ขอโทษด้วยนะครับ ที่เมื่อวานลืมมาต่อ ... ที่จริงแต่งไว้จะเสร็จแล้ว ...
ขอบคุณAW สวยๆจากคุณ kaporzung ด้วย สวยกว่าของผมอีก ... รูปนี้เจเจน่ารักเว่อร์
บางคนบ่นคิดถึงเจเจกันใหญ่แล้ว ... ให้เจเจไปเที่ยวก่อนครับ ... เพ่เต้กับป้อเท่ห์จะได้อยู่ด้วยกันบ้าง
แต่เรื่องราวมันจะราบรื่นมื่นชื่นอย่างนั้นเหรอ...
ไม่รู้สิ...ติดตามอ่านกันครับ.................
ตอนที่ 30.2 จบตอน...อารมณ์ไม่จบผมออกมาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็โทรเข้าไปในบริษัท
“อัลโหลคุณอรครับ วันนี้ผมมีเซนต์เอกสารอะไรสำคัญบ้างครับ” โทรหาเลขาหน่อยครับ ... เช็คตารางงาน
“อ๋อ ก็มีบางตัวอ่าค่ะ แต่ก็ด่วน ทำไมเหรอค่ะ คุณเท่ห์จะไม่เข้าออฟฟิสเหรอค่ะ” คุณอรดูงานแล้วบอกผมกลับมา
“ประมาณนั้นอ่าครับ วันนี้ผมรู้สึกเพลียๆ เลยอยากจะพักซักวันนึง ยังไงถ้ามีอะไรด่วนก็โทรหาผมได้เลยนะ” ก็เมื่อคืนทั้งมึนๆ แถมยังไม่ได้นอนอีก
“อ๋อค่ะ ได้ค่ะ เดี๋ยวถ้ามีอะไรเข้ามา อรจะโทรแจ้งให้ทราบนะค่ะ”
“งั้นแค่นี้นะ”
“ค่ะ สวัสดีค่ะ”
พอวางสายจากคุณอรเสร็จผมก็ออกมาข้างนอก นายเต้อยู๋ไหนน้า ... จะเริ่มพูดอะไรกับมันดีหว่า
นั่นไงอยู่ตรงในครัวนี่เอง
“ทำอะไรอยู่เหรอครับ น่าทานจังเลย” รู้สึกเหมือนเป็นคู่ข้าวใหม่ปลามันเลย มีแฟนทำอาหารให้กินตอนเช้า
“ทำอาหารเช้าให้คุณนั่นแหละครับ อ้าว แล้วทำไมแต่งชุดนี้ละครับ ไม่ไปทำงานเหรอ” นายเต้ตอบคำถามผม พร้อมกับถามกลับเมื่อหันหลังมาเห็นผมในชุดลำลองธรรมดา
“อ๋อ คือชั้นรู้สึกเหมือนไม่ค่อยสบาย เลยอยากพักผ่อนมากกว่า” ผมตอบนายเต้ไป พร้อมทำหน้าเนือยๆใส่
“จริงเหรอครับ ผมว่าคุณสำออยมากกว่า” อะไรวะ ... สำออยที่ไหนกัน
“ไม่น้า ... นี่นายลองแตะหน้าผากชั้นดู” ผมพูดปุ๊บก็จับมือมันมาวางบนหน้าผากผม
“ไง ตัวร้อนป่าว” ผมถามไป พร้อมยิ้มให้นายเต้เห็นฟันครบสามสิบสองซี่
“ตอนนี้เหมือนจะยังไม่เป็นอะไร ... แต่ต่อไปอาจจะไม่แน่” จึ๋ยยย ทั้งน้ำเสียง สีหน้า แววตา เล่นเอาผมต้องปล่อยมือมันเลย ไรว่ะ ดุชิบหาย
“เฮ้ออ ผมว่านับวันคุณเท่ห์จะเด็กกว่าเจเจนะครับเนี่ย” นี่มันบ่นคนเดียว หรือมันหลอกด่าผมละเนี่ย
“นี่ครับ ทานอาหารเช้า แล้วก็ไปพักผ่อน จะได้หายป่วยไวๆ” นายเต้เอาอาหารเช้ามาวางไว้บนโต๊ะให้ผม ส่วนผมก็เดินตามมานั่งโต๊ะ
“อู้หู ... น่ากินจังเลย” น่ากินดีครับ มีอะไรไม่มาก เป็นพวกไข่ดาว ไส้กรอก แล้วก็แฮม
“ติ้งหน่องงง ติ้งหน่องง” เสียงออดหน้าห้องครับ ใครมาแต่เช้าเนี่ย
“เดี่ยวผมไปเปิดเองครับ” นายเต้หันหน้ามาบอกผม แล้วเดินออกไปดูที่ประตู ผมเห็นอาหารเช้าในจานก็หิวเลยครับ จับส้อม จับมีด บีบซอส กินกันเลย
“อรุณสวัสดิ์คะ คุณเท่ห์” เอ่อ ... เสียงนี้ เล่นเอาอิ่มอาหารเลย
“อ้าว คุณเกด อรุณสวัสดิ์ครับ” นี่มาแต่เช้าเชียว กะว่าจะมาทำดีให้ลืมเรื่องเมื่อคืนหรือไง
“พอดีว่าเกดมีชาสมุนไฟรดอกคำฝอยอยู่นะคะ เลยเอามาให้คุณเท่ห์ดื่ม จะช่วยให้สร่างเมามากขึ้น เห็นเมื่อคืนคุณเท่ห์เมาซะ เกดกลัวว่าจะเมาค้างนะคะ” คุณเกดพูดพร้อมกับวางขวดชาที่บรรยายสรรำคุณข้างต้นไว้บนโต๊ะที่ผมนั่งทานอาหารเช้า
“ครับ ขอบคุณคุณเกดมากนะครับ ผมสร่างเมาแล้วแหละครับ ตอนนี้แค่เพลียๆ เพราะเมื่อคืนผมหนักไปหน่อย ... ใช่มั๊ยนายเต้” ผมพูดไป มองนายเต้ยิ้มไป สังเกตสีหน้าของคุณเกดที่เปลี่ยนจากยิ้มๆ กลายเป็นพยายยิ้มขึ้นมาทันที
“เอ้อ นายเต้ ขอไข่ลวกให้ชั้นกินหน่อยสิ บำรุงหน่อย จะได้มีแรงทำต่อ” ผมไม่รู้เหมือนกันนะครับ ว่าที่ผมพูดสองแง่สามง่ามแบบนี้ คุณเกดจะคิดอย่างนั้นรึป่าว แต่ผมว่าเธอคิด เพราะ...
“ฮ่าๆๆ คุณเท่ห์นี่ตลกจังเลยนะคะ ... เมื่อคืนทำงานดึกทั้งคืนนะสิ ไงก็ผย่าหักโหมนะคะ เกดขอตัวก่อนแล้วกัน จะแวะมาทักทายใหม่นะคะ” เธอเป็นคนที่เสแสร้งได้เก่งจริงๆนะครับ ผมนับถือ
“ครับ ขอบคุณคุณเกดสำหรับชาด้วยนะครับ นายเต้ไปส่งคุณเกดด้วย” ผมพูดจบก็ตัดไส้กรอกขึ้นมากินต่อสบายใจ คุณเกดคิดว่าน้ำชาติดสินบนขวดนี้จะทำให้ผมลืมเรื่องเมื่อคืนเหรอ ... ฝันไปเถอะ
“คุณเท่ห์ เมื่อคืนคุณทำอะไร ถึงเพลียๆ อย่าบอกนะว่าคุณกับ คุณ ....” นายเต้เดินกลับมาจากส่งคุณเกดหน้าห้อง แล้วก็มาถามในสิ่งที่ผมพูดกับคุณเกดไปเมื่อครู้ พร้อมกับชี้ไม้ชี้มือ มาทางผม และเหมือนจะชี้ไปทางห้องคุณเกด ... คิดอะไรของมันเนี่ย
“จะบ้าเหรอ ชั้นไม่ได้มีไรกับเค้าซะหน่อย นายอย่ามามั่ว” ทำไมชอบยัดเยียดเราให้คุณเกดจังเลย ไอ้เวย์ก็เหมือนกัน
“อย่ามาโกหกผม เห็นเมื่อคืนกว่าจะกลับถึงห้อง ก็สายไปเกือบครึ่งชั่วโมง ใครมันจะไปรู้” นั่น คิดไปนั่นแล้ว
“ชั้นไม่ได้เพลียเพราะเรื่องเมื่อคืน แต่ชั้นเพลียเพราะเรื่องเมื่อเช้า” ผมพูดไป ทำตากรุ้มกริ่มใส่นายเต้ไป มองหน้าของนายเต้ สลับกับมองเท่ห์จังของตัวเอง
“อึ๋ยยย ไอ้ลามก คุณไปทำอะไรมาถึงเพลีย” ตอนนี้หน้าของนายเต้แดงมากเลยครับ ... เขินละสิ
“ก็แค่สำเร็จโทษมัน โทษฐานทำให้นายตกใจ เมื่อตอนเช้าไง” ก็มันไม่ยอมหดนี่ ... เลยต้องเอาออก
“หื่นนนนนนนน !!!!!!” พูดเสร็จมันก็เดินเข้าไปในมุมครัวครับ .... นี่ผมหื่นจริงๆเหรอเนี่ย ... ไม่มั้ง
“นายเต้ ขอไข่ลวกด้วยยยยยย”
ทานอาหารเช้าเสร็จผมก็มานั่งดูทีวีกับนายเต้ ที่นั่งดูอยู่ก่อนแล้ว เอ... เห็นว่าจะออกไปกับเพื่อน ... แต่ไม่ยักจะไปอาบน้ำ แต่งตัว
“ทำไมไม่ไปพักผ่อนละครับ ...” นายเต้พูดทั้งๆที่ตายังดูทีวี ... จะอะไรนักว้า แค่ซีรีส์เกาหลีนี่ มันดึงดูดมากกว่าผมนักเหรอ
“ยังไม่ง่วง คนเพิ่งตื่นจะให้ไปนอนได้ไง” ผมตอบไป ตาก็มองดูว่าพระเอกซีรีส์เกาหลีคนนี้ดูดีกว่าผมตรงไหน
แล้วมันก็เงียบ ...
อะไรนี่ติดซีรีส์ไม่สนใจคนรอบข้างเลยเหรออย่างงี้มันต้อง ...
“เอ๊ยย อะไรของคุณ มาเปลี่ยนช่องผมทำไม ผมจะดูซีรีส์” โวยวายเชียว
“ชั้นจะดูข่าวสารบ้านเมือง นายนี่ไม่ไหวเลย” ผมยึดรีโมทไว้ครับ ดูๆหน้ามัน ขำชะมัด
“แต่ผมมาดูก่อนคุณ” นั่นไง ที่เงียบไปก็คิดคำจะพูดสินะ
“แต่นี่มันทีวีชั้น ชั้นซื้อ ชั้นจ่ายค่าไฟ” เอากับผมสิ ... นายจะเอายังไงละทีนี้
“ถ้ามีเจ้านายแบบนี้ ...
ผมลาออกดีกว่า” เอ๊ยยยย เปลี่ยนช่องให้ก็ได้เว๊ย
“ขอบคุณครับ” นั่น นั่งยิ้มหน้าแป้นเชียว
ผมไม่ได้กลัวนะครับ
แค่ไม่อยากหาพี่เลี้ยงใหม่ให้เจเจ
เชื่อผมหน่อยสิ ....
“อัลโหลว่าไงมึง มาถึงนานยัง” นั่งไปซักพัก นายเต้ก็โทรศัพท์เข้าครับ สงสัยเพื่อนโทรมามันเดินไปคุยห่างจากผมพอประมาณครับ
“เอ๊ยยย ทำไมเป็นงั้นวะ แม่งเหี้ยจริงๆ” ดูมันคุยกันดุเดือดดีนะครับ ... สงสัยเพื่อนมันจริงๆ ... กิ๊กเกอะที่เคยคิดไว้ น่าจะหายไป
“แล้วมึงจะเอาไงต่อ” ดูเหมือนอารมณ์จะเย็นขึ้นแล้วนะครับ ... แต่ไม่แน่ กับนายบอย มันยังพูดแบบนี้เลย
“เอ๊ยยย จะดีเหรอวะ เจ้านายกูอยู่” นั่นๆๆ มีชื่อผมเข้าไปเกี่ยวข้องแล้ว
“คืนเดียวเหรอวะ ...จะดีเหรอกูไม่กล้าวะ” มันจะทำไรกันวะ คืนเดียว ไม่กล้า ผมอยู่ นี่นายเต้จะ...
“อะไรนะ ... ให้มึงจัดการเองเหรอ” โอ้นี่นายเต้จะโดยถูกกระทำเหรอเนี่ย ... ใครกันนะ หูผมตอนนี้พยายามขยายให้กว้างๆครับ ... จะยินที่สองคนนี้คุยกัน
“กูไม่แน่ใจวะ ... มึงลองดูเองแล้วกัน ถ้าได้ก็ดี” นี่ทำไมนายเต้ใจอ่อนแบบนี้นะ ... ไปยอมเค้าได้ยังไง ... โอ๊ยยย ผมปวดใจ T T
“อ่ะนี่คุณ เพื่อนผมจะคุยด้วย” อ๊ะ ... จะคุยกับผม
“เพื่อนนายจะคุยกับชั้น ??? ” จะคุยเรื่องไร ... หรือจะถามประสบการณ์จากผม ... บ้าไปแล้ว ผมไม่เค๊ยยยย
“สวัสดีครับ” ผมกรอกเสียงสุภาพๆผ่านทางสายโทรศัพท์
“สวัสดีครับ ผมเป็นเพื่อนของเต้นะครับคุณเจ้านายเต้” เพื่อนของนายเต้ ... เจ้านายของนายเต้ ...
“ผมชื่อเท่ห์ครับ” บอกชื่อผมไปดีกว่ามั๊ย อย่างน้อยๆจะได้สื่อสารกันง่ายขึ้น
“ครับ สวัสดีครับคุณเท่ห์ ผมชื่ออ๊อฟนะครับ เป็นเพื่อนของเต้ พอดีว่าตอนนี้ผมมีปัญหาเรื่องที่พักนิดหน่อยนะครับ ไม่ทราบว่าจะรบกวนไปหรือเปล่า ถ้าจะขอไปพักกับเต้มันชั่วคราวนะครับ” หือออ มาอยู่ที่คอนโดด้วย ... จะดีเหรอวะ ... อย่างงี้ก็มาขัดอ่าดิ ผมเหลือบตามองนายเต้ ที่ทำท่าเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ ... อะไรกันนี่ เพื่อนนายนะ จะเอาไง
“เดี๋ยวผมถามเต้ก่อนนะครับ” ผมตอบปลายสายไป
“แต่ไอ้เต้มันบอกว่าแล้วแต่คุณนี่ครับ ถือว่าสงสารลูกนกลูกกาเถอะครับ ถึงสายใต้ตั้งแต่ตีสี่ ดันทุรังไปบ้านแฟนที่รังสิต เจอเค้านอนกกกับคนใหม่ ใจมันสลายแทบขาดใจ แล้วอย่าให้ผมพบเจอคนใจร้ายอีกเลยนะครับ” ดูๆครับ ดูที่มันพูดไป บีบน้ำตาไป นี่ถ้าผมไม่ให้มันมาพักด้วยนี่ จะกลายเป็นคนใจ้รายทันทีเลยใช่มั๊ย ... แต่ห้องผมก็ไม่ใช่สถานสงเคราะห์ซะหน่อย
“โอเคครับ ถ้ามันทำให้คุณเท่ห์ลำบากใจ ผมก็จะไม่รบกวน ผมเข้าใจครับ ยังไงผมขอคุยกับเต้หน่อยได้มั๊ยครับ สงสารเต้จริงๆมีเจ้านายแบบนี้ ... ผมคงต้องคุยกับเค้าให้เค้าหางานใหม่แล้วแหละครับ” หึหึหึ มามุกนี้เลยเหรอ นึกว่าผมจะยอมง่ายๆเหรอ
“โอเค นายมาพักห้องชั้นได้ แต่แค่ระยะสั้นๆนะ มาถูกป่าวละ” ร้ายกันทั้งก๊วนจริงๆ มีขู่ผมด้วย แล้วผมจะไม่ยอมได้ไง
“โอ้วววว มายย ก๊อดดดด อุ๊บบบ ขอบคุณมากครับ เดี๋ยวผมถามทางกับเต้ก็ได้ครับ ขอบคุณคุณเท่ห์มากนะครับ เดี๋ยวเจอกันนะครับ” เหอะๆ อะไรกันเนี่ยเพื่อนนายเต้คนนี้ แปลกๆจัง
“เอานี่ นายเต้ เพื่อนของนายจะคุยกับนายเรื่องการเดินทาง” ผมเรียกนายเต้มารับโทรสัพท์ไปคุยต่อ
“และที่ชั้นยอมเพราะเห็นแก่เพื่อนมนุษย์ อย่าคิดว่าชั้นเห็นแกนายละ” ไม่รู้เหมือนกันครับ ว่าทำไมต้องพูดแบบนี้ แบบศักดิ์ศรี อย่างงี้มันต้องรักษาฟอร์ม
“ครับๆๆ ก็ผมไม่ได้ว่าอะไรคุณนี่ ยังไงก็ขอบคุณแทนไอ้อ๊อฟมันด้วยนะครับ เดี๋ยวผมขอตัวไปคุยกับเพื่อนก่อนแล้วกันนะครับ” เฮ้อออ ... เจเจไม่อยู่ทั้งที ยังมีเพื่อนนายเต้มาอีก ... อุตส่าห์หยุดงาน .... เศร้า
“พระเอกซีรีส์คนนี้หล่อเหมือนกูดีแฮะ... ”
............................................................................................
เหอะๆ ... จบซะงั้น ... แย่เนอะ ไรเตอร์คนนี้
อย่าด่ามันเลยครับ ... สงสารมัน ... 
หัวข้อ: [ พี่เลี้ยงสุดซ่าส์ ... ป๊ะป๋าสุดเฮี๊ยว ] หนังสือมาแล้วนะ ได้กันหรือยัง ? (อ่าน 820275 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก