มาแล้วครับ มาแล้ว !!!!
ขอบคุณทุกกำลังใจที่ส่งให้นะครับ แและก็ขอประธานอภัยที่วันนี้มาช้า ... ดันเข้ามาอีกวันนึงแล้ว
เคลียร์ปัญหาเรียบร้อยแล้วครับ ... ช่วงข้าวใหม่ปลามัน ... ต้องขอโทษทุกท่านจริง
..............................................................................................
ตอนที่ 28 ผมคงอดทนนั่งอยู่ตรงนั้นให้นาน ได้แค่นี้จริงๆ ... ผมพยายามจะอดทนให้นานกว่านี้แล้ว แต่ทำไมก็ไม่รู้ ผมถึงทนอยู่ตรงนั้นไม่ได้เลย ... นี่นายเต้คิดจะคบกับไอ้เวย์จริงๆใช่มั๊ย ... ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ... ผมพยายามนอนหลับตา คิดว่าตื่นขึ้นมา เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนจะไม่เป็นความจริง พี่เลี้ยงเจเจที่แสนดีของผมจะกลับมา ...
แต่แล้วมันก็แค่การหลอกตัวเอง
ผมแค่หลอกตัวเองก็เท่านั้น ในเมื่อตื่นมา คนที่ผมบอกรักเค้า เค้าไม่เคยหันมามองความรู้สึกนั้นด้วยซ้ำ เค้าทำเหมือนกับไม่มีสิ่งนั้นเกิดขึ้น นี่ผมจะทนได้อีกนานแค่ไหนเนี่ย ... ทำไมต้องรักนายด้วยวะ ...ไอ้เท่ห์เอ๊ยยย
“สวัสดีครับแม่” ผมตื่นมารับโทรศัพท์ เป็นแม่ที่โทรมาครับ
“อัลโหล เท่ห์เหรอลูก ว่างอยู่หรือเปล่าจ๊ะ” นี่ผมคงหลับไปนานเหมือนกัน ตื่นขึ้นมาฟ้าเริ่มจะมืดๆแล้ว
“ว่างครับแม่ ว่าไงครับ สบายดีมั๊ย” ผมพยายามลดเสียงัวเงียของคนเพิ่งตื่นออก ไม่อยากให้ปลายสายรู้ว่าเพิ่งตื่น จะดูไม่ดี
“สบายดีจ๊ะ ลูกเท่ห์ละสบายดีรึเปล่า” นี่เป็นคำทักทายก่อนจะเข้าเรื่องของผมกับแม่ครับ
“ครับ สบายดีครับ แม่มีอะไรรึเปล่าครับถึงได้โทรหาผมวันนี้” และนี่ก็เริ่มจะเข้าเรื่องครับ
“พอดีว่ามะรืนนี้ แม่กับพ่อจะไปเที่ยวฮ่องกงกันนะ แม่เลยว่าจะพาเจเจไปด้วย ไม่รู้ว่าเท่ห์จะว่าไงบ้าง” มาแล้วสินะครับ ทริปท่องเที่ยงต่างประเทศ ที่จะต้องพาเจเจเที่ยว
“โอเคครับแม่ แล้วครั้งนี้จะไปกันกี่วันเหรอครับ” ยังไงซะ แม่ก็ต้องพาเจเจไปอยู่แล้ว ผมจะไปขัดได้ไงละ
“แม่ว่าคงจะไปซักอาทิตย์นึงอ่าลูก ... พ่อเค้าอยากไปพักผ่อน” ครั้งนี้ไปนานเหมือนกันแฮะ อาทิตย์นึงเลยเหรอ
“แต่ครั้งนี้เท่ห์ไม่ต้องเป็นห่วงนะ แม่พาคนที่บ้านไปด้วย ให้ช่วยดูแลเจเจ” พาคนที่บ้านไป นั่นก็แปลว่าไม่ต้องเอาพี่เลี้ยงไปสินะ
“ครับแม่ งั้นเดี่ยวพรุ่งนี้ผมไปส่งเจเจที่บ้านใหญ่ให้นะครับ” ไปวันมะรืน ก็คงต้องไปส่งก่อน อย่างน้อยก็ได้เตรียมตัวจัดการไรถูก
“แม่รบกวนเท่ห์ด้วยนะลูก งั้นแค่นี้นะ พรุ่งนี้ค่อยเจอกัน” แม่คุยธุระเสร็จก็วางสายไป
ถึงแม้ว่าจิ๊บ ภรรยาของผมจะเสียไปสามปีกว่าๆ พอๆกับอายุของเจเจในวันนี้ แต่บางที ผมก็ยังทำใจยอมรับกับการสูญเสียครั้งนั้นไม่ได้อยู่ดี และที่บ้านของจิ๊บก็คงเหมือนกัน ทุกๆหกเดือน พ่อกับแม่ของจิ๊บจะไปเที่ยวต่างประเทศ และทุกครั้งก็จะพาเจเจไปด้วย ซึ่งครั้งนี้ก็คงเช่นกัน
ผมเดินออกมาข้างนอก ข้างนอกยังคงมืดสนิท ทำไมไม่มีใครเปิดไฟนะ หรือว่าออกไปไหนกัน ... ผมเดินไปเปิดสวิทซ์ไฟ แล้วก็มองนาฬิกาที่แขวนอยู่ที่มุมรับแขก ทุ่มนึงแล้วสินะ เจเจกับนายเท่ห์ไปไหนกัน ผมเดินไปหาน้ำกินที่ตู้เย็น เห็นกระดาษโน้ตแปะอยู่ที่ตู้เย็น
“ออกไปข้างนอกกับคุณเวย์ เจเจไปด้วย ... เต้” ออกไปข้างนอกกันเหรอ นี่ก็ค่ำแล้วทำไมไม่มาอีกนะ
ผมเปิดตู้เย็นเพื่อจะหาอะไรรองท้อง ก็เห็นอาหารใส่กล่อง แปะกระดาษโน้ตอยู่เหมือนกัน
“ถ้าหิวก็เอาเข้าเวฟ แล้วกินรองท้องก่อนนะครับ ...เต้” นี่ตั้งใจทำไว้ให้ชั้นเหรอนี่ ... วันนี้ไม่มีอาหารค่ำหรือไง
“กินไอ้นี่ก่อนแล้วกันเว๊ย ...หิวชะมัด” ผมเอากระดาษน็ตออกแล้วเอาอาหารเทใส่จาน แล้วเอาเข้าเวฟ นั่งกินรองท้องไปดูทีวีไป
“ป้อคับ กลับมาแล้วคับ” เสียงคนเปิดประตู แล้วเป็นเจเจที่ผลักออกมาแล้วทักทายผม
“กลับมาแล้วครับ” แล้วก็เป็นเสียงพี่เลี้ยงของเจเจ กลับกันมาแล้วเหรอ
“ไปไหนกันมาเหรอเจเจ ทิ้งพ่อให้อยู่คนเดียว” ผมถามเจเจเมื่อเจเจวิ่งเข้ามกอดผมครับ
“เจเจไปดิงเนอร์กับอาเวย์ กับเพ่เต้มาคับ” มันน่าจะเป็นดินเนอร์มากกว่านะ
“ดินเนอร์เหรอ ??” ผมสงสัยแล้วมองหน้านายเต้ที่ยืนยิ้มฝืดๆอยู่
“แค่กินข้าวเย็นนะครับ พอดีว่าผมสัญญากับคุณเวย์ไว้ว่ากลับมาจากหัวหินก็จะเลี้ยงข้าวตอบแทนเรื่องคืนนั้นนะครับ ผมจะบอกคุณเท่ห์ก่อนแล้ว แต่เห็นคุณนอนหลับอยู่ จึงไม่อยากรบกวน” อืม เป็นอย่างนี้สินะ
“อืม ไม่เป็นไร” ผมฟังนายเต้อธิบายแล้วก็นั่งดูทีวีต่อ ... ผมว่าผมต้องเลิกทำตัวงอนเป็นเด็กๆได้แล้ว เพราะทำไปอีกคนก็ไม่เคยสนใจ
“ แล้วคุณเท่ห์ทานอะไรยังครับ” หรือกำลังจะสนใจ ???
“อืม กินแล้ว ที่นายใส่กล่องไว้ให้นั่นแหละ” ผมหันไปตอบนายเต้ครับ แล้วก็จับเจเจมานั่งบนตักตัวเอง
“เจเจครับ พรุ่งนี้พ่อจะไปส่งเจเจบ้านคุณยายนะครับ เพราะว่าวันมะรืนนี้คุณยายกับคุณตาจะพาเจเจไปฮ่องกง” ผมพูดไปมองหน้ากอดเจเจไปครับ ต้องห่างลูกอีกแล้ว
“คุณยายโทรมาเหรอคับ พรุ่งนี้เจเจจะได้ไปบ้านคุณยายเหรอคับ ดีใจจัง” เจเจแสดงอาการดีใจมาครับ จะไม่ดีใจได้ไงละครับ บ้านนั้นเค้าทั้งรัก และทั้งตามใจเจเจอย่างกับอะไรดี
“ดีใจเหรอเจเจ แต่พ่อต้องห่างเจเจอีกแล้วนา” ขอผมอ้อนลูกหน่อยแล้วกันครับ
“โอ๋ๆๆ เจเจไปไม่นานซะหน่อย ทีป้อไปทำงาน เจเจยังรอป้อได้เลย” ตอนนี้เป็นลูกชายผมที่ต้องมาปลอบผมบ้างแล้วครับ ... ไม่รู้สิครับ ถ้าเจเจไปแล้วผมจะคุยกับใคร ... ยิ่งช่วงนี้นายเต้ก็ ... เฮ้อออ
“แล้วเพ่เต้ต้องไปกับเจเจด้วยป่าวคับ” เจเจถามขึ้นมาขณะที่ผมกำลังคิดไรเรื่อยเปื่อย
“อ่อ ไม่ต้องไปครับ เจเจอย่าดื้อนะ เดี่ยวคุณตาคุณยายจะเหนื่อย” ผมพูดไปพร้อมกับกอดเจเจไปอีกที
“นายเต้ เอาเจเจไปอาบน้ำไป ตัวเหนียวมากเลยลูกพ่อ” ผมหันไปบอกนายเต้ที่ยืนมองผมอยู่ข้างหลัง มันคงได้ยินที่ผมคุยกับเจเจสินะ
“มาครับเจเจ ไปอาบน้ำกัน” นายเต้เรียกเจเจไปอาบน้ำครับ ...
“เจเจจะไปฮ่องกงเหรอครับคุณเท่ห์” นายเต้ออกมาจากห้องนอนของเจเจหลังจากจัดการภารกิจกับเจเจเสร็จ
“อืม ใช่ ไปกับคุณตาคุณยายเค้านะ” ผมตอบนายเต้ไป อ่านเอกสารในมือไป ทำไมงานที่ต้องเคลียร์มันเยอะอย่างนี้นะ
“ไปอาทิตย์นึงเลยเหรอครับ” นายเต้ถามมาอีกที
“ประมาณนั้นแหละ ไม่รู้เหมือนกันบางทีก็มากกว่านั้น ทางบ้านโน้นจะโทรมาบอกอีกทีว่าจะให้ไปรับเจเจกลับวันไหน” บางทีเจเจก็ไปอยู่บ้านคุณตาคุณยายเค้าเป็นเดือนครับ แต่ส่วนมากก็มีพี่เลี้ยงผมไปดูแลด้วย
“งั้นแปลว่าผมว่างงานนะสิครับ” นี่ที่ถามนี่คือดีใจ หรือว่าเสียใจ ที่ไม่มีอะไรทำกันแน่
“ประมาณนั้น นายจะกลับบ้านก็ได้นะ หรือว่าจะไปเที่ยวกับไอ้เวย์มันก็ได้ ประมาณอาทิตย์นึง” ผมไม่ได้ประชดนะครับ ... เพราะผมพูดจริง
“คุณเท่ห์ไม่อยากให้ผมอยู่เหรอครับ” ผมเงยหน้ามามองแววตาของมัน ... ดูไม่ออกจริงๆว่ารู้สึกอย่างไร ... น้อยใจเหรอ ... หรือดีใจกัน
“ก็ตามใจ ... ชั้นไม่ได้ว่าอะไร อยากจะอยู่ก็อยู่ พรุ่งนี้เช้าชั้นจะแวะไปส่งเจเจก่อนจะไปทำงาน ... จัดการจัดกระเป๋าแล้วก็เอาของสำคัญที่จำเป็นใส่ไปให้เจเจด้วยก็แล้วกัน” ที่จริงผมก็อยากให้มันอยู่นะครับ ... ขอแค่ได้เห็นหน้า
“ครับ เดี๋ยวผมจัดการให้” มันรับคำแล้วก็เดินกลับเข้าไปห้องเจเจ เพื่อไปจัดกระเป๋า ผมวางเอกสารต่างๆไว้บนตะแล้วเดินเข้าไปในห้องด้วย
“นายกับไอ้เวย์เป็นไงบ้าง” ผมถามไปพร้อมกับเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่เจเจชอบใส่มาให้นายเต้จัด
“เอ่อ ... ก็ไม่มีอะไรครับ เรื่อยๆ ผมไม่เร่งรีบอะไร อืมม ... ค่อยเป็นค่อยไป” ถึงแม้มันจะตอบตะกุกตะกักไปบ้าง ... แต่ก็คงไม่มีเรื่องเลวร้ายอะไรหรอกนะ
“คุณเท่ห์มีเชื้อสายจีนป่ะครับ” จู่ๆนายเต้ก็ถามคำถามนี้มา
“ใช่ ชั้นมีเชื้อสายจีน แต่แม่ของเจเจเป็นลูกครึ่งไทยจีน พ่อของเค้ามีเชื้อจีน ส่วนแม่ของเค้ามีเชื้อสายไทยโดยตรง” ผมก็เล่าในสิ่งที่พอรู้ๆมาบ้าง จากครอบครัวของจิ๊บ
“อ๋อ ครับ” มันพยักหน้าและพูดยืนยันความเข้าใจ
“นายถามทำไมเหรอ” ผมก็สงสัยสิครับ ว่ามันจะอยากรู้ไปทำไม
“ก็แค่สงสัยครับ เพราะว่าหน้าตาคุณก็ออกจีนๆ แต่ทำไมเจเจถือเรียกคุณว่าพ่อ ไม่เรียกว่าป๊ะป๋า เตี่ย อะไรแบบนี้” อ๋อ ... สงสัยเรื่องที่คนอื่นเค้าไม่คิดด้วยแฮะ ... พี่เลี้ยงคนนี้
“ไม่รู้สิ ... ชั้นสอนให้เจเจเรียกชั้นว่าพ่อเองแหละ ... แต่เวลาเจเจไปบ้านตายาย หรือว่าบ้านผม เค้าก็จะเรียกชั้นให้เจเจฟังว่า ป๊ะป๋า เรียกตา ยาย ว่า อ่าม่า อากง ซึ่งความคิดชั้น การได้เป็นพ่อ ย่อมอยากที่จะได้ยินลูก เรียกชั้นว่า ‘พ่อ’ เต็มๆคำมากกว่าคำอื่นๆ” ถึงแม้ว่าผมจะมีเชื้อสายอื่น แต่ผมก็เป็นคนไทย คนไทยที่อยากให้ลูกของตัวเอง เรียกตัวของผมเองว่า “พ่อ”
“ซักวันเจเจจะออกเสียงพ่อได้ชัดขึ้น เชื่อผมนะครับ” นายเต้พูดยืนยันอย่างกับคนที่จะพูดเอง ... แม้เจเจจะออกเสียงว่าพ่อไม่ชัด แต่ทุกครั้งที่ผมได้ยินมัน ผมก็เข้าใจความรู้สึกของคนเป็นพ่อทุกครั้งอยู่ดี
“ชั้นไปเคลียร์งานต่อแล้วนะ เอานี่เสื้อผ้าที่คุณยายเค้าซื้อให้ จัดใส่ไปด้วย” ผมยื่นเสื้อผ้าให้กับนายเต้ไป ... แล้วก็ออกไปทำงานต่อ
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะมัน หรือเพราะอะไรกันแน่ เวลาที่ผมได้คุยกับนายเต้ ผมถึงรู้สึกถึงความผูกพัน น้ำเสียงของมันที่พูดมาทุกครั้งแสดงถึงความห่วงใยและจริงใจ ... มันทำให้ผมมีความสุขทุกทีที่ได้คุยกับมัน ... แล้วอย่างงี้ผมจะตัดใจได้ยังไงนะ ... เฮ้ออออ ถอนหายใจอีกแล้ว
วันนี้ผมไปส่งเจเจที่บ้านใหญ่แต่เช้าเลยครับ ... บ้านใหญ่ในที่นี้ก็บ้านพ่อแม่จิ๊บนั่นแหละครับ ผมติดเรียกบ้านใหญ่เพราะตอนนั้น ผมกับจิ๊บจะมีบ้านอีกหลังนึง ซึ่งตอนนี้ก็ว่างอยู่ ... ไม่ค่อยได้ไปดูแลเท่าไหร่ มันคือบ้านเล็ก ... เรือนหอของผมกับจิ๊บนั่นแหละครับ ... ตั้งแต่จิ๊บเสีย ผมก็ย้ายมาอยู่คอนโดตลอด ... นานๆทีจะแวะไปนอนกับเจเจบ้าง ... เวลาคิดถึงจิ๊บ
“เอ๊ยไอ้เท่ห์ ได้ข่าว่าเจเจไปต่างประเทศกับบ้านจิ๊บเหรอวะ” ไอ้เวย์ผลักประตูเข้าห้องทำงานมาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง แต่ผมเริ่มชินแล้วแหละครับ มันเป็นแบบนี้ทุกที เลขาผมจะโทรมาบอกก็คงไม่ทัน และก็คงชินเหมือนกัน
“อืม ทำไมเหรอ” ผมเงยหน้ามองไอ้เพื่อนรักนิดนึง แล้วก็ก้มทำงานต่อ
“ทำไมเหรอมึง ... เราไม่ได้ไปเที่ยวตามประสาหนุ่มโสดมานานแล้วนะเว๊ย ... ไม่สิ กูหนุ่มโสด ส่วนมึงพ่อม้าย ฮ่าๆๆ” อะไรของมัน พูดเองเออเอง ขำเอง แต่คิดไปก็ดีเหมือนกัน ...
“ไปนะมึง นานๆจะไปแบบไม่มีพันธะ ... ไม่ต้องห่วงลูกอยู่” ก็จริงของมันนะครับ ไม่ได้หนีลูกเที่ยวนะ แต่ลูกไปเที่ยว พ่อเลยไปบ้าง
“ไปกัน สองคนเหรอวะ” ไปกันแค่นี้มันจะสนุกอะไร
“สี่คน กู มึง น้องเต้ คุณเกด” ทีมเดิมเลยครับ ขาดแค่เจเจ ผมรู้สึกว่าถ้าไปกันสองคนจะสนุกกว่านี้นะ
“หรือว่ามึงอยากจะชวนใครไปด้วย” ไอ้เวย์หันมาทำหน้าสงสัย เมื่อผมได้ยินรายชื่อที่มันบอกมา ... มันจะยังยุผมกับคุณเกดไปถึงไหน ... และที่ชวนผมไป เพราะนายเต้ใช่ไหมนี่
“เออ ๆๆ ... ร้านไหนโทรมาบอกแล้วกัน เดี๋ยวค่ำๆเจอกัน” ผมตอบตกลงมันไป ... เพราะยังไงก็คงเป็นภาวะบังคับ
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูไปห้องมึงก่อน เจอกันตอนค่ำ ไปแล้วเว๊ย” เสร็จธุระก็กลับเลยสินะมึง ... ไม่ไปกินข้าวเที่ยงเป็นเพื่อนกูก่อนเลยเหรอ ... คิดไปอย่างนั้นแหละครับ ไม่ทันแล้วครับ ... เพื่อนรักจริงๆ
เย็นนั้นผมกลับบ้านด้วยใจที่คิดว่า ไปเที่ยวคืนนี้จะเกิดอะไรอีกบ้างนะ ... นายเต้จะเมาแล้วทำอะไรอีกหรือเปล่า ... แล้วเรื่องของนายเต้กับไอ้เวย์อีก ... ผมจะทนดูได้อีกกี่น้ำ
“วันนี้คุณเท่ห์กลับเร็วจังเลยนะครับ” นายเต้ทักขึ้นเมื่อผมกลับมาถึงห้อง เดินมาช่วยถือกระเป๋า กับเสื้อสูท ... หน้าที่พี่เลี้ยงด้วยเหรอเนี่ย
“คืนนี้ไอเวย์มันชวนออกไปเที่ยว มันไม่ได้โทรบอกนายทีเหรอ” ผมส่งของที่มันอยากถือไป แล้วถามในสิ่งที่สงสัย
“ยังเลยครับ สงสัยเค้าคิดว่ายังไงซะ คุณเท่ห์ต้องมาบอกผม” อืม คงเป็นอย่างนั้นมั้ง
“แล้วนายจะไปด้วยหรือเปล่า” ไม่อยากบังคับครับ จะไปก็ไป ... เพราะที่แบบนั้นก็ไม่ได้ดีอะไร
“แล้วคุณอนุญาตให้ผมไปละครับ” นี่ผมกลายเป็นผู้ปกครองมันไปแล้วเหรอนี่
“ไปสิ ใครจะไปห้ามอะไร ถ้าชั้นขัดนาย เดี๋ยวไอ้เวย์ก็มาโมโหใส่ชั้นอีก” ถ้าผมไม่ให้มันไปสิครับ มีเรื่องแน่ๆ
“ไปอาบน้ำแต่งตัวสิ อีกไม่นานไอ้เวย์ก็คงมา” อีกไม่นานของผมประมาณ 2 ชั่วโมงครับ แต่ก็รู้ๆกันอยู่ นายเต้ห่วงหล่อแค่ไหน
“เออวะ ... คุณเท่ห์น่าจะโทรมาบอกผมตั้งแต่เที่ยงนะครับเนี่ย ... นี่ผมจะจัดการตัวเองทันป่าวเนี่ย ฮ่าๆๆ เว่อร์ไปแล้วคุณเท่ห์ นี่ยังไม่มืดเลย จะรีบแต่งตัวไปถึงไหน” ผมละตกใจครับ ว่าผิดที่ไม่ได้โทรบอกมัน ... เจ้าเล่ห์นักนะ
“ผมทำอาหารไว้รอแล้วนะครับ ... เดี๋ยวคุณเท่ห์จะอาบน้ำก่อน หรือทานก่อนละครับ” ถ้าไม่ติดว่ามันเป็นแฟนไอ้เวย์ ผมคงคิดว่ามันเป็นเมียผมนะครับเนี่ย
“อืม เดี๋ยวชั้นนั่งพักก่อนแล้วกัน ... แล้วทานก่อนไปอาบน้ำ จะได้แต่งตัวทีเดียวเลย” ผมตอบไปพร้อมกับเปิดทีวีดูข่าวสารบ้านเมือง
“แล้วเราจะไปเที่ยวที่แบบไหนกันเหรอครับวันนี้” มันนั่งโซฟาข้างๆผม แล้วยื่นหน้ามาถามผมซะใกล้เลย ... ผมลืมสังเกตไปเลยนะครับ ว่ามันเป็นพี่เลี้ยงคนนึงที่เท่าเทียมผมกับลูกทุกอย่าง ปกติพี่เลี้ยงคนอื่นจะนั่งข้างล่างซะมากกว่า นี่ผมให้มันได้ขนาดนี้เลยเหรอ
“ตกลงไปไหนครับ ผมถามไม่ตอบ” เอ๊ยๆ สงสัยคิดอะไรมากไป ลืมตอบมันเลย
“ก็เป็นผับอ่า ... ฟังเพลงเหล่สาวตามประสาหนุ่มโสด” ผมพูดไปก็กดทีวีไป
“ผับ ฟังเพลง มีแอลฯ เหล่สาว ผมต้องเมาอีกแน่ๆ เฮ้อออ” มันบ่นเล็กบ่นน้อยอยู่ข้างๆผมครับ จะบ่นอะไรวะ ไม่ชอบหรือไง
“อย่าดื่มจนเมาให้มากนะ ... ชั้นเป็นห่วง” ถึงแม้ว่านายเต้จะไปกับไอ้เวย์ แฟนของมันก็ตาม แต่ผมก็อดเป็นห่วงมันไม่ได้ เหมือนว่าตัวเองจะดูแลมันไม่ได้เหมือนเก่า มันมองหน้าผม ... แล้วยิ้มเล็กๆมาให้ ส่วนผมก็มองดูทีวีต่อไป
หลังจากนั้นผมก็ไปกินอาหารที่นายเต้ทำไว้ให้ ส่วนมันก็ไปอาบน้ำแต่งตัว รีบจริงๆเลย ผมก็รีบกินเหมือนกัน วันนี้จะขอหล่อเหมือนกัน ... ไม่ยอมนายเต้ง่ายๆหรอก
“โอเคเรียบร้อยแล้ว ... งั้นเราไปตามคุณเกดแล้วไปกันเลย” ไอ้เวย์ที่มารอพวกผมกับนายเต้อยู่ได้พักใหญ่ พูดออกมาเมื่อพวกเราพร้อมที่จะออกเดินทาง
“เอารถมึงไปนะไอ้เวย์” ผมพูดขึ้นเมื่อจะออกจากห้อง ไปรถคันเดียวคงพอมั้ง
“เอ๊ย ไรวะ มึงก็เอารถมึงไปด้วยสิ มึงไปกับคุณเกด กูไปกับน้องเต้” เออ ... ลืมไปวะ มันเป็นแฟนกันนี่หว่า
เราเปิดประตูออกมา ก็พร้อมที่คุณเกดออกมาพอดีเหมือนกัน ไม่อยากบอกว่าเราทั้งสามคนมองคุณเกดเป็นตาเดียวกัน
“วันนี้คุณเกดแต่งตัวสวยมากๆเลยครับ” ไอ้เวย์พูดขึ้นก่อนคนแรก นี่หรือสวยของไอ้เวย์ คุณเกดแต่งตัวด้วยชุดเกาะอก ที่เผินให้เห็นเนินอกอย่างชัดเจน กับเสื้อที่แสนบาง กระโปรงสั้นประมาณคืบนึง ... ซึ่งผมเห็นแล้วตกใจมาก ไม่คิดว่าคุณเกดจะกล้าแต่งตัวแบบนี้ เพราะบุคลิกของเธอออกจะเรียบร้อย
“ขอบคุณค่ะคุณเวย์ แล้วคุณเท่ห์ละคะ ว่าไง เกดแต่งตัวสวยหรือเปล่า” จะให้ผมตอบยังไงดีละครับ ... ในเมื่อผมคิดอีกแบบนึง
“ก็น่ารักดีครับ ... ใครๆเค้าก็คงแต่งกันแบบนี้” ผมไม่รู้ว่าพูดอะไรรุนแรงไปนะครับ แต่สังเกตได้จากหน้าตาคุณเกด ไม่ได้ยิ้มออกมาอะไรเลย
“ไปกันเถอะครับ เดี๋ยวดึก” ไอ้เวย์เห็นเหมือนเหตุการณ์ไม่ดี จึงชวนกันออกไป ไม่รู้สิครับ ผมเป็นคนไม่ชอบผู้หญิงที่แต่งตัวล่อแหลม มันดูไม่งามเลย ...
เราแยกกันมาตามที่ไอ้เวย์มันวางแผนนั่นแหละครับ แต่ผมก็ไม่ได้คุยอะไรกับคุณเกดมากมายนะครับ ... เธอถามอะไรมาผมก็ตอบไป ... ผมไม่ได้แอนตี้นะครับ ... แค่ยังปรับตัวไม่ทัน
“สวัสดีครับคุณเวย์ แหมไม่มาซะนานเลยนะครับ” เรามาถึงร้านแล้วครับ การ์ดหน้าร้านทักไอ้เวย์มาแต่ไกลเลย ไอ้เวย์มันขาประจำร้านนี้ครับ มันรู้จักกับเจ้าของร้านด้วย
“อ๋อ ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเท่าไหร่ครับ งานเยอะ” ไอ้เวย์ตอบไป พร้อมกับเดินตามการ์ดที่พาไปนั่งโต๊ะ เราได้โต๊ะโซฟากลางๆร้านครับ มุมดีเลยแหละครับ มองเห็นทุกส่วนของร้าน เวทีก็ด้านหน้าเลย ตอนนี้คนในร้านเริ่มเยอะแล้วครับ นี่ถ้ามันเส้นไม่ใหญ่จริงๆ คงไม่ได้นั่งตรงนี้แน่ๆ
“ร้านน่านั่งจังเลยครับคุณเวย์” นายเต้เริ่มชวนไอ้เวย์คุยครับ ... เอ๊ะ..
“จริงเหรอครับน้องเต้ นี่ร้านประจำพี่เลยนะ ถ้ามีโอกาสพี่จะพามาบ่อย” ไอ้เวย์ตอบไปครับ
“โอเคครับ ถ้ามีโอกาส คุณเวย์อย่าลืมพาผมมาอีกนะครับ” ผมฟังสองคนนี้คุยกัน จึงรู้ว่า นายเต้ยังใช้สรรพนามเรียกไอ้เวย์กลับมาเหมือนเดิมอีก ... อะไรกันนี่ ... หรืออาจเป็นเพราะความเคยชินของนายเต้ก็ได้
แม้ว่าสรรพนามในการคุยของมันจะกลับมาเหมือนเดิม แต่มันสองคนก็คุยกระหนุงกระหนิงกันอยู่สองคนครับ เห็นแล้วหมั่นไส้จริงๆครับ เอ๊ยยยย
“ใจเย็นๆค่ะคุณเท่ห์ เราเพิ่งมากันเอง เล่นเอาหมดแก้วแล้ว” คุณเกดที่นั่งข้างๆผม ทักผมขึ้นมาเมื่อผมยกเหล้าในแก้วขึ้นดื่มรวดเดียว
“อ๋อ ครับ พอดีผมคิดเรื่องบางเรื่องมากไปหน่อยนะครับ” คิดเรื่องนายเต้มากไปเหรอ ???
“มีไรก็เล่าเกดได้นะคะ เกดยินดี” คุณเกดหยิบแก้วเหล้าของตัวเอง พร้อมกับของผมที่บริกรชงใหม่ให้แล้ว ส่งมาให้ผม ชนแก้วงั้นเหรอ??
“แด่มิตรภาพค่ะ” คุณเกดพูดขึ้นก่อนที่จะยิ้มพร้อมเอาแก้วมาชนแก้วผม
“เช่นกันครับ” ผมชนแก้วกลับ แล้วก็ยกซดรวดเดียวหมดอีกแก้ว ... อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ผมต้องไม่มีความสุขกับการมาเที่ยวคืนนี้แน่ๆ
“เอ๊ย ไอ้เท่ห์ เป็นไรวะแม่ง รีบกินชิบหาย มาถึงแป๊บเดียว สองแก้วแล้ว” ไอ้เวย์ที่เผลอมาเห็นผมชดเหล้า เลยหยุดคุยกับนายเต้แล้วมาทักผม
“เออ ... มาเมาไม่ใช่เหรอ กูก็รีบๆกินจะได้รีบๆกลับ อยู่ๆไปมันทรมาร” เอาแล้วไงครับ เริ่มกรึ่มๆ ผมก็เริ่มจะระวังปากตัวเองไม่ได้แล้ว ย้ำนะครับว่าแค่กรึ่มๆ
“มันแย่มากเลยเหรอค่ะ แค่มานั่งกินเหล้า คุณเท่ห์ใช้คำว่าทรมารเลย” ผมพูดคำนั้นไปเหรอครับ กลับไปอ่านแป๊บ เอ๊ยจริงด้วยสิ
“อ่อ ... มันทรมาณใจนะครับ มีแต่คนน่ารักๆ เดี๋ยวเจเจรู้จะโกรธเอา” เฮ้ออ ต้องอย่างงี้สิ
“คุณเวย์ครับ ชนแก้วกับผมหน่อยสิครับ” ผมพูดจบ นายเต้ก็มองหน้าแล้วก็หันไปชนแก้วกับไอ้เวย์วะงั้น ผมพูดไรผิด..???
“หมดแก้วนะน้องเต้ แก้วนี่เพื่อมิตรภาพ” เวลาชนนี่ไม่มีมุขอื่นหรือไงนะ ... หรือคนเขียนเค้านึกไม่ออก เพราะชนเพื่อมิตรภาพสองครั้งแล้ว แต่นายเต้ก็จริงๆ เลย หมดแล้วจริงๆนะนั่น
“วันนี้นะครับ ถือเป็นความโชคดีของร้านเรา ที่มีแขกกิตติมาศักดิ์หล่อเหลาให้เกียรติมานั่งร้านเรา” เสียงพิธีกรบนเวทีพูดอะไรบนเวทีเล็กๆครับ เหมือนจะพูดถึงใครซักคนในร้าน
“ถ้าไม่เชิญเขามาขับกล่อมบทเพลงหน่อย วันนี้หลายๆท่านคงนอนไม่หลับกันแน่ๆ ดังนั้นตบมือต้นรับคุณเวย์ หนุ่มหล่อลูกค้าประจำร้านเราหน่อยครับ” ที่แท้ก็เชิญไอ้เวย์นี่เอง ... โอ้โห เสียงกรี๊ดมันเยอะมากครับ ทั้งสาวแท้สาวเทียม นี่ขนาดมันยังไม่โผล่หน้าออกไปยังครับ ยังเยอะขนาดนี้ ถ้ามันโผล่ตัวไปละ
“เอ่อ พี่ไปร้องเพลงก่อนนะน้องเต้ ... ตั้งใจฟังดีๆละ” มันหันมาบอกกับนายเต้ แล้วเดินขึ้นเวทีไปครับ ... เป็นอย่างที่คิดครับ เสียงคนกรี๊ดโห่ร้องยินดีเพียบ อย่างกะมันเป็นดารายังไงยังงั้น ก็มันแค่หล่อ หุ่นดี รวย แถมโสด ก็แค่นั้น
“สวัสดีครับ พี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ ทั้งขาประจำ ขาจรทุกคนนะครับ ถ้าขาประจำหน่อยก็คงจะเคยเห็นผมขึ้นมาแจมบนเวทีนี้บ้าง แต่ถ้าขาจร ก็ทนฟังไปหน่อยแล้วกันนะครับ เพลงที่ผมจะร้องในวันนี้ ผมมอบให้กับคนที่ผมแอบชอบคนนึง” ไอ้เวย์หยุดพูด แล้วส่งสายตามาที่ทางนายเต้ครับ เสียงกรี๊ดดังมากมาย ... พวกคนในร้านไม่รู้หรอกครับ ว่าไอ้เวย์มันส่งสายตาให้ใคร คนคงคิดว่าเป็นคุณเกดก็ได้
“เป็นเพลงเร็วๆนะครับ ... ผมอยากให้ทุกคนสนุก และผมอยากให้คนๆนั้นรู้สึก สุดท้ายผมอยากบอกเค้าว่า เป็นแฟนกับผมซักทีนะครับ” ไอ้เวย์พูดจบดนตรีเพลงที่ใครหลายๆคนคุ้นหูก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงกรี๊ดที่ตามมา แต่ผมไมได้สนใจในส่วนนั้น ผมสนใจที่ไอ้เวย์พูดประโยคสุดท้าย
“เป็นแฟนกับผมซักที” นี่มันสองคนยังไม่ได้เป็นแฟนกันเหรอ นี่อะไรกัน ผมหันหน้าไปมองนายเต้ ที่ตอนนี้ก็มองมาทางผม เหมือนมันจะรู้ว่าผมคิดอะไร ... เรามีเรื่องต้องคุยกัน
รู้ว่าเสี่ยง แต่คงต้องขอลอง
รู้ว่าเหนื่อย ถ้าอยากได้ของที่อยู่สูง
ยังไงจะขอลองดูสักที
รู้ว่าเราแตกต่างกันเท่าไร
รู้ว่าเธออยู่ไกลอยู่สูงขนาดไหน
ใครๆ ก็รู้เป็นไปไม่ได้หรอก
แต่คำว่ารักมันสั่งให้ฉันต้องปีนขึ้นไป
ได้เกิดมาเจอเธอทั้งที
ไม่ว่ายังไงจะลองดีสักวัน
อยากรักก็ต้องเสี่ยง
ไม่อยากให้เธอเป็นเพียงภาพในความฝัน
ลำบากลำบนไม่สนใจ
ตะเกียกตะกายสักเพียงใด
ก็ดีกว่าปล่อยเธอไปจากฉัน
ตกหลุมรักจริงๆ เพราะรักจริงๆ
เธอคงไม่ว่ากัน
แม้ต้อยต่ำ แต่ยังมีหัวใจ
แม้ต้องเจ็บ แต่มันก็คุ้มก็สุขใจ
ไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันไม่เจียมตัว
เมื่อคำว่ารักมันสั่งให้ฉันทำตามหัวใจ
.....................................................................
ดูๆ มาช้า
มาสั้น
แถมทำค้างอีก .... มันน่านักไรเตอร์ อิอิ
หัวข้อ: [ พี่เลี้ยงสุดซ่าส์ ... ป๊ะป๋าสุดเฮี๊ยว ] หนังสือมาแล้วนะ ได้กันหรือยัง ? (อ่าน 821430 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก