หายไปสองวันสองคืน บวชชีพราหม์มาแหละ
เอาบุญมาฝากทุกคนนะ รับไว้ด้วยล่ะ
:m13:น้องกิ๊ฟขา ยอม ๆ ไปเหอะ ของฟรีไม่มีในโลกนะจ้ะ แต่เพื่อนเจ๊ (อิเฉาก้วย) ฟรีจ้ะ
เจ๊สองกะพีซซ๋า ไม่เล่าตอนไปเที่ยวน้ำตกก็ได้ฟระ เอาเป็นหาดริ้นละกัน วันฟูลมูนปาร์ตี้อ้ะ
ขอบอกว่า...... แซ่บมาก (ฝรั่งตรึม ฉานยังเต้นยั่วมานเล้ย คริๆ
)
อารัมภบทมาเยอะและ ต่อกันเลยดีกว่า
$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$
ตอนที่ 72 คืนวันแรก พวกเราก็ไม่มีอะไรจะทำกัน ( o16ทำไรอ้ะ) ก็เลยเข้าห้องนอนของใครของมัน แหม ก็คนเดินทางมาเหนื่อย ๆ คงไม่มีอารมณ์จะมานั่งอ่อยเหยื่อหนุ่มที่ไหนหรอก (หรอคะ) แถมฉันก็ยังเครียด ๆ เรื่องสัญญาณโทรศัพท์อีกตะหาก ให้ตายสิ นี่ถ้าช่วงหนึ่งเดือน ตาเบสแอบไปมีกิ๊กที่ไหนล่ะก็ คอยดู แม่จะเล่นให้เดี๊ยงเลย (แต่ตัวเองมีได้ ไม่ผิด :laugh:โฮะ ๆ ๆ)
คืนนั้นนอนไม่ค่อยหลับเลย ให้ตายเหอะ มันทะแม่ง ๆ ยังไงก็ไม่รู้ ยิ่งมีประสบการณ์ตอนไปเกาะช้างมาแล้วด้วยอีก บรื๋อออออ ขออย่าให้เจออีกละกัน คงช็อคน่าดูล่ะฉัน
“นอนไม่หลับเหรอจืด” จอยหันมาถามฉัน สงสัยชีคงจะนอนไม่หลับเหมือนกัน
“อืม มันแปลกที่อ่ะจอย”
“แรก ๆ ก็งี้แหละ เราก็นอนไม่หลับ” แล้วชีก็พยายามข่มตานอนต่อไป
“เฮ่อ แล้วเมื่อไหร่จะหลับล่ะฉัน” บ่นพรึมพรำไปมา แล้วก็นึกถึงอดีตเก่า ๆ สมัยเด็ก ๆ คิดถึงเพื่อนสาวจังเลย อยู่ ๆ อาร์ทก็แวบเข้ามาในหัวของฉันอีก เง้อ....
ก่อนที่จะมาที่นี่ อาร์ทก็โทรมาหา สงสัยจะเป็นห่วงเรา ช่วงปิดเทอมอาร์ทกลับไปเชียงใหม่แล้ว ก็บ้านเขาย้ายไปอยู่ที่นั่นแล้วนี่นา ส่วนบ้านเดิมก็ให้ญาติ ๆ ดูแลไป อิจฉาอาร์ทเนอะ อีกไม่นานก็หนาวแล้ว
คิดถึงหน้าหนาว ก็อยากจะไปเที่ยวภูกระดึงอีกจังเลย ไม่ไหว ๆ ฉันนี่ คิดอะไรเรื่อยเปื่อยจริง ๆ ได้เวลาหลับแล้วน่า อย่าคิดมากสิ นอนหลับได้แล้ว ยัยหน้าจืดเอ้ย (สวยรึก็ไม่
)
หลังจากนอนเล่นไปได้สักสองชั่วโมง ความง่วงก็เริ่มเข้าจู่โจม และไม่นานฉันก็ผลอยหลับไป พรุ่งนี้งานชิ้นแรกของกลุ่มเราก็คือ จะต้องไปสำรวจสิ่งมีชีวิตตามแนวปะการังฝั่งตะวันตกของเกาะกันเสียก่อน หวังว่าท้องฟ้าคงเป็นใจนะ สาธู้
///////////////////////////
เช้าวันต่อมา พวกเราทั้ง 8 คนก็เดินทางไปยังแนวปะการังทางฝั่งตะวันตกกัน โดยมีพี่เลี้ยงตามไปด้วยสองคน พวกเขาต้องคอยขับรถรับส่งเรา ประกอบกับต้องคอยดูแลความปลอดภัยให้พวกเราด้วย วันนี้ท้องฟ้าแจ่มใส น้ำทะเลใสสะอาดน่าดูชมทีเดียว
“เด๋วพวกน้อง ๆ ใส่อุปกรณ์ดำน้ำกัน (สคิวบา) เลยนะครับ” พี่คนที่อายุมากหน่อยบอกพวกเรา
“พี่คะ แล้วพวกเราจะต้องไปสำรวจตรงไหนบ้างคะเนี่ย” ยัยจ๋าเป็นคนถาม งานนี้ชีเป็นหัวหน้ากลุ่มเรา
“พี่จะแบ่งพวกน้องออกไปทีม ๆ ละ 2 คนนะ แล้วเวลาลงน้ำก็แบ่งออกเป็นสี่ส่วนตามแนวระนาบนี่ล่ะ” นาบอะไรคะ ฉันงง (ต๊องละ) แล้วพี่ก็จับแบ่งทีม หญิง 2 คู่ ชาย 2 คู่ อ้าย แล้วหนูล่ะคะ อยู่ทีมไหนเนี่ย (เวรกรรม
)
สรุปว่า อิฉันก็ได้คู่กะนายเต๋า พระเจ้าช่วยแอนด์กล้วยชุบแป้งทอด บังเอิญไปแล้วม้าง นี่ฉันจะต้องฝากชีวิตน้อย ๆ นี่ไว้ในอ้อมอก เอ้ย มือของนายเต๋าหรือนี่ (เอ หรือใครดูใครกันแน่หว่า)
“เอาล่ะแบ่งทีมเสร็จเรียบร้อยแล้ว จำไว้นะครับน้อง ว่าอย่าว่ายออกไปไกลจากฝั่งมากนัก เอาแค่พอสิ้นสุดแนวปะการังก็พอ”
“แล้วก็เห็นสิ่งมีชีวิตอะไรก็ตามแต่ ช่วยจดหรือวาดมาด้วยนะครับ เพราะพวกเราจะต้องทำรายงานส่งพี่ด้วย เอาล่ะ เริ่มออกสำรวจกันได้แล้ว”
:m5:อ้ายยย น่ากลัวจัง ในทะเลนี่จะมีปลาฉลามมั้ยเนี่ย แง้ กลัวอ้ะ (กลัวตัวเองดีกว่ามั้ยจ้ะ) ก่อนที่จะลงน้ำกัน นายเต๋าหันมายิ้มให้ฉันทีนึง เหมือนจะส่งกำลังใจให้งั้นแหละ
เอาวะ ช่วยไม่ได้ ลงก็ลง สู้ตาย งานนี้
/////////////////////////////////////////////
เพียงแว่บแรกที่ว่ายน้ำแบบสคิวบา ก็แค่พยุงตัวให้ลอยอยู่ที่ผิวน้ำ ส่วนขาก็ตีน้ำไปเรื่อย ๆ ตาก็มองดูสิ่งมีชีวิตที่อยู่ตามแนวปะการัง นายเต๋าว่ายน้ำอยู่ข้าง ๆ ฉัน มีการทำสัญญาณให้ด้วย แบบว่า โอเคมั้ย เอ่อ ฉันว่ามันก็หนุกดีอ่ะนะ
“โอเอ ๆ” จะรู้เรื่องมั้ยล่ะนั่น เหอ ๆ ฉันตีน้ำออกไปอีกทางหนึ่ง เพราะเริ่มเห็นสิ่งที่น่าสนใจเข้าแล้วน่ะสิ หุ
นั่นก็คือเจ้าปลานกแก้วตัวโตฝูงนึงอ่ะสิ โอ้โห สีมันสวยมากเลยล่ะ เขียวเลื่อม ๆ แพรวพราวไปหมด แต่ละตัวก็พ่นอะไรออกมาทางก้นด้วยแหละ เอ มันเหมือนอึมันก็ไม่ใช่นะ ดูไปดูมา นั่นมันทรายนี่หว่า
ใช่แล้วล่ะ เจ้าพวกนี้มันชอบกินปะการังจะตายไป สาหร่ายที่เกาะตามปะการังนะ ถูกมันแทะกินหมดแหละ แล้วพวกหินปะการังที่มันกินเข้าไปด้วยก็จะถูกขับถ่ายออกมาเป็นทรายเนี่ยแหละ ที่เห็นหาดทรายขาว ๆ สวย ๆ ก็ฝีมือเจ้าพวกนี้ทั้งนั้น
ตัวต่อมาก็มีปลานกขุนทอง ปลาพระอินทร์ ปลากะรัง ปลาหมอทะเล ปลาแพะ ปลาผีเสื้อ เม่น ดาวทะเลมีบ้าง หมึกก็แอบมีด้วย แล้วเจ้าตัวที่ฉันพูดถึงตัวนี้ ทำเอาฉันหวีดแทบแย่แน่ะ ก็เจ้าปลิงทะเลหยึย ๆ นี่สิ โอ้วแม่จ้าว น่ากลัวเสียเหลือเกิน (กลัวปลิงทุกชนิดอ่ะค่ะ ต้องเข้าใจ)
นายเต๋ายังคงคอยว่ายน้ำตามคุมเป็นระยะ กลัวฉันหลงรึไงวะ ยังไงก็ไม่มีทางหลงอยู่แล้ว เพราะตอนนี้ฉันกำลังจว่ายเข้าฝั่งแล้วย่ะ (เผอิญเมื่อย) พอถึงฝั่งก็ถอดตีนกบออก แมร่งเจ็บชิบ รัดเท้าฉันซะ สงสัยต้องขอเปลี่ยนคู่ใหม่ซะแล้ว
“ขึ้นเร็วจังล่ะ” นายเต๋าถามฉัน
“เมื่อย ว่ายไม่ไหวแล้ว” ฉันตอบไปตามจริงอ่ะ เหนื่อยก็เหนื่อย หิวก็หิว
“เหรอ คนอื่นยังไม่ขึ้นกันเลยนะ” อ้าว ก็เรื่องของคนอื่นสิคะ ฉันเมื่อยอ่ะ เข้าใจมั้ยเนี่ย
“นายก็ลงไปต่อสิ เราจะพักก่อน ได้ป่าว”
“เอางั้นเหรอ ก็ได้ ๆ อย่าไปไหนไกลนะ รออยู่แถวนี้แหละ” ฉันนั่งอ้าปากค้าง งงกับคำพูดตานั่น
“ทำไมฉันต้องรอแถวนี้ด้วยล่ะยะ ในเมื่อของกินรออยู่ที่โน่นน่ะ”
เปรี้ยวมั้ยล่ะอิฉัน อู้งานสุดฤทธิ์ เนื่องด้วยมีพี่คนขับรถนั่งรออยู่ที่จอดรถอยู่ก่อนแล้ว ฉันก็เลยเดินนวยนาดเข้าไปหา เพื่อหวังหาขนมกินแก้หิวไปก่อน
(แรงจริง ๆ)
“อ้าวน้องจืด ขึ้นแล้วเหรอเนี่ย” พี่แกคงจะงง
“อ๋อ ปวดฉี่น่ะพี่ ห้องน้ำอยู่ทางไหนจ้ะ” อิอิ ตอแหลอีกและฉัน
“ทางนู้นจ้ะ เดินดี ๆ นะ ระวังจะโดนฉุดล่ะ” ต๊าย คนขับรถช่างกล้า ปากดีนะคะเนี่ย
“แหม ให้มันจริงเถอะค่ะพี่ หนูจะอ้าขา เอ้ย อ้าแขนรับเลยล่ะ”
พี่แกก็หัวเราะใหญ่ อย่าน้า อย่ามาแซวจืดนะจ้ะ เพราะจืดก็เล่นใช่ย่อยเหมือนกัน หุหุ
“ไปก่อนนะพี่ ถ้ามีเพื่อนมาถามหา ก็บอกว่าจืดไปห้องน้ำละกัน”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
โฮ่ ๆ แล้วอิฉันก็แอบไปหยิบขนมมานั่งกินเล่นสบายใจเฉิบ (อินังอู้งาน
)
ป.ล. รู้สึกจะวิชาการไปหน่อยนะ ตอนนี้ อิอิ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
