อรุณสวัสดิ์ครับ ตอนนี้คงหมดห่วงน้องโจ้แล้วล่ะ คนที่น่าเป็นห่วงคงเป็นจตุพลเน๊อะ
เดี๋ยวอีกตอนก็จบแล้วคร้าบบบ พักนี้อาจโพสช้าและเบลอไปหน่อยนะครับ ลูกชายกำลังสอบไฟนอลและคนเขียนก็กำลังโด๊ปยา แต่ละตัวดีๆ ทั้งนั้นเลย ถ้าบอกชื่อไปคนอ่านที่มีความรู้แบ๊คกราวน์เรื่องยาจะต้องตาเหลือกไม่อยากจะเชื่อว่าคฑาวุธเจอกับอะไรบ้าง
ขอบคุณที่ติดตามอ่านและลงคอมเมนท์นะครับ ขอบคุณจริงๆ แบบว่าซึ้งใจมากนะ
Awoot Chapter 36
วินเซนต์ปล่อยให้ภาณุวัฒน์นั่งอยู่คนเดียว ส่วนตัวเองเดินอ้อมไปอีกด้านหนึ่งของดาดฟ้าของตึกและยืนเกาะราวระเบียง ก้มลงมองแสงไฟระยิบระยับท่ามกลางละอองสีขาวของหิมะ เพียงเสี้ยววินาทีหนึ่งเขาอยากจะกระโดดลงไปยิ่งนักเมื่อนึกถึงภาพใบหน้าของภาณุวัฒน์นองไปด้วยน้ำตา
ก่อนจะออกจากอพาร์ตเมนต์ของอาวุธ เขาแอบได้ยินอาวุธพูดกับภาณุวัฒน์ในห้องครัวว่า
...
“ตั้งใจเรียนนะโจโจ้”
“พี่วุธ...”
“ผมจะเป็นกำลังใจให้”
“ครับ”
“โจ้ต้องโตเป็นผู้ใหญ่ ต้องเข้มแข็ง เรียนให้จบ แล้วหางานทำ”
“ครับ”
“และดูแลตัวเองดีๆ”
“พี่วุธ...ทำไม”
“แบบนี้ดีที่สุดแล้วล่ะ”
“แต่ว่า...”
“เวลาจะช่วยทุกอย่างเอง”
“เมื่อไหร่ล่ะครับ เมื่อไหร่”
“ผมก็ไม่รู้...”
…
หลังจากออกจากอพาร์ตเมนต์ของอาวุธเมื่อตอนหัวค่ำ ภาณุวัฒน์เปลี่ยนใจไม่อยากดูละครบรอดเวย์ วินเซนต์เลยพาขึ้นมาบนตึกสูงแห่งนี้เพื่อชมทัศนียภาพของนิวยอร์คยามค่ำคืนแทน
เขาเคยยืนเถียงกับนทีตรงนี้ ตอนนั้นเขาไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ชายของเขายอมทิ้งทุกอย่างและเสี่ยงที่จะกลับประเทศไทย
…
“เพราะว่าพี่รักเขา” นทีตอบเขาเป็นภาษาอังกฤษ “ถ้าพี่จะตาย ก็ขอตายตอนที่เขาอยู่ใกล้ๆ”
...ตอนนั้นเขาไม่แน่ใจนทีเท่าใดนักว่าพี่ชายของเขาหมายความว่าอย่างไรเรื่องที่ตัวเองจะเสียชีวิต เพราะการเสียชีวิตของนทีอาจจะเป็นเพราะตัวเองอาจถูกสังหารหรือเพราะโรคร้าย...
“วินซ์ ยังไงพี่ก็ต้องตาย พี่ขอตายในอ้อมแขนของคนที่พี่รัก”
นทีพูดกับเขาเป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่จะเดินจากไป วันรุ่งขึ้น เขาเดินทางไปชิลีเพื่อทำงานภารกิจลับและได้รับบาดเจ็บสาหัส เมื่อกลับมาถึงสหรัฐอเมริกาถึงได้รู้ว่านทีเสียชีวิตแล้ว
เขาไม่เคยรู้เลยว่านทีได้อยู่กับคนที่ตัวเองรักตอนสิ้นลมหายใจหรือไม่
...อาวุธอยู่กับความรู้สกผิดตลอดเวลาว่าตัวเองปกป้องนทีไม่ได้...
...แต่ถึงจะปกป้องจากคนร้ายได้ นทีก็จะตายอยู่ดี...
...แล้วการตายแบบไหนล่ะ ถึงจะทำให้คนที่อยู่ข้างหลังเสียใจน้อยกว่ากัน...
...อาวุธจะรู้หรือเปล่าว่านทีอยากใช้เวลาอันน้อยนิดของตัวเองกับคนที่ตัวเองรัก...
...อาวุธไม่ได้อยู่กับคนที่ตัวเองรัก นทีไม่ได้อยู่กับคนที่ตัวเองรัก แต่สำหรับเขาแล้วมันจะแตกต่างกันตรงไหนที่แม้ยังมีลมหายใจอยู่และได้อยู่กับคนที่ตัวเองรัก แต่ไม่ได้รักเขา...
วินเซนต์กำมือแน่น กัดริมฝีปากตัวเองจนเจ็บ ใจหนึ่งอยากจะตะโกนออกไปดังๆ เพื่อเป็นการระบายอารมณ์
คำพูดของอาวุธดังขึ้นมาในหัว
... ผมไม่ได้เสียสละ คุณยังไม่เข้าใจหรือวินเซนต์ ผมไม่ได้เป็นคนที่เสียสละ ไม่ใช่เลย...
“โจ้โจ้” วินเซนต์พึมพำเบาๆ แล้วตัดสินใจรีบเดินกลับไปหาภาณุวัฒน์ ตอนแรกเขาคิดจะปล่อยให้ภาณุวัฒน์ได้อยู่คนเดียวราวครึ่งชั่วโมงเพื่อคิดเรื่องอะไรต่างๆ แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนใจ
...เขาขอใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุดกับคนที่เขารัก...
...จะมีเวลาแค่ไหนก็ช่าง เขาขอใช้เวลานี้ให้ดีที่สุด...
คชานนท์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพยายามปลอบให้จตุพลคลายความกังวล เพื่อนของเขาโทรมาโวยวายใหญ่ว่าอาวุธตามสะกดรอยจนแทบจะกระดิกตัวไม่ได้
“นี่ถึงขนาดเล่นจับมือถือแขนเลยนะนนท์ เกิดท่านตกมันขึ้นมา ใช้กำลังบังคับข่มขืน จตุพลจะไม่แย่หรือ”
“ปากไม่ดี” คชานนท์ “พี่วุธไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก”
“เกิดวางยาเราแล้วลักหลับ ซวยตายเลย” จตุพลโอดครวญ
“พี่วุธไม่ใช่คนแบบนั้น นี่คงเล่นสงครามประสาทกับนาย ไม่ก็จงใจตอบโต้เรา พี่วุธคงแค้น” คชานนท์ตอบ แต่ทันใดก็ได้โอกาสเหมาะจึงรีบพูดต่อว่า “นี่จตุพล นายจะกลัวอะไรนักหนากับไอ้เรื่องลักหลับ”
“ก็ท่านสารวัตรชวนไปทานข้าว ถ้าท่านแอบใส่ยานอนหลับ จะทำยังไง เรายังไม่อยากเสียตัวนะนนท์” จตุพลเสียงอ่อย
“ก็ถือซะว่าเป็นฝันร้าย ตื่นขึ้นมามันก็หายไปเองล่ะ” คชานนท์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะพูดต่อว่า “แล้วไอ้เรื่องลักหลับนี่เลิกคิดซะที”
“กลัวโดนถ่ายคลิปเอาไว้แบลคเมล์นะสินนท์ คราวนี้ ท่านจะบีบบังคับให้เราทำอะไรยังไงก็ได้”
“แล้วตื่นขึ้นมามันจะรู้สึกอะไรหรือเปล่าวะ” คชานนท์ถาม
“รู้สึกอะไร” จตุพลไม่เข้าใจเพื่อน
“ก็ถ้าโดนลักหลับ นายจะรู้สึกอะไรหรือเปล่า ทำไมกังวลนัก”
“ถ้ารู้สึกจะเรียกว่าโดนลักหลับได้ยังไงวะ ไม่รู้อะไรซะเลย” จตุพลกระแทกเสียง
“อ้าว ก็ไม่เคยนี่หว่า”
“นนท์ รีบจัดการท่านสารวัตรให้เด็ดขาดซักทีเถอะ ปิดคดีไปเลย เพื่อนรู้สึกเสียวก้นปนเสียวสันหลังจะตายอยู่แล้ว จะไปไหนก็คอยแต่หันหน้าหันหลัง กลัวว่าท่านสารวัตรจะโผล่มา ถ้าเป็นแบบนี้อีกซักอาทิตย์ จตุพลไม่รอดแน่ๆ รู้สึกเหมือนมีลางสังหรณ์ เขม่นตาซ้ายมานานแล้ว” จตุพลอ้อนวอน
“เอาเถอะ จะจัดการให้” คชานนท์ตอบแล้วจบการสนทนากับจตุพล
...ยังไม่ได้คำตอบอยู่ดี...
...จตุพลไม่เข้าใจคำถามของเขา จะซักมากก็กลัวผิดสังเกต...
...ตอนเขาหลับยังไงก็ไม่รู้สึกอยู่แล้วล่ะ ต่อให้อุ้มพาไปนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์ขับวนไปวนมารอบหมู่บ้านเหมือนที่พี่คมเคยทำก็ไม่รู้สึกตัว...
...ที่อยากจะรู้ก็คือตอนที่ตื่นขึ้นมาแล้วนี่ต่างหากล่ะ มันจะรู้สึกอะไรยังไงหรือเปล่า...
...ถือซะว่าเป็นฝันร้าย ตื่นขึ้นมามันก็หายไปเองล่ะ...
...แต่ทำไมมันไม่หายไปซะที นึกภาพอยู่ได้ ความจริงตอนแรกก็ไม่รู้สึกผิดปกติอะไร แต่พอเข้าห้องน้ำทำไมรู้สึกแปลกๆ ไม่เหมือนทุกวัน หรือว่ามันอุปาทาน พอคิดมากก็เลยรู้สึกเจ็บทั้งที่ไม่ได้เจ็บ...
...พี่วุธไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก พี่วุธไม่ใช่คนแบบนั้น...
...กลัวโดนถ่ายคลิปเอาไว้แบลคเมล์นะสินนท์ คราวนี้ จะบีบบังคับให้เราทำยังไงก็ได้...
...แต่สมมุตินะว่าพี่วุธทำจริงๆ พี่วุธจะทำไปเพราะโกรธเรา หรือว่าเพราะอะไร...
...เฮ้อ ทำไงดีคชานนท์...
ภาณุวัฒน์ลุกขึ้นยืนช้าๆ เมื่อเห็นวินเซนต์เดินตรงเข้ามาหาพร้อมกับส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยน วินเซนต์ยื่นทั้งสองข้างออกมา ราวกับอยากจะให้เขาให้เขาโผเข้าไปหา
“วินเซนต์” ภาณุวัฒน์พึมพำและยื่นมือออกไปเพื่อจับมือของวินเซนต์
“ไปเถอะ ผมจะพากลับ ไว้วันหลังค่อยมาดูกันอีก” วินเซนต์ยิ้มกว้าง แต่ภาณุวัฒน์เห็นความเศร้าในดวงตาคู่นั้น
“กลับหอพักที่มหาวิทยาลัยได้ไหมครับ” ภาณุวัฒน์ถามขึ้นมาเบาๆ
“หือ” วินเซนต์เลิกคิ้ว ทำหน้าสงสัย “คุณย่าคงคิดถึงเพนกวินน้อยแล้วล่ะ”
“ผมอยากนอนที่หอพัก” ภาณุวัฒน์ตอบ
“ทำไมครับ”
“นะครับ” ภาณุวัฒน์ทำหน้าอ้อนวอน “คืนนี้นอนที่นี่นะครับ”
“ที่นี่นอนไม่ได้” วินเซนต์ทำหน้าจริงจัง ชี้มือลงบนพื้นของดาดฟ้าตึก “เพราะที่นี่คือดาดฟ้า แต่หอพัก นอนได้” วินเซนต์เสร็จก็หัวเราะออกมาเสียงดัง
“คุณนี่จริงๆ เลย” ภาณุวัฒน์ชกเข้าที่ต้นแขนของคนที่กำลังหัวเราะชอบใจ “ล้อว่าผมเป็นเพนกวินยังไม่พอ ยังมาแกล้งกันอีก ล้อผมอยู่ได้ ผมเป็นตัวตลกหรือไง”
“ช่าย” วินเซนต์ยอมรับ
“ไม่อยากพูดด้วยแล้ว”
“ได้ล้อคุณแล้วมันมีความสุขดี สนุกที่สุด” วินเซนต์เปลี่ยนมาเป็นยิ้มบางๆ แล้วดึงตัวภาณุวัฒน์เข้ามากอดไว้หลวมๆ และพูดว่า “มีความสุขจริงๆ นะโจโจ้ อยู่กับคุณแล้วผมมีความสุข คุณอาจจะเห็นว่าบางครั้งผมอาจดูเศร้าบ้าง แต่ผมก็มีความสุข”
“แล้วทำไม...”
“ผมได้ตัดสินใจแล้ว จำได้ไหม ผมเคยบอกคุณแล้วว่าผมได้ตัดสินใจแล้ว และผมก็ต้องยอมรับผลของมัน ผมจะพยายามให้ดีที่สุด ผลจะออกมาเป็นอย่างไรก็แล้วแต่พระเจ้า” วินเซนต์พูดเสียงอ่อนโยน
“ขอเวลาผมนะครับ”
“You have all the time you want, baby” วินเซนต์พูดกับภาณุวัฒน์เป็นภาษาอังกฤษ
“อะไรนะ” ภาณุวัฒน์ฟังไม่ถนัด “แปลว่ายังไงครับ”
“ตั้งใจเรียนภาษาอังกฤษนะโจโจ้ อีกหน่อยก็จะเข้าใจเอง” วินเซนต์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วแกล้งทำท่าอ้าปากหาวพร้อมกับพูดว่า “ไปเถอะ ไปนอนกัน ผมง่วงแล้ว”
คชานนท์ยกมือขึ้นประสานท้ายทอย หันหน้าไปมองคนที่นอนตะแคงอยู่ข้างๆ แล้วหันหน้ากลับมามองจุดเดิม คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายในมิวนิค พรุ่งนี้เช้าเขาจะเดินทางไปอิตาลี่ก่อนจะกลับกรุงเทพฯ และจัดการเรื่องธุรกิจการงานต่างๆ ให้เรียบร้อย
บทรักกับ 'คนแปลกหน้า' ที่เขาพบในผับแห่งหนึ่งไม่ไกลจากโรงแรมทำให้เขาหายเบื่อไปได้บ้าง คชานนท์อมยิ้มหยันๆ มุมปากเล็กน้อยก่อนจะพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้กับคู่นอนคืนเดียว ในใจนึกถึงบทรักเร่าร้อนเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา
...แย่จริงๆ เมคเลิฟกับคนนี้กลับเอาแต่นึกถึงอีกคน ถ้าเป็นอย่างนี้บ่อยๆ คงแย่แน่ ภาพจินตนาการแปลกๆ ผิดปกติแบบนั้นอาจจะทำให้เราประสาทกินซักวัน...
ผ่านไปสิบนาทีคชานนท์ก็ยังหลับไม่ลงจึงลุกจากเตียงเดินออกไปยังห้องนั่งเล่นและเปิดโทรทัศน์เปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ แล้วในที่สุดก็ลงเอยด้วยการหันไปคว้ากระเป๋าเอกสารเอางานออกมาทำ แต่ผ่านไปเพียงครึ่งชั่วโมงก็รู้สึกเบื่อ
คชานนท์ถอนหายใจเบาๆ ลุกขึ้นไปยืนพิงกระจกบานใหญ่แล้วมองออกไปยังความมืดข้างนอก
...ปกติเขาเป็นคนหลับง่าย พอหัวถึงหมอนไม่ถึงสิบนาทีก็หลับเป็นตาย ใครปลุกก็ไม่ลุก แต่คืนนี้ทั้งๆ ที่เหนื่อยมาทั้งวันและปิดท้ายด้วยบทรักเร่่าร้อนกับนางแบบสาวสวยเขากลับยังไม่รู้สึกง่วงนอน ในสมองเอาแต่คิดเรื่องนั้นเรื่องนี้ไม่หยุด...
...เพราะพี่วุธแท้ๆ เชียว ถ้ายังจัดการเรื่องของพี่วุธไม่เสร็จสมองก็ไม่โล่ง ต้องปวดหัวอยู่แบบนี้...
...ถ้ายังงั้นก็ต้องจบเรื่องนี้เร็วๆ...
...สองสามคนไม่พอใช่ไหมพี่วุธ ต้องเอาให้หนัก ส่งเรียงแถวดาหน้าเข้าไปให้ปวดหัวเลยดีกว่า บีบให้ยุ่งยากใจมากๆ คราวนี้พี่วุธต้องเลือกใครซักคน พี่วุธต้องรู้ว่า ตราบใดที่ไม่ลงเอยกับใครเขาก็จะไม่ยอมหยุด...
วินเซนต์เอียงหน้ามองผมดกดำของภาณุวัฒน์ซึ่งอยู่ไม่หากจากเขาและได้กลิ่นแชมพูอ่อนๆ ภาณุวัฒน์นอนตะแคงหันหน้าเข้าหาเขา ศีรษะทุยได้รูปของชายหนุ่มวางอยู่บนต้นแขนข้างขวาของเขา ใบหน้าซุกเข้ามาที่เนินอก หายใจเบาๆ เป็นจังหวะ ลมหายใจอุ่นๆ ที่กระทบผิวของเขาสร้างความรู้สึกพิเศษบอกไม่ถูก แม้ต้นแขนจะเริ่มชาแต่วินเซนต์ก็อดทน พยายามไม่ขยับเพราะไม่อยากให้ภาณุวัฒน์ตื่น
“ฮื่อ...” ภาณุวัฒน์ทำเสียงอืออาในลำคอแล้วขยับตัวยุกยิกซุกเข้าหาวินเซนต์แน่นกว่าเดิม
วินเซนต์แทบจะกลั้นหายใจ
...เขาไม่อยากได้ยินโจโจ้ละเมอเป็นชื่ออาวุธ!...
“วินเซนต์...” ภาณุวัฒน์พึมพำ
“หือ” วินเซนต์ทำเสียงตอบแต่ภาณุวัฒน์กลับนิ่งเงียบแล้วกระชัดแขนที่วางพาดอยู่บนลำตัวบึกบึนของวินเซนต์
...นี่ไม่ใช่หรือสิ่งที่เขาต้องการ ภาณุวัฒน์เป็นของเขาแล้ว...
...แต่เขาได้แต่ตัว ไม่ใช่หัวใจ โจโจ้ละเมอเป็นชื่อเขา แต่ทำไมเขายังรู้สึกเจ็บๆ ตรงที่ขั้วหัวใจ...
“อยากกลับไปหาเขาใช่ไหมโจ้โจ้ ใช่หรือเปล่า” วินเซนต์กระซิบเสียงเบา “แต่คุณก็รักษาน้ำใจผม ยอมอยู่ที่นี่กับผม ยอมเป็นของผม แล้วผมจะปล่อยให้คุณทรมานอยู่ได้ยังไง”
อาวุธวางเอกสารปึกใหญ่ลงบนโต๊ะ เอนตัวพิงเก้าอี้ แหงนหน้าแล้วบิดต้นคอเพราะความเหนื่อยล้า ขณะนี้เป็นเวลาตีสองครึ่ง ความจริงเริ่มรู้สึกง่วงแต่กลับไม่อยากจะเข้านอน ปกติหากไม่จำเป็นเขาก็ไม่นอนดึก อาวุธบอกตัวเองว่าเขามีเรื่องต้องคิด มีอะไรต้องทำเยอะแยะ เขารวบรวมหลักฐานของคดีต่างๆ ที่ได้และวิเคราะห์อย่างละเอียด หากเขาส่งข้อมูลทุกอย่างที่ได้อยู่ตอนนี้กลับประเทศไทย พ่อของเขาจะต้องภูมิใจมากที่เขาทำงานคืบหน้าไปได้มากทั้งที่ใช้เวลาไม่นาน
แต่เรื่องของจักราวุธกลับไปไม่ถึงไหน!
อาวุธพยายามที่จะไม่แตะเรื่องของนที เขาไม่ต้องการค้นสืบและแกะรอยข้อสงสัยต่างๆ ที่เกี่ยวกับการตายของนที
...เขาพยายามที่จะลืมเรื่องนี้...
...เพื่ออะไร...
...เพื่ออะไรหรือเพื่อใคร...
...ทั้งที่ตอนแรกเขามั่นใจแล้ว แต่นาทีนี้ ท่ามกลางความเงียบกลางดึก เขากลับไม่มั่นใจเสียแล้ว...
...หรือเขาจะเกิดมาเพื่ออยู่คนเดียวและไม่มีโชคเรื่องความรัก นี่คือลิขิต นี่คือทางเดินที่กำหนดเอาไว้แล้วและฝืนไม่ได้...
...แต่คชานนท์ไม่เลิกแน่ ตราบใดที่เขายังโสดคชานนท์ไม่มีทางปล่อยให้เขาอยู่อย่างสงบสุข...
...ควรถึงเวลาหรือยังที่เขาต้องบอกคชานนท์และจบเกมนี้ซะ...
คชานนท์พิมพ์ข้อความสั้นบนโทรศัพท์เคลื่อนที่ของตัวเองอย่างคล่องแคล่วแล้วส่งข้อความนั้นให้กับเพื่อนแล้ววางโทรศัพท์เครื่องนั้นลงก่อนจะหยิบอีกเครื่องขึ้นมาแทนเพื่อพิมพ์ข้อความสั้นเช่นเดียวกัน แต่พิมพ์ได้ไม่กี่คำก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้นเป็นภาษาไทย
“พี่นนท์ใช่ไหมครับ สวัสดีครับ”
คชานนท์เงยหน้าขึ้นคนมองซึ่งเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีกำลังยิ้มกว้างให้
“จำผมได้ไหมครับ” ชายหนุ่มถาม ท่าทางตื่นเต้นและดีใจ
“จำไม่ได้ครับ” คชานนท์ส่ายหน้า ตอบไปตามตรง
“ผมดนัยไงครับ รุ่นน้องพี่ที่ฮาร์วาร์ด”
“อ๋อ” คชานนท์พยักหน้า ทำทีเป็นจำได้ทั้งที่ความจริงยังนึกไม่ออกว่าชายหนุ่มหน้าขาวคิ้วเข้มคนนี้เป็นใคร
“ผมถ่ายรูปให้พี่วันรับปริญญา คนที่วิ่งไปวิ่งมาไงครับ พี่จำผมได้แล้วใช่ไหมล่ะ ตอนนั้นผมใส่แว่นกรอบดำ ผมยาวๆ แต่งตัวเซอร์ๆ ตอนนี้ผมเปลี่ยนสไตล์แล้ว” ดนัยเพ่ิ่มเติมรายละเอียด
คชานนท์พยักหน้า เริ่มจะจำได้ วันรับปริญญาของเขาวุ่นวายมากเพราะเพื่อนเยอะ แต่มีเด็กรุ่นน้องคนหนึ่งซึ่งเป็นคนกระฉับกระเฉงมากและวิ่งวุ่นถ่ายภาพให้คนนั้นคนนี้จนจตุพลล้อว่าเป็นเด็กไฮเปอร์
“ผมทำงานที่ NASDAQ ครับ เพิ่งทำได้ปีกว่า แต่ก่อนผมอยู่ที่ LA เพิ่งข้ามมาฝั่งตะวันออก เพื่อนชวนไปทำงานที่เมืองไทยเหมือนกันครับ แต่หาตำแหน่งเหมาะๆ ไม่ได้ก็เลยทำอยู่ที่นี่” ชายหนุ่มช่างพูดเล่าเรื่องของตัวเองไปยิ้มไปอย่างอารมณ์ดี “ได้ข่าวว่าพี่นนท์ทำธุรกิจยิ่งใหญ่มาก ผมชื่นชมพี่จริงๆ ตอนเรียนผมนึกอยู่แล้วว่าพี่เป็นอัจฉริยะ ยิ่งเห็นพี่ตอนนี้ผมยิ่งทึ่ง”
“ชมเกินไปแล้ว” คชานนท์ยิ้มบางๆ เก็บโทรศัพท์ที่กำลังพิมพ์ข้อความเรื่องงานเอาไว้
“ผมได้พักยาวตั้งเดือนนึงครับ เลยจะกลับไปเยี่ยมบ้านกับเที่ยวเมืองไทยซักหน่อย ตั้งแต่มาเรียนที่อเมริกาจบแล้วก็ทำงานเลย แทบไม่เคยได้กลับเมืองไทย ว่าแต่ว่าพี่นนท์กำลังจะกลับเมืองไทยหรือเปล่าครับ”
“เปล่า” คชานนท์ส่ายหน้า “ผมกำลังจะไปอิตาลี่”
“แล้วจะกลับเมืองไทยเมื่อไหร่ครับ ผมอยากขอนัดทานอาหารที่กรุงเทพฯ อยากคุยเรื่องเอ่อ...” ชายหนุ่มช่างพูดลังเลขึ้นมาเฉยๆ
“เรื่องอะไรครับ คุยที่นี่ก็ได้”
“คือว่า มันเอ่อ...เป็นแปลกๆ ครับ แล้วผมก็อยากขอความช่วยเหลือพี่ด้วย ถ้าอยู่ที่เมืองไทยอาจจะช่วยได้ อย่างน้อยก็คงจะดีที่พี่...เพราะว่า อืม...” หนุ่มช่างพูดเร่ิมพูดจาตะกุกตะกัก
“ให้ช่วยอะไร” คชานนท์ถาม
“เอ่อ พี่จำวันรับปริญญาพี่ได้ไหมครับ ตอนนั้นผมถ่ายรูปให้พี่ แล้วมีบางรูปที่ผมขอให้ส่ิงให้ผมทางอีเมล์”
“อ๋อ” คชานนท์ลากเสียงยาว คราวนี้จำได้อย่างชัดเจนแทบไม่ต้องนึกอะไรต่ออีกแล้้ว
“คือ ผอยากเจอผู้กองอาวุธ ถ้าพี่นนท์ไม่ลำบากก็อยากจะขอให้ช่วยชวนผู้กองไปทานข้าวด้วยกันกับพี่ แล้วผมก็จะขอไป เอ่อ...”
“ตอนนี้พี่วุธเป็นพันตำรวจโทแล้วนะ” คชานนท์บอก
“จริงหรือครับ” ชายหนุ่มทำหน้าตาดีใจ “เท่ที่สุดเลย ตอนนี้จะเป็นยังไงน๊า พี่รู้หรือเปล่า ผมเก็บรูปผู้กองอาวุธไว้ทุกรูป เอาออกมาดูบ่อยๆ คนอะไร เท่จริงๆ”
“เชื่อแล้วล่ะ ทุกรูปที่ถ่ายมันเอีียงๆ ไปทางขวาเห็นแต่พี่วุธเป็นจุดเด่น คนที่ยืนอยู่ด้านซ้ายตกขอบกันหมด”
“ผมชอบพี่เค้ามาก” ดยัยทำหน้าอายๆ
“เลยถ่ายรูปเอาแต่พี่วุธ ยังดี่ที่คนรับปริญญายังอยู่ในรูป” คชานนท์พูดยิ้มๆ
“พักหลังนี่เป็นยังไงก็ไม่รู้ครับ ผมคิดถึงพี่เค้ามาก ยิ่งมาอยู่นิวยอร์คเมืองโรแมนติค ผมก็ยิ่งคิดถึง ตอนนี้ผมมีงาน มีอพาร์ตเมนต์ มีรถ อะไรๆ ก็ลงตัวแล้ว ขาดอย่างเดียว...”
“ไม่มีแฟน” คชานนท์เติม
“ใช่ครับ” ดนัยพยักหน้า “แต่ไม่นานหรอกครับ กลับไปเมืองไทยคราวนี้ ผมจะไปทำตามหัวใจของตัวเองเรียกร้อง”
“ไปหาแฟนซักคน” คชานนท์เลิกคิ้วข้างเดียว
“ไม่รู้ว่าพี่เค้าจะว่ายังไง” ดนัยยกมือขึ้นเสยผมของตัวเองและทำหน้าเขินๆ
“พี่เค้านี่คือสารวัตรอาวุธหรือเปล่า” คชานนท์ถาม ทั้งที่รู้ดีอยู่แก่ใจ ดนัยพนักหน้าและยิ้มอายๆ เขาจึงพูดต่อช้าๆ ชัดๆ ว่ “พี่วุธไม่ได้อยู่ที่เมืองไทยหรอก เขาย้ายไปทำงานภารกิจพิเศษที่ต่างประเทศ”
“จริงหรือครับ” ดนัยอุทาน “ว้า งั้นผมก็กลับเมืองไทยเสียเที่ยว”
“ก็คงงั้น”
“แล้วพี่เค้าย้ายไปอยู่ไหนพี่รู้หรือเปล่าครับ”
“ไม่ไกล้ไม่ไกล” คชานนท์พยักหน้า อมยิ้ม อยากดูปฏิกิริยาของดนัยว่าคลั่งไคล้อาวุธขนาดไหน ชายหนุ่กระสับกระส่าย ทำหน้าอ้อนวอนคชานนท์ รอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
“ที่ไหนครับพี่”
“นิวยอร์ค”
“นิวยอร์ค” ดนัยอุทานเสียงดัง “พี่อย่าล้อเล่นนะครับ”
คชานนท์ส่ายหน้าแล้วดึงปากกาออกมาจดที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์ส่งให้อีกฝ่าย
“ขอบคุณนะครับพี่นนท์” ดนัยก้มลงมองกระดาษและพูดขึ้นมา “ไม่ไกลจากผมเลย ไม่น่าเชื่อ อยู่กันแค่นี้เอง ผมเคยผ่นตั้งหลายครั้งไ
“พี่เขาอยู่คนเดียวด้วยนะ ได้ยินบ่นว่าเหงาๆ อยู่นิวยอร์คไม่มีเพื่อน”
“ต่อจากนี้ไปคงไม่เหงาแล้วครับ” ดนัยยิ้มกว้าง “ผมจะรีบกลับไปนิวยอร์ค”
“เอางั้นเลยหรือ” คชานนท์ทำหน้าไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน
“ไปก่อนนะครับพี่ ผมต้องรีบไปเปลี่ยนตั๋ว ขอบคุณพี่นนท์มากนะครับ พี่นี่เป็นเหมือนกามเทพเลยนะครับ ผมโชคดีที่สุดที่มาเจอพี่ที่สนามบิน”
คชานนท์พยักหน้ายิ้มๆ แล้วมองชายหนุ่มรุ่นน้องรีบวิ่งจากไป จากนั้นจึงพูดพึมพำขึ้นมาว่า
“ใครเจอคชานนท์ก็โชคดีได้มีคู่ทั้งนั้นล่ะน้องเอ๊ย”
::: End of Chapter 36 :::
ป.ล. กำลังวิตกกังวลอยู่ว่าที่จะโพสตอนจบนี่สงสัยต้องโดนว่าแน่เลย
ก็คนมันมีปัญหาเรื่องเขียนตอนจบอ่ะ เข้าใจหนูหน่อยน๊า
หัวข้อ: :::: คดีรัก ภาค 2 ครึ่ง "บทที่ 39 บทส่งท้าย 2 The End" (UP 5/10/2010) (อ่าน 286687 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก