คุณตำรวจยอดรัก
บทที่ 20
=========
ร่างเปลือยที่นอนคว่ำบนเตียง กำลังหลับสนิทด้วยความอ่อนเพลียที่สั่งสมมาจากกิจกรรมยามค่ำคืน ทำให้คนซึ่งตั้งใจจะมาปลุกต้องอมยิ้ม แล้วเดินมาทรุดนั่งลงข้าง ๆ ก่อนจะก้มลงจูบเส้นผมดำขลับของคนหลับอย่างอ่อนโยน
“คุณภามครับ เช้าแล้วนะครับ”
“อือ...”
เสียงตอบรับดังงึมงำในลำคอ แต่เจ้าตัวก็ยังคงไม่ลืมตาตื่น จนโทนี่นั้นต้องสั่นศีรษะเบา ๆ แต่ก็อดที่จะสงสารภามไม่ได้ เพราะเมื่อคืนที่ผ่านมาภามมีงานต้องสะสางให้เสร็จกว่าจะกลับก็ดึกมากแล้ว แถมยังมาเจอเขาอ้อนอีกก็เลยยอมให้เขากอด จนเพลียหมดแรงนอนหลับไม่อยากตื่นเช่นนี้ ทั้งที่เจ้าตัวเป็นคนนอนตื่นเช้าและรู้สึกตัวไวแท้ ๆ
“คุณภามครับ ไหวไหมครับ”
โทนี่เอ่ยตามมาในขณะที่ลูบไล้เส้นผมของคนรักเล่น จนภามเริ่มรู้สึกตัว
“อืม...เช้าแล้วหรือโทนี่”
“ครับ... คุณไหมไหม ถ้าไม่ไหวผมจะโทรไปลาหยุดให้นะ”
ภามมองคนรักแล้วยิ้มน้อย ๆ ให้ก่อนจะสั่นศีรษะเบา ๆ
“ไม่เป็นไร...ผมไปไหว”
บอกจบภามก็เตรียมยันกายลุกแต่ก็ต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บระบมจากเบื้องล่าง เจ้าตัวหน้าแดงนิด ๆ เพราะเมื่อคืนที่ผ่านมาโทนี่แทบไม่ปล่อยให้เขาห่างกาย ถึงแม้เขาจะเพลียจนสลบคาอ้อมแขนของอีกฝ่ายไปก็ตาม
“ผมนี่แย่จริง ๆ รู้ทั้งรู้ว่าคุณเหนื่อยจากงาน แต่ก็ยังทำให้คุณต้องเหนื่อยเพิ่มอีก”
ภามหน้าแดงระเรื่อ พลางซบหน้าลงกับอกของโทนี่ที่ช่วยประคองร่างให้เขานั่งบนเตียง
“อย่าโทษตัวเองฝ่ายเดียวเลยโทนี่ ...สำหรับเรื่องนั้น ผมเองก็เต็มใจด้วย”
โทนี่ยิ้มกว้างแล้วกอดร่างที่หน้าแดงก่ำ หลังจากหลุดปากพูดคำที่ทำให้คนฟังแสนจะดีใจออกไป
“คุณภามครับ ...รู้ตัวบ้างไหม ยิ่งเราอยู่ด้วยกัน ผมก็ยิ่งรักคุณมากขึ้น มากขึ้นทุกวัน”
ภามไม่ตอบแต่เขาโอบแขนทั้งสองกอดร่างคนรักเบา ๆ แทน ซึ่งนั่นก็ทำให้โทนี่ยิ้มได้
“ไม่อยากให้คุณไปทำงานเลยวันนี้...”
“ไม่ได้หรอกโทนี่มันเป็นหน้าที่ของผม ทุกวันนี้ผู้ร้ายก็เต็มบ้านเต็มเมืองหมดแล้ว ถ้าตำรวจอย่างผมยังทำเพิกเฉย ประชาชนตาดำ ๆ ยังจะหวังพึ่งพาใครได้อีกล่ะ”
ภามตอบออกไปโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด ทำให้โทนี่ต้องลอบถอนหายใจ แล้วดันกายของอีกฝ่ายออกก่อนจะหอมแก้มของคนรักเบา ๆ ทั้งสองข้าง
“ทราบแล้วครับ ถ้าอย่างนั้นผมจะไปเตรียมข้าวเช้าให้คุณนะ แล้ววันนี้ให้ผมขับรถไปส่งให้ดีกว่า ส่วนตอนเย็นถ้าคุณไม่อยากให้ผมไปรับ ก็ให้คุณก้องแวะมาส่งก็ได้ ผมไม่อยากให้คุณนั่งแท็กซี่มาคนเดียว ผมเป็นห่วง”
ภามยิ้มให้กับคนที่ทำเหมือนกับเขาเป็นเด็กเล็ก ๆ ดูแลตัวเองไม่ได้ ก่อนจะพยักหน้าตกลง เพราะไม่อยากให้คนรักต้องน้อยใจ และเมื่อโทนี่ไปเตรียมอาหารแล้ว เขาก็นั่งอยู่บนเตียงสักพัก ก่อนจะกัดฟันฝืนลุกขึ้นเดินไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายให้เรียบร้อย
และเมื่อทานอาหารเช้าเสร็จ โทนี่ก็ขับรถไปส่งภามถึง สน. แต่พอภามกำลังจะเดินเข้าไปที่ทำงานจู่ ๆ โทนี่ก็รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ค่อยดี แล้วเดินไปจับมืออีกฝ่ายดึงไว้ก่อน
“มีอะไรหรือโทนี่?”
ภามถามด้วยความสงสัย โทนี่นั้นชะงัก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นฝืนยิ้ม แล้วตอบออกไป
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ...ผมก็แค่ห่วงคุณ ถ้าเห็นว่าไม่ไหวก็โทรมาได้ตลอดเวลาเลยนะครับ ผมจะรีบมารับ”
ผู้กองหนุ่มยิ้มน้อย ๆ กับความห่วงใยของคนรัก แล้วพยักหน้ารับรู้ค่อย ๆ
“อืม... ผมรู้แล้ว ถ้าอย่างนั้นผมไปนะ”
โทนี่ปล่อยมืออีกฝ่ายให้เดินเข้าที่ทำงานไป แล้วถอนหายใจออกมาเบา ๆ น่าแปลกที่เขารู้สึกเป็นห่วงภามเสียเหลือเกินในวันนี้ แต่แล้วชายหนุ่มลูกครึ่งก็ต้องสลัดความกังวลทิ้งไป และบอกตัวเองว่า คงเป็นเพราะเห็นเจ้าตัวเพลีย ๆ เมื่อเช้าเลยทำให้เป็นห่วงมากกว่าปกติก็เป็นได้
หลังจากโทนี่กลับมาถึงบ้าน เขาก็ตัดสินใจโทรไปบอกที่ร้านว่าวันนี้เขาจะไม่เข้าไปดูแลร้าน เพราะรู้สึกเป็นห่วงภาม จึงได้แต่นั่งเฝ้าอยู่บ้านรอโทรศัพท์ จนกระทั่งใกล้เวลาเย็นเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดึงขึ้น ชายหนุ่มลูกครึ่งรีบยกมาดูเบอร์ก่อนขมวดคิ้วนิด ๆ แล้วกดรับทันที
“สวัสดีครับคุณก้อง มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“คุณโทนี่...คือใจเย็น ๆ นะครับ ...ตั้งใจฟังให้ดี ๆ นะครับ”
น้ำเสียงและคำพูดของก้องภพทำให้โทนี่ชะงัก พลางบีบโทรศัพท์แน่น ในใจคิดถึงใครบางคนขึ้นมาทันที
“คุณก้อง เกิดอะไรขึ้นกับคุณภามหรือเปล่าครับ!”
เสียงปลายสายเงียบไปสักพักจนโทนี่ร้อนรน และก่อนที่ย้ำถามไปเสียงของก้องภพก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง
“ภามถูกยิงครับคุณโทนี่...ตอนนี้อยู่ในห้องผ่าตัดที่โรงพยาบาล...ผมเองก็กำลังรอฟังผลอยู่”
โทนี่เงียบกริบพูดอะไรไม่ออก สมองของเขาขาวโพลนว่างเปล่าไปหมด ภาพสุดท้ายที่นึกได้ก็คือใบหน้ายิ้มแย้มน้อย ๆ ของคนรัก ก่อนเดินจากไปทำงาน และความรู้สึกสังหรณ์ที่อยากจะรั้งร่างนั้นเอาไว้ไม่ให้จากไปไหน
“คุณโทนี่ ทำใจดี ๆ ไว้นะครับ หมอนั่นอึดจะตาย ต้องไม่เป็นอะไรแน่ ...ไม่เป็นอะไรแน่ครับ”
ก้องภพเอ่ยย้ำในท้ายประโยคเพื่อเรียกความเชื่อมั่นของอีกฝ่ายและของตัวเขาเอง โทนี่สูดลมหายใจ พยายามตั้งสติให้หนักแน่นมั่นคง แล้วถามกลับไปอย่างควบคุมอารมณ์ให้เป็นปกติ
“คุณภามอยู่โรงพยาบาลไหนครับคุณก้อง”
ก้องภพตอบชื่อโรงพยาบาลออกไปและเมื่อรับรู้โทนี่ก็ขอตัดสายโดยบอกว่าจะตามไปถึงให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
เมื่อมาถึงโรงพยาบาล โทนี่ที่หวุดหวิดจะขับรถชนรถคันอื่นมาหลายรอบก็รีบไปสอบถามห้องที่ภามเข้าผ่าตัด แล้วตามไปสมทบกับก้องภพที่ยืนรออยู่กับนายตำรวจอีกสองสามคนที่หน้าห้องนั่น
“เกิดอะไรขึ้นครับคุณก้อง ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้!”
ก้องภพสูดลมหายใจพยายามตั้งสติ แล้วอธิบายให้อีกฝ่ายฟังอย่างใจเย็นที่สุดเท่าที่จะทำได้ เมื่อหวนคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา
“พวกผมสองคนออกไปตรวจพื้นที่ซึ่งเกิดคดีเมื่อคราวก่อน แล้วหนึ่งในคนร้ายที่หนีรอดไปได้จากการปะทะกันในครั้งนั้น มันย้อนกลับมาแก้แค้นให้เพื่อนของมันที่ถูกยิงตายตอนที่ชุลมุนกันนั่น แถมไม่รู้มันไปหาอาวุธสงครามมาได้จากไหน แต่ที่แน่ ๆ กระสุนน่ะยิงกราดมาจนพวกผมต้องกระโดดกลิ้งหลบไปคนละทาง ...ตัวผมน่ะโชคดีที่ทั้งวิ่งทั้งคลานไปหลบหลังที่กำบังได้ทัน ...แต่ภามน่ะสิครับวันนี้เหมือนเขาจะป่วย เลยร่างกายขยับเขยื้อนไม่ค่อยคล่องตัว ก็เลยโดนกระสุนถากไปหลายนัดหน่อย...”
พอได้ยินก้องภพเล่าถึงตอนนี้ โทนี่ก็ทั้งแค้นเจ้าโจรที่ทำร้ายคนรัก แล้วก็แค้นทั้งตัวเอง ที่มีส่วนทำให้ภามต้องกลายมาเป็นแบบนี้ แต่เขาก็ยังคงเลือกสงบนิ่งฟังก้องภพเล่าต่อไปเงียบ ๆ
“พอไอ้โจรชั่วนั่นซัดกระสุนจนหนำใจ มันก็ขึ้นรถขับหนีไป ผมเองก็ต้องทั้งวิ่งวุ่นทั้งเรียกรถพยาบาล ทั้งรายงานสารวัตร กว่าจะได้โทรหาคุณก็ล่วงเวลามาตอนนี้ล่ะครับ...”
โทนี่นิ่งเงียบและพยักหน้ารับรู้ค่อย ๆ ชายหนุ่มลูกครึ่งเงียบไปจนก้องภพนึกกลัว เพราะความเงียบของโทนี่นั้นแฝงไปด้วยรังสีอำมหิตชวนกดดัน ชนิดที่ตำรวจอย่างพวกเขาที่คุ้นเคยกับเรื่องพวกนี้ดีพอแล้ว ยังต้องแอบเสียวสันหลังวาบ เมื่อได้อยู่ใกล้ชายหนุ่มในยามนี้
เวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ โทนี่ยังคงนั่งรอให้การผ่าตัดเสร็จสิ้น ซึ่งระหว่างที่รอนั้น พวกกานต์และอาชวิน ก็ตามมาสมทบในภายหลัง เพราะข่าวที่ภามและก้องภพถูกดักลอบยิง กลายเป็นข่าวดังไปทั่วแล้วยามนี้
“ก้อง! พี่ภามเป็นยังไงบ้าง!”
กานต์ถามอย่างเป็นกังวลทันทีที่มาถึง ก้องภพเล่าอาการคร่าว ๆ และระยะเวลาที่เข้าไปในห้องผ่าตัดให้เพื่อนของเขาทราบ นั่นก็ทำให้ผู้หมวดหนุ่มยิ่งมีสีหน้าเป็นกังวลหนักขึ้น
“ไอ้โจรชั่ว อย่าให้เจอตัวนะมึง!”
อาชวินสบถกับตัวเองอย่างหงุดหงิด ที่ไม่สามารถช่วยอะไรรุ่นพี่ที่ตนนับถือได้เลย พวกเขารออยู่สักพัก กานต์ก็ได้รับโทรศัพท์จากเควิน ผู้หมวดหนุ่มจึงเล่าเรื่องราวคร่าว ๆ ให้คนรักฟัง ซึ่งเควินก็บอกว่าจะตามมาสมทบที่โรงพยาบาลด้วยอีกคน
“คุณโทนี่ครับ ทำใจดี ๆ ไว้นะครับ พี่ภามเป็นคนดี สิ่งศักดิ์สิทธิ์ย่อมคุ้มครองให้พี่เขาปลอดภัยแน่”
กานต์เอ่ยปลอบคนที่นั่งนิ่งเงียบ ผู้หมวดหนุ่มเป็นคนเดียวที่กล้าเข้าไปทักโทนี่ในยามนี้ ซึ่งพอได้ยินคำพูดของกานต์ก็ทำให้คนที่กำลังอยู่ในภวังค์แค้นของตัวเอง ค่อย ๆ ลดรังสีการฆ่าฟันลง ใบหน้าผ่อนคลายนิด ๆ ก่อนจะหันมาฝืนยิ้มให้
“ครับ...ผมก็เชื่อแบบนั้น”
เมื่อเควินมาถึงโรงพยาบาล เขาก็ให้กำลังใจคนรักกับเพื่อนสนิท และยืนคอยเช่นคนอื่นอยู่เงียบ ๆ เป็นเวลาพักใหญ่ จนกระทั่งประตูห้องผ่าตัดถูกเปิดออก และเมื่อนายแพทย์ผู้ผ่าตัดก้าวออกมาจากห้องนั้น ทุกคนที่นั่นต่างก็พากันรุมกรูสอบถามอาการของคนที่อยู่ด้านในอย่างเป็นห่วง
“เขาเป็นยังไงบ้างครับหมอ!”
โทนี่ถามเป็นคนแรก ซึ่งนายแพทย์ผู้นั้นก็หันมาทางชายหนุ่ม แม้ใบหน้าของเจ้าตัวจะเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งความเหนื่อยล้าจากการผ่าตัด แต่ก็ยังคงยิ้มแย้มแล้วตอบกลับไป
“คนไข้ปลอดภัย พ้นขีดอันตรายแล้วครับ”
ทุกคนถอนหายใจอย่างโล่งอก กานต์นั้นโผเข้ากอดเควินอย่างลืมตัวด้วยความดีใจ ส่วนก้องภพกับอาชวินก็กอดคอกันเฮลั่น แม้แต่ตำรวจคนอื่น ๆ ที่เหลือก็เช่นกันล้วนต่างมีความยินดีด้วยกันถ้วนหน้า
และเมื่อนายแพทย์ผู้นั้นจากไป ทุกคนก็เริ่มทยอยแยกย้ายกันกลับบ้าน เพราะยังไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าเยี่ยมคนไข้ได้ในตอนนี้ ทางด้านโทนี่นั้นอยากอยู่เฝ้าภามที่นี่ แต่เควินชวนให้อีกฝ่ายกลับไปด้วยกันก่อน
“กลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อนเหอะน่า เดี๋ยวถ้าคุณภามฟื้น แต่นายทรุด คนป่วยเพิ่งฟื้นก็ใจเสียแย่พอดี นายอยากให้เขาอาการหนักลงหรือไง”
เพราะคำพูดของเควินจึงทำให้โทนี่จำใจกลับไปพักรอที่บ้านก่อน เจ้าตัวพยายามข่มตาหลับแต่ทำได้ยากลำบาก ที่นอนคู่ขนาดใหญ่ซึ่งภามนอนอยู่เมื่อเช้า ยิ่งชวนให้ชายหนุ่มคิดถึงคนรักมากยิ่งขึ้น เขาพลิกกายไปมาด้วยความร้อนใจจนกระทั่งเช้า เจ้าตัวจึงรีบไปที่โรงพยาบาลเพื่อสอบถามหมอว่าสามารถเข้าเยี่ยมคนป่วยได้แล้วหรือยัง
“เยี่ยมได้นะครับ แต่คนไข้ยังไม่ฟื้น ถ้ายังไงก็อย่าทำเสียงดังรบกวนคนไข้นักนะครับ”
โทนี่พยักหน้ารับรู้แล้วรีบตรงไปยังห้องที่ภามนอนพักฟื้นอยู่ทันที ใบหน้าซีดเซียวแทบจะไร้สีเลือดของคนรักทำให้ชายหนุ่มลูกครึ่งกัดฟันกำหมัดแน่นด้วยความคับแค้น ทั้งเจ้าโจรชั่วที่ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องจับมันมาล้างแค้นให้สาสม และตัวเขาเองที่มีส่วนทำให้ร่างกายของภามอ่อนแอจนไม่อาจเคลื่อนไหวได้คล่องแคล่วอย่างปกติ และลงเอยด้วยการบาดเจ็บอย่างเช่นที่เห็นนี้
“คุณภาม...รีบ ๆ ฟื้นนะครับ ถ้าคุณฟื้นขึ้นมาได้ ต่อไปนี้ผมจะไม่เอาแต่ใจอะไรกับคุณอีก ถ้าคุณไม่พอใจอะไรผมก็จะไม่ทำ ถ้าคุณต้องการอะไรผมก็จะหามาให้ ...เพราะฉะนั้น ฟื้นขึ้นมาเร็ว ๆ นะครับ เราสองคนจะได้กลับบ้านของเราด้วยกันยังไงล่ะครับ”
โทนี่ใช้มือของตนวางสัมผัสมือข้างหนึ่งของภามแล้วพึมพำแผ่วเบาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนจะหลับตานิ่งทบทวนบางสิ่ง แล้วจึงลืมตาขึ้นมาอย่างช้า ๆ ด้วยแววตาดุดัน
“คนที่ทำให้คุณเป็นแบบนี้มันจะต้องชดใช้ ผมจะทำให้มันอยู่ในสภาพยิ่งกว่าตายทั้งเป็นเอง!”
“น่ากลัวนะนั่น คำพูดของนายทำให้ตำรวจแถวนี้ตัวสั่นไปแล้วคนนึงนะโทนี่”
เสียงของใครบางคนที่ดังขึ้นทำให้โทนี่ชะงักแล้วหันไปมองยังต้นเสียงที่ก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับใครอีกคน โดยที่เขาไม่ทันได้รู้สึกตัว เพราะมัวแต่ห่วงใยร่างบนเตียงจนไม่สนใจสิ่งใด
ทางด้านกานต์นั้นหันไปแย้งคนรักเบา ๆ ก่อนที่จะหันมาบอกกับอีกคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงของรุ่นพี่ของตน
“ฉันไม่ได้ตัวสั่นนะ...เอ่อ คุณโทนี่ ผมเข้าใจว่าคุณแค้น แต่เรื่องนี้น่าจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของทางตำรวจจัดการนะครับ”
“แต่ว่า...”
โทนี่เตรียมจะแย้ง ทว่าผู้หมวดหนุ่มนั้นกลับแย่งพูดขึ้นเสียก่อนที่อีกฝ่ายจะเอ่ยปาก
“นี่ผมพูดในฐานะที่รู้จักพี่ภามดีไม่แพ้คุณนะคุณโทนี่ ถ้าผมเป็นพี่เขาแล้วโดนแบบนี้ ผมเองก็อาจเจ็บใจและโกรธแค้นคนร้ายอยู่หรอก แต่ถึงยังไงผมก็ต้องเลือกใช้กฎหมายจัดการกับมันอยู่ดี ไม่ใช่ตั้งศาลเตี้ยจัดการเอาเอง ถ้าผมปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือสติแล้วอาศัยเหตุการณ์แก้แค้นส่วนตัว ผมคงจะเป็นตำรวจที่ดูแลทุกข์สุขของประชาชนต่อไปไม่ได้หรอกครับ”
โทนี่เงียบกริบ เควินเองก็เช่นกัน ทางด้านโทนี่นั้นเงียบไปเพราะว่าทุกคำพูดของกานต์ล้วนแต่แทงใจดำเขา กานต์นั้นรู้จักภามดีไม่แพ้กับตัวเขาเอง ชายหนุ่มพูดถูก ถ้าเป็นภาม ภามก็ต้องเลือกใช้กฎหมายเข้าจัดการอย่างแน่นอน ต่อให้ต้องสูญเสียมากกว่านี้ ผู้กองหนุ่มก็ยังคงยึดมั่นต่ออุดมการณ์และหน้าที่ของตัวเองอย่างไม่มีวันสั่นคลอน
“ถ้าอย่างนั้นผมจะรอจนกว่าผู้กองฟื้น แล้วค่อยว่ากันอีกที”
โทนี่ตัดบท ด้านเควินนั้นเมื่อได้ยินเพื่อนพูดเช่นนี้เขาจึงดึงกานต์ออกมาจากห้อง แล้วปล่อยให้โทนี่ใช้เวลาอยู่กับภามตามลำพังต่อไป เพราะถึงต่อให้พวกเขาอยู่ ภามก็ยังคงไม่ฟื้นคืนสติมาพูดคุยในตอนนี้อยู่ดี
“เควิน...ฉันเป็นห่วงจัง กลัวคุณโทนี่จะลืมตัว ทำอะไรหุนหันพลันแล่นลงไป และถ้าเป็นแบบนั้น พี่ภามฟื้นมารู้เข้าคงจะเสียใจมากแน่”
เควินมองชายคนรักด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนจะโอบบ่าอีกฝ่ายรั้งเข้ามาให้ใกล้เขาแล้วเอ่ยปลอบ
“ไม่หรอก คำพูดของนายเมื่อครู่ช่วยเบรกเขาไว้ได้มากพอสมควร ตามปกติหมอนั่นใจเย็นนะ แต่ถ้าโกรธขึ้นมาจะร้อนเป็นไฟเสียยิ่งกว่าฉันอีก เมื่อครู่ถ้าไม่ได้นายพูดไว้ รับรองไอ้โจรชั่วนั่นมีหวังโดนฆ่าโหดชำแหละ แบบใจเย็นทีละชิ้น ๆ จนกว่าจะขาดใจตายเองแน่”
กานต์ลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างหวาดหวั่นเกือบจะลืม ๆ ไปแล้วว่าโทนี่นั้นเป็นพวกเดียวกับเควิน เพราะอีกฝ่ายดูยิ้มแย้มใจเย็นและสุภาพเสมอ พอได้ยินแบบนี้เข้า คำว่ามาเฟียที่ทั้งโทนี่และเควินเป็นก็ลอยเข้ามาในสมองให้เขาเป็นกังวลอีกครั้ง จนอีกคนสังเกตได้ เควินยิ้มน้อย ๆ แล้วเอ่ยปลอบโยนคนรักแผ่วเบา
“อย่าห่วงไปเลยกานต์ ฉันเคยให้สัญญากับนายแล้วไม่ใช่หรือไง ...ถึงความจำเป็นจะบีบบังคับให้ฉันเลิกฆ่าไม่ได้ แต่ฉันจะพยายามหลีกเลี่ยงมันให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”
กานต์สบตากับเควินอย่างซาบซึ้งและตื้นตัน ก่อนจะซบศีรษะพิงไหล่อีกฝ่ายค่อย ๆ
“ขอบใจนะเควิน ที่ยังจำคำขอร้องของฉันได้”
คนฟังยิ้มรับ จากนั้นจึงวกถามเข้าประเด็นสำคัญในอีกเรื่องต่อทันที
“แล้วนายจะเอายังไงต่อ ...คงไม่ได้คิดเข้าร่วมคดีนี้กับทางเจ้าของคดีเขาด้วยหรอกนะ”
เควินถามตามมาอย่างคาดคั้นนิด ๆ ซึ่งกานต์ก็ชะงักเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจบอกความจริงที่เขาตั้งใจอยู่แล้วออกไปในที่สุด
“ฉันกับวินจะร่วมมือกับก้องหาตัวคนร้ายด้วยอีกแรง ฉันทนไม่ได้หรอก ถ้าจะให้มาลุ้นดูอยู่วงนอกโดยไม่มีส่วนช่วยเหลืออะไรเลยแม้แต่น้อย เพราะคนคนนั้นที่เคราะห์ร้ายก็คือพี่ภาม คนที่ฉันนับถือ”
เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่จากร่างสูงของหนุ่มลูกครึ่ง ก่อนที่เจ้าตัวจะสั่นศีรษะไปมาอย่างระอา แต่ก็ยังคงยิ้มน้อย ๆ ให้กับคนรักอยู่เช่นเคย
“ช่วยไม่ได้ ฉันก็พอจะคาดเดาไว้อยู่แล้วว่าจะเป็นอย่างนี้ เอาเถอะ ฉันจะช่วยเรื่องข้อมูลให้ด้วยอีกแรง”
พอได้ยินดังนั้นกานต์ก็ตาเบิกกว้างด้วยความยินดี แล้วจึงโผเข้ากอดเควินอย่างลืมตัว โดยไม่ได้สนใจว่าพวกเขาตอนนี้กำลังอยู่ในที่แบบไหน และมีใครมองอยู่บ้าง
“ขอบคุณนะเควิน!”
“อือ ไม่เป็นไร ...ความจริงฉันก็ไม่แคร์อะไรหรอกนะ ที่นายกอดฉันแบบนี้ แต่นายจะไม่เป็นอะไรหรือกานต์...”
เควินทักคนรักของเขาและพอรู้สึกตัว กานต์ก็ชะงักกึก ก่อนจะค่อย ๆ เหลียวมองรอบด้าน ซึ่งก็เห็นนางพยาบาลกลุ่มหนึ่งกำลังยืนยิ้มแปลก ๆ ให้กับเขาอยู่ห่าง ๆ
“ง่า...ไม่มีอะไรครับ ผมแค่ดีใจนิดหน่อย...เจ้าบ้าทำไมถึงไม่บอกฉันว่ามีคนมองอยู่!”
กานต์แก้ตัวกับสาว ๆ ที่มองมา ก่อนจะหันมากระซิบดุคนรักที่ยังคงยิ้มไม่รู้ไม่ชี้อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรนัก
“ทำไมต้องบอก ไม่ใช่เรื่องน่าอายสักหน่อย ขนาดก่อนหน้านั้นนายยังจูบฉันต่อหน้าชาวบ้านทั้งร้านอาหารมาแล้วด้วยซ้ำ ก็ไม่เห็นนายจะอายอะไรเลยนี่”
กานต์นิ่งอึ้ง ตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง ก่อนหน้านั้นเขาจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าตัวเองเมา แล้วเผลอทำอะไรเพี้ยน ๆ ไปบ้าง แต่ก็จำไม่ได้ทั้งหมด แถมพอคาดคั้นถามก้องภพ อีกฝ่ายก็อ้อมแอ้มไม่ยอมบอก จะให้ถามภามก็ไม่กล้า ถามเควินก็ไม่ยอมบอกอะไรเขาเลย... มิน่าล่ะ พอจะชวนก้องภพไปดื่มร้านเดิม อีกฝ่ายถึงมีท่าทีบ่ายเบี่ยง แถมยังชวนเปลี่ยนร้านใหม่เสียอย่างนั้น
“โธ่โว้ย! ต่อไปฉันจะเลิกดื่มเหล้าแล้ว!”
กานต์สบถกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดังมากนักเพราะเกรงใจสถานที่ ก่อนจะเดินกระทืบเท้าออกจากโรงพยาบาล ตรงไปที่รถของเควินอย่างหงุดหงิด โดยมีร่างสูงเดินตามไปอย่างไม่รีบร้อนนัก เจ้าตัวอมยิ้มน้อย ๆ มองตามหลังคนรักไปอย่างเอ็นดู ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าเคร่งขรึมนิด ๆ เมื่อหวนคิดถึงคนร้ายที่กานต์จ้องตามจับอยู่รายนี้
อีกฝ่ายมีเส้นสายถึงขนาดหาอาวุธสงครามมาใช้ ก็คงไม่อาจประมาทได้ง่าย ๆ ไม่เช่นนั้นคนที่จะบาดเจ็บต่อไปอาจจะเป็นกานต์ก็ได้ ซึ่งไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เขาเองก็จะไม่ยอมให้เกิดเรื่องเช่นนั้นเด็ดขาด งานนี้เขาคงต้องอาศัยอิทธิพลจากโลกเบื้องหลังเข้าช่วยสืบข้อมูลอย่างละเอียดถี่ถ้วนเสียแล้ว ซึ่งก็ไม่น่าจะยากเย็นอะไรนัก เพราะลำพังแค่เขากับโทนี่ร่วมมือกัน ก็เพียงพอที่จะจัดการให้อะไรหลายอย่างราบรื่นได้ดีอย่างที่คิดไว้ล่ะนะ
-------------------------
--------------------
----------------
มาต่อแล้วนะคะสำหรับตอนใหม่ ~ คุณผู้กองโดนยิงแบบนี้ นายโทนี่คงต้องสวมบทโหดกันหน่อยแล้ว (ผู้ชายข้า ใครอย่าแตะ~)
หัวข้อ: {{คุณตำรวจยอดรัก}}> 28 ตอนจบ +ตอนพิเศษ 2 ตอนจ้า (อ่าน 444991 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก