หัวข้อ: My Sweetheart Valentine **อัพเดทปกคร้าบ** หน้า 164**

[dukdikdukdik]

ขอบคุณมากค่าที่มาต่อ ^^ คิดถึงจะแย่

[kunkai]

 

[CheeTah]

นานจนทำให้เค้าลืมไปว่า ลุฟท์กับโฟคเป็นแฟนกันไปรึยังอ่ะ ลืมจิงๆ ^^"

[pochu52]

กลับมาพร้อมหวานกันกันเบาเบาของตัวใหญ่ตัวเล็ก อ่านไปยิ้มไป มีความสุขจริงๆ ค่ะ

[cinquain]

มาต่อแล้ว ^ ^ ขอบคุณมากๆค่ะ
นานแค่ไหนก็รออ่านอยู่นะคะ

ว่าแต่ไม่รวมเล่มของญี่ปุ่นเหรอคะ อยากได้มากกกก
เผื่อคิดถึงก็เอาออกมาอ่านได้ทันที

[KYUSEO]

โค๊ด: [เลือก]

<a href=" http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=15313.msg898510#msg898510 " target="_blank"><img height="50" alt="" src="http://img.ihere.org/uploads/3d4514b026.jpg" width="170" border="0" /></a>

[MoMoRin]

รักกันแล้ววววว ดีใจที่น้องแสดงออกมาบ้าง พี่เค้าจะได้มีกำลังใจมั่งงี้ อิอิ

ปล.คนแต่งสู้ๆนะคะ

[kara-lilly]

เข้าใจนะคะ แล้วก็สู้ๆ เราก็แต่งนิยายเหมือนและเข้าใจความรู้สึกนี้ดี แต่ยังไงก็จะติดตามตลอดไปนะคะ
 
เพราะเค้าก็รักเรื่องนี้เหมือนกัน

[CarToonMiZa]

 

[Still_14OC]

กำลังกระหนุงกระนิง น่ารัก

มาบ่อยๆนะอิ๊กกี้ คิดถึง

[DexTunG]

 

[CarToonMiZa]

 

[loverken]

 

[pochu52]

ต้นรักของพี่โฟคกับน้องลุฟท์กำลังงอกและเติบโตขึ้นอย่างช้าๆ ^^

[ploylw_chery]

มารอค๊าาา 

[loverken]

 

[cinquain]

ยังรออยู่นะคะ ^ ^ (อย่างแน่วแน่ 55)

[eiky]

Sakura

พอตอนเช้าลุฟท์เองก็เตรียมตัวไปเรียนรอเม้งแต่งตัวอยู่ ระหว่างนั้นก็เปิดตำราเรียนดูไปด้วย
   “เราอยากกินอาหารญี่ปุ่นจังเลยอ่ะลุฟท์ เลิกเรียนแล้วไปกินไหม” พอเม้งแต่งตัวเสร็จก็ถามลุฟท์
   “ไม่อ่ะ เราไม่อยากใช้เงินเปลือง”
   “อ่า ก็หารกันไง ไม่ได้กินนานแล้วอ่ะ อยากกินเนี่ยเราเห็นมีร้านอยู่ข้างๆโรงเรียนฝั่งโน้นเพิ่งมาเปิด น่านั่งนะ” เม้งยังไม่ละความพยายาม
   “ดูก่อนนะ ไปกันเถอะเดี๋ยวสาย” ลุฟท์ยิ้มให้แล้วเดินออกจากห้องไป พอเดินลงมาถึงด้านล่างก็รู้สึกเขินหน้าแดงขึ้นมาเพราะโฟคมายืนรออยู่ที่หน้าหอแล้ว
   “อ่าพี่โฟค มารอลุฟท์เหรอ” เม้งทักขึ้นก่อนแล้วหันไปมองลุฟท์ที่ยืนอายม้วนอยู่
   “อื้ม กินไรยังตัวเล็ก” โฟคยิ้มให้ลุฟท์
   “ยังอ่ะพี่ เนี่ยตอนเลิกเรียนเม้งชวนลุฟท์ไปกินอาหารญี่ปุ่นกัน แต่ลุฟท์กลัวเปลืองเงินอ่ะ พี่โฟคไปด้วยกันไหม นะนะพี่”
   “อ้าว ตัวเล็กไม่อยากกินเหรอ” เหมือนว่าเม้งจะเป็นล่ามแปลภาษาให้ พอหันมาถามลุฟท์มันก็ส่ายหน้า
   “ทำไมล่ะ เดี๋ยวเย็นนี้ไปกินกับตัวใหญ่นะ” โฟคเดินเข้าประชิดตัว
   “เค้าไม่อยากใช้เงินเปลืองอ่ะ สงสารพ่อกับแม่” ลุฟท์มันครางออกมา โฟคพอได้ยินก็ยิ้ม
   “แล้วอยากไปไหนไหมตอนเลิกเรียน เดี๋ยวตัวใหญ่พาไป”
   “แล้วตัวใหญ่ไม่ซ้อมแบดฯเหรอ”
   “ฮื่อ ไม่ซ้อมอยากไปกับตัวเล็กมากกว่า”
   “อ่า หวานกันจังนะพี่โฟค ไม่สงสารเม้งเลยนะ อิอิ” เม้งเองทนไม่ไหวแซวขึ้นเพราะเดินตามหลังมา ลุฟท์เขินจนหน้าแดงไปหมดแล้ว
   “งั้นเม้งไปก่อนนะ ลุฟท์เจอกันในโรงเรียนนะ” เม้งทำท่าจะวิ่งไปก่อน
   “ไม่เป็นไรหรอกเม้ง เดินไปด้วยกันก็ได้นี่ ไปกินข้าวกันด้วยไง”
   “นั่นดิ ตัวเล็กกินโจ๊กไหม” โฟคเองก็ชวนแม้จะออกแนวสวีตแต่เขาก็ไม่ได้เขินอะไร
   “กลัวจะเป็น กขคอ่ะพี่โฟค อิอิ” “ไอ้นี่ กขคไรวะ”
   “ไม่เป็นไรหรอกลุฟท์เราไรอที่ห้องนะ” เม้งวิ่งไปแล้วปล่อยให้ลุฟท์มันยืนเขินอยู่ พอโฟคเดินมาใกล้หัวใจก็เต้นแรงกว่าเดิมอีก
   “ทำไมหน้าแดงจังเลยตัวเล้กไม่สบายเหรอ” โฟคสังเกตอาการอยู่พอเห็นว่าหน้าแดงก็ยื่นมือมาจับที่หน้าผาก พอมือแตะที่หน้าผากเท่านั้นลุฟท์มันก็ใจเต้นตูมตาม
   “สั่นด้วย ไม่สบายแน่ๆเลย”
   “อ่ะ ไม่ใช่อ่ะตัวใหญ่” ลุฟท์พูดออกมารู้สึกหายใจติดขัดขึ้นมาทันที
   “แต่ตัวสั่นมากนะ แปลกจังตัวก็ไม่ร้อน”
   “ใจเค้าสั่น” ครางออกมาไม่มองหน้า โฟคเองแอบยิ้มเมื่อได้ยิน
   “หือ ทำไมใจสั่นล่ะครับตัวเล็ก หิวแน่เลย”
   “ปะ เปล่าอ่ะ เค้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม”
   “อ้าว แปลกจัง งั้นไปกินข้าวก่อนนะ จะได้หายสั่น” โฟคเองดันหลังให้ลุฟท์เดินนำหน้าไป พอถึงร้านโจ๊กก็พาไปนั่ง ลุฟท์เองยังคงก้มหน้าอยู่ไม่ยอมมอง
   “ทำไมก้มหน้าจังครับตัวเล็ก ไม่อยากมองหน้าตัวใหญ่เหรอ” โฟคพอเห็นช่องก็เริ่มที่จะแหย่
   “มะ ไม่ใช่” “อ้าว แล้วทำไมก้มหน้าล่ะครับ ไหนให้ตัวใหญ่มองหน้าหน่อยสิ คิดถึงจัง” อืมนะ เจ้าโฟคมันมีพัฒนาการขึ้นเยอะจากปีที่แล้ว
   “อ่า” เขินหน้าแดงจัดเลยนะลุฟท์ พอเงยหน้าขึ้นมาก็ไม่สบตานะมองไปทางอื่น
   “ตัวเล็กไม่อยากมองตัวใหญ่เหรอ” โฟคตอดเข้าไปอีก คราวนี้ลุฟท์มันหันมาโบกไม้โบกมือ
   “ไม่ใช่ๆ ไม่ใช่อย่างงั้นนะตัวใหญ่” “แล้วทำไมตัวเล็กเหมือนจะหลบหน้าตัวใหญ่เลยล่ะครับ”
   “เอ่อ เค้า เค้าเขินอ่ะ” ยอมพูดออกมาแล้วก้มหน้าลเหมือนเดิม โฟคเองยิ้มออกมาพราวเต็มดวงหน้า
   “หือ เขินไรครับตัวเล็ก” โฟคเองก็ยังไม่ยอมหยุดพอได้จังหวะก็รุกหนักทีเดียว
   “เขินตัวใหญ่อ่ะ ไม่รู้ทำไมเวลาเจอแล้วหัวใจเค้าเต้นแรงมากๆอ่ะ” กว่าจะพูดออกมาได้ใช้เวลาอยู่นานแต่คนฟังพอใจเป็นที่สุด ยิ้มออกมา โฟคยื่นมือมาจับมือของลุฟท์ที่พอแค่มือสัมผัสกันลุฟท์มันก็สะดุ้ง
   “ดีใจจัง” โฟคมันพูดแล้วก็เลื่อนถ้วยโจ๊กให้ลุฟท์กิน มีความสุขเหลือเกินที่ได้นั่งมองคนที่เขารักทำกิจกรรมต่างๆต่อหน้ามันน่ามองกว่าอะไรทั้งหมดในโลกนี้
   “เดี๋ยวตอนเย็นไปกินข้าวกับตัวใหญ่นะตัวเล็ก ตัวใหญ่จะรอหน้าโรงเรียนนะ” พอเข้าไปในโรงเรียนก็แยกจากกัน ลุฟท์มันเดินไปหาเม้งที่ห้อง
   “หน้าบานมาเลยนะใครบางคนอ่ะ อิจฉาจังเลย” เม้งแซว ลุฟท์เองก็เขินรีบมานั่งข้างๆ
   “หน้าบานอะไรอ่ะ นายจะลอกการบ้านป่ะเราทำเสร็จแล้ว” ลุฟท์มันแถไปซึ่งเป็นวิธีการเปลี่ยนประเด็นที่ยอดเยี่ยมมากเพราะแค่พูดเม้งก็กุลีกุจอกางสมุดออกทันที
   “ตกลงเย็นนี้ไปไหมอ่ะลุฟท์” เม้งถามขึ้นตอนก้มหน้าก้มตาลอกการบ้าน
   “ไปไหนอ่ะ” ลุฟท์ทำงง
   “อ้าว พี่โฟคไม่ได้ชวนเหรอ ก็ที่เราคุยกันไว้ไง ไปกินอาหารญี่ปุ่นอ่ะ”
   “ดูก่อนอ่ะ เราไม่อยากไปเลย”
   “เอาน่าลุฟท์ พี่โฟคเขาดูแลลุฟท์อยู่แล้วล่ะ อย่าคิดมาก”
   “ถึงพี่เค้าจะดูแลแต่เราก็เกรงใจอ่ะ พี่เค้าก็ยังหาเงินไม่เป็น เราก็หาเงินไม่เป็นควรจะประหยัดนะ”
   “โอ๊ยนะ เราลอกการบ้านดีกว่า” เม้งมันเซ็งเห็นท่าว่าพ่อคนนี้มีอุดมการณ์สูงส่งเสียจริงคงจะยาก ต้องรอดูตอนเย็นดีกว่า พอลอกการบ้านเสร็จก็ไปเข้าแถวกับเพื่อนๆ พออาจารย์ปล่อยแถวก็แยกย้ายกันมาเข้าห้องเรียน เม้งอยากจะกินน้ำอัดลมจึงชวนลุฟท์ไปที่โรงอาหาร ระหว่างทางก็เจอกับโฟนโจทก์เก่า
   “ท่าทางก็ดูดีอยู่หรอกนะ แต่ดูท่าจะจน ไม่รู้พี่โฟคไปสนใจได้ไงไม่เข้าใจเนอะแซม ตาต่ำ” ลุฟท์กับเม้งเดินสวนมาแล้วโฟนค่อยพูดขึ้น
   “ลุฟท์ๆ ลุฟท์ว่าป่ะใครบางคนก็ไม่ได้ดูดีเท่าไหร่ ที่ขาวๆเนี่ยคงจะฉีดสารอะไรไม่รู้เข้าไปทำให้ขาว หน้าตาก็คงไปพึ่งหมอมาสินะ น่าสมเพชเนอะกระแดะตั้งแต่เด็ก ดีแล้วล่ะที่พี่โฟคเขาไม่มอง ตาสูงจังพี่โฟค” เม้งมันก็ไม่ยอมพูดขึ้น ลุฟท์รู้สึกร้อนๆที่หน้าดึงแขนเม้ง
   “นี่แก แกหมายถึงใคร” โฟนหันมาแว้ดใส่ทันที
   “ไม่ได้หมายถึงใครนี่ นายอยากรับก็รับไปดิ” เม้งลอยหน้าลอยตาพูด
   “ปากหมานะ หนังหน้าอย่างแกน่ะเหรอคงไม่มีปัญญาทำอะไรให้ตัวเองดูดีขึ้นมาหรอกนะ อิจฉากูไง” ลุฟท์เห็นท่าไม่ดีจึงดึงมือของเม้งให้เดินหนีไปแต่เม้งมันไม่ยอม
   “เหรอ แล้วหนังหน้าดีๆอย่างแกน่ะ มีใครเขาเอาไหมล่ะ ของปลอมเอ้ย” “สัด” โฟนเหมือนโกรธจัดจะปรี่เข้าหาเม้งเองก็หยักหน้าท้าให้เข้ามา
   “พอเถอะเม้ง ไปกันเถอะ” ลุฟท์ดึงแขน
   “อย่ามาทำตัวเป็นคุณหนูผู้ดีหน่อยเลย แกมีอะไรดีใครๆถึงพูดถึงแต่แก ไอ้หน้าจืด ไอ้เอ๋อ” โฟนพุ่งประเด็นใส่ลุฟท์เต็มที่ไม่หลบหลีกอีกต่อไป
   “มีดีไม่ดี แกก็ไม่มีวันมีสิ่งที่ลุฟท์มีหรอกนะ ไปเถอะลุฟท์ อย่าไปสนใจคนพวกนี้เลย เขาเรียกว่าอะไรนะ อย่าเอาทองไปลูกระเบื้องดีกว่า” เม้งยักคิ้วให้แล้วเดินหนีไป แต่โฟนเหมือนไม่ยอมวิ่งเข้าหา
   “แกว่าใคร” โฟนดึงบ่าของเม้งเอาไว้ง้างมือขึ้น
   “ไปไหนกันเม้ง” เซสเดินเข้ามาพอดีเพราะเขาเพิ่งออกมาจากโรงอาหาร เห็นอยู่นานล่ะแต่รอดูอยู่พอเห็นท่าไม่ดีจึงเข้ามา
   “ไม่มีไร แค่หมาบ้า ทำตัวอุบาศก์ตัวเองทำตัวไม่ดีเองสู้เค้าไม่ได้ก็มาระราน คนพิลึก” “แก”
   “มีไรเหรอโฟน” เซสเอาตัวมากันไว้มองหน้าโฟนนิ่ง
   “จำไว้นะ สักวันกูต้องชนะ” โฟนพูดแล้วเดินหนีไป
   “วันไหนล่ะมึง อย่าให้รอนานนักนะ เรียนก็โง่ กีฬาก็ไม่เก่ง หน้าตาก็พึ่งหมอตั้งแต่เด็ก แกจะเอาอะไรมาสู้เหรอ” เม้งตะโกนไล่หลังไป โฟนเองถึงกลับกำหมัดแน่นเม้มปากจนเกือบจะห้อเลือดได้มั้งนั่น
   “มีอะไรกันเหรอเม้ง” พอโฟนไปเซสก็หันมาถาม
   “ก็จะอะไรล่ะ มันอิจฉาลุฟท์น่ะสิที่พี่โฟคมาชอบลุฟท์ เลยมาว่าเราก็แค่ออกตัวแทน” เม้งพูดแล้วหันไปหาลุฟท์ที่ก้มหน้าอยู่   
   “เหรอ ทำไมปล่อยให้เขาว่าล่ะลุฟท์” เซสเองก็ถาม
   “แหมนาย ลุฟท์เป็นคนแบบนี้นี่ นี่ถ้าเราไม่อยู่ด้วยไอ้บ้านั่นคงจะหาเรื่องแล้วล่ะ”
   “งั้นเราไปไหนมาไหนด้วยกันไหม” เซสเสนอ “อ่ะแฮ่ม” เม้งกระแอมขึ้นทันที
   “ไม่เป็นไรหรอก ขอบใจนะเซส เราอยู่ของเราเขาคงไม่มายุ่งหรอก”
   “ก็ไปกันสามคนไง ป้องกันไว้ก่อน” เซสหันไปยักคิ้วให้เม้ง เม้งเองทำหน้าหมั่นไส้เต็มทน
   “อ้าวนั่นพี่โฟคนี่” เม้งเห็นโฟคเดินกำลังเข้ามาทางโรงอาหาร พอแค่ได้ยินชื่อหัวใจก็เต้นแรงมากแล้ว
   “เราบอกพี่โฟคดีกว่า” “อย่านะเม้ง ไม่ต้องหรอก” ลุฟท์รีบจับมือไว้
   “ทำไมล่ะลุฟท์อย่างน้อยให้พี่เขารู้เรื่องไว้ไม่ดีกว่าเหรอ เผื่อว่าไอ้นั่นมันมาวอแวอีก”
   “ไม่อยากให้บอกอ่ะ เดี๋ยวพี่เขาไม่สบายใจ”
   “อ่านะ จ้า นางเอกจังนะนายอ่ะ” เม้งแซวแล้วร้องเรียกโฟค โฟคเองก็เดินมายิ้มกริ่ม
   “กินน้ำเหรอตัวเล็ก” โฟคปรี่เข้าหาไม่ได้สนใจเซสกับเม้งเลย
   “พาเม้งมาอ่ะ ตัวใหญ่ไม่เรียนเหรอ” ลุฟท์ถามออกไป
   “เรียนดิก็แวะมากินน้ำก่อน ตัวเล็กกินน้ำไรเดี๋ยวตัวใหญ่ไปซื้อให้”
   “ไม่กินอ่ะ เม้งอยากกินเค้าไม่ได้อยากกิน” ลุฟท์รีบบอกปัด
   “อ่านะลุฟท์อ่ะ ไหนบอกอยากกินน้ำเขียวไง” เม้งอ้างขึ้นมาเผื่อว่าตัวเองจะได้รับการอนุเคราะห์ไปด้วย
   “น้ำเขียวเหรอ แล้วมึงล่ะเม้ง ไอ้เซส กินน้ำไรไหม” โฟคหันไปถาม
   “ขอบคุณครับพี่ ผมเอาเปปซี่อ่ะ” เม้งรีบบอกทันที
   “เดี๋ยวผมไปช่วยถือพี่” เซสบอกแล้วเดินไปกับโฟค ลุฟท์กับเม้งยืนรออยู่หน้าโรงอาหาร เซสเองมันก็บอกโฟคเรื่องราวที่เพิ่งจะเกิดขึ้นพอเดินกลับมาสีหน้าของโฟคเปลี่ยนไปทันที
   “เมื่อกี๊ไอ้นั่นมันมาว่าอะไรตัวเล็กเหรอ” โฟคถามเสียงเข้ม ลุฟท์มอหน้าเซสทันที
   “อ่า” “ตัวใหญ่เคยบอกมันไปแล้วนะว่าอย่ามาวอแว ไอ้นี่สงสัยไม่โดนจะไม่รู้”
   “ตัวใหญ่ ไม่เอานะอย่าไปทำอะไรเค้าเลยนะ มันไม่ดี” ลุฟท์รีบพูดขึ้น
   “แต่เราว่ามันไม่แฟร์นะลุฟท์ นายไม่เคยไปว่าอะไรเค้าก่อนนี่ แล้วอีกอย่างเรื่องใครชอบใครมันเป็นสิทธิ์ส่วนตัวนะ มันไม่มีสิทธิ์จะมาว่าอะไรลุฟท์” เซสพูดขึ้นเม้งเองก็พยักหน้า
   “แต่เราไม่อยากให้มันเป็นเรื่อง จบๆกันไปเถอะ นะตัวใหญ่อย่าไปทำอะไรเค้าเลยนะ” ลุฟท์หันมาอ้อนวอน โฟคถอนหายใจออกมา
   “แต่ถ้ามันมาว่าอะไรอีก ตัวใหญ่ไม่ยอมแล้วนะ” โฟคบอกแล้วเดินขึ้นอาคารไป
   “เซสอ่ะไม่น่าไปบอกเลย” พอโฟคไปลุฟท์ก็พูดขึ้น
   “บอกน่ะดีแล้วลุฟท์ อย่างน้อยพี่เขาก็จะได้รู้ อย่าไปสนใจเลย ไอ้นั่นมันทำตัวมันเองนะ คนน่ารักคนเขาจะรักไม่ต้องไปดิ้นรนหาหรอกนะ เขาจะเข้ามาหาเอง แต่มันน่ะทั้งไม่น่ารักทั้งทำตัวแบบนี้ใครเขาจะเอาวะ” เซสพูด เม้งเองหัวเราะชอบใจเป็นที่สุด
   “ว่าแต่ตัวเล็กตัวใหญ่นี่จะหวานไปไหนอ่ะลุฟท์” เซสแซวขึ้นมาลุฟท์เองถึงกับเขินหน้าแดง
   “งั้นเรามาเรียกเหมือนลุฟท์บ้างดีไหมวะ ไอ้เม้ง” อ้าว ทีพูดกับเมงล่ะพูดไม่เพราะเลยนะ
   “เรียกไรล่ะ ไอ้เซส” เม้งเองก็ไม่น้อยหน้าตอกกลับ ทั้งสามหัวเราะชอบใจแล้วเดินขึ้นอาคารเรียนไป พอเย็นก็เดินออกมาพร้อมกันสามคน
   “ป่ะ ไปร้านเปิดใหม่ใช่ไหมไอ้เม้ง” โฟคเองยืนคอยหน้าโรงเรียนอยู่แล้ว พอเจอก็ปรี่เข้าหา
   “ใช่พี่ เพิ่งเปิดเขามีโปรโมชั่นด้วยล่ะ” เม้งทำท่าลิงโลด ลุฟท์เองไม่รู้จะทำหน้ายังไงเพราะใจจริงไม่อยากไปและไม่อยากให้โฟคต้องมารับผิดชอบเรื่องแบบนี้ด้วย
   “อร่อยเนอะ ข้าวปั้นอร่อยดีถูกด้วย” พอกินเสร็จเม้งก็พูดขึ้นตอนเดินออกจากร้าน
   “เราว่าแพงจะตายไป ถ้าเก็บไว้กินข้าวแกงได้หลายมื้อเลยอ่ะ” ลุฟท์ทำสีหน้าเจื่อนๆ
   “โหยลุฟท์ ป่ะเราไปก่อนป่ะเม้ง” เซสดึงแขนเม้งให้เดินห่างออกไปจากโฟคกับลุฟท์เพราะท่าทางคงจะสวีตกันแน่นอน โฟคเองยิ้มพอใจกับสิ่งที่เซสทำ
   “คิดไรมากอ่ะตัวเล็ก” พอทั้งสองเดินห่างออกไปโฟคก็ถามขึ้นเดินเอามือจับบ่าของลุฟท์
   “ก็เค้าไม่อยากให้ตัวใหญ่เลปืองตังค์อ่ะ” ลุฟท์พูดเสียงอ่อยๆ
   “เอาน่า คิดไรมากตัวใหญ่ไม่ลำบากหรอกน่า”
   “ไม่รู้ล่ะ วันหลังไม่เอานะ”
   “คร้าบ อ่ะนี่ตัวใหญ่แอบเอาอกมาจากร้าน” โฟคยื่นดอกซากุระดอกเล็กๆที่เขาเอาไว้ประดับอาหารแม้จะเป็นของปลอมแต่มันก้เหมือนจริงมาก
   “อ่ะ แอบเขาเอาออกมาเหรอ” ลุฟท์ทำท่าตกใจ
   “เขาไม่ว่าหรอกน่า เห็นมันน่ารักดีเลยเอามาให้ตัวเล็กไง” ลุฟท์ยื่นมือมารับแล้วกำไว้
   “รู้ไหมตัวเล็กว่าดอกซากุระมันจะบานเฉพาะฤดูใบไม้ผลิเท่านั้นนะ”
   “อื้ม ก็นี่มันเป็นของปลอมนี่นา”
   “แต่ตัวเล็กเป็นเหมือนดอกซากุระของตัวใหญ่นะรู้ป่ะ”
   “อ้าว แบบนี้ก็บานเฉพาะตอนฤดูใบไม้ผลิซิ แล้วบ้านเราก็ไม่มีด้วยนะฤดูใบไม้ผลิอ่ะ” ลุฟท์ค้านเอาวิชาการเข้าสู้
   “ตัวใหญ่หมายถึง ตัวเล้กเป็นเหมือนซากุระที่บานในใจตัวใหญ่ไง ไม่มีวันจะเหี่ยว บานอยู่ตลอดเวลา” ลุฟท์นิ่งไปเลย แอบยิ้มออกมา ดอกซากุระน้อยนั้นยังกำอยู่ในมือ กำมันไว้อย่างแผ่วเบาที่สุด พอกลับถึงหอก็รีบหาที่เก็บ ลุฟท์เอามันใส่ไว้กับกล่องใส่พระที่แม่ให้มา ขอให้เป็นดอกซากุระในใจจริงๆเถอะนะ ลุฟท์อธิษฐาน

Written by eiky

ปล. ยากมากกับการเขียนน้องลุฟท์ มันเป็นอะไรที่จิ้นไม่ไปเลยอ่ะท่าน ด้วยวัยของผู้เขียนเอง กร๊ากก มันหันไปมองเรื่องราวใสๆแบบนั้นลำบากจริงจังนะเออ แต่ สู้ๆครับ แอ๊บเด็กหน่อยเป็นไรไป

ขอบคุณมากๆที่รอครับ ขอบคุณที่อดทน ขอโทษที่ให้คอยนานแสนนาน
ขอบคุณมากครับ

[ploylw_chery]

หวานกันจริงๆคู่นี้...

[thisispom]

ขอบคุณค่ะ

[controlamp]

มาแล้วรอตั้งนาน หวานกว่าเดิม

[pochu52]

พี่โฟคมันจีบเก่งเอาใจจริงขึ้นเยอะจริงๆ หวานไม่แคร์ใครเลยเนอะน้องลุฟท์
คืดถึงตัวแสบญี่ปุ่น ขอให้โผล่มานิดๆ บ้างได้ไหมคะคุณอิ๊กกี้

[DexTunG]

    +1   

[nongrak]

ลุฟท์จะใสซื่อไปไหน หมั่นไส้โฟนอยากหาคนจัดการสักหน่อย
โฟคต้องคอยดูแลลุฟท์ดีๆ นะ เม้งมันน่ารักจริงๆ ออกตัวแทนลุฟท์ทุกอย่าง
คิดถึงน้องญี่ปุ่นเอามาแจมสักหน่อยสิค่ะ
+เป็ดให้ค่ะ

[CarToonMiZa]

หว๊านหวานอ่ะ

[Homepage]

พี่โฟคหวานจังครับ 

[naiin]

                     นึกว่าจะลืมกันซะแล้ว ชะเง้อคอยาวมานานอ่านสมใจซะที

[gupalz]

ลุฟท์สู้คนบ้างก็ได้ลูก

[DoubleBass]

พึ่งเคยแสดงความคิดเห็นครั้งแรกเลยค่ะ ตามอ่านมา2วันเต็มๆ สนุกมาก!!! เลยอยากเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนอีกแรงนะคะ
สนุกมากจริงๆ รักพ่อหมีแม่หมีจัง และก็ชอบทุกตัวละครเลยค่ะ จะคอยติดตามต่อไปนะคะ
 

[kanda53]

น่ารัก...เจ้าโฟคดูซอฟลง...หวานมากขึ้น...
อดห่วงน้องลุฟท์ไม่ได้...มีศัตรูประกาศศึก...แล้วน้องจะสู้เค้ายังไง
ถ้าเป็นนู๋ญี่ปุ่นนะ...ไม่ต้องห่วงเลย..รายนั้นสุดยอดดด...

  น้องอิ๊ก ค่อย ๆ ต่อนะจ๊ะ รอได้