คิดฮอดอิเจ๊เหมือนกันเน้อ
ตอนที่ 30 พอชมวิวกันเสร็จแล้ว พวกเราก็เดินทางกลับบ้านกัน โดยที่นายภูจะต้องไปส่งเพื่อนของมันก่อน ส่วนพวกฉันก็ต้องตามไปด้วยเหมือนกัน ขากลับมันก็เริ่มดึกแล้วเหมือนกัน ประมาณ 4 ทุ่มได้ล่ะมั้ง กว่าจะไปถึงบ้านพักก็ใช้เวลาสักครึ่งชั่วโมงได้
พอมาถึงแล้ว เอกก็บอกว่าอยากนั่งคุยต่ออีกสักหน่อย แต่ว่าฉันง่วงแล้วก็เลยบอกว่าเจอกันพรุ่งนี้เถอะ เอกก็ไม่พูดอะไร แล้วเขาก็ขับรถกลับไปที่บ้านตัวเอง
“กลับดึกจังนะแก” เสียงของนายปุ้ยดังขึ้นตอนที่ฉันเปิดประตูเข้าไปแล้ว
“อ้าว.... ยังไม่นอนอีกเหรอ”
“ก็นอนแล้ว แต่พอดีได้ยินเสียงรถ ก็เลยลุกมาดู”
“ขอโทษนะที่ทำให้ตื่นน่ะ ฉันเข้าห้องก่อนนะ” ฉันเดินไปเปิดประตูห้องของตัวเอง ส่วนนายปุ้ยก็เดินไปเข้าห้องน้ำ
“เหนื่อยจังเลยแฮะ อาบน้ำดีกว่าฉัน”
ฉันหยิบผ้าขนหนูกับชุดนอนเดินไปเข้าห้องน้ำ พอดีกับที่นายปุ้ยเดินออกมา
“อาทิตย์หน้ามีทริปไปเกาะพีพีนะ เตรียมตัวไว้ด้วยล่ะ”
“จริงอ้ะ ไปเกาะพีพีเหรอ โห.... ดีใจจังเลยอ่ะ จะได้ไปแล้ว” ฉันออกอาการตื่นเต้นสุดฤทธิ์
“รีบอาบน้ำแล้วก็นอนซะ เด๋วพรุ่งนี้ก็ตื่นสายหรอก” นายปุ้ยเหน็บฉันทุกที
“รู้แล้วย่ะ แกไปนอนเถอะน่า” นายปุ้ยเดินไปที่ห้องตัวเองแล้ว ส่วนฉันก็อาบน้ำแต่งตัวเตรียมเข้านอนสิคะ
วันต่อมา..... นายเอกก็แวะเวียนมาหาฉันที่ตึกทำงานเป็นประจำ แต่ว่า... ไม่ใช่นายเอกคนเดียวน่ะสิ มีนายภูตามมาด้วยอ่ะ แล้วมันจะมาทำไมล่ะเนี่ย
“ตอนนี้เวลอะไรแล้วล่ะ” นายภูเดินมาถามฉันตอนที่กำลังนั่งเล่นแร็คอยู่ (เลิกงานแล้วนะ)
“ยังไม่เท่าไหร่เลย ก็คนมันอ่อนนี่หว่า” ฉันว่าไป
“มันต้องเล่นบ่อย ๆ น่ะ วันหยุดนี้ไปเล่นที่ร้านด้วยกันมั้ย” มันชวนฉันอีกแล้ว
“ก็ไปสิ อ้า.... ตายอีกแล้วอ่ะ”
นายเอกที่นั่งฟังอยู่ สงสัยจะทนไม่ไหวเลยเดินมายืนอยู่ข้างหลังฉันแล้วก็ชะโงกหน้าลงมาดูใกล้ ๆ หน้าของฉัน เล่นเอาฉันสั่น (สู้) เลยทีเดียว แหะ ๆ
“ไม่เบื่อบ้างเหรอ” มันถามฉัน
“หึ... ไม่นี่ สนุกจะตายไป”
“งั้นเหรอ ฉันมีเกมส์เพลย์มาด้วย คืนนี้ไปเล่นที่ห้องฉันเอามั้ย”
“หา.... ไปสิ ๆ อยากเล่นอะ อยากเล่น” ซะงั้นฉัน พูดไปไม่ทันคิดว่ามันตอนกลางคืนนะ
“จะดีเหรอวะไอ้เอก” นายภูพูดแทรกขึ้นมา
“ทำไมวะ ไปเล่นไม่ได้หรือไง”
“เปล่า... งั้นกูไปด้วย” ฉันหันขวับไปมองทางนายภูทันที อะไรของมันอีกล่ะ
“ก็แล้วแต่มึง ไปกินข้าวเย็นด้วยกันก่อนแล้วค่อยไปเล่นนะจืด” เอกหันมาบอกฉัน
“อืม ๆ ไปสิ” ตัวเองก็ตอบเขาไป แต่ตาน่ะยังมองเกมส์อยู่เลย อยู่ ๆ ตาเอกก็เอามือมาขยี้ผมฉันเล่น อ้าว ไอ้นี่ ลามปามเหรอคะ
“เลิกเล่นได้แล้ว ไม่ไปกินข้าวหรือไง” ยังขยี้ไม่เลิก เด๋วปั๊ดเหนี่ยวเลยไอ้นี่
“แป๊บนึง อ้อ... เอามือออกไปเลยนะ ผมฉันยุ่งหมด”
นายภูก็เอาแต่นั่งมองอยู่นั่นแหละ มองทำไมฟะ หรือว่า.... มันอยากเล่นเกมส์ซะเองน่ะ หึหึ ไม่มีทางหรอกเว้ย ฉันเล่นอยู่ อดค่ะอด
พอเลิกเล่นแล้ว ฉันกับสองคนนั้น (ทำไมต้องสองคนด้วยวะ) ก็ไปกินข้าวเย็นด้วยกัน พอกินเสร็จแล้ว เอกก็พากลับบ้านไปอาบน้ำก่อน พอไปถึงบ้านก็เจอกับเพื่อน ๆ นั่งคุยกันอยู่ที่หน้าบ้าน ส่วนเอกก็กลับบ้านไปแล้ว บอกจะมารับอีกที
“แหมยัยจืด พักนี้รู้สึกว่าจะไปกับเอกบ่อยจังเลยนะ” ยัยออมเอ่ยขึ้น
“ก็เพื่อนกันนี่ ไปไหนมาไหนด้วยกันไม่เห็นจะแปลก”
“เพื่อนหรอ แน่ใจ๊” ชียังกัดอยู่
“ก็จริงอ่ะดิ ทำไม คิดว่าเป็นผัวฉันเรอะ” หุหุ ตอกกลับซะเลย
“ก็ใช่น่ะสิ” อ้าว นังเวร คิดไปได้นะเมิง
“พูดบ้า ๆ ไม่ใช่ว้อย ฉันไปอาบน้ำก่อนล่ะ” ฉันขี้เกียจแก้ตัว เอ้ย พูดมากก็เลยเดินเข้าบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่
ไม่รู้พวกนั้นจะเข้าใจผิดรึเปล่านะ มันก็เป็นเสียแบบนี้ทุกที ทำไมเวลาที่ฉันไปกับผู้ชายคนไหน ทำไมไม่มีใครคิดว่าคนนั้นจะเป็นเพื่อนฉันบ้างว้า ทำไมชอบคิดอกุศลกันจัง ขอบอกเลยว่าไม่เฉพาะฉันหรอก กับเพื่อนสาวคนอื่นๆด้วย ชาวบ้านก็คงคิดว่าต้องมีอะไรกับผู้ชายคนนั้นแน่ ๆ
“คิดมากไปแล้วเรา” พอแต่งตัวเสร็จแล้ว ก็เดินออกไปนั่งคุยกับพวกนั้นต่อ
“แล้วนี่จะไปไหนอีกเหรอ”
“ก็จะไปเล่นเกมส์ที่ห้องเอกน่ะ” ตอบไปแบบไม่คิดอะไร แต่....
“แล้วจะกลับกี่ทุ่ม” เสียงของนายปุ้ยเครียดเชียว เป็นอะไรอีกล่ะมัน
“ไม่ดึกหรอก เด๋วฉันเดินขึ้นมาเอง คราวนี้ไม่รบกวนแน่นอน”
“อย่าให้ดึกมากละกันนะน้องจืด” พี่แครงก็บอกด้วย สงสัยจะเป็นห่วงเราล่ะมั้ง
“ค่า... ไม่ดึกแน่นอนเจ้าค่ะ” ฉันก็รับปากไป สักพักนายเอกก็มารับ
“ไปก่อนนะ แล้วจะรีบกลับจ้า” ฉันเดินลงจากบ้านไปหานายเอก ทุกคนมองมาที่เราสองคนแบบไม่น่าไว้วางใจ เง้อ... ต้องทำใจอ่ะ เป็นเพื่อนกับผู้ชายได้ซะที่ไหน โดนคิดไปในทางที่ไม่ดีเสียหมด กลุ้มค่ะกลุ้ม แต่มีเกมส์เพลย์รอเราอยู่แล้วนี่น่า รับรองหายกลุ้มแน่นอน 5555
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
