มาแว้วววว ญี่ปุ่นมาแว้ววว คิดถึงญี่ปุ่นไหม อิอิ
(คน ถือป้าย หน้าเอ๋อ)
เฟียตเดินไปส่งญี่ปุ่นที่หอพักหลังจากกินข้าวเสร็จ
"ถ้าใครมาระราน มึง บอกกูนะไอ้เปี๊ยก"
เฟียตพูดขึ้นแล้วเกาะบ่าญี่ปุ่นไว้
"เอ๋ เขาจะมาระรานญี่ปุ่นทำมายอ่า ญี่ปุ่นไม่ได้ทำอะไรให้เขาซะหน่อย"
"ไอ้ นี่ ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ ไอ้นั่นมันอิจฉามึงอ่ะดิ"
"อิอิ แสดงว่าเค้าน่าร้ากก อ่ะดิ อิอิ ดีจาย"
"กูล่ะเซ็งมึงจริงๆ นี่มึงเคยเครียดอะไรบ้างไหมเนี่ย หือ"
"ไม่เครี๊ยด เค้าไม่เครียด"
ญี่ปุ่น ตอบอารมณ์ดี หัวเราะร่า
"งั้นมึงไปนอนที่ห้องกูไหม กูเป็นห่วง"
"อิ อิ ไม่เอาอ่า หมีขาวชอบกวน เค้านอนไม่ค่อยหลับ ล้วงนั่นจับนี่อยู่ได้ อิอิ"
"อ้าว มึง ก็มึงยั่วดีนักนี่"
"หวาย เค้าไปยั่วอารายอ่า ไม่ใช่ดาวยั่วซะหน่อย"
"เออๆ ไปๆ ไปนอน พรุ่งนี้มึงต้องไปซ้อมแต่เช้าไม่ใช่เหรอ"
"อิอิ ไปดีกว่า ขอบคุณน้าหมีขาวที่เลี้ยงข้าวเค้าอ่า น่าร้ากที่ซู๊ด"
ญี่ปุ่นวิ่ง ขึ้นหอไปแล้ว ปล่อยให้เฟียตยืนยิ้มอยู่คนเดียวใต้ตึก พอเข้าห้องไปก็เห็นเอกนอนหายใจเข้าออกอยู่
"อ้าวปลาดุก ป่วยหรา นอนงื๊ดๆอยู่"
"ไอ้บ้า กูเหนื่อยโว้ย โหหมีขาวมึงน่ะให้กูซ้อมซะอ่วมเลย ตัวเองแอบกลับแล้วบังคับให้กูซ้อมต่อ เซ็งเป็ด"
"อิอิ ซ้อมเยอะๆดิจะได้สูสีกับเรา อิอิ"
"แหวะ เก่งตายนักนี่ไอ้หญ้าแห้ง"
"ชิ ไปอาบน้ำนอนดีกว่าพรุ่งนี้ต้องรีบไปแต่เช้า"
ญี่ปุ่นเดินเข้าห้องน้ำ ไปอาบน้ำพอเสร็จก็ออกมาทาแป้งหน้าขาววอก เตรียมจะนอน
"เอ๋ บอยทำไมเพิ่งกลับอ่า ซ้อมหนักเลยหรา"
ญี่ปุ่นร้องทักบอยที่เปิดประตู เข้ามาสภาพไม่ต่างจากเอก
"โอย ลมจะจับ เหนื่อยอ่ะ"
"โห น่ากลัวนะเนี่ย อย่าซ้อมเยอะน้า เดี๋ยวไม่สบาย อิอิ"
"แหวะ ไอ้หญ้าแห้ง เมื่อกี้บอกให้กูซ้อมเยอะๆ มึงกลัวไอ้บอยจะชนะมึงอ่ะดิ"
เอกแย้งขึ้น
"เอ๋ ก็บอยเล่นเก่งกว่าปลาดุกนิ ก็ต้องกลัวเป็นธรรมดา อิอิ ไม่เอาละไปซื้อหนมดีกว่า"
ญี่ปุ่นควานหาเงินในกระเป๋านักเรียนแล้ว วิ่งออกไปจากห้องทันที เดินลงมาจากตึกอย่างอารมณ์ดี
"เอ๋ หมีดำๆ เพิ่งกลับหรา"
ญี่ปุ่นร้องทักโฟคที่เดินผ่านหน้าหอไป
"หมีดำๆ เค้าอยากกินหนมอ่า"
ญี่ปุ่นวิ่งไปเกาะแขนโฟค ทำสายตาวิงวอน
"อยาก กินก็ไปซื้อดิ เกี่ยวไรกับกู"
"ดูแลเค้าหน่อย นะนะ"
"กูไม่ ใช่หมีขาวมึงนะ"
"อ่า ก็อยากให้หมีดำดูแลอ่า ทำไม จะไม่ดูแลเค้าหรา"
ญี่ปุ่น ยังพยายาม
"โว้ย วุ่นวายจริง ไหนมึงจะกินอะไร"
"อิอิ น่าร้าก เค้าอยากกิน"
ญี่ปุ่นบอกรายการขนมไปสายตาเปี่ยมสุข
"มึงแน่ ใจเหรอว่ากิน ไอ้บ้า กินอะไรเยอะแยะ จะนอนแล้วไม่ใช่เหรอ"
"เอ๋ ก็เผื่อตื่นขึ้นมาแล้วหิวไง"
"ไม่เอา ซื้อให้แค่สองอย่าง"
"อ่า อ่ะก็ได้ๆ สองอย่างก็ได้ เห็นแก่หมีดำนะเนี่ย"
ญี่ปุ่นทำท่าคิดหนัก แต่ก็ตัดใจได้ ดึงแขนโฟคเดินไปร้านค้า พอได้ขนมก็หอบออกมา
"หมีดำ ช่วงนี้เป็นไรอ่า ดูเครียดๆ ไม่สบายหรา"
ญี่ปุ่นเปิดขนมกิน เคี้ยวกรุบกรับ
"ไม่มีอะไร ทำไม มึงสนใจกูด้วยเหรอ"
"เอ๋ สนใจดิ ก็เค้ารู้จักหมีดำนี่นา ก็ต้องสนใจดิ"
"อืม"
โฟคครุ่น คิดมองหน้าญี่ปุ่นเนิ่นนาน
"มึงอ้วนขึ้นป่ะเนี่ย ดูแดกซิ ยังกะหมู"
"หวาย อ้วนอารายอ่า นี่ดูไม่อ้วน"
ญี่ปุ่นทำหน้าตกใจ ถลกเสื้อโชว์พุงขาวๆให้โฟคดู
"ไอ้เปี๊ยก กูกอดมึงหน่อยดิ"
โฟค พูดขึ้นสายตาน้ำเสียงดูจริงจัง
"อิอิ ชอบเค้าหรา มาดิกอด"
ญี่ปุ่นเป็นฝ่ายเดินเข้าไปกอดเอวหัวสูงแค่คางของโฟค ญี่ปุ่นกอดแน่นเพราะหมั่นเขี้ยว โฟคเองก็กอดตอบ ในใจเต้นตุบตับรุนแรง โฟคกอดญี่ปุ่นด้วยความรู้สึกที่แปลกใหม่
"อ่า ทำไมหมีดำกอดแน๊นแน่น เค้าหายใจมะออก"
ญี่ปุ่นร้องขึ้น เพราะเริ่มอึดอัดคลายมือออกทันที ไม่หมั่นเขี้ยวแล้ว
"เออ โทษที หมั่นเขี้ยวไปหน่อย"
"อิอิ เค้าน่ากอดหรา ทำไมอยากกอด ห้ามคิดลึกกะเค้าน้า"
ญี่ปุ่นพูดแล้วหัวเราะ
"อืม มึงอย่าให้ใครกอดบ่อยล่ะ"
โฟคพูดขึ้นเสียงเครียดกว่าเดิม
"ทำไม อ่า ใครอยากกอดก็กอดเนอะ อิอิ"
"ไม่ได้"
โฟคทำเสียงดุ ญี่ปุ่นตกใจ
"อ่า ก็ได้ๆ ไม่ให้ใครกอดก็ได้ แหมทำเสียงดุไปได้"
ญี่ปุ่น พูดหน้าแหยๆ สักพักก็วิ่งกลับขึ้นห้องไป พอกลับขึ้นห้องไปก็นอนกอดถุงขนมหลับไป
ญี่ปุ่นตื่นตั้งแต่ตีสี่กว่า จะลุกจากเตียงได้ก็กลิ้งไปกลิ้งมาหลายตลบ เสียงนาฬิกาปลุกดังสนั่นหวั่นไหว จนบอยต้องลุกมาเขย่าตัวญี่ปุ่นจึงยอมลุกเข้าห้องน้ำไป กว่าจะออกจากห้องก็เกือบตีห้า เห็นเต้ยืนรออยู่หน้าตึกแล้ว ทำหน้ามุ่ยอยู่
"อ่า นายอ่ะ ตื่นสาย"
"อิอิ โทษทีน้าเมื่อคืนเรานอนดึกไปหน่อย ปะเราวิ่งไปดีกว่า"
ญี่ปุ่นแถไปเกาหัวแกรกๆทำหน้าสำนึกผิด แล้วออกวิ่งไปยังโรงเรียน พอเข้าในโรงเรียนก็วิ่งรอบสนามฟุตบอลสองรอบ แล้วไปวิ่งที่คอร์ทกลางแจ้งเพราะโรงยืมยังไม่เปิด วิ่งกลับไปกลับมาจนหอบทั้งคู่ แล้วก็มาฝึกลูกหยอดกับลูกถนัด ญี่ปุ่นดูมุ่งมั่นกับการฝึกซ้อมมาก แม้เวลาฝึกจะดูสนุกสนานแต่ก็ไม่ได้เหยาะแยะ เต้เองก็ฝีมือดีขึ้นมากกว่าเดิม ญี่ปุ่นกับเต้ฝึกซ้อมหนักทุกวัน ทั้งเช้าเย็น นอนแต่หัววัน พอวันเสาร์ทางสีก็มีการซ้อมเชียร์ ญี่ปุ่นเองก็ไปฝึกซ้อมกับเต้ตามปกติช่วงเช้า พอสายๆ พี่ๆสีชมพูก็มาตามเพื่อตระเตรียมงาน ญี่ปุ่นเดินตามพี่ๆไปที่ประชุม
"เป็น ไงไอ้เปี๊ยก พอมีหวังไหมแบดฯมึงน่ะ"
แบงค์ที่นั่งอยู่โต๊ะม้านั่งใต้ ร่มไม้ถามขึ้น
"อิอิ มีดิพี่ ญี่ปุ่นจะต้องได้แชมป์ อิอิ"
ญี่ปุ่น หัวเราะอย่างอารมณ์ดี
"ว๊าย น้องญี่ปุ่นค๊ะ น้องญี่ปุ่นอยู่สีเดียวกับพี่เหรอค๊ะ ดีใจที่สุดเลย"
เสียงแปร๋นขึ้น กลางวง เสียงโห่ดังขึ้นมาทันที
"อ่า พี่คนสวย อิอิ ลาภปากอีกแล้วตู"
ญี่ปุ่น ยิ้มให้ พูดอยู่ในลำคอ
"เจ๊ไม่น่าป่วยเลย พลาดอะไรไปบ้างเนี่ย"
"อะไร นังซาร่า แกรู้จักไอ้เปี๊ยกด้วยเหรอ"
โด่งถามซาร่าสมุนเอกของริต้า
"ว้าย รู้สิค๊ะ พี่โด่งขา ก็น้องญี่ปุ่นออกจะดัง"
"อืม ดี งั้นมึงก็แต่งตัวให้มันละกัน เพราะมันถือป้ายสีเรา"
"กรี๊ดดด ที่สุด"
ซ่าร่ากรี๊ดขึ้นไม่สนใจใครวิ่งออกมาหน้าที่ประชุม
"เหมาะ สมที่สุด เหมาะมากค่า พี่โด่งขา ใครช่างเลือกตาคมที่สุด เหมาะกว่าใครบางคนที่ขี้โอ่ หน้าปลาจวดแต่เชิดอยู่บนฟ้า"
ซาร่าปราด ตาไปมองกายที่นั่งก้มหน้ากัดฟันอยู่
"กูนี่ล่ะเลือก เป็นไง"
"ตาคมมากค่าพี่แบงค์ขา หล่อแล้วยังตาคมอีก น่าร้ากที่สุด มาญี่ปุ่นเดี๋ยวไปลองชุดกับเจ๊ เจ๊เป็นคอสตูมของสีเรา เจ๊จะทำให้ญี่ปุ่นเป็นดาราเด่นกว่าสีไหนๆเลยค่า"
ซาร่าลากมือญี่ปุ่น ออกจากที่ประชุมไป เดินตามซาร่าไปยังห้องประจำสีเพื่อลองชุด ซาร่าเลือกชุดราชประแตนสีขาวกับผ้าม่วงให้ญี่ปุ่นลอง แล้วก็ลองชุดไทยล้านนา ลองทุกชุด พอเลือกเสร็จก็พาญี่ปุ่นกลับมาที่ประชุม ระหว่างที่ลองชุดซาร่าก็เมาท์แตกเมาท์กระจาย อย่างนู้นอย่างนี้ ญี่ปุ่นไม่ได้อ้าปากเลย
"เริศศศ ค่ะพี่แบงค์ เหมาะมาก ไม่สูงไม่เตี้ยมาก สมส่วน ผุดผาด เข้ากับชุดมาก ไม่ต้องแต่งมากเพราะน่ารักอยู่แล้ว ว๊าย ไม่อยากคิด สีเราต้องได้รางวัลแน่ๆ เลยค่า กรี๊ดดด"
ซาร่าพูดเองกรี๊ดเอง
"เอานี่ ตารางแข่งขันไอ้เปี๊ยก กูส่งมึงกับไอ้เต้ ทั้งแบบคู่แบบเดี่ยว"
แบงค์ ยื่นตารางแข่งขันให้ญี่ปุ่น
"หวาย ต่อกันเลยหราพี่ จะไหวไหมอ่า"
"ไหน เออว่ะ ไอ้โด่งมึงไปบอกคณะกรรมการด้วย แก้ให้ที"
"เออ ไอ้เปี๊ยก เวลาแข่งเสร็จต้องไปเชียร์ กีฬาอย่างอื่นด้วยนะมึง อย่าแอบหนีกลับล่ะ"
โด่งหันไปบอกญี่ปุ่นก่อนจะผละไปยังห้องของคณะกรรมการ
"อิอิ มีหนมให้กินไหมอ่าพี่"
"มีสิค้า น้องญี่ปุ่น เจ๊เป็นคนจัดการเองล่ะค่า เดี๋ยวเจ๊จะตามไปเชียร์น้องญี่ปุ่นขอบสนามเลยนะค๊ะ นี่ๆ เจ๊มีตีมนะค๊ะ น้องญี่ปุ่นว่าจะเริศไหม"
"ตีมอารายอ่า"
"ก็วันแรกช่วงเช้า เจ๊จะแต่งเป็นมาดอนน่า อีโรติก้า กรี๊ดดด เขิน ช่วงบ่ายก็เป็น บริทนี่ อู๊บส์ กรี๊ดดด อันนี้เริศ"
"อ่า เค้าไม่รู้จักอ่า ไม่แต่งเป็น เจเน็ท เขียวอ่า สวยดีออก อิอิ"
"ว๊าย น้องญี่ปุ่นขา ไม่เหมาะอย่างแรง ดูหนังหน้าเจ๊สิค๊ะ ออกจะไปเทรนยุโรบ จะทำตัวแบบนั้นไม่ด้ายย ค่า หม่อมแม่ไม่ยอม"
"เอ๋ ไม่เข้าจายอ่า ทำไม หม่อมแม่ บ้านพี่คนสวยเป็นหม่อมหรา"
ญี่ปุ่นทำหน้างง ทั้งซาร่าและแบงค์หัวเราะเสียงดัง
"พอๆ นังซาร่า มึงพามันไปบอกกำหนดการไป กูจะท้องแข็งตาย"
แบงค์หัวเราะหน้าแดง ซาร่าจึงจูงมือญี่ปุ่นไปนั่งกับเพื่อนๆ มีสายตาอีกสองคู่ที่มองญี่ปุ่นขวางๆ ไม่พอใจ
พอบอกหมายกำหนดการเสร็จนัดเวลาแต่งตัว แจกเสื้อประจำสีและสัญลักษ์เสร็จ ญี่ปุ่นจึงขอตัวดึงมือเต้กลับไปซ้อมเหมือนเดิม บรรยากาศก่อนกีฬาสีกลิ่นอายที่น่าจดจำคละคลุ้งไปทั้วบริเวณโรงเรียน ข้างสนามฟุตบอลมีแสตนตั้งอยู่ตามสีแล้ว มีการชักธงสีต่างๆขึ้นเต็มทั่วบริเวณ วงโยธวาธิตก็ฝึกซ้อมกันหนักแน่นที่กลางสนาม ลีดของเสียต่างๆก็ส่งเสียงเชียร์ฝึกซ้อมแข่งขันกัน อย่างสนุกสนาน เสียงเพลงมาร์ชโรงเรียนเปิดใส่เครื่องกระจายเสียงดังไปทั่วบริเวณ ญี่ปุ่นยิ่งคึกฝึกซ้อมหนักขึ้น เต้เองก็คึก
"ปุ่น นายว่าเราจะเข้ารอบไหมอ่ะ"
เต้ถามขึ้นตอนนั่งพักจากการซ้อม
"บ้า เหรอ เราต้องได้เข้าชิงสิ อิอิ เราต้องมั่นใจน้า ดูนายดิเล่นเก่งตั้งเยอะ อิอิ เราทำได้น่า"
"อืม นายดูมั่นใจเนอะ เอาวะ สู้ๆๆ"
"ต้อง แบบนี้ นักสู้อย่างเรา อิอิ ต้องสู้"
ญี่ปุ่นทำท่าฮึกเหิม เต้ก็ทำบ้าง ทั้งคู่ไม่สนใจซ้อมในคอร์ทเลย ไม่สนใจอีกต่อไป ซ้อมอยู่ลานหลังโรงยิมจนสองทุ่มจึงแยกย้ายกันกลับหอ ระหว่างทางก็แวะกินข้าวขาหมู พอญี่ปุ่นกลับไปถึงห้องก็อาบน้ำนอนหลับเป็นตาย ตื่นตีสี่เหมือนเคยแล้วออกไปวิ่งกับเต้ แล้วซ้อมอยู่จนถึงแปดโมง ไปกินข้าวแล้วก็มาซ้อมต่อ ซ้อมอย่างเอาเป็นเอาตาย เพราะพรุ่งนี้กีฬาสีก็จะเริ่มแล้ว
"น้องญี่ปุ่นค๊ะ หิวไหมค๊ะ เจ๊เอาซูชิมาฝาก"
ซาร่าแอบมาหลังโรงยิม
"อ่า พี่คนสวย"
ญี่ปุ่น หยุดซ้อมหันไปมองซาร่าที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสีฉูดฉาดกางร่มชมพูทาหน้าขาว วอกเด่นมาแต่ไกล ญี่ปุ่นเดินมาหาด้วยได้ยินคำว่าซูชิ เต้เองก็เดินมาหา
"พี่คนสวยใจดีจังเลย สวยแล้วยังใจดีอีก"
"อุ๊ย ปากหวาน นี่น้องญี่ปุ่นวันนี้พี่จะมาพาน้องญี่ปุ่นไปซื้อคอนแทคเลนส์นะคะ ใส่แว่นไม่หล่อ"
"อ่า ไม่ชอบอ่า แม่เคยให้ใส่แต่มันเคืองตา"
"อุ๊ย ใส่แป๊บเดียวค่า ไม่นาน แล้วใส่แว่นเล่นแบดฯนี่มันจะตบถนัดเหรอค๊ะ"
ซาร่าแกะห่อซูชิออก ญี่ปุ่นคว้าหมับเข้าปากทันที เต้เองก็หยิบไปเคี้ยวหมุบหมับ
"นะคะน้องญี่ปุ่น สีเราจะได้รางวัล วันนี้จะพาไปทำหน้าด้วยค่า เอาคอร์สนวดหน้าใสปิ๊ง อิอิ"
"อ่า จริงหรา มันสบายไหมอ่าพี่คนสวย"
"อย่างแรงค่า น้องญี่ปุ่น หน้านี่ใสวิ้งๆๆ สีไหนก็สู้เราไม่ได้หรอกค่า ริต้าก็ริต้าเถอะ เรื่องความงามต้องยกให้ซาร่าคนนี้ค่า"
ซาร่าตบอกตัวเองพูดอย่างมั่น ใจ สรุปญี่ปุ่นก็ต้องไปกับซาร่า เต้เองก็ตามไปเพราะเสร็จจากคอร์สแล้วก็ต้องกลับมาซ้อม
เขียนโดย eiky
หัวข้อ: My Sweetheart Valentine **อัพเดทปกคร้าบ** หน้า 164** (อ่าน 999074 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก