อิอิ มาแล้วหนา มาแล้ว
(โอ๊ะ โอ)
พอ แข่งเสร็จก็พักเที่ยงญี่ปุ่นเดินตามเต้กับทีมสีชมพูไป มีเด็กนักเรียนคอยชมเปาะอยู่ตลอดทาง ญี่ปุ่นยิ้มแย้มทักทาย
"เจ๋ง มากญี่ปุ่น"
"เท่ สุดๆๆ อ่ะนายญี่ปุ่น"
"อิ อิ"
ญี่ปุ่น หัวเราะร่าเริงไม่ได้เขินอายแต่อย่างใด ประธานสีชมพูกับลูกทีมก็ยิ้มแฉ่งดีใจกันถ้วนหน้า
"ไอ้ เปี๊ยก ปะไปกินข้าวกับกู"
เฟียต ยืนดักอยู่หน้าโรงยิม
"เฮ้ย ได้ไงไอ้เฟียต นี่เด็กสีกู มันก็ต้องไปกินกับกูดิ มึงไม่ไปกินกับสีแสดวะ"
แบงค์ หันไปบอกเฟียตแล้วดึงแขนญี่ปุ่นไว้
"อ้าว ก็มันเด็กกู ทำไมวะ คนจะกินข้าวด้วยกันมันแปลกเหรอ"
"ไม่ แปลกหรอก แต่วันนี้ไม่ได้"
"อ้าว ไอ้นี่วอนซะแล้ว"
"โอ๊ย อย่าค่าพี่ทั้งสอง พี่เฟียตขา ปล่อยญี่ปุ่นไปกินกับซาร่านะคะ เนี่ยเดี๋ยวต้องแต่งตาเพิ่มอีก เหงื่อไหลลงมาเป็นน้องแพนด้าแล้ว"
ซา ร่าออกหน้าแทนก่อนที่ทั้งสองที่ตั้งท่าจะตั้นหน้ากัน
"อ่า หมีขาว ตอนเย็นค่อยเลี้ยงเค้าก็ได้ นะนะ เค้าอยากกินปลาเผาหน้าโรงเรียน"
ญี่ปุ่น ไม่ได้คิดอะไรคิดแต่ว่า ดีจังลาภปากอีกแล้ว มีคนคอยเลี้ยงเข้าทุกมื้อ อิอิ
"เออ งั้นเดี๋ยวกูมารับ ห้ามให้ใครมาวอแวนะมึง"
เฟียต ขู่จ้องหน้าแบงค์แล้วสะบัดหน้าไปอย่างหงุดหงิด
"โห ไอ้นี่ กะจะเอาเป็นของตัวเองเลยว่างั้น ไม่ง่ายหรอกมึง แบบนี้ชักอยากแย่งแล้วสิ"
"ว๊าย พี่แบงค์ขา จะแย่งอะไรคะ ทำอะไรก็คิดถึงใจซาร่าหน่อยนะคะ อิอิ คนสวยอยู่ทั้งคน"
"นัง นี่ กูจะแย่งโว้ย ใครจะทำไม หวงดีนัก"
"อ้าว แล้วกายล่ะพี่ อย่าให้อะไรๆมันมาลงที่น้องญี่ปุ่นนะคะ อย่าทำเพื่อความสะใจ สงสารน้องมัน"
ซา ร่าพูดเสียงเบา แบงค์หยุดคิด ส่วนญี่ปุ่นทำหน้าเหรอหราไม่รู้เรื่อง ใครจะแย่งอะไรกัน
"พี่ คนสวย ญี่ปุ่นหิวข้าวอ่า คุยกันน๊านนาน"
"อ้อ โทษทีค่ะ น้องญี่ปุ่น ปะไปกินข้าวกัน วันนี้เต็มที่เลย กินเสร็จเจ๊จะได้เติมตาให้นิ๊ดนึง เห็นมะ เพราะตาของน้องญี่ปุ่นแฟนคลับตรึมเลย แต่เอ๊ะ มีแข่งอีกไม่ใช่เหรอ กินเยอะไม่ได้นะคะ"
"อ่า กินไม่เยอะก็ไม่มีแรงอ่ะดิ"
"เดี๋ยว เจ๊จัดให้ค่า อาหารต้องได้โภชนาการ มีเกลือแร่ และโปรตีน น้องญี่ปุ่นกับน้องเต้ไม่ต้องห่วง"
สี ชมพูจัดเลี้ยงข้าวสีที่ห้องชั้นมัธยมหนึ่งตึกแรก ใช้สี่ห้องเพื่อให้นักเรียนประจำสีได้พักทานอาหารกัน ห้องหนึ่งเป็นห้องตักกับข้าวเพราะอาหารสั่งมาจากข้างนอก จากร้านป้านั่นเอง ส่วนขนมหวานก็เหมาไอติมแบบตักมาเป็นตู้ ญี่ปุ่นเดินตามซาร่ากับประธานสีไป พอเข้าห้องเด็กนักเรียนสีชมพูก็เข้ามารุมล้อมเต้กับญี่ปุ่น
"พี่ ญี่ปุ่น ขอลายเซ็นต์หน่อยดิ เอาตรงนี้เลย อิอิ"
เด็ก ชั้นมัธยมสองยื่นปากกาเมจิกให้ญี่ปุ่นเซ็นต์ชื่อลงข้างหลัง
"อิ อิ ได้เล๊ย"
"อ้าว ปุ่นทำไมนายเซ็นต์เป็นอิ๊กคิวซังล่ะ ไม่เขียนชื่อตัวเอง"
เต้ ทักเพราะเห็นญี่ปุ่นเขียน "อิ๊กคิวซัง" ลงบนเสื้อลายมือขยุกขยิก
"อิ อิ ไอดอล ไง นายเซ็นต์บ้างสิ"
ญี่ปุ่น ยื่นปากกาให้เต้ พอได้ปากกาก็เซ็นต์เหมือนกัน
"เอ๋ ทำไมนายเขียนตัวใหญ่กว่าเรา ไม่ได้ๆ มาเขียนใหม่"
ญี่ปุ่น แย่งปากกามาจากมือเต้ เซ็นต์ตัวใหญ่กว่าเต้อีก
"ไม่ สวยอ่า ลายมือนายไม่สวย"
เต้ แย้งขึ้นมาอีก
"อ่า เอาใหม่ เค้าเขียนสวยจะตาย"
"เอ่อ พี่คร้าบ ผมปวดหลังแล้วอ่า จะเซ็นต์อีกนานไหม"
น้อง คนนั้นเริ่มบ่นเพราะก้มให้เซ็นต์นานไปหน่อย
"อ่า แป๊บน้า เดี๋ยวเสร็จแล้ว"
"เฮ้ย พวกมึงเขียนอะไรบนหลังมันวะ ฮ่าๆๆ"
โด่ง เดินเข้ามาเห็น เสียงเด็กนักเรียนที่อยู่รายล้อมหัวเราะกันครืน เพราะแผ่นหลังของน้องคนนั้นมีตัวหนังสือขยุกขยิกอยู่เต็ม
"อ่า พี่อ่ะ ทำอะไร"
น้อง คนนั้นหน้าเสีย พยายามจะดึงเสื้อข้างหลังขึ้นดู
"อ่า ก็ลายเซ็นต์ไง น่ารักดีออก อุ๊ย ไข่ลูกเขยน่ากิ๊น น่ากินไปกินก่อนน้า"
ญี่ปุ่น ชิ่งเอาตัวรอดวิ่งไปที่ตักกับข้าวทันที ปล่อยให้เต้ยืนหน้าเอ๋ออยู่
"แงๆๆ พี่แกล้งผ๊ม"
เด็ก คนนั้นร้องไห้ขึ้นทันที เมื่อเห็นสภาพเสื้อข้างหลังของตัวเอง
"อะไร วะ มีอะไรกัน"
ประธาน สีเดินมา พอเห็นลายเซ็นต์บนหลังก็กลั้นหัวเราะ
"มึง ไปทำอะไรมาวะ หลังลายเชียวมึง"
แบงค์ ถามขึ้น
"แอ่ะ พี่ญี่ปุ่นอ่า จะเซ็นต์ให้เค้า ทำไม เซ็นต์ขี้เหร่แบบนี้อ่า"
เด็ก ฟูมฟาย แบงค์หัวเราะออกมา
"ไม่ เป็นไรน่ามึง มันกำลังดัง เดี๋ยวพอมันชนะ มึงก็มีลายเซ็นต์พิศดารของมันคนเดียวนี่ จริงไหม"
เข้า ใจพูด เด็กคนนั้นทำหน้าดีขึ้นยิ้มแฉ่งขึ้นมาทันที พอกินข้าวเสร็จก็กินไอติมแต่ญี่ปุ่นกับเต้มีซาร่าคอยคุมอยู่ตลอดเวลาไม่ให้ กินเกินโควต้า กินในสิ่งที่เลือกให้เท่านั้น ญี่ปุ่นทำหน้าเบ้ ไม่ชอบใจ แต่ก็กินเพราะหิว พอกินเสร็จซาร่าก็ดึงญี่ปุ่นไปแต่งตาเพิ่มแต่ญี่ปุ่นดิ้นใหญ่ต้องเอาไอติ มล่อถึงยอม แต่งตาเสร็จก็เดินไปรอที่โรงยิม เสียงเพลงมาร์ชโรงเรียนดังสลับกับเพลงกราวน์กีฬา สร้างความอึกทึกครึกโครมปลุกใจได้เป็นอย่างดี
"เรา เจอใครอ่ะปุ่น"
เต้ ถามตอนนั่งพักอยู่บนสแตนด์ของสี
"ไม่ รู้อ่า ถามพี่แบงค์ดีกว่า พี่แบงค์ๆ เค้าอยู่สายไหนอ่า"
ญี่ปุ่น ตะโกนถามทันที แบงค์หันมา มองไปที่โด่ง
"อยู่ สายเดียวกับ สีเหลือง กับแดง วันนี้แข่งกับสีเหลือง รู้สึกจะไอ้จี๊ปกับเพื่อนมึงนั่นล่ะ"
"หา บอยกับพี่จี๊ปเหรอพี่"
เต้ ร้องออกมาหน้าซีดทันที
"อ่า เจอของแข็งก่อนเลยเหรอ ตายล่ะหว่า"
ญี่ปุ่น พยายามทำหน้าให้ได้อย่างบอยแต่ก็ดูไม่เหมือน
"เออ เจอทีมเต็งเลยนะ เห็นอาจารย์บอกว่าทีมนี้แน่นที่สุด"
โด่ง ย้ำให้ทั้งสองคนรู้สึกดีขึ้นมาก
"อ่า ไม่เป็นไรๆ เราต้องสู้ๆ มาเต้ สู้ๆ"
ญี่ปุ่น หันไปจับมือเต้แล้วเขย่า สายตามุ่งมั่นเหลือเกิน แม้เต้จะหน้ายังสลดอยู่ กองเชียร์สีเหลืองแห่เข้ามาในโรงยิมพร้อมเสียงกลองเสียงนกหวีดคึกกันกว่าสี ชมพู
"ว๊าย ไม่ได้ค่า จะเกินหน้าเกินตาซาร่าไม่ได้ มาค่า สีชมพู สู้ไหม๊"
"สู้ สู้"
"ญี่ปุ่นๆๆๆ เต้ๆๆๆๆ"
เสียง เชียร์กระหึ่มดังขึ้นแข่งกัน เต้ใจเต้นแรงหน้าแดงแล้ว ญี่ปุ่นเดินไปสะกิดแขนซาร่า
"พี่ คนสวย ไอติมเค้าอ่ะ"
"ว๊าย เดี๋ยวจัดไปค่า ได้เล๊ย น้องญี่ปุ่นขา"
ซา ร่ากวักมือเรียกรุ่นน้องที่ใกล้ที่สุดมาแล้วกระซิบกระซาบ เด็กคนนั้นเดินออกไปจากโรงยิมทันที พอเริ่มลงวอมร่างกายเสียงเชียร์ไม่รู้สีไหนเป็นสีไหนดังจนพูดกันไม่รู้ เรื่อง อีกสนามเป็นการแข่งของอีกสาย ระหว่างสีเขียวกับสีแสด เสียงทีมของแกงค์ริต้าก็ดังไม่แพ้กัน สีเขียวเองก็ขนเอากลองกับนกหวีดมาเป่าดังอึกทึกจนโรงยิมจะแตก
"บอยๆ นายออมมือหน่อยน้า"
ญี่ปุ่น เดินข้ามฝั่งไปหาบอยที่กำลังซ้อมตีกับจี๊ปอยู่
"อ่า ไม่ได้หรอกปุ่น เราต้องเต็มที่ นายเองก็ต้องเต็มที่นะ"
"อ่า เราเต็มที่อยู่แล้วแต่นายอ่ะ ไม่ต้องเต็มมากหรอก อิอิ"
"ได้ ไง แข่งกันนะ ต้องสู้กันหน่อย"
"ไอ้ เปี๊ยก มึงมาคุยอะไรวะ"
"อ่า พี่จี๊ป รูปหล่อ ออมมือให้เค้าหน่อยน้า"
"ไม่ ออมโว้ย จะตบใส่หน้ามึงคอยดู"
"อ่า ใจร้าย เดี๋ยวเค้าตบใส่เป้าเลยนิ อิอิ เอาให้น้องชายบวมเลย"
ญี่ปุ่น พูดแล้วหัวเราะคิกคักเดินกลับไปหาเต้ พอเริ่มเกมเสียงเชียร์ก็เปล่งเสียงออกมากึกก้อง ร้องเรียกชื่อของคนเล่นก้องไปทั่วโรงยิม ครึ่งแรกของเซ็ตญี่ปุ่นกับเต้พยายามงัดลูกตบของจี๊ปที่ตัวโตกว่า แต่ตบหนักหน่วงเหลือเกิน จนแบงค์ต้องขอเวลานอกให้
"ไอ ติมๆ เค้าอ่า พี่คนสวย"
"มา แล้วค่า เติมพลังเลยค่าน้องญี่ปุ่น อย่ายอมแพ้นะคะ ถึงเจ๊จะชอบพี่จี๊ป แต่งานนี้ อย่าเลี้ยงไว้ค่า เอาเลยน้องญี่ปุ่นหวดให้เจ๊สักที หมั่นไส้ ตบเอาๆ"
ซา ร่ายื่นไอติมให้ ญี่ปุ่นคว้าหมับมาแกะกินเคี้ยวหมุบหมับ
"ไอ้ เต้ เวลามันตบมึงอย่างัดขึ้นโด่งนักสิวะ ไอ้เปี๊ยก มึงก็เล่นไปทางไอ้บอยเยอะๆดิ ไอ้จี๊ปมันแข็ง"
"อ่า เต้ เราใช้แผนลอยลมดีกว่า อิอิ"
ปาก ยังเคี้ยวไอติมอยู่
"เรา ไม่เก่งลูกแย็บนี่นา"
"น่า แย็บไปเถอะ เอาให้ลูกลอยๆไม่โด่งเป็นพอ เดี๋ยวเราหาโอกาสแย็บเอง"
ญี่ปุ่น รูดไอติมทีเดียวหมดไม้ แบงค์ยืนมองกลืนน้ำลายอึกๆ คิดลึกไปไกล พอลงสนามอีก จี๊ปก็พยายามหยอดให้เต้งัดลูกสูงเพื่อตัวเองจะได้ตบ แต่เต้ก็เตรียมตัวมาแล้ว งัดลูกเฉียงข้ามไปทางบอย บอยเองก็แย็บกลับมาอย่างรวดเร็วแต่ด้วยไม่ทันตั้งตัว พอลูกลอยข้ามเน็ทมาเต้ก็หวดลูกลงไปตรงกลาง แต่ด้วยจี๊ปกับบอยแข็งทั้งสองคน จี๊ปงัดลูกโด่งมา ญี่ปุ่นกระโดดขึ้นตบทันที
"นี่ แน่ะ"
ลูก พุ่งไปใส่ตัวจี๊ป เสียงเชียร์ของสีชมพูดังกระหึ่มขึ้น
"เริ่ดดดดดด ญี่ปุ่น เริ่ดดดดด กรี๊ดดดดดดดดด"
ซา ร่าคือต้นเสียง เสียงสีเหลืองเองก็ไม่ยอมแพ้
"อิ อิ เห็นไหมเต้ เราต้องทำได้ สู้ๆ"
ญี่ปุ่น กอดคอเต้ บอกแผนต่อไป ที่จะแย็บใส่บอยคนเดียวแล้วพอบอยเผลอก็เปลี่ยนข้าง ที่สำคัญไม่งัดลูกโด่ง พอเต้เสริฟข้ามเน็ทไป จี๊ปที่รออยู่แล้วก็แย็บลูกเร็วมาใส่ญี่ปุ่นทันที แต่เตรียมตัวไว้แล้ว ญี่ปุ่นงัดลูกโด่งไปหลังคอร์ท บอยต้องโต้กลับมาหลังคอร์ทเหมือนกัน ญี่ปุ่นก็ยื้อลูกโด่งข้ามไป
"นิ นจาขโมยขวด"
ญี่ปุ่น ร้องบอกเต้ แล้วก็ตีลูกโด่งข้ามไปทางจี๊ปสุดทาง จี๊ปต้องถอยไปรับงัดลูกกลับมา ญี่ปุ่นรออยู่แล้วกระโดดขึ้นตบแต่เปลี่ยนทิศทางไปทางบอย บอยงัดขึ้นมาเต้รอแย็บอยู่แล้ว หวดลูกลงหน้าเน็ท เสียงเชียร์กระหึ่มดังขึ้นอีก เสียงซาร่ายังเป็นต้นเสียงกรี๊ดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ทางฝ่ายจี๊ปกับบอยต้องขอเวลานอกแม้จะเสียท่าแค่สองลุก แต่ทีมสีเหลืองดูมุ่งมั่นมาก ฝ่ายสีชมพูก็มุ่งมั่นแต่พอเวลาขอเวลานอกก็ลั่นล้า หันไปโบกไม้โบกมือให้กองเชียร์ พอเริ่มเกมใหม่ จี๊ปกับบอยเตรียมแผนมาใหม่รุกใส่เต้อย่างเดียว เต้เองไม่แข็งมากจึงเสียแต้มไปหลายแต้ม
"ทำ ไงอ่ะ ปุ่นเค้าเล่นเราคนเดียว"
เต้ กอดคอญี่ปุ่นกางสนาม หน้าตาไม่สู้ดี
"อ่า มันต้องมีทาง เอางี้นายถอยมาหลัง พยายามงัดลูกไปท้ายคอร์ท เดี๋ยวเราจะขึ้นหน้าเอง"
ญี่ปุ่น บอก แล้วกอดคอบอย
"สู้ ญี่ปุ่น สู้ สู้ เต้ สู้"
ทั้ง สองแหกปากอยู่กลางสนามสองคน พอกองเชียร์ได้ยินก็กรี๊ดกันดังสนั่น พอเริ่มเกมญี่ปุ่นก็ทำตามแผนสลับขึ้นหน้าอย่างรวดเร็ว ต้านลุกหยอดลูกแย็บของทั้งบอยและจี๊ปได้ทุกลูก ฝ่ายโน้นเห็นการเปลี่ยนเกม จึงโยนหลังไปหาเต้อีก เต้ก็งัดลูกไปหลัง แต่จี๊ปกระโดดตบดักมา ญี่ปุ่นงัดขึ้นมา บอยแย็บสวนกลับทันที เช็ตแรกสีชมพูพ่ายไปแต้มค่อนข้างขาด
"อ่า เราแพ้แล้วอ่ะปุ่น จะสู้ไหวเหรอ"
เต้ รำพรรณ หน้าตาไม่สู้ดี
"สู้ ได้ดิเต้ เราต้องสู้ เห็นไหมเวลาเราแย็บ เราเปลี่ยนแผนเขาก็ตั้งรับไม่ทัน เราต้องเปลี่ยนเกมอยู่ตลอดเวลา สู้ๆ"
ญี่ปุ่น ยังยิ้มร่าเริง ไม่ได้วิตกกังวลแต่อย่างใด พอลงไปเล่นเกมสอง ทั้งเต้กับญี่ปุ่นก็กอดคอกันทุกครั้งที่ได้แต้มหรือเสียแต้ม ญี่ปุ่นเป็นฝ่ายรุกใส่ตรงกลาง แต่พอเผลอก็ให้เต้เป็นคนรุกใส่บอย หรือไม่ก็ยิงใส่ตัวจี๊ป แผนได้ผลเป็นอย่างดี แต้มของสีชมพูนำอยู่สามแต้ม สีเหลืองขอเวลานอกทันที
"เรา ต้องไม่แพ้ อิอิ เราต้องชนะบอยให้ได้"
ญี่ปุ่น พูดออกมาอย่างมุ่งมั่น
"เออ มึงสองคนทำได้ กูเชื่อใจ สู้ๆ ไอ้เต้ ไอ้เปี๊ยก ถ้ามึงชนะ กูยอมตามใจทุกอย่าง"
ประธาน สีพูดให้กำลังใจ
"อ่า จริงน้า ห้ามคืนคำน้า อิอิ"
ไม่ รู้ตัวว่าได้พูดอะไรไป ญี่ปุ่นทำหน้าชวนฝันคิดไปไกล มีคนเลี้ยงข้าวทุกวัน อิอิ กินหนมทุกวัน พอกลับลงไปแข่งสีเหลืองแก้เกมมาเป็นอย่างดี งัดกลับมาได้ แต่เต้กับญี่ปุ่นก็ไม่ประมาทพยายามดักทุกลูก เอาลุกลงต่ำให้เฉียดเน็ทมากที่สุด ในที่สุดก็ชนะไปด้วยแต้มฉิวเฉียด เสียงเชียร์ดังกระหึ่มกึกก้อง อีกสนามการแข่งขันจบแล้ว สีแสดชนะไปตามคาด เพราะมีเฟียตเป็นตัวยืน แม้จะคู่กับเอกแต่ฝีมือของเฟียตก็เชื่อได้ พอสนามนั้นไม่มีการแข่งขันก็แห่มาเชียร์อีกสนาม ทั้งครูบาอาจารย์ นักเรียนที่อยู่บริเวณโดยรอบเข้ามาเชียร์กันแน่นขนัดตา เมื่อใดที่ลูกขนไก่กระทบไม้ตีจะมีเสียงเฮทุกครั้ง เสียงจะดังขึ้นเป็นเท่าตัวเมื่ออีกฝ่ายทำแต้มได้
"อ่า เหนื่อยจังอ่ะ อยากกินน้ำหวาน"
ญี่ปุ่น เหนื่อยจริงไม่ได้อ้อนเพราะเหงื่อเปียกทั้งตัว เต้เองลงไปนั่งกึ่งนอนบนเก้าอี้ ซาร่าประคบประหงมอยู่ข้างๆโด่ง
"น้อง ค๊ะ มานี่หน่อย"
ซา ร่าเรียกเด็กซื้อของสีชมพู แล้วบอกให้ไปซื้อน้ำหวานมา
"เก่ง มากไอ้เปี๊ยก ต้องให้ได้อย่างนี้สิ"
แบงค์ พูดอยู่ข้างๆ
"ร้อน อ่า ร้อน"
ญี่ปุ่น เอากระป๋องน้ำจากมือโด่งมาราดตัวทันที
"อ่า ค่อยยังชั่ว ราดไหมเต้"
ไม่ ฟังเสียงตอบรับราดใส่ตัวเต้ทันที
"เฮ้ย ปุ่นนายทำไรอ่ะ"
เต้ กระโดดโหยงออกจากเก้าอี้ทันที
"อิ อิ ก็มันร้อนอ่า"
"ว๊าย อย่าเล่นแบบนี้สิคะน้องญี่ปุ่น เดี๋ยวไม่สบายเอาหรอก มาๆเช็ดตัวก่อน"
"ไอ้ เปี๊ยก เอ้ย มึงนี่มันสุดโต่งจริงๆนะ"
แบงค์ เอาผ้าเช็ดตามหัวตามหน้าให้ญี่ปุ่น สายตาสองคู่ที่มองอยู่ไกลๆจ้องมองอยู่ ถ้าเป็นธนูแบงค์คงโดนยิงไปหลายดอกแล้ว พอเซ็ทสุดท้ายญี่ปุ่นรอน้ำหวานแต่ไม่มาสักที เสียงนกหวีดจากกรรมการดังให้ลงสนามแล้ว ญี่ปุ่นตัดใจยอมดื่มน้ำเปล่าไปอึกหนึ่งพอประทังความกระหาย พอเริ่มเกมญี่ปุ่นก็รู้สึกเหนื่อยหายใจทางปาก เต้เองก็เช่นกัน
"ไม่ ได้แล้ว พี่แบงค์ขา ไม่ได้การแล้ว ขอเวลานอกเลย ไอ้เด็กนั่นไปซื้อถึงไหนเนี่ย"
ซา ร่าร้องออกมาเพราะเห็นท่าไม่ดี แต้มสีเหลืองนำไปห้าแต้มแล้ว แบงค์เดินไปบอกกกรมการขอเวลานอก พอดีกับน้องคนที่ไปซื้อน้ำหวานวิ่งมา
"ต๊าย ไปซื้อถึงซาอุเหรอยะแก"
ซา ร่าแขวะแล้วแย่งขวดน้ำหวานมาจากมือเทใส่กระป๋องน้ำเอาน้ำแข็งใส่แล้วคนๆ ซาร่าทำอย่างชำนาญแล้วยื่นให้ญี่ปุ่นกับเต้
"นี่ ค่าน้องญี่ปุ่น สดชื่นแน่ๆ ฝีมือเจ๊"
"อ่า ชื่นจายที่สุด อึ๊กๆๆ"
เสียง เต้กับญี่ปุ่นกลืนน้ำลงคอ
"อ่า เอาอีกได้ไหมอ่า"
"มาๆ ค่ะจัดไป"
ซา ร่าหยิบเอากระป๋องน้ำหวานมาชงให้อีก ญี่ปุ่นฟาดไปสองแก้ว สีหน้าก็ดูสดชื่นขึ้นมาทันที
"ปะ เต้ไปสู้ต่อ อิอิ มีพลังแย้ว"
ญี่ปุ่น ลุกขึ้นพูดอย่างมั่นใจ สีหน้าแววตาดูฮึกเหิม พอลงสนามอีกรอบ ฝั่งของจี๊ปก็รุกหนักไม่ไว้หน้าเลย ญี่ปุ่นตั้งรับโต้กลับไปได้ แต่ก็โดนจี๊ปกระโดดตบลงตรงกลาง
"เต้ เราใช้แผนลวงหมูกัน"
แผน ลวงหมูคือการยั่วให้อีกฝั่งกระโดดตบจนเหนื่อยเป็นการตั้งรับอย่างเดียว อาศัยทีเผลอแล้วแย็บใส่ตัว ทั้งสองยืนคู่ขนานกัน จี๊ปก็ตบเอามันคึกตามเสียงเชียร์ แต่ทั้งเต้ทั้งญี่ปุ่นฝึกลูกนี้มาอย่างดีจึงตั้งรับลูกตบได้อย่างแน่นหนา ทุกครั้งที่จี๊ปกระโดดตบเสียงเฮก็ดังตาม แต่ก็เฮต่อเมื่อฝ่ายญี่ปุ่นตั้งรับได้ จี๊ปกระโดดอยู่สามทีญี่ปุ่นเปลี่ยนเป็นรับแล้วพลิกข้อมือหยอดข้ามเน็ทไป บอยวิ่งเข้ามาช้อนลูกไว้ งัดข้ามมาญี่ปุุ่นรออยู่แล้วแย็บใส่ตัวทันที
"เย้!!!!!"
ญี่ปุ่น เต้นกอดเต้เหมือทีมชนะแล้ว
"เห็น ไหมเต้ เราทำได้ๆ สู้ๆ ญี่ปุ่นสู้ เต้สู้"
ทั้ง สองเรียกเสียงฮือฮา เสียงเป่่าปากตะโกนร้องอย่างดีใจ สีชมพูกระโดดกันทุกคน
"เล่น ฉลาดมาก น้องญี่ปุ่น"
"เก่ง ใช่ไหมคะอาจารย์สมชาย ดิฉันปลื้มใจมากค่ะ เด็กมันมีแววนะคะ"
อาจารย์ วารุณีเก็บอาการปลื้มปีติไม่ได้เลย ลุกขึ้นร้องเรียกชื่อญี่ปุ่นแข่งกับนักเรียน
"ต่อ ไปเราเล่นบอยนะเต้ แล้วทีเผลอค่อยเอาตัวใหญ่"
ญี่ปุ่น เป็นคนส่งลูกโยนห้ามหัวบอยโด่งจนบอยต้องถอยไปรับ โยนลูกกลับมาหลัง เต้รออยู่แล้วกระโดดตบบ้าง เสียงเฮดังลั่น แต่จี๊ปมางัดลูกขึ้นมาหยอดข้ามเน็ทแต่ญี่ปุ่นตวัดไม้แย็บลงอย่างรวดเร็ว
"เย้ เย้"
ทั้ง สองกระโดดกอดกันอยู่กลางสนาม แต้มไล่บี้ขึ้นมา ยิ่งเล่นยิ่งเข้าขากัน ในวงอาจารย์ก็ชมเปาะว่าเล่นฉลาดสูสีกัน ส่วนนักเรียนที่เชียร์อยู่ก็บอกว่าเป็นคู่ที่สนุกที่สุด ทั้งสองทีมผลัดกันขึ้นนำจนช่วงท้ายเกม ฝั่งของจี๊ปกับบอยเริ่มรุกหนัก ส่วนญี่ปุ่นกับเต้ก็ตั้งรับพยายามใช้แผนลวงแต่ก็หลอกล่อไม่ได้ จึงพ่ายไปในที่สุด พอลูกสุดท้ายตกลงต่อหน้าญี่ปุ่น เสียงเฮก็อื้ออึงสนั่นหวั่นไหว
"อ่า แพ้แล้วอ่า"
ญี่ปุ่น ทำหน้าย่น
"เรา ขอโทษนะที่เล่นไม่เก่ง เราเลยแพ้เลย"
เต้ เข้ามากอดคอญี่ปุ่น
"เอ๋ น่าเต้ เราพยายามแล้ว เพิ่งเกมแรกนิ อิอิ เราต้องฝึกให้มากกว่านี้ เอาใหม่ๆ สู้ๆ"
ญี่ปุ่น ร้องกอดคอเต้ที่น้ำตาซึมออกมาแล้ว ญี่ปุ่นหัวเราะร่าเริง
"บอย นายชนะอ่ะ ต้องดูแลเราด้วยน้า เนี่ยเวรขัดห้องน้ำอ่ะ นายทำแทนเราด้วย"
"อ้าว บ้าเหรอ คนแพ้สิทำ"
"ก็ นายทำร้ายจิตใจเราอ่ะ ไม่รู้ล่ะ ไม่งั้น งอนด้วย ชิ"
ญี่ปุ่น ทำหน้าย่นใส่บอยตอนจับมือ
"ไง ไอ้เปี๊ยก ใช่ย่อยเลยนะมึง ไปแอบฝึกมาตอนไหนวะ"
จี๊ป จับมือญี่ปุ่นแล้วเอามืออีกข้างตบหัวเบาๆ
"เอ๋ ตบหัวเค้าไมอ่า ขี้แพ้ชวนตีหรา นี่พี่เลี้ยงหมูกระทะด้วย โทษฐานที่ทำร้ายจิตใจเค้า"
"เวอร์ ไอ้นี่กูไปทำร้ายจิตใจมึงตั้งแต่เมื่อไหร่วะ"
"ก็ มาชนะเค้าอ่า ชิ ไม่รู้ล่ะ ไม่เลี้ยงเดี๋ยวไปฟ้องหมีขาวน้า อิอิ"
ญี่ปุ่น หัวเราะออกมา อ้างไปหาเฟียตที่ยืนสีหน้าเดาไม่ถูกอยู่ไกลๆฝั่งโน้น
"เต้ นายเก่งมาก เล่นดีขึ้นเยอะเลยอ่ะ"
บอย ชมเต้ ตัวเต้เองก็ยิ้มออกมาได้ เสียงกลองเสียงร้องเรียกชื่อนักกีฬายังไม่หยุด กลับดังขึ้นเรื่อยๆ แม้ญี่ปุ่นจะเดินออกจากสนามเข้าไปสมทบกับคณะสีของตัวเองแล้วก็ตาม
"ไป รีบกลับไปพัก วันสุดท้ายสีเรามีเลี้ยงข้าว พี่ภูมิใจมากไอ้เปี๊ยก มึงแน่มาก"
"แอ่ะ แพ้เนี่ยนะ"
"เฮ้ย แพ้ไม่กี่แต้ม ไม่รู้ล่ะสีชมพูไม่เคยส่งแบดฯมาก่อน แค่นี้ก็พอใจแล้วโว้ย มึงรู้ไหม คนมาเชียร์มึงเยอะกว่าไปดูกูเล่นบาสฯอีก"
"อิ อิ ก็เค้าน่ารักนิ เหอๆๆ"
"กู ไม่น่าเล้ย ไปๆ มึงรีบกลับไปนอน เดี๋ยวพรุ่งนี้มีแข่งอีก"
แบงค์ บอกแล้วกอดคอญี่ปุ่นเดินออกมาจากโรงยิม เสียงร้องเรียกชื่อญี่ปุ่นๆ ดังสนั่นทั่วโรงยิม ญี่ปุ่นกลายเป็นคนดังไปแล้ว
เขียนโดย eiky
หัวข้อ: My Sweetheart Valentine **อัพเดทปกคร้าบ** หน้า 164** (อ่าน 1007449 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก