30.
นักศึกษาที่กำลังเรียนปีสุดท้าย พร้อมกับลงเก็บชั่วโมงฝึกงานไปด้วย กำลังนั่งทำแบบร่างรายงานของตัวเอง โดยการร่างชาร์ตง่ายๆลงบนกระดาษ แล้วค่อยวาดลงในโปรแกรมเฉพาะ จากนั้นสิ่งที่ยากสุดก็คือคำนวณใส่สูตรลงไปในให้มันเป็นรูปเป็นร่างตามแบบที่วางเอาไว้ ข้างๆยังมีแบบงานที่ต้องส่งให้ทางบริษัทสำหรับเอาไว้ขอคะแนนตอนจบ
ไม่รู้ว่านั่งอยู่หน้าคอมฯตัวเก่งวันละกี่ชั่วโมง เวลาที่เหลือก็เอาไปมหาลัย วิ่งไปเก็บชั่วโมงฝึกงานอีก สภาพก็เลยดูโทรมจนไม่อยากจะเห็นหน้าตัวเองในกระจก
"ไง!! พ่อคนขยัน ไม่กินไม่นอนแบบนี้จะเอาแรงที่ไหนไปส่งงาน" คำทักทายคุ้นหู ที่ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าใคร ได้ยินเสียงตัวหนัก ๆ ของมันโดดขึ้นมานอนพาดบนเตียงอย่างเคย
"ทำเสร็จก่อน ยังมีเวลานอนได้อีกนิดหน่อย" ชีต้าห์ตอบโดยไม่หันมามอง เพราะสายตายังคงจับจ้องอยู่ที่จอคอมพิวเตอร์ สลับกับกระดาษที่ใช้วาดแบบร่างของงานตรงหน้า
"เอาเสบียงมาฝาก ช่วยกินมันหน่อยเถอะ สงสารมันนะ" เจฟยื่นแฮมเบอเกอร์ชิ้นโตมาตรงหน้า ในอ้อมแขนยังมีพิชซ่าอีกกล่อง ส่งกลิ่นหอมกรุ่นให้น่าลิ้มลอง
"ของนายเสร็จแล้วซิ มากวนคนอื่นอยู่ได้" ปากก็ว่าไปแบบนั้น แต่ชีต้าห์ก็ยื่นมือไปรับเสบียงตรงหน้ามากัด ได้ยินเจ้าของมันหัวเราะต่ำในลำคอ แสดงว่าที่เดาไปเมื่อกี้ถูกชัวร์
"ก็ไม่ได้รีบเร่งฝึกงานเหมือนใครบางคน มีเวลาเหลือเฟือ" เจฟมันบอกพร้อมกับหยิบพิชซ่ามากัด ก็จริงอย่างที่มันว่า เพราะงานชินนี้เป็นของบริษัทที่เข้าฝึกงาน ออกกฎให้นักศึกษาส่งผลงานของตัวเองเป็นโปรเจคท์จบ ถ้าทำถูกใจก็ผ่าน แต่ถ้าไม่..ก็จบกัน เพราะงั้นจะมาทำมั่วๆไม่ได้
"ขอบใจนะที่มาเยาะเย้ยกันถึงที่นี่" โดนพูดจาประชดใส่ แทนที่มันจะโกรธ กลับหัวเราะกลับมา แบ่งพิชซ่าในมือให้เจ้าบ๊อบบี้กินด้วย...อารมณ์ดีจนน่าหมั่นไส้
"ถามจริง..ทำไมต้องรีบด้วยล่ะ"
คำถามที่มันเฝ้าเพียรพยายามถามมาเกือบปี ยังไม่ได้คำตอบยังไงมันก็ยังไม่เข็ด แล้วแถมนะ ไอ้หมอนี่มันฉลาดเถอะขอโทษ ชอบถามตอนที่เผลอ ..แล้วก็เคยหลุดปากบอกมันไปครั้งหนึ่ง ด้วยภาษาไทย..แต่มันฟังไม่รู้เรื่อง จะจำมาถามแม่ก็ไม่ได้ เพราะมันเองก็ฟังไม่ถนัด เหมือนไฟล์เสียงในมือถือ ป่านนี้มันก็ยังถามหาจะเอาความหมายให้ได้
"จบก่อนมีสิทธิ์ก่อนไง" ต้องใช้ลูกไม้เดิมๆคือการตอบคำถามโดยไม่หันไปมองหน้ามัน เดี๋ยวก็เลิกพยายามไปเอง ไอ้หมอนี่มันขี้เบื่อจะตาย
"ขอยืมคอมฯหน่อยซิ" ชีต้าห์แทบจะพุ่งตัวเข้าไปขวางเจ้าโน้ตบุ๊คอีกเครื่องที่เปิดทิ้งเอาไว้ โดยอ้างเหตุผลว่าใช้งานอยู่ เดี๋ยวแบบร่างจะยุ่ง เจฟมันก็เลยทำเป็นครางหงุงหงิงอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะหันไปเล่นกับบ๊อบบี้แทน
เพราะคราวที่แล้วตอนที่คุยอยู่กับพี่หมอ ไอ้เพื่อนบ้านี่มันก็เข้ามาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ปิดแทบไม่ทัน.. ไม่ใช่ว่าอะไร แต่เพราะความสัมพันธ์แบบนี้ของผมกับพี่หมอ ใช่ว่าคนธรรมดาทุกคนจะยอมรับได้ซะเมื่อไหร่ แม้ว่าที่นี่จะได้ชื่อว่าเป็นประเทศแห่งเสรีภาพ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นแบบนั้นไปหมดทุกเรื่อง ผมไม่ได้อยากจะปิดบัง แต่เพราะผมยังไม่อยากเสียเพื่อนอย่างเจฟไป แม้ว่ามันจะกวนๆไปบ้าง แต่ในฐานะเพื่อนมันก็ให้ได้เต็มที่
มันอาจจะเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวไปซักนิด แต่เอาไว้วันที่ผมพร้อมก่อน ค่อยบอกตอนนั้นก็คงยังไม่สาย อย่างน้อยผมก็จะได้มีข้ออ้างได้ว่า เพราะมีใครคนหนึ่งเป็นกำลังใจ ถึงได้ประสบความสำเร็จได้อย่างงดงาม ตอนนั้นถ้ามันจะไม่ยอมคบผมเป็นเพื่อน ผมก็ยังมีพี่หมอที่รักคอยผมอยู่
"แย่ล่ะ!! คำนวณผิดไป อ๊ากกก...ต้องเริ่มใหม่!!" คงจะด้วยความง่วงหรืออะไรก็ตาม ทำเอางานที่ใกล้เสร็จ พลาดไปตอนที่กำลังกดทดสอบ แบบนี้ก็ต้องเริ่มใหม่...ตั้งแต่ต้น!!!
อยากจะเอาหัวโหม่งคอมพิวเตอร์ตรงหน้า แต่ก็เหมือนไม่ได้ช่วยอะไร ได้ยินเสียงแว่วๆเหมือนจะมีเมลเข้า เป็นรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ ....ผมไม่มีเวลาตอบเมลพี่หมอเลยพักหลัง เหนื่อยแทบขาดใจ เผลอเป็นหลับ...แล้วก็...หลับ...จริงๆ
----------------
ใครก็ได้ช่วยที..."แฟนผมหายยยยยย"
เสียงร้องตะโกนในใจของหมอปุ่น ร้องจริงไม่ได้เดี๋ยวคนแถวนั้นหาว่าเป็นบ้าเพราะเรียนทำงานและเรียนหนัก โอ๊ย...อึดอัด!! เมลไปเป็นร้อยฉบับในรอบหลายเดือน ไม่มีวี่แววว่าไอ้เสือตัวแสบมันจะตอบอะไรกลับมาอีกเลยหลังจากที่ได้รับว่า 'ผมกำลังยุ่งมาก' และฉบับสุดท้ายก่อนจะหายตัวไปอย่างลึกลับทิ้งข้อความไว้เพียง 'อาจจะต้องเลื่อนเวลากลับ' แล้วจากนั้นก็ไม่มีอะไรใดๆตอบกลับมา
จากกำหนดเดิมเวลากลับของไอ้เจ้าเด็กแสบก็คือภายในเดือนสองเดือนนี้ เวลาที่เราเดินเข้ามาใกล้เส้นชัยทุกทีๆแต่แล้วก็เหมือนกับว่า...เวลามันหยุดเดิน ผมไม่อยากก้าวไปข้างหน้า แต่ก็ยังกังวลอยู่ว่าตรงนั้นจะมีอะไรรออยู่หรือเปล่า... ทั้งที่เป็นคนพูดไว้เองว่าไอ้เรามันแค่คนผ่านมา อย่าได้ปิดกันตัวเอง แต่ถ้าขืนเป็นแบบนั้นจริงๆไอ้คนที่ผ่านมาคนนั้น มันคงได้บ้าก่อนใคร
ไม่ใช่ว่าไม่ลองพยายามติดต่อไป โทรไปแล้ว ทั้งเข้ามือถือ และเบอร์บ้านก็ให้คนอื่นรับสาย หรือไม่ก็ไม่มีสัญญาณตอบกลับ พอไปถามที่บ้านพักที่รีสอร์ท ก็ได้คำตอบเดิมๆว่า 'กำลังยุ่ง' และตอนนี้ผม...ไอ้หมอปุ่นกำลังจะบ้าครับ!! ไม่ได้คุยนานๆทียังพอทน แต่นี้ไม่ได้ได้คุย และไม่มีเมลตอบกลับเหมือนเคย จะให้ผมคิดเอาเองแบบไหนล่ะ
เครียดครับ..ตอนที่ว่างไม่มีอะไรทำ ต้องก้มหัวจมลงไปในความเครียด จนต้องหาโน่นนี่มาทำให้สมองมันไม่ว่าง จะได้ไม่คิดอะไร ...พยายามไม่คิดไปในแง่ร้าย เพียงแค่เจ้าตัวไม่ได้ล้มป่วย และทุกคนยังไม่มีแววกังวลใดๆ ผมก็ยังพร้อมที่จะเชื่อในคำพูดของไอ้เด็กแสบนั่น แม้ว่าลึกๆแล้ว บางครั้งจะรู้สึกปวดใจจนแทบจะคลั่งตายอยู่นี่
โป๊ก!!
"โอ๊ย!! " เจ็บโว้ย..!! ร้องตะโกนในใจอีกรอบ เพราะดันเดินเหม่อไปชนเข้ากับมุมเสา..หน้าผากกระแทกแบบเหลี่ยมพอดี ท่ามกลางสายตาของประชาชนที่มารอรับการรักษา อายและเจ็บครับท่าน แต่ก็ยังต้องหันไปตีหน้ายิ้มเหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร สบายดีประเทศไทย
ว่าแล้วก็เร่งฝีเท้า ก้าวยาวๆเหมือนกำลังวิ่ง ไปให้ถึงห้องพักให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ เคาะประตูสองสามครั้ง ก็ดันตัวเองเข้าไปเลย ไอ้คุณเพื่อนมันคงตกใจ กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ด้วยก็เลยเผลอกดวางหันมามองผมที่ลังยืนเอามือกุมหัว เหมือนจะบอกมันเป็นนัยว่า
"เจ็บว่ะ!" มันหัวเราะครับ...ไอ้คุณเพื่อนมันหัวเราะเยาะแบบว่ามีความสุขตอนที่เห็นรอยแดงเป็นแนวยาวที่แสกหน้าของผม
"ไปทำอะไรมาวะ เครียดมากถึงขนาดต้องเอาหัวโหม่งเสาเลยรึไง" ปากมันก็พูดไป มือก็พยายามทำแผลให้ เหมือนจะเลือดออกเพราะมันแสบตอนที่โดนยาล้างแผล ...ซวยจริงๆ
"เออ..เครียดว่ะ ไอ้เสือหายทำไงดี"
หมอเนสชะงักมือที่กำลังทำแผลให้เพื่อน เพราะอยู่ด้วยกันมานาน ทำไมจะไม่รู้ว่า ถ้าไม่ทนถึงที่สุด คนอย่างหมอปุ่นมันไม่มีทางพูดออกมาจากปากแน่ ...แล้วยิ่งช่วงนี้ตะบี้ตะบันเรื่องเรียนเฉพาะทาง พร้อมกับทำงานที่โรงพยาบาลไปด้วย ไหนจะต้องส่งงาน บางครั้งก็ต้องบินกลับไปกรุงเทพฯ แล้วไหนจะงานทางนี้อีก
"เด็กมันคงยุ่ง เรียนปีสุดท้ายแล้วนี่หว่า ตอนนี้คงกำลังยุ่งสาหัส อย่าไปคิดมากดิวะ" ไอ้คุณเพื่อนบอกให้กำลังใจก่อนจะแปะพลาสเตอร์ให้หลังจากที่ทายาเสร็จแล้ว
"ก็พยายามไม่คิด แต่มันก็อดไม่ได้..." หมอปุ่นทรุดลงนั่งกับเก้าอี้ที่โต๊ะทำงานของตัวเองเหมือนคนที่กำลังหมดแรงจริงๆ เพื่อนร่วมห้องเห็นอาการแล้วก็ทนไม่ได้ยื่นมือมาตบไหล่เบาๆ เหมือนจะให้กำลังใจ
“อย่ามองโลกในแง่ร้ายมาก เดี๋ยวก็แก่เร็ว ไหนดูดิ เฮ่ย!! มีรอยย่นบนหน้าผากนี่หว่า” หมอเนสจับหน้าเพื่อนขึ้นมาดู แทนที่จะปลอบใจดี ๆ อย่าได้หวัง ว่าแล้วก็หัวเราะก๊าก ตามนิสัยชอบใจที่ได้แกล้งคน
“ขอบใจ..ช่วยได้เยอะ ไอ้เพื่อนเลว!!” พอเริ่มจะเข้าสู้โหมดเหงา ก็มีไอ้คุณเพื่อนจอมกวนนี่แหละ ที่มันคอยสับสวิตส์ให้ กวนจนน่าเตะ ..แต่ไม่ได้ เดี๋ยวโดนเอาคืนขึ้นมาจะยุ่ง เพราะมันตัวใหญ่กว่า
"แล้ววันนี้ไปนอนที่รีสอร์ทอีกไหม.." คำตอบที่ได้รับเป็นการส่ายหน้า พร้อมเสียงถอนหายใจ..จะไปทำไมห้องว่างเปล่า ที่เจ้าของไปไหนก็ยังไม่รู้เลย ไปนอนคิดถึงให้ทรมานใจเปล่าๆ
"ไม่ไปดีกว่า...ว่าจะลองลาพักไปปั่นงานให้เสร็จซักสองสามวัน" หมอเนสถอนหายใจตาม พยักหน้าเหมือนจะเข้าใจ ปล่อยให้มันจมอยู่กับกองงานมันยังจะมีชีวิตชีวากว่าที่เป็นอยู่นี่เลย
"จะไปบ้านพักที่เกาะเหรอ เมื่อไหร่อ่ะ" คนที่บอกจะลางานคว้าตารางอยู่เวรของตัวเองมาเปิดดู ช่วงนี้ขนาดวันหยุดยังต้องมาทำงานชดเชย เพราะบางทีก็ต้องลาแบบกะทันหัน ขึ้นไปส่งงานที่มหาลัย พอลงคำนวณดูแล้วก็....ไม่มีวันว่างเลยวุ้ย!!
"สวรรค์ไม่เป็นใจว่ะ!!" พอหันไปบอก ไอ้คุณเพื่อนเนสมันก็หัวเราะพรืด
"น้ำเน่าสุดๆ อ่ะ "
"เออ!! ไม่เน่าบ้างก็แล้วไป ไหนวันนี้ไม่เห็นไอ้หมาเอาของกินมาส่งอ่ะ!!" ผมแซวมันกลับบ้าง ไอ้หมาที่ว่าไม่ใช่ใครที่ไหน ก็ไอ้เจ้าแตงกวาที่ช่างขยันตื๊อไม่เคยขาด ใครไม่ใจอ่อนก็บ้าแล้ว!! ไอ้คุณเพื่อนมันก็เลยยกแขนขึ้นมาดูนาฬิกาที่ข้อมือ
"ยังไม่ถึงเวลา เดี๋ยวซักพักคงมา" เห็นแล้วก็ขัดลูกตา อิจฉาไปหมด จากที่ไอ้คุณเพื่อนมันติดใช้ชีวิตคนเดียวไปวันๆ แต่ตอนนี้กลับมีไอ้เจ้าหมาเด็กตัวโตติดสอยห้อยตามไปไหนด้วยกันตลอด คนที่แฟนหายก็เลยมานั่งตาร้อนอยู่นี่
ก๊อก ก๊อก
ว่าแล้ว..ยังไม่ทันขาดคำ เที่ยงตรงพอดีแป๊ะ แตงกวาผู้รู้งานเปิดประตู ชะโงกหน้าเข้ามาฉีกยิ้มจนตาปิด ในมือมีถุงเสบียงทั้งคาวหวานเรียกได้ว่าพร้อมสรรพ เอาใจทุกสิ่งอย่างแบบนี้ก็เข้าทางไอ้คุณเพื่อนมันดิ!!
“อ้าว...ไปไหนอ่ะ ไม่กินด้วยกันเหรอปุ่น”
“เออ..เดี๋ยววันนี้กลับก่อน ไม่มีอะไรแล้ว ว่าจะกลับไปเขียนงานต่อให้เสร็จน่ะ” หมอปุ่นส่ายหัวแทนคำตอบ ไอ้หิวมันก็หิวอยู่หรอก แต่ไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอใครแล้วตอนนี้ก็นะ..เรียกได้ว่าไอ้คู่นี้มันข้าวใหม่ปลามัน จะไปทนมองเค้ากัดกันให้ปวดใจทำไม
ไม่ต้องอยู่รอให้ไอ้สองคนมันคัดค้าน หมอปุ่นก็เปิดประตูเดินออกมาจากห้องพักทันที ขากลับคงต้องไปแวะซื้อข้าวจากโรงอาหารของโรงพยาบาลใส่กล่องกลับไปกินบ้าน ไม่อยากประชดชีวิตด้วยการอดข้าวอดน้ำ นอนแห้งตายอยู่ที่บ้านหรอกนะ
ใครจะว่าเพ้อ..ก็คงใช่ ..ใครที่เคยโดนความคิดถึงทำร้ายก็คงจะรู้สึกเหมือนผมตอนนี้ ไม่ได้อยากมองโลกในแง่ร้าย ไม่อยากเลย ยังไงก็ยังไม่มีคำยืนยันใด ๆ ออกมาจากปากไอ้เสือตัวยุ่ง และผมก็จะรอ..จนกว่าวันนั้นจะมาถึง ไม่ว่าคำตอบที่ได้ยินจะเป็นยังไง..
พลั่ก!!
“อุ้ย!! ขอโทษค่ะ คุณหมอ..ขอโทษค่ะ!!” เยี่ยมครับชีวิต!! เสบียงอาหารที่เพิ่งซื้อให้ป้าแม่ครัวห่อใส่ถุง ใส่กล่องให้เมื่อกี้ พอจ่ายเงินเสร็จสรรพ คุณพยาบาลไม่รู้โผล่มาจากไหน ชนโครมเข้าให้ ข้าวของหล่นเกลื่อนพื้น และเสื้อคลุมถูกราดด้วยกาแฟอุ่นๆ
“ไม่เป็นไรครับ กำลังจะกลับบ้านพอดี เดี๋ยวค่อยเอาไปซักทีเดียว” ผมบอกเพราะคุณพยาบาลกำลังเอาผ้าซับกาแฟที่เลอะเสื้อให้ ...แอบอยากบอกว่าขอบคุณมาก แต่มันจะเลอะกว่าเดิมอีกครับ
“ขอโทษนะคะ เดี๋ยวจะเอาไปซักให้เอง”
“เออ...ไม่เป็นไรจริง ๆ ครับ คือ..” กรรม!! คุณนายแม่ไม่ได้สอนให้ปฏิเสธคนที่หวังดีกับเราอย่างไรเยื่อใย เข้าใจว่าอยากขอโทษและรู้สึกผิด แต่..จะให้มาถอดเสื้อคลุมกลางโรงอาหารแล้วยื่นให้มันก็ดูจะ...
หมับ!! แขนของใครบางคนคล้องเข้าที่คอ จนแทบจะหงายไปข้างหลัง ตอนแรกนึกว่าโดนไอ้คุณเพื่อนมันแกล้งเอา แต่ไม่ใช่...เพราะตัวขนาดมันไม่น่าจะโดดขึ้นมาบนหลังได้
“ขอโทษครับพี่สาว แต่คนนี้ของผม!!”
“หืม...เฮ้ย!!?” พอหันไปกำลังจะมะเหงกกบาลไอ้คนขี้เล่นมันซักที แต่..
อึ้ง...
ทึ่ง...
และ..อะไรก็ตาม ณ ตอนนั้นเหมือนกับว่าโลกมันหยุดหมุนไปชั่วขณะ อาการเหมือนคนเป็นโรคหัวใจ ผมยังยืนอยู่ในโรงอาหาร ไม่ได้นอนหลับอยู่ หรือว่าผมกำลังฝันตอนกลางวันแสกๆ เพราะคนที่กำลังยิ้มทะเล้นกระโดดเกาะหลังเป็นลูกลิงอยู่นี่ มันคือตัวเป็นๆของไอ้เสือตัวแสบ...ใช่ไหม!! พอหันไปสบตาคุณพยาบาลเธอก็กำลังยืนอ้าปากค้าง แสดงว่า...เห็นเหมือนกัน
“พี่หมอ..หัวไปโดนอะไรมา”ไอ้ลูกลิงบนหลังมันไม่พูดเปล่า ยังเอามือมากอดคอแน่น เหมือนกลัวว่าตัวเองจะเลื่อนตกลงไป
ไม่สนแล้วนาทีนี้ ตอนนี้คุณป้าจะกำลังตักอาหารให้ กลางโรงอาหารจะมีเทศกาลแจกของกินฟรี หรือแม้แต่คุณพยาบาลสาวตรงหน้าจะเป็นลม กระทั่งคนที่อยู่แถวลานจอดที่มองมาเป็นตาเดียว ผมก็ขอพาไอ้เสือตัวแสบที่อยู่บนหลังกลับไปบ้านให้ได้ ต้องทำโทษสถานเดียวที่ปล่อยให้รอ รอจนแทบจะคลั่ง ที่ทนไม่คว้าตัวมากอด มาฟัดให้หายคิดถึง
ตลอดทางที่กลับ ผมไม่ได้เปิดปากพูดอะไรซักคำ ไม่หันไปมอง แม้ว่าจะได้ยินเสียงแจ้วคุยโน่นนี่ไม่หยุด แต่ตอนนี้ แค่ตอนนี้ที่ยังไม่อยากหลุด ถ้าหลุดคงได้จอดรถมันข้างทางนั่นแหละ
“โอ๊ย!! พี่หมอ ผมเจ็บ เบาๆ จะรีบไปไหนเนี้ยะ!!!” พอมาถึงหน้าบ้าน หมอปุ่นก็ลากไอ้เสือตัวแสบออกมาจากรถ แล้วพาขึ้นบ้านทันที
ชีต้าห์สะบัดแขนตัวเองให้หลุดออกจากฝ่ามือเจ้าของบ้านด้วยสีหน้าหงุดหงิดปนน้อยใจ ก็คนรึอุตส่าห์ถ่อมาตั้งไกล ไม่พูดด้วยยังพอว่า ก็คิดว่าแค่งอนธรรมดา แต่ที่ไหนได้พอมาถึงก็กระชากแขนลากเอาๆ แถมยังมาทำหน้าโหดใส่อีก ...แบบนี้ต่อให้คิดถึงแทบตายก็โมโหได้นะ!!
“พี่หมอเพี้ยนอะไร ผมมาไม่ดีใจ ยังมาทำ..อุ๊บ!!” ยังพูดไม่ทันจบก็โดนรั้งเข้าไปหาอีกรอบ แต่คราวนี้นุ่มนวลกว่า อ่อนโยนกว่า อ้อมแขนสองข้างที่โอบอยู่รอบตัว กระชับแน่นขึ้นเหมือนจะกอดให้แหลกคาอกได้ยังงั้น
พอจะเงยหน้าประท้วงริมฝีปากก็กดลงมาปิด สัมผัสร้อนที่เหมือนจะเรียกร้องให้เปิดรับ แต่ก็อ่อนโยนแฝงไปด้วยความโหยหา..เนิ่นนาน จนคนที่เดินทางมาไกล เข่าอ่อนหมดแรงอยู่ในอ้อมแขนของคุณหมอที่โอบรับเอาไว้ ไม่ให้ร่วงลงไปกองกับพื้น พอละจากริมฝีปาก ทั่วทั้งใบหน้าก็ถูกจูบไปทั่ว แถมยังโดนงับที่จมูกเหมือนแกล้ง
“ตัวจริงใช่ไหม..ไอ้เสือตัวจริงใช่รึเปล่า..โอ๊ย!!” คนที่กำลังเพ้อ โดนไอ้เสือบิดเนื้อแถวพุง ทำเอาสะดุ้ง แต่ก็ยังกอดเจ้าตัวไม่ยอมปล่อย
“ตัวจริงซิ!! หรือพี่หมอเพ้อไปกอดใครแบบนี้บ่อยๆ รึไง!!” ชัวร์เลย..ดุแบบนี้ตัวจริงเสียงจริง จากคนที่กำลังจะบ้าอยู่เมื่อกี้ ตอนนี้หมอปุ่นกำลัง..จะบ้ากว่า!! ใช้แรงที่มียกตัวไอ้เสือขึ้นพาดบ่า ไม่สนใจเสียงโวยวาย พาตรงไปยังห้องของตัวเอง
“เฮ้ย!! พี่หมอจะบ้าเหรอ คิดจะทำอะไร ผมเพิ่งลงเครื่องมานะ!!” ชีต้าห์ดิ้นไปมาเอาตัวรอดให้ถึงที่สุด แต่ก็บอกตามความจริง ขายังไม่ทันจะได้แตะเข้าไปในบ้าน ก็ให้พี่เต้มาส่งที่โรงพยาบาลก่อน เพราะโทรถามพี่หมอเนสแล้วว่าวันนี้เข้าเวร วิ่งวุ่นตามหาจนทั่วโรงพยาบาล เจอเข้าตอนที่กำลังคุยอยู่กับคุณพยาบาลคนสวย อะไรไม่รู้ตอนนั้น ที่ทำให้โดดเข้าไปหา
“ขอกอดให้หายคิดถึงหน่อย..ทำโทษที่หายไปหลายเดือนด้วย!!!” หมอปุ่นเริ่มขยับเข้าไปใกล้ ไม่ถงไม่ถามมันแล้ว ว่าเกิดอะไรยังไง เอาไว้ทีหลัง เรื่องจากนี้ขอฟัดไอ้เสือให้หายคิดถึงก่อน
คำขู่ของหมอปุ่นทำเอาคนผิดเริ่มตีหน้าเศร้า ที่จริงก็อยากกอดพี่หมอใจจะขาด แต่ตอนนี้ความง่วงมันกำลังโจมตี ใครเคยเป็นไหมล่ะ เวลาที่เหนื่อยมาก ๆ แล้วเหมือนได้รับอนุญาตกลับมานอนที่บ้าน กลิ่นห้องของเรา กลิ่นที่นอน และกลิ่นหมอนข้างมีชีวิตที่เราคิดถึง แค่ได้กลิ่น ได้กอด ก็พร้อมจะหลับได้ทุกเมื่อ
“เหนื่อยจริงๆนะ แล้วผมเพิ่งหายป่วยอีก” ชีต้าห์ทำหน้าเศร้าสำนึกผิด ทำไมจะจำไม่ได้ว่าแพ้ลูกอ้อน
“ป่วย!!? เป็นอะไร เพราะฝืนไปใช่ไหม..!!?” จากที่ตอนแรกขู่ พอรู้ว่าป่วยวิญญาณคุณหมอก็เข้าสิง ยื่นมือไปแตะหน้าผาก ดูที่ตา จับอ้าปาก เอาให้ครบสูตร เพราะกำหนดกลับคือเดือนหน้า แต่กลับมาโผล่หน้าเอาเดือนนี้ สังเกตดีๆจะเห็นว่าซูบซีดลงไป ขอบตาก็คล้ำเหมือนคนนอนไม่พอ
“ไม่เป็นไรแล้วครับคุณหมอ ตอนนี้หายดีเรียบร้อยครับผม!!” ไอ้เสือมันทำยกมือขึ้นตะเบ๊ะเหมือนทหาร จนคนมองอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปบีบจมูกเล่น
“งั้น..กลับไปนอนที่บ้านไหม เดี๋ยวพี่ไปส่ง” ชีต้าห์ส่ายหัวแทนคำตอบ พร้อมทิ้งตัวลงนอนแผ่ ดีนะหัวไม่ฟาดกับขอบเตียง
“พี่หมอมานี่ก่อน มาเป็นหมอข้างให้หน่อย...” ดูมัน!! คนรึอดทนอดกลั้นแทบตาย ยังจะมาขอไปเป็นหมอนข้างให้กอด แล้วดูทำท่าทางตบที่นอนข้างๆตัวเอง...ไอ้เด็กแสบเอาแต่ใจ!!
“ชีต้าห์!! จะนอนไหม..เดี๋ยวก็ลักหลับซะเลยนี่!!” หมอปุ่นแกล้งจับแขนไอ้เสือซนขึ้นมางับ จะไม่ให้ดุได้ยังไง พอทิ้งตัวลงนอนกอดปุ๊บ ไอ้เสือก็ซุกเข้ามา แล้วมันอยู่เฉยที่ไหนเอาปากแตะตรงโน่น กัดตรงนี้ พอโดนว่าก็หัวเราะชอบใจอีก แต่พอจะทำจริง ไอ้คนเอาแต่ใจมันก็กลับหลับซะอย่างนั้น แล้วหลับลึกเหมือนคนที่ไม่ได้นอนนานๆ ขนาดแกล้งบีบจมูกเล่นยังไม่ยอมลืมตาขึ้นมาโวยใส่
หมอปุ่นนอนตะแคงจ้องมองใบหน้าของคนที่กำลังหลับลึก ไม่อยากจะเชื่อว่าคือเรื่องจริง นึกว่าตัวเองฝันไป แต่พอแกล้งกอดไอ้เด็กแสบแน่นๆให้หายคิดถึง ก็ได้ยินเสียงคนหลับหายใจขัดๆ อยากจะกอดเอาไว้แบบนี้จะได้ไม่หลุดมือ แอบหนีหายไปเหมือนคราวก่อนอีก..ถ้าจะให้ดี..ต้องมีแผนสอง...หึ หึ!!
====================
กระชับพื้นที่พร้อมกัน หึหึ
ไม่รู้ว่าแผนสองของหมอปุ่นคืออะไร 
(คงต้องรอติดตามตอนต่อไป)
ส่วนเรื่องของเจ้าแตงกวายังไม่เคลียร์
แต่จะนัดไกล่เกลี่ยพร้อมกันหลังจากนี้ กร๊ากกกก 
(ขอเกาะกระแสดังหน่อยนะ)
และขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตาม 
หัวข้อ: "รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ"[ตอนพิเศษสั้น(ที่สุด!)3เมษา,55] (อ่าน 638293 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก