หัวข้อ: จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ[ไม้♥กลอน] by JUPJIB เปิดจองหนังสือ p.46

[monoo]

 

 

[nolirin]

Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 36


“นายจะอยู่ที่นี้ให้ได้ใช่ไหม”
“....”
กลอนไม่ตอบเพราะว่าบอกไปหลายครั้งแล้ว

“ถ้าฉันไม่ให้อยู่ล่ะ”
คราวนี้กลอนเหลียวไปมองหน้าคนพูดนิดๆ คล้ายจะบอกว่าก็ลองทำดูสิ สายตาที่มองมามันบอกไม้ชัดเจนว่ากลอนไม่มีทางยอมง่ายๆ ไม้ถอนหายใจอย่างยอมแพ้

“ก็ได้ ในเมื่อนายอยากพัก ก็พัก”
บทสนทนาของคืนนั้นจบเพียงแค่นั้น เพราะไม้ที่เหนื่อยจากการเดินทางไม่มีแรงพอจะมาโต้เถียงกับกลอนให้มากความ แต่ทั้งๆที่คนข้างๆนอนหลับไปนานแล้ว กลอนกลับยังนิ่งลืมตาในความมืด เขาน่าจะสบายใจไม่ใช่หรือที่ไม้หลับไปโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเกินเลยมากไปกว่าจูบ แต่ทำไมในใจมันรู้สึกแปลกๆยังไงชอบกล แล้วกลอนก็ส่ายหัวไล่ความคิดตัวเองอีกครั้ง

“เรานี่ท่าจะบ้า คิดอะไรไม่รู้”
ว่าแล้วกลอนก็พลิกตัวหันไปทางที่อีกฝ่ายนอนอยู่

“หลับไปแล้ว ไม่เป็นไรหรอกมั้ง”
บอกตัวเองเบาๆก่อนจะซุกหาไออุ่นจากอกแกร่ง แล้วหลับไปอีกคน
..............................

“ไม่น่าเชื่อเลยนะว่านายจะเอาจริง”
วันแรมเอ่ยขึ้นมาลอยๆเมื่อกลอนเข้ามาช่วยทำงานตามที่ตกลงกันไว้

“หา?”
กลอนยังงง ไม่เข้าใจว่าวันแรมพูดเรื่องอะไร พอนึกขึ้นได้ว่าคงเป็นเรื่องงานก็เลยยิ้มแล้วพยักหน้ากลับไป

“อ้าว ก็บอกแล้วก็ต้องทำสิ มาอยู่ฟรีๆไม่ดีหรอก”
กลอนตอบเพื่อนแต่พอเห็นวันแรมส่ายหน้าอย่างระอาก็หุบยิ้มแล้วเปลี่ยนเป็นสีหน้าสงสัย

“อะไร?”

“ฉันหมายถึงเรื่องคุณไม้ต่างหาก”
“หา?”

“ฉันหมายความว่า ไม่คิดว่านายเอาจริง ขนาดที่กลายมาเป็นคนรักของทางนั้นไปได้”
“อะไรนะ?”

กลอนสับสนมึนงงในคำพูดของเพื่อนเกินกว่าจะพูดอะไรไปได้ดีกว่าการถามย้ำ

เอาจริงอะไร? คนรักอะไร?

วันแรมมองหน้าตาเหวอของเพื่อนแล้วอดแปลกใจไม่ได้ กลอนทำหน้าไม่เข้าใจแบบนี้หมายความว่าไม่ได้เป็นอะไรกันงั้นหรือ

ไม่มั้ง... ถ้าไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วทำไมนอนห้องเดียวกันล่ะ... ห้องว่างก็มีอีกตั้งเยอะแยะ แล้วท่าทางของไม้เมื่อวานที่มองเขาอย่างไม่พอใจตอนที่คุยกับกลอน และที่โมโหยิ่งไปอีกเมื่อกลอนบอกว่าจะขอทำงานและอยู่ที่นี้สักพัก สุดท้ายของความมั่นใจของวันแรม ก็ต้องเป็นรอยที่หลังคอของกลอนที่เจ้าตัวไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของมันสักนิด ถ้าไม่ได้เป็นอะไรกัน จะไปทำรอยแบบนั้นได้อย่างไร

“นาย กับ เอ่อคุณไม้ไม่ได้เป็นคนรักกันหรอกหรือ”
ถามไปทั้งๆที่วันแรมมีคำตอบในใจว่า ใช่แน่นอนอยู่แล้ว แต่พอกลอนได้ยินคำถาม ใบหน้าที่งุนงงเมื่อครู่ ก็เปลี่ยนเป็นอาการตกใจสุดขีด แล้วตามด้วยสีหน้าแดงแปร๊ด จนวันแรมอดหัวเราะไม่ได้ ก็กลอนเล่นทำท่าอย่างกับว่าเห็นผีแบบนั้น แล้วเปลี่ยนเป็นเขินอายกระทันหัน มาดหลุดๆของกลอนไม่ได้มีให้เห็นบ่อยนัก ....จะว่าไป.... ก็เฉพาะเรื่องของไม้เท่านั้นล่ะนะที่ทำให้กลอนเป็นแบบนี้ได้

“บ้าหรือ !.....ป่าวนะ แค่.....เจ้านายกับลูกน้อง”
ช่วงหลังเสียหายไปราวกับเจ้าตัวกำลังพยายามปิดบัง วันแรมรู้แล้วว่ากลอนไม่พูดแน่ และก็ไม่คิดจะซักต่อเพราะไม่เห็นว่ามันจะได้อะไร

วันแรมไม่ได้โง่ขนาดที่จะเชื่อว่ามีเจ้านายที่ไหนลงทุนขึ้นรถลงเรือจากกรุงเทพมาเพื่อมาตามลูกน้องกลับไปแบบนี้หรอก

แต่เมื่อกลอนบอกว่าไม่ใช่ แสดงว่ายังไม่ได้ตกลงกันแน่นอนสินะ

..................

ประตูห้องทำงานถูกเปิดออก ร่างสูงใหญ่ของไม้เดินเข้ามาข้างใน ...กลอนมองใบหน้าของผู้มาใหม่แล้วก็แอบกัดริมฝีปากเบาๆ ...ไม้ทำหน้ายุ่งอีกแล้ว ไม่พอใจอะไรอีกแล้วแน่ๆเลย แล้วคราวนี้เรื่องอะไรอีกล่ะ.... กลอนถอนหายใจแล้วก้มหน้าลงทำงานต่อ ในหัวยังคงคิดอยู่ว่าต้องเป็นเพราะตนไปทำเรื่องอะไรให้ไม้ไม่พอใจอีกแล้วแน่ๆ

ไม้ส่งสายตากวาดมองไปรอบห้อง ก็เจอใบหน้าของวันแรมที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว วันแรมกล่าวสวัสดีเบาๆส่วนไม้เพียงแค่พยักหน้าตอบกลับไปเท่านั้น ก่อนจะหันไปจ้องคนที่มองเขาเพียงแวบเดียวแล้วไม่สนใจอีกเลย

เก้าอี้ตัวที่ว่างถูกลากมาตั้งไว้ข้างกลอนและไม้ก็ทิ้งตัวลงนั่งตรงนั้น

กลอนเหลียวมามองข้างตัวด้วยความไม่เข้าใจ ไม้กำลังคิดจะทำอะไรของเขา แต่พอเห็นว่าอีกฝ่ายลอยหน้าลอยตาเหมือนไม่มีอะไรก็ไม่อยากสนใจ

ในเมื่อไม้ทำเป็นไม่สนใจกลอน กลอนเองก็คิดว่าตัวเองต้องทำเป็นไม่สนใจไม้ได้เช่นกัน แต่...ไม้ไม่ชอบเลยที่กลอนทำท่าไม่สนใจตนแบบนี้ ร่างหนาเขยิบเก้าอี้เข้าใกล้กลอนจนชิด แล้วโอบตัวกลอนจนตัวแทบจะซ้อนกัน ถึงจะทำได้ค่อนข้างลำบากเพราะติดที่เท้าแขนเก้าอี้ แต่ก็ทำให้กลอนเงยหน้าขึ้นจากกองงานหันมาสนใจไม้ได้อย่างที่ตัวเขาต้องการ

“คุณ.....”
กลอนอยากจะตะโกนโวยวาย แต่ไม้ก็ทำท่าจุ๊ปากให้เงียบ แล้งชี้ไปทางวันแรม กลอนเหลือบตาไปมองเพื่อนที่นั่งหันหลังให้และกำลังเคาะแป้นราวกับกำลังพิมพ์อะไรอยู่อย่างรวดเร็ว พอเห็นว่าฝ่ายนั้นไม่ได้สนใจตนก็หันมาทางคนก่อเรื่องอีกครั้ง

“ปล่อยนะ”
เสียงกระซิบที่กลอนต้องการให้ได้ยินแค่เพียงสองคนในห้องเงียบๆนี้ ไม่ได้ได้รับความสนใจจากไม้แต่อย่างใด

“ทำงานไปสิ”
ไม้พูดด้วยน้ำเสียงธรรมดา ออกเป็นการเป็นงานนิดๆอย่างที่ใช้เวลาอยู่ที่ทำงาน จนกลอนแทบปรับตัวไม่ทัน

ฮึ่ม.....กลอนแอบไม่พอใจ แต่ก็ก้มลงทำงานต่อตามที่ไม้บอก ยังไม่ทันที่สมองจะเริ่มต้นทำงาน แก้มก็โดนอะไรบางอย่างสัมผัสซะก่อน

กลอนชะงักค้าง เงยหน้ามองคนข้างๆอีกครั้ง ไม้ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ทั้งที่เพิ่งหอมแก้มเขาไปชัดๆ

จะโวยวายก็กลัวว่าวันแรมจะได้ยิน นอกจากจะอายเพื่อนแล้ว อาจจะทำให้วันแรมเข้าใจผิดไปมากกว่านี้ก็ได้ กลอนไม่เข้าใจว่าวันแรมคิดได้ไงว่าตัวเองกับไม้เป็นคนรักกัน “คนอย่าเรากับคุณไม่น่ะหรือจะเป็นคนรักกัน”กลอนนึกสมเพชตัวเองอยู่ในใจ

“คุณเอ่อ ว่างมากนักรึไง”
กลอนพยายามดันตัวออกห่าง และโน้นน้าวให้ไม้คิดถึงเรื่องอื่น และแน่นอนเรื่องแรกที่คิดถึงคือเรื่องงาน เพราะกลอนที่ทำงานกับไม้นั้นรู้ดีว่าอีกฝ่ายมีงานรัดตัวขนาดไหน ที่สำคัญไม้เป็นคนที่มีความรับผิดชอบเอาซะมากๆ กลอนคิดว่าถ้าถามถึงเรื่องนี้ต้องทำให้ไม้พุ่งความสนใจไปทางนั้นแน่นอน

แต่กลอนคิดผิด ไม้มีท่าทางเฉยๆและไม่มีทีท่าว่าจะยอมปล่อยกลอนให้ได้นั่งทำงานดีๆอย่างที่กลอนหวัง

“นายพัก ฉันก็พักบ้าง”
คำตอบง่ายๆ ไร้ความรับผิดชอบนั้นทำเอากลอนสะอึก ว่าแบบนี้เหมือนไม้กระทบกลอนอยู่เล็กๆ แถมยังมาโทษอีกว่าที่ไม้ไม่ไปทำงานเพราะว่ากลอนไม่ไป ทั้งที่ตั้งใจจะเถียง แต่ก็ยังนึกหาคำพูดดีๆออกมาไม่ได้ คำพูดที่พูดออกไปแล้วไม่เข้าตัว.....

กลอนมองหน้าไม้ที่ยังทำไม่รู้ไม่ชี้ แล้วได้คิดว่าคำนั้นมันคงไม่มีอยู่ ไม่มีคำไหนหรือทางไหนที่ทำให้ไม้จนมุมได้หรอก จะว่าไป กลอนคิดว่าไม้คงไม่มีจุดอ่อนเลยด้วยซ้ำ ทั้งๆที่มั่นใจว่างานคือสิ่งที่ทำให้ไม้เป็นพะวงและเป็นจุดอ่อนของไม้ แต่ตอนนี้ก็รู้แล้วว่ามันไม่ใช่ แล้วแบบนี้เมื่อไหร่กลอนจะตอบโต้ได้ล่ะ
กลอนถอนหายใจ หรือว่าเขาต้องแพ้ไม้ไปตลอดกันนะ

แล้วกลอนก็นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยโดยมีไม้นั่งอยู่ข้างๆ แน่นอนว่างานที่กลอนต้องทำนั้นไม่มีความคืบหน้าเลย

วันแรมส่ายหัวกับภาพตรงหน้าที่เห็น เขาไม่ห้ามกลอนเข้าทำงาน แต่มามีตัวป่วนแบบนี้ก็อยากรู้ว่ากลอนจะทำได้อีกสักกี่วันกัน

เอาเถอะ อย่างน้อยๆวันแรมก็รู้อะไรดีๆมาอย่างหนึ่งล่ะนะ

อะไรบางอย่างที่กลอนอยากรู้และพยายามค้นหาแทบตามก็หาไม่เจอ ในขณะที่วันแรมมองปราดเดียวก็เข้าใจ จุดอ่อนของไม้ไม่ใช่อะไร .....ก็กลอนนั่นเอง
................................


...........TBC...........

[monoo]

อิอิ แซนวิช แว๊บมาดู เจอพอดีเลยยยย

อ๊ายยยยยยย จุดอ่อนของฉันคือเธอออออออ 

[♠DekDoy♠]

หวานกันจริ๊งงงงง เมื่อไหร่หนูกลอนจะเข้าข้างตัวเองซะทีน๊ออออ

[som]

หวานซะ  พี่กลอนอ่อนให้คุณไม้ได้แล้วนะครับ  
คุณไม้ลงทุนไม่ยอมทำงาน ลงทุนมานั่งเฝ้าอย่างนี้จะใจแข็งไปถึงใหนคับพี่กลอน

[Whatever it is]

ก็แค่คุยกันไปตรงๆ มันจะยากอาร้ายยยย 

[Shock_n2n]

เมื่อไหร่หน่า จะเข้าใจแบบแจ่มแจ้งสะทีเนี่ย
หุหุหุหุ
ลุ้นซะ...เหนี่ยวหมดแล้วเนี่ย
หุหุหุหุ

 

[Me_kame_nishi]

จากคิดแง่ร้าย ไม่แน่ใจตัวเอง เปลี่ยนเป็นคิดในแง่ดีดีใส่ตัวเองบางจิ นู๋กลอนนน

[iforgive]

คุณไม้ขา  คุณไม้จะน่ารักกว่านี้อีกนะถ้าพูดออกมาบ้าง
แสดงออกอย่างเดียว  คนคิดมากอย่างกลอนไม่ get หรอกค่ะ
พูดไปเลยค่ะ  พูดเลย

[n2]

คนอื่นเขาดูออกหมดว่าคุณไม้ชอบกลอน
แต่กลอนกลับไม่รู้ตัวเลยว่าคุณไม้ชอบ

[4life]

กลอนนี้น๊าาา ไม่รู้อะไรเล้ยยย

[Inlover]

กรี๊ดด... คุณไม้เิริ่มแสดงออกมาขึ้นแล้ว
(ปกติท่ามาเหลือหลาย)
วันแรมเข้าใจคุณไม้แล้ว เมื่อไหร่กลอนจะรู้บ้างงง
คนรอบตัวเขารู้หมดแล้ววว!!

อยากรู้จริงๆ กลอนจะทำงานที่นี่อีกนานเท่าไหร่
เจอคุณไม้ ป่วนตลอดเวลา โฮะๆๆๆ

จะรอตามอ่านตอนต่อไปจ้า
 
พีเอส. คู่คุณดินกับปามก็น่าอ่านน๊าาาาา

[BeeRY]

กลอนค้าบบบ...เค้าว่าคุณไม้อ่ะโคตรชัดเจนเลยอ่ะ ทำไมกลอนไม่รู้อะไรบ้างเลยล่ะ
หุหุ แต่ไม่รู้แบบนี้ก็ดีเนอะ คุณไม้แกได้กำไรเย๊อะเยอะ 
น่ารักขึ้นทุกวันเลยนะคุณไม้ อย่างนี้กลอนต้องให้รางวัลนะ คริๆ

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย กลอนไม่กลับ ไม้ก็ไม่กลับ
 
กลอนจะอยู่ที่นี่ ไม้ก็จะอยู่ที่นี่ >,,,,,<  โฮกกกกฮากกกก  โฮกกกกกฮากกก

[pppp]

อ่ะนะ ก็มันกวนกันไปกันมาซะอย่างงี้
สงสัยฮีโร่ของเรื่องนี้ต้องเป็นวันแรมแหงๆ
 

[P★RiTŸ]

เราว่านะ คนประเภทกลอนอ่ะ
ถ้าไม่บอกไม่พูดออกไปตรงๆ
ก็ไม่มีทางรู้หรอก ว่าอีกคนรู้สึกยังไง

[iiดาวพระสุขლii]

"จุดอ่อนของชั้น..อยู่ตรงที่หัวใจ(เธอ)"
ฮิ้ววววววววววววววววววววววว

ยิ่งอ่านยิ่งแก้มปริ....บิดตัวไปมาด้วยความเขิน....  (แทนกลอน)   กร๊ากกกกก

[CHIVAS]

กลอนมองข้ามตัวเองซะแบบนั้น จะเจอจุดอ่อนของคุณไมได้ไงล่ะ  อิอิ
กลอนอ่ะ ยิ่งอ่านก็ยิ่งน่ารัก 
จากคนมืดมน มาเจิดจ้าเลย 

ขอๆ อีกตอน   

[LiTTlE [A]]

กลอน..คนรอบตัวกลอนเนี้ยะเค้ารู้หมดแล้วนะ ว่าไม้นะรู้สึกอย่างไรกับตัวเอง..
อย่าปิดตัวเองสิ..กล้ากล้าเปิดจัย รับรักกลอนไปเลย..ถามมันตรงๆไปเลย..
คริคริ.. ถ้าตอบไม่ถูกจัย จับมันทุ่มเลย...ฮาๆๆๆๆๆๆๆ

ขออีกตอนเป็นนิทานกล่อมนอนได้หรือเปล่า.......

กอดแน่นสองที ทั้งคนโผส และ คนแต่ง...

[roseen]

ลองไม่บอกว่าอะไรเป็นอะไรกลอนมันก็คิดเองเออเองอ่ะดิไอ้พี่ไม้เอ๋ยเดี๋ยวก็เตลิดหายไปไหนอีกหรอก

[crazy_jum]

แหม๋ๆ สวีทกันแบบนี้ ใครไม่รู้ก็บ้าแล้ว
เหลือแต่กลอนคนเดียวมั้งที่คิดบ้าอยู่คนเดียว ฮ่าๆๆ

คืนนี้มาอีกไหมคะ ?? อยากอ่านต่อง่ะ
 

[oaw_eang]

เอ่อ  มีความรู้สึกว่า  เหมือนอ่านเรื่องย่อนิยายเล่มละ 30 บาทเลยจ้า

ทำไมมันไม่เหมือนอ่านนิยายเป็นเล่มๆ นะ

แปลกจัง

[kokikung]

  เขินๆๆๆอะนะ

ไม่หวือหวามากแต่เขิลจริงๆๆๆ

ไม้ไม่บอกไปเลยละว่ารัก

กลอนจะได้ไม่หนีอีก

[pattybluet]

ยิ่งอ่านนู๋กลอนยิ่งน่ารักเนอะ 
หมั่นเขี้ยวแทนคุณไม้จริงๆ

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[aeyja55]

  :laugh:วันแรมเห็นแป๊บเดียวยังดูออกเลยว่า ไม้รัก แล้วทำไมกลอนดูไม่ออก ความรู้สึกช้า เพราะมัวแต่คิดในใจหรือเปล่าเนี่ย

[wisa]

 

[@BUA@]

คนอื่นเค้ารู้กันหมลแล้ว เหลือแต่เจ้าตัวนี่แหละ 

[EunJin]

กลอนนนน เหมาะกับเพลงนี้มาก
" ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ~~ "
แหม๋ อยากเห็นคู่นี้ลงเอยกันเร็วๆจัง
กร๊ากกกกก

[EoBen]

มีตอนนรึงบอกว่า เห็นวันแรมเดินกับกลอน ตั้งแต่อยู่ปีสี่ โอ้ แอบมองอยู่เหมือนกันนิ่หว่า

[พี่วันเสาร์]

อ้าว อ้าว คุณไม้ทำไมมาเผยจุดอ่อนให้คนอื่นเขารู้แบบนั้นละต้องทำให้กลอนรู้ด้วยสิ
แต่ว่านะอย่างกลอนคงอีกนานกว่าจะรู้ก็เป็นซะอย่างนั้น