เรื่องนี้จะจบตอนที่ 90 แล้ว ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านกันมาตลอด ขอบคุณจ้า
ตอนที่ 87
“อะไรนะ เสียใจอีกแล้วเหรอ เฮ่อ เอาเถอะ จะยังไงมันก็ต้องรับรู้อยู่ดีนั่นแหละ อาร์ทเล่ามาเถอะ”
ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ฟังมันอีกสักเรื่องจะเป็นไรไป อาร์ทจ้องตาฉันเขม็ง เขาทำเหมือนไม่อยากเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังเลย
“จืด เรื่องของเบสน่ะ” อาร์ทนิ่งไปครู่นึง แต่ฉันสะดุ้งโหยงในใจ คงไม่ใช่เรื่องเดียวกันหรอกนะ
“เบส ทำไมเหรอ” ฉันยังไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง ก็เลยทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“คือว่า เรา รู้มาว่า เบสมันกำลังคบคนอื่นอยู่” อาร์ทดูเหมือนไม่อยากจะพูดออกมาเลย
“หืม คบกับคนอื่นอยู่ แกรู้ได้ยังไง” ฉันแกล้งถามต่อไปอีก
“เราเห็นที่คณะของมันนั่นแหละ แล้วก็... นิดเป็นคนมาบอกเราเอง”
“นิด แฟนเก่าแกน่ะเหรอ ทำไมถึงต้องมาบอกแกด้วยล่ะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน จืด ไม่ต้องเชื่อเรื่องที่เราพูดก็ได้นะ”
“ทำไมจะไม่เชื่อล่ะ” อาร์ทหันมามองหน้าฉันงง ๆ
“หมายความว่าไง นี่จืด รู้เรื่องแล้วเหรอ” ฉันพยักหน้าช้า ๆ ก่อนที่จะพูดต่อว่า
“วันนี้เองแหละ ที่เราเห็นที่เซ็นทรัล ไม่อยากจะเชื่อเลยเนอะ ว่าจะเป็นแบบนี้ไปได้”
ฉันมองออกไปนอกรถ มองไปไกลเท่าที่จะไกลได้ ในหัวสมองกลับว่างเปล่าอีกครั้ง นัยน์ตาดูอ้างว้างเดียวดาย
“จืด” อาร์ทเรียกฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้หันไปมองแต่อย่างใด เขาก็เลยเลิกพูดแล้วก็ทำทีเป็นนอนหลับ
“ยังมีเราอยู่อีกคนนะ อย่าลืมล่ะ” ฉันได้ยินเสียงเบา ๆ แทรกเข้ามาในโสตทั้งสอง
“ขอบคุณ ขอบคุณจริง ๆ” แล้วน้ำตาที่ไม่เคยมีท่าทีว่าจะไหลออกมา มันก็เอ่อท่วมท้นจนทะลักออกมาเป็นสาย อาบไปทั่วแก้มทั้งสองข้าง
ฉันพยายามข่มเสียงสะอื้นไม่ให้มันดังลอดออกมา มีเพียงแต่ร่างกายที่สั่นสะท้านบางครั้ง อาร์ทเอื้อมมือมาจับมือของฉันแล้วบีบเบา ๆ มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกอยากร้องไห้ออกมาให้สาแก่ใจ น้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดนั้น มันคงเป็นน้ำตาที่อัดอั้นเอาไว้นานแล้ว
นึกไม่ถึงจริง ๆ ว่า ฉันจะได้มาพบกับวันนี้ ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า เรื่องที่ฉันทำเอาไว้มันจะกลับมาตอบสนองเร็วขนาดนี้ ฉันร้องไห้ไปได้สักพักใหญ่ ๆ ก็หยุดร้อง นังอั้มกับผัวมันหลับไปตั้งนานแล้ว เลยไม่รู้ว่าฉันนั่งร้องไห้อยู่ ดีแล้วล่ะ
แต่มีเรื่องนึงที่แปลก พอฉันร้องไห้เสร็จแล้ว ในใจก็กลับโล่งโปร่งสบาย ไม่อัดอั้นเหมือนเดิม ปกติแล้ว คนเราถ้าอกหัก ต่อให้ร้องแล้วหยุดร้อง ยังไงมันก็ยังไม่โล่งเสียทีเดียวหรอก แต่กับฉัน มันไม่ได้รู้สึกว่า ตัวเองจะต้องมานั่งร้องห่มร้องไห้อีกเลย
“สบายใจแล้วรึยัง” อาร์ทถามมาเบา ๆ
“อืม ดีขึ้นแล้วล่ะ ขอบใจนะ” มือเราสองคนยังคงจับกันไว้อยู่
“บอกแล้วว่าให้กลับมาคบกับเราก็ไม่เชื่อ” เชอะ ได้ทีขี่แพะไล่เลยนะแก
“บ้า แล้วนี่ จะปล่อยมือได้รึยัง” ตาอาร์ทยังเฉยอยู่เหมือนเดิม
“แนะ ว่าแล้วยังไม่ปล่อยอีกนะ” มันยังมึนเหมือนเดิม ฉันก็เลยปล่อยเลยตามเลย
“หลับซะนะ ถ้าถึงแล้วเราจะปลุกเอง” อาร์ทบอกงั้น
“งั้นเรานอนนะ อย่าลืมปลุกด้วยล่ะ” ฉันหลับตาลงช้า ๆ ด้วยความอ่อนเพลียจากการเสียน้ำตาไปมาก ฉันก็เลยผลอยหลับไป
/////////////////////////////////////
รถทัวร์มาถึงบขส.ราว ๆ บ่ายสาม พอถึงแล้ว นังอั้มกับผัวมันก็กลับไปที่บ้านของตัวเอง ส่วนฉันกับอาร์ทก็กลับทางเดียวกัน ระหว่างทางตาอาร์ทก็พูดขึ้นว่า
“นี่ จำได้มั้ย ว่าบอกอะไรกับเราเอาไว้น่ะ”
“อะไร ตอนไหนเหรอ” ฉันทำหน้าเหรอหรา
“อะไรกัน ยังไม่ทันข้ามวัน ก็ลืมซะแล้ว”
“เอ้า ก็บอกมาสิ ว่าไปบอกอะไรไว้ล่ะ ฉันจำไม่ได้จริง ๆ”
“ก็เรื่องไปฟาร์มเราไง ไปกินไอติมน่ะ ตกลงว่า...” อ้อ เรื่องนี้นี่เอง ไม่ไปได้ไง
“อ๋อ ไปสิ ว่าแต่เมื่อไหรเหรอ”
“พรุ่งนี้ละกัน เด๋วขับรถมารับ โอเค้” ตาอาร์ทนี่รุกฉันไม่ยั้งเลยนะ
“ได้ ๆ ขับรถมาดี ๆ ละกัน เออนี่ ฉันชวนพวกเพื่อน ๆ ไปด้วยได้ป่ะ”
“เอางั้นเหรอ แล้วแต่จืดละกัน” เหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิดเลยนะตาอาร์ท
“พูดเล่นน่ะ เรื่องอะไรจะเอาตัวหารไปด้วยล่ะ จริงป่ะ” ฉันหัวเราะคิก ๆ ทำให้ตาอาร์ทรู้สึกโล่งใจว่าฉันคงไม่คิดมากแล้ว แต่ทว่า...
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ฉันดังขึ้นมาเสียก่อนที่จะทันถึงบ้าน และคนที่โทรมาก็คือ นายเบสนั่นเอง ฉันไม่ค่อยอยากจะรับเลย ตอนนี้ฉันยังไม่อยากจะพูดกับมัน ฉันแค่รอเวลาเท่านั้นเอง เวลาที่จะทำให้ทุกอย่างจบลงด้วยดี
“ไม่รับเหรอ” อาร์ทถามฉัน
“คิดว่าควรรับมั้ยล่ะ”
“แล้วแต่จืดเถอะ” ทำไมนะ ตาอาร์ทถึงชอบเอาแต่บอกว่า แล้วแต่ฉัน อยู่ได้
“งั้นฉันไม่รับดีกว่า” ฉันปล่อยให้มันดังไปได้สักพักนึง ทางนู้นก็วางสายไป สักพักก็ดังขึ้นอีก ฉันเลยปิดเสียงไป
“จะถึงบ้านฉันแล้ว พรุ่งนี้อย่าลืมมารับด้วยล่ะ”
“ไม่ลืมหรอกน่า แต่งตัวรอไว้ละกัน”
ถึงปากทางเข้าบ้านฉันแล้ว ฉันเลยกดกริ่งลงจากรถ แล้วโบกมือให้อาร์ท อาร์ทบอกว่าถึงบ้านแล้วจะโทรมาหา สำหรับตอนนี้แล้วฉันชักจะเริ่มเข้าใจความรู้สึกของตัวเองที่ซ่อนอยู่ภายในลึก ๆ นี้แล้วล่ะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
