หัวข้อ: :::: คดีรัก ภาค 2 ครึ่ง "บทที่ 39 บทส่งท้าย 2 The End" (UP 5/10/2010)

[astral]

มารยาาาาาาาาาาาาาา  

แต่ก็ตรงดี เปิดอกกันไปเลย

[amito]

ไอ้แผนฤษีแปลงสารอาจจะใช้กับเด็กอย่างโจ้ได้ แต่กับอาวุธนี่นะ แน่ใจแล้วเหรอกษิดิษฐ์

[i3igM]

แพรวพราวราวกับเพชร...

แต่คงจะเป็นเพชรรัสเซียนะ...กษิดิษฐ์ 

[wowhaha]

ใจแข็งไว้ครับอาวุธ

[pimkihae]

กษิดิษฐ์แรงดีไม่มีตกเลยจริงๆ
น้องโจ้ สู้ๆๆเค้านะน้องรัก
ใครก็ได้ช่วยมาจับกษิดิษฐ์กลับเมืองไทยไปซะทีเหอะ
ว่าแต่พี่วุธไปคุยอะไรกับวินเซ็นละเนี่ย อยากรู้ๆจัง
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ

[fungfung]

เห็นด้วยที่สุดที่ว่ามารยาเกย์น่ากลัวยิ่งนายกษิดิษฐ์  
แล้วยังไงต่อละที่นี้สารวัตรใจแข็งไว้น้า

[วิหคท่องนภา]

 :man1:พออ่านตอนที่นนท์คุยกับธงรบแล้วก็อดคิดเรื่องอาวุธไม่ได้เลยแฮะ

[Little Devil]

ขัดใจ ขัดใจ
สารวัตรอาวุธท่องไว้
น้องโจ้ น้องโจ้

[Ak@tsuKII]

ชอบกษิดิษฐ์ ถึงจะแอบร้ายนิด ๆ  แต่ไม่ทำให้เกลียดเลย

แต่ละคนมันก็มีเป้าหมายเป็นของตัวเอง มีเหตุผลของตัวเอง ถ้าชอบก็พุ่งชนเลย

แอบเห็นใจกษิดิษฐ์ด้วยซ้ำ อยากให้เค้ามีคู่จังเลย

แล้วน้องนนท์ของอิป้า ไปไหนเนี่ยลูก มาเร็ว ๆ สิ ไม่กลัวกษิดิษฐ์แต่กลัวน้ิองหงิม(ภาณุวัตร)งาบไป
มากกว่า ไม่จริ๊ง

เชียร์น้องนนท์ของพี่วุธ ให้คู่กับพี่วุธของน้องนนท์

 ฮูเร ฮูเร

 

(สมมุติ ถ้าอธิคมรู้ว่าน้องนนท์เป็นเมียอาวุธ อยากจะเห็นหน้าจริง ๆ ว่าจะเป็นยังไง ฮ่า ๆๆๆๆๆๆ )

[K2KARN]

แรงๆแบบนี้อ่ะนะโจ้ตามไม่ทันหรอก ซื่อๆแบบนั้นล่ะนะ
เฮ้อแล้วจะเป็นยังไงต่อไปล่ะเนี่ย

[Army_boy]

อยากรู้ว่าพ่อจอมวางแผน จะหาทางเอาตัวรอดไปอีกนานแค่ไหน อิอิอิอิ

[katawoot]

ดูดีๆ กษิดิฐน่าสงสารจะตาย ยังมีคนที่ร้ายกว่าแน่ะ

Awoot Chapter 15

อาวุธละสายตาจากหิมะสีขาวที่กำลังโปรยปรายแล้วหันเข้าไปมองห้องนั่งเล่น เขายืนอยู่ที่ระเบียงมานานแล้วตั้งแต่ตื่นนอน กษิดิษฐ์กำลังแต่งตัวและจัดกระเป๋าเพื่อเดินทางต่อไปชิคาโก้ ภาณุวัฒน์เก็บตัวอยู่ในห้องตั้งแต่เมื่อคืน ไม่เหมือนทุกวันที่มักจะตื่นแต่เช้ามาเตรียมอาหารเช้าและชงกาแฟ
...และแม้แต่กลางดึกก็ไม่แง้มประตูแอบมองดูเขานอน!
...เขารู้ว่าภาณุวัฒน์แอบดูเขาตอนกลางคืน ปกติหากภาณุวัฒน์เข้าห้องนอนแล้วมักจะไม่ออกมาอีก แต่คืนแรกที่กษิดิษฐ์มาพักด้วย กลางดึกภาณุวัฒน์แง้มประตูออกมาดูเขาถึงสามครั้ง นี่คงคิดว่าเขาเข้าไปนอนกับกษิดิษฐ์...
“เสร็จแล้วครับ พร้อมเดินทาง” เสียงของกษิดิษฐ์ดังขึ้นพร้อมกับกับร่างสูงโปร่งลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากห้องนอน วันนี้กษิดิษฐ์แต่งตัวง่ายๆ ด้วยกางเกงยีนส์และเสื้อไหมผมหนาสีดำ มีผ้าพันคอสีม่วงเข้มพันรอบคอเอาไว้หลวมๆ หน้าตาสดชื่นเป็นพิเศษ
“สารวัตรแน่ใจนะครับว่าสะดวกไปส่งผมที่สนามบิน” กษิดิษฐ์ยิ้มกว้างให้อาวุธ
“สะดวกครับ” อาวุธเดินเข้าไปหาและยกกระเป๋าของเดินทางของอีกฝ่าย
“ผมถือเองก็ได้” กษิดิษฐ์แตะมือของนายตำรวจ
“ผมถือให้ดีกว่า” อาวุธแย้ง
“นี่ไง สุภาพบุรุษขนานแท้ แบบนี้ผมถึงได้ชอบสารวัตร” กษิดิษฐ์เอียงหน้า คุยกับอาวุธด้วยใบหน้ายิ้มๆ
“ผมก็ทำแบบนี้กับทุกคนที่เป็นแขก”
“ต่อจากนี้ผมไม่ใช่แขกแล้วนะครับ” กษิดิษฐ์เปลี่ยนเป็นสีหน้าเคร่่งขรึม น้ำเสียงจริงจัง “ขอบคุณนะครับสำหรับเมื่อคืน ผมจะไม่มีวันลืมเลย”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ เรื่องแบบนั้นไม่จำเป็นต้องขอบคุณกัน” อาวุธตอบเสียงเรียบแล้วลากกระเป๋าตรงไปที่ประตูอพาร์ทเมนท์
“ผมจะแวะกลับมาที่นิวยอร์คหลังปีใหม่” กษิดิษฐ์พูดและหยุดยืนอยู่ด้านหลังของอาวุธซึ่งกำลังเปิดประตู “เผื่อสารวัตรจะมีเวลาว่างให้ผมบ้าง”
“ถ้าไม่มีเรื่องงานเข้ามาผมก็ว่าง” อาวุธตอบแล้วผายมือให้กษิดิษฐ์เดินออกไปก่อน แต่อีกฝ่ายยังไม่ยอมขยับ
“ถึงไม่ว่างผมก็จะมา และมาอยู่รอที่นิวยอร์คจนกว่าสารวัตรจะว่าง” กษิดิษฐ์มองตาอาวุธก่อนจะขยับเข้ามาใกล้และทำท่าจะสวมกอด อาวุธก้าวถอยหลังแต่ติดขอบประตูและช้ากว่ากษิดิษฐ์ซึ่งรีบใช้จังหวะนี้ให้เป็นประโยชน์ โอบกอดร่างสูงใหญ่ของนายตำรวจมาดนิ่งเอาไว้อย่างแนบแน่น
“ออกจากอพาร์ทเมนท์ผมคงไม่มีโอกาสทำแบบนี้อีกแล้วใช่ไหมครับสารวัตร” กษิดิษฐ์พึมพำ แนบแก้มลงกับแผ่นออกของสารวัตรหนุ่ม พลันสายตามองไปเห็นประตูห้องนอนของภาณุวัฒน์เปิดแง้มอยู่จึงตัดสินใจแหงนหน้าขึ้นไปจูบปลายคางของอาวุธ
“คุณกษิดิษฐ์” อาวุธห้ามเสียงแผ่ว
“ผมจะรอ” กษิดิษฐ์พูดเบาๆ แล้วยื่นปากเข้าไปหานายตำรวจเพื่อจูบแก้มอีก อาวุธเอียงหน้าหนีเพราะคิดว่าอีกฝ่ายจะจูบที่เดิม กษิดิษฐ์จึงโชคดี พลาดจากแก้มของอาวุธ แต่กลับกลายเป็นว่าอาวุธเอียงหน้ามาทำให้ริมฝีปากสัมผัสกัน
“ไปเถอะครับ” อาวุธขยับตัว มือข้างที่ว่างยกขึ้นแกะมือของกษิดิษฐ์ออกจากการโอบกอด กษิดิษฐ์ปล่อยมืออย่างอ้อยอิ่ง และอดไม่ได้ที่จะปรายตากลับไปมองประตูห้องนอนของภาณุวัฒน์และเห็นว่ากำลังถูกดึงให้ปิดสนิท

