^
จิ้มทุกคน อิอิ (วันนี้มาทำหน้าที่แต่เช้า)---------------------
29.5 คว่ำกระดาน
เรื่องมันเกิดขึ้น..วันนั้น..วันที่คุณเนสคืนใบคะแนนวิชาภาษาไทยให้ ตอนที่ผมกำลังปั่นจักรยานอย่างเริงร่าอารมณ์ดี แต่ก็เหมือนกับว่ามีวัตถุแข็ง ๆ มากระทบเข้าที่ท้ายทอยเข้าอย่างแรงตอนที่กำลังจะปั่นจักรยานเลี้ยวเข้าไปทางบ้านที่พัก...แล้วทุกสิ่งอย่างก็ดับวูบลงไป มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ลืมตาขึ้นมาเจอแสงไฟสว่าง จ่ออยู่ตรงหน้า เพดานสีขาวไม่คุ้นตา..แล้วก็..ปวดหัวเหมือนจะระเบิด
แกร่ก!! เสียงประตูถูกดันเข้ามาอย่างเร็วและแรง
พอหันไปดู..อ้าว..คุณเนสมาที่ห้องผมได้ยังไง แถมยังมาในชุดทำงานสวมเสื้อคลุมสีขาวตัวยาวอีก หรือว่าเมื่อวานจะดีใจมากจนเก็บไปฝัน แล้วทำไมไอ้ความรู้สึกปวดหัวตุ๊บ ๆ นี่มันเหมือนจริงนักล่ะ ว่าแต่...คุณเนสในฝันของผม ทำหน้าแบบว่าไปโกรธใครมาซักชาติ..เหมือนตัวจริงไม่มีผิดเพี้ยน
"ไอ้เด็กบ้า!! ก็บอกแล้วให้ระวัง!!" เอาแล้วไง คุณเนสในฝันแทนที่จะใจดี จู่ ๆ ก็เดินตรงเข้ามาข้างเตียงแล้วก็ตวาดเสียงดังจนแสบแก้วหู
"คุณเนส...ทำไม..!!?" อ่า...ไอ้ตอนที่พยายามจะลุกขึ้นนี่แหละ แต่เหมือนว่าหัวมันหนักจนยกไม่ขึ้น แล้วมันก็ปวดหนึบแถวท้ายทอย จนต้องยกมือขึ้นไปแตะดู...เหมือนจะมีผ้าพันอยู่รอบ ๆ นะ..
คุณเนสรีบวิ่งเข้ามาช่วยประคองให้ผมลุกขึ้น เพิ่งจะเห็นว่าที่แขนข้างหนึ่งมีสายน้ำเกลือ กับถุงเลือดเสียบเอาไว้ ...งั้น..นี่ก็ไม่ใช่ความฝันน่ะสิ!! จริงด้วย..!! ชุดที่ใส่เป็นเสื้อของโรงพยาบาล เตียงก็ไม่ใช่ของผม แล้ว....ผมมาอยู่ที่นี้ยังไงล่ะครับ!!
"รู้สึกคลื่นไส้ไหม ยังปวดหัวอยู่รึเปล่า!!?" ถึงว่า..ทำไมหัวมันหนัก ๆ ที่แท้ก็โดนอะไรซักอย่างฟาดเข้านี่เอง
"ไม่ครับ..แล้ว..ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ" คนเจ็บที่เพิ่งลุกขึ้นมาหันมองไปรอบห้อง คุณหมอเจ้าข้องไข้ก็เลยได้แต่ถอนหายใจออกมายาวเหยียด
เมื่อวานตอนที่ไอ้เจ้าเด็กโข่งกลับไป ตอนประมาณเกือบตี 3 ก็มีโทรศัพท์เบอร์ของโรงพยาบาลโทรมา บอกว่ามีเคสด่วน คนเจ็บเป็นชาวต่างชาติที่เหมือนจะโดนพวกวัยรุ่นดักตีหัวแล้วปล้นเอาเงิน อาการสาหัสเพราะนอนสลบอยู่ข้างทางเสียเลือดมาก กว่าจะมีคนไปเจอะพามาส่งที่โรงพยาบาล
ในใจก็ภาวนาขอให้ไม่ใช่แบบที่ตัวเองคิด พอคว้ากุญแจรถไอ้คุณเพื่อนปุ่นมาได้ก็บึ่งตรงมาที่ห้องฉุกเฉินทันที ภาพคนเจ็บที่นอนสลบไม่ได้สติมีเลือดเปรอะตามตัว แทบจะเข่าอ่อนทรุดลงไปกองกับพื้น เป็นครั้งแรกที่เกิดความรู้สึกกลัวจนมือสั่น กลัว...ว่าหากเอื้อมมือไปแตะแล้วร่างคนเจ็บเย็นเฉียบจะทำยังไง คิดไปสารพัด กว่าจะรวบรวมสติรักษาอาการได้ ก็ต้องทำใจแข็งแทบตาย
ถึงตอนนี้พอเห็นว่ามันฟื้นขึ้นมา ก็อดโล่งใจไม่ได้ แทบไม่เป็นอันทำอะไรไปวันกับคืนหนึ่งเต็มๆ เอาแต่วิ่งวุ่นมาเฝ้าคนเจ็บตัวโตอยู่นี่ ให้ไอ้คุณเพื่อนไปช่วยดูเรื่องแจ้งความให้ จักรยานที่เจ้าตัวปั่นมาก็หายไป แล้วตามตัวก็ไม่พบว่ามีของมีค่าใดหลงเหลืออยู่ ต้องรอจนเจ้าตัวฟื้นขึ้นมาเองนี่แหละ
"ไปโดนใครเค้าตีหัวมาน่ะซิ ถึงได้มาอยู่ที่นี่" หมอเนสบอกพร้อมกับลากเก้าอี้เข้ามานั่งใกล้ๆ คนเจ็บที่ยังนั่งกระพริบตาเหมือนจะงงๆ คงกำลังลำดับเหตุการณ์อยู่ในหัว คิ้วถึงได้ขมวดเข้าหากันเป็นปมซะขนาดนั้น
"อ๊ะ!! แย่ล่ะ แล้วชุดของผมล่ะ ชุดที่ใส่วันนั้น" ธีโอเพิ่งจะนึกอะไรขึ้นมาได้ ที่จริงเวลาไปที่บ้านพักของคุณหมอนอกจากกระเป๋าเงินแล้ว ก็ไม่ได้เอาพวกของมีค่าอะไรติดตัวไปอีก จะมีก็แต่...นาฬิกาข้อมือเรือนหนึ่ง แล้วที่สำคัญที่สุด..กระดาษแผ่นนั้น!!
"เสื้อผ้ามันเลอะเลือดกับโคลนเต็มไปหมด ก็เลยเอาไปซัก ตากอยู่ที่บ้าน" คุณหมอเจ้าของไข้บอกเสียงเรียบ แต่เห็นว่าคนเจ็บเริ่มทำหน้าเศร้าสลด..เลยเดาเอาว่าคงมีของมีค่าอยู่ในนั้น แต่ตอนที่เอาไปโยนใส่เครื่องซักผ้าลองค้นดูแล้ว ไม่เห็นจะมีอะไรซักอย่าง
"ไม่เจออะไรเลยเหรอ ไม่ใช่ของมีค่า แต่เป็นของสำคัญของผมนะ เห็นมันบ้างไหม!!?" สงสัยจะได้รับการกระทบกระเทือนทางสมองจริงๆ พูดจาไม่รู้เรื่อง ..จะว่าไปไอ้เด็กโข่งนี่มันก็พูดแบบนี้มานานแล้วนี่หว่า
"มันเอากระเป๋าเปล่า ไปโยนทิ้งไว้ไม่ห่างหรอก พวกบัตรสำคัญยังอยู่ครบ.."
"ไม่ใช่!! ใบคะแนนของผมนะ อยู่ในกระเป๋าเสื้อตัวนั้น ยังอยู่รึเปล่า!!?" หมอเนสนั่งแน่นิ่งไปได้ซักพัก ใจนึกอยากจะยกมือฟาดกบาลมันซักที ติดที่ว่ากลัวจะไปซ้ำแผลเก่า ไม่งั้นโดนแน่..ห่วงอะไรไม่เข้าท่า กับแค่กระดาษแผ่นเดียว
"ห่วงชีวิตตัวเองก่อนเถอะ กระดาษแผ่นเดียว เดี๋ยวเขียนให้ใหม่ก็ได้ จะเอาซักกี่คะแนนล่ะ!?"
"จริงนะ..คุณเนสพูดเอง อูยยย.." คนเจ็บตัวดี เริ่มยกมือกุมหัวตัวเอง คงเพราะฝืนตะโกนมากไป แล้วยังจะมีหน้ามามองด้วยแววตาอ้อนๆแบบนั้นอีก ตัวก็โตทำเป็นเด็กๆไปได้
"หิวไหม..เดี๋ยวไปเอาอะไรมาให้" หมอเนสบอกพร้อมกับช่วยพยุงตัวคนเจ็บให้นอนลง ไอ้เด็กโข่งตอบคำถามด้วยการกระพริบตาปริบๆ (ท่าทางแบบนี้มันเป็นภาษาสากลรึไงว่ะ ไอ้ท่าอ้อนแบบนี้)
"คุณเนส..กลับมาจริงๆนะ" ยังไม่ทันจะเดินออกมาจากห้องผู้ป่วย เพียงแค่หมุนตัวกลับ ชายเสื้อคลุมก็โดนดึงเอาไว้ด้วยฝีมือคนไข้ ที่นอนตะแคง เอื้อมมือข้างที่ว่างมาจับเอาไว้ พร้อมกับส่งสายตาละห้อย
"ดูก่อน..ถ้าคนเจ็บมันเรื่องมากนัก จะส่งพยาบาลมาแทน" หมอเนสพูดทิ้งท้าย ก่อนจะสะบัดเสื้อคลุมหลุดจากมือ แล้วเดินออกไปจากห้องทันที
แต่แทนที่คนเจ็บมันจะเศร้าสลด กลับนอนฉีกยิ้มอย่างสุขใจสุดๆอยู่บนเตียง เพราะรู้ดีว่าคุณหมอเนส เป็นคนที่พูดตรงข้ามกับการกระทำ ถ้าหากจะให้คนอื่นมา ไม่มีทางออกไปเองแบบนี้ตั้งแต่แรกหรอก... ถ้าการเจ็บตัวครั้งนี้จะช่วยทำคะแนนให้ได้บ้าง ..ก็คงต้องรีบกอบโกยสินะ!!
หมอเนสกลับมาพร้อมกับถาดอาหาร เป็นอาหารอ่อนสำหรับคนเจ็บ ไอ้เจ้าเด็กโข่งมันกำลังนอนตาปรือ เหมือนคนที่ฝืนเอาไว้เวลาที่ง่วงจัด พอเห็นว่าประตูถูกเปิดเข้ามามันก็หันกลับมาพร้อมกับฉีกยิ้ม
“ง่วงแล้ว ทำไมไม่นอน ฝืนอยู่ทำไม!!?” คนเจ็บที่ว่ายังไม่ยอมสำนึก พยายามลุกขึ้นมานั่ง ...ก็ไม่รู้ว่ามันจะอารมณ์ดีอะไรขนาดนั้น สงสัยว่าจะโดนตีหัวจนเพี้ยน
“ก็..ผมกลัวว่าถ้าคุณเนสมา จะไม่ได้เจอ” คุณหมอที่กำลังเตรียมลากโต๊ะสำหรับวางถาดอาหารถึงกับชะงัก ทั้งที่น่าจะเคยชินกับคำพูดแบบนี้แล้ว แต่พอเอาเข้าจริงพอได้ยินมันก็ทำให้หวั่นไหวได้ง่าย
“นี่มันโรงพยาบาล หมอก็ต้องทำงานที่นี่สิ” ธีโอยังคงจับจ้องใบหน้าด้านข้างของคุณหมอเจ้าของไข้ด้วยรอยยิ้ม แม้ว่าอีกฝ่ายจะยังคงความบึ้งตึงบนใบหน้าก็ตาม
ข้าวต้มหมูร้อนๆหอมกรุ่นถูกเลื่อนมาตรงหน้า ไอ้เจ้าคนที่ได้ฉายาเป็นหมาตัวโตมันก็ทำจมูกฟุดฟิดสูดกลิ่นหอม ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มจนตาปิด
“หอมจัง...ผมไม่เอาผักนะ” หมอเนสเอื้อมมือไปคนข้าวต้มให้เข้ากัน กำลังจะตักใส่ช้อนขึ้นมาตามคำขอ...แต่ก็นึกอะไรขึ้นมาได้เสียก่อน
“ตลกละ! โดนตีหัวนะ ไม่ได้โดนตัดแขน กินเองดิ!!” คนที่เกือบจะหลงกลตักข้าวต้มป้อนวางช้อนในมือลง หันมาทำหน้าโหดกลบเกลื่อนที่ตัวเองเกือบเสียฟอร์ม ทำเอาคนเจ็บทำหน้าสลดแบบว่าเสียดายสุดๆ
“ก็..ผมก้มไม่ได้ มันเจ็บแผล.. คุณเนสช่วยตักให้ผมก็ได้ เดี๋ยวผมกินเอง” เมื่อมีเหตุให้อ้าง ก็ต้องใช้ให้เป็นประโยชน์
หมอเนสทำท่าลังเล แต่มันก็น่าจะจริงอย่างที่ไอ้เจ้าคนเจ็บพูด เพราะตรงท้ายทอยโดนเย็บไปหลายเข็ม ตอนที่แผลแห้งคงปวดน่าดู จะขยับแต่ละทีก็เห็นอยู่ว่ามันขมวดคิ้วทุกครั้ง..เอาก็เอาวะ!! คิดซะว่าดูแลคนเจ็บ แค่ตักข้าวต้มให้คงไม่เป็นไร
“เรื่องมาก!!” ปากว่าไปแบบนั้น แต่มือก็ยอมตักข้าวต้มให้ แถมยังยกขึ้นมาเป่าให้อีก แต่ด้วยความที่ยังรักษาฟอร์ม ช้อนที่ตักข้าวต้มก็เลยยังจ่ออยู่แค่ที่ปาก ตามคำของของคนเจ็บ
แต่แทนที่ไอ้เจ้าเด็กโข่งมันจะยื่นมือมารับช้อนที่จ่ออยู่ตรงหน้า กลับรั้งข้อมือของคุณหมอ ส่งข้าวต้มเข้าปากตัวเองหน้าตาเฉย.. แถมยังมีหน้าหันมาอมยิ้มจนตาปิดให้คนป้อนที่ยังนั่งนิ่ง เพราะเพิ่งจะรู้ตัวว่าพลาดไปแล้ว
“อร่อยครับ..” หมอเนสยังคงถือช้อนค้างอยู่ในอากาศ อยากจะเอามือข้างที่ว่างฟาดกบาลคนเจ็บซักที แต่ก็ทำไม่ได้ เว้ยยยย
“ไอ้เด็กบ้า เจ้าเล่ห์นักนะ กินเองไปเลย”
“อ้าว...ผมผิดอะไร ก็..กินเองแล้วไง” ธีโอหันมาบอกหน้าซื่อ ทำเอาหมอเนสต้องข่มตาหลับลงเพราะความหงุดหงิดกำลังเข้าโจมตีในใจ จะว่าไปไอ้เจ้าแตงกวามันก็ไม่ได้พูดผิดตั้งแต่แรกนั่นแหละ คนที่ผิดก็คือคนที่ไปหลงเชื่อแบบนั้นเอง
“เห็นว่าเป็นคนเจ็บหรอกนะ ไม่งั้นได้โดนแน่..!!” ในเมื่อพลาดไปแล้ว ก็ไม่มีอะไรจะต้องมานั่งคิดให้หงุดหงิดอีก ข้าวต้มคำต่อไปถูกตักมาจ่อที่ปากทั้งที่ยังไม่ได้เป่า ทำเอาคนเจ็บเหลือบมองอย่างหวาดๆ แต่ก็ต้องค่อยๆกลืนมันลงไป..ได้แค่นี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว
“คุณเนสใจดี..” คนที่ถูกชมชะงัก หันไปเหลือบมองคนเจ็บที่แม้จะโดนแกล้งแต่ก็ยังจะมีกระจิตกระใจชม ทำเอาต้องถอนหายใจเฮือก แล้วยกข้าวคำต่อไปขึ้นมาเป่าก่อนจะป้อนจนหมดโดยไม่พูดอะไรอีก เพราะแค่ทำเป็นไม่สนใจสายตาคนเจ็บที่มองมาก็ลำบากแล้ว
“กินยา แล้วก็นอนซะ” ธีโอเหลือบมองแก้วใสเล็กๆ ที่ยืนมาตรงหน้าพร้อมกับแก้วน้ำ
“ถ้าผมหลับ ตอนตื่นขึ้นมาจะเจอไหม เจอคุณหมอรึเปล่า...” คนเจ็บที่เทยาใส่มือเตรียมไว้ แต่ยังไม่ได้กินหันหน้ามาถามเสียงอ่อน ยังไม่ทันจะได้คำตอบ ก็ได้ยินเสียงถอนหายใจดังออกมายาวเหยียด
“หมอไม่ได้มีเวลามาก ขนาดมานั่งเฝ้าคนเจ็บทุกคนได้หรอกนะ” หมอเนสเหลือบมองคนเจ็บที่นั่งทำหน้าจ๋อยสนิทบนเตียง ก่อนจะกรอกยาเข้าปากตัวเอง แล้วตามด้วยน้ำจนหมดแก้ว
“นั่นซินะ..ผมก็ลืมไป..”
“จะให้บอกทางบ้านรึป่าว เรื่องที่มาเจ็บตัวอยู่แบบนี้” หมอเนสเข้าไปช่วยประคองคนเจ็บให้นอนลงบนเตียง พร้อมกับขยับผ้าห่มให้ เดี๋ยวอีกซักพักยาแก้อักเสบคงออกฤทธิ์ ถ้าหากว่าอยากแจ้งให้ใครมารับตัวหรือมาเยี่ยม จะได้จัดการให้
“ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวพวกท่านจะเป็นกังวล ตอนกลับไปค่อยบอก..” คนเจ็บเริ่มพูดพึมพำ ทำตาปรือ เพราะง่วงมาก่อนหน้าที่จะกินยาแล้ว พอได้เอนตัวลงนอนพร้อมกับยาที่เริ่มออกฤทธิ์เปลือกตาทั้งคู่ก็ปิดลง..
คุณหมอเจ้าของไข้ยังคงนั่งมองใบหน้าคนเจ็บบนเตียงอยู่เงียบๆ คำที่ได้ยินทำเอาในอกมันรู้สึกตื้อๆบอกไม่ถูก ‘กลับไป’ อย่างงั้นซินะ ลืมไปเลยว่า..ซักวันก็ต้องมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น หมอเนสค่อยๆก้าวออกไปจากห้องอย่างเงียบเชียบพร้อมกับความรู้สึกสับสนบางอย่างที่เกิดขึ้นในใจ..
---------------
หลังจากที่ตื่นขึ้นมาอีกรอบในวันนั้น จนกระทั่งวันนี้ปาเข้าไปวันที่ 3 วันที่จะออกจากโรงพยาบาล ธีโอก็ยังไม่ได้เจอหน้าหมอเนสอีกเลย ชะโงกหน้ามองทุกครั้งที่ได้ยินเสียงฝีเท้ามาหยุดสนิทที่หน้าห้อง แต่คนที่เปิดเข้ามากลับเป็นพยาบาลสาว หรือไม่ก็เป็นคุณหมอพี่ปุ่นที่เข้ามาเยี่ยมดูอาการ พอเอ่ยปากถามถึง ก็บอกว่าหมอเนสงานยุ่ง, มาไม่ได้ หรือไม่ก็ติดธุระ
ไม่รู้ว่าไปทำอะไรขัดใจอีก จะว่าเป็นเรื่องวันนั้นที่ดึงดันให้ป้อนข้าวก็ไม่น่าจะใช่ เพราะยังแอบเห็นว่าคุณเนสอมยิ้มอยู่บ้าง แล้ว..ทำไม? คิดยังไงก็คิดไม่ออก ได้แต่นั่งถอนหายใจอยู่ในห้องเป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่รู้
“อ้าว...เตรียมตัวเสร็จแล้วหรือคะ ได้ออกจากโรงพยาบาลดีใจไหม” คุณพยาบาลสาวที่คอยมาดูแลสอง-สามวันมานี้เปิดประตูห้องเข้ามาทักทายอย่างอารมณ์ดีเหมือนทุกวัน
“เออ..แล้วเรื่องค่าใช่จ่ายของผมล่ะครับ” คนเจ็บเอ่ยถามด้วยความสงสัย แต่คุณพยาบาลกลับเหลือบมองมาอย่างแปลกใจพอกัน
“ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอกค่ะ คุณหมอเจ้าของไข้จัดการให้เรียบร้อยแล้ว” ธีโอขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความไม่เข้าใจ คุณหมอเจ้าของไข้..!!?
“คุณหมอ...!!?”
“ก็เป็นเพื่อนกับหมอเนสไม่ใช่หรือคะ แล้วตอนที่แกเห็นคุณนอนเลือดท่วมนะ หน้าคุณหมอซีดพอๆกับหน้าคุณตอนสลบเลย..แล้วหลังจากนั้นก็มานั่งเฝ้าต่อ แทบไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลยนะคะ” ธีโอลุกพรวดขึ้นจากเตียง ทำเอาคุณพยาบาลต้องถอยออกไปสองสามก้าวด้วยความตกใจ
“ขอโทษครับ ผมขอเจอ..คุณหมอเจ้าของไข้ของผมได้ไหม เค้ายังอยู่ที่นี่ หรือว่ากลับไปที่บ้านพักแล้วครับ!!?” คุณพยาบาลทำหน้าแปลกใจอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยอมบอกให้อย่างยินดี
“อยู่ที่ห้องพักหมอค่ะ สั่งให้มาดูว่าคุณกลับบ้านได้ แล้วให้ฉันกลับไปรายงาน...” คนเจ็บที่นั่งหงอยนอนหงอยมาหลายวัน แทบอยากจะร้องตะโกนออกมาทั้งดีใจ ปนโกรธนิดๆ ทั้งที่อยู่ที่นี่แต่ทำไมยังต้องหาข้ออ้างไม่มาเจอ แบบนี้ถ้าไม่ไปถามด้วยตัวเองคงค้างคาใจจนนอนไม่หลับแน่
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูห้องพัก ทำเอาคุณหมอที่ยังเดินวนอยู่ในห้องต้องรีบสาวเท้ากลับไปนั่งที่เก้าอี้ ทำทีว่ากำลังตรวจดูเอกสาร ประวัติของคนไข้อยู่ที่โต๊ะ..
“เชิญครับ..” เมื่อเอ่ยปากบอกอนุญาต ก็ได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา แต่ก็แค่นั้น..แทนที่จะเป็นคุณพยาบาลคนที่ให้ไปดูแลคนไข้ของตัวเองเดินเข้ามาแล้วรายงานความคืบหน้าเหมือนทุกวัน แต่กลับเงียบกริบ~~ จนต้องหันไปมอง
“เฮ้ย!!!” หมอเนสร้องเสียงหลง เพราะคนที่ยืนอยู่ไม่ใช่คนที่หวังเอาไว้ แต่กลับเป็นไอ้คนเจ็บที่มันสมควรจะต้องออกไปจากโรงพยาบาลแล้ว
“ผมขอกลับคำ..คุณหมอใจร้าย ใจดำ ปล่อยให้ผมรออยู่ได้ทุกวัน แต่ก็ไม่เคยไปหา” เป็นการกระทำที่กล้าหาญที่สุดแล้วในชีวิต(กับคนตรงหน้านะ) พอมาถึงก็เล่นใส่เป็นชุดเอาแบบว่าไม่ต้องให้ตั้งตัวกันแล้ว เพราะขืนรอช้ากว่านี้ คนที่ขาดใจตายคงเป็นตัวเอง
“อ้าว!! ไอ้เด็กบ้านี่วอนซะแล้วไหมล่ะ!!” หมอเนสยกมือกอดอกอย่างหงุดหงิด จู่ๆก็มาโดนไอ้เด็กโข่งที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนมายืนว่าฉอดๆอยู่ตรงหน้านี่.. สงสัยจะให้กินยาผิด
“ผมพูดเรื่องจริง” ธีโอยังคงยืนยันคำเดิม แม้ว่าจะโดนมองมาด้วยสายตาดุๆ แต่ตอนนี้ต้องทำเป็นใจกล้าวัดใจไปก่อน ไม่งั้นก็ไม่มีทางรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นอะไร ทำไมต้องหนีหน้า ...เพราะต่อให้ถามไปตรงๆก็คงไม่ได้คำตอบอยู่ดี
“แล้วไงวะ..เป็นหมอนะโว้ย ไม่ได้มาโรงพยาบาลเพื่อวิ่งเล่น หรือคอยมานั่งดูแลคนเจ็บแค่คนเดียว ไหนจะต้องทำงานเอกสารอีก ไม่ใช่หมอส่วนตัวของใคร!!” หมอเนสแทบจะตะโกนใส่คนตรงหน้า ไม่รู้ว่าเพราะหงุดหงิดอะไร แต่ยิ่งเห็นว่าแววตาคู่นั้นเหมือนจะหม่นหมองลงไป ก็ยังโกรธ... โกรธตัวเองที่ไปพาลเอากับคนอื่น
“ผมไม่ได้ขอ..ให้เป็นหมอส่วนตัวของผม แค่เป็นคนๆหนึ่ง เป็นคุณเนสของผม ไม่ได้หรือครับ..”
คำขอจากคนตรงหน้าฟังดูก็รู้ว่ากำลังเจ็บปวด จำต้องเบือนหน้าหันหลังให้ ไม่อยากหันไปมองสายตาแบบนั้น เพราะรู้ตัวว่าหากหันไปมองตัวเองก็ต้องเจ็บไปด้วย อยากจะออกปากขับไล่ไปให้ไกล แต่ทำไมเสียงมันไม่ออกจากปาก เจ็บใจตัวเองที่แม้ว่าอีกฝ่ายจะเดินหายไปตอนนี้ แต่ก็ยังคงนึกถึงใบหน้าซื่อๆ รอยยิ้มอ้อนๆ อยู่ตลอดเวลาจนไม่เป็นอันต้องทำอะไร ..แล้วถ้าวันหนึ่งเจ้าตัวหายไป...จะเป็นยังไง..
“ผมหวังให้ตัวเองมีความอดทนพอ อดทนรอว่าซักวันหนึ่งคุณเนสจะหันมามองผมบ้าง แต่ตอนนี้...ผมคง...” เสียงของคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง พูดเหมือนกับว่าอ่อนแรงเหลือเกิน หมอเนสแอบถอนหายใจอย่างยากเย็น แทบจะต้องกลั้นหายใจ ..กลัวจะได้ยินเสียงประตูเปิดออก แล้วพอหันกลับไป ก็ไม่มีใครเหลืออยู่แล้ว ...แต่...
หมับ!!!! แขนคู่หนึ่งสอดเข้ามาทางด้านหลัง พร้อมกับรั้งตัวเข้าไปหา ก่อนที่หัวหนักๆจะซบลงมาบนไหล่ เส้นผมสีอ่อนคลอเคลียอยู่ที่ข้างแก้ม ทำเอาหมอเนสยืนนิ่ง ลืมหายใจไปชั่วขณะ..
“เฮ้ย!! ทำบ้าอะไรวะ ปล่อยเลย!! ปล่อยดิโว้ยยยย” พอรู้สึกตัวหมอเนสก็ทั้งแจกศอก แจกมะเหงกไปหลายที แต่ดูเหมือนอ้อมแขนมันก็ยิ่งรัดแน่นมากขึ้นไปอีก จนต้องยอมอยู่เฉยๆ คนข้างหลังถึงได้ยอมผ่อนแรงให้
“ผมรู้..คุณเนสปากไม่ตรงกับใจ คุณเนสใจร้ายทั้งที่ใจดี และ..ถ้าคุณเนสไม่พูด ก็แสดงว่ายอมรับหรือไม่ก็ตกลง!!”
อึ้งอีกเป็นรอบที่สาม เหมือนจมูกโด่งแกล้งปาดมาข้างแก้ม แบบแค่ผ่านๆ ทำเอายืนตัวแข็งไม่กล้าขยับ เวรแล้วไง ไอ้เด็กบ้านี่มันเพี้ยนอะไรขึ้นมาวะ.. อย่าบอกนะว่าที่มันทำหงอยๆถามเมื่อกี้มันเป็นแผน...อ๊ากกกกก
“แตงกวา!! ปล่อย!! ยอมรับกับตกลงเรื่องบ้าอะไร ไม่มีทั้งนั้นแหละ ปล่อยดิวะ!!”
“ไม่เอา ถ้าปล่อยตอนนี้ คุณเนสก็หนีผมอีก” ธีโอสะบัดหัวไปมา แถมยังกระชับอ้อมแขนตัวเองแน่นขึ้นไปอีก แต่ที่บอกให้รู้ไม่ได้ก็ตอนที่แกล้งสูดกลิ่นหอมอ่อนๆของคุณเนสเข้าจมูกนี่แหละ... ถ้าปล่อยต้องโดนตีแน่!!
“ไม่หนี!! พอใจรึยัง ปล่อยซิ..ที่นี่มันในโรงพยาบาลนะ!!”
“หึ!! ผมไม่ปล่อย จนกว่าคุณเนสจะยอมรับความรู้สึกตัวเอง” ข้ออ้างไม่เป็นผล เพราะไอ้เด็กโข่งมันกำลังถือไพ่เหนือกว่า หมอเนสนึกอยากจะเอาเข็มมาเย็บปากไอ้คนพูดมากให้มันรู้แล้วรู้รอดไป เออ..ตัดแขนด้วยดีไหม บังอาจมากไปแล้วเว้ย!!
“ถ้าไม่ปล่อย..ฉันจะโกรธนะ!!”
“ผมก็โดนโกรธอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว” อ้อมแขนกระชับแน่นขึ้น แถมปลายจมูกยังมาซุกแถวซอกคอให้จักจี้อีก
“โอเค!! งั้นกลับไปบ้านค่อยคุยกัน” ธีโอเงยหน้าขึ้นมาอย่างมีความหวัง แต่...ถ้าพลาดล่ะ
“ตอนนี้ไม่ได้เหรอ..ยังจะให้ผมรออีกเหรอ..”
“ถ้าเรื่องมากนักก็อด!! เลิกพูดได้เลย!!”หมอเนสยื่นคำขาด ได้ยินเสียงครางหงิงจากไอ้เด็กโข่ง แต่มันก็ยอมคลายอ้อมแขนให้แต่โดยดี
โป๊ก!!
“โอ๊ย..เจ็บนะ!!” หลังจากปล่อยตัวคุณหมอ ธีโอก็ต้องยกมือกุมหัวตัวเอง เพราะโดนฝ่ามือพิฆาตฟาดลงมา คิดเอาไว้แล้วเชียวว่าต้องเป็นแบบนี้
“จะเอาอีกทีไหม!!?” ไอ้เจ้าแตงกวารีบส่ายหัวพร้อมกับโดดไปยืนอยู่ตรงประตู ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาฉีกยิ้มให้ ..สงสัยว่าอยากจะโดนอีกรอบ!!
“ผมจะกลับไปรอที่บ้านพักนะ” แม้ว่าไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา และคุณหมอตรงหน้ายังคงยืนกอดอกมองมาด้วยสายตาประมาณว่าอยากฆ่าคน แต่ธีโอก็ยังคงยิ้มกับตัวเองจนแก้มแทบปริออกมาได้ ก่อนจะเปิดประตูออกไปนอกห้องอย่างอารมณ์ดี..ถึงแม้จะไม่คุยกันที่บ้าน แต่ก็รู้คำตอบอยู่ในใจแล้ว..
อย่าลืมซิ..
กฎของคุณเนสคือไม่ปฏิเสธแสดงว่ายอมรับ..
========================
อ๊ากกกก..งานนี้ไอ้หมาน้อย(!!?) คว่ำกระดานเรียบ 5555
สำหรับใครที่รอคอยบทหวาน ๆ ของคู่นี้ รับรองว่า..อย่าคาดหวัง 
เพราะหมอเนสดูท่าจะไม่หลุดฟอร์มง่าย ๆ (เหรออออ!!) 
(ประมาณนี้ก็หวานแล้วนะ..ใช่ไหมหว่า เค้าเรียกว่าหวานเนอะ ๆ )
ส่วนของหมอปุ่นกับชีต้าห์ มีคำสั่งให้เริ่มกระชับพื้นที่แล้ว 
(เล่นของสูง)
รอคอย และคอยรอเป็นกำลังใจให้ทั้งสองคนด้วย
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่าน
กอดจากใจคนเขียนตัวน้อย ๆ (ตรงหน้ายยยย 5555)
ไปปั่นตอนต่อไปของหมอปุ่นดีกว่า เอิงเงยยยยย 
หัวข้อ: "รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ"[ตอนพิเศษสั้น(ที่สุด!)3เมษา,55] (อ่าน 638290 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก