หัวข้อ: [____________มองไม่เห็น สัมผัสไม่ได้] # ตอนพิเศษโคตรๆ...คลิปหลุด 290954 (คุณไม่ได้ตาฝาด)

[ordkrub]

ถ้ารู้ว่ามันต้องใช้ภาษาอังกฤษถึงจะเข้าใจกัน ยุให้พูดมานานแล้ว5555

[uknowvry]

โย่วววว...
เราก็ยัง งง งง
555

[sky-cafe]

เข้าใจฟีลๆ ถ้าเป็นภาษาไทยเราเขินมากกกก พูดไม่ได้เรียบเรียงประโยคไม่ถูก แต่พอเป็นภาษาอื่นก็เขินอยู่ดี(เอ๊ะ ยังไง) แต่ถ้าเมานี้อีกเรื่องพูดไม่หยุด == น้องอิฐคงอารมณ์เดียวกับเรารู้สึกแต่พูดออกมาไม่ได้ ก็เลยเงียบดีกว่า เหมือนคน lack skill ในการสื่อสาร lol ว่าแต่ว่าสรุปแล้วไอ้น้องนิวนี้ต้องการอะไรกัน แก้แค้น? หืมม น่าสนใจ

[Little Devil]

เข้าใจกันแล้ว

[yayu]

มาติดตามต้านอิฐด้วยคน ^^

ในที่สุดต้านกับอิฐก็เข้าใจกันแล้ว 
คุยกันบ่อยๆนะ จะได้เข้าใจกันมากขึ้น 
เวลาเค้ามีความสุข เรายิ้มแก้มปริเลยทีเดียว   

[DexTunG]

 

[m_pop91]

ชอบๆ หวานกันแบบนี้

[kongkilmania]

กว่าจะเข้าใจกันได้ ต้องเลือดสาดซะก่อน 
ต่อไปนี้ก็จะมองเห็น(กันและกัน) และสัมผัส(หัวใจ)ได้ แล้วสินะ    แอร๊ยยยยย 

[P★RiTŸ]

 

[mutoo]

หวานแบบนี้..ดั้นชอบบบ

แต่ขอหวานเป็นภาษาไทยดีกว่า
ภาษาต่างชาติมันจะมาซึ้งกว่าภาษาไทยของเราได้ไง

เป็นคนไทยแท้ๆ
ภาษาอะไรมันจะอธิบายความรู้สึกได้ดีกว่าภาษาไทย
..ไม่มี๊..

[foyer]

80
#

เป็นอีกหนึ่งวันของการนอนเดี้ยงในโรงพยาบาล แม่งลำบากดีแท้ จะเข้าห้องน้ำทีก็ต้องนั่งรถเข็น... หรือไม่ก็ใช้ไม้เท้าค่อยๆ กระโดดย่องแย่งไป
จะใช้บริการพยาบาล หรือ...ไอ้พวกเพื่อนที่แสนดี มันก็ดูทุเรศตัวเองเกินกว่าจะรับได้ พวกเมิงคิดดูว่า... คนอย่างกู.... ไอ้ต้านคนนี้ ถ้าต้องยืนฉี่โดยมีคนคอยหิ้วปีกแถมช่วยจับน้องชายชี้ให้น้ำพุ่งตรงโถส้วม มันจะ...... โอ้ย แม่งเอ๊ย แค่คิดกูก็อยากโดดตึกตายแล้วว่ะ ถึงจะทุลักทุเลมากแค่ไหน กูก็ไม่ยอมเสียฟอร์มนะเว้ย.....

โชคดีจริงๆ ที่วันนี้ไม่มีใครมาเฝ้าให้เกะกะลูกกะตา
เหอะ... กูคงปลื้มตายล่ะนะ แต่ละคนที่มาแม่งมีแต่คนคอยซ้ำเติม หรือไม่ก็สมน้ำหน้า ด่ากูสารพัด เออออ ก็พวกมึงไม่มีแฟนน่ารักเหมือนกูนี่หว่า ต่อให้ตายแล้วเกิดใหม่พวกมึงก็ไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกกูหรอก

ส่วนเรื่องเมื่อวาน.... หลังจากหมอ พยาบาลเข้ามาขัดจังหวะ อิฐก็โดนไล่ให้กลับห้องไปพักผ่อน กูเลิกบ้าแล้ว... ก็เลยยอมรับชะตากรรม นอนหลับ พักผ่อน กินยาด้วยอีกคน เพราะกูอยากหายเดี้ยงไวๆ

#

วันต่อมาอิฐมันออกจากโรงบาลได้แล้ว ตอนเช้ามันเลยเข้ามาบอกกูว่าจะกลับบ้านไปเอาเสื้อผ้าก่อนมานอนเป็นเพื่อนกู โอเค.... อยากทำอะไร ทำเลย เพราะกูบอกมันไม่ต้องมาแล้วมันก็ยังจะมา กูอยากให้กบาลมันหายก่อน แล้วค่อยว่ากัน แต่เคยเห็นอิฐงอแงมั้ย เออ นั่นแหล่ะ จะน่ารำคาญปนกวนตรีนนิดๆ กูเลยขี้เกียจว่า
 
สักตอนสายๆ อิฐก็มา มันขนกระเป๋าเสื้อผ้าใบโต พร้อมเครื่องมือทำมาหากินของมันมาครบเซต เหอะ.....กะตั้งรกรากที่นี่เลยหรือไงวะ
“กูไม่ได้อยู่ที่นี่ตลอดชีวิตนะอิฐ” เห็นแล้วมันอดพูดไม่ได้จริงๆ ว่ะ
“ที่นี่ไม่ตลอดชีวิต แล้วกับอิฐอ่ะ ตลอดชีวิตป่าว?” เหอๆ สมองมันคงกระทบกระเทือนขั้นรุนแรงว่ะ เลยพูดอะไรแบบนี้
“ตลอดชีวิตดิ ต่อไปถึงชาติหน้า บวกชาติต่อๆ ไปด้วย” กูยักคิ้ว อิฐมันเลยยิ้มๆ ไม่ตอบอะไร
“กูโคตรคิดถึงมึงเลยว่ะน้องอิฐ ทำให้พี่ต้านหายคิดถึงหน่อยดิคร้าบ...” เห็นหน้าแล้วใจมันหวิว คิดถึงอยากจะรักให้มากๆๆ แต่ติดว่ากู...........ง่อยแดรกอย่างที่เห็น
“สภาพนี้ไม่อำนวยก็เจียมตัวหน่อยดิพี่ต้าน” อิฐมันลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง แล้วทำเป็นเมินกู เฮ้ย อะไรวะ เปลี่ยนโหมดไวมาก กูตั้งรับไม่ทัน   

“พี่ต้าน... อิฐจะเริ่มแล้วนะ” ห่ะ อยู่ๆ อะไรอีกวะ
“ยังเจ็บอยู่ป่ะ?” มันถาม ห้วนมากกก
“ไม่ หนักกว่านี้กูก็เคยเจอมาแล้ว” รักษาฟอร์มว่ะ ที่จริงเจ็บสราด ยิ่งไอ้ตรงที่เป็นแผลแตกนะเมิงเอ๊ย โดนน้ำไม่ได้ โคตรจะแสบเลย

“เดี๋ยวก็หาย จะดูแลอย่างดีเลย” ห้วนได้อีกนะเมิง ช่วยอ่อนหวานกับกูหน่อยเหอะ
“พี่อยากรู้เรื่องไหนก่อน?” อ่อ... อย่างนี้นี่เอง ทำเป็นซีเรียส โอ้ ลัคกี้ จะเริ่มแล้วสินะ... ลืมเตรียมป๊อปคอร์น กับโค้กรอว่ะ แสรด
 
“เอาเรื่องไอ้นิวก่อน” ไอ้เชี้ยนี่กูอยากจัดการกับมันเป็นคนแรกหลังจากกูหายเจ็บ
“นิวหลอกผม... ผมโง่เอง” อิฐว่างั้น
“.........เออ ทีหลังก็หัดแดกข้าวแทนหญ้าซะบ้างนะ” ฮ่าๆๆ กูแกล้งมัน
“ชิ รู้แล้วว่าโง่ เฮ้อ... เรื่องมันยาวแฮะ” อีกและไอ้นี่
“นิวปล่อยข่าวว่าผมเป็นเกย์อ่ะพี่ต้าน” อ้าว... เป็นมันเองหรอกรึ เชี้ยมาก กูจะนับแต้มมึงแล้วนะไอ้นิว
“เกย์แรดๆ ด้วย แหว่ะ พี่ต้านว่าผมแรดป่ะ?”
“นิดนึง”
“แล้วชอบป่ะ?”
“ชอบบบบ” กูนี่ก็บ้าตลอด
“แถมไปบอกไอ้ชิคอีกว่าผมแอบชอบ ชิคมันไม่เชื่อหรอก แต่พอมีข่าว ไม่รู้ทำไมมีคนเข้ามาหาผมโคตรเยอะเลย... ผมเกือบโดนลากไปทำอะไรในห้องน้ำตั้งหลายที แต่ชิคมาช่วยไว้ตลอด มันเลยซวยเพราะผม” อ่อ... ไอ้ชิคก็ใช้ได้ว่ะ

“แล้วทีนี้....  ผมเลยบอกให้มันห่างๆ กับผมไว้ก่อนดีกว่ามันเป็นห่วงผมอ่ะ ก็เลยไม่ได้ห่าง ผมก็กลัวมันเจ็บตัวอีก เลยเผลอพูดแรงๆ กับมันไป ชิคก็เลยโกรธผมอ่ะพี่ต้าน” เออ กูก็พอจะเข้าใจอ่ะนะ ปฏิเสธความหวังดีของเพื่อน เพื่อไม่ให้เพื่อนต้องมาลำบากด้วยเนี่ย.... เฮ้อ ดูสมกับเป็นมันดีจริงๆ
“โกรธก็ขอโทษ อธิบายไปว่าทำไมมึงถึงทำแบบนั้น ถ้าไอ้ชิคไม่โง่ มันก็คงรู้ว่ามึงไม่ได้ตั้งใจ”
“ครับ” อิฐพยักหน้า “แล้วเรื่องนิวอ่ะ... คือวันนั้นนิวมาช่วยผม.... จากไอ้บ้าคนนึง”

“ไอ้บ้าที่ไหนวะ?”
“อ่า... เด็กนอกคณะอ่ะพี่ มาตามตื๊อผมตั้งแต่มีข่าวลืออย่างงั้นอ่ะ” อิฐมันทำหน้าแหยๆ กูนิ่งฟังมันต่อ... แต่ในใจเมมไว้แล้วว่าใครที่คอยมาหาเรื่องมันบ้าง
“นิวโดนไอ้คนนั้นต่อยจนจุก ผมเลยพานิวไปส่ง แต่พอดีไม่ใช่ที่บ้านหลังเดิม สงสัยอยู่ แต่ก็....เอ่อ ไม่นึกว่าจะมีคนรออยู่เพียบขนาดนั้น... พวกเค้าบอกว่าเคยมีเรื่องกับพี่ต้านมาก่อน อยากจะแก้แค้น นิวก็เหมือนกัน...”
“ไอ้นิวมันแค้นอะไรกู?” สงสัยเชี้ย
“คือ..... นิวมีพี่สาว แล้วเค้าก็บอกว่าท้อง.... กับพี่ต้าน”
“ห่ะ..... กับกูเนี่ยนะ?” บ้าป่าววะ เป็นไปได้ไง กูทำกับใครใส่ถุงตลอดนะเว้ย ยกเว้นกับอิฐคนเดียวเนี่ย แล้วแม่ง...พี่สาวไอ้นิวจะท้องได้ยังไง

“พี่สาวมันชื่ออะไร?”
“แนน” เริ่มจะคุ้นๆ
“แล้วที่นิวโกรธพี่ต้าน เพราะว่า.... พี่แนนเคยไปหาพี่ แล้วพี่ไม่รับเป็นพ่อเด็ก พี่แนนเลยคลอดลูกไม่มีพ่อ แล้วก็ต้องออกจากมหาลัย ไม่ได้เรียนต่อ”
อืม... นึกออกละ แนนคนนั้นนี่เอง....... เหอะ ประสาท ไอ้นิวแค้นกูเพราะความแรดของพี่มันเนี่ยนะ
“กูจะบอกอะไรให้นะอิฐ พี่สาวไอ้นิวอ่ะ เคยโดนเพื่อนกูเย- มาทั้งทีมฟุตบอลแล้ว อยู่ๆ วันนั้นเดินมาบอกกูว่าท้อง แล้วจะให้กูรับผิดชอบ มันตลก กูเลยบอกว่ารอคลอดแล้วตรวจ DNA ดิ ถ้าลูกกูจริง กูให้มันเป็นเมียกูก็ได้ แต่ถ้าไม่ใช่ลูกกู กูจะไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น”

ที่จริงเรื่องนี้มันก็ผ่านมาเป็นปีแล้ว กูเคยมีอะไรด้วยแค่ครั้งเดียว แล้วแนนมาตื๊อกูอยู่อาทิตย์เดียวก็เลิก... ตอนนั้นเค้าเพิ่งอยู่ปีหนึ่งเองมั้ง กูอยู่ปีสาม สถานะแบบนี้ถ้าท้องขึ้นมาคงแย่ แถมมั่วแบบนั้นหาพ่อเด็กยากว่ะ ตอนนั้นกูไปถามคนที่เคยนอนกับแนน พวกมันบอกว่าแนนไม่ได้ไปหา ไม่ได้มาบอกว่าท้อง หรือให้รับผิดชอบอะไรเลย

มันประหลาด.... เหตุการณ์มันเหมือนแนนอยากจับกูมาเป็นแพะ
แน่นอน ว่ากูไม่รับ กูมั่นใจว่าไม่ได้ทำใครท้อง
เพราะกูรู้ตัวว่าเวลามีสัมพันธ์กับผู้หญิงเยอะๆ ก็ต้องระมัดระวังตัวเป็นพิเศษ อาจจะมากกว่าชาวบ้านปกติสามสี่เท่า เพราะกูไม่อยากให้เกิดปัญหาแบบนี้..

“งี้นิวก็เข้าใจผิดเด่ะ?” อิฐทำหน้าประหลาดก่อนพูดออกมา
“เออดิ อย่างว่า... ใครแม่งจะบ้าเชื่อคนอื่นมากกว่าพี่สาวตัวเองวะ”
“พี่ต้านไง” อ้าว กำ เข้าตัวซะงั้น

“ผมนึกว่า.....พี่ต้านจะเป็นพ่อคนจริงๆ ซะแล้ว” กูเห็นสายตาอิฐหวั่นไหวเล็กน้อย กูบอกแล้วป่ะ ว่ามันเก็บอารมณ์เก่ง
“กูระวังตัวอยู่น่า... ถึงเมื่อก่อนจะมั่ว แต่ตอนนี้เลิกแล้วนะ”
“ก็รู้อยู่...” อิฐคิ้วขมวด
“......................”
“ห้ามมั่วอีกนะ” ฮ่ะๆๆ กูฟังอะไรผิดไปป่าวนี่

“อิฐ” กูยกนิ้วชี้ที่หัวตัวเอง “ตรงนี้ใครทำมึง?” จะเอาคืนเป็นร้อยเท่าเลยสาด
“นิว....” อิฐตอบเสียงเบา
“น้องเค้าจะเอาแจกันฟาดพี่ต้าน......แหะๆ ถ้าโดนแจกันอันเท่านี้....” อิฐกางมือกะขนาดให้ดู... ใหญ่เหมือนกันว่ะ
“พี่ต้านคงน็อคแหงเลย” ไม่ต้องรอแจกันกูก็โดนไปเต็มแม็คละ

“มึงเลยมาน็อคแทนกูงั้นดิ?” ไม่ฉลาดเล๊ย
“.....ก็.............ใครจะทนดู คนที่ตัวเองรักถูกทำร้ายได้จริงป่าวล่ะ?”
“.....................” เอ่อ อึ้งสิกู
“ผมอุตส่าห์ไม่พูดว่าอยู่ที่นั่น แต่พี่ยังมาอีก..... ไม่อยากจะเชื่อเล๊ย” อิฐพูดถึงตอนที่ไอ้นิวโทรมา แล้วบังคับให้พูดยืนยันว่าอยู่กับมันจริงๆ
“อย่ามาว่ากู... ที่ยอมโง่ขนาดนี้ ไม่ใช่เพราะกูห่วงมึงเหรอ”
“อ่า....ขอโทษครับที่ผมเชื่อคนอื่นง่ายเกินไป แต่ตอนที่คุยกัน นิวเค้าโกรธแทนพี่สาวมาก ประมาณว่าต้องมาเสียอนาคตเพราะพี่ หนังสือก็ไม่ได้เรียน แถมยังเครียดต้องไปหาทางออกผิดๆ อีก ส่วนลูกเค้าก็ปล่อยให้นิวเลี้ยง น้องเค้าเลยลำบาก เพราะพ่อก็ติดพนัน ไม่ได้อยู่ดูแลอ่ะ” ทำไมชีวิตมันรันทดจังวะ แต่กูไม่ผิด บ้านแตกแล้วจะโบ้ยกันง่ายๆ ได้ไงวะ

“พูดแบบนี้เห็นใจมันรึไง?” กูถามเคืองๆ
“............ใช่อ่ะ” เอาเข้าไป
“ทั้งที่มันตีมึงกบาลแยกเนี่ยนะ?”
“อันนั้นก็เวอร์เกินพี่”
“เลิกเห็นใจมันได้แล้ว” กูสรุป “ชีวิตใครชีวิตมัน เลเวลความบัดซบต่างกัน ช่วยไม่ได้โว้ย... ถ้าลำบากที่จะอยู่นัก ก็บอกให้มันไปตายซะ อย่าลากคนอื่นมาดิ่งลงเหวกับมันไปด้วย ที่จริงกูไม่เอาเรื่องพี่มัน ที่มาโบ้ยความผิดใส่กู นี่ก็ปรานีมากแล้วนะ แต่ที่มันทำมึงเจ็บและกูต้องมาง่อยแบบนี้ กูไม่ยอมโว้ย”

“แก้แค้น?”
“เออ”
“ได้ข่าวว่าพวกที่แทคทีมกับนิวก็มาแก้แค้นพี่เหมือนกัน ผมนึกถึงวัฏจักรชีวิตอะไรสักอย่าง.... ที่วนเวียนไปมาอยู่แบบนั้น ไม่จบสักที”
“ก็กูไม่เคยเสียเปรียบใคร ไม่เคยโดนใครกระทืบฟรี”

