มาแย้ววววว คิดถึงญี่ปุ่นไหมอ่า อิอิ
(O.O)
สัปดาห์ของการฝึกซ้อมเริ่มต้นขึ้นก่อนหน้าการ แข่งขันกีฬาสี หลังเลิกเรียนสีต่างๆก็มีการประชุมสี ในสถานที่ต่างๆกัน ญี่ปุ่นก็ไปประชุมสีชมพูที่ข้างสนามฟุตบอลทางฝั่งซ้ายติดรั้วโรงเรียน เพราะทั้งสามด้านโดนจองที่ไปแล้ว ญี่ปุ่นไปนั่งรวมแถวกับเพื่อนๆสีชมพู
"น้องๆครับ วันนี้พี่จะแบ่งหน้าที่รับผิดชอบของแต่ละคนนะ คนที่เล่นกีฬาก็จะได้แยกไปฝึกซ้อมส่วนคนที่เหลือก็ต้องร่วมเชียร์ เดี๋ยวพี่โด่งจะแจงหน้าที่ให้ทุกคนได้ทราบ"
แบงค์เปล่งเสียงดังให้ น้องๆเพื่อนๆฟัง แล้วโด่งก็มาประกาศรายชื่อนักกีฬา ญี่ปุ่นกับเต้ก็ถูกเรียกออกไปเพราะเล่นแบดฯ สีชมพูไม่เคยส่งนักกีฬาแข่งแบดฯมาก่อนเพราะไม่ค่อยมีนักกีฬาขมรมแบดฯหลุดรอด มาได้ ส่วนมากอยู่สีแสดตามหัวหน้าชมรมฯ เพราก่อนหน้านี้การคัดเลือกสีประจำตัว รุ่นพี่จะหมายตาเอาไว้แล้วก็ล็อคตัวกันเอง แต่ปีน้เพื่อความยุติธรรม การเลือกสีจึงกระจัดกระจายไปตามสัดส่วน สรุปนักกีฬาแบดฯสีชมพูมีอยู่สองคนคือเต้กับญี่ปุ่น
"น้องญี่ปุ่นคือ คนที่จะถือป้ายสีของเรานะครับ"
โด่งประกาศออกไป ญี่ปุ่นยืนยิ้มอยู่ข้างๆเต้
"หา อะไรน๊ะ"
เสียงฮือฮาดังขึ้น ทันที
"ไอ้หน้าเอ๋อเนี่ยเหรอ"
เสียงเล็ดลอดออกมาจากกลุ่มนัก เรียน
"แล้วกายล่ะพี่ ไอ้เอ๋อนี่หน้าตาสู้กายไม่ได้เลย"
นักเรียนชั้น มัธยมห้าคนหนึ่งยืนขึ้น
"กายให้เป็นเป็นหัวหน้าเชียร์ไง"
แบงค์ลุกขึ้นปราม เด็กคนนั้นหันไปมองญี่ปุ่นอย่างเกลียดชัง
"อะไรวะ เอาอะไรมาเป็นเกณฑ์"
เสียงบ่นกระปอดกระแปด แล้วนั่งลงหน้าตาไม่สบอารมณ์
"ที่ให้น้องญี่ปุ่นเป็นคนถือป้ายสี พี่เป็นคนเลือกเอง มีใครไม่พอใจเหรอ พี่เลือกพี่ก็มีเกณฑ์ของพี่ ในฐานะของประธานสี ถ้าไม่พอใจพี่ก็จะเปลี่ยน"
แบงค์พูดเสียงดังมอง หน้าทุกคนช้าๆ น้องๆทุกคนเงียบกริบ
"ญี่ปุ่นมานี่ซิ"
แบงค์ หันหน้าไปเรียกญี่ปุ่นมาใกล้ๆไม่ได้ระแคะระคายอะไร ทำหน้าเหรอหราอยู่
"ถอด แว่นออกซิ"
"เอ๋ ถอดแว่นก็มองมะเห็นดิเพ่"
"เออ น่า กูให้ถอดแป๊บเดียว"
แบงค์บอกญี่ปุ่นที่ทำหน้าย่นอยู่
"แป๊บ เดียวน้า อิอิ"
ญี่ปุ่นจับเอาแว่นตาออกจากรอบหน้า ทำตาหยีเพราะมองไม่ค่อยเห็น เสียง ฮือฮาดังขึ้นทันที
"มันน่ารักดี นี่หว่า"
เสียงเล็ดลอดออกมา
"เออ หว่ะ ไม่หล่อสู้ไอ้กายแต่น่ารัก"
"ใครมีความเห็นอะไรบ้าง"
แบงค์ พูดเสียงดัง แล้วให้ญี่ปุ่นสวมแว่นกลับเข้าที่ ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกจากปากใคร ก้มหน้านิ่ง
"พี่เป็นประธานสีชมพูมา ตั้งแต่ชั้น ม ห้า พี่คิดว่าพี่เองมีความสามารถพอที่จะเลือกหรือไม่เลือก ทีนี้เข้าใจแล้วใช่ไหม มาโด่งต่อ"
แบงค์หันไปบอกโด่งที่ยืนเอ๋ออยู่ เช่นกัน โด่งเริ่มแจกแจงหน้าที่ให้น้องๆที่เหลือ ส่วนญี่ปุ่นก็จูงมือเต้ไปที่ชมรมฯเพื่อเปลี่ยนชุดซ้อมแบดฯ
"นายเจ๋ง ว่ะ ญี่ปุ่น ทำทุกคนอึ้งไปเลยอ่ะ"
เต้พูดตอนเดินไปยังชมรม
"หือ เจ๋งรายอ่ะ"
"ก็ทำให้ทุกคนฮือฮาได้ไง"
"อิอิ เค้าน่ารักอ่ะเหรอ รู้แล้วล่ะน่า เหอๆๆ"
ญี่ปุ่นหัวเราะออกมาอย่างพอใจ เต้ทำหน้าเซ็ง นี่มันไม่ได้เจียมตัวบ้างเลยหรือไงนะ พอเปลี่ยนชุดเสร็จก็วิ่งไปยังโรงยิม แต่ไม่มีสนามแล้วเพราะโดนสีอื่นแย่งคอร์ทไปหมดแล้ว
"อ่า ไม่มีที่เล่นอ่ะ เอาไงดี"
เต้ร้องยืนนิ่งอยู่
"เอ๋ หมีขาวนี่ หมีขาวๆๆ"
ญี่ปุ่นวิ่งแจ้นไปหาเฟียตที่ยืนอยู่กลางคอร์ทฝั่งตรงข้าม เป็นเอก
"อะไรวะ ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตหันมาตามเสียงเรียก ยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี
"เล่นด้วยดิ เค้าไม่มีที่เล่น"
"เฮ้ย ไม่ได้หรอก โน่น มึงไปลงชื่รอคิวตรงโน้นเลย เสือกมาช้าเอง"
"เอ๋ มาเร็วแล้วน้า นะนะ เล่นคนละฝั่งไง"
"ไม่ได้โว้ย สีกูมีคนเล่นเต็มแล้ว มึงจะมาแทรกเล่นยังไง"
"เอ๋ หมายถึงแบ่งคอร์ทเล่นหรอก ไม่ได้อยากอยู่สีเดียวกะหมีขาวซะหน่อย"
"นั่นล่ะ โน่น มาโน่นแล้ว"
เฟียตชี้มือไปยังเด็กนักเรียนที่อยู่ชมรมแบดฯ ที่เผอิญอยู่สีแสดกำลังถือไม้แบดฯเดินมาสี่คน
"หว่า ทำงายอ่า"
"โน่น มึงไปขอเขาเล่นคอร์ทโน้น ไอ้โฟคมันคุมอยู่"
ญี่ปุ่นหันไป เห็นโฟคยืนคุมน้องๆซ้อมอยู่กลางคอร์ท
"ชิ ไม่เล่นก็ไม่เล่น เต้เราไปซ้อมหลังโรงยิมก็ได้เนอะ งอน"
"ญี่ปุ่น ไปขอพี่โฟคเล่นดีไหม เผื่อว่าคอร์ทจะพอว่าง"
"หมีดำๆ เค้าเล่นด้วยน้า"
ญี่ปุ่น แหกปากไปแต่ไกล โฟคหันมามอง แอบอมยิ้มแต่ก็ทำหน้านิ่งทันที
"อะไร มึงไม่เห็นเหรอ มีคนรอคิวอยู่ อยากเล่นมึงก็ไปรอคิวดิ"
"อ่า ก็หมีดำเล่นข้างละคน มาเปลี่ยนเป็นเล่นคู่ดิ เนอะๆๆ จะได้ไม่เปลืองคอร์ท"
"ไม่ ได้โว้ย กูจะซ้อมเล่นเดี่ยว"
"อ่า ทำไมอ่า เล่นด้วยไม่ได้เหรอ"
"ไม่ ได้"
โฟคพูดเสียงห้วน
"ชิ น่าเบื่อ หวงไปได้"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่น
"เต้ เราไปเล่นหลังโรงยิมก็ได้เนอะ มีเน็ทอยู่ ไม่ง้อก็ได้ หมีดำใจร้าย"
ญี่ปุ่นเดินไปจูงมือเต้ไปหลังโรงยิม มีเน็ทขาดๆเก่าๆขึงอยู่ ไม่มีใครเล่นเพราะต่างก็รอคอร์ทในโรงยิมกันเสียหมด
"เรา ต้องขนะ คอยดูน้า ไม่ให้เล่นด้วยดีนัก"
ญี่ปุ่นทำหน้ามุ่งมั่น
"ยังไงอ่า นายก็รู้เราเล่นไม่เก่งอ่ะ"
"นี่ๆ ต้องฝึกให้หนัก นายอ่อนลูกโต้หลังใช่ไหมอ่า งั้นฝึกตีลูกโต้หลังกับเรา เราอ่อนลูกหยอด นายรับมาได้ก็หยอดเราน้า โอเค๊"
ว่าแล้วญี่ปุ่นก็เดินไปอีกฝั่ง ดีดลูกขนไก่ออกจากมือทันที ตอนแรกดูจะไม่เป็นท่าเพราะเต้ข้อมือยังไม่สปริงตัวดี ญี่ปุ่นก็วิ่งตุตะรับลูกหยอดไม่ถนัด แต่พอผ่านไปสองชั่วโมงก็เริ่มเข้าขากัน ทั้งสองฝึกไปหัวเราะไป เหงื่อไหลโทรมกาย เหนื่อยก็นั่งพักดื่มน้ำ
"เรา ว่าเรามาทำลูกพิเศษ ที่ไม่มีใครรับได้ดีกว่าไหม"
เต้ออกความคิด
"เอ่ ยังไงอ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้างง
"ก็ลูกที่มีแต่เราสองคนที่รู้ไง"
"เอ๋ แบดฯอ่ะ มันมีอยู่แค่นี้ล่ะ จะพิเศษยังไงอ่า"
"ก็คิดดิ ช่วยกันคิด"
เต้ ทำท่าครุ่นคิด
"ลดความเร็วของลูกไง ตีตัดให้ความเร็วมันเปลี่ยนจากตบเป็นหยอด"
"เอ๋ เขาทำกันเยอะแยะอ่า ไม่เห็นพิเศษ"
ญี่ปุ่นก็ทำท่าคิดแต่สิ่งพิเศษยังมองไม่เห็น
"เออ เนอะ"
เต้ก็เห้นดีงามไปด้วย
"เอ๋ แต่เราเน้นลูกถนัดดีกว่านะเราว่า จะได้แข็งๆ สู้กับเขาได้"
"เออเนอะ เราถนัดลุกระดับอก นายถนัดลูกแย็บ มาๆฝึกกัน"
ทั้งสองฝึกลูกที่ว่า อย่างสนุกสนาน จนไฟในโรงยิมเปิดสว่างทั่วแต่เสียงนักเรียนที่ฝึกซ้อมในคอร์ทยังดังเล็ดลอด ออกมา
"ไอ้เปี๊ยก มึงไม่กลับหอเหรอ"
เฟียตมายืนเท้าสะเอวยืน มองญี่ปุ่นเล่น
"เอ๋ มาแอบดูเค้าเหรอ หวายเห็นลูกเด็ดเค้าแล้วอ่ะดิ นิสัยไม่ดี"
"ไอ้บ้า เล่นอย่างนั้นเนี่ยนะที่กูจะมาแอบดู"
"แล้ว มาทำไมไม่ส่งเสียง ชิ"
"อ้าว ไอ้นี่มึงไม่สนใจเองนี่ ว่าแต่มึงจะกลับยัง"
"ไม่เอาอ่ะ จะซ้อมให้หนัก จะได้แชมป์ อิอิ"
"เออ ตามใจ กูมาชวนไปกินข้าวนะเนี่ยว่าจะเลี้ยงสักหน่อย ว้าแย่จัง"
"อ่า เต้งั้นพรุ่งนี้เจอกันแต่เช้านะ"
ญี่ปุ่นหันหลังให้เต้แล้วเดินออก จากคอร์ทหญ้าทันที
"อ่า อะไรอ่า ญี่ปุ่นไหนบอกจะซ้อมจนดึกไง"
เต้ ทำหน้างง
"ไม่เอาอ่ะ เราหิว นายก็กลับไปกินข้าวดิ กินเยอะๆจะได้มีแรงน้า"
"กูว่าแล้ว"
เฟียตพูดแล้วหัวเราะ
"ไป ดิหมีขาว เค้าอยากกินสุกี้ทะเล อิอิ"
"มึงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดิ ตัวเปียกแล้วนี่"
"อ่า แล้วหมีขาวอ่า ตัวก็เปียก ไม่เปลี่ยนหรา อิอิ"
"ก็มาชวนมึงนี่ไง เร็วๆกูหิว"
ญี่ปุ่นเดินตามหลังเฟีย ตอย่างมีความสุข พอถึงชมรมก็วิ่งเข้าห้องอาบน้ำทันที
"ไอ้เปี๊ยก กูอาบด้วยดิ"
"เอ๋ ทำมายอ่า จะถูหลังให้เค้าหรา อิอิ มาเลยๆ"
ญี่ปุ่น หัวเราะพอใจ เฟียตเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำทันที
"มากูจูบมึงหน่อย"
"ไม่ เอาอ่ะ เร็วๆรีบอาบ เค้าหิวข้าว"
ญี่ปุ่นไม่สนใจคำเชิญชวน แม้เฟียตจะเอาน้องชายมาถูร่องก้น ญี่ปุ่นก็ไม่สนใจ เฟียตจับหน้าญี่ปุ่นให้หันมาแล้วประกบปากทันที
"อู้อี้ อื้อ ไม่เอ๊า แหวะเอาลิ้นเข้ามาอีกแล้วอ่า ไม่เอ๊า"
ญี่ปุ่นผลักหน้าเฟียตออก แล้วเดินออกจากห้องอาบน้ำทันที
"อ่า หมีดำ มาตั้งแต่เมื่อไหร่อ่า"
ญี่ปุ่น ยืนตัวล้อนจ้อนอยู่หน้าโฟคที่ยืนตะลึงอยู่ไม่พูดอะไร
"กูมาอาบน้ำสิ มึงทำอะไรกัน"
เสียงห้วนแข็ง สายตาจ้องที่เรือนร่างของญี่ปุ่น
"ก็ มาอาบน้ำไง เนี่ยหมีขาวก็อาบน้ำอยู่ หมีดำไปอาบน้ำกะหมีขาวดิ แหวะ หมีขาวชอบเอาลิ้นเข้ามาในปากเค้า ไม่ชอบอ่า"
ญี่ปุ่นพูดไปตามซื่อ แต่หารู้ไม่ว่าคำพูดของญี่ปุ่นเองทำให้คนตัวใหญ่ข้างหน้า ใจเต้นแรงหน้าแดงขึ้นมาทันที
"ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสิ มึงจะมายืนโทงเทงอยู่แบบนี้น่ะเหรอ"
โฟคตวาดเสียงดังลั่น
"เอ๋ ทำไมต้องดุด้วยอ่า"
"ทำอะไรหัดระวังตัวด้วยสิ"
"เอ๋ ระวังตัวอารายอ่า เค้าไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย"
ญี่ปุ่นทำหน้าเจื่อนๆ เพราะยังมองไม่เห็นถึงความผิดของตัวเอง
"อะไรวะ ไอ้โฟคเสียงดังลั่นเลยนะมึง"
เฟียตออกมาจากห้องอาบน้ำมีผ้าเช็ดตัว พันร่างอยู่
"อ้าว ไอ้เปี๊ยกมึงไม่ไปเช้ดตัววะ มายืนยั่วตะเข้ดำอยู่แถวนี้เดี๋ยวก็โดนคาบไปแดกหรอกมึง"
เฟียตมองหน้า โฟค ญี่ปุ่นรีบไปเอาผ้าเช็ดตัวมาพันร่างไว้เหมือนกัน โฟคกัดฟันกรอดเดินเข้าห้องอาบน้ำไป
"ที่โรงเรียนมีตะเข้ด้วยหรา หมีขาว หวายกลัวอ่า"
ญี่ปุ่นเดินมาเกาะแขนเฟียต ทำหน้ากลัว
"มี ดิ มึงระวังไว้เถอะ จะแดกมึงอยู่แล้ว"
"หวาย ไหนอ่า รีบไปๆ เดี๋ยวมันกิน"
ญี่ปุ่นกระตุกแขนเฟียต
"มึงเป็นเมียกูนะไอ้ เปี๊ยก ห้ามไปยุ่งกับใครเข้าใจไหม"
เฟียตอ้างสิทธิ์ พูดเสียงดัง
"อิ อิ งั้นหมีขาวก็เลี้ยงเค้าเยอะๆน้า อิอิ"
ญี่ปุ่นไม่ได้รู้สึกอะไร แค่อยากมีคนเลี้ยงข้าวดูแลทุกวันเท่านั้นเอง ส่วนคนที่อยู่ในห้องน้ำโกรธหน้าแดงอยู่ ในใจเต้นตุบตับรุนแรงไม่มีสาเหตุ
เฟียต เดินคู่กับญี่ปุ่นออกมาจากชมรม
"ไอ้เปี๊ยก มึงไปรอหน้าโรงเรียนไป กูปวดฉี่"
"เร็วๆน้า เค้าหิวแล้ว"
"เออ เดี๋ยวตามไป"
เฟียต วิ่งไปเข้าห้องน้ำทันที ญี่ปุ่นเดินเรื่อยเปื่อยออกไปรอหน้าโรงเรียน
"นี่ แก ไอ้หน้าเอ๋อ"
เสียงแว้ดมาจากหน้าโรงเรียน
"กล้ามากนะที่ เป็นคนถือป้ายสีน่ะ ดูหน้าดิ สู้ไอ้กายไม่ได้สักอย่าง มึงไปทำอะไรกับพี่แบงค์มาวะถึงได้เป็นคนถือป้าย"
รุ่นพี่ชั้นมัธยม ห้าสองคนยืนดักรอญี่ปุ่นอยู่หน้าโรงเรียน
"คุยกับญี่ปุ่นเหรอ"
ญี่ปุ่น ทำหน้างงมองหน้ามองหลัง
"มึงนั่นล่ะ หนอย หน้าเอ๋อปัญญาอ่อนแบบนี้เนี่ยนะที่เป็คนถือป้ายสี เสื่อมเสียชื่อเสียง"
"อา รายอ่า พี่มาว่าญี่ปุ่นทำไมอ่ะ"
"มึงน่ะทำให้เพื่อนกูไม่ได้เป็นคนถือป้ายรู้ตัวไหม มันดีกว่ามึงทุกอย่าง ดูสภาพมึงซิ ไอ้บ้านอก ทุเรศ"
เสียงแว๊ดดังกว่าเดิม ชี้หน้าด่าญี่ปุ่นอยู่ ส่วนอีกคนมองญี่ปุ่นแบบเกลียดชังไม่พูดอะไร
"อ่า รู้จักญี่ปุ่นเหรอ"
ญี่ปุ่นยังอึ้งอยู่
"กูไม่ได้อยากรู้จัก มึงหรอก ไอ้หน้าเอ๋อ แหมคิดว่าตัวเองเด่นสินะ กูคนนึงล่ะที่ไม่ชอบหน้ามึงรู้ไว้ด้วย"
"เอ๋ ญี่ปุ่นก็ไม่รู้จักพี่น้า แม่สอนไว้ ไม่รู้จักใครดีพอ อย่าไปด่าว่าเขามันเสียมารยาท"
"ไอ้นี่ เดี๋ยวต่อยหน้าสักทีดีไหม"
"พี่ พี่มาว่าญี่ปุ่นทำไมอ่ะ ญี่ปุ่นไปทำอะไรให้"
"มึงจะให้กูพูดกี่รอบ ว่ามึงน่ะแย่งตำแหน่งถือป้ายของเพื่อนกูไป ไอ้โง่"
"เอ๋ เพื่อนพี่ ไม่ใช่พี่หรอกเหรอ ญี่ปุ่นไม่เห็นเพื่อนพี่พูดอะไรสักคำ จริงหราที่เพื่อนพี่โกรธ ไม่ใช่พี่หรอกหราที่อยากถือป้ายเองอ่า อิอิ"
"ไอ้ นี่!!!!"
"เฮ้ย!!!!!!!! มึงจะทำอะไร"
เสียงเฟียตตวาดดังมาแต่ ไกล ทำให้เด็กคนนั้นที่กำลังจะง้างมือขึ้นต่อยหน้าญี่ปุ่นหยุดกึกลง
"มี อะไร มึงมาหาเรื่องอะไรมัน"
เฟียตปรี่เข้ามาขวางหน้าญี่ปุ่นไว้
"อ้อ ไอ้หนุ่ยกับไอ้กาย ทำไม มาระรานอะไรมัน"
"หมีขาวอ่า เค้ามาด่าญี่ปุ่นอ่า ว่าญี่ปุ่นไปแย่งเค้าถือป้ายสี เค้าไม่ได้อยากถือน้า พี่แบงค์ให้เค้าถือเองอ่า หนักจะตายใครจะโง่อยากถือ"
ญี่ปุ่นยิ้มแสยะอย่างน่ากลัว เน้นคำว่าโง่
"อ้อ เรื่องแค่นี้มึงมาระรานรุ่นน้องเลยเหรอ ไอ้หนุ่ย หรือมึงอยากจะลองดี มึงรู้ไหม ไอ้นี่มันเด็กใคร หา"
"เอ่อ ขะ ขอโทษครับพี่ เฟียต"
ทั้งหนุ่ยและกายสั่นเหมือนเจ้าเข้า ติดอ่างขึ้นมาทันที
"มึงอยากจะโดนแบน ไหมล่ะ หือ ไอ้แบงค์น่ะเพื่อนกู ไอ้ห่าเอ้ย แค่ไม่ได้ถือป้ายมึงจะตายหรือไงวะ คิดว่าตัวเองหล่อมากนักหรือไง"
เฟียต ตวาดเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ
"อย่าให้กูรู้นะมึงว่ามึงมาระรานมันอีก มึงได้ย้ายโรงเรียนแน่ อย่าหาว่ากูไม่เตือน"
เฟียตชี้หน้าทั้งสองคน ที่สั่นเหงื่อไหลตามหน้า
"หมีขาวๆ ไปกินข้าวน้า เค้าหิวแล้ว ไร้สาระอ่า"
ญี่ปุ่นกระตุกแขนเฟียต
"มึงไปให้พ้นหน้ากูเลย เดี๋ยวมึงจะโดน"
ทั้งสองวิ่งแจ้นไปทันที
"ทำไมหมีขาวดุ๊ดุ น่ากลัวอ่า"
"นั่นล่ะ มึงจำไว้ อย่ามากวนตีนกูเดี๋ยวจะโดน"
"อิ อิ เค้าไม่กลัวหรอก ชิ"
"อ้าวไอ้นี่ โดนสักทีดีไหม"
ญี่ปุ่น วิ่งแจ้นออกไปก่อนเพราะกลัวว่าเฟียตจะเขกหัวเอา
เขียนโดย eiky
หัวข้อ: My Sweetheart Valentine **อัพเดทปกคร้าบ** หน้า 164** (อ่าน 999087 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก