สัญญาแล้วไม่ได้ลงมาหลายวัน
สภาพร่างกายไม่พร้อมจะเขียนนิดหน่อย
คงไม่หนีไปกันหมดนะครับ
ลงให้ยาวๆเลยครับตอนนี้
.........................
ตอนที่ 17 ความหวัง
คีย์กับสุภาพาธรมาที่โรงพยาบาล
ครืดดด ครืดดด
เสียงล้อเตียงพยาบาลวิ่งลากร่างของธรที่นอนสลบอยู่
เตียงที่ธรนอนได้ถูกลากกเข้าไปที่ห้องฉุกเฉินทันที
ไฟแดง I.C.U. สว่างขึ้นมาหน้าห้อง
"ญาติรออยู่ข้างนอกนะค่ะ" พยาบาลในชุดขาวออกมาห้ามคีย์กับสุภาไว้
คีย์นั่งลงบนเก้าอี้สีแดงที่วางอยู่หน้าห้อง
สายตาของเขาจ้องมองเข้าไปแต่ในห้องฉุกเฉิน
สุภามานั่งข้างๆลูกชายสุดที่รัก
เขาเห็นลูกชายตัวเองดูกังวลมาก
สุภาจับมือคีย์ขึ้นมากุมไว้
"คุณธรเขาต้องไม่เป็นไรหรอกลูก เขาเป็นคนดี"
สุภาบอกด้วยเสียงปลอบโยน
สุภาบีบมือลูกชายเบาๆ
คีย์หันมามองหน้าแม่ของเขาก่อนที่แม่ของเขาจะดึงเขาเข้าไปกอด
หลังจากที่แม่เขาดึงเขาเข้าไปกอด
คีย์ก็ร้องไห้ออกมาทันทีในอ้อมกอดที่อบอุ่นนั้น
"ปู่เขาจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ ฮืออ"
สุภาเอามือลูบหัวลูกชายเบาๆ เพื่อปลอบใจ
ครืดด ครืดด
ห้องฉุกเฉินเปิดออกมาพร้อมกับเตียงที่ธรนอนอยู่
"หมอครับ คนไข้เป็นไงบ้างครับ" คีย์รีบเข้าไปถามทันทีที่หมอเดินออกมา
"คุณเป็นญาติคนไข้หรือเปล่าครับ"
"ครับ" คีย์รีบตอบ
"คือคนไข้ได้รับความกระทบกระเทือนที่หัวนะครับ แถมร่างกายยังอ่อนแออีกด้วย แต่ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่..." หมอเงียบลงไป
"แต่อะไรครับหมอ" คีย์ร้อนใจมาก
"คือ... ว่า... ทางเรายังบอกไม่ได้ว่าคนไข้จะฟื้นตอนไหนนะครับ" หมอทำหน้าเครียด
"หมายความว่าไงครับ เขาจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกหรือไง" คีย์ทำหน้ากังวลมากขึ้น จนสุภาเดินมาโอบไหล่ไว้
"คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ แต่เราแค่บอกไม่ได้ว่าเขาจะฟื้นตอนไหนครับ แล้วนี้เราก็ไม่รู้ว่าใครจะเป็นคนดูแล หรือจะให้เราจ้างพยาบาลพิเศษครับ"
"ไม่ครับ ผมจะดูแลเอง" คีย์รีบบอก
"แต่ว่าแขนคุณยังไม่หายดีเลยนะครับ"
"ไม่เป็นไรครับ ผมทำได้ ขอบคุณมากครับ"
แล้วหมอก็แยกตัวออกไป
คีย์เดินตามเตียงที่เข็นธรไปจนถึงห้องพิเศษที่โรงพยาบาลจัดไว้
"จะไหวหรือลูก เรายังแขนเจ็บอยู่นะ" สุภาห่วงลูกชาย
"ไหวสิครับ เพราะเรื่องมันเกิดจากกผมนะ"
"แต่แม่จะทำยังไงกับพ่อละครับ พ่อคงไม่ยอมแน่" คีย์เริ่มกังวล
"เดี่ยวแม่จัดการเองเรื่องนี้ คราวนี้พ่อเขาทำเกินไปจริงๆ" สุภาทำหน้าจริงจัง
คีย์ขออยู่เฝ้าธรเลยคืนนี้ สุภาบอกเดี๋ยวจะให้เด็กที่บ้านเอาเสื้อผ้าของใช้มาให้ แล้วถ้ามีอะไรให้รีบบอกเขาทันที
คีย์นั่งเฝ้าธรอยู่ที่ข้างเตียง เขาจับมือธรไว้ตลอดเวลา
"เป็นเพราะผมคนเดียวที่ทำให้ปู่เป็นแบบนี้" คีย์ร้องไห้ออกมา แต่เขารีบเช็ดน้ำตาเพราะเขาไม่อยากให้ใครเห็นว่าเขาอ่อนแอ
สักพักเด็กที่บ้านก็เอาของใช้มาให้ คีย์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็มานั่งเฝ้าธรที่ข้างเตียง
เขาอยากเป็นคนแรกที่ให้ธรเห็นตอนฟื้นขึ้นมา เขาอยากรับรู้คนแรกว่าธรตื่นขึ้นมาแล้ว
คีย์นั่งเฝ้าธรจนหลับไป โดยที่เขากุมเมือธรไว้ตลอดเวลา
เช้าคีย์ตื่นขึ้นมาเพราะพยาบาลมาปลุกเพื่อวัดไข้ และเช็คร่างกายของธร
คีย์มานั่งรออยู่โซฟาข้างๆ เพื่อรอให้พยาบาลเช็คร่างกายและทำความสะอาดให้ธร
"กลับบ้าน ใครใช้ให้แกมาอยู่ที่นี่" เสียงสุเมธดังมาจากหน้าประตู
"พ่อ" คีย์ตกใจ
"ไปเลยแกกลับบ้าน" สุเมธเดินมาดึงมือคีย์ทันที
"ผมไม่กลับ ผมจะอยู่ที่นี่" คีย์ตอบ
"ไม่แกต้องกลับ ชั้นไม่อนุญาตให้แกอยู่ที่นี้" สุเมธเสียงแข็งทันที
"แต่แม่อนุญาตแล้วนะครับ" คีย์เสียงแข็งตอบ
"แต่พ่อไม่ให้" สุเมธพยายามดึงคีย์กลับ
"นี่ใครมาเสียงดังในห้องนี้นะ" เสียงผู้หญิงที่คีย์คุ้นเคยดังมาแต่ไกล
คีย์กับสุเมธหันไปดูตามต้นเสียงทันที
คีย์ยิ้มออกมาทันทีที่เห็นหน้าของคนที่เดินเข้ามาที่เดินเข้ามา เพราะคนนั้นคือแม่ของธรนั่นเอง
แต่สุเมธกลับทำหน้าตกใจเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามา
"เออ สวัสดีครับคุณหญิง ไม่ทราบว่าคุณหญิงมาทำอะไรที่นี่ครับ" สุเมธรีบเปลี่ยนท่าทางทันที
"ฉันก็มาดูลูกชายฉันนะสิ ถ้าลูกชายฉันเป็นไรไปนะ ฉันจะเล่นงานต้นเรื่องให้น่าดู" เสียงแม่ธรข่มขู่ สุเมธหน้าเสียขึ้นมาทันที
"เจ้าตัวเล็กมานี่สิ" แม่ธรเรียกให้คีย์เข้าไปหา
"สวัสดีครับแม่ แม่มาได้ไงครับ" คีย์เดินมายืนข้างๆ
"ก็แม่เรานะสิส่งข่าวไปที่บ้านไร่ แล้วเจ้าแดงมันก็รีบไปรับแม่มานี่เลย แล้วเราเป็นไรด้วยหรือเปล่า" แม่ธรดึงคีย์มาโอบไว้
"ผมไม่เป็นไรครับ แต่พี่เขายังไม่ฟื้นเลย" คีย์ทำเสียงเศร้า
"ไอ้ตัวดีแม่ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวมันก็ตื่นมาสร้างปัญหาได้อีก แต่เรานะต้องห่วงตัวเองด้วยนะ ถ้าเจ้าตัวดีตื่นมาแล้วไม่เจอเราจะทำยังไง" แม่ธรลูบหัวคีย์เบาๆ
"เออ.. คุณหญิงเป็นแม่ของคุณธรหรือครับ" สุเมธถามเรื่องที่ข้องใจ
"ก็ใช่นะสิ ลูกชายฉันเขาไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้ เพราะกลัวว่าคนอื่นจะเอาใจเขาเพราะบารมีที่บ้านนะสิ"
สุเมธหน้าเสียขึ้นมาทันทีเลยเมื่อได้ยินแบบนี้
"เดี๋ยวเธอออกไปคุยกับฉันข้างนอก เราคงต้องมีเรื่องคุยกันยาว" แม่ธรบอก
"เจ้าตัวเล็ก หนูอยู่นี่แหละนะ แม่ฝากพี่เขาด้วย" แม่ธรยิ้มให้ ก่อนที่จะเดินนำสุเมธออกนอกห้องไป
คีย์กลับมานั่งเฝ้าธรอยู่ข้างเตียงเหมือนเดิม เขานั่งกุมมือธรไว้เหมือนเดิม เขาอยากให้ความรู้สึกของเขาถ่ายถอดไปที่ธร เผื่อว่าธรจะตื่นขึ้นมาได้เขาได้แต่หวังให้เป็นแบบนั้น
สักพักแม่ธรก็เดินเข้ามาในห้อง มีสุเมธเดินตามเข้ามา แม่ธรเข้ามาจับที่ไหลของคีย์
"เจ้าตัวเล็ก หนูก็ต้องพักบ้างนะ เดี๋ยวจะล้มไปอีกคน" แม่ธรแสดงอาการเป็นห่วง
"ครับ ผมจะไม่เป็นไรแน่จนกว่าพี่เขาจะฟื้นนะครับ" คีย์รับปาก
"อืม ดีแล้ว งั้นแม่ฝากเจ้าตัวดีของแม่ด้วยนะ แล้วถ้าใครมีปัญหาอะไรโทรหาแม่ได้เลยนะ" แม่ธรยื่นนามบัตรให้คีย์
"งั้นแม่ฝากเจ้าตัวดีด้วยนะ งานแม่ยังอีกเยอะเลย นี่แวะมาดูมันหน่อย" พูดเสร็จแม่ธรก็เดินออกไปทันที สุเมธเดินตามหลังออกไปไม่ได้พูดอะไรแล้วคราวนี้
แม่คีย์ให้คนจัดส่งอาหารมาให้จากที่บ้าน เพราะกลัวคีย์จะไม่สบายไปอีกคน
..............................
คีย์เฝ้าธรมาได้3วันแล้ว ตอนนี้เขาพยายามที่จะอยู่ใกล้ธรมากที่สุด เพราะเขาอยากให้ธรตื่นมาเห็นเขาเป็นคนแรก
คีย์จะนั่งกุมมือธรทุกวัน หาหนังสือมาอ่านให้ธรฟัง หรือไม่บางครั้งก็เปิดเพลงเบาๆให้ธรฟัง เขาอยากให้ธรอยู่ในบรรยากาศที่ดีมากๆ
ตอนนี้ดูเหมือนสุเมธจะเลิกยุ่งเรื่องของธรกับคีย์แล้ว คงเพราะแม่ของธรพูดอะไรวันนั้นแน่ๆ คีย์มารู้ที่หลังจากแม่เขาว่าคุณหญิงแม่ของธรเคยช่วยเหลือพ่อเขามาก่อน ไม่งั้นคงจะล้มละลายหมดตัวไปแล้ว แล้วนี่ก็เป็นเรื่องบังเอิญสุดๆที่ธรดันมาเป็นลูกคุณหญิงได้
แต่คีย์ก็ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ว่าแม่ธรบอกอะไรพ่อเขา พ่อเขาถึงได้ยอมง่ายๆ
....................................
วันนี้ก็ครบอาทิตย์ที่ธรยังไม่ฟื้น คีย์เริ่มกังวลมากขึ้น คนอื่นๆในไรก็แวะมาเยี่ยมธรเสมอๆ รวมทั้งปลัดโอห์มด้วย
"น้องคีย์ไม่เป็นไรนะครับ แขนก็ยังเจ็บยังต้องมาดูแลคนอื่นอีก" โอห์มเป็นห่วงคีย์
"ผมไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเต็มใจที่จะทำให้พี่เขาเอง" คีย์ยิ้มบอกว่ายังมีแรงอยู่
"ยังไงพี่ก็ยังห่วงน้องคีย์นะครับ จ้างพยาบาลมาดูแทนก็ได้"
"ไม่หรอกครับผมไม่เป็นไรจริงๆ ผมทำได้" คีย์ยืนยัน
"แต่ยังไงพี่ก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้นะครับ" โอห์มยังคงแสดงท่าทีว่าเป็นห่วงคีย์
"ขอบคุณครับ แต่ผมอยากให้พี่เขาตื่นมาเจอผมคนแรกน่ะครับ"
"อืม พี่คงห้ามอะไรเราไม่ได้แล้วล่ะมั้ง งั้นก็ดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะครับ" โอห์มตบไหล่คีย์เบาๆ
"ครับ" คีย์ตอบสั้นๆก่อนหันไปนั่งมองธรต่อ
"ปู่ เมื่อไหร่ปู่จะตื่นมาสักที ปู่ไม่อยากเห็นหน้าเค้าแล้วหรอไงนะ" คีย์พูดกับธรที่นอนหลับตานิ่งอยู่บนเตียง
"ไหนปู่บอกว่าจะเป็นคนปกป้องเค้าไง แล้วทำไมปู่ยังไม่ยอมตื่นขึ้นมาละ" คีย์น้ำตาค่อยๆไหลเออจากดวงตาทั้งสองข้าง
"ปู่ครับ ตื่นขึ้นมาสิครับ ตื่นขึ้นมาดุเค้าอีกไง ไม่งั้นเค้าจะไม่ยอมกินผักอีกนะ" น้ำตาของคีย์เริ่มไหลรินออกมาจากสองตามากขึ้น สายน้ำตาไหลลงมาอาบสองแก้มนุ่มๆของคีย์ ก่อนที่จะไหลหยดลงมา
ฮึก ฮึก
คีย์ร้องไห้ออกมาเพื่อระบายความกังวลในใจ เขากลัวว่าธรจะไม่ยอมฟื้นขึ้นมาอีกเลย เขาก้มหน้าลงกับมือธรที่เขากุมไว้
"ปู่ ตื่นขึ้นมาสิครับ ฮึก ฮึก เค้าขอร้องล่ะนะ ตื่นขึ้นมานะครับ ฮึก ฮึก" เสียงสะอื้นอันแผ่วเบาจากการร้องไห้ของคีย์ เพราะเขาไม่อยากให้ใครรู้ว่าเขาอ่อนแอ
กึก กึก
นิ้วชี้ข้างที่คีย์กุมมือธรไว้เริ่มขยับ ทีละน้อย แต่คีย์ยังไม่ทันสังเกตเพราะเขากำลังร้องไห้อยู่
กึก กึก กึก
นิ้วธรกระดิกอีกครั้ง คราวนี้แรงพอที่จะทำให้คีย์รู้สึกได้ คีย์รีบเงยหน้าขึ้นมามองทันที เขาจ้องสังเกตที่นิ้วมือของธร
กึก กึก กึก
นิ้วธรกระดิกอีกครั้ง คีย์เห็นแบบนี้รีบเช็ดน้ำตา แล้วกดสัญญาณเรียกหมอเข้ามาทันทีเลย
"ปู่ ปู่ ปู่ตื่นแล้วใช่ไหม" คีย์เขย่าตัวธรเบาๆ
...................................
เดี่ยวเขียนตอนต่อไปเลย มีไฟอยู่ตอนนี้
หัวข้อ: [เปิดจอง P:1,ภาพกระเป๋า P:39] มนต์รักบ้านทุ่ง ตอนจบ P:39 20-8-2554 (อ่าน 357790 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก