ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0----------------
คำเตือน : ไ่ม่เหมาะสำหรับผู้ที่ไม่ชอบเคะอ่อนแอและรับเรื่องแปลกประหลาดมากนักไม่ได้
ที่จริงมันก็ไม่แปลกมากนักหรอก แต่อาจะมีบางส่วนที่หลายคนรับไม่ได้เท่านั้นเองค่ะ
---------------
Title : Miracle 01
เบื้องหลังบรรยากาศอันเงียบสงบของค่ำคืนในเมืองหลวง ลึกเข้าไปยังใจกลางความเจริญรุ่งเรืองซึ่งใครหลายคนภาคภูมิใจ อาคารสูงใหญ่ตั้งเด่นตระหง่านมองภายนอกดูแล้วเหมือนบริษัทขนาดใหญ่ธรรมดาทั่วไป ป้ายบริษัทสีทองสะท้อนกับแสงนีออนข้างทางเป็นประกาย กระนั้นชื่อบริษัทอันยาวเหยียดฟังดูสวยหรูยังไม่อาจเทียบเท่าได้กับ " SW " ตัวอักษรสองตัวที่สุดจะคาดเดาถึงความหมายของมันได้ แต่ในตลาดมืด ค้าของเถื่อนกลับเป็นชื่อที่ทุกคนคุ้นหู
SW หรือที่รู้จักกันอย่างกว้างขวางในฐานะองค์กรลับค้ายาทุกประเภท สิ่งเสพติดเป็นเรื่องแน่นอนอยู่แล้วสำหรับสังคมในยามค่ำคืน ทว่าสิ่งที่ต่างจากพ่อค้ารายอื่นซึ่งไม่มีใครเหมือนคือตัวยาพิเศษ ไม่อาจหาได้จากที่อื่นใดอีก เพียงคุณสั่งเราจะสรรหามาให้ สโลแกนสั้นกระชับฟังดูเกินจริงแต่ SW สามารถทำได้ดังคำกล่าวอ้าง
เศรษฐีรายหนึ่งสั่งยารักษาโรคร้ายซึ่งการแพทย์แผนปัจจุบันไม่อาจช่วยเยียวยาได้ ไม่กี่เดือนหลังจากนั้น สินค้าที่ต้องการถูกส่งตรงถึงมือพร้อมใบเสร็จเก็บเงินเรียกราคาสูงลิ่ว กระนั้นคุณสมบัติของตัวยาก็สมดังราคา ลูกค้ารายนั้นหายป่วยเป็นปลิดทิ้ง ไม่เพียงแต่ยารักษาโรค ยาปลุกเซ็ก ยาเสน่ห์หรืออะไรตามแต่ผู้ว่าจ้างจะบัญชามา ขอเพียงเอ่ยปากและเสนอราคาอันน่าพึงพอใจ องค์กรลับชื่อดังยินดีสรรหามาให้โดยไม่เกี่ยงวิธีการ
ทว่าไม่มีลูกค้ารายใดล่วงรู้ถึงกระบวนการผลิตยาอันแสนน่าทึ่งเหล่านั้น หนึ่งชีวิตของผู้ว่าจ้างที่ยืดยาวต่อไปได้ ชั่วเวลาแห่งความสุขสมอันเกิดจากการเสพยาแลกมาด้วยอีกกี่ชีวิตที่ต้องกลายเป็นหนูลองยา วิธีการสกปรกด้วยการกว้านซื้อเด็กกำพร้าจากสถานรับเลี้ยงเด็ก โดยให้สินบนจำนวนมากที่ไม่ว่าใครก็ปฏิเสธไม่ลง แลกกับการคัดเด็กสุขภาพแข็งแรงทุกคนทั้งชายและหญิงส่งให้องค์กร เด็กน้อยเหล่านั้นจะถูกเลี้ยงดูอย่างดี จนกระทั่งเติบโตแข็งแรง และแน่ใจว่าไม่ป่วยเป็นโรคร้ายแรงใดๆ
เมื่ออายุครบ 14 ปีหนูทดลองที่สมบูรณ์แข็งแรงทุกคนจะถูกสลักหมายเลขลงยังโคนต้นคอข้างหลังด้านบน ชื่อที่เคยถูกเรียกขานมาตลอดได้เปลี่ยนเป็นหมายเลขประจำตัว นักวิทยาศาสตร์แต่ละโปรเจคจะคัดเลือกวัตถุดิบมนุษย์ซึ่งมีคุณสมบัติตรงกับการทดลองที่ได้รับมอบหมายไปจำนวนหนึ่ง จนกระทั่งขั้นตอนการฟูมฟักและคัดเลือกสิ้นสุดลงการทดลองอันไร้มนุษยธรรมจึงเริ่มต้นขึ้น
เสียงกรีดร้องโหยหวนด้วยความทุกข์ทรมานเป็นสิ่งที่ทุกคนในองค์กรลับชินชาไปเสียแล้ว เป็นเรื่องธรรมดาที่จะมีการดิ้นรนขัดขืน แต่กระนั้นก็ไม่มีหนูทดลองรายใดหนีรอดไปได้ ไม่มีเด็กคนไหนกล้าปริปากถามเมื่อเห็นเพื่อนกลับมาในสภาพเนื้อตัวขึ้นสีประหลาดเป็นด่างดวงอย่างที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน หรือสภาพที่มีก้อนเนื้อคล้ายแขนงอกออกมาจากลำตัว ทั้งที่ตอนโดนจับแยกไปยังไม่มี ราวกับเมื่อเอ่ยปากพูดออกไปจะเป็นการตอกย้ำถึงโชคชะตาอันน่าสมเพชของตัวเองไปด้วย
ล่ำลือกันว่าบอสแห่งองค์กรลับอันน่าโสมมผู้มีฉากหน้าเป็นนักธุรกิจหนุ่มอาภัพที่ต้องบริหารงานต่อจากพ่อแม่ซึ่งเสียชีวิตลงด้วยอุบัติเหตุอย่างกะทันหันนั้นช่างโหดร้ายนัก ทุกโปรเจคที่มีผู้เสนอเข้ามาขอแค่มีข้อตกลงอันเย้ายวนใจพอ แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตหรือความทุกข์ทรมานของหนูทดลองมากเพียงใดก็ไม่เคยเหลียวแล ทุกคำที่หลุดออกมาล้วนแต่เป็นการถามถึงความคืบหน้าของแต่ละโปรเจคเท่านั้น สำหรับเขาแล้วหนูทดลองเป็นเพียงชีวิตไร้ค่าที่ถูกทอดทิ้งไม่มีผู้ใดต้องการ ราวกับเป็นขยะ การทดลองในโปรเจคเปรียบเหมือนการนำขยะเหล่านั้นมาใช้ให้เกิดประโยชน์ไม่ใช่เรื่องเสียหายอันใดแม้แต่น้อย
ในคืนนี้ก็เป็นเหมือนเช่นเคย ด้านหลังอาคารซึ่งเป็นฉากหน้าขององค์กรลับยังมีสิ่งก่อสร้างสูงไม่ต่างกันตั้งอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก สถานที่แห่งนั้นถูกล้อมรอบด้วยกำแพงสูงและมืดมิด แสงจากหลอดไฟนีออนซึ่งตั้งเว้นกันเป็นระยะไปตามแนวกำแพงเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยให้ที่แห่งนี้ยังพอมีแสงบ้าง หนุ่มฉกรรจ์หลายสิบคนนั่งจับกลุ่มคุยกันเพื่อเป็นการฆ่าเวลาระหว่างเฝ้ายามอยู่ตรงบริเวณใกล้กับทางเข้าตึก ชายหนุ่มคนหนึ่งปลีกตัวออกจากวงสนทนา หลบมายืนพิงกำแพงตึกก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบคล้ายจะเป็นการเพิ่มแสงสว่างไปในตัว
เจ้าของมวนบุหรี่สูดดมกลุ่มควันสีเทาเข้าปอดและระบายลมหายใจออกมาช้า ๆ ก่อนจะทันสังเกตเห็นเงาดำที่วิ่งออกมาจากด้านในตึกมาหยุดอยู่ด้านหลังบานประตูกระจกใสที่ใช้เป็นที่สูบบุหรี่เป็นประจำ แสงอันน้อยนิดส่องมาจากด้านบนกำแพงเผยให้เห็นชุดเครื่องแบบสีเขียวไซส์ใหญ่กว่าเจ้าของ หมวกที่สวมอยู่ก็ใหญ่เกินความจำเป็นจนบดบังใบหน้าของอีกฝ่ายไปเกือบทั้งหมด ผู้อยู่ด้านนอกอาคารพยายามอ่านคำพูดที่เรียวปากสีซีดกำลังพยายามจะเอ่ยออกมาอย่างสุดความสามารถ
" พูดให้มันดัง ๆ หน่อยสิ มัวแต่กระซิบอยู่ได้ " เมื่อเอ่ยตวาดไปเช่นนั้น ร่างของเพื่อนร่วมงานอีกฝากฝั่งของประตูก็สะท้านไหวเล็กน้อย
" ทะ..ทำกุญแจหาย "
" บอกอย่างนี้ตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง จะพูดเสียงเบาไปทำไมกันวะ "
เสียงที่ดังไม่ต่างจากเมื่อครู่เท่าใดนักเอ่ยออกมาคล้ายกลัวใครจะมาได้ยินเข้า ทำให้คู่สนทนายิ่งหัวเสียหนักกว่าเดิม ก่อนจะคว้าคีย์การ์ดออกมาจากกระเป๋าเสื้อทาบลงไปบนตัวเครื่องด้านข้างประตู ชั่วอึดใจกระจกใสสองบานก็เคลื่อนตัวแยกออกจากกันเปิดทางให้ผู้ที่อยู่ด้านในออกมาสู่ภายนอก
" แกนี่ไม่ค่อยคุ้นหน้าเลย เพิ่งมาใหม่เหรอไง ทำคีย์การ์ดหายซะด้วยระวังจะถูกหัวหน้าหมายหัว...เฮ้ย เดี๋ยวก่อนสิ! "
ยังไม่ทันได้พูดจนจบประโยค คนที่คาดว่าน่าจะยืนอยู่ตรงหน้ากลับออกวิ่งด้วยท่าทางผิดธรรมชาติหายลับไปยังประตูด้านหลัง การแอบออกเวรก่อนเวลาในคืนที่ทุกอย่างสงบเรียบร้อยเช่นนี้ถือเป็นเรื่องปกติ ยามหนุ่มผู้นี้จึงไม่ได้ติดใจสงสัยนัก เขาหยิบบุหรี่มวนใหม่ขึ้นมาจุด ก่อนจะเดินกลับไปจับกลุ่มกับเพื่อนคนอื่นอีกด้านหนึ่ง
ถัดไปไม่ไกลนักจากตึกขององค์กรลับ เด็กหนุ่มร่างเล็กที่แสร้งตบตาเป็นหนึ่งในยามเมื่อครู่นี้กำลังออกวิ่งอย่างสุดแรงเท่าที่กำลังกายจะเอื้ออำนวย ด้วยท่วงท่าที่ผิดปกติเนื่องจากอาการเจ็บปวดทางกาย หมวกสีเขียวตกกระเด็นไปนานแล้ว เสื้อที่ใหญ่เกินขนาดตัวยิ่งทำให้การเคลื่อนไหวเป็นไปอย่างยากลำบาก ลมหนาวกรีดผ่านร่างกายจนเสื้อแนบลู่ไปด้านหลังเผยให้เห็นเลขสลักหลังลำคอเพรียว
..23..
" อึก.."
ร่างผอมบางทรุดลงนั่งบนพื้นคอนกรีตข้างถนน อาการปวดร้าวบริเวณช่องท้องทวีขึ้นจนไม่อาจทรงตัวได้อีกต่อไป ริมฝีปากสีซีดขบเม้มเข้าหากันแน่น ดวงตาสีน้ำตาลที่เริ่มพร่ามัวทอดมองไปยังท้องถนนเบื้องหน้า สัมปชัญญะสุดท้ายกำลังจะถูกความเจ็บปวดคร่าไป ท่ามกลางสติที่พร่าเลือนเด็กหนุ่มรู้สึกได้ว่ามีร่างเงาทาบทับอยู่บนร่าง กระนั้นกลับไม่มีแรงพอแม้จะลืมตาขึ้นมอง
"..ช่วยผมด้วย.."
-------------------------------------
ข่าวหนูทดลองหมายเลข 23 หลบหนีออกจากห้องทดลอง แพร่กระจายไปทั่วองค์กรทันทีที่แสงอาทิตย์แรกจับขอบฟ้า แม่บ้านคนหนึ่งนำอาหารเช้าเข้าไปให้และพบว่าห้องขังเดี่ยวว่างเปล่า มีร่างของยามหนุ่มคนหนึ่งสวมเพียงกางเกงในนอนไม่ได้สติอยู่บนพื้น ข้างกันนั้นมีเหล็กแท่งเปื้อนเลือดตกอยู่
ข่าวนี้ไปถึงหูบอสใหญ่อย่างรวดเร็ว เวลาต่อมาไม่นานนัก จากการเช็ครหัสประจำตัวของคีย์การ์ดที่ใช้เปิดประตู ก็สืบทราบได้ถึงผู้ที่บังอาจเปิดประตูให้หนูทดลองหลบหนีออกไปได้สำเร็จ ในวันเดียวกันนั้นเองบอสใหญ่ก็เดินทางมาถึงองค์กรลับ โทษที่ผู้กุมอำนาจสูงสุดหยิบยื่นให้ยามทั้งสองนายที่สะเพร่าถูกหนูทดลองลอบทำร้าย และโง่เง่าจนหลงเชื่ออุบายตื้น ๆ คือการลงมือสังหารด้วยมือของตนเอง
" พวกแกใช่มั้ยที่ปล่อยให้หมายเลข 23 หนีไปได้ "
สิ้นประโยคนี้ไม่มีถ้อยคำใดหลุดออกมาอีกเลย ไร้ซึ่งการฟังคำแก้ตัวอันใด ปากกระบอกปืนไล่เล็งไปยังอวัยวะที่สำคัญน้อยที่สุดของยามทั้งสองซึ่งถูกมัดเอาไว้ ไล่ยิงไปทีละส่วนให้ลิ้มรสความตายที่ค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาทีละน้อย หยาดเลือดไหลนองพื้น กลิ่นคาวลอยฟุ้งไปในอากาศ เสียงกรีดร้องอ้อนวอนขอชีวิตที่ฟังดูไร้ค่า จวบจนกระทั่งกระสุนสุดท้ายตัดขั้วหัวใจการลงโทษจึงจบลงในที่สุด
หลังจากนั้นมีคำสั่งให้ออกตามหาหมายเลข 23 ทันที ทว่ายิ่งค้นหากลับยิ่งดูเหมือนงมเข็มในมหาสมุทร แม้จะมีรอยสลักหลังต้นคอที่น่าจะเป็นจุดสังเกตให้ควานหาได้ง่ายก็ตามที ไม่มีผู้ใดรู้เห็นถึงความเคลื่อนไหวของหนูที่ลอบหนีออกไป คำสั่งต่อมาจึงเป็นการล้มเลิกโปรเจคที่มีหมายเลข 23 เป็นตัวทดลองจนกว่าจะตามหาเจอ
ทว่าผ่านไปหลายปีก็ยังไร้วี่แววใด ๆ เช่นเดิม.....
TBC
เพิ่งเคยโพสที่นี่เป็นครั้งแรก ฝากตัวด้วยนะคะ แฮ่~
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
