หัวข้อ: -- นั้นมันน้องกรู เพื่อนกรู --ทางเลือก และ มิตรภาพ 04/08/2557

[MM.Dog]

งืม......
นี่มันเป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว
แสดงว่าจนถึงทุกวันนี้  โอมห์ก็ยังอยู่ดีมีสุขอยู่สินะ

[1kabb]

 ดัน  ดัน  มาต่อด้วยค๊าบบบบบบบบบบบ

[Natavishi]

 

เกาะช้างสวย น่ะ  แต่ ของแพงมา++ ร้อนด้วย

[golfgab]

  :call:มาต่อเร็ว ๆ นะคับ อ่าน แล้ว อยากกลับไปอยู่เชียงใหม่จังเลยอ่ะ

[yomaster]

อ่า เมื่อไหร่ จะมาต่อนะ

[w[o]w]

รอคับ

อยากอ่านแล้วๆๆๆ

[overflow]

มาเล่าต่ออีกนะครับ 

[w[o]w]

เมื่อไหร่จะมาต่อคับ

อยากอ่านๆๆ

[StillLoveThem]

...ช่วยเสนอ..หน้าหล่อๆๆ มาต่อเรื่องด้วย
...รอดูรูปหวานใจนายมิ๊ก อยู่นะ มัวแต่ไปสวีทกันอยู่ไหนเนี่ย

[aotkung]

หายไปนานเลยอ่ะ

[โจ๊กกุ้ง]

โอห์มหายไปไหนอ่า

[clubzaaateam]

หายไปหลายวันละนะโอม มาต่อไวๆจิ 

[หลงไหลในม่านหมอก]

 :call:เข้ามารอ

[i3igM]

"""โอม หาย ไป ไหน อ่า"""

[TaNWa]

รักมิ๊กรักโอห์ม สงสารโน๊ต

[i3igM]

^
^
^
บ่าวลำปางน่าเอ็นดูขนาด

[enhumto]

ขอโทษทุกคนจริงๆครับ มีปัญหากับ WOrd 2010 นิดหน่อย แถมเนื้อเรื่องส่วนี้มันทำให้ผมคิดเรื่องเก่าๆแล้วมันรู้สึกไม่ดี เพราะผมเองก็ไม่ได้เขียนไว้ในส่วนนี้ รึว่าเขียนแล้วแต่ฉีกทิ้งไปก็ไม่รู้ เพราะตั้งใจว่าจะอุทิศให้กับคนที่ทำเรื่องนี้กับผม ตอนนี้เลยสองจิตว่าจะบรรยายมันลงไป รึว่าจะย่อๆใส่มัน แล้วให้มันผ่านไปดี มันเจ็บเหลือเกินกว่าจะผ่านมันมาได้ แถมสำคัญผมเขียนไป 2 รอบแล้วแต่ มีปัญหากับ คอม ขอบคุณที่ยังตามอ่านนะครับ

[BlackClover]

ถ้าเป็นเรื่องไม่อยากจำก็เขียนบรรยายให้พอรู้เรื่องก็ได้นะ...
เพราะอดีตบางเรื่อง ก็ไม่อยากเก็บมาคิดให้ตัวเองเจ็บ

[mumoo]

เอิ่ว~! หลังจากทำใจกะบอลได้ ก้อมาตามอ่านต่อ แหะๆ
ดูมีเค้าลางปัญหามาไม่จบไม่สิ้นนะเนี่ย (แต่ชีวิตจริงก้อเงี้ยอ่ะเนาะ)

ป๋อหลอ สรุป น้องโอห์มอ่อนกว่าอิชั้นเยอะอยู่(แหม อุตส่าห์คิดว่ารุ่นไม่ห่างกันมาก เชอะนึกว่าจะมีคนแก่ๆบ้าง TT^TT)

[หลงไหลในม่านหมอก]

บางเรื่องที่มันกระทบกับความรู้สึก ก็เขียนแค่พอรู้เรื่องก็ได้น้องโอมห์ ไม่ต้องบรรยายอะไรมากเอาแค่ให้คนอ่านรู้ที่มาที่ไปพอ

พี่คิดว่าพี่เดาถูกตั้งแต่ข้อความแรกๆที่โอห์มเขียนถึงคนๆนั้นเหมือนกันแหละ

คนอ่านเข้าใจ และก็เป็นกำลังใจให้ จะเขียนหรือไม่ มันก็ยังอยู่ในความทรงจำของโอมห์อยู่ดี

สู้ๆ  

[ordkrub]

มาเป็นกำลังใจให้ครับ สำหรับบางเรื่องที่เรานึกถึงแล้วยังทำให้เราปวดใจมากๆก็แสดงว่ามันยังไม่ตกตะกอนครับ ถ้าอย่างนั้นก็ผ่านๆมันไปก่อนเถิดครับ คิดมากๆมันหนักตัวหนักใจเปล่าๆครับ

[kitty]

 

[pancakesexy]

หายไปเลย

สงสัยคุงพี่จะงานยุ่ง

ไงก็รีบมาต่อนะค่ะ

เป็นกำลังใจให้คร้า

สู้ๆๆๆ

[yomaster]

โอ้ ขอบคุณที่มาบอกข่าวคราว

ไงก็ แล้วแต่อ่ะ อยากเอาตอนไหนมาลง ก็ลงเลยลูกพี่ รออ่าน ฮ่า ๆ

[w[o]w]

รออยู่เสมอนะคับ

[Y2Y]

เรื่องบางเรื่องบางที ถ้าต้องพูดถึงแล้วไม่สบายใจ ก็อย่าไปรื้อฟื้นมันเลย 
 รออ่าน ได้เสมอค่ะ  สู้ๆนะ

[enhumto]

หายไปหลายวันเลยครับผม คิดถึงจริงๆ ผมเลือกที่จะเอามันมาเขียน ยังไงก็ช่วยอ่านแล้วเป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ มันคงเริ่มจะอ่านยากมากขึ้นอีกแล้ว ไม่พูดอะไรมากดีกว่า
สเปนเป็นแชมป์ คุ้มจริงๆกับการนั่งเฝ้าจอทีวี ขอบคุณอีกครั้งที่เข้ามาติดตามนะครับ อย่าเพิ่งงกับเนื้อหาตอนนี้นะครับ เดี๋ยวผมเอามาต่อให้ เดี่ยวจะเข้าใจกันเอง

ปล. ผมไม่ลืมสัญญาที่ให้ไว้หรอกนะคราฟ----------------------------------------------------------------





ขวดแก้วที่ก่อนหน้านั้นเคยมีลูกอมบรรจุอยู่เต็มกระปุก บัดนี้ได้มาแตกกระจายอยู่บนพื้นห้อง ห้องที่ตอนนี้มีแค่ผมนั่ง นึกเรื่องราวที่ทำขึ้นอยู่บนโซฟา มือไม้สั่น น้ำตาที่ไหลอาบแก้มตลอดเวลา เหมือนว่าช่วงเวลาที่อึดอัดที่สุดได้ผ่านไปแล้ว ตอนนี้ก็มีแค่เราคนเดียว ที่อยู่ในห้องนี้ พอห้องนี้มีแค่เรารู้คนเดียวมันแปลกไปจริงๆ ท้องฟ้านอกหน้าต่างเปลี่ยนสีจากสีส้มกลายเป็นสีน้ำเงิน แล้วมันก็กำลังจะมืดลงเรื่อยๆ เศษลูกอมที่โดนอากาศ ละลายติดเต็มพื้นห้องไปหมด ผมทำอะไรลงไปเนี่ย

“ลูกโอมห์ เป็นอะไรรึเปล่า ผู้จัดการโทรมาบอกแม่ว่าเรากับมิ๊กทะเลาะกันเสียงดังเลยมีอะไรกันรึเปล่า” มันเป็นเรื่องที่น่าลำบากใจจริงๆ เพราะเราเองก็ไม่สามารถพูดออกไปได้ว่าเราทะเลาะกันเรื่องอะไร ความสัมพันธ์เราสองคนมันมากกว่าเพื่อน ในขนาดด้วยกันตอนนี้มันก็กำลังจะหมดไปไม่เหลือแม้แต่คำว่าเพื่อนเช่นกัน
“ป่าวครับ เล่นกันเสียงดังไปหน่อยครับแม่ ” ผมคุยไปก็พยายามเก็บน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมา มือก็เก็บเศษแก้วที่ตัวเองเป็นคนปามันลงพื้น  ผลที่ได้คือความงี่เง่ามันย้อนกับมาหาตัวเองแก้วบาดมือ เลือดออกเต็มไปหมด
“แม่ครับ โอมห์อาบน้ำอยู่ครับ เดี๋ยวโอมห์โทรกลับนะครับ” ผมวางสาย แล้วก็วิ่งเข้าห้องน้ำ ปรากฏว่าผลที่ได้คือแก้วบาดเท้าอีก ตอนนี้กลายเป็นตัวเองมีแต่แผลจากแก้วบาดเต็มไปหมด แต่มันไม่มีความเจ็บหลงเหลืออยู่เลย ความเจ็บมันไปลงกับสิ่งที่ผมได้เจอกับตัวเมื่อสักครู่นี้มันแล้ว ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงที่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมายังมีมิ๊กนอนอยู่ข้างๆ มือผมหยิบหมอนมันมานอนกอดแล้วไหลตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง  มันเหนื่อยแล้วก็มากเหลือเกิน มากจนผมจะรับไหวแล้วกับความรักในครั้งนี้ ผมบอกกับตัวเอง ได้แต่คิดเรื่องต่างๆในหัวมากมายไปหมดจนตัวผมเองหลับไป


ทำไมเวลาที่ผมนอน ผมถึงรู้สึกว่ามีมันนอนอยู่ข้างๆเหมือนเดิม มีอ้อมกอดที่มันเคยสวมกอด มีเสียงลมหายใจของมัน ทำไมมันเป็นเวลาที่มีความสุขจริงๆ แต่พอผมตื่นขึ้นมาก็ต้องพบกับความเป็นจริง ไม่มีใครอยู่ในห้องนอกจากตัวผม ไม่มีเสียงข่าวจากทีวี ไม่มีคนมาค่อยกวนใจ ผมเจ็บตามากๆ 
“โอ้ย.............” ผมเดินเหยียบเศษแก้วอีกแล้ว มีรอยเลือดเต็มห้องไปหมด เหมือนหนังฆาตกรรมไม่มีผิด ยังไงวันนี้เราก็ต้องไปสอบ ผมบอกตัวเองแบบนั้น เดินเข้าห้องน้ำ  ผ้าเช็ดตัว 3 ผืน รองเท้า 3 คู่ แปลงสีฟัน 3 อัน  เจ็บอีกแล้ว ผมน้ำตาไหลอีกแล้ว ทำไมนะก่อนหน้านี้กรูเคยเก่งกว่านี้นิว้า รึว่าครั้งนี้กรูจะกลายเป็นคนอ่อนแอร์ไปแล้ว ผมรีบแปลงฟัน ล้างหน้าตัวเองให้เสร็จโดยแล้วที่สุด เลือกที่จะไม่อาบน้ำ เพราะแผลเต็มตัวไปหมด พาตัวเองมาใส่ชุดนักศึกษาหยิบแว่นตาดำ เพราะตากรูมันบวมเหลือเกิน ก่อนที่จะค่อยๆออกจาห้องแล้วพาร่างกายอันบอมชำเดินผ่านสายตาของใครหลายๆคนที่นั่งเสนอกันอยู่ที่ล๊อบบี๊คอนโด พอทุกคนเห็นหน้าผมก็หันไปพูดคุยซุบซิบกันใหญ่ ก่อนจะมีพี่ผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนถามผม
“น้องโอมห์ค่ะ เมื่อวานมีอะไรกันรึเปล่าค่ะ เสียงดังเลย” แล้วก็มาจนได้คำถาม จะต้องรู้จริงๆใช่ไหมเนี่ย
“ป่าวครับ ”
“ป่าวอะไรละค่ะน้องเสียงดังจนได้ยินมาถึงชั้น 8” ขนาดนั้นเลยรึ
“ไม่มีอะไรคับพี่ ผมขอตัวไปสอบก่อนนะครับ” ผมเริ่มเดินหนีคำถามที่มันจะตามมาอีก
“ทำอะไรก็เบาๆหน่อยแล้วกัน คอนโดนะค่ะ ไม่ใช่บ้าน” ผมหันกลับไปมองหน้าคนพูด มันทำท่ายิ้มใส่ผมเหมือนมีนชัยชนะจากคำพูดที่เมิงเพิ่งมอบให้กรู แต่ผมก็ไม่ว่างที่จะมาต่อปากต่อคำ เพราะต้องไปสอบ


มหาลัยวันนี้มีแต่คนที่แต่งตัวเรียบร้อย ผมจอดรถ แล้วรีบเดินตรงไปหาเพื่อนไนท์ทันที เรื่องที่จะสอบผมไม่ได้อ่านมาหรอกนะครับ เพราะมันอยู่นิสัยอยู่แล้ว
“เห้ย ไอ้โอมห์ เมิงเป็นเหียไรว่ะเนี่ย” มันคงเห็นจำนวนการทำแผลเองของผม ทั้งแขน ขา มือ เท้า
“แก้วบาดว่ะ ”
“เอ่อ ทำไมเมิงสองคนไม่มาด้วยกันว่ะ” มันคงจะพูดถึงไอ้มิ๊กแน่ๆ
“ทำไมว่ะ แปลกตรงไหน กรูอยากมาของกรูคนเดียว”
“ป่าวๆ นู้นกรูเห็นมันนั่งอยู่กับพวก ปี1 ” เต็มๆเลยครับ ไอ้ไนท์ได้คะแนนเต็มร้อยเพราะความไม่รู้จากคำพูดที่มันเพิ่งจะมอบให้ผม เพราะไม่ใช่แค่คำพูดมันเสือกพาสายตาผมไปหาไอ้มิ๊กที่กำลังนั่งติวหนังสือให้เอิทอยู่ด้วย แล้วอยู่ดีๆดวงตาที่พยายามเก็บความรู้สึกมาตั้งแต่เช้า ก็เริ่มมีน้ำตามาคลออยู่เต็มไปหมด
“กรูไปนั่งรอให้นั่งนะ”
“เห้ยเมิงเป็นอะไรรึป่าวว่ะ” ผมส่ายหัวก่อนจะลุกจากม้าหินอ่อน  ไม่นานอาจารย์ที่คุมสอบก็มาพอดี วิชานี้จริงๆแล้วผมก็ไม่ค่อยจะชอบหน้าอาจารย์คนสอนสักเท่าไร เพราะเธอเป็นคนที่สองมาตรฐาน นิยมนักศึกษาชายหน้าตาดีๆ ใครไหนสเป๊กแก จะได้แบบว่า A ไปเลย หรือถ้ามันเหียมากๆ แต่หน้าตาโดน B+ ก็ยังเป็นเกรดที่แกพร้อมจะมอบให้เสมอ
“นั่งตามเลขที่บนกระดานนะ” เธอเข้ามาก็เขียนๆบนกระดานก่อนที่จะสั่งให้นักศึกษานั่งตามที่ตนบอก
“โห่ กรูได้นั่งหน้าอาจารย์อีกแล้ว” เสียงเพื่อนที่มันเป็นลูกรักของอาจารย์บ่น  ผมคิดไว้แล้วว่าเธอคงมีแผนที่จะทำแบบนี้ เพราะทุกครั้งที่สอบ ตั้งแต่ ปี 2 เธอจะจัดที่นั่งให้เพื่อนผมคนนี้ไปนั่งต่อหน้าแกตลอด สงสัยจะเพื่อที่แกจะได้จ้องหน้า ตลอด 2-3 ชั่วโมงที่คุมสอบ คนอื่นจะเป็นประมาณว่าส่งข้อสอบได้ตลอดเวลา แต่คนที่นั่งโต๊ะตัวนี้ ต้องรอส่องตอนครบชั่วโมงเท่านั้น ที่นั่งตรงนี้ก็เลยมีเพื่อนๆผมเวียนกันนั่ง ตลอดเวลา (แต่พวกนั้นก็ได้เอกันนะครับ)
“โอมห์เมิงนั่งโต๊ะนี้” เพื่อนมันชี้มาทางโต๊ะข้างหน้าต่าง  ที่นั่งหน้าผมมันยังว่างอยู่ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร ผมเปิดข้อสอบจนทำได้ไปเกือบจะ 10 ข้อแล้ว เจ้าของที่นั่งก็เดินเข้ามา
“ไปขี้มารึไงว่ะไอ้มิ๊กปล่อยให้เมียเมิงนั่งเหงาตั้งนานละ” เพื่อนผมแซวมันเสียงดัง ขนาดที่มันเดินเข้ามานั่งโต๊ะตัวหน้าผม มันหันมามองหน้าผมก่อนที่มันจะนั่งลงไป  มีรอยยิ้มเหลือๆส่งมาให้ผม

.............ชาติชายซื้อรถยี่ห้อโตโยต้า ราคา 900000 โดยเลือกที่จะผ่อนเป็นจำนวน 6 ปี โดยมีดอกเบี้ยคงที่ ....................
โจทย์ข้อแล้วขอเหล่าที่ผมพยายามทำมันให้เสร็จ วิชานี้ผมสอบเพราะสูตรมันไม่ยาก แต่มิ๊กมันคงไม่ถนัดเพราะผมดูจากอาการของมันออก เหมือนจะต้องการความช่วยเหลือจากรอบๆโต๊ะ  กระดาษชิ้นเล็กๆถูกโยนไปมาเต็มห้องสอบไปหมด ในขนาดที่คนคุมสอบ ก็กำลังลงเสน่ห์ชายที่นั่งทำข้อสอบอยู่ตรงหน้า ผมเร่งทำจนเสร็จแล้วเดินออกมาจากห้องสอบทันที วิชานี้เป็นวิชาสุดท้ายแล้วที่ผมสอบในเทรอมนี้ ก่อนที่จะปิดเทรอมภาคเรียนที่ 1 ถึงตอนนี้จะกินอะไรไม่ลงแต่ผมก็ไม่อยากอยู่คนเดียว กลัวว่าจะคิดอะไรไปมากกว่านี้อีก ผมเดินออกมาจากห้องสอบก็เจอเอิทอีกครั้ง ครั้งนี้รู้สึกเหมือนมันจะยิ้มให้ แต่รอยยิ้มนี้มันโหดร้ายสำหรับผมเหลือเกิน ผมไม่ได้พูด หรือไม่ได้ยิ้มตอบ เดินหนีออกมาจากตึกทันที
“ขอบคุณนะครับพี่โอมห์ ไม่ใช่ ไอ้โอมห์” มันพูคประโยคนี้ตามหลังผมซึ่งผมจำได้เดิน มันเป็นเวลาเดียวกับที่ไอ้เอิทมันเอาแก้วน้ำเปล่าที่มันถืออยู่มาสาดใส่ผม
“มึงแพ้แล้ว อย่ามายุ่งกับพี่มิ๊กของกรูอีกละกัน”  แล้วมันก็เดินจากไป ทิ้งให้ผมยืนงงกับสิ่งที่มันทำไว้ นี้ใช่ไหมคือคำเตือนจากห้องข้างบน ที่บอกผมในวันนั้น น้ำตาไม่มีเหลือแล้วสำหรับผมตอนนี้ในเมื่อมันเลวกันทั้งคู่  ก็ปล่อยมันไปดีกว่า  ถึงกรูไม่ใช่นางเอก แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่เราจะไปเอาคนที่เขาไม่รักเราคืนมาก ผมปลอบใจตัวเองระหว่างทางที่เดินไปที่โรงอาหาร อยากกันอะไรไม่รู้ เพราะยังไงก็จะปิดเทรอมเป็นเดือนๆ

“ป้าเอา เหมือนเดิมนะครับ” 
“เอาด้วยคนครับ”
“อ้าวไม่เจอกันสะนานเลยนะ โอมห์” ผมยิ้มให้กับคนที่มาทักทายผม เจอมันรอบนี้ทรงผมใหม่ที่เปลี่ยนไป มันดูน่ารักกว่าครั้งก่อนที่ผมเจอเยอะเลย
“ไปกัดกับหมามารึไงว่ะ เต็มตัวเลย” ป้าร้านข้าวชะโงกหน้าออกมาดูแผลผมแล้วก็ยิ้มๆ ก่อนที่จะส่งข้าวมาให้ผม
“ไม่ต้อง เดี๋ยวกรูเอาไปให้ ” มันเดินถือข้าวมาส่งผมที่โต๊ะแล้วก็มานั่งอยู่ฝั่งตรงข้าวผม วันนี้โรงอาหารคนน้อยอีกแล้ว เพราะหลายๆคณะยังสอบอยู่ คงจะยังไม่เลิก สงสัยไอ้โน้ตมันคงไม่มีสอบ มาเจอกันอีกแล้ว
“ไปเปียกอะไรมากอ่ะ ข้อสอบมันยากขนาดนี้เลยไง ดูดิเหงื่อนออกเต็มไปหมดเลย” มันแซวผม แต่หารู้ไหมว่ามันใช่ที่ไหน
“แล้ว โน้ตไม่มีสอบรึไง ทำไมเลิกเร็วอ่ะ”
“ง่าย ทำเสร็จแล้วขี้เกียจอยู่  เลยว่ามาหาอะไรกินดีกว่า” มัยตักข้าวเข้าปากหลังพูดจบ ผมเองก็กินข้าวคำน้ำคำ แต่ยังดีที่ได้คุยกับมัน ทำให้สบายกว่าอยู่คนเดียวเยอะ
“โอมห์เป็นไรอ่ะ ร้องไห้มารึไง ตาบวมเลย”  ผมพยัก แทนคำพูด
“ไอ้ตี๋มันทำอะไรโอมห์รึเปล่า อย่าบอกว่าแผลพวกนี้มันเป็นคนทำนะ” ไอ้โน้ตผมท่านักเลงทันที่ที่พูดเสร็จ
“กินข้าวไปเถอะพอคนเก่ง มีเรื่องนิดหน่อย”
“ไม่หน่อยแล้วมั้ง เล่าให้ฟังมั้งดิ” มันทำสายตาดูเป็นห่วงผมเหลือเกิน
“อืมไว้กินเสร็จแล้วจะเล่าให้ฟังแล้วกันนะ ไม่ใช่ตรงนี้ด้วย” ผมตอบไป เพราะในใจลึกๆก็อยากคุยกับใครสักคนเหมือนกัน เรื่องที่เกิดขึ้นมันคงไม่มีทางออกอีกแล้ว ในเมื่อวันนี้สิ่งที่มิ๊กทำให้เห็นก็คงเป็นคำตอบแล้ว ว่ามันเลือกที่จะอยู่ตรงไหนในความสัมพันธ์ที่ผ่านมาของผมกับมัน


ผมพาโน้ตมานั่งที่น้ำตก น้ำตกที่ผมชอบมาทุกๆครั้งเวลาที่ไม่สบายใจ เวลาที่ผมคิดอะไรไม่ออก วันนี้คงเป็นใจเพราะไม่มีคนเลย คงเป็นเพราะวันธรรมดา + กับฝนมันทำท่าจะตกมั้ง
“พามาสะลึกเลย จะปล้ำเขารึเปล่าเนี่ย” มันทำท่ากวนๆตอนที่พูด
“กลับก็ได้นะ” ผมประชดมันเพราะไม่ค่อยมีอารณ์มาขำด้วย
“โอ๋ๆๆๆๆๆ มาๆเล่ามาได้แล้ว ผมอยากรู้แล้วครับพี่โอมห์” มันเรียกตามอายุ สงสัยเรื่องนี้จะถูก ผมนั่งลงบนพื้นหินโดยที่โน๊ตเอาเท้าผมมาวางบนตักมัน เพราะผมเป็นแผลอยู่ อย่างน้อยมันก็เป็นคนดีเสมอต้นเสมอปลายทุกครั้งที่ผมเจอมัน แล้วผมก็เริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้โน้ตฟัง





12 ชั่วโมงก่อนหน้านี้

[polartotty]

เกิดอารายยยยยขึ้นนนนนนนนนนนนนนนน
มาต่อเร็วๆนะคะ ยังงัยอดีตก็เป็นอดีต อย่าเก็บมาใส่ใจเลยนะคะ
เป็นกำลังจะให้นะคะ น้องโอมห์

[Y2Y]

'งง  ค่ะ  ว่าเหตุการณ์ตอนนี้เกิดหลังจาก ไปทะเลใช่มั้ยค่ะ  เพราะรู้สึกว่า ยังหวานกันอยู่เลย  
เอะรึเราอ่านข้ามตอนไป  
ว่าแว๊กขอกลับไปย้อนดูดีกว่า  


Edit ปล.  กลับไปดูมาแระ  ก้ ไม่ได้อ่านข้ามนี่นา  แต่ไหงเหตุการณ์มัน ตัดฉับมาทะเลาะแถมเพราะไอ้เจ้าเอิทมันคิดจะแย่งมิ๊กอีก   โอ๊ว โน

[IZE]

แวะมาเป็นกำลังใจให้  เรื่องร้ายๆให้มันผ่านนะคับ


12 ชั่วโมง  ก้แสดงว่าเพิ่งเกิด ตอนนี้คงไม่ใช่ตอนปกติใช่มั๊ยคับ  ถ้าผมเดาไม่ผิด



ยังไงก็หายไวๆ เข้มแข็งๆด้วยนะคับ


แล้วจะรอตอนต่อไปๆๆๆ

ปล  เดาถูกป่าว เนี่ย หรือว่าจะไม่ใช่ งง