หัวข้อ: [____________มองไม่เห็น สัมผัสไม่ได้] # ตอนพิเศษโคตรๆ...คลิปหลุด 290954 (คุณไม่ได้ตาฝาด)

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

เฮียต้าน น้องอิฐ

เฮียต้าน น้องอิฐ

เฮียต้าน น้องอิฐ

เฮียต้าน น้องอิฐ

เฮียต้าน น้องอิฐ

เฮียต้าน น้องอิฐ

เฮียต้าน น้องอิฐ

[andaseen]

 

[BeeRY]

เลือดแบบนี้ไม่เอาอ๊าาาา TT____TT
ทำไมพี่ต้านต้องเจออะไรแบบนี้ด้วยอะ ไอ่นิว ไอ่เลว
แล้วน้องอิฐทำอะไรคะ ทำไมเลือดออกด้วย อย่าเป็นอะไรเลยนะทั้งคู่เลย
โฮกกกกก ทรมานจายยย

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

 

[P★RiTŸ]

 

[uknowvry]

WHAT!!!!

[EunJin]

 

[anajulia]

เง้ออออออออออออออออ
เกิดอะไรขึ้น!!!!

ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[DexTunG]

 

[foyer]

ติดงาน บวก สอบ
ยังเขียนไม่เสร็จเลยจอร์ชช 

ขอเวลาสักสามวันนะตัวเทอว์... (ล้อเล่น)
 

[cartoons]

อ่า สู้ๆน้า เราก็สอบเหมือนกาน อิอิ




โย่ววววววววววววววว

[kongkilmania]

ห๊า!!!!!!!!! 3วันเลยเรอะ
อ้อๆๆ...ล้อเล่นนี่เอง
แต่ความจริงคือ....ขอเวลาอาทิตย์นึงใช่ป่าว 


พี่ต้านเจ๋งอีกแระ สังหรณ์อะไรมิมีผิดพลาด
นับถือๆ 
ว่าแต่พี่ต้านเค้าหนังเหนียว โดนตื๊บแค่เนี๊ยะไม่ระคายผิวเฮียหรอก(รึป่าวฟระ 5555++)
แต่หนูอิฐน่าสงสารอ่ะ
โดนไรเข้าไปเนี่ย เลือดสาดของจริงนะนั่น
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด 

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

ตัวเทอว์มาต่อได้แว้วววววววววววววววว

รอกันอย่างใจจดใจจ่อกันทีเดียววววววววววววววววว

 

[m_pop91]

กลิ่นธูปแรงมาก มาต่อเถอะครับ อิอิอิ

[nunamicky]

อ่านทัน่ซะที
ชอบเรื่องนี้มาก
ชอบต้าน ชอบอิฐ
ชอบไรท์เตอร์ด้วย
เขียนดีมากอ่ะ
+1ค่ะ
ปล.มาต่อไวๆ นะคะรออ่านอยู่นะ
 

[heavenly**yaoi]

งง

[clubza]

        นิวทำเเบบนี้เพื่ออะไร
เเล้วไปเกี่ยวกะพวกนั้นได้อย่างไร
พี่ต้านมาเฉลยด่วนเลย     

[foyer]

79
#

มารู้สึกตัวอีกที ก็ตอนลืมตามาเห็นห้องสีขาวกับเฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้นในห้องของโรงพยาบาล.... เวรกรรม กูสลบเหมือดไปหรือนี่ เสียฟอร์มสัดๆ ตั้งแต่เกิดมาเลย เชี้ยเอ๊ยยย คิดแล้วแค้น...

“โอยย” สำรวจสภาพตัวเองแล้วแม่งโคตรอนาถ แขนหัก ขาก็เดี้ยง หัวก็ปวดตุบๆ
มหกรรมบาทาบวกเครื่องมือครบชุดครั้งใหญ่เลยกู ตอนนั้นดูเหมือนจะลืมเจ็บ เพราะมัวแต่คิดเรื่องอื่นอยู่ แต่ตอนนี้......เออ ทำไมแม่งมันเจ็บเหี้ยๆ แบบนี้ล่ะวะ
“อ๊ะ ต้านฟื้นแล้ว ตามหมอมาเร็ว” เสียงแหลมๆ แบบนี้ ของไอ้เนตรพี่กูชัวร์
กูมองรอบห้องก็เจอไอ้เนตร ไอ้กล้า แล้วก็พวกเพื่อนๆ กูอยู่กันครบ

เหอะ.... มาทำอะไรกันมากมายวะ กูยังไม่ตายสักหน่อย

พอหมอเข้ามา ก็ตรวจเช็คสภาพร่างกายไปตามเรื่องตามราว และสุดท้ายก็บอกว่ากูต้องนอนอยู่ที่นี่อีกอาทิตย์นึง ถ้าอาการดีขึ้นก็กลับบ้านได้

“มึงเป็นยังไงบ้างวะต้าน มึงจำพวกกูได้ไหม?” ไอ้ด้ายืนลุ้นกับคำตอบกูอยู่ที่ข้างเตียง... นี่มันดูละครมากเกินไปหรือเปล่าวะ เมื่อกี้หมอก็บอกอยู่ว่าสมองกูไม่กระทบกระเทือนอะไรมาก แค่เย็บไปไม่กี่เข็ม....เออ ก็เป็นสิบๆ อยู่ว่ะ
“อิฐอยู่ไหน?” กูไม่สนใจจะตอบคำถามมัน แต่ถามถึงคนที่กูห่วงที่สุดตอนนี้ดีกว่า
“น้องอิฐอยู่ห้องข้างๆ ..น้องเค้าหัวแตกเย็บไปหลายเข็ม ตอนนี้หมอกำลังเช็คอยู่แต่ไม่เป็นอะไรมากหรอก เพราะน้องเค้าฟื้นก่อนแกตั้งหลายชั่วโมงแล้ว” เนตรว่าแบบนี้กูโล่งออกเลยว่ะ
ก็ตอนนั้นกูเห็นมันเลือดออกเยอะนี่หว่า แล้วกูก็กลัวมากด้วย....
ถ้าหากว่ามันเป็นอะไรไป กูคงไม่ให้อภัยตัวเองเลย

"ต้านอยากไปหาอิฐว่ะ" กูบอกเนตร
"นี่ๆๆ น้อยๆ หน่อยย่ะ ช่วยดูสารรูปตัวเองก่อนตอบด้วย เฮ้อ.... แค่ลืมตาได้ก็บุญแล้ว แกอย่าทำให้ชาวบ้านเค้าเดือดร้อนไปมากกว่านี้เลยนะไอ้ต้าน" อ่าว สรุปกูผิดเหรอวะ กูแค่อยากเห็นกับตาว่าอิฐมันโอเคแล้ว

"น้องอิฐไม่เป็นไรแล้วมึง ตอนนี้แม่น้องเค้า พี่ธัน แล้วก็น้องแชมป์ดูแลอยู่" เวร.... รู้กันหมดแล้วเหรอวะ พี่ธันกับไอ้แชมป์คงอยากด่ากูแน่
รู้สึกผิดกับแม่อิฐสุดๆ เลยว่ะ กูดูแลไม่ดี ทำให้ลูกเค้าต้องมานอนเจ็บอยู่โรงบาลแบบนี้

"บอกพ่อกับแม่ยังวะเนตร?" ว่าแล้วก็ต้องนึกถึงบุพการีของตัวเองอีกสองคน สร้างเรื่องให้พ่อแม่เสียใจอีกแล้วสิกู....เฮ้อ
"บอกแล้วสิยะ... พ่อกับแม่มาเฝ้าแกทั้งคืน เพิ่งกลับไปเมื่อเช้านี้เพราะมีงานต้องทำต่อ อ้อ.... พ่อฝากด่าแกด้วยนะว่า ไร้สมอง!"
"ฮ่าๆๆๆ" ไอ้เพื่อนเชรี้ย หัวเราะกูหาส้นตรีนอะไรวะ

"ไร้สมองยังไง?" เคือง.... พ่อนะพ่อ... ลูกเจ็บเกือบตายว่าซะกูโง่เลย
"ก็ฉายเดี่ยว ทั้งๆ ที่รู้ว่าพวกนั้นมันไม่น่าไว้ใจน่ะสิ สมน้ำหน้า อยากอวดเก่งดีนัก" อ้าว... ก็คนมันเซลฟ์ จะซ้ำเติมกันทำไม.......
"พวกกูรู้เรื่องจากน้องอิฐแล้วนะเว้ย" ไอ้กล้าว่า
"มึงนี่มัน.........ควายจริงๆ ไอ้ต้าน"
"ด่ากันเข้าไป.....เชี้ย อย่าให้กูหายนะมึง ซัดกะโหลกร้าวรายตัวเลยแม่ง..."
"เหอๆ ปากดี ตอนนี้มึงเอาตัวเองให้รอดก่อนเหอะ"

"ใครเป็นคนพากูมาที่นี่วะ?" ใครรู้ช่วยตอบกูหน่อย
"จะใครซะอีกวะ ก็ไอ้นิวนั่นแหล่ะ น้องอิฐบอก" เหอะๆ แค่ได้ยินชื่อไอ้นิว กูก็อยากจะฆ่ามันแล้วว่ะ


สักพักเนตรมันก็ขอตัวกลับไปทำงานต่อพร้อมกับพี่ธัน ที่แวะมาสมน้ำหน้ากูด้วยอีกคน เออออ.... จำไว้ ไม่มีใครเห็นใจกูเลย กูพระเอกนะเว้ย
 
ทีนี้ก็เหลือแต่เพื่อนๆ กูอยู่กันครบ ที่จริงกลับไปกูก็ไม่ว่า กูอยู่คนเดียวได้ แต่พวกมันก็ยืนยันจะอยู่ซ้ำเติมกูต่อจนกว่าจะพอใจ
โอ้ย......สัดเห๊อะ......

"มึงจะทำไงกับไอ้พวกที่กระทืบมึงวะ?" ไอ้วินถาม
"ไม่ต้องคิดก็ได้ เดี๋ยวกูแก้แค้นให้... วิธีการกูคิดได้ มึงบอกเลเวลความเจ็บมาก็พอ" ไอ้กล้าแม่งขาโหด... ถึงว่าอ่ะ คบกูได้ เหอะๆ ล้อเล่นนะ
"ห้อยหัวจากดาดฟ้าใบหยกเป็นไงมึง?... แล้วรอน้องอิฐมาตัดริบบิ้น" ไอ้ขิงเสนอไอเดีย
"สัด อิฐคงทำหรอก" ตัดริบบิ้น พวกแม่งก็คงหัวโหม่งโลกตายกันหมดอ่ะ
"ใจว่ะ.... เดี๋ยวเรื่องนี้กูเคลียร์เอง พวกมึงไม่ต้องทำอะไรหรอก" กูรอคุยกับอิฐก่อนดีกว่าว่ะ

เพราะเรื่องที่ผ่านมา... ทำให้กูคิดได้ ว่าควรทำหรือไม่ควรทำอะไร
และ....กูจะทำยังไงกับชีวิตต่อไป ให้ทุกอย่างมันดีสำหรับเราที่สุด

   
#

ได้เวลากินข้าว และกินยา กูก็นอนหลับยาวไป จนกระทั่งตื่นมาอีกทีก็ค่ำแล้ว

“เฮ้ย!” แม่งตกใจหมด นึกว่าใครมานั่งเงียบๆ อยู่ข้างเตียง 
“เป็นไงบ้างอ่ะพี่ต้าน... เจ็บไหม?” อิฐในสภาพผ้าพันแผลรอบหัว กับตรงคอที่มันโดนมีดเฉือน ถามกูด้วยหน้าตาเหมือนจะร้องไห้
กูจ้องหน้ามัน.... ตั้งสติก่อนตอบ

“ไม่หรอก แล้วนี่มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ ทำไมไม่ไปนอนในห้อง” มันไม่ยอมตอบกู เอาแต่ถามกูกลับ
“พี่ต้านหิวน้ำไหม?” มันหยิบแก้วน้ำบนหัวเตียงมาให้ กูกินเพราะรู้สึกคอแห้งๆ
“หิวอะไรป่าว?” ว่าแต่คนอื่นหายไปไหนหมดวะ ทำไมเหลือมันอยู่คนเดียว
“กลับห้องตัวเองไป.. ยังไม่หายดีแล้วมานั่งบ้าอยู่ทำไม” กูตัดบทแล้วบอกมันด้วยน้ำเสียงเอาจริง...
“อิฐไม่เป็นอะไรแล้ว ขอหมอแล้วด้วย เค้าบอกว่าเดินออกมาข้างนอกได้ อิฐเลยมาหาพี่”

“......................”
“พี่ต้านอิฐขอโทษ...” มันยกมือจับที่เฝือกแขนของกู
“.....................”
“เพราะอิฐไม่เชื่อพี่ พี่เลยต้อง.....เป็นแบบนี้”

“เออ ทีหลังกูเตือนอะไรก็หัดฟังซะด้วย บอกเป็นล้านทีว่าอย่าไปยุ่งกับไอ้นิว มึงก็ไม่เชื่อ.....ดูดิ๊ สภาพกูเป็นอย่างนี้แล้วมึงจะชดใช้ไหวมั้ย?” ถ้าหน้ากูไม่หล่อขึ้นมาเดี๋ยวมึงไม่ปลื้มทำไง เหอะๆ ที่จริงตอนนั้นยกแขนบังจุดขายไว้ตลอด กลัวเยิน
“ไม่ไหว...... อิฐไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ...ไม่รู้.........เลยทำได้แค่เงียบอยู่อย่างนี้...” มันก้มหน้าบอกเสียงเครือ
กูแกล้งพูดแกล้งโมโหไปงั้นล่ะวะ เห็นมันทำท่าสลดซะเหลือเกิน... กูเองก็ไม่อยากดราม่า ที่จริงแค่เห็นมันมานั่งอยู่ข้างๆ แค่นี้กูก็ดีใจตายแล้วว่ะ

“งั้นลองคิดตามกูนะ....” กูตั้งสติก่อนจะเรียบเรียงความคิดออกมา

“ที่มึงเงียบเพราะอะไร? ความเงียบมันแก้ปัญหาอะไรไม่ได้ ความเงียบสงบอาจจะแก้ปัญหาได้ แต่ความเงียบงันไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาอะไร ลองคิดดูแล้วตอบกูมาว่ามึงรู้สึกยังไง.... อย่าทำให้กูต้องรออย่างทรมานอีกต่อไป เพราะความเงียบงันของมึง” กูคิดว่ากูเคลียร์ตัวเองได้แล้ว... แต่สำหรับมัน กูไม่รู้
กูอยากจะรับรู้ความรู้สึกของคนที่กูรักบ้างก็แค่นั้น

“ฮืออ อิฐจะไม่ทำอีกแล้วพี่ต้าน อิฐขอโทษ” อิฐมันว่างั้นแล้วก็ซบหน้าร้องไห้กับเฝือกแขนกู..... กรรมเวรจริงๆ กูทำมันร้องไห้อีกแล้วเหรอวะ

“อิฐกลัวพี่ต้านโกรธ เลยไม่กล้าไปหา อิฐกลัวว่าจะทำอะไรให้พี่ต้านไม่พอใจอีก เพราะอิฐไม่กล้าพูด อิฐไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่พูด แต่อิฐรักพี่ต้านจริงๆ นะ อิฐไม่ได้มีใคร อิฐไปหาพี่ต้านทุกวัน แต่ได้แค่มองอยู่ห่างๆ เหมือนคนบ้าเลย อิฐคิดว่าจะโทรไปหาพี่ต้านแต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร แล้วถ้าไม่พูดก็กลัวว่าพี่จะโกรธอีก....”

“ก็ทำแล้วก็พูดอย่างที่คิด จะกลัวอะไรวะ” กูฟังคำพูดวกวนของมันแล้วปวดหัวว่ะ แต่จับใจความได้อย่างนึงว่ามันไม่กล้าพูดไม่กล้าทำอะไรเพราะกลัวกูไม่พอใจ
เฮ้อ...... ทำไมมันยากเย็นอย่างนี้วะ

“พูดออกมา… ทำอะไรก็ได้ ให้กูรู้ว่ามึงแคร์กูอยู่ ไม่ต้องกลัวว่ากูจะโกรธ เพราะถึงจะโกรธจะบ้าแค่ไหน กูก็รักมึง” อย่างเช่นที่มันสเกตรูปกู นั่นก็เป็นตัวอย่างที่ทำให้รู้ได้ว่ามันรู้สึกยังไง แต่การสื่อสารแค่นั้นมันก็ยังไม่พออยู่ดี

"กูขอโทษที่ไม่มีเหตุผล แล้วใช้อารมณ์เหี้ยๆ กับมึง ต่อไปกูจะพยายาม.... ไม่ดิ กูจะทำให้ได้ กูจะฟังมึงให้มากกว่านี้ กูเชื่อใจมึงนะ แต่กูกลัวว่าถ้ามึงไม่อยู่ในสายตากูแล้วมึงจะเป็นอะไรไป กูทำเพราะกูเป็นห่วง..... มากไป กูรู้ แต่บางทีมันห้ามตัวเองไม่ได้ กูจะไม่พูดเรื่องเก่าแล้ว แต่ขอพูดว่าต่อไปกูจะทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น ดีจนมึงเลิกกลัวที่จะบอกทุกเรื่องกับกู โอเคมั้ย?"
“....................” อิฐค่อยๆ เงยหน้าเปื้อนน้ำตามามองกูแบบงงๆ เอ๋อแดรกอะไรวะ

“กูรักมึงมากนะ ได้ยินไหม? และกูจะไม่ทิ้งมึงแน่ๆ” กูยกแขนข้างที่ไม่หักขึ้นมา แล้วใช้มือลูบผมนิ่มเบาๆ
“เข้าใจที่พูดใช่ไหม? I do I love you. You and me… can move forward together... i'm sorry. I won’t leave you behind anymore.” อิฐพยักหน้า 

“me too. I won’t shut up anymore.” รอยยิ้มของมันในรอบสองอาทิตย์..... รู้สึกดีชิบเป๋งที่ได้เห็น
“......เอ่อ You've already done so much for me. I see, then….” อิฐทำหน้าลำบากใจ กูเลยพูดขึ้นมาก่อนว่า

“It doesn't have to be now, ones you think of something, tell me. It can be anything.” อิฐมันนิ่งไปแป้บนึง ก่อนตอบเบาๆ

“………I will.” ก็ได้แต่หวังว่าคราวนี้คงเข้าใจกันจริงๆ กูแม่งรู้สึกแปลกๆ ไม่ใช่เพราะพูดกันภาษาอื่นหรอก ถ้าเราจะเข้าใจ ให้พูดยังไง มันก็เข้าใจ
ตอนนี้กูขอเคลียร์กับอิฐก่อน ถ้ามันหลุดจากกับดักความคิดบ้าๆ ของตัวเองได้จริง เรื่องอื่นก็ไม่ต้องเหนื่อยขอให้พูดอีกต่อไปแล้ว...

“from now on, will you let me show you… that I finally realized...”
“..........there you go.” กูพยักหน้าให้มันพูด พูดเถอะว่ะ สักที

“I want to be loved even with all my faults, I wanna find someone who willing to understand me. I know that guy is you. I’ve told myself that I have to change, that I have to try with all my might to understand you too. But I can't…. I can't find any part of me that I can grow to unafraid something I don't really know what it is...”

กูนอนฟังอิฐพูดเงียบๆ ดูจากสีหน้าท่าทางเก็บกดของมันแล้ว กูสงสารว่ะ... คงอึดอัดมากที่จะพูดบางอย่างที่ตัวเองไม่รู้.... ความกลัวที่ซ่อนอยู่ในใจ มันมีกันทุกคนล่ะว่ะ แต่กูเข้าใจแจ่มชัดอยู่อย่าง ไม่ว่ามันจะอธิบายภาษาไหน ก็ยังไม่ทิ้งอาการเดิม คือเรียบเรียงความคิดแบบสะเปะสะปะอยู่

“everything is not your fault. it doesn't matter if you don’t know what's your fear. i don't care... You don't need to be perfect. I love you just the way you are.”
“………………….”
“if you trust in me. Please feel the same.” อิฐมันหลุดยิ้มออกมานิดนึง กูก็ไม่เข้าใจว่าแม่งกูพูดไรผิดไปวะ หรือกูเสี่ยวเกิน...

“ฮะๆ it this what it feels like to have a nice boyfriend?” เหอะๆ อันนั้นมันก็แน่ว่ะ
"I'm sorry..please don't be angry. you know i trust in you completely... i swear this time..any time.. i mean it." กูยิ้มรับกับคำตอบของมัน


“can I kiss you?” อิฐยิ้มถาม เออ....กลายเป็นพูดภาษาอังกฤษกันไปตั้งแต่เมื่อไหร่วะเพิ่งรู้สึกตัว... เหอะๆ แต่ดูท่าว่าถ้าไม่ใช้ภาษาบ้านเกิดแล้วอิฐมันจะกล้าพูดมากกว่าว่ะ แบบนี้ก็ดี พวกขี้อายหลบใน

“go ahead.” กูตอบมัน .....นะ! สภาพกูกระดุกกระดิกไปไหนไม่ได้ ก็คงได้แต่รอปากหวานๆ ของมันมาประทับที่ปากกูเนี่ยแหล่ะ
อิฐมันลุกขึ้นยืนเอาแขนคล่อมตัวกูไว้ มันเล่นจ้องหน้ากูเขม็งเลย.... เหอๆ ทำหน้าแบบนี้เดี๋ยวกูอารมณ์ขึ้นทำไงวะ
อิฐมันค่อยๆ ก้มหน้าลงมาจูบปากกูเบาๆ ในขณะที่สายตาก็ยังไม่ผละไปจากกู
“does it hurt.......here?” มันถามแล้วยกมือลูบแผลที่มุมปากกูเบาๆ
“no... keep going.” กำเวร ถ้ากูไม่พิการทั้งตัวแบบนี้คงจับมันขึ้นเตียงประจำตำแหน่งไปนานแล้ว

พูดจบ อิฐค่อยๆ แนบปากมันกับกูให้แน่นสนิทยิ่งขึ้น มันแทรกปลายลิ้นนุ่มๆ เข้ามาแล้วกวาดไปทั่วปากตลอดทั้งไรฟันกระพุ้งแก้ม กูเพิ่งรู้สึกว่ามันจูบเหมือนสำรวจปากกูจริงๆ ก็วันนี้ เหอะๆ ......หวานใช่ป่ะล่ะ....

"I miss you so much.." อิฐกระซิบบอกกับปากกู
"let's miss me more... honey." อยากจะหายเดี้ยงเร็วๆ เว้ยยย

ยังไม่ทันได้ทำอะไรไปมากกว่านั้น... พวกเราก็ต้องรีบผละออกจากกันเพราะเสียงเคาะประตู และมีร่างของคุณหมอที่ร่างกายอ้วนท้วนสมบูรณ์ เหมือนโลโก้ซีอิ๊วขาว กับป้าพยาบาลหน้าเหี่ยว ที่ลืมเมคอัพ เดินเข้ามาขัดจังหวะซะก่อน


H
เหอะๆ คนเขียนกระแดะ ทั้งที่ภาษาอังกฤษห่วยแสรด
แต่อิฐก็ฟีลประมาณนี้... กลัวการพูดให้คนอื่นเข้าใจ แต่ก็อยากมีคนเข้าใจ

โอ๊ะ มันยากแท้

ปล. รักษาคอนเซปมัวๆ (มั่ว)อย่างต่อเนื่อง 
เดี๋ยวตอนหน้ามาเคลียร์เรื่องคนอื่น ต่อ

[P★RiTŸ]

เหอะๆ ดีนะเนี้ย
ว่ายังอ่ายังแปลภาษาอังกฤษออกอยู่
ไม่ได้คืนอาจารย์ที่เคยสอนไปหมด

กว่าจะคุยกันรู้เรื่องนี่ ต้องเดี้ยงกันไปข้างใช่ไหม  
เอาเหอะ ให้อภัยกับความหวานเค้ากลิ่นเลือด กร๊ากกกกกกก

[wisa]

เข้าใจกันเสียที
 

[anajulia]

แต่มันจริงนะ ถ้าเราพูดออกไปในภาษาอื่น บางทีมันก็ง่ายกว่าจริงๆ (ประสบการณ์ตรง กร้ากกกกกกกกกกกส์)

"I miss you so much.."

"let's miss me more... honey."

โอย........ นี่สินะ the sweetest thing ยิ่งกว่าฮันนีที่แปลว่าน้ำผึ้งแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์ซะอีก
ทั้งพี่ต้านทั้งน้องอิฐ คราวนี้น้องอิฐก็เปิดปากทุกเรื่องได้สักทีนะคะ จะภาษาต่างด้าวที่ไหนก็ใส่ไปโลด
อิพี่ต้านมันขอแค่ยอมเปิดปากพูดมันก็ดีใจไม่รู้จะดีใจยังไงแล้วค่ะ

((งืม อิตรงที่น้องอิฐบอกว่าตัวเองสัญญาจะไม่ shut up อ้ะค่ะ ถ้าเปลี่ยนเป็น keep quiet น่าจะเวิร์คกว่ามั้ย??? ไม่ได้เอ็กซะเพิร์ตอังกฤษเหมือนกัน แต่เหมือนจะได้ความหมายที่ตรงกว่านิ))

[EunJin]

มาคราวนี้.... อัพตอนกลางวัน
และล่อ Eng มาเป็นชุดอีก....
เออ ไอ้คุ่นี้พอไม่พูดภาษาบ้านเกิด
หวานได้อีกๆนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ

[daizodiac]

กลายเป็นนิยายโกอินเตอร์ไปละ.. 5 55
พี่ต้าน น้องอิฐเข้าใจกันซะทีนะ ะ! : ))

[yeyong]

อืมมม
มองไม่เห็น สัมผัสไม่ได้
แต่อ่านแล้วเข้าใจ

[roseen]

 

[iiดาวพระสุขლii]

อนาคตเริ่มสดใส....
ถ้าเราเข้าใจกัน เย้ๆ   คนอ่านก็สดใสแล้ว เย้ๆ 

[nunamicky]

เย้...มาต่อแล้ว
พาร์ทดาร์คคงจะค่อยคลี่คลายแล้วซินะ
รอตอนหวานอยู่นะคะ
 

[kitty]

 :-[ดีใจจจจจจจจจจจจจจ


เข้าใจกันแล้ววววววววววววววววววววว


รอฉากหวานๆๆต่อไปปปปปปปปป

[sukie_moo]

แค่ 2 คนี้เข้าใจกันก็พอแล้ว  คนอ่านมีความสุขเหมือนถูกหวย 10ล้าน

[andaseen]

สงสารคนเจ็บ(หื่น) จังเลยย