หัวข้อ: -- นั้นมันน้องกรู เพื่อนกรู --ทางเลือก และ มิตรภาพ 04/08/2557

[n_sugar_t]

อ่านแล้วโกรธอ่ะ   แมร่งเลวทั้งคู่    
คนแบบมิกซ์ ทำผิดซ้ำซาก แก้ไม่หาย ไอ้เลวเอ๊ย

เป็นกำลังใจให้โอห์มนะ

[MM.Dog]

ความจริงเคยเห็นใจมิ๊กตอนที่โอมห์เจอมิ๊กมีอะไรกับคนอื่นครั้งแรกนะ
แต่มาถึงตอนนี้..........
บอกได้คำเดียวว่าเจ็บแสบมากกกกกกกกกก


เอิทคงตั้งใจทำลายความรักของทั้งคู่แต่แรกแล้ว
แล้วมิ๊กก็ดันร่วมมือไปด้วย


โอมห์เข้มแข็งไว้นะคะ

[nine-poo]

เจ็บจี๊ดๆ อ่ะโอห์มเจ็บแทนเลย
ขอให้ช่วงเวลานี้ผ่านไปเร็วๆ นะคร้าบ
มิ๊กแมร่งเลวเกินบรรยาย แต่อย่างว่าคนที่มันคอยจะแย่งมันก็หาโอกาสตลอด
คนที่เราไว้ใจมันก็ไม่เห็นว่าเราสำคัญ เราจะเจ็บจะทรมานเมื่อรู้เรื่องมันก็ไม่คิด แต่พอมีคนมาสนใจมาใส่ใจเราแมร่งก็หวงก้าง  ไอ้เอิทนี่แมร่งแสบว่ะ โอมห์จำตั้งแต่ตอนที่โอห์มกับไอ้เชี่ยมิ๊กเมากันแล้วตื่นมาเห็นถุงยางไหมก็มันนั่นแหล่ะ
ไม่แน่ว่าไอ้มิ๊กก็เล่นก้เอากับมันตั้งแต่ตอนนั้นก็ได้ (แล้วโวยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น) เจ็บว่ะโดนแทงข้างหลังจังๆ

ไม่รู้ว่าตอนนี้โอห์มกับไอ้มิ๊กกลับมาคบกันหรือคบกันอยู่เปล่านะ  แต่สันดานยังไงมันก้แก้ไม่หายนะโอห์ม (เหมือนแก้วที่ร้าวอ่ะแหล่ะซ๋อมไงก็เห็นรอยร้าว) ยิ่งไอ้มิ๊กมันหน้าตาดีด้วยคงมีแต่คนคอยแย่ง สุดท้ายก็มีแต่จะทำให้โอห์มเจ็บ ทรมานไม่รู้จบแน่  เสียดายเวลาอ่ะเสียดายได้นะโอห์มแต่คนเราก็อยู่กับอดีตตลอดไปไม่ได้ (ยิ่งอดีตเลวๆ ด้วย)  เชื่อเหอะไอ้เอิทกับมิ๊กแมร่งเดี๋ยวมันก็ทะเลาะกัน แล้วก็เลิกกันเร็วๆ นี้แหล่ะไม่รู้จักพอกันทั้งคู่เดี๋ยวแมร่งก็เบื่อกันเอง สงสารแต่พ่อแม่มิ๊กแหล่ะเดี๋ยวเจอไอ้เอิทแผลงฤทธิ์แน่แต่เค้ารวยอยู่แล้วนิเนอะคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

ไปๆ โอห์มไปทำบุญตักบาตรคว่ำขันต์ ถวายสังฆทาน ปัดรังควานไล่สิ่งชั่วลายเสนียดจันไรมิ๊กกะเอิทออกจากตัวแล้วกลับมาดูแลตัวเอง ตั้งใจเรียนเอาปริญญาไปฝากพ่อแม่ และรักตัวเองมากๆ ทำตัวเองให้มีความสุขดีกว่าคร้าบ

ใครว่าผมดราม่าเป็นไงอ่ะอ่านตอนนี้ซึ้งไหมว่าไอ้มิ๊กมันเป็นยังไงเลวแค่ไหน

***ปล.โอห์มอยากอ่านต่ออ่ะ (อย่าว่ากันนะ) เสพติดชีวิตโอห์มซะล่ะ
เป็นกำลังใจให้คร้าบ

[PEENAT1972]

แม้ว่าจะต้องเสียความรักไป
 
แม้ว่าจะไม่เหลือใครสักคน
 
 มันจะเจ็บจะช้ำกี่หน
 
 
แต่คนๆนี้ไม่ท้อใจ
 
 
แม้ว่าในวันนี้มีน้ำตา จะข่มมันให้ไหลอยู่ข้างใน
 
 
ความฝันนั้นจบไป
 
แต่ยังเหลือตัวฉัน
 
 
อดทนและบอกใจจะไม่ยอมหมดหวัง

[yomaster]

เอ่อ

อ่านแล้วเจ็บแทน


พรุ่งนี้ จะไปเชียงใหม่ครับ

คงได้ไปนั่งเล่นแถวๆ สะพานที่ โอมห์ ไปนั่งบ่อยๆ นะ
ฮ่าๆ

เป็นกำลังใจให้เสมอครับ

ไงก็มาต่อเร็วๆ นะครับ

[cargo]

เป็น กำลัง ให้ผ่าน วันแย่ๆๆ คร้งหนึ่งในชีวิต  รอต่อไปนะค้าบ ๆๆ

[cargo]

เรื่องนี้  เล่นเอานอยด์  จนนอนไม่หลับเลยอะ  มาต่อไว้นะคับ

อยากเห็น ohm มีความสุขไว้ ๆๆๆ

คนอ่านจะได้ มีความสุขด้วย 

[gtower]

  ตื่นมาไม่เจอ นู๋ไม่ยอม จะลงแดงแว้ว 555 รอให้กำลังใจคุณโอมนะคร้าบ 

[Y2Y]

อร๊ายยยย  แสบ สะเทือนใจมาก  มิ๊กหนอมื๊ก  พี่อุตส่าห์รัก อุตส่าห์เชียร

แต่แอบสงสัยอยู่ว่า  ตกลงเรื่องนี้ใคร คือ พระเอก กันแน่  เพราะเท่าที่ดูจากการพูดคุย  โอมห์บอกว่า มีคนอยากเห็นรูปมิ๊กตอน ที่กำลังหวานๆกันอ่ะ   แล้วโอมห์บอกว่า มิ๊กไม่ว่าไร แสดงว่า   ปัจจุบัน โอห์น้าจะยังรักและยังคบกับมิ๊กอยู่ใช่มั้ย

เพราะฉะนั้น จะยังไม่ฟันธงเกลียดมิก  รอดูตอนต่อๆไปก่อนตัดสินใจ

[wan_sugi]

อ่านเรื่องของโอห์มมาเรื่อยๆ ชีวิตในรั้วมหา'ลัย ระบบรับน้องที่แสนน่าเบื่อหน่าย
ชีวิตเรียนเล่น ที่แสนสนุก  ความรักที่สุขและทุกข์จับผสมรวมกันจนแทบแยกไม่ออก

จากเพื่อนสนิท เพื่อนรัก  กลายมาเป็นคนรัก  คนสำคัญในใจ
มาทำให้ชีวิตนี้สดชื่น  และทุกข์แสนสาหัส
โอห์มเคยบอกว่ารักมิ๊ก รักในทุกอย่างที่เป็นตัวตนของเขา และพร้อมให้อภัยเสมอ
แต่มิ๊กก็กลับทำแบบเดิมซ้ำไปซ้ำมา

เรื่องนี้ คือ อดีตของโอห์ม เรื่องเล่าในชีวิตที่ผ่านมาแล้ว
เลยบอกไม่ได้ว่า ณ ปัจจุบัน โอห์มยังคบหากับมิ๊กอยูหรือเปล่า
ในช่วงตอนนี้  ดูเหมือนว่าเซ็กซ์สำหรับมิ๊ก คืออาหารโปรด ต้องการกินในรสชาติที่หลายหลาก
และไม่สามารถหักห้ามใจในตัวเองได้  เมื่อมีของแปลกๆ มาให้ลอง  ย่อมไม่มีทางปฏิเสธความอยากของตัวเองได้
ถึงจะรักโอห์มมากแค่ไหน  ก็ไม่อาจยั้งตัว  ยั้งสติ  ยั้งอารมณ์ได้ การมีเซ็กซ์กับหลายๆ คนของผู้ชายไม่ใช่เรื่องแปลก ไม่มีข้อห้าม
มีแต่ความรู้สึกแน่  รู้ว่า"กู" โชกโชนแค่ไหน

"ตัวกู ของกู" ของมิ๊กดูใหญ่มาก จนลืมนึกถึงใจโอห์มไปหรือเปล่า
เวลาที่ผ่านไปไม่มีใครยืนยันว่ามิ๊กจะดีขึ้นหรือไหม
โดยส่วนตัวเองคิดว่า ชีวิตของโอห์ม ใจของโอห์ม ควรดูแลและทนุถนอมไว้ ชีวิตต่อไปข้างหน้าย่อมได้พบสิ่งใหม่ๆ และสิ่งที่ดี
เหมือนที่โอห์มคิดแต่ในแง่บวกมาตลอดเวลา
ใครที่ชอบสร้างความเจ็บปวด ทำร้ายคนอื่นไม่ว่าวิธีไหน ทั้งทำร้ายร่างกายหรือด่าทอ
สิ่งนั้นย่อมย้อนกลับต่อผู้กระทำ  ชั่วชีวิตเขาจะไม่มีความสุขหรอก  กงกำกงเกวียนมันย้อนรอยได้เร็วมาก (เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง และได้เจอมาเอง ไม่ต้องคอยชาติหน้าหรอก)
ยิ่งเราก้าวออกมาจากหลุมแห่งปัญหาได้เร็วเท่าไร  ชีวิตย่อมมีความสุขเร็วขึ้นเท่านั้น

ชีวิตการทำงานในอนาคต จะยิ่งเจอปัญหามากขึ้นกว่านี้อีก  เมื่อเราต้องรับผิดชอบตัวเองโดยตรง
ต้องยืนด้วยขาของตัวเอง เป็นกำลังใจให้ผ่านไปด้วยดี และตัดสินใจแก้ปัญหาได้ถูกทางนะค่ะ

[mma419109]

       เข้ามา :man1:น้องโอมห์ เศร้า เสียใจแต่ก็ไม่ไร้สติ  เยี่ยมจ๊ะ รอดูบทสรุปของคน
 เนรคุณ
 

[อิสระ]

ปาบกรรมมันมี ไม่ช้า
รับรองว่ามาแบบถึงตัว
ของขโมยมันร้อนไม่กลัว
ว่ามือจะพองก็แล้วไป
เธออย่าวางใจเขา
งูเห่าเวลากัดแล้วไม่เลือกใคร
ฉันรักเขามากแค่ไหน เขายังทำลายหัวใจก็มองเห็นอยู่
ก็รู้ว่าเธอต้องโชคดี
กลั้นใจอ่านตอนนี้มากๆ
เรียกว่าทำให้มือไม้สั่นเลยทีเดียว
ต้องทำใจอ่านอย่างรวดเร็วไม่กล้าอ่านซ้ำ
กูพูดไม่ออกว่ะโอม
พูดได้อย่างเดียว
คนเนรคุณไม่มีวันเจริญ

[kitty]

 :monkeysad:เห็นชื่อตอนกี่ทีๆก้อปวดใจจ  สงสารโอมห์  สู้ๆๆๆๆๆๆๆ

[enhumto]

ขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เสียดายที่เวลามันผ่านมานานแล้ว จะบอกว่าชีวิตมันก็คือชีวิต ยังแอบดีใจที่วันนั้นผมมีสติมากพอที่จะไม่ทำอะไรที่มันเกินเลยไปมากกว่านั้น ดีใจที่ตัวเองยังมีชีวิตอยู่มาได้จนถึงวันนี้ วันที่ได้เห็นเรื่องราวมันเริ่มขึ้นแล้วก็จบลงไป อย่างที่มันสมควรจะเป็น พอได้มาเขียนมันให้คนอื่นได้รับรู้ ก็แอบตลกตัวเองที่เราเคยทำอะไรแบบนี้ด้วยหรือ สมุดเล่มเล็กๆมันเขียนอะไรมากมายขนาดนี้เลยรึไง  อีก 10 ข้างหน้าถ้าผมได้มาย้อนอ่านมันอีกครั้ง คงจะตลกไม่น้อย ขอโทษที่ไม่ได้ย้อนกลับไปต่อเรื่องในวัยเด็ก ผมเชื่อว่าลุงๆป้าๆในนี้คงไม่มีอารมณ์จะอ่านในส่วนนั้นแล้ว  อย่าเพิ่งหนีหายนะครับ ธาตุแท้ของแต่ละคนกำลังจะปรากฏ  ติดตามกันไปแล้วกันนะครับ
ถ้าไม่ติดสอบผมจะมาจัดให้ทุกท่านทุกวันครับ
ปล. ถ้ามันมีคนเลว ก็ต้องมีคนเลวกว่าเสมอ

************************************************************************************************

---------ถึงโอมห์---------
     ตอนที่โอมห์ได้อ่านกระดาษแผ่นนี้ แสดงว่ามิ๊กเองก็คงไม่ได้คุยกับโอมห์อีกแล้ว วันนี้มิ๊กกลับมาที่ห้อง ได้นั่งลงบนโต๊ะที่เราเคยนั่งกินข้าวด้วยกัน  หยิบหมอนข้างที่โอมห์ชอบกอด โอมห์นอนหลับสบายไหม ต่อไปนี้คงไม่มีอ้อมกอดของมิ๊กที่จะให้โอมห์อีกแล้ว รู้สึกใจหายจังที่ไม่ได้นอนกอดโอมห์อีกแล้ว จากวันนี้ไปเรื่องราวต่างๆที่เคยเกิดขึ้นในห้องนี้คงจะเป็นได้แค่อดีตสำหรับเราสองคน มิ๊กขอโทษที่มิ๊กทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับโอมห์ไม่ได้ มิ๊กขอโทษที่ทำให้โอมห์เสียใจครั้งแล้วครั้งเล่า มิ๊กขอโทษที่ไม่อาจจะเป็นคนที่ค่อยเช็ดน้ำตาของโอมห์ได้อีกแล้ว  มิ๊กเป็นแค่ผู้ชายเลวๆคนหนึ่งที่ดีแต่ทำให้คนที่รักมิ๊กเสียใจและเสียน้ำตา แม้แต่คนที่มิ๊กรู้จักและได้อยู่กับเขามานานเกือบทั้งชีวิต มิ๊กขอโทษที่พาความรู้สึกของเราทั้งสองล้ำเส้นแบ่งของความเป็นเพื่อน สักวันมิ๊กหวังว่าตัวของมิ๊กเองจะดีพอสำหรับใครสักคน มิ๊กแค่อยากจะบอกว่ามิ๊กเองก็เสียใจไม่แพ้กับโอมห์  เรื่องที่เกิดมิ๊กพยายามจะเตือนตัวเองเสมอ แต่วันนี้มันเกิดขึ้นไปแล้ว มิ๊กคงพูดอะไรไม่ได้แล้วนอกจากคำว่าขอโทษ สุดท้ายนี้ มิ๊กมีเรื่องอยากจะขออะไรโอมห์อีกอย่างหนึ่ง  ช่วยไปงานวันเกิดของแม่มิ๊กด้วย ช่วยทำตัวให้ทุกอย่างเป็นเหมือนปรกติ มิ๊กไม่อยากให้พ่อแม่ไม่สบายกับเรื่องของเรา

                                                           หวังว่าจะได้เจอกันที่บ้านนะ  มิ๊ก

ผมขยำกระดาษแผ่นนั้นขว้างลงถังขยะทันที มันจะมาเสียใจอะไรเอาป่านนี้ว่ะ ที่กรูนั่งร้องไห้ทั้งคืนไม่เคยสนใจที่จะโทรมาหา ไม่แม้แต่จะโทรมา กรูนั่งรอโทรสับเมิงทั้งคืน กรูคิดว่าเมิงจะมาง้อ แต่ป่าวเลย กลายเป็นคนของเมิงที่มาต่อว่ากรูแทน ผมเก็บความรู้สึกหงุดงิดนี้ไว้คนเดียว ขนาดที่โน้ตกำลังเก็บข้าวของผมใส่กระเป๋า

“ร้องไห้อีกละ จะเป็นนางเอกไปไหนเนี่ย สวยก็ไม่สวย” มันเดินเข้ามาเอากระดาษมาเช็ดน้ำตาผม
“มันไม่อยู่แล้ว โน้ต มันทิ้งเราไปแล้วจริงๆ” ผมกระโจนเข้าไปกอดมันแล้วก็ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างไม่อาย
“มีโน้ตนิไง โอมห์มีโน๊ตนี้ไงครับ” มันเอามือมาลูบหัวผม แล้วก็พูดแต่คำปลอบใจผม อยู่นานพอสมควร น้ำตาก็หยุดไหลคงเป็นเพราะความอบอุ่นแล้วก็อ่อนโยนอย่างแปลกประลาดที่ได้จากคนแบบมัน
“เก็บของเสร็จแล้วนะโอมห์ แล้วพวกนี้ละ” มันชี้ไปที่พวกเครื่องใช้ไฟฟ้า แน่นอนว่าผมคงขนไปไม่ได้แน่ๆ แต่ยังไงมันก็คงต้องคนละครึ่งกับมิ๊กอยู่แล้ว
“ปล่อยไว้นี้ก่อนก็ได้ ไว้กลับมาจากบ้านเดี๋ยวให้พ่อเรามาจัดการ” โน้ตขนกล่องที่เป็นของของผมออกไปวางที่หน้าลิทฟ์ ผมเลือกที่จะเดินเข้ามานั่งบนเตียงอีกครั้ง หยิบหมอนไอ้มิ๊กขึ้นมากอดอีกครั้ง ก่อนที่จะเอาหน้ากดลงไปที่หมอนมันแล้วปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอีกครั้ง มันจะมากเท่าไรก็ปล่อยให้มันไหลออกมา เพราะนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่ผมจะได้กอดหมอนใบนี้ แล้วก็จะเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับเตียงนี้ที่ผมจะได้ขึ้นมานอน

“ไปกันรึยังโอมห์” โน้ตเดินเข้ามาตามผม คงเห็นว่าผมทำอะไรอยู่มันเลยเดินออกไปรอนอกห้อง ผมชายตามองห้องจนทั่วอีกครั้ง ภาพเก่าๆมันบอกทุกอย่างว่าเราเคยทำอะไรตรงไหนบ้าง เราเคยกินข้าวด้วยกัน อาบน้ำด้วยกัน เล่นเกมด้วยกัน ภาพเล่านี้มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว มันจะเป็นเพียงอดีตที่เคยเกิดขึ้น นี้คือสิ่งที่บอกตัวเอง ขนาดที่ผมเดินออกมาจากห้อง ก่อนที่จะปิดประตูแล้วทิ้งเรื่องราวกับผู้ชายที่ชื่อมิ๊กไว้เบื้องหลังประตูนี้     
“ไว้น่ะโอมห์”
“อืม ไปเถอะ เราทิ้งมันไปหมดแล้ว”
“ทิ้งอะไรอ๋อ”
“ก็ทุกอย่าง”ผมหันมายิ้มให้มันก่อนที่จะช่วยกันถือของลงไปที่ชั้นล่าง
“แล้วโอมห์จะไปอยู่ที่ไหน หอโน๊ตช่ายไป” มันพยักหน้าแล้วทำท่าทีกวนๆ
“บ้าไง ไม่เอาเกรงใจ เดียวเอาไปฝากไว้ห้องเพื่อนก่อน ไว้รอเปิดเทรอมค่อยมาจัดการ”
“ห้องโน้ตนี้ละ ดีเลยพรุ่งนี้โน้ตสอบวันสุดท้าย รอโน๊ตนะ”
“อืม..............” ผมตอบไปแบบนั้นคงเป็นเพราะไม่พร้อมที่จะกลับบ้านในตอนนี้ ถึงแม้ว่าจะไม่มีเรียนรึว่าสอบแล้วก็ตาม แต่ถ้าผมต้องกลับไปตอนนี้ก็คงมีคำถามมากมาย อยู่กับโน้ตบ้างทีก็ทำให้ผมลืมเรื่องแย่ๆได้เหมือนกัน

ห้องสีเขียวใบตองอ่อน ดูสบายตารึเปล่าก็ไม่รู้ แต่สำหรับผมมันดูแปลกตามากๆ พื้นห้องที่เป็นปูนขัดมันวาว ภายในห้องไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากนัก มีหนังสือ เสื้อผ้า กองแผ่น DVD กระจัดกระจายอยู่เต็มห้อง
“รกหน่อยนะครับ เอาวางตรงนั้นก่อนก็ได้ เดี๋ยวค่อยเก็บ”
“ให้วางตรงไหนอ่ะ แค่ที่ยืนยังจะไม่มีอยู่แล้ว นี้ห้องคนรึเปล่าว่ะเนี่ย” กรูปากดีจริงๆเขาให้อยู่ก็บุญหัวละ มันดึงกระเป๋าที่มือผมโยนไปวางไว้บนเตียง ห้องนี้มันดูแปลกๆ เพราะว่าการตกแต่ง รึว่าจะเป็นสีสันที่มันดูแปลกตา
“แม่ซื้อให้ เท่ไหมละห้องเนี่ย ไม่เฉยๆเหมือนห้องโอมห์หรอก”
“ห้องเราที่ไหน เมื่อก่อนนะใช่ แต่เดี๋ยวนี้ไม่ใช่แล้ว” เหมือนความคิดเรื่องห้องก็ย้อนกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง ผมหยิบโทรสับขึ้นมาดูอีกครั้ง ไม่มีสายเข้า มันเองก็คงตัดใจจากผมได้แล้วจริงๆ
“เอามานี้ ปิดเครื่องแม๋งเลย อาลัยอาวรอยู่นั้นละ” มันแย่งมือถือไปแล้วก็จัดการปิดเสร็จสรรพเลย
“ป่าวสักก่ะหน่อย”
“ป่าวอะไร เอางี้ถ้าวันนี้เห็นร้องไห้อีก โดนเตะครั้งละ ที ok ป่ะ” มันทำท่าจะออกกฎ แต่ฝันไปเถอะ กรูไม่มีเหตุผลต้องมาโดนเมิงเตะ ผมเงียบแทนที่จะไปต่อปากต่อคำกับมัน
“เอ๋อ น่าคนเรามาอยู่ห้องคนอื่นแล้ว แทนที่จะเชื่อฟังเจ้าของห้อง แม๋งเอ๋ย” โน้ตมันเดินเก็บของที่กระจัดกระจายอยู่ในห้องปากก็บ่นๆ เหมือนจะว่าผมด้วยซ้ำไอ้คำพูดนี้
“มาช่วยเก็บ”เพื่อให้ดูไม่ให้ตัวเองเอาเปรียบเจ้าของห้องผมยื่นมือเข้าไปช่วยเก็บทั้งเสื้อผ้า แม้แต่กางเกงในที่ใส่มันตรงไหนก็ทิ้งมันไว้ตรงไหน ขวดเหล้าที่กองเต็มไปหมดตรงระเบียง  หนังสือ แล้วก็ของเล่นของมัน
“อะไรว่ะเนี่ย” ผมอุ้มตุ๊กตาผู้หญิงลักษณะเหมือนเป็ดเปล่าลมที่เคยเล่นตอนเด็กๆ มีกลิ่นคาวๆโชยออกมาด้วย แถมมันก็ดูหนึบๆยังไงก็ไม่รู้
“ของเล่น ไม่เคยเล่นไง” มันตอบหน้าตาเฉยมากๆ แล้วเดินเอาผ้ามันไปโยนใส่เครื่องสักผ้า
“เอายืนดูอยู่นั้นละ มันจะเสร็จไหมเนี่ย”
“เราว่ามันคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นในหนัง”
“เอ๋อ เอามานี้” มันเดินเข้ามาดึงตุ๊กตายางออกไปจากมือผม
“นี้นะจ๊ะน้องแพนเค้ก พี่คนนี้ชื่อพี่โอมห์ จะมาเป็นแฟนใหม่พี่ รู้จักกันไว้สะ” คนบ้าอะไรว่ะคุยกับตุ๊กตายาง
“เอายืนยิ้มอะไร รู้จักน้องแพนเค้กสิ” มันส่งตุ๊กตามาให้ผมอีกครั้งแต่รอบนี้มีน้ำย้อยออกมาจาก... ตุ๊กตา จริงๆผมก็เพิ่งสังเกตนะ
“ยี้ ทุเรษว่ะ อย่าบอกน่ะว่าเมิงเอากับน้องแพนเค้กเนี่ย เอาไปไกลๆเลยนะไอ้โน้ต ” ผมดันตุ๊กตาคืนให้มัน
“สงสัยต้องพาน้องแพนเค้กไปลงอ่างสะละ ขอตัวก่อนนะครับที่รัก”
“จะพาไปลงนรกที่ไหนก็พาไปเลย ทุเรษว่ะ” มันเดินจากไปในห้องน้ำพร้อมกับน้องแพนเค้ก ไอ้โน้ตนี้นะสามารถสร้างรอยยิ้มให้ผมได้ตลอดเวลาเลยจริงๆ 
“ยิ้มทำไม เห็นนะ” มันตะโกนออกมาจากห้องน้ำ
“อาบน้ำให้เมียเมิงไปเลย ไอ้จิตไม่ปรกติ” เราสองคนใช้เวลาเก็บห้องนี้เกือบๆ 2 ชั่วโมง ตอนแรกก็ไม่เข้าใจว่าจะมาเหนื่อยทำไมห้องก็ไม่ใช่ห้องผมสักก่ะหน่อย แถมเดี๋ยวผมเองก็จะย้ายกลับบ้านอยู่แล้ว
“ขอบใจที่ช่วยเก็บนะ ไอ้โน้ตนิแย่จริงๆอยู่ห้องยังไงให้รกแบบนี้ เดี๋ยวผมจะช่วยเตือนมันให้นะครับ”
“แล้วคนที่พูดใครว่ะ ไม่ใช่ไอ้โน๊ตรึไงว่ะ”
“ไม่ใช่ มาริโอ้ครับ”
“พอๆๆ ถ้ามาริโอ้หน้าแบบนี้กรูยอมชอบโก๊ะตี๋ดีกว่า ”
“จริงดิ งั้นโน้ตเป็นโก๊ะตี๋ก็ได้นะ โอมห์จะได้ชอบ”
“ปัญญาอ่อนละ เวลาอยู่กับคนอื่นเป็นงี้เปล่านี้”
“ป่าว อยู่กับโอมห์แล้วมันเป็นเอง เอ๋อเดี๋ยวโน้ตไปเตะบอลกับเพื่อน โอมห์ไปด้วยกันนะ” แบบว่ากรูไม่ใช่ตุ๊กตานำโชคนะจะเอากรูไปทำไมเนี่ย แถมเมิงไปกับพวกเพื่อนเมิงด้วย
“ไม่เอา เหนื่อย นอนอยู่ห้องดีกว่า” ผมปฏิเสทเพราะรู้ตัวว่าถ้าไปคงไม่สนุกแน่ๆ
“ไปนะ ไปนะ เตะเสร็จจะได้เลยไปกินข้าวเลยไง นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ” มันมานั่งอ้อนอยู่ข้างๆผม มานั่งพูดคำว่า นะ นะ นะ นะ นะ นะ นะ จนผมต้องตกลงไปเพราะรำคาญที่มันมานั่งพูดเหมือนเด็กน้อยอยู่ข้างๆ
   

ที่สนามบอลในบ้านพัก 700 ปี มีคนเกือบครึ่งร้อยได้มั้งครับ กำลังรุมแย่งลูกบอล 2 – 3 ลูก แบ่งกันเล่นกันคนละขึ้นสนาม ดูวุ่นวายไปหมด มีหมอก(เกิดจากฝุ่น)บ้างๆลอยต่ำอยู่เหนือพื้นที่ไม่ค่อยจะมีหญ้า
“สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่......................” เสียงรุ่นน้องของมันแน่นอนตะโกนมาจากอีกฝั่งของสนามบอล
“สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่....................”
“มันทำไมยังไม่หยุดอีกอะโน๊ต” มันจอดรถแล้วก็ยิ้มให้ผม แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรนั่งเปลี่ยนรองเท้า
“สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่”
“อะไรนะไม่ได้ยิน”ไอ้โน้ตตะโกนกลับไป
“สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่”
“อะไรนะ พวกเมิงว่าอะไรกรูไม่ได้ยิน” มันคงแกล้งน้องๆมันแน่ๆ ดูเพื่อนมันจะหัวเราะชอบใจกันใหญ่
“สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่สวัสดีครับ รุ่นพี่ สวัสดีครับ รุ่นพี่”
“พอแล้ว อายคนอื่นเขา ดูดิออกมาดูกันใหญ่แล้ว” ผมชี้ไปที่ระเบียงตึกที่อยู่ล้อมๆสนามบอล  สนามนี้เสียงมันก้องเพราะมีตึกล้อมไปหมด คนก็คงได้ยินการทำความเคารพกันหมด มันยกมือ เหมือนเป็นสัญญาให้รุ่นน้องเลิกแหกปากแล้วโค้งคำนับมันได้แล้ว
“ป่ะ ไปนั่งด้วยกัน” มันจับมือผมแล้วลากไปหาพื่อนๆมัน ตอนนี้ทุกคน(ที่รู้จักมัน + คงพอๆกับที่รู้จักผม) มองกับการกระทำของมันกันใหญ่ ผมรีบสะบัดมือออก
“เห้ย อายไรเล่า”
“อายดิ เมิงจะบ้าไงเนี่ย ไม่ไปแล้ว เดี่ยวไปนั่งดูทีวีที่โรงอาหารดีกว่า” มันชี้ไปที่โรงอาหารที่อยู่ใกล้ๆ สนามบอล แต่มันก็ยังไม่เลิกความพยายาม ดึงผมไปหาเพื่อนมันจนได้ ทุกคนยกมือไหว้ผม คือแหมือนผมอาวุโสยังไงไม่รู้
“เห้ยไหว้ทำไม”
“ก็พี่มาก่อนพวกผมนิครับ”
“จะบ้าไงว่ะ กรูไม่ใช่รุ่นพี่พวกเมิงสักหน่อย ไม่ต้องไหว้”
“ไม่เป็นไรพี่ รุ่นพี่พวกผมสั่งไหว้”
“เอ๋อๆไหว้ก็ไหว้ ” ไอ้โน้ตวิ่งลงไปเตะบอลแล้วครับ ปล่อยให้ผมนั่งอยู่กับพวกรุ่นน้องมัน ในจำนวนพวกนี้ไม่มีคนที่มันตบหน้าผมอยู่ในกลุ่ม พวกน้องก็มากคุยเรื่องเดิมๆ เกี่ยวกับเรื่องเรียน เรื่องกิจกรรมในมหาลัย ดีเหมือนกันที่ไอ้พวกนี้มันไม่หยิ่ง แล้วผมก็เข้ากับคนง่าย บ้างสิ่งบ้างอย่างในเวลานี้ที่โน้ตมันพยายามพาผมมาเจอ มันทำให้ผมลืมเรื่องที่เกิดขึ้นได้จริงๆ

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

“ตื่นรึยัง”
“ทำไม อะ”
“ก็จะไปเที่ยวกันไง” ผมเอาโทรสับออกจากหูมาดูเวลา ตายห่านี้มัน 11.00 แล้วนิว้า
“เที่ยวที่ไหน”
“เอ๋อน่า เก็บของให้โน้ตด้วยนะ กลับไปจะได้ออกไปเลย คนที่นู้นจะได้ไม่ต้องลอง” แล้ว สายก็ตัดไป ไม่มีมารยาทจริงๆเลยไอ้พวกนี้ ตัดสายกรูทิ้งอีกแล้ว ผมลากร่างกายตัวเองเข้ามาในห้องน้ำที่ไม่คุ้นเคย วันนี้ใช้เวลามองหน้าตัวเองที่กระจกนานเป็นพิเศษ เพราะนี้เป็นครั้งแรกที่เราออกมาจากห้อง ด้วยความรู้สึกว่าเราจะไม่มีวันที่ได้กลับไปอีกแล้ว เหตุผลที่ต้องจากเราเองก็ไม่ใช่ว่าจะเต็มใจ ผมหยิบแปลงสีฟันที่มียาสีฟันบีบใส่ไว้อยู่แล้ว ใจก็นึกถึง ป่านนี้มิ๊กเองก็คงตื่นแล้ว คนข้างๆที่มันตื่นมาเจอคงไม่ใช่ผมแต่เป็นเอิทมันจะรู้สึกแบบผมบ้างไหม มันจะเสียใจแบบที่ผมเป็นไหม นี้ก็ 2 วันเข้าไปแล้วมันไม่คิดจะโทรมาถามผมบ้างเลยรึไงว่าเป็นยังไง ผมไปอยู่ที่ไหน ไม่มีแม้แต่ข้อความทางโทรสับ  ผมขยับมือไปมา น้ำตาก็ไหลแบบที่ไม่ได้ตั้งใจ มันออกมาเองผมแค่คิดเรื่องเก่าๆ ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเสียใจด้วยซ้ำ
“สมเพศตัวเองไหมว่ะ” ผมพูดกับตัวเองที่อยู่ในกระจก
“นี้ใช่ไหมว่ะ ความรักที่เมิงบูชา เจ็บมาแล้วกี่คนแล้วละ แม้แต่คนที่เมิงไว้ใจที่สุดมันยังทำกับเมิงได้”
“เจ็บไหมละไอ้โอมห์” ผมหยิบให้กับตัวเองในกระจก ก่อนที่จะหยิบโฟมล้างหน้ามาบีบใส่มือ แล้วบดขยี้ยไปบนหน้า จนเหลือเพียงปาก แล้วก็ดวงตาที่โพล่มาเล็กน้อย
“ให้คนเดิมมันตายจากกรูไป ต่อไปนี้ถึงคราวกูมั้งละไอ้มิ๊ก” ผมบอกกับตัวเองในกระจก ก่อนที่จะออกไปหยิบน้ำที่แช่เย็นอยู่ในตู้เย็นมาล้างหน้า ในความเย็นของน้ำมาทำให้ความชั่วในตัวกรูตื่นขึ้นมา นี้คือสิ่งที่ผมคิดในใจก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วมาเก็บของรอโน้ต

ไดอารี่ที่รัก ในเมื่อวันนี้กรูเป็นคนรักที่ดีแล้วกรูต้องมาเสียใจ กรูต้องเจ็บ ร้องไห้ เสียของที่กรูรักให้กับคนเลวๆที่กรูรับมันเข้ามาในชีวิตเพราะความสงสาร ต่อไปนี้กรูสัญญากับตัวกรูเองจะไม่มีใครมาทำให้กรูเสียใจได้อีก กรูจะเลวให้มากกว่าที่เมิงทำกับกรู พวกเมิงสองคน รอกรูไม่นาน  กรูจะเอาคืนให้ยิ่งกว่าที่เมิงสองคนทำกับกรู

โอมห์

22 ก.ค. ปีที่กรูเจ็บ

[salemon]

แงแงแง สงสารโอมห์อ่ะ
เคยเป็นแบบนี้เหมือนกัน ที่เจ็บ แล้ว
ต้องเจ็บกว่าเราร้อยเท่า

ไม่ชอบมิ๊กเลยที่เขียนแบบนั้นเห็นแก่ตัวไปไหน

ว่าคงไปไม่รอดหรอก สองตัวนั้น

นังเอิท มันก็..ไปหาใหม่อีก

คนที่จะเจ็บที่สุดคือมิก ที่เห็นกงจักรเป็นดอกบัว
รอถึงวันนั้นนะ ฮ่าๆ

ปล.เชียร์โน้ต จุฟๆ

[covnizz]

ไม่รู้ว่าต่อจากนี้โอห์มจะทำไรต่อไป ..
อาจจะลุกขึ้นมาเอาคืน หรือ ปล่อยไป ..  ถือว่าโอห์มก็ทำถูกแล้ว

คนเรามันก็มีทั้งตั้งใจเลว และ พลาด มันเกิดขึ้นได้เสมอ ..
ทุกคนเคยทำผิดพลาดกันทั้งนั้น ..

และการทำผิดมากกว่าหนึ่งครั้ง  ก็ไม่ใช่สันดานเสมอไป .. มันอยู่ที่จิตใจคน ว่าสิ่งที่ทำให้เราพลาดอีกครั้งมันคืออะไร
ถ้าเราอ่อนแอใจอ่อนก็จะทำให้เราทำผิดได้ง่ายๆ  หากไม่เข้มแข็งพอความสงสารมักจะทำให้เราพลาดพลั้งได้เสมอ

ก็ไม่รู้ว่าที่มิกซ์ทำผิดนั้นเพราะอะไร ...  แต่ก็เชื่อว่ามันคงรักโอห์มเหมือนกัน ... ทางออกของแต่ละคนมันไม่เหมือนกัน

ประสบการณ์จะสอนให้เราเข้มแข็งขึ้น ...

คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ .. ต่อไปก็ดูคนดีดีล่ะ ..
 (ผิดหวังกับมิกซ์มากมาย)

เป็นกำลังใจให้ต่อปาย ย  สู้สู้ นะคับ ...

[uknowvry]

โอยยย....มันช้ำนะนี่

[ordkrub]

อ่านตอนนี้แล้ว....หนักอกจังครับ
หวังใจแต่ว่าโอห์คงไม่ตัดสินใจทำอะไรแย่ๆเพื่อประชดชีวิตนะครับ
รักครับ

[kitty]

 :monkeysad:สงสารโอมห์ๆๆๆๆๆๆๆ   เอาพวกมันไห้เจ็บๆเลยไห้เจ็บมากกว่าที่มันทำไห้เราเจ็บ เกียจ

[Y2Y]

เอ่อ น้องโอหม์  หนูเป็นคนดี นะดีแล้วลุก อย่าไป แก้แค้น หรือ ทำตัวให้เลวๆตามคนเลวๆเลย

[aotkung]

ไดอารี่ที่รัก ในเมื่อวันนี้กรูเป็นคนรักที่ดีแล้วกรูต้องมาเสียใจ กรูต้องเจ็บ ร้องไห้ เสียของที่กรูรักให้กับคนเลวๆที่กรูรับมันเข้ามาในชีวิตเพราะความสงสาร ต่อไปนี้กรูสัญญากับตัวกรูเองจะไม่มีใครมาทำให้กรูเสียใจได้อีก กรูจะเลวให้มากกว่าที่เมิงทำกับกรู พวกเมิงสองคน รอกรูไม่นาน  กรูจะเอาคืนให้ยิ่งกว่าที่เมิงสองคนทำกับกรู

โอมห์

22 ก.ค. ปีที่กรูเจ็บ
^
^
^
ชอบตรงนี้แหล่ะครับเราต้องเอาคืนให้สาสมเหมือนกับที่พวกมันสองตัวทำให้เราเจ็บ

[โจ๊กกุ้ง]

ไม่อยากให้โอห์มเอาคืนเล้ย ไม่ต้องยุ่งกะสองคนนั้นอีกยิ่งดี ไอ้มิกซ์ก็นะเล้วเลวจริงๆ
แต่ก็อยากเห็นมันสองคนทรมาน หึ่มๆ (โหดไปป่าว) เหอๆ

[IZE]

เข้ามาเป็นกำลังใจให้  


รอดูวันที่โอห์มเข้มแข็ง แล้วลุกขึ้นต่อสู้เพื่อตัวโอห์มเองสู้ๆๆๆๆ


ปล่อยเค้าไปตามทางของเค้าเหอะ  


มารอดูว่าโอห์มจะทำยังไงต่อไป  

เกลียดไอ้มิ๊กบ้า ไม่มีโทรมาหาเลยใจร้ายโคตรเลวอะ ทำเค้าขนาดนี้เนอะ


แต่มันก็ดี โอห์มจะได้ตัดใจไดง่าย

ถึงแม้ว่าจะตัดไม่ขาด ลืมไม่ลง  ก็ปล่อยให้มันหายไปบาง

สู้ๆๆนะคับโอห์ม ใครไม่รัก มารักไอซ์ดิ อิอิ

[โมโม่ที่รัก]

พี่โอห์ม จะแก้แค้นดีหรอ
มันอาจทำให้เราเจ็บมากขึ้นก็ได้
แต่ก็เป็นกำลังใจให้ สู้ๆจ้า
 

[SamSam]

เห็นใจโอมห์มาก
เจ็บแล้วต้องจำนะครับ
ส่วนมิกซ์กับเอิทผมก็เริ่มเห็นความไม่ปกติ
ตั้งแต่ตอนที่โอมห์เล่าให้ฟังว่า 2 คนนั้นออกไปซื้อข้าวด้วยกัน
แล้วปล่อยให้โอมห์ต้องรอนานจนผิดปกติ
สิ่งไหนที่มันผ่านไปแล้วก็ต้องปล่อยให้มันผ่านไป
ถึงแม้ว่ามันจะพูดง่ายแต่ก็ทำยาก
แต่ผมก็เชื่อว่าเวลาและกำลังใจจากครอบครัวและโน๊ต คงจะทำให้ดีขึ้นนะครับ

ปล.ผมก็เป็นอีกคนที่ผิดหวังกับมิ๊กซ์มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[4559]

เหงด้วย


ใครทำไรเรา


มันต้องเจ็บมากกว่าเราสองเท่า

[MM.Dog]

ถึงแม้เรื่องจะผ่านไปแล้ว  แต่สำหรับคนอ่าน  เรื่องนี้เพิ่งเกิดขึ้น
ไม่อยากให้โอมห์เอาคืนในแบบที่จะทำลายตัวเองเลย  เพราะสุดท้ายคนที่เสียใจก็คือโอมห์อยู่ดี

[August_lovers]

T_T งือๆๆๆ แซดมากมาย *0* พฤหัสก้จะครบรอบแร้วซินะครับ

[bellary]

ไอ้เหี้ยเอิทเลวระยำมาก

[หลงไหลในม่านหมอก]

วะ วะ วะ ว๊าวววววววววววววววว

ไม่ชอบหรอกนะที่จะเห็นการเอาคืนไม่ว่าจะในรูปแบบไหนก็ตาม

แต่จะบอกว่า ป้ามีคติประจำใจอย่างนึงว่า

ใครทำเรารัก เราหลง ใครทำกูเจ็บ มันต้องเจ็บยิ่งกว่ากู

พออ่านตอนนี้จบแล้ว ป้ายิ่งรักโอมห์มากกว่าเดิม

หวังว่า การที่โอมห์ลุกขึ้นมาทำเรื่องเลวๆ (โอมห์บอกมา) มันจะทำให้ไอ้พวกนั้นมันเจ็บ โดยที่โอมห์ไม่ต้องเจ็บไปด้วยนะ
 


แล้วก็ขอชื่นชมที่โอมห์เข้มแข็งผ่านวันนั้นของชีวิตมาได้

จงมีชีวิตอยู่ต่อไป เพื่อสมน้ำหน้าคนที่ไม่รักดี

จงใช้หางตามองหน้ามัน แทนดวงตาที่เคยมีแต่รัก

ปล.ชอบลายสักโน๊ต (ถึงเวลาที่ฉันจะออกตัวเชียร์โน๊ตได้รึยังเนี่ย แต่ยังไงก็ช่าง ชอบลายสัก ก็ถือว่าอยู่ข้างโน๊ตละกัน)