ขอบใจน้องกิ๊ฟ และน้อง ๆ ทุกคน ที่คิดถึงนะ วันนี้เป็นวันมาฆบูชา เจ๊เพิ่งไปโดน เอ้ย.... ไปเวียนเทียนมาเองเนี่ย
เสร็จแล้วก้รีบมาอัพให้ต่อเลยน้า แต่ตอนนี้ไม่ค่อยมีอะไรแซ่บมากนะ เรื่อย ๆ อ่ะ ไม่ติดเรท เลยเบ้า... อิอิ
ต่อเลยละกันนะ
จ้า
ตอนที่ 34 แต่สุดท้ายก็นก แหม... ก็เรามันสาวเรียบร้อย (ร้อยอีกละ) จะไปทำกริยาแบบนั้นได้อย่างไรกัน มันต้องเก็บเอาไว้สิ เก็บเอาไว้ไปทำกับใครบางคนดีกว่า อิอิ
“โหย... นั่งเรือนี่ทำไมมันเหนื่อยขนาดนี้เนี่ย” อิฉันบ่นมากมาย
“เหนื่อยหรือเมากันแน่ยะ” นังออมนี่มันชอบกัดกุจังวะ
“เออ... เมาย่ะ ขามาไม่เห็นจะเป็นอะไร แต่ไหงขากลับมันถึงเมาได้วะเนี่ย”
“ก็ดูคลื่นสิแก ลูกเบ่อเร่อ เหมือนจะมีพายุเลยเนอะ”
“อืม พี่ก็ว่างั้น” พี่แครงก็เห็นด้วย ฉันก็เลยมองออกไปข้างนอก ลมแรงมาก ท้องฟ้าออกครึ้มๆ ดูน่ากลัวจัง
“อยากให้ถึงศูนย์เราไว ๆ จัง” ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลย
นายภูไม่รู้เดินมาตอนไหน มายืนอยู่ข้าง ๆ ฉัน แล้วก็มองออกไปที่ทะเลเหมือนกัน
“เป็นอะไรไป กลัวเหรอ” มันถามฉัน
“เปล่า... ไม่ได้กลัวสักหน่อย” ตอแหลค่ะ กลัวชัดๆ
“ปากไม่ตรงกับใจเลยนะ” เหอ ๆ รู้ดีนะมัน
“จะมาหาเรื่องอะไรอีกละคะ”
“คิดไปนู่น เห็นยืนเหม่ออยู่คนเดียวก็เลยมาดูน่ะ” อ้อเหรอ นึกว่าเป็นห่วงฉันซะอีก
“แก...”
“หืม...”
“ฝนจะตกมั้ย” ฉันนี่ถามอะไรตลกจัง ทั้ง ๆ ที่ก็เห็นว่ามันไม่ตกหรอก
“ก็ไม่แน่นะ” เอ๋....
“แล้วมันจะมีพายุรึเปล่า”
“เฮ้ย... แกนี่ ตลกจัง พายุอะไรกัน ไม่มีหรอก ฝนที่นี่ตกไม่หนักขนาดเป็นพายุได้หรอก” มันบอกแบบนั้น แต่ฉันกลัวนี่หว่า
“เอาน่า บอกว่าไม่ก็ไม่สิ แล้วนี่เป็นอะไร หน้าซีดๆ เมาเรือล่ะสิท่า” แล้วมันก็หัวเราเยาะฉัน อิเลว
“ตลกนักเรอะไงแก เด๋วก็เจออ๊วกฉันซะเลยนี่”
“อย่านะเว้ย” มันรีบถอยออกห่างทันที ชิ...
ฉันคุยกับนายภูแค่นั้นเอง แล้วก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ได้แต่มองออกไปยังที่ๆไกลแสนไกล บ้านของฉันน่ะเอง ฉันอยากกลับบ้านเหลือเกิน คิดถึงแม่ พ่อแล้วก็น้อง คิดถึงเพื่อนสาวของฉัน คิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาตั้งหลายอย่าง
“คิดอะไรอยู่เหรอ” หือ นี่มันยังไม่ไปอีกเหรอเนี่ย
“อยากกลับบ้านน่ะ”
“กลับบ้านเหรอ เออจะว่าไปแล้ว ฉันยังไม่รู้เลยว่าแกมาจากที่ไหน” เออ นั่นสิ เราไม่เคยถามเกี่ยวกับเรื่องนี้กันเลย
“ฉันน่ะเหรอ มาจากไหนไม่บอกหรอก” ขืนบอก คนอ่านก็รู้น่ะสิ คิคิ (อ่านะ)
“เอ้า... เป็นงั้นไป” มันทำหน้าเซ็ง ๆ
“เอาน่า สักวันจะบอกแกเองแหละน่า”
“เออ... คงไม่ลืมกันไปก่อนหรอกนะ” มันจะอยากรู้ไปทำไมนะ
ในที่สุด กลุ่มเมฆที่ครึ้มมาแต่ไกล ก็แปรสภาพกลายเป็นฝนตกลงมาอย่างหนัก ลมก็พัดแรงขึ้นแต่ไม่ถึงกับเป็นพายุหรอก จริงอย่างที่มันบอก แต่คลื่นนี่สิ โอ้โห สองสามเมตรได้ อ๊วกสิคะ งานนี้ ไม่ไหว... ตายแน่ ๆ (ขนาดเรือใหญ่ะเนี่ย)
“จะไหวมั้ยเนี่ย นังจืด”
“ยาแก้เมาก็ไม่มีซะด้วย ไม่นึกว่ามันจะเป็นแบบนี้” เหอ ๆ ถ้ารู้แต่แรกก็ดีหรอก
“ไม่เป็นไร จะถึงรึยังเนี่ย” ฉันหมดแรงจริง ๆ
“ใกล้แล้ว อดทนหน่อยนะแก” ยังมีอีกหลายคนที่เมาเรือเหมือนฉัน ค่อยยังชั่ว ขืนฉันเมาคนเดียวได้อับอายขายขี้หน้าแหง ๆ
อีกสักพักใหญ่ ๆ เรือก็มาจอดเทียบท่าอย่างปลอดภัย เฮ่อ.... ค่อยโล่งใจหน่อย นึกว่าจะไม่รอดเสียแล้วเรา พอลงจากเรือได้ปุ๊บ ก็ต้องรอเพื่อนชายไปเอารถมารับ เพราะเดินไม่ไหวจริง ๆ และผู้อาสาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน นายภูนั่นเอง
มีหลายอย่างที่ฉันประทับใจในตัวคนนี้ เห็นภายนอกดูเป็นคนแปลก ๆ ดูไม่ค่อยสนใจใคร แต่สำหรับฉันแล้ว นายภูเป็นคนที่ดูแลเทคแคร์คนอื่นดี อย่างฉันเนี่ย เราเพิ่งรู้จักกันก็จริง แต่ก็หลายเดือนแล้วเหมือนกัน เรื่องกินข้าวนายภูก็จ่ายเอง (งงเหมือนกัน) เรื่องไปเที่ยวในเมืองหรือที่อื่น นายภูจะเป็นคนพาไปเสมอ จนฉันคิดว่านายภูอาจจะชอบฉันก็ได้ แต่ฉันก็พยายามบอกตัวเองว่า คิดไปเองล่ะมั้ง คงไม่ใช่หรอก
แต่สิ่งเหล่านั้นที่มันเกิดขึ้นอยู่ทุกวัน ใจฉันไม่ได้แกร่งเหมือนหินผา หลังจากที่ต้องสูญเสียความรักไปถึงสองครั้ง ฉันเองก็ไม่เข็ดกับมัน อาจจะจำแต่ไม่เข็ด ประมาณนั้นล่ะมั้ง หึหึ ตลกดีนะ แล้วครั้งนี้ ฉันก็กลัวใจตัวเองเหมือนกันว่าจะมีรักอีกจนได้
ทุกวันที่อยู่ที่นั่นก็ได้แต่เฝ้าบอกตัวเองว่า อย่าให้คิดอะไรเกินกว่าคำว่าเพื่อนเลย มันไม่ยั่งยืนหรอก ความรักน่ะ สำหรับพวกเราแล้ว มันเกิดขึ้นเพราะอะไร แล้วมันจบเพราะอะไร ฉันหาคำตอบให้ตัวเองอยู่เสมอ แต่ทุกวันนี้ก็ยังไม่พบเลย ตัวเองถึงยังต้องเผชิญกับมันต่อไป
อีกไม่นานก็จะมีนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยมาร่วมกิจกรรมของศูนย์ฯประมาณ 30 คน เยอะ
มากเลยล่ะ และที่สำคัญจะน้องสาว(ชื่อน้องแนท เป็นกะเทยปี1ของมหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งจะมาสร้างสีสันให้กับฉันด้วยแหละ) มาร่วมด้วย งานนี้มีทหารหนุ่มหล่อล่ำมาด้วยสิ โอ้วแม่จ้าว.....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนต่อไป
แถมที่เด็ดกว่านั้น เรื่องมันก็มีอยู่ว่า มีผู้ใหญระดับบอสมาพักอยู่ที่นี่ด้วย เขาก็เลยให้เอาทหารมาเฝ้า แล้วก็ขอโทษนะคะ ทหารน่ากินมากกกกกก (คอนเฟิร์มอีกครั้ง หุ่นล่ำมาก สูงยาว หน้าน่ะเหรอ โอ้ย... ไม่อยากจะเซด เห็นแล้วอยากได้เป็นผัวน่ะค่ะ เก็ทมะ)
รู้สึกจะหื่นไปหน่อย กลับเข้าเรื่องด่วน วันนั้นทั้งวันอิฉันก็ใจจดใจจ่อ เมื่อไหร่จะเลิกงาน กรูอยากวิ่งไปดูหนุ่มๆค่ะ จนอิเพื่อนทั้งหลายจิกกัดแล้วก็แขวะยับเยิน นี่ฉันเป็นคนแบบนั้นหรือ ไม่จริง... ฉันออกจะไร้เดียงสา เรื่องอย่างว่า ไม่รู้จริง ๆ นะ (สตอสุด ๆ)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
