28.5 น้ำแข็งไส
ความรักของผม...มองดูคล้าย..’น้ำแข็งไสใส่นม’ จะตักกินทีเดียวก็ไม่กล้า กลัวหมด... แต่ถ้าไม่กล้ากิน มันก็จะละลาย ไม่ได้กินอยู่ดี เรื่องมันเกิด ตอนที่ไปนั่งรอใครบางคนที่หน้าบ้าน ...ตอนแรกไปหาที่โรงพยาบาล คุณประชาสัมพันธ์บอกมาว่าสองหมอออกจากเวรก่อนหน้าไปนิดเดียว แม้จะผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ยังคิดเข้าข้างตัวเองว่าอย่างน้อยๆก็จะได้เจอกันที่บ้าน ตามที่นัดกันไว้
แต่พอมาถึงหน้าบ้านยังไม่ได้เปิดไฟ...มืดสนิท สภาพก็เลยเหมือนมานั่งตากลม แล้วก็บริจาคเลือดให้ยุงไปด้วย ในมือยังถือถุงของกินที่เจ้าตัวขนซื้อมาเป็นอาหารเย็น พอเห็นไฟรถเลี้ยวเข้ามาจอด แตงกวาก็คลี่ยิ้มแวบหนึ่ง แล้วก็กลับเป็นสลดเหมือนเดิม ตอนที่เห็นว่าเจ้าของบ้านทั้งสองคนถือถุงของกินลงมาจากรถพะรุงพะรังไม่แพ้กัน
"ไง!! แตงกวา มาตั้งแต่เมื่อไรเรา" หมอปุ่นทักทายอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับเบี่ยงตัวหลบขึ้นไปเปิดประตูและไฟในบ้านก่อน อีกคนที่เดินตามหลังก็เลยมีสภาพเหมือนรถเข็นเคลื่อนที่ ที่เต็มไปด้วยถุงเสบียงอาหาร และบรรดาถุงของกิน
"มาได้ซักพักแล้วครับ.." แม้จะไม่มีเสียงทักทายจากคุณหมอเจ้าของบ้านอีกคน แต่ธีโอก็รีบวิ่งเข้าไปช่วยถือของขึ้นไปบนบ้าน สายตายังคงชำเลืองมองคนข้างๆตลอดเวลา
ยิ่งตอนเข้ามาในบ้าน ตอนที่หมอปุ่นขอตัวไปเปลี่ยนชุด ล้างมือ ล้างหน้าก่อนออกมาทานอาหารเย็น คนที่อยู่ข้างนอก ก็กำลังจับของสดยัดใส่ตู้เย็นแบบไม่พูดไม่จา คนที่มาทนรอกว่าจะได้เจอหน้า ชักเริ่มใจฝ่อ ไม่รู้ว่าไปสะดุดอะไรให้เจ้าของบ้านอีกคนเค้าขุ่นเคืองใจรึเปล่า
บ้านก็ไม่ใช่ของตัวเอง เจ้าของบ้านก็ไม่ยอมพูดด้วย ไม่รู้ว่าจะไปนั่งตรงไหนของบ้านดี แล้วข้าวของที่ตัวเองซื้อมาอีก จะบอกว่าเอามาให้ก็เหมือนจะไม่มีประโยชน์แล้ว เพราะซื้อของกินติดมือกลับมาด้วย ชักเริ่มจะอ่อนใจ คิดแค่ว่า..จะกลับไปเงียบๆเหมือนตอนที่มาดีไหมนะ
"ขอโทษ..ที่ปล่อยให้รอ.." คนที่กำลังคิดไม่ตกอยู่ในขณะนั้น หันกลับไปมองหน้าคนพูดเหมือนไม่แน่ใจที่ตัวเองได้ยิน หูฝาด!!? หรือว่าคิดไปเอง!!?
"เออ...คือ...อะไรนะครับ..!?" หมอเนสยกมือขึ้นกอดอก เหลือบมองไอ้เจ้าเด็กโข่งตัวโตตรงหน้าอย่างหมั่นไส้จัด ตอนแรกก็นึกสงสารอยู่หรอกที่เห็นหน้าหงอยๆเหมือนน้องหมาที่ถูกทิ้งไว้นอกบ้านรอเจ้าของกลับมา ไอ้เรารึก็อุตส่าห์คิดอยู่ตั้งนาน ว่าจะขอโทษยังไง พอพูดไปทำเป็นไม่ได้ยินซะงั้น!!
"ไม่พูดแล้ว ครั้งเดียวจบ..!!" พอพูดตัดบทจบ หมอเนสก็ทำท่าจะเดินเลี่ยงเข้าไปในห้องตัวเอง แต่ไอ้เด็กโข่งมันก็กล้ามาก..กล้าก้าวขามายืนขวาง พร้อมกับฉีกยิ้มกว้างอย่างที่เคยเห็นบ่อยๆ
"ผมไม่ได้โกรธ ไม่ต้องขอโทษ แต่ผมดีใจ..." พอเห็นรอยยิ้มใสซื่อแบบนี้ คนมองก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม แต่ก็จำต้องทำเป็นทำหน้านิ่งๆเข้าไว้ ไม่งั้นไอ้เจ้าเด็กบ้านี่มันจะได้ใจไปใหญ่
"พูดจาไม่รู้เรื่อง!!" ธีโอคลี่ยิ้มจนตาปิด ต้องรีบจับจ้องใบหน้าอมยิ้มแบบนี้เอาไว้ ของหาดูยากยิ่งกว่าสิ่งมหัศจรรย์ของโลกซะอีก อยากลองยื่นมือไปแตะดู แต่ก็กลัวว่าจะทำให้ระยะห่างไกลออกไปยิ่งกว่าเดิม กว่าจะมายืนอยู่ใกล้ๆแบบนี้ได้ก็นับว่าเป็นเรื่องน่าเสี่ยงมากแล้ว
"ผม..เตรียมอาหารรอได้ไหม แต่..ที่ผมซื้อมามัน..."
"ก็กินมันทั้งหมดนั่นแหละ หรือว่าจะเอาคืน..." เจ้าของอาหารส่ายหัวทันที คนพูดจะรู้ตัวไหมว่าแม้คำพูดจะฟังดูห้วนๆ หน้าตาบึ้งตึงเหมือนไปโกรธใครมาสักชาติ แต่..มันทำให้ใครบางคนแถวนี้ดีใจจนยิ้มแทบไม่หุบ ธีโอรีบคว้าถุงทั้งหมดที่ตัวเองถือมาเข้าไปจัดใส่จานในครัว พอดีกับที่หมอปุ่นเดินออกมาจากห้อง
"วันนี้จะฉลองอะไรกัน อาหารเพียบ"
"ฉลองที่เพื่อนโดนเสือเด็กเขมือบ!!" หมอปุ่นโดนไอ้คุณเพื่อนสวนกลับมาแบบกวนประสาททันทีอย่างไม่ต้องสงสัย แถมมันยังยักคิ้วให้ประมาณจะบอกว่า..ก็ไม่ได้พูดอะไรผิด ..(ไม่ได้ผิดหรอก แค่มันสลับกันก็เท่านั้น)
"ปากดีว่ะ ขอให้มันโดนหมางับหัวเข้าซักวัน" มีเพียงคนเดียวในนั้นที่ไม่เข้าใจประโยคที่เพื่อนหมอสองคนเถียงกันไปมา ทั้งเสือทั้งหมาไม่เข้าใจซักอย่าง ได้แต่ยืนทำหน้ามึน แล้วก็ก้มหน้าก้มตาแกะถุงของกินใส่ชามต่อไป
หมอเนสยืนนิ่งอยู่กลางบ้าน ไอ้คำแช่งที่ได้ยินเมื่อกี้ ถ้าเดาไม่ผิด...มันคงหมายถึงคน ไม่ใช่หมาจริงๆ อย่างที่มันว่า ..แล้วไอ้คนที่มันเหมือนหมาหน้าซื่อตัวโตๆ ก็มีอยู่คนเดียวในบ้าน ..แถมไอ้คุณเพื่อนปุ่นมันก็ยังรู้จักเจ้าแตงกวาตัวจริงอีกต่างหาก เพราะงั้น...มันรู้เรื่องนี้งั้นเรอะ!!...กรรม..ทำไมมันรู้สึกว่าอายมากกว่าที่จะเป็นเสียใจที่มันทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร ..ไปทำหลุดตอนไหนให้มันรู้ฟระ!!
"ไอ้คุณหมอปุ่น อยากตายก่อนไอ้เสือมันกลับมารึไงวะ!!?" หมอปุ่นหันมายิ้มพร้อมกับยักคิ้วให้เหมือนตอนที่อีกฝ่ายทำ ยิ่งไปยั่วให้หงุดหงิดเข้าไปกันใหญ่ เสียงหัวเราะดังขึ้นตอนที่ประตูห้องหมอเนสปิดเสียงโครมพอดี
"แตงกวา..จำเอาไว้นะ แบบนี้เค้าเรียกว่าคนพาล.." คนที่กำลังแกะถุงของกินมันเงยหน้าขึ้นมามองคนสอน พร้อมกับพยักหน้ารับ..เฉยเลย!!
"แต่คุณเนสไม่พาลนะ แค่...หงุดหงิดง่ายไปหน่อย" เป็นไอ้เจ้าหมาหวงเจ้าของยังไงก็ยังเป็นอยู่แบบนั้น ทั้งที่โดนปล่อยให้รอ นั่งตบยุงเล่นเป็นงานอดิเรกอยู่หน้าบ้าน ก็ยังคงทำหน้าบานเถียงแทนเจ้าของอยู่นั่น
"ขอตักไปกินในห้องได้ไหม ใกล้ได้เวลาไอ้เสือออกอากาศแล้ว.." หมอเนสที่เพิ่งจะเดินออกมาหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้า ทำเป็นแกล้งโบกมือไล่อย่างรำคาญ เพราะมันพูดซะเวอร์ได้อีก ออกอากาศในความหมายมัน ก็คือออนไลน์คุยกันผ่านคอมฯ เพราะหลังๆมานี่เงินเดือนจะไม่พอกับค่าโทรศัพท์ทางไกลเอา ไอ้คุณเพื่อนมันก็เลยต้องไปซื้อสาย LAN มาต่อกับเครื่องมันนั่นแหละ
"ฝากทักทายชีต้าห์ด้วยครับ" ธีโอหันมายิ้มให้พร้อมกับยื่นจานให้เจ้าของบ้านตักอาหารตุนใส่จานตัวเองไป ...ที่ให้ความร่วมมือก็เพราะ จะเหลือผู้ร่วมโต๊ะแค่คนเดียว ..ขอโทษครับพี่ปุ่นที่คิดแบบนี้
"อยู่กันสองคนอย่ากัดกันเองล่ะ ฮ่าๆ" หมอปุ่นยื่นหน้าเข้าไปกระซิบ ก่อนจะวิ่งหลบฝ่าเท้าของไอ้คุณเพื่อนที่ทำท่าจะยกขึ้นมาประเคนให้ได้อย่างหวุดหวิด ส่วนไอ้เด็กโข่งก็ยังคงยืนงงอยู่นั่น
"นั่งดิ จะกินไหมข้าวเย็นน่ะ!!" ไม่ต้องรอให้บอกซ้ำ ธีโอก็นั่งลงฝั่งตรงข้าม ทำตัวพร้อมรบ เอ๊ย!! พร้อมที่จะทานอาหารเย็นกับเจ้าของ
จะบ้าตาย..!! ไม่รู้ว่าคิดผิดหรือว่าพลาดประการใด แค่เหลือกันอยู่สองคนบนโต๊ะกินข้าว ก็ทำตัวไม่ถูกพออยู่แล้ว ไม่น่าหลวมตัวให้ไอ้เด็กโข่งมันมานั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามแบบนี้เลย ก็แทนที่มันจะกินข้าว มันกลับมานั่งจ้องคนกินข้าวซะอย่างงั้น ใครมันจะไปกินลงโว้ยยยย
"แตงกวา..ไม่กินก็กลับไปซะ!!" อ้าวเวรแล้วไง..ปากมันพูดออกไปก่อนที่สมองจะสั่งการ ผลก็คือไอ้คนที่นั่งจ้องมันทำหน้าซีดสลด เหงาหงอยเหมือนดอกไม้ไม่ได้โดนน้ำ ไอ้คนที่เผลอพูดก็เลยรู้สึกผิดอย่างแรง เล่นเอาเคี้ยวข้าวไม่เป็นกันเลยทีเดียว
"ผม..."
"ไม่ต้องพูดมาก กินเข้าไป เอานี่ไปด้วย ซื้อมาไม่กินวางยากันรึไง!!?" หมอเนสทำเป็นแกล้งตักโน่น ตักนี่ไปใส่จานข้าวไอ้เจ้าหมาหงอยตรงหน้า เผื่อว่าอาการจะดีขึ้น แต่มันก็ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาจากจานข้าว ...อารมณ์เหมือนโดนใครตัดสินลงโทษประหารชีวิตซะอย่างงั้น
"ผมเปล่า..วางยา.." แม้ว่าจะยังไม่เข้าใจประโยคที่ตัวเองโดนกล่าวหา แต่ก็ดีใจขึ้นมานิดๆ ที่เหมือนตัวเองกำลังถูกเอาใจ....ถ้าจะลองดูซักหน่อย..?
"งั้นก็กินเข้าไป มานั่งจ้องอยู่ได้คนกำลังกิน" เสียงหมอเนสบ่นพึมพำให้ได้ยิน ไม่ได้รู้เลยว่าคนที่กำลังก้มหน้ามองจานข้าวของตัวเองกำลังแอบยิ้มชอบใจ
"ผมขอโทษ.."
แกร๊ก!! เสียงวางช้อนกระทบกับขอบจานข้าว ไม่ต้องเงยหน้าไปมองก็รู้ว่าคนฝั่งตรงข้ามกำลังหงุดหงิด ธีโอแกล้งกลบเกลื่อนรอยยิ้มของตัวเอง ด้วยการตักของกินเข้าปากเคี้ยว เบือนหน้ามองไปทางที่ล้างจาน หรือไม่ก็ตู้เย็นแทน ให้เจ้าของเผลอค่อยหันกลับมามอง
"ขอโทษอีกคำ โดนเตะโด่งออกจากบ้านแน่!!" หมอเนสเหลือบมองไอ้เด็กโข่งตรงหน้าที่พยักหน้ารับคำพร้อมกับตั้งหน้าตั้งตากินข้าว เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ มันจะซื่ออะไรขนาดนั้น
เสร็จจากอาหารเย็นสองคนก็ช่วยกันเก็บเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แถมหมอเนสยังไม่รู้ตัวด้วย ว่าไอ้คนที่มันโดนดุไม่ได้รู้สึกโกรธ แต่กำลังอารมณ์ดีสวนกระแส เพราะอย่างน้อย ก็ทำให้รู้ว่าสายตาดุๆคู่นั้นเริ่มหันมาสนใจทางนี้บ้างแล้ว... มีตัวตน ค่อยๆเข้าไปในหัวใจของคุณเนสทีละนิดก็พอ
"ยิ้มอะไรอยู่ได้!!" น้ำเสียงดุๆเอ่ยถามหลังจากที่เช็ดจานใบสุดท้ายเสร็จ คนถามก็เดินออกไปนั่งผึ่งพุงที่โต๊ะข้างนอก ปล่อยให้เด็กโข่งเดินตามหลังต้อยๆ เหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือตัวเองก็ต้องแอบถอนหายใจ.. ใกล้ได้เวลาต้องกลับอีกแล้ว
"ยิ้ม..เพราะอาหารอร่อย..แล้วก็..." คำตอบสุดท้ายธีโอเลือกที่จะเก็บมันเอาไว้ในใจ แล้วก็เหลือบมองหน้าเจ้าของบ้านแทน แต่ดูเหมือนว่าหมอเนสก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจ เบือนหน้ามองไปทางอื่นซะนี่..
"เรื่องเรียนภาษา ยังอยากเรียนอยู่อีกไหม..?" ธีโอเหลือบมองคนถามนิ่ง กำลังคำนวณดูว่าจะตอบไปว่ายังไงดี ก็ถ้าเกิดไม่ได้เรียนจะหาเรื่องอะไรมาที่นี่..มาเจอหน้า..แต่ช่วงนี้คุณอาจารย์ก็ยุ่งเหลือเกิน เวลาไม่ค่อยมี ไม่อยากรบกวนมากเหมือนกัน
"คุณเนสยุ่ง..ผมรู้ แต่..ถ้าไม่เรียน ผมจะมาที่นี่อีกได้ไหม..?" กลั้นใจถามออกไปแล้วก็ไม่แน่ใจ ยิ่งอีกฝ่ายนั่งเงียบก็ยิ่งใจไม่ดี
"ก็มาซิ ใครไปแปะป้ายว่าห้ามเข้ารึไง" พอได้ยินเท่านั้นแหละ ไอ้คนที่เอาแต่นั่งมองมือตัวเอง ก็เงยหน้าขึ้นมาฉีกยิ้ม ถ้าเจ้าของบ้านอนุญาตเองแบบนี้ ต่อให้มีป้ายแขวนเอาไว้...ก็จะแกล้งทำเป็นอ่านไม่ออกซะเลย
"ผมกลัวว่าจะรบกวน..." หมอเนสเหล่มองไอ้เจ้าเด็กโข่งเรื่องมาก เริ่มรู้สึกหงุดหงิดโดยไม่มีเหตุผล เหมือนกับว่ายิ่งพูดก็ยิ่งหลุดสิ่งที่คิดออกมาเรื่อยๆ ก็เลยพาลให้ไม่อยากจะต่อปากต่อคำด้วย
"เรื่องมากจริง ห้ามเข้าซะเลยดีไหม!!?"
"ไม่ดีครับ..!!" คนถามแทบจะหัวเราะพรืดออกมา ก็ดูมันทำหน้าตาจริงจัง นั่งหลังตรงเหมือนคนที่กำลังจะโดนทำโทษซะอย่างงั้น
"ตามใจซิ อยากมาก็มา ไม่ใช่เขตหวงห้าม"
“ตามใจผมได้....จริงๆนะ?” หมอเนสพยักหน้าตอบโดยไม่ได้หันไปมองหน้าไอ้เจ้าเด็กช่างถาม ถ้าเหลือบมองไปซักนิดจะเห็นว่าในดวงตาคู่นั้นกำลังพราวระยับเหมือนคนที่กำลังคาดหวังอะไรในใจ
น่าแปลกแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ..ทำไมถึงได้รู้สึกแปลกๆ ในอกเวลาที่โดนสายตาไอ้เจ้าแตงกวามันจ้องมาแบบนี้ ไม่ได้รู้สึกว่าโกรธหรือรังเกียจ แต่แค่มันไม่เหมือนทุกที ตั้งแต่ได้ยินคำบางคำหลุดออกมาจากปาก ...เหมือนไม่อยากหันไปสบสายตาคู่นั้นตรงๆ เป็นต้องหันหลบ หรือไม่ก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจทุกครั้งไป..ไอ้เด็กบ้านี่ก็มานั่งจ้องอยู่ได้ เดี๋ยวปั๊ดจิ้มตาบอด!!!
“เอานี่คืนไปด้วย..” ตอนที่แกล้งหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านเบนความสนใจของตัวเอง กระดาษแผ่นหนึ่งที่สอดเอาไว้ก็ร่วงลงมา เป็นใบให้คะแนนวิชาภาษาไทย ไอ้เจ้าแตงกวายื่นมือมารับแล้วเงยหน้าขึ้นมามองเหมือนไม่เข้าใจ
“คะแนนของผม..ไม่ต้องใช้แล้วเหรอ..” ธีโอมองใบคะแนนในมือตัวเองด้วยสีหน้าหงอยๆ แถมคะแนนที่ได้ก็ยังอยู่ในระดับต่ำกว่าเกณฑ์ที่คุณอาจารย์ตั้งไว้เสียอีก ทั้งที่บอกจะเอาคะแนนเต็ม แต่ก็ได้มาแค่นี้เอง
หมอเนสเหลือบมองนักเรียนเด็กโข่งที่กำลังนั่งหน้าเศร้า ก้มมองใบคะแนนของตัวเอง ก็มันบอกเองว่าจะเรียนแค่ไปบอก’ชอบ’ คนที่ชอบ(เขินว่ะ!!) ในเมื่อบอกไปแล้วยังจะมานั่งเป็นหมาหงอยคอตกอะไรของมัน..สงสัยจะเป็นเรื่องที่บอกว่าจะเอาคะแนนเต็ม....ไอ้คนเรื่องมาก!!
“เอามานี่ดิ!!” ใบคะแนนโดนกระชากกลับไป พร้อมกับอาจารย์ที่กำลังเอื้อมไปหยิบปากกาขึ้นมาถือไว้
“คุณเนส....” เจ้าของคะแนนทำหน้าเสียกลัวว่าตัวเองจะโดนกากบาทคะแนนออกอีก ครั้งที่แล้วตอนกลับมาจากเกาะก็ยังโดนไปอีกคะแนน..คะแนนความพอใจจะหักซะด้วย ..จะคว้ากลับมาก็ไม่ทันแล้ว...ไม่น่าไปโอดครวญเลย!!
“ค่าอาหารเช้า”
“ค่าอาหารเย็น”
“คะแนนความพยายาม”
“คะแนนจิตพิสัย”“ติดลบหนึ่ง เอาคืนไป” แตงกวายื่นมือไปรับแผ่นกระดาษกลับมาอย่างไม่เข้าใจ รู้แต่ว่าช่องคะแนนที่โดนหัก ตอนนี้คุณอาจารย์ได้ขีดถูกเติมจนเกือบเต็ม เหลือไว้แค่ปากกาแดงตรงช่องคะแนนที่ 99 ที่ยังคงติดลบ พอถึงตอนนี้ธีโอรู้สึกเหมือนอยากจะยิ้มกว้างๆให้กับคนทั้งโลก..ใครบอกว่าคุณเนสใจร้าย ใจดีที่สุดในโลกต่างหาก
“อีกคะแนนเดียวเอง ให้ไม่ได้เหรอ..นะ..” หมอเนสเหลือบมองลูกศิษย์ตัวโตที่กำลังใช้สายตาอ้อน มันจะเอาอะไรนักหนา ไม่มีอาจารย์คนไหนให้ 100 เต็มหรอก แม้ว่าคำตอบจะถูกทุกข้อก็เถอะ... มันก็ต้องเหลือศักดิ์ศรีของอาจารย์ไว้บ้าง หนึ่งคะแนนก็ยังดี
“งั้นแลกกันไหมล่ะ หนึ่งคะแนนที่เหลือ กับที่ได้ทั้งหมด” คำตอบที่ได้คือไอ้เจ้าเด็กโข่งมันรีบส่ายหัวทันที พร้อมกับพับใบคะแนนเก็บใส่กระเป๋า ได้ยินเสียงบ่นพึมพำแต่ก็ฟังไม่ถนัด
“ดึกแล้ว..ผมกลับดีกว่า คุณเนสจะได้พักผ่อน” ธีโอลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ขอเพียงแค่ได้เก็บเกี่ยวเวลาแค่วันละนิด ความสุขที่แม้จะเล็กน้อยแบบนี้ แต่มีให้ชุ่มชื่นหัวใจไปนานๆก็ยังดีกว่าไม่มีโอกาสเลย
“อืม..กลับดีๆล่ะ อย่าไปซุ่มซ่ามปั่นไปชนคนอื่นเค้า” เจ้าของบ้านลุกเดินตามหลังมาด้วย พร้อมกุญแจบ้าน
จะเดินมาปิดบ้านหรอก ไม่ได้เดินมาส่งใครที่ไหน แล้วที่พูดเหมือนเป็นห่วงก็เป็นห่วงคนอื่นด้วย ไม่ได้เป็นห่วงใครแถวนี้.. ถนนมันมืด เผื่อยังมีใครเดินเล่น กินลมชมวิว โดนจักรยานชนก็อาจจะบาดเจ็บเอาได้..จริงๆนะ!! ไหนๆเดินมาแล้ว ก็ลงไปดูซักนิด ว่าเมื่อเย็นหลงลืมของอะไรไว้ในรถหรือเปล่า...
“อะไร!!?” พอตอนจะเดินขึ้นบ้านชายเสื้อก็โดนรั้งเอาไว้ด้วยฝีมือไอ้เจ้าเด็กโข่ง ที่ยืนฉีกยิ้มเหมือนคนที่ได้รับรางวัลอะไรซักอย่าง
“คืนนี้...หลับฝันดีนะครับ..” อึ้ง..ทึ่ง..และแน่นิ่ง เมื่อไอ้เด็กโข่งมันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ไม่ให้ทันตั้งตัว พอมันกระซิบเสร็จก็ออกแรงปั่นจักรยานออกไปเลย ...
“ไอ้เด็กบ้า!!!” มาทำแบบนี้แล้วจะหลับลงได้ยังไงฟะ เจอคราวหน้ามันโดนเตะแน่.. จำไว้เลย!!
คนที่กำลังปั่นจักรยานกลับ ยังไม่รู้เรื่องรู้ราว ใบหน้ายังคงฉีกยิ้มรับลมเย็นๆที่ลอยมาปะทะใบหน้า กลิ่นหอมอ่อนๆที่ข้างแก้ม แม้ว่าจะไม่ได้สัมผัสตัวก็สามารถทำให้มีความสุขจนล้นอกได้ขนาดนี้ ถ้าวันที่หวังเอาไว้มาถึงเร็วๆก็ดีซินะ...คุณอาจารย์ที่ใจดีของผม..
แล้วคุณล่ะครับ...รับน้ำแข็งไสซักถ้วยไหม..?
===============================
ร่อนลงหน้าบ้านคุณหมอโดนปลอดภัย ปล่อยทุกคนออกไปวิ่งเล่นที่ชายหาด 
อากาศร้อน ๆ แบบนี้เสิร์ฟน้ำแข็งไสซักคนละถ้วยเป็นไง
(บริการทุกระดับประทับใจจอร์จ 
)
ตอนแรกว่าจะลงพรุ่งนี้ แต่อดใจไม่ไหว คึคึ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม 
หัวข้อ: "รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ"[ตอนพิเศษสั้น(ที่สุด!)3เมษา,55] (อ่าน 697759 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก