26.5. (ต่อ..ครึ่งหลัง)
เมื่อตะโกนตามหลังแล้วยังไม่ได้ผล อีกคนยังไม่ยอมหยุดเพื่อจะฟัง ตอนแรกก็ว่าจะปล่อยให้ผ่านไปแบบนี้ แต่...พอธีโอยืนอยู่ที่เดิมสายตามองตามแผ่นหลังของหมอเนสที่กำลังเดินห่างออกไป..ไกลเรื่อยๆ ขามันก็ก้าวตามไปโดยไม่รู้ตัว อยากจะเดินเข้าไปใกล้อีกหน่อย อยากจะเอื้อมมือไปคว้าตัวเอาไว้ แต่ก็ทำได้เพียงแต่เดินตามอยู่ไกลๆ พอคนข้างหน้าหยุด ก็จำต้องหยุดเดินตาม..ไม่กล้า..เข้าไปใกล้กว่านี้..
"ผม...ก็แค่พูดในสิ่งที่อยากจะพูด" หมอเนสที่กำลังเดินบ่นพึมพำกับตัวเอง นึกอยากจะหันไปจับคอเสื้อไอ้เด็กโข่ง แล้วเขย่าแรงๆให้มันรู้จักสำนึก ..ใครใช้ให้มันมาบอกตอนนี้ ใครใช้ให้มันเข้ามาใกล้โดยไม่บอกกล่าว ..แล้ว..ตอนที่อยู่ด้วยกัน สายตาของไอ้หมอนั่นมองด้วยอาการแบบไหน รอยยิ้มที่เห็นแล้วนึกโกรธอยู่ในใจทุกวันคืออะไร..
"ไอ้เด็กบ้า!!" ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่กล้าหันกลับไปด่าตรง ๆ ทั้งที่ถ้าเป็นก่อนหน้านั้น คงได้โดนชุดใหญ่ไปแล้ว...
"ผม..ขอโทษ..แต่ว่า.."
"เงียบไปเลย ไม่อยากได้ยินเว้ย!!" พอพูดจบก็แทบจะวิ่งออกมาจากตรงนั้น แต่ไม่หรอก...คนอย่างหมอเนสจะไม่ยอมวิ่งหนีใครแน่นอน ..ก็แค่เดินเร็วกว่าปกติแค่นั้นเอง
"คุณเนส..!!" เสียงตะโกนเรียกดังมาจากข้างหลัง แต่ตอนนี้ต่อให้เกิดอะไรขึ้น ก็จะไม่หันกลับไปมองข้างหลังเด็ดขาด ...ทำหน้าไม่ถูกโว้ย!!
จากที่เดินตามอยู่ห่างๆ พอเห็นว่าคนตรงหน้าเริ่มเร่งจังหวะการเดิน ธีโอก็จำต้องเร่งฝีเท้าตาม เพราะตอนนี้แสงสว่างมันมีจำนวนจำกัด ก็เลยมองไม่เห็นว่าหมอเนสจะทำหน้ายังไง จะกำลังโกรธอยู่ไหม แล้ว...การเดิมพันของผมครั้งนี้จะต้องจบลงรึเปล่า แค่คิดก็ปวดใจชะมัด!!
ตึง ตึง โครม!!
คนที่กำลังนอนฟังเพลงอยู่ดีๆ ไอ้คุณเพื่อนที่เดินหายไปตามชายหาด บอกว่าจะไปเดินย่อย มันก็วิ่งพรวดขึ้นมาบนบ้าน แล้วผลุบหายเข้าไปในห้องอย่างเร็ว ชนิดที่ว่าจะตะโกนเรียกยังไม่ทันได้อ้าปาก มันก็ปิดประตูห้องเสียงดังเรียบร้อยไปแล้ว ไอ้ท่าทีแบบนี้เคยเห็นครั้งหนึ่งตอนที่มันไปมีเรื่องกับพวกที่คณะ ...แล้วนั่น..อย่าบอกนะว่า..
"อ้าว..แตงกวา ไปทะเลาะอะไรกันมารึเปล่า!!?" หมอปุ่นเอ่ยถาม..ก็เพราะไอ้เจ้าลูกศิษย์กับอาจารย์คู่นี้มันตีกันได้ตลอดเวลา
ธีโอส่ายหน้าแทนคำตอบ แต่ก็ยังไม่วายชะโงกหน้าเข้าไปมองในบ้านตาละห้อย จากนั้นก็หันกลับมามองทำหน้าเศร้าเหงาหงอย ถอนหายใจออกมายาวเหยียด พอทำท่าจะเดินเข้าไปนั่ง หมอปุ่นก็ชิงพูดออกมาเสียก่อน เพราะของกินที่เก็บเอาไว้ให้อยู่บนโต๊ะอีกตัว
"กินอะไรมารึยัง..อาหารเย็นอยู่นั่นนะ" หมอปุ่นชี้ไปทางถาดอาหารที่เอาจานมาปิดเอาไว้แทนฝา ไม่รู้ว่าจะกลืนมันลงคอไหม..แต่คนเค้าอุตส่าห์เก็บไว้ให้ ยังไงก็ต้องกิน
"ขอบคุณครับ.." บอกขอบคุณแต่สายตายังคงเหลือบมองไปข้างในบ้าน ทำตาละห้อยอีกรอบ
"ไอ้หมอเนสนะ มันเป็นคนปากร้ายนะ แต่จริงๆ มันใจดี ถ้าทะเลาะกันไม่ถึงขั้นโดนมันชก ก็แสดงว่ามันไม่ได้โกรธหรอก" หมอปุ่นพูดขึ้นมาลอยๆ ทนเห็นไอ้เจ้าหมาหงอยตรงหน้าไม่ค่อยได้ ถ้าตอนนี้เอาป้ายแขวนไว้ที่คอ แล้วเขียนบอกว่า 'ช่วยเก็บผมไปเลี้ยงด้วยครับ' จะดูเข้ากันมาก ทำยังกับหมาถูกเจ้าของทิ้ง
"ผมไม่ได้โดนชกหรอกครับ.." ไม่ได้โดนชก แต่กำลังจะโดนน็อค เพราะเหมือนในอกมันจะเจ็บจุกยิ่งกว่าโดนหมัดเสียอีก
"ไม่โดนก็แล้วไป ลองง้อซักหน่อย เดี๋ยวก็หายโกรธ..." ธีโอเหลือบมองคนพูดพลางส่งยิ้มแหยๆ ให้ คุณพี่ปุ่นคงยังไม่รู้..ว่าผมเคยโกรธแทบตาย ตอนที่รู้ว่าสายตาของคุณเนสมีเค้าเพียงคนเดียว
"พี่ปุ่น..คิดถึงชีต้าห์ไหมครับ..?" ความจริงคำถามนี้ แทบจะไม่ต้องรอฟังคำตอบก็คงจะรู้อยู่แล้ว
"เอาไงดีล่ะ..จะบอกว่าคิดถึงมากถึงมากที่สุด แต่ก็ต้องทำลืมๆบ้าง ไม่งั้นก็ไม่เป็นอันต้องทำอะไรกันทั้งวัน" แม้ว่าหมอปุ่นจะถอนหายใจออกมายาวเหยียด แต่ก็ยังคลี่ยิ้มออกมาได้ แววตามันบ่งบอกได้ชัดเจนว่าคนๆนี้กำลังมีความสุข
"ผม..ก็คิดถึงคนๆหนึ่ง แต่ก็บอกเค้าไม่ได้ กลัวว่าจะไม่ได้เข้าใกล้อีก" ไอ้เด็กโข่งพูดพร้อมกับสายตาที่ชำเลืองมองเข้าไปในบ้าน ..สถานการณ์ตอนนี้ต่อให้ไม่รู้เรื่องอะไรมาก่อนหน้านั้น ก็พอจะเดาได้ว่าไอ้คนที่ทิ้งหมาตัวโตตัวนี้มันเป็นใคร
"แล้วไม่ลองบอกไปล่ะ เผื่อว่าไอ้หมอนั่นมันซื่อบื้อ!!" เพราะความเงียบที่โรยตัวอยู่รอบๆ ต่อให้แค่คุยกันธรรมดาก็ยังได้ยิน ...แล้วหมอปุ่นจะตะโกนเพื่อ..!!?
"ไม่ซื่อบื้อนะครับ เค้าเป็นคนฉลาด!!" หมอปุ่นแทบจะหลุดหัวเราะออกมาตอนที่ได้ยิน คำเถียงกลับเหมือนเคย ใครไปแตะได้ที่ไหน ไอ้เจ้าหมาตัวโตที่รักเจ้าของยิ่งกว่าอะไร
"เออๆ ไม่ว่าก็ได้ แล้วลองบอกไปรึยัง..?" ธีโอพยักหน้าแทนคำตอบ แล้วถอนหายใจออกมา เพราะบอกออกไปแล้วนี่แหละ ถึงได้มานั่งหงอยมองได้แค่ประตูห้องอยู่นี่
"แล้ว..ถ้าเค้าโกรธ ผมจะทำยังไงดี" ไอ้เจ้าเด็กโข่งทำหน้าเหมือนคนที่โดนบังคับให้กินยาขม ต่างกับคนฟังที่อยากจะหัวเราะออกมาให้ดังลั่นบ้านแต่ก็ต้องทำแกล้งเก๊กไว้
"ก่อนอื่นเลยนะ ไปง้ออาจารย์ของเราก่อน" หมอปุ่นชี้ไปที่ประตูห้องที่ไอ้คุณเพื่อนมันวิ่งหายเข้าไป แตงกวายิ่งทำหน้ามึนเหมือนไม่เข้าใจ ทำไมคุยกันเรื่องคนๆนั้นอยู่ดีๆ วนกลับมาที่อาจารย์ตัวเองได้
"ง้อเหรอ..?"
"ใช่..เออ...เดี๋ยวพี่จะไปทางบ้านพักรับรอง เห็นพี่เต้บอกว่าห้องไอ้เสือยังว่าง ไปดูให้หายคิดถึงเจ้าของห้องซักนิดก็ยังดี" พูดจบหมอปุ่นก็รวบเอาหนังสือกับโน้ตบุ๊คของตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะมาถือไว้ ยังไม่ลืมที่จะยื่นมือไปตบไหล่ของไอ้เจ้าเด็กโข่งเบาๆ เหมือนเป็นการให้กำลังใจ..
คนที่อยู่ในห้องกำลังเดินวนไปวนมาเหมือนคนที่วิตกกังวลกับอะไรซักอย่าง..ที่มันร้ายแรงสุดๆ เสียงพึมพำที่ข้างนอกฟังได้ยินบ้างไม่ได้ยินบ้าง แล้วแต่ระดับความดังของเสียง อยากจะออกไปเตะไอ้คุณเพื่อนเหมือนกันที่มันดันแดกดันว่าซื่อบื้อ....แต่..เดี๋ยวนะ!! ไอ้เพื่อนปุ่นมันรู้อะไรหว่า หรือว่าประโยคพูดคุยกันที่ไม่ได้ยิน ไอ้เด็กบ้านั่นมันเล่าอะไรให้ฟัง ...โอ๊ยยยยย อึดอัดโว้ยยยย
"เนส!!..เราไปหาพี่เต้นะ ดึกๆจะกลับ" อ้าวเวรล่ะ!!! มันจะทิ้งเพื่อนให้อยู่คนเดียวในบ้านพักเรอะ!!
"ปุ่น!! ไปด้วย....ดิ...!!" หมอเนสเปิดประตูออกมา หวังจะใช้ขายาวๆของตัวเองให้เป็นประโยชน์ แต่พอประตูเปิดออก แทนที่จะเป็นหน้าไอ้คนที่ตะโกนบอก มันกลับเป็นไอ้เด็กโข่งที่มายืนรออยู่...
"คุณเนสครับ!! ขอผมคุยด้วยก่อน เดี๋ยวครับ!!" ประตูถูกกระชากกลับไป เมื่อผู้ชายตัวใหญ่สองคนยึดยื้อเอาไว้ มันก็เหมือนจะหลุดออกมาได้
"ไม่มีอะไรจะคุย!!" ไอ้หมอเนสกล้าๆหน่อยโว้ย รึจะวิ่งตามไอ้คุณเพื่อนออกไปตอนนี้ยังทันไหมว่ะ
"ถ้างั้น...ก็ช่วยฟังที่ผมพูดซักนิดเถอะ ผมขอร้อง.." หมอเนสจำต้องเบือนหน้ามองไปทางอื่น ไม่ใช่อะไร..ก็มันไม่เคยขัดได้เลยน่ะสิ เวลาที่เห็นแววตาเหมือนหมาถูกทิ้งของไอ้เด็กโข่งตรงหน้า
"แค่ 5 ประโยค พูดมา!!"
ธีโอแทบจะคลี่ยิ้มออกมาได้ทันที แต่เพราะรู้จักดีว่าถ้าบอกว่าแค่ 5 สำหรับคนตรงหน้าก็คือแค่นั้น ถ้า...ไม่คิดออกมาให้ดีๆก็อาจจะไม่มีโอกาสอีก
"ผมเจอคุณเนสครั้งแรกที่ชายหาด แล้วผมก็เข้าไปถามทาง เพราะอยากรู้จัก..." "4" อ้อ...ที่แท้ไอ้เด็กบ้านี่มันก็วางแผนเอาไว้หมดแล้วซินะ
"ครั้งที่สอง ตอนที่วิ่งตามเจ้าโกลเด้นตัวนั้น..โดยบังเอิญ""3" เออ..แล้วแกเองไอ้หมอเนส ที่ไปเสนอตัวสอนภาษาให้ เยี่ยมจริงๆ สร้างบ่วงมัดตัวเองแท้ๆ
"แล้วจากนั้น..ผมก็ได้อาจารย์สอนภาษาไทยมาคนหนึ่ง เค้าใจดีมาก..""2" ถึงแม้จะชมก็ไม่หลงกลหรอกเว้ย
"ผมคิดเสมอว่าคะแนนที่อยู่ในกระดาษแผนนั้น ถ้าทำให้ได้เต็ม อาจารย์จะได้ชม และยอมมองมาที่ผมบ้าง""1"
"เพราะว่าผมชอบ..คุณเนสครับ" ธีโอกลั้นใจพูดประโยคสุดท้ายออกไป ทั้งที่คนฟังไม่เคยแม้แต่จะหันมามอง
หมอเนสยังคงยืนนิ่งหันข้างให้คนพูด ทำไมกันนะ..ทั้งที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาไอ้เจ้าเด็กโข่งมันก็เป็นแบบนี้ มองมาด้วยสายตาแบบนี้ พูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้ แต่ทำไม..ถึงได้ไม่เคยรู้ตัวเลยซักนิด ที่มาคอยตามอยู่ใกล้ๆ มาคอยตามดูแล เหมือนที่ตัวเองเคยทำให้ใครบางคน ...แต่ต้องเก็บความรู้สึกไว้ มันมีความสุขทั้งที่เจ็บปวดลึกๆ รู้ดี.. เพราะทั้งชีวิตเคยมองแค่เพียงคนเดียว
"ตั้งแต่เมื่อไหร่...?" ประโยคแรกที่หมอเนสเอ่ยถามหลังจากที่จมอยู่กับความคิดของตัวเองซักพัก
"ตั้งแต่ประโยคแรกเลยครับ" ธีโอถอยห่างไปสองสามก้าว ตอนที่โดนสายตาโหดๆ มองมา ...กลัวจะหลบหมัดไม่ทันไม่ใช่อะไร
"ใครสอนให้ยอกย้อนแบบนี้ กลับไปจะหักคะแนนให้เรียบ!!" ไอ้เด็กโข่งทำหน้าจ๋อยสนิท หางลู่หูตก ก้มหน้าลงมองพื้นเหมือนคนที่สิ้นหวังในชีวิต
"กลับไป!!? ผมยังไปหาคุณเนสได้เหรอครับ ยังไปได้ใช่ไหม แล้ว...ยังจะสอนผมใช่ไหม ผมไม่โดนคุณเนสโกรธใช่รึเปล่า..." พอนึกอะไรขึ้นมาได้ เจ้าแตงกวาก็ฉีกยิ้มออกมาจนแก้มแทบปริ แถมยังโดดเข้ามาใกล้ ส่งสายตาวิ้งๆ เหมือนกำลังอ้อนเจ้าของ
"ถามเยอะจริง!! ไม่สอนแล้ว สอนให้มาปากดีแบบนี้ เลิกๆ" คนที่แกล้งโมโหกลบเกลื่อนเดินเลี่ยงออกไปข้างนอกระเบียง ทนยืนมองสายตาแบบนั้นนานๆไม่ได้แน่ คนเราเวลาที่รู้สึกว่าถูกรักมันเหมือนจะตัวลอยได้แบบนี้เอง ก่อนอื่นต้องหาทางหยุดยิ้มให้ได้ก่อน เดี๋ยวไอ้เด็กบ้ามันจะได้ใจไปกันใหญ่
"ผมไม่ปากดีแล้ว ไม่เถียงด้วย เพราะงั้นอย่าหักคะแนนผมเลยนะ Please~~~~" ธีโอที่ก้าวยาวๆตามหลังมาแกล้งลากเสียงยาว พอเห็นว่าตัวเองยังพอมีหวังมันก็หุบยิ้มไม่ได้เลยตอนนี้ ..
" 1 คะแนน สำหรับ please เมื่อกี้" ไอ้คนที่เพิ่งจะโดนบอกหักคะแนนไป ยังคงฉีกยิ้มออกมา..เห็นแล้วก็เริ่มจะหมั่นไส้
"แต่นี่มันไม่ใช่ห้องเรียน ที่บ้านเท่านั้น" หมอเนสเหลือบมองไอ้เด็กโข่งที่กำลังยืนกราน ก็ไหนมันเพิ่งจะสัญญาไปเมื่อกี้ว่าจะไม่เถียง ยังไม่ทันจะถึงสองนาที
"พอใจจะหัก มีไรป่ะ!!?" อาจารย์สุดโหดหันมายักคิ้วให้ จะได้รู้กันไปว่าใครที่มันถือไพ่เหนือกว่า แต่แทนที่จะได้เห็นสีหน้าสำนึกผิด กลับเป็นรอยยิ้มกว้างเหมือนเคย หมอเนสก็เลยทำได้แค่หายใจฟึดฟัดอย่างขัดใจ
ถ้าไม่ลองก้าวดู เราก็จะไม่รู้ว่าทางข้างหน้ามันเป็นยังไง จะดีจะร้ายก็ลองมันดูซักตั้ง วันนี้อาจจะบอกตัวเองว่ามีความสุขดีแล้ว แต่ใครจะไปรู้ว่าพรุ่งนี้เราอาจมีความสุขมากกว่าก็ได้ แต่ถ้าไม่ใช่...ยังไงเราก็ยังมีคนคอยอยู่เคียงข้างไม่ใช่รึ..!!
ถ้า...วันนี้คุณเนสคือคนที่มีความสุขอยู่แล้ว ผมจะทำให้เค้ามีความสุขมากขึ้นกว่านี้อีกร้อยเท่าพันเท่า อาจจะออกตัวช้าไปหน่อย แต่นับจากนี้ผมไม่ถอยเด็ดขาด ขอแค่เพียงวันนี้ทำให้สายตาคู่นั้นมีผมเข้าไปอยู่ข้างในได้ก็พอเพียงพอแล้ว.
.
.
.
.
.
.
ตอนเดินทางกลับไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดเอาไว้ เพราะซัดยาแก้เมามาก่อนล่วงหน้า แถมยังมีไอ้เจ้าแตงกวาคอยเดินวนอยู่รอบๆ เหมือนจะคอยดูว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น...ไม่รู้ว่ามันหวังให้มีรึเปล่า พอกลับมาถึงบ้าน ไอ้คุณเพื่อนมันก็ก้าวยาวๆ เข้าไปค้นหาโทรศัพท์ที่ตัวเองลืมเอาไว้ มันนอนแน่นิ่งอยู่บนโต๊ะตัวยาวตรงหน้าทีวี
"ซวยแล้วเนส!!" หมอเนสหันไปมองคนพูดที่หันหน้าจอโทรศัพท์มาให้ดูจำนวนเบอร์โทรเข้าที่ไม่ได้รับสาย
'Miss call 118' ขณะนี้เป็นเวลาบ่าย 3 โมงแล้วครับท่าน จะโทรได้ก็ต้องรอคืนนี้ เนื่องด้วยความต่างของเวลามันมีขีดจำกัด
"เออ....ซวยจริง ไม่เถียง!!" ไอ้คุณเพื่อนปุ่นทำหน้าเหมือนอยากตายซะตรงนั้น แถมยังเอาโทรศัพท์โขกหัวตัวเองอีกสองสามที ก่อนที่มันจะเดินหายเข้าไปในห้อง ทิ้งคำบ่นพึมพำไว้ให้ได้ยิน 'เมื่อไรจะเช้าซักทีวะ!!' คงเป็นเช้าของทางโน้น
ยืนไว้อาลัยให้เพื่อนตอนนี้...จะสายไปไหม มันโดนตามฆ่าทางโทรศัพท์แน่ ถ้าโทรกลับไปได้...โชคดีเว้ย!! (แล้วจะรอดูผล...หึหึ)
=========================
ยืนสงบนิ่งไว้อาลัยให้พี่หมอปุ่นด้วยคน
มีหวังงานนี้โดนไอ้เสือขย้ำคอแน่ ๆ 5555 (ออกแนวสะจายยย)
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม 
หัวข้อ: "รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ"[ตอนพิเศษสั้น(ที่สุด!)3เมษา,55] (อ่าน 638455 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก