:m5:วันนี้จืดลงต่อ ๆ กัน เพื่อน ๆ คงไม่ตาลายไปซะก่อนนะ
ตอนที่ 60 วันต่อมาฉันก็ใช้ชีวิตในโรงเรียนตามปกติ แรก ๆ ฉันอาจจะยังไม่ชินกับสายตาที่คอยมองมาที่ฉันตลอดเวลา เป็นใครก็ต้องอึดอัดใจเป็นธรรมดา แต่กับฉันมันใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่เอง
ฉันนั่งรอสองสาวเพื่อนซี้ที่โต๊ะตัวเดิมเป็นประจำทุกเช้า เมื่อวานนี้ฉันไม่ได้เจอกับพวกมันเลย เพราะหนีกลับบ้านก่อน วันนี้เลยต้องมาเจอซักหน่อย
“อ้อ นังตัวดี มาแล้วเหรอ แหม เมื่อวานนี้ได้ข่าวว่าสำออยนอนซมอยู่ที่ห้องพยาบาล จริงรึปล่าวยะ”
“อิเฉา มาถึงก็ด่ากรูเชียวนะมรึง กรูเป็นจริง ๆ ไม่งั้นจะไปทำไมล่ะ” ฉันตอแหลอีกแล้วค่ะ หุหุ
“ให้มันจริงเถอะ แล้วเมื่อวานเป็นไงบ้าง คนเค้าพูดเรื่องมรึงเยอะเหมือนกัน กรูล่ะไม่สบายใจแทนเลยจริงๆ” อิเฉาก้วยทำหน้าห่อเหี่ยว โถ เพื่อนสาว
“อย่าเครียดไปหน่อยเลยน่า กรูไม่ได้ทำผิด ใครอยากจะพูดอะไร ก็ช่างแมร่งมันเหอะ กรูปลงแล้ว”
“เออ ขอให้มรึงปลงได้จริงๆเหอะ แล้วอิดอกเจี้ยบมายังล่ะเนี่ย” มันถามหาเพื่อนสาวอีกคนซึ่งยังไม่โผล่หัวมาเลยค่ะ
“ยังเลย กรูก็นั่งรออยู่เนี่ย สงสัยจะมาสาย.....” ยังพูดไม่ทันขาดคำ ชีก็แว้ดมาแต่ไกล
“ว่าไง อิดอกสองตัว นั่งนินทาชั้นเหรอยะ” ค่ะ รู้ดีอีกนะ
“แหม ใครจะกล้านินทามรึงล่ะ สวย ๆ อย่างงี้” อิเฉากัดพร้อมกับเบะปากใส่ แรงไปย่ะ
“จ้า อิคนสวย สวยมากกกกก” มันก็นั่งลง แล้วสาว สาว สาว ก็ครบเซ็ท
“อิจืด คืนวันศุกร์นี้ไปเที่ยวกันป่าว” ช่วงนั้น อายุแค่ไหนก็เข้าผับได้ค่ะ (โคตรดีเลย มีแต่ดอเด็ก อิอิ)
“ไม่ล่ะ ฉันน่ะ เป็นกุลสตรีจ้ะ เที่ยวไม่เป็นหรอก” ฉันก็แอ๊บสวยสุดชีวิต
“ค่า กรูเห็นเที่ยวไม่เป็น พอเข้าไปเท่านั้นแหละ เต้นไม่หยุดเชียวนะมรึง อิดอก”
“อิเชี้ย พูดเรื่องจริงทำไมยะ อายเค้า อินี่” อิดำปล่อยไก่อีกแล้ว ตัวเบ่อเร่อเลยค่ะ
“ต๊าย อิจืด แรงนะยะ เห็นติ๋ม ๆ ก็11รดไม่แพ้นะมรึง” อิเจี๊ยบได้ที กัดฉันเลยค่ะ
“ใครจะสู้พวกมรึงได้ล่ะ อย่างน้อยกรูก็ยังเวอร์จิ้นอยู่ย่ะ” ฉันก็เอาความสาวเนี่ยแหละมาขู่พวกมัน แต่ว่า
“วุ้ย อิดอก ระวังจะขึ้นคานหาผัวไม่ได้ล่ะ อิพรหมจรรย์ (ลัย)” สองตัวพร้อมใจกันกัดชั้น
“อ้ายยยยยย อิเชี่ย พอเลยพวกมรึง จะกัดกรูอีกนานมั้ยเนี่ย ดอกกกกกกก” ฉันหงุดหงิดแล้วนะ
“เออ กัดพอแล้ว ว่าไง ไปปล่าว” อิดำถามต่ออีกรอบ
“ไม่รู้ ดูก่อนว่าจะไปได้รึปล่าว” มันก็หันไปกระซิบกับอิเจี๊ยบ
“มรึงต้องไปให้ได้นะ รับรองมีเซอร์ไพรซ์” อิเจี๊ยบพูดขึ้นมา เซอร์ไพร์บ้าอะไรยะ
“เออ ระฆังตีแล้ว ไปเข้าแถวดีกว่าพวกมรึง” แล้วเราสามคนก็วิ่งไปเข้าแถวกัน
ระหว่างเข้าแถว ก็ไปเจอกับอาร์ทแล้วเพื่อนมัน ฉันพยายามเดินเลี่ยงไปเข้าแถวด้านหน้า ๆ หน่อย ไม่รู้เป็นไง ไม่ค่อยอยากให้มันมาอยู่ใกล้ๆเลย (กลัวคนอื่นเข้าใจมันผิด)
“หวัดดีจืด เป็นไงบ้าง” ฉันเดินไปเข้าแถวข้าง ๆ วินกับต้อม สองคนนี้มักอยู่ด้วยกันตลอด ไม่รู้ความสัมพันธ์ไปถึงไหนแล้ว ไม่ได้ถามไถ่นังต้อมเลย
“ก็ดีขึ้นแล้วล่ะ” ฉันไม่ค่อยอยากพูดอะไรมาก เลยยืนเงียบ ๆ พอเคารพธงชาติเสร็จ ก็นั่งฟังครูอบรมต่อสักพัก
“เย็นนี้ไปที่บ้านเรานะ มีเรื่องคุยกับจืดนิดหน่อย” วินพูดเบา ๆ ส่วนนังต้อมก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะมัวแตเอาสมุดมาบังแสงแดดอยู่
“อืม เลิกเรียนแล้วเจอกัน” ฉันก็ตอบวินไป ส่วนสายตาก็มองไปที่อาร์ทบ้าง เห็นนายนั่นก็มองมาตลอด เฮ้อ อยากไปนั่งด้วยจัง
“อย่าลืมนะ เลิกเรียนแล้วมาเลยนะ ไม่ต้องแวะชมรมบาสหรอก”
“อืม” แล้ววินก็ทำท่าหันไปคุยกับนังต้อมต่อ ส่วนฉันก็นั่งหงอคนเดียวต่อไป ทำไมเช้านี้ร้อนจังนะ จะเข้าหน้าหนาวอยู่แล้วนะเนี่ย
พอเลิกแถวเรียบร้อยแล้ว ฉันกับวินต้อม แล้วก็ นายอาร์ท มาตั้งแต่ตอนไหนก็ยังงง ๆ เดินไปเข้าเรียนด้วยกัน สองคนนั้นเดินนำหน้าไปแล้ว ส่วนอาร์ทบอกให้ฉันเดินช้า ๆ หน่อย
“ตอนเข้าแถวคุยอะไรกับไอ้วินน่ะ” น้ำเสียงของมันแสดงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
“ปล่าวนี่ ไม่มีอะไรหรอก ถามทำไมเหรอ” ฉันตอบมันแล้วก็เดินต่อไป
“ไม่มีอะไรได้ไง ก็เห็นไอ้วินทำหน้าดีใจซะขนาดนั้นน่ะ มีอะไรกันแน่ บอกเราได้มั้ย”
“อะไรน่ะอาร์ท เรื่องไม่เป็นเรื่องน่ะ” ฉันชักจะหงุดหงิดแล้วสิ
“ก็ได้ งั้นฉันไปถามมันเอง” นี่จะเอาเรื่องให้ได้เลยรึไงกันนะ ตานี่
“บอกแล้ว ๆ เย็นนี้ฉันจะไปที่บ้านวิน ไม่ไปที่ชมรมนะ” มันก็อึ้งนิดนึง แล้วก็
“ไปกับใคร ไปคนเดียวรึปล่าว” ฉันก็พยักหน้า มันเลยเดือดเข้าไปใหญ่
“ไม่ต้องไปเลย ไปชมรมกับฉัน แล้วห้ามยุ่งกับมันเลยนะ” เฮ้อ ฉันถอนหายใจ ฉันเข้าใจน่ะนะ ไอ้ที่มันแสดงออกมาน่ะ แต่บางครั้งมันก็คิดมากเกินไปแล้ว
“แต่ฉันรับปากวินไว้แล้ว เค้าอาจจะมีธุระจริงๆก็ได้ ขอล่ะนะอาร์ท อย่าบังคับฉันเลย”
“ไม่เอาอ่ะ อย่าไปนะจืด อยู่กับเราเถอะนะ ทำไมต้อคอยหลบหน้าเราตลอดด้วยล่ะ มีเรื่องอะไรก็ปรึกษาเราได้นี่ อย่าเห็นเราเป็นแค่คนอื่นสิ” มันพูดหน้าตาเศร้า ๆ ดูแล้วน่าสงสาร โถ เด็กน้อย
“ฉันไม่เคยคิดนะว่า แกเป็นคนอื่น แกเป็นเพื่อนที่ดีของฉันคนหนึ่ง คอยช่วยเหลือฉันตลอด ฉันไม่มีทางทิ้งแกหรอกน่า คิดมากไปได้” ฉันตบไหล่ของอาร์ทเบา ๆ ตานั่นก็ดูอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย
“แค่เพื่อนเองเหรอ มากกว่านั้นได้มั้ย” มันกระซิบข้างหูฉันเบา ๆ ฉันงี้หน้าแดงเลยค่ะ
“บ้า อย่าหวังไปเลยย่ะ ไม่มีทางหรอก” ฉันเขินมัน ก็เลยวิ่งหนีขึ้นห้องไปก่อน ปล่อยให้มันยืนเอ๋อ
อยู่ตรงทางขึ้น อิอิ
หลังจากเลิกเรียนวันนั้นแล้วฉันก็เดินออกนอกโรงเรียนไป ก่อนเลิกเรียน อาร์ทก็มาหาอีกรอบ บอกว่าจะไปด้วย แต่ฉันห้ามไว้ บอกว่าอยากไปคนเดียวมากกว่า ไม่ต้องเป็นห่วงอะไร ยังไง วินก็เพื่อนฉัน มันก็ยึกยักจะไปท่าเดียว จนฉันต้องใช้ไม้ตาย ถ้าไปด้วยก็เลิกคุยกัน มันเลยยอมฉัน เหอ ๆ ร้ายจริง ๆ เรา
พอฉันเดินไปถึงหน้าประตูก็เจอวินยืนรออยู่ข้าง ๆ ประตูด้านนอก ฉันเลยเดินไปบ้านพร้อมวิน วันนี้มีเรื่องอะไรจะคุยกับฉันงั้นเหรอ อยากรู้จังเลย
“วิน ต้อมไม่มาด้วยเหรอ เห็นไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดนี่” ฉันถามขึ้น
“เอาไว้คุยกันที่บ้านนะ จืดอยากกินอะไรมั้ย เด๋ววินเลี้ยงเอง” แปลกแฮะ วินเนี่ย ทำไมใจดีจังล่ะ ฉันก็บอกว่า หิว (ไม่ค่อยเลยนะ) วินก็ยิ้มแล้วก็แวะซื้อของกินให้ แล้วเราสองคนก็.... :m3:อ้ายยยยยยยย
*********************************
เอาอีกตอน มาถึงจุดไคลแม็กซ์และ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
