มาแว้ววววววววว น้องญี่ปุ่นมาแว้ววววววววว
(สีชมพู)
ฤดูการสอบกลางภาคมาถึงแล้ว กิจกรรมต่างๆดูจะหยุดลงไปชั่วขณะนักเรียนทุกคนต่างดูจริงจังกับการสอบ จับกลุ่มกันอ่านหนังสือ หรือไม่ก็เปิดหอติวหนังสือกันเป็นเรื่องเป็นราว ญี่ปุ่นเองก็ตั้งใจอ่านหนังสือแม้จะไม่ได้ขยันมาก แต่ด้วยความที่บอยเป็นคนขยันญี่ปุ่นจึงพลอยได้อานิสงไปด้วย เวลาไปไหนมาไหนก็ถือหนังสือไปด้วย อ่านทุกที่ทุกเวลา ญี่ปุ่นทำท่าขยันอยู่พักใหญ่แต่ก็เบื่อขึ้นมากลางครัน สอบอยู่สามวันแรกก็ทำท่าว่าจะดีแต่พอสองวันสุดท้ายก็เบื่อ บอยกับเอกอ่านหนังสืออยู่ในห้องแต่ญี่ปุ่นกับทุรนทุราย
"บอยไปซื้อหนมป่ะ"
ญี่ปุ่นชวนแล้วไปทำหน้างื๊ดๆอยู่ใกล้ๆ
"ไม่เอาอ่ะ กำลังอ่านหนังสือ"
"ปลาดุกไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ นะนะ"
"ไม่เอา โว้ย แดกไปเมื่อกี้หิวอีกแล้วเหรอมึง ไปคนเดียวเลย"
เอกฟึดฟัดใส่ ญี่ปุ่นทำหน้าย่น
"ชิ อย่ามาขอกินน้า"
ว่าแล้วก็เดินวนไปวนมา พยายามยั่วเพื่อนแต่ไม่มีใครสนใจญี่ปุ่นจึงจำใจต้องเดินลงไปซื้อขนมเอง พอเดินลงไปข้างล่างซื้อขนมเสร็จก็เดินเล่นเรื่อยเปื่อยเพราะอากาศตอนกลางคืน เย็นสบาย เสียงกีตาร์โปร่งดังมาจากทางหอชั้นมัธยมห้า ญี่ปุ่นเงี่ยหูฟัง เพราะแฮะ เดินตามเสียงไปดูสักหน่อย
"God bless you
You make me feel brand new
For God blessed me with you
You make me feel brand new
I sing this song cause you
Make me feel brand new"
เสียงทุ้มๆคลอกับเสียงกีตาร์โปร่ง ญี่ปุ่นได้ยินชัดขึ้น
"เอ๋ หมีดำนี่นา"
ญี่ปุ่นวิ่งแจ้นเข้า ไปหา
"หมีดำ ร้องเพราะจังเลยอ่า"
โฟคตกใจหยุดร้องทันที
"อ้าว ไอ้เปี๊ยก มึงไม่นอนเหรอ ดึกแล้วนะ มาทำอะไรแถวนี้"
"เค้านอนมะหลับ ได้ยินเสียงเลยเดินตามมาดู อิอิ"
ญี่ปุ่นปีนขึ้นไปบนโต๊ะม้าหินอ่อน นั่งลงข้างๆโฟค เอาหน้ามาจ่อใกล้ๆ จนโฟคขยับตัวออก
"ร้องอีกสิหมีดำ เค้าชอบ"
"ไม่เอา กูจะกลับแล้ว มึงไปบอกหมีขาวร้องให้ฟังดิ"
"เอ๋ เค้าอยู่กับหมีดำนะ ทำไมชอบพูดถึงหมีขาว แปลกประหลาด อายหรา อิอิ"
"กู ไม่อยากร้องโว้ย"
"อ่า คนจะฟังอ่า ร้องให้ฟังหน่อยดิ นะนะ"
"มึง กลับหอไปเลย ไอ้เปี๊ยก กูอยากอยู่คนเดียว"
"อ่า ทำไมอ่า ร้องให้ฟังก็ไม่ได้ หมีดำไม่เหมือนเดิมเลยอ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่ โฟคใจเต้นตุบตับ
"ใจร้ายขึ้นน้า ไม่เหมือนหมีดำคนเก่าเลยอ่า"
ญี่ปุ่น งอนปีนลงจากโต๊ะ โฟคพูดอะไรไม่ออก คิดอยู่ว่าพูดเกินไปหรือเปล่า
"My love
I'll never find the words, my love
To tell you how I feel, my love
Mere words could not explain
Precious love
You held my life within your hands
Created everything I am
Taught me how to live again"
โฟคดีดกีตาร์ขึ้นแล้วร้องต่อ ญี่ปุ่นหยุดกึกลง เดินกลับมานั่งที่เก้าอี้เท้าคางฟังหลับตาพริ้มเคลิบเคลิ้ม
"หมีดำ เท๊เท่เนอะตอนร้องเพลงอ่ะ ชอบๆ"
ญี่ปุ่นพูดขึ้นมองตาปริบๆ โฟคหยุดร้อง
"มึงไม่กลับไปล่ะ"
ยังไล่ไม่เลิก ญี่ปุ่นทำหน้าย่น
"ไม่ต้องมาไล่เค้าหรอก คนใจร้าย ชิ"
"ไอ้ เปี๊ยก มึงชอบพี่หมีขาวเหรอ"
โฟคกัดฟันพูดออกมา
"ชอบดิ ชอบมาก ชอบหมีดำด้วยอ่า แต่เริ่มไม่ชอบแล้ว หมีดำใจร้าย"
"เออ กูมันไม่ดี"
"อิอิ น้อยใจหรา ดูงอนๆ"
ญี่ปุ่นแหย่ยิ้มร่าเดิน ปรี่เข้าไปใกล้ๆ
"ไม่ได้งอนโว้ย กูจะไปงอนมึงทำไม กูรำคาญมึงจะตาย"
"ชิ แล้วมาถามทำไมอ่า"
ญี่ปุ่นสวนกลับโฟคทำหน้าไม่ถูกอึกอักอยู่
"ถาม ไปงั้นล่ะ ไปเสียทีกูจะอยู่คนเดียว"
ญี่ปุ่นหน้าบึ้ง เดินสะบัดหน้าจากไป โฟคเองที่เป็นคนร้อนใจเพราะญี่ปุ่นพอเดินกลับไปเห็นร้านค้าก็ปรี่เข้าไปซื้อ ขนมกินลืมทุกอย่างไปเสียหมด คนตัวใหญ่ต่างหากที่นอนไม่หลับ เพราะจิตใจคิดวกไปเวียนมา เราพูดแรงไปหรือเปล่า ไอ้เปี๊ยกมันไม่ได้มีทีท่าว่าจะรู้เรื่องด้วยเลย โฟคพลิกตัวไปมากว่าจะหลับก็รุ่งสาง
พอสอบวันสุดท้ายเสร็จตอนคาบเช้า คาบบ่ายก็มีการเลือกสีเพราะจะมีการแข่งกีฬาสีในอาทิตย์หน้า สีประจำตัวเลือกครั้งเดียวตอนชั้นมัธยมสี่ จะอยู่สีเดิมไปจนกว่าจะจบมัธยมหก รุ่นพี่ทั้งมัธยมห้าและหกคอยมาเชียร์รุ่นน้องที่จะเข้าสีตัวเอง การเลือกสีเป็นการจับฉลากเอาโดยรุ่นน้องแต่ละห้องจะเดินไปจับฉลากในกระปุก ที่ใส่กราดาษม้วนเล็กๆมีชื่อสีที่จะเข้าอยู่กระปุกละเท่าๆกัน การจับฉลากเลือกสีจัดขึ้นที่โรงยิม โรงเรียนนี้มีสีอยู่หกสี แดง เขียว ฟ้า ชมพู แสด เหลือง
"อิอิ เราต้องอยู่สีเดียวกันเนอะบอย"
"อืม อยู่ด้วยกันคงดี"
"คงยากว่ะ มึงดูดิ ห้องเราจับมาสิบกว่าคนได้สีซ้ำกันไม่กี่คนเอง"
เอกพูดระหว่างที่นั่ง รอ รุ่นพี่ที่ประจำสี เฟียตอยู่สีแสด เบนซ์สีฟ้า ฟอร์ดสีเขียว จี๊ปสีเหลือง ส่วนโฟคเองอยู่สีแดง แน่นอนสีแสดย่อมเป็นที่หมายปองของรุ่นน้องทุกคน
"อ้าว ไอ้บอย ตามึงแล้ว"
เสียงฟอร์ดที่เป็นคนคุมกระปุกเรียกบอยให้ไปจับ บอยลุกขึ้นรู้สึกตื่นเต้นเหมือนไปคัดทหาร ล้วงเข้าไปในกระปุก
"สี เหลือง"
"อ่า"
เสียงอื้ออึงของนักเรียนในชั้นดังขึ้น
"ไอ้ เปี๊ยก ตามึง"
ญี่ปุ่นรีบลุกขึ้นเดินไป ยิ้มร่าไม่ได้ตื่นเต้นกับเขาเลย
"สีชมพู"
"เอ๋"
ญี่ปุ่น ทำหน้างง เพราะรุ่นพี่ที่อยู่สีชมพูไม่รู้จักสักคน ส่วนมากเป็นนักกีฬาบาสฯกับฟุตบอล ญี่ปุ่นเดินตามรุ่นพี่ประจำสีไปเข้าแถว ส่วนเอกจับได้สีแสด ดีใจใหญ่ออกหน้าออกตากว่าใคร
"เอ้า น้องๆ สีชมพูของเรามีประธานสีคือพี่แบงค์เป็นนีกกีฬาบาสฯโรงเรียน ส่วนพี่ชื่อโด่งเป็นรองฯ"
รุ่นพี่แนะนำตัวญี่ปุ่นนั่งมองด้วยความ สนใจ
"ไหนใครมีความถนัดด้านไหนบ้าง ใครเล่นฟุตบอลเป็นบ้าง"
โด่ง ถามรุ่นน้องไปทีละอย่างแล้วให้ยกมือ พอยกมือก็ดึงออกมาลงชื่อ บอกชนิดกีฬาไปเกือบหมด เหลือญี่ปุ่นนั่งหน้าเอ่ออยู่คนเดียว
"อ้าว ไอ้หนู แล้วมึงล่ะทำอะไรเป็น"
"กิน"
ญี่ปุ่นไม่รอให้รุ่นพี่ ถามจบตอบโพล่งขึ้นมาก่อน
"ไอ้นี่ เอาที่เป็นประโยชน์โว้ย"
รุ่น พี่อมยิ้มเพื่อนๆหัวเราะกันเกรียว
"เอ่ กินก็เป็นประโยชน์น้า อิอิ"
ญี่ปุ่น หัวเราะอายๆตอบไป
"มึงใช่ไอ้ญี่ปุ่นจอมแสบ สี่ทับสี่ป่ะ"
โด่ง เริ่มสงสัยมานั่งยองๆถาม
"คร้าบ อิอิ ญี่ปุ่นเอง"
ญี่ปุ่นเงย หน้าขึ้นมองตอบแบบเต็มภาคภูมิ
"ซวยแล้วไหมล่ะ"
โด่งอุทานออก มา
"เอ๋ ซวยอารายอ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้างง เพราะรุ่นพี่ทำหน้าเหรอหราอยู่
"ไอ้แบงค์ งานเข้าแล้วมึง นี่ไอ้ญี่ปุ่น สี่ทับสี่"
โด่งร้องบอกประธานสี ที่พอได้ยินก็ผงะ
"ไหน ได้ยินข่าวกวนสุดแสบ หน้าตามันเอ๋อๆอย่างนี้เองเหรอ"
แบงค์เดินมา นั่งยองๆเหมือนกับโด่ง มองหน้าญี่ปุ่นอย่างพิจารณา
"อิอิ พี่รู้จักญี่ปุ่นด้วยหรา ว้าดังแล้วอ่า แย่จังเขิน"
ญี่ปุ่นทำหน้า เขินใส่
"นั่น ดูมันสิ แต่มึงเล่นแบดฯเป็นนี่หว่า ใช่ไหมไอ้เปี๊ยก"
"เอ๋ ทำไมเรียกเค้าว่าเปี๊ยกอ่า ชื่อญี่ปุ่นเพ่ ไม่ใช่เปี๊ยก"
"แหม ทำมาพูด ดูตัวมึงดิเท่าลุกหมา"
แบงค์พูดแล้วอมยิ้มเพราะเสียงเล่าลือ คงไม่ใช่แค่เรื่องเล่าลือเฉยๆแล้ว
"เอ๋ ลุกหมาอารายตัวเบ่อเร่อ พี่ตัวหย่ายก็เป็นลูกช้างอ่ะดิ"
"อ้าว ไอ้นี่ กวนตีนนะมึง"
แบงค์ ทำหน้าดุใส่ทันที
"อ่าน้า ล้อเล่นหรอก แหมทำหน้าดุไปได้"
โด่ง หัวเราะกิ๊กถุกใจเป็นอย่างมาก เพราะรุ่นน้องที่เข้าใหม่ส่วนมากจะหงอเรียบร้อยกว่าลายจะออกก็เทอมสองถ้า เด็กคนนั้นดูแก่นๆหน่อย แต่ญี่ปุ่นไม่มีลายให้ซ่อนเผยออกมาวันแรกที่เจอเลย
"ได้ ข่าวมึงเป็นเมียไอ้เฟียตเหรอวะ ไอ้เปี๊ยก"
แบงค์ยังถามต่อเพราะคิด ว่าญี่ปุ่นจะกระดากอายที่โดนถามแบบจู่โจม
"อิอิ ช่าย"
ญี่ปุ่น ตอบแบบไม่ทันคิด
"เฮ้ย กูนึกว่าเขาลือเล่นๆ นี่เรื่องจริงเหรอ"
"เอ๋ ไม่เห็นแปลก ก็อยากให้เป็นก็เป็นอ่า เค้าน่ารักก็มีแต่คนชอบแบบนี้ล่ะ อิอิ"
"ไอ้นี่ น้อยๆหน่อยมึง"
"เสร็จยังอ่ะพี่ เค้าหิวแล้วอ่า"
"ยังโว้ย มึงไปลงชื่เล่นแบดฯก่อน เออ ไอ้โด่งให้มันถือป้ายสีด้วยนะ"
แบงค์บอกก่อนจะลุกขึ้น
"เฮ้ย เอาจริงเหรอมึง แล้วไอ้กายล่ะ"
"เออ น่า เอาไอ้นี่ล่ะ"
กาย คือรุ่นพี่มัธยมห้าที่ถือป้ายสีปีก่อน คนที่จะถือป้ายสีได้นั้นต้องได้รับการพิจารณาเป็นพิเศษว่าต้องหน้าตาเด่น เรียกร้องความสนใจจากทุกคน เด่นกว่าสีอื่นๆ กายเป็นคนน่ารักขาวๆ ตัวไม่สูงมากเป็นดาวของสีชมพูตั้งแต่เข้า เป็นหน้าเป็นตาแข่งกับสีแดง กับแสด ส่วนสีอื่นๆก็งัดรุ่นน้องหรือรุ่นพี่ที่หน้าตาดูหล่อเหลาออกมาสู้กัน โด่งคิดหนักเพราะไม่คิดว่าไอ้หน้าเอ๋อตรงหน้าจะมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะถือ ป้ายสีได้ แต่ก็เงียบเพราะประธานสีสั่งเด็ดขาดแล้ว
ญี่ปุ่นเดินไปลง ชื่อเล่นแบดฯ สีชมพูไม่มีรุ่นพี่ที่อยู่ชมรมแบดฯสักคนมีเต้รุ่นเดียวกันที่อยู่ชมรมแบดฯ ญี่ปุ่นเดินปรี่เข้าไปหา
"นายๆ เรามาลงแข่งแบดฯกันเนอะ"
ญี่ปุ่น ไปจับบ่าของเพื่อนรุ่นเดียวกัน
"อ่า เราเล่นไม่เก่งอ่า นายก็รู้"
"เอ๋ เราก็เล่นไม่เก่ง อิอิ ไม่เป็นไรหรอกน่า เผื่อจะชนะ คิดมาก ไปกินติมดีกว่าปะ"
ญี่ปุ่นดึงแขนเต้ออกจากโรงยิมทันที
"เฮ้ย มึงสองตัวน่ะ จะไปไหน"
แบงค์ร้องเรียกเมื่อเห็นเด็กสองคนจูงมือกัน ออกนอกกลุ่ม
"ก็เสร็จแล้วนี่พี่ จะไปกินติม"
"โห ไอ้นี่ มึงนี่นะ ไปๆ รีบไปรีบมา"
ญี่ปุ่นรีบฉวยมือของเต้เดินตามออกมาทันที
"นาย แน่ใจเหรอ ปุ่นว่าจะลงแข่ง"
"หือ ทำไมอ่ะ แน่ใจดิ"
"เอ่อ เรากลัวว่าจะแพ้อ่ะ"
"เอ่ นายนี่ ยังไม่แข่งเลยจะรู้ได้ไงอ่ะ แพ้ก็แพ้ดิ แต่เราต้องสู้น้า อิอิ"
ญี่ปุ่นทำสีหน้าจริงจัง
"นาย กินอะไรอ่า เราเอาเผือก"
ญี่ปุ่นชี้ไปไอติมรสเดิมที่เคยกิน คนขายก็คุ้นหน้าดี ไม่ได้ดีใจที่เห็นหน้าญี่ปุ่น แต่เสียวสันหลังมากกว่าว่าไอ้เปี๊ยกแว่นหนานี่จะมาอ้อนวอนให้ลดราคาให้อีก หรือปล่า เต้เลือกไอติมที่ตัวเองชอบกินเสร็จแล้วเดินกลับเข้าไปในโรงยิม
พอ เสร็จจากการเลือกสีก็แยกย้ายกันกลับหอ เสียกนักเรียนคุยกันเซ็งแซ่ บ้างพอใจกับสีของตนบ้างก็ไม่พอใจ อยากอยู่สีนั้นกับพี่คนนั้น อยากอยู่สีนี้กับพี่คนนี้ ญี่ปุ่นวิ่งไปหาบอย
"เป็นไงบอย หนุกไหม"
"หนุ กไรล่ะ เราได้เล่นแบดฯทั้งเดี่ยวทั้งคู่ ให้ถือกระติกน้ำอีกเซ็งเลย"
"อิ อิ เราก็เล่น ทั้งเดี๋ยวทั้งคู่ ให้ถือป้ายสีอีก เซ็ง"
ญี่ปุ่นล้อ เลียน
"หา นายได้ถือป้ายสีเหรอ"
บอยทำท่าตกใจ ญี่ปุ่นพยักหน้าทำหน้างง
"เฮ้ย สุดยอดเลยอ่ะปุ่น"
"เอ๋ ทำไมอ่ะ แค่ถือป้ายหนักจาตาย"
"บ้าแล้ว คนที่ถือป้ายคือดาวของสีนะรู้ป่ะ"
"เอ๋ จริงหรา อิอิ นี่เราเป็นดาวเหรอ เหอๆๆ เห็นไหมเราบอกแล้ว"
ญี่ปุ่นไม่ได้รู้สึก กระดากอายแต่อย่างใด ยิ้มร่าด้วยความพอใจ
"อ้าว เอกเป็นไงบ้าง"
บอย ร้องถามเอกที่วิ่งตามมา
"ก็ดีว่ะ อยู่กับพี่หมีขาว สุดยอด ได้เล่นแบดฯคู่กับพี่เขาด้วยล่ะ อิอิ"
"เราก็เล่นกับพี่จี๊ป อิอิ มีลุ้นๆ นายอ่ะปุ่น"
"เราคู่กับเต้ห้องสอง อิอิ มีลุ้นๆ"
ญี่ปุ่น ทำตามที่บอยทำ
"ลุ้นแป๊ะไร ไอ้หญ้าแห้ง ไอ้เต้เล่นห่วยจะตาย มึงตกรอบแรกแน่ๆ"
"เอ๋ ทำไมอ่ะ มันซ้อมได้นิ ปลาดุกล่ะระวังเถอะ จะโดนเขี่ยตกรอบแรก"
"ถุย ไม่มีวันซะล่ะ มีพี่หมีขาวอยู่คงยากว่ะ หญ้าแห้ง"
เอกทำหน้าเยาะเย้ย ญี่ปุ่นทำหน้าย่นเดินตามบอยไป ระหว่างทางเดินกลับหอญี่ปุ่นเห็นหมีดำเดินอยู่กับเป้ กำลังจะอ้าปากร้องทักแต่ก็เคืองใจที่โดนไล่กลับเมื่อวันก่อน จึงเงียบไปทำเป็นไม่เห็น
"พี่โฟคๆ"
บอยร้องทักขึ้น เป้กับโฟคหันมา แวบแรกที่มองหน้ากันโฟคทำหน้าไม่ถูก ญี่ปุ่นก็ทำหน้าย่นๆเหมือนเดิม
"ว่าไงมึง มีอะไร"
"เป็นไง บ้างพี่ สีของพี่ลงแข่งแบดฯกี่คู่"
บอยเดินไปใกล้แล้วถาม
"กู กับไอ้โต้ง มึงล่ะ"
เฟียตตอบบอยแต่หน้ามองญี่ปุ่นอยู่
"ผม เล่นกับพี่จี๊ป พี่เป้ล่ะ"
"กูเล่นบอลโว้ย ไม่รู้หรอกแบดฯน่ะ แล้วน้องญี่ปุ่นล่ะ สีชมพูน่าอยู่ไหม มาอยู่สีเขียวกับพี่ไหม"
เป้ หันมาถามญี่ปุ่นทำตาหวานใส่
"สีชมพู สวยกว่าสีเขียวอีก ไม่เอาอ่า"
"อ้าว นะ"
ญี่ปุ่นตอบออกไป ไม่ได้มองโฟคแต่มองเป้อยู่ยิ้มให้อย่างเคย
"แล้ว เล่นแบดฯคู่ใครอ่ะครับ น้องญี่ปุ่น"
"อิอิ เค้าเล่นกับเต้ ว่าจะเอาแชมป์ด้วยล่ะ อิอิ"
"โห ขนาดนั้นเชียว"
ญี่ปุ่นโม้ไป ตามเรื่อง โฟคสีหน้าดูแปลกๆไป มองญี่ปุ่นด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา เหมือนความในใจมันกำลังจะล้นออกมา แต่สื่อออกมาไม่ได้มากเท่ากับที่ใจมันอยากจะบอก
"ตกรอบแรกล่ะสิ ไม่ว่า"
โฟคพูดขึ้น
"เอ๋ ทำไมพูดไม่ดีอ่า หมีดำ คอยดูนะ เค้าจะชนะหมีดำให้ดู"
ญี่ปุ่นหน้าบึ้งพูดจริงจัง ไม่พอใจเดินออกไปก่อนใคร
"อ้าว ปุ่นๆ รอด้วย"
"เฮ้ย งอนเป็นด้วยเหรอวะ น้องญี่ปุ่นน่ะ"
เป้เกาหัวแกรกๆเพราะงงอยู่ โฟคหน้าเสีย เริ่มรู้สึกตัวว่าเรื่องมันจะเลวร้ายขึ้นทุกที ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับญี่ปุ่นมันดูจะห่างออกไปอีกเท่าตัว
เขียนโดย eiky
หัวข้อ: My Sweetheart Valentine **อัพเดทปกคร้าบ** หน้า 164** (อ่าน 998402 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก