หัวข้อ: :::: คดีรัก ภาค 2 ครึ่ง "บทที่ 39 บทส่งท้าย 2 The End" (UP 5/10/2010)

[Ak@tsuKII]

“นนท์ คิดจะทำอะไร บอกพี่มาตรงๆ” อาวุธพูดแทรกคชานนท์ที่กำลังอธิบายเสียงเจื้อยแจ้วขณะที่เขาฟังบ้างพลางคิดถึงภาพต่างๆ ในอดีตบ้าง
“เปล่า ผมไม่ได้คิดจะทำอะไร ทำไมพี่ต้องคิดว่าผมจะทำอะไร” คชานนท์ตอบ
“ถ้านนท์คิดจะทำอะไร รู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าพี่จับได้” อาวุธตัดสินใจขู่คชานนท์ เขาสงสัยว่าคชานนท์กำลังทำอะไรบางอย่าง แต่เขายังคิดไม่ออก

รอดูตอนจับได้!!

ํ I agree !

[amito]

อาวุธใจร้าย ไม่รั้งน้องโจ้ไว้ซักนิดนึงเลยเหรอ

คนหนึ่งก้อ ซีไอเอ อีกคนก้อเพิ่งเคยเห็นหน้า จะให้น้องโจ้ไปทางไหนหล่ะ

[fungfung]

อาวุธก็ตกลงไปในหลุมมารยาของกษิดิษฐ์ใช่ไหม 
สงสารโจ้ที่สุดโดนหลอกตามใครไม่เคยทันเลย

[McDeliVery]

“ต่อจากนี้ผมไม่ใช่แขกแล้วนะครับ” กษิดิษฐ์เปลี่ยนเป็นสีหน้าเคร่่งขรึม น้ำเสียงจริงจัง “ขอบคุณนะครับสำหรับเมื่อคืน ผมจะไม่มีวันลืมเลย”

 

ฮึ่มมม.....หมายความว่าไงเนี่ยพี่นาย -*-

[katawoot]

Awoot Chapter 16

อาวุธละมือขวาจากพวงมาลัยรถเพื่อหยิบกาแฟขึ้นมาดื่มแล้วปรายตาไปคนที่นั่งอยู่บนเบาะข้างๆ ซึ่งเอาแต่คุยโทรศัพท์แบบน้ำไหลไฟดับตั้งแต่ออกเดินทางจากเมืองมิดเดิลทาวน์ที่เขาพักระหว่างการเดินทางจากนิวยอร์คซิตี้ไปยังเมืองดันเคิร์ดริมทะเลสาบเอรี่
อาวุธรู้ว่าคชานนท์พยายามเลี่ยงที่จะคุยกับเขา ดังนั้นจึงเอาแต่โทรศัพท์คุยเรื่องธุรกิจหรือไม่ก็คุยเล่นกับเพื่อนๆ เมื่อคชานนท์เดินทางมาถึงสหรัฐอเมริกาก็เอาแต่สังสรรค์กับเพื่อน ส่วนลูกค้าที่นัดคุยเรื่องธุรกิจที่คชานนท์เคยอ้างเอาไว้นั้นเป็นเรื่องโกหก
...คชานนท์มานิวยอร์คเพื่อจัดการอะไรบางอย่าง หากเขาสะกดรอยตามและดักฟังโทรศัพท์ก็น่าจะรู้เรื่องทั้งหมดแต่เขาก็ไม่อยากทำ ดังนั้น เขาจึงบีบให้คชานนท์เดินทางมากับเขาเพื่อสังเกตุท่าทีและหาโอกาส 'คุยกัน' ซึ่งเขารู้ดีว่าคชานนท์คงพยายามหาทางเอาตัวรอดเช่นเคย...
“นนท์” อาวุธเรียกคนช่างพูด คชานนท์หันมาเลิกคิ้ว อาวุธจึงพูดต่อว่า “พี่จะแวะที่บิงแฮมตั้นซักชั่วโมงเรื่องงาน”
“แวะบิงแฮมตั้น” คชานนท์ทวนแล้วรีบจบการสนทนาทางโทรศัพท์โดยเร็วก่อนจะหันมาทำหน้าไม่ค่อยชอบใจ “แล้วนี่เมื่อไหร่จะถึงละครับ”
“เดี๋ยวก็ถึง” อาวุธตอบ
“ผมค้างคืนไม่ได้นา พี่วุธ” คชานนท์ลากเสียง “พรุ่งนี้มีนัดร้อยแปดพันเก้ากับลูกค้า เงินหนาๆ ทั้งนั้น นักธุรกิจจากอินเดียเอย จากรัซเซียเอย”
“ไหนว่าจะไปโนวาสโกเชีย”
“ไปได้ที่ไหน ก็พี่ลักพาตัวผมมาแล้วนี่ ถึงนิวยอร์คปุ๊บก็โทรตามปั๊บ สะกดรอยตามจนรู้ว่าผมพักที่โรงแรมไหน”
“Ritz” อาวุธพูด “ไปที่ไหนที่มี Ritz นนท์ก็พักโรงแรมนี้”
“พี่สืบมาหรือเนี่ย นานกี่ปีแล้ว” คชานนท์ทำหน้าตกใจ
“ความจริงพักอพาร์ทเมนท์ก็ได้”
“พักได้ไง ก็พี่มีแขกแล้วนี่” คชานนท์จงใจพูดกำกวมให้อาวุธสงสัยว่า 'แขก' ที่ตัวเองพูดถึงนั้นคือใคร “ผมก็อยากมีเวลาสนุกของผมบ้าง พักโรงแรมอิสระดี อยากกลับเมื่อไหร่ก็ได้ อยากพาใครกลับไปด้วยก็ได้ แล้วนี่เมื่อไหร่จะถึงครับ นั่งรถจนก้นระบมไปหมดแล้ว ชักจะเบื่อ”
“ก็เห็นคุยโทรศัพท์ร่าเริงดี”
“นี่จะเที่ยงแล้วนะครับคุณพี่ เรายังไปไม่ถึงครึ่งทาง”
“รู้ว่าไปไม่ถึงครึ่งทาง แล้วทำไมยังจะถามพี่ว่าเมื่อไหร่จะถึง พี่รู้ว่านนท์ดูแผนที่มาแล้วเรียบร้อย”
“ผมค้างไม่ได้นะพี่วุธ กว่าจะถึงโน่นคงบ่าย แต่ว่ายังไงก็ต้องกลับมานิวยอร์คนะครับ เดี๋ยวผมไม่ทันขึ้นเครื่องไปแคนาดา ที่นั่งมันยิ่งเต็มอยู่ด้วย ผมไม่ชอบไปยืนสแตนด์บาย แทนที่จะได้เดินทาง ก็ต้องบ๊ายบายเครื่องบิน”
“คนอย่างคชานนท์ต้องสแตนด์บายด้วยหรือ ไม่ใช่นนท์เก่งขนาดเด้งคนในเวทลิสต์ออกไปเพื่อให้ตัวเองได้ที่นั่งเฟิร์สคลาสอยู่บ่อยๆ หรอกหรือ หือ” อาวุธถามด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
“พี่ก็พูดเกินไป๊” คชานนท์หัวเราะแล้วขยับตัวหลายครั้ง แสดงให้อีกฝ่ายเห็นว่าตัวเองนั่งไม่สบาย “พี่ต้องแวะบิงแฮมตั้นจริงๆ หรือ อย่าบอกนะว่าต้องไปหาข่าวเรื่องคดีนั่น”
“คดีอะไร”
“เปล่่า ก็คงคดีที่พี่ทำอยู่มั๊งครับ” คชานนท์ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “แวะไม่ถึงชั่วโมงได้ไหมล่ะ นี่มันจะเที่ยงแล้วนะครับ”
“อยากสายเอง”
“คุณพี่วุธครับ” คชานนท์เบ้ปาก “อย่าลืมนะว่าพี่ไปขุดผมขึ้นมาจากที่นอน เช้าหลังวันปีใหม่กว่าผมจะได้นอนก็ตีสามเกือบตีสี่ ใครเขาตื่นมาก่อนพระอาทิตย์ขึ้นเหมือนพี่บ้างล่ะครับท่าน”
“พี่บอกล่วงหน้าแล้ว”
“ล่่วงหน้าก่อนเคาท์ดาวน์ รุ่งเช้าวันใหม่พี่ก็ไปบังคับผมมาเลย อะไรกัน จะรอไม่ได้เลยหรือไง ไหนพี่บอกว่าปีใหม่จะอยู่ที่เท็กซัส ผมอุตส่าห์ขอร้องอ้อนวอนให้เพื่อนไปรับเด็กพี่ไปเลี้ยงให้ พี่ก็ขู่มันจนกลัวลนลาน”
“ภาณุวัฒน์ไม่ใช่เด็กพี่” อาวุธแย้งเสียงเข้ม “แล้วจตุพลก็บอกว่านนท์สั่ง ไม่ใช่ขอร้องอ้อนวอน อย่างนนท์หรือจะขอร้องอ้อนวอนคน”
“ผมก็พูดไปยังงั้น” คชานนท์ยกไหล่ “ขอร้องอ้อนวอนคนมันไม่ได้ผลหรอกครับ ชักช้าเสียเวลาไม่ทันใจ อย่างผมต้องขอความร่วมมือ”
“โดยเอาผลประโยชน์ล่อ”
“จะให้เขาทำให้ฟรีได้ยังไงล่ะครับ ผมเป็นนักธุรกิจนะครับคุณพี่ แล้วผมก็ไม่ให้ใครทำอะไรโดยไม่ได้รับผลตอบแทนหรอกครับ”
“นนท์ให้จตุพลทำอะไร” อาวุธถามเสียงเรียบ ตามองไปยังถนนเบื้องหน้า คุยกับคชนนท์ราวกับเป็นการสนทนาธรรมดาๆ
“ผมก็ขอให้เขามารับภาณุวัฒน์ไปช่วยดูแลไง จำได้ไหม เราเคยคุยกัน พี่จะไปเท็กซัสแล้วพี่ยังพูดว่า ตอนนั้นภาณุวัฒน์ก็คงต้องไปอยู่กับเพื่อนผมแล้วไม่ใช่หรือ ผมความจำดีนะครับท่านสารวัตร” คำสุดท้ายคชานนท์เลียนเสียงจตุพลได้เหมือนมากจนอาวุธอดยิ้มไม่ได้
“แต่ภาณุวัฒน์กลับเลือกไปอยู่กับคนอื่น” อาวุธพึมพำ
“Unexpectableม้ามืดสนิท” คชานนท์พึมพำเช่นกันก่อนจะถามว่า “ใครครับ”
“วินเซนต์”
“วินเซนต์...ใครหรือ” คชานนท์
“อ้าว นนท์ไม่รู้หรอกหรือ” อาวุธอดประชดไม่ได้
“วินเซนต์ที่มาปิ๊งภาณุวัฒน์นะหรือ”
“ทำเป็นไม่รู้จัก” อาวุธปรายตาไปมองคชานนท์ด้วยสายตาฉุนเล็กน้อย “อย่างนนท์นะหรือไม่รู้เรื่อง”
“เคจีบีกับซีไอเอยังอาย” คชานนท์หัวเราะ “พี่จะพูดยังงี้ใช่ไหมล่ะ พี่นี่ก็มองผมแบบนี้อยู่เรื่อย ผมรู้เพราะคุณกษิดิษฐ์บอก”
“นนท์มีอะไรต้องคุยกับคุณกษิดิษฐ์”
“เขามาซักผมเรื่องพี่” คชานนท์ตอบเสียงราบเรียบ “เขาอยากรู้เรื่องพี่มาก สงสัยเขาชอบพี่จริงๆ เฮ้อ คิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้”
“ใคร” อาวุธถาม
“ใคร อะไรครับ” คชานนท์ทำเป็นไก๋
“ใครคิดอะไรอยู่”
“ก็คุณกษิดิษฐ์สิ”
“พี่คิดว่านนท์หมายถึงพี่”
“เปล่า พี่อย่าคิดมากสิคร้าบ”
“พูดกับนนท์ พี่ต้องคิด”
“มีอะไรต้องให้คิดนักหนา” คชานนท์ส่ายหน้าแล้วหันไปมองนอกรถ โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง นักธุรกิจหนุ่มจึงรับสายแล้วคุยกับคนที่โทรมาเป็นเวลานาน ปล่อยให้อาวุธขับรถต่อไปเงียบๆ จนเข้าเขตเมืองบิงแฮมตั้น คชานนท์จึงวางสายแล้วปรับเบาะเอนลงพร้อมกับพูดวา “ง๊วง ง่วง ขอผมหลับซักงีบนะครับพี่วุธ เมื่อคืืนหนักไปหน่อย”
“นอนในรถไม่ได้นะนนท์ พี่ต้องจอดรถแล้วไปทำธุระ”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า พี่ทิ้งผมไว้ในรถนี่ล่ะ ถ้ากลัวว่าใครจะมาทำอะไรผมพี่ก็ล๊อครถเอาไว้ อ้อ เปิดกระจกไว้หน่อยก็ดีนะครับ เดี๋ยวผมขาดอากาศ หายใจไม่ออก ผมยังไม่อยากตายก่อนแต่งงาน” คชานนท์สั่งแล้วอ้าปากหาว หลับตาลงช้าๆ แล้วตะแคงตัวเพื่อนอนพักผ่อน

กว่าจะถึงจุดหมายปลายทางก็เป็นเวลาบ่ายโมงครึ่ง เมื่อรถเลี้ยวเข้าสู่ถนนริมทะเลสาบคชานนท์ก็มองเห็นเคบินไม้ขนาดกลางตั้งเด่นอยู่ท่่ามกลางป่าสนสุดโค้งถนนเบื้องหน้าห่างไปประมาณหนึ่งกิโลเมตร ในใจยอมรับว่าทำเลที่ตั้งดีมากแต่ก็อดบ่นไม่ได้
“พี่จะซื้อเอาไว้ทำอะไร ไกลและเงียบขนาดนี้ จะเอาไว้จำศีลหรือครับ”
“พี่สนใจ”
“รอหน่อยก็ไม่ได้ มาสนใจอะไรวันปีใหม่ ไหนพี่จะไปเท็กซัส”
“นายหน้าเขาว่างวันนี้” อาวุธให้เหตุผล
“นายหน้า” คชานนท์อุทานเสียงดัง “พี่จะซื้อกระท่อมริมทะเลสาบผ่านนายหน้างั้นหรือ เสียเงินสองต่อ แพงตายเลย”
“อสังหาริมทรัพย์ในอเมริกาก็มีนายหน้าทั้งนั้น” อาวุธตอบ
“ผมซื้ออพาร์ทเมนท์ในนิวยอร์คโดยไม่ผ่ายนายหน้าด้วยซ้ำ” คชานนท์ยักไหล่
“พี่ถึงต้องให้นนท์มาด้วยไงล่ะ นนท์เก่งเรื่องเงินเรื่องทอง เรื่องซื้อขาย เรื่องต่อรอง” อาวุธพูดพลางปรายตาไปมองคชานนท์
“ผมเก่งเรื่องซื้อหุ้นและปั่นหุ้นต่างหาก เรื่องซื้อบ้านนี่ไม่ได้ชำนาญ” คชานนท์แก้ตัว
“นึกว่าเก่งทุกเรื่อง”
“ผมรู้ว่าพี่กำลังประชดผม” คชานนท์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ทำหน้าจริงจัง “นี่พี่ยังคิดว่าผมพยายามจับคู่ให้พี่อยู่ใช่ไหม”
“ใคร”
“ใคร อะไร” คชานนท์ถามย้อนเช่นเคย
“พี่ถามว่านนท์กำลังจับคู่พี่ให้ใคร” อาวุธยังคงทำสีหน้าราบเรียบเช่นเคย
“จตุพลมั๊ง” คชานนท์หัวเราะแล้วเอนหลังพิงเบาะรถนุ่มแรงๆ แต่ทันใดก็โน้วตัวมาข้างหน้าเพื่อเอื้อมมือไปเปิดเพลงแต่อาวุธยื่นมือไปปิด
“ขอฟังเพลงหน่อยสิ นั่งรถมานาน ผมชักจะเบื่อ” คชานนท์พูด
“พี่ไม่เห็นนนท์เบื่อ เอาแต่โทรศัพท์ตลอดทาง” อาวุธพูดเสียงเนิบนาบ “หรือว่า เลี่ยงที่จะคุยกับพี่”
“ผมจะเลี่ยงทำไม” คชานนท์มองออกไปนอกรถ “พี่จะคุยอะไรก็คุยมาสิครับ แต่เรื่องรักๆ ใคร่ๆ นี่ขอทีนะ คุยแล้วมันแทงใจ”
อาวุธหันไปมองคนพูดแล้วเลิกคิ้วด้วยความสงสัย
สงสัยเรื่องรักของคชานนท์!
และสงสัยว่าคราวนี้พ่อตัวดีจะมีวิธี 'เอาตัวรอด' อย่างไร นอกเหนือไปจากทำทีเป็นท้าให้เขา 'คุย' ทั้งๆ ที่อีกไม่กี่นาทีก็จะถึงเคบินและพบกับนายหน้าขายบ้าน
...คชานนท์เหมือนอธิคมตรงนี้ พอจวนตัวก็จะเปลี่ยนประเด็น แต่คชานนท์เก่งกว่า เพราะจะพูดวกวนมาจนคนฟังงง เลิกถามไปเอง หรือไม่ก็จะหลอกล่อจนคู่สนทนาตกหลุมพราง เข้าใจไปอีกอย่าง จากนั้นคชานนท์ก็จะตำหนิคู่สนทนาว่าเข้าใจอะไรผิดไปเอง หรือไม่ก็ทำวิธีนี้ นั่นก็คืออาศัยสถานการณ์รอบข้าง เอาตัวรอดไปเสียเฉยๆ...
“ผมเพิ่งโดนทิ้ง พี่รู้หรือเปล่า เขาบอกผมว่าผมไม่มีเวลาให้เขา แล้วก็ไม่ชัดเจนเรื่องความสัมพันธ์ แต่พี่จะให้ผมแต่งงานหรือย้ายไปอยู่ด้วยกันแบบคู่สามีภรรยาเลยได้หรือเปล่า ยังงั้นหรือ ใช่ไหมล่ะ แบบนี้ก็ไม่ค่อยแฟร์นะ คนแบบนี้ก็มีด้วย ผมไม่เข้าใจจริงๆ นี่ไม่ฟังอะไรเลย ผมยังหนุ่มยังแน่น ยังต้องยุ่งเรื่องทำงาน สารพัด”
“ทั้งงานราษฏร์งานหลวง” อาวุธรู้ว่าตอนนี้คชานนท์เปลี่ยนประเด็นเพราะกำลังเริ่มจะบ่นเรื่องของตัวเอง เขาจึงลอง 'ปล่อย' คชานนท์ซักระยะ
“ผมยังหวงชีวิตโสด ผมแค่คบพอให้ใจมันชุ่มชื่นเฉยๆ ผมยังไม่อยากจริงจัง”
“รักแล้วทิ้ง”
“พี่ว่าใคร” คชานนท์หันหน้ามามองอาวุธแล้วชี้นิ้วเข้าที่ใบหน้าตัวเอง “พี่ว่าผมหรือ”
“จับคู่ให้คนนั้นคนนี้ไปทั่ว แล้วตัวเองล่ะ”
“ใครจะมาจับคู่ให้ผม” คชานนท์หัวเราะ “ผมก็อยากมีแฟนเป็นตัวเป็นตนเหมือนกันนะครับคุณพี่ แต่ว่ามันกลัวๆ ยังไงไม่รู้ กลัวว่าจะไปไม่รอด กลัวว่าเขาจะไม่รักเราจริง กลัวเราจะรักเขาได้ไม่นาน กลัวว่าจะเลิกกัน แล้วเลิกกันแต่ละทีก็เสียใจกันมากมายเพราะรักกันมาก เพราะฉะนั้นผมเลยคบพอเพลินๆ จะได้ไม่เจ็บหนักเข้าขั้นโคม่าเหมือนคนอื่น”
“นนท์ว่าใคร” อาวุธถามคชานนท์ จงใจเลียนแบบอีกฝ่าย เพียงแต่ไม่ชี้นิ้วเข้าที่ใบหน้าตัวเองเหมือนคชานนท์ทำ “นนท์ว่าพี่หรือ”
...ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคชานนท์ว่าเขา คชานนท์พูดแกมประชดว่าเขาเสียใจจากการสูญเสียนทีจนมีอาการเหมือนป่วยขั้นโคม่า...
“เปล๊า” คชานนท์ปฏิเสธเสียงดัง “ใครจะกล้าไปว่าพันตำรวจโทอาวุธ ผมกลัวพี่ฆ่าผมจะตาย”
“ไม่ถึงตายหรอกนนท์” อาวุธพึมพำ “รับรองว่าไม่ถึงตาย”
คชานนท์เงียบ มองตรงไปข้างหน้า ใช้ความคิดอย่างรวดเร็วเพื่อนึกถึงประเด็นที่จะต้องสนทนากับอาวุธต่อไป เขารู้ว่าอาวุธขู่เขาและให้เวลาเขาหายใจอีกไม่กี่นาทีก่อนจะเปิดประเด็นใหม่
...เฮ้อ คุยกับพี่วุธนี่เหนื่อยจริงๆ เหนื่อยพอๆ คุยกับพี่คมและพี่ธงเลยให้ตายสิ แต่ทำไงได้ โดนบังคับให้มาช่วยดูบ้านริมทะเลสาบเสียแล้ว นี่ก็คงเพราะอยากสังเกตุการณ์เราว่ามีปฏิกิริยาตอบโต้ต่อการสอบสวนแบบ 'ไม่เป็นทางการ' ยังไง แต่ก็ไม่ง่ายนักหรอกนะพี่วุธ ยังไงคชานนท์ก็ต้องเอาตัวรอดให้ได้ อย่างที่พี่วุธว่า เรื่องนี้หากโดนจับได้ก็คงไม่ถึงตาย...
...แต่จะโดนอะไรว๊า สงสัยจริงๆ เลย หวังว่าไม่โดนจับทำ...
...เฮ้ย บ้าน่า พี่วุธคงไมทำอะไรแบบนั้น...
...แต่เขาว่าหากพ่อสื่อพลาด จับคู่แล้วไม่สำเร็จ คนที่ต้องรับไปเต็มๆ ก็คือพ่อสื่อนั่นเอง...
...โอ๊ย ไม่มีวันเสียล่ะ ยี่ห้อคชานนท์คนเก่งไม่เคยพลาด...

วินเซนต์นั่งลงบนเก้าอี้ข้างภาณุวัฒน์แล้วเอียงหน้ามองชายหนุ่ม ภาณุวัฒน์เงยหน้ามองตอบแวบหนึ่งแล้วรีบหลบตา
“คิดถึงเขาหรือ” วินเซนต์ถาม ภาณุวัฒน์ส่ายหน้า วินเซนต์จึงถามต่อพร้อมยกมือขึ้นแตะหน้าผากของอีกฝ่าย “เอ๊ะ หรือว่าไม่สบาย ผมจะพาไปหาหมอดีไหม”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรครับ”
“แต่ผมว่าเป็น” วินเซนต์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนจมูกโด่งเกือบจะชนแก้มของภาณุวัฒน์ “คุณกำลังสับสน เรื่องอะไรรู้ไหมโจโจ้”
“พี่วุธคงโกรธผมที่...”
“เลือกจะมาอยู่กับผมแทนที่จะเป็นเพื่อนของคนเจ้าเล่ห์ที่ชื่อคชานนท์” วินเซนต์เติมความให้จบ
“พี่วุธอยากให้ผมไปอยู่กับคุณจตุพล”
“คุณอยากไปใช่ไหม” วินเซนต์ทำเสียงจริงจัง “หรือไม่อยากไป ผมคิดว่าคุณอยากจะไปแต่คุณพยายามไม่ไป ถึงกับกล้าขัดใจคุณพี่เค้าและมาอยู่กับผม เพราะอะไรหรือครับ”
“เปล่านี่ครับ” ภาณุวัฒน์สั่นศีรษะเร็วๆ
“โจโจ้ ผมมองออก คุณเป็นคนอ่านง่ายรู้หรือเปล่า โกหกอะไรไม่เป็นหรอก” วินเซนต์ยกมือขึ้นลูบท้ายทอยของภาณุวัฒน์ “ลืมไปแล้วหรือว่าผมทำงานอะไร ผมจับผิดคนได้ดีเท่าๆ กับคุณพี่ชายของคุณทำได้นั่นล่ะ”
“พี่วุธไม่ใช่พี่ชายผม”
“ผมพูดเล่นหรอกน่า” วินเซนต์ใช้ไหล่ดันไหล่ของภาณุวัฒน์เบาๆ “แต่เป็นได้ก็ดี ผมไม่อยากมีคู่แข่ง”
“คู่แข่งอะไรครับ” ภาณุวัฒน์เลิกคิ้ว
“เปล่า” วินเซนต์ส่ายหน้า
“บอกผมมาเถอะ”
“เปล่า ไม่มีอะไร” วินเซนต์ทำหน้าตาย “ใครจะมาเป็นคู่แข่งผม”
“ก็เมื่อกี้คุณพูด”
“มีหลักฐานอะไรหรือเปล่า ได้อัดเสียงเอาไว้ไหมล่ะ” วินเซนต์ทำหน้าท้าทาย ดวงตาเต้นระริกเพราะได้ล้อเล่นกับอีกฝ่าย
“ผมไม่เก่งขนาดนั้นหรอก” ภาณุวัฒน์ทำหน้ามุ่ยแล้วหันหน้าไปมองด้านข้าง แสดงอาการงอนให้วินเซนต์เห็น
“ผมไม่ยอมหรอก” วินเซนต์โน้มตัวเข้ามาใกล้ ยื่นหน้าตามเพื่อมองตาของภาณุวัฒน์ “ลองใครมาแข่งกับผมสิ จะยิงทิ้งให้หมด”
“คุณพูดเรื่องอะไร” ภาณุวัฒน์ทำหน้าย่น
“นั่นแน่ ทำหน้าเป็นหมีโคล่าอีกแล้ว” วินเซนต์หัวเราะ ใช้นิ้วชี้หน้าภาณุวัฒน์
“ผมไม่ใช่หมีโคล่า”
“ไม่ใช่ก็เหมือน” วินเซนต์ตบหลังภาณุวัฒน์ “ใส่เสื้อพ่อแบบนี้ ตัวกลมบ๊อกเชียว อ้อ ไม่ใช่สิ เป็นหมีแพนด้าจะถูกกว่า รู้ไหม ขอบตาเริ่มคล้ำแล้วนะ เพราะเมื่อคืนไม่ได้นอนเลย กลัวผมหรือครับโจโจ้”
“กลัวทำไมครับ” ภาณวัฒน์ทำหน้าสงสัย
“เพราะคุณรู้แล้วว่าผมทำงานอะไร คุณก็เลยกลัว” วินเซนต์ทำเป็นเฉไฉ มองสิ่งต่างๆ รอบตัว
“ผมไม่กลัวคุณปล้ำหรอก” ภาณุวัฒน์ทำปากยื่นแบบไม่พอใจ
“ฮั่นแน่ รู้ซะด้วย”
“คุณคงคิดว่าผมใสซื่อบริสุทธิ์ ไม่ทันคน”
“แล้วจริงหรือเปล่าล่ะ”
ภาณุวัฒน์ถอนหายใจเบาๆ แล้วตอบว่า “ก็จริงครับ ผมรู้ตัวดีว่าตัวเองเป็นยังไง แต่บางทีผมก็เข้าใจนะครับ เพียงแต่ว่าผมไม่พูด”
“ตอนนี้เข้าใจว่ายังไง”
“คุณโกรธกับพี่วุธมากหรือครับ” ภาณุวัฒน์ถามเสียงจริงจัง ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล
“คุณเลี่ยงที่จะตอบคำถามได้แล้ว แสดงว่าพัฒนาขึ้น” วินเซนต์หัวเราะ
“คุณก็เลี่ยงเหมือนกัน” ภาณุวัฒน์พยายามทำหน้าดุ น้ำเสียงคาดคั้น
“หน้าตาน่ากลัวมากเลย” วินเซนต์ขมวดคิ้ว แกล้งทำใบหน้าล้อเลียนภาณุวัฒน์
“ไม่บอกก็ไม่ต้องบอก”
“อย่างอนน่า” วินเซนต์หัวเราะเสียงดัง ใช้มือผลักไหล่ภาณุวัฒน์เบาๆ
“คุณทำตัวลึกลับ” ภาณุวัฒน์มองพื้น พูดเสีียงเบาประหนึ่งกำลังพูดกับตัวเอง “เรารู้จักกันไม่นาน คุณก็ทำท่าจะ...”
“ชอบคุณ” วินเซนต์แทรก “ผมชอบคุณผมก็พูดออกไปตรงๆ ผมเป็นคนแบบนี้ ผมไม่เคยอ้อมค้อม ที่ผมยังไม่ได้บอกคุณทุกอย่างเกี่ยวกับตัวผมเพราะมันยังไม่ถึงเวลา แต่เรื่องงานของผมนั่นน่ะ ผมบอกคุณมากไม่ได้”
“คุณเป็นซีไอเอ ทำงานอันตราย พี่วุธบอก” ภาณุวัฒน์เงยหน้าขึ้นมองวินเซนต์
“เขาก็ทำงานอันตรายเหมือนกัน”
“ซีไอเอนี่อันตรายมากหรือครับ เหมือนในหนังหรือเปล่า ที่ต้องวิ่งไล่ยิงกัน ต้องปลอมตัว ต้อง...”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกน่า ในหนังมันเกินจริง” วินเซนต์ส่ายหน้า พูดด้วยเสียงอ่อนโยน และเอื้อมมือมากุมมือของภาณุวัฒน์ไว้ “แต่เป็นงานที่ดี ผมเป็นคนดี ไม่ใช่คนเลว เชื่อผมสิ งานหลักๆ ของผมคือหาข่าว ถ้าเป็นตำรวจก็ประมาณพวกสืบสวนสอบสวน ผมวิเคราะห์ข้อมูลและส่งข้อมูลลับที่ได้มาให้หน่วยอื่น ผมบอกคุณได้แค่นี้”
“เมื่อกี้คุณบอกว่าบอกไม่ได้”
“ก็ใช่ แต่เมื่อคุณพี่ชายของคุณเปิดโปงสถานภาพผมไปแล้ว ผมจะปฏิเสธได้ยังไงล่ะ เพียงแต่ว่าผมบอกคุณมากไปกว่านี้ไม่ได้ แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับสิ่งที่ผมอยากจะบอกคุณหรอกนะ โจโจ้”
“อะไรครับ”
“มาเป็นแฟนกันเถอะ” วินเซนต์ก้มหน้าลงมากระซิบข้างหูภาณุวัฒน์ “ผมจะดูแลคุณเอง”

::: end of chapter 16 :::

[wowhaha]

น้อนภานุ ก้อบอกเค้าไปซิว่า "ตกลงครับ"

[Little Devil]

คู่กับนายวินเซนต์จริงเรอะคุณนาย
น้องโจ้ไม่ถูกหลอกนะ
+1

[pimkihae]

อ่านสองตอนรวดเลยจ้า
โอ้ววว ทำไมพี่วุธถึงยอมให้น้องโจ้ไปง่ายๆล่ะ
โจ้คงมาเห็นช็อตเด็ดอ่ะเนอะ  เลยขอแยกออกไปดีกว่า (นางเอกอีกแระน้องฉัน)
แล้ววินเซ็นต์เนี่ย จะมาหลอกอาไรน้องโจ้รึป่าว
รอลุ้นตอนต่อไปนะค่ะ
อย่างไงก็ยังเชียร์พี่วุธกับน้องโจ้ค่ะ

[i3igM]

  อ๊ากกกกกกกก  วินเซนต์...... น่ารัก....


น้องนนท์ กะ พี่วุธ ยิ่งน่ารักสุดๆ 

[Y2Y]

 ข้อตกลงร่วมกัน

คชานนท์ กับ อาวุธ

วินเซนต์ กับ ภานุวัตร 

เวริค์สุดๆๆ  OK นะคุณนาย

[minchy]

แอบลุ้นให้อาวุธ จับไต๋ นนท์ ได้แล้วก็อย่างที่รู้พ่อสื่อต้องรับไปเต็มๆ

[meduza]

จะว่าไปวินเซนต์นี้ก็ไหลลื่นเป็นปลาไหลเหมือนกันนะเนี้ยไม่รู้มาหลอกน้องโจ้ป่าวเนี้ย
ถ้าไม่จิงใจกับน้องโจ้ไม่ยอมนะเท่าที่ผ่านมาน้องก็เจอเรื่องเศร้ามามากพอแล้ว
ถ้าจะมารังแกน้องโจ้ให้เสียใจเราต้องเห็นดีกันฮึ(อินมากมายอิอิ)
หรือว่ามาแก้แค้นสารวัตรอาวุธโดนเอาน้องโจ้เป็นเครื่องมือไม่นะอย่าทำเชียวสงสารน้องมากๆถ้าเป็นยังงี้ใจร้ายเป้นที่สุด
พี่สาวรักน้องโจ้มากๆเลยน๊าถ้าเป็นสารวัตรอาวุธเต็มใจที่จะยกน้องโจ้ให้เลย

[naiin]

อะไรมันจะตรงโต้งๆแบบนี้ ขอเป็นแฟนเลยโจโจ้จะทำงัยล่ะเนี่ย เวรกรรม

[zazoi]

ตกลงนี่คือ

วินเซน กับ โจ้    ขอเถอะ  อย่าเศร้าอีกเลยนะ สงสารโจ้อ่ะ ถ้ารอบนี้ไม่สมหวังอีก กลัวไปฆ่าตัวตายอีกรอบจัง เฮ้อ... 

นนท์ กับ วุธ   ถ้าสองคนนี้คู่กันนี่ คงสนุกพิลึก ฉลาดทั้งคู่ เหนื่อยแน่ๆ 555 

ป่าวคะ ถ้าได้นี่เพอรืเฟกเลยนะคะ อิอิ 

[วิหคท่องนภา]

 :กอด1:พี่นายสุดหล่อ  >_<   o13จับคู่ได้เียี่ยมจริงๆ

แต่ไม่คิดว่านนท์จะจิ้นซะเองแบบนี้ ฮ่าๆๆๆ   ไม่ถึงตายหรอกนนท์

ปล.กลับมาอ่านอีกรอบที่สอง(มานค้าง >_____< มาต่อเร็วๆนะค้า)

 อาวุธนี่ก็มีมุมกวนประสาทเหมือนกันแฮะ  รู้สึกว่าตอนอยู่กับนนท์ จะช่างพูดเป็นพิเศษ 

  แหม..แต่พี่แกนี่ก็จับผิดจริงๆเลย พูดผิดนิดผิดหน่อยไม่ได้  คนที่ทำให้ประเด็นมันเปลี่ยนไปเปลี่ยนมานี่ก็คืออาวุธนี่แหละ  ช่างซักดีนัก อิอิ ถึงนนท์จะจงใจพูดถึงเรื่องอื่นให้อาวุธซักเอาก็เถอะ

[railay]

 

[กุหลาบเดียวดาย]

เหอะเหอะเหอเหอ งานนี้วัวพันหลักแน่นอน

[fungfung]

ปวดหัวจริงๆ 
แบบนี้ถ้าไม่ฉลาดจริงคงฟังนนท์กับวุธคุยกันไม่รู้เรื่องแน่ 
สงครามจิตวิทยาชัดๆ  (เหนื่อยแทนทั้งคู่เวลาคุยกันเลยอะ)

[aojroonra]

เวลาสารวัตรอาวุธกะนนท์คุยกันต้องคิดตามตลอด ปั่นพลังงานมาเลี้ยงสมองไม่ทันเรย แต่วินเซนต์ก้อใช่ย่อยนะ โจ้จะอยู่กะใครก้อคงตามไม่ทันแน่ ๆ

[วิหคท่องนภา]

เหอะเหอะเหอเหอ งานนี้วัวพันหลักแน่นอน

แหะๆ ไม่รู้ความหมายเลยไปค้นข้อมูลมา  ตรงใจมากมายค่ะ เยี่ยม!

ไม่ได้เจ้าตัวเอาวัวพันหลัก หมายถึง แม่สื่อแม่ชักที่สุดท้ายต้องเอาตัวเองไปเป็นภรรยาของชายที่ตนอาสาเป็นแม่สื่อให้

อาสาพูดชักเจ้า  คนงาม
หวังว่าสาวเห็นตาม  แต่งไว้
เหตุผันเปลี่ยนพลิกความ  จำมอบ  ตัวแล
คือหนุ่มพันหลักให้  สื่อต้องจำยอม


ห้า ห้า ห้า

หวังว่าอาวุธคงจะ ลดราวาศอก ให้นนท์นะคะ คงไม่ถึงกับต้อง มัดมือชก

แต่นนท์คงจะไม่คิดว่าตัวเอง เสียกำซ้ำกอบ เพราะคู่โจ้ก็เกือบจะไปกันได้ด้วยดี แถมด้วยคู่พี่วุธ  แล้วยังมีคู้ตัวเองอีกต่างหาก  แหน่ะ...ยิงปืนนัดเดียวได้นกหลายตัว

[amito]

เฮ้อ อาวุธกับคชานนท์คุยกันแบบน่าเหนื่อยตายกันทั้งคู่ หักเหลี่ยมชิงไหวชิงพริบล้ำลึกกันซะเหลือเกิน สู้วินเซนต์กับโจ้ไม่ได้ สั้น ชัดเจน

[Ak@tsuKII]

+1 สำหรับน้องนนท์ค่าาาา  ในที่สุดก็ได้ออกโรงสักที อิอิ
นนท์นี่เหมือนธงรบนะ 555+ พูดวกไปวนมาจนคนฟังมึน (ของนนท์นี่ตั้งใจ แต่ของอิตาเสาธงนี่เป็นโดยธรรมชาติ55+) แต่อาวุธก็เก่งที่รับมือได้  และตามความเจ้าเล่ห์ทัน คึคึ

อยากจะเห็นพ่อสื่อโดนของจริงเข้า 555+

รอวันน้องนนท์ "พลาด" 

มั่นใจยี่ห้อคชานนท์ดีนัก จัดการเลยพี่วุธ คนอ่านเชียร์

ส่วนวินเซนต์ อืมมม ถ้ารักภาณุวัตรจริง ๆ ก็คงจะดีไม่น้อย
คงต้องดูกันต่อไป ว่าจะออกหัวหรือก้อย จะร้ายหรือดี
แต่ว่าเป็นเป็นน้องนทีนี่น่า จะมีอะไรซับซ้อนกว่านี้หรือเปล่า
แล้วตอนที่อาวุธคุยกับวินเซนต์ อยากจะรู้จังว่าคุยกันเรื่องอะไร

คงเป็นเรื่องนทีแน่ ๆ แต่ทำไมเหมือนวินเซนต์ดูจะไม่พอใจที่อาวุธขุดเรื่องนี้ขึ้นมา ต้องมีอะไรแน่ ๆ แล้วจะเป็นการเข้าใจผิดเหรือเปล่าในเรื่องที่วินเซนต์เป็นคนฆ่านที เอ๊ะ หรือยังไง?
เพราะตอนที่วินเซนต์พูดเรื่องนที เหมือนไม่ค่อยพอใจที่ขุดเรื่องนทีมาพูด แล้วเหมือนไม่กลัวอาวุธด้วย คล้ายต่อว่าที่อาวุธขุดเรื่องนี้ขึ้นมา ทำให้เจ็บปวด? หรืออะไรยังไง อ๊ากกก ส์ 

สับสน  งั้นรอติดตามค่า ^^

[katawoot]

Awoot Chapter 17

คชานนท์รอจนอาวุธโทรศัพท์เสร็จจึงเดินเข้าไปหาเพื่อที่จะชวนกลับนิวยอร์คและบอกถึงการตัดสินใจของเขาเรื่องการซื้อบ้านพักริมทะเลสาบที่อาวุธขอคำแนะนำ นายหน้าขายบ้านกลับไปได้เกือบครึ่งชั่วโมงแล้วแต่อาวุธยังเดินชมทัศนียภาพรอบๆ ราวกับชื่นชอบนักหนา
“พี่เลิกสนใจไอ้กระท่อมริมห้วยนี่ซะเถอะ ซื้อไว้ก็เสียเงินเปล่าๆ แพงก็แพง ต่อราคาก็ไม่ได้”
“ก็เล่นต่อเขาเป็นหมื่น ใครจะยอมลดให้” อาวุธตำหนิคชานนท์
“คุณพี่วุธครับ นี่มันวินเตอร์พอยด์ เมืองดันเคิร์ทนะครับ ราคาอสังหาริมทรัพย์ที่นี่ไม่บ้าเลือดขนาดนี้หรอก โบรคเกอร์มันอยากได้เงินเยอะเกินไป ผมรู้” คชานนท์ตอบ
“ไหนบอกว่าเก่งเรื่องซื้อหุ้นปั่นหุ้น ไม่ถนัดเรื่องซื้อบ้าน”
“ผมก็พอรู้บ้าง ก่อนมานี่ดูข้อมูลมาเหมือนกัน ไม่อยากให้พี่ผิดหวังที่อุตส่าห์ชวนผมมาเป็นเพื่อน ผมเป็นคนชอบช่วยเหลือคนครับ ถ้ามีใครต้องการความช่วยเหลือ ผมก็จะทำเต็มความสามารถ” คชานนท์แก้ตัว
“ไปได้น้ำขุ่นๆ” อาวุธส่ายหน้า “นนท์นี่เหมือนคมจริงๆ เลย”
“โนเวย์ โนสตรีท โนโร้ด ผมกับพี่คมนะหรือ ไม่มีทาง ผมไม่เจ้าชู้ ไม่เจ้าเล่ห์ ไม่ชอบหาเรื่อง ไม่นิยมใช้กำลัง ไม่ขี้หึง”
“แล้วที่คบคนนั้นคนนี้แล้วก็เลิก ไม่เรียกเจ้าชู้หรือ” อาวุธยังคงทำหน้าเคร่งขรึม พูดกับคชานนท์ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“เขาทิ้งผมต่างหาก” คชานนท์ยักไหล่ “ผมไม่เคยบอกเลิกใคร”
“นนท์ทำให้เขาทิ้ง ตั้งใจทำให้แฟนทนตัวเองไม่ได้ จะได้ไม่ต้องมีความสัมพันธ์กันลึกซึ้ง พอเขาทนไม่ได้ก็จะไปเอง”
“พี่กำลังวิเคราะห์ผมใช่ไหมเนี่ย โดยใช้หลักการอะไรครับ หลักการของนักจิตวิทยา หรือหลักการของตำรวจ” คชานนท์อมยิ้ม สมองพยายามคิดอย่างรวดเร็วว่าจะตอบโต้อาวุธอย่างไรใน 'ยกนี้' ซึ่งเขารู้ว่าไม่ใช่ยกสุดท้าย เพราะการเดินทางขากลับนิวยอร์ค อาวุธคงไม่ปล่อยให้เขานั่งอยู่เฉยๆ แน่
“นนท์กลัวที่จะมีความสัมพันธ์” อาวุธหรี่ตา ยกมือขึ้นเท้าเอว กางขาออกเล็กน้อย ทำท่ายืนจังก้าให้คชานนท์รู้ว่าต้องการจะคุยอีกนานและจะไม่ให้อีกฝ่าย 'หาทางเอาตัวรอด' ไปได้ง่ายๆ เหมือนทุกๆ ครั้งที่ผ่านมา
“แล้วพี่ไม่กลัวหรือไง”
“พี่ไม่กลัว เพียงแต่พี่ยังไม่เจอใคร หรือไม่คนที่พี่เจอก็มีเจ้าของแล้ว”
“ผมไม่กลัวหรอก เพียงแต่ผมไม่อยากมี” คชานนท์เบ้ปาก
“เลยอยากให้คนอื่นมี” อาวุธพูดต่อ
“ใครพร้อมก็ควรจะมี จะรอเวลาอยู่ทำไมล่ะ ใช่ไหมครับ สถานการณ์ของแต่ละคนไม่เหมือนกัน” คชานนท์ยักไหล่ “แต่ผมยังไม่อยากแต่งงาน พอมีครอบครัวผมจะเอาเวลาที่ไหนมาจัดการกับเรื่องพวกนี้ ผมยังเด็กนะครับคุณพี่ งานผมก็ล้นมือ เงินทองก็กำลังไหลมาเทมา ต้องรีบกอบโกย เขาบอกว่าน้ำขึ้นให้รีบตัก มีโอกาสให้รีบคว้า”
“พี่ว่านนท์ไม่คิดจะมีมากกว่า อย่างที่บอก นนท์กลัวความสัมพันธ์ เลยชดเชยด้วยการจับคู่ให้คนนั้นคนนี้ เห็นคนอื่นมีความสุขแล้วก็บอกตัวเองว่ามีความสุขที่เห็นคนอื่นรักกัน” อาวุธวิเคราะห์คชานนท์
“ผมไม่ได้บอกตัวเอง ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ” คชานนท์ส่ายหน้า เร่ิมจะรู้แล้ว่าอาวุธกำลังต้องการจะสื่อสารอะไร ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจเปิดเกมรุก “แล้วพี่ล่ะ ไม่สนใจจะใช้บริการหาคู่ของคชานนท์หรือครับ”
“พี่นึกว่านนท์ทำมาตลอด”
“ผมทำอะไร” คชานนทถามยอกย้อน
“จับคู่ให้พี่ไง”
“จับตั้งแตเมื่อไหร่ว๊า” คชานนท์ทำเสียงสงสัย เบือนหน้าไปมองทะเลสาบแล้วยกมือขึ้นเกาศีรษะ จงใจให้อาวุธเห็นว่าเขาเลี่ยงที่จะตอบ
...กับพี่วุธต้องใช้วิธีการแบบนี้ สงสัยดีนักเขาก็จะทำให้ยิ่งสงสัย ถ้าบอกว่าเขาจับคู่ เขาก็จะทำให้รู้สึกว่าถูกจับคู่...
...แต่คู่กับใครล่ะ พี่วุธเก่งก็จริง แต่ก็นึกออกได้ไม่ง่ายนักหรอก อย่างน้อยก็จนกว่าจะรักคนที่เขาจับคู่ให้จนถอนตัวไม่ขึ้นเสียก่อน...
...รับรองว่างานมีมีเฮ และได้เฮพร้อมกันหลายๆ คนด้วย เข้าทำนอง ขว้างระเบิดตูมเดียว นกร่วงลงมานอนพะงาบๆ กันหลายตัวเพราะทนพิษรักไม่ไหว ต้องเรียกคุณหมอคชานนท์คนเก่งมาจ่ายยาให้ ไม่งั้นจะไม่รอด...
“ใครหรือนนท์ กษิดิษฐ์หรือใคร” อาวุธถามเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย
“ใครที่ว่านี่พี่คงสงสัยว่าเป็นภาณุวัฒน์” คชานนท์เลิกคิ้ว
“ด้วย งัั้นหรือ” อาวุธอุทาน
“พี่พูดเองนะ พี่บอกว่าผมจับคู่ให้” คชานนท์ยักไหล่
“พี่แค่ถามว่าคุณกษิดิษฐ์หรือใคร”
“ผมก็แค่ถามต่อว่า หรือใคร ที่พี่ถามนี่พี่หมายถึงภาณุวัฒน์หรือเปล่า” คชานนท์ตอบ “แต่ภาณุวัฒน์กับพี่นี่คนละแนวกันเลยนะ ผมจะจับคู่ให้ใครผมก็ดูตาม้าตาเรืออยู่หรอกครับ”
“แสดงว่านนท์ยอมรับแล้ว”
“พี่บอกว่าผมจับคู่ให้ พี่เป็นคนพูดเองต่างหาก ผมแค่ไหลไปตามหัวข้อการสนทนา” คชานนท์ยักไหล่อีกครั้ง
“พี่จะเลือกของพี่เอง นนท์ไม่ต้องมาช่วยหรอก และถ้าห่วงว่าพี่จะลืมนทีไม่ลง...” อาวุธขยับเข้ามาใกล้ น้ำเสียงเยือกเย็น หยุดพูดไปชั่วครู่ ก่อนจะลดเสียงให้เบาลง แต่พูดอย่างหนักแน่นว่า “เลิกคิดได้แล้ว นทีคืออดีต สิ่งที่ผ่านมาก็ต้องผ่านไป ตอนนี้ พี่คิดว่าพี่เจอคนที่จะมาแทนนทีได้แล้ว”
“ใครครับ” คชานนท์ถาม อยากจะรู้จริงๆ แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวว่าเป็นแค่แผนหลอกล่อของอาวุธเท่านั้น
“เดี๋ยวก็รู้” อาวุธพูดแล้วหันหลังเดินหนีจากคชานนท์ทันทีพร้อมกับชี้มือไปที่รถเพื่อสื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าถึงเวลาเดินทางกลับ
“ว๊า เลยอดได้พูดบิงโก้” คชานนท์ส่งเสียงตามหลังอาวุธ และยืนมองเพื่อนพี่ชายชั่วอึดใจก่อนจะเดินตามช้าๆ “กว่าจะถึงนิวยอร์คจะต้องลับฝีปากกันอีกกี่ยกละเนี่ย เฮ้อ”
...คนที่จะแทนนทีได้ก็ต้องเหมือนนที เท่าที่เขาเห็นก็มีคุณนุซึ่งหน้าตาคล้ายกัน บุคลิกและนิสัยใจคอก็มีส่วนเหมือนบ้าง อาทิตย์ก็ด้วย แต่หน้าตาไม่คล้าย แล้วคนอื่นล่ะ ใคร ภาณุวัฒน์นะหรือ ไม่เหมือนแม้แต่นิดเดียว ส่วนวินเซนต์น้องชายคนละแม่ของนทีนั้น หน้าตา บุคลิก นิสัยใจคอไม่ใกล้เคียงเลย มีอย่างเดียวที่เหมือนกันคือดื้อรั้น เชื่อมั่นในตัวเองสูง...

เสียงร้องเพลงในห้องครัวดังลั่น ประสานกับเสียงอุปกรณ์ทำครัวกระทบกันจนภาณุวัฒน์กลัวว่าจะมีอะไรแตกเสียหาย วินเซนต์บอกว่าจะทำอาหารเย็นให้เขาทานเพื่อเป็นการ 'ฉลอง'
...ฉลองที่จะเป็นแฟนกัน...
...เขาไม่ได้ปฏิเสธแต่ก็ไม่ได้ตอบรับเพราะเอาแต่นั่งก้มหน้าเงียบ แต่วินเซนต์ก็ทึกทักเอาเองและไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น วินเซนต์พูดอะไรบางอย่างกับเขาเป็นภาษาอังกฤษที่เขาไม่เข้าใจ พอบอกให้แปลให้ฟังก็เอาแต่ยิ้ม...
…“เดี๋ยวอีกหน่อยคุณก็จะเข้าใจนะโจโจ้...
...วินเซนต์ชอบเรียกเขาว่าโจโจ้ ตอนนี้เพ่ิมคำว่า โจโจ้ซังเข้าไปด้วยเพราะวินเซนต์มีเชื้อญี่ปุ่น...
…“เวลาตระกูลผมรวมญาติกัน มันส์มากเลยรู้ไหม คุณลองคิดดู สี่ชาติ สี่ภาษา ทั้งถูกกัน ทั้งไม่ถูกกัน แต่ก็ยังชอบจะมารวมกันอยู่นั่นล่ะ แต่ว่าพอพี่ชายผมตาย ทุกอย่างก็เลยเปลี่ยนไป ตอนนี้เราห่างๆ กัน”...
...วินเซนต์ดูเศร้าเมื่อพูดถึงพี่ชาย เขาเองก็ไม่อยากจะซักเพราะกลัวพูดอะไรไม่ถูกใจ...
“Are you gonna stay with the one who loves you” เสียงฮัมเพลงของวินเซนต์ดังขึ้นเบาๆ หลังจากจบการร้องเพลงอื่นเสียงดังลั่น “Or you'll going back to the one you love”
ภาณุวัฒน์หยุดยืนอยู่ที่ประตูห้องครัวและเงี่ยหูฟังเพลงที่วินเซนต์ร้อง แต่ทันใดพ่อครัวจำเป็นก็หยุดแล้วพูดขึ้นโดยไม่หันมามองคนที่ตัวเองพูดด้วย “ออกไปนั่งคอยที่โต๊ะนะโจโจ้ อย่าเข้ามา เดี๋ยวจะไม่เซอร์ไพรซ์”
“คุณทำอะไรทานครับ”
“เดี๋ยวก็รู้” วินเซนต์ตอบแล้้วยกหม้อลงจากเตาด้วยมือเปล่า เมื่อวางหม้อลงบนโต๊ะก็สะบัดมือ พร้อมกับกระโดดโหยง “โอ๊ยย ร้อนน”
ภาณุวัฒน์หัวเราะเบาๆ กับท่าทางตลกของคนตัวโต วินเซนต์หัวเราะตามแล้วยื่นมือออกมาแล้วพูดว่า “เป่าให้หน่อยสิครับโจโจ้”
“ใครบอกคุณยกเตาด้วยมือเปล่า ร้อนก็สมแล้วล่ะ”
“ใจร้ายจริงๆ” วินเซนต์เดินเข้ามาหาภาณุวัฒน์
“ผมจะออกไปคอยข้างนอก” ภาณุวัฒน์พูดแล้วหันหลังแต่ช้ากว่าวินเซนต์ที่คว้าแขนเอาไว้
“ไหนๆ ก็มาแล้ว มาช่วยกันซะเลย คุณไปเอาจานกับช้อนซ่อม เดี๋ยวผมจะไปเตรียมสถานที่” วินเซนต์พูดแล้วจับตัวภาณุวัฒน์หมุนมาเผชิญหน้ากัน ท่าทางไม่เหมือนจะออกจากห้องครัวเพื่อไปเตรียมสถานที่ทานอาหารตามที่พูด
“ขอบคุณนะครับที่ทำอาหารให้ทาน” ภาณุวัฒน์พูดขึ้นมาเบาๆ
“อย่าเพิ่งขอบคุณสิครับ เอาไว้พูดตอนที่ทานเสร็จถึงจะถูก” วินเซนต์ยกนิ้วขึ้นแตะปากแดงๆ ของอีกฝ่าย
“แล้วไม่ออกไปเตรียมโต๊ะทานข้าวหรือครับ”
“เอาไว้ก่อน” วินเซนต์ตอบแล้วก้มหน้าลง พูดเสียงทุ้มต่ำ “โจโจ้ รู้ไหม ผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน น่าตลกดีเหมือนกัน เพื่อนๆ ผมมารู้เข้าสงสัยหัวเราะเยาะกันสนุก”
“ไม่เห็นจะตลก ใครก็ทำกับข้าว”
...อาวุธก็ทำ ผู้ชายตัวโตๆ ยืนอยู่หน้าเตาและทำกับข้าวคล่องแคล่วจนเขาไม่อยากจะเชื่อ ส่วนวินเซนต์ดูเก้งก้าง แต่กลิ่นอาหารก็หอมพอสมควร แสดงว่าน่าจะอร่อย...
...มีแต่ผู้กองธงรบนั่นล่ะ ทำอะไรก็ไม่เป็น ชงกาแฟก็หกเลอะเทอะ...
“แต่ว่าบางครั้งคุณก็ต้องทำให้ผมทานบ้างนะ” วินเซนต์พูดยิ้มๆ “ผมทำเป็นไม่กี่อย่าง ฝึกมาแค่พอเอาชีวิตรอด”
“ครับ” ภาณุวัฒน์พยักหน้า
“โจโจ้ ฟังผมนะ” วินเซนต์ก้มหน้าลงมาใกล้ พูดเสียงนุ่ม “ผมอาจจะไม่เพอร์เฟ็ค แต่ผมก็มีดีเหมือนกัน คุณไม่ต้องห่วง อยู่กับผมคุณต้องมีความสุขแน่ เพียงแค่คุณเปิดใจและลืมเรื่องอื่นๆ ผมรู้ว่าคุณกำลังสับสน ผมรู้ว่าคุณไม่ค่อยจะอยากย้ายมาอยู่ที่นี่กับผมเท่าไหร่นัก”
“อย่าพูดแบบนั้นสิครับ” ภาณุวัฒน์แทรก
“คุณตกอยู่ในสถาวะกดดัน จะอยู่กับคุณพี่ชายก็ไม่เหมาะ จะไปอยู่กับผู้ชายตัวเล็กๆ คนนั้นก็ไม่กล้า พอมาอยู่กับผมคุณก็กลัวว่าคุณพี่ชายจะไม่พอใจ ถ้ายังงั้น...”
“ถ้ายังงั้นอะไรครับ” ภาณุวัฒน์ถามวินเซนต์ด้วยความสงสัยเพราะจู่ๆ อีกฝ่ายก็ทิ้งท้ายไว้ไม่พูดต่อ
“ถ้ายังงั้น...” วินเซนต์ทำท่าคิด “ไปอยู่กับคุณย่าผมซักระยะไหม คุณต้องชอบแน่ บ้านคุณย่าสวยมาก บรรยากาศดี คุณย่าผมก็ใจดี คุณย่าเหงา”
“แต่ว่าผม...”
“เฉพาะช่วงนี้จนถึงตอนที่คุณจะเปิดเรียนเท่านั้นล่ะ ตอนนี้ผมไม่อยากทิ้งให้คุณอยู่หอพักคนเดียว บางทีผมต้องไปทำงาน” วินเซนต์พูดเร็วๆ “ผมกลัวคุณอดตาย”
“บ้า ผมทำกับข้าวเองเป็นหรอก” ภาณุวัฒน์เบ้ปาก
“แล้วจะไปซื้อของยังไงล่ะ ภาษาอังกฤษก็พูดไม่เป็น” วินเซนต์พูดยิ้มๆ
“ผมก็แค่เดินไปหยิบจากชั้นแล้วไปจ่ายเงิน ไม่ต้องพูดกับใครก็ได้”
“ผมเป็นห่วง” วินเซนต์ทอดเสียงอ่อนโยน “ผมไม่อยากให้คุณลำบาก ผมอยากดูแล ไปอยู่กับคุณย่าผมนั่นล่ะดีแล้ว อย่าดื้อนะครับ เด็กดี”
“ใครว่าผมเป็นเด็ก”
“งั้น ถ้าไม่ใช่เด็กก็มาทดสอบกันหน่อยซิ” วินเซนต์ยิ้มกรุ้มกริ่ม ทำท่าจะถอดเสื้อภาณุวัฒน์เลยโดนผลักจนเซไปด้านหลัง
“ไปเตรียมโต๊ะทานข้าวเถอะครับ หิวแล้ว”
วินเซนต์แหงนหน้าหัวเราะอย่างแล้วมองภาณุวัฒน์ด้วยสายตาพราวระยับก่อนจะเดินออกไปจากห้องครัวพร้อมกับฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี
ภาณุวัฒน์มองตามหลังร่างสูงใหญ่นั้นอย่างครุ่นคิด วินเซนต์เป็นคนร่าเริง สนุกสนาน มีอารมณ์ขัน เขายอมรับว่าสบายใจเวลาอยู่กับวินเซนต์เพราะได้หัวเราะอยู่บ่อยๆ 
...แต่เขาก็อดคิดถึงอาวุธไม่ได้ ผู้กองธงรบนั้นเขาก็คิดถึงแต่ก็เบาบางลงไปมาก แต่ความคิดถึงสารวัตรอาวุธกลับเพิ่มขึ้นเรืี่อยๆ...

จตุพลนั่งลงบนของกระถางต้นไม้ถอนหายใจด้วยความหนักใจ ตามองขึ้นไปยังชั้นสามของหอพักนักศึกษาในมหาวิทยาลัย เช่นเคย คชานนท์โทรศัพท์มาสั่งงานเขาอีกจนได้พร้อมกับข้อเสนอใหม่เป็นค่าตอบแทนจำนวนไม่น้อย
“เอาวะ เป็นไงเป็นกัน คงไม่ถึงตายหรอกมั๊ง” จตุพลลุกขึ้นแล้วเดินไตรงยังประตูทางเข้าหอพัก แต่ก็ต้องหยุดทันใดเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของหนุ่มใหญ่คนหนึ่งกำลังเดินเข้าไปในหอพักนักศึกษา
“เฮ่ย อะไวะเนี่ย มาได้ไง” จตุพลหลบฉาก “ตกลงไอ้นนท์มันจะเอายังไงกันวะ งงฉิบหาย ตามมันไม่ทันจริงๆ” จตุพลบ่นแล้วล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงเพื่อโทรศัพท์ไปขอ 'คำปรึกษา'
ทันทีที่คชานนท์ได้ยินสิ่งที่เขาพูด ฝ่ายนั้นก็เงียบไปครู่ใหญ่ จตุพลจึงถามว่า “ว่าไง จะเอาไงดี ศัตรูท่านสารวัตรอาวุธมาโผล่ทำไมที่นี่ เอ็งรู้มาก่อนใช่หรือเปล่านนท์ แต่เอ็งก็ยังส่งกวางน้อยมา กะจะให้เสือขย้ำ”
“ใครเป็นกวาง” คชานนท์ถาม “อ๋อ นายหรือเป็นกวาง ไม่ใช่มั๊ง เลิกหวาดระแวงไม่เข้าเรื่องเสียที”
“ไม่เป็นกวางแล้วจะเป็นอะไร จะให้เป็นเก้งหรือไงวะ” จตุพลกระชากเสียง “ที่มานี่ก็กลัวจะแย่อยู่แล้ว หนีตำรวจไทยมาเจอซีไอเอ แต่กลับเจอทหารพ่วงตำแหน่งผู้ร้ายข้ามแดน ใครมันจะซวยเท่าจตุพลไม่มีอีกแล้ว”
“อย่าทำเป็นใจปลาซิวไปหน่อยเลย เข้าไปข้างใน ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เดินเข้าไปให้ทันกันที่หน้าห้องพักยิ่งดี ถ้าเขาถามก็บอกว่ามารับภาณุวุฒน์แฟนของวินเซนต์”
“แล้ว...”
“แต่ภาณุวัฒน์คงไม่อยู่แล้วล่ะ”
“อ้าว แล้วให้มาทำไมวะ” จตุพลโวยวายเสียงลั่น “ขับรถมาตั้งใกล กว่าจะหาเหตุผลมาโกหกแฟนได้ก็แทบแย่ นี่อยู่มิลานยังอุตส่าห์โทรมาเช็คว่าอยู่ไหน บอกให้รีบกลับไปเฝ้าบ้าน นี่เห็นเราเป็นหมาหรือแฟนก็ไม่รู้”
“คอมมิสชั่นหุ้นน๊อกซ์วิลล์อินดัสตรีนะแจ๊คกี้นะ ท่องเอาไว้” คชานนท์พูด
“ตรูไม่ได้ชื่อแจ๊คกี้โว้ย”
“แจ๊คกี้คือคนที่จัดการเรื่องเรียนให้ภาณุวัฒน์แต่จัดการมั่วไปหมด พันตำรวจโทอาวุธเลยต้องมาทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงเด็ก” คชานนท์พูด
“แกไม่ต้องมาขู่” จตุพลเสียงดังกว่าเดิม “ถ้าท่านสารวัตรจับได้ ไอ้แจ๊คกี้คนนี้ล่ะจะซักทอดว่าใครเป็นคนชักใยอยู่เบื้องหลัง”
“คชานนท์ พ่อของคชานนท์ พ่อของท่านสารวัตรงั้นหรือแจ๊คกี้ คิดหรือว่าท่านสารวัตรจะเชื่อ”
“ไอ้นนท์ ไอ้เพื่อน...” จตุพลกัดฟันกรอด
“จงไปทำตามที่คชานนท์สั่งเดี๋ยวนี้ ทำตามที่บอก เชื่อหัวคชานนท์คนเก่งสิแจ๊คกี้ อย่าสงสัย อย่ามีคำถาม อย่าปฏิเสธการนำทางของคชานนท์” คชานนท์ทำเสียงพูดเหมือนกำลังสะกดจิตคน
“นนท์ แกนี่อายุไม่ใช่น้อยแล้วนะโว้ย ทำเล่นเป็นเด็กๆ”
“ยี่สิบเก้าย่างสามสิบ แก่ที่ไหน” คชานนท์ตอบเสียงร่าเริง
“แกนี่มันร้ายจริงๆ” จตุพลถอนหายใจ เสียงอ่อนลงราวกับจะยอมรับชะตากรรมของตัวเอง
...ถ้าไม่่ใช่เพราะค่าตอบแทนสามเปอร์เซ็นต์ของค่าคอมมิสชั่นของน๊อกซ์วิลล์อินดัสตรีเขาไม่ทำเด็ดขาด...
...ทำอะไรก็ไม่รู้ ให้เข้าไปตามหาตัวภาณุวัฒน์เพื่อพาไปอยู่ด้วย แล้วไอ้เจ้านนท์ก็บอกว่าภาณุวัฒน์อาจจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว อะไรของมัน ไม่เข้าใจสมองของไอ้คนเจ้าแผนการณ์นี่จริงๆ เล๊ย ไหนจะต้องโทรศัพท์ไปหาท่านสารวัตรอาวุธเพื่อแกล้งทำเซ่อว่าตามหาภาณุวัฒน์ไม่เจออีก จะบ้าตาย...

::: End of Chapter 17 :::

[วิหคท่องนภา]

“พี่จะเลือกของพี่เอง นนท์ไม่ต้องมาช่วยหรอก และถ้าห่วงว่าพี่จะลืมนทีไม่ลง...” อาวุธขยับเข้ามาใกล้ น้ำเสียงเยือกเย็น หยุดพูดไปชั่วครู่ ก่อนจะลดเสียงให้เบาลง แต่พูดอย่างหนักแน่นว่า “เลิกคิดได้แล้ว นทีคืออดีต สิ่งที่ผ่านมาก็ต้องผ่านไป ตอนนี้ พี่คิดว่าพี่เจอคนที่จะมาแทนนทีได้แล้ว”

พูดอย่างกะสารภาพรัก และย้ำว่าไม่ต้องคิดมากเรื่อง"คนรักเก่า" เลยนะคะคุณพี่

...คนที่จะแทนนทีได้ก็ต้องเหมือนนที เท่าที่เขาเห็นก็มีคุณนุซึ่งหน้าตาคล้ายกัน บุคลิกและนิสัยใจคอก็มีส่วนเหมือนบ้าง อาทิตย์ก็ด้วย แต่หน้าตาไม่คล้าย แล้วคนอื่นล่ะ ใคร ภาณุวัฒน์นะหรือ ไม่เหมือนแม้แต่นิดเดียว ส่วนวินเซนต์น้องชายคนละแม่ของนทีนั้น หน้าตา บุคลิก นิสัยใจคอไม่ใกล้เคียงเลย มีอย่างเดียวที่เหมือนกันคือดื้อรั้น เชื่อมั่นในตัวเองสูง.

ฮ่าๆๆ ก็ไอ้คำว่าเชื่อมั่นในตัวเองสูงนี่แหละ  ระวังตัวให้ดีเลยนนท์  ยิ่งไปกวนใจพี่แกมากเท่าไหร่ จะสะดุดใจเข้าสักวัน

คิดถึงตอนที่ธงรบบ่นเลย  ฮ่าๆ เหมือนคุณนุจริงๆ  ระวังงงงงงงงงงง

..แต่เขาก็อดคิดถึงอาวุธไม่ได้ ผู้กองธงรบนั้นเขาก็คิดถึงแต่ก็เบาบางลงไปมาก แต่ความคิดถึงสารวัตรอาวุธกลับเพิ่มขึ้นเรืี่อยๆ...

เอร้ย! อย่าเชียวนะน้องโจ้  คนนั้นรักไปก็ช้ำซะเปล่าๆ เย็นชาก็เท่านั้น เจอคนที่ช่างเอาใจใส่เหมือนวิน เหมาะสมกันดีออก

“จงไปทำตามที่คชานนท์สั่งเดี๋ยวนี้ ทำตามที่บอก เชื่อหัวคชานนท์คนเก่งสิแจ๊คกี้ อย่าสงสัย อย่ามีคำถาม อย่าปฏิเสธการนำทางของคชานนท์” คชานนท์ทำเสียงพูดเหมือนกำลังสะกดจิตคน

ฮ่าๆๆๆ  ฮามาก  คิดได้นะมุขสะกดจิต   นึกภาพนนท์กำลังถือเหรียญเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาออกเลย

[arjinn]

คุณคฑาฯ

ตอนแรกอยากให้อาวุธคู่กะภานุวัฒน์
ตอนนี้เปลี่ยนใจมากๆ ให้คู่กับคชานนท์ดีกว่า เจ๋งที่สุดแล้ว

"ตอนนี้ พี่คิดว่าพี่เจอคนที่จะมาแทนนทีได้แล้ว"
หมายถึงใคร... อยากรู้ อยากรู้

[minchy]

เฮ้อ  อยากรู้จังว่า  สารวัตรอาวุธ เลือกใครไว้ในใจ


ใช่คุณพ่อสื่อหรือป่าว 

[reneisance]

แต่ว่า ถ้าอาวุธ กับ นนท์คู่กัน เดี๋ยวก็มีมวยระหว่างอาวุธ กับ อธิคม อีกหรอก ถึงปากบอกรำคาญน้องแต่ยังไงก็รักน้องห่วงใยน้องแหละ
แต่ก็แบบว่า เดาไม่ออก บอกไม่ถูก ห้าๆๆๆๆ เพราะว่าเหมือนเรื่องยังไม่นิ่ง แต่เหมือนดูๆๆ อาวุธอาจจะชอบ นนท์ หรือเปล่า ยังไง

เหมือนคู่วินเซนต์ กับ โจ้ ก็โออยู่

[Little Devil]

เชียร์สารวัตรกับน้องโจ้
นายนนท์ไปรับมือกษิดิษฐ์
น่าจะสมน้ำสมเนื้อมากกว่า
+1

[wan]

เมื่อกามเทพมาจัดการถึงถิ่น อะไร ๆ มันจะง่ายเหมือนที่คิดหรือไม่
มาลุ้นกันต่อ หัวใจเริ่มหวั่นไหว คิดถึงพี่วุธมากกว่าใคร หรือว่าจะสำเร็จ
ลุ้น ๆ ๆ ๆ
+1 เป็นกำลังใจให้พี่นายครับ

[Ak@tsuKII]

+1 แปะไว้ก่อน