ภาณุวัฒน์ถอนหายใจหนักๆ หลายครั้ง มือที่กำลังเก็บของใส่กระเป๋าเดินทางรู้สึกอ่อนแรงโดยไม่ทราบสาเหตุทำให้กรอบรูปที่อยู่ในมือหล่นลงกับพื้น ภาณุวัฒน์ก้มลงเก็บแล้วยืนนิ่งมองรูปภาพในกรอบด้วยสายตาครุ่นคิด จากนั้นจึงวางลงในกระเป๋าแล้วรูปซิปปิดช้าๆ
“ทำอะไร” เสียงห้าวๆ ดังขึ้นทางด้านหลัง
“เอ่อ...ผม...” ภาณุวัฒน์สะดุ้งโหยงเพราะไม่รู้ว่าอาวุธมายืนอยู่ใกล้ๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่
“จัดกระเป๋า จัดทำไม” อาวุธถาม สายตามองกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ซึ่งวางอยู่บนเตียง
“ผม...” ภาณุวัฒน์อึกอัก
“จะไปไหนหรือ”
“พี่วุธครับ ผมไม่อยากรบกวนพี่ คือว่า...”
“อยู่ดีๆ ก็จะไป มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นสิ” อาวุธจ้องหน้าภาณุวัฒน์ แต่อีกฝ่ายหลบตา ก้มลงมองพื้นเช่นเคย
“ไม่มีอะไรครับ เพียงแต่ว่าผมคิดว่าถึงเวลาแล้ว” ภาณุวัฒน์พูดเสียงเบา
“ทำไมไม่บอกก่อน อยู่ดีๆ ก็จะไปแบบนี้คิดว่าเจ้าของห้องพักเขาจะคิดยังไง” อาวุธพูดเสียงเรียบ
“ผมขอโทษ”
“ภาณุวัฒน์” อาวุธถอนหายใจเบาๆ “ผมไม่รู้ว่ามันมีเรื่องอะไร แต่ถ้าเป็นเพราะคุณกษิดิษฐ์มาที่นี่ ก็ไม่จำเป็นหรอกที่จะย้ายออกไป เว้นเสียแต่ว่าไม่อยากอยู่แล้ว”
“ผมต้องยืนหยัดด้วยตัวเองบ้าง” ภาณุวัฒน์เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าเรียบนิ่งของอาวุธ แต่ก็สบตานายตำรวจได้ไม่นานก็ต้องหลบตา ก้มหน้ามองหน้าอกของอีกฝ่าย
“ไปอยู่คนเดียวยังงั้นหรือ...”
ภาณวัฒน์ส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ผมคิดว่าจะไปพักกับ...”
เสียงกริ่งที่ประตูดังขึ้น อาวุธหันไปมองแล้วหันมาส่งสายตาให้ภาณุวัฒน์ซึ่งชายหนุ่มรู้ดีว่าเป็นคำสั่งให้ 'นั่งคอยอยู่ตรงนี้ เรายังคุยกันไม่จบ'
อาวุธเดินออกจากห้องไปเงียบๆ ภาณุวัฒน์ถอนหายใจแรงๆ มือที่กำลังรูดปิดกระเป๋าหยุดนิ่ง จากนั้นจึงทิ้งตัวลงนั่งบนของเตียง ตามองไปยังประตูห้องนอนของตัวเอง
...อาวุธดูท่าทางไม่อยากให้เขาไป เพราะอะไร เป็นห่วงหรือว่า...
...หรือว่า...
...ไม่ เขาไม่กล้าแม้แต่จะคิด...

จตุพลถูมือไปมาไม่ใช่เพราะความหนาวแต่เพราะประหม่า ในตึกอพาร์ทเมนท์แห่งนี้ติดฮีทเตอร์เพื่อความอบอุ่น แต่เขาก็ยังรู้สึกเย็นยะเยียบ เขายอมรับว่ากลัวอาวุธแต่วันนี้เขาได้รับ 'คำสั่งข้ามทวีป' จากคชานนท์ว่าถึงเวลาแล้วที่จะต้องมารับตัวภาณุวัฒน์ไปอยู่ด้วย 'ตามแผน'
ประตูถูกกระชากเปิดออก ร่างสูงใหญ่ของอาวุธยืนตระหง่านก้มลงมองเขาด้วยใบหน้าเรียบตึง จตุพลสะดุ้งเพราะเห็นชัดเจนว่านายตำรวจหน้าดุกำลังอารมณ์ไม่ดี
“คุณเองหรือ” อาวุธพูดเสียงห้วน
“เอ่อ ครับผม ใช่ครับท่านสารวัตร” จตุพลตอบเสียงตะกุกตะกัก
“คชานนท์บอกให้มาใช่ไหม” อาวุธถามต่อ
“เอ่อ ครับผม” จตุพลพยักหน้า
“กลับไปซะ”
“แต่ว่า...”
“แต่ว่าอะไร” อาวุธจ้องหน้าจตุพล
“แต่ว่า...” จตุพลยังพูดไม่ออก
“คุณอยู่กับแฟนไม่ใช่หรือ อพาร์ทเมนท์ก็ไม่ได้ใหญ่มากมาย เอาภาณุวัฒน์ไปอยู่ด้วยจะอยู่กันยังไง หรือว่าจะให้อยู่เฉพาะตอนที่แฟนไปบิน พอกลับมาก็ต้องโยกย้ายภาณุวัฒน์ไปที่อื่น”
“พี่รู้...” จตุพลเลิกคิ้ว
“ผมเป็นตำรวจ เรื่องแค่นี้สืบกันไม่ยาก”
“ผมแค่ทำตามคำสั่งคชานนท์” จตุพลให้เหตุผล
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ผมจัดการเอง คุณกลับไปได้แล้ว ขอบใจมาก” อาวุธสั่ง
“แต่ว่า...”
อาวุธไม่ฟังคำพูดอึกอักของจตุพล สายตาคมกริบมองข้ามศีรษะของอีกฝ่ายไปด้านหลังเมื่อเห็นว่ามีใครคนหนึ่งกำลังเดินมา จตุพลมองตามและขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“ผมมารับภาณุวัฒน์” ผู้ชายคนที่เดินมาพูดขึ้น “โจ้เก็บของเสร็จหรือยังครับ”
“เสร็จแล้ว” อาวุธตอบเสียงเบาแล้วก้มลงมองจตุพล สายตาสื่อสารเหมือนจะให้คนที่ยืนทำหน้ามุ่ยอยู่เข้าใจว่าตัวเองควรจะไปได้แล้ว
จตุพลยอมรับว่าตัวเองกลัวแต่ด้วยความเสียดาย 'ค่าจ้าง' ที่คชานนท์เสนอให้จึงทำเป็นใจดีสู้เสือ
“ขอผมคุยกับภาณุวัฒน์หน่อยได้ไหมครับท่านสารวัตร” จตุพลพูดเสียงสุภาพนอบน้อม
“เชิญ” อาวุธเปิดประตูกว้างแล้วถอยหลังให้ชายหนุ่มทั้งสองคนเดินเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูตามเสียงดัง จตุพลสะดุ้งแต่วินเซนต์ยืนนิ่ง
“ตกลงภาณุวัฒน์จะไปอยู่กับใคร” อาวุธถามทั้งสองคน จตุพลซึ่งยืนอยู่ตรงกลางด้วยความสูงเพียงเสมอไหล่ของหนุ่มห้าวทั้งสองคนแหงนมองหน้าอาวุธสลับกับวินเซนต์แล้วตอบว่า
“คชานนท์สั่งให้ผมมารับภาณุวัฒน์ให้ไปอยู่ด้วยเพื่อแบ่งเบาภาระท่านสารวัตรครับผม เห็นบอกว่าเคยคุยกันแล้ว ผมก็เลย...”
“ผมว่าให้ภาณุวัฒน์ตัดสินใจดีกว่า” วินเซนต์ตอบ
“ผมจะรู้ได้ยังไงว่าคุณสองคน คนใดคนหนึ่งจะดูแลภาณุวัฒน์ได้” อาวุธถาม แต่สายตามองแต่วินเซนต์ ในใจพูดกับตัวเองว่าหน้าตาวินเซนต์ไม่เหมือนนทีเลยแม้แต่น้อยทั้งที่เป็นน้องชายต่างมารดา อย่างเดียวที่เขาพอจะมองเห็นว่าคล้ายกันคือดวงตาที่มุ่งมั่น
“ผมปกป้องโจ้ได้แน่นอน ผมจะไม่มีวันให้โจ้เป็นอะไรเด็ดขาดตราบเท่าที่อยู่ในความดูแลของผม” วินเซนต์พูดเสียงเข้ม จตุพลขมวดคิ้วเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายตัวโตทั้งสองคนทำหน้าบึ้งใส่กันเกินเหตุ ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนเป็นกวางน้อยกำลังยืนอยู่ตรงกลางช้างศึกสองเชือกที่กำลังจะชนกัน
“ผมจะไปตามภาณุวัฒน์ คุณสองคนรออยู่ที่นี่” อาวุธผละจากชายหนุ่มทั้งสองแล้วเดินไปยังห้องนอนของภาณุวัฒน์

“สารวัตรครับ ผมขอโทษ คือว่าผมจะบอกสารวัตรพอดี แต่ว่า...” ภาณุวัฒน์พูดขึ้นทันทีที่เห็นอาวุธเดินเข้ามาในห้องแต่ก็อึ้งไปทันใดเมื่อเห็นแววตาของนายตำรวจ
“ไปอยู่กับจตุพลก็แล้วกัน” อาวุธสั่งเสียงราบเรียบ
“แต่ว่า วินเซนต์...” ภาณุวัฒน์ขมวดคิ้ว สงสัยในคำพูดของอาวุธ
“เขาทำงานอันตราย อยู่กับเขาเสี่ยง” อาวุธหยิบกระเป๋าของภาณุวัฒน์แล้วเดินไปที่ประตู
“แต่วินเซนต์เป็นนักศึกษา เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยนิวยอร์คนะครับ” ภาณุวัฒน์แย้ง
“นั่นมันบทบาทสมมุติ เป็นภาพบังหน้า” อาวุธหันมาพูดกับภาณุวัฒน์
“หมายความว่ายังไงครับ”
“เชื่อผมเถอะ” อาวุธจ้องตาภาณุวัฒน์ “รู้ไหมว่าทำไม”
“สารวัตรห่วงผม”
“ถ้าไม่ห่วงก็ไม่พามาจากสนามบินหรอก จำเอาไว้”
“ผม...”
“ภาณุวัฒน์ อยากจะตอบแทนบุญคุณผมไหม” อาวุธเลิกคิ้ว
“ครับ ผมไม่มีวันจะลืมหรอกครับที่พี่วุธช่วยผม” ภาณุวัฒน์แหงนหน้ามองอาวุธด้วยสายตาเศร้าๆ
“ไปอยู่กับจตุพล เพื่อนของคชานนท์ซักพัก” อาวุธหันไปมองประตูห้อง
“จตุพล...คชานนท์...” ภาณุวัฒน์ทวน
“คชานนท์เป็นเพื่อนรุ่นน้องของธงรบ เขาสนิทกัน”
“ผู้กองธงรบ นี่หมายความว่า...” ภาณุวัฒน์พึมพำแล้วเม้มปาก
...ผู้กองธงรบให้คุณคชานนท์มาช่วยเรา ตั้งแต่ที่โรงพยาบาล แล้วก็อีกหลายๆ เรื่อง รวมถึงเรื่องให้มาเรียนที่อเมริกาด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้...
...นี่หมายความว่ายังไง ผู้กองธงรบยังห่วงใจเราอยู่ยังงั้นหรือ...
“ผมไม่อยากจะพูดเรื่องนี้ให้ฟังหรอกเพราะกลัวว่าจะทำให้คิดมาก แต่ถ้าต้องไปจากที่นี่ก็ขอให้ไปอยู่กับเพื่อนของคชานนท์ดีกว่าไปอยู่กับซีไอเอ”
“วินเซนต์เป็น...”
“ผมเป็นซีไอเอแล้วเป็นไง” เสียงห้าวๆ ของวินเซนต์ดังขึ้นที่หน้าประตู “ผมไม่เหมือนคุณ”
“หยุดพูด” อาวุธหันไปชี้มือห้ามวินเซนต์ด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวแล้วเดินตรงไปที่ประตูเพื่อออกไปจากห้อง
“วินเซนต์” ภาณุวัฒน์พึมพำ รู้สึกตกใจและแปลกใจ ภาพชายหนุ่มอารมณ์ดีที่ชอบแหงนหน้าหัวเราะเสียงดังช่างแตกต่างไปจากวินเซนต์ในเวลานี้เหลือเกิน วินเซนต์ดูเคร่งขรึมและท่าทางเอาเรื่อง และที่สำคัญดูไม่เป็นมิตรกับอาวุธ
“คืนนั้น เราไม่น่าจะคุยกับเลย คุณไม่ควรจะรื้อฟื้นเรื่องนั้น” วินเซนต์หันไปพูดเสียงกร้าวกับอาวุธพอให้ได้ยินกันสองคน
“คุณชอบภาณุวัฒน์ เจอกันแค่ไม่กี่วันคุณก็ชอบภาณุวัฒน์แล้วหรือ ถึงขนาดจะมารับไปอยู่ด้วย บอกมาตามตรงดีกว่า คุณต้องการอะไร” อาวุธถามวินเซนต์
“ถ้าแค่พยักหน้าทักทายกันโดยที่ผมรู้แค่ว่าคุณเป็นคนที่ช่วยเหลือภาณุวัฒน์ และคุณก็รู้แค่ว่าผมชื่อวินเซนต์ เราก็คงไม่...” วินเซนต์พูดเสียงเบากับอาวุธ จ้องตาเขม็ง
“ว่าไงภาณุวัฒน์ จะไปอยู่กับใคร” อาวุธแทรกขึ้นมาก่อนที่วินเซนต์จะพูดจบประโยค
“ผม เอ่อ...” ภาณุวัฒน์อ้ำอึ้ง ปรายตาไปมองชายหนุ่มร่างเล็กพอๆ กับเขาที่ค่อยๆ โผล่หน้ามาให้เห็นทางด้านหลังร่างสูงใหญ่ของวินเซนต์ซึ่งเขาคิดว่าน่าจะเป็นจตุพลคนของคชานนท์
...เพื่อนรุ่นน้องของผู้กองธงรบซึ่งสนิทกัน...
...ทำไม...
...ทำไมยังจะต้องมาอะไรกับเขาอีก เขากำลังจะตัดใจได้อยู่แล้วเชียว ทำไมต้องทำแบบนี้...
ภาณุวัฒน์ถอนหายใจยาวๆ รู้สึกลำบากใจยิ่งนักที่ต้องตัดสินใจอะไรแบบนี้
...สารวัตรอาวุธไม่รั้งเขาไว้เลย ถือกระเป๋าจะเดินออกไปส่งด้วยซ้ำ แต่ทำไมต้องบอกให้เขาไปกับเพื่อนของคุณคชานนท์...
...หรือว่าผู้กองธงรบขอให้พี่วุธดูแลเขาตอนที่อยู่อเมริกาเหมือนที่ให้คุณคชานนท์มาดูแลเขาที่โรงพยาบาลตอนนั้น...

***end of chapter 15***
 

[วิหคท่องนภา]

โหย อาวุธ.....ทำตัวอย่างกะพ่อหวงลูกสาว   โจ้น้อยใจจะตายอยู่แล้ว



รอตอนอาวุธฉะกับนนท์นะคะ 5555  ป่านนี้วุธเตรียมเฉ่งเรียบร้อยแล้ว

[nuttykung]

โอ้ย ปวดตับ อย่าค้างคานานครับพี่นาย เครียดๆๆๆๆๆ

[minchy]

ยังไม่ทันจะได้เคียร์กันเลย   กลายเป็นต้องให้ไปซะแล้ว


ถ้าไปอยู่กะจตุพล  นี่อีกแปปจะไปรับกลับมาใช่มั้ยค่ะ

[i3igM]

โจ้เอ้ยยยยยย...พ่อหมีน้อย


 

[everytime]

น้องนนท์เมื่อไหร่จะมาหาพี่วุธ

รู้มั้ยพี่วุธรอลงทัณฑ์อยู่ อิอิอิ

[meduza]

เฮ้อสงสารน้องโจ้
เริ่มรักพี่วุธแล้วใช่ม๊าถึงได้มีอาการน้อยใจที่เค้าให้ไปแบบไม่รั้งไว้เลย
แต่นั้นเป็นเพราะพี่วุธคิดว่าถ้าจะไปขอคืนจะง่ายกว่าไงจ๊ะน้องโจ้อิอิ
เพราะถ้าไปกับวินเซนต์ก็เสี่ยงแถมยังเหมือนฝากปลาย่างไว้กับแมวนะซิพี่วุธออกจะห่วงน้องโจ้นะ
โอ๋ๆคนดีอย่าน้อยใจน๊ารักน้องโจ้มากมาย
รออ่านตอนต่อไปฮับ

[wan]

สงสารกวางน้อย สองตัว อยู่ระหว่างเสือกับสิงห์โต
เหตุการณ์จะเป็นไปตามที่กามเทพวางแผนไว้หรือจะผิดแผนคงต้องตามอย่างใกล้ชิด
+1 เป็นค่าตั๋วเครื่องบิน ให้พี่นายจัดการปัญหานี้ให้จบ จบแบบสวย ๆ ด้วยนะครับ 

[Y2Y]

โอ้โห  วินเซนต์เป็น ซีไอเอ เลยเหรอ

[วิหคท่องนภา]

“นนท์ คิดจะทำอะไร บอกพี่มาตรงๆ” อาวุธพูดแทรกคชานนท์ที่กำลังอธิบายเสียงเจื้อยแจ้วขณะที่เขาฟังบ้างพลางคิดถึงภาพต่างๆ ในอดีตบ้าง
“เปล่า ผมไม่ได้คิดจะทำอะไร ทำไมพี่ต้องคิดว่าผมจะทำอะไร” คชานนท์ตอบ
“ถ้านนท์คิดจะทำอะไร รู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าพี่จับได้” อาวุธตัดสินใจขู่คชานนท์ เขาสงสัยว่าคชานนท์กำลังทำอะไรบางอย่าง แต่เขายังคิดไม่ออก

รอดูตอนจับได้!!

[va_yu]

น้องโจ้ของพี่....บทไม่มีคนสนใจก็ไม่มีเอาเสียเลย
บทจะมีก็มีเสียเยอะเกินไป...เหมือนลูกแมวตัวเล็กๆ
คนโน้นอุ้มทีคนนี้อุ้มที...วาดหวังอยากมีเจ้าของที่รักจริงดูแล...
แต่ก็ไม่รู้ว่าคนนั้นคือใครดี..เฮ้อ!

ชมคนแต่งหน่อยค่ะ เขียนเก่งจนแม่ยกจะตีกันแล้วนะคะ....
+1ให้ทุกรอบ

[morrian]

เล่นเอาซีเครียดกันเลยทีเดียวว 

ต่อๆๆๆๆค้าบ อิอิ 

[arjinn]

กร๊ากกกก คุณคฑาฯ
อ่านแล้วเดาไม่ถูกเลยว่าจะเป็นยังไงต่อไป
ผูกกันเข้าไป เดี๋ยวก้อแก้ยากหรอก หุหุ


ห่วง หมายถึง เครื่องคล้อง ของที่เป็นวง
ห่วง หมายถึง พะวง กังวล หรือ ผูกพัน เป็นกังวล
หุหุ

[naiin]

คิดอะไรเองเป็นมั่งปล่าวโจ้

[alterlyx]

หนทางยังอีกยาวไกล ... น้องโจ้จะมีแรงเดินต่อไปจนสุดทางมั้ยเนี่ย 

[Little Devil]

น้องโจ้ของพี่....บทไม่มีคนสนใจก็ไม่มีเอาเสียเลย
บทจะมีก็มีเสียเยอะเกินไป...เหมือนลูกแมวตัวเล็กๆ
คนโน้นอุ้มทีคนนี้อุ้มที...วาดหวังอยากมีเจ้าของที่รักจริงดูแล...
แต่ก็ไม่รู้ว่าคนนั้นคือใครดี..เฮ้อ!

ชมคนแต่งหน่อยค่ะ เขียนเก่งจนแม่ยกจะตีกันแล้วนะคะ....
+1ให้ทุกรอบ

^
เห็นด้วย โยนกันไปโยนกันมา
น้องก้อมีหัวใจ
วินเซนต์เข้ามามีอะไรแอบแฝง
+1

[railay]

 

[┗◎┗◎]

เป็นกำลังใจให้น้องโจ้ และพี่นาย

[Ak@tsuKII]

+1 ค่า

วินเซนต์ซีไอเอหรือเนี่ยไม่ธรรมดาเลย อุอุ จะดีหรือร้ายหว่า ???

น้องนนท์ของอิป้า เมื่อไหร่จะบินถึงคระ 55

อยากให้อิพี่วุธจัดการคนเจ้าคิดเจ้าวางแผนแระ

ส่วนจตุพล แอร๊ยย ตัวเล็กเหมือนภาณุวัตรหรือ O.o"

อุตส่าห์แอบเชียร์ให้คู่กษิดิษฐ์ งั้นก็ไม่ได้แล้วจิ หุ่นไม่ให้ =="

ส่วนกษิดิษฐ์ร้าย(เจ้าเล่ห์ นิด ๆ )แบบน่ารักค่ะ  55

อ่านะ คนเรามันก็ต้องมีบ้าง  ถ้าเห็นอะไรที่จะเป็นอุปสรรค

ก็ต้ิองกำจัดไว้ก่อน เพื่อนเพิ่มเปอร์เซนต์ของชัยชนะ

เอาใจช่วยกษิดิษฐ์ให้เจอรักแท้ อยากให้เ้ค้ามีคู่

ทั้ง ๆ ที่เพอร์เฟคต์แต่ก็อาภัพรักเน้ออออ แถมยังฝังใจอยู่กับอธิคมอีก

(กษิดิษฐ์แรง ใจกล้า แรด 55 ถ้าคู่่กะจตุพลที่บื้อ ๆ ฉายแววกลัวเมียคงน่ารัก+ฮาอะ

แต่ก็นะ เป็นไปไม่ได้แล้ว เพราะจตุพลตัวเล็กพอ ๆ กับภาณุวัตร^^' อดจิ้นคู่นี้เลย แง่ม ๆ(เพ้ออะไรเนี่ยตรู-;;-))  


มาต่อไว ๆ นะคะ รออ่านค่าาา