อีกตอนนึง อ่านให้จุใจนะจ้ะ
ตอนที่ 27 ฉันก็เลยเล่าเรื่องแฟนเก่าให้พี่แกฟังบ้าง พอแกรู้ว่าชื่ออาร์ทเหมือนแก แกก็อึ้งไปนิดนึงเหมือนกัน แหม อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้นล่ะ จริงมะ ฉันน่ะ ใจจริงไม่อยากจะเล่าหรอกนะ แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว เล่าซะเลยดีกว่า เผื่อพี่แกจะได้สบายใจขึ้นบ้าง
“นี่น้องจืดก็คงเจ็บปวดมามากเหมือนกันเนอะ เลิกทั้งที่ยังรักกัน เป็นพี่ก็คงทนไม่ได้หรอก”
“แหม พี่ก็ คนเรามีพบก็ต้องมีจากนะ ถ้ายังไม่ตายจากกันไปซะก่อน ก็คงจะได้เจอกันอีกนั่นแหละพี่” ฉันก็หวังไว้แบบนี้มานานแล้วนะ แต่ก็ยังไม่เจอสักที
“เอาน่า น้องจืดต้องได้เจออีกแน่ ๆ พี่เชื่ออย่างนั้นนะ ขอบใจน้องจืดมากที่ช่วยให้พี่รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย อ้อ แล้วเรื่องเมื่อครู่นี้น่ะ คือพี่ เอ่อ....” พี่แกคงหมายถึงเรื่องกอดกับนังจิ๊บแน่ ๆ
“พี่ชอบเพื่อนจืดเหรอ” ฉันแอ๊บถามไปงั้นแหละ แต่ก็พอจะรู้คำตอบอยู่แล้ว
“ปล่าว ๆ พี่เมาน่ะ เลยไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่” เหอ ๆ แล้วไมต้องหน้าแดงด้วยนะ สงสัยจะอายมั้ง ไม่เคยกับกอดกับพวกเรามาก่อนก็เงี้ยแหละ อิอิ
“เอ่อ พี่อาร์ท คือว่า เบสจะมารับจืดตอนเที่ยงคืนน่ะ จืดคงต้องกลับไปรอที่ห้องเพื่อนก่อนนะ” ฉันบอกพี่แกออกไป
“ให้พี่ไปส่งมั้ย”
“อย่าดีกว่าพี่ อยู่กับเพื่อนจืดน่ะดีแล้ว แล้วก็ระวังตัวด้วยนะ จืดเป็นห่วง” แน่ะ มีการหวงก้างอีกนะเรา นี่ถ้าตาเบสรู้คงด่าจนเสียคนแน่ ๆ เลย
เสียงเรียกเข้าดังขึ้นอีกครั้ง เวลาประมาณห้าทุ่มครึ่ง เบสโทรมาบอกว่า
“ตอนนี้เรากำลังออกไปหาจืดแล้ว รออยู่ที่ห้องเพื่อนไปก่อน เด๋วก็ถึงแล้ว” ตายล่ะ ออกมาแล้วเหรอเนี่ย ทำไมมันไวนักล่ะ ทำไงดีฉัน
“เอ่อ พี่ จืดต้องไปแล้ว ฝากบอกพวกนั้นด้วยนะ” ฉันบอกพี่ไว้แค่นั้นก็รีบวิ่งไปเรียกแท๊กซี่ต่อทันที
“เมื่อกี้คุยกับใครน่ะ” เวรกรรม หูดีจังนะตาเบส
“อ้อ เพื่อนน่ะ ไม่มีอะไรหรอก เป็นไงมั่ง ร้องเพลงสนุกมั้ย” ฉันเปลี่ยนเรื่องคุยทันที
“ไม่อ้ะ น่าเบื่อจะแย่ นี่เราก็ขอกลับก่อนนะเนี่ย”
“งี้ แนนไม่ว่าเอาเหรอ ยังไม่เที่ยงคืนเลยด้วยซ้ำ” ฉันกระแนะกระแหนไปตามฟอร์ม
“เราก็บอกไปว่า พรุ่งนี้มีสอบย่อยแต่เช้าน่ะสิ” แหม โกหกก็เป็นเหมือนกันแฮะ แต่คงแพ้ฉันอยู่ดี
“รีบมาเร็ว ๆ นะ คิดถึงเบสใจจะขาดอยู่แล้วเนี่ย” ฉันแอบหยอดความหวานนิดนึงก่อนจะวางสายไป เพราะเมื่อไปถึงหอเพื่อนแล้ว ฉันก็ต้องสตอฯมันต่อน่ะสิ
ไม่นานนักแท๊กซี่ก็พาฉันมาถึงหน้าหอพักของเพื่อนสาว พอจ่ายค่ารถเรียบร้อย ฉันก็รีบไขกุญแจห้องเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ลบเครื่องสำอางค์ออกทันที (ฉันมีกุญแจสำรองของห้องนี้อยู่ดอกนึง จะมาค้างเมื่อไหร่ก็ได้) แล้วก็เปิดไว้ในห้องไว้ก่อนลงมารอเบสที่โต๊ะรับแขกด้านล่าง
ไม่นานนักเบสก็ขับรถมาถึง ฉันเดินออกไปหาที่รถทันที เบสเปิดประตูรถออกมา ฉันยิ้มให้ดูหวานแล้วก็จริงใจที่สุด (อ่ะนะ กลัวเขาจับได้น่ะสิ)
“ลงมารอรับเราเลยเหรอเนี่ย” เบสเดินเข้ามาคลอเคลียข้าง ๆ เวลานั้นคนไม่ค่อยมีแล้ว
“กลับกันเถอะนะ เราง่วงนอนแล้ว” แต่ดูเหมือนเบสอยากจะขึ้นไปหาเพื่อน ๆ บนห้องก่อนนี่สิ เอาไงดีวะเรา
“เอ่อ อย่าขึ้นไปเลยนะ คือ เพื่อนจืดมันเมา ๆ กันแล้วน่ะ พูดจาไม่รู้เรื่องหรอก จืดบอกพวกนั้นไว้แล้วว่าเบสจะมารับกลับบ้าน พวกมันก็ไม่ว่าอะไร”
“งั้นเหรอ เอ้า กลับก็กลับ เชิญขึ้นรถได้เลยครับคุณหญิง” อ่ะนะ เล่นมุขเหมือนกันนะเนี่ย
“ขอบคุณค่ะ คุณชาย” อิอิ เอามั่ง เราสองคนนั่งรถกลับถึงบ้านก็ราว ๆ ตีหนึ่งเห็นจะได้ พอกลับมาถึงแล้วเราก็อาบน้ำเข้านอนกันเหมือนอย่างเคย เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ขอพักผ่อนให้เต็มที่บ้างดีกว่า
///////////////////////////
และแล้วก็ใกล้จะถึงวันสอบไฟนอลเข้ามาแล้วสิ อีกไม่ถึงเดือนเอง ยังไม่ได้อ่านหนังสือเลย จะสอบได้ปล่าวก็ไม่รู้ พักนี้ฉันกลับเบส เราก็เข้ากันได้ดีขึ้นมากเสียด้วยสิ ฉันชักเริ่มจะสำนึกผิดในเรื่องที่ผ่านมา อย่างเช่น ชอบโกหกมันเอย ชอบหนีไปเที่ยวเอย แต่เรื่องไปกินข้าวเพื่อนชาย ฉันไม่ผิดนา ก็เราเป็นแค่เพื่อนกันจริง ๆ นี่
“เบส อาทิตย์นี้เราจะกลับบ้าน” ไม่รู้เป็นไง อยากกลับบ้าน คิดถึงบ้านแปลก ๆ
“กลับเสาร์หน้าไม่ได้เหรอ เราจะได้กลับด้วย” เบสติดสอบอยู่สินะ
“เรากลับเองได้น่ะ เบสอ่าหนังสือสอบดีกว่านะ เด๋วเราซื้อขนมมาฝากนะ รับรองอร่อยแน่นอน” ฉันยิ้มให้เบส ก่อนเดินไปจัดกระเป๋าเสื้อผ้าตัวเอง
“รีบกลับมาไว ๆ นะ อย่าไปนานนักล่ะ เราคิดถึง” แหวะ หวานตายเลย
“จ้า ไปแค่คืนเดียวเองนะ ไม่ได้ไปเป็นอาทิตย์สักหน่อย” เบสแอบอมยิ้ม ดู ๆ ไปแล้วมันก็น่ารักเหมือนกันน้า
วันศุกร์เย็นเบสก็ขับรถไปส่งที่หมอชิตใหม่ พอฉันขึ้นรถไปแล้ว เบสถึงกลับไปนั่นแหละ เฮ่อ ช่างแสนดีอะไรแบบนี้นะ นี่ถ้าสักวันฉันเกิดเจออาร์ทขึ้นมา แล้วเขาขอกลับมาคืนดีอีกครั้ง ตอนนั้นฉันจะไม่แย่เหรอ คิดแล้วก็กลุ้ม ใจนึงก็อยากเจอ แต่อีกใจนึงก็..... ไม่เจอกันเลยจะดีกว่ามั้ยนะ
รถทัวร์วิ่งมาจนถึงสถานีขนส่งในเมือง แล้วก็เดินซื้อของฝากก่อนนั่งรถกลับบ้านตัวเองต่อ พอไปถึงบ้านแล้ว ฉันก็ต้องมารับฟังข่าวที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก
“ลุงเสียแล้วล่ะลูก” ลุงของฉัน แกป่วยไม่ค่อยสบายอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว ต้องมาเสียลงอย่างกระทันหัน ถึงว่าสิ ทำไมฉันถึงรู้สึกไม่ค่อยดีนักนะ
“แล้วนี่จะสวดกี่คืนเหรอแม่”
“สักสามคืนน่ะลูก แล้วก็จะเผาเลย” อา รู้สึกเศร้าใจจัง ทำไมชีวิตคนเราถึงได้จบกันง่าย ๆ แบบนี้นะ ทั้งที่ลุงแกอายุแค่ห้าสิบเอง
คืนนั้นฉันโทรไปบอกเบสว่า ลุงเสียแล้ว ต้องอยู่ช่วยงานจนเผาเสร็จก่อนนั่นแหละ เบสมันก็อยากลงมาช่วยเหมือนกัน แต่ติดที่ต้องสอบย่อยก่อนนี่สิ ฉันก็บอกว่าไม่เป็นไรหรอก ตั้งใจอ่านหนังสือดีกว่า ทางนี้ไม่มีปัญหาอะไร เราคุยกันจนฉันเริ่มง่วงแล้วก็เลยบอกให้เบสวางสายก่อน แล้วระหว่างที่ตัวเองกำลังจะเข้านอนนั่นเอง แม่ก็เดินเข้ามาบอกกับฉันว่า
“ลูกจืด แม่เกือบลืมบอกลูกไปแน่ะ เมื่ออาทิตย์ก่อนอาร์ทมาหาที่บ้านเราน่ะ ดูโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่เยอะเลยล่ะ” o2เอ๋ แม่พูดอะไรน่ะ แม่พูดจริงเหรอ เป็นไปไม่ได้.... ไม่ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย......
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
