/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ตอนที่ 16
“ฮึก...ฮือ อ..อึก...อือ”
ร่างบางกอดผ้าห่มสีชานอนร้องไห้ ร่างกายที่เปลือยเปล่าภายใต้ผ้าห่มผืนหนา เสียงสะอึกสะอื้น และผ้าผืนที่สั่นไหวจากร่างบางใต้ผ้าห่ม ทำให้ชายหนุ่มที่หลับข้างๆ รูสึกตัวตื่น
“ฮือ อ อึก”
ชายร่างหนาที่ตื่นขึ้น และเอื่อมมือใหญ่ ไปกอดร่างบางที่นอนอยู่ข้างๆ อย่างแผ่วเบา ทำให้ร่างบางสะดุ้ง แต่ก้อยอมให้ร่างหนากอดเอาไว้
เวลาผ่านไปไม่นาน เมื่อร่างบางรู้สึกตัวขึ้น พยายามแกะมือร่างหนาที่กอดตัวอยู่ แต่ไม่ได้มีผมอะไรเลย แต่ทางกลับกันทำให้ร่างหนากระชับกอดให้น่ายิ่งขึ้น
“ขอโทษ” เสียงของชายหนุ่มที่เปล่งออกมา ไม่รู้กี่ร้อยครั้ง เพื่อหวังให้ร่างบางตรงหน้า ยกโทษให้และเริ่มต้นใหม่ด้วยกันเพื่อชดเชยความผิดที่ทำลงไป
“ไม่”
คำเดียวที่เขาเปล่งออกมา ทำให้ชายหนุ่มร่างหนา รับรู้ถึงความใจแข็งของคนในอ้อมกอด และซุกใบหน้าที่กลั้นน้ำตาของลูกผู้ชายไปไว้ แผ่นหลังของร่างบาง ที่พยายามดิ้นหนีจากอ้อมกอดของเขา
“ริน ช่วยเบาเสียงโทรทัศน์หน่อย ซิ จะเปิดทำไมให้เสียงดัง”
เสียงแม่ที่กรวดลูก ดังมาจากในครัว เนื่องจากรำคาญเสียงเสียงดังจากโทรทัศน์ ที่ลูกสาวเปิดตั้งแต่ตอนที่ตื่นนอนมา และเอาแต่ดูโทรทัศน์ไม่ยอม ช่วยทำงานทำการ
“โหวแม่ ละครกำลังเข้าด้ายเข้าเข็นเลย แม่อ่ะ ต้องเปิดดังๆ ถึงจะเข้าถึงอารมณ์” รินพยายามจะเถียง ถึงรู่ว่าเถียงยังไงก็ไม่ชนะ แต่ก็ขอเถียงไว้ก่อน
“จะเบาเสียงหรือว่าจะปิด” แม่ยื่นคำขาด ทำให้รินต้องเบาเสียงโทรทัศน์ลงอย่าเลี่ยงไม่ได้
“ริน ช่วยขึ้นไปดู พี่ เขาหน่อย สิ ลูก สายป่านี้แล้ว ยังไม่ตื่นอีก เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก”
“พี่เขาคงไม่เป็นไร หรองมั้งแม่ คงจะตื่นแล้วมั้ง” รินเถียงออกไป เพราะสายตายังจับอยู่ที่ละครโทรทัศน์ และไม่อยากพลาดไป
“ริน” แม่พูดเน้น เสียงเข้ม ทำให้รินต้องลุกจากที่นั่ง ด้วยความเซ็ง เมื่อโดนขัด จากละคร เรื่องโปรด
“จ้า จะไปเดี๋ยวนี้ละแม่” ขานรับอย่างเลี่ยงไม่ได้ ก่อนจะเดินขึ้นไปที่ห้องของพี่ชาย
…..
…
.
“หว..หาว“
ผมตื่นขึ้นพร้อมด้วยกับอาการเพลีย ตาก็แทบจะลืมไม่ขึ้น สงสัยจะด้วยพิษไข้ วันนี้วันศุกร์ ต้องไปโรงเรียนซะด้วยสิ ยิ่งไม่อยากจะขาดเรียน เดียวจะติดเป็นนิสัยเอา
“โอ๊ย ย”
พยายามพยุงตัวลุกขึ้น จากที่นอนแต่ไม่ทันใด ก็รู้สึกเจ็บ ที่ด้ายหลัง ทำให้ต้องทรุดไปบนที่นอนอีกครั้ง พร้อมอาการปวดที่ออกฤทธิ์ขึ้น เมื่อคืนกว่าจะหลับได้ก็ปาเข้าไปเกือบเช้า
ลืมตามองเพดารสีขาว แสงแดดยามเช้าฉาดแสง ผ่านร่องม่านสีชาเข้ามา คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน มันช่างตอบย่ำจิตใจดวงน้อยให้แย่ลงไปทุกที กับคนที่เพิ่งเคยจะพบเจอกันไม่กี่ครั้ง แทบจะไม่เคยคุยกันด้วยกันด้วย แต่ทำเหมือนจะโกรธแค้นกันมาตั้งแต่ชาติไหน ถึงแม่ว่าเคยมีเรื่องขัดแย้งเล็กๆ น้อยๆ แต่ไม่น่าจะทำร้ายกันถึงเพียงนี้
“เฮ้อ”
ลมให้ใจที่ถอนออกมา พร้อมกลับคาบน้ำตานองหน้า รู้สึกเจ็บภายในยิ่งกว่าภายนอก ไม่เข้าใจ เพราะอะไร ทำไมถึงต้อง ทำร้ายกัน ถึงเพียงนี้
“ก๊อก ก๊อก พี่เจมส์แม่ให้มาเรียกพี่”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้ผมต้องเอามือเช็ดน้ำตาที่นองหน้า
“OK เดียวพี่ลงไปนะ ” ผมตอบรับ รินน้องสาวผมไป พร้อมกับพยุงตัวเองลุกขึ้น เพื่อไปจัดแจงกับตัวเอง แต่ด้วยความที่ลุกเร็วเกินไปบวกกับอาการไข้ ทำให้หน้ามืด และล้มลงไปอีกครั้ง
“ว๊าย พี่” นั่นคืนเสียงสุดท้ายที่ได้ยิน ก่อนที่สติจะเลือนหายไป
สัมผัสเย็นแผ่วเบาที่ใบหน้า ทำให้สติกลับคืนมาอีกครั้ง แต่เปลือกตาหนักอึ่ง กลับลืมไม่ขึ้น ผ้าเปียกหมาด ไล่เช็ดไปตามตัว ทำให้รู้สึกสบายตัวขึ้น
“อืมม”
เสียงที่เผลอคางออกไป เมื่อสัมผัสเย็นไล่ต่ำลงไปที่สะดือ ก่อนที่จะไล่ต่ำไปที่ลำตัว
หลังจาดที่เช็ดตัวเสร็จชายคนนั้นก็เดินเข้าไป ทิ้งให้ผมหรับไหลในห้วงนิทราอีกครั้ง
….
..
.
“ หายเร็วๆ นะคับ คนดี”
เสียงแผ่วเบากระซิบที่ข้างหู กับลอยประทับอ่อนโยนบนหน้าผาก
มันช่างอบอุ่นเหลือเกิน ลมหายใจที่เคยสัมผัส กลิ่นกายที่จำได้ไม่ลืม
แต่มันเป็นแค่ฝัน
ฝันไป…
เราแค่ฝันไปเท่านั้น
ไม่มีทาง
เขาคนนั้น ไม่มีทางอ่อนโยนถึงเพียงนี้...
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
พยายามจะมาลงให้บ่อยๆ นะคัฟ วันนี้เอาไปแค่นี้ก่อนนะ
ใครหวา ไปตามเราถึงในเอ็มเยย ตอนแรกเราก้องงว่าใคร
มาบอกว่า ติดตามอ่านอยู่ๆ รู้เลย 555 เรามาต่อให้แย้วน้าส์
ขอบคุณที่ติดตามกันเสมอมา นะครับ
และจะมาอัพอีก
เรื่อยๆนะ
หัวข้อ: เมิงเกลียดกะเทย แล้วมายุ่งกะกูทำไมฟร่ะ I&II (อ่าน 291397 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก