ฟาร์ฟาร์...2 ( เพียงฟ้าคึกคัก กรู๊ๆๆๆๆๆ )
.
.
.
.
.
.
.
กว่าผมจะเดินทางกลับมาคอนโดได้ต้นได้เนี่ย หูชาไปเลยครับ และเสี่ยงต่อการเป็นหูหนวก! ก็ไอ้พวกตัวดีทั้งหลาย มันโทรจิก โทรด่า - - โทรมารังควาน โทรมันอยู่นั่นแหละ จนผมขู่ไปว่า จะเอาสลอดใส่ลงไปในกับข้าวถ้าพวกมันยังไม่เลิกกวนตีน นั่นแหละ พวกมันถึงได้หยุด
ขับไปขับมา สมองก็คิดไปถึงเรื่องเมื่อตอนเที่ยง โลกมันออกจะกว้างใหญ่ ทำไมต้องเป็นผมที่ไปเขา ทำไมไม่เป็นคนอื่น คุณว่าผมควรดีใจหรือเสียใจดี
คุณว่าผมแปลกหรือเปล่า กับคนอื่นๆ ที่เข้ามาวนเวียนในชีวิตผมเพื่อเข้ามาจีบหรือ ต้องการที่จะเป็นมากกว่าเพื่อน ต้องการครอบครองตัวผม และหัวใจของผม ผมจัดการเขี่ยออกไปอย่างไม่ไว้หน้า ไม่ว่าเขาคนนั้นจะรวย จะหล่อขนาดไหนผมก็ไม่สน ผมไม่แคร์ใครทั้งนั้นแหละ ผมไม่รักซักอย่างจะทำไม แต่..ไม่รู้ซิ ผมไม่เชื่อในเรื่องของความรักเท่าไร ไม่ใช่ว่าที่บ้านมีปัญหาหรืออะไรนะ เพราะผมคิดเสมอว่า ตัวเองนั้นพอแล้วไม่ต้องไปคว้าความรักที่ไหนอีกแล้ว มีพ่อ และ แม่ที่ดูแลห่วงใยผมอย่างดี มีเฮียคุณ ( ลูกป้า ) ที่คอยให้คำปรึกษาปัญหาต่างๆในชีวิต มีไอ้เพื่อนเวรทั้ง 5 คนที่คอยดูแลผมเสมอมาไม่เคยเปลี่ยน แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับผม
แต่ดูเหมือนว่า ความคิดเดิมๆ เหล่านั้นของผมจะเปลี่ยนไปซะแล้วๆ เมื่อผมได้รู้จักกับ
‘เคลวิน พิทยาภันทร์’ ผู้บริหารใหญ่จากเครือ พิทยาภันทร์ ที่เข้ามาวิ่งเล่นอยู่ในหัวใจของผมโดยที่ผมไม่อยากให้มันเป็นอย่างนั้นเลย แต่ผมกลับห้ามความรู้สึกเหล่านี้เอาไว้ไม่ได้ ทำไมผมจะไม่รู้เขาเป็นใคร เขาเป็นเจ้านายของผม เจ้านายที่ลูกน้องทุกคนให้ความเคารพ ยำเกรง แต่สำหรับผม คนๆไม่มีอะไรที่ให้กลัวเลย นอกจากแววตาที่เศร้า และ เหงา
ผมเคยพบเขามาแล้ว เขามาดูงานที่ไซต์งานสาขาที่เชียงใหม่บ่อยๆ นี่แหละคือเหตุผลที่ผมเข้าไปทักเขาตอนเที่ยง ก็ผมเห็นเขายืนเกะกะในห้างนี่น่า ว่าแต่ทำไมผมถึงเข้าไปล่ะ ทั้งที่มันก็ไม่ใช่หน้าที่อะไรของผมเลย
ไม่เคยมีใครเข้าถึงผมได้มากเท่าเขา
ไม่เคยมีใครกล้าทำกับผมอย่างนี้
ไม่เคยมีใครทำให้ผมหวั่นไหวได้ซักครั้ง
แต่เขาคนนั้น กลับทำมันทุกอย่างได้ลงไปเพียงไม่กี่นาที
นี่ผมเป็นอะไรกันนะ ผมก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน “ตกหลุมรัก” อย่างนั้นเหรอ ไม่หรอกมั้ง ดูแล้วเจ้าชู้ไม่น้อย ผมว่าผมเลิกคิดมากดีกว่า คิดซะว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญแล้วกัน ผ่านแล้วผ่านไป ไม่ต้องเก็บมาใส่ใจ ฮ่าๆ
ไอ้พวกซากเปรต ( น้ำซุปเรียก ) คงหิวจนขาดใจแล้วมั้งเนี่ย ฮ่าๆ ก็นะ ผมเคยสอนพวกมันทั้ง สี่ทำกับข้าวแล้ว แต่พวกมันไม่เอาเอง บอกว่าไม่เป็นบ้างล่ะ งี่เง่าบ้างล่ะ ไร้สาระบ้างล่ะ แล้วเป็นไงล่ะคราวนี้ พวกมันก็ต้องมาคอยฝากปากท้างไว้ที่ผม ชี้นิ้วสั่งอย่างกับแม่ ไอ้พวกเพื่อนเวรรรรรรรรรรรรร!!!!!!!!!!!!!
“มาแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” พอผมเปิดประตูเข้าแล้วยังก้าวเข้าห้องได้ยังไม่ถึงก้าว ก็มีสิ่งมีชีวิตที่ชื่อ ไอ้เวรต้นกล้า วิ่งมาเข้ามาหาผมด้วยความเร็วแสง แล้วแย่งถุงในมือของผมออกไป เร็วมากก ผมใจมันซิครับ ก็ผมแวะซื้อเคเอฟซี กับ พิซซ่า มาด้วยนี่น่า กินรองท้องไปก่อนแล้วกันนะ
“มึงกวนตีนกูมากไอ้ฟาร์ ...แม่งก็รู้ว่าหิว ยังมัวแถดๆไปทั่ว” ( ไอ้ตัส) ในมือไอ้ตัสด้านซ้ายถือไก่ ด้านขวาพิซซ่า เลือกเอาซักอย่างดิครับคุณเพื่อนเวร!
“ เหี้ย!! ซื้อมาให้แดกแล้วยังปากดีอีก” ผมถอดรองเท้า ถุงเท้า ออก แล้วเดินเท้าเปล่าเข้าห้อง เย็นนนน ชอบๆ
แล้วสมองก็คิดสิ่งหนึ่งได้ สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมรีบกลับมาคอนโด
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้เวรไมค์มันขู่จะเผาแบบงานของ ผม!!!!!!!
“ไอ้ไมค์!!!!!!!!!!! มึงอย่ไหน” ผมรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนเล็ก คือคอนโดได้ต้นเนี่ย มีห้องนอน 2 ห้องน่ะครับ ห้องใหญ่ก็มันนอน ห้องเล็กมันทำเป็นห้องเก็บของ ถ้าวเวลาที่พวกผมมาค้างกับมัน มันจะให้นอนห้องเก็บของจำลองของมันครับ ไอ้เพื่อนเลว!!!!!!!!!!
“อย่าวิ่งดิไอ้ฟาร์ เดี๋ยวล้ม กูขี้เกียจพาไปหาหมอ” เสียงไอ้นัทด่าผมออกมาจากในครัว
ผมวิ่งเข้าไปในห้องนอนเล็ก และภาพที่ผมได้เห็นคือ ไอ้ไมค์กับไอ้ต้น กำลังเล่นวินนิ่งกันอย่างเมามันส์ แอบโล่ง แต่ก็ยังไม่แน่ใจเท่าไร
“ไอ้ไมค์ มึงทำไรกับแบบกูเปล่าว่ะ” ในมือผมมีหมอนข้างอันหนึ่งติดมือมาด้วย ถ้ามันตอบว่า ฉีก หรืออะไรที่ทำให้แบบของผมหายไปจากโลกล่ะก็ ผมตีมันได้ทุกเมื่อเลยครับ
“เปล่า กูก็แค่........”
“แค่..............อะไรว่ะ” ผมถามมันไปด้วยใจที่เต้นระทึก ไอ้ต้นไม่สนใจใครเลยครับ เล่นแม่งอย่างเดียว ผมตบหัวมันไปตั้งหลายที มันก็ไม่ตอบกลับ นี่ถ้าเป็นเวลาปรกติมันวิ่งเตะผมไปนานแล้วแหละ
“แค่กูปั้นแล้วเอาเช็ดตูดแล้วอ่ะ”
“O____O!!!!!!!!!!!!” พระเจ้า นี่คือความจริงเหรอนี่
“อะ...ไอ้ ไมค์” ผม เสียงสั่น สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วค่อยๆ ก้าวเข้าไปหามันอย่างช้าๆ และ ช้าๆ
“มึงตายยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ผมกระโดดทับตัวไอ้ไมค์อย่างแรง ไม่สนแล้วว่ามันจะโดนอะไร รู้แค่ว่าตอนนี้อย่างแก้แค้นน!!!!!!!! ผมจัดการเอาหมอนข้างที่ถือมาระดมตีไปที่หัว และ ตัวของไอ้ไมค์อย่างแรง เน้น แรงจริงๆครับ ตอนแรกไอ้ต้นทำท่าว่าจะเข้ามาห้าม แต่ผมเงยหน้าแล้วจิกตาใส่มัน มันเลยปล่อยให้ผมตีไอ้ไมค์เพื่อนเวรได้อย่างถนัดถนี่
“แว๊กกกกก!! ไอ้ฟาร์ มึงจะฆ่ากูหรืองายยยยยยยย”
มันกลิ้งหลบผมได้ครับ มีหรือคนอย่างผมจะยอมแพ้ ตามมันไปอย่างติดๆ แล้วเอาหมอนข้างที่เริ่มจะเละ ตีไปที่หลังมันอย่างแรง
“แอ๊กกกก!!!!” ไอ้ไมค์ร้องออกอย่างน่าสงสาร แต่ใช้ไม่ได้กับผมตอนนี้ที่กำลังโมโหสุดขีด มันพลิกตัวกลับมาแล้ว เอามือจี้ไปที่เอวผม งานเข้าเลยครับคราวนี้ จุดอ่อนของผมอยู่ที่เอววววววววววว!!!!!!!!
“สัด!!!!!!!!! ห้องกูเละหมดแล้ว” เป็นไอ้ต้นที่เข้ามาแยกผมกับไอ้ไมค์ออกจากกัน ดีเหมือนกันถ้ามาช้ากว่านี้ผมต้องเสียทีมันแน่ๆ แม่งตัวเท่าควาย ใหญ่ พอๆ กับช้างได้มั้ง
“มึงปวดขี้แล้วทำไมไม่ใช้ทิชชู่” ผมยังไม่เลิกโวยวาย ตอนนี้ผม ไอ้ไมค์ ไอ้ต้นออกมานั่งตรงห้องรับแขก โดยมีไอ้ต้นนั่งคั่นกลางผมกับไอ้ไมค์ไว้ ไม่งั้นได้มีต่อรอบสองแน่ๆ งานนี้
“อะไรใครจะขี้......” ไอ้ต้นถามขึ้นอย่าง งงๆ ชิส์
“ก็ไอ้ปลวกเนี่ยมันเอาแบบงานกูไปเช็ดตูดอ่ะ มึงดูมานนนนนนนนนน” ผมลุกขึ้นยืนบนโซฟาแล้วทำท่าจะกระโดดใส่ไอ้ไมค์อีกครั้ง
“มึงหยุดเลยไอ้ฟาร์..” ไอ้ต้นคว้าเอวผมเอาไว้ แล้วจับผมนั่งลงอีกครั้ง
“ชิส์!!!!” ตอนนี้ผมงอนไอ้ไมค์จริงๆนะเนี่ย งอนมากด้วยอ่ะ งอนแบบฉุดไม่อยู่แล้ว
ปิ้งงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!
นึกแผนออกแล้ว *อย่างนี้ต้องเอาน้ำตาเข้าสู้* แล้วหลังจากนั้นก็โทรไปฟ้องน้ำซุป
น้ำตาผมก็นี่กะไร สั่งปุ๊ป ไหลปั๊ป ไหลแบบรวดเร็วได้ใจอย่างนี้เอาไปเลย 5 บาท! ( เกี่ยวไหม )
“อ้าวววววว” ไอ้ต้นหันไปบอกไอ้ไมค์ว่าตอนนี้ผม นอยด์แล้วๆ ง้อด่วนนนน!
“ไอ้ฟาร์.........” ไอ้ไมค์เรียกเสียงหง่อย แต่ไม่อ่ะ กูงอนมึง
“อ้าวไอ้เวรฟาร์ เป็นไรอีกว่ะ” ไอ้ตัสเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วทักผม
ผมเลยลุกขึ้น แล้วดึงมือไอ้ตัสเข้าห้อง มันงงใหญ่เลยครับ ก็ยอมเดินตามมาแต่โดยดี ผมอยากนอนกอดมันอ่ะ ตัวมันอุ่นดี อารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไร ง่องแงงๆ ตั้งเรื่องเมื่อตอนเที่ยงแล้ว
ถึงเตียงปุ๊ปไอ้ตัสรู้หน้าที่ กระโดดขึ้นไปนอนแล้วดึงผมเข้าไปกอด ผมกอดตอบมันเหมือนกัน แล้วค่อยๆ หลับตาลงอย่างช้าๆ
เสียงพวกมันโวกเหวกโวยวายอยู่หน้าห้อง ผมไม่สน ผมต้องการคนง้อ!!! เอ้าๆ ก็งอนให้ง้อนี่หว่า ถ้าพวกมึงไม่ง้อมีเรื่องแน่ๆ น้ำซุปเอาพวกมึงเละแน่ๆ บังอาจไปแกล้งฟาร์ฟาร์ของมัน ฮ่าๆ
“มึงก็พอมึงไอ้ไมค์ ไปแกล้งมันอย่างนั้นทำไมห๊ะ สมองน่ะ มีไหม ก็รู้ว่ามันรักงานของมันแค่ไหน ยังจะเอามาเล่นอีก ” สงสัยไอ้นัทออกมาจากห้องครัวแล้วมั้ง ก็เสียงไอ้นัทที่ด่าไอ้ไมค์อยู่มันดังใกล้ๆ ประตูห้องอ่ะ
“กูก็ล้อมันเล่น ไม่คิดว่ามันจะจริงจังนี่หว่า” ( ไอ้ไมค์ )
“มันใช้เรื่องเอามาล้อเล่นไหม เดี๋ยวมึงโดนไอ้ซุปแดกหัวแน่!!” (ไอ้นัท)
“นัท...มึงเข้าไปดูไอ้ฟาร์มันก่อนไป น้อยใจกัดลิ้นตายแล้วมั้ง” ( ไอ้ต้น )
“กูว่าไม่ว่ะ อ้อนไอ้ตัสกอดเหงๆ” ( ไอ้ไมค์ )
“เข้าไปง้อมันเดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!” ไอ้นัทสั่งไอ้ไมค์เด็ดขาด ผมเลยหลุดหัวเราะออกมาจนได้ เลยโดนไอ้ตัสดีดหน้าผากไปหนึ่งที เน้นๆ แม่งเจ็บ!!
“มึงแกล้งงอนใช่ปะเนี่ย” มือไอ้ตัสลูบหัวผมเล่นไปเรื่อยๆ เพลินดี อย่าคิดไปไหนไกลนะครับ เราสองคนสนิทกันมากจริงๆ มากจนรู้ทุกเรื่อง ทุกอย่างของแต่ละฝ่าย มีหลายคนที่เข้าผิด คิดว่าผมกับไอ้ตัสเป็นแฟนกัน ผิดแล้วครับ มันดูแลผมแบบพี่ดูแลน้องมากกว่า ผมชอบคนให้คนตามใจครับ แบบว่าใครขัดใจกูเคือง แต่กับไอ้ตัสแล้วมันไม่กล้าขัดใจผมเท่าไร ฮ่าๆ ลองขัดดิ ผมโกรธ!!!!!!!!!!
“ใครแกล้งว่ะ ........ไอ้เลวไมค์แม่งแกล้งกู มันเอาแบบงานกูไปเช็ดตูดอ่ะ มึงอย่าให้กูพูดซ้ำดิ ยิ่งพูดยิ่งช้ำ”
“มันล้อเล่น!!!!!!!!” ไอ้ต้นเดินเข้ามาในห้องแล้ว ล้มตัวลงนอนหนุนขาผม แม่งหนัก แต่ก็ไม่ได้ด่าออกไป ก็มันเจ้าของห้องนี่หว่า
“ถ้ามันไม่เข้ามาพูดกับกูก่อน กูก็ไม่พูดกับมัน” ผมลุกขึ้นนั่ง ไอ้ไมค์กับไอ้ต้นเลยลุกตาม มึงโดนแน่ๆ ไอ้ไมค์กูหมั่นไส้มานานล่ะ ฮ่าๆ
ผมล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดเบอร์โทรของน้ำซุปแล้วโทรออกอย่างรวดเร็ว
ไอ้นัท กับ ไอ้ไมค์เดินเข้ามาในห้องแล้วครับ ไอ้ไมค์นี่หนักสุด ทำหน้าแบบกูยอมแล้วๆ ส่งมาให้ผม ผมก็เล่นตัวซิครับงานนี้ ฮ่าๆ หันหน้าหนีแม่งเลย
“ซุปปปป ไอ้ไมค์แกล้งฟาร์”
/“มันแกล้งอะไรฟาร์ฟาร์!”/ นั่นไง เพื่อนรักของผมก็ของขึ้นมาทันทีทันใด ฮ่าๆ
“มันเอาแบบงานของฟาร์ไป.....เช็ดตูดดดด” ยิ่งพูดยิ่งแซดดดดดดดดดดดดดดด
ไอ้ไมค์เดินเข้ามาหาผมแล้วกอดเอวผมอย่างอ้อนๆ มึงเสร็จกู!!!!!!!!
“ซุป แค่นี้นะ” แล้วผมก็รีบวางสายจากน้ำซุปทันที แล้วหันหลังให้ไอ้ไมค์อย่างถือตัว ทำทีปัดมือมันออกพอเป็นพิธี ฮ่าๆ
“ยอมแล้วคร้าบบบบบบบบบบบบ” ( ไอ้ไมค์ )
“ยอมจริงๆหรือเปล่า” ผมโยนโทรศัพท์ลงไปบนเตียง เกือบถูกหัวไอ้ตัสไป มันเลยด่าผมทางสายตา
“แน่ๆ”
ไม่รอช้าให้มันเปลี่ยนใจ ผมก็วิ่งไปที่เตียงแล้วเอาหมอนมาตีใส่มันอย่างทันที เร็วและแรง ฮ่าๆ
“กูให้โอกาสมึง 3 วิ ไปเอาหมอนมาสู้กับกู จะไอ้สมน้ำสมเนื้อ” ไอ้ไมค์วิ่งไปเอาหมอนมา สงครามตีหมอนของผมกับไอ้ไมค์ก็เริ่มขึ้นทันที โดยมีไอ้นัท ไอ้ตัส ไอ้ต้นยืนหัวเราะอยู่ข้างๆ
ผมหมั่นไส้ไอ้ต้นอ่ะ หัวเราะแล้วแอบช่วยไอ้ไมค์อีกต่างหาก อย่างนี้มึงต้องโดนนนนนนนนนนน
“โอ๊ยยยยยยยยย!!!!!!! เวรแล้วมึงไอ้ฟาร์ แม่งกูเจ็บ” ไอ้ต้นโวยวาย แต่ผมไม่สน กระหน่ำตีไปที่ไอ้ต้นอย่างเมามันส์ เป้าหมายผมเปลี่ยนแล้วครับ ไอ้นัทวิ่งไปเอาหมอนข้างมาแล้วมาช่วยไอ้ต้นจากการโดนรุม เพราะไอ้ไมค์ก็หันมาช่วยผมครับ
“สัด!!!!!!! ถ้าหัวกูแตกกูจะตบมึงไอ้นัท” ไอ้เวรตัส นั่นมันหมอนข้างนะครับ มันจะไปตีหัวมึงแตกได้ยังไง!!!!!!!
ไอ้นัทสู้มือเปล่าครับ มันมุ่งหน้าเอาคืนไอ้นัท ไอ้นัทวิ่งหนีทั่วห้อง ผมหันไปเห็นไอ้ต้นเผลอเลยทุบไปที่หัวมันเน้นๆ ก๊ากกกกกก
ตอนนี้ไม่มีใครยอมใคร ต่างตั้งหน้าตั้งตาแก้แค้นเอาคืนอย่างไม่ไว้หน้า ดีหน่อยที่ไอ้ไมค์มันสำนึกว่ามันทำให้ผมงอน มันเลยช่วยผมอีกแรง แต่ไอ้ตัสนี่ซิ ไม่มีอะไรเป็นอาวุธ เลยเละไปกว่าคนอื่นนิดหนึ่ง
“ไอ้เหี้ยไมค์ มึงทรยศกูเหรอ!!!!!!!” ไอ้ไมค์หัวเราะอย่างชั่วร้าย แต่เพียงชัวพริบตาผมก็ผลักมันนอนลงบนเตียงแล้วขึ้นคร่อม หลังจากนั้นก็เอาหมอนไปปิดหน้ามัน มันดิ้นไปดิ้นมาอย่างยอมแพ้ ฮ่าๆ แต่กูไม่สงสารว่ะ
ไอ้ต้นช่วยไอ้ไมค์ครับ มันถีบผมเบาๆ เน้น เบาๆ แต่ไม่รู้ว่าเบาอีท่าไหน ผมถึงได้กระเด็นไปอีกฝั่งของเตียง ผมแค้นจัดครับ เด้งตัวลุกขึ้นยืนบนเตียงแล้วเอาหมอนตีหัวไอ้ต้นโดยคราวนี้ทั้งไอ้นัท และไอ้ตัสก็หันมาเป็นพรรคพวกผมหมดแล้วครับ เราสามคนเลยรุมไอ้ไมค์ กับ ไอ้ต้น อย่างเมามันส์
“เหนื่อยยยยยยยยย” ตอนนี้ พวกเราทั้งห้า นอนกองกันหมดสภาพ อยู่บนเตียง ทับกูทับมึงไม่สนว่าใครเป็นใคร รู้อย่างเดียวว่า กูเหนื่อยยยยยยยยยยยย
“พวกมึงแม่งปัญญาอ่อน อายุจะ 30 อยู่แล้วยังเล่นเหี้ยไรก็ไม่รู้” ไอ้นัท ด่าแล้วเดินออกไป สงสัยจะกลับไปทำกับข้าวต่อ มึงแหละตัวดีไอ้นัท เล่นแรงกว่าเพื่อน
“ใคร 30....เดี๋ยวกูตบปาก 24 เว้ยยยยยย”
จริงๆนะ พวกผมไม่ค่อยอยากพูดถึงเรื่องอายุเท่าไร พูดแล้วมันเศร้าๆ ก็ดูดิ เวลาผ่านไปเรื่อยๆ พวกผมก็แก่ไปเรื่อยๆ เฮ้อๆๆๆๆๆๆ
“แล้วไอ้ซุปว่าไง ไปได้ป่ะ ภูเก็ตอ่ะ” ไอ้ไมค์ พูดพร้อมทั้งคลานมานอนตักผม ผมเลยตีหน้าผากมันไปอย่างเน้น แต่มันก็ไม่ได้ว่าอะไร นอนอย่างเดียว
“ไม่รู้เหมือนกัน ...มันยังไม่ได้ขอมาเฟียเลย” คือผมชอบเรียกสามีของน้ำซุปไปเรื่อยๆน่ะครับ บางทีก็มาเฟีย บางทีก็ไอ้หึง บางครั้งก็ไอ้เขี้ยวหึง วนเวียนไปเรื่อยๆ
“จะได้ไปเหรอว่ะ ก็มาเฟียหวงเพื่อนเราอย่างกับอะไรดี” ( ไอ้ตัส )
“ไม่ได้ก็ต้องได้ มึงก็อย่าลืมไปว่า มาเฟียกลัวเมียอย่างกับอะไรดี” ( ไอ้ต้น )
“ถูกต้องงงงงงงง!!!!!!!!!!” ( ผม ไอ้ตัส ไอ้ไมค์ ) ร้องขึ้นมาพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย
“งานนี้ได้ชัวร์” ผมมั่นใจขึ้นมาอีกนิด ความกังวลที่ว่าน้ำซุปจะไม่ได้ไปก็เริ่มหายไปนิดๆ
“พวกเวร!!!!!!!!! ของเซ่นไหว้เสร็จแล้ว ออกมาแดกกกกก”
ไอ้นัทตะโกนเข้ามา พวกเราก็รีบเคลื่อนพลออกไปทานข้าวทันที วันนี้ไอ้นัททำไข่เจียวที่น่ากินมาก ฟูได้อีกจริงๆ กระเพราปลากระป๋องก็แดงได้ใจจริงๆ พริกเยอะแน่ๆ มันทำปลาหมึกยัดไส้ด้วยนะ อร่อยมากๆเลย การันตี เพราะมันทำอร่อยอยู่อย่างเดียว ฮ่าๆ นอกนั้นก็เป็นกับข้าวที่ผมซื้อมาจากห้าง ก็แต่ละคนเป็นลูกหลานของผีปอปทั้งนั้นนี่น่า ต้องซื้อมาเยอะหน่อย ไม่งั้นไม่พอแดก
ไอ้ตัสที่กินเผ็ดไม่ได้ก็ร้องไห้ไปตามระเบียบ ฮ่าๆ กระเพราะปลากระป๋องเผ็ดมากเลยอ่ะ ผมที่ว่าแดกเผ็ดได้เยอะที่สุดในกลุ่มแล้วนะ ยังมีน้ำตาเล็ดเลยอ่ะ แต่ก็ดีเหมือนกัน สดชื่นแบบแปลกๆที่ได้กินพริก ฮ่าๆ
ตอนแรกผมคิดว่าไอ้ตัสจะร้องไห้คนเดียวนะ แต่ที่ไหนได้ ทั้งไอ้ไมค์ ไอ้ต้น ก็น้ำหูน้ำตาไหล ประหนึ่งว่าดูละครเรื่องนางทาส ส่วนไอ้คนทำไม่แตะกระเพราของมันเลยซักนิด เริ่มรู้ตัวทีละนิดล่ะ ว่าไอ้เวรนัท กลั่นแกล้งพวกผมแน่ๆงานนี้
“ใครตักข้าวคนแรกว่ะ” ( ไอ้ตัสถาม พร้อทกับทำหน้าซีเรียส )
“กูเอง ทำไมเหรอ” ( ไอ้ไมค์ )
“มึงล้างจานนนนนนนนนน!!!!!!!!!!!” ผม กับไอ้ตัสประสานเสียงกันทันที คือ พวกผมชอบเล่นเหมือนๆ กับเกมส์วัดดวงน่ะครับ ดวงใครซวยก็โดนไปเยอะหน่อย ใครดวงดี ก็ดีใจหายไปเลยเหมือนกัน ผมไม่ค่อยโดน เท่าไร
“สัด!!!!!!!!!” ไอ้ไมค์ด่าทุกคน ด่าแบบไม่ออกชื่อ แต่บอกให้รู้ว่าตอนนี้ มันเซ็ง ฮ่าๆ
“เออแล้ว ใครเห็นบิลพิซซ่าของกูบ้าง ตอนกูซื้อ กูลืมดูอ่ะ”
“กูเอง มันอยู่ในถุงกับกล่องพิซซ่านั่นแหละ” ตัสเอ๋ย มึงช่างไม่รู้แล้วว่าตัวเอง กำลังงง................
“มึงไอ้ตัส ไปช่วยไอ้ไมค์ล้างจาน” ก๊ากกกกกกกกกกก ๆๆๆ แผนซ้อนแผนครับ ผมก็อยากแกล้งไอ้ตัสเหมือนกัน หล่อดีนัก จัดไป!!!!!!
“ไรว่ะ นี่กูต้องระวังตัวตลอด 24 ชั่วโมงหรือเปล่าเนี่ย” ไอ้นัท บ่นอย่างกลัวๆ ฮ่าๆ ใครก็มีสิทธิ์โดนได้ทั้งนั้น มันอยู่ที่ดวงงงงง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“นัท...กูอยากมีแฟน” เสียงไอ้ต้นพูดขึ้นมา
คือตอนนี้พวกผม 5 คนนอนเรียงกันอยู่หน้าทีวีห้องรับแขก วันนี้กะว่าจะนอนกันตรงนี้ซักหน่อย ไอ้ต้นเป็นคนออกความคิด ผมก็ว่าดีเหมือนกัน อบอุ่นๆ นานๆ จะได้มาหาเพื่อน เพราะงานของแต่ละคนก็ยุ่งกันทั้งนั้น ไอ้ไมค์นี่ เห็นว่าสโมสรโทรตามตัวหลายครั้งแล้ว แต่มันยังบอกว่าแม่ยังไม่ปายป่วย ฮ่า ๆๆ มันเอาแม่มาอ้างน่ะครับ
ส่วนผม พี่ที่ทำงานก็โทรตามตัวกลับทุกคน บอกว่าโปรเจกต์งานไหลเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย และอีกอย่างพี่แกบอกว่า เคลวิน พิทยาภันทร์ ขอพบตัวผมด่วน แต่มีหรือผมจะกลัว พูดแค่นิดแค่หน่อย คิดว่าจะมาสั่งคนอย่างไอ้ฟาร์ไอ้ ไม่มีซะละ
“มึงโทรไปบอกอิ๊ด โปงลางซะออนดิ” ( ไอ้ตัส )
ผลั๊ววววววววว !!!!!!!!!!!!!
ก็โดนไอ้ต้นตบหัวไปตามระเบียบ
“กูแนะนำ ให้มึงโทรหา BUG แล้วบอกเขาว่า เอาเบอร์แม่ค้าขายปลาร้า จ.ยโสธรให้หน่อย”
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พวกผมที่เหลือ พร้อมใจกันหัวเราะออกมาทันที
“พวกมึงอ่ะ หัวเราะกู”
แค่อยากรู้รังเกียจกันไหม ........ขอให้มันอย่าไปอย่างนั้นเลย
ใครโทรมาตอนนี้ว่ะ
******* สั้นๆ อีกนิด ดีกว่าไม่ได้ลง
หัวข้อ: {มาเฟียที่รัก กิ๊กรัก คุณชายตาโต ] ตอนพิเศษ น้ำซอส+เดียร์ P.80 |10/พฤษภาคม/2555| (อ่าน 750329 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก