18.
ชีต้าห์เดินเข้าไปคลอเคลียบิดา เหมือนทุกครั้งที่เจ้าตัวอยากจะอ้อนขออะไรซักอย่าง คุณทิวาเอื้อมมือไปลูบหัวลูกชายคนเล็กเบา ๆ พอมองดูแบบนี้ใบหน้าช่างละม้ายคล้ายไปทางแม่ ทั้งรูปร่างและนิสัย คิดอยู่ในใจว่าหากชีต้าห์เป็นลูกผู้หญิง ก็คงจะมีชายหนุ่มมาหมายปองหัวบันไดบ้านไม่แห้งแน่ ...ขนาดว่าเป็นผู้ชาย ยังตกเบ็ดได้ปลา'หมอ'ตัวใหญ่มาตั้งหนึ่งตัว
"พ่อ..ผมขอโทษ แล้วก็ขอบคุณด้วย" คุณทิวาคลี่ยิ้มให้ เมื่อลูกชายคนเล็กกราบลงที่ตัก ก่อนจะเอื้อมมือไปโยกหัวลูกชายคนเล็กเล่นไปมาอย่างเอ็นดู
"ที่จริง พ่อเองก็ไม่ใช่คนดีอะไร เพียงแต่รักลูกมากกว่า ที่จะต้องมาทนเห็นลูกของพ่อต้องมานั่งเสียใจ เพียงเพราะหน้าตาทางสังคม..." ชีต้าห์น้ำตาซึม เอื้อมไปโอบบิดาเอาไว้หลวม ๆ
"ผมนี่โชคดีจัง ที่เกิดมาเป็นลูกพ่อ.." ลูกชายคนเล็กฉีกยิ้มจนแก้มแทบปริ ก่อนที่เสียงโทรศัพท์จะดังขึ้น ตามเวลานี้ของทุกวัน ไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นคุณแม่ โทรมาถามโน่นนี่ได้ทุกวันไม่มีเบื่อ
คุณทิวาเหลือบมองใบหน้าลูกชายแวบหนึ่ง ก่อนจะเบือนไปอีกทาง มือข้างหนึ่งจับแขนลูกชายคนเล็กที่กำลังจะวิ่งไปรับโทรศัพท์เอาไว้ ชีต้าห์หันมามองอย่างแปลกใจ เสียงโทรศัพท์เงียบไปแล้ว พี่เต้คงรับให้
"คือ...ที่จริง พ่อมีเรื่องจะบอก เมื่อวาน...พ่อบอกแม่เรื่องของลูก กับคุณหมอไปแล้ว.." ชีต้าห์ยืนนิ่งเหมือนกับว่าโลกมันกลับตาลปัตรในเวลาแค่ชั่วพริบตา ความรู้สึกในตอนนี้ อยากจะตะโกนดัง ๆ แต่ก็เหมือนมีใครซักคนกำลังตะโกนอยู่ในหัว 'แม่รู้เรื่องแล้ว!!'
"เหมือนกับโดนดึงลงมาจากสวรรค์เลย พ่ออ่ะ!!" อะไรมันจะเกิด ก็คงต้องเกิด เชื่อว่าพ่อก็คงไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้หรอก ชีต้าห์ถอนหายใจเฮือก รู้งี้ชิงบอกด้วยตัวเองไปเสียก่อนก็ดีหรอก
"แม่เราไม่เห็นพูดอะไรซักคำ คงไม่เป็นไรหรอก....มั้ง" หมดกันความมั่นใจ สุดท้ายมาตายตรงไอ้คำว่า 'มั้ง' ต่อท้ายนี่แหละ ตายแน่..แม่ถึงขั้นพูดไม่ออกเลยเหรอ ยอมโดนตวาดซะยังดีกว่าอีก
"ชีต้าห์!! แม่รอสายอยู่.." เสียงตะโกนของพี่ชายที่อยู่ข้างนอก ทำเอาคนที่กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ สะดุ้งสุดตัว เอาสองมือแตะที่หน้าตัวเองเบา ๆ เหมือนจะเรียกสติ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ยังไงก็คงต้องบอกความจริงสถานเดียว โทษหนักอาจจะได้ลดลงกึ่งหนึ่ง
"ค..ครับแม่..." ตั้งแต่กลับมาเที่ยวที่บ้านพ่อ ก็มีครั้งนี้แหละ ที่ตื่นเต้นแทบตายเวลาจะรับโทรศัพท์ทางไกลจากแม่
"
เป็นอะไร ไม่สบายรึไงเรา เสียงสั่นเชียว" ชีต้าห์สูดลมหายใจเข้าปอดรวบรวมความกล้าอีกรอบ ก่อนจะตัดสินใจ
"แม่..ผมมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง..." เรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมา ถูกถ่ายทอดออกจากปาก ทั้งความสับสน ความรู้สึกที่มันก่อเกิดโดยไม่รู้ตัว อธิบายตามความจริงทุกถ้อยคำ ทำไมคนเป็นแม่จะฟังไม่ออกว่าลูกชายคนเล็ก ไปแอบเผลอใจเข้าตอนไหน ยิ่งได้ยินเสียงสั่น ๆ ยามที่เอ่ยชื่อคนรัก เหมือนกับว่าปกป้องอยู่ในทีอีก
"เค้าคนนั้นของลูกอยู่แถวนั้นไหม" ชีต้าห์ลืมตัวส่ายหัวแทนคำตอบ ก็อยากจะให้อยู่หรอก แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่จะเรียกให้มาได้
"พี่หมออยู่เวรที่โรงพยาบาล..ถ้าแม่อยากคุย วันหลังผมจะโทรไปหา แต่แม่...ไม่ว่าอะไรผมเหรอ" แทบจะต้องกลั้นใจรอคำตอบ ยิ่งปลายเสียงเงียบไป ชีต้าห์ก็เหมือนยิ่งคิดมากไปในแง่ลบอีก
"
ชีต้าห์..ถ้าทำได้ แม่อยากไปหาลูกเดี๋ยวนี้ แล้วตีแรง ๆ ซักที" คนฟังทางนี้ กัดริมฝีปากตัวเองแน่น เริ่มหายใจติดขัดขึ้นทุกที
"แม่..." ยังไม่ทันจะได้พูดแย้ง ปลายสายก็แย่งพูดขึ้นมาเสียก่อน
"
แม่เลี้ยงลูกมาตั้งแต่เล็ก แต่มาให้พ่อทิวารู้เรื่องสำคัญของลูกก่อนได้ไง แถมพ่อเรานะ เอามาอวดอย่างงั้นอย่างงี้ ถ่ายรูปหมอปุ่นแล้วส่งเมลหาแม่ด้วยพรุ่งนี้ ไม่งั้นแม่จะโกรธจริง ๆ " ชีต้าห์นั่งถือโทรศัพท์ อ้าปากค้าง เรียบเรียงสิ่งที่ได้ยินเมื่อกี้อีกรอบ
"แม่!! มะ..หมายความว่า...!!"
"
ถ่ายรูป พร้อมกับเล่ามาอย่างละเอียด ถ้าจะให้ดี ให้เจ้าตัว..ชื่ออะไรนะ หมอปุ่นใช่ไหม ให้หมอปุ่นมาคุยกับแม่ด้วย" คนเป็นแม่ยื่นคำขาดอีกรอบ ทำเอาชีต้าห์แทบกระโดดด้วยความดีใจ แถมยังมีเจ้าของบ้าน กับลูกชายคนโตที่ยืนแอบฟัง และลุ้นตัวโก่งอยู่ตรงมุมห้อง พอได้ยินแบบนั้น ทั้งสองคนถึงได้ยิ้มออก คิดว่าจะต้องปลอบไอ้เสือกันยกใหญ่ล่ะคราวนี้ ถึงแม้จะผิดคาด แต่ก็เป็นเรื่องดีแล้ว
"แม่ไม่โกรธผมใช่ไหม..รักแม่ที่สุดเลยครับ!!" ถ้าตอนนี้มารดายืนอยู่ตรงหน้า คงจะวิ่งไปกอดแน่น ๆ เหมือนทุกครั้ง
"
ก็ถ้าวัน สองวันนี้ แม่ไม่ได้เห็นหน้าสุดที่รักของลูก แม่จะโกรธ แล้วบินไปรับตัวลูกกลับ.." คำขู่ไม่จริงจักนัก ทำเอาไอ้เสือตัวแสบแทบจะหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา
"แม่จะเอาซักกี่ร้อยรูปก็ได้ เดี๋ยวผมจะจัดไปให้จนเบื่อเลย.." สองพ่อลูก หันมาสบตากันพลางถอนหายใจอย่างโล่งอก ปล่อยให้แม่ลูกเค้าโม้เรื่องอะไรต่อมิอะไรให้พอใจ เดี๋ยวต่างคนต่างเหนื่อยก็เลิกคุยกันไปเอง แม้ว่าไอ้เสือมันจะไม่โดนโกรธ แต่คนเป็นแม่ก็มีอีกหลายเรื่องที่ต้องซักฟอกลูกชายอีกชุดใหญ่
----------------
คุณหมอที่เพิ่งจะออกจากเวรได้เมื่อตอนสายของวัน เนื่องจากมีเคสด่วนตอนใกล้เช้า กว่าจะเคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อย สองหนุ่มก็แทบจะคลานขึ้นเตียงมันทั้งอย่างนั้น ทั้งที่ปกติ หมอปุ่นจะต้องขับรถไปเวียนที่หน้าบ้านของใครบางคนหนึ่งรอบ ในตอนใกล้สว่าง แต่วันนี้เหมือนสังขารมันไม่เป็นใจ
พอก้าวขึ้นไปบนบ้าน ใบหน้าของใครบางคนที่อยากเจอที่สุด ก็มานั่งฉีกยิ้มอยู่บนเก้าอี้ ไอ้คุณเพื่อนเนสมันลากสังขารเข้าไปในห้องตัวเองเหมือนไร้วิญญาณ ไม่ได้หันมามองว่ามีใครบางคนมานั่งยิ้มอยู่ในบ้าน หมอปุ่นก็เลยสรุปเอาว่าตัวเองเพียงแค่กำลังฝัน..ก็ยังดี
"ขอยืมตักหน่อย...อืม.." ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ตัวยาวได้ หมอปุ่นก็พึมพำทั้งที่เปลือกตากำลังจะปิด
"พี่หมอไม่ไปนอนในห้อง..นอนตรงนี้ไม่ได้หรอก" เสียงพูดก็ฟังเหมือนนะ ขนาดว่าเป็นความฝัน ตักที่ขอมาแทนหมอนที่เหมือนจริงมาก
"ถ้าพี่หมอไปนอนในห้อง หมอนชีต้าห์จะตามไปไหมล่ะ..ขอนอนตรงนี้ดีกว่า.." ปากก็พูดเหมือนคนไม่มีสติ พร้อมจะหลับทุกวินาที จนกระทั่งรู้สึกว่ามีมือนุ่มนิ่มกำลังลูบไล้บนใบหน้าตัวเอง คนที่กำลังจะหลับจึงได้สำนึกว่า..ตัวเองไม่ได้ฝัน..นี่หว่า!!
"ผมกลับก่อนดีกว่า ให้พี่หมอพักผ่อน.." หมอปุ่นลุกพรวดขึ้นมานั่งตาสว่าง เอื้อมมือไปจับแก้มนุ่มนิ่ม ความอบอุ่นของผิวเนื้อไม่ได้บอกเลยว่าคนตรงหน้าอยู่ในความฝัน หัวใจมันลิงโลด หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งในทันที
"พี่นึกว่าฝันไป ชีต้าห์มาได้ไง" ไอ้เสือตัวจริงเสียงจริงฉีกยิ้มจนตาปิด ก่อนจะเอื้อมมือมาจับแก้มหมอปุ่นบิดไปมา เหมือนจะยืนยันว่าสิ่งที่เห็นตรงหน้าไม่ใช่ความฝัน
"มารอตั้งแต่เช้าแล้ว ตอนแรกคิดว่ายังนอนอยู่ในห้องก็เลยไม่กล้าเรียก" คนพูดแสร้งทำเป็นหน้าบึ้งเหมือนเคย ทำเอาหมอปุ่นคลี่ยิ้มออกมาจนได้ เพราะความน่ารักแบบนี้ซิ ถึงได้รักจนถอนตัวไม่ขึ้นซักที ก้มลงไปจุมพิตฝ่ามือเล็กที่ยังจับเอาไว้ ให้วางแปะอยู่บนหน้าตัวเอง
"เหนื่อยมากเลย มีเคสเมื่อตอนเช้ามืด.." นาน ๆ ที ขอให้ได้มีโอกาสอ้อนไอ้เสือบ้าง หมอปุ่นทิ้งตัวลงไปนอนเอาหัวพาดบนตักเสือเหมือนเดิม
"พี่หมอไปอาบน้ำก่อน แล้วค่อยนอน ดื่มอะไรอุ่น ๆ ไหม ผมทำให้ได้นะ" เพราะสีหน้าคนไม่ได้นอนมันซีดจนน่าเป็นห่วง แม่เคยชงให้กินตอนที่อยู่อ่านหนังสือดึก พวกโกโก้ร้อน หรือไม่ก็ช็อคโกแล๊ต ทำให้นอนหลับสบายด้วย
"ขอกอดแบบนี้ได้ไหมล่ะ หลับสบายกว่าอะไรพวกนั้นอีก.." ชีต้าห์รีบส่ายหัวแทนคำตอบ เรื่องที่จะขอก็เลยต้องเก็บเงียบเอาไว้ก่อน
"พี่หมอไปอาบน้ำเลยป่ะ ไม่ต้องมาทำเป็นแกล้งหลับ" คนที่แกล้งทำเป็นเนียนหลับ ก็เลยโดนมืออีกคนบีบจมูกเอาไว้ พอหายใจไม่ออกก็อ้าปาก แต่ไม่ยอมลืมตา ด้วยความหมั่นไส้ ชีต้าห์ก็เลยทั้งบีบจมูกแล้วก็ปิดปากหมอปุ่นเอาไว้ซะเลย
"จะทำการฆาตกรรมคุณหมอหนุ่มสุดหล่อรึไง เกือบตายแล้วไหมล่ะ" ไอ้ตัวต้นเหตุนั่งหัวเราะชอบใจ ก่อนจะลุกขึ้นไปรั้งให้คุณหมอตัวโตลุกขึ้นจากเก้าอี้
"ไปเร็ว ๆ พี่หมออย่ามาแกล้งนะ" ชีต้าห์พยายามรั้งเท่าไรก็ไม่มีทีท่าว่าหมอปุ่นจะขยับ มีแต่ตัวเองที่ทำท่าจะเสียหลักถูกกระชากเข้าไปหาแทน
"ถ้าพี่หลับ ชีต้าห์ก็จะหนีกลับใช่ไหมล่ะ" หมอปุ่นรั้งไอ้เด็กแสบเข้ามาหาตัวเองจนได้ สองแขนโอบรอบเอวไว้ เอาคางเกยไว้บนไหล่ กักตัวเอาไว้ในอ้อมแขนนี่แหละ คุ้มสุด ๆ ล่ะ
"จะหนีทำไมเล่า!! ผมใช่นักโทษรึไง คิดมากเดี๋ยวหัวก็ล้านหรอก" ไม่ได้ตั้งใจจะว่า แต่ใบหน้าของคุณหมอ มันมาซุกอยู่แถวซอกคอ ขโมยหอมแก้มแรง ๆ อีกหลายที จนต้องเอามือดันใบหน้านั้นให้ออกห่างนั่นแหละ เผลอไปสบตาด้วย ไม่รู้ว่าที่เป็นประกายระยิบระยับที่เห็นเป็นเพราะคิดถึง หรือว่าง่วงจนตาจะปิดกันแน่
"คิดถึง.." คำตอบของสายตาที่เหมือนจะเอ่ยถาม ชีต้าห์รีบเบือนหน้าหลบสายตาที่เหมือนจะอ่านใจได้ทะลุปรุโปร่งนั่น
"ไม่ได้เจอกันแค่คืนเดียว พี่หมอก็เวอร์ไป..." ด้วยความหมั่นเขี้ยว ก็เลยกดจมูกลงบนแก้มใสไปอีกหลายที
" ไม่เชื่อกันอีก งั้น..ให้ทำการยืนยันด้วยการ..หอมแก้มคืน..!!" ไม่พูดเปล่า แต่หมอปุ่นกลับยื่นหน้าเข้ามาเสนออย่างเต็มใจ ฝ่ายชีต้าห์ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา กับความฉลาดแกมโกงของคุณหมอ
"ไม่เอาด้วยหรอก เหม็นคนไม่ได้อาบน้ำ.." ยอมให้เค้ากอดมาตั้งนาน เพิ่งจะมางอแงด้วยเหตุผลนี้ หมอปุ่นหัวเราะกับตัวเอง ก่อนจะยกมือยีเส้นผมเด็กแสบเล่น ก่อนจะปล่อยให้เจ้าตัวลุกออกไปอย่างเสียดาย
"พี่หมอไปอาบน้ำก็ได้ ขออะไรเบา ๆ รองท้องได้ไหม" ชีต้าห์พยักหน้ารับคำ ตอนจะเดินไปห้องครัว ยังโดนดึงเข้ามาหอมแก้มอีกฟอด ก่อนที่หมอปุ่นจะเดินผิวปากเข้าห้องตัวเองไป
ในตู้เย็นมีแค่ไข่ น้ำผลไม้ นม แล้วก็ผลไม้อีกสองสามอย่าง คิดไปคิดมา ก็ได้แค่ไข่ดาว ปอกผลไม้ แล้วก็น้ำผลไม้อีกแก้ว มีน้ำใจทำเผื่อพี่หมอเนสด้วย แต่ก็ไม่กล้าไปเคาะประตูห้องเรียก ทำเสร็จก็หาอะไรมาปิดไว้ แล้วเขียนข้อความบอก เผื่อว่าตื่นขึ้นมาจะได้กินเลย
กล้องดิจิตอลที่หยิบติดมือมา หยิบออกมาถ่ายโน่นนี่เพลิน ก็เลยไม่เห็นว่าคนที่ขอตัวไปอาบน้ำเสร็จแล้ว ออกมายืนมองอยู่เงียบ ๆ
"พี่หมอ..ตกใจหมด มายืนทำอะไรเงียบ ๆ " หมอปุ่นคลี่ยิ้มให้ ก่อนจะเดินเข้าไปหาเด็กแสบที่กำลังทำหน้ามุ่ย
"ทำอะไรอยู่ ไหน..อาหารเช้าน่ากินขนาดต้องถ่ายรูปไว้เชียวรึ" ไอ้เสือทำเป็นยืดอกเต็มที่ ก่อนจะชี้ให้ดูฝีมือตัวเอง หมอปุ่นแทบหลุดหัวเราะก๊าก อาหารเช้าสไตล์อเมริกันของแท้ ขาดก็แต่ขนมปังปิ้ง
"ไม่ต้องมาหัวเราะเลย ในตู้เย็นไม่มีตัวเลือกแล้ว.." หมอปุ่นเอาส้อมจิ้มไข่ดาวใส่ปาก พร้อมกับตัดอีกชิ้น ป้อนคนทำ ของที่คนรักทำให้กิน อะไรก็ดูอร่อยไปเสียหมด
"อร่อยไหมล่ะ ของที่ตัวเองทำเอง..." แกล้งแซวไปแบบนั้น แต่ก็หมดไม่เหลือแม้แต่ผลไม้ซักชิ้น ในส่วนของตัวเอง เหลือบไปมองหน้าคนข้าง ๆ ที่นิ่งไปนานจะผิดสังเกต
"พี่หมอ..ผมมีเรื่องจะบอก...เมื่อวานแม่โทรมา.." ชีต้าห์เลือกบอกตอนที่อีกฝ่ายกวาดทุกอย่างลงท้องไปเรียบร้อยแล้ว ได้ยินเสียงดังแกรก เหมือนช้อนมันหลุดมือไปกระทบกับขอบจาน หมอปุ่นต้องยกน้ำผลไม้ที่อยู่ในแก้วกระดกพรวดลงคอ
"แล้ว...โดนว่าอะไรรึปล่าว..?" พอเห็นว่าอีกฝ่ายพยักหน้ารับ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน หมอปุ่นก็ยิ่งใจคอไม่ดี
"แม่บอกว่า...ให้ถ่ายรูปพี่หมอส่งไปให้ดู ไม่งั้นจะไม่ยกโทษให้ ฮ่า ๆ " แชะ แชะ เสียงกดชัตเตอร์ไม่ยั้ง ดังแข่งกับเสียงหัวเราะเริงร่าของไอ้เด็กแสบ ตอนที่เห็นว่าหมอปุ่นหน้าเหวอมันก็ยิ่งหัวเราะเสียงดังลั่นบ้าน
"ชีต้าห์!! สรุปว่า...!?" ชีต้าห์กระโดดหลบไปอยู่อีกฟากของโต๊ะกินข้าว พร้อมกับยักคิ้ว และยิ้มกวนประสาทให้คุณหมอที่ยังงง
"เอารูปนี้ไปให้แม่ดูดีกว่า พี่หมอหน้าตลกอ่ะ ฮ่า ๆ " หลังจากที่รวบรวมสติได้ ดีใจแทบตายที่ทุกคนยอมรับ แต่...ไอ้เรื่องที่ตัวเองโดนหลอก คงปล่อยไว้ไม่ได้ ต้องเอาคืนสถานเดียว
"ไหนเอามาดูซิ ตลกแค่ไหน!!" คนที่ยังหัวเราะชอบใจไม่เลิก เผลอเดินถือกล้องไปให้
"เฮ่ย!! ไอ้พี่หมอปล่อย!!" ช้าไปหลายก้าวแล้วชีต้าห์ เสือจะโดนหมอขย้ำยังไม่รู้ตัว
"ไม่ปล่อย!! ไปนอนกันป่ะ!!"
"นอนทำไม ผมไม่ได้ง่วงซักหน่อย ปล่อยผมลง" ยังไงก็แพ้ทุกที โดนอุ้มพาดบ่าตัวลอยขึ้นจากพื้น หัวห้อยไปทางขาไปทาง จะดิ้นก็ไม่ได้ ร่วงลงไปเจ็บหนักว่าอีก เพราะมันไม่ใช่พื้นทรายเหมือนทุกครั้ง
"ไม่ง่วง ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่กล่อมให้เอง หึ หึ" ไอ้เสียงหัวเราะในลำคอต่อท้ายประโยคนั่น ฟังยังไงก็ไม่ได้รู้สึกดีซักนิด กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่เดินผ่านประตูห้องเข้ามา ชีต้าห์พยายามอย่างยิ่งที่จะรั้งขอบประตูเอาไว้ สุดท้ายก็โดนจี้เอว หัวเราะจนปวดท้อง..ลงไปนอนแผ่หมดแรงอยู่บนเตียง
ก็อย่างที่เค้าว่าไม่มีผิด 'หัวเราะทีหลัง มันดังกว่า' เห็น ๆ
==========================
แวะมาอัพตอนเย็น ๆ อากาศดี ๆ
อย่าบอกนะว่า..หลงหมอเนสจนลืมไอ้เสือกันไปแล้ว ว ว ว ว ว 
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม
ยังไงก็กินข้าวเย็นกันก่อน แล้วมาอ่านชีต้าห์ตบท้ายเป็นของหวานล่ะกันนะ
(บอกช้าไปไหมนั่น 
)
ไปดีกว่า วิ่งไปปั่นต่อ คึคึ
หัวข้อ: "รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ"[ตอนพิเศษสั้น(ที่สุด!)3เมษา,55] (อ่าน 636700 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก