เจอผีทำไง
“เป็นไงบ้างครับน้องลุฟท์ สนุกไหม”
นั่งลงแทนที่เม้งแล้วเอามือพาดที่บ่าของลุฟท์ทันที
“ก็ดีครับ”
“เหนื่อยไหมครับ แก้มแดงเลย ร้อนเหรอครับ”
เอามือแตะแก้มอีก เจ้าลุฟท์มันก็นั่งนิ่งๆก้มหน้าดูหนังสือ
“ไม่ครับ”
“เอ๊ะ กลิ่นอะไรน้า”
“หือ กลิ่นไรอ่ะพี่ ผมไม่ได้ตดนะ”
“ฮ่าๆ ใครบอกกลิ่นเหม็นล่ะ กลิ่นหอมต่างหาก หอมจัง”
“อ๊ะพี่”
ถือวิสาสะหอมเข้าที่ข้างแก้มแต่ลุฟท์มันกระเด้งตัวหนีไปก่อน
“โทษทีนะครับน้องลุฟท์ แก้มน้องลุฟท์นี่หอมจริงๆนะ”
สายตากรุ้มกริ่มลามเลียเสียเหลือเกิน
“อ่า ผมไปห้องน้ำดีกว่า”
“อ้าวไปไหนล่ะ เดี๋ยวพี่พาไป”
จับมือไว้ตอนที่ลุฟท์กำลังจะลุกขึ้น
“เฮ้ยไอ้บอล มึงมาวุ่นวายอะไรกะน้องมันวะ เดี๋ยวเจ้าของมันรู้มึงจะซวย”
มอสเดินเข้ามาปรามเอาไว้ก่อน บอลปล่อยมือทันที
“ไรวะ กูแค่มาถามน้องมันว่าเป็นไงบ้างเท่านั้นเอง ไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย”
“แล้วคนอื่นมึงไม่ไปถาม โน่น ไอ้แว่นมันเมารถอยู่ข้างหน้าโน่นไปดูมันหน่อยดิ”
“จิ๊”
ทำท่าหงุดหงิดแล้วเดินลุกออกไปอย่างเสียไม่ได้
“น่ารักนะเราน่ะ ระวังๆหน่อยล่ะ”
มอสบอกแล้วเดินตามบอลไปหน้ารถ
“มีอะไรกันเหรอลุฟท์”
“พี่เค้ามาถามอ่ะ”
“ถามไร”
“ถามว่าเหนื่อยไหม”
“อ้อ พี่เขาดีเนอะ หล่อดี”
ลุฟท์ส่ายหน้าไม่สนใจ ก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ ไม่ได้รู้สึกอะไรนะที่เขามาจับมือ แต่ที่โดนหอมแก้มมันกลับรู้สึกแปลกๆ คนตัวใหญ่แค่จับมือเองนะไม่ได้ทำถึงขนาดนี้ เริ่มหวั่นๆในใจแล้วว่าทำไมรุ่นพี่ถึงได้ตามวอแวกับตัวเองนัก
“โหสวยจังอ่ะลุฟท์”
พอถึงที่เขาใหญ่ก็ลงจากรถน้องๆทุกคนดูตื่นตาตื่นใจกัน ร้องโอ้โหกันเป็นแถบๆ ป่าเขียวครึ้มที่อยู่ข้างๆรีสอร์ททำให้อากาศเย็นสบาย ภูเขาสูงตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกล ตัวรีสอร์ทเองอยู่บนเนินเขา เป็นที่ที่เหมาะที่จะทำเป็นที่พักตากอากาศเป็นอย่างดี
“มาเช็คชื่อก่อนครับน้องๆ”
บอลประกาศเสียงดังหน้ารถเพราะน้องๆดูจะให้ความสนใจกับธรรมชาติเป็นพิเศษ พอน้องๆรวมแถวกันก็เช็ครายชื่อ แบ่งให้เข้าพักตามที่จัดเตรียมไว้
“อ่า ทำไมมีแค่เราสองคนอ่ะลุฟท์ที่ได้อยู่กับรุ่นพี่”
เม้งทำท่าทางตกใจเพราะน้องๆคนอื่นๆได้อยู่ห้องพักรวมกลุ่มกัน มีรุ่นพี่แค่สองคนอยู่ด้วย แต่ลุฟท์กับเม้งกลายเป็นรุ่นน้องสองคนที่ได้อยู่กับรุ่นพี่
“ไม่รู้เหมือนกัน ไม่มีอะไรหรอกมั้งเม้ง”
“จริงเหรอ เราว่ามันพิลึกๆอยู่นะ แต่ก็ดี ได้อยู่กับพี่บอลคนหล่อ อิอิ”
หัวเราะชอบใจไปเสียทั้งที่เมื่อครู่แสดงสีหน้าวิตกกังวลออกมา
“ป่ะน้องลุฟท์เอาของไปเก็บจะได้มาเข้าฐาน เหนื่อยไหมครับ”
บอลรีบเดินมาดึงเอาเป้ของลุฟท์ไปถือให้
“ไม่เป็นไรครับพี่ ผมถือเอง”
“ไม่ได้หรอก ให้น้องลุฟท์คนน่ารักถือเองไม่ได้หรอก เดี๋ยวมือด้าน”
“อ่า”
เม้งมองตาค้าง แล้วก็ทำหน้างอใส่ ยังไปไม่ถึงไหนรถบัสอีกคันก็ตามมาจอดในบริเวณใกล้เคียงกัน เพราะพื้นที่ในบริเวณนี้มีสองรีสอร์ทที่เปิดติดกัน ข้ามเนินไปหน่อยก็มีอีกที่ พอรถบัสจอดยังไม่ทันสนิทดีด้วยซ้ำนกแตกรังก็เหมือนจะบินออกมา
“วู้ สวยจังเลย”
“จะนอนหลังนั้นนะ สวยๆ”
“ถ่ายรูปให้เราหน่อย เร็วๆ”
เสียงร้องดังเซ็งแซ่ ทำให้ชมรมดาราศาสตร์หันไปมอง พอมองถนัดว่าเด็กจากที่ไหนก็พากันตกใจ
“นั่นชมรมแบดฯนี่ มาด้วยเหรอ”
เสียงรุ่นพี่คนหนึ่งร้องขึ้น
“เชี่ยเอ้ย ไอ้โฟคแน่ๆ”
บอลสบถออกมาแล้วมองหาตัวของหัวหน้าชมรม โฟคเดินตามน้องๆลงมาเกือบคนสุดท้าย ด้วยความโดดเด่นของสีผิวทำให้เขาเองหาไม่ยากนัก
“อ้าวพวกมึง มาเช็คชื่อกันก่อนจะได้เข้าห้องพัก”
เสียงประกาศที่กึกก้องดังกว่าอย่างเห็นได้ชัด ไม่มีน้องๆ ไม่มีพี่ๆ มีแต่พวกมึงๆ แต่สนใจที่ไหนล่ะ โฟคเริ่มเกาหัว
“บอยๆ เราปวดอืออึ๊อ่า”
เจ้าตัวดีร้องขึ้นเขย่าแขนเพื่อนรัก
“นั่นกูว่าแล้ว แดกเยอะก็ขี้เยอะนะมึง”
“เอ๋ เกี่ยวกันยังไงหราปลาดุก กินทางปากเนะ ไม่ได้กินทางก้น อิอิ”
“ไอ้บ้า ทนเอาหน่อยสิวะ เดี๋ยวก็เข้าห้องพักแล้ว”
“นั่นดิปุ่น รอเช็ครายชื่อก่อนสิแล้วค่อยไป”
“อ่า อดทนหรา”
“อืม”
ทำหน้าเหลือจะทนแต่ก็ไม่พูดอะไรอีก บอลเห็นโฟคถนัดตาแล้วก็เดินปรี่ตรงเข้ามาหา
“มาด้วยเหรอวะ กูไม่ยักรู้”
แหวกวงของน้องๆเข้าไปประชิดตัว
“พวกกูจะไปไหนต้องรายงานมึงด้วยเหรอวะ”
“เลียนแบบนี่หว่า”
“อ้าวเฮ้ย ใครเลียนแบบมึงวะ”
ขึ้นเสียงถลึงตาใส่ แต่ก็ไม่มีอะไรมากเพราะน้องๆคอยมองดูอยู่
“พี่โฟคๆ เมื่อไหร่จะเช็คชื่อเหรอ”
น้องคนหนึ่งร้องถามขึ้น
“อ้าวชมรมแบดฯ มาเช็คชื่อเร็ว ใครไม่เกี่ยวออกไปไกลๆหน่อย”
บอลทำหน้าโกรธออกมาแล้วเดินกลับไปที่ชมรมของตัวเอง
“อ้าวน้องๆชมรมดาราศาสตร์ เข้าห้องพักแล้วเรามาเจอกันที่นี่ อีกครึ่งชั่วโมง เปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดลำลอง เราจะเข้าฐานกัน”
บอลเองก็ประกาศออกมาบ้าง สายตาคอยมองทางชมรมแบดฯอยู่ตลอดเวลา
“ไอ้เปี๊ยก มึงเป็นไรวะ หน้าตาเหมือนคนปวดขี้เลย ฮ่าๆ”
รุ่นพี่มาสะกิดเจ้าตัวยุ่งเพราะมันทำหน้าเหมือนอย่างว่าจริงๆ
“ปวดเนะ อืออึ๊อ่า”
“อ้าวเฮ้ย ปวดไม่ไปเข้าห้องน้ำวะ มายืนทำหน้าทำตาอยู่ได้”
“ก็รอเช็คชื่อเนะ อ่า ปูปู๊ดก่อนได้ไหมอ่า”
“เฮ้ย ไม่ได้ๆ อย่ามาตดแถวนี้นะมึง”
“แว้กก ปุ่นจะตด”
วงแตกฮือทันที เลหือมันคนเดียวยืนอยู่ตรงกลางวง
“แอ่ะ หนีทำมายอ่า ยังไม่ปูปู๊ดซะหน่อย”
“อย่านะมึง เฮ้ย ไอ้บอยมึงพามันไปขี้ก่อนไป เดี๋ยวค่อยมา ไอ้ไม้หลังไหนวะ”
โฟคร้องสั่งบอยแล้วหันไปถามเพื่อน
“น่าจะหลังโน้น เร็วเลยมึง อย่ามาปล่อยแถวนี้นะ อายเขา”
“อ่า จามะไหวแล้วน้า อืออึ๊แล้วน้า”
“แว้กก เร็วๆเลย ไอ้บอย ไอ้ไม้พามันไป”
เสียงร้องดังระงมจนชมรมข้างๆหันมามองว่าเกิดอะไรขึ้น บอยพาปุ่นวิ่งร้อยเมตรไปบ้านพักที่ไม้ชี้บอก ไม้เองก็วิ่งไปที่เรือนรับรองเพื่อติดต่อเข้าพัก วุ่นวายดีแท้
“โห หลังนี้ใหญ่จังเลยอ่ะลุฟท์ นอนตรงไหนดี”
พอเข้าห้องพักเม้งกับลุฟท์ก็เดินตามรุ่นพี่เข้าไป หลังนี้ใหญ่โตกว่าเพื่อน มีห้องเป็นห้องโถงพักได้หลายคน แล้วก็ห้องอีกห้องพักได้สองคน
“นอนริมๆดีกว่านะเม้ง”
“จะมีผีไหมอ่าลุฟท์เรากลัวนะ”
“บ้าเหรอเม้ง พี่ๆเขาก็อยู่ไม่มีหรอกน่า”
“อ่า งั้นนายนอนริมสุดเรานอนข้างๆนายนะ”
ลุฟท์พยักหน้าแล้วเดินเอาของไปวางจองที่ไว้
“น้องลุฟท์ เข้ามาพักในห้องนี้ดิ”
รุ่นพี่อีกคนบอกแล้วยิ้มๆ
“ไม่ดีกว่าครับพี่ ผมนอนตรงนี้ล่ะ”
“เอาน่า เราเข้าไปนอนข้างในนั่นล่ะจะได้สบายๆ ตรงนี้ให้พี่ๆเขานอน”
“ดีนะลุฟท์ มีเตียงด้วยอ่ะ อิอิ”
เม้งถือของขึ้นทำท่าจะเดินเข้าไปในห้องนอน
“เฮ้ย มึงน่ะนอนตรงนี้ล่ะ ให้น้องลุฟท์นอนคนเดียว”
“อ่าทำไมอ่ะพี่”
ทำหน้าเจื่อนลงเพราะเสียงของรุ่นพี่ตวาดมา ลุฟท์เองก็ตกใจ
“ก็มึงไม่ใช่คนในชมรมนี่หว่า นอนตรงนี้ล่ะ”
เม้งทำหน้างอลงไปอีก
“ไม่เป็นไรครับพี่ ผมจะนอนกับเม้ง”
ลุฟท์เอามือจับที่บ่าของเพื่อน เพราะสีหน้าของเม้งไม่ดีเท่าไหร่นัก
“งั้นเราคุยกับไอ้บอลเองก็แล้วกัน”
ยิ่งงงไปใหญ่ ทำไมต้องคุยกับหัวหน้าชมรมกับแค่เรื่องที่นอนเอง
“เข้าไปนอนข้างในนั่นล่ะครับน้องลุฟท์ จะได้นอนสบายๆ”
บอลเดินตามเข้ามาหลังจากเดินตรวจตราความเรียบร้อยของน้องๆที่ทุกห้องพัก
“ทำไมอ่ะพี่ ผมจะนอนกับเม้งตรงนี้ล่ะ”
“ไม่ได้หรอก ตรงนี้พี่ๆมันจะกินเหล้าเสียงดังนะ”
“งั้นผมให้เม้งเข้าไปนอนด้วยนะ”
“หือ”
ทำท่าคิดแต่ไม่พูดออกมามองไปยังเม้งที่เหมือนกำลังจะร้องไห้
“อืม ได้ เอาล่ะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ เดี๋ยวเพื่อนๆจะรอ”
บอลเอ่ยออกมาแต่สายตากำลังครุ่นคิดอยู่
“อ่า สบายก้นเนะ อิอิ”
“เสร็จยังอ่ะปุ่น”
บอยร้องถามเพราะยืนรออยู่หน้าห้องน้ำนานพอสมควร
“อือเนะ บอยๆ เข้ามาดูนี่ดิ”
“แหวะ ดูไรอ่ะ”
“ดูห้องน้ำ ซ๊วยสวยเนะ”
“จริงเหรอ”
“อือเนะ”
ปวดประตูเข้าไปในห้องน้ำทันที
“แว้กก ปุ่นไปกินไรหมา เหม็นมาก”
รีบเอานิ้วบีบจมูกแล้ววิ่งกลับออกมา
“เอ๋ อืออึ๊เนะ ต้องเหม็นดิ อิอิ”
“แหวะ ให้กล่นมันหายก่อนดิ น่าเกลียด”
สองคนนี้พูดตอบโต้กันอยู่นานแสนนานจนเพื่อนๆเดินตามเข้ามา ห้องนี้อยู่คละๆกันไปสิบกว่าคน มีทั้งรุ่นน้องรุ่นพี่ ผสมปนเปกันไป
“อ่า เค้าจานอนตรงเน้”
พอออกจากห้องน้ำเสร็จก็กระโดดขึ้นฟูกที่เพื่อนๆกำลังแย่งกันจองที่นอนอยู่
“ไรอ่ะพี่ปุ่น ผมมาก่อนนะ”
“แอ่ะ เราเป็นรุ่นน้องเนะ ไม่เชื่อหรา ไม่เชื่อหรา”
หันไปขู่รุ่นน้องแต่สีหน้าท่าทางน่ากลัวมาก
“ไม่เอาอ่ะ พี่ปุ่นมาแย่ง”
“ไม่เอาเนะ น้องก็ไม่ยอมพี่ทำไมเนะ”
“อ่า พี่ปุ่นอ่ะ”
“อิอิ ฮ้าว งีบก่อนเนะ อิอิ”
เอาหน้าซุกลงหมอน รุ่นน้องยืนเม้มปากทำท่าจะร้องไห้ออกมาเพราะสู้ไม่ไหว
“เอาน่ามึง นอนข้างๆมันก็ได้นี่หว่า ทำไมต้องแย่งกันด้วยวะ”
“ก็ตรงนี้ตรงกลางอ่ะ ผมอยากนอนตรงกลาง”
“โอ๊ย นั่นก็กลาง อย่าบอกนะว่ามึงกลัวผี ฮ่าๆๆ”
รุ่นพี่หัวเราะอยู่คนเดียวแต่น้องๆกรูกันมาล้อมวง สรุปว่ากลัวกันทุกคนนั่นเอง
“นี่กูจะเล่าให้ฟัง ที่นี่มันมีประวัตินะโว้ย ไม่ใช่ขี้ๆ”
เริ่มกรูกันเข้ามาหนักกว่าเดิมจนตัวติดกัน
“มีไรเหรอพี่”
เสียงเริ่มสั่น น้องคนหนึ่งใจกล้าถามออกมา
“ก็มีคนตายที่นี่ไง เขาบอกเฮี้ยนมาก กลางคืนนะจะมาคอยเดินดูว่าใครนอนดิ้น”
“อ่า”
กอดกันแน่นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“ใครนอนดิ้นจะทำไมเหรอพี่”
“เขาก็จะมาลากขาให้ไปนอนข้างนอกไงมึง นากลัวมาก อึ๋ย ขนลุก”
“แว้กก กลัวอ่ะ น่ากลัว”
“เฮ้ยๆ จะมารุมกอดกูทำไมวะ ไอ้พวกนี้นี่”
“กลัวอ่ะพี่ ไม่เอาอ่ะ แล้วที่ไหนเหรอที่เขาตาย”
แน่ะยังไปถามอีกทั้งๆที่กลัวนะ
“เขาบอกบ้านหลังหนึ่งอ่ะ ชื่อ ดาราอะไรนี่ล่ะ”
หา อย่าบอกนะว่าดาราราตรี”
“เออนั่นล่ะ”
“แว้กกกก”
กระโดดกอดกันกลมทันที
“โว้ย อะไรวะ พวกมึงนี่ ร้องทำบ้าอะไรกูหนวกหู แล้วนี่จะขี่คอกูเลยไหมวะ กูหายใจไม่ออก”
“ก็ ก็ ที่นี่ไง แว้กกกก”
เสียงร้องดังลั่นคับบ้านดังออกไปจนห้องอื่นๆเขาตกใจเช่นกัน
“อิอิ โกหกเนะ พี่ไม้โกหกอ่า”
ไอ้ตัวยุ่งร้องขึ้นทั้งที่นอนอยู่ไม่ได้สนใจใคร
“ใครโกหกไอ้เปี๊ยก กูพูดเรื่องจริง”
“แอ่ะ นิสัยมะดีน้า โหกน้องอ่า”
“ไอ้บ้า ไม่เชื่อก็ตามใจโว้ย”
“เอ๋ เค้ารู้มาเนะ ม่ายช่ายแบบนี้ซะโหน่ย”
ลุกขึ้นนั่ง แล้วเบะปากใส่ เพื่อนๆเริ่มสนใจมอง
“ไหนมึงรู้ไรมาวะไอ้เปี๊ยก”
ไม้เองก็เริ่มลังเล
“เค้าบอกว่าเนะ ม่ายช่ายผู้ชายเนะผีอ่ะ แต่เป็นผีผู้หญิงปากแดงๆ กลางคืนจะมาลากคนตัวหย่ายไป”
“หา ลากไปไหนอ่ะปุ่น”
เพื่อนๆสนใจกรูไปเข้าไปหา
“ลากไปทำปั๋ว อิอิ”
“แว้กก น่ากลัว ใครตัวใหญ่สุดอ่ะ”
“แว้กกก พี่ไม้นั่นล่ะ”
“เฮ้ยไม่จริง โกหก มึงไปรู้มาจากไหนวะ”
“เอ๋ก็ตอนมาอืออึ๊เนะ ป้าคนนั้นเขาบอกอ่า เนอะบอยเนอะ”
หันไปหาตัวช่วย บอยหน้าซีดไปแล้วพยักหน้า ไม่ได้รู้เรื่องนะเพราะกลัวอยู่
“แว้กกก ไม่เอาอ่ะ ไม่อยู่หลังนี้”
น้องๆร้องเสียงดังกอดกันกลม
“เอ๋ มะกลัวเนะ เพื่อนๆ เราตัวม่ายหย่ายอ่า อิอิ คนตัวหย่ายโน่นเนะ อิอิ”
“แว้กก ไอ้บ้า ไม่กลัวว้อย”
บอกไม่กลัวแต่เบียดรุ่นน้องนะนั่น เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับไอ้แสบ
“ปุ่นๆ ถ้ามีผีจริงๆทำไงอ่ะ ไม่กลัวเหรอ”
บอยถามขึ้น เพื่อนๆก็อยากรู้
“ไม่กลัวเนะ”
“ทำไมอ่า น่ากลัวจะตาย”
“แมแม่เราเคยบอกเนะว่าไม่ต้องกลัว”
“อ่า ทำไมอ่ะ”
“ก็เวลาเจอผีเนะ แมแม่บอกว่าให้ทำแบบนี้”
มันก็ทำท่าแบมือล่ะครับ เพื่อนๆงงกันใหญ่
“แบมือทำไมอ่ะพี่ปุ่น”
“เอ๋ ก็แบบนี้งาย ขอหวยๆ”
“แว้กก น่าเกลียด”
เพื่อนๆวงแตกหัวเราะกันกระจาย ไม้เองไม่หัวเราะเพราะกลัวยืนเบียดรุ่นน้องอยู่
written by eiky
หัวข้อ: My Sweetheart Valentine **อัพเดทปกคร้าบ** หน้า 164** (อ่าน 1009722 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก