หัวข้อ: ที่ผูกพัน...ของสองใจ [ตอน 24: 21-09-53] รวมรูปหน้าแรกครับ

[LalaBam]

มารอไผ่นะจ๊ะ
 

[sadness]

[16]

   “วันนี้ก็ได้กินกับข้าวอย่างที่อยากกินสักทีนะ” ตอนอยู่บนรถสองคน ผมก็บอกกับไอ้ไผ่ด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้ม
   “อ้าว...ไหนตินว่าจะรีบนอนไงหละ” ไอ้ไผ่หันมามองผมอย่างงงๆ
   “ก็เปลี่ยนใจแล้ว อยากกินกับข้าวฝีมือนาย” ผมก็ยังยิ้มตอบมันกลับไป เพราะอย่างไอ้ไผ่ ถ้าผมบอกว่าอยากกิน มันก็ทำให้ผมกินแน่ๆ
   “แต่ว่าวันนี้เราคงทำไม่ได้หรอก” ไอ้ไผ่ก้มหน้า พูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ
   “ทำไมหละ เหนื่อยหรอ” รอยยิ้มของผมหุบลงเล็กน้อย พร้อมทั้งน้ำเสียงที่นิ่งกว่าเมื่อครู่ หรือเพราะไอ้ไผ่มันจะเหนื่อยจริงๆ
   “เปล่าหรอก วันนี้เราว่าจะกลับไปนอนที่บ้านนะ” มันยังก้มหน้าเหมือนเดิม แต่คำพูดของมันก็ทำให้ผมยิ้มไม่ออกจริงๆ....
   “ทำไมต้องนอนที่บ้านหละ แล้ววันนี้ไม่ทำขนมหรือไง” คิ้วผมสองข้างขมวดเข้าหากัน น้ำเสียงแข็งกระด้างขึ้นมาทันที
   “เมื่อวานเราทำเผื่อไว้แล้วนะ พรุ่งนี้ก็ยังพอมีอยู่” ไอ้ไผ่เงยหน้ามามองผม
   “ไหนใครบอกว่าไม่อยากให้ลูกค้ากินขนมเก่าไง แล้วจะเอาขนมที่ทำไว้มาให้ลูกค้าได้ยังไง” ผมยังโวยวายต่อ ยังไงก็ไม่ยอม....จะไม่ทำกับข้าวก็ได้ แต่ทำไมต้องกลับไปนอนบ้านด้วย แบบนี้ผมก็ต้องอยู่คนเดียวนะสิ
   “เรายอมรับว่าเราผิด เราไม่น่าพูดอะไรออกมาง่ายๆเลยนะ” ตอนนี้รถติดไฟแดงอยู่ ทำให้ผมหันไปมองไอ้ไผ่ได้อย่างชัดเจน....ไอ้ไผ่ยิ้มให้ผม แต่รอยยิ้มมันทำไมเศร้าแบบนั้น และเมื่อมันหันหน้ากลับไป มันก็เปิดประตูรถผมออก
   “จะไปไหน” น้ำเสียงผมอ่อนลงทันทีที่เห็นแววตาแบบนั้น พร้อมกับเอื้อมมือไปจับต้นแขนนไอ้ไผ่
   “เราไม่รบกวนนายหรอก เดี๋ยวเรากลับเอง” ไอ้ไผ่หันมายิ้ม พร้อมกับจับมือผมออกจากต้นแขนของตัวเอง แต่ผมก็ฝืนไว้
   “เดี๋ยวไปส่งนะ กลับบ้านก็กลับ ไม่ว่าอะไรแล้ว ขอร้องหละอย่าเป็นแบบนี้เลย” น้ำเสียงผมมีทั้งความอ่อนโยนรวมกับความรู้สึกผิดที่พูดอะไรแบบนั้นออกไป ซึ่งมันก็ทำให้ไอ้ไผ่นิ่ง และไม่ได้พูดอะไรอีกเลยตลอดทาง

   “พรุ่งนี้เจอกันที่คณะนะ” ผมบอกก่อนที่ไอ้ไผ่จะลงรถไป ซึ่งไอ้ไผ่ก้ไม่ได้หันมาพูดหรือตอบอะไรผมสักคำ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

   ผมกลับมาถึงห้องก็รีบอาบน้ำ เผื่อน้ำจะทำให้ผมรู้สึกเย็นลงบ้าง เพราะตลอดทางที่ขับรถกลับผมนึกถึงแต่ใบหน้าและแววตาเศร้าๆของไอ้ไผ่ตลอดเวลา.....ผมทำให้ไอ้ไผ่เสียใจอีกแล้วหรือนี่ ผมน่าจะรู้ว่าคนอย่างไอ้ไผ่ถ้าไม่จำเป็นจริงๆมันก็คงไม่ทำแบบนั้นหรอก แต่ผมอารมณ์ร้อนจนลืมคิดไป
   “โธ่โว้ย!!” ผมสบถออกมาอย่างหัวเสีย เพราะถึงแม้จะอาบน้ำแล้ว มันก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย หยิบหนังสือมาอ่าน ก็อ่านไม่รู้เรื่อง เพราะในหัวผมจะวนกลับไปเรื่องของไอ้ไผ่เสมอ ทำอะไรก็พาลจะหงุดหงิดไปหมด...
   “นี่มึงเป็นอะไรไปไอ้ติน ทำไมต้องไปใส่ใจกับไอ้ไผ่ด้วยวะ ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ขอโทษมันแล้วอะไรก็จะดีขึ้นเอง เพื่อนกันมันไม่โกรธหรอก” ผมบ่นกับตัวเอง และปลอบใจตัวเองไปด้วย เมื่อคิดได้แบบนั้น ก็ข่มตาหลับลง.......

   “ไอ้เจ...ทำไมมึงรับสายกูช้าอย่างนี้วะ” ผมโวยวายกับปลายสาย เพราะมันใช้เวลานานมากกว่าจะรับสายผม
   “คุณชายตินครับ ตอนนี้มันตีสองครึ่งแล้วนะครับ และมันก็เป็นเวลานอนของกูด้วย มึงโทรมาปลุกกูทำห่าอะไรวะ!!”  น้ำเสียงของไอ้เจตอนแรกดูเรื่อยๆ แต่มันเริ่มเพิ่มระดับความดังขึ้นเรื่อยๆหลังจากนั้น
   “หรอ...เออโทษที กูไม่กวนมึงละ” ผมก็เพิ่งนึกได้ว่านี่มันน่าจะนอนไปแล้ว แต่เพราะผมนอนไม่หลับนะสิครับ คิดแต่เรื่องไอ้ไผ่
   “กูตื่นแล้ว...มึงมีอะไรก็ว่ามา” เสียงไอ้เจดูหงุดหงิดไม่ใช่น้อย
   “ถ้ามีคนมาว่ามึง ทำนองว่ามึงกลับคำพูดของตัวเอง มึงจะโกรธไหมวะ” ผมค่อยๆถามไอ้เจ เพราะยังรู้สึกผิดอยู่เลยไม่กล้าที่จะพูดออกไปอย่างเต็มปาก
   “ไม่นะ...เพราะกูก็ลืมที่ตัวเองเคยพูดอยู่บ่อยๆ” ไอ้เจคิดสักพัก ก่อนจะตอบผมกลับมา ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมสบายใจขึ้นมาบ้าง
   “นั่นสินะ ใครจะไปจำที่ตัวเองพูดได้หมดหละ กูก็คิดมากอยู่ตั้งนาน รู้งี้ปรึกษามึงตั้งแต่แรกก็สบายใจไปละ” ผมรู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้าง เพราะเรื่องแบบนี้ไอ้เจยังไม่โกรธหรือเสียใจเลย แบบนี้ไอ้ไผ่มันก็คงไม่เป็นไรเหมือนกัน
   “ทำไม....ใครว่ามึงมาหละ” ไอ้เจถามผมต่อทันที
   “เปล่า...เมื่อตอนขับรถกลับมาไง ก็เผลอไปว่าไอ้ไผ่ มันคงไม่โกรธกูหรอกจริงไหม” ผมตอบมันไปอย่างสบายใจ
   “มึงว่ามันยังไง” เสียงไอ้เจนิ่งลงเล็กน้อย แต่ผมก็ไม่ได้แปลกใจในน้ำเสียงนั้นเลย
   “ก็มันเคยบอกว่าไม่อยากให้ลูกค้ากินขนมเก่าค้าง แต่วันนี้มันจะกลับบ้านไม่ยอมมาอบขนม กูเลยเผลอว่ามันว่าไหนใครบอกว่าไม่อยากให้ลูกค้ากินขนมเก่าไง ก็แค่นั้นหละ กูนี่ก็คิดมากอยู่ตั้งนานคิดว่ามันจะเสียใจหรือโกรธกูซะอีก เฮ้อค่อยโล่งอกหน่อย” ผมเล่าเรื่องให้ไอ้เจฟัง
   “ชิบหายแล้ว!!” เสียงไอ้เจเปลี่ยนเป็นตื่นๆทันที ทำให้ผมต้องตกใจตามไปด้วย
   “อะไรวะ” ผมถามมันอย่างแปลกใจ ว่าทำไมมันต้องตื่นเต้นแบบนั้นด้วย
   “มึงว่า...กูกับไผ่นิสัยเหมือนกันไหม” มันถามอะไรแปลก
   “ปัญญาอ่อนหรือไงมึง ใครดูก็รู้ว่ามึงมันกะล่อน จะไปเหมือนไอ้ไผ่ได้ไง” ผมตอบมันกลับไปตามที่ผมคิด เพราะให้ดูยังไงสองคนนี้นิสัยก็ไม่เหมือนกัน
   “ก็นั่นไงหละ กูอาจจะไม่คิดเรื่องพวกนี้ แต่ไอ้ไผ่นะคิดเต็มๆเลยหละมึง” คำพูดของไอ้เจทำให้ผมเริ่มคิดหนักกว่าเดิมอีก
   “แล้วแบบนี้จะทำยังไงวะ” ผมเริ่มมืดแปดด้าน เลยลองถามความคิดของไอ้เจดู
   “แล้วใครใช้ให้มึงไปว่ามันแบบนั้นวะ” ไอ้เจตำหนิผมอย่างแน่นอน เพราะผมรับรู้ได้จากน้ำเสียงของมัน
   “ก็มันจะกลับบ้านนี่หว่า ไม่ยอมมาอบขนม” ผมบอกสาเหตุที่ทำให้ผมต้องว่ามันออกไปแบบนั้นให้ไอ้เจได้เข้าใจ
   “ห่านี่...ถ้าไม่อยากให้ไผ่อยู่ไกลนัก ทำไมไม่ให้ย้ายมาอยู่ด้วยเลยหละ” ไอ้เจยังต่อว่าผมต่อ แต่เดี๋ยวนะนี่มันหาว่าผมอยากอยู่ใกล้ไอ้ไผ่หรือนี่
   “ไม่ใช่อย่างนั้นนะมึง ก็แค่มันเคยบอกไว้เรื่องขนมไง กูเลยย้ำให้มันจำได้แค่นั้น” ผมตะกุกตะกักในการตอบไอ้เจ เพราะเหมือนสมองผมจะเรียบเรียงข้อความได้ไม่ดีเท่าไหร่นัก
   “ช่างเหอะ ยังไงก็แล้วแต่ พรุ่งนี้มึงก็ขอโทษมันด้วยแล้วกัน แค่นี้นะกูจะนอนแล้ว” ไอ้เจมันไม่รอให้ผมตอบอะไร เพราะพอมันพูดจบมันก็วางสายไปเลย.........แบบนี้ผมก็ยิ่งนอนไม่หลับเข้าไปใหญ่เลยนะสิ โอ๊ยยยยยยยยยยย.....................

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ขอโทษที่ให้รอนะครับ แอบทิ้งหนังสือ แล้วมาลงให้ก่อนเลยครับ

[kunkai]

   ค้าบ

[LalaBam]

  ทะลุถึงหนูไผ่ของพี่
อะหิอะหิ

ง่า
ไผ่โกรธอะไรติณเนี่ย
เค้าไม่เข้าใจอารมณ์แกเลยว่ะไผ่

[hotladyanyavee]

เฮ่อ นายตินทำน้องไผ่เสียใจแล้วอะ นายน่าจะรู้ว่าตัวเองยังรู้สึกแปลกกับใจตัวเอง
แล้วไม่คิดว่าน้องไผ่ก็อาจแปลกกับใจตัวเอง เลยอยากจะลองเข้าใจตัวเอง
เอาใจช่วยสองคนนี้ให้รู้ใจตัวเองเร็วๆๆๆ

[win200]

ขอเดาว่าพรุ่งนี้ไผ่ไม่มาโรงเรียน หรือ ต้องมีอะไรเกิดขึ้นชัวร์ เมื่อไผ่ผู้ใสซื่อกลับไปนอนบ้านตัวเอง




ตาตินก้นะ เปนพวกที่ไม่คิดอะไรก่อนพูดจิมๆ

[SweetSacrifice]

ไผ่ขี้งอนเกิ้นนนนนน
หรืองุ้งงิ้งเฉพาะตอนที่อยู่กับติณ เพราะตลอดมาไผ่ก็อยู่คนเดียวได้นี่
สงสัยอยากให้ติณโอ๋บ่อยๆ อิอิ

[getto]

 :กอด1:พี่บี
มีทิ้งหนังสือ สู้ๆกับการสอบค้าบ
ตินง้อไผ่ด่วน ไผ่คิดมาก

[namtaan]

ขอบคุณบีบีค่ะ บวก 1 แต้มก่อนนะคะ

แล้วทำไมไผ่ถึงต้องกลับไปนอนบ้านให้ได้ล่ะ มีำอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า
ใจเขา ใจเรา ไผ่คิดมากอีกแน่ๆ
ตินก็รีบเข้าใจหัวใจตัวเองเสียทีนะ จะได้รีบดูแลหัวใจไผ่เต็มที่เสียที

  กลับไปอ่านหนังสือ และทำคะแนนได้ดีๆนะคะ

[aehJTS]

เห็นด้วยกับเจ บอกไผ่ย้ายมาอยู่ด้วยกันเลย เวลางอนจะได้ง้อง่ายไม่ต้องรอถึงพรุ่งนี้

  writer คะ

[Zepher]

ตินพูดอะไรไม่คิด
เอาแต่ใจตัวเองมากไปรึเปล่า
ไผ่น่ะเป็นคนมีเหตุผล เจียมตัวตลอด
มันต้องมีอะไรแน่ ๆ เลย

[zandwizz]

ขอบคุณที่มาต่อฮะ แต่สั้นจังอ่า....

[dukdikdukdik]

+1 นะคะ ขอบคุณที่มาต่อให้อ่านกัน คิดถึงไผ่กับติณมาก ๆ จริงจัง

แล้วติณเมื่อไหร่จะยอมรับตัวเองสักที ถ้ายังไม่รู้ความรู้สึกตัวเองแบบนี้

จะทำให้เสียใจทั้งสองฝ่ายง่าย ๆ นะ ลุ้นให้ยอมรับเร็ว ๆ 55+

[bbyuqin]

แต่เอ๊ะทำไมหนูไผ่ต้อง
ทำแววตาเศร้าๆด้วยอ่ะ สงสัยจะมีปัญหาแต่ไม่อยากให้ติณรู้เพราะกลัวติณยื่นมือเข้ามาช่วยรึเปล่าเนี่ย

[OHmeza019]

อิอิ มารออ่านตอนต่อไปครับ

[anajulia]

โถววววววววววว น้องตินน้อยเอ้ย จนขนาดนี้ก็ยังไม่รู้ว่าที่ตัวเองรู้สึกมันคืออะไรยังไงอีกนะคะ
น้องไผ่ หนูก็ทนๆไปก่อนนะคะ มาค่ะ มาให้พี่นุ่นอดโอ๋ โอ๋ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

อย่าใส่ใจผู้ชายปากแมวนะคะ ^^

[PEENAT1972]

นุ่นจะกินหน่อไม้รึคะ 555 ล้อเล่น
 
ตินก็พาไผ่เข้าบ้านถาวรเลยสิคะ 555

[roseen]

รักเขาชอบเขาก็บอกไปเลยติน

[i1_to*pp]

ตินรู้ใจตัวเองซักทีสิ

       

[manami1155]

โอ..นายตินเผลอทำร้ายจิตใจนู๋ไผ่ไปเต็มๆเลย
ถ้าอยากให้เค้ามาอยู่ใกล้ๆกะพูดไปตรงๆเลยสิจ๊ะ
ทำตีมึนแบบนี้นู๋ไผ่ไม่เข้าใจหรอก

นู๋ไผ่จ๋าอย่าเสียใจไปเลยน้า
ตินกะบ้าๆบวมๆแบบนี้ละ
อย่าคิดมากๆ
 

[pandaๅ123]

แอบสงสารติณ (สวนกระแสนิดหนึ่ง)
ก็คนเค้าไม่ได้ตั้งใจพูดให้เป็นแบบนั้นนี่นะ
ขอให้ไผ่อย่าคิดมากเลยยยยย อย่างอนกัน ๆ
ติณก็บอกความรู้สึกตัวเองออกไปได้แระ
จะได้เข้าใจกันซักที...เฮ่ออออ
คนอ่านมันลุ้นกันตัวโก่ง ..


แอบทิ้งหนังสือมาลงนิยาย น่ารักอะไรอย่างนี้ 
ป้อล้อ..อย่าลืมตอนพิเศษพี่เค นินจาที่บอกไว้ด้วยนะ หึหึ (สปอยมาแล้วนะ ห้ามลืม ๆ )

[Nabee]

ตินเอ๋ย...เป็นถึงขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ใจตัวเองอีกเหรอ

ยังมีหน้ามาปฏิเสธว่าไม่ได้อยากอยู่ใกล้ๆ นู๋ไผ่

ระวังเถอะ...ถ้านู๋ไผ่มาได้ยินเข้า จะงอลนานกว่านี้นะ

แล้วนี่พูดอะไรออกไป...ถึงแม้ว่าจะไม่ทันคิด หรือด้วยความน้อยใจอะไรก็ตาม

รีบ ๆ ไปง้อนู๋ไผ่ซะนะติน...อย่าปล่อยให้มันคาราคาซังล่ะ


แล้วทำไมวันนี้นู๋ไผ่ถึงต้องกลับไปนอนบ้านด้วยล่ะ

มันต้องมีอะไรมากกว่าที่เห็น ๆ กันอยู่แน่ ๆ เลยอ่ะ...อยากรู้ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >////////<


กอดคุณบีให้หายคิดถึง และ +1 ให้ด้วยฮับป๋ม XD

[Phing]

ติณอยากให้เค้ารู้อะไรก็บอกเค้าไปตรงๆเหอะ
อย่าอ้อมโลกเลย

พีบีสู้ๆๆ กับการสอบนะคะ
 

+1ให้กะติณที่ปากแข็งได้โล่

[yayu]

สงสัยว่าตินยังคงสับสนอยู่แน่ๆ ว่าคิดกับไผ่แบบไหนกัน   
สำรวจความรู้สึกตัวเองให้ชัด แล้วก็รีบบอกไผ่ดีกว่ามั๊ย
ไผ่ก็อย่าเพิ่งน้อยใจไปนะ 

+ ให้กำลังใจค่ะ 

[sadness]

[17]

   “ไอ้ไผ่หละ” สิ่งแรกที่ผมมาถึงห้องเรียน ก็ถามถึงไอ้ไผ่ทันที เพราะตำแหน่งที่นั่งของพวกผมมีเพียงไอ้เจอยู่คนเดียวเท่านั้น
   “ยังไม่มา” ไอ้เจยังก้มหน้าอ่านการ์ตูนต่อไปโดยไม่ได้หันมาสนใจผม
   “แล้วมันไปไหนทำไมยังไม่มา” ผมเริ่มโวยวาย ก่อนจะนั่งลงข้างๆไอ้เจ และเพราะมันไม่สนใจผม ผมเลยดึงการ์ตูนออกจากมือมัน
   “มันไปไหนกูจะรู้ไหมหละ” ไอ้เจหัวเสียหันมามองผม พร้อมกับเอื้อมมือมาจะคว้าหนังสือคืน แต่ผมก็เบี่ยงตัวหลบ
   “เพื่อนหายทั้งคน มึงไม่เป็นห่วงหรือไงวะ” ผมโวยวายใส่หน้าไอ้เจ เพื่อนหายไปทั้งคนมันไม่รู้สึกอะไรบ้างหรือไงวะเนี่ย
   “มึงผิดเองนะ อย่ามาพาลคนอื่น” ไอ้เจชี้หน้าผม ก่อนจะคว้าหนังสือการ์ตูนไปอ่านต่อโดยไม่สนใจผมเช่นเดิม

   “สายขนาดนี้แล้วทำไมยังไม่มาอีก” ผมบ่นลอยๆ สายตาของผมก็มองแต่ที่ประตูทางเข้าเท่านั้น
   “ปกติมันไม่เคยสายขนาดนี้นี่หว่า” ตอนนี้อาจารย์เข้าสอนแล้ว แต่ไอ้ไผ่ก็ยังไม่มาอยู่ดี ทำให้ผมกังวลใจมากขึ้นกว่าเดิม
   “หรือว่าจะเกิดอุบัติเหตุกับมันวะเนี่ย” ผมยังไม่เลิกบ่น และสายตาก็ไม่ได้มองไปทางอื่นเลยนอกจากประตู สมองก็ไม่ได้รับรู้เรื่องที่อาจารย์กำลังสอนอยู่เลยสักนิด

   “มึงจะเลิกพูดได้หรือยัง” ไอ้เจคงรำคาญผมอยู่ไม่ใช่น้อย เพราะตอนนี้มันหันมาว่าผมตรงๆ
   “ก็กูเป็นห่วงมันนี่หว่า เกิดอะไรกับมันหรือเปล่าก็ไม่รู้” ผมกับไอ้เจต้องคอยกระซิบคุยกัน เพราะกลัวอาจารย์จะว่า
   “มึงไม่ต้องห่วงหรอก ถ้ามันไม่มาเรียนเดี๋ยวก็เจอมันที่ร้านพี่มึง ไผ่ไม่ใช่คนทิ้งงานนะเว้ย”
   “นั่นสินะ....แต่ถ้าเกิดมันเป็นอะไรขึ้นมาหละ จะทำยังไง” ผมเหมือนจะเบาใจเมื่อคิดว่ายังไงซะก็จะได้เจอไอ้ไผ่ที่ร้านกาแฟอยู่ดี แต่พอคิดไปคิดมาก็ยังอดห่วงมันไม่ได้
   “ถ้าห่วงมันนัก มึงก็ตามไปหามันที่บ้านเลยสิวะ จะได้เลิกบ่นสักที” ไอ้เจคงทนรำคาญไม่ไหว เลยไล่ส่งผมให้ไปตามไอ้ไผ่ที่บ้าน
   “เออใช่.....” ทำไมผมคิดไม่ได้นะ ในเมื่อห่วงมันก็ตามไปดูให้เห็นสิว่ามันไม่เป็นอะไร แต่สงสัยความคิดผมจะดังเกินไปหน่อย เพราะตอนนี้ทั้งห้องหันมามองผมเพียงคนเดียว รวมถึงอาจารย์ด้วย....
   “คิดผมเพิ่งนึกได้นะครับว่าผมไม่สบาย”
   “หืม....” ตอบบ้าอะไรแบบนั้นวะไอ้ติน พอผมเจอสายตาของอาจารย์ที่จ้องผมอยู่ ทำให้ผมคิดคำตอบบ้าๆนั่นออกไป และมันก็ทำให้อาจารย์ยิ่งจ้องผมเข้าไปใหญ่
   “เปล่าๆๆครับ คือผมพูดผิดครับ คนที่ไม่สบายนะพี่สะใภ้ผมนะครับ แล้วพี่ชายผมบอกว่าให้เอาของไปให้ที่โรงพยาบาล...แต่ผมก็ลืม” ผมเริ่มทำตาระห้อย เพื่อเอาตัวรอด
   “แล้วจำเป็นต้องเป็นเวลานี้หรือเปล่า เวลาที่ผมสอนนะ” เสียงอาจารย์ไม่ได้ดัง แต่ก็รู้ว่ากำลังโมโหแน่ๆ
   “ผมขอโทษคครับอาจารย์ที่เสียมารยาท ผมคงเป็นห่วงพี่สะใภ้มากเกินไปนะครับ” ผมเริ่มทำหน้าเศร้า เพื่อเอาตังรอด แต่ในใจก็คิดว่า—กูจะรอดไหมวะ
   “คือพี่สะใภ้ผมล้มนะครับ ยิ่งท้องด้วยแล้วไม่รู้จะเป็นอะไรมากหรือเปล่า” ขอโทษนะครับพี่แอน....ผมต้องเอาตัวรอด และออกไปหาไอ้ไผ่ด้วย
   “ตายละ!” เสียงอาจารย์อุทานออกมา
   “ยังครับอาจารย์ แต่ผมก็อดห่วงไม่ได้จริงๆ” ผมเริ่มตีหน้าให้เศร้ากว่าเดิม เพื่อเรียกคะแนนสงสารจากอาจารย์
   “แล้วนี่คุณยังจะมาเข้าเรียนอีก รีบๆไปเลย” สำเร็จ...
   “แต่ผมไม่อยากขาดเรียนนะครับ” ผมเงยหน้ามองอาจารย์ พร้อมกับทำหน้าให้น่าสงสารที่สุด
   “ไม่ใช่เวลามาห่วงเรียนแล้ว รีบไปๆๆ” อาจารย์เร่งให้ผมออกจากห้อง
   “งั้นผมขออนุญาตินะครับ” ผมยกมือไหว้อาจารย์ ก่อนจะเดินออกมา ตอนที่ผมหันไปมองไอ้เจ มันส่ายหน้าพร้อมกับมองผมทำหน้าเหมือนไม่เชื่อว่าผมจะกล้าพูดอะไรแบบนั้น คำพูดจากปากของไอ้เจที่ผมอ่านได้เพราะมันไม่เปล่งเสียง คือ - - หน้าด้านชิบ
   คราวนี้ผมบาปหนาแน่ๆ ทั้งโกหกอาจารย์ ทั้งเอาพี่แอนมาอ้าง แต่เพราะผมอยากไปหาไอ้ไผ่เพื่อดูว่ามันทำไมไม่มาเรียน นี่ถ้าตอนเช้าผมไม่โทรไปถามอาการพี่แอน ผมคงไม่กล้าพูดจริงๆนั่นหละ แต่นี่พี่แอนไม่ได้เป็นอะไรมาก เพียงแต่พี่ป่านนั่นหละตื่นตูมไปเอง ผมกับพี่แอนยังนินทาพี่ป่านอยู่เลย.....

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

   ผมขับรถมาจนถึงซอยบ้านไอ้ไผ่ แต่ก็เพิ่งนึกได้ว่า ผมไม่รู้ว่าบ้านมันอยู่ไหนนั่นเอง เพราะปกติผมจะจอดส่งมันที่หน้าปากซอยเท่านั้น ไม่เคยเข้าไปส่งถึงบ้านเลย แล้วแบบนี้ผมจะทำยังไงหละ - - - - -ขับไปเรื่อยๆนั่นหละ มันต้องเจอจนได้หละน่า
   ผมขับเข้าไปเรื่อยๆแต่ก็เดาไม่ได้เลยว่าบ้านหลังไหนเป็นบ้านไอ้ไผ่ เพราะตรอกซอกซอยมันเยอะเหลือเกิน แถมรถที่ตามหลังผมมายังบีบแตรไล่อีกต่างหาก เพราะรถผมเรียกได้ว่าคลานไปก็ว่าได้ เพราะสายตาผมต้องมองหาไอ้ไผ่ด้วย ถ้าขับเร็วอาจจะมองไม่ทันได้.......แต่ในที่สุดผมก็ต้องตัดสินใจขับรถออกมาตั้งหลักที่หน้าปากซอยเช่นเดิม ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเดินเท้าเข้าไปแทน...ในเมื่อไอ้ไผ่ยังเดินได้ มันก็ไม่น่าจะไกลมากนักหรอก
   ผมเดินหาไอ้ไผ่อยู่นานก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอ ไม่ว่าจะเข้าซอยนั้นออกซอยนี้ ก็ไม่เห็นมีสักหลังที่น่าจะเป็นบ้านไอ้ไผ่ ผมเดินวนไปวนมาจนเริ่มจะหมดแรง
   “ไปอยู่ที่ไหนวะไอ้ไผ่!!” ผมตะโกนออกมาเมื่อหมดทาง และเป็นการระบายความอัดอั้นไปในตัวด้วย เพราะผมก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้มากไปกว่านั้น
   “ตามหาเราหรอติน” ผมหันกลับหลังทันที รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าผม เพราะคนที่ผมตามหายืนอยู่ตรงนี้นั่นเอง ผมไม่รู้ว่าทำไมต้องดีใจที่เจอไอ้ไผ่มากขนาดนี้ ทำไมต้องยิ้มเมื่อเจอหน้ามัน ความเหนื่อยเมื่อครู่มันหายไปไหนหมดนะเมื่อไอ้ไผ่มายืนต่อหน้าผม.......ทำไมกัน

[BossZa]

 

 อย่างนี้เค้าเรียกว่ารักแล้วติน

[badcow]

แล้วยังไงๆๆ - -"

[N.T.❁]

ห่วงออกนอกหน้าขนาดนี้แล้วยังจะปากแข็งอยู่อีกมั้ยอะติน ^^

[jokirito]

แหม  ทำไปได้นะตินติน   

[OHmeza019]

บอกเลยตามหา ติน ติน ติน สู้โว้ยยยยยยยย