28.
คุณเคย...วิ่งหนีจากความสุขไหมครับ..? มันไม่น่าจะเป็นไปได้ ที่คนเราจะยอมวิ่งหนีจากความสุขที่หอมหวานได้ง่ายๆ ใช่...มันไม่ง่ายเลยที่ผมจะวิ่งหนีมาจากอกคนที่ผมรัก...แม้ว่าจะยังบอกไม่ได้ว่าตอนนี้คือที่สุด แต่จากนี้ไป ผมคิดว่าเค้าจะเป็นที่สุดของผมได้ และนั่นก็เป็นสาเหตุให้ผมจากมา
อย่ายึดยื้อความสุขแค่เพียงที่เราเห็นให้ต้องอยู่ติดกับตัวเองตลอด เพราะบางทีมันอาจจะหายไปได้ง่ายดายโดยที่คุณเองก็ไม่รู้ตัว ผม...อยากจะลองดูอีกหน่อย อยากให้เวลากับระยะทางมันเป็นเครื่องมือ ช่วยพิสูจน์ว่าความสุขที่แท้จริง มันคือการได้ครอบครองกกกอด หรือเป็นเพียงแค่กลิ่นหอมจางๆของคำว่า'คิดถึง'
"คิดถึงนะครับ"
"รักนะครับ" ประโยคพูดซ้ำไปซ้ำมาที่กดฟังแบบไม่มีวันเบื่อ เป็นเสียงของคนที่ตัวอยู่ไกลแสนไกล แม้ว่าทุกครั้งที่เราคุยกัน ทั้งก่อนคุยก็พูดซ้ำๆ ย้ำๆ ตอนท้ายก็ยังหยอดคำหวานที่ฟังยังไงก็ไม่มีทางเบื่อ ผมเลือกตัดมาสองสามประโยค แล้วก๊อปใส่โทรศัพท์เอาไว้ ทุกครั้งที่คิดถึงก็จะได้กดฟัง แล้วยิ้มกับตัวเอง ยิ่งตอนที่เหงาๆ พอได้ยินสองประโยคเล่นวนซ้ำไปซ้ำมา ก็พอจะช่วยปลอบประโลมตัวเองให้มีความสุขขึ้นมาได้
"เฮ่!! ทำไมนายยิ้มอยู่คนเดียวล่ะ" เจฟเพื่อนสนิทในชั้นเรียน เดินย่องมาจากข้างหลัง แล้วเอามือตบไหล่เบาๆ ทักทายเหมือนทุกที
"มีความสุขก็ต้องยิ้มซิ" ผมบอกไปแบบนั้น ก่อนจะก้มหน้าก้มตาร่างแบบโครงสร้างในมือต่อให้เสร็จ
แม้ว่าจะเป็นชิ้นงานที่อาจารย์เพิ่งจะสั่งให้ทำเมื่อตอนบ่าย แต่เพราะตอนนี้ข้างนอกฝนกำลังตก ขี้เกียจเดินกางร่มหอบงานออกไป ก็เลยต้องหาอะไรมาทำแก้ว่าง เจฟมันโดดไปนั่งฝั่งตรงข้าม เอาคางวางบนโต๊ะจ้องมองมาเหมือนจะพูดอะไร แล้วมันก็เงียบไป ปล่อยให้ผมอยู่กับเสียงพูดของใครบางคนในหู เอาไว้คราวหน้าตัดท่อนที่พี่หมอพูดอะไรตลกๆ เก็บไว้บ้างดีกว่า
ปึก!!
"เจฟ!! เอามานี่เลย!!" ไอ้คุณเพื่อนแสนดี(ประชด) มันกระชากสายหูฟังจนหลุดออกไปจากหู พร้อมกับรั้งตัวโทรศัพท์ไปด้วย เพราะมันรู้ว่าผมต้องแย่งคืนมาแน่ ...ประเด็นก็คือคว้าไม่ทันเพราะมันดันตัวสูงกว่า ไอ้เพื่อนเลว!!
"ขอฟังหน่อย ทำไมชอบยิ้มจัง" พูดจบมันก็เอาหูฟังของผมยัดหูตัวมันเอง พร้อมกดปุ่มเร่งเสียง ...แล้วมันก็...ทำหน้างง หันมากระพริบตาปริบๆใส่ คิ้วขมวดเข้าหากัน พร้อมกับแบมือออกแล้วยักไหล่ เป็นท่าประจำเวลาที่มันสงสัยอะไรก็ตามที่เกินกว่าที่ความสามารถของมันจะถอดรหัสออกมาได้
"เอาคืนมาซะดีๆ" ไอ้ยักษ์เจฟมันส่ายหัว พร้อมกับถอยห่างไปอีกก้าว ตอนที่ผมขยับเข้าไปใกล้มันอย่างหาเรื่อง..ก็ไอ้หมอนี่มันตัวโตแต่ดันเป็นโรคปอด
"นี่มันแปลว่าอะไร ไม่เห็นจะรู้เรื่อง บอกมาก่อนแล้วจะคืนให้" ดูมัน!! นิสัยว่ะ!! เอาของคนอื่นไป แล้วยังจะมายื่นขอเสนอในการขอคืนอีก ใครจะไปแปลให้ฟังว่ามันคืออะไร จ้างให้ก็ไม่แปลหรอกโว้ย!!... เพราะขืนมันรู้ได้โดนล้อตายแน่ เพราะแม้ว่าจะแปลไม่ออก แต่มันก็ได้ยินใช่ไหมล่ะ ว่าเสียงพูดในนั้นมันเป็นเสียงของ...ผู้ชาย!!
"คาถาอารมณ์ดีนะ นายไม่จำเป็นต้องรู้หรอก" ผมแบมือไปตรงหน้า เหมือนจะให้สัญญาณบอกมันว่าหมดเวลายืมแล้ว ให้รีบๆเอามาคืนก่อนที่จะของขึ้นไปมากกว่านี้
"ไม่เห็นเข้าใจ อารมณ์ดีตรงไหน!!" เจฟมันทำหน้าเซ็งจัดตอนที่ยื่นโทรศัพท์คืน ไอ้ยักษ์บ้านี่มันชอบงอนเวลาที่คนอื่นรู้ในสิ่งที่มันไม่รู้ แล้วก็ไม่ยอมบอก..ซึ่งคราวนี้ ผมไม่อยากบอกจริงๆ ให้ตายเถอะ!!
"ซักวันนายจะเข้าใจ ..แบบว่านายต้องหามันได้ด้วยตัวเอง" ที่บอกไปแบบนี้ก็เพราะว่า..มันมีได้หลายความหมายใช่ไหมล่ะ หาเอาเองในที่นี้อาจจะหมายถึง จากเน็ตก็ได้ จากที่อื่นๆที่ไม่ใช่...จากปากของใครบางคน..ไม่ได้เฉพาะเจาะจงนี่
"จะมาชวนกลับบ้าน เดี๋ยวไปส่ง ฝนไม่หยุดง่ายๆหรอก ไปเถอะ!!"
แม้ว่ามันจะงอน แต่เจฟมันก็ยังใจดีเสมอ แถมไม่ต้องรอให้ตอบตกลง มันก็กวาดรวบกองงานของผมไปถือไว้เอง ส่วนผมก็ได้แต่เดินตามมันต้อยๆไปที่รถ ให้มันไปส่งจะได้ไม่เปียกด้วย แล้วก็อย่างที่มันพูดนั่นแหละ ฝนคงไม่หยุดตกง่ายๆแน่ ผมอาจจะติดอยู่ที่มหาลัยทั้งคืนก็ได้
"วันเสาร์-อาทิตย์นี้ว่างป่ะ" เจฟหันมาถามขณะที่มือก็ยังขับรถไปกลางสายฝนอย่างระมัดระวัง
"ลงเรียนเสริมไปเพิ่มอ่ะ วันอาทิตย์ตอนบ่ายต้องพาบ๊อบบี้ไปหาหมอ"
ตารางงานของผมตอนนี้ทั้ง 7 วันแทบจะไม่มีเวลาว่าง ลงเรียนวันเสาร์อาทิตย์ เพื่อที่วันจันทร์กับวันพุธไปฝึกงานที่บริษัทที่อาจารย์แนะนำให้ ส่วนอีก 5 วันที่เหลือก็ลงเรียนเต็มวัน ในชีวิตไม่เคยขยันอะไรขนาดนี้มาก่อน ตอนแรกๆ แม่กับป๊าก็ห้าม แต่ผมก็ยังสามารถสลับตารางการใช้ชีวิตได้อย่างปกติ แม่คงเบื่อก็เลยเลิกว่าไปเอง
"จะรีบเรียนจบไปไหน ทำยังกับว่ามีใครรออยู่" เจฟหันมาแซว แถมยังมองมาด้วยสายตาจับผิด ผมเลยเอาม้วนกระดาษในมือฟาดกบาลมันไปทีหนึ่ง ให้หันกลับไปสนใจถนนโน่น
"เลิกสนใจเรื่องคนอื่นเหอะ งานตัวเองที่อาจารย์สั่งทำเสร็จรึยัง"
ต้องรีบเบี่ยงประเด็นไปเรื่องอื่นอย่างเร่งด่วน เพราะขืนปล่อยให้มันมองนานๆ มันคงจับพิรุธได้..ไอ้หมอนี่มันยิ่งมีเซ้นส์ดีอยู่ด้วย ผมก็เลยต้องแกล้งถามเรื่องนั่นนี่เกี่ยวกับงาน แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ ทั้งที่ของตัวเองทำเสร็จไปตั้งนานพร้อมส่งแล้วก็ตาม โดนมันด่าว่า'โง่'ไปคำหนึ่งก็ยังดีกว่าต้องมานั่งอธิบายเรื่องที่ว่าทำไมต้องรีบเรียนจบ
"ขอบใจ ขับรถกลับบ้านดีๆล่ะ" ผมหันไปบอกเจฟ ก่อนที่มันจะขอเข้าไปในบ้าน รู้สึกผิดเหมือนกันที่ทำเป็นเหมือนขับไล่ผู้มีพระคุณ แต่เพราะใกล้ได้เวลานัดกับใครบางคนเอาไว้แล้ว ไอ้คนขับรถทำหน้าเศร้า เหมือนกำลังจะอ้าปากพูดอะไรบางอย่าง แต่..ไม่ทันล่ะ เพราะผมเปิดประตูรถ แล้วทำเป็นวิ่งหลบสายฝนเข้าบ้านทันที...โทษทีนะเจฟ แต่ตอนนี้มีคนกำลังรออยู่จริงๆ
ผมวิ่งเข้าไปหอมแก้มทักทายแม่ที่นั่งดูทีวีอยู่ พร้อมกับทักทายเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในท้อง ..น่าแปลกใช่ไหมล่ะที่ผมจะมีน้องตอนอายุเท่านี้ แต่แค่ได้เห็นแม่กับป๊ามีความสุข ผมก็พลอยได้รับอิทธิพลแห่งความสุขนั้นไปด้วย
"ทำไมไม่ชวนเจฟเข้ามาก่อนล่ะ ฝนตกๆ ชวนมาร่วมอาหารเย็นซักมื้อก็ได้ นี่ถ้ายังไม่กลับ แม่ว่าจะให้ป๊าขับรถออกไปรับนะ" แม่บ่นยาวเหยียด ส่วนป๊ารับหน้าที่ทำอาหารเย็นอยู่ในครัว
"ตัวเล็กดูดิ แม่เราขี้บ่นเนอะ" ผมลูบท้องที่เริ่มนูนขึ้นมาให้เห็น ทำเหมือนว่าเจ้าตัวเล็กข้างในมันจะฟังรู้เรื่อง แล้วก็โดนมะเหงกลงบนหัวไปทีจากฝีมือแม่ตัวเล็ก
"เอาของไปเก็บ แล้วมากินข้าวกัน"
"แม่กับป๊าล่วงหน้าไปก่อนเลย เดี๋ยวผมออกมากินทีหลัง" แม่พยักหน้าพร้อมกับทำเป็นแกล้งถอนหายใจ เพราะเวลานี้ของทุกวัน กับตอนเช้าผมแทบไม่ขยับออกมาจากห้อง
กวักมือเรียกเจ้าเพื่อนซี้สี่ขาสุดหล่อพันธ์ไซบีเรียนให้ตามเข้าไปในห้องด้วย เพราะมันมาคลอเคลียอ้อนให้เล่นด้วย ตั้งแต่กลับมาถึง ทั้งโดดใส่ งับขากางเกง คาบรองเท้าใส่ในบ้านมาให้ อดไม่ได้ที่จะจับหัวมันโยกไปมาด้วยความหมั่นเขี้ยว
กริ่ง กริ่ง เสียงเจ้าโน้ตบุ๊คที่เปิดทิ้งเอาไว้ ส่งเสียงเรียกตรงเวลาเป๊ะๆ
"สวัสดีครับ ขณะนี้เจ้าของเครื่องไม่อยู่ กรุณาฝากข้อความหลังได้ยินเสียงสัญญาณ ติ๊ด~~~~" พอกดรับคำเชิญที่ขึ้นบนหน้าจอ ผมแกล้งทำเป็นนั่งนิ่งเลียนแบบหุ่นยนต์แล้วกรอกเสียงตัวเองลงไป พี่หมอที่อยู่อีกฝากหัวเราะชอบใจ ก่อนจะเล่นไปตามเกม
"ถึงคุณเจ้าของเครื่อง คิดถึงมากๆครับ คิดถึงที่สุด คิดถึง..." คำพูดที่ทำให้หุ่นยนต์ฝั่งนี้คลี่ยิ้มออกมาได้ ก่อนจะยกมือขึ้นมาห้าม ...ทำไมชอบทำร้ายหัวใจกันแบบนี้นะ ไม่ได้เจ็บปวดหรอก แต่มันกำลังเต้นแรงแทบบ้า ไม่รู้ทำไมไม่เคยชินซักที คำว่า'รัก' หรือไม่ก็'คิดถึง'จากปากของพี่หมอ
"พอเลยๆ พี่หมอบ้า!! พูดคำอื่นไม่เป็นรึไง!!"
"ก็คิดถึง เจ้าของเครื่องไม่ยอมให้พบหน้า" เอาอีกล่ะ ..ยังจะพูดให้เขินอีก
พี่หมอของผม..เปลี่ยนไปครับ!! จากที่เคยแกล้งเล่น ชอบเอาชนะ ตอนนี้เปลี่ยนเป็นหยอดคำหวานไม่หยุด ทั้งที่ก่อนหน้านั้นบอกเหมือนจะไม่เหนี่ยวรั้ง แต่ทุกครั้งที่คุยกัน ก็ทวนไอ้บรรดาข้อห้ามไม่ให้มีสังคม ไม่ให้ยิ้มกับใคร..ตลกไหมล่ะ ถ้าจะบอกว่าคนที่ทำให้ยิ้มก็เสียงพี่หมอที่อยู่ในโทรศัพท์ผมนั่นแหละ
“ตอนนี้ฝนกำลังตกล่ะ ออกไปไหนไม่ได้เลย” ต้องรีบเปลี่ยนเรื่องคุย ไม่งั้นก็จะโดนลากเข้าประเด็นเดิม แล้วผมก็จะไปไม่เป็นอีก
“ดีแล้วไง ออกไปเปียกฝนเดี๋ยวจะเป็นหวัด ขยันเรียนรึเปล่าเรา มีงานต้องทำส่งไหม” ที่จริงมีงานวางกองใหญ่อยู่ข้างหลัง แต่ผมก็ส่ายหัวปฏิเสธไป ก็...งานมันอยู่ใกล้ๆตรงนี้ แต่พี่หมออยากวิ่งเข้าไปกอดแค่ไหนก็ทำไม่ได้
“ขยันอยู่แล้วล่ะ แต่ฝนตกแบบนี้..มันเหงานะ” จริงๆนะ ไม่รู้ว่าใครเคยเป็นไหม บางคนบอกฤดูหนาวเหงาที่สุดเพราะมันหนาว แต่ผมว่าฤดูฝนนี่แหละ เหงาที่สุด ฝนตก+หนาว ออกไปไหนก็ไม่ได้ ถ้ายิ่งไปตากฝนไม่สบายมาอีก คราวนี้ได้ทรมานตัวเองครบสูตร
“พี่หมอก็เหงา ฝนไม่ตกก็เหงา” พี่หมอบอกพร้อมกับคลี่ยิ้มให้ แล้วก็หันกลับไปหยิบเอกสารบางอย่างเอามาวางตรงหน้า เป็นแบบนี้บ่อยๆ บางครั้งผมยังเคยเอางานมานั่งทำไปแล้วก็คุยไป มันเหมือนกับว่าเราสองคนได้อยู่ใกล้กัน ก็แค่...เอื้อมไปแตะไม่ได้เท่านั้นเอง
“บ๊อบบี้อย่าซนดิ ฝนมันตกอยู่เห็นไหม ออกไปเล่นข้างนอกไม่ได้!!” ฟังไม่ผิดหรอก’บ๊อบบี้’ที่จริงแล้วคือเจ้าไซบีเรียนตัวโตเพื่อนซี้ที่ผมเลี้ยงเอาไว้ น้องหมาพันธ์แท้ที่ฟังได้ 2 ภาษานะจะบอกให้ มันกำลังงับกางเกงของผมแล้วออกแรงลาก เวลานี้คือเวลาที่มันจะออกไปวิ่งเล่นข้างนอก ลืมไปว่าตอนนี้ใช้มันเป็นเครื่องมือยั่วพี่หมออยู่..ความแตกซะงั้น!!
“อะไร!! ทำไมบ๊อบบี้อยู่ด้วย!!” ฟังดิ!! เสียงแบบว่าหาเรื่องมาเลย ไม่รู้ว่าแฟนใครแถวนี้ ขี้หวงเกิ๊น!!
“พี่หมอจะทำเสียงโหดทำไม บ๊อบบี้มันก็อยู่กับผมตลอดนั่นแหละ อาบน้ำ แล้วก็นอนด้วยกัน” ขอยั่วอีกนิดก็แล้วกันเหอะ หึหึ
“อย่าบอกนะ...ว่า…!!” พี่หมอทำหน้าแบบว่าตกใจสุดขีด วางปากกาในมือลงบนโต๊ะ ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้จอ ทำยังกับว่ามันจะเห็นอะไรได้ ฮ่าๆ
“นี่ไง บอบบี้สุดหล่อ ไหนลองโชว์ตัวหน่อยซิลูกพ่อ!!” ผมพยายามอย่างยิ่งที่จะยกไอ้เจ้าไซบีเรียนอายุสองขวบโตเต็มวัยขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ แล้วมันก็ยอมให้อุ้มดีๆซะที่ไหน มันไม่ใช่ลูกหมาตัวเล็กๆ เหมือนตอนที่เพิ่งได้มา
“บ๊อบบี้!!?” อยากจะฮาให้ลั่นบ้าน ก็ดูหน้าพี่หมอดิ อึ้ง เหวอ เอ๋อ สุดท้ายก็กลับไปนั่งที่เก้าอี้เหมือนเดิม คงเพิ่งจะรู้ตัวว่าโดนแกล้ง ส่วนไอ้เจ้าบ๊อบบี้มันก็ตะเกียกตะกายลงไปจากตัก โดดขึ้นไปนอนบนปลายเตียงที่ประจำตำแหน่ง
“งอนเหรอ? ไม่เอาน่า เด็กๆ ทำก็น่ารักหรอกนะ”
“ปล่อยให้พี่หึงไอ้เจ้าหมานี่อยู่ได้ มันน่าตีไหม” โห่ยยยย..ยอมรับมาว่าหึงได้หน้าตาเฉยมากเหอะครับ
“แต่ผมชอบนะ...ชอบให้พี่หมอหึง..” กรรม!! พูดแล้วก็อยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ขาด เผลอพูดสิ่งที่คิดออกไปอีกแล้ว คราวนี้พี่หมอก็เลยฉีกยิ้มแทนที่ใบหน้าบึ้งตึงของคนขี้งอน
ส่วนผม...ต้องรีบหมุนเก้าอี้หลบหันหลังให้ เพราะทำหน้าไม่ถูกอ่ะ ผิดด้วยเหรอที่คิดว่าการที่มีคนรักมาคอยหวง มาคอยห่วง มันเหมือนกับว่าตัวเองยังเป็นคนสำคัญเสมอ ..แล้วแบบนี้...แผนการยั่วครั้งหน้าของผมก็ไม่สำเร็จนะซิ!!
“อะไรนะ!! ไม่ค่อยได้ยิน ชอบอะไรใครหึงใคร” นี่ก็ถามย้ำอยู่ได้ ได้ยินแล้วทำเป็นแกล้งซื่อ
“ไม่รู้ ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้นแหละ พี่หมอแก่แล้วนิ หูก็เลยฝาด” หันไปยักคิ้วพร้อมกับแลบลิ้นให้ทีหนึ่ง พี่หมอก็เลยหัวเราะชอบใจใหญ่ ..ใช่ซิ ได้ยินอย่างที่ตัวเองหวังแล้วนี่!!
“ตัวแสบไม่เปลี่ยนเลยนะเรา”
“ผมไม่เปลี่ยนไปหรอก แต่ถ้าพี่หมอเปลี่ยนไปล่ะก็....” แกล้งทำเป็นยกมือขึ้นมาปาดคอตัวเองเหมือนคำขู่ว่า ‘ตายแน่’ แทนที่จะสลดกลับหัวเราะชอบใจอีก
“แฟนใครไม่รู้!! ทำไมดุจัง!!” ผมชี้ไปที่จอแทนคำตอบ ได้เห็นรอยยิ้มใจดีของพี่หมอกลับมาอีก
“อาทิตย์หน้า ผมต้องเข้าไปติดต่อบริษัทที่ฝึกงาน เป็นสัปดาห์โหด ถ้า..ไม่ได้ออนไลน์ก็ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ผมอาจจะนอนหมดแรงอยู่แถวนี้แหละ” หยิบปฏิทินที่วางอยู่ข้างๆ ขึ้นมาส่องให้กล้องเห็น มันเต็มไปด้วยรอยขีดเขียน โน้ตสั้นๆ ปากกาแดงบ้าง สีดำบ้าง อาจจะดูงง แต่นั้นคืองานทั้งหมดที่จะต้องทำ ในเวลา 7 วัน ถ้าสลับรางไม่ดีอาจจะตกลงมานอนเจ็บใจได้
“หนักไปรึเปล่า หาเวลาพักผ่อนบ้างนะ พี่เป็นห่วง” ปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่หนัก อาทิตย์หน้า ป๊าจะพาไปทำใบขับขี่ แล้วให้ยืมรถเผื่อว่าต้องไปตะลอนที่ไหนจะได้ไม่ลำบาก เกิดมาไม่เคยใช้ชีวิตเต็มเวลาขนาดนี้มาก่อน แต่ผมจะมีความสุข และก็คิดว่ามันท้าทายดี จะได้สนุกกับมัน
“ผม....ทิ้งใครบางคนไว้ข้างหลัง แล้วบอกให้เค้ารอ ถ้าขืนเดินช้าๆเรื่อยๆเหมือนเมื่อก่อน กลัวว่าจะไม่ทัน..” พี่หมอไม่ได้ตอบอะไรกลับมานอกจากรอยยิ้มที่เห็นบ่อยๆ
“พี่หมอทิ้งเมลไว้ได้ไหม อ่านอย่างเดียวก็ได้ ว่างก็นอนไปไม่ต้องตอบ ไว้ตอนออนไลน์เจอค่อยคุยกัน” ทำไงดี..ตอนนี้ผมอยากรวบกอดพี่หมอมากถึงมากที่สุด ไม่เคยเรียกร้อง แต่อ่อนโยนเสมอ ทำได้แค่พยักหน้าตอบกลับไป แม้จะไม่ว่างผมก็สัญญากับตัวเองว่าจะรออ่าน
“ดึกแล้ว...ผมต้องเข้านอนแล้วอ่ะ พรุ่งนี้ต้องไปมหาลัยแต่เช้า” ที่จริงมีงานที่กองอยู่ข้างหลังยังต้องปั่นให้เสร็จ แต่กลัวว่าจะเป็นห่วงก็เลยไม่ได้บอก พี่หมอจะเห็นไหมนะ..คำว่าเหงาที่แปะอยู่บนหน้าของผม
“ฝันดีครับ แล้วก็ดูแลสุขภาพด้วย เป็นห่วงแล้วก็หวงมาก ๆ ” ถ้อยคำสั่งลาที่เหมือนเดิมแทบจะทุกครั้ง แต่ผมก็ยังอยากจะฟังได้ไม่มีเบื่อ
“ไว้เจอกันครับ!!” ผมบอกแค่นั้น ก่อนจะยื่นมือไปกดปิดกล้อง สถานะยังเป็นออนไลน์ อดไม่ได้ที่จะพิมพ์ข้อความไปอีกสองสามประโยค
‘I miss you and love you so much’
‘Please wait until I get back.’ พอกดปุ่ม Enter บนคีย์บอร์ดเสร็จ ก็ต้องรีบ Offline ทันที ก็มันอายเกินกว่าจะพูดออกไปต่อหน้า แล้วก็ไม่ใช่งานถนัดของผมด้วย ขนาดพิมพ์ส่งไปแล้วยังรู้สึกว่าหน้ามันชา ๆ
ยังไม่ทันจะได้เริ่มทำงาน สายตาก็เหลือบไปเห็นกล้องถ่ายรูปคู่ใจวางอยู่บนโต๊ะ
“บอบบี้..หาอะไรทำให้พ่อของแก คิดถึงเราสองคนกันเถอะ..”ไม่ได้อยู่ใกล้กัน อย่างน้อย ๆ ก็ให้พี่หมอได้เห็นหน้าทุกวัน จะได้ไม่เปลี่ยนใจเป็นอื่น เป็นของไอ้เสืออย่างผมแค่คนเดียวพอ..
แหะ แหะ แวะมาแปะเพลง 'กลิ่นของความรัก' ไม่รู้ว่าเข้ากันไหม แต่เพลงเพราะดี
=====================================
ไงล่ะ ขึ้นเครื่องทันกันไหม 5555
ตอนหน้าใครที่คิดถึงแตงกวาปูเสื่อรอได้เลย หึหึ (แอบโฆษณา..ของเค้าแรงจริง)
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม จะพยายามปั่นให้ทันเวลา
ก่อนไป
หัวข้อ: "รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ"[ตอนพิเศษสั้น(ที่สุด!)3เมษา,55] (อ่าน 696324 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก