หัวข้อ: Heroine (ที่นี่ไม่มีนายเอก) **แจ้งข่าว** P 114

[PEENAT1972]

eiky พักนี้เร่าร้อนดีจัง หุๆๆ

[fuku]

กรรมเวรจริงๆ ทำไมต้องเป็นตาสุขภัณฑ์ด้วยเนี่ย (-____-" )
เป็นการเขียนเรื่องที่เดาได้ยากจริงๆคุณ Eiky

[teerasak]

  ทำไมมันเป็นแบบนี้ แล้วอะไรจะเกิดขึ้นกับน้องภูมิของผมอีก 

 

[roseen]

เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆชอบๆๆๆใครจะว่าช่างมันอย่าไปสนใจ..ชิ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

  ภูมิหนอภูมิ ต่อไปนี้ชีวิตคงมีนายโตโต้เข้ามาเกี่ยวอีกแหง จะโดนกระแนะกระแหนไปอีกนานเท่าไร~

แล้วพลอยกะก้องจะเป็นยังไงล่ะเนี่ยยยยยย ที่จริงน่าจะส่งพลอยก่อนนะ เพราะผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม  

แต่ที่จริงไม่อยากให้ขึ้นแท็กซี่เลยอ่ะ เราก็ไม่รู้ว่าแท็กซี่มันจะคิดอะไรยังไง ยิ่งมีอาการแบบนี้ด้วย นายแทนนั่นก็น่าปล่อยเรื่องเพื่อนชั่วๆเอาไว้ก่อน ไปส่งน้องๆกะแฟนซะ จะไปต่อยมันสักหมัดตัดเพื่อนเมื่อไหร่ก็ได้ แต่เรื่องโดนยานี่มันรอกันได้ที่ไหน น่าจะคิดได้ว่าเรื่องไรควรกระทำก่อนนะ ไม่ไหวๆ

สุดท้าย ไอ้พี่กายก็ไม่มีบทบาท - -a

[Annetemis]

พี่แทน...อดมีคืนที่เร่าร้อนกับภูมิเลย
โตแต่ตัวเป็น...ตาอยู่...ชัด ๆ  คว้าภูมิเพรียวเพรียวไปกิน

[hpsky]

งานยุ่งหัวฟูไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวัน อ่านทีสะใจพลอยมาก สุดยอด
แล้วตอนนี้ถ้าเช้ามาแล้วโตโต้จะดูถูกภูมิอีกมั๊ยอ่ะ สงสารภูมิอ่ะ
และยังคงสงสารแทนอยู่เหมือนเดิม
คู่ก้องกับพลอยอ่ะ จะเป็นไง จะได้กันเองป่าวหว้า

+1 จ้า

[anajulia]

งืมๆๆ น้องพลอยจะเป็นยังไงนิ จะรอดถึงบ้านม้ายยยยยยยยยย
แว้กกกกกกกกกกกก

ส่วนเนื้อเรื่อง คุณอิกกี้สู้ๆนะคะ จะว่าน้ำเน่าก็น้ำเน่าค่ะ แต่เราหลงปลื้มน้องภูมิคนไม่ใช่นายเอกไปแล้ว
เพราะงั้น สู้คนอย่างนี้แหละค่ะดี แต่......ยามันแรงไป โฮววววว เลือดตกยางออกเลย

[jasmin]

มารอบนี้จะโดนว่ากระทบเสียดสีอีกไหมเนี่ย
อิตาโตโต้ยิ่งร้ายๆอยู่
เพื่อนๆของภูมิจะถึงบ้านกันไหมอ่ะ
ดูท่าฤทธิยาจะเยอะอยู่น่ะ

[BeeRY]

แล้วอิคุณโตโต้มันจะเสียดสี แอนด์ ถากถางภูมิต่อไปมั้ย 
สงสารพี่แทนจัง เป็นห่วงภูมิมากมายอย่างนั้น

[mixmix]

ว่าแล้วเชียว ต้องเป็นแบบนี้จนได้ 
มีหวังโตโต้ต้องคอยเอาเรื่องมาทำร้ายภูมิอีกแน่ๆเลย 
แอบสงสารพี่แืทน อดเลย กร๊ากกกกกก 

เป็นกำลังใจให้เช่นเคยค่าพี่อิ๊ก(เขียนแบบนี้หรือเปล่าเนี่ย แหะๆ) 

[kanda53]

เป็นตาแทนซะยังดีกว่า....
ไอ้โตโต้เลยสบายไปเลย.....
แล้วไม่รู้ว่า..น้องภูมิจะโดนไอ้โตโต้ดูถูกอีกแค่ไหน...
แล้ว น้องก้อง กะ น้องพลอย จะยังไงกันล่ะ...
สงสารน้องพลอยนะ...ถ้าต้องมาเสีย...เพราะเหตุการณ์นี้...
ให้ยังไงผู้หญิงก็ยังเสียเปรียบผู้ชายอยู่ดี....
  ปลอบน้องภูมิ กะ น้องพลอย
ส่วนไอ้โตโต้ยัง    เหมือนเคย

  น้อง eiky จ๊ะ พี่วิจารณ์ไม่เก่ง อ่านเป็นอย่างเดียว

กด + ให้น้องภูมิ  สงสารง่ะ ศักดิ์ศรีหายหมดแล้ว

[salemon]

แงแงแง

จะดีใจหรือเสียใจดีเนี่ย
กลัวอีโต้ปากหมาอีก

[wisa]

ที่นี่ไม่มีนายเอก และไม่มีพระเอกด้วยหรือครับ


ไม่รู้ว่าจะเชียร์ใครดี



 


 

[ChiiCaLorz]

สุดท้ายเป็นโตโต้ที่ได้แจ็คพอตเหรอเนี่ย อิอิ

[meduza]

 
เพิ่งจะเคยเห็นภูมิร้อนแรงทำเอาพี่น้ำลายไหลเลย
แต่ถ้าอะไรมันปกติแล้วพี่กลัวน้องภูมิจะเสียใจจังน้องอุสาห์เอาคืนพี่โต้เจ็บๆ
เฮ้ออิพี่โต้อย่ามาจิกน้องภูมินะชิๆ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า
+1เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ค่า

[som]

พี่ภูมิตอนเช้าตื่นขึ้นมานี่จะโดนอะไรบ้างอีกละนี่  กลางคืนไปหาเค้าถึงห้อง ตื่นมาจะโดนอะไรละทีนี้
ไอ้กับอี 4-5 ตัวนั่นมันต้องโดน

[LiTTlE [A]]

เริ่มอ่าน...อารมประมาณนี้          


แต่หลังอ่าน:m15:      

สู้สู้นะภูมิ ไรเตอร์ด้วย...

 

[eiky]

ขอบคุณทุกคนนะคร้าบ


อิอิ คนเขียนบอกแล้วน้า ว่าเป็น เอ็มบวกเอส

เหอๆๆๆ

วันนี้ถ้าบ้าพลังอีกเดี๋ยวลงให้อีกตอนพร้อมน้องญี่ปุ่นเลย


ตอนต่อไป จะได้รู้ตวามเป็นไปเป็นมาของ ภูมิบุญ ตอนแรกกะจะปล่อยประมาณกลางเรื่อง แต่ปรับพล็อตนิดหน่อย ปล่อยโลด


เหอๆๆ ในเมื่อแคลงใจกัน จัดไปเลยนะคร้าบ

ไม่ได้จะมาแก้ตัวน้า แต่เรื่องที่ผมวางไว้แล้ว มันก็ปรับได้ตลอดล่ะเนอะ อิอิ มันมาจากหัวผมนินา เหอๆๆๆ


รออ่านด้วยน้า เพื่อนๆ จุ๊บๆๆ คร้าบบ


 

แต่เอ๊ะ ทำไมตัวตุ๊กตูนของผมไม่มีแบบหมีจูบน้า ใครมีแบ่งให้หน่อยน้า

[PEENAT1972]

กดเม้าส์ไปที่ ตอบ หรือ Reply  จะเห็นวงเล็บหลัง ดินสอจิ้ม กดดู มันมีให้เลือกได้อีก 






ลองดูสิจ๊ะ

[eiky]

 



ป้าคร้าบบบบ



ขอบคุณมากมาย แอ๊บโง่อยู่นาน


เหอๆๆ

[win200]

ไม่อยากคิดตอนอีโตโต้พูดเสียดสีภูมิเร้ย

[kogomon]

หง่ะ

เสียดายนู๋แทน

เหอะๆๆ


พลาดไป ภูมิเลยให้โต้จัดให้เลย


อิอิ

[Vesi]

กะแล้วว่าต้องไปลงกับโตโต้แทน
สงสารภูมิจัง ต่อไปโต้จะว่าไง แล้วจะเกิดไรขึ้นกับพลอยกับก้อง ไม่ใช่ไปได้กันเองนะ

[Little Devil]

สงสารน้องภูมิ
นายกายไปไหน ไม่ไปส่งน้องพลอย
จัดให้น้อยไป นายแทนน่าจะจัดให้หนักกว่านี้
โดยเฉพาะยัยนิตาตัวแสบ
+1

[p_phai]

ยาอารายอะ ไรซ์เตอร์

จะได้แอบไปซื้อมาบ้างอะ

ฮิฮิ

[mixmix]

จัดมาเลยค่าพี่อิ๊ก รอยคอ รอคอย อยู่ อิอิ 
อีโมที่พี่อิ๊กอยากใช่ตัวนี้หรือเปล่าคะ 
ถ้าใช่พี่อิ๊กต้องกดเข้าที่ [เพิ่มเติม] อ่าคะ ที่อยู่ต่อตัวนี้น่ะค่ะ 
ว่าแล้วก็ เต้นรอ 555+ 

[Raven]

ท่าทางจะพลาดไปครั้งใหญ่ซะแล้วน้องภูมิ = ="
แบบนี้คงหนีโตโต้ไม่พ้นแหงๆ

พี่แทนคนดีจริงๆ แต่เสียใจด้วยนะ -w-

รอตอนต่อไปค้าบบบ >..<

[eiky]

ตอนนี้ไม่ได้เขียนขึ้นมาเพื่อสร้างภาพของภูมิบุญนะครับ มันมีอยู่ในพล็อตแล้ว แต่ผมรู้สึกว่าถ้าเอาแรงๆเยอะไปกว่านี้เดี๋ยวเพื่อนๆจะหน่ายทิ้งผมกันไปก่อน นี่คือที่มาที่ไป ว่าทำไมภูมิบุญถึงเป็นคนที่ไม่ยอมอ่อนข้อให้ใครและแรงกลับเป็นสองเท่า อิอิ ไม่ซีเรียสเนอะ
อ่านจบ จัดมาหนักๆเลยนะครับ ก้มหัวรอเพื่อนๆแล้ว น้อมรับทุกคำติชม อิอิ ที่จริงเป็น M+S น้า เหอๆๆ

ขอบคุณเพื่อนๆนะครับที่ติดตามมาตลอด รักทุกคนครับ   เจ็ดคนแรก เหอๆๆ




                                                     ฉากยี่สิบสี่

 พออาบน้ำล้างตัวเสร็จภูมิบุญก็สวมเสื้อผ้ารีบเดินออกจากห้องดำทันที โตโต้ยังนอนแผ่อยู่บนเตียง ภูมิบุญลากร่างตัวเองลงมาจากตึกอย่างยากลำบาก ครานี้เองที่เพิ่งรู้ตัวว่าได้ทำอะไรลงไป สิ่งที่ไม่น่าให้อภัยตัวเอง ฤทธิ์ของยาหรือ? ไม่มีสิ่งใดในโลกจะครอบงำเราได้ถ้าหากว่าจิตเรามั่นคง ตอนนี้ภูมิบุญกล่าวหาตัวเอง เสียใจถึงขั้นสุด พอถึงห้องก็ล้มตัวนอนลงบนเตียงร้องไห้ออกมา ความเจ็บปวดของร่างกายที่เขาลากมันไปให้ศัตรูขย้ำถึงที่มันเริ่มเรียกร้อง สิทธิ์ของมัน ความเจ็บระบมผุดขึ้นมาทั้งร่าง ภูมิบุญได้แต่นอนร้องไห้แม้จะมีสติคืนมาแล้ว แต่ร่างกายก็เหนื่อยอ่อนเกินไปที่จะคิดการณ์ไปไกลกว่าตอนนี้ ตัวเริ่มอุณหภูมิสูงขึ้นไม่ใช่จากอานุภาพของยาแต่เป็นสิ่งที่แทรกเข้ามาจาก การที่เขาพาร่างกายไปใช้งานหนักเกินความจำเป็น ภูมิบุญนอนหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

**********************************

"พรุ่งนี้วันพ่อ อย่าลืมไปกราบคุณพ่อด้วยนะคะนักเรียน"

เสียงอาจารย์ประจำชั้นของชั้นประถมห้าบอกด้วยเสียงอันดังหน้าชั้นเรียน

"ครูครับ แต่นายภูมิไม่มีพ่อนี่ครับ พ่อมันไปไหนแล้วก็ไม่รู้ แล้วแบบนี้นายภูมิเขาจะไปกราบใครล่ะครับ"

เสียงของเพื่อนนักเรียนดัง ขึ้นพอพูดจบเสียงหัวเราะก็ดังลั่นห้อง เด็กชายภูมิบุญก้มหน้าลงแทบจะมุดโต๊ะเรียน รู้สึกอายทุกครั้งที่เพื่อนๆล้อเลียนว่าไม่มีพ่อ เขาไม่รู้สึกชิน ไม่รู้สึกคุ้นเคยแม้จะไม่เคยมีพ่อมาตั้งแต่เกิด

"นายอภิชัย อย่าไปล้อเพื่อนแบบนั้นสิคะ ไม่เป็นไรนะภูมิบุญไม่มีพ่อก็ไปกราบลุงน้าอะไรก็ได้ที่ท่านเลี้ยงดูเรามา"

ครูออกจากห้องไปแล้ว นักเรียนที่พูดล้อเลียนเมื่อครู่เดินตรงเข้ามาหาภูมิบุญ

"เห็นแม่เราบอกว่า นายอยู่กับยายสองคนนี่หว่า แล้วลุงกับน้าจะไปหามาจากไหนวะ ไอ้ภูมิ"

"เออ นั่นดิเห็นเขาเราบอกว่าแม่นายไปเป็นคนใช้ที่กรุงเทพฯเหรอ จริงเร้อ แม่เราบอกแม่นายไปเป็นเมียน้อยเสี่ย"

เสียงหัวเราะดังกึกก้อง ภูมิบุญเม้มปากยืนขึ้นต่อยหน้าเพื่อนที่เป็นคนเริ่มล้อเลียนทันที

"โอ๊ย ไอ้ภูมิ"

ความโกรธเข้าครอบงำ ภูมิบุญถลาเข้าไปคร่อมตัวเพื่อนที่ล้มลงไปปล่อยหมัดออกไปนับไม่ถ้วนจนเลือด แดงเต็มมือ

"พอแล้ว หยุดเดี๋ยวนี้ มีอะไรกัน ห๊า"

ครูที่เดินผ่านมาเห็นเหตุการณ์เข้าจึงปรี่เข้ามาห้าม ภูมิบุญไม่พูดอะไรสักคำ ไม่มีอะไรหลุดออกมาจากปาก และเป็นโชคร้ายของภูมิบุญที่เพื่อนที่เขาต่อยหน้าจนเลือดสาดนั้นเป็นลูกของ ปลัดอำเภอ

"ยาย ยายเลี้ยงหลานยังไงให้เป็นนักเลงแบบนี้ ไม่ได้นะจะมาทำลูกผมแบบนี้ไม่ได้"

"ยายกราบขอโทษ ท่านปลัดนะคะ ยายสอนหลานไม่ดีเอง"

ยายวัยเจ็ดสิบเอ็ดยกมือพนมขึ้นไหว้ชายหนุ่นรุ่นลูก ชายคนนั้นไม่สนใจมองเลยแม้แต่น้อย

"ภูมิ มากราบขอโทษคุณปลัดเขาสิ ภูมิ"

ยายร้องไห้ออกมากวักมือเรียกหลานชายคนเดียวให้ทำอย่างที่ตนทำ

"แต่เขาว่าภูมินะยาย" เด็กชายภูมิบุญแย้ง ปากก็เม้มกลั้นน้ำตาเอาไว้

"เห็นไหม ร้ายกาจที่สุด ทำผิดยังไม่รู้จักสำนึกผิดอีก แบบนี้ผมจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุดนะยาย เด็กเกเรแบบนี้ให้เรียนที่นี่ไม่ได้แล้วนะ แล้วก็ยายต้องจ่ายค่าทำขวัญให้ลูกชายผมด้วยนะ ไม่อย่างนั้นผมไม่ยอม"

อำนาจวาสนาเอย ถ้าใช้ให้ถูกพิจารณาให้ดี อำนาจนั้นมีพลังเหนือสิ่งอื่นใด ถ้าปล่อยให้อำนาจวาสนานี้มาข่มขี่คนด้อยวาสนากว่าด้วยให้อำนาจนั้นครอบงำ ท่านผู้รู้ว่าเอาไว้ว่าคนผู้นั้นย่อมไม่เห็นความทุกข์ร้อนของคนอื่น เฉกเช่นช้างสารเหยียบย่ำหญ้าฉันท์นั้น คนชั้นผู้น้อยอาวุโสกว่าก้มหน้าน้ำตาไหลรินออกมา

"คุณปลัดขา ยายขอล่ะค่ะ อย่าทำอะไรรุนแรงเลย เด็กมันไม่ทันคิด ยายจะไปเอาเงินมาจากไหนยายกราบขอโทษ แทนหลานชายด้วยนะคะ"

ยายแก่ๆคนหนึ่งก้มลงจะกราบแทบเท้าของของคุณปลัดอำเภอ

"ยาย อย่า ยาย"

ภูมิบุญปรี่เข้าไปดึงยายขึ้นน้ำตาไหลสะอื้นไห้ออกมา สายตาจ้องมองคุณปลัดอำเภอ

"ปล่อยนะ ทำไมตอนทำไม่คิด ยายสอนกี่ทีแล้ว ว่าอย่าใช้อารมณ์"

เสียงยายดุหลานดังก้องห้องของอาจารย์ฝ่ายปกครอง

"ทำไมเป็นคนแบบนี้ภูมิ ยายสอนไม่รู้จักจำ"

เสียงยายสะอื้นร่ำไห้อยู่ ภาพที่เห็นช่างน่าสังเวชใจ อาจารย์ฝ่ายปกครองเองก็สงสารแต่คุณปลัดกับลูกชายกลับยืนยิ้มแสยะอยู่ไม่ได้ สงสารหรือเห็นหัวอกหัวใจแต่อย่างใด ผลสรุปก็คือภูมิบุญต้องย้ายโรงเรียนกลางครัน จากโรงเรียนประจำจังหวัดใกล้ๆบ้าน ต้องระหกระเหินไปเรียนโรงเรียนประจำอำเภอ ต้องตื่นแต่เช้าไปรอรถประจำทางเพื่อที่จะไปโรงเรียน ยายลงโทษหลานชายด้วยการไม่พูดคุยด้วยอยู่เป็นเดือน มันเป็นเดือนที่หนักหนาสำหรับเด็กชั้นประถมห้า มันเป็นช่วงเวลาที่เลวร้าย ไม่อยากจะจดจำ โลกที่เคยสว่างสุกใสกลับมืดมิดดับลง แสงสว่างที่เจิดจ้าอยู่รอบคัวพลันดับหายไป ความร่าเริงแจ่มใสที่เคยเห็นมันหายไปแล้ว

"ทำไมล่ะยาย ภูมิผิดเหรอที่ภูมิไม่มีพ่อ ภูมิผิดเหรอที่แม่ภูมิไปเป็นคนใช้เขา ทำไมล่ะยาย"

ภูมิบุญสะอื้นเรียกร้องสิทธิ์ของตน

"ภูมิ ฟังยายนะลูก เราเลือกเกิดไม่ได้ แต่ใช่ว่าเราจะเลือกทำไม่ได้ ทำดีสิลูก เป็นคนดี หนักแน่นให้มากกว่านี้ แม่เขาลำบากทำงานหาเงินมาส่งเราเรียนนะ เราจะทำตัวเกเรแบบนี้หรือลูก"

ยายกลั้นน้ำตากอดหลานไว้ในอก

"ทำไมเราต้องยอมเขาล่ะยาย ภูมิไม่ผิด ภูมิไม่ได้เป็นคนผิด"

"ภูมิ"

เสียงหลานชายที่ร้องไห้สะอื้นดัง ทำให้ยายพูดอะไรไม่ออก เหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้ยายคิดหนักถึงกับล้มหมอนนอนเสื่อ ภูมิบุญเองก็แค้นใจกล่าวโทษว่าโลกนี้ไม่มีความยุติธรรม ภูมิบุญอดทนเรียนชั้นประถมห้าจนจบชั้นประถมหกที่โรงเรียนใหม่ ไม่มีเพื่อนสนิทเพราะบุคลิกเปลี่ยนไปจากเด็กร่าเริงเป็นเงียบขรึม พูดจาก็ไม่มีไว้หน้าถ้าตนไม่ผิด พอเรียนชั้นมัธยมต้น มีเพื่อนอยู่สองคนไม่สนิทมากแต่ก็นับว่าเป็นเพื่อน ภูมิบุญมีนิสัยที่แปลกประหลาดขึ้น คือเป็นคนไม่ยอมอ่อนข้อให้กับใคร แม้แต่อาจารย์ที่สอน มีมารยาทงามแต่ก้าวร้าวอยู่ในตัวถ้าเขาไม่ผิด พอขึ้นชั้นมัธยมปลายภูมิบุญก็กลับมาเรียนที่โรงเรียนประจำจังหวัดเหมือนเคย และเขาก็ได้เจอกับลูกชายปลัดอำเภอ ภูมิบุญทำทุกวิถีทางให้ได้ใกล้ชิดกับเขา พอเด็กที่ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุของเรื่องที่จะพูด กลับพูดออกไปด้วยความคึกคะนอง ล้อเลียนปมด้อยของเพื่อนเพราะเห็นเป็นเรื่องสนุกเวลาเปลี่ยนไปโตขึ้นคิดได้ แล้ว ไม่ได้ล้อภูมิบุญอีกต่อไป แต่เจ้าตัวกลับแค้นใจไม่คิดให้อภัย ไม่เคยมีความคิดนี้เลยตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้เขาต้องระเห็จย้ายที่ เรียน หนำซ้ำยายที่เคยแข็งแรงก็มาป่วยกระเสาะกระแสะนับตั้งแต่นั้นมา ภูมิบุญใช้เสน่ห์ที่เขาคิดว่าเขามีตีซี้ตีสนิทกับอภิชัย จากชายแท้มาเป็นไม่แน่ใจ จากไม่แน่ใจมาเป็นมีใจ อภิชัยคือชายคนแรกของภูมิบุญ แต่ลับหลังภูมิบุญต้องการให้เขาเสียอนาคตเหมือนอย่างที่ภูมิบุญเคยเผชิญมา

"ภูมิ เรารักนาย"

คำๆนี้ยังก้องอยู่ในหัวของภูมิบุญ ต่อหน้าก็น้ำตาซึมกอดอภิชัยแน่น แต่ลับหลังเขามันคือรอยยิ้มของปีศาจ ภูมิบุญตัวติดกับอภิชัยจนชั้นมัธยมหก ไปไหนมาไหนด้วยกัน ภูมิบุญบอกอภิชัยไม่ต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบมากนัก เพราะตั้งใจว่าจะไปเรียนมหาวิทยาลัยเอกชนด้วยกันที่กรุงเทพฯ ไปเช่าห้องอยู่ด้วยกันฉันท์คู่รัก แต่ภูมิบุญก็แอบอ่านหนังสือเวลาอยู่บ้านกับยาย แต่เวลาไปหาอภิชัยก็พาเขาตะลอนไปนั่นมานี่ พอผลสอบออกภูมิบุญติดคณะที่เขาตั้งใจไว้ เขาอยากเป็นปลัดอำเภอ เขาจะกลับมาเขี่ยพ่อของอภิชัยให้หลุดจากเก้าอี้ นี่คือที่มาที่ไปสาเหตุที่ทำให้ภูมิบุญอยากเรียนรัฐศาสตร์ อภิชัยสอบไม่ติดเพราะไม่ได้ใส่ใจ เวลานั้นยายผู้ที่เป็นที่รักของภูมิบุญก็มาจากไป ความมืดปกคลุมในใจทั้งที่เป็นช่วงปลายเทอมอีกไม่กี่เดือนก็จะจบมัธยมหกแล้ว ยายอยู่รอไม่ได้ ยื้อเวลาอีกสักวินาทีเพื่อให้หลานชายได้กล่าวคำลา ยื้อเวลาต่ออีกสักนาทีเพื่อให้หลานชายได้กราบเท้าตอนที่ยายยังหายใจอยู่ ทั้งที่ตอนยายมีชีตอยู่ภูมิบุญได้แค่กอดรัดแสดงความรัก อยากจะกราบเท้ายายให้ยายได้เห็นว่าหลานชายคนเดียวรักยายมากเพียงใดแต่ยายก็ ไม่รอหลานเกเรอย่างภูมิบุญ เพราะเวลานั้นภูมิบุญอยู่กับอภิชัย ยายจากไปเพียงลำพัง หัวใจแตกสลายมลายหายไป ภูมิบุญไม่ยอมยกโทษให้ตัวเอง เกลียดตัวเองที่มัวแต่ระเริงอยู่กับศัตรู ภูมิบุญจิตใจร่วงลงสูเบื้องล่างจิตส่วนดีเหลืออยู่น้อยนิด ที่เหลืออยู่ก็จากคำพร่ำสอนของยาย ที่ยังก้องอยู่ในหัว "ทำดีนะภูมิ เป็นคนดี" ภูมิบุญสะอื้นปานใจจะขาด "ยายภูมิจะเป็นคนดี ภูมิจะทำดี แต่ภูมิจะไม่ให้อภัยคนที่ทำกับเรา"

"เราไม่เคยรักนายเลย จำได้ไหมตอนนั้น นายทำอะไรไว้กับเราและยาย"

เสียงของภูมิบุญแข็งดังชัดเจนจ้องหน้าอภิชัย

"เราไม่ได้ตั้งใจนะภูมิ ภูมิอย่าทิ้งเราไปนะ เราขอร้อง เรารักภูมินะ"

"ถุย รักเหรอ ไปรักควายโน่น เราไม่มีทางรักคนอย่างนาย ต่อจากนี้เราไม่ต้องมาเจอกันอีก นายทำลายชีวิตเรา"

"ภูมิ เราขอร้อง ยกโทษให้เราได้ไหม เราขอโทษ เรารักนายมากนะภูมิ"

ภาพที่ไม่คิดว่าจะได้เห็นจากเด็กชายหน้าตาดีคุกเข่าลงกอดขาภูมิบุญร้องไห้ ปิ่มใจจะขาด แต่คนที่ยืนอยู่กลับนิ่งเฉยเตะขาออกให้พ้นจากการจับกุม ภูมิบุญไม่ยอมแม้กระทั่งพบหน้าของอภิชัยอีกเลย จุดหักเหของชีวิตวัยรุ่นแรงผลักของหัวใจเบี่ยงอภิชัยให้ออกนอกกรอบ เขากินเหล้าเมายาไม่ไปเรียน ทั้งที่เหลือเวลาอยู่ไม่กี่เดือนก็จะสำเร็จการศึกษา อภิชัยไม่เป็นผู้เป็นคนจนผู้เป็นบิดาทราบเรื่อง

"หนู พ่อขอล่ะนะ พ่อไม่อยากให้เจ้าชัยมันอยู่ในสภาพแบบนี้"

ปลัดอำเภอมาหาภูมิบุญถึงบ้าน ร้องขอเด็กที่ครั้งหนึ่งยายของเขาเคยก้มลงกราบเท้าชายคนนี้เหมือนกัน

"ไม่เกี่ยวกับผมนี่ครับ ผมไม่ได้ทำอะไร แล้วลูกคนใช้ไร้บิดาอย่างผมจะมีปัญญาอะไรไปพาลูกชายของท่านปลัดให้กลับมา เหมือนเดิมล่ะครับ"

ภูมิบุญตอบราบเรียบแต่สายตามองขึ้นที่สูงเม้มริมฝีปาก น้ำเสียงยโสนัก

"ยโสโอหังนัก นี่ชั้นมาขอร้องแกถึงที่นะยังจะมาปากดีอีก"

"ผม ขออนุญาตินะครับ ผมยังทำงานไม่เสร็จ"

ภูมิบุญเดินหนีไปทันที ปล่อยให้ผู้ที่เป็นปลัดอำเภอยืนกัดฟันมองตามหลังอย่างโกรธแค้น ภูมิบุญยิ้มแสยะออกมา "รอผมด้วยนะคุณปลัด อย่าเพิ่งเกษียณไปก่อน รอผมด้วย"

"ไอ้ลูกไม่มีพ่อ ไอ้ลูกคนใช้"

"อย่าเป็นคนไม่ดีนะลูก ภูมิหนักแน่นเข้าไว้"

"ยายจ๋า ยายอยู่ไหน ยายจ๋า ภูมิคิดถึงยาย"

"ไอ้ลูกคนใช้ พ่อมันไม่มีมันจึงไม่มีคนสอน มันถึงหยิ่งยโสอวดดีแบบนี้"

"ชั้นขอล่ะ ทำให้เจ้าชัยกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม"

"ไอ้ลูกคนใช้ ไม่มีพ่อ ไอ้เด็กมีปัญหา"

"ภูมิเรารักนาย เรารักนายมากได้ยินไหม ภูมิอย่าทิ้งเราไป เราขอโทษ"

"ยาย!!!!! ยายจ๋า อย่าทิ้งภูมิไป ยายจ๋า"

********************************

"ภูมิๆ ภูมิลูก ภูมิ"

เสียงของจันทร์กรีดร้องเอามือเขย่าตัวของบุตรชายที่กำลังเพ้อละเมอเพราะพิษ ไข้ เนื่องจากเมื่อคืนไม่ได้กินข้าวสักเม็ดอีกทั้งเผชิญกับเหตุการณ์ที่หนักหนา เลวร้าย

"ตายแล้วน้องภูมิ ตัวร้อนจี๋เลยพี่จันทร์"

"ภูมิๆ อ้อยวานไปเอาผ้าชุบน้ำให้ที"

"ยายจ๋า ยาย ภูมิขอโทษ ภูมิขอโทษ"

"ภูมิ โธ่ ภูมิ"

จันทร์ร้องไห้ออกมามองดูสภาพลูกชายที่หน้าแดงก่ำเพราะไข้ขึ้นสูง และสิ่งที่เขากำลังละเมอเพ้ออกมา

"อะไรกัน ใครเป็นอะไรเอะอะกันแต่เช้า"

เสียงของนายใหญ่เจ้าของบ้านเดินเข้ามาดู เพราะปกติตอนเช้าๆ จะเดินออกมาจิบน้ำชาที่โต๊ะหน้าบ้านคุยกับจันทร์ที่คอยรดน้ำต้นไม้ แต่วันนี้ไม่เห็นจันทร์จึงเดินมาดูที่ห้องพัก

"ตายแล้ว ภูมิๆ เป็นอะไรลูก อ้อยไปบอกลุงหมายเอารถออก"

ตุณอภิสราร้องออกคำสั่ง เพราะเห็นว่าภูมิบุญคงมีอาการผิดปกติ คุณอภิสรานั่งข้างเตียงกอดจันทร์ไว้ เอามือแตะหน้าผากของภูมิบุญแล้วก็เม้มปากเพราะตัวของภูมิบุญร้อนเหลือเกิน

"เกิดอะไรขึ้น ไหนบอกไปงานวันเกิด เมื่อคืนกลับมากี่โมง"

คุณอภิสราซัก แต่จันทร์ก็ร้องไห้อยู่

"ไม่รู้กลับมาตอนไหนค่ะคุณท่าน แต่เมื่อเช้าจันทร์ไม่เห็นออกไปช่วยกวาดใบไม้เลยเข้ามาตาม ก็เห็นตาภูมิเพ้อใหญ่เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น"

"โธ่ ตาภูมิ ไปๆ พาไปโรงบาล ต้องมีคำอธิบายให้ชั้นนะเรื่องนี้ ชั้นไม่ยอม"

เสียงคุณอภิสราเด็ดขาด แล้วลูบตามหน้าตามตาภูมิน้ำตาซึมออกมา ภูมิบุญเป็นไข้ธรรมดาแต่เนื่องจากร่างกายอ่อนเพลียเกินไปจึงเกิดอาการเพ้อ หมอฉีดยาให้แล้วนอนพักครึ่งวัน จันทร์จึงจะพากลับบ้านเพราะไม่อยากให้คุณอภิสราเสียค่าโรงพยาบาลเยอะเพราะ ลูกของตนไม่สบาย

ด้านพลอยพอก้องไปส่งหน้าบ้านก็รีบไปอาบน้ำอย่างที่ก้องบอก เปิดน้ำแช่ตัวอยู่เป็นชั่วโมงจนตัวซีดมือเหี่ยว พอไปนอนไข้ก็ขึ้นเช่นกัน รุ่งเช้าพี่สาวกับมารดาของพลอยก็พาส่งโรงพยาบาลเหมือนกัน ก้องเป็นคนเดียวที่ไม่เป็นอะไรเพราะเขาลืมบอกเพื่อนๆให้ดื่มน้ำเยอะๆ แล้วอาบน้ำบ่อยๆ แทนทวีตื่นขึ้นมาตอนเช้าก็ปั่นรถจักรยานมาหาภูมิบุญถึงบ้าน แต่อ้อยบอกว่าภูมิบุญเข้าโรงพยาบาล แทนทวีจึงตามไปที่โรงพยาบาล

"สวัสดีครับคุณป้า ผมแทนครับ เป็นเพื่อนของน้องภูมิ"

แทนทวียกมือไหว้จันทร์ ที่นั่งเฝ้าภูมิบุญอยู่

"ไหว้พระเถอะพ่อคุณ ตาภูมิยังหลับอยู่เลยจ๊ะ ไม่เพ้อแล้ว"

เสียงของจันทร์เศร้าสร้อย

"ผมผิดเองล่ะครับคุณป้า ที่ผมชวนน้องเขาไปงานวันเกิดเมื่อคืน"

แทนทวีเม้มปากบอกออกไป รู้สึกผิดสะท้อนใจที่เห็นสภาพของภูมิบุญที่นอนแน่นิ่งอยู่

"ทำไม ล่ะจ๊ะ มีอะไรกันหรือเปล่า"

จันทร์ทำเสียงอยากรู้ มองหน้าแทนทวีที่ก้มอยู่

"เอ่อ คือมีเรื่องนิดหน่อยน่ะครับ แต่ผมขอรับผิดชอบน้องภูมิเองนะครับ ผมกราบขอโทษคุณป้าด้วย ที่สร้างความลำบาก ทำให้น้องภูมิต้องเจ็บ"

แทนทวีน้ำตาคลอยกมือไหว้จันทร์

"ตายแล้วพ่อคุณ อย่าเลยจ๊ะ ภูมิพักผ่อนไม่เพียงพอ เมื่อคืนคงจะกินน้อยด้วยร่างกายเลยอ่อนเพลีย พ่อหนุ่มอย่าคิดมากนะจ๊ะ ไม่มีอะไรหรอก"

นี่น่ะหรือคนใช้ที่พี่สาวของเขาใช้เป็นข้อต่อว่าถากถางภูมิบุญ เธอเป็นมารดาที่ประเสริฐไม่กล่าวว่าโทษอะไรเขาเลยแม้จะไม่รู้เรื่องทั้งหมด ก็ตาม แทนทวีซาบซึ้งในน้ำใจของจันทร์เป็นอย่างยิ่ง แต่ก็ไม่ได้อยู่เฝ้าภูมิบุญเพราะก้องโทรหาบอกว่าพลอยป่วยเข้าโรงพยาบาล เหมือนกัน แทนทวีจึงรีบบึ่งรถไปหา

วิบากกรรมไม่ใช่เรื่องน่าขัน หรือจะมามัวเศร้าเสียใจ เราทำได้เพียงก้มหน้าสู้กับมันอย่าได้ท้อแท้ หรือเงยหน้ากัดฟันสู้กับมันอย่าได้อาย ความเจ็บปวดมันไม่เพียงแต่ทำให้ใจหรือกายเราชอกช้ำเพียงอย่างเดียว แต่อย่างน้อยความเจ็บความปวดนี้มันก็เตือนให้เราระลึกว่า เรายังมีลมหายใจอยู่ ตราบใดที่มนุษย์ยังมีลมหายใจ นั่นหมายถึงการมีชีวิตอยู่ ถ้าเรายังมีชีวิตอยู่ไม่ยอมแพ้กับอุปสรรคใดๆ เราก็จงก้าวเดินไป แม้จะล้มสักกี่ทีอย่าได้ยอมแพ้ที่จะก้าว เพื่อสิ่งที่เราหวังเอาไว้ในเบื้องหน้า สิ่งที่เราหมายปองจะไขว่คว้ามันมากอด เฉกเช่นภูมิบุญที่แม้วิบากกรรมจะนำพามาเจอแต่คนใจร้ายนิสัยเลว แต่ตราบใดที่ยังมีลมหายใจเขาก็ยังจะสู้ สู้ในแบบของภูมิบุญ สู้ในแบบของคนดีที่เขาจะไม่ยอมก้มหัวให้กับคนเลวแม้แต่สักครั้งเดียว







จัดมาครับเพื่อนๆ เอาหนักๆ อิอิ


เขียนโดย eiky

[win200]

อ่านไปอ่านมา สักไม่อยากให้ภูมิเป็นฝ่ายเสียเปรียบอิคุณโตโต้เรยครับ

อย่าให้ภูมิบอบช้ำเกินไปน่ะครับ

ถ้าจะให้ผู้ที่ต้องมาเจ็บใจเปลี่ยนเป็นอิคุณโตโต้ก็ไม่เลวน่ะ