o2อย่าว่าแต่พี่นัทเลย จืดเขียนเองยังบรรยายความรูสึกตัวเองไม่ค่อยจะถูกเลย มันเบลอ ๆ อ่ะ
:bye2:วันนี้ลงให้ครบ 3 ตอนแล้วนะ (มากไปป่าวเนี่ย เหอ ๆ)
ตอนที่ 37 กลับมาที่มหาลัยของฉันอีกครั้ง ตอนนี้เพื่อนที่คณะเดียวกับฉัน มันก็รู้กันแล้วว่าฉันมีแฟนแล้ว เพราะเรามักจะไปกินข้าวด้วยกันบ่อย ๆ จนพวกมันก็เริ่มจะหาแฟนกันมั่งล่ะ อิจฉาฉันล่ะเส่ะ แต่ไม่มีน่ะ มันดีกว่ามีอีกนะ ฉันว่า
(แต่เผอิญยังตัดใจไม่ได้นี่คะ หุหุ)
วันหนึ่งในช่วงต้นเทอม เบสชวนฉันไปเดินตลาดนัดจตุจักรด้วยกัน เบสบอกว่าไม่ได้ไปด้วยกันมาตั้งนานแล้ว ฉันก็อยากไปอยู่พอดี ก็เลยโอเคเบตงเสียเลย แล้ววันเสาร์ก็มาถึง เราออกไปประมาณบ่าย ๆ ของวันนั้น
“รถติดน่าดูเลยเนอะ” ฉันบ่นเป็นระยะ ๆ ก็มันน่ารำคาญยิ่งกว่าอะไรซะอีก กับรถติดเนี่ย
“ใกล้จะถึงแล้ว อดทนอีกนิดนะ” เบสว่างั้น แต่ฉันว่ามันยังอีกไกลนะ
“อ่ะจ้า แล้วเบสจะไปซื้ออะไรเหรอ”
“ก็ว่าจะดูเสื้อกับกางเกงยีนส์เท่ ๆ สักตัวอ้ะ”
“โห ที่บ้านยังไม่พออีกเหรอ” ฉันกัดเล่น ๆ น่ะ
“อะไรอ้ะ เยอะที่ไหนกัน ของจืดยังเยอะกว่าของเราอีก” แง่ว เป็นงั้นไป
“อ่ะนะ” ฉันนั่งเงียบไปพักนึง เสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น - - เป็นเบอร์ของอาร์ทอ่ะ
“ฮัลโหล” ฉันรับสายเบา ๆ เบสก็ขับรถของเขาไป
“ตอนนี้จืดอยู่ที่ไหนอ่ะ”
“เอ่อ กำลังจะไปเจเจน่ะ” ฉันตอบเขาไป แต่ในใจก็เกรง ๆ เบสยังไงไม่รู้
“ไปกับใครเหรอ”
“เบสน่ะ” เสียงอาร์ทนิ่งไปครู่นึง แล้วเขาก็พูดอีกทีว่า
“เด๋วเราตามไปนะ แล้วจะโทรไปอีกทีนึง” แล้วเขาก็วางสายไป เอ่อ นี่ตูไม่น่าบอกไปเลยนะเนี่ย กรรมแล้วสิฉัน
“ใครโทรมาเหรอ” นึกแล้วว่าเบสต้องถาม
“อาร์ทน่ะ เห็นว่าจะมาเดินเจเจเหมือนกัน”
“งั้นเหรอ ไม่ใช่พอจืดบอกว่าจะมา มันก็ตามมาหรอกนะ” เง้อ มันเป็นอย่างที่คุณคิดเลยล่ะ เหอ ๆ
“ไม่ใช่นะ อย่าคิดมากสิ ตอนนี้เรามีแค่เบสคนเดียวนะ” เบสยิ้มมุมปาก คงคิดว่าฉันพูดเอาใจสินะ ช่างเหอะ บางทีคนเรามันก็ทำใจยากนะกับเรื่องแบบนี้
“ขอให้จริงอย่างที่ตัวว่าละกัน” ฉันก็หวังไว้แบบนั้นเหมือนกัน
///////////////////////////////////////
เราสองคนมาถึงเจเจแล้ว นี่ที่ยังคราคร่ำไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา ทั้งแก่ทั้งหนุ่ม (หล่อ ๆ น่ากินทั้งน้าน อิอิ) เบสลากฉันไปนู่นไปนี่ จนฉันชักจะเมื่อยแล้วนะเว้ย (แมร่งทนไม่ไหวเด๋วก็วีนแตกกลางเจเจเสียเลยนี่)
“เบส ทำไมเดินเก่งแบบนี้เนี่ย เราเห็นคู่อื่นเค้า มีแต่ผู้หญิงเดินนำ นี่ตัวเองเป็นผู้ชายนะ” ฉันยืนเฉ่งตาเบส โทษฐานทำฉันหน้ามันเยิ้ม กับปวดขาแทบตาย
“แหะ ๆ โทษที ก็ของมันน่าสนใจทั้งนั้นนี่นา” อ่านะ ฉันเห็นมีแต่มันนี่แหละที่ดูเนี่ย ฉันยังไม่ได้ดูของตัวเองมั่งเลย
“เดินมาตั้งนาน ได้แค่ตัวเดียวนี่นะ” ฉันเหล่ตามองมันแบบกวนๆ
“ง่ะ ก็มันไม่ถูกใจอ้ะ โอเค ๆ ร้านสุดท้ายละ แล้วเราจะตามใจตัวเองนะ” ให้มันได้ยังงี้สิ ตาเบสพาเข้าร้านเครื่องประดับ ตายล่ะ นี่มันเป็นตุ๊ดรึปล่าวเนี่ย ถึงได้ไปเลือกพวกสร้อย กำไลเนี่ย แง้ว
ฉันเห็นเบสเลือกอยู่นานพอสมควร บางทีก็เรียกให้ฉันไปดูแล้วก็ถามว่า สวยมั้ย น่ารักป่ะ อ้ากกก นี่แฟนฉานกลายเป็นพวกชอบของแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่กานเนี่ย งือ ๆ ๆ
“เอาเส้นนี้ครับ” แล้วเธอก็ตัดสินใจเอาสร้อยข้อมือที่ทำด้วยเงินแท้ มีรูปจี้หัวใจห้อยอยู่สองอัน สวยมากเลย
“ซื้อไปให้ใครอ้ะ” ฉันแย๊บ ๆ ถามมัน
“ไม่บอก ปล่อยให้งง หุหุ” เอากะเค้าสิ มีอุบอิบด้วยนะ
“ไม่บอกก็ไม่อยากรู้หรอก เชอะ” ฉันเดินนำหน้าตาเบสไปก่อน ถึงทีฉันบ้างล่ะแก
ส่วนใหญ่ฉันจะเดินเข้าร้านเสื้อผ้ามากกว่า และที่สำคัญก็ร้านขายหนังสือมือสองนู่นไง ชอบมากเลย ฉันเป็นที่ชอบอ่านหนังสืออยู่แล้วด้วย ก็เลยโปรดเป็นพิเศษ ตาเบสก็ตามใจฉันตลอด ก็ได้ของที่ตัวเองขอบไปแล้วนี่ยะ เหอ ๆ
เสียงมือถือของฉันดังขึ้นอีกแล้ว สงสัยอาร์ทจะมาถึงแล้วมั้ง ฉันรับสายปกติ เบสก็ยืนดูหนังสืออยู่มุมนึง แต่เขาก็รู้นะว่ามีคนโทรมาหาฉัน
“ถึงแล้วนะ ตอนนี้จืดอยู่ที่ไหนเหรอ” อาร์ทถามมา
“อยู่ร้านขายหนังสือมือสองน่ะ” ฉันตอบไป
“งั้นรออยู่ตรงนั้นนะ เราจะไปหา”
“จ้ะ” ฉันชักจะลำบากใจแล้วล่ะสิ ถ้าอาร์ทมากับยัยนิด มันก็ดีไป แต่ถ้ามาคนเดียวล่ะ เฮ้อ ไม่อยากจะคิดเลย
“เบส อาร์ทจะมาหาเราที่นี่นะ เค้าบอกให้เรารอก่อน”
“งั้นเหรอ ก็รอสิ” เสียงเบสดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
“ขอโทษนะ” ฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี
“ขอโทษเราทำไม จืดไม่ได้ผิดสักหน่อย” ทำไมจะไม่ผิดล่ะ ก็ฉันมัน....
“ไม่ต้องเครียดแล้วน่า ทำหน้าให้มันสดชื่นหน่อยสิ เห็นแล้วมันเครียดตาม รู้มั้ย” นี่ถ้าอยู่สองคน เบสคงจะจับแก้มฉันแล้วก็ดึงให้เหมือนฉีกยิ้มแล้วล่ะ
“ขอบใจนะเบส ขอบใจจริง ๆ” ฉันพึมพำเบา ๆ ในขณะที่เบสหันกลับไปอ่านหนังสือต่อ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ไม่อยากให้ถึงตอนที่ 41 เล้ย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
