หัวข้อ: รักคือ... รัก >>> ส่งข่าว

[dahlia]

ตอนนี้เป็นข้อคิดที่ดีของชีวิตคู่ได้เลยนะเนี่ย 

[gumrai3]

พึ่งอ่านมาถึงปัจจุบันค่ะ สนุกมากเรื่องนี้ กันต์กับกรเข้ากันได้ดี มีหลายรสชาติ ตอนปัจจุบันนี้ดร่ามาเบาๆเเต่มันทำให้เห็นหลายอย่าง

กรหื่นมากๆ :laugh:พี่กันต์เลยได้ขอบคุณหลายที่

+1 ค่ะ

[playgirl]

ต้องกลับไปอ่านตอนก่อนๆด้วยอะ จึงค่อยมาอ่านตอนใหม่


แต่ก้เกือบไปแล้วนะกันย์  ติดที่กันมันหื่นนะเนี่ยเลยผ่านไปได้ 





มอบให้ไรเตอรืจ้า  รีบอัพนะ   

[wan]

น้อยไปก็ไม่ดี มากไปก็ไม่ได้ นี่แหละ ชีวิตคู่ ต้อง " รักให้เป็น "
+1 เป็นกำลังใจให้ครับ แม้จะหายไปนาน แต่ก็ยัง คิดถึงเสมอ ๆ 

[punchnaja]

ก็ยังดีที่เคลียร์กันได้

แอบเข้าใจฟีลกันต์ เวลาจะปรี๊ดแตกปกติเราก็เลิกยุ่งกะเพื่อนคนพิเศษเหมือนกัน แบบ ขอตูไปสงบสติอารมณ์เงียบคนเดียวก่อน เดี๋ยวมาคุย ไรงี้^^

จะรอตอนต่อไปจ้า

[LiuXin]

ชอบเรื่องนี้นะคะ
ถึงจะเรียบๆง่ายๆไม่หวือหวา แต่รู้สึกว่านี่แหละ ชีวิตในฝัน

กลางวัน ไปทำงาน
ตกเย็น กลับบ้าน
มีคนที่รักรออยู่ ได้ทำอะไรหลายอย่างร่วมกัน
มีเพื่อนคิด มีคนที่เข้าใจเรา
ก่อนนอนมีคนให้กอด ตื่นนอนเห็นคนรักหลับอยู่ข้างกาย
แค่นี้ก็มีความสุขสุดๆแล้ว

แต่จะให้สุขกว่านี้ คนแต่งต้องมาต่อให้จบนะคะ
 

[Mafia Mania]

ยังเป็นคู่รักในอุดมคติเสมอ 

[Na na]

เขารักคู่นี้

รักกันต์ กร

 

[Kfc_Pizza]

 

[Shin_i_chi]

จำตอนที่แล้วไม่ได้แล้วอ่ะครับ
ไม่ได้อ่านเรื่องนี้นานเกิน ฮ่าๆ

[Angel_K]

ตอนที่ 52 เรื่องเล่าของหนอนน้อย    

“นี่กันต์หรอ” ผมถาม ตอนที่เปิดอัลบั้มรูปเก่าแล้วเห็นรูปเด็กผู้ชายอายุน่าจะไม่กี่เดือนเลยถามว่าใช่เขาหรือเปล่า

เสาร์อาทิตย์นี้ผมกับกันต์เริ่มต้นเก็บของที่จะขนไปบ้านใหม่ โดยเริ่มเก็บของของกันต์ที่คอนโดฯ ก่อน ส่วนของของผมที่บ้านจะไปเก็บอาทิตย์หน้า ตั้งใจจะแพ็คของให้เรียบร้อยก่อน แล้วค่อยขนเข้าบ้านพร้อมกันทีเดียว ตอนนี้บ้านในส่วนที่ก่อสร้างเสร็จเรียบร้อยทั้งหลังแล้วครับ ตอนนี้อยู่ในช่วงตกแต่งภายในกับแต่งสวนสิ้นเดือนนี้ก็จะเสร็จสมบูรณ์ รอตกแต่งเสร็จผมถึงจะขนของเข้าไป ก็มีแค่เสื้อผ้า หนังสือ กับของเล็กๆ น้อยๆ แค่นั้น

อย่างตอนนี้เราสองคนก็กำลังจัดการกับชั้นหนังสือที่คอนโดฯ อยู่ กันต์เขารับหน้าที่เก็บหนังสือจากชั้นลงกล่อง ส่วนผมก็เก็บของที่อยู่ในลิ้นชักล่างสุดออกมา ส่วนใหญ่ก็เป็นอัลบั้มรูปพอหยิบมาเปิดดูและเจอรูปนี้เข้า

“นั่นป่าน” กันต์พอได้ยินที่ผมถามก็โน้มตัวลงมาจากทางด้านหลังผม แล้วมองตามปลายนิ้วที่ผมชี้ในรูปก่อนจะตอบ

“แล้วไหนรูปกันต์อ่ะ” ผมถาม เพราะไม่คิดว่าเด็กในรูปอีกคนจะเป็นเขา ถึงตอนนี้เขาเลยวางมือจากการเก็บหนังสือมาทรุดตัวลงนั่งกับพื้นข้างๆผม ก่อนยื่นหน้าเข้ามาดูรูปในมือผมด้วยกัน

“นี่ไง” เขาตอบ พร้อมเอานิ้วชี้รูปเด็กที่โตกว่าที่นั่งอยู่ข้างเบาะมองเด็กผู้ชายที่ผมคิดว่าเป็นเขา เด็กที่นอนอยู่บนเบาะกำลังนอนโป๊ปะแป้งตัวขาวอยู่ ผมเลยไม่ต้องเดาว่าเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิง ส่วนเด็กอีกคนที่ไม่ผมคิดว่าเป็นกันต์ เพราะผมเห็นว่าหน้าตาเหมือนเด็กผู้หญิง ตัวขาวจั๊วะ ปากแดง แก้มป่องๆ หน่อย ใส่เสื้อแขนสั้นสีขาว กางเกงขาสั้นสีส้มอ่อนๆ แล้วผมก็ไม่ได้ตัดสั้นมากนัก ผมเลยเข้าใจผิด เพิ่งสังเกตเห็นอีกอย่างว่าตอนเด็กๆ ผมของกันต์เป็นสีน้ำตาลเข้มไม่ได้ดำสนิทอย่างในตอนนี้

“หืม จริงดิ นึกว่าเด็กผู้หญิง” ผมพูด แล้วยกมือไปจับไหล่เขาให้บิดตัวหันหน้ามาทางผม เขาเองก็หันมา

“มิน่าโตมาน่ารักเชียว” ผมพูด ส่วนคนฟังก็ทำหน้ายุ่งนิดๆ ประมาณว่า “เป็นอะไรมากหรือเปล่า” เพราะผมดูรูปไป ยิ้มไปสลับกับมองหน้าเขาด้วย

“ประสาท” อ้าว มาว่ากันเสียอย่างนั้น แค่มองหน้าแฟนตัวเอง แล้วชมว่าน่ารักมันผิดตรงไหน ถึงโตแล้วจะไม่ได้น่ารักเหมือนเด็กผู้หญิงแบบอย่างตอนเด็กๆ ก็ตาม แต่ก็ถือว่าเขาเป็นผู้ชายที่น่ารักแหละครับ ผมจะพูดอย่างที่คิดออกไปก็ไม่ได้ ถ้าพูดให้เขาได้ยินต้องบอกว่า เขาหล่อหรือหน้าตาดีแค่นั้น

“จริงๆ ตอนเด็กก็มีคนทักประจำว่าเหมือนเด็กผู้หญิง เวลาแม่พาไปไหนมาไหนแล้วมีพี่กาวน์ไปด้วย คนก็ยิ่งนึกว่าพี่ชายกับน้องสาว” กันต์เล่า พอเห็นรูปถัดไปที่มีพี่กาวน์ด้วย มันก็จริงอย่างที่คนอื่นเขาทัก

“ไม่เห็นจะเหมือนผู้หญิงตรงไหน” เจ้าตัวว่า  

“ตอนเด็กอ่ะเหมือน แต่ตอนนี้ไม่เหมือน” ผมบอกเขา

“มีผู้ใหญ่หลายคนชอบบอกว่ากันต์หน้าหวาน กันต์หน้าหวานยังไง” เขาเล่าให้ฟังอีก ก่อนจะถามความเห็นผม ผมเลยชะโงกหน้าไปมองหน้าเขาชัดๆ อีกทีก่อนตอบ

“เพราะกันต์ตาโตมั้ง ขนตาก็ยาว เลยดูหน้าหวาน แต่ไม่ได้เหมือนผู้หญิง ไม่ใช่แบบดาราเกาหลีในเรื่องที่ดูกันคืนนั้น คนที่กันต์บอกว่าหน้าเหมือนผู้หญิง กันต์ไม่ใช่แบบนั้น” ผมอธิบาย ดูท่าเขาจะข้องใจกับการที่มีคนมาบอกว่าเขาหน้าหวานอยู่พอสมควร ส่วนหนังเกาหลีปกติเราสองคนไม่เคยดูหรอกครับ แต่พอดีเลื่อนช่องไปเจอเลยลองดู ดูไปดูมาดูยาวจนจบเรื่อง เป็นหนังย้อนยุคเล่าถึงตัวเอกที่อยู่ในคณะละครตลก ที่ได้เข้าไปเปิดการแสดงในวัง แล้วพระราชาก็ทรงโปรดนักแสดงในคณะนั้นซึ่งเป็นผู้ชายหน้าสวยที่ผมพูดถึง จากนั้นเลยมีเรื่องราววุ่นวายตามมา พอผมตอบอย่างนั้นเขาก็พยักหน้ารับ คงเห็นภาพตามที่ผมอธิบาย

“แล้วตอนนี้กี่ขวบอ่ะ” ผมถามต่อระหว่างนั้นก็เปิดดูรูปไปเรื่อยๆ

“สี่ขวบ” กันต์ตอบ แล้วหยิบอัลบั้มอื่นขึ้นมาดูรูปบ้าง ตอนนี้เลยหยุดเก็บของกันไปเลยครับ

“ฮาๆ เห็นแล้วว่าเด็กผู้ชาย” ผมหัวเราะออกมากับรูปที่อยู่กลางๆ อัลบั้ม เพราะรูปที่ผมเห็นคือเด็กชายกันต์ที่ในมือมีลูกเป็ดยางสีเหลืองอ๋อยอยู่ตัวหนึ่งยืนอยู่กลางอ่างอาบน้ำที่มีน้ำอยู่ครึ่งอ่างให้แม่เอาฟองน้ำถูตัวให้ ขาวทั้งตัวจริงๆ นะนั่น ผมมองดูรูปแล้วคิดในใจ ถ้าเทียบกับตอนนี้ก็ยังขาวทั้งตัวเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนครับ

“ขาวดีเนอะ หนอนน้อยยังขาว” ผมพูดแซวเขา แล้วเปิดดูรูปอื่นต่อ แต่ก็ยังเป็นรูปตอนอาบน้ำอยู่

“อย่ามาทะลึ่ง” เสียงคนที่นั่งอยู่ติดกันหันมาว่า หลังจากยื่นหน้าเข้ามาดูรูปแล้วเห็นว่าผมกำลังพูดถึงรูปไหน

“ทะลึ่งอะไร พูดเรื่องจริง โตแล้วก็ยังขาวอยู่นะ” ผมพูดแล้วหัวเราะ ส่วนคนที่ถูกพาดพิงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน และถอยกลับไปดูรูปในมือของตัวเองต่อ

“พูดเรื่องจริงก็ไม่ได้” ผมแกล้งบ่นอุบอิบเหมือนบ่นกับตัวเองมากกว่าจะให้เขาได้ยิน แต่จริงๆ ก็ตั้งใจให้ได้ยินนั่นแหละ

“แล้วชอบหรือไม่ชอบล่ะ” เขาพูดแล้วมองหน้าผม หน้าตานี่แสดงความเหนือกว่าแบบสุดๆ คงรู้ว่าผมตอบอย่างอื่นไม่ได้แน่นอน มียักคิ้วแบบกวนๆ ส่งให้อีกต่างหาก เอากับเขาสิครับ เล่นกับใครไม่เล่นไปเล่นกับกันต์ ผมจะทำอะไรเขาได้ ยังไงก็ยอมให้เขาหมดอยู่แล้ว

“ไม่ชอบ แต่รักเลยล่ะคร้าบบบ” ผมพูดแล้วลากเสียงยาว ก่อนยืนหน้าเอาจมูกไปกดบนแก้มขาวแบบเน้นๆ ให้หายมันเขี้ยวไปเสียหนึ่งที จากนั้นก็โดนฝ่ามือยันเข้ากลางหน้าผากให้ถอยห่างออกมา เหมือนจะรู้แฮะว่าอยากได้มากกว่าหอม “อดเลยกูเจอคนรู้ทัน” อันนี้แอบคิดอยู่ในใจ

“ชื่อจริงกันต์ใครตั้งให้อ่ะ” ผมวนกลับมาถามเรื่องรูปเขาต่อ เมื่อเปิดไปเจอรูปเขาที่ใส่ชุดนักเรียนแล้วมีชื่อปักอยู่บนเสื้อ รูปนี่กันต์น่าจะสักเจ็ดแปดขวบได้ รูปในอัลบั้มกันเหมือนเขาจะดึงภาพแต่ละช่วงอายุมาอย่างละภาพสองภาพแล้วเรียงต่อกันตามอายุ ส่วนอัลบั้มเต็มคิดว่าคงจะอยู่ที่บ้านเขา ได้มาดูรูปแบบนี้ก็ดีนะครับ ได้เห็นเขาตั้งแต่เด็กๆ แล้วก็โตขึ้นมาเรื่อยๆ ถึงตอนนี้

“ปู่ตั้งให้” เขาหันมาตอบ

“ของกรปู่ก็ตั้งให้” ผมบอกเขา

“เอาไปใส่กรอบไว้ที่บ้านนู้นบ้างก็ดีนะ เดี๋ยวกรไปเอารูปที่บ้านมาบ้าง” ผมเสนอ เห็นว่ารูปตอนเด็กๆ เขาน่ารักดีครับ แล้วก็นึกถึงตอนที่ผมไปบ้านกันต์แล้วมีรูปตอนเด็กๆ เขาตั้งโชว์อยู่เต็มไปหมด เลยเกิดความคิดว่าที่บ้านเราก็น่าจะมีรูปอย่างนั้นบ้าง แต่คงไม่เยอะขนาดนั้น จะว่าไปที่บ้านผมเองก็มีรูปผมอยู่เยอะพอๆ กัน

“อืมเอาสิ อาทิตย์หน้าไปเก็บของบ้านกรแล้วไปเลือกมากัน เดี๋ยวไปเดินห้างหากรอบสวยๆ ใส่” กันต์ตอบผมกลับมาก่อนจะวางมือจากอัลบั้มรูป แล้วลุกขึ้นไปเก็บหนังสือต่อ
.
.
.

“โอ๊ย” ผมร้อง พร้อมกับหดแขนตัวเองที่กำลังเอาหนังสือออกจากชั้นล่างสุดเข้าหาตัวแล้วเอามืออีกข้างมากุมไว้ จะไม่ให้ร้องได้ยังไงล่ะครับ ผมมองไปที่หนังสือเกี่ยวกับการออกแบบของกันต์ที่ตกลงมาใส่ เล่มใหญ่ไม่ว่า ดันเป็นหนังสือปกแข็งอีก แล้วด้านที่ตกใส่เป็นมุมเล่มด้านสันหนังสือพอดี ขนาดตกมาโดนแบบเฉียดๆ ไม่ได้ถูกแบบจังๆ ยังเจ็บเอาเรื่อง ถ้าตกลงมากลางหัวหรือลงมาที่หน้า ผมแทบไม่อยากจะคิดสภาพ

“เฮ้ย ขอโทษโดนตรงไหน” กันต์รีบปีนลงมาจากบันได มานั่งข้างผม แล้วดึงแขนข้างที่ผมเอามือกุมไว้ไปดู ตอนนี้ขึ้นเป็นรอยแดง แถมมีรอยถลอกอีกนิดหน่อยคงเพราะมันตกมาจากชั้นบนสุดด้วยเลยเป็นขนาดนี้ และไอ้ชั้นบนสุดที่ว่านี่คือชั้นที่สูงติดเพดานนะครับ ไม่ใช่ชั้นบนสุดของชั้นธรรมดาที่มีช่องแค่สามหรือสี่ชั้น

“เดี๋ยวเอายามาใส่ให้รอแป๊บ” กันต์พูด แล้วลุกไปหยิบเอากล่องยาที่เก็บอยู่ในตู้ข้างตู้เย็นมา

“พรุ่งนี้คงเขียว” กันต์พูดไปก็ทำแผลใส่ยาให้ผมไป

“ล้อนิดล้อหน่อย โอ๊ย!! เบา ต้องเอาคืนกันแบบเจ็บๆ” ผมพูด พูดไปก็สะดุ้งไปงานนี้เจ็บจริงไม่ได้สำออยสักนิด

“ถ้าจะเอาคืนจริงๆ ไม่ทำแค่นี้หรอก” เขาพูด เห็นไหมครับว่าเขาโหดแค่ไหน

“เอาน้ำแข็งมาประคบไหมจะได้ไม่บวม” กันต์ถาม

“ไม่เป็นไร ทายาก็พอ คงไม่บวมมากหรอก” ผมตอบ อย่างมากก็น่าจะเห็นเป็นรอยเขียวช้ำแค่นั้น

“แน่ใจ” เขาถามซ้ำ ผมเลยพยักหน้ายืนยังว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก ถึงมันจะเจ็บอยู่ก็เถอะ

“ถ้างั้นไปทำกับข้าวหน่อยสิ หิว เดี๋ยวทางนี้กันต์เก็บต่อเอง” กันต์พูด แล้วทำตาละห้อยใส่ เจออย่างนี้จะให้ตอบยังไงล่ะครับ

“เดี๋ยวทำให้ อยากกินอะไร” เป็นแฟนที่ดีไหมล่ะผม

“ตับผัดพริกอ่อน แล้วก็ไข่ดาว” กันต์ตอบกลับมา สั่งอย่างกับสั่งร้านอาหารตามสั่ง แต่ผมมองว่าเขาน่ารักครับ กินง่ายอยู่ง่าย ไม่ค่อยเรื่องมาก ทั้งที่ดูภายนอกแล้วไม่น่าจะเป็นอย่างนั้น แล้วเป็นคนที่กินไม่เยอะด้วย ไม่เหมือนไอ้ป่านน้องชายสุดที่รักของเขา รายนั้นกินอย่างกับยัดทั้งๆ ที่ตัวพอๆ กัน ลองให้ผมทำแบบที่ผมทำให้กันต์จานเดียวมันไม่มีทางพอ ของมันต้องมาแบบฟลูคอร์ส

พอรับออเดอร์มาแล้วผมก็เข้าครัวมาจัดการ ปล่อยคนหิวนานๆ มันไม่ดีครับ ไม่อยากเห็นคนหน้ายุ่งเพราะโมโหหิว เปิดตู้เย็นเอาของสดออกมาวางเตรียมไว้ ระหว่างนั้นก็ได้ยินแว่วๆ เหมือนกันต์จะคุยโทรศัพท์ ผมเอาตับออกมาจากช่องแช่แข็งก่อน แล้วค่อยเอาพริกอ่อนออกมาแช่น้ำ ส่วนหัวหอมใหญ่เอามาปลอกก่อนแล้วค่อยแช่น้ำ ไข่ดาวเดี๋ยวเอาไว้ท้ายสุด
ตอนนี้ผมทำกับข้าวได้หลายอย่างแล้วนะครับ เพราะมีคนสอนดี
.
.
.

“เดี๋ยวป่านมากินข้าวด้วย” กันต์เดินเข้ามาบอกผมในครัว ไม่น่าไปนึกถึงมันเลย แค่นึกก็มาอย่างกับนกรู้เลยมัน พอบอกว่ามันจะมา ก็ต้องนึกเมนูที่จะทำเพิ่มแล้วครับ สุดท้ายแล้วกันต์ก็ต้องมาเข้าครัวเองจนได้

“จะผัดหน่อไม้ฝรั่งหรือบล็อกเคอรี่กับกุ้งดี” กันต์ถามระหว่างที่รื้อกับข้าวออกมาจากตู้เย็น

“อยากกินหน่อไม้ฝรั่งมากกว่า” ผมตอบ แล้วเดินมาหากรที่หน้าตู้เย็น รับเอาหน่อไม้ฝรั่งจากกันต์ไปแช่น้ำ ส่วนกุ้งซื้อกุ้งแช่แข็งมาไว้จะได้ไม่เสียเวลาแกะ

“เอาอะไรอีก” กันต์หันมาถาม

“อยากกินเต้าเจี้ยวหลนทำให้หน่อย เดี๋ยวกรเอาผักออกมาล้างให้” ผมพูดออกอาการอ้อนเล็กๆ จะให้เขาทำให้กินก็ต้องอ้อนกันนิดนึง กลายเป็นว่ามื้อเย็นวันนี้ก็จัดกันแบบเต็มรูปแบบเลยครับ ตบท้ายด้วยแกงจืดตำลึงอีกอย่าง ให้มีอะไรน้ำๆ บ้าง

ทำกับข้าวเสร็จไปสองอย่างไอ้ป่านมันก็มาถึงครับ กันต์บอกว่าพี่กาวน์ไปดูงานที่สิงคโปร์กลับพรุ่งนี้ เลยชวนมันมากินข้าวด้วย ไอ้ป่านมันทำกับข้าวไม่เป็น มากินที่นี่จะได้ไม่ต้องออกไปกินข้างนอก แล้วคอนโดฯ พี่กาวน์อยู่ใกล้แค่นี้สิบห้านาทีมันก็มาถึง

“เต้าเจี๊ยวหลน กำลังอยากกินพอดีเลย” ไอ้ป่านพูด เข้ามาถึงมันก็ตามมานั่งเสนอหน้าอยู่ในครัวดูผมสองคนทำกับข้าว แล้วใจตรงกับกูอีกนะมึง อยากกินเต้าเจี๊ยวหลน

“แล้วพี่กันต์จะย้ายเข้าบ้านวันไหน” ไอ้ป่านมันถาม ก่อนเดินไปเปิดตู้เย็น แล้วก็ได้คัสตาร์ดติดมือมันออกมาหนึ่งถ้วย

“ต้นเดือนหน้า” กันต์ตอบ ก่อนใช้ช้อนตักชิมเต้าจี๊ยวหลนในหม้อ

“ทำบุญขึ้นบ้านใหม่หรือเปล่า” ไอ้ป่านมันก็คุยกับพี่มันไป ส่วนผมก็ล้างผักแกล้มแล้วจัดใส่จาน

“อืม ทำ เดี๋ยวแม่พี่ดูฤกษ์ให้อีกที” กันต์ตอบ แล้วไอ้ป่านก็ลุกหายไปสักพัก ก่อนกลับมาพร้อมอัลบั้มรูปในมือ

“พี่กันต์ตอนเด็กๆ นี่ขาวดีเนอะ ขาวกว่าป่านอีก” ไอ้ป่านมันพูด

“แต่ตอนนี้ป่านขาวกว่าพี่ซะงั้น” มันพูดต่อ แล้วยกแขนตัวเองขึ้นมาดู

“มึงก็ขาวเว่อร์ไป” ผมพูดขึ้นมาบ้าง มันขาวเกินจริงๆ ครับ ขนาดไปตากแดดเล่นน้ำทะเลด้วยกัน แทนที่ตัวมันจะดำกลับแดง ไม่นานก็ขาวเหมือนเดิม

“พ่อแม่กูคนเหนือนะเว้ย กูจะไม่ขาวได้ไง” มันพูด เออ ผมก็ลืมว่ามันเคยบอกว่า เดิมแล้วบ้านมันเป็นคนเชียงใหม่คู่ แต่ปู่ย่า ตายายมันย้ายลงมาอยู่กรุงเทพฯ แล้วก็อยู่ที่นี่กันมาตลอด บ้านที่เชียงใหม่ก็ไม่มีแล้ว มีแต่บ้านที่เชียงรายที่เคยไปเที่ยวกันตอนปีใหม่

“แล้วทำไมไม่ตามพี่กาวน์ไปเที่ยวด้วยเลย” กันต์ถามไอ้ป่านครับ

“ไม่เอาอ่ะ พี่กาวน์ไปทำงาน ถ้าไปป่านก็ต้องอยู่คนเดียว แล้วไปแค่วันเดียว ไว้ไปเที่ยวเองหลายๆ วันดีกว่า” ไอ้ป่านตอบพี่มัน

“คืนนี้ก็นอนนี่เลย พรุ่งนี้ค่อยกลับ” กันต์เสนอ ไอ้ป่านมันก็พยักหน้าตอบตกลง

“ใจง่ายนะมึง” ผมพูดแซวมัน

“เรื่องกู” มันตอบ แล้วยักคิ้วกวนๆ ส่งกลับมา ก่อนยกกับข้าวที่เสร็จแล้วไปวางที่โต๊ะกินข้าว แม่งกวนโอ๊ยเก่งพอกันทั้งพี่ทั้งน้อง

“มึงอย่ามาด่ากูในใจ กูรู้” ไอ้ป่านมันพูด มึงจะรู้ดีเกินไปแล้ว

“แสนรู้นะมึง” ผมว่ามัน

“กูว่าจะเล่าอะไรดีๆ ให้มึงฟัง แต่มึงด่ากูมาก กูไม่เล่าดีกว่า” มันพูด แล้วกลับมานั่งหน้าเคานท์เตอร์ พร้อมหยิบรูปขึ้นมาดูต่อ

“เรื่องอะไรของมึง” ผมถามมัน แล้วยกจานข้าวไปที่โต๊ะ กันต์กับไอ้ป่านก็ตามมานั่งลงที่โต๊ะกินข้าว ว่าจะไม่สนใจ แต่ก็อดอยากรู้นิดๆ ไม่ได้

“ไม่ค่อยอยากรู้เลยนะมึงอ่ะ” มันด่าผม ตอนนี้กันต์ก็เริ่มมองไปที่ไอ้ป่านที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามเหมือนกันครับ

“ว่าจะเล่าเรื่องพี่กันต์ตอนเด็กๆ ให้ฟัง แต่ตอนนี้กูหิว ขอกินก่อน” มันพูด ไม่ค่อยเห็นแก่กินเลยนะมึง

“น้าดาวเคยเล่าให้กูฟังว่า ตอนเด็กๆ พี่กันต์โคตรไว้ตัวเลย ใครจับก็ไม่ได้ พอใครที่ไม่เคยเห็นหน้าไปแตะตัวนะ พี่กันต์จะทำหน้าเบ้ เอามือปัดๆ ตรงที่โดนจับ ยังไม่พอมีเหยียบๆ ซ้ำอีกต่างหาก กูล่ะเชื่อเลย” ไอ้ป่านมันเริ่มเล่าวีรกรรมตอนเด็กของกันต์ให้ผมฟัง

“จริงดิ ไม่น่ารักเลยนะเนี่ย ขอจับหน่อยก็ไม่ได้” ผมหันไปแซวกันต์ นึกถึงกันต์ตอนเด็กเวลาทำท่าทางแบบนั้นคงตลกๆ ดีเหมือนกัน

“ไม่รู้ดิ จำไม่ได้ แต่แม่เคยเล่าให้ฟัง” กันต์ตอบ

“กลับกับกูเลย แม่กูบอกใครมาขออุ้มกูไปกับเขาหมด” ผมบอกไอ้ป่าน

“ก็มึงมันใจง่ายแต่เด็ก” ไอ้ป่านมันย้อน

“กวนตีนนะมึง อย่างกูเขาเรียกอัธยาศัยดีเว้ย” ผมตอบ

“อ้าว มึงว่าพี่กูเป็นเด็กอัธยาศัยแย่หรอวะ พี่กันต์ ไอ้กรมันว่าพี่อ่ะ” อ้าว เชี่ยแล้ว กูพูดแบบนั้นหรือยัง มาเป่าหูแฟนกูให้เข้าใจกูผิดซะงั้น กันต์ก็หันมามองหน้าผมเฉยๆ ครับ แต่ไม่ได้พูดอะไร แฟนผมเขาน่ารัก ไม่ว่าอะไรหรอก

“คิดได้นะมึง” ผมพูดกับมันสั้นๆ

“ยังมีอีกอันนี้แม่กูเล่า ตอนกูเล็กๆ แม่กูพาไปเล่นบ้านพี่กันต์ แล้วมีเพื่อนพี่กันต์ที่อยู่ข้างบ้านมาเล่นด้วย มันดันเกิดมันเขี้ยวกูขึ้นมาหรือยังไงไม่รู้ มาหยิกแก้มกูจนกูร้องไห้ แล้ววิ่งหนีเข้าบ้านตัวเอง มึงรู้ไหมพี่กันต์ทำไง พี่กันต์ปีนรั้วเข้าไปบ้านเขา ไปตีเขาถึงในบ้านก่อนปีนกลับออกมา มึงคิดดูพี่กันต์เพิ่งห้าหกขวบ แต่ปีนรั้วอัลลอยด์สูงๆ ไปตีคนอื่นถึงในบ้าน สุดๆ อ่ะพี่กู ” ไอ้ป่านมันเล่าวีรกรรมของคนที่นั่งอยู่ข้างผมเป็นเรื่องที่สอง แต่ละอย่างแสบๆ ทั้งนั้น แต่ทำให้รู้ได้เลยว่า พี่กันต์หวงน้องตัวเองขนาดไหน    

“แล้วออกไปยังไง ไม่มีคนเห็นหรอ” ผมหันไปถามกันต์ เพราะจากที่เคยไปบ้านเขามาเห็นมีคนเต็มบ้าน แล้วจากตัวบ้านไปถึงรั้วหน้าบ้านก็ไม่ใช่ใกล้ๆ เด็กเล็กๆ วิ่งออกจากบ้านไปไม่มีใครเห็นได้ยังไง

“ก็หลบๆ ไปตามต้นไม้” กันต์พูดไขข้อข้องใจให้ผม  

“ทำเอาพี่เลี้ยงโดนดุยกบ้าน พี่กันต์ออกนอกบ้านไปได้ยังไม่พอไปปีนรั้วบ้านคนอื่นอีก แต่ไม่มีใครเห็นสักคน น้าดาวบอกมาเห็นอีกทีพี่กาวน์เดินยิ้มร่ากลับเข้าบ้าน แล้วบอกไปตีเขาคืนให้น้องมาแล้ว ได้ใจมากอ่ะพี่กู” ไอ้ป่านพูด ผมเลยไม่ค่อยแปลกใจเลยครับ ว่าทำไมมันถึงรักพี่มันนัก แล้วจากที่มันเคยเล่า ว่ามันมีพี่ชายอยู่คนแต่อายุต่างจากมันหลายปีมันเลยเล่นกับกันต์มากกว่า ส่วนพี่ชายมันก็จะสนิทกับพี่กาวน์ เพราะคู่นั้นเขาปีเดียวกัน

“มึงก็โง่ให้คนอื่นเข้ามาแกล้งได้เนอะ” ผมบอกไอ้ป่าน

“สัด กูเพิ่งสองขวบเองมั้งตอนนั้น” มันด่าผมกลับมา

แล้วไอ้ป่านมันก็เล่ามาอีกหลายเรื่องครับ แต่ล่ะอย่างนี่แสบสันทั้งนั้น แสบผิดกับหน้าตาที่ผมว่าเหมือนเด็กผู้หญิงแบบสุดๆ ขนาดผมตอนเด็กแม่เล่าให้ฟังว่าซนแล้วนะ ยังไม่ได้เท่ากันต์เขาเลย รายนั้นแทบไม่เคยกลัวอะไร เว้นอยู่อย่างเดียว

“เรื่องนั้นกูเห็นกับตามาแล้ว อย่างฮา” ผมพูดกับไอ้ป่านหลังจากมันเล่าว่ากันต์เคยตกเก้าอี้เพราะแมลงสาบมาแล้ว เรื่องนั้นนึกภาพตามไม่ยาก เพราะเคยเห็นกับตามาแล้วว่า เขากลัวไอ้ตัวนั้นขนาดไหน ไม่เคยกลัวอะไรเลยแต่มาตกม้าตายเพราะแมลงสาบ

“กลัวแมลงสาบก็ดีกว่ากลัวหนอนล่ะวะ ลองมันเห็นได้กรี๊ดแตก ไม่เชื่อลองดู” กันต์สวนขึ้นมาครับ ไอ้ป่านพอได้ยินก็รีบโวยพี่มัน

“ใครกลัว แค่ขยะแขยง คิดแล้วขนลุก” มันพูด แล้วทำท่าเบ้

“ก็พอกันทั้งคู่” ผมพูด มันพอกันทั้งพี่ทั้งน้องแหละครับผมว่า

“อย่าให้รู้บ้างแล้วกันว่าไม่ชอบอะไร” กันต์พูดปิดท้าย ก่อนลุกขึ้นไปหยิบเอาไอติมที่ตักใส่ถ้วยไว้แล้วจากช่องแช่แข็งมาให้กินเป็นของหวานปิดท้าย

------------------------------------------------------------  

[Horizon]

มาแล้ววว.....
น่ารักมาก ครอบครัวนี้ 

[PeeYaR]

หวานแหววเช่นเคยค่า อิอิ
พี่ตอนตอนเด็กๆน่ารักน่าหยิกมากเลยยยยย

[PandP]

กันต์ทิ้งท้ายได้โหดมากเลยค่ะ 5555

[Na na]

  น่ารักอีกแล้ว
พี่กันต์ตอนเด็กน่ารักมากเลย อยากกอดสักทีจริงๆ
ส่วนกรไม่ค่อยจะช่างสังเกตเลย “ขาวดีเนอะ หนอนน้อยยังขาว” 5555

[knightofbabylon]

กรช่างสังเกตหรือแอบทะลึ่งหว่า  

น้องหนูป่านพี่กาวน์ไม่อยู่ด้วย ><

กันต์เปรี้ยวแต่เด็ก (นึกย้อนตอนมีเรื่องในผับ)

[rellachulla]

ชีวิตประจำวันของสองคน น่ารักดีเน้อ
หนุงหนิงๆ
ว่าแต่ตอนเด็กพี่กันต์เฮี้ยวจริงๆ

[qq_oo]

กันต์นี่แสบจริงๆๆ

[iforgive]

ยังคงน่ารักสม่ำเสมอ  สมกับเป็นคู่รักตัวอย่างจริง ๆ

[punchnaja]

หวงเนื้อหวงตัวแต่เด็ก กะเก็บไว้ให้ใครคะ คิกๆ

[Sweet cream]

  กรแอบหื่นตลอดๆ ฮาๆ
ส่วนกันต์เฮี้ยวเอาเรื่องแต่เด็กอ่ะ แล้วก็น่ารักมากด้วย
น้องป่านพี่กาวน์ไม่อยู่แอบเหงาล่ะสิ ถึงมาหาพี่

[naiin]

น่ารักดีมีวัยเด็กมาเล่าให้ฟัง แค่นึกภาพนะ.....หนอนขาวๆ อิอิ

[pattybluet]

คู่นี้เค้าน่ารัก ยิ่งเวลาคุยกัน อ่านแล้วยังอดยิ้มไม่ได้เลย

[Fanun]

น่ารักอ่ะ คู่นี้หวานตลอด แต่พี่กันต์ตอนเด็กดูแสบน่าดู

[Piaanie]

อ่านรวดเดียวตั้งแต่แรก โอยยย น่ารักมากคู่นี่ เรียบๆ แต่เข้าใจกันมากอ่า

[yeyong]

มีทิ้งท้าย แล้วหายไป
ตอนนี้จบแล้วเหรอ
คู่นี้เค้าเรื่อยๆ อ่านแล้วน่ารักจัง
ให้ความรู้สึกชีวิตคู่ดีค่ะ

[Mafia Mania]

เรียกว่าครอบครัวสุขสันต์ได้เลยครอบครัวนี้ 

กันต์ทิ้งท้ายแบบนั้นกรคงเสียวสันหลังวาบอ่ะ แอบโหด

[TEe RuKk]

อะไรของเธอคับคนแต่ง มาหนอนน้งหนอนน้อย




เดีย

[Angel_K]

อะไรของเธอคับคนแต่ง มาหนอนน้งหนอนน้อย

แล้วน่ารักไหมล่ะคะ 

[Akamei]

น่ารักจังพี่กันต์ตอนเด็กๆ
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕

แต่ชื่อตอนคนแต่งนี่ แอบคิดลึกนะ
ร๊าก ก ก ก ก ก ก ก ก