“ให้มันจบเถอะพี่ต้าน ผมขอร้อง”
“......................” ถ้าเป็นเมื่อก่อนกูคงไม่ยอม และไม่มีทางยอม
แต่ตอนนี้เหตุผลของอิฐดูจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับตอนนี้ กูก็ต้องฟังมัน

“ก็ได้” อิฐเลิกคิ้วขึ้นมานิดนึง เหมือนไม่เชื่อว่ากูจะยอมง่ายๆ
“ถ้ามันไม่มาหาเรื่องกูอีก กูจะปล่อยมัน แต่ถ้ามันยังเสนอหน้ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตกู กูจะฆ่ามัน”

“ฮะๆๆ เล่นพูดแบบนี้...ชีวิตเหมือนแขวนอยู่บนเส้นด้ายเลยครับ” อิฐมันยิ้มแหยๆ ตอนกูพูดจบ
“กลัวป่าวล่ะ?”
“ไม่แล้วอ่ะ โล่งๆ ดี”
“กูแค่อยากเป็นคนที่มึงอยู่ด้วยแล้วไม่ต้องกลัวอะไรอีก.... ดีแล้วล่ะ ที่มึงโล่ง” อิฐโล่งกูก็โล่ง มันหายกลัว กูก็หายกลัวเหมือนกัน

“......................” แล้วอยู่ๆ กูก็เห็นอิฐมันเริ่มเม้มปาก จมูกแดง และน้ำตาคลอเบ้า
มันเป็นคนเซ้นส์ซิทีฟกับบางเรื่อง กูเคยบอกไปยังวะ

“เป็นอะไรอิฐ ร้องทำไม?” กูขยับตัวไปปลอบมึงไม่ได้นะเว้ย
“.......ไม่รู้อ่ะ” จบคำมันยกมือสองมือขึ้นปิดตาสะอื้นเลย กูล่ะงง อยู่ๆ ก็ร้องไห้ว่ะ 

กูปล่อยให้อิฐระบายอารมณ์ออกมาจนพอใจ คงเป็นอาการอัดอั้นเก็บกดอะไรสักอย่างของมันนั่นแหล่ะ

“พี่ต้าน....” อิฐหยุดร้องแล้วว่ะ น้ำตาเปื้อนแก้มไปหมด แม่งอยากเช็ดให้ด้วยปากจริงๆ
“รู้รึยังว่าร้องทำไม?”
“อืม........อิฐ.....เสียใจที่ทำอะไรให้พี่ต้านไม่ได้เลย” เหอะๆ มึงอ่ะ ทำอะไรให้กูมากมายโคตรๆ เลยว่ะ ตั้งแต่คบกัน... ไม่มีเวลาไหนที่มึงจะอยู่เฉยๆ ในใจกูสักที
เสี่ยวมะ?

“กูไม่ได้ต้องการอะไร เคยบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“....................อืม” อิฐพยักหน้า
“เลิกเสียใจ กูไม่ชอบให้เมียกูหงอย” อิฐพยักหน้าเบาๆ แล้วจากนั้นมันก็เริ่มทำสีหน้าจริงจังอีกครั้ง

“พี่ต้าน....ผมมีอีกเรื่องที่ยังไม่ได้บอก”
“ว่ามา”
“เรื่องที่ผมเคยคุยกับพี่ว่าจะไปเรียนต่อเมืองนอก”
“อืม” ทำไมวะ

“พ่อพี่เป็นคนขอให้ผมไป”


H
เคลียร์ยาวว

ตอนที่แล้วไม่เก่งอิ้งเหมือนกันนะคับพี่น้อง แต่อยากแต่งง่ะ (ดันทุรัง) ขอเอาหัวโขกฝาบ้านหลายๆ ที 
ขอบคุณคุณ anajulia สำหรับคำแนะนำ แหะๆ เคยได้ยินฝรั่งมันพูด นินทาคนที่ไม่พูด (เงียบ) ด้วยคำนี้ เลยเอามาเขียน ซึ่งที่จริง...ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน หุหุ 
ขอศึกษาสักแปร๊บ จะว่าไปภาษาไหนก็ไม่เวิร์คเท่าภาษากายนะ อิอิ... 

[daizodiac]

เคลียร์กันเป็นเรื่องๆไป..

[posshiza]

จิ้มก่อนเฮียต้าน น้องอิฐ ไม่ได้เข้าบอร์ดเป็นเดือน ตามอ่านตาแฉะแน่ช้าน

[P★RiTŸ]

ว่าแล้ว ว่าพ่อต้านต้องเป็นคนบอก
แต่เคลียร์กันได้ก็ดีแล้ว แต่แอบอยาก
ให้ต้านเอาคืนนะ เหอะๆ แต่แบบนี้ก็โอ
จะได้ไม่ต้องแก้แค้นกันไปแก้แค้นกันมา 

[anajulia]

เคลียร์เลยวุ้ย เปิดปากซะก็เข้าใจกันแล้ว
น่ารักอ้ะ โถ........พี่ต้านเอ่ย เจียมสังขารบ้างไรบ้างงงงงงงงงงงงงงง
กร้ากกกกกกกกกกกส์

แต่....ที่แนะให้น้องอิฐไปเรียนต่อไกลๆนั่นมีวาระแอบแฝงไรป้ะคะคุณพ่อ???

[wisa]

 

[yeyong]

เป็นนิยายที่ตัวละคร โดยเฉพาะพี่ต้าน มีคำพูด ที่กระตุกใจเราได้เยอะมาก

[OhJa]

การพูดตรงๆต่อกันเนี่ย มันทำให้เข้าใจกันมากขึ้นจริงๆด้วย

พออะไรๆเริ่มคลี่คลาย  แต่ก็ดูจะมีอะไรอึมครึมๆก่อตัวขึ้นมาอีกละ

เฮ้อๆ  เฮียต้านกะน้องอิฐ สู้ๆ  คราวนี้อุปสรรคใหญ่ใช่ย่อย 

[kitty]

 o18พี่ต้านเท่โคตรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร


น้องอิฐรักพี่ต้านไห้มากกกกกกกกกกกกน้า

[ordkrub]

ดีแล้วที่ยอมพูด มันเป็นการตัดสินใจร่วมกัน ถ้าไม่บอกกันจะคาใจกันไปเปล่าๆ

[heavenly**yaoi]

แน่นอนเลยไรท์เตอร์ ภาษาร่างกาย 555+
กดบวกกับความเสี่ยวพี่ต้าน
เอาแล้วไง งานเข้าบ้านพี่ต้าน พ่อพี่ต้านใช้วิธีนี้หรอ ต้านจัดการเลย อุ๊ย ไม่ใช่ๆ นั่นมันพ่อ 555+

[sky-cafe]

คุณพ่ออ่ะะะะะะะ ทำแบบนี้กะจะตัดสัมพันธ์ทางอ้อมเลยนะนั้น แต่คงยากพี่ต้านดื้อด้านขนาดนี้ กินไม่ง่ายๆ

[DexTunG]

   เคลียร์กันได้ก็ดีแล้ว        +1

[XOXO]

อ่านรวดเดียวจบเลย 80 ตอน  ><
มาลงชื่อเปน  FC เรื่องนี้อีกคน มาต่อไวไวนะค๊า

[EunJin]

ดีและ ที่น้องอิฐสามารถที่จะเคลียร์ได้
ต้านก็ตั้งสติรับความจริงเป็นเรื่องๆไปนะ
ฮ่าๆๆๆ  +1 ให้จ่ะตัวเธอว์ ^ ^b

[nunamicky]

เห็นด้วยค่ะ
ภาไหนก็ไม่อธิบายความรู้สึกได้ดีเท่าภาษากาย
รักกัน รักกัน
+1 ค่ะ
 

[andaseen]

ดีจายยยยยยยยยย น้องอิฐเคลียร์กะพี่ต้านซักที
แต่....พ่อนะพ่อ!  :m29:เอิ่มมมม เอาเป็นว่า สู้ๆนะพี่ต้านฝ่าด่านบิดาอรหันต์ให้ได้นะ  ฮ่าๆๆ

[P★RiTŸ]

 

[sukie_moo]

เก็บเรื่องราวไว้เยอะจริงๆนะอิฐ
เล่าให้ต้านฟังเลยจะได้เข้าใจกัน แล้วช่วยกันคิด ช่วยกันแก้ปัญหา
สงสารนิวเหมือนกัน คงจะทุกข์และลำบากจนสะสมกลายเป็นความแค้น
แนนก็น๊า ไม่รักตัวเอง ใครเค้าจะรัก

[foyer]

81
#

พ่อกู?

ครั้งที่แล้วแม่ คราวนี้เป็นพ่อกูเหรอวะ

อะไรนักหนาวะเนี่ย ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้
กูงงและมึนจนพูดอะไรไม่ออก ตอนที่กูเลิกคิดจะปกปิดว่าเป็นอะไรกับอิฐ ขัดใจแม่ กูก็ว่าแล้วว่ามันอาจจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แต่ไม่นึกว่าพ่อกูจะเข้ามายุ่งด้วยก็แค่นั้นแหล่ะ พ่อกูไม่เคยยุ่งกับเรื่องของกูเลย มันทำให้กูโคตรประหลาดใจ และไม่รู้ด้วยว่าจะรับมือยังไง

“คือว่า.....พ่อพี่อยากให้พี่แต่งงาน.....อ่ะ”
“........................”
“แล้วถ้าเราห่างกัน พี่คงเปลี่ยนใจจากผมได้.....มั้ง”
“........................” กูขมวดคิ้ว เครียดที่มันพูดแต่ละอย่างออกมา
“แต่ว่า... ไม่ได้หมายความว่าจะให้เราเลิกกันนะพี่ต้าน พ่อพี่แค่อยากให้พี่ลอง....มองคนอื่นบ้าง แล้วก็แต่งงาน มีครอบครัว ที่....สมบูรณ์อ่ะ”
“.......................”
“เอ่อ.....พี่อย่าเพิ่งโกรธลุงธีนะ เค้าไม่ได้ให้เราเลิกกัน แค่อยากจะทำให้ทุกอย่างในชีวิตพี่เป็นปกติ....อย่างที่ควรจะเป็น......”

“........ทำไมถึงเพิ่งบอก” กูนึกสภาพถ้าทุกอย่างเป็นไปอย่างที่พ่อกูบอกไว้จริง ถ้ากูแต่งงานแล้วมีหลานให้พ่อแม่ แต่ก็มีอิฐเป็นเมียเหมือนเดิม.... แล้วแม่ของลูกกู หรือถ้าลูกกูโตมา พวกเค้าจะคิดยังไง กูว่าคนที่ทนไม่ได้คงไม่ใช่กู แต่เป็นอิฐมากกว่า ที่อาจจะเป็นฝ่ายไปจากกูแทน..... 

“คิดบ้างไหมว่าพ่อกูเค้าไม่ได้หวังดีกับมึงหรอก เค้าทำแบบนี้ก็แค่อยากให้มึงออกไปจากชีวิตกูทางอ้อมก็แค่นั้น!”
อิฐก้มหน้าเงียบไปครู่หนึ่งก่อนตอบ
“ก็ผมทำให้พี่เป็นแบบนี้... แล้วมันก็คงไม่ดี ถ้าผมจะทำลายความหวังของคนที่พี่รักอ่ะ” บ้าชิบ
มันคิดห่วงคนอื่นแล้วมันไม่ห่วงตัวเองเหรอ ว่าถ้าเป็นอย่างนั้นจริง แล้วต่อแต่นั้นไปมันจะอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกนั้นยังไง

“โอเค... สรุปว่ามึงยอมได้ ถ้ากูจะมีคนอื่น” กูว่ามันคงคิดตามพ่อกูไม่ทัน หรือไม่ก็.... ห่วงคนอื่นมากไป
“.........................” อิฐนิ่งมองกูค้างพอเจอคำถามนี้เข้า
“ตอบมาตามตรง”
“.............ไม่” มันพูดเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน
“ดังๆ!” เหมือนกูกำลังกลายเป็นว๊ากเกอร์ในห้องเชียร์ โดยมีอิฐนั่งหงอตอนถูกรุ่นพี่ตำหนิ
“ไม่! ผมไม่อยากให้พี่มีคนอื่น”

“ก็แค่นั้น.....” กูถอนหายใจ จริงๆ โล่งอกว่ะ ถ้ามันตอบว่าได้ กูคงเสียศูนย์แน่ๆ
“กูเข้าใจที่มึงยอมทำเพราะอะไร กูไม่ว่าหรอก.... ดีแล้วที่บอก เพราะถ้าปล่อยไปจริง มันจะทำให้เรามีปัญหา กูรู้ว่าถ้าได้ทำอะไรเพื่อคนที่รักน่ะ มันมีความสุข แต่ถ้าเราทุกข์เพื่อให้เค้ามีความสุข เค้าก็คงไม่ได้ดีใจสักเท่าไหร่หรอก” ทฤษฎีกูเนี่ย ไม่รู้ว่าจริงหรือมั่ว แต่กูก็คิดว่างั้น...
 
กูเข้าใจพ่อแม่กู
และกูก็เข้าใจเมียกู
เออ.... ทำไมบทจะเข้าใจ ก็รับรู้ได้ง่ายๆ งั้นเลยวะ

พ่อแม่ก็แค่อยากเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับเรา.... ที่พ่อทำอย่างนี้คงคิดว่ากูแค่หลงอิฐ หลงนะ ไม่ได้รัก... เพราะฉะนั้นเลยเอาเรื่องนี้มาอ้าง

“อิฐ ถ้ากูไม่หล่อ ถ้ากูจน มึงยังอยากคบกับกูอยู่ไหม?” กูพอจะเดาอนาคตตัวเองออกล่ะ ว่าจะเน่าหนอนขนาดไหน
“พี่ต้านจะไปศัลยกรรมที่เกาหลีเหรอ?” ไอ้บ้าเอ๊ย กูซีเรียสอยู่นะเว้ย ถ้ากูหล่อกว่านี้ กูคงเดินถนนไม่ได้แล้วสราด
“ผมล้อเล่น... ถ้าพี่ต้านจน เดี๋ยวผมหาเงินเลี้ยงพี่เอง และถ้าพี่ต้านไม่หล่อ เดี๋ยวผมจะหล่อแทนให้... ดีไหม?” ฮ่ะๆๆ คิดได้ไงวะ

“กูพูดเผื่อไว้ ถ้ากูโดนพ่อไล่ออกจากบ้าน กูคงจนน่าดูเลย พอกูทำงานหนัก กูคงไม่มีเวลาดูแลตัวเอง จนโทรม ไม่หล่อ....ฮะๆๆ กลัวมึงเห็นสภาพกูแล้วสยองว่ะ”
“เวอร์อีกแล้ว คิดมาก” แค่นี้กูก็สยองแล้วสิ เหอะๆ
“กูคิดมาก แต่ก็ถูกทุกทีนะ” ไม่เห็นมีครั้งไหนที่กูเดาหรือมองอะไร จะผิดเลยว่ะ แล้วกูก็รู้จักพ่อกูดี ถ้าเค้าเอาจริงขึ้นมา แล้วไปเถียงเอาชนะความคิดของเค้า พ่อกูจะเหมือนซึนามิอ่ะ มาลูกเดียวพินาศทันที

“ผมไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น.....พี่ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้”
“กูอยากทำ กูเลือกแล้ว”
“........................”
“แล้วมึงอ่ะ จะเลือกอะไร?” อิฐโคลงหัวลงเล็กน้อย เหมือนจะยอมรับสภาพ
“ก็ต้องเลือกพี่ต้านอยู่แล้ว”
“งั้นเรื่องนี้จบ..... ถ้ากูโดนพ่อโยนออกจากบ้านจริง มึงจะอยู่กับกูไหม?”
“........อ่า...หมายถึง?”

“แม่มึง น้าภัทร บอกกูว่าจะไปทำงานร้านอาหารกับเพื่อนที่กาญฯ”
“ห๊า!!” อิฐหน้าเหวอไปเลย
“กูขอมึงกับแม่มึงไว้แล้ว” งงล่ะสิว่าตอนไหน ไม่บอกอ่ะ กะจะเซอร์ไพร์ส อิอิ
“พูดจริงอ้ะ?”
“เรื่องแบบนี้ล้อเล่นได้เหรอวะ...”
“แม่ไม่บอกอิฐเลยอ้ะ” อิฐทำหน้างอ เหมือนจะเคือง...ฮะๆ
“ถ้าบอกก่อนก็ไม่ตื่นเต้นดิวะ” เรื่องมันเกิดตอนที่กูกับอิฐยังไม่ทะเลาะกันร้ายแรง... ที่จริงกูก็ไปหาแม่อิฐตลอดนะถ้าว่าง แต่คุยกับผู้ใหญ่ มันก็เรื่องทั่วไป ไม่อยากเล่ามาก มีเรื่องนี้แหล่ะที่ทำให้กูประหลาดใจ.... น้าภัทรขอให้กูช่วยอยู่ดูแลอิฐกับบ้านให้ เพราะเค้าบอกว่าเพื่อนที่รู้จักกันชวนไปทำงานร้านอาหารให้ทัวร์ต่างชาติ เงินดีมาก น้าภัทรเค้าอยากเก็บเงินให้ได้เยอะๆ จะได้เอาไว้ใช้หนี้ให้กู

เค้าบอกว่าถึงกูจะทำเป็นลืม แต่เค้าไม่เคยลืมเรื่องนี้ ยังไงก็จะพยายามหาเงินมาใช้คืนกูให้ได้ ตอนนั้นกูซึ้งว่ะ ถ้าเป็นคนอื่นคงชิ่งหรือเนียนไม่จ่ายไปนานแล้ว แต่น้าภัทรไม่ลืม.... กูไม่รู้จะว่ายังไง ก็คงต้องทำตามความตั้งใจของเค้า


“แม่มึง ยกมึงให้กูแล้วนะ” อยากจะทำซึ้งอยู่เหมือนกัน แต่สภาพตอนนี้.....ไม่ไหวว่ะ จะให้พูดตอนอื่นก็ลีลามากไป ไม่ต่อเนื่อง.... งั้นเอาอย่างนี้ล่ะวะ
“อ่า....ไปตกลงกันเมื่อรายย ไม่เห็นรู้เรื่อง” อิฐว่า
“ก็บอกอยู่นี่ไง”
“....................”
“ไว้กูหายแล้วค่อยเต็มสตรีม ตอนนี้เอาพอรอดตายก่อน”
“ต่อภาคสองเหรอพี่?”
“เออ”

“พี่ต้าน...เหตุการณ์มันยังไม่เกิดเลย พ่อพี่อาจจะไม่ว่าอะไรก็ได้นะ”
“เหอะๆ กูว่าไงๆ เค้าก็ต้องโกรธกู เผลอๆ อาจจะยึดทุกสิ่งทุกอย่างของกูคืน ก็พวกการ์ด คอนโด รถ อะไรพวกนี้.....” เหลือแต่ตัวเปล่าๆ แน่กู
“อิฐว่าแค่วันเดียว พี่ต้านคงคลั่ง” เดี๋ยวจะไม่คลั่งให้ดู
“ไม่มีก็ไม่ตายหรอกของพวกนั้น.... แต่ถ้าไม่มีมึง...กูต้องตายแน่”
“เวอร์! ถ้าเป็นงั้นจริงพี่ต้านมาอยู่บ้านอิฐนะ”
“แน่ดิ แม่มึงฝากกูดูแลแล้วหนิ” ที่จริงไม่ต้องบอกกูก็จะไป... เหอะๆ กูหน้าด้าน

#

กูนอนโรงบาลต่ออีกอาทิตย์นึงก็ได้ถอดเฝือกแขน แต่ขายังไม่หาย ส่วนที่กบาลก็รอตัดไหมอีกครั้งก็โอเคละ
อิฐก็ตัดไหมวันนี้วันสุดท้ายเหมือนกัน... เฮ้อ ออกจากโรงบาลได้สักทีกู ที่จริงวันนี้จะมีคนมารับกูเยอะอยู่หรอก แต่ไม่ต้องการว่ะ แค่อิฐคนเดียวก็พอแล้ว

“นี่ๆ พี่ต้าน อิฐเอารถมารับ” รถเข็น? วีลแชร์ นึกถึงคนพิการจริงๆ ว่ะ
“กูใช้ไม้เท้าเดินไปเองได้” ไม่นั่งเว้ย
“นั่งดี้ ชอบไม่ใช่เหรอ ออดี้อ่ะ”
“อะไรวะ?” งง
อิฐมันเลยหันข้างหลังรถเข็นให้ดู มันวาดโลโก้สี่ห่วงใส่กระดาษแปะไว้...

“ออดี้ รับรองจะเข็นให้นิ่มเลย” มันประคองกูไปนั่งจนได้... เวรกำ
“ชิคหายโกรธอิฐแล้วนะ” มันบอกกูระหว่างทางเดินไปขึ้นรถ
“ดีแล้ว แค่พูดน่ะ มันไม่ยากใช่ไหมล่ะ?”
“ครับ ไม่ยากจริงๆ ด้วย”
กูรู้สึกแปลกๆ นิดหน่อย ก็ปกติอิฐมันจะไม่เล่าเรื่องของตัวเองถ้าไม่จำเป็น แสดงว่าคราวนี้คงมีการเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแล้วว่ะ

พอมาถึงรถกูรีบเอาไม้เท้ายันตัวเองขึ้นมาทันที... ไม่อยากเป็นภาระใครว่ะ อะไรพอทำเองได้ กูก็ทำ
พอเข้าไปนั่งในรถได้ อิฐมันก็ยืนมองกูสีหน้าแปลกๆ อยู่ข้างรถ
กูชี้นิ้วบอกให้มันเข้ามานั่ง อิฐเลยรีบวิ่งอ้อมรถกลับมาประจำที่คนขับ

“ลำบากไหมเนี่ย?” มันหันหน้ามาถามกู
“เรื่อง?”
“ขาเจ็บอ่ะ”
“เออ ลำบาก แต่กูดูแลตัวเองได้”
“ขอดูแลบ้างไม่ได้เหรอ?” ห่ะ... พูดอะไรแบบนี้ก็เป็น ปกติมันจะเงียบ ไม่ค่อยถามอะไรกูอย่างนี้หรอก หึหึ.... ขำว่ะ
“ยิ้มไร?” อิฐมันถาม
“ตลกมึง.... เลิกกวนตรีนกูได้สักที” แต่ทำตัวน่ารักขึ้นเยอะ ว่ามะ?
“อ่านะ ผมไปกวนพี่เมื่อไหร่ ก็คนมันรู้สึกผิด อยากดูแลมั่ง ไม่ได้รึไง?”
“ได้สิครับ เดี๋ยวให้ดูแลจนเบื่อเลย”

จากนั้นก็ขับรถออกจากโรงบาลกัน
“อยากไปไหนป่าวอ่ะ?” อิฐถาม
“ลองคิดโปรแกรมมาสิ กูไปได้หมด ลางานเรียบร้อยแล้ว ว่าแต่เมิงเหอะ ไม่ค่อยไปเรียนแบบนี้เดี๋ยวก็ซวยตายอ่ะ”
“ผมตามงานอยู่ เทอมนี้ปฏิบัติเยอะ”
“อย่าให้กูรู้ว่ามึงโดดละกัน” อิฐมันหัวเราะแหะๆ
“พี่ต้านจำได้ป่ะว่าต้องเป็นแบบให้ผมปั้น”
“เออ เริ่มเมื่อไหร่ล่ะ?”
“เริ่มเลยได้ไหม?”
“เฝือกอันเท่าบ้านแปะขากูอยู่ จะปั้นไงวะ?”
“ปั้นท่อนบนไปก่อน ทั้งตัวเดี๋ยวผมขอคิดคอนเซปสักแปร้บบบ”

พอมาถึงบ้าน ป้านิ่มและคนอื่นๆ ก็เข้ามาถามใหญ่เลยกูเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนแถมยังทำกับข้าวรอไว้เยอะแยะ ของชอบกูทั้งนั้นด้วย... เหอะๆ
กูกับอิฐไปกินข้าว เสร็จแล้วก็ได้เวลาเตรียมเก็บของ กะว่าจะไปย้ายทะเบียนบ้านไปอยู่ที่บ้านอิฐซะเลยอ่ะกู

“ขนของตอนนี้เลยเหรอพี่?” อิฐมันยืนถามงงๆ ตอนที่กูลากกระเป๋าเสื้อผ้าออกมา
“ชิงลงมือก่อนได้เปรียบ” เกี่ยวมะวะ
“จะรีบไปไหน..... แม่อิฐยังไม่ได้ไปตอนนี้สักหน่อย”
“แต่กูอยากไปแล้ว” ที่จริงกูอยากไปอยู่กับมันมานานละ... แต่เกรงใจแม่ยาย
ตอนนี้แม่ยายเปิดทาง จะเกรงใจต่อไปให้เมื่อยทำไม จริงมะ?

“เสียดายบรรยากาศตรงสระว่ายน้ำข้างหลังอ่ะ ไปนั่งแล้วชิวดี” อิฐมันชอบไปนั่งเล่นตรงนั้นครับ
“ไว้กูรวยก่อนนะ จะสร้างให้ดีกว่านี้อีก”
“ตอนนี้ยังไม่รวยอีกเหรอ?”
“ไม่ว่ะ ที่มึงเห็นมันไม่ใช่ของกู ไม่ใช่เงินกู นั่นของพ่อแม่กูซื้อให้ทั้งนั้น”
คิดๆ ดูแล้ว กูเนี่ย... ไม่เห็นจะมีสมบัติอะไรสักอย่างเลยวะ

“อ่า.... ไม่ได้อยากได้หรอก พี่ต้านให้ผมช่วยเก็บตรงไหนบ้างอ่ะ?”
“ลิ้นชักชั้นล่างอ่ะ โกยมาให้หมด”
“กกน. นี่พี่”
“เออ แล้วไง”
“ป่าว... มีสามสีเองอ่ะ แม่สีเลยนะเนี่ย แดง เหลือง น้ำเงิน ฮ่าๆๆ” มันกวน แม่ง...ของกูมีแต่ขาว เทา ดำ เว้ย.... ใช้อะไรมองวะ ที่เมื่อกี้กูบอกมันเลิกกวนนี่ขอถอนคำพูดละกัน
“พี่ต้าน... ผมว่าหมดตู้คงไม่ไหวอ่ะมั้ง มัน....เยอะมากเลยนะ เสื้อผ้าพี่อ่ะ ไหนจะรองเท้า กระเป๋า หมวก นาฬิกา แว่นตา แล้วยังมีหนังสืออะไรอีกเพียบเลย”
“เออๆๆ ไม่ต้องเอาไปหมดหรอกพวกนั้น อิฐเลือกเอาอย่างละอันก็พอ”
“ผมจะรู้ไหมอ่ะ พี่ชอบอันไหนที่สุด”
“เลือกมาเหอะครับ อันไหนก็ชอบทั้งนั้นแหล่ะ” 

#

เก็บของเสร็จ ป้านิ่มถามใหญ่เลยว่ากูจะไปไหน... จริงๆ เค้าก็ห่วงกูแบบนี้ทุกทีแหล่ะ
“เค้าจะหนีตามผู้ชาย....” กูทำเสียงดัดจริตใส่ป้านิ่ม เลยเจอตบผัวะเข้าที่ต้นแขน
“เล่นอะไรเนี่ยคุณต้าน บอกมาเร็วๆ จะเก็บข้าวของไปไหนกันคะ?” โหดๆ
“จะไปไหนกันคะคุณอิฐ ย้ายกลับไปอยู่ที่คอนโดเหรอ?” มาๆ กระผมตอบเอง
“ไม่ใช่ครับป้า ต้านจะไปอยู่กับอิฐ..... ที่บ้านของอิฐ”
“แล้วบอกคุณพ่อคุณแม่หรือยังคะ?”
“โอ้ย โตแล้ว ไม่ต้องบอกหรอกครับ” กวนไหมกู

“ต้านคงไม่ได้กลับบ้านอีกนาน” หรืออาจจะไม่ได้กลับเลย เหอะๆ ทำไมลางสังหรณ์กูมันแย่นักวะ
“ป้านิ่มช่วยดูแลทางนี้ทีนะครับ”
“จะไปอยู่บ้านคุณอิฐนานเหรอคะ?”
“ครับ ไม่มีกำหนด”
“โถ...ถ้าอย่างนั้นคุณต้านก็อย่าลืมกลับมาเยี่ยมคนแก่บ้างนะ หายไปนานๆ ป้าคงคิดถึงแย่” ป้านิ่มเอื้อมมือมาจับแขนกู กูเลยกอดป้านิ่ม แม่นมกูด้วยความรักทีนึง กูอาจจะคิดมากไปก็ได้มั้งเรื่องพ่อ

#
 
“พูดยังกับจะไม่มาเหยียบบ้านตัวเองอีกงั้นแหล่ะ” อิฐเปรยขึ้นตอนขับรถกลับ
“ก็พูดเผื่อๆ ไว้ พอมีโอกาส”
“ถ้าพี่พูดกับลุงธีดีๆ ผมว่ามันคงไม่ใช่เรื่องใหญ่มั้ง”
“เออ... สักวัน ไว้กูไปทำงานได้ก่อน คงได้คุย” อยู่ออฟฟิสเดียวกันไม่ยากหรอก แต่มันจะยากตอนที่คุยเนี่ยดิ เฮ้อ......
"ให้ผมไปด้วยนะ?"
"ไม่ต้องอ่ะ กูลุยเอง"
"พี่ก็อย่างนี้ทุกที ขอไปด้วย นี่มันก็เรื่องของผมเหมือนกัน" อะไรวะ... เดี๋ยวก็ตายหมู่หรอก
"เงียบไปเลย มึงอยู่เฉยๆ แล้วจะดีเอง เชื่อกู"
".........." กูรู้ว่าพ่อกูเป็นไง นึกภาพกูเคาะบล็อคมาจากพ่อกู ก็นั่นแหล่ะ แรงพอกัน!


แต่กูว่าพ่อแรงกว่า เหอะๆ


H
ศึกครั้งนี้ ใหญ่หลวงนัก     
ขอบ่นนอกเรื่อง.......
"system เต็มกบาลแล้วโว้ยยย"
ใครเรียนวิดวะโย บ้างจ๊ะ?