:
:ถ้าเค้าบอกว่า จริง ๆ เป็นคนเรียบร้อย จะมีใครเชื่อมะเนี่ย
คิดถึงน้องกิ๊ฟเหมือนกัน ช่วงนี้เค้าอาจจะแวบไปแวบมาบ้างก็อย่าว่าแล้วกันนะ
เอามาลงให้อีกตอนนึง เผื่อหายไปอีก อิอิ
บทที่ 21 สรุปว่าฉันก็ต้องกลายเป็นไส้แซนวิชจนได้ มันก็ดีไปอีกแบบนึงนะ อิอิ นาน ๆ ทีจะมีประสบการณ์สยิว ๆ บ้าง พอกลับมาถึงบ้านพัก ตาเอกก็พาขึ้นไปส่งบนบ้าน ดีนะ... ไม่เข้าไปส่งถึงในห้องนอนน่ะ คงจะไม่ได้กลับห้องของตัวเองเป็นแน่
“ขอบใจนะ” ฉันบอกออกไป เสียงยังเบลอ ๆ อยู่เลย
“ไม่เป็นไร คราวหน้า.... เอาอีกนะ”
“อะ... อะไรนะ เอาอะไรของแก” ฉันก็ตาโตสิ เอาอะไรของมัน
“ก็ไปกินเหล้าด้วยกันอีกไงล่ะ สงสัยอะไร... แน่ะ หรือว่า...” มันทำตาเจ้าเล่ห์ใส่ฉาน
“พอเลย... พอ ลงไปได้แล้ว เด๋วเพื่อนแกก็รอนานหรอก”
“ไปแล้วนะ... พรุ่งนี้ไปเล่นเกมส์เพลย์ที่ตึกฉันนะ” เล่นเกมส์เหรอ น่าสนแฮะ
“ดูก่อนละกัน ไม่รู้จะลุกไหวมั้ย” ฉันมึนหัวไปหมดแล้ว อยากนอนเต็มทน เลยบอกไปว่า
“เอก... แกกลับบ้านไปนอนได้แล้วล่ะ ฉันจะนอนแล้ว ขอบใจอีกทีนะ บาย”
“บาย ไปแล้วนะ” แล้วมันก็เดินลงบันไดไป ฉันเห็นนายภูมองมาทางเราสองคน ดูท่าว่าจะง่วงมากแล้วนะนั่น เอาเหอะ เพื่อนแกลงไปแล้วนี่ ฉันเข้านอนบ้างดีกว่า...
*********************************
เช้าวันต่อมาฉันก็เกิดอาการลุกไม่ขึ้น ต้องนอนซมเพราะฤทธิ์เหล้าทั้งวัน กว่าจะหายก็เย็น ๆ นู่นแหละ วันนี้เพื่อน ๆ เอาข่าวมาบอกว่า วันปีใหม่นี้ตกลงกันได้แล้วว่า กลุ่มเราจะแสดงอะไรกัน
“หา... โสนว์ไวท์เหรอ จะบ้ารึไง ไม่เอาหรอก” ฉันโบ้ยทันที ไม่ไหวหรอก ฉันทำไม่ได้หรอก
“ทำไมล่ะ ไม่เห็นจะต้องทำอะไรเลย ก็แค่เดินไปเดินมา ขำ ๆ” ดูนังออมมันพูดเข้า
“ไม่ขำย่ะ... ก็ฉันอายนี่หว่า”
“อาย... แกเนี่ยนะ อาย... แล้วเมื่อคืนล่ะ ไม่เห็นอายเลย” น่าน... เล่นกุอีกและ นังเพื่อนเวร
“ใช่ ๆ ทีแบบนั้นทำได้ แล้วนี่ มันส่วนรวมนะ พวกฉันก็เล่นกันนะเว้ย” ไอ้ปุ้ยมันบอกว่า เล่นด้วยเหรอ ฉันเลยถามมันไป
“เล่นอะไรล่ะ อย่าบอกนะว่า คนแคระน่ะ” เหอะ...พวกนั้นพากันพยักหน้าพร้อมกันอีกนะ
“จริงอ่ะ...”
“ก็จริงอ่ะดิ พวกฉันต้องรวมคนให้ได้ตั้ง 7 คนแน่ะ พวกพี่ ๆ เค้าก็จะเล่นด้วย”
“หะ... เล่นด้วยเหรอ ลงทุนกันจัง” ฉันแอบบ่นงึมงำ ใจก็ไม่อยากเล่นเท่าไหร่
“แล้วชุดล่ะ มีเหรอ” ฉันลองถามพวกนั้นดู
“ไม่มีอ้ะ หาเอาเอง” นังออมบอก
“หาเอง... เวรกรรม แล้วจะหามาจากไหนล่ะคะ”
“เอาน่า พี่พอจะมีกระโปรงพลิ้ว ๆ อยู่ เสื้อก็มี ลองใส่ดูละกัน น้องจืด” พี่อัมบอกมาแบบนี้ มันก็ยังหวั่น ๆ อยู่
“ส่วนเรื่องผม ก็ไปหาเช่าเอา”
“เฮ้อ... ไม่อยากเล่นเลยอ้ะ อายคนดูชะมัด” แต่ในที่สุด ฉันก็ต้องตกลงปลงใจที่จะต้องเล่น เพราะคนอื่นเขาบอกว่าจะเล่นกัน
แล้วการเตรียมงานก็เริ่มต้นขึ้น โดยการจัดหาอุปกรณ์การแสดงโดยพวกเราเองแหละ หากันทั้งงาน ส่วนเวทีการแสดง การจัดซุ้มอาหารก็เป็นหน้าที่ของเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ ไป การแสดงมีทั้งหมด 4 กลุ่มได้มั้ง แต่มีอยู่กลุ่มฉันนี่แหละ ออกจะใช้คนแสดงมากที่สุด
รวมแล้วก็ประมาณ 8 คนได้ เอ้ะ... มีเจ้าหญิง คนแคระทั้ง 7 แล้วเจ้าชายกะแม่มดล่ะคะ หายไปไหนอ้ะ แปลก ๆ เนอะ ว่ามั้ย...
“ไม่มีหรอก พวกเราแค่ออกไปเต้นอวยพรวันปีใหม่กันเท่านั้นเอง” พี่อัมบอก
“อ้าวเหรอ แล้วจืดต้องทำไรบ้างล่ะ”
“ก็เดินแจกขนมพวกเด็ก ๆ บนเวทีไปนั่นแหละ แล้วก็เต้นน่ารัก ๆ ก็พอ”
“เอางั้นเหรอพี่” ฉันถามแบบงง ๆ (แต่จริง ๆ อยากถามว่า เต้นร่าน ๆ ไม่ได้เหรอ อิอิ)
“อือ... แบบนี้แหละ ดีที่สุดแล้ว หรือว่าอยากให้มีเจ้าชายด้วยล่ะจ้ะ” พี่อัมแกเริ่มแซวฉันเล่นละ
“โอ้ ๆ ไม่ล่ะจ้ะพี่ แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ” ฉันรีบโบ้ย เพราะกลัวจะมีฉากคิสกันน่ะสิ
“เย็นนี้ พี่จะออกไปเช่าวิกมาให้นะ น้องจืดมาลองดูชุดที่บ้านพี่เย็นนี้ด้วยละกัน”
“จ้าพี่ แล้วเจอกันนะ”
เย็นนั้นหลังจากที่เลิกงานแล้ว ฉันกับเพื่อน ๆ ก็เดินไปที่บ้านของพี่อัมกัน ฉันเห็นพี่แกรออยู่ก่อนแล้ว พี่ธนก็อยู่ด้วย วันนี้แกบอกว่าจะออกไปซื้อกระดาษมาเตรียมตัดเป็นตัวคนแคระด้วย ฉันเลยงง ๆ ว่า
“อ้าว ไม่ได้ใส่ชุดกันหรอกเหรอ”
“ไม่ได้ใส่หรอกจ้า” ยัยออมเสนอหน้าตอบแทนพี่แก
“แล้วจะแต่งตัวกันยังไงล่ะ” เล่นเอาฉันงงไปใหญ่
“ก็แบบนี้ไง พวกเราจะเอากระดาษน้ำตาลแผ่นใหญ่ ๆ มาตัดเป็นชุดแทนไงล่ะ ก็เหมือนกับเอามาทำถุงกระดาษใบใหญ่ ๆ ครอบตัวคนได้ แล้วก็เจาะรู ตา อย่างเดียวก็พอ ช่วงล่างก็ใส่กางเกงเด็ก ถุงเท้า เท่านี้ก็กลายเป็นคนแคระแล้ว” ยัยออมอธิบาย
“อ๋อ... ฮ้า.... งี้พวกแกก็ไม่มีใครเห็นหน้ากันน่ะสิ” ฉันเพิ่งจะนึกออก
“ก็ใช่น่ะสิ มีเห็นแค่แกคนเดียวนี่แหละ” นายปุ้ยแจม
“เฮ้ย... ยังงี้ก็ไม่ยุติธรรมน่ะสิฟะ ทำแบบนี้ไม่ได้นะ ฉันไม่ยอมจริง ๆ ด้วย”
“มันสายไปแล้วล่ะ เพื่อน” ดูมันพูด ไม่ได้นะ เด๊ยนรับไม่ด้ายยยยค่ะ
แล้วคุณเธอ (อิฉัน) ก็ต้องวีนอีกรอบ ไม่ยอมเล่นเพราะอับอายถึงที่สุด ทำเอาคนอื่นเอือมระอาอินี่กันอย่างแรง ไม่รู้แหละ ไม่เล่นอ่ะ ยังไงก็ไม่ยอมเล่นท่าเดียว
แต่ผลสรุปก็ออกมาว่า....... ยังไงมึงก็ต้องเล่นค่ะ....... จบ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
