:amen:มีอิเมลล์ส่งมาให้เราง่ะ
โปรแกรม พิเศษ1 Join Tour ไหว้พระ 9 วัด
สำรองที่นั่งได้ที่ 0-2909-9880,08-4154-4209
หรือ ท่านสามารถดูรายละเอียดได้ที่ เวปของ ธรรมะมงคลทัวร์ o2เอ๋อเลยค่ะ จาให้ฉันไปทำบุญล้างซวยชิมิคะเนี่ย แง้ว
:oเห็นรีเยอะเหลือเกิน แล้วแต่ละคนก็ดูจะให้กำลังใจเบสล้นหลาม (แต่น้องกิ๊ฟรักอาร์ทคนเดียว อิอิ)
เรื่องนี้มันยังตัดสินใจไม่ได้นะทุกคน เชื่อมั้ยว่าปกติ วันนึงจืดจะใช้เวลาแต่งได้ประมาณ 3-4 ตอน แต่เด๋วนี้ แต่งได้แค่ตอนเดียวเอง
เพราะมันเครียดมาก (ในเรื่องอ่ะนะ) มันตื้อ ๆ เบลอ ๆ ที่สำคัญ เราเหนื่อยใจเหลือเกิน ไม่อยากให้ถึงตอนนั้นจริง ๆ (เพราะมันเฮิร์ทสุด ๆ)
แง้
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 31 สรุปว่าเย็นวันนั้น อาร์ทขอมานอนค้างคืนที่บ้านฉัน เพราะอยากคุยกับพ่อแม่ฉันให้มากกว่าคราวก่อนกระมัง พ่อแม่ฉันก็ต้อนรับอย่างดี มีการเลี้ยงอาหารเย็นเยอะแยะไปหมด เรียกว่ามาคราวนี้ อาร์ทก็อิ่มแปล้ไปเลย
“พี่ ๆ โทรศัพท์” เสียงน้องสาวของฉันเรียกให้ไปรับโทรศัพท์ ใครนะโทรมาหาเรา
“ขอบใจนะ” ฉันมองดูที่หน้าจอ เบสนี่นา ฉันหันไปมองอาร์ททีนึง ก่อนที่จะเดินออกมาคุยข้างนอก
“หวัดดีจ้า” ฉันส่งเสียงทักทายไป
“กินข้าวเย็นยังจืด” อ่ะนะ โทรมาถามเรื่องนี้เนี่ยนะ
“กินแล้วจ้า แล้วเบสล่ะ”
“ยังเลย รอจืดกินเสร็จก่อนน่ะ เด๋วเราจะได้ไปกินบ้างไง” อ่ะนะ ทำไปได้
“บ้าหรอ หิวก็กินก่อนสิ ทีหลังไม่ทำแบบนี้อีกแล้วนะ” ฉันบอกไปงั้น แต่ไม่รู้เจ้าตัวจะทำรึปล่าว
“ค้าบ จะรอจืดกินเสร็จก่อนนะ แล้วเบสจะกินตาม” ค่ะ ตามสบายเถอะพ่อคุณ กวนเสียจริง
“แล้วเบสจะกลับมาวันไหนอ้ะ”
“อีกสองวันน่ะ ทนคิดถึงเราไม่ไหวเหรอ” แหง่ะ ตานี่ชอบคิดเองอีกละ
“ปล่าว จะได้ขอกลับกรุงเทพฯด้วยคนน่ะ” อิอิ เป็นงั้นไป
“อ่า ทำไมทำงี้อ่ะ ไม่คิดถึงเราบ้างเหรอ เราสิคิดถึงจืดจะแย่อยู่แล้ว”
“คิดถึงสิ อยากให้เบสลงมาหาเราเร็ว ๆ จัง” ฉันยืนยิ้ม แต่มันเป็นยิ้มที่เศร้าเหลือเกินสำหรับฉัน
“.............” เราคุยกันได้สักพัก เบสก็วงาสายไป ฉันยืนนิ่งตรงนั้นครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเดินเข้าไปในบ้าน พอเดินเข้ามาแล้ว ก็ไม่เห็นอาร์ทอยู่ข้างนอกเลย
“เข้าห้องไปแล้วล่ะ สงสัยจะเพลียล่ะมั้ง” แม่บอกว่างั้น ฉันเลยเดินเข้าไปดูในห้อง ก็เห็นอาร์ทนอนอ่านการ์ตูนอยู่บนเตียง มันช่างเหมือนกับภาพเมื่อตอนสมัยเรายังรักกันไม่มีผิด
ผิดก็แต่ที่เราสองคนต่างก็มีแฟนใหม่ด้วยกันทั้งคู่ แล้วจะให้ทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อเราสองคนก็ต่างเลิกรากันไปแล้ว ถ้าจะให้เลิกกับคนเก่ากลับมารักกันอีก มันก็คงจะเป็นไปได้ แต่คงน้อยมากทีเดียว เพราะตอนนี้ ฉันไม่อยากทำให้ใครต้องเสียใจอีกแล้ว
“แฟนโทรมาเหรอ” อาร์ทถามขึ้นทั้ง ๆ ที่ยังอ่านการ์ตูนอยู่
“อืม อ่านเรื่องอะไรอยู่เหรอ” ฉันทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุด เพราะตอนนี้ฉันอยากให้เราสองคนสนิทกันเหมือนเดิม ถึงจะเป็นเพื่อนก็ยังดี
“ก็ดราก้อนบอลน่ะแหละ อ่านยังไม่จบสักที” โอ้ะ ไม่อยากจะเชื่อเลย ฉันรึอ่านจบไปตั้งนานละ
“แล้วไม่ซื้อมาอ่านล่ะ” อาร์ทส่ายหน้าไปมา ก่อนที่จะตอบว่า
“อยากมาอ่านที่นี่มากกว่า” มันทำเอาฉันงงงันไปหมด
“แหม อาร์ทก็ อ่านที่ไหนก็เหมือนกันล่ะน่า แล้วนี่จะกลับกรุงเทพฯเมื่อไหร่เหรอ”
“เบสมันจะกลับมาที่นี่เมื่อไหร่” อยู่ ๆ ก็ถามเรื่องเดิมอีก
“อีกสองวัน ทำไมล่ะ อยากเจอเหรอ” ฉันลองถามดู แต่คำตอบที่ได้ มันก็ตรงกับที่คิดไว้พอดี
“อืม อยากเห็นสักหน่อย ว่าตอนนี้สบายดีรึปล่าว”
“สบายดีสิ ถ้าเบสรู้ว่าอาร์ทเรียนมหาลัยเดียวกับเรา คงดีใจน่าดู” เหอะ ๆ ฉันนั่งยิ้มหวาด ๆ อยู่คนเดียว มันใช่ซะที่ไหนกันล่ะ คงเป็นเรื่องมากกว่า
“จืดรักเบสมันรึปล่าว” ฉันหันไปมองคนถาม ทำไมถามแต่ละอย่างที่มันตอบยากเสียจริง
“เอ่อ รัก ต้องรักอยู่แล้วล่ะ ถ้าไม่รักจะคบกันเหรอ” ฉันนั่งหันหลังให้อาร์ท เพราะตัวเองไม่อยากให้เขาเห็นหน้าตอนพูดน่ะสิ
“แน่ใจเหรอ” ฉันพยักหน้าแทนคำตอบนั้น
“แล้วเราล่ะ ยังรักอยู่มั้ย” ฉันสะดุ้งตัวนิดนึง ทำไมอาร์ทถามแบบนี้ล่ะ มันหมายความว่าไงกัน
“ว่าไงจืด ยังรักเราอยู่รึปล่าว” จะให้ฉันบอกว่า รัก ได้ไง ทั้ง ๆ ที่ฉันก็ยังรักไม่เคยเปลี่ยนแปลง แต่ทำไม ทำไมเราต้องกลับมาเจอกันในเวลาแบบนี้ด้วยล่ะ ทำไมไม่มาให้มันเร็วกว่านี้ล่ะ
อาร์ทเห็นฉันนั่งนิ่งอยู่ แต่จริง ๆ ฉันกำลังนั่งน้ำตาไหลอยู่ต่างหาก ฉันมันคนอ่อนแอเกินไป เรื่องแบบนี้ ฉันมันอ่อนไหวเหลือเกิน เบส ฉันคิดถึงเบส อยากให้เบสมานั่งอยู่ข้าง ๆ อยากให้ปลอบใจฉัน ลูบผมฉัน แล้วฉันก็ทนไม่ไหว ปล่อยโฮออกมา
“ฮึก ๆ ฮือ ๆ ๆ” ฉันคร่ำครวญเสียงไม่ดังมาก เพราะกลั้นไว้เต็มที่ กลัวคนข้างนอกได้ยิน แต่อาร์ทดูจะตกใจมากกว่า เขาเข้ามาดูฉันทางด้านหน้า
“จืด เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม โธ่ อย่าร้องเลยนะ เราขอโทษ เราจะไม่ถามอะไรอีกแล้ว หยุดร้องเถอะนะ” อาร์ทเอามือมาปาดน้ำตาให้ฉัน มันอ่อนโยนก็จริง แต่ แต่ฉันกลับยิ่งเจ็บปวดมากกว่าเดิมอีก
“อาร์ททท เราขอโทษ ฮึก เราจะไม่ร้องอีกแล้ว ขอโทษนะ” ฉันมันก็ได้แต่ขอโทษเขาร่ำไป อาร์ทโอบกอดฉันเอาไว้ ฉันรู้ว่า เขาคงสงสารฉันมากกว่าที่จะรักเหมือนเคย
“โอ๋ อย่าร้องไห้เลยนะ เราอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่หนีไปไหนแล้ว หยุดร้องซะนะคนดี” อาร์ทปลอบใจสารพัด จนฉันรู้สึกดีขึ้น ฉันบอกว่าขอตัวไปอาบน้ำก่อน
พอเดินเข้าห้องน้ำไป ฉันก็เปิดฝักบัวให้มันไหลรินลงมา ช่วยพาเอาความเจ็บปวดของฉันให้มันไหลไปที ฉันไม่รู้ว่าต่อไปจะต้องเจอกับอะไรอีกบ้าง นับจากนี้ มันคงไม่ใช่จะมีแต่ความสุขเพียงอย่างเดียวแล้วล่ะมั้ง พระท่านถึงบอกว่า มีสุขที่ไหน ย่อมมีทุกข์ที่นั่น เพราะมันเป็นของคู่กัน
สาธุ
ฉันอาบน้ำเสร็จแล้วก็ถึงตาของอาร์ทบ้าง ฉันนั่งมองหาที่หลับที่นอนให้กับอาร์ท เพราะจะให้นอนเตียงเดียวกันอีก มันคงจะดูไม่เหมาะสม ก็เราสองคนไม่ใช่แฟนกันแล้วนี่นา พออาร์ทเดินกลับเข้ามาเห็นฉันกำลังปูที่นอนให้ ก็รีบพูดขึ้นทันที
“ทำอะไรน่ะจืด จะให้เรานอนตรงนี้จริง ๆ น่ะเหรอ” ฉันพยักหน้า
“อืม ทำไมเหรอ” อาร์ทคงพอจะเดาออก ว่าฉันต้องการอะไร เขาก็ไม่พูดอะไรต่อ
พอจัดที่นอนเสร็จแล้ว ฉันก็กลับขึ้นไปนอนบนเตียงตัวเองตามเดิม ส่วนอาร์ทก็มานอนตรงที่ฉันปูไว้ให้ เขานอนอ่านการ์ตูนต่อนิดหน่อย แต่ตอนอ่านฉันเห็นเขาแอบมองมาทางฉันตลอด ซึ่งมันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดใจเหลือเกิน เพราะฉันก็แอบมองเขาอยู่เหมือนกันน่ะสิ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
