Part ….26 !!!!!!!!!!! ( เข้าสู่โหมดปัจจุบัน)
.
.
.
“น้ำซุป! อย่าวิ่ง เดี๋ยวก็ล้มหรอก” ร่างสูงวิ่งตามร่างบางเข้ามาในร้านอย่างเร่งรีบ ไม่ว่าจะอยู่ในอารมณ์ไหน ลีโอก็เป็นห่วงร่างบางตลอดเวลา
ร่างบางเดินเข้าไปในร้านอย่างไม่ฟังคำพูดของร่างสูง พร้อมทั้งเตะทำลาย ข้าวของที่วางเกะกะอยู่ตรงหน้าอย่างระบายอารมณ์ ไม่ว่าจะเป็นเก้าอี้ ที่วางจัดอย่างเป็นระเบียบก็โดนพายุอารมณ์ของร่างบางจัดการ ทำเอาลูกน้องและพนักงานคนอื่นๆ งง กันเป็นแทบๆ เพราะเมื่อกี้ยังเห็นหวานกันอยู่เลย แต่ทำไมตอนนี้ทะเลาะกันซะแล้วล่ะ
“ทำอะไร!” ร่างสูงกระชากแขนร่างบางเอาไว้ เมื่อเห็นว่าร่างบางกำลังเดินขึ้นไปบนเวทีแล้ว ทำลายเครื่องดนตรี ลีโอไม่ได้เป็นห่วงเครื่องดนตรีหรอก แต่กลัวร่างบางจะโดนไฟช๊อตมากกว่า เพราะสายไฟที่นักดนตรีเซทเครื่องไว้พร้อมแล้ว มันระโยงระยางเต็มไปหมด ดวงหน้าหวานหันกลับมามองตาขวาง แต่สำหรับลีโอแล้ว มันช่างเหมือนลูกแมวน้อยที่กำลังขู่ฟ่อๆ ซะเหลือเกิน
“อย่ายุ่ง” หึ ห่วงนักหรือไงกัน แค่ไอ้เครื่องดนตรีบ้าๆนี่ น้ำซุปคิดอย่างน้อยใจ โดยไม่รู้เลยว่าลีโอทำไปนั้นเพราะเป็นห่วงตน
“ไม่ยุ่งได้ไง เมียอาละวาดทำลายข้าวของอยู่เนี่ย”
“หวง นักหรือไง” ลีโอมองปากแดงที่ช่างเถียงนั้นอย่างเอ็นดู เขาไม่ได้โกรธที่ร่างบางอาละวาด แต่หึงที่น้ำซุป จะไปถ่ายแบบมากกว่า แล้วดูเหมือนว่า พวกเขาสองคนจะทะเลาะกันใหญ่โตซะด้วยซิ
“ลีโอ แอ็คซายน์ ผมขอบอกคุณไว้ตรงนี้เลย ถ้าคุณยังหาเหตุผลของเรื่องนี้ไม่ได้ คุณไม่ต้องมาคุยกับผม” ร่างบางพูดเสร็จก็เดินลงเวที แล้วมาสั่งงานลูกน้องข้างล่างกับเว็ดดิ้ง ฝ่ายลูกน้องคนสนิทที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไร แต่ก็โดนลากเข้าไปก็ทำหน้างง ฟังลูกพี่สั่งงานอย่างเอ๋อๆ
“เว็ด ถ้าพี่ณุ มาที่ร้าน บอกให้ไปหาฉันที่ตึกแอ็คซายน์ ตึกแม่ด้วยนะ” ปากบางๆ พูดไป แต่สายตาสอดประสานกันกับสายตาของลีโอที่มองมาอย่างเคืองๆ แสดงออกชัดๆว่า หึง! และหวง!
“เอ่อ..ละลูกพี่ ผมว่าไม่ต้องทำอย่างนั้นก็ได้” ฝ่ายลูกน้องก็พยายามเตือนสติลูกพี่ว่า คนที่ไปอาละวาดใส่นั้นมันคือ เจ้าของกิจการทุกอย่างของเคลือแอ็คซายน์ นะ
“ไม่ต้องเถียง! ทำตามที่ฉันพูด ....บอกไปเลยว่า น้ำซุปพร้อมตลอดเวลา”
และแล้วขีดจำกัดของมาเฟียอย่างลีโอ แอ็คซายน์ก็หมดลง ร่างสูงกระโดดพรวดเดียวลงจากเวทีแล้วกระชากร่างบางออกไปนอกร่างบางรวดเร็ว เว็ดดิ้งพยายามจะเข้าไปห้ามแต่ก็โดนเฟรียสห้ามไว้เสียก่อน เห็นๆกันอยู่ว่ายังไงลูกพี่ของพวกเขาไม่มีทางาสู้แรงของคุณลีโอ หน้าหล่อได้
“...................” ร่างบางไม่ได้เอ่ยห้ามแต่อย่างใด ถึงแม้จะรู้สึกเจ็บที่ข้อมือก็ตามที น้ำซุปทำตัวให้เหมือนตุ๊กตาให้มากที่สุด ยังไงผัวมันก็อยากให้เป็นอย่างนั้นไม่ใช่หรอ ให้อยู่เฉยๆ หายใจทิ้งไปวันๆ โดยไม่ต้องทำอะไร ใช้ชีวิตไปอย่างไร้ค่า และไม่มีความหมาย
ลีโอฉุดกระชากข้อมือบางของน้ำซุปที่รถยุโรปของตนเอง พร้อมทั้งบีบอย่างเพื่อระบายอารมณ์ ร่างสูงอยากให้ร่างบางรู้เหมือนกันว่า เขาโมโหหึงอยู่!!! เมื่อเปิดรถได้ ร่างสูงก็ยัดร่างบางเข้าไป แล้วตัวเองก็รีบวิ่งไปที่ด้านคนขับ เมื่อสต๊าทรถได้แล้ว ลีโอก็ขับออกไปอย่างรวดเร็ว
บรรยากาศในรถเต็มไปด้วยความอึมครึม ไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรออกมา ต่างฝ่ายต่างเงียบ เหมือนจะรอให้อีกฝ่ายพูด แต่ทว่าถึงทั้งสองจะไม่เอ่ยปากคุยกัน มือหนาของลีโอก็ไม่ปล่อยมือบางของร่างบางเลยซักครั้ง แม้ตอนที่เปลี่ยนเกียร์ ร่างสูงก็จับมือบางไปด้วย
ไม่ว่าทั้งสองจะโกรธกันมากแค่ไหน ไม่ว่าเรื่องนั้นจะรุนแรง หรืออะไรก็ตาม ก็ไม่ทำให้ร่างสูงปล่อยมือบางเลยซักครั้ง ร่างบางหันหน้าไปยิ้ม แต่ก็ระวังให้ร่างสูงไม่เห็น เพราะเขาต้องการดัดนิสัยขี้หึง ขี้หวง เกินเหตุของลีโออย่างจริงๆ จังๆ ซักที แต่ก็แอบเตรียมใจไว้แล้วเหมือนกัน เพราะคนอย่างลีโอ แอ็คซายน์นั้น เรื่องหึง และ ห่วง มาก่อนเสมอๆ
“จะไปให้ได้ใช่ไหมน้ำซุป” ร่างสูงเอ่ยถามเสียงเรียบ ลีโอพยายามข่มอารมณ์ไม่ให้มันปะทุมากไปกว่านี้
หลังจากที่ทนร่างบางทำตัวเป็นหุ่นไม่ไหว ลีโอก็หัวรถจอดข้างทาง แล้วตัวเองก็ลุกจากด้านคนขับ แล้วอ้อมไปด้านที่น้ำซุปนั่ง ร่างสูงกระชากประตูออกมาอย่างแรง พร้อมทั้งท้าวแขนที่ไปหลังคารถ ก้มหน้าลงไปถามร่างบางอย่างหาเรื่อง
ในสายตาของน้ำซุปตอนนี้นั้น ลีโอ แอ็คซายน์ กำลังชวนทะเลาะอีกครั้ง เพราะนิสัยของไอ้มาเฟียน่าหล่อเป็นอย่างนี้แหละ ถ้าทะเลาะกัน ไม่ว่าเรื่องจะเล็กหรือน้อย ถ้าผมเงียบ ลีโอจะพยายามพูดให้ไฟในการทะเลาะกันคุอีกครั้ง ไม่รู้ว่าจะทำให้เรื่องที่กำลังจะสงบลงนั้น ลุกเป็นฟืนเป็นไฟอีกทำไม
“......................” ผมเลือกที่จะเงียบ เพราะไม่อยากทำให้เรื่องมันใหญ่โต
“ผมถามว่าคุณจะไปถ่ายแบบบ้าๆ นั้นให้ได้ใช่ไหม!!!!!” เมื่อร่างบางไม่ตอบ ยิ่งทำให้อารมณ์โมโหหึงของลีโอแรงขึ้น ไปอีก ร่างสูงตะคอกร่างบางอย่างลืมตัว มือของร่างสูงกำแน่นอย่างสกัดกั้นอารมณ์ ตอนนี้เขาไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น สนอย่างว่า ร่างบางที่เป็นเมียนั้น จะตอบอย่างไร
“จะหาเรื่องหรือไงลีโอ”
“ใครกันแน่ที่หาเรื่อง ผมถามคุณดีๆว่าจะไป ทำงานบ้าๆ อย่างนั้นให้ได้ใช่ไหม”
“จะมากไปแล้วนะ งานที่คุณว่าน่ะ ลูกน้องผมทำไปเลี้ยงปากท้องมันนะ”
“แล้วคุณไปยุ่งอะไรกับเขาด้วย ชอบมันหรือไง!” ร่างสูงเริ่มที่จะเอาเรื่องราวมาผสมโรงกันอย่างมั่วๆ ทำเอาร่างบางที่นั่งฟังอยู่ ถึงกับโมโหจี๊ดขึ้นสมองทันที
“ใช่!!!!!!! ผมชอบ รู้ไว้ซะด้วย ชอบจนเนื้อตัวสั่นไปหมดเลย” ร่างบางกล่าววาจาเชือดเฉือนร่างสูงอย่างโมโห ถึงจะรู้ว่าลีโอขึ้หึง แล้วมาทำให้น้ำซุปโมโหทำไมล่ะ
“น้ำซุป! ลืมไปแล้วหรือไงว่าเป็นเมียเจ้าพ่อ และที่สำคัญมีผัวแล้ว!!!!!!”
เพี๊ยะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
มือบางตบไปที่ใบหน้าของร่างสูงทันที เมื่ออีกฝ่ายพูดจบ เพราะประโยคเมื่อกี้มันเหลือเกินเต็มทนแล้ว ถ้าโมโหทำไมไม่รอไปถึงบ้านก่อน มาเถียงกันข้างทางทำไม
ดวงตากลมโตมองไปที่ร่างสูงอย่างเคียดแค้น และเจ็บใจ เพราะไม่เคยเลยซักครั้งที่ลีโอจะพูดออกมาได้แรงขนาดนี้
น้ำซุป รู้ตัวเองเสมอว่า ตัวเองนั้นเป็นเมียใคร และมีใครเป็นผัว แต่เรื่องอย่างนี้มันสมควรเอามาพูดกันไหม
หยดน้ำใส ๆค่อยๆ ไหลรินลงมาจากดวงตาของน้ำซุป ไม่มีแม้เสียงสะอื้น ไม่มีแม้เสียงเอื้อนเอ่ยจากริมฝีกปาก มีแต่เพียงหยาดน้ำตาที่ไหลรินลงมาอย่างไม่คาดสาย
“พูดอีกซิ พูดมันออกมา คำพูดไหนที่คุณพูดออกมาแล้วมันทำให้ผมเจ็บปวด ก็พูดมันออกมา” ร่างบางเอื้อนเอ่ยออกมาอย่าง ตัดพ้อต่อว่า
ร่างสูงเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า เพื่อระงับอารมณ์ให้เย็นลง เขาไม่อยากเรื่องนี้เป็นฉนวนแห่งการทะเลาะกัน แต่มันก็เป็นไปแล้ว
เขาเองก็เจ็บปวดไม่น้อย ที่ไปพูดจากทำร้ายคนที่ตนรัก แต่ทำยังไงได้ล่ะ โรคหึง และ หวงมันบังตานี่น่า
“ทำไมไม่พูดห๊ะ ผมบอกให้คุณพูดไง” มือบางดึงคอเสื้อร่างสูงลงมา แล้วกระหน่ำทุบไปตามแผงอกอย่างระบายอารมณ์ ร่างสูงเองไม่ได้ห้ามปรามแต่อย่างใด
“4 ปีที่อยู่ด้วยกันมามันไม่ได้มีความหมายสำหรับคุณเลยใช่ไหม”
“.......................” ร่างสูงมองที่ที่ริมดวงตากลมโตอย่างใจจดจ่อ เพราะเขาอยากที่เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตา แต่ก็ไม่กล้า เพราะกลัวน้ำซุปปัดมือออก
“คุณยังไม่รู้จักผมดีพอใช่ไหม ถึงไม่รู้ว่าผมเป็นคนยังไง” ในที่สุดร่างบางก็หยุดทบตี ทำร้ายร่างกายลีโอ แต่หันมาใช้คำพูดฟาดฟันแทน เขาจะพูดให้สำนึกเลยคอยดู มาดูกันว่า ใครมันจะแน่กว่ากัน ลีโอ หรือ น้ำซุป
“ผมเหนื่อย.......คุณรู้หรือเปล่าว่าผมเหนื่อย”