอีก เพราะพี่น่านกลัวว่ากระเบื้องเวรๆนี่จะมาบาดนิ้วผม แง อยากเก็บ
“ก็พี่ไม่ชอบให้นัทพูดอย่างนี้ ถึงพี่จะพูดเล่น นัทก็รู้ว่าพี่ไม่มีทางทำจริงแน่นอน ผู้ชายคนนี้เกิดมาเพื่อนัทนะรู้ไหม”
ผมรักผู้ชายคนนี้จัง ทำไมถึงทำเพื่อผมได้มากมายขนาดนี้นะ คำว่ารักของผมที่จะพูดให้เขาฟังในไม่ช้านี้ จะแทนทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่น่านมีให้ผมได้หรือเปล่า
ผมนั่งมองคนที่เข้ามาครอบครองหัวใจผมตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ไปเรื่อยๆ พี่น่านเก็บเสร็จก็เอากระดาษหนังสือพิมพ์มาห่อไว้อย่างเรียบร้อยแล้วเอาไปวางไว้ข้างๆถังขยะมุมห้อง นี่ถ้าเป็นผมก็คงทิ้งลงไปถังขยะโดยตรงเลย ไม่มีการแยกอะไรทั้งนั้น ฮ่าๆ ก็ผมมันเป็นคนที่ไม่มีความละเอียดละอ่อนนี่น่า
“ไอ้ตัสโทรมาหาพี่แล้วบอกว่า นัทงอแงอย่างนั้นหรอ” ได้ยินแล้วอยากตบไอ้เวรตัสจริงๆ ไอ้คนทรยศ ไอ้คนไม่รู้บุญคุณคน ก็ผมน่ะจะให้มันพาไปเที่ยวต่างจังหวัด ไม่ใช่ว่าหนีเพื่อนเที่ยว แต่ไม่รู้ว่าอะไรดลใจผมให้ไปดูทุ่งดอกทานตะวันไม่รู้ ใจมันอยากแต่ไป จนตอนนี้อยากกระพริบตาแล้วหายไปอยู่ที่ทุ่งดอกทานตะวันซะเดี๋ยวนี้
“พี่น่านอย่าไปฟังมัน มันก็พูดเรื่อยเปื่อยตามประสาคนไม่มีเมียไปอย่างนั้นแหละ เอาแน่เอานอนไม่ได้หรอกไอ้เวรนี่” ฮ่าๆๆๆ ไอ้นัทขอด่าสัดตัสซักครั้งหน่อย นี่ถ้าไอ้ฟาร์อยู่ตรงนี้ผมคงได้โดนมันด่าที่บังอาจไปด่าไอ้เพื่อนตัสของมัน ผมหมั่นไส้พวกมันสองคนจัง ทำตัวยังกับผัวเมีย เหอะ แต่งเมื่อไรไม่ต้องส่งการ์ดมาให้กูนะ กูจะไปแดกโต๊ะจีนฟรี!!!!!!!!!
“ทำไมถึงอยากไป...............” ปากพูด แต่ก้มหน้าก้มตากินอย่างเป็นจริงเป็นจัง น่ารักเว้ยๆ ทำตัวสบายๆอย่างนี้แล้วดูดีไปอีกแบบ ไอ้นัทออกแนวเป็นฝ่ายไปหลงเขาแทน ฮ่า ๆ หรือว่าหลงตั้งนานแล้ว แล้วไม่รู้ตัว น่าคิดนะเนี่ย
“ก็ไม่รู้ซิ รู้แต่ว่านัทอยากไป เดี๋ยวจะไม่ได้อยู่ดูแล้ว”
พี่น่านหยุดกินข้าวทันทีเมื่อผมพูดเรื่องที่จะไปเรียนต่อโทที่ฝรั่งเศส เกิดความเงียบขึ้นมาทันที ได้ยินแต่เสียงของเครื่องปรับอากาศ ที่ทำงานของมันไปเรื่อย
“อย่าพูดถึงเรื่องนี้ได้ไหม นัทยังไม่ได้ไปตอนนี้ซักหน่อย” อีกฝ่ายยกน้ำขึ้นดื่มแล้วลุกขึ้นไปนั่งที่โซฟาหน้าโทรทัศน์อย่างเงียบ แผ่นหลังที่ผมมองว่ามันอบอุ่นแค่ไหนที่ได้กอดตอนนี้กำลังลู่ลงอย่างคนที่คิดไม่ตก
น่านน้ำเคยห้ามผมแล้ว ผมเขาครั้งแรกเรื่องเรียนต่อโท เขาอาละวาดเลยครับ ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น พวกเราสองคนทะเลาะกันรุนแรงมากเลย แต่พี่น่านไม่ได้ทำอะไรผมนะ ยังไงๆก็ไม่กล้าทำหรอก ไม่ใช่ว่ากลัวผมอะไรนะ พี่น่านกลัวผมเจ็บมากกว่า อีกอย่างเขาเป็นคนที่คุมอารมณ์ได้เก่งมาก แต่ครั้งนั้นสงสัยไม่ไหวจริงๆ มาครั้งเดียวห้องผมเกือบพังเพราะได้พายุโมโหของพี่น่าน แรงไม่แรงก็ต้องซื้อโทรทัศน์ใหม่อ่ะ เพราะตอนที่ทะเลาะกันทีวีมันเสือกโฆษณาประเทศฝรั่งเศสขึ้นมา ผลที่ตามมาก็คือ แจกันบนโต๊ะ ลอยไปแปะกับหน้าจอ และมันก็แตกในที่สุด ผมไม่ตกใจที่เขาทำแบบนั้น ก็เข้าใจอยู่ มันความรู้สึกว่าต้องห่างกันมันแย่ขนาดไหน
“อีก 6 เดือนเราสองคนก็ไม่ได้ใช้ชีวิตด้วยกันอีกแล้วไง”
พรึ่บบบบบบบ!!!!!!!!!!
น่านน้ำกระชากผมเข้าไปกอดชนิดที่ว่าหายใจแทบไม่ออก ผมรับรู้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจของพี่น่านว่ามันแรงขนาดไหน ลมหายใจอีกอีกฝ่ายติดขัดอย่างเห็นได้ชัด ผมสงสารเขาจัง
“ไม่ไปได้หรือเปล่านัท เรียนในประเทศก็ได้........นะ”
“พี่น่าน นัทบอกแล้วไงว่านัทไปแค่ 2 ปี ไม่นานหรอก เดี๋ยวนัทก็กลับ” ผมลูบแผ่นหลังหนาของน่านน้ำอย่าปลอบประโลม
“.....แค่ 2 ปีของนัท แต่มันเป็น 2 ชาติสำหรับพี่ แค่พี่ไม่ได้เห็นหน้านัท 3 วันก็ตายแล้ว ไป2ปี พี่คงตายพอดี”
ผมอมยิ้มกับการเปรียบเทียบของเขา ผู้ชายคนนี้เป็นทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับผม เขาหมุนรอบตัวผม ตื่นมาก็ได้ยินเสียงเขา ตอนสายก็ได้เห็นหน้า ตอนเย็นก็ได้นอนกอดกัน ใครว่าพี่น่านเจ็บคนเดียว ผมเองก็เจ็บไม่น้อยที่ต้องแยกกับคนรักอย่างนี้
นั่งกอดกันได้ซักพัก รองประธานผู้ยิ่งใหญ่ก็ไม่ไปทำงานเฉยเลย เจ้าตัวเดินเข้าห้องไปเปลี่ยนชุดแล้วกลับออกมาในชุดกางเกงกีฬากับเสื้อโปโลสบายๆ ไม่ว่ายังไงก็ดูดีจริงๆ ถึงเวลาหรือยัง ถึงเวลาที่ผมต้องแนะนำผู้ชายคนนี้ให้เพื่อนๆได้รู้จักหรือยัง หัวใจของผมมันตะโกนบอกว่าพร้อมตั้งนานแล้ว
หาเรื่องเซอร์ไพส์พี่น่านดีกว่า ฮ่าๆ ได้แกล้งคนหล่อนี่มันรู้สึกดีจริงๆ ก๊ากกๆๆ
-
:z13:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
หลังจากที่ต้อง สอบแบบหามรุ่งหามค่ำ
หมวยก็ได้เล่น คอมซักทีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดีจายนะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
***************************
ปล .... ทุกคน คิดถึง ลีโอ+น้ำซุป กับ ฟาร์ฟาร์ + เคลใช่ไหม
หมวยยังไม่ให้อ่านง่ายๆ หรอก มันต้องมีข้อแรกเปลี่ยนนนนนนนนนน5555555555555++
-
ว้าวๆๆมีคู่ใหม่มาให้ลุ้น
คู่นี้เป็นยังไงหว่าๆ
รอลุ้นทุกคู่้
ฟาฟาด้วยน๊า
อีนู๋กับเจ้าพ่อเค้าสวีทกันตลอดอ่านะอิอิ
-
:L1:
-
คู่นี้น่ารักจังเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เชียร์ๆๆๆๆๆ
-
โหยยย ข้อแลกเปลี่ยนอะไรอ่ะ? เราอยากอ๊านอยากอ่าน
ปล.ได้ข่าวว่าพรุ่งนี้เราต้องไปสอบPAT แต่ยังมานั่งอ่านนิยายอยู่เลย 555
-
คู่นี้ก้อน่ารัก
+1 เป็นกำลังใจน้องหมวย
-
:z13:
เม้นอืด เหมือนมาม่าเลยเว้ย
55555555++
เม้นน้อย ไว้ 3 วันข้างหน้า ค่อยลงดีกว่า
อย่ามากินหัวหมวยทีหลังนะ
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เจ้าพ่อกับอินู๋ น่ารักมากมาย :impress2: :impress2: :impress2:
-
คู่นี้ก็น่ารักนะ :-[ ชอบทุกคู่เลย
-
คู่นี้ก็น่ารักนะ :-[ ชอบทุกคู่เลย
ก็คนแต่งน่ารักนี่เนอะ
55555555555555+
มึงชมตัวเองอีกแล้ว
-
อ๊าย มาอีกคู่ละ
พี่น่านเค๊อะ พี่ก้อขยายธธุรกิจไปนอกจิ จาได้ไปนอนกกเมีย
ฮิ้ว...อ๊างงงง
-
แต่ละคู่ ความหวานกินกันไม่ลงจริงๆ
-
พี่น่านน้ำเท่จัง
-
"โห....3 วันเลยหรา สำหรับเราเหมือน 3 เดือน ขาดใจกันพอดี" 555 เลียนแบบคุณพี่น่านหน่อย
อยากอ่านต่ออิกจังฮะ ได้อารมณ์ดี มีความสุข อ่านไปยิ้มไปเลยนะ โฮะโฮะ
ปล.เช้านี้ฝนตก เลยไม่ได้ไปโรงเรียน ดีจังที่ได้อ่านตอนใหม่ 5555555
-
"โห....3 วันเลยหรา สำหรับเราเหมือน 3 เดือน ขาดใจกันพอดี" 555 เลียนแบบคุณพี่น่านหน่อย
อยากอ่านต่ออิกจังฮะ ได้อารมณ์ดี มีความสุข อ่านไปยิ้มไปเลยนะ โฮะโฮะ
ปล.เช้านี้ฝนตก เลยไม่ได้ไปโรงเรียน ดีจังที่ได้อ่านตอนใหม่ 5555555
เปิดเทอมแล้วเหรอเนี่ย
โชคร้ายอย่าง แรงงงงงงงงง
5555555555++
-
น่ารักจริง ๆ
พี่น่านรักจริงหวังแต่งปะเนี้ย
-
อ๋อยยยยยยยยยยยยยยยย
ตอนนี้ก็น่ารัก หนูนัท กับ พี่น่าน อิอิ
-
เรื่องนี้ ผู้ชายดีๆมีอีกไม๊?
ไรเตอร์แบ่งมามั่งจิ*0*
-
สวัสดีคับ คุณหมวย
ผมเพิ่งเข้ามาอ่านได้พักนึง
ชอบเจ้าพ่อมากมาย หุหุ (โดนอีหนูตบ)
ขอตัวไปอ่านก่อนนะคร๊าบบบบ
-
น่ารักทุกคู่เลย ไม่อยากเชื่อนัทจะหวานแถมขี้อ้อนขนาดนี้ :o8:
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆ น่ารักๆหวานๆ อยากอ่านเรื่องฟาร์ๆกะเคลวินแระเคลียเรื่องนี้ด่วน
-
เข้ามารอ เจ้าพ่อกับอินู๋ จ้าๆๆๆๆๆๆๆๆ :impress2: :impress2: :impress2:
-
เหมือนได้กลิ่นเศร้าๆ อ่ะ
ไม่นะ ..... ได้โปรด
-
กรี๊ดดดดด ว่าแระต้องมีคู่นัท 555 เปนลางสังหรรรรร
คู่นี้ก้อน่ารักมากกกกก น่านน้ำรอถึง 5 ปีเลยหรอ สุดยอดจริงๆ
ชอบอ่ะะะะะะะ ชอบบบบอีกแล้ววววว
ว่าแต่นัทเตี้ยกว่าซุปและฟาร์อีก ไม่น่าเชื่อ 555555555555555
ฟาร์ยังไม่เคลียร์เลยน้า จะไปคุยกะซุบยังไง แล้วเคลจะทำไง
คิดถึงเจ้าพ่อด้วยอ่า
มาลงต่อเร็วๆน้าน้องหมวยยยย :monkeysad:
-
:haun4:
มาทำให้ผวาเล่นๆ
กำลังป่ั่นอยู่่ค่ะ
ไม่รู้ว่าจะเอาคู่ไหนดี งั้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ให้เพื่อนโหวตกันเองแล้วกันว่า
อยากอ่านคู่ไหน
นับคะแนน แบบใสๆเลยค่ะ เม้นคู่ไหนมากที่สุด ลงคู่่นั้นไปเลย
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:sad4: :sad4: :sad4: เอาคู่ไหนก้ได้ทั้งนั้น น่ารัก น่าจับมากดกันทั้งนั้นเลยอะ อ๊ายๆๆๆๆๆ :o8: :-[ :impress2:
:L2: :3123: :L2: มอบให้ไรเตอร์ค๊าฟฟ :กอด1:
-
คู่นี้น่ารักน่ะเนี่ยยยยย
-
โห้ย...รอมาตั้ง 5 ปี หนูนัทจะใจร้ายไปไหมอ่ะ
พี่น่านฟ้าอย่าให้ไปต่อโทที่เมืองนอกนะ เชียร์พี่น่านฟ้าอ่ะ จบกดๆๆ
น่ารักทุกคู่เลยอ่ะ ชอบๆ
-
:sad4: :sad4: :sad4:
รีบมาต่อเลยก่อนขาดใจตาย
เพราะความอยากรู้
:call:
-
น่ารักทุกคู่เลยอ่าาาา :-[ :-[
-
อีกหนึ่งคู่หวาน นัทแอบเก็บเงียบ ถ้าเพื่อนๆๆรู้คงซักฟอกจนขาวสะอาด
โดยเฉพาะน้ำซุป กับ ฟาฟาร์ :m20:
อ่านแล้วนึกถึงฟาร์อ่ะ เมื่อไหร่จะหวานกับเคลแบบเต็มที่ซักที
คนอ่านลุ้นๆๆๆ
+1 ให้คู่หวานอีกคู่
-
คิดถึง พี่น้ำซุป - ลีโอ พี่ฟาร์ - เคลวินนน
-
ว๊ายยยยยยยยย
เค้าเห่อคู่นี้ กร๊ากกก
จัดอีก เยอะๆ เลยน๊า
น่ารักมากเลย น่านน้ำ+หนูนัท
-
ส่วนมาก เขาว่ากัน ทุกคู่เลยอ่ะ
แต่เราเอาที่ คาใจจริง ๆ นะ
แบบว่า........เคลวินXฟาร์ ไรเงี้ย
...........ได้โปรด เถิดหนา~~ มามะ 555
-
น่ารักไปแร้วววว อยากรู้คู่ฟาร์อ่ะมาต่อไวๆนะเจ้าค่ะ :call:
-
อยากไดเทุกคู่เหมือนกน แต่มาโหวตฟาร์ก่อน เพราะอยากรู้เคลไปเคลียรืกะซุบยังไง
-
เจ๊หมวยยยยย ขอโทษที่หายไปนานค่ะ จำน้องได้ไหมเนี่ย
นัทจ๋าไม่สงสารพี่เขาบ้างหรอ พี่น่านอย่ายอมให้ไปนะ
รอดูเคลวินเคลียร์ตัวเองค่ะ แล้วน้ำซุปจะพิพากษา(?)ยังไง
-
เมื่อไหร่จะมาน้อ คิดถึงจะแย่
-
มาแล้วๆ
เอาคู่ลีโอ + น้ำซุปก่อนเนอะๆ
เซิฟร์เป็นอาหารเที่ยงไปเลยยยยยยยยย
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
******** คิดถึงคนอ่านที่สุดๆ
-
Part ..........30!!!!!!!!!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
Go To ภูเก็ต!!!!!!!!!!!
“ทะเลโว้ยยยย!!!!!!!! พวกกูมาแล้ววววววววววววว” มนุษย์ชาวไทยจำนวน 6 คน อันได้แก่ น้ำซุป ฟาร์ฟาร์ ตัส ไมค์ นัท ต้นกล้า วิ่งหน้าตั้งลงทะเลอย่างไม่ได้อายใครหน้าไหทั้งนั้น ทำเอาลีโอและคมกริชมองแล้วอมยิ้มอย่างเอ็นดู แต่สายตาคมมองตามร่างบางของน้ำซุปเป็นพิเศษ เพราะเมื่อกี้แค่เดินลงรถตู้ น้ำซุปและผองเพื่อนก็โดนเพ่งเล็งจากบรรดานักท่องเที่ยวทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติแล้ว หวง!!!
“ว๊ากกกกกกกกกกก เค็ม!!!!!!”
“ก๊ากๆๆ น้ำทะเลมันก็เค็มดิว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ” พวกผมพร้อมใจกันฮากันทันที่เมื่อไอ้ฟาร์มันบอกว่าน้ำทะเลมันเค็ม นี่เพื่อนผมเป็นอะไรไปเนี่ย ถึงลืมไปว่าน้ำทะเลมันเค็ม
“สัดแล้วพวกมึง กูก็พูดไปอย่างนั้นแหละ” ไอ้ฟาร์พูดอย่างอายๆ ไม่ทันแล้วฟาร์ฟาร์ที่น่ารัก เพราะเมื่อกี้นักท่องเที่ยวที่อยู่ข้างๆยังได้ยินเลย ฮ่าๆ
แล้วดูนั่นไอ้นัท มันกำลังทำท่าจะดำน้ำ ให้ตายเถอะ น้ำแค่ตาตุ่มเนี่ยนะมึงจะดำ กูมาเที่ยวกับคนบ้าหรือเปล่าว่ะ ให้ตายซิ นิยายเรื่องนี้จะฮาเกินไปแล้วนะ!!
“ไอ้เวรนัท มึงทำไรเนี่ย!” แล้วก็เป็นไอ้ไมค์ที่ทนความปัญญาอ่อนของเพื่อนตัวเองไม่ไหว มันด่าไอ้นัทอย่างเอือมๆแล้วเดินไปเตะไอ้นัทที่ตอนนี้กลายเป็นปลาพะยูนเกยตื้นอยู่
“ก็มองหานีโม่” ( นัท ) นีโม่พ่อมึงอ่ะอยู่ในระดับน้ำทะเลแค่ตาตุ่ม!! ว๊ากๆๆ ไอ้พวกบ้า
“แถวนี้มีนีโม่จริงๆเหรอว่ะ” (ตัส ) มึงอย่ามาบ้าอีกคนนะ ปล่อยให้ไอ้ปลวกนัทมันบ้าไปคนเดียว
ผม ฟาร์ฟาร์ ไมค์ และต้นกล้ามองหน้ากันอย่างรู้กัน เมื่อผมพยักหน้าเป็นสัญญาณแล้ว พวกเราก็ต่างวิ่งมุ่งหน้าไปที่ไอ้ปลาพะยูนสองตัวที่กำลังส่องนีโม่อย่างปัญญาอ่อน อย่างรวดเร็ว ประหนึ่งว่าเสียงตดยังตามไม่ทัน
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก” ไอ้นัทแหกปากร้องออกมาอย่างน่าสงสารแต่ไม่แล้วเพราะตอนนี้ผมกับไอ้ไมค์ช่วยกันหามไอ้นัทลงไปทะเลและโยนมันลงไปอย่างสะใจ ฮ่าๆ
“ว๊ากกกกกกกก !! ไอ้เพื่อนเวร” ไอ้ตัสก็ไม่รอดครับ เพราะไอ้ต้นกับไอ้ฟาร์ก็หามไอ้ตัสลงทะเลแล้วโยนลงทะเลทับไอ้นัทไปเต็มๆ นั่นแหละ ทำตัวเป็นปลาพยูนกระดี๋กระด๋ามองหานีโม่ในระดับน้ำแคตาตุ่มดีนัก เห็นแล้วขัดตา ไม่น่าเชื่อว่านักเรียนโท กับสถาปนิกแห่งเมืองกรุงจะปัญญาอ่อนได้ขนาดนี้
พวกผมยืนมองพวกมันสองคนอย่างสะใจ แต่ทำมึงรู้สึกว่ามีรังสีอำมหิตแผ่มาจากด้านหลังล่ะ หรือว่า..................
“มึงตายยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!” ไอ้ฟาร์เข้าช๊าตผมอย่างรวดเร็ว ไอ้ผมก็ตัวบางร่างเล็กเมื่อโดนทับไปเต็มๆอย่างนี้ก็เลยต้องหัวคะมำลงทะเลอย่างสวยงาม
“แอ๊กกกก!!!” ไอ้ซุปร้องออกมาอย่างน่าสงสาร ทำไมเพื่อนผมแต่ละคนถึงได้ซาดิสต์อย่างนี้เนี่ย ให้ตายเถอะน่าสงสารไอ้ซุปที่ต้องเกิดมามีเพื่อนที่ประเสริฐอย่างนี้ กรี๊ดดดดดด!! เอ๊ะยังไง ทำไมผู้ชายกรี๊ด ฮ่าๆ
หมับบบ!!!!!!!!!!
ร่างของผมโดนพยุงขึ้นมาจากน้ำทะเลอย่างทุลักทุเล และให้ทายนะมีคนเดียวที่มองผมตลอดเวลา จับตาดูผมอย่างไม่ให้คลาดสายตา มีคนเดียว ...
“อีหนู ไปเปลี่ยนชุดก่อน แล้วค่อยลงมาเล่น” โหหหหหหห!!!!!!!!! วัยรุ่นเซ็ง มากับผู้บริหารที่พ่วงตำแหน่งมาเฟียก็ต้องทำจายยยยยย
“พี่! เพิ่งมาถึงเองนะ” ไอ้ตัสเงยหน้าขึ้นมาจากน้ำแล้วเอ่ยปากเกลี่ยกล่อม
“ไม่ได้ ไว้ตอนเย็นๆค่อยมาเล่น ตอนนี้แดดมันร้อนเกินไป แล้วนี่ยังไม่ทาครีมกันแดดใช่ไหม”
“O__O;” มนุษย์ผู้เห่อทะเลทั้ง 6 คน กำลังประมวณผลคำพูดที่ลีโอบอกเมื่อกี้
“เอ๊ะ!! พวกเรายังไม่ได้ทาครีมกันแดดใช่ไหมว่ะ” ( ไอ้ตัส )
“พระเจ้า!! “ ( ไอ้ฟาร์ )
“หมู่เฮา วิ่งงงงงงงง!!!!!!!!!!!!” ( ไอ้นัท ) เมื่อสิ้นเสียงได้นัทแล้วพวกผมก็วิ่งขึ้นฝั่งทันทีโดยไม่ต้องมีใครไปตามหรือว่าขัดค้านแต่อย่างใด มือบางของน้ำซุปจูงมือลีโอวิ่งขึ้นฝั่งอย่างรวดเร็วเช่นกัน คือพวกผมเป็นประเภทกลัวดำน่ะครับ ไม่ใช่ว่าเป็นคุณหนูอะไรอย่างนี้นะ แต่สมัยนี้อาณุภาพของแสงแดดมันรุนแรงเกินไปครับ ขืนโดนมากๆได้เป็นมะเร็งผิวหนังกันพอดี
“แดดแม่งร้อน” พอขึ้นฝั่งมาผมก็พึ่งสำนึกได้ว่าตอนนี้มันเพิ่งจะบ่ายหมาดๆ ตอนนั่งรถมาถึงใหม่มันตื่นเต้นนี่หน่าไม่ได้มองเวลาเท่าไร ถ้าเกิดลีโอไม่ได้ไปตามนะมีหวังได้น๊อคกลางทะเลแน่ๆ
“ลีโอ กางเกงเปียกเลยลงไปตามทำไมเนี่ย ตะโกนเรียกก็ได้” ผู้บริหารสูงสุดของแอ็คซายน์ไม่ได้พับขากางเกงขึ้นแต่อย่างใด สงสัยตอนลงไปก็ลงไปทื่อๆอย่างนี้แน่นอน
“ไม่เป็นไรหรอกน่า คมกริชจัดการเรื่องห้องหมดแล้วนะ ไปนั่งรอที่ล๊อบบี้ก่อนแล้วกัน” กระเป๋าข้าวของเสื้อผ้าทุกอย่างถูกจัดเอาไปไว้ที่ห้องแล้วเรียบร้อย เหลือแต่รอคมกริชเอากุญแจห้องมาให้ ลูกน้องของลีโอคนนี้ทำงานได้ดีและเยี่ยมมากเลยครับ ไม่ว่าลีโอจะฟาดงวงฟาดงาแค่ไหนก็ไม่เคยบ่น ผมเพิ่งมารู้ตอนที่ลีโอบอกเมื่อไม่นานนี้ว่า คมกริชอีกผมว่า “นางฟ้าคุณน้ำซุป” ได้ยินนี่ผมก็หัวเราะไม่หยุดเลย ผมเลยเดินไปตามคมกริชตรงๆว่า ทำไมถึงเรียกผมซะน่ารักน่าเคารพอย่างนี้ คมกริชและเหล่าบอดีการ์ดคนอื่นตางบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า
‘ก็คุณน้ำซุปช่วยให้พวกผมรอดพ้นจากเงื้อมือนายได้ทุกครั้งเลยนี่ครับ’ ลีโอที่ยืนอยู่แถวนั้นเลยเดินเข้ามาขู่เล่นๆว่า
‘นินทาฉันลับหลังเหรอว่ะ’ บอดี้การ์ดแถวนั้นก็พากันก้มหน้าก้มตาหลบนายตัวเองเต็มที่ มีแต่คมกริชเท่านั้นที่ยังยืนมองลีโอย่างไม่สะทกสะท้าน
‘นายอย่าหักเงิน......อุ๊บบบบบ!!!!!!’ เหมือนคมกริชจะรู้ตัวว่าได้หลุดพูดในสิ่งที่ไม่ควรซะแล้ว ลีโอมองมาที่ผมอย่างขอลุแก่โทษ ฮ่าๆ ไม่ทันแล้วไอ้มาเฟีย ไปทำอะไรลูกน้องไว้วันนี้แหละ จะเล่นให้หนักเลย
‘บอกมาเลยคมกริช ว่ามาเฟียใหญ่โตคนนี้ไปหักเงินนายตอนไหน’ ผมตวัดสายตามองไปที่ลีโออย่างคาดโทษ ให้ตายซิเรื่องรังแกข่มเหงลูกน้องนี่งานของมาเฟียทุกคนหรือเปล่า
‘เอ่อ........’ คมกริชอ้ำๆ อึ้งๆ อีกทั้งยังมองไปที่นายตัวเองอย่างลำบากใจ ใจก็กลัวลีโอ แต่ลีโอกลัวคุณน้ำซุป เพราะฉะนั้นคนที่น่ากลัวที่สุด คือคุณน้ำซุป
‘ฉันจะนับ 1 ถึง 3 นะ ถ้าถึง3 แล้วลีโอได้ไปนอนเล่นที่สนามหญ้าหน้าบ้านแน่ๆ’
‘เฮ้ยยยยยยยย!!!!!!!!! ’ ร่างสูงร้องออกมาอย่างโหยหวน ไม่เหลือเค้าหมาดมาเฟียจอมโหดที่พร้อมจะทำลายล้างคู่ต่อสู้หรือศัตรู คงไว้ซึ่งใบหน้าที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่ากลัวเมีย
‘1.......................’
‘เอ่อ...........’ คมกริชเหงื่อไหลออกมาอย่างเห็นได้ชัด และลีโอก็เป็นเช่นนั้นเหมือนกัน
‘2...................’ ผมล่ะอยากขำตอนนี้จริงๆ ผมดีใจนะที่พอลีโอกลับบ้าแล้วเขาจะยอมผมทุกอย่าง จริงๆนะ ถ้าถึงบ้านแล้วผมจะใหญ่ที่สุด เขาบอกว่าอยากให้ผมมีอำนาจให้เท่ากับที่เขามี และต่อไปอีกภายภาคหน้าผมจะต้องก้าวไปเป็นผู้บริหารระดับสูงของแอ็คซายน์และกิจการที่บ้านเหมือนกัน
‘สะ.....’
‘ไอ้กริชพูดเลย!!! ถ้าแกไม่พูดคราวนี้แกได้โดนฉันเตะแกแทน’ คนทำผิดน่ะครับ ยังไงก็ต้องยอมรับอยู่ดี แล้วยังมีไปขู่เขาอีก ให้ตายเถอะลีโอ
‘นายตัดเงินเดือนผม 2หมื่นครับ เพราะว่าผมขับรถช้าไปเลยมาไม่ทันที่คุณน้ำซุปกำหนดเวลาไว้น่ะครับ’
‘ใช่วันที่ไปประชุมกับ K V Park หรือเปล่า’.
‘ครับบบบบ!!!!!!!!’
‘ก็แค่นั้นแหละ ไม่เห็นต้องปิดเอาไว้เลย เดี๋ยวฉันให้โบนัสเดือนนี้นายเอง’
‘เฮ้ยย!!!!!!!!! อีหนูไปให้มันทำไมเนี่ย’ เป็นคนไปตัดเงินเดือนเขาแล้วยังมาโวยวายอีก หรือว่าผมจะสั่งตัดเงินเดือนผู้บริหารชั้นสูงอย่างลีโอดี
‘ก็ซุปเป็นต้นเหตุให้คมกริชโดนหักเงินเดือนนะ ซุปก็ต้องไถ่โทษดิ’
‘มะไม่ต้องดีกว่าครับ คุณน้ำซุป คือผมก็ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินอยู่แล้วครับ’ ใจจริงผมอยากให้ซักล้านเลยก็ว่าได้ แต่คงไม่เวิรค์เท่าไร ขืนทำอย่างนั้นมีหวังลีโอได้อาละวาดของจริงแน่ๆ
‘เอาไปเถอะไอ้กริช น้ำซุปจะให้มันเพิ่มอีกเท่าไรนะ’ เสียงน่ะห้วนไปไหม
‘ 5 หมื่น ถือว่าที่เหลือก็ค่าเหนื่อย’ หรือว่าจะแอบเพิ่มให้ทีหลัง ถือว่าทดแทนที่ลีโอมันไปลงกับลูกน้อง
‘งั้นฉันให้แกอีก 5 หมื่น รวมกันเป็น 1 แสนบาทขาดตัว’ นี่ผมหูฟาดหรือเปล่าเนี่ย จะให้เพิ่มอย่างนั้นเหรอ
‘และถ้าแกยังปากโป้งอีก คราวนี้เตรียมย้ายที่ทำงานไปภาคใต้ได้เลย’ แหมๆ ทำเป็นกระซิบข่มขู่ ผมได้ยินหรอกน่า ทำไรเจ้าพ่อใหญ่ได้ล่ะ เขามีอำนาจนี่
ผมว่าคมกริชนี่ช่างเป็นเลขาและผู้ช่วยที่โชคดีที่สุดในโลกแล้วมั้ง เพราะถึงแม้ลีโอจะเป็นคนขี้โมโห ขี้หึงใจร้อน วู่วาม แต่ก็เป็นคนที่รักลูกน้องและเกรงใจผม เขาจะให้ความช่วยเหลือกับพวกบอดี้การ์ดประจำตัวเสมอ และนั่นก็ทำให้ผมรักผู้ชายคนนี้ยิ่งขึ้นไปอีก ประเภทที่ว่าปิดทองหลังพระอะไรอย่างนี้หรือเปล่า
“คิดอะไรอยู่??” เสียงกระซิบที่ข้างใบหู ทำผมตื่นขึ้นมาจากภวังค์ทันที มองซ้ายมองขวาก็ยังนั่งอยู่ทีเดิม แต่เมื่อกี้จำได้ว่านั่งโซฟานุ่มๆไม่ใช่หรือไง แต่ทำไมตอนนี้กลายเป็นตักแข็งๆของลีโอได้ล่ะ
“ซุปมานั่งตรงนี้ได้ไงเนี่ย??”
“เจ้าพ่ออุ้มมาเองแหละ บอกได้หรือยังว่าเมื่อกี้คิดอะไรอยู่ เรียกก็ไม่สนใจ” ขอเวลาให้อีหนูได้คิดอะไรบ้างเถอะน่า ถึงแม้ลมหายใจเข้าออกของผมจะเป็นของลีโอด้วยเถอะ
“เปล่าๆ คิดเรื่อยเปื่อยนั่นแหละ ว่าแต่ทำไมคมกริชยังไม่มาอีก หนาวแล้วนะ” อ้อมแขนแข่งแรงโอบกอดร่างบางแน่นเข้าไปอีก เพื่อหวังไม่ให้แอร์สัมผัสกับผิวของน้ำซุป
“เคียร์เรื่องกระเป๋าน่ะ ก็เพื่อนน้ำซุปพากันขนข้าวของมาปักหลักอยู่ที่นี่เลยนี่น่า แต่มันห็น่าโมโหจริงๆ บังอาจไปนานแล้วให้อีหนูหนาวได้ไง”
“พี่อ่ะ ก็ว่าพวกผม...นี่นิดหน่อยเองนะ” ไอ้ตัสส่งค้อนงามๆมาให้ ก็เรื่องจริงของลีโอเพราะสัมภาระแต่ละคนไม่ต่ำกว่า 4-5 กระเป๋า แล้วตอนที่ขนขึ้นไปนี่ต้องให้พนักงานถึง 10 คนเลยนะ รถเข็นกระเป๋าอีก 8 คัน เห็นแล้วอลังการชะมัด ความจริงเป็นผมนี่แหละที่เอามาเยอะที่สุด ก็ลีโอบอกว่ามาพักที่ โรงแรมในเครือนี่น่า มันก็ต้องเอามาให้คุ้ม
“ตกลงตอนเย็นจะเล่นน้ำหรือว่าจะจัดปาร์ตี้” ผมหันถามร่างบางแล้วผินหน้าไปถามเหล่าเพื่อนซี้ของน้ำซุป และเสียงที่ตอบรับกลับมาก็คือ
“ปาร์ตี้!!!!!!!!!!!!” นี่ผมมากับเด็กหรือว่าผู้ใหญ่เนี่ย แล้วถ้าผมไม่มาด้วยมันจะเป็น อย่างไรบ้างเนี่ย ใครจะคอยคุมทโมนทั้ง6 ไม่ให้ซนจนเกินไป
“ไม่เล่นแล้วหรือน้ำทะเล เห็นมาถึงก็วิ่งใส่เลย” ผมถามร่างบางอย่างล้อๆ ผมเข้าใจเขานะเพราะน้ำซุปเรียนบริหารมาเหมือนผมคงไม่มีเวลาว่างเท่าไร อีกอย่างดูเหมือนว่าคุณหญิงแม่กับคุณพี่น้ำแกงจะหวงร่างบางยังกับไข่ในหิน
“เดี๋ยวค่อยเล่น ทะเลไม่ได้ปลิวไปไหน เรื่องกินต้องมาก่อน” ( น้ำซุป )
“ไม่แพ้อาหารทะเลกันใช่ไหม”
“ไม่!!!!!!!!” พร้อมกันอีกแล้ว นี่พวกมันเหมาะที่จะเกิดมาเป็นเพื่อนกันจริงๆ ให้ตายเถอะ เหมือนผมเอาลูกๆมาเที่ยวเลยนะเนี่ย
“คมกริชมาได้ซักทีนะ” ผมดุลูกน้องหน่อยๆ ก็มันไปนานมากเลยนะเนี่ย
“ขอโทษครับนาย แล้วนี่ครับกุญแจห้องของเพื่อนคุณน้ำซุป ห้องหนึ่งมีสองเตียงนะครับ ถ้าไม่พอใจอะไรยังไงแจ้งพนักงานหรือผมก็ได้ครับ” ลูกน้องคนสนิทของผมพูดไปก็ชี้แจงรายาละเอียดของห้องให้บรรดาซี้ของร่างบางฟัง
“แล้วน้ำซุปนอนไหนอ่ะ” นี่คือเสียงของเพียงฟ้าที่ถามขึ้นมา อยากจะบอกว่านอนห้องสวีทด้านบน แต่ไม่ดีกว่าเพราะเดี๋ยวจะโดนคนตัวบางข้างๆหยิกเอา
“ชั้นบนสุดมีห้องพักของผู้บริหารอยู่น่ะ” ผมบอกไปแล้วตานี่ยิ้มประกายซะจนตัสรู้ทัน เพื่อนของน้ำซุปคนนี้คุยถูกคอกับผมดีครับ ถึงแม้อาจะห่างกันแต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาเพราะเราจูนเข้าด้วยเพราะมีเรื่องธุรกิจที่ทำให้ผมกับตัสสนิทกันอย่างรวดเร็ว
“พี่อย่ารุนแรงกับเพื่อนผมมากนะ เดี๋ยวมันเอวหัก เห็นบ่นๆว่าปวดเอวอยู่ด้วย”
“กูไปบ่นตอนไหนว่ะไอ้เวรตัส กวนเบื้องล่างแล้วมึง” อยากตบปากมันจริงๆ นอกจากจะไม่ช่วยให้เพื่อนรอดพ้นจากเงื้อมือซาตานแล้วยังไปพูดชี้ทางให้อีก เดี๋ยวกูก็เดี้ยงพอดี
ประทะฝีปากกันแล้วเรียบร้อยผมกับลีโอก็เดินจูงมือกันขึ้นลิฟต์ มุ่งตรงสู่ห้องพักสุดหรูสุดอลังการของลีโอ ผมกับเขามากันเป็นประจำ แต่ครั้งนี้พิเศษหน่อยเพราะมากับลูกหลานผีปอป
“ไปอาบน้ำได้แล้วน้ำซุป เดี๋ยวเป็นหวัด”
เมื่อได้ฟังดังนั้นร่างบางก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็วและกลับออกมาพร้อมกับชุดเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นง่ายๆ ส่วนร่างสูงนั้นนอนดูโทรทัศน์อยู่บนเตียง
“ลีโอ เรื่องบ้านไปถึงไหนแล้วอ่ะ “ ผมพูดไปก็ลื้อเอาเสื้อผ้าออกมาวางกองบนเตียงทั้งของตัวเองและของร่างสูง เสื้อผ้าที่กลิ้งออกมาจากกระเป๋าเดินทางใบหรูแทบจะถมร่างบางให้จมเตียง
“เรียบร้อยแล้ว ไอ้กริชบอกว่าของที่คอนโดย้ายเข้าไปหมดแล้ว เหลือแต่ที่บ้านใหญ่นี่แหละที่ยังไม่ได้ย้าย” ร่างสูงคลานเข้ามาช่วยจัดเสื้อผ้าใส่ตู้ น้ำซุปจึงแอบมองอย่างยิ้มๆ ทำไมคนๆนี้ถึงเป็นได้ทุกอย่าง อย่างนี้นะ น่ารักจริงๆเลย
“ถ้าย้ายตอนนี้ ฟองคลื่นคงอยู่คนเดียว เมื่อไรคุณแม่จะกลับล่ะ” น้องสาวผู้น่ารักของลีโอคงต้องอยู่ในบ้านคนเดียวอย่างหงอยเหงาๆแน่ๆ เห็นช่วงนี้บ่นๆอยู่ด้วยว่าเหงาๆ พี่ชายและพี่สะใภ้? ไม่ค่อยจะมีเวลาให้ สงสัยต้องพาไปเที่ยวคลายเหงาซะแล้ว
“เดือนหน้ามั้ง เจ้าพ่อไม่แน่ใจ” ผมเหลือบไปเห็นกางเกงในลายหมีน้อยของลีโอแล้วอดฮาไม่ได้ ฮ่าๆ เจ้าพ่อคนนี้มีอะไรให้แปลกใจหลายๆอย่างใช่ไหมครับ
“งั้นเราก็ย้ายกันเดือนหน้า”
“โหยยยยยยยยยยยยย” ผมล่ะอยากจะเขกกะบาลสามีตัวเองจริงๆ ช่างไม่มีความห่วงน้องเอาซะเลย ให้ตายเถอะ
“ไม่ต้องบ่นเลยลีโอ แล้วฟองจะอยู่กับใคร น้องอยู่คนเดียวนะรู้หรือเปล่า”
“รู้แล้วคร้าบบบ ก็คนอยากอยู่กับเมียสองคนนี่น่า” ก็ข้ออ้างหากำไรจากเขาโดยที่ไม่มีใครมาขัดจังหวะได้น่ะซิ คนๆนี้เจ้าแผนการจะตายไป หน้าซื่อๆ ตาใสๆเวลามองสบตาเขาน่ะ อย่าได้ไปเชื่อเป็นอันขาดนะ เพราะเบื้องหลังนั่นเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์และความร้ายกาจมาก
“อีหนูรู้ แต่รอให้คุณแม่กลับคุณพ่อกลับมาอยู่บ้านไม่ดีกว่าเหรอ ว่าแต่คุณนายแม่กลับมาครั้งนี้อยู่ถาวรใช่หรือเปล่า”
“ใช่แล้วล่ะ เห็นป๋าบอกว่าเหนื่อย อยากกลับมาอยู่บ้านเฉยๆ” คุณป๋ามาเฟียสุดเฟี้ยวของลีโอผู้เป็นมาเฟียคุมอิตาลีอยู่นั้น ทำงานอยู่ในวงการธุรกิจและวงการมาเฟียมาเนิ่นนาน และเวลานี้ก็สมควรจะวางมือได้แล้วมั้ง
“อย่างนี้เจ้าพ่อก็งานหนักกว่าเดิมน่ะซิ ว้าๆ น่าสงสาร” ผมแกล้งทำเสียงเล็กเสียงน้อยแล้วมองไปที่ร่างสูงอย่างสงสาร
“เจ้าพ่อว่าอีหนูไม่ต้องเป็นแล้วเลขาน่ะ มาเป็นรองผู้บริหารดีกว่า” และนั่นคือสิ่งที่คุณแม่ของลีโอโทรมาสั่งการด้วยตัวเองเพราะผมเคยบอกลีโอไปว่า เดี๋ยวก็ต้องก้าวเป็นผู้บริหารบริษัท อัญมณีของที่บ้านอีก แต่ท่านไม่ยอมครับท่านบอกว่าเดี๋ยวให้ลีโอเข้าไปช่วยอีกแรง แล้วผมก็ต้องมาช่วยบริษัททางนี้อีกแรง วุ่นวายดีไหมล่ะ
“ให้เป็นง่ายๆอย่างนั้นเลยหรอ ไม่เอาดีกว่าง่ายเกินไปน้ำซุปไม่เป็น” ผมเตรียมหาช่องทางให้การแกล้งคนร่างสูงอย่างเนียนๆ แต่หารู้ไหมว่าทุกการกระทำและความคิดของร่างบางนั้นร่างสูงมองออกหมดแล้ว
*เสร็จแน่ๆน้ำซุป*
-
น้ำซุปคงได้เป็นซุปทะเลละ่งานนี้
พี่ลีโอจัดหนัก ๆ เมื่อไหร่จะมีลูกกานเนี่ย
เห็นจัดหนักบ่อยเหลือเกิน
-
Part........31
.
.
.
( กลัวไม่ได้ลง เพราะไฟดับ งั้น ปั่นปุ๊ป ลงปั๊ปมันเลย )
.
.
.
“ง่ายไม่ง่าย ที่แน่ๆคนแถวนี้ได้เป็นแน่ๆ มาช่วยลีโอทำงานนะน้ำซุป ตอนนี้ธุรกิจมันล้นมือแล้ว ขืนให้เจ้าพ่อทำคนเดียว มีหวังงานนี้อดยิงแต้มเมีย”
เหอะ!! ยิงเมีย พูดได้อย่างไม่อายปาก นี่ผมมีสามีเป็นบุคคลที่หื่นที่สุดในโลกหรือเปล่าเนี่ย ยอมรับซะเถอะ
“อ๋อเหรอ ฮ่าๆๆ เจ้าพ่อทำหน้าตลกชะมัด ที่สำคัญยังหื่นอย่างไม่มีที่ติอีก” ร่างบางหัวเราะออกมาอย่ากลั้นไม่อยู่ ส่งผลให้แก้มนวลโดนขโมยหอมแก้มจากร่างสูงติดต่อหลายที
ก็หื่นกับเมียที่ชื่อน้ำซุปคนนี้นี่แหละ ไม่ได้ไปหื่นกับใครหน้าไหนนี่น่า ลีโอคิดในใจอย่างหงุดหงิดงุ่นง่าน
“ส่วนเรื่องถ่ายแบบ คมกริชจัดการให้แล้ว” ฟังแล้วตะขิดตะควงใจยิ่งนักไอ้ถ่ายแบบบ้าบอเนี่ย ผมรู้ว่าเมียตัวเองสวย ผมรู้ว่าน้ำซุปน่ารัก แต่ใช่ว่าผมอยากจะแบ่งความน่ารักและความงามของน้ำซุปให้คนอื่นดูหรอกนะ เหอะ อย่าให้โมโหนะเดี๋ยวผมจะหาไปอยู่กระท่อมปลายนาเลยคอยดู
“คมกริชจัดการอย่างไร แล้วไปแอบทำอะไรกันมาห๊ะ” มาเฟียตัวน้อยๆอย่างน้ำซุปออกอาละวาดแล้วครับ ใช่ว่าผมกลัวนะ ผมก็แค่เกรงใจเฉยๆ
ใครจะรู้ว่าทุกเรื่องที่เกี่ยวกับร่างบางนั้นร่างสูงจะเลือกมากและพิถีพิถันเป็นพิเศษ บางเรื่องที่เขาไม่พูดนั้นไม่ใช่ว่าเขาลืม อย่างเรื่องถ่ายแบบนี้ไง เขาไม่เคยลืม เพียงแต่เขายังไม่มีเวลาว่างพาร่างบางไปถ่ายนั่นเอง หรือว่าจะไปเผาสตูดิโอนั่นทิ้งดีว่ะ ความคิดไม่เลวนะเว้ย
ผมแอบยื่นข้อเสนออันยุติธรรมให้บริษัทไอ้พี่ณุอะไรนี่ไปว่า ผมว่างเมื่อไรจะพาน้ำซุปไปเอง และถ้าไอ้หมอนี่ยังโทรตามน้ำซุปอยู่ ผมจะจัดการบริษัทมันไม่ให้ผุดไม่ให้เกิดแน่ๆ ตอนที่ใหคมกริชไปสำนักงานของไอ้หมอนี่ ผมสั่งให้ลูกน้องของผมไปกว้านซื้อสินค้าที่มาจากบริษัทมัน เห็นคมกริชบอกว่าได้เกือบหนึ่งคันรถ แล้วเอาไปกองไว้หน้าสำนักงานมัน ขู่มันนิดๆหน่อยตามประสามาเฟีย หึหึ แค่นี้ปัญหานี้ก็หมดไปแล้ว
“ไม่ได้ทำอะไรหรอกน่า เจ้าพ่อก็แค่บอกไปว่าถ้าเขาว่างเมื่อไรก็ให้ติดต่อมา เห็นบอกว่าตอนนี้ยังไม่ว่าง” ผมไม่ได้อยากโกหกเมียนะ แต่มันจำเป็นจริงๆ
“ก็ยังว่า ทำไมไม่เห็นโทรตามเหมือนครั้งก่อน” ถ้าขืนโทรมาซิ พ่อจะสั่งปิดบริษัทมันเลย วุ่นวายกับเมียชาวบ้านดีนัก ไม่รู้หรือไงว่าผัวเขาหวง!!
“เดี๋ยวเขาโทรมาบอกเมื่อไร เจ้าพ่อพาอีหนูไปถ่ายเอง”
ผมเริ่มท้อกับการช่วยร่างบางจัดเสื้อผ้าใส่ตู้แล้วนะ มันเยอะจริงๆ เสื้อผ้าของคนตัวเล็กคนนี้เยอะมากมายครับ ของผมไม่ถึง 1ส่วน 4 ด้วยซ้ำ ก็ผมเคยบอกแล้วว่าถ้าเอาเสื้อผ้าของน้ำซุปทั้งหมดมารวมกัน สามารถเอาเป็นถมเป็นเกาะได้เลยนะ
“น้ำซุป หมดหรือยัง ทำไมมันเยอะอย่างนี้” ผมเริ่มเหนื่อยแล้วนะ ทำไมมันเยอะมากมายขนาดนี้ล่ะ
“ยังไม่หมดเลยอ่ะ เหลืออีก หนึ่งกระเป๋า” เดี๋ยวันหลังจะให้เอาตู้ที่มามาเลย จะได้ไม่ต้องยุ่งยากเรื่องจัดกระเป๋า หรือว่าผมจะประดิษฐ์ตู้เสื้อผ้าเคลื่อนที่ให้น้ำซุปดีนะ
ได้ยินดังนั้นผมก็หมดแรงล้มลงนอนตักนุ่มทันที จะมาอยู่กี่วันเนี่ย ทำไมเอามาเยอะอย่างว่ะ รู้งี้ห้ามไว้บ้างดีกว่า มาหาซื้อข้างหน้าก็ได้ ไม่เห็นต้องหอบมาเลย
“ล้อเล่นๆๆ เจ้าพ่อก็เวอร์เกินล่ะ จัดนิดจัดหน่อยทำเป็นหมดแรง ทีอย่างอื่นล่ะคึกคัก”
ดูเมียผมซิครับ พูดยั่วกันซึ่งๆหน้าอย่างนี้มีหรือผมจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการจะแกล้งผม และพอผมของขึ้น? ก็ทิ้งไปโดยไม่เหลียวแล เหอะ ผมรู้ทันหรอกน่า
“อะไรที่คึกคัก” กลิ่นเสื้อผ้าบวกกับกลิ่นแป้งเด็กของน้ำซุปทำเอาผมเคลิ้มหลับไปเหมือนกัน ไม่รู้ซิผมรู้สึกว่าตัวเองเสพติดกลิ่นของน้ำซุปเหลือเกิน เพราะไม่ว่าจะหมอนผ้าห่มเสื้อผ้าร่างบางมักจะให้ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างเป็นกลิ่นแคนตาลูป เพราะอย่างนี้ไงล่ะเวลาผมเดินไปไหนมักจะมีกลิ่นของคนตัวบางติดไปด้วย
“หัวใจไง เต้นคึกคัก ร.คึกคัก ย.เขี้ยวใหญ่”
“เดี๋ยวนะน้ำซุป ร.เรือจะคึกคักได้ไง มันต้อง ม.คึกคักไม่ใช่หรือไง” ถึงผมจะลูกครึ่งแต่ผมก็แม่นเรื่อง ก-ฮ นะครับ ก็แม่จับท่องทุกวัน จนประมาณ ม.4 ได้มั้งถึงได้เลิก
“ฮ่าๆ อย่างนั้นเหรอ น้ำซุปก็จำไม่ค่อยได้เท่าไร ก็ไปอยู่อังกฤษตั้งนาน ถ่องได้แค่ ก.เอ๊ย ก-ไก่ ข.ในเล้า แล้วก็เอ่อ.. จำไม่ได้ ฮ่าๆๆ”
ผมล่ะอดทึ่งในความสดใสของคนตัวเล็กนี่จริงๆ มีที่ไหนเป็นคนไทยแท้ๆ ที่ท่องได้ แค่ ก ถึง ข นอกนั้นจำไม่ได้
“จบบริหารมาได้อย่างไงเนี่ยน้ำซุป สงสัยมหาลัยนั้นคงไม่ได้มาตรฐานแน่ๆ”
“มาต่อยกันเลยลีโอ ว่ากันอย่างนี้น่ะ” ไม่ว่าเปล่ามือบางเอาเสื้อยืดของตัวเองไปปิดหน้าร่างสูงแล้วกดเอาไว้ไม่ให้คนด้านล่างได้หายใจสะดวก
“รู้หรือเปล่าว่าน้ำซุปสามารถด่าเป็นภาษาเขมร+ขอม+ละติน ได้นะ”
“เรื่องจริงหรือเนี่ย ว่าแต่ ไหนขอสักประโยคหน่อยซิ”
“จัดไป!!!!!!!!!” ร่างสูงจึงลุกขึ้นนั่งแทนแล้วจับตามองร่างบางอย่างไม่กระพริบ
“เอาเลยน้ำซุป ขอประโยคเด็ดเลยนะ”
มาฟังพร้อมๆกันเลยครับ ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าที่ร่างบางพูดนั้นจริงหรือเปล่า
“ดำไดเดื๊อกดิ่งเด๋า บังเบ็นเบื๊อกบิ่งบุ๊น ต๊อกคังกิตุตุคิขุจัง”
“อุ๊บบบ!!!!!!!! ..ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ไม่ไหวแล้ว ขอผมลาออกจากตำแหน่งมาเฟียคุมอิตาลีวันหนึ่งนะ ไม่ไหวแล้ว ผมหัวเราะจนคางจะค้างอยู่แล้ว
“ชิชิ คุฃิละโตะ ขุน โคมะบะ ชึชึลึ๋งไก๋ จั่งคำดำมะเอือก”
“ก๊ากกกกกกกกกกกๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ มะ ไม่ ไหวแล้วน้ำซุป ฮ่าๆๆ”
“ลีโอ!!!!!!!! กลายพันธุ์แล้วเหรอเนี่ย” อะไรกันผมก็แค่หยอดมุกนิดๆหน่อยไปเท่านั้นเอง มันฮาขนาดนั้นเลยหรอ
ตอนนี้สติผมยังไม่กลับดีเท่าไร ขอเวลาซัก 3 วิเดี๋ยวมันก็เข้าที่เอง คิดดูซิครับผมหัวเราะจนน้ำตามันไหลออกมาเลยอ่ะ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ อีหนูช่วยด้วย เจ้าพ่อกรามข้าง ฮ่าๆๆ มันหยุดไม่ได้”
ไม่หยุดอย่างนั้นเหรอ แต่ไม่เป็นไร น้ำซุปมีวิธีแก้อาการหัวเราะนี้ได้
“เมื่อกี้มีคุณโทรมาจีบน้ำซุป”
“กึกกกก!!!!!” เสียงฟันของร่างสูงกระทบกันเสียงดังเลยครับ ไหนบอกว่าหยุดไม่ได้ไง หลอกนิดหลอกหน่อยก็หายแล้ว โหๆ ไอ้เจ้าพ่อเอ๊ยๆ แค่นี้ก็ฮากระจายเลยหรอ
ไม่เห็นมีอะไรให้ฮา น้ำซุปออกจะน่ารัก ฮ่าๆ
“เรื่องจริงหรือเปล่า” กลับเข้าสู่โหมดโหดอีกครั้งครับ ฮ่าๆ ไอ้เจ้าพ่อเอ๊ย น่ารักเกินไปแล้วนะโว้ยยยยยย
“ล้อเล่น แบร่!!!!!!!!!!!”
“เมื่อกี้ น้ำซุปทำได้อย่างไง ......อะ อุ๊บบบบบ!!!!!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” อ้าวววววววว ไมอาการกลับมาอีกครั้งอ่ะ ให้ตายเถอะ มันตลกขนาดนั้นเลยหรือไงกัน
“ถ้าไม่หยุดคราวนี้งอนจริงๆนะ เห็นสัญญาณไฟบนหัวอีหนูหรือเปล่า มันกำลังจะบอกว่างอน!!”
“โอ๋ๆๆๆ ไม่งอนครับ หยุดแล้ว หึหึๆ”
“ชิส์!!”
“อ่ะๆ เดี๋ยวเจ้าพ่อการ์ตูนชินจังให้ดู”
“ไม่ต้องเอาชินจังมาล่อเลย ไม่สนหรอก-_-“ ก็แค่หวั่นไหวนิดๆ ความจริงผมไม่ได้เป็นคนติด การ์ตง การ์ตูนอะไรเลยนะ ก็แค่ไม่มีอะไรทำเอง มันก็เลยต้องดูการ์ตูนไง
“งั้นเอาแฮมทาโร่กับทอมแอนด์เจอรี่”
“เอาซิ ไหนอ่ะ ไม่มีอิคคิวซังเหรอ มันน่ารักนะ ขอโคนันด้วย” ไม่ได้ครับ ผมแพ้ทางการ์ตูนพวกนี้ โดยเฉพาะเรื่องทอมแอนด์เจอร์รี่ น่ารักเป็นที่สุด วิธีการแกล้งของหนูที่แกล้งแมวมันฮาดีออก อีกอย่างผมเอามาเป็นต้นแบบในการแกล้งลีโอด้วยแหละ
มีครั้งหนึ่งแกล้งเทแชมพูไว้บนพื้นห้องน้ำ พอลีโอเดินเข้าไปก็ล้มจูบพื้นตามระเบียบ ก๊ากกกๆๆ ใครจะจำไปใช้ก็ไม่ว่านะ ขอแค่ค่าลิขสิทธิ์นิดๆหน่อยๆเอง
“ขึ้นมานอนหนุนอกเจ้าพ่อก่อน ไม่งั้นไม่เปิดให้ดู”
“แค่นอนนะ ไม่งั้นอีหนูจะหยิกพุงเจ้าพ่อให้ขาดเลยว่าทำมากกว่านั้น” ลีโอ แอ็คซายน์ เจ้าเล่ห์จะตายไป อะไรที่เป็นวิธีหากำไรจากผมเขาจะวางแผนมาอย่างดี สมองลีโอแยบยลจนผมตกใจ ไม่รู้ว่าคิดได้อย่างไร
“รับทราบ!!!”
เมื่อร่างสูงยืนยันหนักแน่น ร่างบางจึงคลานเข่าเข้าไปนอนหนุนแผ่นอกกว้างของลีโออย่างรวดเร็ว ลำแขนแข็งแรงของร่างสูงโอบกอดร่างบางเอาไว้อย่างหวงแหน ริมฝีปากหนูกดจูบลงบนหน้าผากมนของคนตัวเล็ก แสดงถึงความรักที่มีทั้งหมดใจ
ร่างสูงยกนาฬิกาเรือนหรูที่ข้อมือขึ้นมาดู ซึ่งตอนนี้เจ้านาฬิกาเรือนนี้มันบอกเจ้าของมันว่า ขณะนี้เป็นเวลาเกือบจะบ่ายสองแล้ว
“หิวข้าวหรือเปล่า”
“นิดหนึง แต่ขี้เกียจเคี้ยว” เขาอยากจะจูบปากบางนี่สักทีสองทีจัง มีอย่างที่ไหนมาบอกว่าขี้เกียจเคี้ยวข้าว นี่ไงเอวถึงได้บางขนาดนี้ ผมว่าได้ซะที่ไหนล่ะ
“ไม่ต้องเลยน้ำซุป เดี๋ยวสั่งขึ้นมากินบนนี้ จะกินไร ถ้าไม่กินข้าวก็ทำอย่างอื่นแทน เลือกเอา” ต้องสวมบทโหดเท่านั้นครับ คนตัวบางถึงจะกลัว แต่ก็เป็นการกลัวที่แกล้งทำ
“เชอะ! กินก็ได้... อืมมมมมม เอาข้าวผัดกุ้ง กระเพรากุ้ง กุ้งทอด ต้มยำกุ้ง กุ้งเผา ไข่เจียวใส่กุ้ง สลัดกุ้ง เกี๊ยวกุ้ง กุ้งพันอ้อย” กุ้ง กุ้ง กุ้ง กุ้ง กุ้ง อะไรก็กุ้ง ชักอิจฉากุ้งขึ้นมาตงิดๆ
“ทำไมมีแต่กุ้งเต็มไปหมดล่ะ ไม่อยากกินอย่างอื่นเลยหรือไง??”
“อ่ะลืมๆ กุ้งลวกกับน้ำจิ้มแซบๆ” และแล้วมันก็มาจบที่กุ้งลวก น้ำซุปบอกว่าใครที่เกิดมาแพ้อาหารทะเลเนี่ยเสียชาติครับ เขาบอกว่าซีฟู้ดน่ะเป็นอะไรที่สุดยอด และคนนตัวเล็กบอกอีกว่า 4 วันที่อยู่ภูเก็ตเนี่ยจะกินมันทุกวันเลย
“แน่ใจนะว่าไม่กิน สเต็ก สปาเกตตี้ อาหารอิตาเลี่ยน” ทำไมเมียเขาถึงกินอะไรที่มันง่ายอย่างนี้และที่สำคัญ สั่งแต่กุ้งกิน
“เบื่อแล้ววววว แม่บ้านแอ็คซายน์ทำให้กินเกือบทุกวัน เดี๋ยวซักวันน้ำซุปกับลีโอต้องเป็นหมูแน่”
ลีโอ กินอาหารแบบตะวันตกน่ะครับ เขาไม่ค่อยชอบกินอาหารไทยเท่าไร ผมก็ชอบเหมือนกันอาหารอิตาเลี่ยนแต่บางครั้งมันก็เบื่อเหมือนกัน ยิ่งกับส้มตำแล้วลีโอยิ่งไม่ชอบใหญ่ มีครั้งหนึงให้แม่บ้านตำให้กิน ร่างสูงสั่งไม่ให้ใส่ปราร้า ไม่ใส่น้ำตาล ไม่ใส่มะเขือ ผมเลยบอกว่า ทำไมไม่กินแต่เส้นมะละกอไปเลยล่ะ สักวันผมต้องทำให้เขากินปราร้าให้ได้เลยคอยดู
“เจ้าพ่อล่ะ กินไร??”
“กินตามอีหนูแล้วกัน”
“อะไรอ่ะ มาแย่งซุปกินไม่ได้นะ ยิ่งสั่งมานิดเดียวอีกด้วย”
คุณผู้อ่านครับ เมนูที่ร่างบางสั่งนั้นมันน้อยอย่างนั้นเหรอ ไม่จริงเลยนะ ถ้าอาหารมันมาวางอยู่ตรงหน้า ผมว่าสามารถเลี้ยงคนทั้งประเทศได้เลยมั้ง ( เวอร์ )
“โอเคๆ ไม่แย่งก็ไม่แย่ง งั้นเดี๋ยวเจ้าพ่อเป็นคนแกะกุ้งกับคนป้อนแล้วกันเนอะ”
“โอ๊ะ!! ข้อเสนอใช้ได้ งั้นโทรสั่งเลย สั่งรูมเซอร์วิสด้วยว่าห้ามช้าไม่งั้นโดนไล่ออก” ฮ่าๆๆ เมียเจ้าของโรงแรมมาเองนี่น่า ก็ต้องทำตามซิครับ ใครกล้าขัดเขาได้ล่ะ
“ถ้าหิวมากก็กินเจ้าพ่อแทนก่อนแล้วกัน เจ้าพ่อไม่คิดเงินเลยนะ อ่ะ” คนตัวสูงยื่นแขนมาตรงหน้าร่างบาง แล้วทำสีหน้าเชิญชวนเต็มที่
“ไม่เอาอ่ะ แขนเจ้าพ่อเหนียวจะได้ตายไป สู้ไปกินแขนเด็กดีกว่า”
“อะไรนะ!! พูดใหม่ซิ แขนเด็กไหน แล้วมันเป็นใคร??!!”
ใบหน้าหล่อเต็มไปด้วยความโมโหที่ฉายชัดออกมาให้รู้ว่าตอนนี้ไม่มีอารมณ์เล่นแล้ว ลมหายใจเข้าออกของลีโอเต็มไปด้วยความหึงหวงที่ตีขึ้นมาเป็นระยะๆ
“แขนเด็กน่ารักๆ ทิ่อยู่ข้างบ้านซุปไง น่ารักมากเลย”
“น้ำซุป!!!”
“นี่ก็กะว่า กลับไปก็แต่งงานกันให้เรียบร้อย ลีโออย่าลืมไปร่วมงาน” น้ำซุปช่างไม่ได้ดูหน้าของลีโอเลยว่าตอนนี้ไม่มีความล้อเล่นแล้ว มีแต่ความจริงจังและรุนแรง
“มีผัวเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว ยังจะไปแต่งกับใครอีกห๊ะ!!” ร่างหนากระโจนเข้าหาร่างบางพร้อมทั้งปล้ำจูบอย่างเอาแต่ใจ น้ำซุปนั้นไม่สามารถผลักไสลีโอออกไปได้เลยเนื่องจากลีโอนั้นปิดทางหนีของร่างบางไว้หมด
“ล้อ...เล่น” ร่างบางพูดประท้วงออกมาอย่างยากลำบากเพราะคนตัวโตคอยแต่จะป้อนจูบลึกซึ้งกลับมาให้
“ล้อเล่นก็ไม่ได้ ผิดหมด!!!”
“เจ้าพ่ออ่ะ ปากซุปช้ำหมดแล้วแน่ๆ”
“คราวหลังอย่าเล่นอย่างนี้อีกนะ จำไว้นี่คือบทลงโทษ แล้วเด็กเวรอะไรนั่นมันเป็นใคร บอกให้ละเอียด ไม่อย่างนั้นจะโดนมากกว่าจูบ”
กรรมตามสนองผมหรือเปล่าเนี่ย ไปขู่เข้าไว้เยอะ พอเขาขู่กลับมาก็หาทางไปไม่ถูกกันเลยครับ ฮ่าๆ ลีโอก็พอลีโอ หึงได้แม้กระทั่งเด็กประถม เหอะ !
“ชื่อ ฟาโรห์ อายุเท่าไรไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ อยู่ ป.1 บ้านอยู่ข้างบ้านคุณหญิง” ไวกิ้งมาเล่นกับผมน่ะครับ แล้วผมดันเสือกไปสัญญาว่าถ้าฟาโรห์โตขึ้นจะแต่งงานด้วย ฮ่าๆ ให้ตายเถอะ
“ป.1 ก็หึงได้ การหึงของลีโอ แอ็คซายน์ไม่มีคำว่าจำกัดอายุ แม้กระทั่งไอ้แมวอ้วนงี่เง่า ลีโอก็ยังโดนแย่งความสนใจไปเลย”
“โอ๋ๆ น้ำซุปล้อเล่น หายโกรธน้าคุณมาเฟียสุดหล่อ”
“เหอะ!! ก็รู้ว่าคนมันหึงยังจะล้อเล่นอย่างนี้อีก จำไว้นะน้ำซุป กับลีโอคนนี้เรื่องต้องห้ามก็คือ เรื่องของน้ำซุป”
“OK!!”
“ปากช้ำหมดแล้ว” นิ้วแข็งแรงลูบแผ่วๆไปที่ริมฝีปากบางของน้ำซุปอย่างขอโทษ เมื่อกี้เขาไม่ได้ตั้งใจให้มันช้ำเลยนะ แต่อารมณ์มันพาไปจริงๆ ก็อยากมายั่วอารมณ์หึงมหาประลัยของเขาเองนี่น่า
“ก็เพราะใครล่ะ ไม่ต้องมาจูบเค้าเลยนะ ไม่ให้เจ้าพ่อจูบอีกแล้ว”
“ห้ามอะไรก็ห้ามได้ แต่อย่างห้ามเสน่ห์หาเป็นอันขาด ก็รู้ว่าห้ามยังไงเจ้าพ่อก็ไม่ฟัง”
“คนชอบเอาเปรียบ วันๆคิดแต่เรื่องพวกนี้ใช่ไหม” มือบางบีบจมูกคมสันของลีโอเล่นอย่างหมั่นเขี้ยวในความทะเล้นของร่างสูง
“อย่าถามแล้วเอาคำตอบที่ตัวเองรับไม่ได้ เกิดเจ้าพ่อตอบไปแล้วอีหนูเป็นลมล่ะ”
“ลีโอ!! ทำไมเป็นคนอย่างนี้เนี่ย คิดเรื่องอื่นบ้างเถอะ” ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างนี้จะบริหารงานได้เก่งและมีประสิทธิภาพอย่างนี้
ร่างบางดินหนีจากอ้อมกอดแข็งแรงของลีโอแล้วลุกขึ้นยืนอยู่ตรงปลายเตียง เตรียมพร้อมในการหนีเต็มที่ เพราะดูเหมือนว่าเมื่อกี้มือไปสัมผัสความเป็นชายของลีโอที่ตอนนี้แข็งขึงขึ้นมาอย่างเรียกร้อง
“คืนนี้ไม่รอดแน่ ไม่เชื่อก็คอยดู” พูดเสร็จร่างสูงก็ดูโทรทัศน์อย่างหน้าตาเฉย ไม่สนว่าคำพูดเมื่อกี้ไปทำให้ใครบางคนในห้องหน้าแดง ตัวแดงเข้า
น้ำซุปเดินไปหยิบหมอนแล้ว ฟาดไปที่ร่างสูงของลีโออย่างไม่ยั้งมือ แต่ร่างสูงก็ไม่ปัดป้องน้ำซุปสักนิด
*แรงมด + แรงผีเสื้อ* แค่นี้ไม่เจ็บหรอกครับ
“เหนื่อยหรือยัง ถ้าเหนื่อยแล้วก็วางหมอนแล้วขึ้นมานอนที่เดิม” ร่างสูงถามคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงปลายเตียงอย่างขำๆ ตอนนี้น้ำซุปเริ่มพาลเล็กๆน้อยๆ แล้วครับ
“ไม่เหนื่อย! สงครามไม่จบอย่าเพิ่งนับศพทหาร” คราวนี้กวีมาเลยครับ หึหึ ทำไมอารมณ์แปรปรวนง่ายจังนะ หรือว่าประจำเดือนไม่มา จะมีลูกอย่างนั้นเหรอ ( ช่วยคิดอะไรที่มันเป็นไปได้หน่อยพระเอก )
“แฮมท่าโร่มาแล้ว จะดูหรือเปล่า” ก็เรื่องโปรดเขาเลยนี่นะ ต้องเอาใจหน่อย เดี๋ยวถ้างอนหนักขึ้นมาผมนี่แหละจะเดือดร้อน
“ไม่ดู จะดูชินจัง” ร่างสูงก็ทำตามที่เมียบอกอย่างทันที มือหนากดรีโมทเปลี่ยนช่องหาชินจังทันที
“อ๊ะ!! เมื่อกี้มันโคนัน เจ้าพ่อทำไมไม่ดู”
“ก็น้ำซุปบอกว่า จะดูชินจัง เจ้าพ่อก็หาชินจังให้ดูซิ ไม่ได้บอกว่าจะดูโคนันซักหน่อย”
“มันก็เหมือนๆกันนั่นแหละ”
คุณผู้อ่านครับ ชินจัง กับ โคนัน หน้าตามันเหมือนกันอย่างนั้นเหรอ นี่เมียผมบ้า หรือว่าโทรทัศน์ผิดกันแน่ งานนี้ไปไม่เป็นกันเลยครับพ่อแม่พี่น้อง
“เชอะ! เมื่อไรข้าวจะมาเนี่ย ทำกันไปถึงไหน บอกว่าไม่ให้นานยังกล้าขัดอีก สั่งมากินวันนี้นะไม่ได้กินวันพรุ่งนี้ ให้ตายซิพนักงานโรงแรมนี้ไม่ได้เรื่องเลย ผู้บริหารก็ไม่ได้เรื่อง!!”
อ้าวๆ ด่าพนักงานอยู่ดีๆ ลามมาผู้บริหารซะงั้น พาลอย่างเห็นได้ชัดครับ แต่งานนี้ผมเงียบดีกว่า ถ้าน้ำซุปโมโหหิวทุกอย่างต้องเงียบครับ อย่าไปทำให้คุณนายท่านขวางหูขวางตาเด็ดขาดไม่งั้น ไม่จบ
“เดี๋ยวก็มา ใจเย็นๆ หน่อยน้ำซุป” ไม่ทันแล้วครับ ผมห้ามไม่ทันแล้ว เพราะตอนนี้น้ำซุปโทรไปห้องทำอาหารของโรงแรมซะแล้ว
“ผมสั่งอาหารไปเมื่อ 5 นาทีที่แล้ว ทำไมถึงยังไม่ได้อีก จะให้กินวันนี้หรือว่าเดือนหน้า ทำงานกันประสาอะไร! ชักช้าลีลา อยากโดนไล่ออกก็เอาขึ้นมาช้าๆ อยากทำงานต่อก็เอาขึ้นมาเดี๋ยวนี้”
ใครรับโทรศัพท์น้ำซุปตอนนี้ก็ถือว่าโชคร้ายที่สุดในโลกแล้วครับ นานๆคุณนายจะโมโหและเหวี่ยงซ้ายเหวี่ยงขวาอย่างนี้ นี่หรือเปล่าที่ไอ้คมกริชมันบอกว่าโหมดซาตานน้ำซุปที่ไม่อยากเห็นเท่าไรนัก ผมเชื่อมันแล้วครับ
“คมกริช! อยู่ไหน ไปเอาข้าวต้มกุ้งมาให้ฉันภายใน 5 นาทีเดี๋ยวนี้! เร็ว!” เลขาผมโชคร้ายอีกแล้วครับ เห็นมันบอกว่าจะเดินเล่นด้านล่างเตรียมอุปกรณ์จัดปาร์ตี้ 5 นาทีสำหรับมันนี่คือนาทีแห่งความเป็นความตายครับ
ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปเปิดตู้เย็น เอาน้ำส้มมาให้เมียขี้โมโหกินแก้หิวซักหน่อย เผื่อถ้าลูกน้องกับพนักงานเข้ามาแล้วมาเห็นน้ำซุปเวอร์ชั่นนี้ได้กลัวหัวหดพ่อดี และถ้าเป็นอย่างนั้นผมว่า ผมให้เมียตัวเองเป็นที่รู้จักในเวอร์ชั่นน่ารัก อ่อนหวานดีกว่า อย่างนั้นดีกว่ากันเยอะ
“กินนะ จะได้ใจเย็นขึ้น อ่ะควอซองด้วย” ผมเดินมานั่งปลายเตียงพร้อมกับน้ำส้มหนึ่งแก้ว กับขนมปังฝรั่งเศสหนึ่งชิ้น มาถึงก็จัดการป้อนใส่ปากน้ำซุปทันที
“น้ำส้มบูดหรือเปล่าทำไมเป็นอย่างนี้เนี่ย” แม้แต่น้ำส้มก็ยังโดนครับ
“จะบูดได้ไง น้ำซุปอย่าพาล กินให้หมดแก้ว ขนมปังด้วย” ดวงตากลมโตจ้องขึ้นมาสบกับตามผม และในไม่ช้า น้ำใสๆก็เอ่อคลอเต็มดวงตากลมโตและค่อยๆไหลลงอย่างช้าๆ
“เป็นอะไรเนี่ย เจ้าพ่อตามไม่ทันแล้วนะ โมโหใครกันแน่ เจ้าพ่อหรือเปล่า” ผมวางทุกสิ่งทุกอย่างลงบนเตียงแล้วอุ้มคนตัวบางขึ้นมนนั่งบนตัก นิ้วเรียวค่อยๆเช็ดน้ำตาออกให้น้ำซุปอย่างอ่อนโยน ริมฝีปากหนาคลอเคลียอยู่ที่ขมับบางคอยจูบซับเพื่อเรียกขวัญให้น้ำซุปเป็นระยะๆ
“หิวข้าว หิวมากๆด้วย ฮึกๆ อึก” หรือว่าผมสมควรจะไล่เชฟของโรงแรมออกดี รู้สึกว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องใหญ่ซะแล้ว
“เดี๋ยวไอ้กริชก็เอาขึ้นมา น้ำซุปหยุดร้องนะคนดี คราวนี้ถ้าช้าอีกเจ้าพ่อจะไล่ออกให้หมดเลยเนอะ ใครน้ากล้าขัดใจเมียเจ้าพ่อใหญ่”
ก๊อกกกกกๆๆ ก๊อกกกกกๆๆ
“อาหารมาแล้ว เดี๋ยวเจ้าพ่อไปเปิดประตูก่อนนะ” ลีโออุ้มน้ำซุปลงนั่งที่เตียงแล้วรีบเดินไปเปิดประตูรับเมนูสารพัดกุ้ง ถ้าขืนช้าเดี๋ยวคุณนายเหวี่ยงขึ้นมาอีก และคราวนี้เขานี่แหละที่จะเดือดร้อน
“ไอ้กริช ถ้าแกมาช้ากว่านี้ 2 นาที ฉันว่าแกได้หางานใหม่ทำแน่ๆ”
“โถ่ นายครับ นี่ก็เล่งเต็มที่แล้วครับ” พูดเสร็จคมกริชก็ถือถ้วยน้ำต้มกุ้งเข้ามา พร้อมทั้งสั่งให้เชฟฝีมือดีเข็นอาหารเข้าไป ใช่แล้วครับ ลูกน้องผมเอาเชฟมาเองเลยครับ ดีเหมือนกันถ้าอันโน้นอันนี่ไม่ถูกใจน้ำซุปเชฟจะได้โดนเอง พวกผมจะได้ไม่ต้องโดนหางเลขด้วย
“มาแล้วววววววววววว!!! กลิ่นหอมมาเลย” อ้าว ๆ ทำไมเมื่อกี้กับตอนนี้ต่างกันลิบลับเลยล่ะ เมื่อกี้น้ำซุปยังงอแงหิวข้าวอยู่เลยนะ แต่ตอนนี้กับร่าเริงขึ้นมาซะงั้น
*
*
พรุ่งนี้ตอนพิเศษของฟาร์ฟาร์ + เคลวิน
เม้นกันเยอะๆนะคะ ขอกำลังใจในการแต่งหน่อย อยากให้เม้นมันเยอะเหมือนเรื่องอื่นบ้างจัง เห็นแล้วแอบอิจฉา 555++
อย่าลืมเข้ามารอนะคะ แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าจะลงตอนไหน ตอนเย็นหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจเท่าไร
ฟิ้ววววววววววววววววววววว ( ไปล่ะ ) 5555555555++
By boylove_yj
-
555 น้ำซุปร้อยอารมณ์
-
:z13:
จิ้มให้ความน่ารักของน้ำซุป
-
คู่นี้เค้า หวานกันตลอดจิงๆๆ น่ารักก ชอบบ
-
555 งอแงโมโหหิว ได้น่ารักน่ามั่นไส้มากค่ะ
-
:t3:
เห็นเม้นแล้ว ง่วง!!!!!!!!!!!!
งั้น นอนดีกว่า ฮ่าๆ
-
อ๊าาาา อยากกินกุ้้ง
น้ำซุปทำให้อยากเลยนะเนี้ยะ ฮ่า
ตอนนี้ น่ารักได้อีกอ่ะ
เจ้าพ่อกับกางเกงในลายหมี หืมมมมม
โหดมากกกเจ้าพ่อ
-
อ๊าาาา อยากกินกุ้้ง
น้ำซุปทำให้อยากเลยนะเนี้ยะ ฮ่า
ตอนนี้ น่ารักได้อีกอ่ะ
เจ้าพ่อกับกางเกงในลายหมี หืมมมมม
โหดมากกกเจ้าพ่อ
มันก็ต้องมีจุดที่หักมุมบ้างซิคะ
ฮ๋าๆ น่ารักดีออก
-
ว้าวๆ ไปเที่ยวกันด้วย อิอิ
-
:impress2:
กำลังคิดว่าจะเอา ฟาร์ฟาร์+เคลวินลงดีหรือเปล่า
หรือว่าจะลงวันพรุ่งนี้
หรือว่าจะวันนี้
คิดไม่ออก!!!!!!!!!!!!
-
ขอคู่ นัทกับ น่านด้วยนะจ๊ะ ^^
-
น้ำซุปโหดมากอ่ะ
-
น้ำซุปจะฮาไปไหนเนี่ย :jul3:
-
แหม
ดีใจสุดฤทธิ์สุดเดช ไปเลยคุณน้อง
มาได้ทันเวลา......ก่อนใจจะขาด 55555
ลงเลย ๆๆๆๆ เคลวิน-ฟาร์ ต่อเถอะนะฮะ จู๊ฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
จะรอนะ
คิดถึงนะ มาเร๊ว ๆ แอร๊ยยยย
-
อยากอ่านคู่ฟาร์ฟาร์+เคลวินเหมือนกัน
1+ นะคะ
-
น้ำซุป! หนูอารมณ์แปรปรวนได้อีก ฮิฮิ
ชอบที่ลีโอเป็นแบบนี้จัง ตอนที่เอาน้ำซุปมานั่งตัก เช็ดน้ำตาให้ แล้วก็บอกว่าตามอารมณ์น้ำซุปไม่ทันเนี่ย แบบว่ามัน อ่อนโยนมากมายอ่ะค่ะ อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย โลกนี้เป็นสีชมพู!!
-
น้ำซุป! หนูอารมณ์แปรปรวนได้อีก ฮิฮิ
ชอบที่ลีโอเป็นแบบนี้จัง ตอนที่เอาน้ำซุปมานั่งตัก เช็ดน้ำตาให้ แล้วก็บอกว่าตามอารมณ์น้ำซุปไม่ทันเนี่ย แบบว่ามัน อ่อนโยนมากมายอ่ะค่ะ อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย โลกนี้เป็นสีชมพู!!
ว่าแล้วว่ามันต้องมีคนเคลิ้ม ฮ่าๆๆ เจ้าพ่อน่ารักชิมิละ
งั้น กด+ แล้วก็เม้นกันเยอะ นะ
-
น้ำซุปโมโหหิวฮ่า
-
ที่ส่งมา รับแล้วคับ
เอ้ย..ตัวเอง(หมวยนั่นแหละ) ยังออนอยู่นะนั่น
มาอัพต่อเลยดิ มามะ 5555
เคลวิน-ฟาร์อ่ะ มาสักทีเถิดหนา นะนะ
นอนไม่หลับเลยจริง ๆ
-
น้ำซุปจ๋า
หนูเมนส์มาป่าวอ่ะ
อารมแปรปรวน เหมือนช่วงเจ๊มีเมนส์เลยอ่ะ
อย่างงี้เจ้าพ่อต้องงดกิจกรรมป่าวอ่ะ
ฮ่าๆๆ
รอคอยตอนหน้าของฟาร์ฟาร์นะค่ะ
-
ที่ส่งมา รับแล้วคับ
เอ้ย..ตัวเอง(หมวยนั่นแหละ) ยังออนอยู่นะนั่น
มาอัพต่อเลยดิ มามะ 5555
เคลวิน-ฟาร์อ่ะ มาสักทีเถิดหนา นะนะ
นอนไม่หลับเลยจริง ๆ
งั้น เดี๋ยวลงให้พ่อแม่พี่น้องอ่านของฟาร์ฟาร์ แบบแก้ขัดแล้วกันเนอะ
-
:L2:
ดีใจเป็นที่สุด อัพแล้ว
ขอบคุณนะคะ ที่จะลงฟาฟาร์ กับเคลวิน คืนนี้เลย
รออยู่นะคะ :L2:
-
ตอนพิเศษ ....... 1.1
v
v
v
v
v
v
[ บันทึกพิเศษ: เพียงฟ้า อริยาวัฒน์]
/หยุด หยุด ชีวิตหยุดกับคนนี้ แม้ว่าใครจะดีซักแค่ไหน ...หยุด หยุด ความรักทั้งหัวใจ หยุดอยู่กับเธอคนเดียว/
ผมเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าใหม่อ่ะ ก็ตอนนี้ชีวิตมันอินเพลงนี้นี่น่า ฮ่าๆ ใช่ว่าอินเลิฟหรืออะไรหรอกนะ ก็แค่คิดว่ามันเข้ากับตัวเองแล้วเพลงก็เพราะดี และที่สำคัญผมตั้งเพลงนี้ไว้ให้กับเบอร์หนึง เบอร์พิเศษ เบอร์ของคุณชายเคลวินไงล่ะ
“ครับ......” ถ้าตอนนี้มีกระจกอยู่ข้างหน้า ผมคงต้องเห็นว่าหน้าตัวเองบานแน่ๆ ฮ่าๆ มองไปทางไหนก็สีชมพู ฮิ้วววว ๆ ขนาดน้ำทะเลยังเป็นสีชมพูเลย ผมนี่เป็นเอามาก
/“ถึงหรือยัง...เดินทางเหนื่อยหรือเปล่า”/
“ถึงแล้วๆ มาถึงเมื่อกี้เอง ตอนนี้กำลังเดินดูห้อง เคลล่ะ ตอนนี้ทำอะไรอยู่”
/“กำลังนั่งมองท้องฟ้าน่ะ สมองประมวลผลให้มันออกมาเป็นหน้าฟาร์”/ ผมคิดถึงเขาจัง อยากให้มานั่งดูน้ำทะเลด้วยกัน ใช้เวลาที่มีอยู่ให้คุ่มค่าทุกวินาที
“ไม่เหมือนฟาร์ เพราะว่าของฟาร์มองเห็นน้ำทะเลเป็นสีชมพู”
ตอนนี้เคลวินอยู่ แม็กซิโกน่ะครับ ไปตรวจงานโรงแรมแล้วก็ธุรกิจที่ลงทุนไว้ที่นั่น เดินทางวันนั้นแหละครับ วันที่ผมกับเขาตกลงกันสองคนว่า เขาให้ผมรอ เขากำลังจัดการเรื่องทุกเรื่องที่ตัวเองทำไว้ แล้วหลังจากนั้นเขาจะกลับมาหาผม
/“แสดงว่าฟาร์กำลังมีความรัก บอกหน่อยซิว่าเพียงฟ้ากำลังรักใคร”/ ผมล่ะอดอมยิ้มกับการหลอกถามของอีกฝ่ายไม่ได้ ก็รู้อยู่ว่าหัวใจผมมันคิดยังไง
“อยากรู้ก็ต้องกลับมาฟังเอง บอกทางโทรศัพท์มันไม่อิน”
/”เจ้าเล่ห์นักนะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวเคลกลับไปฟังเองก็ได้ แต่ถ้าไม่คุ้มนี่ต้องจ่ายค่าเสียหายนะ”/
“คุ้มแน่นอน ทุ่มทั้งตัวทั้งใจเลยเอ้า” ร่างบางเอ่ยปากยั่วร่างสูงที่อยู่อีกซีกโลกหนึ่ง ใจอยากจะหายแว้บไปอยู่ตรงหน้าเคลวินยิ่งนัก อยากจะรู้ว่าถ้าร่างสูงเห็นเขาแล้วจะเป็นอย่างไง
/“พูดเองนะเพียงฟ้า ว่าจะให้ทั้งตัวและหัวใจ ถ้ากลับคำล่ะก็ จะบุกไปฉุดถึงที่เลย”/
“ป่าเถื่อน เดี๋ยวนี้มันยุคไอทีแล้วนะ ฉุดอะไรกัน” ดูความคิดของนักธุรกิจยุคนี้ซิครับ
/“ไอทีไหนก็ไม่สนใจ สนใจอย่างเดียว ถ้าฟาร์ไม่ทำตามตำพูด เคลจะลักพาตัวไปอยู่เกาะ ไม่ให้ติดต่อกับใคร และที่สำคัญโดนเคลจะกอดฟาร์ทั้งวัน แบบเนื้อแนบเนื้อ”/ มันจะละครเรื่องสวรรค์เบี่ยงเกินไปไหมว่ะ พ่อเคลเอ๋ยคารมดีจริงนะ
“ทะลึ่งแล้วเคลวิน พูดจาสองแง่สามง่าม แล้วใครจะยอมให้กอด พูดเองเออเอง”
ผมเดินไปก็คุยไปเรื่อยๆที่คุยในห้องนอนได้เพราะว่าไอ้ตัสมันไปเอาครีมทาผิวที่ห้องไอ้นัทกับไอ้ไมค์น่ะ ถ้ามันเข้ามาตอนนี้คงได้โดนซักฟอกอีกแน่ๆ
/“ก็รักจริงหวังแต่ง พร้อมเมื่อไรบอกนะ เดี๋ยวจะให้แม่ไปขอ”/
“เคลจะแต่งไหวเหรอ ฟาร์เรียกค่าสินสอดแพงนะ”
/“ไหนเรียกเท่าไรบอกมาเลย เคลทุ่มเต็มที่ เมียคนเดียวทำไมเคลจะแต่งไม่ได้”/ ผมเริ่มอายแล้วนะเนี่ย ตอนแรกกะว่าจะแกล้งซักหน่อย ไปๆมาๆ คนอีกด้านกลับจริงจังขึ้นมาซะงั้น แล้วถ้าเกิดกลับมาคราวนี้เขาเอาแม่มาสู่ขอจริงๆล่ะ ผมจะทำอย่างไรเนี่ย
“ทองเท่าน้ำหนักตัว เพชรเพชร 50กระรัต เงินสด 200ล้าน คฤหาสน์1หลัง เครื่องบินส่วนตัว 1ลำ รถสปอตร์ซัก 10คัน เป็นไงสินสอดฟาร์ เคลไหวหรือเปล่า”
/“ไหว!! ทั้งหมดนี่เคลหามาให้ฟาร์ได้ไม่ยาก เดี๋ยวเคลแถมบ้านพักตากอากาศที่ฟอริด้าให้ด้วย แค่นี้ใช่ไหมที่ฟาร์อยากได้ มีอีกหรือเปล่า”/
นี่ไอ้เคลบ้ามันเอาจริงเหรอ ไม่อยากจะเชื่อ ไม่คัดค้านซักหน่อยเลยหรือไง แล้วยังมีแถมบ้านพักตากอากาศให้อีก ผมล่ะยอมรับในลูกบ้าของเขาจริงๆ
“เคลวิน ฟาร์ล้อเล่น ไม่ต้องเอาจริงเลยนะ ห้ามเอาแม่เคลมาหาแม่ฟาร์เด็ดขาด”
/“ไม่รับปากครับ เพราะฟาร์บอกสินสอดแล้ว ไว้เคลหาครบเมื่อไรเดี๋ยวเอาแม่ไปคุยเลย”/
“เคลวิน!!”
/“ไม่กลัวหรอกน่า ไม่ต้องมาขู่เลย ตอนนี้ที่แม็กซิโก บ่ายหนึ่ง งั้นแสดงว่าที่ไทยก็บ่ายสองแล้ว ฟาร์กินข้าวเที่ยงหรือยัง”/
“ไม่หิวอ่ะ กะว่าจะกินปาร์ตี้ซีฟู้ดตอนเย็นทีเดียวเลย”
/“หาอะไรกินรองท้องก่อน รู้ว่านิดน้อย แต่ช่วยหาอะไรกินก่อนได้ไหม คนมันเป็นห่วง/ คนมันอุตสาห์ ขอร้องกันขนาดนีแล้วผมจะไม่ทำตาม คงได้โดนงอนแน่ๆ
“งั้นเดี๋ยวไปกินข้าวก็ได้ เคลอย่าเครียดมากนะผ่อนคลายหน่อย เดี๋ยวจะแก่เร็ว มีรอยตีนนกอยู่บนหน้าไม่หล่อไม่รู้ด้วยน้า”
/“ครับๆ ไม่ต้องเป็นห่วง ตอนดึกโทรหาได้หรือเปล่า”/
“ทำไมเคลไม่พักผ่อนล่ะ ไปทำงานนะไม่ได้ไปเที่ยวเล่น”
/“โทรไม่ได้หรือง”/
ห้วนมาเลยเสียงอ่ะ ผู้ชายคนนีอารมณ์แปรปรวนครับ ใครที่คิดว่าเคลวินน่ารักคุณคิดผิด ผมก็ยังไม่รู้จักเขามากมายขนาดนั้น แต่พอจะดูออกว่าเคลวินชอบอารมณ์แปรปรวน อารมณ์ดี ก็ดีใจหาย แต่ถ้าได้ร้ายขึ้นมาก็ไม่สนหน้าไหนทั้งนั้น ถ้าได้คบกันอย่างเปิดเผย เขานี่แหละจะดัดนิสัยเสียๆอันนี้ของร่างสูงเอง
[ จบบันทึกพิเศษ: เพียงฟ้า อริยาวัฒน์]
[ บันทึกพิเศษ:เคลวิน พิทยาพันธ์ ]
“นิครอส หาช่องทางติดต่อกับ ลีโอ แอ็คซายน์ให้เร็วที่สุด” เมื่อผมวางสายจากประเทศไทยเสร็จก็หันไปสั่งงานลูกน้องทันที
“นายจะดำเนินเรื่องลงทุนกับแอ็คซายน์ต่อหรือไง” นิครอสเอ่ยถามอย่างสงสัย
“เปล่าหรอก ครั้งนี้มันเกี่ยวกับเรื่องหัวใจของฉัน”
“นายก็รู้ว่าพวกแอ็คซายน์เกลียดพวกเรายังกับอะไรดี นายคิดว่าเขาจะให้เราติดต่อกับนายใหญ่ของพวกมันหรือไง” นิคเอ่ยปากห้ามขึ้นมาทันที
“ได้ ไม่ได้ ฉันก็ต้องได้คุยกับไอ้หมอนั่นตัวต่อตัว” ร่างสูงหันหน้ามามองลูกน้องตัวเองอย่างเอาเรื่อง สำหรับเคลวินแล้วไม่มีคำว่าไม่ได้ ถ้ามันไม่ยอมให้เขาคุยกับมัน เขาจะใช้กำลังคุยกับมันแทน อย่าคิดว่ามันแข็งมาแล้วเขาแข็งไปไม่ได้ ถึงแม้ว่าฝ่ายเขาจะเป็นรองมันอยู่ก็เถอะ
“ฉันจะลองดู” เมื่อรับคำสั่งแล้วเรียบร้อย นิครอสก็จัดการโทรศัพท์ทางไกลไปหาประธานใหญ่ของแอ็คซายน์ทันที
ตอนนี้บรรยากาศในห้องพักโรงแรมหรูกลางกรุงแม็กซิโกเต็มไปด้วยความอึมครึม นิคนั้นได้แต่มองเพื่อนอย่างปลงๆ ไม่คิดว่าเคลวินจะเอาจริงเรื่องของเด็กผู้ชายคนนั้น คนที่ทำให้เคลวินคลั่งแทบเป็นแทบตาย
“เลขาของไอ้ลีโอบอกว่า มันยังไม่ว่างตอนนี้กำลังพักผ่อน”
ใช่ซิ ฟาร์ไปภูเก็ต น้ำซุปก็เพื่อนสนิท งั้นแสดงว่าไอ้ลีโอก็อยู่ทีเดียวกับเพียงฟ้าอย่างนั้นเหรอ สั่งมือปืนไปยิงหัวมันดีไหมว่ะ โทษฐานกวนตีนไม่เลิก
“นิค นิครอส นายจะคิดอย่างไงถ้า K V Park จะ ญาติดีกับ แอ็คซายน์”
“ห๊ะ!!!” ลูกน้องคนสนิมอุทานออกมาอย่างตกใจ เพราะนึกไม่ถึงว่าเจ้านายและเพื่อนอย่างเคลวินจะพูดอะไรอย่างนี้ออกมา
“ตกใจขนาดนั้นเชียว”
“จะไม่ให้ตกใจได้อย่างไง นายจะไปญาติดีกับไอ้มาเฟียลีโอเลยนะ มันใช่เรื่องที่ต้องดีใจที่ไหน”
“ถ้าให้ฉันเดา เพราะเด็กผู้ชายตัวเล็กผิวขาวคนนั้นใช่ไหม พนักงานของเราด้วยไม่ใช่หรืองไง นี่นายกำลังเป็นสมภารกินไก่วัดนะ”
“ฉันไม่แคร์ว่าใครจะมองว่าอย่างไร ฉันคิดดีแล้ว ถ้าหากอยากได้หัวใจของเพียงฟ้า ต้องให้เพื่อนเขายอมรับด้วย เพราะฟาร์แคร์เพื่อนเขามาก โดยเฉพาะน้ำซุป เมียไอ้ลีโอ”
“เพราะอย่างนี้นายเลยต้องไปตีสนิทกับไอ้มาเฟียกวนตีนนั่นใช่ไหม”
“อืมๆ อีกอย่างฉันต้องไปขอโทษน้ำซุปเขาด้วย แกรู้หรือเปล่า 4 ปีที่แล้วที่ฉันให้แกไปยิงมันน่ะ พลาดไปโดนน้ำซุปเข้า”
“เรื่องจริงหรือเนี่ย ฉันก็ลืมถามลูกน้องตัวเองเหมือนกันว่าพลาดไปโดนใคร”
“แต่เมียไอ้มาเฟียนั่นตัวจริงสุดๆเลยว่ะ ผู้หญิงยังอายเลย”
พวกเขาพอจะรู้จักน้ำซุปอยู่ไม่น้อย เพราะไอ้ลีโอมันขยันเอาออกงาน ก็อย่างที่นิครอสบอกนั่นแหละ น้ำซุปเป็นผู้ชายที่สวยมาก หวานไปทั้งตัว ถ้าหากผู้หญิงหรือดาราหน้าไหนเดินผ่านน้ำซุปไปล่ะก็ พวกนั้นดำหมดทุกคนครับ ก็ผู้ชายคนนี้ขาวชนิดที่ว่าเหมือนนีออนเคลื่อนที่ได้นั่นแหละ
“ว่าที่เมียฉันก็แหล่มเว้ย” ฮ่าๆๆ ผมปกป้องฟาร์เต็มที่เลยนะเนี่ย ก็ไม่อยากได้ยินว่าใครจะมาสวยหรือน่ารักเกินเพียงฟ้าของผมนี่น่า ถึงคนนั้นจะเป็นน้ำซุป ก็เถอะ ยอมไม่ได้เหมือนกัน
“โอ๊ะ!! ว่าที่อย่างนั้นเหรอ เขาจะให้แกเอาหรือเปล่าไอ้เคล อย่าฝันกลางวัน” ผมอยากลุกขึ้นไปเตะไอ้นิคจังเลยครับ แต่ก็ทำไม่ได้ เดี๋ยวมันจะล้อเรียนผมมากกว่านี้
“เหอะ! กับคนนี้กูจริงจังครับไอ้เพื่อน ต่อไปนี้พวกแกมีนายเพิ่มอีกคนแล้วนะเว้ย เป็นเมียเมื่อไรจะเอามาทำงานตำแหน่งรองผู้บริหารแน่ๆ”
“แล้วฉันจะคอยดู ไปนิค อย่าไปอยู่ใกล้ไอ้พวกเห่อว่าที่เมีย เดี๋ยวเชื้อโรคจะติดเรา”
[ จบบันทึกพิเศษ:เคลวิน พิทยาพันธ์]
-
อ่านสามตอน สะใจมาก
น้องหมวยมาต่อนะ
ลุ้น ลุ้น จะเรียบร้อยมั๊ย
-
อ๊ายยยย คู่นี้มาแล้ววว
ปลื้มมมม
น่าัรักมากกจ้า
ขออีกนะคู่นี้ ขอบคุณค่าาา
-
กรี๊ดดดดดดดดดๆๆ
พรุ่งนี้ได้ไหมอ่ะ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
คิดไม่ทันอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เนอะๆ พรุ่งนี้เนอะ
-
อุ๊ย มาต่อตอนต่อไปไวๆเน้อ กำลังหวานได้ที่เลย
ลีโอน่าจะสนิทกับเคลวินได้นะ เพราะกลัวเมียเหมือนกันเลยนิ 5555
-
:L1:
-
:haun4: :haun4: :haun4:
ชอบคู่นี้น่ารักดี
พรุ่งนี้จะรออ่านนะ
-
เคลวินสู่ขอฟาร์เร็วๆ นะ
คู่นี้ก้ น่ารัก ไม่เเพ้กัน
-
อุ๊ย มาต่อตอนต่อไปไวๆเน้อ กำลังหวานได้ที่เลย
ลีโอน่าจะสนิทกับเคลวินได้นะ เพราะกลัวเมียเหมือนกันเลยนิ 5555
โอเค๊ๆๆ รับทราบ แต่ไม่แน่นะ เพราะคืนนี้หมวยไม่นอน
กะว่าจะปั่นให้ทัน ทุกเรื่อง
เพราะ ที่บ้านกำลังจะมีหลานตัวน้อยๆ น่ะ หมวยก็เห่อหลานตามคนอื่นไปด้วย
-
ยินดีด้วยนะคะ สำหรับสมาชิกใหม่ในบ้าน
ขอให้มีสุขภาพแข็งแรงนะคะ
-
ยินดีด้วยนะคะ สำหรับสมาชิกใหม่ในบ้าน
ขอให้มีสุขภาพแข็งแรงนะคะ
ขอบคุณค๊า!!!!!!!!!!!!!!!
ได้ผู้ชายด้วยค่ะ
แม่หมวยตั้งชื่อ แบบเล่นๆให้หลาน ว่า
"เทพประทาพร" ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ลิเก ดีๆ นี่เอง 55555+
-
ฟาร์ฟาร์น่ารักกกกก
มาต่ออีกน้า เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ฟาร์ฟาร์ กับ เคลวิน น่ารักเนอะ อิอิ
-
มาส่องตอนเช้ามืด อ๋อย...ระดับน้ำตาลในเส้นเลือดพุ่งกระฉูด !!
-
ฟาร์ฟาร์ กับ เคลวิน น่ารักเนอะ อิอิ
:t3: :t3: ยังไม่นอน หรือ ว่าไม่ด้นอน หรือว่า นอนไม่หลับ หรือว่าไม่อยากนอนคะ
ฮ่าๆ หลาย หรือมากมาย
มาส่องตอนเช้ามืด อ๋อย...ระดับน้ำตาลในเส้นเลือดพุ่งกระฉูด !!
ว้าวววววววววว ไปเฝ้าพระอินทร์มาแล้วเหรอ น่าอิจฉา ท่านว่าอะไรบ้างอ่ะ
ฟาร์ฟาร์น่ารักกกกก
มาต่ออีกน้า เป็นกำลังใจให้ค่ะ
อ่านแล้ว เหมือนได้น้ำทิพย์มาดื่ม ก๊ากกกกกกกๆๆ
ไอ้หมวย กำลัง กลายเป็นหมีตาดำ เพราะไม่ได้นอน 55++
-
เครือข่ายมาเฟีย และผู้มีอำนาจ ทั่วโลก เค้าจะจับมือกานแว้ว
เพื่อเมีย..อืม ฟังดูดี กัดกันแถบตาย สุดท้ายก็ต้องยอมเมีย
คุณหมวยไฟท์ติ้งจ้า
-
เครือข่ายมาเฟีย และผู้มีอำนาจ ทั่วโลก เค้าจะจับมือกานแว้ว
เพื่อเมีย..อืม ฟังดูดี กัดกันแถบตาย สุดท้ายก็ต้องยอมเมีย
คุณหมวยไฟท์ติ้งจ้า
โอเค Fright !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
:a9: :a9: :a2: :a2:
-
555 ตอนนี้เคล เป็นแค่ ว่าที่ ไปก่อน :laugh:
-
555 ตอนนี้เคล เป็นแค่ ว่าที่ ไปก่อน :laugh:
ตื่่นเช้าจังเลย
ฝันเห็นพระอินทร์บ้างหรือเปล่าคะ ฮ่าๆ
หมวยพึ่งได้นอนไปเมื่อ ชั่วโมงที่แล้วเอง ตื่นมาอีกครั้งเพื่อเฝ้าคนอ่านนิยาย
-
หวานกันไกลข้ามทวีป
เพื่อว่าที่เมีย เคลวินยอมหมดทุกอย่าง
นิสัยแบบนี้มันคุ้น ๆ เนอะ เหมือนลีโอยังไงไม่รู้
เอ่อว่าแต่ว่าน้องหมวยจ๊ะ พี่ว่า ถ้าเม็กซิโกบ่ายหนึ่ง ที่ไทยก็น่าจะประมาณตีหนึ่งมั้ยคะ
เพราะเวลาของเค้าจะช้ากว่าเรา 12 ชั่วโมงมั้งนะคะ
-
บันทึกหวานแหวว
-
:-[
-
:impress3:อ่านได้จุใจเต็มอิ่มเลย 3ตอนรวด น่ารักทุกตอนเลย
อยากให้เจ้าพ่อกะเคลดีกันเร็วๆจัง ชมรมคนกลังเมีย คนกันเองทั้งนั้น 555
มาต่ออีกนะน้องหมวย อยากอ่านอีกแล้วววว
-
แหม...น่าเสียดายจริง มาอ่านทีหลัง(ช่วยงาน LADY(..ชื่อ..)เรียกคุณแม่ )
ที่บอกว่านอนไม่หลับเลยจริง ๆ .......จากนั้นไม่นานก้หัวทิ่มคีบอร์ดแล้ว 555
ได้มาอ่านแล้ว มันรู้สึก ลุ้น ๆ ไงไม่รู้ ดีใจมีความสุขที่สุด
ว่าแต่เปิดเทอมเมื่อไหร่เนี่ย พรุ่งนี้วันหยุด อยากอ่านต่ออิกจัง ไปเรื่อย ๆ อ่ะนะ
ขอบคุณคัฟ แล้วจะติดตามนะ
-
หึ หึ จะญาติดีกันงั้นเหรอ 55+ คิดว่าลีโอน่าจะเล่นตัวหน่อยนะ ^_^ o13
มอบให้ไรเตอร์ :L2: :3123: :L2:
-
สินสอดน้องฟาร์
เคลวินอ่ะไม่ช็อค
แต่คนอ่านอ่ะช็อค
ฮ่าๆๆๆ
ปล ดัดนิสัยเคลวินด่วนค่ะ ฟาร์
เทอคนเดียวเท่านั้น
ปล 2 งานนี้ ถ้ามาเฟียสองคนตกลงกันได้แล้วหล่ะก้อ
คนที่ต้องเหนื่อยคงเป็นเมียยมาเฟียทั้งสอง
ต้องเหนื่อยกับกิจกรรมเข้าจังหว่ะแน่ๆ
ฮา๐๐๐๐๐
-
เคลวิน กับ ลีโอ นี่ มีบางอย่างที่เหมือนกันนะ
.
.
.
ก็ หลง เมียงัย
กร๊าก กร๊าก
-
ตามอ่านทันจนได้
น่ารักทุกคู่เลย
แต่แอบเทใจให้คู่พี่น่านกับนัทมากนิดนึง (ทั้ง ๆ ที่เพิ่งมีตอนเดียว)
เป็นกำลังใจน้องหมวยนะคะ :กอด1:
-
ตามอ่านทันจนได้
น่ารักทุกคู่เลย
แต่แอบเทใจให้คู่พี่น่านกับนัทมากนิดนึง (ทั้ง ๆ ที่เพิ่งมีตอนเดียว)
เป็นกำลังใจน้องหมวยนะคะ :กอด1:
กรี๊ดดดดดดดดด คนแต่งนิยายเขิน ฮ่าๆๆ
กินมากไป เลยจุก ก๊ากกกกกกกๆๆๆ
-
อัพเร็วๆๆนะ :z1:
เค้าจะขาดใจตายแล้ว 555+ :sad4: :sad4:
o13 :L2: o13
-
:-[ :o8: :impress2:
เกลียดเน็ทที่สุด มึงจะหลุดไปไหน น้องหมวยรับไม่ได้!!!!!!!!!!!!!!!!!
ฝนตกอีกแล้ว คนอ่านเป็นไงกันบ้างเนี่ย
คิดถึงน้องหมวยหรือเปล่า เฮ้อๆๆๆๆๆ
-
คิดถึงสิจ๊ะ คิดถึงน้องหมวย ซุป ลีโอ ฟาร์ เคล นัท น่าน และผองเพื่อน
มาม้ายยย วันเน้ อิอิ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
รออีกนิด เนอะ
เดี๋ยวเอา คู่ของฟาร์ฟาร์ ลงมาก่อน
ใจเย็นๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
โอเค...จัดมา
รอ ๆ พรุ่งนี้ก้ไปโรงเรียนอิกแล้ว แต่ว่าเลิกประมาณเที่ยง ๆ ขับรถกลับอิก1/2 ชม.
อยากกลับมาแล้วได้อ่านจังเลยนะตัวเอง
มามะ...มามะ 555 ถ้ามานะเราไปออกเดทกันเลยดีกว่า หึหึ!..........อ๊ากกกกกกกกกกก
รีบมานะจ๊ะ จุ๊ฟฟฟฟฟฟ
คิดถึงนะ ปั่บ..ปั่บ>>>>เสียง???
-
เข้ามารอ เมื่อไหร่หนอ เทอจะมา อา อา
-
โอเค...จัดมา
รอ ๆ พรุ่งนี้ก้ไปโรงเรียนอิกแล้ว แต่ว่าเลิกประมาณเที่ยง ๆ ขับรถกลับอิก1/2 ชม.
อยากกลับมาแล้วได้อ่านจังเลยนะตัวเอง
มามะ...มามะ 555 ถ้ามานะเราไปออกเดทกันเลยดีกว่า หึหึ!..........อ๊ากกกกกกกกกกก
รีบมานะจ๊ะ จุ๊ฟฟฟฟฟฟ
คิดถึงนะ ปั่บ..ปั่บ>>>>เสียง???
ไปค่ะ!!!!!!!!!! (ตอบอย่างไม่คิด )
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แล้วนี่ทำอะไรอยู่คะ ไม่ส่งตอบกลับเลยอ่ะ รอนานแล้วนะเนี่ยๆ
-
มาแล้ว ๆๆๆ
กินโกโก้ มั๊ย???
มารอตัวอ่ะแหละ พรุ่งนี้มีเรียน 8 โมง ด้วย
-
โธ่ ๆๆ งอนหรา ที่ปล่อยให้รอ
มาเถอะนะ นะๆๆๆ (อย่างมีความหวัง)
มามะ....คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว
เมลตัวอ่ะ ทำไมไม่ออน เด๋วไปนอนเลย....ล้อเล่น
มาสักทีนะคัฟ
-
โอเค....งั้นเค้าไปนอนแล้วนะ จะตี 1 แล้ว
6 โมงตื่นอิก ต้องสแกนบัตรก่อน 8 โมงออกจากบ้านช้ารถเยอะ เรียนอิก
ระวังตาเป็นหมีแพนด้านะ นอนดึก
อากาศเริ่มหนาว ๆ เย็น ๆ เข้าทุกที....................................อย่านอนเปิดพุงล่ะ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก......โดน(หมวย)ตบกระบาล 5555
ไปนะคัฟ
-
:z10:
ขอโทษ
เดี๋ยวพรุ่งนี้หมวย เอาลงให้
ไม่ไหวแล้วตอนนี้
ปวดหัวๆ
ขอโทษอีกครั้งจริงๆ
พอดีเล่นน้ำฝนมากไปหนอ่ย
-
โอเค....งั้นเค้าไปนอนแล้วนะ จะตี 1 แล้ว
6 โมงตื่นอิก ต้องสแกนบัตรก่อน 8 โมงออกจากบ้านช้ารถเยอะ เรียนอิก
ระวังตาเป็นหมีแพนด้านะ นอนดึก
อากาศเริ่มหนาว ๆ เย็น ๆ เข้าทุกที....................................อย่านอนเปิดพุงล่ะ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก......โดน(หมวย)ตบกระบาล 5555
ไปนะคัฟ
สำนึกผิดอีกแล้ว แงๆ
ขอโทษๆ
ฝันดีๆนะ คะ ๆ จุฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
ฟาร์ฟาร์จ๋า จะมีเซอร์ไพรส์มาจากแดนไกลรึเปล่าจ๊ะ
น้องหมวย เป็นแพนด้าไปแล้วหรือนี่
-
ดีกันๆๆๆอยากให้ดีกัน
-
รออยู่น่ะค่ะ
-
เมื่อไหร่จะมาต่อเนี้ย....
คิดถึงจัง
-
ยังไม่มา...............................
ไม่สบายหรา......หมวย??
คิดถึง......รออยู่นะ ว้าวววววววว
-
น่ารักมากกก
หวานๆๆอิหนูน้ำซุปกับเจ้าพ่อลีโอ
หวานกว่านี้มีอีกหมายยยยยย
แต่ลีโอหึงโหดจริงอะไรจริง
คู่เพียงฟ้ากับเคลวินก็ดีกำลังอินเลิฟเลยอ่า
จะมีอีกคู่ไหมนิ
ชอบๆๆๆ
-
ชอบเจ้าพ่อ หงอเมีย ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณนะคะ คนแต่ง รอตอนต่อไปจ้า :L2: :L2:
-
มารอด้วยคน เกิดไรขึ้นกะน้องหมวย T_T
-
ว้าวววววววววววววววว
-
:o12:
ขอโทษที่หายไปนาน แงๆ
กำลังอ่านหนังสือสอบน่ะค่่ะ
เลยยังไม่ได้อัพ งั้น
เอาตอนที่แต่งไว้เมื่อเนิ่นนาน ตาปีที่แล้วของนัทไปอ่านก่อนเนอะ
เดี๋ยวจะรีบมาอัพคู่อื่่นให้
********************* ขอกำลังใจนิดๆ หน่อยๆ นะคะ
“ฮัลโหลฟาร์ มึงอยู่ไหนเนี่ย เชียงใหม่ กรุงเทพ บ้านผัว”
“สัด!!!!!! กูอยู่กรุงเทพ คอนโดตัวเองเว้ย” ทีเมื่อก่อนใครจะด่ามันยังไงมันก็บอกว่าไม่อยากซื้อคอนโดไว้กรุงเทพ เพราะไม่ได้มาบ่อย เป็นไงละ คราวนี้โดนคุณเคลวินสุดหล่อบังคับให้ไอ้ฟาร์ทำงานแค่ในสำนักงานสาขากรุงเทพเท่านั้น ผมก็ไม่ได้รู้เรื่องมากมาย ไว้ถึงสเปเชี่ยลมัน ค่อยให้มันเล่าแล้วกัน ฮ่าๆ
“อ๋อเหรอ ว่าแต่อยู่บ้านผัว แล้วคืนนี้ว่างหรือเปล่า เจอกันที่คอนโดกูหน่อยดิ”
/“อืมๆ ได้..แล้วคนอื่นล่ะ มึงโทรบอกหรือยัง”/
“ยังเลย ถ้ายังไงมึงโทรให้กูด้วยนะ กูคงไม่มีเวลาต้องทำของเซ่นไหว้พวกมึงอีก”
/“ว่าพวกกูเป็นผี มึงก็สัมพะเวสีล่ะว่ะ”/ เจ็บดีแท้ โดนมันหลอกด่า ฮ่าๆ ปากกัดเจ็บชิบหาย สมควรแล้วที่ซี้กับไอ้ซุป รายนั้นก็ใช่ย่อย มาเพลาๆก็ต้อนเป็นเมียมาเฟียนี่แหละ
“เออๆ กูยอม ฝากด้วยนะ แค่นี้แหละ”
เมื่อไอ้ฟาร์วางสาย ผมก็มุ่งตรงสู่ห้องครัวทันที ต้องคิดเมนูให้พวกมันน่ะครับ เพื่อนผมเดี๋ยวนี้ที่ทำงานย้ายมาอยู่ในกรุงเทพกันหมดแล้ว หลังจากลงความเห็นกันว่าถ้ายังอยู่ต่างจังหวัดกัน การพบปะสังสรรค์คงเป็นไปได้ยาก
“เมื่อกี้หนูนัทออกไปคุยกับใคร” โหๆ ตาดีชะมัด ก็ผมแน่ใจแล้วไงว่าพี่น่านอยู่ในครัว เลยแว็บไปคุยโทรศัพท์กับไอ้ฟาร์ ถ้าบอกก็ไม่เซอร์ไพส์ซิครับ
“แม่โทรมาน่ะ ถามเรื่องเอกสารอะไรนี่แหละ” ผมทำท่ายุ่งแล้วเดินเข้าไปเปิดตู้เย็นเช็คของ ว่ายังเหลืออะไรบ้างๆ ความจริงก็ยังมีบ้าง แต่ก็ต้องซื้อ โดยเฉพาะเครื่องดื่ม แต่เป็นพวกน้ำผลไม้นะ รักสุขภาพครับ ห่างไกลของมึนเมา แต่ก็ต้องซื้อมาติดไว้เหมือนกัน เผื่อเหล่านักธุรกิจเขาจะกินกัน
“พี่น่าน วันนี้ไปซุปเปอร์กัน ซื้อของเข้าบ้าน” ผมหันไปบอกร่างสูงที่กำลังจะเตรียมตัวล้างจาน ลุคนี้เท่ห์ไปเลยครับ คุณน่านน้ำกับผ้ากันเปื้อนลายเป็ดน้อย
“ไหนตอนเช้าบอกพี่ว่า นมสดหมดอย่างเดียวไง”
“เถอะน่า เดี๋ยวค่อยกลับมาล้าง ไปแต่งตัวได้แล้ว จะได้รีบไป” เพราะจะไม่ทันการณ์เตรียมเหล้ายาปลาปิ้ง
“ไปชุดนี้แหละ ไม่เห็นเป็นไรเลย พีหล่อทุกสถานการณ์อยู่แล้ว”
“กล้าเนอะชมตัวเอง ไม่เป็นไรแน่เหรอ เผื่อนักข่าวเห็นพี่ล่ะ”
“ก็ให้ถ่ายรูปไงไม่เห็นยาก ถ้าเขาขอสัมภาษณ์ก็เปิดงานแถลงข่าวมันตรงนั้นแหล บอกว่าพาเมียมาซื้อของ”
“ชิส์ ไปชุดนั้นก็ได้ งั้นเดี๋ยวนัทไปเปลี่ยนเป็นเสื้อคู่พี่แล้วกัน”
คือเสื้อตัวที่พี่น่านใส่มันเป็นเสื้อคู่น่ะครับ ตัวของพี่น่านสกรีนเป็นรูปแม่กุญแจ ส่วนของผมก็เป็นลูกกุญแจ ซื้อที่ฮ่องกง นะครับสีมันสวยแล้วอีกอย่างลายเสื้อมีความหมายดี ฮ่าๆ
“มาแล้ววว โหยยย ไม่ได้ใส่นานหลวมเลย” ผมเดินไปส่องกระจกตู้โชว์แล้วโพสท่าถ่ายแบบอย่างไม่อายใคร ก็คนมันเกิดมาน่ารัก
“ก็นัทกินนิดเดียวน่ะ อย่างแตกกวาก็ไม่กิน อย่างนี้มันจะไปโตได้ไง” ถูกต้อง ผมไม่กินแตงกวาเพราะว่ามันเปรี้ยว เรื่องจริงนะ แตงกวาเปรี้ยว ถึงผมจะเป็นคนกินง่ายก็เถอะ แต่มันก็ต้องมีบางอย่างบ้างที่ไม่กิน และสิ่งๆนั้นก็คือ แตงกวาผู้โชคดี
“บ่นอีกแล้วๆ ไป!! เดี๋ยวจะสาย”
...
“เอาไก่ไหมนัท ทำไก่หวานไง” ตอนนี้ผมกับพี่น่านกำลังเลือกพวกของสดน่ะครับ เมนูก็จดมา แต่ไม่ได้เอาขึ้นมาดู เพราะขี้เกียจ ทำมั่วแม่งเลย ยังไงพวกมันก็แดกได้อยู่แล้วแหละ
เออใช่ๆ เอาอย่างนี้ดีกว่า ทำของโปรดของพวกมัน อย่างนี้ซิถึงจะถูก ไม่ต้องห่วงว่าใครจะกินหรือไม่กินอะไร ทำหมดทุกอย่างเพราะพวกมันก็ชอบเหมือนๆ กัน
“เอาๆ เอากุ้งด้วยนะ พี่น่านเอากุ้งมาเยอะๆเลย 5 ถุงเลย”
“โห เอาไปทำไมตั้งเยอะ เดี๋ยวก็เน่ากันพอดี พี่กินไม่ทันหรอกนะ ถึงจะชอบก็เถอะ”
“เอามาเถอะน่า เอาพวกเครื่องทำต้มยำ ต้มโคลงด้วย นั่นๆ เครื่องพะโล้” เลือกของได้วุ่นวายดีแท้ โอยยยยยยยย ปวดขา
และสิ่งที่ขาดไปไม่ได้ก็คือ เค้กงานวันเกิด ปีนี้ผมไม่ได้ทำเอง เพราะฉะนั้นเลยต้องซื้อ ก็ทำไม่ทันมัวแต่เดินเรื่องเรียนต่อนั่นแหละ
“เนื้อปลา เนื้อหมู เนื้อวัว เอามาหมดเลยพี่น่าน”
“ตกลงหนูนัทจะทำอะไรกันแน่ ของที่ซื้อไปเนี่ย จัดปาร์ตี้ได้เลยนะ”
ก็ปาร์ตี้น่ะซิที่รัก แต่มายยยยยยยยยยย บอกไม่ได้ เมื่อกี้ปากเกือบขยับแล้วเชียว ดีที่หันไปเห็นแป้งทอกกรอบพอดี
“ก็ซื้อไปตุนไว้ไงเผื่อไม่ได้ออกมาอีก ช่วงเทศกาลรถมันเยอะ เดี๋ยวเกิดอุยัติเหตุ”
“เหตุผลใช้ได้ งั้นไสไปตรงผักสดอีกรอบแล้วกัน พี่จะทำสลัด” พ่อครัวอีกแล้ว ปล่อยเขาไปครับ คนที่มีความสามารถสูงอย่างน่านน้ำ ทำสลัดได้อร่อยจริงๆนะครับ
“นักศึกษาณัฐดนัยหรือเปล่า” เสียงห้วน หน้าหล่อ แต่ใจโหด มีคนเดียว อาจารย์ก้อง แห่งมหาลัยผม และเป็นคนสอนเอกผมด้วย ( สมัย ป.ตรี )
“อาจารย์สวัสดีครับ ซื้อของเหรอครับ” ผมก็ส่งยิ้มแบบเคารพสุดๆไปให้ ส่วนพี่น่านที่ยืนอยู่ข้างนี่ก็ช่างไม่ให้ความร่วมมือเอาซะเลย นอกจากจะไม่ทำความรู้จักกันแล้ว ยังมีมองแล้วส่งสายตาชิ้งๆ ใส่กันอีก
“คุณเห็นผมเอาผ้ามาซักหรือไง” โอ้ววววว กวนตีนดีแท้
“แล้วนี่ เอาของไปจัดโต๊ะจีนลิงหรือไง”
“เปล่าครับเอาไปตุนไว้เฉยๆ เอ่อ...อาจารย์นี่พี่ผมครับ” ไอ้พี่น่านนอกจากจะไม่รับมุกยังมีแอบโอบเอวผมอีก เยี่ยมจริงๆ
“พี่เขาโอบเอวน้องตอนซื้อของเหรอ ณัฐดนัย” แล้วไอ้นัทจะตอบอย่างไงล่ะเนี่ย
“ก็พี่ที่ดีไงครับ พร้อมจะปกป้องเขาทุกวินาที ออกจากสิ่งเลว........ร้าย”
นี่ผมกำลังยืนอยู่ในสงครามหาเทพหรือไงเนี่ย ก็ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครยอมใครเลยน่ะซิ ไอ้อาจาย์ก้องก็มองพี่น่านแล้วส่งยิ้มมุมปากให้ ส่วนพี่น่านรายนั้นหนักกว่าครับ นอกจากจะรัดเอวผมแน่นแล้ว มีอีกข้างยังเอื้อมมากดหัวผมไว้กับอกอีก ยอมแล้วครับ ไอ้นัทยอมแล้ว
“เรื่องเรียนต่อถึงไหนแล้ว ผมกำลังเป็นห่วงกลัวว่าคุณจะดำเนินการไม่ทัน”
“ไม่ต้องเป็นห่วงครับคุณอาจารย์ น้องผมผมดูแลได้ ไม่จำเป็นให้คนอื่นเข้ามาแสดงความห่วงใย เพราะไม่จำเป็น!!”
“พี่น่าน!!” ผมเรียกคนตัวสูงอย่างเตือนสติก็ดูคำพูดที่พูดออกไปซิ มันให้เกียรติเขาที่ไหน ถึงอย่างไงอาจาร์ก็เป็นอาจารย์ที่เคยสอนผมอยู่วันยังค่ำ
“ณัฐดนัย ผมว่าคุณกับพี่ชายรีบไปซื้อของเถอะ ก่อนที่จะไม่ได้ไป”
“มึงคิดว่ากูกลัวหรือไงว่ะ!!!!!” มาของจริงเลยคราวนี้ ใครมาบังอาจกระตุกหนวดเสื้อให้มันตื่นเนี่ย รู้ไหมว่าผมลำบากนะที่ต้องทำให้มันหลับ
“พอๆ อาจารย์รีบไปเถอะครับ หวัดดีครับ” พูดเสร็จผมก็ลากพี่น่านออกจากตรงนั้นแล้วไปโซนของใช้ในบ้านแทน ขืนได้อยู่มีหวังซุปเปอร์โดนพังแน่ๆ
“ดึงพี่ออกมาทำไม พี่จะสั่งสอนให้มันรู้จักน่านน้ำ วงศ์พิทักษ์ซะหน่อย ทีหลังจะได้มาเล่นลิ้นอย่างนี้อีก”
แค่นี้เขาก็รู้แล้วว่าพี่น่ะมันมีอะไรเกินเลยมากว่าคำว่าพี่น้องกับผม ไอ้ปากอยากพูดก็ไม่ได้ เดี๋ยวยิ่งพูดจะกลายเป็นไปเอาน้ำมันราดบนกองไฟอีก
“ใจเย็นๆหน่อย ถึงยังไงเขาก็เป็นอาจารย์นัทนะ”
“อาจารย์เลวล่ะซิไม่ว่า ไม่รู้หรือไงว่ามันชอบนัท”
“เข้าใจผิดแล้วพี่น่าน เขากับนัทเป็นแค่ลูกศิษย์กับอาจารย์เท่านั้น” ผู้คนที่ผ่านไปมาแถวนั้นเริ่มมองมาที่ผมกับน่านน้ำอย่างสนใจบางคนถึงกับหยุดดูเลยก็มี
“แล้วมันคิดอย่างที่นัทคิดไหม ตอนที่เรียนอยู่มีคนมาจีบนัทตั้งเยอะ แล้วนัทก็ปฏิเสธ เคยรู้บ้างไหมว่าไอ้พวกนั้นน่ะมันคิดจะทำร้ายนัท เพราะว่ามันแค้น ดีที่พี่ให้ลูกน้องคอยตามช่วยนัทห่างๆ ไม่งั้นไม่รู้ว่าจะมีหนูนัทของพี่มาถึงวันนี้หรือเปล่า”
และแล้วก็ถึงคราวที่ผมต้องเงียบบ้าง ผมไม่รู้หรอกว่าอดีตมันเป็นอย่างไรบ้าง ผมรู้แต่ตอนนี้ว่า ไอ้พี่น่านน้ำกำลังโมโหแล้วพาลผม ซึ่งนั้นเป็นเรื่องไม่ดีเลย เพราะผมต้องทำเซอร์ไพส์เขานะ
“โอเค นัทขอโทษๆ ต่อไปนี้จะยืนอยู่ห่างอาจารย์ก้อง 100 เมตร เจอกันก็จะไม่เข้าไปทัก หนีได้เป็นหนี พอใจหรือยัง”
ไม่ตอบครับ ไอ้พี่น่านน้ำไม่ตอบ แต่กระชากมือผมแล้วไสรถออกไปจ่ายเงินทันที อ้าวๆ นี่ของยังไม่ครบเลยนะ ทำไมกลับเร็วจังอ่ะ แงๆ ไอ้นัทอยากซื้อของต่อ
“พี่น่าน ของยังได้ไม่ครบเลยนะ ทำไมรีบกลับจังเลยอ่ะ”
“หนูนัทจะซื้อไปถมตัวเองหรือไง แค่นี้ก็พอแล้ว” เมื่อร่างสูงหันหน้ากลับมาบอกผมก็ต้องยอมจำนนแต่โดยดี
“ณัฐดนัย ถ้ายังไม่หยุดยิ้ม พี่จะฟ้องร้องบริษัทนี้”
“อ้าวๆ มันมาเกี่ยวอะไรกับนัทยิ้มล่ะเนี่ย แล้วพี่เป็นอะไรหรือเปล่า หน้าเข้มมาก นัทยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
“จะหยุดหรือไม่หยุด แล้วนาย.....ยังอยากทำงานอยู่ที่นี้อีกไหม” เมื่อเล่นงามผมเสร็จไอ้พี่น่านก็เปลี่ยนเป้าหมายไปเล่นงานพนักงานที่ยืนขายของอยู่ตรงแคชเชียร์ ก็เขายิ้มให้ผม ผมก็ต้องยิ้มตอบซิ ให้ร้องไห้ตอบกลับหรือไง
-
:z13:
คู่โปรด ๆ ไปอ่านก่อนนะคะ
--------------------------------
อาจารย์นี่ยังไงเนี่ย กับลูกศิษย์ก็ไม่เว้น
หรือพี่น่านมันคิดไปเองหว่า
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ไรอ่ะ กะจะมาโพสคนแรกเลยนะ เสียดายแมร่ง...ชอบให้รีเฟรชอยู่ได้ เซงเลย
มาแล้วอ่ะนะ ดีใจอย่างมากเลย
เพิ่งเลิกงานมานะเนี่ย กระโดดกอดเลย มาจุฟทีดิ๊ แอร๊ยยย
ไปอ่านล่ะนะ
-
พี่น่าน นายหึงโหดจัง
ชอบคู่นี้อ่าาาาา ที่จริงก็ชอบทุกคู่ ฮ่าๆๆๆ
-
ตายละ กลุ่มนี้เค้าฮอตกันทั้งกลุ่มเลยเนอะ 555 อิจฉาาา
คู่นี้ก้อน่ารักอ่าาา น้องหมวยเขียนน่ารักทุกคู่ เอาคู่ไหนมาก้อได้จ้า อ่านหมดอ่าาา อินหมด อิอิ
ดูแลรักษาสุชภาพด้วยจ้าาา :3123:
-
เบื่อจริง!!!!...พวกชอบพาล ไม่ปลื้มนะคะ!!! 55555
...นี่น้องหมวย จะลงอิกมั๊ยฮะ แค่นี้มันยังไม่พอหรอกนะ โอ้ววว :L1:
ที่ว่า สอบ เป็นไงมั่ง???
-
ไรอ่ะ กะจะมาโพสคนแรกเลยนะ เสียดายแมร่ง...ชอบให้รีเฟรชอยู่ได้ เซงเลย
มาแล้วอ่ะนะ ดีใจอย่างมากเลย
เพิ่งเลิกงานมานะเนี่ย กระโดดกอดเลย มาจุฟทีดิ๊ แอร๊ยยย
ไปอ่านล่ะนะ
จุฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ คืนนนน!!!!!!!!!!!! หายเหนื่อยหรือยัง
-
ขี้หึงจริงนะพี่น่าน :L1:
-
พี่น่านขี้หึงจังงเลยยย
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :pig2: :pig2:
ตอนที่เหลือกำลังจะเสร็จแล้วววววววววววววววววววว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
คนไหนอยากให้ลงเดี๋ยวนี้ยกมือ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
ได้อ่านโหมดซาตานน้ำซุป แล้วดูน่ากลัวนิดๆ แล้วก็กลับมาอ้อนเจ้าพ่อเหมือนเดิม
่น่ารักอ่ะ :impress2: อยากเห็นอิมเมจของน้ำซุปจัง...
อีก 2 คู่นี้น่ารัก น่าลุ้นไม่แพ้กัน
ที่สำคัญพระเอกเรื่องนี่ หื่น!!!! เหมือนกันเลย :oo1:
:L2:
-
มาเลยดี ๆ มาต่อกันเลย
เค้ารออยู่นะ มามะ....เดี๋ยวจูบเลยทีนี้ อร๊ายยยยยยย 555
รอ ๆๆๆๆ เว้ยยยย
ดีใจจริง :man1:
-
เข้ามายกมือด้วยคนนนนนน
-
o13 o13 o13
อีกนี๊ดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!
กำลัง ลอย มา
****** เข้ามายั่วเล่นๆ ฮ่าๆ
-
พี่น่าขั้หึงโคตรๆๆๆๆ
ฝ่ายรุกเรื่องนี้โหดและขี้หึงทุกคนปะเนี่ย
สงสัยจะใช่
ฮ๋าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบๆๆๆคู่นี้น่ารักไม่แพ้อีก2คู่เลยอ่า
-
ใครกันนะที่อ่านแล้วก็ยิ้ม
ใครกันนะที่อ่านแล้วก็เม้น ใครเอ๋ยยยยยยยยย
อิอิ ขอกำลังนิดๆหน่อยๆ นะคะ
.
.
.
.
.
“พี่น่าน ใจเย็นๆหน่อย อายคนบ้างเหอะ ค่อยกลับไปอาละวาดที่บ้านนะ”
กว่าจะจ่ายเงินแล้วเช็คของเนี่ยก็กินเวลานานพอสมควร ก็ของที่ผมซื้อไปทำกับข้าวมันเยอะจนน่าตกใจจริงๆ ไม่คิดว่ามันจะมากขนาดนี้นะ
“ทำไมถึงทำนิสัยอย่างนั้นล่ะ รู้ตัวหรือเปล่าว่าพี่ทำไมถูก” เมื่อกลับเข้ามาในห้องผมก็เริ่มหันกลับมาเอาเรื่องของไอ้คนตัวสูงทันที ข้าวของก็ช่วยกันขนกันขึ้นมาอย่างทุลักทุเลเลยทีเดียว
“พี่ยอมรับว่าผิด และจะไม่ขอแก้ตัว” นอกจากจะไม่โวยวายอย่างที่ผมคิดในใจแล้ว พี่น่านน้ำยังพูดเรียบๆแล้วเดินหนีเข้าห้องครัวซะนี่ อะไรว่ะ ใครกันแน่ที่ผิด นี่ผมผิดอย่างนั้นเหรอ
น่านน้ำไม่ได้สนใจอะไรอีกต่อไป เมื่อเดินเข้าครัวแล้วเจ้าตัวก็ทำอาหารตามวัตถุดิบที่มีอยู่อย่างเงียบและขรึม
“พี่น่านจะเอาไง ตกลงนัทผิดใช่ไหมที่ไปว่าห้ามพี่น่านอย่างนั้น นัทผิดเหรอที่ไม่อยากให้คนอื่นมองพี่ไม่ดี”
ร่างสูงหยุดมือทันทีแล้วหันหน้ามามองผมอย่างจริงๆ จังๆ สายตาคมที่เคยอบอุ่นตอนนี้เต็มไปด้วยความเชี่ยวกรากของแรงอารมณ์
“นัท!! พี่รู้ว่านัทห่วงพี่ แต่ถ้านัทลองมาเป็นพี่บ้างล่ะ ...พี่รู้ว่านัทให้พี่เป็นคนพิเศษ แต่มากกว่านั้นล่ะ ให้ได้ไหม บอกกันหน่อย ว่าตอนนี้ น่านน้ำคนนี้อยู่ในฐานะไหนของนัท” พี่น่านพูดเสร็จก็เดินออกไป ทิ้งให้ผมยืนอึ้ง
นี่ผมทำร้ายคนที่ผมรักทางอ้อมอย่างนั้นเหรอ การที่ผมไม่พูด เพราะคิดว่าอีกฝ่ายอาจจะรับรู้ แต่มันกลับเป็นดาบสองคมพุ่งกลับไปแทงพี่น่านอย่างนั้นเหรอ
ผมนั่นแหละที่ผิด ไม่ทำอะไรให้ชัดเจน ดีแค่ไหนที่พี่น่านรอผมมาได้ขนาดนี้ ดีแค่ไหนที่อีกฝ่ายไม่ได้เรียกร้องขอไรมากมาย แต่ทำไมผมถึงอยากให้เขาพูดทวงเรื่องความสัมพันธ์กับผมล่ะ
...
“ขุนศึก ดูพ่อแกซิ งอนแม่ด้วยแหละ “
กรี๊ดดดดดดๆๆ รับตัวเองไม่ได้ ไอ้นัทต้องมาแอ็บแบ็วอย่างนั้นเหรอเนี่ย แต่เพื่อไอ้พี่น่านน้ำแล้ว ต่อต้องให้เต้นท่าแม่ไก่ ผมก็ทำได้
ตอนนี้ผมกำลังทำตัวเป็นหุ่นละครเล็ก โดยมีไอ้ขุนศึก เท็ดดี้ตัวผู้เป็นผู้ช่วย และพี่น่านน้ำที่กำลังยืนหันหลังให้แล้วเอามือท้าวราวเหล็ก ไม่สนใจใยดีผมเลยซักนิด
แล้วทำไมอีกฝ่ายถึงไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรกลับมาเลยล่ะ โกรธผมมากขนาดนั้นเลยหรอ ไปไม่เป็นเลยครับคราวนี้ ก็มีแต่ฝ่ายนั้นนี่น่าที่ต้องตามง้อผม
“กำแพงสีดำถูกทำลายลงตั้งแต่ ผู้ชายที่ชื่อน่านน้ำเรียกนัท ว่า หนูนัทแล้ว.... เพียงแต่ ตอนนั้นนัทยังไม่แน่ใจเท่านั้นเอง ขอโทษที่ทำให้พี่ต้องเจ็บมาตลอด ขอโทษที่เป็นคนเห็นแก่ตัว ที่ทำให้พี่คอย แต่อยากบอกให้พี่รู้ว่า นัท รัก พี่ มาตั้งนานแล้ว”
“ถ้าจะมาพูดให้พี่ดีใจเล่นก็อย่าทำ หากนัทไม่สงสารพี่” ร่างสูงหันหน้ากลับมาแล้วดึงหมีออกไปจากอกผม แล้วค่อยๆ ดึงผมเข้าไปกอดอย่างช้าๆ
“นัทไม่ได้โกหก นัทพูดจริงๆ หัวใจนัทอยู่กำมือพี่แล้ว จะทำอย่างไงก็ได้ แต่อย่าทิ้งกันไป นัทอยู่ไม่ได้จริงๆ ถ้าไม่มีพี่” ผมกอดผู้ชายตัวสูงด้วยความรู้สึกที่เป็นที่สุดของหัวใจ
น่านน้ำ เข้ามาทำให้ชีวิตที่เคยเรียบง่ายของผม กลับมามีสีสันอีกครั้ง
เขาทำให้ผมได้รู้ว่า การใช้ชีวิตโดยที่มีเขาอยู่ข้างๆนั้น มันมีความหมายแค่ไหน
น่านน้ำเหมือนคนที่เบื้องบนส่งมาให้ผม คนที่ทำให้เส้นทางรักของผมดำเนินไปบนพื้นฐานของคำว่า “ไม่ต้องการมากเกินกว่าที่จะรัก”
“จะผ่านมากี่วัน กี่ปี กี่เดือน ความรักที่พี่น่านมีให้หนูนัทไม่เคยน้อยลงเลย บ้างครั้งเคยนึกน้อยใจหนูนัทเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่รับรักพี่ซักที......... แต่พอมาวันนี้หนูนัททำให้พี่ได้รู้แล้วว่า แค่ได้รักนัทอย่างนี้ตลอดไป ก็เพียงพอสำหรับพี่แล้ว” มือหนาละจากเอวของผม ผมดึงมือของอีกฝ่ายขึ้นมาจูบแล้วจับมาแนบที่แก้มอย่างรักใคร่
ต่อไปนี้ เขาจะเป็นมากกว่าคนพิเศษของผม นับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป น่านน้ำจะเป็นทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับผม จะเป็นเส้นเลือดที่สูบฉีดเลือดเข้าหัวใจผม ถ้าหากผมขาดเส้นเลือดเส้นนี้ไป ผมก็คงตายไปทันที
“เป็นแฟนกันนะ” นี่คือคำพูดที่ผมอยากจะพูดกับเขาเมื่อ 4 ปีที่แล้ว แต่ผมก็ต้องเก็บเอาไว้ เพื่อรอให้เขาได้พิสูจน์ตัวเองกับผม
และคนๆนี้ก็ทำได้ น่านน้ำทำให้ผมได้รู้ว่า การรอเพื่อรัก มันสำคัญอย่างไร
“ขอให้รักกันอย่างนี้อีกนานเรื่อยไป ไม่ต้องถึงวันที่ฟ้าแตกสลาย แค่ทั้งชีวิตทีเหลือนัทอยู่เคียงข้างกัน มีน่านและนัท ตลอดไป”
คนตัวสูงเอาเนื้อเพลงท่อนหนึ่งมาร้องให้ผมฟัง ไม่รู้ว่าเพลงอะไร ไม่รู้ว่าเพราะหรือเปล่า แต่สำหรับผมที่ใช้หัวใจฟัง เพราะเสมอ เพราะไปถึงหัวใจ
“อยากได้ยินหนูนัทพูดประโยคนี้มานานแล้ว ไม่คิดว่าพี่จะได้ยินจริงๆ นี่พี่ฝันไปหรือเปล่า”
ผมโอบรอบคอของคนตัวสูงลงมาแล้วกดจูบลงไปเบาๆอยากให้เขาได้รู้ว่า ที่เป็นอยู่ตอนนี้คือความจริง ไม่ใช่ความฝัน
“ต่อไปนี้พี่มีสิทธ์ในตัวนัทเต็มที่แล้วนะ อ่ะ! จะหึงโหดหรือหวงโหดก็ทำได้ นัทไม่ว่าแล้ว”
“ถึงนัทไม่บอกพี่ก็ต้องทำอยู่แล้ว”
“อยากจูบ” ร่างสูงมองสบตาผมอย่างออดอ้อน นี่ถ้าเป็นตอนโมโหล่ะก็ ไม่มีการถามอย่างนี้แน่นอน
“ไม่เอา เดี๋ยวปากเจ่อ แล้วพอปากนัทเจ่อ พี่น่านก็หาว่านัทยั่วอีกแหละ” อาการประหลาดครับ ผมโดนประจำ คือถ้าจูบตอบซึ่งกันและกัน ผมจะเป็นฝ่ายโดนดูดพลัง และผลข้างเคียงก็คือ ปากเจ่ออย่างรุนแรง
และพอผมทำปากเจ่อ ก็มาหาว่าผมยั่วอีก ทั้งที่ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ เหอะๆ ข้ออ้างในการเอาเปรียบชัดๆ รู้ทันหรอกน่า น่านน้ำ
“ก็อยากทำตัวน่ารักเอง หั้นขอหอมแก้ม สาบานว่าถ้ามากกว่านั้นขอให้พี่หล่อขึ้น”
“ข้ออ้างเข้าข้างตัวเองเกินไปไหมพี่น่าน อ่ะ! จะหอมก็หอม” ผมหลับตาแล้วทำแก้มป่องๆส่งไปให้
ริมฝีปากหนาของคนตัวสูงค่อยๆ ก้มลงมาประทับที่แก้มของผม นิ่งครับ ไม่ได้ถอนออก ค้างอยู่อย่างนั้นแหละ จนในที่สุดน่านน้ำก็ตัดใจถอนปากออกจากแก้มของผม นับถือๆ ความอดทนของพี่น่านยังคงทำงานได้ดี ไม่ขาดตกบกพร่อง
“ไหนจะทำกับข้าว ชักช้าอยู่ได้ หิวแล้วนะ”
นี่คือนิสัยอีกด้านของผู้ชายคนนี้ครับ พอไม่ได้อะไรดั่งใจก็จะเอาเรื่องเล็กเรื่องน้อยเข้ามาพาลใส่ผม และคราวนี้ก็เอาเรื่องทำกับข้าวมาเป็นข้ออ้างในการงอนผม
“ก็กำลังจะทำไง........แล้วนั่นพี่จะไปไหน” ผมหันหลังไปถามคนที่เดินสวนออกมา ไม่ตอบครับ
งอนนั่นแหละ เรื่องจูบมั้ง แต่ก็ช่างเถอะ เดี๋ยวก็หาย ปล่อยไว้คนเดียว เดี๋ยวก็หายเป็นหมาบ้า แล้วหลังจากนั้นก็จะกลับมาเป็นน่านน้ำจอมเยือกเย็นเหมือนเดิม
“ใส่นี้ไว้ คนเขาจะได้รู้ว่าหนูนัทมีเจ้าของแล้ว” ไอ้ผมก็นึกว่ามีแค่แหวน แต่ทีไหนได้มาครบเซตเลยครับ สร้อยคอ แหวน ต่างหู
แหวนเป็นแหวนทองครับ สลักคำว่า N&N มาจากคำว่า น่านน้ำกับนัทไง ส่วนสร้อยคอก็เป็นเงินแท้ครับ สลักเหมือนกับแหวน และต่างหูเป็นรูปตัวเอ็น นี่เขาจะหาว่าผมบ้าหรือเปล่า ทำไมแอ็คเซ็คเซอรี่มันเยอะอย่างนี้เนี่ย
“เอาหูมาหนูนัท เจาะแล้วใช่ไหม ถ้าไม่เจาะพี่ก็เจาะให้อยู่ดี” โหดอีกแล้ว ทำไมไม่ทำตัวน่ารักอย่างเมื่อกี้ล่ะ เมื่อกี้พี่กำลังไปได้ดีเลยนะ
“ไปแอบทำตอนไหน” เมื่อใส่ให้ผมเสร็จ พี่น่านก็จับตัวผมหมุนซ้ายขวาแล้วคมวดคิ้วมองอย่างพิจารณา จริงจังปานนั้น
“เมื่อ 2 ปีที่แล้ว ตอนนั้นพี่เห็นนัทกำลังใกล้จบ เลยอยากทำของขวัญให้ แต่ไม่ได้เอาให้ เพราะหนูนัทคงไม่อยาก”
งานมาเยือนผมอีกแล้วครับ ทำไมงอนเก่งอย่างนี้เนี่ย ผมที่กำลังจะเอาผักออกมาล้างก็ต้องหันกลับไปมองคนที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลังแล้วดึงเอาร่างสูงเข้ามากอดอย่างปลอบๆ ก็เมื่อก่อนผมทำเขาไว้เยอะนี่น่า
“แล้วทำไมไม่บอกว่าพี่จะให้ของขวัญนัท ไม่รู้หรือไงว่านัทคอย” วันจบ ผมได้ของขวัญจากทุกคน ยกเว้นจากคนๆนี้คนเดียว
“ผิดไปแล้ว ยกโทษให้ได้หรือเปล่า” ร่างสูงดึงผมออกจากอก ดวงตาเรียวคมเต็มไปด้วยแววแห่งการงอนง้อ
“ยกโทษให้ก็ได้ เห็นแก่ไอ้ขุนศึกหรอกนะ” ผมหันหลังกลับไปเอาผักล้างเหมือนเดิม เมื่อเอาผักลงแช่อ่างเรียบร้อย ก็เอากุ้งออกมาล้างและตามด้วยอาหารทะเลอย่างอื่น
“ขุนศึกเกี่ยวอะไรด้วย” พี่น่านเข้ามาช่วยผมแกะกุ้ง คล่องแคล้วกว่าผมอีกอ่ะ เชอะ คนอะไร ดูดีไปหมดแล้วนะ
“ก็พ่อมันกำลังจะโดนไล่ให้มานอนข้างเตียงไง”
“หนูนัทอ่ะ ล้อเล่นแรงนะเนี่ย ไม่เอา พี่น่านไม่ยอมเด็ดขาด เรื่องอะไรจะยอมนอน พื้นห้องแข็งจะตาย แล้วที่สำคัญยังไม่ได้นอนกอดหนูนัทอีก”
นี่ผมแค่ยกตัวอย่างขู่เล่นๆนะครับ ไอ้พี่น่านมันคิดเป็นจริงเป็นจังซะงั้น
“ถามนัทบ้างไหมว่าจะให้พี่กอดหรือเปล่า”
“ไม่ต้องถามก็รู้ว่าหนูนัทอยากให้พี่กอด ใครน้าที่ตอนกลางคืนกลายร่างเป็นลูกแมวเข้ามาซุกอกคนอื่น”
“ชิส์!!!!!!!!!!! พี่น่าน แกะกุ้งไปเลย ทำไมชอบพูดให้คนอื่นอายอยู่เรื่อยเลย”
“ทำไมล่ะ ก็คนมันรักคนนี้ ก็อยากแกล้งคนนี้ แล้วจะให้พี่ไปแกล้งใคร ทูนหัว”
“แกะกุ้ง!!!!!!!!!!!!!!”
ขอผมไปสงบสติอารมณ์ก่อนแล้วกัน แล้วจะกลับมาอีกครั้ง
ฟิ้วววววววววววววววววววว
-
:m12:
ใครจะเป็นจิ้มแรกของตอนนี้กันนะ อะๆๆๆๆ มาเร้ววววววววว ๆๆ
-
ว้าววววววว....มาแล้ว....มาอิกแล้ว น่ารักเป็นบ้าเลย>>>หมวยนะ
จะคนแรกมั๊ยหว่า????
ขอไปอ่านล่ะคัฟฟฟฟฟฟฟฟฟ มาจูบเลยมา!
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
จิ้มคนแรกไม่ทัน
:serius2: :serius2: :serius2:
น่ารักกกกกกพี่น่านได้ยินสะทีเนอะ
หนูนัทก็เกือบไปแล้วไหมละ
น่ารักๆๆๆชอบๆๆๆ
ไม่อยกาให้ถึงตอนนักไปเรียนโทต่อเลยยยยย
-
:mc2:
อยากให้เม้น เรื่องนี้ ถึง 1 พัน
น้องหมวยทำอย่างไรดี
ช่วยคิดหน่อย
-
ไม่อยากนึกถึงตอนที่นัทไปเรียนต่อเลย สงสารพี่น่านจัง
-
:a11:
หรือว่าหมวยจะทำโพลสำรวจ ความเห็นเรื่องเรียนต่อของนัทดี
1. ไม่ไป
2. ไปเลย ตามสบาย
3. ไม่เกี่ยวกับกู
อ่ะๆ โหวต หรือ ยังไงก็เชิญ[/color][/b]
-
กี้ดดด เปนแฟนกันแระ ปลื้มพี่น่าน้ำมากอ่า ทำได้ไง 4 ปีอ่ะ สุดยอดจริงๆ
คู่นี้ก้อน่าร้ากกก แต่ก้ออย่าลืมคู่อื่นๆนะจ้ะ
ขอบคุณน้องหมวยมาก :z2:
ไม่อยากให้นัทไปเรียนต่อเหมือนกัน น่าน้ำรอมา 4 ปีต้องมารออีกหรอเนี่ยยยย ไม่เอาน้าาา :z3:
-
อยากให้เม้นถึงพันก้อมาลงหลายๆตอน ถี่ๆสิจ้ะ หุหุหุ
-
นี่ก้ใกล้แล้วนี่นา#1000
หมวยก้มาบ่อย ๆ สิ 5555..ทำอย่างตอนนี้แหละ อย่าขาดช่วงไปนานเกิน...
...หรือถ้าหายไปนาน...แต่มาอิกที....มาลงให้สาสมเลย ประมาณนี้>>โคตรเอาแต่ได้เลยตรู 555
แบบว่า...มีไรก้มาบ่น ๆ บอก ๆ กันดีกว่า
อย่าหายไปอย่างนี้ เพราะฉันรู้สึกไม่ดี ทุกครั้งที่ต้องห่าง ก้กลัวว่าเรา.........หลุดไปแล้ววว55555+
เอาเป็นว่า ทำเท่าที่อยากทำก้พอ ไม่ไหวก้หยุด ไม้ต้องฝืน เอาเท่าที่เราอยากจะมาบอกให้คนอื่นได้รับรู้ได้แสดงความคิดเห็นก้พอ เพราะ..เรามีใจมาแต่ต้น อย่างอื่นคงไม่ต้องกังวล
........สิ่งสำคัญคือ ความตั้งใจ นะหมวย
ถ้าอิหนูเอามาลงด้วยหัวใจแล้ว(เว่อร์ได้อิก) คงมีใครอิกมากมายทีเดียว ที่เห็นตรงจุดนี้ล่ะนะ
แค่นี้ก้หลงแล้วล่ะ น่ารักซะขนาดนี้ ตอนนี้ก้ดีอยู่แล้วล่ะนะ
ขอบคุณมาก
-
ให้นัทไปเรียนต่อ
แต่ให้น่านตามไปเรียนด้วย
แบบว่า
ไปหวีดๆกันที่โน่นอ่ะ
ปล อยากได้ขุนศึกซักตัวนึงไว้หลังตู้เย็นที่บ้านจัง
-
กี้ดดด เปนแฟนกันแระ ปลื้มพี่น่าน้ำมากอ่า ทำได้ไง 4 ปีอ่ะ สุดยอดจริงๆ
คู่นี้ก้อน่าร้ากกก แต่ก้ออย่าลืมคู่อื่นๆนะจ้ะ
ขอบคุณน้องหมวยมาก :z2:
ไม่อยากให้นัทไปเรียนต่อเหมือนกัน น่าน้ำรอมา 4 ปีต้องมารออีกหรอเนี่ยยยย ไม่เอาน้าาา :z3:
กลั่นแกล้งงงงงงงงงงงงงง เดี๋ยวสร้างตัวอิจฉาขึ้นมาซัก 3 ตัว ( เยอะไป ) ฮ่าๆ [/color]
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คู่นี้น่ารักเกิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
เจาะหู น้า ไม่ใช่ เจอะหู
อ่านแล้วเหมือนพี่น่านแหวกผมแล้วไป "เจอะ"หู น้องนัทไงไม่รู้ ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คู่นี้น่ารักเกิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
เจาะหู น้า ไม่ใช่ เจอะหู
อ่านแล้วเหมือนพี่น่านแหวกผมแล้วไป "เจอะ"หู น้องนัทไงไม่รู้ ฮ่าๆๆๆๆๆ
แก้แล้วน่า ฮ่า ๆ ขอบคุณมากๆคะ
-
new
-
น่ารักกันจริง ๆ :-[
:call:
-
แปะโป้งไว้ก่อนนะฮะ...คืนนี้ขอตัวไปนอนก่อน ไม่ไหวแล้วตีสองกว่าแล้ว
แล้วเด่วพรุ่งนี้จะกลับมาเม้นท์ให้ใหม่นะฮะ...งุงิงุงิ~*
-
หึงโหดอีกคน
+1 เป็นกำลังใจน้องหมวย
-
หวานกันซะ
-
หวานกันซะ
สั้น แต่ได้ใจความ!!!!!!!!!!!!!!
-
เหมือนว่าเครื่องแสดงความเป็นเจ้าของจะเน้นหนักที่ช่วงบนนะ
น่าจะมีสร้อยข้อเท้า แล้วช่วงตรงเอวก้อเข็มขัดเลยดีไหม
แบบว่ามองตรงไหนจะได้รู้ว่ามีเจ้าของแล้วไง
อิอิอิ
คู่นี้หวานแบบเจ็บปวดเนะ รอได้ไงตั้ง5ปี โอ้ สุดยอด ออยากได้ผู้ชายแบบนี้สักคน
-
อ่ะ ตามไอค่อนเลยนะคะ
:m12: ทำหน้าเจ้าเล่ห์ ต่อลองกับเฮียเรื่องเล่นคอม
:m17: แอบบีบน้ำตา แล้วตีหน้าเศร้า เล่าความเท็จ
:m7: กระดืบๆ ไปเอาโน๊ตบุ๊คของเฮา คืนมา
:a9: เย้ๆๆๆๆๆๆ ได้แล้ว
-
ได้แล้วก้อมาต่อวันนี้หน่อยน้า เค้าจะได้มีแรงใจไปทำงาน :sad4:
-
เดี๋ยวกดให้ทุก ชม เลย 5555
เอาน้ำซุปปปปปปป ร๊ากกกกก คู่นี้มากกกก
-
o13
-
ชอบพี่น่านจังอ่ะ รักมั่นคงสุดๆ ขี้หึงด้วย ชอบจังๆ
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยคนคะ :กอด1:
-
น้ำซุป ฟาร์ฟาร์ หนูนัท ได้คู่ไปแล้ว ต่อไปคิวใครล่ะเนี่ย....รอลุ้น ๆ
-
นอกเรื่อง ของทุกเรื่อง และทุกคู่
MC : สวัสดีค่ะท่านผู้อ่านทุกท่าน วันนี้ขอหมวยนอกเรื่องซักวันแล้วกันเนอะ หลายเรื่องเหมือนกันที่จะมีช็อตสัมภาษณ์ตัวพระ นาง และนิยายเรื่องนี้ก็ทำแบบนั้นเหมือนกัน เพื่อที่จะได้เป็นการใกล้ชิดกันยิ่งชึ้นไงคะ
LEO : จะเริ่มถามได้หรือยังครับ เวลาผมไม่มีมาก
แอบปาดเหงื่อเล็กน้อย ทำไมเย็นชาอย่างนี้เนี่ย ไมตอนอยู่กับน้ำซุป ถึงได้น่ารักน่าชังล่ะ
MC : คะๆ เริ่มเลยแล้วกันนะคะ ขอแนะนำตัวนิหนึงนะคะคุณลีโอ ดิฉันชื่อนางสาวหมวยเล็กค่ะ และวันนี้ก็เป็นตัวแทนของพี่น้องชาวโลกมาทำหน้าที่ในการสัมภาษณ์ชีวิตรักของคุณและน้ำซุป
LEO : ผมถามชื่อคุณตอนไหน จะถามอะไรก็ถามมาเร็ว เสียเวลา!!
เรทติ้งไอ้หล่อลีโอจะตกไหมเนี่ย คือคาแรคเตอร์เขาจะน่ารักกับเมียคนเดียวน่ะครับ นอกนั้นจะโดนทำเย็นชา อย่างที่หมวยโดนอยู่นี่ไง
MC : แนะนำตัวคุณให้คนอ่านหน่อยซิคะ เผื่อคนไหนที่ยังไม่รู้จัก
LEO : ลีโอ แอ็คซายน์ เป็นผู้บริหารสูงสุดในเครือแอ็คซายน์ทั่วโลก อาชีพรองคือการเป็นมาเฟียคุมอิตาลี
พระเอกของเรา แอบทำท่าหวั่นวิตกนิดหน่อยค่ะ เพราะเมื่อกี้เหมือนโทรศัพท์จะมา แต่ก็รับไม่ทัน
MC : ขยายความคำว่ามาเฟียให้แฟนคลับได้รู้หน่อยค่ะ ใช่ที่ว่าต้องเดินไปหาเรื่องคนอื่น ค้าของผิดกฎหมาย เอ่อ มันใช่อย่างนั้นหรือเปล่า
LEO : คุณเอาอะไรคิดเนี่ย ใช่ว่ามาเฟียจะเลวไปหมดทุกด้าน จริงอยู่ที่เราค้าของผิดกฎหมาย แต่มันก็ไม่ได้ไปทำให้ความมั่นคงของชาติสะเทือน เดี๋ยวนี้มันไม่ป่าเถื่อนอย่างนั้นแล้ว โปรดทำความเข้าใจใหม่ด้วย เสียหายหมดพอดี
MC : เล่าให้ฟังหน่อยได้ไหมคะว่าเจอกับน้ำซุปตอนไหน
LEO : ผมเจอกับเขาตรง 4แยก จำได้ว่าตอนนั้นรถติด แล้วมันก็วุ่นวายมาก เพราะรถเขาชนท้ายรถผม เครียร์กันยังไม่รู้เรื่อง ก็เกิเหตุลอบสังหารผมขึ้น
MC : เรื่องจริงหรือคะ แล้วมีใครได้รับบาดเจ็บอะไรไหม
LEO : แล้วผมจะโกหกคุณทำไม ผมไม่เป็นอะไรเพราะมือปืนกระจอกยิงพลาดแล้วไปโดนน้ำซุปแทน
MC : พอจะทราบตัวคนบงการไหมคะ
LEO : รู้ตัวเลยล่ะ แต่ไม่อยากทำเรื่องให้มันบานปลายกว่านี้เลยจัดการด้วยวิธีของผมเอง
Mc : ให้ความรู้สึกตัวเองครั้งแรกที่มีต่อการพบกันครั้งนั้นหน่อยค่ะ
LEO : บอกตามตรง ผมไม่สบอารมณ์เขาซะเลยที่อยู่ดีๆ ก็ขับรถมาชนท้ายรถผม น้ำซุปจะรับผิดชอบค่าเสียหายหมดทุกอย่าง แต่ผมบอกว่าไม่ต้องการ เท่านั้นแหละเขาก็เดือดทันที ถ้าไม่ได้มีเสียงปืนดังขึ้นก่อน ผมว่าเขาต้องเข้ามากระโดดงับหัวผมแน่
ตอนนี้ตาเรียวๆ ของลีโอกำลังส่องประกายค่ะ ถ้าให้เขาเล่าเรื่องเกี่ยวกับน้ำซุปล่ะก็ ลีโอจะชอบทำท่าทางประกอบ และนั่นก็ทำให้ได้รู้ว่าความรักเปลี่ยนคนหนึ่งมาเป็นอีกคนหนึ่งได้
LEO : ตอนที่ผมเห็นเขาโดนยิงต่อหน้าต่อตานั้นผมตกใจมาก อยู่ดีๆ หัวใจผมก็เต้นแปลกๆ มันเหมือนจะตายซะให้ได้ ที่ต้องมาเห็นคนตัวเล็กคนนี้เจ็บหนักเพราะตัวเขา
MC : ตอนนั้นน้ำซุปรู้สึกอย่างไงกับคุณคะ เช่น รังเกียจ โกรธ ไม่ชอบหน้าอย่างนี้น่ะค่ะ
LEO : เขารู้สึกทุกอย่างที่คุณพูดมา ตอนแรกเขาไม่ค่อยชอบขี้หน้าผม ก็เจอกันวันแรก ผมก็ไปเอากระสุนมาฝากเขาซะแล้ว พอนอนโรงบาลในเครือผม เขาก็โวยวาย และเช้าของอีกวัน ผมก็ขอเขาเป็นแฟน ไม่ซิ ต้องพูดว่าบังคับ
MC : อะไรนะ!!! พวกคุณเพิ่งจะเจอกันไม่ใช่เหรอ ทำไมมันถึงได้เร็วอย่างนี้ล่ะ
LEO : ใช่ มันเร็วมาสำหรับเรื่องนี้ แต่สำหรับผมแล้ว ไม่ว่าจะช้า หรือจะเร็ว ยังไงเขาก็เป็นของผมอยู่ดี
MC : คุณไม่รู้หรอกว่าหลังจากที่ออกโรงบาลมาแล้ว ผมทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะให้คนตัวเล็กมาเป็นแฟน แต่เจ้าตัวก็บอกว่ายังเร็วเกินไป ยังไม่เหมาะ ยังไม่ใช่ นักธุรกิจอย่างผมไม่มีคำว่าทำไม่ได้ เพราะฉะนั้น ในเมื่อไม่ยอมมาอยู่ด้วยกันดี มันก็ต้องใช้กำลังกันล่ะ
*********** หึหึ อยากรู้ไหมเอ๋ยว่าตอนที่ลีโอพูดถึงนั้น มันเป็นอย่างไร เจอกันตอนพิเศษตอนหน้า
น้ำซุป + ลีโอ สเปเชี่ยล NC
ไม่ได้ยั่วนะ แค่เล่าสู่กันฟัง
พักโฆษณา สักครู่?? เนอะ ฮ่าๆ
เอามาให้อ่านเล่น แก้เบื่อ เดี๋ยวเอาทุกคู่มาลงให้หมดเลย
-
:mc2: ปู่วววววววว!!!!!!!!!!!!!
:m2: กระซิกๆ
:a3: ยึกๆ ดึกๆ ดึ้ยๆ
-
อ๊ากกก
ลีโอแทบจะกินหมวยเล็กแล้ว
อิอิ
หล่อเย็นชาได้อีก
แก้เคล็ดนะค่ะ
ต้องเอาน้ำซุปมาสัมภาษณ์ด้วย
พ่อมาเฟียไม่หือแน่นอน
ฮ่าๆๆๆ
-
หุๆๆๆๆๆๆโคตรหวานเลย :L1:
-
อ๊ากกก
ลีโอแทบจะกินหมวยเล็กแล้ว
อิอิ
หล่อเย็นชาได้อีก
แก้เคล็ดนะค่ะ
ต้องเอาน้ำซุปมาสัมภาษณ์ด้วย
พ่อมาเฟียไม่หือแน่นอน
ฮ่าๆๆๆ
นายเอก?? ของเราจะออกตอนไหนดีคะ
-
เค้าจะเอา เอ็นซี อ่า
-
ค้างอย่างแรง :serius2:
-
ลีโอใช้กำลังแบบไหนหว่า? ไปๆมาๆถึงได้เกรงใจภรรยาได้ขนาดนี้ 555
-
จะว่าไงดีล่ะ...รู้สึก..อยากมี..อยากมี..แบบนี้มั่งเว้ยยยยยยย>>>ตอนนี้ก้ได้แต่รอเค้าไปก่อน 5555
จะเกือบพันแล้ว....ดีใจแทน
งั้นต้อง ฉลองกันซะหน่อยแล้วล่ะมั้งน้องหมวยที่รัก แอร๊ยยยยยย
ปล.ไม่เคยกิน KFC กันริไง!! คนเยอะมากจนจะเป็นลม (ที่ทำงานพิเศษ) รับเป็นร้อย ๆ ออร์เดอร์
-
เข้ามารอครับบบบ
:call:
-
หึหึ
-
nc เหรอ รีบๆๆเอามาเลย ( อย่าดูว่าเค้าหื่น เค้าก้แค่อยากจะอ่านเพื่อเพิ่มสีสันให้กับชีวิตแค่นั้นเอง อิอิ ) o13
:a5:
:L2:
-
o13 :impress2:
-
อ่านเต็มอิ่มเลย
-
กรี๊ดดด น่ารักอ่าาาา ชอบบบบบบ ลีโอ เอฟซี อิอิ
-
โอ๊ย น่ารักไม่ไหวเคลียร์ :-[ :man1: :กอด1:
-
น้องหมวยกลัวลีโอไหม?
น่าจะลากน้ำซุปมาด้วย จะได้ไม่ถูกกินหัวแบบนี้ ^^
-
กด +1 ให้ไรเตอร์ ระหว่างรอลีโอจะมาบอกว่า ใช้กำลังยังงัยกับน้ำซุป หุหุ
:impress2:
-
:mc4:
เย้ๆๆ special NC รอมานาน
-
มาทำให้ค้างแล้วจากไปรอ NC อยู่นะคะ :-[
+1 คะนะ
-
o22
แวะมาให้ตกใจเล่น
รอแปปปปปปป
รออีกนิด
เดี๋ยวคุณจะได้เลือดท้วมมมมมมม :jul1:
-
วันนี้เหนื่อยจาง มารอเลือดท่วมจะได้มีกำลังใจทำงานนนน ฮือออออ
รออออนะ น้องหมวยยย
-
วันนี้เหนื่อยจาง มารอเลือดท่วมจะได้มีกำลังใจทำงานนนน ฮือออออ
รออออนะ น้องหมวยยย
ขอโทดคร้าาาาาาาาาาาาาาาาาๆๆ
ช่วงนี้ต้องอ่านหนังสือสอบเข้า มหาลัยอ่ะ
อ่านติดต่อกันประมาณ 1 อาทิตย์เต็มๆ เลยไม่ได้มาต่อ
รอเนอะๆ
-
:z2:
รอ รอ รอ NC หุหุหุ
-
อ่านทันแล้ว และ มารออ่านตอนต่อไป
-
หาซื้อดั้ยที่ไหน...คณะนี้...นู๋จะเหมายกแผง....
อร๊ายยยย....ชอบอีหนูน้ำซุป.....
ปล...ยังอ่านไม่ทันเค้าเลย....( ถึงอ่านช้า...ก็ร๊ากกกกโหมะ จายยยค๊า )
-
ขอเวลาอ่านหนังสือ เข้าขอนแก่นซักนิดซักหน่อยแล้วกันเนอะๆ
ช่วงนี้อ่านแต่หนังสือ ทั้งวี่ทั้งวัน
.
.
.
.
.
.
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ขอเม้นอวยพร ซักนิดซักหน่อยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
*********** คิดถึงคนอ่านที่น่ารักทุกวัน
จุฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
ขอให้...
สอบได้ ๆๆๆๆ ทำได้ ๆๆๆๆ
ไม่อ่านก้เปิดผ่านตาบ่อย ๆ
ท่องคุรุฯ ๆๆๆๆ ท่องไว้นะ
ยังไงพี่เชื่อว่า น้องหมวยต้องทำได้แน่นอน
แล้วจะรอดูผลนะ สู้!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
[มาเฟียที่รัก กิ็กรักคุณชายตาโต] ตอน...........ฟรีสไตร์ By muay
.
.
.
.
.
.
“น้ำซุป พูดมาเลยว่า ไอ้กุ้งกับเจ้าพ่อ อันไหนสำคัญกว่ากัน”
“ลีโอ!! เสียงดังทำไมเนี่ย เดี๋ยวเขาก็แห่กันมามองหรอก”
คือตอนนี้พวกผมกำลังอยู่ในปาร์ตี้น่ะครับ พวกไอ้ฟาร์ก็นั่งกินกันตามปรกติ มีแต่ผมที่แหละที่ยืนย่างกุ้งอยู่เป็นบ้าเป็นหลังคนเดียว แล้วไอ้เจ้าพ่อก็เสือกไม่ช่วย แถมยังมาละลานอีก เยี่ยมม
แล้วเมื่อกี้ว่าอะไรนะ กุ้งกับผัว อย่างไหนสำคัญกว่านั้นงั้นเหรอ ให้ตายเถอะ ถามมาได้ ผมก็ต้องตอบว่ากุ้งอยู่แล้ว ของกินย่อมมาก่อนสามีเสมอ
“ลีโอ เห็นไหมว่าซุปกำลังทำอะไรอยู่ กวนอยู่ได้ ยื่นจานมา” ผมหันหลังไปหยิบจานเปล่าที่ไอ้หล่อมันถือเอาไว้มาถือเอง แล้วคีบกุ้งเผาใส่ไป3 ตัวจัดเรียงกันอย่างสวยงาม
ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมผมถึงไม่ไปนั่งกินกับคนอื่นเขา ก็ไอ้เมนูกุ้งเมื่อตอนบ่ายน่ะซิ ที่ทำเอาอาการอยากแดกซีฟู้ดลดลงทันที และลีโอเองก็เป็นเหมือนกับเขา
“ก็ตั้งแต่ลงมาเนี่ย สนใจกันบ้างไหม ตั้งหน้าตั้งตาย่างอยู่ได้ เชฟก็มีทำไมไม่ใช้” เชฟประจำโรงแรมที่ยืนอยู่ข้างๆผม ส่งยิ้มให้เจ้านายตัวเองอย่างเฝื่อนๆ
สงสัยกลัวโดนไล่ออก เพราะบังอาจให้เมียเจ้าพ่อลงมือทำเอง
“ซุปจะทำเอง แล้วก็ไม่ได้ย่างมากมายขนาดนั้นเสียหน่อย ก็เอาไปให้ไอ้พวกตายอดตายอยากนั่นกินนะ”
“ก็นั่นแหละ เลิกทำได้แล้ว ไปนั่งคุยกับพวกเพียงฟ้าดีกว่า ดูซิ มอมหมดแล้ว ให้เชฟทำนะ” ไม่ต้องให้ผมพูดมากแต่อย่างใด ลีโอจัดการดึงที่คีบออกจากมือผม แล้วส่งให้เชฟอย่างรวดเร็ว แล้วลากผมกลับมานั่งสื่อปูกับพวกไอ้ตัส
“น้ำซุป จะกลับไปบริหารงานที่บ้านแล้วใช่ไหม” เพียงฟ้าเงยหน้าขึ้นมาถามร่างบาง และนั่นก็ทำให้คนตัวเล็กมองสบตาเพื่อนตัวเองอย่างรวดเร็ว ร่างสูงจึงมองคนทั้งคู่ทันที
“อืม คุณหญิงบอกว่า ไม่ไหวแล้ว พ่อก็อยากพักเหมือนกัน” ร่างบางตอบเพื่อนกลับไป ดวงตากลมโตเบนออกจากใบหน้าของเพียงฟ้า แล้วมองมาที่คนรักทันที
เขากับลีโอ คุยกันเรื่องนี้มานานแล้ว แต่ไม่มีใครพูดอะไรไปมากนัก เพราะไม่อยากให้กระทบฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง ใจก็อยากอยู่ช่วยงานลีโอที่บริษัท แต่ก็ไม่อยากทิ้งหน้าที่และความรับผิดชอบของตัวเอง เพราะคุณหญิงแม่ของร่างบางนั้นหวังที่จะได้เห็นลูกชายของตัวเองนั่งแท่นเป็นผู้บริหารซักครั้ง
“แล้วพี่ยอมเหรอ อย่าไปยอมนะพี่ ยิ่งไอ้ซุปเป็นประเภทเชื่อคนง่าย ปัญญาอ่อนอยู่ มีหวังได้โดนคนอื่นคาบไปแดกแน่ๆ” ตัสกระซิบกับร่างสูงของลีโอสองคน
“ใครมันจะยากให้เมียตัวเองไปทำงานเหนื่อยๆว่ะ แต่ทำไงได้ล่ะ ขัดไม่ได้ แม่เขาอยากให้กลับไป นายรู้หรือเปล่า ใจจริงพี่อยากจับขังไว้ที่บ้านเสียด้วยซ้ำ ไม่ต้องออกมาพบใครทั้งนั้น” ร่างสูงยกเบียร์ขึ้นมากระดกอย่างรวดเร็ว ร่างบางที่คอยมองอยู่ข้างๆ ก็จัดการตีลงมาที่แขนหนาของร่างสูงอย่างเตือนๆ
“โหพี่!! สงสารเพื่อนผมบ้าง ก็งานที่บ้านมันนี่นะ อย่าคิดมากนะ แต่พี่ดูมันดีๆนะอย่าให้มันทำงานหนักมาก เดี๋ยวผมได้เข้าไปเดินแจกยิ้มให้พยาบาลที่โรงบาลอีก”
ตัสนั้นเอ่ยเตือนร่างสูงถึงลิมิตทำงานของน้ำซุป เพราะตอนที่พวกเขายังเรียนอยู่นั้น มีเหตุการณ์เชียดตายมาแล้ว ครั้งนั้นน้ำซุปทำงานคณะหามรุ่งหามค่ำ ข้าวปลาไม่ได้กิน และผลที่ตามมาก็คือ เพื่อนเขานั้นตัวเหลืองและซีดและในที่สุดก็เป็นลม และถ้าไม่เอาไปส่งโรงบาลได้ทันท่วงทีป่านนี้คงไม่มีน้ำซุปสุดน่ารักมาจนถึงทุกวันนี้
“หรือพี่จะย้ายสำนักงานไปรวมกับบริษัทของน้ำซุปดี นายว่าเป็นไงตัส” ระหว่างที่คุยมือหนาก็คอยแกะกุ้งแกะปลาให้เมียกินไปเรื่อยๆ จนนัทที่นั่งตรงข้ามน้ำซุปทนอิจฉาไม่ไหว ยกจานกุ้งและปลาเผาที่ลีโอแกะให้น้ำซุปไปกินเอง ร่างบางโวยวายเล็กน้อย แต่ร่างสูงก็ปลอบว่าเดี๋ยวแกะให้ใหม่ นั่นแหละ คุณนายน้ำซุปถึงได้ยอมสงบ
“ดีซิพี่ คิดได้ไงเนี่ย แต่ถามมันก่อนนะเดี๋ยวมันโวยวายตามหลัง เฮ้ย!! ไอ้นัท มึงจะไปไหน” เมื่อตอบคำถามร่างสูงเสร็จ ตัสก็ตะโกนถามเพื่อนตัวเองทันที เมื่อเห็นว่าณัฐดนัยกำลังเดินออกไปจากวงสนทนาริมหาด
“รับโทรศัพท์ พี่มึงนั่นแหละโทรมา” เมื่อตอบคำถามเพื่อนเสร็จ ณัฐดนัยก็เดินออกไปทันที โดยทิ้งความสงสัยให้กับคนอื่นๆไว้ข้างหลัง แต่สำหรับตัสแล้วเขารู้ดีว่าใครโทรมา ก็คงไม่พ้นพี่น่านน้ำ รุ่นพี่ร่วมคณะแน่ๆ ไม่รู้ว่าได้เสียเป็นผัวเมียกันหรือยัง ( มึงเกี่ยวไรด้วย )
“พี่มึง ไหน อะไรยังไง พวกมึงสองคนมีความลับอะไรกัน” โค้ชเยาวชนทีมชาติอย่างไมค์เอ่ยดักทางเพื่อนตัวเองเอาไว้ เขาก็สังเกตมานานเหมือนกัน ว่าไอ้สองคนนี้มันต้องมีอะไรปกปิดเอาไว้แน่ๆ หรือว่าพวกมันสองคน แอบแดกกันเอง ( คิดได้?????? )
“คิดมากน่า ไม่มีอะไรหรอก พอมันมา มึงก็ถามมันดิ” ตัสบอกปัด ใจอยากจะบอกทุกคนเหลือเกินว่าไอ้นัทมันไม่ได้โสดมาตั้งแต่อยู่ มหาลัยแล้ว แต่ก็พูดไม่ได้ เพราะเจ้าตัวมันยังไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเลย
ไม่ใช่ว่าเพื่อนผมอยากปิดนะครับ แต่มันบอกว่าให้เป็นแฟนกันก่อนค่อยบอกทีเดียวเลย ผมน่ะมองมันออกตั้งนานแล้วว่าไอ้นัทน่ะรักพี่น่านตั้งแต่เห็นครั้งแรกด้วยซ้ำ เพราะพื้นเพนิสัยมันติดออกจะหยิ่งๆหน่อยครับ ถ้าคนไหนไม่สนิทจริงๆ ไอ้นัทจะไม่ค่อยคุยด้วยเลย
แต่กลับพี่น่าน มันต่อล้อต่อเถียงอยู่นั่นแหละ นั่นแหละ คือต้นกำเนิดของความรักของมัน
ตกดึกปาร์ตี้ยิ่งสนุก เพราะร่างสูงของลีโอนั้นอาสาดีดกีตาร์ให้ทุกคนฟัง เพื่อนๆของร่างบางนั้นต่างพากันตกใจเป็นแถว ๆ เพราะนึกไม่ถึงว่ามาเฟียอิตาลีจะดีดกีตาร์เป็น แต่สำหรับร่างบางนั้น เจ้าพ่อดีดให้ฟังเป็นประจำ ตอนไหนที่ว่างก็จะมานั่งร้องนั่งแต่งเพลงกันประจำ
“ซุปครับ อยากฟังเพลงอะไร” อย่าคิดว่านี่คือเสียงลีโอ เพราะถ้าคิด คุณคิดผิดแล้ว เพราะไอ้ต้นเป็นคนที่พูดประโยคนี้ขึ้นมาเอง
สิ่งที่ลอยตามประโยคของต้นกล้าก็คือ กล้ามปูที่ขว้างโดยเจ้าพ่อใหญ่แห่งอิตาลีนั่นเอง
“น้อยๆหน่อยไอ้หนอนข้าว เมียกูนะมึง” มือหนาดึงเอวบางของเมียรักเข้าหาตัวเอง แต่น้ำซุปก็ขยับหนีเหมือนเดิม ลีโอจึงทำหน้าเข้มส่งไปให้
“เดี๋ยวก็ดีดไม่ได้หรอก นั่งอย่างนี้แหละ” ร่างบางเอาตัวรอดจากอ้อมกอดพญามารได้อย่างหวุดหวิด
“ขอกำลังแรงใจให้เจ้าพ่อดีดกีตาร์ซักนิดนะอีหนู” ได้ยินดังนั้นร่างบางก็หน้าแดงขึ้นมาทันที เมื่อเงยหน้ามองไปยังเพื่อนๆของตัวเองทีละคน ก็เป็นอย่างที่คิด เพราะทุกคนต่างมองมาที่เขาเป็นจุดเดียว
โดยเฉพาะได้ตัสกับไอ้ไมค์ที่ทำท่าเลียนแบบเขากับลีโอด้วยกัน ดัดจริตเป็นกระเทยได้อย่างน่าเตะมากมาย
“มองไรกันเนี่ย เขินเหมือนกันนะ พวกมึงสองคน เลิกทำตัวอุบาทสักทีดิ เห็นแล้วสงสารลูกตา” น้ำซุปทำทีฮึดฮัดอารมณ์เสียเพื่อเปลี่ยนประเด็นของคนอื่นๆ
“เจ้าพ่อขา มามะ มาให้ซุปจุ๊บซะดีๆ” ( ไมค์ )
“จะเอาแค่จุฟเหรอ จูบก็ได้นะ เอ๊ะๆ หรือว่ามากกว่าจูบดี” ( ตัส )
“โว้ยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!! พวกเหี้ย ไม่ต้องล้อเลย แล้วจะยิ้มอะไรนักหนาลีโอ ยิ้มมันอยู่นั่นแหละ หุบยิ้มเดี๋ยวนี้นะ”
เมื่อเล่นงานเพื่อนตัวเองไม่ได้ น้ำซุปก็หันเหเข็มมาทางร่างสูงทันที มือบางจับใบหน้าหล่อของลีโอยืดไปยืดมาอย่างอายๆ แต่ร่างสูงก็ไม่ได้ว่าอะไรออกไป
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง จูบ กับ หอมแก้มเอาอะไร”
“ไม่เลือกเลยได้ไหม เดี๋ยวค่อยไปทำที่ห้องก็ได้ อยู่ตรงนี้อายพวกมันอ่ะ ยิ่งไอ้เวรตัสยิ่งชอบล้อซุปอยู่” ร่างบางพูดเสร็จก็หันไปอ้าปากรับกุ้งจากเพียงฟ้าที่นั่งแกะให้เล่นๆ เล่นไปเล่นมา กลายเป็นว่า ต้องแกะให้อ้อมวงซะนี่
จุ๊บบบ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
แชะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“เฮ้ย!! ถ่ายไว้ทำไมเนี่ย ลบออกเลยมึง” ร่างบางลุกขึ้นโวยวายแล้วกำลังจะกระโจนใส่ตากล้องไมค์ แต่มือหนาก็ดึงมือบางมานั่งลงข้างๆเสียก่อน
“ไมค์ ล้างแล้วเอาไปใส่กรอบไอ้พี่ด้วยนะ เสร็จเมื่อไรก็มาเอาเงินที่พี่”
“ผมทำให้ฟรีเลยแล้วกัน เป็นของขวัญแต่งงานไรเงี้ย ลูกหลานที่เกิดมาจะได้รู้ว่าพ่อกับแม่หวานกันอย่างไง”
มาเจอมุกนี้ของไอ้ไมค์เข้า ร่างบางถึงกับน๊อคได้เหมือนกัน แต่ก็ต้องทำโมโหกลบเกลื่อนเอาไว้
“ของขวัญห่าไร มั่ว!! แล้วจะล้างทำไมเนี่ย” ร่างบางเริ่มงุดงิดง่องแงงอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีใครว่าอะไร เพราะใบหน้าหวานของน้ำซุปตอนนี้ขึ้นสีระเรื่ออย่างน่ารัก
“กูพลาดอะไรไปหรือเปล่า ให้ตายเถอะ รู้งี้ไม่น่าลุกไปเลย” นัทที่เพิ่งเดินกลับมา จากการออกไปคุยโทรศัพท์ด้านนอก นั่งลงประจำที่เดิม
“กูก็คิดว่า มึงโดนผีต้นมะพร้าวจับทำเมียไปแล้ว”
“ปากมึงน่ะไอ้ไมค์ เดี๋ยวกูก็เอาสาหร่ายยัดตูดแม่งเลย”
“เมื่อกี้ไปคุยโทรศัพทกับใคร??” น้ำซุปมองไปที่เพื่อนรักทันที คนอื่นๆก็เลยต้องมองตาม นัทที่ตกเป็นเป้าสายตาถึงกับทำหน้าไม่ถูกเลยทีเดียว
“คุยกับรุ่นพี่” ณัฐดนัยทำหน้าตาใสซื่อส่งมาให้ทุกคน แต่น้ำซุปกับฟาร์กลับไม่คิดอย่างที่ณัฐดนัยพูด ทั้งสองต่างเชื่อว่ามันต้องมีอะไรที่มากกว่านั้นแน่ๆ
“อย่าให้รู้ทีหลังนะไอ้นัท ไม่งั้นมึงได้โดนกูแดกหัวแน่ๆ” เพียงฟ้าขู่เพื่อนรักอย่างไม่จริงจังนัก
“เอาล่ะ ไม่ต้องตีกัน กูไม่อยากดูมวยทะเลตอนนี้ ตอนนี้อยากดูมาเฟียร้องเพลง” ร่างบางหันไปด่าเพื่อนตัวเอง แล้วหันกลับมามองหน้าคนรักที่ตอนกำลังก้มหน้าเช็คสายกีตาร์อย่างจริงๆจัง
“อยากฟังเพลงอะไร” ร่างสูงเอ่ยปากถามเมียตัวเอง แต่ตาไม่ได้เงยขึ้นมามองหน้า เพราะตนนั้นกำลังลองสายกีตาร์เพื่อฟังเสียงอยู่
“เพลงอะไรก็ได้ น้ำซุปฟังได้หมด ว่าแต่ลีโอร้องเพลงได้จริงๆเหรอ น้ำซุปต้องใช้เครื่องช่วยฟังหรือเปล่า” น้ำซุปเอ่ยแซวร่างสูงอย่างอดไม่ได้ และนั่นก็ทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นหัวเราะออกมาทันที
“พูดอย่างนี้ เดี๋ยวคืนนี้ไม่ได้นอนนะ”
“โอ้วววววววววววววว” บรรดาเพื่อนสนิทของน้ำซุปต่างพากันหัวเราะและโห่ออกมาอย่างรู้ทัน และนั่นก็ทำให้ร่างบางเขินหนักเข้าไปอีก
“เพลงที่จะร้องต่อไปนี้ เปรียบเสมือนกับจดหมายรักที่จะส่งไปถึงน้ำซุป ...ใช้ใจร้องและอยากให้น้ำซุปใช้ใจฟังเหมือนกัน”
ร่างบางมองไปที่ร่างสูงอย่างปลื้มๆ ไม่บ่อยนักที่ลีโอจะร้องเพลงสื่อความในใจกับเขา ดวงตากลมโตเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา แต่ก็โดนมือสากของร่างสูงค่อยๆเช็ดหยาดน้ำตาออกจากแก้มนวลอย่างช้าๆ
“แล้ววันหนึ่งเธอนั้นก็มา ฉันรู้สึกเธอนั้นคุ้นตา เหมือนบางสิ่งฉุดฉัน
ดึงเธอเข้าหา ได้มารักและรู้ใจกัน ตั้งแต่เจอะเรานั้นคุ้นเคย”
แค่ท่อนแรกที่ลีโอร้องออกไป ก็สระกดคนตัวเล็กไว้นิ่งๆ เพลงนี้ เพลงที่ร่างสูงบอกกับเขาว่า จะร้องให้ฟัง แต่ก็ไม่มีโอกาสได้ร้อง เพราะต่างคนต่างทำงาน ถึงแม้น้ำซุปจะได้ไปทำงานที่บริษัท แต่งานที่บ้านใหญ่ก็เยอะไม่น้อย
“เหมือนรู้จักมาแล้วเนิ่นนาน ถ้าจะบอกเหตุผลเรื่องเธอกับฉัน
ก็ไม่เห็นจะมีข้อไหน
บางครั้งฉันคิดเอง ว่าฟ้าสร้างเรามาอย่างตั้งใจ”
“ฉันเป็นของของเธอ คู่แท้ที่หากันเจอ ไม่ว่าครั้งไหน ไม่ว่าชาติไหน
ฉันเป็นของของเธอ ถูกสร้างมาไว้เพื่อเธอ ให้เธอรักฉัน ให้เธอคู่ฉัน ตลอดไป”
และแล้วสายน้ำแห่งความรักก็ค่อยๆไหลลงมาจากดวงตากลมหวานของน้ำซุปอย่างช้าๆ เสียงเพลงที่ผ่านริมฝีปากหนาของลีโอออกมานั้น แทนความรักที่กักเก็บอยู่ในหัวใจของร่างสูงออกมาอย่างสวยงาม
“ถ้าเราต่างไม่หันมามอง พลาดทุกอย่างเพียงเสี้ยวนาที
ถ้าไม่ถูกขีดไว้ ให้เป็นอย่างนี้ เราจะหันมาเจอะกันได้ไหม
บางครั้ง ฉันคิดเอง ว่าฟ้าสร้างเรามาอย่างตั้งใจ”
ฉันเป็นของของเธอ คู่แท้ที่หากันเจอ ไม่ว่าครั้งไหน ไม่ว่าชาติไหน
ฉันเป็นของของเธอ ถูกสร้างมาไว้เพื่อเธอ ให้เธอรักฉัน ให้เธอคู่ฉัน ตลอดไป
เสียงกีตาร์คลอไปกับสายลมของทะเล แต่นั่นก็ไม่สำคัญเท่ากับสายตาที่ลีโอมองมาที่ร่างบาง ดวงตาคมเข้มถ่ายทอดความรู้สึกรัก ทั้งหมดของหัวใจให้กับคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ
ร่างบางส่งยิ้มไปให้ร่างสูง ดวงตาแสนหวานที่ลีโอชอบนักหนาตอนนี้ท้วมท้นไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความปลื้มปริติ ริมฝีปากบางกัดริมฝีปากล่างไว้อย่างต้องการข่มเสียงสะอื้นเอาไว้ เพียงฟ้าที่นั่งอยู่ข้างๆ จึงจับมือเพื่อนเอาไว้ปลอบประโลม
“ให้เธอรักฉัน ให้ลีโอรักน้ำซุป ให้เราสองคนคู่กัน ให้ความรักที่มีทั้งหมดของลีโอส่งผ่านไปถึงใจซุป”
เสียงกีตาร์และเสียงร้องหยุดลง เหลือไว้แต่เพียงรอยยิ้มของคนที่อยู่ในเหตุการณ์ครั้งนี้ ยิ้มที่เห็นเพื่อนตัวเองมีความรักที่สมบูรณ์แบบ ไม่ต้องแย่งชิง ไม่ต้องไขว่คว้า แต่รักก็มาอยู่ในอ้อมแขนของน้ำซุป
“ฮึก..”
“ผมรักคุณ”
“รู้แล้ว รู้มานาน รู้ตั้งแต่คนที่ชื่อลีโอก้าวเข้ามาในชีวิตของน้ำซุป”
“ท้องทะเลเป็นพยาน ผม นายลีโอ แอ็คซายน์ จะขอสาบานตรงนี้ว่า จะรักและดูแลคุณหนูน้ำซุปไปจนวันตาย ยามเหนื่อยเราสองคนก็จะเหนื่อยด้วยกัน จะหมั่นเติมความรักอยู่เสมอ และถ้าหากผมผิดสัญญา ขอให้ท้องทะเลมาเอาชีวิตผมไปได้เลย ผมยินดี”
“เหมือนคำสาบานงานแต่งงานหน้าบาทหลวงเลย” ร่างบางก้มลงไปกระซิบกับร่างสูง
“ก็ตอนนี้เราก็แต่งงานกันไง ให้พวกไอ้ตัสเป็นพยาน จริงไหมตัส” ร่างสูงเงยหน้าขึ้นไปถามความเห็นกับรุ่นน้องของตน
“พี่!! ยังกับงานแต่งงานแหนะ ประโยคเมื่อกี้ทำเอาขนลุก” ( ตัส )
“ตอนที่พี่พูดว่า ถ้าผิดสัญญาให้ท้องทะเลมาเอาชีวิตไปน่ะ ตอนนี้สุดยอดยิ่งกว่า” ( ต้นกล้า )
“ไม่ไหวแล้วว่ะ สนุกกันให้เต็มที่นะ ขอตัว” ร่างสูงไม่พูดเปล่า เรือนกายสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนแล้วก้มลงมาอุ้มร่างบางขึ้นแนบอก ยิ่งตอกย้ำขึ้นไปอีกว่า
คำว่าไม่ไหวของลีโอนั่น มันคืออะไร
...
คนไหนที่เม้น ขอให้"รวย" แบบฉุดไม่อยู่ ฮ่าๆ
โอมมมมมมมมมมมมมมมม เม้นจงมา
กด+ จงเพิ่ม
เพี้ยง!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
NC 2
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
( เช็ดเลือด และ น้ำลาย ก่อนนั่งอ่านด้วยเน้อ ฮ่ะๆๆ )
...
“อื้ออ....” ริมฝีปากหนาไล่จูบริมฝีปากบางของน้ำซุปอย่างหิวกระหาย มือบางพยายามผลักหน้าอกแน่นขึงของร่างสูงออกจากตัว เพราะตอนนี้ตนเริ่มจะหายใจติดขัดแล้ว แต่ร่างสูงก็ไม่สนอาการร้องเตือนเล็กๆนั่น
เมื่อร้องเพลงเสร็จ ร่างสูงก็จัดการอุ้มร่างบางออกมาจากวงอย่างไม่อายสายตาของเพื่อนๆน้ำซุปที่มองมาอย่างรู้ทัน
ใช่ว่าน้ำซุปจะไม่เอ่ยปากห้าม ใช่ว่าน้ำซุปจะไม่เขินอาย แต่เขาห้ามคนตัวโตที่อยู่ดีๆก็ต้องการทำรักขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ไม่เมื่อห้ามปรามไม่ได้ ร่างเล็กก็เลยต้องปล่อยเลยตามเลย ตลอดทางที่ลีโออุ้มร่างบางขึ้นมาบนห้องก็ซุกหน้ามาที่หน้าอกหนาของลีโอตลอดเวลา
ใครจะกล้าเอาหน้าออกไปล่ะ แค่นี้เขาก็รู้หมดแล้วว่าที่ไอ้หล่อมันอุ้มมาอย่างนี้จะไปทำอะไร ใจอยากจะทุบใบหน้าเข้มๆนั่นซักที แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่อย่างลีโอขู่ไว้ว่า
‘ทุบหนึ่งครั้ง จูบสามที’ ผมว่าอย่าไปเสี่ยงกับความหื่นของลีโอดีกว่า ดีไม่ดี ผมยังไม่ได้ทุบซะด้วยซ้ำ ลีโอจะจูบผมก่อนนี่ซิ คนๆนี้หื่นไม่เลือกที่และไม่เลือกเวลาครับ
เมื่อถึงห้องนอนเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงก็ค่อยๆวางคนตัวเล็กลงบนเตียงอย่างช้าๆ
“ยั่ว” ริมฝีปากหนาปล่อยกลีบกุหลาบบางตรงหน้าออกอย่างช้าๆ พร้อมทั้งเอ่ยปากบอกคนด้านล่างอย่างแผ่วเบา
มือหนาปัดปอยผมที่ตกลงมาปรกใบหน้าสวยหวานขึ้นไปทัดหู แล้วก้มลงจูบหน้าผากมนของคนตัวเล็กอีกครั้ง อย่างอ่อนหวาน
“ที่ไหน...อ๊ะ!!” ปากบางประท้วงได้ไม่นานก็ห่อเข้าหากันอย่างเสียวซ่าน เพราะมือหนาของลีโอลากไปมาใต้ร่มผ้าตรงหน้าท้องแบนเรียบ
มือขวาประคองลำคอขาวของน้ำซุปเอาไว้อย่างรักใคร่ มือขวาก็ค่อยๆปลดเสื้อเชิ้ตตัวบางอย่างชำนิชำนาญ ใบหน้าคมฝังลงไปที่ซอกคอหอมกรุ่นของร่างบาง ริมฝีปากหนาไล่เลียผิวเนื้อตรงซอกคอ พร้อมทั้งจดจูบและดูดดุนเพื่อทำลอยรักเอาไว้
“อ๊ะ....อืออ...ลีโอ!!!” น้ำซุปเรียกชื่อคนรักอย่างอ่อนแรง อีกทั้งยังกัดปากตัวเองอย่างสะกดกลั้นอารมณ์พิศวาสของตัวเองที่กำลังประทุ เพราะร่างสูงเป็นคนปลุกปั่น
ลิ้นเรียวไล่เลียลงมาช้าๆ จากลำคอ ผ่านไหปลาร้าคู่สวยก็หยุดอยู่ตรงนั้น เพื่อที่ตัวเองจะได้ทำรอยรักเอาไว้ ริมฝีปากร้ายกาจของลีโอ ดูดดุนผิวเนื้อบริเวณนั้นอย่างคลั่งไคล้
ร่างบางของน้ำซุปตอนนี้บิดไปมาอย่างเสียวซ่าน มือบางขยุ้มผ้าปูที่นอนอย่างระบายอารมณ์ ใบหน้าสวยหวานส่ายไปมาบนหมอน ตรงหางตามีหยาดน้ำตาไหลซึมอยู่นิดหน่อย
“อ๊ะ!!!!!!!” แล้วริมฝีปากบางก็ต้องออกมาเสียงดังอีกครั้ง เพราะริมฝีปากร้ายกาจของลีโอกำลังดูดดุนติ่งไตบนหน้าอกด้านขวาของร่างบางอยู่ ลีโอไล่เลียอยู่ตรงรอบๆติ่งไต ยิ่งสร้างความรัญจวนใจให้กับคนตัวเล็กขึ้นกว่าเดิม และในที่สุดร่างสูงก็ครอบปากลงไปบนเม็ดไตของร่างบาง
เมื่อหน้าอกด้านขวาของร่างบางเต็มไปด้วยรอยรักมากมายแล้ว ร่างสูงก็เปลี่ยนข้างไปด้านซ้ายอย่างกลัวที่มันจะน้อยใจ เขาค่อยๆ ดูดและเลียอย่างช้าๆ อย่างต้องการให้ร่างบางได้รู้ว่า การทำรักครั้งนี้จะเต็มไปด้วยความอ่อนหวานและลึกซึ้ง
มือหนาค่อยๆ ถอดการกางผ้าฝ้ายตัวยาวของคนตัวเล็กออก และในที่สุดมันก็หลุดออกจากเรียวขาเสลาของน้ำซุป และในที่สุดร่างเปลือยเปล่าของน้ำซุปก็ปรากฏต่อสายตาคมกล้าของลีโออีกครั้ง
ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งมันก็ทำให้เขารักและหลงร่างๆนี้ขึ้นไปอีก แม้เขาสองคนรักทำรักกันบ่อยๆ แต่ไม่ว่าจะกี่ครั้งๆเขาจะต้องหยุดมองร่างเปลือยแสนหวานร่างนี้ก่อน
“อื้อ!” เมื่อกายบางเปลือยเปล่า ผิวเนื้อที่ตอนนี้ปราศจากเสื้อผ้าอาภรณ์ปกปิดอยู่ก็ยิ่งบิดเร่าไปมาอย่างเสียวซ่าน เพราะริมฝีปากหนาของลีโอค่อยๆ ไล่ลงต่ำไปอย่างช้าๆ จนมาหยุดที่ท้องน้อย เมื่อรู้สึกถึงสิ่งเปียกชื้นที่ไล่ดูดดุนหน้าท้องของตัวเองอยู่ น้ำซุปก็ยิ่งกรีดร้องออกมาอย่างไม่เป็นภาษา
“ไหวหรือเปล่าที่รัก? ขอเจ้าพ่อทักทายน้ำซุปก่อนนะ” ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมาถาม เพราะขีดจำกัดการปลดปล่อยของน้ำซุปนั่นมีไม่มากนัก เล้าโลมแค่แผ่วๆอย่างช้าๆ น้ำซุปของเขาก็ปลดปล่อยน้ำรักออกมาแล้ว
“วะ..ไหว เจ้าพ่อทำต่อเถอะ”
เมื่อได้ยินดังนั้นริมฝีปากหนาก็ก้มลงคลอบแก่นกายของคนตัวบางทันที
“อ๊ะ อึก!!” ริมฝีปากร้ายกาจของลีโอค่อยๆไล่เลียไปตามแก่นกายของน้ำซุปอย่างช้าๆ ลีโอคลอบปากลงบนแก่นกายของน้ำซุปอีกครั้ง ร่างสูงใช้ปากลูดลงแก่นกายของน้ำซุปอย่างเร่าร้อน มือก็ไม่ปล่อยว่างเอื้อมขึ้นมาด้านบน จับติ่งไตเม็ดสวยของร่างบางเม้มอย่างแรงๆเพื่อต้องการกระตุ้นอารมณ์ของคนสวยให้ประทุออกมาอีกครั้ง
“ลีโอ!!!!!” น้ำซุปร้องเรียกชื่อคนรักออกมาอย่างเสียงดัง เพราะตัวเองนั้นได้ปลดปล่อยความอัดอั้นออกมาอย่างเต็มทีในโพรงปากของร่างสูง
“หวานอีกแล้ว” ร่างสูงของลีโอเลียริมฝีปากของตัวเองอย่างช้าๆ เพื่อต้องการให้ร่างบางได้รับรู้ว่า น้ำรักของร่างบางที่ร่างสูงกินไปนั้นหวานถูกใจแค่ไหน
“บ้า!!” มือบางทุบไปที่ไหล่หนาอย่างประอายๆ มองดูร่างสูงอีกทีไม่รู้ว่าถอดเสื้อผ้าตอนไหน เพราะตอนนี้เขากับลีโอนั่นต่างอยู่ในชุดวันเกิดอันแสนเซ็กซี่ทั้งคู่
มือหนาคว้าสะโพกมนมาไว้ข้างหน้าตนแล้ว จัดการแยกเรียวขาขาวอมชมพูของน้ำซุปออกจากัน ในที่สุดช่องทางอันคับแน่นก็ปรากฏต่อสายตาเขาอีกครั้ง
“อย่าใช้ลิ้นได้ไหม” ร่างบางจับศีรษะคนรักเอาไว้ก่อนที่จะมันจะไหล่ลงมาตรงช่องทางของเขา
“ขอเหตุผล” ร่างสูงหยุดการเล้าโลมทันที เขาหยุดนิ่งเพื่อฟังว่าทำไมร่างบางถึงไม่ต้องการให้เขาใช้ลิ้นกับส่วนนั้น
“มัน......อาย”
“ทำไมต้องอาย เป็นคนๆเดียวกันแล้ว” นิ้วเรียวค่อยๆกดลงไปในช่องทางอมชมพูของน้ำซุปอย่างช้าๆ โดยไม่ใช้ลิ้นอย่างที่คนสวยสั่ง
*ไม่ใช้รอบนี้ ค่อยใช้รอบหลังก็ได้ ( กะว่าจะเอาซัก6 รอบ )
“อ๊ะ ซี้ดด...อ๊า!!!” กายบางบิดเร่าอย่างเสียวซ่าน เพราะร่างสูงเร่งจังหวะการละเลงนิ้วที่ช่องทางเร็วขึ้น
“พร้อมหรือยังครับที่รัก” ปากเอ่ยถาม แต่นิ้วไม่หยุดขยับ ร่างบางอยากจะทุบหลังคนรักยิ่งนัก แต่ก็ทำอย่างที่ใจคิดไม่ได้ เพราะแม้แต่แรงขยับสะโพกยังไม่มีเลย
“อื้ออ!!!!!” ใบหน้าหวานพยักขึ้นลงอย่างให้สัญญาณ ลีโอเห็นดังนั้นจึงเลียริมฝีปากตัวเองแล้วมองไปที่ร่างเปลือยเปล่าข้างล่างอย่างหื่นกระหาย
“เจ็บ!!! ลีโอ เอาออกไป!!” บางประท้วง แต่มือกับกอดคอของร่างสูงเอาไว้แน่น
“อย่าเกร็งน้ำซุป!! สูดลมเข้าลึกๆ” คนตัวเล็กทำตามที่คนรักบอกแต่โดยดี จนในที่สุดแก่นกายของลีโอก็เข้ามาอยู่ในตัวร่างบางจนมิด
“อึก....” ร่างบางแขม่วท้องอย่างทุรนทุราย ถึงแม้จะทำรักกับลีโอบ่อย แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ร่างบางปรับตัวได้เลย แต่สำหรับลีโอแล้วเขากลับคิดว่า นี่แหละคือเสน่ห์ของน้ำซุปที่มัดใจเขาไว้อยู่หมัด เพราะนั่นทำให้เขาคิดว่า เมียเขานั่นสวยงามและบริสุทธิ์อยู่เสมอ
ร่างสูงค่อยๆขยับสะโพกเข้าออกอย่างช้าๆ เพื่อต้องการให้คนตัวเล็กปรับตัวตามไปด้วย มือมือบางคลายจากคอของร่างสูงเพื่อเปลี่ยนที่ เอามาวางไว้บนแผ่นอก นั่นแสดงให้เห็นว่า เมียเขาเริ่มจะปรับตัวได้แล้ว
“อ๊ะ!!.. อึก” ร่างบางครางออกมาอย่างไม่เป็นภาษาเมื่อสะโพกบางของตัวเองรับการกระแทกจากคนตัวโตด้านบน
“แน่น...ทำกี่ครั้ง ก็แน่น” ร่างสูงก้มลงพูดข้างๆใบหูของคนตัวเล็ก สะโพกสอบของลีโอยังคงกระแทกเข้าออกอย่างรุนแรงและต่อเนื่อง
พายุอารมณ์อันเชี่ยวกรากของคนทั้งคู่ถูกดับลงไปด้วยไฟแห่งความรัก การเติมเต็มซึ่งกันและกันทำให้ความต้องการค่อยๆดับมอดลง
“อา!!” ร่างสูงปลดปล่อยออกมาเต็มที่ในช่องทางของคนรัก ริมฝีปากหนาก้มลงมาจูบริมฝีปากบางอีกครั้ง ลิ้นเรียวค่อยไล่เล็มความหวานอย่างช้าๆ มีหลายครั้งที่ร่างบางกัดริมฝีปากล่างของเขาอย่างต้องการระบายอารมณ์ แต่ร่างสูงก็ไม่ได้ว่าอะไร
ท่อนล่างยังคงเชื่อมติดกันเอาไว้ เมื่อน้ำซุปค่อยๆ ปรับร่างกายให้สู่สภาพปรกติได้ ก็รับรู้ว่า ช่องทางด้านหลังของตนเองยังคงมีแก่นกายของลีโอคาอยู่ มือบางจึงตีลงไปที่แผ่นอกที่มีขนรำไรของลีโออย่างเตือนๆ
“ให้เวลานอน 20 นาที เดี๋ยวจะปลุกมารับความหวานต่อ” ร่างสูงดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างเปลือยเปล่าของน้ำซุปแล้วก้มลงจูบหน้าผากมนซ้ำๆไปมา
“ไม่ให้พักเลยเหรอ หมดแรงแล้วนะ” คนตัวเล็กเอ่ยปากต่อรองอย่างน่ารัก แต่ก็ต้องสูดปากเข้าอย่างเร็วๆ เพราะลีโอแกล้งขยับท่อนล่างที่ยังเชื่อมติดกันอยู่
“เสียเวลานอนไปแล้ว 5 วิ” ร่างสูงดึงศีรษะมนมาหนุนอก ท่อนแขนแข็งแรงก็กอดเอวบางเอาไว้อย่างหวงแหน
“เดี๋ยวจะหลับไม่รู้เรื่องเลยคอยดู” พูดเสร็จร่างบางก็หันหน้าซุกแผ่นอกหนาของลีโออย่างอายๆ
“หลับลึก ก็กระแทกลึก”
“ลีโอ!!!!!!!!! ดูพูดเข้า ทะลึ่ง”
“นอนได้แล้วน้ำซุป เถียงอยู่นั่นแหละ ไม่บอกว่าฝันดีนะ เพราะเดี๋ยวก็ตื่นขึ้นมารักกันอีกรอบ”
“ชิส์!!” แล้วร่างบางก็ค่อย ๆ เข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง
แต่สำหรับลีโอแล้ว เขาไม่ได้หลับตามคนรัก เพราะร่างสูงอยากนอนมองคนรักหลับอย่างนี้เรื่อยๆ อยากใช้เวลาทุกวินาทีให้คุ้มค่า เพราะนานๆเขาจะได้มาพักผ่อนอย่างนี้กับคนตัวเล็ก
“แม่ครับ ทำอะไรอยู่” เมื่อแน่ใจว่าร่างบางหลับสนิทแล้ว ลีโอก็โทรข้ามทวีปไปหามารดาทันที
/“แหมพ่อตัวดี! คิดว่าจะลืมแม่บังเกิดเกล้าไปแล้ว อารมณ์ไหนล่ะถึงโทรมา ลูกสะใภ้ฉันด่าให้โทรมาใช่ไหม”/
ร่างสูงถึงกับยิ้มทันที เมื่อได้ฟังมารดาเอ่ยปากทักลูกชายอย่างนี้
“ลูกสะใภ้แม่นอนหมดแรงคาอกผมอยู่ แล้วจะเอาแรงไหนมาด่าครับ”
/“นี่!!! แกอย่ามาหักโหมกับเมียให้มันมากนัก เอวยิ่งบางๆอยู่ น่าสงสารหนูไวน์ต้องมาได้ผัวหื่นๆอย่างแก”/
มารดาของร่างสูงนั้นจะเรียกน้ำซุปว่า “ไวน์” ตอนแรกเขาก็ไม่เข้าใจ แต่ท่านก็บอกว่าที่เรียกอย่างนี้ก็เพราะว่า ไวน์นั้นต้องใช้เวลาในการบ่มนานแสนนาน นานเท่าไรรสชาติก็จะดี แล้วราคาก็ยิ่งแพง ก็เหมือนกับน้ำซุปที่นับวันๆ ความรักๆ นิสัยดีก็ยิ่งเพิ่มขึ้น ไม่ว่าจะได้คุยได้มองกี่ครั้งก็ไม่เบื่อ ใจอยากให้ลูกสะใภ้คนนี้เป็นผู้หญิง เพราะถ้าหากเป็นเช่นนั้น ลูกคงออกมาน่ารักน่าชังไม่น้อย แต่ท่านก็ทำใจไว้แต่เนิ่นเหมือนกัน ดีที่ยังมีฟองคลื่นทายาทคนเล็กสำรองไว้ ไม่งั้นมีหวังชาตินี้คงจะไม่ได้มีโอกาสอุ้มหลานกับเขา
“แด็ดล่ะครับ สบายดีหรือเปล่า”
/“แด็ดแกน่ะเหรอ แม่ว่ากำลังจะเป็นบ้าเพราะเลือกของขวัญไปให้หนูไวน์น่ะซิ ไม่รู้ว่าได้หรือยัง แต่คราวนี้อลังการกว่าแกนเปียโนของแม่อีก”/
“โห แด็ดจริงจังขนาดนั้นเลยเหรอครับ แล้วแม่กับแด็ดมีกำหนดกลับวันไหน ผมจะได้ไปรับได้ถูก”
/“ไม่รู้เหมือนกัน สิ้นเดือนนี้มั้ง แม่ก็ไม่แน่ใจ แต่คราวนี้แม่ไม่ได้กลับไปกับแด็ดแกสองคนนะ” /
“ตอนไปก็ไปกันสองคน ทำไมตอนกลับมีคนเพิ่ม หรือว่าผมได้น้อง”
“ไม่ตลกเลยยะ รู้ไว้ซะด้วยว่า กิ๊กเก่าแกจะกลับไปกับฉันด้วย เตรียมตัวไว้ดีๆล่ะ”
“ห๊ะ!! เบลล่าจะมาไทยอย่างนั้นหรือครับ”
เบลล่าที่ร่างสูงพูดถึงนั้น เป็นนางแบบชื่อดังเชื้อสายสเปน-กรีก พ่อแม่ของเบลล่านั้นเป็นเพื่อนกับแด็ดเขา เพราะทำธุรกิจส่งออกด้วยกันมาตั้งแต่ก่อตั้งบริษัทใหม่ๆ เขารู้จักกับเบลล่าตอนเรียนโทที่อังกฤษ จากตอนแรกก็เป็นเพื่อน จนพัฒนามาเป็นคู่นอน และพอเขาเรียนจบ จึงเอ่ยปากตัดความสัมพันธ์ เพราะต้องกลับมาดูแลกิจการที่ไทย ตอนแรกเธอก็ไม่ยอมเท่าไร อ้างว่ารักเขาจริงๆ แต่สำหรับลีโอแล้ว ตอนนั้นเห็นผู้หญิงเป็นแค่แม่เหล็กที่ดูดเงินของเขาเท่านั้น เขาเลยให้คมกริชโอนเงินให้หล่อน 50 ล้าน เพื่อไม่ให้หล่อนตามมาวุ่นวายที่ไทย
/“ก็เออน่ะซิ ฉันบอกแกแล้วว่าอย่าไปมั่วทิ้งไว้ แล้วทีนี้เป็นไงล่ะ แม่คู่ควงเก่าๆก็กลับมาทวงความเป็นเมียคืน และถ้าหนูไวน์สะเทือนเพราะเรื่องนี้ แกได้เตรียมตัวอยู่คนเดียวไว้เลย เพราะฉันจะเอาหนูไวน์หนีแกไปเลย”/
แค่คิดหัวใจก็เจ็บแปลบแล้ว เมื่อคิดว่าคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดตอนนี้จะหายไป อ้อมแขนแข็งแรงกระชับอ้อมกอดรัดเอวบางไว้แน่นยิ่งขึ้น
“ผมไม่ปล่อยให้เขามาวุ่นวายเมียผมหรอกน่า”
/“ปากดีไปเถอะ จำไว้นะลีโอ หนูไวน์ก็แก้วตาดวงใจแม่เหมือนกัน และถ้าแกทำให้น้ำซุปเสียใจเมื่อไร วันนั้นแหละแกจะรู้ว่านรกมีจริง”/
ร่างสูงคุยกับมารดาถึงเรื่องต่างๆมากมาย ไม่ว่าจะธุรกิจที่อิตาลี ปัญหาทางการเงินของบริษัทลูก และเรื่องอื่นๆอีกมากมาย และคอนเซ็ปเดิมก่อนวางที่มารดาจะวางสายคือ
‘แม่รักลูก ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะ ดูฟองคลื่นด้วยอย่าให้ผู้ชายมาเกาะแกะ แม่วางแล้วนะ’ ประโยคนี้เขาจะได้ยินเป็นประจำ เพราะแม่เขาจะพูดซ้ำอยู่อย่างนี้แหละ
“อื้ออ...” คนตัวเล็กขยับตัวเบาๆ ร่างสูงจึงก้มลงจูบหน้าผากมนอย่างรวดเร็ว แล้วคอยดูว่าน้ำซุปจะทำหน้าอย่าไงเมื่อรู้ว่าเขานอนมองอย่างนี้
“เมื่อกี้คุยกับใครลีโอ” ดวงตากลมโตยังไม่ได้ลืมขึ้นมา แต่ริมฝีปากบางขยับพูดอย่างเกียจคร้าน และเหนื่อยอ่อน
“คุณแม่หนูไวน์โทรมา”
“คุณแม่เหรอ แล้วท่านจะกลับมาตอนไหน แล้วทำไมไม่ปลุกน้ำซุปเนี่ย เลยไม่ได้คุยกับคุณแม่เลย” ริมฝีปากบากเชิดขึ้นมาอย่างงอนๆ มือหนาเลยบีบจมูกโด่งน่ารักๆของน้ำซุปอย่างล้อๆ
“จะปลุกได้ไง ก็เจ้าพ่อบอกไปว่า อีหนูหมดแรงคาอกเจ้าพ่ออยู่ ท่านก็เลยบอกว่าให้หนูไวน์นอนเถอะ เพราะตื่นมาก็เสร็จเจ้าพ่ออีก”
“ลีโอ!! ทำไมไปบอกกับคุณแม่อย่างนั้น” ร่างบางดุร่างสูงอย่างอายๆ ยิ่งสองแม่ลูกนี่ชอบทำเรื่องให้เขาอายๆอยู่เรื่อย
“ตื่นขึ้นมาอย่างนี้พร้อมแล้วใช่ไหม” ร่างสูงพูดพึมพำอยู่ข้างๆ ใบหูของร่างบาง สะโพกสอบแกล้งขยับแก่นกายที่ยังเชื่อมติดกันอยู่ไปมาอย่างช้าๆ ผลที่ตามมาก็คือ มือบางหยิกลงมาที่เอวของร่างสูงอย่างเตือนๆ
“จะเข้าห้องน้ำ ปล่อยก่อนนะ”
“เดี๋ยวพาไป” เมื่อพูดเสร็จก็จัดการถอดแก่นกายของตัวเองออกจากช่องทางของร่างบางทันที น้ำซุปถึงกับโล่ง เพราะความอึดอัดในช่องท้องได้หายไปแล้ว ที่นอนไม่หลับก็เพราะจิตสำนึกมันคิดตลอดว่า ในช่องทางด้านหลังนั้น ยังมีแก่นกายของลีโอคาอยู่
แต่แทนที่ร่างบางจะได้กลับมานอนพักต่อหลังจากทำธุระเสร็จ ร่างสูงของลีโอก็จัดการเรียกร้องกับคนตัวเล็กให้ห้องน้ำอีกครั้ง ดีที่คราวนี้ทำในอ่างเพราะน้ำช่วยพยุงให้การกระแทกเข้าออกของลีโอเป็นไปอย่างง่ายดายมากขึ้น
“อ๊ะ .....อ๊า ซี๊ดดดด” คนตัวเล็กครวญครางออกมาอย่างไม่เป็นภาษา ลำแขนบางยกขึ้นกอดคอร่างสูงเอาไว้อย่างต้องการสิ่งยึดเหนี่ยว
“อา.....” มือหนาดันพื้นอ่างเอาไว้ทั้งสองข้าง สะโพกสอบก็กระแทกเข้าออกอย่างเป็นจังหวะและรุนแรง
ยามเมื่อแก่นกายของลีโอถอดออก ช่องทางของร่างบางก็ตอดรัดเอาไว้กลัวว่ามันจะหลุดหายออกไป
และยามที่แก่นกายของร่างสูงกระแทกเข้าไป เสียงหวานก็ครางออกมาอย่างรัญจวนใจ
“อ๊ะ อ๊า!!!!” ในที่สุดร่างบางก็ถึงจุดปลดปล่อยอีกครั้ง แต่ร่างสูงนั้นยังไม่ได้รับการปลดปล่อย ถึงกระแทกแก่นกายของตนลงมาที่ช่องทางของร่างบางอย่างรวดเร็ว ช่องทางที่ตอดรับการกระแทกนั้นก็ขมิบรัดรัว สร้างความเสียวซ่านให้กับร่างสูงไม่น้อย
“ซี๊ดด!!!!!!!” สายธารแห่งรักถูกปล่อยเข้าไปในตัวของน้ำซุปอย่างมากมาย ริมฝีปากหนากดจูบลงมาที่ริมฝีปากบางอย่างเรียกร้อง เพื่อต้องการสื่อให้คนตัวเล็กได้รู้ว่า เขายังต้องการที่จะทำรักอีกครั้ง
เมื่อรอให้ร่างบางพักได้สักแปปแล้ว ร่างสูงก็จัดการเปลี่ยนท่าทันที โดยที่ตัวเองนั่งพิงขอบอ่างและมีน้ำซุปอยู่บนตัก ท่านี้ยิ่งทำให้แก่นกายใหญ่โตของร่างสูงกดลึกยิ่งขึ้นไปอีก
“ทำเองนะน้ำซุป สอนมาหมดแล้วแค่นี้ไม่ยาก”
ร่างบางเริ่มขยับเอวขึ้นลงอย่างช้าๆ เพื่อต้องการแกล้งคนช่างเรียกร้อง มือบางเกาะเกี่ยวลำคอแข็งแรงของลีโอ ส่วนสะโพกก็ขยับขึ้นลงอย่างเรื่อยๆ จากจังหวะเนิบช้าก็ค่อยๆเพิ่มความแรงเรื่อยๆ จนตอนนี้มันแรงและเร็วมากขึ้น ร่างสูงกลัวว่าเอวบางของเมียรักจะหักขึ้นมาจริงๆ
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ได้ลงแล้ว
ฮ่าๆ
ตอนแรกกะว่าจะเอาลงวันอังคารหน้าซักหน่อย
แต่สงสารคนอ่าน ฮ๋าๆๆ
กว่าจะเซ็งตายไปเสียก่อน
หึหึ
-
น่ารักกกกก ><
-
น้ำซุปจ๋า น่ารักน่ากอดจริงๆ
-
น้ำซุปน่ารัก
-
เจ้าพ่อทั้งหื่นทั้งหวาน ส่วนน้ำซุปน่ารักเหมือนเดิม
-
โห เจ้าพ่อ หื่น โคตร
ไวท์ นี่ก็ อึด ถึก เหมือนกันน้า
-
ลีโอยังคงความหื่นได้อย่างคงเส้นคงวามาก ๆ 5555555555555+
ส่วนน้ำซุปน่ารักมากไม่ทน...เลือกลีโอเค้าแล้วนี่นาน้ำซุป...ทน ๆ ความหื่น กะความถึกของลีโอเค้าหน่อยก็แล้วกันนะ...คริคริ
ลีโอก็ถนอมน้องบ้างอะไรบ้าง...เด่วน้องช้ำหมดพอดีอ่ะ...งุงิงุงิ~*
-
ง่ะ กิ๊กเก่าไอ้เจ้าพ่อจะกลับมา เซ็ง
ไม่เอาดราม่าน๊าาาาาา นะๆๆๆๆ ไม่เอาๆๆๆๆ
-
หื่นได้อีก จัดมาๆๆ
-
:L2:
-
น้ำซุปมั่นคงไว้นะลูก ยังไง เจ้าพ่อก็รักอีหนูคนเดียว
ถ้ายัยกิ๊กเก่ามา ตบมันกลับไปเลยลูก ไม่ต้องกลัว :beat:
เจ้าพ่อก็หวานได้อีกอ่ะ ว๊ายเขิล :z1:
-
มาอ่านแล้วน้า ไม่ได้มาต่อตั้งนานแหนะ
-
:m25: :m25: :m25:
อยากอ่านต่อแล้ว
-
นังมารจะมาทำไม
-
อย่างนี้เค้าเรียกว่าได้เลือด :haun4:
:call:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
ขอตัวไปฉีดอินซูลินก่อน น้ำตาลในเลือดขึ้นสูงเกินพิกัด
-
กำลังหวาน งานจะเข้าอีกแล้ว
+1
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
น่ารัก ชอบที่เจ้าพ่อร้องเพลงให้อีหนูจัง โรแมนซ์สุดๆ :impress2: :impress2:
ว่าแต่มารกะลังจะมา งานเข้าแน่เจ้าพ่อ :m31:
-
เหือก!! ขอเลือดด่วน จะหมดตัวแล้วว
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดๆๆ
เม้นทะลุ 1พันแล้ว
เปรี้ยงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
o18 o18 o18 o18
ขอขอบคุณ ทุกเม้น ทุกกำลังใจที่มีให้กับนิยายเรื่องนี้
หมวยอ่านเม้นแล้วมีกำลังใจในการแต่งต่อทุกครั้ง
ท้อบ้าง
ล้มบ้าง
แต่ก็ไม่เคยถอย
อย่าหนีกันไปไหนนะคะ คนอ่านที่น่ารัก!!!!!!!!!!!!!!!
-
เค้าว่าน้ำซุปน่ารักแล้วนะ....หมวยน่ารักกว่าอิก
ทำไม ๆ ๆ ถึงช่างแต่งมาได้...ได้โดนหัวใจมากเลยล่ะฮะเนี่ย โหย...สุด ๆ รักเว้ยยยยยยย
มามะ...มาจุฟทีดิ๊ โฮะโฮะ
-
เค้าว่าน้ำซุปน่ารักแล้วนะ....หมวยน่ารักกว่าอิก
ทำไม ๆ ๆ ถึงช่างแต่งมาได้...ได้โดนหัวใจมากเลยล่ะฮะเนี่ย โหย...สุด ๆ รักเว้ยยยยยยย
มามะ...มาจุฟทีดิ๊ โฮะโฮะ
ชมกันอย่างนี้ ก็เขินแย่ดิ ฮ่าๆๆ
คิดถึงอีกแล้ววววววววววววววววว :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
ลีโอจะหวานไปไหนหว่าเนี่ยยยยย
แต่งานกำลังจะมากิ๊กเก่าโผล่มาแว้วววววววววววว
ลีโอเตรียมตัวตั้งรับด่วน
-
:pighaun:
-
:pighaun:
คนอ่านท่านนี้ เป็นอะไรคะเลือดท่วมหรือเปล่าเนี่ย ฮ๋าๆๆๆๆๆๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
นั่งอ่าน NC ของตัวเองไปมา แล้วรู้สึกว่ามันค้าง
ว่าหรือเปล่าทุกคน
หลัง สอบ ขอนแก่น เจอกัน!!!!!!!!
เดี๋ยวเอา เอ็นซี มาเซริฟ์อีกครั้งงงงงงงงงงงง
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
ดีจ้ามาเสริฟเยอะๆ อยากได้น้ำตาลท่วมจอ มาม่าไม่เอานะตัวเองกินอยู่ทุกวันอ่า
:กอด1: :กอด1:
-
แอ๊ก!!! :m25:
เลือดอิเจ๊หมดตัว! ใครก็ได้..ชะ ชะ...ช่วย ติดต่อธนาคารเลือด ให้ อิเจ๊..ที~~~
....
...
...
..
..
.
ตอนหน้า ชะนีนางจากนอกกรุงจะมาสินะ จะดูซิว่า ลีโอจะทำยังไง หรือ คุณเธอจะโดนอิทธิฤทธิ์อีหนูแจ้นกลับประเทศกัน
หึหึ o18
-
ลีโอหื่นน
-
โอ้ว...แร๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
นางร้ายกำลังจะมา ลีโอจะจัดการยังไงเนี้ย
-
Up............ 32 ( ฝันร้าย )
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ซุป! อ๊า!” ร่างสูงสูดปากร้องเรียกชื่อคนรักอย่างเสียวซ่าน เมื่อความต้องการอันรุนแรงและหื่นกระหายถูกเติมเต็มด้วยคนรัก
คนตัวเล็กที่ตอนนี้ถูกคลื่นแห่งความพิศวาสครอบงำอยู่ ขยับสะโพกตัวเองขึ้นลงอย่างเร็วและรุนแรง ใบหน้าสวยเชิดขึ้น ริมฝีปากบางสูดเข้าออกเพื่อระบายความต้องการของตัวเอง
“ซี๊ดด อ๊า!” แล้วทั้งสองคนก็จูงมือกันเข้าประตูชัยแห่งความสุขอีกครั้ง ร่างบางาหมดแรงคาอกของลีโอทันที ใบหน้าสวยหวานซุกซบคลอเคลียดั่งลูกแม้น้อย ตรงซอกคอของร่างสูง
“เมียใครว่ะ ร้อนแรงเป็นบ้า” ร่างสูงเอ่ยแซวคนรักตัวเอง มือหนาเช็ดเหงื่อเม็ดเล็ก บริเวณไรผมของร่างบางให้อย่างรักใคร่
“ครูดี ลูกศิษย์เลยเรียนรู้เร็ว” ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาบอก แล้วตีไปที่หน้าอกล่ำของลีโออย่างเตือนๆ เพราะเมื่อกี้ร่างสูงแกล้งขยับท่อนล่าง
“ลูกศิษย์หัวไวอย่างนี้ เดี๋ยววันหลังสอนท่าใหม่ให้นะครับ”
“หื่นให้มันมีขอบเขตหน่อยลีโอ เดี๋ยวน้ำซุปช้ำในขึ้นมา ขี้เกียจเห็นคนแถวนี้ต้องตามไปเฝ้าที่อิตาลี”
ที่ร่างบางพูดอย่างนี้ ก็เพราะว่าแม่เขานั้นเคยบอกว่า ถ้าเขาทำให้น้องไวน์ที่น่ารักของท่านมีบาดแผลหรือว่าบาดเจ็บอะไรแม้แต่นิดเดียว แม่เขาจะบินมาฉกตัวเมียเขาไปทันที
“ล้างตัวแล้วเข้านอนนะครับ เดี๋ยวเจ้าพ่ออาบน้ำให้”
เมื่อร่างสูงพูดเสร็จก็ลุกขึ้นจากอ่าง โดยอุ้มร่างบางมาวางไว้ข้างอ่างแล้วเปิดฝักบัวล้างตัวให้คนตัวเล็กและตัวเอง มือบางของน้ำซุปที่ไม่ค่อยจะให้ความร่วมมือเท่าไรเพราะ คนตัวเล็กแต่ขี้แกล้งนั้นแกล้งเขาโดยการลูบไปมาที่เอวบ้างแหละ สะโพกบ้างแหละ พอจะคว้าคอมาจูบก็โวยวาย เมียผมเจ้าเล่ห์อย่างนี้มานานแล้วครับ
“น้ำซุป ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น สัญญาได้ไหมว่าจะไม่หนีไปไหน จะอยู่เคียงข้างเจ้าพ่อ”
ร่างบางเงยหน้าออกจากอกของร่างสูงทันที ดวงตากลมโตจ้องลึกลงไปที่ดวงตาเรียวเข้มของร่างสูงอย่างค้นหาคำตอบ
“ทำไมเหรอลีโอ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า” ร่างบางถามคนรักด้วยความเป็นห่วง ร่างสูงจึงก้มลงมาหอมหน้าผากมนสวยอย่างให้รางวัล
“เปล่า แค่อยากได้ยินคำสัญญาจากน้ำซุปว่า จะไม่ทิ้งเจ้าพ่อไปไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น”
“อีหนูจะทิ้งเจ้าพ่อไปได้อย่างไร ละเมออะไรเนี่ย หรือว่าแอบไปทำเรื่องอะไรไว้”
“เปล่าคร้าบๆ ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ นอนได้แล้วครับ พรุ่งนี้จะพาไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่แหลมพรมเทพ”
“จริงๆนะ งั้นรีบนอน” ร่างบางบอกให้ลีโอปิดไฟหัวเตียงด้านหลัง และร่างสูงก็ทำตามแต่โดยดี และไม่นานทั้งสองก็พากันเข้าสู่ห้วงนิทราแห่งความอ่อนหวาน
...
.
.
.
.
‘น้ำซุป!! อย่าไป!!’ ร่างสูงวิ่งตามร่างบางที่ตอนนี้เดินหันหลังห่างจากเขาไปอย่างช้า แต่ไม่ว่าร่างสูงจะวิ่งตามอย่างไรก็ไม่ทันซักที
‘อย่าไปเลยนะ .... ไหนสัญญาว่าจะรักลีโอคนเดียว!! ลืมไปแล้วหรือไง’ ในที่สุดร่างสูงก็วิ่งมาทันร่างบาง มือหนากระชากเอวบางของคนรักเข้ามากอดอย่างหวงแหนและสะเทือนใจ
และเมื่อคนในอ้อมกอดหันหน้ามา เขาก็พบกับใบหน้านองน้ำตาและอมทุกข์ของคนรัก มือบางของน้ำซุปลูบแผ่วๆลงมาที่ใบหน้าของเขา มือหนาจึงกุมมือนั้นเอาไว้อย่างให้กำลังใจ
‘ร้องไห้ทำไมที่รัก บอกลีโอหน่อย บอกว่าคนๆนี้ทำอะไรผิดร้ายแรงตรงไหน ถึงทำให้ดวงใจอย่างน้ำซุปร้องไห้’ ร่างสูงเอ่ยปากถามอย่างปวดใจ หน้าอกด้านซ้ายที่อยู่ของหัวใจตอนนี้มันเจ็บจนแทบหายใจไม่ออก เมื่อได้ยินร่างบางพูด
‘เราเลิกกันเถอะ’
โลกทั้งโลกเหมือนถล่มทลายอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขา มือหนาที่จับมือบางอยู่ตกลู่ลงข้างตัวอย่างเบลอๆ ร่างสูงกระพริบตาไล่น้ำตาแห่งความเจ็บปวดให้ไหลกลับคืนลงไปในใจ
‘รู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา!!!!!’
‘รู้ซิ รู้มาตลอดว่าทำอะไรลงไป รู้หรือเปล่าว่าผมเบื่อคุณที่สุด!!’ มือบางปัดมือหนาออกไปจากตัวอย่างรังเกียจ แต่ร่างสูงก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะคิดว่า ร่างบางนั้นต้องโกรธอะไรตนซักอย่างแน่ หรือไม่ก็นี่อาจจะเป็นแผนแกล้งของร่างบางก็ได้
‘โกหกใช่ไหม นี่มันไม่ใช่เรื่องจริง อีหนูอย่าแกล้งเจ้าพ่ออย่างนี้เลยนะ มันทรมาน’ ร่างสูงคว้าคนตัวเล็กเข้ามากอดอย่างให้กำลังใจตัวเอง น้ำตาลูกผู้ชายไหลซึมออกมาทางหางตาอย่างาห้ามไม่อยู่ ตอนนี้เข้าแทบหมดเรี่ยวแรงในการคว้าคนรักเข้ามากอด หัวใจเหมือนโดนมีดเล่นเล็กแต่พิษสงร้ายกาจกรีดลงไป ลมหายใจอันแน่แน่เด็ดเดี่ยว ตอนนี้แทบอ่อนแรงไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะสูดอากาศเข้าปอด
แววตาเย็นชาที่น้ำซุปมองมาที่เขาก็ฆ่าเขาทั้งยืนได้แล้ว ไม่มีแล้วซึ่งความรักที่คนตัวเล็กมีให้เขา ไม่มีแล้วแววตาอ่อนหวานที่คอยมองเขาอย่างรักใคร่ เหลือก็แต่เพียงแววตาอันเย็นชาดั่งน้ำแข็งที่ไม่ว่าเขาจะมองสบก็ครั้ง คลื่นแห่งความเจ็บปวดก็แล่นเป็นริ้วๆเข้ามาทำร้าย
‘บอกได้ไหมว่าคนๆนี้ทำอะไรผิด ทำไมถึงต้องมาทำอย่างนี้กับผมด้วย’
‘เปล่า....คุณไม่ได้ทำอะไรผิด ผมก็แค่หมดรักคุณแล้วเท่านั้น’ แม้แต่สรรพนามอันแสนอ่อนหวาน คนข้างหน้าเขาก็ไม่ยอมเรียก
‘ทำไมถึงทำอย่างนี้!! ไม่สงสารกันบ้างหรือไงห๊ะ รู้หรือเปล่าว่าที่น้ำซุปกำลังทำอยู่มันทำให้เจ้าพ่อตายทั้งเป็น!!’
‘ต่อไปนี้ผมกับคุณจะเป็นแค่คนแปลกหน้า ผม จะ ลบ คุณ ออก ไป หัวใจ จำเอาไว้!!’
พูดเสร็จร่างบางก็เดินจากไป ทิ้งให้คนตัวสูงยืนน้ำตาไหลนิ่งอยู่อย่างนี้ เสียงหัวใจมันสั่งให้ร้องเรียกผู้ซึ่งเป็นที่รักเอาไว้ อยากยื้อเอาไว้ ไม่อยากเป็นแค่คนแปลกหน้าของน้ำซุป
‘น้ำซุป!!!!’
‘น้ำซุป!!!!’
‘น้ำซุป!!!!’
-
Part ..........32.2
.
.
.
.
.
.
..
การกระทำ และ คำพูด
.
.
.
.
.
.
.
.
“ลีโอ.........ลีโอ”
“...............................”
“ลีโอ!! เป็นอะไร!! ฝันร้ายเหรอ”
รู้สึกว่าเหมือนมีมือนุ่มอันแสนคุ้นเคยลูบใบหน้าผมอยู่ มือเล็กของน้ำซุปหรือเปล่า ใช่เขาหรือเปล่า เขายังไม่ได้หนีผมไปใช่ไหม เขายังอยู่ตรงนี้ข้างๆผมใช่ไหม
“..............................”
“เป็นอะไร?? เมื่อกี้ฝันร้ายใช่ไหม โอ๋ๆ ไม่ต้องกลัวนะ น้ำซุปอยู่นี่แล้ว” มือบางลูบหน้าลูบหลังผมไปมาอย่างต้องการคลายอาการเกร็งตามร่างกายของผม
ดวงตาเรียวเข้มมองไปมาตามมุมห้องอย่างไล่หาคำตอบ และก็พบว่าตัวเองยังนอนอยู่ในห้องพักของผู้บริหารของโรงแรมตัวเอง ไม่ได้อยู่ในห้องมืด ไม่มีแม้กระทั่งแสงสว่าง
นี่เขาฝันไปอย่างนั้นเหรอ เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อกี้มันก็แค่ความฝันใช่ไหม มันไม่ใช่เรื่องจริงอย่างนั้นซิ ผมเงยหน้ามองคนตัวเล็กที่นั่งมองผมอยู่เหมือนกัน
เป็นน้ำซุป เมียของผมจริงๆด้วย ผมยังไม่ได้เสียเขาไปอย่างที่ความฝันมันเป็นใช่ไหม ทำไมความฝันครั้งนี้มันช่างโหดร้ายยิ่งนัก ทำไมเขาถึงฝันร้ายอย่างนี้
มือหนาคว้าเอวของคนรักเข้ามากอดซบอกอย่างหากำลังใจให้ตัวเองน้ำซุปที่นั่ง งงๆ อยู่ว่าเมื่อกี้ลีโอฝันร้ายใช่ไหม ยกมือลูบหน้าอกล่ำของร่างสูงอย่างต้องการให้คนตัวสูงหายเกร็ง
“ลีโอ!! ร้องไห้เหรอ” ร่างบางเงยหน้าถามอย่างตกใจ เพราะเมื่อกี้ยกมือลูบหน้าของร่างสูงนั้น เหมือนกับว่าได้มือมันไปสัมผัสโดนน้ำบริเวณดวงตาเข้า
“อย่าทิ้งลีโอไปเลยนะน้ำซุป ข้อร้อง อย่าไปเลย...”
“ลีโอ!! เป็นอะไร ละเมอหรือไง” มือบางตีไปที่ใบหน้าหล่ออย่างเบาๆ เพื่อต้องการเตือนสติ
แต่สำหรับลีโอแล้วนั่น เขามีสติตลอดเวลา ยกเว้นตอนที่เขาฝันร้ายเรื่องเมื่อกี้
“............................” ร่างสูงเงียบ ไม่ได้ตอบคำถามร่างบาง มือหนาดึงให้คนตัวเล็กล้มตัวลงนอนหนุนอกเขาและร่างบางก็ทำด้วยดี ถึงแม้จะงงๆอยู่บ้างก็เถอะ
“เจ้าพ่อไม่อยากหลับตาเลยน้ำซุป กลัวว่าจะฝันอย่างเมื่อกี้” ริมฝีปากหนาพึมพำตรงกระหม่อมบางไปมา
“เล่าให้ฟังได้ไหมว่าเมื่อกี้ฝันว่าอะไร”
“เดี๋ยวไว้วันพรุ่งนี้จะเล่าให้ฟัง ตอนนี้อีหนูนอนก่อนนะ เดี๋ยวจะไม่สบายเพราะนอนดึก”
“แล้วทำไมเจ้าพ่อไม่นอน ไม่เอาอ่ะ ถ้าเจ้าพ่อไม่นอน อีหนูก็ไม่นอน”
“ไม่ได้!! ไม่รู้หรือไงว่าตัวเองนอนน้อยไม่ได้ หลับตาลงไปได้แล้ว”
“.................................” เงียบอย่างนี้ เพราะร่างบางกำลังเล่นสงครามประสาทกับร่างสูงอย่างไงล่ะ
“โอเค เราสองคนจะนอนพร้อมกัน แล้วพรุ่งนี้จะตื่นมาดูพระอาทิตย์ขึ้นพร้อมกัน”
“ก็เท่านั้นแหละ ทำตัวลีลาอยู่ได้”
“อย่าทิ้งเจ้าพ่อไปเลยนะน้ำซุป อย่าไปเลย เจ้าพ่อข้อร้อง” ริมฝีปากหนาพึมพำอยู่ตรงศีรษะทุยสวยของร่างบาง
“คร้าบๆ ไม่ทิ้งแน่นอน นอนได้แล้วนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นสาย เดี๋ยวอดดูพระอาทิตย์ขึ้นไม่รู้ด้วยนะ” ร่างบางลูบหน้าอกล่ำของคนตัวโตอย่างปลอบประโลมและหยอกล้อ
“ลีโอ......” ครั้งที่หนึ่ง
“ครับ” ร่างสูงตอบครั้งที่หนึ่ง
“ลีโอ....” ครั้งที่สอง
“ครับ” ตอบครั้งที่สอง อยากจะจูบปากบางนั่นซักที ข้อหาเรียกแล้วไม่พูด
“ลีโอ.....คือ..”
“ถ้าขืนคราวนี้เรียกชื่อแล้วไม่พูด โดนดีแน่น้ำซุป”
“ก็อยากเรียก ทำไม? เรียกไม่ได้หรือไง หวงนักนะเดี๋ยวคราวหลังเรียกนายช่างลีโอซะเลย”
ดูซิครับ ผมเป็นประธานบริษัทนะ แต่เมียดันลดให้เป็นนายช่างซะงั้น ว่าได้ที่ไหนล่ะ ตามเขาเท่านั้น ผมมันไม่ค่อยมีบทบาทเท่าไร
“ตามใจครับ อยากเรียกอะไรก็ตามใจเมียเลยครับ ผัวไม่ขัดข้อง”
ครืดดดดดดดดดดดดดดด...ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เป็นโทรศัพท์เครื่องหรูของลีโอนั่นเองที่สั่น ทั้งสองต่างมองหน้ากันอย่างแปลกใจ เพราะไม่รู้ว่าใครจะโทรมาดึกดื่นขนาดนี้
“รับให้หน่อยน้ำซุป” ร่างสูงมุดหน้าลงไปที่ซอกคอของร่างบาง บอกเป็นนัยๆว่า ไม่ว่าธุระที่โทรเข้ามาจะสำคัญแค่ไหน เขาก็ไม่สนใจ สนอย่างเดียว คอขาวๆของเมียแถมกลิ่นหอมอีกต่างหาก
ร่างบางเอื้อมตัวผ่านร่างสูงไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะหัวเตียงขึ้นมาดู และก็แปลกใจ เพราะมันไม่ใช่เบอร์ในประเทศ มันเป็นเบอร์ต่างประเทศ
“สวัสดีครับ” ร่างบางกรอกเสียงเป็นภาษาอังกฤษลงไป เพราะแน่ใจว่าปลายสายต้องเป็นชาวต่างชาติแน่นอน
“ที่รักคะ ทำอะไรอยู่คะ คิดถึงเบลล์อยู่หรือเปล่า”
“..................................” ร่างบางเหมือนถูกไฟฟ้าช็อตลงไปที่กลางใจ เพราะเสียงนั่นเป็นเสียงของผู้หญิง มือขวาที่จับโทรศัพท์อยู่ปล่อยเครื่องมือสื่อสารเครื่องหรูลงมาอย่างไม่รู้ตัว ร่างสูงที่นอนมองอยู่จึงหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดูอย่างรวดเร็ว อย่าให้เป็นอย่างที่เขาคิดนะ
ร่างบางผละออกจากอกนุ่มแล้วเดินไปใส่ชุดนอนที่ตู้ปลายเตียง ร่างสูงมองตามอย่าง งงๆ เมียคนสวยเป็นอะไรขึ้นมา
“สวัสดีครับ”
“ดาร์ลิงค์ จำได้ไหมเอ่ยว่านี่เสียงใคร” แค่ประโยคแรกที่เจ้าตัวพูดขึ้นมา ลีโอก็นึกออกทันทีว่าปลายสายเป็นใคร
เบลล่า หรือ เบลล์นั่นเอง และเขาก็รู้อีกเลยว่าทำไมเมียตัวเองถึงเดินตึงตังเข้าห้องน้ำไปอย่างนั้น เพราะอดีตคู่ควงสุดเปรี้ยวคนนี้แน่นอน
“โทรมาทำไมเบลล์ ผมให้เงินคุณไปแล้ว จำไม่ได้หรือไง ว่าตัวคุณมันไม่มีค่าที่จะมาเรียกผมว่าที่รัก” ร่างสูงพูดเสียงเหี้ยม ที่เหี้ยมขึ้นมาอย่างนี้ก็เพราะคนปลายสายพูดจาไม่รู้เรื่อง และอีกสาเหตุก็คือ เมียตัวเองเข้าห้องน้ำนานแล้ว ป่านนี้ยังไม่ออกมาเลย คนตัวสูงจึงนึกอย่างเป็นห่วงในตัวคนรัก
“ใจร้ายจัง....เบลล์ยังรักคุณอยู่นะ”
“ผมกับคุณคบกันเพราะเซ็กส์เท่านั้น ไม่มีความรักบ้าบออะไรทั้งสิ้น อย่ามาพูดจาไร้สาระกับผม”
“หึ!! เหมือนเดิมจริงๆเลยนะ ไอ้วาจาพูดตัดรอนคนอื่นอย่างนี้ จะกี่ปีก็ไม่เคยเปลี่ยน”
“ผมจะดีกับคนที่ผมรักเท่านั้นเบลล์ หมดธุระหรือยังผมจะวาง”
“เบลล์แค่โทรมาบอกคุณว่า ให้มารับที่สนามบินเท่าหน่อย เพราะเบลล์จะบินไปไทยพร้อมกับคุณหญิงแม่” ไหนตอนนั้นคุณแม่เขาบอกว่าจะจัดการให้ไง
“คุณจะมาหรือไม่ว่าก็ไม่เกี่ยวกับผม แล้วอีกอย่าง อย่าพยายามทำตัวให้ผมรำคาญคุณมากกว่านี้ เพราะไม่งั้นผมจะส่งคุณไปอยู่กับพวกกิวส์”
“อย่านะลีโอ!! อย่าทำอย่างนั้นเด็ดขาด ถ้าคุณทำอย่างนั้นผมจะฟ้องแด็ดคุณ”
“เอาซิ อยากฟ้องก็ตามใจ แค่นี้นะ!!”
กิวส์ คือ ลูกน้องของเขาที่อยู่ในจีนนั่นเอง พวกนั้นเป็นอัธพาลที่ผายนอกโหดเหี้ยมแต่จิตใจดี ถ้าใครดีมามันก็ดีตอบ แต่ถ้าใครร้ายมา อย่าหวังว่าจะได้มีลมหายใจอยู่บนโลกนี้อีกต่อไป และสิ่งที่กิวส์เกลียดมากที่สุดรองลงมาจากศัตรูคือ ผู้หญิง กิวส์จำกัดความกับผู้หญิงไว้ว่า เป็นสัตว์เลื้อยคลานเลือดเย็นที่กำลังจะล้นโลกและหาความจริงใจไม่ค่อยได้
คู่ควงคนไหนที่พูดไม่ค่อยรู้เรื่อง เขาจะเอาเงินฟาดหัวก่อน และถ้าคนไหนอาการหนักไม่ยอมรับเงินเอาความรักจอมปลอมมาอ้าง เขาก็จะส่งให้กิวส์จัดการ คมกริชบอกว่าวิธีทรมานผู้หญิงของพวกนั้นคือ ใช้ผู้หญิงทำงานทุกอย่าง ทรมานสารพัดวิธี ไม่มีปราณี คนไหนที่ทนไม่ได้ถึงกับเป็นโรคประสาทก็มี
“ไปไหน!!” มือหนากระชากแขนบางของคนตัวเล็กเข้าหาตัวเองอย่างรวดเร็ว เพราะน้ำซุปนั้นกำลังจะเปิดประตูห้องออกไป หากเขาไม่เงยหน้าขึ้นมา ก็คงไม่รู้
“ปล่อย!!” มือบางพยายามแกะมือของลีโอออกจากต้นแขนบางของตัวเองอย่างยากลำบาก
“น้ำซุป!! จะไปไหน”
“ไปนอนกับฟาร์ฟาร์ ไม่อยากนอนแล้วห้องนี้เบื่อหน้าใครบางคน”
“เมื่อกี้ขอโทษ ต่อไปจะไม่มีเหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้นอีกแล้ว” คนตัวโตที่แรงเยอะกว่าอุ้มร่างบางขึ้นแนบอกแล้วพาเดินกลับมาที่เตียงนอนหรู ร่างสูงวางร่างเล็กลงอย่างทะนุถนอม แล้วตัวเองก็ตามขึ้นไปนอนกอดอย่างรวดเร็ว
“ใคร??” พูดเสร็จ ร่างบางก็มุดหน้าลงกับอกหนาล่ำของลีโออย่างรวดเร็ว
“เพื่อนเก่า ที่ลืมไปแล้ว”
“เพื่อนที่ไหนเรียกกันที่รัก!!”
“เพื่อนจริงๆครับ ชื่อเบลล่า”
“โทรมาทำไม” เอาล่ะซิ เริ่มห้วนและสั้นแล้วครับ มือบางตอนนี้เริ่มจับหูเขาแล้ว นั่นเป็นสัญญาบอกว่า ถ้าตอบอะไรที่ไม่ตรงใจคนสวย หูเขาจะถูกบิดทันที
“เขาโทรมาบอกว่าจะกลับมาไทย แล้วให้ลีโอไปรับ”
“รู้นะถ้าไปรับแล้วจะเกิดอะไรขึ้น” ร่างสูงเอ่ยปากดักทางคนรักเอาไว้อย่างรู้ทัน
“อย่าให้เกิดขึ้นก็แล้วกัน และถ้าผู้หญิงคนนี้หรือคนไหนก้าวเท้าเข้าห้องนอนที่บ้านใหญ่หรือบ้านใหม่ วันนั้นแหละน้ำซุปจะเผาห้องทิ้ง!!”
-
อูยยยยย เจ้าที่แรง
ดุค่าดุ แถมหึงสู้ฟัดดดด
น้ำซุปอย่ายอมน๊า
นังเบลล่า มาคราวนี้มีแผนแน่ๆ
สู้ๆ
-
Part........... 32.3
.
.
.
.
.
.
.
ผมไม่ได้ตั้งใจหน้าซีดนะแต่มันเป็นไปเอง คือถ้าโหดก็โหดแบบไม่เกรงใจไปเลย ถ้าใจดีก็ดีแบบใจหายไปเลย
“ไม่มีจ้า!! จะให้คนอื่นเข้าห้องของเราได้ยังไงเนอะ”
ร่างบางไม่ได้พูดตอบกลับไปแต่สบหน้าลงที่หน้าอกของลีโออย่างช้าๆ มือบางลูบแผ่วๆไปมาที่แผ่นอกล่ำของลีโออย่างเคยชิน
...
“หนูไวน์ เช้าแล้วครับ” มือหนาจับปอยผมที่ยากปกหน้าของร่างบางให้อย่างอ่อนโยน
“.............................” ไม่มีเสียงตอบรับจากร่างบาง คนตัวเล็กคดตัวอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างเกียจคร้าน มือบางยกขึ้นมาปิดหูตัวเอง เพื่อปิดกลั้นเสียงรบกวนในการนอนอันแสนมีความสุข
“ตื่นสายระวังไปดูพระอาทิตย์ขึ้นไม่ทันนะ”
‘พรึ่บ!!!!!!!!!!!!!!’
น้ำซุปสะบัดผ้าห่มผืนหนาออกจากตัวเองแล้วดึงมือหนาของลีโอให้ลุกขึ้นยืน
“ลีโอ ไปเร็ว เดี๋ยวไม่ทัน” พูดเสร็จคนตัวเล็กก็จูงร่างสูงออกจากห้องด้วยความรวดเร็ว ลีโอไม่ลืมหยิบเครื่องมือสื่อสารและกระเป๋าสตางค์ออกมาด้วย เมื่อออกมาหน้าห้องแล้วก็เจอกับคมกริชที่ยืนรออยู่ เขาแจ้งลูกน้องไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าจะออกไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่แหลมพรมเทพ นักธุรกิจอย่างเขาจะไม่ประมาทอย่างแน่นอน อันตรายติดตามเขาไปทุกก้าว และพวกศัตรูก็ไม่ได้เล็งมาที่เขาเป็นคนเดียว พวกมันเปลี่ยนเป้าหมายเป็นร่างบางที่เดินจูงมือเขาอยู่
“คมกริชตื่นแต่เช้าเอง หรือว่า โดนมาเฟียขู่ให้ตื่นล่ะ”
ลูกน้องคนสนิทเงยหน้ามองคนรักของนายอย่างลำบากใจ นางฟ้าคุณน้ำซุปมักจะหาคำถามที่จะทำให้เขาโดนเท้านายทุกครั้งจริงๆ สำหรับเขานั้นไม่ว่านายจะสั่งอะไรมาก็พร้อมที่จะทำตามอย่างไม่ขัดข้อง
“ผมตื่นแต่เช้าเองครับ”
“งั้นไปดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกันซิ ไปเรียกพวกบอดี้การ์ดกลุ่มของนายเคนให้ตามไปที่แหลมด้วยนะ”
“เรียกทำไมน้ำซุป” ร่างสูงถามอย่างสงสัย
“จะให้ลูกน้องคุณไปเปิดหูเปิดตาหน่อย ทำงานเครียดกันมานาน เร็วๆนะคมกริชเดี๋ยวจะไม่ทัน” เมื่อบอกคนรักเสร็จ ร่างบางก็หันไปสั่งคมกริชด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
ลูกน้องคนสนิทรับคำสั่งแล้วรีบมุ่งหน้าไปยังสถานที่พักผ่อนของเหล่าบอดี้การ์ดลูกน้องของเขาอย่างทันที เพราะกลัวว่าจะขัดใจเมียนายเข้า
“งั้นเราสองคนไปก่อนแล้วกัน” ร่างสูงจูงมือคนตัวเล็กเดินออกจากโรงแรม ถึงแม้ว่าตอนนี้จะยังเป็นช่วงเวลารุ่งสาง แต่นักท่องเที่ยวก็ยังคงมีกันอยู่อย่างเนื่องแน่น ทุกคนต่างมุ่งหน้าสู่สถานที่ที่เห็นดวงอาทิตย์ขึ้นสู่ผิวน้ำกันทุกคน
“คนเยอะเนอะลีโอ ตอนแรกคิดว่าจะมีแต่เราสองคนซะอีก” น้ำซุปมองซ้ายมองขวาอย่างตื่นตาตื่นใจ มาเที่ยวครั้งนี้ถือว่าคุ้มเพราะได้ออกมาเดินรอบๆอย่างที่ไม่มีบอดี้การ์ดมาเดินตาม
“นายครับ มากันแล้วครับ” คมกริชที่เดินตามมาทัน บอกร่างบางและนายอย่างนอบน้อม หายง่วงไปปลิดทิ้งเพราะความคึกคักของเมืองแห่งความแฟนซี
“น้ำซุปเรียกมานี่น่า งั้นจัดการเองนะ ลีโอไม่ยุ่งหรอก แล้วแต่อีหนูเลย” ร่างบางพยักหน้าบอกแล้วส่งยิ้มเป็นกันเองให้เหล่าบอดี้การ์ดของร่างสูง
“ก็ไม่ได้เรียกมาทำไมหรอกนะ แค่อยากให้มาเห็นอะไรสวยๆงาม ไม่ต้องตามอารักขาฉันกับนายใหญ่ของพวกนายหรอกนะ ไปพักผ่อนได้ตามอัธยาศัย เอาให้เต็มที่ไปเลยฉันให้เวลาพวกนายหนึ่งวัน”
เหล่าบอดี้การ์ดของร่างสูงหันหน้ามองกันเองอย่าง งงๆ เพราะไม่คิดว่าจะได้ยินคำสั่งประหลาดๆอย่างนี้ จะมีเหรอที่สั่งให้ลูกน้องไปเที่ยว
“อย่างที่คุณน้ำซุปพูดนั่นแหละ พวกนายไปเที่ยวให้เต็มที่เลยนะ ถือว่าฉันพามาพักผ่อน” ร่างสูงเอ่ยย้ำคำพูดของร่างบาง
“ครับ!!!!” เมื่อรับคำสั่งอันแสนจะเข้าตัวเองเรียบร้อยแล้ว เหล่าบอดี้การ์ดของลีโอก็แยกย้ายกันไปทันที เหลือก็เพียงคมกริชที่ยังยืนอยู่ข้างๆ ลีโอ กับ น้ำซุป
“คมกริชทำไมไม่ไปกับเขาล่ะ” ร่างบางถามอย่างแปลกใจ ไม่คิดว่าลูกน้องคนสนิทของลีโอคนนี้จะจริงจังกับหน้าที่ขนาดนี้
“ผมขออยู่อารักขานายกับคุณน้ำซุปดีกว่าครับ”
“เอางั้นก็ได้ ไป!! ลีโอ จะเช้าแล้ว”
“น้ำซุปอย่าวิ่ง เดี๋ยวล้ม!!” ร่างสูงที่ถูกจูงอยู่ร้องห้ามคนตัวเล็กที่ไม่รู้ไปเอาแรงมาจากไหน วิ่งจูงเขาขึ้นไปบนแหลมไม่มีทีท่าว่าจะเหน็ดเหนื่อยซักนิด
“เดี๋ยวไม่ทันลีโอ เร็วๆ แก่แล้วชักช้าที่สุด” พอร่างบางพูดถึงอายุแล้วความฮึดสู้ก็มีขึ้นทันที ร่างสูงกระชากมือบางกลับเข้ามาหาตัว แล้วยกคนตัวเล็กขึ้นแนบอก นักท่องเที่ยวที่พบเห็นต่างมองมาแล้วยิ้มให้คนทั้งคู่อย่างเอ็นดู และชื่นชม *รักไม่จำกัดเพศ นี่คือนิยามของชนชาวอเมริกันหรือว่ายุโรปชาติอื่น ที่เปิดเสรีในเรื่องรักร่วมเพศ
“อุ้มให้ถึงข้างบนเลยนะ”
**ถ้าใครเคยไปเที่ยวแหลมพรมเทพก็จะรู้ว่าทางขึ้นแหลมนั้นลาดชันแล้วก็สูงอีกต่างหาก แล้วพระเอกของเราอุ้มนางเอกขึ้นไปอย่างนี้ มันโรแมนติก ( และถึก ) ขนาดไหน ( คนแต่ง – หมวย )
“ครับเจ้าหญิง เกาะไว้ดีๆนะ เดี๋ยวนายช่างใหญ่จะพาไปดูส้มยักษ์ขึ้นสู่น้ำเอง”
“ฮ่าๆ ลีโอ ตลกชะมัดทำไมไม่เป็นเจ้าชายล่ะ เป็นนายช่างทำไม” มือบางกระชับจับบ่าของร่างสูงมั่นเหมาะ ไม่อยากเหลือบมองไปข้างล่าง เสียวกลัวตก
“เพราะน้ำซุปดีเกินกว่าที่ลีโอจะเป็นเจ้าชายไปเทียบคู่น่ะซิ”
ทัศนคติ – นายช่างใหญ่ ( ลีโอ )
เมียเขาสวย สวยจนผู้หญิงยังอาย และเขาก็ไม่อยากให้ออกไปไหนมากนัก หวง!!!
เมียเขาเป็นนางฟ้า ในขณะที่เขาเป็นซาตาน
เมียเขาเป็นน้ำเย็น ในขณะที่เขาเป็นน้ำร้อน
เมียเขาเป็นคนมีเมตตา ในขณะที่เขาไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตาเลย
“ใครบอก!! สำหรับน้ำซุปแล้ว ลีโอเป็นเจ้าชายเสมอ จะเป็นนายช่างได้ไง ลีโอน่ะยิ่งกว่าเจ้าชายอีกนะ และน้ำซุปคนนี้ก็ภูมิใจในตัวของลีโอมากๆเลย” ร่างบางส่งยิ้มน่ารักไปให้กับคนรัก ลีโอจึงก้มลงจูบหน้าผากเนียนสวยนั่นอย่างรักใคร่ คมกริชที่เดินตามอยู่ห่างๆก็เป็นช่างภาพเก็บภาพน่ารักๆของนายและนางฟ้าคุณซุปไว้อย่างไม่พลาด มีทุกช็อต ขืนพลาดไปซักนิด เขาจะได้โดนนายเตะเอา คำสั่งลับๆของนายก็คือ ให้เขาตามเก็บภาพแห่งความทรงจำระหว่างทั้งสองเอาไว้
ทัศนคตินางฟ้า ( น้ำซุป )
สามีของผมมีแผ่นอกที่น่าซบ และผมก็ชอบซบมากด้วย
สามีของผมมีใบหน้าที่หล่อเหลา และผมก็ชอบนั่งมองเขาด้วยซิ มองกี่ทีก็ไม่เบื่อ
สามีผมเป็นผู้นำ ในขณะที่ผมชอบที่จะตามเขามากกว่า
สามีผมกล้าหาญ และผมชอบที่เขากล้าหาญและเก่งกาจ ไม่เกรงกลัวต่อศัตรูหรืออุปสรรค เหมาะที่สุดที่จะเรียกว่า ...อะไรนะ ที่ซีรี่ย์เกาหลีชอบเอามาเล่นน่ะ อ๊ะ!! นึกออกแล้ว “องค์ชายรัชทายาท” ไงล่ะ
“อยากรักกับน้ำซุปตอนนี้จัง”
“ลีโอ!!! พูดอะไรอย่างนั้น” มือบางหยิกที่ไปซอกคอขาวของคนร่างสูง ใบหน้าหวานเห่อแดงขึ้นอย่างน่ารัก ดีนะที่เมื่อกี้ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น ไม่งั้นมีหวังได้อายแทบแทรกแผ่นดินหนีแน่ๆ
“อย่าอายเลยน่าหนูไวน์ ไม่ทันแล้วล่ะ จะให้บอกไหมล่ะว่าตรงซะโพกของหนูไวน์มีไฝกี่เม็ด” ร่างสูงเย้าร่างบางหนักขึ้นไปอีก คนตัวเล็กเลยดิ้นที่จะลงมาด้านล่างเพื่อเดินเอง แต่ร่างสูงก็ก้มลงบดจูบอย่างปรามๆ นั่นแหละน้ำซุปถึงได้เลิกพยศ
ใครบอกว่าลีโอกลัวผม ไม่จริงเลยครับ มนุษย์ผู้ชายคนนี้มีความหน้าด้านอยู่ประมาณ 50เปอร์เซ็น ส่วนที่เหลือก็เป็นความหื่น
ขาแข็งแรงก้าวอย่างมั่นคงไปตามทางเดินขึ้นแหลมพรมเทพ ไม่มีทีท่าว่าจะเหน็ดเหนื่อยเลยแม้แต่นิด ก็คนตัวเล็กในอ้อมกอดเขาเบาอย่างกับปุยนุ่น แปลกใจเหมือนกันทั้งที่น้ำซุปกินข้าวก็เยอะ ขนมก็เยอะ โดยเฉพาะพวกเค้ก คุ้กกี้ ก็ไม่ยักจะอ้วนขึ้น เมียเขาเป็นโรคหรือเปล่าว่ะ
“ถึงแล้วครับเจ้าหญิง......” ร่างสูงค่อยๆวางร่างบางลงบนพื้นอย่างช้าๆ สิ่งที่แรกที่กระทบสายตาของร่างบางก็คือ นักท่องเที่ยวทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติมากันเป็นคู่ๆ และทุกคู่ก็หันมามองที่เขากับลีโอเป็นตาเดียว
“ลีโอเขามองอะไรกันน่ะ” ร่างบางกระตุกชายเสื้อเชิ้ตสีอ่อนของลีโออย่างอายๆ ตอนนี้ยังไม่มีคนหันหน้าไปเลย และนั่นก็ทำให้ร่างบางยิ่งเกร็งไปใหญ่
“ก็เมียเจ้าพ่อน่ารัก ทุกคนก็มองอีหนูเป็นธรรมดา ไม่มองซิแปลก แต่ถ้ามองนานเกินไปก็มีเรื่องได้เหมือนกันนะ” ร่างสูงตอบเสียงเย็นแล้วโอบไหล่บางไปทางที่นั่งที่ทำไว้สำหรับบริการนักท่องเที่ยว
“เมื่อไรส้มยักษ์จะขึ้นล่ะลีโอ” คนตัวเล็กยืนขึ้นแล้วหันหน้าเข้าสู่ทะเลทิศตะวันออก เพื่อมองหาผลส้มยักษ์หรือดวงอาทิตย์
ร่างสูงจึงลุกขึ้นตามแล้วเดินมาซ้อนด้านหลัง แขนล่ำสันโอบเอวบางเอาไว้อย่างต้องการถ่ายทอดความอบอุ่นไปสู่คนตัวเล็ก ลมทะเลตอนเช้าเป็นอะไรที่เย็นและสบายมากๆ
“เดี๋ยวมันก็ขึ้นมา” ริมฝีปากหนาพึมพำตรงใบหูบางของคนตัวเล็ก มือบางสวยของน้ำซุปกุมมือหนาที่พันอยู่ตรงรอบเอวของตนเองเอาไว้ เพื่อสื่อให้คนตัวสูงได้ว่ารู้ โลกทั้งใบของร่างบางนั้นเป็นของลีโอคนเดียว
“เอ๊ะ!!” มือบางสัมผัสถึงความเย็นของวัตถุบริเวณข้อมือด้านขวาของตัวเอง และมือยกแขนตัวเองขึ้นมาดู ก็พบกับสร้อยข้อมือที่เจียระไนเป็นรูปหยดน้ำอย่างสวยงาม
เสียงอาทิตย์ที่เริ่มพ้นขอบฟ้ามากระทบกับตัวสร้อยอย่างเหมาะเจาะ ดวงตากลมโตไม่ได้สนใจเจ้าส้มยักษ์ที่ค่อยๆลอยขึ้นจากพื้นน้ำเลยซักนิด เพราะตอนนี้สิ่งที่อยู่ในสายตาของน้ำซุปมีแต่ลีโอเท่านั้น
“ครบรอบ 4 ปีที่เราพบกัน จำได้หรือเปล่าว่าวันนี้เมื่อ 4ปีที่แล้วน้ำซุปบาดเจ็บเพราะใคร”
“................................” ร่างบางยังคงเงียบเพื่อฟังร่างสูงพูดต่อไป ริมฝีปากบางเม้นเข้าหากันอย่างสกัดกั้นเสียงสะอื้น ที่อันแน่นอยู่ในลำคอ
“น้ำซุปอาจจะลืมแต่สำหรับลีโอแล้วไม่เคยลืมเลย ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้น้ำซุปมาเจอกับลีโอ ลีโอไม่เคยเสียใจเลยซักนิดที่ได้มาใช้ชีวิตคู่กับน้ำซุป ขอบคุณน้ำซุปที่ทนกับคนๆนี้ คนที่ขี้หึง ขี้หวง แต่ที่ลีโอทำทุกอย่างลงไป ......เพราะลีโอรักน้ำซุป”
“ฮึก...ซุป จะ..ไม่ ระ..ร้อง ฮึก..” ร่างบางพูดพลาง สะอื้นพลางๆ ปากบอกว่าจะไม่ร้อง แต่น้ำตาแห่งความดีใจและปลื้มใจก็ไหลลงมาจากดวงตากลมสวยนั่น
“ครับ ไม่ร้องก็ไม่ร้อง หันไปดูซิที่รัก ว่าโลกของเราสวยงามแค่ไหน” มือหนาดันร่างบางให้หันหน้าออกไปทางทะเลทิศที่ดวงอาทิตย์กำลังโผล่พ้นขึ้นสู่ผิวน้ำ ทีละนิดๆ
“ขอบคุณลีโอเหมือนกันที่ทำให้คนธรรมดาอย่างน้ำซุปมีความสุขขนาดนี้ ขอโทษที่ไม่เคยซื้อของขวัญให้เลย แต่สิ่งที่จะให้แทนของขวัญก็คือความรัก สำหรับน้ำซุปแล้วความรู้สึกที่มีต่อลีโอนั่นมันมีมากเกินกว่าคำว่ารักจริงๆ”
“ยิ่งกว่ารัก.......เพราะลีโอเป็นโลกทั้งใบของน้ำซุป”
ทั้งสองยืนมองดวงอาทิตย์ขึ้นสู่ขอบฟ้าอย่างช้าๆ วงแขนแข็งแรงกอดรัดคนรักไว้อย่างห่วงแหน ริมฝีปากหนากดจูบลงบนกลุ่มผมหอมกรุ่นของร่างบางอย่างรักใคร่ คนตัวเล็กก็กุมมือหนาที่ประสานเอาไว้ตรงหน้าท้องด้วยความรักเช่นกัน
ธรรมชาติสร้างสิ่งที่สวยงามขึ้นมามากมาย และหนึ่งในนั้นก็คือ ความรัก ไม่มีใครรู้ว่า “รัก” เกิดขึ้นที่ไหนเป็นที่แรก ไม่มีใครรู้ว่าคำๆนี้ใครเป็นคิดขึ้นเป็นคนแรก แต่ “รัก” ก็มีอยู่ทุกมุมโลก “รัก” มีหลายรูปแบบ รักที่พร้อมจะเสียสละ รักเห็นแก่ตัว รักอย่างเทิดทูนบูชา รักด้วยความเคารพ
แต่สำหรับผมกับน้ำซุปนั้น รักด้วยใจ ใช้ใจรัก หากใช้สมองในการตัดสินว่ารักนั้นเป็นอย่างไร คำว่าความสุขคงอยู่ห่างไกลเขาเป็นแน่ๆ เมื่อก่อนเขาเคยมองความรักเป็นแค่เรื่องตลก รักเป็นเรื่องไร้สาระ หาหลักความจริงไม่ได้ ทุกคนที่เข้าหาเขามีแต่คนที่รัก “เงิน” เขาเท่านั้น แต่สำหรับน้ำซุปแล้ว เขาอยากจะวิ่งหนีผมตั้งแต่แรกเจอ เขาทำให้ผมได้รู้ว่า การที่ถูกรักและได้รักนั้นเป็นอย่างไร
มือหนาค่อยๆพลิกตัวคนรักให้หันมาทางตน แสงอาทิตย์อ่อนๆ ที่ตกกระทบเสี้ยวหน้าหวนของน้ำซุปนั้นยิ่งทำให้คนๆนี้สวยหวานยิ่งขึ้นไปอีก ดวงตากลมหวานที่เมื่อสะท้อนเสียงส้มอ่อนยิ่งดูหวานและนุ่มนวลไปอีก
ริมฝีปากหนาค่อยๆกดลงบนริมฝีปากบางของคนด้านล่าง ร่างสูงบดจูบไปเรื่อยๆอย่างอ่อนหวาน จูบที่ยังไม่ลึกซึ้งยิ่งทำให้บรรยากาศรอบด้านของคนสองคนหวานขึ้นไปอีก มือหนาประคองใบหน้าหวานของคนรักเอาไว้ เพื่อให้คนตัวเล็กได้รับจูบของเขาอย่างถนัดถนี่
ในที่สุดลิ้นเรียวของลีโอก็ค่อยๆดุนริมฝีปากบางของน้ำซุปให้แยกออกจากกัน เมื่อทำสำเร็จร่างสูงก็ส่งลิ้นเข้าไปทักทายกับลิ้นเล็กของน้ำซุป เมื่อพบเจอกับบ่อน้ำหวานในโพรงปากของน้ำซุปแล้ว ลีโอก็ดื่มกินอย่างหิวกระหายทันที จูบที่นุ่มนวลเริ่มที่จะเร่าร้อนขึ้น มือบางยกขึ้นโอบรอบคอของลีโอไว้เพื่อประคองตนเอง จนในที่สุด ริมฝีปากหนาก็ปล่อยให้ริมฝีปากของคนตัวเล็กเป็นอิสระ
“อรุณสวัสดิ์ครับที่รัก”
“อรุณสวัสดิ์เช่นกันที่รัก”
.
.
.
.
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ในที่สุดตอนหวานระดับโอลิมปิกก็จบลงอย่างโอลิมปิกเช่นกัน ฮ่าๆ
ปล. 1...........ฮิ้ววววววว++++++++++ ทุกคน น้องหมวยกลับมาแล้วววว หลังจากที่หนีหายไปสอบอย่างทรหดมาประมาณ 3 วัน ซึ่งก็คือวันที่ 6-7-8 ที่ผ่านมา ข้อสอบยากมากกกกกกๆๆ ซึ่งหมวยก็เก่งใช้เวลาทำแค่ 20 นาทีแล้วก็นอน ( หลักการเดามั่ว) ฮ่าๆ อย่าลอกเลียนแบบนะ
ป.ล. 2 ..........คนอ่านเป็นไงบ้างเอ่ย ยังสบายดีหรือเปล่า ขอบอกว่าที่โคราชเริ่มอากาศเย็นๆแล้วล่ะ แต่ก็ยังไม่ค่อยหนาวเท่าไร รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
ฝากเม้นนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ คนไหนแฟนคลับก็อย่าลืม กด+ให้นะคะ ( พลีส!!!!!!) แต่งด้วยใจไม่หวังผลตอบแทน แค่อยากได้เม้นซักนิดซักหน่อย เพื่อเป็นกำลังใจในการคิดพ็อตเรื่องดีๆ มาให้ทุกคนได้อ่านกัน
จุฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ รักคนอ่านอีกแล้ว
-
อยากเห็นน้ำซุป ปะทะ นังนีเบลล์
ยังไงลีโอก็เข้าข้างอีหนูอยู่แล้ว
แต่ว่านะ ลีโอน่าจะบอกให้อีหนูฟังนะว่ามันเป็นมายังไง
ไม่ใช่มาปิดแบบนี้อ่ะ เด๋วจะแย่ :m16:
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
โย้ววววววววววววววววววววววววววววววว
เม้นซักนิด ซักหนอ่ย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
-
อยากจะไปดูพระอาทิตขึ้น วันนี้จิงๆเลยย
จะได้เจอน้ำซุปกับลีโอ ฮ่าๆ :กอด1: :กอด1:
-
หวานนนนนนนนมากเจ้าพ่อกับอีหนู
คนอ่านเป็นเบาหวานไปแล้วค่าาาาาาาาา :mc4:
-
โอ้ยยยย หวานนน
อิจฉาาาาาาา
อ๊ากกกกกกกก :serius2:
-
ได้แต่ตามอ่าน ไม่เคยเมนต์ แหะ แหะ แลดูแย่จัง!!
แต่วันนี้อยากบอกแค่ว่า เขียนได้ดีขึ้นเรื่อยๆ จริงๆ ค่ะ
ขอบคุณนะ :L2:
-
หวานจนน่าอิจฉา ส่วนน้ำซุปก็ดุและเอาจริงจนน่ากลัว ลีโอก็หึง หวง ห่วงเมีย
จนน่ากลัวอีกเช่นกัน แต่พอมาผสมกันกลับเป็นสัดส่วนที่ลงตัวและเป็นนิยาย
ที่น่าอ่านมากมาย ไม่ว่าจะกี่สิบเบลล์ก็สู้หนึ่งน้ำซุปไม่ได้หรอก ใช่มะลีโอ
แต่ก็กลัวความไม่แน่นอน ลีโอชอบปิดบังไม่พูดความจริงกับน้ำซุป หากรู้
เรื่องเข้ามีงานเข้า และงานช้างแน่นอนเลย .... :pig4:
-
ตอนนี้หวานแหว๋ว ตอนหน้า ปะทะนังมาร ใช่ป่ะ
-
หวานมากกกมาต่อไวๆๆนะ
-
หวานจนน้ำตาลอายแล้วนะคู่นี้ :impress2:
-
แบบว่า.....เต็มที่เลย กับที่หายไป
แกแต่งได้เนอะ...มันน่ารักดี คิดได้ไงคะเนี่ย? *3*
อ่านซะอิ่ม 5555
ในที่สุดเทอก้ผ่าน วันที่หนักหน่วงแล้ว ประกาศผล เมื่อไหร่นิ่?
ลุ้น จังฮะ
แล้วจะรอนะฮะ.... :mc4:
-
ชะนีโผล่มาอีกและ
กลัวน้ำซุป
น้ำซุปจัดการให้หนักไปเลย
เจ้าพ่อโดนแน่ๆๆงานนี้
แต่โรแมานติกไปไหนนน
บอกรักกันแบบนี้ไม่ไหวอยากบ้างเหะ
-
หวานนนน แบบนี้
+1 ให้น้องหมวยเลยจ้า
ทั้งคู่น่ารักมากเลย
รักด้วยใจ..ทั้งหมด
-
:impress2: :impress2: o13
-
หวานกันจริงๆๆอิจฉาจังเลย :3123: :L1:
+1 นะคะ
-
เด๋วนี้นิยายเรื่องอื่นมาม่ากันจนปวดหัว แต่พออ่านเรื่องนี้ยิ้มจนปากจะฉีก 55 หายเครียดจากเรื่องอื่นเลย หวังว่าจะรักษาความน่ารักแบบนี้เอาไว้ ห้ามมาม่าจร๊ะ
-
ถึงคนอ่านที่น่ารัก
คุณต้องการเห็นนางเอก สู้คน หรือว่าเจ้าน้ำตา ( หึหึ )
อีกข้อ
อยากอ่านดราม่าแบบเลือดตกยางออก น้ำตาท่วมจอหรือเปล่า ( หึหึ )
ฮ่าๆ
แวะมาให้ตกใจเล่นๆ
เดี๋ยวพอหมวยเอามาอัพ แล้วจะอ่านจนช๊อกไปเลย
-
ไอ้เจ้าพ่อ
อย่าโง่ให้ผู้หญิงจับกับอย่าทำตัวเป็นพระเอกก็พอ
-
หวาน น้ำตาลขึ้นจอ
นางมารมาแล้ว ลีโองานเข้าเต็มๆ
+1 เป็นกำลังใจน้องหมวย
-
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ :กอด1:
-
อ่านตอนหวานๆๆ จนน้ำตาลขึ้นจอ อิอิ :-[ เจ้าพ่อน่ารักขึ้นทู้กกกกวัน
ดูแลอิหนูดีสุดๆๆ
แต่เหมือนกับว่าจะมีเรื่องทำให้น้ำซุปหนีเจ้าพ่อไป หวังว่าคงไม่ดราม่ามากน้า
เอาเศร้าแบบพอเพียง ^^
:L2:
-
นั่งอ่านไปรู้สึกคันทั้งตัวเลย
มดมันกัด :o8:
:call:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด หวานมว๊ากกกกกกกกก
สงสัยคนแถวนั้น แทนที่จะได้ดูดวงอาทิตย์ขึ้น
คงกลายเป็นได้ดูสามีภรรยาเค้าจู๋จี๋ดู๋ดี๋หวานจ๋ากันแทนล่ะงานนี้
-
หวานมากๆ
-
กด +เอาไว้!!!!!!!!!!!!!!!!
-
ว้าววววววววว วววว ว ว วว วววว...
น้ำซุปกะลีโอเค้าฉลองครบรอบ 4 ปีที่พบกัน...และหวังว่าจะมีปีที่ 5 6 7 8....ต่อไปเรื่อย ๆ นะฮะ >///////<
สำหรับตอนนี้หวานกันจนน้ำทะเลจืดกันเลยทีเดียว...ความรักของทั้งสองคน...เค้าว่ายังไงมันก็ไม่มีวันหมดหรอกนะฮะ
ก็เล่นหมั่นเติมความหวานกันซะขนาดนี้นี่นา...คริคริ...
ส่วนเรื่องนางร้ายที่กำลังจะตามมาในไม่ช้า...เค้าว่าเค้าอยากให้น้ำซุปเข้มแข็ง และที่สำคัญก็คือ ความเชื่อใจในตัวลีโอ
อย่าอ่อนไหวและหูเบาไปกะยัยนางร้ายนั่น...แค่นี้ก็รู้แล้วว่าการมาครั้งนี้ยัยเบลล่าต้องการอะไร...แต่คิดว่าคงไม่ได้กลับไปง่าย ๆ แน่ ๆ
ตอบคำถามไรท์เตอร์...เค้าอยากเห็นนางเอกสู้คน...และที่สำคัญ...เค้าขอดราม่าแบบเลือดตกยางออก...นี่เค้าไม่ได้ซาดิสต์นะเออ
เพียงแต่ว่า บทเจ้าน้ำตามันไม่เหมาะกับบุคลิกของน้ำซุปอ่ะ...นายเอกของเรา(?) มันต้องสู้คนถึงจะถูก...
เป็นเมียมาเฟียทั้งที จะยอมให้ใครมาทำร้ายง่าย ๆ ได้ยังไง...ชิมิ ชิมิ >///////<
+1 ให้ไรท์เตอร์ด้วยนะฮะ...อย่าลืมมาต่อไวไวนะ...อยากอ่านฉากน้ำซุปปะทะยัยมารร้ายเบลล่าอ่ะ....คริคริ
-
:-[
โอ๊ยยยมดกัดตา อิอิ
-
ว้าววววววววว วววว ว ว วว วววว...
น้ำซุปกะลีโอเค้าฉลองครบรอบ 4 ปีที่พบกัน...และหวังว่าจะมีปีที่ 5 6 7 8....ต่อไปเรื่อย ๆ นะฮะ >///////<
สำหรับตอนนี้หวานกันจนน้ำทะเลจืดกันเลยทีเดียว...ความรักของทั้งสองคน...เค้าว่ายังไงมันก็ไม่มีวันหมดหรอกนะฮะ
ก็เล่นหมั่นเติมความหวานกันซะขนาดนี้นี่นา...คริคริ...
ส่วนเรื่องนางร้ายที่กำลังจะตามมาในไม่ช้า...เค้าว่าเค้าอยากให้น้ำซุปเข้มแข็ง และที่สำคัญก็คือ ความเชื่อใจในตัวลีโอ
อย่าอ่อนไหวและหูเบาไปกะยัยนางร้ายนั่น...แค่นี้ก็รู้แล้วว่าการมาครั้งนี้ยัยเบลล่าต้องการอะไร...แต่คิดว่าคงไม่ได้กลับไปง่าย ๆ แน่ ๆ
ตอบคำถามไรท์เตอร์...เค้าอยากเห็นนางเอกสู้คน...และที่สำคัญ...เค้าขอดราม่าแบบเลือดตกยางออก...นี่เค้าไม่ได้ซาดิสต์นะเออ
เพียงแต่ว่า บทเจ้าน้ำตามันไม่เหมาะกับบุคลิกของน้ำซุปอ่ะ...นายเอกของเรา(?) มันต้องสู้คนถึงจะถูก...
เป็นเมียมาเฟียทั้งที จะยอมให้ใครมาทำร้ายง่าย ๆ ได้ยังไง...ชิมิ ชิมิ >///////<
+1 ให้ไรท์เตอร์ด้วยนะฮะ...อย่าลืมมาต่อไวไวนะ...อยากอ่านฉากน้ำซุปปะทะยัยมารร้ายเบลล่าอ่ะ....คริคริ
ว้าววววววววววๆๆ คนอ่านเม้นได้เยอะอลังการมากมาย ขอเวลาแต่งซักนิดซักหน่อยก็แล้วกันนะ
-
^
^
จิ้ม จึก จึก
เบื่อจัง น้องหมวยรีบแต่งมาเถอะ พี่อยากอ่านแล้ววว
เอาหวานๆแบบตอนที่ผ่านมาเลยนะ :-[ :o8:
ช่วงนี้เซ็งชีวิต อยากได้น้ำตาลเข้ากระแสเลือดจิงๆ :z3:
-
^
^
จิ้ม จึก จึก
เบื่อจัง น้องหมวยรีบแต่งมาเถอะ พี่อยากอ่านแล้ววว
เอาหวานๆแบบตอนที่ผ่านมาเลยนะ :-[ :o8:
ช่วงนี้เซ็งชีวิต อยากได้น้ำตาลเข้ากระแสเลือดจิงๆ :z3:
กดดันหรือเปล่าเนี่ย ก๊ากกกกกกกกกกๆๆ ไม่รับประกันความหวานนะคะ เพราะว่า น้องหมวยจะแต่งดราม่า ชิงรกหักสวาทแล้วววววววววววว
-
หนักแน่นไว้ เป็นดีที่สุด...ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก้ตามอ่ะนะ>>>>>แต่ยากเอาเรื่องเลย 555
เรื่อง นิด ๆ อย่าได้ไปวอร์รี่ เราไม่ใช่ "ชี" แต่เราเป็น "ฮี" ที่งดงามอ่ะนะ
รอคัฟ รอ
-
ซึ้ง....
-
อินังเบลล่า จะกลับมาเพื่ออะไรเนี่ย ห๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
ฝันร้ายจะกลายเป็นดี :L1:
-
หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกชอบๆๆๆ เอาอีกๆ เยอะๆเลยนะคับบบ อิอิอิ :L2:
เอานั่งชะนีเบลล่าไปปล่ิอยป่าโดยเร็ว :beat:
ปล.เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะครับบบ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักตลอดอะ :กอด1:
อยากให้น้ำซุปเข้มแข็งตอหน้สผู้หญิง แต่อ่อนแอตอนอยู่กับเจ้าพ่อค่ะ
แต่อย่าดราม่าหลายตอนนะคะ
เอาพอกรุ่มกริ่มพอ
-
:z13:
แอบออนตอนเรียนเฉยเลย
ฮ่าๆๆๆ
เห็นเม้นแล้วชื่นจายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
โห...ดีอ่ะ เรียนอยู่ก้เข้าเน็ตได้
เค้า ถึงจะเด็กคอมพ์(กราฟฟิก) ก้จริง แต่อ.ไม่เปิดให้เลย เซงอย่างมาก
ว่าแต่...อินังชัชนีเค้าจะมาด้วยเหตุอะไรเนี่ย...น่ารำแคมที่สุด
รออยู่นะฮะ
-
หวานนนนนนนนนน
จัง!! >///<
-
เสียงกรี้ด น่ะเป็นเสียงตกใจ
ที่มดไต่ทะเล
:laugh5: :laugh5: :laugh5:
-
แบบว่าช่วงนี้บริโภคมาม่าบ่อยมากกกก
ในเล้าจัดมาม่าบ่อยเกิ๊นนนน
หวังว่าหมวยคนงาม
คงไม่เสริฟมา่ม่า น๊าาา
อิ่ม!!!!!!!!!!!!!
-
:z2:
กำลังแต่งงงงงงงงงงงงงงงงง !!!!!!!!!!!!!!
ใจเย็นๆนะคนอ่านๆ
สำหรับตอนของน้ำซุป + ลีโอ นั้น ต้องใช้เวลานานหน่อย เนื้อหาจะได้ออกมาดีๆ เพราะฉะนั้นรอหน่อยนะคะ
ปล1 เอาตอน ของเคลวิน + ฟาร์มาให้อ่าน
เดี๋ยวแฟนคลับสองคนนี้จะบ่นว่าคิดถึง ไปๆมา ๆ ถ้าหมวยไม่เอาลงบ่าย กลายเป็นว่าถูกแฟนคลับลืมไปซะงั้น
-
Part ( I )
.
.
.
.
.
เคลวิน+เพียงฟ้า
“ทำไมมันหงุดหงิดอย่างนี้ว่ะ” ร่างสูงของเคลวินเดินกลับไปกลับมาในห้องทำงานใหญ่ที่กรุงเม็กซิโกด้วยความหงุดหงิดและไม่สบายใจ ใบหน้าหล่อเคร่งขรึมลงทุกทีเมื่อมองไปที่โทรศัพท์มือถือตัวเอง
อยากจะหลับตาแล้วหายแวบไปอยู่ตรงหน้าเพียงฟ้านัก ว่าทำไมชอบทรมานเขาอย่างนี้ แค่นี้เขาก็จะตายอยู่แล้ว เจ้าตัวจะรู้หรือเปล่าว่าใจเขาตอนนี้ร้อนรนแค่ไหนที่โทรไปแล้วเจ้าตัวไม่รับโทรศัพท์
“เคล นายเป็นอะไร ฉันเห็นนายเดินกลับไปกลับมาสิบรอบแล้วนะ” นิครอสลูกน้องคนสนิทและพ่วงตำแหน่งเพื่อนรู้ใจ เอ่ยถาม หลังจากที่ต้องทนนั่งเวียนหัวมองเพื่อนหรือนายตัวเองเดินกลับไปกลับมา อย่างกับว่าเมียหาย
“ก็ฟาร์น่ะซิ ไม่รู้ว่าไปไหน โทรไปก็ไม่รับ” ยิ่งพูดร่างสูงก็ยิ่งหงุดหงิดงุ่นง่านไปกว่าเดิม ตอนนี้แม้กระทั่งนิครอสก็เริ่มที่จะเข้าหน้าไม่ติด มือหนาปัดกองเอกสารบนโต๊ะลงพื้นอย่างระบายอารมณ์ เพราะเมื่อกี้ลองโทรกลับไปอีกครั้ง มันก็เป็นเหมือนเดิม นั่นคือไม่มีการตอบรับจากปลายสาย
เมื่อกี้ เคลวินเพิ่งไล่ตะเพิดเลขาสาวชาวอิตาเลี่ยนออกไป เหตุเพราะเธอเขียนเลขศูนย์ไม่สวย ไม่รู้ว่านิครอสจะโดนหางเลขเมื่อไร
“คุณฟาร์อาจจะนอนแล้วก็ได้” เพราะตอนนี้ที่เม็กซิโกเป็นเวลา 10 โมง แต่ที่ไทยก็คงจะดึกแล้ว
“นายจะออกไปไหนก็ไปเถอะ ขอฉันนั่งสงบสติแปปหนึง ฝากขอโทษอลิสด้วยที่ไล่เธออกไปเมื่อกี้ บอกเธอว่าฉันจะให้โบนัสเธอปลายปีก็แล้วกัน” ร่างสูงล้มตัวลงนั่งที่เก้าอี้บุตัวสวยอย่างคิดหนัก มือหนายกขึ้นกุมขมับอย่างระงับความรู้สึกนึกคิดตัวเอง
“นายจะกินอะไรหรือเปล่า ฉันจะได้ซื้อขึ้นมาให้”
“ไม่ต้องหรอก ขอบคุณนายมากที่เป็นห่วง ฉันคงไม่กลับโรงแรม คงจะค้างที่นี่เลย”
เมื่อนิครอสพยักหน้าเข้าใจแล้ว ก็เดินออกไปอย่างเงียบๆ ก่อนไปก็ไม่วายหันกลับมามองเพื่อนตัวเองอย่างเป็นห่วง และก็เห็นประธานผู้ยิ่งใหญ่แห่ง KV Park นั่งกุมขมับอยู่
ใจอยากที่จะเข้าไปถามอีกครั้ง แต่ก็รู้นิสัยผู้ชายอย่างเคลวินดีว่า ถ้าบอกว่าไม่เป็นอะไรแล้ว ต่อให้เอาไม้มาง้างปากก็ไม่ยอมพูดสิ่งที่ใจรู้สึกอยู่ดี
กลับมาที่เคลวินที่ตอนนี้แม้กระทั่งโซฟายังขัดหูขัดตาร่างสูง ร่างสูงค่อยๆสูดลมหายใจเข้าออกอย่างระงับอารมณ์เดือดที่มันประทุอยู่ในอก แต่จนแล้วจนรอดมันก็ไม่ดับลงไปซักที
และเมื่อดวงตาเรียวคมตวัดมามองหน้าจอโทรศัพท์เครื่องหรูของตัวเอง เส้นอารมณ์แห่งความเดือดดาลก็พลันขาดลงไปทันที
“โว้ยยยยยย!!!!!!!!” มือหนากวาดข้าวของบนโต๊ะทำงานลงพื้นด้วยอารมณ์หงุดหงิด ทุกสิ่งทุกอย่างต่างกระเด็นกระจัดกระจายอยู่ที่พื้น ยกเว้นก็แต่โทรศัพท์ของเจ้าตัวที่ไม่ได้โดนหางเลขด้วย เพราะหน้าจอโทรศัพท์นั้นเป็นรูปเพียงฟ้านั่นเอง
ตี๊ดดดดดดดด........ตี๊ดดดดดดดดดดด
มือหนาเรียบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหูทันที แต่ยังไม่ได้กรอกเสียงลงไปเพราะอยากได้ยินเสียงร่างบางที่แว่วมาจากปลายสายก่อน
“เคล..........” ใบหน้าหล่อยิ้มออกทันทีเมื่อได้ยินเสียงหวานของเพียงฟ้า แต่ร่างสูงก็ไม่ได้ตอบกลับไปแต่อย่างใด
“ฮัลโหล........เคลวิน ได้ยินหรือเปล่า”
ร้อนใจซินะ ทีนี้จะได้รู้ไงล่ะว่าตอนที่เขาโทรไปแล้วตัวเองไม่รับมันทรมานแค่ไหน
“เคล ฟาร์รู้ว่าเคลได้ยิน แล้วทำไมไม่ตอบ ไม่อยากคุยใช่ไหม ถ้าฟาร์โทรมารบกวนเคลก็ขอโทษด้วย” อย่ามาชิงผมงอนนะ รู้ตัวหรือเปล่าว่าผมกำลังงอนคุณอยู่
“....................” ร่างสูงยังเงียบต่อไป ใจอยากจะพูดตอบกลับไปใจจะขาด แต่ปากมันไม่ขยับเอง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกัน
“งั้นฟาร์วางนะ”
“ถ้ากดวางสาย อย่าหาว่าผมไม่เตือน” ในที่สุดความอดทนก็หมดลง
“แล้วทำไมไม่พูดล่ะ ปล่อยให้ฟาร์พูดคนเดียวอยู่ได้” ร่างบางตอบกลับมาเสียงงอน นี่ถ้าเขาอยู่ข้างๆนะ จะจับมากอดแล้วจูบซะให้เข็ด
“ทีฟาร์ยังปล่อยให้เคลรอตั้งนานสองนาน ไปไหนมาครับ ทำไมถึงรับโทรศัพท์ช้า” ร่างสูงลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานแล้วเดินช้าๆมานั่งตรงโซฟาเดี่ยวข้างหน้าต่างกระจกบานใหญ่ ริมฝีปากเรียวสวยแย้มยิ้มออกมา ยามจินตนาการว่าใบหน้าของคนปลายสายต้องตีกันยุ่งเยิงแน่ๆ
“เพิ่งถึงคอนโดน่ะ เข้าห้องแล้วนะ เดี๋ยวจะโทรมาบ่นอีกว่าอันตราย” เนื่องจากร่างบางบอกับเขาว่าจะลองนั่งรถทัวร์กลับด้วยตัวเอง เพราะในชีวิตนี้ยังไม่เคยขึ้น ร่างบางเอาเรื่องนี้มาปรึกษาเขาว่าจะขึ้นดีไหม เขาก็บอกไม่ดี มันอันตราย ร่างบางก็ดื้อเพ่งจะนั่งมาให้ได้ เลยโทรไปบอกให้นิคที่รักษาการแทนเขาที่ไทย ตามรถทัวร์คันนั้นอยู่ห่างๆ
“แล้วมันน่าบ่นไหมครับ นั่งเครื่องกลับกับคนอื่นก็สิ้นเรื่อง ดื้อ!!” ร่างสูงดุร่างบางอย่างไม่จริงจังนัก เขาเพิ่งมาค้นพบตัวเองนี่แหละว่ากับเรื่องของเพียงฟ้าแล้ว จะใส่ใจเป็นพิเศษ
“ขี้บ่นจัง แล้วนี่ทานข้าวหรือยัง”
“ยังเลยครับ ไม่ได้เห็นหน้าใครบางคน ก็เคยกินไม่ลง”
“อย่ามาปากหวานเคลวิน ไปกินข้าวได้แล้วนะ ฟาร์เป็นห่วง”
“รู้แล้วครับ .... กลับไปคราวนี้ฟาร์เตรียมตัวเตรียมใจเป็นว่าที่เมียเคลได้เลยนะ ไม่รอดแน่ๆ”
“อะไร?? ใครไม่รอด มั่วเองตลอด เคลียร์เรื่องนั้นได้แล้วหรือไงถึงได้มาพูดอย่างนี้”
“ครับ ฟาร์ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ไม่ว่าเรื่องไหนมันมาขวางฟาร์กับเคลไว้ เคลสัญญาไว้เลยว่าจะทำเรื่องนั้นให้กระเด็นออกนอกวงโคจรไปเลย”
“เก่งไปเถอะคุณชายเคลวิน อยากนอนจัง วางได้ไหม” คนตัวเล็กออดอ้อนมาทางสาย ทำเอาร่างสูงที่ยืนอยู่อีกทวีปหนึ่งถึงกับยิ้มออก
“ไปอาบน้ำกินข้าว แล้วพักผ่อนนะเพียงฟ้า ห้ามเป็นหวัดหรือไม่สบายเด็ดขาด ถ้าบอกไม่ฟังล่ะก็ เตรียมตัวโดนทำโทษได้เลย”
“ไม่กลัวหรอกน่ะ อย่างเคลจะมาทำอะไรฟาร์ได้ ฟาร์วางสายนะครับ”
“ครับ คิดถึงนะครับ”
“เช่นกันครับ”
เมื่อสัญญาของคนในสายตัดไป ร่างสูงก็ต่อสายไปถึงคนๆหนึ่งทันที คนที่เป็นตัวแปรสำคัญรองมาจากน้ำซุป นั่นก็คือไอ้ลีโอนั่นเอง
“นี่กูต้องโทรไปขอโทษมันหรือนี่ ไม่อยากจะเชื่อ” ปากหนาบ่นพึมพำอย่างปลกตก แต่จะเหลียกเลี่ยงก็ไม่ได้ด้วยซิ เพราะยังไงเขากับมันต้องมาชนกันแน่นอน ไม่วันใดก็วันหนึ่ง
“สวัสดีครับ” ลีโอ แอ็คซายน์กรอกเสียงเป็นภาษาอังกฤษ ไอ้หมอนี่มันก็ใช้ได้นี่หว่า รู้กาลเทศะกับเขาก็เป็น
“สวัสดีเช่นกัน ไอ้ เอ๊ย!! คุณลีโอ” เกือบหลุดไหมล่ะ ดีนะที่มีสติยั้งทัน ไม่งั้นการโทรมาครั้งนี้ได้ล่มแน่นอน
“ใครครับ” อยากจะบอกมันไปฉิบหายว่า นี่คือศัตรูมึงโทรไปนะ แต่ก็พูดไม่ได้อีกแล้ว ต้องใจเย็นเข้าไว้
ท่องไว้ไอ้เคลว่า “เพื่อเพียงฟ้า” “เพื่อเพียงฟ้า” “เพื่อเพียงฟ้า”
“เคลวิน พิทยาพันธ์พูด”
“มึงโทรมาทำไม” นั่นไงล่ะ พอรู้ว่าเป็นผม ความสุภาพก็หายไปทันที ไม่รู้ว่าคุณน้ำซุปที่น่ารักน่าทะนุถนอม ทนกับความเถื่อนของมันได้ไง
“ถ้ากูไม่มีธุระก็คงไม่โทรหามึงหรอกว่ะ”
“มีเรื่องอะไร!!!” สมแล้วที่เป็นมาเฟียอิตาลี เสียงมึงห้วนได้อีกจริงๆ แต่มีหรือที่กูจะกลัว อย่าลืมว่ากูก็เจ้าพ่ออุตสาหกรรมเมืองไทยเหมือนกัน รวยไม่แพ้ใครเว้ย
“อยากจะโทรมาขอโทษเรื่องเมื่อ 4ปีที่แล้ว”
“...............................” มันเงียบครับ ไม่ได้เงียบเพร่าตกใจคำพูดผมนะ เงียบเพราะมันไม่ได้คุยกับผมน่ะซิ สงสัยคุยกับคุณน้ำซุปมั้ง
“ถ้ามึงจะขอโทษกู ต้องมาเจอกูด้วยตัวเอง กูไม่ใช่ว่าไม่อยากรับคำขอโทษจากมึงนะ เพียงแต่กูอยากให้มึงมาขอโทษน้ำซุป เพราะมึงเสือกยิงไปโดนเมียกูเอง”
นี่มึงโกรธแทนเมียอย่างนั้นเหรอ มีด้านดีกับเขาด้วยเว้ย อย่างนี้ซิค่อยคุยกันง่ายหน่อย
“กูขอบใจมึงที่ไม่ถือโทษโกรธกู”
“กูจะไม่รับฟังคำขอโทษ ผ่านทางโทรศัพท์ แค่นี้นะ”
แล้วมันก็ตัดสายไปเลย เลวดีไหมล่ะครับ แต่อย่างว่าแหละ ถ้าผมไม่ไปสั่งให้ลูกน้องซุ้มยิงวัน ป่านนี้ผมกับมันอาจจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันก็ได้
เขาตอนนั้นมีแต่ความอยากเอาชนะ ในใจเต็มไปด้วยความริษยา อยากเห็นคนที่ได้ดีกว่าเราล้มจม แต่ผลก็ออกมาอย่างที่ใจคิดอยู่แล้วว่า ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถล้มไอ้ลีโอลงได้แน่นอน
จนเขาได้มาพบกับเพียงฟ้า โลกสีเทาก็เปลี่ยนไปทันที เมื่อก่อนเคยคิดว่าตัวเองไม่มีจุดหมายเหมือนคนอื่น ก็เลยทำตัวเป็นเครื่องจักรผลิตเงินไปเรื่อยๆ แต่แล้วเพียงฟ้าก็เปลี่ยนเครื่องจักรอย่างเขาเป็นคนขึ้นมาได้
อุปสรรคมีไว้เพื่อเป็นเครื่องพิสูจน์ว่า ใจเรานั้นเข้มแข็งแค่ไหน เขาคิดอย่างนั้นเสมอ เพราะคิดว่าเส้นทางรักของเขาไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบแน่นอน ถึงแม้ว่าจะเจอกับอะไร เขาก็จะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด จะขอสู้เพื่อรักอย่างจริงจังซักครั้ง
...
ประเทศไทย
กรุงเทพมหานครฯ ( สำนักงานใหญ่ K V Park )
“คุณฟาร์ครับ ได้เวลากินข้าวเที่ยงแล้วครับ” ร่างบางเงยหน้าคนพูด ดวงตากลมโตฉายแววดุทันที เมื่อได้ยินเสียงนี้
“คุณนิคครับ ผมรุ้แล้วครับว่ามันเที่ยง แต่ผมยังไม่หิวข้าว ถ้าคุณหิวก็ไปกินก่อนได้เลย”
เนื่องจาก นิค ลูกน้องคนสนิทของเคลวินคนนี้ถูกส่งมาเพื่อคอยดูแลเขาทุกฝีก้าว ไม่ว่าจะตอนเช้าก็มีรถไปรับที่คอนโด เมื่อมาถึงก็จะมีกาแฟกับชุดอาหารเช้าจัดวางอยู่ที่โต๊ะ ตอนเที่ยงก็รับไปกินข้าว ตอนเย็นก็ไปส่งบ้าน
ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ เพียงแต่มันมากเกินไป เพราะเคลวินเล่นสั่งว่าให้ดูแลผมทุกฝีก้าว ห้ามคลาดสายตาเด็ดขาด อยากจะบินไปจิ้มตาคนเจ้าคำสั่งยิ่งนัก จะรู้บ้างไหมว่าคำสั่งของเขาทำให้ผมอึดอัด เพราะสายตานับร้อยของพนักงานมองมาที่เขาอย่างสอดรู้สอดเห็น มองแล้วน่าหงุดหงิดชะมัด
“ไม่ได้ครับ เคลมันสั่งไว้ว่าห้ามให้คุณฟาร์ละเลยอาหารทั้งสามมื้อเป็นอัดขาด เพราะเดี๋ยวโรคกระเพราะจะกำเริบ” รู้ดีนักนะว่าผมเป็นอะไร มาเป็นหมอส่วนตัวตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย เจ้านายลูกน้องคู่นี้
“งั้นเดี๋ยวขอผมเขียนแบบตรงนี้แปปหนึงแล้วกันนะ คุณรอได้ไหม”
“ได้ครับ เร็วๆนะครับ เดี๋ยวสามีคุณก็โทรมาด่าผมพอดี”
“เคลวินยังไม่ได้เป็นสามีผมเลยนะครับคุณนิค อย่าพูอย่างนั้นซิ ผมเสียหายเหมือนกันนะครับ” ร่างบางพูดติดตลกแล้วก้มหน้าร่างแบบต่อไปอย่างช้าๆ ประณีตสวย เพื่อต้องการได้สิ่งที่ดีที่สุดเป็นชิ้นงานออกมา
“จะเป็นอะไรก็รีบทำงานเถอะครับ เดี๋ยวผมจะคอขาด”
........ 30 นาทีผ่านไป......
“เสร็จหรือยังครับ นี่ผมก็โดนมันขู่แล้วนะครับ” เสียงโหยหวนดังแว่วๆอยู่ข้างๆโต๊ะเขียนแบบของผม
“อีกนิดเดียวครับ” ร่างบางพูดพึมพำโดยที่ไม่ได้เงยหน้ามามองคู่สนทนาซักนิด
ตี๊ดดดดดดดดดด........ตี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
“ใครมันโทรมาตอนนี้เนี่ย” มือบางควานหาโทรศัพท์เครื่องบางจากกระเป๋ากางเกง และเมื่อเห็นหน้าจอคิ้วก็ขมวดทันที
“เคลวิน ไหนบอกว่านอนไง แล้วทำไมยังกดโทรมาอีก บอกว่าให้พักผ่อน เดี๋ยวก็ปวดหัวขึ้นมาอีกหรอก อยากเป็นโรคเกี่ยวกับสมองพิการหรือไง”
“แล้วทำไมฟาร์ยังไม่ไปทานข้าวอีก ไอ้นิคมันบอกว่าเลยเวลาเที่ยงมานานแล้วนะ ดื้ออีกแล้วนะเพียงฟ้า ลุกไปกินข้าวเดี๋ยวนี้!!!”
“ก็แบบห้องอาหารที่เขียนขึ้นมาใหม่มันยังไม่เสร็จ เหลืออีกนิดเดียว” ร่างบางรีบแจงให้ร่างสูงได้ฟัง ถ้าขืนไม่พูดหรืออธิบายอะไรจะยิ่งทำให้ร่างสูงหงุดหงิดขึ้นไปอีก
“รู้ว่าตัวเองเป็นโรคกระเพราะ ก็ยังดื้อกินอาหารไม่ตรงเวลาอีก จะทำให้เคลเป็นห่วงไปถึงไหน”
“.....................” คนปลายสายเงียบขึ้นมาทันที คงจะทำหน้าสำนึกผิดเป็นแน่ๆ
“กินข้าวกินยานะเพียงฟ้า แล้วศุกร์หน้ามารับที่สนามบินด้วย” ร่างสูงแจงกำหนดการกลับประเทศไทยให้ร่างบางฟัง ใจจริงอยากจะกลับไปตอนนี้ซะด้วยซ้ำ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะหน้าที่และความรับผิดชอบมันกองอยู่บนหัวเขาอยู่
“จะกลับมาแล้วเหรอ มาตอนไหนครับ เดี๋ยวฟาร์จะได้ตื่นไปรับได้ถูก”
ร่างสูงบอกไฟล์ที่จะบินกลับ พร้อมทั้งดุให้ร่างบางกินโน้นกินนี่ตามที่เขาสั่งนิดหน่อย แล้วก็วางสายไป เพราะเขาต้องการให้คนตัวเล็กไปกินข้าวเที่ยงให้เรียบร้อยซะก่อนที่จะมานั่งทำงาน
....................................................................
เช้าวันรุ่งขึ้น ( ที่แม็กซิโก )
“ท่านประธานคะ คุณท่านต้องการพบค่ะ บอกว่าให้ไปหาที่ตึกลูกวันพรุ่งนี้ตอนสาย ท่านมีเรื่องจะคุยด้วยค่ะ”
เสียงเลขาหน้าห้องดังขึ้นมาจากอินเตอร์คอม เขาไม่ได้พูดตอบกลับไป คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย นึกไม่ถึงว่าปู่จะรู้ว่าเข้ามาแม็กซิโก ใช่ว่าเขาอยากจะปิดการมาครั้งนี้ เพียงแต่เขายังไม่พร้อมที่จะเข้าพบเท่านั้นเอง
“หรือว่าปู่จะรู้เรื่องแล้วนะ”
ร่างสูงพ่นลมหายใจออกมาอย่างคิดหนัก หัวสมองทำงานอย่างหนัก เมื่อสูดลมหายใจเพื่อเป็นการผ่อนคลายแล้ว เคลวิลก็ก้มหน้าทำงานต่อไปอย่างเร่งรีบ อยากกลับไปนอนมองหน้าเพียงฟ้ามากกว่า นอนกอดกองเอกสารเป็นไหน ๆ
“เป็นไงเป็นกันว่ะ สู้เพื่อเพียงฟ้าก็แล้วกัน”
ในที่สุดเวลาอันแสนยาวนานของการทำงาน อีกวัน ก็จบลงอย่างไม่สวยงามเท่าไรนัก เพราะประธานหนุ่มนั้นอารมณ์เสียตั้งแต่รู้ว่าเม็ดเงินบริษัทฝืดลงเพราะพิษเศรษฐกิจ ไม่ว่าใครก็เข้าหน้าไม่ติด แม้กระทั่งนิครอสผู้เป็นลูกน้องและเพื่อนรู้ใจก็เช่นกัน
“ขาดทุนจากบริษัทส่งออกแร่เท่าไร ทำไมเงินถึงได้หายไปเยอะขนาดนี้”
“นายคะ เราเสียเงินจากส่วนนี้ไปประมาณ 20 ล้านดอลลาร์ เพราะเศรษฐกิจโลกตกต่ำ เลยทำให้คนขาดความเชื่อมันที่จะลงทุนกับธุรกิจส่งออกแร่ค่ะ”
เลขาสาวรายงานข้อมูลของบริษัทไปอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง นึกเกรงกลัวเจ้านายอยู่ไม่น้อย เพราะเมื่อกี้ตอนที่ตนเดินสวนกับคุณนิครอส แอบเห็นแฟ้มลอยซะด้วย ไม่รู้ว่าเจ้านายคนหล่อ แต่เงียบคนนี้จะเอาแฟ้มตีหัวหรือเปล่า
“แล้วทำไมไม่บอกให้ฝ่ายฟื้นฟูของบริษัทเร่งหาวิธีแก้ไข ชักช้ากันอยู่ได้ ผมจ้างพวกคุณมาทำงานนะ ไม่ได้มานั่งเล่นกัน” ระเบิดลูกที่หนึ่งเริ่มทำงานแล้ว
“แต่มันก็ไม่ได้เสียหายอะไรมากนี่คะ เพราะจากแผนสำรวจ บริษัทเราเสียหายน้อยที่สุดแล้วค่ะ ถ้าเทียบกับบริษัทอื่น”
“ผมให้คุณออกความคิดเห็นหรือไงกัน!!” ระเบิดลูกที่สอง ก็เริ่มทำงานอีกเช่นเดียวกัน
“ขอโทษค่ะ” เลขาสาวก้มหน้าพูดอ้อมแอ้มอย่างรู้สึกผิด เคลวินมองอาการนั่นอยากเซ็ง ๆ รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นคนที่เมื่อใดที่โมโหก็น่ากลัวสุดๆ ดูอย่างาเลขาหน้าห้องเขาซิ แม้หน้าก็ยังไม่จะกล้าที่เงยขึ้นมามอง
“ผมอยากได้ตัวเลขลงทุนของทุกสาขามากองไว้บนโต๊ะ ภายในวันนี้ ถ้าทำไม่เสร็จก็เตรียมตัวลาพักร้อนระยะยาวแบบไม่มีกำหนดได้เลย”
เลขาหน้าห้องเมื่อได้ฟังดังนั้นก็ตกใจทันที ไม่คิดว่าจะได้ยินคำสั่งสุดโหดอย่างนี้ ใครมันจะไปทำทันล่ะ สาขาลูกของ K V Park ทั่วโลกมีเป็นแสน ไหนจะบริษัทย่อยในแม็กซิโกอีก แค่คิดก็จะเป็นลมแล้ว
“ค่ะ!” เมื่อก้มหน้ารับชะตากรรมเสร็จ เลขาสาวก็รีบเดินแกมวิ่งออกไปนอกห้องทันที
“สั่งอย่างนั้นมันจะไม่โหดไปหน่อยเหรอ” นิครอสที่เผอิญผ่านเข้ามาได้ยินคำสั่งงานของร่างสูงเอ่ยทักอย่าง ปลงๆ
“ถ้าโหดกว่านี้นะ ฉันกะว่าจะให้เธอเอาเพียงฟ้ามาใว้ตรงหน้าภายใน 10 วิซะด้วยซ้ำ” มือหนาวางปากกาแท่งหรูลงบนโต๊ะแล้วเดินออกมานั่งที่โซฟาข้างๆ เพื่อนสนิท
“ที่โมโหฟาดงวง ฟาดงานี่เพราะคิดถึงคุณฟาร์งั้นซิ”
“มันก็มีส่วน แต่มีอีกเรื่องที่ทำให้ฉันหนักใจอยู่ตอนนี้” เรือนกายสูงใหญ่ล้มตัวนอนไปตามความยาวของโซฟา มือหนาถูกยกขึ้นมาก่ายเกยหน้าผากเข้มอย่างคนที่คิดไม่ตก
“เรื่องปู่ของนายใช่ไหม”
สมแล้วที่เป็นมือขวาของเขา นิครอสมักจะรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเขา โดยที่เขายังไม่ได้ปริปากพูดออกไป เพื่อนคนนี้ก็สามารถรู้ได้โดยทันทีว่า ในใจตอนนี้เขาคิดอะไรอยู่
“ท่านอยากให้ฉันเข้าพบ”
“ก็ไปซิวะ จะกลัวอะไร ท่านก็แค่บอกให้นายไปพบ ไม่ได้บอกให้ไปแต่งงานซักหน่อย”
“นายไม่รู้ใจปู่ฉันเลยหรือไง ร้อยวันพันปีอยากเห็นหน้าฉันที่ไหน มีแต่โทรมาสั่งงานแล้วก็หายไป”
“ฉันว่านายคิดมากไป เข้าไปพบท่านก็สิ้นเรื่อง อารมณ์หงุดหงิดจะได้หายไปซักที เมื่อกี้เลขาแทบร้องเลยนะ ใครก็เข้าหน้าไม่ติด แล้วแผนกฟื้นฟูก็กำลังจะโดนไล่ออกใช่ไหม”
“ถ้าแผนงานไม่ตรงใจ ฉันไล่ออกทั้งแผนกแน่ๆ”
“โทรไปหาคุณฟาร์ซะ อารมณ์จะได้เย็นลง”
“ไม่ต้องสั่งหรอกน่า ตกลงนี่ใครเป็นนายใครเป็นลูกน้องกันว่ะ”
“นอนพักซักหน่อยนะเคลวิน เพราะตอนบ่ายมีประชุมผู้ถือหุ้น นายจะเข้าประชุมทั้งๆอารมณ์นี้ไม่ได้เป็นอันขาด ฉันขอเตือน”
“................................”
ร่างสูงของเคลวินหลับตาลงอย่างปิดกลั้นตัวเองจาการสนทนากับลูกน้อง หัวสมองกำลังประมวลผลว่าหากปู่รู้เรื่องเขากับเพียงฟ้า เรื่องมันจะเป็นอย่างไร จะสวยงามหรือว่าโหดร้าย
..........................
บริษัทลูกที่เมือง ..........
“ปู่สบายดีหรือเปล่าครับ”
“แล้วแกเห็นฉันป่วยเป็นมะเร็งหรือไง” ปู่เบน ชายชราอายุ 70 กว่าหันหลังมามองหลานชายเพียงคนเดียวของตัวเองด้วยสายตาชื่นชม แต่ก็ไม่ได้แสดงออกไปมากนัก เพราะไม่อยากให้คนเป็นหลานเห็น
ร่างสูงของเคลวินเดินมาหยุดข้างๆปู่ของตัวเอง มือหนาสวมกอดร่างกายแก่ชราของปู่ไว้อย่างหลวมๆ
“ผมคิดถึงปู่นะครับ”
“ฉันยังไม่ตายง่ายๆหรอก กลัวแกจะเอาบริษัทไปเตะเล่นในตลาดหุ้น” มือเหี่ยวย่นตบเบาลงมาที่แผ่นหลังกว้างของผู้เป็นหลาน
แม้วาจาที่ได้ฟังนั้นมันออกจะเชือดเฉือน แต่ความจริงแล้วเป็นการแสดงความรักอย่างหนึ่งของปู่เขา หากท่านไม่เชื่อฝีมือเขาจะยกทรัพย์สมบัติที่มีอยู่ให้เขาทั้งหมดเหรอ และถ้าเขาเอามาเตะเล่นอย่างที่ท่านว่า ป่านนี้คงไม่มี K V Park มาผงาดอยู่แถวหน้าของวงการธุรกิจโลก
“ปู่ผอมลงนะครับ กินข้าวบ้างหรือเปล่า ผมซื้อสตูว์เนื้อมาฝากด้วยนะ ร้านดังด้วยนะเนี่ย ” มือหนาประคองร่างผ่ายผอมของปู่มานั่งที่โต๊ะอาหารภายในออฟซิต ที่ท่านมาอยู่ที่นี้ก็เพราะว่า สถานที่แห่งนี้มีความทรงจำเกี่ยวกับย่าของเขาเยอะแยะเลยน่ะซิ
“แกมีอะไรจะเล่าให้ฉันฟังหรือเปล่า”
มือหนาที่กำลังจะแกะกล่องอาหารชะงักลงทันที ใบหน้าหล่อเงยหน้ามองผู้ใหญ่กว่าอย่างค้นหาคำตอบเกี่ยวกับคำถามที่ถามเขาเมื่อกี้
“เรื่องอะไรครับ ปู่อยากรู้อะไรก็ถามผมได้เลย”
“แกมีแฟนแล้วใช่ไหม??” ลมหายใจสะดุดทันที เมื่อได้ยินเสียงแหบแห้งอย่างคนมีอายุถามขึ้นมา
“มีแล้วครับ” ร่างสูงตอบออกไปอย่างมั่นใจ โดยไม่ลังเลเลยซักนิด
“แฟนแกเป็นผู้ชายใช่ไหม??”
“...........................” ร่างสูงนิ่งเงียบ ไม่นึกคิดว่าปู่ตัวเองจะตรงไปตรงมาอย่างนี้
“ฉันถามว่าแฟนบ้าๆของแกเป็นผู้ชายใช่ไหมเคลวิน!!” คนเป็นปู่ตะคอกผู้เป็นหลานอย่างเดือดดาล รับไม่ได้กับความไม่เอาไหนเรื่องการเลือกคู่ของคนเป็นหลาน ดีแค่ไหนที่เขาไม่เอาไม้เท้าที่อยู่ข้างๆตัวตีมัน มีอย่างที่ไหนมีแฟนทั้งทีดันไปเอาผู้ชายมาทำพันธ์ รู้ถึงไหนอายไปถึงนั่น
“ครับ!! เขาเป็นผู้ชาย แล้วปู่ก็ไม่มีสิทธ์ไม่เรียกเขาอย่างนั้นด้วย เขาไม่ได้บ้า!!” ร่างสูงกลั้นใจตอบ แต่น้ำเสียงเด็ดเดี่ยวไม่แพ้กัน อาหารบนโต๊ะถูกลืมเลือนไปทันที เมื่อการสนทนาของคนทั้งคู่เต็มไปด้วยพายุอารมณ์
“แกมันไม่รักดี! มีเมียทั้งทีทำไมไม่เอาผู้หญิง ทำไมถึงเป็นผู้ชายห๊ะ!! ฉันไม่คิดเลยว่าแกจะเป็นอย่างนี้!! เสเพลที่สุด”
มือหยาบกร้านของคนเป็นปู่ ตวัดตบหน้าหลานชายติดกันสองทีซ้อน แต่ร่างสูงก็ไม่ได้ต่อว่าการกระทำนั่นแต่อย่างใด เคลวินเพียงแต่ก้มหน้ารับความผิดทั้งหมดเท่านั้น
“เลิกกับมันซะ แล้วแกก็ย้ายมาทำงานที่สำนักงานที่แม็กซิโกแทน”
ร่างสูงถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินคำสั่งเด็ดขาดของคนเป็นปู่ ร่างสูงผุดลุกขึ้นยืนทันที เขายอมให้ปู่มามากแล้ว ต่อไปนี้เขาจะขอลุกขึ้นเพื่อบอกความต้องการของตัวเองซักครั้ง
แม้ว่ามันจะยากเย็นก็เถอะ แต่สำหรับเรื่องหัวใจแล้วเขาจะไม่ยอมแพ้แน่นอน ก็อย่างที่บอกไปว่า ‘สู้เพื่อเพียงฟ้า’
“ไม่เด็ดขาด ผมกับเขาจะไม่เลิกกันเด็ดขาด ไม่ว่าปู่จะห้ามก็เถอะ!!”
“ทำไมแกมันดื้อด้านอย่างนี้เคลวิน ฉันเลี้ยงแกมาตั้งแต่เด็ก ยังไม่มีซักครั้งที่แกกล้าขัดคำสั่งฉัน แล้วนี่แกเป็นอะไร อย่าคิดว่าตัวเองเป็นประธานบริษัทแล้วจะทำอะไรตามใจชอบนะ ฉันสามารถสั่งปลดแกได้ภายใน 2 นาทีนี้เลยนะอย่าลืม”
“ปู่จะทำผมก็คงห้ามไม่ได้ แต่อย่าไปยุ่งกับเพียงฟ้าเด็ดขาด” น้ำเสียงเด็ดเดี่ยวของหลานชายทำเอาคนเป็นปู่นิ่งอึ้งได้เหมือนกัน ไม่เคยที่จะเห็นมันโมโหหนักขนาดนี้มาตลอด เพราะเคลวินนั่นเป็นคนที่เก็บอารมณ์เก่ง ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกนึกคิดออกมาทางใบหน้าเท่าไร
“เด็กนั่นชื่อสกายเรอะ ตลกดีนี่”
“ปู่!! ถ้าปู่ทำอะไรเขา ผมจะไม่มีวันยกโทษให้ปู่เด็ดขาด แล้วผมก็จะก้าวลงจากการเป็นประธานด้วยตัวเอง ไม่ต้องให้ใครมาไล่ออกทั้งนั้น”
“เคลวิน!!!” คนเป็นปู่เรียกหลานตัวเองอย่างหมดความอดทน ไม่นึกว่าไอ้หลานรักมันจะแข็งข้อมากขนาดนี้
“อย่าลืมกินสตูว์นะครับ ผมขอตัวกลับก่อน” เมื่อพูดเสร็จ ร่างสูงก็หมุนตัวออกไปจากห้องทันที ทิ้งใหเพียงปู่ที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ข้างหลัง
“ร็อบ ฉันต้องการที่จะไปไทยเดี๋ยวนี้!!” เมื่อพ้นร่างของหลานชายไปแล้ว คนเป็นปู่ก็สั่งเสียงเด็ดขาดกับลูกน้องคนสนิทที่ยืนรออยู่ด้านนอก ร็อบถึงกับอึ้ง ไม่คิดว่าปู่เบนของคุณเคลวินจะอยากไปไทยตอนนี้
“แต่ท่านครับ หมอบอกว่าไม่ให้ท่านเดินทางไกลนะครับ เพราะมันจะทำให้ร่างกายท่านทรุด...”
“ช่างมัน!! ทำตามที่ฉันบอก ไปเอาเจ็ทออกมา ฉันต้องการถึงไทยเร็วๆ ถึงเดี๋ยวนี้เมื่อไรยิ่งดี เออ! ตามเรื่องเมียนายเคลวินให้ด้วยนะ อยู่ที่ไหน ทำงานอะไร เอาแบบละเอียด ต้องได้ก่อนขึ้นเครื่องนะ ฉันจะอ่านตอนเดินทาง” สั่งเสร็จปู่เบนก็เดินไปขึ้นรถทันที
“สมแล้วที่เป็นปู่หลานกัน” ร็อบบ่นเบาๆ แล้วเดินไปขึ้นรถอย่างเร่งๆ เพราะท่านปู่เบนของคุณเคลวินตะโกนเรียกอย่างเร่งๆ
“นี่เหรอประเทศไทย สวยดีนี่” ร่างผ่ายผอมของปู่เบนก้าวเท้าลงสนามบินส่วนตัวของ K V Park ที่ไทย สายตากร้านโลกมองสำรวจทิวทัศน์อย่างชอบใจ
“ท่านครับ เดินทางเป็นไงครับ” นิค เดินเข้ามาต้อนรับแล้วประคองปู่เบนเดินขึ้นรถไปอย่างช้าๆ
“ก็ดี เครื่องไม่ตกนั่นก็แสดงว่าฉันสบายดี” หมัดหนักจากคำพูดของปู่เบนทำเอาร่างสูงของนิทต้องยิ้มฝื่นๆ เขาไม่รู้เหมือนกันว่าที่ปรึกษาประธานบริษัทอย่างปู่เบนจะมาไทย เขาเพิ่งรู้เมื่อ 20 นาทีที่แล้วนี่เอง ร็อทโทรมาบอกก่อนที่เครื่องจะลง สำนักงานใหญ่ที่ไทยของ K V Park จึงวุ่นวายเป็นการใหญ่ เพราะต้องเตรียมตัวต้อนรับการมาของ ปู่เบน
“ไม่ต้องโทรไปบอกนายแกว่าฉันมา เดี๋ยวมันจะลาออกจากตำแหน่งอีก ไม่หมอนี่มันใช้ไม่ได้จริงๆ ปล่อยให้ความรักมาอยู่เหนือหน้าที่การงาน”
นี่แสดงว่าปู่เบนรู้เรื่องคุณฟาร์กับเคลวินแน่นอน และการมาครั้งนี้คงไม่พ้นมาเรื่องคุณเพียงฟ้าแน่ๆ นิคคิดอย่างหนักใจ เพราะตอนนี้กำลังเป็นห่วงแฟนนายที่ทำงานไม่รู้อิโหน่อิเหน่ที่สำนักงาน
ถ้าเคลวินรู้ว่าปู่ตัวเองมา ยุ่งกับแฟนตัวเอง มีหวังมีแต่เละกับเละ
-
ค้างคา ปู่จะเละหรือหลานจะเละล่ะเนี่ย
-
นู๋ฟาร์สู้ๆ นู๋ฟาร์สู้ตาย ทำอย่างกะจะไปออกรบเลยอ่ะ :laugh:
แต่เราว่าถ้าปู่เจอฟาร์แล้วรับรองต้องยอมรับแน่ เพราะฟาร์เราเด็ด
จะตาย เรามั่นใจ ยกเว้นแต่คนแต่งจะใจร้าย :o12: :o12:
คุณหมวยมาต่อไวๆนะจ๊ะ เค้ารออยู่
-
:serius2:ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
คุณปู่จะทำอารัยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย o13
-
หวังว่า ความน่ารัก และความดีของฟาร์ฟาร์
จะชนะใจปู่เบน เหมือนที่ชนะใจเคล มาแล้วนะจ๊ะ
-
คุณปู่ใจร้าย
-
ปู่ยังไม่เคยเจอน้องฟาร์ โหดไปก่อนเถอะ ถ้าได้เจอต้องสิ้นฤทธิ์ แบบเควิล แน่ๆ งานนี้ o18
-
เพียงฟ้า จะรับมือไหวมั๊ยเนี่ย
-
ปู่กะหลานพอกันเลยเรื่องความใจร้อน
ฟาร์ฟาร์สู้ๆ เชื่อว่าความน่ารัก ขยันทำงานจะมัดใจปํ่ได้แน่ๆ
-
:L1:
-
คุณปู่จะทำอะไรอะ
ฟาร์เอาความน่ารักสยบคุณปู่ให้ได้นะ
+1 นะคะ :call: :call: :call:
-
+1 ค๊าบบบ
-
ขอให้ปู่ตกหลมรักฟาร์ฟาร์ 55555
-
เดี๋ยวคุณปูต้องมาหลงหลานสะไภ้แน่ๆ น้องฟาร์ออกจะน่ารัก ดุนำไปก่อนอย่างนั้นแหละ :กอด1:
-
สกาย สู้ ๆ
สกาย สู้ตาย
สกาย ไว้ลาย
สู้ตาย สู้ ๆ
:110011: :z7: :110011: :z7: :110011: :z7: :110011: :z7: :z7:
-
:m31: :m31: :m31:
มาต่อด่วนค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :serius2:
อยากอ่านน้ำซุปด้วยอ่า คิดถึงน้ำซุปคนจ๋วยยยย :o8:
-
อารมณ์ค้างอะพี่น้อง
มาต่อเร็วนะ
:call:
-
ปู่ใจร้ายยยยยยยยยยยย
เจอเพียงฟ้าก่อนสักนิดสิ
ปุ่น่ากลัวมว๊ากกกก
เคลวินตามกลับไทยไม่ทันปุ่เลยทีเดียว
-
คุณปู่อ่ะ
อย่ามาทำให้เรื่องมันยุ่งได้ไม๊
แค่นี้ก้อยุ่งมากพอแล้วเนี่ย
ฮ่วย
ฟาร์ฟาร์
เตรียมรับมือด่วน
-
คุณปู่อย่าโหดมากนักเลย
+1 ให้กำลังใจเคลวิน ฟาร์ฟาร์
และน้องหมวย
-
:sad4: เชื่อสิ เดี๋ยวปู่ก้ใจอ่อน น่ารักอย่างเพียงฟ้า ไม่นานหรอก :mc4:
:L2: :L2:ให้ไรเตอร์จ้า
-
แอบมาหาฟาร์ โดยไม่บอกว่าเป็นใครแน่เลย
มาพิสูจน์อะไรด้วยตัวเองแหง่มๆ เลยคุณปู่
ฟาร์สู้ๆ นะ
ความดีชนะทุกสิ่ง ^ ^
-
เพียงฟ้าจะเป็นไงบ้างน่าาา เป็นห่วงจัง
-
มาต่อไวๆนะ
:L1:
:pig4:
-
ฟาร์ฟา สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คนแก่ก้อยู่ส่วนตนแก่สิ ยุ่งจิง 55555
-
เอาให้เละ ๆ เลยนะฮะน้องหมวย.....สนุกแน่!! 5555
อารมณ์แบบว่า..พ่อตาแม่ยาย ไม่ปลื้ม ลูกเขย ไรประมาณนี้อ่ะนะฮะ
แล้วจะรอติดตามนะ
-
คุนปู่มายุ่งไรด้วยเนี่ยย
-
ปู่ใจร้ายกลายมาเป็นปู่ใจดีอิอิ แน่นอน
-
:a5: แย่แล้ว ฟาฟาร์แย่แล้ว
คุณปู่จะทำอะไรเนั่ย ลงทุนมาหาถึงที่เลย แล้วที่สำคัญ....
เคลจะกลับมาช่วยว่าี่ที่ภรรยาทันไหมเนี่ย
:L2:
-
[color=red] :z2: :z2:
โย่ววววววววววว มาทำไมให้อายบ้านนา นวลน้อง ไม่ต้องกลับคืนมาก
วันทำไม ไม่ลา หนีหน้า กรู๊ๆๆๆๆๆๆๆๆ ไปกลับหนุ่มเมืองหลวง
เชิ้บบบบบบบบบบบบบบบบบบ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!![/color]
-
นู๋ฟาร์ สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คุณปู่ใจร้ายจัง
-
เคลวินสู้ๆ
-
พี่น้องงงงงงงงงง คนอ่านทั้งหลาย
เดี๋ยววันพรุ่งนี้ จะเอาฟาร์ มาอัพนะ
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คอมโรงเรียนเปิดเวิดส์ 2พัน7 ไม่ได้อ่ะ
เศร้า
-
จิ้ม จิ้ม
จริงนะๆ รออยู่ จุ๊บ จุ๊บ
-
ปั้มไว้ก่อน เด๋วไอมาอ่าน ไป(http://i269.photobucket.com/albums/jj72/myem0/01/mushroom-emo-2-002.gif)ล่ะ
-
Part….. ( II )
BEN ( LIVE )
K V Park กรุงเทพมหานคร 08.30
“สวัสดีครับ มาหาใครครับ” ผู้ชายหน้าหวาน ตาโต คิ้วเรียว ปากบาง ตัวเล็ก เอวก็เล็กเดินเข้ามาทักฉัน นี่ซินะ แฟนไอ้เคลวิน เรื่องภาษาผ่าน (ก็ได้ ) พูดจาฉะฉานได้เรื่อง
อืมๆ การมีมารยาทเรอะ ก็โอเค รู้จักพูดสวัสดีผู้ใหญ่ ยังดีกว่าพวกลูกพวกไฮโซที่จ้องจะจับไอ้เคล พวกนั้นไปมาแต่ละทีไม่เคยเห็นหัวเขาซักที
ความเมตตา เต็มร้อย เอาไปก่อน 45 เพราะเหลือเวลาอีกตั้งเยอะที่ฉันจะได้พิจารณาแฟนไอ้เคลมัน
ขอบอกไว้เลยนะ ว่ามาตรฐานฉันสูง ถ้าไม่ดีจริง ต่อให้น่ารักหยาดฟ้าฉันก็ตัดทิ้งไปได้เหมอืนกัน
มองรวมๆ ...ก็ ดูดี .... !! แต่ก็ยังตัดสินไม่ได้หรอกนะ อาจจะดีแค่หน้าตาก็ได้ คนที่หน้าตาดีแล้วนิสัยเลวก็มีถมเท ดูอย่างไอ้เคลมันซิ ไอ้หมอนี่หล่อแล้วชอบขัดคำสั่งปู่มัน เดี๋ยวนี้ชักเอาใหญ่ ถ้าเมียมันไม่โดนใจฉันขึ้นมาล่ะ ใครก็ขวางฉันไม่ได้ที่จะทำให้สองคนนี้เลิกกัน!!
“ฉันหลงทางน่ะ ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน”
เพียงฟ้าขมวดคิ้วแล้วมองไปที่คุณปู่ข้างหน้าอย่างสงสาร เขาเป็นคนประเภทที่ว่าอ่อนไหวในเรื่องคนแก่ง่าย เห็นที่ไหนไม่ได้ต้องเข้าไปทัก ถ้าเห็นคุณยายขายขนมอยู่ตรงข้างทางเขาก็จะเหมาซื้อหมดแล้วเอาขนมมาแจกคนสำนักงาน
“คุณปู่จะไปไหนเหรอครับ ให้ผมไปส่งไหม” ร่างบางถาม พรางนั่งลงที่พื้นสนามอย่างไม่ถือตัว มือบางเอื้อมมือไปเอาเอกสารให้กระเป๋าของตัวเองมาพัดวีให้คุณปู่ เพราะเห็นใบหน้าของท่านเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ
คงจะร้อนมาก ดูซิ ตัวเองหมดเลย แล้วนี่จะมาหาใครล่ะเนี่ย เป็นชาวต่างชาติซะด้วยซิ ใครเป็นลูกเป็นหลานเนี่ย ทำไมถึงไม่ได้เรื่องอย่างนี้ ไม่รู้จักดูแลให้ดีๆ
“ฉันมาหาหลาน มันบอกว่าทำงานอยู่ที่นี่” มือเหี่ยวย่นชี้เข้าไปทางประตูสำนักงานใหญ่ ดวงตาคมดุจเหยี่ยวแสร้งหรี่ลง เพื่ออำพรางตัวเองว่าตาฝ่าฟาง ทั้งที่ความจริงแล้วยังคงใช้งานได้ดีอยู่
“หลานคุณปู่ชื่ออะไรครับ เดี๋ยวผมจะพาเข้าไปเอง” เพียงฟ้าลุกขึ้นยืนแล้วก้มลงประคองปู่เบนให้ยืนขึ้น
“ฉันจำไม่ได้” ร่างบางหน้านิ่วขึ้นไปอีก จำชื่อหลานไม่ได้ แล้วอย่างนี้จะหาอย่างไรเนี่ย
“งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจะหาทีแผนกเอง”
ทั้งสองประคองกันเข้าไปในบริษัท พนักงานต้อนรับเห็นปู่เบนเดินหมดแรงเข้ามาก็จะวิ่งเข้ามาช่วย แต่สายตาคมของผู้สูงอายุแอบส่งสายตาสั่งว่าให้หยุดนิ่งอยู่กับที่ซะก่อน ไม่งั้นได้ความแตกแน่ๆ
“คุณปู่ ไปนักพักที่ห้องผมดีกว่า เดี๋ยวผมจะหาขนมกับน้ำผลไม้มาให้ทาน” มือคนตัวบางพาผู้สูงอายุมานั่งที่โซฟาห้องตัวเองเสร็จแล้วก็รีบวิ่งไปห้องอาหารด้านข้างทันที
“ร็อบ ไปบอกพนักงานทุกคนว่าให้ทำทีไม่รู้จักฉัน” มือเหี่ยวย่นรีบกดโทรศัพท์ออกไปทันที เสียงแหบพร่ากรอกลงไปเมื่ออีกฝ่ายรับสาย
“แล้วอย่าลืมแผนที่วางไว้ อย่าทำพลาดเด็ดขาด ถ้าแกทำพลาดเตรียมตัวไปเลี้ยงเป็ดที่ฮาวายได้เลย” พูดเสร็จก็รีบกดวางแล้วซ่อนเครื่องมือสื่อสารทันที
“คุณปู่ทานก่อนนะครับ นี่เป็นขนมใส่ไส้ อันนี้ก็ลูกชุบ ส่วนอันนี้เรียกว่าเม็ดขนุนครับ” ปู่เบนมองปากบางช่างจำนรรจานั่นอย่างเพลินๆ เข้าใจขึ้นมานิดหนึ่งว่าทำไมไอ้เคลมันถึงหวงนักหวงหนา
“ฉันไม่ทานของหวาน”
ดวงหน้าหวานที่กำลังแย้มยิ้มหุบลงอย่างช้าๆ แต่ก็ไม่แสดงอาการออกมา มือบางเลยส่งแก้วน้ำมะพร้าวมาให้แทน
นี่ถ้าเป็นคนอื่น สาบานได้เลยว่าผมจะเอาจานขนมขวางหัวแน่นอน ไม่ให้มาอยู่เหนือหัวแน่ๆ
“งั้นคุณปู่รออยู่นี่ก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะไปเอาขนมปังมาให้กิน ขอโทษด้วยนะครับ”
แล้วคนตัวบางก็หายไปอีกรอบ ทิ้งให้คนแก่ได้นั่งยิ้มอมยิ้มอย่างเสียไม่ได้ ที่ได้แกล้งแฟนหลานชายเล็กๆน้อย
“ฉันล้อเล่นต่างหากล่ะไอ้เด็กโง่” แล้วมือเหี่ยวย่นตามกาลเวลาก็จิ้มขนมไทยเข้าปากอย่างสบายอารมณ์ โดยคราวนี้ไม่ได้ระวังตัวว่าเพียงฟ้านั้นได้เข้ามาอยู่ในห้องแล้ว
“ไหนคุณปู่บอกว่าไม่กินขนมหวานไงครับ”
“แค่กก!!!!!!!!!!!!” ปู่เบนถึงกับสำนักในความฉลาดของหลานสะใภ้ทันที คนตัวบางจึงรีบวิ่งเข้ามาลูบหลังให้อย่างห่วงใย
“ฉันอยากชิม หรือไม่ได้!!” แสร้งทำโมโหกลบเกลื่อน แต่ในใจเต้นโคมคราม เพราะกลัวว่าตัวเองนั้นจะทำแผนแตก
“อ๋อเหรอครับ งั้นเป็นไงบ้างครับ ขนมไทยอร่อยไหมครับ” มือบางวางจานขนมปังหน้ากระเทียมตามสูตรของอิตาลีลงบนโต๊ะ แล้วนั่งลงด้านล่างตรงพื้นห้องแทน ไม่ได้นั่งโซฟาข้างๆผู้สูงอายุ
“ก็เฉยๆ” ใครบอกล่ะ ความจริงมันอร่อยมากเลย แล้วยิ่งไอ้อันที่เป็นสีสันๆ หวานได้ใจเขาไปเลย แต่ถ้าให้ไอ้เคลมา มันต้องบอกว่าหน้าแฟนมันหวานกว่าแน่ ๆ
สายตาคมเข้มมองเพียงฟ้าอย่างชื่นชมแต่ปิดเอาไว้ เพราะเมื่อเพียงฟ้านั่งลงที่พื้นห้องโดยไม่ได้ขึ้นมานั่งที่โซฟาเดียวกับเขา คะแนนที่บวกลบอยู่ในใจก็พุ่งขึ้นทันที
ความมีมารยาท เต็มร้อย เอาไปเลย 99.98
“ผมชื่อเพียงฟ้า อริยาวัฒน์นะครับ แล้วคุณปู่ชื่ออะไรครับ”
“เบน โรเนอร์” นี่แฟนไอ้เคลมันไม่รู้จักเขาจริงๆเหรอเนี่ย ให้ตายเถอะไอ้หลานรักมันไม่บอกซักหน่อยเลยเหรอว่ามันมีปู่ อยากจะกลับไปตบกบาลมันจริงๆ
“แล้วคุณปู่ จำหน้าหลานได้หรือเปล่าครับ”
“จำไม่ได้ จำได้ว่ามันเป็นผู้ชาย หน้าตาขี้เร่”
“ฉันขอเรียกเธอว่าสกายได้ไหม เพราะเธอสดใสเหมือนท้องฟ้าดี” ถ้าจะให้มองด้วยตาเปล่า ต้องบอกได้เลยว่าผู้ชายคนนี้ที่อยู่ข้างหน้าเขานี่ เป็นคนที่มีเสน่ห์เหลือร้ายคนหนึ่ง อยู่ใกล้ๆแล้วมีความสุข สบายใจ ตาถึงเหมือนกันนี่หว่าไอ้เคล
“ได้ซิครับ คุณปู่อยากทานอะไรอีกไหมครับ” ร่างบางโทรไปบอกนิคให้ซื้ออาหารอิตาเลี่ยนมาด้วย ฝ่ายนิคนั้นรู้ดีว่าเพียงฟ้าจะซื้อมาให้ใคร
“ไม่ล่ะ แล้วเธอไม่ทำงานหรือไง มานั่งเฝ้าฉันอย่างนี้เจ้าของบริษัทเขาไม่ว่าหรือไง”
“ทำครับ แต่ผมกลัวว่าคุณปู่จะเหงาเพราะไม่มีเพื่อนคุย” เพียงฟ้าชวนปู่เบนคุยเรื่องโน่นเรื่องนี้ แต่สำหรับปู่เบนแล้วนึกชื่นชมคนๆนี้ไม่ได้ เพราะไม่ว่าเขาจะถามเรื่องอะไร คนตัวเล็กก็จะตอบอย่างฉะฉาน
โดยเฉพาะเรื่องธุรกิจ ที่เพียงฟ้าตอบคำถามเขาได้เป็นอย่างดี ไม่รู้ว่าไอ้เคลมันหาอย่างนี้มาจากไหน ครบไปทุกทาง อย่างนี้ซิที่จะมาเป็นหลานสะใภ้ฉัน ตอนพาออกงานจะได้ไม่ขายขี้หน้า
“คุณฟาร์ครับ อาหารที่ฝากผมซื้อได้แล้วครับ” ลูกน้องคนสนิทอย่างนิค เดินเข้ามาในห้องทำงานของเพียงฟ้าอย่างเกร็งๆ ถึงแม้จะนัดแนะกับท่านปู่เบนแล้ว แต่เขาก็อดที่จะเกร็งไม่ได้
“คุณนิคมาแล้วเหรอครับ คุณปู่ครับ นี่คือคุณนิคครับ เป็นเลขาของเจ้าของบริษัทนี้ครับ คุณนิคนี่คุณปู่เบน เขามาหาหลานน่ะ” ร่างบางแนะนำให้ทั้งสองรู้จักกัน ถ้าเพียงฟ้าสังเกตดี ๆ จะเห็นว่าสายตาของปู่เบนและนิคแอบสื่ออย่างรู้กันตั้งแต่เข้ามาแล้ว
“ตี๊ดดดดดดดดดด....ตี๊ดดดดดดดดดดด” เสียงโทรศัพท์ร่างบางดังมาจากกระเป๋าทำงาน คนตัวเล็กจึงขอตัวไปรับโทรศัพท์ด้านนอก โดยฝากให้นิคดูแลคุณปู่แทน
“ท่านครับ จะแกล้งคุณฟาร์ไปถึงไหนครับ ถ้าไอ้เคลมันรู้ผมว่าพวกเราต้องเละแน่” นิครีบพูดออกมาอย่างรีบๆ กลัวร่างบางเข้ามาได้ยิน
“ฉันแกล้งที่ไหนว่ะไอ้นิค ก็แค่เข้ามาทำความรู้จักเฉยๆ แล้วนี่ซื้ออะไรมาให้กิน”
“ของโปรดท่านแล้วก็อาหารเช้าคุณฟาร์น่ะครับ ไอ้เคลมันสั่งให้คุณฟาร์กินข้าวเช้าทุกวัน เพราะคุณฟาร์เธอไม่ค่อยชอบกินอาหารตรงเวลาน่ะครับ”
นี่ถ้าเพียงฟ้าเป็นหลานแท้ๆนะ เขาจะจับตีซะให้เข็ด มีอย่างที่ไหนละเลยอาหารเช้า ที่มื้ออาหารที่สำคัญที่สุดของวัน
“คุณนิคคะ ผู้ถือหุ้นรายย่อยรวมตัวเข้ามาประท้วงค่ะ ตอนนี้มารอยู่หน้าห้องท่านประธานแล้วค่ะ” หัวฝ่ายการเงินวิ่งเข้ามาในห้อง สบกับเพียงฟ้าที่เดินเข้ามาในห้องพอดี
ปู่เบนกับนิคมองสบตากันอย่างไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร เพราะเรื่องนี้มันอยู่นอกแผน เขาจะยื่นมือเข้าไปจัดการไม่ได้ด้วยซิ เพราะมาให้นามของคุณปู่ผู้หลงลืม แม้กระทั่งชื่อของหลานตัวเองยังจำไม่ได้เลย
“คุณนิคครับ พาเข้ามาให้ห้องนี้เลยครับ เพราะห้องนี้มีโต๊ะรับรองแขกพอที่จะรับรองพวกเขาได้อยู่” เพียงฟ้าเดินเข้ามาบอกแล้วหันไปจัดการเอาเอกสารผู้ถือหุ้นทุกรายออกมาวางบนโต๊ะ เพราะเห็นช่วงนี้เคลวินบ่นว่าการเงินในสาขาแม็กซิโกฝืดๆ แล้วผู้ถือหุ้นที่ไทยก็เริ่มรุกขึ้นมาแข็งข้ออีกครั้ง เขาเลยกลับบ้านไปแล้วศึกษาเรื่องหุ้นทันที ไม่คิดว่าจะได้เอามาใช้ได้จริงๆ
“คุณฟาร์แน่ใจเหรอครับ ถ้าเราไม่แข็งพอ พวกนั้นก็ยิ่งเหิมเกริมนะครับ” นิคเตือนเล็กน้อยๆ เขานั้นมีอำนาจพอที่จัดการได้ แต่ปู่เบนที่ยืนอยู่ข้างๆ ตีหลังเอาไว้ซะก่อน เขาเลยเลือกที่จะอยู่เฉยๆ ดูร่างบางห่างๆว่าจะทำอะไรต่อไป
“แน่ใจซิครับ ........อีกอย่างถ้าไปกันหมดแล้วใครจะอยู่เป็นเพื่อนปู่เบนล่ะครับ”
นี่แฟนไอ้เคลห่วงเขามากกว่าเหรอเนี่ย เอาไปเลยคะแนนความห่วงใยคนแก่ 99.99
เมื่อคุณพาหัวหน้าการเงินพาเหล่าผู้ถือหุ้นที่มีอยู่ประมาณ 5 -6 คนเข้ามาให้ห้อง ร่างบางก็เดินออกไปรับแขกแล้วพาไปนั่งที่โต๊ะรับรองด้านใน โดยไม่วายประคองปู่เบนเดินเข้าไปด้วย
“เธอจะพาฉันเข้าไปทำไม เดี๋ยวพวกนั้นก็ว่าเอาหรอก” คุณปู่เบนถามด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ดีซะอีก จะได้รู้ว่าเมียไอ้เคลมันจะจัดการอย่างไร
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมก็บอกไปว่าคุณปู่เป็นที่ปรึกษาผมไง ไม่เห็นยากเลย คุณปู่นั่งฟังผมนะครับ” ร่างบางหันไปกระซิบกับผู้สูงอายุอย่างปู่เบ็นแล้ว หันหน้ากลับมารับแขกด้วยใบหน้าที่นิ่งและยิ้มเล็กน้อย ตามแบบฉบับที่เคลวินสอนไว้
‘ฟาร์ ถ้าวันไหนคุณได้เข้าประชุมแทนผม จำไว้ว่าอย่าไปใจดีในนั้น เพราะที่ตรงนั้นไม่มีมิตรแท้ซักคน ทุกคนหวังแต่ผลประโยชน์ส่วนตัวเท่านั้น’ นี่คือคำพูดของเคลวินที่ได้บอกเขาไว้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมเคลวินถึงชอบทำหน้าโหดตอนเข้าประชุมรายเดือน และรายปี
การวางบุคลิกภาพของแฟนไอ้เคล จัดว่าใช้ได้ นิ่ง สงบ และเยือกเย็น พร้อมที่จะจัดการเหยื่อของตัวเองได้ทุกเมื่อ
“สวัสดีครับ ผมชื่อเพียงฟ้าครับ เป็นที่ปรึกษาของ K V Park” ร่างบางเดินไปนั่งหัวโต๊ะแล้วเริ่มแนะนำตัวทันที โดยไม่ลืมที่จะบอกว่าผู้สูงอายุที่นั่งอยู่ด้านขวานั้นเป็นปู่ของเขาเอง
“ผมต้องการพบท่านประธาน ไม่ได้อยากพบที่ปรึกษา” ผู้ถือหุ้นคนที่หนึ่งพูดออกมาทันที เมื่อร่างบางแนะนำตัวเสร็จ
“ตอนนี้คุณเคลวิน ไปดูแลสาขาที่แม็กซิโกครับ อำนาจทุกอย่างจึงขึ้นอยู่กับคุณเพียงฟ้าและผมเท่านั้น พวกคุณเข้ามาสำนักงานใหญ่วันนี้มีเรื่องอะไร พูดมาได้เลย”
“ผมอยากรู้ว่าทำไมราคาหุ้นในบริษัทของคุณมันถึงไม่กระเตื้องเลยซักนิด ขืนเป็นอย่างนี้พวกผมก็ต้องขาดทุนซิ”
“พวกคุณก็รู้ว่าตอนนี้เศรษฐกิจทั่วโลกกำลังตกต่ำ นั่นก็แสดงให้รู้ว่ามันต้องส่งผลกระทบถึงบริษัทเราแน่นอน แต่มันยังไม่มากเท่านั้นเอง”
“ยังไม่มากอย่างนั้นเหรอ ตัวเลขมันต่ำอย่างนี้คุณบอกว่ายังไม่มากอย่างนั้นเหรอ!!” ผู้ชายสูทน้ำเงินลุกขึ้นตบโต๊ะ และนั่นก็ทำให้ทุกคนตกใจไม่น้อย แต่สำหรับ นิค ปู่เบน และเพียงฟ้านั้นไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมาเลย
นี่ถ้าไอ้หมอนี่มันไปประท้วงที่แม็กซิโกนะ ฉันจะจับมันไปโยนให้อ่าวให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย มีอย่างที่ไหน ตัวเองเป็นผู้ถือหุ้นรายย่อยแล้วกล้าเหิมเกริมกับผู้ถือหุ้นรายใหญ่
“กรุณาอยู่ในความสงบด้วยครับ คุณกำลังทำให้ผู้สูงอายุตกใจรู้หรือเปล่า” ร่างบางพูดเสียงเย็นแล้วส่งสายตาปรามๆไปให้เขาคนนั้น นิคที่นั่งมองอยู่ก็อดชื่นชมไม่ได้ ถ้าเป็นเขาไม่พ้นต้องมีเรื่องใช้กำลัง
“ผมจะบอกไว้ตรงนี้เลยนะครับ ว่าถึงแม้ตัวเลขมันจะตก แต่มันก็ไม่ได้ส่งผลเสียอะไรกับหุ้นตัวอื่นๆของเราเลย เคลวินที่มีหุ้นอยู่ในมือ 60 เปอร์เซ็นเขายังไม่เดือดร้อนเท่าพวกคุณเลย ถ้าจะเรียกร้องให้บริษัทดูแลเทคแคร์คนส่วนน้อยก็คงเป็นไปไม่ได้”
“หมายความว่าไง!!!” เกิดเสียงวิพรากวิจารณ์ขึ้นมาทันที แต่ร่างบางก็ไม่ได้ทำหน้าสื่ออารมณ์ออกมาแต่อย่างใด ยังคงทำหน้านิ่งดุจน้ำแข็งอยู่หัวโต๊ะอยู่
“บริษัทนี้มันไม่ได้เรื่อง ผมขอถอนหุ้นออก” ผู้ชายสูทดำลุกขึ้นพูด พร้อมทั้งชี้หน้าร่างบางอย่างขู่ นิคกะว่าจะลุกขึ้นจัดการซะหน่อย แต่เท้าของปู่เบนที่อยู่ด้านล่างก็เตะขาเขาเอาไว้ซะก่อน
“ถ้าคุณจะถอนออกผมคงจะห้ามไม่ได้ แต่คิดดูดีๆนะครับ เศรษฐกิจอย่างนี้ถ้าถอนหุ้นแล้วเอาไปขายทอดตลาดยิ่งจะมีแต่ขาดทุน”
“........................” ผู้ถือหุ้นทุกรายที่อยู่ในนั้นถึงกับนิ่งทันที ปู่เบนและนิคก็เช่นกัน ไม่คิดว่าร่างบางจะมีแผนหลอกล่อที่ดีอย่างนี้
“ถ้าคุณถอนออก ก็พร้อมที่จะมีคนเข้ามาลงทุนกับเราเยอะแยะ อย่าลืมว่า K V Park เป็นเจ้าของนิคมอุตสาหกรรม ไม่ใช่บริษัทเล็กที่ต้องมานั่งง้อผู้ลงทุน”
“แล้วคุณจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร” ผู้ถือหุ้นที่นั่งติดกับนิคถามขึ้นมาอย่างสงสัย
“รอดูราคามันไปก่อน ถ้าในตลาดหลักทรัพย์มีเงินหมุนมากเท่าไร นั่นก็แสดงให้เห็นว่ามีผู้ลงทุนเพิ่มขึ้นมากเท่านั้น และเมื่อถึงตอนนั้นหุ้นในองค์กรก็จะเพิ่มขึ้นมาทันที”
“ผมหวังว่าคุณจะไม่ทำให้เราผิดหวัง”
ในที่สุดการประชุมอันแสนวุ่นวายให้ความคิดของเพียงฟ้าก็จบลงอย่างสวยงาม ร่างบางส่งยิ้มให้กับทุกคนอย่างเป็นมิตร และนั่นก็ทำให้บรรยากาศดีขึ้นมาอีกครั้ง
“ด้านล่างมีห้องรับรองแขกอยู่ ถ้าอย่างไงขอเชิญเข้าไปลองชิมอาหารของเราก่อนนะครับ” ร่างบางเดินไปส่งเหล่ผู้ถือหุ้นด้านนอก เมื่อทุกคนเดินเข้าลิฟต์กันไปหมดแล้ว เพียงฟ้าก็เดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง
“ผมขอโทษนะครับคุณปู่ ที่ทำให้คุณปู่เข้ามาอยู่สถานการณ์อย่างนี้” ร่างบางเดินมานั่งที่เดิมแล้วกล่าวขอโทษอย่างน่ารัก
คะแนนความประพฤติ + ความฉลาด พุ่งขึ้นมาในสมองของปู่เบนทันที ผ่านแล้วการประเมินสกายของเขา
แฟนเคลวินทำให้เขาได้รู้ว่า คนไทยก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าคนต่างชาติเลย แล้วเรื่องรักร่วมเพศก็ไม่ได้เสียหายอะไรมากมายซักหน่อย เพียงแต่แฟนไอ้เคลมันท้องไม่ได้ก็เท่านั้นเอง
“เธอเก่งมากสกาย ไหนเธอจบสถาปัตไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงรู้เรื่องหุ้นล่ะ”
“คุณปู่รู้ได้อย่างไรครับว่าผมจบสถาปัต”
เอาแล้วไง เกิดมาฉลาดอะไรตอนนี้ล่ะแฟนไอ้เคล คุณปู่เบนถึงกับหน้าถอดสีทันที เมื่อตัวเองเผลอพูดข้อมูลที่รู้มาก่อน
“พอดีผมบอกคุณปู่เองครับคุณฟาร์” นิคพูดช่วยคนแก่อย่างรวดเร็ว และนั่นก็ทำให้ร่างบางคลายสงสัยขึ้นมาทันที
“คุณปู่พอจะนึกชื่อหลานออกไหมครับ ซักนิดก็ยังดี เพราะผมจะได้เกณฑ์คนไปหาทีละแผนก”
“ไม่ล่ะ ฉันไม่ต้องการพบแล้ว ถ้าอย่างไง วานให้เธอไปส่งฉันที่บ้านทีละ ฉันอยากนอนแล้ว”
“เดี๋ยวผมไปส่งท่าน เอ๊ย!! คุณปู่เองครับ”
ผลั่ก!!!!!!! รองเท้าหนังอย่างดีของปู่เบนเตะลงไปที่หน้าแข้งของนิคด้วยความแรง และนั่นก็ทำให้นิคสะดุ้งได้ไม่น้อย
“เป็นอะไรหรือเปล่าคุณนิค” ร่างบางเมื่อเห็นใบหน้าของนิคบิดเบี้ยวก็ถามขึ้นมาอย่างห่วงใย
“ไม่เป็นไรครับ งั้นเดี๋ยวผมไปทำงานต่อนะครับ” พูดเสร็จนิคก็รีบเดินออกจากห้องทันที ขืนอยู่นานเดี๋ยวโดนคุณปู่ทำร้ายร่างกายเอาอีก
“งั้นขอผมเก็บของก่อนนะครับ คุณปู่รอแปปหนึงนะครับ”
“เธอรู้จักเคลวินไหม”
มือที่กำลังจะเก็บของลงกระเป๋าชะงักลงทันที ใบหน้าหวานเงยขึ้นมามองผู้พูดอย่างสงสัย
“รู้จักครับ เขาเป็นเจ้าของบริษัทนี้” ร่างบางตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้อย่างน่าเอ็นดู
“แล้วรู้หรือเปล่าว่าเขามีคู่หมั้นแล้ว”
ตุ๊บ!!!!!!!!!!!!! คนตัวเล็กเผลอทำสมุดงานตกพื้นทันที
“อะ....เอ่อ ไม่ทราบครับ คือผมกับเขาก็ไม่ได้สนิทกันเท่าไร”
คะแนนแห่งความเข้มแข็ง ติดลบ!!!!!!!!!! แค่ฉันขู่ว่ามีคู่หมั้นแล้วก็หน้าซีดอย่างนั้นเหรอ แล้วอย่างนี้จะมายืนอยู่ข้างไอ้เคลมันได้อย่างไร พอมีเรื่องก็คงต้องวิ่งหนีแน่ๆ หรือว่าสกายมันจะไม่เหมาะกับไอ้เคล
เริ่มไม่แน่ใจในความเหมาะสมซะแล้วซิ หรือว่าต้องหาคู่หมั้นให้ไอ้เคลมันจริงๆ
“อย่างนั้นเหรอ แล้วถ้าฉันจะบอกว่า ฉันรู้ว่าพวกเธอสองคนเป็นอะไรกันล่ะ สกายเธอจะว่าอย่างไร”
ร่างบางหันหน้ากลับมามองคุณปู่อย่างชัดๆ ความไม่แน่ใจเริ่มมีขึ้นมาทีละนิด ว่าคุณปู่คนนี้แท้จริงแล้วเป็นใครกันแน่
“หยุดความสัมพันธ์ฉาบฉวยอย่างนี้หยุดเอาไว้ดีกว่า อย่าให้มันต้องบานปลายไปมากกว่าเดิม ลืมมันไปซะสกาย อย่างไงเคลวินก็ไม่เหมาะกับเธอหรอก”
“คุณปู่เป็นใครกันแน่!!!”
“ฉันก็บอกแล้วไงว่า ชื่อ เบน โรเนอร์ แต่ที่ลืมบอกไปว่าฉันเป็นปู่แท้ๆของ เคลวิน พิทยาพันภร์ เจ้านายเธอ”
“ปู่ของเคลวินอย่างนั้นเหรอ”
“ใช่!! แล้วที่ฉันมาครั้งนี้ก็เพื่อมาบอกเธอให้เลิกยุ่งกับเคลวินซะ อย่างไงเขาก็ต้องเข้าพิธีหมั้นกับคู่หมั้นที่ฉันหามาให้”
“.....................”
“สกาย เธอเป็นคนฉลาดฉันรู้ ความรักผิดเพศมันไม่ยั้งยืนหรอกนะ มันไม่ถูกต้องและเหมาะสม คนอย่างเธอน่ะหาผู้หญิงดีๆได้อีกเยอะ ลืมเคลวินไปซะ แล้วฉันจะให้เงินเธอไปตั้งตัวซักก้อน” ผู้สูงอายุพูดเสร็จก็ลุกขึ้นมายืนอยู่ข้างๆ เพียงฟ้า
“ผม............จะไม่ตัดสินใจเอง ถ้าคุณปู่อยากให้ผมเลิกยุ่งกับเคลวิน คุณปู่ต้องเอาเคลวินมายืนอยู่หน้าผมแล้วให้เขาพูดเองว่าเขาจะให้ผมเดินออกไปจากชีวิตผม” เพียงฟ้าพูดเสียงเด็ดเดี่ยว สายตาหวานแน่วแน่ ไม่มีวอกแวก
“เธอมันดื้อ!! คิดหรือไงว่าไอ้รักผิดเพศอย่างนี้มันจะน่าเอาไปยกย่องต่อสังคมได้ สกาย เธอมันก็เป็นได้แค่คู่ควงไอ้เคลมันเท่านั้น ฉันเตือนแล้วนะ”
พูดเสร็จ ปู่เบนก็เดินออกมาทันที แต่ร่างบางก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เพราะเมื่อกี้ท่านบอกว่าจะกลับบ้านไม่ใช่เหรอแล้วให้เขาไปส่ง
“คุณปู่จะกลับกันใคร เดี๋ยวผมไปส่ง” ถึงในใจจะโมโห แต่ก็ยังอดเป็นห่วงคุณปู่ไม่ได้อยู่ดี
“ไม่เป็นไร ฉันอยากให้เธอนั่งทบทวนเรื่องความรักบ้าๆบอๆของเธอกับไอ้หลานไม่ได้เรื่องของฉัน ขอบคุณสำหรับขนมและทุกอย่าง”
แล้วผู้สูงอายุก็เดินออกไปจากห้องทันที ทิ้งให้ร่างบางมองตามอย่างเป็นห่วง
“เฮ้อ......นี่เคลมีคู่หมั้นแล้วอย่างนั้นเหรอ ทำไมไม่บอกกันก่อนล่ะ มาหลอกให้รักทำไม”
ริมฝีปากบางเพ้อออกมาอย่างแผ่วเบา ดวงตากลมหวานมองออกไปด้านนอกอย่างเลื่อนลอย หยดน้ำตาเม็ดโตค่อยๆไหลออกมาจากดวงตากลมโตอย่างช้าๆ
“เข้มแข็งไว้เพียงฟ้า รอให้เคลวินกลับมาแล้วค่อยถาม”
เมื่อหากำลังใจให้ตัวเองเรียบร้อย เพียงฟ้าก็ก้มหน้าทำงานของตัวเองอักครั้ง ถึงแม้สมาธิมันจะไม่มีก็ตามที
ขอโทษที่หายไปนาน พอดีงานที่โรงเรียนมันเยอะไปหน่อยน่ะ
ไหนจะเครียดเรื่องเรียนต่ออีก สมองมันก็เลยไม่แล่น คิดอะไรก็ไม่ค่อยออก เฮ้ออออออออออออ......
อย่าลืม กด+ กับ เม้น นะคะ
-
รอเคลวินมาเคลียร์
ปล.เรื่องเรียนต่อเราก็เครียดค่ะ
อังคารหน้ามธ.ประกาศผล เดือนหน้าจุฬาก็ประกาศผล โอยยย...เครียดค่ะ
-
เคล รีบกลับมาเคลียร์กับเพียงฟ้าเลย
คุณปู่ขี้แกล้งจริงๆ
-
:เฮ้อ:เล่นแบบนี้เลยเร๊อะคุณปู่ สงสารน้องฟ้า
-
:angry2:คุนปู่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
+ แล้วค๊าบ
-
คุณปู แรงงงงงงงงงง
มาต่อไวๆๆนะคราบ
-
คุณปู่ขี้แกล้งอะ ให้คะแนนเต็มแล้วอะ :serius2: :serius2:
มาหักหลังกันที่หลังได้ไง
ฟาร์จ๋า สู้ๆๆ นะ
ไรเตอร์ สู้ๆๆ จ๊ะ
-
โหยยยย...ไรอ่ะมาเสียท่าตอนจบงั้นหรา ไม่ได้ ๆ ไม่ยอม ๆ
น้องหมวยคิดถึงจัง คิดไว้แล้วว่าที่หายไป คงมีงานมากแน่ ๆ ไหนจะที่เรียนอิกเนอะ...เข้าใจ ๆ อย่าท้อนะ สู้!!!!!!
แล้วจะรอตอนต่อไปนะฮะ จุฟจุฟ
-
ปู่เล่นแรงนะเนี่ย
-
รีบมาต่อนะ
มันค้างอะ
:call:
-
ปู่จะเอายังไงเนียเดี๋ยวชอบเดี๋ยวไม่ชอบ
+1 นะคะ
-
+1 ให้แล้วนะคะคุณหมวย อิอิ เราบวกได้แย้ว เย้ๆ :mc4:
แต่ว่านะ ไอ้ปู่เนี่ยะต้องการอะไรฟระ
ตกม้าตายตอนจบเรอะไง :m16:
น่าจับไปเชือดทิ้ง ฮ่าๆๆ :laugh:
-
อยากอ่านต่อ
+1 เป็นกำลังใจฟาร์ฟาร์
-
ปู่แกล้ง ทำฟาร์ฟาร์ใจเสียหมด
-
คุณปู่ ใจร้าย ทำมัยทำกับเพียงฟ้าได้ลงคอ
เพียงฟ้าสู้ๆ นะอย่าถอย
เเล้วเมือไรเคลวินจะกลับมาสักที่
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ปู่เล่นแรงนะเนี่ย
:กอด1:
-
คุณปู่ใจร้ายอีกแล้วนะ
-
ตอนแรกคิดว่าคุณปู่จะยอม
ไหงมาวางระเบิดไว้อย่างงี้หล่ะ :sad4:
-
:a2: :a2: ฟาร์สู้ๆ คุณปู่เค้าแค่แกล้งเล่น(มั้ง)
เคลวินกลับมาเคลียร์ด่วน
-
+1 ไปเลย ค๊าบบ
-
อย่้าแกล้งฟาร์หนักสิคะคุนปู่
น้องออกจะน่ารัก น่าฟัดขนาดนั้น
ชิส์...
-
ปู่เล่นแรงอ่า คู่หมั้นเลยเหรอ ใจร้ายยยย :sad4:
-
:m15:
เห็นคนอ่าน ซีเรียส และเครียด แล้วมีความสุข
ฮ่าๆๆๆ
ล้อเล่นนนนนนนนนนนนนนนน
บอกแล้วว่าตอนของ ฟาร์ฟาร์ มันต้องมีดราม่า มาม่า ไวไว ต้มยำกุ้ง ฮ๋าๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
^^
:z13: :z13:
แอบมานะน้องหมวย
มาอัพต่อเลย ..
-
^^
:z13: :z13:
แอบมานะน้องหมวย
มาอัพต่อเลย ..
ใจเย็นๆนะคะ เดี๋ยวน้องหมวยปั่นแปปหนึง ฮ่าๆๆ
ว่าแต่ ใครน้าๆๆ ที่จะเป็นคนกด+ ให้หมวยคนที่ 100!!!!!!!!!!!!
เขาคนนั้นจะเป็นใครกัน
-
:L1: :L1:
-
:L1: :L1:
เม้นนี้แน่นอน ที่เป็นกด+ ให้หมวย
( ไม่แน่ใจ ) 55555555++
-
ปู่นะปู่
ร้ายจนถึงวินาทีสุดท้ายเลยนะ
-
คุณปู่ใจร้าย ฟาสู้ๆ
-
:serius2:
อยากบอกว่า เดี๋ยวจะปั่นให้เรื่องมันมันส์กว่านี้อีก 10 ระดับ ฮ่าๆ
คุณปู่ยังมีบทบาทอีกนานๆ ฮ่าๆ
-
:z13:
อยากอ่านต่อแล้ว
น้องหมวยต่่อด่วน ๆ ๆ
-
เคลวินรีบกลับมาเคลียให้รู้เรื่องเลยน่ะ
ตอนแรก ก็คิดว่าคุนปู่จะยอมรับซะแล้วว
-
:m16:ปู่ใจร้าย
-
sky สู้ ๆ
sky สู้ตาย
sky ไว้ลาย
สู้ตาย สู้ ๆ
:110011: :110011: :z7: :110011: :110011: :z7: :110011: :110011:
-
:z13:
อยากอ่านต่อแล้ว
น้องหมวยต่่อด่วน ๆ ๆ
อีกนิด มันกำลังจะเสร็จ ( เหรอ )
555555555555++
-
sky สู้ ๆ
sky สู้ตาย
sky ไว้ลาย
สู้ตาย สู้ ๆ
:110011: :110011: :z7: :110011: :110011: :z7: :110011: :110011:
กำลังใจหลั่งไหลไปสู่ เพียงฟ้าแล้วเรียบร้อย
-
คุณปู่ แรงไปไหม เดี๋ยวเขาเลิกกันจิงแล้วจะเสียใจ :angry2: :angry2:
-
:z10: :z10:
ให้กำลังใจตัวเอง
ไอ้หมวยสู้ๆ
ไอ้หมวยสู้ตาย
กรู๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รอ รอ รอ
:z2:
-
ง่วงงงงงงงงงงงง และ อยากนอน
แต่เพื่อคนอ่าน
หมวย จะ สู้!!!!!!!!!!!!!!
555555555++
-
ไม่ค่อยได้คุยกันเลยเนอะ......เบื่อกันแล้ว ซิก ๆ>>>เสียงร้องไห้ เออ...ช่างมันไปเหอะ
เอาให้วุ่นวายกันสุด ๆ ไปเลย แบบว่า ได้เป็นการพิสูจน์ใจกันแบบหนักหน่วง 5555
ความรัก..มันก้ต้องมีความยากลำบากกันมั่งอ่ะเนอะ
รออยู่นะคับ
ปล.คิดถึงน้องหมวยนะ เรียนก้สู้ ๆ
-
น้องหมวยผิดไปแล้ว
แงงๆ
เมื่อกี้ลืมเอานิยายที่แต่งไว้ใน พีซีลงแฟรชไดส์
กรี๊ดดดดดๆๆ
ผิดพลาดอย่างแรง
อย่าางอนนะคนอ่าน
สัญญาว่าพรุ่งนี้จะอัพตั้งแต่เช้าเลย ฮ่าๆๆ
-
ฮ..ฮะ..ฮา..ฮ่า..ฮ่า
งืม ๆ
เช้า ๆ นะ 10 โมงทำงาน >>>>มีการเร่งด้วย 5555
ไม่เป็นไร ยังรอได้ฮะ
อย่าหักโหมนะคัฟ
-
ฮ..ฮะ..ฮา..ฮ่า..ฮ่า
งืม ๆ
เช้า ๆ นะ 10 โมงทำงาน >>>>มีการเร่งด้วย 5555
ไม่เป็นไร ยังรอได้ฮะ
อย่าหักโหมนะคัฟ
ก็ตอนนี้หมวยเล่น โน๊ตบุ๊คอ่ะ
แงงงงงงงงงงงง
พิมพ์ที่พีซี มันเร็วและเจ๋งกว่ากันเยอะ
-
+1 ให้น้องหมวยจ้า
โทษฐานเอาคุณปู่มาทำร้ายจิตใจฟาร์ฟาร์
เอาหวานๆ มาแลกเร้ว
-
+1 ให้น้องหมวยจ้า
โทษฐานเอาคุณปู่มาทำร้ายจิตใจฟาร์ฟาร์
เอาหวานๆ มาแลกเร้ว
โอเคค่ะ
ขอบคุณสำหรับ กด+ นะคะ ฮ๋าๆ
-
:impress2: :impress2:
ชอบอ่ะน่ารักดี
อ่านจนจบรวดเดียวเรย ๕๕๕
สู้ๆนะน้องหมวย
อ่านหนังสือด้วยน๊าจ๊ะ ป้าเปนห่วงน้อ
นิยายก้ออยากอ่านแต่ก้อไม่อยากให้น้องเสียการเรียน :z2:อิอิ
แต่มาอัพเรวๆๆน้อ
คิดถึงอีนู๋กะเจ้าพ่อแระ
:bye2:
-
เคลวิน + เพียงฟ้า III
ถึงเวลาพระเอกออกโรง!!!!!!!!!!!!
.
.
.
.
“ปู่!! มาทำอะไรที่นี่!!” เสียงตะโกนก้องแสดงออกซึ่งอารมณ์ของผู้พูดได้เป็นอย่างดี คนเป็นปู่ย่อมจำได้ดีว่าเสียงนี้เป็นเสียงใคร
จะใครล่ะ ก็ไอ้หลานไม่รักดีนั่นแหละ มีมันคนเดียวที่กล้าตะคอกปู่มันลง
“มาเร็วดีนะไอ้หลานรัก ไหนว่างานแกมันเยอะไม่ใช่หรึไง” คนเป็นปู่เงยหน้าจากหนังสือพิมพ์แล้วเอ่ยปากถามหลานชายเสียงเย็น
ไอ้นิค คงโทรไปฟ้องเพื่อนมัน ไอ้สามตัวนี้มันห่วงกันอย่างกับพี่น้องท้องเดียวกัน ยิ่งไอ้นิครอส รายนั้นรักและเทิดทูนไอ้เคลอย่างกับพระพุทธรูป
“ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลยปู่ ผมบอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับเพียงฟ้า!!” ร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ข้างหน้าคนเป็นปู่ ใบหน้าหล่อเต็มไปด้วยแรงแห่งอารมณ์
ดีนะที่ไอ้นิคมันโทรไปบอกว่า ปู่เบนที่เคารพของพวกมัน บินมาป่วนว่าที่เมียเขาถึงที่ โดยทำทีเป็นคนแก่หลงทาง ต้องการความช่วยเหลือ ยิ่งเพียงฟ้าเป็นคนขี้สงสารอยู่ด้วย คิดแล้วมันน่าโมโหจริงๆ
ต้องยกตำแหน่ง “ปู่ที่ดื้อที่สุดในโลก” ให้กับปู่เบน จอมเจ้าเล่ห์ของเขา
“ฉันไปยุ่งกับสกายของแกหรือยัง แกนี่มันชอบทำตัวปัญญาอ่อนจริงๆ หนีงานหนีการมาเพื่อผู้ชายนี่นะ ไอ้หลานไม่ได้เรื่อง” ปู่เบนพับหนังสือพิมพ์เข้าหากันแล้วก็ขว้างใส่หน้าของคนเป็นหลานอย่างอารมณ์เสีย
“ฉันก็แค่ไปบอกแฟนแกว่า แกมีคู่หมั้นแล้ว และจะแต่งงานกันในที่สุด นี่แหละที่ฉันบินมาจากแม็กซิโกก็เพื่อมาบอกเรื่องนี้กับสกายด้วยตัวเอง”
“ปู่!!!!!!!! ทำไมปู่ถึงไปพูดกับเขาอย่างนั้น” ร่างสูงทรุดนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆคนเป็นปู่ ในใจกังวลสารพัดว่าปู่เบนนั้นพูดอะไรให้กับเพียงฟ้าให้กระทบกระเทือนใจแน่ๆ
“ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ ในเมื่อมันเป็นความจริง”
“ไม่มีทาง!! ผมไม่มีวันไปแต่งกับคนที่ผมไม่ได้รัก คนที่ผมจะแต่งต้องเป็นเพียงฟ้าเท่านั้น!!!!!!!” คนเป็นหลานไม่ได้ยอมแพ้เหมือนกัน
“จะแต่งได้ไงห๊ะ!! สกายเป็นผู้ชายแกก็เป็นผู้ชาย มีสติหน่อยเคลวิน รีบๆ ไปทำเรื่องนี้ให้มันถูกต้อง ฉันไม่ว่าถ้าแกจะมีคู่ควง แต่ถ้าคิดจะจริงจังล่ะก็เลิกคิดได้เลย!!”
ผู้สูงอายุลุกขึ้นยืนแล้วเดินมายืนข้างหน้าคนเป็นหลาน มือหยาบกร้านและเหี่ยวย่น ตวัดตบหน้าคนเป็นหลานสองทีติด
“ที่ฉันตบแกวันนี้ ก็เพื่ออยากให้แกได้มีสติ คิดดูว่าอันไหนอนาคตอันไหนอดีต แกเลือกที่จะอยู่กับอดีตอย่างเพียงฟ้า หรือว่าอนาคตกับคู่หมั้นที่ฉันจะหามาให้ ก็คิดดูดีๆ”
“ไม่ต้องเสียเวลาคิดหรอกครับ เพราะคนที่ผมเลือกก็คือเพียงฟ้าคนเดียวเท่านั้น ใครหน้าไหนมาขวางผมก็อย่าหาผมไม่เตือน มาเฟียอย่างผมทำได้ทุกอย่างเพื่อคนที่ผมรัก!!”
พูดเสร็จร่างสูงก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง คนเป็นหลานมองคนเป็นปู่อย่างต้องการสื่อความหมายกันทางสายตา ว่าทุกคำพูดที่เขาพูดออกมาทั้งหมดนั้นเป็นจริงและจะทำจริงๆด้วย
“ก็รอดู...ว่าใครมันแน่กว่ากัน ปกป้องกันให้ดีๆนะไอ้เคล ฉันนี่แหละที่จะแยกพวกแกสองคนออกจากันเอง”
ปู่เบนพึมพำอยู่กับตัวเอง มองดูแผ่นหลังหนาของเคลวินเคลื่อนตัวออกไป
…………………………………
………………..
…….
00.35 น.
คอนโดหรู ใจกลางเมืองหลวง ถึงแม้จะไม่อยู่ติดแม่น้ำแต่ก็ตั้งอยู่ในทำเลที่สะดวกและนั่นก็ทำให้ราคาของมันแพงขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง
“ก๊อกๆๆ...ก๊อกกกกๆๆ!!!!!!!!!”
“ใครมาคาะห้องตอนนี้วะ ไม่รู้เรื่องหรือไงว่าไม่กูไม่พร้อมที่จะรับแขก”
เพียงฟ้าลุกขึ้นจากโซฟาชุดหรูหน้าโทรทัศน์ คนตัวเล็กบ่นอย่างหัวเสีย เพราะตั้งแต่ตอนเย็น ตั้งแต่กลับมาจากที่ทำงานก็มานั่งอยู่ตรงจุดนี้ไม่ได้ขยับไปไหน เพราะไม่มีเรี่ยวแรงที่จะหยิบจับทำอะไร อย่างที่ใจมันต้องการ
เหนื่อยล้า นี่คือ นิยามในหัวของเพียงฟ้าตอนนี้
“เคลวิน”
หมับ!!!!!!!!!!!
ร่างสูงของเคลวินคว้าคนตัวเล็กเข้ามาในอ้อมกอดอย่างรวดเร็ว มือหนากอดกระชับเอวบางของเพียงฟ้าเอาไว้อย่างหวงแหน เรือนกายสูงใหญ่ดันคนตัวเล็กเข้าห้องแล้วใช้มืออีกข้างปิดประตูแล้วลงกรอย่างแน่นหนา เพื่อกันโลกภายนอกเอาไว้
เพราะตอนนี้ ในหัวของเคลวินนั้นมีแต่คำว่า “คิดถึงเพียงฟ้า อยากกอด อยากจูบ” เต็มไปหมด ไม่รู้ว่าจะขจัดมันออกไปอย่างไรหมด นอกจากจะให้คนตัวเล็กตอบสนองความต้องการกลับมา
“miss you” ริมฝีปากหนาพึมพำบอกอย่างช้าๆและชัดเจน เพื่อต้องการถ่ายทอดให้คนในอ้อมกอดได้รู้
“.................” มือบางวางนาบไปตามแผ่นหลังของร่างสูงอย่างต้องการสำรวจว่าคนที่อยู่ตรงนี้ เป็นเคลวินจริงๆ
ใช่เคลวินคนที่ห่วงใยเขาตลอดเวลาหรือเปล่า ใช่แน่หรือเปล่า แล้วถ้าใช้นี่เป็นความฝันหรือว่าความจริง
ระยะเวลาที่ห่างกันไป ยิ่งทำให้ความรู้สึกของทั้งสองยิ่งผูกพันและยึดเหนี่ยวกันยิ่งขึ้น ความห่วงหาอาทรที่มีให้กันตลอดเวลา บัดนี้ได้สิ้นสุดลงแล้ว
เมื่อทั้งสองคนมาอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน ก้อนเนื้อด้านซ้ายที่ฝังอยู่ตรงหน้าอก ตำแหน่งของหัวใจเต้นแรงอย่างกับมันมีชีวิตขึ้นมาอีก เพราะช่วงเวลาที่ผ่านพ้นมานั้นช่างเหมือนกันกับการใช้ชีวิตโดยไม่มีลมหายใจ
ริมฝีปากหนาจูบแผ่วๆลงมาที่หน้าผากมนเนียนของเพียงฟ้า แล้วค่อยๆไล้ลงมาตามผิวเนื้อ ผ่านดวงตา สันจมูก
และมาหยุดตรงริมฝีปากบาง ที่เขารู้ดีว่ามันหวานและหอมยั่วยวนเขาแค่ไหน
เคลวินประกบจูบลงมาอย่างช้าๆ เพื่อต้องการเก็บรายละเอียดให้การจุมพิตนี้ให้ได้เยอะที่สุด เรียวลิ้นร้อนชื้นค่อยๆส่งเข้าไปในโพรงปากของเพียงฟ้าอย่างช้าๆ ลิ้นเล็กจูบตอบกลับมาอย่างไม่ประสีประสา แต่นั่นก็เพียงพอสำหรับเคลวินแล้ว
“อ๊ะ!!” เมื่อริมฝีปากบางเป็นอิสระเพราะ เรียวปากของเคลวินผละจากริมฝีปากหอมหวานเป็นยอดอกสีชมพูที่อยู่ใต้ร่มผ้าของเพียงฟ้านั่นเอง
“พะ..พอแล้ว เคล” คนตัวเล็กพูดไม่เป็นประสา เพราะมือหนาทั้งสองข้างสอดเข้าไปในเสื้อเชิ้ตทำงานแล้วกุมยอดอกของเพียงฟ้าเอาไว้ สร้างความเสียวซ่านให้กับคนตัวเล็กอย่างหามิได้
คนตัวสูงคอยดึงมือกลับออกมาอย่างช้า แต่ก็ไม่วาย ทำรอยไว้ตรงซอกคอขาวอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ
“รู้เรื่องอะไรมาบ้าง?” เมื่อพาคนตัวเล็กมานั่งที่โซฟาแล้ว เคลวินก็เปิดปากถามสิ่งที่สงสัยทันที
เขาจะไม่รอช้าที่จะถาม เพราะถ้าหากยังช้าเกินไป จะต้องมีใครซักคนที่ต้องเจ็บปวดกับการกระทำของปู่ ไม่เขาก็เพียงฟ้า และถ้าเป็นอย่างนั้นเขาก็คงยอมไม่ได้
ในเมื่อได้บอกกับตัวเองแล้วว่า เพียงฟ้าเท่านั้น ที่จะมายืนเคียงคู่ และใช้ชีวิตกับเขา ไม่มีใครแทนใครได้ เช่นเดียวกันที่ เพียงฟ้า อริยาวัฒน์ นั้นมีคนเดียว และคนๆนี้ก็เป็นเจ้าของหัวใจของเขา
“เปล่า ฟาร์ไม่รู้อะไรเลย เคลพูดเรื่องอะไรเนี่ย” น้ำเสียงสดใส แต่ดวงตากลมโตที่คอยมองสบตาเขานั้นกลับหลบตาไม่ยอมสบกับมาอย่างที่ทำทุกครั้ง
นี่ก็ทำให้รู้ว่า เพียงฟ้ากำลังคิดอะไรอยู่ในใจแน่ๆ และถ้าสิ่งที่เพียงฟ้าคิดคือการเดินหนีจากเขาไปล่ะก็ เขาจะอาละวาดให้หนักเลย
“อย่าโกหกนะฟาร์ อยากถามอะไรก็ถามมาได้เลย ไม่ต้องเก็บไว้คนเดียว เพราะสิ่งที่ฟาร์สงสัยมันไม่มีวันเป็นจริง!!” ร่างสูงใช้มือทั้งสองข้างจับไหล่บางทั้งสองข้างของเพียงฟ้าให้หันกลับมาทางเขา
“.......................” ร่างบางเงียบ แต่ขยับเข้ามานั่งตักเขา และนั่นก็เรียกรอยยิ้มให้กับร่างสูงไม่น้อย
“คุณปู่เคล แกล้งอะไรฟาร์หรือเปล่า” ร่างสูงโอบเอวบางเอาไว้อย่างรักใคร่แล้วจูบลงไปที่ขมับบางอย่างหากำลังใจให้ตัวเอง
“เปล่า ท่านน่ารักมาก แต่ก็.........ช่างมันเถอะ” เพียงฟ้าจะพูดอะไรซักอย่างออกมา แต่ก็เปลี่ยนใจเลือกที่จะปัดมันผ่านไป เคลวินก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะลูกน้องอย่างนิคนั้นรายงานเขาหมดแล้ว เรื่องที่ปู่เบนทำเรื่องสุดแสบเอาไว้
สร้างความร้าวฉานให้กับครอบครัวเขาดีนัก เดี๋ยวจะหอบเมียหนีไปอยู่ขั้วโลกเหนือมันซะเลยวุ่นวายนัก !!
“ฟาร์ เคลไม่มีคู่หมั้นนะ!! แล้วก็ไม่คิดที่จะมีด้วย ปู่แค่อยากจะทำให้เราสองคนทะเลาะกันเท่านั้น ฟาร์ต้องเข้มแข็งนะ ระหว่างที่ท่านาอยู่นี่ก็อย่าคิดมากกับสิ่งที่ท่านพูดเพราะมันไม่เป็นความจริงเลย”
“ฟาร์เชื่อเคลได้ใช่ไหม ไม่ได้หลอกหลวงฟาร์ใช่ไหม”
“ครับผม!! เคลวินคนนี้ไม่ได้คิดที่จะหลอกหลวงอะไรเพียงฟ้าเลย แต่ถ้าจะหลอก ก็หลอกเพราะรัก”
“บ้า!!” มือบางตีแผ่นหลังหนา ของเคลวินอย่างเขินอาย
ถึงแม้คนทั้งสองจะปรับความเข้าใจกันได้ แต่หารู้ไม่ว่า ความยุ่งยากทั้งหลายกำลังจะตามมาในอีกไม่ช้า
ระยะทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์คน
.............................................
“ทาร่า ทำอะไรอยู่ลูก” ปู่เบนต่อสายถึงหลานสาวของเพื่อนสนิทที่เคยทาบทามให้มาคบกับเคลวิน แต่ไอ้หลานไม่รักดีดันไม่สนใจ บ้าทำแต่งาน จนทาร่าหลานที่น่ารักของแฟรค์ต้องเสียใจอยู่หลายครา
“คุณปู่เบนเหรอคะ คิดถึงจังเลย!!!!!” เสียงปลายสายตอบกลับมา ด้วยความสดใส น่าเสียดายที่ไอ้หลานไม่รักดีของเขา มันดันไม่ชอบผู้หญิง เสือกไปชอบผู้ชาย รู้ถึงไหนอายไปถึงนั่น ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด !!!!!
“ปู่ก็คิดถึงหนูเหมือนกัน “
“คิดถึงแต่ไม่มาหา งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้หนูบินไปเยี่ยมแล้วกัน”
“หนูไม่ต้องบินไปที่แม็กซิโกนะ เพราะปู่ไม่ได้อยู่ที่นั่น ตอนนี้ปู่อยู่ไทย ถ้าจะมาก็มาที่ไทยได้เลย”
“ว้าวววว!! คุณปู่อยู่ไทยเหรอคะ แล้วเคลวินล่ะคะ อยู่ด้วยหรือเปล่า” หญิงสาวเอ่ยปากถามหาเพื่อนสนิททันที
“อยู่ซิ ถ้าหนูมาหามันมันต้องดีใจแน่ๆเลย” คนเป็นปู่พูดจาหลอกล่อเพื่อนสนิทของหลานชายให้ตามมาที่ไทย เพราะเมื่อทุกอย่างที่วางแผนนั้นมันเป็นไปอย่างที่ตั้งใจ เรื่องมันต้องสนุกแน่ๆ
“จะดีเหรอคะ ถ้าหนูไป ไม่พ้นเคลวินต้องวีนแหลกแน่ๆ” ด้วยความที่เล่นกันมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ ก็เลยทำให้หญิงสาวพอจะรู้นิสัยเคลวินดีว่าเป็นอย่างไร
“ถ้ามันด่าหนู มาฟ้องปู่ได้เลย เดี๋ยวปู่จะตีมันเอง ว่าไง ทาร่ามาได้หรือเปล่า ปู่อยากให้หนูมาเห็นประเทศไทยนะ มันสวยมากๆเลย”
“คุณปู่พูดอย่างนี้ชักอยากไปแล้วซิ หนูเคลียร์งานก่อนนะคะ เปลี่ยนแปลงอย่างไงเดี๋ยวหนูจะโทรบอกคุณปู่ค่ะ”
“รักษาตัวเองด้วยนะทาร่า”
แล้วปลายสายก็วางไป ทิ้งให้คนสูงอายุยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
ใครว่าเรื่องนี้มันจะจบง่ายๆ
อย่างเขานี่เหรอ จะกลัวไอ้หลานไม่รักดี ไม่มีซะละ
“ฉันจะทำให้แกได้รู้ว่า ความรักมันไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้นเคลวิน”
.........................................
เช้ามืด ของวันใหม่
ร่างสองร่างที่นอนมองหน้ากันตั้งแต่เมื่อคืน แม้กระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะหลับเลยซักคน
ดวงตากลมโตมองใบหน้าหล่อเหลาของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าของหัวใจอย่างไม่มีเบื่อ และไม่จักความเบื่อด้วยว่ามันเป็นอย่างไร
เช่นเดียวกับร่างสูงของเคลวินที่นอนมองใบหน้าหวานของเพียงฟ้าอย่างไม่รู้จักเบื่อ ใบหน้าหวานที่น่ารัก คิ้วนิด คิ้วหน่อย ปากก็บาง แก้มก็ใส
รวมๆกันแล้ว คนๆนี้ น่ารักอย่างหาที่สุดไม่ได้จริงๆ ยังไม่รวมกลิ่นประจำตัวของเพียงฟ้าที่ไม่ว่าจะดมได้หอมกี่ครั้งก็ไม่รู้จักอิ่ม ไม่รู้จักพอ
เชานี่ก็ชักจะบ้าไปแล้ว ไม่รู้ว่าไอ้ความคลั่งนี้มันมาจากไหน รู้ก็แต่ว่า ใจมันไปแล้วตังแต่ได้เห็นหน้าของคนตัวเล็กคนนี้
“ง่วงนอนหรือเปล่า”
เพียงฟ้าส่ายหน้าไปมาเบาๆ ร่างบางยกมือขึ้นมาขีดเขียนใบหน้าหล่อของเคลวินอย่างหยอกล้อ ประมาณว่าหน้าเขานี่เป็นกระดานอย่างนั้นแหละ
“แต่ก็ต้องนอน มองทำไมหน้าเคล รู้หรอกน่าว่าตัวเองหล่อ”
“ทีเคลยังมองหน้าฟาร์ ก็รู้เหมือนกันว่าตัวเองน่ารัก” คนตัวเล็กเชิดปากแทบจะถึงจมูก แต่เคลวินกลับมองกริยาแสนงอนนั้นว่า ร่างบาง “ยั่ว” เขา
“หลงตัวเอง” คนตัวสูงเอ่ยปากหยอกคนตัวเล็กอย่างรักใคร่
“อยากให้คนแถวนี้หลงมากกว่า” และเพียงฟ้าก็ตอบกลับได้น่ารักอีกเช่นกัน
“ไม่ต้องอยากหรอก เพราะหลงไปตั้งนานแล้ว”
“จริงๆเหรอ กลัวแต่จะมาหลอกให้รัก แล้วก็หักอกทีหลังซะไม่ว่า”
“ใครจะกล้า เพื่อนฟาร์แต่ละคนก็โหดๆกันทั้งนั้น” ร่างสูงดึงคนตัวเล็กให้เข้ามาใกล้ๆ แต่อีกฝ่ายก็ไม่ให้ความร่วมมือ เพราะถ้าหากเพียงฟ้าไปนอนเกยอกเคลวินแล้ว ก็อดที่จะได้เห็นหน้าหล่อตอนเช้าๆน่ะซิ
เรื่องอะไรจะยอม เคลวินตอนนี้น่ะดูดีที่สุดแล้ว ไม่ซิ !! ตอนไหนก็ดูดี เพราะคนๆนี้ได้ใจเขาไปเต็มๆแล้วนี่น่า
“รู้ก็ดีแล้ว”
“เคลโทรหาลีโอด้วยนะ”
“ห๊ะ!!!!!!!! เคลบอกว่าเคลโทรหาลีโอผัวน้ำซุปเหรอ”
“อืมๆ เรื่องฟาร์นั่นแหละ”
คนตัวเล็กถึงกับนิ่งอึ้งทันที ไม่คิดว่าเคลวินจะยอมทำทุกอย่างเพื่อตัวเขาขนาดนี้ ไมนึกว่าผู้ชายที่หยิ่งทะนงในศักดิ์ศรีตัวเองอย่างเคลวินจะยอมโทรหาศัตรูอันดับหนึ่ง เพราะเรื่องหัวใจ
“เคลโทรไปขอโทษมัน แต่มันบอกว่าไม่รับคำขอโทษทางโทรศัพท์ แล้วมันยังบอกอีกว่ามันไม่ถือโกรธอะไรแต่ แต่อยากให้เคลไปขอโทษคุณน้ำซุปเท่านั้น”
“น้ำซุปน่ะเหรอ??”
“อืมๆ ฟาร์พาเคลไปหน่อยนะ ถ้าชืนไปคนเดียวมีหวังเคลได้โดนรุมกลับมาแน่” ร่างสูงออดอ้อนคนตัวเล็กอย่างน่ารัก
ความจริงเขากะว่าจะไปคนเดียวด้วยซ้ำ เพราะเขาไม่เคยนึกกลัวอะไรอยู่แล้ว เพียงแต่ที่เอาเพียงฟ้าไปก็เพื่อจะเป็นกำลังใจให้เขาเท่านั้น
ก็บอกแล้ว ว่าคนตัวเล็กคนนี้ มีอิทธิพลกับผมไปซะทุกด้าน เรียกว่ามีแทบทุกลมหายใจเลยก็ว่าได้
“ได้ซิ ว่าแต่ถ้าไปแล้วอย่ามีเรื่องกันนะ ไม่อยากให้ใครต้องมาเจ็บตัวเพราะฟาร์ โดยเฉพาะเคล ฟาร์เป็นห่วง”
“ครับผม ไม่ไปตีหัวมันแน่นอน เคลให้สัญญาเลยเอ้า!!”
“ดีแล้ว! ….. จะนอนต่อหรือเปล่า ถ้าไม่นอนก็ลุกไปอาบน้ำ เดี๋ยวฟาร์จะได้ลุกไปทำอาหารเช้าให้”
“อยากอาบพร้อมฟาร์.......นะ” เจ้าพ่อหนุ่มกลายร่างเป็นแมวตัวอ้วนที่ขี้อ้อนซะแล้ว หมาดนี้แหละที่เพียงฟ้าเอาเคลวินไม่อยู่ เพราะร่างสูงจะดื้อแล้วก็เอาแต่ใจตัวเองเป็นพิเศษ
“ไม่ได้!!!!!!!! รู้ทันหรอกนะว่าจะทำอะไร” ร่างบางเอ่ยปากดักทางคนตัวสูงอย่างรู้ทัน ถึงแม้จะไม่เคยมีอะไรกันจนถึงขั้นลึกซึ้ง
แต่เคลวินก็จะเล้าโลมด้านนอกจนบางครั้งเกือบเสียตัวมาแล้วก็มี ดีที่เขาสามารถเอาตัวรอดได้อย่างหวุดหวิดทุกครั้ง
“ก็แค่จะให้ถูหลังให้เท่านั้นเอง ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย คิดไปถึงไหนเนี่ย”
“ถึงจะถูหลังก็ไม่ได้ เอาไว้ค่อยถูปีหน้า” ไอ้ถูหลังนั่นแหละตัวดีเลย ถูทีไร เกิดเรื่องทุกที
“โหหห!!!!!!!!! เพียงฟ้าใจร้าย”
มาแล้วไง ไอ้อาการเรียกร้องความสนใจ มาล่ะ ทีละนิดๆ แล้วถ้าปล่อยไว้นาน ไอ้อาการนี้มันจะยิ่งนัก เพราะฉะนั้น ต้องรีบทำให้ร่างสูงไปอาบน้ำเร็วๆ ไม่งั้นเดี๋ยวได้คุยกันยาวอีก
“เคลวินไปอาบน้ำแล้ว ออกมากินข้าว โอเค๊!!”
“Under Stand!!!!!!!!”
“No!!!” เอากับเขาซิ ทำไมใครที่ชอบว่าไอ้หล่อนี่มันเป็นเจ้าชายน้ำแข็งนะ มาดูหนอ่ยว่าตอนนี้เคลวินผู้เย็นชา ทำตัวปัญญาอ่อนขนาดไหน เฮ้อออออ
“ถ้าไม่ไป ก็กลับบ้านตัวเองไปเลยนะ!! ไม่ต้องมาอยู่ห้องฟาร์เลย”
“เชอะ”
ให้ตายซิ ผู้ชายคนนี้ทำเสียงเชอะน่ารักมากเลยครับ จากที่ว่าหมาดหล่อตอนนี้กลายเป็นไอ้แมวเอาแต่ใจไปแล้ว
ร่างบางไม่สนใจ ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเอาผ้าขนหนูแล้วก็เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ออกมาจากตู้ และก็ไม่ลืมที่จะเอาพวกกางเกงในและกางเกงขาสั้นออกมาด้วย
“ของใคร!!!!!!!!” ไม่ได้มาแต่เสียงครับ เพราะเจ้าของเสียงก็มาด้วย
“ของเคลนั่นแหละ ฟาร์ซื้อมาเก็บไว้ตั้งนานแล้ว เพราะคิดว่ายังไงมันก็ต้องมีวันนี้”
“แฟนใครวะ น่ารักว่ะ” ร่างสูงเดินมารับบรรดาเสื้อผ้าและชุดต่างๆมาไว้ในมือแล้วก้มลงหอมแก้มนวลนั้นอย่างรวดเร็ว
“แฟนใคร ฟาร์ไม่ได้เป็นแฟนใครเลยนะ เคลมั่วตลอด”
เท้าเปล่าที่กำลังจะก้าวเข้าห้องน้ำส่วนตัวในห้องนอนของเพียงฟ้าถึงกับชะงัก เคลวินได้ยินดังนั้นก็เกิดหมั่นเขี้ยวคนตัวเล็กขึ้นมาทันที
“ชอบนักนะไอ้ที่บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรน่ะ มามะ เดี๋ยวจะทำให้ชัดเจนเอง”
ผมอยากให้ทุกคนได้เห็นหน้าของเคลวินตอนนี้จัง ไม่รู้ว่าเขาแกล้งทำหรือว่ามันเป็นไปเอง เพราะตอนนี้ใบหน้าหล่อมันช่างส่อแววหื่นกระหายอย่างปิดไม่มิดเลยน่ะซิ
“อยู่ให้ยักษ์ก็ไม่ใช่ไอ้ฟาร์แล้ว ไปล่ะ”
พูดเสร็จร่างบางก็วิ่งออกไปจากห้องนอนทันที ขืนช้ากว่านี้ไปอีกซัก วินาที เขาว่าเขาต้องเสร็จเคลวินแน่ๆ
.
.
.
กรี๊ดดดดดดดๆๆๆๆๆๆ
ใช้ได้ในระดับหนึ่งแล้วกันเนอะ
เหมือนตาจะปิด หรือว่ายังไง
แต่ที่แน่ๆ
กด+ กดเม้น ก็ขอบคุณเอาไว้ล่วงหน้าเลยนะคะ
-
คุณปู่เด๋วโดน ฟาร์ฟาสู้ๆ
-
คุณหมวย อย่าให้ร้าวฉานมาก เค้ามะนิยมชะนีอ่ะ
โดยเฉพาะชะนีที่เป็นนางร้ายอ่าค่ะ ถ้าชะนีนางเอก
ว่าไปอย่างนะ :m16: :m16: ขอล่วงเกินเล็กน้อย
:z6: คุณปู่ กะ :beat: นังทาร่า :m11: :m11: สะใจ
คุณหมวยมาต่อไวๆนะคะ ไม่อยากกินมาม่านานอ่าค๊า :-[ :-[
ยังไงเราก็มั่นใจว่า ฟาร์ รัก เคล แระ เคล ก็รัก ฟาร์ :m20: :m20:
+1 ให้คุณหมวยค่ะ
-
แตกแยกอีกแล้ว ไม่เอาๆๆๆๆ
:m16:
ให้ไรเตอร์ :L2:
-
ยุแยงตะแคงรั่วครอบครัวเขาดีนักนะไอ้ปู่แก่แล้วไม่เจียมจริงๆ ระวังตายแล้วไม่มีใครไปเผานะ
-
เห้ออออ!! มาอีกแล้วประเภทคู่หมั้นเนี้ย
-
ไม่ชอบกินมาม่านะน้องหมวย
เครียดเลย
-
ขอนอกเรื่อง
ตอนนี้กำลังอินกับเพลง HELLO ของ SHINee แบบว่าฟังทั้งคืน
ฮ่าๆ
เพลงน่ารักอ่ะ
เฮียจงก็น่ารักเสียงดีอีกต่างหาก
แอบปันใจนะเนี่ยนังหมวย ฮ่าๆ
-
:serius2:จะเกิดอารัยขึ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ปู่อย่าใจร้ายน่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
น่ารักอ๊า
ชักจะไม่ชอบปู่ซะแล้วซิ :a14: :a14:
-
ปู่
เดี๋ยวเหนี่ยวเลยยยยย
-
น่ารักอ๊า
ชักจะไม่ชอบปู่ซะแล้วซิ :a14: :a14:
คุณปู่โดนกระแส แฟนแอนตี้ซะแล้ว
ฮ่าๆๆ
-
น่ารักจังเลย :-[
ชะนีจะมาแล้ว
:call:
-
คุณปู๋... - -"
-
รักแท้ต้องมีอุปสรรคบ้าง สู้ๆ จร้า
-
ฟาร์สู้ ๆๆ คุณปู่หาเรื่องยุ่งมาให้อีกแล้ว
เคลวิน จัดการด่วน
:m16: :m16: :m16:
-
คุณปู่เล่นอะไรอีกเนี่ย
-
ู่นู๋ฟาร์กะเคลสู้ๆๆๆ
สู้คุณปู่ให้ได้น้า
ปู่นี่จริงๆๆๆ
น่าตีมากไปและนะ
ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
อะไรก็ได้ พระเอกอย่าโง่เสียท่าให้คนอื่นเป็นพอ
-
แอนตี้แฟนคุนปู่ค่ะ
- -"
-
เจ้าชายน้ำแข็ง และ ลีโอ
ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันซะแร้ว
จาทำอย่างไรดีน้า
สู้ สู้ นะ
:laugh: :laugh:
-
ปู่จะทำอะไรอีกเนี่ยย เฮ้ออ
-
:a5:
ทุกคนมีอาการอย่างนี้หลังจากอ่านตอนนี้จบไป 55555555555++
แว้บบบบบบบบบบบบบ
นินจาหมวยหายตัวด่วนนนนนนน
-
อ๊ากกกกก
มาอ่านช้ากว่าใคร
ว่าจะอ่านหลังเลิกงาน(1 ทุ่ม) แต่ที่ไหนได้ ผจก.สุดที่รักชวนไปลอยกระทงด้วยกัน...
ฮึฮึ....กว่าจะกลับเกือบจะเช้า คนเยอะดีมากกกกก ร้อนได้อิก
หมวยไปลอยมาป่าว? ฮุฮู *3*
...เรื่องราวเริ่มแล้วสินะ เริ่มจะวอดวาย..เอ้ยย วุ่นวาย
ฟาร์ต้องเข้มแข็งนะ...อย่างที่เคลวินบอก
ส่วนฟาร์บอก..รักน้องจริง..อย่าทิ้งน้องนะ..เชบป๊ะ ๆ เอ้ยยยยยย เคลวินตะลึง 55555+ (ล้อเล่น)
ตอนนี้ชักอยากให้ใครก้ได้เอา ปู่ ไปเก็บที
รอตอนต่อไปนะฮะ
-
คุณปู่อย่ามาพรากนะ
-
อยากกระโดดถีบคนแก่จริงๆ เจ้ไม่ใช่นางงามค่ะไม่รักเด็ก เอื้อเฟื้อคนชราแน่นอน
ถ้าแก่ๆแล้วงี่เง่ามา โดนถอนหงอกแน่ๆ
-
+1 แล้วเอาคุนปู่ ไปเก็บเหอะ... 55+
-
คุนปู่ขา จะไปไหนก็ไปเลยยค่ะ
ไม่ไหวๆ คนเค้ารักกัน จะให้เค้าเลิกกันหรออ
-
คุณปู่ใจร้าย ฟาร์ต้องเข้มแข็งนะ
สุ้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ไม่ต้องเสียเวลาคิดหรอกครับ เพราะคนที่ผมเลือกก็คือเพียงฟ้าคนเดียวเท่านั้น ใครหน้าไหนมาขวางผมก็อย่าหาผมไม่เตือน มาเฟียอย่างผมทำได้ทุกอย่างเพื่อคนที่ผมรัก!!”
:serius2: :serius2:
เอาไปเรย 3000 คะแนน คร่านู๋เคล อิอิ
ชอบอ่ะ น่ารักดี
-
ใครลอยตามกระทงไปบ้าง ยกมือ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่าาา
สนุกมากเลยเรื่องนี้ เพิ่งมาเจอ เล่นเอาติดงอมแงมเลยทีเดียว อ๊ายยยยย ชอบเจ้าพ่อกับอิหนูจัง น่ารักได้อีก :impress2:
แล้วตอนนี้คุณปู่จะทำไรอีกหล่ะ อย่ามาทำร้ายฟาร์ฟาร์ น๊าาาาาาา อ๊ายยยยยย หนูติดเรื่องนี้ :man1:
ให้ไรทเตอร์ไปเล๊ยยยย o13
-
มีมารมาผจญ คู่น้องฟ้าซะแล้ว จะสู้ไหวป่าวเนี่ย
-
คุณปู่ใจร้าย เคลสู้ๆเพื่อเพียงฟ้า :sad11:
ว่าแต่ว่าคิดถึงคู่ลีโอ น้ำซุปแล้วอ่าจ้าาาา :z2:
-
ไม่มีไรทำ เข้ามาเดินเล่นรอแล้วก้อกด + :oni1: :oni1:
-
คนไหน เม้น .......... เขาผู้นั้น น่ารัก หน้าตาดี หาที่ใดเปรียบมิได้
คนไหน กด+ รวยไปตลอดชาติ!!!!!!!!!!!
รออีกนิด เดี๋ยวจะเอามาอัพพพพพพ
-
รอค่ะ
+1 ด้วย
จะได้รวยตลอดชาติ อิ ๆ
-
:กอด1: นู๋ฟาร์น่ารักไปไหนนี่ เคลวินแมวอ้วนงอแงแล้วน่ารักอ่ะ
คุณปู่อย่าใจร้ายนักสิ นู๋ฟาร์ออกจะน่ารักขนาดนี้
เป็นกำลังใจให้นู๋ฟาร์ผ่านอุปสรรคต่างๆไปได้ ต้องพิชิตใจคุณปู่ให้ได้นะ
เคววินรู้สึกว่างานยากกำลังจะเข้า ไงก็สู้ๆนะทั้งคู่
-
อัพมั้ยจ้ะวันนี้
เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นเลย
มาเต้ออออ
-
อาหมวย...ลื้อจะมาต่อเมื่อไหร่
อั๊วคอยอีนานแล้วนา
..............ว่างแล้วมาเถิดหนา~
:m12:
-
:call:
-
Part …. 33!!!!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
“ไอ้กริช แกช่วยฉันดูหน่อย ว่านั่นใช่น้ำซุปหรือเปล่า” ร่างสูงเรียกคนเป็นลูกน้องให้มองไปยังภาพเบื้องล่าง
ร่างบางในชุดกางเกงว่ายน้ำตัวเล็ก ดำผุด ดำว่ายอยู่ในสระว่ายน้ำของโรงแรมอย่างสบายใจ ไม่สนว่าตัวเองจะเป็นจุดเด่นเท่าไร
“ใช่ครับนาย คุณน้ำซุปจริงๆครับ” คุณเป็นลุกน้องบอกสนับสนุนความคิดนายตัวเองทันที เพราะดูยังไงมันก็เมียเจ้านาย
“นายจะไปไหนหรือครับ” คมกริชถามลีโอทันที เมื่อร่างสูงทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างลงบนโต๊ะทำงาน
แม้กระทั่งแฟ้มลงทุนร่วมชาตินายก็ยังไม่สนใจ ก็คิดดูนะครับว่า คุณน้ำซุปน่ะสำคัญระดับไหน เงินจำนวนพันกว่าล้านบาทก็ไม่สามารถฉุดรั้งมาเฟียหน้าหล่อได้
“ไปตามเมีย”
เป็นอันว่าเข้าใจทั้งเลขาหน้าห้องและ เลขามือขวาอย่างคมกริช
“เผลอไม่เคยจะได้เลยนะน้ำซุป จับตัวได้นะฟาดให้ก้นลายเลย” ร่างสูงเข่นเขี้ยวคนตัวเล็กอย่างหงุดหงิด
มีอย่างที่ไหนขอเขามาทำงานด้วย แต่พอเขาเผลอเจ้าตัวก็หนีไปเล่นซะนี่ แล้วที่สำคัญ ดันใส่กางเกงขาสั้นเล่นอีก
อกเจ้าพ่อจะแตกตาย !!!!!!!!
ขาเนียนสวยนั่น เขาสมควรที่จะได้เห็นคนเดียว ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์ทั้งนั้น
“น้ำซุป ขึ้นมาเดี๋ยวนี้!!” เมื่อขาแข็งแรงก้าวมาถึงขอบสระ เสียงอันทรงพลังก็ปล่อยออกไปให้คนตัวเล็กทำตามทำตาทันที
ลูกค้าและแขกของโรงแรมต่างมองมาที่คนทั้งคู่อย่างสนใจ แต่ก็ไม่กล้ามองนานนัก เพราะเดี๋ยวคนตัวสูงที่ยืนอยู่ริมขอบสระจะเขม่นเอา
“ลีโอ!! มาได้ไงเนี่ย” เมื่อดวงตาโฟกัสมาเป็นหน้าของคนรัก ร่างบางก็ร้องออกมาด้วยความตกใจแกมนึกไม่ถึง
งานเข้า นายเอก!!
เพราะเขาเช็คดีแล้วนี่น่าว่าร่างสูงนั้นไม่ว่าง เพราะคิดเซ็นเอกสารอนุมัติโครงงานร่วมชาติอีก ไม่งั้นน้ำซุปคงไม่กล้าที่จะกระโดดเล่นน้ำกลางโรงแรมอย่างนี้
“จะขึ้นมาดีๆ หรือจะให้เจ้าพ่อกระโดดลงไปอุ้มขึ้นมา” เสียงอันทรงพลังสั่งเฉียบขาดไม่มีแววล้อเล่นแต่อย่างใด คมกริชที่เดินตามผู้คนนายมาห่างๆนั้น ยังกลัวแทนคนเป็นเมียอย่างน้ำซุปเลย
นานๆนายจะมาโหมดโหดไม่เกรงใจเมีย!!
“ขออีกนิดได้ไหมครับ น้ำซุปเล่นได้แป็ปเดียวเอง” ร่างบางว่ายไปกลางสระ เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง ดวงตากลมโตมองไปที่คนตัวสูงอย่างออดอ้อน และรู้ได้ในทันทีว่า มาเฟียหน้าหล่อ อารมณ์ บ่ จอย
“คมกริช ไปบอกฝ่ายดูแลสถานที่มาเอาน้ำในสระออกให้หมด!!” ร่างสูงหาสนใจอาการออดอ้อนนั่น ตอนนี้ความโมโหมันบังตา ต่อให้น้ำซุปงัดลูกไม้น่ารักๆมาแค่ไหน ก็ไม่สามารถมาเปลี่ยนใจมาเฟียหน้าหล่อได้
“ลีโอ!!” คนตัวเล็กเรียกคนรักอย่างโมโหเช่นกัน
คนไม่มีเหตุผล! อยากสั่งอะไรก็สั่งไป ใช่หนิ ก็ไอ้หล่อนี่มันเป็นเจ้าของโรงแรม
“ยืนบื้ออยู่ทำไม! ไปทำตามที่ฉันสั่ง” ลีโอหันหลังไปตวาดลูกน้องเสียงเข้ม ทำเอาบอดี้การ์ดที่ยืนคุมเชิงอยู่แถวนั้นก็ตกใจไปตามๆกัน
มีคนเดียวที่ทำให้นายของพวกเขา อาการหนักได้ถึงขนาดนี้
และก็มีคนๆเดียว ที่ทำให้นายเขาสงบได้
“เอ่อ...นายครับ แขกยังว่ายน้ำอยู่เลยนะครับ” คมกริชเรียบเคียงบอกลีโอด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไร
“ไปทำเดี๋ยวนี้!!” ปากสั่ง แต่ตาไม่ได้ละไปจากคนตัวบางที่ตอนนี้กำลังว่ายมาเกาะขอบสระ
ร่างสูงเดินไปเอาเสื้อคลุมตัวใหญ่มาถือไว้เอง หลังจากนั้นก็ฉุดแขนของน้ำซุปให้ขึ้นมาจากบันไดสระ
“ดื้อ!! บอกอะไรก็ไม่เคยฟัง” แขนแข็งแรงโอบเอวบางเข้าหาตัวเองด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ตอนนี้แม้กระถางต้นไม้ที่อยู่ใต้ร่มบาหลีก็ไม่เข้าตาเขาเลยซักนิด
“.........” คนตัวเล็กเลือกที่จะไม่ตอบโต้คนตัวสูง เพราะไม่อยากจะทำให้เรื่องมันบานปลายไปมากกว่านี้ แค่นี้ก็อายจนไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว
“ไอ้กริชกลับบ้าน! ไม่มีอารมณ์ทำงานแล้วโว้ย”
.................................................................................................
“ว้าวววววว!! ไม่น่าเชื่อว่าฟองจะได้เห็นพี่ซุปกลับบ้านใหญ่ด้วย” น้องสาวของคนรักวิ่งเข้ามาทักเขาทันทีเมื่อประตูรถสปอตของลีโอเปิดออก แต่เมื่อฟองคลื่นเห็นการแต่งกายของเขาก็ทำหน้านิ่วทันที
“ทำไมพี่ซุปแต่งตัวอย่างนี้ล่ะ หรือว่าพี่ลีโอรังแกอีก” สาวกร่างบางจับแขนเล็กของผลิกไปมาอย่างสำรวจตรวจตา แต่ก็ไม่ได้พบกับอะไรมาก เพราะเสื้อคลุ้มที่ร่างบางใส่นั้นมันหนาสักประมาณ 3 ชั้นเห็นจะได้
“พี่สะใภ้แกหาเรื่องให้พี่หึงน่ะซิ” เมื่อเดินอ้อมมาจากด้านคนขับเสร็จแล้ว ลีโอก็โอบเอวบางเข้าหาตัวเองทันที แต่ก็ได้รับกิริยาขัดขืนของคนตัวเล็กที่แสดงออกมาให้เห็นแทน
“ฟองทานข้าวเที่ยงหรือยัง” ร่างบางเดินหนีมาหาฟองคลื่นทันที เมื่อตัวเองหลุดจากอ้อมกอดของมาเฟียผู้เอาแต่ใจได้
“ยังเลยค่ะ ฟองกะว่าจะออกไปทานกับเพื่อนข้างนอก แต่ไม่เอาดีกว่า ฟองจะทานกับพี่ซุป” ฟองคลื่นกอดเอวบางของน้ำซุปเอาไว้ด้วยความรักและนับถือ เพราะเขาคิดเสมอกว่าคนๆนี้คือตัวแทนของแม่
“เปลี่ยนใจง่ายจริงนะ” คนเป็นพี่ชายอดแขวะน้องสาวไม่ได้ แต่ก็ดี ทานด้วยกันอย่างนี้ซิถึงจะอบอุ่น นานๆจะได้ทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา เพราะอาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์เขากับร่างบางไปนอนค้างคืนที่บ้าน ‘ฝากรัก’ ที่เพิ่งจะตกแต่งเสร็จเมื่อไม่นานนี้เอง
“อย่าไปสนใจเลยค่ะพี่ซุป เราเข้าไปทำกับข้าวกินกันสองคนดีกว่า” ฟองคลื่นดันหลังบางของน้ำซุปเข้าห้องครัวทันที แต่ก็ไม่ได้ทำให้การกลั่นแกล้งของลีโอนั้นสะดุดลงเลย เพราะเจ้าตัวยังเดินตามเข้ามาในครัวเพื่อแกล้งเมีย และ น้องตัวเอง
“คนเป็นเมียเขาก็ต้องทำให้ผัวกินอยู่แล้ว ไม่ใช่ตัวเองที่ไม่มีคู่” ริมฝีปากหนาเหยียดยิ้มอย่างเยาะๆไปให้น้องสาว และนั่นก็ทำให้ฟองคลื่นฟิวส์ขาดเพราะพี่ชายดันเอาเรื่อง ‘คู่’ ของตัวเองมาพูด
“เชอะ! ฟองมีแล้วแหละ แต่ไม่อยากบอกให้พี่รู้เท่านั้นเอง”
กึก!!!!!!!
ทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหว ร่างบางที่กำลังจะหั่นหมูก็ต้องละมือทันที แต่ก็ไม่หนักเท่าคนเป็นพี่ชาย ที่ตอนนี้หน้าโหดเข้าไปทุกทีแล้ว
“แกไปเอาใครที่ไหนมาทำแฟนห๊ะ ฟองคลื่น!!” ร่างบางหลุดยิ้มออกมาทันที บทจะโหดเพราะหวงน้องสาว ลีโอก็ทำได้ดีไม่มีที่ติ ดูก็รู้ว่าถึงแม้ปากจะคอยว่าแขวะ แต่นั่นก็แสดงให้เห็นว่าร่างสูงนั้นรักและหวงน้องสาวคนนี้ไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าน้ำซุปเลย
“ไม่บอก มันเป็นเรื่องส่วนตัว พี่ซุปยื่นหมูมา เดี๋ยวฟองทำเอง พี่ซุปไปตั้งน้ำดีกว่า”
“ฟองคลื่นอย่ามาเปลี่ยนเรื่อง บอกมาว่าไอ้เวรนั่นมันเป็นใคร พี่จะได้ไปจัดการได้ทัน โทษฐานมายุ่งกับแก”
“แล้วพี่จะไปตีไปต่อยเขาทำไม ในเมื่อมันไม่เป็นความจริง”
กึกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!
แต่คราวนี้ งานาช้างจะเข้า ฟองคลื่นแบบถล่มทลายเสียแล้ว
“ล้อเล่นหรือนี่ พี่ใจหายหมดเลย ทีหลังอย่าทำนะฟอง” ร่างบางหันมาบอกผู้ที่เปรียบเสมือนกับน้องสาวแท้ๆให้เข้าใจ เพราะเมื่อกี้เขาก็ตกใจไม่น้อยที่ฟองคลื่นบอกว่ามีคนรักแล้ว
“ฟองแค่ไม่อยากเสียหน้าเท่านั้นเอง” ฟองคลื่นก้มหน้าลงแล้วเอามือมาประสานกันอยู่ข้างหน้า เรียกคะแนนสงสารได้อย่างมากโข
แต่สำหรับลีโอ ไอ้น้องรักมันกำลังประจบ เพราะไปทำให้พี่สาว? คนสวยโมโหไม่สบอารมณ์เข้า
“โอเค พี่เข้าใจ แต่ทีหลังอย่าทำอีกนะ.....ลีโอก็เหมือนกันอย่าไปล้อน้องอย่างนั้น เดี๋ยวน้องจะเสียใจแล้วเก็บเอาไปคิดมาก”
คนตัวสูงที่กำลังนึกสมน้ำหน้าน้องสาวที่โดนดุ แต่ก็ต้องยิ้มเจื่อนๆลงไปอีก เพราะตัวเองก็โดนพ่วงข้อหาไปทำให้น้องรักของร่างบางกริ้วเข้า
สรุป ลีโอ แอ็คซายน์คือพ่อครัว และน้ำซุปกับฟองคลื่นคือพี่น้องที่คลานตามกันมา !!!!!!!!
...
“คุณแม่จะกลับมาวันไหนอ่ะพี่” ฟองคลื่นเอ่ยหัวข้อสนทนาทันที เมื่อทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว วันนี้แม้กระทั่งคมกริชก็ได้รับเกียรติให้มาร่วมโต๊ะอาหารกับเจ้านายได้
เรื่องขุ่นคล้อง หมองใจระหว่างร่างบางกับลีโอนั้นก็ได้จางหายไปตั้งแต่คนตัวเล็กก้าวเท้าเข้าบ้านใหญ่แล้ว
“เดือนหน้า อาทิตย์หน้า ปีหน้า จำไม่ได้ว่ะ” ร่างสูงตอบคำถามอย่างกวนๆ แต่ตาก็คอยมองร่างบางตลอดว่าจะปรามเขาตอนไหน เพราะเขาพร้อมที่จะเชื่อฟังได้ทุกเมื่อและทุกเวลา
“อาทิตย์หน้าน่ะฟอง เตรียวตัวต้อนรับเลยนะ” ร่างบางเป็นคนไขข้อคล้องใจของฟองคลื่นแทน เพราะถ้าให้สองพี่น้องคุยกันได้มีเรื่องทะเลาะกันอีกยาว
“จริงๆเหรอเนี่ย ฟองกำลังจะได้เจอคุณแม่ใช่ไหม” เห็นน้องสาวของคนรักสดใสขึ้นมาอย่างปิดไม่มิดอย่างนี้แล้วก็ดีใจไม่น้อย
“จริงซิ พี่จะล้อทำไมล่ะ คราวนี้ท่านบอกว่าจะกลับมาอยู่ถาวรเลยนะ สงสัยกลัวว่าฟองจะคิดถึงแน่ๆ”
“อย่ามัวแต่คุยกัน กินข้าวได้แล้ว” แล้วก็เป็นร่างสูงที่เอ่ยขัดการสนทนาครั้งนี้เพราะตัวเองนั้นกำลังจะถูกลืมเลือนในไม่ช้า
ระหว่างมื้ออาหารนั้นก็มีเสียงของสองพี่น้องที่คอยพูดแหย่หาเรื่องกันและกัน โดยมีคมกริชเป็นกรรมการ แต่กรรมการอย่างเขาก็ไม่ค่อยเป็นกลางเท่าไรเพราะคนเป็นนายนั้นเอาเรื่องเงินเดือนมาขู่ตลอด
“ทำไมเดี๋ยวนี้พี่ซุปคอเป็นแผลตลอดเลยล่ะ ทำไมถึงหายซักที อาทิตย์ที่แล้วก็แดง วันนี้ก็แดง”
น้ำซุป แอ็คซายน์ จะอธิบายอย่างไรดีล่ะเนี่ย มองไปที่คนทำก็เห็นลีโอนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เห็นแล้วน่าหมั่นไส้
บอกแล้วว่าอย่าทำรอยตรงคอเพราะมันจะเห็นได้ชัด แล้วยิ่งฟองคลื่นชอบสงสัยอยู่ด้วย
“พอดีแมลงตัวเท่าฝาบ้านมันกัดน่ะ ฟองกินนี่ดีกว่า ผัดผักรวมมิตรพี่ทำสุดฝีมือเลยนะ” ร่างบางรีบเปลี่ยนประเด็นทันที เพราะดูแล้วคนที่จะเสียกับเสียก็มีแค่เขาเท่านั้น ไอ้คนทำมันไม่สะทกสะท้านหรอก
“ฟองเอายาฆ่าแมลงให้ไหมพี่ซุป ได้ผลชะงัดตายภายใน 5 นาที”
“กินๆเข้าไปเถอะน่าฟอง ถามมากอยู่ได้” เมื่อเห็นเมียตัวเองกำลังตกที่นั่งลำบาก ร่างสูงก็เอ่ยขัดน้องสาวขี้สงสัยทันที
“ตัวเองเป็นคนทำอ่ะดิ ฮ่าๆ พี่ซุปหน้าแดงแล้ว”
มาโดนด้วยตัวเองแล้วจะรู้ว่ามันต้องแดงอย่างนี้แหละ เหอะ!! ร้ายพอกันทั้งพี่ทั้งน้อง ไอ้เรื่องแกล้งเขาน่ะงานถนัดของสองพี่น้องนี่เลย
“แล้วทำไมวันนี้พี่ถึงกลับมาตอนเที่ยงล่ะ มาแปลกนะวันนี้”
“พี่สะใภ้แกทำเหตุ ดันไปโชว์ขาอ่อนและหน้าท้องแบนราบให้คนอื่นเห็นเองพี่ก็เลยลากลับบ้าน”
“ก็มันเป็นชุดสำหรับใส่ว่ายน้ำ เจ้าหน้าที่ของสระก็บอกแล้วว่าให้สระเฉพาะชุดว่ายน้ำลงเล่นเท่านั้น เขาไม่ให้ใส่ขายาวลงเล่น” ร่างบางเงยหน้าขึ้นไปบอกคนตัวสูงทันที
“เจ้าหน้าที่คนไหน ไม่รู้หรือไงว่าน้ำซุปน่ะเมียเจ้าพ่อ มีสิทธิ์เท่าเจ้าพ่อทุกอย่าง!”
ยิ่งพูดก็ยิ่งรับไม่ได้ ถ้าหากเขาลงมาช้า ไม่คิดว่าใครจะได้มองได้ดูร่างบางนี่บ้าง ยิ่งคิด ก็ยิ่งหวง
“พี่ซุปจะว่ายน้ำมาเหรอ ทำไมไม่โทรมาบอกฟองอ่ะ ฟองก็อยากว่ายเหมือนกัน”
“ไม่ต้องเลยยายฟอง ถ้าจะว่าย สระที่บ้านเราก็มีจะเอาแบบไหนล่ะ ในบ้านหรือว่านอกบ้าน”
เพราะบ้านหลังนี้พ่อเขาเป็นคนดีไซน์เองทุกห้อง ท่านเลยสั่งให้ทำสระนอกบ้านกับสระในบ้าน เพราะถ้าใครอยากจะว่ายแล้วไม่โดนแสงแดดก็มาว่ายในบ้าน แถมยังเป็นส่วนตัวอีกด้วย
“โห!!!! หมดมู้ดเลยอ่ะพี่ลีโอ ว่ายนอกบ้านกับในบ้านมันต่างกันนะ” คนเป็นน้องยังเถียงช่วยพี่สะใภ้อย่างไม่ยอมแพ้
“น้ำซุปล่ะ อยากไปว่ายที่ไหน ความจริงว่ายที่ไหนก็ได้ ขอแค่ใส่ให้มันมิดชิดเท่านั้นเอง กางเกงวอมห์ก็ไม่เลวนะน้ำซุปยาวดี”
ลีโอ แอ็คซายน์ แนะนำให้เมียตัวเอง ใส่กางเกงวอมห์ไปว่ายน้ำ คิดได้!!!! เดี๋ยวก็ใส่ชุดไทยสไบเฉียงลงสระมันซะเลย ชอบสั่งดีนัก
“อย่ามายัดเยียดความคิดบ้าๆให้ซุปนะลีโอ ไม่มีใครเขาใส่วอมห์เล่นน้ำหรอกนะ”
“ก็น้ำซุปไงคนแรก ไม่ดีหรือไงที่ตัวเองจะได้เป็นคนแรก”
ถ้าจะเป็นคนแรกในเรื่องอย่างนี้ ผมไม่ขอเป็นดีกว่า ใครจะเอาตำแหน่งนี้ไปก็ไม่ว่า ผมไม่ขัดข้อง!!
ในขณะที่ทั้งหมดกำลังรับประทานกันอย่างมีความสุขนั้นเสียงดังโหวกเหวกจากหน้าบ้านก็ดังเข้ามาถึงในห้องอาหาร ทำเอาประมุขของบ้านถึงกับหน้านิ่วด้วยความไม่พอใจ เพราะตนและคนอื่นๆกำลังเจริญอาหารอยู่
“มีเรื่องอะไรกัน” ร่างสูงถามแม่บ้านที่เดินออกไปดูว่าข้างหน้าบ้านนั้นมีอะไรเกิดขึ้น
“คือ..คุณลีโอออกไปดูดีกว่าค่ะ”
ทั้งหมดหันมองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมาย เพราะไม่รู้เหมือนกันว่าเสียงอะไรที่มันทำให้เจ้าของบ้านอารมณ์เสียได้ถึงขนาดนี้
“ลีโอ จะเกิดอะไรขึ้น” ร่างบางเดินออกจากเก้าอี้ตัวเองแล้วเดินออกไปด้านหน้า โดยมีร่างสูงเดินตามอยู่ไม่ห่าง
และเมื่อทุกคนออกมาข้างหน้าบ้านกันครบแล้ว สิ่งที่เห็นก็คือ ผู้หญิงสูงวัยแต่งตัวดี และผู้ชายหน้าขริมสูงวัยกำลังยืนกอดเอวกันแล้วมองมาที่ ร่างสูงและร่างบางอย่างยิ้ม
“คุณแม่ แด็ด!!!!!” ลีโอและฟองคลื่นปรี่เข้าไปหาผู้บังเกิดเกล้าด้วยความดีใจ ร่างบางยืนมองภาพนั้นด้วยใบหน้ายิ้มๆอย่างมีความสุข
“แม่อ่ะ ทำไมไม่บอกว่าจะมาล่ะ จะได้ไปรับ” ฟองคลื่นเอ่ยปากตัดพ้ออย่างน่ารัก แต่ใบหน้านั้นยิ้มจนเห้นไรฟันที่เรียงตัวสวย
“ไม่บอกก็ไม่เซอร์ไพส์ซิคะ” คุณหญิงแพรวกอดทักทายลูกชายและลูกสาวจนหนำใจแล้วก็หันมาหาร่างบางผู้มีตำแหน่งเป็นลูกสะใภ้ทันที
“ลูกสะใภ้คนสวยของคุณหญิงยังน่ารักเหมือนเดิม สวยขึ้นนะเนี่ย” มือบางของคุณหญิงแพรวลูบใบหน้าหวานของร่างบางอย่างเอ็นดู
“คุณแม่ก็สวยขึ้นเหมือนกัน แด็ดด้วยครับ” ร่างบางเอ่ยชมมารดาของคนรัก แล้วก็ไม่ลืมที่จะชมบิดาของลีโอเหมือนกัน และนั่นก็ทำให้แก้มนุ่มของน้ำซุปถูกสูดความหอมโดยคุณหญิงแพรว
“เห็นว่าเป็นคุณแม่นะครับผมเลยไม่ว่า”
“ลีโอ แม่มีข่าวร้ายจะบอก.......คือ เบลล่าก็มาด้วย!”
เมื่อสิ้นเสียงของมารดา เสียงแป็นๆของหษญิงสาวชาวตะวันตกก็สอดแทรกขึ้นมาทันที
“ที่รักคะ!!!!”
งานช้างเข้า ลีโอ แอ็คซายน์ของจริง ฟันธง!!!!
.
.
.
.
.
สัญญาว่าจะอัพทุกวัน ( จะทำได้หรือเปล่า ฮ่าๆ )
แต่ก็จะมาบ่อยๆล่ะน่า
******* อย่าลืมนะคะ กด+ คนนั้นน่ารัก
กดเม้น คนนั้นรวยแบบไม่ซ้ำชาติ
-
อ๊า!!!...มาแล้วสินะ งานงอกเว้ยย
หายไปนานเลยนะฮะ..8-9 วันก้ถือว่านานเนอะ 555
ลีโอจะทำไงล่ะทีนี้....
...แล้วน้ำซุปจะเป็นอย่างไร
โปรดติดตาม....เร็ว ๆ นี้ 55555
คิดถึงจังน้องหมวย
-
งานช้างมาก ๆ เลยละ
ลีโอตายแน่
-
อ๊า!!!...มาแล้วสินะ งานงอกเว้ยย
หายไปนานเลยนะฮะ..8-9 วันก้ถือว่านานเนอะ 555
ลีโอจะทำไงล่ะทีนี้....
...แล้วน้ำซุปจะเป็นอย่างไร
โปรดติดตาม....เร็ว ๆ นี้ 55555
คิดถึงจังน้องหมวย
คิดถึงเหมือนกันคะ อากาศหนาวแล้วนะ อย่าลืมห่มผ้าตอนนอนด้วยนะ
ฮิ้ววววววววววววววว
-
เง้ออออ เจ้าพ่อหวงไปป่ะเนี้ยะ
หวงเข้าขั้นโคม่า ต้องพาไปรักษาแล้ว
รอตอนต่อไปจ้า อยากเห็นงานเข้าเจ้าพ่อ
กร๊ากกกก หมั่นไส้ อิอิ
-
อ้าว งานมาเข้า น้ำซุปด้วยหรือนี่ ยังงี้ ซุปกับฟ้า คงต้องรวมพลังกันล่ะซิ
-
เวงกำ ลีโองานเข้าน้ำซุปอย่ายอมแพ้นะ
-
+1 ให้คุณหมวย
สัญญาจะเข้ามาบวก 1 ให้ทุกวัน ถ้าอีเบลล่ามันทำอะไร นุ้งน้ำซุบไม่ได้
แล้วขอฉากแบบสะใจๆ ด้วย :laugh: :laugh: ทาร่าด้วยนะ อย่ามา
ป่วน ขอร้อง อยากหวาน o18 o18
ติดสินบนคนเขียนอ่ะ :laugh: :laugh:
-
นางมารโผล่มาเเล้ว ลีโอจะจัดการยังไงน่าาาาาาาเเล้วให้เร็วๆ ด้วยน่าาาา
สุ้ๆๆๆๆ
-
:เฮ้อ:งานยักษ์เลยละลีโอ
-
ลีโอเอ๊ย งานเข้าแล้วววววววววววววววววววววววววววววววว
น้ำซุปจัดการเลย ฮ่าๆ ของของใครของใครก็ห่วง แล้วก็หวง
-
คนอ่านที่น่ารักทุกคนนน!!!!!!!!!!
อย่าลืมกด + นะค้าาาาาาาาาาา
-
โอ้ยย อยากอ่านต่อ
:เฮ้อ:สู้ๆๆนะลีโอ
-
งานเข้าเจ้าพ่อแล้ว มีตายแน่ๆ ยิ่งหวง หึง โหดกันอยู่ซะด้วย ค้างคาๆ อยากอ่านต่อจัง :monkeysad:
-
นายตายแน่ลีโอ ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆฮ่า :laugh:
-
ก๊าซซซซซ
มาอัพแย้วววว
-
+ 1 ค๊าบบบบบบบบบ
-
เจ้าพ่องานเข้าอีกแล้ว
ทำน้ำซุปงอนไปแล้วยังจะมีน้องนีนี่มาเพิ่มอีก
เอิ่มมม ไม่อยากจะคิดเลย....
พยายามเข้านะเจ้าพ่อ
-
o18ลีโลขี้หึงเว่อออออออออออออออออออออออออออ
น้ำซุปชอบกวนลีโออออออออออออออออออออ o13
-
มาเร็ว ๆ นะ
งานกำลังเข้าเลย
กำลังได้เรื่อง
:call:
-
เอาสิมาแล้วววววววววววว
มาม่าไหมหว่างานนี้
จะน้ำซุปVSเบลล่า
หรือน้ำซุปVSลีโอ
ฮ่าๆๆๆๆ
แต่งานนี้ลีดอซวยจริงจัง
-
ลีโอ แย่แล้วว
-
ลีโองานเข้าอย่างหนักเลยงานนี้
+1 นะคะ
-
เจ้าพ่อ มีงานเข้า มีงานเข้า มีงานเข้าาาา
-
เตรียมถอนหายใจรอ :เฮ้อ:
ชีจะแรงแค่ไหนไม่สน อย่าทำคุณหนูน้ำซุปเสียใจแล้วกัน
+1
-
:-[ :-[
เม้นมากมาย
ฮ่าๆๆ
ขอบคุณค่า!!!
-
+1 ให้คุณหมวยตามสัญญาจ้า อย่าลืมน๊าาา
ขอยัยเบลล่า หน้าหงายนะค๊าาาา
-
+1 ให้คุณหมวยตามสัญญาจ้า อย่าลืมน๊าาา
ขอยัยเบลล่า หน้าหงายนะค๊าาาา
ขอบคุณมากมายค่ะ
น่ารักจัง หมวยก็หน้าบานไปซิงานนี้
-
งานช้างสำหรับ ลีโอ
:laugh:
-
:laugh: งานงอกแล้วไง ลีโอ
-
+1 ละจร้า
-
Part………34.1
พระเอกเล่าเอง ( ดีกว่า )
“ที่รักคะ!!” แค่เสียงผมก็จำได้แล้วว่าเป็นใคร ให้ตายเถอะ ผมล่ะอยากไปเรียนวิชาขอมดำดินจริงๆ จะได้หายตัวไปจากตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
“เป็นไงล่ะพ่อตัวดี ทำงามหน้าเอาไว้ ... ป่ะ!! หนูไวน์เข้าบ้านดีกว่า ของฝากหนูเยอะแยะเลย” คุณหญิงแพรวเดินมาบิดหูเขาแล้วเลยไปโอบเอวเมียเขาเข้าบ้าน แด็ดที่ยืนอยู่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรลูกชาย ไม่พอ ยังหัวเราะแล้วยิ้มแบบสมน้ำหน้ามาให้อีก
“ที่รักคะ เบลล์คิดถึงคุณจังเลย” หญิงสาวกระโดดขึ้นกอดคอผมแล้วพยายามที่จะหอมแก้ม ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็หอมได้ เพราะถือว่าเป็นการทักทาย แต่เดี๋ยวนี้ไม่ได้แล้วเพราะ ลีโอ แอ็คซายน์ มีเมียแล้ว
แล้วตอนนี้เมียก็กำลังมายืนทำตาแข็งอยู่หน้าบ้านแล้วด้วย สงสัยไม่อยากทิ้งให้ผมอยู่คนเดียว น้ำซุปก็ขี้หึงพอๆกับผมนั่นแหละ ใช่ย่อยที่ไหน แต่ผมจะแสดงออกมาบ่อยๆเฉยๆ ผิดกับน้ำซุปที่นานๆทีจะมีครั้ง และแต่ละครั้งก็หึงโหดด้วยซิ
“ปล่อยแขนผมได้แล้วเบลล์” ผมไม่ได้ตั้งใจเสียงแข็งนะ แต่มันไปเอง ถ้าไม่ใช่กับคนที่สนิทหรือรู้จักกันจริงผมจะแข็งใส่ ยิ่งกับเบลล่ายิ่งแล้ว ก็แค่คู่ขาที่บังเอิญควงนานกว่าคนอื่นก็เท่านั้นเอง ผมไม่จำเป็นต้องพูดดีด้วย
“ก็ได้ค่ะ นี่เธอคนนั้นน่ะ มาถือกระเป๋าให้ฉันหน่อย” พูดง่ายๆอย่างนี้ค่อยดีขึ้นมาหน่อย นึกว่าจะได้ใช้ไอ้กริชเข้ามาแยกซะแล้ว
เบลล์เรียกใคร น้ำซุปเหรอ เพราะที่อยู่ตรงนี้ก็มีแค่ผม เบลล่า แล้วก็เมียคนสวยเท่านั้น
เมียผมยังยืนอยู่กับที่แล้วส่งสายตาบอกให้ผู้น้อยอย่างผมเดินออกมาห่างจากตัวอิจฉาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นต้องมีใครที่ได้โดนมวยไทยแน่ๆ ก็น้ำซุปไปเรียนมวยไทยมาน่ะซิ
“ฉันบอกไม่รู้เรื่องหรือไง ว่าให้มายกกระเป๋า” เบลล์ยังส่งเสียงเรียกอันแสบแก้วหูอยู่เรื่อยๆ ทำไมเมื่อก่อนผมถึงทนเธอได้นะ เพิ่งมารู้วันนี้แหละว่าเสียงของเธอมันไม่น่าฟังเอาซะเลย
“ขอโทษนะครับ พอดีผมไม่ใช่คนใช้ ผมเป็นเมียของเจ้าของบ้านน่ะครับ”
เบลล่า น็อค !!!!! ส่วนผมยิ้มไม่หุบ เมียผมก็ไม่แพ้ใครนี่หว่า
“ที่รัก เข้าบ้านดีกว่า” ผมโอบเอวบางหันกลับแล้วเดินเข้าบ้านทันที ไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น ลูกเพื่อนพ่อก็ไม่แคร์ครับ
“กะ .. กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!” แล้วเสียงอันดังประมาณ 800 เดซิเบลก็ดังตามหลังพวกผมมา
“พี่! ใครเป็นอะไรอ่ะ” ฟองคลื่นที่กำลังค้นถุงของฝากเงยหน้าขึ้นมาถามพี่สะใภ้ตัวเองอย่างสงสัย
“ชนีหลงป่าน่ะฟอง ไม่ต้องสนใจหรอกเดี๋ยวมันก็เข้าป่าไปเอง”
ช่างเป็นคำเปรียบที่เจ็บดีจริงๆครับ
“ไวน์ มาดูนี่ ว่าพ่อซื้ออะไรมาฝากเรา” แด็ดเรียกน้ำซุปเข้ามานั่งตรงกลางระหว่างแด็ดกับแม่ น้ำซุปก็วิ่งเข้าไปทันที ผมก็ถูกลืมไว้ด้านหลังตามระเบียบ
ไอ้งี่เง่าที่ผมยืนเคว้งอยู่มันก็เดินเข้ามาทำหน้าเยอะเย้ยแล้วก็เดินไปนอนข้างฟองคลื่น ไอ้แมวอ้วนมันได้แพ็คแก็จกินอาหารแมวไม่อั้นเลยล่ะ เหอะ!!แม้แต่แมวก็ยังมีของฝาก
“คุณลงคะ เมื่อกี้ใครก็ไม่รู้ค่ะมาแอบอ้างว่าเป็นเมียลีโอ” เบลล์ที่เดินตามเข้ามาทีหลังก็รีบเดินเข้าไปนั่งโซฟาเดี่ยวข้างๆแด็ด
“อะไรกันเบลล์ เธอจะส่งเสียงดังทำไม คุณสมบัติผู้ดีมันไม่มีอยู่ในตัวเธอหรือไง” แด็ดไม่ได้พูดครับ แม่ผมเป็นคนพูด แม่ไม่ค่อยชอบเบลล์เท่าไร แล้วก็ไม่แคร์ญาติทางพ่อด้วยว่าจะมองแม่ว่าเป็นยังไงที่ไม่เอ็นดูหลานฝ่ายสามี
“คุณป่าก็ว่าเบลล์แรงไปนะคะ” ถ้าเธอเป็นน้องสาวผม ผมต้องปวดหัววันละ 600 รอบแน่ๆ มีอย่างที่ไหนมานั่งเถียงผู้ใหญ่ฉอดๆอย่างนี้ ถ้าเป็นน้ำซุปแล้ว เมียผมจะนั่งเงียบๆฟังผู้ใหญ่อบรมเฉยๆ ไม่มีหรอกมาต่อปากต่อคำอย่างนี้
“แก!!!!! มานั่งทำอะไรอยู่นี่ห๊ะ!!” ให้ตายเถอะ ตาถั่วชะมัดเมียผมมานั่งตรงนี้นานแล้วนะ
“เลิกเสียมารยาทกับลูกสะใภ้ลุงได้แล้วเบลล์” แด็ดผมหันไปปราม และนั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอสงบลงได้เลยซักนิด
“ลูกสะใภ้! คุณลุงว่าผู้ชายคนนี้เป็นเมียลีโออย่างนั้นหรือคะ มายก๊อด!! ชายรักชาย มันไม่เหมาะสมเลยซักนิด!!” ผมว่าผมเริ่มที่จะไม่ไหวกับเธอคนนี้แล้วนะ ความอดทนมันมีขีดจำกัดเหมือนกัน
“แล้วมันผิดตรงไหนหรือครับคุณเบลล่า ผมกับลีโอจะรักกันต้องออกไปถามประธานาธิบดีก่อนหรือไงว่าเหมาะหรือไม่เหมาะ กรุณาให้เกียรติผมกับลีโอด้วยครับ” เมียปกป้อง ผัวก็ยิ้มไปซิครับ เดี๋ยวค่อยออกโรงแล้วกัน
“ป้าว่าเธอกลับไปที่พักก่อนเถอะ ตอนนี้บ้านป้าไม่พร้อมที่จะรับแขก” เป็นการไล่ที่ตรงไปตรงมามากครับ ไม่มีการอ้อมค้อม แม่ผมยังแรงดีไม่มีตกในเรื่องปกป้องลูกสะใภ้
“เบลล์ก็ลืมบอกไปว่า จะพักที่นี่”
“ต้องขอโทษด้วยนะคะพี่เบลล่า พอดีห้องเต็มหมดแล้วคะ เหลือก็แต่ห้องคนรับใช้หลังบ้านอ่ะ” ฟองคลื่นบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่เป็นการยิ้มที่น่ากลัวมากสำหรับผม ยิ้มอย่างนี้แหละอันตราย
“คฤหาสน์อย่างนี้เนี่ยนะห้องเต็ม บ้าไปแล้ว!! ทุกคนต้องการจะแกล้งเบลล์ใช่ไหมคะ”
“เปล่าครับ ไม่ได้แกล้ง ความจริงมันก็เหลืออีกห้องหนึ่ง.... แต่ห้องนั้นเป็นห้องนอนของงี่เง่าน่ะครับ” หวยรัฐบาลไปออกที่ไอ้แมวอ้วนซะงั้น
“งี่เง่า? นั้นคือคนหรือคะ”
“เปล่า นั้นชื่อแมวน่ะ ห้องรับรองแขกเป็นห้องนอนของไอ้อ้วนงี่เง่า”
“กรี๊ดดดดดดดดด ให้แมวพัก แต่ไม่ให้คนพัก ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เบลล่ามาใหม่ก็ได้” แล้วตัวอิจฉาของเรื่องก็สะบัดตูดลากระเป๋าเดินทางออกไป คมกริชคือผู้โชคร้ายที่ได้ไปส่งเบลล่าที่โรงแรมครับ
...
เอามาให้อ่านแบบซอฟ!!!!!!!!!!!!
เดี๋ยวครึ่งหลังจะลงตามมาค่ะ
-
สู้ สู้ สู้ๆๆ
นักสู้พันธุ์ข้าวเจ้า ข้าวสวย ข้ามหอมมะลิ ก๊ากกกกกกกกกกกๆ
-
edit later
เดี๋ยวภาคหลังกำลังจะตามมาค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ใจเยนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
อ้าวเรามาคั่นหรอ เด๋วลบคอมเม้นทิ้งก่อน
-
หวยออกที่คมกริช :m20:
-
อ้าวเรามาคั่นหรอ เด๋วลบคอมเม้นทิ้งก่อน
ปล่าวน้าาาาาาาาาาาาาา
ไม่่ได้คั่น อย่าคิดมากดิคะ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อยากให้เม้นมันมาคั่นตอนอ่ะ มันน่ารักดี ฮ่า
-
มาเร็วเน้อ รออยู่ค่าาาาาา
-
ชะนีนางนี้ ด้านจิงๆๆ
รอนะคับบบ
-
34.2
.
.
.
.
.
“สนุกไหมครับ” น้ำซุปถามผม ขณะนั่งเซนเอกสารที่ตรงโต๊ะทำงานข้างๆเตียง
“อะไรสนุกครับที่รัก” คนหล่อเงยหน้าขึ้นมองเมียตัวเองเล็กน้อย
“ที่เมียเก่าตัวเองตามมาอาละวาดซุปถึงนี่ อยากจะถามว่าลีโอสนุกไหม” เอาเป็นว่างานเข้าครับ ผมวางปากกาลงแล้วเดินไปหาน้ำซุปที่นั่งอยู่หน้าโซฟาหน้าโททัศน์ ข้างล่างก็มีไอ้งี่เง่านอนเฝ้าชนิดที่ว่าตามแม่มันไม่หยุด
“ใครเมียเก่าครับ ลีโอไม่เคยมีเมียเก่า มีแต่เมียปัจจุบันนั่งอยู่นี่แหละ”
“เอ้า!! ก็ไหนควงกันตั้งนานสองนาน ไม่ใช่เมียเก่าแล้วเรียกว่าอะไร”
จุกดีแท้! เมื่อก่อนผมไม่ว่าทำตัวเพลย์บอยเลย แบบว่าตอนนี้ผลกรรมมันเหมือนย้อนกลับมาเล่นงานผมซะงั้น
“เมื่อก่อนก็เมื่อก่อนซิครับ น้ำซุปจะเก็บมาใส่ใจทำไม” ผมนอนหนุนตักนุ่มนั้นอย่างออดอ้อน มือก็บีบนวดมือบางเล่นอย่างเพลินๆ
“น้ำซุปก็ไม่ได้เก็บมาคิดอะไรหรอกนะ ถ้าเขาไม่ได้มาทำให้น้ำซุปกับลีโอทะเลาะกัน” ร่างบางพูดเสียงเบา บ่งบอกว่าในใจตอนนี้ไม่ปรกติอย่างที่ปากพูด
“ลีโอขอโทษ”
“จะขอโทษทำไมครับสุดหล่อ น้ำซุปไม่ได้งี่เง่าขนาดนั้นซักหน่อย” เมียน่ารักอ่ะครับ
“ชอบจังที่น้ำซุปเรียกลีโอว่าสุดหล่อ” ขอวันนี้ให้ผมทำตัวเป็นหนุ่มน้อยหัดรักหน่อยเถอะ ( มึงเป็นทุกวัน )
“แล้วหล่อไหมครับ” น้ำซุปจิ้มแก้มผมเล่นแล้วก็นั่งดูโทรทัศน์ไปเรื่อย วันนี้ไม่อยากลุกไปเซนต์เอกสารที่เหลืออยู่บนโต๊ะเลย อยากนอนหนุนตักเมียอย่างนี้ไปเรื่อยๆ
“น้ำซุป ถ้าจะบอกว่า...................”
“ว่า..................” น้ำซุปลากเสียงตามผม แม้กระทั่งชินจังก็ไม่ได้สำคัญไปกว่าผมอยู่ดี
“ว่าเมียน่ารัก แค่นี้แหละครับ” รางวัลที่ได้ก็คือ หอมแก้มสองฟอดซ้ายขวา
เฮ้ออ!!!!!!!! สำลักความสุข
“พรุ่งนี้เตรียมตัวรับศึกกับผีตานีนะที่รัก” ผมขอตั้งฉายาให้เบลล่าไปอย่างนี้เลยแล้วกัน
เดี๋ยวคนอ่านจะมาแซด หาว่าผมโลเลอีกล่ะ ไม่มีเลยครับ ลีโอคนนี้มีเมียคนเดียว รักมากด้วยครับ อะไรก็มาสั่นครอนความรักของผมไม่ได้หรอกครับ ความตายเท่านั้นที่แยกผมออกจากน้ำซุปได้
.
.
.
“คุณแม่คะ กินข้าวอยู่เหรอคะ” ผีตานี ( ในความคิดตัวเอง) เดินเข้ามาในบ้านผมพร้อมกับถุงมากมาย อะไรนักหนาว่ะ
“อ๋อไม่ใช่ พอดีฉันรำมวยไทยเก๊กอยู่” เยี่ยมมมมม!!!!!! แม่ผมนี่แหล่มตลอด จะสงสารเบลล่าดีไหมเนี่ย
คือตอนนี้มันเป็นเวลาอาหารเช้าของบ้านผมน่ะครับ ที่โต๊ะก็มีแด็ด แม่ แล้วก็ผม ส่วนน้ำซุปกับฟองคลื่นนั้นเข้าครัวไปทำอาหารน่ะครับ
“แหม! เข้าใจเล่นมุกนะคะ ตล๊ก ตลกค่ะ ฮิฮิ” ผมว่าผมจะเครียดกับเสียงหัวเราะบ้าๆบอๆของเธอดีไหมเนี่ย ไม่เข้าใจเลยว่าเพื่อนแด็ดเลี้ยงลูกด้วยอะไร
“อ้าวพี่เบลล์ ผีออกมาเจอแสงแดดได้ด้วเหรอค่ะ” ดอกที่สองมาแล้วครับ ไอ้ฟองเดินออกมาพร้อมกับจานสตูว์เนื้อหอมกุร่น ตามหลังด้วยเมียผมที่เดินถือจานสลัดมา
“น้องฟองก็ล้อพี่แรงนะคะ”
“ก็จริงของฟองนะครับ แล้วยิ่งบ้านนี้ของขลังยิ่งเยอะ สายสินเอย พระเครื่องเอย คุณเบลล์ไม่ร้อนเลยเหรอครับ”
เมียผมก็มาแบบเครื่องแรงเช่นเคย วันนี้เตรียมตัวมาดีครับ ผมก็ไม่อยากขัดเดี๋ยวจะหาว่าเข้าข้างคู่ขาเก่า
“แหม..คุณน้ำต้มกระดูกหมูคะ มันก็ต้องร้อนซิคะก็ในเมื่อที่นี้เมืองไทย ไม่เหมือนอิตาลี ตอนนี้กำลังอากาศดีเลยค่ะ ไม่รู้ว่าคุณน้ำต้มกระดูกหมูจะเคยไปหรือเปล่า”
โอ้วววววว!!!!!!!!!!! ผีตานีมาแรงยิ่งกว่าครับ เรียกน้ำซุปว่าน้ำต้มกระดูกหมู ผมจะหัวเราะดีไหมเนี่ย ไม่ได้! เดี๋ยวคืนนี้จะได้นอนนอกห้อง งานจะเข้าโดยไม่รู้ตัว หึหึ
“เบลล่าให้เกียรติสะใภ้ใหญ่ฉันด้วย” คุณแม่เอ่ยห้ามทัพครับ เพราะน้ำซุปตอนนี้ไม่มีอารมณ์เล่นแล้วเมื่อโดนเปลี่ยนชื่อให้ซะขนาดนั้น
“ใจเย็นครับที่รัก” ผมดึงเมียให้นั่งใกล้ๆแล้วเอามือของน้ำซุปมาวางไว้ที่ตักตัวเอง ทำอย่างนี้แล้วน้ำซุปจะลืมเหตุการณ์ข้างนอกครับ เพราะเดี๋ยวร่างบางจะหันมาเหวผม
“ลีโอ! อายคุณแม่หน่อย” นั้นไงครับ เป็นอย่างที่ผมบอกเลยไหมล่ะ
“หนูไวน์ทำอะไรให้แม่ทานคะวันนี้” แม่หันมาถามน้ำซุปอย่างอ่อนหวาน ผิดกับสนทนากับเบลล่าอย่างกับฟ้าและเหว บ่งบอกไปเลยครับว่าแม่ไม่ปลื้มผีตานีอย่างแรง
“สตูว์ครับ คุณแม่ทานเยอะๆนะครับ ข้าวต้มกุ้งก็มีนะครับแด็ด” สะใภ้ใหญ่ของแอ็คซายน์ทำหน้าที่ได้ไม่มีขาดตกบกพร่อง
“ฟองคลื่น ไปเอาธูปให้พี่ซักดอกหน่อยซิ”
ไอ้ฟองที่กำลังก้มหน้ากินข้าวต้มอย่างเมามันส์ก็เงยหน้าขึ้นมามองอย่าง งงๆ
“เอามาไมอ่ะพี่ซุป”
“อ๋อ..เอามาให้จุดเรียกคุณเบลล่ากินข้าวน่ะ ดูท่าว่าจะหิวเต็มที่แล้ว”
ไม่ไหวแล้วครับ ขอวันซักวันเถอะ ความอดทนมันหมดแล้ววววววววว
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ก๊ากกกกกกกกก” นี่คือเสียงหัวเราะของผม
“ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกๆๆ” นี่ของไอ้ฟอง
“หึหึ เยี่ยมค่ะหนูไวน์” นี่ของคุณแม่
“น้ำซุปเจ๋งมาก แด็ดไม่ผิดหวังจริง” และนี่ก็ของแด็ด
แม่บ้าน และคนรับใช้ที่อยู่แถวนั้นก็อมยิ้มขำกันใหญ่ แต่ไอ้กริชมันยกมือกุมท้องถอยทัพไปนั่งหัวเราะที่โซฟาห้องรับแขกเรียบร้อยแล้วครับ
“เชอะ!!!!! มันทีของแก อย่าให้ถึงทีฉันบ้าง”
มือเช้าผ่านมาด้วยความทุลักทุเลครับ หวิดจะมีมวยกันระหว่างผมกับไอ้ฟองหลายครั้งครับ เพราะมันจะแกล้งตักกับข้าวมาใส่จานน้ำซุป พอผมจะอ้าปากด่า เมียคนสวยก็บอกว่าอย่าแกล้งนอก
ให้ตายเถอะ ทำอะไรมันไม่ได้ ต้องมานั่งฟึดฟัดอยู่นี่แทน คิดแล้วเจ็บใจชะมัด
“วันนี้ทำขนมดีไหมลีโอ คุณแม่ คุณพ่อก็อยู่” น้ำซุปจะชอบเรียกแด็ดว่าคุณพ่อครับ บ้างาครั้งก็เรียกแด็ดตามผมแต่จะเรียกว่าคุณพ่อซะส่วนใหญ่ แด็ดเลยต้องแทนตัวเองว่าคุณพ่อกับน้ำซุปสองคนเท่านั้น
“เอาซิ แล้วจะทำอะไรล่ะ”
“พิซซ่า ดีไหมพี่”
“กินจนเบื่อแล้วไอ้นั่นน่ะ ทำขนมไทยบ้างดิ”
“ทองหยิบ ทองหยอด ลอดช่อง กะทิแตงไทย” ผมว่าที่ไอ้ฟองมันบอกแต่ละอย่างเนี่ย มันต้องหิวของมันแน่ๆ ก็พูดแต่ละอย่างของโปรดของมันทั้งนั้น
“สาคูไส้หมูเป็นไง พี่ว่ากินง่ายแล้วก็ทำง่ายดีนะ”
“ว้าววววววววๆ ดีเหมือนกันเลยพี่ ฟองก็ไม่ได้กินนานแล้ว”
“ลีโอล่ะว่าไง หรือว่าจะกินทองม้วน” คือไอ้ขนมตระกูลทองน่ะของโปรดผมเหมือนกันครับ กินแล้วร่ำรวยยยย!!!!!!!
“แล้วแต่ซิครับ น้ำซุปทำอะไรมาลีโอก็กินทั้งนั้นแหละ”
“งั้นทำสาคูไส้หมูแล้วกันเนอะ”
“ครับ!!!!!!” ผมไม่ได้ร้องออกมาว่าครับคนเดียวนะ ไอ้ฟองมันก็พูดด้วย มันเลยโดนน้ำซุปหยิกแขนไปแบบซอฟๆหนึ่งที
“เป็นผู้หญิงพูดครับไม่ได้นะฟอง ไม่ดี”
“ครับ เอ๊ย!! ค่ะ แต่บางทีพี่ลีโอยังพูดกับพี่ว่าซุปค่ะ ซุปขาเลยอ่ะ ฟองได้ยินนะ”
“อย่างนั้นมันเรียกว่ากิริยาอ้อนจนเกินเหตุน่ะฟอง ไม่ต้องคิดมาก”
เอ้าๆ อยากจะพูดเพราะๆกับเมียนี่กูอ้อนเกินเหตุเหรอว่ะ ปล่อยเขาไปครับ เขาใหญ่ ไอ้ผมก็ผู้น้อย ทำอะไรเขาไม่ค่อยได้
*รักและเกรงใจ *
แต่ผมไม่ได้กลัวเมียนะ มันเป็นแค่กิริยาที่เรียกว่าเกรงใจเท่านั้นเอง
คนไหนเม้น คนนั้นสวยยยยยยยยยยย
คนไหน กด+ คนนั้นหน้าตาดีระดับ น้องหมวยไปเลย ฮ่าๆๆ
-
:laugh: ชอบ ชอบ
น้ำซุปสุดยอด
o13 o13
+1
-
+ ไปแล้วอ่ะ รอบวกใหม่พรุ่งนี้ละกันนะน้องหมวย :laugh: :laugh:
ยังไม่ค่อยสะใจเรยอ่ะ ขอแบบเบลล่าหน้าหงายแร๊งๆได้มะ แบบหน้าแตก
ต่อหน้าสายตาประชาชีไรงี้ นี่อยู่บ้าน มีแต่คนกันเองอ่ะ ไม่สะใจพอ :z2: :z2:
-
หมั่นไส้เบลล่า ทำไมต้องชื่อเหมือนชั้น :z3: เม้นแล้วเหมือนด่าตัวเอง ฮ่าๆๆๆๆ
ซุปจ๋า เอาให้ยัยชะนีกลับป่าไปเลยนะ ลุยๆๆๆ
-
ขอบคุณ
-
เยี่ยม!!!!!!!!
แรงกันทั้งบ้าน
ถ้าชะนียังทนอยู่ได้อีกก้อบ้าแล้ว เหอๆ
-
ต๊ายยยยยยยย
ถ้าเมนท์แล้วสวยนี่ ขอเมนท์สักร้อยล้านครั้งเลยได้มั๊ยคะ :laugh:
-
น่ารักดีค่ะ ติดตามอ่านเสมอค่ะ
เท่าที่สแกน คำสะกดไม่ถูกคร่าว ๆ นะคะ
แด็ด ==> แด๊ด
ซิ ==> สิ
เยอะเย้ย ==> เยาะเย้ย
แพ็คแก็จ ==> ไม่แน่ใจ เป็นคำทับศัพท์ ถ้าจากเสียงอ่านก็ประมาณ แพ็คเกจ
เซน เซนต์ ==> เซ็น
ปรกติ ==> ปกติ
สั่นครอน ==> สั่นคลอน
ไทยเก๊ก ==> ไทเก๊ก
สายสิน ==> สายสิญจน์
เหว ==> แหว
การใช้ คะ ค่ะ วะ ว่ะ น่าจะมีผิดอยู่เล็กน้อยค่ะ
เวลาทำเป็นหนังสือจะได้ไม่เหนื่อย :P
-
นักสู้พันธุ์ข้าวเจ้า ข้าวสวย ข้ามหอมมะลิ..................
โห...ช่างคิดมาได้นะ 5555555555555555++
มันต้องอย่างนี้สิ...อย่างนี้สิ..ต้อง ให้ได้อย่างนี้..อย่างนี้สิ แหมถูกใจนายเอกซะจริง!!!
-
5555
สุดยอดมากน้ำซุปปป o13 o13 o13
-
สะใจน่ะเนี่ยย ยัยเบลล่า
-
เจ๋งมากนู๋ซุป ยังงี้ข้าศึกกระเจิงแน่ ๆ แล้วของนู๋ฟ้าจะเป็นยังไงบ้าง
-
อยากมีค.รักเหมือน ลีโอ กับน้ำซุป บ้างจัง แต่ไม่เอามือที่ 3 เข้ามา ชีวิตคงมีสีสันน่าดู ^^
-
เบลล่าหน้าหนาไปปะ
หน้าทนอยุ่ให้เขาจิกกัดกันได้ไง
แต่ก้ดีนางจะได้รู้ตัวเองบ้างบ้านนี้ไม่ตอ้นรับ
-
ใครๆเขาก็รู้ว่าลีโอกลัวเมียกันทั้งนั้น 5555 :laugh: :laugh:
+1นะคะ
-
o13 :laugh:
จัดให้น้อยไป
เขียนได้ทั้งสองแบบ <ปรกติ> และ <ปกติ>
+1
-
คนแต่ง แต่งมาทุกวัน
ก็สวยขึ้นทุกวัน :laugh:
:call:
-
:m20:บ้านนี้แรงทั้งบ้านจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น้ำซุปสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
แรงทั้งบ้านเลยอ่ะ ^^
-
สะใจค่ะเจ้หมวย!!!
เขียนได้ทั้งสองแบบ <ปรกติ> และ <ปกติ>
แถลงไขต่อเนื่อง
สองคำนี้แปลเหมือนกัน (normal or usual) ต่างกันที่
ปกติ เป็นคำบาลี
ปรกติ เป็นคำสันสกฤษ[/color]
-
เบลล่านี่ก็ยังไง ยังจะกล้ามาอีกนะคนเรา
-
เอาเกลือไปโปรยไล่เสนียดกันดีกว่าไหมค่ะ
อ้ออย่าลืมสั่ง บรรดานังเล็ก ๆ ให้เอาน้ำกับผงซักฟอกไปล้างทางเดินหน้าบ้านด้วยนะคะ
รำคาญอีนังร่มหักมากเลยค่ะ ขอบอก 555
+ ก็กดให้แล้วด้วยค่ะ
-
:L1:แรงได้ใจเลยครับน้ำซุป ลีโอก็รักเมียเหลือเกิน
-
+1 แล้วเอาเบลล่า ไปเก็บเหอะ
-
เอาเกลือไปโปรยไล่เสนียดกันดีกว่าไหมค่ะ
อ้ออย่าลืมสั่ง บรรดานังเล็ก ๆ ให้เอาน้ำกับผงซักฟอกไปล้างทางเดินหน้าบ้านด้วยนะคะ
รำคาญอีนังร่มหักมากเลยค่ะ ขอบอก 555
+ ก็กดให้แล้วด้วยค่ะ
+1 ให้พี่ค่ะ ชอบคอมเม้น :laugh: :laugh:
+1 ให้คุณหมวยด้วยนะ อิอิ
-
:pigha2: :pigha2: อย่างนี้สิ เมียเจ้าพ่อตัวจริง!!!
-
+1 จัดไป
:L1: :L1:
-
Part…….35
นายเอก (จัดการเอง ) เล่าเอง
นางร้ายจะร้ายแค่ไหน ก็ บ่ หวั่น
I Don’t care!!!
.
.
.
“น่าสนุกจังเลย ให้เบลล์ช่วยนะคะ” สมาชิกครอบครัวแอ็คซายน์และบวกด้วยลูกสะใภ้หันไปมองต้นเหตุของเสียงแบบพร้อมเพรียงทันที
“ทำเป็นเหรอครับ งั้นก็มานั่งตรงนี้ซิครับ” ผมเรียกเธอให้มานั่งใกล้ๆแล้วก็ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร เป็นยิ้มแบบนางสาวไทยอย่างไงอย่างนั้นเลยครับ ขาดก็แค่สายสะพายแล้วก็มงกุฎ
หลังจากที่ใช้สมองกันชาญฉลาดคิดอยู่นานว่าจะจัดการกับแม่คนนี้อย่างไรดี ให้กระเจิงกลับบ้านไม่ถูกกันไปเลย จะใช้กำลังก็ไม่ได้ เดี๋ยวลีโอจะเอนเอียงไปทางนั้นแล้วคิดว่าผมชอบใช้กำลัง ความจริงแค่โทรไปบอกคุณหญิงว่ามีมารมาขัดขวางชีวิตคู่ คุณหญิงก็จะยื่นมือเข้ามาช่วยทันที
แต่.... ไม่เอาดีกว่า ผมอยากจะจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง อยากจะทำด้วยกำลังตัวเอง จะมาซัก 10 เบลล่าก็เจอน้ำซุปหนึ่งเดียวในใต้หล้ากระเจิงไปเหมือนกันนั่นแหละ
“ค่ะ แต่เบลล์อยากนั่งข้างลีโอ จะได้หรือเปล่าค่ะ” เธอมองสบตากับผมต่างฝ่ายต่างประลองฝีมือกันด้วยการประสานตา ผมรู้เหมือนกันว่าเมื่อตอนเช้าที่เธอบอกว่าจะออกไปเดินเล่นนั้น เธอต้องแอบไปคิดแผนอะไรมาแน่ๆ ผู้หญิงคนนี้มีอะไรที่มากกว่าการแหกปากกรี๊ดครับ บางอย่างบอกว่าเธอร้ายกว่านั้น รางสังหรณ์ผมแม่นนะจะบอกให้
“เอาซิครับ แต่ถามเขาก่อนดีไหมครับ ว่าอยากนั่งข้างคุณหรือเปล่า” ผมพูดแล้วส่งยิ้มให้ทั้งตัวอิจฉาแล้วก็ผัวตัวเอง ลีโอนั้นก็ส่งยิ้มเซียวๆมาให้ทันที ลองบอกว่าให้นั้งซิ ระเบิดลงแน่ๆ ผมเล็งจานแป้งเอาไว้แล้ว ถ้าพูดไม่เข้าหูล่ะก็ จะเล่นงานผัวตัวเองก่อน
ต่อไปนี้ผมจะรับมือเธอคนนี้ด้วยใบหน้าที่ยิ้มๆ ภาษาที่อ่อนหวาน และพูดด้วยสำเนียงสุภาพ ไม่กระโชกโฮกฮาก จริงอยู่ที่คุณแม่ยังไงก็เข้าข้างเขาอยู่แล้ว แต่ผมก็อยากเรียกคะแนนสงสารจากท่านให้มันมากกว่านี้อีก
“ไม่ดีกว่าครับ เบลล์นั่งข้างฟองไปนั่นแหละ ถ้าเรื่องมากนักเดี๋ยวผมจะให้คมกริชไปส่งที่คอนโด” สามีผมเป็นอะไรที่เย็นชามากถ้าเกี่ยวกับเธอคนนี้
ลีโอ เหมือนคนมีสองบุคลิก ถ้าอยู่กับครอบครัวแล้วเขาจะเป็นคนขี้อ้อน น่ารัก พูดจาวกไปวนมาเพื่อกวนประสาทผม คุณแม่ คุณพ่อ และฟองคลื่น แล้วก็ชอบแกล้งคมกริช อันนี้ผมสืบเอง เพราะถ้าไปง้างปากคมกริชชาตินี้ก็คงไม่รู้ รายนั้นรักเจ้านายยิ่งกว่าตัวเอง
แต่ถ้าเขาอยู่บริษัท หรือสังคมธุรกิจแล้วเขาจะเป็นคนนิ่ง เงียบ เย็นชา และน่ากลัวที่สุดคนหนึ่ง ผมเคยเจอหมาดนี้มาแล้วตอนที่ยังไม่ได้คบกัน ก็ตอนที่เจอกันใหม่ๆนั่นแหละ เขาจะทำหน้าไม่สนใจโลก และคิดเสมอว่าคนที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าเขานั้นเป็นผัก ปลา
“เบลล์ อยู่ที่อิตาลีเธอทำอะไรบ้างล่ะ” คุณแม่เป็นคนชวนคุยครับ เพราะทุกคนดูจะตั้งใจทำขนมกันมาก คุณพ่อก็ยัยฟองก็ตั้งหน้าตังตาคนไส้ให้เข้ากันแล้วพลัดกันตักชิมตามประสาพ่อลูก คุณแม่ปั้นแป้งอยู่กับลีโอ และผมนั่งมองครับ อยากให้ช่วยกันทำมากกว่า เพราะฟองคลื่นบอกว่าจะทำให้กิน ห้ามพี่ซุปช่วยเด็ดขาด นั่นแหละ คือคำสั่งกลายๆให้ผมอย่าหยิบโน่นหยิบนี่ เด็ดขาด ดูเฉยๆก็พอ น่ารักดีไหมล่ะน้องสามีผม
“ก็เดินแบบกับถ่ายแบบค่ะคุณป้า” เห็นไหมล่ะครับ ว่าที่หายไปน่ะ เธอหายไปเตรียมตัว อ้างว่าไปดูกุหลาบในสวน แต่ความจริงซุ่มเงียบรอเวลาเล่นงานผมต่างหาก
สังเกตดูจากคำพูดก็รู้ครับ ว่าต้องการจะทำให้คุณหญิงแพรวเอ็นดู เลยไม่เรียกว่าคุณแม่ เรียกว่าคุณป้าแทน เพราะเมื่อวานนี้คุณหญิงติงเรื่องสรรพนามในการเรียกไว้กับเธอแล้ว
“ไม่คิดที่จะช่วยที่บ้านเลยหรือไง ลูกคนเดียวใช่หรือเปล่า”
“ตอนแรกคุณพ่อจะให้เบลล์คบกับลีโอ แต่ลีโอ ก็.............เฮ้อ ! ช่างมันเถอะค่ะ คุณป้าอย่าถามถึงมันเลยค่ะ”
แสร้งถอนหายใจ แล้วยิ้มเศร้า ถ้าเป็นคนอื่นผมก็จะสงสารหรอกนะ แต่กับเธอคนนี้ ไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด คนเราจะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือได้เร็วเพียงชั่วข้ามคืนเลยเหรอ ไม่มีทางแน่นอน นอกจากจะปั้นแต่งบุคลิกจอมปลอมขึ้นมาเพื่อตบตาเท่านั้นเอง
“ลีโอคะ แล้วทำไงต่อไปคะ” เธอยื่นก้อนแป้งในมือไปให้คนตัวสูงที่นั่งตรงข้ามผม ผมเงยหน้ามองนิดหน่อย อยากจะแสร้างทำเป็นไม่สนใจ ให้ตายเล่น
“มาถามผมแล้วให้ผมถามจานหรือไง ทำไม่เป็นเหมือนกัน” เจ็บดีแท้ ไม่ได้เจ็บปวดรวดร้าวนะครับ แต่เจ็บแทนคุณเธอมากกว่า ที่โดนตอกกลับอย่างนั้น
“คุณยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนเลย ทำไมเราสองคนไม่ทำตัวให้เหมือนเมื่อก่อนล่ะคะ เมื่อก่อนคุณพูดกับเบลล์เพราะกว่านี้นะคะ ที่รักอย่างโน้น ที่รักอย่างนี้” นั่นไงล่ะครับ ตามแบบฉบับนางร้ายไหมล่ะ ขุดเรื่องเก่าๆมาเพื่อทำลายความสัมพันธ์ของพระเอก นางเอก เหอะ!!! อยากให้เป็นอย่างนั้นเหอ ฝันไปเถอะ
แผนเธอน่ะ ถูกแผนผมซ้อนแผนไว้หมดแล้วครับ มุกตื้นๆ เรื่องเก่าเอามาเล่าใหม่น่ะ ยังไงมันก็เทปม้วนเดิมนั่นแหละนะ ไม่มีทางกลับมาเป็นของใหม่หรอก
กึกก !!!!!!!!
ผมลุกออกจากเก้าอี้ แล้วรีบเดินออกไปจากห้องครัวของบ้านแอ็คซายน์ทันที เล่นบทนางร้ายใสๆใช่ไหม งั้นต่อไปนี้น้ำซุป แอ็คซายน์จะเล่นบทนางเอกเจ้าน้ำตา ผู้น่าสงสารเอง
“พูดไม่รู้เรื่อง บอกว่าจบก็คือจบ ถ้ายังทำตัวน่ารำคาญอย่างนี้อีกล่ะก็ อย่าหวังว่าจะได้มาเหยียบแผ่นดินไทยอีก!!” ผมที่เมื่อกี้เดินออกมาได้ 3 ก้าวก็รีบวิ่งไปหลบมุมห้องฟังเสียงการประทะคารมของคนในห้องทันที แม่บ้านที่อยู่แถวนั้นจะเดินเข้ามาทัก แต่ผมก็ทำมือให้เดินหนีไป
“ลีโอ.. ไปดูน้องก่อนไป เดี๋ยวแม่ดูเบลล่าให้เอง” คุณหญิงแพรวออกปากแล้วครับ
ยิ้มออกเลยครับที่ลีโอพูดแบบนั้น ผมจึงรีบออกมาจากที่ซ่อนแล้วแกล้งเดินช้าๆ ไปทางห้องโถงชองบ้าน เพื่อรอให้ลีโอวิ่งออกมาตาม นายเอกขอร้ายซักวันสองวันล่ะกันครับ
“เป็นอะไรหรือเปล่า” ผมแกล้งก้มหน้าแล้วบีบน้ำตาออกมาทันที ไอ้น้ำตาก็ได้ใจจริงๆ สั่งปุ๊ป มันก็ออกมาปั๊ป น่าให้รางวัลจริงๆ
“เปล่าครับ น้ำซุปไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย” ผมแกล้งปาดน้ำตาทิ้งแบบลวกๆแล้วก็สิ่งยิ้มเซียวๆไปให้สามีตัวเอง ที่แกล้งทำนี่ไม่ได้จะให้เกิดความแตกร้าวนะครับ ที่ทำก็เพราะจะกำจัดนางมารต่างหากล่ะ ถ้าดูหนังเรื่องอื่นนางเอกจะโดนพระเอกจับได้แล้วจะโดนเกลียดใช่ไหมที่ไปใช้มารยากับเขา
แต่สำหรับ ลีโอ กับ น้ำซุปแล้ว มันมีมากกว่านั้น อยู่ด้วยกันมาก็นานมากแล้ว ไอ้เรื่องอย่างนี้ไม่ได้มาทำให้ชีวิตคู่สั่นคลอนหรอกครับ แต่ผมต้องการจะเอามารความสุขออกไปจากวงโคจรของผมและของลีโอเท่านั้น
น้ำซุปจะร้ายได้มากกว่านี้ ถ้าคนๆนั้นมาทำให้ผมกับลีโอ ทะเลาะกัน ไม่เชื่อก็ร้องดู!!
“อย่าร้อง เพราะเรื่องนี้ไม่ควรค่าแก่น้ำตาของซุปเลย ลีโอรู้ว่าซุปจะทำอะไร เพราะฉะนั้นอย่าให้มันมากนัก เดี๋ยวฝ่ายนั้นจะโกรธแล้วแค้นยิ่งกว่าเดิม”
เห็นไหมครับ ว่าพวกผมสองคนน่ะ มองหน้าก็รู้ใจแล้ว ไอ้หล่อมันมองแผนการผมจนทะลุปุโปร่งหมดแล้ว ก็สมควรอยู่หรอก ถ้ามองไม่ออกนี่มีเคืองนะครับ
คงรู้ตั้งแต่ผมพูดว่าให้เบลล่านั่งเข้างลีโอนั่นแหละ เพราะถ้าเอาตามความเป็นจริง ผมไม่มีทางให้มนุษย์ชะนีเข้าใกล้ผัวผมแน่นอน ไม่ใช่ว่ากลัวลีโอหวั่นไหว แต่กลัวกลิ่นชะนีจะติดเสื้อสามีผมต่างหาก
“ดูเฉยๆนะ อย่าขัด น้ำซุปจะเอาให้เข็ดไปเลย เขาจะได้รู้ว่าเราน่ะไม่ได้กลัว แต่เลือกวิธีตอบโต้ที่เจ็บกว่าตอบแทนกลับไปให้”
นั่งเช็คหน้าตัวเองนิดหน่อย ลีโอก็บอกว่าโอเคแล้ว แต่ตายังแดงอยู่ ผมก็ลุกพรวดเดินเข้าห้องครัวไปทันที คนเป็นสามีก็ต้องตามซิครับ ห่างได้ที่ไหน ลีโอเลิกทำขนมแล้วถือกล่องทิชชู่มองผมอยู่ห่างๆ น่ารักจริงๆเลยผู้ชายคนนี้
“เบลล์ต้องขอโทษคุณน้ำซุปจริงๆนะคะที่พูดจาอย่างนั้นไป” เธอเดินไปล้างมือแล้วเดินมาจับมือผมอย่างขอลุแก่โทษ อยากให้ยกโทษอย่างนั้นเหรอ ได้!!
“สัญญาก่อนซิครับว่าจะไม่ทำให้ผมกับลีโอต้องทะเลาะกันเพราะเรื่องของคุณ ข้อร้องเถอะนะครับ ผมรักเขาจริง” นางร้ายซีรี่ย์เกาหลีมาเองเลยครับ ไอ้บทขอร้องน่ะเพิ่งดูมาเมื่อคืน ก็นางเอกมันซื่อบื้อผมเลยไม่ได้ก๊อบมา เลยก๊อบนางร้ายมาแทน
ร้าย ลึก! นี่คือ สโลแกนในการจัดการ นังคุณเบลล่าครับ
“เอ่อ............” เห็นไหมล่ะครับ มาเจอผมพูดอย่างนี้ เธอก็ไปไม่เป็นเลย ทุกคนที่อยู่ในครัวจับจ้องมองมาที่เธอเป็นตาเดียว เสมือนว่ากดดันอยู่เนื่องๆแหละครับ
“ข้อร้องนะครับ อย่าเอาลีโอไปจากผมเลย” กรี๊ดดดดด!!!!!!!! น้ำซุป ร้ายได้อีก ไม่อยากจะเชื่อ ไม่อยากร้องเพราะ เมื่อกี้ลีโอบอกไว้ว่า น้ำตาผมไม่คู่ควรที่จะมาเสียกับเรื่องอย่างนี้ แต่ในเมื่อถ้าร้องแล้วมันสมบทบาท ผมก็จะทำครับ ไหลแบบท่อส่งน้ำประปาแตกไปเลย
“เบลล่า ป้อข้อร้องเถอะนะ ถึงแม้พวกเขาสองคนจะเพศเดียวกัน แต่ก็รักกันจริงๆ อย่ามาแยกเขาสองคนออกจากกันเลย ป้าข้อร้อง เธอจะมาที่นี่ก็ได้แต่ในฐานะเพื่อนคนหนึ่งของลีโอได้ไหม”
“เอ่อ ได้คะ เบลล์จะเป็นแค่เพื่อนกับลีโอเท่านั้น คุณป้าวางใจได้” เธอตอบแล้วยิ้มแบบจริงใจสุดๆลงไปให้แม่สามี แหมๆ เสมือนว่าโลกนี้เธอดีอยู่คนเดียว เชอะ!
ตามหลักวิทยาศาสตร์ เมื่อให้ลีโอ เป็นเพื่อนกับเธอแล้ว ถ้าเธออ้างว่าจะไปโน่นมานี่ด้วยฐานะเพื่อน มันก็หอกแทงใจผมอยู่ดี และผมก็รู้ว่าเธอจะทำอย่างนั้นแน่ๆ
ต่อไป เธอจะมาหาลีโอ แล้วอ้างว่ามาในเยี่ยมเพื่อน
เพื่อนที่ดีคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปกว่านี้
และถ้าแผนเธอสำเร็จ ผมกับลีโอจะทะเลาะกัน แล้วเธอก็จะเข้ามาแทรกแซง ทำให้เกิดรัก20เศร้า กับเราสามคน โห!! แค่คิดก็ขนลุกแล้ว เรื่องอะไรจะยอมเสียผัว เหอะ! หล่อๆอย่างนี้หายากนะจะบอกให้
เพราะฉะนั้นต้องจัดการขั้นเด็ดขาด เอาให้แบบอายไปทั้งประเทศเลย ต่อไปจะได้ไม่ต้องมาอีก งานนี้ชักสนุกแล้วซิ
“ขอบคุณมากนะเบลล่า” จะดียิ่งกว่านั้นอีกถ้าเธอกลับประเทศเธอไป แล้วไม่ต้องกลับมาอีก
คิดอยู่ในใจครับ อันด้านหลังอ่ะ ไม่ได้พูดออกไป เพราะผมต้องทำคะแนนน่าสงสารไว้ก่อน เดี๋ยวค่อยเล่นบทนางร้ายตอนที่ไม่มีคนเอาแบบสุดดิ้นไปเลย
“ตกลงกันแล้วใช่ไหม น้ำซุปมาทำขนมต่อเถอะ แด๊ดอยากกินแล้ว” คุณพ่อของลีโอเดินมาจูงมือผมไปตรงหน้าเตา และนั่นก็บอกกลายๆว่า ครอบครัวแอ๊คซายน์ ไม่ต้องการใช้หายใจร่วมกับผู้หญิงคนนี้
“งั้นเบลล์ขอตัวกลับก่อนนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะแวะมาใหม่ ลีโอคะไปส่งเบลล์ที่คอนโดได้หรือเปล่าคะ” นั่นแหละ มุกขายได้ขายดี เหอะ!! รู้ทันหรอกน่ะ
ผมมองไปที่ลีโอ แล้วส่งสายตาละห้อยไปให้ อันนี้ไม่ได้แกล้งทำครับ มันออกมาจากใจจริงเลยแหละ ไม่อยากให้ไปอ่ะ ก็หวงเหมือนกันนะ ถ้าขืนลีโอไป ไม่รู้ว่าแม่เบลล่าจะทำอะไรมิดีมิร้ายหรือเปล่า ไม่ได้ๆ เดี๋ยวสามีผมเสียหาย
“เห็นทีจะไม่ได้ ผมจะช่วยน้ำซุปทำขนมต่อ ถ้าอย่างไงก็ให้คมกริชไปส่งแล้วกันนะ” รางวัลที่หนึ่งไปออกที่คมกริชอีกแล้ว เดี๋ยวพอเรื่องจบผมจะให้โบนัสคมกริชซัก แสนสองแสนแล้วกัน รับเคราะห์ต่อจากลีโอตลอด
ผมที่มองเบลล่าตลอด จึงเห็นหล่อนทำหน้าไม่พอใจ แต่นั่นก็แป๊ปเดียว เพราะเธอรีบทำหน้ายิ้มกลบเกลื่อนแบบไม่เป็นไรส่งมาให้สามีผม พร้อมกับทำน้ำเสียงแบบคนดีสุดๆกลับมาอีก ชักทนไม่ไหวเหมือนกันนะ
“ก็ได้ค่ะ เบลล่าไม่เรื่องมากอยู่แล้ว” อ๋อเหรอ ไม่เรื่องมากเหรอ แล้วไอ้ที่เมื่อวานล่ะ หล่อนจำได้ไหมว่าตัวเองทำงามหน้าอะไรเอาไว้
เมื่อคุณเธอเดินออกจากห้องครัวไป ทุกอย่างก็เข้ามาสู่โหมดปกติของมัน ไอ้ผมที่เมื่อกี้เศร้าก็กลับมาคุยจ้อคู่กับฟองคลื่นเหมือนเดิม
“หรือว่าบ้านเราต้องเอาพระมารดน้ำมนต์ค่ะพี่ซุป ผีสางจะได้เข้ามาไม่ได้” ฟองคลื่นพูดไปก็ปั้นลูกสาคูไป ปั้นเสร็จก็ส่งให้แม่ตัวเองเอาไปวางในจาน
“โห แค่น้ำมนต์เอาไม่อยู่หรอกฟอง พี่ว่าต้องให้พระมาสวดเลย เอาแบบ 3 วัน 7 วันไปเลย ผีก็ผีเถอะ มาเจอพระมันก็ต้องโหยหวนกันบ้าง” ความคิดผมบรรเจิดอยู่แล้วครับ ไม่เป็นสองลองใครเรื่องจิกกัด ฮ่าๆ
เดี๋ยวเล่าให้พวกไอ้ฟาร์สฟังดีกว่า
เออ!!!!!! เอาพวกมันมาถล่มคุณเบลล่าจอมเชิดดีกว่า ไม่ต้องเสียเวลาคิดนาน ผมกดเบอร์โทรออกไปหาไอ้ฟาร์ แล้วให้ไอ้ฟาร์กระจายข่าวไปอีกที เพราะผมขี้เกียจโทรไปพวกที่เหลือ ไม่ใช่อะไรหรอกครับ เดี๋ยวจะคุยกันนอกเรื่อง แล้วจะยาวอีก
“ทำหน้าเจ้าเล่ห์อย่างนั้น คิดอะไรอยู่หนูไวน์” คุณแม่ถามแบบยิ้มๆ ก็นะคนแก่มักจะรู้ทัน ผมอยากให้คุณหญิงมาอยู่กับแม่ลีโอจัง สองคนนี้สนิทกันอยู่แล้ว แต่ไม่ค่อยมีเวลาไปมาหาสู่กันเท่านั้นเอง
“คุณแม่จำเพียงฟ้าได้หรือเปล่าครับ เพื่อนซุปคนที่ตัวเล็กๆ น่ารักๆอ่ะครับ แล้วก็กลุ่มของไวน์ทั้งหมดเลย”
“จำได้ซิ เพื่อนหนูไวน์ทั้งคน จะให้แม่ลืมได้ไงล่ะ แล้วถามทำไมคะ แต่บางคนแม่ก็ลืมๆไปเหมือนกันนะ แต่ถ้าได้เห็นหน้าก็พอจะนึกออก” ผมชอบจัง ได้คุยกับแม่ลีโอทีไร ลอยทุกที ท่านพูดเพราะอ่ะครับ พูดคะ พูดครับ
ผิดกับแม่ผม รายนั้นวัยรุ่นมาเอง บางทีเรียกผมเป็นคนใช้ยังมีเลย รักกันแบบจิกกัดครับ
“พรุ่งนี้ซุปนัดมาปาร์ตี้ที่นี่ พอซุปบอกไปว่าคุณแม่กลับมา พวกมันก็ดีใจเวอร์ๆตามฉบับของมันแหละครับ”
“เอาซิ พามาเยอะๆเลยนะ จะได้สนุก อย่าลืมชวนคุณหญิงแม่ของหนูไวน์มาด้วยนะคะ”
“ครับ! ซุปโทรบอกแม่ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ท่านบอกว่าพรุ่งนี้ตอนเย็นจะแวะมา”
โฮะ!!!!!!!!
คุณเบลล่า เอ๋ย พรุ่งนี้แหละ คุณจะได้รู้ว่านรกมีจริงๆ เพราะทโมนกลุ่มผมทั้งหลายมันชอบหยอกชะนีน่ารักๆอ่ะครับ ถ้าคนไหนซอฟ มันก็แกล้งเบาๆ
แต่สำหรับคุณเบลล่าแล้ว ผมว่าพรุ่งนี้มีเดี้ยงได้เหมือนกันแหละ แล้วยิ่งมาเจอคุณหญิงวันพรุ่งนี้อีก มันส์พะยะค่ะ
.
.
.
.
สองมือกราบลงที่ตรงหน้าตัก ......ช่วยกด + ด้วยนะคะ ฮิ้วววววๆ
สาธุ!!!!!!! คนไหนเม้น ขอให้รวย คนไหนกด+ เอาไปเลย คมกริชไปครองหนึ่งเดือน
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:mc4:
Long Live The King
ทรงพระเจริญ ยิ่งยืนนาน
:impress2:
******** หมวย รัก พ่อ นะคะ
-
ค้างงง
มาต่อไวๆๆนะคับบบบ
-
ตอนหน้าขอแบบมันๆยาว แค่คิดก็ซี๊ดเลย
-
สนุกมากเลย ค่า
มาต่อเรวๆ ๆ ๆนะค่า อิอิ น้ำซุปร้ายลึกมากเลยอะ แต่ก้อยังน่ารักนะค่า :mc4: :mc4:
:o8:ลีโอนี้ก้อเกรงใจๆ ภรรยานะ น่ารักที่สุดเลยคะคู่นี้
-
:laugh5: :5555:
ตอนหน้าขอแบบมันๆยาว แค่คิดก็ซี๊ดเลย
-
:laugh5: :5555:ตอนหน้าขอแบบมันๆยาว แค่คิดก็ซี๊ดเลย คะแนนเอาไปเต็ม 100
-
ชอบนายเอกแบบนี้จัง :z2:
-
ตอนต่อไป คงได้กิน ชะนีต้มเค็ม ใช่มั้จ๊ะน้องหมวย
เจอน้ำซุปคนเดียว ยังกระเจิง
ถ้าเจอเป็นกลุ่ม แถมนายแม่ด้วย
งานนี้ มันส์ส์ส์ส์
-
อยากรู้แล้ว ว่าชะนีนำเข้าจะโดนอะไรบ้าง :laugh5:
-
5555 นายเอกเราแร๊ง
-
มานอนรองานเลี้ยง
+1
-
เอาสิใครจะรา้ยกว่าใคร
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ตอนหน้าหญิงแม่มาแล้ว ฟาร์ๆๆเอาคลวินมาด้วยเปล่า
-
ขอน้ำซุปไม่ก็ฟาร์มาแทนได้ป่าว นุ้งหมวย คมกริชไม่เอาอ่ะ กลิ่น ชะนีติด :laugh:
แต่อยากรู้เรื่องต่อแล้วสิ รีบๆมาลงนะ สงสัยว่า ตอนทาร่า ถล่มฟาร์ นุ้งน้ำซุปต้องเป็น
ตัวช่วยนะ ขอบอก o18 o18 เอาให้กระอักไปเลย ไม่ต้องเป็นห่วง :z2: :z2:
+1 ให้จ้า :impress2: :impress2:
-
เบลล่าตายแน่ๆๆ o3
-
น้ำซุปร้ายตลอด
ร้ายแบบน่ารัก
:call:
-
o13 o13 o13น้ำซุปเจ๋งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง o13
-
คนแต่งจะเรียกกรมป่าไม้มาส่งชะนีต่างด้าวกลับประเทศแล้วหรอคะ :laugh:
-
สุดยอดจิงๆน้ำซุปปปปป
o13 o13 o13
-
o13 o13 o13มันต้องอย่างนี้น้องน้ำซุป
:กอด1:writer น่ารักที่สุด ฮิฮิ
-
ที่แหละ ภรรยา ที่ดี ต้องดูแลสามีให้ทั่วถึง อย่าให้ชะนีน้อยหอยสังข์ มาเกาะสามีเราได้
-
:-[ :-[ :-[
เม้นยังไม่ถล่มทลายเท่าที่ควรรรรรรรร
ฮ๋าๆๆๆๆๆๆๆ
คนอ่านจ๋า อยู่ไหนกันหมดค่ะ!!!!!!!
-
ใยชะนีเบลล่า เเต่ตายเเน่ๆๆ งานนี้ ส่งชะนีกลับสู่ป่า :m20: :m20:
น้ำชุปสุดยอด เอาตุ๊กตาทองไปเลย ต้องอย่างนี้ชิ นายเอกไทย o13 o13
เป็นกำลังใจให้นะครับบ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
+1
-
หึๆๆๆๆๆๆๆๆอยากได้บวกเดี๋ยวจัดให้ :L1:+1
-
น้ำซุปชนะเลิศ 555+
ยัยเบลล่านี่ก็จะด้านไปไหนอ่ะ ทุกคนเค้าแสดงออกขนาดนี้ยังหน้าทนอยู่ได้
เดี๋ยวเจอแก๊งนู๋น้ำซุปเข้าไป คงมีอะไรมันๆแน่ๆ อิอิ
-
กลับจาก จ.เลย วันที่ 10 โน่นแหน่ะ
เลยเข้ามาดู...ได้อ่านก่อนไปด้วย
ดีใจเป็นบ้าเลย
คิดถึงน้องหมวยนะคับ โฮะโฮะ
-
เพียงฟ้า จะมีกะจิตกะใจช่วย น้ำซุปเหรอ
เห็นว่า กำลังจะศึกชะนี มาแย่ง สามีเหมือนกัน
:3125:
-
^
^
^
นั่นน่ะซี่
-
ร้ายใช่ย่อยนะเนี่ย หึหึ
-
+ 1 จัดหนัก ไปเลย ค๊าบบบบบบ
-
แวะมา +1 ให้จ้า วันนี้จะมามั้ยอ่ะนุ้งหมวย
มาเต้นรอ :z2: :z2:
-
คนอ่านน่ารักอ่ะ
กำลังแต่งอยู่ค้าาาาาาาาา
พรุ่งนี้หรือเปล่า ก็ไม่แน่ใจเท่าไร
จุ๊บบบบบบบบบบบบบบ
-
จัด +1 ให้อีกดอกคับ ถ้าตอนหน้ามีเฮ สัญญาว่าจะจัดให้อีก 1 ดอก ทันที 555+
-
:mc4: สนุกมากมาย อีหนูกับเจ้าพ่อ
ตามอ่านทันแล้ว สนุกมากจ้าน้องหมวย :pig4:
จะตามอ่านไปเรื่อยๆจ้า +1จัดไป
-
หึหึ ยัยเบลล่า
-
เอาใจช่วยน้ำซุปนะ
+1 นะคะ
-
น้ำซุปสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:z6:
-
เอาให้เข็ดเลยนะ
-
มาอ่านอย่างจุใจ +1 รอนะจ้ะ
ลีโอน่าร้ากกก ชอบอ่า โหดกะคนอื่น หงอกะเมีย 5555555555
-
แีีรงจริงอะไรจริงเลยจ้า
สู้ต่อไป น้ำซุป
-
มา :a12:รอ
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
หมวยขอโทษนะคะ ที่ไม่ได้เอามาลง
ตอนนี้มันเครียดเรื่องเรียนอ่ะ แต่งไม่ออก
อีกอย่าง อยากทำให้มันออกมาดี ก็เลยกะว่าต้องใช้เวลานานหน่อย
คนอ่านที่น่ารัก ยกโทษให้ด้วยค่ะ
พลีสสสสสสสสส
-
สนุกมากเลย น้ำซุปนี่ร้ายๆๆๆจริงๆๆๆ
สู้ๆๆๆๆๆๆๆ
-
เย่เย่ อ่านทันแล้ว xD
คือถ้าเจ้าพ่อจะเกรงใจอิหนู ขนาดนี้ละก้อนะ 5555555555
ยัยผีตานี้เสร็จเหล่าบันดาผองเพื่อนของอิหนูแน่ 5555555
อยากอ่านคู่ หนูนัทกับพี่น่านนนนนนนนนนนนนน xDD
-
อีหนู มาแรงต่อแร๊ววว คิดถึงแล้วว
-
เมื่อไหร่จะอัพน้อออออออ
-
คิดถึงเจ้าพ่อกับอิหนูจะตายแล้ว :sad4: :sad4:
-
ถึงคนอ่านทุกคน
หมวยต้องกราบขอโทษ ทุกคนด้วยนะ ที่ไม่ได้เอามาอัพซักที
คือ ตอนนี้หมวยอยู่ในช่วงหาที่เรียนอยู่อ่ะ
ก็เลยคิดอะไรไม่ค่อยออก หัวมันคิดอยู่ตลอดว่าทำไมเราพยายามเต็มที่แล้ว ถึงไม่ได้อย่างที่เราหวัง
เพื่อน เขามีที่เรียนกันแล้ว
แต่ทำไมเราไม่ติด
เราก็อ่านหนังสือเท่าเขา
แต่ผลสุดท้าย มันก็ไม่ติด
.
.
ขอโทษจริงๆนะคะ
กะว่าได้ซักทีแล้วจะเอามาลง
รอกันหน่อยนะ รอน้องหมวยก่อนนะ
-
น้องหมวย สู้สู้...นะค่ะ
-
สู้ ๆ นะจ๊ะ
-
:L2: ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำร็จอยู่ที่นั้น o13
:ped149:
-
สู้ๆจ้ะ มันต้องได้ที่เรียนจนได้แหละจ้ะ
ถึงอาจจะคนละที่กับเพื่อน แต่ยังไงมันก็ต้องติดจนได้ล่ะน้องหมวยจ๋า
-
เป็นกำลังให้เสมอจ้า เอาเรื่องเรียนให้เรียบร้อยก่อนน้า
รีดเดอร์ ทุกคนรอได้จ้า:L2: :L2: :L2:
-
สู้ สู้ นะคะ
:L2: :L2: :L2:
-
ใจเย็นๆ ต้องมีสักที่ที่เป็นของเรา
-
รอ รอ รอ
:z2:
-
รอจ้า สู้ๆนะนุ้งหมวย :z2: :z2:
-
สู้ๆๆๆน้าค่ะ เราผ่านช่วงนั้นมาแล้วเลยเข้าใจความรู้สึกค่ะ
-
สู้ต่อไป ค๊าบบบบ
-
มาให้กำลังใจน้องหมวย :L2: :กอด1:
-
ทุกอย่างต้องผ่านไปได้ด้วยดีนะจ๊ะ
เป็นกำลังใจให้น้องหมวยนะ
สู้สู้จ้า :L1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
ทุกคนน่ารักมากเลยอ่ะ
ตอนนี้ไม่รู้ว่าหมวยเป็นอะไร
สงสัยเคราะห์กรรมตามซัด
ตาด้านซ้ายอ่ะ เสือกดันมาอักเสบซะงั้น
ปวดมากเลยอ่ะ
แงงงงงงง
เพื่อนที่น่ารักทั้งหลาย มันขู่ว่าจะได้ผ่าอ่ะ
โห
แงงงงงงง
ชีวิตอันแสนจะรันทด!!!!!!!!!!!!
-
ไม่ต้องเครียดค่ะไรเตอร์
หายไวๆนะคะ
-
อ่านตามทันเเร่ะ
หลังจากหายไปหลายอาทิตย์
มาต่อเร็วๆนะ
-
คับบนานเเค่ใหนก็จะรอคับ
เเล้วสู้ๆๆ นะครับบเป้นกำลังใจให้คับ
-
ไม่เปนรัยนะค๊ เดี๋ยวก้อหาย มาต่อช้าก้อไม่เปนรัย ขอแค่มาต่อก้อพอแล้วนะค๊
-
หนุกมากครับ ขอให้หายไวๆนะครับ
รออ่านอยู่นะครับ เป็นกำลังใจให้ สู้ๆน๊า :give2:
-
แฟนคลับ คนอ่านน่ารักอ่ะ
ทำไมเล้าไม่มี "โหวตแฟนคลับ" ที่น่ารักแห่งปีบ้างนะ
จะกด like คนอ่านนิยายเรื่องนี้คนละ 100 ครั้งไปเลย
ฮ่าๆๆๆๆๆ
**************
วันประกาศผล มหาลัย วันที่ 28 ธันวา ทีจะถึงนี่แหละค่ะ
วันนี้จะเป็นวันตัดเป็นตัดตายค่ะ
จะอยู่หรือไป ก็คราวนี้แหละ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
ล้อเล่น ไม่ทิ้งหรอกค่ะ ถึงไม่ติดก็จะแต่งต่อไป แต่ก็คงไม่ลื่นไหลเหมือนแต่ก่อน
*************** รักคนอ่าน
คนไหนหลงเข้ามาแล้วไม่เม้น ก็ขอให้ ...............จู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด..................
-
ย่องๆๆๆ มาจิ้ม :z13: :z13:
ว่างแระมาต่อนะตัวเอง เค้ารออยู่ :m13: :m13: :m1:
ฉากนั้นยังสะใจไม่พอเรยอ่า :z6: :z6: อยากกระทืบชะนี :m4:
(ไม่ได้ดูตัวเองเรยว่าเปงชะนีเหมือนกัน) แต่อย่างน้อยเราก็ไม่ได้
จาไปแย่งผัวครายยย ลั่นล้า : 222222:
แถม +1 ให้ด้วยเอ้า 555+ เปงกำลังจายยย วิ้งๆๆ
-
:L2:เป็นกำลังใจให้น้องหมวยสอบติดน้าาา
:call: :call: :call:
-
Part ….. 36 !!!!!!!!!
(......1.....)
.
.
.
.
หลังจากที่เมื่อตอนกลางวันต้องรับศึกหนักทั้งคุณสามี คุณแฟนเก่าสามี คุณแม่และแด๊ดมาทั้งวัน น้ำซุปก็ขอตัวมาอาบน้ำและพักผ่อนอยู่ด้านบน โดยมีคุณสามีที่เป็นห่วงภรรยานักหนาตามมาด้วยความเป็นห่วง กลัวว่าคนเป็นเมียจะคิดมากกับเรื่องคู่ควงคนเก่าของเขา
“เหนื่อยหรือเปล่าน้ำซุป” ร่างสูงดึงคนเอวบางเข้ามากอดเอาไว้ มือหนาบีบนวดไปตามลำแขนบางอย่างเอาใจ
“อะไรที่เหนื่อย ต้อนรับคุณแม่เหรอ ไม่เลยนะ ดีซะอีก ไม่ได้เจอท่านมานาน คุณแม่กับแด๊ดน่ารักมากเลยลีโอ” ริมฝีปากบางช่างจำนรรจา พูดความรู้สึกตัวเองออกมาอย่างไม่ปิดบัง ดวงตากลมโตสื่อออกมาอย่างจริงใจว่าทุกคำพูดที่พูดออกไป ล้วนกลั่นออกมาจากใจทั้งสิ้น
“เรื่องเบลล์” ร่างสูงถามเสียงเรียบ เพื่อบอกให้ร่างบางรู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในโหมดที่เอาจริง
“ทำไมเหรอ คุณเบลล่าก็น่ารักดี แต่เสียงอย่างเดียว ไม่น่าร้องหาผัวๆ คนอื่นเลย ก็รู้อยู่ว่าคนแถวนี้มีเมียแล้ว” ร่างบางพูดเสร็จก็หันกลับไปหอมแก้มร่างสูงอย่างหมั่นเขี้ยว หมั่นไส้นักพ่อคนเสน่ห์แรง สงสัยเมื่อก่อนเวลาเดินไปไหนต้องมีชะนีเดินตามเป็นกระพรวนแน่ๆ แต่ก็ไม่อยากจะนึกย้อนหลังให้มันมากนัก เสียสุขภาพจิตเปล่าๆ เพราะกว่าที่ลีโอจะมาหยุดที่เขาได้นั้น ร่างสูงก็เจ้าชู้พอตัวเหมือนกัน
“โอ๊ย!!! น้ำซุป มาหยิกเจ้าพ่อทำไมเนี่ย” คนตัวสูงโอดโอยตามความเป็นจริง เพราะน้ำหนักเล็บของร่างบางที่หยิกลงมานั้นหาใช่นิดเดียวตามรูปร่าง มันทั้งเจ็บทั้งแสบไปในตัว
“หมั่นไส้คนแถวนี้ ทำไมไม่แต่งกันไปเลยล่ะ รักกันมากหนิ” ร่างบางแกะมือหนาที่เกาะกอดเอวบางออก แต่ก็ดูเหมือนว่าความพยายามจะศูนย์เปล่า เพราะนอกจากคนตัวโตจะไม่ยอมปล่อยแล้ว ยังเพิ่มแรงกอดรัดให้แน่นเข้าไปอีก
“หึงล่ะซิ อย่าหึงเลย เมื่อก่อนก็เมื่อก่อน มันไม่สำคัญเท่าปัจจุบัน ตอนนี้มีเมียคนเดียว และต่อไปก็จะมีคนเดียว” ถึงแม้จะเป็นเพียงคำพูดที่แสนจะธรรมดา แต่สำหรับร่างบางแล้ว มันช่างมีความหมายและไพเราะอย่างหาที่เปรียบไม่ได้จริงๆ
“พรุ่งนี้ต้องวุ่นวายแน่ๆ” มือบางลูบหลังมือของลีโอไปมาอย่างต้องการกำลังใจ และร่างสูงก็ก้มลงจุมพิตหน้าผากมนของร่างบางเพื่อให้ในสิ่งที่คนตัวเล็กต้องการ
“ไม่หรอก คิดว่าพรุ่งนี้มันเป็นอีกสีหนึ่งของชีวิตแล้วกัน บางทีอาจจะทำให้เราสองคนรักกันมากขึ้นก็ได้” ร่างสูงจูงมือคนตัวเล็กให้ออกไปนั่งเล่นตรงโซฟาหน้าเตียง เพราะลมตรงระเบียงเริ่มแรงและอากาศก็เย็นลงกว่าเดิม
ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วแต่ทั้งสองก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะง่วงเลยซักนิด แม่บ้านขึ้นมาเคาะประตูแล้วเอานมอุ่นมาให้ น้ำซุปรับมากินเพื่อเอาใจคุณแม่บ้าน แต่สำหรับเจ้าพ่ออย่างเขาแล้วจะกินทั้งที มันต้องให้เมียป้อนซิถึงจะได้อรรถรส
“ไอ้อ้วน หลีกทางหน่อย นอนเป็นหมูถูกเชือดอยู่ได้” ร่างสูงใช้เท้าเขี่ยแมวเปอร์เซียขนยาวนามว่างี่เง่าให้พ้นทางเดิน เพราะแมวน้อยได้ไปนอนขวางทางมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่เข้าให้ แต่น้ำหนักที่เขี่ยคงมากไปหน่อย เพราะแมวน้อยนั้นกลิ้งสามตลบอยู่ที่พื้นพรม ถ้าหากมันพูดได้มันคงจะลุกขึ้นมาด่าร่างสูงว่าเป็นคนที่ไม่มีมารยาทแน่นอน
“ลีโอ บอกมันดีๆ แล้วนั่นใช้เท้าเขี่ยทำไมน่ะ!!” นอกจากแมวน้อยจะไม่ลุกออกไปแล้ว ยังโดนร่างบางดุอีก นั่นก็พิสูจน์ได้ว่า ลีโอ แอ็คซายน์ มาเฟียแห่งอิตาลี แพ้ไอ้แมวกลายพันธุ์นามว่า งี่เง่า อีกแล้ว
ในกรุงเทพ มีบริษัทอุ้มฆ่าแมวไหมว่ะ หมั่นไส้นัก อยู่ต่อหน้าน้ำซุปมันจะเรียบร้อยเขาแกล้งก็จะไม่โต้ตอบ แต่ถ้าลับหลังน้ำซุปแล้ว มันจะกระโดดขึ้นมาข่วนหน้าเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย ใครที่บอกว่ามันน่ารักนักน่ารักหนา ขอบอกว่าคุณโดนตบตาแล้ว ไอ้แมวตัวนี้มันเจ้าเล่ห์จะตายไป
เมื่อตอนกลางวันก็ทำทีไปนอนทำหน้าตาน่าสงสารหน้าคุณหญิงแพรว ส่วนคุณแม่เมื่อหลงความน่ารักปนเสแสร้งของมันไม่ไหวก็เลยให้แม่บ้านออกไปซื้อทูน่ามาหนึ่งคันรถ กินจนกลายเป็นหมูไปเลย
“มันไม่เป็นไรหรอกน่าน้ำซุป ตัวเท่าหมูอย่างนี้ต้องจับไปทำแมวย่างเกาหลี” ร่างสูงอุ้มงี่เง่าขึ้นมา แล้วจัดการหยิกพุงของมันอย่างเมามันส์ และก็เป็นอย่างที่คิด คนเป็นสามีก็โดนคนเป็นภรรยาหยิกพุงคืนเหมือนกัน
นิยายเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าได้เลี้ยงแมวไว้ในบ้าน เพราะคุณจะกลายเป็นหมาหัวเน่าทันที
“เมี้ยว~” งี่เง่าทนความไร้สาระของร่างสูงไม่ไหว จึงจัดการใช้เท้าหน้าตะปรบไปที่ใบหน้าหล่ออย่างหยอกล้อ
“นี่แกกล้าข่วนหน้าฉันเรอะ วันนี้จะเป็นที่แกจะอยู่กินปลาทูวันสุดท้าย” นอกจากคนเป็นมาเฟียจะไม่เลือกเล่นยังแล้ว กลับกันยังเริ่มเพิ่มอารมณ์แห่งการกลั่นแกล้งขึ้นไปอีก
การเวลานั้นทำให้น้ำซุปนั้นรู้ว่า ลีโอ แอ๊คซายน์ ชอบทำตัวเด็ก ทั้งๆที่ไม่เข้ากับใบหน้าเอาซะเลย
“ลีโอ!! มันเจ็บนะ” และก่อนที่ร่างสูงจะทำอะไรที่รุนแรงไปกว่านี้ ร่างบางก็รีบอุ้มลูกรักเข้ามานั่งตักตัวเองทันที ขืนให้หนึ่งคน กับอีกหนึ่งตัวเล่นกันนานกว่านี้ มีหวังห้องนอนเขาจะต้องเละแน่ๆ
เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว พ่อม่เฟียใหญ่เขาเพิ่งทำนาฬิกาเรือนละแสนตกแตก เพราะดันเหวี่ยงของเล่นแมวไปถูก อยากจะดุคนตัวสูงให้มากกว่านี้ แต่ก็ไม่ได้ เพราะเจ้าตัวก็ยังไม่โวยวายอะไร อีกทั้งยังชวนงี่เง่าออกไปเล่นที่ห้องนั่งเล่นอีก ดีที่เขาห้ามไว้ทัน ไม่งั้นแจกันใบละเกือบล้านของคุณแม่ต้องเป็นแค่เศษกระเบื้องแน่ๆ
“เมี้ยว” ไม่รู้ว่าร่างสูงตาฝาด หรือว่ามันเป็นอุปทานไปเองที่เห็นไอ้แมวอ้วนมันมองมาที่เขาแล้วยิ้มเยาะมาให้
อยากเตะแมวโว้ยยยยยยย!!!!!!! แต่ทำไม่ได้ ขืนทำอย่างนั้นเขาที่เละที่จะเป็นฝ่ายโดนซะเอง เพราะคุณเมียช่างสรรหาวิธีแกล้งได้สารพัดอย่าง และวิธีที่ใช้บ่อยที่สุดก็เห็นจะเป็น สั่งให้เขาอดอาหารเย็นนี่แหละ ไม่มีการปราณี มีแต่ความเด็ดขาด ไอ้กริชบอกว่าคุณน้ำซุปไม่ใช่คนที่น่ากลัว แต่เป็นคนที่น่าเกรงใจมากกว่า
“ดีดหูมันทำไมก็ไม่รู้ มันก็เจ็บเป็นนะ ลองให้อีหนูดีดหูเจ้าพ่อดูไหมล่ะ” ไม่พูดเปล่า ร่างบางจัดการดึงหูด้านขวาของร่างสูงด้วยความแรงทันที
ก็บอกแล้ว สำหรับเขานั้นอีหนูน้ำซุปจะทารุณกรรมอย่างไรก็ได้
“โอ๊ย!! ยอมแล้วอีหนู ปล่อยเร็ว”
หมาดมาเฟียที่สั่งสมมา 30 ปี พังทลายทันทีเมื่อมีเมียชื่อ น้ำซุป นอกจากร่างบางจะไม่กลัวแล้ว ยังขู่เขากลับอีก บางครั้งเขานี่แหละที่เป็นฝ่ายกลัวคนตัวเล็กไปเอง ไม่ซิ เขาเรียกว่าเกรงใจไม่ใช่กลัว
ไม่ต้องให้น้ำซุปมาเอ่ยปากพูด เพราะแค่ร่างบางส่งสายตาอันคมกล้ามาให้ มาเฟียอิตาลีก็กลัวแล้ว เกรงอก เกรงใจภรรยานี่เป็นงานของมาเฟียอิตาลีครับ
“เมี้ยว~” งี่เง่าร้องขึ้นมาอย่างต้องการบอกว่า มันง่วงแล้วช่วยเงียบๆกันหน่อย ร่างบางจึงอุ้มแมวน้อยขึ้นไปนอนบนเตียง
“เหอะ!” ร่างสูงพ่นลมหายใจออกมาอย่างประชดๆ แต่ก็ไม่ได้อะไรมากมาย ขาเรียวเตรียมก้าวขึ้นไปนอนเคียงคนเป็นเมีย แต่ก็โดนคนเสียงหวานห้ามไว้ก่อน
“ลีโอ วันนี้นอนด้านล่างนะ” นอกจากจะเป็นประโยคที่น่ากลัวแล้ว ยังเป็นประโยคที่ลีโอ แอ๊คซายน์ไม่ค่อยชอบเท่าไร เพราะไม่ว่าจะได้ฟังกี่ที มันก็ขนลุกที่ งานเข้าเจ้าพ่อแล้วเว้ย!
“ทำไมครับ อีหนูจะให้เจ้าพ่อไปนอนได้ไง พื้นแข็งจะตาย อีกอย่างมันเย็นด้วยนะ ไม่สงสารเหรอ” ร่างสูงเดินไปหยุดอยู่ข้างเตียงฝั่งร่างบางนอน ริมฝีปากหนาเม้นเข้าหากันอย่างขัดใจ เพราะนอกจากจะหมั่นไส้แมวแล้ว ยังอยากปล้ำแม่มันอีก
กฎหมายแห่งการแต่งงาน หน้าที่27 วงเล็บที่5 บรรทัดที่9 วรรคที่3 บอกไว้ว่า การปล้ำเมียนั้นมีโทษร้ายแรงถึงขึ้นเลิกลา หากผู้ใดฝ่าฟืนก็จะถูกไล่ออกจากบ้าน หลังจากนั้นก็จะตามมาด้วยปัญหาบ้านแตก เพราะฉะนั้นอย่าทำ ให้อีกฝ่ายเต็มใจก่อนแล้วค่อยลงมือ!!!!!!
“ก็เตียงอีกฝั่งงี่เง่ามันนอน เจ้าพ่อจะให้อีหนูปลุกมันหรือไง” ช่างเป็นเหตุผลที่ฟังแล้วเจ็บไปถึงกระดองใจจริงๆ ชนะมาทุกอย่าง ไม่ว่าจะเรื่องธุรกิจ เรื่องลงทุน เรื่องบ่อนกาสิโน แต่กลับมาแพ้ให้กับผู้ชายตัวเล็กๆที่ชื่อน้ำซุป !!
โอ้ววววว มาเฟียอิตาลีจะได้นอนพื้นข้างเตียงก็เพราะว่าไอ้แมวอ้วนกลายพันธุ์อย่างนั้นเหรอเนี่ย นี่ถ้าไอ้กริชรู้เข้า มันต้องหัวเราะเยาะแน่ๆ เพราะมันนอกจากจะหัวเราะไม่เกรงใจแล้ว ยังเอาไปเล่าให้คุณแม่ฟังอีก
“น้ำซุป อย่ามาแกล้งเจ้าพ่อนะ ขยับหน่อยจะนอนด้วย” ร่างสูงแสร้งตีเสียงขรึมแล้วบอกให้ร่างบางขยับ เพื่อตนจะได้ขึ้นไปนอนได้ซักที
ต้องใช้บทโหดครับ ไม่ลองไม่รู้ ขู่ไปอย่างนี้แหละ ไม่ได้ก็ให้มันรู้ไป ถ้าหากมันวุ่นวายนักก็จะขอแหกกฎจับเมียปล้ำมันซะเลย
วันนี้นอกจากจะสู้รบปรบมือกับคู่ขาเก่าแล้ว ยังต้องมารับมือกับเมียตัวเองอีก ไม่น่าทำให้คุณเธอกริ้วเลย ไม่งั้นปานนี้เขาได้นอนกอดคนตัวหอมไปนานแล้ว ไม่น่าเล้ยยย
“จะไปไหน” ร่างสูงถามเสียงหลง เพราะอยู่ดีๆ ร่างบางก็ลุกลงไปจากเตียง อีกทั้งยังอุ้มแมวตัวอ้วนไปอีกด้วย งานช้างเลยคราวนี้
“ก็จะลงไปนอนด้านล่าง”
เป็นอันเข้าใจว่า ถ้ามาเฟียอิตาลีไม่ลงไปนอนข้างเตียง เมียก็จะไปนอนแทน ถ้าเป็นคนอื่นทำนะ เขาจะไม่สนใจเลย แต่นี่ศรีภรรยาทำ สามีอย่างเขาก็ต้องย้ายตัวเองไปนอนตรงพื้นข้างเตียงแทน เพราะยังไงก็ไม่อยากให้คนตัวหอมมานอนหลังขดหลังแข็งกับพื้นเย็นๆหรอก ถึงมันจะมีพรมรองอยู่ก็เถอะ ยังไงมันก็แข็งและหนาวอยู่ดี
“ขึ้นมาได้แล้ว…ยอมแพ้ก็ได้ ถ้าเจ้าพ่อกลับมาแล้วยังไม่เห็นอีหนูอยู่บนเตียงนะ มีเรื่องแน่!!” เมื่อพูดเสร็จก็เดินไปเอาชุดที่นอนปิกนิกออกมาจากตู้ แต่กลับมาแทนที่จะได้เห็นร่างบางกับไอ้อ้วนนอนอยู่บนเตียงเรียบร้อย กลับเห็นทั้งคนทั้งแมวอยู่นั่งอยู่ที่พื้นอยู่ท่าเดิม
“น้ำซุป ขึ้นไปนอนด้านบน!!” ร่างสูงปูที่นอนเสร็จสรรพ เตรียมจะอุ้มคนตัวเล็กขึ้นไปวางบนเตียงแต่ก็โดนคนตัวหอมห้ามไว้ซะก่อน
“นอนด้วย” ไม่ต้องรอให้คนตัวโตอนุญาต ร่างบางก็ล้มตัวลงนอนหนุนหมอนใบตัวของร่างสูงทันที ยังไม่ลืมอุ้มแมวน้อยขึ้นมานอนบนหน้าอก แต่ลีโอก็อุ้มงี่เง่าลงไปนอนด้านล่างแทน
“ตัวมันหนักอย่างนั้น เดี๋ยวก็หายใจไม่ออกหรอก” ร่างสูงลุกไปปิดไฟกลางห้อง แล้วเดินมาเปิดโคมไฟบนหัวแทน
“จะนอนข้างล่างให้ได้ใช่ไหม” เพราะว่ารักมากก็เลยไม่อยากจะขัดใจ แต่เหตุการณ์ตอนนี้ทำให้มาเฟียหนุ่มนั้นได้รู้ว่า อาการตามใจทำให้เมียเขางอแงมากไปซะแล้ว
“อื้อ!” ร่างสูงส่งยิ้มประจบมาให้ ร่างสูงที่ทนความน่ารักไม่ไหวก็ก้มลงไปฟัดแก้มนวลนั้นอย่างอดไม่ได้
กลิ่นหอมของแป้งเด็กอบอวลอยู่ในห้อง เพราะคนตัวเล็กนั้นชอบใช้ ห้องเขาก็เลยมีกลิ่นนี้ตลบอบอวลอยู่เต็มไปหมด
“นอนลีโอ ห้ามทำอย่างอื่น เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่มีแรงไปสู้รบปรบมือกับไฮดรา” ร่างบางตีมือหนาที่ทำเนียนล้วงเข้าไปในเสื้อนอนแล้วลูบเอวบางไปมาอย่างหลงใหล
น้ำซุปเขาก็น่ารักของเขาล่ะครับ ห้ามพอเป็นพิธีเท่านั้นแหละ เพราะเจ้าตัวก็สอดมือเข้ามาในเสื้อนอนของเขาแล้วก็ลูบหลังอย่างต้องการกล่อมให้ผมนอน เสมอต้นเสมอปลาย ไม่ว่าจะกี่เดือนกี่ปี คนๆก็ยังเหมือนเดิม ยังอยู่ข้างผม ยังใช้ชีวิตร่วมกับผม ยังใช้อากาศหายใจใกล้ๆผม แล้วถ้าผมขาดเขาไป ทุกคนคิดว่าชีวิตผมจะเป็นอย่างไร ผมบอกได้เลย ถ้าไม่เละก็ตายนั้นแหละครับ
“โห นิดหน่อยก็ไม่ได้หรือไง”
“ถ้ายังต่อลองอีกก็ไม่ต้องแตะ 3 อาทิตย์ ไม่ต้องเลยลีโอ เดี๋ยวลีโอจะเกาหลังให้หลับเอง” ร่างบางเอ่ยห้ามแล้วก้มลงไปหอมแก้มสากของคนตัวสูงอย่างรักใคร่
“รับทราบ!! มาเฟียแต่กลัวเมียรับคำสั่งคุณนายน้ำซุปทุกอย่าง” ลีโอ ดึงมือออกมาแล้วเอามาวางไว้ที่เอวบางของคนเป็นเมีย แต่ตรงข้างๆเอวของน้ำซุปนั้นจะมีงี่เง่านอนขดอยู่ใกล้ๆ ร่างสูงอดใจไม่ไหวเลยตบหัวแมวน้อยไปทีสองที
“นอน!”
“คร้าบบบบบ!”
เปลือกตาของลีโอค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆ เพราะเขาก็เหนื่อยเหมือนกัน แต่ร่างบางนั้นยังไม่หลับ เพราะยังอยากที่จะนอนมองหน้าคนรักให้แน่ใจว่าจะหลับหรือยัง เขามักจะเป็นอย่างนี้เสมอ นอนทีหลังสามีและตื่นก่อน
“ฝันดีครับ My Sweet Heart” ริมฝีปากบางจุมพิตไปที่เปลือกตาของร่างสูงทั้งสองข้างแล้วตัวเองก็ค่อยๆหลับตาลง
“เช่นกันครับ My Dear”
.....................
รุ่งเช้า ~
“เมี้ยว~” ร่างสูงที่รู้สึกว่ามีอะไรซักอย่างมารบกวนการนอน จึงค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างเกียจคร้าน
“อะไรไอ้อ้วน เป็นไรอีก” ลีโอค่อยๆ อุ้มน้ำซุปขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วห่มผ้าให้ แล้วตัวเองก็หันมาคุยกับงี่เง่าที่ยังนอนอยู่บนที่นอนปิกนิกอย่างเอาเรื่อง
“เมี้ยว~” แมวน้อยเดินเข้าไปพันแข้งขาของร่างสูงแล้วเดินนำมาทางประตูห้องน้ำ
“ประจำอ่ะ จะฉี่ทีไรลำบากฉันตลอด” ปากบ่น แต่มือผลักประตูห้องน้ำให้เปิด แมวน้อยก็เดินเข้าไปจัดการธุระตามประสาแมว
“เสร็จยังว่ะ เมียฉันหนาวแล้วโว้ย” นอกจากจะเป็นมาเฟียแล้ว ลีโอ แอ๊คซายน์ยังคุยกับแมวรู้เรื่องอีก ช่างเป็นความสามารถพิเศษที่น่ารักจริงๆ
ร่างสูงขี้เกียจรอ ก็เดินกลับมาที่เตียง เมื่อเห็นว่าร่างบางไม่ได้นอนอยู่ก็เดินหาทั่วห้อง
“น้ำซุป! อยู่ไหน”
“.................”
“อยู่ไหนว่ะ ....เมียจ๋าอยู่ไหนคร้าบบบบบ!!!!!”
“ลีโอ! อยู่ระเบียงเดินมาๆ” เมื่อได้ยินเสียงหวานตอบกลับมา ร่างสูงก็มุ่งหน้าสู่ระเบียงห้องนอนทันที
“จุ๊บ!! อรุณสวัสดิ์” ร่างบางเมื่อร่างสูงเดินออกมาแล้ว ก็จัดการล๊อคคอเข้าหาแล้วจุมพิตริมฝีปากหนาอย่างทักทายยามเช้า
วันนี้มาแปลก เพราะน้ำซุปนั้นขี้อายจะตายไป ให้มาจูบมาหอมแก้มเขาก่อนนี่หายาก นอกจากจะโดนเขาบังคับ หรือไม่เจ้าตัวจะอ้อนเอาโน่นเอานี่
“รักว่ะครับ”
สั้นๆง่ายๆ แต่กินใจสำหรับคนทั้งสอง
มือหนากอดเอวบางของคนตัวเล็กให้เข้ามาหาตัวเองแล้วก้มหน้าซุกซอกคอหอมกลุ่นนั้นอย่างหลงใหล
คนมันจะตัวหอม ไม่ว่าจะทำอย่างไงมันก็หอมอยู่ดี
“ไปล้างหน้านะครับ จะได้ลงไปออกกำลังกายกับคุณแม่ และแด๊ด” ร่างบางเดินไปรดน้ำต้นไม้ ที่ระเบียง โดยมีร่างสูงที่กอดเอวบางอยู่เกาะติดมาด้วย
“ไม่รู้ไอ้งี่เง่ามันเข้าห้องน้ำเสร็จยัง เมื่อกี้มันปวดฉี่” ร่างสูงฟ้องคนเป็นเมียปากยื่นปากยาว เลยได้จุมพิตเล็กๆน้อยๆเป็นค่าตอบแทนเพราะความน่ารักที่ร่างสูงทำขึ้นมาเพื่อเอาใจเมีย
“เสร็จแล้ว เมื่อกี้หันไปเห็นงี่เง่ากระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงแล้ว”
และเมื่อร่างสูงหันไปก็เป็นอย่างที่ร่างบางบอก เพราะตอนนี้ไอ้แมวอ้วนกลายพันธุ์ได้ขึ้นไปนอนอืดอยู่บนเตียงนอนของเขาแล้วเรียบร้อย
“ไปล้างหน้าพร้อมกันแล้วจะได้ลงไปเลย เดี๋ยวท่านทั้งสองจะรอนาน”
ร่างบางสรุปเสร็จสรรพแล้วก็จูงคนตัวโตให้เดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง ลีโอนั้นเมื่อเดินผ่านงี่เง่าก็อดไม่ได้ที่จะดึงหูมัน เลยได้ค้อนคมๆของเมียส่งมาให้อย่างสวยงาม
“ระวังนะไอ้อ้วน วันไหนแม่แกไม่อยู่ วันนั้นแหละที่แกจะกลายเป็นแมวย่างเกาหลี”
“ลีโอ!!!! เข้ามาได้แล้ว” น้ำซุปตะโกนเร่งมาจากในห้องน้ำ เพราะได้ยินประโยคขู่ที่สามีขู่ลูกรักตัวเอง
สองคน กับอีกหนึ่งตัวปล่อยไว้ตามลำพังไม่ค่อยได้เลยจริงๆ ทั้งแมวทั้งคนกวนพอๆกัน
.
.
กว่าจะลากลูกชายคนโตของบ้าน แอ๊คซายน์ลงมาได้ ก็เล่นเอาเหนื่อย เพราะลีโอนั้นเล่นตัวบอกว่าปวดหัวบ้างล่ะ เจ็บตาบ้างล่ะ แต่ก็โดนคนตัวเล็กจับไต๋ได้ และเขาก็ขู่ร่างสูงไว้นิดๆหน่อยว่า...
“ถ้าเจ้าพ่อไม่ลงไป อีหนูจะว่ายน้ำนะ”
นั้นแหละที่เจ้าประคุณจะเสด็จลงมาได้ แล้วคิดเหรอว่าเขาจะทำอย่างที่พูด ถึงแม้ที่กรุงเทพจะไม่หนาวมากอย่างต่างจังหวัด แต่อากาศตอนเช้าก็เย็นเหมือนกัน แล้วใครที่ไหนจะมาว่ายน้ำตอน 6โมงเช้า
“คุณลูกชายคะ เล่นตัวจังนะกว่าจะมาได้ ทำไมไม่พรุ่งนี้เลยล่ะ” คุณหญิงแพรวเอ่ยทักทายลูกชายตัวเอง ท่านทั้งสองก็พึ่งลงมาเหมือนกัน
“โห แม่ครับผมเหนื่อยนี่น่า” ลีโอที่อยู่ในชุดกีฬาเรียบแต่หรูเดินไปนั่งที่พื้นพรมข้างๆแม่ตัวเอง แล้วเอนศีรษะพิงขาของท่านอย่างออดอ้อน เรียกรอยยิ้มให้กับทุกคนไม่น้อย
“เหนื่อยอะไร ไหนเมื่อวานแกบอกว่าไม่ได้ไปทำงานไม่ใช่เหรอ ป่วยการเมืองล่ะไม่ว่า”
“แด็ดว่าไปกันเถอะ เดี๋ยวจะสายแล้วแดดมันจะร้อน” เมื่อคนเป็นพ่อลุกขึ้น ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนก็ลุกตามแต่ก็ไม่ลืมที่จะถามหาน้องสาวหักเหลี่ยมโหดของเขา
“ยัยฟองไปไหนล่ะครับ ทำไมไม่ลงมา ไม่รู้หรือไงว่าเขาทำอะไรกัน” ร่างสูงกำลังจะเดินขึ้นบันไดเพื่อไปปลุกน้องสาวตัวเอง แต่ก็โดนน้ำซุปห้ามเอาไว้ก่อน
“ไม่ต้องไปปลุกหรอกลีโอ ฟองคลื่นคงจะเพลีย ไปได้แล้ว คุณแม่ไปถึงไหนแล้ว”
ร่างบางรีบเดินเข้าไปโอบเอวสอบของลีโอเอาไว้แล้วพาเดินไปหน้าบ้านทันที เพราะคุณแม่กับคุณแม่นั้นเดินออกไปแล้ว
-
Part …..36
( ......... 2 ......... )
..
.
.
.
.
.
.
“ลีโอ!! อ้าอีกนิด”
“ไม่ได้อ่ะอีหนู อ้าสุดได้เท่านี้แหละ”
“อ่ะ เดี๋ยวอีหนูจะจับให้ อ้าอีกนิด อ้า!!!!”
“อ๊ะ!!!!!!!!!!”
“อ๊า!!!!!!! ไม่ไหวแล้วน้ำซุป”
“ไหวซิลีโอ อ๊ะ!!!!!!! อย่าเพิ่งหมดแรง”
คุณคิดว่าสองคนนี้ทำอะไรกัน !!!!!!!!!!
ถ้าหากใครคิดว่าสองคนนี้กำลังเล่นจ้ำจี้อยู่ล่ะก็ ขอบอกว่าสิ่งที่ทุกคนคิดนั้นผิด ฮ่าๆ
.
.
.
.
.
.
เพราะสองคนนี้กำลังออกกำลังกายกันอย่างเอาเป็นเอาตาย!!!
“ก็บอกว่าให้อ้าขาออกไปไงเล่า แล้วอย่างนี้มือจะไปแตะพื้นได้ไง” มือบางตีหลังสามีตัวเองดังเพี๊ยะ ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ เพราะนอกจากจะวิ่งอ้อมสนามแล้วยังมีเล่นเครื่องเล่นกลางแจ้งอีก
และตอนนี้มาเฟียผู้หญิงใหญ่แห่งอิตาลีกำลังพยายามที่จะก้มตัวแล้วใช้มือแตะพื้น แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรมันก็ไม่สำเร็จ เพราะเจ้าตัวอ้าขาออกมาได้ประมาณ 10 เซนติเมตรเท่านั้น
“มันสุดแล้วคร้าบบบบ มันไม่ได้จริงๆ” คนตัวสูงเงยตัวขึ้นมาแล้วบิดเอวไปมาสองสามทีเพื่อคลายความเมื่อย ให้ตายเถอะ เล่นฟิตเนสก็จริงแต่ไม่เคยทำอะไรพื้นๆอย่างนี้มาก่อน
“ถ้าให้วิดพื้นเจ้าพ่อทำได้กี่ครั้ง” ร่างบางเดินมาเช็ดเหงื่อให้แล้วถามคำถามเด็ดออกมา
“100-200 เจ้าพ่อก็ไม่เหนื่อย” นี่แหละที่ทำให้หน้าท้องของมาเฟียหน้าหล่อคนนี้เป็นลอนและสวย ใครเห็นเป็นกรี๊ด แต่สำหรับน้ำซุปแล้วกลับมองว่ามันน่าเกลียด แถมยังบอกว่าเหมือนนักเพราะกล้ามอีก ช่างเป็นคนที่พูดทำลายความมั่นใจของคนอื่นได้เก่งจริงๆ
“แล้ววิดพื้นนี่ยากไหม” เมียจะเล่น 100 คำถามกับเขาหรือนี่ อารมณ์ไหนว่ะ ตามไม่ทันแล้วนะคุณเมีย!!!!!
“ไม่ยาก แต่สำหรับบางคนอาจจะยากก็ได้ ของอย่างนี้มันแล้วแต่หน้าตาและคารม”
ไอ้มาเฟียมันหลงตัวเองครับคนอ่าน เหอะ!!!!!!! คุยได้คุยไป
“แล้วให้ก้มแตะพื้นแค่นี้ทำไมถึงทำไม่ได้”
“................” หมดแล้วซึ่งคำตอบ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะตอบอย่างไรดี ก็คนมันทำไม่ได้อ่ะ ปวดหลังขั้นรุนแรง
หรือว่าผมแก่ ไม่หรอก!!!!!!!! ผมยังหนุ่มยังแน่น ไฟแรงด้วยนะครับ มากงมาแก่ ไม่มีทาง !!
“เขาบอกว่าใครที่ก้มตัวแล้วใช้ฝ่ามือแตะพื้น มันจะบอกอายุได้” เริ่มวกเข้าเรื่องอายุ ซึ่งเป็นจุดอ่อนของผม!!!!!!
“คนที่ใช้ฝ่ามือแตะพื้นได้เต็มๆก็ประมาณ 18-20”
“...............” เงียบและฟัง เพราะถ้าไม่ฟัง ผมว่าผมต้องพลาดอะไรดีๆไปแน่ๆ
“และคนที่ใช้ปลายนิ้วแตะก็ประมาณ 25 อัพ”
“.......................”
“แต่สำหรับเคสของเจ้าพ่อแล้ว แค่แตะพื้นยังไม่ถึง เขาบอกว่าอายุประมาณ 40 กว่า”
“O_______O!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ครื้นนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!
ผมรู้สึกว่าเหมือนมีฟ้าฝน ถล่มอยู่บนหัวผมเลยครับ แล้วก็เหมือนกับว่ามีสายฟ้ามันผ่ามากลางหัวก็ไอ้ประโยคที่น้ำซุปบอกเมื่อกี้นี่แหละ
40 อย่างนั้นหรึ!!!!!!!
มาเฟียหน้าตาดี หล่อ เท่ห์ ไม่เป็นสองรองใคร บ้านก็รวย ชื่อเสียงก็ถล่มทลาย แต่เมียดันมาคำนวณอายุให้ว่า 40 ถ้าผมไม่เป็นลมก็ไม่รู้ว่าจะว่าอย่างไงแล้วครับ
“เพราะฉะนั้นน้ำซุปให้โอกาสอีกครั้งจะ อายุเท่าไหนก็เลือกเอา”
แล้วคุณเธอก็นั่งลงที่พื้นสนามเสมือนว่ากดดันผมกลายๆ ถ้าทำไมได้นี่อายนะครับ ผมเพิ่งจะ30 เอง แล้วน้ำซุปก็ประมาณ 24 25 ห่างกันประมาณ 5 ปี เพราะฉะนั้นห้ามคนอ่านทั้งหลายมาตัดสินผมว่าแก่เป็นอันขาด เพราะผมยังหล่อและเฟี้ยวอยู่
“ขอกำลังใจ ข้างละ 5 ที” ร่างสูงก้มลงนั่งยองๆแล้วยื่นหน้าเข้าไปหาคนเป็นเมีย พร้อมกับทำแก้มพองลมให้อย่างเชิญชวน
“ให้ตบเหรอ” ตลกตลอดอ่ะ เมียผมเป็นคนเฮฮาครับ ฮ่าๆ
“ถ้าตบ เจ้าพ่อก็จะจูบอีหนูเอง10นาทีรวดไม่มีขาดไม่มีเกิน”
แค่ได้ยินผมก็กลัวแล้วครับ มาให้จูบ 10 นาทีรวดอย่างที่ลีโอบอกผมก็ตายกันพอดี ดีๆไม่ดี โดนล้ออีก เพราะปากบวม
“เอาแก้มมา เหอะ!! หากำไรตลอด” แล้วริมฝีปากบางก็กดลงบนแก้มสากของร่างสูงของลีโอข้างละ5ทีอย่างที่เจ้าตัวต้องการ
“อ่ะ! กำลังใจก็ได้แล้ว ทำเลยนะ เร็วๆ น้ำซุปอยากรู้ว่าลีโอจะอายุเท่าไร”
“20 กว่าแน่ๆนอนครับ เดี๋ยวเจ้าพ่อทำให้ดู”
แล้วร่างสูงก็รีบก้มลง โดยไม่ลืมกลั้นหายใจแล้วเกร็งกล้ามเนื้อส่วนท้องเอาไว้ เรียวแขนยาวรีบเหยียดออกไปหาพื้นแล้วใช้ฝ่ามือแตะพื้นอย่างสวยงาม
“ว้าววววววว!!!!!!!! สามีใครอ่ะ เก๊งเก่ง ฮ่าๆ” ร่างบางเมื่อกี้นั่งดูอยู่ดีๆ ตอนนี้กลายเป็นว่านอนลงไปกับพื้นสนามหญ้าแล้วหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย
แต่สำหรับลีโอ แอ๊คซายน์ หัวเราะไม่ออกครับ เพราะว่าเหนื่อย!!!!!! โห รู้ถึงไหนอายไปถึงนั้น ให้ทำแค่นี้ แต่มาเฟียอย่างผมกลับเหนื่อยเอาซะง่ายๆ
มาดวลปืน ยิงธนู เล่นเทควันโดกับผมไหมล่ะ ผมถนัดทุกอย่าง มวยไทยก็ได้ ยูโดก็ได้สายดำ แต่กับไอ้ก้มแล้วเอามือแตะพื้น ผมขอผ่านแล้วกัน ปวดหลังชะมัด
.
.
.
.
“ว่าไงจ้ะพ่อตัวดี ไปทำอะไรมา ทำไมถึงได้เหงื่อออกขนาดนั้น” คุณหญิงแพรวเอ่ยทักลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่เดินเข้าพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อ
“ก็ลูกสะใภ้คุณแม่นั้นแหละแกล้งผม” ร่างสูงเดินเข้าไปเอาน้ำเย็นในครัวเพราะถ้าสั่งพวกแม่บ้านที่อยู่ข้างๆคงจะไม่ได้ดั่งใจ ตอนนี้เขาอยากกินน้ำผลไม้อะไรก็ได้ที่เย็นๆแล้วก็หวาน
ลีโอ กลับมาอีกทีก็ถือถาดวางเครื่องดื่มนานาชนิดเอาไว้ กาแฟดำของแม่และแด็ดของเขาก็น้ำมะพร้าว ของน้ำซุปก็น้ำมะนาว
“มีอย่างที่ไหนให้ผมปั่นจิ้งหรีด” เมื่อหาที่นั่งได้เรียบร้อยแล้ว ร่างสูงก็เริมกระบวนการฟ้องทันที
“ฮ่าๆๆๆ!!!!” นี่คือเสียงหัวเราะของคุณหญิงแพรว กับแด็ดที่น่ารักของผม พอหันไปมองเมียก็ อย่างที่คิดล่ะครับ รายนั้นมาทั้งเสียงทั้งหน้าเลย ฮาไปไหมที่รัก
“อืมๆ สะใภ้แม่น่ารักตลอด ขึ้นไปอาบน้ำไป จะได้ลงมากินข้าว วันนี้แม่กะว่าจะทำขนมไว้ปาร์ตี้ตอนเย็นน่ะ”
“พวกเพียงฟ้ารู้หรือยังน้ำซุป” เมื่อเดินขึ้นมาบนห้องร่างสูงก็หันไปถามเมียรักตัวเองทันที
“รู้แล้วๆ ซุปโทรบอกตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ลีโอไปอาบน้ำอย่าไปนอนเตียงนะ เดี๋ยวจะเหงื่อจะซึมไปถูกผ้าห่ม” ร่างบางรีบเดินไปตีแขนคนตัวสูงไว้ เพราะเมื่อกี้เจ้าตัวทำท่าจะล้มตัวลงนอนทั้งๆที่อยู่ในชุดกีฬาที่เต็มไปด้วยเหงื่อ
“งั้นนอนพื้นก็ได้” ร่างบางนั้นก็นึกว่าร่างสูงจะพูดเล่น แต่ที่ไหนได้พอหันไปอีกที ลีโอ แอ๊คซายน์ ก็ลงไปนอนที่พื้นพรมข้างเตียงแล้วเรียบร้อย อะไรมันจะขนาดนั้น!!!!!
“ลีโอ!!! ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้” นั่นแหละพ่อตัวดีถึงได้ยอมลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเลยเข้าห้องน้ำไป ถ้าไม่ขู่ก็คงอีกนานที่ร่างสูงจะยอมไปอาบน้ำ
“น้ำซุป มาถอดนาฬิกาให้หน่อย” เสียงเรียกอันรวนๆของลีโอดังออกมาจากห้องน้ำ และร่างบางก็รู้ได้ทันทีว่า ลีโอ แอ๊คซายน์ เริ่มงอแงแล้ว
“แล้วทำไมไม่ถอดเอง นิสัย” ถึงปากบ่น แต่เจ้าตัวก็ยื่นมือไปดึงข้อมือของร่างสูงขึ้นมาแล้วจัดการกับไอ้นาฬิกาเจ้าปัญหานั่นทันที
“ถอดไม่ได้ มือเปียกน้ำ” ข้ออ้างชัดๆ
“นาฬิกาเรือนนี้กี่บาท” ร่างบางเงยหน้าถามคนเป็นสามีเสียงเรียบ
“แสนนิดๆ ก็ไม่แพงเท่าไร”
“ในเมื่อราคามันแพงขนาดนี้แล้วทำไมมันถึงจะกันน้ำไม่ได้ ลีโอจะงอแงง๊องแง๊งก็ให้มันมีสาระหน่อย” เมื่อถอดเสร็จแล้วร่างบางก็เดินเลยเข้าไปข้างในห้องน้ำ เพื่อผสมน้ำอุ่นให้คนเรื่องมากทันที เพราะเดี๋ยวจะมาเรียกหาเขาอีก
“ถ้าเรียกแล้วให้มาทำอะไรไร้สาระอย่างนี้อีกนะ โดนแน่” ขู่เสร็จก็เดินออกไปทันที ไม่อยากอยู่ข้างไอ้มาเฟียนานๆ เดี๋ยวจะเสียตัวโดยใช่เหตุ
“ไม่อาบด้วยกันเหรอ น้ำอุ่นนะ”
“ไม่!!!!!!”
“จะได้ไม่เสียเวลาไง”
“ไม่!!!!!!!”
“โอเค๊!!! ไม่อาบก็ไม่อาบ งั้นเจ้าพ่อจะเทกลิ่นแคนตาลูปให้หมดเลย” จุดอ่อนของคนตัวหอมก็นี่เลยครับ ผลิตภัณฑ์บำรุงผิวทุกอย่างทุกประเภท ทุกยี่ห้อ กลิ่นแคนตาลูป
“อย่านะไอ้เจ้าพ่อ ของมันแพง” ร่างบางที่กำลังจะขึ้นไปนอนบนเตียงรีบวิ่งกลับมาที่ห้องน้ำทันที
“ปังงงงงงง!!!!!!!” ประตูห้องน้ำปิดด้วยความเร็วแสง เพราะฝีมือของลีโอ ที่จะแกล้งน้ำซุป
“ไม่เป็นไรน้ำซุป เจ้าพ่อว่าเจ้าพ่ออาบคนเดียวดีกว่า” มาเฟียอยู่ยิ่งใหญ่ ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ในห้องน้ำ เพราะได้เอาคืนเป็นเป็นเมีย
“ลีโอ!!!! ถ้าเทหมดขวดโดนกัดหูแน่” คนตัวเล็กได้แต่โวยวายอยู่หน้าห้องน้ำ เพราะไม่ว่าจะบิดลูกบิดอย่างไงมันก็ไม่เปิดออกมาอยู่ดี
“ไม่เป็นไรเพราะเจ้าพ่อเต็มใจให้กัด ให้ทั้งสองข้างเลยเอ้า”
“ฮึ้ยยยยยย!!!!! เออ!! อาบก็อาบ เปิดประ........” ร่างบางยังไม่ได้พูดจบประโยคประตูห้องน้ำก็เปิดออกด้วยความเร็วทันที
“เข้ามาตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง จะได้ไม่ต้องมาเปลืองแรง เปลืองน้ำลายเจ้าพ่อ” คนตัวโตจัดการถอดเสื้อผ้า ลอกคาบคนเอวบางทันที
และไม่นานเรือนร่างอันน่าปรารถนาก็ปรากฏต่อสายตาของมาเฟียหนุ่มอีกครั้ง
“อาบน้ำ!!!!!”
.
.
.
.
.
“พี่น้ำซุป คอเป็นแผลอ่ะ โดนเห็บดูดเลือดเหรอ” ฟองคลื่นที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ที่ห้องนั่งเล่นทักพี่สะใภ้คนสวยทันที
“ยิ่งกว่าเห็บอีกฟอง พอดีน้ำซุปโดนเข็มฉีดยามาอ่ะ” คนเป็นพี่ชายเอ่ยปากเฉลยเอง อีกทั้งยังพูดจาสองแง่สามง่ามให้คนอื่นได้คิดกันไปอีก
“หนูเป็นไข้เหรอหนูไวน์ ทำไมถึงต้องฉีดยา” เท่านั้นแหละ ใบหน้าหวานก็เห่อแดงขึ้นมาทันที เพราะคำถามอันซื่อๆที่แสดงความเป็นห่วงของแม่สามี
“ใช่ครับคุณแม่ พอดีน้ำซุปเวียนหัวนิดหน่อย ผมก็เลยฉีดยาให้”
“ลีโอ!!!!!!” มือบางหยิกลงไปที่ต้นขาของคนรักด้วยความแรง เพราะไม่จะอายไปมากกว่านี้แล้ว ฟองคลื่นนั้นรู้ทันในความทะลึ่งของพี่ชายก็เพียงได้แต่ยิ้มให้
“ไปหาหมอซะนะหนูไวน์ เดี๋ยวคืนนี้จะได้อยู่ปาร์ตี้กับเขา”
“คุณแม่ครับ ผมเป็นหมอให้กับน้ำซุปได้ครับ ไม่ต้องห่วง เมียผมซะอย่าง จับฉีดยาแปปเดียว เดี๋ยวก็หายครับ”
“ถ้ายังพูดมากอีกนะ ไปทำงานเลย ไม่ต้องอยู่แล้วบ้านน่ะ”
“คร้าบบบบบบ กลัวแล้วคร้าบบ แม่ครับไปทำงานก่อนนะครับ ฟองคลื่นเฝ้าพี่สะใภ้ให้ดีๆนะ อย่าให้คลาดสายตา...” ร่างสูงเดินไปหอมแก้มมารดาแล้วเดินไปหน้าบ้าน โดยมีร่างบางของน้ำซุปที่เดินถือสูทตัวนอกตามไป ห
เมื่อคมกริชขับรถมาเทียบรออยู่ด้านหน้า ร่างสูงก็เดินเอากระเป๋าเอกสารไปส่งให้ลูกน้องคนสนิทแล้วเดินกลับมาหาร่างบางอีกครั้ง
“วันนี้อยู่ช่วยคุณแม่ทำขนมนะครับ เดี๋ยวสามีไปทำงานก่อน” มือหนายกขึ้นลูบหน้าของคนรักอย่างหลงใหล
“ครับสามี..เดี๋ยวภรรยาจะทำขนมรออยู่ที่บ้าน รีบกลับนะครับ”
“ใครทำอะไรก็สู้เต็มที่เลยนะน้ำซุป อย่าไปกลัว แล้วก็ไม่ต้องเกรงใจแด๊ดด้วย”
“หมายถึงใครล่ะที่น้ำซุปต้องระวัง”
“ก็มีคนเดียวนั่นแหละ เจ้าพ่อไม่อยู่ไม่รู้ว่าจะมาวุ่นวายอะไรอีกหรือเปล่า” ร่างสูงคิดอย่างหนักใจ เพราะด้วยนิสัยของเบลล่าแล้ว เป็นคนชอบเอาชนะ ถึงแม้จะเห็นแล้วว่าเขามีคนรักอยู่แล้ว แต่เบลล่าก็ไม่สนแน่นอน เพราะรายนั้นต้องได้ทุกอย่าง
“ถ้ายัยไฮดรานั่นล่ะก็ อีหนูไม่กลัวแน่นอน เจ้าพ่อวางใจได้ อีกอย่างมีคุณแม่กับฟองคลื่นอยู่ทั้งคนใครก็มาทำอะไรอีหนูไม่ได้หรอก”
“อย่างนี้ค่อยชื่นใจหน่อย ไหนมาให้หอมแก้มหน่อยครับ”
ร่างบางก็ยื่นแก้มให้อย่างไม่เกี่ยงงอน เมื่อทั้งสองพลัดกันหอมแล้วเรียบร้อย มือบางก็ส่งสูทให้สามีอย่างอายๆ
“ไปแล้วนะ”
“ก็ไปซิ”
“ไปแล้วจริงๆ”
“ไปซิคร้าบบบบบ อีหนูห้ามหรือยัง”
“ไม่ห้ามซักหน่อยเลยเหรอ”
“ลีโอ ไปทำงานได้แล้ว มันจะสายแล้วนะ!!!!!!”
ร่างสูงจึงเลิกตอแยแล้วเดินถือสูทขื้นรถ คมกริชเมื่อเห็นนายเดินหน้าบานขึ้นรถแล้วก็อดแซวไม่ได้
“นายครับ ยิ้มน่ะหุบบ้างก็ได้ครับ” พูดไปมือก็ค่อยๆประคองรถออกจากประตูรั้วอัลลอยด์ของบ้าน แอ๊คซายน์
“อ๊ะ!! ก็คนมันมีความสุข ไมใช่นายที่ไม่มีคู่ ฮ่าๆ” คนเป็นนายหยอกลูกน้องกลับทันที
“โห ไอ้มีน่ะมีแล้วคร้าบบบ แต่มันก็แค่ชั่วคราว ผมไม่ได้โชคดีอย่างนายซักหน่อยที่ได้เมียสวยแล้วก็นิสัยดีอย่างคุณนางฟ้าน้ำซุป”
“ของอย่างนี้มันก็บอกกันไม่ได้หรอกว่ะ มันต้องอาศัยจังหวะแล้วก็ทำนอง ฮ่าๆ”
แล้วก็ทำให้ได้รู้ว่า การมีเมียเด็กก็ช่วยลดอายุให้ผู้บริหารหน้าดุอย่าง ลีโอ แอ๊คซายน์ ได้เหมือนกัน
.
.
.
.
“นายครับ คุณเบลล่าขอเข้าพบครับ” ยังไม่ทันสิ้นเสียงของคมกริชที่ดังผ่านอินเตอร์โฟนเข้ามา ประตูห้องทำงานของเขาก็ถูกเปิดออกมาอย่างเร็ว ช่างไม่มีมารยาทเอาซะจริงๆ
“ที่รักคะ คิดถึงจังเลยค่ะ” ร่างสูงเพรียวของแม่นางแบบในชุดเดสเกาะอกสีม่วงเข้มสุดสั้นเดินเข้ามาหาเข้าด้วยความเร็ว แต่สัญชาตญาณก็ทำให้ลีโอ ลุกหนีได้ทันท่วงที
“อย่ามาเรียกผมด้วยคำนั้น ผู้หญิงอย่างคุณมันต่ำเกินไป” ร่างสูงพูดเสียงลอดไรฟัน แล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงโซฟารับแขกข้างๆชั้นเอกสาร
สำหรับผู้หญิงคนอื่น หากได้ยินคำนี้อาจจะผิดหวังเสียใจ แล้วก็วิ่งหนีไป แต่ไม่ใช่กับ เบลล่า นางแบบสุดเซ็กซี่ของอิตาลี เพราะเธอนั้นรู้ว่าจะรับมือกับอารมณ์อันน่ากลัวของลีโอ แอ๊คซายน์อย่างไร
“แหมลีโอ คนเราเคยร่วมเตียงเคียงหมอนกันมา ทำไมพูดจาอย่างนั้นล่ะ” หล่อนวางตัวใหม่ โดยการนั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของร่างสูงแล้วยิ้มแบบไม่รู้เรื่องส่งให้ร่างสูง
“หยุดพูดอะไรที่มันเน่าๆซักที!!! บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วคนอย่างเธอน่ะมันแค่ชั่วคราว มั่วกับใครได้แต่อย่ามามั่วกับฉัน เพราะฉันไม่ชอบมองดูขยะที่ทิ้งไปแล้ว มันโสโครก!!!!!!”
มาเจอเข้าเต็มรูปแบบอย่างนี้ก็สะอึกไปได้เหมือนกัน รู้อยู่เหมือนกันว่า ลีโอ แอ๊คซายน์ อารมณ์เสียง่าย แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะรุนแรงขนาดนี้
“เงินที่ให้ไปใช้หมดแล้วหรือไง”
“เบลล์ไม่อยากได้เงินของคุณเลยนะคะ เบลล์รักคุณจริงๆ” ริมฝีปากเรียวสวยของหล่อนเม้มเข้าหากัน อีกทั้งยังแสร้งบีบน้ำตาเพื่อความสมจริงสมจัง
“หุบปากได้แล้วเบลล์ เพราะหนอนข้างในมันหลุดร่วงออกมา”
“ทำไมคุณถึงว่าร้ายเบลล์อย่างนั้นล่ะคะ”
ร่างสูงไม่ตอบคำถามแต่กลับรับโทรศัพท์ที่มันสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงแทน
“ครับที่รัก??”
ใบหน้าสวยเชี่ยวรีบเงยหน้าฟังการสนทนาทันที คงเป็นไอ้ผู้ชายหน้าหวานคนนั้นแน่ๆ ยอมรับว่าน้ำซุปเมียของลีโอนั้นสวยจริงๆ ขนาดเขาที่เป็นผู้หญิงยังอาย แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้นางแบบสาวเกรงเลยซักนิด
“ทำงานครับ พอดีลูกค้าเข้ามาขอ..........” ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะพูดจบประโยค เสียงอันแหลมสูงก็สอดแทรกเข้าไปทันที
“ลีโอคะ เบลล์กลับก่อนนะคะ อยู่นานแล้วน่ะค่ะ”
“นี่!!!!!!!! .. เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอกน้ำซุป เดี๋ยวเจ้าพ่อโทรกลับนะ”
“หึหึ” นางแบบสาวหัวเราะขึ้นมาอย่างสะใจ ที่สามารถทำให้คนที่บ้านนั้นวาดระแวงชายหนุ่มได้
ถ้าเบลล่า เกรติงค์ นางแบบจากอิตาลีไม่ได้ ลีโอ แอ๊คซายน์ คนอื่นก็อย่าหวังว่าจะได้ !!!!!!!!!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ตอนล่าสุดมาแล้ววววววววววววว
โหยยยยยยย.......
******* ไม่เจอะกันนานคิดถึงจังเลย คนอ่านที่น่ารักทั้งหลาย มามะๆๆ
เข้ามาอ่านแล้วก็เข้ามาเม้นได้แล้วววววววว น้องหมวยอัพแล้วนะ
ตอนล่าสุดเลยยยย
ปล1... ก่อนที่จะเห็นเพื่อนนายเอก และแม่นายเอกเล่นงานตัวอิจฉา เราจะต้องให้มาอ่านอะไรหวานๆก่อน 555555++
ปล2. .... มหาลัยยังไม่ไปถึงไหน
ปล3 วันคริสต์มาสที่จะถึงก็ขอให้ทุกคนมีความสุขนะคะ
อย่าลืมเอาถุงเท้าไปแขวนหน้าบ้านนะ ซานต้าจะได้เอาของขวัญมาให้ ฮ่าๆๆ ( ออกแนวยึดติด )
รักคนอ่านทุกคน อย่าลืมให้กำลังใจกันอย่างนี้ตลอดไปน้า!!!!!!!!!!!!!
ใคร กด + สวย รวย แฟนหล่อ ขาว น่ารัก น่าตาดี
ใครเม้น ปีใหม่นี้ขอให้ได้สิ่งที่สมหวัง เงินปลิวเข้าบ้าน ฮ่าๆ
-
เบลล่า ชีแรงจริง ๆ อีหนูจะสู้ไหวมั้ยเนี่ยย
-
โอ๊ย คิดถึง คิดถึง :กอด1: 2 ตอนรวดเลย น่าร๊ากกกกกที่สุดเลยน้องหมวย
ขำลีโอกะงี่เง่าอ่ะ คู่ปรับตลอดกาลลลล :jul3:
-
โอ๊ย คิดถึง คิดถึง :กอด1: 2 ตอนรวดเลย น่าร๊ากกกกกที่สุดเลยน้องหมวย
ขำลีโอกะงี่เง่าอ่ะ คู่ปรับตลอดกาลลลล :jul3:
คิดถึงเหมือนกันค่ะ ฮิ้วววววววววววว
-
ขอบคุณนะน้องหมวย
รอลุ้นน้ำซุปจัดการกับยัยเบลล่า
+1
-
อย่าไปหวั่นนะน้ำซุบ ตบได้ตบมันเลย นังชนีเบลลล
-
+1 ให้นุ้งหมวย
:กอด1: :กอด1:
นุ้งหมวยไม่เอามาม่านะ จะเกิดอะไรขึ้นเนี่ยะ จะเอาหวานไม่เอามาม่า :z3: :z3:
-
มาแบบหวาน ๆ แต่ถ้าคราวหน้าดราม่าละก็ ขอแบบนิดๆ พอนะ
และขอส่งกำลังใจให้ สู้ๆ นะ
-
ลีโอนายตายแน่
-
:impress2:หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
คู่นี้น่ารักตลอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด o13
-
อิเบลล์ฉลาดเกินไปแล้วนะ ไม่ยอมไปที่บ้าน แต่กลับมาหาที่ทำงานลีโอ แบบนี้น้ำซุปก็แย่สิ
-
คนอ่านที่น่ารัก!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เม้นกันเยอะๆหน่อยเร้วววววววววว
ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เย้ๆๆมาแล้ววววกำลังสนุกเลยยย
-
น้ำซุปสู้ ๆ
:call:
-
อ๊ะ..มาสักทีสิน่า
...รู้สึกเหมือนแกจะเพี้ยนนิด...คำแหม่ง ๆ เยอะนะ แต่เข้าใจนะน้องหมวย พี่ไม่คิดมากอ่ะนะ
อะอย่างเช่น มาเฟียผู้หญิงใหญ่...ก้คงยิ่งใหญ่สินะ เออ อโหสิล่ะนะ 5555 กลัวหมวยเครียดว่ะ'โทษนะ
28...ก้อิก 6 วันสินะ ลุ้นไปด้วยเลย ขอให้ได้..ขอให้ติดนะ สาธุ..โสสสสสสสสสสส....
-
:pig4:ใจจ้าที่มาต่อ
-
อ๊ชะนีนี้
เปนอะไรมากม้ายยย
ยางอายก้ไม่มีหรือไง โดนผู้ชายด่าขนาดนี้แล้ว ยังกล้าไปหาเค้าอีก
-
ลีโอกับงี่เง่า เค้าก็รักกันในมุมแปลกๆเนอะ 5555555555
ยัยเบลล่านี่น่าเรียกเทศบาลมาจับกลับไปขังกรงซะให้สิ้นเรื่อง -*-
-
:angry2:ผญ.คนนี้แร๊งจริงๆๆๆ
โดนด่าสะขนาดนี้หน้ายังหนาได้อีกกกกกกก
ลีดอจัดการขั้นเด็ดขาดสักที
น้ำซุปจัดการเลยอย่าได้แคร์
-
+1 ค๊าบบบบบบ
สองตอนรวด สะใจ
-
นางเบลแกนี่ร้ายจริงๆๆๆๆๆๆๆ
+1 กำลังใจ สู้้้้้น้าาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
กำจัดมันซะ ก่อนที่เจ้จะกำจัดมันเอง มีปืนสักกระบอกไหมค่ะ เจ้จะเอาไปยิงชะนีร่านๆสักตัว
-
:beat: :beat: นังเบล :z6:
-
ฆ่ามัน :angry2:
ฆ่ามัน :angry2:
ฆ่ามัน :angry2:
ฆ่ามัน :angry2:
ฆ่ามัน :angry2:
ข้ามันลูกทุ่งคนจน
-
:z2: :z2:
มาเต้นรอ อ่านเม้น
5555555555555+
-
อ๊ะ..มาสักทีสิน่า
...รู้สึกเหมือนแกจะเพี้ยนนิด...คำแหม่ง ๆ เยอะนะ แต่เข้าใจนะน้องหมวย พี่ไม่คิดมากอ่ะนะ
อะอย่างเช่น มาเฟียผู้หญิงใหญ่...ก้คงยิ่งใหญ่สินะ เออ อโหสิล่ะนะ 5555 กลัวหมวยเครียดว่ะ'โทษนะ
28...ก้อิก 6 วันสินะ ลุ้นไปด้วยเลย ขอให้ได้..ขอให้ติดนะ สาธุ..โสสสสสสสสสสส....
มันแปร่งยังไงอ่ะ
บอกหน่อยยยย
-
ชอบ ลีโอ กะ น้ำซุปที่สุดอ่ะ >/////< :-[
-
เกลยีดแกจิงๆเบลล่า หน้าด้านมากกกกกก
-
อ่านถึงหน้า16แล้ว
ชอบชื่อน้ำซุปจัง น่ารักมากหวานกันตลอดเวลา
ลีโอกลัวเมียด้วย
-
ชอบลีโอกับงี่เง่าจริงๆเลย
ขนาดแมวเจ้าพ่อยังไม่เว้นยังไปทะเลาะกันอีก
+1 นะคะ
-
(http://www.goodlightscraps.com/content/christmas-scraps/christmas-comments-122.gif)
Merry Christmas
-
งานเข้าอีกแล้ว
-
สวัสดีปีใหม่จ้า
(http://www.bouquetsthatstay.com/Files/Extrav350.jpg)
-
... :mc4: Happy New Year 2011... :L2:
มีความสุขมากๆ นะน้องหมวย
-
เกลียดเบลล่า
เกลียดมากกกก
นังไฮดร้าเอ๊ยยยย
ยัยปรสิต
อร๊ายยยยยยยย
น้ำซุป เอามันไปไกลๆด่วน
ไม่ไหวเคลีย
อ่านแล้วเสีย'รมณ์มากค่ะ
เหอๆๆๆ
ปล แฮปปี้นิวเยียร์ค่ะทุกคน
-
เห็นลางๆ ว่าจะมีมาม่า - -"
-
น้ำซุปสู้ๆ ถีบยัยเบลล่าให้กระเด็นไปเลย
-
Part 37 ............. ชะนีเพรี้ยงพร้ำ และถูกซ้ำเติม
( ให้เสียงภาษาไทย โดย : สุภาวดี )
I
.
.
.
.
“(( ทำไมถึงรีบวางสาย หรือว่ามีอะไรปิดบังอยู่))” ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะพูด ร่างบางที่อยู่ส่งเสียงจากปลายสายก็พูดทักเสียงเขียวทันที
พอเบลล่า เกรติงค์ เดินออกจากห้องไปด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสะใจที่ป่วนเขากับเมียได้ ลีโอ แอ๊คซายน์ก็รีบโทรกลับไปหาคนเป็นเมียด้วยความร้อนรนเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะโกรธและงอนเขา
“เมื่อกี้มีแขกไม่ได้รับเชิญอยู่ในห้องด้วยน่ะครับ อีหนูอย่างพึ่งกริ้วนะ”
“(( แขกที่ว่านี่ใช่คุณเบลล่าหรือเปล่าเจ้าพ่อ))” เสียงที่ตอบกลับมานั้นเต็มไปด้วยความราบเรียบและบ่งบอกว่าไม่พอใจเป็นอย่างมากที่เขาปล่อยให้ศัตรูหมายเลขหนึ่งของร่างบางเข้ามาในห้อง
“ครับ แต่เจ้าพ่อก็ไล่ไปแล้วนะ ไม่ได้ให้เขาอยู่นานเลย เมื่อกี้เธอโกหก อีหนูอย่าเข้าใจผิดนะครับ!” ร่างสูงรีบอธิบายต่อด้วยความรวดเร็ว เพราะกลัวคนเป็นเมียเข้าใจผิด เพราะขืนเป็นอย่างนั้นมันคงไม่ค่อยเวิร์คเท่าไรที่ทำให้เมียตัวเองงอนและโกรธในที่สุด
“(( รู้ว่าต้องไล่ ถ้าไม่ไล่นี่ซิ ได้มีเรื่อง))” ร่างบางเอ่ยทีเล่นทีจริง แต่สำหรับร่างสูงแล้วมันกลับมีแต่ความน่ากลัว เพราะคำว่ามีเรื่องของร่างบางนั้นมีรวมอะไรหลายๆอย่างเข้าไปด้วย และหนึ่งในนั้นก็ต้องมีมาตรการให้เขามานอนหน้าห้องแน่ๆ
“ทำขนมไปถึงไหนแล้วครับ เหนื่อยหรือเปล่า แล้วฟองคลื่นแกล้งอะไรอีหนูของเจ้าพ่อหรือเปล่า”
“(( จริงด้วย! ลืมไปว่าตีแป้งทำคุกกี้เอาไว้ ลีโอ แค่นี้นะ รีบกลับบ้านเร็วๆนะครับ))”
ร่างสูงเมื่อได้ยินอีกฝ่ายตัดสายไปก็กดวางโทรศัพท์เครื่องเล็กลงบนโต๊ะทำงานด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม
“นายครับ คุณเคลวิน พิทยาภันทร์ติดต่อมาครับ” คมกริชยื่นโทรศัพท์ส่วนตัวของเขาให้คนเป็นเจ้านาย แล้วก้าวถอยหลังออกมาห่างๆ เพื่อความเป็นส่วนตัวของคนทั้งสอง
ทำไมทุกคนถึงติดต่อผ่านเขา ทำไมไม่โทรเข้าไปหาลีโอ แอ๊คซายน์โดยตรงเลย ก็เพราะโทรศัพท์ของเจ้านายเขานั้นถูกตั้งค่าไว้ให้รับทรายคุณน้ำซุปเพียงคนเดียว และโทรศัพท์ของคุณน้ำซุปก็เป็นเช่นเดียวกับของเจ้านายเขา
คมกริชที่ยืนมองคนเป็นนายคุยโทรศัพท์อยู่นั้น ก็รู้ได้ทันทีเลยว่า คุณเคลวิน กับนายเขานั้นกำลังคุยเรื่องซีเรียสอยู่แน่ๆ
ท่าทีที่คุยโทรศัพท์นั้นหาความผ่อนคลายไม่เจอจริงๆ เพราะถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะเพิ่งมาสนิทกันแต่ก็ไม่ได้ทำให้ท่าทีที่แสดงออกต่อกันห่างเหินหรือเย็นชาแต่อย่างใด นายของเขานั้นไม่ค่อยมีเพื่อนสนิทอยู่ที่ไทย เพราะด้วยความที่งานรัดตัวจึงไม่ค่อยมีเวลาไปสังสรรค์อย่างที่นักธุรกิจคนอื่นทำกันเท่าไร พอมาปรับความเข้าใจเรื่องในอดีตกับผู้บริหารของ K V Park แล้ว ความบาดหมางที่ทั้งสองเคยมือก็หมดไปทันที
อีกทั้งคนรักของเจ้านายเขากับคุ ณเคลวินยังเป็นเพื่อนรักกันอีก ยิ่งทำให้อะไรหลายๆอย่างที่ผู้ชายสองคนเข้ากันได้ดีขึ้นไปอีก
“คมกริช เพิ่มกำลังรักษาความปลอดภัยที่บ้านเป็นสองเท่า ที่บริษัทก็เหมือนกัน สั่งให้พนักงานต้อนรับสแกนแขกที่จะเข้ามาตึกแอ๊คซายน์โดยละเอียด” คนเป็นลูกน้องเงยหน้ามองร่างสูงด้วยความประหลาดใจ เพราะกำลังรักษาความปลอยภัยที่บ้านนั้นก็แน่นหนาอยู่แล้ว ส่วนที่บริษัทก็ไม่ต้องพูดถึง เพราะทั้ง ร.ป.ภ บอดิการ์ด อีกทั้งลูกน้องของเจ้านายที่ตามมาจากอิตาลีก็มากพอตัวอยู่แล้ว รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลแล้วแหะ
ร่างสูงของลีโอ เดินไปนั่งที่โซฟาแล้วหลับตาลงอย่างต้องการใช้สมองในการตัดสินปัญหาที่เขาได้ฟังมาจากเพื่อนที่เพิ่งจะสนิทอย่าง เคลวิน พิทธยาพันธ์
คมกริชรอให้ร่างสูงได้นั่งพัก ทบทวนความคิดอยู่ประมาณ 10 นาที จึงเดินไปนั่งที่โซฟาเดี่ยวข้างๆลีโอ แล้วเอาโทรศัพท์ของตัวเองมาเก็บใส่กระเป๋า รอเวลาที่นายจะสั่งงานและบอกความจริงให้ฟัง
“เรียว ฟุคาตะ เคลื่อนไหวกำลังขนอาวุธไปทางเมดิเตอร์เรเนียน โดยไม่เกรงใจไอ้เคลซักนิด มันเลยให้คนไปถล่มแต่พวกนั้นก็ไหวตัวทัน”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเราครับ เพราะฝ่ายนั้นก็คุมญี่ปุ่น และเราก็คุมยุโรป เรากับยังไม่เคยมีเรื่องกระทบกระทั่งกันเลยนะครับ ต่างฝ่ายต่างอยู่ในที่ของตัวเอง ไม่ได้ก้าวก่ายฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง”
เพราะสายที่ญี่ปุ่นก็ไม่ได้รายงานเลยว่าเขตการที่ญี่ปุ่นจะมีปัญหา ฝ่ายนั้นยังคงมีทีท่าที่นิ่งเฉย ไม่ได้ก่อกวนหรือทำตัวเป็นหมาลอบกัดแต่อย่างใด
“ไอ้เวรนี่มันถูกเบลล์ลากเข้ามาน่ะซิ แต่ถ้าลองมองให้ลึกกว่านี้ หากเป็นคนอื่นจะยอมเข้ามาง่ายๆเหรอ แต่ถ้าคนเรามันไม่หวังผลประโยชน์อะไรบางอย่าง คนอย่างมันจะยอมยื่นมือเข้ามาเสี่ยงกับตระกูลของแอ๊กซายน์อย่างนั้นหรือ”
“........................”
คนเป็นลูกน้องนิ่งเงียบและฟังเจ้านายเล่าความเป็นมาเป็นไปอย่างใจสมองและความเงียบ
“ไอ้เคลเห็นว่าก่อนที่จะเบลล่าจะมาไทยนั้น ได้ไปที่หาไอ้เวรเรียวที่ญี่ปุ่นก่อน คนของไอ้เคลเห็นว่ามันแปลกๆก็เลยสืบต่อ และก็เป็นอย่างที่ไอ้เคลคิด สองคนนี้กำลังร่วมมือกันทำความเลว! ”
“คุณเบลล่ายืมมือคุณเรียว จัดการคุณน้ำซุปกับนาย.....ผมเข้าใจแล้ว”
“เข้าใจแล้วก็รีบไปทำตามที่สั่ง ให้คนสืบดูว่าไอ้เวรนั่นมันสิงอยู่ที่ไหน เดี๋ยวฉันจะไปจัดการมันเอง”
สายตมคมจ้องเขม็งไปออกไปยังวิวนอกหน้าต่าง แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความลุ่มร้อนและโมโห ไม่นึกว่าผู้หญิงอย่างเบลล่าจะกล้าทำเรื่องอย่างนี้ ไม่นึกว่าไม่คิดว่าความไม่เอาไหนของตัวเองเมื่อสมัยก่อนจะวกกลับเล่นงานตัวเองในขณะนี้
“ใครที่มันแตะกล่องดวงใจของ ลีโอ แอ๊คซายน์ มันจะไม่ตายดี”
.
.
.
.
.
.
.
..
คฤหาสน์ตระกูลแอ๊คซายน์
“กลิ่นอะไรคะเนี่ย หอมจังเลย” เสียงแหลมสูงของบุคคลที่ไม่ได้รับเชิญดังมาจากห้องโถงของบ้าน
“มาแล้วค่ะคุณแม่ ให้ฟองทำไงต่อคะ เอาไข่ปาไล่ดีหรือเปล่า” ฟองคลื่นหันไปถามมารดาที่กำลังนั่งปอกเปลือกส้มอยู่ข้างๆ
“จะบ้าเหรอฟอง เขาอาจจะมาดีก็ได้ รอดูไปก่อนซิ อย่าพึ่งวู่วาม” ร่างบางหันมาดุน้องสาวของคนรักแล้วก้มบีบคุกกี้ต่อไปด้วยความบรรจง
“โห! พี่น้ำซุป คนๆนี้ไม่เคยมาดี ปีศาจกลับชาติมาเกิด หาความดีในตัวไม่ได้หรอกค่ะ”
“แม่ก็ว่าอย่างที่ฟองคลื่นนะ คนๆนี้ไม่เคยคิดดีต่อใคร คิดอยู่อย่างเดียวว่าจะจับลูกชายแม่อย่างไร” คุณหญิงแพรวลุกขึ้นยืนแล้วบอกให้แม่บ้านเอาส้มที่ตนปลอกไปตกแต่งจานขนมและไอศกรีมให้สวยงาม
“กำลังคุยอะไรกันอยู่คะ สนุกกันเชียว” ร่างสูงโปร่งของนางแบบสาวมาพร้อมกับกลิ่นน้ำหอมอันแสนปวดใจที่ส่งกลิ่นฉุนไปทั่วห้องครัว กลบกลิ่นของแป้งเค้กและคุกกี้ไปซะสนิท
“เบลล์ป้าว่าเธอไปนั่งคอยเราอยู่ด้านนอกดีกว่านะ กลิ่นน้ำหอมเธอมันทำพิษขนมน้ำซุปน่ะ” คุณหญิงแพรวหันไปทักแล้วเอ่ยเตือนที่น้ำหอมที่นางแบบสาวจงใจพรมมามากกว่าเดิม เพราะต้องการอวดใครบางคนแถวนี้ ที่ไม่รู้จะมีปัญญาซื้อมาให้หรือเปล่า
“แหมคุณป้าค่ะ กลิ่นนี้หอมนะคะ ไม่แพงด้วยค่ะประมาณขวดละแสนกว่าบาท ไม่รู้ว่าใครบางคนแถวนี้จะมีปัญญาหาซื้อมาใช้หรือเปล่า” นางแบบสาวเดินเข้าไปหาร่างบางที่ยืนหันหลังหยอดคุกกี้อยู่ตรงโต๊ะกลางห้อง ทำเอาฟองคลื่นและมารดาของเธอรีบผวาตามเข้าไป แต่ร่างบางก็ส่งสายตาบอกว่าไม่เป็นไร แค่นี้จัดการได้
“ถ้าคุณเบลล์หมายถึงผมล่ะก็ ผมไม่ค่อยชอบน้ำหอมกลิ่นนี้เท่าไร เพราะเมื่อสูดเข้าไปแล้วมันรู้สึกขมๆน่ะครับ ยิ่งถ้ามันฉุนมากเหมือนที่คุณใส่มาตอนนี้ล่ะก็ สูดมากๆ มันจะทำให้เยื่อบุโพรงจมูกอักเสบได้นะครับ ขอแนะนำว่าอย่าไปเดินผ่านสุนัขนะครับ เดี๋ยวมันจะเห่าเอา ผมว่ากลิ่นนี้ คล้ายๆกลิ่นน้ำยาดองศพน่ะครับ” ร่างบางเงยหน้าขึ้นแล้วพูด อีกทั้งยังยิ้มให้ปากและตา บ่งบอกให้รู้ว่าพร้อมที่จะโต้ตอบแบบเชือดเฉือนได้เหมือนกัน
คุณหญิงแพรวกับลูกสาวคนเล็กนั้นต่างยืนมองร่างบางกับนางแบบสาวอยู่ห่างๆ เพราะน้ำซุปยังไม่ได้อยู่ในสถานะที่เพรี้ยงพร้ำ แต่อย่างใด กลับกันเหมือนเมียคนสวยของลีโอจะเอาชนะศึกนี้ไม่ยากซะด้วยซิ
“แหมคุณน้ำต้ม เอ๊ย! น้ำซุปคะ พอดีกลิ่นนี้ลีโอเป็นคนเลือกให้ตั้งแต่ตอนอยู่อิตาลีน่ะค่ะ เบลล์ก็เลยไม่อยากเปลี่ยนเห็นว่าลีโอเลือกให้ด้วยตัวเอง” เบลล่าเองก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน อีกทั้งยังยกเรื่องเมื่อสมัยที่ตัวเองยังคบกับร่างสูงเอามาเล่าใหม่ พร้อมทั้งใส่สีตีแต่งให้เรื่องมันเกินความเป็นจริงขึ้นไปอีก
แต่ผิดคาด เพราะแทนที่ร่างบางจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอย่างที่หล่อนคิด กลับกลายเป็นว่าตอนนี้ใบหน้าสวยหวานของน้ำซุปมีแต่รอยยิ้มหวายพิมพ์ใจที่ส่งให้กับอดีตคู่ควงของสามี
“น่าแปลกนะครับ ทำไมคนเราถึงชอบยึดติดกับอดีตก็ไม่รู้ ดูอย่างคุณเบลล์ซิ เรื่องเก่าขนาดนั้นยังอุตส่าห์จำมันได้อีก ผมเดาว่าลีโอต้องจำไม่ได้แล้วแน่ๆ ก็อย่างว่าแหละครับ อะไรที่ไม่สำคัญก็ไม่จำเป็นที่จะจัดเก็บเอาไว้ในสมอง”
“นี่!!!!!!” นางแบบสาวเดินเข้าไปกระชากลำแขนบางของน้ำซุปขึ้นมาอย่างอดไมได้
แล้วเจ้าตัวก็อดสะท้อนใจไม่ได้ เพราะลำแขนของเมียลีโอนั้น มันช่างเล็กและบางจริงๆ ผิดกลับต้นแขนของสาวยุโรปอย่างหล่อนที่ค่อนข้างใหญ่และไม่บางอย่างนี้ และยิ่งไปกว่านั้น สีผิวอันขาวอมชมพูนวลเนียนของน้ำซุปยังกลบผิวฝรั่งอย่างหล่อนให้คล้ำไปทันที เชอะ!
“จะพ่นไฟเหรอครับ!! รอเดี๋ยวนะครับ เดี๋ยวผมจะไปเอาน้ำแข็งมาให้อม จะได้ปากเย็นขึ้นกว่าเดิม” ร่างบางผละไปที่ตู้เย็นที่ตั้งอยู่ข้างๆ แต่ก็โดนเสียงแหลมสูงเอ่ยห้ามเอาไว้ด้วยความเดือดดาล
“ใครจะพ่นไฟย่ะ !!!!!! ไม่ต้องเอาอะไรมาทั้งนั้น”
“เบลล่า ป้าว่าเธอออกไปรอข้างนอกดีกว่านะ ป้าอบขนมเสร็จเดี๋ยวป้าจะตามออกไป” คุณหญิงแพรวเดินเข้ามาดึงแขนของนางแบบสาว โดยมีฟองคลื่นขนาบข้างไปด้วย ทำให้ตอนนี้เหมือนนางแบบสุดฮ๊อตจากอิตาลีกำลังโดนหิ้วปีกโดยคุณหญิงแพรว และฟองคลื่นก็ไม่ปาน
“ปล่อยๆ คุณป้า คุณน้องฟอง เบลล์เดินเองได้ค่ะ”
“แหม ก็นึกว่าพี่เบลล์จะเป็นอัมพาตชั่วขนาดนี่น่า ฟองก็กะว่าจะช่วยสักหน่อย” ฟองคลื่นพูดด้วยความหวังดี อีกทั้งยังพยายามที่จะเอาน้ำใบบัวบกจากตู้เย็นออกมาให้หล่อนกินอีก
“คุณพี่เบลล์คะ นี่คือน้ำใบบัวบกค่ะ มีประโยชน์มากเลยค่ะ ช่วยแก้อาการช้ำใน แฟนทิ้ง ผัวเมิน ชู้งอนได้เป็นอย่างดี กินหน่อยนะคะ”
“กอง เอ๊ย เก็บความหวังดีไว้เถอะค่ะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวเบลล์ออกไปรอด้านนอกนะคะ” แล้วเจ้าตัวก็สะบัดตูดเดินออกไปด้วยความโมโหที่ใครๆในบ้านนี้ก็ไม่ชอบหล่อน
“พี่เก่งอ่ะ ถ้าเป็นฟองคงไม่ทนได้ถึงขนาดนี้หรอก มันต้องมีการใช้กำลังกันบ้าง” ฟองคลื่นพูดไป มือก็แต่งหน้าเค้กไปพลาง
“มันก็แค่เบสิคน่ะฟองคลื่น มากกว่านี้พี่เจอมาแล้ว คบกับลีโอใหม่ๆ พี่โดนมาเยอะแล้วล่ะ แต่ไม่มีใครเขาเกาะแกะมากเท่าคุณเบลล์” ร่างบางยกถาดคุกกี้เข้าเตาอบด้วยความคล่องแคล้ว งานนี้ไม่ต้องพึ่งอาหารและขนมจากโรงแรมแอ๊คซายน์ เพราะใภ้ใหญ่อย่างน้ำซุปจะลงมือทำเองทุกอย่าง ไม่เว้นแม้แต่เครื่องดื่ม
ใจจริงก็อยากจะให้ปาร์ตี้นี้ No แอลกอฮอล์ แต่ก็คงจะทำอย่างที่คิดไม่ได้ เพราะดูจากเพื่อนฝูงแต่ละคนแล้ว เป็นแฟนคลับ ไวน์ กับ บรั่นดีทั้งนั้น ยังไม่รวมยาดองที่เคยพากันไปซดเมื่อตอนที่ยังอยู่ มหาลัย เห็นน้ำซุปหน้าหวานๆอย่างนี้ ก็ยังดื่มมึนเมาได้ชนิดที่ว่า คอแอลกอฮอล์บางคนยังอึ้ง แต่ร่างบางก็ไม่ได้ดื่มพร้ำเพื่อ จะดื่มเฉพาะปาร์ตี้ ไม่ก็งานสังสรรค์ ที่ต้องไปกับลีโอ
“นั่นซิ เมื่อก่อนพี่ลีโอก็ใช่ย่อยที่ไหน ฟองยังนึกไม่ออกเลยว่า ถ้าพี่ชายฟองไม่ไปเจอพี่ ปานนี้ไม่รู้ว่าจะมั่วไปกี่คน” คนเป็นน้องแอบว่าร้ายพี่ชายอย่างสนุกสนาน ด้วยความที่ถูกเลี้ยงดูมาในครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ มีทั้งพ่อ แม่ และพี่ชาย ที่ให้ความอบอุ่นกับตนเสมอ ฟองคลื่นจึงหวงพี่ชายตัวเองไม่น้อย และเมื่อสี่ปีที่แล้ว ที่ลีโอ พาร่างบางของผู้ชายหน้าหวานเข้ามาแนะนำให้ตนรู้จักว่าเป็น เมีย ฟองคลื่นก็ตกใจ และดีใจไปในตัว เพราะรู้สึกถูกชะตากับน้ำซุปตั้งแต่แรกพบ
“ยัยฟอง ไปว่าพี่ได้ยังไง ....แต่แม่ว่าก็จริงนะ ต้องไปขอบคุณเจ้าแม่กวนอิมกับนางกวักที่ดลบัลดาลให้ลีโอมันหาเมียได้น่ารักน่าฟัดขนาดนี้”
เอ่อ คุณแม่ครับ เจ้าแม่กวนอิม กับนางกวักนี่คนละทางกันแล้วครับ -_-
“ งั้นพรุ่งนี้ก็แล้วกันคุณแม่ วันนี้ไปคงไม่ทัน เห็นว่ามีศาลเจ้าแถวๆบ้านจัดงานพอดี”
แม่ลูกคู่นี้จะเอาจริงเหรอเนี่ย สุดยอดๆ
ทั้งสามคนช่วยกันทำขนมจนเสร็จ และกว่าที่ทุกอย่างจะออกมาเรียบร้อยได้ขนาดนี้ ก็ต้องยกให้ร่างบางที่ทำทุกอย่างด้วยตัวเอง จนแม่บ้านและเหล่าคนใช้แทบจะไม่ได้ทำเลยด้วยซ้ำ คุณหญิงแพรวเห็นว่าถ้าหากจะให้สะใภ้ใหญ่ทำคนเดียวทั้งหมด มีหวัง ไอ้ลูกชายคนโตมันต้องอาละวาดแน่ๆ ว่าไปใช้เมียมันทำงานหนัก ท่านก็เลยให้แม่บ้านและคนงานสวนมาช่วยกันจัดสถานที่ โดยปาร์ตี้ครั้งนี้จะจัดอยู่ตรงสวนหน้าบ้าน และจะไม่ใช้โต๊ะในการรับประทานอาหารเด็ดขาด เพราะท่านอยากจะให้ทุกคนมาล้อมวงคุยกันมากกว่า
“หนูไวน์ เหนื่อยไหมคะ” คุณหญิงแพรวเดินเข้ามาหาร่างบางของน้ำซุปที่กำลังหันหลังจัดตกแต่งเมนูอาหารให้ดูสวยงามและน่าทานยิ่งขึ้น
ร่างบางหันมายิ้มให้แล้วก็กอดเอวของท่านตอบ ไม่เคืองซักนิดที่ผู้หญิงที่เปรียบเสมือนแม่คนนี้จะใช้คำเรียกตนว่า คะ ขา เพราะรู้ว่าท่านนั้นเอ็นดูตนเสมือนว่าเป็นลูกสาวคนหนึ่ง
“ไม่ครับ สนุกออก คุณแม่ทานกลางวันหรือยังครับ” ดวงตากลมโตสอดส่ายหาร่างของนางแบบสาวที่ไม่รู้ว่าไปก่อเรื่องวุ่นวายที่ไหนหรือเปล่า
“ยังจ้ะ หายัยเบลล์หรือเปล่าลูก เห็นบอกว่าอยากพักผ่อนแม่ก็เลยให้เด็กไปพาไปนอนที่ห้องนอนแขกแล้วน่ะ”
ร่างบางยิ้มให้ผู้สูงวัยแล้วพากันเดินไปตรงซุ้มต้นเฟื้องฟ้า เพราะถึงแม้วันนี้อากาศค่อนข้างจะร้อนมากกว่าทุกวัน แต่ด้วยที่คฤหาสน์ตระกูลแอ๊คซายน์นั้นปลูกไม้ยืนต้นไว้เยอะ และเน้นการจัดสวยให้เสมือนว่าอยู่ป่า นั่นก็เลยทำให้บรรยากาศรอบบ้านร่มรื่นและน่าอยู่กว่าบ้านไหนๆ
ไหนจะน้ำตกจำลองที่ใหญ่พอๆกับน้ำตกในห้างสรรพสินค้าชื่อดังที่ทำให้บรรยากาศที่น่าอยู่มากขึ้น น้ำตกจำลองแห่งนี้มีชื่อว่า โด่ไม่รู้ล้ม และคนที่ตั้งชื่ออันแปลกประหลาดอย่างนี้ก็คือ ลีโอ แอ๊คซายน์ นั้นเอง เพราะด้วยความที่เพื่อนฝูงของเมียเล่าวีรกรรมสมัยเรียนให้ฟัง ว่าน้ำซุปนั้นเจ้าแม่ยาดอง! โดยยาดองโหลที่น้ำซุปกินบ่อยที่สุด ก็คือ โหลโด่ไม่รู้ล้มนั้นเอง
แต่ตัวน้ำตกและการตกแต่งรอบๆนั้นเป็นฝีมือของฝองคลื่นที่อยากจะลองตกแต่งเอง เพราะว่าจบสถาปัตตกแต่งภายในมา และก็เป็นอย่างที่ทุกคนคิด เมื่องานเสร็จออกมา ก็สร้างความประทับใจให้กับคนทั้งบ้านไม่น้อย
“เดี๋ยวคุณแม่นั่งรออยู่ตรงนี้นะครับ เดี๋ยวไวน์ไปยกมื้อเที้ยงมาทานตรงนี้”
“เอางั้นหรือ แม่ว่าทานตรงนี้ก็ดีเหมือนกัน สดชื่อดี แต่แม่ว่าให้คนไปช่วยหนูบ้างนะ ขืนเดินกลับไปกลับมาหลายรอบ แม่ได้โดนลีโอกลับมาดุแน่”
พวงแก้มใสขึ้นสีทันที เมื่อโดนผู้สูงวัยเอ่ยเย้า ริมฝีปากเรียวสวยฉีกยิ้มและหัวเราะออกมาอย่างเขอะเขิน
“ลีโอไม่กล้าทำอะไรคุณแม่หรอกครับ ถ้าทำเดี๋ยวไวน์จัดการเอง” ร่างบางพูดติดตลกแล้วเดินเข้าตัวบ้าน โดยไม่ลืมที่จะให้แม่บ้านที่เดินอยู่แถวนั้นช่วยยกสำรับออกมา
.
.
.
.
.
“มาล่ะเหว่ย มาละหว่า เมียเจ้าของบ้านอยู่ไหน ไม่ออกมารับแขก ตะละล้า!!!!!!”
เสียงอึกทึกคึกโครมที่ดังอยู่หน้าบ้านสร้างความแปลกใจให้กับร่างบางไม่น้อย เพราะตอนนี้เป็นเวลาบ่ายแก่ๆ แขกยังคงไม่มาเร็วขนาดนี้
ร่างบางที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกคนเดียวลุกออกไปดูทันที คุณหญิงแพรวนั้นขอตัวไปพักผ่อนด้านบน เพราะยังปรับตัวไม่ค่อยได้ ส่วนฟองคลื่นรายนั้นหลบไปทำงาน อ่านหนังสือได้เป็นชั่วโมงแล้ว
“ที่รัก!”
“น้องสาว!”
“ลูกคนใช้!”
“พอ!”
และก็เป็นอย่างที่คิด เพราะไม่น่ามีมนุษย์คนใดกล้ามาเสียงดังในบ้านของมาเฟียอย่างนี้ นอกจากจะไม่ใช่ไอ้เพื่อนตัวแสบของร่างบาง
“สัด! ว่าใครเป็นที่รักว่ะ” ร่างบางเดินเข้าไปหาตัสก่อนเป็นคนแรก เพราะร่างสูงของตัสนั้นเต็มไปด้วยข้าวของมากมาย ซึ่งดูจากสถานการณ์แล้ว คงโดนกลั่นแกล้งให้ยกของมาคนเดียวแน่ๆ เพราะคนอื่นๆนั้นเดินตัวปลิวมาอย่างไม่สงสารเพื่อนเลยซักนิด
“น้องสาวเอ๊ย! ข้าไม่ได้เจอเจ้าแค่เดือนสองเดือนทำไมน้องถึงสวยได้กระแทกใจพี่อย่างนี้คร้าบบบบ” ต้นกล้าเดินเข้ามาโอบไหล่บางของน้ำซุปเข้าไปหาตัวเอง แล้วเอ่ยวาจาหยอกเย้าอย่างสนุกปาก
“ใครว่ามันเป็นน้องสาวมึง มันเป็นลูกคนใช้บ้านกูต่างหาก” นัทเอ่ยแทรกขึ้นมาอย่างจิกกัด และสร้างเสียงหัวเราะให้กับทุกคนไม่น้อย
“พวกมึงจะเลิกไร้สาระกันตอนไหน เสร็จแล้วก็ส่งเมล์ไปบอกกูด้วยนะ” ไมค์ที่ยืนนิ่งอยู่ด้านหลัง ยิงมุกคนสุดท้าย
“ไปๆ เข้าบ้าน” ร่างบางเดินน้ำทุกคนเข้าบ้าน จะมีก็แต่นัทที่ยังไม่เดินเข้ามา เพราะขอตัวคุยโทรศัพท์ก่อน
“แฟนไอ้นัทชื่ออะไรนะ” ร่างบางกระซิบถามกับตัสสองคน
“อืมๆ น่านน้ำ มึงทำไม”
“กูอยากเห็นหน้า แม่ง คนเหี้ยไรโคตรเลว ไม่ยอมเปิดเผยผัวให้เพื่อนฝูงรู้” ร่างบางเอ่ยปากอย่างหมั่นเขี้ยว เพราะทุกคนในกลุ่มเพิ่งมารู้ว่านัทดนัยมีแฟนแล้ว และไม่ได้โสดอย่างที่เพื่อนๆคิด
น้ำซุปนั้นโกรธมากเมื่อรู้ว่า นัทปกปิดเอาไว้ว่าตัวเองมีแฟน ก็เลยงอนเป็นเวลาเดือนกว่าๆ เดือดร้อนลีโอที่ต้องเข้ามาช่วยพูดให้ร่างบางหายงอน เพราะน้ำซุปนั้นมีคอนเซ็ปประจำตัวก็คือ งอนยาก หายยาก !!
“รุ่นพี่คณะกู ชื่อ น่านน้ำ วงศ์พิทักษ์ ตอนแรกกูก็ว่าจะชอบเล่นๆ แต่ไปๆมาๆ แม่งรักจริงหวังแต่งเว้ย”
“วงศ์พิทักษ์ ที่เจ้าของกิจการเหมืองแร่อันต้นๆของประเทศหรือเปล่าว่ะ” ร่างบางที่พอจะรู้เรื่องวงการไฮโซอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน
“แม่งสูสีกับพวกมึงเลย สัดเอ๊ย!! พวกมึงแม่งได้ผัวรวยทุกคนอ่ะ” ต้นกล้าพูดทีเล่นทีจริงแล้วเดินไปนอนที่โซฟาอย่างเกียจคร้าน เพราะที่พวกเขามาก่อนเวลานั้นต้องการมานั่งคุยกับน้ำซุปอยู่ไม่น้อย เพราะไม่ได้มาเจอกันอย่างนี้เป็นเดือนๆ
“มึงก็ไปแปลงร่างเป็นแมงดาเกาะผู้หญิงรวยซิว่ะ ถ้าไม่อยากหาเงินแล้วก็รวยทางรัด”
“แนะนำเพื่อนได้ดีมากสัดตัส เดี๋ยวก็ต่อยฟันงอกหรอกมึง”
“ใครอยู่ด้านล่าง เอาน้ำมาให้ฉันกินหน่อยซิ!!!!” เสียงหวีดแหลมโทนสูงดังมาจากชั้นสองของบ้าน สร้างความแปลกใจให้กับทุกคนยิ่งนัก
“เสียงใครว่ะไอ้ซุป แม่ง หวีดได้อีก” ต้นกล้าลุกขึ้นนั่งทันที เพราะดูจากสถานการณ์แล้ว คนที่ส่งเสียงอยู่ด้านบนคงไม่ใช้เสียงของฟองคลื่นแน่นอน เพราะน้องสาวของลีโอนั้นไม่ใช้คนที่จะมาตะโกนโหวกเหวกโวยวายอย่างนี้
“เดี๋ยวพวกมึงก็ได้เห็น” ร่างบางบอกยิ้มๆ แล้วเดินเข้าไปยกของว่างและเครื่องดื่มในครัว โดยที่ไม่ให้ใครเข้าไปช่วย เพราะเดี๋ยวจะพลาดไม่ได้เห็นอะไรที่เดินลงมาจากชั้นบน แล้วจะเสียใจ
“นี่!!!!!!! คนใช้บ้านนี้หายหัวไปไหนหมด ฉันบอกว่าหิวน้ำไง” ร่างสูงโปร่งของเบลล่าเดินลงมาจากชั้นบนของบ้านด้วยอาการหัวเสีย
.
.
.
.
Happy New Year 2011
กว่าจะมาได้ เล่นเอาคนอ่านระอา ตอนแรกซีเรียสมาก เพราะห่วงหน้าพะวงหลัง กลัวทุกคนจะว่า ทิ้งนิยายไปนานแล้วนะ ทำไมถึงไม่เอามาอัพซักที
ขอโทษนะคะทุกคน ช่วงนี้หมวยมีเรื่องให้คิดเยอะแยะน่ะคะ อะไรหลายๆอย่างมันเข้ามาพร้อมกันหมด เป็นช่วงที่ต้องเลือกอนาคตตัวเอง ว่าอยากเป็นอะไร
และขอบอกว่า
.
.
.
แท่น แทน แท๊นนนนนนนนนนน!!!!!!!!!!
อีหมวยสอบติดแล้วววววววววววววววววว พ่อแม่พี่น้องทั้งหลาย ตอนนี้หมวยดีใจแบบสุดๆอ่ะ
เพราะอย่างน้อยมันก็ลดความกดดันเราลงไป
ติด คณะ ครุศาสตร์ สาขา วิชา ชีววิทยา ของราชภัฏนครราชสีมาอ่ะ
กว่าจะสอบเข้าได้เล่นเอาลำบาก เพราะคนสอบเยอะมาก แล้วข้อสอบก็ยากกว่าทุกปี แต่หมวยก็ทำได้
ขอบคุณทุกคนที่เป็นกำลังใจให้ ต่อไปนี้จะใช้หัวสมองคัดกรองเนื้อเรื่องดีๆ มา ให้อ่านกัน
รักนะจุ๊บ!!!!!!!!!!!
-
:z13: :z13: จิ้มนุ้งหมวย
เค้าแอบค้างนาเนี่ยะ วาจานุ้งน้ำซุปนั้น ช่างเชือดเฉือนยิ่งนัก
ฮ่าๆๆๆ มาต่อไวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆน๊าาา
ยินดีด้วยจ้าที่สอบติดแล้ว เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :mc4: :mc4:
V
V
V
แอบ จิ้ม +1 คืน ฮ่าๆๆ
-
:z13: :z13: จิ้มนุ้งหมวย
ไปอ่านก่อนน๊าาาา
เม้นนี้สุดยอดๆ
เร็วปานจรวด อย่างนี้ต้อง +1 ฮ่าๆ
จัดไป
-
ลืมถามน้องหมวยจะรวมเล่มมั้ยอ่ะ พี่อยากได้
ไม่ได้สำนึกตัวเลยว่าถังแตก ฮ่าๆๆๆๆๆ
แต่เค้าอยากได้จริงๆนะ อิอิ :m13: :m13:
-
II
“กูเข้าใจแล้ว ว่าทำไมไอ้ซุปถึงไม่ให้เข้าไปในครัว”
“สุดๆว่ะ แม่งเสียดายหนังหน้า สันดานไม่หน้าเสีย” ต้นกล้ากับตัสกระซิบกันสองคน และไม่ต้องพูดถึงไมค์ เพราะรายนั้นเมื่อเห็นหน้าแม่นางแบบก็ตกใจแล้วก็ล้มตัวลงนอนเหมือนเดิม
“พวกแกเป็นใคร ทำไมถึงมาเสนอหน้านั่งอยู่ตรงนี้!!!” เมื่อหล่อนลงมาถึงหันไปเอาเรื่องกับพวกเขาทันที
“เจ๊แกเป็นอะไรว่ะ เดินลงมาดีๆ แม่งเสือกของขึ้น” ต้นกล้าพูดภาษาอังกฤษเสียงดังฟังชัด เพราะต้องการให้คนที่ส่งเสียงแว้ดๆอยู่นั้นได้ยินอย่างชัดเจน
“กูก็ว่าอย่างมึง สงสัยบ้านนี้ สายสิญจน์ขาดว่ะ ภูตผีปีศาจถึงได้เข้ามาอาละวาด” ไมค์ที่นอยู่ข้างๆ เสนอความคิดของตัวเองเช่นกัน และนั้นก็ยิ่งทำให้นางแบบสาวอาละวาดหนักกว่าเดิม
“อ๊ายยย!!!!!!!! อีพวกบ้า กล้าดีอย่างไงถึงได้มาว่าฉันอย่างนี้ รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร!!!” เพื่อนสนิทของร่างบางมองดูร่างสูงของนางแบบสาวเต้นเร่าๆไปมาอยู่บนพื้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ เพราะไม่นึกว่าจะได้มาพบมาเจอคนอย่างนี้ กลับกันไม่นึกว่าจะมีคนอย่างนี้อยู่ในโลกนี้ด้วยซ้ำ เพราะท่าทางการแสดงออกของเบลล่านั้น มันช่างเหมือนนางร้ายในละครไม่มีผิด
“ถ้าเจ๊ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร แล้วผมจะรู้เหรอครับ ประสาทว่ะ” ต้นกล้าถามยิ้มๆ เพราะนึกสนุกที่มีของเล่นมาให้เล่นถึงที่ อย่างนี้ซิ งานเลี้ยงจะได้ไม่กร่อย เพราะมีตัวอิจฉามาคอยกรี๊ดให้ฟังตลอดงาน
“ใครเป็นเจ๊แกไอ้พวกบ้า คอยดูนะฉันจะฟ้องลีโอว่าพวกแกรังแกฉัน”
“มีฟ้องเว้ย ขอโทษด้วยครับ พอดีคุณลีโอที่เจ๊พูดถึงน่ะ กลัวเมีย นอกจากอย่างอื่นก็ไม่กลัวครับ เพราะฉะนั้นอย่าได้พยายามครับ เหนื่อยเปล่า เจ๊ยิ่งแก่ๆอยู่ด้วย รักษาตัวบ้างนะครับ” ตัสพูดเตือน อีกทั้งยังทำหน้าจริงจัง เพื่อให้สมจริงสมจังนั้น สร้างเสียงหัวเราะผู้ที่พบเห็นไม่น้อย โดยเฉพาะเหล่าคนรับใช้ ที่ไม่ชอบการมาของหญิงสาวผู้นี้เท่าไร
ร่างบางที่เดินออกมาพร้อมกับถาดขนมและผลไม้ก็ยิ้มขันไม่น้อย ก็บอกแล้วว่า ถ้าไอ้พวกนี้มันเห็นของเล่นใหม่เมื่อไร มันเล่นไม่ปล่อยแน่ๆ
“นี่!! เพื่อนกุ๊ยของนายใช่ไหม บอกให้พวกมันไสหัวออกไปเลยนะ ก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว” เมื่อเห็นว่าเอาคืนใครไม่ได้ เบลล่าก็หันเหทิศทางไปเอาเรื่องกับร่างบางทันที เพราะคิดว่ายังไงน้ำหน้าอย่างน้ำซุปแล้ว คงไม่กล้าทำอะไรหล่อนได้
แต่ขอบอก ว่า เธอคิดผิด!!!!!!
“หยุดวาจาสามานย์ได้แล้วนะคุณเบลล่า นั้นเพื่อนผมแล้วถ้ายังไม่เลิกบ้า ผมจะบอกให้เด็กๆในครัวมาลากคุณไปล้างตัวที่บ่อโคลนหลังบ้าน เผื่อจะได้สงบมากขึ้น” เมื่อวางถาดขนมที่โต๊ะรับแขกเรียบร้อย น้ำซุปก็หันมาประชันหน้ากับแม่นางแบบสาวโดยตรง
“แกไม่กล้าทำหรอก แล้วอีกอย่าง น้ำหน้าอย่างแกจะมาทำอะไรฉันได้ ฉันก็เมียคนหนึ่งของลีโอเหมือนกันรู้ไว้ซะ คนมาทีหลังอย่างแกน่ะ เจียมซะบ้าง”
“จะทีหลังทีก่อนมันก็เหมือนกัน ถึงแม้คุณจะมาก่อนแต่ก็เป็นได้แค่ฝุ่นที่อยู่รอบตัวของลีโอเท่านั้นแหละครับ ไม่มีตัวตน เรียกง่ายๆก็ วิญญาณ!” ร่างบางจัดการกระชากลำแขนของนางแบบสาวออกไปหน้าบ้าน พวกต้นกล้าตัส และไมค์ก็ลุกตามมาทันที แต่ไม่มีใครทำหน้าซีเรียส เพราะรู้ว่ายังไงคุณน้ำซุปเมียคนสวยของลีโอ มีวิธีจัดการศัตรูที่น่ารักๆ เยอะครับ นัทที่ยืนคุยโทรศัพท์เห็นเพื่อนๆออกมาพร้อมหน้าพร้อมตา ก็รีบวางสายแล้วเดินเข้ามาสมทบทันที
“มึง!!! เกิดอะหยังขึ้นหว่า”
“ไอ้ซุปกลายร่างเป็นซาตานน่ะ ไม่มีอะไรมาก” ต้นกลาไขข้อข้องใจให้เพื่อนแล้วเดินตามร่างบางของน้ำซุปไปอย่างไม่ลดละ เผื่อไอ้ซุปมันพลาดพลั้งเสียท่าจะได้ช่วยไว้ทัน
“โอ้ววววววววว !!!!!!!! น่าติดตาม”
“กรี๊ดดดดดดดดด!!!!!!!” ตอนนี้ร่างสูงโปร่งของร่างแบบสาวก็ลงไปนั่งอยู่ในสระโคลนหลังบ้านแล้วเรียบร้อย คนสวยที่ทำงานอยู่แถวนั้นต่างออกมาดูอย่างสนอกสนใจ แต่น้ำซุปก็ไม่ว่า เพราะร่างบางต้องการให้เป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว
“ลุงชมครับ คือเธอคนนี้ต้องการรู้จักวิธีทำไร่ ไถนาน่ะครับ ลุงพอจะช่วยเธอได้ไหม” ร่างบางลากร่างสูงโปร่งของนางแบบสาวขึ้นมาจากสระโคลนแล้วพาเดินไปหาหัวหน้าคนสวน
หลังคฤหาสน์ ตระกูลแอคซายน์นั้น ถูกดัดแปลงให้เป็นแปลงเกษตรสาธิต เพราะน้ำซุปนั้นกำลังวิจัยงานนี้อยู่ ถึงแม้จะจบบริหารแต่ด้วยความที่สนใจเรื่องชีวะมาตั้งแต่มัธยม ก็เลยทำให้ร่างบางสานฝันของตัวเองต่อ
และลีโอก็ไม่ได้ขัดข้องแต่อย่างใด ดีเสียอีก เพราะจะได้ทำให้คนงานในบ้านมีงานทำและรายได้เสริม เพราะร่างบางจะจ่ายค่าแรงให้อยู่แล้ว ทั้งแปลงปลูกข้าว ที่กว่าจะทำดินให้มีสภาพใกล้เคียงกับดินภาคอีสานนั้นก็เล่นเอาเหนื่อยไปทั้งบ้าน ไหนจะสวนผลไม้ ที่เก็บกินได้ตลอดปี เพราะปลูกไว้หลายชนิด แต่ละชนิดก็ออกผลกันตามฤดู ผักสวนครัวที่ปลอดสารพิษ และลดค่าใช้จ่ายในการจ่ายตลาด
และร่างบางยังให้ร่างสูงทำโรงเรือนปลูกพืชเมืองหนาวควบคุมอุณหภูมิอีกด้วย เพราะฉะนั้นจึงไม่แปลกที่ร่างบางจะไม่ค่อยได้ออกไปไหน เพราะถ้าว่างวันไหนก็จะลงไปดูแปลงงานทดลอง และคลุกอยู่กับมันทั้งวัน
“ได้เลยครับคุณซุป เรากำลังต้องการคนจับปลาดุกพอดี ไปแม่หนู!!” เบลล่าที่ฟังภาษาไทยไม่ออกนั้นก็รีบกรีดดร้องและขัดขืนอย่างเอาเป็นเอาตาย
แต่ในสายตาของผู้สูงวัยอย่างลุงชมแล้ว กลับมองว่ามันคืออาการดีใจที่จะได้จับปลาดุก ( ลุงเข้าใจถูกแล้วล่ะ ฮ่าๆ )
“กรี๊ดดดดดดดด!!!!!!!! No!!!!”
“อะไรอีหนู ใครหัวโน อ้อๆ เอ็งเหรอ ไม่เป็นไรเดี๋ยวให้ไอ้ด่างมันเป่าให้”
“ใครไอ้ด่างยะ” ร่างสูงเพรียวหันมาหาน้ำซุป เพราะขืนคุยกับคนแก่คงไม่รู้เรื่องแน่ๆ
“อ๋อๆ หมาตัวเมียพันธุ์ผสมน่ะ มันมีน้ำลายเป็นยาวิเศษน่ะเลียหรือแตะแผลอะไรหายหมด”
“แกจะบ้าเหรอ!!!!!! ให้หมามาเลียหัวฉันเนี่ยนะ ไอ้บ้าๆ ปล่อยๆ ฉันนะ ไม่งั้นฉันจะฟ้องลีโอ”
“อะไรว่ะ! เอ็งอยากจับปลาดุกขนาดนั้นเลยเหรอ ฮ่าๆ ไม่ต้องรีบๆ เดี๋ยวข้าพาไป ลุงไปก่อนนะคุณหนู เดี๋ยวจับเสร็จเมื่อไรเดี๋ยวพาไปส่ง”
“กรี๊ดดดดดดดด!!!!!! ปล่อยช้านนนนนน”
“คือมึงจะโหดไปไหนว่ะไอ้ซุป” ตัสที่ยืนอยู่ด้านหลังถามเพื่อน
“กูเห็นด้วย แม่ง ถ้ากูเป็นเขานะกูจะไม่กรี๊ดแน่นอน แต่กูจะกลั้นใจตาย ให้ตายเถอะ จับปลาดุกงานช้างชัดๆ” ไมค์ที่เคยมีประสบการณ์เมื่อตอนเข้าค่ายลูกเสือสบถออกมาอย่างหวั่นเกรง
“คนเมื่อกี้เป็นใครว่ะ”
“สัดนัทเอ๊ย!!!!!!!! เรื่องมันจบแล้ว มึงโผล่มาอะไรตอนนี้!!!!!” ต้นกล้าหันไปตบหัวเพื่อนตัวเองแล้วพากันกอดคอเดินเข้าไปยังโรงเรือนคุมอุณหภูมิของน้ำซุป เพราะเจ้าตัวบอกเมื่อกี้ว่า จะพาไปชิมสตอร์เบอร์รี่ญี่ปุ่น
“ผัวรวยแล้วมันดีอย่างนี้นี่เอง” ณัฐดนัยแซวเพื่อนสนิทแล้วเดินเด็ดผลไม้ผลสีแดงสุดขึ้นมากินอย่างไม่เกรงใจเจ้าของ
“สัด!!!!! ผัวมึงก็รวย ไม่ต้องมาแขวะกู” ร่างบางเดินไปถีบขาของเพื่อนสนิทแล้ววิ่งหนีออกมา เพราะกลัวเอาคืน
“แล้วพวกมึงจะเถียงกันทำไม เออ!! ไอ้นัท พี่น่านจะมาใช่หรือเปล่า” ตัสตะโกนถามร่างบางของนัทที่ยืนอยู่แปลงด้านใน
“เออ!!!!! มึงอย่ามาไถเงินผัวกูนะ สัด!! ถ้าพี่น่านหลุดปากว่าเลี้ยงเหล้ามึงเกินหมื่นมึงโดนดีแน่” นัทตะโกนขู่กับตัสอย่างเมามัน ไม่สนใจใครทั้งสิ้น เพราะต้นกล้าก็เดินดูผลผลิตอย่างสนใจ ในขณะที่ไมค์ก็มุ่งมั่นในการเก็บสตอว์เบอร์รี่ใส่ตะกร้า
“ทำมายยยยยย ก็พี่กูรวย แหนะ ได้เป็นเมียเขาแล้วทำเป็นหวง เจ้าตัวเขายังไม่พูดเลย”
“สามีโทรมารับสายด้วย สามีโทรมารับสายด้วย”
“มึงเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าโทรศัพทตั้งแต่เมื่อไรว่ะ แต่แม่งก็..............” ตัสถามอย่างยิ้มๆ ก็อย่างที่ทุกคนเข้าใจ ว่าใครที่กล้าทำอย่างนื้
“ก็แนวเดิม ผัวโทรมารับสายด้วย เหอะ!! ออกนอกหน้าเกินไปแล้วนะไอ้ซุป ฮ่าๆๆๆ ผัวจ๋า ก๊ากๆๆ”
“อย่าเสียงดังนะมึง เพราะวันนี้กูโดนเบื้องบนสั่งห้ามเข้าโรงเรือนเป็นเวลาสามวัน เพราะหวัดแดก”
ร่างสูงนั้นสั่งกับร่างบางว่าห้ามเยื้องกายเข้าไปในเขตพื้นที่ทดลองเด็ดขาด เพราะโรงเรือนนั้นคุมอุณหภูมิให้เย็นอยู่ตลอดเวลา แล้วยิ่งน้ำซุปท่าชอบเข้ามาคลุกอยู่ในนี้ทั้งวัน กลับไปก็หวัดกินทุกที
“ครับที่รักว่าไง” ทุกคนต่างทำท่าอ้วกกับคำพูดทักทายของร่างบาง ตัสนั้นอาการหนักสุดเพราะลงไปนอนชักดิ้นชักงออยู่ที่พื้นแล้วเรียบร้อย
“อาบน้ำหรือยังอีหนู จะค่ำแล้วนะ ไม่ใช่หัวฟูอยู่ในครัวอย่างเดียว” คนปลายสายเย้าเสียงหวาน สร้างเสียงหัวเราะให้กับร่างบางไม่น้อย
“เดี๋ยวค่อยอาบ เพราะจะรออาบพร้อมเจ้าพ่อ”
“อย่ามายั่วน่า เดี๋ยวจะได้เป็นลมคาอกเจ้าพ่อนะ แล้วจะหาว่าไม่เตือน”
“จะกลัวเหรอ ไม่นะ ก่อนเป็นลมน่ะ ทำอะไรหลายๆอย่างได้อีกเยอะ ฮ่าๆ” เหล่าคนที่แอบฟังอยู่ถึงกับหน้าแดงไปตามๆกัน โดยเฉพาะไอ้นัทที่พอจะวาดภาพออกว่าอะไรเป็นอะไร ไอ้พวกทะลึ่ง คิดลึกนี่หว่า ก่อนที่จะหลับคาอก อาจจะออกกำลังกายอยู่ก็ได้ ( ลึกกว่าเดิม )
“เก่งได้เก่งไปนะ พอถึงเวลาจริงขอให้เก่งไปตลอดเถอะ”
“ไม่กลัวหรอกน่า ไม่ต้องมาขู่ อีก 20 นาทีได้เวลาเลิกงานทั่วประเทศ ให้เวลาคมกริชขับรถ 20 นาทีนะถ้าไม่ถึงบ้านในเวลาที่กำหนดวันนี้ก็อด!”
“เฮ้ย!! ให้ 20 แต่บังคับให้ขับ 20 อย่างนี้มันจะเหลืออะไร ไม่เอานะอีหนู ยังไงวันนี้ก็ต้องไอ้แอ้ม”
“อ่ะๆ อย่ามาขัดคำสั่งรับทำตามที่บอกเลย อ้อๆ แวะซื้อขนมปังยาจกมาให้ด้วยนะ” ขนมปังที่ร่างบางว่าก็คือ ขนมปังโฮวีตต์ นั้นเอง ด้วยความที่สีมันไม่ขาวและไม่ค่อยน่ากินอย่างขนมปังขัดขาวเท่าไร ร่างบางจึงตั้งฉายาให้ว่า ขนมปังยาจก
“อย่างนี้ก็ถึงบ้านช้าไปอีกน่ะซิ ไม่เอาอ่ะ เจ้าพ่อไม่ซื้อ”
“ไม่ซื้อก็ไม่เป็นไร งั้นเดี๋ยวซุปขับรถไปซื้อเอง หึหึ คราวนี้จะเที่ยวคนเดียวให้หนำใจเลย”
“หยุดความคิดนั่นซะ โอเค ซื้อก็ซื้อ เดี๋ยวนี้ว่าไม่ได้แล้วนี่ ทำอะไรก็ทำไป เดี๋ยวพอถึงทีเจ้าพ่ออีหนูจะร้องไม่ออก”
“คร้าบๆ กลัวก็ได้คร้าบ แค่นี้นะ จะเก็บ อุ๊บ!”
“อะไร? เก็บอะไรน้ำซุป ไหนอยู่ในครัว”
“เอ่อๆ ไม่มีอะไร ลีโอแค่นี้นะ”
“อยู่ในเรือนกระจกใช่ไหม บอกกี่ครั้งแล้วว่าถ้าเป็นหวัดอย่าเข้าไป กลับไปโดนดีแน่”
เมื่อร่างสูงวางสายไป ร่างบางก็รีบพาตัวเองและเพื่อนออกจากโรงเรือนด้วยความเร็วแสงทันที เพราะไม่อยากโดนคนตัวโตกว่าทำโทษด้วยวิธีการเอาเปรียบทางร่างกาย
-
:pig4: :mc4: :mc4:
ยินดีด้วยนะคะ :L2:
รออยู่ค่ะ ไม่มีเบื่อ และไม่หายไปไหน
ขอแสดงความยินดีด้วยอีกครั้งสำหรับบัณฑิตใหม่ค่ะ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
หุ ๆ ตบมันเลย
ลีโอลุยเองนี่จามีฉากแอกสั้นบ่ 555+ แต่ขอเรื่องยาว ๆ อย่าสั้นน๊าตามที่ฉาก
แต่คาดว่าฉากของมะเมียกับเดอะแกง ประทะคู่ชกหญิงทึก บี้เบล คงจะเป็นฉากชายฟายที่รอคอย เอิ้กๆๆ
-
เมื่อไหร่นางคนนี้จะไปจากชีวิตรซุปกะลีโอเนี่ย
น่ารำคาณแทนเลย
-
III
.
.
.
.
.
.
“ไอ้หล่อมันขู่อะไรมึงอีกล่ะ ถึงได้ทำท่ากลัวถึงขนาดนี้” ตัสถามขึ้นอย่างสงสัย แต่ก็พอจะเดาออกว่าอะไรเป็นอะไร เพราะรู้ดีว่าอะไรที่ทำให้น้ำซุปสุดซ่าคนนี้กลัวได้กลัวดี ก็คงจะไม่พ้นเรื่องบนเตียง แต่ที่ถามก็เพราะว่าอยากจะแกล้งมันเท่านั้นเอง ทีกับเรื่องอื่นล่ะขู่เขาได้ขู่เขาดี พอเขาเอาเรื่องบนเตียงมาขู่ เพื่อนเขาก็หงอไปเลย เสียชื่อชะมัดๆ
“รู้แล้วก็อย่าถามน่ะมึง เอาเป็นว่าถ้าลีโอไม่พูดเรื่องโรงเรือนขึ้นมา พวกมึงก็ไม่ต้องพูดถึง เดี๋ยวกูจะโดนห้ามเป็นเดือน ยิ่งช่วงนี้สตอร์เบอร์รี่กำลังตั้งครรภ์ ออกลูกเป็นว่าเล่น
“ไอ้ฟาร์เมื่อไรจะมาว่ะ แม่งรอนานแล้วนะเว้ยๆ เดี๋ยวนี้พอมีผัวเป็นตัวเป็นตนหาตัวยากชิบหาย” ร่างบางบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด เพราะที่ไม่ถามพวกนี้ว่าทำไมถึงไม่เห็นเพียงฟ้ามาด้วย ก็เพราะเดาออกว่ายังไงเพียงฟ้าสุดน่ารัก็คงอยู่กับคุณเคลวินสุดหล่อนั่นแหละ
“เดี๋ยวก็ถึง เดี๋ยวนี้แม่งฟีโรโมนออก อย่างที่มึงบอกเลย มีผัวปุ๊ปราศีเกย์ออกเลยมึง”
เพราะว่าเมื่อก่อนถึงแม้เพียงฟ้าจะออกแนวหวานน่ารัก แต่ก็ไม่ได้มากมายเท่าตอนนี้ เมื่อคิดตามแล้วน้ำซุปก็ยิ่งอยากเห็นสารรูปเพื่อนตอนนี้จริงๆ
“นินทาอะไรกูอ่ะ”
“สัดฟาร์” เมื่อถึงจุดนี้แล้ว พวกผมก็ร้องออกมาพร้อมกันเลยครับ
แล้วก็จริงอย่างที่ไอ้ตัสว่า ไอ้ฟาร์น่ารักขึ้นมากๆ มากแบบที่มองก็รู้ว่ามันมีผัวแล้ว ยิ่งกว่าฟีโรโมนอีกครับ ออร่าเลยล่ะรุ่นนี้
“โหๆ มึงจะสวยเกินกูไปแล้วนะ” ผมว่า แล้วเดินเข้าไปกอดมันอย่างคิดถึง ตาก็สอดส่ายหาผัวมัน แต่ก็ไม่เจอครับ เอ๊ะๆ หรือว่าทิ้งกันแล้ว อะไรเนี่ยคนสมัยนี้ ได้ไม่พอวันสองวันก็ทิ้งกันแล้ว ไวไฟจริงๆ
“อย่าคิด เพราะสิ่งที่มึงคิดมันผิด เขาเข้าไปกราบคุณแม่” มันว่า ผมก็ยิ้มๆอย่างล้อเลียนไปให้ เอวมึงจะเล็กกว่ากูแล้วนะ ให้ตายซิ หรือว่าผมอ้วน บรรลัยแล้วมึงไอ้ซุป
“คุณแม่ตื่นแล้วเหรอ เออๆ งั้นกลับเข้าตึกกันเถอะ” ผมหันไปบอก สบจังหวะกับแม่บ้านเดินออกมาตามผมพอดี
ตอนเดินนี่ก็คอยสังเกตท่าทางการเดินของไอ้ฟาร์ว่าเปลี่ยนไปหรือเปล่า เพราะดูมันจะนุ่มนวลกว่าเมื่อก่อนเยอะ
“หนูไวน์ มาไหว้พี่เขาซิ” คุณหญิงแพรวเดินเข้ามาจูงมือร่างบางให้ไปนั่งข้างๆแล้วก็แนะนำให้รู้จักคุณเคลวิน
พอฟังดีๆ คุณแม่กับผัวไอ้ฟาร์รู้จักกันนานแล้วครับ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมากเท่าไรเพราะลีโอนั้นบอกว่าเคลวินเป็นคนเลว แต่ด้วยความที่ท่านดูคนออกว่าโดยเนื้อแท้แล้วเคลวินนั้นไม่ใช่คนที่เลวร้ายแต่อย่างไร แต่บางทีสถานการณ์ หรือสภาพแวดล้อมอาจจะบังคับให้เป็นก็ได้
“รู้จักกันแล้วครับ พอดีคุณเคลวินเขาเป็นแฟนกับเพียงฟ้าน่ะครับคุณแม่”
“ตายจริง!! เรื่องจริงเหรอเนี่ย เรือล่มในหนองแล้วทองจะไปไหน ดีแล้วล่ะ ตอนแรกแม่ก็ห่วงๆเหมือนกันกลัวว่าพ่อเคลเขาจะไปคว้าเขาคนอื่นมาทำเมียมั่วซั่ว” คุณหญิงแพรวพูดออกมาอย่างอารมณ์
“คุณป้าครับ ผมซื้อผ้าพันคอจากปักกิ่งมาฝากด้วยนะครับ”
แล้วทั้งสองคนก็จมอยู่ในโลกของสองคนต่อไป เอาเถอะ สงสัยคุณหญิงแพรวจะลืมไปแล้วว่าตัวเองมีลูกชายคนโตชื่อ ลีโอ
“มึงทำเองหมดนี่เลยหรอ” นัทที่เดินตามน้ำซุปเข้าครัวถึงกับอุทานออกมาด้วยความที่ไม่อยากจะเชื่อว่าขนมหวาน อาหารคาวมากมายเหล่านี้จะมาจากฝือมือของน้ำซุปคนเดียว
แม้จะรู้ว่าเพื่อนตัวเองทำขนมเก่ง ทำอาหารคาวก็เก่ง แต่ไม่คิดว่ามันจะเก่งขนาดนี้เพราะถาดขนมและโถกับข้าวที่เรียงรายอยู่บนโต๊ะนั้นไม่ใช่จำนวนน้อยเลย
“อืมๆ โคตรเหนื่ยอ แต่ก็สนุกดี ผักผลไม้พวกนี้มาจากสวนหลังบ้านทั้งนั้นเลยนะมึง”
“นอกจากจะเป็นผู้บริหารได้แล้ว มึงยังเป็นกุ๊กได้อีก แล้วก็อะไรนะ อ้อๆ นักวิจัย มึงทำทุกอย่างออกมาได้ชำนาญมากอ่ะน้ำซุป พี่อ่ะปลื้มในตัวน้องจริงๆ”
“ใครเป็นน้องมึงอ่ะไอ้พี่ชาย ฮ่า”
“หิวอ่ะ กูหิวๆ จะกินๆ”
ร่างสูงหนาของไมค์เดินมากระทืบเท้าอยู่หน้าร่างบาง อีกทั้งยังพยายามที่จะทำท้าอ้อนให้น่ารักเลียนแบบนัท เพราะรายนั้นทำเป็นประจำ
“อย่ามากระแดะไอ้ไมค์ มันไม่เข้ากับหนังหน้ามึง” ต้นกล้าเดินเข้าไปตบหัวเพื่อนแล้วช่วยถือจานผลไม้ออกไปด้านนอก
“แล้วนี่ใครเห็นแม่เบลล่าบ้าง แม่ลงมาก็ไม่เห็น หนูไวน์เห็นหรือเปล่า”
พวกผมมองหน้ากันอย่างมิได้นัดหมาย คุณแม่จะรู้ไหมหนอว่าตอนนี้แม่เบลล่าสุดเซ็กซี่กำลังจับปลาดุกอยู่
“คือคุณเบลล่าอยากจะทราบถึงวิถีชีวิตของคนไทยสมัยก่อนน่ะครับ ผมก็ให้ลุงชมพาไปดูแปลงสาธิตของเรา” ร่างบางออกยิ้มๆแล้ว ทำหน้าชื่นชมคู่ปรับตัวเองอย่างเต็มที่
“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีไป แล้วนี่คุณสามีสุดหล่อของเราเมื่อไหร่จะมาซักที งานจะเริ่มอยู่แล้วนะ” สิ้นคำพูดของผู้สูงวัย ร่างสูงสมาทของลีโอ แอ๊คซายน์ก็เดินเข้ามาในห้องโถงของบ้านทันที
ใบหน้าหล่อมองมาที่เมียตัวเองเป็นจุดแรก ดวงตาคมเข้มไม่ได้ละไปจากดวงหน้าหวานของคนเป็นเมียเลยซักนิด ไหล่หนามีเสื้อสูทตัวนอกพาดอยู่ เสื้อเชิ้ตสีฟ้าที่ถูกแกะกระดุมออก เผยให้เห็นไหปลาร้าที่เจ้าตัวภูมิใจนักหนา
“มึง ผัวไอ้ซุปหล่อเวอร์ๆว่ะ” ต้นกล้าก้มลงไปกระซิบกับตัสสองคน
“สุดๆอ่ะ ผัวไอ้ฟาร์ที่ว่าแมนแล้ว มาเจอท่านลีโอก็หงายหลังได้เหมือนกัน”
“ไอ้เคล มึงมาโผล่นี้ได้ไงว่ะ” ร่างสูงร้องทักเพื่อนตัวเองอย่างแปลกใจ แต่ก็เพิ่งนึกได้ว่า เพียงฟ้าก็เมียไอ้เคลเหมือนกัน
“บรรยายไม่ถูก แค่จะพูดว่าคิดถึง” ร่างสูงลงไปนั่งพื้นแล้วกอดตักคนเป็นเมียเอาไว้อย่างแสนคิดถึงคะนึงหา ทำเอาคนที่อยู่ในห้องพากันอมยิ้มให้กับสองไม่น้อย
“อะแฮ่มๆ ทำอะไรก็เกรงใจแม่หน่อยนะลีโอ ถึงเมียแกจะน่ารักน่าฟัดแค่ไหน แต่ก็สาควรจะห้ามใจตัวเองไว้บ้าง ฮ่าๆ”
“ก็เมียผมสวย อ่ะๆ ไอ้กริชเอาขนมปังยาจกมาให้เมียฉันดูหน่อย” ร่างสูงที่นั่งอยู่กับพื้นข้างๆ ร่างบางร้องเรียกลูกน้องคนสนิทเสียงดัง
“อะไรว่ะมึงขนมปังยาจก” ฟาร์กระซิบถามน้ำซุป
“เดี๋ยวมึงก็เห็น เออ..ลีโอ ทำไมไม่ขึ้นมานั่งด้านบน”
“ไม่ดีกว่า นั่งอย่างนี้แหละ อุ่นดี”
อุ่นดีของร่างสูงนั้นก็คือการที่นั่งด้านล่างกอดเอวเอาไว้ แล้วทำเนียนสอดมือเข้าไปในสาบเสื้อย่างเนียนๆ แต่น้ำซุปก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะเห็นว่าร่างสูงคงจะเหนื่อย เลยปล่อยให้เลยตามเลย
“ได้แล้วนาย เอาไว้ไหนดีครับ” ถุงห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ตอนนี้บรรจุถุงขนมปังแถวหลายแถว ทำเอาคนที่พบเห็นแปลกใจไม่น้อย
“ซื้อมาทำไมเยอะแยะหนูไวน์ หรือหนูจะทำแซนวิช ไม่ทันแล้วนะลูก เดี๋ยวหนูก็ต้องขึ้นไปแต่งตัว” คุณหญิงแพรวร้องทักอย่างเป็นห่วง เพราะวันนี้สะใภ้ใหญ่ทำงาน ทำอาหารทั้งวัน ขืนให้ทำอีกซักเมนูต้องมีไข้ขึ้นกันบ้างล่ะ
“อ๋อๆ พอดีในตู้มันหมดน่ะครับ ไวน์ซื้อไว้ทำแซนวิชทอดให้ลีโอกิน ไว้วันหลังเดี๋ยวจะทำให้คุณแม่กินนะครับ”
“กูก็อยากินเหมือนกันนะ” เพียงฟ้าร้องออกมาอย่างลืมตัว แต่เจ้าตัวก็ทำเนียนแกล้งโมโหกลบเกลื่อน
“กูด้วย”
“กูก็ด้วย” และเหล่าเพื่อนสนิทสุดแสบของร่างบางก็ประท้วงออกมาเหมือนกันและพร้อมกันทันที
“เอาล่ะๆ งั้นเดี๋ยววันหลังแม่จะปาร์ตี้แซนวิชให้ก็แล้วกันนะ” ผู้สูงอายุพูดอย่างใจดี และนั้นก็ทำให้เหล่า ลูกๆหลานๆรักและเคารพท่านยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
.
..
.
.
.
.
.
.คนอ่านพร้อมที่จะเจอคุณหญิงแม่ของ น้ำซุปหรือยัง
.
.
“รักแท้นั้นคืออะไร เครื่องไนกระเพราะไก่ รักเกงในที่นุ่ง ชะ เอิ่ง เอย”
“คุณท่านครับ ถึงแล้วครับ” คนขับรถที่นั่งฟังเสียงเจ้านายร้องเพลงวัยรุ่นอยู่นาน หันหลังมาบอกเบาๆ
“ถึงแล้วเหรอ เฮ้อ ให้ตายซิ ทำไมบ้านผัวน้ำซุปถึงได้เล็กเท่ารูหนูนะ” ผู้สูงวัยหยิบกระเป๋าถือตัวเองที่จำจากผักตบชวาขึ้นมาคล้องแขนแล้วค่อยๆลงรถด้วยท่าทางที่สง่างาม
“หมู่เฮาๆ พร้อมๆ เริ่มได้!!!!!!” สิ้นเสียงสั่ง ขบวนรำไทเก๊กก็เริ่มทันที โดยมีครูสอนชั้นดีอย่างคุณหญิงแพรวอยู่หน้าขบวน
“อะไรกันเนี่ย!!! ฉันจะมาทั้งที ทำไมถึงเอารำไทเก๊กมาต้อนรับ” ผู้สูงวัยร้องออกมาด้วยท่าทางเซ็งๆ แต่ก็เรียกให้เด็กมาถือกระเป๋าแล้วตัวเองก็ไปยืนรำข้างๆ คุณหญิงแพรว
คุณหญิงแม่ของร่างบางนั้นชื่อ หญิง ชื่อจริงก็ หญิง นั่นแหละที่ทำให้ร่างบางเรียกแม่ตัวเองว่า คุณหญิง นานครั้งจะเรียกคุณแม่ให้ชื่นใจ
“แล้วหล่อนจะเอาอะไรยะถ้าไม่เอาไทเก๊ก”
“เอาหมอรำคณะ นกน้อย ชุดล่าสุดน่ะตลกมากเลยนะ ไว้วันหลังจะให้ยืมแผ่น” ผู้สูงวัยทั้งสองเดินหยอกเย้าล่อเล่นกันไปตามทางเข้าบ้าน โดยมีเหล่าลูกๆมองตามด้วยความเป็นสุข
“แม่มึงจะวัยรุ่นไปไหนว่ะไอ้ซุป” ฟาร์เดินเข้ามาคล้องคอร่างบางแล้วพากันเข้าบ้าน โดยไม่ได้ดูสายตาของคนรักทั้งคู่มามองตามอย่างหวงๆ แค่ไหน
“กูว่าน่ารักดีออก แล้วคุณพ่อไปไหนล่ะ ทุกทีเห็นควงคู่กันตลอด” ต้นกล้าพูดยิ้มๆ แล้วก็หัวเราะในที่สุด
“อีหนูไปอาบน้ำไป แขกเริ่มทยอยมากันแล้ว ทุกคนล่ะว่าไงจะอาบอีกรอบก็ได้นะ ห้องรับรองแขกมีเยอะแยะ” ร่างสูงเดินมาโอบไหล่บางของน้ำซุปเข้ามาตัวเอง แล้วหันไปถามบรรดาเพื่อนๆ ของเมียว่าจะเอาไง
“ไม่ดีกว่า เดี๋ยวพวกผมจะรับแขกด้านล่างแล้วกัน พี่ไปเถอะ อย่าทำอะไรเพื่อนผมหนักล่ะ ถ้าจะทำก็เบาๆนะพี่ เดี๋ยวมันจะเดินไม่ได้” ตัสเอ่ยแซวร่างบางอย่างสนุกปาก แต่นั้นกลับทำให้ร่างบางอายหนักขึ้นไปอีก
“โอเค เบาๆแล้วกัน เคยได้ยินไหมตัส บอกรักเบาๆ” ร่างสูงพูดอย่างหมาดหมายแล้วก็โอบเอวคนเป็นเมียเข้าบ้าน ทิ้งให้คนที่เหลือพากันเขินแทนเพื่อนตัวเอง
.
.
.
.
“เรียวคะ ช่วยเบลล์ด้วย ฮึกๆ” ร่างสูงของนางแบบสาวที่ตอนนี้เรอะไปด้วยคราบโคลนเหนียวเหนอะ อีกทั้งผมเผ้าที่ถูกจัดทรงมาดีก็ตีกันยุ่งเหยิง หมดหมาดนางแบบผู้สูงส่งทันที
“มีอะไรที่รัก ทำไมเสียงถึงเป็นอย่างนั้น”
“พวกมันรวมหัวแกล้งเบลล์ค่ะ”
“แล้วคุณจะให้ผมอย่างไร ตอนนี้ผมมีประชุมใหญ่ที่โตเกียวนะ คงไปหาคุณไม่ได้”
“ฮึกๆ แล้วจะให้เบลล์ทำไงต่อล่ะ เบลล์รับสภาพตัวเองไม่ได้ค่ะ ตัวอะไรก็ไม่รู้สีดำๆ ลื่นๆ จับแล้วเจ็บมากเลยค่ะเรียว มือเบลล์พังแล้วแน่ๆ
หลังจากที่ถูกลุงชมลากเข้ามาในสวน ร่างสูงของแม่นางแบบก็เอาแต่กรี๊ดๆ แล้วก็กรี๊ดๆ จนคนงานในสวนต้องมาด่าให้หยุด
เธอถูกบังคับให้ลงไปงมหาตัวอะไรซักอย่างในบ่อโคลน พอเห็นหัวมันเธอก็ตกใจกรีดร้องออกมา และพอจะวิ่งหนีกลับเข้ามาในตึก เธอก็สะดุดก้อนหินตรงหน้ากระท่อมจนเสื้อผ้าหน้าผมเละไปหมด และตอนนี้เธอก็กำลังนั่งจัดการตัวเองอยู่ในห้องน้ำคนรับใช้ของบ้านแอ๊คซายน์
“คุณต้องเข้มแข็งนะเบลล์ ไหนคุณบอกว่าคุณจะเอาคนรักของคุณคืนไงล่ะ แล้วทำไมถึงมาอ่อนแออย่างนี้ ถ้าขืนคุณเป็นอย่างนี้อีกนะ ผมคงจะช่วยอะไรคุณไม่ได้”
หลังจากที่คิดว่าจะยอมแพ้ ไม่เอาแล้วกับไอ้เมืองไทย จะกลับอิตาลีในวันพรุ่งนี้แน่ๆ แต่เมื่อได้ยินหุ้นส่วนพูดปลุกระดมอย่างนี้ ร่างแบบสาวก็ฮึดสู้ขึ้นมาอีกครั้ง
“คะๆ เบลล์ไม่ออนแอแล้วค่ะ เบลล์เชื่อคุณ” ทั้งสองคุยกันได้ซักพัก จนเวลาล่วงเลยเกือบชั่วโมง ร่างสูงของนางแบบสาวจึงลุกออกมาจากห้องน้ำด้านในแล้วเดินกลับออกไปด้านหน้าบ้าน เพื่อกลับไปที่พักตัวเองด้วยความรวดเร็วๆ
“เมื่อกี้เหมือนจะเห็นพี่แว้บๆ แต่ก็ไม่เห็น คนแก่ตาฝาดหรือว่าวิญญาณมันเหี้ยน” คุณหญิงแม่ของน้ำซุปแสร้งร้องออกมาอย่างตกใจ แต่ไมได้เจาะจงว่าประโยคเมื่อกี้ว่าใคร
นางแบบสาวหันขวับไปมองต้นเสียงทันที แต่ก็ไม่เห็นใครอยู่ตรงนั้นนอกจากผู้สูงวัยที่ดูท่าทางใจดีและไม่มีพิษภัยอะไร
“ยัยป้าแก่นี่ คงไม่ได้พูดอะไรหรอกมั้ง เราคงหูฝาด”
“ผีปอบเอย มามะๆ มาเต้นลีลาศกัน หนูคนนั้นน่ะ เคยเล่นหนังหรือเปล่า ทำไมหน้าคุ้นๆ” ผู้สูงวัยเดินเข้าไปหาร่างแบบบางของเบลล่าแล้วร้องทักอย่างเป็นมิตร
“ต๊ายยย!!!!!!!! คุณป้าตาถึงจังนะคะ หน้าเบลล์คล้ายนางเอกหนังจริงหรือคะ”
“จริงซิจ้ะ ไม่รู้ว่าหนูดูหนังหรือเปล่า เรื่อง ศพ น่ะ คล้ายมากๆเลย ป้าขอลายเซ็นหน่อยซิ”
“กรี๊ดดดดดดดดๆๆ อีแก่ อีบ้า!!!!!!”
คุณหญิงแม่ของร่างบางยังคงไม่เลิก ยังเดินหน้าเอาคืนคนที่มาทำให้ครอบครัวอันแสนสุขของลูกชายหม่นหมอง
“แม่เจ้า!!!!!!! ยิ่งตอนกรี๊ดก็เหมือนใหญ่เลย ยังไม่มีใครหน้าเหมือนศพได้เท่าหนูเลยนะ มาๆ ป้าจะขอถ่ายรูป ต้นกล้ามาถ่ายรูปให้แม่หน่อย”
“ไม่เอานะ พวกบ้า! บ้าๆ ฉันจะฟ้องลีโอ กับคุณหญิงแม่” แม่นางแบบสะลัดตัวเองออกจากการเกาะกุมของผู้สูงวัย แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ทำไม่ออก หล่อนจึงได้แต่ร้องกรี๊ดอยู่ตรงนั้น
“คุณหญิงเกิดอะไรขึ้น” ร่างสูงที่เพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ รีบวิ่งลงมาตามเสียงร้องทันที เพราะจำได้ว่ามีคนเดียวที่ร้องอย่างนี้
“น้ำซุปมาดู ดาราลูก หนูว่าอีหนูคนนี้หน้าตาคล้ายศพไหม แม่ว่าคล้ายนะ แม่จำไม่ผิด เพราะแม่เพิ่งดูเรื่องศพไปแหมบๆ”
“ฮ่าๆ คุณหญิงตาถึงจริงๆ คนอะไรจะเหมือนกันอย่างนี้”
“อีบ้า อ๋อ! นี่แม่แกอย่างนั้นเหรอ ไม่มีหัวนอนปลายเท้าเหมือนกันล่ะซิ นี่คงจะไปหายืมชุดของสคนอื่นมาใส่ใช่ไหม เพราะคงไม่มีปัญญาหาของแพงๆอย่างนี้มาใส่หรอก”
“นี่ยัยลิงค้างปี ชะนีค้างป่า อย่ามาลามป่าแม่นะโว้ยๆ เดี๋ยวจะฟันร่วงโดยไม่มีสาเหตุ”
“ป่าเถื่อนๆ คนบ้านเมืองนี้ป่าเถื่อนที่สุด ไร้การศึกษา ต่ำช้า Low!”
แขกเหรื่อที่สนิทกับบ้านแอ๊คซายน์เริ่มถยอยกันมาแล้วบ้างๆ แต่ก็ยังไม่มากเท่าไร แต่บุคคลเหล่านั้นก็มีชื่อเสียงและเป็นที่นับหน้าถือตาในวงการธุรกิจทั้งนั้น พวกเขามองไปที่เบลล่าอย่างรังเกียจ เพราะสังคมไฮโซไทยนั้นไม่ค่อยถูกชะตากับพวกฝรั่งเท่าไรนัก
“ออกไป!!!!!! ออกไปจากบ้านผมเดี๋ยวนี้” ร่างสูงเดินมาตะคอกอย่างหมดความอดทน เพราะเขายืนดูมานานแล้ว แต่ไม่อยากเข้ามา เพราะเดี๋ยวเรื่องมันยุ่งกว่าเดิม แล้วความอดทนเขาก็หมดลงทันที เมื่ออดีตคู่ควงพูดจาเสียดสีเมียตัวเอง
“ลีโอคะ คุณกล้าไล่เบลล์อย่างนั้นเหรอ เบลล์ก็เมียคุณเหมือนกันนะ”
“ไอ้กริช เอาผู้หญิงออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ฉันจะเรียกตำรวจมาลากเธอออกไป” คมกริชรีบเดินเข้ามาทันที เอื้อมมือกำลังจะแตะแขนของแม่นางแบบ แต่หล่อนก็สะบัดออกอย่างไม่ใยดี
“ไม่ต้องมาจับ!! ฉันเดินเองได้ จำไว้นะ ว่าใครที่มันทำกับฉันไว้ ฉันจะกลับมาเอาคืนพันเท่า!!!!!”
“น้ำซุป อัดเสียงแม่ดาราไว้หรือยัง เผื่อแม่จะจำไม่ได้ว่าหล่อนพูดอะไรไว้ เดี๋ยวตอนที่หล่อนกลับมาจริงๆแล้วแม่จะลืม” คุณหญิงแม่หันไปถามลูกชายหน้าเครียด แต่ดวงตากลับยิ้มยินดี
“จะเอากี่ฮาดีคุณหญิง”
“อีป้าบ้า อีๆๆ กรี๊ดดดดดดด!!!!!!”
“คุณหญิงว่า แม่ดาราไม่ได้เล่นแค่เรื่องศพอย่างเดียวซะแล้ว ยังเล่นเรื่องหลังคาแดงอีกด้วย สุดยอด คนอะไรเล่นได้สมจริงสมจังที่สุด”
เมื่อร่างสูงของนางแบบสาวๆสะบัดหน้าเดินออกไปจากปาร์ตี้ งานก็กลับมารื่นเริงอีกครั้ง ร่างบางไม่ต้องกังวลว่าอะไรจะมาเกาะแกะผัวตัวเองเพราะได้คุณหญิงแม่กำจัดให้พ้นทางไปแล้วเรียบร้อย แต่ก็ยังไม่ค่อยแน่ใจเท่าไรว่าหล่อนจะกลับมาตอนไหน
-
เยอะดีไหมล่ะ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
หายไปนาน
ก็แต่งรอไปเรื่อยๆเหมือนกัน
แบบว่า อ่านหนังสือไป เราก็นึกเนื้อเรื่องไป
***** เบลล่านี่แรงจริง อะไรจริง ฮ่าๆ
-
สาวๆเพื่อนหนูไวน์
มาร่วมมือกันเคลียนังเบลล่าด่วนค่ะ
อย่างน้อย เอามมันออกจากบ้านไปก่อน
เรื่องต่อจากนี้
เดี็ยวลีโอจัดการให้
เหอๆๆๆ
ลีโอค่ะ เอาให้เข็ดเลย
อย่าให้ได้กลับมาทำให้รำคาญอีก
ปล ลีโอกะเคลนี่เข้ากันได้ดีเววอร์
ดีจังเลย
ปลล ยินดีกับเฟรชชี่ด้วยค่ะ
รออ่านเหมือนเดิมนะค่ะ
-
นุ้งหมวย เอาอีกอ่ะ สะใจ ฮ่าๆๆๆ แต่ว่านะ มันต้องมีแผนอะไรแน่ๆเลยอ่ะ เรียวเนี่ยะ หึหึ
เอาให้หน้าหงายไปเลย เบลล่าด้วย สู้ตายนะ น้ำซุป แต่ว่า พวกเยอะอยู่แล้วไม่เป็นห่วง
-
สะใจอ่ะ
ไล่มันไปเลย
อยากกลับมาเอาคืนก้อเชิญ
ลองมาทำร้ายน้ำซุปดูดิ
o18
ศพไม่สวยแน่ เบลล่า
-
:L1:
ใครเม้นนะ
เดี๋ยวเอาดอกไม้ไปให้ที่บ้านเลยเอ้า ฮ่าๆ
วางไว้หน้าประตูเลย
-
:ped149:
ยินดีด้วยคร่าาาาาาา
ติดแล้วหายเหนื่อยเลยเนอะ
ขอให้สนุกกับชีวิตในรั้วมหาลัยนะคะ o13
-
เต็มอิ่มกันเลย :L2: :3123: :L1:
คุณหญิงแม่ของน้ำซุปเนี้ย สุดยอดจิงๆๆๆ o13
เกลียดอีชะนีเบลล่า เอามันไปไกลๆๆ เพือนน้ำซุปก็ไม่เบาเลยนะ o13
ดีใจจัง ลีโอกับเคลวิน ดีกันเเล้ว
ขอบคุณครับบบบบบอิ่มมากๆๆๆๆๆ :L2: :L2: :L2: :L2:
+1
-
:ped149:
ยินดีด้วยคร่าาาาาาา
ติดแล้วหายเหนื่อยเลยเนอะ
ขอให้สนุกกับชีวิตในรั้วมหาลัยนะคะ o13
เม้นนี่น่ารักเนอะ ฮ่าๆ
-
:กอด1: :กอด1:
เต็มอิ่มกันเลย :L2: :3123: :L1:
คุณหญิงแม่ของน้ำซุปเนี้ย สุดยอดจิงๆๆๆ o13
เกลียดอีชะนีเบลล่า เอามันไปไกลๆๆ เพือนน้ำซุปก็ไม่เบาเลยนะ o13
ดีใจจัง ลีโอกับเคลวิน ดีกันเเล้ว
ขอบคุณครับบบบบบอิ่มมากๆๆๆๆๆ :L2: :L2: :L2: :L2:
+1
:L2: :L2:
ขอบคุณเช่นกันค่ะ
ว่าแต่ แวะมา + ทุกวันน้าๆ
-
ขอแสดงความยินดีด้วยที่สอบติดนะ :L2: :L2: จะรออ่านตอนต่อไปนะ
-
“ใครที่มันแตะกล่องดวงใจของ ลีโอ แอ๊คซายน์ มันจะไม่ตายดี”
อันนี้น้ำซุปน่าจะแตะบ่อยอยู่นะคะ :m20:
-
:z3:
“ใครที่มันแตะกล่องดวงใจของ ลีโอ แอ๊คซายน์ มันจะไม่ตายดี”
อันนี้น้ำซุปน่าจะแตะบ่อยอยู่นะคะ :m20:
:z3: :z3: :z3: :z3:
เม้นนี้ จะฮาไปหรือเปล่าคะ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
สุดยอดน้ำซุป o13..ชอบวันรวมพล :laugh:
แสดงความยินดีด้วยนะน้องหมวย :L2:
+1
-
"ใครที่มันแตะกล่องดวงใจของ ลีโอ แอ๊คซายน์ มันจะไม่ตายดี"
ประโยคนี้อ่ะเจ้คิดไกลมากเลย ถ้าเป็น แก้วตาดวงใจจะดีกว่าไหมอ่ะ
กล่องดวงใจแล้วคิดถึง....เลยทีเดียว :z1:อร้ายส์
-
เยอะได้ใจมากกกกก
สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดด
ชอบบบบบบบบบบบ
น้ำซุปสู้ๆน้า
-
น้ำซุป ชนะน๊อค 5555+....
-
ใครเม้นๆ
ขอให้ชีวิตนี้พบเจอแต่ความสุข สมหวัง
ใครกด+ ก็หน้าตายิ่งๆขึ้นไป ได้แฟนหล่อ ได้แฟนสวย ได้แฟนรวย
สาธุ!!!!!!!!!!!!
-
ทั้งคู่ยังน่ารักเหมือนเดิมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เบลล่านี่จะแรงไปไหนนนนนนนนนนนนนนนนน
ดีใจที่หมวยติดแล้ว ยินดีด้วยยยยยยย o13
-
ทั้งคู่ยังน่ารักเหมือนเดิมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เบลล่านี่จะแรงไปไหนนนนนนนนนนนนนนนนน
ดีใจที่หมวยติดแล้ว ยินดีด้วยยยยยยย o13
ขอบคุณครับ!! 5555555555+
-
บอกได้คำเดียวว่า สะใจมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ยินดีด้วยนะที่สอบได้
-
น้องหมวยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ดีใจด้วยนะ หาที่เรียนได้แล้ว อิอิ เรียนบ้านเรานี่แหละ ไม่ต้องไปไหนไกลหรอก รักบ้านเกิด
ตอนนี้ยาวได้ใจมากกกกกกกกกกกกกกก สมกับรอนานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ดีใจกับน้องหมวยด้วยนะคะ
ก้าวแรกของอนาคต สู้สู้นะคะ
คุณหญิงแม่ขา เอาไป 100คะแนนเต็ม
-
ยินดีด้วยนะคะ
-
วันนี้ไปสอบสัมภาษณ์มา
คนเยอะมากๆ
ตื่นเต้นโคตรๆ
ไอ้ที่เราเตรียมไปพูดนะ
พังทันที เมื่อเห็นหน้าอาจารย์
เล่นเอาเครียด
คณะรับ 22 แต่แม่งเรียกไป 60 กว่าคน
****** แล้วกูจะได้ไหมเนี่ยยยยยยยยยยยยยย
-
อย่าเครียดดดดดดดดดดดด
เราทำเต็มที่สุดสุดดแล้ววว
ติดแน่ๆๆๆๆๆๆ สู้ๆๆๆๆเอาใจช่วยยยย o13
-
+1 คับ
เอาอีก ๆ ๆ
-
สนุกมากเลย
น้ำซุปร้ายใช่เล่น อิอิอิอิ
-
นำซุบน่ารักเหมือนเดิม คุณหญิงแม่แจ๋วค่ะ
-
:mc4: :m20: :laugh: o18
:กอด1: :L2: :3123: :L1:
น้ำซุบ&ไรเตอร์
-
อร๊ายยยย ไม่เคยอ่านเรื่องนี้เพิ่งได้เข้ามาอ่าน นึกว่าจะแนวแบ๊วๆ ปรากฏว่ามันส์พะยะค่ะ สนุกมากเรื่องน่ารักมากๆเลย โดยส่วนตัวชอบเพียงฟ้ากับคุณแฟนน่ะ น่ารักดี ส่วนน้ำซุปก็โออยู่ ชอบเวลาที่เรียกอีหนูกับเจ้าพ่อ หาสรรพนามได้ฮากร๊ากชะมัด
แต่มีอยู่ตอนนึงที่อ่านแล้วแอบขัดๆคือตอนน้ำซุปโทรไปห้องครัวโรงแรมวีนว่าเมื่อไหร่อาหารจะมาอ่ะ ไม่น่ารักเลยง่ะ...แต่ก็นะพอเข้าใจคนมันหิว แต่พอลองคิดดูว่า ถ้าเราเป็นพ่อครัวคงเซ็งห่านกับพฤติกรรมเมียเจ้านาย555
ได้ข่าวว่าสอบติดแล้ว ดีใจด้วยเด้อออออออออ แล้วจะรู้ว่า เรียนหนักมันมีจริง555
จะรอตอนต่อไปนะคะ กำลังมันส์
-
อร๊ายยยย ไม่เคยอ่านเรื่องนี้เพิ่งได้เข้ามาอ่าน นึกว่าจะแนวแบ๊วๆ ปรากฏว่ามันส์พะยะค่ะ สนุกมากเรื่องน่ารักมากๆเลย โดยส่วนตัวชอบเพียงฟ้ากับคุณแฟนน่ะ น่ารักดี ส่วนน้ำซุปก็โออยู่ ชอบเวลาที่เรียกอีหนูกับเจ้าพ่อ หาสรรพนามได้ฮากร๊ากชะมัด
แต่มีอยู่ตอนนึงที่อ่านแล้วแอบขัดๆคือตอนน้ำซุปโทรไปห้องครัวโรงแรมวีนว่าเมื่อไหร่อาหารจะมาอ่ะ ไม่น่ารักเลยง่ะ...แต่ก็นะพอเข้าใจคนมันหิว แต่พอลองคิดดูว่า ถ้าเราเป็นพ่อครัวคงเซ็งห่านกับพฤติกรรมเมียเจ้านาย555
ได้ข่าวว่าสอบติดแล้ว ดีใจด้วยเด้อออออออออ แล้วจะรู้ว่า เรียนหนักมันมีจริง555
จะรอตอนต่อไปนะคะ กำลังมันส์
โอเคๆ ขอบคุณมากเลยค่ะ ฮ๋าๆ
-
ว้าวววววววววววววว...ดีใจยิ่งกว่าอะไรเลย วันเกิดตัวเองเมื่อวานยังไม่ดีใจเท่านี้เลยนะ อิอิ
สอบติด ก้ดีใจแทนคุณพ่อ-แม่ เลยฮะ^^
เก่งอ่ะ....ทำได้ดีมาก
ดีใจด้วยนะน้องหมวย....ต่อจากนี้ก้สู้ ๆ นะ
-
:z1:สะใจที่สุด...
ว่าแต่เบล จะมาไม้ไหนอีกน้อออ
-
o13
เม้นจงมาๆ
-
นุ้งหมวยยยยยยยยยยยยยยยยยย มาตอบเรียกเม้นนี่นะ พี่นึกว่ามาลงต่อแล้ว ลั่นล้า
เข้ามาแระแป๊ก ซะงั้น :laugh: :laugh: :laugh: นี่ไงเม้นลอยมาแระ อิอิ
มาต่อได้แว้ว เค้าคิดถึงแระอ่า แล้วจะรวมเล่มมั้ยอ่ะ พี่อยากได้ อิอิ แต่ว่า ใหคำปรึกษา
ไม่ได้อ่า ไม่เคยทำมาก่อนเลย :serius2:
-
:-[ สนุกมากเลยค่ะ น้ำซุป ร้ายได้อีก :z1:
เจ้าพ่อ สู้ๆ นะค่ะ o13
-
น่าสงสารยัย ระฆัง เนอะ
ไม่รู้จัก ของสูง
o18
-
:jul3: อ่านรวดเดียว 48หน้า
ตาแฉะ ตาเปียก ตาสามียายหมดแว๊วว
ศพเบลค๊ ขอสักทีหมั่นซ้ายยยยยย :beat: แถมๆๆ :call:
+1น้ำซุป เทอแร๊งได้อีก
-
นุ้งหมวยยยยยยยยยยยยยยยยยย มาตอบเรียกเม้นนี่นะ พี่นึกว่ามาลงต่อแล้ว ลั่นล้า
เข้ามาแระแป๊ก ซะงั้น :laugh: :laugh: :laugh: นี่ไงเม้นลอยมาแระ อิอิ
มาต่อได้แว้ว เค้าคิดถึงแระอ่า แล้วจะรวมเล่มมั้ยอ่ะ พี่อยากได้ อิอิ แต่ว่า ใหคำปรึกษา
ไม่ได้อ่า ไม่เคยทำมาก่อนเลย :serius2:
หมวยปวดฟัน แล้วแต่งไม่ออก อ่ะ 5555555555555+
มันทรมานได้ใจจริงๆ
-
นุ้งหมวยยยยยยยยยยยยยยยยยย มาตอบเรียกเม้นนี่นะ พี่นึกว่ามาลงต่อแล้ว ลั่นล้า
เข้ามาแระแป๊ก ซะงั้น :laugh: :laugh: :laugh: นี่ไงเม้นลอยมาแระ อิอิ
มาต่อได้แว้ว เค้าคิดถึงแระอ่า แล้วจะรวมเล่มมั้ยอ่ะ พี่อยากได้ อิอิ แต่ว่า ใหคำปรึกษา
ไม่ได้อ่า ไม่เคยทำมาก่อนเลย :serius2:
หมวยปวดฟัน แล้วแต่งไม่ออก อ่ะ 5555555555555+
มันทรมานได้ใจจริงๆ
กินยานอนเลยน้อง ไม่ไหวน๊าา หายไวๆ อิอิ PM ไปโม้แระ ฮ่าๆ
-
:laugh: คุณหญิงแม่ วาจาแสบสันต์ได้ใจเจรง ๆ ฮ่า ๆ :laugh:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน อ่านทันซะทีนะ น้องหมวยยย.... :L2: :L2: :L2:
อีหนู กะ เจ้าพ่อ น่ารักจิงๆ นะ
ไม่ได้โกหกแต่อย่างใด :impress2:
:impress2:
:impress2:
-
^
^
เม้นนี้น่ารักเนอะ 55
ขอบคุณมากค่า!
-
พี่หมวย(ป่าวหว่า?) ต่อๆๆ กะลังเพลินเลย
:z3:<<ประชดชีวิต
สู้ๆน่ะคร่ะ :z1:
-
คุณแม่ นี่ มี เยอะ เหมือน กัน เนอะ
o13
-
รอ ร้อ รอออออ :call: :call:
ตบและถีบ นังเบลล่า ซ้าย ขวา :beat: :z6: :beat:
-
จะบอกว่า กำลังปั่น คู่ของเคลวิน + เพียงฟ้าอยู่
อ่านสองคนนี้ดีกว่าเนอะ
เห็นบ่นๆ หลายคนว่าอยากอ่าน ฮ่าๆๆๆๆๆ
คิดถึงสองคนนี้ล่ะเซ่ๆๆๆ
แปปปปปปปนึงงงงงงงงงงง
-
:impress2:คู่ไหนเราก้ออ่านได้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เจ้หมวยสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
ลงคู่ไหนก้อได้อ่านหมดแหละ เพราะชอบทุกคู่
:impress2: :impress2:
รีบๆเอามาลงเลยยย ไม่งั้นจะ :sad4: :sad4: ให้ดู
-
ความเดิมตอนที่แล้ว >>>>>>>> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17148.1140
Part 38
เคลวิน+เพียงฟ้า
I
“ผมไม่ไป!” คนเป็นหลานพูดออกมาชัดถ้อยชัดคำ บอกควมประสงค์ของตัวเองของตัวเองต่อคนเป็นปู่ว่า ต่อให้เอารถ 30 20 ล้อมาลากร่างสูงก็จะไม่ลุกจากเก้าอี้ผู้บริหารระดับสูงเป็นอันขาด
“แต่ฉันสั่งให้แกไป มันจะอะไรนักหนาห๊ะเคลวิน กะอีแค่ไปรับเพื่อนแกแค่นี้มันจะตายเลยหรือไง” ผู้สูงอายุตวาดเสียงดัง ทำเอาบอดี้การ์ดและเลขาของ เคลวินตกใจไปตามๆกัน
“ผมไม่ว่าง วันนี้ผมมีนัด ถ้าปู่ว่างปู่ก็ไปรับเธอเองแล้วกัน” ร่างสูงพูดจบก็เปิดแฟ้มเซ็นเอกสารต่อทันที แสดงให้เห็นว่าเขาไม่รับฟังอะไรทั้งสิ้นแล้ว และถ้าใครรบกวนเขากจะไม่ไว้หน้าทั้งนั้น
“นัดอะไรก็ไปยกเลิกให้หมด และถ้านัดกับคู่ขาของแกล่ะก็ไปยกเลิกเดี๋ยวนี้”
“ปู่!!!!! ให้เกียรติแฟนผมหน่อย เขาเป็นคนรักไม่ใช่คู่ขา ถ้าปู่ยังดื้ออยู่อย่างนี้ล่ะก็ ผมจะส่งกลับแม็กซิโก” ร่างสูงพูดเสียงเรียบ มือยังขยับปากกาต่อไปเรื่อยๆ แต่ถ้าหากสังเกตดีๆแล้ว หมือหนาของเคลวินนั้นกำแท่งปากกาแน่น อย่าต้องการระบายอารมณ์
“ไม่ต้องมาไล่ฉัน เพราะยังไงฉันก็ไม่ไป เคลียร์ตัวเองให้เรียบร้อย แล้วไปรับหนูทาร่าซะ อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำไปซ้ำมา” แล้วผู้สูงอายุก็หันหลังเดินออกไปจากห้องทันที ทิ้งให้คนเป็นหลานนั่งกุมขมับอย่างอารมณ์เสีย
“ไอ้เคล เอาไงว่ะ ให้ฉันไปรับแทนแกก็ได้นะ” นิคเสนอความคิดเห็นทันที
“ถ้าแกไปรับทาร่า เพียงฟ้าได้เดือดร้อนแน่ แกไม่รู้จักปู่ฉันหรือไง เดี๋ยวฉันจัดการเอง ตารางงานตอนบ่ายฉันว่างหรือเปล่าวันนี้” ไม่ไหวแล้วร่างกาย ความเครียดมันกำลังเล่นงานคนตัวสูงอย่างรุนแรง และตอนนี้มันก็กำลังต้องการการพักผ่อน และการเอาใจด้วย
“นายจะไปรับเองเหรอ แต่ฉันว่ามันก็ไม่ผิดเท่าไรนะถ้าจะไปรับ เพราะยังไงเธอกับนายก็แค่เพื่อนกัน ช่วงบ่ายนายว่าง แต่พรุ่งนี้ยุ่งทั้งวัน”
“โอเคๆ งั้นฉันออกไปเลยแล้วกัน มีอะไรก็โทรบอกด้วย อ้อ ส่งคนตามดูปู่ด้วย ถ้าท่านเล่นอะไรมา ฉันจะได้ตั้งรับได้ทัน” คนเป็นลูกน้องพยักหน้าแล้วก็เดินออกไป
ร่างสูงอย่างสมส่วนอย่างลูกครึ่งของเคลวินเดินที่ตอนนี้กำลังเดินอยู่ในชั้นโรงอาหารของบริษัทสร้างความแปลกใจให้กับพนักงานไม่น้อย นึกไม่ถึงว่าบอสใหญ่จะมาอยู่ตรงนี้ในช่วงพักกลางวัน
“ขอนั่งด้วยคนนะครับ” ร่างสูงมุ่งหน้ไปยังโต๊ะของเพียงฟ้าที่นั่งคุยอยู่กับพนักงานสคนอื่นอย่างสนุกสนาน เห็นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ แค่ย้ายมาอยู่สำนักงานใหญ่ไม่กี่วัน คนน่ารักของเขาก็มีเพื่อนซะแล้ว
“คุณเคลวิน!! เชิญนั่งค่ะ” พนักงานสาวคนหนึ่งเชิญเขานั่ง และที่ว่างตรงนั้นมันก็อยู่ข้างๆ เพียงฟ้าพอดีเป๊ะ ฟ้าเข้าข้างคนหล่อเต็มๆ
“ไม่อยากเชื่อว่าบอสจะลงมากินข้าวในนี้” เธอชวนคุย แต่ร่างสูงก็ไม่ได้ว่าอะไร สายตาคอยมองแต่ร่างบางอย่างเดียว และดูเหมือนว่าคนโดนจ้องจะรู้ตัวแล้ว
“บอสมองอะไรครับ” ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาถาม แล้วทำหน้าตาใสซื่อส่งกลับมาให้ร่างสูง
“เปล่า” ร่างสูงตอบเสียงเรียบ ไม่นึกว่าคนตัวเล็กจะเรียกเขาเหินห่างขนาดนี้ อุตส่าห์ว่าจะมารับไปกินข้าวข้างนอกก็มาเจออยู่กับใครก็ไม่รู้ เห็นแล้วมันน่าหงุดหงิดจริงๆ
“ฟาร์จะกินอะไร เดี๋ยวมลสั่งให้นะ” สายตาคมตวัดมองคนที่เรียกชื่อแฟนตัวเองอย่างสนิทสนมนั่นทันที หญิงสาวที่แทนตัวเองว่ามลก็มัวแต่เลือกเมนูอาหารเลยมไม่ได้เห็นว่า บอสของตัวเองนั้นมองมาด้วยสายตาแบบไหน
“เอ่อ .....มลสั่งดีกว่า เดี๋ยวฟาร์สั่งเอง” ร่างบางบอกปฏิเสธแล้วก็รับเมนูอาหารมาจากหญิงสาว มือบางเปิดเมนูอาหารแล้วนำมากางอยู่ข้างหน้าของร่างสูง
“บอสจะกินอะไรก็เลือกเลยนะครับ”
“ไปกินข้างนอก” ร่างสูงพูดเสียงเรียบ แล้วก็ลุกขึ้นยืน สร้างความแปลกใจให้กับผู้ร่วมโต๊ะไม่น้อย ไม่เว้นแม้แต่ร่างบางที่ยังไม่เข้าใจร่างสูงว่า เป็นอะไร?
“ผมว่าผมกิน......อ๊ะ!!” เมื่อความอดทนถึงขีดจำกัด มือหนาก็กระชากข้อมือบางของคนตัวเล็กให้ลุกแล้วเดินตามมาทันที
“บอส! ปล่อยนะครับ คนมองกันหมดแล้ว” ร่างบางแกะมือหนาเป็นพัลวันเพราะสายตานับร้อยคู่ที่มองมาที่เขาและร่างสูงอย่าสนใจและจับผิด
“มองได้ก็มองไป ดีซะอีกเขาจะได้รู้ว่าผมเป็นอะไรกับคุณ” เมื่อโดนร่างสูงเรียกสรรพนาม ผม กับ คุณ จังๆ เพียงฟ้าก็ถึงกับสะอึกไปเหมือนกัน
“เจ็บ!!!!!!! ปล่อยผมได้แล้วบอส” เมื่อพ้นจากอาคารโรงอาหารแล้ว ร่างบางก็เริ่มสะบัดแขนอีกครั้ง เพราะแรงบีบที่ร่างสูงลงน้ำหนักมามันเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนปวดไปทั้งแขน
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!! เลิกเรียกเคลอย่างนั้นซะที” ร่างสูงจับร่างบางยัดเข้าไปในรถ ส่วนตัวเองก็เดินแกมวิ่งรีบขึ้นไปอีกนั่งอีกฝั่งทันที
“เรียกอะไร? ฟาร์ไปเรียกอะไรตอนไหน ก็เรียกบอสมันผิดหรือไง?” ร่างบางเอ่ยปากอย่างไม่ยอมแพ้ ถึงแม้จะรู้ว่าร่างสูงอยู่ในอารมณ์ไหนก็ตาม
“นั่นแหละที่ผิด ให้ครั้งนี้ครั้งเดียวนะเพียงฟ้า ห้ามเรียกบอส ท่านประธาน หรืออะไรก็ตามที่มันทำให้เราสองคนห่างเหินกัน”
เมื่อถึงจุดนี้ร่างบางกูเข้าใจทันที ว่าสุดหล่อของตัวเองนั้นเป็นอะไร ทำไมอยู่ดีๆถึงมาเหวี่งกันได้ ที่แท้งอนเรื่องการเรียกยศนั่นเอง คนอะไรคิดมากกับเรื่องเล็กๆน้อยๆไปได้ แต่ก็น่ารักดี ฮ่าๆ
“คิดมากน่ะเคล ก็แค่เรียกในเวลาทำงานเท่านั้นเอง ไปเรียกชื่อเฉยๆมันดูไม่ดี”
“ใครว่าไม่ดี !!!! ดีทั้งนั้นแหละจะบอกให้ คราวหลังเรียกให้ได้ยินอีกนะมีเรื่องแน่” ร่างสูงคาดโทษอย่างไม่จริงจังนัก แล้วก็ขับรถออกไป มุ่งหน้าสู่ร้านอาหารข้าวราดแกงธรรมดา
“ติดใจล่ะเซ่ๆ ถึงพามา” ร่างบางเอ่ยแซวร่างสูงอย่างหยอกล้อ อีกทั้งยังมองบรรยากาศในร้านที่ร่างสูงพามาอย่างชอบใจ ให้ความรู้สึกว่านั่งกินอยู่บ้านจริง ๆ
“เคลว่ามันก็อร่อยดี ถ้าไม่เผ็ดนะ แต่ถ้าจะให้ดีฟาร์ทำให้เคลกิน มันต้องอร่อยกว่านี้แน่ๆ” ร่างสูงเอ่ยออดอ้อน อีกทั้งยังส่งสายตาอ่อนเชื่อมไปให้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างหน้า
“ไม่ต้องมาอ้อน ฟาร์ก็ทำให้กินอยู่แล้ว ทำเย็นนี้เลยไหมล่ะ แวะซื้อของกันแล้วค่อยไปทำกินที่คอนโดฟาร์” ร่างบางพูดแล้วหันไปรับเมนูจากพนักงานเสริฟ์
“เย็นนี้เคลไม่ว่างครับ ไว้วันหลังได้หรือเปล่า” เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเย็นนี้ตัวเองมาหน้าที่อะไรร่างสูงก็ถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ เฮ้อๆๆ
“เคลจะไปไหน แล้วทำไมต้องทำหน้าเซ็งอย่างนั้นด้วย” ร่างบางเอื้อมมือเอานิ้วไปจิ้มที่ซีกแก้มของร่างสูงแล้วลูบไปมาอย่างให้กำลังใจ ดูก็รู้ว่าร่างสูงมีเรื่องไม่สบายอยู่ข้างในแน่ๆ
“ปู่ให้เคลไปรับเพื่อนที่สนามบิน ฟาร์จะว่าอะไรหรือเปล่า” เมื่อได้ยินร่างสูงพูดถึงปู่ของตนเอง ร่างสูงก็คิดขึ้นมาได้ทันที เพื่อนของเคลวิน ใช่คู่หมั้นที่คุณปู่บอกหรือเปล่า
“บ้าแล้ว ฟาร์จะไปว่าเคลได้ไง นั่นเพื่อนเคลนะ เพื่อนไปรับเพื่อนไม่เห็นจะผิดตรงไหน” ปากพูดไป แต่ข้างในมันเหมือนกับถูกอะไรซักอย่างทิ่งแทงอยู่ลึกๆ แค่คิดว่าคนที่ไปรับคือว่าที่คู่หมั้น หัวใจดวงน้อยก็ปวดแปลบขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้
“ฟาร์ไปกับเคลนะ เคลไม่อยากให้ฟาร์คิดมาก เพราะเคลคิดกับเขาแค่เพื่อนจริงๆ กับเขาเคลไม่รู้ว่าคิดอะไร เคลบริสุทธิ์ใจจริงๆครับ” ร่างสูงรีบอธิบายให้ร่างบางได้เข้าใจทันที เพราะเมื่อกี้เหมือนจะเห็นว่าดวงตาวาวใสของคนรักมันวาวไปด้วยหยาดหยดน้ำตา
“ไม่เอาดีกว่า เคลไปคนเดียวน่ะดีแล้ว เดี๋ยวฟาร์รอกินข้าวที่ห้องแล้วกันนะ”
“......................” ร่างสูงนิ่งเงียบแล้วก็มองหน้าคนรักอย่างนิ่งๆ
“เคลวิน จะงอนอีกหรือเปล่า เพียงฟ้าจะได้ตั้งรับได้ทัน” ร่างบางพูดอย่างอารมณ์ดี เพราะไม่อยากจะทำให้บรรกยากาศในการทานมื้อกลางวันจืดชืด
“ถูกต้องแล้วคุณว่าที่เมีย จะพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะครับ ว่าเคลจะให้ฟาร์ไปรับเพื่อนกับเคลด้วย ถ้ายังดื้ออยู่ล่ะก็ จะอุ้มพาดบ่าไปด้วยเลย” ร่างสูงพูดอย่างมั่นเขี้ยว
“ยอมแล้วก็ได้ กินข้าวดีกว่า เห็นหน้าเคลแล้วให้ความรู้สึกว่าไม่ต้องใส่เกลือ”
“พูดผิดหรือเปล่าทูนหัว ต้องบอกว่าไม่ต้องใส่น้ำตาลซิถึงจะถูก”
“อ้วกกกกกกก!!!!!!! เสี่ยวอ่ะเคล เลิกพูดได้แล้วจะกินข้าว”
“ก็กินซิครับ ใครจับมือที่รักเอาไว้”
ดวงหน้าหวานเห่อแดงขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายเรียกตนเองว่าที่รัก มือน้อยตีมือหนาที่วางอยู่บนต้นขาอ่อนอย่างอายๆ
“วางไว้เฉยๆเลยนะมือเคลอ่ะ ห้ามลูบไม่งั้นไม่ต้องวาง” ด้าวยความที่เมื่อกี้นั่งตรงข้ามกัน แต่ร่างสูงก็เปลี่ยนด้านมานั่งข้างๆคนรัก พร้อมทั้งเอามือมาวางไว้บนต้นขาเรียว อย่างเคยชิน
“ครับๆ ฟาร์สั่งให้เคลหน่อยสิ ไม่เอาแกงเผ็ดนะ” ร่างสูงกวักมือเรียกบริกรประจำร้านแล้วจัดการให้ร่างบางสั่งอาหารทันที
“เอาแกงจืด ต้มปลา ต้มไก่ ผัดผัก ไก่ทอด ข้าวเปล่าสอง น้ำแร่สอง” บริกรจดตามแทบไม่ทัน
“เพื่อนเคลมาถึงกี่โมงล่ะ จะได้เตรียมตัวได้ถูก”
“ไม่รู้เหมือนกัน เดี๋ยวโทรถามปู่แล้วกัน ว่าแต่ฟาร์เถอะ ถ้างอนอะไรตรงไหนต้องบอกเคลทันทีเลยนะห้ามเงียบ” ฃ
“บ้าแล้ว มีอย่างที่ไหนให้คนอื่นมาบอกว่างอน เคลนั่นแหละต้องคอยสังเกตฟาร์เอาเอง ของอย่างนี้บอกกันไม่ได้”
“ถ้าจะให้ได้ดีอย่างอนเคลเลยนะฟาร์ เคลน่าสงสารออก ถ้าฟาร์งอนแล้วไม่คุยกับเคล เดี๋ยวเคลก็น้อยใจไปเสริมหล่อหรอก” ร่างสูงเย้าร่างบางอย่างมีความสุข อีกทั้งยังถามึงเพื่อนพนักงานในแผนกอีกว่าไปสนิทกันตอนไหน ทำไมถึงเรียกกันสนิทสนมกันขนาดนั้น
“มลน่ะเหรอ เขาอยู่บัญชี ก็ไม่ได้รู้จักอะไรมากหรอก พอฟาร์ลงมาทานข้าวเขาก็ถามว่าอยู่แผนกไหน พอฟาร์บอกว่าเป็นที่ปรึกษาประธาน พวกเขาก็ทำหน้าตกใจ เขาตกใจอะไรกันเหรอเคล” ร่างบางหันมาถามคนรักที่นั่งยิ้มอย่างพึงพอใจ
จะไม่ให้ตกใจได้ไง เพราะตำแหน่งนี้มันมีไหนล่ะ เขาเพิ่งแต่งตังคนรักขึ้นใหม่สดๆร้อนๆ เพื่อที่จะได้ทำงานอยู่ใกล้ๆกัน เพราะร่างบางนั้นจบสถาปัตมา ไม่แคล้วต้องได้อยู่ไกลกันแน่ๆ และถ้าเป็นอย่างนั้นร่างสูงไม่ยอมแน่นอน อุตส่าห์ย้ายมาจากเชียงใหม่
“ทีหลังห้ามลงมาอย่างนี้อีกนะเพียงฟ้า ไม่ว่าจะไปไหนต้องเข้ามาหาเคลก่อน” ร่างสูงพูดอย่างเอาแต่ใจ ใบหน้าหล่อสะบัดไปมาอย่างน่ารัก และนั่นก็ทำให้ร่างบางยิ้มหวานแล้วหัวเราะออกมาทันที
“ทำไมไม่ย้ายโต๊ะฟาร์เข้าไปเลยล่ะคุณเคลวิน” ร่างบางอดที่จะประชดไม่ได้
“เป็นความคิดที่ดีมากคุณเพียงฟ้า งั้นพรุ่งนี้เดี๋ยวให้ไอ้นิคไปย้ายให้” ร่างสูงกลับเห็นดีเห็นงามกับวาจาประชดของร่างบางซะงั้น
“เคล!! ฟาร์ประชด”
“ประชดอย่างนี้บ่อยๆนะที่รัก” ว่าแล้วก็ก้มลงหอมแก้มเนียนบางนั้นอย่างรักใคร่ ทำเอาบริการที่ยกอาหารมาเสริฟ์ถึงกับหน้าร้อนขึ้นมาทันที
“คนอะไรหน้าด้าน หน้าทน ไม่เคยมีความอาย”
“ถ้ามัวแต่อายก็อดซิครับ ทูนหัว อ่ะ ยำสองเรากินนะคนดี” ร่างสูงตักผัดผักให้ร่างบางแล้วเปลี่ยนชื่อเมนูให้ใหม่เป็นยำสองเรา ร่างบางถึงกับหัวเราะทันที
“งั้นๆ ฟาร์ตักาต้มฉันรักเธอให้นะ” ร่างบางก็ไม่ยอมแพ้ เปลี่ยนต้มปลาเป็นต้มฉันรักเธอแล้วตักให้ร่างสูงเหมือนกัน
“อย่าน่ารักให้มากนักนะเพียงฟ้า เดี๋ยวจะไม่ได้กินข้าว” ร่างสูงเอ่ยปากอย่างหมั่นเขี้ยว แล้วป้อนข้าวให้ร่างบาง เพียงฟ้าก็อ้าปากรับแต่โดยดี
“ไม่ได้กินข้าว งั้นกินอะไรล่ะ หืมๆ กินอะไรน้า~”
“เลิกยั่วได้แล้ว กินข้าวก่อน กินเสร็จแล้วค่อยยั่ว เพราะเคลเต็มใจให้ฟาร์ยั่ว”
.
.
.
พรุ่งนี้ ตอน 2
( หรือเปล่า แต่จะปั่นให้ได้อ่านทุกคู่ ช่วงนี้ไม่ว่าง แต่ก็จะทำตัวว่าง ฮ่าๆๆๆๆ )
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาคอย น่ารักมากๆเลยค่ะ
หมวยจะเก็บทุกกำลังใจเป็นแรงผลักดันในการแต่งต่อไป
********** อยากแต่งเรื่องสั้น ทุกคนว่าหมวยจะแต่งดีหรือเปล่า
-
อยากแต่งให้ได้ทุกคู่ แล้วเอาลงบ่อยๆจัง
555555555555+
แต่มันก็ทำไม่ได้
ไม่เข้าใจเหมือนกมันทำไมตัวเองต้องเป็นคนที่คิดอะไรหลายๆรอบด้วย
กว่าจะเอาลงได้แต่ละตอน ก็ต้องอ่านแล้วอ่านอีก
แล้วหลังจากนั้นมันก็เกิดการอัพ ที่หายไปเป็นเดือนๆ หรือหลายๆอาทิตย์นั้น
หมวยต้องไปนั่งทำจินตนาการตั้งนานสองนาน
ไมไม่เกิดเป็นผู้ชายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยเนอะ ฮ่าๆ
-
สู้ สู้ ยังไงก็รอตามอ่าน ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วนะจ๊ะ
-
ถ้าใครรู้สึกว่าจะเป็นเบาหวานไม่ต้องแปลกใจ
สาเหตุมาจากการอ่านเรื่องนี้ :-[
หวานได้ใจจริงๆ
:call:
-
มาให้กำลังใจทั้งสองคน
+1
-
น้องหมวย...คิดถึงจัง ยังจำกันได้ป่าวววว?
เรียนเป็นยังไงบ้างฮะ อากาศแถวบ้านหนาวมั๊ย? อยากไปไหว้ย่าโมอิกจัง^^
รอตอนต่อไปนะฮะ~
-
หวังดีเกินไปป่าวปู่ดึก
-
จะรอน้า
สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
มาเร็วดีกว่ามาช้า มาช้าดีกว่าไม่มา เนอะ^^
สู้ๆ ไม่ต้องซีเรียส ถ้าช้าเพราะต้องการกรองผลงานออกมาให้ดีที่สุด ทุกคนต้องเข้าใจอยู่แล้ว..
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
น้องหมวยกลับมาแล้ววววววววววววววววววววววว
-
ตอนนี้หวานนนน
ตอนหน้าก้หวานน้า
อย่าทะเลาะ หรือ งอลกันนนะ
-
:z13: :z13: :z13:
+1
-
อยากอ่านอิหนูกับเจ้าพ่อค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาา :o8:
-
จะเป็นเบาหวานปะเนี้ย โอ้ยยยยยอ่านไปยิ้มไป ชอบๆๆ ขอเเบบนี้อีกๆๆ :call:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อ่านไปยิ้มไป เหมือนคนบ้าเลย :z1:
ก็คนมีความสุขนี่นา :กอด1:ขอบคุณ writer :pig4:
-
ดีใจจัง มาต่ออแล้วววว o13 o13 o13
สัญญาต้องเป็นสัญญานะจ๊ะ ว่าพุ่งนี้จะมาลงอ่ะ
:laugh: :laugh:
รักคนแต่งจัง 55 :L2: :L2: :L2:
:m20: :m20: :m20:
-
พรุ่งนี้ได้ป่ะ 5555
เนอะ คนอ่านน่ารัก อ่ะ
-
เคล น่ารักจริง ๆ
-
รู้สึกงานจะเข้าทั้ง 2 คู่เลยนะ
ยุ่งแค่ไหนก็อย่าท้อล่ะ สู้ ๆ ต่อไป
รออ่านทั้งเรื่องยาวและเรื่องสั้นนะ
-
คู่นี้ ยังต้องฝ่าฟันอะไรอีกเยอะเลยนะเนี่ย
ทั้งคุณปู่ ทั้งคู่หมั้น
เอาน่า รักกันขนาดนี้ ต้องไปได้สวยแน่
สู้สู้นะน้องหมวย
-
ไม่อยากแต่งดราม่าอ่ะ
เข้าใจความรู้ศึกคนอ่าน
55555
วางใจได้เลย
-
หวานเกรงใจมดหน่อยเน่อออ
-
คู่นี้ก็หวาน จนทะเลจะกลายเป็นน้ำเชื่อมอยู่แร่ะ
:o8: :o8:
-
มานั่งรอตอนต่อไปนะค้าบบบบบ
:really2: :really2:
มาต่อเร็วๆนะ :' ) :call: :call:
:call: :call:
-
เคลวิน กับ เพียงฟ้า คู่นี้น่ารักน่ะค่ะเนี่ยยยย
-
ถอดเขี้ยวเล็บเคลวิน
ถอดๆๆๆ รอๆๆๆ
-
ไม่ได้มาอ่านตั้งนาน ชอบๆ
-
ตามอ่านอยู่หลายวัน ในที่สุดก็อ่านทัน :m11:
+1 ให้กับความน่ารักของอีหนูน้ำซุป ปราบเจ้าพ่อได้อยู่หมัดไปเลย :m4:
แต่ต้องระวังนะ...เคลกับฟาร์กำลังไล่กวดความหวานตามมาติดๆ :L2:
แถม N&N ก็กำลังตีตื้นขึ้นมาเหมือนกัน :z1:
-
:m31: :m31:
-
นุ้งหมวยพี่อยากเห็นทาร่าหน้าหงาย อิอิ
อาจจะเข้ามาอ่านช้าแต่ก็จะมาอ่านนะจ๊ะ
ตอนนี้เคล กะ ฟาร์ นี่หวานเชื่อมแล้ว น่ารักมากเลย :z2:
-
เฮ้ออออ!! ยังไม่มาต่ออีกเหรอค้าบบบ คนแต่ง :' (
:z3: :z3: :z3:
-
จะหวานไปไหนนนนนน..
-
น่ารักจัง :กอด1:
-
มาต่อเร็วๆสิค้าบบบ :' (
:call:
:call:
:call:
-
พรุ่งนี้อัพแน่นอน ฟันธง!
แต่คู่ฟาร์ กะ เคลวินอ่ะ
*ใครอ่านไม่เป็น ขอให้ท้องร่วง
55555
-
รอ ร๊อ รอ :z2: :z2:
ว่าแต่ทำไมหัวเรื่อง มันเป็นชื่อเรื่องอื่นอ่ะ น้องหมวย
Re: [ ZIMIKE' ] teacher' & student' .. ~ อาจารย์สุดหล่อ VS. นักเรียนเพลย์บอยตัวแสบ ~ (( = 18/2 =
-
ความเดิมตอนที่แล้ว >>>>>>>>>> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17148.1410
I
Part 39
.
.
.
ผู้คนจากทั่วสารทิศ ต่างเดินกันขวักไขว่ จนไม่สามารถแยกออกว่าใครเป็นใคร ในสนามบินแห่งใหญ่ของประเทศ รองรับชาวไทยและชาวต่างชาตินับล้านคน ที่มาเยือนสถานที่แห่งนี้
ผู้คนที่ผ่านไปมาต่างให้ความสนใจกับชายหนุ่มสองคนไม่น้อย คนหนึ่งร่างสูง ผิวสีสีแทน เรือนร่างแกร่งอย่างหนุ่มลูกครึ่ง ใบหน้าหล่อสงบนิ่ง ดวงตาคมเข้มมองแต่ผู้ชายเรือนร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ ไม่ละสายตาไปไหน เพราะร่างสูงกลัวว่าถ้าละลายตาไปเพียงเสี้ยววินาทีคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆจะถูกกลืนหายไปกับคลื่นมหาชน
“ทำหน้าโหดทำไมเนี่ย คิ้วขมวดหมดแล้ว ยิ้มหน่อย” คนตัวเล็กกำข้อมือหนาแล้วกระตุกอย่างแรง เพื่อให้คนด้านข้างลดดีกรีความโหดของใบหน้าลง
“กี่โมงกี่ยาม ไหนว่าเครื่องจะลงสองทุ่ม นี่มันจะสี่ทุ่มอยู่แล้วนะ ถ้าอีก 5 นาทียังไม่มา เคลจะพาฟาร์ไปฟังเพลงต่อ ไม่รอแล้ว เสียเวลา!!” ร่างสูงพูดเสียงเข้ม ใจจริงเขาจะกลับตั้งแต่ตอน 2ทุ่มแล้ว แต่คนตัวเล็กไม่ยอมให้พากลับ บอกว่าให้รออีกหน่อย
“โอเคๆ 5 นาทีก็ 5 นาที แล้วเคลจำหน้าทาร่าได้หรือเปล่า”
“จำได้ซิ ก็เห็นกันมาตั้งแต่เกิด” เคลวิน พูดอย่างหัวเสีย ขัดคำสั่งปู่ได้ที่ไหนล่ะ คอยดูนะ ถ้าเรื่องนี้มาขัดเส้นทางรักเขาล่ะก็ เขาจะไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น แม้คนๆนั้นจะเป็นปู่เขาก็เถอะ!
‘เห็นกันมาตั้งแต่เกิด’ ประโยคนี้ตอกลึกเข้าไปยังหัวใจดวงน้อยของ เพียงฟ้าไม่น้อย รู้ว่าเคลวินยังไงก็รักตนเพียงคนเดียว แต่ก็อดอิจฉาเธอคนนั้นไม่ได้ ที่ได้ใกล้ชิดเคลวินมาตั้งแต่เด็กๆ ได้ทำอะไรหลายๆอย่างร่วมกัน ผิดกับเขาที่มาทีหลัง ซ้ำร้าย ยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคนรักเลยด้วยซ้ำ
“อืมๆ ฟาร์ว่าเราไปรออยู่ตรงนั้นดีกว่า เพื่อนเคลมาจะได้เห็นได้ชัดๆไง” ไม่รอให้เคลวินอนุญาติ ร่างบางก็ลากแขนล่ำของร่างสูงออกไปยืนในโซนที่คิดว่าใครมองมาก็ต้องเห็นแน่ๆ
“เราสองคนต้องเชื่อใจกันนะฟาร์ ถ้าฟาร์ไม่พอใจอะไรเคลตรงไหน ก็บอกกันมาตรงๆเลยนะ ไม่ต้องเก็บเอาไว้ และที่สำคัญ อย่างที่เคลบอกไว้ตั้งแต่แรกแล้ว งอนแล้วขอให้บอก เคลจะได้ง้อถูก” ร่างสูงพูดประโยคยาวเหยียด เพราะยังไงมันต้องมีเหตุการณ์อย่างที่เขาพูดเกิดขึ้นแน่ๆ ของอย่างนี้ล้อเล่นไม่ได้ เพราะคงไม่มีใครเอาหัวใจของตัวเองมาเล่น
“ฟาร์จะพยายาม เคลก็อย่ารวนฟาร์แล้วกัน ฟาร์น่ะเป็นคนมีเหตุผลไม่งอนง่าย โกรธง่ายอย่างใครบางคนแถวนี้หรอก” ร่างบางพูดกระทบคนร่างสูงอย่างจัง พร้อมทั้งตีหน้าซื่ออย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว ว่าไปพูดใส่ใครเข้า
“ก็ว่าที่ภรรเมียสวย มันก็ต้องหวงเป็นธรรมดา อีกอย่าง เคลบอกไว้ตรงนี้เลยนะครับ ว่าตัวเองเป็นคนขี้หึง เพราะฉะนั้นอย่าไปสุงสิงกับใครเกินเหตุ ถ้าฟาร์ไม่อยากให้เคลจับทำ...” ร่างสูงพูดเสียงโหด แล้วเว้นคำตอบเอาไว้ให้ร่างบางได้คิดเอาเอง
คนตัวเล็กที่คิดเกินขอบโลกไปแล้วก็หน้าแดงขึ้นมาอย่างทันที พวงแก้มใสร้อนจัด เพราะอุณหภูมิที่ใบหน้าสูงขึ้นเรื่อยๆ และดูเหมือนว่าร่างสูงจะไม่หยุดการแกล้งเหย้าแหย่ร่างบางซักที ยิ่งทำให้คนตัวเล็กเขินจัดขึ้นไปอีก
“หน้าแดงเป็นมะเขือเทศแล้วเพียงฟ้า มามะ ให้เคลชิมหน่อย” ใบหน้าหล่อก้มลงหมายจะหอมพวงแก้มใสให้ชื่นหัวใจซักฟอดสองฟอด แต่เสียงเรียกที่ดังมาจากด้านหลังก็เรียกความสนใจของทั้งสองได้ทันที
“Hello!!!!!!!!” ร่างสูงเพียวของลูกครึ่งสาวสวมกอดร่างสูงอย่างเต็มรัก ส่งผลให้ร่างบางต้องถอยออกมาตั้งหลักอยู่ข้างๆ
ผู้หญิงคนนี้มีส่วนสูงและหุ่นอย่างนางแบบ ใบหน้าสวยเฉี่ยวแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางชั้นดีบ่งบอกฐานะของผู้ใช้ หล่อนส่วมใส่เสื้อผ้าของแบรนด์ดัง ที่เน้นการออกแบบสไตร์เรียบและหรูหรา มองรวมๆแล้ว พวกเขาสองคนช่างสมกันจริงๆ
ร่างสูงผงะออกทันที เพราะโดนจู่โจมอย่างไม่รู้ตัว ถึงจะรู้ว่าคนที่กอดตนนั้นเป็นใคร แต่ตอนนี้เขาไม่ได้โสดอย่างเมื่อก่อนแล้ว ถึงแม้ว่าเธอคนนี้จะเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆก็เถอะ ความหึงไม่เข้าใครออกใคร เพราะฉะนั้นอย่าไปทำอะไรที่ขัดหูขัดตาว่าที่ภรรเมียเด็ดขาด!!
“ฉันคิดถึงคุณจังเคลวิน” ทาร่าพูดเสร็จ ก็เขย่งปลายเท้าขึ้นไปหอมแก้มสากๆของเคลวินทันที สร้างความตกใจให้กับเพียงฟ้า และเคลวินไม่น้อย
เพียงฟ้า รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะหมดความอดทนลงไปทุกที ถึงแม้จะเตรียมใจมาแล้วบ้าง แต่เมื่อมาเห็นกับตาว่าพวกเขาสองคนสนิทกันขนาดไหน ความเจ็บปวดจาก้นบึ้งของหัวใจมันก็ออกฤทธิ์อีกทั้ง
เจ็บนิดๆ แต่กินเวลานานเหลือเกิน
“ทาร่าปล่อยแขนผมก่อนได้ไหม” ร่างสูงพูดเสียงห้วน แล้วแกะมือบางของหล่อนออกจากลำแขนของตัวเอง ร่างสูงมองไปที่ร่างบางอย่างขอความช่วยเหลือ แต่ก็โดนดวงตากลมโตจิกมองอย่างคาดโทษ ทำเอาเคลวิน พิทธยาพันธ์ ขนลุกทันที!
‘เดี๋ยวมึงเจอกู!!’ นี่หรือเปล่า ข้อความที่ร่างบางสื่อออกมาจากดวงตา เพื่อให้ร่างสูงได้รู้ ถ้ายังยืนกก ยืนกอดอยู่อย่างนั้นนะ ‘กูจะงอนมึงแล้วนะ!’
“ใครคะเนี่ย?” หญิงสาวปล่อยแขนเคลวินตามคำบอก แล้วหันไปมองคนตัวเล็กที่ยืนอยู่หลังร่างสูงอย่างสงสัย
ฝ่ายร่างบางนั้นเมื่อเจอถามอย่างนั้นก็ทำหน้าไม่ถูกทันที ร่างบางจึงได้แต่เพียงยิ้มแหย่ๆส่งให้เจ้าของคำถาม
“น่ารักจัง ตัวเล็กนิดเดียว ตุ๊กตาญี่ปุ่นหรือเปล่า” หล่อนเอื้อมมือมาจับแขนเรียวเล็กของเพียงฟ้า แต่ก็จับเพียงไม่นาน เพราะร่างสูงก็ดึงร่างบางไปกอดต่อหน้าต่อตา ซ้ำร้ายมือหนายังกอดเอวบางไว้อย่างแนบแน่นเข้าไปอีก
“แฟนผมเอง ชื่อ สกาย” ร่างบางที่ถูกแนะนำชื่อไปอย่างนั้นก็ได้แต่สงสัยว่า ทำไมเคลวินถึงไปบอกชื่อเขาว่าสกาย แต่ร่างบางก็ไม่ได้ทวงถามอะไรแต่อย่างใด เพราะเข้าใจว่าเคลวินต้องมีเหตุผลที่บอกอีกฝ่ายไปอย่างนั้น
“กะ...อุ๊บ!!!!!!!” เมื่อสมองทำการประมวลผลแล้วเรียบร้อย ดวงตาเรียวสวยของทาท่าก็เบิกกว้างขึ้นมาทันที และสิ่งที่ตามมาด้วยก็คือเสียงกรี๊ด แต่มือหนาของเคลวินก็ตะครุบปากของหล่อนไว้ได้ทัน ไม่งั้นได้มีอายคนบ้าง
.................................................................
“เคลวิน คุณพูดเรื่องจริงหรือเปล่า ที่ว่า.....” หล่อนไม่กล้าพูดอะไรไปมากกว่านั้น เพราะคนที่ตัวเองพาดพิงถึงนั้นนั่งอยู่ข้างๆ เพื่อนชายของเธอ ถ้าหากพูดอะไรผิดไปนิดหนึงล่ะก็ ต้องมีใครเสียใจแน่ๆ
“แล้วผมจะพูดเล่นทำไมทาร่า ก็เพียงฟ้า หรือ สกายน่ะเมียผม โอ๊ย!!” ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะพูดจบประโยค ร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ตีลงมาที่แขนด้านซ้ายอย่างแรง ด้วยความเขิน
ทาร่านั่งมองคนสองคนหยอกกันอย่างยิ้ม ๆ ไม่นึกว่าเพื่อนตัวเองจะมีแฟนเป็นผู้ชาย ถึงแม้ที่ฝั่งยุโรปจะเสรีในเรื่องรักร่วมเพศ แต่เธอก็ยังไม่เคยมาเจอจังๆอย่างวันนี้
“ยังไม่ได้เป็นซักหน่อย เคลอย่ามาปรักปรำ” ร่างบางพูดไปมือก็ถูกันไป เพราะนึกไม่ออกว่าจะเอามือไปไว้ไหน เนื่องจากมีบุคคลที่สามนั่งฟังเขากับเคลวินอยู่ด้วย ก็เลยทำให้ร่างบางนั้นวางตัวไม่ค่อยจะถูกเท่าไร
“ตอนนี้ไม่เป็น ตอนหน้าก็เป็นอยู่ดี หรือจะเถียง”
“เคลวิน คุณเปลี่ยนไปเยอะนะ” ทาร่าพูดเสียงแปลกใจ เพราะไม่นึกว่าผู้ชายมาดน้ำแข็งอย่างเคลวินจะมีทีท่าหยอกล้อคนอื่น หรือไม่ก็ แกล้งให้คนอื่นเขิน เท่าที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ หล่อนก็เห็นเพียงใบหน้านิ่งๆที่ไม่บ่งบอกว่าอยู่ในอารมณ์ใดๆ จนหล่อนเผลอคิดว่า เคลวินตายด้านไปซะแล้ว
“คนมันกำลังมีความรัก มักจะเป็นอย่างนี้แหละทาร่า” ร่างสูงพูดแล้วมองกระจกหลัง สบตากับหล่อนอย่างสื่อความหมาย ร่างบางที่นั่งมองอยู่ก็นั่งหน้ายิ้มๆแหยๆให้ เพื่อนสนิทของคนรักอย่างไม่รู้ว่าตัวเองจะยิ้มแบบไหนไปให้
“คุณสกาย เอ่อ คุณน่ารักจัง” หล่อนพูดออกมาอย่างเขินๆ เพราะไม่บ่อยนักที่ ดีไซร์เนอร์ระดับโลกจะมาชมคนว่าน่ารักตรงๆอย่างนี้ ด้วยความที่ตัวเองเป็นมีความมั่นใจสูงและเชื่อมั่นในตัวเองมาก จึงไม่เคยที่มองคนอื่นเท่าไร แต่วันนี้หล่อนคิดว่า ยังมีคนที่เหนือตัวเองอยู่ และคนๆนั้นก็คือ ผู้ชายหน้าหวานอย่างตุ๊กตาญี่ปุ่นคนนี้
ร่างบางเมื่อได้ยินดังนั้นก็ยิ้มกว้างทันที ความประหม่าก็ลดลงเรื่อยๆ เพียงฟ้าหันกลับไปยิ้มให้เพื่อนสนิทของคนรักแล้วพูดคุยกันไปตลอดทาง อย่างกับว่ารู้จักมักคุ้นกันมาหลายปีแล้ว
“เคลวินฉัน¬ขออะไรคุณได้หรือเปล่า” หล่อนพูดแล้วสบตากับร่างสูงผ่านกระจกมองหลัง
“ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรง ก็พูดมาเลยว่าจะขออะไร”
“ฉันอยากหอมแก้มคุณสกายน่ะ”
“ไม่ได้!!!!!!!!” ร่างสูงไม่ต้องเสียเวลาคิดนาน ส่งเสียงเข้มตอบคนที่เอ่ยปากขอสิ่งต้องห้ามทันที
แก้มหอมๆ ขาวๆ ของเพียงฟ้า อริยาวัฒน์ มีเพียงเขาเท่านั้นที่จะได้ดอมดม อย่าหวังว่าใครหน้าไหนจะได้แตะ
“ขี้หวงชะมัด ฉันไม่ถามนายแล้ว ไปขอคุณสกายเองดีกว่า”
“เรียกผมว่าสกายเฉยๆก็ได้ครับ”
“งั้นสกายก็อย่าเรียกทาร่าว่าคุณเหมือนกันนะ เราจะได้เท่าเทียมกันไง”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องนะทาร่า ห้ามคิดเรื่องจุมพิตแก้มเมีย เอ๊ย!! ว่าที่เมียคนอื่นเด็ดขาด”
“แก้มก็แก้มฟาร์ เคลจะมาหวงทำไมเนี่ย ทาร่าอยากหอมก็ได้นะ ฟาร์ไม่ว่าอะไรหรอก” ร่างบางหันไปดุคนรักแล้ว ก็ส่งเสียงอนุญาตเสียงดังฟังชัด ทำเอาร่างสูงอารมณ์เสียทันที
เมื่อได้ยินคำอนุญาตแล้ว หญิงสาวก็โผล่หน้าเข้าไปหาร่างบางทันที แล้วก็หอมแก้มนวลใสเสียงดังฟอด
ร่างสูงหักพวงมาลัยจอดข้างทางทันที หลังจากโอบแขนดึงไหล่บางเข้าหาตัว แล้วหอมแก้มของร่างบางทั้งสองข้างทันที อย่างต้องการลบรอยสัมผัสจากคนอื่น
“ขี้หวงเหมือนเดิม” หญิงสาวที่นั่งด้านหลังเปรยเสียงดัง ต้องการให้ร่างสูงรู้ที่พุดไปเมื่อกี้ต้องการประชด
“ทำอะไรน่ะเคลวิน อายคนอื่นเข้าบ้างเถอะ ขับรถต่อเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ก็ฟาร์ให้คนอื่นหอมแก้มทำไมล่ะ แก้มฟาร์เคลหอมได้คนเดียวนะ”
นอกจากจะได้เห็นเคลวินในด้านเถียงแล้ว ทาร่ายังได้เห็นเพื่อนสนิทตนเองงอนอีกด้วย อะไรจะอเมซิ่งขนาดนั้น ไม่นึกไม่ฝันว่าความรักมันจะทำให้คนเราเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้ จากที่แข็งเป็นก้อนหิน ก็หลอมละลายกลายเป็นสายน้ำเสียแล้ว
“ไม่เป็นไรสกาย ทาร่าไม่ถือ คิดซะว่าคนแถวนี้มันเป็นอากาศก็แล้วกัน”
“เงียบไปเลยทาร่า จะถึงบ้านแล้ว เตรียมตัวด้วย” ร่างสูงพูดเสียงห้วนดัง หากเป็นคนอื่นอาจจะกลัวไปแล้ว แต่ไม่ใช่กับเพียงฟ้าและทาร่าแน่นอน ดูก็รู้ว่าที่เคลวินแกล้งทำหน้าโหดนั้น ก็เพราะว่ากำลังงอนแฟนตัวเอง
“สกายพรุ่งนี้ว่างหรือเปล่า”
“ไม่ว่าง!!” ร่างสูงตอบเสียงดังฟังชัด แต่คนเป็นเพื่อนก็แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วถามร่างบางเสียงอ่อนหวานต่อ
“ฉันถามสกาย ไม่ได้ถามคุณ”
“ความจริงพรุ่งนี้ก็มีงาน แต่ทาร่าถามทำไมเหรอ”
“อยากให้พาเที่ยวหน่อย แต่ไม่เป็นไร สกายไม่ว่าง ทาร่าไปคนเดียวก็ได้”
“งั้นเดี๋ยวสกายไปเป็นเพื่อนแล้วกัน .....เคล พรุ่งนี้ฟาร์ลานะ” เมื่อให้คำตอบหญิงสาวเสร็จ ร่างบางห็หันไปลางานกับร่างสูงทันที
“ได้ไง ถ้าฟาร์จะไป งั้นเคลไปด้วย” ร่างสูงเองก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน เรื่องอะไรจะปล่อยให้ไปกันตามลำพัง คราวนี้ที่ร่างสูงไม่ยอมนั้นไม่ใช่เพราะเรื่องหึงหวง แต่เป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยมากกว่า
“เคลวิน ทำงานอยู่ตำแหน่งอะไร?” ร่างบางถามกลับเสียงนิ่ง ทาร่าที่นั่งอยู่ด้านหลังก็อยากรู้เหมือนกันว่าเพียงฟ้าจะจัดการกับผู้ชายตัวโตเอาแต่ใจนิสัยเสียอย่างเคลวินอย่างไร
“ประธานบริษัท K V Park” ใจอยากจะบอกกิจการอย่างอื่นต่อไปด้วย แต่ก็กลัวไปทำให้คนตัวเล็กนิ่งกว่าเดิม แล้วหาว่าเขากวนอีก
“ประธานบริษัท จะหนีงานได้อย่างไร ความรับผิดชอบมากมายอยู่ในมือ ชีวิตของพนักงานทุกคนอยู่ในมือเคลนะ”
แล้วชีวิตฟาร์ล่ะ ถ้าเป็นอะไรไป ใครจะรับผิดชอบ ใครจะเอาเพียงฟ้ามาทดแทนคนเดิมได้ ถ้าหากมันสูญเสียขั้นรุนแรง
“การ์ด 5 คน ตามหลัง”
“เคล! จะบ้าเหรอ ถ้าการ์ดเยอะขนาดนั้นคนอื่นก็หาว่าฟาร์กับทาร่าเป็นมาเฟียซิ”
“งั้นก็ไม่ได้ต้องไป เลือกเอาจะเอาอันไหน” คราวนี้เป็นร่างสูงเองที่ทำเสียงนิ่ง ถ้าไม่ยอมทำตามข้อเสนอเขาล่ะก็ อย่าหวังว่าจะได้เที่ยว
ร่างบางกัดปากตัวเองอย่างขัดใจ ไม่นึกว่าเคลวินจะดักทุกทางขนาดนี้ ตั้งแต่ที่คบกันมารู้ตัวมาตลอดว่ามีการ์ดส่วนหนึ่งคอยตามดูแลอยู่ แต่ร่างบางก็ไม่ได้โวยวายอะไรออกไป เพราะคนเหล่านั้นไม่ได้แสดงออกอย่างโจ่งแจ้งว่าตามอารักขาเขา แต่ดูวันนี้ซิ เคลวินจอมเผด็จการจะให้คนหน้าโหดเดินตามหลังเขา แล้วอย่างนี้มันจะไปสนุกอะไร
“ไม่เป็นไรสกาย เอาอย่างที่เคลวินว่าก็ได้”
ร่างบางหันไปพยักหน้าให้เพื่อนใหม่อย่างตกลง แล้วปรายตามองไปที่คนอำนาจบาตรใหญ่ที่สั่งใครก็ได้ เห็นแล้วมันหมั่นไส้จริงๆ มือบางจึงกดหยิกไปบนต้นขาแข็งแรง สร้างความเจ็บปวดให้กับคนที่ขับรถอยู่ไม่น้อย
“โอ๊ย!! ฟาร์มาหยิกเคลทำไมครับ” ร่างสูงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด อีกทั้งยังส่งสายตาอ้อนๆ ไปให้คนรักอีก เรียกคะแนนสงสารจากเพียงฟ้าไม่น้อย จนหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านหลังได้แต่มองมาอย่างหมั้นไส้ในความกะล่อนและเจ้าเล่ห์ของเพื่อนสนิท
เห็นคุณมีความสุขอย่างนี้ฉันก็ดีใจ ขอให้รักครั้งนี้ของคุณอยู่ตราบชั่วนิรันดร์ด้วยนะเคลวิน ทาร่าอวยพรให้ทั้งสองอย่างจริงใจ การมาครั้งนี้ของหล่อนนั้นเพื่อพิสูจน์รักแท้ของทั้งสองคนว่าเหมาะที่จะเคียงคู่กันหรือไม่ การที่หล่อนรับปากปู่เบนว่าจะร่วมมือด้วยนั้น ก็เพราะเป็นห่วงกลัวว่าเพื่อนตนเองจะโดนอีกฝ่ายหลอกหลวง แต่เมื่อได้มาเห็นอย่างวันนี้แล้ว ความคลางแคลงใจทั้งหลายก็หมดไปทันที หล่อนนี่แหละที่จะช่วยให้คนทั้งคู่ผ่านด้านอรหันต์ของปู่เบ็นไปให้ได้
“หมั่นไส้”
“ระวังเถอะ ทำเขามาก เดี๋ยวจะโดนเอาคืนทบต้นทบดอก” ร่างสูงพึมพำเบา กับตัวเอง แต่ร่างบางก็ยังอุตส่าห์ได้ยินอีก
“บ่นอะไร? รู้ทันนะ”
ใครไม่กด + ขอให้ท้องเสีย!!!!!!!!!!!!!!
เพี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :laugh: :laugh: :laugh:
-
II
.
.
.
.
.
.
“ครับๆ ไม่บ่นครับ ใครจะกล้าบ่นว่าที่เมีย”
ร่างบางได้แต่มองไปที่ร่างสูงอย่างคับแค้นใจ เพราะไม่ว่าจะพูดอะไรมันก็เข้าตัวเองหมด ไม่มีซักนิดที่ไปกระทบคนตัวโตที่นั่งขับรถ
“ไม่เอาแล้ว ฟาร์ไม่อยากเป็นเมียเคลแล้ว ฟาร์ขอลาออก” มาเจอมุกนี้ของร่างบาง ร่างสูงก็ถึงกับไปไม่เป็นทีเดียว
มีอย่างที่ไหน มาขอลาออกจากการเป็นเมีย ฟันไปเถอะ!!!!!!!
“ทาร่าเห็นด้วย สกายลาออกตอนนี้ยังทันนะ ฮ่าๆ”
“เหอะ!” ร่างสูงพ่นลมหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ ในเมื่ออีกฝ่ายมีสอง เขามีหัวเดียว มันก็ย่อมมีเพี้ยงพร้ำกันบ้าง
รถคันหรูตีวงเข้าไปจอดหน้ามุกของบ้านพิทธยาพันธ์อย่างช้าๆ เด็กรับใช้ สองสามคนยืนรอรับอยู่ แต่ไร้ร่างของผู้สูงอายุปู่ของร่างสูง
“เอากระเป๋าคุณทาร่าไปเก็บที่ปีกซ้ายชั้นสองนะ”
ร่างสูงจัดแจงบอกเด็กรับใช้ที่มีกระเป๋าของเพื่อนสาวอยู่ในมือ เมื่อคนอยู่ใต้อานัติรับคำสั่งเรียบร้อยก็เดินหายไป ปล่อยให้เจ้านายได้พักผ่อนตามอัธยาศัย
“ปู่ไปไหน ไอ้นิค” เคลวินถามเพื่อนสนิทที่พ่วงมือขวา นิคเงยหน้ามองแต่ไม่ตอบ เพราะหมั่นไส้ในความหล่อและดูดีของเคลวิน มือขวาของร่างสูงกลับไปทักแฟนเพื่อนแทน
“สวัสดีครับคุณฟาร์ คุณทาร่าด้วยครับ”
“กูถามว่าปู่อยู่ไหน ทำไมไม่ออกมารับยัยทาร่า เห็นรักกันนักหนาไม่ใช่เหรอ” เมื่อไม่มีคนสนใจ ร่างสูงก็เริ่มอาละวาดทีละน้อย เด็กรับใช้ที่ยืนรับคำสั่งอยู่แถวนั้นเมื่อเห็นเจ้านายอารมณ์ไม่เข้าก็พากันเดินหนีไปหมด
“ฉันมาแล้วไอ้คุณหลาน ไม่ต้องไปส่งเสียงวางอำนาจใส่ใครไอ้หลานนิสัยเสีย” ร่างของผู้สูงอายุที่เดินลงมาจากด้านบนเรียกสายตาของร่างบางได้ทันที
และปู่เบนก็วาดสายตามาสบกับเพียงฟ้าอย่างตั้งใจเช่นกัน
“มองเมียคนอื่นทำไม” ร่างบางขี้เกียจจะคร้าน ก็ปล่อยให้ร่างสูงพูดเลยตามเลย จริงอย่างที่เคลวินว่า จะช้าหรือเร็ว ยังไงตัวเองก็ต้องเป็นเมียคนเจ้าอารมณ์อย่างเคลวินอยู่ดี
“แน่ใจว่าสกายเมียแก ไม่ยักจะเห็นป้ายคำว่าเมียเคลวิน แปะอยู่บนหน้าผากเขาเลย”
สมแล้วที่หลานจะเป็นอย่างนี้ ...........!!!!!!!!!!
“ฮึ้ย!” ร่างสูงเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว และก็ยังไม่ลืมที่จะฉุดลากลำแขนบางของคนรักขึ้นตามมาด้วย
“ไอ้เคล แกจะจับแขนเขาแรงทำไม เดี๋ยวก็ช้ำกันพอดี”
ประโยคดังกล่าวของปู่ ทำเอาร่างบางถึงกับ งง ทันที ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้สูงวัยถึงต้องห่วงเขาด้วย ท่านไม่ชอบเขาไม่ใช่เหรอ เขามันคนที่ไปแยกคนอื่นออกจากกัน แล้วที่ท่านพูดอย่างนั้นหมายความว่าไง
“ห้ามใครมารบกวนผมนะ ไม่งั้นจะหาว่าไม่เตือน จะไล่ออกให้หมดเลย ลูกน้องก็ไม่เว้นเหมือนกัน”
นิค ที่นั่งอยู่ถึงกับสะดุ้งทันที เพราะเจ้านายผู้แสนดีพาดพิงมาถึงเขาเหมือนกัน
“มันบ้าไปแล้วครับปู่เบ็น อย่างนี้ต้องให้คุณฟาร์ปราบให้อยู่หมัด” นิคพูดอย่างหมั่นเขี้ยว ในเมื่อตัวเองทำอะไรไอ้เคลมันไม่ได้ ต้องฝากคุณฟาร์จัดการ ซะล่ะ
“สกายปราบไปตั้งนานแล้วล่ะนิค แกไม่เห็นหรือไง คนอะไรหลงเมีย”
“ทาร่าว่าน่ารักดีออกค่ะ เคลวินไม่เคยเป็นอย่างนี้เลยนะคะคุณปู่ เขาเคยทำหน้ามีอารมณ์ด้วยเหรอตอนที่อยู่อิตาลี เพิ่งมาเห็นว่ามีอารมณ์ รัก โกรธ หลง ก็วันนี้แหละค่ะ”
“ต้องดูกันนานๆนะทาร่า......ไปพักผ่อนซะนะ จะได้หายเหนื่อย เดินทางตั้งนาน” ผู้สูงวัยบอกให้หญิงสาวขึ้นไปพัก เพราะเห็นท่าทางเหนื่อยล้าน่าดู
“ผมรู้นะครับว่าท่านจะทำอะไร” นิคพูดขึ้น เมื่อเห็นว่าลับร่างของหญิงสาวไปแล้ว
“รู้แล้วก็เงียบไว้ ฉันอยากรู้ว่าไอ้เคลมันจะจัดการกับปัญหานี้อย่างไร” ผู้สูงวัยมองขึ้นไปยังชั้นสามซึ่งเป็นโซนของหลานชาย โซนทั้งโซนเป็นของเคลวินหมด บนนั้นมีทุกอย่างครบครัน เคลวินจะห่วงความเป็นส่วนตัวเป็นพิเศษ เพราะฉะนั้นการทำความสะอาดก็ไม่ต้องพูดถึง เพราะต้องให้นิคและนิครอสทำเท่านั้น คนอื่นห้ามขึ้นมาเด็ดขาด
นิค และ นิครอส ก็ไม่เคยปริปากบ่น เพราะเวลามาทำความสะอาดแต่ละครั้งก็ได้ค่าเสียเวลาครั้งละครึ่งล้านแล้ว ใช่ว่าเคลวินใช้เงินเปลือง แต่กาทำความสะอาดนั้นก็สมค่าจ้างจริงๆ เพราะเอกสารข้าวของทุกชิ้นของเคลวินห้ามเคลื่อนย้าย ถ้าหากขยับเพียงนิดเดียวพวกเขาสองคนก็จะโดนหักเงินเดือนครั้งละครึ่งล้านเช่นกัน !!!!!!!
...................................................................
“ค้างที่นี่นะครับ” เมื่อยู่ในห้องสองคนแล้ว เสืออย่างเคลวินก็กลายร่างเป็นกระต่ายทันที ถอดเขี้ยวเล็บออกหมด เพื่ออ้อนคนตัวเล็กให้ค้างด้วยกัน
“ไม่เอา ฟาร์จะกลับไปนอนที่คอนโด” ร่างบางยืนยันนักแน่น มือบางค่อยๆแกะมือหนาที่ป้วนเปี้ยนแถวเอวตัวเองอย่างยากลำบาก
นอกจากเคลวินจะเป็นกระต่ายแล้ว ยังเป็นปลาหมึกอีกด้วย ที่สำคัญไม่ช่ปลาหมึกธรรมดา แต่เป็นปลาหมึกยักษ์น่ะซิ
“งั้นก่อนไป ฟังเพลงก่อนนะครับ” ร่างสูงเดินไปเปิดเครื่องเสียงทีวางแอบอยู่ในห้อง ตอนแรกที่ร่างบางก็งงไม่น้อย เพราะไม่ว่าจะมองอย่างไรก็หาลำโพงขยายเสียงไม่เจอ แต่พอเพลงเล่น ร่างสูงก็ชี้ไปตามมุมห้อง พร้อมกับทำปากบอกว่ามันอยู่ตรงนั้น ตรงโน้น และที่อื่นๆ
ตอนแรกเคลวินนั้นจะไม่ติดด้วยซ้ำ เพราะกลัวว่าชุดโฮมเทียเตอร์ของตัวเองจะมาทำให้ห้องที่ตกแต่งย้อนยุคย้อนสมัยจะเสียดุล ร่างสูงก็เลยเป็นคนเดินสายไป ต่อลำโพงไปตามจุดต่างๆของห้องด้วยตัวเอง กลัวคนอื่นมาทำแล้วจะไม่ถูกใจ ส่วนตัวเครื่องเล่นแผ่นนั้นก็ซ่อนไว้หลังกล่องไม้ อีกที
แพลนของทั้งคู่นั้นวางไว้ว่าเย็นนี้จะไปนั่งฟังเพลงกันสบายๆอยู่ที่ร้านอาหารร้านโปรดของร่างบาง แต่ก็ไม่ได้ไป เพราะติดไปรับทาร่าที่สนามบิน
ร่างสูงจูงมือบางไปที่ห้องนอน มือหนาเลื่อนประตูห้องนอนเปิดแล้วเดินเข้าไป ไมลืมที่จะหันไปปิดกลับคืนอย่างแน่นหนาอีกด้วย แต่ความจริงไม่จำเป็นต้องปิดก็ได้ เพราะยังไงก็ไม่มีใครขึ้นมาโซนชั้น 3 อยู่ดี
เพียงฟ้าห้องนอนองเคลวินอย่างอึ้งๆ เพราะไม่นึกว่าคนลูกครึ่งอย่างเขาจะชอบและคลั่งไคล้ญี่ปุ่นขนาดนี้ ตั้งแต่ประตูห้องนอน ตู้เสื้อผ้า ที่นอน เสื่อปูพื้นอย่างญี่ปุ่น ไหนจะภาพวาด โต๊ะ ตู้ แจกัน โคมไฟ ของแต่งห้องทุกอย่างเป็นญี่ปุ่นหมด
“น่ารัก!” คนตัวกระโดดลงไปนั่งที่ฟูกที่นอนของร่างสูงอย่างหลงใหล เคลวินจึงเดินไปเปิดไฟ นั่นก็ยิ่งทำให้ห้องดูคลังอย่างสวยงามมากขึ้น
“ตกลงเคลครึ่งอะไรกันแน่” ร่างหันไปคุย แล้วดึงหมอนหนุนมากอดเอาไว้ ร่างสูงจึงก้มลงไปหอมแก้มนวลอย่างมั่นเขี้ยว ก่อนที่จะเล่าประวัติตัวเอง
“ครึ่งไทยอิตาลีครับ แต่ตอนที่เคลเรียกไฮสคูล โรงเรียนเคยพาไปทัศนะศึกษาที่ญี่ปุ่น ก็เลยไปเห็นการใช้ชีวิตของเขา มันเรียบง่ายมากเลยนะฟาร์ เสื่อผืน หมอนใบ ก็นอนได้แล้ว อ้อ บวกตะเกียงไปด้วย ถึงจะรวยแค่ไหนเขาก็แต่งบ้านให้ออกมาเรียบๆแล้วก็น่าอยู่อีกด้วย” ร่างสูงหงายหลังลงไปนอน ไม่ลืมที่จะดึงคนตัวเล็กให้ลงไปหนุนแขนอีกด้วย
ลำแขนด้านขวาของเคลวินที่ร่างบางหนุนต่างหมอนอยู่นั้น ค่อยๆกระชับคนตัวเล็กเข้าหาตัวเองแล้วเนียนกอดเอวเอาไว้เพราะคนตัวเล็กคงไม่รู้ตัวแน่ๆ
แล้วแผ่นเพลงก็เล่นมาถึงเพลงที่ร่างสูงชอบเป็นพิเศษ ใครบอกว่าลูกครึ่งต้องฟังแต่สากลเท่านั้น ลูกครึ่งฟังเพลงไทยทั่วไป ฟังเพื่อชีวิตเป็นเหมือนกันนะครับ
เกิดมาไม่เคยเจอใครเหมือนเธอ
หลับฝันละเมอ ภาพเธอคอยหลอนทุกคืน
หลับลงคราใด อยากนอนไม่ยอมตื่น
กูทุกค่ำคืนเจอเธอที่ปลายฟ้าไกล
ก็ได้แค่เผลอแต่ฝันลมๆ
ก็หลงชื่นชมโดยเธอไม่รู้ตัว
เจอเธอทีไรจิตใจเต้นรัว....... ฉันกลัวๆ กลัวเธอไม่สนใจ
อยากเดินเข้าไป บอกว่ารักเธอ
เวลาที่เจอ ที่เธอส่งยิ้มมา
เหมือนดั่งโลกนี้สดใสขึ้นทันตา
ในช่วงเวลาที่ต้องการใคร เข้าใจซักคน
ใครที่ไม่เชื่อในรักแรกพบ ผมขอแนะนำให้คุณคิดใหม่ คุณไม่คิดเหมือนผมเหรอ ว่าคนที่ไม่เคยเจอ ไม่รู้จักกันมาก่อนจะโคจรมาพบกัน มันไม่ใช่พรหมลิขิตเหรอ
เมื่อก่อนผมก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ไม่เชื่อในเรื่องของรักแรกพบ แต่ตอนนี้ ร่างบางที่นอนอยู่ในอ้อมกอดคนนี้ทำให้ผมได้เปลี่ยนความคิดใหม่แล้วครับ
เขาเข้ามาทำให้ชีวิตอันแสบเรียบง่ายของผมเต็มไปด้วยความสุข ถ้าเขาไม่เดินมาทักผมวันนั้น ผมก็คงไม่มีคนที่แสนน่ารักมานอนกอดในวันนี้ ทุกอย่างที่รวมอยู่ในตัวของผู้ชายตัวเล็กคนนี้ทำให้ผมรัก ผมขอเห็นแก่ตัวได้ไหม ขอเก็บคนๆนี้ไว้ข้างกายตลอดไปอย่าแยกจากกันได้ไหม หากเป็นเช่นนั้น
................ แล้วผมจะเอาท้องฟ้าที่สวยงามี่ไหนมาเป็นกำลังใจในการใช้ชีวิต
“เคลฟาร์ง่วง” ร่างบางขยับหยุกหยิกไปมาอย่างลูกแมวขี้อ้อน ถึงเจ้าตัวไม่บอก เขาก็รู้เหมือนกันว่าคนในอ้อมกอดนั้นใกล้จะนิทราเต็มที่แล้ว
“รู้แล้วครับ เคลก็กอดฟาร์อยู่นี่ไงครับ”
“ไม่อุ่นเลย กอดให้แน่นกว่านี้หน่อยเคลวิน”
ริมฝีปากหนายิ้มอย่างเป็นสุขเมื่อได้ยินคนรักพูดประโยคดังกล่าวจบ อ้อมกอดแข็งแรงยิ่งรัดร่างเล็กขึ้นไปอีก เพียงฟ้าก็ให้ความร่วมมือไม่น้อย แขนบางกอดตอบอย่างเต็มใจเช่นกัน
“หนาวหรือเปล่า”
“ไม่หนาวแล้ว เคลกอดฟาร์แน่นอย่างนี้ จะหนาวได้ไง”
“จะน่ารักไปไหนเพียงฟ้า แค่นี้ก็ไม่รู้ว่าจะรักอย่างไงแล้วนะ” ร่างสูงก้มลงจุมพิตหน้าผากเนียนของร่างบางของคนมั่นเขี้ยว คนตัวเล็กที่รู้ว่าโดนแกล้งก็ได้แต่หัวเราะคิกคักเท่านั้น
“เคลรัก เคลหลง เคลรัก เคลหลง เพี้ยง!” มือบางทำมือวนเป็นวงกลมอยู่ตรงหน้าร่างสูงอย่างต้องการที่จะสะกดจิต แต่ในสายตาของผู้บริหาร K V Park แล้ว เพียงฟ้า ช่างเหมือนกับแม่มดน่ารักมากกว่า
“จัดให้ตามคำขอครับที่รัก”
ร่างสูงร้องเพลงคลอเบาๆ ไปกับบทเพลงที่เครื่องเล่นราคาแพงทำงานของมันไป มือหนาก็ลูบแผ่นหลังบางของร่างบางเอาไว้อย่างต้องการกล่อมให้คนในอ้อมแขนหลับ และในที่สุดเปลือกตาบางของเพียงฟ้าก็ปิดลงในที่สุด ทิ้งให้ร่างสูงนอนมองตนเอง แต่นั้นก็ไม่ทำให้เคลวินเบื่อเลยซักนิด ไม่ว่ายามหลับ ยามตื่น คนๆนี้ก็สำคัญกับเขาทุกลมหายใจอยู่ดี
“เป็นเอามากว่ะ นอนยิ้มคนเดียวก็เป็น” ร่างสูงพูดกับตัวเองอย่างอารมณ์ดี
พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรนั้นเขาไม่รู้
เขารู้แค่เพียงว่า เขาจะทำทุกวินาทีให้ดีที่สุด
จะไม่ทำให้คนที่ฝากชีวิตกับเขาต้องเสียใจเด็ดขาด
“ปู่ก็ปู่ว่ะ สู้ไม่ถอยโว้ยยยยย!!!!!!!!”
ให้กำลังใจตัวเองเรียบร้อย ร่างสูงก็หลับตามร่างบางไปอย่างช้าๆ ใบหน้าของคนทั้งคู่นั้นต่างประดับไปด้วยรอยยิ้ม และหากคนทั้งคู่ฝัน ก็คงฝันเห็นกันและกันอย่างแน่นอน
.................................................................
รุ่งเช้า ร่างสูงปลุกร่างบางขึ้นมาแต่เช้า ร่างบางก็ไม่อิดออด เพราะตัวเองเป็นคนตื่นเช้าอยู่แล้ว เคลวินจูงมือคนตัวเล็กเข้าไปในห้องน้ำ แล้วยื่นผ้นขนหนูให้ เพียงฟ้าจึงเงยหน้าขึ้นมองทันที ว่าแปรงฟันเฉยๆ ทำไมถึงต้องใช้ผ้าขนหนูผืนโต ไม่มีผืนเล็หรือไง
“ไม่ต้องทำหน้าสงสัยครับ ฟาร์อาบน้ำด้วยเลย ไหนว่าจะไปเที่ยวกับทาร่าไง”
“แต่ฟาร์ไม่มีชุดเปลี่ยนนะ”
ได้ยินดังนั้นร่างสูงก็เดินไปเอาเสื้อกับกางกางจากในตู้เสื้อตัวเองมาให้ร่างบางดู
เพียงฟ้าจึงรับเสื้อและกางเกงมาคลี่ดู เสื้อเชิ้ตแขสั้นสีเทา ตัวเล็กกับกางเกงสแลกไซส์เขา คิ้วเรียวยาวขมวดเข้าหากันทันที ก็เคลวินไปเอาเสื้อผ้าเหล่านี้มาจากไหน ในเมื่อตัวเองก็ใส่ไม่ได้
“ของใคร?!” ทั้งห้วนและสั้น เสียงของร่างบางบอกถึงอารมณ์ตอนนี้ได้เป็นอย่างดี แต่ร่างสูงก็ไม่โกรธ เพราะนึกอยู่แล้วว่าร่างบางจะถามอย่างนี้
“ของฟาร์นั่นแหละ”
“โกหก!” จมูกเล็กนั้นเชิดรั้นขึ้นทันที ทำเอาเคลวินอดไม่ได้ที่จะบีบจมูกโด่งรั้นของร่างบางอย่างหยอกล้อ
“ไม่ได้โกหกครับ เคลซื้อมาเตรียมไว้ตั้งนานแล้ว ไปดูที่ตู้ก็ได้ถ้าฟาร์ไม่เชื่อ”
ไม่ต้องรอให้ร่างสูงพูดจบ ร่างบางก็ก้าวพรวดๆไปยังโซนตู้เสื้อผ้า เมื่อเลื่อนประตูเปิดแล้ว ร่างบางที่เตรียมจับผิดเต็มที่ก็นิ่งอึ้งทันที
ข้างในตู้เต็มไปด้วยเสื้อผ้าไซส์เขา มีหลายแบบ ทั้งแบบลำลอง ทั้งทางการ ทั้งเอาไว้ออกงาน ไหนจะพวกเครื่องสำอางยี่ห้อที่เขาใช้ประจำ โคโลน น้ำหอม ของทุกชิ้นเหมือนกับที่คอนโดเขาทุกอย่าง ต่างกันตรงที่ว่าของในตู้นี้ยังไม่มีอันไหนแกะใช้ ป้ายราคาของมันยังติดอยู่ที่ตัวสินค้าอยู่
“เคลวิน ตกลงเป็นนักธุรกิจ หรือว่าเป็นนักสืบกันแน่!” โมโหกลบเกลื่อนความเขิน ไม่คิดว่าตัวเองจะมีคนอื่นคอยเทคแคร์มากขนาดนี้
“เป็นทั้งสองอย่างครับ...แต่อันหลังนี่ ทำกับฟาร์คนเดียว”
“สโตกเกอร์แน่ๆ ลากออกกกกกกก!!!!!!!!! ฟาร์จะลาออกจากการเป็นแฟนเคลแล้ว”
พูดเสร็จก็รีบวิ่งเข้าไปยังห้องน้ำ ขืนยืนอยู่ตรงนั้นอีกซัก วินาที ต้องโดนเอาเปรียบแน่ๆ
ร่างสูงยืนมองประตูห้องน้ำซักพักให้แน่ใจว่าร่างบางเริ่มอาบน้ำแล้ว เคลวินก็เดินไปหยาบโทรศัพท์มากดโทรหาลูกน้องคนสนิทที่พ่วงตำแหน่งเพื่อนสนิททันที
“นิครอส วันนี้แกตามฟาร์กับทาร่านะ ไม่ต้องเข้าบริษัท”
เมื่อสั่งงานเสร็จร่างสูงก็เดินไปพับที่นอนให้เรียบร้อย นึกสงสัยคนตัวเล็กไม่น้อยว่าทำไมถึงอาบน้ำได้นานขนาดนี้
ห้องนอนของเคลวินนั้นไม่มีโซฟา ถึงมันจะมีอาณาเขตกว้างขวางขนาดไหนเขาก็ไม่คิดที่จะซื้อเขามาแต่งห้องซักนิด เพราะฉะนั้นถ้าไม่นั่งเสื่อก็นั่งเบาะ นี่แหละห้องนอนอันแสนเรียบง่าย ของเขา
ร่างสูงที่นอนรออยู่ที่ที่นอนอยู่นานสองนานก็หมดความอดทนทันที จึงตัดสินใจไปเรียกร่างบางที่หน้าห้องน้ำ เป็นห่วงกลัวว่าคนข้างในจะหลับคาอ่าง แล้วจมน้ำ
“ฟาร์!!!! เสร็จหรือยัง มันนานแล้วนะ”
“เสร็จแล้วๆ เอ่อ....เคล เอากางเกงในให้หน่อย” เสียงอ้อมแอ้มที่ตอบมาจากด้านใน ทำเอาร่างสูงอมยิ้มทันที ที่ไม่ออกมานี่เพราะไม่กล้าเรียกเขาให้เอากางเกงในให้อย่างนั้นเหรอ
“นี่ครับ ......จะให้เคลใส่ให้ไหมครับ” ร่างสูงพูดหยอกล้อ เพราะเพียงฟ้าเปิดประตูห้องน้ำแล้วโผล่แต่หัวและช่วงไหล่ออกมา แต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้เลือกในกายของเคลวินร้อนละอุขึ้นทันที
“บ้า!!!!!! เคลวิน บ้าที่สุด” ร่างบางว่าอย่างอายๆ แล้วรีบเลื่อนประตูปิดสายตาเจ้าชู้อยากรู้นักหนาของเคลวินทันที
“คนอะไรเสน่ห์ ร้ายกาจชะมัด”
ในที่สุดร่างบางก็เดินออกมาจากห้องด้วยท่าทีเขินอายๆ เพราะยังไม่ลืมที่ร่างสูงพูดว่าจะใส่กางเกงในให้
“เขินอะไรนักหนาเนี่ย เคลไม่ทำจริงหรอกน่า แต่ก็ไม่แน่นะ มันต้องมีซักวันนั่นแหละ”
“ขี้ตู่ ฝันกลางวัน”
“ใส่น้ำหอมกลิ่นเก่าดีกว่านะฟาร์ กลิ่นนี้ไม่เหมาะกับฟาร์เท่าไร”
กลิ่นเก่าที่เคลวินว่าก็คือ กลิ่นซากุระ และกลิ่นที่ไม่เหมาะกับร่างบางก็คือกลิ่นของเขาเอง เพราะอย่างเพียงฟ้ามันต้องหวานๆ เบาๆ สูดเมื่อไรก็ชื่นใจเมื่อนั้น
“แต่มันยังไม่เปิดใช้เลยนะ” ร่างบางมองไปยังขวดน้ำหอมกลิ่นซากุระตาปรอย อยากฉีดเหมือนกัน แต่ไม่กล้าเปิด
เคลวินจึงเอื้อมมือลงไปจับน้ำหอมกลิ่นหวานๆของร่างบางมาเปิดฝาแกะป้ายราคาออกแล้วยื่นให้ร่างบาง
“จะฉีดได้หรือยังครับ” ร่างบางจึงรับไปฉีดอย่างไม่อิดออด แล้วไล่ร่างสูงให้เข้าไปอาบน้ำได้แล้ว จะได้ลงไปกินข้าวออกไปทำงาน เดี๋ยวจะสาย
“เคลียร์งานเสร็จเดี๋ยวจะรีบตามไปนะครับ” ก่อนไปทำงาน คนขี้หวง ขี้ห่วง และขี้หึงก็ย้ำเป็นรอบที่สามร้อย จนร่างบางจำได้เกือบทุกคำ
“ตามใจครับ อยากตามก็ตาม แต่ที่แน่ๆ ฟาร์จะพาทาร่าไปกราบพระที่ต่างจังหวัดแน่นอน”
“จะไปทำไมครับ มันไกลจะตาย อีกอย่างวัดที่กรุงเทพก็มีไม่ต้องนั่งรถให้เหนื่อยด้วย”
“ก็ฟาร์อยากไปอ่ะ ทำไม? หรือว่าแค่นี้หวง” คนตัวเล็กถามกลับอย่างพาลๆ เลยโดนร่างสูงหอมแก้มกลับเป็นรางวัล
“ก็เป็นห่วง .....เคลไปทำงานนะ”
แล้วรถคันหรูของคนขี้หวงก็เคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ จนในที่สุดมันก็ลับสายตาของคนตัวเล็กที่ยืนส่งอยู่หน้าบ้าน
-
ยาวได้ใจจริงๆ ฮ่าๆ
คนไหนอ่านแล้วไม่เม้น ท้องร่วงงงงงงงงงงงง
คนไหนอ่านแล้วไม่เม้น ท้องเสียยยยยยยยยยยยยยย
หึหึหึหึหึ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
*********** พรุ่งนี้ตรุสจีน ใครเป็นเจ๊ก ใครเป็นจีน ก็เอาเงินอั่งเปา แต๊ะเอีย เอามาแบ่งกันบ้างนะ ฮิ้ววววววววว
-
รอ ร๊อ รอ :z2: :z2:
ว่าแต่ทำไมหัวเรื่อง มันเป็นชื่อเรื่องอื่นอ่ะ น้องหมวย
Re: [ ZIMIKE' ] teacher' & student' .. ~ อาจารย์สุดหล่อ VS. นักเรียนเพลย์บอยตัวแสบ ~ (( = 18/2 =
หมวยตอบในเว็บโทรศัพท์อ่ะ มันเลยขึ้นแบบนั้น
55555555555++ มีความพยายามที่จะเข้ามาดูนิยายตัวเองอย่างแรง
-
555 เคล กลัวว่าที่เมีย
-
โอ๊ย น่ารักเกินบรรยาย :man1: :man1:
อยากได้แบบนี้บ้างอ่ะ หาให้คนสิน้องหมวย :laugh:
-
สนุกมากๆ
-
น่าร๊ากกก เชียวววววว
:-[ :-[ :-[
-
ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบจังฮะ!!!!!!!! น่ารักโคตร ๆๆเลย 55555
คิดได้ไงฮะเนี่ย...ดีจัง^^
รอตอนต่อไปครับ
-
ม่ายกัวร่วง ม่ายกัวเสีย เพราะเสียอยู่แร้ว 555
อั๋งเปาก็ม่ายให้ เพราะงก
แต่อย่างอลนะถ้า ม่าย + ให้ เพราะ ทำม่ายเป็นนะ
กร๊าก กร๊าก
:z1:
-
เงินทองไหลมา
เทมา
ดั่งสายน้ำ
555555555555+
-
กระพริบตาซักแปป
เดี๋ยวตอนต่อไป ก็จะมา
5555555555+
-
กระพริบตาล้านรอบแล้วยังไม่มา ฮือออออออออ
ฟาร์กะเคลน่ารักอ่า เมื่อไหร่จะได้เปนเมีย รอนานแล้วน้า ลุ้น อิอิ
คิดถึงน้ำซุปกะเจ้าพ่อออออออออออออออมากกกกกกกก
คู่นัทก้ออยากอ่านนนนนนนนนนนนนนน
-
กระพริบตาล้านรอบแล้วยังไม่มา ฮือออออออออ
ฟาร์กะเคลน่ารักอ่า เมื่อไหร่จะได้เปนเมีย รอนานแล้วน้า ลุ้น อิอิ
คิดถึงน้ำซุปกะเจ้าพ่อออออออออออออออมากกกกกกกก
คู่นัทก้ออยากอ่านนนนนนนนนนนนนนน
555555555555555+
รออีกนิด ๆ
-
Part 39 !!!!!
.
.
.
.
.
I
“จะไปเที่ยวกันที่ไหนหรือสกาย” เสียงทุ้มที่ดังมาจากด้านหลัง ทำให้ร่างบางต้องรีบหันกลับไปมอง
ร่างของผู้สูงอายุยืนมองมาที่เขาแล้วส่งยิ้มมาให้ เพียงฟ้าจึงส่งยิ้มตอบกลับไปอย่างน่ารักเช่นกัน ข้างกายของผู้สูงวัยมีนิครอสลูกน้องและเพื่อนสนิทของคนรักยืนยิ้มให้เขาเช่นกัน
บรรยากาศยามเช้าของบ้านพิทยาพันธ์ สดชื่อและน่าอยู่อย่างที่บ้านในเมืองใหญ่หาไม่ได้ ต้นไม้ดอกไม้ได้รับการดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี เพราะเจ้าของบ้านชื่นชอบในความร่มรื่นและความเขียวขจีของต้นไม้นานาพันธ์ในสวนหย่อม
“ไปไหว้พระที่นครปฐมครับ” ร่างบางเดินเข้าไปหาแล้วตอบอย่างนอบน้อม นิครอสเมื่อเห็นผู้สูงวัยมีเพื่อนสนทนาแล้ว จึงแยกกลับเข้าไปในตัวบ้านเพื่อเตรียมตัวเป็นผู้คุ้มครองให้กับเพื่อนและแฟนของเจ้านาย
“ไปเดินเล่นกับฉันหน่อยซิ”
“ครับ”
ผู้สูงวัยออกเดินไปยังสวนหย่อมด้านข้างตัวบ้าน ที่ตกแต่งให้คล้ายกับโอเอซิส เพราะท่านเคยเดินทางไปทำการค้ากับพวกทะเลทราย และประทับใจการใช้ชีวิตของพวกเร่ร่อนในทะเลทราย
“หลายชายฉันเป็นอย่างไรบ้าง”
“ครับ?” ร่างบางส่งเสียงตอบรับอย่าง งงๆ เพราะไม่เข้าใจกับคำถามที่ผู้สูงวัยถามตนเท่าไร
“ฉันถามว่า ไอ้หลานผู้เอาแต่ใจและปัญญาอ่อนของฉันน่ะมันเป็นอย่างไรบ้าง พวกเธอสองคนคบกันอยู่ไม่ใช่หรือไง” ปู่เบ็นเดินไปนั่งที่ขอนไม้เก่าริมสระ สายตาคมกล้ามองออกไปยังสระน้ำที่อยู่เบื้องหน้า บรรยากาศของเมืองไทยไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อเลยจริงๆ
ร่างบางหน้าแดงขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอายทำไมทั้งที่ เคลวินก็พูดกรอกหูเขาทุกวันว่าคนตัวเล็กเป็นเมีย แต่เมื่อมาโดนถามตรงๆอย่างนี้ คนสวยก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน
“ครับ เคลวินเอาแต่ใจ แล้วก็เอ่อ....ขี้หึง ขี้หวงครับ” กระดากปากไม่น้อย ที่ต้องมานั่งพูดนั่งเล่าวีรกรรมของหลานให้คนเป็นปู่ฟัง แต่ทำอย่างไรได้ล่ะ ในเมื่ออีกฝ่ายถามเขาตรงๆ เขาก็จะตอบตรงๆเหมือนกัน
“หึหึ ฉันนึกอยู่แล้ว ว่ามันต้องทำนิสัยอย่างนั้นใส่เธอ เธอรำคาญไหมล่ะ”
“ไม่ครับ ผมว่านั่นเป็นเสน่ห์ของเขา ที่มันลงตัวอยู่ที่คำว่า ....น่ารัก” ร่างบางเริ่มผ่อนคลายและไม่เกร็งอีกต่อไป ใบหน้าเนียนพูดไปยิ้มไป จนผู้สูงวัยที่อยู่ข้างๆอดทึ่งในความน่ารักสดใสของอีกฝ่ายไม่ได้
“เธอไม่โกรธฉันเลยเหรอที่เคยว่าเธอไปอย่างนั้น”
คนตัวเล็กหันไปยิ้มให้ผู้ถาม ดวงตากลมโตไม่มีแววเสแสร้งหรือแกล้งทำแต่อย่างใด
“ผมจะโกรธท่านทำไมล่ะครับ ในเมื่อเคลวินก็หลานท่าน ปู่เป็นห่วงหลานไม่ผิดหรอกครับ ผมต่างหากที่ผิด ทำให้ท่านกับเคลวินต้องมาผิดใจกัน” ใบหน้าหวานก้มลงมองพื้นหญ้าอย่างต้องการปิดแววตาเศร้าสร้อยของตัวเองเอาไว้ ไม่อยากให้ผู้สูงวัยด้านข้างเห็นว่าตัวเองก็สะเทือนใจกับเรื่องนี้ไม่น้อย
“ขอบใจที่เธอเข้าใจฉันนะเพียงฟ้า”
“ท่านจะให้ทาร่ากับเคลวินหมั้นกันจริงๆเหรอครับ” ร่างบางถามสิ่งที่ค้างคาใจตนเองออกไปทันที ไม่อยากเก็บงำไว้อีกแล้ว วันนี้เป็นไงเป็นกัน
“แล้วเธอคิดว่าทั้งสองเหมาะกันไหมล่ะ” เมื่อเจอคำถามนี้เข้าร่างบางถึงกับหน้าถอดสีทันที
ทั้งเคลวิน และ ทาร่าช่างเหมาะสมกันเสียยิ่งกว่ากิ่งทองใบหยก ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา หรือว่าฐานะทางบ้าน หากทั้งสองแต่งงานกันคงมีลูกออกมาได้น่ารักน่าชังแน่ๆ
และถ้าหากมันเป็นอย่างที่คิดล่ะ เขาจะอยู่อย่างไร เขาจะตัดใจได้หรือ ในเมื่อเขาเองก็รักเคลวิน รักครั้งแรกจะต้องมาจบลงเพียงเพราะความเหมาะสมไม่เหมาะสมอย่างนั้นเหรอ
“พวกเขาเหมาะกันครับ คนสวยคนหล่อแต่งงานกัน ลูกคงต้องออกมาน่ารักน่าชังแน่ๆเลยครับ”
“แล้วเธอจะไม่เสียใจเหรอสกาย ในเมื่อเธอก็รักเคลวินเหมือนกัน”
“เสียใจซิครับ ผมคงต้องหนีไปอยู่ที่อื่นซักพัก ไปรักษาใจให้มันหายเป็นปรกติ”
“หึ! มีปัญหาก็หนีลูกเดียว ฉันไม่นึกว่าเธอจะอ่อนแอขนาดนี้” ผู้สูงวัยพูดเสียงเยาะ นั้นก็พอที่จะทำให้ร่างบางโมโหขึ้นมาทันที
“แล้วท่านจะให้ผมทำอย่างไร ในเมื่อผมมันคนธรรมดา!!” ร่างบางลุกขึ้นยืนแล้วหันหน้าหนีคุณปู่ใจร้ายของคนรัก
“คนธรรมดาแล้วไม่มีหัวใจหรือไง อย่าพึ่งยอมแพ้ .....กลับไปคิด แล้วเธอจะเข้าใจว่าทำไมฉันพูดอย่างนี้”
ผู้สูงวัยลุกขึ้นยืนเคียงร่างบาง โอบบ่าเล็กอย่างให้กำลังใจแล้วเดินเข้าบ้าน ปล่อยให้เพียงฟ้าได้ยืนคิดทบทวนทุกคำพูดของปู่เบ็น
“เคลวินสู้ เพียงฟ้าสู้!!!!!!!!” เรียกขวัญกำลังใจให้ตัวเองพอสมควร ร่างบางก็เดินยิ้มเข้าบ้าน ปัญหาทุกอย่างมักจะมีทางแก้ รักแท้ชนะทุกอย่าง ฮิ้วววววว!!!!!!!!
“เอาการ์ดเพิ่มอีกไมสกาย ทาร่า” ผู้สูงวัยถามอย่างเป็นห่วง ระหว่างนั่งทานข้าวเช้า ทำเอาร่างบางของเพียงฟ้า และ ทาร่าหันไปมองผู้พูดทันที แล้วก็หันมามองหน้ากันเอง
“คุณปู่พูดเล่นหรือเปล่าคะ” ดีไซเนอร์สาว ถามอย่างอึ้ง ถึงแม้ตนจะเป็นคุณหนูตระกูลดังมีผู้ติดตามเหมือนกัน แต่ก็ยังไม่มากขนาดนี้
“เปล่าพูดเล่น ปู่พูดจริงๆ เอาไปอีก 5 คนซิ แต่ละคนฝีมือดีๆทั้งนั้น”
“ท่านครับ เคลวินจัดการ์ดให้แล้วครับ 5คน เอ่อ...ไม่ต้องดีกว่าครับ”
ถ้าขืนเอาการ์ดทั้งหมดมารวมกัน แล้วเดินตามหลังพวกเขาล่ะก็ คงไม่พ้นต้องโดนมองแล้วซุบซิบนินทาว่าพวกเขาเป็นมาเฟียแน่ๆ
ผู้สูงวัยพยักหน้าเข้าใจ แล้วชี้ชวนให้ทานอาหารเช้าอย่างเอาใจใส่ นิครอสที่เดินออกไปสั่งงาน ก็เดินเข้ามานั่งข้างร่างบาง
“คุณฟาร์ครับ ไอ้เคลฝากมาบอกว่าถึงที่ทำงานแล้วครับ ช่วงสายๆมันจะโทรหาอีกที รับให้ทันนะครับ ไม่งั้นผมได้โดนมันสวนหมัดแน่ๆ”
“ไอ้หลานฉันนี่มันจริงๆเลย ยังไงก็อย่าลืมรับโทรศัพท์มันแล้วกันนะสกาย”
ร่างบางพยักหน้ารับคำอย่างอายๆ ทุกสายตาในห้องอาหารต่างมองมาที่ร่างบางอย่างเอ็นดู
“สกาย ทำไมเคลวินกับนิครอสถึงเรียกเธอว่า ฟาร์ล่ะ”
“นั่นมันชื่อเล่นเขาน่ะทาร่า ส่วนสกายฉันตั้งให้ใหม่เอง จะได้เรียกง่ายกว่าเดิม”
“เพื่อนสนิทของคุณฟาร์เรียกว่า ฟาร์ฟาร์ด้วยนะครับ”
แล้วทุกคนในโต๊ะอาหารก็หันมาคุยเรื่องชื่อเล่นร่างบางอย่างสนุกสนาน ในที่สุดทาร่าก็อยากจะเรียกฟาร์อย่างที่เคลวินและนิครอสเรียก ร่างบาก็ไม่ได้ว่าอะไร ซ้ำยังแนะนำให้เรียกอย่างที่น้ำซุป เพื่อนสนิทเรียกด้วยซ้ำ แต่ทาร่าก็บอกว่าฟาร์เฉยๆก็น่ารักแล้ว
“ขับรถดีๆนะนิครอส” คำสั่งสั้นๆ แต่กินความหมายหลายอย่าง บ่งบอกถึงความเป็นห่วงของผู้เดินทางและความเอาใจใส่เช่นนี้ของผู้สูงวัยก็ไม่ค่อยแสดงออกเท่าไร เพราะท่านเป็นคนปากหนัก คิดแล้วไม่ค่อยพูดอย่างที่ใจคิดเท่าไร
“ครับ/ค่ะ”
รถยุโรปคันหรูจึงค่อยๆเคลื่อนออกจากตัวบ้านอย่างช้าๆ จนในที่สุดมันก็หายไปจากระยะสายตาของผู้สูงวัยที่ยืนมองอยู่หน้าบ้าน
........................................
แหล่งท่องเที่ยวสำคัญๆของกรุงเทพมหานคร เนืองแน่นไปด้วยชายไทยและชาวต่างชาติที่แห่แหนกันมาดูมาชมความสวยงามฝีมือมนุษย์สร้างขึ้นด้วยความบรรจง หรือว่าจะเป็นความงดงามที่ธรรมชาติได้สร้างสรรค์ขึ้นมา
คลื่นชนจำนวนมากไม่ได้เป็นอุปสรรคแก่ทั้งสามคน แต่กลับทำให้ร่างบางของเพียงฟ้า ทาร่า นิครอสเดินเที่ยกันอย่างสนุกสนาน โดยมีไกด์หน้าหวานคอยบอกโน่นบอกนี่ โดยมีผู้ฟังอย่างทาร่าและนิครอสที่ตั้งใจฟังอย่างสนใจ
“คนไทยเก่งจังเลยนะฟาร์ ทาร่ายังอดทึ่งไม่ได้” หล่อนพูดขึ้นระหว่างที่นั่งพักอยู่ในโซนพักผ่อนที่จัดให้กับนักท่องเที่ยว
พระที่นั่งของพระมหากษัตริย์ของแต่ละพระองค์ ทำให้ชาวต่างชาติทั้งหลายอดทึ่งไม่ได้ ไม่เว้นแม้กระทั่งนิครอสที่ยังชื่นชมในความวิจิตย์งดงาม ฝีมือของคนรุ่นหลัง ถึงแม้นิครอสจะอยู่ไทยมาหลายปี แต่ก็ไม่เคยมาสถานที่อย่างนี้ เพราะเวลาว่างในการท่าองเที่ยวหาความสุขไม่ค่อยมี จะมีก็แต่เวลาทำงานเท่านั้น เคลวิน และ นิคก็เหมือนกัน
ร่างบางยิ้มรับคำชมอย่างภาคภูมิใจในความเป็นไทย ภูมิใจไม่น้อยที่ตนเองเป็นส่วนหนึ่งในการเผยแผ่ วัฒนธรรม ศิลปะชั้นสูงของคนไทยให้ชาวต่างชาติได้ดูได้ชม
แรงสั่นจากกระเป๋ากางเกงบ่งบอกว่า โทรศัพท์ราคาแพงของตนกำลังมีคนโทรเข้ามา
“ฟาร์ขอตัวออกไปรับโทรศัพท์ด้านนอกนะครับ” พูดเสร็จร่างบางก็เดินออกไปทันที ทิ้งไว้แต่สายตารู้ทันของทาร่าและนิครอส ใครจะโทรมาถ้าไม่ใช่ไอ้เคลวิน จอมห่วง จอมหวง
“เคลตอนนี้ประชุมอยู่ไม่ใช่หรือไง” ร่างบางเปิดฉากการสนทนาทันที จำได้ว่าตารางงานของเคลวินนั้น วันนี้มีประชุมผู้ถือหุ้น ที่สำคัญมันเวลานี้อีกด้วย!
“ก็โทรมาถามว่าอยู่ไหนกันครับ เมื่อไรจะกลับ” ร่างสูงตอบกลับอย่างอารมณ์ดี ทั้งที่ความเป็นจริงนั้น บรรยากาศในห้องประชุมกำลังอึมครึมได้ที่เลย ปัญหาเกิดจากร่างสูงกำลังจะถอดผู้ถือหุ้นรายย่อยออกจากผัง เพราะผู้ถือหุ้นรายนี้ถูกจับได้ว่าพยายามปั่นหุ้น K V Park ให้เสียหาย ดีที่นิคตรวจสอบเสียก่อน ไม่งั้นได้เสียหายเป็นจำนวนเงินหลายบาทแน่ๆ
“ไปไม่กี่ทีเองนะ จะให้กลับแล้วเหรอ ที่สำคัญทริปสุดท้ายจะไปไหว้พระที่นครปฐมด้วย อีกนานนนนนนนน” ร่างบางลากเสียงบ่งบอกว่ามันนานขนาดไหน ทำเอาใบหน้าหล่อหยิกงอด้วยความไม่พอใจทันที
“ไปเดี๋ยวนี้เลยนครปฐมน่ะ จะได้กลับบ้านเร็วๆ” ผู้เข้าร่วมประชุมต่างมองมาที่หัวโต๊ะอย่างสงสัยว่า ประธาน K V Park กำลังสนทนาทางโทรศัพท์กับใคร ทำไมถึงมีใบหน้าที่ผ่อนคลายและยิ้มแย้มขนาดนั้น
“ไม่เอา วันนี้ไม่กลับบ้านเคล ฟาร์จะไปกลับคอนโดฟาร์”
“ไม่ให้กลับครับ” ร่างสูงพูดเสียงเนิบ และออกคำสั่งไปในตัว
“ฟาร์จะกลับ เคลห้ามฟาร์ไม่ได้หรอก”
“เดี๋ยวก็รู้ว่าห้ามได้หรือไม่ได้ ..............เดี๋ยวเคลไปหานะ” พูดเสร็จร่างสูงก็กดตัดสายไปทันที ทิ้งให้ร่างบางยืนอึ้งอยู่นานสองนาน
ประชุมอย่จะมาได้ไง นับวันยิ่งบ้าอย่างที่คุณปู่เบ็นบอกจริงๆเลยแฮะ
.
.
ร่างสูงมองหน้าจอโทรศัพท์แล้วยิ้ม เพราะที่หน้าจอนั้นมีรูปของเพียงฟ้าส่งยิ้มมาให้เขาอย่างน่ารัก รูปนี้เขาตั้งใจถ่าย แล้วนายแบบก็ตั้งใจโพสท่าส่งยิ้มมาให้เช่นกัน
“เคลวิน จะเอาอย่างไร ประชุมต่อหรือว่าเลิก” นิคที่นั่งอยู่ด้านข้างถามเสียงเบา เพราะนึกสงสารพนักงานและผู้ถือหุ้นรายอื่นไม่น้อย
ทุกคนรู้ดีว่าถ้าหากซื้อหุ้นของ K V Park จะไม่ขาดทุน เพราะบริษัทของเคลวินนั้นต่างมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วโลก เงินสะพัดในระบบจึงมีจำนวนมาก แต่ก็อย่าทำให้ท่านประธานโมโหเช่นกัน เพราะเคลวินจะเล่นงานทุกคน ไม่เว้นใครหน้าไหนทั้งนั้น
“รู้คำตอบอยู่แล้ว นายจะถามทำไมนิค” ร่างสูงพูดเสียงดัง แล้วลุกขึ้นยืนอย่างสง่า
“ใครหน้าไหนอยากลองดีกับ K V Park อีกก็เชิญ คดโกงบริษัทผมได้ ผมไม่ว่า..........แต่อย่าให้ผมจับได้ก็แล้วกัน เพราะคนๆนั้นจะไม่มีแม้ลมหายใจจะอยู่บนโลกนี้แน่นอน” สายตาคมกล้าไล่มองไปรอบโต๊ะประชุมอย่างช้าๆ ทำเอาทุกคนต้องรีบก้มหน้าลงอย่างหลบสายตา แม้ตัวเองจะไม่ได้ทำความผิดก็ตาม
แล้วร่างสูงก็เดินออกมาอย่างรวดเร็ว เพราะตอนนี้หัวใจมันได้ล่องลอยออกจาก โผบินไปหาคนรักที่กำลังเที่ยวเล่นอยู่กับเพื่อนสนิทตนเอง
“โทรถามนิครอสซิว่ามันอยู่ไหน” นิครับคำแล้วกดโทรหาเพื่อนตัวเองทันที ระหว่างทางก็มีพนักงานเข้ามาทัก เคลวินกับเขาประปราย
“กำลังมุ่งหน้าไปนครปฐม ตามเลยใช่ไหม หรือว่าจะกลับไปบ้านก่อน”
“ตามเลยซิว่ะ ชักช้าเดี๋ยวก็ไม่ได้ทำบุญร่วมกับแฟนพอดี” ร่างสูงพูดอย่างหัวเสีย ความจริงเขาอยากจะตามไปดูแลเฉยๆ แต่ไอ้เหตุผลไปทำบุญร่วมกันนั้นพึ่งคิดได้เมื่อกี้
ทำบุญร่วมชาติ ตักบาตรร่วมขัน ชาติหน้าจะได้เกิดมาเคียงคู่กัน
“ฉันรู้นะว่าแกกำลังคิดอะไรอยู่” นิคพูดแทรกขึ้นมาอย่างรู้ทัน และนั้นก็ทำให้ฟองอากาศของร่างสูงที่กำลังจินตนาการอยู่นั้นแตกทันที
“ก็คนมันรักนี่หว่า ทำไงได้ แต่ฉันว่าฉันติดเขามากเลยนะ ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน”
“รู้ตัวก็ดีแล้ว เพราะแกน่ะเข้าขั้นโคม่าไปแล้ว ไอ้อาการติดแฟนน่ะเขาใช้กับพวกวัยรุ่น ไม่ใช่ไอ้แก่อย่างพวกเรา” นิคพูดอย่างขำๆ อาการที่เขาว่านั้น เคลวินกำลังเป็นอยู่ในตอนนี้ ติดแฟน หายใจเข้าก็แฟน หายใจออกก็แฟน หลับตา ลืมตา หน้าคุณเพียงฟ้าก็วนอยู่รอบๆหัวมันตลอดเวลา บางครั้งมันก็ยิ้มบ้าอยู่คนเดียว เห็นแล้วมันอดหมั่นไส้ไม่ได้
“เผื่อใจไว้บ้างก็ดีเหมือนกันนะเคลวิน ถ้าหากผิดหวังแล้วนายจะได้ไม่เจ็บมาก”
“ไม่ทันแล้วล่ะนิค ฉันทุ่มไปหมดทั้งตัวทั้งใจแล้วล่ะ ถ้าหากรักครั้งนี้มันล้มไม่เป็นท่าอย่างที่นายว่า ฉันคงลุกขึ้นไม่ไหวแน่ๆ”
.....................................
“โหเซ็งเลย เคลวินมันเผด็จการชัดๆ .....ทำไมฉันจะต้องมานั่งจับเจ่าอยู่ในร้านบ้าๆอย่างนี้ด้วยเนี่ย!!!!!!” ทาร่าพูดอย่างหัวเสีย เพราะเมื่อกี้นิครอสรับโทรศัพท์จากเคลวินแล้วได้รับคำสั่งที่สั่งผ่านโทรศัพท์ มาให้เขาจอดรถรอห้ามล่วงหน้าไปก่อน และนั่นก็ทำให้ร่างบางของเพียงฟ้าและทาร่าต้องมานั่งบื้อดูอาหารกันเซ็ง ๆ
“ไม่รู้ว่าจะตามมาทำไม ตัวเองทำงานอยู่แท้ๆ” เพียงฟ้าบ่นอย่างเซ็งๆ ถ้าหากพวกเขาไม่หยุดรถรอ นิครอสกับนิคจะโดนหักเงินเดือนและโดนทารุณกรรมโดยเจ้านายตัวเอง เพราะร่างสูงรู้ว่ายังไงก็ทำอะไรเพียงฟ้ากับทาร่าไม่ได้อยู่แล้ว ก็เลยยกลูกน้องมาขู่แทน และนั่นก็ทำให้หนึ่งสาวกับอีกหนึ่งหนุ่มหน้าหวานต้องยอมรับแต่โดยดี
“วันนี้มันอาละวาดซะผู้ถือหุ้นคนอื่นกลัวกันหมดเลยครับคุณฟาร์ ไอ้นิคโทรมาบอกว่าตอนนี้มันหูชาหมดแล้วครับ”
“หึ คนนิสัยก็เป็นอย่างนี้แหละครับ” ร่างบางพูดอย่างระอา แต่ความจริงแล้วนึกเป็นห่วงร่างสูงอยู่ไม่น้อย เพราะกลัวว่าจะเครียดเกินไป ยิ่งช่วงนี้ชอบมาบ่นให้ฟังว่ามีคนโกงเงินในบริษัท รู้ตัวแล้วแต่หาหลักฐานยังไม่ได้ นั่นก็เลยทำให้ท่านประธานใหญ่เขาเครียดกว่าปรกติ แต่เคลวินมักจะแสดงออกว่าไม่เป็นอะไร มีแต่เขาเท่านั้นแหละที่ดูออก
“ใกล้จะถึงหรือยังคะคุณนิครอส นี่มันจะบ่ายสองแล้วนะคะ ทำไมไอ้ประธานบ้ายังมาไม่ถึงอีก”
“ใจเย็นๆครับคุณทาร่า อีกเดี๋ยวคงถึง” นิครอสเข้าใจคนทั้งสองไม่น้อย เพราะอีกไม่กี่กิโลก็จะถึงตัวเมืองนครปฐมอยู่แล้ว
“เพียงฟ้า ทาร่าว่าเรากินข้าวเที่ยงรอก็ได้นะคะ เที่ยวจนลืมกินแล้วนะเนี่ย”
แล้วทั้งสามคนก็ลงมือทานมือเที่ยงกันอย่างช้าๆ เพราะรู้อยู่ว่าขืนเร่งกินไปอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ในเมื่อหัวเรือใหญ่ของ K V Park ยังมาไม่ถึง
“สวัสดีครับ” ทั้งสามคนเงยหน้ามองที่มาของเสียงทันที
ผู้ชายรูปร่างสูงแต่งตัวดี ใส่น้ำหอมฟุ้ง บ่งบอกถึงความเจ้าสำอางขนาดไหน ใบหน้าเนียนอย่างลูกเจ๊กลูกจีน ดวงตาเรียวตี๋ ยืนยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“ครับ สวัสดี....มีอะไรหรือเปล่าครับ” นิครอสเป็นคนรับทำทักทายนั้นแทนเพียงฟ้าและทาร่า ลูกน้องคนสนิทของร่างสูงดูก็รู้แล้วว่า ไอ้ตี๋จีนนี่มันเข้ามาจีบใคร
คนหน้าตี๋ไม่ตอบคนหน้าเข้มอย่างนิครอสแต่หันหน้าไปทางเพียงฟ้าที่นั่งก้มหน้าก้มตากินข้างอย่างไม่สนใจใครทั้งนั้น
“คุณชื่ออะไรครับ”
“........................” เงียบ ร่างบางไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาแต่อย่างใด เพราะกำลังเก็บกดอารมณ์โมโหของตัวเองลงกระเป๋า เนื่องจากตนเองไม่ชอบให้ใครมาขัดจังหวะการกิน มันจะทำให้เสียสมาธิในการกิน
ทาร่าและนิครอสกำลังจะจัดการมารในการทานมื้อกลางวัน แต่ก็ยังไม่ทันที่คนทั้งสองจะเอ่ยปากแต่อย่างใด เสียงห้วนห้าวของใครบางคนก็ขัดเสียก่อน
“เพียงฟ้า!!” ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาทันที มีคนเดียวที่กล้าตะโกนในคนหมู่มากอย่างนี้ ร่างบางส่งยิ้มน่ารักให้คนเรียกทันที และนั่นก็ทำให้หนุ่มตี๋ตาพร่าขึ้นมาทันที
“ต้องการอะไรไอ้ตี๋”
“เคลวิน สุภาพหน่อย” ร่างบางรีบลุกขึ้นไปดึงคนตัวโตออกมาจากหนุ่มตี๋อย่างรวดเร็ว
“โอเคๆ สุภาพ ...... ต้องการอะไรครับคุณตี๋” ร่างบางกรอกตาไปมาอย่างขำๆ เพราะสอนให้เคลวินหึงอย่างสุภาพนั้นมันคงเปรียบกับงมเข็มในมหาสมุทรแน่ๆ
“เปล่าครับ ผมแค่เห็นว่าคุณคนนี้เขาน่ารักดี ก็เลยเข้ามาทัก”
หนุ่มตี๋ช่างไม่ได้รู้ตัวเสียแล้วว่าไปทำให้ระเบิดเวลาอย่างเคลวิน ถอดสลักเสียแล้ว ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้ร่างของคนที่กล้ามาชมแฟนตนเองต่อหน้าอย่างนี้
“แล้วคุณรู้หรือเปล่าว่าคนน่ารักคนนี้ เขามีแฟนแล้ว” ลำแขนหนาลากเอวบางเข้ามากอด แล้วกกกอดไว้อย่างหวงแหน
“เอ่อ.........”
“รู้แล้วก็รีบก้าวเดินออกไปนะครับ แล้วอย่าเข้ามาทักคนๆนี้อีก เดี๋ยวจะมีฟันกินข้าวนะครับ” ร่างสูงที่พยายามจะสุภาพพูดเสียงนิ่ง แล้วยิ้มให้กับหนุ่มตี๋อย่างเป็นมิตร ปากยิ้ม แต่ตาไม่ยิ้ม
ร่างบางจึงหยิกไปที่เอวสอบของร่างสูงอย่างหมั่นไส้ในความหึงหวงอย่างร่างสูง เมื่อหนุ่มตี๋เดินออกไป นิค นิครอส ก็ลุกขึ้นไปด้านนอก เพราะต้องการให้เจตนารมย์ของเพื่อนนั้นบรรลุ
“แล้วสองคนนั้นจะทำอะไร อย่าบอกนะว่าจะไปอัดเขา”
“ไม่หรอกน่า แค่ออกไปย้ำความจำนิดๆหน่อยๆ ......กินอิ่มหรือยัง จะได้ไปเดินทางต่อ”
“อิ่มตั้งแต่เห็นคุณเดินเข้ามานั่นแหละ ไปๆ ฉันอยากไหว้พระจะแย่อยู่แล้ว”
“แล้วฟาร์ล่ะ อิ่มหรือยัง ไม่ต้องไปห่วงคนอื่น ตัวเองน่ะห่วงบ้าง” ร่างสูงดุร่างบางเบาๆ รู้อยู่แกใจว่าเพียงฟาร์เป็นคนที่แคร์ความรู้สึกของคนอื่นมากกว่าตัวเอง
“อิ่มแล้วครับ เคลกินอะไรหรือยัง”
“ยังเลย เดี๋ยวค่อยไปหาอะไรกินข้างหน้าเอาก็ได้ ....ขืนชักช้าคนแถวนี้จะแปลงร่างเป็นยักษ์มากินเราสองคนไม่นะ”
“ไม่ต้องมากัดฉันเลยนะ คุณนั่นแหละเรื่องมาก จะตามมาทำไมก็ไม่รู้ เขาจะทำบุญกันสองคน”
“ก็อยากทำบุญกับแฟนตัวเอง ผิดหรือไง” พูดเสร็จร่างสูงก็เรียกบริกร มาเก็บเงินแล้วจูงมือบางเดินออกไปจากร้าน
-
น่าร๊ากกก.กกันจังเลยนะ อิ อิ+
ตามมาเป็นกำลังใจจ้า
-
น่ารักันตลอดเลยนะ
:call:
-
:impress2:น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกที่สุดดดด เพียงฟ้า เคลวิล o13
-
:m16:ดุจังแฟนน้องฟ้า
-
หวานกันจริงงงงง :-[
อิจฉาวุ้ย :laugh:
-
+1 ค๊าบ
-
+1 นะนุ้งหมวย
เอ ทาร่ามาเงียบแปลกๆนะ มีอะไรแอบแฝงรึเปล่าอ่ะนุ้งหมวยมาต่อไวๆนะจ๊ะ
-
เคลวินสู้ เพียงฟ้าสู้ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เคลวินมันขี้หึงสุดๆเลย
โอ๊ะ
แต่ว่าไปก็ไม่ได้
ก้อ ฟาร์ฟาร์ก้อไม่ได้น้อยกว่ากันเล้ย
-
ทาร่าดีเกินไปหรือเปล่า
-
น่ารักตลอดอ่ะสองคนนี้ ชอบๆๆๆชอบพระเอกขี้หึง หึงหนักๆๆๆๆ อิอิ
คิดถึงน้ำซุปปปปปปปปปปปปป
-
น่ารักตลอดอ่ะสองคนนี้ ชอบๆๆๆชอบพระเอกขี้หึง หึงหนักๆๆๆๆ อิอิ
คิดถึงน้ำซุปปปปปปปปปปปปป
กรี๊ดดดดดดดๆ คนโพส จากเรื่อง เฮียแดน น้องมิกกี้!!!!!!!!!!!!!!!
***** นั่งปั่น นอนปั่น ตีลังกาปั่น 55555555555+
-
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลย
รีบเลย
มาให้กำลังใจ
-
o22
รีบเลยกลัวท้องเสีย เอิ้กก เอิ้ก
-
Part 40
.
.
.
.
.
.
.
I
น่านน้ำ
ชีวิตที่สมบูรณ์แบบ รอบข้างเต็มไปด้วยผู้คนที่รักและหวังดี เคยคิดว่าไม่ต้องการอะไรแล้ว เพราะชีวิตนี้มันดูเหมือนว่าตัวเองจะมีไปหมดเสียทุกอย่าง
มีพ่อ มีแม่ที่คอยให้กำลังใจอยู่บ้าน มีป้าแจ่มคอยทำอาหารให้กินเวลาเขากลับบ้าน มีเจ้าปูนเปียกคอยประจบสอพลอเมื่อมันเห็นหน้าผม
น่านน้ำ หนุ่มบริหาร ดีกรีเดือนคณะ ผู้เต็มไปด้วยความสามารถ เก่งทั้งเรียน ทั้งกิจกรรม มีเพื่อนและครูอาจารย์คอยดูแลเอาใจใส่ ถึงแม้ผมจะไม่ได้แสดงออกว่ารวย ติดจะนิ่งๆด้วยซ้ำ แต่ด้วยชื่อเสียงของวงศ์ตระกูล นามสกุลที่ผมใช้ ก็บอกได้แล้วว่าผู้ชายคนนี้มีชาติตระกูลเสริมบุคลิกอยู่ด้านหลัง
แต่พระเจ้าก็ช่างเล่นตลกให้กับชีวิตอันแสนเรียบง่ายของผม กลับมามีสีสันอีกครั้งเพราะผู้ชายตัวเล็กๆคนหนึ่ง คนที่เอาหัวใจผมติดมือกลับไปด้วย โดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ
เหตุการณ์ตอนนั้น เขาและกลุ่มเพื่อนๆ เดินผ่านตึกคณะผม ตึกบริหาร ที่ใครๆในมหาลัยก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่า ผู้ชายคณะนี้หล่อดูดีมีชาติตระกูลทุกคน ผมที่เพิ่งเดินออกมาจากตึกคณะ ชนกับผู้ชายตัวเล็กคนหนึ่งเข้าอย่างจัง ผมไม่ผิดนะครับ เพราะตัวเองเดินเงยหน้าดูทางไปตลอด แต่อีกฝ่ายเดินถอยหน้าถอยหลัง คุยกับเพื่อนเสียงดัง จนสุดท้ายก็เดินมาชนผม
อีกฝ่ายไม่ขอโทษ แถมยังบอกอีกว่าผมเป็นฝ่ายผิด ไม่เถียงครับ เพราะเถียงไม่ออก ไม่เคยเจอผู้ชายที่ตาใสขนาดนี้มาก่อน หน้าก็กลมๆ ขาวๆ ตาโตๆ ใสๆ เห็นแล้วอดใจเต้นไม่ได้ เผลอไปมองอีกฝ่ายนานเข้า ก็เลยโดนด่าเลยครับ คนตาใสเลยด่าผมเสียงดังฟังชัด จนเพื่อนๆของเขาที่เดินมาด้วยต้องบอกให้หยุด แล้วเพื่อนๆของเขาบอกก็ขอโทษขอโพยผมใหญ่ ผมก็ไมได้ติดใจอะไรเพราะให้อภัย เพราะพี่น่ะตกหลุมรักเพื่อนน้องแล้วล่ะครับ!
วันรุ่นขึ้นผมก็มุ่งหน้าไปตึกศิลปกรรม เลยครับ เดินหามันทุกห้องเรียกเลย แล้วก็เจอน้องน่ารักจนได้ สืบไปสืบมาน้องน่ารักเป็นเพื่อนกับรุ่นน้องผมนี่หว่า อย่างนี้ก็หวานซิครับ จีบง่ายขึ้นกว่าเดิมด้วยเว้ย
หลังจากนั้นก็เดินเครื่องจีบเลยครับ ไปมาหาเช้าหาเย็น ไม่ได้เห็นหน้าวันไหน น่านน้ำสุดหล่อนอนไม่หลับครับ ไม่ได้เห็นหน้าก็ขอให้ได้ยินเสียงก็ยังดี น้องน่ารักใจหินมากครับไม่มีหวั่นไหว ไม่มีวอกแวก แต่ผมมีพ่อกับแม่คอยสอนมาตั้งแต่เกิดว่า
“ด้านได้ อายอด” นั่นแหละคติผม ตื้อเข้าไว้ เดี๋ยวก็ใจอ่อนเข้าซักวันนั่นแหละ
ยังอดแปลกใจไม่น้อยว่าตัวเองทำไมถึงไปรักคนอื่นได้ง่ายอย่างนี้ ทั้งที่ตัวเองเป็นคนที่ไม่เคยสนใจใครก่อนด้วยซ้ำ แต่ผู้ชายตัวเล็กคนนี้ก็มาทำให้ผมต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่
ผมไม่เคยต้องมาตื่นแต่เช้า เพราะระยะทางระหว่างคอนโดและมหาลัยนั้นใกล้กันเพียงนิดเดียว แต่ก็ต้องไปซื้อหานาฬิกาปลุกมาวางไว้บนหัวเตียง เพื่อที่ตัวเองจะได้ตื่นแต่เช้าไปรับคนตัวเล็กมาเรียน
ไม่เคยที่จะต้องไปนั่งคอยใครนานๆ เพราะตัวเองเป็นขี้รำคาญ หงุดหงิดง่าย แต่พอได้รู้จักกับคนตัวเล็กผิวขาวคนนั้น น่านน้ำผู้หล่อเหลาก็ต้องไปนั่งรอคนตัวเล็กที่หน้าตึกเรียน เพียงเพราะต้องการที่จะเห็นหน้าอีกฝ่าย อยากได้ยินเสียง อยากเข้าไปยืนใกล้ๆ แล้วคอยถือของให้ แค่นี้เขาก็พอใจแล้ว
แต่ติดตรงที่ว่า คนตัวเล็กที่ขโมยหัวใจของเขาไปตั้งแต่แรกเห็นนั้นแสดงท่าทางว่ารำคาญเขาตลอด คนตัวเล็กด่าเขา ไล่เขาอยู่เป็นประจำ แล้วชอบขุดคำพูดเจ็บๆ แสบๆ มาไล่เขา ยอมรับว่าเจ็บอยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะท้อ เพราะผมรักเขาไปแล้วนี่!
ณัฐดนัย นี่คือชื่อเขา ชื่อเล่นของเขาชื่อ นัท มันช่างมาคล้องจองกับน่านน้ำพอดีเลยเว้ย โห เนื้อคู่กันชัดๆ พระเจ้าสร้างเขามาคู่กับผมครับ มองหน้าก็รู้ได้เลยว่า คนๆนี้แหละที่ผมจะดูแลไปตลอดชีวิต
กลุ่มของเขาโด่งดังมากๆเลยครับที่มหาลัย เพราะแต่คนโดดเด่นไปคนอย่างครับ ผมถูกบังคับว่าถ้าอยากจีบก็อย่าทำอะไรประเจิดประเจ้อ ทำตามซิครับ รักเขาแล้วนี่ น้อยใจอยู่เหมือนกันว่าทำไมตัวเองทำดีตั้งนาน น้องยังไม่ใจอ่อนซักที แต่ก็ไม่ท้อครับ ในเมื่อเลือกที่จะรัก ก็ต้องเก็บรักไว้ดีๆครับ
นานกี่ปีแล้วน้า ที่ผมกับน้องรู้จักกันมา ผมจบออกมา น้องก็มาแสดงความยินดีที่บ้าน ดีใจเหมือนกัน ไม่คิดว่าน้องจะมาเซอร์ไพส์
เมื่อตัวเองเข้ามาทำงานในบริษัทกิจการของที่บ้าน ก็หน้าหนาย้ายของไปอยู่คอนโดกับน้องซะเลย นอกจากจะโดนด่าแล้วยังโดนทำร้ายร่างกายอีก แต่น่านน้ำก็ไม่หวั่นครับ ทำหน้าหงายๆ หางตาตกนิดหน่อย คนน่ารักใจอ่อนแล้วครับ ในเมื่อห่างกันคนละบ้านแล้วยังไม่ได้เป็นแฟนซักที อย่างนี้ต้องย้ายมาอยู่ด้วยซะให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ดูซิ ว่าใจมหาหินของน้องจะแข็งได้ไปนานอีกเท่าไร ฮ่าๆ ผมฉลาดอ่ะ
คอยๆเนียน เขาของโน่น นี่ ของตัวเองมาใส่ห้องน้องไปเรื่อยๆ ทำทุกอย่างก็ทำด้วยกัน กินข้าวพร้อมกัน แปรงฟันพร้อมกัน เข้านอนพร้อมกัน ถึงแม้จะได้แค่สัมผัสเพียงด้านนอก ก็เพียงพอสำหรับผมแล้วครับ เพราะยังไงน้องก็ไม่รอดมือผมไปแน่นอน ต้องทำหมาดพระเอกไว้ก่อน ไว้น้องยอมเมื่อไหร่ค่อยแปรงร่างเป็นราชสีห์ หึหึ
ผมบอกทุกคนหรือยังว่าเราสองคนมีแหวน กับบัญชีธนาคารด้วยกัน เรียกว่าทำทุกอย่างให้เหมือนกับเราทั้งสองคนเป็นคู่ชีวิตของกันและกันครับ ความจริงเวลาอยู่ด้วยกันสองคนผมจะเรียกเขาว่า หนูนัท ตอนแรกก็ด่ามาแหละครับ แต่ผมชอบอ่ะ จะเรียกอย่างนี้น่ะ ใครจะทำไม น้องหนูนัทก็เลยชิน แล้วทำใจยอมรับในที่สุด แต่ถ้าอยู่ในที่สาธารณะผมก็เรียกชื่อเล่นของเขาแค่นั้นแหละครับ
ทะเลาะกันบ้าง แต่ไม่เคยรุนแรงถึงขั้นหลุดปากแล้วบอกว่าเลิกรา ผมร้อนน้องเย็น และเมื่อน้องร้อน ผมก็พร้อมที่จะเป็นสายน้ำรดไฟให้ดับลงแล้วเหลือแต่ความน่ารักเหมือนเดิม
ไม่นึกว่าชาตินี้จะได้ยินคำว่า “หนูนัทรักพี่น่าน” นึกว่าผมจะแก่ตายก่อนเสียอีก ดีใจแบบสุดๆ แต่ก็ไม่แสดงออกมาก เข้าใจไหมครับ เวลาคนดีใจมากๆมักจะไม่ค่อยแสดงออกมา ไม่ใช่อะไรครับ ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดหรือต้องทำอะไรตรงไหนก่อน มือไม้ชาไปหมดเลยครับ รู้อย่างเดียวมองไปทางไหน รูปหัวใจกระจายออกเป็นวงเลยครับ ฮ่าๆ เป็นเอามากนะเว้ย
“หนูนัท ไปดูดอกทานตะวันกันไหม” ระหว่างที่นอนดูหนังกันอยู่หน้าโทรทัศน์ ผมก็ถามคนน่ารักเสียงหวาน คนตัวเล็กที่นอนหนุนแขนผมก็โผลุกขึ้นมามองหน้า แล้วทำตาโตแบบน่ารักๆ สไตร์เขานั่นแหละครับ
“พี่น่านเป็นไข้เหรอ สงสัยเพ้อ” พูดเสร็จก็ล้มตัวลงหนุนแขนผมเหมือนเดิม ผมนี่หัวเราะเลยครับ เขาใจอีกฝ่ายทันที เพราะรู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นคนหวงของ ก็เลยไม่ค่อยพาน้องออกไปไหนเท่าไร พอเจ้าตัวโดนถามเรื่องไปเที่ยวก็เลยทำท่าแปลกใจอย่างที่เห็นนั่นแหละครับ
“ไปไหมล่ะ เดี๋ยวพี่พาไป หยุดงานวันไหนครับ”
“พูดจริงเหรอเนี่ย” คนน่ารักลุกขึ้นนั่งแล้วเขย่าแขนผมไปมา ยังไม่พอ ยังลุกขึ้นไปเขียนไวท์บอร์ดที่ผนังห้องว่าผมจะพาไปเที่ยว ห้ามผิดคำพูด ไม่งั้นงอน!!!!!
“ไม่ผิดคำพูดแน่นอน ........ขอโทษที่ค่อยพาไปไหน เข้าใจนะครับ” คนน่ารักเดินเข้ามานอนหนุนแขนผมเหมือนเดิม ผมเลยกระชับแขนให้แน่นกว่าเดิม เดี๋ยวจะโดนคนน่ารักเขาบ่นว่าผมกอดไม่อุ่น
“ขอโทษทำไมครับ หนูนัทยังไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย เข้าใจว่าคนแก่แถวนี้ขี้หวงขนาดไหน ขืนขัดคำสั่งเดี๋ยวได้หัวใจวายพอดี” นอนอยู่เฉยๆ ผมก็โดนทักเรื่องอายุอีกแล้ว ก็ทำไมล่ะ คนมันเกิดก่อนผิดตรงไหน ตัวเองนั่นแหละเกิดช้าเอง
“เข้าใจก็ดีแล้วครับ ดูหนังต่อเนอะ เดี๋ยวคนแถวนี้จะไม่ได้ดูแล้วโดนคนแก่ทำประตูแทน”
พลั่กกก!!!!!!!!
เต็มๆเลยครับ โดนทุบตรงหน้าอกเต็ม ๆ เน้นๆ เล่นเอาจุกไม่น้อย คนน่ารักเขาน่าแดงบวกเขินแล้วชอบทำอะไรรุนแรงอย่างนี้ประจำครับ
“คนแก่ทะลึ่ง”
“แล้วคนอายุน้อยไม่ทะลึ่งหรือไง เห็นพอโดนทีไร ร้องดังทุก...อื้อ”
ยังไม่ทันจบประโยค มือบางๆก็ยกขึ้นมาปิดปากผมทันที ฮ่าๆ แกล้งหนูนัททีไรตัวเองได้กำไรตลอด ไม่มีขาดทุน ฮิ้วววววๆ
“พอเลยพี่น่าน เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวจะไม่ได้ทำ”
“ถ้าไม่ให้ พี่น่านก็จะปล้ำหนูนัทเอาเองก็ได้ ตัวเล็กๆอย่างนี้แรงไม่ค่อยมีหรอก พี่น่านรู้”
“พอเลยๆ พูดทีไรหนูนัทเสียเปรียบตลอด พี่น่านขี้แกล้ง ทะลึ่งมากๆ เดี๋ยวหนูนัทจะไปมีกิ๊กให้ดู”
“อ้าวๆ หนูนัทไม่รู้เหรอว่าพี่น่านหึงโหด ถ้าไม่อยากโดนทำรักจนสลบคาอกก็อย่าทำเป็นอันขาด พี่น่านบอกไว้แล้วนะ เดี๋ยววันหลังสั่งทำป้ายชุบทองมาห้อยให้หนูนัทว่า มีสามีเป็นตัวเป็นตนแล้ว”
“ว่าแต่เขา หนูนัทก็จะทำเหมือนกัน ว่าพี่น่านน่ะมีเมียแล้ว เห็นมีคนชอบส่งสายตาให้บ่อยๆนี่ ชอบไม่ใช่เหรอ เหอะ!” ลืมไปครับ ว่าตัวเองมีคดี ก็ไม่ร้ายแรงเท่าไรหรอก เมื่อวานหนูนัทขับรถไปส่งผมที่บริษัท เพราะผมขี้เกียจขับรถ เลขาพ่อเดินผ่านมาพอดี เขาก็ทักแล้วยิ้มให้ หนูนัทก็เลยหึงละซึ่มอย่างที่เห็นครับ
“เอาเลย เดี๋ยวพี่น่านดีไซร์ให้ดีกว่า ว่าเอาแบบไหน ขนาดไหน” คนตัวเล็กที่นอนหนุนแขนผมอยู่ ทำท่าขัดใจทันที เพราะยังไงก็สู้ผมไม่ได้ อดไม่ได้ต้องก้มลงไปชิมริมฝีปากช่างพูดช่างคุยนั้นซักทีสองที เห็นแล้วอดใจไม่ไหวจริงๆครับ
“อื้อ! หนูนัทจะดูหนัง” คนน่ารักดิ้นไปมา แล้วก็ตีแขนผมใหญ่ ยอมเขาซิครับ ตัวเล็กแค่นี้แต่อำนาจสั่งการเยอะมหาศาล ไม่ถึงกับกลัวแต่เกรงใจครับ
…………………………………..
“พี่น่าน ลืมของหรือเปล่า”
“หนูนัทตรวจดูกี่รอบแล้วครับ พี่น่านว่ามันจะรอบที่สิบอยู่แล้วนะ ไม่ลืมอะไรแล้วครับ” ผมยกกระเป๋าสัมภาระขึ้นรถ แต่ยังไม่เดินขึ้นรถ ต้องรอให้คนน่ารักยืนนึกอยู่ซักแปป
“กล้อง โทรศัพท์ กระเป๋าตังค์ เสื้อผ้า นาฬิกา ไดอารี่ อืม....” ทำท่านึกได้น่ารักตรงใจน่านน้ำอย่างนี้ เอาไปเลย จุมพิตแบบซอฟๆหนึ่งที
“ไม่ลืมแล้ว ครบหมดทุกอย่าง ถ้าลืมเดี๋ยวค่อยไปซื้อเอาข้างหน้าก็ได้” นั่นแหละครับ คนน่ารักถึงได้ยอมขึ้นมานั่งคู่กลับผม และแล้วก็ได้เวลาออกเดินทางเสียที
“ฮัลโหล ไอ้ตัส กูไปดูดอกทานตะวันแล้วเว้ย ไม่ต้องพึ่งมึงแล้วไอ้ปลวก ....เออๆ ไม่อ่ะ ทำไมกูต้องซื้อมาฝากมึง เอาอย่างนี้ดีกว่า กูซื้อมาแล้วเก็บเงินมึงทีหลังดีกว่า ฮ่าๆ” คงโทรไปเยาะเย้ยเพื่อนเขานั่นแหละครับ ตัสเป็นรุ่นน้องผมครับ เรียนคณะเดียวกัน น้ำซุปก็เหมือนกันครับ แต่ผมไม่ค่อยสนิทเท่าไร เพราะรายนั้นร่ายล้อมไปด้วย เพื่อนฝูง และแฟนคลับเยอะแยะ
“อะไรจะเหนียวปานนั้น”
“ขับไปๆ พูดมากอ่ะพี่น่าน เปลี่ยนให้หนูนัทขับก็ได้นะ”
“ไม่ต้องเลย เดี๋ยวจะไม่ถึงลพบุรีพอดี” ก็หนูนัทของผมขับรถเร็วแล้วก็ซิ่งมากเลยครับ ขืนให้ขับมีหวังไม่ถึงลพบุรีพอดี
“ง่วงอ่ะ”
“ง่วงก็นอน เสื้อโค้ชพี่อยู่ด้านหลัง”
“ถ้าหนูนัทหลับ แล้วใครจะอยู่เป็นเพื่อนพี่น่าน”
“ไม่ต้องห่วง พี่น่านไม่หลับคาพวงมาลัยแน่นอน หนูนัทนอนซะนะ”
เพราะพวกผมเดินทางแต่เช้าครับ เพราะดอกทานตะวันมันบานแต่เช้า รู้ว่ายังไงก็ไม่ทันดูมันบานรับแสงอาทิตย์แต่เช้าแน่นอน แต่ก็อยากไปถึงให้เร็วที่สุดเหมือนกัน
“ไม่เอาอ่ะ หนูนัทจะนั่งคุยไปเป็นเพื่อน”
ในเมื่อเจ้าตัวยืนยันอย่างนั้น ผมก็คงขัดไม่ได้ ก็เลยปล่อยให้คนเก่งเขานั่งปรือตามองโน่นมองนี่ไปตามเรื่อง
“เปิดเพลงไหมหนูนัท รถจะได้ไม่เงียบ”
คนน่ารักกระตือรือร้นขึ้นมาทันทีเลยครับ เจ้าตัวเอาแผ่นเพลงแสนรักแสนหวงของตัวเองมาเปิดกล่องแล้วเอาแผ่นใส่เครื่องเล่น อะไรจะกลัวแผ่นเป็นรอยขนาดนั้น
อดอิจฉาแผ่นเพลงไม่ได้ หนูนัทถนอมมันมากกว่าผมเสียอีก เหอะ!!!!!!!
Song: Until you
Artist: Shayne Ward
Baby life was good to me
ที่รัก ชีวิตที่ผ่านมามันก็ดีอยู่แล้ว
But you just made it better
แต่คุณก็ยิ่งมาทำให้มันดีมากขึ้นกว่าเดิม
I love the way you stand by me
ฉันชอบที่คุณยืนอยู่เคียงข้าง
Throught any kind of weather
ไม่ว่าจะหนาวหรือร้อน
* I don’t wanna run away
ฉันไม่ต้องการที่จะหนีไปไหน
Just wanna make your day
แค่ต้องการทำให้เราไปด้วยกันได้ดี
When you fell the world is on your shoulders
เมื่อเวลาที่คุณรู้สึกทุกข์ เหมือนคุณแบกโลกทั้งใบที่หนักอึ้งไว้บนบ่า
Don’t wanna make it worse
ไม่ต้องการที่จะทำให้มันเลวร้ายลง
Just wanna make us work
แค่ต้องการทำให้เราไปด้วยกันได้ดี
Baby tell me I will do whatever
ที่รัก บอกฉันมาซิ ฉันทำให้ได้ทุกสิ่งทุกอย่าง
** If feels like nobody ever knew me until you knew me
มันรู้สึกเหมือนว่าไม่มีใครเคยรู้จักฉันจนกระทั่งคนได้รู้จักฉัน
Feels like nobody ever loved me until you loved me
รู้สึกเหมือนไมมีใครเคยรักฉัน จนกระทั่งคุณได้รักฉัน
Feels like nobody ever touched me until you touched me
รู้สึกเหมือนไม่มีใครเคยได้สัมผัสฉัน จนกระทั่งคุณได้สัมผัสฉัน
Baby nobody , nobody , until you
ที่รัก ไม่มีเลย ไม่มีใคร จนกระทั่งคุณ
Baby it just took hit of you now I’m addicted
ที่รัก การที่ได้สัมผัสจากคุณแค่ครั้งเดียว มันทำให้ฉันหลงใหล คลั่งไคล้คุณแถบบ้า
You never know what’s missing
คุณไม่เคยรู้หรอกว่าอะไรขาดหายไป
Till you get everything you need
จนกว่าคุณได้ทุกสิ่งที่คุณต้องการ
เพลงยังเล่นวนไปวนมาไปเรื่อยๆ เพราะหนูนัทกดให้มันเล่นซ้ำอยู่เพลงเดียว ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร เพลงนี้มันเพาะอยู่แล้ว ฟังกี่ทีก็อดยิ้มตามไปไม่ได้ เนื้อหาเพลงกิดขาดครับ มันช่างตรงกับชีวิตผมไปซะทุกอย่าง
แค่ท่อนแรกที่บอกว่า ชีวิตที่ดีอยู่แล้ว แต่เมื่อมีไอ้ตัวเล็กเข้ามามันก็ดียิ่งขึ้นไปอีก ได้ใจน่านน้ำไปเต็มๆ ใครมันแต่งว่ะ สุดยอดได้อีก หวานไปทั้งเพลง หวานไม่หวาน คนเปิดเองเขานั่งฟังไปก็หน้าแดงไปแหละครับ
“จะบอกรักพี่น่านทางอ้อมหรือเปล่าครับ”
“บ้า! เพลงมันเพราะของมันเอง อีกอย่าง.................. ถ้าจะบอกรักพี่น่าน ทำไมต้องบอกทางอ้อม บอกไปตรงๆเลย ว่า ณัฐดนัย รัก น่านน้ำ”
ตรงแบบนี้ได้ใจน่านน้ำไปอีกแล้ว !!!!!!!
“เหมือนกันครับที่รัก” ผมพูดเสียงหวาน แล้วส่งสายตาอ้อนไปให้คนที่นั่งเคียงคู่อยู่ข้างๆ ขำตัวเองไม่ได้ อายุก็มากแล้วยังมาทำท่าทางเป็นหนุ่มน้อยหัดรักอยู่ได้
“นึกออกแล้ว!!!!!!!!!!!!!!” นั่นประไร กำลังหวานอยู่ดีๆ คนน่ารักก็เปลี่ยนโหมดมาเป็นตื่นเต้นซะงั้น ตามเขาไปครับ ตามเขาไป
“นึกอะไรออกหืม”
“รู้แล้วว่าลืมอะไร .......ลืมกีตาร์ไงพี่น่าน โหหหหหห!!!!!!!!!!! อดเลย”
ไอ้เราก็ว่าลืมอะไรที่มันยิ่งใหญ่นักหนา ที่แท้ก็ลืมกีตาร์ คนตัวเล็กเคยบ่นๆว่าอยากให้ผมดีดเพลงสากลเพราะๆให้ฟัง ผมก็ไม่ขัด จะดีดให้ฟังเดี๋ยวนั้นก็โดนห้ามไว้ เพราะเจ้าตัวอยากให้ผมดีดในบรรยากาศยามเย็นในทุ่งดอกไม้ที่ไหนซักแห่งก็ได้ แต่ต้องเป็นทุ่งดอกไม้เท่านั้น
ผมเลยถามว่า ที่อื่นไม่ได้เหรอ อย่างทะเล ภูเขา ไรเงี๊ย เลยโดนแขวะกลับมาครับ ว่าสถานที่ที่ผมบอกมานั้นคนอื่นเขาทำกันเยอะแล้ว อยากทำอะไรที่คนอื่นเขาไม่ทำกันบ้าง
“เพราะพี่น่านคนเดียว เลยทำให้หนูนัทลืมของสำคัญ”
เอ๊า!! ขับรถอยู่ดีๆ ผมผิดซะงั้น ไอ้ท่าทางง่วงเหงา หาวนอนเมื่อกี้ไม่มีแล้วครับ หนูนัทตอนนี้กำลังทำหน้ายุ่งนั่งทำหน้าเซ็งสุดขีด จนอดไม่ได้ผมต้องยกมือไปผลักหัวอีกฝ่ายอย่างหยอกเล่น
“ไว้คราวหลังค่อยฟังก็ได้ เดี๋ยวพี่จะไปเที่ยวทุ่งดอกกระเจียว”
“กษัตริย์ ตรัสแล้วไม่ขืนคำ”
“พี่น่านไม่ได้เป็นกษัตริย์ครับ พี่น่านเป็นรองผู้บริหาร” ไม่ได้เล่นมุกครับ ผมพูดเรื่องจริง
“ตลกล่ะๆ เดี๊ยะๆ เดี๋ยวนี้หัดเล่นมุกนะ”
“เล่นทำไมมุก เล่นหนูนัทดีกว่า เร้าใจกว่ากันเยอะ”
“พีน่าน!!!!!!”
สเต็บเขานั่นแหละครับ อายแล้วโมโหตลอด
“รู้แล้วครับ ไม่ลืมหรอกน่า ก่อนหนูนัทไปนอก พี่น่านจะพาไปเที่ยวรอบประเทศไทยเลย” พูดเสียงสดใจ แต่หัวใจผมนี่เศร้าได้อีก
ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่เรียนในประเทศ สถาบันในประเทศก็มี เปิดสอนโทด้วย ทำไมต้องไปเรียนเมืองนอกเมืองนาด้วย พูดเรื่องนี้ทีไรตีกันตลอดครับ และหนูนัทก็เป็นฝ่ายแพ้ทุกที เพราะสู้ผมไม่ได้ มาเจอนัยน์ตาเศร้าๆของผม จอดทุกทีครับ
“โอ๋ๆ ไม่ต้องเศร้านะ เดี๋ยวจะโทรหา ออนคุยกันกันทุกวันเลย โอเคป่ะ”
“ไม่โอ ของอย่างนี้มันต้องเจอตัวต่อตัว เห็นแค่ภาพมันไม่ได้อารมณ์” รู้ครับว่าเมื่อกี้พูดเสียงแข็ง ทำไงได้ล่ะ ผมทำใจไม่ได้อ่ะ ห่างกันตั้ง 2 ปี ผมจะขาดใจตายไหมเนี่ย
“พี่น่านอ่ะ นัทไปแป็ปเดียวเอง แค่สองปี เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว”
“แป๊ปเดียวของหนูนัท แต่นานมหาศาลสำหรับพี่น่าน .......พี่น่านเพิ่งได้หนูนัทมาเป็นแฟนนะ จะอยู่ให้ชื่อใจนานกว่านี้ไม่ได้หรือไง”
“พี่น่านไม่ให้หนูนัทไปเหรอ”
มาเจอประโยคนี้ น่านน้ำ ก็น็อคเหมือนกันครับ รู้ว่าถ้าเอาเรื่องความรักมาขัดเรื่องอนาคตเป็นงี่เง่า แต่ทำไงได้ล่ะ ผมเลือกที่จะงี่เง่าแล้วกัน ไม่แคร์ด้วย ว่าใครจะมองว่าอย่างไร
“พี่ห้ามหนูนัทได้เหรอ .........ไม่ได้อยู่แล้วนี่”
แล้วบรรยากาศในรถก็อึมครึมทันที ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นอย่างนั้น เอาเข้าจริงๆ ถ้าหนูนัทให้ผมเป็นคนเลือกให้เขา ว่าจะให้ไปหรือไม่ให้ไป ผมกลับกลัวว่าถ้าเอาความรักไปขัดขวางเส้นทางอนาคตของเขา มันจะทำให้รักเราจืดชืด และล่มไปในที่สุด
ช่วยผมคิดหน่อย ว่าผมต้องเลือกทางไหนดี
-
พี่น่านตามไปด้วยเลย
-
:เฮ้อ:หนูนัท พี่น่าน สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
คู่นัท น่าน เนี้ยมาแบบชิล ๆ นิ
-
อ่านแบบเต็มเต็ม 3 ตอน คิดว่าไม่มาอัพ
น้องหมวยช่วยเปลี่ยนเดือนของเรื่องด้วยนะครับ..เดือน กพ. แล้วนะ
+1
-
ก๊ากกกกกกกกๆๆ เขียนเดือน ผิดด 55555+
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
เห็นใจพี่น่านน้ำจัง ต้องห่างหนูนัทตั้งสองปี ต้องขาดใจแน่ๆ เลย
-
:L1:
-
อ่านะ น่ารักอย่างแรง
ห้องสไตล์ญี่ปุ่นเราก้ออยากมีนะ กว้าง ให้ความรู้สึกว่างงเปล่า สบายตา
-
สงสารพี่น่านจังค่ะ :monkeysad:
-
ตามไปด้วยพพี่
เปนทางเลือกทีดีที่สุดดดด
-
ตามไปเลยๆ
-
ไชโย \ (*๐*)/ ได้อ่านแล้ว
-
:n1:ยกบริษัทตามไปโลดด!!
-
ไม่ยากเลยพี่น่าน ก็ไปเรียนกับหนูนัทซะซิ ได้อยู่ดูแลกันด้วย บริษัทก็บอกปะป๋าว่า ขอไปเรียนแล้วจะกลับมาพัฒนาให้ไกลยิ่งขึ้น พร้อมกับนำ(ภรรยา)กลับมาช่วยงาน อิอิ
-
เคลวิน เข้าขั้นโคม่า ฮ่า ฮ่า
หวานนนนนจริงเชียววว ชอบบบเคลวินบอกทุ่มไปทั้งตัว
-
ไม่อยากให้หนูนัทไปเลยอ่า พี่นานน้ำตามไปเลยดิ หุหุ เอาให้ไม่ปล่อย กว่าจะได้รักกัน น้านนานนนนน :เฮ้อ:
-
ขอเวลาปั่น
หมวยเพิ่งกลับมาจากเที่ยวอ่ะ
ซักครู่!!!!!!!
-
(http://www.kaartje2go.nl/weblog/wp-content/uploads/2009/03/de-decoratieve-gevormde-bloemen-van-de-valentijnskaart-hart-thumb3909885.jpg)
happy valentine
-
(http://www.kaartje2go.nl/weblog/wp-content/uploads/2009/03/de-decoratieve-gevormde-bloemen-van-de-valentijnskaart-hart-thumb3909885.jpg)
happy valentine
เม้นแรก ที่แวะเข้ามาอวยพร
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ
น่ารักจัง อย่างนี้ต้อง กด +ให้แล้ว
Happy Vaientine's Day เหมือนกันนะคะ
-
ขอให้มีความสุขขขขค่าาา :L1:
lovelove lovelove
lovelovelove lovelovelove
happy valentine happy valentine
happy valentine happy valentine
happy valentine happy valentine
happy valentine happy valentine
lovelovelovelovelovelovelove
lovelovelovelovelovelove
lovelovelovelovelove
lovelovelovelove
lovelovelove
lovelove
love
รออ่าน น้ำซุป กะ ลีโออยู่นะคะ อิอิ
-
สนุกมากมายค่ะ
Happy Valentine Kaaa!
มารอตอนต่อไป :t3:
-
ขอให้มีความสุขขขขค่าาา :L1:
lovelove lovelove
lovelovelove lovelovelove
happy valentine happy valentine
happy valentine happy valentine
happy valentine happy valentine
happy valentine happy valentine
lovelovelovelovelovelovelove
lovelovelovelovelovelove
lovelovelovelovelove
lovelovelovelove
lovelovelove
lovelove
love
รออ่าน น้ำซุป กะ ลีโออยู่นะคะ อิอิ
Happy Valentine's Day
เช่นกันนะค๊าๆๆ ขอให้มีความสุขมากๆ มีฟง มีแฟน ก็ขอให้หล่อ ๆ สวยๆ ฮิ้วๆๆๆๆๆ
-
โอ๊ยยยยยยยยย
อยากอัพอ่ะ
วันนี้กะว่าจะเอามาอัพที่โรงเรียน
แต่เกิดข้อผิดพลาด ลืมเอาไฟล์ word ใส่แฟรชอ่ะ
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อยากฆ่าตัวตาย
ขอบอกว่า คู่ที่อัพคือ คู่ ลีโอ+น้ำซุป
คนเขียนขอโทษ!!!!!!!!!!!!!!
-
^
^ จิ้ม จิ้ม
นั่งรอ นอนรอ คู่ไหนก้อได้เลยจ้า :z2:
-
^
^ จิ้ม จิ้ม
นั่งรอ นอนรอ คู่ไหนก้อได้เลยจ้า :z2:
พรุ่งนี้เนอะ !!!!!!!!
-
โอเช แต่ถ้าได้2ตอนจะดีมาก o3
-
โอเช แต่ถ้าได้2ตอนจะดีมาก o3
โอเค๊ๆๆ
-
คิดถึงนะจ๊ะ
-
:pig4:
-
คิดถึงนะจ๊ะ
อยากอัพใจจะขาดอยู่แล้วๆ โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยๆๆ
ไม่น่าลืมไฟล์ไว้ที่บ้านเลย กระซิกๆ
-
อัพ เย็นๆ ดึกๆ คืนนี้ไม่ได้เหรอ
-
Part 41
ร่างสองร่างที่โลมรันพันตูกันอยู่บนเตียงนั้นบอกอารมณ์ของทั้งคู่ได้เป็นอย่างดี ฝ่ายรับกระถดหนีอย่างเอียงอายแต่ก็ตอบสนองฝ่ายลุกได้เป็นอย่างดี เครื่องปรับอากาศทำงานได้เป็นอย่างดี อุณหภูมิเย็นเชียบหากแต่ถูกอารมณ์รักอันร้อนแรงของชายชายคู่หนึ่งลอยกลบซะไม่เหลือความเย็น
มือหนาไล่ถอดเสื้อเชิ้ตตัวบางของร่างบางอย่างร้อนแรงแกมเร่งรีบ ส่วนริมฝีปากหนาก็ทำงานสอดประสานไปพร้อมกันได้เป็นอย่างดี เรียวลิ้นร้อนไล่ตวัดกวาดลิ้นของคนตัวเล็กอย่างเอาเป็นเอาตาย ร่างบางก็ดูเหมือนจะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี มีบางครั้งที่ขัดขืนบ้างเพียงเล็กน้อย แต่ก็โดนทำโทษด้วยริมฝีปากร้อนๆของคนที่เคลื่อนไหวอยู่ด้านบน
เมื่อกายบางโผล่พ้นเสื้อตัวสวยแล้ว ยอดอกทั้งสองข้างก็โดนสำรวจโดยคนที่อยู่ด้านบนอย่างช่ำชอง ไม่สนว่ามือบางจะไล่ตีแผ่นหลังเพื่อระบายอารมณ์ เพราะร่างสูงก็มีอารมณ์ไม่แพ้ร่างบางเหมือนกัน
“อ๊ะ!” ตุ่มไตด้านขวาถูกลิ้นร้อนของร่างสูงตวัดดูดกลืนอย่างรวดเร็ว เพื่อสร้างอารมณ์กระสันให้แก่ร่างเล็ก สลับกับดูดเม้มอย่างหื่นกระหาย รสสัมผัสที่คนทั้งคู่ต่างคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี ผิวเนื้อที่ไม่ว่าจะได้เฉยชิมกี่ครั้งก็หวานไม่เคยเปลี่ยนแปลง
เมื่อชมชมความหวานด้านขวาเสร็จแล้ว ตุ่มไต่ด้านซ้ายก็มีโอกาสต้อนรับเรียวลิ้นร้ายกาจของร่างสูง เจ้าของเรือนร่างเล็กยกแผ่นอกของตัวเองตอบสนองกับการดูดเลียของคนด้านบนอย่างเสียวกระสัน ยิ่งสร้างความต้องการให้กับร่างสูงยิ่งขึ้นไปอีก
“ก็ยังเซ็กซี่เหมือนเดิม” ร่างสูงเคลื่อนใบหน้าขึ้นมาด้านบน แล้วจุมพิตเปลือกตาบางของคนตัวเล็กอย่างรักใคร่ หางตาขอร่างบางมีน้ำตาไหลซึมออกมาเล็กน้อย ซึ่งร่างสูงรู้ดีว่า มันไหลเพราะความเสียวเข้าขั้วหัวใจ!
ที่หยุด ก็เพราะต้องการให้ร่างเล็กได้พักหายใจ หายคอ รู้ตัวเองอยู่เหมือนกันว่าเป็นคนที่หิวกระหายในการทำรักมากแค่ไหน เมื่อได้ทำแต่ละครั้งคนตัวเล็กที่นอนหมดแรงอยู่ข้างอกหนานี้ ต้องระบมเป็นวันสองวัน
“ไม่ต้องมาชมเลย กี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็พูดคำนี้แหละ” มือบางตีไหล่หนาอย่างเขินอาย ดวงตากลมโตกระพริบปริบๆ เพื่อปรับแสงให้มีความสมดุลกับดวงตามากขึ้น เพราะเมื่อกี้ที่นัวเนียกันนั้น ตนเอาแต่หลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
“ก็เจ้าพ่อพูดเรื่องจริง อีหนูเซ็กซี่ ร้อนแรงอีกต่างหาก” มือหนาไล่วนตรงแอ่งชีพจรของร่างบางอย่างแกล้งๆ ริมฝีปากหนาก้มลงจุมพิตตรงบริเวณนั้นอย่างเนิ่นนาน และไม่ลืมที่จะดูดเม้นสร้างรอยรักเอาไว้
“เมื่อตอนเย็นโกรธเจ้าพ่อไหม”
“โกรธเรื่องอะไร? เจ้าพ่อไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย อีหนูจะโกรธทำไม”
“ก็เพราะเจ้าพ่อไง อีหนูกับคุณหญิงแม่ถึงโดนรังขวานอย่างนี้”
“แล้วทำไมเมื่อก่อนไม่คิดอย่างนี้ เหอะ! สมัยก่อนคงจะทำตัวเป็นไก่ตัวผู้เที่ยวป้อคนโน้น ป้อคนนี้ไปทั่วล่ะซิ” ร่างบางไม่พูดเปล่า ยังหยิกที่ตรงเรียวแขนแข็งแรงของร่างสูงอย่างหมั่นไส้ ซึ่งลีโอก็ไม่ได้ว่าหรือขัดขืนแต่อย่างไร
ลองขัดขืนซิ หมดโอกาสนอนกอดเมียแน่นอน!! เจ้าพ่อฟันธงเลยเอ๊า
“เมื่อก่อนยังไม่มีเมียนี่ครับ พอมีเมียมันก็ต้องเปลี่ยนความคิด และพฤติกรรมกันซิครับ โอ๊ยๆ เจ็บๆ อีหนูปล่อยเร็ว”
มือบางลงน้ำหนักยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อฟังประโยคดังกล่าวของร่างสูงจบ
“ถ้าไม่มีเมียก็ไม่เลิกเจ้าชู้งั้นซิ จะว่าไป เมื่อก่อน น้ำซุปก็เจ้าชู้เหมือนกันน๊า!”
ร่างบางแสร้งทำหน้าตาจริงจัง เพื่อเสริมให้คำพูดของตัวเองดูจริงจังขึ้นไปอีก และก็ได้ผล เพราะร่างสูงดูเหมือนว่าจะเชื่อสนิทใจด้วยซิ
“อีหนู ไม่ต้องเลย เลิกพูด เจ้าพ่อรับไม่ได้” ร่างสูงผลุดลุกขึ้นนั่งแล้วคว้าเอาผ้าห่มมาคลุมหัวตัวเอง เพื่อติดกั้นออกการสนทนาครั้งนี้
เจ้าพ่องอนเมียน่ารักเว๊ย!!!!!!
อดีตของน้ำซุป เมียเจ้าพ่อ อย่างลีโอ ! ไม่อยากฟัง ไม่อยากฟังว่าเมื่อก่อนใครได้รับรอยยิ้มมาก่อนเขา ใครได้ยินเสียงหัวเราะก่อนเขา ใครได้สูดแก้มนวลที่หอมกรุงใจก่อนเขา แค่คิด ความหึงหวงก็ตีกันวุ่นไปหมดในหัวแล้ว
“ใครน๊า.......แฟนคนแรก อ๋อ! พี่กาญจน์ เดือนนิเทศน์ นั่นเอง” ร่างบางยังไม่หยุดพูด อีกทั้งยังเลิกผ้าห่มผืนหนาออกจากตัวร่างสูง เพื่อให้เสียงของตนได้เข้าไปด้านใน ให้คนร่างสูงได้ฟังอย่างชัดๆ
หารู้ไม่ว่าความจริงนั้น ร่างบางเพียงแค่พูดปดร่างสูงเท่านั้น !
“อีหนู!!!!!!!”
“จูบครั้งแรก ตอนไหน น๊า อือ............!!!!”
ร่างหนากระโจนทับร่างบางทันที มือหนาทั้งสองข้างกักกันให้คนตัวเล็กอยู่ด้านล่างอย่างเสียเปรียบ แต่ดูเหมือนว่าคนที่ได้เปรียบจะอารมณ์บูดจนกู่ไม่กลับเสียแล้ว
“เลิกพูดเลย อดีตของน้ำซุป เลิกพูด เลิกคิดถึงมันซะ เรื่องมันจบๆไปแล้ว จะรื้อฟื้นขึ้นมาทำไม หรือว่าคิดถึงได้หน้าก๊วกนั่น”
แล้วสามีสุดหล่อ ของน้ำซุป ก็เข้าสู่โหมดพาลพาโลเพราะอารมณ์หึงหวง ขั้นรุนแรง
“ไม่ได้คิดถึง ก็แค่พูดให้ฟัง ทีเจ้าพ่อยังชอบเอาเรื่องเก่าๆมาเล่าให้น้ำซุปฟังเลย คนอื่นเขาก็อยากเล่าบ้าง”
“เจ้าพ่อเล่าตอนไหน อีหนูไม่ต้องมาใส่ร้าย”
ไม่ทันที่ร่างบางจะส่งเสียงประท้วงร้องขอความยุติธรรมให้ตัวเอง ริมฝีปากหนาที่เคลื่อนอยู่ด้านบนก็ประกบลงมาอย่างรอโอกาสอยู่แล้ว
มือสากหนาไล่ลงต่ำไปเรื่อยๆ ปัดผ้าห่มให้พ้นทางแล้วจับเรียวขาบางของน้ำซุปแยกออกจากกัน และเมื่อเจอสมบัติของตัวเองแล้ว นิ้วเรียวก็ค่อยๆ กดแช่เข้าไปทีละนิด
“อ๊ะ จะ ..... เจ็บ”
“น้ำซุป หายใจเข้าลึกๆ อย่าเกร็ง” ช่องทางรักตอดรัดนิ้วเรียวของร่างสูงอย่าเอาเป็นเอาตาย บอกได้เป็นอย่างดีว่าคนตัวเล็กเกร็งตัวขนาดไหน
“อือออ!” เมื่อร่างบางคลายอาการเกร็งต่อสิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาอยู่ในตัวแล้ว ความรู้สึกนึกคิดก็กลับมาเยือนทันที
นิ้วของคนรักกำลังปฏิบัติการเบิกทางอย่างเชื่องช้า
ไม่รีบร้อน เพราะช่องทางของร่างบางนั้นไม่ได้สร้างมาเพื่อรองรับอะไรที่ใหญ่โตอย่างแก่นกายของเขา เพราะฉะนั้นจะต้องเบิกทางอย่างค่อยเป็นค่อยไป
มึงแม้จะทำรักกันมาจนนับไม่ถ้วน แต่คนน่ารักคนนี้ก็ไม่เคยปรับตัวชินสักที และถ้าหากไม่มีการเบิกทางหรือนำทางก่อนนั้น ช่องทางรักก็จะฉีกขาดและอักเสบในที่สุด
และคนที่ลำบากที่สุดก็คือ “เจ้าพ่อลีโอ” ที่ต้องมานั่งมอง นอนมองคนเป็นเมียป่วยด้วยฝีมือตนเอง
ความไว้เนื้อเชื่อใจไม่ใส่สิ่งป้องกันแต่อย่างใด เพราะเชื่อมั่นในตัวของกันและกันว่า ถ้าหากสัมผัส และทำรักกันโดยตรงนั้นจะสร้างความสุขได้ยิ่งขึ้นไปอีก
ลีโอ ชโลมสิ่งหล่อลื่นลงบนช่องทางรักและแก่นกายของตัวเอง ดวงตาคมเข้มไม่ละไปจากดวงหน้าหวานของน้ำซุปซักวินาทีเดียว เช่นเดียวกับร่างบางที่นอนมองการกระทำทุกขั้นตอนด้วยใบหน้าทีร้อนและเห่อแดงอย่างคนที่ตกอยู่ในวังวนเสน่ห์หา
“อ๊ะ อะ .........อึก”
ร่างสูงค่อยๆกดแก่นกายลงมาที่ช่องทางรักอย่างช้าๆ อาการตอดกระตุกของร่างบางนั้นยิ่งสร้างความเสียวให้ร่างสูงไม่น้อย
จนในที่สุดแก่นกายใหญ่โตของลีโอก็เข้ามาอยู่ในตัวของร่างบางทั้งหมด ช่องทางรักตอดรัดสิ่งแปลกปลอมอย่างเอาเป็นเอาตาย ผนังอ่อนด้านในเสียดสีกับท่อนเนื้อร้อนของลีโอไปมา เมื่อร่างสูงขยับจัดท่าทาง
“จะทำแล้วนะครับที่รัก”
ร่างสูงโน้มใบหน้าหล่อเหลาของตนลงมาจุมพิตหน้าผากเนียนมนของร่างบางอย่างรักใคร่และปลอบประโลม
คนตัวเล็กไม่ส่งเสียงตอบ เพียงแต่พยักหน้าให้สัญญาณเล็กน้อย มือหนาเอื้อมไปจับลำแขนบางทั้งสองข้างของร่างบางให้มาเกาะกอดลำคอและบ่าอันแข็งแรงของร่างสูงเอาไว้ เพื่อให้ร่างบางได้ยึดเกาะเวลาทำรัก
จังหวะสอดประสานของคนทั้งคู่เริ่มไปอย่างช้าๆ เสมือนกับทำความรู้จักซึ่งกันและกัน ไม่ได้เร่งรีบอะไรแต่อย่างใด
เนื้อกระทบเนื้อ ยิ่งสร้างอารมณ์ให้กับคนทั้งคู่ไม่น้อย
และเมื่อร่างกายบางคุ้นชินกับสิ่งแปลกปลอมแล้ว ร่างสูงก็เร่งจังหวะของการกระแทกเข้าออกเป็นเร็วและหนักหน่วงยิ่งขึ้น
ดวงหน้าหวานของน้ำซุปมีเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นมาเล็กน้อยๆ ผิดกับแผ่นหลังกว้างและหนาของลีโอที่ชุ่มชื้นไปด้วยหยดเหงื่อของการเคลื่อนไหวสอดประสาน
“ที่รัก น้ำซุป” ร่างสูงเอ่ยชื่อร่างบางไม่ขาดปาก ริมฝีปากร้อนประกบลงมาหาริมฝีปากบางอย่างรักใคร่
จูบอันแสนหวาน เปลี่ยนเป็นจูบเร่าร้อน ที่เติมเต็มซึ่งกันและกันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เมื่อลิ้นเล็กของน้ำซุปถอยหนี ร่างสูงก็จะตามติดจนเจอลิ้นของอีกฝ่าย แล้วกวาดออกมาจากโพรงปาก ดูดดุนอย่างชำนิชำนาญ
“ฮ๊า!” เมื่อปากเล็กมีอิสระก็รีบกอบโกยออกซิเจนเข้าสู่ปอดอย่างเอาเป็นเอาตาย ริมฝีปากบางที่บวมช้ำจากพิษจุมพิตเมื่อครั้งแรก ยิ่งบวมขึ้นไปอีก จนร่างสูงที่เคลื่อนกายสอดประสานอยู่ด้านบนทนไม่ไหว ต้องก้มลงมาจุ๊บ เบาๆอย่างนับครั้งไม่ถ้วน
มือหนายกท่อนขาของร่างบางให้ขึ้นมาเกยไหล่ของตนทั้งสองข้าง ท่านี้ยิ่งทำให้การกระแทกกระทั้นเข้าออกของร่างสูงกดลึกเข้าไปอีก ช่องทางรักตอดรัดแก่นเนื้อของร่างสูงถี่ยิบ ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
“อ๊ะ อา อ๊ะ”
หากใครได้มายินได้มาฟังบทรักของทั้งคู่ คงต้องหน้าแดงแล้วโดนสาบให้กลายเป็นหินแน่นอน
น้ำซุปที่ปรกติจะน่ารัก เรียบร้อย เปรียบเสมือน สายน้ำเย็นให้ร่างสูงได้ดื่มกลิ่น แต่เวลาอยู่บนเตียงจะเร่าร้อนและเรียกร้องอย่างคนละคน ซึ่งคนตัวสูงก็ขอตีอากัปกิริยาของคนตัวเล็กว่านั้นคือการ “ยั่ว”
เมื่อการเดินทางอันแสนยาวนานของบทรักใกล้จะจบ ร่างสูงก็กดขาร่างบางให้ยกขึ้นรับการสอดประสานที่รุนแรงและเร็วขึ้น มือบางกอดคอร่างสูงเอาไว้ ดวงหน้าหวานกดล๊อคอยู่ที่คอร่างสูงอย่างพักพิง
มือหนาของร่างสูงขยับลงมาจับท่อนเนื้อของร่างบางแล้วรูดขึ้นลงอย่างรวดเร็ว ทำเอาคนตัวเล็กดิ้นพล่านไปด้วยความเสียว ที่ต้องการการปลดปล่อย
“พร้อมๆกันนะที่รัก”
“อ๊ะๆ ลีโอ เร็วๆ จะออกแล้ว”
จัดให้ตามคำขอ ร่างสูงกระแทกท่อนเนื้อเข้าออกช่องทางรักอย่างเอาเป็นเอาตาย สอดประสานกับมือที่ขยับรูดท่อนเนื้อให้ร่างบางอย่างไม่มีผิดจังหวะ
“อ๊า!!” เสียงของทั้งคู่ดังสอดประสานกัน เมื่อทุกความต้องการถูกปลดปล่อยซึ่งกันและกัน
หยาดหยดของร่างสูงหลั่งรินเข้าไปในตัวของร่างบาง เช่นเดียวกับน้ำรักของร่างบางที่หลั่งออกมาเต็มกำมือของร่างสูง ไม่มีการรังเกียจ มีแต่ความรักมอบให้แก่กัน
ร่างสูงไล่เลียน้ำหวานของคนรักอย่างช้าๆ ซึ่งคนที่นอนมองหมดแรงอยู่ด้านล่างอดที่จะหน้าแดงไม่ได้
“ห้ามจูบนะ มันคาว” ใครบอกว่าเอาน้ำรักมาแลกเอนไซม์ตอนนี้แล้วมันหวาน
น้ำซุปขอค้าน ทำมาแล้ว พิสูจน์ด้วยตัวเองมาแล้ว ซึ่งก็พบว่ามันคาวและเอียนๆอย่างไงไม่รู้ แต่ผิดกับร่างสูงที่กินน้ำรักของเขาเข้าไปอย่างไม่มีรังเกียจ ร่างบางเองก็เช่นกัน ครั้งที่เคยใช้ปากทำให้ร่างสูงร่างบางก็กลืนกินหยาดหยดของร่างสูงเข้าไปหมดเช่นกัน
แต่จะให้มาจูบโดยที่มี อสุจิอยู่ในปากอย่างนั้นล่ะก็ คนสวยขอผ่าน!!
“กลืนหมดแล้ว ไม่ต้องมาทำหน้ายี้ ของตัวเองทั้งนั้นเลยนะครับ”
ท่อนเนื้อร้อนในร่างสูงยังคงเช่คาไว้ในช่องทางรักของร่างบาง ถึงแม้คนตัวเล็กจะทุบตีแขนเขาครั้งแล้วครั้งเล่าก็ไม่ทำให้ เจ้าพ่อหนุ่มอย่างลีโอ แอ๊คซายน์สะเทือนแม้แต่นิดเดียว
เมื่อคืนหลังจากที่เบลล์และคุณหญิงแม่เปิดศึกกัน แขกในงานก็เริ่มซุบซิบกันว่าหล่อนเป็นใคร คุณหญิงแพรวก็เลยไปชี้แจงความเป็นจริงว่า หญิงสาวเป็นเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนของเพื่อน ซึ่งคุณหญิงแพรวบอกว่า อินฟินิตี้ ไม่สามารถระบุได้ว่า ใครกันแน่ที่เป็นเพื่อนต่อกัน แขกในงานก็พยักหน้ารับ แล้วก็ทานอาหารตามปรกติ
ปาร์ตี้ต้อนรับคุณหญิงแพรว และแด๊ดของร่างสูงนั้นช่างเหมือนกับปาร์ตี้ร่วมเพื่อนพ้อง และญาติที่ห่างหายกันไปแล้วไม่มีผิด เหล่าคนเด่นคนดัง ต่างเดินพูดคุยกันอย่างสนุกสนานและเป็นกันเอง จะขาดก็แต่เหล่าคนดังจากวงการบันเทิง ซึ่งไม่มีใครได้รับเชิญมาซักคน อันเนื่องมาจาก ร่างสูงไม่มีคนรู้จักในวงการนี้เป็นการส่วนตัว
“อาบน้ำไหม เหงื่อออกเต็มตัวเลย” ร่างสูงเดินไปเอาผ้าขนหนูผืนเล็กชุบน้ำมาเช็ดคาบให้ร่างบาง เสื้อคลุมถูกนำมาสวมใส่ให้คนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน ทุกการกระทำถูกบันทึกและจดลงในหัวใจดวงน้อย อย่างไม่มีคลาดสายตา
คนตัวเล็กที่นอนหมดแรงอยู่นั้นพยักหน้าตอบเบาๆ ร่างสูงจึงส่งยิ้มให้แล้วก้มลงอุ้มร่างเล็กที่ห่อหุ้มด้วยเสื้อคลุมตัวใหญ่ เดินเข้าไปในห้องน้ำ
กว่าทั้งสองจะออกมาจากห้องน้ำได้ก็ปาไป 1 ชั่วโมงเต็มๆ โดยร่างสูงเป็นคนอำนวยความสะดวกให้ร่างบางอยู่ตลอดเวลา ช่องทางหลังโดนร่างสูงป้ายยากันอักเสบให้ และก็ไม่ลืมให้ยาเม็ดแก้อักเสบเช่นกันกับร่างบาง
พอมาถึงตอนกินยา คนหัวหมอก็แกล้งทำเนียน หลับไม่กระดุกกระดิก อีกทั้งยังทำเนียนปรับลมหายใจเข้าออกเป็นสม่ำเสมอเหมือนคนที่นอนหลับสนิทแล้ว
แต่มุกนี้ น้ำซุปคนสวยเขาใช้บ่อยเกินไป ร่างสูงจึงรู้ทันไปหมดซะทุกอย่าง จึงปลุกคนขี้เกียจทานยาด้วยจุมพิตหวานๆ นั่นแหละน้ำซุปถึงยอมกินยาแต่โดยดี
“ฝันดีครับ” ริมฝีปากหนาพูดริมหน้าผากเนียนมนของร่างบาง อ้อมแขนแข็งแรงโอบกระชับร่างเล็กให้เข้าหาตนเองยิ่งขึ้น ศีรษะทุยสวยอิงหนุนอยู่บนท่อนแขนของร่างสูง เรียวขาเล็กของน้ำซุปก่ายเกยไปยังร่างสูงของลีโอ
ท่านอนมาตรฐาน ....... ท่านอนที่ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ตรงไหนไม่ว่าเมื่อไร มันก็จะอยู่ท่านี้
“ฝันดีนะสามี” เปลือกตาบางหรี่ลงอย่างช้าๆ แล้วก็ปิดลงในที่สุด
...
“พี่ซุป!!!!!!! หิวข้าววววววว” ฟองคลื่นส่งเสียงหวานใสมาแต่ไกล หล่อนร้องหาพี่สะใภ้อย่างเคยชิน ซึ่งคนในบ้านแอ๊คซายน์ต่างคุ้นชินมันไปเสียแล้ว
“ยัยฟอง เสียงดังแต่เช้า” คุณหญิงแพรวที่นั่งจิบชาอยู่บนเก้าอี้ชุดในครัวเอ่ยตักเตือนลูกสาวอย่างหยอกเล่น
ร่างบางที่หันหลังทำกับข้าวอดที่จะหันกลับมามองสองแม่ลูกทักกันอย่างแสบๆ คันๆ ไม่ได้
“ดังที่ไหน เสียงฟองออกจะเบาและนุ่มกังวาน” พูดเสร็จเจ้าตัวก็เปลี่ยนเป้าหมายมาหาร่างบาง
“พี่ซุปทำอะไรให้ฟองกินคะวันนี้” เรียวแขนของฟองคลื่นโอบกอดเอวบางของน้ำซุปอยางสนิทสนม เด็กรับใช้มองการกระทำนั้นอย่างหวาดๆ เพราะรู้ดีว่าลีโอเจ้านายของพวกตนนั้นรักและหวงคุณน้ำซุปขนาดไหน ถึงจะเว้นคุณฟองและคุณหญิงแพรวเอาไว้ แต่ยังไงคนขี้หวงก็ยังขี้หวงเหมือนเดิม
“ข้าวต้มจ้ะ” ร่างบางหันมาตอบ แล้วกลับไปขนอาหารที่เดือดปุดๆอยู่ในหม้อ อย่างบรรจง
ข้าวต้ม ยังไงมันก็เป็นข้าวต้ม ซึ่งร่างบางมักจะทำเพียงข้าวต้มเฉยๆ ใส่เพียงผักชีพริกไทยเท่านั้น เนื้อหมู เนื้อกุ้ง เนื้อปลา ที่ไหนก็อย่าหวังว่าจะได้ใส่ลงไปในหม้อของร่างบาง เพราะเจ้าตัวบอกว่า สูตรต้นตำรับจริง ๆ ไม่ต้องพึ่งบรรดาสารพัดเนื้อก็อร่อยได้
แต่จะทำเครื่องเขียงไว้ให้ข้างนอก อยากกินอะไรก็จับใส่เอาเอง ซึ่งสุดที่รักของร่างบางนั้นก็ชอบนักชอบหนากับเนื้อปลา ผิดกับร่างบางที่เอ็นดูเนื้อกุ้งเป็นพิเศษ
“ไปจับเอวเมียพี่แกเดี๋ยวมันก็ลงด่าเอาซะหรอก” คุรหญิงแพรวพูดยิ้มๆ ผิดกับร่างบางที่ยืนเขินคนข้าวต้มหน้าแดงไปมา
“โห ให้นั่งด่านอนด่า ฟองก็ไม่กลัว”
“จ้า ๆ แม่คนเก่ง” ร่างบางอดไม่ได้ที่จะหันมาหยอกล้อกับน้องสาวของคนรัก อยู่ใกล้ฟองคลื่นก็เหมือนอยู่ใกล้ลีโอ สองคนนี้เขาชอบแตะโน้น แตะนี่จนน้ำซุปเริ่มที่จะชินเชาเสียแล้ว
“มายืนลูบเมียคนอื่นอย่างนั้น เดี๋ยวผัวเขาก็ว่าหรอก” เสียงดังเข้มมาจากด้านหลัง และทุกคนที่อยู่ในห้องครัวก็รู้ว่าใคร ถ้าไม่ใช่ลีโอ แอ๊คซายน์
“คุณแม่อรุณสวัสดิ์ ครับ” ร่างสูงเดินเข้าไปหอมแก้มมารดา แล้วเดินยิ้มหล่อเข้าไปหาฟองคลื่นที่แปลงร่างเป็นปลิงเกาะเอวร่างบางไม่ปล่อยไปไหน
“ปล่อยเลยยังฟอง เดี๋ยวแกจะโดนดี” ร่างสูงพูดเสียงเข้มแล้วแกะมือบางของน้องสาวออกจากเอวของเมียคนสวย
น้ำซุปไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ได้แต่กรอกตาไปมา 1 ปีมา 365 วัน สองพี่น้องนี่จะต้องมีกิจกรรมแย่งชิงร่างกายเขาประมาณ 200 วัน
“พอทั้งพี่ทั้งน้องนั่นแหละ ให้หนูไวน์เขาทำกับข้าวไม่ต้องไปกวน”
เมื่อได้ฟังดังนี้ พี่ชาย น้องสาวก็รากันแบบไม่ค่อยจะเต็มใจเท่าไร เมื่อฟองคลื่นเดินไปนั่งข้างมารดาตนเองแล้ว ร่างสูงก็เดินเข้าไปโอบเอวบางอย่างรักใคร่ แล้วก็หอมแก้มซ้ายขวาเสียงดังฟอด!
“เหอะ เอาเปรียบพี่ซุปตลอด” ดีที่คุณหญิงแพรวหยิกปรามไว้เสียก่อน ไม่งั้นฟองคลื่นได้ต่อความยาวมากว่านี้แน่ๆ
“หอมหน่อยครับ”
ร่างบางยื่นต้นหอมให้ ทำเอาคนหล่อหมดอารมณ์รักไปทันที
“ซุปครับ อย่ามาเล่นมุกแต่เช้าครับ หอมแก้มครับ ไม่ใช่ขอต้นหอม เร็วๆหน่อยครับ”
ร่างสูงเอียงแก้มเข้าหา แล้วย่อตัวลงมาให้พอดีกับใบหน้าของร่างบาง ริมฝีปากบางจึงกดจุมพิตลงไปที่แก้มสากของลีโออย่างรวดเร็ว แต่ดูเหมือนว่าคนหล่อจะไม่พอใจ โลภมากอยากได้อีกข้าง
คราวนี้ร่างบางเลยแถม Full Option จุ๊บปากไปด้วยหนึ่งทีแรงๆ เน้นๆ นั่นแหละ คนหล่อเขาถึงยอมรามือแล้วไปนั่งรวมกับแม่และน้องสาว
“คุณแม่ ฟองว่าข้าวต้มทานไม่ได้แล้วแหละ เมื่อกี้ฟองเห็นรถบรรทุกน้ำตาคว่ำใส่หม้อข้าวต้มพี่ซุป”
คนเป็นน้องเอ่ยแซวพี่ชายและพี่สะใภ้ไม่ขาดปาก แต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้ร่างบางนั้นหน้าแดงด้วยความอายไม่น้อย
ไม่อายที่จะมีคนอื่นถามว่า พี่มีเมียเป็นผู้ชาย
ไม่อายที่ต้องตอบคำถามว่า พี่สะใภ้ของตนเป็นสุภาพบุรุษ
และไม่อายเช่นกัน ถ้าหากมีคนถามว่าพี่ชายกลัวเมีย!
“ไปๆยัยฟอง ออกไปดูข่าวด้านนอกกับแม่ดีกว่า ปล่อยให้ผัวเมียเขาอยู่ด้วยกัน .....หนูไหน์แม่ว่า อย่าใส่น้ำตาลลงในข้าวต้มมากนะ เดี๋ยวแม่กับแด็ดจะเป็นเบาหวาน” พูดเสร็จคุณหญิงแพรวก็จูงมือฟองคลื่นออกจากห้องครัวด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม ผิดกับคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาคนข้าวต้มในหม้ออย่างเอาเป็นเอาตาย
“พอได้แล้วมั้ง เดี๋ยวจะมันจะเละจนเคี้ยวไม่ได้” ร่างสูงพูดจาหยอกล้อ แล้วแย่งทัพพีมาคนเสียเอง ขืนให้เมียคน มีหวังได้กลืนข้าวต้มเป็นน้ำแน่ๆ
“เพราะใครล่ะ”
“เอ๊าๆ ยืนทำหน้าหล่ออยู่ดีๆ ก็ผิดซะงั้น”
“หลงตัวเอง”
“เปล่าครับ เจ้าพ่อหลงเมีย”
เอาเป็นว่า น้ำซุปขอยอมแพ้ เพราะไม่ว่าจะพูดอะไร มันก็เข้าตัวเองหมด
“วันนี้หยุด ไปไหนหรือเปล่า” ร่างสูงเงยหน้าขึ้นถามเมีย เล็กน้อย แล้วหันกลับไปเบาไฟแล้วปิดลงในที่สุด
“ซื้อของดีไหม ไม่ได้เดินช๊อปตั้งนานแล้ว” ร่างบางออกความคิดเห็น พลางจัดเมนูอาหารเช้าไปอย่างคล่องแคล่ว
เอาเป็นว่า ตั้งแต่ร่างบางเข้ามาอยู่กับร่างสูงในฐานะ “เมีย” ของเจ้าพ่อใหญ่ แม่บ้านแม่ครัวก็ต้องพากันหันเหไปทำงานอย่างอื่นแทน เพราะงานบ้านส่วนใหญ่ ร่างบางจะเป็นคนจัดการเอง ยกตัวเองเช่น ชั้นสามซึ่งเป็นชั้นของทั้งคู่อาศัยอยู่นั้น น้ำซุปจะเป็นคนทำความสะอาดเอง ส่วนเรื่องอาหารหลักสองมื้อก็เช่นกัน คนสวยจะทำเองทุกอย่างด้วยความเต็มอกเต็มใจ ส่วนมือกลางวันนั้นส่วนมากจะปรุงกันเดี๋ยวนั้นแล้วทานเดี๋ยวนั้นทันที เลยไม่ต้องทำเผื่อไว้จากมื้อเช้า
“เอาเป็นว่าวันนี้เจ้าพ่อจะพาอีหนูเที่ยว ตกลงตามนี้นะครับ”
ร่างบางส่งยิ้มหวานแล้วพยักหน้า ร่างสูงจึงก้มลงมาหอมแก้ม รอได้สักครู่ให้น้ำซุปจัดอาหารเสร็จก็จูงมือกันออกไปนั่งดูข่าวกับคุณหญิงแพรวและฟองคลื่น
.
.
.
.
.
.
“ฮัลโหล เรียวคะ คุณช่วยเบลล์คิดหน่อยซิคะว่าจะจัดการอย่างไรกับอีผู้ชายหน้าสวยที่ชื่อน้ำซุปดี เมื่อวานเบลล์อับอายขายขี้หน้าก็เพราะพวกมันสองแม่ลูกนั่นแหละ”
ร่างแหลมสูงตะคอกเสียงดัง เมื่ออีกฝ่ายรับโทรศัพท์ ทุกคนอาจจะกลัวและเกรงเสียงของแม่นางแบบ ที่มีชื่อเสียงฉาวโฉ่ทั่วโลก ไม่ใช่กับเขา “เรียว มาเฟียญี่ปุ่น เจ้าของธุรกิจถูกกฎหมายและไม่ถูกกฎหมายทั่วทั้งญี่ปุ่น
“อย่าให้มันมากไปนะเบลล์” น้ำเสียงนิ่ง เรียบถูกตอบกลับมายังผู้สนทนาซึ่งเป็นสตีเพศ ทำเอาหล่อนถึงกับขนหัวลุกทันที
“เบลล์ขอโทษ แต่คุณช่วยเบลล์หน่อยไม่ได้หรือไง ช่วยเบลล์กำจัดไอ้หมอนั่นออกจากวงจรชีวิตของลีโอให้เบลล์หน่อยนะคะ”
รู้อยู่เหมือนกันว่า “ศัตรู” ของเขามีเมียเป็นผู้ชาย และก็รู้อยู่อีกว่า เมียของ ลีโอ แอ๊คซายน์นั้นหน้าหวานปานน้ำผึ้งก็ไม่ปาน รูปร่างสมส่วน ผิวขาวราวหิมะ ริมฝีปากอิ่มแดงสวย แก้มนวยเนียนราวกับกีบของดอกซากุระ ผู้ใดพบเห็นก็อดที่จะตะลึงไม่ได้
“นางฟ้า มาเดินทำอะไรอยู่โลกมนุษย์”
อยากแย่งชิงให้มาอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง อยากจะสัมผัสผิวเนื้อละเอียดนั้นว่าจะหวานและนุ่มอย่างที่สายตาเห็นหรือไม่ หากได้ยินเสียงหวานที่พูดชิดติดกับริมหูจะไพเราะเพียงใด
แต่เขาก็รู้ว่า ทุกอย่างที่คิดนั้นมันเป็นได้แค่ฝัน ไม่เคยมีใครกล้าต่อกรกับ แอ๊คซายน์ ไม่เคยมีใครที่จะเอาชีวิตไปเสี่ยงกับตระกูลที่มีอำนาจกระจายไปเกือบครึ่งค่อนโลก เพียงแค่ลมปากของผู้บริหารที่ชื่อ ลีโอ แอ๊คซายน์ ลูกน้องทุกระดับชั้นก็พร้อมที่จะรับใช้ด้วยความเต็มใจยิ่ง
แม้กับมาเฟียฟากเอเชียอย่างเขา ที่ยังไม่กล้ายุ่งกับคนๆนี้ คนที่ทำทุกอย่างเพื่อเมีย ซึ่งมันผิดกับวิสัยของมาเฟียที่ต้องไม่กลัวเมีย แต่ตอนนี้ ลีโอ แอ็คซายน์ ก็ทำให้มาเฟียทุกเชื้อชาติรู้แล้วว่า กลัวเมียก็ได้ดีถมเทไป!
และถ้าหากเขายื่นมือเข้าไปช่วย อะไรจะเกิดขึ้น บริษัทเดินเรือสำราญที่ตอนนี้กำลังเริ่มลงทุนจะไม่ได้ขาดทุนย่อยยับเพราะกิจการเดินเรือยักษ์ใหญ่ของแอ๊คซายน์เหรอ
บริษัทน้ำมันในตะวันออกกลาง จะไม่ได้สัมปทานในการขุดเจาะ ถ้าหากมีคำสั่งของคนอำนาจสูงอย่างลีโอ สั่งมาทางรัฐบาลของประเทศนั้นว่า หยุดปล่อยสัมปทานให้กับบริษัทเขา
นี่หรือคือสิ่งที่ได้รับ เพียงแค่ยื่นมือเข้าไปช่วยคู่นอนที่วันๆทำตัวไร้สาระลอยไปลอยมา ไม่ยอมทำงานจริงๆจังๆ คิดว่ามาเฟียญี่ปุ่นจะยอมอย่างนั้นเหรอ!
“เบลล์ เดี๋ยวผมจะส่งลูกน้องไปให้คุณซัก 5-6 คน แล้วหลังจากนั้นคุณจะทำอะไรก็เรื่องของคุณ”
“แต่เรียวคะ แค่ 6 คน มันจะไปพอหรือคะ เบลลล์ว่า..................”
“ถ้างั้นก็ไม่ต้องเอาอะไรเลย”
ผิดตั้งแต่คิดว่าจะยืมมือของหล่อนเข้ามาช่วยทำลายแอ๊คซายน์ให้พังพินาศ แค่นี้เขาก็รู้แล้วว่า เบลล่า ไม่ได้มีความสำคัญพอที่จะเป็นตัวแปรให้กับการทำลายให้พวกมันพินาศได้เลย
“ก็ได้ค่ะ เบลล์เอาแค่นี้ก็ได้”
แล้วการสนทนาของทั้งคู่ก็ยติลงทันที !
ใบหน้าสวยคมอย่างลูกครึ่งของเบลล่าตอนนี้กำลังบิดเบี้ยวอย่างน่าเกียจ เพียงเพราะหล่อนไม่ได้อย่างที่ใจต้องการ อะไรก็ไม่ได้อย่างที่ใจนึก แต่ก็ไม่อยากยอมแพ้ เพราะรับความจริงไม่ได้ที่ตัวเองต้องมาแพ้ให้กับผู้ชาย!
และผู้ชายคนนั้นก็สวยกว่าหล่อนเสียด้วย
“ฉันไม่ได้ แกก็อย่าหวังที่จะได้”
ขอโทษที่หายไป :call:
งานที่โรงเรียนเยอะมากๆ ไม่รู้ว่าตัวเองจะจบ 6 หรือเปล่า :z3:
งานมันกองรวมกันแบบ ไม่สามารถเคลียร์คนเดียวได้อ่ะ เพื่อนที่โรงเรียนก็เลยต้องมาช่วยทำ
ที่สำคัญ สอบอาทิตย์หน้า กำหนดงานทุกวิชาก็เลย หมดเขตวันนี้!!!!!!!!!!!
อีหมวย น๊อค!!!!!!!
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
มาแล้ววววว
-
อิคุณเบลล์หาเรื่องใส่ตัวอีกแล้วเหรอเนี่ย? ระวังจะศพไม่สวยนะเออ ^^
-
ยัยเบลล์บ้า ยังหาเรื่องไม่หยุด
-
หวานไม่เกรงใจตลอด :-[
หาเรื่องตายไม่ดีนะยัยเบลล์ :beat:
รบกวนแก้ตัวสะกด ...รังควาน
+1 เป็นกำลังใจน้องหมวย
-
ยัยเบลล์นี่หาเรื่องตายจริงๆนะนี่ เจ้าพ่อเค้าหวงอีหนูของเค้าขนาดนี้เดี๋ยวอดทนไม่ไหวอุ้มไปนั่งยางที่ไหนจะรู้สึก
-
สู้ ๆ แล้วอย่าลืมเอาอิเบลล่าหน้าผี 555 ไปเก็บด้วย
-
น้ำซุบลีโอหวานกันตลอด ยัยเบลล์สงสัยอยากมีเรื่องจัด!!!
-
โว้วววววว ท่าจะเริ่มมันส์
มาต่อเร็วๆน๊า
ปล.ตกคำว่า 'ไม่'บ่อยเหมือนกันน๊า ลองเช็คดูดีๆเด้ออออ
-
หวานไม่เกรงใจตลอด :-[
หาเรื่องตายไม่ดีนะยัยเบลล์ :beat:
รบกวนแก้ตัวสะกด ...รังควาน
+1 เป็นกำลังใจน้องหมวย
โอเคค่ะ ว่าแต่มันอยู่ตรงไหนล่ะเนี่ย 5555+
-
โว้วววววว ท่าจะเริ่มมันส์
มาต่อเร็วๆน๊า
ปล.ตกคำว่า 'ไม่'บ่อยเหมือนกันน๊า ลองเช็คดูดีๆเด้ออออ
ข้าน้อยจะพยายาม !!!!!!!!!!!
-
โอ๊ย หวานไม่บันยะบันยัง :o8: :o8:
ใครก้อได้ฝากจัดการยัยเบลล์หน่อย น่ารำคาญ :z6:
-
:m16:
-
อย่าพึ่งน็อค น้า หมวยน้า
อยู่คู่คำฟ้ากะ เจ้าพ่อ และอิหนูก่อน
-
นางเบลล์ถ้าแกทำอะไรน้ำซุป
เจ้าพ่อไม่เอาแกไว้แน่ๆๆ :serius2:
+1 นะคะ
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
ไรท์เตอร์จ๋า เรื่องเรียนสู้ๆน้า
ค่อยๆทำไปทีละอย่างนะ ตอนสะหวายเรียนแล้วงานเยอะๆ สะหวายก็แบ่งงานเป็นวันๆ เขียนใส่ A4 มันทำให้สะหวายไใ่จิตตกเวลางานกองสุมๆกันอ่ะ ลองดูนะ
สู้ๆนะ o13
-
^
^
^
จิ้มพี่สะหวาย
เหนด้วยฮะเขียนแบบนั้นเลยพี่หมวย แล้วทำไรเสดเอาปากกาแดงขีดแรงๆให้รู้ว่างานมันเสดไป สบายใจขึ้นมาก มุกทำบ่อย สู้ๆฮะ ^^"
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
หวานไม่เกรงใจ มดเลยๆๆ อิอิอิ
:beat: :beat: :beat: :z6: :z6: :z6: :z6:ใยเบลล่า :z6: :z6: :z6: :beat: :beat:ไปตายซะ
ไรท์เตอร์ สู้ๆ นะคับบบ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
หวานปายยยยย
คู่นี้
หวังว่าเบลล์คงไม่ทำอะไรนะ
-
อย่าเพิ่งน๊อคนะเอ้ยๆ
-
:กอด1:สู้ๆจ้านะน้องหมวย
-
เงียบหายไปเสียนาน
ลืมคนอ่านวันวานแล้วใช่ไหม
ไม่ยอมกลับมาต่อ (นิยาย) ให้ชื่นใจ
จะได้อ่านอีกเมื่อไรก็ไม่รู้
คิดถึงคนเขียนจังเลย
นึกถึงวันที่เคยเคียงคู่
ตอนเก่า ๆ(นิยาย) ที่เขียนไว้ยังคงอยู่
แต่เจ้าของไปไหนไม่รู้เป็นห่วงจัง
:sad4:
-
น้ำซุประวังตัว
-
เงียบหายไปเสียนาน
ลืมคนอ่านวันวานแล้วใช่ไหม
ไม่ยอมกลับมาต่อ (นิยาย) ให้ชื่นใจ
จะได้อ่านอีกเมื่อไรก็ไม่รู้
คิดถึงคนเขียนจังเลย
นึกถึงวันที่เคยเคียงคู่
ตอนเก่า ๆ(นิยาย) ที่เขียนไว้ยังคงอยู่
แต่เจ้าของไปไหนไม่รู้เป็นห่วงจัง
:sad4:
เม้นนี่น่ารัก เอาไปเลย +1 !!!!!!!!!!!!!!!!
-
:กอด1:
-
เจ้าพ่ออิหนูน่ารักมากกกกกกกกก เลิฟๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
อีกสักครู่ Part 42 มันจะตามมา
ฟันธง
-
Part 42
ณ ห้างสรรพสินค้าในต่างจังหวัดแห่งหนึ่ง
เหตุผลที่ต้องมาเลือกเดินซื้อของที่ห้างในต่างจังหวัดเพราะ ห้างในกรุงเทพมันวุ่นวายและเต็มไปด้วยนักข่าวที่จ้องจะทำข่าวของลีโอ อีกทั้งยังนักข่าวสายบันเทิงที่ต้องการหาข่าวของเขาไปเขียน เพื่อต้องการยอดขายและเพิ่มรายได้ให้กับสำนักพิมพ์ของตัวเอง
น้ำซุปกับลีโอกำลังเดินจูงมือกันเลือกของสใช้ในบ้านอย่างสนุกสนาน วันนี้ทั้งคู่ตกลงกันไว้ว่าจะซื้อของกลับไปแต่งบ้านใหญ่ ส่วน “เรือนหอ” ที่ร่างสูงซื้อเอาไว้นั้น เดี๋ยวค่อยย้ายอย่างจริงๆจัง แล้วเข้าไปอยู่ เพราะถ้าหากย้ายปุ๊ปปัปเดี๋ยวคุณหญิงแพรวกับฟองคลื่นน้องน้อยจะพากันงอนเสียหมด
“จะซื้อไปทำไมตั้งเยอะ ที่ห้องก็มีอยู่แล้วตั้ง 3 ถุง” ร่างสูงหยิบถุงเวเฟอร์ขนาดใหญ่ซึ่งออกจากรถเข็น 2 ถุง คงอยู่ 1 ถุง ทำเอาร่างบางส่งค้อนให้อย่างประหลับประเหลือก
“ก็อยากซื้อไปอีก เผื่อมันจะอร่อยไม่เหมือนกัน”
ยี่ห้อเดียวกัน บริษัทเดียวกัน รสชาติเดียวกัน ต่างกันตรงเพียงจุดจำหน่ายขายเท่านั้น ร่างบางกลับคิดว่ามันจะอร่อยกว่ากัน ทำเอาร่างสูงอดที่จะหัวเราะไม่ได้
“ไม่ต้องเลยน้ำซุป ไม่หลงกลหรอก” ร่างสูงไสรถเข็นไปจอดตรงจุดขายของสด โดยมีร่างบางเดินทำหน้างอตามหลังมา
“ก็อยากกินอ่ะ ขอแค่นี้ก็ไม่ได้ …. ซื้อเองก็ได้” ดวงตากลมโตคลอไปด้วยน้ำตาเงยขึ้นมาสบกับร่างสูงอย่างอ้อนๆ
คุณคิดว่า เจ้าพ่อสุดหล่อเขาจะใจอ่อนหรือไม
และถ้าหากคุณคิดว่ายังไงก็อ่อนอยู่แล้ว เพราะเมียดันอ้อนซะขนาดนั้น
ขอบอกว่าคุณ .............คิด
ถูก!!!!!!!!!!!!!!
( ก๊ากกกกกกกกกกกกกๆๆ มึงจะบิ้วอารมณ์เพื่อ )
ลีโอ แอ๊คซายน์ แพ้ทางเมียอยู่วันยันค่ำ !
ร่างสูงเดินกลับไปหยิบถุงขนมเจ้าปัญหามาใส่รถเข็นดังเดิม นั้นแหละคนตัวเล็กถึงกลับมาร่าเริงได้อีกครั้งหนึ่ง
“ตามใจตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง”
“ให้ครั้งนี้ครั้งเดียวที่เจ้าพ่อจะตามอีหนูแบบไม่มีเหตุอย่างนี้ ครั้งต่อไป ต่อให้งอนแค่ไหนก็ไม่แล้ว”
ร่างบางพยักหน้าให้อย่างแข็งขัน แล้วควงแขนกันไปเดินเลือกซื้อของ ตลอดเวลาของการเดินเลือกของนั้น มักจะมีสายตาสอดรู้สอดเห็นคอยมองมาที่คนทั้งคู่ไม่น้อย
สังคมยังไม่ยอมรับในเรื่องของการรักร่วมเพศ สังคมยังรับไม่ได้ที่ผู้ชายสองคนที่ถูกสรรสร้างให้ออกมาเป็นเพศที่แข็งแรงต้องปกป้องเพศหญิงที่อ่อนแอกว่า ซึ่งนั้นเป็นกฎของธรรมชาติอยู่แล้วที่ผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิง
แต่พระเจ้าก็สร้าง น้ำซุปผู้น่าถนุถนอมขึ้นมาอยู่บนโลกใบนี้ ผู้ชายเข้มแข็งก็จริง แต่สำหรับน้ำซุปแล้ว เกิดมาเพื่อได้รับการปกป้องจากคนอื่นมากกว่า ซึ่งคนๆนั้นก็คือ มาเฟียรูปหล่อ ดีกรีนักธุรกิจไฟแรง ที่มีกิจการเกือบจะทุกอย่างทั่วโลก มหาเศรษฐี ที่ใช้ชีวิตติดเมีย !
“อายไหมที่ต้องมาเดินจับมือกัน”
“ถามอีกครั้งจะจูบโชว์คนอื่นเลย ทำไมอยู่ดีๆถึงถามอย่างนี้” ร่างสูงพาร่างบางไสรถเข็นมาโซนอาหาร แล้วพากันนั่งพักเหนื่อยอยู่ตรงนั้น
“ก็เห็นคนโน้นคนนี่มองเราสองคนอย่ากับเป็นตัวประหลาดแหนะ”
“น้ำซุปเมียใคร??”
“เมียลีโอ แอ๊คซายน์” ร่างบางตอบโดยไม่ต้องคิด
“แล้วน้ำซุปควรที่จะแคร์ใคร”
“....................................” ร่างบางเงียบ และให้ร่างสูงเป็นฝ่ายพูดเองทั้งหมด ครั้งนี้ขอรับฟังเฉยๆก็พอ
“อยู่กันมากี่ปี ยังไม่มั่นใจอีกเหรอ บอกให้ชื่นใจหน่อยว่าน้ำซุปจะแคร์ใคร”
“แคร์ลีโออยู่แล้ว ขอโทษครับ บางครั้งมันหวั่นไหวไปเอง”
“อย่าคิดมาก น้ำซุปรักลีโอ แต่ขอบอกให้รู้ตรงนี้เลยนะว่าลีโอรักน้ำซุปมากกว่าที่น้ำซุปรักลีโอเป็นพันเท่า”
ต่างฝ่ายต่างยิ้มให้กัน ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันและกัน
“ทานอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวลีโอจะเดินไปซื้อให้” ร่างบางไม่ตอบร่างสูง แต่เงยหน้ามองป้ายโฆษณาอาหารตามร้านอย่างพิจารณา และสายตาหวานซึ้งก็มาหยุดอยู่ที่ ข้าวคลุกกะปิรสเลิศ!
“กินเป็นเหรอ ไหนน้ำซุปไม่ชอบกะปิ”
“ไม่ลองไม่รู้ เอาข้าวเปล่ากับน้ำพริกกะปิปลาทูทอดมาด้วยนะลีโอ น้ำซุปอยากให้ลีโอลองทาน !” ร่างสูงถึงกับหวาดๆเมื่อได้ฟังเมนูของร่างบางที่สั่งให้เขาไปซื้อ
ก็สุดหล่ออย่างผม ไม่ชอบกะปินี่หน่า น้ำซุปนั้นไม่ถึงกับเกลียด พอทานได้ แต่ก็ทานได้ในจำนวนน้อย ผิดกับเขาที่ได้กลิ่นก็จะอ้วกแล้ว นอกจากจะแพ้ทางเมียแล้ว ลีโอ แอ๊คซานย์ยังแพ้ทางกะปิอีกด้วย แต่อย่างไรก็เถอะ ในเมื่อเมียหวังดีอยากให้เขาลองของ “เหม็น” จะปฏิเสธได้ไหมล่ะ
“เอ่อ เอาข้าวคลุกกะปิทีนึกครับ แล้วเอ่อ” ผู้บริหารหนุ่มดูเหมือนว่าจะสั่งอาหารไม่เป็นเสียแล้ว ร่างสูงยกมือขึ้นมาเกาท้ายทอยอย่างอายๆ
“เอาข้าวสวย ปลาทูทอดกับน้ำพริกกะปิใช่ไหมพอหนุ่ม”
“ครับๆ ขอข้าวสวยสองที่นะครับ”
แม่ค้าพยักหน้าแล้วยิ้มให้ แล้วก้มลงจัดเมนูของลูกค้าให้อย่าง ขมักเขม่น เมื่อทุกอย่างรีบร้อยแล้ว ร่างสูงจึงยื่นคูปองอาหารให้แม่ค้า แล้วถือถาดอาหารไปยังโต๊ะที่น้ำซุปนั่งรอยู่แล้ว
“ว้าววววว!!!!!!!” ร่างบางทำตาโตแล้วยื่นมือรับถาดอาหารจากร่างสูง
“แน่ใจนะว่ากินได้”
“ก็แค่เอาเข้าปากแล้วก็เคี้ยวๆ ไม่เห็นจะยาก” ร่างบางพูดตอบอย่างรวดเร็ว สายตามสำรวจอาหารที่อยู่ข้างหน้าอย่างสนใจ
“ก็รู้ว่าแค่เคี้ยวๆ แต่ว่ามันเหม็นนะ น้ำซุปทานได้จริงๆเหรอ”
ร่างบางพยักหน้าแล้วใช้ช้อนตักข้าวคลุกกะปิดเข้าปากตัวเองอย่างช้าๆ ลีโอมองการกระทำนั้นอย่างตื่นเต้น
“.............................”
“เป็นไงน้ำซุป อร่อยไหม .....จะอ้วกเหรอ เอาน้ำไหม!!” คนตัวสูงถามอย่างห่วงใจแล้วยกแก้วน้ำขึ้นจ่อปากร่างบาง
“บ้า ใครจะอ้วก .....อร่อยมากเลยต่างหากล่ะ” ร่างบางตักข้าวขึ้นมาจ่อปากร่างสูง คนตัวโตจึงรีบเบนหน้าหนีอย่างเอาเป็นเอา
“ลองดูเถอะน่า อร่อยจริงๆ นะ”
ดูเหมือนว่าถ้าไม่ยอมกิน คนป้อนก็ไม่ยอมเลิกป้อน ดังนั้นร่างสูงจึงอ้าปากรับข้าวคลุกกะปิเข้าปากอย่างเสียไม่ได้
“….!!!!!!!!!!!!!!........”
“ลีโอ คายออกมา” น้ำซุปยื่นมือไปรับซากอาหารจากปากของร่างสูงทันที เมื่อคนที่นั่งอยู่ข้างหน้า ทำสีหน้าแบบกลืนไม่เข้าคลายไม่ออกหลังจากที่กินเข้าไป
ไม่มีทีท่ารังเกียจ มีแต่ความห่วงใยที่ร่างบางแสดงออกมา หลายตาหลายคู่มองการกระทำนั้นอย่างชื่นชม
ร่างสูงก้มลงบ้วนข้าวคลุกกะปิใส่มือร่างบาง แล้วคว้าแก้วน้ำเปล่ามาดื่มอย่างรวดเร็ว
“รสชาติรับไม่ได้ ไข่ดาวไหม้ไฟของยัยฟองยังอร่อยกว่าอีก”
“น้ำซุปขอโทษ ....... น้ำซุปคิดว่าลีโอจะกินได้”
“ก็กินได้”
“ฮืมๆ” ร่างบางเงยหน้าขึ้นมามองร่างสูง ว่าคำพูดเมื่อกี้ตนเองได้ยินผิดไปหรือเปล่า กินได้แล้วทำไมถึงต้องคายออกไม่เข้าใจ
“ถ้าน้ำซุปเป็นคนทำ ลีโออาจจะกินได้ก็ได้นะ ก็เมียเจ้าพ่อทำกับข้าวอร่อย”
“ปากหวาน” คนตัวเล็กหน้าแดง แล้วตักข้าวเข้าปากอย่างอายๆ
“เดี๋ยวเจ้าพ่อไปซื้อข้าวผัดมากินก็แล้วกัน”
อาหารอย่างง่ายๆ ที่มาเฟียหน้าหล่อกินได้โดยไม่ตะขิดตะขวงใจก็คือ ข้าวผัด เพราะมันไม่มีทั้งพริกและเครื่องเทศอย่างอื่นมากมาย ใส่ก็เพียงข้าวและไข่และผักเล็กน้อยเท่านั้น
ขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งทานอาหารกลางวันกันอย่างมีความสุขนั้น ได้มีคนกลุ่มหนึ่งกรูเข้ามาทั้งสองอย่างรวดเร็ว ทำเอาเจ้าพ่อหนุ่มตั้งตัวแทบไม่ทัน
“ขอสัมภาษณ์หน่อยค่ะ ไม่ทราบว่าคุณลีโอเป็นอะไรกับผู้ชายคนนี้คะ” แล้วข้อสงสัยของร่างสูงก็กระจ่างขึ้นทันที มือหนาเอื้อมมือไปจับข้อมือบางของน้ำซุปแล้วจูงมือหลบฝูงนักข่าวที่ไม่รู้ว่าแห่กันมาจากไหน เต็มไปหมด
“คุณลีโอคะ ตอบคำถามหน่อยค่ะ” นักข่าวจากสายบันเทิงคนหนึ่งวิ่งไปดักหน้าของทั้งคู่ และทวงถามคำตอบอย่างไม่เกรงใจทั้งคนทั้งสถานที่
“ถอยไป!!!!!!!” เส้นอารมร์ของร่างสูงขาดผึงทันที เมื่อหันไปเห็นช่างกล้องนายหนึ่งพยายามจะถ่ายรูปน้ำซุป มือหนาผลักช่างกล้องคนดังกล่าวล้มลง ใจอยากจะลงไปกระทืบซ้ำให้มันตายคาฝ่าเท้าให้มันรู้แล้วรู้รอด ดีที่น้ำซุปยังห้ามไม่ทัน ไม่งั้นได้มีข่างนักธุรกิจหนุ่มคนดังใช้กำลังกลางห้างแน่ๆ
“ที่เขาลือกันว่าคุณเป็นพวกรักร่วมเพศจริงหรือคะ แล้ว..................”
“ถ้าใครไม่หุบปาก อย่าหาว่าผมไม่เตือน”
“เอ่อ......................”
“อยากได้นักใช่ไหมข่าว งั้นเอาไปเลย รู้ไว้ด้วยว่านี่น่ะเมียผม” ร่างสูงตวัดร่างบางเข้ามาในอ้อมกอดแล้วประกาศเสียงกร้าว
“และถ้าไอ้หนังสือพิมพ์ หรือนิตยสารเล่มไหนเอาข่าววันนี้ไปหลง ผมฟ้องตั้งแต่คนเขียน ยันคนพิมพ์แน่ๆ” บรรดานักข่าวสายบันเทิงต่างพากันตกใจหน้าซีด เพราะอำนาจของแอ๊คซายน์ยิ่งใหญ่และน่าเกรงขามเสมอ ไม่มีใครกล้าที่จะต่อกรเพราะหากทำก็เหมือนกับการฆ่าตัวตายชัดๆ
แต่สำหรับนักข่าวสาวคนหนึ่งกับไม่คิดอย่างนั้น หล่อนคิดเพียงว่าจะทำอย่างไรถึงจะได้เงินตอบแทนในอัตราที่สูงและสร้างผลงานให้กับตัวเองทั้งทางตรงและทางอ้อม และเบื้องหลังความทะเยอทะยานนั้นก็มีใครบางคนบงการอยู่!
“ใครมันปอดแหกก็เรื่องของมัน ฉันนี่แหละที่จะเอาไปลงเอง”
ช่างเป็นคนที่โง่เขลาเสียจริง!
กว่าที่ทั้งสองจะลงมาถึงลานจอดรถชั้นใต้ดินได้ก็ทำเอาเสียเหงื่อเปลืองแรงไปทั้งคู่ เพราะกองทัพนักข่าวที่ไม่ยอมรามือไป ยังคงวิ่งตามร่างสูงและร่างบางอย่างไม่ยอมแพ้ และนั่นก็ทำให้ร่างสูงอารมณ์เสียไม่น้อย
“นิครอส มารับฉันที่ห้าง...... หน่อย มีเรื่องนิดหน่อย” ไม่รอให้คนอีกฝากพูดหรือกล่าวประโยคอื่นแต่อย่างใด เพราะเมื่อนิครอสรับโทรศัพท์ ร่างสูงก็พูดรัวเร็วทันที
“เหงื่ออกเต็มเลย” ร่างสูงหันมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ร่างบางที่นั่งเหงื่อตก หอบหายใจแรงอยู่ข้างๆ
“พวกเขามาได้อย่างไร”
ใช่! นักข่าวสอดรู้สอดเห็นพวกนี้มาได้อย่างไร ในเมื่อในการออกเที่ยวบ้านของเขาและน้ำซุปนั้นไม่เคยได้มีอะไรมากวนใจมาเป็น 4 ปี แล้วอยู่ดีๆทำไมพวกที่ชอบอยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้านถึงได้โผล่ออกมา
ตารางงาน ตารางพักของเขานั้นเป็นความลับอยู่ตลอด จะรู้ก็เพียงไม่กี่คนเท่านั้นซึ่งจำนวนได้ก็มี 3 คนเท่านั้น อะไรที่ทำให้พวกนี้รู้ว่าเขากับน้ำซุปอยู่ที่นี่ราวกับนกรู้
เรื่องนี้ต้องมีเบื้องหน้าเบื้องหลังอยู่แน่นอน!
“ถ้าน้ำซุปไม่อคติเกินไป ก็ขอคิดว่านี่คือฝีมือของเบลล่า เพื่อนรักหักสวาทของลีโอ” ร่างบางพูอย่างเข่นเคี้ยว ที่อยู่ดีๆก็โดนขัดขวางเวลาเดินซื้อของอย่างอากาศ
“แค่คนรู้จัก็พอครับ ไม่ได้ไปรักหักสวาทใครที่ไหนทั้งนั้นแหละ ไม่ต้องมาปักปรำเสียให้ยาก”
ร่างบางทำหน้าเบ้ แล้วกดโทรศัพท์โทรหาเพื่อนสนิทเพื่อเล่าเหตุการณ์เมื่อครู่ให้เพื่อนของตนฟัง ลีโอนั่งรอได้สักพักก็เห็นนิครอสเข็นรถเข็นของห้างมาทางรถเขา
“จัดการเรียบร้อยหรือยัง” ลีโอ แอ๊คซายน์ยิงคำถามทันที และคำตอบที่ได้ก็คือ นิครอสพยักหน้าแล้วรายงานผลที่สร้างความพอใจให้กับร่างสูงไม่น้อย
“ไอ้นิคฟ้องหมิ่นประมาทเรียบร้อยแล้วติดที่นาย จะให้เล่นจริงๆ หรือว่าแกล้ง” นิครอสพูดพลางยกของจิปาถะที่อยู่ในรถเข็นลงท้ายรถ เมื่อกี้ลีโอและน้ำซุปรีบมากไปหน่อย เลยไม่ได้สนใจข้าวของที่พากกันไปซื้อมา และพอนิครอสมาถึงร่างสูงก็สั่งให้ไปจัดการของก่อนแล้วค่อยลงมาคุยกันด้านล่าง
“เล่นจริงและเล่นหนักๆ ถ้าหนังสือเล่มไหนมีรูปฉันกับน้ำซุปอยู่หน้าปกล่ะก็ ฟ้องหมิ่นแล้วให้ปิดบริษัทไปซะ”
“แรงไปหรือเปล่าลีโอ แค่ปรับก็พอแล้วมั้ง” ร่างที่คุยโทรศัพท์เสร็จก็ลุกมาจากตัวรถแล้วท้วงร่างสูงนิดหน่อย
“ไม่แรงหรอกน้ำซุป อย่างนี้เขาเรียกว่าเบาะๆ ถ้าแรงจริงๆ บริษัทของพวกมันจะไม่เหลือแม้แต่ซาก”
ร่างสูงพูดอย่างเดือดดาล ใครไม่มาเป็นเขาไม่รู้หรอก ถ้าหากเขาไม่ทำอะไรเลย ไอ้ข่าวบ้าๆนั่นมันก็จะตามมาหลอกหลอนเขากับเมียอย่างไม่รู้จักจบจักสิ้น
“นายกับคุณซุปกลับไปก่อนก็แล้วกัน ฉันจะเข้าไปเคลียร์เรื่องคนที่ทำตัวเป็นนกรู้ รู้ว่านายอยู่ไหน ทำอะไรอย่างไง”
ลีโอพยักหน้าแล้วโอบร่างบางขึ้นรถ นิครอสมองการกระทำนั้นอย่างยิ้มๆ
“ใครมันกล้าไปแหย่ให้เสือโมโหว่ะ หาเรื่องใส่ตัวชัด”
.......................................................
“ทำงานดีมาก ไว้ฉันจะเรียกใช้ใหม่นะ” เบลล่ายื่นเงินปึกหนึ่งให้กับผู้หญิงร่างเล็กอย่างรวดเร็ว
“ฉันถ่ายรูปสวยไหม แล้วคุณจะให้ฉันเอารูปพวกนี้ลงตอนไหน”
“ก็ดี อย่าลืมล่ะ เก็บเรื่องนี้ให้เป็นความลับที่สุด ที่สำคัญอย่าให้สาวมาถึงฉันได้” หล่อนรีบสวมแว่นตาอันโตที่ดูโก้เก๋ตามแบบฉบับสาวยุคใหม่ แล้วสาวเท้าออกจากบริเวณนั้นไป นักข่าวสาวผู้โลภมากก็จ้ำอ้าวออกไปเหมือนกัน
หารู้ไหมว่า การกระทำทั้งหมดของคนทั้งคู่นั้น ได้ถูกใครบางคนจับตามองอยู่ตลอดเวลา
“อย่าหวังว่าพวกแกจะได้อยู่กันอย่างมีความสุข” เบลล่ากระชับปืนในมืออย่างหมั่นหมาย
ความแค้นที่หล่อนสะสมมาตั้งแต่นานนม กำลังจะได้รับการชำระในไม่ช้า
แค้นตั้งแต่ หล่อนถูกตีค่าว่าเป็นเพียงแค่ของเล่นชั่วคราว
แค้นที่หัวใจและเรือนร่างของหล่อน ถูกมองเป็นแค่สิ่งของ
ผู้ชายที่ชื่อลีโอ แอ็คซายน์ช่างเย็นชาและโหดร้ายอย่างที่หล่อนคาดไม่ถึง เพียงครั้งแรกที่เห็นเสี้ยวหน้าของเขา หล่อนก็หลงรักอย่างถอนตัวไม่ขึ้น ยอมสัญญากับตัวเองว่าไม่ว่าจะถูกมองว่าไร้ค่าหรือหน้าไม่อาย หรืออะไรก็ตาม ต้องเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาให้ได้
และวันหนึ่งหล่อนก็ทำสำเร็จ เขาและหล่อนขึ้นเตียงด้วยกัน ในค่ำคืนของวันเลี้ยงรับรองผู้บริหารระดับสูง และในเวลาไม่ช้า เขาก็ทำให้หล่อนต้องกระเด็นตกสวรรค์
‘ต้องการเงินเท่าไร’ นีหรือคำพูดที่ได้ฟังจากปากของคนที่เราหลงรัก นี่หรือคือสิ่งตอบแทน เพียงเพราะหล่อนง่าย หรือว่า มนุษย์คนนี้ใจทำด้วยหินกันแน่
แล้วอยู่ดีๆ ทำไมผู้ชายอย่าง ลีโอ แอ๊คซายน์ถึงมีเมีย ทั้งที่เขาไม่ชอบการผูกมัดหรืออะไรก็ตามที่ทำให้ชีวิตเขาไม่มีอิสระ และทีสำคัญอดีตคู่ขาเขามีเมียเป็นผู้ชายสีด้วย
แค่ได้ยินได้เห็นครั้งแรกนั้น หล่อนก็รับไม่ได้แล้ว รับไม่ได้ในเรื่องของความวิปริตผิดเพศ อีกเรื่องก็คือรับไม่ได้ที่ผู้หญิงที่ผู้ชายเกือบครึ่งโลกต้องหลงเสน่ห์ต้องมาแพ้ให้กับผู้ชายคนนี้
ความริษยาในใจเริ่มทวียิ่งขึ้นๆ มันเหมือนกับไฟได้น้ำมัน ยิ่งเติมไฟก็ยิ่งโหมแรง ที่หล่อนมาเมืองไทยครั้งนี้ก็เพื่อที่นะมาทวง เขาคืนไม่ว่าจะต้องทำวิธีไหนหล่อนก็ยอม
“เริ่มแผนต่อไปได้เลย” เสียงสั่งการผ่านโทรศัพท์แฝงไว้ด้วยอารมณ์ครุกกรุ่นร้อนแรง สั่งงานผ่านทางโทรศัพท์ไม่จำเป็นต้องเห็นหน้า เพียงแค่มีเงินและอำนาจอยู่ในมือ ทุกอย่างมันก็ง่ายไปเสียหมด
เหมือนคนแต่งจะโดนรุม เพราะให้นางร้ายออกบ่อยเกินไป ก๊ากกกกกกกกๆ
-
ใครเล่น hi เล่น fb แอดไปได้
http://muayyunho.hi5.com
www.facebook.com/sorntitikarn
-
เดี๋ยว(อิ)เบลล่า จะโดนล่าแบบจับตายได้นะเออ ไม่เจียมตัวสักที หาเรื่อง ไม่เข็ด หอยเอ๊ย...
-
ใครเล่น hi เล่น fb แอดไปได้
http://muayyunho.hi5.com
www.facebook.com/sorntitikarn
พี่แอดเฟซไปแล้วนะจ๊ะ รับแอดด้วย ^^
-
รีบมาต่อทุกอย่างอภัยให้ :mc4:
:call:
-
ค้างงงงงงง :serius2:
+1
-
ค้างงงงงงงงง อยากอ่านต่อจังคัฟ T.T ขอพรุ่งนี้เลยได้มั๊ยคับ คิคิ
ปล.จูเนียร์ได้ไปต่อ เย้ เย้ เย้
-
รีบมาต่ออีกเร็วๆนะคะ :m5: :m3:
-
นางร้ายออกมาบ่อย ๆ มันก็จะโดนเจ้าพ่อกำจัดได้เร็ว ๆ 555
แอด fb แล้วนะรับด้วยจ้า
-
เดี๋ยวก็รู้ว่าหมู่หรือจ่าอีเบลล่า
ลองดูกันว่าใครร้ายกว่าใคร
-
ลองมาหาเรื่องเจ้าพ่อดูดิ รับรองไม่เหลือซาก 555
o18
-
อยากเห็นเจ้าพ่อในโหมดโหดบ้างจังวุ๊ยยย
เห็นแต่โหมดกลัวเมีย ฮ่า ฮ่า ไรเตอร์จัดเต็มด้วยลีโอเวอร์ชั่นเจ้าพ่อ
-
จัดการเลยลีโอออออออ
-
อยากให้ ใยเบลล่าโดนรุมโทรมจิงๆ ฮ่าๆๆๆๆ
ลีโอ จัดการหนักๆ ไปเลย
-
นางร้ายนี่ดูท่าจะจบไม่สวยแล้วนะนี่ ถึงยังซะอย่าให้น้ำซุปเปงไรนะ ลิโอจัดการก่อนเลยนะ เป็นห่วงน้ำซุปอ่ะ
แอดfb ไปแล้วอ่ะค่ะ รับด้วยนะค่ะ
-
คุณเบลล่าตายแงงๆ
-
วอนตายซะแล้ว :angry2: :beat: :z6:
-
ขอเวลาสอบปลายภาค แปปๆ
เดี๋ยวมาต่อเนอะ
-
สงสัยจะโดนมิใช่น้อย
-
เรื่องราวเริ่มตื่นเต้นแล้ววววว
อ๊ากกกกกกกกกก รักคู่นี้สุดๆอ่ะ :-[
จะรออ่านน้าาาาาาาาาา อยากจะรู้เรื่องราวต่อไปอ่าา :a5:
อิอิ รักนะ บ๊วบๆ
-
เรื่องนี้หนุกอ่ะค่ะ :mc4: :mc4: :mc4:
อ่านตามทันซะที :z3: :z3: :z3:
ลีโอสู้ๆน้ะ o13 o13 o13
-
ตั้งใจทำข้อสอบน่ะค่ะ หนูหมวย
ปล.อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ คิคิ มาต่อเร็วๆน่ะจ๊ะ จุ๊ฟจุ๊ฟ ^^
-
Part 43
Too Far Away
หลังจากที่ทั้งสองคนกลับมาถึงบ้าน ก็ถูกคนที่อาวุโสที่สุดของบ้านเรียกเข้ามาถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงบ่ายที่ผ่านมา
“แม่ว่าเป็นฝีมือแม่เบลล่า”
“คุณแม่คิดเหมือนไวน์เลยครับ อยู่ดีๆ นักข่าวเป็นกองทัพจะมาแห่ไปเจอไวน์กับลีโอเดินซื้อของได้ไง มันไม่บังเอิญเกินไปเหรอ” ร่างบางพูดไป มือก็บีบนวดไป กิจกรรมที่น้ำซุปทำได้ดีลองลงมาจากอาหารก็คือ นวดคลายกล้ามเนื้อ
ร่างสูงไม่ได้พูดอะไรออกไปแต่อย่างไร ในหัวตอนนี้มีแต่วิธีที่เอาคืนแม่คู่ควงเจ้าปัญหาอย่างเจ็บแสบเต็มไปหมด หากเขาไม่เกรงใจที่หล่อนเป็นลูกสาวของเพื่อนแด๊ด ปานนี้แม่นางแบบได้กระเด็นกลับขั้วโลกเหนือไปตั้งนานแล้ว
“แด๊ดว่ารอให้ไอ้นิคไปสืบให้แน่ชัดก่อนแล้วกันนะ อย่าเพิ่งด่วนสรุปเอาตอนนี้เลย” บิดาของร่างสูงพยายามพูดให้ลูกชายและลูกสะใภ้ไม่เอาผิดกับลูกสาวของเพื่อน เพราะตนจะจัดการส่งเบลล่ากลับไปบ้านเกิดเอง ขืนให้ไอ้ลูกชายมันทำ มีหวังได้ไปทำลูกสาวเอาน่วมแน่ๆ
“ไม่ต้องเลยนะคุณ ห้ามเข้าข้างแม่นั่นเป็นอันขาด ถึงจะเพื่อนคุณก็เถอะ ฉันก็ไม่เว้นเหมือนกัน มีอย่างที่ไหนมาทำลูกชายกับลูกสะใภ้ฉันอารมณ์เสีย อย่างนี้มันต้องเจอกันซักตั้ง”
คุณหญิงแพรวพูดอย่างเข่นเขี้ยว ความจริงตนก็ไม่ได้เป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นอะไรมากนัก แต่ครั้งนี้มันเกินทนจริงๆ เมื่อวันก่อนก็เหมือนกัน มีอย่างที่ไหนเจ้าหล่อนมาอาละวาดกลางงานเลี้ยงของเขา ยังไม่พอยังไม่สู้รบปรบมือกับคุณหญิงแม่ของหนูไวน์อีก
“คุณก็ ผมไปเข้าข้างเบลล์ตอนไหน ปล่อยให้เด็กๆเขาจัดการกันเองแล้วกัน พวกเราไม่ต้องไปยุ่งหรอก” บิดาของร่างสูงลุกขึ้นจูงมือคู่ชีวิตเดินออกไปดูนก ดูไม้ด้านนอก ปล่อยให้ร่างสูงนั่งจ้องหน้าคนเป็นเมียอย่างเต็มที่
“มองแล้วไม่พูด ก็ไม่ต้องมอง” ร่างบางพูดเสียงนิ่ง แล้วเดินไปอุ้มงี่เง่ามานั่งตักตัวเอง ลีโอได้แต่ส่งสายไปให้ไอ้แมวตะกละที่ได้เสนอหน้าไปนั่งอยู่บนตักของเมียเขา
‘ดับอนาถ แมวน้อยน่ารักพันธุ์เปอร์เซีย ถูกชายนิรนามเตะไส้แตก’
ได้แต่คิดในใจเท่านั้น มันก็แค่จิตใต้สำนึก ที่ผมสร้างขึ้นมา ชาตินี้ไม่มีวันได้ทำอย่างแน่นอน ถึงจะอยากทำขนาดไหนก็เถอะ
“โกรธเหรอ?” ร่างสูงขยับเข้ามานั่งใกล้ๆ แล้วเอนศีรษะซบไหล่บางของคนตัวเล็กอย่างอ้อนๆ
“ไม่ได้โกรธ ลีโอคิดมาก” มือบางจับเส้นผมนิ่มลื่นของร่างสูงเล่นไปมา สัมผัสทุกอย่างที่น้ำซุปทำให้ ร่างสูงกำลังเก็บบันทึกลงในหัวใจอย่างช้าๆ
“คิดมากน่ะดีแล้ว ขืนคิดน้อยกว่านี้ น้ำซุปงอนไปใครจะรับผิดชอบ” มือหนาอาศัยความว่องไวตบไปที่หัวของงี่เง่าด้วยน้ำหนักมือปานกลาง เพราะถ้ามันมากกว่านี้ไอ้งี่เง่ามันได้ลงไปนอนกลิ้ง พุงกางอยู่ที่พื้นแน่
“ลีโอนั่นแหละอย่าคิดมาก เรื่องแค่นี้เอง”
ไอ้เรื่องแค่นี้ของร่างบางนั้น ทำเอาร่างสูงเครียดอย่างกะทันหันทันที ลองคิดดูถ้ารูปเขาสองคนถูกตีพิมพ์ทุกหน้าหนังสือพิมพ์ หรือไม่ก็หน้านิตยสารทุกฉบับอะไรจะเกิดขึ้น ซึ่งก็แน่นอนว่ามันจะกระทบกับธุรกิจของเขา แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ร่างสูงคิดมากเท่ากับ ชื่อเสียงของร่างบาง กลัวว่าคนรู้จักน้ำซุปมากขึ้น ความสะดวกสบายก็ไม่มีเหมือนเมื่อก่อน กลัวว่าไอ้ผู้ชายที่ไม่เจียมเนื้อเจียมตัวจะเอารูปเมียเขาไปสะสมแล้วว่าวเวลามันเงี่ยน แค่คิดก็รับไมได้แล้ว !!!!!!!!!!
และที่สำคัญกว่าเรื่องอื่นๆ ถ้าหากศัตรูของเขารู้เป้าหมายที่แท้จริง และเล็งเห็นว่าจุดอ่อนของเขาอยู่ตรงไหน พวกมันต้องเปลี่ยนมาเป้ามาเป็นน้ำซุปแน่ๆ
“กลับไปบ้านเราเถอะน้ำซุป คิดถึงเตียงนิยาย ปานนี้มันเหงาจนร้องไห้ไปแล้วมั้ง”
เอ่อ..............เตียงร้องไห้ เตียงผีหรือเปล่าว่ะ
“ยังไม่ได้หรอกลีโอ คุณแม่เพิ่งจะกลับมาอยู่บ้าน อยู่ให้ท่านชื่นใจก่อนก็แล้วกันเนอะ”
ขัดได้เหรอ เมียออกปากอย่างนี้แล้ว อะไรก็ไปทัดทานความต้องการของน้ำซุป คนเก่งเขาไม่ได้หรอก นอกเสียจากว่าเขาจะเล่นบทโหด หรือว่าจะลอง
“จะกลับไม่กลับ” ร่างสูงแสร้งตีหน้าขรึม ทำเสียงนิ่ง อีกทั้งยังใช้มือโอบกระชับเอวบางของคนตัวเล็กให้เข้ามาใกล้ๆอีก งี่เง่าทนรำคาญไม่ไหวมันเลยกระโดดลงไปนอนพื้นพรมด้านล่างแทน
แต่ก่อนที่มันจะล้มตัวนอน ก็ไม่วายวกกลับมาฝากรอยเขี้ยวไว้ที่ขาของร่างสูง ทำเอาคนที่แกล้งตีหน้าโหดเมื่อกี้หลุดมาดทันที แล้วหันมาโวยวายกลับเจ้าแมวน้อย
“โอ๊ย!!!!!!!! ไอ้อ้วน กัดขาทำไมว่ะ” ปากพูด แต่มือยังไม่ได้คลายออกมาจากเอวของน้ำซุป
คนมันเทพอ่ะ มักจะทำอะไรๆ หลายๆอย่างได้ในเวลาเดียวกัน หึหึ
“พูดไม่เพราะ พูดใหม่เลย” ร่างบางตีไปที่หน้าขาของร่างสูงอย่างเตือน คุณแม่เขาไม่พอใจที่ไปพูดตวาดให้ลูกเขาอย่างนั้น จังหวะที่ร่างบางเผลอ ร่างสูงก็จัดการฟีคิกส์แมวน้อยน่ารักไปไกล 30 หลาแล้ว
“คุณลูกงี่เง่าครับ มากัดขาคุณพ่อทำไมครับ คุณพ่อเจ็บบรรลัยแล้วว่ะ....ครับ” ร่างสูงส่งยิ้มพิมพ์ใจไปให้ร่างบางอย่างประจบประแจง
ถ้าผมตาไม่ฝาด ผมเห็นว่าไอ้แมวตัวนี้กำลังแสยะยิ้มร้ายอยู่!!!!!!!!!
“อ้าวๆ งี่เง่า ทำไมไปอยู่ตรงนั้นล่ะ”
“หึหึ” ร่างสูงไม่พูดอะไร ลุกขึ้นแล้วจูงเมียตัวเองขึ้นด้านบน
ในใจอยากจะต้องตะโกนออกมาดังๆ ที่อาศัยความว่องไวของตัวเอง เตะตูดไอ้แมวอ้วนได้อย่างสวยงาม ทีใครทีมันล่ะวะ ฮ่าๆ
“น้ำซุปว่า ไปเอางี่เง่าขึ้นไปบนห้องด้วยดีกว่า”
เพล้ง!!!!!!!!!!! วิมานในอากาศของร่างสูงตกกระจายเกลื่อนพื้นทันที เมื่อได้ฟังประโยคเด็ดของร่างบางจบ สงสัยชาติคงหนีไม่พ้นไอ้แมวหน้าวอกแน่ๆ
“ไอ้อ้วน พรุ่งนี้จองศาลาไว้ได้เลย ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตล่ะวะ” ความคิดชั่วร้ายฝ่ายอธรรมเผลอคิดดังไปหน่อย
“บ่นอะไร ทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ กำลังคิดอะไรที่ไม่ดีอยู่ใช่ไหม”
นอกจากนวดเก่งแล้ว ทำกับข้าวเก่งแล้ว เมียเจ้าพ่อยังเดาใจคนเก่งอีกด้วยเว้ย อะไรจะเทพปานนั้น นี้ขนาดได้สบตาแปปๆนะ ยังมองได้ทะลุปุโปล่งขนาดนี้ ถ้าเผลอไปสบตานานๆเข้า ความลับกับแผนการชั่วร้ายของเขา ร่างบางมิรู้ไปหมดหรือ
“ไม่ได้บ่นจ้ะ กำลังจะบอกว่า เดี๋ยวเจ้าพ่อจะลงไปอุ้มมันขึ้นมาเอง แหม ๆ แมวอะไรน่ารัก แต่โคตรน่าชัง ฮ่าๆ” น่าเอาไปเก็บที่ป่าช้าอีกต่างหาก!!
ร่างบางมองคนรักแล้วส่ายหน้าไปมา มีกับงี่เง่านี่แหละที่เป็นคู่ปรับสมน้ำสมเนื้อลีโอ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมลีโอ ถึงไม่ชอบแมว ทั้งๆที่มันออกจะน่ารัก เห็นหน้ากันก็ทุกวัน บ้านก็อยู่หลังเดียวกัน
‘เสือสองตัว อยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้’ วลีนี้เหมาะที่สุด งี่เง่ากับลีโอก็อยู่บ้านเดียวกันไม่ค่อยจะได้ เท่าไร
.
.
.
.
“คุณหญิงไม่ต้องเป็นห่วง น้ำซุปจัดการได้สบายๆอยู่แล้ว” ร่างบางนอนคุยโทรศัพท์บนเตียงด้วยสีหน้าที่กึ่งยิ้มกึ่งแหย่ เพราะปลายสายคือมารดาที่เป็นห่วงลูกชายทุกลมหายใจ
“ครับๆ ไม่เครียดแน่นอน น้ำซุปจะเครียดทำไมล่ะครับ มีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้วนะครับ”
ร่างสูงยืนมองคนรักคุยโทรศัพท์ด้วยรอยยิ้ม น้ำซุปจะเป็นอย่างนี้เสมอ เวลาที่อยู่กับคุณหญิงแม่เมื่อไร เจ้าตัวจะกลายเป็นลูกชายจอมเฟี้ยว ทันที ส่วนหมาดขี้อ้อน อ่อนหวานนั้นหายากที่จะได้เห็น
“คุณหญิงอย่าลืมกินน้ำลูกยอนะ เดี๋ยวเท้ากาจะเบ่งบาน แล้วออกดอกออกผลเต็มหน้า ฮ่าๆ น้ำซุปสวยวันสวนคืนอยู่แล้ว โหๆ ไม่ปล่อยให้ตัวเองโทรมหรอกน่า เดี๋ยวผัวจะนอกใจ แล้วไปมีเมรุเล็ก เมรุน้อย ไม่ไหวๆ ซุปขี้เกียจตามเผาศพ .............รักแม่นะครับ My Sweet Heart”
“นี่ถ้าไม่ใช่คุณหญิงลีโองอนไปนานแล้วนะ” ร่างสูงเดินเข้ามานอนหนุนตักร่างบาง แล้วจับซากไอ้แมวเน่าไปไปอยู่ไกลๆตา ซึ่งร่างบางก็มองอย่างรู้ทัน
“เดี๋ยวให้เด็กมาเอางี่เง่าลงไปก็แล้วกัน เผื่อลีโอรำคาญ” ร่างบางจัดแจงให้สัตว์น้อยน่ารักลงจากเตียง
“ไม่รำคาญหรอก ให้มันนอนนี่แหละ สงสารคนอุ้มเดี๋ยวแขนจะหัก”
ร่างบางยิ้มอย่างรู้ทัน ถึงจะตีกันทุกวัน แต่หนึ่งคน กับอีกหนึ่งตัวก็รักกันดี แต่ไม่ยอมแสดงออกมาตรงๆเท่านั้นเอง ดูอย่างเวลาที่ลีโอจะกลับบ้านซิ งี่เง่าจะเป็นตัวแรกที่วิ่งไปถึงลีโอ แล้วพันแข้ง พันขา และถึงแม้ลีโอจะทำหน้ารำคาญ แต่ก็อุ้มขึ้นมาฟัดเหวี่ยงกันอยู่นานสองนาน
“ไปอาบน้ำเลยนะ เหนื่อยมาทั้งวัน .........Stop!!! งดเรื่องบนเตียง วันนี้ห้ามเด็ดขาด ไม่ต้องมาส่งสายตาเลยนะ ไม่ต้องเลย” ร่างบางพูดสวนขึ้นมาก่อนที่ร่างสูงจะได้พูด ทำเอาคนตัวสูงเซ็งในอารมณ์อยู่หลายวินาทีเหมือนกัน
“ยังไม่ได้บอกว่าจะ จุด จุด จุด เลยนะครับ ทำไมอีหนูทะลึ่งจัง แก่แดดใหญ่แล้วนะเราน่ะ” ร่างสูงทำหน้าตาอินโนเซนต์แบบใสซื่อส่งไปหาร่างบางแล้วเดินไปเปิดตู้เอาผ้าขนหนูออกมาพาดบ่า
“ไม่อาบด้วยกันเหรอ ประหยัดนะ” ยังวายที่จะหยอดเล็กๆน้อย แต่ร่างบางก็ส่ายหัวแล้วก็ก้มหน้าอ่านเอกสารบนเตียงต่อ
อีกไม่กี่วันข้างหน้าเขาก็จะก้าวเข้าไปรับตำแหน่งประธานผู้บริหารของ วัฒนะชัยพันธ์ ต่อจากพ่อ ใช่ว่าท่านล้มป่วยหรอกนะ แต่แค่อยากกลับไปเบ่งเบาแล้วช่วยท่านทำให้บริษัทมันเกรียงไกรกว่าเก่า
เอกสารงานลูกน้องที่ก็ขนมาให้ที่คฤหาสน์แอ็คซายน์ แต่เข้าได้เฉพาะผู้หญิงเท่านั้น ผู้ชายห้ามย่างกายเข้ามาในบ้านเด็ดขาด เพราะคำสั่งอันเฉียบขาดของไอ้เจ้าพ่อขี้หึงได้ประกาศเอาไว้
“พอได้แล้วน้ำซุป วันนี้พอแค่นี้ก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาอ่านต่อ” ร่างสูงในชุดนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวออกมาจากห้องน้ำ เดินมาดึงแฟ้มงานออกจากระยะสายตาของร่างบางอย่างเป็นห่วง
“ขออีกนิด นะครับ นิดเดียวก็จะจบแล้ว” ร่างบางเงยหน้าพูดแล้วยิ้มอ้อนอย่างที่ทำประจำ
“ไม่ได้ครับ เลิกก็คือเลิก ไม่งั้นจะไม่ได้อ่านอีกเลย” ร่างสูงพูดเสียงนิ่ง มีอยู่เรื่องเดียวที่ร่างบางจะเกรงกลัวเขา นั่นก็คือเรื่องงานนั่นเอง ด้วยความที่ลีโอเป็นคนที่จริงจังเวลางานไม่เคยล้อเล่น ก็เลยทำให้ร่างบางกิ่งเกรงอยู่ไม่น้อย เพราะเคยเห็นเลขาหน้าห้องของร่างสูงโดนดุ เพราะไปแปลตกอยู่คำสองคำ
ร่างบางพยักหน้ารับ แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างระโหยโรยแรง จบบริหารมาก็จริง ฝึกงานก็เจนสนามมาหมดแล้ว แต่เมื่อได้เจอด้วยตัวเอง ก็ทำเอาคนตัวเล็กเกือบรับไม่ไหว ไม่รู้ว่าจะไปทำกิจการของบ้านล้มไม่เป็นท่าหรือเปล่า
ร่างสูงเดินมาเคาะห้องน้ำแล้วยื่นชุดนอนลายกาฟิวส์ให้ร่างบาง แต่คนตัวเล็กปรือตาทำหน้าตาบอกว่าจะไม่ไหวแล้ว นั่นแหละร่างสูงจึงจับร่างบางแต่งเนื้อแต่งตัวอยู่นานสองนาน เพราะคนตัวเล็กไม่ให้ความร่วมมือเลยซักนิด แถมยังหลับคอพับคออ่อนคาไหล่เขาอีก
“หักโหมมากแล้วนะครับ ต่อไปอย่าทำอีกนะ เจ้าพ่อเป็นห่วง” ร่างบางพยักหน้าเบาๆที่ไหล่หนาของร่างสูง แล้วยกมือกอดคอร่างสูงอย่างแน่น เพราะตอนนี้ชุดนอนลายแมวหน้ากวนมาอยู่บนตัวเขาเรียบร้อยแล้ว
“นอนนะ พรุ่งนี้พาไปหาคุณหญิงหน่อย”
“ไว้ไปวันหลังไม่ได้หรอ” ร่างสูงดึงผ้าห่มคลุมร่างของตนและร่างของน้ำซุป จัดท่าทางนิดหน่อยแล้วทั้งสองคนก็นอนคุยกัน ภายในบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความรัก
“ไปแปปเดียวเอง ลีโอมีอะไรหรือเปล่า ทำไมทำหน้าเครียดอย่างนั้น”
ก็ช่วงนี้มันอันตราย ศัตรูเขามีทั้งในและต่างประเทศกำลังเคลื่อนไหว ไม่รู้ว่ามันจะเล่นแรงแค่ไหน ไม่เคยกลัวว่าพวกมันจะมาแค่ไหน แต่ที่กลัวก็คือ น้ำซุปจะได้รับบาดเจ็บ ปานนี้พวกมันคงรู้แล้วว่า หัวในดวงที่สองเขาอยู่ที่ใคร หากพวกมันเปลี่ยนเป้าหมายไปเป็นน้ำซุป มันไม่แย่เหรอ
“ไปวันหลังนะครับ พรุ่งนี้ติดประชุม”
“น้ำซุปก็ไปคนเดียวไง เมื่อก่อนยังไปคนเดียวได้เลย”
ก็นั้นมันเมื่อก่อน มันเหมือนกันเดี๋ยวนี้ซะเมื่อไรล่ะ ขืนปล่อยให้ไปคนเดียวไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไร การ์ดไปซัก 10 คน เขาก็วางใจเท่าตัวเองไปด้วย
“นะครับ พรุ่งนี้ไม่ต้องไปนะ ไว้ไปพร้อมกัน”
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าลีโอ มันต้องมีอะไรแน่ๆ บอกมาให้หมดไม่งั้นโดนดีแน่”
ก็ต้องยอมบอกล่ะครับ ขืนไปปกปิดคุณน้ำซุปเขา แล้วผมเดือนร้อนล่ะ งานมหาศาลเข้าหาผมแน่ๆ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“เลิกเดินซักทีเหอะน่าไอ้นิค กูเวียนหัวโว้ย” นิครอสบอกคนเป็นเพื่อนหน้านิ่ง เพราะตอนนี้ตนเริ่มจะเวียนหนักแล้ว
สาเหตุก็มาจากไอ้เพื่อนตัวดีนี่แหละ ไม่รู้วันนี้มันเป็นอะไร อยู่ดีๆก็ลุกขึ้นเดินไปเดินมา ยังไม่พอ ยังมาเดินรอบตัวเขาอีก ไม่ปวดเศียรเวียนเกล้าก็ไม่รู้จะไปไหนแล้วครับ
“แกว่ามันเงียบๆหรือเปล่านิครอส มันเงียบจนน่าแปลกใจ” นิคทรุดตัวนั่งลงข้างๆเพื่อนตัวเองแล้ว พูดสมมุติฐานของตัวเองให้นิครอสฟัง เพราะบรรยากาศที่แอ๊คซายน์ตอนนี้มันนิ่งเสียจนน่ากลัว นิ่งเหมือนกับกำลังมีบางสิ่งบางอย่าง รอเวลาเกิดขึ้น
คฤหาสน์แอ๊คซายน์ตอนนี้มีแต่ความเงียบสงบ ปราศจากสิ่งมารบกวนให้ประมุขของบ้านได้ขุ่นคล้องหมองใจ แต่คนเป็นลูกน้องกลับไม่คิดอย่างนั้น
เพราะเมื่อวานนี้ที่ลีโอ และน้ำซุปโดนพวกนักข่าวรุมก็เหมือนสัญญาณว่า พวกของริวกำลังเอาความเดือดร้อนมาสู่แอ็คซายน์อีกครั้ง
“ฉันก็คิดอย่างแก ลีโอก็ด้วย ตอนนี้มันกำลังคิดแผนต้อนรับไอ้พวกไม่รู้หัวนอนปลายเท้าอยู่” นิครอสพูดเสียงเรียบ แผนต้อนรับที่เจ้าตัวพูดนั้น ก็คือ จะทำอย่างไรไม่ให้คนในครอบครัวของลีโอต้องเผชิญอันตราย ส่วนพวกเขาสามคนนั้นพร้อมลุยตลอดเวลาอยู่แล้ว
“มันบอกว่าพรุ่งนี้ให้พาคุณหญิง คุณชาย คุณฟองไปอยู่ที่เรือนหอร้อยล้านของมันก่อน ส่วนคุณน้ำซุป เดี๋ยวจะพาไปทีหลัง”
พูดถึงคุณน้ำซุป แล้ว รายนั้นฉลาดเป็นกรดอีกทั้งยังเซนต์แรงอีกต่างหาก ขืนไอ้ลีโอมันไปโกหกซุ่มสี่ซุ่มห้า มีหวังได้โดนเมินเป็นเดือนๆแน่ อีกอย่างเรื่องนี้อันตรายอยู่ไม่น้อย คุณน้ำซุปเขาไม่ยอมให้สามีตัวเองมาเผชิญหน้ากับอันตรายคนเดียวหรอก นั่นแหละที่ไอ้ลีโอมันหนักใจ
“พวกไอ้เรียวไม่น่าแส่เข้ามาหาเรื่องเลยว่ะ อยู่ดีไม่ว่าดีมายุ่งกับไอ้โหดลีโอได้”
ถึงแม้เวลาที่ลีโออยู่กับน้ำซุปจะเป็นที่ขี้อ้อน เอาแต่ใจ แล้วก็ชอบทำอะไรที่มันขัดกับใบหน้า แต่เวลางานไอ้เพื่อนรักของพวกเขามันก็โหดไม่น้อยไปเหมือนกัน เพียงแต่มันไม่แสดงออกมาพร่ำเพื่อเท่านั้น สมัยก่อนที่ยังไม่ได้มาไทย มันเดินไปฆ่าอริตายได้อย่างหน้าตาเฉย ไปคนเดียวด้วยซ้ำ ทำเอาลูกน้องของพรรคนั้นต้องสิโรราบแล้วขอเข้ามาอยู่พรรคของพวกเขาแทน
“บริษัทอัญมณีที่อิตาลีของมัน ถูกเทคโอเวอร์พรุ่งนี้แน่นอน ไอ้ลีโอโมโหแล้ว พินาศทุกอย่าง”
“ไปเว้ยๆ เตรียมลูกน้องไว้ต้อนรับไอ้พวกนั้นกัน”
แล้วนิคกับนิครอสก็พากันเดินกอดคอออกไปยังหน้าบ้าน เพื่อที่จะออกไปเรียกลูกน้องที่กระจายตามจุดต่างๆมารวมตัวกันเพื่อบอกเป้าหมายของงานในครั้งนี้
เมื่อร่างสูงเดินขึ้นรถไปแล้ว ร่างบางก็เดินมานั่งรวมกับคุณหญิงแพรว แด๊ดไปออกรอบกับเพื่อนชาวจีน ฟองคลื่นไปทำงาน เหลือก็แต่คุณนายใหญ่ และลูกสะใภ้ใหญ่ กำลังนั่งพูดคุยกันอย่างสนุกสนานที่โซฟาในห้องนั่งเล่น
“คิดถึงแม่เราจังหนูไวน์ ปานนี้คงบ่นว่าแม่เอาลูกชายเขามากักตัวไว้แน่ๆ”
“ไม่หรอกครับ เมื่อวานไวน์ก็เพิ่งโทรไปหา คุณหญิงรู้เรื่องปาปารัซซี่ก็เลยเป็นห่วงนิดหน่อยน่ะครับ”
“เอาอย่างนี้ดีกว่า เราสองคนขับรถไปเล่นบ้านหนูไวน์กันดีไหม”
ร่างบางคิดหนักทันที เพราะเมื่อคืนลีโอได้เล่าเหตุการณ์ภายในให้ฟังว่า ช่วงนี้กำลังหน้าสิวหน้าขวาน ห้ามออกเดินทางไปไหนเดี๋ยวจะมีอันตราย
แต่ก็เห็นใจมารดาของร่างสูงไม่น้อย ที่วันๆ ได้แต่อยู่บ้านไม่ได้ออกไปไหน ถ้าไปรับคุณหญิงแม่ของเขามา คงจะช่วยบรรเทาความเหงาได้ไม่น้อย แต่ถ้าเอามารดาของร่างสูงไปเสี่ยงอันตรายด้วยมันก็จะไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก สู้เขาไปคนเดียว เจ็บคนเดียวดีกว่า
“เดี๋ยวไวน์ไปรับคุณหญิงมาที่นี่ดีกว่า คุณแม่จะได้ไม่ต้องนั่งรถเหนื่อย”
“เราขับรถคนเดียวได้นะลูก ลีโอมันไม่ว่าใช่ไหม”
ใครบอกไม่ว่า ถ้ารู้ว่าเขาขัดคำสั่งล่ะก็ มีหวังได้เละแน่ๆ แต่ถ้ารีบไปรีบกลับก็ไม่เห็นเป็นไร ถ้าไม่มีใครปากโป้งไปฟ้องไอ้หล่อนะ
“ได้ครับ ไวน์จะรีบไปรีบกลับนะครับ”
ร่างบางเดินออกมาด้านนอก ก็มาเจอกับกลุ่มการ์ดประจำตัว ความจริงไม่ก็นิคหรือนิครอสจะมาผลัดกันมาเฝ้าเขา แต่ช่วงนี้สองเพื่อนซี้ต้องคอยตามประกบลีโอเอาไว้อย่างไม่ให้คลาดสายตา เพราถ้าหากประมุขแห่งแอ็คซายน์ล้มเจ็บไป ผลกระทบที่ตามมาคงมหาศาลไม่น้อย
“คุณน้ำซุปจะไปไหนครับ” หัวหน้าการ์ดคนหนึ่งเดินเข้ามาถามร่างบาง
“จะกลับไปรับคุณหญิงนิดหน่อยน่ะ ไปเอากุญแจรถมาหน่อย”
“แต่นายสั่งห้ามไว้ไม่ให้คุณซุปออกไปไหนนะครับ มันอันตราย”
เห็นหน้าลูกน้อง ก็เหมือนเห็นหน้าคนออกคำสั่ง เพราะมันช่างแกะมาเหมือนกันเป๊ะๆ
“ฉันไปแปปเดียวน่า จะรีบไปก็รีบกลับ แล้วไม่ต้องยกโขยงไปหมดนี่นะ ไปแค่คนสองคนก็พอ”
“แต่..........”
“นี่คือคำสั่ง” การ์ดทุกคนพยักหน้าอย่างจำยอม เพราะยังไงคุณน้ำซุปก็มีอำนาจพอๆกับลีโอ เผลอๆ อาจจะมีมากกว่าด้วยซ้ำ
ตลอดเส้นทางที่รถกำลังวิ่งอยู่เต็มไปด้วยความสงบ ไม่มีอะไรน่าสงสัย รถของการ์ดวิ่งตามหลังมาติด ๆ ทำเอาร่างบางถึงกับยิ้มอย่างอดไม่ได้
อะไรที่กลัวว่าเขาจะได้รับอันตรายปานนั้น
แต่อยู่ดีๆ ก็มีรถจักรยานยนต์คันหนึ่งวิ่งขึ้นมาตัดหน้ารถการ์ด ทำเอาร่างบางขมวดคิ้วสงสัย ในความไม่ชอบมาพากลของรถจักรยานยนต์คันนี้ แล้วรถบอดี้การ์ดของเขาก็ทิ้งระยะห่างไปพอสมควร
“เฮ้ย!!!!!!!” ร่างบางร้องออกมาอย่างตกใจ เพราะไอ้รถจักรยานยนต์คันเดียวกันนั้นวิ่งขึ้นมาเบียดเข้า ร่างบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออกไปหาร่างสูงทันที เท้าเหยียบเบรกกะทันหันเพราะหากขับเร็วกว่านี้คงไม่ดีแน่
“รับซิลีโอ .........รับซักทีซิ!” พวกมันมากันสองคน คนหนึ่งขับอีกคนซ้อนอยู่ด้านหลัง แล้วดูเหมือนไอ้คนด้านหลังจะชักอะไรบางอย่างออกมาจากกระเสื้อกันหนาวที่มันใส่
ปังงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
.
.
.
.
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
.
.
.
.
.
** ใคร กด+ น่ารัก
ปล1 . คนไหนจะลงชื่อให้พระเอกมาช่วยนายเอก ก็เอาเล้ย! เต็มที่ๆ
ปล 2 . รักทุกคนที่ซู้ดดดดดดดด ตอนหน้าเตรียมผ้ามาซับน้ำตานะคะ
-
แง๊ ม่ายยยเอาน๊าา ผ้าเช็ดหน้าหมดตู้แล้วขอแบบไม่มีน้ำตา แต่เปลี่ยนเป็น น้ำตาล แทนได้ไม๊นี่
-
ดื้อห้ามแล้วไม่ฟังสมควรโดนอยู่หรอก :m16:
-
น้ำซุปอย่างเพิ่งเป็นอะไรน้ะ :serius2: :serius2: :serius2:
-
ดื้อห้ามแล้วไม่ฟังสมควรโดนอยู่หรอก :m16:
เม้นนี้ออกแนวน่ากลัว
ฮ่าๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เค้าไม่เอามาม่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ค้างง๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
คงไม่ใช่น้ำตาของเจ้าพ่อกับอีหนูหรอกเนอะ
คงเป็นน้ำตาเบลล่ากับเรียวมั้ง
:pig4:
-
คงไม่ใช่น้ำตาของเจ้าพ่อกับอีหนูหรอกเนอะ
คงเป็นน้ำตาเบลล่ากับเรียวมั้ง
:pig4:
+1 เม้นนี้ ฮิ้วววววววววววววววววววววๆ
-
น้องหมวย....ค้างงงง :serius2:
+1
-
มีมีน้ำตาไปร่วมงานศพของคนดื้ออย่างน้ำซุปงัย 55555555 :laugh:
-
น้องหมวย คิดถึงจางงงงงงงงงงงง :man1:
ปัง เสียงไรดีก๊ะ???? 555555555
ซวยแล้วววว ใครยิงฟะ!!!!
รอตอนต่อไปนะฮะ^^
-
น้ำซุปจะเป็นอะไรมั้ย
+1 นะคะ
-
ต่ออีก ต่ออีก ต่ออีก น้องหมวยน่าจะสอบเส็ดแล้ว ขอพรุ่งนี้เลยก็จะดีที่สุด
ปล.รักน้องหมวย มาต่อเร็วน่ะ จุ๊ฟจุ๊ฟ
-
Part 44
เดี๋ยวเอาลงเดี๋ยวนี้เลย
รอแปป
ตกแต่งมันนิดหน่อย
-
น้องหมวยจ้าาาา!! ค้างงงงงงง
และอีกอย่างพี่มีข้อสงสัย นิค กะ นิครอส เนี้ยเป็นเพื่อนรัก เคลวินของฟาฟา หรือเปล่าจ๊ะ รึพี่จำผิดเองหว่า
-
ปล.2 ไม่เอาได้ไหม :z3:
+1 ให้น้ำซุปปลอดภัย
-
มันค้างอ่า
เมื่อไหร่มาต่ออีกอ่า
เจ้าพ่ออินู๋แย่แล้วมาช่วยด่วนๆๆๆ
น้ำซุปดื้อจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
น้องหมวยจ้าาาา!! ค้างงงงงงง
และอีกอย่างพี่มีข้อสงสัย นิค กะ นิครอส เนี้ยเป็นเพื่อนรัก เคลวินของฟาฟา หรือเปล่าจ๊ะ รึพี่จำผิดเองหว่า
No!!!!!!!!!! ท่านนิค ท่านนิครอสเป็นเพื่อนรักของพระเอกคะพี่
ไม่เป็นไร คนสวยให้อภัยกัน ฮ่าๆ
-
กริ๊ดดดด อีหนูถูกยิง
หวังว่าไอ้คนยิงมันจะยิงไปโดนรถนะ ไม่งั้นเจ้าพ่อเอาตายแน่มรึง
-
Part 44
.
.
I wanna live with you
ปังงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!
ทางด้านลีโอ เมื่อเดินออกมาจาห้องประชุมก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมากดดูรับทันที ใบหน้าหล่อยิ้มขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นชื่อว่าใครโทรมา
‘My wife’
แต่เมื่อร่างสูงกดรับ เสียงที่ได้ยินทำเอาใบหน้าคมเข้มซีดลงไปในถนัดตา โทรศัพท์เครื่องเล็กร่วงล่นลงจากมือ นิคและนิครอสที่เดินตามอยู่ด้านหลัง มองไปที่คนเป็นเพื่อนและพ่วงตำแหน่งเจ้านายด้วยความแปลกใจ
“ลีโอ นายเป็นอะไรหรือเปล่า” นิคถาม แล้วก้มลงเก็บโทรศัพท์ขึ้นมาฟังอย่างสงสัย และเสียงที่ได้ยินก็ทำเอาเจ้าตัวตกใจไม่น้อย
ร่างสูงเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลยทั้งสิ้น นอกจากเสียงปืนที่ดังมาจากโทรศัพท์เมื่อกี้ มันวนไปวนมาอยู่ในหัว
“อย่าเป็นอะไรนะน้ำซุป รอเจ้าพ่อก่อน” ร่างสูงวิ่งไปยังรถยนต์คู่ใจ กำลังจะกดเปิด แต่นิคและนิครอสก็วิ่งมาดักหน้าก่อน
“นายไม่ต้องขับ ขืนไปอย่างนี้มีหวังไม่ถึงคุณน้ำซุปพอดี” นิคจับลีโอยัดเข้าไปในเบาะหลังแล้วขึ้นไปนั่งข้างคนขับ โดยมีนิครอสสตาทรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว
“ไปโรงบาล! ไอ้ฟานโทรมาบอกว่าน้ำซุปไปโรงบาลแล้ว” ร่างสูงพูดเสียงสั่น เกิดมายังไม่เคยใจสั่นขนาดนี้มาก่อน ตลอดทั้งชีวิตเผชิญลูกกระสุนนับไม่ถ้วน แต่ก็ไม่ครั้งไหนที่กระชากหัวใจได้เท่ากับการที่ได้รับรู้ว่าคนที่ตัวเองรักนั้นกำลังอยู่ในเหตุการณ์อันตราย และเสี่ยงต่อชีวิต
‘ชีวิต’
ชีวิตอย่างนั้นเหรอ ชีวิตที่น้ำซุปที่ตอนนี้แขวนอยู่เป็นเส้นด้านระหว่างความเป็นกับความตาย และถ้าหากชีวิตหนึ่งดับสูญ แล้วอีกชีวิตหนึ่งจะอยู่ไปเพื่ออะไร!
“รอก่อนนะที่รัก รอลีโอก่อน อย่าเพิ่งจากไปไหนนะ รอก่อน................”
บ่าที่เคยตั้งตรงบัดนี้ลู่ลงอย่างน่าสังเวช น้ำตาที่ไม่เคยไหลออกมาง่ายๆ ตอนนี้มันกำลังเอ่อคลออยู่ในหน่วยตาของผู้ชายคนนี้ ศักดิ์ศรีที่อยู่บนบ่าเคยประกาศว่าจะไม่ร้องไห้ต่อหน้าลูกน้องเป็นอันขาด แต่ ณ เวลานี้ ลีโอ แอ็คซายน์ ผู้เข้มแข็ง ไม่เคยหวั่นไหวให้กับสิ่งใด กำลังก้มหน้าร้องไห้กับตัวเองอย่างน่าสงสาร
‘ถ้าน้ำซุปเป็นอะไรไป เจ้าพ่อจะเสียใจไหม’ คำพูดต่างๆ ในอดีตได้ไหลย้อนเข้าสู่หัวสมองของร่างสูง
‘พูดอะไรอย่างนั้น น้ำซุปของเจ้าพ่อไม่วันเป็นอะไรแน่นอน เพราะเจ้าพ่อจะเฝ้าดูแลทุกฝีก้าว ไม่ให้คลาดสายตา ใครหน้าไหนก็ทำอะไรน้ำซุปไม่ได้’
‘ลีโอ.................. ถ้าถึงวันนั้นจริงๆ อย่าร้องไห้นะ สัญญาได้ไหม’
‘..................... สัญญาครับ’ ร่างสูงไม่ตอบ แต่ดึงร่างบางเข้าสู่อ้อมกอดแทน
‘ต้องเข้มแข็งนะ ถึงไม่มีน้ำซุปอยู่ ก็ต้องเข้มแข็ง’
ขอโทษที่ผิดสัญญาที่เคยให้ไว้ แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่ามันจะระบายออกมาได้เท่ากับการหลั่งน้ำตา เพื่อระบายความเจ็บปวดที่มันสุมแน่นอยู่ข้างใน มันอัดแน่นไปด้วยความรวดร้าว เจ็บจนเหมือนหัวใจมันจะขาดเป็นรอนๆ
ความเข้มแข็งเลือนหายไปจากร่างสูงอย่างช้าๆ คงเหลือก็แต่เพียงความเจ็บปวด ความอ่อนล้า
“คุณซุปจะต้องไม่เป็นอะไร” นิคหันมาพูดกับร่างสูงที่กำลังนั่งก้มหน้ามือประสานกัน
เมื่อรถยนต์คันหรูตีวงเข้าไปจอดหน้าโรงพยาบาลชื่อดังของกรุงเทพ ร่างสูงก็วิ่งไปทางห้องฉุกเฉินอย่างรวดเร็ว โดยมีนิค และนิครอสวิ่งตามอยู่ไม่ห่าง
“ไอ้ฟาน! ใครทำเมียกู” ร่างสูงเดินไปกระชากร่างของบอดี้การ์ดประจำตัวของร่างบางให้ลุกขึ้นแล้วขย้ำคอเสื้อคาดเค้นคำตอบอย่างโกรธเคือง
“ผมไม่รู้ครับนาย” ฟานซิสก้มหน้าลงอย่างยอมรับผิด ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ ทั้งสิ้น เขาผิดเองที่ปล่อยให้รถจักรยานยนตร์คันนั้นวิ่งขึ้นมาปาดหน้า ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันหลังชีวิตของเมียเจ้านาย
ผลั๊วะ!!!!!!!!!!
“ถึงนายต่อยมันจนตาย มันก็ไม่รู้อยู่ดี” นิคดึงมือของลีโอเอาไว้
“ถ้าเมียกูเป็นอะไร พวกมึงเตรียมตัวตายได้เลย!” บอดี้การ์ดประจำตัวของร่างบางก้มหน้าอย่างยอมรับผิด ที่ไม่ตามไปคุ้มครองเมียของนาย จนเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้น ทุกอย่างเป็นเพราะพวกเขาบกพร่องต่อหน้าที่
“ลีโอ หนูไวน์..........อยูไหนลูก หนูไวน์ของแม่อยู่ไหน” ร่างสูงหันไปตามเสียงก็เห็นคุณหญิงแพรวเดินมาพร้อมกับฟองคลื่น โดยมารดาของตนนั้นมีน้องสาวพยุงไว้ไม่ห่างกาย
ร่างสูงไม่ตอบอะไร แต่เดินเข้าไปโอบกอดมารดาเอาไว้อย่างต้องการที่พักพิงในยามที่หัวใจมันรับไม่ไหว
ร่างสูงหลั่ง่น้ำตากับบ่าของมารดาอย่างเงียบๆ มือนุ่มของคุณหญิงแพรวลูบไหล่หนาของคนเป็นลูกชายอย่างปลอบประโลม
“เมียแกต้องปลอดภัยเชื่อ แม่ซิ”
ช่วงเวลาที่ทุกคนนั่งตรงหน้าห้อง I C U ช่างยาวนานเหลือเกิน มารดาของร่างบางมาถึงในไม่ช้า ท่านไม่ได้พูดกล่าวโทษใคร ลีโอเดินเข้าไปกราบที่เท้าของคุณหญิงอย่างไม่กลัวว่าจะเสียศักดิ์ศรี คุณหญิงย่อตัวดึงลูกเขยเข้ามากอดปลอบเพื่อเป็นกำลังใจให้แก่กัน
“ไอ้นิคไปเอาตัวไอ้คนที่ยิงลูกสะใภ้ฉันมาให้ได้ จับเป็นเท่านั้น” ท่านดยุค แอ๊คซายน์ อดีตผู้พันประจำกองทัพในอเมริกา ผู้ผ่านสนามรับมานับไม่ถ้วน สั่งลูกน้องเสียงเฉียบขาด นิคและนิครอสก้มหน้าเล็กน้อยอย่างรับคำสั่งแล้วเดินออกไป เพื่อทำงานที่ได้รับมอบหมาย และถ้าหากไม่สำเร็จ เขาสองคนคงจะน่วมไม่น้อย
ประตูห้อง ICU เปิดออก พร้อมกับร่างของพยาบาลสาวที่เดินออกมาทั้งชุดในหน้าที่ ร่างสูงลุกขึ้นเป็นคนแรก แล้วเดินเข้าไปหาอย่างรีบร้อน
“เมียผมปลอดภัยเปล่าครับ” รอบตัวของเธอเต็มไปด้วยญาติผู้ป่วยรายล่าสุด และหากเธอพูดความจริงออกไป บรรยากาศจะเป็นอย่างไร ทุกสายตาที่มองมาเต็มไปด้วยความหวังและความสะเทือนใจ
“ยังไม่พ้นขีดอันตรายค่ะ เพราะผู้ป่วยโดนยิงทั้งหมดสองแห่ง หน้าอก และท้อง บาดแผลสาหัสมาก ที่สำคัญเสียเลือดมากด้วยค่ะ ญาติทำใจนะคะ เข้าเยี่ยมได้นะคะ แต่อนุญาตให้เข้าได้แค่คนเดียว”
“ผมเอง ผมจะเข้าไป” ร่างสูงเดินตามร่างของพยาบาลสาวไปอย่างช้าๆ ทุกก้าวเต็มไปด้วยความหนักอึ้ง เส้นทางจากประตูไปถึงเตียงมันก็ไม่ไกลนัก แต่ทำไมมันช่างยาวไกลและเนิ่นนานเหลือเกิน
ร่างกายบอบบางนอนหมดสติอยู่บนเตียง ใบหน้าอมชมพูบัดนี้ซีดเซียวอย่างน่าสงสาร รอบกายมีสายระโยงรยางค์เต็มไปหมด หน้ากากออกซิเจนถูกสวมอยู่บนดวงหน้าของน้ำซุป เพื่อต้องการยื้อชีวิตเมียเขาเอาไว้
มือหนากอบกุมมือบอบบางขึ้นมาแนบอก ดวงตาดุจเหยี่ยวของลีโอมองดวงหน้าของคนรักด้วยความรักทั้งหมดของหัวใจ
ริมฝีปากหนาจรดลง บน หลังมือของน้ำซุป เพื่อส่งความรักและความเข้มแข็งให้กับคนที่นอนอยู่ตรงหน้า
“อย่าทิ้งผมไปนะน้ำซุป อย่าทิ้งผมไป...................”
ติ๊ด ...................ติ๊ด ........................ติ๊ด.....................ติ๊ด
เครื่องวัดระดับการเต้นของหัวใจ แสดงคลื่นหัวใจอันแผ่วเบาของน้ำซุป ว่ามันใกล้จะหยุดเต้นแล้ว ทำเอาลีโอหลั่งน้ำตาอยู่ข้างเตียงอย่างอดสู อาดูร
“ตื่นมาอยู่ข้างกันนะ ถ้าไม่มีน้ำซุป ................ฮึก ......................ลีโอจะอยู่กับใคร”
หยาดหยดน้ำตาหลั่งรินออกมาจากดวงตาคมเข้มอย่างไม่ขาดสาย มีเพียงหนึ่งหยดที่ตกกระทบหลังมือของร่างบาง
“หมดเวลาเยี่ยมแล้วค่ะ” พยาบาลเดินมาออกใกล้ๆ แต่ร่างสูงก็ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ทุกการกระทำอยู่ในสายตาของทีมแพทย์และพยาบาล ความรักและความสูญเสียวนเวียนอยู่ข้างในเต็มไปหมด ทุกการกระทำของผู้ชายตัวโตคนนี้สร้างความสะเทือนให้ให้กับผู้พบเห็นไม่น้อย
“ผมรักคุณนะที่รัก ......................... ผู้ชายคนนี้รักคุณ” ลีโอก้มลงจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากเนียนของน้ำซุป
มองดวงหน้าของคนรักและจดบันทึกทุกรายละเอียดลงบนหัวใจ หากครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายของการได้พบเจอ ......
“ถ้าคุณเหนื่อย คุณก็ไปเถอะ............ ผมไม่รั้งคุณแล้ว ..........คุณหลับเถอะ ผมไม่อยากเห็นคุณเจ็บ.........”
“แต่ถ้ายังเห็นใจผู้ชายคนนี้ ช่วยตื่นมาได้ไหม.........ตื่นมาอยู่ข้างกันได้ไหม”
ลีโอ หันหลังกลับ แล้วเดินออกไปด้วยหัวใจอันรวดร้าว หน้าอกด้านซ้ายยังเต้นตามปรกติแต่ตอนนี้เหมือนกับมันเต้นแผ่วลงอย่างช้าๆ
“น้องเป็นอย่างไรบ้างลูก ...... ลูกชายแม่ยังไหวอยู่ใช่ไหม”
“แม่ครับ น้ำซุปเหนื่อยเหลือเกินครับ...... ปล่อยเขาไปเถอะครับ เข้าเหนื่อยพอแล้ว”
มารดาของร่างบางหมดสติทันทีเมื่อได้รับฟังประโยคของลีโอ จบ ลีโอพยุงร่างของแม่ยายไปยังห้องปฐมพยาบาล โดยมีคุณหญิงแพรว และฟองคลื่นเดินตามมาอย่างไม่ห่าง ท่านดยุค เดินออกไปสั่งงานอยู่หน้าห้อง ตอนนี้ทุกวินาทีผ่านไปอย่างเชื่องช้า พี่น้ำแกงเดินมาพร้อมกับลูกสาวและสามี ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เมื่อทราบข่าวว่าน้องตัวเอง อาการเป็นตายเท่ากัน
“พี่ลีโอ ฟองสงสารพี่ซุป ฮึก ....” ฟองคลื่นสะอึกสะอื้นในอกของพี่ชาย ในตอนนี้ใบหน้าคมเข้มเต็มไปด้วยความเรียบนิ่ง แสดงให้ทุกคนให้เห็นว่าเขา กำลังทำใจยอมรับการสูญเสียครั้งนี้
น้าตาแห่งการสูญเสียหยุดไหลไปแล้ว หากแต่มันไหลกลับย้อนลงไปในอก ดวงตาแดงกร่ำ เรียวแขนหนากอดร่างน้องสาวแนบแน่น
“พี่บอกเขาว่า ถ้าเหนื่อยนักก็หลับไปซะ พักผ่อนให้เพียงพอ...................”
“...............ฮึกๆ ฮึก ..................”
“แต่ถ้าหากยังเห็นใจคนที่รออยู่ด้านหลัง ก็ให้สู้ อย่าเพิ่งยอมแพ้ ...”
“พี่ซุปไม่มีวันเหนื่อยเด็ดขาด พี่เชื่อฟองนะ พี่ซุปจะต้องกลับมาหาเรา”
ร่างสูงพยักหน้า แล้วเงยหน้าให้น้ำตามันไหลย้อนเข้าไปในอก เขาจะเข้มแข็งอย่างที่เคยให้สัญญากับน้ำซุปเอาไว้ ถึงแม้มันจะได้ยากเย็นก็ตามที
ย้อนรอย
.
.
.
.
.
.
‘อยากเห็นพระอาทิตย์ที่แหลมพรมเทพ’
‘เดี๋ยวเสร็จงานแล้ว ลีโอจะพาไป’
‘วันก่อนเห็นน้ำตกที่ภาคเหนือสวยมากเลยลีโอ พาไปเที่ยวนะ’
‘ติดสัมมนาที่ต่างประเทศน่ะน้ำซุป ไว้คราวหน้าจะพาไปแน่’
‘อยากเล่นน้ำ ทำไมมาถึงทะเลแล้วยังไม่ได้เล่นน้ำ’
‘ประชุมทั้งวันเลยน้ำซุป’
กี่ครั้งที่ปฏิเสธคนตรงหน้า
กี่ครั้งที่เคยรับปากอะไรหลาๆอย่างไว้ แต่ก็ไม่ได้ทำให้
กี่ครั้งที่ น้ำซุป ร้องไห้เสียใจ เพราะไม่เคยเวลาให้กัน
แต่ก็ไม่เคยพูด ไม่เคยว่า มีเพียงแต่สายตาเต็มไปด้วยความน้อยใจ
‘ง้อ’
คิดว่าเพียงแค่การกระทำออดอ้อน ก็เพียงพอให้ร่างบางหายงอนหายโกรธแล้ว
สำนึกก็เมื่อสาย สำนึกก็เมื่อคนที่จะไป ‘ง้อ’ จะไม่อยู่ข้างกายแล้ว
ใครที่นึกอิจฉาร่างบางที่ได้อยู่เคียงข้างน้ำซุป คุณคิดผิดแล้ว คุณรู้หรือเปล่า ว่าผู้ชายตัวเล็กคนหนึ่งต้องรับแรงกดดันมากมายมหาศาลแค่ไหน เหนื่อยแต่ก็ยังยิ้มให้เสมอ ท้อก็ไม่เคยบ่น คอยอยู่เคียงข้างกาย เป็นกำลังใจให้ผมเสมอ
“หมออยากบอกว่า ถ้าคืนนี้ไม่ดีขึ้น .............ทำใจนะครับ”
ร่างสูงพยักหน้ายอมรับ แล้วมองเลยเข้าไปยังห้องฉุกเฉิน ห้องที่คนสำคัญของเขากำลังนอนหายใจรวยรินอยู่
“เหนื่อยนัก ก็พักเถอะ คุณสู้มามากแล้ว”
อยากย้อนเวลาให้เดินกลับไป กลับไปแก้ในสิ่งที่เคยทำไม่ดีเอาไว้ ไม่ว่าน้ำซุปอยากได้อะไร อยากไปไหน สัญญาว่าผู้ชายคนนี้จะหามาให้หมดทุกอย่าง ขอเพียงอย่างเดียว ขอเพียงกลับมาอยู่ข้างกันดังเดิม กลับมาเป็นของกันและกัน............. เหมือนเก่า
I’m gonna wanna hold you in my arms when you cry
Tears In Haven
ถ้าคุณมีคนที่คุณรักตายจากคุณไปก่อนเวลาอันควร คุณเคยคิดสงสัยบ้างหรือไม่ว่า....
เขายังจะจำเราได้ไหมถ้าเราไปเจอเขาในโลกนั้น?
เขาจะคอยคิดถึงเราเหมือนที่เราคอยคิดถึงเขาบ้างไหมในใลกนั้น?
Would you know my name
if I saw you in heaven?
Would it be the same
if I saw you in heaven?
I must be strong and carry on
'Cause I know I don't belong here in heaven...
เธอจะรู้จักฉันไหม ถ้าฉันเห็นเธอในสรวงสวรรค์
เธอจะเป็นอย่างเดิมไหม ถ้าเห็นเธอในสรวงสวรรค์
ฉันต้องเข้มแข็งและมีชีวิตต่อไป
เพราะฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันยังไปอยู่บนสวรรค์ไม่ได้
Would you hold my hand
if I saw you in heaven?
Would you help me stand
if I saw you in heaven?
I'll find my way through night and day
'Cause I know I just can't stay here in heaven...
เธอจะจับมือฉันได้ไหม
ถ้าฉันเห็นเธอในสรวงสวรรค์
เธอจะพยุงฉันให้ยืนได้ไหม
ถ้าฉันเห็นเธอในสรวงสวรรค์
ฉันหาทางที่จะผ่านพ้นแต่ละคืนแต่ละวัน
เพราะฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันยังไม่สามารถไปเจอเธอที่บนสวรรค์ได้
Time can bring you down, time can bend your knees
Time can break your heart, have you begging please...begging please
เวลาสามารถทำให้เธอท้อ และหมดแรง
เวลาสามารถทำให้หัวใจเธอสลาย เธอจะร้องขอไหม ...ร้องขอไหม
Beyond the door there's peace I'm sure
And I know there'll be no more tears in heaven...
พ้นจากประตูนั่นไป เป็นที่ๆสงบซึ่งฉันแน่ใจ
และฉันรู้จะไม่มีน้ำตาอีกต่อไปบนสวรรค์
Would you know my name
if I saw you in heaven?
Would it be the same
if I saw you in heaven?
I must be strong and carry on
'Cause I know I don't belong here in heaven...
เธอจะรู้จักฉันไหม ถ้าฉันเห็นเธอในสรวงสวรรค์
เธอจะเป็นอย่างเดิมไหม ถ้าเห็นเธอในสรวงสวรรค์
ฉันต้องเข้มแข็งและมีชีวิตต่อไป
เพราะฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันยังไปอยู่บนสวรรค์ไม่ได้
แต่งเอง ร้องเอง สลด
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
สำหรับคืนนี้ ราตรีสวัสดิ์
ใครเสียน้ำตา เพราะตอนนี้
ลงชื่อเอาไว้
เดี๋ยวพรุ่งนี้ หาของมาปลอบใจ
-
เศร้าาาาาอ่ะ
น้ำซุปอย่าเหนื่อยนะ มาหาเจ้าพ่อก่อนนนน
-
:serius2:น้ำซุปต้องไม่ตาย :serius2:
น้ำซุปต้องอยู่กับลีโอตลอดไป
จะร้องไห้อะสงสารลีโออะ
-
:o12: ไม่เอาน้าคุณเอาน้ำซุปคืนมา
สงสารลีโอ :sad4: ไม่เอาแบบนี้อ่า
น้ำซุปสู้ๆๆๆตื่นมาไวไวรอพรุ้งนี้มาอ่านต่อสะเทือนใจจริงๆๆคืนนี้
-
:เฮ้อ:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!......มานต้องม่ายเป็นอย่างนี้ซิ......น้ำซุปของเค้า :m15: :m15: :o12:
http://www.youtube.com/v/tek08UKsiyw?fs=1&hl=en_US&rel=0
-
ทำไมคนแต่ง นั่งร้องไห้อยู่หน้าคอม!!!!!!!
:z3: :z3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!......มานต้องม่ายเป็นอย่างนี้ซิ......น้ำซุปของเค้า :m15: :m15: :o12:
http://www.youtube.com/v/tek08UKsiyw?fs=1&hl=en_US&rel=0
คุณหาเพลงมาได้เหมาะมากๆ
ตาม +1
ยิ่งเศร้าไปใหญ่เลยอ่ะ
-
:เฮ้อ:
-
ฮืออออ สงสารลีโลอ่ะ!!!เอาน้ำซุบกลับคืนมาได้มั้ยคะขอร้อง!!!อย่าให้น้ำซุบต้องลืมลีโอแล้วจากลีโอไปเลยนะคะ!!!
-
ความประมาทนำมาซึ่งความตายงัย :jul1:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
มันคาใจอ่าคุณ
มาต่ออีกไวไวเน้อ
จะตั้งหน้าตั้งตารอเลย
-
แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :sad4:น้ำซุปสู้ๆ อย่ายอมแพ้
แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :o12:คนเขียนสู้ๆ อย่าเขียนให้น้ำซุปตายนะ
แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :monkeysad:คนอ่านสู้ๆ ปาดน้ำตาแล้วกดดันคนเขียนให้ทำให้น้ำซุปฟื้น
-
น้ำซุป ถึงจะเหนื่อยสักเพียงใด แต่อย่ายอมแพ้นะ เพื่อลีโอ ผช.ที่รักหมดหัวใจ :monkeysad:
-
ให้ความรู้สึกว่า
ตัวเองกำลังจะได้กิน
ยำ Teen ถ้าแต่งให้นายเอก เฮาตาย
-
อย่าทำแบบนี้เลยใจไม่ดี TT"
-
ม่ายยย ไม่นะ ไม่เอา เค้าไม่เอาแบบนี่ ฮือๆๆๆๆๆ :m15:
ถ้าน้ำซุปตาย จะเอา m16ไปยิงบ้านน้องหมวย แงงงงงง :fire:
-
น้องหมวยยยยยยยยยยยย
คุณน้องทำอะไรลงไปเนี่ย
ถ้าน้ำซุปเป็นอะไรไปละก็...
-
TT__________________________________________________________TT
เค้ารับไม่ได้อ่า ไรเตอร์ ปอดเค้าเหมือนถูกบีบ หายใจไม่ออกตามน้ำซุปแล้ว :z3:
-
:monkeysad: :monkeysad:
ฮือ ฮือ ม่ายยอมมม อินังชะนีขั่วโลก แกบังอาจทำให้น้ำซุปเจ็บ เตรียมตัวตายได้เลยแก น้ำซุปจ้าพักให้พอค่ะ ให้แค่พักร้อนนะคะ ไม่ให้พักยาวคะ พักพอแล้วก็ลุกขึ้นมาค่ะน้ำซุป ลุกขึ้นมาอยู่เคียงข้าง ลีโอ
และลุกขึ้นเอาคืนกับคนที่ทำกับเรา
ปล. กด+1 เป็นกำลังใจให้น้ำซุปฟื้นไวไว
-
.. :serius2: :serius2:
-
คนแต่งไม่มีที่ไป
ฮ่าๆ
แฟนคลับเริ่มรุมทำร้าย ก๊ากกกกกกกกกกๆ
-
^ :z13: :m16:
ค้างมากๆ มาต่อเลยน้องหมวย
-
^ :z13: :m16:
ค้างมากๆ มาต่อเลยน้องหมวย
เจ้ไม่ให้หมวยพักเลยแหงะ
ปล 1. อย่านอนดึกนะเจ้ เป็นห่วงงงงงงงงงงงงงง
-
เพราะว่าช่วงนี้เศรษฐกิจเมืองไทยไม่ดี
น้ำมันแพง ข้าวถูกหรือเปล่า
ไรเตอร์จึงทำการต้มมาม่า มาแจก
รสชาติแสบถึงใจ น้ำตาไหลพลาก
แต่ตอนต่อไป ขอแก้เผ็ดด้วยของหวานได้ป่าว
-
น้ำชุปก็นะ ลีโอห้ามเเล้วยังจะออกไปข้างนอกอีก ไม่เชือกันเลย เเล้วเป็นไงละ
ขออย่าให้เป็นไรเลยนะ สาธุๆๆๆๆๆ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
อย่าแกล้งให้ร้องไห้แบบนี้สิ
น้ำซุปสู้เค้านะ
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ไม่เอาแบบนี้ นะ
-
เสียน้ำตา ตอนตี 2 :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
ได้โปรดอย่าใจร้าย พรากน้ำซุปไปจากลีโอ นะคะ
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
สะเทือนใจสุดๆ :m15:
-
ตอนนี้เล่นเอาเสียน้ำตาเลย
ทำกันได้
:m15:
-
ต่ออีกเถอะค่ะ อย่าให้น้ำซุปเป็นไรเลยน่ะ ข้อร้อง กระซิก กระซิกT.T
-
อรุณสวัสดิ์
-
มันเศร้ามากกกกกกกกกกกกกกกก
แล้วเพลงนี่นะ ฆ่ากันเลยดีกว่า
:o12:
-
เศร้า เม้นท์ไรไม่ถูกเลย ตั้งชื่อตอนได้ถูกต้องโดนใจมาก "ปวดร้าว"
-
มันเศร้ามากกกกกกกกกกกกกกกก
แล้วเพลงนี่นะ ฆ่ากันเลยดีกว่า
:o12:
+1 สำหรับ ท่านที่เม้นถึงเพลง
แต่มันเศร้ามากๆเลยอ่ะ อ่าน 10 ร้อง 11 รอบ ( ห๊ะ!!!!!!!!!!? )
-
น้องหมวย คิดถึงจางงงงงงงงงงงง :man1:
ปัง เสียงไรดีก๊ะ???? 555555555
ซวยแล้วววว ใครยิงฟะ!!!!
รอตอนต่อไปนะฮะ^^
จุ๊บุ จุ๊บุ
-
ไม่เอามาม่าดิ T T
-
เง้อออ :sad4: อ่านสองตอนรวด เล่นเอาทรุดเลย
โศกาแต่เช้าเลยอ่ะ ไม่เอานะน้องหมวย
มาต่ออีกเร็วๆเลย ไม่ยอม ไม่ยอม :serius2:
-
น้องหมวย ทำงี้ได้ไง :m31: มันผิดคอนเซปชื่อเรื่องนะ
ปล.เราไม่ต้องการมาม่า เราต้องการแต่ความหวาน
เข้าใจป่ะ
-
น้องหมวย ทำงี้ได้ไง :m31: มันผิดคอนเซปชื่อเรื่องนะ
ปล.เราไม่ต้องการมาม่า เราต้องการแต่ความหวาน
เข้าใจป่ะ
อาเจ้ นิยายมันก็ต้องมาดราม่าบ้างซิ
เนอะๆ
-
ให้ความรู้สึกว่า
ตัวเองกำลังจะได้กิน
ยำ Teen ถ้าแต่งให้นายเอก เฮาตาย
:z10: :z10:
-
เอ่อ Part 45 อยู่ในแฟรช
แต่ตอนนี้แฟรช โดนไวรัสแดก
เปิดไม่ได้...................... ฮึกๆ คนแต่งผิดไปแล้ว
-
ม่ายน๊า.......... กลับมากระทืบเบลล่าก่อน
-
นั่นสิ ถ้าน้ำซุปเป็นไรไป คนแต่งโดน.... 5555
อ่ะล้อเล่น แต่ไม่อยากให้เศร้าเลยอ่ะ
-
ให้ความรู้สึกว่า
ตัวเองกำลังจะได้กิน
ยำ Teen ถ้าแต่งให้นายเอก เฮาตาย
ข้อหาที่หนึ่ง.....
เอ่อ Part 45 อยู่ในแฟรช
แต่ตอนนี้แฟรช โดนไวรัสแดก
เปิดไม่ได้...................... ฮึกๆ คนแต่งผิดไปแล้ว
ข้อหาที่สอง......
:z3: :z3: :z3:
-
:o12:
-
ฮื่อ อ่านตอนที่แล้วมันขัดๆนิดนึง ตรงที่บางครั้งใช้ผม บางครั้งใช้ร่างสูงร่างบางในประโยคใกล้ๆกัน (รู้สึกจะเป็นช่วงที่เล่นกับแมวมั๊ง) ลองดูน๊า เพราะการใช่บุรุษที่1กับ3พร้อมๆกันจะทำให้คนอ่านงงว่าตกลงใครจะเล่า ผู้เขียน หรือตัวละครในเรื่อง
ส่วนตอนนี้ ลุ้นค่า จะรอตอนต่อไปน๊า :call:
-
ฮื่อ อ่านตอนที่แล้วมันขัดๆนิดนึง ตรงที่บางครั้งใช้ผม บางครั้งใช้ร่างสูงร่างบางในประโยคใกล้ๆกัน (รู้สึกจะเป็นช่วงที่เล่นกับแมวมั๊ง) ลองดูน๊า เพราะการใช่บุรุษที่1กับ3พร้อมๆกันจะทำให้คนอ่านงงว่าตกลงใครจะเล่า ผู้เขียน หรือตัวละครในเรื่อง
ส่วนตอนนี้ ลุ้นค่า จะรอตอนต่อไปน๊า :call:
รับทราบ!!!!!!!!
-
โอ้ไม่นะ น้ำซุป
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
เศร้า แต่อยากอ่านต่อ..
-
กำลังปั่น ไม่รู้ว่จะเสร็จทันหรือเปล่า
รอแปปๆ
-
ม่ายยย ไม่นะ ไม่เอา เค้าไม่เอาแบบนี่ ฮือๆๆๆๆๆ :m15:
ถ้าน้ำซุปตาย จะเอา m16ไปยิงบ้านน้องหมวย แงงงงงง :fire:
ขอร่วม m79 ด้วยคน...แงแง...ทำเค้าเสียน้ำตา....
-
Part 45
I
ปาฏิหาริย์ครั้งสุดท้าย
อาจเป็นฟ้ากำหนดมา ให้เราต้องแยกกัน
อาจเป็นเพราะความผิดฉัน ที่เคยทำอะไรร้ายๆ
ทุกครั้งเรายังได้เริ่มใหม่ เธอยังเดินหวนมาใหม่
เชื่อว่าเธอไม่ไป ไกลจากฉัน
เพิ่งรู้ครั้งนี้ไม่เหมือนเก่า รอเธอรอแล้วว่างเปล่า
หัวใจเหมือนจะขาดทุกวัน
อยากให้ปาฎิหาริย์มีอีกครั้ง ยังหวังเพียงเธอให้อภัย
กลับมาคืนดีกัน ขอโอกาสฉันครั้งสุดท้าย
จะไม่ให้เธอเสียใจสัญญา
อยากให้ปาฎิหาริย์ดลจิตใจ ให้รู้รอเธอทุกเวลา
เพื่อเธอรู้ว่าฉัน ทุกวันได้แต่ภาวนา
เธอจะกลับมารักกันดังเดิม
กว่าจะรู้ว่าขาดเธอ มันปวดร้าวเจียนตาย
กว่าจะรู้ตัวห่วงใคร ก็ไม่มีอะไรเหลือแล้ว
ทุกครั้งเรายังได้เริ่มใหม่ เธอยังเดินหวนมาใหม่
เชื่อว่าเธอไม่ไป ไกลจากฉัน
เพิ่งรู้ครั้งนี้ไม่เหมือนเก่า รอเธอรอแล้วว่างเปล่า
หัวใจเหมือนจะขาดทุกวัน
อยากให้ปาฎิหาริย์มีอีกครั้ง ยังหวังเพียงเธอให้อภัย
กลับมาคืนดีกัน ขอโอกาสฉันครั้งสุดท้าย
จะไม่ให้เธอเสียใจสัญญา
อยากให้ปาฎิหารย์ดลจิตใจ ให้รู้รอเธอทุกเวลา
เพื่อเธอรู้ว่าฉัน ทุกวันได้แต่ภาวนา
เธอจะกลับมารักกันดังเดิม
เพื่อเธอรู้ว่าฉัน ทุกวันได้แต่ภาวนา
เธอจะกลับมารักกันเหมือนเดิม
“นายครับ วันนี้หุ้นเราในตลาดหลักทรัพย์สูงมากครับ กำไรไม่เกินพันล้าน”
“500 ล้านเอาใส่บัญชีน้ำซุป” ฟานซิสพยักหน้ารับคำแล้วจดบันทึกคำสั่งลงในสมุดโน๊ตขนาดเล็กของตัวเอง
อดีตบอดี้การ์ดของน้ำซุป รับคำสั่งแล้วเดินออกไป ลีโอให้ฟานซิสมาช่วยในเรื่อธุรกิจแทน หากยังให้อยู่ในตำแหน่งการ์ดของเมียตัวเอง มันอดไม่ได้ที่จะพาลโมโหครั้งแล้วครั้งเล่า
“นอนนานแล้วนะที่รัก ตื่นได้แล้ว ทำไมถึง......ขี้เซาอย่างนี้นะ” ร่างสูงก้มลงกระซิบกับร่างที่ไร้สติของคนรัก มือเรียวยาวค่อยยกขึ้นลูบใบหน้าของคนรักอย่างสั่นเทา
ต่อหน้าลูกน้อง เขาจะเป็นเจ้านายที่เข้มแข็งไม่อ่อนแอ และแข็งกระด้าง หากแต่เมื่ออยู่กับผู้ชายตัวเล็กที่ชื่อน้ำซุปคนนี้ เขาก็เป็นเพียงแค่ผู้ชายธรรมดา ที่มีอารมณ์รัก อารมณ์โกรธ อารมณ์หลง ดวงตาคมเข้มบัดนี้ทอสีเทาไม่ฉายแสงอย่างแต่ก่อน ความอ่อนล้าทั้งหลายกองเอาไว้ข้างตัว ตอนนี้เขารับไม่ไหวแล้ว
“ตื่นมาทานข้าวนะ น้ำซุปอยากกินอะไร เดี๋ยวเจ้าพ่อจะไปหามาให้หมดเลย อยากกินกุ้งไหม ..........น้ำซุปอยากกินใช่ไหมครับ”
ไร้เสียงตอบรับใด มีเพียงแต่เสียงของเครื่องช่วยหายใจที่ยังคงทำหน้าของมันไปอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง
จริงอยู่ที่น้ำซุปพ้นขีดอันตรายแล้ว และแพทย์ก็บอกว่ารอเพียงแต่ให้คนไข้ฟื้นเท่านั้น หากแต่วันเวลาก็ล่วงเลยมา 2 อาทิตย์ แล้ว ที่คนตัวเล็กยังนอนหมดสติไม่รับรู้เรื่องราวใด หลับนานเสียจนร่างสูงคิดว่า ร่างบางจะหลับเป็นเจ้าชายนิทรา
ทุกวัน ร่างสูงจะหอบเอาแฟ้มงาน เอกสารต่างๆมาทำในห้องพักคนป่วย ไม่ยอมให้คนป่วยคลาดสายตาเพียงเด็ดขาด
เพียงเพราะเขาคิดว่า หากน้ำซุปจะตื่นขึ้นมา จะได้เห็นเขาเพียงคนแรก เขาจะเป็นคนแรกที่น้ำซุปมองเห็น
ช่วงเช้าเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดที่ร่างสูงจะคอยเล่าโน่นเล่านี่ให้คนที่นอนหลับฟัง ถึงแม้จะไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมาก็เถอะ ถึงแม้เขาจะพูดคนเดียวก็ตามที มาเฟียผู้แข็งกระด้างที่นานๆครั้งจะร้องเพลงซักที แต่บัดนี้ลีโอ แอ๊คซายน์ร้องให้คนรักฟังทุกวัน ไม่อายที่พยาบาลจะมองมาที่เขาแล้วยิ้ม มองแล้วหัวเราะ
ขอเพียงแค่ เสียงเพลงของเขา จะส่งผ่านไปถึงคนที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียง
ช่วงสายจนถึงช่วงเย็น ร่างสูงก็จะคอยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ร่างบางแล้วคอยเช็ดหน้าให้ เพราะกลัวว่าใบหน้าสวยหวานของคนรักจะซีดเซียวลงกว่าเดิม
และช่วงเย็นจนถึงดึกดื่น ร่างสูงก็จะคอยบีบนวดเพื่อคลายกล้ามเนื้อไม่ให้ ลำแขน และท่อนขาของน้ำซุปต้องบีบ เพราะตอนนี้ร่างกายของคนป่วยข้างหน้านี้ก็สาหัสเกินทนแล้ว
“ทำไมวันนี้ท้องฟ้าไม่สว่างเลยนะ .......... คงเหมือนกับลีโอที่ไม่มีน้ำซุปเคียงข้าง ชีวิตมันถึงได้หม่นหมองขนาดนี้”
“...............................”
“ลีโอคิดถึงน้ำซุป กลับมาเถอะ อย่าทรมานลีโอมากไปกว่านี้เลย แค่นี้ก็จะตายอยู่แล้ว” ใบหน้าคมเข้มซบลงบนฝ่ามือบางของน้ำซุป ริมฝีปากหนาเม้นเข้าหากันแน่นอย่างต้องการที่จะปิดกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้
ลีโอ แอ็คซายน์
สองอาทิตย์ที่ผมต้องคอยมองคนที่ผมรักนอนหลับอยู่บนเตียง อาการทุกอย่างของเขากำลังเป็นไปในทางที่ดี และนั่นคือรอยยิ้มของผมในรอบ สองอาทิตย์ ที่ผ่านมา ไม่ซิ ไม่ใช่แค่ของผม มันต้องเป็นรอยยิ้มของทุกคนที่รักและเป็นห่วงน้ำซุป
แต่ทำไมเขาถึงไม่ฟื้นขึ้นมาซักทีล่ะ ในเมื่อหมอก็บอกว่าทุกอย่างโอเค ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงอีกแล้ว หรือว่าเขาจะเป็นเจ้าชายนิทรา
ไอ้หมอเวรเจ้าของไข้ที่ผมขู่ให้มากรวดน้ำซุปทุกๆ 20 นาทีก็ย้ำนักย้ำหนาว่าไม่ได้เป็นอะไร สมองไม่ได้รับการกระทบกระเทือน อวัยวะต่างๆในร่างกายกำลังได้รับการซ่อมแซม
‘แล้วทำไมเมียผมถึงไม่ฟื้นซักที’
‘น่าแปลกใจจริงๆ ผลตรวจภายในก็ออกมาแล้ว ทุกอย่างปรกติดี แต่ทำไมคนไข้ถึงไม่ฟื้น’
‘เป็นไปได้ไหมที่เขา........จะเป็นเจ้าชายนิทรา’
‘ถ้าหากคนไข้ไม่ฟื้นขึ้นมาภายใน 1 เดือน ผมว่าเป็นไปได้ครับ’
ชีวิตหนอชีวิต เคยผจญผ่านร้อน ผ่านหนาวมาก็นับไม่ถ้วย แต่ไม่มีอะไรโหดร้ายเท่ากับเหตุการณ์เลยจริงๆ ทุกคืนผมไม่เคยที่จะนอนหลับสนิท หลับไปซักแปปก็จะสะดุ้ง ตื่นขึ้นมากลางดึก หรือไม่ก็ฝันร้าย ภาพน้ำซุปนอนแน่นิ่งในวันเกิดเรื่องมันตอมหลอกหลอนผมไม่หยุด ไม่ว่าจะทำอะไร หรือสลัดยังไงก็ไม่หาย
ผมจะคอยบีบนวด เช็ดเนื้อเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้า ร้องเพลงให้น้ำซุปฟัง และก่อนนอน ก็จะปิดท้ายด้วยว่าวันนี้ผมไปทำอะไรที่ไหนมา ไปพบไปเจอ หรือไปคุยกับใครบ้าง ผมจะเล่าให้เขาฟังหมด เหมือนตอนที่ยังไม่เกิดเรื่อง เพียงแต่ไม่มีเสียงหวานๆคอยขานรับหรือออกความคิดเห็นแต่อย่างใด
เวลาทุกวินาทีหมุนไปอย่างช้า คุณแม่บอกว่าผมหน้าใกล้กับโจรเข้าไปทุกทีแล้ว ก็เมียป่วยอยู่ผมจะมีกระจิตกระใจไปเสริมหล่อได้ไง อีกอย่างน้ำซุปจะเป็นคนโกนหนวดให้ผมเองต่างหาก เอาไว้อย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน ดูดีไปอีกแบบ
ไอ้คนร้ายที่มันกล้ายิงน้ำซุป ถูกไอ้นิคคุมตัวไว้ที่เกาะส่วนตัวของผมแล้ว เอาไว้ไกลหัวไกลตาอย่างนั้นแหละดี ขืนมันยังอยู่แถวนี้ล่ะก็ ผมนี่แหละจะเป็นคนควักหัวใจมันเอากระทืบเล่นเอง
ไอ้คนบงการอยู่ด้านหลัง ก็แม่เบลล่าสารเลวนั่นแหละ ตอนนี้ผมให้ไอ้ฟานเอาเธอไปขายทอดตลาดแล้ว ถ้าฆ่ามันน้อยเกินไป อย่างหล่อนต้องเอาเรือนร่างอันสกปรกโสมม ไปให้ไอ้พวกเดนมนุษย์ทั้งหลายย่ำยีเสียให้เข็ด
ส่วนไอ้หัวหน้าใหญ่ ไอ้เวรเรียว เหลือแต่ตัวแล้วครับ ทรัพย์สินทุกอย่างของมันถูกผมใช้หัวสมองและความสามารถเทคโอเวอร์เอาเป็นของตัวเองหมดทุกอย่าง มันยอมแพ้แต่โดยดี ผมก็เลยหรือแกงค์มาเฟียของมันเอาไว้ ให้มนปกครองกันเอง และถ้าหายังกล้าลองดีกับแอ๊คซายน์ ได้ตายยกแกงค์ครับ
“ลีโอแก้แค้นให้น้ำซุปครบแล้วนะ ตื่นมาดูซิครับ ว่าพวกมันได้รับบทเรียนอย่างไร”
กี่ทีๆก็เหมือนเดิม ไม่ว่าผมจะพูดอะไรออกไป น้ำซุปก็ยังเหมือนเดิม ไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบสนองผมเลย แต่ผมก็ไม่เคยท้อ ใครว่าบ้าหาว่าผมพูดคนเดียวก็ไม่แคร์ครับ เผื่อบางทีน้ำซุปอาจจตื่นแล้วอาจจะแกล้งทำเป็นหลับอยู่ก็ได้ ฮ่าๆ
หัวเราะ พูดคุย กินข้าว เดินเล่น ซื้อของ เลือกเสื้อผ้า อาบน้ำ นอน ทุกอย่างผมทำคนเดียวผม ตอนนี้ตารางชีวิตผมกำลังรวน ให้นานแค่ไหนผมผมก็ยังปรับตัวตามไม่ได้
หายกริ้วหรือเปล่าคนอ่าน !!!!!
หายเถอนะ คนแต่งกลัว ฮ่าๆ
-
:z13:
จิ้มคนอ่านทุกคน!!!!!!
-
จิ้มคุณคนเขียนบ้าง
มันยังกริ้วอยู่เลยอ่าๆๆๆๆๆๆๆ
เอาน้ำซุปคืนมาไวไวไวน้าคุณ
:z3:
-
เฮ้อ!!!!!!!!!ในที่สุด น้ำซุป ก็ปลอดภัย เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่ขออีกได้มั๊ยอะ 55555
ปล.กลัวโลภมากแล้วลาภจะหายจัง555555
-
จิ้มๆๆ ทันๆๆ
-
:z13: :z13:
:serius2: :serius2:
-
น้ำซุปตื่นเถอะ :z3: :z3: :z3:
-
:z13: :z13: จิ้มน้องหมวย มาให้ค้างนะเนี่ย
ให้น้ำซุปเป็นแค่นี้พอนะถ้าเป็นมากกว่านี้ ไม่ยอมด้วย :angry2: :fire:
-
ขอเวลาแต่ง กลั่นแกล้งนายเอกซักแปป
เดี๋ยวคนแต่ง จะเอามาลงให้
ฮ่าๆ :5774: :5774: :5774: :5774: :ped149: :ped149: :ped149:
-
:z13: :z13: จิ้มน้องหมวย มาให้ค้างนะเนี่ย
ให้น้ำซุปเป็นแค่นี้พอนะถ้าเป็นมากกว่านี้ ไม่ยอมด้วย :angry2: :fire:
คนอ่านหัวรุนแรง!!!!!!!!!
ฮ่าๆ เล่นเอากลัว
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
อย่าแกล้งลีโอ อย่างนี้สิ คนอ่านก็ทรมาณใจ
-
เอ๊ะ!!!!!!!!!!!!! ทำไมไม่มีคนกด +
แลกเปลี่ยนกันซะดีๆ :m12:
หึหึ
นายเอกของพวกคุณ อยู่ในกำมือคนแต่ง
ก๊ากกกกกกกกกกกๆ :laugh: :laugh:
-
กดให้แล้วจ้า +1 เค้ายางไม่ได้อ่านเลยหล่ะนุ้งหมวย ยุ่งมากมาย
ถ้ามีโครงการทำรวมเล่มแล้ว pm มาบอกพี่ด้วยนะ ไม่ค่อยได้เข้ามาดูในบอร์ดหล่ะ
คิดถึงๆๆ จ้า :กอด1: :กอด1:
เอ๊ะ!!!!!!!!!!!!! ทำไมไม่มีคนกด +
แลกเปลี่ยนกันซะดีๆ :m12:
หึหึ
นายเอกของพวกคุณ อยู่ในกำมือคนแต่ง
ก๊ากกกกกกกกกกกๆ :laugh: :laugh:
-
คนแต่งใจร้ายยยยยยยยย ไม่ให้ตาย แต่ก็ไม่ให้ฟื้น ใจร้ายยยยยยยยยย :o12: :o12:
-
ค้างกว่าเดิมมมมมม :z3:
พ่นไฟใส่น้องหมวย!!!!!! :m31: :m31: :m31:
-
ตื่นมาเร็ว ๆ นะค่ะ...น้ำซุปของเค้า :m15: เค้าใจจะขาดตามแล้วนะค่ะแบบนี้ :o12:
http://www.youtube.com/v/XkKi6YwkPY0?fs=1&hl=en_US&rel=0
-
มันก็เจ็บแรงๆ อยู่ในใจ สงสารเจ้าพ่อไม่รู้จะพูดยังไง TT"
-
สงสารเจ้าพ่อได้อีก มาม่าพอแล้วมั๊งคะ :monkeysad:
อยากให้ช่วงนี้ผ่านไปเร็วๆ ทำร้ายจิตใจกันอย่างแร๊งง :angry2: :m31: :m16:
แล้วรีบๆมาต่อตอนต่อไปเร็งๆนะคะ :L2: :monkeysad: :m15:
-
:monkeysad: :monkeysad:
:m16: :m31:
-
:serius2:น้ำซุปปปปปปปปปปปปปปปปป ตื่นไวๆน้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สงสารลีโออออออออออออออออออออออออออออมากกกกกกกกกกกกกกกกกก :monkeysad:
เจ้หมวยยยยยยยยยยยยยยยย มาต่อไวๆน้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
น้ำซุปยังไม่ตื่นอะ :m16:
สงสารเจ้าพ่อ
:call:
-
แง๊ นึกว่าจะตื่นแล้ว สงสารเจ้าพ่อจัง
มีอยู่ประโยคนึง เขียนผิด แต่อ่านแล้วฮามากกกกก ที่เขียนว่า...
...ไอ้หมอเวรเจ้าของไข้ที่ผมขู่ให้มากรวดน้ำซุปทุกๆ 20 นาทีก็ย้ำนักย้ำหนาว่าไม่ได้เป็นอะไร สมองไม่ได้รับการกระทบกระเทือน อวัยวะต่างๆในร่างกายกำลังได้รับการซ่อมแซม ...
ตรงคำว่ากรวดน้ำนี่ฮาแตก นอนธรรมดา จะมากรวดน้ำส่งวิญาณให้แล้วนะเออ คิกๆ
-
รบกวนช่วยมาต่อเร็ว ๆ นะค่ะ Writer :monkeysad:
เด๋วเค้าช่วยลีโอร้องเพลงปลุกน้ำซุปอีกแรงค่ะ ความรักของพวกเราต้องส่งไปถีงน้ำซุปแน่ ๆ เลยค่ะ :m15:
http://www.youtube.com/v/_7WCi4gYvmc?fs=1&hl=en_US&rel=0
-
กริ้ววว อ่ะ :m31:
คิดถึงน้ำซุป เอาน้ำซุปเค้ามานะ :serius2:
เด๋วมาบวกให้พรุ่งนี้นะ วันนี้เพิ่งกดให้ไปค่ะ :pig4:
-
ขอเวลาแต่ง กลั่นแกล้งนายเอกซักแปป
เดี๋ยวคนแต่ง จะเอามาลงให้
ฮ่าๆ :5774: :5774: :5774: :5774: :ped149: :ped149: :ped149:
อย่าแกล้งนานนะคะ
นึกถึงจิตใจคนอ่านบ้าง
+1 นะคะ
-
น้ำซุปฟื้นเร็ว ๆ นะ สงสารลีโอ
สมน้ำหน้ายัยเบลล่า
-
น้ำชุป นอนนาน เเล้วนะ ตื่นเถอะ นะๆๆๆๆๆ
-
:L1:
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
ค้างอ๊าาาาาาาาาาาาาาาาา
-
น้ำซุปเล่นอะไรอยู่เนี่ย? ตื่นขึ้นมาเถอะ ไม่สงสารลีโอ (กับคนอ่าน) บ้างหรือไงนะ
-
หายกริ้วแต่ยังงอนอยู่นะ
ซุป ฟื้นได้แล้ว ก่อนที่คนอ่านจะ :z6: คนเขียนแทนน้าาาาา :z2: :z2:
-
อ่านตอนนี้แล้วเหงามากเลย น้องหมวยพัฒนาการเขียนได้เยอขึ้นมากเลยนะเนี่ย
อยากจะร้องไห้ตามลีโอเลยอ่า :serius2:
ไม่หายโกดดดดดดดดดดดดด ยังคงยืนยันว่าถ้าซุปไม่ฟื้น เตรียม m16 ไว้แล้ว เหอๆๆๆๆๆ :z3:
-
เจ้าพ่อโหดโคตร แต่สะใจมากกกก
น้ำซุปตื่นมาเร็ว ๆ
-
สงสารเจ้าพ่อจัง ง งง ง ง ง
ถ้าอีหนูไม่ฟื้นแล้วเจ้าพ่อจะอยู่ยังไง
TT___________________TT
น้ำซุปตื่นมาดูเร็ วว ว ว วว ว เจ้าพ่อแก้แค้นให้แล้วนะ
-
Writer ปายหนายยยเนี่ย มาต่อเร็ว ๆ ซิค่ะ :monkeysad:
เอ๊ะ... o22 ...หรือว่าโดนลีโอจับขายทอดตลาดน้ำกามไปพร้อม ๆ กับนังเบลล่า โทษฐานสุมหัวกันวางแผนทำร้ายน้ำซุปกันแน่เนี่ย :laugh:
-
คิดถึงน้ำซุปปปปปปปปปปปป :serius2: :serius2:
น้องหมวย มาต่อได้แล้ว :call:
-
:call: :call:
-
มาเถิดมาาาาาาาาาาาาาาาานะน้องหมวยจ๋าาาาาาาาาาาาาาา
-
:z3: :z3: :z3:
ได้โปรดเถิดค่ะ มาต่อไวไวเลย
:m15: คิดถึงน้ำซุป
:monkeysad: สงสาร เจ้าพ่อ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:call:
-
ต่ออออออออออออออออออออออออ
-
สงสารเจ้าพ่อจังอ่ะ
-
จ้ะเอ๊!!!!!!!!!!!!1
-
ไม่ได้อ่านซะหลายตอน กว่าจะตามทันเล่นเอาเหนื่อย
แล้วก็ต้องมาเสียน้ำมูกน้ำตาอีกเล่นเอาซะอีป้าแก่ๆ เพลีย
-
น้องน้ำซุปอย่าหลับไปนานๆ แบบนี้สิค่ะ รีบตื่นมาดูแลเจ้าพ่อเร๊ว ไม่สงสารเจ้าพ่อเหรอ
-
:z6:
กรุณาใจเย็น
รออีกสักนิด ก็แล้วกันเนอะ
-
กรี๊ดดดดดด...Writer กลับมาปรากฏตัวอีกครั้งแล้ว ดีใจจังเลยค่ะ :mc4:
แต่ Writer ถูกจับไปขายทอดตลาดน้ำกามพร้อม ๆ กับนังเบลล่าแล้วนี่ค่ะ ที่รอดมาได้เพราะขายไม่ออก เหลือค้าง Stock เลยถูกโล๊ะกลับมาสร้างความบันเทิงให้เล้าต่อชิมิค่ะ :laugh:
กรุณารีบมาต่อเลยค่ะ ใจร่ม ๆ มิไหวแล้ว มานเครียดดดดดด... :o12:
-
:L2:เมื่อไหร่อีหนูจะตื่นซักทีน้า เจ้าพ่อ และพวกเรารออยู่น้า :L1:
-
กรี๊ดดดดดด...Writer กลับมาปรากฏตัวอีกครั้งแล้ว ดีใจจังเลยค่ะ :mc4:
แต่ Writer ถูกจับไปขายทอดตลาดน้ำกามพร้อม ๆ กับนังเบลล่าแล้วนี่ค่ะ ที่รอดมาได้เพราะขายไม่ออก เหลือค้าง Stock เลยถูกโล๊ะกลับมาสร้างความบันเทิงให้เล้าต่อชิมิค่ะ :laugh:
กรุณารีบมาต่อเลยค่ะ ใจร่ม ๆ มิไหวแล้ว มานเครียดดดดดด... :o12:
ถ้าบอร์ดนี้มี like ให้กดนะ จะกดให้ซัก 500 ที
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกๆ
อะไรจะเม้นได้ใจปานนั้น
+1 ให้เป็นระทึกก็แล้วกัน 555555+
-
:m32: ย่องมาดัน
รอหนูน้ำซุป
-
ใจหายไปเลย หายไปในอากาศ 55555 หมวยทำไรอยู่อะ มาต่อได้แย้วววววววววววว คิดถึง ฮักน่ะ ฉึก.....ฉึก.....
-
อ่า...ไม่ได้อ่านเรื่องนี้นานนเลย
กว่าจะตามอ่านทัน ตั้งเกือบ 10 ตอน o22
เหอๆ เหนื่อย เมื่อยตาเลย
แล้วยิ่งมาเจอฉากเรียกน้ำตาอีก :sad4:
ฮือๆ เจ็บตาเลยค่า น้ำตาไหลพรากๆ
แบบไม่เสียดายน้ำในร่างเลย :o12:
ไม่ไหวแล้วนะคะไรเตอร์
มาต่อเถอะนะ นะๆ
คนอ่านจะลงแดงค่า... :call:
:L2: :pig4: :L2:
-
มารอปาฏิหาริย์จ้า
น้ำซุปฟื้นๆๆๆ :call:
-
รอ่านอยู่นะครับ :a5:
-
ฮือๆสอบไม่ติดอ่ะ
หายไปเตรียมสอบอยู่ค่ะ เลยไม่ได้มาเม้น
ยังไงก็สู้ๆน้าา รออ่านต่อนะคะ
-
รอแปปนะคะ ขอหมวยไปปาร์ตี้จบ ม.6 ก่อนน้าๆ ทิ้งท้ายก่อนจากอ่ะ
-
:call:
-
มารอด้วยคนค่ะ สงสารน้ำซุปกับลีโอจังเลย
-
รอลุ้นเป็นกำลังใจให้ลีโอกะอินู๋น้ำซุปคร๊ะๆ ๆ ๆ
ลีโอสู้ๆ ๆๆ น้ำซุปสู้ๆ ๆๆ ๆ
คนเขียนสู้ๆ ๆ ๆ ๆ
-
:3123:รอๆๆๆๆๆๆๆๆรออ่านตอนต่อไป
-
หลังจากที่แอบซุ่มอยู่นาน :z1:
ก้ออ่านจนทันซักที
รออ่านอยู่นะค่ะ
:L2: :กอด1:
-
II
“ถ้าน้ำซุปตื่น เราไปดูพระอาทิตย์ที่ภูเก็ตดีไหม”
“วันนี้ลีโอเข้มแข็งแล้วนะ .......เข้มแข็งพอที่จะเห็นน้ำซุปนอนขี้เซาอย่างนี้ตลอดไป โดยไม่ตื่น”
นิค และ นิครอส ได้แต่มองคนเป็นนายอย่างเป็นห่วง ปากบอกว่าเข้มแข็ง แต่เมื่อกี้เพิ่งเดินเข้าไปหลั่งน้ำตาเงียบๆคนเดียวในห้องน้ำอยู่เลย
1 เดือน ที่ หัวใจดวงที่สองของ ลีโอ แอ็คซายน์ยังนอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเตียง
1 เดือน แห่งความโศกเศร้า แต่เคล้าไปด้วยความรัก ความเอาใจใส่ที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้
1 เดือน ที่ลีโอ แอ๊คซายน์ใช้ชีวิตเหมือนหุ่นยนต์ ไม่มีชีวิตชีวา ขยับเคลื่อนไหวก็เพียงร่างกายเท่านั้น
ร่างของคนป่วยนอนนิ่งอยู่ที่เตียงในห้องนอนสีเบส กระท่อมน้อย คอยรักที่ร่างบางเคยบอกว่าชื่อมันลิเกนั้น ณ ตอนนี้ เป็นสถานที่ให้ผู้ป่วยหลบมาพักผ่อน โดยมีแพทย์ประจำตระกูลแอ๊คซายน์ดูแลอย่างใกล้ชิด
“ไปกินอะไรบ้างเถอะนะลูก ผอมจนหมดหล่อแล้วนะ เดี๋ยวน้ำซุปตื่นมาก็ตกใจหรอก” คุณหญิงแพรวเดินเข้ามาโอบบ่าอันแข็งแรงของลูกชาย หล่อนรู้เสมอว่าแท้จริงแล้วภายใต้หน้ากากอันนิ่งเฉย เย็นชา เต็มไปด้วยความเสียใจและความเจ็บปวด
“เดี๋ยวผมลงไปกินครับ เผื่อน้ำซุปตื่นขึ้นมาแล้ว...............”
“หยุดทรมานตัวเองเสียที!!!!” ผู้เป็นมารดาตวาดลูกชายตัวเองอย่างเหลืออด
“..................................”
“ถ้าแกเป็นอะไรขึ้นมาอีกคน แล้วแม่จะทำอย่างไร แค่นี้แม่ก็รับไม่ไหวแล้วนะ ขอร้องเถอะลีโอ ทานข้าวบ้างเถอะนะ แม่ข้อร้อง”
หัวอกคนเป็นแม่ปวดร้าวทุกครั้งที่เห็นลูกตัวเองทุกข์ระทม นางเองก็ทุกข์พอๆกับลูกชาย แต่อย่างน้อย ให้ข้าวซักจานได้ตกถึงท้องของลีโอบ้างเถอะ แล้วหลังจากนั้นจะมานั่งทั้งวันนางจะไม่เอ่ยปากห้ามปรามเลย
เมื่อร่างสูงพยักหน้า คุณหญิงแพรวก็ยกถาดอาหารมาวางบนตักแล้ว ดวงตาคมเข้มมองคนเป็นแม่อย่างลุแก่โทษที่ทำตัวให้เป็นห่วงอยู่นานสองนาน แต่จะให้ทำไงได้ ใจมันต่อต้านทุกสิ่งทุกอย่าง หัวสมองมันไม่เบลอไปหมด ความหวังที่เคยมีอยู่อย่างเปี่ยมล้นก็ริบรี่ลงทุกที
ร่างสูงตักข้าวเข้าปากได้เพียง 5 คำเท่านั้น มากกว่านี้กว่าไม่ไหวอีกแล้ว คุณหญิงแพรวพยักหน้าอย่างจำยอม มันสุดความสามารถของนางแล้วที่จะบังคับให้ลูกชายทานอาหารบำรุงสุขภาพ จะมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ ลูกชายของนางจะเชื่อฟังอย่างไม่มีข้อกังขาและข้อโต้แย้ง นั่นก็คือคนที่นอนอยู่บนเตียงนั่นไงล่ะ
“ลูกแม่ วันนี้ก็ยังขี้เกียจอยู่เหมือนเดิมนะ เมื่อไรจะตื่นขึ้นมาซักที ไม่มีคนคอยเรียก คุณหญิงๆ มันน่าเบื่อมากเลย” มารดาของร่างบางเดินเข้ามาพร้อมกับอาหารบำรุงสุขภาพนานาชนิด นางรู้ว่าลูกชายของนางไม่สามารถตื่นขึ้นมาทานได้ แต่นางก็ยังทำมาเยี่ยมทุกวันอยู่ดี เพราะในใจหวังว่า ลูกชายของนางสุดท้ายต้องฟื้นขึ้นมาอยู่ดี ถึงจะไม่ใช่ตอนนี้นางก็รอได้
“คุณแม่ ไม่ต้องลำบากทำมาทุกวันก็ได้ เพราะยังไงน้ำซุปก็ยังไม่ฟื้นอยู่ดี” ร่างสูงเดินไปรับตระกล้าเยี่ยมไข้ของมารดาร่างบางแล้วนำมาวางไว้บนโต๊ะข้างๆเตียง ร่างสูงจัดให้คุณหญิงแม่ของร่างบางนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียง เสร็จแล้วตัวเองก็มายืนอยู่อีกฝาก
“ถึงน้ำซุปยังไม่ตื่นขึ้นมากิน งั้นเราก็กินแทนแล้วกัน เห็นยัยแพรวบ่นกับแม่ว่าเราไม่ยอมทานข้าวทานปลา เดี๋ยวก็ไม่สบายล้มไปอีกคนพอดี”
“ครับๆ ผมพยายามแล้วครับ แต่มันไม่ไหวจริงๆ” มารดาของร่างบางพยักหน้าเข้าใจ เพราะนางเองก็กลืนอะไรไม่ลงเหมือนกัน
“การงานที่บริษัทก็อย่าทิ้งนะ ว่างๆแวะไปดูแผนงานของบริษัทแม่บ้าง ยังไงเราสองคนก็ต้องไปช่วยแม่ทำงานอยู่ดี”
“เดี๋ยวเย็นนี้ผมให้ไอ้นิคไปเอาแผนงานคร่าวๆนะครับ ผมจะเอามานั่งอ่านดูซักรอบ”
ทั้งสองนั่งคุยกันไปเรื่อยๆ ปัญหาต่างๆถูกหยิบยกมาสนทนาหมด ไม่เว้นแม่แต่อาการป่วยของร่างบาง
“ถ้ามันไม่ดีขึ้นจริงๆ แม่ว่าเราน่าจะส่งน้ำซุปไปรักษาต่างประเทศนะลูก” ร่างสูงยิ้มรับเล็กน้อย แล้วก้มลงจูบหน้าผากเนียนของร่างบางาอย่างอดไม่ได้ เรียกรอยยิ้มให้กับมารดาของร่างบางไม่น้อย
“ผมว่าเราน่าจะรออีกซักนิดนะครับ ผมเชื่อว่ายังไงน้ำซุปก็ต้องฟื้น เราต้องให้เวลาเขาซักหน่อย”
“แม่ก็อยากที่จะหวังนะ แต่ดูท่าแล้วลูกแม่ยังไม่ฟื้นง่ายๆแน่ แม่กลัวว่าจะเสียเขาไป”
“คุณแม่เชื่อนะครับ ว่ายังไงน้ำซุปก็ต้องฟื้นอยู่ดี เราอย่าเพิ่งท้อ รอเขากลับมานะครับ” มารดาของร่างบางพยักหน้า ร่างสูงสังเกตเห็นหยาดน้ำตาที่หัวตาของนางเล็กน้อย หัวอกคนเป็นแม่คงร้อนรุ่ม เจ็บแปลบอยู่ในอก เมื่อเห็นสภาพลูกชายตัวเองที่นอนเป็นเจ้าชายนิทราอยู่อย่างนี้
คุณหญิงขอตัวกลับไปช่วงบ่ายเพราะต้องไปเตรียมงานและเอกสารให้ร่างสูงได้ศึกษา ลีโอเดินมาส่งมารดาของร่างบางที่หน้าบ้าน จึงเจอกับกลุ่มเพื่อนสนิทของร่างบางเข้าพอดี
“น้ำซุปอยู่ด้านบนน่ะ ขอโทษนะที่ผมไม่ได้ส่งข่าวให้พวกคุณรู้” เหล่าคนใช้เข้ามาถือของเยี่ยมที่เพื่อนสนิทของร่างบางต่างพากันขนมาอย่างเยอะแยะ
“ไม่เป็นไรครับ วันนี้พวกผมขอรบกวนหน่อยนะครับ” เพียงฟ้าเป็นตัวแทนในการกล่าวขออนุญาตเพราะวันนี้พวกเขากะว่าจะมานั่งเฝ้าเพื่อนตัวเองทั้งวัน
“ไม่เป็นไร เชิญด้านบนกันเลยดีกว่า” ทุกคนต่างทยอยกันขึ้นไปด้านบนหมด เหลือแต่ก็เพียงเคลวินและลีโอที่ยังยืนอยู่ด้านล่างกันสองคน
“ไหวไหมว่ะ อย่าเพิ่งน๊อคนะโว้ย” เคลวินตบบ่าเพื่อนสนิทอย่างให้กำลังใจ ในยามนี้คำพูดสวยหรูดูช่างไม่มีความหมายอะไรเสียแล้ว
“ไม่ไหวก็ต้องไหวว่ะ ถ้าล้มแล้วใครจะอยู่เป็นเพื่อนเมียฉันว่ะ” สองเพื่อนซี้เดินกอดคอคุยกันขึ้นไปด้านบน แต่ยังไม่เข้าไปข้างในเพราะอยากให้เพื่อนๆเขาอยู่ด้วยกันเสียมากกว่า
“น้ำซุป ตื่นเดี๋ยวนี้นะ!! อย่ามาทำตัวขี้เกียจ รู้หรือเปล่าว่าตัวเองทำให้คนอื่นเขาเป็น...ห่วง” นัทพูดไปทั้งน้ำตา เมื่อเห็นสภาพเพื่อนตัวเองแล้วก็อดที่จะหลั่งน้ำตาไม่ได้ ไม่เพียงแต่นัทเท่านั้น ไมค์ ตัส เพียงฟ้า ต้นกล้าก็ยืนร้องไห้ห้อมล้อมเตียงนอนอย่างเงียบๆ
เตรียมใจมาแล้วเหมือนกัน แต่ไม่คิดว่ามันจะร้ายแรงขนาดนี้ ไม่เคยนึกโกรธ ลีโอ แอ็คซายน์เลยซักนิดที่เพิ่งส่งข่าวไปบอกว่าน้ำซุปโดนลอบยิง เพราะพวกเขาเข้าใจว่าคนที่รับความเจ็บปวดทั้งหมดไว้คนเดียวคือคนที่ยืนอยู่หน้าห้องนั่นเอง
“แกผอมเลยนะ นอนอย่างเดียวแล้วทำไมผอมเอาๆว่ะ” ต้นกล้าเดินเข้ามาลูบหัวเพื่อนตัวเองอย่างปลอบประโลม
“เลิกร้องได้แล้วพวกมึงอ่ะ เดี๋ยวมันตื่นขึ้นมาเห็นพวกเราน้ำตานองหน้าก็ด่าสาดหรอก” ตัสพูดติดตลกแล้วเดินไปกอดเพียงฟ้าแล้วร้องไห้โหเสียงดังอย่างเก็บไม่อยู่
ทุกคนนั่งคุยนั่งเฝ้าอยู่ในห้องผู้ป่วยตลอดทั้งวัน โดยมีร่างสูงของลีโอคอยเข้ามาผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า ทำความสะอาดร่างกายของน้ำซุป อีกทั้งยังคอยทำกายภาพบำบัดให้ตลอดเวลาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เพื่อนสนิทของร่างบางมองร่างสูงอย่างชื่นชม ที่ไม่ว่าในยามทุกข์ ยามสุข คนทั้งสองก็ยังคนผูกผันและรักกันอย่างไม่เสื่อมคลาย
กว่าทั้งหมดจะลากลับเวลาก็ล่วงเลยเข้าเช้าวันใหม่ แต่ไฟในห้องก็ยังคงสว่างไม่เปลี่ยนแปลง ร่างสูงยังคงนั่งทำงานเงียบๆข้างเตียง และจะคอยเหลือบดูคนรักตลอดเวลา เพื่อมองหาปฏิกิริยาตอบสนอง แต่มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นในสายตาของลีโอ เลยซักนิด
ลีโอ แปลว่า เสือ น้ำซุปเคยบอกว่าชื่อนี้เหมาะกับเขามาก เพราะเขาเหมือนเสือที่เต็มไปด้วยความสามารถและความดุร้ายในด้านของวงการธุรกิจ แต่เมื่อกลับบ้านแล้วเสืออย่างเขาก็พร้อมที่จะกลายร่างเป็นแมวตัวน้อยๆที่เชื่องและเชื่อฟังน้ำซุปทุกอย่าง ไม่ว่าร่างบางจะพูดจะบอกอะไร ร่างสูงจะเออ ออ เห็นดีเห็นงามไปด้วยทุกอย่าง
แต่มาบัดนี้ ราชสีห์ผู้เข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวในสายตาของทุกคน กลับกลายเป็นผู้ชายที่อ่อนแอคนหนึ่ง ที่ไม่ได้มีความกล้า หรือความเข้มแข็งอะไรหลงเหลืออยู่อีกแล้ว ความอ้างว้างที่แสนโหดร้ายกำลังเล่นงานหัวใจเขาจนไม่เหลือชิ้นดี
เพียงเพราะไม่ใครอีกคนมาอยู่เคียงข้าง ความเหงาที่เคยคิดว่าต่อไปนี้มันจะหายไปโดยมีทางกลับมา แต่ ณ ตอนนี้ ไอ้ความเหงาที่ไม่มีตัวตนได้หวนคืนสู่อ้อมกอดเขาอีกครั้ง
เพียงเพราะเป็นคนธรรมดาที่เดินดิน ใช้ชีวิตเหมือนคนอื่นทั่วไป แต่ตอนนี้คนธรรมดาอย่างเขาขาดเสาหลักในการพักพิง ขาดอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นที่คอยกอดปลอบให้กำลังใจ ขาดเสียงหวานที่จะต้องมาพูดให้ได้ยินทุกวัน
หมดแล้ว ถ้อยคำ คำพูด ที่จะบรรยายความเจ็บปวดที่มันอยู่ในใจ มันหมดแล้ว ตอนนี้เขาแบกรับความรู้สึกนี้ต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว
วันนี้ขอเป็นผู้ชายที่อ่อนแอได้ไหม
วันนี้ขอร้องไห้คิดถึงคนรักได้ไหม
วันนี้ขอถอดเกาะที่แสนเย็นชาออกจากตัวเองได้ไหม
“ลีโอ เหนื่อยแล้วนะน้ำซุป วิ่งเล่นพอหรือยัง เมื่อไรจะกลับมาเสียที”
ใบหน้าหล่อซบลงที่ลำแขนบางของน้ำซุปอย่างต้องการพักพิง ขอแค่ 1นาทีก็ได้ ช่วยลืมตาขึ้นมาเป็นแสงสว่างให้กับผู้ชายคนนี้ได้ไหม
“ขอวันนี้ให้ลีโออ่อนแอซักวันเถอะนะ ลีโอฝืนทำตัวเข้มแข็งไม่ได้อีกแล้ว............”
เสียงสะอื้นดังลอดผ่านลำคอออกมาอย่างอดกลั้นไม่ได้ ผู้ชายตัวโตคนหนึ่งน้อยนักที่จะมีเรื่องให้กระทบกระเทือนใจจนต้องหลั่งเป็นน้ำตาออกมา
เคยคิดว่าถ้าขาดน้ำซุปไป ตัวเองจะอยู่ได้ไหม แต่ตอนนี้ได้คำตอบแล้ว ว่าหากขาดแสงสว่างของคนตัวเล็กไป ชีวิตเขาคงดำดิ่งสู่ก้นเหวของนรกอีกครั้ง
หยดน้ำตามากมายหลั่งรินสู่มือบางของน้ำซุปที่ร่างสูงยกขึ้นมาพรมจูบอย่างไม่รู้จักเบื่อ สายตาคมทอดมองไปที่ดวงหน้าหวานของคนรัก ริมฝีปากบางของน้ำซุป นานแค่ไหนแล้วนะที่เขาไม่ได้ดูดชิมความหวานของริมฝีปากนี้ นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เห็นแววตาสุกใส นานแค่ไหนแล้วที่รอยยิ้มของคนตัวเล็กไม่ได้ปรากฏออกมาให้เขาได้เห็น
แต่แล้วเหมือนปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้นเมื่อร่างสูงเห็นการเคลื่อนไหวของมือน้อยในอุ้งมือใหญ่ของเขา นิ้วมือเรียวบางค่อยๆขยับไปมาอย่างช้าๆ
+ กับ เม้น จงไหลมาเทมา สาธุ!!!!!!!!!!!!!!
-
:mc4: :mc4: :mc4:
ฟื้นแล้ว ดีใจจัง
-
คนที่สอง เย้...ตื่นได้แล้วน้ำซุป :serius2:
-
:z13:
จิ้มคนอ่านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อยู่ไหนกันหมดน๊าาาาาาาาาาาา
คิดถึงที่สุดเลยค่ะพี่น้องแม้ว!!!!! 55555555555++
-
อ่าว ค้างงงงงงงง :a5:
-
o12
-
กว่า(คนเขียน)จะกลับมาได้ ลุ้นแทบแย่
น้ำซุปรู้สึกตัวแล้ว ^^
-
ตื่นได้แล้ว ใจสั้นไปหมดแล้วนี่ T^T
-
Part 46
จะมาวันพรุ่งนี้
ฟันธง!!!!!!!!!!!!!!
กด + กดเม้นกันเยอะๆนะคะ
********* พรุ่งนี้ไม่ค้างแน่นอน เชื่อเถอะนะ คนแต่งไม่กล้าอำ 5555555555+
-
มาต่อเลยน้องหมวย :z13:
มันค้าง... :serius2:
+1
-
ค้างอย่างแรง :sad4:
:call:
-
:serius2: :serius2: :serius2:ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
:o12: สงสารลีโอจริงๆๆๆ
ซุปตื่นมาแล้วใช่ปะ
ตื่นไวไวน้าน้ำซุป
-
น้ำซุปจะฟื้นแล้วใช่ไหม ค้างมากค๊า
-
55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555 มันเป็นเเทคติคสินะ :pigha2: :m20: :pigha2: :m20: :pigha2: :m20: :pigha2: :m20: :pigha2: :m20:
-
ตกลงน้ำซุปจะฟื้นแล้วใช่มั๊ย
-
:z3:
:z3:
:z3:
น้ำตาไหล ดีใจน้ำซุปฟื้นแล้ว ลีโอจะได้กินข้าวได้ซะที
+1 มาต่อไวไวนะคะ :call:
-
ตื่นแว๊วววววววววอีหนู
ตื่นมาด่าลีโอเลย กร๊ากกกกกกกกก o13
-
+1 เอาไปเลยยยยยยยยยยยย
-
กรี๊ดดดดดดดดดด น้ำซุปฟื้นแล้วว คิดถึงที่สุด
+1 คร้าบบบบ
-
โอ๊ย!!! สงสารลีโอ
น้ำซุปตื่นได้แล้วอย่าแค่ขยับมือ
ตื่นมาวิ่งเล่นเลย
-
โหหหหหห ปล่อยให้ลุ้นนานมว๊ากกกกกกกกกกกกกกก
เย้ ขยับตัวสักที นานกว่านี้ ระวังเป็นแผลกดทับนะยะ!
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ไม่มีคำพูดอะไรจะบอก. แต่ร้องไห้อย่างเดียวเลย ตอนอ่านนน
-
แง๊ๆๆ +1 ให้ทั้งน้ำตา รอตั้งนานขยับแค่นิ้วนี่นะ ม่ายยยยยอมมมมมมมม ฟื้นได้แล้วนอนนานไปแล้ว ลีโอน้ำตาหมดตัวแล้ว
-
น้ำตาซึมเลยอ๊ะ อย่าแกล้งเจ้าพ่ออีกเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
กำลังได้อารมณ์อยู่ดีๆ..... :a5:....จู่ๆก็ตัดฉับไปซะงั้นอ่ะ ฮือ :serius2:
รออยู่นะคะ :o12: น้ำซุปที่รักจะตื่นแล้วววว แอ๊ก!!!!! :z6:(โดนลีโอเตะ)
สู้ๆค่าาาาา เป็นกำลังใจให้น้าาาา
ป.ล เรื่องนี้สนุกมากกก o13
-
:กอด1: :กอด1: :L1:
-
กลับมาอ่านซักที เฮ่อ หายไปนานมวากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
บวก1
-
ในที่สุดก็ตามทันแล้ว มารอตอนต่อไป :impress2:
-
:z3:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ไม่มีคำพูดอะไรจะบอก. แต่ร้องไห้อย่างเดียวเลย ตอนอ่านนน
เนอะๆ ชีีวิตมันเศร้า กินข้าวแ้ล้วมันฮา
-
ตอนเย็น เดี๋ยวเอา Part 46 ลงนะคะ
******* ใครเม้นว่า อ่านแล้วร้องไห้ น้ำตาซึม คนเขียนปลื้ม!~!!!!!!!!!!!!
อ่านเม้นแล้วกระแทกใจมากอ่ะ
-
จงฟื้น จงฟื้น จงฟื้น จงฟื้น จงฟื้น :call: :call: :call:
-
อ่านไปแล้วอยากร้องไห้สงสารลีโอมาก
น้ำซุปรีบฟื้นขึ้นมาสิ มีแต่คนเป็นห่วงนะ
-
Part 46
.
.
.
.
Part 46
.
.
.
.
ร่างสูงมองการเปลี่ยนแปลงบนตัวของร่างบางอย่างตื่นเต้น
หรือว่า................คนตัวเล็กจะฟื้นแล้ว ฟื้นขึ้นมาจากนิทราอันแสนยาวนาน
ร่างสูงค่อยๆวางมือเรียวเล็กลงบนเตียง เพื่อความแน่ใจว่าเขาไม่ได้ตาฝาด เผื่อว่าเขาอาจจะเข้าใจผิดไปเอง แต่แล้วทุกอย่างก็แจ่มแจ้งขึ้น เมื่อนิ้วทุกนิ้วของร่างบางเริ่มขยับและอาการตอบสนองก็มากขึ้นเรื่อยๆ
เพิ่งเข้าใจคำว่า “ดีใจ จนเนื้อเต้น” ก็วันนี้แหละ!!!!
สายตาคมเหลือบมองไปยังเปลือกตาบางก็เห็นว่ามันขยับขยุกขยิกไปมาอย่างเชื่องช้า เหมือนกับปีกของผีเสื้อที่ขยับปีกระไหวเพื่อโบยบินขึ้นสู่ท้องฟ้า มือหนาคว้ามือบางขึ้นมากุม หยาดน้ำตาแห่งความดีใจรินไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ดวงตาแดงกล่ำ หากแต่ไร้เสียงสะอื้น
กลไกร่างกายของร่างกายช่างซับซ้อนและน่าคนหายิ่งนัก เหตุใดน้ำตาถึงไหลเมื่อเสียใจ และทำไมน้ำตาเจ้าเก่าถึงไหลออกมาอีก ทั้งๆที่ตอนนี้มีเรื่องให้ดีใจ สรุปแล้วว่า ไม่ว่าจะดีใจหรือเสียใจ น้ำตามันก็ไหลออกมาอย่างไม่มีเหตุผลอยู่ดี
การรอคอยอันแสนยาวนานสิ้นสุดลงทันทีเมื่อเปลือกตาบางของคนรัก ค่อยๆกระเพื่อมขึ้นลงอย่างช้าๆ และในที่สุดมันก็เปิดออกมา...............
ไร้คำพูดใดๆที่เอื้อนเอ่ยออกไป ไร้เสียงพูดจา หัวสมองลืมเลือนแม้กระทั่งคำทักทายที่ในใจหมายมั่นที่จะพูดหากคนรักฟื้นตื่นขึ้นมา ความตื่นเต้นและความดีใจผสมปนเปตีกันไปหมด ถ้อยคำแสนหวานมันจุกอยู่ตรงลำคอ หัวใจเต้นแรงจนกลัวว่ามันจะหลุดออกมาด้านนอก
ในห้องนอนของทั้งสองคนเงียบงัน ได้ยินแม่กระทั่งเสียงลมหายใจของคนทั้งสอง สายลมพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง เสียงนกร้อง และสรรพสิ่งรอบกายช่างเป็นใจให้กับเหตุการณ์ครั้งนี้ ทุกอย่างหยุดนิ่งไม่ไหวติง เหมือนภาพหรือวิดีโอที่ถูกกดปุ่ม “หยุด” เอาไว้
จนในที่สุด ลีโอ แอ๊คซายน์ก็หาเสียงตัวเองเจอ …………..
“ที่รัก.........ที่รักของลีโอ”
ประโยคที่ธรรมดา ใครบางคน หรือ คนอื่นๆ อาจจะได้ยินบ่อย แต่สำหรับ ลีโอ แอ๊คซายน์แล้ว คำนี้ช่างไพเราะและเหมาะสมที่สุดแล้ว เนิ่นนานเหลือเกินที่ไม่ได้ เรียก “ที่รัก” กับน้ำซุป
นานเหลือเกินที่ตัวเองต้องใช้ชีวิตอย่างเดียวดาย นานจนหัวใจดวงนี้เริ่มจะท้อ แต่......ก็ไม่เคยถอย เพียงเพราะ เชื่อในความรักที่มีให้กันและกัน เชื่อว่าซักวันคนตัวเล็กจะหายจากอาการบาดเจ็บแสนสาหัสครั้งนี้ แล้วกลับมายืนด้วยกันอีกครั้ง
“ขอบคุณมากน้ำซุป ขอบคุณที่คุณตื่นขึ้นมาอีกครั้ง” ความเหนื่อยล้าทั้งหมดสิ้นสุดลงแล้ว รอยยิ้มแห่งความยินดีส่งไปให้ร่างบางที่นอนมองการกระทำของคนรักด้วยใบที่ซีดเซียวแต่ก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มเหมือนกัน
“คิดถึงลีโอ..........เจ้าพ่อของอีหนู...........ที่รักของน้ำซุป” หากไม่ติดว่าคนตรงหน้าป่วยหนักนะ ร่างสูงจะดึงเข้ามาจูบเสียให้เต็มรัก
น้ำเสียงแววหวานที่ไม่ได้ยินมาร่วมเดือนบัดนี้แหบแห้งอย่างคนที่ป่วยหนัก แต่ลีโอ แอ๊คซาย์ก็ว่ามันไพเราะและอ่อนหวานอยู่ดี ริมฝีปากบางส่งยิ้มให้เขา ดวงตากลมโตปรือเล็กน้อย ร่างบางคงกำลังปรับสายตาให้ชินกับแสงสว่างที่ไม่ได้พานพบมานานร่วมเดือน
“คิดถึงน้ำซุปเหมือนกัน .........นี่ลีโอฝันไปหรือเปล่า” ร่างบางมองคนรักอย่างยิ้ม จึงบอกให้ร่างสูงก้มหน้าลงมาให้ใกล้ๆตนเอง
ริมฝีปากบางแตะลงไปยังริมฝีปากหนาของร่างสูงอย่างต้องการยืนยันว่านี่ไม่ใช่ความฝัน หากแต่มันเป็นความจริง เขาตื่นขึ้นมาแล้ว ตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย ตื่นมาอยู่ในโลกของความเป็นจริง โลกที่มีคนรักเฝ้ารออยู่ คนรักที่เข้มแข็งทำทุกอย่างเพื่อรอเขากลับมา...
“ไม่ฝันแล้ว....... น้ำซุปหิวน้ำจัง” ร่างสูงจัดแจงป้อนน้ำร่างบางอย่างช้าๆ เมื่อคนตัวเล็กค่อยๆกลืนน้ำลงสู่ลำคอ ร่างสูงก็ยิ้มออกด้วยความโล่งใจ หลังจากนั้นก็ค่อยๆพยุงร่างบางขึ้นมาพิงหัวเตียง
“จ้องหน้าอยู่ได้ เขินเหมือนกันนะเนี่ย” ร่างบางเอื้อนเอ่ยอย่างอายๆ เพราะไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรให้ร่างสูงละสายตาไปจากดวงหน้าหวานของตนเสียที
สงสัยนอนนานเกินไป เลยไม่ชินกับสายตาอันแสนอ่อนเชื่อมของคนรักที่เพียรส่งมาให้อย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย มองลึกลงไปข้างในสายตาคมกล้าของลีโอ มันก็สะท้อนแต่เพียงร่างบางเพียงผู้เดียว หนึ่งเดียวในใจของมาเฟียหน้าหล่อคนนี้มีเพียง น้ำซุปคนเดียวเท่านั้น
“ในเมื่อมันไม่ใช่ฝัน ลีโอก็อยากมองน้ำซุปอย่างนี้นานๆ”
“ปากหวาน.....ตาลีโอบวมมากเลยนะ ร้องไห้เหรอ”
“เปล่าๆไม่ได้ร้อง ใครที่ไหนจะร้อง..................” ร่างสูงโกหกต่อไปไม่ไหว เมื่อโดนสายตาแห่งความรักและรู้ใจมองมาอย่างรู้ทัน มือบางดึงมือหนาขึ้นมากุมแล้วยกขึ้นจูบอย่างให้กำลังใจ พร้อมที่จะรับฟังหากร่างสูงจะสาระภาพความในใจ
“ลีโอขอโทษที่ร้อง ทั้งที่เคยสัญญากับน้ำซุปไว้แล้ว แต่มันรับไม่ไหวจริงๆนะมันถึงร้อง ความเสียใจเลยระบายออกเป็นน้ำตา น้ำซุปก็รู้ว่าลีโอไม่ใช่คนที่ร้องไห้ง่ายๆ เว้นแต่มีเรื่องให้สะเทือนใจนั่นแหละ”
“ขอโทษที่ทำให้ลีโอต้องร้องไห้....น้ำซุปผิดไปแล้ว”
“น้ำซุปไม่ผิด ลีโอต่างหากที่ผิด ที่ไม่ดูแลน้ำซุปให้ดีๆ จนต้องมาเจอเรื่องอย่างนี้”
“........................” ไร้คำพูดที่เอื้อนเอ่ย มีแต่เพียงสายตาที่ส่งให้กันและกันเพื่อสื่อความในใจออกไป เหตุการณ์ครั้งนี้พิสูจน์อะไรได้หลายๆอย่าง
พิสูจน์ว่าผู้ชายตัวโตธรรมดาๆคนนี้อยู่ไม่ได้เมื่อไม่มีคนตัวเล็กที่ชื่อน้ำซุป
เมื่อนั่งมองว่าคนตัวเล็กจะไม่หลับไปอีกครั้ง หรือให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ฝันหรือตาฝาดไปจนพอใจ ร่างสูงก็กดโทรศัพท์ไปหาแพทย์ประจำตัวของน้ำซุปทันที หลังจากนั้นก็โทรบอกไปยังมารดาของร่างบาง และเดินไปตามคุณหญิงแพรวที่นอนอยู่ห้องข้างๆ มาดูเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง
คุณหญิงแพรวเดินเข้ามาก็เจอกับร่างบางนั่งพิงหัวเตียงส่งยิ้มมาให้อย่างอ่อนหวาน มันช่างเป็นภาพที่สวยงามเหลือเกิน นานแค่ไหนแล้วที่นางไม่ได้เห็นรอยยิ้มอันแสนหวานนี้จากคนรักของลูกชาย ภาพตรงหน้าช่างสวยงามเหลือเกิน หนูไวน์ของนางช่างเหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆที่เดินทางกลับมาทางการท่องเที่ยวข้างนอกเสียจริงๆ
“นี่แม่ฝันไปหรือเปล่า ลีโอตีแม่หน่อย” หันไปถามลูกชายก็ได้แต่เพียงรอยยิ้มตอบกลับมา ลองหยิกแขนตัวเองก็พบว่ามันเจ็บอยู่ไม่ใช่น้อย นี่แสดงว่าทุกอย่างที่นางได้เผชิญอยู่ตอนนี้มันเป็นความจริง
“ถ้าลีโอตีคุณแม่ เดี๋ยวก็บาปพอดี .....ไม่ได้ฝันหรอกครับ นี่เรื่องจริง ....คิดถึงคุณแม่จังเลย หนูไวน์นอนหลับนาน คุณแม่เหงาหรือเปล่าครับ”
คุณหญิงแพรวเดินเข้าไปโอบกอดร่างบางเอาไว้ แล้วร้องไห้ออกด้วยความดีใจ นางไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้นอกจากคำว่า ขอบคุณ
ขอบคุณที่ฟื้นขึ้นมา ขอบคุณที่ไม่ทิ้งคนด้านหลังให้ทุกข์และเสียใจไปมากกว่านี้ ขอบคุณจริงๆ
นางพยุงร่างบางของลูกสะใภ้ให้นอนราบบนเตียงเหมือนเดิม เพราะห่วงกลัวว่าถ้านั่งนานๆ ร่างบางจะหมดสติกลับไปเป็นเหมือนเดิมซึ่งนั่นคงยอมให้เกิดขึ้นซ้ำสองไม่ได้
“เหงาซิคะ ไม่มีคนคอยเล่าโน่น เล่านี่ให้คุณแม่ฟัง ทีหลังอย่าทำอย่างนี้อีกนะลูก คนแก่ใจไม่ดี”
“ไวน์ผิดไปแล้วครับ หายดีเมื่อไรไวน์จะเล่นเปียโนไถ่โทษแล้วกันนะครับ”
ภาพร่างบางที่พูดจาฉอเลาะมารดานั้น ช่างสวยงามและน่าจดจำเสียจริงๆ เสียงเจรจาของน้ำซุปเรียกรอยยิ้มให้ทั้งสองไม่น้อย
“หมดเคราะห์หมดโศกซะทีนะลูกนะ” มารดาของร่างสูงก้มลงจูบหน้าผากมนของน้ำซุปอย่างปลอบขวัญ ซึ่งคนไข้ก็ยิ้มให้อย่างขอบคุณเช่นกัน
“เมื่อไรหมอจะมาซักนะแม่ อย่างนี้มันน่าไล่ออกให้หมดจริงๆ ทำงานกันไม่ได้เรื่อง” คนตัวโตพูดอย่างหัวเสีย ทั้งที่โทรไปบอกก็นานมากแล้ว แต่ทำไมถึงไม่โผล่หน้ามารักษาเมียเจ้าพ่อซักที ร่างบางได้แต่มองอย่างปรามๆ ลีโอเมื่อรู้ว่าทำให้คนป่วยอารมณ์ไม่ดีก็สำนึกผิด พูดขอโทษต่างๆนานา
“ไม่ไล่ครับ ไม่ไล่ใครออกแล้ว น้ำซุปไม่ต้องโกรธนะ เดี๋ยวจะสะเทือนถึงแผล”
ถึงเหตุผลมันจะเรียกรอยยิ้มได้มากแค่ไหน แต่ร่างบางก็แสร้งตีหน้าขรึมมองคนรักอยู่อย่างนั้น ทำเอาคนโดนมองหงอลงไปถนัดตา มารดาของร่างสูงมองภาพนี้อย่างเอ็นดู จะมีก็เพียงน้ำซุปคนเดียวเท่านั้นที่เอา เจ้าพ่อจอมเอาแต่ใจอย่างลีโอ แอ๊คซายน์อยู่
“รู้ตัวแล้วก็ดี ต่อไปห้ามทำอะไรขัดใจคนป่วยเด็ดขาดนะเข้าใจไหมพ่อลูกชาย” คุณหญิงแพรวหันไปเล่นงานลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่บังอาจมาทำให้ลูกสะใภ้ของนางอารมณ์ไม่ดี
คนเป็นลูกชายพยักหน้าแล้วเดินไปนั่งบนเตียงข้างๆร่างบาง มือหนายกมือบางขึ้นมาจูบอย่างขอโทษแล้วหลังจากนั้น เรือนกายสูงใหญ่ก็ล้มตัวลงนอนหนุนตักของน้ำซุปอย่างอ้อนๆ
“นี่โทรไปบอกยัยหญิงหรือยัง ถ้ารู้ว่าลูกชายตัวเองฟื้นแล้ว คงดีใจจนเป็นลมไปแล้วมั้ง”
กลัวว่าคำแซวของมารดาของร่างสูงจะเป็นจริง ยิ่งคุณหญิงเป็นโรคความดันโรหิตสูงอยู่ด้วย ถ้าหากนอนหลับพักผ่อนให้เพียงพอก็อาจจะวิงเวียนศีรษะหน้ามืดและเป็นลมได้ ตื่นขึ้นมากลางดึกไม่ใช่เรื่องดีเลย
“โทรบอกแล้วครับ อีกสักพักเดี๋ยวคงถึงครับแม่” คนไม่ป่วยเลื้อยมือเข้าไปลูบผิวเนื้อนุ่มเนียนของคนป่วยอย่างเนียนๆ น้ำซุปไม่ได้เอ่ยปากห้ามปรามแต่อย่างใด รู้ว่าที่ลีโอทำอย่างนี้ก็แค่จะหากำไรจากตนเล็กๆ น้อยๆเท่านั้น ร่างบางจึงบีบนวดตรงบริเวณขวับและระหว่างคิ้วของร่างสูงอย่างนิ่มนวล เพื่อคลายความตึงเครียดให้
“ตี3 นี่อ่ะนะ ไว้บอกพรุ่งนี้ก็ได้” น่าเห็นใจคนที่โดนโทรตามตอนนี้จริงๆ แต่ถ้าหากลองคิดกลับกัน ให้ใครในครอบครัวประสพเหตุหรือเกิดเรื่องอะไร ไม่ว่าจะตอนไหน น้ำซุปก็จะไปเยื่ยมเยียนเหมือนกัน
“ไม่ทันแล้วล่ะน้ำซุป”
คุยได้ซักพักแพทย์ประจำตัวก็มาพร้อมกับมารดาและบิดาของร่างบาง ทั้งสามคนเข้ามาในห้องนอนด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มอาบไปด้วยความสุขและความยินดี ร่างสูงผละออกจากตัวร่างบางแล้วมายืนอยู่ข้างๆมารดาตนเอง
“ลูกแม่ ปลอดภัยแล้วนะคะ ขวัญอุษามณีจงมาอยู่กับลูกนะ” คนในห้องต่างพากันหลุดหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ในกริยาหยอกล้อของคนทั้งคู่
“ไม่เห็นหน้าคุณหญิงตั้งหลายวัน สวยขึ้นเป็นกองเห็นฟางเลยนะเนี่ย” สองแม่ลูกโผกอดกันอย่างคิดถึง ร่างบางกอดมารดาไว้อย่างปลอบประโลม อีกทั้งยังเอ่ยปากขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง
“ว่าไงลูกชายคนเก่ง ไปเที่ยวเล่นที่ไหนมาล่ะ..........พ่อเป็นห่วงลูกมากนะ”
แววตาของคนเป็นพ่อและแม่มองลูกชายตัวเองอย่างรักใคร่และชื่นชมในความเก่ง ที่สามารถเอาชนะโชคชะตา ฟื้นขึ้นมาได้อีกครั้ง
“ขอหมอตรวจคนไข้หน่อยนะ” สามคนพ่อแม่ลูกจึงผละออกมาจากกัน คุณหญิงยอมหลีกทางให้หมอตรวจเช็คร่างกายลูกชายตัวเองอย่างเต็มที่
คุณหมอผู้สูงวัยตรวจชีพจรของร่างบางอย่างละเอียด อีกทั้งวัดความดันดูเพื่อความแน่ใจว่า คนไข้รายนี้จะไม่กลับไปนอนแน่นิ่งไม่ไหวติงอีก เมื่อผลการตรวจออกมาดีและเป็นที่พอใจของประมุขแห่งแอ็คซายน์ คุณหมอจึงได้รับโบนัสพิเศษเป็นจำนวนเงินหลายล้านบาท พร้อมกับบริการส่งถึงบ้านด้วยการบริการของ นิครอส อีกด้วย
“ไปพักผ่อนกันก่อนนะครับ ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยมใหม่ นะครับคุณแม่ทั้งสอง คุณพ่อด้วยนะครับ เดี๋ยวใครเป็นลมขึ้นมาผมจะทำอย่างไรล่ะทีนี้”
“เห็นแก่น้ำซุปหรอกนะ แม่ถึงไปนอน ไปเถอะยัยหญิงคุณซอให้ผัวเมียเขาคุยกัน” ผู้สูงวัยทั้งสามคนทยอยออกไปจากห้องนอนใหญ่จนตอนนี้บรรยากาศสงบๆ ก็กลับมาอีกครั้ง
“เพิ่งหายป่วยใหม่ๆ ก็อย่าแรงมากนะ เดี๋ยวเครื่องมันจะพัง” ร่างบางถึงกับหน้าแดงกับคำแซวของมารดาตัวเองที่แว่วๆมาจากด้านนอก อย่าว่าแต่น้ำซุปเลย ลีโอ แอ๊คซายน์ยังอายในความเป็นวัยรุ่นของแม่ยาย จะมีก็แต่คุณหญิงแพรวที่ยืนหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่หน้าห้อง
“คุณหญิง พูดตรงไปหรือเปล่า เล่นเอาลูกชายกับลูกเขยอายเลยนะเนี่ย” ยังมาแกล้งคุยเสียงดังหน้าห้องให้พวกเขาได้ยินกันอีก
“ลูกดกหัวปี ท้ายปีนะ ฮ่าๆ แพรวนำทางไปห้องรับรองแขกซิ คุณซอกับฉันตาจะปิดแล้ว”
คลื่นเสียงเริ่มห่างออกไปเรื่อยๆ สงสัยคราวนี้จะไปกันแล้วจริงๆ
“เช็ดตัวไหมที่รัก จะได้สดชื่นกว่าเดิม”
“ทำเป็นเหรอ??” ดวงตากลมโตมองไปที่คนรักอย่างแปลกใจ
ร่างสูงตวัดร่างบางเข้ามากอดแล้วก้มลงกัดจมูกโด่งอย่างหมั่นเขี้ยว
“รู้ไหมตอนที่น้ำซุปยังไม่ตื่น ลีโอทำเองคนเดียวหมดเลยนะ ตั้งแต่เช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้า บีบนวด กายภาพบำบัด ร้องเพลงให้ฟัง เล่านิทานเรื่องธุรกิจของแอ๊คซายน์ให้ฟัง ทุกวันๆ เช้า กลางวัน เย็น วนไปวนมาอย่างนี้เรื่อยๆ แต่ก็ไม่เคยเบื่อ” ร่างสูงล้มตัวลงนอน แล้วรั้งกายบางของน้ำซุปลงมานอนซบ อ้อมกอดแข็งแรงกกกอดร่างบางเอาไว้อย่างหวงแหน
“..........................” คนตัวเล็กไม่เอื้อนเอ่ยคำพูดอะไรบอกไป เพียงแต่นอนนิ่งซบอกแกร่งของร่างสูงฟังเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจ เพื่อยืนยันว่าเขายังอยู่ตรงนี้ไม่ได้ หนีไปไหน
“ตอนร้องเพลง ลีโอก็ร้องไห้ไป ตลกมากๆเลยล่ะ แต่ไม่รู้ทำไมลีโอถึงไม่หัวเราะก็ไม่รู้”
“แล้วลีโอร้องเพลงอะไรให้น้ำซุปฟังครับ” ร่างบางผงกหัวขึ้นมาจากอกแกร่ง ดวงตากลมสวยจ้องมองใบหน้าของคนรักอย่างชื่นชมและยกย่อง มาเฟียมาร้องเพลงกล่อมเมีย ก็น่ารักไปอีกแบบ
“ไม่รู้จำไม่ได้ เพราะมันเยอะมากไงที่จำไม่ได้ แต่น้ำซุปก็ไม่ตื่นขึ้นมาฟังซักที”
น้ำเสียงตัดพ้อต่อว่าของร่างสูงบ่งบอกให้รู้ว่ายังไม่หายสะเทือนใจกับเหตุการณ์นี้ และคงใช้เวลาเกือบทั้งชีวิตในการลืมเลือนเหตุการณ์สะเทือนขวัญนี้ได้
“รู้ไหม น้ำซุปได้ยินลีโอด้วยนะ แต่มันขยับตาไม่ได้ ไม่รู้ว่าทำไม” ร่างสูงถึงกับสะดุ้งขึ้นมานั่งเมื่อได้ยินร่างบางพูดจบ ส่งผลให้คนตัวเล็กก็ผลุดขึ้นมานั่งเคียงเขาด้วย
“จริงๆเหรอ น้ำซุปได้ยินที่ลีโอพูดทุกอย่างเลยเหรอ”
“จริงๆครับ ได้ยินหมดเลยว่าลีโอพูดอะไร แต่ก็ไม่มีแรงขยับตัว แม้แต่ลืมตาก็ทำไม่ได้ ลีโอว่าแปลกไหม”
ร่างสูงเก็บความสงสัยเข้าไปในอก ไว้ค่อยพรุ่งนี้เมื่อไรค่อยไปปรึกษาหารือกับอาการแสนกลของน้ำซุปกับคุณแม่ทั้งสองต่อ แต่วันนี้ไม่ไหวแล้ว อยากให้ร่างบางได้พักผ่อนเยอะๆ เพราะเพิ่งฟื้นมาจากพิษอุบัติเหตุร่างกายอาจจะยังไม่แข็งแรงพอ
...
เรือนกายแข็งแกร่งนอนตะแคงมองเรือนร่างผอมบางของคนรักอย่างไม่รู้จักเบื่อ ให้มองทั้งคืนเขาก็ทำได้ ดูอย่างคืนที่ผ่านมาปะไร ด้วยกลัวว่าคนตัวเล็กจะตื่นมาแล้วหลับลึกไม่ตื่นขึ้นมาอีก ร่างสูงจึงนอนเฝ้าเอาไว้ทั้งคืน ยอมที่จะอดตาหลับขับตานอนเพราะยังไม่ไว้ใจในอาการของรัก ถึงแม้แพทย์ประจำตัวของน้ำซุปหรือแพทย์ประจำตะกูลแอ๊คซายน์จะบอกแน่ชัดแล้วว่า ปลอดภัยดีทุกอย่างแล้ว
มือหนากร้านสัมผัสแผ่วๆไปตามโครงหน้าเล็กๆของร่างบางอย่างรักใคร่ ปอยผมที่ตกมาบังหน้าผากเนียนมน ถูกร่างสูงปัดแผ่วๆให้ กลิ่นกายเนื้อของน้ำซุปช่างหอมหวานไม่เปลี่ยนแปลงไปไหน ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอม แต่มันเป็นกลิ่นเนื้อและเป็นกลิ่นประจำตัวของน้ำซุป
ได้สูดดมเข้าไปก็ชื่นใจ เสมือนดมดอกไม้ในสวนไม่มีผิด บาดแผลตามร่างกายของน้ำซุปได้รับการรักษาจนหายดีแล้ว แผลโดนยิงก็เช่นกัน คนตัวสูงกังวลไม่น้อยกลัวว่าเรือนร่างแน่งน้อยนี้จะมีรอยตำหนิ จึงให้แพทย์มือดีจากต่างประเทศมารักษาเยียวยาให้
เปลือกตาบางขยับไหวเล็กน้อย บ่งบอกให้รู้ว่านิทราอันแสนยาวนานของน้ำซุปกำลังจะหมดลงแล้ว
“ไปเที่ยวภูเก็ตกันไหม??” เมื่อได้ยินดังนั้น เปลือกตาทั้งสองข้างของน้ำซุปก็เปิดขึ้นอย่างรวดเร็ว สติสตังค์เข้าร่างด้วยเวลาเพียง 3 วินาที
“นี่เลขอะไร” ร่างบางยกนิ้วชี้ขึ้นไปแกว่งไปมาต่อหน้าร่างสูง
ที่ทำอย่างนี้เพื่อจะได้แน่ใจว่า ลีโอ แอ็คซายน์ไม่ได้ละเมอ เพราะก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุรอบยิงครั้งนี้ แพลนไปเที่ยวภูเก็ตถูกเตะออกไปนอกโลกแล้วด้วยซ้ำ
“นิ้วชี้ ไม่มีตัวเลข” ร่างสูงตอบเสียงนุ่ม เจือแววขบขัน
เมียหนอเมีย พอหายป่วยก็มาทำตัวน่ารักให้หลงยกกำลัง 5 อีกแล้ว
“ลีโอไม่ได้ป่วยครับ แค่อยากพาน้ำซุปไปเที่ยวเท่านั้นเอง ที่ไหนอีกนะที่น้ำซุปอยากไป อืม...น้ำตกที่ภาคเหนือใช่ไหม สัญญาเลยว่าต่อไปนี้ต่อให้น้ำซุปอยากไปดาวอังคาร ลีโอก็จะพาไป”
เหตุการณ์ครั้งนี้สอนให้เขาได้รู้ รีบกอบโกยความสุขที่มีร่วมกันระหว่างเขาและน้ำซุปเอาไว้ให้ได้มากที่ ไม่มีอะไรที่แน่นอนอยู่ในโลกนี้ ต่อไปนี้ทุกๆวัน เขาจะใช้เวลาทุกนาทีกับน้ำซุปให้คุ้มค่าที่สุด
“จำได้ด้วยเหรอ” มือบางสอดเข้าไปกอดลำคอแข็งแรงของร่างสูง แล้วพลิกตัวคนมานอนเกยอยู่บนอกกว้าง ริมฝีปากบางก้มลงจุมพิตไปยังแก้มสากทั้งสองข้างของลีโอ หลังจากนั้นริมฝีปากน้อยแต่ฤทธิ์ร้ายกาจก็ปัดแผ่วๆไปทั่ววงหน้าหล่อ จนในที่สุดคนที่เก๊กหน้าหล่อก็หลุดหัวเราะออกมา เพราะทนความเซี้ยวของร่างบางไม่ไหว
“จำได้ครับ ....น้ำซุปหายดีเมื่อไร เราก็ออกเดินทางกันเลย” มือสากหนาสอดเข้าไปในร่มผ้าของร่างบางแล้วลูบแผ่นหลังเนียนไปมาอย่างรักใคร่หลงใหล ผิวเนื้อเนียนละมุนนุ่มมือไม่เคยเปลี่ยน ได้สัมผัสเมื่อไรก็สร้างความวาบหวามให้กับร่างสูงไม่น้อย
“โอ๊ย!!” ร่างบางนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด ลีโอเห็นดังนั้นจึงค่อยๆจับร่างบางให้นอนราบไปที่เตียง กลัวว่าถ้าเขาจับแรงกว่านี้มันจะสร้างความเจ็บปวดให้กับร่างบางยิ่งขึ้นไปอีก
“เจ็บแผลเหรอน้ำซุป ตรงไหน หน้าอกหรือว่าท้อง”
ร่างบางไม่ตอบคำถาม แต่จับมือหนาของร่างสูงทาบไปยังตำแหน่งของบาดแผลตรงหน้าอก ความเจ็บหลั่งไหลเข้ามากมายอย่างไม่ขาดสาย ใบหน้าสวยหวานแหยเก บ่งบอกถึงขีดจำกัดของบาดแผลครั้งนี้ได้เป็นอย่างดี
“ไม่ต้องตามหมอนะลีโอ..... เดี๋ยวมันก็หาย” ร่างบางรีบเอ่ยปากห้ามปรามร่างสูงทันมี เมื่อเห็นร่างสูงจะยกโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปหาแพทย์ประจำตัวของเขา
“แต่น้ำซุปยังไม่หายเลยนะ โทรหาหมอน่ะดีแล้ว”
“เดี๋ยวก็หาย.........จริงๆ ไม่ต้องไปรบกวนเขาหรอก” ร่างบางค่อยๆสูดหายใจเข้าออกอย่างช้าๆ เพื่อระบายความเจ็บปวด และดูเหมือนว่าวิธีจะได้ผลเสียด้วยซิ
“หายหรือยังครับ .......ที่รัก เจ็บมากเลยใช่ไหม” ร่างสูงไม่กล้าแม้จะแตะต้องตัวของร่างบาง เกรงว่าถ้าหากเขาจับเรือนกายบางที่นอนอยู่ข้างๆนี้แรงเกินไป มันจะสะเทือนไปถึงแผลทั้งสองแห่ง
“หายแล้วครับ ...ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะลีโอ เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเอง” ร่างบางปิดเปลือกตาลงอย่างช้าๆ พิษจากบาดแผลทั้งสองแห่ง เล่นงานเขาอย่างช้า ความง่วงงุนเริ่มกลืนกินเขาไปทีละนิดๆ
เมื่อแน่ใจว่าคนรักหลับสนิทลงไปจริงๆ ร่างสูงก็ค่อยๆผละออกมาจากร่างบางอย่างช้าๆ มือหนาเคลื่อนผ้าห่มให้ขึ้นมาคลุมหน้าอกบางของคนรัก แล้วเดินไปกดโทรศัพท์หาหมอประจำตระกูล
แพทย์ผู้สูงวัยรับปากว่าจะมาตรวจอาการของน้ำซุปในช่วงสาย จึงบอกให้ร่างสูงไม่ต้องกังวล เพราะมันเป็นผลข้างเคียงอยู่แล้ว เมื่อได้รับบาดแผลจากการโดนยิง เป็นธรรมดาที่มันจะต้องเจ็บอยู่แล้ว ร่างสูงได้ฟังดังนั้นก็เบาใจลงมาได้เพียงเล็กน้อย เพราะอย่างไรถ้าน้ำซุปยังมีอาการอย่างเมื่อซักครู่ขึ้นมาอีก หมอก็หมอเถอะ ถ้าทำให้เมียเขาไม่หายเจ็บ หมอก็ต้องเจ็บแทน!!
ใครไม่กด+ เราขอให้คุณหนาวถึงขั้วหัวใจ!!!!!!!!!!!!!!!
**** I'm Going Crazy
( ฉันกำลังจะบ้า @ MUAY )
-
อ๊ายยยยยยยย ได้จิ้มด้วย ดีใจ อิๆ รอมานาน! :z13:
น้ำซุปในที่สุดก็ตื่นซะที คนเรามักเห็นความสำคัญเมื่อเสียของรักไปจริงๆเนอะ^^
ปล.เม้นไม่เม้นก็หนาวอยู่ บรื๊อออออออ
ปล.“รู้ไหมตอนที่น้ำซุปยังตื่น ลีโอทำเองคนเดียวหมดเลยนะ ตั้งแต่เช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้า บีบนวด กายภาพบำบัด ร้องเพลงให้ฟัง เล่านิทานเรื่องธุรกิจของแอ๊คซายน์ให้ฟัง ทุกวันๆ เช้า กลางวัน เย็น วนไปวนมาอย่างนี้เรื่อยๆ แต่ก็เคยเบื่อ” ร่างสูงล้มตัวลงนอน แล้วรั้งกายบางของน้ำซุปลงมานอนซบ อ้อมกอดแข็งแรงกกกอดร่างบางเอาไว้อย่างหวงแหน
ตกคำว่า "ไม่"เยอะนะจ๊ะ บางครั้งมันทำให้ตัวประโยคความหมายเปลี่ยนเลยน๊า ระวังด้วยจ้า^^
-
ดีใจที่น้ำซุปฟื้นขึ้นมา
+1 นะคะ
-
อ๊ายยยยยยยย ได้จิ้มด้วย ดีใจ อิๆ รอมานาน! :z13:
น้ำซุปในที่สุดก็ตื่นซะที คนเรามักเห็นความสำคัญเมื่อเสียของรักไปจริงๆเนอะ^^
ปล.เม้นไม่เม้นก็หนาวอยู่ บรื๊อออออออ
ปล.“รู้ไหมตอนที่น้ำซุปยังตื่น ลีโอทำเองคนเดียวหมดเลยนะ ตั้งแต่เช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้า บีบนวด กายภาพบำบัด ร้องเพลงให้ฟัง เล่านิทานเรื่องธุรกิจของแอ๊คซายน์ให้ฟัง ทุกวันๆ เช้า กลางวัน เย็น วนไปวนมาอย่างนี้เรื่อยๆ แต่ก็เคยเบื่อ” ร่างสูงล้มตัวลงนอน แล้วรั้งกายบางของน้ำซุปลงมานอนซบ อ้อมกอดแข็งแรงกกกอดร่างบางเอาไว้อย่างหวงแหน
ตกคำว่า "ไม่"เยอะนะจ๊ะ บางครั้งมันทำให้ตัวประโยคความหมายเปลี่ยนเลยน๊า ระวังด้วยจ้า^^
โอเคๆ เดี๋ยวหมวยตามแก้ ขอบคุณมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก นะคะ ฮิ้วววววววววววววๆ
-
ตื่นมาซะทีนะน้ำซุปรอลุ้นอยู่ตั้งนาน
-
อุ๊ยๆๆกลัวแล้วครับเลยต้องกด+1ให้เลย
ปกติก็เข้ามาอ่านก้เม้นท์ให้ทุกครั้งแต่ไม่ได้กดให้เองแระ ทำเป็นน้อยใจไปได้ :m20: :m20:
ดีใจด้วยนะลีโอ และแล้วก็เริ่มหวานขึ้นมาติดๆ :กอด1:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
-
:o12: น้ำซุปฝืนแล้ววววววววววววววววว :mc4:
กลับมาเป็นน้ำซุปคนเดิมแล้วววววว
ดีใจจริงๆๆๆงานนี้
หมดโศกสะที
-
น้องซุป !!!!!!!!!!!!
เย้ๆ นู๋กลับมาแว้ว กรี๊ด !!!
-
เห้อออออ
ในที่สุดดดดดดดดดดดดดด
น้ำซุปก่ฟื้น
-
ซึ้งอ่า แอบน้ำตาซึมเลย
ลุ้นตั้งนาน กลัวฟื้นมาแล้วจำเจ้าพ่อไม่ได้
ถ้าเป็นแบบนั้นคุณ MUAY โดนเค้าจับเชือดแน่
หมดเคราะห์หมดโศกซะทีนะน้ำซุป
ลีโอจะได้กินอิ่มนอนหลับได้ซักที
o13 :L2:
-
อีหนูของเจ้าพ่อกลับมาแล้ววววว เย้้ ๆ ๆ
-
ฟื้นแล้ว :m3:
:110011: :z7: :110011: :z7: :110011: :z7:
+1
-
ในที่สุด :sad4:
+1 เลยคร่า ฟื้นแล้ววววววววววววววววววววว
-
แง๊ๆๆๆ :sad4: ฟื้นแล้วๆ หมดน้ำตาไปทั้งเจ้าพ่อ และ คนอ่าน หลายถังเลย :monkeysad:
กลัวหนาวไปถีงหัวใจจังเพราะยังโหวตให้ไม่ได้ เพิ่งจะโหวตไปต้องรอ 24 ชมแน่ะ :jul3:
-
:pig2: ตอนรับน้ำซุป
:call:
-
:impress2:น้ำซุปตื่นแล้ววววววววววววววววววววววววววววว
ดีใจ กลับมาหวานเหมือนเดิมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม o13
-
ลุ้นจะแย่ กว่าจะตื่น
-
เห้อ ตาม มา อ่าน ทัน จน ได้
แต่ งง อยู่ นิด หน่อย อะ ครับ :impress2: :impress2:
ลีโอ ลูกน้อง(เลขา) คือ คมกริช ใช่ ปะ
เคลวิน ลูกน้อง(เลขา) คือ นิค กะ นิครอส หรือ เปล่า
ถ้าใช่ พอ มาถึง ตอน ที่ น้ำซุป โดน ยิง จนตอนปัจจุบัน ดู มัน สัปสน ยัง ไง ไม่ รู้ กลาย มาเป็น นิค กะ นิครอส มา เป็น ลูก น้อง ลีโอ แทน
อิอิอิ หรือ ว่า ผม งง เอง หว่า :o8:
:pig4: :pig4:
เอาใจช่วยนะ ครับ
ชอบ ๆๆ
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ดีใจมากๆๆๆๆ น้ำซุปฟื้นเเล้ว :monkeysad: ต่อไปนี้ ก้มีเเต่เรืองดีๆ เเล้วซินะ :call:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:call:
แอบหวั่นใจนิดๆ
-
ตื่นแล้วน้ำซุป เจ้าพ่อจะได้ออกจากโหมดเศร้าซะทีน๊า
-
+1 9hvoiy[dkid]y[,k
:mc4: :mc4:
-
เย้~ :m11:
ชอบอ่ะ สู้ๆต่อไปน้าาาา
-
ฟื้นแล้วๆ ^^ ค่อยยังชั่ว
-
น้ำซุปในที่สุดก็ตื่นซะที
-
+1 ให้น้ำซุป
-
ดีใจมากกกกกกกกกก เพราะเดี๋ยวคู่นี้ก็จะกลับมาหวานเหมือนเดิม :z1:
-
:m11: :m4: :m3: :m18: +1 ให้กับน้ำซุปไปเลยจร้า อิอิ ดีใจๆๆ
-
:เฮ้อ:
still sweet...
-
ฟื้นซะที :impress3: :impress3:
-
:เฮ้อ:
ในที่สุดน้ำซุปฟื้นสักที :-[
-
น้ำซุปพอฟื้นขึ้นมาก็หวานกับลีโอเลยนะ
วันนี้เรากดบวกไปแล้ว เลยกดบวกให้ไม่ได้ ขอเป็นงวดหน้านะค่ะ
-
+1 กลับมาแ้ว้วววดีใจจัง
น้ำซุปตื่นแล้วด้วยยย
-
:mc4:น้ำซุปฟื้นแล้ว เย้ๆ
ดีใจด้วยนะเจ้าพ่อ ได้อีหนูกลับมาแล้ว อิอิ :-[
:L2: :pig4: :L2:
-
หนาวจนพิมไม่ออกแล้วค่ะพี่น้องแม้วววววว
เย็นเยือกถึงหัวใจ
-
:call: :call: :call:
-
ขอเวลาหน่อยนะคะ
บ้านมีเรื่องนิดหน่อยน่ะค่ะ หมวยก็กลุ้มพอๆ กับพ่อและแม่
** เคยคิดว่า จะหยุดแต่งด้วยนะ ซึ่งตอนนี้กำลังคิดอยู่ค่ะ
ปัญหามันเยอะเกิน
-
อย่าคิดมากนะ ทุกปัญหามันมีทางออก ค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ ทำ
เป็นกำลังใจให้เสมอนะ สู้ สู้
-
บางครั้ง ทุกอย่างมันก็ไม่ได้ปูไปด้วยกลีบกุหลาบเสมอไป
อยากจะบอกคนอ่านทุกคนว่า ตอนนี้หัวสมองมันเริ่มรับไม่ไหวกับปัญหาที่เกิดในบ้านแล้ว
นิยายสองเรื่องที่เอาลง บอร์ดนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะไปรอดไหม หากปัญหายังไม่จบ
ไม่ได้ทิ้งไปไหนนะคะ แต่กำลังพยายามอยู่ในที่เงียบๆอยู่
จะว่าหมวยังไงก็ได้ ................
กำลังพยายามอยู่ค่ะ ไม่ทิ้งไปแน่นอน
ขอบคุณคนอ่านทุกคนนะคะ
BY : MUAY
-
:L2: เป็นกำลังใจให้ สู้ สู้ ขอให้ HAPPYเร็วๆนะจ๊ะ รอได้เสมอจ๊ะ :pig3:
-
o13สู้ๆน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
เราเป็นกำลังใจไห้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
สู้ๆนะคะเป็นกำลังให้ o13
รอได้อยู่แล้ว
พร้อมเมื่อไหร่ไหวเมื่อไหร่ก็กลับมานะคะ :L2:
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ ใจเย็นๆปัญหาทุกอย่างมันต้องมีทางออกค่อยคิด ค่อยๆตัดสินใจ ไม่มีใครว่าอะไรหรอกค่ะ สู้ๆเนอะ :กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้นะคั้บ :L2:
ใจเย็นๆนะ ค่อยๆคิด แล้วมันจะดีขึ้นนะ สู้ๆค้าบบ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
สู้ๆจ้า
-
อุปสรรคที่กำลังเผชิญอยู่ ขอให้ผ่่านมันไปได้ด้วยดีนะคะ
ทุกปัญหาย่อมมีทางออก
เป็นกำลังใจให้คุณหมวยและพ่อแม่คุณหมวยค่ะ
สู้ๆนะ o13
-
กำลังจะเอาเรื่องสั้นลง
เป็นเรื่องทีแต่งไว้ก่อนเกิดเรื่องน่ะค่ะ
ยังก็ฝากไว้ด้วยนะคะ
:impress3: :impress3: :impress3:
-
ขอให้คุณหมวยสู้ ๆๆๆๆๆ นะ ทุกอย่างมีทางออกเสมอนะ จะรอวันที่คุณ Happy นะ :L1: :L1: :L1: :L1: :L2: :L2: :L2:
-
ใจเยนๆ ละมีสติ
-
:L1:สู้ๆๆๆๆๆๆๆจ้า
-
อย่าเครียดมากนะค่ะ ทำใจให้สบาย ๆ
จะเป็นกำลังใจให้นะ ทุกอย่างจะต้องผ่านพ้นไปได้ด้วยดี
-
สู้ๆน้า
-
ทุกปัญหามีทางออกจ้า หาทางออกไม่เจอลองออกทางเข้าดูก็ได้นะ...อาจต้องใช้เวลานิดกว่าจะได้เห็นแสงสว่าง แต่สักวันจะมีแสงส่องมาหาเราแน่นอน^^
อย่าซีเรียสเรื่องนิยายเลย เอาเป็นว่าสะดวกใจลงเมื่อไหร่ก็ค่อยมาลงก็ได้จ้า
สู้ๆจ้า เป็นกำลังใจให้ หวังว่าพวกเราคงได้เจอน้ำซุปและลีโออีกครั้ง
-
+1 เป็นกำลังใจให้น้องหมวยนะคะ
เข้มแข็งนะ ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยสตินะจ๊ะ
-
ปัญหาทุกอย่างมีทางออก
บางเรื่องเราอาจจะหาทางออกได้ช้าหน่อย
แต่ให้เชื่อว่าทางออกมี และรับให้ได้กับสิ่งที่เราเจอตรงทางออกนั้น
แล้วทน ทุกอย่างจะผ่านพ้น เหมือนที่เราเคยเจอ
สู้นะ
:L2:
-
เป็นกำลังใจนะน้องหมวย :L2: :กอด1:
-
น้องหมวยอย่า คิดมากนะครับบ เชื่อว่ามันต้องผ่านไปได้
พวกเราอยู่ข้างน้องหมวยนะครับบ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:-[ :-[
ขอบคุณ
นอกจากคำนี้แล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะหาคำไหนมาให้แล้ว
:L1: :L1: :L1: :L1:
-
ใจเย็นๆนะ ค่อยๆคิด ตอนนี้เหนื่อยก้อพักก่อนก้อได้ แล้วค่อยมาใหม่
ทุกปัญหามีทางออกเสมอจ้า :กอด1:
-
สู้ๆๆนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ถึงยังไงก้อยังรอนะค่ะ
-
:3123: :L2: :L1: :กอด1:
-
สู้ๆๆๆนะค่ะ
:L2: :3123: :L1:
-
ต้องสู้ ๆ ถึงจะชนะ
o13
-
น้องหมวยสู้ ๆ นะจ๊ะ ^________________^
นิยายจะสนุกถ้าคนแต่ง แต่งมันออกเพราะรู้สึกสนุกนะจ๊ะ
-
สู้ๆๆ นะค่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
น้องหมวยเป็นอะไรมากริป่าววว
...พี่เป็นห่วงนะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มันต้องผ่านไปได้แน่นอน แต่ขึ้นอยู่กับว่าเร็ว-ช้า
ไม่ต้องฝืนจนเกินไป หรือทนจนส่งผลไม่ดีต่อตัวเองนะ
เรียบร้อยดีเมื่อไหร่ ค่อยมา.......
-
+1 เป็นกำลังใจให้น้องหมวยนะจ๊าาา สู้ๆจ้า
-
ชอบนิยายเรื่องนี้มากมายคับ มาเป็นกำลังใจให้คุณหมวยคับ จะรออ่านนะคับ
-
เหนื่อยก็พัก ก่อน ก็ได้ ค่ะ
เป็นกำลังใจ อีกแรงนึง สู้ๆ นะค่ะ
-
สู้ ๆ นะ
-
I wanna live with you
*** คะแนน O-net ประกาศแล้ววันนี้
Knock Knock!!!!!!!
ช็อคตาย คณิตศาสตร์อันแสนน่ารัก สอบได้ 5
ภาษาอังกฤษ กระทำได้ 17
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกๆ
รับตัวเองไม่ได้ เศร้าไปกว่าเดิมอีกเว้ย
-
สู้ๆต่อไปน้องหมวยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย o13
-
พรุ่งนี้แหวกกระแส โอเน็ท
อัพนิยายดีกว่า
( พิมทั้งน้ำลายและน้ำตา ) 55555555555+
-
อ๊ะ ไม่ค่อยเก็ทกะคะแนนโอเน็ตไรงี้สักเท่าไหร่อ่านะ
แต่ว่า สู้ๆนะจ๊ะ เด๋วก็ดีเองหล่ะ ต้องผ่านมันไปให้ได้ สู้ๆ
-
ตามอ่านทันแล้ว
เพิงมาอ่านะค่ะ
พี่น้ำซุปฟื้นแล้ว
ดีใจกับพี่ลีโอด้วยนะค่ะ
-
บา่งครั้งคนเราก็มีปัญหาที่ยากเกินกว่าตัวเราะรับไหว :serius2: :z3:
แต่ขอให้คิดไว้เสมอว่า เดี๋ยวมันก็ผ่านไป :m7:
เราก็เคยมีปัญหาแบบนี้เหมือนกันค่าาา พอมองกลับไปในวันนี้ :a1:
มันก็ผ่านไปแล้ว สู้ๆค่าาเป็นกำลังใจให้นะคะ :a1:
ป.ล รักเรื่องนี้มากกกก ชอบน้ำซุปกะลีโอ อิอิ :m11:
-
:z1: ในที่สุดวันนี้ที่รอคอยก้อมาถึง มาต่อเร็วๆน้าาาา
-
อย่า ทิ้ง กัน นะ ครับ
รอ อยู่ ยัง ไง ก็ ขอ ให้ สู้ ๆ นะ เอา ใจ ช่วย
:L1:
:L2:
:3123:
-
พรุ่งนี้ อัพ
เนอะ
แต่งได้ครึ่งเรื่องอ่ะ
5555555555+
-
:z2: :z2: :z2:
-
+1 เป็นกำลังใจให้คุณหมวย สู้ สู้ :L2:
-
มันอาจจะล่าช้าซักหน่อย นะ กำลังพยายามอยู่น่ะคะ
-
สู้ ๆ นะ ยังไงก็จะมีพี่อยู่ข้าง ๆ เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ
-
สู้ ๆๆ นะครับ
:L1:
-
สู้ๆค่าาา เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
:L1: :L1: สุขสันต์วันปีใหม่ไทย จ้า :L1: :L1:
-
Wasn't looking for someone ….until you
ที่ผ่านมาไม่เคยมองหาใครเลย จนกระทั่งได้มาเจอคุณ
Part 47
ครึ่งแรก
.
.
.
“ลีโอ ...บ่อปลา” นิ้วมือเรียวสวยชี้ไปยังบ่อปลาในสวนหลังบ้าน
“ครับ บ่อปลา ทำไมเหรอครับ” ร่างสูงที่โอบเอวบางอยู่ ถามขึ้นอย่างสงสัย
“อยากออกไปให้อาหารปลา” คนตัวบางหันไปหาคนที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง ใบหน้าเรียวหวานงอเข้าหากันอย่างน่าเอ็นดู จนคนตัวสูงอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปสูดความหอมของพวกแก้มใส เจ้าของแก้มก็ไร้เสียงทัดทาน ปล่อยให้คนรักทำตามใจได้อย่างเต็มที่
“ไว้หายดีก่อน แล้วค่อยออกไป”
“หายดีแล้วครับ เนี่ยๆ ออกไปวิ่งได้แล้วด้วย” ร่างบางยังไม่ลดความพยายามที่จะออกไปเดินเล่นด้านนอก
ตั้งแต่เขาฟื้นขึ้นมา นับครั้งได้ที่เท้าจะแตะพื้นห้องนอน อันเนื่องมาจากคนเป็นสามีคอยประคบประหงมอยู่ไม่ห่าง แค่เขาอยากไปเข้าห้องน้ำ ลีโอยังอุ้มไป จะไปเองก็ไม่ได้ เพราะที่รักบอกว่าเดินมากๆ เดี๋ยวจะสะเทือนถึงแผล
และวันนี้ความอดทนของคนสวยก็หมดลง เมื่อมองไปเห็นบ่อปลาคราฟในสวน มองซ้ายมองขวาก็ไม่มีใคร เท้ากำลังก้าวออกจากประตูบ้านอยู่แล้วเชียว แต่ก็มีเสียงร้องห้ามดังมาจากข้าง เสียงของเจ้าพ่อจอมเวอร์นั่นเอง
“นะนะ ลีโอคนหล่อ สัญญาว่าแค่ให้อาหารเท่านั้นเอง ไม่ทำอย่างอื่นแน่นอน” มือทำท่าสัญญา แต่เท้าได้แอบไขว่กันไว้แล้วเรียบร้อย ดวงตากลมโตมองไปยังร่างสูงอย่างออดอ้อน
แล้วอย่างนี้ “หินผา” อย่างมาเฟียหน้าหล่อจะได้ทนได้หรือ มาทำหน้าตาน่ารัก อีกทั้งยังมีเสียงหวานๆ คลอเคลียอยู่ไม่ห่างอีก จะไปเหลือหรืองานนี้
“งั้นเดี๋ยวลีโออุ้มไปนะครับ" ความจริงผมหายป่วยแล้วนะครับ แต่ผมจะป่วยอีกรอบก็เพราะไอ้คุณผัวนี่แหะ ง่อยรับประทานก็งานนี้แหละ
“น้ำซุปจะเป็นง่อยก็เพราะลีโอนี่แหละ ไม่ต้องอุ้มหรอก หายแล้วจริง”
“ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ ลีโอก็ไม่วางใจอยู่ดี” ร่างสูงเอ่ยเสียงเครียด เหตุการณ์ครั้งนี้สอนให้เขาถนุถนอมร่างบางมากกว่าที่เป็นอยู่ 100 เท่า
“นี่อะไร” น้ำซุปยื่นนิ้วขวาให้ร่างสูงดู คนตัวสูงทำหน้า งง เล็กน้อย ก็แต่ยอมเล่นไปกับร่างบางด้วย
“นิ้วขวาครับ”
“ผิด!!! นี่เลขหนึ่งต่างหาก ลีโอแพ้แล้ว เพราะฉะนั้นน้ำซุปไปล่ะนะ”
สิ้นเสียงร่างบางปลดมือหนาออกจากเอวบาง แล้วมุ่งหน้าเดินเท้าเปล่าไปยังสวนหย่อมข้างบ้าน ทำเอาคนตัวสูงถึงกับหน้าตื่นวิ่งตามมา เสียงร้องห้ามต่างๆ นานาหลั่งไหลออกจากปากเรียวสวยของร่างสูง แต่ร่างบางก็ไม่ได้สนใจแต่อย่างไร ยังคงเดินไปเรื่อยๆ
“ระวังน้ำซุป ทำไมบอกไม่ฟังเลยนะว่าตรงนั้นมันจะลื่น”
นอกจากร่างบางจะไม่หันกลับมาแล้ว ยังมุ่งหน้าเดินเข้าไปใกล้บ่อปลาอีก ทำเอาร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังต้องยื่นมือเข้ามาโอบเอวบางไว้แน่น กลัวว่าคนตัวเล็กจะเป็น สาวน้อยตกน้ำตั้งแต่เช้า
“ลีโอ อยากเล่นน้ำ” มาเฟียหนุ่มเข้าใจสำนวนไทยคำว่า “ได้คืบ จะเอาศอก” อย่างชัดเจนก็วันนี้แหละ ร่างสูงมองไปยังร่างบางด้วยสายตาที่หนักใจ ไม่คิดว่าหลังอุบัติเหตุมานี้น้ำซุปจะดื้อมากกว่าเดิน 100 เท่า ใครทำอะไรไม่ถูกใจก็โดนงอน จะมีแต่เขาคนเดียวเท่านั้นที่รับมือกับคนตัวเล็กไหว
“ให้เวลาอีก 10 นาทีเท่านั้นครับ จะได้เวลาข้าวเช้าแล้ว” ประกาศิตจากสวรรค์ลงมาแล้ว คนที่รับคำสั่งก็ได้แต่พยักหน้ารับอย่างจำยอม
“วันนี้ลีโอมีประชุมไม่ใช่เหรอ” ร่างบางชวนคุยระหว่างที่กำลังโยนอาหารเม็ดให้ปลาในบ่อ สายลมพัดพาเอากลิ่นของดิน และน้ำเข้ามา ทำเอาคนที่เพิ่งฟื้นไข้สดชื่นขึ้นเป็นกอง
“ครับ ทิ้งงานมาหลายเดือนแล้ว วันนี้เลยมีประชุมใหญ่น่ะครับ”
นี่แหละหนทาง “หนี้เที่ยว” ของเขา
“มีอะไรหรือเปล่าครับ หรือว่าน้ำซุปอยากเข้าบริษัท” แค่นึกก็ขนลุกแล้ว
ใช่ว่าเขาจะรังเกียจบริษัทของลีโอ ที่ขนลุกนั้นก็เพราะว่าตอนนี้เขายังไม่พร้อมทำงานในด้านนี้ แต่ถ้าหากร่างสูงออกไปตรวจงานนี่ซิ ค่อยน่าสนหน่อย
“อ๋อๆ เปล่าๆ ไม่ได้มีอะไร น้ำซุปก็แค่ถามเฉยๆ” รอยยิ้มหวานถูกส่งไปกลบเกลื่อนอย่างแนบเนียน
ร่างสูงมองคนตัวเล็กอย่าง สงสัย นับวันพันปีน้ำซุปไม่เคยจะถามเขาว่าประชุมตอนไหนอะไรยังไง จะมีก็แต่เขาเท่านั้นที่จะเป็นคนคอยบอกว่าจะไปทำอะไรที่ไหนอย่างไร
“อย่าซนนะน้ำซุป” ร่างบางคิดไปเองหรือเปล่า ว่าน้ำเสียงของร่างสูงนั้นมันเต็มไปด้วย “ความรู้ทัน” แต่ลีโอคงไม่เก่งขนาดนั้นหรอกมั้ง
“ไม่ซนหรอกครับ น้ำซุปจะซนทำไม”
“ก็แล้วไปครับ รู้นะครับว่าถ้าขัดคำสั่งลีโอจะเป็นอย่างไร”
รู้ซิ!! ก็ท่องจนขึ้นใจแล้วนี่น่า คิดไปถึงมาตาการขั้นเด็ดขาดของมาเฟียหน้าหล่อ คนตัวบางก็ได้แต่ถอดทอนใจ ใครอะไร นอกจะหล่อ แล้วยังเฮี้ยบอีกต่างหาก จะขัดก็ไม่ได้ เพราะคนเขาบอกว่าที่ทำไปก็เพราะรักและเป็นห่วง น้ำซุปอย่างผมก็น็อคไปซิครับ
มาตรการคุมเข้ม มีทั้งหมด 2 ข้อ
1. ถ้าหากน้ำซุปขัดขืน ดื้อ ซน ไม่ยอมอยู่นิ่งๆให้แผลหายดี จะโดนกักขักบริเวณอยู่แต่ในบ้านเป็นเวลา 1เดือน
2. เหมือนข้อหนึ่ง!!!
“คิดถึงงี่เง่า”
“ไอ้อ้วนน่ะเหรอ เดี๋ยววันนี้พาอีหนูไปเยี่ยมก็แล้วกันเนอะ” ร่างบางพูดอย่างเอาใจ สาเหตุที่เขาไม่ได้เอาไอ้แมวอ้วนงี่เง่ามานั้น กลัวคนป่วยจะห่วงเล่นกับแมวแล้วไม่ยอมกินข้าวกินยา อยู่กันมากี่ปี ทำไมเขาจะไม่รู้ว่า น้ำซุปเอาตัวรอดกับ “ยา” เก่งแค่ไหน ยิ่งถ้ามีไอ้อ้วนมาอยู่ด้วยอย่างนี้ มีหวังเมียเขาคง ได้งอแง อ้างแมว อ้างโน้น อ้างนี่ เพื่อไม่ให้ตัวเองกินยาได้แน่ๆ
เจ้าพ่อรู้ทันอีหนูหมดแล้วครับ!!!!
“ได้เหรอ ลีโอมีประชุมเกือบทั้งวัน กว่าจะกลับมาถึงบ้านก็ดึกพอดี” ร่างบางหันหลังกลับ แล้วยื่นถุงอาหารให้ร่างสูง นั่นเป็นสัญญาณว่าเมียเขาเบื่อปลาเสียแล้ว
ร่างสูงจึงโอบเอวน้ำซุปเข้าบ้าน ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงจะโดนคนตัวเล็กทุบหน้าทุบหลังพัลวันแน่ๆ แต่เดี๋ยวนี้น้ำซุปเลิกอายแล้วครับ
“ได้ซิครับ รีบประชุมแล้วรีบกลับบ้าน แล้วเราสองคนก็ไปบ้านใหญ่กัน”
“งั้น กลับมาเร็วๆนะครับ น้ำซุปรออยู่”
คำๆนี้ คำที่เขาเฝ้ารอ หวังว่าอีกซักครั้งน้ำซุปก็จะพูด และแล้วเขาก็ได้ยิน ระยะเวลาที่คนตัวเล็กหลับใหลไม่ได้สติ “บ้าน” ในความรู้สึกของเขามันก็เป็นเพียงแค่สิ่งก่อสร้าง เอาไว้หลับนอนเฉยๆ ไม่ได้มีความหมายหรือมีความสำคัญแต่อย่างไร บ้านที่ไม่มีใครบางคนมาคอยยืนรอรับตอนกลับจากทำงาน
ความเดียวดายทั้งหมดถูกเติมเต็มด้วยความรัก ทุกถ้อยคำ ทุกคำพูดไม่สำคัญเท่ากับการที่ได้คนที่เรารักกลับมายืนเคียงคู่กันอีกครั้ง ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ไม่พรากเราสองคนจากกันชั่วนิรันดร์ ขอบคุณจริง ๆ
อาหารเช้าอย่าง ง่ายๆ มีเพียงข้าวต้มคนละชาม แต่สำหรับลีโอแล้ว มันช่างเต็มไปด้วยความรักและความสุข กินไปจ้องหน้ากันไป เสียงพูดคุยหยอกล้อกันระหว่างคนสองคน ทำเอาลูกน้องคนสนิทอย่าง นิค และ นิครอสพลอยยิ้มไปด้วย
“จะรีบกลับมานะครับ”
ร่างบางโบกมือให้กับร่างสูงจนรถยนต์คันหรูที่ลีโอและนิครอสลับสายตาไป ร่างบางยิ้มออกทันที เมื่อเจ้าชีวิตไปทำงาน
‘ถึงเวลาสนุกแล้วซิ’
“นิค หลังบ้านเรามีต้นมะม่วงไม่ใช่เหรอ” หึหึ เหลือแต่เป้าหมายระดับเบสิค อย่างนิคเท่านั้น ไม่เป็นไร น้ำซุปรับมือได้สบายๆอยู่แล้ว
“มีครับ น้ำซุปถามทำไมเหรอ”
“อ๋อ ถามเฉยๆน่ะ มีอะไรก็ไปทำเถอะ เดี๋ยวน้ำซุปจะไปนอนพัก”
นิคพยักหน้ารับ แล้วเดินเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้น้ำซุปยืนนิ่งอยู่ตรง มุกหน้าบ้านเพียงคนเดียว
“ได้สนุกก็งานนี้แหละ หึหึ”
ร่างบางทำทีเดินเข้าไปนอนดูโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่น นิคที่เดินออกมาดูเป็นระยะๆ ก็พอใจอยู่ไม่น้อยที่ยังเห็นเมียเจ้าพ่อใหญ่ นอนดูหนังอย่างเรียบร้อย
เวลาผ่านไปได้ซักครู่ “เมียเจ้าพ่อ” ก็เริ่มกระสับกระส่ายอยู่ไม่สุข เพราะใจมันโบยบินไปหาต้นมะม่วงหลังบ้านแล้วเรียบร้อย
หันซ้าย.................
หันขวา ...............
ไร้ซึ่งผู้คน และคนติดตาม โอกาสวิ่งมาชนแล้วน้ำซุป ฮ่าๆ
ร่างบางเดินเลาะมาหลังบ้าน อย่างรวดเร็ว เดาว่านิคคงไปเข้าห้องนอนส่วนตัวไปแล้ว ทางสะดวกอย่างเห็นๆ หวานหมูซิคราวนี้
“โอ!!!!!!! เจอแล้ว” ร่างบางอุทานออกมาอย่างตื่นเต้น ใบหน้าหวานแหงนมองขึ้นไปยังต้นมะม่วงต้นปานกลางแต่ออกลูกออกผลซะเต็มต้น ทำเอาคนมีสามีขี้หวง ตื่นตาตื่นใจไม่น้อย
“แล้วจะขึ้นอย่างไงว่ะเนี่ย” ร่างบางเดินสำรวจรอบๆต้น ก็ยังหาที่เหยียบไม่เจอ เพราะต้นมะม่วงต้นนี้ยืนต้นตรง ไม่มีกิ่งหรือง่ามไม้ในระดับสายตาเลย
“เฮ้ย!! เจอแล้ว” ร่างบางหันไปเจอลังไม้วางซ้อนๆกันอยู่ตรงพื้นหญ้าใกล้ๆ จึงรีบยกมาวางซ้อนกันใต้ต้นมะม่วงทันที
“เอาล่ะนะ” ร่างบางก้าวขึ้นลังอย่างช้า ดวงตากลมใสแวววาวเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“คุณน้ำซุป!!!!!!!!!!!!!!”
เอี๊ยดดดดดดดดดด!!!! เบรกหัวทิ่มเลยครับ ทำไมวันนี้นิคมันถึงไม่ตามลูกพี่มันไปนะ ไม่รู้ว่าจะอยู่บ้านเฝ้าเขาทำไม แต่ไม่เป็นไร อย่างนิคนี่จัดการง่ายๆ ไม่เหลือบ่ากว่าแรงของน้ำซุปแน่นอน
“ทำอะไรครับ” ร่างบางหันไปยิ้มหวานให้นิคเล็กน้อยแล้วหันหลังไปปีนต้นมะม่วงต่อ
“ซักผ้าน่ะนิค กำลังจะเสร็จ” ตอบเอง ก็หัวเราะเอง ฮ่าๆ
“ลงมาเถอะครับ ไอ้ลีโอรู้ ซวยกันหมดนี่เลยนะครับ” แต่สำหรับนิคแล้วคำตอบของน้ำซุปไม่ได้สร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะเลยซักนิด ไม่วันไหนระทึกใจเท่าวันนี้แล้วสำหรับนิค เกิดมาอายุก็เข้าเลข 3 ไปแล้ว แต่ทำไมวันนี้มันรู้สึกว่าชะตากำลังขาดว่ะ !!
“ลีโอไม่มาตอนนี้หรอกนิค มาช่วยกันเก็บมะม่วงดีกว่า” นอกจากร่างบางจะไม่ลงมาจากต้นมะม่วงแล้ว ร่างบางยังชวนนิคมาร่วมชะตากรรมด้วยกันอีกต่างหาก
โอยยยยยยยย!!!!!! ไอ้นิคไปไม่เป็นเหมือนกันครับ ได้แต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรมก็แล้วกัน
ยาดมป๊วยเซียนอยู่ไหน!!!!!!!!!!! ไอ้นิคจะเป็นลม อายุสั้นก็วันนี้แหละ
“นิค!! รับนะ” ร่างบางที่ยื่นมือไปเด็ดผลมะม่วงได้ก็ตะโกนบอกลูกน้องให้รับอยู่ด้านล่าง
“ครับๆ น้ำซุปใจเย็นๆนะครับ ค่อยๆเก็บ ไม่ต้องรีบเดี๋ยวตก” ไม่ห้ามแล้วครับ ห้ามไปก็เสียแรงเปล่า เพราะลองให้เมียลีโอมันดื้อจะเอาแล้ว อะไรก็ฉุดไม่อยู่
“โอ๊ยยยยยยยยย!!!!!!!” ไม่รู้ว่ามันเป็นอุบัติเหตุ หรือว่าน้ำซุปแกล้งทำกันแน่ โยนมะม่วงมากลางหัวเขาอย่างนี้ เจ็บครับพี่น้อง
“ขอโทษนะ น้ำซุปไม่เห็นน่ะ ฮ่าๆ”
ฝ่ายลีโอ แอ็คซายน์ ที่กลับมาถึงบ้าน ไม่เห็นใครซักคนออกมารับก็อารมณ์เสียไม่น้อย อุตส่าห์เร่งประชุม แต่ทำไมกลับมาบ้านมันเงียบอย่างนี้
“น้ำซุปครับ” ร่างสูงยังคงเรียกหาเมียอย่างไม่ลดละ เดินไปดูในห้องนอนใหญ่ก็ไม่เจอ หาในห้องน้ำก็แล้ว ห้องนั่งเล่นก็แล้ว เดินลงมาด้านล่างหวังว่าเมียจะอยู่ในห้องครัว ก็ผิดหวัง เพราะไม่มีใครซักคน
“ไอ้นิคก็หายไปเหมือนกันครับ” นิครอสบอกหน้าตื่น เมื่อกี้เขาเดินไปดูห้องนิคแล้ว แต่ก็ไม่เจอ ทำเอาร่างสูงใจคอไม่ดีขึ้นมาทันที
“หรือว่าจะมีอันตรายว่ะ นิครอส แกค้นอุปกรณ์ติดตามตัวของไอ้นิคซิ ยังอยู่หรือเปล่า”
สั่งการเสร็จร่างสูงก็โทรหาร่างบางทันที ตามไปตามมา ก็เจอกับโทรศัพท์เครื่องเล็กของน้ำซุปสั่นอยู่ตรงโซฟาหน้าโทรทัศน์
“อยู่เว้ยลีโอ ปืนก็ยังอยู่ ฉันว่าลองหารอบๆบ้านดู ถ้าไม่เจอค่อยออกตามหาที่อื่น”
ลีโอพยักหน้ารับทันที แล้วทั้งสองคนก็แยกย้ายเดินสำรวจรอบๆบ้าน ร่างสูงของลีโอ แอ็คซายน์ เดินอย่างกระสับกระส่าย ใจมันห่วงไปแล้ว กลัวว่าเมียจะได้รับอันตราย หรือว่าจับตัวไปอีก หัวใจเต้นแรง น่ากลัวว่ามันจะออกมาเต้นด้านนอก แต่แล้วเสียงที่คุยกันอยู่ตรงสวนหลังบ้านก็กระตุ้นความอยากรู้ของมาเฟียหนุ่มได้เป็นอย่างดี
.
.
.
“น้ำซุป ทำอะไร!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
น้ำซุป ช็อค
นิค ลงไปดิ้นกับพื้นแล้วเรียบร้อย
"อย่าสาดน้ำได้ไหม ช่วยเห็นใจกันบ้าง ขอให้ช่วยหลีกทาง คนกำลังลอยกระทง!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ขอโทษที่มาอัพช้า :m15: :m15: :m15: เล่นน้ำจนเพลินไปหน่อยอ่ะ 555555555555++
-
คนไหนไม่กด+ คนแต่งขอให้คุณ
"แขนดำ" "หน้าดำ" And "ตัวดำ"
5555555555555555+
เพี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงง
ปล เลขคนเข้าชมกำลังสวยเลยอ่ะ >> หกหมื่นหกพันหกร้อยหกสิบ
-
มาต่อที่เหลือด่วน
+1
-
แล้วยังไงต่อออออ
อยากรู้มากกกกกก
-
มาต่อด้วยนะอ่ะๆๆๆอย่าช้า :กอด1:
-
คนแต่งจะเข้ามาบอกว่า
v
v
v
v
v
v
ขอเวลากินเนื้อย่างหน่อยนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
กร๊ากกกก สงสารนิค
งานนี้เจ้าพ่อได้อกแตกตาย
อีหนูของเจ้าพ่อดื้อขึ้นเทพ
ฮ่าๆๆๆ
-
ซนจิงๆๆๆๆๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
วันสงกรานต์ใคร ๆ ก็เที่ยวกัน++++
555 :pig4:
-
กดแล้วจ้า ตอนนี้ตัวขาวจั๊วเลย 555
น้ำซุปรู้สึกจะ ดื้อแบบอัพเลเวลเยอะเลยนะ
-
น้ำซุปจะโดนลงโทษหรือป่าวนะ
+1 นะคะ
-
ได้โปรดอย่าพูดถึงสงกราน
มันดำจริง ๆ
แล้วตัวร้อน ๆ ด้วยเซงเลย
-----------
น้ำซุปซนอย่างงี้ แก้ไงดีเนี่ย
-
:pigha2: :pigha2:
-
:a5: :a5:
นิค !!!!!!!!!!! หนีเร็ว ...
-
นิคเอ๊ยยย!!
-
ดื้อจริงๆ
-
สุขสันต์วันสงกรานต์ :mc4:
อยากดำ ขอบคุณนะน้องหมวย :laugh:
+1
-
ไม่ทันไรน้ำซุปหาเรื่องให้คนอื่นอีกแล้ว
ลีโอก็เป็นห่วงเมียเหลือเกิน อีหนูไม่ชอบอยู่เฉยสินะ
-
:m20:งานเข้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา o13
-
กรีส สส ส ส ส ส ส สส รอ มานาน เรย
แต่ค้าง มากมาย อ่า มาต่อ เร็วๆ นะ
-
โดนลงโทษแน่งานนี้
-
o22
นิค งานเข้าเเล้ว 55555
อีหนูนี่ก้อใช่ย่อยนะเนี่ย
-
มารอครึ่งหลังค๊าบบบบ
-
+1 แระนุ้งหมวย รีบมาต่อซะดีๆน๊าาา o18
อยากรู้ตอนน้ำซุปโดนลงโทษ ฮ่าๆๆ ท่าทางจิหงอ
-
น้ำซุปงานเข้าาาาาาาาาาา
o22
รอครึ่งหลังจ๊ะ
-
น้ำซุปนี่ สร้างเรื่องได้โล่จิง ๆ
:laugh: :laugh:
-
ตอนต่อไปอย่าปลอยให้รอนานนะ :monkeysad:
คิดถึง :call:
-
ค้างอ่ะ แต่ไม่เป็นไร รอได้จ๊ะ :z2:
-
ต่อ หน่อยค่ะ จาลงแดง แย้ว ว วว
-
Part 47
(http://a6.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/207907_184615234919465_100001129689921_481768_1179695_n.jpg)
( ครึ่งหลัง )
You don't even know how very special you are
คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณน่ะสำคัญต่อฉันขนาดไหน
ร่างบางที่ยืนอยู่บนต้นมะม่วง เมื่อได้ยินเสียงคนรักตะโกนมาจากด้านล่างก็ตกใจไม่น้อย และด้วยความที่มือด้านขวากำลังเอื้อมจับผลมะม่วงส่วนมือซ้ายก็เกาะกิ่งมะม่วงอยู่ข้างเดียว เป็นผลให้ร่างบางสูญเสียการทรงตัว ผลัดตกลงมาจากกิ่งที่เหยียบด้วยแรงโน้มถ่วงของโลก
บุคลทั้งสามที่ยืนอยู่ด้านล่างมองภาพนั้นอย่างตื่นตะลึง ไม่ว่าจะเป็นลีโอ แอ็คซายน์ ก็ยังไม่นึกว่าสิ่งที่เห็อยู่ในขณะนี้เป็นเรื่องจริง ความจริงเขาอาจจะกำลังฝันอยู่ก็ได้
“น้ำซุป!!!!!!!!!” ลีโอ นิค และนิครอส ร้องเรียกชื่อร่างบางอย่างตกใจ แต่ดูเหมือนว่าคนตัวเล็กสามารถคว้ากิ่งใกล้ๆไว้ทัน เลยไม่ได้พลัดตกลงมาอย่างที่ทุกคนกลัว อาการโล่งอกและกลับมาหายใจทั่วท้องอีกครั้งกลับมายืนบุรุษทั้งสามอีกครั้ง ยกเว้นแต่มาเฟียอย่างลีโอ แอ็คซายน์ ที่กำลังจะเป็นบ้าขึ้นไปทุกที จนปัญญาที่จะเอาคนรักลงมาจากต้น ปัญญานี้เขาก็คิดไม่ตกเช่นกัน
“ลงมาเดี๋ยวนี้!!!” ร่างสูงตะโกนขึ้นไปตระหนก ภาพที่ร่างบางผลัดตกลงมาจากกิ่งไม้แล้วยึดอีกกิ่งไว้ทันทำเอาหัวใจคนหนุ่มอย่างเขาเกือบวาย บาดแผลจากอุบัติเหตุของน้ำซุปอาจจะยังไม่หายดี และถ้าหากเมื่อกี้คนตัวเล็กคว้ากิ่งไม้อีกกิ่งไม่ทัน ตกลงเจ็บหนักกว่าเดิม เขาไม่ต้องเข้าไปนอนให้น้ำเกลือข้างๆหรือ
ลูกกระสุนศัตรูเขาไม่กลัว ปัญหาเรื่องงาน พิษเศรษฐกิจก็ไม่อาจจะทำให้หินผาอย่างเขาต้องวิตก สมองอันชาญฉลาดสามารถวิเคาะห์และแก้ปัญหาได้ดีในระยะเวลาเพียงไม่กี่นาที แต่นี่!!!
เรื่องเบสิคมากสำหรับคนอื่น เมียปีนต้นไม้!!! ใช่ สำหรับคนอื่นๆอาจจะเห็นว่าไร้สาระทำไมคนเก่งอย่างเขาถึงจัดการไม่ได้ อยากให้ไอ้คนที่คิดอย่างนั้นมาอยู่ในสถานการณ์นี้จริงๆ เงยหน้าขึ้นไปก็เห็นเมียยีนเกาะกิ่งไม้มือเดียว อีกมือก็สนใจแต่มะม่วง ไม่ได้ห่วงชีวิตและรักษาร่างกายตัวเองสักนิด ในหัวมีแต่ความกังวล แล้วอย่างนี้จะให้เขาไปรวบรวมสมาธิตอนไหน สมาธิมันกระเจิงไปเนิ่นนานแล้ว
“ลีโออ่า..ยังเก็บได้ไม่เยอะเลยนะ” ร่างบางเกาะกิ่งมะม่วงด้วยมือทั้งสองข้าง เมื่อกี้ถ้าเขาคว้ากิ่งมะม่วงไม่ทัน มีหวังได้ตกลงไปข้างล่างแน่ๆ ต้องขอบคุณวิชามารของพี่น้ำแกง พี่สาวสุดสวยของเขาที่แอบพาไปปีนต้นชมพู่ที่หลังบ้านเป็นประจำ
คนหน้าหวานแต่การกระทำขัดกับใบหน้ายิ่งนัก นั่งต่อรองคนรักอยู่บนกิ่ง ใจอยากจะหายตัวลงไปด้วยซ้ำ แต่ไหนๆ ก็ขึ้นมาแล้ว อยากจะเก็บลงไปให้เยอะๆ เผื่อได้เอาไปฝากคุณหญิง กับคุณแม่ เพราะทั้งสองคน โปรดปานผลไม้รสเปรี้ยวไม่น้อย
แล้วถ้าเขาลงไปเหยียบพื้นดินด้านล่างแล้ว เขาจะรอดพ้นเงื่อมมือของซาตานอย่างลีโอหรือ จะเอาชีวิตรอดออกไปตอนไหนก็ยังไม่รู้เลย ถ้าให้เดาตอนนี้สมองอันยอดเยี่ยมของลีโอ กำลังประมวลผลหาวิธีลงโทษเขาอยู่แน่ๆ ซึ่งนั่นแหละ น่ากลัวกว่าตกต้นมะม่วงกว่าเป็นไหนๆ
“นิครอสไปบอกคนสวนมาตัดต้นมะม่วงพวกนี้ให้หมด!!” สายตาคมเข้มมองขึ้นไปสบกับดวงตากลมโตของร่างบางอย่างหมาดหมาย กลัวว่าถ้าละสายตาไปเพียงนิดเดียว ร่างข้างบนจะพลัดตกลงมาอีกครั้ง ถึงแม้ปากจะการ แต่ดวงตาคมเข้มก็ทอดมองไปด้านบนอย่างไม่กระพริบ
ฝ่ายนิคและนิครอส รู้ดีว่า ตอนนี้เพื่อนของตนนั้น กำลัง “บ้า” เข้าขั้น น้ำเชี่ยวอย่าเราเรือขวาง ถึงแม้เรือจะน่ารักน่าปารถนาอย่างน้ำซุปก็เถอะ ไอ้ลีโอก็ไม่เว้นเหมือนกัน
ต้นไม้เฮงซวยพวกนี้ ต้องตัดให้หมด ไม่งั้นเมียเขาต้องแอบหนีมาปีนอีกแน่ๆ อยากจะเหาะขึ้นไปคว้าเอวบางของคนด้านบนมาตีเสียให้เข็ด ไม่รู้ว่าขึ้นไปตั้งแต่ตอนไหน ซนจนได้เรื่อง รู้อยู่เหมือนกันว่าไอ้พฤติกรรมมทะโมนๆของน้ำซุปค่อนข้างเยอะ และแยะ คุณหญิงแม่เล่าให้ฟังเกือบหมด ท่านบอกว่าต้องให้เขาปรามไว้ตลอดเวลา เพราะน้ำซุปมักจะแอบหนีไปปีนป่ายต้นไม้ เพื่อเล่นสนุกอยู่เป็นประจำ
ตอนนั้นเขาเพียงแต่รับฟังเอาไว้เท่านั้น เพราะคิดว่าน้ำซุปความคิด ความอ่านอาจจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่ต้องมานั่งคอยเตือนอยู่ทุกวี่ทุกวัน แต่ทุกอย่างที่เขาคิดนั้นผิด!!!! เมื่อก่อนสงสัยนักหนาทำไมถึงชอบชวนมาค้างที่เรือนหออยู่บ่อยๆ แล้วก็ไล่เขาไปทำงาน แต่เขามักจะตัวติดกับน้ำซุปอยู่เสมอ วันนี้หมดข้อสงสัยแล้ว น้ำซุปคงหาโอกาสอยู่นานในการปฏิบัติภารกิจ “ดื้อ” ครั้งนี้
ในเมื่อเรียกอย่างไรน้ำซุปก็ไม่มีทีท่าว่าจะลงมา ร่างสูงจึงหันไปเล่นงาน กับนิคแทน อุตส่าห์ฝากให้ดูแลแทน อย่างนี้มันต้องเตะเสียให้เข็ด เฝ้ากันอย่างไร ทำไมถึงปล่อยให้เมียเจ้าพ่อมาเล่นซนอย่างนี้
“ไอ้นิค!! แกดูเมียฉันอย่างไร ทำไมถึงปล่อยให้มาปีนต้นไม้อย่างนี้”
“ฉันดูดีแล้วนะเว้ย แต่เผลอแปปเดียวน้ำซุปก็หนีมาเก็บมะม่วงซะแล้ว”
นิค มองขึ้นไปสบตากับน้ำซุปอย่างขอความช่วยเหลือ ถ้าน้ำซุปไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยงานนี้เขามีแต่เละกับเละ ดูเหมือนว่าศพจะไม่สวยอีกต่างหาก
“ลีโอ ไม่ต้องไปว่านิคหรอก น้ำซุปดื้อเอง”
ยังดีที่รู้ว่าตัวเอง “ดื้อ” !!!!!!!!
“รู้ตัวก็ดี ลงมาได้แล้ว”
ร่างบางพยักหน้าขึ้นลงอย่างจำยอม นั่นแหละร่างสูงถึงได้ยิ้มออกในรอบ 5 นาทีที่ผ่านมา
“แต่ที่ว่าจะตัดต้นมะม่วงน่ะ แค่ขู่น้ำซุปใช่ไหม” ขาที่กำลังก้าวลงมาตามกิ่งไม้ของร่างบางหยุดชะงักแล้วก้มลงมาถามคนด้านล่าง
“ไม่ได้ล้อเล่นครับ ลีโอพูดจริง เลิกพูดได้แล้ว พูดไปปีนไปเดี๋ยวก็ตกพอดี ตั้งใจปีนลงมา” ถ้าไม่ขู่ก็ไม่กลัว เพราะน้ำซุปไม่เคยกลัวเขาอยู่แล้ว แต่มีบางเรื่องเท่านั้นที่น้ำซุปเกรงอก เกรงใจเขา ไม่ค่อยกล้าต่อการเท่าไร ก็เรื่องบนเตียงนั่นไง ที่คนตัวเล็กเถียงแล้วจนมุมอยู่เป็นประจำ
“จะบ้าเหรอ ไม่ได้นะลีโอ ถ้าตัดต้นมะม่วงหมด แล้วจะเอาต้นไม้ที่ไหนไว้ปีนล่ะ อุ๊บ!!!” คนเขาดื้ออย่างนี้มาเนิ่นนานแล้วครับ ซึ่งนั้นผมก็ไม่ว่า ดื้ออย่างอื่นได้ แต่อย่าดื้อในเรื่องที่จะทำให้ผมประสาทแดกได้ไหม
“นั่นแหละดี จะตัดให้หมดสวนนี่แหละ ไม่ต้องมีต้นไหนไว้ปีนทั้งนั้น”
“เหอะ!! เผด็จการ” ปากบางต่อว่าคนรักไม่หยุด น้ำซุปค่อยๆ ปีนลงจากต้นไม้อย่างช้า โดยมีร่างสูงรอรับอยู่ด้านล่าง เมื่อปีนมาถึงโคนต้นด้านล่างแล้ว ลีโอก็คว้าเอวบางของคนรักมาอุ้มพาดบ่าแล้วเดินเข้าบ้านทันที
“ลีโอ!!!!!!!!! ปล่อยน๊า” กำปั้นน้อยทุบตีแผ่นหลังหนาของลีโออย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ดูเหมือนว่าคนตัวสูงจะไม่สะทกสะท้านแล้ว ยังเอื้อมมาตีสะโพกเพรียวของร่างบางเสียงดังลั่น
“โอ๊ย!!!!!! เจ็บนะ” คนตัวเล็กดิ้นไปมาอยู่บนบ่าเขา ยังไม่นับรวมมือและเท้าที่สวัดไปมาตามร่างกายเขา เพื่อให้เกิดความเจ็บปวด ก็เจ็บจริงๆนั่นแหละ ก็มือบางนั่นใช่ว่าน้ำหนักจะบางตามรูปร่างมือ ตีหลังเขามาแต่ละที แสบใช่เล่น
“ตีให้เจ็บ จะได้จำ ว่าอย่าดื้ออีก” ร่างสูงวางร่างบางลงบนโซฟา แล้วตามติดกักร่างบางไว้ในอ้อมแขนไม่ให้หนีไปไหน หางตาเห็นนิค และนิครอสยืนอยู่กับคนสวนประจำบ้านยืนคอยรับคำสั่งอยู่ ถ้าหากสามคนนี้ไม่อยู่ตรงนี้นะ เขาจะถอดกางเกงน้ำซุปออก แล้วตีสะโพกมนนั่นไปจังๆสักทีสองทีให้หายหมั่นเขี้ยว
“ไปตัดออกให้หมด ต้นเดียวก็ห้ามเหลือ” ปากหนาสั่งการไปยังลูกน้องทั้งสองคน แต่สายตาคมดุจเหยี่ยวไม่ได้ละไปจากดวงหน้าหวานของน้ำซุปไปแม้แต่น้อย
“ไม่ได้นะ ไม่ต้องตัดต้นไหนทั้งนั้น น้ำซุปไม่ให้ตัด” ทั้งสามคนที่กำลังก้าวขาออกจากมุกหน้าบ้านก็ชะงักหยุดทันทีเมื่อได้ยินเสียงของร่างบาง น้ำซุปนั้นมีอำนาจมากพอๆกับลีโอ ลูกน้องทั้งบริษัทต่างพากันยกย่องและนับถือเสมือนนายคนหนึ่งของ แอ็คซายน์ ผู้ชายตัวเล็กคนนี้มีทรัพย์สินมากกว่า ไอ้ลีโอเสียด้วยซ้ำ เพราะลีโอมันทำงานแล้วก็โอนทรัพย์สินเข้าบัญชีน้ำซุปหมดทุกบาท ทุกสตางค์ ถ้านับเอาทรัพย์ทั้งหมดมานับดู น้ำซุป แอ็คซายน์ ก็รวยติดอันดับโลกไปแล้ว
เรียกว่าทำงานได้เท่าไร ก็ให้ “เมีย” หมด ตารางชีวิตประจำวันก็ซื่อตรงกับน้ำซุปยิ่งกว่าเส้นตรงเสียอีก ทำงานเสร็จก็กลับบ้าน ออกงานก็เอาเมียไป เรียกว่าสองคนนี้แทบตัวไม่เคยห่างกัน
“ถ้าเอาไว้เดี๋ยววันหลังก็แอบไปปีนอีก ไม่รู้หรือไงว่าเมื่อกี้ลีโอหัวใจจะวาย”
“ไม่ปีนแล้วน่า ( ถ้าไม่จำเป็น ) นะๆ ลีโอจะตัดมันออกทำไม โลกมันร้อนก็เพราะลีโอนี่แหละ”
“เจ้าพ่อไม่เชื่ออีหนูแล้วล่ะ คนอะไรดื้อได้ดื้อดี”
นิค และ นิครอส มองไปยังน้ำซุปและลีโออย่าง งงๆ ตกลงจะตัดหรือไม่ตัด แต่ก็จริงอย่างที่น้ำซุปพูด ตัดไม้ทำลายป่า เป็นสาเหตุหนึ่งของภาวะโลกร้อน อีกอย่างถ้าตัดต้นไม้หลังบ้านออกหมดพวกเขาจะเอาเงาไม้ที่ไหนไปงีบตอนว่างๆล่ะ
“ถ้าหนีไปปีนอีกที คราวนี้ตัดหมดจริงๆ ...........ไม่ตัดแล้ว พวกนายไปไหนก็ไปเถอะ” เมื่อทั้งหมดได้รับคำสั่งก็แยกย้ายกันไป ทิ้งให้น้ำซุปตกที่นั่งลำบากแต่เพียงผู้เดียว
“ไปไหน??” ร่างบางที่กอดคอร่างสูงอยู่เพราะโดนอุ้มอยู่ ถามเสียงตื่น ใบหน้าคมเข้มตามแบบฉบับลูกครึ่งเรียบนิ่งจนเดาความคิดไม่ออก และก็รู้ได้โดยสัญชาตญาณว่า มันไม่เป็นผลดีต่อตัวร่างบางแน่
“ทำโทษ”
“ทำโทษอะไร ไหนลีโอจะพาน้ำซุปไปหางี่เง่าไงครับ”
เรียวขาแข็งแรงหยุดชะงักกลางบันไดวนของบ้าน ใบหน้าเรียบนิ่งหันมาสบตากับคนรักอย่างช้าๆ ริมฝีปากเรียวสวยกดจูบลงกระหม่อมบางของร่างบางอย่างรักใคร่
“แล้วใครนะที่ดื้อจนเจ้าพ่อหมดอารมณ์พาไปหาไอ้งี่เง่า” ออกเดินอีกครั้ง นึกโมโหบันไดอยู่ไม่น้อย ว่าทำไมถึงได้ยาวไกลอย่า-งนี้ ใจตอนนี้มันพุ่งไปที่เตียงแล้ว
“..................................” ร่างบางก้มหน้าอย่างยอมรับชะตากรรม มือบางกอดคอร่างสูงแน่นกว่าเดิม หัวใจดวงน้อยเต้นโครมคราม
เมื่อถึงห้องนอนใหญ่แล้ว ร่างสูงก็ใช้เท้าดันประตูเปิดแล้วค่อยๆแทรกตัวเข้าไปอย่างรวดเร็ว ก้าวพรวดไปวางร่างเล็กไว้บนเตียงและตนเองก็กลับออกไปปิดประตูลงกลอนอีกครั้ง กลับมาอีกทีก็ไม่เห็นร่างเล็กที่ต้องนอนรออยู่บนเตียง คิ้วหนาก็ขมวดเข้าหากันอย่างหงุดหงิด เพราะรู้ว่าน้ำซุปกำลังหาวิธีเอาตัวรอด ซึ่งเขาก็มองไม่เห็นว่าวิธีไหนที่น้ำซุปจะมาเอาชนะเขาได้
“แช่น้ำอุ่นตอนบ่ายเนี่ยนะน้ำซุป”
เปิดประตูห้องน้ำก็เจอกับร่างบางที่นอนแช่อ่างน้ำอย่างสบายอารมณ์ แต่ดูก็รู้ว่าร่างบางกำลังพยายามสร้างอารมณ์สุนทรีในการแช่น้ำครั้งนี้ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่า คนตัวเล็กไม่ค่อยชอบอุ่นเท่าไร ไม่ว่าจะตอนหน้าหนาว หรือหน้าร้อน เพราะเจ้าตัวมักจะบอกว่าน้ำอุ่นจะทำให้ผิวแห้งกร้าน ไม่มีน้ำมีนวล
ใจอยากจะหัวเราะออกมาให้ดังลั่นห้อง แต่ก็ทำไม่ได้ ต้องแสร้งทำหน้าขรึม กอดอกพิงประตูห้องน้ำมองคนตัวเล็กที่กำลังส่งยิ้มมาให้เขาอย่างประจบประแจง แค่มาเจอยิ้มอ้อนของน้ำซุป มาเฟียอย่างร่างสูงก็ใจอ่อนยอมให้แล้ว แต่ก็ยังวางท่าทีไม่สนใจอยู่เช่นเดิม
“อืมๆ สบายดีนะ” สบายจนเหงื่อมันไหลเต็มหน้า น่าสงสารจริงๆ ทำไมเมียเจ้าพ่อถึงทำอะไรน่ารักๆอย่างนี้ก็ไม่รู้ ทั้งที่รู้ดีอยู่แท้ๆว่ายังไงก็ไม่รอด
“แล้วเสร็จหรือยังล่ะ เจ้าพ่อจะได้อุ้มไปเช็ดตัว” คนที่มองหน้าเมียตลอด แอบเห็นว่าใบหน้านวลนั้นค่อยๆเผือดสีซีดลงไปอย่างช้าๆ มือไม้ก็เริ่มอยู่ไม่สุข เมียเขากำลังหาทางรอดเอาชีวิตแบบสู้ไม่ถอยครับ
“เอ่อๆ ยังเลยครับ.........น้ำซุปเพิ่งเข้ามาแช่เองนะ ลีโอจะรีบอุ้มไปไหน”
ร่างสูงพยักหน้าเข้าใจ แล้วเดินออกไปจากห้องน้ำ และกลับมาอีกครั้งพร้อมกับผ้าขนหนูสีขาวผืนนุ่ม ดูเอาเถอะ อ้างว่าจะเข้าไปแช่น้ำ แต่ไม่เอาผ้าขนหนูเข้าไปด้วย
ร่างสูงก้าวขึ้นไปยืนขอบอ่างแล้วก้มตัวซ้อนร่างบางเข้ามาในผ้าขนหนูผืนนุ่มแล้วอุ้มออกไปจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจว่ามือบางจะไล่ทุบตีแผ่นอกเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ลีโอ!! ปล่อยน้ำซุปเลยนะ คนเขาจะอาบน้ำ อุ้มออกมาทำไม........”
ไร้เสียงที่จะต่อว่าต่อขานร่างสูง เมื่อร่างบางโดนปิดปากด้วยปากเช่นกัน อ้อมแขนแข็งแรงของลีโอ แอ็คซายน์กักขังคนตัวเล็กไม่ให้ขยับเขยื้อนไปไหน ร่างเล็กดิ้นไปมาอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน จนร่างสูงกลัวว่าถ้าร่างบางดิ้นนานกว่านี้ โรคหอบจะกำเริบ ก็หยุดแล้วปล่อยให้คนตัวเล็กเป็นอิสระ
“ไม่ต้องมายิ้มเลยครับ ไม่รอดจริง มาให้กินซะดีๆ” ร่างสูงก้มลงงับจมูกโด่งรั้นของร่างบางอย่างหมั่นเขี้ยว ริมฝีปากหนากดไล่เรื่อยไปตามโครงหน้าหวานอย่างละเมียดละไม
“กินอะไรครับ กินข้าวเหรอ” ร่างบางยิ้มทะเล้นอย่างหยอกล้อ มือบางลูบใบหน้าหล่อของคนรักไปมาด้วยความเคยชิน คิ้ว ตา จมูก ปาก ทุกอย่างรวมตัวเป็น ลีโอ แอ็คซายน์ ได้อย่างลงตัว รูปหน้าที่เรียวยาวอย่างที่ผู้ชายหลายคนอิจฉา และเขาเองก็เคยอิจฉาอยู่ไม่น้อย ความเพอร์เฟคของลีโอ ทำให้เพื่อนๆหลายคนอิจฉา แต่หารู้ไม่ว่า ไอ้ความดูดี และเพอร์เฟคของลีโอนี่แหละที่ทำเขาปวดหัวอยู่ไม่น้อย
“เดี๋ยวอีหนูถอดเสื้อให้นะครับ” ร่างบางลุกขึ้นมานั่งเกยตักร่างสูงแล้วยื่นแขนไปถอดเสื้อให้คนรักอย่างช้าๆ ตาสับตา ไม่ได้ละจากกันไปไหน สมองสั่งการให้ถอดเสื้อผ้าส่วนอื่นๆ หลุดตามไปด้วย จนในที่สุดร่างกายของทั้งสองก็เปลือยเปล่า ความเขินอายของร่างบางหายไปหมดแล้ว เหลือก็แต่น้ำซุปสุดยั่ว ที่กำลังนั่งลูบแผงอกของร่างสูงอย่างปลุกอารมณ์
“แล้วเมื่อกี้อิดออดทำไมครับ”
“ก็...........เล่นตัวให้ลีโอตื่นเต้นไง แล้วตื่นเต้นป่ะ”
ร่างสูงส่ายหัวอย่างทันที ส่งผลให้มือเล็กวาดตีลงบนแผงอกล่ำนั่นหมั่นไส้
“จับได้ตั้งแต่น้ำซุปแช่น้ำแล้ว”
“อืมมม...” มือเจอกับมือร้ายกาจของลีโอที่ลูบตั้งแต่ปลีขาขาวขึ้นมายังเอวบาง น้ำซุปคนเก่งก็สิ้นฤทธิ์ทันที ไม่เพียงแต่ปากเท่านั้นที่ร้ายกาจ ริมฝีปากหนาก็ร้ายไม่แพ้กัน ผ่านผิวเนื้อที่ใดก็ดูดเม้มและสร้างรอยรักไว้อย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย
การเล้าโลมเป็นไปอย่างช้าๆ ทั้งสองต่างช่วยกันและกัน ไม่มีความเขินอาย มีแต่ความต้องการซึ่งกันและกัน การแสดงของคนทั้งคู่เป็นไปอย่างธรรมชาติ ร่วมรัก ไม่เซ็กส์ เพราะฉะนั้น ทั้งสองคนต้องร่วมมือกันและกันสรรสร้างความประทับใจ ช่วยกันเติมเต็มซึ่งกันและกัน โอบประคองไปจนกว่าการเดินทางอันแสนหอมหวานครั้งนี้จะจบลงที่ปลายฟ้า
“ลีโอ....ลีโอ” ริมฝีปากบางร้องเรียกชื่อคนรักไม่ขาดปาก เมื่อท่อนเนื้อของร่างสูงกำลังกดลงมายังช่องทางอันคับแน่นของร่างสูง มือบางเกาะบ่าแข็งแรงของร่างสูงอย่างต้องการที่พึ่งพิง
เมื่อท่อนเนื้อค่อยๆเติมเต็มช่องทางของร่างบางจนหมด ร่างสูงก็กดแช่ไว้อย่างนั้นเพื่อรอให้คนตัวเล็กปรับตัวกับสิ่งแปลกปลอมที่แทรกเข้าไปอยู่ในตัว ริมฝีปากหนากดจูบขมับบางที่ชื้นไปด้วยเหงื่ออย่างปลอบประโลม เรือนกายบางสูดลมเข้าปอดอย่างช้าๆและค่อยๆผ่อนออกมาช้าๆเช่นกัน จนในที่สุดเมื่อต่างฝ่ายต่างพร้อม บทรักเชื่อมหวานก็เริ่มขึ้นทันที
“ซุป.....ซุปครับ” ร้องเรียกกันและกัน ถ้อยคำนับล้านที่ฝังแน่นอยู่ไม่อก ไม่ได้มีความหมายเท่ากับการร่วมรักและเรียกชื่อคนรักไปพร้อมๆกัน
ผิวเนื้อแนบชิด ไม่มีช่องว่างใดๆเกิดขึ้น จังหวะสอดประสานเป็นไปอย่างสม่ำเสมอ กลิ่นอายรักลอยวนอยู่รอบๆตัวของคนรักคู่ เตียงสี่เสาส่งเสียงเอียดอาด บ่งบอกให้ผู้นอนรู้ว่า จังหวะของการสอดประสานนั้นแปรเปลี่ยนเป็นเล่าร้อนและต้องการมากขึ้น
“อะ.........ซี๊ด” ร่างบางส่ายหน้าไปมากับหมอน เมื่อถูกกระต้นอารมณ์โดยร่างสูง
ลีโอมองคนรักที่แสดงสีหน้าว่าจังหวะการสอดประสานโดยฝีมือเขานั้นสร้างความเสียวกระสันได้มากแค่ไหน อยากจะก้มลงไปจูบ ก็กลัวว่าน้ำซุปจะหมดลมหายใจเสียก่อน เพราะแค่นี้คนตัวเล็กก็หายใจหายคอไม่ทันแล้ว
และเมื่อใกล้ถึงเส้นชัย ผู้เข้าแข่งขันทั้งสองคนก็ต่างพากันจูงมือกันเดินเข้าหาเส้นชัย ...........
หยาดหยดแห่งความรักพุ่งเข้าสู่ตัวตนของร่างบาง เช่นเดียวกันที่คนตัวเล็กก็โดนมือหนาชักนำและปลดปล่อยไปตามๆกัน เสียงเหนื่อยหอบของคนทั้งคู่ดังระงมไปทั่วห้อง กายเปลือยเปล่าพร่างพราวไปด้วยเม็ดเหงื่อ ใบหน้าหวานยังคงนอนปรือตามองร่างสูงอยู่อย่างนั้น เรี่ยวแรงที่จะยกมือไปเช็ดเหงื่อตามใบหน้าหล่อแทบไม่มี ดีแล้วที่คนตัวเล็กยังนอนลืมตาอยู่
“เก่งครับ” เอ่ยปากชมคนตัวเล็กที่นอนปรือตาอยู่อย่างอดไม่ได้ นับว่าน้ำซุปเก่งขึ้นทุกครั้งเมื่อได้ร่วมรักกัน ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน ปานนี้เมียเขาหลับไปนานแล้ว
“ครับๆ ...เอาออกได้หรือยังอ่ะเจ้าพ่อ มันอึดอัด” ร่างบางเอ่ยถึงช่องทางหลังที่ยังมีท่อนเนื้อร้อนของร่างสูงแช่อยู่
“อึดอัดแล้วชอบไหมครับ”
“หึ................หน้าไม่อาย” จะเอี่ยวหน้าหนีไปไหนก็ไม่ได้ เพราะตอนนี้ร่างกายบางถูกกอดไปทั้งตัว ใบหน้าห่างกันเพียงแค่คืบ รู้สึกได้ถึงลมหายใจของกันและกัน กลิ่นหอมประจำตัวของน้ำซุปสร้างความผ่อนคลายให้กับลีโอ แอ๊คซายน์ไม่น้อย
ร่างสูงค่อยๆ ถอนท่อนเนื้อออกจากตัวของร่างบาง และหยาดหยดแห่งรักก็ไหลตามออกมา มันมากเสียจนไหลไปตามปลีขาขาวของน้ำซุป ลีโอมองภาพนั้นอย่างหื่นกระหาย ภาพที่กายบางของน้ำซุปเต็มไปด้วยรอยจูบและดูดเม้น เพื่อตีตราเป็นเจ้าของ ปลีน่องมีคราบรักของเขาอยู่เล็กน้อย หางตามีน้ำหล่อเลี้ยงกลิ้งไปมา เซ็กซี่สุด!!
“อาบน้ำไหมครับ เปื้อนไปทั้งตัวแล้วนะ”
“คนไหนทำเปื้อน คนนั้นก็อาบให้ซิ”
“หึหึ.......ทำหน้าน่ารักอีกแล้วนะครับ เมื่อกี้อีหนูเซ็กซี่สุด”
ผลั่กกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!1
เต็มๆที่หน้าอก ไม่ได้ปัดป้อง เพราะขืนปัดป้อง เล็บมือนางต้องข่วนมาแทนแน่ๆ
“เหอะ!!! กี่ครั้งๆ ก็เซ็กซี่ตลอด เชื่อได้ไหมเนี่ย”
“เชื่อเหอะครับ แค่นี้ก็รักจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วครับ”
“ไม่ขึ้นแน่นะ”
“เปลี่ยนใจแล้วครับ ตอนนี้มันขึ้นจนกู่ไม่กลับแล้ว”
***** ปล1 แอนตาซิลจ่าย!!!!!! เพราะคนแต่งเมารักจนตกเวที ฮิ้ววววววววววววววววว
-
หุหุ เกือบล่วงแล้วมั้ยหล่ะอีหนูของเจ้าพ่อ
ว่าแต่เจ้าพ่อแกบ้ามากเลยจะตัดมะม่วงทั้งสวน
-
:m25: :m25: :m25:
-
เทวดาที่อยู่ในต้นมะม่วงคงแอบคิดว่า "ตูเกือบไม่มีต้นมะม่วงให้อาศัยอยู่แล้ว...ไอ้น้ำซุปเอ๊ยยย"
ปล.เห็นคะแนนออกแล้ว อยากจะบอกว่า สู้ๆเด้อ เราเองก็เคยผ่านจุดนั้นมาก่อน ทำให้รู้ว่าเอนทรานซ์ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต... ถ้าทำอะไรไม่ได้ ไม่รู้จะเรียนอะไร แนะนำให้เป็นนักเขียน เพราะเขียนนิยายเก่งจริงๆ^^
-
:กอด1:น้ำซุปกลับมาก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
ลีโอเลยไปไหนไม่รอด :L1:
-
ฮิ้ววววววววว คิดได้ไงอะ
เมารักรักตกเวที5555 :laugh:
:call:
-
:haun4: :jul1: :jul1: :haun4:
+1 นะคะ
-
เจ้าพ่อเกือบเจ้าเข้า !!!!
น้ำซุปเอ้ยยยยยยยย
-
โอยยย :pighaun: น้ำซุปไม่เหนื่อยปีนต้นมะม่วงหรอก แต่เหนื่อยที่ลีโอกวนนี่สิ :impress2:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
เจ้าพ่ออะ ลงโทษอะไรก้ไม่รุ้ เ.........วๆๆ :pighaun:
-
:jul3:
:m20:
-
หายไปนานนนน
ลีโอกลับมาจัดเต็มเลยยยยยย
:z1: :z1: :z1:
-
อินู๋เด็กดื้อ ฮ๋าๆๆๆน่ารักเชียว
แสดงว่าหายแล้วแน่ๆๆๆ
เล่นกันสะ :really2:
-
ปวดท้องงงงงงงๆ
-
ดื้อบ่อย ๆ เข้าทางเจ้าพ่อจะได้หาเรื่องทำโทษบนเตียง....
-
แต่ง "ดราม่า" ไม่ค่อยเก่ง เนอะ
ทุกคนว่าไหม 555555555555++
-
ไม่ต้องตัดหรอกต้นไม้น่ะ
เอาไว้ให้น้ำซุปปีนเหอะ
เจ้าพ่อจะได้ลงโทษน้ำซุปบ่อยๆไง :z1:
-
ลีโอน่าจะดีใจน๊าที่น้ำซุปขยันดื้อน๊า ไม่งั้นเจ้าพ่อจะหาข้ออ้างอะไรในการทำโทษอีหนูล่ะจ๊า
-
หื่นไปแล้ววววว :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
:m15: :m15: :m15: :m15:
คนอ่านอยู่ไหน
ทำไมเงียบๆ
-
อีหนูดื้ออย่างนี้เดี๋ยวเจ้าพ่อก็หัวใจวายตายก่อน
ลีโอน่ารักมากทำงานให้เงินเมียเก็บ :laugh:
-
เหอะๆ แรงจริงอะไรจริง
-
รอ ฉัน รอ เธอ .... แต่ไม่รู้เธอ อยูหนใด 55
-
แวะมาบริจาคเลือดให้โลกค่ะ
:m25: :m25: :m25:
-
หืม....น่ารักที่สุดอ่า ^^ ^^
-
:haun4: ไหนว่ากลัวน้ำซุปสะเทือนแผลไงลีโอ
-
เจ้าพ่อ เก่งทุกทาง แพ้อย่างเดียว ความดื้อของน้ำซุป ฮ่าๆๆๆ :laugh: หงอเรย
-
เจ้าพ่อ เก่งทุกทาง แพ้อย่างเดียว ความดื้อของน้ำซุป ฮ่าๆๆๆ :laugh: หงอเรย
เรา +ให้คุณกลับเช่นกัน
********* ดั่งใจเป๊ะๆ
-
น่ารักอ่ะ
เจ้าพ่อเนี่ย เพอร์เฟค เเมน จริงๆเลยค่ะ
คิดถึงพี่เคลวินกับฟาร์จังเลยยยยยยย
อยากถามไรเตอร์มากเลยค่ะ
นิคกับนิครอสเนี่ยเพื่อนของเคลวินใช่มั้ยค่ะ
ถ้าใช่ ทำไมถึงมาทำงานกะลีโอค่ะ
-
:-[ อ่านแล้วต้องกดบวกให้เลย น้ำซุปน่ารักจนโดนลีโอฟัด 55+
:L2:
-
(http://a3.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/228327_187315361316119_100001129689921_500755_590215_n.jpg)
I' have changed ever since the day i've met you
I keep thinking abort yot
because i love you so much
ยอมรับว่าเปลี่ยนไป
ตั้งแต่ได้มาพบเธอ
ยอมรับว่าพร่ำเพ้อ
ก็เพราะว่ารักเธอจนหมดใจ
…………………………………………………………………………………………
Part 48 ( ครึ่งแรก )
กาลเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนผัน ดั่งกับสายน้ำที่ไม่มีวันหวนกลับ สรรพสิ่งทั้งหลายทั้งมวล มนุษย์ สัตว์ ต่างผลัดเปลี่ยนกันเติบใหญ่และสูญสิ้น และเมื่อห้วงชีวิตดับสูญไปแล้ว ดวงชีวิตดวงใหม่ก็มักจะเกิดขึ้นมาทดแทนสิ่งที่หายไป เป็นเฉกเช่นนี้ ไม่มีใครรู้ว่า โลกของสิ่งมีชีวิตจะดับสูบไปเมื่อไร ไม่มีใครรู้ว่าอนาคตเบื้องหน้านั้น จะเปลี่ยนแปลงในทางใด แต่คนทุกคนต่างรู้ดีว่า “ทุกอย่างเมื่อเกิดขึ้นมาแล้ว มักจะมีจุดสิ้นสุดรอยู่เสมอ”
กี่วัน แล้วที่คนสองคนอยู่เคียงคู่กันมา
กี่เดือนแล้ว ทั้งสองคนก้าวไปด้วยกัน และจับมือซึ่งกันและกัน ไม่ปล่อยไปไหน
กี่ปีแล้ว ที่คนทั้งคู่ไม่จากกันไปไหน ต่างอยู่ให้กำลังใจซึ่งกันและกัน และจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง จะจางหายไปไหน
สองรัก หล่อหลอมรวมกัน เป็น “รักเดียว”
สองคน หล่อหลอมรวมกันเป็น “หนึ่งเดียว”
ในห้องนอนใหญ่ที่ประกอบไปด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหรา บ่งบอกรสนิยมของผู้ใช้สอยเป็นอย่างดี กลิ่นอายความสดชื่นลอยตลบอบอวล หากสูดดมเมื่อใดก็ชื่นกายชื่นใจเมื่อนั้น เพราะคนตัวเล็กที่ดำรงตำแหน่งเมียมาเฟีย และนายใหญ่ประจำบ้าน ดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี สำหรับลีโอ แอ็คซายน์แล้ว เมื่อกลับเข้ามาบ้านแล้ว เขาจะเป็นเพียงแมวตัวน้อยๆที่เชื่อฟังเมียอย่างไม่ขาดตก บกพร่อง ความเกรงอกเกรงใจมีให้ร่างบางอย่างไม่ขาดสาย ยอมรับว่าบางครั้งที่น้ำซุปโมโห มันก็มีบ้างที่ “กลัว” เพราะฉะนั้นถ้าอยากอยู่อย่างสงบสุขปนสุขกายสบายใจ อย่าไปทำให้ “น้ำซุป ผู้ชนะสิบทิศ” เขากริ้ว เป็นอันขาด
หลังจากเหตุการณ์อันเลวร้ายผ่านไปได้ 1 เดือน ลีโอ แอ็คซายน์ ก็กลับบไปทำงานได้อย่างปรกติสุข แต่ไม่ค่อยสบายใจเท่าไร เพราะมีห่วงอยู่บ้าน กลัวไปต่างๆนานา ว่าไอ้พวกศัตรูทั้งหลายมันจะเข้าไปลอบทำร้ายหัวใจดวงที่สอง แต่คนตัวเล็กเขาก็ยืนยันอย่างหนักแน่นว่าจะไม่ดื้อ ไม่ซนอีกแล้ว นั่นแหละ มาเฟียใหญ่ถึงได้สบายใจบ้าง
บาดแผลที่โดนยิงของร่างบางก็หายดีเป็นปรกติ ทิ้งไว้เพียงรอยแผลเป็น แต่ก็ไม่ได้ทำให้ร่างบางกังวลเท่าไร ยอมที่จะเป็นแผลเป็น ดีกว่าไม่มีร่างอยู่ในโลกนี้อีกแล้ว ... ทุกอย่างดีขึ้นจนเกือบจะร้อยเปอร์เซ็นต์ เหลือเพียง บาดแผลทางใจเท่านั้น ที่ยังไม่หายสนิทดีเท่าไร รอคอยเวลาที่จะเยียวยาให้มันหายดีเฉกเช่นแต่ก่อน
ใบหน้าคมเข้มอย่างหนุ่มลูกครึ่ง ซุกซบอยู่ตรงซอกคอหอมกรุ่นของร่างบางที่นอนตะแคงหันหลังให้ มองเห็นแต่เพียงเสี้ยวหน้าสวยหวานของเจ้าตัวเท่านั้น ริมฝีปากหนาเหยียดยิ้มออกมาอย่างสุขใจ เมื่อรับรู้ว่าคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดนั้นขยับไปมาอย่างคนอึดอัด เพราะร่างสูงเพิ่งแรงกอดกระชับให้แน่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม มือหนาค่อยๆไล่สัมผัสตั้งแต่เอวคอดกิ่วได้รูปของคนในอ้อมกอดอย่างช้าๆ เมื่อพอใจแล้วเขาก็เปลี่ยนเป้าหมายเป็นแผ่นหลังเนียนนุ่ม ที่ไม่ว่าจะสัมผัสเมื่อใดมันก็ตราตรึงใจเมื่อนั้น รอยแดงจากการร่วมรัก มีอยู่กระจัดกระจายทั่วแผ่นหลังเนียนของน้ำซุป นิ้วเรียวแข็งของลีโอ แตะรอยรักที่เด่นเป็นสง่าตรงหัวไหล่ของน้ำซุปอย่างเบาๆ และหมุนวนนิ้วไปมาอย่างแกล้งๆ
“อืม............” น้ำซุปครางแผ่วๆ แล้วเอื้อมมือมาจับ “มือเจ้าเล่ห์” ที่กำลังกวนนิทราอันแสนหวานของตัวเอง เมื่อยื้อกันไปมาในที่สุดร่างสูงจึงผ่อนแรงให้คนมือหนาไปอยู่ในอุ้งมือบางของน้ำซุปอย่างจำยอม
ริมฝีปากบางกดจูบลงบนหลังมือของลีโออย่างรักใคร่ ดวงตากลมหวานยังไม่ลืมขึ้นมาสู่แสงแดดรำไรยามเช้าที่ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามา ริมฝีปากบางเม้นเข้าหากันและยิ้มหวานอยู่อย่างเป็นสุข ที่สามารถหยุดมือใหญ่ของลีโอได้
“จุ๊บ...” ร่างสูงก้มลงไปจูบลงบนหัวไหล่มนและเนียนของร่างบาง ชะโงกหน้าเข้าไปดูนิดหน่อย ก็เห็นว่าสคนตัวเล็กเริ่มที่จะหลับลึกไปอีกแล้ว
สายตาคมดุจเหยี่ยวมองดวงหน้าหวานของน้ำซุปด้วยความรักทั้งหมดของหัวใจ เนิ่นนานเท่าไรแล้วที่คนๆนี้ใช้แขนของเขาหนุนนอนต่างหมอน มันนานเท่าไรแล้วเขาก็จำไม่ได้ เขารู้เพียงอย่างเดียวว่า เขายินดีและเต็มใจ
‘มือคู่นี้ เคยลูบไล้คนอื่นมาก่อนก็จริง ปากนี้เคยมอบจูบให้คนอื่นก่อนก็จริง ... แต่แขนคู่นี้ยังไม่เคยให้ใครมาหนุนอย่างนี้ น้ำซุปสนใจจะเป็นคนแรกไหม’
ประโยคนี้เขาเอ่ยกับร่างบางไว้เมื่อนานมาแล้ว นึกย้อนหลังกลับไปตอนนั้น ร่างบางทะเลาะกับเขาจนเป็นเรื่องใหญ่ แล้วหนีไปกระบี่คนเดียว เหตุเพราะเขามีอดีตอันแสนเลวร้ายเกี่ยวกับผู้หญิงมานับไม่ถ้วน และเขาเองก็ยอมรับผิดว่าก่อนที่จะมาเจอกับน้ำซุปนั้น เขาเปลี่ยนผู้หญิงบ่อย เพราะยังไม่มีตัวจริง ทุกคนที่ผ่านเข้ามาได้รับเพียง SEX และเงินทองเท่านั้น แต่มีอยู่หนึ่งอย่างที่พวกหล่อนยังไม่ได้รับจากเขา นั่นก็คือ หนุนแขนเขานอนแทนหมอน เมื่อน้ำซุปได้รับฟังว่าตัวเองเป็นคนแรก ก็ยอมกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง ขอบคุณโชคชะตาและทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาเก็บแขนไว้ให้ “ที่รัก” หนุนเป็นคนแรก
“ทำไมตื่นเช้าจัง...” คนตัวเล็กผลิกกลับมาซุกซบอกอุ่นของร่างสูง ใบหน้าหวานเกลือกกลั้วไปมาทั่วแผ่นอกล่ำสันของลีโอ แอ็คซายน์ อย่างออดอ้อน ร่างบางยกลำแขนเรียวของตนเองโอบเอวหนาของร่างสูงด้วยความเคยชิน แล้วค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมาอย่างช้าๆ กลิ่นกายของลีโอ ทำน้ำซุปหน้าแดงขึ้นมาได้ไม่น้อย
“อยากตื่นมานอนมองหน้าน้ำซุป จะได้หายคิดถึง” ช่วงที่ร่างบางยังไม่ฟื้นนั้นเขาไม่ได้เข้าไปที่บริษัท งานก็เลยกองกันแทบซะทับหัว เป็นผลให้เขาต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำออกแต่เช้า แต่กลับดึกๆ ดื่นๆ หน้าเมียก็ไม่ค่อยได้เห็น ถึงจะได้ยินเสียงผ่านทางโทรศัพท์ แต่มันก็ยังไม่เพียงพอเท่ากับการได้มาเห็นหน้าและสัมผัสด้วยมือ
“หึหึ ปากหวาน” ร่างบางพึมพรำเสียงเบาด้วยความอาย เขาก็คิดถึงลีโอเหมือนกัน อยู่แต่บ้าน จะคอตามไปที่บริษัทก็ไม่ได้ เดี๋ยวจะเป็นหวัด เป็นไข้ เป็นโน่นเป็นนี่ ทำอะไรที่ต้องใช้กำลังก็ไม่ได้ เพราะลีโอไม่ให้ทำ แค่ออกมาเดินหน้าบ้านยังไม่ค่อยได้เลย
“ชิมอีกรอบไหม เผื่อรอบนี้หวานกว่ารอบอื่น”
ร่างบางก้มหน้าซุกออกร่างสูงอย่างหลบหลีก ก็บางก็ผลักไสใบหน้าหล่อที่ก้มลงมา เพราะเป้าหมายของริมฝีปากร้ายกาจนั่นก็คือ ริมฝีปากบางของเขานั่นเอง
“ไม่ต้องเลย กินปากน้ำซุปมาทั้งคืนแล้วนะ ยังไม่พอใจอีกเหรอ” ถ้อยคำตัดพ้อ ที่ลีโอ แอ็คซายน์ฟังแล้ว ชักอยากจะกินขึ้นมาอีกรอบอย่างที่โดนกล่าวหา
“กับน้ำซุป ไม่ว่าจะกินกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ก็ยังไม่พอใจลีโออยู่ดี”
“นี่แนะ ชอบทำให้อาย มันต้องโดนอย่างนี้” ร่างบางพลิกตัวเองขึ้นมาเกยทับร่างสูงแล้วใช้มือทั้งสองข้างบีบแก้มสากของร่างสูงอย่างหมั่นเขี้ยว ดวงตากลมหวานฉายแววสนุกและขี้เล่นไปในตัว
“ฮะๆ ยอมแล้วครับ หึหึ” คำพูดคำจาเหมือนยอม แต่การกระทำนี่ช่างขัดกับคำพูดเหลือเกิน เพราะมือหนาด้านหนึ่งยกขึ้นลูบเอวบาง ส่วนอีกข้างก็ไล่ต่ำลงไปเรื่อยๆ จนมาหยุดวนอยู่ที่สะโพก
“ลีโอ!! หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ จับอะไรน่ะ ทะลึ่ง” น้ำซุปคิดผิดเหลือเกินที่ขึ้นมานอนเกยอยู่บนตัวของลีโอ เพราะนั่นก็เหมือนเปิดทางให้คนตัวสูงเอาเปรียบร่างกายเขาได้เต็มที่ จะลงก็ไม่ได้ซะด้วยซิ เพราะยังไง ลีโอ แอ็คซายน์ ไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆแน่ๆ
“จับเอวครับ ทะลึ่งตรงไหน ผัวจับเอวเมีย ผิดตรงไหนครับ”
“รู้แล้วว่าจับเอว แล้วมืออีกข้างล่ะมันจับอะไร ปล่อยเลย น้ำซุปจะลง”
“แค่จับเองครับ เอ๊ะ ๆ หรือว่าจะทำมากกว่าจับ” สิ้นเสียงพูดแล้ว มือหนาของร่างสูงก็ลูบต่ำลงไปกว่าบริเวณสะโพก เป้าหมายก็คือช่องทางอันแสนบอบบางของคนตัวเล็กนั่นเอง
“จะปล่อยไม่ปล่อย นับหนึ่งถึงหนึ่ง ถ้าไม่ปล่อยคืนนี้ไปนอนที่โซฟาแล้วกัน”
“ใจร้าย”
“หนะ...อุบ” ยังไม่ทันที่ร่างบางจะพูดจบคำ ริมฝีปากบางก็ถูกริมฝีปากหนาของลีโอปิดเอาไว้เสียก่อน ไม่ได้ลึกซึ้งอย่างที่ทำประจำ แต่จูบนี้มีเพียงการบดจูบเพียงภายนอกเท่านั้น
“สวัสดีตอนเช้านะที่รัก”
ถ้อยคำที่ร่างสูงเอื้อนเอ่ย
ถ้อยคำที่ได้ยินอยู่ทุกวัน ไม่วันไหนที่มันจะลดความหมายลงเลย มีแต่เพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆ
“เช่นกันนะสามี”
...
นี่คือครึ่งแรก ส่วนครึ่งหลังน่ะเหรอ >>> หึหึ
-
น้ำซุปน่ารักสุดๆ :-[
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
เมื่อยๆ
-
:-[ :-[ :-[
-
หวานนนนนนนนนนนนน เดี๋ยวกินก๋วยเตี๋ยวไม่ต้องใส่น้ำตาลล่ะ
-
น้ำซุป น่ารักเสมอเรย เจ้าพ่อด้วยยย อร๊างงง :-[
-
น่ารักกก เจ้าพ่อรักเมียดีมาก รักและเคารพ :laugh:
-
น่ารักจริงๆ :-[
:call:
-
ครึ่งหลังแบบว่า.............แน่ ๆ มาไวๆ นะ
-
ค้างงงงง มาหลอกให้อยากแล้วก็จากเราไป
รอครึ่งหลังจ้า
ปล.สถานการณ์ชีวิตดีขึ้นแล้วใช่ม๊า สู้ๆนะคะ^^
-
ค้างงงงง มาหลอกให้อยากแล้วก็จากเราไป
รอครึ่งหลังจ้า
ปล.สถานการณ์ชีวิตดีขึ้นแล้วใช่ม๊า สู้ๆนะคะ^^
ขอบคุณมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ก็ดีขึ้นมานิดหนึ่งอ่ะค่ะ 5555555555+ ขอบคุณที่เป็นห่วงเป็นใยนะคะ ซาบซึ้งมากอ่ะ
-
:impress2:หวานน้ำลายบูด
:L1:
-
+1 เป็นสินบน แล้วมาต่อครึ่งหลังไวไวน้า
:pig4: :pig4:
-
รับทราบ และทำตาม กำลังแอ๊บอยู่ค่ะ ก๊ากกกกกกกๆ
-
มาต่อครึ่งหลังไวๆนะคะ
+1 นะคะ
-
รอไอ้ หึหึ เนี้ยแหละ
หึหึ ๆ o8
-
รออ่านครึ่งหลังนะคับ ^^
-
ว่าแต่คมกริซหายไปไหน งงมากเลย :a5: :a5:
-
ว่าแต่คมกริซหายไปไหน งงมากเลย :a5: :a5:
อย่าเพิ่ง งงๆ คือมันไม่มีบทให้ออกอ่ะ ก๊ากกกกกกกกกกกกๆ
-
สวีทหวานกันเกินไปแล้วเจ้าพ่อกะอิหนู อิจฉาตาร้อนมาก555
-
:a5: :a5: :a5: :a5:
แจ้งให้ทราบและแถลงไข เรื่อง นิค และ นิครอส พ่วงด้วยคมกริช
คือ เคลวินนี่จะมีนิคและนิครอสเป็นเพื่อนและผู้ช่วย
ส่วน ลีโอ แอ็คซายน์ จะมีคมกริชอ่ะคะ
แล้วปรากฏว่า คนแต่งจำสลับกัน เอานิค และ นิครอสมาใส่กับลีโอ เฉยเลย ตอนแรกก็ไม่เอะใจนะคะ เพราะฝ่ายตรวจพิสูจน์ตัวหนังสือ(เพื่อนหมวยเอง) เขาไม่ได้เต็ง หรือติง ก็เลยไม่รู้
ว่ามารู้วันนี้แหละ!!!!!!!!!!! ว่าเขียนสลับกัน โอยยยยยยยยยยยย ขี้เกียจแก้อ่ะ
เพราะฉะนั้นปล่อยตอนหลังๆ ทิ้งไปนะคะ เรามาเริ่มกันใหม่กับตอนหน้า เดี๋ยวจะเขียนให้มันเช้งวับกว่านี้ สัญญาเลย
ปล. นิยายเรื่องต่อไปที่กำลังจะเอาลง ก็คือ "สะใภ้เถื่อน" ติดตามนะคะ
-
o18 o18
-
หวาน สุดๆ อะ เรื่องนี้จะจบเเล้วหรออ ขอตอนพิเศษเยอะๆนะครับบบ
จะรอ เรืองสะใภ้เถื่อน นะครับบบ อิอิอิ
-
หวาน สุดๆ อะ เรื่องนี้จะจบเเล้วหรออ ขอตอนพิเศษเยอะๆนะครับบบ
จะรอ เรืองสะใภ้เถื่อน นะครับบบ อิอิอิ
อืม อีกนานค่ะ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกๆ รอเวลาลงเท่านั้น หึหึ
-
หวานๆๆๆ
:call: :call:
:pig4:
-
น้องหมวยคะ เรื่องนี้ใกล้จบแล้วใช่มั๊ยอ่ะ ไม่อยากให้จบเลย :sad4:
ถ้าจบแล้ว พี่อยากอ่านภาค0 แบบBeginจังค่ะ ขอแบบเริ่มตั้งแต่ลีโอน้ำซุปยังไม่รู้จักกัน ประมาณว่ามารักกันยังไงอะไรแบบไหนจีบกันยังไงบ้าง ขอแบบลงลึกรายละเอียดเป็นภาคใหม่เลยก็ได้อ่ะจ้ะ
เค้าอยากอ่านอ่ะ :monkeysad:
-
น้องหมวยคะ เรื่องนี้ใกล้จบแล้วใช่มั๊ยอ่ะ ไม่อยากให้จบเลย :sad4:
ถ้าจบแล้ว พี่อยากอ่านภาค0 แบบBeginจังค่ะ ขอแบบเริ่มตั้งแต่ลีโอน้ำซุปยังไม่รู้จักกัน ประมาณว่ามารักกันยังไงอะไรแบบไหนจีบกันยังไงบ้าง ขอแบบลงลึกรายละเอียดเป็นภาคใหม่เลยก็ได้อ่ะจ้ะ
เค้าอยากอ่านอ่ะ :monkeysad:
คุณขอมา เราจัดให้ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกๆ
-
อุ้ยๆๆๆๆๆ
เข้ามายกมือ อยากอ่านด้วยค้าบบบบบบบบบบ :call:
-
หนูคิดว่า หนูจะเอาครึ่งหลังลงตอนนี้นะคะ
-
หนูคิดว่า หนูจะเอาครึ่งหลังลงตอนนี้นะคะ
อ๊ากกกกกกกกกก รีบมาลงนะคร้าบบบบบบบบบ
พี่รออ่านนนน อิอิ :L1:
-
Part 48 ( ครึ่งหลัง )
i don t blame you for your changes
but am i wrong to still be the same inside
เธอไม่ผิดหรอกที่เปลี่ยนไป
แต่ฉันจะผิดไหมที่เหมือนเดิม
หลังจาก เอ่ยทักทายคู่ชีวิตในเช้าวันใหม่แล้ว ทั้งสองก็จูงมือกันเดินเข้าห้องน้ำ เพื่อชำระร่างกายให้สดชื่อต้อนรับเช้าวันใหม่อันหอมหวานและอบอวลไปด้วยความรักอย่างวันนี้
และดูเหมือนว่า คนตัวโตจะพยายามอย่างมากที่จะเอาเปรียบคนร่างเล็ก ลีโอ แอ็คซายน์ทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้กอดคนตัวเล็กต้อนรับวันใหม่ และในทางกลับกัน น้ำซุปก็พยายามอย่างสุดความสามารถในการเอาตัวรอด เนื่องด้วยวันนี้ ร่างบางมีโปรแกรมจะไปเยี่ยมเยียน “ตึกแม่ ของแอ็คซายน์” ที่ตั้งอยู่ในย่านธุรกิจของเมืองกรุง
“น้องจ้ะ สนใจมาเป็นยาหยีพี่ไหมจ้ะ” และระหว่างที่แต่งตัว คารมป้อยอเมียตัวเองของร่างสูงก็พุ่งขึ้นสู่ขีดจำกัด ร่างบางพูดอะไรไม่ได้มาก เอาแต่ก้มหน้าก้มตาลูบโลชั่นตามผิวเนื้ออย่างเขินอาย นานๆครั้งที่จะเงยหน้าขึ้นมา “สบตาพาเคลิ้ม” กับสามีคนเก่ง
“ไม่ล่ะพี่ หน้าพี่หื่นเกินไป น้องรับไม่ได้” เมื่อลูบโลชั่นจนทั่วผิวนวลเนียนจนทั่ว ร่างบางก็ลุกขึ้นมาช่วยคนตัวสูงแต่งองค์ ทรงเครื่อง วันนี้ ลีโอ แอ็คซายน์ อยู่ในชุดสูทสากลเข้ารูปเนื้อดี สูททำงานของลีโอนั้นน้ำซุปจะเป็นคนจัดการสั่งตัดจากต่างประเทศ เพราะเชื่อมือในเรื่องของคุณภาพและรสนิยมที่ไม่ทำให้ลูกค้าผิดหวัง เชิ้ตขาว ผูกเน็คไทน์ สีเทาทับด้วยสูทสีดำ เสริมบุคลิคของท่านผู้บริหารให้ดูน่าเกรงขามเป็นอย่างยิ่ง
“หล่อแล้วเจ้าพ่อ” ร่างบางดิ่งเน็คไทน์ของร่างสูงให้เข้าที่แล้วมองสำรวจรอบสุดท้าย ด้วยสายตาที่พึงพอใจ
“หล่อแล้วรักไหมอีหนู” คนเจ้าคารมยังแซวเมียตัวเองไม่เลิก ลำแขนแข็งแรงโอบเอวบางให้เข้ามาตน แล้วก้มลงไปสูดกลิ่นนวลเนื้อนุ่มนิ่มบริเวณ ทำเอาคนตัวที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำ ดิ้นไปมาคลุกคลัก เพราะโดนไรหนวดที่เพิ่งโกนใหม่ๆของร่างสูงทิ่มเนื้ออ่อนบริเวณคอ
“ไม่รัก”
“.................” ทุกการกระทำหยุดนิ่ง ลีโอ แอ็คซายน์ หยุดการเคลื่นไหวทันทีทันใด รู้! ว่าคำพูดเมื่อกี้มันเป็นเพียงแค่ประโยคล้อเล่น แต่เมื่อได้ฟัง ได้ยินแล้ว มันก็อดไม่ได้ที่จะวูบโหวงในหัวใจ คำว่า “ไม่” ที่ออกจากปากของน้ำซุปนั้น ช่างโหดร้ายเกินบรรยายเสียจริงๆ
“ไม่รักแล้วจะให้ใจเหรอ...อีหนูรักเจ้าพ่อนะครับ”
ทำไมลีโอ แอ๊คซายน์ถึงรู้สึกว่า มองไปทางไหนก็เห็นแต่ “สีชมพู” ล่ะ ทั้งที่เมื่อกี้เพิ่งเข้าสู่หดหู่และเศร้าหมองมาแท้ๆ นี่แหละเมียเขา “หยอกให้เศร้า แล้วก็เน่าตามหลัง”
“รักเหมือนกันนะครับ” ริมฝีปากหนากดจูบลงบนหน้าผากมนอย่างรักใคร่ หลังจากนั้นก็ปล่อยให้ร่างบางแต่งตัวไป เมื่อทั้งสองอยู่ในชุดที่พร้อมไปทำงานทั้งคู่แล้ว ร่างสูงก็จูงมือร่างบางลงมาด้านล่าง
“คมกริช มาทานข้าวกัน” ร่างบางเอ่ยปากชวนลูกน้องคนสนิทของร่างสูง เป็นที่รู้กันว่า คมกริชนั้นสามารถร่วมโต๊ะกับประมุขของบ้านและนางพญาของบ้านได้ และห้ามปฏิเสธ เพราะคนทั้งคู่ไม่ถือ และให้เกียรติชายหนุ่มเสมอ เมื่อได้ฟังดังนั้น ลูกน้องคนสนิทและพ่วงตำแหน่งเพื่อนสนิทของลีโอ แอ็คซายน์ก็เดินไปยังห้องอาหาร เรือนหอหลังนี้ไม่มีแม่บ้าน เพราะน้ำซุปทำเองทุกอย่าง แต่ถ้าวันไหนมี “กิจกรรมยามดึก” ร่างบางก็ให้คมกริชเป็นคนทำอาหารแทน ซึ่งรสมือของคมากริชนั้นไม่เลวเลยทีเดียว และเช้านี้อีกเช่นกัน
“น้ำซุปจะเข้าบริษัทเหรอครับ” ร่างบางพยักหน้าให้แล้วยิ้มเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มที่เป็นมิตร แต่สำหรับ ลีโอ แอ็คซายน์แล้ว ไม่ว่าจะยิ้มอย่างไหน ยิ้มแบบไหน ยิ้มเมื่อใด เขาก็อดหวงไม่ได้ ร่างเห็นดังนั้นจึงตัดไข่เจียวหมูสับ ปูอัดคำโตใส่จานร่างสูงอย่างเอาใจ
“เตรียมตัวไว้ เดี๋ยวไงน้ำซุปก็ต้องกลับไปบริหารบริษัทตัวเองอยู่แล้ว ดันมาเกิดเรื่องเสียก่อน ไม่งั้นป่านนี้ได้เป็นประธานใหญ่ไปตั้งแล้วเนอะเจ้าพ่อเนอะ”
“หึหึ ก็เมียเจ้าพ่อเก่ง ...ไอ้กริชจะมองเมียฉันนานไปแล้วนะ”
“เจ้าพ่อนี่ก็แปลก เมื่อเราสนทนา ปราศรัย กันมันก็ต้องมองหน้าและสบตากันอยู่แล้ว” ร่างบางท้วงขึ้นมาเบาๆ จนคมกริชต้องห้ามศึกเรื่อง “สบตา” เอาไว้เสียก่อน ไม่งั้นข้าวเช้าของวันนี้ต้องยืดเยื้อไปจนถึงมื้อกลางวันแล้ว
เมื่อทั้งสามรับประทานอาหารเช้าเติมพลังสร้างกำลังแรงใจก่อนไปทำงานเสร็จแล้ว น้ำซุปกับลีโอก็ช่วยกันเก็บจานแล้วล้างเก็บ โดยมีสายตาลูกน้องอย่างคมกริชมองด้วยความชื่นชม คนที่แข็งกร้าวเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่นนั้น บัดนี้เหลือแต่ชายหนุ่มผู้อบอุ่น แววตาดุจเหยี่ยวแปรเปลี่ยนเป็นลูกแมวซื่อ ๆ ต้องขอบคุณผู้ชายตัวเล็กๆ แต่เข้มแข็งอย่างน้ำซุป ที่ก้าวเข้ามาในวงโคจรของ ลีโอ แอ็คซายน์ ความอ่อนหวาน และ อ่อนโยนสามารถเปลี่ยนมนุษย์ผู้แข็งกร้าวให้อ่อนหวานได้อย่างไม่น่าเชื่อ
แผ่นหลังของทั้งสองคนที่เคียงกันหันหลังล้างจานอยู่นั้น พาลให้คมกริชอมยิ้มแก้มตุ่ยไม่ได้ คุณชายมาเฟียล้างจานอย่างคล่องแคล้ว ไม่มีท่าทีประดักประเดิด และมีร่างบางของคนเป็นเมียคอยรับจานและชามไปเช็ดอยู่ข้างๆ เพียงแค่ได้มองเขาก็มีความสุขแล้ว สุขที่ได้เห็นคนที่รักและเคารพมีความสุขและยิ้มไปทุกๆวันที่หายใจ
ร่างสูงและร่างบาง ก้าวเท้าเคียงคู่กันเข้าสู่ อาณาจักรของ “แอ๊คซายน์” เรียกสายตาและความสนใจของพนักงานระดับล่างได้ไม่น้อย ทุกคนในที่นี้รู้ข่าวเรื่องร่างบางลอบยินเป็นอย่างดี เพราะระยะเวลาที่นางพญาใหญ่ นอนรักษาอยู่นั้น “นายใหญ่” ของแอ๊คซายน์ ไม่ได้ย่างเท้าเข้ามาบริษัทซักวัน จะมีแต่เพียงคมกริชที่เข้ามาเอกสารและกำหนดการต่างๆไปให้นายใหญ่เซ็นถึงบ้าน
อุ้งมือเล็กของน้ำซุปถูกกอบกุมด้วยอุ้งมือใหญ่ของลีโอ ทุกคนที่เดินผ่านต่างก้มหัวให้คนทั้งคู่ด้วยความเคารพ เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือนายใหญ่ของแอ๊คซายน์ ยังมีนางพญาอย่างน้ำซุปที่ให้กำลังใจอยู่เบื้องหลัง พนักงานไม่แปลกใจเลยซักนิดว่าทำไม นายใหญ่ของพวกเขาถึงมาชอบผู้ชาย น้ำซุปนั้นมีดวงหน้าที่หวาน ดวงตากลมโตใสราวกับผืนน้ำในลำธารกลางป่า เรือนร่างเล็กบาง ผิวเนื้อขาวใสอย่างที่ผู้หญิงเห็นยังต้องอาย อีกทั้งคำพูดคำจาก็หวานและน่าฟังเสียจนอดมองไม่ได้ คู่ควงของลีโอ แอ๊คซายน์ เมื่อ 4 ปีที่แล้ว ไม่มีใครติดงฝุ่นของน้ำซุปได้สักคน
“สวัสดีทุกคน วันนี้ผู้บริหารระดับสูงอีกท่านจะเข้าร่วมประชุมกับเราด้วย” สิ้นเสียงของร่างสูง ร่างบางก็ลุกขึ้นยืนและก้มศีรษะลงทำความเคารพผู้ถือหุ้นรายอื่นอย่างนอบน้อม จริงอยู่ที่ร่างบางนั่งอยู่ในตำแหน่งรองผู้บริหารใหญ่อย่งลีโอ แต่ร่างบางก็ไม่อาจละเลยในเรื่องของอายุ “ผู้ที่อาบน้ำร้อนมาก่อน ย่อมที่น่าเคารพและมีประสพการณ์มากกว่าเรา” ซึ่งร่างบางพึงระลึกไว้เสมอ
บรรยากาศภายในห้องประชุมใหญ่ในตึกสูงระฟ้าของแอ็คซายน์ เต็มไปด้วยความผ่อนคลาย เลขาอย่างคมกริชแจกจายลายละเอียดของงบประมาณ และจำนวนเม็ดเงินกว่าพันล้านของ แอ็คซายน์ไปเรื่อยๆ ถึงแม้จะบางบริษัทลูกที่ทำกำไรไม่ถึงเป้าที่กำหนดไว้ แต่ผู้บริหารใหญ่ของแอ็คซายน์ก็รับฟังอย่างนิ่งเฉย ทำเอาผู้ร่วมประชุมมองร่างสูงอย่างไม่ค่อยเชื่อสายตา หากเป็นทุกที นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงคนนี้จะลุกขึ้นแจงถึงข้อบกพร่องและเล่นงานเป็นคนๆอย่างไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น
แต่วันนี้ ลีโอ แอ็คซายน์ กำลังรับฟังว่า บริษัทลูกที่ตั้งอยู่ในต่างเทศขาดทุนในจำนวนเงินเกือบ 500 ร้อยล้านด้วยใบหน้าที่นิ่งกึ่งไปทางยิ้ม และทุกคนก็รู้ในทันทีว่า สาเหตุ “อารมณ์ดีเกินเหตุ” ของลีโอมาจากไหน ถ้าไม่ใช่ ผู้ชายหน้าหวานที่นั่งจดรายละเอียดการประชุมอยู่ข้างๆ
“เหนื่อยไหมอีหนู” ร่างสูงเอ่ยถามร่างบางเมื่อการประชุมจบลุล่วงไปได้ด้วยดี น้ำซุปแถลงการให้ปรับเปลี่ยนกลยุทธ์ในการทำธุรกิจที่สาขาต่างประเทศใหม่ ทุกคนในที่ประชุมยอมรับข้อเสนอของร่างบางอย่างชื่นชม การวางตัวและความสามารถในด้านอื่นๆทำเอาผู้เข้าร่วมประชุมอดที่จะชื่นชมผู้ชายคนนี้ไม่ได้
“แค่เจ้าพ่อยิ้มให้ อีหนูก็หายเหนื่อยแล้ว” ร่างสูงได้ยินถึงกับหัวเราะอย่างถูกอกถูกใจ มือหนาทั้งสองข้างยกขึ้นมาทำรูปหัวใจแล้วโยนให้ร่างบาง พร้อมๆกับริมฝีปากหนาที่เม้มเข้าหากันแล้วส่ง “จูบ” ไปให้ทางอากาศ ร่างบางก็ยกมือขึ้นมารับแล้วแกล้งประคองอย่างถะนุถนอมเข้ากระเป๋าเสื้อสูท ทำเอา คมกริชต้องหันหน้าหนีภาพตรงหน้า แล้วหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้
ร่างบางนั่งอ่านเอกสารในโซฟาในห้องทำงานใหญ่ของลีโออย่างเงียบๆ และลีโอก็มองน้ำซุปนั่งอ่านเอกสารเงียบๆเหมือนกัน เมื่อก่อนว่าบ้าแล้ว เดี๋ยวนี้ยิ่งบ้ากว่าเก่า บ้าไม่บ้าก็นั่งดูหน้าเมียไปก็ยิ้มคนเดียวไป หัวเราะคนเดียวก็ยังมี ทำเอาน้ำซุปเงยหน้ามองคนรักอย่าง แปลกใจ ไม่รู้คนหล่อเขาไปอารมณ์ดีมาจากไหน
“อีหนู เสิร์ฟกาแฟให้หน่อยครับ” ร่างบางเงยหน้ามองคนพูด ก็เห็นว่าร่างสูงกำลังก้มหน้าเซ็นอนุมัติโครงการใหญ่ของแอ๊คซายน์อยู่
“เอาขนมเพิ่มไหมเจ้าพ่อ เค้กสักชิ้นเพิ่มพลังงาน” ร่างสูงเงยหน้ามองคนรักพลางส่งยิ้มให้
“หอมแก้มซักข้างละ 10 ทีก็เหลือเฟือแล้วครับ” ร่างบางย่นคิ้วมองคนที่ทำท่าหมดแรงอย่างหมั่นไส้แล้วเดินเข้าไปชงกาแฟและยกขนมออกมาจากห้องข้างๆ
“เค้ก100ชิ้น จะไปเท่าเมียหอมแก้ม20ทีได้อย่างไร” มือเรียววางปากกาด้ามหรูลงบนแฟ้มแล้วยกาแฟขึ้นมาจิบ และไม่ลืมที่จะตักเค้กขึ้นมาละเมียดเล็กน้อย “อยากกิน เพราะอยากอ้อนเมีย”
“หึหึ ตลอดแหละ อ้อนตลอด หันแก้มมาซิ” ร่างบางเดินมาหยุดข้างๆร่างสูงแล้วนั่งที่พนักท้าวแขน ออกคำสั่งให้คนหล่อเขาหันหน้ามา จะได้ปฏิบัติการเติมพลังงานให้ข้างละ10 ที รวมกันก็ 20 หน้าผู้บริหารคงบานไปถึงตอนเย็น เพราะขุมพลังงานมีไว้สำรองอย่างเต็มเปี่ยม
“หนักๆ เน้นๆนะอีหนู” ร่างสูงยกมือโอบเอวบางแล้วลากลงมานั่งซ้อนตักกัน คนตัวบางขยับเล็กน้อยเพื่อจัดท่าให้ตัวเอง เรียวแขนบางยกขึ้นโอบคอของร่างสูงแล้วก้มลงสูดผิวแก้มสากของร่างสูงข้างละสิบ ทำเอาคนตัวเล็กหัวเราะคิกคักอย่างถูกใจ เพราะหอมแก้มยี่สิบครั้ง ร่างสูงก็จุมพิตศีรษะทุยสวยยี่สิบครั้งไม่ขาดไม่เกิน
“ทำงานนะครับ คราวนี้ห้ามดื้อ ห้ามอ้อน” ร่างสูงพยักหน้ารับอย่างาแข็งขันแล้วปล่อยคนตัวบางลงจากตักแข็งแรงของตนอย่างอ้อยอิ่ง และไม่วายที่จะหยอกเอินคนเป็นเมียด้วยการยกมือลูบสะโพกอิ่มของน้ำซุป
“ทะลึ่งแล้ว ไอ้มือนี่น่ะ เดี๋ยวจะโดนงับจนขาดซักวัน”
“ไม่กลัวเมีย แล้วเราจะไปกลัวใคร ใช่ไหมไอ้กริช” ร่างสูงหาแนวร่วม สบจังหวะที่คมกริชเปิดประตูเข้ามาอย่างพอดิบพอดี ผู้ช่วยหนุ่มมองสองสามีภรรยาอย่าง งงๆ ไม่รู้ว่าก่อนเข้ามา ทั้งสองทำอะไรกัน ฝ่ายเมียหน้าแดงอย่างเขินอาย ฝ่ายผัวเหยียดยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ พอเดาออกมาลางๆมาใครได้เปรียบใครเสียเปรียบ
“ตอนบ่ายมีนัดคุยเรื่องซื้อที่ดินกับพ่อเลี้ยงไตรครับ”
“มีกี่นัด ถ้าเยอะก็ยกเลิกไปก่อน วันนี้อยากสวีทเมีย” คมกริชอยากจะบอกเหลือเกินว่า “วันนี้ วันหน้า วันไหน เจ้านายก็สวีทไม่เว้นวันครับ” แต่ถ้าขืนพูดออกไป คุณที่หน้แดงน่าจะเป็นคนตัวเล็กที่นั่งมองหน้าผู้บริหารใหญ่ของแอ็คซายน์อย่างแค้นๆ เพราะอยู่ในเวลาราชการทำอะไรไม่ค่อยได้
“มีนัดเดียวครับ แต่ผมว่ามันอาจจะกินเวลานานเหมือนครั้งที่ผ่านๆมาครับ” คมกริชพูดถูก การไปพบพ่อเลี้ยงไตร คนรวยจากภูเก็ตนั้นกินเวลานานเป็นชั่วโมง ทางแอ็คซายน์ต้องการซื้อที่ดินผืนใหญ่ที่พ่อเลี้ยงหนุ่มครอบครองอยู่ ที่ดินผืนดังกล่าวอยู่ลึกเข้าไปห่างไกลจากถนนหนทาง แต่ถ้ามีไว้ในครอบครอง วันข้างหน้าอาจจะปรับปรุงแล้วทำรีสอต สร้างกำไรให้กับแอ๊คซายน์ได้ไม่น้อย แต่ติดอยู่ตรงที่ว่า พ่อเลี้ยงหนุ่มคนนี้โก่งราคา และไม่ยอมขายให้เขาง่ายๆ มาตรการขั้นเด็ดขาดเกือบถูกงัดขึ้นมาใช้ แต่เมียดันออกคำสั่งว่าอย่าใช้กำลัง ร่างสูงจึงได้แต่รอคอยเวลาอย่างเสียมิได้ แต่ถ้าวันนี้พ่อเลี้ยงปักษ์ใต้ยังลีลา ท่ามากไม่ขายให้เขาอีก เขาก็ไม่สนใจแล้ว เพราะที่ผ่านมาร่างสูงใจดีเกินกว่าเหตุกับพ่อเลี้ยงไตรมานานแล้ว
“ถ้าวันนี้มันขายอีกก็ช่างหัวมัน” ร่างสูงสั่งเฉียบขาด พลางเซ็นเอกสารต่อไปเรื่อยๆ
“อีหนูไปด้วยนะ”
“ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวให้ไอ้กริชไปส่งที่บ้านคุณแม่ ลีโอคุยเสร็จแล้วจะตามไป”
“อีกแล้วนะลีโอ ไม่ต้องเลย คราวนี้ไม่ตามใจแล้ว ไม่รู้แหละยังไงก็จะไป ไม่ต้องมองเลย ทำงานไป”
“ก็เจ้าพ่อ....”
“ห้ามเถียง เถียงอีกทีมีเรื่องแน่ ยังจำระเบียงบ้านคุณแม่ได้ไหม อยากออกจะนอนอีกครั้งไหม”
“ไม่เถียงแล้วครับ เมียอยากไปก็เชิญเต็มที่ครับ ผัวกลัวอย่างสุดความสามารถแล้วครับ”
“ก็ดีแล้ว หึหึ”
“โห แค่เสียงหัวเราะยังน่ากลัว” ร่างสูงหันไปกระซิบกับลูกน้องคนสนิทกันสองคน แต่ก็ไม่ลอดพ้นสายตาคมดุจใบมีดของน้ำซุป ที่รู้ทันสองคนนี้เป็นอย่างดี
“แกงจืดเต้าหู้นะวันนี้” และเรื่องอาหารก็ทำให้ทั้งสองหวั่นเกรงไม่น้อย ถ้าวันไหนคนน่ารักอารมณ์ดีก็จะได้กินดี แต่ถ้าอารมณ์เสีย หรือเสียอารมณ์เมื่อไร ร่างบางก็ทำเพียงเมนูเดียว ซึ่งก็คือแกงจืดเต้าหู้ที่ใส่เพียง ผักกาดขาว หมูสับ เต้าหู้ เท่านั้น ถึงมันอร่อย แต่มันก็น่ากลัวได้เหมือนกันนะ
“ยอมแล้วครับเมียครับ” ประธานใหญ่ เอาตัวรอดได้อย่างหวุดหวิด
“ผมเปล่านะครับ” ลูกน้องก็เอาตัวรอดตามเจ้านายได้อย่างราบลื่นเช่นกัน
.
.
.
.
.
ฝากดูคำผิดด้วยนะคะ ด่วนจริงอะไรจริง
-
ขอย้ำเรื่อง "คนสนิท" ของลีโอ และ เคลวินอีกซักนิดนะคะ
นิค+นิครอส >>>> เคลวิน พิทยาพันธ์
คมกริช >>>>> ลีโอ แอ็คซายน์
****** หนูขอโท้ดดดดดดดดดดด หนูไม่ขอแก้ตัว ที่แต่งสลับกัน เพราะช่วงนั้นมันเบลอๆ สอบโน่นนี่ มหาลัยนั่นเยอะแยะ ก็เลยมั่วๆหน่อย
เพิ่งมาอ่านของตัวเองแล้วเจอนี่แหละ พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสส
-
แว่บมาแย่งเจ้าพ่อกอดน้ำซุป :กอด1:
-
เจ้าหน้าที่เห็นนะคะ ว่าใครซุ่มอยู่ที่ไหน
หึหึ
-
:L1: กลัวเมียอย่างสุดความสามารถนี่กลัวขนาดไหนนะ แปลว่ากลัวสุดๆป่ะ เข้าใจคิดคำนะ เจ๋งดีชอบอ่ะ :L1:
+1 เป็นกำลังใจให้จ้า
-
พวกเราให้อภัยครับบ
เจ้าพ่อเกลียมัว ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
น้ำซุปมาแบบน่ารักแอบโหด +1
-
เจ้าพ่อ .... เลี่ยนเลย น้ำซุป เป็น น้ำเชื่อมแล้ว
-
อีหนูโหดหรือไม่โหดยังไงเจ้าพ่อก็กลัวอยู่แล้วจ้า
-
อ๊ากกกกกกกกกก
ไรเตอร์ค่ะ
อยากให้คมกริชมีคู่
เจ้าพ่อกลัวเมีย
:call: :call:
:pig4:
:z3: :z3:
-
กลัวเมียจริงๆๆๆๆ อิอิอิอ o18
-
คน อ่าน ก็ อ้าน เรื่องที่คน แต่ง แต่ง ทุกเรื่อง 55
มั่ว ชื่อ พอกัน แต่จะว่ามั่ว ก็ไม่ถูกนะ มัน แบบ ไง อ่ะ
ประมานว่า คุ้นชื่อไง เลย ไม่เอะใจว่า ชื่อ แปลกโพล่มาในเรื่อง
-
o18 o18 o18
-
โอ๊ย มดกัด จะหวานไปหน๊ายยยยยย :z3:
เดี๋ยวพ่อเลี้ยงอะไรนั่นต้องชอบน้ำซุป(ตามเสตป)แหงมๆ
อืม...ว่าแต่เดี๋ยวน้ำซุปจะกลับไปทำบริษัทของตัวเองแล้ว ลีโอจะทนได้เหร๊ออออ?
-
555 หมดมาดเจ้าพ่อเลย
-
สามีที่ดีจิงๆเลยยยยย
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
คุณเชื่อหรือเปล่า
ว่าวันนี้................
หมวยจะอัพนิยายให้ครบทั้งหมด 3 เรื่อง
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จะลองดู ฮิ้ววววววววววววววววววว
-
วิธีลงโทษ เด็ดขาดมาก "แกงจืดเต้าหูนะ" น่ากลัวตรงไหนเนี่ย แต่...เจ้าพ่อกลัว 5555+
-
:3123:
-
น่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อยากถามหน่อยค่ะ
จะเอาวิดีโอจาก ยูทูปลงนี่ ต้องทำไงคะ
บอกหน่อยยยยยยยยยยยยยยย
-
คนที่กลัวเมียเค้าว่าจะเจริญ :impress2:
-
สวีท เกิ๊น
แกงจืดเต้าหู้ เป็นการลงโทษที่เราชอบจริงๆ 555+
-
แพลนจะเอา น่านน้ำ+นัทดนัย ลง
แล้วต่อด้วยเคลวิน
รอกันก่อนนะคะ
มันหลายคู่
คนแต่งยัง งง ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกๆ
-
หมดกันเลยมาดเจ้าพ่อ 555555555
-
o13
-
Part 49 ( ครึ่งแรกของความเจ็บปวด )
To love is nothing. To be loved is something.
To love and be loved is everything!!
การได้รักเป็นเพียงความว่างเปล่า การถูกรักเป็นเพียงแค่บางสิ่งบางอย่าง
ส่วนการได้รักและการถูกรัก นั้นเป็นทุกอย่าง
เพียงฟ้า+เคลวิน
ถนนหนทางในยามค่ำคืน คลาคล่ำไปด้วยรถยนต์ และยานพาหนะชนิดอื่นที่สามารถขับขี่ไปมาได้ ผืนฟ้าถูกทาด้วยสีดำ มองไปทางไหนก็เจอกับคลื่นชนจำนวนมหาศาล ที่ต่างออกมาเดินสวนกันไปมา ไม่ว่าจะเพ่งออกมี่ครั้งก็ไม่รู้สึกเบื่อ คนเมืองกรุงต่างดิ้นรนต่อสู้กับชีวิต และชะตาฟ้าลิขิตอย่างไม่ลืมหูลืมตา บางครั้งเมื่อฟ้ากำหนดมาอย่างนั้นแล้ว ตัวเราเองก็ไม่สามารถที่จะไปเปลี่ยนแปลงอะไรได้
เหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเพียงฟ้า ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ที่ต้องการสิ่งดีที่สุดให้เข้ามาในชีวิตของตัวเอง เพื่อนฝูงต่างหายหน้าหายตา แยกย้ายกันไปทำงาน ในสาขาวิชาที่ตัวเองจบมา เฉกเช่นเดียวกับเขา ที่จบจากมหาลัยชื่อดัง ในด้านของสาขาวิชา สถาปัตยกรรมศาสตร์ และได้มีโอกาสเข้าไปทำงานในบริษัทมีชื่อของเมืองไทย อย่าง KV Park บริษัทอันมั่งคั่งไม่ต่างจาก “แอ็คซายน์ กรุ๊ป”
เหตุการณ์ชีวิตพลิกผันได้ไปพบกับผู้ชายคนหนึ่ง ที่เพียบพร้อมไปทุกด้าน ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา ทรัพย์สิน เงินทอง ชาติตระกูล โชคชะตาฟ้าลิขิตให้เขาเดินไปทักผู้บริหารไฟแรงของ KV Park และทุกอย่างจะจบลงไปด้วยดี ถ้าหากผู้ชายคนนั้นไม่เดินเข้ามาสานต่อความสัมพันธ์สีม่วง ความสัมพันธ์ที่ไม่ถูกไม่ควร ความรักอันน่ารังเกียจ ไม่เคยมีใครคบกันรอดจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต
“เกย์” คือคำว่าที่ได้รับฟังเมื่อไรก็เจ็บปวดหัวใจเมื่อนั้น ไม่จำเป็นต้องเป็นเฉพาะชายกับชายเท่านั้น เกย์ยังหมายถึง อาการของหญิงรักหญิงได้อีก ไม่มีใครเลือกเกิดได้ ไม่มีใครต้องการให้ตัวเองเป็นตัวด่างพร้อยของสังคม ตัวเขาก็ไม่ปรารถนา ให้เรื่องมันเป็นอย่างนี้
ถ้าหากเขาไม่ใจอ่อน ยินยอมออกไปเดินเล่นกับผู้ชายคนนั้น ถ้าหากเขาแสร้งทำเมินเฉย ถ้าหากเขาไม่ไปให้ความหวังกับผู้ชายคนนั้น เหตุการณ์เช่นนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น
ผู้ชายสองคน เริ่มสานความสัมพันธ์ด้วยการก้าวเท้าพร้อมกัน เก้าไปอย่างช้า ไม่รีบร้อน ไม่รีบเร่ง จับมือไปพร้อมกัน พร้อมกับคำสัญญาอันหอมหวานเมื่อใดที่ใจพร้อม กายและใจจะประสานกันเป็นหนึ่งเดียว เริ่มแรกทุกอย่างเป็นไปอย่างสวยงาม ไม่ว่าเขาจะทำอะไร ผู้ชายคนนั้นก็จะไม่ขัด เห็นดีเห็นงามไปด้วยทุกอย่าง ความสุขกับสิ่งเล็กๆ เมื่อคนที่เรารักตามใจ แค่นั้นหัวใจก็พองฟูราวกับขนมถ้วยฟูก็ไม่ปาน
แต่บัดนี้ เส้นทางความรักของเราทั้งสองคนกำลังเดินมาถึงทางตัน ทางรักอันน่ารังเกียจ รักร่วมเพศ ความรักที่ไม่เคยได้รับการยอมรับ ถูกสังคมตราหน้าคือพวก วิปริต น้ำตาร้อนๆไหลนองหน้าทุกครั้งที่คนรอบข้างมองเขาอย่างนั้น อุปสรรคอันใหญ่หลวงก่อขึ้นมากลาง นั่นก็เพียงเพราะ เขาเกิดมาเป็น “ผู้ชาย” เป็นเพศเดียวกับคนที่เขารัก แค่นี้ผู้คนรอบข้างก็เบือนหน้าหนีอย่างรับได้แล้ว
หัวใจสองดวงผูกเข้าหากัน เพราะคำว่า “รัก” ไม่จำเป็นต้องผูกพันกันทางร่างกาย ไม่จำเป็นต้องมีการร่วมเพศพวกเขาทั้งสองคนก็รักกันอย่างที่ใจต้องการได้ แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ ทุกอย่างที่วาดฝันไว้สวยหรูกำลังจะพังทลายลงไปอย่างช้าๆ พร้อมกับหัวใจดวงหนึ่งที่ปริแตก เลือดซึมเพราะบาดแผลในหัวใจมันร้ายแรงขนาดไหน
“คู่หมั้น” ซึ่งหมายถึง ผู้หญิงหมั้นกับผู้ชาย ข้อนี้มันมีมาช้านานแล้ว เพศแม่ต้องเคียงคู่ไปกับเพศพ่อ สร้างครอบครัวที่อบอุ่น มีแม่ พ่อ ลูก อบอุ่นไปด้วยความรัก และอยู่ฉันท์สามี ภรรยา กันนิจนิริน
เคลวิน พิทยาพันธ์ มีคู่หมั้นเป็นสาวสวยดีกรีนางแบบจากอิตาลี หล่อนสวยและดูดี อีกทั้งยังเพียบพร้อมไปด้วยทรัพย์สิน เงินทอง ช่างเหมาะสมกับ “ผู้ชายของเขา” ยิ่งนัก แผ่นหลังที่เคียงคู่กันไป แลดูคนทั้งสองช่างเหมาะที่จะครองรักในชีวิตคู่ยิ่งนัก ใบหน้ายิ้มรับและบอกไม่เป็นไร
แต่ใจหัวใจดวงนี้ มันก็แค่อวัยวะ ก็แค่ก้อนเนื้อก้อนหนึ่งที่เต้นตามอารมณ์ความรู้สึก หากแต่ตอนนี้ จังหวะบีบคลายของหัวใจดวงนี้เริ่มอ่อนหล้าและเหน็ดเหนื่อยเกินกว่าผู้ชายตัวเล็กคนหนึ่งจะรับไหว หางตามีหยาดน้ำตาปรอยอยู่เล็กน้อย หากแต่เพียงเท่านั้นมันก็มือบางลบออกไป
ต้องทำตัวเข้มแข็งตลอดเวลา ปากบอกว่าไม่ แต่ใจมันล้าไปเนิ่นนานแล้ว ข้อเสนอของชีวิตคู่ชายหญิงของทั้งสองคนนั้น ถูกยื่นเข้ามาด้วยการไล่เขาออกไปจากชีวิตอันสวยหรูของเคลวิน แค่ได้ยินคลื่นแห่งความเสียใจก็ถาโถมเข้าใจอย่างรับไม่ทัน เจ็บระลอกแล้ว ระลอกเล่า แต่ก็ไม่เคยปริปากให้คนที่เขารักได้รับฟัง เขาขอรับไว้แต่เพียงผู้เดียว หากเมื่อถึงวันที่เราต้องแยกทางกันจริงๆ วันนี้เขาจะเป็นคนเดินออกไปจากชีวิตของเคลวินเอง
เพราะถ้าหาก คนที่เรารักเอ่ยปาก “ไล่” มันเกินจะรับไหว แค่นี้เขาก็เจ็บมามากพอแล้ว เพียงแค่เอ่ยปากว่ารับไม่ไหวกับเขาแล้ว เขาจะเดินไปเอง และจะไม่กลับมาให้คนใจร้ายได้เห็นหน้าอีกครั้ง
มือเรียวเล็กเอื้อมไปเปิดวิทยุ เพื่อกลบเสียงร้องไห้ปานขาดใจของตนเอง ไม่ใครสักคนที่อยากอ่อนแอ ไม่มีใครที่อยากอยู่ในสถานะเช่นนี้...
“สวัสดีผู้ฟังทุกคน วันนี้ผมก็ขอเปิดคลื่นด้วยเพลง เหนื่อยเกินไปหรือเปล่า ของกบเสาวนิตย์ นะครับ ไปฟังกันเลย” สิ้นเสียงของดีเจคลื่นดัง ทำนองเพลงอันแสนเศร้าก็ดังแว่วออกมากระแทกคนหัวใจรวดร้าวอย่างเพียงฟ้า
เหนื่อยเกินไปหรือเปล่า กับความรักของเรา
ทุกครั้งที่เราเจอะกัน เหมือนต้องมีปากเสียง
และจบด้วยรอยน้ำตา...
นับวันยิ่งไม่เข้าใจ ทำอะไรก็ผิด
ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดใจ หาคำตอบไม่เจอ
ก็เลยอยากจะขอให้เราสองคน
ห่างกันไปคงดี อย่าเจอกันสักพัก ให้หัวใจได้พักก่อน
เผื่ออะไรจะดี หากว่าเราทั้งสองได้ลองได้ถามใจได้ลึกซึ้ง
ว่าเราจะยังต้องการกันไหม ว่ายามเราไกลเราจะคิดถึงหรือว่า
ไม่อยากพบกันอีกเลย
เพราะมันคงดีเสียกว่า อยู่อย่างทนฝืนใจ
ฉันรู้ว่าเราอดทน ให้กันมามากพอ
ก็เลยอยากจะขอให้เราสองคน
ห่างกันไปคงดี อย่าเจอกันสักพัก ให้หัวใจได้พักก่อน
เผื่ออะไรจะดี หากว่าเราทั้งสอง ได้ลองถามใจอย่างลึกซึ้ง
ว่าเราจะยังต้องการกันไหม ว่ายามเราไกล เราจะคิดถึงหรือว่า
ไม่อยากพบกันอีกเลย ... จริงๆ
น้ำตาเม็ดเล็กๆ ค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาหวานซึ้งของผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งฟังเพลงอยู่ในรถยนต์ส่วนตัว แถบชานเมือง เนื้อเพลงทำเอาหัวใจอันกลัดหนองยิ่งขึ้นไปอีก
12 ชั่วโมงแรก ของการทะเลาะกันครั้งแรก ผู้ชายที่สุภาพอ่อนโยนกับเขาเสมอตะคอกเสียงดัง อีกทั้งยังกระชากแขนเล็กๆ และกำแน่นอย่างระบายอารมณ์ ร่องรอยขึ้นสีเขียวช้ำอยู่รอบๆ ข้อมือบางและลำแขนเรียวเล็กของเพียงฟ้า
ร่างเล็กก้มหน้าระบายความชอกช้ำออกมาเป็นเสียงสะอื้นปานขาดใจ มือบางกำแน่น น้ำตาสายแล้วสายเล่าที่รินไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย แต่ก็คงไม่เท่ากับ สายเลือกที่มันไหลลึกอยู่ข้างในหัวใจ ภาพเหตุการณ์ไหลย้อนเหมือนดั่งกับฉายภาพยนตร์อยู่ในหัว
ไม่เคยคิดที่จะโทษใคร ไม่โทษเคลวิน ไม่โทษเพียงฟ้า จะโทษแต่ตัวเองเท่านั้น ที่เกิดมาเป็นผู้ชาย เกิดมาลักเพศ ทำให้พ่อแม่และครอบครัวและคนที่อยู่ด้านหลังผิดหวังในตัวเขา
เมื่อตั้งสติได้อีกครั้ง ร่างเล็กก็ขับรถกลับไปยังสะพานข้ามแม่น้ำสายหลักของเมืองกรุง สะพานที่เชื่อมเมืองกรุงเมื่อสมัยก่อนกับเมืองกรุงสมัยปัจจุบัน เมื่อถึงที่หมายร่างเล็กก็จอดรถไว้ด้านล่าง แล้วเดินออกมาอย่างเหม่อลอยไปตามทางเล็กๆของสะพาน
ผืนน้ำอันกว้างใหญ่ มองดูมืดมิดหาหยดน้ำไม่เจอ สายลมพัดเอากลิ่นแห่งความเศร้า ความเหงาและความเดียวดายเข้าประทะตัว อยากที่จะทิ้งร่างลงไปเหลือเกิน อยากที่จะทิ้งความทุกข์ ความเสียใจไว้ด้านหลัง ไม่อยากรับรู้อีกแล้วว่าอะไรจะเกิดขึ้น หัวใจดวงนี้มันรับไม่ไหวแล้ว ความอ่อนระโหยมันเกาะไปทุกอณูเนื้อของหัวใจดวงนี้ ถ้าหากเขาทิ้งร่างลงไป จะมีใครบางคนตามหาเขาไหม ถ้าหากเขาไร้ตัวตนอยู่บนโลกใบนี้แล้ว เคลวินจะยังระลึกถึงเขาหรือเปล่า
มือบางทั้งสองข้างวางลงที่โครงเหล็กอันแข็งแรง ดวงตากลมหวานที่บัดนี้ทอแววเศร้าค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆ หลังจากนั้นก็ค่อยๆ ปล่อยร่างกายเบาหวิวราวกับขนนก ล่องลอยดังกับปุยนุ่น ระทิ้งความทุกข์เอาไว้ด้านหลัง วางทุกสิ่งทุกอย่างลงที่พื้นแผ่นน้ำ...
หึหึ >>>>> หัวเราะอย่างมีเลศนัย
โดย
หมวย
-
ฮึกกกกกกกก ฮือออออออออออออออออออออออออออ
แงๆ อ่านเอง ร้องเอง แล้วก็เศร้าเอง
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
"หึหึ >>>>> หัวเราะอย่างมีเลศนัย"
ช่างกล้านะค่ะ Writer ช่างกล้า :z6: มาต่อเร็ว ๆ เลยค่ะ มันค้างคาใจมากมายค่ะตอนนี้ ตัดฉับอย่างงี้ได้ไงค่ะ จำไว้ว่าอย่าทำ :beat: เข้าใจม๊ายยยยย :โป้ก1:
เค้าสงสาร...เพียงฟ้า...อ่ะ :o12:
http://www.youtube.com/v/nm5cpGSnDF0?fs=1&hl=en_US&rel=0
-
น้องหมวยใจร้าย
-
เย้ยน้องหมวย ทะมายยยยยยยยยยยยย มาแบบนี้ฆ่ากันดีกว่า แง๊ๆ :o12:
-
เกิดอะไรขึ้น o22
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
น้องหมวยโดดน้ำเหรอ
:z2: :z2:
-
:sad4:
เอ่อ หนูขออ่านนิยายที่เช่ามาจากร้าน ซัก 2 เล่มก่อนได้ไหม
พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
-
แล้วแกจะรู้สึก เคลวิน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
อ่านจบแล้ว ร้อง เฮ้ย
น้ำตากำลังจะไหลละ ค้างเรย เหอะ ๆ
-
แล้วมันจะเกิดรัยขึ้นละนี้ :เฮ้อ:
แล้วเคลวินมันไปไหน ทิ้งเพียงฟ้าของชั้นได้ยังไง :angry2:
รอครึ่งหลังอยู่นะคะ :monkeysad:
-
Part 49 ( ครึ่งหลังของความทรมาน )
‘ทำไมฟาร์ถึงไม่เข้าใจ เคลบอกฟาร์แล้วว่าเคลกับทาร่าไม่ได้เป็นอะไรกัน เราเป็นแค่เพื่อนร่วมโลกกันเท่านั้น!!!!!’
‘ฟาร์เข้าใจดีทุกอย่างแล้วเคลวิน เข้าใจว่าเราสองคนมันไม่เหมาะสมกัน’
‘ไม่ต้องมาคิดแทนเคล!!!’
‘ผมขอโทษที่เสือกไปคิดแทนคุณ ผมลืมไปว่าผมกับคุณมันคนละชั้นกัน’
‘เพียงฟ้า! ทำไมถึงพูดไม่รู้เรื่องห๊ะ แล้วทำไมถึงพูดอย่างนั้น ใครให้แทนตัวเองว่าผม’
‘ผมรับไม่ไหวแล้วคุณเข้าใจไหม!! คุณเคยถามผมบ้างหรือเปล่าว่าผมรู้สึกอย่างไรกับการที่เห็นแฟนตัวเองไปนั่งเคียงคู่กับคนอื่น คุณบอกว่ามีนัดกับลูกค้า แต่คุณก็พาเธอไปกินข้าว คุณโกหกผมพอหรือยัง จะทำร้ายผมไปถึงไหน!!’
‘ฟาร์ฟังนะ เคลไม่ได้ตั้งใจโกหกฟาร์เลย เคลกลัวว่าถ้าฟาร์รู้แล้วจะไม่สบายใจ มันไม่ใช่อย่างที่ฟาร์คิดเลยนะ ฟาร์แค่พาทาร่าไปทานข้าวเฉยๆ เคลขอโทษ ฟาร์อย่าทำอย่างนี้ อย่าร้องไห้นะ เคลขอโทษจริงๆ เคลผิดไปแล้ว’
‘คุณบอกผมว่าอย่าไปคิดแทนคุณ แล้วคุณเป็นใครถึงมาคิดแทนผม หึหึ ผู้ชายมันต้องคู่กับผู้หญิงซินะ ฮึก อึก’
‘เคลขอโทษที่โกหก แต่เคลไม่อยากให้ฟาร์เครียดเท่านั้นเอง ที่รัก อย่าร้องเลยนะ เคลปวดใจหมดแล้ว’
‘คุณคิดไหม...บางทีเราสองคนอาจจะไม่ใช่ของกันและกันก็ได้ อึกๆ เลิกกันดีไหมเคลวิน อย่ามาพบ มาเจอ มาเห็นหน้าอีก แค่นี้คุณก็ทำหัวใจผมแหลกไม่เป็นชิ้นดีแล้ว’
‘เพียงฟ้า! ทำไมถึงพูดอย่างนี้ ... เคลไม่มีวันเลิกกับฟาร์ ใครหน้าไหนก็ไม่มีวันแยกเราสองคนออกจากกัน แม้ความตายมันจะกองอยู่ด้านหน้า เคลก็ไม่กลัว ฟาร์เป็นของเคลคนเดียวเท่านั้น’
‘อึก ...ฮึก...คุณมันเห็นแก่ตัวที่สุด’
‘ใช่! ผู้ชายอย่างเคลมันเห็นแก่ตัว ถ้าการที่เคลเป็นคนดีแล้วฟาร์ทิ้งเคลไป เคลเลือกที่จะเป็นคนเลวดีกว่า’
‘ผมเกลียดคนอย่างคุณที่สุด คนเห็นแก่ตัว!!!’
‘เพียงฟ้า...........เพียงฟ้า ฟาร์ !!!!!!!’
“เพียงฟ้า!!!!!!!!”
มโนภาพสุดท้ายที่ฉายเข้ามาให้กระจกตา คือใบหน้าของคนที่เขารัก คนที่ให้ทั้งความสุข และความสุข คนที่เขาอยากเห็นหน้าเป็นคนสุดท้าย ก่อนที่ลมหายใจจะดับสิ้น
*****************************************************
ที่นี่ที่ไหน เพดานสีขาว กลิ่นแอลกอฮอล์ช่างฉุนจมูกเสียจริงๆ ไม่น่าจะใช่ที่ห้อง เพราะห้องเขาไม่ใช่กลิ่นนี้ ห้องของเขาต้องเป็นกลิ่นบลูเบอร์รี่เย็นๆ หอมๆ ที่เคลวินเป็นคนเลือกให้กับมือ
“ตื่นแล้วเหรอ ...........ฟาร์ตื่นแล้วใช่ไหม” น้ำเสียงอันคุ้นเคย เมื่อใดที่ได้รับฟังก็รู้ดีว่า ใครที่มีน้ำเสียงทุ้มและอ่อนโยนอย่างนี้
“.............................” ใบหน้าของเคลวินเจือไปด้วยความกังวลและอ่อนแรง ขอบตาดำบ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวคงอดหลับอดนอนเป็นแน่ๆ ทำไมถึงไม่รักตัวเองนะ ชอบปล่อยปะละเลย บอกกี่ครั้งก็ไม่เคยจำ
“อย่าทำอย่างนี้อีกนะฟาร์ อย่าทำอีก..............อึก เคลขอร้อง ฮึก” ผมหูฝาดไปหรือเปล่า ผู้ชายเข้มแข็งอย่างเคลวินน่ะเหรอจะมาร้องไห้เพราะเขา มันใช่เหรอ เขาทำเพื่อนผมขนาดนี้เลยเหรอ ทั้งที่ความจริงแล้ว เพิ่งโกหกเขาไปทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัย ใช่ แค่กินข้าว แต่บอกกันตรงๆก็ได้ ทำไมต้องโกหก ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้ไป เพราะเขาให้ไปอยู่แล้ว แต่ถ้าไปแล้ว อย่าได้กลับมาอีก ...
“ออกไป...........”
“ฟาร์ อย่าทำอย่างนี้ เคลขอร้อง ให้เคลทำอะไรก็ได้ แต่อย่าไล่เคลเลยนะ”
“ผมบอกให้คุณออกไป!” ใครจะว่าผมใจร้าย ใจมาร ก็ได้ ผมไม่ว่า แต่ผมไม่พร้อมที่จะเจอหน้าของเคลวินตอนนี้จริงๆ ผมไม่ชอบคนโกหก ผมเคยบอกเขาแล้ว แต่เขาก็ยังทำ
“................................” ผมไม่รู้ว่าเคลวินจะทำหน้าอย่างไร เพราะผมไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าเขาเลยซักนิด ไม่อยากมองให้ตัวเองอ่อนแอ แล้วรั้งเขาเอาไว้ แค่เรื่องโกหกเพียงเรื่องเดียว ทำไมผมถึงโมโหเป็นฝืนเป็นไฟ มันไม่ใช่แค่เรื่องนี้เรื่องเดียว ที่ผมทำอย่างนี้เพียงเพราะต้องการให้เขา...
ไปเลือกทางที่ดีกว่านี้เดิน อย่ามาคลุกคลีกับคนธรรมดาอย่างผมเลย ผมกับเคลวินเราสองคนไม่เหมาะสมกันตั้งแต่แรกแล้ว แต่ผมก็ยังดื้อดึงที่จะเล่นกับไฟ แล้วยังไงล่ะ สุดท้าย ไฟมันก็ลามมาไหม้ผมจนไม่เหลือชิ้นดี
“ไม่ออกไปใช่ไหม งั้นผมไปเองก็ได้” ผมกระชากเข็มน้ำเกลือที่มันทิ่มข้อมือออกอย่างแรง ส่งผลให้เลือดมันไหลออกมา คนป่วยอย่างผมยังไม่ทันที่จะได้โวยอะไร ไอ้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็กุลีกุจอกรดกริ่งเรียกพยาบาลแล้วก็หาผ้ามาเช็ดเลือดแล้วห้ามเลือดเอาไว้
พยาบาลวิ่งเข้ามาสองคน หนึ่งในนั้นเช็คแขนผมว่ายังอยู่ดีมีสุขหรือเปล่าส่วนอีกคนก็เช็คเข็มน้ำเกลือแล้วเอามาทิ่มข้อมือผมอีกครั้ง ทำไมนะ แค่ไม่ได้จ้องตา ผมก็รู้สึกว่า เคลวินมองมาที่ผมอย่างห่วงใย
เมื่อทั้งสองท่านทำหน้าที่ของตัวเองเสร็จแล้วก็ติผมเล็กน้อย เหตุที่ใจร้อนกระชากสายน้ำเกลือออก ไม่รักใคร ก็ขอให้รักตัวเอง ประโยคนี้ประโยคเดียว ทำเอาผมเจ็บไปถึงกระดองใจเลยล่ะครับ
“คุณพยาบาลครับ ผมเป็นอะไรเหรอครับ” นั่นซิ ผมเป็นอะไร ทำไมถึงมานอนโรงพยาบาล ทั้งที่จำได้ว่าครั้งสุดท้ายกำลังปีนสะพานอยู่ไม่ใช่เหรอ
“อ๋อคุณ หมดสติ เพราะอ่อนเพลียแล้วก็พักผ่อนน้อยค่ะ เพื่อนคุณเลยนำตัวส่งโรงพยาบาล ถ้ามาช้ากว่านี้ก็แย่ได้เหมือนกันนะคะ”
ผมหมดสติอย่างนั้นเหรอ หึหึ ก็เพราะใครล่ะ ใครกันที่ทำให้เรื่องมันออกมาเป็นอย่างนี้ ใครที่มันใจร้าย กล้าโกหกคำโต ผมเป็นคนโกรธยาก แล้วก็หายยาก แล้วก็เจ้าคิดเจ้าแค้น อย่าหวังว่าผมจะให้อภัยได้ง่ายๆ ไม่มีทางซะละ
“แล้วผมจะออกไปได้เมื่อไรครับ”
“วันพรุ่งนี้ค่ะ รอดูอาการซักหนึ่งคืน ถ้าดีขึ้นพรุ่งนี้ก็ออกได้แล้วค่ะ”
“ขอบคุณครับ” แล้วทั้งสองก็ขอตัวออกไป
ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ได้ยินเพียงแต่เสียงของเครื่องปรับอากาศ แล้วก็เสียงถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้มของใครบางคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงเขา
“เคลจะกลับมาใหม่ ฟาร์รักษาตัวเองดีๆนะ”
“ไม่ต้องมา ไม่อยากเห็นหน้า เบื่อ” เหอะ ๆ โดนเองมั้งจะได้รู้สึก ว่าไอ้การที่มาเจอกับเจ็บแสบอย่างนี้มันทรมานแค่ไหน ถึงเคลวินจะไม่เคยพูดอย่างนี้กับผม แต่ปู่ของเจ้าตัวนั่นแหละ ตัวดีเลย พูดออกมาแต่ละที ตัดขั้วหัวใจไปเลย
“ฟาร์รู้ไว้ตรงนี้เลยนะ ว่าเพียงฟ้าคนนี้เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเคล แม้แต่ลมหายใจ เคลก็ให้ฟาร์ได้”
...
“ฟาร์ฟาร์ทำเกินไปหรือเปล่า เคลวินก็เสียใจเป็นนะ”
“น้ำซุปไม่ต้องไปเข้าข้างเขาเลย ไม่รู้หรือไงว่าเขาทำให้ฟาร์เจ็บแค่ไหน” เชอะ งอน มาเยี่ยมคนป่วย แต่มาทำให้คนป่วยทรุดหนักกว่าเดิมอีกนะ
“เขามีเหตุผลของเขานะไอ้ฟาร์ ทำไมถึงต้องคิดไปในแง่ร้าย เพื่อทำร้ายหัวใจตัวเองว่ะ” ไอ้ตัสก็อีกคน ใช่ ซิ นั่นมันลูกพี่มึงนี่
“ไอ้นัทกับไอ้ไมค์ไปไหน ทำไมไม่มาเยี่ยมกู”
“มึงจะตายหรือไง มันถึงต้องมาเยี่ยม เจ็บแค่นี้ทำสำออย ไม่ต้องมาจ้องตาขวาง ใครสั่งใครสอนให้มึงฆ่าตัวตายห๊ะ มึงรู้ไหมกว่าพ่อแม่มึงจะเลี้ยงมึงมาให้ตัวเท่าควายขนาดนี้เขาต้องทุ่มเทแค่ไหน ถ้ามึงจะตายจริงๆ เอาค่าน้ำ ค่าอาหาร ค่านม ค่าเล่าเรียนไปคืนให้ท่านก่อน หลังจากนั้นมึงจะทำอย่างไงกับชีวิตก็เชิญ” ไอ้ต้นมาม้วนเดียวจบ มีไล่ให้ผมไปตายอีกต่างหาก เดี๋ยวก็ทำตามอย่างที่มันบอกซะเลย
“กูไม่ได้ฆ่าตัวตายซักหน่อย ......แต่มันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบ”
“วูบพ่อมึงซิ ถ้าเคลวินไปรับมึงไม่ทัน ป่านนี้เรือมันชนร่างเละมันตั้งนานแล้วมั้ง” เคลวินไปรับผมเหรอ อย่างว่า ทำไมถึงรู้สึกว่ามีใครมาเรียกชื่อ และที่ร่างเบาๆ สงสัยหมดสติ
“เอาน่าต้น ไม่ต้องไปว่ามัน แค่นี้มันก็สำนึกแล้ว” โหหหหหหหหห ฟาร์ฟาร์รักน้ำซุปที่สุดเลย
“มึงไม่ต้องไปเข้าข้างมันไอ้ซุป ด่ามันอย่างนี้แหละ มันจะได้สำนึก มึงช่วยนึกถึงหัวอกคนเป็นเพื่อนหน่อยได้ไหม แม่งเอ๊ย”
“กูขอโทษ...........” คือผมพูดได้แค่นี้จริงๆ พวกมันห่วงผมแค่ไหน ทำไมผมจะไม่รู้ แต่ผมไม่ได้คิดที่จะฆ่าตัวตายเลยนะ ตอนนั้นมันตื้อๆเลยนึกอะไรไม่ค่อยรอบคอบ นึกที่จะหายไปจากโลกนี้อย่างเดียว แต่ตอนนี้สำนึกแล้วจริงๆ
“คนที่มึงจะขอโทษไม่ใช่กู แฟนมึงโน่นนนนนน ปานนี้ชำใจตายไปแล้วมั้ง” ไอ้เหี้ยต้น นี่มึงได้ทีเอาใหญ่เลยนะ
“กูไม่............”
“ไม่ต้องมากระแดะบอกว่าไม่รัก ไม่ชอบ ไม่รู้ เพราะกูเห็นลิ้นไก่มึงหมดแล้ว รักเขาแล้วจะไปแกล้งให้เขาปวดใจทำไมว่ะ มึงนั่นแหละที่เจ็บกว่าเขาร้อยเท่า” เพิ่งเห็นมึงมีสาระก็วันนี้แหละ
“แต่กูไล่เขาไปแล้ว”
“ใครไล่ใครน้ำซุปไม่รู้หรอกนะ ทำตามที่หัวใจตัวเองต้องการ มันไม่ผิดไปหมดทุกอย่างหรอกนะฟาร์ฟาร์ ทุกอย่างมันมีทางออก สู้ๆ” รักน้ำซุปจัง สมแล้วที่มาเฟียใหญ่ จะมาตายรังที่เพื่อนผม
“เพื่อนหมดหน้าที่แล้วเว้ย ไปน้ำซุป ให้ผัวเมียเขาตกลงกัน”
“เหี้ยต้น อะไร ใครผัวเมีย เดี๋ยวกูตบปากฉีก”
“ก่อนจะมาตบกู จัดการเรื่องตัวเองก่อนแล้วเถอะมึง แล้วค่อยลุกมาปากดี”
ประตูห้องปิดลง ทำไมพวกมันถึงรีบไปกันเร็วจัง เชอะ ทิ้งเพื่อนฝูง แต่ประตูก็เปิดเข้ามาอีกครั้ง และครั้งนี้เอาหัวใจที่หลุดลอยหายไปกลับคืนสู่ร่างกายอีกครั้ง
“เคลวิน..................”
“เคลเอาความรักมาฝากฟาร์”
////////////////////////////////////////// ------------------------------------------------------------------///////////////////////////////////////////
เกือบเอาชีวิตไม่รอด ก๊ากกกกกกกกกกก เหนื่อยอ่ะ นิยายยังอ่านไปไม่ถึงไหนเลย วัยรุ่นเซ็งๆ
กด+ ซิ เดี๋ยวคู่นี้ก็หวานกันเอง ฮิ้ววววววววววววๆ
-
เอาความรัก มาฝาก
เอาตัวเองให้รอดก่อนดีไหม เคลวิน
ฟาร์จะฆ่าแกอยู่รอมร่อแล้วนะ
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
-
ทำไมคู่นี้เศร้าจัง :sad4: :sad4:
ขอแบบน่ารักๆ มีความสุขหน่อยไม่ได้หรอ :m17: :m17:
-
กด + ไปแล้วนา เอาฉากหวานๆคืนมาซะดีๆ น้องหมวยคนดี๊คนดี :กอด1:
-
สงสัยพ่อเลี้ยงนั่นก็ต้องยอมขายแน่ถ้าน้ำซุปไป
-
สงสัยพ่อเลี้ยงนั่นก็ต้องยอมขายแน่ถ้าน้ำซุปไป
เกือบถูกนะเนี่ย ฮิ้วววววววววววววๆ
-
ต้องมาอัพก่อนแล้วจะ กด + :oni1: :oni1: :oni1:
-
ต้องมาอัพก่อนแล้วจะ กด + :oni1: :oni1: :oni1:
แงๆ กำลังคิดอยู่นี่แหละ 5555555+ โอยยยยยยยยยย ไม่ไหวๆ
-
+1 รอ หวานนนนนนนนนนนนนนนน นะ น้องหมวย :sad4: :sad4:
-
o13
ขอเวลาซักครู่ นะเพคะ
-
แอบโกรธเพื่อนฟาร์อ่ะ คือ ด่าได้ว่าได้บ่นได้นะ
แต่ไม่ชอบให้มาชี้แนะว่าต้องทำอย่างโน้นอย่างนี้อ่ะื
ต่างคนต่างความรู้สึก ต่างความคิด ใช่ว่าที่ตัวเองคิดว่าควร แล้วเพื่อนจะเห็นว่าควรด้วยซะเมื่อไหร่
พูดให้คิดอ่ะพอแล้ว แต่ไม่ควรไปจี้ว่าควรทำนั่นนี่
ยิ่งเรื่องของคนสองคน ก็ควรให้เค้าสองคนคิดเองดีกว่านะ
:เฮ้อ:
-
คิดอะไรก็คิดได้ทุกอย่าง แต่อย่าลงมือทำลายหัวใจตัวเองเลยฟาร์ฟาร์ ถึงจะเปนแค่ชั่ววูบก็เถอะ
อุปสรรคมีไว้พุ่งชน แค่เคลกับฟาร์จับถือกันฝ่าไป สู้ๆ
-
Part 50 ( เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง )
“When you love someone..you’ll do anything to reach the heart
of the one you love.”
“เมื่อคุณรักใครสักคน…คุณจะทำทุกอย่างเพื่อชนะใจเขา”
.
.
.
“เคลวิน..................”
“เคลเอาความรักมาฝากฟาร์”
********************
โลกทั้งใบของผู้ชายที่ชื่อ เคลวิน พิทยาพันธ์
“............................................” ไร้เสียงตอบรับ ไม่มีแม้แต่เสียงเอื้อนเอ่ยของคนที่อยากได้ยินเสียง หัวใจเจ็บปวด ความห่างเหินที่เกิดในช่องว่างของหัวใจ ทำเอาร่างสูงเจ็บเจียนตายไม่น้อย ความผิดที่ดูเหมือนเล็กน้อย เพียงแค่พาเพื่อนสนิทไปทานข้าว แต่ด้วยเหตุบังเอิญ ทำให้เพียงฟ้าไปพบเจอภาพบาดตาบาดใจ และทุกอย่างก็ดำเนินมาถึงคำว่า “ทะเลาะ”
“คิดบ้างไหมว่าฟาร์จะเจ็บ” น้ำเสียงแผ่วเบาหลุดออกมาจากปากบางสวยของเพียงฟ้า ดวงตาหวานซึ้งที่เขาหลงนักหนา บัดนี้เจือไปด้วยความผิดหวังและเสียใจ
“เคลขอโทษ เคลไม่ได้ตั้งใจโกหกฟาร์จริงๆ เคลแค่พาทาร่าไปทานข้าวเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นจริงๆ” เคยคิดว่า ถ้าหากเขาบอกเรื่องนี้คราวหลัง เพียงฟ้าอาจจะไม่โกรธ และจะเข้าใจเขาเป็นอย่างดี แต่ทุกอย่างผิดไปทั้งหมด เขาลืมไปได้อย่างไร ว่าคนรักของเขาเกลียดการโกหก เพียงฟ้าไม่ชอบที่ตัวเองโดนหลอก แต่เขาไม่ได้ตั้งใจทำอย่างนั้น ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
เพียงฟ้า เคลวินขอโทษนะครับ
อยากจะบอกกี่ร้อยพันครั้ง แต่มันจะไปมีความหมายอะไรถ้าหากร่างบางไม่รับคำขอโทษจากเขา ผู้ชายคนนี้มีอิทธิพลกับเขามากมายเหลือเกิน แม้แต่ปู่เบ็นก็ยังนึกไม่ถึงว่าเขาจะรักเพียงฟ้าได้ถึงขนาดนี้ หากต้องให้เลือกระหว่าง “ครอบครัว” กับ “หัวใจ” เขาขอเลือกหัวใจได้ไหม เขาเลือกความสุขให้แก่ตัวเองได้ไหม หากมันต้องถึงจุดแตกหักกับผู้สูงวัยจริงๆ เขาจะทิ้งทุกอย่างแล้วเดินไปกับเพียงฟ้า จะโดนกล่าวหาหรือโดนประนามว่าเห็นแก่ตัว เขาก็ไม่สนใจ
“คิดบ้างไหมว่าที่เคลทำ ฟาร์จะเสียความรู้สึก”
“เคลไม่ได้ตั้งใจ” ร่างสูงก้มหน้าอย่างยอมแพ้ และจำนนต่อโชคชะตา จะเป็นโชคร้ายหรือคนบนฟ้าต้องการจะพิสูจน์ทางรักของเขากับเพียงฟ้า เขาก็พร้อมที่จะต่อสู้เพื่อความรักเหมือนกัน กว่าที่จะได้คนๆนี้มีเคียงข้างไม่ใช่เรื่องง่าย
กว่าที่เพื่อนรักของเพียงฟ้าทั้ง 4 จะยอมรับเขาก็ไม่ใช่เรื่องง่ายแล้ว ไหนจะน้ำซุปที่กีดกันเขาทุกวิถีทาง เพียงเพราะความเลวของเขาเมื่อครั้งที่ ไปสั่งมือปืนดักยิงไอ้ลีโอ จนพลาดไปถูกน้ำซุปเขา แต่เขาก็ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองเลยว่า ถ้าหากไม่มีเหตุการณ์นั้น น้ำซุปกับลีโอจะหากันเจอไหม
“อย่าทำ....................”
“ครับ?” เขาไม่แน่ใจว่าเมื่อกี้ร่างบางบอกว่าอะไร เขาไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง ถ้าหากสิ่งที่คิดมันไม่ใช่ กว่าที่จะเจ็บปวด แต่ไม่กลัวที่จะได้รัก และมีคนตัวเล็กรักตอบ
“ทีหลังอย่าทำอย่างนี้อีก มีเรื่องอะไรเคลต้องฟาร์เป็นคนแรก อย่าโกหกฟาร์ ถ้ามีอีกครั้งฟาร์จะไม่ให้อภัยเคลอีกเลย แม้แต่หน้า ฟาร์ก็จะไม่ให้เคลเห็น”
ถ้าหากนั่นคือคำขู่ เขาก็ยอมรับว่ามันช่างกลัวเสียจริงๆ ไม่ได้เห็นหน้า มันจะไปต่างกับการเลิกกัน แค่คิดหัวใจมันก็ต่อต้านแล้ว
“ครับๆ เคลจะไม่ทำอีกแล้ว ฟาร์หายโกรธแล้วใช่ไหม ดีกันนะ” ไม่รู้ว่าต้องพูดคำไหนอะไรบอกไปอย่างไร รู้แต่เพียงว่าตอนนี้เขาส่งนิ้วก้อยของตัวเองไปส่ายไปส่ายมาหน้าร่างบางอย่างต้องการงอนง้อ ต่อให้ต้องคุกเข่าลงไปอยู่แทบเท้าเขาก็พร้อมที่จะทำ ชีวิตของเขาครึ่งชีวิตมันยกให้เพียงฟ้าไปแล้ว
ผู้ชายตัวเล็กๆ ตาหวานๆคนหนึ่ง แต่กุมทุกสิ่งทุกอย่างของเขาเอาไว้เพียงหนึ่งกำมือเท่านั้น เขาวางหัวใจและชีวิตไว้กับคนๆนี้อย่างที่ไม่ต้องหลงเหลือไปให้ใครอีกแล้ว
“ฟาร์ขอโทษเรื่องที่สะพานนะ” และเมื่อร่างบางเอ่ยถึงร่างนี้ ร่างสูงก็หน้าเครียดขึ้นมาทันที นี่เขาลืมได้ไง ว่าเพียงฟ้าเพิ่งผ่านวินาทีชีวิตมาเมื่อวาน ถ้าหากเขาไปไม่ทันอะไรจะเกิดขึ้น
จะมีคนตัวเล็กมานั่งหน้างออยู่ตรงนี้ไหม
จะได้ยินเสียงหวานๆ โอดครวญ แกล้งเขาอยู่อย่างนี้ไหม
เรือนกายสูงใหญ่พลุดลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำของโรงพยาบาลทันที ความรู้สึกเมื่อสักครู่เหมือนกันว่ามันคล้ายจะเป็นลมเสียให้ได้
“เคลวิน!!! เป็นอะไรหรือเปล่า” คนตัวเล็ก ตะโกนถามเขาอย่างเป็นห่วง แล้วจะให้เขาบอกได้อย่างไรว่า ผู้ชายแข็งแรงร้อยเปอร์เซ็นต์อย่างเขากำลังจะเป็นลมเมื่อนึกย้อนไปถึงภาพเหตุการณ์ของเมื่อวาน และเพียงไม่นานเพียงฟ้าก็มายืนเกาะขอบประตูห้องน้ำด้วยสีหน้าตื่นๆ
“หน้ามืดนิดหน่อย ฟาร์ลงมาทำไมครับ ยังไม่หายดี” ร่างสูงยื่นมือไปรับผ้าเช็ดหน้าจากคนรักที่ถือติดมือมาด้วย ได้แค่นี้เขาก็พอใจแล้ว ได้ทุกสิ่งทุกอย่างคืนกลับมา ดวงตาฉายแววหวานซึ้ง ไม่หม่นหมองอย่างเมื่อวาน แค่นี้เขาก็พอใจแล้ว
ร่างสูงประคองร่างบางเดินออกมา แต่ร่างบางไม่ยอมขึ้นไปนอนบนเตียงเหมือนเดิมร้องที่จะนั่งโซฟากับเขาให้ได้ ร่างสูงเลยลากเอวคนดื้อให้มานั่งซ้อนกันอยู่บนโซฟาตัวใหญ่
“ฟาร์อย่าทำลายชีวิตเพื่อเคลเลยนะ เคลมันไม่มีค่าขนาดนั้น ทีหลังอย่าคิดอย่างนั้นนะ”
“ใครว่าเคลไม่มีค่า เพราะเคลมีค่าและเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของฟาร์ ขอโทษนะที่ทำอย่างนั้น แต่มันก็ไม่เป็นแล้วนิ”
ใครว่าไม่เป็นไร ดีแค่ไหนที่เขาประคองสติพาร่างอันไร้สติของเพียงฟ้ามาส่งโรงพยาบาลได้อย่างทันท่วงที เพียงฟ้ามีสภาพและร่างกายที่อ่อนเพลียจนเกินจะรับไหว เลยหมดสติในที่สุด และถ้าหากร่างอันไร้สติล่วงลงไปในแม่น้ำสายใหญ่ โดยที่เขาไปคว้าไม่ทัน อะไรจะเกิดขึ้น แค่หัวใจก็เจ็บแล้ว
“พรุ่งนี้ก็ออกได้แล้ว ไปนอนที่คอนโคเคลนะ”
“ไม่ล่ะ คิดถึงคอนโดฟาร์เหมือนกัน จะไปนอนที่คอนโดตัวเอง นะเคลนะ” จะอ้อนกี่ครั้ง จะหวานกี่หน คนที่แพ้ทุกครั้งก็คือ เคลวิน
“เอางั้นก็ได้ครับ แต่เข้าไปพบปู่กับเคลได้ไหม”
“อืมๆ เคลพาไปไหนฟาร์ไปได้ทั้งนั้นแหละ ฮิ้ววววววว” คนน่ารักฉายรอยยิ้มหวานาแล้วหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ ความสุขสงบกลับมาอีกครั้ง สิ่งนี้แหละที่เขาต้องการ
“จำไว้เสมอนะฟาร์ ว่าเคลจะไม่มีวันทิ้งฟาร์ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น”
“ครับๆ ฟาร์ไม่ทิ้งเคลเหมือนกัน” ร่างบางหันหลังมาจูบคางเขาเบาๆ การแสดงความรักเล็กๆน้อยๆไม่ได้ทำให้เพียงฟ้าเขินอาย เจ้าตัวมักจะทำอย่างนี้กับเขาเสมอ จนเป็นเขาอีกนั่นแหละที่ติดไปโดยปริยาย ถ้าวันไหนไม่มีคนตัวเล็กมาคลอเคลีย อารมณ์พาลโมโหก็ถามหาทันที
***************************************
ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันกระหนุกกระหนิงอยู่นั้น ประตูห้องพักผู้ป่วยก็เปิดเข้ามา พร้อมกับการปรากฏตัวของ ทาร่า หญิงสาวที่ทำให้เขากับเพียงฟ้าเกือบจะเลิกรากัน เคลวินชักสีหน้าเรียบเฉยๆ แล้วกระชับอ้อมกอดที่รัดร่างบางให้แน่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม ทำเอาแขกผู้มาเยือนทำสีหน้าไม่ถูกเมื่อมาพบว่าทั้งคู่กำลังมีช่วงเวลาหวานซึ้งอยู่
“สวัสดีนะคนสวย เอ่อ หายดีหรือยังคะ ทาร่าขอโทษนะที่มาเยี่ยมสกายช้าเกินไป” หญิงสาวเดินมานั่งข้างๆร่างบาง อีกทั้งยังยกมือลูบไปมาที่ลำแขนเรียวบางของเพียงฟ้าไปมา ทำเอาเคลวินมาอย่างไม่พอใจ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเข้าใจ”
“ไม่ต้องหวงหรอกน่า ฉันไม่ทำอะไรเมียคุณหรอกเคลวิน” ใบหน้าสวยหวานของเพียงฟ้าขึ้นสีระเรื่อขึ้นมาอย่างขวยเขิน
“คุณเข้าใจผิดเรื่องของฉันกับเคลวินแล้วนะ สกาย เราสอคนเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นเอง ที่เขาไปทานข้าวกับฉัน เพราะฉันจะไปหาคุณที่ทำงาน แต่เขาไม่ให้ฉันไป เพราะกลัวว่าจะไปกวนคุณ เขาเลยพาฉันมาแทน ทั้งที่ความจริงฉันไม่ได้เต็มใจด้วยซ้ำ”
เคลวินยิ้มให้เพื่อนรักอย่างขอบคุณ เขาได้แต่มุ่งที่จะขอโทษแต่ไม่ได้บอกที่มาของเรื่องราวนั้นว่ามันเป็นมาอย่างไร สีหน้าของร่างบางดีขึ้นกว่าเมื่อกี้หลายขุม คิดไม่ผิดจริงๆที่ให้ทาร่ามาหาที่โรงพยาบาล
“เอ่อ...คือผม ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ครับ” ใบหน้าสวยหวานยิ้มตาหยีจนน่าเอ็นดู ร่างสูงจึงอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปสูดความหอมที่พวงแก้มอมชมพูของร่างบางอย่างหมั่นเขี้ยว
โหหหหหหหหหหหหหห นี่ขนาดยังไม่ได้ว่าอะไรนะ แล้วถ้าว่าล่ะ เขามิแย่ไปกว่านี้หรือ
“ค่ะ แล้วสกายจะออกวันไหนคะ ทาร่าจะได้มารับ”
“มาทำไม เดี๋ยวพาเข้าไปหาปู่ก็ต้องเจออยู่แล้ว”
“คุณเอาจริงแล้วใช่ไหม ฉันต้องขอโทษคุณเหมือนกันนะเคลวินที่ทำให้เรื่องมันเป็นอย่างนี้ เดี๋ยวมันก็จบแล้ว สบายใจได้”
“อืม ไม่เป็นไร แล้วนี่มาไงล่ะ”
“นิคมาส่ง เดี๋ยวฉับกลับก่อนนะสกาย เจอกันพรุ่งนี้นะ” แล้วนางแบบสุดสวยก็เดินหายออกไปจากห้องพักของร่างบาง เพียงฟ้า ณ ตอนนี้สายตามีแต่ความ งุนงง เห็นแล้วก็น่าเอ็นดูไม่น้อย
“ยิ้มอะไรเคลวิน ทำหน้าเจ้าเล่ห์อีกแล้วนะ” เมื่อโดนจ้องอยู่นานสองนาน ในที่สุดร่างบางก็โวยลั่นขึ้นมาอย่างอายๆ ถ้าไม่อายนี่ซิเรื่องแปลก ก็โดนจ้องระยะประชิดเสียขนาดนั้น
“เปล่าครับ เคลแค่อยากยิ้ม เห็นฟาร์ยิ้มคนเดียว กลัวว่าจะเหงาเคลก็เลยยิ้มเป็นเพื่อน”
“อ๋อเหรอ หึหึ นึกว่าคิดอะไรทะลึ่งๆอยู่” ว่าที่เมียยิ่งกว่าหมอดู เพราะร่างสูงก็กำลังคิดอย่างนั้นอยู่พอดี แต่เรื่องอะไรที่เขาจะขุดหลุมฝังตัวเอง อดเปรี้ยวไว้กินหวานน่ะดีกว่ากันเยอะ หึหึ
“เคลยังไม่ได้คิดอะไรเลยนะครับ ฟาร์ชี้โพรงให้กระรอกน่ารักๆอย่างเคลเสียแล้ว”
“โหหหหหหหหหหห กล้าพูดว่าตัวเองเป็นกระรอกน่ารักๆ อย่างเคลน่ะมันต้องไฮยีน่า ล่าเนื้อที่กำลังหิวโซ” ร่างบางพูดไปก็ทำมือเล่าท่าทางไป ยิ่งมองก็ยิ่งอารมณ์ดี
“ก็หิวใครบางคนแถวนี้แหละ เมื่อไรจะได้กินไม่รู้”
“ดูมือฟาร์นะเคล ว่านี่เลขอะไร” ร่างบางชูนิ้วสามนิ้วขึ้นมาให้ร่างสูงว่าเจตนารมณ์ของตนเอง
“อะไรนะ ลดเหลือ 3 วันเหรอครับ ฟาร์ใจดีจัง”
“3 วันบ้าอะไรล่ะ 3 เดือนต่างหาก เอ๊ะๆ หรือว่า 3 ปีดีนะ” คนตัวเล็กพูดหยอกเย้าร่างสูงอย่างสนุกสนาน แต่ดูเหมือนว่าเคลวินเริ่มจะไม่สนุกเสียแล้ว
“โหๆอะไรอ่ะฟาร์ 3 เดือนเลยเหรอ ทำไมไม่เอาเคลไปบวชให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย” คนตัวสูงพูดเสียงงอน พร้อมกับทำจมูกเชิดสูง ปากโค้งแหลม สะบัดหน้าหนีคนตัวเล็กอย่างแง่งอน โหหห ประธาน KV Park งอนได้น่ารักน่าชังมาก
“เคลจะบวชเหรอ งั้นฟาร์ก็หาแฟนใหม่ดีกว่า”
“เดี๋ยวก็ปล้ำทำเมียเดี๋ยวนี้หรอก”
“หึหึ ฮ่าๆ มันเจ็บนะเคล หนวดเคลมันทิ่มคอฟาร์” ใบหน้าคมหล่อซุกซบอยู่กับซอกคอหอมกรุ่นของเพียงฟ้า ส่งผลให้ไรหนวดที่ขึ้นปะปรายทำร้ายเนื้ออ่อนบริเวณต้นคอของร่างบางเข้าให้
“ร้อนไหมฟาร์?” ร่างสูงถามเสียงนิ่ง ส่งผลให้ร่างบางหยุดดิ้นไปทันที อะไรกัน แอร์ก็ออกจะเย็นดี มันน่าร้อนตรงไหน
“เคลร้อนเหรอ? ไปเพิ่มแอร์ดิ”
“เปล่าครับ เคลร้อนเพราะไฟรักมันสุมทรวงงง”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฮะๆ โอยยยย คิดได้ไงเนี่ย” หางตามีน้ำตาปะปายเพราะร่างบางหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่สำหรับร่างสูงแล้ว ตอนนี้เพียงฟ้ากำลังเข้าโหมดยั่ว หึหึ
“ใช้ใจคิดครับ”
“ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!”
“ไม่หยุดหัวเราะภายใน 10 วิ เคลจะจูบจริงๆนะ”
เอี๊ยดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เล่นเอาเหยียบเบรกแทบไม่ทัน
“ตลอดแหละ หาที่หยอดมันจนได้ แต่เมื่อกี้เคลตลกจริงๆนะ ไม่ยักรู้ว่าเคลน่ะเสี่ยว”
“เสี่ยวเพราะรักครับ”
.
.
.
.
********************************************************
สถานีขนส่งหมอชิต
หนุ่มหล่อ – โอ้วววววว น้องคนงาม โบกมือให้พี่เหรอครับ ไม่ต้องแย่งกันครับ ไม่ต้องแย่งกัน ได้ทุกคน
สาวสวย – อะไรทำให้พี่คิดอย่างนั้นคะ
หนุ่มหล่อ – ก็น้องยิ้มแล้วโบกมือให้พี่ไงครับ
สาวสวย – หนูเปล่าคะ คือหนูโบกมือให้เตี่ยที่ยืนอยู่ด้านหลังพี่น่ะค่ะ
หนุ่มหล่อ - =____________=
สาวสวย – หนูแนะนำให้พี่ไปตัดคอทิ้งนะคะ รับรอง พี่หล่อขึ้นแน่นอน เชื่อหนูเถอะค่ะ
โดย สกุณา
-
บอก ได้ คำเดียว่า โล่ง ง ง
-
เฮ่อ :เฮ้อ: ดีกันได้ซะที เล่นเอาแน่นหน้าอก จุกเลย อย่าทะเลาะกันบ่อยเน้อ เค้าจะหัวใจวายเอา :กอด1:
-
ในที่สุดก็ดีกันซะที :m1: :m1: :m1:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ทิ้งท้ายด้วยหมอชิต :m20: :m20: :m20:
-
ในที่สุดก็ดีกันซะที :m1: :m1: :m1:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ทิ้งท้ายด้วยหมอชิต :m20: :m20: :m20:
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกๆ รักเธอที่หมอชิดค่ะพี่น้อง 55
-
ดีกันแล้ว ^.^
-
เย้ๆๆๆ อ่านแล้วดีใจ คืนดีกันซะที :กอด1: :กอด1:
-
ทำไมนามปากกาไทยมากกกกกกกกกกกก
ชื่อหนูไม่เข้ากับเรื่องเลยอ่ะหมวยน้อย :laugh: :m20:
-
:L1: :กอด1:
-
เย้ๆๆ :m4: คืนดีกันแล้ว
:mc4: :mc4:
-
+1 เป็นค่ามาอัพตามสัญญาจ้า :oni1: :oni1: :oni1:
-
คืนดีกันเเล้ว
เมื่อไหร่ฟาร์จะเป็นเมียเคลวิน อย่างสมบูรณ์ค่ะเนี่ย
รอคอย รอคอย
:call: :call:
:pig4: :pig4:
:z3: :z3: :z3:
-
ดีกันแล้วก็หวานกันซะ :impress2:
:call:
-
ดีกันแล้ว ดีใจด้วย
น้องหมวยรบกวนแก้คำผิดนะครับ
..ควรเป็น ร่วงลงแม่น้ำ
-
ดีกันเเล้ว o13 o13
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
คู่น้องฟ้านานๆ มาทีก็น่ารักเหมือนเดิม +1
-
:L2: :L2: :L2:
-
อ๊ายเคลหยอดเข้าไปฟาร์คนสวยจะได้ระทวยโดยเร็ว
-
มิสยู คนอ่านทุกคน
โฮะๆๆๆ
-
มาเฟียที่รัก กิ๊กรักคุณชายตาโต
Part 51 ( บ้านของหัวใจ )
Everything I gave you won’t make me lost.
Everything you gave me I should make it worth
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ให้เธอ ฉันไม่เคยรู้สึกสูญเสีย
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอให้ ฉันจะเก็บดูแลรักษาไว้ด้วยหัวใจ
*****************************************
เหนื่อยแค่ไหน ท้อแค่ไหน อ่อนล้าแรงกายเพียงใด เพียงแค่ได้กลับมาเห็นคนที่รออยู่บ้าน หัวใจก็มันอบอุ่นแล้ว คนหลายคนขวนขวายในเรื่องรัก พยายามทำทุกอย่างเพื่อสิ่งไม่มีตัวตน ที่ชื่อ “รัก” โกหก หลอกหลวง เพื่อให้ได้สิ่งนี้มาครอบครอง จนลืมไปเลยว่า “รัก” เกิดจากความรู้สึกดีๆ ของคนสองคนที่ทำทุกอย่าง เคียงบ่า เคียงไหล่คู่กันมา ถักทอสิ่งสวยงามที่พบเจอมาด้วยกัน จนสุดท้าย มันก็เติบโตงอกเงยเป็น “รัก”
หากถามว่าจำเจไหมในชีวิตของ “ชายรักชาย” หลายๆคู่ หรือ หลายๆคนอาจจะตอบว่าซ้ำซาก จำเจ ไม่ได้มีอะไรมากมาย และสุดท้าย คนเหล่านั้นก็เลิกรากันไป ทิ้งความรู้สึกดีๆที่มีร่วมกันอย่างง่ายดาย โดยไม่คำนึงถึงคนที่อยู่ด้านหลัง
ถ้าเป็นเขา ลีโอ แอ็คซายน์ จะไม่ทำอย่างนั้น กว่าจะมีร่างบางมาเคียงใจได้นั้นไม่ใช่เรื่องยาก อาจจะจริงที่ ใครหลายๆคนบอกว่า อะไรที่ได้มายากๆเรามักจะเห็นคุณค่าและความสำคัญอยู่เสมอ เช่นเดียวกับ “น้ำซุป” คู่ชีวิต คู่ทุกข์ คู่สุข ของเขา กว่าทุกอย่างจะลงตัว หัวใจก็เกือบจะอ่อนล้า และท้อถอยไป แต่เมื่อใช้หัวใจไตร่ตรองดูอีกครั้ง ความพยายามก็กลับมาอีกครั้ง
วันทุกวันหมุนเวียนเปลี่ยนไปเรื่อยๆ แต่ใจของเขาไม่เคยคิดที่จะเปลี่ยนไปตามกาลเวลา เจ้าของหัวใจยังคงเป็นคนเดิม คนที่ทำให้เขาหยุดทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ ไม่ต้องไปขวนขวาย
“อุ่นใจ” นี่คือสิ่งที่เขาได้รับมาจากร่างบาง แค่มีกันและกัน ไม่ว่าจะต้องเผชิญกับสิ่งเลวร้ายแค่ไหน ก็พร้อมที่จะฝ่าฝันและร่วมทางกันไป หากแม้ลมหายใจดับสูญ ก็ขอดับไปพร้อมๆกัน ขอให้เขาและน้ำซุปเคียงคู่กันไปทุกชาติ และไม่พรากจากกัน
“กลับมาแล้วหรือ” คำๆนี้ มักจะได้ฟังในทุกๆเย็น ร่างบางเดินออกมารอรับหน้าบ้านด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เพียงแค่มอง ความหายเหนื่อยก็อันตรธานหายไปในพริบตา เมื่อถึงตอนเช้าก็แยกย้ายกันไปทำงาน ร่างบางขึ้นแท่นเป็นผู้บริหารเต็มตัว หกล้มคลุกคลานในช่วงแรกไปบ้าง แต่ในที่สุดเมียคนเก่งของเขาก็ทำทุกอย่างออกมาได้สวยงาม
“กลับมาแล้วครับ” เขายื่นเสื้อสูทไปให้คนตัวเล็กที่รอรับอยู่ สิ่งเล็กๆน้อยที่ทำให้กัน แต่กินซึ้งลึกไปถึงหัวใจ ความต้องการถูกหยุดอยู่กับคนๆนี้ คนที่เป็นบ้านของหัวใจของเขา
“ป๊า!!! กลับมาแล้ววววว” เสียงเด็กดังมาจากในบ้าน ใช่แล้ว เขามีลูก ลูกที่เกิดจากลูกพี่ลูกน้องที่อยู่อิตาลี แต่ด้วยทางครอบครัวของเด็กมีปัญหา เขาเลยรับมาเลี้ยงดู และให้อยู่ในสถานะ “ลูก”
เด็กชายร่างเล็กในชุดไปรเวทอยู่บ้าน ในอ้อมแขนมีหมอนอิงใบใหญ่วิ่งออกมารับผู้เป็นบิดาด้วยใบหน้าอันร่าเริงและสดใส ร่างสูงก้มลงไปคว้าเจ้าตัวเล็กขึ้นมาหอมแก้มซ้ายขวา และไม่ลืมที่จะเลยไปหอมแก้มร่างบางที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ
“ป๊ารังแกหม้า เห็นไหมทำหน้าขาวๆของหม้าแดงหมดแล้ว โอ๋ๆ ไม่เอานะหม้า ไม่อายนะครับ” ร่างเล็กดิ้นลงจากอ้อมกอดของคนเป็นพ่อ แล้วเกาะแขนเกาะขาร่างบางไปมา ทำเอาคนตัวบางต้องก้มลงไปดึงร่างเล็กขึ้นมาอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง
“น้ำซอสตัวหนัก หม้าอุ้มไหวเหรอครับ” เด็กน้อยช่างจำนรรจา ทำเอาผู้ใหญ่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้กับความน่าเอ็นดูนั่น
“ไม่หนักครับ น้ำซอสตัวเบาจะตาย ไม่เหมือนใครแถวนี้เนอะที่ตัวโตอย่างกับยักษ์”
“หม้าว่าป๊าเหรอ แต่ซอสก็ว่าจริงๆนั่นแหละ ป๊าตัวใหญ่นอนแต่ละทีเต็มเตียงเลย” สองแม่ลูกพูดคุยข้ามหัวคนร่างสูงอย่างสนุกสนาน แต่เขากลับไม่รำคาญ ซ้ำ ยังฟังแล้วมีความสุขขึ้นไปอีกต่างหาก
“ว่าป๊าตัวใหญ่ ไม่ใช่ซอสกับหม้าตัวเล็กหรอกเหรอ” ร่างสูงรับร่างเด็กน้อยมาอุ้มเอง เพราะกลัวว่าร่างบางอุ้มนานๆแล้วจะเมื่อย และตัวน้ำซอสก็ไม่ใช่เล็กๆ แต่สำหรับเขาอุ้มได้สบายมาก
“งั้นซอสไม่ว่าป๊าก็ได้ แต่วันนี้ซื้อขนมมาฝากซอสหรือเปล่าครับ” ร่างสูงหันไปทางคมกริชที่ยืนมอง “ครอบครัว สุขสันต์” แล้วพยักหน้าให้เอาของฝากที่เจ้าตัวเล็กโทรไปถวงในขณะที่เขาประชุมเรื่องงบประมาณอยู่ แลทุกคนที่เข้าร่วมประชุมเป็นอันรู้ดีว่า ครอบครัวย่อมสำคัญกว่างาน เพราะ ลีโอ แอ็คซายน์ ระงับการประชุมไว้ก่อนถึง 20 นาที เพราะรับโทรศัพท์จากทางบ้าน
น้ำซอส แอ็คซายน์ นี่คือ ชื่อจริงและชื่อเล่นของเด็กน้อย ร่างบางเป็นคนคิดขึ้นและตั้งเองเสร็จสรรพ เด็กคนนี้มาอยู่ในอ้อมอกอ้อมใจเขากับน้ำซุปตั้งแต่แบเบาะ ในช่วงแรกๆ เด็กน้อยมักจะสงสัยและไม่เข้าใจว่า ทำไมน้ำซุปที่เป็นผู้ชายถึงเป็นแม่ ที่ความจริงต้องเป็นผู้หญิง พวกเขาสองคนก็ได้ให้คำอธิบายถึงสถานะ และชีวิตคู่ให้เด็กน้อยได้ฟัง จนในที่สุด น้ำซอสก็เรียกน้ำซุปว่า “หม้า” อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ
“คิดถึงป๊าจัง ไม่เจอป๊า 10 ชั่วโมง ซอสคิดถึ๊ง คิดถึง” เด็กน้อยเดินเข้าไปนั่งซุกอกร่างบาง แต่ปากก็ฉอเลาะไปตามประสา มือเรียวบางของน้ำซุปลูบหัวของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกอย่างรักใคร่ เอ็นดู
“ป๊าก็คิดถึงซอสเหมือนกัน วันนี้ดื้อกับหม้าหรือเปล่า” ในวันหยุด ร่างบางจะไม่ไปทำงาน จะอยู่ดูและกับเด็กน้อยทั้งวัน เพราะกลัวว่าพี่เลี้ยงจะตีหรือทำร้ายร่างกายน้ำซอสเข้า เขาและน้ำซุปช่วยกันเลี้ยงน้ำซอสด้วยความรัก ไม่ตามใจจนเกินไป หากแต่หากเด็กน้อยต้องการอะไร ก็ต้องมีบางสิ่งบางอย่างมาแลกเปลี่ยน ร่างสูงมักจะสอนวิถีของ “นักธุรกิจ” ให้กับน้ำซอสไปตั้งแต่เนิ่นๆ ทุกอย่างต้องมีการแลกเปลี่ยน และน้ำซอสก็มักจะเอาเกรดเรียนสวยๆมาให้เขาและน้ำซุปได้ภูมิใจเสมอ
“ไม่เลยครับ วันนี้น้ำซอสเป็นเด็กดี เชื่อฟังหม้าทุกอย่าง ไม่ดื้อไม่ซน หากไม่จำเป็น” สมแล้วที่เป็นลูกของเขาและน้ำซุป ลูกล้อ ลูกชน เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว ไม่ผิดหวังที่เลี้ยงมากับมือ
“แต่เด็กดีทีไหนน้า เอาสายยางหน้าบ้านมาฉีดแกล้งปู่งี่เง่า ให้มันต้องตัวเปียกแล้วหม้าต้องเอาไดร์เป่าให้ขนมันแห้ง” ร่างบางพูดดักทางเด็กน้อย และถึงวีรกรรมสุดแสบของน้ำซอส ให้ลีโอได้ฟัง ในช่วงเช้าร่างบางเรียกงี่เง่าแมวสุดที่รัก ที่ตอนนี้อายุมากแล้ว และน้ำซอสก็มักจะเรียกว่าปู่งี่เง่า เรียกเท่าไรก็เรียกไม่มา จนในที่สุดก็เดินออกมาตากหน้าบ้าน ก็เห็นเจ้าตัวแสบกำลังกลั่นแกล้งงี่เง่าอยู่ ร่างบางเดินเข้าไปดุและปิดน้ำ น้ำซอสก็ทำหน้าตาสำนึกผิดแบบสุดๆมาอ้อน และในที่สุดร่างบางก็เพียงแต่ดุไม่ได้ลงโทษอย่างเป็นจริงเป็นจัง เพราะน้ำซอสมันรู้ดีว่า หม้ามันใจอ่อนแค่ไหน
“ป๊าบอกกี่ครั้งแล้ว ว่างี่เง่ามันแก่แล้ว อย่าไปแกล้งมัน เดี๋ยวมันเป็นหวัด แล้วคราวนี้ก็ป่วยจนในที่สุดก็ตาย น้ำซอสต้องการอย่างนั้นใช่ไหม” จะมีแต่เพียงลีโอคนเดียวเท่านั้นที่เด็กน้อยกริ่งเกรง เพราะร่างสูงมักจะดุเมื่อน้ำซอสทำผิด หากเทียบกับคนอื่นๆแล้ว ไม่มีใครกล้าขัดใจคุณหนูคนเดียวของแอ็คซายน์ได้ซักนิด
“ซอสไม่ได้จะแกล้งนะป๊า ก็เห็นปู่งี่เง่าอยากอาบน้ำ ซอสก็เลยจะอาบให้ ซอสไม่ผิดนะ” เด็กน้อยซุกร่างเข้าหาร่างบางอย่างต้องการที่กำบัง เพราะทุกคนรู้ดีว่า ลีโอ แอ็คซายน์ มักจะมีวิธีทำโทษแบบเด็ดขาดกับน้ำซอสเสมอ
“ช่างเถอะน่าลีโอ ซอนไม่ได้ตั้งใจ ไม่ต้องดุลูกหรอก”
“น้ำซุปก็ให้ท้ายลูกมันอย่างนี้ไง ถึงเอาแต่ใจแล้วก็ไม่ฟังคนอื่นอย่างนี้”
“ซอสไม่ได้เอาแต่ใจนะ ฮึกๆ ฮึก ป๊ามาว่าซอสทำไม” น้ำตาเม็ดโตไหลลินออกมาจากดวงตากลมซื่อคู่นั้น ทำเอาคนเป็นแม่ใจไม่ดีและหันไปดุคู่ชีวิตที่มาว่าลูกรักของตน
“ลีโอหยุดเลยนะ ลูกร้องแล้ว เห็ไหม ไม่ต้องเลยๆ ไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำได้แล้ว จะได้ลงมาทานข้าว”
“ฮึกๆ ฮึก” เสียงสะอื้นยังมีออกมาอย่างไม่ขาดสาย และในที่สุดร่างสูงก็ขยับไปช้อนตัวร่างเล็กของน้ำซอสออกมาจากอ้อมอกของน้ำซุปแล้วปลอบประโลมด้วยตัวเอง
“โอ๋ๆ ป๊าไม่ว่าแล้วๆ ซอสไม่ร้องนะ ผู้ชายเขาไม่ร้องไห้ง่ายๆหรอกนะครับ จำที่ป๊าสอนได้ไหม”
“ฮึกๆ จำได้ ป๊า...บอกว่า ผู้ชายต้องเข้มแข็ง ...ฮึก ไม่ร้องไห้ง่ายๆ และ...ฮึก ต้องดูและหม้าดีๆ ฮึกๆ เชื่อฟังป๊ามากๆ” ได้ฟังก็ยิ้มไปถึงหัวใจ คำสอนสั้นๆนี้ น้อซอสจำได้ไม่เคยลืม ลีโอ แอ็คซายน์ อยากให้ลูกได้เข้มแข็งและแกร่งเหมือนที่ตนเป็น และทุกๆครั้งเขามักจะบอกให้น้ำซอสดูและปกป้องน้ำซุป ถึงแม้น้ำซอสจะเป็นเด็กก็ตาม เขาให้ความสำคัญกับเรื่องนี้อยู่เสมอ
“งั้นซอสหยุดร้องนะครับ ลูกมาเฟียต้องเข้มแข็ง เดี๋ยวพรุ่งนี้ป๊าหยุด ป๊าจะพาไปยิงปืน”
“จริงนะป๊า” ก๊อกน้ำตาหยุดไหลทันที เหมือนสั่งปิดได้ ทำเอาร่างสูงและร่างบางส่ายหัวไปมาอย่างเหนื่อยใจ ในความเจ้าเล่ห์ของน้ำซอส
“ลูกผู้ชายไม่โกหกอยู่แล้ว น้ำซอสขอหม้าให้ได้ก่อนเถอะ ป๊าน่ะพาไปอยู่แล้ว”
“ขึ้นไปอาบน้ำกับป๊าก่อน แล้วหม้าจะให้คำตอบ” เมื่อเด็กน้อยได้ยินก็ตาวาวทันที หันไปเร่งคนเป็นพ่อหยิกๆว่าให้พาไปอาบน้ำเร็วๆ
“ป๊าๆ ขี่หลังๆ ซอสอยากขี่หลัง” ลีโอ แอ็คซายน์ ยอมให้บุคคลหมายเลขสอง หมายเลขแรกก็เป็นเมีย หมายเลขสองก็เป็นลูก ร่างสูงลุกขึ้นไปนั่งยองๆกับพื้น รอรับเจ้าตัวแสบมาเกาะเป็นลูกลิงอยู่ที่แผ่นหลังกว้าง
“จับดีๆนะลีโอ เดี๋ยวลูกตก”
“ครับๆ ไหนขอกำลังใจก่อนขึ้นไปอาบน้ำหน่อยซิ” ร่างสูงรับเจ้าตัวแสบมาไว้บนหลังเสร็จเรียบร้อย แต่ยังไม่ลุกขึ้นยืน เพราะอยากอ้อนเมียก่อน
“จุ๊บ ...จุ๊บ”
“เจ้าตัวแสบ ป๊าให้หม้าหอมนะ ไม่ใช่ให้ซอสหอม”
“อ่ะๆ ใครหอมก็เหมือนกัน ซอสรู้หรอกน่าว่าป๊าอยากแกล้งหม้าใช่ไหมล่ะ ซอสรู้ทัน โฮะๆ”
“ฮ่าๆ ลีโอ ขึ้นไปเถอะ อยู่ท่านี้มันเมื่อยนะ”
“จุ๊บ” ร่างสูงลุกขึ้นยืนแล้วเอียงคอมาจูบแก้มคนรักแล้วอุ้มเด็กแสบที่เกาะอยู่ด้านหลังขึ้นไปยังส่วนบนของบ้าน
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!! ป๊าๆ ซอสไม่เล่นนะ เดี๋ยวตก หม้า!!!!!! ช่วยซอสด้วย” ร่างเล็กเกาะผู้เป็นพ่อแน่นแล้วร้องเสียงดังให้ร่างบางช่วย ทำเอาร่างสูงยิ่งแกล้งนักเข้าไปอีก ร่างบางได้แต่ยืนมองอยู่ด้านล่างด้วยความเป็นห่วงลูก
และเมื่อพ่อลูกอาบน้ำเปลี่ยนชุดมาอยู่ในชุด อุลตราแม้นทั้งคู่ ทำเอาร่างบางถึงกับส่ายหัวในความเหมือนที่แตกต่างของคนพ่อและคนลูกจริงๆ ดูก็รู้ว่าลีโอ แอ็คซายน์ โดนบังคับให้ใส่แน่ๆ
มื้อค่ำเริ่มขึ้น เมื่อเวลา หนึ่งทุ่มตรง วันนี้เขาทำสปาเก็ตตี้ผัดขี้เมาของโปรดของน้ำซอส และต้มยำกุ้งของลีโอ ห่อหมกหัวปลีกะทิปลาช่อนของคมกริช เพื่อเอาใจ สมาชิกในบ้าน เสียงพูดคุยกันอย่างเป็นกันเองระหว่างเจ้านายและลูกน้อง โดยมีน้ำซอสนั่งฟังอย่างให้ความสนใจ และเรื่องยิงปืนเมื่อตอนเย็นก็แว็บเข้าหัวเด็กน้อย แล้วทวงถามร่างบางอีกครั้ง
“หม้าว่าซอสยังไม่พร้อมที่จะจับปืนตอนนี้นะ” ร่างบางพูดเสียงนิ่ง เป็นอันรู้กันว่า นางพญาของบ้านกำลังซีเรียส
“ป.6 แล้วนะหม้า เล่นปืนได้แล้วด้วย ขับรถก็ได้ ตอนไปซัมเมอร์กับคุณยายที่อิตาลี ซอสยังขับลัมโบกินี่คันเก่าของป๊าได้เลย” นี่คุณหญิงของเขาสอนน้ำซอสได้ถึงขนาดนี้แล้วเหรอ เอาซิ ตามใจกันเข้าไป พอกันทั้งยายทั้งหลาน
“ซอสขับรถแล้วเหรอ มันอันตรายรู้ไหม คราวหลังหม้าไม่ให้ไปกับคุณยายแล้ว”
“แต่ซอสขับไม่เร็วนะหม้า อย่าเพิ่งโกรธซิครับ”
ร่างสูงนั่งฟังบทสนทนาของคู่แม่ลูกอย่างยิ้มๆ ความจริงเขาสอนให้น้ำซอสรู้จักกับปืนตั้งแต่ ป.4 ป.5 ด้วยซ้ำ ค่อยๆฝึกไปเรื่อยๆ จะได้เก่งไปทุกด้านเหมือนเขา น้ำซุปไม่ส่งลูกเรียนที่เมืองนอกเพราะกลัวว่าจะห่างกันแล้วซอสจะเป็นเด็กมีปัญหา ในไทยก็ไม่ให้เรียนนานาชาติ เพราะกลัวว่าลูกจะหัวสูงและทำอะไรเกินตัวจนเกินไป จนในที่สุดก็ให้เรียนโรงเรียนสหะชื่อดังที่เจ้าตัวเรียนมาตั้งแต่เด็ก โดยมีคมกริชไปรับและไปส่ง และมีบางครั้งที่ร่างบางให้ลูกตัวเองนั่งรถเมล์กลับบ้าน เด็กคนอื่นๆอาจจะบ่นว่าลำบาก แต่สำหรับน้ำซอส ลูกน้ำซุปนั้น กลับมองเป็นเรื่องตื่นเต้น และสนุกสนานเสียอย่างนั้น
“อีกอย่างลุงกริชก็อยู่ ใช่ไหมครับลุง” ทำเอาคมกริชที่กำลังตักห่อหมกรสอร่อยเข้ปากชะงักทันที สายตาสามคู่เพ็งเล็งมาที่เขาทันที หนึ่งคู่จากน้ำซอสคือให้เออเออ เนียนไปด้วยกัน หนึ่งคู่ของน้ำซุปคือ คาดคั้นเอาความจริง และอีกหนึ่งคู่ของลีโอ แอ็คซายน์คือ สมน้ำหน้า
“เอ่อ...ใช่แล้วน้ำซุป คือซอสขับไม่เร็วหรอกนะ ขับเบาๆ ตามประสาเด็ก” เด็กบ้าน่ะซิไม่ว่า เด็ก ป.5 แต่ซิ่งโบลัมกินี่สีเหลืองซะอย่างกับนักแข่งมืออาชีพ เมื่อก่อนน่ะน้ำซอสตัวเล็ก แต่เดี๋ยวนี้กำลังกินกำลังโต และสองผัวเมียมักจะมองว่าลูกตัวเองตัวเล็กเสมอ มันจะเล็กตรงไหน ก็โตเหมือนๆเด็กตะวันตกทั่วไป แต่ที่สำคัญ คือน้ำซอสมันหล่อมาอย่างที่เผ่าพันธุ์เขาให้มาจริงๆ แต่เส้นผมเป็นสีน้ำตาลแกมแดงดำนิดหน่อย สมแล้วที่ชื่อน้ำซอส
“แต่เรื่องปืนหม้าไม่เห็นด้วยจริงๆนะ”
“หม้าครับ ซอสโตแล้วนะหม้า ถ้าซอสใช้ปืนไม่เป็น แล้วซอสจะปกป้องหม้ายังไงล่ะ เกิดหม้าเป็นอันตรายขึ้นมา ซอสจะช่วยหม้ายังไงล่ะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกน่าน้ำซุป ซอสน่ะโต เรื่องแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก” เข้าข้างกันดีเหลือเกินนะ พ่อลูกคู่นี้
“เอางั้นก็ได้ แต่ต้องระวังๆนะ หม้าไม่ยอมแน่ถ้าซอสเป็นอะไรไป” ถึงแม้ไม่ใช่ลูกในอก แต่ร่างบางก็รักและผูกผันกับเด็กคนนี้ไม่น้อย และเขากับลีโอก็ได้เขียนพินัยกรรมยกมรดกทรัพย์สินทุกอย่างให้น้ำซอสหมดแล้ว และเมื่อน้ำซอสบรรลุนิติภาวะจะต้องมาทำงานและดูและทรัพย์สินทั้งหมดด้วยตัวเอง
“ครับๆ ซอสดูแลตัวเองดีๆอยู่แล้ว”
“กินข้าวต่อเร็วๆ จะได้ออกไปดูปราสาทของซอสต่อ เดี๋ยวมันเลยเวลานะ” น้ำซอสชอบดูสารคดีเกี่ยวกับปราสาทเก่า ๆ เมืองโบราณ เมืองวัด เมืองบาดาล หรืออะไรก็ตามที่มันดูขลังและลึกลับ ผิดกับคนเป็นแม่ที่เป็นนักวิชาการเกี่ยวกับชีววิทยาสิ่งแวดล้อมและทรัพยากรของโลก สร้างผลงานและประโยชน์แก่ประเทศไม่น้อย แต่ปัจจุบัน น้ำซุปได้ให้เพียงคำปรึกษาและคำแนะนำเท่านั้น มีบางครั้งได้เข้าไปก่อนให้กับนักเรียน ป.เอก ของมหาลัยชื่อดังของประเทศ โดยมีเขาติดสอยห้อยตามไปด้วย ยิ่งแก่ เนื้อยิ่งหอม อันนี้พิสูจน์มาแล้ว
...
“ป๊า ถ้าซอสมีแฟนนะ แฟนซอสต้องเป็นอย่างหม้าทุกอย่างเลยคอยดู” สองพ่อลูกนอนคุยกันบนเตียง โดยน้ำซุปที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งมองดูด้วยสายตาที่ฉายแววเต็มไปด้วยความสุข
“เป็นเด็ก เป็นเล็กหัดมีแฟนแล้วนะ” ร่างสูงขยี้หัวทุยสวยของเด็กน้อยแล้วเอาคางเกยไว้อย่างหยอกล้อ
“ก็มีบ้าง แต่ไม่มีใครตรงสเปคอย่างหม้าสักคน” สมแล้วที่มีพ่อชื่อ ลีโอ แอ็คซายน์ เจ้าชู้พ่อกันทั้งพ่อทั้งลูก กรรมพันธุ์ไม่ทิ้งแถวจริงๆ
“กว่าป๊าจะหาหม้าเจอนี่ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ ซอสรู้จักกับคำว่าพรหมลิขิตไหม มันเป็นอย่างนั้นลยล่ะ” ร่างสูงเล่าไป ก็ส่งสายตาอ่อนเชื่อมไปให้ร่างบางอย่างไม่ขาดสาย เลยได้รับฝากระปุกครีมทาหน้าเป็นการตอบแทน อายแล้วโหดตลอด
“สักวัน ซอสก็จะเจอพรหมลิขิตเหมือนกับป๊าเหมือนกัน ฮ้าวววววว ป๊าง่วงแล้ว วันนี้ให้นอนไหนอ่ะ” ร่างเล็กเปิดปากหาวปากกว้าง ทำเอาคนเป็นพ่อมองแล้วอดขำไม่ได้
“นอนนี่แล้วกันนะ ให้ลูกนอนนะป๊า เดี๋ยวหม้าจะปิดไฟแล้ว” เมื่อเมียเอ่ยปากอย่างนั้นแล้ว มีหรือที่เขาจะขัดขืน ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าน้ำซุปเอาลูกมาบังหน้าเพื่อไม่ให้เขากอด แต่ไม่เป็นไร ไม่ได้วันนี้ วันหลังก็ยังมี หึหึ
ร่างสูงดึงร่างเล็กของเด็กน้อยให้ใกล้เข้ามาอีกเพื่อให้ร่างบางได้ขึ้นมานอน เมื่อน้ำซุปขึ้นไปนอนเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงก็ชะโงกหน้ามาจูบลงบนหน้าผากมนเนียนของอีกฝ่ายอย่างรักใคร่
“วันนี้น้ำซุปบอกลีโอ หรือยัง ว่า...รักเสมอนะครับ”
“รักเหมือนกันนะครับ ที่รักของลีโอ” มือหนาเอื้อมไปเปิดเครื่องเสียงยี่ห้อดังเพื่อให้เล่นเพลงโปรดของตน เพลงๆนี้จะขับกล่อมพวกเขาสองคนก่อนนอนเสมอ
แล้ววันหนึ่งเธอนั้นก็มา ฉันรู้สึกเธอนั้นคุ้นตา
เหมือนบางสิ่งฉุดฉัน ดึงเธอเข้าหา ได้มารักและรู้ใจ
ตั้งแต่เจอะเรานั้นคุ้นเคย เหมือนรู้จักมาแล้วเนิ่นนาน
ถ้าจะบอกเหตุผลเรื่องเธอกับฉัน ก็ไม่เห็นจะมีข้อไหน
บางครั้งฉันคิดเอง ว่าฟ้าสร้างเรามาอย่างตั้งใจ
ฉันเป็นของๆเธอ คู่แท้ที่หากันเจอ ไม่ว่าครั้งไหน ไม่ว่าชาติไหน
ฉันเป็นของๆเธอ ถูกสร้างเอาไว้เพื่อเธอ ให้เธอรักฉัน ให้เธอคู่ฉันตลอดไป
ถ้าเราต่างไม่หันมามอง พลาดทุกอย่างเพียงเสี้ยวนาที
ถ้าไม่ถูกขีดไว้ให้เป็นอย่างนี้ เราจะหันมาเจอะกันได้ไหม
บางครั้งฉันคิดเอง ว่าฟ้าสร้างเรามาอย่างตั้งใจ
ฉันเป็นของๆเธอ ถูกสร้างเอาไว้เพื่อเธอ ให้เธอรักฉัน ให้เธอคู่ฉันตลอดไป
ฉันเป็นของๆเธอ คู่แท้ที่หากันเจอ ไม่ว่าครั้งไหน ไม่ว่าชาติไหน
ฉันเป็นของๆเธอ ถูกสร้างเอาไว้เพื่อเธอ ให้เธอรักฉัน ให้เธอคู่ฉันตลอดไป
******************************************
จะเข้ามาบอกว่า เหลือไม่กี่ตอน เรื่องนี้ก็จะจบแล้วนะคะ ตัวละครตัวใหม่โผล่ขึ้นมา นั่นก็คือน้ำซอส และจะต่อยอดไปสู่เรื่องใหม่ค่ะ แต่น้ำซอสจะเป็นนายเอก หรือพระเอกนั้น ต้องรอดูในเรื่องใหม่ค่ะ แต่ยังไม่ลงตอนนี้หรอกนะคะ เรื่องใหม่ที่กำลังจะเอาลง ชื่อ “สะใภ้เถื่อน” ค่ะไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ซักนิด เพราะฉะนั้นใครไม่อ่านเรื่องนี้มาก่อนก็ไม่เป็นไรค่ะ
ขอบคุณทุกกำลังใจที่ส่งให้ ยอมรับว่าซึ้งใจและบางครั้งก็เศร้าใจ เศร้าก็เพราะมาอัพช้าและทำให้หลายคนไม่พอใจ แต่ไม่เป็นไรค่ะ เข้าใจกันอยู่แล้ว สำหรับเรื่องหน้าจะเน้นนามปากกาแล้วนะคะ
(http://www.oknation.net/blog/home/blog_data/718/3718/images/bscap0011xf3.jpg)
ด้วยรักและขอบคุณ
Chocolate Love ~
-
ให้น้องน้ำซอสเป็นนายเอกเถอะลูกมาเฟียทั้งทีเก่งสะขนาดนี้
อยากให้เป็นลีโอและน้ำซุป2 5555++2in1ในตัวน้ำซออส
แสบจริงๆๆเด็กคนนี้
-
น่ารักมากเลย :impress2:
จะรออ่านเรื่องของนำซอสน่ะค่ะ :haun4:
-
น่ารักมากเลย :impress2:
จะรออ่านเรื่องของน้ำซอสน่ะค่ะ :haun4:
-
เรื่องใหม่แค่ชื่อเรื่องก็หน้าอ่านแล้ว
-
ครอบครัวสุขสันต์ น่ารักจริงๆเลย
+1
รถลัมโบกินีไม่ใช่เหรอ
-
สมกับที่เป็นบ้านครอบครัวจิงๆเลย
น่ารักๆๆ :L2:
:กอด1:
-
เดี๋ยวรอตอบเม้น ทีเดียวเลย
ปล.1.2.3.4 (พอ ) 555555+
คิดถึงคนอ่าน ทำงานหนักมาเห็นเม้น ก็หายเหนื่อยยยยยยยยยยย
-
รอเรื่องใหม่อยู่นะ :mc4:
:call:
-
กำลังจะขออยู่เชียวให้มีภาคต่อของน้ำซอส แต่เห็นบอกตอนท้ายว่ามีเร่องใหม่ที่เป็นของน้ำซอสแน่ๆเราแอบดีใจ
ปล.เห็นมีเขียนว่า "ผิดกับคนเป็นแม่ที่เป็นนักวิชาการเกี่ยวกับชีววิทยาสิ่งแวดล้อมและทรัพยากรของโลก สร้างผลงานและประโยชน์แก่ประเทศไม่น้อย" เอ่อ อันนี้หมายถึงน้ำซุปป่ะคะ แล้วน้ำซุปไปเรียนตอนไหนนี่?หรือบริษัทของน้ำซุปทำเกี่ยวกะเรื่องนี้ เอ๊ะ ชักงงๆ
-
:กอด1:
-
สะไภ้เถื่อน แค่ชื่อก็กินขาดแล้ว จะรอนะครับ
-
ในที่สุดก็เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แล้ว น่ารักอ่ะ :impress2:
เดี๋ยวรอติดตามทุกเรื่องเลยค่ะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
น้ำซอส
-
น้องน้ำซอสสมเป็นลูกลีโอกับน้ำซุปจริงๆ ทั้งนิสัยทั้งบุคลิกได้จากทั้งสองคนเลย
รอภาคต่อไปของน้ำซอสจะต้องสนุกไม่แพ้คู่ป๊าหม๊าแน่ๆค่ะ
-
ครอบครัวสุขสันต์ ท่าทางคุณลูกจะ แสบได้เชื้อ คุณป๊ามาเต็มที่เรื่องต่อไป โหด มันส์ ฮา แหง๋ๆ
+1
-
รับพระเอกใหม่...นายน้ำซ้อส :L2:
-
ถ้าเป็นนายเอกอ่ะมันส์แน่ค่ะ
แสบ รวย โหด :laugh:
-
ให้น้องน้ำซอสเป็นนายเอกเถอะลูกมาเฟียทั้งทีเก่งสะขนาดนี้
อยากให้เป็นลีโอและน้ำซุป2 5555++2in1ในตัวน้ำซออส
แสบจริงๆๆเด็กคนนี้
คะแนนเชียร์เสียงที่หนึ่ง โหวตให้น้ำซอสเป็นนายเอก แล้วหมวยจะเริ่มนับคะแนนแล้วนะ หึหึ ปล.1 เด็กมักจะแสบ เอกลักษณ์ของมันเลยล่ะ ฮ่าๆ
น่ารักมากเลย
จะรออ่านเรื่องของนำซอสน่ะค่ะ
ติดตามกันทุกเรื่องเลยนะ ฮิ้ววววววววววๆ ขอบคุณมากค่ะ แฟนคลับน้ำซอสหรือเปล่าเนี่ย อย่าลืมทำป้ายไฟ+แบนเนอร์ด้วยนะ ฮ่าๆ
เรื่องใหม่แค่ชื่อเรื่องก็หน้าอ่านแล้ว
ขอบอกว่ากำลังหาเวลาเหมาะๆลงอัพ หึหึ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ครอบครัวสุขสันต์ น่ารักจริงๆเลย
+1
รถลัมโบกินีไม่ใช่เหรอ
ขอบคุณมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ขยันบวกอย่างนี้ คนแต่งก็ขยันอัพเหมือนกัน หึหึ แก้เรื่องรถแล้วนะคะ พิมพ์สลับกันนิดหนึ่งอ่ะ
สมกับที่เป็นบ้านครอบครัวจิงๆเลย
น่ารักๆๆ
:L2: :L2: :L2: ให้มาหนึ่ง แต่คนแต่งให้ไปสามเลยเอ้าๆ ขอบคุณอีกครั้ง แต่ครอบครัวนี้ก็น่ารักจริงๆนั่นแหละ
รอเรื่องใหม่อยู่นะ
กำลังจะเอาลงค่ะ แต่รอให้เรื่องนี้จบก่อน จบแบบเป็นทางการด้วยนะ ตอนพิเศษจะมีไหม อันนั้นไม่แน่ใจ แต่จะเอาตอนก่อนที่จะเป็นแฟนกันมาให้อ่าน ซึ่งแต่งไปแล้วรอบหนึ่ง แต่จะเอามาเคาะฝุ่น พ่นสี อาบน้ำใหม่ ไฉไลกว่าเดิม
กำลังจะขออยู่เชียวให้มีภาคต่อของน้ำซอส แต่เห็นบอกตอนท้ายว่ามีเร่องใหม่ที่เป็นของน้ำซอสแน่ๆเราแอบดีใจ
ปล.เห็นมีเขียนว่า "ผิดกับคนเป็นแม่ที่เป็นนักวิชาการเกี่ยวกับชีววิทยาสิ่งแวดล้อมและทรัพยากรของโลก สร้างผลงานและประโยชน์แก่ประเทศไม่น้อย" เอ่อ อันนี้หมายถึงน้ำซุปป่ะคะ แล้วน้ำซุปไปเรียนตอนไหนนี่?หรือบริษัทของน้ำซุปทำเกี่ยวกะเรื่องนี้ เอ๊ะ ชักงงๆ
อธิบายเรื่องน้ำซุปก่อนนะคะ คือนายเอกของเรามีความชอบทางด้านของชีววิทยาค่ะ ได้ปริญาญาทั้งหมด 3 ใบ ซึ่งไม่ได้เล่าในเรื่อง แต่ทางบ้านให้เอาาจริงทางด้านบริหารก็เลยลงทำงานด้านธุรกิจมากกว่า แต่เรื่องที่เกี่ยวกับไบโอก็ไม่ทิ้งเหมือนกัน ถ้าอ่านดีๆ ในตอนก่อนๆ จะรู้ว่านายเอกของเรา ทำสวนวิจัยไว้หลังบ้านนะคะ
ยังไงก็รอเรื่องใหม่นะคะ แต่เรื่องน้ำซอสนี่คงอีกไกล แพลนไว้เฉยๆ สะใถ้เถื่อน กำลังจะลงค่ะ
สะไภ้เถื่อน แค่ชื่อก็กินขาดแล้ว จะรอนะครับ
ถ้าเอาลงแล้วก็อย่าลืมเข้ามาอ่านนะคะ
ในที่สุดก็เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แล้ว น่ารักอ่ะ
เดี๋ยวรอติดตามทุกเรื่องเลยค่ะ
ขอบคุณมากสำหรับกำลังใจนะคะ อิอิ
น้องน้ำซอสสมเป็นลูกลีโอกับน้ำซุปจริงๆ ทั้งนิสัยทั้งบุคลิกได้จากทั้งสองคนเลย
รอภาคต่อไปของน้ำซอสจะต้องสนุกไม่แพ้คู่ป๊าหม๊าแน่ๆค่ะ
เชื้อมักจะไม่ทิ้งแถว ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น ถึงไม่ใช่ลูกแท้ แต่พระเอก นายเอก ก็เลี้ยงน้ำซอสมาตั้งแต่เกิด อุ้มชูด้วยความรักและในที่สุดมันก็ผูกผันเหมือนลูกในอกของตัวเอง นี่แหละ ทายาทพันล้าน ฮิ้วววว
ครอบครัวสุขสันต์ ท่าทางคุณลูกจะ แสบได้เชื้อ คุณป๊ามาเต็มที่เรื่องต่อไป โหด มันส์ ฮา แหง๋ๆ
+1
ก็ลูกนี่เนอะ ฮ่าๆ แสบได้ป๊า ได้หม้าซะขนาดนั้น กะหล่อน เจ้าเล่ห์ แพรวพราวอยู่แล้วค่ะ ฮ่าๆ ขอบคุณค่ะ
รับพระเอกใหม่...นายน้ำซ้อส
คะแนนโหวตคะแนนที่หนึ่งโหวตให้น้ำซอสเป็นพระเอก ฮ่าๆ นับแล้วนะคะ
ถ้าเป็นนายเอกอ่ะมันส์แน่ค่ะ
แสบ รวย โหด
คะแนนโหวตคะแนนที่สอง โหวตให้น้ำซอสเป็นนายเอก ฮ่าๆ
-
รอเรื่องใหม่ด้วยคน แต่ก็อยากอ่านเรื่องนี้ต่อนะ อยากรู้ ซอสโตแล้วจะเทห์เหมือนป๊ะป๋า หรือ น่ารัก แบบหม่าม้า +1
-
รอเรื่องใหม่ด้วยคน แต่ก็อยากอ่านเรื่องนี้ต่อนะ อยากรู้ ซอสโตแล้วจะเทห์เหมือนป๊ะป๋า หรือ น่ารัก แบบหม่าม้า +1
ค่ะๆ ต้องเท่ห์ อย่างป๊าแล้วอ้อนอย่างหม้าแน่นอน ฮิ้ววววววววววว ขอบคุณค่ะ
-
น้ำซอสคงเหมือนพ่อ 555
รอสะใภ้เถื่อน!!!
-
น่ารักจังเลยค่า ครอบครัวสมบูรณ์แล้วนะนี่ แล้วเมี่อไร พี่น่านน้ำจะมาอ่ะค่ะ มีเรื่องจะแอบถามซะนิด เรื่องนี้ไม่รวมเล่มบ้างหรอค่ะ อยากได้น้ำซุปมาเก็บไว้ที่บ้างอ่ะ น่ารักมากอ่ะ
-
อยากให้น้ำซอส เป็นพระเอก หง่ะ จะได้ปกป้องหม๊าน้ำซุป
รออ่านเรื่องใหม่นะค้าบบบบ :L1:
-
มาเฟียที่รัก กิ๊กรัก คุณชายตาโต
Part 52 ( รัก...รักเธอทั้งหมดของหัวใจ )
You’re the shining stars brighten my life with hope
You’re the strength that support my life whenever I need.
เธอเป็นดาวในดวงใจ ส่องสว่างใสให้ความหวัง
เธอเป็นแรงพลัง ในทุกครั้งที่ฉันต้องการกำลังใจ
******************************************************
ในคอนโดสุดหรูชั้นบนสุดอันเป็นที่พักส่วนตัวของผู้บริหารระดับสูงสุดอย่างเคลวิน ตอนนี้กำลังมีดินเนอน์ฉลองของการคืนดีกันระหว่างผู้บริหารสุดหล่อกับสถาปนิคหนุ่มผู้กุมหัวใจนายใหญ่แห่ง KV Park ไว้อยู่หมัด อาหารและเครื่องดื่มถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะญี่ปุ่นที่พรมหน้าโทรทัศน์จอแบนเครื่องใหญ่
ไม่มีแสงเทียนเพราะร่างบางไม่ค่อยชอบ ด้วยเหตุผลที่ว่าปาร์ตี้ใต้แสงเทียนจะไปมองเห็นอะไร เผลอๆ อาจจะควักลูกตากันกินแทนข้าวก็ได้ ร่างสูงถึงกับส่ายหัวในความไม่โรแมนติกของคนรัก แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะมีเทียนหรือไม่มีมันก็ไม่เห็นสำคัญเท่าไรนัก ถึงแม้จะเป็นโต๊ะญี่ปุ่นธรรมดา ๆ ไม่มีความโรแมนติกอย่างที่คู่รักคู่อื่นมักจะทำกัน แต่ร่างบางก็เอาผ้าลูกไม้สีหวานมาปูแล้วตามด้วยแจกันที่ถูกตกแต่งด้วยดอกกล้วยไม้สีที่ร่างบางชอบ เป็นดินเนอร์ที่น่ารักที่สุดเท่าที่เคลวินเคยพบมา
เสียงหยอกล้อของผู้ชายสองคนดังลอดมาจากในครัว แผ่นหลังบางยืนเคียงคู่กับแผ่นหลังหนา มองดูแล้วช่างอบอุ่นไปอีกแบบ ถ้าหากพนักงานระดับล่างมาเห็นบอสหัวเราะแล้วก็ยิ้มง่ายอย่างนี้คงเป็นเรื่องแปลกไม่หยอก ถึงแม้เดี๋ยวนี้ร่างสูงจะยิ้มทักทายพนักงานที่เดินขวักไขว่กันในบริษัทบ่อยๆก็เถอะ แต่เสือยิ้มยากก็ยังเป็นที่น่าเกรงขามสำหรับพนักงานทุกคน
“ฟาร์ วันนี้ทำพาสต้ากุ้งในครีมซอสแล้วกันเนอะ เคลอยากกิน” อาหารจานหลักที่ไม่ว่าจะได้ทานกี่ครั้งก็ไม่เบื่อ อาหารบ่งบอกถึงสัญชาติได้เป็นอย่างดี เคลวินชอบทานอาหารอิตาเลี่ยนที่ปรุงขึ้นจากแป้งเนย หัวหอม ชีส ซอส และเครื่องเทศหลายๆอย่างนี้ ร่างสูงทานอาหารไทยได้เป็นบางอย่าง เพราะถ้าขึ้นชื่อเป็นอาหารไทยแล้ว ย่อมมีรสเผ็ด จัดจ้าน คงความเป็นเอกลักษณ์อยู่แล้ว เคลวินทานได้เป็นบางอย่าง และร่างบางต้องเป็นผู้ลงมือแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น
“ครับๆ วันนี้ฟาร์ตามใจเคลแล้วกัน เครื่องปรุงมีครบอยู่แล้ว” ร่างบางหันไปบอก แล้วก็ได้จุมพิตที่ริมฝีปากมาเป็นของขวัญในการที่ทำตัวน่ารัก น่าใคร่ขนาดนี้ คนตัวเล็กเอามือมาตีแผ่นอกหนาอย่างเขินอายแล้วลงมืออาหารจานโปรดของร่างสูง
เครื่องปรุงทุกอย่างถูกเตรียมให้โดยเคลวิน เพราะฉะนั้นเพียงฟ้าเพียงแค่นำทุกอย่างลงผัดในกระทะและเครื่องเท่านั้น เคลวินมักจะคล่องแคล้วในเรื่องของอาหารประจำชาติตัวเองเสมอ แต่ถ้าวันไหนเขาทำอาหารไทย ร่างสูงจะเข้ามายืนเกะกะเสียมากกว่าที่จะมาช่วยหยิบจับของ
ร่างบางนำเส้นพาสต้าลงผัดกับเนื้อกุ้ง เมื่อสุกได้ที่ก็ใส่หอมใหญ่ กระเทียม ใส่ไวน์ขาวเล็กน้อยเพื่อชูรสให้ดีขึ้นกว่าเดิม ครีมสด และปรุงรสชาติด้วยเกลือ พริกไทย เป็นอันเสร็จ ร่างบางเรียกร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านข้างมาชิมรสเผื่อจืดไป จะได้เพิ่มเกลือ ร่างสูงพยักหน้า ยิ้มหวานแล้วบอกว่าอร่อยแล้ว ร่างบางส่งยิ้มให้แล้ว ยื่นหน้าไปหอมแก้วสากของร่างสูง แล้วจัดพาสต้าใส่จานที่แต่งด้วยมะเขือเทศและใบหอม เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยร่างสูงก็ยกจานพาสต้าทั้งของตนและของร่างบางออกมาวางที่โต๊ะญี่ปุ่นด้านนอก
ข้าวของเครื่องใช้ในคอนหรูแห่งนี้มีเพียงฟ้าเป็นคนจัดการทำความสะอาด ร่างบางไม่ได้รู้สึกโกรธหรือไม่พอใจอะไรแต่อย่างใด กลับรู้สึกพอใจและสุขที่ได้ทำอะไรเล็กๆน้อยๆ ให้กับร่างสูงมากกว่า
ไม่มีห้องอาหารสวยหรู ไม่มีอาหารราคาแพงแสนเลิศรส มีแต่เพียงห้องรับแขกที่อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมน่าชวนกินของพาสต้าจานโปรดของร่างสูง เพียงแค่นี้มันก็เพียงพอสำหรับทั้งสองคนแล้ว ร่างบางเทไวน์ขาวใส่แก้วของร่างสูงหลังจากนั้นก็เทให้ตัวเอง ยกขึ้นชิบเล็กน้อยเพื่อชูรสอาหารให้อร่อยขึ้นไปอีก
“เคลขอโทษที่เคยโกหกฟาร์ ขอโทษที่คิดว่ามันอาจจะเป็นแค่เรื่องเล็กๆ เลยไม่ได้คิดถึงใจฟาร์ เคลสัญญาต่อจากนี้จะไม่ทำอีกแล้ว เชื่อเคลนะ” มือหนาเอื้อมมากุมมือบางของเพียงฟ้าแล้วบีบกระชับเพื่อแสดงให้เห็นถึงความจริงใจที่ร่างสูงมี ร่างบางยิ้มให้อย่างอ่อนแล้วเอาเอาบางอีกข้างขึ้นมากุมทับมือของร่างสูง
“ฟาร์หายโกรธเคลแล้ว ต่อไปฟาร์จะเข้มแข็งให้มากกว่านี้ เคลไม่ต้องเป็นห่วงฟาร์แล้วนะ” ความรู้สึกรักมักเปลี่ยนทิฐิและความโกรธได้ เช่นเดียวกับเพียงฟ้าที่หายโกรธเคลวินตั้งแต่ตื่นขึ้นมาเห็นหน้าครั้งแรกที่โรงพยาบาลแล้ว เป็นเขาเองที่ผิด ผิดที่ไม่ฟังเคลวินอธิบายให้รู้เรื่อง สรุปเอาเอง และสุดท้าย ตัวเองก็เจ็บไม่ต่างจากเคลวิน
อนุภาพของความรักมันรุนแรงจนน่ากลัว หากเมื่อใดที่เข้าใจกันและกัน ความสุขก็วนเวียนอยู่ไม่ห่างหาย แต่ถ้าเมื่อใดที่รักแปรเปลี่ยนเป็นทุกข์แล้ว มันก็ไม่ต่างไปจากไฟบรรลัยกันต์ ที่แผดเผาหัวใจไปแสบร้อนดั่งกับตกนรกก็ไม่ปาน
“ขอบคุณที่ฟาร์ยังอยู่ตรงนี้ ขอบคุณที่ไม่ทิ้งเคลไปไหนนะครับ ขอบคุณจริงๆ” ร่างสูงหาคำอื่นไม่เจอนอกจากคำนี้จริงๆ ขอบคุณซึ่งกันและกัน แสดงความรู้สึกให้อีกฝ่ายได้รับรู้ ว่าข้างในใจของเขานั้นมันอัดแอ่นไปด้วยความรักที่มีต่อร่างบางมากแค่ไหน
คำขอบคุณแทนที่ด้วยจุ่มผิตหวานหอม เรียวปากของทั้งสองคนแนบชิดกัน เป็นเพียงจุ่มผิตที่ขอบคุณซึ่งกันและกัน แค่นี้ก็ทำเอาหัวใจสองดวงเต้นไม่เป็นจังหวะเสียแล้ว
แค่มองตา มันก็สะท้อนไปถึงหัวใจแล้ว...
“ทานก่อนนะครับ แล้วหลังจากนั้นฟาร์ค่อยมากินเคลก็ได้”
“บ้าแล้วเคลวิน พูดอะไร” ดวงหน้าขาวขึ้นสีเข้มอย่างน่ารัก ทำเอาคนหล่อชักจะไม่อยากกินพาสต้าซะแล้ว อยากกินคนที่นั่งอยู่ตรงมากกว่า
ในระหว่างที่โลกทั้งใบของทั้งสองคนกำลังมีสีชมพู เสียงดังระรัวของกริ๊งหน้าห้องก็บ่งบอกถึงการมาของใครบางคน ร่างสูงลุกขึ้นไปดู และก็เห็นว่าใครที่กล้ามาขัดจังหวะคนกำลังมีความสุข
“ปู่!! มาได้ไงครับ” ร่างสูงเปิดประตูต้อนรับผู้อาวุโส เมื่อมองไปด้านหลังก็เห็นนิคและนิครอสมองมาอย่างขำๆ แต่ร่างสูงชักไม่ขำแฮะ
“เคลวิน ใครมาหรือ?” เพียงฟ้าลุกขึ้นตามออกมาดู และก็เห็นว่าผู้อาวุโสของเคลวินกำลังยืนนิ่งและมองมาที่เขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำว่า ขอโทษ ซึ่งนั่นก็ทำให้ร่างบางไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรว่าทำไมผู้อาวุโสอย่างปู่เบ็นที่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งถึงส่งสายตาขอโทษมาให้
“พาฉันเข้าห้องหน่อยสิสกาย” ผู้อาวุโสทักร่างบางด้วยรอยยิ้มแล้วยื่นมือไปให้ ร่างบางถึงเดินเข้ามาประคองแล้วพากันเดินเข้าไปยังห้องรับแขกด้านใด นิคและนิครอสขอตัวออกไปรอด้านล่าง ร่างสูงจึงปิดประตูแล้วรีบตามเข้ามา
“กำลังดินเนอร์กันเหรอ ฉันมาขัดหรือเปล่า” ผู้อาวุโสนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่แล้วดึงข้อมือบางของเพียงฟ้าให้นั่งคู่ด้วยกัน เคลวินรีบเก็บของเข้าไปในครัว ผู้สูงวัยมองหลานตัวเองที่หยิบจับอันนั้นอันนี่อย่างคล่องแคล้วด้วยความแปลกใจ เลี้ยงมากับมือ ทำไมจะไม่รู้ว่าเคลวินเป็นคนอย่างไร แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าวิถีชีวิตของหลานรักได้เปลี่ยนไปหมดแล้ว
เมื่อก่อนเคลวินมันหยิบจับด้วยมือตัวเองเสียเมื่อไร ข้าวของทุกชิ้น ห้ามผู้อื่นแตะต้อง ห้องนอนและห้องทำงานส่วนตัวเป็นอาณาเขตส่วนตัวที่หวงห้าม ไม่ว่าผู้ใดก็ไม่สามารถเข้าไปได้ แม้กระทั่งนิคกับนิครอสก็ได้รับคำสั่งให้เข้าไปทำความสะอาดเพียงบางครั้งเท่านั้น
แต่สำหรับ ผู้ชายตัวบางคนนี้ กลับได้อภิสิทธิ์ทุกอย่างไป เจ้าตัวจะรู้หรือไม่ว่า ตัวเองเป็นคนสำคัญสำหรับหลานเขาแค่ไหน ผู้คนมากมายมีเยอะแยะ แต่เคลวินกลับไปเลือกผู้ชายด้วยกันมาทำเมีย ซึ่งนั่นก็ยากที่เขาจะยอมรับ แต่เพื่อความสุขของหลานแล้ว ปู่อย่างเขายอมสละก็ย่อมได้ แล้วเวลาจะเป็นเครื่องเยียวยาทุกสิ่งทุกอย่างให้ดาขึ้นเอง
“ฟาร์ เคลเอาพาสต้าใส่กล่องแล้วนะ ไว้หิวเมื่อไรก็เวฟร้อนก่อนทาน” ร่างสูงเดินเอาน้ำเปล่าออกมาให้คนเป็นปู่แล้วนั่งลงที่พื้นด้านล่างข้างๆเพียงฟ้า
นี่มันยอมแม้กระทั่งลงไปนั่งด้านล่างให้เมียนั่งด้านบนเลยอย่างนั้นเหรอ มันกลัวออกนอกหน้าไปแล้วนะ คนแก่เริ่มเห็นแววตัวเองตอนหนุ่มๆ ที่เกรงและกลัวคู่ชีวิตที่ล่วงลับไปแล้วอย่างมาตาริก้า สาวสวยในใจของเขา และย่าที่น่ารักของเคลวิน
“พวกเธอสองคนดูรักกันดีจังเลยนะ”
“......................................” ห้องทั้งห้องอยู่ในความเงียบ ร่างบางไม่รู้จะพูดอะไรออกไปเหมือนกัน ไม่รู้ว่าการมาของผู้สูงวัยครั้งนี้มาด้วยเรื่องอะไร ในใจนึกกลัวไปอย่างไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ แต่ก็เลือกที่จะนิ่งเงียบและรับฟังเฉยๆ
“ที่ฉันมาครั้งนี้ ก็เพราะอยากจะมาขอโทษเธอนะสกาย ที่เคยว่าเธอไปหลายๆเรื่อง แต่รู้ไว้เลยนะ ที่ฉันทำอยางนั้นมันมีเหตุผล ฉันต้องการให้เธอแข็งแกร่ง เพราะถ้าเธอเลือกที่จะอยู่ข้างเคลวินแล้ว เธอจะต้องแกร่งให้ได้ครึ่งหนึ่งของหลานฉัน เส้นทางของพวกเธอต่อจากนี้ไป มันไม่ได้โรยด้วยดอกกุหลาบ ฉันอยากให้เธอเข้มแข็งแล้วต่อสู้ไปกับเคลวิน ฉันฝากเขาไว้กับเธอแล้วกันนะ”
“คุณปู่ ผมไม่สัญญาจะผมจะสาบานต่อจากนี้ไปผมกับเคลวินจะเดินไปด้วยกัน ไม่ทิ้งกัน ร่วมทุกข์ ร่วมสุข เป็นเพื่อนคู่คิดเคียงคู่ไปกับเขา อาจจูกดูเกินจริงไป แต่ผมขอบอกไว้เลยว่า ความตายเท่านั้นที่พรากเราสองคนออกจากกัน”
น้ำเสียงหนักแน่นแววตาเต็มไปด้วยความรักและความมั่นใจ ทำเอาผู้สูงวัยอดปลาบปลื้มกับคำสาบานนี้ไม่ได้ น้อยคนที่จะกล้าสาบานเรื่องของความรัก เพราะหากเมื่อถึงทางตัน ความเจ็บและความชอกช้ำจะไม่ทำให้นึกถึงเวลาดีๆที่ทำด้วยกันมา
“ฉันรู้ว่าเธอต้องทำได้ ฉันรู้ว่าเธอไม่ทิ้งหลานฉันแน่นอน” ผู้สูงวัยยิ้มให้ทั้งสองคน เคลวินไม่พูดอะไรออกมา รู้แต่ตอนนี้มันตื้นตันไปหมด ความรู้สึกมากมายมันเอ่อล้นจนไม่สามารถแทนเป็นคำพูดได้
“ผมขอสัญญาและสาบาน ว่าผมจะมีแต่ฟาร์คนเดียวเท่านั้น เมื่อปู่ให้โอกาสเราทั้งคู่แล้ว ผมจะไม่ทำให้ปู่ผิดหวังแน่นอน”
หยาดน้ำตารินไหลออกมาจากดวงตากลมโตของเพียงฟ้า ไร้เสียงสะอื้น แต่มันเป็นน้ำตาแห่งความดีใจ มือบางกุมมือหนาเอาไว้อย่างต้องการส่งผ่านความรู้สึกให้กันและกันได้รับรู้ หากไม่มีใคร ก็ยังมีเรา ที่เคียงคู่กันไปอย่างนี้ ตราบชั่ววันที่ฟ้าสลาย
ผู้สูงวัยสวมกอดคนรักของหลานแล้วตบหลังไปมาอย่างให้กำลังใจและปลอบโยน เขาไม่ต้องการอะไรมากมาย ทรัพย์สิน เงินทอง ตอนนี้มันก็ใช้ไม่หมดแล้ว แต่สำหรับความสุขของหลานเป็นสิ่งที่ปู่อย่างเขานึกถึงเป็นเรื่องสุดท้าย และเกือบจะทำให้วิมานของทั้งสองคนล่มไม่เป็นท่า หากแต่ความเข้มแข็งก็ทำให้ทั้งสองคนฟันฟ่าอุปสรรคและความกีดกันทุกอย่างไปอย่างสวยงาม ขอบคุณเพียงฟ้าที่สอนให้เคลวินหลานรักได้รู้จักกับคำว่า “รัก”
“ปู่รอฟาร์ทำอาหารก่อนนะครับ อย่าเพิ่งกลับ เดี๋ยวฟาร์จะทำพาสต้าเพิ่มอีก รอสักครู่นะครับ” ร่างบางพูดเสร็จก็พุ่งเข้าครัวทันที ทำเอาสองปู่หลานมองตามอย่างยิ้มๆ และเมื่อไร้ร่างบางของเพียงฟ้าแล้ว ห้องรับแขกก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
ร่างสูงนั่งพิงโซฟาอยู่ด้านล่างาแล้วเหยียดขายาวอย่างสบายอารมณ์ ทำเอาคนเป็นปู่มองแล้วอดที่จะแขวะไม่ได้
“ยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่เลยนะ มีความสุขล่ะซิ” มือหยาบกร้านตามกาลเวลาพุ่งเป้าหมายไปยังหัวทุยสวยของเคลวิน
“โอ๊ย!!! ปู่มาตีผมทำไมเนี่ย ก็คนมันมีความสุข ปู่จะให้ผมร้องไห้หรือไง” สายตาคมเข้มมองเข้าไปยังโซนห้องครัวด้วยสายตาเหม่อลอย เพราะความรักบังตา
“ฉันหมั่นไส้ เหอะๆ อย่าคิดว่าแกจะได้อยู่อย่างสงบสุข เพราะฉันจะให้สกายไปดูงานที่อิตาลีกับฉัน”
“ห๊ะ!!!!!!!!! ปู่ว่าอะไร ไหนปู่สนับสนุนผมกับฟาร์แล้วไงครับ แล้วปู่มาจับเราแยกทำไมเนี่ย”
“ฉันยอมรับแล้ว แต่ฉันอยากให้หลานสะใภ้ฉันเก่งกว่านี้ ได้ข่าวว่าจบสถาปัตมาแล้วจะเอาอะไรที่ไหนไปช่วยแกทำงาน ไปต่อบริหารที่โน้นก็แล้วกัน จะได้กลับมาช่วยกันทำงาน”
“ที่ปู่พูดมันก็มีเหตุผล แต่ผมกับฟาร์เพิ่งจะใจตรงกันนะครับ แล้วไหนจะมีเรื่องให้เข้าใจผิดต่างๆนานาอีก ปู่จะให้เราแยกจากันแล้วเหรอ ผมยังไม่อยากให้หัวใจตัวเองไปอยู่ไกลๆหรอกนะ”
“นั่นมันก็เรื่องของแก เรื่องนี้สกายจะเป็นคนตัดสินใจเอง”
“ปู่นะปู่ ทำไมชอบแกล้งหลานตัวเองอย่างนี้ล่ะ”
“หึหึ ฉันเห็นแกยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วหมั่นไส้ เหอะๆ ......ฟังนะเคลวิน แกกับสกายต้องดูแลกิจการทุกอย่างด้วยกัน แกทำคนเดียวไม่ไหวหรอกให้สกายมาช่วยน่ะดีแล้ว ไว้ฉันทำเรื่องเสร็จเมื่อไรฉันจะยกทรัพย์สินทุกอย่างให้สกายเป็นสินสอดแล้วกัน”
“ขอบคุณครับ ผมขอบคุณปู่จริงๆที่เลี้ยงผมให้มาเจอกับสกาย เขาเป็นชีวีตอีกครึ่งของผมเลยนะครับ”
“ฉันรู้แล้ว ตอนนี้ฉันมีหลานเพิ่มมาอีกคน อีกอย่างสกายเขาก็น่ารักดี”
สองปู่หลานคุยกันอย่างออกรส จนในที่สุดพาสต้าอีกจานก็ถูกนำออกมาเสิร์ฟด้วยเชพหน้าหวานอย่างเพียงฟ้า ร่างสูงพองแก้มให้ร่างบางพร้อมกับทำสายตาออดอ้อน ผู้สูงวัยถึงใช้มือหยาบกร้านตบไปที่แก้มของเคลวินอย่างหยอกๆ แต่ร่างสูงก็ไม่ละความพยายามที่จะให้ร่างบาง ก้มลงมาหอมแก้มเขา จนในที่สุดคนตัวเล็กก็ทนแรงต้านทานของความรักไม่ไหว ก้มลงไปจุ่มผิตแก้มสากของคนรัก 3 ทีซ้อน เมื่อได้สิ่งที่ต้องการร่างสูงก็เดินเข้าไปเอาจานพาสต้าที่ยังทานไม่เสร็จไปเวฟแล้วเอาออกมาทานร่วมกัน
“สกาย ฉันอยากให้เธอไปเรียนบริหารที่อิตาลี เธอจบมาเธอจะได้ช่วยงานเคลวินมันได้”
“แต่ปู่ครับ ฟาร์ว่าฟาร์ยัง เอ่อ......ไม่พร้อมที่จะไปตอนนี้”
“ฉันรู้ว่าเธอยังไม่อยากห่างจากเคลวิน แต่ฉันแค่พูดให้เธอเก็บไปคิด ไม่ได้ต้องการคำตอบตอนนี้” ร่างบางพยักหน้าเข้าใจ ร่างสูงก็เอาแต่นั่งมองหน้าแฟน
“ครับๆ ฟาร์จะเอาไปคิดดู” ผู้สูงวัยพยักหน้ารับแล้วก้มหน้าจัดการกับอาหารอิตาเลี่ยนตรงหน้า
แล้วดินเนอร์ธรรมดาๆของทั้งสามคนก็จบลงอย่างสวยงาม เคลวินเดินออกไปส่งปู่ตัวเองที่ด้านล่างเพราะนิคกับนิครอสรอดอยู่ด้านล่างอยู่แล้ว และเมื่อกลับขึ้นมา ก็เห็นว่าข้าวของทุกอย่างถูกเก็บเข้าที่แล้วเรียบร้อย ร่างสูงเดินเข้าไปยังห้องนอนก็เห็นคนตัวบางกำลังนั่งเขียนแบบเงียบๆที่โต๊ะเขียนแบบข้างเตียง
ผ้าเช็ดตัวถูกเตรียมไว้ให้แล้วเรียบร้อย รอแต่เพียงให้ร่างสูงเดินเข้าไปหยิบเท่านั้น เคลวินเดินเข้าไปหอมแก้มคนรักแล้วกลับมาหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไป แก้วน้ำเล็กๆมีแปรงฟีสันสีหวานสองอันไขว่กันอยู่ มองแล้วรู้สึกดีไปอีกแบบ เคลวินอาบน้ำและจัดการตัวเองในเวลาเพียงไม่นาน ก็นั่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมา ชุดนอนถูกเตรียมไว้รอที่ปลายเตียงเรียบร้อย
“ฟาร์อาบน้ำแล้วเหรอ”
“ยังเลย.......เอ่อ......เขาว่ากันว่า ต้องรอให้เอ่อ สามีอาบก่อนแล้วตัวเองค่อยอาบทีหลัง แต่!!!! เคลอย่างเพิ่งคิดไกลนะ ฟาร์แค่ทำตามที่แม่บอก”
“ยังไม่เป็นเลยนี่ครับ เอ๊ะ หรือว่าจะทำให้มันชัดเจนเอง”
“ไม่ต้องๆ มันยังไม่ถึงเวลา แล้ว เอ่อ......เคลอึดอัดไหม ที่ฟาร์ให้เคลที่ด้านนอก” คนถามทำตาปริบๆ ทำเอาคนมองอดที่จะชมว่ารักไม่ได้
“ไม่หรอกครับ ฟาร์ให้เคลแค่นี้ เคลก็พอใจแล้ว”
“แล้วแม่ฟาร์บอกอะไรมาอีก” ร่างสูงเดินไปซ้อนด้านหลัง แล้วก้มตัวสวมกอดคนรักผ่านเก้าอี้ ร่างบางหันกลับมาหอมแก้มสากที่อบอวลไปด้วยกลิ่นของโฟมล้างหน้า สูดกี่ครั้งก็ชื่นใจไม่น้อย
“ก็ เอ่อ.........ให้ตื่นก่อน แล้วนอนทีหลังสามี ทำอย่างนี้อย่าได้ขาดตกบกพร่อง ฮะๆ เคลมาจี้ฟาร์ทำไม”
“ก็ฟาร์น่ารักอ่ะ เคลทนไม่ไหวแล้วนะ ฮึ้ยยยยยยย หมั่นเขี้ยว” ใบหน้าคมหล่อซุกไซ้ซอกคอขาวเนียนของคนรักแล้วหอมไปมาอยู่อย่างนั้น ทำเอาคนตัวเล็กหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ ร่างหนาช้อนอุ้มร่างบางขึ้นมาแนบอกแล้วมุ่งหน้าไปยังเตียงนอน
“ฟาร์ตัวเหม็นนะเคลดูซิ ยังได้กลิ่นชีสกับหัวหอมอยู่เลย” ร่างสูงวางร่างบางลงบนเตียงอย่างนุ่มนวลแล้วตัวเองก็ล้มตัวลงนอนกอดก่ายคนตัวเล็กไว้กับตัวอย่างหลงใหล
“ไม่เหม็นหรอก กลิ่นฟาร์น่ะหอมจะตาย ยิ่งมีชีสผสมยิ่งแล้วใหญ่ ทำไมไม่มีน้ำหอมกลิ่นชีสนะ เคลจะได้ซื้อมาให้ฟาร์ฉีด มันต้องหอมมากแน่ๆ เอ๊ะ หรือว่าเคลจะตั้งบริษัทแล้วทำกลิ่นนี้ขึ้นมาแทน กลิ่นชีสซี่ By Sky โห เท่ห์ไม่หยอก”
“ฮะๆ จะบ้าเหรอเคล คิดอะไรเป็นเด็กไปได้ ตลกชะมัด” ร่างบางหัวเราะอย่างชอบใจแล้วก็สังเกตเห็นถึงแววตาอันไม่สบายใจของเคลวินและร่างบางก็รู้อีกด้วยว่า สาเหตุมันเพราะเรื่องอะไร
“เคลคิดมากเรื่องที่ปู่บอกให้ฟาร์ไปเรียนบริหารต่อเหรอ” ร่างสูงไม่ตอบ แต่กระชับอ้อมแขนให้แน่นยิ่งขึ้นไปอีก ใบหน้าคมเข้มกดลงที่ซอกคอหอมกรุ่นของร่างบางอย่างต้องการพักพิง
“อืม.......เคลอยากให้ฟาร์เรียน แต่เคลไม่อยากห่างฟาร์”
“ฟาร์ยังไม่ไปตอนนี้หรอกนะ เคลไม่ต้องคิดมากหรอก เดี๋ยวทุกอย่างมันก็เป็นไปในแบบของมันเอง”
“ถ้าไปเรียนที่โน้น ฟาร์อย่าเปลี่ยนใจนะ เคลไม่ยอมหรอก ฟาร์เป็นของเคล ใครหน้าไหนก็ห้ามทั้งนั้น”
“โหหหหหหหหหหห ฟาร์ยังไม่ไปเลยนะ สั่งซะแล้ว เอาไว้ไปเมื่อไร พิมพ์เป็นเล่มให้ฟาร์เลย เดี๋ยวจะเอาไปท่องที่โน้น”
“ฟาร์ คิดได้ไง งั้นเดี๋ยวเคลทำอย่างที่ฟาร์พูดดีกว่า ว่างๆฟาร์จะได้เปิดอ่านว่าอะไรเป็นอะไร หึหึ”
“เจ้าเล่ห์ตลอด ปล่อยฟาร์ได้แล้ ฟาร์จะไปอาบน้ำ นอนก่อนฟาร์ก็ได้นะ พรุ่งนี้มีงานเยอะนี่น่า”
“ครับๆ รีบอาบแล้ว กลับมานอนกอดเคลเร็วๆนะ เคลหนาวววววววววววววว”
“เวอร์ตลอด หึหึ ปล่อยเร้วววว ทำไมมือเหนียวอย่างนี้นะ”
“ไม่ได้เหนียวที่มืออย่างเดียวนะ น้ำอย่างอื่นก็เหนียว”
“เคลวิน!!!!!!!! ทะลึ่งแล้ว ปล่อยแลย ไม่ปล่อยออกไปนอนข้างนอกเลย”
โหประโยคคลาสสิค ที่ไม่ว่าจะเป็นเขาหรือไอ้ลีโอ ได้ยินเมื่อไรมักจะกลัวขึ้นมาทันที อะไรจะมีอานุภาพขนาดนั้น ฮ่าๆ
พักสายตาเถอะนะคนดี หลับลงตรงนี้ ที่ๆมีแต่เราสองคน
ผ่านเรื่องราวผ่านงานผ่านคน สับสนหลายความ บางเวลาต้องการสักคน
ไว้คอยปลอบใจ เข้าใจพูดคุย
ความรักเอย งดงามอย่างนี้ จนชั่วชีวี โหยหาความรักไม่เคยพอ
อยากให้เธอเคียงข้างอย่างนี้ บอกรักอีกที อยู่ใกล้กัน ตลอดเวลา
พักกาย พักใจ หลับตาฝันดี รักเอยรักที่ เข้าใจถึงกัน
*****************************************************************************
You and I together it`s just feels alright
รีบเอาลง เพราะอยากลงเรื่องใหม่ หึหึ สำหรับในตอนของเพียงฟ้า+เคลวิน แต่งขึ้นเพื่อเบรกอารมณ์หวานๆของคู่เจ้าพ่อกับอีหนู ไม่ได้ลงบ่อย เพราะไม่จริงจังเท่าไร ตอนของน่านน้ำก็เหมือนกันค่ะสังเกตว่ามาไม่บ่อย เพราะคนแต่งไม่ได้แต่งให้เป็นคู่เด่นค่ะ คนแต่งเน้นที่เจ้าพ่อ+อีหนูค่ะ เพราะฉะนั้นเลยไม่ได้อ่านสองคู่นี้บ่อยนัก
อีกไม่กี่วันข้างหน้าจะเอา “บทนำ” ของ “สะใภ้เถื่อน” ลงนะคะ ฝากด้วยนะ
ย้ำอีกรอบนะคะ เพราะกลัวจะไม่เข้าใจว่า “สะใภ้เถื่อน” ไม่ได้มีเนื้อเรื่องเชื่อมโยงกับ “มาเฟียที่รัก” ส่วนเรื่องน้ำซอส แพลนเอาลงอีกนานค่ะ รอกันก่อนนะคะ ในใจกะว่าจะเขียนเอาลงอย่างเดียว ไม่ยืดเยื้อให้เนื้อเรื่องมันไม่น่าอ่าน พ็อทวางไว้แล้วแน่นอน ตัวละครไม่ค่อยมาก แต่จะเขียนให้กระชับ เพราะอยากเอาเรื่องอื่นๆลงด้วย นิยายที่แต่งไว้ในสต๊อกเยอะมากๆ เพราะฉะนั้นต้องทยอยเอาลง แล้วรีบจบ ปั่นเรื่องใหม่ต่อ ฝากติดตามด้วยนะคะ
** มีคนถามรวมเล่มไหม ยังไม่มีแพลนที่จะทำค่ะ เพราะยังไม่แน่นอน กะว่าเขียนให้เซียนซะก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที
(http://www.siamshop.com/uppic_pt/5d/d7d02ee081cc2493b3bd68d13424465d.jpg)
ด้วยรักและขอบคุณ
Chocolate love ~
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกก :กอด1:
ความรู้สึกจริงๆค่อนข้างดีใจนะคะ ที่เรื่องต่อไป สะใภ้เถื่อน จะไม่ยืดเยื้อเอาแบบกลางๆ แต่เน้นๆ แน่นๆ หึหึ ตั้งตารอเลยนะนี่ :กอด1: :กอด1:
-
คู่นี้ก็น่ารัก
รักทั้ง2คู่เลย น้ำซุป+ลีโอ เคลวิน+ฟา :L1:
-
ค่า แต่ถ้าจะรวมเล่มเมื่อไรก้อบอกด้วยนะค่ะ เพราะอยากได้เรื่องนี้มาเกบมากๆๆเลยค่ะ ขอบคุนนะค่าที่ตอบคำถามให้ค่ะ
-
ตอบเม้นรอบเดียวแล้วกันเนอะ
โฮะๆ เหมือนจะว่าง หรืออย่างไร
-
ใกล้จบแล้วจิ น่านน้ำละยังไม่มีมาเลยอ่า
น้อยนะคู่นี้
-
:กอด1:
-
เคลรอไปก่อนนะ :impress2:
:call:
-
อันบางครั้ง การรออ่านเม้น มันก็เหนื่อย
แต่ไม่เป็นไร ขึ้นชื่อว่าเป็นคนแต่งนิยาย
เราก็ต้องแต่งให้คนอ่านเท่านั้นนี่เนอะ
....
-
:L2: คุณปู่น่ารัก ในที่สุดก็เข้าใจซักที เคลอ่อนอ่ะ เกียมัว :m20: :m20:
-
คุณปู่ยอมรับแล้ว ดีใจด้วยนะ
อืม...ถ้าจะรวมเล่ม เรามีคำแนะนำนิดนึง ตรงที่ส่วนมากคุณboylove_yjมักใช้คำว่า 'ร่างบาง' 'ร่างสูง'เยอะมากกกก ลองรีไรท์ดูให้คำไม่ซ้ำ หรือบางครั้งแทนด้วยชื่อก็ได้ เรื่องอาจสมูทขึ้นนะจ๊ะ
psตอนนี้แอบมีคำผิดพอควร ลองเช็คดูเด้อ
จะรอเรื่องต่อไปจ้า^^
-
น้ำซอสส
น่ารักมากมาย
-
รอนิยายเรื่องต่อไปจ้า
ถ้าเปิดเรื่องแล้วมาแจ้งบอกไว้ในนี้ด้วยนะคะ
เผื่อพี่หาไม่เจอ คนแก่สายตาฝ้าฟาง :laugh:
-
ใกล้จบแล้วเหรอเนี่ย คงคิดถึงเรื่องนี้น่าดูเลย
-
น่ารักทั้ง 2 คู่เลยอะ ชอบๆ
-
ใกล้จบแล้วหรอเนี่ย
:กอด1:
:L2: :L2: :L2:
-
เปิดตัวมาก็น่ารักแล้ว
น้ำซุป น่ารักมากๆๆๆๆ :L2: :L2:
-
เจ้าพ่อลมหึงแรงจริงๆๆ :fire: :fire:
จับจนน้ำซุปเจ็บเลย
-
ใกล้จะจบซะแล้ว รักน้ำซุป กับ ลีโอจัง
อ่านเรื่องนี้แล้วมันทำให้ยิ้มได้ทุกครั้งเลย น้ำซุปน่ารักมากๆๆๆ
ยังไงก็จะติดตามอ่านเรื่องต่อๆๆไปนะคะ :L2:
+1 ให้กับครอบครัวสุขสันต์ รวมถึงฟาร์ฟากับเคลวิน ป.ล. และที่ลืมไม่ได้คือไรเตอร์ ^^
o13
-
:L1:เคลกับฟาร์ก็สวีทกันเบาๆ แค่คุณปู่ของเคลวินยอมรับก็สบายไปแปดอย่างแล้ว
-
ยังรักกันอยู่ไหม ฉันเองไม่แน่ใจ
บอกรักฉันได้ไหม อยากจะฟังจากปากเธอ
-------------
I miss you
forever & ever
-
o13
จบเเล้วเหรอ
-
o13
จบเเล้วเหรอ
อะไรประมาณนั้น ขอบคุณสำหรับเม้นนะคะ ฮิ้วววววววววๆ
-
มาเฟียที่รัก กิ๊กรัก คุณชายตาโต
โดย Chocolate Love
Part 53 ( ดั่งดวงหฤทัย )
The happy time in my life is doing everything for you.
ช่วงเวลาที่มีความสุขของฉัน คือการได้กระทำทุกสิ่งเพื่อเธอ
*****************************************
“พี่ไม่ไปส่งนะ กลัวว่าจะทำใจไม่ได้” น่านน้ำกรอกเสียงไปยังเครื่องมือสื่อสารอันทันสมัยของตัวเอง เรือนกายสูงแกร่งนั่งพิงสะโพกที่ฝากระโปรงรถยนต์คันหรูของตัวเอง น้ำเสียงนุ่มนวลบัดนี้เจอไปด้วยความหมองหม่นและเศร้าใจ เมื่อบุคคลอันเป็นที่รักกำลังจะเดินทางไปอีกซีกโลกหนึ่ง
“อืม ไม่เป็นไร นัทเข้าใจ” คนอีกปลายสายตอบกลับมาเสียงเศร้าไม่แพ้กัน คนทั้งสองต่างรู้กันดีว่า การห่างไกลกันครั้งนี้ เพื่ออนาคตที่ดีกว่า ระยะทางอาจเป็นอุปสรรค หากแต่ใจยังเชื่อมต่อและทักทอเป็นรักไม่เสื่อมคลาย
“นัทจัดของเสร็จเรียบร้อยแล้วเหรอ พวกยาล่ะ เตรียมเสร็จหรือยัง”
“เสร็จแล้วครับ แม่จัดให้แล้วเรียบร้อย เหลือแต่บินอย่างเดียว” ณัฐดนัย กลับไปอยู่กับครอบครัวได้ 3 วันแล้ว ส่วนน่านน้ำนั้นก็กลับไปนอนที่บ้านตัวเองเช่นกัน ทั้งสองคนต่างลงความเห็นว่า กลับไปให้ครอบครัวช่วยปลอบใจจากการจากลาครั้งนี้ เผื่อความเศร้าและความโหยหาที่มันพัดโหมตอนนี้มันลดความรุนแรงลง
“ไปอยู่ที่โน้น ก็อย่าลืมกินข้าว กินยานะ ดูแลตัวเองด้วย ไม่มีใครคอยเตือนนัทแล้ว นัทห้ามปล่อยปละละเลยตัวเองเด็ดขาด”
“นัทรู้แล้วน่า ... พี่น่านพูดกี่รอบแล้วเนี่ย นัทจะถ่องได้แล้วนะ”
“ก็พี่เป็นห่วงนัท ไม่มีพี่อยู่ด้วย กลัวว่าจะป่วยแล้วเรียนไม่รู้เรื่องซะก่อน”
“นัทโตแล้วนะพี่น่าน ห่วงแต่พี่น่านเถอะ ห้ามให้ห้องรกเด็ดขาด กลับมานอนบ้าง ไม่ใช่เอาแต่ทำงานแล้วปล่อยห้องให้ แมงมุมหยากไย่มันอาศัย” น่านน้ำเคยบอกณัฐดนัยไว้ว่า หากต้องอยู่กันคนละซีกโลกจริงๆ จะไม่กลับมานอนที่คอนโดอีก จนกว่าที่คนตัวเล็กจะกลับมาสู่อ้อมกอดอีกครั้ง
การที่ต้องอยู่สถานที่ที่เต็มไปด้วยการกระทำที่เกิดขึ้นจากคนสองคน มันช่างทรมานไม่ต่างจากตายทั้งเป็น ไม่เจ็บ ไม่ปวด ไม่เสียใจ เพียงแต่ คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง มันก็แค่คิดถึงเท่านั้น ความรู้สึกนี้มันช่างโหดร้ายเกินไป คนสองคนใช้ชีวิตร่วมกันมา 4 ปี ทำอะไรร่วมกันหลายๆอย่าง แต่ต้องมาแยกจากกันด้วยระยะทางและกาลเวลา แค่คิดก็รับไม่ไหวแล้ว
“พี่บอกนัทแล้วไง ว่าพี่กลับไปนอนไม่ได้จริงๆ พี่กลัว กลัวว่าถ้าพี่กลับไปอีกครั้ง พี่จะรั้งนัทเอาไว้ เชื่อไหมหากพี่ทนไม่ไหวจริงๆ พี่จะบินไปรับกลับมาทันที พี่ไม่สนใครทั้งนั้น แต่พี่อยากให้นัทได้ไปเรียนในสิ่งที่ตัวเองรัก กลับมาพ่อแม่จะได้ภูมิใจ”
“นัทเข้าใจแล้ว แต่นัท ไม่อยากให้พี่ฟุ้งซ่าน ไม่อยากให้พี่ไปอยู่ข้างนอก กลัวว่าพี่จะเหงาแล้วทนไม่ไหว กลัวว่า...พี่จะเอาคนอื่นมาแก้เหงาแล้วทิ้งนัทไป”
“พี่บอกนัทแล้วไงครับ ว่านัทเป็นหัวใจของพี่เหมือนกัน พี่ไม่มีทางเอาใครมาแทนที่นัทเด็ดขาด ระยะทางทำให้ห่างไกลก็จริง แต่มันก็พิสูจน์อะไรหลายๆอย่างได้เหมือนกันนะนัท ไม่ต้องคิดมากนะ”
“ถ้าพี่ทิ้งนัทไปอีกคน แล้วนัทจะทำไง นัทต้องเป็นบ้าแน่ๆ” หากตอนนี้ณัฐดนัยอยู่ข้างๆ คงได้เห็นสีหน้าอันออดอ้อนและเจือไปด้วยความเศร้าอยู่แน่ๆ
ใครว่าเขาไม่บ้าถ้าหากต้องเลิกรา แค่คิดหัวใจมันก็ไม่ไหวแล้ว หากต้องคิดว่าณัฐดนัยไปอยู่ในอ้อมกอดของคนอื่นเขาก็รับไม่ไหวแล้ว หากต้องถึงจุดแตกหักจริงๆ เขาพร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ร่างบางอยู่กับเขา หากมันต้องใช้โซ่ล่ามไว้กับเตียงก็จะทำ น่านน้ำ ทำทุกอย่างได้เสมอถ้าเรื่องนั้นเกี่ยวกับณัฐดนัย
“พี่ไม่มีทางทำอย่างนั้นแน่นอนครับ ว่าแต่พี่ ห่วงแต่นัทเถอะ ไปอยู่ที่โน้น ห้ามให้ใครมาจีบได้นะ ใครเข้ามาถามก็บอกไปเลยว่าสามีน่ะทำงานรออยู่เมืองไทย ถ้าไม่อยากตายก่อนวัยอันควรก็อย่าเข้ามา”
“ฮ่าๆ ครับๆ ไม่มีใครเข้าใกล้นัทแน่นอน ไหนจะต่างหู สร้อยคอ แหวนอีก ก็พี่เล่นตีตราจองซะขนาดนี้ ใครกล้าก็ให้มันรู้ไป”
สิ่งของที่เขาทำให้ร่างบางไม่ว่าจะเป็น แหวน สร้อยคอ ต่างหู จุดประสงค์หลักเพื่อประกาศว่าคนๆนี้มีเจ้าของแล้ว และจุดประสงค์รองก็คือ ต้องการให้คนที่สวมระลึกอยู่ทุกครั้งว่ามีใครรออยู่ด้านหลัง เพื่อสนับสนุนและให้กำลังอยู่ไม่ห่างเสมอ จากนี้และตลอดไป
“นัท ............พี่ทำใจไม่ได้จริงๆ พี่พยายามแล้ว”
“....................................”
“พี่ไม่รู้จะทนได้ไหม ชีวิตพี่ต่อจากนี้พี่จะทำอย่างไง พี่รวนไปหมดแล้ว”
“เดี๋ยวพี่ก็ชินเอง เชื่อนัทนะ เดี๋ยวทุกอย่างมันก็ดีขึ้นเอง”
*************************************
เมื่อวางสายไปจากคนรักแล้ว น่านน้ำก็นั่งนิ่งอยู่ที่เดิม รับลมแถวๆ ชานเมือง บรรยากาศในค่ำคืนเหงามและหว่าเหว่อย่างน่าใจหาย ทุกๆวัน จะต้องกลับไปนอนกอดคนตัวเล็กที่ห้อง นั่งทานอาหารค่ำที่ทำขึ้นอย่างง่ายๆกันสองคน พูดคุย แลกเปลี่ยนข่าวสาร แม้บางครั้งที่เขาต้องไปดูงานที่อื่นแต่มันก็ไม่เกิน 2 วัน เพราะสุดท้าย หัวใจมันก็โหยหาสัมผัสอันอ่อนโยนของณัฐดนัยที่ทำให้สงบ และหายเหนื่อย
บ้านเมืองตอนค่ำคืนมองดูแล้วก็สวยงามไปอีกแบบ ไม่แตกต่างจากถนน ที่เหมือนไม่มีได้หยุดพักเพราะรถยนต์วิ่งสวนไปมาอย่างไม่ขาดสาย แต่มองดูแล้วช่างเหมือนกับก้อนไฟหลายๆก้อนวิ่งสวนกันเสียมากกว่า คนไม่รู้จัก คนแปลกหน้า ต่างมองเมินใส่กัน เดินไหล่ชนไหล่ ทั้งๆที่ บรรพบุรุษของคนเหล่านี้มาจากคนเดียวกัน ความเชื่อในเรื่องของเทพนิยาย และตำนาน ทำให้มนุษย์ถูกผลักดันให้ทำกิจกรรมต่างๆไปได้ เพราะมีสิ่งยึดเหนี่ยวในใจเหมือนๆกัน
บ้าน ในความหมายของน่านน้ำ ก็คือ ณัฐดนัย สิ่งก่อสร้างที่สวยงามตกแต่งอย่างหรูหราไม่ใช่บ้านในความคิดของเขา หากแต่บ้านที่แท้จริงก็คือคนตัวเล็ก ที่ไม่ว่าเมื่อไรตอนไหนเมื่อเขากลับไปก็เห็น คนๆนี้รอรับและยิ้มให้อยู่เสมอ ช่วงชีวิตตั้งแต่เด็กจนถึงวัยหนุ่ม น่านน้ำใช้ชีวิตมากับสิ่งที่มีอำนาจสูงสุดในวงการธุรกิจ ซึ่งนั่นก็คือเงิน พ่อกับแม่ทำงาน เขารู้ว่าที่ท่านทำอย่าง
เหนื่อยมาขนาดนี้ก็เพื่อความสุขสบายของคนเป็นลูก แต่บางครั้ง ลูกอย่างเขาก็ต้องการ สิ่งเล็กๆ น้อยๆ อย่างถ้อยคำอันอ่อนหวาน และอ่อนโยนของแม่ ซึ่งนานๆครั้งเขาถึงจะได้ยิน หรือแม้แต่คำด่าทอที่เขาอยากจะได้ยินจากปากพ่อ พ่อไม่เคยด่า ไม่เคยดุ เพียงแค่พูดตักเตือนเบาๆเท่านั้น แต่สำหรับเขาแล้ว น่านน้ำคนนี้ ต้องการมากกว่านั้น อยากได้สิ่งที่มันมาเติมเต็มทุกสิ่ง ทุกอย่างที่ขาดหายไป ให้มันสมบูรณ์มากกว่านี้
“คิดถึงว่ะ ไม่ได้เจอหน้าตั้ง 3 วัน ป่านนี้เป็นไงบ้างก็ไม่รู้ นี่ขนาดอยู่แผ่นดินเดียวกัน มึงยังเป็นอย่างนี้ ถึงเวลาเขาไปจริงๆ มึงจะทนได้ไหมไอ้น่าน” ร่างสูงยิ้มให้กับตัวเอง แต่มันเป็นการยิ้มเหยาะ ให้กับความอ่อนแอของตัวเองเสียมากกว่า
แหงนหน้ามองดูฟ้ายามค่ำคืนช่างมืดมิดมองไม่เห็นอะไรเหมือนหัวใจเขาจริงๆ ณัฐดนัยอยากให้เขากลับบ้าน แต่เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะกลับไปทำไม ในเมื่อครอบครัวของเขาไม่มีใครเลยนอกจากตัวเอง ผู้ให้กำเนิดทั้งสองคนไปอยู่ดูแลสาขาหลักที่เมืองวอร์ซอ ประเทศ โปแลนด์ ผืนแผ่นดินที่เต็มไปด้วยอารยะธรรมทางประวัติศาสตร์และผู้มีชื่อเสียงก้องโลกอย่าง เฟเดอริค โชแปง ธุรกิจโรงแรมสาขาที่โน้นเป็นไปได้ด้วยดี เพราะนักท่องเที่ยวไปเยือนโปแลนด์แต่ละปีนั้นสร้างรายได้ให้กับโรงแรมเขาไม่น้อย และอีกไม่นาน พ่อกับแม่จะวางมือจากทุกสิ่งทุกอย่าง แล้วให้เขาบริหารทุกอย่าง แค่คิดชีวิตก็เหนื่อยแล้ว
“วันนี้เอาไงดี จะไปไหนต่อ เฮ้อ ไม่อยากให้นัทเป็นห่วงเลย”
หากเขาบอกณัฐดนัยว่าเขาไม่กลับบ้าน เจ้าตัวจะต้องห่วงและทิ้งครอบครัวอันอบอุ่นมาหาเขาแน่นอน และนั้นก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ ปล่อยให้ตัวเล็กไปอยู่กับครอบครัวก่อนที่ห่างไกลน่ะดีแล้ว แม้ในใจข้างในมันกำลังถูกบีบรัดไปด้วยคำว่า “คิดถึง” ก็ตามที
“พี่ครับๆ เป็นอะไร ร้องไห้เหรอ” เสียงเล็กๆดังมาจากข้าง ๆ พอก้มลงไปดูก็เห็นเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักถือลูกโป่งสีแดงกับสีชมพูกำลังยืนมองเขาตาแป๋วอยู่ ดวงตาอย่างนี้เคยเห็นที่ไหนนะ แววใสเป็นกระจก มองดูแล้วยากที่จะถอนสายตาหรือละไปไหน
หนูนัทไงละ ตาแป๋วๆ ใสๆอย่างนี้ มีหนูนัทอีกคนที่ไม่ว่าเมื่อไร จะมองกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อ ...
“เปล่าครับ พี่ไม่ได้ร้องไห้ พอดีเมื่อกี้พี่แสบตา น้ำตาเลยไหล ว่าแต่น้องชื่ออะไรครับ”
“ชื่อนัทครับ พีนัท เรียกนัทเฉยๆก็ได้ ครับ พี่มาคนเดียวเหรอ ทำไมมานั่งคนเดียวล่ะครับ ไม่เหงาเหรอ” อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น ตาก็เหมือนกัน แถมชื่อยังมาคล้ายกันอีก หรือว่านี่คือร่างจำลองของหนูนัทส่งมาเพื่อกลั่นแกล้งเขา ฮะๆ ความคิดมันช่างฟุ้งซ่านเอาซะจริงๆ
“เหงาซิครับ แล้วนัทล่ะ ทำไมมาเดินคนเดียว พ่อกับแม่ไม่ว่าเหรอ มันดึกแล้วนะ”
“ไม่ว่าหรอกครับ พ่อกับแม่บอกนัทว่าพี่คนหล่อทำหน้าเศร้าเลยให้เอาลูกโป่งมาปลอบใจ”
“ฮะๆ ขอบคุณครับ หน้าพี่เศร้าอย่างนั้นเลยเหรอ” เด็กมักจะไม่โกหก พ่อกับแม่เด็กคนนี้อยู่ไหนนะ ทำไมถึงดูเขาทะลุปรุโปร่งอย่างนั้นละ
น่านน้ำหันมองรอบด้าน เพื่อหาพ่อแม่ของเด็กคนนี้ ระแหวกนี้มีเพียงบ้านเรือนที่ปิดประตูหน้าต่างกันหมดแล้ว เพราะตอนนี้มันก็ดึกเต็มที่ แต่พอหันข้างไปด้านซ้ายและมองดีๆจะเห็นร้านนมผสมเบเกอร์รี่เปิดไฟและกำลังเก็บของสงสัยกำลงจะปิดร้าน
“ร้านนมนั่น ใช่ร้านพ่อแม่เราหรือเปล่า”
“ใช่ครับ พ่อทำนมปั่นที่สุดในโลก แม่ก็ทำเค้กอร่อยที่สุดในโลกเหมือนกันครับ พี่คนหล่อจะลองชิมก่อนไหม”
“ไม่ดีกว่าครับ เดี๋ยวพี่เดินไปส่งเราก็แล้วกันนะ”
ร่างสูงเดินจูงมือเด็กน้อยไปยังตัวร้าน ที่มีสองสามีภรรยากำลังเก็บโต๊ะ เช็ดโต๊ะ และเก็บของอยู่ ทั้งสองคนมองมาที่เขาอย่างยิ้มๆ แม่ของเด็กเดินมารับ แล้วยิ้มให้ รู้แล้วล่ะ ว่าที่เจ้าตัวเล็กยิ้มสวยอย่างนี้ เพราะมีเจ้าของกรรมพันธุ์มาจากคนเป็นแม่นี่เอง
“เอาลูกชายคนเก่งมาส่งครับ” ชายหนุ่มส่งเด็กน้อยให้กับผู้เป็นมารดาแล้วยิ้มให้ มึงแม้รอยยิ้มจะปรากฏอยู่ที่ใบหน้าหล่อขรึมของน่านน้ำ แต่แววตาไม่ได้ฉายแววว่ามีความสุขเลยซักนิด ผู้ที่อาบน้ำร้อนมาก่อนย่อมรู้ดี
“บางครั้ง ความเหงาก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเรานะ” มารดาของเด็กน้อยเอ่ยขึ้นมาลอยๆ แต่แค่นั้นชายหนุ่มก็รู้ได้ทันทีว่า ประโยคดังกล่าวนั้นมันเอ่ยถึงใคร ถ้าไม่ใช่ผู้ชายที่กำลังประสพ วิบาคกรรมเก่า ถูกระยะทางพรากคนรักไกลห่าง
ร่างสูงยิ้มให้เจ้าของร้านใจทั้งสองคนแล้วหันหลังเดินออกมาอย่างช้าๆ แต่เสียงเรียกเสียงเล็กๆ ก็ฉุดรั้งท่อนขาแข็งแรงให้หยุดชะงักแล้วหันหลังกลับไปมองอย่างแปลกใจ
“พี่สุดหล่อลืมลูกโป่งครับ” เด็กน้อยยื่นพวงลูกโป่งสวรรค์มาให้แล้วก็วิ่งกลับไปที่ร้าน ทิ้งไว้เพียงใบหน้าคมหล่อที่ค่อยๆยิ้มออกมาอย่างช้า
“แล้วจะทำไงกับลูกโป่งพวกนี้ดีเนี่ย” ชายหนุ่มเดินมาที่รถแล้วพึมพำกับตัวเอง และเมื่อยังตัดสินใจไม่ได้ก็เอาลูกโป่งสีหวานยัดเข้าไปในห้องผู้โดยสารด้านหลังแล้วออกรถไปยังที่หัวใจโหยหา
บางครั้งการได้ทำอะไรที่หัวใจเรียกร้อง โดยไม่ต้องมีสิ่งมารังควานหัวใจนี่ก็ดีเหมือนกัน ร่างสูงยิ้มออกมาอย่างไม่มีความสุข เมื่อตัดสินใจได้ว่า ที่สุดท้ายของคืนนี้ คือที่พักใจสำหรับชายหนุ่ม
**************************************
--- รัก ..รักเธอทั้งหมดของหัวใจ สิ่งเลวนั้นเก็บไว้ข้างใจ เธอได้ยินไหมคนดี ---
ร่างบางที่กำลังนั่งเหม่อมองรูปถ่ายของคนรักสะดุ้งตกใจเล็กน้อย เมื่อเครื่องมือสื่อสารของตัวเองส่งเสียงดังในยามดึกดื่นเช่นนี้ มือบางคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู ใบหน้าเนียนใสเปิดยิ้มกว้างออกมาอย่างมีความสุข เมื่อรู้ว่าผู้ใดโทรมาหาเป็นคนสุดท้ายในค่ำคืนนี้
“ครับ?”
“นัทนอนหรือยัง?” ใจอยากจะบอกไปเหลือเกินว่า อยากนอนเหลือเกิน แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรมันก็นอนไม่หลับ หัวใจมันคอยพวงวกกลับไปหาผู้ชายที่กุมหัวใจของเขาอยู่
“นอนแล้วครับ”
“นอนแล้วทำไมไฟห้องยังเปิดอยู่ล่ะครับ”
“เอ๊ะ!! พี่น่านรู้ได้ไง อยู่ไหนกันแน่”
“ทายซิครับ ว่าพี่อยู่ไหน”
“หรือว่า.....................”
ร่างบางพุดลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้ววิ่งไปเปิดม่านหน้าต่างบานที่หันไปทางถนนเส้นหน้าบ้าน แล้วก็พบกับเล่นรถคันหรูของคนรัก แต่อะไรก็ไม่แปลกใจเท่ากับการได้เห็น ผู้ชายตัวโตใส่สูททำงานสีเข้ม แต่มือถือพวงลูกโป่งสวรรค์สีแดง อีกมือถือโทรศัพท์และมองมาที่หน้าต่างห้องของร่างบาง
“พี่น่าน!!!!!!!!!!!!” ร่างบางร้องออกมาอย่างดีใจ ร่างสูงที่ยืนอยู่บริเวณถนนหน้าบ้านโบกมือขึ้นมาให้อีกทั้งรอยยิ้มหวานที่ช่วงนี้ณัฐดนัยไม่ค่อยเห็น เพราะชายหนุ่มเครียดเรื่องไปเรียนต่อของร่างบางมากเกินไป
“คิดถึง...........” ร่างสูงเปิดวงแขนรอรับร่างบางให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นและปลอดภัย กับเวลาเพียงไม่กี่วัน นั่นก็ทำให้ร่างสูงคิดได้แล้วว่า ความโหยหามันทารุณแค่ไหน
“คิดถึงหนูนัท นะ .........พี่คิดถึงนัทนะ ........นัทได้ยินไหม .......นัทได้ยินเสียงพี่ไหม ได้ยินหรือเปล่าว่าคนๆนี้มันขาดนัทไม่ได้”
ร่างบางเพิ่มแรงกอดกระชับให้มากขึ้นกว่าเดิมแล้วซุกหน้าใบหน้าเข้าซบกับแผงอกหนาของร่างสูง เสียงหัวใจสองดวงเต้นไม่เป็นจังหวะ เพราะความคิดถึงอย่างนั้นหรอกหรือ
“นัทขอโทษ............นัทขอโทษที่ทุกอย่างมันเป็นอย่างนี้ นัทขอโทษนะพี่น่าน”
“......................”
“นัทไม่ไปแล้วก็ได้ นัทไม่เรียนแล้ว......”
“นัทไปเรียนเถอะนะ ไม่ต้องห่วงพี่ พี่อยู่ได้ ถึงมันจะลำบากไปหน่อย แต่พี่ก็ทนได้ นัทไปเรียนแล้วกลับมาอยู่กับพี่เหมือนเดิมนะ”
“.......................................”
“ผมรักคุณนะ”
ดวงตากลมโตรื้นไปด้วยหยาดละอองน้ำ เมื่อได้ยินน้ำเสียงบอกรักที่แสนอ่อนหวานของน่านน้ำ ณัฐดนัยไม่ขออดกลั้นอีกต่อไปแล้ว ร่างบางปล่อยเสียงร้องออกมาอย่างสะเทือนใจ หากแต่มันก็เจือไปด้วยความหอมหวาน
หากรัก เป็นเหมือนเมฆลอยไปในฝากฟ้ากว้างไกลตา
ไม่หวนมา ลมยังพา เมฆน้อยเลื่อนลอยไป
ดั่งฉัน มั่นหมายและปองเธอ ละเมอเผลอรักหมดใจ
รักมากแค่ไหน รักมากเท่าใด โปรดอ่านใจของฉันดู
หากฉันเป็นนก จะติดตามเมฆน้อยที่ล่องลอยลับไป
ฟากฟ้า มืดมนเพียงไหน ไม่หวั่น
หวังไว้ คงสักวัน คงได้เจอ
หากรัก เป็นเหมือนเมฆลอยไปในฝากฟ้ากว้างไกลตา
ไม่หวนมา ลมยังพา เมฆน้อยเลื่อนลอยไป
ดั่งฉัน มั่นหมายและปองเธอ ละเมอเผลอรักหมดใจ
รักมากแค่ไหน รักมากเท่าใด โปรดอ่านใจของฉันดู
หากฉันเป็นนก จะติดตามเมฆน้อยที่ล่องลอยลับไป
ฟากฟ้า มืดมนเพียงไหน ไม่หวั่น
หวังไว้ คงสักวัน คงได้เจอ
ในห้องนอนห้องใหญ่ของณัฐดนัย เมื่อก่อนร่างบางมักจะคิดว่าห้องนี้มันกว้างเกินไปหรือเปล่า แต่สำหรับตอนนี้แล้ว ความคิดต่างๆได้เปลี่ยนไปแล้ว ห้องนอนห้องใหญ่ที่มีสองผู้อาศัยนอนกอดก่ายกันอย่างมีความสุขมันช่างแคบแต่ก็อบอุ่นหัวใจไปอีกแบบ
ขอหยุดเวลาไว้เพียงเท่านี้ได้ไหม
ขอหยุดทุกสิ่ง ทุกอย่างไว้แต่ตรงนี้
และขอให้ น่านน้ำคนนี้ อยู่กับ ณัฐดนัยตลอดไป
**********************************************************************
Hello !!!
กราบสวัสดี แม่พ่อพี่น้องทุกท่าน สำหรับคู่ของน่านน้ำ+นัท นั้น ผู้แต่งไม่ได้มีจุดประสงค์ที่จะละเลยแต่อย่างใด หากแต่ทางผู้แต่งได้จัดทำตอนพิเศษของคู่นี้ขึ้นมาก็เพื่อเบรกอารมณ์อันหวานหยดย้อยของคู่มาเฟียลง หากว่าผู้แต่งได้ละเลย ในการจัดพิมพ์และอัพลงเว็บช้าเกินไป ก็ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย
(http://www.oknation.net/blog/home/blog_data/249/19249/images/lak54/lak54.jpg)
รักและขอบคุณ
โดย Chocolate Love
-
สงสารน่านน้ำจัง :m15:แต่เพื่ออนาคตของน้องนัทอ่ะนะ อดทนไว้ :กอด1:
-
ย๊ากกกกกกกกกกก
สะเทือนใจจริงๆๆๆๆๆๆๆๆ
ทำไมแบบเน้อ่าการลาจากมันทรมานสุดๆๆๆไปเลย
สงสารทั้งคู่ รีบๆๆเรียนแล้วกลับมาไวไวนะณัฐ :z3:
-
:กอด1:
-
เศร้าอะ :monkeysad:
สงสารคู่นี้จังเลย
:call:
:call:
-
สู้ ๆ นะพี่น่านน้ำ เด๋วหนูนัทก็กลับมาแล้วจร้า :monkeysad:
-
โหย มาซะเศร้าเลยคู่นี้ เอานะไปเพื่ออนาคตอีกไม่นานก็กลับมาแล้ว ทนเอาหน่อยพี่น่าน :m15:
-
เศร้าอะ :dont2: :dont2:
-
ลืมคู่นี้ไปแล้วแฮะ สงสัยต้องกลับไปอ่านน้ำซุปใหม่555
-
:monkeysad: o13 o13
-
:o12: แง๊ๆๆ แนวมาม่าได้ง๊ายยย :sad11: :monkeysad:
-
คู่นัทกับพี่น่าน
ไม่เอาดราม่านานน่ะค่ะ
ทนไม่ได้
:call:
-
พี่น่านนนนน
โฮ....
เครียดอ่ะ
ดราม่า
สงสารอ่ะ
ระยะทางห่างไกลลลลลล
เง้อออออ
-
มาเฟียที่รัก กิ๊กรัก คุณชายตาโต
By Chocolate Love ~
Part 54 ( ฉันต้องการคุณ )
It may take only a minute to like someone,
only an hour to have a crush on someone
and only a day to love someone
but it will take a lifetime to forget someone.
มันอาจจะใช้เวลาเพียงชั่วนาทีที่จะชอบใครสักคน
เพียงชั่วโมงที่จะนึกรักใครสักคน
และเพียงชั่ววันที่จะรักใครสักคน
แต่มันจะใช้เวลาชั่วชีวิตของท่านที่จะลืมคนคนนั้น
*************************************************************************
เรือนกายสูงใหญ่ของน่านน้ำ ผู้บริหารไฟแรงเจ้าของกิจการโรงแรมห้าดาวที่มีสาขาทั่วประเทศและต่างประเทศทั่วโลก บุคลิกโดดเด่นอย่างหมาดนักธุรกิจ ที่ไม่ว่าเมื่อใดก็ต้องเนี๊ยบและดูดีไปหมดเสียทุกอย่าง แต่ในขณะนี้ร่างสูงทำได้เพียงก้มหน้าปล่อยน้ำตาลูกผู้ชายให้ไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ น่านน้ำพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะกลั้นเสียงสะอื้นอันแสนปวดร้าวเอาไว้ ไม่ให้ออกมาประจานความอ่อนแอของตัวเอง
ถอดหน้ากากของคำว่า “ไม่เป็นอะไร” ออกไปให้หมดสิ้น เหลือไว้แต่เพียงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่เจ็บปวดใจ และเศร้าใจเมื่อต้องห่างไกลจากคนที่ตัวเองรัก
คนรัก ที่รักที่สุด รักดั่งยอดดวงใจ ไปจากอ้อมอกของน่านน้ำ โดยที่ชายหนุ่มไม่ได้ไปส่งที่สนามบิน กลัวว่าหากว่าตัวเองไป จะทนรับภาพบาดตาเมื่อได้เห็น คนที่ขึ้นชื่อว่า “เมีย” เดินหายจากสายตา ทั้งที่ตัวเองก็ยืนอยู่ตรงนั้น กลัวว่าหากณัฐดนัยหันหลังกลับมา ผู้ชายธรรมดาอย่างน่านน้ำจะวิ่งไปกระชากร่างบางให้กลับคืนอ้อมกอดอีกครั้ง
ไม่มีคำล่ำลา มีแต่น้ำเสียงที่บอกรัก ผ่านทางโทรศัพท์สาธารณะของสนามบิน ที่ณัฐดนัยใช้โทรบอกความในใจให้ร่างสูงได้ฟัง อยากจะทำตัวเข้มแข็ง ไม่อยากให้ณัฐดนัยเป็นห่วง แต่น่านน้ำคนนี้ก็ทำไม่ได้ดั่งที่ใจหมาย ความเข้มแข็งต่างๆ เลือนหายไปตั้งแต่ได้ยินน้ำเสียงหวานดังแว่วมาจากโทรศัพท์
รถยนต์คันหรูจอดอยู่ในสถานที่ที่เห็นเครื่องบินลำที่มี “หัวใจ” ของชายหนุ่มอยู่ในนั้น มือหนายกขึ้นมากุมหน้าอกข้างซ้ายอย่างที่ต้องการบรรเทาอาการเจ็บปวดของหัวใจให้คลายความเจ็บปวดลง หากในความเป็นจริงนั้น ความทุรนทุรายก็ไม่ได้ให้สิ้นไป ยังคงทารุณหัวใจของน่านน้ำให้เจ็บปวดและกลัดหนองยิ่งขึ้นไปอีก
บทสนทนาที่ได้ฟังเมื่อครู่ไม่ได้ถูกลบเลือนแต่อย่างใด หากแต่มันกลับจำได้แม่นยิ่งกว่าอะไรเสียอีก เพราะชายหนุ่มใช้หัวใจในการจดบันทึกถ้อยคำสนทนาครั้งสุดท้าย ก่อนที่คนตัวเล็กจะไม่ได้ยืนอยู่แผ่นดินเดียวกันอีกแล้ว
“ฮัลโหล ....... พี่น่าน ได้ยินนัทไหม” ชายหนุ่มอยากจะตอบกลับไปเหลือเกินว่าได้ยิน แต่ปากกับหัวใจมันทำงานไม่สัมพันธ์กัน เลยเลือกที่จะเงียบ แล้วนิ่งฟังว่าคนรักจะพูดอะไร หากว่าการสื่อสารครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายบนผืนแผ่นดินนี้ก็ตามที
“พี่น่าน..........นัท ฮึก..............รักพี่น่านนะ”
เพียงแค่ได้ยินเท่านี้ หัวใจก็กลัดหนองและทวีความเจ็บรุนแรงยิ่งกว่าเดิม น้ำตาลูกผู้ชายรินไหลออกมาจากหัวตาอย่างช้าๆ ไร้สิ้นคำพูด อยากที่จะเอื้อนเอ่ยออกไป แต่มันประโยคปลอบประโลมมันก็วิ่งมาจุกอยู่ที่ลิ้น ไม่สามารถที่จะพูดออกไปให้คนตัวเล็กคลายเสียงสะอื้นได้เลย
“ฮึกๆ .......... พะ พี่ ... น่าน รอนัท ....นะ ฮึก รอนัทกลับมานะ”
“ครับ.........พี่จะรอนัทนะ พี่จะรอนัทคนเดียว รอจนลมหายใจสุดท้าย”
“สัญญานะ สัญญาว่าพี่น่านจะรักนัทคนเดียว”
“ครับ...........สัญญาครับ น่านน้ำคนนี้ รักณัฐดนัยคนเดียว” เสียงหวานจากปลายสายร้องไห้หนักยิ่งกว่าเดิม หากมีมนต์วิเศษชายหนุ่มคงเลือกที่จะหายหัวไปอยู่ต่อหน้าคนรัก แล้วกอดปลอบขวัญให้คลายสะอื้นเสียตรงนั้น หากแต่น่านน้ำคนนี้ เป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ได้มีมนต์วิเศษแต่อย่างใด มีแต่หัวใจที่รักณัฐดนัยเพียงหนึ่งเดียว
“ขึ้นเครื่องไปนอนนะ แล้วอย่าดื้อ ทำตามที่แอร์ฯ เขาบอกทุกอย่าง เข้าใจใช่ไหม” น้ำเสียงอ่อนโยนที่ไม่ว่าณัฐดนัยจะได้ฟังกี่ครั้งก็ไม่คลายความหวานลงซักนิด มีแต่เพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆ
“กินอาการเลี่ยนไม่ได้ก็อย่าไปฝืนกินนะ เดี๋ยวจะท้องเสียเอา ไม่มีพี่อยู่ดูแลพี่กลัวว่าเจ็บไข้ขึ้นมาแล้วจะลำบาก”
“ยาแก้ไข้ อยู่ในกระเป๋าสีดำใบที่พี่เลือกให้นะ ส่วนยาแก้ปวดท้องอยู่ในกระเป๋าถือนัท หาดีๆหน่อยก็แล้วกันนะ ปวดท้องเมื่อไรก็หยิบขึ้นมากินได้เลย”
“ตอนเครื่องตกหลุมอากาศต้องมีสตินะ อย่ามัวแต่ตกใจ เซฟชีวิตนัทไว้ดีๆ อย่าเอาหัวใจพี่ไปทิ้งไว้บนเครื่องนะ”
น่านน้ำร่ายประโยคยาว ที่แฝงไปด้วยความห่วงใยและความห่วงหาให้คนรักได้ฟัง ยูกยาต่างๆ ชายหนุ่มเป็นคนจัดใส่กระเป๋าให้ณัฐดนัยด้วยตัวเอง เลยสามารถบอกพิกัดและตำแหน่งของยาต่างๆได้อย่างแม่นยำ
“นัทวางสายแล้วนะ เขาประกาศเรียกแล้ว”
“.....................”
“นัทไปแล้วนะ ...........นัทไปจริงๆแล้วนะพี่น่าน”
“........................”
“ตี๊ดดดดดดดด ตี๊ดดดดดดดดดดดดดด”
เสียงสัณญาณขาดหายไป เหมือนดั่งสัณญาณหัวใจที่กระตุกตามตามไปด้วย หากณัฐดนัยมาเห็นสภาพของน่านน้ำตอนนี้คงจะอดสงสารไม่น้อย
บุรุษเพศ ที่มองว่าเข้มแข็ง เป็นเพศที่พร้อมจะปกป้องผู้ที่อ่อนแอกว่า แต่บัดนี้ ผู้ชายอกสามศอกก็เศร้าไม่น้อยเหมือนกัน
น่านน้ำตบไฟเลี้ยวเข้าข้างทางแล้วก้มหน้าซบกับพวงมาลัยรถยนต์ร้องไห้ออกมาอย่างสุดเสียง น้ำเสียงสะอื้นปานจะขาดใจดังแว่วออกมา ความเศร้ากลั่นกรองออกมาเป็นหยาดน้ำตาลูกผู้ชาย รินไหลเพราะต้องห่างใจ และห่างใจจากคนรัก มือหนาทั้งสองข้างกำแน่นเข้าหากันอย่างระบายอารมณ์ ไม่ว่าจะพยายามทำตัวเข้มแข็งเท่าไร ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน ความพยายามทุกอย่างก็สูญเปล่าเมื่อมาได้ยินเสียงหวานที่แว่วมาตามสายครั้งสุดท้าย
และหากน่านน้ำมาสนามบินก็จะเห็น ร่างบางยืนสะอื้นร่ำไห้อยู่หน้าตู้โทรศัพท์สาธารณของสนามบิน สัญญาณขาดไปแล้วก็จริง หากแต่ร่างบางของณัฐดนัยยังคงถือหูฟังโทรศัพท์เอาไว้อย่างนั้น ดวงตากลมโตฉ่ำเปือไปด้วยหยาดน้ำตาที่รินไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย
การตัดสินใจครั้งนี้ ณัฐดนัยคิดอย่างรอบคอบแล้ว จากกันตรงนี้ เสียใจตรงนี้ ร้องไห้ตรงนี้ แต่ก็แลกมาด้วยความคุ้มค่าเพราะได้ใบปริญญาใบที่สองมาพ่อกับแม่ได้ภาคภูมิใจ อีกทั้งยังก้าวเข้ารับตำแหน่ง สถาปนิกมือหนึ่งของ N&N พอพเพอร์ตี้ ได้อย่างเต็มภาคภูมิใจอีกด้วย
ร่างบางเลือกที่จะเรียนรู้ศิลปะวิทยาการของชาติตะวันตกอย่างกรีกและฝรั่งเศส อยากทำความรู้ความสามารถที่ได้กลับมาทำประโยชน์ให้กับบริษัทในเครือและโรงแรมของน่านน้ำให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ อยากทำให้น่าน้ำได้ภูมิใจว่า คนรักอย่างณัฐดนัยนั้นก็ไม่แพ้และไม่ด้อยไปกว่าใครเหมือนกัน
“ลาก่อน.........ที่รัก” ร่างบางเอ่ยผ่านลม และฝากให้สายลมพัดพาคำบอกลาไปถึงบุคคลอันเป็นที่รักให้ได้ยินเป็นครั้งสุดท้าย
**********************************
I need you now!!!!
Picture perfect memories
Scattered all around the floor
Reaching for the phone cause, I can’t fight it anymore
And I wonder if I ever cross your mind
For me it happens all the time
It’s a quarter after one, I’m all alone and I need you now
Said I wouldn’t call but I lost all control and I need you now
And I don’t know how I can do without, I just need you now
Another shot of whiskey, can’t stop looking at the door
Wishing you’d come sweeping in the way you did before
And I wonder if I ever cross your mind
For me it happens all the time
It’s a quarter after one, I’m a little drunk
And I need you now
Said I wouldn’t call but I lost all control and I need you now
And I don’t know how I can do without, I just need you now
Yes I’d rather hurt than feel nothing at all
It’s a quarter after one, I’m all alone and I need you now
Said I wouldn’t call but I lost all control and I need you now
And I don’t know how I can do without, I just need you now
I just need you now
Oh baby I need you now
ร่างสูงยืนเหม่อออกไปยังทิวเขาที่สลับซับซ้อนอันมีต้นไม้น้อยใหญ่เกิดแทรกกันไปมา นมหนาวตอนเช้าถูกบรรเทาด้วยเสื้อคลุมตัวหนา แต่นั่นก็มิได้ช่วยอะไรมากนัก เพราะหนึ่งเดียวที่หนาวและไม่ว่าอะไรก็รักษาไม่ได้นั่นก็คือ “หัวใจ” นั่นเอง
ผู้บริหาร N&N พอพเพอร์ตี้ หลบความวุ่นวายของชีวิตในเมืองมาอยู่รีสอตทางภาคอีสาน อันเป็นธุรกิจในเครืออีกธุรกิจหนึ่งที่สร้างรายได้ให้กับน่านน้ำเป็นอย่างมาก แต่เมื่อสัจธรรมแห่งความจริงปรากฏขึ้นว่า ไม่ว่าจะหาเงินได้เท่าไร หาได้มากแค่ไหน สุดท้ายน่านน้ำก็ไม่ได้ใช้มากอย่างที่หามาเหนื่อย เพราะฉะนั้นร่างสูงจึงทุ้มเงินมหาศาลในการสร้างบ้านในฝันของณัฐดนัยให้สำเร็จ และแน่นอน โครงการในฝันร่างบางไม่มีทางรู้ได้แน่นอนว่า ขณะนี้มันเกิดขึ้นมาจริงแล้ว ไม่ว่าจะเสียเงินเท่าไร น่านน้ำก็ไม่หวั่น ขอเพียงเห็นคนที่รักยิ้ม และมีความสุข ก็เป็นพอ
“นายคะ คุณหญิงโทรมาค่ะ” รุ่งฤดี เลขาวัยสามสิบปลายๆเดินเข้ามาทำลายบรรยากาศอันเงียบสงบของชายหนุ่ม หากไม่มีชื่อของคนเป็นมารดาเข้ามาอ้าง น่านน้ำจะตวัดสายตาแข็งๆใส่ให้ลูกน้องกลัวขึ้นมาซะเดี๋ยวนี้
ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน จากผู้ชายใจเย็น บัดนี้กลายเป็นหนุ่มไฟแรง ขี้หงุดหงิด เจ้าอารมณ์และเข้มงวดขึ้นมาเสียอย่างนั้น เพื่อนรุ่นน้องวินิจฉันอาการของร่างสูงว่าสาเหตุดังกล่าวเกิดขึ้นมาเพราะว่า “เมียอยู่ไกล” และหลังจากนั้น ไม่วาจะมองอะไรก็ไม่เข้าตา ซึ่งชายหนุ่มก็คิดเช่นเดียวกัน ไม่มีเมียมาอยู่ใกล้ๆคอยห้ามโน้น ห้ามนี่ มันก็เหงา และเศร้าไปเหมือนกัน
“ครับแม่”
“ไงจ้ะ พ่อตัวดี ได้ข่าวว่าเดี๋ยวนี้เหวี่ยงจนลูกน้องกลัวเป็นแทบๆเลยเหรอ”
“ใครคาบข่าวไปฟ้องแม่ครับ ผมจะได้ไปไล่ออก”
“จ้ะ พ่อประธานใหญ่ อำนาจเยอะนิเดี๋ยวนี้ ไล่ใครออกก็ได้”
“ผมล้อเล่นครับ แม่โทรมามีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ต๊ายยยยยยยยยย เดี๋ยวนี้ถ้าฉันไม่มีอะไร จะโทรหาแกไม่ได้เลยใช่ไหมพ่อน่าน” มารดาตอบกลับมาเสียงสูง ทำเอาร่างสูงยิ้มออกมาอย่างง่ายดาย ผิดที่ชายหนุ่มเองที่ละเลยผู้เป็นมารดาไม่ค่อยโทรไปหาและแวะเข้าไปเยี่ยมเยียน
“เปล่านี่ครับ ผมก็แค่แปลกใจเท่านั้นเอง”
“เหรอยะ งั้นฉันจะยุน้องให้เรียนต่อไปอีก2 ปี เป็น 4 ปี คอยดูซิว่าแกยังจะทนทำนิ่งอยู่อย่างนี้อีกหรือเปล่า”
คำว่า 4 ปี ทำเอาขนแขน ขนขา และขนคอของร่างสูงลุกชันอย่างไม่ทราบสาเหตุ ห่างกันยังไม่ถึง 3 เดือนชายหนุ่มก็จะตายเอาให้ได้แล้ว นี่ยังเพิ่มมาอีก 2 ปี เป็น 4 ปี น่านน้ำคนนี้ไม่แห้งเหี่ยวหัวโตไปก่อนหรือ
“อย่านะครับแม่ แค่นี้ผมก็จะแย่อยู่แล้ว ขืนให้เมียเรียนต่ออีก 2 ปี ไม่ตายพอดีเหรอครับ”
“แหมๆ พูดได้เต็มปาก เต็มคำว่าเมีย น้องไปเป็นเมียแกเมื่อไร” มารดาตอบกลับมาแกมหมั่นไส้ นางยอมรับได้ที่ลูกชายเพียงคนเดียวที่รักชอบเพศเดียวกัน นางเข้าใจจิตใจลูกดีเสมอ หากเมื่อน่านน้ำรักใคร สักคนแล้ว ลูกชายของนางจะรักหมดทั้งหัวใจ และทุ่มเททุกอย่างให้อย่างไม่หวังผลตอบแทน และเมื่อลูกรักใคร นางก็รักและเอ็นดูด้วย เพราะนางรู้ดีว่า น่านน้ำ สเปคและมาตรฐานเป็นอย่างไร
ณัฐดนัย เดินเข้าบ้านพร้อมกับน่าน้ำจูงมือเข้ามาครั้งแรกเมื่อ 5 ปีที่แล้ว ตอนนั้นหัวอกเป็นคนแม่กระตุกขึ้นมาอย่างเสียใจที่ลูกไม่เป็นในสิ่งที่ต้วเองต้องการ ลูกชายเพียงคนเดียวจะไม่มีหลานไว้สืบสกุลแค่นี้นางก็รับไม่ได้แล้ว แต่คนเป็นสามีกลับไปคิดเช่นเดียวกับนาง บิดาของน่านน้ำ ต้อนรับณัฐดนัยเข้าบ้านด้วยใบหน้าอันยิ้มแย้มและสดใส อีกทั้งยังออกปาก เรียกคนรักของลูกชายว่า “ลูก” อย่างสนิทใจเสียด้วยซ้ำ ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วเพิ่งเจอกันได้ไม่ถึง 20 นาทีด้วยซ้ำ
“เมียอย่างไร ก็เมียครับแม่”
“จ้าๆ พ่อคนเก่ง ที่แม่โทรมา ก็จะบอกน่านว่า แม่จะบินไปหาน้องที่ฝรั่งเศส”
“ห๊ะ!!!!!!! แม่จะไปหาเมียผม ไปทำไมครับ ผมไปด้วย”
“ไม่ได้!!!!!!!! แกไปด้วยไม่ได้” มารดาสั่งเสียงเด็ดขาด แต่มีหรือที่น่านน้ำ จะรับฟัง
“ทำไมจะไม่ได้ครับแม่ ผมจะไปหาเมียผมนะ พรากผัวพรากเมียมันบาปนะแม่”
“ฉันไม่สน แกห้ามตามฉันไปเป็นอันขาด ถ้าแกไปแล้วใครจะอยู่ดีทางนี้”
“พ่อไงครับ” ผู้เป็นบิดาลงจากตำแหน่งก็จริง แต่ก็ยังสามารถที่จะบริหารงานและสั่งการได้เหมือนเช่นก่อน
“สามีฉันจะไปออกรอบที่สิงค์โปร์ ไม่ว่างจะทำงานไร้สาระหรอกยะ”
“สามีแม่ ก็พ่อผมนะ อีกอย่างงานไร้สาระที่ไหน กิจการบ้านเราทั้งนั้นเลยนะครับ”
“ฉันไม่สน!”
“แล้วแม่จะโทรมาบอกผมทำไมเนี่ย”
“โทรมาเยอะเย้ย คนงานเยอะต่างหาก แหมๆ บอกว่ารักเขานักหนา กะอีแค่โทรไปหาเมียแค่นี้มันจะตายหรือไงพ่อน่าน” ผู้เป็นมารดาใส่มาไม่ยั้ง ผู้ช่วยณัฐดนัยที่โน้น คงโทรรายงามความเคลื่อนไหวระหว่างเขากับร่างบางอยู่เป็นแน่
หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา ไม่มีสายมาจากเมืองปารีส และในทางเดียวกันก็ไม่มีสายจากเมืองไทยไปเมืองปารีสเหมือนกัน ใจมันอยากจะโทร แต่กลัวว่าโทรไปแล้วณัฐดนัยจะอ่านหนังสือและทำงานส่งอาจารย์อยู่ อยากจะให้คนตัวเล็กรีบๆเรียนให้จบแล้วกลับมาโดยเร็ว
“ผมก็กลัวสะใภ้แม่ทำงาน อ่านหนังสืออยู่นี่ครับ”
“ไม่ต้องมาอ้าง รู้ไว้ซะ ฉันจะยุให้น้องหาแฟนใหม่ เอาฝรั่งที่หล่อๆ รวยๆกว่าแกอีกตาน่าน”
“อ้าววววววววว แม่!!!!!! ยุให้ครอบครัวเขาแตกกันแล้วนะครับ” ร่างสูงส่ายหน้าไปมากับความคิดของคนผู้เป็นมารดา
“ก็ลูกชายฉันมันงี่เง่า ไม่ได้ดั่งใจ หาใหม่ให้น้องมันดีกว่า แค่นี้นะ คุยกะแกทีไร ฉันหมดอารมณ์ทุกที แล้วจะกลับมาพร้อมกับคำตอบของน้องว่า จะลงเรียนเพิ่มเป็น 4 ปี โฮะๆๆ”
“แม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
จากใจคนเขียน
อีกประมาณตอนสองตอน part ของน่านน้ำ+ณัฐดนัยก็จะจบแล้วนะคะ จะรีบแต่งให้จบแล้วเข้าคู่ของเคลวินแต่ และปิดท้ายด้วยเจ้าพ่อ+อีหนู
************************************************************
*1 อย่าลืมกด + นะคะ
*2 อย่าลืมอ่านนะคะ
* 3 อย่าลืมเม้นนะคะ
*4 อย่าลืมใส่กางเกงใน ก่อนออกจากบ้านนะคะ ( ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก )
*5 >>>> นี่คือคำแปลของเพลง !!!!!!!!
I need you now
รูปภาพในช่วงความทรงจำดี ๆ
กระจายเกลื่อนอยู่เต็มพื้น
ฉันกำลังไปหยิบมือถือ เพราะ ฉันทนฝืนไม่ไหวอีกแล้ว
ฉันอยากรู้ว่าเธอจะนึกถึงฉันขึ้นมาบ้างไหม
สำหรับฉันแล้ว มันนึกถึงอยู่ตลอดเวลา
ตึหนึ่งกว่าแล้ว แต่ฉันยังเหงาเปล่าเปลี่ยวและฉันต้องการเธอตอนนี้
เคยพูดไว้ว่าจะไม่โทรไป แต่เกินจะห้ามไหว และฉันต้องการเธอเดี๋ยวนี้ฉันนั้นทำอะไรไม่ถูกเมื่อไม่มีเธอ ฉันต้องการเธอในตอนนี้
ถึงดื่มวิสกี้ไปอีกช็อต ก็ทำให้ฉันหยุดมองที่ประตูไม่ได้
อยากให้เธอมากวาดพื้นให้เห็น เหมือนอย่างเคย
ฉันอยากรู้ว่าเธอจะนึกถึงฉันขึ้นมาบ้างไหม
สำหรับฉันแล้ว มันนึกถึงอยู่ตลอดเวลา
ตีหนึ่งกว่าแล้ว ฉันเมานิดหน่อย
และต้องการเธอตอนนี้
เคยพูดไว้ว่าจะไม่โทรไป แต่เกินจะห้ามไหว และฉันต้องการเธอเดี๋ยวนี้
ฉันนั้นทำอะไรไม่ถูกเมื่อไม่มีเธอ ฉันต้องการเธอในตอนนี้
จริง ๆ แล้ว ฉันปวดใจเสียมากกว่า ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย
ตึหนึ่งกว่าแล้ว แต่ฉันเหงาเปล่าเปลี่ยวและฉันต้องการเธอตอนนี้
เคยพูดไว้ว่าจะไม่โทรไป แต่เกินจะห้ามไหว และฉันต้องการเธอเดี๋ยวนี้
ฉันนั้นทำอะไรไม่ถูกเมื่อไม่มีเธอ ฉันต้องการเธอในตอนนี้
ฉันต้องการเธอในตอนนี้
ที่รัก ......... ฉันต้องการเธอตอนนี้
(http://i258.photobucket.com/albums/hh279/photo__2007/IMAG0011.jpg)
รักและขอบคุณ
โดย Chocolate Love ~
-
น่ารักจริงๆ เวลาผ่านไปเร็วๆ หน่อย
:call:
-
ห่างกันไกลแบบนี้สงสารทั้งนัททั้งพี่น่านน้ำ แต่หัวใจตรงกันซะอย่างจะกลัวอะไรค่ะ สู้ๆ ค่ะ
-
:กอด1:อย่าลืมกอดนะครับ
-
น่านน้ำ ณัฐดนัย สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
+1 ให้กับความเหงา เศร้า
รอเธอกลับคืนมา
-
คู่นี้นานๆ มาทีแต่ก็ซึ้งนะ
-
+1 ให้กับการจากลา :sad4:
โอ๊ยณัฐอย่า4ปีเลยเดี๋ยวพี่น่านจะแก่ตายไปสะก่อน 555++
คุณแม่แรงได้อีกกกกนะนั่นนะ อยากให้น้องกลับมาไวไว
-
อนทนต่อไปนะ ทั้งคู่ :กอด1:
-
สงสารน่านน้ำจังคิดถึงเมียมากมาย
เฮ้อเศร้าอ่ะ
-
:o12: :o12: :o12:
-
:t3: :t3: :t3: :t3: :t3:
ฮ้าววววววววววววววววววๆ
เหนื่อยๆ
-
:dont2: :dont2:
+1
-
:dont2: :dont2:
+1
มันเศร้าปานนั้น ฮ๋าๆๆ
-
คนอยู่ห่างเมียก็อย่างนี้แหละ
เหวี่ยงไปทั่ว
55555555
:z3:
-
ใจนึงอยากรู้ตอนจบ เเต่ใจนึง ไม่อยากให้จบเลย
-
อ้ายยย เข้ามารอบสอง
มา+1 ให้ล่ะกัน หุหุ
-
มาเฟียที่รัก กิ๊กรัก คุณชายตาโต
Part 55 ( คุณแม่ อันดับหนึ่ง )
My hero that what you are in my love story you’re the star.
It’s you, so sweet and true.
เธอคือคนดีในชีวิต ทั้งในความคิด ความใฝ่ฝัน
ในเรื่องราวของความรักทุกคืนวัน เธอคือพระเอกตลอดกาลนิรันดร์ไป
************************************************
รุ่งเช้าของวันจันทร์ ซึ่งเป็นวันที่ทายาทหนึ่งเดียวของ แอ็คซายน์อย่างน้ำซอสต้องไปโรงเรียน เด็กน้อยวิ่งลงบันไดจากชั้นสองด้วยใบหน้าอันยิ้มแย้ม เคร้าโครงหน้าหล่อเหลาตั้งแต่เด็กตามกรรมพันธุ์ของตระกูลแอ็คซายน์ ที่ผู้ชายทุกคนจะสูง ผิวเนียน ตาคมเข้ม และมีรอยยิ้มที่พิมพ์ใจ สะกดสายตาของผู้พบเห็น น้ำซุปเดินแกมวิ่งตามลงมาอย่างเป็นห่วง ด้วยความที่กลัวว่าลูกชายจะพลัดตกบันไดลงไป ภาพดังกล่าวทำเอาร่างสูงมองด้วยรอยยิ้มและสุขใจขึ้นไปอีก จนไม่สามารถพูดออกมาเป็นคำพูดได้
ลีโอ ที่นั่งอยู่ตรงโซฟารับแขกแสร้งตีหน้าขรึมมองสบตากับลูกชาย เพื่อสื่อสารกันสองคนตามประสาพ่อลูก เพียงแค่นั้นลูกชายก็รับรู้ได้ทันทีว่า ป๊าสื่อสารอะไรกับเขา
“ซอส เดินระวังหน่อย เดี๋ยวก็ตกพอดี” เด็กน้อยหยุดเดินแล้วหันมองไปยังคนเป็นแม่ น้ำซอสยื่นมือเล็กๆของตัวเองไปด้านหลังแล้วคว้าเอามือบางของน้ำซุปมากุม หากป๊าได้มองนิ่งอย่างนั้น เป็นอันรู้กันว่า ห้ามดื้อให้ม้าเหนื่อยเด็ดขาด
“อ่ะๆ งั้นเดี๋ยวซอสจูงหม้าลงไปดีกว่า ถ้าจะกลิ้งตก จะได้ตกพร้อมกัน เราเป็นแม่ลูกกันนี่เนาะ” มือบางยื่นมาขยี้หัวทุยสวยของลูกชายอย่างหมั้นไส้ ทำไมคนเป็นแม่จะไม่รู้ทันลูกที่เลี้ยงมาตั้งแต่ยังแบเบาะ ดูก็รู้ว่าลูกชายตัวน้อยของเขา กลัวพ่อมากกว่ากลัวแม่เสียอีก แต่ก็ดีเหมือนกัน ให้น้ำซอสกลัวคนใดคนหนึ่ง ขืนเลี้ยงมาแบบไม่กลัวใคร โตขึ้นแล้วจะลำบาก คงไม่มีคนเอาอยู่
“จ้า พ่อลูกชาย เดินดีๆนะ อย่าวิ่ง เดี๋ยวม้าจะตกลงไปด้วยอีกคน”
“ดื้อแต่เช้าเลยนะไอ้เสือ” ลีโอ แอ็คซายน์ มักจะเรียกลูกชายคนโปรดว่าเสืออยู่เสมอ ด้วยอะไรหลายๆอย่างที่น้ำซอสมี ทำให้คนอื่นได้รู้ว่า อุปนิสัยและท่าทาง เหมาะที่จะเป็นนักล่าอย่าง เสือเสียจริงๆ
แต่ สัจธรรมข้อนี้ก็ทำให้น้ำซุปได้รู้ว่า ‘เสือกับสิงโต อยู่ถ้ำเดียวกัน’ สองพ่อลูก สนิทสนมรักใคร่กลมเกลียว จนบ้างครั้งน้ำซุปก็แกล้งทำเป็นน้อยอก น้อยใจไม่ได้ และเท่านั้นแหละ สองพ่อลูก เสือสิงห์ก็กรูเข้ามาหอมแก้มเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย และปิดท้ายด้วยจุมพิตหวานๆที่ร่างสูงมอบให้ร่างบางต่อหน้าลูกชาย เด็กน้อยแสร้งเอานิ้วปิดตา แต่ก็กางซี่นิ้วซะห่าง ในที่สุด ป๊ากับม่าม้าก็หันมาโอ๋ลูกชาย ต่อ
“ก็ซอสลูกป๊านี่ครับ ถ้าไม่ดื้อ ไม่เจ้าเล่ห์ ก็ไม่ใช่ลูกป๊าพอดี” เด็กน้อยกระโดดลงบันไดขั้นสุดท้ายแล้วจูงมือคนเป็นแม่เดินไปยังโซฟาสุดหรูที่มีลีโอ แอ็คซายน์นั่งจิบกาแฟรอเมียและลูก ให้ลงมาจากชั้นสองของบ้าน
เมื่อสมาชิกในครอบครัวสุขสรรค์ครบองค์แล้ว ลีโอ แอ็คซายน์ก็ให้น้ำซอสไปตามลุงคมกริชที่ห้องนอนชั้นหนึ่งปีกซ้าย เด็กน้อยรับคำอย่างแข็งขันแล้ววิ่งออกไปยังเป้าหมายทันที
“วันนี้น้ำซุปว่างตอนบ่ายใช่ไหม” ร่างบางเงยหน้ามองคนรักอย่างยิ้มๆ ไม่ว่าจะกี่ปีกี่เดือน ลีโอ แอ๊คซายน์ก็ยังไม่เปลี่ยน ยังคงเช็คตารางทำงาน โทรศัพท์ของเขาอย่างสม่ำเสมอไม่เคยขาด เป็นความหึง และหวงที่ไม่เปลี่ยนจริงๆ คงเส้นคงวา ไม่ได้มากไป หรือน้อยไป
“ครับ... ลีโอรู้แล้วจะถามน้ำซุปทำไมเนี่ย” ลีโอ และ น้ำซุป ต่างช่วยกันลำเลียงอาหารเช้าอันแสนเรียบง่ายออกมาจัดยังโต๊ะอาหาร บ้านหลังนี้ไม่มีคนคอยรับใช้ เสื้อผ้าของสองพ่อลูกน้ำซุปจะเป็นคนซักเองทั้งหมด ไม่เว้นแม้แต่ของตัวเอง เพราะฉะนั้นถ้าเมื่อใดที่ถึงวันหยุด คุณแม่หน้าหวานก็จะทำงานบ้านทั้งวี่ทั้งวันไม่ได้หยุด
ส่วนงานบ้านนั้นจะมีแม่บ้านจากบ้านใหญ่มาทำให้อาทิตย์ละครั้ง สองครั้ง หากแต่ถ้าถึงวันหยุดเมื่อไร ร่างบางจะลงมือทำทันที โดยมีผู้ช่วยกิตติมาศักดิ์อย่าง ท่านประธานใหญ่ของแอ็คซายน์กรุ๊ป และผู้ช่วยตัวป่วนอย่างน้ำซอส มาช่วยอีกแรง แต่ก็เหมือนเหนื่อยกำลังสอง เพราะสองพ่อลูกเอาแต่หยอกกันไปมา กว่าจะเสร็จก็ใช้เวลาไปหนึ่งวันเต็มๆ
“เพื่อความแน่ใจไงครับ งั้นน้ำซุปทำงานเสร็จเมื่อไรเข้ามาหาลีโอเลยนะครับ”
“ครับผม เดี๋ยวม้าทำงานเสร็จ จะรีบไปหาป๊าทันทีเลยนะ” ร่างบางชะโงกหน้าไปหอมแก้มสากของคนรักอย่างน่ารักน่าใคร่ ร่างสูงถึงกับหัวเราะออกมาอย่างถูกใจแล้วหอมแก้มนวลใสอย่างตอบแทน
“มาแล้วคร้าบบบบบบบบบบบบ” ลูกชายร้องเสียงใสดังมาก่อนตัว และเพียงไม่กี่อึดใจ ร่างของเด็กน้อยก็วิ่งออกมาจากโถงของบ้านปีกขวา โดยมีงี่เง่าและคมกริชเดินอาดๆออกมา
“ขอโทษนะน้ำซุป ขอโทษนะลีโอ พอดีฉันตรวจงานเพลินไปหน่อย” คมกริชกล่าวขออภัยในการเสียมารยาทครั้งนี้ ที่ให้นางพญา และสิงโตหน้าหล่อนั่งรอทานข้าว
“ไม่เป็นไรครับ นั่งเถอะคมกริช” ร่างบางเชื้อเชิญให้ลูกน้องคนสนิทของคนรักนั่งลง และสิ่งที่ทุกคนเห็นเป็นประจำในมื้อเช้านั่นก็คือประธานใหญ่แห่งแอ็คซายน์กรุ๊ป เลื่อนเก้าอี้ให้คนเป็นเมียนั่งก่อนเป็นคนแรก แล้วตัวเองค่อยนั่งเป็นลำดับถัดไป อยู่บ้านพญาสิงโตก็กลายร่างเป็นแมวน้อยน่ารักดีๆนี่เอง
“ซอส งานกีฬาสีของโรงเรียนเราเขาจัดวันไหน ม้าจะได้เคลียร์ตารางงานให้ว่าง”
“เดือนหน้าน่ะม้า ม้าห้ามโกหกนะ บอกว่าไปก็ต้องไป มาหลอกให้เด็กดีใจ แล้วบินหนีไปมันบาปนะครับ” ทำเอาคนฟังทั้งสามคนถึงกับหัวเราะในความเจ้าคารมและความเจ้าเล่ห์ของเด็กน้อยไม่ได้ อย่างนี้ซิ ที่เขาเรียกว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น
“จ้า พ่อเสือไม่ต้องกลัวนะ ม้าไปอยู่แล้ว แต่อย่าทำให้ม้าขายหน้านะ เป็นถึงทายาทของแอ็คซายน์กรุ๊ป แต่แข่งกีฬาแพ้”
“ไม่มีทางแน่นอนครับ ม้าไม่ต้องกลัว เดี๋ยวซอสจะเอาเหรียญทองมาแขวนรวมกับป้ายบรรพชน ให้กราบเช้ากราบเย็นคอยดู”
“อย่าดีแต่พูด” ลีโอ แอ้คซายน์พูดเสียงนิ่ง ทำเอาเด็กน้อยรีบส่งยิ้มประจบกลับไปทันที
“พูด แล้วทำให้ได้ ซอสท่องขึ้นใจแล้วครับ”
ขอบคุณสวรรค์ และโชคชะตาที่ทำให้เด็กน้อยผู้นี้มาสู่อ้อมอกของเขาและน้ำซุป ขอบคุณทุกๆอย่างที่ดลบันดาลให้ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดี ขอบคุณจริงๆ ขอบคุณที่ฟ้าส่ง “ลูก” คนนี้มาให้พวกเขาสองคน ของขวัญชิ้นนี้ ช่างมีค่าเหลือเกิน
“วันนี้ม้าไปส่งซอสนะครับ เพื่อนๆที่โรงเรียนอยากเห็นหน้าม้า” ร่างสูงสบตากับร่างบางทันที มันจะไม่เป็นอะไรเหรอ เพื่อนๆที่โรงเรียนของน้ำซอสจะเข้าใจเรื่องอันซับซ้อนของผู้ใหญ่ได้ขนาดนั้นเลยเหรอ
“จะดีเหรอซอส ถ้าม้าไปส่งแล้วจะไม่อายเพื่อน”
“จะอายทำไมครับ ก็ซอสบอกเพื่อนที่โรงเรียนว่า ม้าของซอสชื่อน้ำซุป และม้าก็เป็นผู้ชายด้วย เพื่อนก็ไม่เห็นว่าอะไรนี่ครับ” ความนึก ความอ่านของเด็กสมัยนี่น่ากลัวจริงๆ ไม่ซิ ต้องน่านับถือซิ ถึงจะถูก
“อย่ากังวลไปเลยนะน้ำซุป ไปเถอะ อาจจะไม่มีอะไรอย่างที่น้ำซอสพูดก็ได้” ร่างสูงพูดปลอบและส่งยิ้มอย่างให้กำลังใจ น้ำซุปจึงยิ้มตอบแล้วหันกลับไปคุยกับลูกชายต่อ
และมื้อเช้าของบ้านแอ็คซายน์ก็ยุติลง ที่เวลา 7 โมงตรง สมาชิกทุกคนเตรียมตัวไปทำหน้าที่ของตัวเองทันที น้ำซุปเตรียมเอกสารและกระเป๋าทำงานเสร็จก็เดินลงมารอลูกชายด้านล่าง ส่วนลีโอ แอ็คซายน์และคมกริชนั้นเมื่อเตรียมตัวเรียบร้อยก็ออกไปทันที โดยมีร่างบางเดินไปส่งหน้าบ้าน และคนหล่อเข้มอย่างท่านประธานใหญ่ ก็ไม่ลืมที่จะหอมแก้มเมียซ้ายขวาก่อนออกไปทำงาน
“ซอส เสร็จหรือยัง มันจะสายแล้วนะ เดี๋ยวรถก็ติดหรอก” ร่างบางเดินเข้าไปยังห้องรับแขก ก็เห็นลูกชายตัวดี หมุนซ้ายหมุนขวาที่บานกระจกห้องรับแขก อะไรจะออกลายได้เร็วขนาดนั้นนี่อยู่แค่ ป.6 เองนะ
น้ำซอส เด็กหนุ่มอิตาลี แต่มีสีผมและสีตาอย่างคนเอเชีย แต่ก็ไม่มีใครให้คำตอบได้ว่า มารดาที่แท้จริงของเด็กน้อยนั้นเป็นใครและชาติไหนกันแน่ ปีเตอร์ บิดาแท้ของน้ำซอสเอาลูกมาฝากไว้กับพ่อและแม่ของลีโอ แล้วก็เดินออกไป โดยไม่หันหลังกลับมาอีก จนในที่สุดเขาและลีโอก็รับเด็กน้อยมาอุปการะเป็นลูกบุญธรรม และทุกอย่างก็เลือนรางไปตามกาลเวลา ทุกคนทิ้งทุกอย่างเอาไว้ข้างหลัง และเรื่องนี้จะเป็นนิรันตลอดไป จะไม่มีใครเอามาพูดให้ลูกชายของเขาได้รับรู้และรับฟังเป็นอันขาด
“หล่อแล้วครับคุณน้ำซอส” ร่างบางเดินเข้ามาหยิบกระเป๋านักเรียนให้ลูกชาย แล้วเดินนำไปยังรถยนต์ที่จอดรออยู่หน้าบ้าน
“วันนี้หล่อน้อยไม่ได้ครับ นานๆทีจะได้ควงม้าไปโรงเรียน” เด็กน้อยเดินเข้ามานั่งหน้าแล้วหยิบกล่องนมจืดที่น้ำซุปยื่นมาให้ดูดกินอย่างอารมณ์ดี
ร่างบางเดินเช็คดูความเรียบร้อยของบ้านเป็นรอบสุดท้าย และเดินมาล็อคประตูบานใหญ่หน้าบ้าน และเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็สต๊าทรถแล้วขับออกไป
“ม้า ซอสมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง” เด็กน้อยตะแคงหันหน้าเข้าหาคนเป็นแม่แล้วทำหน้าจริงจัง
“ทำหน้าจริงจังขนาดนั้น แสดงว่าไม่ใช่เรื่องตลกแน่นอน”
“ไม่ใช่ครับ คืออย่างนี้นะม้า มีเด็กผู้ชายคนหนึ่ง โดนเพื่อนในห้องแกล้งเป็นประจำเลยครับ ม้าว่าซอสจะทำอย่างไรดี”
“ฮืมๆ ทำไมเด็กคนนั้นถึงได้โดนเพื่อนแกล้ง”
“อืมมมมมมมมมม เขา ตัวเล็กครับม้า ตัวนิดเดียวเอง แถมยังตัวเบาอีกต่างหาก เบาเท่าปู่งี่เง่าเลยครับ” ร่างบางขมวดคิ้วอย่างสงสัย เด็ก ป.6 น่าจะแข็งแรงได้แล้วนะ เพราะเป็นวัยที่กำลังเจริญเติบโต แล้วลูกชายตัวดีของเขา ทำไมไปดูเรื่องน้ำหนักเขาดีอย่างนั้นล่ะ
“ซอสรู้ได้ไงว่าเขาตัวเบา”
“ก็ตอนที่เขาเป็นลมซอสเป็นคนอุ้มเขาไปห้องพยาบาลเองครับ”
“แสดงว่า เพื่นอของซอสคนนี้ ต้องอ่อนแอ ตัวเล็ก และเพราะด้วยเหตุผลที่พูดไปเมื่อกี้ เลยทำให้เพื่อนของซอสโดนกลั่นแกล้งใช่ไหม”
“ครับ ทำไมม้าเก่งจัง แม่ใครน้า!”
“แม่น้ำซอสไง จำที่ป๊าสอนได้ไหม ต้องปกป้องคนที่อ่อนแอกว่า ไม่จำเป็นว่าเขาจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“แต่ป๊าบอกว่า ถ้าปกป้องคนอื่นลองจากม้าแล้ว คนๆนั้นจะเป็นคนรักของซอส”
ร่างบางของน้ำซุปถึงกับอ่อนใจในสิ่งที่ลีโอ แอ็คซายน์ยัดลงสมองอันชาญฉลาดของน้ำซอส ลีโอไม่ผิดที่จะบอกอย่างนั้นกับลูก หากแต่เรื่องนี้มันยังไม่ถึงเวลาอันสมควรที่ให้เด็กอย่างน้ำซอสรับรู้
“แล้วซอสรู้สึกอย่างไรกับเด็กคนนั้น”
“ก็ ยังไม่รู้ครับ แต่เขาก็น่ารักดี เด็กผู้หญิงบางคนยังน่ารักไม่เท่าเขาเลย” และในที่สุดน้ำซุปก็หาข้อสรุปได้ทันทีเลยว่า ลูกชายตัวดี พ่อเสือตัวน้อยของเขานั้นได้ตกหลุมรักเด็กผู้ชายเอาเสียแล้ว
“ซอสเข้าใจคำว่า ผู้ชายรักผู้ชายแค่ไหน ไหนบอกม้ามาซิ ถ้าคำตอบไม่ถูกใจ ม้าห้ามเรื่องนี้เด็ดขาด เพราะเรายังเด็ก แต่ถ้าคำตอบโดนใจ เรื่องนี้แล้วแต่การตัดสินใจของซอส”
เด็กน้อยนิ่งเงียบอย่างใช้ความคิด น้ำซุปชื่นชมคนเป็นลูกชายในใจ เพราะลูกชายตัวนี้ของเขานั้น ไม่ได้โวยวายเสียงดังตามอย่างนิสัยเด็กทั่วไป แต่น้ำซอสกับเลือกที่จะนิ่งเงียบและไตร่ตรองอย่างช้าๆ ตามแบบฉบับของนักธุรกิจที่ลีโอ เพียรสอน
“ซอสยังให้คำตอบม้าไม่ได้ รอให้ซอสแน่ใจเมื่อไร ซอสจะตอบม้าทันที”
“ครับๆ ม้าจะรอนะพ่อเสือ ส่วนเรื่องที่จะเข้าไปช่วยเขา ม้าไม่ว่านะ เขาอ่อนแอเราก็ต้องดูแล ถือว่าช่วยเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ม้าไม่ว่าหรอก”
“โอเคครับ ขอบคุณครับม่าม้า รักม้าที่สุดเลย”
************************************************************
“ไหนเพื่อนของซอส พาม้าไปดูหน่อย” ร่างบางเดินตามหลังลูกชายแล้วถามหา คนที่ทำให้ลูกชายของตนสับสนและนิ่งขรึมไปได้ ต้องไม่ธรรมดาแน่นอน
“ยังไม่มาครับ ม้าไปนั่งรอแปปนะครับ เดี๋ยวซอสจะพาลูกน้อง เอ๊ย!!!! เพื่อนของซอสมาให้ม้าดู” แล้วลูกชายตัวดีของร่างบางก็วิ่งหายเข้าไปในตัวอาคาร
ดูซิ ให้มาเรียนหนังสือ หนังหา แต่ไอ้เสือมันมาตั้งกำลังพล ส่องสุมเป็นแก็ง มีลูกพี่ ลูกน้อง เชื้อมันชักจะแรงเกินไปแล้วนะ
โรงเรียนแห่งนี้ เขาผูกพันมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะร่ำเรียนมาตั้งแต่ ประถมยันมัธยม และไม่นานมานี้ น้ำซุปก็ได้แจ้งความจำนงค์ขอซื้อหุ้นในสถานศึกษาแห่งนี้ในจำนวน 50% เผื่อลูกมีปัญญาอะไร จะได้เอามาใช้ได้เป็นประโยชน์ เพราะฉะนั้น ก็เสมือนว่า น้ำซุป แอ็คซายน์ เป็นผู้บริหาระดับสูงคนหนึ่งของสถานศึกษาแห่งนี้เหมือนกัน ใครที่กล้ามีปัญหากับเด็กชายน้ำซอส แอ็คซายน์ ก็เหมือนกับมีปัญหากับแม่เหมือนกัน
“โอ๊ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงร้องเสียงหนึ่ง ดังขึ้นข้างหลังโต๊ะม้าหินอ่อนที่น้ำซุปนั่งอยู่ และเมื่อหันหลังกลับไปดู ก็พบว่ากระจกสะท้อนเงาของตัวเองกำลังนั่งหน้าหงิกอยู่ที่พื้นกุมหัวเข่าของตัวเอง ปากเล็กๆนั่นก็ขมุบขมิบไปว่าอย่างน่ารัก
นี่มัน น้ำซุป ฉบับมินิหรือเปล่าวะ ทำไมหน้ามันหวานคล้ายเขาขนาดนี้!!!!!!!!!
“เป็นอะไรหรือเปล่าหนู เจ็บตรงไหนไหม” น้ำซุปรีบลุกขึ้นแล้วพุ่งเข้าไปพยุงเด็กน้อยหน้าหวานให้ลุกขึ้นแล้วพยุงมานั่งม้าหินอ่อนตัวเดิมอย่างห่วงใย
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมากครับ” นอกจากหน้าจะหวานแล้ว กิริยามารยาทก็ผ่านอีกต่างหาก อืมๆ น่ารักน่าเอ็นดู ถ้าคนที่ไอ้เสือมันชอบเป็นอย่างนี้ก็ว่าไปอย่าง น่าเอ็นดู เหมือนได้เลี้ยงลูกเพิ่มขึ้นอีกคน
“แต่หัวเข่าถลอก เลือดออกซิบๆเลย เดี๋ยวม้าทำแผลให้นะครับ” ด้วยควาที่เคยชิน ทำให้ร่างบางแทนตัวเองว่า ม้ากับเด็กน้อยหน้าหวานอย่างไม่รู้ตัว แต่คนทั้งคู่ก็ไม่ได้เอะใจซึ่งกันและกัน
แต่ยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้ปฐมพยาบาลขั้นต้นกับเด็กหน้าหวาน ลูกชายสุดรักก็เดินเข้ามาพร้อมกับกลุ่มเพื่อนๆแต่ละคนก็ทำท่าทางนอบน้อมให้กับน้ำซอสเสียเหลือเกิน ไอ้เสือลูกสิงโต เชื้อไม่ทิ้งแถวจริงๆ
“ม้า นี่ เพื่อนของซอสนะ............เฮ้ย!!!!!! เดียร์ ทำไมหัวเข่าเป็นอย่างนั้นล่ะ” ไอ้เสือ วิ่งพรวดเข้าไปหาเด็กน้อยหน้าหวานทันที เพื่อนๆคนอื่นก็ทำเช่นนั้นเหมือนกัน ตอนนี้เลยกลายเป็นว่า น้องเดียร์ที่น่ารัก ถูกเพื่อนๆล้อมหน้าล้อมหลังด้วยความเป็นห่วง
ก็รักใคร่กันดีนี่ แต่ทำไมซอสถึงบอกว่ามีคนแกล้งอย่างนั้นล่ะ
“เดียร์ซุ่มซ่ามน่ะซอส อาคนนี้เลยพยุงมานั่งที่โต๊ะ”
น้องเดียร์ ชี้นิ้วมาที่น้ำซุป แล้วตอบคำถามเพื่อนเสียงหวาน คนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนอย่างน้ำซุป มองได้ทันทีว่า เด็ก ป.6 อย่างน้ำซอส และหนูเดียร์ ต่างชอบพอซึ่งกันและกัน แต่ทั้งสองฝ่ายยังคงไม่รู้ใจตัวเอง ว่าแท้ที่จริงแล้วมันเป็นอย่างไร
นี่ซินะ คนที่น้ำซอสบอกว่า น่ารักกว่าผู้หญิงหลายพันเท่า และความจริงก็คงต้องเป็นอย่างที่น้ำซอส ผู้เป็นลูกชายพูด เพราะไม่ว่าจะดูมุมไหน น้องเดียร์ก็น่ารัก เสียจริงๆ แก้มยุ้ยๆนั่นน่าจะฟัดสักทีสองที เอ๊ะ..................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! หอมแก้มอย่างนั้นเหรอ ไม่รู้ว่าไอ้ลูกชายตัวดีมันทำอย่างนั้นมาแล้วหรือยัง ให้ตายซิ ไม่น่าให้ลีโอ สอนเรื่องแปลกๆให้เลย เชื้อไม่ทิ้งแถวตั้งแต่เด็กๆ มีแฟนก็หาแฟนผู้ชายได้ตั้งแต่ ป.6 กันเลยทีเดียว
“อย่ามุ่งเพื่อนอย่างนั้นซิ ซอสพาเพื่อนคนอื่นถอยออกมา เดี๋ยวม้าจะทำแผลให้น้องเดียร์” ลูกชายคนหล่อรับคำอย่างแข็งขันแล้วกันเพื่อนคนอื่นๆ ให้เลิกล้อมเด็กตัวเล็ก ร่างบางจะหยิบผ้าเช็ดหน้าตัวเองออกมา แต่ลูกชายก็ห้ามเอาไว้เสียก่อน
“ม้า!! เอาผ้าเช็ดหน้าซอสดีกว่า” ลูกชายตัวดียื่นผ้าเช็ดหน้าผื่นเล็กที่ผับเรียบร้อยส่งคนเป็นแม่ แล้วลดตัวนั่งลงข้างๆเด็กน้อยหน้าหวาน
เออนะ.................. ออร่าเปล่งแสงออกมาทั้งคู่เลยเว้ย !!!!
“เดียร์ แสบไหม จับมือซอสไว้นะ”
เออเว้ย เพิ่งรู้เหมือนกันว่า ถ้าจับมือกันไว้แล้ว อาการเจ็บแสบจะหายทันที คิดไปได้นะไอ้ลูกชาย หาเรื่องแต๊ะอั๋งลูกชายเขาหรืเปล่าเนี่ย นี่จะได้ลูกสะใภ้แล้วเหรอ บอกลีโอ ไม่พ้นเป็นลมแน่ๆ
“ไม่แสบหรอก แล้วนี่ยกโขยงจะพากันไปไหน”
“เออเฮ้ย!!!!! ลืมเลย ไอ้น้องๆ เดินมาใกล้ๆลูกพี่หน่อย จะแนะนำม่าม้าให้รู้จัก” แล้วไอ้ลูกชายตัวดี ที่มียศเป็นลูกพี่คนอื่นก็เรียกลูกน้องๆคนอื่นให้มารวมตัวกันยืนเรียงแถวอยู่หน้าเขา นับได้ประมาณ 10 กว่าคน แต่ละคนดูก็รู้ว่าลูกท่านหลานเธอทั้งนั้น เพราะโรงเรียนนี้ใครที่เข้าได้ต้องรวยและฉลาดเท่านั้น แต่ทางโรงเรียนก็เปิดโอกาสให้กับนักเรียนที่มีฐานะยากจนได้เข้ามาเรียนด้วยเหมือนกัน แต่ต้องสอบทุนแข่งกันเท่านั้น ซึ่งแอ็คซายน์กรุ๊ปเองก็ส่งลูกหลานของพนักงานเรียนในนี้หลายคนเหมือนกัน
“หวัดดีครับ ม่าม้าลูกพี่ซอส!!!!!!!!” เด็กผู้ชาย ป.6 สิบกว่าคนพูดพร้อมกันแล้วทำความเคารพร่างบางอย่างพร้อมเพียง
“หวัดดีครับ! คนไหนเป็นกุนซือฝ่ายขวา กับกุนซือฝ่ายซ้ายล่ะเนี่ย” น้ำซุปถามกลับไปอย่างหยอกเย้า แต่ก็นึกไม่ถึงว่า ระบบนี้จะมีปกครองจริงกับกลุ่มของลูกชาย
“ไอ้โอ๊ตกุนซือฝ่ายขวา ไอ้บิ๊ก กุนซือฝ่ายซ้ายอ่ะม้า” ยอมใจให้กับลูกชายคนหล่อเสียเถอะ !!
“ลูกพี่ครับ พวกผมขอไปเล่นบอลต่อนะครับ” แล้วเด็กๆ หัวดำ หัวแดงทั้งหลายก็แยกย้ายกันไปเล่นบอลตามอัธยาศัย เหลือก็แต่น้ำซอส และน้องเดียร์เท่านั้นที่ยังไม่ลุกไปไหน
“เดียร์ นี่ม่าม้าของซอสนะ” เด็กน้อยหน้าหวานมองมาที่น้ำซุปอย่างแปลกใจแต่ก็มองไม่นาน แล้วยกมือทำความเคารพอย่างอ่อนน้อม น้ำซุปจึงยกมือรับไหว้เช่นกัน
“สวัสดีครับคุณอา ไม่คิดว่าจะเป็น เอ่อ.. แม่ของซอส”
“สวัสดีครับน้องเดียร์ แล้วใครมาส่งน้องเดียร์มาโรงเรียนครับ”
“อ๋อ เดียร์พักอยู่ในหอของเด็กทุนน่ะครับ เดินมาแปปเดียวก็ถึงแล้ว”
“น้องเดียร์เป็นเด็กทุนหรอกเหรอ เก่งจังเลยน้า ลูกอาทำไมไม่แก่งอย่างนี้น้า ลูกอาทำไมไม่เก่งอย่างนี้บ้าง” น้ำซุปพูดพาดพิงไปถึงลูกชายตัวดีที่เฝ้าประคบประหงมน้องเดียร์หน้าหวานอย่างไม่สนใจโลก
“ม้าครับ ซอสได้ที่หนึ่งตั้งแต่อนุบาล ยัน ป.6 แค่นี้ยังไม่เก่งอีกเหรอ” ไอ้เสือเงยหน้าขึ้นมาค้อนคนเป็นแม่ แล้วก็หันไปส่งยิ้มหวานให้น้องเดียร์ ทำเอาน้ำซุปที่มองอยู่ อดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้
“ซอสเรียนเก่งมากเลยนะครับ ขนาดหลับในห้องเรียน เอ่อ........ไม่มีอะไรครับ” น้ำซุปอุตส่าห์ได้ฟังวีรกรรมของลูกชายจวนจะจบม้วนอยู่แล้ว แต่ก็มีมารผจญมาขวางจนได้ จะใครที่ไหนซะละ ถ้าไม่ใช่ไอ้เสือน้ำซุปที่ทำปากจุ๊ๆ ขมุบขมิบให้น้องเดียร์หยุดพูด
เกือบได้เวลาเคารพธงชาติหน้าเสาธง น้ำซอส ลูกชายมาดเท่ห์ก็ลุกขึ้นยืนแล้วพยุงน้องเดียร์ให้ลุกขึ้นยืนเช่นกัน น้ำซุปมองภาพนั้นอย่างเอ็นดู เสือ ยังไงมันก็ไม่ทิ้งลายอยู่แล้ว
“เดี๋ยวซอสจะเดินไปส่งเดียร์ที่แถวนะ ม้ารอซอสแปปหนึง” ไม่รอให้อนุญาตลูกชายตัวดีก็จูงมือเด็กหน้าหวานไปยังบริเวณหน้าเสาธงทันที รอไม่ถึงอึดใจ น้ำซอสก็วิ่งหน้าตั้งกลับมา
“ม้า!!!!!!!!! คนนี้ไงที่ซอสบอกม้าเมื่อเช้า เป็นไงน่ารักไหม” ลูกชายถามเสียงใสคว้าเอาแขนแม่มากอดอย่างเอาใจ
“น่ารักดี แต่อย่าลืมสัญญาของเรานะ ว่าซอสจะบอกเหตุผลเรื่องนี้กับม้า ทุกอย่างอยู่ในกำมือของซอส บริหารจัดการมันให้ดีๆ และคำนึงถึงสถานะตัวเองเสมอว่า ซอสลูกใคร อนาคตภายภาคหน้าต้องดูแลกิจการทั้งหมดของป๊ากับม้า ของปู่ย่า ไหนจะของตากับยายอีก ทุกคนรักและหวังดีกับซอสนะ รู้ไหม”
“รู้ครับ ซอสก็รักม้าเหมือนกัน .....ซอสไปเข้าแถวก่อนนะครับ”
“ครับ ตั้งใจเรียนนะลูก”
“ครับม้า!!!!!!!” รับคำเสร็จ ไอ้เสือน้อยก็วิ่งหายไปยังหน้าเสาธงทันที ร่างบางมองจนสุดสายตาแล้วลุกขึ้นยืน แล้วออกเดินไปยังห้องวิชาการของโงเรียน
“สวัสดีค่ะคุณน้ำซุป วันนี้มาส่งคุณซอสเหรอคะ” คุณครูคนหนึ่งทักร่างบาง จำได้ว่า สอนวิชาภาษาอังกฤษเมื่อตอนน้ำซอสอยู่ ป.5
“ครับ....ผมขอตัวไปห้องวิชาการเลยนะครับ” ร่างบางเดินไหล่ตง หน้าตั้งอย่างวางมาดเข้าไปในห้องวิชาการของโรงเรียน และเมื่อคณะครูอาจารย์เห็นผู้สนับสนุนรายใหญ่ของโรงเรียนก็ลุกขึ้นต้อนรับทันที
“ไม่ต้องมากพิธี ผมแค่จะมาบอกว่า ผมจะให้ทุนการศึกษาแก่เด็กคนหนึ่งเท่านั้น”
*****************************************
เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา และเสียนาฬิกาจนเกินไป !!!!!!!!!!
สวัสดีมิตร รัก แฟน เพลง ทุกท่าน ขออภัยที่เอาลงมาอัพช้า อันเนื่องมาจากงานมหาลัยและกิจกรรมเชียร์ และรับน้องที่กำลังเข้ามาถึงในไม่ช้านี้ ทำให้คนแต่งมีเวลาแต่งน้อยลง แต่ก็จะพยายามอัพให้เร็วที่สุดเท่าที่จะได้ค่ะ อยากบอกทุกคนที่นี้ว่า >>>>>>>>> ไม่เจอะกันนาน คิดถึงจังเล้ยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!
(http://img96.imageshack.us/img96/1237/11469669576.jpg)
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
เอาแล้วคู่คุณลูกโผล่มาแล้ว (หรือเปล่า)
อยากอ่านพาทคุณลูกแล้วอ่า น้องเดียร์ๆๆๆๆๆ
-
น่ารักถึงรุ่นลูก
:กอด1:
-
นึกว่าลืมกันซะแล้ว :mc4:
:call:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
น่ารักจริงๆ เลย ครอบครัวนี้
-
น้ำซอสเชื้อไม่ทิ้งแถวจริงๆ น่ารักทั้งคู่เล็กคู่ใหญ่เลย o13
-
โอวว ลูกเสือนี่ไวจริงๆ ตั้งแต่ป.6 เลยวุ๊ย แล้วนี่ถ้าพ่อเสือเค้ารู้เข้าจะเป็นไง กรีีดๆ อยากรู้ตอนต่อปายย :-[
-
น่าร๊ากกกเว้ยยยย น้องเดียร์
-
เป็นแต่เด็กเลยนะน้ำซอส อ่านแล้วรุ้สึกน่ารักจัง
จะมีแฟนตั้งแต่ป. 6 เลยเหรอ
-
น้ำซอสเก่งมากจ๊า หาว่าที่แฟนทั้งทีคล้ายมาม้าน้ำซุปซะด้วยเสือน้อย แล้วเสือจะแพ้ใจกวางเหมือนปาป๊าแพ้ใจมาม๊าแน่ๆ 555
-
ลูกกับพ่อเจ้าชู้พอกันเลย
-
:m1: :m1: ป.6เองนะ แต่เด็กเลยนะเราน่ะ มีการพามาม้าทาดูตัวด้วย ร้ายจริงๆ o13 o13 o13
-
อยากตอบเม้นจัง
โอยยยย
คันอ่ะ
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกๆ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆเลยนะน้ำซอส :m12:
o13
-
:กอด1: กอดๆๆๆๆ รวบกอดทั้งรุ่่นเล็กรุ่นใหญ่เลย
-
+1ให้คนเขียน ติดตามมาตลอดแบบผลุบๆโผล่ๆ แต่พอจะจากก็ใจหายเหมือนกัน :monkeysad:
ยังไงจะติดตามผลงานต่อไปจ้ะ :L1:
-
รักคนอ่าน ก๊ากๆ คนแต่งอ่านเม้นแล้วดีใจ 55555
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดด
ซอสกะเดียร์
-
น้ำซอส เชื้อไม่ทิ้งแถวจริงๆๆๆ อิอิอิ
-
:กอด1: :กอด1: น่ารักทั้งสองคู่เรย กรี๊ดๆๆๆ +1 จ้านุ้งหมวย
-
รักเล้ยยย เรื่องทาญาติก้อทำกิ๊ฟดิ ยากไร :laugh:
-
รักเล้ยยย เรื่องทาญาติก้อทำกิ๊ฟดิ ยากไร :laugh:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด เป็นความคิดที่ดีมาก ฮ่าๆ
-
น้ำซอส เชื้อไม่ทิ้งแถวจริงๆๆๆ อิอิอิ
ก็ของเขาแรงจริง
-
เอาแล้วคู่คุณลูกโผล่มาแล้ว (หรือเปล่า)
อยากอ่านพาทคุณลูกแล้วอ่า น้องเดียร์ๆๆๆๆๆ
รู้สึกว่า จะทำโปรเจ็กเรื่องสั้น ไม่งั้นก็ นิยาย พาทยาวไปเลย
กำลังคิดอยู่เหมือนกันค่ะ
-
เอาแล้วคู่คุณลูกโผล่มาแล้ว (หรือเปล่า)
อยากอ่านพาทคุณลูกแล้วอ่า น้องเดียร์ๆๆๆๆๆ
รู้สึกว่า จะทำโปรเจ็กเรื่องสั้น ไม่งั้นก็ นิยาย พาทยาวไปเลย
กำลังคิดอยู่เหมือนกันค่ะ
ทำเรื่องยาวไปเลยย แต่งของน้ำซอสด้วย
-
น้ำซอสนี่มันลูกเสือ เอ๊ย มิใช่ ลูกลีโอชัดๆ
ถอดแบบมาเป๊ะ เชื้อไม่ทิ้งแถวจริงๆ
หายไปนายมาก นึกว่าลืมกันแล้ว
ขอบคุณที่เข้ามาอัพ
เรื่องเรียนก็พยายามเข้า สู้ๆ :กอด1:
-
เท่จังเสือน้อย ^^
-
น้ำซอสนี่มันลูกเสือ เอ๊ย มิใช่ ลูกลีโอชัดๆ
ถอดแบบมาเป๊ะ เชื้อไม่ทิ้งแถวจริงๆ
หายไปนายมาก นึกว่าลืมกันแล้ว
ขอบคุณที่เข้ามาอัพ
เรื่องเรียนก็พยายามเข้า สู้ๆ :กอด1:
ขอบคุณนะเจ้ อ่านแล้วมีกำลังใจจัง หายเหนื่อยเลยอ่ะ กระซิกๆ
น้ำตาไหล
-
ยังรออ่านนะ ถ้าว่างก็มาลงให้อ่านหน่อย คิดถึง
-
ยังรออ่านนะ ถ้าว่างก็มาลงให้อ่านหน่อย คิดถึง
จะพยายามค่ะ งานมันเยอะอ่ะ ปีหนึ่ง กิจกรรมมันเยอะด้วย พี่ก็เรียกด่า เอ๊ย เรียกซ่อมทุกวัน
สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อัพต่อแน่นอน
-
:catrun:
ไม่ได้มาทวง แวะมาวิ่งเล่น o15
-
:catrun:
ไม่ได้มาทวง แวะมาวิ่งเล่น o15
:m9: :m21: :m12: :m12: :m12: :m12:
โผล่ทั้งสองเรื่องเลยเนอะ
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกๆ รอแปป น่านน้ำ+นัท กำลังจะเสร็จ
ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
( แต่ไม่รู้ว่าจะเสร็จตอนไหน )
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :laugh: :laugh: :laugh:
-
รออยู่นะคะ รีบมาอัพไวไวนะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ o13
-
ถ้ามาอัพไวๆ ขออวยพรให้รุ่นพี่ให้ลายเซ็นต์ครบทุกคน เพี้ยงงงงง :mc3: :mc3:
-
เสือ ไม่ทิ้งลายจริง ๆ
o13
-
แค่จะเข้ามาบอกว่า
เอ่อ
หนูกำลัง จะ >>>>>>>>>> "อัพ"
-
รอออออออ
นอนรอเลยยย
-
มาเฟียที่รัก กิ๊กรักคุณชายตาโต
โดย Chocolate Love ~
No man or woman is worth your tears and the only
one who is, will never make you cry.
ไม่มีชายหรือหญิงคนไหนมีค่าพอที่คุณจะต้อง
เสียน้ำตาให้ ส่วนคนที่มีค่าพอนั้น
เขาย่อมที่จะไม่มีวันทำให้คุณร้องไห้อย่างเด็ดขาด
**************************************************
ทิวเขาน้อยใหญ่ เรียงตัวสลับกันไปมาซับซ้อนน่าเกรงขามเสียไม่ได้ ช่างคล้ายกับจิตใจของมนุษย์ที่ซับซ้อนและหาความจริงเสียจริงๆ ท้องฟ้าปลอดโปร่งไม่มีเมฆครึ้มให้กังวลว่าหยาดน้ำฝนจะตกลงมาเบื้องล่างเมื่อไหร่ สายลมแห่งค่ำคืนพัดผ่านร่างสูงของน่านน้ำที่ยืนกอดอกมองออกไปยังทิวทัศน์ด้านหน้า สรรพสิ่งน้อยใหญ่ทำหน้าที่ของมันไปตามวัฏจักรตารางของชีวิต ฝูงนกบินผ่านเหนือศีรษะมุ่งหน้าสู่รังของมัน รังที่มีลูกนกรอป้อนอาหารจากแม่นก
แล้วเขาล่ะ น่านน้ำคนนี้ กำลังทำอะไรอยู่ตรงนี้ กิจกรรมในชีวิตประจำวันรวนเรแปรปรวนจนเอาแน่ไม่ได้ว่าต้องจัดการอะไรตรงไหนอย่างไร ขาดใครบางคนที่เป็นคนคอยชี้นำและเป็นแสงชี้ทางให้กับชีวิต ระยะทางระหว่างประเทศสยามกับกรุงปารีสช่างห่างไกล เหลือเกิน อยากไปหา แต่โชคชะตาไม่เคยเข้าข้าง ความคิดถึงถูกระยะห่างที่เรียกว่า “งาน” กั้นเอาไว้
หัวใจบีบคั้น กลัวเหลือเกิน กลัวว่าณัฐดนัยน้อยใจ กลัวว่าคนตัวเล็กคิดมาก คิดไปสิ่งที่ไม่มีทางเป็นจริง และสิ่งสุดท้ายที่กลัวจนจับหัวใจ กลัวว่าหนูนัทของพี่น่านจะแปเปลี่ยนหัวใจ หมดรักกันไป และหากเป็นเช่นนั้น ผู้ชายธรรมดาอย่างน่านน้ำ ที่มีเลือดเนื้อ มีความรู้สึก คงตั้งรับไม่ไหว และจนสุดท้ายขาแข็งแรงทั้งสองข้างนี้คงล้มและลุกไม่ได้อีกต่อไป
7 วันแห่งความทรมาน เวลาแต่ละวินาทีผ่านไปอย่างเชื่องช้า จนบางครั้งน่านน้ำยังอดแปลกใจไม่ได้ว่า เหตุใดเมื่อครั้งที่เรามีความสุขเวลาถึงได้เดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว กลับกัน เมื่อครั้งที่เราทุกข์ แต่ละวินาทีมันช้าและยาวนานจนหัวใจจะขาดเสียให้ได้
หลับตา ลืมตา กิน เดิน เล่น เที่ยว ทำงาน ทุกอย่างเต็มไปด้วยความเงียบเหงา ตัวการสำคัญที่ทำให้ชีวิตของผู้บริหารอย่างน่านน้ำ ทุรนทุรายอย่างไม่น่าเชื่อ อยากเห็นหน้า อยากได้ยินเสียง อยากกอด อยากหอมแก้ม อยากลูบไล้ อยากกระซิบถามเบาๆว่าคิดถึงบ้างไหม แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่คิดเอาไว้ในหัวนั้น ไม่ได้รับการกระทำหรืออะไรก็ตามที่ไปตอบสนองสิ่งที่หัวใจต้องการ มันก็เป็นเพียงแค่ความคิด
“นัท!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ได้ยินไหม..............พี่คิดถึงนัท!!!!!!!!!! ได้ยินไหม!!!!!!!!!!!” ชายหนุ่มยกมือป้องปากแล้วตะโกนออกไปยังสิ่งที่หัวใจสั่งการ น้ำเสียงเข้มแข็ง แต่บัดนี้เจือไปด้วยแววเศร้า
“คิดถึง...............พี่น่านคิดถึงนัท!!!!!!!!!!”
“คิดถึงเมียโว้ยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
แม่บ้านผู้สูงวัยที่ได้รับอนุญาตให้ขึ้นมาทำความสะอาดยังชั้นของผู้บริหารได้แต่มองแผ่นหลังของคนเป็นนายด้วยความสงสาร นางจะขึ้นมาทำความสะอาดบนที่พักส่วนตัวนี้ทุก วันจันทร์ พุธ ศุกร์ และสิ่งที่นางได้เห็นทุกครั้งก็คือ
ผู้ชายเรือนกายสูงใหญ่ กุมชีวิตของพนักงานไว้เกือบ 500 ชีวิตคนนี้ยืนมองท้องฟ้าในยามค่ำคืนอย่างเดียวดาย พนักงานระดับล่างลือกันให้ทั่วว่านายน้อย หรือคุณณัฐดนัย สถาปิคมือหนึ่งของ N&N พรอพเพอร์ตี้ ผู้กุมหัวใจของนายใหญ่เจ้านายเหนือหัวของรีสอตแห่งนี้ ไปเรียนต่อสาขาที่ตัวเองถนัดยังประเทศฝรั่งเศส 2 ปี และนั่นคงทำให้คุณน่านมากบดานอยู่ที่รีสอตแห่งนี้
ทั้งที่ความจริงแล้ว นับครั้งได้ที่ทั้งสองคนจะมาเยือนรีสอต์แห่งนี้ พนักงานทุกคนเคยยลโฉมแฟนนายใหญ่ทุกคน เพราะน่านน้ำแนะนำณัฐดนัยในฐานะของผู้บริหารระดับสูงคนหนึ่ง ภาพผู้ชายตัวเล็ก ยิ้มเก่ง อัธยาศัยดี เป็นกันเองกับพนักงานทุกระดับ ยังติดตึงตราไม่หาย และในเวลาในไม่นาน ณัฐดนัยก็เป็นที่รักของคนงานทุกคน แม้กระทั่งนาง
“นายจะรับอะไรเพิ่มไหมคะ” แม่บ้านสูงวัยเอ่ยถามอย่างเกรงๆ
“ไม่ล่ะ ขอบใจมากนะ ป้าไปทำอย่างอื่นเถอะ” บทสนทนาสิ้นสุดลงในทันที นางก้าวถอยหลังอย่างช้าๆ แล้วค่อยๆเดินออกไป ปิดประตูกั้นน่านน้ำให้จมอยู่ในห้องแห่งความอ้างว้าง เหงา เศร้า และเดียวดาย ต่อไป
**********************************************
“ฮัลโหลครับ ที่รักทำอะไรอยู่ครับ” น่านน้ำกรอกเสียงอ่อนหวานผ่านโทรศัพท์เครื่องเล็ก แต่ราคาไม่เล็กตามขนาด ถ้าหากระหว่างการสนทนามีภาพเคลื่อนไหวแสดงควบคู่ไปด้วย ณัฐดนัยจะได้เห็นว่าน่านน้ำนั้นทำหน้าตาได้ออดอ่อน น่ารัก น่าหยิกขนาดไหน
“นอนครับ พี่น่านล่ะทำอะไร คิดถึงนัทอยู่ล่ะซิ” เสียงหวานที่ตอบกลับมา ทำเอาหัวใจที่แห้งเหี่ยวโรยราดวงนี้ กลับชุ่มชื้นขึ้นมาอย่างทันที ไม่นึกว่าเพียงแค่ได้ยินเสียง น่านน้ำจะดีใจขนาดนี้
“ไม่ได้คิดถึงแบบธรรมดานะครับ ของพี่น่านคิดถึงแบบพิเศษครับ ใส่เนื้อใส่เส้นเพิ่ม”
ปลายสายหัวเราะเสียงใส ทำเอาร่างสูงถึงกับตัวชาไปได้เหมือนกัน ความอยากเริ่มเอาชนะความดีอย่างช้าๆ จิตใต้สำนึกสั่งให้ไปรับคนที่อยู่อีกซีกโลกหนึ่งกลับมา
“คิดนานไหมพี่น่าน” ร่างสูงอยากจะบอกเหลือเกินว่า ไอ้คำพูดที่คิดๆเอาไว้ก่อนที่จะโทรไปหาเจ้าตัวนั้นมันถูกลืมเลือนไปหมด นั่นเพราะไอ้คำว่า ตื่นเต้น คำเดียวนั่นเอง
“คิดถึงหนูนัทน่ะเหรอ ไม่นานครับ เพราะพี่น่านคิดทั้งวัน” ถ้าเดาไม่ผิด อีกฝ่ายจะต้องนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงแล้วฟัดผผ้าห่มผืนโตที่พกไปจากเมืองไทยแน่ๆ
“ปากหวาน ไม่ใช่ มีสาวๆมาจีบนะ อย่ามีนะ ไม่งั้นนัทเอาตายแน่” แค่คิด น่านน้ำคิดนี้ก็ไม่กล้า ผู้บริหารหนุ่มของ N&N พร๊อพเพอร์ตี้ยอมรับได้แบบเต็มปากเต็มมคำเลยว่า กลัวเมีย
“โห เมียครับ แค่คิดก็ไม่กล้าแล้วครับ ฮะๆ พี่น่านไม่มีใครหรอกน่า ใครที่ไหนเขาจะเอาก็ในเมื่อรู้ๆกันอยู่กันอยู่ว่าใครเมียพี่น่าน” เว้นเสียแต่พวกที่เอาหูไปนา เอาตาไปไร่ ไม่สนว่าของใครเป็นของใคร
“คิดถึงพี่น่านจัง อยากกอด อยากหอม อยากงับคอ อยากต่อยพุงอ่ะ แงงงงงงงงงงง” นั่นไง ตัวเล็กอ้อนกลับมาแล้ว รู้หรือยังว่าทำไม น่านน้ำคนนี้ถึงต้องเดินจงกรม ในห้องทำงานวันละ 10 รอบ ก็เพราะคนๆนี้ไงละ ที่มีอิทธิพลต่อหัวใจดวงนี้ของเขา
“เมียครับ พี่ไม่มีพุงนะครับ ของพี่น่านซิกแพ็กล้วนๆ หนูนัทก็รู้ เพราะลูบออกจะบ่อย”
ณัฐดนัยขชอบลวนลามร่างกายน้อยๆ(?) ของน่านน้ำเป็นชีวิตจิตใจ ไม่ว่าจะเป็นลูบหน้าท้อง ลูบต้นคอ หรือแม้กระทั่งไซร์ต้นคอหอมกลิ่นสบู่ ทุกอย่างที่กล่าวมานี้ร่างบางได้ทำหมดแล้ว และร่างสูงก็ชอบเสียด้วยซิ
“เหอะๆ หลงตัวเอง”
“ไม่ได้หลงตัวเองอย่างเดียวนะครับ หลงเมียด้วย” ร่างสูงพูดให้อีกฝ่ายดูสูงส่งและเอาใจเต็มที่ ด้วยระยะทางและเวลาที่ต่างกัน การคุยโทรศัพท์เป็นอะไรที่ช่วยเติมเต็มไปอีกแบบ
“ไม่ต้องมาอ้อนเลย บอกมาว่าหนูนัทไม่อยู่ จีบไปกี่คนแล้ว”
“เอาเวลาที่ไหนไปจีบครับ ทำงานทั้งวัน อีกอย่างคิดถึงแต่เมีย ไม่มีอารมณ์ทำอย่างอื่นแน่นอนครับ”
น่านน้ำคนนี้ ไม่มีเวลาไปทำเรื่องให้ชีวิตตัวเองสั้นลงไปหรอกครับ ความกลัวและความเกรงใจมันมีอยู่ล้นเต็มไปหมด และอีกอย่าง ผู้ชายตระกูลเขาไม่นิยมมีหลายเมีย หนึ่งเดียวที่เอาใจของผู้ชายตระกูลนี้ได้นับว่าโชคดีและน่าอิจฉาเป็นทีสุด
ในเมื่อมีข้อดี ข้อเสียมักจะตามมาถูกหรือไม่ ในเมื่อรักมาก ก็ต้องหึง และหวงเป็นธรรมดา แต่สำหรับตระกูลของน่านน้ำแล้ว เป็นพวกรักแรง เกลียดแรงทุกคน ยามรักก็รัก ให้ได้ทุกอย่างแม้กระทั่งชีวิต แต่อย่ามาให้เกลียด เพราะความพยาบาทและแรงอาฆาตของผู้ชายตระกูลของน่านน้ำนั้นมันแรง
“นั่นแหนะ!!!!!! ไม่ต้องเลยไม่ต้องๆ ถ้าไม่เพราะคิดถึง พี่น่านจะนอกใจนัทใช่ไหม ใช่ซี๊! อยู่ไกลแล้วนี่ อยากทำอะไรก็ได้” ถ้าร่างสูงเห็นร่างบางอยู่นอนอีกซีกโลกหนึ่งกำลังนั่งทำหน้ากลั้นยิ้มอยู่ คงหมดอารมณ์ในการง้องอนไม่น้อย
“ไปกันใหญ่แล้วครับ พี่น่านไม่ทำอย่างนั้นอยู่แล้ว รักเดียวใจเดียว รักนัทคนเดียว ไม่เหลือที่ให้ใครยืนแล้ว”
“แน่นะ” ยังไม่เชื่อมั่น แต่เชื่อใจไปแล้ว แค่นี้นี่แหละที่ณัฐดนัยคนนี้มีให้ผู้ชายที่ชื่อน่านน้ำ
“แน่ซิ” ยืนยันอุดมการณ์อันแรงกล้า ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเพียงไหน รักจะยังไม่แปรเปลี่ยน
“ห้ามโกหกนะ”
“ไม่โกหกครับ” ร่างสูงยิ้มให้กับกรอบรูปกรอบเล็กที่มีรูปของคนตัวเล็กบรรจุอยู่ข้างใน อยู่ใกล้ๆจะจับมาฟัดแก้ม ฟัดปากเสียให้หายคิดถึง
“หึหึ เชื่อแล้วๆ ว่าแต่พี่น่านเหนื่อยไหม ทำงานหนักไม่ใช่เหรอ แล้วได้ดูแลตัวเองบ้างหรือเปล่า”
“พี่น่านไม่เป็นอะไรหรอกครับ ห่วงแต่หนูนัทนั่นแหละ ไปอยู่ต่างบ้านต่างเมือง อาหารการกินไม่เหมือนบ้านเรา กินระวังๆหน่อยนะ”
“พี่น่านพูดรอบที่ 254 แล้วนะ นัทรู้แล้ว อยู่นัทก็กินอาหารฝีมือตัวเองเท่านั้นแหละ”
คนตัวเล็กบอกว่ารู้ บอกว่าเข้าใจ แต่อยากจะถามกลับไปเหลือเกินว่าไอ้ทุกอย่างที่รับรู้ไปนั้นได้ปฏิบัติตามไหม ไม่ใช่ว่ารับไว้แค่เพียงลมปาก
“เออๆพี่น่าน ฟัวกราของที่นี่อร่อยมาก ไม่เหมือนที่บ้านเราซักนิด นุ่ม กลมกร่อมกำลังดี” ตับห่าน อาหารเลิศรศ เมนูอันดับหนึ่งของห้องอาหารในโรงแรมของร่างสูง เชฟที่มาจากฝรั่งเศสทำออกมาได้ดี แต่ร่างบางมักจะบอกว่า ยังไม่ใช่อยู่ดี มันยังขาดๆอะไรไป ซึ่งอะไรที่ขาดๆไปนั้น ก็คงเป็นการนั่งรับประทานฟัวกราที่ฝรั่งเศสนั่นไงล่ะได้ทั้งรสชาติ และได้ทั้งบรรยากาศ
“กินเยอะใช่ไหม อย่ากินเยอะนะ ตัวเองเป็นคนท้องอ่อน กินอาหารหนักๆไม่ค่อยได้” ร่างสูงเอ่ยเตือนอย่างเป็นห่วง เนื่องด้วยรู้ดีว่า ณัฐดนัยเป็นอีกคนหนึ่งที่ทานของแปลกไม่ค่อยได้
“ไม่ทันแล้วล่ะพี่น่าน เพราะอยู่มาเป็นอาทิตย์ หนูนัทตะเวนชิมไป 10 กว่าร้านแล้ว
“ปวดท้องไหม” อยากตีคนดื้อจริงๆ แต่มันก็เพียงแค่คิด ทำไม่ได้
“ไม่ครับ แต่ยังปรับตัวเรื่องของเวลาไม่ค่อยได้” ปัญหาอันใหญ่หลวงที่น่านน้ำเป็นห่วงณัฐดนัยไม่น้อย หากคนตัวเล็กปรับไม่ได้ ตารางชีวิตก็จะรวนเรปรวนแปรทันที
“แล้วเหนื่อยไหม........นัทไปอยู่ตรงนั้นเหนื่อยไหม” อยากจะบอกเหลือเกินว่าคนทางนี้ เหนื่อยเหลือเกิน ทุกอย่างมันเงียบและเหงาจนน่ากลัว โรคอ้างว้างกำลังเล่นงานผู้ชายคนนี้อย่างทารุณ
“.....................................”
“หนูนัท”
“ครับ...............นัทเหนื่อย นัทสับสนไม่หมด นัทไม่เก่งภาษาฟังออก แต่พูดไม่ค่อยได้ นัทเหนื่อยอ่ะพี่น่าน นัทไม่รู้ว่านัทจะไหวไหม" อย่าทำน้ำเสียงอย่างนี้เลยที่รัก ถ้าพี่ทนไม่ไหว พี่จะไปรับหนูนัทกลับมา พี่ไม่อยากทำอย่างนั้น พี่ไม่อยากทำให้อนาคตของคนที่เรารัก ต้องมาพังเพียงเพราะความคิดถึง
“นัทต้องไหวนะ รู้ไหมว่าพี่ต้องทนพยายามแค่ไหน ที่ไม่ไปตามนัทที่โน้น” มันยากเย็นแสนเข็ญเพียงไหน กับการที่ต้องมองคนที่เรารักอยู่ห่างๆ ทนเพื่อให้สิ่งที่ดีกว่าวันนี้
“นัทรู้.................นัทรู้ไงพี่น่าน ว่าเราสองคนทำทุกอย่างเพื่ออะไร”
“.............................................”
“พี่น่าน........ฮึก อย่าร้องเลยนะ อย่าร้อง” บอกเขา แต่ร่างบางที่อยู่อีกฝั่งฝากฟ้านั้น ส่งเสียงร่ำไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร น่านน้ำหลับตาลงอย่างช้า เพื่อระงับไม่ให้หยาดน้ำตามันรินไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง
“ที่รักครับ หยุดร้องเถอะนะ พี่ไม่อยากได้ยินนัทร้องอีกแล้ว”
“นัท คิดถึงพี่น่าน คิดถึงเพื่อนๆ คิดถึงป๊า ม้า คิดถึงทุกคน”
น้ำเสียงอ่อนหวาน ที่เอื้อนเอ่ยออกมาเจือไปด้วยความเศร้า เหงา และเดียวดาย การใช้ชีวิตนักศึกษาในเมืองหลวงติดอันดับของโลกไม่ใช่เรื่องง่าย ต้องปรับตัว และวางแบบแผนการดำเนินการของแต่ละวันเป็นอย่างดี หากหนูนัทของเขาผ่านช่วงนี้ไปไม่ได้ ทุกอย่างที่หวังกันไว้ก็จะพังลงมาทันที
“เข้มแข็งนะนัท พี่น่านรอนัทอยู่ตรงนี้ รออยู่ที่เดิม รอจนกว่านัทจะเดินกลับมาหาพี่”
รอ ไม่ว่า หนทางข้างหน้าจะพบเจอกับอะไร ผู้ชายที่ชื่อน่านน้ำคนนี้จะไม่หวั่นไหว และมั่นคงต่อณัฐดนัยเสมอไป จะรอให้กำลังใจซึ่งกันและกัน รอให้ชีวิตสองชีวิตนั้นได้กลับมาอยู่ด้วยดั่งที่ใจหมายเช่นเดิม
ผ่านไปแล้ว ทุกอย่างมันจบลงแล้ว และตัวฉันเองต้องไป
ฉันเสียใจ ฉันร้องไห้ ทุกคราวที่คิดขึ้นมา
เหตุการณ์นั้น ระหว่างเรื่องเธอและฉัน จะจำไว้นานเท่านาน
ภาพแห่งความสุข ที่พ้นผ่าน จะไม่มีวันเลือนลบไป
ไม่ว่าเธอนั้นมีใคร แม้จะอย่างไร เพียงอยากบอกให้รู้ว่า
ใจฉันอยู่กับเธอ แม้จะห่างกันแสนไกลเพียงไหน
ใจฉันอยู่กับเธอ หมดเลยทั้งหัวใจ และรักตลอดไป
เธอคงรู้ กับสิ่งที่ผ่านมานั้น และตัวฉันเองเข้าใจ
ต่างก็เห็นอยู่ แต่เก็บอยู่ข้างใน ไม่จำเป็นต้องอธิบาย
ไม่ว่าเธอนั้นมีใคร แม้จะอย่างไร เพียงอยากบอกให้รู้ว่า
ใจฉันอยู่กับเธอ แม้จะห่างกันแสนไกลเพียงไหน
ใจฉันอยู่กับเธอ หมดเลยทั้งหัวใจ และรักตลอดไป
ผ่านไปแล้ว ทุกอย่างมันจบลงแล้ว และตัวฉันเองต้องไป
เธอจะมีเขา หรือจะมีเหตุผลใด ฉันไม่ใส่ใจ เพียงอยากบอกให้รู้ว่า
ใจฉันอยู่กับเธอ แม้จะห่างกันแสนไกลเพียงไหน
ใจฉันอยู่กับเธอ หมดเลยทั้งหัวใจ และรักตลอดไป
ใจฉันอยู่กับเธอ แม้จะห่างกันแสนไกลเพียงไหน
ใจฉันอยู่กับเธอ หมดเลยทั้งหัวใจ และรักตลอดไป
.
.
.
.
.
.
.
.
พรุ่งนี้ จัดเต็ม และตอนของน่านน้ำ + ณัฐดนัย ก็จะจบลง
และคู่อื่นๆก็จะทยอยขึ้นมาให้ครบ ก่อนเรื่องนี้จะปิดตัว
By Chocolate Love ~ [/b][/b]
-
:dont2: :dont2: :o7: :o7: ตั้ง 2 ปีแน่ะนานมาก :L1: :L1:
-
สงสารนู๋นัท
สู้ๆน้าาาา
-
หนูนัท น่าสงสารจังสู้ๆเพื่ออนาคต
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
รอการจัดเต็มของคนเขียน
คู่ไหนๆก็น่ารักกกกกก
:call:
-
คู่นี้จะเศร้าไปไหน เพิ่งผ่านไปอาทิตย์เดียวเองเหรอ
:sad4:
กลับมาด่วนๆเลยน้องนัทกลับมาหาพี่น่าน
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
รักคนอ่าน
-
:กอด1:
-
อ่านน่าน-นัทจบปาดน้ำตาตามสองคนนี่ทันทีเลย :m15:
การนับวันรอคอยให้คนที่รักกลับมาอยู่ด้วยกันนี่มันทรมานจริงๆนะ :sad2:
-
คู่นี้จะเศร้าไปไหน เพิ่งผ่านไปอาทิตย์เดียวเองเหรอ
:sad4:
กลับมาด่วนๆเลยน้องนัทกลับมาหาพี่น่าน
แงงงงงงงงง
-
อ่านน่าน-นัทจบปาดน้ำตาตามสองคนนี่ทันทีเลย :m15:
การนับวันรอคอยให้คนที่รักกลับมาอยู่ด้วยกันนี่มันทรมานจริงๆนะ :sad2:
เหมือนกัน แต่งเอง ร้องเอง เศร้าเอง
-
น้ำตาคลอ
คิดถึงคนที่รัก เหมือนกัน...
หนูนัท เข้มแข็ง ๆ!!!
-
จะจบแล้วเหรอ
ยังอ่านต่ออยู่เลย
จะมีเรื่องของน้ำซอสต่อมั้ยน้า
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
สงสารทั้งคู่อ่า :monkeysad:
-
จะจบแล้วเหรอ
ยังอ่านต่ออยู่เลย
จะมีเรื่องของน้ำซอสต่อมั้ยน้า
มีค่ะ น้ำซอส จะมีมาแน่นอน แต่ไม่ใช่ต่อจากเรื่องนี้ ติดตามนะคะ
-
โอ้ยยย.. ปวดใจ :z3:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค๊า
เปิดเรื่องได้น่าติดตาม
น่ารักจังเลย
เป็นกำลังใจให้นะค๊า
:L2: :L2: :L2:
-
หวานไม่เกรงใจลูกน้องเลย :n1:
-
น่าสงสารจัง :m15:
-
แร๊งงงงงงงงงกันทั้งบ้าน
น่ารักที่ซูดดดดดดดด o13
-
ภาษาฝรั่งเศษ ยากจิงๆๆๆๆ เฮ้อออ สู้ๆ นะหนูนัท
ฟัวกรา ไม่อร่อยเลยยย กินแล้วแบบว่า ตับหมูอร่อยที่สุด 555+
-
ครึ่งแรกแบบเบาๆๆครึ่งหลังนี่จัดหนักใช่มั๊ย
:m25: :z1:
-
เศร้าอ่ะ
-
พอตามอ่านทันก็จะจบซะล่ะ
เนื้อเรื่องน่ารักทุกตอนเลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียน
+1เอาไปเลยแถมกดไลท์ด้วย
:กอด1: :pig4: :L1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
แวะมากอดคนแต่ง เดี๋ยวไปทำการบ้านก่อน
หลังจากนั้นจะมาตอบเม้น
และอัพตอนต่อไป
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกๆ :pigha2: :laugh: :laugh: :m20: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
-
ไม่ต้องรีบ รอได้เสมอ ถ้าการบ้านเยอะวันหลังก็ได้ การเรียนต้องมาก่อนเนอะ :จุ๊บๆ: :กอด1:
ที่ไม่+ให้เรื่องโน้น จริงๆแล้วยังบวกไม่ได้ ไม่ได้ตั้งใจทวงหนูนัทนะ มันเป็นข้ออ้าง :m17: :m17: :laugh:
-
สงสารพี่น่านกับนัทจังเลย รักกันมากแต่ต้องห่างกัน อดทนไว้นะ
เราอยากอ่านคู่นี้ จำได้ว่ามีอ่านแต่จำชื่อเรื่องไม่ได้
ดีใจมากเลยพออ่านเรื่องนี้เจอพอดี
สงสัยเราอ่านหลายเรื่องจัดจำไม่ไหว
-
ไม่ต้องรีบ รอได้เสมอ ถ้าการบ้านเยอะวันหลังก็ได้ การเรียนต้องมาก่อนเนอะ :จุ๊บๆ: :กอด1:
ที่ไม่+ให้เรื่องโน้น จริงๆแล้วยังบวกไม่ได้ ไม่ได้ตั้งใจทวงหนูนัทนะ มันเป็นข้ออ้าง :m17: :m17: :laugh:
แหงะ มันเยอะจริงๆ ไอ้การบ้านเนี่ย โหยยยยยยยยยยยย พยายามอย่างที่สุดอยู่ค่ะ
-
สงสารพี่น่านกับนัทจังเลย รักกันมากแต่ต้องห่างกัน อดทนไว้นะ
เราอยากอ่านคู่นี้ จำได้ว่ามีอ่านแต่จำชื่อเรื่องไม่ได้
ดีใจมากเลยพออ่านเรื่องนี้เจอพอดี
สงสัยเราอ่านหลายเรื่องจัดจำไม่ไหว
ขวัญเอ๋ย ขวัญมา กลับบ้านเฮานะลูกนะ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3: :jul3:
-
ยังรอนะค่า
-
หนูนัทสู้ ๆ นะ ตั้งใตเรียนแล้วกลับมาสู่อ้อมกอดพี่น่าน
เป็นกำลังใจให้หนูนัทแล้วก็พี่น่าน :กอด1:
-
อ่านแล้วเศร้าอ่า
-
:a5:
ไปเลือกตั้งกันนะคะพ่อแม่พี่น้องงงงงงงง
ออกสิทธิ ออกเสียงแทนนคนแต่งด้วยเน้ออออออออออออ
-
เศร้าจัง :m15: :m15: :m15:
-
เข้ามากอดคนแต่งให้หายคิดถึง
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
ยังรอตอนต่อไปอยู่นะค๊า
-
o13 o13
-
:n1: :n1: :n1: :n1:
โอยยยยยยยยยยยยยย
งานมหาลัยมันเยอะจัด เยอะจริงๆอ่ะ แบบว่าท้อ
อยากมาต่อเหมือนกัน แต่มันไม่มีเวลาให้แต่งเลยอ่ะ
อย่าลืมกันน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
ไม่เปงไรค่า รอได้เสมอ สำหรับน้ำซุปกะลีโอ ไม่ต้องรีบค่า ทำงานก่อนเลยๆๆ สู้ๆๆนะค่ะ
-
มาเต้นให้กำลังใจค๊า
:z2: :z2: :z2:
ว่างเมื่อไหร่ก็มาต่อนะค๊า
งานเยอะก็พักเหนื่อย
เดี๋ยวไม่สบาย
อิอิไม่ใช่อะไรกลัวไม่ได้อ่าน
:L2: :กอด1: :L1:
-
:z13:
-
สงสารทั้งคู่เลยอ่ะ
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
อดทนกันอีกนิด ทั้งสองคน เดี๋ยวก็ได้อยู่ด้วยกันแล้ว :sad11:
หวานผ่านสายโทรศัพท์กันไปก่อนแล้วนะ
-
รออ่านอยู่อะ สงสารพี่น่านน่ะ แต่เชื่อว่าทุกอย่างต้องผ่านไปได้ สู้ ๆ
-
เชื่อใจกันค่ะ พี่น่าน+หนูนัท loveคู่นี้อ่ะ แต่แอบหลงป๋าก้อง+ใหม่ เหมือนกันน่ะ อยากอ่านของน้ำซอสอ่ะ มาต่อไวๆน้า อิอิ^^
-
รอ รอ :-[ อ่านนะ
-
คิดถึงงงงงงงง
:z13: :กอด1:
-
^
^
^
^
^
คิดถึงเหมือนกัน เดี๋ยวปั่นมาให้อ่านน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
:ped149: :ped149: :ped149:
-
:ped149: :ped149: :ped149:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
จะรออ่านนะค่า
:กอด1:คนเขียน 1 ที
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
จะรออ่านนะค่า
:กอด1:คนเขียน 1 ที
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: +1 กลับคืนเช่นกัน
-
คนเขียนกลับมาแล้วจริงๆ ใช่ไหมรอบนี้ ปั่นๆๆ สู้ๆๆ นะค่ะ
-
มาเฟียที่รัก กิ๊กรักคุณชายตาโต
Part 57
****************************
“อืมมม.....อึก”
ร่างสองร่างโรมรันพันตูกันอยู่บนเตียงขนาดใหญ่คิงส์ใสซ์ ไม่มีฝ่ายใดยอมถอย ต่างฝ่ายต่างเดินหน้าปฏิบัติตามอารมณ์ของตัวเองเพื่อเป้าหมายอันยิ่งใหญ่นั่นคือ ประตูแห่งแสงสว่างที่โรยไปด้วยกลีบดอกไม้อันหอมหวานและลำแสงแห่งความสุข
ร่างบางที่อยู่ด้านล่างตอบรับสัมผัสของร่างหนาที่อยู่ด้านบนเป็นอย่างดี ทั้งสองคนต่างช่วยกันฟอนเฟ้นร่างกายของอีกฝ่ายอย่างคลั่งไคล้และหลงใหล มือแกร่งลูบสัมผัสตั้งแต่ลำคอขาวผ่องลงไปยังเนินอกบางแต่เนียนลื่น ชวนให้ผู้สัมผัสใจหวิว หากแต่เมื่อมือแกร่งผ่านไปที่ใด จะต้องมีริมฝีปากหนาตามมาดูดเม้มและสูดอีกด้วย
“หวานเหลือเกินครับ...ที่รัก” เคลวิลยันตัวขึ้นไปกระซิบข้างๆใบหูเล็กน่ารักของเพียงฟ้า น้ำเสียงอ่อนโยนไม่ว่าจะได้ฟังเมื่อใดก็รู้สึกดีและอดที่จะเขินอายไม่ได้ ร่างบางปรือตาขึ้นมองแล้วส่งยิ้มให้ นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้ร่างสูงก้มลงกดจูบริมฝีปากบางาและหอมหวานดั่งกลีบกุหลาบอีกครั้ง
เรียวลิ้นร้ายกาจของเคลวินค่อยๆไล้ชิมความหวานจากกลีบกุกลาบอย่างช้า ละเมียดละไมดอมดมอย่างใจเย็น ทำตัวเป็นผีเสื้อเจ้าเล่ห์ที่ดูดกินน้ำหวานจากดอกไม้สีสวย และเมื่อเพียงฟ้าเผยปากให้ผีเสื้อเจ้าเล่ห์ได้เข้าไปสำรวจ ความกระหายหิวและคลั่งในสัมผัสก็ดูจะทวีคูณมากกว่าเดิม เรียวลิ้นร้ายกาจของเคลวินค่อยๆสำรวจโพรงปากร้อนชื้นของเพียงฟ้าอย่างช้า เมื่อกวาดชิมน้ำหวานจนเจอเรียวลิ้นของอีกฝ่าย เคลวินก็ดูดกลืนเอาไว้อย่างทันที เพียงฟ้าจูบตอบออกมาทีละน้อย และในที่สุดก็เต็มใจที่จะมอบสัมผัสกลับคืนสู่เคลวินด้วยความรักและความเสน่ห์หา
“อื้มม..มมมม” เสียงของคนทั้งคู่ครางแผ่วออกมาด้วยความสุขที่มันค่อยๆล้นออกมาจากอก รสจูบอันแสนหวานทวีคูณเป็นเรียกร้องและเร่าร้อนยิ่งกว่าเดิม ต่างฝ่ายต่างกระหายซึ่งกันและกัน และไม่ว่าจะดูดกลืนเท่าใดมันก็ไม่เพียงพอสำหรับคนทั้งสองเลยซักนิด
“ฮ้า.!!” เมื่อริมฝีปากบางของเพียงฟ้าเป็นอิสระ เจ้ารองเรือนร่างเล็กก็รีบโกยเอาอากาศเข้าปอดอย่างทันทีทันใด ดวงหน้าหวานเห่อแดงสุกปลั่งดั่งอาทิตย์แรกแย้ม หางตามีหยาดน้ำตาของความรัญจวนใจคลออยู่นิดๆ เรียกปากบางดั่งดอกกุกลาบแดงปลั่งและบวมช้ำ อันเนื่องมาจากพิษจูบเมื่อสักครู่ ภาพเหล่านี้อยู่ในสายตาของผู้ชายขี้หึงที่ชื่อเคลวิน แค่คิดว่าถ้าหากคนตัวเล็กคนนี้ไปอยู่ในอ้อมกอดของคนอื่น ความคลั่งของพายุหึงก็โหมขึ้นมาทันที หวง หึง ห่วง ทุกอย่างมันผสมปนเปกันไปหมด
ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าตัวเองจะเป็นขึ้หึงขนาด แต่ตั้งแต่ที่ได้คบกับเพียงฟ้ามา สำนึกได้ทันทีว่าผู้บริหารสูงสุดของ KV Park ตาขวางใส่ทุกคนที่เดินผ่านร่างบางของเพียงฟ้า ไม่สนว่าจะเป็นหญิงหรือชาย ความหวงก็ทำงานได้ดีในทุกที่และทุกเวลาเสมอมา
มือหนาไล่เสื้อผ้าที่ห่อหุ้มร่างกายของเพียงฟ้าออกไปจนดหมด ในนาทีนี้เรือนร่างบอบบางเปลือยเปล่าอยู่เบื้องหน้า ความอดทนก็ขาดผึงทันที เคลวินก้มลงจูบเฟ้นนวลเนื้อของร่างบางอย่างคลั่งไคล้และชื่นชม ไม่ว่าเรียวลิ้นซุกซนจะแตะต้องผ่านผิวเนื้อที่ใด เสียงครางผะแผ่วก็ดังรอดออกมาจากริมฝีปากบางทุกที และนั่นก็ทำให้คนตัวโตได้ใจยิ่งขึ้นไปอีก
“เคลวิน...อ๊าๆ ...ดี จัง”
ดวงหน้าหวานกระสับกระส่ายไปมาอย่างเสี่ยวซ่าน ดวงตากลมโตปรือปรอยเพราะฤทธิ์ของความรัญจวนใจทำพิษ มือบางกำผ้าปูที่นอนแน่ เพื่อระบายสิ่งที่ตัวเองได้รับ สิ่งที่เคลวินปรนเปรอให้อย่างเต็มใจ
ริมฝีปากหนาไล่ลงชิมเรื่อยจนมาถึงยอดอก จุดอ่อน หรือจุดรัญจวนใจที่ไม่ว่าเคลวินจะทำรักกี่ครั้ง จุดนี้ก็เรียกเสียงกรีดร้องให้ออกมาจากเรียวปากของเพียงฟ้าไม่น้อย ร่างสูงแตะลิ้นเข้าที่ยอดอกด้านซ้ายของร่างบางอย่างช้า และนั่นก็ทำให้ร่างข้างใต้สะดุ้งขึ้นมาเพราะความเสี่ยวกระสัน
“อึกกกกก.......อ๊าๆ”
เคลวินค่อยๆ ตวัดลิ้นไล่ชิมความหวานจากผิวเนื้อบริเวณยอดอกบางของเพียงฟ้าอย่างช้า เรียวลิ้นร้ายกาจอ้อยอิ่งอยู่ตรงที่นั้นอย่างไม่ยอมผละไปไหน ทำเอาเรือนกายผอมบางหยัดร่างขึ้นมารับกับริมฝีปากหนาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เมื่อทำจนเป็นที่พอใจแล้ว ร่างสูงก็ค่อยๆผละออกมาจากแผ่นอกแล้วไล่เลียลงต่ำมาเรื่อย จนมาหยุดอยู่ที่แผ่นท้องราบเรียบปราศจากไขมันของคนร่างบาง
“อ๊าๆ อึกกกกกกก เคลวิน มัน.........เสียว”
เรียวลิ้นร้ายกาจตวัดเลียวนรอบๆ สะดือบุ๋มอย่างกลั้นแกล้ง เพราะรู้ดีว่าจุดนี้เป็นอีกจุดที่เรียกเสียงครางลั่นจากปากของเพียงฟ้า
ร่างสูงผละลุกขึ้นคุกเข่าบนเตียงแล้วค่อยๆถอดเสื้อออกจากเรือนกายสูงแกร่งอย่างช้าๆ สายตาคมแกร่งไม่ได้ผละไปไหน ยังคงจ้องดวงหน้าหวานของคนรักอย่างไม่วางตา เมื่อเสื้อหลุด ร่างสูงก็ก้มจัดการกับกางเกงเป็นลำดับถัดมา ทำเอาร่างบางที่จ้องมองทุกการกระทำอดที่จะเขินอายไม่ได้เมื่อเห็นสิ่งที่พองนูนอยู่ใต้กางเกงชั้นในสีดำ
“หื่น.......ลามก”
“ก็หื่นกับคนนี้คนเดียวนี่แหละ”
“ให้มันได้จริงๆเถอะ.........อื้อ!!!!!”
เรือนกายสูงแกร่งเปลือยเปล่า ไร้ซึ่งอาภรณ์กระโจนเข้าใส่ร่างบางที่นอนหมดพักเอาแรงอยู่บนเตียงอย่างทันที เมื่อบดจูบจนพอใจแล้ว ร่างสูงก็ไล่มือสัมผัสไปตั้งแต่สะโพกของเพียงฟ้า บีบเค้นไปมาด้วยความหลงใหล และเมื่อนิ้วมือพบเจอจุดหมายที่แท้จริง มันก็สั่งการและทำการปรนเปรอร่างบางทันที
“อึก ..........อืออ.ออ......เจ็บ”
ช่องทางฝืดแคบ ไม่ให้ความร่วมมืใดๆทั้งสั้น แต่ร่างสูงก็ไม่ได้ใจร้อนขนาดนั้น พยายามสอดใส่นิ้วมือเพื่อเบิกทางอย่างใจเย็น โดยมีเจลล่อลื่นเป็นผู้ช่วยหมายเลขหนึ่ง
“อย่าเกร็งซิครับ เคลเข้าไปไม่ได้”
น้ำเสียงอ่อนโยนที่ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ ที่ไหน เมื่อใดเคลวิจก็จะใช้น้ำเสียงเช่นนี้สนทนากับร่างบาง ไม่เม้นแม้แต่บนเตียง เพียงฟ้าสูดลมหายใจเข้าออกอย่างช้าๆ เพื่อปรับตัวรับกับสิ่งแปลกปลอมที่พยายามจะแทงเข้ามาให้ได้
“สื้ดดด อ๊าๆ....อา”
นิ้วแรกผ่านเข้าไปโดยดีและนิ้วที่สองทีสามก็ตามมาติดๆ เคลวินกดแช่นิ้วทั้งสามของตัวเองเอาไว้อย่างนั้นเพื่อให้คนรักปรับตัวให้ได้ ก่อนที่จะเจอกับสิ่งที่ใหญ่กว่านิ้วมือสามนิ้วรวมกัน
“อาๆ เคล ช้าๆ อย่ารีบ ...........ฟาร์ไม่..ไปไหน หรอก อ๊ะๆ”
ร่างสูงผ่อนความเร็วของนิ้วมือที่แทงเข้าออกช่องทางคับแน่นของเพียงฟ้าลง แต่ก็ยังคงขยับเข้าออกอย่างไม่หยุดหย่อน และเมื่อเห็นว่าทุกอย่างพร้อมจนได้ที่แล้ว เคลวินจึงจับแก่นกายของตัวเองเสียดถูกับช่องทางหลังของเพียงฟ้าไปมา ทำเอาคนตัวเล็กดิ้นพล่านไปมาด้วยความเสียวส่านที่ตีกันไปมาอยู่บนท้องน้อย ไล้วนไปมาตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ซี๊ดดดดดดดดดด อ๊าๆๆๆๆ”
“พร้อมหรือยังที่รัก”
ร่างบางพยักหน้าขึ้นลง และนั่นก็คือสัญญาณที่จะทำให้เคลวินเดินหน้าสอดใส่แก่นกายใหญ่โตเข้าไปในช่องทางหลังอันคันแน่น ร่างบางเกร็งขึ้นมาทันตาเห็นเมื่อส่วนตัวเข้าไปอย่างช้า และในที่สุดแก่นกายทั้งลำก็ถูกช่องทางอันคับแน่นของเพียงฟ้ากลืนกายเข้าไป
“แน่นจัง......ฟาร์!”
ร่างสูงกดแช่เอาไว้อย่างนิ่งๆ ไม่ขยับไปไหน จนร่างบางตีลงบนแผ่นหลังหนาให้ขยับ ปีศาจเจ้าเล่ห์ก็เริ่มขยับกายเข้าออกทันที ทุกจังหวะสอดประสานที่เต็มไปด้วยความเนิบช้าและกดเน้น ทำเอาร่างบางร้องครวญครางเสียงดังลั่น
“เร็ว..........อ๊ะๆ เคล เร็วๆ”
“ได้ครับที่รัก”
“อ๊ะๆๆๆๆๆๆๆ อ๊าๆ เคล เสียว.....มันเสียว”
จากจังหวะเนิบช้าก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นเร่าร้อนและรุนแรงยิ่งกว่าเดิม ต่างฝ่ายต่างเต็มใจปฏิบัติต่อกันและกัน ทุกการสอดประสานเชื่อมต่อกันด้วยสายใยแห่งรัก จังหวะกระแทกกระทั้นกระทำด้วยความเสน่ห์หา ไม่มีความใคร่ ไม่มีเซ็กส์ มีแต่การทำรัก ร่วมรักด้วยกันและกัน ใช้ร่างกายคุยกัน ภาษากายสื่อถึงกันและกัน
ร่างสูงขยับกายเข้าออกรุนแรงและหนักแน่น ลำแขนบางโอบกอดลำคอแข็งแรงของร่างสูงอย่างต้องการที่จับพิง ไหล่หนาทั้งสองข้างเต็มไปด้วยรอยขูดขีดและระบายอารมณ์ของเพียงฟ้า ซึ่งนั่นก็รวมไปถึงแผ่นหลังหนาด้วยเช่นกัน เมื่อใดที่จังหวะของการสอดประสานแน่นย้ำ เมื่อนั้นริมฝีปากบางของเพียงฟ้าก็จะกดจูบดูดเม้นลงไปทันที ไม่แตกต่างไปจากลำคอบางของตัวเองและไล่ลงไปเรื่อยถึงแผ่นอกบาง หน้าท้อง เรียวขาด้านใน แผ่นหลังบาง ที่มีเคลวินตีตราทำรอยแสดงอาณาเขตของตัวเองเอาไว้
“เคลๆ ฟาร์จะเสร็จแล้ว”
“อ๊าๆ อะ เช่นกันครับ”
และในที่สุดการเดินทางอันแสนยาวนานก็สิ้นสุดลง ร่างสูงกระแทกแก่นกายครั้งสุดท้ายลงไปในช่องทางคับแน่น เรือนกายแข็งแกร่งสั่นเล็กน้อย เมื่อถึงจุดปลดปล่อย เคลวินโน้มร่างลงมากอดร่างบางเอาไว้อย่างต้องการหาที่จับพิง แล้วปล่อยหยาดหยดแห่งความสุขสม ใส่ช่องทางอันคับแน่นของร่างบางจนหมด
เช่นเดียวกันกับร่างกายที่ปล่อยธารแห่งรักออกมาด้านนอก เปาะเปื้อนหน้าท้องเป็นลอนของร่างสูง
“แฮกก....เฮ้อ ....... ซี๊ดดดดดดดด”
กลิ่นกรุ่นกายของทั้งสองร่างลอยตลบอบอวล คลุ้งไปทั่วห้อง ลมหายใจเหนื่อยหอบจังหวะการเต้นของหัวใจถี่รัวคล้ายกับกลองชุดที่บรรเลงจังหวะอยู่อย่างไม่ขาดสาย ดวงหน้าหวานหลับตาพริ้มอย่างเหนื่อยอ่อน ในขนาดที่เรือนกายแกร่งเริ่มที่ขยับแก่นกายที่กดแช่อยู่ในช่องทางคับแน่นอีกครั้ง
“อ๊ะ!! เคล ทำอะไร”
มือบางผลักไสแผ่นอกหนาอย่างห้ามปราม แต่มีหรือที่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดเท่ามดจะมางัดสู้แรงของราชสีห์ผู้ที่ไม่รู้จักเพียงพออย่างเคลวิน นอกจากร่างสูงจะไม่สะเทือนแล้ว มือหนายังฉุดมือบางขึ้นมาโอบลำคอของตัวเองเอาไว้แล้วก้มลงไซร์ลำคอละหงของเพียงฟ้าอีกครั้ง
“อีกรอบได้ไหม?..........นะครับ”
อ้อนขนาดนี้ใครที่ไหนมันจะต้านไหว ร่างบางมองใบหน้าคมเค้มของคนรักอย่างหลงใหล อยากจะตอบสนองทุกสัมผัสหากแต่ขีดจำกัดของร่างกายก็มีเพียงน้อยนิด
“ฟาร์ไม่ต้องทำอะไรเลย...........เดี๋ยวเคลทำเอง”
“เดี๋ยวเคล........เหนื่อย พักก่อนได้ไหม”
“ก็พักซิครับ.............”
ปากบอกไป แต่การกระทำกับสวนทางกับคำพูดเสียอย่างนั้น มือหนาไล่สัมผัสไปทั่วเรือนร่างบอบบางของเพียงฟ้าอย่างปลุกเร้า เรียกเสียงครางผะแผ่วจากริมฝีปากบางของเพียงฟ้าได้อีกครั้ง
และทุกการกระทำก็เป็นไปตามท่วงทำนองเดิม เพลงแห่งความรัก ที่ทั้งสองฝ่ายต่างช่วยกันประคับคองและเติมเต็มซึ่งกันและกัน เนิ่นนานที่กิจกรรมของการร่วมรักจะหยุดลง และนั่นก็ล่วงเลยเข้าเช้าวันใหม่ เฉกเช่นเดียวกับธรรมนองคลองธรรมของธรรมชาติ สิ่งมีชีวิตบนโลกต้องดำเนินไปในทางของมัน หากแต่สำหรับเพียงฟ้า และเคลวินนั้น ไม่ว่าพรุ่งนี้ จะเป็นเช่นไร ทั้งสองคนก็จะเป็นของกันและกัน ตราบนานเท่านาน
*************************************************************************
ร่างบางเดินถือถ้วยออกมาจากตัวตึก มุ่งหน้าสู่สวนหลังบ้านอันเป็นสถานที่สุดโปรดของผู้สูงวัยอย่างปู่เบ็น บรรยากาศร่มรืนของร่มไม้ยามเช้าทำเอาร่างบายผ่อนคลายได้ไม่ยากต้องขอบคุณผู้สูงวัยอย่างปู่เบ็นที่ปลูกความร่มรื่นเอาไว้รอบบ้าน
“ปู่ครับ ชาครับ”
“อืม ขอบใจ ......นั่งซิ”
ผู้สูงวัยเชื้อเชิญให้นายน้อยคนที่สองของบ้านพิทยาพันธ์นั่งลงร่วมทานชาเมื้อเช้าร่วมกัน เบ็นมองดวงหน้าหวานของเพียงฟ้า ที่มีศักดิ์เป็นถึงรองประธานบริหารสูงสุดของ KV Park กว่าคนๆนี้จะยืนมาถึงจุดนี้ต้องผ่านอะไรมากมายหลายอย่าง บททดสอบทั้งในเรื่องความรัก การงาน และอะไรหลายๆอย่างที่เขาทำขึ้นมา เพื่อที่จะบอกให้เพียงฟ้าได้รู้ว่า ในโลกของความเป็นจริงแล้ว ไม่ได้มีเพียงแค่คนสองคน ฐานะทางครอบครัว หน้าที่การงาน สังคม ไม่ได้ยอมรับในสิ่งที่เพียงฟ้าและเคลวินเป็นเท่าไร และทั้งสองคนก็ทำให้เขาได้รู้ว่า ความรัก ความเอาใจใส่ เห็นใจซึ่งกันและกัน เอื้ออาทรแก่กัน เข้าใจปัญหาของอีกฝ่าย จะทำให้คนทั้งสองจับจูงมือประคับครองความรักฝ่าฟันจนมาถึงวันนี้
“งานที่บริษัทเป็นไงบ้าง”
“ก็ดีครับ ทำแทบไม่ทัน ไหนจะตำแหน่งสถาปนิคมือหนึ่งอีก เหนื่อยจนทำแทบไม่ไหว แต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดีครับ”
หน้าที่ในด้านต่างๆที่ได้รับมอบหมาย เพียงฟ้าเพียรทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะรู้ว่าตำแหน่งต่างๆที่ตัวเองได้รับนั้น เพราะทั้งสองคนต่างเชื่อใจและไว้วางใจ และมอบหมายให้ทำ และเขาก็ทำออกมาได้ดีเป็นที่น่าพอใจ
“ไอ้เคลมันกวนมากไป ก็บอกปู่เลยนะ เดี๋ยวปู่จัดการเอง”
“เอ่อครับ เคลวินไม่ได้กวนอะไรมากมายหรอกครับ ผมดุไว้เขาก็เชื่อแล้ว”
แต่กว่าจะเชื่อ ก็ต้องเปลืองตัวอยู่นานสองนาน กว่าราชสีห์ผู้หิวโหยจะเรียกร้องจนพอใจ เคลวินนั้นมักจะตื่นขึ้นมาสะกิดร่างบางตอนดึกๆอยู่เป็นประจำ บางครั้งก็ได้ บางครั้งก็โดนหยิก โดนดุ และบางครั้งก็ขัดขืนพอเป็นสีสันของชีวิต
“หึหึ แล้วนี่ไอ้หลานบ้ากามของปู่ไปไหนเสียล่ะ”
“เอ่อ....ยังไม่ตื่นครับ”
แทนที่คนที่จะไม่ได้ตื่นขึ้นมาดูตะวันช่วงเช้าจะเป็นเพียงฟ้า กลับกลายเป็นเคลวินเสียอย่างนั้น
“ไปปลุกมันมารดน้ำต้นไม้กับปู่หน่อย ถ้าไม่ตื่นก็ฝากบอกมันด้วยนะว่าปู่จะให้สกายไปคุมโรงแรมที่ยุโรปกับปู่สองคน”
“ปู่ก็รู้ว่า เคลวินไม่ยอมทำอย่างนั้นแน่นอน”
“ก็ปู่รู้ดีไงว่า คนที่ไอ้เคลมันกลัวจะหัวหดอยู่ตอนนี้น่ะมันคือสกาย ขู่มันไว้อย่างนี้น่ะดีแล้ว อย่าให้มันลุกขึ้นมาสู้ได้ เดี๋ยวเราจะคุมมันไม่อยู่”
“ไม่ใช่อย่างนั้นเสียหน่อยครับ เคลวินกลัวปู่มากกว่าผมเสียอีก”
ใครไอ้หลานตัวไหนที่มันจะทำตามคำสั่งเมียอย่างเคร่งครัด เช้าเย็นไปทำงานกับเมีย ตอนเที่ยงก็ทานข้าวกันสองคน ตกเย็นก็กลับบ้านพร้อมกัน นัดพบลูกค้าต้องหอบเอาเมียไปด้วย หรือไม่ก็ถ้าเพียงฟ้ามีพบลูกค้านอกสถานที่เคลวินหลานรักก็จะติดตามไปอย่างไม่ให้คลาดสายตาเหมือนกัน จนเดี๋ยวนี้เขาชักไม่แน่ใจแล้วว่า เคลวินจะเป็นราชสีห์หรือแมวกันแน่
“ถ้ามันกลัวปู่ ป่านนี้มันไม่มีทางได้สกายเป็นเมียแน่ๆ”
“.......................”
“หึหึ ปู่ไม่แกล้งแล้ว ........รีบไปตามไอ้หลานขี้เซาเร็วๆเข้า”
“ครับๆ”
***************************************************
“เมียจ๋า...............เค้าง่วง”
ร่างสูงเอื้อมมือดึงมือบางของคนรักลงมาซบหน้า แล้วสูดกลิ่นหอมจากอุ้งมือบางของเพียงฟ้าอย่างอ้อนๆ นั่นก็เพียงพอที่จะเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากเพียงฟ้าไม่น้อย
“ไม่ต้องมาอ้างเลยเคล ตื่นได้แล้ว ปู่รออยู่ด้านล่าง”
“ให้รอไปซิครับ ก็เคลง่วงอ่ะ”
ร่างสูงกระชากร่างบางให้ล้มลงมานอนกอดอยู่บนเตียงแล้วใช้ผ้าห่มผืนหนาคุมร่างทั้งสองร่างเอาไว้ แล้วปฏิบัติการอ้อนเมียก็ตามมา
“อื้อเคล!! ไม่ต้องลูบเลยนะ”
ร่างบางเอ่ยปากห้ามปรามมือร้ายกาจที่เผลอแปปเดียวก็ลูบต่ำลงไปไปใต้สะดือเสียแล้ว
“อยากนอน..............เคลไม่อยากลงไป นะๆ”
“ไม่ได้ รู้ไหมปู่ฝากมาบอกเคลว่าอะไร”
“อะไรครับ”
“ปู่บอกว่า ถ้าเคลไม่ลงไปรดน้ำต้นไม้ ปู่จะพาฟาร์ไปคุมโรงแรมที่ยุโรปกันสองคนแล้วไม่ให้เคลไป”
“ห๊ะ!!!!!!!!!!!!!!..................”
“ไม่ต้องมาตกใจ ทีนี้จะลุกได้หรือยัง”
ไม่ต้องบอกให้คนรักพูดซ้ำอีกรอบ ร่างสูงก็ดีดตัวลุกจากเตียงวิ่งเข้าห้องน้ำไปด้วยความรวดเร็ว ร่างบางได้แต่หัวเราะตามหลังอย่างขำๆในความกระตือรืนร้นของเคลวินที่ต้องได้รับการกระตุ้นเสียก่อน
.
.
.
“ตั้งใจรดหน่อย แกนี่มันได้เรื่องจริง”
“ปู่ครับ หลักสูตรบริหารธุรกิจ ไม่ได้มีวิธีสอนรดน้ำต้นไม้นะครับ”
“เถียงเหรอ สกายจัดการ!!!!!!!!!!!!”
เมื่อได้รับคำสั่ง เพียงฟ้าก็จัดการเบนสายยางจากต้นกุกลาบเป็นเคลวินที่ยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ข้างๆ
“เฮ้ยๆๆ ฟาร์ทำอะไรน่ะ แกล้งผัวเหรอ เดี๋ยวคืนนี้ไม่ได้นอน”
“อะไรๆ ไม่ได้นอนอะไร มั่วๆ วันนี้จะไปนอนกับน้ำซุป”
“ไปนอนอะไรกับน้ำซุป เดี๋ยวไอ้ลีโอก็เอาไม้ตีหัวหรอก ไหนจะน้ำซอสอีก ปล่อยให้ครอบครัวเขาสุขสรรค์อย่างนั้นต่อไปเถอะ”
“งั้น ฟาร์จะแยกไปนอนห้องรับรองแขก”
“ถ้าฟารืไปนอนได้นะ เอาไม้มาตีหัวเคลเลย”
“ไอ้หลานเผด็จการ” คุณก็รู้ว่าเสียงนี้มาจากไหน
“แล้วได้มาจากใครล่ะ”
“แกได้มาจากฉันเหรอ เหอะ !! ฉันดีกว่าแกหลายเท่านะเคลวิน”
“คนแก่หลงตัวเอง”
“ฟาร์ว่าพอดีกว่า แดดแรงแล้ว เข้าบ้านกันดีกว่าไหม”
“ไปซิ วันนี้แกล้างจานนะเคลวิน อย่าปล่อยให้เมียทำทุกวัน เขาก็เหนื่อยเป็นเหมือนกัน”
“คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบ!!!!!!!!!!!! ผมไม่ให้เมียผมทำทุกวันอยู่แล้ว”
แล้วทั้งสามคนก็พากันเดินเข้าบ้านเพื่อรับประทานอาหารเช้าร่วมกัน กิจกรรมในวันหยุด เหล่าสมาชิกของบ้านจะออกมาทำร่วมกัน ความรักและความเข้าใจ ผลักดันชีวิตคู่ให้ก้าวเดินต่อไปเรื่อยอย่างไม่หยุดนิ่ง ชีวิตคู่คือการเรียนรู้ซึ่งกันและกัน ต่างฝ่ายต่างเหมือนกับหนังสือคนละเล่ม เนื้อหาไม่เหมือนกัน เพราฉะนั้นต้องหมั่นเปิดศึกษาซึ่งกันและกัน หากคนใดคนหนึ่งร้อน อีกคนจะต้องเป็นน้ำเย็นคอยลูบเอาไว้ หากเป็นเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ ไม่ว่าอะไรก็เข้ามาทำลายปราการของชีวิตคู่ได้แน่นอน
***********************************************************
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Part คู่ของ เคลวิน+เพียงฟ้า จบแล้วววววววววววววววววววว โอยยยยยยยยยยย กว่าจะปั่นออกมาได้ เกือบตาย
พลีสสสสสสสสสสสสสสส เม้นแล้ว+เถอะ ข้อร้องจากดวงใจ
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
มาแล้วหรอ ดีใจๆๆๆๆๆ ไปอ่านก่อนนะแล้วจะมาเม้นใหม่ อิอิ
-
ปู่ฮามาก น่ารักง่ะ
อยากอ่านตอนของน้ำซอสอีกง้าาาาาาาาาาาาาาาา :z3:
-
ปู่ฮามาก น่ารักง่ะ
อยากอ่านตอนของน้ำซอสอีกง้าาาาาาาาาาาาาาาา :z3:
จัดปายยยยยยยยยยยยยยยยยย เดี๋ยวรอก่อนเน้อ
-
:m25: :pighaun: :haun4: :jul1:
เลือดหมดตัวแล้วอ่ะ ของเลือดด่วนค่า
คู่ของฟาร์กะเคลจบแล้ว ก้อเหลือคู่ของน้ำซุปกะลีโอ แล้วก็คู่ของพี่น่านกะนู๋นัทช่ายไมอ่ะค่ะ
ในเรื่องนี้ผ่านมานานแล้วช่ายมะ(จำได้ว่า ฟาร์กำหนด :oo1: เวลา 3 เดือน ให้เคลรออ่ะ) แปลว่าต้องผ่านเวลานั้นมา เพราะลีโอกะน้ำซุป มีน้องน้ำซอลแล้วนิ
งั้นคู่พี่น่านกะหนูนัทก็น่าจะกลับมาอยู่ด้วยกันแล้วจิ ช่ายมะๆๆ :-[
แล้วเรื่องน้อง...(แอบลืม)ที่น้ำซอลชอบนั้นอีกอ่ะ ตกลงน้ำซุปเป็นคนให้ทุนช่ายมะ่ เพราะว่าเหมือนตัวเองมานิ(เข้าใจถูกไมอ่ะ) แล้วเป็นนายเอกของน้ำซอลด้วยป่าวอ่ะ อยากรู้ๆๆ (แอบบอกหน่อยได้ไมอ่ะ อิอิ)
:really2: คิดไม่ออกล่ะว่าจะถามไรดี อิอิ (จะโดนคนเขียน :beat:เอาไมนี่เรา ถามซะเยอะเลย แต่อยากรู้จิงๆๆอ่ะ)
:กอด1: คนเขียน 1 ที
-
ชอบบบบบ
ปู่น่ารักกกกก
ครอบครัวสุขสันต์
-
กลัวเมีย+หวงเมียจริงๆๆเลยเคลวิน
+1 เพื่อเป็นกำลังใจจ้า
-
:m25: :pighaun: :haun4: :jul1:
เลือดหมดตัวแล้วอ่ะ ของเลือดด่วนค่า
คู่ของฟาร์กะเคลจบแล้ว ก้อเหลือคู่ของน้ำซุปกะลีโอ แล้วก็คู่ของพี่น่านกะนู๋นัทช่ายไมอ่ะค่ะ
ในเรื่องนี้ผ่านมานานแล้วช่ายมะ(จำได้ว่า ฟาร์กำหนด :oo1: เวลา 3 เดือน ให้เคลรออ่ะ) แปลว่าต้องผ่านเวลานั้นมา เพราะลีโอกะน้ำซุป มีน้องน้ำซอลแล้วนิ
งั้นคู่พี่น่านกะหนูนัทก็น่าจะกลับมาอยู่ด้วยกันแล้วจิ ช่ายมะๆๆ :-[
แล้วเรื่องน้อง...(แอบลืม)ที่น้ำซอลชอบนั้นอีกอ่ะ ตกลงน้ำซุปเป็นคนให้ทุนช่ายมะ่ เพราะว่าเหมือนตัวเองมานิ(เข้าใจถูกไมอ่ะ) แล้วเป็นนายเอกของน้ำซอลด้วยป่าวอ่ะ อยากรู้ๆๆ (แอบบอกหน่อยได้ไมอ่ะ อิอิ)
:really2: คิดไม่ออกล่ะว่าจะถามไรดี อิอิ (จะโดนคนเขียน :beat:เอาไมนี่เรา ถามซะเยอะเลย แต่อยากรู้จิงๆๆอ่ะ)
:กอด1: คนเขียน 1 ที
จะมาตอบคำถามทุกประเด็นเริ่มจาก
1. คู่พี่น่าน+นัท จะกลับมาแล้ว เพราะฉะนั้นรออ่านได้ มันจะมีสรุปทุกคู่อีกรอบแบบมิกซ์รวมกัน
2. คู่ของน้ำซอส+น้องเดียร์ค่ะ โปรเจคนี้จะมีเหมือนกัน แต่ยังไม่ได้เริ่ม เพราะเรื่องที่จะเอาลงต่อไปคือ "สะใภ้เถื่อน"
3. ถามมาได้ค่ะ ตอบทุกคำถาม 5555555555555+
ขอบคุณสำหรับเมนต์นะคะ
-
กรีดดดดด จบแล้วเหรอออออ
ขออีก 2 ตอนได้ปะ :impress2:
:call:
-
พี่น้องทั้งหลาย จะแวะเข้ามาบอกว่า
v
v
v
v
เอานิยายเรื่อง "สะใภ้เถื่อน" ลงแล้วววววววววววววววว
ไปตามกันได้ เอาอินโทร ลงอ่ะ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกๆ ๆ อะไรที่กดดันๆ เราชอบบบบบบบบ
-
:L2:
-
น่ารักจริงๆ
-
ขอบคุณที่ตอบคำถามค่า (แอบถามอีกนิ) วิ่งไปอ่าน สะใภ้เถื่อนมาแล้ว อิอิ
ตกลงน้ำซอลกะน้องเดียร์มีความเกี่ยวข้องกะเรื่อง สะใภ้เถื่อนไมเอ๋ย(แอบงง)
แล้วจะรอตอนต่อไปนะค่า
-
คนแก่เขาบอกว่ากลังเมียแล้วจะเจริญ...555
อย่ารีบจบนะอยากอ่านน้ำซอลต่อครับ
-
ยังไม่อยากให้จบอ่ะ
ขอตอนพิเศษได้ป่ะ
คุณปู่น่ารักจังเลย
ชอบอ่ะ
+1ให้คนเขียน
กดlikeสักพันครั้ง
:L2: :กอด1: :pig4:
-
วิธีบังคับเคลวินของปู่เนี่ยได้ผลทันตาจริงๆ :m20:
ปล.ไปอ่านสะใภ้เถื่อนรอตอนต่อไปดีกว่า :bye2:
-
พระเอกเรื่องนี้คงสูตร รัก หวง หึง นายเอกมากๆอิจฉา
รอคู่ต่อไปค่ะ
:กอด1:
-
เริ่มว่างแล้วเหรอ มาต่อแล้วดีใจจัง จะรอคู่อื่นๆนะ :L2: :L2: :L2:
+1 ให้เป็นกำลังใจ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
ขอบคุณที่ตอบคำถามค่า (แอบถามอีกนิ) วิ่งไปอ่าน สะใภ้เถื่อนมาแล้ว อิอิ
ตกลงน้ำซอลกะน้องเดียร์มีความเกี่ยวข้องกะเรื่อง สะใภ้เถื่อนไมเอ๋ย(แอบงง)
แล้วจะรอตอนต่อไปนะค่า
เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับสะใภ้เถื่อนเลยค่ะ คนละตัวละคร ตามความรู้สึกไม่อยากเขียนนิยายไตรภาค
เพราะตัวเองก็ไม่ค่อยชอบอ่านเท่าไร สงสารคนที่ไม่ได้ติดตามมาตั้งแต่เรื่องแรกอ่ะ
จะได้ไม่ต้องไปนั่งจำใจอ่าน เพราะฉะนั้นน้ำซอสกับสะใภ้เถื่อน คนละแนวกันค่ะ
-
อร้ายยยยยยยยยยยยยยยยย
เค้าสวีทกันน่าร้ากกกกกกกก :o8:
-
น่าักมากมายอ่ะคู่นี้ เค้าชอบนิสัยฟาร์ หลงรักฟาร์จิงๆ นะเนี่ย
ขอกลับบ้านมานอนกอดสัก ปี ได้ไหม
-
น่าักมากมายอ่ะคู่นี้ เค้าชอบนิสัยฟาร์ หลงรักฟาร์จิงๆ นะเนี่ย
ขอกลับบ้านมานอนกอดสัก ปี ได้ไหม
ไปขอกับเคลวินซิ รับรอง คุณได้เป็นอย่างอื่นแทน 55555555555555555555+
+1 ให้แล้วกันเนอะ
-
เเต่ละคู่น่ารักทั้งนั้นเลยค่ะ
+1 ค่ะ
-
น่ารักจังเลย
-
จบได้น่ารักมาก :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
:t3: :t3: :t3: มาแอบรอพี่น่านหนูนัท
-
คิดถึงจังงงงงง
รอคู่พี่น่านกับหนูนัท
อยู่นะค๊า
:z13: :L2: :z2:
-
:catrun:
-
เรื่องนี้ก็จะอัพอาทิตย์หน้านะคะ
รออีกนิดแล้วกันเนอะ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จ้ะ บอกให้รอก็จะรอ :yeb:
-
o13
จะจบเเล้วเหรอออ
เสียดายจัง
-
รอได้ค๊า
ขอแค่ไม่ลืมก็พอ
-
ระหว่างรอเรื่องนี้ก็ไปเป็นกองเชียร์สะใภ้เถื่อนไปพลาง ๆ ก่อน เรื่องนี้สนุกและแต่ละคู่ก็รักกันและสวีตกันมาก
เป็นที่น่าอิจฉาของคนไร้คู่จริง ๆ เรื่องโน้นก็น่าจะสนุกไม่แพ้กัน +1 แทนคำขอบคุณ :pig4:
-
คนแต่งจะกลับมาเมื่อสอบเสร็จ
:o12: :o12: :o12: :o12:
เค้าขอโทดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ที่ไปอัพแต่เรื่องใหม่
เดี๋ยวจะเอาเรื่องนี้ให้จบก่อนเนอะ TT________________TT
-
มารอนะค่ะ
-
คิดถึงจังฮู้
คนเขียนสบายดีมั๊ย :กอด1:
-
Part 58
( ครึ่งแรก )
“ห๊ะ!!!!!!!!!!! พูดใหม่อีกทีซิ”
“คือนัทจะเลื่อนกำหนดกลับ เป็นปีหน้าอ่ะพี่น่าน”
“ตลกแล้วนัท ล้อพี่เล่นใช่ไหม พี่ไม่ตลกด้วยนะ” น่านน้ำพูดเสียงเครียด แค่คิดตามสิ่งที่คนรักพูดก็ขนลุกทั่วร่างแล้ว แค่ได้ฟังก็สะเทือนใจไม่น้อยเลยจริงๆ ตลอดระยะเวลาสองปีที่ณัฐดนัยไปศึกษาอยู่ที่โน้นนั้น น่านน้ำคนนี้ไม่เคยแม้แต่จะได้พบหน้าพบตา หนึ่งคือณัฐดนัยไม่ให้บินไปหาสองคือ คุณแม่บังเกิดเกล้าเข้าข้างลูกสะใภ้ทุกทางกีดกันลูกชายตัวเองด้วยการหางานและโครงการมาให้ทำให้คิดตลอดเวลา เรียกว่าทำงานหนักตลอดระยะเวลาสองปีก็ว่าได้
และช่วงเวลาตลอดทั้งสองปีนั้น บรรดาคุณนาย คุณหญิงทั้งหลายก็ขยันพาลูกสาวเดินขบวนพาเหรดมาให้เขาถึงที่ ก็มีคุณแม่นี่แหละที่ช่วยกีดกันให้ ยามใดที่เหล่าเพื่อนสนิทคุณนายคุณหญิงทวงถามเรื่องคู่ครองของลูกชาย คุณแม่ผู้น่ารักก็บอกและย้ำตลอดเวลาลูกชายสุดหล่ออย่างน่านน้ำนั้นมีเมียแล้ว และตอนนี้เมียก็ไปเรียนต่อต่างประเทศ น่านน้ำคนนี้ถึงได้อยู่รอดปลอดภัยและสุขสบายมาถึงวันนี้
แต่เรื่องนี้พักไปก่อนแล้วกัน Topic ตอนนี้มันอยู่ตรงที่ว่า เมียรักจะเลื่อนกำหนดกลับเป็นปีหน้า ปีหน้าเลยนะครับไม่ใช่อาทิคย์หน้า เดือนหน้า หรือสามเดือนข้างหน้า แต่เป็นปีหน้า ให้ตายเถอะถ้าทำอย่างนั้นก็มาฆ่าไอ้น่านคนนี้ให้ตายก่อนแล้วกัน ไอ้เราก็นับวันรอให้ถึงวันที่จะได้กอดตัวเป็น อยากเห็นหน้า อยากได้ยินเสียงและเสียงนั้นต้องมาดังอยู่ใกล้ๆ ไม่ใช่ดังผ่านเครื่องมือสื่อสารที่ชื่อโทรศัพท์
“นัทไม่ได้ล้อเล่น อาจารย์อยากให้นัทอยู่ต่ออีกปีจะได้ทำโปรเจคใหญ่ร่วมกัน” ณ เวลานี้เหตุผลอะไรก็ไม่เข้าหูของน่านน้ำเลยซักนิด มันเหมือนกับมีลมอะไรบางอย่างมันดึงอื้ออึงอยู่ในหูเต็มไปหมด รู้อย่างเดียวคือ “ไม่ยอม!!!!!” หัวเด็ดตีนขาดอย่างไงก็ไม่ยอม ทะเลาะก็ทะเลาะ น่านน้ำคนนี้รู้จุดหมายของตัวเองอย่างเดียวก็คือ ณัฐดนัยต้องกลับไทยและกลับมาอยู่บ้านเขาเท่านั้น
“ไม่ครับ พี่ไม่ให้อยู่ ....ไม่ต้องเอาเหตุผลอะไรมาอ้างทั้งนั้น นัทมีหน้าที่เตรียมตัวกลับอย่างเดียว และถ้าดื้อพูดไม่รู้เรื่อง พี่จะไปรับด้วยตัวเอง เข้าใจไหมครับ”
เรือนกายสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ความร้อนใจต่างๆนานาที่มันสุมอยู่ในอกจนไม่สามารถนั่งอยู่เฉยๆได้ มือหนากุมโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กไว้แน่น ใจอยากจะมุดโทรศัพท์ไปโผล่หน้าคนใจร้ายอย่างณัฐดนัยให้รู้แล้วรู้รอด ไม่คิดถึงกันบ้างหรืออย่างไร ทำไมถึงไม่ยอมกลับมาตามกำหนด ทำไมต้องดื้ออยากอยู่ที่โน้นด้วย โปรเจคงานมันสำคัญกว่าแฟนอย่างนั้นเหรอ
“พี่น่าน.......เข้าใจนัทหน่อย นัทไม่ได้อยากให้มันเป็นอย่างนี้ แต่อาจารย์ข้อร้องให้นัทอยู่ นัทปฏิเสธไม่ได้เพราะอาจารย์ท่านนี้ช่วยนัทไว้เยอะ นัทอยากทดแทนบุญคุณเท่านั้นเอง”
“กลับมาเอง!!.............หรือจะให้พี่ไปรับเลือกเอา” น่านน้ำยื่นข้อเสนอให้อีกฝ่ายอย่างเฉียบขาด และทุกอย่างก็ไม่เปิดโอกาสให้ณัฐดนัยอยู่ทำงานต่อที่ฝรั่งเศษได้เลย
“พี่น่าน ไม่มเหตุผล!!”
“ไม่มีเหตุผลเหรอ แค่พี่อยากเห็นหน้าเมีย คิดถึงเมีย อยากกอด อยากหอม นี่มันไม่มีเหตุผลเหรอ สองปีที่ผ่านมาก็เพียงพอแล้วนัท จะไม่มีปีที่สามหรือสี่ทั้งนั้น เพราะพี่ไม่ยอม!”
“นัทไม่ได้หมายความอย่างนั้น พี่น่านอย่าเข้าใจผิดซิ”
“หรือว่านัทไม่คิดถึงพี่ ใช่ซินะ ไปอยู่ที่โน้น เห็นไอ้หนุ่มตาน้ำขาวแล้วลืมพี่ใช่ไหม”
“ไปกันใหญ่แล้ว!! พี่น่านโมโหแล้วอย่าพาลนะ ก็รู้ว่านัทรักพี่น่านคนเดียว ไม่ต้องเอาเรื่องอื่นมาผสมกันเลย”
“พี่จะพูดกับนัทเรื่องอยู่ฝรั่งเศสเป็นครั้งสุดท้ายนะนัท ..........พี่ไม่ให้นัทอยู่และถ้านัทไม่เชื่อพี่ น่านน้ำคนนี้จะไปรับนัทที่ปารีสด้วยตัวเอง ไม่สนว่าตอนนั้นนัททำอะไรอยู่ เพราะถ้าพี่ไปถึงแล้วนัทต้องเก็บกองกลับทันที”
“เผด็ตการ................พี่น่านอยู่อีกปีไม่ได้จริงๆเหรอ”
“ไม่ได้ครับ พี่ว่านัทไปเก็บของกลับดีกว่า มันมะรืนพี่จะไปรับที่สนามบิน”
“พี่น่านนนนนนนนนนนนน ฟังนัทหน่อยได้ไหมอ่ะ มันจำเป็นจริงๆนะ”
“ไปเก็บของได้แล้ว พี่วางสายนะ รักนะครับ”
แล้วร่างสูงก็กดวางสายทันที ถ้าขืนคุยไปอีกมีหวังได้ทะเลาะแน่ๆ ให้ตายยังไงไอ้น่านคนนี้ก็ไม่ยอมให้นัฐดนัยอยู่ฝรั่งเศษต่อแน่ๆ กว่า 2 ปีจะผ่านมาได้ ก็เกือบแย่แล้ว นี่ต้องให้ทรมานต่ออย่างนั้นเหรอ ถ้าทำอย่างนั้นได้ ก็ไปบวชเป็นพระเถอะ
.
.
.
.
คุณนายใหญ่ประจำบ้านเห็นหน้าลูกชายที่เดินทำหน้าบูด หน้าหงิกเข้ามาก็รู้ได้ทันทีว่าสาเหตุที่ทำให้น่านน้ำอารมณ์เสียอยู่ตอนนี้คืออะไร หนูนัทสะใภ้คนโปรดโทรมารางานว่าจะอยู่ทำโปรเจคกับอาจารย์ที่มหาลัยต่อ แต่น่านน้ำลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของนางนั้นไม่ให้อยู่ และไม่เปิดโอกาสมให้ต่อรองแต่อย่างใด เพราะถ้าหากณัฐดนัยไม่กลับมาไทยตามกำหนดนั้น ลูกชายสุดที่รักของนางก็จะไปรับกลับด้วยตัวเอง
คนเป็นแม่เข้าใจลูกชายดีว่า มันทรมานแค่ไหน กว่าจะผ่านไปแต่ละวันโดยไม่มีคนที่รักอยู่เคียงข้าง นางก็ได้แต่ปลอบและคอยให้กำลังใจอยู่ข้างๆ อีกทั้งยังคอยกำจัดลูกท่านหลานเธอที่พากันเข้ามาเกาะแกะ กัดแทะลูกชายของนางไว้รอลูกใภ้คนงามกลับมาอีกด้วย เรื่องนี้นางไม่ขอออกความเห็น เพราะมันเป็นเรื่องของคนสองคนและ นางมีหน้าที่ให้คำปรึกษาเท่านั้น
“เป็นอะไรหน้าหงิกมาล่ะพ่อลูกชาย” เอ่ยทักด้วยเสียงรักใครเอ็นดูแค่ไหน ก็ไม่อาจทำให้อารมณ์อันขุ่นมัวของน่านน้ำลดดีกรีลงได้เลย
น่านน้ำเดินเข้ามากอดเอวบางแล้วซบใบหน้าลงที่ซอกคอหอมกรุ่นของมารดาอย่างออดอ้อนและพักผิงไปในตัว ใหญ่มาจากไหน แต่สุดท้ายก็มาสยบอยู่แทบเท้าของผู้ให้กำเนิดทุกคราไป มารดาของน่านน้ำนั้นนับว่าเข้าอกเข้าใจลูกชายตัวเองมากก็ว่าได้ ไม่กล่าวโทษที่น่านน้ำรักผู้ชาย ไม่เคยตำหนิที่ลูกชายรักเพศเดียวกัน นางใช้หลักการลูกรักใคร นางก็จะรักไปด้วย ณัฐดนัยน่ารัก รู้กาลเทศะ ไม่แปลกที่ลูกชายของนางทั้งรักทั้งหวง
“ก็หนูนัทของแม่น่ะซิครับ จะขออยู่ต่ออีกหนึ่งปี ฆ่าผมเถอะถ้าเขาทำอย่างนั้นน่ะ” มือบางที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อนลูบศีรษะลูกชายไปมาอย่างรักใคร่เอ็นดู ยิ่งใหญ่มาจากไหนสุดท้ายแล้ว น่านน้ำก็ยังเป็นเด็กน้อยขี้อ้อนของนางอยู่ดี
“น้องมีเหตุผลแกก็ฟังน้องหน่อยนะน่าน แม่รู้ว่าแกคิดถึงน้อง แต่ดูเหตุผลหน่อยนะ เดี๋ยวก็ทะเลาะกันเรื่องใหญ่โต”
“ผมฟังแล้วนะแม่ ถ้าขออยู่ต่ออีก 3 เดือนผมจะไม่โวยวายเลย แต่นี่ปีหนึ่งเลยนะครับ”
“หึหึ ...........ไอ้คนติดเมีย น้องโทรมาเล่าแม่แล้วว่าแกไม่ให้เขาอยู่ต่อ ทำอย่างนี้น้องลำบากใจนะน่าน นี่ก็ผัวนั่นก็อาจารย์ที่คอยที่ดูแลช่วงเรียน”
“.......................................” ลูกชายคนโปรดเงียบและนิ่งลงไปทันที ผู้ให้กำเนิดก็ได้แต่เพียงลูบหน้าลูบหนังเพื่อปลอบโยน ในเวลานี้น่านน้ำกำลังใช้ความคิดอย่างหนักระหว่างจะใช้หัวใจเลือกหรือจะใช้ความถูกต้องเลือก
“ไปอาบน้ำพักผ่อนแล้วคิดเรื่องนี้ให้ดีๆนะน่าน น้องรอการตัดสินใจของน่านอยู่”
ณัฐดนัย ดื้อเงียบแต่ก็เชื่อฟังน่านน้ำลูกชายของนางอยู่ไม่น้อย แต่สำหรับนางนั้นน่านน้ำฟังคำสั่งและคำพูดของลูกสะใภ้คนงามมากกว่า เพียงแต่บางครั้งบางคราวเท่านั้นที่ลูกชายของนางจะลุกขึ้นมาหืออือซักครั้ง อย่างเช่นครั้งนี้ ถ้าหากน่านน้ำเลือกความรัก มันมะรืนนี้หนูนัทลูกสะใภ้คนสวยของนางต้องถึงแผ่นดินไทยเท่านั้น แต่ถ้าลูกชายของนางเลือกความถูกต้อง นางจะได้เห็นหมาน้อยตัวโตที่ชื่อน่านน้ำทำหน้าหงอยเมียทิ้งอีกหนึ่งปีแน่ๆ
**********************************
๐ มาแล้วววววววววววววววววววววววววว หายไปนานยังจำกันได้ไหมเนี่ยยยยยยยยยยย
๐ อย่าตกใจที่มันสั้น เพราะรีบเอาลง กว่าจะใจขาดตายเสียก่อน
๐ ครึ่งหลังจะตามมาเมื่อคนแต่งถึงบ้านเกิดอย่างสวัสดิภาพ
๐ จะกลับบ้านนนนนนนนนนนนนนน คิดถึงแม่ อยู่หอมานานเบื่อหน้าเพื่อนแล้ว 5555+
๐ ถ้าจะกรุณา กด+ กดเป็ดให้หน่อยได้ไหม
๐ ห๊ะ ไม่เป็นไร ขอบคุณมาก กกกกกกกกกกกกก
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เร็วมากกกกกกกกกกกกกกกก นับถือๆๆ 55555555555+
+1
-
รออ่านน้ำซ้อส กับน้ำซุปฉบับมินิ
น้องหมวยใจร้าย..... :laugh:
+1
-
รออ่านน้ำซ้อส กับน้ำซุปฉบับมินิ
น้องหมวยใจร้าย..... :laugh:
+1
โอเคๆ คู่นี้จบก่อน เดี๋ยวต่อน้ำซุป ลีโอ น้ำซอส + น้องเดียร์ให้ทันที โอเค๊ๆ!!!!!!!
ขอบคุณมากกกกค๊าาาาาาาาาาา +1 คนแต่งใจดี ใครเม้น กดบวกให้ทันที ก๊ากกกกกกกกๆ
-
สงสารพี่น่านนน
-
ครึ่งหลัง ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รออยู่นะรักคนแต่งงงงง
:call:
-
:pig4:ใจจ้าที่มาต่อ +1จ้า
-
นัทใจร้ายจัง ทางเลือกชั่งน้อยนิด
สงสารคนรอบ้างก็ยังดีนะ นั่งนับวันนับเดือน
-
:mc4: :mc4: :mc4: และแล้วก้อได้อ่าน ดีใจ :angellaugh2: รอตอนต่อไปนะค่า รักคนเขียน และตัวละครทุกตัวเลยค่า
+1 ให้เลย รอคอยมานาน อิอิอิ
-
+ 1 ให้ทุกเม้นแล้วนาาาาาาาาาาา
ขอบคุณมากกกๆ
-
จัด+1 ทั้งคะแนนและเป็ดจ้า
แค่คิดว่าพี่น่านต้องรอนัทอีก 1 ปี
คนอ่านยังทรมานไปก่อนพี่น่านแล้วนะเนี่ย
-
:pig2: :pig2:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
สงสารน่าน้ำจริงๆ :m15: ณัฐคิดไรอยู่เนี่ย
เข้าข้างน่านน้ำอ่ะ งอนไปเลย
-
กลับมาเถอะ
-
พี่น่านต้องรอน้องนัทอีกปีเลยเหรอ น่าสงสารจัง
-
สงสารน่านจัง น้องนัทจะไม่กลับ
+1 ให้แล้วนะ รีบมาต่อที่เหลือไวๆนะค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
โอเคๆ เดี๋ยวพิมก่อนก็แล้วกันเนอะ
ปวดหัวสุดๆอ่ะ เรื่องสะใภ้ก็เพิ่งจะอัพ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก มีแต่งาน
-
ตามอ่านจนทันแล้วค่ะ o13 เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
คราวนี้อยุ่ข้างพี่น่านน้ำอ่ะ แต่ถ้าไม่อยากกลับจริงๆ ปีนี้พี่น้ำก็บินไปหาบ่อยๆเลย
-
หนูณัฐ จะได้กลับบ้านรึเปล่า
ขึ้นอยู่กับคนเขียนแล้วววว
รออยู่นะค๊าาา :3123:
-
รอต่อไปทั้งพี่น่านและคนอ่าน +1
-
อัพตอน 6 ทุ่ม เป๊ะๆ
ไม่เชื่อรอดูได้ เพราะตอนนี้นั่งรอเวลาอยู่ ก๊ากกกกกกกกกกกๆ
-
Part 58.2
.
.
.
.
.
ความเครียดจากเรื่องงานและเรื่องส่วนตัวต่างรุมเร้าน่านน้ำอย่างไม่หยุดหย่อน หลังจากที่วางสายจากณัฐดนัย ร่างสูงก็คิดไม่ตกว่าจะเลือกทำสิ่งใด ทำอย่างไรที่ทุกอย่างมันจะออกมาดีและไม่มีใครต้องมานั่งเศร้าเสียใจ ใจอยากจะสั่งให้ณัฐดนัยกลับไทยทันทีที่เรียนจบ แต่มันก็เป็นอย่างที่ใจคิดไม่ได้ ณัฐดนัยอยากช่วยอาจารย์ทำโปรเจคงานต่ออีกหนึ่งปี ไม่อยากงี่เง่า ไม่อยากต้องทำให้หนูนัทต้องลำบากใจ แต่ความคิดถึงและโหยหามันก็ยิ่งทวีคูณขึ้นไปอีก
เรือนกายสูงใหญ่นอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเตียงในห้องนอนใหญ่คอนโดของณัฐดนัย สถานที่พักพิงหัวใจยามอ่อนล้าจากเรื่องหัวใจเรื่องงาน ดวงตาคมกล้าทอแสงเหนื่อยใจและสับสน มือหนาก่ายหน้าผากนิ่ง ท่านอนมาตรฐานยามที่คิดอะไรไม่ออก ลมหายใจรวยรินแผ่วลงเรื่อยๆ อยากหยุดทุกอย่างไว้ในมือ ไม่ต้องมีใครห่างใคร แต่โลกแห่งความเป็นจริงก็ทำให้น่านน้ำได้รู้ว่า สิ่งที่คิดไว้ในใจนั้นไม่มีทางเป็นจริงแน่นอน
ครืดดดดดดดดดด............ครืดดดดดดดดดดดด
โทรศัพท์เครื่องบางสั่นไหวอยู่บนโต๊ะหัวเตียง เรียกสติของน่านน้ำให้ออกจากผวังค์แห่งความเศร้า และเมื่อเห็นชื่อของคนที่โทรมาก็ทำเอาอยากจะหนีออกไปจากตรงนี้ หากเป็นเวลาปรกติ น่านน้ำจะยินดีเป็นอย่างยิ่งที่เห็นชื่อของณัฐดนัย หากแต่เวลานี้อยากจะหนีไปให้ไกล ไม่อยากรับรู้ว่าสิ่งที่ณัฐดนัยต้องการนั้นคืองาน ไม่ใช่เขา......
“ครับที่รัก” ฝืนทำเสียงอ่อนหวาน แต่ช่างเป็นความอ่อนหวานที่เจือไปด้วยความเศร้าสร้อย หางตามีหยาดน้ำซึมออกมาเล็กน้อย เจ็บที่ต้องเลือก และสิ่งที่เลือกคือความไกลห่าง
“พี่น่าน.................นัทจะบอกว่า...”
“โอเคๆ พี่น่านยอมแล้ว....นัทจะทำงานต่อก็ได้ แต่พี่ให้นัทอยู่แค่ปีเดียวเท่านั้นนะครับ” กันฟันพูดเพื่อสิ่งที่ดีกว่า ไม่ช้าไม่นานณัฐดนัยก็ต้องกลับมาอยู่กับเขาอยู่แล้ว หากต้องเลือกไกลห่างอีกหนึ่งปี คงจะพอทนได้ แต่ถ้าหากเวลามันนานกว่านี้คงได้ออกไปบวชแน่ๆ
“แน่ใจนะ..............ไม่เปลี่ยนใจแน่นะ” น้ำเสียงแววหวานหยอกล้อมาตามสาย ถ้าหากอยู่ใกล้ตัวตอนนี้ณัฐดนัยจะจับตัวเล็กน่ารักมาฟัดเสียให้หายคิดถึงเสียให้เต็มรัก แต่มันก็เป็นแค่ความคิด มันทำไม่ได้ เฮ้ออออ......
“ไม่เปลี่ยนใจครับ นัทต้องทำงานให้เสร็จเร็วๆนะ พี่คิดถึงนัทจะแย่อยู่แล้ว”
“รู้แล้วครับ นัทก็คิดถึงพี่น่านเหมือนกัน ตอนนี้พี่น่านทำอะไรอยู่ครับ”
“นอนคิดอะไรเล่นๆน่ะครับ”
“นัทขอโทษที่กลับไปไม่ได้ นัทรู้ว่าพี่น่านน้อยใจ ไม่ต้องแก้ตัวด้วย อยู่ด้วยกันมากี่ปีทำไมจะไม่รู้ พี่น่านรอนัทนิดหนึ่งนะครับ”
“ครับๆ พี่ขอโทษที่ชอบคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ตอนนี้ดีแล้วครับ” ดีแต่ปาก อืม สำนวนนี้มันตรงตัวตรงใจสุดๆเลยก็ว่าได้
“พี่น่านทานอะไรหรือยัง อย่าปล่อยให้ท้องว่างแล้วไม่กินเบียร์เดี๋ยวจะเป็นโรคกระเพราะนะครับ รู้ไหม”
“รู้ครับ นัทก็เหมือนกัน อย่ามัวแต่ทำงาน กินข้าวกินน้ำด้วยนะ เดี๋ยวจะผอมเอาๆ กลับมาแล้วไม่น่ารักเหมือนเดิมนี่ พี่งอนนะครับ” ถึงจะผอมมา แต่น่านน้ำก็จับหนูนัทมาขุนให้อ้วน น่ารัก น่าฟัดเหมือนเดิมอยู่ดี
เสียงสัญญาณออดหน้าห้องเตือนให้ร่างสูงได้รู้ว่ามีแขกมาเยือนยามวิกาล ชายหนุ่มคิดอย่างแปลกใจใครจะมาหาอะไรตอนนี้ เพื่อนสนิทนัทส่วนใหญ่ไม่ค่อยมาหาที่คอน แล้วตอนนี้นัทไม่อยู่แล้วใครจะมาหา
“นัทครับ ใครไม่รู้มากดออดหน้าห้องเดี๋ยวพี่ไปดูก่อนนะ”
“ครับๆ พี่น่านไม่ต้องวางสายนะ”
ร่างสูงตอบรับกลับไป แล้วเดินเอาหูแนบโทรศัพท์ไปยังประตูหน้าห้อง ส่องตาแมวดูแล้วก็ไม่เจอกับผู้ใด เจอแต่ความว่างเปล่า นึกแปลกใจไม่น้อย ใครมาเล่นตลกอะไรตอนตีหนึ่งตีสอง ร่างสูงค่อยๆเปิดประตูออกไปช้าๆ นึกแปลกใจไม่น้อย บนคอนโดหรูราคาแพงอย่างนี้
“สงสัยพวกมือบอนกดออดมั้งนัท”
“..............................................” ไร้เสียงตอบรับจากปลายสายฝั่งณัฐดนัย น่านน้ำจึงเรียกซ้ำไปอีกครั้ง
“นัท..................นัทครับ”
กริ๊งงงง........กรี๊งงงงงงงงง............
นักธุรกิจหนุ่มหัวเสียขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงออดหน้าประตู เดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงพร้อมที่จะเอาเรื่องคนมือบอนไปยังบานประตูแล้วกระชากเปิดออกด้วยอารมณ์อันครุกกรุ่น
“กดหาอะไ-..................................................................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“เซอร์ไพส์!!!!!!!!!!!!!!!!!” ภาพตรงหน้าทำเอาน่านน้ำอึ้งถึงที่สุด ชนิดที่ว่าร่ายกายไม่ไหวติง
ณัฐดนัยในชุดเสื้อยืดคอกลมทับด้วยสูทลำลองกางเกงยีนต์สีควันบุหรี่ สไตร์สบายๆ ที่เจ้าตัวแต่งเป็นประจำไม่ว่าจะไปไหน
“นี่ความฝันหรือความจริง เดี๋ยวนะพี่อาจจะฝันอยู่ก็ได้” น่านน้ำพูดเพ้ออย่างไม่อยากจะเชื่อกับภาพตรงหน้า มือที่กำโทรศัพท์แนบอยู่จังไม่ตกลงมา แล้วกรอกเสียงลงไปเพื่อสร้างความมั่นใจให้กับตัวเอง และเมื่อสิ่งที่สะท้อนกลับมาในเครื่องมือสื่อสารนั่นก็คือเสียงของคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าเขานั่นเอง
“เดี๋ยวก็รู้ว่าฝันหรือไม่ฝัน” ร่างบางทิ้งกระเป๋าสัมภาระต่างๆลงกับพื้นแล้วกระโดดกอดคอน่านน้ำเต็มที่ คนที่เขาคิดถึงอยู่ตลอดเวลาไม่ว่าจะยามกิน ยามนอน ยามเดิน กิจกรรมต่างๆในชีวิตประจำวันที่กรุงปารีสถูกนำมาเปรียบเทียบเมื่ออยู่กับน่านน้ำ ผู้ชายที่เป็นยิ่งกว่าที่รัก รักยิ่งกว่าสิ่งใด อ้อนกอดที่ถวิลหาตลอดในยามเหงา หว้าเหว่ เหนื่อยล้า และยามนอน และในขณะนี้ ณัฐดนัยคนนี้ก็ได้ทำอย่างที่ใจต้องการแล้ว
“อ๊า!!!! คิดถึงพี่น่านจังเลย” เสียงหวานพึมพำที่ซอกคอแข็งแรงของน่านน้ำ เรียวแขนบางโอบกอดลำคอหนาไว้อย่างแน่นหนา โดยที่ร่างสูงยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ได้กอดตอบแต่อย่างใด
“พี่น่านคิดถึงนัทไหมครับ นัทคิดถึงพี่น่านนะ”
น่านน้ำดันเรือนกายผอมบางของณัฐดนัยออกมาอย่างช้าๆ มือหนาทั้งสองข้างลูบไล้ไปยังผิวหน้าของณัฐดนัยอย่างทะนุถนอม ดวงตาคมกล้าทอแววหวานและตื่นเต้นไปในตัว ไม่อยากจะคิดว่าคนตรงหน้าคือคนที่เฝ้าคิงถึงตลอดเวลา ไม่อยากจะเชื่อว่าสิ่งที่ฝันมาตลอดจะเป็นจริงขึ้นมา หากเหตุการณ์ตรงหน้าคือความฝันก็ขอให้เป็นฝันที่นิรันดรด้วยเถิด ขออย่าได้ตื่นขึ้นมาพบกับความจริงที่โหดร้ายเลย
“พี่...........พูดไม่ออกอ่ะนัท” ริมฝีปากหนาคลอเคลียไปมาทั่วใบหน้าหวานของน่านน้ำ มือหนายกขึ้นมาโอบกอดเรือนกายบอบบางเอาไว้อย่างหวงแหนและโหยหา ในที่สุดเวลาของการรอคอยก็สิ้นสุดลงเสียที
“แต่ นัทพูดออก...........รักพี่น่านนะ”
.
.
.
.
.
.
“อะไรอ่ะ งอนเหรอ โอ๋ๆ ไม่งอนนะ ก็อยากให้แปลกใจเล่นไง” มือบางเพียรบีบนวลำแขนเรียวยาวของน่านน้ำอย่างเอาใจ หลังจากกอดกันอยู่หน้าประตูได้ประมาณ 30 นาที ร่างสูงก็อุ้มร่างบางเข้ามาเคลียร์ตัวต่อตัวที่ห้องนอนทันที จูบแลกเอนไซม์ทำงานตลอดเวลาตั้งแต่ณัฐดนัยย่างเท้าก้าวเข้าห้อง ไม่ว่าจะหลบหลีกไปทางไหน ริมฝีปากหนาก็ตามติดอยู่ตลอดเวลา จึงประท้วงด้วยการใช้มือหยิกหน้าทองแข็งแรงของน่านน้ำแรงๆหนึ่งที นั่นแหละคนตัวโตจึงผละออกมา และเริ่มคุยกันอย่างจริงๆ จัง อีกครั้ง
“พี่ตกใจจนเกือยช๊อคเลยนะนัทรู้ไหม” คิดย้อนกลับไปยังอดยิ้มไม่ได้ มีที่ไหนมาหลอกเราทางโทรศัพท์แล้วบอกว่าจะอยู่ต่ออีกหนึ่งปี มันน่าไหมล่ะ โดนต้มจนเปื่อยอย่างนี้มันต้องเอาคืน
“เห็นซิ หน้าพี่นัทตลกชะมัด”
“แล้วทำไมถึงบอกว่าจะอยู่ต่ออีกหนึ่งปี โกหกพี่ทำไมครับ” ร่างสูงโอบกระชับอ้อมกอดให้แน่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม กลัวว่าร่างบางที่นอนเขี่ยแผ่นอกเขาตอนนี้จะหลุดลอยหายไป มือหนาลูบไล้แผ่นหลังบางไปมาอย่างทะนุถนอมและกล่อมให้นิทรา ริมฝีปากหนาพรมจูบไปทั่วหน้าผากมน สูดกลิ่นกายอันแสนคุ้นเคย ไรผมนุ่มสลวยไม่ว่าเมื่อใดยามใดที่ได้สัมผัสก็ติดตราตึงใจเมื่อนั้น
“นัทไม่ได้โกหกนะพี่น่าน นัทก็แค่ไม่พูดความจริง เห็นมะ ต่างกันเห็นๆ” ด้วยความที่หมั่นไส้คนน่ารักและอยากฟัดเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ทำให้น่านน้ำชะโงกหน้าลงไปกดจูบริมฝีปากบางของณัฐดนัยอย่างหมั่นเขี้ยว ณัฐดนัยดิ้นไปดิ้นมาและส่งเสียงหัวเราะก้องห้อง
บรรยากาศเดิมๆได้กลับมาเยือนห้องนอนใหญ่คอนโดของณัฐดนัยกับน่านน้ำอีกครั้ง เสียงหัวเราะใสและกังวานของนัทสามารถลบล้างความขุ่นมัวที่มันเจืออยู่ในห้องตลอดระยะเวลา 2 ปีได้อย่างรวดเร็ว ความรักความอบอุ่น ลอยละล่องอยู่ในห้อง ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้อีก แค่นี้มันก็สุขไปถึงขั้วหัวใจแล้ว
“เล่ามาตั้งแต่ต้นจนจบ และมีใครที่ขบวนการนี้บ้าง บอกมาให้หมด แล้วพี่จะทำโทษนัทรวดเดียว”
“โอเคๆ บอกหมดก็ได้ คืออย่างนี้นะ อาจารย์ที่มหาลัยอยากให้นัทอยู่ช่วยงาน โดยการเสนอเงินให้จำนวนมหาศาลและตำแหน่งสถาปนิคมือหนึ่งของบริษัทชื่อดังในปารีส ตอนนั้นนัทเครียดมาก นัทไม่ได้เอาปัญหานี้มาปรึกษาใคร นัทขอโทษแต่นัทอยากตัดสินใจด้วยตัวเองเพราะอนาคตของเราสองคนอยู่ในมือของนัท ถ้าหากนัทเลือกงานเลือกเงินนัทต้องห่างพี่น่านแน่ๆ เพราะสำนักงานใหญ่อยู่ปารีส แต่นัทไม่เลือก รู้ไหม อาจารย์ถามนัทครั้งสุดท้ายว่านัทเลือกอะไร...นัทตอบไปว่านัทเลือกหัวใจ หัวใจนัทอยู่ที่ไทย นัททิ้งไม่ได้ เพราะนัทปล่อยให้เขารอนัทมานานถึง 2 ปีแล้ว แล้วนัทก็เขารูปพี่น่านขึ้นมาให้อาจารย์ดู อาจารย์ชมว่าหล่อมาก” แววตากลมหวานเจือแววใสดั่งลูกแก้ว น่านน้ำมองสบตาคู่นั้นของณัฐดนัยก็พบกับความรักที่ส่งตอบกลับมาอย่างหล้นหลาม ไม่ว่าจะเมื่อใดยามใด แววตาก็สื่อได้จัดเจนเช่นดั่งคำพูดเหมือนเคย
“ขอบคุณครับ...........ขอบคุณที่กลับมา” นอกจากคำว่ารักและคิดถึงแล้ว คำว่าขอบคุณก็ดูจะสำคัญในวินาทีไม่น้อยไปเหมือนกัน หากณัฐดนัยเลือกงาน พวกเขาสองคนคงต้องถูกแยกออกจากกันเป็นแน่ ถึงแม้จะมีความไว้เนื้อเชื่อใจกันอยู่มาก แต่ความระแวงในเรื่องของความต่างก็สร้างความร้าวฉานในรักได้เหมือนกัน
“นัทไม่ได้แกล้งให้พี่น่านใจหายเล่นๆนะ นัทแค่อยากจะรู้ว่าพี่น่านจะจัดการกับปัญหานี้อย่างไร”
“พี่ดูเป็นผู้ร้ายในสายตานัทหรือเปล่าครับครั้งแรกที่นัทโทรมาบอกี่น่ะ งั้นพี่ยอมเป็นก็ได้ ไม่ยอมให้อะไรมาพรากเราสองคนหรอกนะ”
น่านน้ำ คิดร้อยแปดสิบตลบว่าจะทำอย่างไร จะเลือกทางไหน เพราะทุกทางที่เลือกก็มีข้อดีและข้อเสียปะปนกันไป ทุกอย่างย่อมมีเหตุผลของมัน และที่พูดไปว่าอนุญาตให้อีกฝ่ายอยู่ต่อได้อีกหนึ่งปี อยากให้คนที่รักทำในสิ่งที่ตัวเองรักให้ดีที่สุด ยามใดที่มองเห็นคนรักของเรามีความสุขแล้ว เราก็ย่อมสุจใจตามไปด้วย
“พี่น่านเป็นฮีโร่สำหรับนัทเสมอ ใครว่านัทอยากอยู่นัทก็แค่แกล้งโวยวายใส่พี่น่านไปอย่างนั้นแหละ พอพี่น่านวางสายนัทก็กรี๊ดเสียงดังคับห้องไปเลย”
นึกย้อนเหตุการณ์ไปเมื่อวานก็ให้นึกขำตัวเอง ไม่นึกว่าณัฐดนัยคนนี้จะเป็นคนเจ้าแผนการขนาดนี้ เขามาถึงไทยก่อนกำหนดก 5 วันและวันนี้คือวันที่ 3 เข้าไปแล้ว สองวันแรกวิ่งเอาของฝากไปให้เพื่อนสนิทจนครบแล้วก็มาตั้งหลักอยู่ที่โรงแรมหรูของแฟนเพื่อนสนิท ก็คุณลีโอนั่นแหละ พนักงานทุกคนพากันแตกตื่นไปหมดว่าทำไม ผู้บริหารของแอ็คซายน์ต้องลงมาต้อนรับเขาด้วยตัวเอง ฟังดูเหมือนยิ่งใหญ่ แต่ความจริงๆแล้ว น้ำซุปเป็นคนไล่เจ้าพ่อหนุ่มลงมารับเพื่อนสนิท เพราะตัวน้ำซุปเองนั้นกำลังนั่งเล่นบิงโกกับลูกชายอย่างเมามันส์นั่นเอง
“ร้ายนักนะ................”
เวลานี้ ไร้เสียงพูดคุยของคนทั้งคู่ เพราะสิ่งที่ต้องการมากที่สุดในเวลานี้ก็คือ สัมผัสของกันและกัน ลูบไล้ผิวเนื้อของกันและกันเพื่อถ่ายทอดความคิดถึงทุกห้วงคำนึงให้ฝ่ายตรงข้ามได้รู้ว่า มันทรมานและโหยหาสัมผัสเช่นนี้มานแค่ไหน
ภาษากาย ยังคงถูกนำมาใช้ได้ดีในการแสดงออกถึงความรัก บางครั้งภาษาพูดอย่างเดียวอาจจะไม่ลึกซึ้งและไม่ตราตรึงได้เท่ากับการได้ลูบไล้ฟอนเฟ้นเรือนร่างของคนที่รัก เสียงครางรัญจวนใจฟังเพลินเหมือนเพลงซึ้งหวานที่ขับกล่อมจากคนทั้งสองคน
การรอคอยของน่านน้ำและณัฐดนัยได้หยุดลงแล้ว หากแต่สิ่งที่ไม่หยุดตามก็คือความรักและห่วงหาและความเอาใจใส่ สิ่งถอเล็กๆที่เรียกว่าความรักหล่อหลอมความต่างระหว่างคนสองคนให้มาบรรจบซึ่งกันและกัน ทางรักยังดำเนินต่อไปเรื่อยๆ หากมีปัญหามือก็ผสานกันและกันและช่วยกันก้าวข้ามไป เพียงแค่ก็เพียงพอต่อทั้งสองคนแล้ว
“ผมนายน่านน้ำคนนี้จะขอสัญญาและสาบานว่าจะรักนายณัฐดนัยเพียงคนเดียวตลอดไป หากเมื่อใดที่ผมผิดคำสัญญา ขอให้เบื้องบนมาเอาชีวิตผมไปได้เลย เพราะทุกๆลมหายใจผมยกให้ณัฐดนัยเพียงคนเดียว”
“ฮึก..........อึก.......ผมนายณัฐดนัยจะขอสาบานเช่นกันว่า จะรักนายน่านน้ำเพียงคนเดียวจากนี้และตลอดไป”
หยาดน้ำตารินไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยอย่างช้าๆ ความตื้นตันใจมันล้นอกจนต้องแสดงออกมาด้วยการร้องไห้ แต่เป็นการเสียน้ำตาเพราะความดีใจ ความซึ้งใจ จากชั่วชีวิตนี้ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมาเจอกับน่านน้ำ และหากนี่คือพรหมลิขิต ผมต้องขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ขีดให้ผมมาเจอกับน่านน้ำ
ขอบคุณครับ .....................................
แค่ได้มองตาเธอในวันนั้น จากที่เราเจอกันแค่ครั้งเดียว
เปลี่ยนชีวิตที่เคยโดดเดี่ยวให้มีความหมาย
ไม่ว่าฉันและเธอ ต่างคนต่างมาต่างกันเท่าไหร่
คำว่ารักจะผูกใจเราไว้ ไม่ให้ไกลกัน
จากที่เคยเย็นชาก็หวั่นไหว จากเป็นคนอื่นไกลก็คุ้นเคย
สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจเลย เธอบอกกันให้รู
เปลี่ยนชีวิตฉันไป อยากอยู่นานๆเพื่อจะเฝ้าดู
วันพรุ่งนี้รักเราจะเป็นอย่างไร
ฉันไม่เคยรักไม่เคยรู้ว่าชีวิตมันดีเช่นไร เมื่อได้มีบางคนข้างกายเมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆกัน
ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์ ทั้งหัวใจคือเธอเท่านั้นรักของเราจะอยู่จนวันตาย
จะเป็นคนดูแลเมื่อเธอล้ม จะเป็นลมโอบเธอเมื่อร้อนใจ
กี่ปัญหามากมายเพียงใด เรามีกันไม่แพ้
ต่อไปนี้สัญญาจะ เกิดอะไรกับเธอแล้วแต่
คนคนนี้ไม่มีวันจะหายไป
ฉันไม่เคยรักไม่เคยรู้ว่าชีวิตมันดีเช่นไร เมื่อได้มีบางคนข้างกายเมื่อได้มีเธออยู่ข้างๆกัน
ฉันมอบชีวิต ต่อจากนี้ไปจนนิรันดร์ ทั้งหัวใจคือเธอเท่านั้นรักของเราจะอยู่จนวันตาย
http://www.youtube.com/v/ABX5Cj_HGow
Credit : จากนี้ไปจนนิรันดร์ เอ๊ะ จิรากร
******************************************************
๐ มาแล้ววววววววววววววววววววววววววววววว
๐ และในที่สุด Part ของ น่านน้ำ+หนูนัท ก็จบลงไปด้วย D
๐ กว่าจะปั่นออกมาได้ ลำบากมาก ทั้งปวดฟัน ปวดหัว ดราม่าได้อีก
๐ กด + และกด +เป็ด นะค๊าาาาาาาาา ขอบคุณมากค่ะ
๐ ต่อไปก็น้ำซุป+ลีโอ+น้ำซอส โฮะๆ เตรียมตัวต้อนรับครอบครัวเฮฮาได้เลยค่ะ
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
ลุ้นเหนื่อย
+1
-
น้องนัทร้ายนักนะ หลอกพี่น่านซะสนิท พี่น่านจับลงโทษหนักเลยๆ นะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ดีแล้ว ที่น้องนัทแค่หลอก
ตอนแรกเครียดแทนพี่น่านแทบตายย
แสบจิงๆน้องนัท
-
ตกลงใจหมดเลยนึกว่า หนูนัทจะทำจริงนะนี่ แอบสงสารพี่น่านฟรีเลย 55555 ครอบครัวมีความสุขทุกครอบครัวเลยดีใจๆๆ นัทนี้แสบมากๆๆ น้ำซุปมีเอี่ยวด้วยนี่เอง อิอิ
+1ให้ทั้งคนเขียนและเป็ดน้อยเลยค่า
-
เอาอีกกกกกกกกก
o13
-
ตั้งแต่อ่านเรื่องนี้มา ไม่รู้ว่าเสียน้ำตาให้เรื่องนี้กี่ครั้งแล้ว
ตอนนี้ก็เหมือนกัน แอบน้ำตาคลอไปกับน่านนัท ซึ้งมาก :monkeysad:
กด+1 และกดเป็ดให้จ้า
-
ลุ้นคู่นี้มากที่สุดเลยอ่ะ ค่อยยังชั่วที่ณัฐแค่แกล้งหลอกเล่น
สงสารพี่น่านแย่ถ้าต้องรอ1ปี 555 ในที่สุดก็แฮปปี้ เอ็นดิ้ง
รอครอบครัวสุขสันต์ค่ะ :กอด1:
-
:กอด1:
-
อ่าน2ตอนรวดพาทแรกเล่นเอาใจหายไปเลย
นัทบอกจะอยู่ต่ออีกปีพาทสุดท้ายน่ารักมั้กมาก
หวานสุดสุดอ่ะ :กอด1:
+1ให้ตามคำขอ
กดlikeสักพันครั้งกับความน่ารัก :L1:
-
+1 ให้คู่หวาน
-
:m4: :m11: :m3: :m2: :m18: <<<<<นี่คือความรู้สึกของเรา
ปล.+1 ให้แล้วนะ
-
:กอด1:
:L2: :L2:
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต่างๆ จะกด + เรียงคนเลยเอ้า 55555+
-
มาต่อแล้ว+1จ้า
-
o13 o13 o13
+1
-
o13
เฮ่อ ... ในที่สุดก้อตะเกียกตะกายอ่านมาถึงตอนนี้ได้ ไม่อยากบอก เกือบเอาชีวิตไม่รอด 5555
ขอบคุณมากค้าบ... ที่เขียนเรื่องดีๆ มาให้อ่าน .. หนุกมากๆ ..
ชอบคู่ เคล กะ ฟ้า อ่ะ .... น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :-[ แอบจิ้นเป็นตัวเอง
ขอเรื่องใหม่เป็น เคล กะ ฟ้า ทีเห้อะ :impress2:
-
o13 o13 :oo1: :haun4:
-
อ่านทีแรกตกใจแทบแย่ นึกว่านัทจะไม่กลับมาหาพี่น่าน :m15: :m15: :m15: :m15:
ในที่สุด ทั้ง 2 ก็ได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขซะที :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เมื่อกี้พิมน้ำซุปกะลีโอแล้ว
แต่หัวมันไปต่อไม่ไหว ก็เลยยังเอาลงไม่ได้
ขอโทษด้วยนะค๊าาาาาาาาา
-
:man1: คนเขียน
รอได้ค้าบบบบบบบบบบบบบบบ
-
ในที่สุดก็ตามทัน ยิ๊บปี๊ !!!
น่ารักทุกคนเลย ขอเอาไปนอนกกไว้ได้ม่ะ
555 ขอบคุณคนแต่งจริง :) สู้ๆค๊า
-
Part 59
.
.
.
.
.
.
“ฮัลโหล คุณน้ำซุปใช่ไหมคะ ดิฉันคือคุณครูประจำของน้องน้ำซอสน่ะค่ะ ตอนนี้น้องมีเรื่องชกต่อยกับเพื่อนในห้อง รบกวนคุณพ่อมาที่โรงเรียนหน่อยนะคะ” เสียงนี้ วาจาอย่างนี้ คำพูดอย่างนี้ ได้ฟังมาถึงสองครั้งสองครา รู้ได้ทันทีว่าไอ้ตัวแสบมันทำเรื่องงามหน้าไว้อีกแล้ว
“ครับๆ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยครับ”
ให้ตายเถอะนั่งทำงานอยู่ดีๆ คุณครูห้องน้ำซอสก็โทรมาบอกว่าลูกชายตัวดีมีเรื่องชกต่อย แล้วทำไม น้ำซุปถึงไม่ตกใจเลยซักนิด ก็เพราะว่าครั้งนี้เป็นครั้งที่สามแล้ว ที่ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมันมีเรื่องต่อยกับเด็กคนอื่น เลือดทางป๊ามันแรง มาเฟียกันทั้งแถบ ขนาดไปอยู่ที่โรงเรียนยังมีลูกน้องเดินตามเต็มไปหมด ยอมใจจริงๆ
น้ำซุปเคลียร์งานบนโต๊ะอย่างเร่งด่วน แล้วเดินไปห้องข้างๆ ซึ่งเป็นห้องทำงานของประธานใหญ่ อย่าง ลีโอ แอ็คซายน์ ทำไมจัดให้โต๊ะทำงานอยู่ห้องเดียวกัน นั่นก็เพราะว่า น้ำซุปออกคำสั่งให้แยกห้องนั่นเอง ร่างบางรู้ดีว่า หากไปอยู่ห้องเดียวกับเจ้าพ่อลีโอ คงไม่ได้ทำการทำงานเป็นแน่ๆ มาเฟียหน้าหล่อจะต้องหาทางนัวเนียคลอเคลียตลอดเวลาแน่ๆ
“ลีโอ ซอสมีเรื่องที่โรงเรียน เมื่อกี้คุณครูโทรมาบอกให้ผู้ปกครองไปพบ เดี๋ยวน้ำซุปมานะไปดูลูกก่อน”
ร่างสูงเงยหน้ามองคนรักด้วยสายตาล้อเลียน ถึงแม้น้ำซุปจะดุน้ำซอสเรื่องชกต่อยเป็นประจำ เมื่อสองครั้งที่ผ่านมา เจ้าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมันไปมีเรื่องชกต่อยกับเด็ก ม.2 ทั้งที่ตัวเองอยู่ ป.6 สองครั้งก็สองครั้ง ปัญหาเดิมๆ ก็เรื่องผู้มีอิทธิพลในโรงเรียนนั่นแหละ อย่างนี้ซิ มันผมแล้วที่เป็นลูกป๊าไอ้ซอส แต่ดูเหมือนว่าน้ำซุปจะไม่ชอบใจเท่าไร ก็พยายามเตือนลูกชายให้เพลาๆลงบ้าง น้ำซอสก็ทำตาม แต่ในความคิดของเขานั้น น้ำซอสรับฟังเฉยๆ แต่คงไม่ปฏิบัติตาม ก็เชื้อพ่อมันแรง
“อย่าดุลูกมากนะน้ำซุป ถ้าไม่มีเหตุให้ซอสต้องลงไม้ลงมือเรื่องมันคงไม่ออกมาอย่างนี้”
“ก็ตามใจกันไปอย่างนี้ล่ะซิ น้ำซอสถึงได้เอาแต่ใจเกินไป เชอะ เจ้าพ่อบ้า” ส่งสายตาจิกกัดให้พอประมาณและเอ่ยวาจาเหน็บแหนมพอเป็นวิธีแล้ว น้ำซุปก็หมุนตัวอย่างรวดเร็ว เพื่อหนีกรงเล็บพญามาร..
แต่ดูเหมือนว่าไม่ทันเสียแล้ว........
เพราะลีโอ แอ็คซายน์พุ่งออกมาจากโต๊ะทำงานรวบเอวบางของคนรักเข้ามากอดแล้วกดจมูกฟัดแก้มนวลใสอย่างหมั่นเขี้ยวและเอ็นดู คนตัวเล็กดิ้นไปมาเพื่อให้หลุดพ้นจากอ้อมกอดของเขา เสียเปล่า......หึหึ ว่ามากันอย่างนี้เรื่องอะไรจะให้หลุดไปได้ง่ายๆ ต้องเจอจูบสั่งสองซักทีสองที
“อืมม......ฮึๆๆ ฮ่าๆ....เจ็บแก้มหมดแล้ว.....ปล่อยเร็วเจ้าพ่อเดี๋ยวไปหาลูกช้า”
มือบางผลักไสเรือนกายสูงใหญ่ออกอย่างยากลำบาก นอกจากลำแขนแกร่งจะไม่ขยับแล้ว กลับกันยังคงกอดรัดแน่นยิ่งขึ้นไปอีก หน้าผากมนของน้ำซุปขยับคลอเคลียไปมาที่ริมฝีปากหนาของลีโอ ลมหายใจร้อนเป่ารดกันและกันอย่างหวานซึ้ง เรียกปากหนาจดจูบหน้าผากมนของคนรักอย่างแผ่วเบา แล้วคลอเคลียริมฝีปากไล่ต่ำลงมายังเปลือกตาบางทั้งสองข้าง ปัดเป่าผ่านแก้มใสและไม่ลืมที่จะสูดกลิ่นแก้มนวลของน้ำซุปไปฟอดใหญ่
“เจ้าเล่ห์อย่างนี้ต้องถูกลงโทษ”
ริมฝีปากหนากดจูบลงบนริมฝีปากบางของน้ำซุปอย่างช้าๆ ละเมียดละไมอย่างไม่เร่งรีบ เรียวลิ้นร้ายเล็มขอบริมฝีปากของน้ำซุปไปมาอย่างช้า ร่างสูงต้องการให้คนตัวเล็กหมดอากาศหายใจแล้วเปิดปากออกมา และดูเหมือนว่าความหวังของลีโอจะเป็นเสียแล้ว เมื่อทันทีที่น้ำซุปเปิดริมฝีปากออกจากกัน เรียวลิ้นร้อนของลีโอก็สอดเข้าไปต้อนลิ้นเล็กของน้ำซุปทันที ปลายลิ้นรัดรึงดูดดื่มอย่างหิวกระหาย เสมือนคนพเนจรในทะเลทรายที่เจอแหล่งน้ำโอเอซิส ลีโอดูดชิมน้ำหวานจากโพรงปากของน้ำซุปอย่างหิวกระหาย และร่างบางก็จูบตอบกลับไปอย่างเต็มความสามารถทันที และในที่สุดลิมิตของคนตัวเล็กก็หมดลง
น้ำซุปทุบอกแกร่งของลีโออย่างประท้วง เพราะตัวเองนั้นหายใจหายคอไม่ทันแล้ว ร่างสูงจึงผละริมฝีปากออกมาอย่างเสียดายและคลอเคลียเวียนจูบอยู่ที่มุมปากแทน มือหนาโอบกอดเอวบางอย่างรักใคร่หวงแหน เช่นเดียวกับเรียวแขนบางของน้ำซุปที่ยกขึ้นกอดลำคอแข็งแรงของลีโอย่างคำนึงหาเช่นกัน ลมหายใจร้อนของลีโอ แอ็คซายน์ที่สูดเข้าออกอย่างอดกลั้น ทำเอาร่างบางอดที่จะยิ้มและภูมิใจในตัวเองไม่ได้ ไม่ว่าจะกี่ปีต่อกี่ปีความต้องการของลีโอที่มีต่อเขา ก็ไม่เคยลดน้อยลงไปเลย มีแต่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆขึ้นไปตามกาลและเวลา
“รับน้ำซอสเสร็จแล้วกลับบ้านเลยนะอีหนู เดี๋ยวเจ้าพ่อจะรีบกลับบ้าน” หมดซึ่งอารมณ์ทำงานต่อไปแล้ว ตอนนี้อยากกลับบ้านไปหาเมียและลูก เมื่อไรน้ำซอสมันจะโตซักทีน้า จะได้มาช่วยทำงานที่มันล้นมือออกมาจนแทบรับไม่หวาดไม่ไหว
“ครับผม รีบทำงานให้เสร็จแล้วกลับบ้านนะเจ้าพ่อ เดี๋ยวลูกเมียคิดถึง” อ้า..........ได้ฟังอย่างนี้แล้วไม่อยากทำงานเลยแฮะ ในอกฟูฟ่องไปด้วยความปิติที่เมียพูดจาเชิญชวนขนาดนี้
“เมียจ๋า กลับไปรออยู่บ้านนะ หึหึ”
“หัวเราะได้เจ้าเล่ห์และมีเลศนัยมาก แต่ไม่เป็น ไม่ว่าลีโอจะเป็นอย่างไร น้ำซุปรับได้ทุกอย่างอยู่แล้ว ฮ่าๆ ไปนะครับ” ร่างบางยืดกายหอมแก้มสากของลีโอทั้งสองข้างและปิดท้ายที่เรียวปากหนา ลีโอ แอ็คซายน์หลับตาแน่นแล้วอมยิ้มขำในความน่ารักปนแก่นเซี้ยวของน้ำซุป
“ไปน้า.........จุ๊บๆ”
“อย่าไปนานนะครับ......เจ้าพ่อคิดถึง”
และเมื่อร่างของน้ำซุปลับกายหายไป ทิ้งไว้เหลือเพียงมาเฟียหน้าที่ยืนยิ้มอยู่คนเดียวเหมือนคนบ้า อ๊าๆ ลีโอ แอ็คซายน์ คนนี้บรรลุคำว่า รักเมีย หลงเมีย มองแต่เมีย คนเดียวมาตั้งนานแล้ว
*****************************************************
“ครูจะโทรบอกม้าผมทำไม เรื่องแค่นี้ผมจัดการได้” น้ำซุปมาถึงห้องเรียนได้ประมาณสิบนาทีแล้ว แต่ยังไม่เข้าไปข้างในเพราะอยากจะยืนฟังว่าไอ้ลูกตัวแสบมันจะจัดการอย่างที่ปากมันว่าอย่างไร ข้างในห้องก็มีผู้ปกครองอยู่ประมาณ สองสามคน
“ไม่ได้นะซอส เรื่องอย่างนี้ต้องบอกม้าเข้าใจไหม พอม้ามาถึงห้ามโวยวายเป็นเด็ดขาดนะ ครูไม่ช่วยแน่คราวนี้ เสี่ยงต่อการตกงาน” ก็ทุกครั้งที่มีเรื่องคุณครูท่านนี้ก็หนุนหลังไอ้ซอสไม่น้อยเหมือนกัน และเขาก็ปรามหล่อนเอาไว้บ่อยๆว่าอย่าตามใจไอ้เสือ เดี๋ยวมันอาการจะหนักกว่าเดิม แต่ดูเหมือนว่าคำสั่งจะไม่เป็นผลซะแล้ว
“แล้วน้องเดียร์เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ” เด็กน้อยตัวเล็ก น่ารักๆเหมือนกวางที่นั่งซ้อนตักไอ้เสือก็คือน้องเดียร์ บุคคลที่เขาให้ทุนการศึกษาเพราะสงสารและเอ็นดู
ว่าแต่ทำไมต้องนักตักกันด้วยล่ะ โต๊ะก็มีนั่งให้ถมเท ให้ตายเถอะ สงสัยเรื่องนี้คงต้องคุยกันอีกทีแล้ว ครั้งล่าสุดที่คุยกัน ไอ้ซอสก็บอกว่ายังเป็นแค่เพื่อนกัน มันไม่กล้าบอกน้องเดียร์ กลัวน้องเดียร์จะไม่เข้าใจไอ้ความรู้สึกอย่างนี้ ช่วยบอกเถอะว่านี่คือเด็ก ป.6 ทำไมมันแก่นเซี้ยวได้ขนาดนี้นะ
“ไม่เป็นอะไรแล้วครับ หายเจ็บแล้ว เมื่อกี้ซอสเป่าให้เดียร์น่ะครับ” อ๊า เด็กๆนี่มันน่ารักจริงๆ มองไปมองมาแล้วก็คารวะให้กับแก่นเซี้ยวของน้ำซอสจริงๆ เจ้าชู้ได้ป๊ามากๆ
“อ้าวคุณน้ำซุป มาถึงแล้วเหรอค่ะเชิญค่ะ”
ทันทีที่ร่างบางของน้ำซุปย่างกายเข้าไปในห้องพักครูก็ได้รับสายตาทิ่มแทงจากบุคคลหนึ่งเข้าแบบเต็มๆ ผู้หญิงรูปร่างท้วม ผมหยิก ใส่ชุดผ้าไหม ใส่เครื่องประดับเต็มตัว ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นแม่ของเด็กอ้วนคนที่นั่งซุกอกอยู่ข้างๆ ให้ตายเถอะเลี้ยงลูกมาอย่างไรทำไมถึงปล่อยให้เป็นลูกแหง่อย่างนี้นะ น้ำซอสจับปืน ขับรถยนต์เป็นตั้งแต่ ป.5 ศิลปะป้องกันตัว ก็เป็นเกือบทุกอย่าง อย่างนี้ซิถึงเรียกว่าลูกผู้ชาย
“มีเรื่องอะไรกันครับ” ปากถามครู แต่สายตาส่งไปยังไอ้ลูกตัวดีที่นั่งกอดเอวน้องเดียร์อยู่ มันช่างไม่เกรงกลัวใครเลยจริงๆ
“ซอส ลุกขึ้นมาหาม้า แล้วปล่อยน้องเดียร์ลงนั่งที่โซฟาดีๆ”
“ม้า เดียร์จะนั่งที่โซฟาได้ไง ในเมื่อเดียร์หกล้มจนเจ็บสะโพก” ก็ไหนปัดเป่าความเจ็บช้ำให้เขาไปแล้ว
“ปล่อยน้องเดียร์ลงก่อน ก็ค่อยๆวางสิ จะวางแรงๆทำไมล่ะ แล้วซอสก็เดินมาหาม้า เร็วๆ”
ไอ้ซอสตัวดีค่อยๆวางเพื่อนรักหน้าหวานลงบนโซฟาอย่างช้าๆ ทุกคนอาจจะมองว่านี่คือกิริยาหวงเพื่อน แต่สำหรับน้ำซุปแล้ว นั่นคือการกระทำที่ถะนุทนอมคนที่รักมากต่างหากล่ะ
“คือเรื่องมันมีอย่างนี้นะคะคุณน้ำซุป น้องเดียร์กับน้องซอสและเพื่อนคนอื่นๆในห้องกำลังเล่นลิงชิงบอลกันอยู่ค่ะ น้องปลิวที่มาเห็นเพื่อนเล่นก็อยากเล่นด้วย จึงเข้าไปขอเล่นแล้วก็เกิดเหตุค่ะ”
“ถ้าปลิวมาขอดีๆ ซอสก็ให้เล่น แต่นี่ปลิวเข้ามาแย่งบอลจากมือเดียร์ แล้วก็ผลักเดียร์ซะเอง ซอสก็เลยเอามือลูบหน้าปลิวสองทีติดกันอ่ะครับม้า”
แล้วไอ้สำนวนที่ไปต่อยเขาแล้วบอกว่าเอามือลูบหน้านั้นมันได้มาจากใครให้ตายเถอะ ปล่อยให้อยู่กับพวกบอดี้การ์ดมากเกินไปแล้วละมั้ง สำบัดสำนวนเสียจริงๆ
อืมๆ ไอ้เด็กอ้วนลูกแหง่ชื่อปลิวอย่างนั้นเหรอ ช่างตั้งชื่อลูกได้แมทกับตัวมาก ฮ่าๆ
“ไม่ได้ลูบนะครับคุณครู ซอสต่อยปลิวครับ แรงมากด้วย ดูซิเป็นรอยเลย” น้ำซุปหันหน้าไปมองเด็กปลิวด้วยแววตาค้น และก็พบว่าใบหน้าของเด็กปลิวนั้นหาร่องรอยไม่เจอเลย แสดงว่าไอ้ซอสมันออมมือไว้อยู่เหมือนกัน
“เลี้ยงลูกด้วยอะไรกันยะ ทำไมถึงป่าเถื่อน เลวทรามขนาดนี้” ให้ตายเถอะ เลี้ยงมันมาตั้งแต่แบเบาะยังไม่เคยมีใครกล้ามาว่าไอ้ซอสขนาดนี้เลย จี๊ดโว้ยยยยยยยยยยยย
“หยุดวาจาดูแคลนของคุณเดี๋ยวนี้นะครับ ถ้าจะบอกว่าลูกผมเลวทราม ป่าเถื่อนล่ะก็ ทำไมไม่ดูลูกตัวเองบ้าง ถ้าหากเด็กได้รับการอลรมสั่งสอนมาอย่างดี คงไม่เข้ามาแย่งเพื่อนเล่นหรอกครับ”
“ต๊ายยยยยยยยยยยย แกว่าชั้นเหรอ........ผู้อำนายการอยู่ไหน ฉันต้องการพบ ฉันจะให้ไอ้เด็กซอสออกจากโรงเรียนนี้”
“เอ่อ..........คือ” คุณครูประจำชั้นผู้น่าสงสาร
“ผมนี่แหละผู้อำนวยการ”
“..................................”
และนั่นก็เรื่องจริง โรงเรียนนี้มีหุ้นผมเยอะเลยทีเดียว คราแรกคณะครูอาจารย์ลงมติให้ผมเป็นผู้อำนวยการ แต่ผมปฏิเสธเพราะงานโรงแรมและธุรกิจของแอ็คซายน์ก็ล้นมือแล้ว จึงให้ลูกน้องมานั่งบริหารแทน
“เอ่อ....โกหกใช่ไหม คุณครูคะ ผู้ชายคนนี้เป็นผู้อำนวยกาเหรอคะ”
“ใช่ค่ะ คุณน้ำซุปเป็นผู้อำนวยการของที่นี่ และน้ำซอสก็ลูกชายของคุณน้ำซุปค่ะ” ดีมากคุณครู เอาให้รู้แจ้งเห็นจริงไปเลย หมั่นไส้นัก พวกโวยวายตีโพยตีพายจะเล่นให้หนักเลยคอยดู
“น้องปลิวลมเข้ามาแย่งบอลน้องเดียร์ไปก่อน หนำซ้ำยังผลักน้องเดียร์ลมจนเจ็บตัว อย่างนี้แล้วยังจะคิดว่าลูกตัวเองถูกอีกไหมครับ(คุณนายปากอ้า)”
“เล่าไปเลยน้องปลิวว่าเรื่องมันใช่อย่างที่คุณครูพูดหรือเปล่า”
“เอ่อ..........คือ”
“ถ้าพูดโกหกแล้วถูกจับได้ผายหลัง จะไม่มีใครมาเล่นกับน้องปลิวแน่ๆ เพราะน้องปลิวเป็นเด็กโกหก เพื่อนก็จะไม่คบ เพราะฉะนั้นพูดความจริงด้วยนะครับ” น้ำซุปไม่ได้ขู่นะ แต่ถ้าไอ้น้องปลิวผมมันตอแหล ยี่สิบตลบล่ะก็จะสั่งให้ น้ำซอสแกล้งตลอดปีตลอดชาติแน่ๆ หึหึ
“ครับๆ ปลิวไปแย่งบอลของเดียร์แล้วก็ผลักเดียร์ครับ ...........ฮึกๆ คะ คือ......ปลิวก็อยากเล่นกับเพื่อนเหมือนกันนี่ครับ”
น้ำซอสเดินเข้าไปหาเพื่อนตัวอ้วนแล้วลูบบ่าไปมาอย่างปลอบโยน เรียกสายตาเอ็นดูและชื่นชนของทุกคนในห้องได้เป็นอย่างดี ไม่เว้นแม้แต่มารดาของน้องปลิว
“ถ้าอยากเล่นก็ขอเราดีๆไง เราให้ปลิวเล่นอยู่แล้ว เพื่อนก็อยากให้เล่น..........ใช่ไหมลูกน้อง”
“ใช่คร้าบบบบบบบบบบบลูกพี่ ต่อไปมาเล่นกับพวกเรานะปลิวว่อน” บรรดาเด็กน้อยที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างพากันส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว อย่างกับนกกระจอกแตกรัง แต่ภาพเหล่านั้นก็ไม่ได้สร้างความน่ารำคาญให้กับน้ำซุปเลย เจ้าตัวออกจะชอบเสียด้วยซ้ำที่เห็นเด็กๆสามัคคีกัน
“ปลิวว่อนไปขอโทษเดียร์ได้ไหม ต่อไปจะได้เป็นเพื่อนกันไง” น้องปลิวพยักหน้าแล้วลุกมาหาน้องเดียร์ที่นั่งอยู่ข้างๆน้ำซุป
“ปลิวขอโทษที่ผลักเดียร์นะ ปลิวนิสัยไม่ได้เองแหละ”
“ไม่เป็นไร เดียร์ไม่โกรธหรอก เราเป็นเพื่อนกันนะ” น้องเดียร์ยื่นนิ้วก้อยออกมาหาน้องปลิวแล้วส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้ น้องปลิวก็ยื่นนิ้วก้อยของตัวเองไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยของน้องเดียร์เช่นกัน เขย่ากันไปมาอยู่นานสองนาน จนกระทั่ง
“อะแฮ่มๆ นานไปแล้วนะ ................” ไอ้ซอสมันกระแอมอย่างกับอะไรไปติดคอ ช่างเหมือนกับลีโอเสียจริงๆ ให้ตายซิ สมแล้วที่เป็นพ่อลูกกัน
“เด็กๆกลับเข้าห้องเรียนได้แล้วนะ” เหล่าลิงน้อยก็สลายโต๋หายไปในพริบตา แต่ก่อนที่น้ำซอสจะออกจากห้องไป ไอ้เสือมันก็เดินมาหอมเขาทั้งสองข้างเสียงดังฟอด แล้วก็เดินยิ้มร้ายออกไปจากห้อง
“ดิฉันต้องขอโทษคุณน้ำซุปด้วยนะคะที่เอ่ยวาจาเสียๆหายๆอย่างนั้น ดิฉันไม่ดีเองค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ถือสา”
“งั้นผู้ปกครองก็กลับบ้านได้แล้วนะคะ”
ร่างบางเดินออกมาจากห้องพักครูด้วยท่าทีที่ผ่อนคลายกว่าตอนเข้าไป ระหว่างทางเหล่าครูอาจารย์ก็ยกมือไหว้กันอย่างไม่ขาดสาย หึหึ สร้างอิทธิพลไว้มันก็ดีเหมือนกัน เวลาน้ำซอสมีปัญหาจะได้แก้ได้ง่าย
ตี๊ดดดดดดดดดดดดด..........ตี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
“ฮัลโหลครับ...เสร็จแล้วครับ เดี๋ยวน้ำซุปว่าจะรอรับน้ำซอสกลับเลย ลีโอกลับไปรอที่บ้านเลยนะ” หวงจริงๆ จะกี่ปีกี่เดือนไอ้ความหวงความหึงของมาเฟียหน้าหล่อนี่มันไม่เคยลดลงไปเลยจริงๆ
คร้าบบบบบบบบบบบ เดี๋ยวอิหนูจะรีบกลับ ครับๆ คิดถึงนะครับ......หึหึ เจ้าพ่อบ้า” จะไม่ให้ด่าว่าบ้าได้ไงก็ในเมื่อก่อนที่น้ำซุปจะตัดสาย มาเฟียหน้าหล่อดันพูดประโยคนี้ขึ้นมา
“อยากล่อเมียโว้ยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!”
************************************
๐ ไม่เจอะกันนานคิดถึงจังเล๊ยยยยยยยยยยยยยยยย 55555+
๐ ลืมกันไปแล้วหรือเปล่า สำหรับน้ำซุป + ลีโอ
๐ ก็อย่างที่บอกนะคนอ่านน้าๆ เค้าติดอ่านหนังสือ กับทำงานจริงๆ เห็นใจเถอะพี่น้อง
๐ เหลืออีกหนึ่ง Part ที่คนอ่านจะเอาลง และนิยายเรื่องนี้จะจบลงอย่างสมบูรณ์แบบ
๐ เพราะฉะนั้นอย่าลืมติดตาม
๐ อยากได้เป็ด กับ + อ่ะ พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสส กดเถอะนะแม่
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
คำสุดท้ายถูกใจมากเจ้าพ่อ :m20:กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ประทับใจ แม่เจ้าความรักวัยละอ่อนนี่ช่างหวานผสมกลิ่นแป้งจริง ๆ :-[
ฮี่ ๆ ประทับใจ ความรักรุ่นเดอะก้อยัง กลุ่นไม่จาง แต่เหมือนจาแอบร้อนหน่อย ๆ นะเนี่ย :impress2:
รักร้อนแรง 5555+ :haun4:
-
น้องน้ำซอสไม่ทิ้งลายพ่อลีโอเลย 5555 ปกป้องน้องเดียร์ได้น่ารักมาก แต่ลีโอกับน้ำซุปไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็หวานกันไม่เปลี่ยน
-
:z1: :z1: :L2: :L2: :L2:
-
55555 ชอบน้ำซอล รักเลยดีกว่า ฮ่าๆๆ
เก่งมากๆ ดูแลเดียร์ดีๆน่ะ อย่าให้เค้าเสียใจเน้อ :)
-
น้ำซอสเชื้อไม่ทิ้งแถวจริงๆ ตั้งแต่เด็กเลยน่ะ :laugh: :laugh:
-
ลีโอกะน้ำซุปเค้าหวานกันตลอดๆจริงๆคู่นี้ :impress2:
ส่วนน้ำซอสกะน้องเดียร์ก็น่ารักอยากอ่านคู่นี้ด้วยน้า
-
เค้าอยากอ่านน้ำซอสสสสสส~~ :กอด1:
เชื้อไม่ทิ้งแถวจิงๆ แล้วนั่งตักเนี๊ย แรงไปน้ำซอส :o8:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
น้ำซอสกับน้องเดียร์
อยากอ่านเรื่องตอนโตจัง
-
ยังไม่หายคิดถึงงงงงง
:call:
-
โอเคๆ ไม่จุใจใช่ไหม งั้นเดี๋ยวรอก่อนน้าาาาาาา
ทำฟิสิกส์เดี๋ยวจะมาอัพ
กด บวก+ กับ กดเป็ดเยอะๆ ซิ ก๊ากกกกกกกๆ
-
มานอนรอน้องเดียร์
+1 เรียบร้อยแล้วนะน้องหมวย
-
เจ้าพ่อ ชัดไปไหม -////-
-
มานอนรอน้องเดียร์
+1 รอครบ 24 ชมก่อนนะน้องหมวย
น่ารักจัง เดี๋ยว +1 กลับคืนและตอบแทน 5555+
-
เย้มาต่อแล้ว :mc4:
-
คู่นี้หวานกันเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ :-[
น้ำซอสได้นิสัยพ่อมาเต็มเลยๆ
และอนาคต(อันใกล้)คงได้นิสัยหลงเมีย+กลัวเมียเหมือนพ่อเหมือนกัน :laugh:
-
เจ้าพ่อยังคง รัก หลง (หื่น) กะเมียน้ำซุป เสมอต้นเสมอปลาย... :z1:
o18
-
คุณพ่อกะคุณลูกเนี้ยสำเนาถูกต้องจริง
-
+1 อยากอ่านน้องซอสตอนโต
-
อยากอ่านน้ำซอสกะน้องเดียร์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
รอต่อไป ก๊ากกกกกกกกกกกกๆ
-
เข้ามา +1 ให้ทั้งสอง แล้ววิ่งไปอ่าน อิอิ
-
เชื้อไม่ทิ้งแถวเลยจริงๆ
-
เหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูกจริงๆ
-
เจ้าพ่อยังหวานกับอิหนูน้ำซุปไม่เปลี่ยนแปลง
แถมน้ำซอสยังทำตังเหมือนพ่อซะด้วย
กดเป็ดให้แล้วนะค่ะ
แต่+1 ขอค้างเป็นตอนหน้านะ
-
น้ำซอสจะเหมือนเจ้าพ่อมากไปแล้วมั้ง อิอิ
-
ลงวันที่ 27 สิงหาคม 2554
ถึงคนอ่านที่น่ารักทุกคน อยากจะกล่าวคำว่า "ขอโทษ" เป็นอย่างมากที่ไม่ได้เข้ามาอัพ อันเนื่องมากจากตัวคนเขียนนั้นเรียนหนักไปหน่อย เวลาก็มีไม่พอที่จะสรรสร้างนิยายดีๆซักตอน .........เหนื่อย
คนอ่านไม่ใช่ นักแต่งนิยายมืออาชีพ บางครั้งบางตอนมันก็ไม่ตรงใจ ตรงความรู้สึกของคนอ่าน ที่คาดหวังว่าเรื่องมันต้องออกมาเป็นอย่างนี้นะ ต้องสนุกนะ คนแต่งพยายามทำทุกอย่างออกมาให้ดีที่สุดแล้ว โอเค! เข้ามาไม่บ่อยคนก็จะลืมนิยาย ซึ่งนั่นไม่ใช่เรื่องดีทเท่าไร แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่องเราลงมือแต่งไปแล้ว แต่มันก็มีหน้าที่อย่างอื่นที่ต้องทำและทุ่มเทให้ดีที่สุดเหมือนกัน นั่นก็คือเรื่องเรียนน 2 สัปดาห์ข้างหน้า คนแต่งจะสอบ final ซึ่งยากกว่า มิดเทอม อยู่แล้ว เวลาส่วนมากจะจมอยู่กับกองหนังสือ เข้าใจคนแต่งหน่อยนะ
อ่านหนังสือและเคลียร์งานจนลงตัวพอสมควร คนแต่งจะกลับมาปั่นต่อทันที นิยายคือเรื่องที่คาใจคนแต่งอยู่เสมอ และมักจะพะวงว่า คนอ่านจะโกรธไหม จะลืมเราไปหรือเปล่า และถ้าหากเป็นเช่นนั้น คนแต่งก็พร้อมที่จะน้อมรับ
ลงชื่อ
Chocolate Love ~
-
น่าร๊ากกกกกกกกจริงๆให้ตายเถอะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค๊า :กอด1:
-
:L2: :L2: สู้ๆ เรื่องเรียนก็สำคัญ ต้องทุ่มเทให้เต็มที่ ปิดเทอมแล้วค่อยมาแต่งต่อก็ได้ รอได้เสมอ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
:L1: :L1: สู้ ๆ
-
เอาใจช่วยคนเขียนเรื่องสอบนะ
-
:L2: :L2: :L2:
:กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้คนเเต่งนะครับบบบ สู้ๆๆ
น้ำซุป กับลีโอ น่ารักก น้ำซอลเนี้ย เค้าจองเดียร์ตั้งเเต่เด็ฏ เลยหรอออออ กิ๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสส โรเเมนติก
-
น้ำซอสเหมือนพ่อมาก มากถึงมากที่สุด
-
อ่านรวดเดียวจบเลย จนตากลางเป็นหมีแพนด้าไปแล้ว o22
สนุกมากๆเลยจร้า ชอบทุกคู่เลยจร้า มีครบทุกรสเลยจริงๆ
ชอบน้ำซุปสุดพลังแสงอาทิตย์ไปเลย
น่ารักมากกกกก :กอด1: (จะโดนลีโอเตะไมเนี้ย)
ลีโอนี้ก็ยังหวานได้อย่างคงเส้นคงวาจริงๆ ฮ่าๆ
น้ำซอสนี้ติดนิสัยของคุณป๋าลีโอมาเต็มๆเลย ทั้งขี้หวง ขี้หึง
เดียร์ก็น่ารักเหมือนน้ำซุปเลย อยากคู่นี้โตเร็วๆจัง โฮ่ะๆๆๆ >///<
ส่วนคู่น่านกับนัทนี้ทำเราลุ้นแทบแย่ นึกว่านัทจะอยู่อีกปีจริงๆ
ถ้าอยู่จริงๆเราว่าน่านนี้คลั่งตายแน่ๆเลย เนอะว่าไม
เคลวิลกับฟาร์คู่นี้ก็ยังหวานกันไม่เสื่อมคลายจริงๆ
แถมยังเพิ่มความร้องแรงเข้าไปอีก :m25:
สรุปคือ ช๊อบบบบบบบ ทุกคู่เลยค๊า
คนเขียนสุดยอด
o13
-
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
-
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
จะรอการกลับมาค่ะ
-
Part 59 คู่ชีวิต ( ตอนจบ )
.
.
.
.
จากวันนั้นจนถึงวันนี้ จากคนที่ต้องเดินคนเดียว ทำอะไรหลายๆอย่างคนเดียว และไม่เชื่อว่ารักแท้นั้นจะมีจริงอยู่บนโลกใบนี้ โลกที่บิดๆเบี้ยวๆ มองไปทางไหนก็มีแต่คนเห็นแก่ตัว ไม่จริงใจต่อกัน ทุกคนใส่หน้ากากเข้าหากัน เพียงเพราะคำว่าธุรกิจ เงิน ตรา สามารถซื้อได้ทุกอย่างไม่เว้นแม้กระทั่งความรัก ศักดิ์ศรี ร่างกาย วิญญาณ ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ภายใต้อำนาจของเงิน แล้ววลีสั้นๆว่าครอบคลุมความหมายทุกสิ่งทุกอย่าง อย่างคำว่า ‘รัก’ มันจะมีอยู่จริงหรือ ยังมีคนที่วิ่งตามหารักแท้อยู่ในยุคโลกาภิวัตน์ ด้วยเหรอ ช่างน่านับถือเสียจริง ใครที่กำลังปฏิบัติภารกิจตามหารักแท้อยู่ ขอแนะนำให้หยุด ทำไมถึงบอกให้หยุด นั่นก็เพราะว่า ‘รักแท้ มันจะเดินเข้ามาหาคุณเอง เมื่อถึงเวลา....’ อย่าขวนขวายเพื่อที่จะได้รัก เพราะเมื่อใดที่ผิดหวังเสียใจแล้ว เมื่อนั้นคุณเองก็ไม่ต่างอะไรกับเศษผ้าชิ้นหนึ่งที่เดียวดายและเปล่าเปลี่ยวนั่นเอง
สำหรับน้ำซุปนั้นไม่คิดว่าตัวเองจะได้มาตกหลุมรักกับผู้ชายหน้าตาหล่อเหล่าดีกรีผู้บริหารสูงสุดของแอ็คซายน์ ไม่นึกว่าตัวเองจะเป็นยอดดวงใจชองลีโอ แอ็คซายน์ ผู้ชายที่ได้รับสมยานามว่าเป็นเจ้าพ่อแห่งวงการธุรกิจ ความไม่เข้าใจกัน ในอะไรหลายๆอย่าง บอกให้น้ำซุปถอยออกมาจากจุดนั้น จุดสูงสุด จุดที่ใครหลายๆ ขวนขวายและทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้มาเป็น เมียของเจ้าพ่อ
ช่างผิดกับน้ำซุปยิ่งนัก ร่างบางไม่ต้องการที่จะมายืนอยู่จุดนี้ ไม่ต้องการความยิ่งใหญ่ที่รองรับอยู่เบื้องหลัง ไม่ต้องการอะไรเลยทั้งสิ้น สิ่งที่ใจคะนึงหานั่นก็คือความสุขและความสงบของชีวิตคู่นั่นเอง แต่เมื่อได้มาพบกับ ลีโอ แอ็คซายน์ นั่นก็ทำให้น้ำซุปได้รู้ว่า ตัวเองนั้นเดินออกมาไกลจากคำว่า สงบสุขอย่างนิรันดร์และถาวร
ลีโอ แอ็คซายน์ ดูเผินๆ เหมือนคนที่ไม่ขาดอะไรเลย สมบูรณ์แบบไปหมดทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นหน้าที่การงาน เงินทอง ชาติตระกูล แต่เมื่อน้ำซุปได้มาใช้ชีวิตกับผู้ชายตัวโตคนนี้ คนที่ทำอะไรสมบูรณ์แบบไม่ทุกอย่าง คนที่ทุกคนให้ความเคารพย่ำเกรง แต่ทุกคนหารู้ไม่ว่า ที่จริงแล้วเบื้องหลังของความสมบูรณ์แบบนั้นคือความโหยหาและความเดี่ยวดาย ที่ผู้ชายคนนี้พยายามสร้างเกราะขึ้นมาป้องกันตัวเองออกจากความรู้สึกเหล่านั้น ครอบครัวทำงานเกี่ยวกับด้านธุรกิจและอยู่ในวงการมาเฟียมารุ่นต่อรุ่น ทำให้ชิวิตทั้งชีวิตของลีโอ แอ็คซายน์เต็มไปด้วยความกดดัน ความรับผิดชอบในทุกสิ่งทุกอย่างมันมากเกินกว่าที่ผู้ชายธรรมดา คนหนึ่งจะรับไหว
ลีโอ มักจะเอ่ยวาจาหยอกเหย้าเขาอยู่เสมอๆว่าเหมือนน้ำทิพย์ชโลมจิตใจยามได้พบหน้า น้ำซุปได้ยินประโยคนี้ทีไรก็ขวยเขินและหน้าแดง แก้มแดงไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง อยากจะเป็นน้ำทิพย์ที่แสนวหวานให้ลีโอดื่มกินอยู่ตลอดเวลา อยากเป็นสายลมที่พัดพาความเหนื่อยล้าให้ผ่านพ้นไป อยากตอบแทนความรักที่ไว้วางใจที่ลีโอมีให้ในตลอดระยะเวลาที่คบกันมา
ไม่มีซักครั้งที่ทะเลาะกันแล้วลีโอ แอ็คซายน์จะออกปากว่าเลิกหรือเอ่ยวาจาอันใดที่กระทบจิตใจของเขา ไม่มีซักครั้งที่จะโดนทำร้ายร่างกาย ไม่มีเลยที่จะโดนทำให้รู้สึกว่าตัวเองด้อยค่า ลีโอพยายามทำทุกอย่างให้ออกมาดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะหามาให้ผู้ชายคนหนึ่งได้
ไม่รู้ว่าจะตอบแทนความรักนี้ได้อย่างไร ทำได้มากที่สุดนั่นก็คือ รักตอบ...........ตอบแทนความรัก ความดีที่ผู้ชายคนนี้ทำทุกอย่างเพื่อเขา แม้แต่ชีวิตของเขาก็สามารถที่จะให้ได้ เพราะรู้อยู่ในใจดีแล้วว่า ลีโอนั้นพร้อมพลีกายเพื่อช่วยเขาให้พ้นจากอันตราย อยากเอาใจรักษาใจและให้กายรักษากาย เมื่อใดทีหัวใจเกิดบาดแผล เมื่อนั้นหัวใจอีกดวงที่อยู่เคียงข้างกันมาเนิ่นนานก็พร้อมที่จะเป็นยารักษาบาดแผลเช่นกัน
เส้นทางของเราสองคนไม่ได้โรยไว้ด้วยกลีบดอกไม้ เหมือนที่ใครหลายๆคนอิจฉาและมักจะพูดถึงว่า เขาและลีโอนั้นช่างดูเหมาะสมยิ่งกว่าคู่หญิงชายเสียอีก แต่คนเหล่านั้นจะรู้ไหมว่ากว่าที่จะผ่านแรงกดดันและเสียงด่าทอ เสียงประณามได้ หัวใจก็เกือบสาหัสเหมือนกัน
หากแต่เมื่อใดที่เหนื่อยและท้อ เราสองคนมักจะมานั่งจับมือกันเงียบเพื่อเติมพลังให้กันและกัน ฝ่ามือสู่ฝ่ามือ ถ่ายเทไออุ่นส่งถึงกันและกัน และเหมือนเป็นการยืนยันให้อีกฝ่ายให้ได้รู้ว่า ไม่ว่าจะผ่านเรื่องราวร้ายแรงอะไรมา มือของเราสองคนก็จะไม่แยกออกจากกัน ขอเพียงอย่าปล่อยมือจากกัน อย่ายอมแพ้ โอบประคองและเดิมไปพร้อมกันได้ไหม อย่าทิ้งให้ใครคนใดคนหนึ่งต้องรอและท้ออยู่ฝ่ายเดียว เราสองคนจะก้าวไปพร้อมกัน
“น้ำซุปเหนื่อยเหลือเกิน....................”
“ไม่เหนื่อยนะที่รัก.....น้ำซุปห้ามเหนื่อยนะ ถ้าน้ำซุปเหนื่อยแล้วเจ้าพ่อจะเดินไปกับใคร น้ำซุปจะทิ้งเจ้าพ่อไว้คนเดียวอย่างนั้นเหรอ ...ไม่สงสารกันบ้างเหรอที่รัก” น้ำเสียงทุ้มกังวานสั่นคลอนอย่างสะเทือนใจ
“ลีโอ.......น้ำซุปไม่ได้ทิ้ง แต่เราสองคน เดินไปด้วยกัน...........ไม่ได้ มันไม่ถูกต้อง”
“อะไรคือคือความถูกต้อง..........ถ้าความถูกต้องคือการที่น้ำซุปทิ้งเจ้าพ่อไปล่ะก็ ........เอาปืนมายิงหัวใจกันเลยดีกว่า”
“ลีโอ..................”
“เราจะเดินไปด้วยกัน......น้ำซุปจำไว้นะ มือคู่นี้จะไม่ยอมปล่อยมือของน้ำซุปไปเด็ดขาด นอกจากความตายเท่านั้นที่สามารถพรากน้ำซุปไปจากลีโอได้”
.
.
.
.
.
.
.
“เดียร์ครับ รีบๆหน่อยครับ กับม้ารอยู่นะครับที่รัก” น้ำซอส ส่งเสียงเรียกคนรักอยู่หน้าบ้าน ร่างสูงโปร่งอย่างหนุ่มลูกเสี้ยวนั่งพิงกระโปรงรถ สายตาคมเข้มมองเข้าไปยังตัวบ้านเพื่อคอยมองว่าคนรักจะเดินออกมาเมื่อไร
“เดี๋ยวนะซอส อีกนิดเดียวก็เสร็จแล้ว” น้ำเสียงแววหวานดังแว่วออกมาจากห้องครัว น้ำซอสถอนหายใจออกมาอย่างปรงๆ เรื่องอาหารการกินที่รักเขาจะพิถีพิถันเป็นพิเศษ ไม่ว่าก็ไปหยุดคนสวยเขาไม่ได้ เพราะฉะนั้นต้องทำใจรออย่างเดียว ขืนเข้าไปยืนเสนอหน้าในครัวมีหวังได้มีตะหลิว ไม่ก็ฝาหม้อลอยปะถะหน้าแน่ๆ
“แต่มันสายแล้วนะครับที่รักกกก” น้ำซอสยังไม่ละความพยายามที่จะส่งเสียงตอบรับคนรัก
“เสร็จแล้วๆๆๆ เร่งอยู่ได้ ม้าไม่หนีไปไหนหรอกน่า” ร่างขาวผ่องเดินถือเถาปิ่นโตออกมาอย่างช้า ๆ เมื่อเห็นดังนั้น น้ำซอสก็เด้งตัวลุกจากกระโปรงรถรีบเข้าไปช่วยคนรักทันที
“ทำอะไรไปเยอะแยะ ม้ากินไม่หมดหรอกนะครับ ม้าแก่แล้ว” ลูกชายของน้ำซุปบ่นไปก็ยิ้มไป แต่สำหรับเดียร์นั้นรู้ดีว่า น้ำซอสนั้นเป็นห่วงน้ำซุปขนาดไหน ด้วยร่างกายที่แก่ชราของน้ำซุปเลยทำให้ไม่สามารถทานอาหารที่เดียร์ตระเตรียมไปให้ได้ซักเท่าไร
“ม้ากินไม่หมด งั้นซอสก็กินให้หมดซิ” ร่างบางเข้าไปนั่งคู่คนขับหน้าหล่อ โดยไม่ต้องทำอะไรเลยตั้งแต่เปิดประตู รัดเข็มขัดนิรภัย เพราะน้ำซอสทำให้หมดทุกอย่าง
“ถึงไม่บอกซอสก็กินหมดอยู่แล้วที่รัก เดียร์ทำอะไรก็อร่อยหมดนั่นแหละ”
“ปากหวานนะเนี่ยคนนี้”
“หึหึ รู้ได้ไงครับว่าเดียร์ปากหวาน สงสัยชิมบ่อยล่ะซิ” น้ำซอส ค่อยๆเคลื่อนรถออกจากโถงหน้าบ้านอย่างช้าๆ คฤหาสน์แอ็คซายน์เงียบเชียบและไร้เสียงทันทีเมื่อคนสองคนได้เดินทางออกไป เหลือเพียงแต่เสียงของจิ้งหรีด เรไรที่พากันส่งเสียงร้องเซ็งแซ่ไปตามธรรมชาติของมัน
ร่างบางของผู้สูงอายุที่นั่งอยู่บนเก้าอี้โยกเยกอยู่ในห้องนอนใหญ่ทำเอาสองผู้มาใหม่ไม่กล้าที่จะเข้าไปรบกวน สายตาฝ่าฟางเหม่อมมองรูปถ่ายรูปหนึ่งที่ติดอยู่บนฝาพนังห้องอย่างไม่ไหวติง เส้นผมสีเทาแซมขาวบ่งบอกถึงอายุขัยของผู้เฒ่าได้เป็นอย่างดี ภายในห้องมีเพียงโต๊ะเขียนหนังสือที่เต็มไปด้วยรูปถ่าย ตู้เสื้อผ้าสองหลัง โคมไฟข้างหัวเตียง และเก้าอี้โยกที่ผู้เฒ่ากำลังนั่งอยู่ตอนนี้
“ม้าครับ ซอสมาแล้วครับ” ร่างสูงค่อยๆเดินเข้าไปหาผู้สูงวัยอย่างช้าๆ น้ำเสียงที่เปล่งเรียกออกไปนั้นเต็มไปด้วยความรักและความอาทร และเจือความสงสารไปด้วยเช่นกัน
น้ำซุปค่อยๆหันหน้ามามองลูกชายตัวเองอย่างช้าๆ ใบหน้าหวานที่ยิ้มอยู่ตลอดเวลาบัดนี้เต็มไปด้วยริ้วร้อยที่ขึ้นตามกาลเวลา และเหนือสิ่งอื่นใดนั้น รอยยิ้มที่อ่อนหวานก็พลันหายไปเมื่อคู่ชีวิตตายจาก
“วันนี้เดียร์ทำข้าวต้มกุ้งของโปรดของม้ามาด้วย ทานซักหน่อยนะครับ” เดียร์จัดแจงเดินออกไปเอาจานชามและแก้วน้ำที่ห้องครัวอย่างรู้หน้าที่ ทิ้งให้น้ำซุปและน้ำซอสอยู่ด้วยกันตามลำพังอย่างเช่นเคย
“วันนี้ม้ามองรูปป๊านานไปแล้วนะ เลิกมองก่อนครับ...........ฮึกๆ.........กินข้าวเสร็จ..........แล้วค่อยมอง” เมื่อลับร่างของคนรักไป น้ำซอสก็หลั่งน้ำตาแห่งความสงสารออกมาทันที
เขารู้ดีว่า ม้านั่งมองรูปป๊าอย่างนี้มาเกือบห้าปีแล้ว หลังจากที่ป๊าเสียชีวิตไปม้าที่อ่อนหวานและอ่อนโยนของเขาก็เงียบและนิ่งเฉยอย่างนี้มาโดยตลอด น้ำซอสเข้าใจถึงความรู้สึกที่สูญเสียคนรักไปนั้นมันเจ็บปวดและทรมานแค่ไหน แต่ไม่ว่าจะเอ่ยวาจาปลอบโยนม้าเท่าไร ก็ไม่สามารถลบเลือนความเศร้าสร้อยไปได้เลย
และรู้ว่าอีกไม่นาน ม้าจะตามป๊าไปอีก
“..........ซอส.......ป๊ายิ้มให้เราด้วย.......เห็นไหม” ดวงตาฝ่าฟางหันกลับไปมองที่รูปถ่าย
รูปถ่ายใบนี้คือรูปถ่ายคู่ของน้ำซุปกับลีโอเมื่อนานมาแล้ว แต่ไม่ว่าจะมองไปเมื่อไรก็เหมือนกับว่าได้รับรู้ถึงความรู้สึกที่ลีโอยังไม่จากไปไหน ยังอยู่เคียงข้างกันดั่งคำหมั่นสัญญาที่ให้ไว้ แต่ความเป็นจริงแล้วกลับไม่เป็นอย่างที่คิด เพราะในโลกแห่งความเป็นจริงแล้ว ลีโอ แอ็คซายน์ ได้ตายจากโลกนี้ไปนานแสนนานแล้ว
“ม้า....อย่าทำอย่างนี้ ซอสข้อร้อง ป๊าไม่อยู่กับเราแล้ว! ป๊าตายแล้ว ม้าได้ยินไหม!” น้ำซอสร้องออกมาอย่างเหลืออด ไม่ว่าจะเกลี่ยกล่อมให้น้ำซุปกินยากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ก็ไม่เป็นผล แม้กระทั่งอาหารก็ไม่แม้ที่แตะ แล้วอย่างนี้ ร่างกายจะไหวหรือ...
“ป๊าไม่ตายนะซอส ป๊าอยู่กับเราเสมอ อยู่ในนี้” มือเหี่ยวย่นด้านซ้ายค่อยๆแบออกมาอย่างช้าๆ
แหวนคู่ แหวนที่ลีโอ แอ็คซายน์ใส่อยู่ตลอดเวลาบัดนี้อยู่ในนิ้วนางข้างซ้ายของน้ำซุปอีกวง ทับซ้อนแหวนของน้ำซุปที่ใส่ติดตัวอยู่ตลอดเวลาไม่เคยถอดหรือให้ห่างจากร่างกายเลยสักครั้ง
“ดูแลเดียร์..........ดีๆนะซอส ดูแลหัวใจดีๆ” น้ำเสียงอ่อนระโหยโรยแรง ทำเอาน้ำซอสสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว มือหนาจับมือเหี่ยวย่นของน้ำซุปขึ้นมากุมอย่างตื่นกลัว
“ซอสดูแลแฟนตัวเองดีอยู่แล้ว แต่ม้าก็ต้องดูแลตัวเองเหมือนกันนะครับ เดี๋ยวกินยานะม้า” ค่อยๆวางมือเหี่ยวย่นอย่างช้าๆ แล้วรีบขวนขวายหาน้ำกับยาให้ผู้สูงวัยอย่างทันที
“ไม่ต้องหรอกซอส...........ม้าอยากไปหาป๊าเร็วๆ”
มือหนาของน้ำซอสที่ถือยาไว้ตกลงคู้อยู่ข้างกายอย่างจำยอม ยอมรับให้กับความรักที่ป๊ากับม้ามีให้กัน แม้ความตายจะพรากทั้งสองออกจากกัน แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความรักนั้นเจือจางขาดหายไปแต่อย่างใด
เพราะ คนทั้งคู่ กำลังจะได้ไปอยู่ด้วยกัน .............
“ฮึกๆ. ฮือ...” ไร้ซึ่งคำพูดใดที่จะเอื้อนเอ่ยออกไป น้ำซอสรู้ดีว่าในอีกไม่ช้า ลมหายใจจะเลือนหายไปจากร่างบางของน้ำซุป
“ดูและเดียร์ให้ดีๆนะซอส...............ม้ารักซอส.............รัก.......”
ลมหายใจอันแผ่วเบาค่อยๆเลือนหายไปจากเรือนร่างบอบบางของน้ำซุปอย่างช้า และในที่สุดมันก็ขาดห้วงไป มือซ้ายที่กำไว้แน่นค่อยๆคลายออกมาอย่างช้า แหวนสองวงที่ซ้อนทับกันอยู่ส่งแสงแวววาว เหมือนหยั่งรู้ได้ว่า ถึงเวลาที่คนสองคนที่รอคอยกันมาจะได้กลับมาพบเจอกันและกันอีกครั้ง
.
.
.
.
.
.
.
หากจะสิ้นใจขาดห้วงไปก็ขอให้จารึกความรักนี้เอาไว้
หากร่างกายสูญสลาย ก็ขอให้คงเหลือแต่ความอาลัย
หากใจสองใจมาบรรจบที่ความตาย ก็ขอให้ได้อยู่ด้วยกันตลอดไป
ไม่ว่าชาติใดก็มิอาจที่จะพรากจากกันได้
http://www.youtube.com/v/BjpiYh6uGu4
*************************
มอบชีวิต ไว้ให้กัน
ให้เธอนั้นช่วยดูแล
จงรักษาไว้ให้มันดี ๆ
ต่อไปนี้ขอมีเพียงแค่
ฉันและเธอตลอดไป
ทางอีกไกลที่ต้องผ่าน
เดินคู่กันไว้อย่างนี้
เธอรู้ใช่ไหมหัวใจบาง ๆ
มีบางครั้ง อ่อนแอสิ้นดี
ขอให้มีคนปลอบใจ ไม่ห่างกัน
รัก ที่มีให้กันในวันก่อน
ไม่เคยเลือนลาง จางไปกว่านั้น
รักกลับดูเหมือนเพิ่มขึ้นทุกวัน
ยิ่งนานก็ยิ่งผูกพัน มีฉันต้องมีเธอ
คู่ชีวิตที่มอบใจ
คนสุดท้ายที่มีอยู่
ถ้าถึงวันนั้น ถึงวันชรา
อยู่กันมาร่วงโรยทั้งคู่
ฉันรู้ดี ต้องมีกัน วันสิ้นลม
Credit ; คู่ชีวิต ป้าง นครินท์ กิ่งศักดิ์
.....................................................................END……………..……………………………………………..
๐ พิมไปร้องไห้ไป ไม่รู้ว่าจะร้องอะไรนักหนา แต่มันก็ร้องไปเอง น้ำตามันไหลออกมาเรื่อยๆ -___-
๐ และแล้วนิยายเรื่อง มาเฟียที่รัก กิ๊กรักคุณชายตาโตก็จบลงอย่งสมบูรณ์แบบ
๐ ขอบคุณสำหรับทุกเสียงติชม ทุกรีพลายเป็นเหมือนแรงพลักดันให้หมวยต่อสู้และแต่งนิยายออกมาได้ดี
๐ ใครซึ้ง ใครร้อง ใครเสียน้ำตา ก็กดเป็ด กด+ ให้ด้วยนะคะ
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
เศร้า และซึ้งมาก :o12: :o12: :กอด1: :กอด1:
+1
-
น้ำตาไหลเลย ! ! ! ! ~*
แต่ก็ทำให้ได้รู้ว่าน้ำซุปกับลีโอคือคู่แท้
ที่แม้แต่ความตายก็ไม่ทำให้รักเลือนหาย
โอ๊ย! ! ! ! ! เศร้าแต่ชอบ :p
o13 o13 o13
-
อ๊อยย!! หัวใจกระตุกเลย
รักนิรันด์จริง ๆ คู่นี้
-
เศร้าน่ะ รู้ว่าเป็นสิ่งที่ต้องเจอแต่ก็ไม่ชอบเลยที่ต้องรับรู้
เพราะมันจะติดอยู่ในใจตลอด
เป็นเรื่องที่สองที่เจอแบบนี้
-
เศร้าน่ะ รู้ว่าเป็นสิ่งที่ต้องเจอแต่ก็ไม่ชอบเลยที่ต้องรับรู้
เพราะมันจะติดอยู่ในใจตลอด
เป็นเรื่องที่สองที่เจอแบบนี้
ทำไมอ่ะ อยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มันดาคขนาดนั้นเลยเหรอ =_= คนแต่งขอโท้ดดดด
-
เศร้าจังเลย ย :monkeysad:
จบแบบเศร้าเลยอ่า^- อยากให้จบแบบไม่ตายง่ะ :m15:
รอผลงานชิ้นต่อไปนะคะ รักคนแ่ต่ง :)
:L2: :L2: :L2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เศร้า :m15:
-
คนเขียนร้องไห้ :sad4:
คนอ่านก้อร้องไห้เหมือนกัน ซึ้งไปม่ะจ๊ะ :sad4: :monkeysad: o18
แล้วจะรอเรื่องอื่นๆเรื่อยจร้า :bye2: :bye2:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
เศร้าจัง
แต่ชีวิตคนเรา
มีเกิด แก่ เจ็บ ก้ต้องตาย หลีกเลี่ยงไม่ได้จิงๆ
-
:กอด1:
-
อ่านแล้ว.... :m15: :m15:เลยอ่าาา
ลีโอกับน้ำซุป คือ คู่แท้จิงๆ
-
แม้จะจบลงด้วยน้ำตา แต่มาพร้อมความประทับใจ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักเรื่องนี้
ให้เป็ดพร้อมบวกไปเลยจ้า
-
น้ำตาไหลพราก Y.Y
-
เอาระเบิดมาทิ้งตอนจบทำไมอะ
มันเศร้าอะ :m15:
ขอบคุณนะ...จะรอเรื่องต่อๆไป :pig4:
:L2:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ รอติดตามเรื่องโน้นต่อแล้วด้วยค่ะ
กดบวกและเป็ดให้แล้วนะคะ
-
น้องหมวย เศร้าเกิน
+1 +เป็ด
-
:m15: :m15:
อ่านเองก็ร้องเอง ก๊ากกกกกๆ :jul3: :jul3:
* ปล.100 กด+ ให้ทุกคนแล้วน๊าาา
-
:m15: อ่านแล้วน้ำตาไหลเองค่ะ เศร้าค่ะ ถึงจะรู้ว่าเป็นรักนิรันดร์ แต่ก็มีผลต่อจิตใจมาก เป็นสิ่งที่กลัวมากเลย การที่ต้องอยุ่คนเดียวมองคนรักที่จากไป :o12: รับบ่ไดดดดดดดดดดดดดด้
-
น้ำตาไหล พรากๆ เลย แง้ๆๆๆๆๆๆๆ :m15: :monkeysad: :m15: :monkeysad:
-
o13 o13 o13
-
น้ำซุป-ลีโอปิดฉากแบบสวยงามมากจริงๆ
อ่านแล้วฟังเพลงพี่ป้างประกอบไปด้วย
เพลงยิ่งดึงอารมณ์ให้เห็นภาพชีวิตคู่ของสองคนนี้
น้ำตาไหลพรากๆเลย
:m15: :m15:
กด +1 กดเป็ดเหลืองจ้า
-
+1จ้าซึ้งมากมาย :monkeysad:
-
:sad4: :o12:
จบเเล้วอ่ะ อ่านไปน้ำตาคลอเลย เศร้าจัง
เเต่อยาก spacial คู่ น้ำซอสกะเดียร์จัง
-
จบแบบนี้ดีที่สุด สวยงาม เป็นความสวยงามของความรักที่มีให้กันและกัน ไม่ได้รู้สึกเศร้าแต่รู้สึกอิ่มเอมของความรักของคนสองคน ( :m15: แต่ทำไมน้ำตาไหลวะ :m15: ) :L2: :L2: :L2:
-
หนูจะร้องให้ๆๆๆ มัยมันเศร้าเเบบนี้
เศร้าอะ ได้โปรด .......................
-
:monkeysad: ทำไมนักเขียนใจร้ายจังเลยทำให้คนอ่านเสียน้ำตา แต่ก็ทำให้รู้ว่าความรักที่มั่นคงแม้ความตายก็ไม่สามารถมาพรากได้ขอให้น้ำซุปและลีโอได้ไปครองรักบนสวรรค์ต่อ กดบวกเป็ดให้ในความซึ้ง
-
ปิดฉากได้สวยงามมาก แอบซึ้ง
สนุกมากๆเลยค่ะ
ว่าแต่สอบเป็นยังไงบ้างเอ่ย เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
:sad11:
-
เศร้า โอ้ยยย ปวดตับแต่ก็นะอย่างว่าเหตุการณ์นี้ต้องเจอไม่วันใดก็วันหนึ่ง
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
ใจจ๊ะน้องหมวยที่แต่งให้อ่านนะ ประทับใจแต่เศร้าบ่อน้ำตาแตกไปแระ
+เป็ดให้จ๊ะ
-
:impress3: :impress3: :impress3:โอ้ยยยยยไม่ไหวแล้ว
อ่านไปก็ร้องไห้ไปยิ้มไป
อินมากมากกด +1 จ้า
-
ซึ้งงงงงงงง :o12:
-
เศร้ามากอ่ะ อ่านไปน้ำตาก็ไหลไปอ่ะ เศร้า เขารักกันมากจริงๆๆ
-
เศร้าอ่ะ :monkeysad: :monkeysad:
-
ทำการบ้านก่อน เดี๋ยวจะกลับมากด + ให้กลับเม้นที่เหลือนะคะ
รักนะจุ๊บๆๆ
-
น้ำตาไหลพราก
น้ำซุป รักลีโม มากจริงๆ
ความตายไม่อาจจะกั้นใจจริงๆ
-
และแล้วความฝันก็เป็นจริง
ในทีสุด ยอดคนที่เข้ามาอ่านก็ถึง หนึ่งแสน :mc4: :mc4: :mc4:
ซาบซึ้งเป็นอย่างมากค่ะพี่น้องงงงง :m15: :m15: :m15:
-
:o12: :o12:
+1
-
จบแล้วหรอ!!!
:m15:
-
เศร้าอ่ะ TT
-
ขอบคุณครับ
-
แง~ นึกว่าจะไม่เจอจบแบบเศร้าๆ กระชากจิตซะแล้ว :m15:(ถึงเจอก็อ่าน เรามันพวกMชัดๆ o22)
อ่านตอนจบไปร้องไห้ไปด้วย โถ้~ลีโอ น้ำซุบ :sad4:(อ่านข้ามตอน เพราะเห็นชื่อตอนน่าสนใจ :a5:)
แต่งได้ใจจริงๆ เลยค่ะท่านผู้เขียน บทจะหวานก็หวานจนมดขึ้น บทจะเศร้าก็เศร้าซะจนน้ำตานอง :m3:
เป็นตอนจบที่ซึ้งจริงๆ ค่ะ ขอบคุณน่ะค่ะที่แต่งเรื่องนี้ขึ้นมา ถ้ามีเรื่องหน้าจะตามไปอ่านน่ะค่ะ สู้ๆ ค่ะ :give2: :L2:
-
น้องหมวยยยยยยยยยยยยยยย
จบเศร้าอ่ะ T^T
-
สำหรับผู้ที่จะติดตามเรื่องต่อไป ก็ขอเชิญ
สะใภ้เถื่อน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.0)
Fall in love (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23598.0)
-
ซึ้ง :monkeysad:
-
ขอบคุณครับ
-
ถึงจะจบแบบคนนึงตายจากไปก่อน
แต่ก็ทำให้เราได้รู้้นะว่าทั้งคู่รักกันมากจริงๆ
แล้วก้ได้ใช้ชีวิตคู่จนคุ้มแล้ว ก่อนจะตายจากกันไป
แบบนี้เราว่ามันโคตรๆแฮปปี้เลยนะคะ ^^
-
โอ๊ยอะไรกันเนี่ยทำไม :monkeysad:แบบนี้
พูดไม่ออกเลย
ปล.ที่บ้านเราน้ำท่วมเลยไม่ได้เข้ามานาน
ยังคิดถึงคนเขียนเสมอ(เกี่ยวกันมั๊ยเนี่ย)
-
มาอ่านจบแล้ว
ซึ้งจนน้ำตาไหลเลย :m15: :m15: :m15:
สนุกมากค่ะ o13 o13 o13
-
ขอบคุณจ้า
แอบติดตามมาหลายวันแล้ว ^^
ได้ครบรสมากๆ เลยจ้า
สุดท้ายแล้ว "ความตาย" ก็มิอาจพรากเราสองได้
สุดท้ายแล้ว "ความรัก" ก็มิเคยมีวันตาย......
-
:monkeysad: ไม่มีคำบรรยาย :m15:
-
,,เพิ่งมาอ่านตอนที่เรื่องจบแล้ว,,
,,เป็นเรื่องที่อ่อนหวานมาก,,
,,ตัวละครน่ารักมากกก,,
,,ติดตามเรื่องอื่นๆต่อไป,,
,,,:]
-
เริ่มเรื่องเบิกบานมาเศร้าตอนจบ :o12:
โอเย..ใจจะขาดรอนๆ :z3:
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่าน สนุกจริงๆ ค่ะo13
-
มันจบแบบซึ้งก็จริง แต่ถ้าต้องให้ตายจากกันแบบนี้มันก็... นะ T____T
ขอบคุณคนแต่งมาก ๆ ครับ นิยายเรื่องนี้สนุกมาก ๆ ทำผมร้องไห้มาสองรอบแล้วนะ ๕๕๕
-
เอาซะน้ำตาไหลเลย
-
อยากให้รวมเล่มจังเลย
อยากได้มาก
-
อ่านรวดเดียวจบเลย
เป็นนิยายเรื่องแรกเลย ที่อ่านแล้ว รู้สึก อบอุ่น อ่อนหวาน
น่ารักมากค่า :กอด1: :กอด1:
จะติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปนะคะ :bye2:
-
อ่านจบแล้ว,,,,,ซึ้ง&สนุกมากค่ะ
-
จบแบบนี้ดีจริงๆ ครับ เป็นความสวยงามของความรักที่มีให้กันและกัน
รู้สึกเต็มมากครับของความรักของคนสองคน
ขอบคุณมากมายครับ สำหรับเรื่องราวดีดีครับผม
-
อ่านแล้วซึ้งมากเลยค่ะ
ยอมรับเลยว่านิยายเรื่องนี้โดนมาก
เพราะเค้ารักกันจนวันตาย
รวมเล่มเมื่อไหร่บอกด้วยนะคะ
อยากได้มากค่ะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นตอนจบนะคะ
เขินจัง 555555555+
ปล. ไม่รวมเล่มนะคะ ยังไม่พร้อม โทษเน้อ
-
สงสารน้ำซุปจัง :m15: :m15: :m15: :m15:
มันทรมานมากเลยนะ กับการที่ต้องมองเห็นคนที่เรารักตายจากไป
หลงเหลือไว้แต่ภาพความทรงจำในอดีต
ถ้าเป็นเราก็คงจะทำใจไม่ได้เหมือนกัน
อ่านไปน้ำตาไหลไป กด+1 อินมากๆเลยจ้า
-
ขอบคุณมากๆสำหรับนิยายดีๆ
:m15: :m15: อ่านตอนที่น้ำซุปเข้าโรงบาลก็ร้องไห้แล้ว แต่พออ่านตอนจบมันยิ่งกว่า(พิมพ์ไปน้ำตาไหลไป)
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
จะบอกอะไรไห้ผู้แต่ง น่าตบกระโหลกล้าววว
เอาซะไม่อยากมีผัวเลยกลัวแม่งตายห่าาาา
แล้วต้องอยู่คนเดียว ซึ่งมากกก T_T
-
ซึ้งค่ะ ซึ้งมากๆ :m15:
ตอนแรกที่มาดูอ่านะ ว่าจาไม่อ่านแระ (เพราะรู้ว่าจบแบบเศร้า) :monkeysad:
แต่พอดูคร่าวๆแล้วก้อประทับใจอาะค่ะ :sad11:
-
อย่างเริ่ดเลยคร๊าฟฟฟฟฟ :-[ :impress2:
-
เข้ามาอ่านรอบสองค่ะรอบแรกไม่ได้สมัคอิอิอิ :กอด1:น่อย
ขอบอกว่านิยายเรื่องนี้เป็นอะไรที่สุดยอดมาก o13
ซึ้งกินใจ :m15: :monkeysad: :sad11:
ยังรักน้ำซุปกะลีโออยู่นะคะ :กอด1: :L2: :L2: :L2:
-
ทำมายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :m15: ขนาดนี้ อะ สุดสุด :sad4: ยืนยันอีกที่ว่าซึ้งมากกกกกกกกกกกกก
-
:-[ :-[ :-[
เรื่องนี้ก็ยังได้รับคอมเมนต์มาเรื่อยๆเหมือนเดิม
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ :กอด1: :กอด1:
-
เข้ามาอ่านกี่ครั้งก็ยังประทับใจ
เหมือนเดิมมีทั้งสุขเศร้าหวาน
อบอุ่นซึ้งกินใจจนน้ำตาไหล
:L2: :กอด1:
-
:a5: อ่านรวดเดียว สาม วันติด สนุก สุข เศร้า มาครบเลย ชอบมากค่ะ :m15: สงสารน้ำซุปที่เจ้าพ่อจากไปก่อน เรายังร้องไห้เลย
แล้วจะรอผลงานต่อไปนะค่ะ o13
-
:a5: อ่านรวดเดียว สาม วันติด สนุก สุข เศร้า มาครบเลย ชอบมากค่ะ :m15: สงสารน้ำซุปที่เจ้าพ่อจากไปก่อน เรายังร้องไห้เลย
แล้วจะรอผลงานต่อไปนะค่ะ o13
ผลงานตอนนี้ก็มี สะใภ้เภื่อน และ fall in love ที่อัพไปเรื่อยๆ แวะเข้าไปอ่านด้วยนะคะ
-
อ่านรวดเดียวจบ ชอบมว๊ากกกกกกก
น้ำซุป ลีโอ ลีโอน้ำซุป ^^ เจ้าพ่อหื่นตลอดเวลา 555
เคลวินกะฟาร์ฟาร์ก้อหวานมาก
คู่หนูนัทกับพี่น่าน นึกว่าจะไม่แฮปปี้ โดนแกล้งซะงั้น
ตอนนี้รอคู่สุดท้าย ลูกชายพ่อมาเฟีย น้ำซอส!!! ^^
เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะ รอเรื่องต่อต่อไป
-
อยากอ่านคู่ของน้ำซอสจังเลยค่ะ
รอๆๆๆๆๆ
:pig4: :pig4:
-
รุ่นคุณลูกจะเปิดตัวเมื่อไหร่จ๊ะอยากอ่านจัง :L2:
คนอ่านเรื่องมากเนอะเรื่องเก่า
ยังไม่จบขอเรื่องใหม่อีกแล้ว :m16:
-
:L1: :L1:
-
:กอด1: :กอด1:
:L2: :L2:
-
จบแล้ว!! สองวันเต็มๆ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆน่ารักๆค่ะ
ตอนจบเรื่องนี้มีตอนจบให้แน่นอนตายตัว อ่อนหวานและอ่อนอ่อน ซึ้งปนเศร้า...
ไม่มีอะไรมาพรากเราจากความตายได้ แต่เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า 'คู่ชีวิต' เป็นอย่างไรค่ะ
จบ แฮปปี้ รออ่านเรื่องของน้องเดียร์กับไอ้เสือซอสนะคะ > <
-
สนุกมากกกกกกกก
จะรออ่านน้าาาาา
เจ้าพ่อหึงอีหนูด้วย :o8:
น่ารักชะมัด
+1 นะคะ
-
ซึ้งอะ
-
:n1: :n1: :n1: :n1:
-
สนุกมากครับ (อ่านย้อนหลัง)
-
:sad4: :sad4:
-
เศร้า :sad4:
สงสารน้ำซุป :o12:
-
ซึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ช่างเป็นการจบที่
เศร้า :m15:
ฟิน o18
และเพอร์เฟคที่สุดดด :กอด1:
ขอบคุณนะคะ :L2: :จุ๊บๆ:
-
ประกาศ !!!
ถึงคนอ่านที่น่ารักทุกคน เตรียมตัวพบกับ "ตอนพิเศษ มาเฟียที่รักฯ"
ได้ในเร็วๆนี้ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ รอกันก่อนนะคะ อิอิ
-
เข้ามาปูเสื่อรอ :L1:
-
ตอนพิเศษ
มาเฟียที่รัก กิ๊กรัก คุณชายตาโต
เม็ดฝนที่สาดเทลงมาสร้างความชุ่มช่ำไปทั่วบริเวณบ้าน ผืนฟ้ากว้างดำทะมึนเพราะเมฆฝน ลมกรรโชกแรงพัดกิ่งไม้ใบไม้ไหวเอน เสียงกิ่งไม้เสียดสีกับหลังคาดังแกรกกรากยิ่งทำให้บรรยากาศภายในห้องนอนเต็มไปด้วยความน่าสะพึง ไอเย็นจากสายฝนลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณห้อง ท้องฟ้าคำรามดังสนั่นหวั่นไหวจนทำให้ร่างๆหนึ่งที่นั่งห่มผ้ากอดเข่าอยู่บนเตียงสะดุ้งตื่นตกใจ ร่างนั้นยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดใบหูพร้อมทั้งหลับตาแน่นแต่ก็ไม่ได้บรรเทาอาการตื่นกลัวให้ทุเลาลงแต่อย่างใด พลันเสียงดังปัง! จากทิศทางของประตูห้องก็เรียกสติของร่างนั้นให้กลับมาอีกครั้ง!
“ซอส!” คนบนเตียงร้องเรียกผู้มาใหม่เสียงดังลั่น ลำแขนทั้งสองข้างชูขึ้นเหนือศีรษะอย่างโหยหายอ้อมกอดของอีกฝ่าย และเพียงไม่นานผู้มาใหม่ก็เดินเข้ามาคว้าร่างที่นั่งอยู่บนเตียงเข้าสู่อ้อมกอด ร่างเล็กสะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสารพร้อมทั้งเรียกชื่อของผู้มาใหม่ซ้ำไปซ้ำ
“ซอสอยู่นี่แล้ว......เดียร์หยุดร้องนะครับ” ร่างสูงโอบกอดร่างบางไว้แนบอกพร้อมทั้งโยกไปมาอย่างปลอบประโลมแต่ก็ไม่ได้ทำให้ร่างเล็กนั้นหยุดสะอื้นแต่อย่างใด ดวงหน้าเรียวรูปไข่ซุกอยู่ที่แผ่นอกแข็งแรงอย่างต้องการที่หลบภัย ศีรษะทุยสวยส่ายไปมาเพราะความหวาดกลัวจนร่างสูงต้องเพิ่มแรงโอบกระชับให้มากขึ้นกว่าเดิม
“ซอสไปไหนมา!” ริมฝีปากบางเอ่ยชิดแผ่นอกกว้างจนได้ยินเพียงเสียงอูอี้ฟังไม่ได้ศัพท์
“ซอสไปเก็บปลอกหมอนที่เราสองคนไปตากไวหลังบ้านไงครับ....เดียร์หยุดร้องนะครับ” ศุภวัฒน์เอ่ยเสียงนุ่มพร้อมทั้งโยกคนในอ้อมกอดไปมาอย่างช้าๆ ริมฝีปากหยักจบจูบกระหม่อมบางอย่างปลอบประโลม ร่างเล็กสั่นเทาเพราะแรงสะอื้นไหวปานขาดใจ ทำเอาหัวใจของชายหนุ่มร้อนรุ่มเต็มไปด้วยความเจ็บร้อน
“อึก.....ฮึก......” ศิริดนัยส่งเสียงสะอื้นเป็นพักๆ มือบางกำอกเสื้อของคนร่างใหญ่เอาไว้แว่น ริมฝีปากเม้นเข้าหากันเพื่อกลั้นเสี้ยงสะอื้นให้ไหลลงสู่ลำคอ เพื่อไม่ให้คนที่กอดอยู่นั้นต้องเป็นห่วง แต่มันก็ทำได้อย่างยากเย็น เพราะเสียงฟ้าร้องที่ดังมาเป็นระลอก คอยจะทำให้น้ำตาแห่งความตื่นกลัวไหลลงมาอีกครั้ง
“หยุดร้องนะ... เดี๋ยวฟ้าก็หยุดร้องแล้ว” ชายหนุ่มค่อยๆดันร่างเล็กให้นอนราบไปกับเตียงนอน ใบหน้าเรียวรูปไข่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ปลายจมูกโด่งรั้น แดงระเรื่อเพราะฤทธิ์สะอื้น ดวงตากลมโตสีดำขลับเจิ่งนองเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาเม็ดโต ทำเอาคนมองใจกระตุก รีบกดริมฝีปากหยักของตนเองแนบหน้าผากมนเพื่อปลอบโยน พร้อมทั้งสูดกลิ่นอายอันแสนหวานของอีกฝ่ายเข้าปอดเต็มรัก รอเพียงไม่นานร่างเล็กก็คลายแรงสะอื้นลงอย่างช้าๆ
“หยุดแล้ว.......” คนตัวเล็กเอ่ยเสียงเบา พร้อมกับผละร่างตัวเองออกมาเล็กน้อย เปลือกตาบางค่อยๆลืมขึ้นมาอย่างช้าๆและสิ่งแรกที่สะท้อนกลับมาก็คือ ใบหน้าหล่อคมคายของศุภวัฒน์ที่มองอยู่นานแล้ว ชายหนุ่มส่งยิ้มให้ร่างเล็กอย่างอ่อนหวาน นิ้วเรียวค่อยๆเกลี่ยหยาดน้ำออกจากหางตาของอีกฝ่ายอย่างช้าๆ
“ซอสขอโทษที่กลับมาช้า เดียร์อย่าโกรธซอสเลยนะ” ศุภวัฒน์เอ่ยเสียงนุ่ม ดวงตาคมเข้มสบกับดวงตากลมหวานอย่างขอลุแก่โทษ
“เดียร์ไม่ได้โกรธ....เดียร์จะโกรธซอสทำไม” มือบางลูกโครงหน้าหล่ออย่างเอาใจ พร้อมทั้งส่งยิ้มหวานไปให้คนรัก ศุภวัฒน์ค่อยประคองศีรษะทุยสวยขึ้นมาหนุนต้นแขนของตนเอง เมื่อจัดท่าจัดทางได้แล้ว ทั้งสองก็นอนฟังเสียงฝนเสียงฟ้าจนในที่สุดก็หลับใหลไปตามๆกัน
น้ำซอส แอ็คซายน์ หรือที่คนในโลกธุรกิจทั้งในและต่างประเทศรู้จักในนาม ศุภวัฒน์ แอ็คซายน์ ชายหนุ่มเจ้าของเรือนร่างหนึ่งร้อยแปดสิบเจ็ดเซนติเมตร ลูกชายคนเดียวของน้ำซุปแอ็คซายน์ และลีโอ แอ็คซายน์ หลังจากสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไปทั้งสองคน น้ำซอส หรือ ศุภวัฒน์ ก็จมปรักกับความทุกข์ระทมอยู่นานเป็นปี สารสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่นี้เปลี่ยนแปลงชายหนุ่มไปอย่างสิ้นเชิง ศุภวัฒน์ แอ็คซายน์ ขึ้นแท่นเป็นผู้บริหารของแอ็คซายน์อย่างเต็มตัวไร้เสียงโต้แย้งของผู้ถือหุ้นรายอื่น เพราะความสามารถและความฉลาดรอบรู้ของชายหนุ่ม ทำให้ได้รับการไว้วางใจจากทุกฝ่ายได้เป็นอย่างดี แต่โลกก็ไม่ได้มีด้านเดียวเสมอไป ในเมื่อในศุภวัฒน์ ก้าวขึ้นมาอย่างภาคภูมิแล้ว ศัตรูคู่ค้าก็ต่างคอยเล่นงานชายหนุ่มอยู่ตลอดเวลาเช่นกัน แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ห่วงตัวเองแต่อย่างใด เพราะหัวใจดวงที่สองมันผูกติดอยู่กับผู้ชายที่ชื่อ......ศิริดนัย เตชะกุล นั่นเอง
ศิริดนัย เตชะกุล หรือ คุณครูเดียร์ ที่ใจดีของเด็กๆ และเป็นหัวใจดวงที่สองของ ศุภวัฒน์ หลังจากที่คนรักก้าวขึ้นเป็นผู้บริหารเต็มตัว ความปลอดภัยและความสงบสุขก็ค่อยๆเลือนหายไปจากชีวิตของครูสอนเด็กอนุบาล เพราะคู่แข่งต่างรู้ดีว่า ถ้าหากอยากเห็นราชสีห์อย่างศุภวัฒน์กระอักเลือดตายทั้งเป็น จะต้องทำให้ศิริดนัยสิ้นลมหายใจ ศุภวัฒน์จึงข้อร้องแกมอ้อนวอนให้คนรักมีบอดี้การ์ดคุ้มครองไปรับไปส่งระหว่างบ้านและโรงเรียน ความกดดันมาพร้อมกับความหวาดกลัว หลายคนอาจจะอิจฉาตำแหน่งที่ศิริดนัยยืนอยู่นี้ แต่ทุกคนคงไม่รู้ว่า ทุกค่ำคืนร่างบางจะหลับตานอนไปพร้อมกับความหวาดกลัวทุกครั้ง ความกลัวที่เกาะกุมเนื้อที่ภายในจิตใจทุกตารางเมตร กลัวไปสารพัด กลัวว่า ศุภวัฒน์ จะโดนปองร้ายและสิ้นลมหายใจในวันใดวันหนึ่ง จนในที่สุดราชสีห์หนุ่มก็ให้สัญญาต่อหน้าคนรักด้วยน้ำเสียงที่เด็ดเดี่ยวว่า....
‘ต่อให้ต้องพบเจอกับอะไร ...ซอสจะไม่มีวันทิ้งเดียร์ไปเด็ดขาด!’
“เจ็บมากไหม?” เด็กชายน้ำซอส แอ็คซายน์ ถามคนที่นั่งก้มหน้าอยู่ข้างๆ มือน้อยค่อยๆแตะลงไปบนหัวเข่าเล็กที่มีบาดแผลอย่างเบามือ แต่ดูเหมือนว่าเด็กชายจะลงน้ำหนักแรงเกินไป เพราะอีกฝ่ายชักขาหนีอย่างรวดเร็ว
“ขอโทษ..ไม่ได้ตั้งใจ ขอดูอีกครั้งได้ไหม” เด็กชายน้ำซอสส่งยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างจริงใจ เพียงไม่นาน ‘มนุษย์ตัวขาว แก้มป่อง’ ในความคิดของน้ำซอส ก็ค่อยๆยื่นขาด้านที่มีแผลออกมาอย่างช้าๆ
“โอมเพี้ยง!! ความเจ็บทั้งหลายจงหลายไป!” นายน้อยของบ้านแอ็คซายน์ พองลมเข้าปากแล้วค่อยๆเป่าลงที่หัวเข่าของอีกฝ่ายอย่างช้าๆ
“หายเจ็บไหม?”
“หะ.....หาย.....แล้ว” มนุษย์ตัวขาว แก้มป่องบอกอย่างกล้าๆกลัว แต่ทำไมในสายตาของเสือน้อยมันช่างน่ารักน่าหยิกเสียจริงๆ
“ชื่ออะไร?”
“....อะ.....เอ่อ.......คือ” น้ำซอสมองคนข้างหน้าด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ แค่ถามชื่อทำไมต้องกลัว หรือว่าอาย?
“โอเค! เดี๋ยวเราจะแนะนำตัวก่อนก็ได้ เราชื่อน้ำซอสนะ มีพ่อโคตรหล่อและมีแม่ที่โคตรสวย”
“สวัสดีนะซอส เราชื่อเดียร์” ‘เดียร์’ ส่งยิ้มให้น้ำซอสอย่างจริงใจ แต่เจ้าตัวจะรู้ไหมว่า รอยยิ้มเล็กๆนั่นได้ขโมยเอาหัวใจของเด็กประถมอย่างน้ำซอสไปเต็มๆ
ศิริดนัยลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ และสิ่งแรกที่กระทบกับสายตาก็คือ โครงหน้าหล่อเหลาของศุภวัฒน์ที่ยังคงหลับตาพริ้มอยู่ ชายหนุ่มยิ้มให้อาการขี้เซาของอีกฝ่าย ฝ่ามือบางที่ประทับอยู่บนแผงอกล่ำยกขึ้นมาไล้ริมฝีปากหยักของคนนอนหลับอย่างแผ่วเบา ภายในหัวพยายามลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้วงความฝันอย่างช้าๆ และเมื่อมันประติดประต่อกัน ความทรงจำในวัยเด็กก็หวนกลับมาอีกครั้ง มีเด็กชายคนหนึ่งเดินซุ่มซ่ามหกล้มหัวเข่าถลอก แต่ตกใจได้เพียงไม่นาน อัศวินขี่ม้าขาวก็เข้ามาช่วยเขา แล้วใครจะรู้เล่าว่า การพบเจอกันในครั้งนั้น ทำให้หลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนแปลง ผู้ปกครองของน้ำซอสที่เป็นเจ้าของโรงเรียน ยื่นเรื่องขอรับเด็กชาย ศิริดนัย เข้ามาเป็นเด็กทุน และจะส่งเสียไปตลอดชีวิต ความใกล้ชิดสนิทสนม ทำให้หัวใจดวงน้อยๆผูกเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว
“นอนคิดอะไรอยู่ครับ ใจลอยไปไกลเลยนะ” เสียงทุ้มๆช่วยเรียกสติของศิริดนัยให้กลับมาอีกครั้ง
“ก็คิดอะไรนิดหน่อย ไม่ได้สำคัญอะไรหรอก” ศิริดนัยหลับตาแน่นเมื่อริมฝีปากหยักกดจูบลงมาบนหน้าผากเนียน ร่างเล็กยิ้มหวานพร้อมทั้งยกตัวขึ้นสูงแล้วก้มลงจุมพิตหน้าผากกว้างของศุภวัฒน์อย่างไม่ยอมแพ้ จนทำให้ราชสีห์ทนไม่ไหวกระโดดครุบกวางน้อยเข้ามาฟัดให้หายหมั่นเขี้ยวกับความน่ารักของอีกฝ่าย
“บอกได้ไหมครับ” สิ่งหนึ่งที่คุณครูเดียร์ของเด็กๆแพ้ทางก็คือ รอยยิ้มหวานๆกับแววตาออดอ้อนของราชสีห์ตัวนี้นั่นเอง..
“ก็คิดถึงตอนสมัยเด็กๆ ...วันที่เดียร์ล้มหัวเข่าถลอกไง” ร่างเล็กพยายามหาทางลงมาจากตักแข็งของราชสีห์เจ้าเล่ห์ แต่ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ไม่สามารถหลุดลงมาจากตักของคนเจ้าเล่ห์ได้เลย
“อ๋อ! วันที่อัศวินได้เจอเจ้าหญิงใช่ไหม”
“แหวะ! ใครอัศวิน แล้วใครเจ้าหญิงพูดดีๆเลยนะซอส” มือบางทุบแผ่นหลังแข็งอย่างเขินอาย แต่ก็ไม่ได้ทำให้ร่างหนาสะเทือนหรือเจ็บปวดแต่อย่างใด
“ก็ซอสไงอัศวิน แล้วเดียร์ก็เป็นเจ้าหญิง ..........แล้ววันนั้นเจ้าหญิงก็ขโมยหัวใจของอัศวินผู้นี้ไป” มือหนากอบกุมมือบางมาวางไว้ที่ตำแหน่งของหัวใจ ทำเอาศิริดนัยถึงกับหลุดเสียงหัเราะออกมาเพราะความหวานเลี่ยนของอีกฝ่าย
“คนอะไรมือหนัก แตะแผลนิดเดียวเจ็บไปถึงกระดูกสันหลัง”
“ก็คนมันตื่นเต้น เห็นคนน่ารัก ตัวขาว แก้มป่อง แล้วมือมันสั่น” ศิริดนัยเอนแผ่นหลังพิงแผ่นอกกว้างอย่างวางใจ
“ซอสเป็นเด็กแก่แดด”
“ป๊าสอนมาดีก็อย่างนี้แหละครับ”
ถ้าหากวันนั้นศิริดนัยไม่หกล้ม คงจะไม่มีโอกาสได้พบเจอกับราชสีห์เจ้าเล่ห์ที่ชื่อ น้ำซอส
ถ้าหากวันนั้น ศุภวัฒน์ ไม่ยื่นมือเข้าไปช่วย คงไม่มีวันได้รัก กวางน้อย
และถ้าหากคนทั้งคู่ไม่ใช่ของกันและกัน คงจะไม่มี ‘รัก’ มาจนถึงทุกวันนี้ .......
DEAR ความหมายของมันคือ ‘สุดที่รัก’ และศิริดนัยก็อยากจะเป็น ‘สุดที่รัก’ ของศุภวัฒน์ตลอดไป.......
.
.
.
.
.
.
.
๐ คิดถึงนิยายเรื่องนี้มากเลย ถึงแม้มันจะจบไปนานแล้ว แต่ก็มีคนเข้าไปอ่านและคอมเม้นกันอย่างเรื่อย ๆขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณจริงๆ นิยายเรื่องแรก ของนักเขียน วันนี้ก็ได้ฤกษ์ เอาตอนพิเศษมาลงซักที ถือว่าเป็นของขวัญให้กับทุกคนเลยนะคะ
๐ ส่วนผลงานเรื่องอื่นก็มี สะใภ้เถื่อน >>>> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27834.0
เธอคือดวงตะวัน >>>>> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32515.0
Fall in love แล้วคุณจะหลงรักผม >>>>> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=23598.0
๐ ติดตามผลงานกันได้เรื่อยๆนะคะ แฟนเพจจจจจจจจ https://www.facebook.com/pages/Chocolate-Love-Fan-Club/255241697823084
๐ www.twitter.com/muayyunho >>>>> ทวิสเตอร์นักเขียนเองค่ะ ^^ มาพูดคุยกันได้นะคะ
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
-
อยากอ่านอีกอ่ะ ชอบมากเลย อ่านไปตั้งสี่ ห้ารอบแล้วอ่ะ
-
:กอด1:
-
><!! รักน้ำซอส รักเดียร์ รักน้ำซุป รักลีโอ รักคุณนักเขียน
น่ารักมากกกกก
-
:-[ :-[เข้ามาอมยิ้ม และก้เดินอมยิ้มออกไป :-[ :-[
-
จะคอยติมตามผลงานนะจร้า
รักน้ำซุปและลีโอมากกกกกกกกกกกก
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
บ้านนี้น่ารักทั้งบ้าน ^^
-
อร๊ายยยยย รุ่นลูกกกกก น่ารักน่าหยิกจริง ทำให้คิดถึงรุ่นพ่อเนาะ อิอิ // จะมีมาอีกมั้ยน้อออออ อิอิ
-
ขอบคุณครับ o13 o13 o13 คิดถึงลีโอกับน้ำซุปครับ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
เห็นน้ะซอส แล้วคิดถึง น้ำซุปกับลีโอ :sad11: :sad11:
จำได้ว่า อ่านไปร้องไห้ไป........ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
คิดถึงลีโอ :m15: :z3: :z3:
-
ตอนพิเศษน่ารักมากมาย :L1:
-
น้ำซอสเนี๊ยลูกลีโอโดยแท้
แกะกันมาเลยพ่อลูก
กับคนอื่นอาจจะดูเย็นชา
แต่กับคนที่รักจะอ่อนโยนหวานแหวว
น่าร๊ากกกกก ทั้งซอสทั้งเดียร์เลย
ช๊อบบบบบ ตั้งแต่รุ่นพ่อยันรุ่นลูก
เมื่อไหร่จะออกเรื่องน้ำซอสกับเดียร์อ่ะ
คิดถึงๆๆๆๆ
-
แอบมาต่อนะครับน้องหมวย
+1
-
:-[.........น่ารักทั้งรุ่นพ่อ รุ่นลูกจริงๆ....
แล้วจะหาเด็กที่ไหนสืบสกุลต่อล่ะเนี่ย....
-
:-[อ่านแล้วมีความสุขจัง
คิดถึงเจ้าพ่อกับน้ำซุบอะ :กอด1: :กอด1:
-
แอร๊ยยยส์ ขอตอนพิเศษบ่อยๆได้ไหมค๊าาาา
แหม คิดถึงลีโอกะน้ำซุปT^T
-
เผลอแปปเดียวโตเป็นหนุ่มเป็นสาวกันซะแล้ว :oni1: :oni1:
-
เอาตอนพิเศษมาให้อ่านขอบคุณครับ
แต่ถ้ามีอีกก็จะดีมากมากเลย
-
เอาตอนพิเศษมาให้อ่านขอบคุณครับ
แต่ถ้ามีอีกก็จะดีมากมากเลย
มีแน่นอนค่ะ ^^ รอนะคะ
-
เดียร์กับซอสน่ารักไม่แพ้คู่ลีโอน้ำซุปเลยค่ะ
แต่คิดถึงและเศร้าใจมากเมื่อเอ่ยถึงลีโอน้ำซุป
:กอด1:
-
:กอด1: :กอด1: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
อ่านตอนนี้แล้ว คิดถึง น้ำซุปกะลีโอ มากมาย :กอด1: :กอด1:
ปล. อยากรู้จังค่ะ ว่าอะไรทำให้ลีโอตายอ่ะคะ???????
จะติดตามผลงานทุกเรื่องเลยนะคะ o13 o13
-
อ่านกี่รอบ
ก็ซึ้ง :L1:
-
ตอนจบเล่นซะน้ำตาไหลเลยอ่ะ :sad4:
-
เนื้อเรื่องน่าติดตามดีค่ะ ตอนจบเศร้าจัง :sad11:
-
ประกาศ..........................
ถ้าไม่ผิดพลาดประการใด ตอนหน้าของมาเฟียที่รัก จะเป็น "ลีโอ+น้ำซุป"
........................ ตามเสียงเรียกร้อง...................................
จาก นักเขียน o13
-
>>>>>> แค่ มา แปะ บอก ว่า กำ ลัง จะ เรี่ม อ่า อิอิ ฝากตัวด้วย <<<<<<<<
-
ตอนจบนึกว่าจะพูดถึงแค่มีความสุข น้ำซอสมีแฟนชื่อเดียร์
ไม่นึกว่าจะมาอ่านเรื่องที่เจ้าพ่อตายทิ้งอีหนูไว้
น้ำตาไหลเลยทีเดียว
สงสารอีหนูที่ต้องมาอยู่โดยไม่มีคนรัก
สงสารน้ำซอสที่รักแม่แต่ทำอะไรไม่ได้
แต่งเรื่องได้สุดยอดมากครับ
-
ขอบคุณครับ จะรอนะ o13 o13 :กอด1: :กอด1:
-
เศร้า เนื้อหาดีครับ รอติดตาม o13
-
สนุกมากครับ
-
น่าร๊ากกกก :o8: :o8: :o8:
สนุกมากๆเลยค่าาา ~
o13
-
อยากอ่านๆๆๆ ลีโอ น้ำซุป คนเขียนสุ้ๆๆ
-
:impress2: :impress2: ขอบคุณค๊า ที่มีเรื่องราวดีๆมาต่อ
ขอบอกว่าตอนจบรุ่นแม่อ่ะ ฟินมาก :m15: :m15:
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
เค้ากลับมาอ่านหลายรอบอยู่เพราะคิดลีโอกับน้ำซุปมากๆๆๆ รักๆๆ
-
จะรอตอนพิเศษนะครับ :call: :call: :call: :call: :call:
-
สุดยอด o13
ตอนจบทำเอาน้ำตาไหลพราก :m15:
รักแท้.... :กอด1:
-
:กอด1:
-
สนุกมากๆอ่ะ :impress2:
-
จะมีตอนพิเศษอีกมั๊ยน๊า
อยากอ่านอีกจัง :L1:
+1ให้เบาเบา
-
ไม่อยากให้จบแบบนี้เลยน่ะ ตอนแรกคิดว่าจะได้เห็นลีโอ+น้ำซุปตอนแก่ ๆ อยู่แบบน่ารักกุ๊กกิ๊กน่ะ และเรามองว่าทั้งคู่น่าจะอายุยืนน่ะ เพราะมีพร้อมทุกอย่างน่ะ ดูไม่น่าจะตายเร็วเกินน่ะ :mew6: เพราะเราคำนวณดูแล้วอย่างมากน้ำซุป+ลีโอก้อน่าจะพึ่งประมาณ 60-70 เองน่ะ (เดาเอาน่ะ) เพราะทั้งน้ำซอสกับเดียร์ก้อดูจะยังอายุไม่มากสักเท่าไหร่น่ะ แต่เราก้อไม่แน่ใจอีกว่าน้ำซุปได้น้ำซอสมาเป็นลูกตอนอายุเท่าไหร่น่ะ
ป.ล.ไม่ได้ต้องการติอะไรน่ะจ้ะ เพราะชื่นชมชื่นชอบผลงานของผู้เขียนอย่างจริงใจเลยจ้ะ ติดตามทุกเรื่องเลยน่ะ :mew1: แล้วก้อชอบทุกเรื่องเลยด้วย อ่านแล้วรู้สึกว่าชีวิตมีความสุขจริง ๆ แต่ดูเหมือนคุณหมวยจะมีปัญหาเรื่องลำดับเวลารึเปล่าจ้ะ ดูเหมือนกับว่าบางครั้งเวลามันดูไม่คล้องจองกันสักเท่าไหร่ หรืออาจเป็นได้ว่าคุณหมวยไม่ได้บอกกล่าววันเวลาให้คนอ่านทราบน่ะเราคนอ่านก้อเดา ๆ เอาว่ามันน่าจะประมาณนี้น่ะ อย่างตอนน้ำซุปที่อายุมาก ๆ แล้วเหมือนจะเกือบร้อยอะไรประมาณนี้น่ะ เพราะถึงกับกินอะไรไม่ค่อยได้เท่าไหร่น่ะ แล้วบรรยายเหมือนกับว่าแก่มาก ๆ ทั้ง ๆ ที่ตัวของเดียร์กับซอสเหมือนพึ่งจะอายุไม่ถึงสามสิบน่ะ ยังไงคุณหมวยช่วยมาไขข้อข้องใจตรงนี้สักนิดน่ะจ้ะ :mew2: อ้อถ้าเลือกได้ไม่อยากให้จบแบบนี้สักเท่าไหร่น่ะ เพราะตลอดทั้งเรื่องก้อหวานจนแบบแทบไม่อยู่ในโลกแห่งความจริงน่ะ พอมาตอนจบกลับกลายเป็นแบบนี้มันเหมือนโดนตบหัวยังไงไม่รู้น่ะ :katai1: แต่มันก้อสมกับชื่อตอนดีน่ะ :hao5:
สุดท้าย เราแค่คอมเม้นท์ตามความรู้สึกน่ะจ้ะ เพราะยังไงเราก้อชอบงานคุณหมวยอยู่ดีน่ะ แล้วอยากให้ทำเป็นเล่มมากกกกกกกกก :mew1: ติดตามเรื่องสะใภ้เถื่อนอยู่จ้า
-
เอ่อออออ....... มันสุดยอดมากกกกกก
แรกๆอาจจะหวานไปหน่อย แต่พอมารู้เรื่องละ สุดยอดมาก
หวาน น่ารัก ซึ้ง ชอบที่สุด
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากเลย ถึงแม้ว่าการลำดับเรื่องอาจจะทำให้งงไปบ้างเพราะบ้างตอนเหตุการณ์มันไว้ค่อยคล้องจองกัน แต่โดยรวมแล้วสนุกมากเลยค่ะ
น่ารัก อบอุ่น บริสุทธิ์ นี่อาจจะเป็นคำนิยามของนิยายเรื่องนี้ก็ได้นะ อิอิ
-
น่ารักตล๊อดดดดดดดดด :mew3:
-
รวมเล่มถอะนะ เค้าอยากด้ายยย อิอิ
-
คิดถึงเรื่องนี้มากกกกกกกก :mew1: :mew1:
กลับมาอ่านอีกรอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :mew3: :mew3:
ยังสนุกเหฃมือนเดิมเบยยยยย :L2: :3123: :L2:
รักน้ำซุปที่สูดดดดดดดด :pig4: :กอด1: :กอด1:
-
บางทีน้ำซุปก็เอาแต่ใจเกิ๊น อย่างเรื่องหิวแล้วไปเหวี่ยงใส่เชฟใส่ลูกน้องน่ะ ไม่น่ารักนะจ๊ะซุป
-
น่าจะมีตอนพิเศษ ลีโอกับน้ำซุปอยู่บนสวรรค์นะคะนักเขียน :mew2: :impress2:
-
ตอนจบเล่นซะน้ำตาไหลเลยอ่ะ
-
ในที่สุดก็อ่านจนจบ
ตาแฉะกันไปเลย 5555
ขอบคุณนิยายดีๆ เรื่องนี้ค่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:L2: o13 :L2: เพิ่งเข้ามาอ่านน่ารักดีคะ
-
อ่านตอนจบแล้วน้ำตาไหลพรากๆ :sad4: :o12: :hao5: :mew4:
ปกตินิยายส่วนใหญ่จะไม่เขียนตอนแบบนี้ นานๆที่จะมีเรื่องไหนเขียนสักที เล่นเอาเราบ่อน้ำตาแตก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
อ่านจบแล้ว..เย้..สนุกมากเลย..ขอบคุณนร๊าาา :mew1:
-
ขอบคุณค่ะ ที่ทำให้คนอ่านมีความสุข ^^
-
:o8: :-[ :o8: :-[
-
น่ารักมาก ๆ ครับ หวานเข้าไส้เลยครับ
ขอบคุณครับ
-
หลงรักลีโอ กับน้องน้ำซุป น่ารักมาก ๆ เป็นความรักที่ยิ่งใหญ่มาก
-
เข้ามาอ่านอีกครั้ง ก็ประทับใจฉากสุดท้ายอะ ถึงทั้งคู่จะสิ้นลมหายใจแต่ก็จากกันด้วยรัก สัจธรรมมีรักก็มีจาก
แต่จากกันตอนแก่ทำให้รู้ว่าความรักมั่นคง ลีโอน้ำซุปรักกันมาก สุดท้ายแม้ตายจากกันก็ได้อยู่ด้วยกันอยู่ดี
คนแต่งสื่อเรื่องมาดีเราชอบมากก o13
-
ลีโอขี้หึงมากกกก แต่ก็น่ารัก :mew1:
-
เป็นอีกเรื่องที่ประทับใจมากๆ อีหนูน่ารักกกก ตินิดนึงคำผิดเยอะไปหน่อยต่า o13
-
สนุกมาก
-
:pig4: :pig4:
-
รักลีโอมากกกกกกเลย ซึ้งใจ.... :m15: :monkeysad: :pig4:
จะติดตาม สะใภ้เถื่อน ต่อไปนะ... :pig4:
+1
-
ดีแทค ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 8 Mbps(เม็ก) 95บ./8วัน กด *104*897*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 193บ./7วัน กด *104*841*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*842*8488034#
ยกเลิกเน็ต กด *103*0# โทรออก
ดีแทค เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I (https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg (https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg (https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg)
ดีแทค ระบบเติมเงิน Dtac เน็ตไม่อั้น เร็ว 12 Mbps เม็ก หมดเขต 30 เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc (https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc)
ดีแทค ระบบเติมเงิน เน็ตไม่อั้น เร็ว 30 Mbps(เม็ก) นาน 30 วัน ราคา 350 บาท แถมโทรฟรีทุกค่าย
https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA (https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA)