รถชน!!!
พอตอนเช้าน้องๆชมรมฯดาราศาสตร์ก็พร้อมหน้ากันที่หน้าเสาธงตั้งแต่เจ็ดโมงกว่า คุยกันจอแจ ต่างขนของหอบนั่นนี่ไปเต็มกำลัง ลุฟท์เองก็ขนมาไม่น้อย แต่ยังน้อยกว่าเม้งที่ขนกระเป๋าไปสองใบผ้าพันคอเอย เสื้อกันหนาวเกาหลีเอย
“เฮ้ย ทำไมขนอะไรกันไปเยอะแยะวะ มันจะมีที่พอเหรอพวกมึง”
บอลหัวหน้าชมรมพอเห็นน้องๆก็ตกใจร้องออกมา
“แหมพี่ ก็เผื่อมันหนาวอ่ะ”
“เออๆ เอาไปขึ้นรถ พร้อมแล้วจะได้ออกเดินทาง”
ด้านชมรมแบดฯน้องๆเองก็พร้อมกันอยู่ที่หน้าร้านหนังสือตั้งแต่หกโมงกว่า คือร้านหนังสือมันอยู่หัวมุมของรั้งโรงเรียนคนละฝั่งกับทางหอพัก น้องๆตื่นกันแต่เช้าแล้วรีบมารอ ส่วนชมรมดาราศาสตร์ส่วนมากน้องๆจะออกจากหอตอนเจ็ดโมงกว่าๆจึงไม่เป็นที่น่าสงสัย
“บอยๆ กินหมูปิ้งกันเนะ”
“ไม่ดีหรอกปุ่น เขากำลังจะออกรถอ่ะ”
พอขึ้นรถได้มองออกไปนอกหน้าต่างรถก็เห็นร้านขายหมูปิ้งควันโขมง กลืนน้ำลายรอแล้วครับท่าน
“อ่าเรายังมะได้กินไรเนะ เดี๋ยวมะสบาย อิอิ”
“เรามีซาลาเปากินไหมล่ะ”
เอกทนรำคาญไม่ไหวเลยพูดขึ้น
“หนายอ่าปลาดุก”
ถามนะแต่ลุกจากที่ปีนข้ามบอยมาอีกฝั่งแล้ว
“เห็นแก่กินนะมึงไอ้หญ้าแห้ง”
“แอ่ะ เห็นแก่กินเนะ อิอิ”
สนใจใครที่ไหนพอเห็นซาลาเปาก็คว้าหมับยัดเข้าปากทันที
“น้ำอ่า”
“เว้ยไอ้นี่ มึงไม่ซื้อมาวะ”
“ก็มันเช้าเนะ ไม่ทันซื้อ”
“อ่ะๆ เราซื้อมาปุ่นมากินของเราก็ได้”
“ตัวเองอ่ะ ทำไมไปสปอยมันจัง”
“อิอิ ก็บอยน่าร้าก ไม่เหมือนปลาดุกเนะ”
เสียงบนรถบัสนี่ไม่น้อยเลยนะขอบอก เสียงคุยกันจอแจเหมือนนกแตกรังก็ไม่ปาน
“อ้าวเงียบๆกันหน่อยน้องๆ”
มอสเป็นคนประกาศยืนขึ้นด้านหน้า เพราะโฟคมัวแต่คุยกับคนขับรถบอกเส้นทางที่ตัวเองก็ไม่รู้อยู่เหมือนกัน
“พี่จองที่พักไว้สามหลังนะ แต่มันคนละที่กัน ที่แรกจะให้น้องๆชั้น ม ๕ พัก ส่วนอีกที่เป็นรุ่นพี่กับน้องใหม่”
“ทำไมแยกกันอ่ะพี่ ก็ไม่หนุกดิ”
น้องคนนั่งหน้าถามขึ้น
“มันด่วนเว้ย จองไม่ทัน แต่เอาน่า รับรองไม่ทิ้งหรอก รายชื่อหอพักอยู่นี่ เอาไปแจกกันดู”
มอสแจกกระดาษให้น้องๆ แค่แจกกระดาษเท่านั้นล่ะเสียงดังก็อื้ออึงขึ้นมาอีก
“เฮ้ย ไอ้โฟค ขอคุยด้วยหน่อยดิวะ”
“อ้าวพี่เฟียต”
“เออ กูเอง มึงใช่ไหมต้นความคิด”
“ทำไมพี่”
เฟียตมาถึงแล้วพร้อมเพื่อนๆ
“ทำไมมันด่วนแบบนี้วะ”
“ก็อยากไป น้องๆที่ไปก็ให้สมัครใจไปนะ ผมไม่ได้บังคับ”
“ไม่ได้เรื่อง ทำงานแบบนี้ได้ไงวะ ไม่น่าให้มึงเป็นหัวหน้าชมรมเลย เสียชื่อหมด”
“แล้วนี่พี่จะไปไหน”
“ก็ไปกับพวกมึงนี่ล่ะ จะทำไม”
“เฮ้ยพี่”
“ทำไมไอ้โฟค กูจะไปดูซิ ว่ามึงจะจัดการยังไง จะมีน้ำยาไหม”
โฟคหน้าซีดลง ส่ายหน้ากัดฟันกรอด
“ผมเต็มที่ล่ะพี่ แต่ผมว่าพี่จบไปแล้วนะ อย่ามายุ่งดีกว่า”
“กูไม่ยุ่งหรอกมึง แต่กูแค่อยากจะไปดู ช่วยไม่ได้ ในเมื่อเมียกูมันอยู่ในชมรมนี่หว่า ไปไหนกูต้องไปด้วย”
โฟคเดินหนีมาทันที ใจหนึ่งก็คันๆเมื่อเอ่ยถึงคนเคยรัก แต่ใจหนึ่งก็คิดขึ้นมาว่ามันเป็นอดีตไปแล้ว ที่ทำแบบนี้ก็เพราะอีกคนที่นั่งกำลังจะไปในที่เดียวกัน เอาวะ ไหนๆมันก็ฉุกละหุกกันมาขนาดนี้แล้ว เลยตามเลยก็แล้วกัน พอขึ้นรถไปได้ก็สั่งให้เขาออกรถทันที รถบัสคันนี้เหมือนนกกระจอกแตกรัง หรือทัวร์ลูกนกกระจอกนั่นเอง ไม่มีใครนั่งอยู่กับที่นะ เดินเหินเล่นกันตลอด
“เพ่ๆ เค้าลองขับมั่งดิ”
“แว้กก ไอ้ตัวเปี๊ยก อย่าไปยุ่งกับพี่คนขับ เขาเสียสมาธิ”
พูดไม่ทันขาดคำมันไปถึงโน่นแล้วครับท่าน ในมือถือถุงขนมเคี้ยวหมุบหมับอยู่ หลับตาปริบๆให้เขาเห็นใจ
“อ่า ทำไมอ่ะ เค้าอยากลองขับ อิอิ รถบัสๆ”
“ไอ้บ้า กลับไปเลยๆ นั่งนิ่งๆ เป็นไหมวะ กูจะเป็นประสาทตาย”
มอสร้องขึ้นดึงตัวออกมาพัลวัน
“แอ่ะ งกเนะ ไม่ขับก็ได้ เอ๋ เพ่ๆ นั่นอารายหรา ทำไมมันหมุนๆ”
ชี้นิ้วไปที่เกวัดความเร็ว
“ออกไปเลยๆ เสียสมาธิว่ะ”
ขับขับเริ่มบ่น
“แว้กก พี่ชนๆ”
“เอี๊ยดดดดด”
น้องๆทุกคนหัวคะมำกันถ้วนหน้า เสียงร้องโหวกเหวกโวยวายดังทั่วทั้งคันรถ นี่ยังไม่ออกพ้นเขตุโรงเรียนเลยนะ
“เฮ้ย ชนอะไรวะ”
คนขับหน้าตาตื่น เหงื่อเริ่มไหล รุ่นพี่ต่างก็เดินมาด้านหน้ารถหลังจากที่ทรงตัวได้แล้ว หน้าตานี่ถอดสีกันทุกคน
“เอ๋ ก็มะกี๊เนะ เค้าเห็นแมลงยุงบินผ่านอ่า ชนแล้วแน่ๆ”
“โป๊ก”
“แอ่ะ เขกหัวเค้าไมอ่า”
“ไปโน่นเลยไอ้เปี๊ยก ไปเลย”
โฟคกัดฟันดำหมัดแน่น รุ่นพี่ทุกคนก็เหมือนกัน ส่วนคนขับทำหน้าเหวอๆ
“อ่า ใจร้ายเนะ ชนแมลงยุงอ่า”
“ยังอีกๆ”
ทำหน้าเศร้าสุดพลังเอามือลูบหัวแหมะๆ
“ฮ่าๆๆ ไอ้ตัวเปี๊ยกนี่เอาเรื่องนะเนี่ย”
คนขับรถหัวเราะเสียงดัง แต่ไม่มีใครหัวเราะด้วยเลยนะ เขาเลยหุบปากลง
“ทำไมทำแบบนี้อ่ะปุ่น หนมเราหกหมดเลย”
“เด็กเลี้ยงแกะ นิสัยไม่ดีนะ”
เพื่อนๆรุมประณาม แต่มันสนใจที่ไหนล่ะ
“ไม่ใช่เนะ เราไม่เลี้ยงแกะหรอก มันไม่น่าร้าก อิอิ เราจาเลี้ยงกุ๊กกู๋ตะหาก”
“อารมณ์เสีย ไอ้เอ๋อ”
“แอ่ะ นายนั่นล่ะ มุมิ”
“อะไรของมึงว่ามุมิ”
“มุมิ แปลว่า มะฉลาดเนะ อิอิ”
“แว้กก ไอ้ปุ่น ด่ากูเหรอ”
เพื่อนๆร้องลั่น วิ่งไล่จับกันซะงั้น รุ่นพี่ได้แต่ส่ายหัว ด่าก็แล้ว ขู่ก็แล้ว มันกลัวใครไหม ไม่เลยนะ วิ่งเหนื่อยก็ปีนเข้าที่นั่งข้ามบอยไปเลย
“หิวเนะ”
“ไอ้ตะกละ พอเหนื่อยแล้วก็แดกนะมึง”
“อ่า ปลาดุก อารายติดหน้าเนะ”
“ไรวะ”
“อิอิ ความมะหล่องาย อิอิ”
“ไอ้หญ้าแห้ง”
“พอเถอะเอก ปุ่นนี่ก็นะ อิอิ”
หัวเราะชอบใจนะ สรุปรถคันนี้ก็เกินมาตรฐานไปจริงๆ เสียงดังอึกทึกครึกโครม ไม่ใช่เสียงกลองเสียงตีอะไรนะ แต่เป็นเสียงเจี้ยวจ้าวขั้นสุด ปานั่นปานี่ใส่กัน ร้ายแรงกว่าก็ตีแบดฯในรถบัส เอาเข้าไป
“เอ๋ นั่นรถพี่ฟอร์ดอ่ะเปล่าอ่า”
พอมองออกไปนอกกระจกก็มองเห็นรถแวนวิ่งอยู่ข้างๆ โบกไม้โบกมือให้
“ไอ้เปี๊ยกนี่หว่า ทำไมหน้าตามันเละเทะอย่างนั้นวะ”
“ฮ่าๆ ขนมติดหน้ามันอ่ะสิ น่ารักจังเมียกู”
เฟียตพูดแล้วก็ยิ้ม
“เออนะ เอาเข้าไป ฮ่าๆ ดูมันดิ ปาอะไรใส่เพื่อนนั่นน่ะ ท่าทางคงจะสนุกเนอะในรถ”
“วุ่นวายล่ะสิไม่ว่า”
เบนซ์พูดขึ้น แต่ก็ยิ้มนะ
“นั่นมันทำอะไรวะ”
จี๊ปบอกให้เพื่อนๆดูยกเว้นฟอร์ดที่ขับรถพยายามตีคู่ขนานอยู่กับรถบัส
“มันเรียกชื่อกูไง”
“ฮ่าๆๆ ไอ้บ้า ดูมัน”
ไอ้ตัวยุ่งเอาปากติดกระจกรถแล้วพะงาบๆ ทำท่าทำทาง เฟียตเองก็หยิบกล้องขึ้นมาอัดวีดีโอเอาไว้ จะว่าไปเฟียตเองชอบถ่ายวีดีโอตลอดเวลาตอนที่อยู่กับไอ้เอ๋อ เว้นแต่ตอนมีอะไรกัน อิอิ
“น้องเต้กูอยู่ไหนวะ”
จี๊ปสอดส่องสายตาหาคนที่รักเหมือนกัน
“โน่นไง นั่งท้ายรถ โหนะ ขนาดนั่งในรถบัสมันยังก้มหน้าเลยนะมึง ฮ่าๆ ไอ้เต้นี่”
เบนซ์หัวเราะร่า
“ตัวเล็กๆ หันมาทางนี้หน่อยสิ”
จี๊ปกดโทรศัพท์เข้าไปหา
“หือ ทางไหน”
“นอกรถนี่ไง พี่อยู่นี่”
“อ่า อ๊ะ”
อายสิครับ หน้าแดงก้มลงอีก
“เอ้า ก้มทำไม”
“เค้าเขินอ่ะ”
“ฮ่าๆๆ คิดถึงพี่ไหม”
“วี๊ด วิ้ว โว้ยๆ มาคิดถึงอะไรบนนี้”
เบนซ์ครับ ตามระเบียบ เต้วางสายไปเพราะอาย
“ไอ้เต้นี่มันขี้อายจังนะ ไม่เหมือน”
“ใคร ไอ้เปี๊ยกหรือว่าไอ้พริก”
“เออ นั่นดิ ไอ้เชี่ยเฟียตหลอกกูมานะมึง มันไม่ได้อยู่ชมรมนี้มันจะมาได้ไงวะ”
“มึงโง่เองนี่ ฮ่าๆๆ มานี่กูโทรฯหาเมียกูดีกว่า ลองเปรียบเทียบใครจะน่ารักกว่ากัน”
“แหมนะมึง”
คนเขามีของดีอ่ะนะ มันก็ย่อมอยากอวดเป็นเรื่องธรรมดา
“อาโหยๆ”
พอรับสายก็เอาเลยครับท่าน หันหน้ามาโบกไม้โบกมือ
“โทรมาทำมายหราพ่อหมีขาว”
“อ้าวนะ คิดถึงดิ ไม่คิดถึงพ่อหมีเหรอ”
“ไม่เนะ”
“เฮ้ย”
“ฮ่าๆๆ เป็นไงล่ะมึง”
คือเฟียตมันเปิดสปีกเกอร์นะครับ กะจะอวดเพื่อนๆ
“ไรว้าแม่หมี”
“ก็พ่อหมีอยู่ตรงนี้เนะ ทำไมต้องคิดถึง เค้าหิวอ่าพ่อหมี”
“เอ้ย ไอ้เปี๊ยก ในมือนั่นอะไรวะ เสือกหิว ถุงเบ้อเร่อ”
“แอ่ะ พี่เบนซ์ไม่เข้าใจเนะ อันนี้หนมเนะ ไม่ใช่อาหาร มะฉลาด อิอิ”
“อ่าๆๆ สมเป็นไงล่ะมึง”
“บอกเขาแวะปั๊มดิ พ่อหมีจะพาไปกินข้าว”
“เพ่ๆ จอดปั๊มหน่อยเนะ เค้าหิวข้าว”
แว้กก มันตะโกนขึ้นทันทีครับ แต่ไม่มีใครได้ยินมันหรอกเพราะในรถเสียงดังเหมือนโรงงานทอผ้าก็ไม่ปาน
“แอ่ะ หนวกหูเนะ”
“ฮ่าๆ อดทนเอาดิ แม่หมี เดี๋ยวเขาก็จอดเองล่ะ กินเยอะพุงเริ่มออกนะนั่น”
“ไม่มีเนะ อิอิ เค้าเลือกกิน”
“มึงเลือกกินอะไรวะ ไอ้เปี๊ยก”
“ก็ลือกกินแบบมันๆเนะ อิอิ หวานๆ”
“ฮ่าๆๆ มึงนี่นะ คงผอมหรอกนะมึง”
เบนซ์ครับ เอาไปเอามาเบนซ์นี่คุยเยอะกว่าเฟียตอีกนะ อารมณ์ดีออกหน้าออกตา รู้ไหมว่าในใจลึกๆก็ชอบนะไอ้หน้าเอ๋อน่ะ แต่ก็เกรงใจเฟียต
“เค้าขี้เกียจคุยแระ อิอิ บุยบุย”
“อ้าวนะ วางแล้วเมียกู ดูมัน”
หันไปกินต่อ หยอกล่อกับบอยอย่างสนุกสนาน ความสุขของเฟียตคือการได้เฝ้ามองคนหน้าเอ๋อคนนี้ ทุกอิริยาบถ มันคือความสุข ไม่เคยเบื่อมีแต่มากขึ้น เขาจะรู้ไหมนะว่าเพื่อนๆเองก็มีความสุขทุกครั้งเช่นกันที่ได้มอง ไม่ว่าจะเป็นใคร ไม่ว่าเขาจะมีใครแล้วก็ตาม
อีกด้าน คันนี้มีแต่เสียงกลองของรุ่นพี่ที่พยายามทำจังหวะไม่ให้น้องๆหลับ เด็กๆเรียบร้อยกันมาก บางคนก็ฟังเพงมองดูทิวทัศน์ข้างทาง บางคนก็อ่านหนังสือดูดาวเช่นเดียวกับลุฟท์
“ฮ้าว ง่วงอ่ะ ไม่เห็นทำไรที่มันหนุกๆเลยอ่ะลุฟท์”
“ทำไรล่ะ นายก็อ่านหนังสือดิเม้ง เนี่ยเราอยากเห็นกลุ่มดาวนายพราน”
“แหวะ ไม่เอาหรอก เรามาเที่ยวนะไม่ได้มาวิชาการเหมือนนาย ปวดฉี่แล้วอ่ะ ไปห้องน้ำก่อนนะ”
เม้งลุกไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ท้ายรถ ส่วนลุฟท์ก็อ่านหนังสือต่อไป
“ว่าไงครับน้องลุฟท์ อ่าหนนังสืออยู่เหรอ”
บอลครับ มองอยู่นานแล้ว เดินปรี่เข้ามาหาเลยทันทีหลังจากที่เม้งลุกออกไป
Written by eiky
ปล. อิอิ แอบมาๆ จะเป็นยังไงต่อไปน้อ ติดตามน้า จุ๊บๆ
หัวข้อ: My Sweetheart Valentine **อัพเดทปกคร้าบ** หน้า 164** (อ่าน 1009726 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก