หัวข้อ: -- นั้นมันน้องกรู เพื่อนกรู --ทางเลือก และ มิตรภาพ 04/08/2557

[โมโม่ที่รัก]

งง ตกลงเอิทมันเป็นคนยังไงกันแน่เนี่ย
ถ้าเป็นอย่างที่เราคิดมันก็เลวมาก
 

[SamSam]

รู้สึกไม่ดีเลยอ่ะ
เอิททำได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ (รอรายละเอียดตอนหน้า)
โอมห์อุตสาห์ไว้ใจ
มิกซ์ก็อีกคน เป็นพี่ พี่ทำใจไม่ได้นะ

ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะครับ สู้ๆ

[PEENAT1972]

ไม่ได้งงกะเค้า แต่ต่อมอยากรู้รายละเอียดเริ่มทำงานอย่างหนัก มามะ มาบอกอีป้าแก่ๆ ทีนะคะ

[w[o]w]

รอมาหลายวัน พอได้อ่านเครียดเลย

มาต่อไวๆนะคับ

[BossZa]

    หายไปหลายวันกลับมาก้อเศร้าซะละ

  คนที่เราไว้ใจทำกับเราแบบนี้
 
  ยังไงมันก้อผ่านไปแล้ว
  ขออย่าให้มีอีกนะ

[kitty]

 :monkeysad:เอ้ยยยยยยยย เรื่องจริงหรือเปล่านี่  ทำไมทำกะโอมห์อย่างงี้  :angry2:เกียจจจจจจจจจจจจจจจจจจทุกคนที่ทำกะโอมห์


มาต่อเร็วๆๆนะ อยากรู้เรื่องไวๆๆๆ เป็นกำลังใจให้ๆๆๆๆๆๆๆๆ


ปอลอ ณ ตอนนี้โอมห์มีความสุขแล้วใช่ปะ

[┗◎┗◎]

ไอ้น้องเอิททททททททท 

อุตส่าห์หลงชื่นชมว่าน่ารักหนักหนาาา 
เอาความเอ็นดูที่เสียไปคืนมานะ

เลว + แรง จริงๆ 

[i3igM]

โอ้แม่เจ้า และแล้วที่มาของชื่อเรื่องก็กระจ่างซะที

"นั่นมันน้องกรู เพื่อนกรู"

ปล.ฮักบ่าวลำปางดีฟ่า....

[konjingjai]

เชียร์บ่าวลำปางด้วยคน

[หลงไหลในม่านหมอก]

เฮ้อออออออ อารมณ์ฉันมาแระ


ป้า so saddddddd

เข้มแข็งนะโอมห์

[BlackClover]

อ้าว มิกซ์ พึ่งแก้ต่างให้  ทำไมทำแบบนี้

นี้คงไม่ใช่จุดหักเหในการเปลี่ยน พระเอกของเรื่องนะ

...ที่เอิททำไม่โกรธเท่ามิกทำ อ่ะ

แต่ก็อย่างว่าทำได้แค่ปล่อยไป

โน๊ตได้คะแนนท่วมท้นแล้ว คราวนี้

[MM.Dog]

อารมณ์ไหนกันเนี่ย
สรุปแล้วสิบกว่าปีที่ผ่านมามันสู้คนรู้จักกันไม่ถึงปีไม่ได้ใช่ไหม

[ordkrub]

อ่านแล้วอึ้งงงครับ แต่ยังไม่อยากสรุป ขอฟังต่ออีกหน่อยละกัน

[4559]

อย่าบอกว่าเหตุการณ์ใหม่ล่าสุดนะ

[โจ๊กกุ้ง]

เกิดอะไรขึ้นนี่ แต่สงสารโอห์มตอนนี้จัง แงๆ

[katook]

อยากจะเข้าไป 


ให้หายแค้น ทำไม ทำไม ??????

[nine-poo]

มันทะเม้งๆ ตั้งแต่โอมห์เกิ่นแล้ว
และมันก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ อยากบอกโอมห์ว่าเวลาจะช่วยเยียวยาบาดแผลให้หายไปเอง
แผลมันจะหายเร็วหรือช้าขึ้นอยู่กับเจ้าของแผลว่าจะรักษาหรือไม่รักษาครับ  เข้มแข็งไว้นะครับ
ชีวิตคนเราจะอยู่กับแต่อดีตไม่ได้หรอกครับ ชีวิตมันต้องเดินไปข้างหน้า อดีตมีไว้ให้เรียนรู้และนำไปใช้ในอนาคต  แก้วที่มันร้าวซ่อมยังไงก็คงเห็นรอยร้าว  เพราะยังงั้นโอมห์หาแก้วใบใหม่มาใช้ดีกว่าครับ แต่เมื่อเวลาผ่านไปแก้วใบเก่าอาจถูกนำไปทำใหม่แล้วกับมาให้เราใช้ก็ได้ แล้วเราก็จะรู้จักวิธีใช้มันด้วย และเมื่อมันจะแตกอีกครั้งเราก็จะไม่รู้สึกเสียดายมันเลย  ขอให้เรื่องร้ายผ่านไปเร็วๆ นะครับโอห์ม

กระโดด :z6:อีเอิร์ท ตามด้วย
ส่วนไอ้มิ๊ก ขอให้มันใช้อีเอิร์ทร่วมกับคนอื่นเยอะๆ เถอะขยะก็ต้องอยู่กับขยะ  และหวังว่าโอห์มคงจะไปกลับมาใช้ขยะอีกนะครับ

อินจัดวุ้ยเป็นกำลังใจให้โอห์มนะครับ
มาต่อเร็วๆ นะยังค้างๆ อยู่อยากรู้ว่าเรื่องมันเป็นไงมาไง  ไปเที่ยวยังไม่ได้เล่าถึงความสุขดีเลย ข้ามมาเล่าเรื่องขยะมิ๊กขยะเอิร์ทซะงั้น

[MCMLXXIX]

อืม ดราม่าโคตรๆ แต่คิดว่าเหตุการณ์นี้น่าจะผ่านมานานแล้วนะ 

[sky-cafe]

ขนาดเราเป็นคนอ่านยังจุก อึ้ง พูดไม่ออก

เฮ้อ... ไม่มีอะไรจะพูดจริงๆ

[StillLoveThem]

...น้องเค้าคงเขียนแบบเล่าย้อนเหตุการณ์ปัจจุบัน ไปอดีตมั้ง แต่คงเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตใช่ปล่าว
...ก็เพราะมันเป็นชีวิตจริงนะ มันเลยหักมุมไม่ได้ ถ้ามันไม่มีเรื่องแย่ๆๆทุกอย่างแฮปปี้มันก็คงเป็นนิยายนะ
...มันผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไป จริงๆๆมันเป็นเรื่องที่ต้องเขียนอย่างยิ่ง มันเป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตอีกจุดนึง
...บางทีอะไรจะเกิดก็ต้องให้มันเกิด ความรักมันจะเกิดได้ก็ต้องได้รับความร่วมมือจากคนสองคน..เป็นกำลังใจให้นะ  

[aotkung]

มันทะเม้งๆ ตั้งแต่โอมห์เกิ่นแล้ว
และมันก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ อยากบอกโอมห์ว่าเวลาจะช่วยเยียวยาบาดแผลให้หายไปเอง
แผลมันจะหายเร็วหรือช้าขึ้นอยู่กับเจ้าของแผลว่าจะรักษาหรือไม่รักษาครับ  เข้มแข็งไว้นะครับ
ชีวิตคนเราจะอยู่กับแต่อดีตไม่ได้หรอกครับ ชีวิตมันต้องเดินไปข้างหน้า อดีตมีไว้ให้เรียนรู้และนำไปใช้ในอนาคต  แก้วที่มันร้าวซ่อมยังไงก็คงเห็นรอยร้าว  เพราะยังงั้นโอมห์หาแก้วใบใหม่มาใช้ดีกว่าครับ แต่เมื่อเวลาผ่านไปแก้วใบเก่าอาจถูกนำไปทำใหม่แล้วกับมาให้เราใช้ก็ได้ แล้วเราก็จะรู้จักวิธีใช้มันด้วย และเมื่อมันจะแตกอีกครั้งเราก็จะไม่รู้สึกเสียดายมันเลย  ขอให้เรื่องร้ายผ่านไปเร็วๆ นะครับโอห์ม

กระโดด :z6:อีเอิร์ท ตามด้วย
ส่วนไอ้มิ๊ก ขอให้มันใช้อีเอิร์ทร่วมกับคนอื่นเยอะๆ เถอะขยะก็ต้องอยู่กับขยะ  และหวังว่าโอห์มคงจะไปกลับมาใช้ขยะอีกนะครับ

อินจัดวุ้ยเป็นกำลังใจให้โอห์มนะครับ
มาต่อเร็วๆ นะยังค้างๆ อยู่อยากรู้ว่าเรื่องมันเป็นไงมาไง  ไปเที่ยวยังไม่ได้เล่าถึงความสุขดีเลย ข้ามมาเล่าเรื่องขยะมิ๊กขยะเอิร์ทซะงั้น

เห็นด้วยกะเม้นนี้อย่างแรงเลย
เจ็บแล้วจำคือคนเจ็บแล้วทนคือควายนะ ยังไงก็เอาใจช่วยนะครับ

[SoYiLovE]

ถึงว่า นึกว่าเราพลาดอ่านตอนไหนไป กะอ่านให้จบตอนก่อนแล้วกลับไปหาตอนก่อนหน้านี้

เอ่อ มิ๊กนะมิ๊ก

รอตอนหน้าด้วยใจระทึก

[1kabb]

งง...เหมือนกานนนนนนนน..

[Little Devil]

อ่าน cm แล้วเลยเบรค
รอตอนหน้ามา
อ่านพร้อมกันดีกว่า
ไม่อยากจิตตก

[gtower]

  เอามาลงต่อวายว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

  ผมไม่ไหวแล้ว จะลงแดงแล้วววววว

[yomaster]

อ้าว ไหง กลับกลายเป็นแบบนี้ไปได้

วันก่อนมีความสุขอยู่ดีๆ มาวันนี้ เศร้าแทบขาดใจ

เอ่อ... เรื่องนี้ มันเกิดขึ้นมานานแล้วใช่ไหมครับ?

ถ้าผมเข้าใจอะไรผิด บอกด้วยครับ

สู้ต่อไปครับ

รออ่านอยู่เด้ออออ

[SJ]

อ่านจบนี่อึ้งไปเลย ไรเนี่ย เกิดไรขึ้นอ่ะ 
โอห์มมาต่อเร็วๆนะ อยากรู้ตื้นลึกหนาบางมากๆๆๆๆๆๆ

[mma419109]

       เสียใจเจ็บใจย้งไงก็ไม่เท่ากับเสียความรู้สึก เสียแรงที่มอบความรักและความหวังดีให้ ตอบแทนได้
 เจ็บแสบจริงๆ  ดีใจที่น้องโอมห์ผ่านพ้นมันมาได้ 

[enhumto]

สวัสดีครับ ทุกๆคน  วันนี้ไม่มีอะไรพูด
อ่านเลยแล้วกันนะครับ คิดยังไงก็เมมไว้นะครับ กำลังใจมีค่าเสมอกับคนที่บอบชำ

---------------------------------------------------------------



หลังจากที่เรากลับมาจากทะเล ผมเรื่องที่จะบอกความลับทุกอย่างที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับสิ่งที่เอิททำกับผม ทั้งเรื่องที่เกิดขึ้นที่ห้องแล้วก็ที่โรงพยาบาล ในขนาดเดียวกัน เรื่องอีกมุมหนึ่งที่ผมไม่รู้ก็คือ เอิทเองก็รู้สึกแบบนี้กับมิ๊กเหมือนกัน จากข้อความในมือถือที่ผมเปิดไปเจอในช่วงที่มิ๊กไม่ทันได้สนใจโทรสับ แต่คำตอบที่ได้จากปาก ก็คือรักผมแค่คนเดียว ส่วนเอิทแค่สงสาร แล้วก็คิดเหมือนน้องชายคนหนึ่งเท่านั้น บอกผมว่าไม่ต้องคิดมาก ซึ่งผมก็เรื่องที่จะไว้ใจกับคำพูดที่ออกมาจากปากของคนที่ผมรักมากกว่าที่จะเชื่อใจตัวผมเอง เราสองคนปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเวลาผ่านมารวมเดือน จนทุกสิ่งทุกอย่างมันได้เปิดเผยขึ้นด้วยความไม่ตั้งใจของทั้งผมแล้วก็มิ๊ก

12 ชั่วโมงก่อนหน้านี้
“ไอ้โอมห์เมิงจะไปอ่านหนังสือกับพวกกรูไหม”
“ไม่รู้ดิว่ะ ดูก่อนพวกเมิงไปอ่านกันที่ไหนว่ะ”
“ไม่รู้ว่ะห้องสมุด” ผมพยักหน้า แล้วสายตาก็มองหาไอ้มิ๊กเพราะผมแน่ใจว่าวิชาที่เพิงผ่านไปมันคงทำได้แน่ๆ เพราะมันรีบทำแล้วก็ส่งก่อนเพื่อนๆเลย แล้วไม่ได้รอรึว่าส่งข้อสอบมาให้ผมด้วย ตอนนี้ที่หน้าห้องสอบก็ไม่มีแม้แต่กระเป๋าของมัน ผมกดโทรสับไปหามันหลังจากเดินหาจนทั่วมหาลัยแล้ว
1 ครั้ง ไม่มีคนรับสาย
2 ครั้ง ไม่มีคนรับสาย
“อะไร ” มันตะคอกใส่ผมทันทีที่รับโทรสับ
“เมิงอยู่ไหนอ่ะมิ๊ก ทำเสร็จก็ไม่รอ” ผมพูดดีๆกับมัน เพราะเรื่องสอบมันเป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรมากกับเรื่องเรียนอยู่แล้ว
“อยู่ห้อง ทำไม แค่นี้นะ” มันวางสายใส่ผมหลังจากที่มันพูดประโยคนั้นจบ  ดูมันแปลกๆพิกล อิกอย่างวันนี้ไอ้เอิทเองก็ไม่มีสอบสะด้วย ผมเลือกที่จะคิดว่ามันคงไม่มีอะไร เลยตามเพื่อนๆไปอ่านหนังสือ

“โอมห์เมิงรู้เรื่องไหมเนี่ยที่กรูสอน” ไอ้ชาติเอาปากกามาจิ้มย้ำๆตรงบริเวณที่มันเพิ่งอธิบายไปเมื่อสักครู่นี้
“ฉิบหายพวกเมิงอ่านไปเหอะวิชานี้กรูเทพ” มันก็จริงเพราะว่าเข้าทางผม ที่ผมมาเพราะว่าอยากนั่งตากแอร์แล้วอยู่กับเพื่อนๆคนอื่นบ้าง ไม่ใช่แค่ไอ้มิ๊ก กับเอิท
“เอ๋อพ่อคนเก่ง”
“เมิงหุบปากไปไอ้ชาติ วิชานี้เมิงไม่ต้องสอบก็ได้ A สาดเงียบปากไป ” ผมแขวะมัน ก่อนที่จะหนีออกมาเข้าห้องน้ำ แล้วกดโทรสับไปหามิ๊กอีกครั้ง

................หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขนาดนี้ .............................. ปิดเครื่องนิว้า มันดูผิดปรกติมากๆ เหมือนว่าวันนี้อะไรก็ดูแปลกๆไปหมด ถ้าผมยังนั่งอยู่ที่ห้องสมุดก็คงไม่มีทางรู้ได้ว่าเกิดอะไรที่ห้อง ผมเลยเลือกที่จะกลับห้องดีกว่ามานั่งร้อนใจที่ห้องสมุด 
            ไม่นานรถคันเก่งก็พาตัวผมไปถึงคอนโดอย่างรวดเร็ว ผมกดโทรสับอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจกับสิ่งที่ตัวเองกำลังคิด มันยังปิดเครื่องอยู่ ตอนที่ผมจอดรถ ผมดูแล้วว่ารถมิ๊กก็ยังอยู่ที่ห้อง รอเท้าก็วางกันครบ เอาว่ะเอาไงเอากัน ผมบอกตัวเอง ก่อนที่จะไขกุญแจเข้าไป ผมเลือกที่จะเดินเข้าไปเงียบๆ ไม่มีคนอยู่ในห้องน้ำ
             ที่ห้องด้านนอกก็ไม่มีคนอยู่ ก็คงเหลือแต่ห้องนอนแล้วสินะ   ผมไม่เคาะประตูแต่เปิดเข้าไปเลย ปรากฏว่ามันล๊อก ใช่แล้ว ผมเลยใช้กุญแจไขอีกครั้ง มันก็เป็นเหมือนกันเพราะห้องถูกล๊อกจากด้านใน มันคล้ายๆกับเรื่องที่เคยเกิดขึ้นที่บ้านมิ๊กเลยในเวลานี้ ผมเริ่มเคาะประตู
“มิ๊ก เปิดประตู”
“ไอ้มิ๊กเปิดประตู”
“ไอ้เหียมิ๊กกรูบอกให้เมิงเปิดประตู” ผมเคาะประตูจนรู้สึกว่ามือชาจนไม่มีความรู้สึกแล้ว ผมเหนื่อย แต่เอาว่ะ นั่งรอมันหน้าห้องเนี่ยละให้มันอยู่กันในห้องให้ได้ทั้งวันก็ยอม
10 นาทีผ่านไป ในห้องเริ่มมีการเปลี่ยนแปลง ผมเห็นเงาคนเดินไปมาผ่านรูประตูที่สามารถมองลอดผ่านไปได้ ไม่นานประตูก็ถูกเปิด โดยมีเอิทน้องชายที่แสนดี กับมิ๊กแฟนที่ผมไว้ใจในคำพูดมันตลอดเวลา

“พี่โอมห์ เอิทไม่ได้มีไรนะครับ”  มันเดินออกมาพร้อมๆกับไอ้มิ๊กแล้วตรงเข้ามาหาผม แต่ตอนนั้นอารมณ์คงเก็บไว้ไม่อยู่อีกแล้ว เพราะคงไม่ต้องถามอะไรอีกแล้ว ไอ้เอิทออกมาในสภาพที่ใส่แค่ บล็อกตัวเดียว มีร่องรอยเปียกน้ำเต็มกางเกง + กับกลิ่นที่ลุงๆป้าๆที่กำลังอ่านอยู่รู้จักกันเป็นอย่างดี โชยตามออกมาด้วย ผมสังเกตุเห็นได้อย่างชัดเจนพอๆกับอาการมือสั่นของมิ๊กที่มันมากจนผมรู้สึกได้ ผมลุกขึ้นยืนแล้ว ปล่อยมือไปที่หน้าไอ้เอิทอย่างสุดแรง ผมทำแบบนี้ไปกี่ครั้งตัวเองยังจำไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่รู้ว่าที่ตัวเองมาหยุดการกระทำนี้ได้ กระเพราะไอ้มิ๊กเดินเข้าปล่อยฝ่ามือในลักษณะเดียวกันบนหน้าผม แต่ไม่เจ็บหรอกนะครับตอนนี้ ที่เจ็บคือด้านในนี้มากกว่ามันไม่ต้องบอกแล้วว่าเหลืออะไร กับสิ่งที่เห็น
“เมิงมีเหตุผลหน่อยสิว่ะโอมห์”
“เอาอะไรมามีว่ะมิ๊ก เมิงบอกให้กรูไว้ใจกรูก็ไว้ใจ แล้วนี้เมิงทำอะไร ”
“แล้วเมิงรู้รึไงว่าพวกกรูทำอะไร กรูแค่เข้าไปนอนกันเฉยๆ” เสียงมันสั่น จนดูออกมาโกหกกับหลักฐานที่มีมากมายเหลือเกิน
“เมิงเห็นกรูโง่ใช่ไหมมิ๊ก กรูไม่รู้อะไรเลยใช่ไหมเรื่องพวกนี้ แล้วที่ไอ้เอิทนี้มันอะไร คราบอะไร” ผมเอานิ้วจิ้มไปที่ท้องไอ้เอิท ก่อนที่จะชูนิ้วให้ไอ้มิ๊กดู
“แต่.................................กรูรักเมิงคนเดียวนะ”
“อ้าวพี่มิ๊กแล้วผมละครับ” ไอ้เอิทสอดขึ้นมาทันทีที่มิ๊กปล่อยประโยคนี้ออกมา
“หุบปากไปเลยเอิท”
“เลิกเหอะว่ะ มิ๊ก เลิกบอกว่ารักกรูได้แล้ว คนที่รักกันเขาไม่ทำกันแบบนี้หรอก”
“กรูไม่ได้ทำอะไรเลยนะโอมห์”
“เอิท เมิงเอากับไอ้มิ๊กใช่ไหม”  เอิทพยักหน้าตอบ ตอนนั้นผมไม่รู้หรอกนะครับว่ามันรู้สึกยังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่ามันเป็นคนยังไง
“เมิงจะโกหกอะไรอีกว่ะมิ๊ก ไอ้เอิทก็บอกอยู่นี้ไง เมิงเอากันบนที่นอนที่เมิงนอนกอดกรูทุกคืน ”
“แล้วเมิงอีกคนไอ้เอิท พอแล้วว่ะ กรูพอแล้ว ถ้าตอนนี้กรูเป็นส่วนเกินสำหรับพวกเมิงแล้วกรูเป็นคนออกไปเองก็ได้” ผมพุดไปน้ำตาก็ไหลไป ในขนาดที่ไอ้มิ๊กก็เดินเข้ามากอดผมแล้วก็บอกว่ารักผม ขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ตอนนี้อารมณ์มันไม่ได้อยู่ในอาการที่จะรับฟังเลย
“โอมห์กรูขอโอกาสอีกครั้งนะ กรูจะไม่ทำให้เมิงเสียใจแล้วนะ นะ โอมห์นะ”
“พอเถอะมิ๊ก เมิงทำกรูเสียใจคนเดียวก็พอละ กรูว่าเมิงทำแบบนี้ไอ้เอิทจะเสียใจป่าวๆ ไปดูมันเถอะ กรูขอเวลาแค่วันนี้วันเดียวเดี๋ยวพรุ่งนี้กรูจะให้ไอ้ไนท์มาช่วยขนของออกจากห้อง” ผมแกะมือมันแล้วหลบมานั่งที่เก้าอี้หน้าห้องน้ำแทน ตอนนี้น้ำตามันเต็มตาไปหมด ปากแห้งผาก ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาแล้ว ผมอยากจะกดโทรสับหาแม่ใจจะขาด แต่ก็ไม่รู้ว่าจะคุยเรื่องอะไร จะบอกแม่ว่ายังไง ผมเจ็บแต่ต้องเก็บเรื่องนี้ไว้แค่คนเดียว

“เอิท เก็บของป่ะ เดี๋ยวไปนอนโรงแรมกัน” ผมได้ยินไอ้มิ๊กสั่งให้เอิทเก็บของ พวกมันสองคนเดินเข้าเดินออกได้สักพัก มิ๊กก็เดินเข้ามาหาผมพร้อมกระเป๋ามันเดินเข้ามากอดผมอีกครั้ง ตอนนี้ผมรู้แน่แล้วว่าคงต้องยอมปล่อยให้มันไปจริงๆ ผมปล่อยให้มันยืนกอดผมอยู่แบบนั้น เพราะนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วเหมือนกันที่ผมจะได้รับอ้อมกอดนี้ มิ๊กเอาหน้ามาซบที่ไหล่ผม
“โอมห์มิ๊กขอโทษ มิ๊กไม่ได้ตั้งใจ มิ๊กขอโทษ” มันพูดแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่ที่ข้างหู ผมปล่อยให้มันพูดแบบนี้อยู่นานเท่าไรไม่รู้ น้ำตาที่มันอยู่ในร่างกายครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆที่ผมจะได้อ้อมกอดแบบนี้จากมิ๊ก มันก็ไหลออกมาอีกครั้ง ไหลมามากจนผมไม่อาจจะหยุดหรือกลั้นมันไว้ได้อีกแล้ว แต่ยังไงอ้อมกอดนี้ก็ต้องจากผมไปอยู่ดี ไม่มีเหตุผลที่ผมจะรั้งมันไว้ให้หน้ากว่านี้อีกแล้ว
“มิ๊ก โอมห์เองก็ขอโทษเหมือนกัน”
“ขอโทษอะไร”
“ก็ขอทาที่โอมห์เคยบอกมิ๊กว่าจะไม่มีใครมาทำลายรักของเราได้ไง ตอนนี้โอมห์ทำไม่ได้แล้ว”
“โอมห์ มิ๊กขอโทษ” ไอ้เอิทเดินผ่านผมกับมิ๊กพร้อมกับถือกะเป๋าที่ใส่ชุดนักเรียนของพวกมันทั้งคู่ไปที่ประตู
“ไปเหอะมิ๊ก คนของมิ๊กรอแล้ว ”
“โอมห์ มิ๊กขอโทษ”
“พรุ่งนี้มิ๊กกลับมาก็จะไม่เจอโอมห์ที่ห้องนี้แล้วนะ ฝากเก็บหนังสือเรียนไว้ให้ด้วยละ” ผมยิ้มให้ก่อนที่จะดันมันให้พ้นจากหน้าประตู ผมยืนดูทั้งคู่เดินจูงมือกันผ่านรูประตูที่ใช้ดูคนด้านนอก  ขาที่มีแรงมันอ่อนลงจนล้มตัวลงนั่ง หลังพิ่งกับประตู ผมจำได้ว่าตัวเองร้องไห้ ร้องมากปวดตาไปหมด เดินเข้ามาดูตัวเองในห้องน้ำ บอกได้เลยว่าตัวเองเป็นคนที่น่าสมเพสที่สุด เอาน้ำมาล้างหน้า แล้วบอกตัวเองว่าต้องอยู่ให้ได้ มีเรื่องต้องทำอีกเยอะ

 ผมเดินเข้ามาเก็บของที่เป็นของผมเองใส่กล่อง ที่มีอยู่ไม่กี่ใบในห้อง คงเอาไปได้ไม่มาเพราผมเองไม่ได้ตั้งใจว่าจะรบกวนเพื่อนผมอยู่แล้ว เพราะถ้าใครรู้เรื่องนี้จะเป็นผมที่ต้องอาย อีกอย่างพรุ่งนี้ก็สอบเป็นวันสุดท้ายแล้วด้วย ผมคงกลับไปอยู่บ้านได้สักพักก่อนที่จะมาเริ่มต้นหาห้องใหม่ ระหว่างที่เก็บของ ผมเองก็ได้พบว่ามีเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นในห้องนี้ มีอะไรหลายๆอย่างที่ผมกับมันได้ทำด้วยกัน แม้กระทั่งอัลบัมรูปตอนที่ผมเป็นเด็กๆ ที่มีมันกับผมถ่ายด้วยกัน ไดอารี่ที่เขียนเรื่อราวต่างๆ ขวดแก้วที่มันเคยพยายามทำให้สาวตอนอยู่ปีหนึ่ง แต่ก็หมดความอดทนเสียก่อนเลยยกให้ผมแทน  ผมนั่งดูอะไรไปเรื่อยจนไอ้เอิทโทรเข้า ผมเองก็แอบดีใจเล็กๆคิดว่า มิ๊กมันจะเปลี่ยนใจแล้ว แต่ก็ไม่ใช่กลับไปเป็นคนละเรื่อง


“พี่ขอคุยด้วยหน่อย”
“มีอะไร”
“ขอบคุณนะพี่”
“ขอบคุณอะไร”
“ก็พี่มิ๊กไง”
“ทำไม ไอ้มิ๊กทำไม”
“ก็ไม่ทำไม ผมชอบพี่มิ๊กมาตั้งนานแล้ว แต่ยังไงก็ขอบใจที่ยกพี่มิ๊กให้ผมนะ แล้วอย่ามายุ่งอีกน่ะพี่”
“ฟังอยู่รึเปล่าพี่”
“เอ๋อมีไรก็พุดมาดิ”
“ไม่มีไรแล้วพี่ เอ่อ ที่พี่เห็นมันไม่ใช่ครั้งแรกนะครับ ผมกับพี่มิ๊กมีไรกันโครตบ่อยเวลาพี่ไม่อยู่ พี่มิ๊กลีลาโครตดีเลยว่ะไอ้โอมห์”
“บอกกรูทำไม แค่นี้นะ” ผมวางสาย ก่อนที่จะลืมตัวว่าตอนนี้ตัวเราเองโกรธกับสิ่งที่ได้ยินมากแค่ไหน  มารู้สึกตัวอีกทีก็ขว้างขวดแก้วที่เต็มไปด้วยลูกอมแตกกระจายเต็มพื้น




“โอมห์ มาอยู่กับเราก่อนไหม” โน้ต เอามือมาปาดน้ำตาบนหน้าอย่างห่วงใย
“ไม่อะ เกรงใจ เดี่ยวเมียโน๊ตก็ว่าเอาอ่ะ”
“โสดแล้ว นะๆ เดี๋ยวไปช่วยขนของ”มันออกตัว แล้วรอยยิ้มที่ปรากฏบนหน้ามัน ตอนนี้ไม่รุ้ว่ามันจะรู้ไหม ว่าทำให้ผมมีควาสุขถึงจะมาก แต่ก็ทำให้น้ำตาที่ไหลๆหลุดๆ มีรอยยิ้มโพล่ขึ้นมาในใจไม่มากก็น้อยละ


พอมาถึงที่ห้อง ผมกับโน๊ตข่วยกันเก็บของที่เหลือ เศษแก้วที่เก็บไปบ้างแล้ว แต่ก็ยังมีที่ติดกับลูกอม ที่ผมเองยังไม่มีเวลามาถูออกจากพื้น
“โอมห์ กระดาษอะไรแปะอยู่ที่ทีวีอ่ะ”

[LingNERD*]

เลวทั้งคู่




อย่าไปยุ่งกับคนแบบนี้เลยครับ



ถึงว่าไมมิ๊ก เอ็นดูไอนั้นจัง