หัวข้อ: My Sweetheart Valentine **อัพเดทปกคร้าบ** หน้า 164**

[eiky]

เบื่อ

[/color]

พอเข้ามหาวิทยาลัยเฟียตเองก็เรียนหนักมากขึ้นกว่าเดิมไหนจะรายงานรายวิชาที่อาจารย์อัดมาให้ ไหนจะต้องทำงานกลุ่มส่งอีกทำให้เวลาของเฟียตถูกบั่นทอนให้ลดน้อยลงไปอีก แม้จะย้ายให้ญี่ปุ่นมาอยู่ที่หอระหว่างทางไปโรงเรียนกับมหาวิทยาลัยก็ตาม จุดประสงค์ก็เพื่อความสะดวกในการรับส่งและอีกอย่างป้องกันคนมาวอแวไอ้หน้าเอ๋อ แต่เอาไปเอามาเจ้าเฟียตเองที่ไม่ค่อยมีเวลา
   “พ่อหมีขาวอาบน้ำกันเนะ” พอเลิกเรียนเฟียตก็รีบไปรับญี่ปุ่นเหมือนทุกวัน ที่บ้านให้รถมาขับการไปมาจึงสะดวกกว่าก่อนเยอะ
   “แม่หมีอาบก่อนเลย พ่อหมีทำงานอยู่ยังไม่เสร็จ” เฟียตบอกโดยที่ไม่ได้หันมามอง
   “อ่า งานไรอ่ะ อาบน้ำแป๊บเดียวน้า เค้าจาถูหลังให้ด้วยเนะ” ญี่ปุ่นเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วเอาคางเกยบ่าของเฟียต
   “ไม่ได้หรอกแม่หมี พ่อหมีต้องส่งงานพรุ่งนี้นะ แม่หมีรีบไปอาบน้ำก่อนเร็ว” เฟียตบอก ญี่ปุ่นทำหน้าย่นแต่ก็ยอมไปอาบแต่โดยดี มันยังร้องเพลงอิ๊กคิวซังไปตามเรื่อง
   “ทาแป้งให้เค้าหน่อยเนะ” พออาบเสร็จตัวมันก็ยังไม่เช็ดนะเดินออกมาหาเฟียต
   “ทำไมไม่เช็ดตัวล่ะแม่หมี พ่อหมีบอกลหายครั้งแล้วนะ เดี๋ยวไม่สบายหรอก” เฟียตดุเอาญี่ปุ่นก็ทำหน้าย่นอีก
   “เช็ดก็ได้เนะ แต่ทาแป้งให้เค้าน้า” ญี่ปุ่นรีบเช็ดตัวแบบลวกๆ
   “มาๆ” เฟียตต้องจำใจทำแต่ก็แค่เทแป้งลงบนตัวไม่ได้ลูบตัวให้แต่อย่างใด
   “ทำไมไม่ทาด้วยเนะ” “แม่หมี ทาเองดิพ่อหมียุ่งอยู่นะ” เฟียตหันมาทำตาดุใส่ ญี่ปุ่นก็ทำหน้าย่นเหมือนเคย พอใส่เสื้อผ้าเสร็จมันก็นอนอ่านการ์ตูนของมันไปตามเรื่อง ดิ้นพรวดๆอยู่บนเตียง
   “พ่อหมีๆ มานอนเนะ เค้าอยากจานอน” ตบเตียงแปะๆเรียกให้เฟียตมานอน
   “นอนก่อนเลย พ่อหมียังทำงานอยู่นะแม่หมี”
   “อ่า ทำงานเยอะน้า เค้าจานอนกอดใครอ่า”
   “นอนไปก่อนไง เดี๋ยวพ่อหมีไปกอด”
   “แอ่ะ กอดตอนเค้าหลับเค้าก็ไม่รู้เนะ มากอดก่อนมะได้หรา” ญี่ปุ่นมันยังไม่ยอมนะ แต่เฟียตก็ไม่ยอมตามใจอีกเช่นเคย ญี่ปุ่นนอนหน้าย่นอยู่เหมือนจะงอนแต่มันก็ไม่ได้คิดอะไร
   “แม่หมีเร็วๆดิ พ่อหมีรีบนะเว้ย” พอตอนเช้าญี่ปุ่นมันก็อ้อยอิ่งตื่นสายตามปกติของมันแต่เฟียตเองนอนไปนิดเดียวแล้วตื่นมาแต่เช้า
   “งุงิๆ” มันยังครางอยู่บนเตียงไม่ยอมตื่น
   “เร็วดิ พ่อหมีจะสายแล้วเนี่ย”
   “อือ อือ” “เฮ้ย แม่หมีจะนอนไปถึงไหนวะ ตื่นเร็วๆสายแล้วนะ” เฟียตตะคอกเสียงดัง ญี่ปุ่นสะดุ้งตื่น เพราะตั้งแต่มาอยู่ด้วยกันเฟียตไม่เคยตะคอกเลยแม้แต่ครั้งเดียว ญี่ปุ่นกระเด้งขึ้นมานั่งนิ่งๆมองหน้าเฟียตตาปริบๆ เฟียตเองก็ตกใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ญี่ปุ่นนั่งอยู่เฉยๆพักหนึ่งก็เดินไปเข้าห้องน้ำ
   “พ่อหมีอารมณ์มะดีหรา” พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จญี่ปุ่นมันก็ถามขึ้นมา มองหน้าตาใสแป๋ว
   “พ่อมหีรีบนะแม่หมี ทำไมแม่หมีต้วมเตี้ยมจังวะ บอกก็ไม่ฟัง”
   “อิอิ อารายอ่าต้วมเตี้ยมน่าร้าก” เฟียตได้แต่ส่ายหน้า ไอ้นี่ท่าทางมันจะไม่เครียดไม่คิดอะไรเลยจริงๆ
   “พ่อหมีส่งแค่นี้นะแม่หมี โทษที่แม่หมีช้าเองนะพ่อหมีจะไม่ทันส่งงานแล้วเนี่ย” ออกมาแค่ครึ่งทางเฟียตเองก็จอดรถข้างถนนให้ญี่ปุ่นเดินไปโรงเรียนเอง ญี่ปุ่นทำหน้าย่น แต่ก็ยอมแต่โดยดี ตอนนี้เองที่ญี่ปุ่นมันเริ่มคิดอะไรแล้ว
   “เดี๋ยวตอนเย็นพ่อหมีมารับนะ” เฟียตบอกก่อนที่ญี่ปุ่นจะลงรถไป ญี่ปุ่นพยักหน้าแล้วโน้มตัวจะไปหอมแก้มเหมือนเคยแต่ก็หยุดอยู่เฉยๆ เฟียตเองก็ทำแก้มป่องรอแล้ว แต่ไอ้เอ๋อมันเปิดประตูลงรถไปแล้ว ตอนนี้เองที่เฟียตใจแป้วไป
   “เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก ไอ้เฟียตไม่มาส่งเหรอวะ” พอเดินไปได้หน่อยก็มีรถมาจอดเปิดกระจกลงร้องทักออกมา
   “อ่า พี่เบนซึ” เบนซ์นั่นเอง
   “ไอ้เฟียตไปไหนวะ” เบนซ์ถาม ญี่ปุ่นทำหน้าย่นทันที
   “พ่อหมีไปโรงเรียนเนะ พี่เบนซึมะไปโรงเรียนหรา”
   “ฮ่าๆ กูเรียนมหาฯลัยเว้ย ไม่ใช่เด็กนักเรียนเหมือนมึง ขึ้นมาดิเดี๋ยวกูไปส่ง” เบนซ์ร้องบอก
   “มะเอาเนะ พี่เบนซึก็เรียนโรงเรียนเดียวกะพ่อหมี แล้วพี่เบนซึมะรีบไปส่งการบ้านหรา” คำพูดและแววตาของญี่ปุ่นทำให้เบนซืเปิดประตูลงมาจากรถทันที เอาล่ะสิมึงไอ้เฟียต เบนซ์คิดในใจ
   “น้อยใจอะไรป่ะไอ้เปี๊ยก มาๆ พี่ไปส่ง” เบนซ์จับแขนของญี่ปุ่นไว้ แล้วดึงให้อ้อมมาขึ้นรถ
   “ทำไมเรียนมาลัยแล้ว ยุ่งหราพี่เบนซึ” ไอ้เอ๋อมันถามขึ้น
   “ยุ่งดิ ยุ่งมาก งานก็เยอะทำไม่ทัน เนี่ยกูก็ไปส่งไม่ทันหรอกแต่ช่างมัน แล้วนี่มึงกินไรยัง” เบนซ์ตอบให้เฟียตเพราะคิดว่าตอนนี้ญี่ปุ่นคงจะน้อยใจอยู่แน่ๆ
   “กินเนะ อิอิ กินเบอร์เกอร์ได้ไหมอ่า” อ่านะ พอพูดเรื่องกินมันก็เหมือนลืมไปเลยนะทำหน้าร่าเริงขึ้นมาทันที
   “ไอ้นี่ แล้วจะไปโรงเรียนทันเหรอวะ มึงน่ะ”
   “เอ๋ พี่เบนซึก็ซื้อแบบเอาไปกินที่บ้านเนะ เค้าจาเอาไปกินที่โรงเรียน มะได้กินที่ร้านซะหน่อย อิอิ พี่เบนซึมะฉลาด” อ้าวนะ
   “แหมๆ เออ ไอ้ฉลาด” เบนซ์หัวเราะแล้วขับรถอ้อมไปยังร้านเบอร์เกอร์ข้างโรงเรียนมัธยม พอได้เบอร์เกอร์มามันก็ฟาดเรียบยังไม่ถึงไหนกันเลย
   “ไหนมึงบอกจะเอาไปกินที่โรงเรียนไงวะไอ้เปี๊ยก แดกหมดเลยนะ” เบนซ์หัวเราะ
   “มันอันเล็กเนะ” “เว้ย ดับเบิ้ลเนี่ยนะเล็ก โหมึง เอาอีกอันไหมล่ะ” แน่ะ ยังไปถามนะ คำตอบก็น่าจะรู้กันอยู่
   “ขอบคุณน้าพี่เบนซึที่มาส่งเค้า เดี๋ยวเค้าไปบอกพริกหวานให้เนะ” พอเบนซ์จอดรถหน้าโรงเรียนญี่ปุ่นก็ยกมือไหว้
   “เฮ้ย ไปบอกมันทำไมวะ ไม่เกี่ยวกันเว้ย บอกมันวันหลังกูไม่เลี้ยงเบอร์เกอร์นะมึง” เบนซ์ขู่ ญี่ปุ่นมันก็ทำหน้าตกใจ
   “อิอิ งั้นบะบายน้า” ญี่ปุ่นเหมือนมันจะชินที่เฟียตมาส่งพอจะลงรถก็โน้มตัวไปจะหอมแก้ม แต่พอรู้ว่าไม่ใช่เฟียตก็กระเด้งออกมา
   “หวาย อิอิ นึกว่าพ่อหมีขาวเนะ ว่าจะจูจุ๊บ” เบนซ์เองก็ตกใจ ใจสั่นไปเหมือนกัน ญี่ปุ่นมันลงรถไปแล้ว เบนซ์หวนมาคิดถึงคนที่เพิ่งจะลงรถไปเมื่อครู่ เรียนหนัก? ไม่มีเวลา? นี่หรือคือคำอ้างของเฟียต ถ้าให้แลกกับอะไรทั้งหลายแล้วมีเวลาอยู่กับไอ้เอ๋อนี่ ไม่ว่าจะยังไงถ้าเป็นเขา เขาจะจัดการเวลาให้มันมาบั่นทอนให้ได้ เบนซ์คิดแล้วตรงไปยังมหาวิทยาลัย ญี่ปุ่นเดินถือเบอร์เกอร์เข้ามาในโรงเรียน เห็นบอยกับเอกเดินเคียงกันมาก็ปรี่เข้าไปหา
   “บอยๆ ปลาดุกกินเบอร์เกอร์อ่ะป่าว” เหมือนว่ามันจะอิ่มเลยยื่นให้เพื่อน
   “อ้าวปุ่น ไปกินเบอร์เกอร์มาเหรอ พี่เฟียตนี่สุดยอดจังนะ” บอยพูดแล้วยิ้ม ส่วนเอกเองก็ยื่นมือมาหยิบเบอร์เกอร์ไปแล้ว
   “มะใช่เนะ พี่เบนซึซื้อให้ล่ะ”
   “อ้าว ทำไมเป็นพี่เบนซ์ล่ะวะ แล้วพี่เฟียตไปไหน” เอกถาม ญี่ปุ่นทำหน้าย่นทันที
   “พ่อหมีขาวไปโรงเรียนเนะ ไปส่งการบ้าน”
   “อ้อ พี่เฟียตคงยุ่งจริงๆล่ะปุ่น แล้วเบอร์เกอร์มีอันเดียวจะกินไงอ่ะ” บอยเปลี่ยนเรื่อง
   “เอ๋ ก็กัดคนละทีเนะ มาๆเดี๋ยวเราทำให้ดู” นั่นแน่
   “เฮ้ย ไอ้บ้า ไหนบอกให้ โหยดูมันดิแม่หมู มันกัดคำเบ้อเร่อเลยอ่ะ” ช้าไปเสียแล้ว มันฉวยเอาเบอร์เกอร์จากมือเอกมากัดคำโต๊โตไปเกือบครึ่งเบอร์เกอร์ เอกร้องห้ามไม่ทัน
   “อิอิ อาหย่อยเนะ” ยังมีหน้ามาพูดอีก บอยหัวเราะออกมา ทั้งสามเดินเข้าโรงเรียนไปแล้ว
   “เฮ้ย ไอ้เสือ มานี่หน่อยดิวะ” พอเบนซ์ไปถึงมหาวิทยาลัยก็เดินตรงเข้าไปยังกลุ่มที่มีเฟียตกับจี๊ปนั่งอยู่ก่อนแล้ว
   “ไรวะ มึงส่งงานแล้วเหรอไอ้เบนซ์” เฟียตถาม
   “ยัง ส่งเก้าโมงยังทัน”
   “เฮ้ย ไหนบอก” “มึงเยอะไปไหมไอ้เฟียต อาจารย์เขากำหนดเดตไลน์ แปดโมง แต่ถ้าไม่มีนักศึกษามาส่งสักคนมึงว่าเขาจะทำไงวะ เรื่องส่งงานเขาผ่อนผันกันได้เว้ย ไม่จำเป็นต้องไปเร่งขนาดนั้น เร่งจนเหมือนว่ามึงลืมอะไรบางอย่างไปนะ” เบนซ์พูด ตอนแรกเฟียตไม่เข้าใจเพื่อนๆเองก็มองอยู่งงๆ
   “อะไรของมึงวะ” เฟียตงง
   “เออ ช่างมันเถอะ แล้วแต่มึงก็แล้วกัน แล้วไหนงานน่ะไอ้จี๊ปกูลอกหน่อยดิ๊” อ้าวนะพูดซะเทห์เลยเบนซืปรี่เข้าไปดึงสมุดรายงานมาจากจี๊ปแล้วก้มหน้าก้มตาลอกอยู่
   “ปุ่นรอพี่เฟียตเหรอ” พอเลิกโรงเรียนก็ไปซ้อมแบดฯ พอซ้อมเสร็จเกือบจะห้าโมงแล้วก็พากันแยกย้ายกลับหอ ญี่ปุ่นยังรอเฟียตอยู่หน้าโรงเรียน บอยกับเอกก็เดินมาด้วยกัน
   “เนะ” “งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะปุ่น” บอยกับเอกกลับไปแล้ว ญี่ปุ่นมันก็ลั่นล้าไปตามเรื่องไม่ได้คิดอะไร รออยู่สักพักเฟียตก็มา
   “พ่อหมีขาว เค้าอยากกินหมูทะเนะ ไปกินหมูทะกันเนอะ” ญี่ปุ่นบอกตอนขึ้นรถมาแล้ว
   “กินตามสั่งง่ายๆนี่ล่ะแม่หมี พ่อหมีมีงานอีกนะ ต้องรีบ” เฟียตบอก ญี่ปุ่นทำหน้าย่นทันที
   “ทำไมมีงานทุกวันเลยเนะ ครูใจร้าย” ญี่ปุ่นมันพูดออกมา
   “ก็พ่อหมีเรียนมหาฯลัยแล้วนี่หว่าแม่หมี ไม่เหมือนตอนมัธยมแล้วนะ ต้องขยัน” เฟียตอธิบาย
   “อ่า ถ้าเรียนมาลัยแล้วงานเยอะๆ เค้ามะเรียนดีกว่า อิอิ”
   “เฮ้ย ไม่ได้ ไม่เรียนแล้วจะไปทำงานอะไรแม่หมี แม่หมีโตขึ้นก็รู้เองล่ะน่า” เฟียตบอก
   “เค้าโตแล้วเนะ แต่เค้ามะอยากทำงานเยอะๆนิ” มันก็ไม่ยอม เฟียตได้แต่ส่ายหน้าไม่รู้จะพูดว่าอะไรดี พอกินข้าวเสร็จก็กลับหอ เฟียตเองก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงานเหมือนเคย ญี่ปุ่นเองก็ชวนทำนั่นทำนี่เหมือนปกติแต่เฟียตเองก็ไม่ได้ทำด้วย เอาไปเอามามันเลยนิ่งไม่ชวนอีกเลย
   “ปุ่น เป็นไรอ่ะทำไมทำหน้าแปลกๆ” พอไปโรงเรียนญี่ปุ่นมันก็หงอยลงอย่างเห็นได้ชัด เพราะสิ่งที่เคยทำร่วมกันมามันไม่เป็นเหมือนเดิมเลยสักอย่าง ถึงมันจะเอ๋อแต่มันก็เริ่มคิดแล้วล่ะ
   “พ่อหมีขาวเบื่อเค้าแน่เลยอ่าบอย” ญี่ปุ่นพูดออกมาหน้าเบ้
   “หือ ทำไมล่ะปุ่น ทำไมพูดแบบนั้น” บอยเอกก็ตกใจ
   “มะรู้เนะ แต่เค้ารู้สึกได้ พ่อหมีขาวมะเหมือนเดิมอ่า”
   “ใจเย็นนะปุ่น พี่เฟียตเขาอาจจะงานยุ่งหรือเปล่า คิดมาก” บอยพยายามปลอบ
   “แอ่ะ ตอนเค้ามีการบ้านเยอะๆเค้าก็ยังไม่ทำแบบนี้เนะ เอ๋ หรือว่าเรียนมาลัยแล้วงายยุ่ง” มันเหมือนคิดเองได้
   “เออสิไอ้หญ้าแห้ง มึงน่ะคิดมาก พี่เฟียตเขาเรียนมหาฯลัยแล้วนะเว้ย ไม่ใช่เรียนมัธยมอย่างเรา พอมึงขึ้นมหาฯลัยแล้วมึงก็จะรู้เองล่ะน่า” เอกพูดบ้าง
   “แต่มะชอบเนะ ยุ่งตลอดเลยอ่า”
   “แหมมึง พี่เขาทำงานแล้วมึงไปกวนเขาหรือเปล่าล่ะ พี่เฟียตเขาอาจจะรีบจริงๆก็ได้นะเว้ย” “พ่อหมู” บอยปรามไว้เพราะญี่ปุ่นเริ่มทำสีหน้าเหมือนคิดอะไรอยู่
   “เอ๋ เค้ากวนหรา” “ไม่หรอกปุ่น เวลาอาจจะไม่ตรงกันก็ได้นะ พอพี่เขาเรียนสูงขึ้นความรับผิดชอบ งานมันก็เยอะขึ้นล่ะ แต่พี่เฟียตเขาไม่ได้เปลี่ยนไปหรอกนะเราว่า อย่าคิดมากเลย” บอยพยายามปลอบเต็มที่ ไอ้เอ๋อมันก็พยักหน้ารับรู้
   “งั้นพักนี้เค้าไปอยู่หอกับบอยได้อ่ะป่าวอ่า เค้ามะอยากกวนพ่อหมีขาว” นั่นไง บอยมองหน้าเอกทันที
   “ไม่ดีหรอกปุ่น เดี๋ยวก็ทะเลาะกันนะ”
   “นั่นดิมึง อยู่ดีไม่ว่าดีก็หาเรื่องนะ พี่เขาไม่ได้มีอะไรมึงก็ชอบคิดไปเอง” เอกเสริม
   “อ่า เค้ามะได้คิดไปเองเนะ ก็เวลาพ่อหมีทำงานก็ไม่อยากไปกวน เพราะเค้าชิน มันคงห้ามมะได้อ่า เคยอาบน้ำด้วยกันเนะ ทาแป้งให้เค้าด้วย ตอนนอนก็นอนกอดเค้าอ่า” “ปุ่น” บอยเองที่โผเข้ากอดญี่ปุ่น มันพูดเฉยๆนิ่งๆนะ แต่คนฟังหัวใจสั่นคลอนไปเอง
   “บอยเป็นอารายอ่า ร้องไห้ทะมาย” มันยังถามหน้าตาแป๋วใสซื่อ
   “ปะ เปล่า ปุ่นคุยกับพี่เฟียตก่อนดีไหม อย่าเพิ่งตัดสินใจไปเอง” พอได้ยินญี่ปุ่นพูดแบบนั้นทั้งบอยกับเอกก็เห็นใจญี่ปุ่นมากนัก เห็นมันเอ๋อๆไม่ใช่ว่ามันไม่มีความรู้สึก ตอนนี้เหมือนว่ามันเองก็กำลังหวั่นไหวอยู่
   “พ่อหมีขาวๆ” พอตอนเย็นเฟียตมารับที่หน้าโรงเรียนญี่ปุ่นมันก็ยิ้มแย้มตามเรื่องตามราวของมัน แต่มันก็พูดออกมาจนได้
   “ว่าไงแม่หมี วันนี้ก็ไปกินข้าวที่ร้านไม่ได้นะ พ่อหมีบอกไว้ก่อนจะสั่งมากินที่ห้องเอา ช่วงนี้พ่อหมีมีงานเยอะมาก ปั่นไม่ทันเลย แม่หมีโอเคนะ” เฟียตดักพูดไว้ก่อน
   “อิอิ เค้าอะเคเนะ แต่เค้าจามาขอพ่อหมีเนะ”
   “หือ ขออะไร” เฟียตหันมามอง
   “เค้าจามาขอไปนอนหอกะบอยกะปลาดุกเนะ จนกว่าพ่อหมีจะทำงานเสร็จ” “แม่หมี” เบรกแทบไม่ทัน เสียงบีบแตรไล่ดังสนั่นหวั่นไหว
   “อ่า เบรกทะมายอ่า อันตรายเนะ” ญี่ปุ่นทำหน้าตกใจ
   “ไม่ได้นะ ทำไมแม่หมีพูดแบบนี้” เฟียตเองที่ใจสั่นขึ้นมา
   “เอ๋ ก็พักนี้พ่อหมีขาวงานเยอะเนะ เค้ามะอยากกวนอ่า” เฟียตอึ้งพูดไม่ออก
   “เค้าเลยจาไปนอนหอบอยเนะ พ่อมหีขาวจาได้รีบทำงานให้เสร็จไวไว เราจะได้มาอาบน้ำด้วยกันเหมือนเดิมเนะ” ใจหล่นหายไปอยู่ที่เท้าแล้วเจ้าเฟียต
   “แม่หมี พ่อหมีขอโทษนะ พ่อหมีผิดเองล่ะที่จัดการเวลาไม่เป็น”
   “เอ๋ ขอโทษทะมายอ่า ก็บอยบอกว่าพ่อหมีขาวเรียนมาลัยแล้วงานจายุ่งเนะ แต่เค้าเรียนมัธยมงานมะเยอะ เวลามันเลยไม่เท่ากัน เค้าก็ไม่อยากให้พ่อหมีทำงานมะเสร็จเนะ เดี๋ยวคุณครูว่าเอา อิอิ” ให้ตายเถอะ เฟียตจอดรถข้างทางทันทีแล้วดึงตัวญี่ปุ่นมากอดไว้ นี่เขาพลาดอะไรตรงไหนไปเหรอ ทำไมถึงได้รู้สึกเจ็บปวดแบบนี้
   “อ่า อายเค้าเนะ ไปกอดที่ห้องดีกว่า อิอิ” มันไมได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลยนะ แต่ยิ่งมันไม่รู้มันเอ๋อเท่าไหร่ เฟียตเองก็ยิ่งมาคิดว่ามันไม่ยุติธรรมเลยกับการที่จะผลักดันความแปดเปื้อนไปให้มัน
   “วันนี้แม่หมีอยากกินไร พ่อหมีจะพาไปกิน” เฟียตเอ่ยออกมาพยายามสกัดกั้นอารมณ์ไว้
   “เอ๋ ไปได้หรา มะดีน้า เพราะเค้าอยากกินซาบูๆๆ อยากกินลูกชิ้นปูอัดเนะ แล้วก็อยากกินมากิ อิอิ” อ่านะ มันหัวเราะออกมาอย่างเบิกบาน เฟียตเองยิ้มกอดหอมอยู่ไม่ยอมปล่อย
   “ได้เลยครับผม เดี๋ยวพ่อหมีจะพาไปกิน เออ แม่หมีวันศุกร์พ่อหมีพาไปค้างที่บ้านนะ แม่กับพ่อเขาบ่นคิดถึง” เฟียตเอ่ยออกมาที่จริงพ่อกับแม่บ่นถึงนานล่ะแต่ด้วยความที่ตัวเองยุ่งจัดไม่มีเวลาจึงบอกผลัดไปตลอด แต่ตอนนี้คงไม่ยอมให้คำว่ายุ่งมันมาพรากอะไรอย่างญี่ปุ่นไปจากทุกวินาทีที่กำลังจะผ่านไปอีกแล้ว
   “อ่า ไปหาคุณแม่หรา อิอิ คุณแม่จาทำบีคิวอ่ะป่าวน้า”
   “อยากกินเหรอ เดี๋ยวพ่อหมีโทรไปบอกแม่ให้ กินบีคิวกันเนอะแม่หมีเนอะ” เฟียตเองเพิ่งจะได้คิดก็ตอนนี้เอง เขารู้ว่าเวลามันมีค่ามากนัก แต่ที่ผ่านมาเหมือนจะแบ่งเวลายังไม่ลงตัว ตอนไปเรียนเวลาเรียนก็เรียนแต่เวลาพักเขาก็ยังไปเล่นบาสฯเตะบอลกับเพื่อนๆในมหาฯลัยสบายใจอยู่ แต่พอกลับมาห้องเขาก็มาปั่นงาน แล้วเวลาที่ควรจะใช้ร่วมกันกับคนที่เขาบอกว่าเขารักมากที่สุดมันก็ถูกบั่นทอนไป เขาคิดว่าเขาต้องเริ่มจัดการบริหารเวลาใหม่เสียแล้ว
   “อ้าว แม่หมีจะอาบน้ำเหรอ ทำไมไม่ชวนพ่อหมีล่ะ” พอกลับมาที่ห้องญี่ปุ่นมันกลิ้งอยู่ทีพื้นพักหนึ่งก็เดินเข้าห้องน้ำพร้อมผ้าเช็ดตัว เฟียตจึงร้องขึ้น จะว่าไปแล้วทั่วบริเวณของห้องไอ้เอ๋อมันเกลือกกลิ้งไปทั่วแล้ว ไม่ได้กลัวสกปรกแต่อย่างใด นอนตรงไหนได้ก็นอนกลิ้งตรงไหนได้ก็กลิ้ง
   “เอ๋ พ่อหมีขาวมะทำการบ้านหรา” มันทำหน้างงๆ
   “ไว้ค่อยทำ อาบน้ำกับแม่หมีก่อนดิ”
   “อิอิ เค้าอายน้า” อ่านะมีทำท่าด้วยนะมัน
   “หือ อายอะไร อาบด้วยกันทุกวันนี่”
   “แอ่ะ มะวานมะได้อาบเนะ มะอาบวันเดียวก็อายได้เนะ” เฟียตไม่สนใจเดินเข้าห้องน้ำตามไปเลย เสียงหัวเราะดังลั่นห้องน้ำ ไอ้เอ๋อมันก็ปกติของมัน จับนั่นจับนี่ไปตามเรื่อง เฟียตเองที่กอดรัดอยู่ไม่ยอมห่าง ไม่ว่าจะอะไร ไม่ว่าจะทำไม ไม่มีเหตุผล ไม่มีข้ออ้างใดๆที่จะปล่อยหวานใจอยู่คนเดียว เวลามันจัดสรรได้ แต่ละวินาทีที่ใช้ร่วมกันมันมีแต่ความสุข เขาจะไม่มีวันที่จะให้อะไรก็ตามมาพรากความสุขจากหวานใจของเขาไปได้อีกแล้ว

Written by eiky

ปล. ตอนนี้เป็นตอนพิเศษ ลองๆเขียนดูนะครับเพราะว่ากำลังจะรวบรวมพลังทำเป็นหนังสือ อิอิ
อย่างที่ผมบอกว่ามันเป็นเรื่องที่เขียนยากมากๆเลยล่ะสำหรับผม เพราะว่ามันเอ๋อจริงจัง แต่ตอนนั้นเขียนได้ไงไม่รู้ ฮ่าๆ

ลองดูนะครับว่าจะชอบกันไหม ตอบเค้าด้วยน้า จุ๊บๆๆ

[ΩPRESTOΩ]

+ และเป็ด

แม่หมีของเค้า น่ารักตลอด

[Tiamo_jamsai]

 

[DEMON3132]

 เข้ามาสนับสนุนว่า ญี่ปุ่นน่ารักโคตร ..... เอ๋อแบบนี้ที่คนอ่านชอบมาก
 
 

[CarToonMiZa]

เกือบไปแล้วนะเฟียต
ดีที่คิดได้
นู๋ปุ่นน่ารักตลอดศก

[Poseidon]

มีความสุขจริงๆเลย
ญี่ปุ่นน่ารักมากๆ

[iforgive]

นึกว่าเฟียตแอบมีคนอื่นซะอีก  ชิ  มาทำให้ญี่ปุ่นน้อยใจนะ

[Homepage]

พ่อหมีกับแม่หมีน่ารักอ่ะ >,,<" พอกลับมาอ่านเรื่องนี้แล้วชอบคิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้
อยากให้ตัวละครในเรื่องนี้มีชีวิตขึ้นมาจริง ๆ จังเลย ^ ^ 

[dukdikdukdik]

น้องญี่ปุ่นของพี่ คิดถึงเนะ ดีนะที่พี่เฟียตยังคิดทัน หึ ๆ

 

จะทำเรื่องนี้เป็นหนังสือจริง ๆใช่มั้ยค่า รอมานานเลย อยากได้ตั้งนานแล้ว สู้ ๆ นะค่า

[DexTunG]

 

[gupalz]

คิดถึงญี่ปุ่น พี่เฟียตเกือบงานเข้าแล้ว

[Supermimt]

เกือบและ  เกือบจะ ฟรีคิกส์ อีพ่อหมีแล้ว
โคตร ขัดใจอ่า !!!!

[kyoya11]

พี่กลับมาแล้วววว
ตอนพิเศษของพ่อหมีแม่หมีนี่ทำเอาได้คิดเหมือนกันเนอะ

[taroni]

น้องญี่ปุ่นน่ารัก 

[kanda53]

นู๋ปุ่นถึงจะเอ๋อ...แต่ก็โตขึ้นนะ..ไม่เข้าใจแต่ก็พยายามเข้าใจเฟียตทุกอย่างเลยยยย....
ตัวแสบก็ยังคงน่ารักและน่าฟัดเหมือนเดิม....

 :L2:น้องอิ๊ก 

[Still_14OC]

เฟียตเอ้ย เกือบไปแล้ว

[golfgab]

ดีใจที่มาต่อนะพี่
คิดถึงมาก ๆ ๆ
รอเป็นรูปเล่มอยู่นะเนี่ย 5555

[indy❣zaka]

สติลเลิฟลี่มากกกกกอ่ะลุฟท์น้อย 

[nongrak]

ดีใจจังตอนนี้เป็นของน้องญี่ปุ่น
เฟียตแกยุ่งจนปล่อยให้น้องเอ๋อเหงานะนั่น

+1+เป็ดให้ค่ะ

[mamacub]

นุ่ปุ่นมาแล้ว อยากให้มีตอนพิเศษอีีก

[CarToonMiZa]

 

[loverken]

 
หวานสุดดดดเลยคร๊าบบบ

[่patsaporn]

เวลาน้องญี่ปุ่นเสียใจ คนอ่านเสียใจกว่าทุกที สงสาร น้องน่ารักอ่ะ
กว่าพี่เฟียตจะเข้าใจเนอะ เกือบเสียน้องญี่ปุ่นไปแ้ล้ว
จำไม่ไ้ด้เหรอว่าเวลาน้องโกรธขึ้นมาใจแข็งแค่ไหน คิดถึงตอนน้องลดน้ำหนักตอนนั้น ใจแข็งสุด ๆ
ญี่ปุ่นน่ารักเหมือนเดิมเลยเน้~~

ขอบคุณค่ะ

[CarToonMiZa]

ดันหน่อย

[cinquain]

อ่านตอนนี้แล้วเหมือนสะท้อนความจริง
บางคู่อาจจะเจอเหตุการณ์อย่างนี้มาก่อนก็ได้
ต้องค่อยๆศึกษาและทำความเข้าใจกันไป ยิ่ง
เรียนคนละระดับยิ่งมีความต่างของกิจกรรมมากมาย

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนี้ค่ะ   

[CarToonMiZa]

 

[pochu52]

ดีนะที่พี่เฟียตแกคิดทัน ไม่งั้นนะถ้าน้องญี่ปุ่นมีน้ำตา แกโดนขาคู่แน่ อย่ามีแบบนี้อีกนะ

[CarToonMiZa]

ดันหน่อย

[naiin]

  ยังคิดถึงเสมอนะไอ้หญ้าแห้งเอ๋อๆนี่ น่ารักสม่ำเสมอ  สงสารน้องมันนะเห้อเฟียตเห็นแก่ตัวมาก

[CarToonMiZa]