:laugh3:คิดอะไรกันเลยเถิดคะ ยังค่ะ ยังไม่ถึงเวลานั้นหรอกน้ะจ้ะ
ตอนที่ 56“จืดหน้าเป็นอะไรน่ะ เห็นตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว” นึกไว้แล้วล่ะ ว่าต้องถาม
“ก็ หกล้มนะ ตกบันได” ฉันเห็นมันทำหน้าไม่ค่อยเชื่อ ตามใจมันสิ
“แน่ใจ เหมือโดนตบมามากกว่ามั้ง” น่าน รู้ดีจริง ๆ เลยนะยะตานนท์
“แหม บอกว่าตกบันไดก็ต้องตกบันไดสิ เข้าใจมั้ยจ้ะ” มันก็ทำหน้ายิ้ม รู้แล้วล่ะสิ
“ด้าย ๆ บ้านน่าอยู่นิ อยู่กับใครบ้างล่ะ” มันเดินนวยนาดเข้าบ้านฉันไป บ้านฉันนะยะ เบา ๆ หน่อย
“เฮ้ย รอข้างนอกเลย ไม่ต้องเข้าในบ้านเลยนะ” แหงล่ะ เด๋วเจอะกับตาอาร์ทมีหวัง เป็นเรื่อง
“ทำไมอ่ะ ดูหน่อยไม่ได้เหรอไง น่านะ”
“ไม่ด้าย ห้ามเด็ดขาด นั่งรอตรงนี้นะ ไม่งั้นอดกินน้ำแน่” ฉันขู่มัน ก็ได้ผลอยู่แฮะ
“มาเร็ว ๆ นะ คอแห้งแล้วเนี่ย” มันชี้ตรงคอมัน ฉันรู้แล้วย่ะ
ฉันรับเดินเข้าไปในครัวทันที ตาอาร์ทยังนั่งกินข้าวอยู่ พอไปถึงก็วางนมกล่องให้มัน
“เอ้า นม ดื่มด้วยนะ แล้วนอนพักต่อล่ะ ยังเหนื่อย ๆ อยู่อีกมั้ย”
“ก็นิดหน่อย แต่เราไม่อยากนอนแล้วอ่ะ อิ่มแล้วเดี๋ยวขอไปเดินนอกบ้านหน่อยนะ”
“อ้ะ ไม่ได้นะ ต้องนอนมาก ๆ สิ เชื่อเรานะอาร์ท นะ นะ” ฉันก็แหลสู้ตาย เรื่องอะไรล่ะ เด๋วเค้ารู้กันหมด ว่าแกมานอนค้างบ้านฉันน่ะ
“ก็ได้ เอาแต่ใจตัวเองจังนะ ขอเดินหน่อยก็ไม่ได้” มันก็กินต่อไป ฉันก็แกล้งทำเป็นหยิบน้ำในตู้เย็นเทให้มันดื่ม แต่จริง ๆ จะเอาไปให้ตานนท์ด้วย สงสัย มันบ่นละ
“เอ่อ เด๋วมานะ เสร็จแล้วเข้าห้องฉันเลยนะ เด๋วตามไป”
“จะไปไหนอีกล่ะ ไม่อยู่เป็นเพื่อนเราเลยนะ” น่าน ทำเป็นงอนนะคะ น่ารักตายล่ะ
“เด๋วมานะคะ พอใจยังคะ” มันก็ต้องยอมอยู่แล้วล่ะ เพราะฉันทำหน้าโหดนี่นา
ฉันเดินออกมาที่หน้าบ้าน เห็นตานั่นก็เพียรมองเข้ามาในบ้านจัง จะยกเค้าบ้านฉันรึไง น่าสงสัยนะเนี่ย
“มองหาไรน่ะ จะปล้นบ้านฉันเร้อ” มันก็หันมายิ้มแหย ๆ น่าหมั่นไส้
“บ้าเหรอ ก็แค่เห็นหายไปนาน นึกว่าจะทิ้งแขกอย่างเราซะแล้ว” ก็น่าอยู่หรอกนะนายน่ะ มาไม่รู้ เวล่ำเวลา เล่นเอาฉันเหงื่อแตกพลั่ก ๆ
“เอ้า น้ำบริสุทธิ์ ผุดผ่องค่ะ” ฉันวางแก้วให้มัน
“ขอบคุณครับ” เง้อ ฉันไม่ชอบเลยอ่ะ ครับ ๆ เนี่ย มันแสลงใจ
“เอ่อ ดื่มเสร็จแล้ว จะกลับเลยใช่ป่ะ” มันมองหน้าฉันทีนึง แล้วก็ดื่มน้ำต่อ
“ไม่รู้สิ ยังไม่มีที่ไปเลย ขอนั่งเล่นที่นี่ก่อนได้ป่ะ” เหอ ๆ ไม่ดีมั้งคะ
“ง่า ฉันคิดว่า กลับบ้านตัวเองน่ะดีแล้วนะ นนท์นะ”
“เอ่อนี่ อยากดูห้องจืดอ้ะ พาไปหน่อยสิ” กรี๊ดดดดด มันลุกพรวดแล้วเดินเข้าไปในบ้านฉันไม่มีปี่มีขลุ่ยเลยค่ะ ทำไมหน้าด้านแบบนี้ล่ะ
“เฮ้ย อย่าเข้าไปนะแก อย่า” ไม่ทันมันแล้วค่ะ มันเดินเข้าไปในบ้านซึ่งต้องผ่านห้องครัวบ้านฉันอยู่แล้ว ฉันเห็นตานนท์ยืนนิ่งอยู่กับที่ แหงล่ะ เจออะไรเข้าแล้วล่ะสิ
“เอ่อ หยุดทำไมอ้ะ” ฉันอ้อมแอ้มถามออกไป แต่ใจน่ะเต้นโครมคราม
“เราหิวข้าวอ้ะ” มันหันมาตอบฉัน เวรกรรม จะเป็นลม
“อ้าว แล้วยังไม่ได้กินมาอีกเหรอเนี่ย”
“ยังเลยอ้ะ พอดีกะจะกลับไปกินที่บ้านอ้ะ ทำให้กินหน่อยดิ” เอ้า มาขออะไรฉันล่ะ
“แกก็กลับไปกินที่บ้านสิ มาขอฉันทำไมยะ” ฉันชักจะยัวะ กับตาบ้านี่และ
“นะ จืด นะ โอ้ย เจ็บท้องแล้วอ่ะ เนี่ย ๆ” มันชี้ไปที่ท้องของตัวเอง ปัญญานิ่มจัง ใครจะเชื่อยะ
“ก็ได้ ๆ เอาไข่เจียวนะ ไม่รู้จะทำไรให้กิน” มันก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หิวจริง ๆ ล่ะมั้ง
ฉันเดินเข้าครัวไปแล้วหยิบไข่มาฟองนึงตีให้เข้ากัน แล้วปรุงรสให้กลมกล่อม (ทำเป็นนะคะ แค่นี้เอง) แล้วก็ทอดให้หอมฟุ้ง หุหุ น่ากินจัง
“หอมจังเลยจืด เสร็จยาง” มันก็เร่งยิก ๆ ฉันก็กลัวจิง ๆ ว่าตาอาร์ทจะได้กลิ่น
“เสร็จแล้ว เอา กินให้เร็วๆด้วยล่ะ แล้วรีบกลับบ้านซะ เด๋วพ่อแม่จะเป็นห่วง”
“พ่อแม่เราเสียแล้ว นนท์อยู่กับยายแค่สองคนเท่านั้นแหละ” มันพูดแล้วกินข้าวต่อ โดยไม่ได้คิดอะไรมากเท่าคนฟัง
“เอ่อ ขอโทษที่พูดเมื่อกี้”
“ไม่เป็นไรหรอก ไข่อร่อยมากเลย มีสูตรยังไงบ้างเนี่ย” มันชมฉันเหรอเนี่ย หุหุ
“ไม่บอกหรอก หาเอาเองสิ” ฉันนั่งคุยกับมันไปสักพัก ก็นึกขึ้นมาได้ ตาอาร์ทล่ะ
“กินไปก่อนนะ เด๋วไปห้องฉันก่อน” มันก็พยักหน้า
ฉันเดินไปที่ห้องของตัวเอง ก็พบกับนายอาร์ทกำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ ไหนบอกว่าไม่ง่วงไงล่ะคะ หุหุ สงสัยโดนฤทธิ์ยาเข้าไปน่ะสิ พอเห็นอย่างงี้แล้ว ฉันก็โล่งใจ เลยเดินออกไปหาตานนท์ต่อ (ดูเหมือนวันทองสองใจจริงๆ)
“อ้าว กินหมดแล้วเหรอ อิ่มรึยังล่ะ” ฉันนั่งลงแล้วถามมันไป มันก็ส่ายหน้า
“ไม่อิ่มเหรอ เอาอีกมั้ยล่ะ” ฉันก็นะ สงสารนี่นา
“งั้นเอาขนมนี่ไปกินละกัน อ่ะ” ฉันยื่นขนมให้มัน มันก็รับไปกินต่อ
“ขอบใจนะ จืดนี่ใจดีจัง” นายนนท์นี่ ดูยังไงก็ยังเด็กอยู่ดี ถึงตัวจะไม่เด็กก็เหอะ
“ไม่เป็นไร กินเยอะๆ ก็ได้ เออ แล้วยายเป็นยังไงบ้าง สบายดีมั้ย”
“อืม ก็แข็งแรงดี แกน่ะนะ เป็นห่วงเรามากเลย แต่เรามันไม่รักดีน่ะ หึหึ”
“ก็ทำตัวให้มันดี ๆ หน่อยสิ ตั้งใจเรียน อย่าเกเรให้มันมากนัก สงสารยายบ้าง มีแค่นายเท่านั้นนะ” ฉันก็เทศน์มันสิคะ มันก็รับฟัง แต่จะเข้าหูรึปล่าวนี่สิ น่าคิด
“ค้าบบบบ คุณพี่จืด ผมจะตั้งใจเรียน จะไม่เกเรค้าบบบบ” เออ ล้อเล่นเข้าไป อย่ามาเสียใจทีหลังล่ะ
“ชอบเล่นนักนะ กลับบ้านได้แล้ว เด๋วยายเป็นห่วงเอานะ”
“งืม ขอบคุณมากนะจืด วันหลังเรามาเที่ยวอีกได้รึปล่าว” ฉันอ้าปากค้างเลยค่ะ บ้านนะไม่ใช่สวนสนุก พวกนี้นี่
“คิดดูก่อน” มันก็บุ้ยปาก ทำหน้าผิดหวัง
“มาก็ได้ แต่มาให้มันถูกวันหน่อยละกัน อ้อ ห้ามค้างคืนด้วยนะ ขอบอกไว้ก่อน” หุหุ กลัวอ่ะค่ะ
“จริงนะ งั้นพรุ่งนี้มาอีกนะ” เหอ ๆ มากไปแล้วแก จะมากไปแล้ว
“พอเลย ไม่ต้องถี่ ไปหาเพื่อนแกเลยนู้น ทางที่ดีอยู่บ้านตัวเองน่ะดีแล้ว”
“ง่า ก็ได้ ๆ เสาร์หน้าละกัน คงไม่ไปไหนนะ เด๋วมารับไปเที่ยว”
“ดูก่อนละกัน ไม่รับปากนะ” ใครจะไปกล้ารับปากล่ะ เผื่อโดนล็อคตัวอีกจะทำไง แค่นี้ก็แย่แล้ว
*************************************
ป.ล. เป็นสาวสวยเสน่ห์แรงแล้วกลุ้มใจจังค่ะ
หุหุ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
