ตอนที่ 29
เอาไงละทีนี้ ... งานเข้าละกู จู่ๆคุณเวย์ก็มาขอเป็นแฟนเอากลางผับแบบนี้ คุณเท่ห์รู้หมดอ่ะดิ ว่าที่ผ่านมาผมยังไม่ตอบรับคุณเวย์เป็นแฟน ... โอ๊ย ทำไงดีๆๆ คิดไม่ออก ขอดื่มก่อนแล้วกันเว๊ย
“จบไปแล้วนะครับ กับบทเพลงที่ผมขอร้องให้กับคนๆนึงที่ผมชอบ ยังไงซะ ผมก็ขอให้คนๆนั้น ตัดสินใจให้ได้ซักทีนะครับ เอาละครับ ผมคิดว่าผมจะแจ้งเกิดบนเวทีนี้เพียงคนเดียวไม่ได้ วันนี้ผมอยากให้ทุกคนได้พบกับพ่อม้ายพราวเสน่ห์คนนี้ ... ขอตบมือต้อนรับเพื่อนรักผมหน่อยครับ ไอ้เท่ห์ครับ” ทันทีที่คุณเวย์ร้องเพลงจบ ก็เชิญคุณเท่ห์ไปร้องเพลงอีกที ... ผมหันไปมองคุณเท่ห์ที่ทำหน้างง แต่ก็ยืนยิ้มขึ้นอายๆ
“เพื่อนผมคนนี้มันขี้อายครับ ... มันเป็นพ่อม้ายลูกติด ลูกชายมันน่ารักนะครับทุกคน ... มันกำลังหาแม่ใหม่ให้ลูกมันอยู่เลย สาวๆคนไหนสนใจเชิญที่โต๊ะได้นะครับ” นี่ตกลงคุณเวย์จะดิสเครดิตคุณเท่ห์ หรือจะเชียร์กันแน่ครับ
“ขอบคุณทุกคนนะครับ เอ่อ ... ผมก็เขินๆนะครับ ปกติเป็นคนไม่ค่อยชอบร้องเพลงเท่าไหร่ แต่วันนี้เมื่อมีโอกาส ก็เลยอยากใช้โอกาสนั้น ใช้เสียงเพลงแทนใจไปให้ใครบางคนนะครับ ... ผมแค่อยากรู้ว่าคนอย่างผม มีสิทธอ์ที่จะรักเค้าหรือเปล่า ... คนไม่มีสิทธิ์ครับ ”
ตอนนี้ผมคงเมาแล้วแน่ๆเลยครับ เพราะผมเห็นคุณเท่ห์อยู่บนเวที ส่งสายตามาทางผม ... คุณเท่ห์ไม่ได้ยิ้มให้ผมเหมือนตอนที่คุณเวย์ร้องเพลงให้ผม ... สายตาของคุณเท่ห์มันเหมือนแสดงความน้อยใจออกมา ... ผมได้ทำร้ายผู้ชายคนนี้ ... ขนาดนี้เลยเหรอครับ
อยากรู้ ใจเธอมีฉันหรือเปล่า
อยากรู้ ว่าเธอได้ยินบ้างไหม
ก็เสียงใจมันบอก ว่ารักเธอมากมาย ร่ำร้องเรียกภายในใจเท่านั้น
ก็รู้ ว่าคงเป็นไปไม่ได้
ก็ไม่ ต้องการให้เธอเสียใจ
แค่คนๆเดียว ไม่มีค่าเท่าไร กลัวฉันไปทำลาย หัวใจเธอ
ฉันมันคนไม่มีสิทธิ์ ถ้าคิดรักเธอจะผิดไหม
ขอช่วยทำให้ฉันมั่นใจ ว่าเธอคือคนนั้น ที่ฉันรอ
ไม่รู้ ต้องทนอีกนานเท่าไร
ไม่รู้ ต้องรออีกนานแค่ไหน
ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าควรทำเช่นไร ให้เธอรู้ความในใจ ว่ารักเธอ
ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าควรทำเช่นไร ให้เธอรู้ว่าในใจ ฉันรักเธอ
“ไม่รู้เหมือนกันนะครับ ว่าอะไรถึงทำให้เค้าไม่รักผม ... ผมแค่อยากลองขอโอกาสแค่ซักครั้ง ... ขอแค่นั้นจริงๆ.....ขอบคุณมากครับ” คุณเท่ห์ร้องเพลงจบแล้วครับ และก็พูดจบแล้วด้วย ... ผมรู้สึกตื้อๆไปหมด ... ทั้งๆที่ตอนคุณเวย์ร้องเพลงให้ ผมกลับไม่รู้สึกอะไร ... เราชักจะมากเกินไปแล้ว...
“เดี๋ยวผมไปห้องน้ำก่อนนะครับ” ก่อนที่คุณเท่ห์จะเดินกลับมาถึงโต๊ะ ผมต้องออกไปสงบจิต สงบใจก่อนแล้วครับ เพราะตอนนี้ผมรู้สึกงงกับความรู้สึกตัวเองไปหมด ...
ผมเดินเลี่ยงที่จะไปห้องน้ำ เพราะคนเยอะ เลยเดินออกมาข้างนอกร้าน โดยเดินเลยหน้าร้านไปนิดนึง ... ผมอยากกลับมาคิดทบทวนว่าที่ทำลงไปมันถูกหรือเปล่า เราได้ทำร้ายความรู้สึกของใครไปบ้าง
“เราทำคุณเท่ห์เจ็บมากๆสินะ” ผมพูดกับตัวเอง เมื่อเอาหลังตัวเองยืนพิงกำแพง
“แล้วทำไมเราถึงรู้สึกเจ็บไปด้วยนะ” ผมพูดพร้อมกับเอามือกุมที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง หัวใจที่เต้นแรง เหมือนจะทะลุออกมา มันหมายถึงอะไรนะ ... เราตื่นเต้นกับสิ่งนั้น ... หรือแค่เราตื่นกลัว
“เฮ้อออ ... เป็นแบบนี้อีกแล้วสินะมึง ไอ้เต้เอ๊ยยย” ผมอดไม่ได้ที่จะด่าตัวเองออกมา ... ความรู้สึกแบบนี้มันกลับมาหาผมอีกแล้วเหรอ
“ไม่ยักรู้นะ ว่าห้องน้ำชายอยู่แถวนี้” ผมตกใจกับเสียงที่ได้ยิน จึงหันไปตามเสียงนั้น
“คุณเกด” เป็นคุณเกดนั่นเองครับ ที่ทักผมขึ้นมา
“ทำไม ชั้นเอง คิดว่าเป็นใคร คิดว่าเป็นคุณเวย์ ...” คุณเกดเดินเข้ามาใกล้ๆ ผมมากขึ้น พร้อมกับลากเสียงนั้นค้างไว้
“หรือคุณเท่ห์ละ” และตัดบทด้วยประโยคนี้
“คุณ...” ผมไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี ... กับความคิดผู้หญิงคนนี้
“เธอนี่มันก็ร้ายไม่เบาเลยนะ ... เข้ามาเป็นพี่เลี้ยงเจเจไม่ถึงเดือน ก็เล่นกินซะเรียบเลย ทั้งพ่อ และเพื่อนพ่อเลย” ทั้งสีหน้า ท่าทาง แววตา ที่คุณเกดแสดงออกมา มันทำให้ผมรับรู้ได้ถึงแรงเกลียดชังที่เธอมีต่อผม
“คุณหมายความว่าอะไร นี่คุณกำลังดูถูกผมอยู่นะ” จะอย่างไรก็แล้วแต่ คุณเกดไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดกับผมแบบนี้
“หมายความว่าอะไรนั้นเหรอ ... อย่ามาทำเสแสร้งซะหน่อยเลย ชั้นมองนายไม่ผิดจริงๆ และชั้นก็คงพลาดไป ที่ไม่จัดการกับนายตั้งแต่แรก” เธอพูดไปยืนกอดอก ปั้นหน้ากระแนะกระแหน ผมไป ผู้หญิงคนนี้นี่มันอะไรกับผมนักหนาว่ะ
“คุณเกดครับ ถ้าคุณเกดจะตีโพยตีพาย คุณเกดก็ไปตีโพยตีพายกับเค้าทั้งสองคนเองสิครับ หรือไม่คุณก็ลองถามตัวเอง ว่าตัวเองบกพร่องอะไรไป ... ไม่ใช่จ้องแต่จะหาเรื่องผมแบบนี้ ผมไม่ได้คิดอะไรกับสองคนนั้นทั้งนั้น” ผมไม่รู้จะพูดยังไงดีครับ แต่ยังไงผมก็คิดว่าตัวเองยังไม่ได้ทำอะไร ... ผมเริ่มชักจะหงุดหงิดขึ้นมาแล้ว เจอคุณเกดทีไร เค้าก็ต้องเป็นคนแบบนี้ทุกที ... นี่ผมยังเครียดกับเรื่องอื่นยังไม่พอใช่มั๊ย
“นี่นายว่าชั้นหาเรื่องนายเหรอ ... อย่าคิดนะ ว่าที่พวกเค้าสองคนรุมทึ้งนายกัน เค้าจะรักจะชอบนาย ... ก็แค่ผู้ชายอยากลองของแปลก ... และก็ขอให้มันจริงอย่างที่นายพูดแล้วกัน ... อย่ามาปากอย่าใจอย่างนะ ” ผมเถียงไม่ออกกับคำด่าของเธอจริงๆครับ ...
“และจำไว้ว่า นายไม่มีวันทำให้คุณเท่ห์ไปจากชั้นหรอก ยังไงซะ คุณเท่ห์ก็ต้องเสร็จชั้น” นั่นคือประโยคสุดท้าย ที่คุณเกดพูดกับผม เพราะตอนนี้เธอก็เดินกลับเข้าร้านไปแล้ว
นี่ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่ป่ะครับ ... คุณเกดจ้องจะจับคุณเท่ห์ขนาดนั้นเลยเหรอ ... แล้วเสร็จในความหมายของคุณเกดมันยังไงกันนะ ... หรือว่า...
“ ให้ตายสิ ...”
ไม่รู้ว่าผมคิดร้ายเกินไปหรือเปล่านะครับ ... แต่มันก็ทำให้ผมเดินเข้าร้านตามๆคุณเกิดมาเลย ภาพที่เห็นเมื่อไปถึงโต๊ะคุณเท่ห์ที่ยกเหล้าซดกินหมดแก้ว โดยมีคุณเกดนั่งกินอยู่ข้างๆ นี่กะจะมอมคุณเท่ห์เหรอ
“อ้าว น้องเต้ กลับมาแล้วเหรอครับ พี่เป็นห่วงแทบแย่ นี่ว่าถ้านานกว่านี้หน่อย พี่จะไปตามแล้วนะครับ” คุณเวย์ทักขึ้นเมื่อมองเห็นผมเดินเข้าโต๊ะไป
“พอดีที่ห้องน้ำคนเยอะนะครับ” ผมนั่งที่โซฟา โดยที่ยังไม่กล้ามองหน้าคุณเท่ห์ เพราะตอนนี้สายตาของคุณเท่ห์จ้องผมไม่หยุดเลย
“อ้าวเหรอ ... พี่เห็นไอ้เท่ห์ตามหลังเราไป แต่ก็ยังกลับมาก่อน” อะไรนะคุณเท่ห์ตามไปดูผมในห้องน้ำเหรอ
“อ๋อๆ ผมเข้าห้องส้วมนะครับ” จะตามเราไปทำไม บ้าแล้ว ไมได้ตามมั้ง ... แค่จะไปเข้าห้องน้ำ สงสัยปวดฉี่ กินซะเยอะขนาดนั้น
“ไอ้เวย์ มึงชวนกูมากินเหล้า หรือชวนกูมานั่งมองมึงสองคนจีบกันวะ ... สนใจอะไรกับคนที่ไม่สนใจเรา” เอาแล้วไงครับ คุณเท่ห์คงออกอาการเมาแล้ว ทั้งหน้าที่แดง ตาที่ปรือ แล้วยังพูดจาไม่ค่อยรู้เรื่องอีก
“เอ๊ย ไอ้เท่ห์แม่งเป็นไรวะ ทำอย่างกะคนอกหัก พี่ไม่เคยเห็นมันเมาแบบนี้มาก่อนเลยนะน้องเต้ ทุกทีไอ้นี่อ่ากินน้อยจะตาย แต่แม่งวันนี้เล่นชนพี่ไม่ยั้งเลยนี่ เออๆ เอาชนๆๆ แด่มิตรภาพ” คุณเวย์สนทนาในวงไปมา ... คุณเท่ห์เป็นเอามากเลยนะเนี่ย
“น้องเต้ครับ พี่เห็นไฟกระพริบๆ โทรศัพท์น้องเข้าหรือเปล่าครับ” คุณเวย์หันมาบอกผม นี่ข้างในนี้มันดัง หรือว่าผมไม่รู้สึกตัวกันแน่เนี่ย
“งั้นเดี๋ยวผมขอไปรับโทรศัพท์ข้างนอกก่อนนะครับ” ใครโทรมาป่านนี้นะ
“ว่าไงไอ้อ๊อฟ” ผมพูดทักยัยอ๊อฟไป เมื่อมองดูชื่อหน้าจอโทรศัพท์และกดรับ พร้อมกับแนบหู
“กว่าจะรับโทรศัพท์ชั้นได้นะยะหล่อน มัวแต่เกลือกกลั้วอยู่กับบุรุษตนใดละ” เอาแล้วไงครับ รับช้าก็ได้มาชุดใหญ่แล้ว
“เออ ไม่ได้ทำเหี้ยไรนั้นเลย กูอยู่ในผับเลยไม่ได้ยินเสีย โทรมามีไรวะ” แปลกครับ วันนี้โทรมาดึกเชียว
“กูจะบอกว่าตอนนี้กูกำลังนั่งรถทัวร์ขึ้นกรุงเทพ คงจะถึงวันพรุ่งนี้ เลยคิดว่าจะนัดมึงมาลัลล้ากันหน่อย ไม่ทราบว่าพอจะสะดวกไหม” พรุ่งนี้เหรอ ...
“เออ ... ยังไงมึงก็โทรมาหากูอีกทีนะ ... แล้วมึงพักไหน บ้านผัวมึงเหรอ” เพื่อนผมคนนี้มีทั่วราชอาณาจักรครับ
“แน่นอนอยู่และย่ะ แค่นี้นะ ไม่อยากขัดเวลาความสุขใครบางคน”
“ความสุขกับอะไรละ ... อย่างกับอยู่นรก” ผมไม่ได้พูดกับอ๊อฟไปหรอกครับ เพราะว่ามันวางไปตั้งแต่คุยธุระเสร็จ ผมแค่บ่นๆไปคนเดียวเท่านั้นเอง
“อย่างกะอยู่นรกเลยเหรอ แค่มากินเหล้ากับชั้นแค่เนี้ย” เอาแล้วไงครับ นรกตามมา เอ๊ย ไม่ใช่สิ คุณเท่ห์ตามผมมาเหรอนี่
“คุณเท่ห์คุณเมามากแล้วนะ ผมว่าเรากลับกันเถอะ” นี่ผมกับคุณเท่ห์สลับกันเมาหันหรือไงนะ ... ถ้าเมาพร้อมกันใครจะดูแลใครเนี่ย
“ชั้นยังไม่เมา ชั้นยังรู้สึกตัว ไม่เชื่อนายถามชั้นมาสิ ชั้นแค่กินไปเยอะ ชั้นแค่ทำตัวให้มันเมาๆ เผื่อจะได้หายสมเพสตัวเอง” นี่ผมจะเชื่อเค้าได้มั๊ยเนี่ย คนเมาที่ไหนจะยอมรับว่าตัวเองเมา
“แล้วคุณมีอะไรถึงตามผมออกมาที่นี่” มีเรื่องอะไรกลับไปคุยที่โต๊ะก็ได้นี่ ... อยู่สองคนแบบนี้แล้วกลัว ยิ่งตรงนี้ก็ลับๆคนอยู่ด้วย
“ชั้นมีเรื่องอยากคุยกับนาย นายมากับชั้น” คุณเท่ห์พูดพร้อมแล้วจับมือผมเดินตามไป ทำไมต้องจับมือด้วยวะ
“เอาละ ... นั่งลงข้างๆชั้น” ตอนนี้เรานั่งอยู่แถวที่จอดรถของร้านครับ ซึ่งมีม้าหินอ่อนตั้งอยู่ตัวนึง คุณเท่ห์รู้ได้ไงนะว่ามี
“ชั้นถามนายจริงๆนะนายเต้ นายรู้สึกอย่างไรกับชั้นบ้าง” คุณเท่ห์ถามคำถามนี้ขึ้นมา พร้อมกับสายตาที่มองท้องฟ้า และมือก็ยังจับผมอยู่ ผมเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าด้วย เพราะรู้สึกอึดอัดกับการตอบคำถามนี้เหลือเกิน
“นายเคยรักชั้นบ้างมั๊ย???” อาจเป็นเพราะผมเงียบ หรือผมกำลังคิดคำที่จะอธิบายออกไป เลยทำให้คุณเท่ห์พูดเพิ่มขึ้นมา
“นายรู้สึกดีมั๊ย ที่ชั้นจับมือนายอย่างนี้
นายรู้สึกดีมียที่มีชั้นใกล้ๆนายอย่างนี้
นายรู้สึกดีเหมือนที่ชั้นรู้สึกมั๊ย” ผมก็ยังคงเงียบต่อไป ตอนนี้ผมละตาจากท้องฟ้าข้างบน มามองหน้าคุณเท่ห์ ที่ยังคงมองท้องฟ้าที่ไม่เห็นดาวนั้นอยู่ เหมือนรอคอยว่าจะเห็นดาวซักดวง
“ผมไม่กล้าหรอกครับ ... ผมไม่กล้าจะรู้สึกแบบนั้นกับคุณ” ผมตอบคุณเท่ห์ไป ทั้งที่สายตาของผมก็ยังมองคุณเท่ห์อยู่ คุณเท่ห์ลดระดับการมองท้องฟ้า ก้มหน้ามามองผม
“ทำไมละ ชั้นไม่ดีตรงไหน ... ชั้นดีไม่พอเหมือนนายกายคนนั้นเลยเหรอ นายยังลืมเค้าไม่ได้อีกเหรอ” สายตานี้อีกแล้ว สายตาตัดพ้อและน้อยใจ สายตาที่ผมไม่กล้าที่จะมองมัน ผมละสายตาออก แล้วมองไปข้างหน้า
“เรื่องมันไม่เกี่ยวกับกายหรอกครับ เรื่องของผมกับกายมันจบไปแล้ว ... และมันจบลงด้วยความเจ็บ แค่ผมไม่อยากเป็นแบบนั้นอีก ผมผิดเหรอครับ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดา เพื่อไม่ให้คุณเท่ห์รับรู้ถึงความรู้สึกลึกๆของผม
“แล้วตอนนี้ละ ตอนนี้ที่นายทำกับชั้นแบบนี้ นายไม่เจ็บเหรอ” คุณเท่ห์พูดไป มองหน้าผมทางด้านข้าง พร้อมกับกุมมือผมแน่นกว่าเดิม
“ในเมื่อนายก็ไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกับไอ้เวย์ ชั้นขอลงสนามครั้งนี้ด้วยจะได้มั๊ย ให้โอกาสชั้นพิสูจน์มันได้มั๊ย ...” ตอนนี้ไม่รู้ผมรู้สึกเหมือนอะไรหลายๆอย่างที่พยายามเก็บมันไว้ พยายามซ่อนมันไว้ไม่ให้ใครได้รับรู้ เหมือนมันจะต้านทานแรงหัวใจไว้ไม่อยู่ ...
“ครับ”
เพราะไม่รู้ว่าจะหาคำใดมาพูดได้มากกว่าคำนี้ ... คำๆนี้มันคงมีความหมายในแบบของมัน
“ขอบใจนายมาก ... ขอบใจที่นายให้โอกาสชั้น” ผมไม่รู้หรอกครับ ว่าต่อไปผมจะเสียใจหรือเปล่า ที่ให้โอกาสคนๆนี้ แต่ผมรู้ตอนนี้ ว่าผมมีความสุข ... ผมขอแค่นี้ก่อน ....ก็พอ
“ชั้นคิดถึงเจเจจัง ... ชั้นอยากเล่าเรื่องนี้ให้เจเจฟัง” จู่ๆรอยยิ้มบนใบหน้าของคุณเท่ห์ก็ผุดขึ้นมา
“คุณจะไปบอกเจเจว่าอะไร ว่าคุณจะจีบผมนั้นเหรอ” ผมก็อดขำในความคิดของเค้าไม่ได้ ... ผมรู้หรอกน่า ว่ายังไงซะคุณเท่ห์ก็ยังทำแบบนั้นไม่ได้
“ชั้นจะไปบอกเจเจว่าชั้นมีความรักไง” คุณเท่ห์หันมาพูดพร้อมกับทำหน้ากะล่อนกับผม นี่ผมตัดสินใจผิดหรือเปล่าวันเนี่ย
“แล้วนี้ตกลงเมารึเปล่า ... เห็นเมื้อกี้ทำตัวอย่างคนเมา” คนอะไรจะสร่างเมาได้เร็วขนาดนั้น
“หายแล้ว กินเหล้ามันเข้าเส้นเลือด เจอความรัก เลือดมันพุ่งฉีดมากกว่า แฮลหายไปหมดแล้ว ฮ่าๆ” ขำตายละ
แต่ผมก็อดเผลอยิ้มให้กับความเสี่ยวของคุณเท่ห์ไม่ได้จริงๆครับ หน้าเจ้าเล่ห์นั่นด้วย ...
“อ่าวเห้ยย มาอยู่ตรงนี้กันเองเหรอ กูตามหาตั้งนาน นึกว่าไปนอนตายไหนแล้วมึงไอ้เท่ห์ ไปๆกลับกัน กูเชคบิลเรียบร้อยแล้ว คุณเกดรออยู่หน้าร้าน” เสียงคุณเวย์ตะโกนเข้ามาครับ เมื่อเห็นผมกับคุณเท่ห์นั่งกันอยู่ไม่ไกลจากที่คุณเวย์อยู่นัก และก็กำลังเดินเข้ามาหาเราสองคน
“อย่าบอกใครนะว่าชั้นมาสร่างเมาแล้ว ชั้นอยากรู้อะไรบางอย่าง” หือ ... อะไรของคุณเท่ห์อีกนี่
“เอาหน่า ... ทำตามที่ชั้นบอก เล่นให้เนียนด้วย” คุณเท่ห์พูดไป พร้อมกับจับมือผมลุกขึ้นเดินไปหาคุณเวย์ นี่ตั้งแต่นั่งมา เราสองคนยังไม่ได้ปล่อยมือกันเลยเหรอเนี่ย
“เอ๊ยน้องเต้ ไอ้เท่ห์มันเป็นไรมากเปล่า” คุณเวย์ถามผมเมื่อผมเดินมาบรรจบกับคุณเวย์
“อ๋อ ไม่เป็นไรมาก ... แต่ก็คงยังไม่สร่างมั้งครับ สงสัยท่าจะเมามาก” ผมพยายามตอบไปตามน้ำ ... โกหกยังไงดีวะ
“เออ พี่ก็ว่างั้น ดูสิจับมือน้องเต้ไม่ปล่อยเชียว สงสัยกลัวล้ม ขี้เมาจริงเพื่อนพี่ ไปๆกันเถอะครับ คุณเกดรออยู่” จริงอย่างที่คุณเวย์บอกครับ คุณเท่ห์จะเกาะผมแน่นไปถึงไหน
แหนะ ... ยังมีหน้ามายิ้มอีก
“คุณเท่ห์คะ เป็นอะไรมากป่าวคะ เกดเป็นห่วงแทบแย่ ” คุณเกดที่เห็นพวกเราเดินเข้ามา วิ่งแจ้นเข้ามาหาพวกเราทันทีครับ ...
ไม่ใช่พวกเราสิ มาหาคุณเท่ห์มากกว่า
“ผมไม่เป็นไรครับคุณเกด ผมยังขับรถไหว ชั้นมันคนไม่มีสิทธิ์ ถ้าคิดรักเธอจะผิดไหม” คุณเท่ห์แกล้งเมาได้เนียน และทุเรศมากๆครับ ..... เฮ้ออ
“เดี๋ยวยังไงถ้ามันเมา ไปรถคันเดียวกันก็ได้ครับ อีกคันนึงจอดไว้ที่นี่ เดี๋ยวผมให้เด็กเค้าดูไว้ให้” คุณเวย์พูดเสริม เมื่อเห็นสภาพของคุณเท่ห์ที่เริ่มจะไม่ไหว อยากบอกคุณเท่ห์เหลือเกินครับ ... ว่ามันภาพลวงตา
“ไม่เป็นไรก็ได้คะ เดี๋ยวเกดขับให้ก็ได้ ... ทิ้งรถไว้เดี๋ยวลำบากมาเองอีก” คุณเกดเสนอไอเดีย
“ดีครับ ... เอาตามที่คุณเกดบอก ผมไปกับคุณเกด นายเต้ไปกับไอ้เวย์ ผมไปกับคุณเกด นายเต้ไปกับไอ้เวย์ ไปๆๆ” อะไรกัน ... เพิ่งจะขอจีบผม จู๋ๆจะมาไปกับคุณเกดซะงั้น ... ไม่รู้หรือไงนะ ว่าเค้าจ้องจะงาบตัวเองอยู่ เสียอารมณ์กับคุณเท่ห์จริงๆ
“ไปเถอะครับคุณเวย์ ทิ้งให้คนเมาเค้าไปตามทางของเค้า” ผมเดินนำหน้าคุณเวย์ไปขึ้นรถครับ ... พูดแล้วเสียอารมณ์ ผู้ชายนี่มันก็เจ้าชู้เหมือนกันหมดสินะ ...
ว่าไป ... ผมก็ผู้ชาย
ตลอดทางกลับ ผมนั่งหงุดหงิดคุณเท่ห์มาก ... คุณเวย์ชวนคุยผมก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง จนคุณเวย์สงสัย คิดว่าผมเมาซะงั้น แต่ก็คิดไปเถอะ ... นี่ผมให้โอกาสผิดคนมั๊ยเนี่ย
“ขอบคุณมากครับคุณเวย์ ... ยังไงค่อยเจอกันนะครับ” ผมลงมาจากรถคุณเวย์ก็พูดขอบคุณเล็กๆน้อย คุณเวย์ขับมาเร็วมาก คุณเกดขับตามมาไม่ทันเลย
“แน่ใจนะครับ ว่าไม่ต้องให้พี่ไปอยู่เป็นเพื่อน” คุณเวย์ถามเป็นครั้งที่ร้อยแล้วครับ
“ไม่เป็นไรครับ ผมว่าผมรอคุณเท่ห์คนเดียว ผมปลอดภัยกว่า” ผมพูดไป พร้อมกับยิ้มเหมือนรู้ๆว่าคุณเวย์คิดอะไร ให้คุณเวย์ไป
“แหมน้องเต้ก็คิดไปนั่น งั้นพี่ไปแล้วนะครับ ยังไงคืนนี้ก็หลับฝนัดี ฝันถึงพี่บ้างนะครับ” คุณเวย์ยังไม่วายจะหยอดผมอีก ... ทำไมคนดีๆแบบนี้กูไม่มองนะเนี่ย ..
ผมขึ้นห้องมานั่งรอคุณเท่ห์ครับ รอไปก็หงุดหงิดใจไป
“คอยดูนะ ... ถ้าโดนคุณเกดจับข่มขืน แล้วจะสมน้ำหน้าให้” นี่ผมคิดจริงๆนะครับ ... ให้ตายเถอะ คุณเกดก็จ้องซะอย่างนั้น
15 นาทีผ่านไป .... อะไรกันว้า ...
30 นาที ...
“มันจะนานเกินไปแล้วมั้งเนี่ย ... จะไม่รอแล้วนะ สงสัยจะถึงไหนต่อไหนกันแล้ว ... เซ็งเว๊ยยย” ผมเผลอพูดซะดังลั่นห้องเลยครับ ก็อยู่คนเดียว ... ไม่อยากเกรงใจใคร
เอ๊ะ เสียงคนเปิดประตู แปลว่า คุณเท่ห์มาแล้ว ไปนอนดีกว่า
“อ้าว ยังไม่นอนอีกเหรอ ...” คุณเท่ห์ทักมาเมื่อเห็นผมกำลังเดินเข้าไปในห้องครับ
“อ๋อ กำลังจะนอนครับ” จะให้บอกว่ารอได้ไง ... อายตายเลย
“จริงเรอะ ... ไม่ใช่รอชั้นอยู่เรอะ” เอ๊ยยยย
“อะไรของคุณ อย่ามามั่ว จะรอคุณทำไม” บอกไปให้โง่ดิว่ารอ ...
“เมื่อกี้ชั้นกับคุณเกด ... เอ่อๆๆ” อะไรของเค้าเนี่ย ..
“ไม่มีอะไร ... นายไปนอนเถอะ” พูดแบบนี้แล้วไม่มีอะไร ... พูดแบบนี้มันต้องมีอะไรสิ
“มีอะไร... บอกมาเดี๋ยวนี้” ไม่ได้ขู่นะเว๊ย ... ก็แค่อยากรู้ ... ให้ตายเหอะ
“โอ๊ยๆๆๆ ... ผมเมาเหลือเกิน ...ยืนคุยไม่ไหวแล้ว ... ไปนอนดีกว่า ...” อะไรกันเนี่ย ... ทำไมนับวัน ลูกเล่นของคุณเท่ห์จะเยอะขึ้นเรื่อยๆ เยอะขึ้นเรื่อยๆนะ สงสัยผมจะคิดผิดจริง
ผมเข้าห้องมาก็เปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำ ในสมองก็คิดถึงเรื่องของคุณเท่ห์ ทั้งเรื่องที่คุยกันตรงลานจอดรถ แล้วก็เรื่องที่ต้องแกล้งเมา ... อีกทั้งเรื่องคุณเกดอีก ผมจะนอนหลับมั๊ยเนี่ยคืนนี้ ... คุณเท่ห์นะคุณเท่ห์ หาเรื่องให้ผมจนได้
“ก๊อกๆๆ” เอ๊ะ เสียงคนเคาะประตูห้องผมครับ ... คุณเท่ห์มีเรื่องอะไรป่านนี้ยนะ ...
ผมลุกขึ้นจากเตียงเดินไปเปิดประตู ... หรือว่าจะเล่าเรื่องนั้นให้ฟัง ...
“ว่าไงครับ มีอะไรรึเปล่า”
“ชั้นนอนด้วยคนได้มั๊ย ... ชั้นเหงา”
.................................................................................................
ฝันค้าง ... เอ๊ยย ฝันดีครับ
หัวข้อ: [ พี่เลี้ยงสุดซ่าส์ ... ป๊ะป๋าสุดเฮี๊ยว ] หนังสือมาแล้วนะ ได้กันหรือยัง ? (อ่าน 820320 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก