หัวข้อ: Violet K!ss : A Journey Of Love ~* << กว่าจะมาเป็นรัก >> ลงบทสุดท้ายแล้วคัฟ

[broke-back]

มีเหตุการณ์ให้ลุ้น

ตลอดเลยน่ะ..มิก


คราวหน้าจะอะไรอีก

เฮ้อออออ เหนื่อยใจแทน เจรงเจรง

+1 ให้นะ..ไอ่มิกขี้งอน ฮ่าฮ่า

[BeeRY]

เหลียงนี่ยังไงหว่า...หึหึ (หัวเราะแบบมีเลศนัย)
แต่อ๊อฟ แกจะกลับไปคบกิ๊ฟจริงเหรอ งี้มิกก็เสียใจแย่ดิ...
ขอบคุณที่มาต่อค่า รออ่านตอนต่อไปน๊า

[mecon]

บ๋อมจะกล้าสู้หน้ามิกมะ หึหึ แต่ละคนทำเพื่อเพื่อนทั้งนั้น
ไอ่สิ่งที่มิกเหนอยากจะไม่ได้อธิบายอะไรทั้งหมดอ่ะนะ
แต่ถ้ามันไม่ยอมพูดก็อย่าได้่แคร์  ไหนว่าเป็ฯแฟนกันไหนว่ารัก
นอนก็อยู่ใกล้ๆกันคิดจะโผล่หัวมาดูแฟนตัวเองมะนั่น ไ่อคนบ้า

[ขนม]

ตกลงนี้มันอะไรยังไงกันเนี้ย
รีบมาต่อนะ ^^

[MachiKo]

มาต่อแล้วคัฟๆๆๆๆ 

บทที่ 12 : Walking..~*

   ผมมองหน้าเหลียงแล้วยิ้ม " นายไม่ต้องเฝ้าเราก้อได้นะ เดี๋ยวจะเบื่อเปล่าๆ " ผมกล่าวขึ้น เพราะดูท่าทางแล้วตัวเค้าก้อมีเพื่อนที่จะต้องไปดูแลอีก
" ไม่เป็นไรหรอก!! แล้วนายจะอยู่คนเดียวเหรอไง ? ที่ห้องอ๊อฟก้อมีทั้งบ๋อมทั้งกิ๊ฟอยู่แล้ว " เหลียงบอก
ผมองหน้าเค้า แล้วพยักหน้า เค้าช่างดีกับผมจัง..ถ้าอ๊อฟได้ครึ่งนึงของเค้า..ก้อคงจะดี
" นายอยู่แต่ในห้องนี้ไม่เบื่อเหรอ ? ถ้าเป็นเราคงออกไปเดินเล่นแล้วล่ะ " เค้าพูดขึ้น
" ก้ออยากไปอยู่อ่ะ..แต่ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดี!! " ผมบอก
" งั้นไปที่สวนหย่อมข้างล่างก้อได้ ไปยืดเส้นยืดสายหน่อยจะได้ไม่เบื่อ..เดี๋ยวเราพาไปเอง " เค้าพูด แล้วยื่นมือออกมา
ผมมองหน้าเค้า..แลลังเลอยู่พักนึง ( เอาวะ!! ไปหน่อยก้อดี จะได้ทำอะไรที่ลืมๆอ๊อฟมัน ) แล้วผมก้อส่งมือให้เค้าฉุดผมลุกขึ้น..
เหลียงพาผมลงไปเดินเล่นที่สวนหย่อมข้างล่าง ผมจำไม่ได้แล้วว่า ได้เห็นดอกไม้สวยๆ แล้วได้สัมผัสแสงแดดอุ่นๆครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ หลังจากที่ได้อยู่แต่ในห้องที่มีแต่กลิ่นยา และถุงมือยางของโรง'บาล
บรรยากาศรอบๆตัวผมในตอนนี้ มีแต่ความสงบร่มรื่น ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ..มันทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นยังไงก้อไม่รู้...
" อยากออกจากโรง'บาลเร็วๆจัง จะได้กลับไปเจอเพื่อนๆต่อ " ผมพูดขึ้น
" พรุ่งนี้ก้อได้กลับแล้วนี่..อีกวันเดียวเอง " เหลียงบอก
" อือใช่...พรุ่งนี้แล้ว ดีใจจัง!! " ผมพูด
" แต่ถึงยังไง..เราก้อต้องมาเยี่ยมไอ้อ๊อฟมันอีกอยู่ดี กว่ามันจะออก ก้อตั้งวันอังคารแน่ะ " เค้าพูด แล้วมองหน้าผม…
" เรา..คงจะไม่มาเยี่ยมเค้าหรอก.." ผมพูดขึ้น
" อ้าว!! ทำไมล่ะ ? หรือว่านายหมดรักไอ้อ๊อฟมันแล้ว.." เค้าถาม
" อาจเป็นได้..ทีเค้ายังลืมเราได้เร็วขนาดนี้ แล้วเราจะลืมเค้ามั่งไม่ได้เหรอ ? "ผมถามกลับ
" นายรู้ได้ไงว่า ไอ้อ๊อฟมันลืมนายแล้ว ? " เหลียงถามผม
" ก้อวันนี้เรายังเห็นเค้ากอดกับกิ๊ฟอยู่ในห้องเลย..อย่างนี้จะไม่ให้เราคิดเหรอ ? " ผมบอก ( ยิ่งพูดยิ่งเจ็บใจว่ะ!!! )
" ง..งั้นเหรอ ? " เหลียงมองหน้าผม แล้วนิ่งไป
   บางที..ครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก้อได้ ที่ผมพูดถึงเค้า ยิ่งพูดถึงเค้า มันก้อยิ่งทำให้ผมลืมเค้าช้าลง ผมไม่อยากที่จะกลับไปจำเค้าอีก ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้นกับผมและเค้า ทุกสิ่ง...ทุกอย่าง..แต่ยังมีบางอย่าง ที่ยังคาใจเราอยู่ เรื่องนั้น...
" เหลียง!! " ผมหันไปเรียกเค้า
" หือ..อะไรเหรอ ? " เค้ามองผม แล้วถามกลับ
" เล่าเรื่องวันที่นายไปเจอเราให้ฟังหน่อยสิ เราอยากรู้.." ผมพูดขึ้น
เค้ามองผม แล้วถาม " นายยังอยากจะรู้อะไรอีกล่ะ...ก้อนายกับไอ้นั่นอยู่ด้วยกัน แล้วเราไปเห็นเข้า ยังจะอะไรอีกล่ะ ? "
" ไม่!! นายไปเห็นได้ไง ทั้งๆที่วันนั้น นายไปกินหมูกะทะกันที่ปิ่นเกล้าไม่ใช่เหรอ ? " ผมถาม
" ก้อเราเกิดเปลี่ยนใจไปที่สยามกัน..ทำไมเหรอ ? " เค้าถาม
" แล้วใครเป็นคนเปลี่ยนใจล่ะ..เราว่า คงไม่ใช่ทั้งสามคนเกิดเปลี่ยนใจกันโดยไม่ได้นัดหมายหรอกนะ!! " ผมบอก
เค้านิ่งไป แล้วค่อยๆพูดขึ้น " บ๋อม!!..บ๋อมเป็นคนแรกที่เปลี่ยนใจ "
อะไรนะ ?!!! บ๋อม..บ๋อมอีกแล้วเหรอ ? อะไรกัน ? คนๆนี้ มันชักจะยังไงๆแล้วนะ
" แสดงว่า..วันนั้นนอกจากนาย กับอ๊อฟแล้ว ยังมีบ๋อมเห็นด้วยเหรอ ? แล้วทำไม..ตอนนั้นเค้าไม่บอกเรานะ " ผมพูดขึ้น
" แล้ว..ใครเป็นคนมาขอเบอร์ท็อป..ม..หมายถึง คนที่พวกนายคิดว่า เราคบกับเค้าน่ะ!! บ๋อมหรือป่าว ? " ผมถามเหลียง
" เอ้อ!! เรารู้ชื่อมันแล้วน่ะ..ว่าแต่..นายรู้ได้ไงว่ามีคนไปขอเบอร์ ? " เหลียงถามกลับ อย่างสงสัย
" ก..ก้อ เออน่า..บอกมาเถอะ!! " ผมตัดบท แล้วถามเค้าต่อ
" ก้อบอกเรามาก่อนสิ นายบอกเรา เราก้อจะได้บอก..แลกกัน!! " เค้าพูด
" โธ่ว้อย!! สัญญานะ ว่าจะไม่บอกอ๊อฟ บ๋อม หรือว่าใครทั้งนั้น " ผมพูด
" เออน่า ก้อบอกมาดิ " เค้าสัญญา ( เวร!! )
" ก้อเมื่อวาน..ท็อปเค้ามาหาเราที่โรง'บาลอ้ะ แล้วเค้าก้อเล่าให้ฟัง " ผมบอก
" 55+ กะแล้วเชียว ว่าต้องเป็นคนที่ไอ้เซฟไปส่งขึ้นแท็กซี่เมื่อวาน พวกนายนี่น๊า..." เค้าพูด
" เออ!! รู้แล้วก้อบอกมาสิ " ผมพูดต่อ
" ไม่บอก!! " เค้าพูดอย่างกวนๆ ( สันดาน!! )
" ไหนสัญญาแล้วไงว่า พูดแล้วจะบอก ก้อบอกมาดิ..อย่าทำนิสัยอย่างนี้น่า!! " ผมพูด
" 555+ ใจเย็นๆดิ ล้อเล่นแค่นี้เอง..ก้อคนที่เข้าไปขอเบอร์ก้อบ๋อมนั่นแล่ะ แต่เราหรืออ๊อฟไม่ได้ขอร้องเค้านะ เค้าเข้าไปขอเอง " เหลียงอธิบาย
" ข..เข้าไปขอเองเหรอ ? " ผมถาม ตอนนี้ผมถึงกับอึ้งมาก อึ้งกันเลยทีเดียว...
" ใช่!! แล้วเค้าก้อเอาเบอร์มาให้อ๊อฟ หลังจากนั้นอ๊อฟก้อโทร.ไป เราก้อห้ามแล้วนะ แต่มันไม่ยอมฟัง เราเลยไปโรงเรียนกับมันวันนั้นด้วย " เค้าบอก
" แล้วกิ๊ฟล่ะ ?..เกี่ยวอะไรด้วย ? " ผมถาม
" ก้อวันนั้นไปเจอกิ๊ฟด้วยไง เห็นว่า วันนั้นเค้ามาเดินกับแฟน แล้วมาเจออ๊อฟพอดี เลยพูดคุยกันนิดหน่อย " เหลียงพูด
" แล้วกิ๊ฟเป็นอะไรกับอ๊อฟอ้ะ ? " ผมถาม
" แฟนเก่าน่ะ " เค้าบอก
" แล้วทำไม...วันอังคารที่เกิดเรื่อง กิ๊ฟอยู่ด้วยกันกับนาย กับอ๊อฟล่ะ ? " ผมถาม
" ก้อวันนั้นเค้าโทร.หาอ๊อฟพอดี ตอนที่ไอ้อ๊อฟมันโดนรุมแล้ว...เราเป็นคนรับสายเลยเล่าให้เค้าฟัง เค้าก้อเลยรีบมาที่โรง'บาล " เหลียงเล่า
" อ่านะ!! แสดงว่า กิ๊ฟก้อไม่ได้ไปกับพวกนายวันที่เกิดเรื่องอ้ะสิ ? " ผมถาม
" อือ!! เค้ามาทีหลังน่ะ " เค้าบอก
   สรุปแล้ว..เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเพราะบ๋อมเหรอ ? หรือว่า..ที่ท็อปโทร.หาผมคราวนั้น ที่นัดกันไปดูหนัง ผมว่า บ๋อมคงได้ยิน เลยทำเป็นนัดกับอ๊อฟ และเหลียงว่า จะไปกินหมูกะทะกัน โดยโกหกว่าจะไปกินที่ปิ่นเกล้า แต่ที่จริงแล้ว..เค้ากลับพาอ๊อฟไปที่สยามเพื่อจับผิดผม..ทุกอย่าง..ทุกอย่างเป็นฝีมือของเค้า แถมยังปั้นเรื่องกิ๊ฟโกหกผมอีก ให้ผมเข้าใจผิดไปใหญ่ โห!!! แม่งโคดชั่วเลย..!!
" อ้าว!!..เป็นอะไรไป ? อยู่ๆก้อเงียบ " เหลียงถามขึ้น
" ป่าว!! แค่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ.." ผมบอก
" อ่าเหรอ..นี่ๆ!!ไปเดินเล่นตรงนู้นกัน.. " เค้าพูด แล้วชี้ไปตรงซุ้มดอกไม้ของสวนหย่อม
ผมเลยพยักหน้า แล้วเดินตามเค้าไป
   ตอนนี้ ผมเริ่มรู้สึกว่า อุณหภูมิรอบๆตัวผมสูงขึ้น พระอาทิตย์เริ่มส่องแสงแรงขึ้นแดดเริ่มมาแล้ว ตอนนี้อุณหภูมิในตัวผมก้อเริ่มสูงยิ่งขึ้น…
ตอนนี้หัวผมค่อยๆเริ่มปวดแล้วคับ ปวดจนสายตาผมเริ่มมองไม่ค่อยชัดแล้ว ภาพมันดูเลือนลางไปหมด จนผม..เกิดทรงตัวไม่อยู่
" อ๊ะ!! มิก..เดินดีๆสิ นายน่ะ " เหลียงรับผมไว้ แล้วพูดขึ้น
ผมหันไปที่เค้า เค้ากำลังประคองผมอยู่ แล้วมองหน้าผม ( ทั้งๆที่ผมเห็นไม่ค่อยชัดหรอกนะ!! ) " เดินดีๆสิ เป็นอะไรไปน่ะ ? " เค้าถามต่อ
" เราว่า..เราเดินไม่ไหวแล้วล่ะ..ปวดหัวไปหมดแล้ว " ผมบอกเค้าด้วยน้ำเสียงอิดโรย
" งั้นเราว่า กลับห้องดีกว่า ...แดดก้อเริ่มแรงแล้วด้วย..เดี๋ยวไม่สบายเอา " เค้าพูด
" ต..แต่เราไม่มีแรงเดินแล้ว " ผมบอก
" งั้น!! เดี๋ยวเราไปเอารถเข็นให้นะ!! " เค้าพูด แล้วมองซ้ายมองขวา
" พยาบาลอยู่ไหนกันหมดวะเนี่ย ?!!.. " เค้าพูดขึ้น " งั้นมิก!! นายขี่หลังเรานะ " เค้าบอก
" ร..เราตัวหนักนะ จะไหวเหรอ ?.." ผมบอก
" เอาเถอะน่า!!..ถึงนายจะตัวโตกว่าเราหน่อยนึง เราก้อแบกนายไหวน่า " เค้าพูด แล้วจับผมขึ้นขี่หลัง
" น...หนักมั้ย ? " ผมถาม
" ไม่นี่!! เบากว่าที่เราคิดอีก " เค้าพูด แล้วก้อเดินแบกผมไป ตาผมค่อยๆปิดลง แต่มือก้อยังคงเกาะเค้าไว้แน่น..อบอุ่นจัง ไออุ่นนี้ ถึงไม่ได้รับจากเค้าคนนั้น แต่เรา..ก้อมีความสุข
   ผมลืมตาขึ้นมา ก้อพบว่าตัวเองอยู่ในห้องแล้ว ถึงหัวผมหายปวด แต่ก้อยังมึนๆอยู่นิดหน่อย ภาพที่ผมเห็นตอนนี้คือ พยาบาลที่เพิ่งวัดไข้ผมเสร็จ แล้วก้อเหลียงที่ยืนอยู่ข้างๆผม
" เป็นไงบ้าง ? " เค้าถาม
" ก้อดีขึ้นแล้วล่ะ..เออ!! นายแบกเรามาถึงบนห้องเลยเหรอ ? " ผมถามกลับ
" ป่าวๆ เผอิญมีพยาบาลมาพบเข้า เค้าเลยพานายนั่งรถเข็นขึ้นมาน่ะ ไม่อย่างนั้น เราก้อคงหลังหักกันพอดี " เค้าพูด ( ตายล่ะ!! นั่งอยู่บนรถเข็น ทั้งๆที่ไม่ได้สติ น่าอายเว่อร์ ~ _ ~ )
" เราขอโทษนะ..ที่พานายลงไปข้างล่าง " เค้าพูด
" เฮ้ย!! ไม่เป็นไรหรอก เราก้อผิดด้วย ที่ไม่ได้บอกนายก่อนว่ามีไข้ " ผมพูด แล้วยิ้ม
" เอาเถอะ..ถึงยังไง พี่นายอุตส่าห์ฝากนายให้เราดูแล แต่เรากลับ..." เค้าพูดอีก
" ช่างเถอะ!! เดี๋ยวเราพูดให้เองว่า เราขอร้องให้นายพาลงไป " ผมพูดตัดบท แล้วยิ้มให้เค้า เพื่อให้เค้าสบายใจ ซึ่งเค้าก้อยิ้มตอบกลับมาโดยไมตรี…
น่าแปลกนะ..ทั้งๆที่เมื่อเช้า เรากลับเศร้าใจ แต่ตอนนี้เรากลับมีความสุข เหมือนได้บางอย่างมาทดแทนส่วนที่หายไป...
" มิก!! หวัดดี " จู่ๆ...เสียงๆหนึ่งก้อพูดขึ้น ขณะที่กำลังก้าวเดินเข้ามาในห้องผม เสียงนี้...เป็นเสียงของซาตาน..ซาตานตัวจริง....
เด่วพรุ่งนี้จามาลงเพิ่มนะคร้าฟฟฟ

[broke-back]

  ไอ่บ๋อม
เลวววววจริงๆๆๆๆ

ยังงี้ยังจะเรียกว่าเพื่อน
อีกเหรอมึง

" มิก!! หวัดดี " จู่ๆ...เสียงๆหนึ่งก้อพูดขึ้น ขณะที่กำลังก้าวเดินเข้ามาในห้องผม เสียงนี้...เป็นเสียงของซาตาน..ซาตานตัวจริง....
ไอ่บ๋อมแน่ๆ
มันจะมาหามิกอีกทำไม
ไอ่เพื่อนเชรี้ยยยยย

 :กอด1:ขอบคุณคับ +1 มิก

[BeeRY]

อิบ๋อม นิสัย
ทำแบบนี้ทำไมฮะ!!! โอ๊ย เคืองงง
แต่ว่าเหลียงแปลกๆจริงๆนะฮะ แล้วมิกก็แอบหวั่นไหว(รึเปล่า?)ด้วยอ่ะ T^T
ขอบคุณที่มาต่อและรออ่านตอนต่อไปจร้า

[ptyunjae]

น่าติดตามๆๆ
ดูรักกันดีนะ
555555555

[ขนม]

อิบ๋อมเลว 
ส่วนเหลี่ยงนี้ยังไงๆอยู่น๊า แอบชอบมิกหรือเปล่า ??

มาต่อๆๆไวๆ

[MachiKo]

มาต่อแร้วววค้าฟฟฟฟ 

บทที่ 13 : The Devil~*
   
" บ๋อมมาน่ะ!! " เหลียงพูดขึ้น แล้วหันไปมองที่บ๋อม ผมเองก้อทำทีหันไปเช่นกัน ( ไม่อยากมองหน้ามันเลยว่ะ!! )
" ไงบ๋อม...วันนี้โดดเรียนซะงั้น!! " ผมพูดแล้ว ( ฝืน ) ยิ้มให้เค้า
" อือ..ก้อกะจะมาเยี่ยมนายกะอ๊อฟน่ะ เป็นไงบ้าง ? ...พรุ่งนี้ก้อจะได้ออกจากโรง'บาลแล้วอ่ะดิ ? " เค้าพูด
" ใช่!! แต่ก้อดีแล้ว ที่จะได้ออกไปเจอเพื่อนๆ...เพื่อนที่ดีของเรา " ผมค่อยๆหรี่เสียงลง
" อ่านะ..ก้อดีแล้วแล่ะ " เค้าบอก
" เออ!!..บ๋อม อ๊อฟเป็นไงบ้างวะ ? " เหลียงถาม
" ก้อสบายดีน่ะ...เห็นอ๊อฟบอกว่า วันอาทิตย์ก้อกลับได้แล้ว " บ๋อมพูด
" อ้าว!! ไหนบอกว่า กลับวันอังคารไง ? " เหลียงถามอีก
" ก้อวันนี้ หมอเค้ามาตรวจมัน เค้าบอกว่า อาการมันดีขึ้นมาก เลยเลื่อนวันกลับเป็นวันอาทิตย์แทน..สงสัยคงได้กำลังใจดี " บ๋อมบอก ( กำลังใจ...อะไรอ่ะ ? ~ ~ )
" แล้วตอนนี้ใครเฝ้ามันวะ ? " เหลียงถาม
" ก้ออยู่กับกิ๊ฟที่ห้องนั่นแล่ะ แต่กุไม่อยากเป็น กขค. ก้อเลยมาเยี่ยมมิกที่นี่ เมิงเองก้อยังไม่ได้ไปหามันไม่ใช่เหรอ ? ก้อไปซะสิ...เดี๋ยวกุเฝ้ามิกเอง " บ๋อมพูด
" งั้นก้อตามใจ..กุไปหาอ๊อฟมันก่อนดีกว่า เดี๋ยวมานะมิก!! " เหลียงพูด แล้วเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้ผมอยู่กับบ๋อมตามลำพัง
   บ๋อมเดินเข้ามาใกล้ๆผม ผมนั่งก้มหน้าแล้วนิ่งเงียบ สายตาของเค้าจับจ้องมาที่ผม..จนผมรู้สึกได้
" วันนี้อ๊อฟเค้าดูสดใสดีนะ..นายกับเค้าคืนดีกันแล้วเหรอ ? " เค้าพูดขึ้น
" ก้อป่าวอ้ะ! " ผมพูดพลางส่ายหน้า
" อ้าว!! นึกว่าคืนดีกันแล้วซะอีก..แล้วทำไมวันนี้เค้าดูสดใสจังล่ะ..เค้าคงยังไม่ลืมนายหรอกใช่มั้ย ? " เค้าถามผม ผมนิ่งเงียบอีก
จะว่าไป เรื่องแบบนี้ คงไม่มีทางที่จะลืมกันได้ง่ายแน่ๆ มันก้อเป็นความสุขๆหนึ่งที่ยากจะลืมได้ ความทุกข์ก้อด้วย หากมันเป็นเรื่องร้ายแรง เป็นพายุร้ายที่เคยได้โหมอยู่ในจิตใจ ก้อไม่มีทางที่จะลืมได้เช่นกัน....
" ไม่!!..เราไม่ลืมหรอก ความรักของเรากับเค้าน่ะ เราไม่มีทางลืมมันได้หรอก.. " ผมก้มหน้าพูด แล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองเค้า
" ....รวมทั้งเรื่องของนายด้วย..บ๋อม ที่นายโกหกเรา " ผมบอก
" โกหก!! เราโกหกอะไรนาย ? " เค้าถาม พลางทำหน้างงๆ
" ก้อโกหกเราว่า นายไม่รู้เรื่องอะไรเลยไง..ทั้งๆที่เรื่องทั้งหมดนายเป็นคนก่อไว้ แล้วนายก้อโยนความผิดให้กิ๊ฟ เพื่อให้เราเกลียดเค้า...นายมันชั่วจริงๆ!! " ผมบอกเค้าด้วยน้ำเสียงเย็นชา…
" นาย...นายเข้าใจเราผิดแล้วนะมิก เรา..เราไม่ได้ทำ " เค้าเถียงผม
" ไม่ได้ทำเหรอ ?!! งั้นนายก้อบอกมาสิ ว่าใครพาอ๊อฟไปจับผิดเรา...ใครเป็นคนไปขอเบอร์ท็อป..ใครให้อ๊อฟไปบุกโรงเรียนเก่าเรา แล้วใคร..เป็นคนบอกเราว่า กิ๊ฟ กับอ๊อฟจะคืนดีกัน...ถ้าไม่ใช่นาย!! " ผมตะคอกใส่เค้าอย่างไม่ลดละ
เค้ายังคงมองผมอยู่..แต่สายตาของเค้ากลับเปลี่ยนไป กลายเป็นเย็นชา และดูโกรธแค้น มันเป็นสายตาที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนจากตัวของเค้า มันเป็นครั้งแรก...มันเหมือนมีบางสิ่งที่น่ากลัวอยู่ในดวงตานั่น...ดวงตาของปีศาจ
" นายรู้มั้ย ? นายทำให้เราโมโหแล้วนะมิก นาย..มัน..แย่กว่าที่เราคิด " เค้าพูดจบ แล้วเดินเข้ามาหาผม เค้าจับคอเสื้อผม แล้วดึงขึ้น เค้ากำลังทำให้ผมกลัวแล้วนะตอนนี้...แต่ผมยังคงทำใจดีสู้เสือไว้ ตอนนี้ เค้าเป็นเสือร้ายที่ซ่อนลายเอาไว้ แต่เมื่อใดที่เค้าโกรธ เค้าก้อพร้อมที่จะตะปบได้ทุกเมื่อ...
" อย่ามาเล่นตลกกับเรานะ...ไอ้น่ารังเกียจ " เค้าพูด
" ถามหน่อยสิ...นายรักอ๊อฟหรือปล่า ? " เค้าถามต่อ ดวงตาของเค้าจ้องมาที่ผม..ดวงตาที่น่ากลัว..
" รัก...รักสิ รักมากด้วย!! " ผมบอกเค้า ดวงตาของผมก้อจ้องไปที่เค้าเช่นกัน ผมทำดวงตาให้ดุดัน เพื่อให้เค้ารู้ว่า ผมไม่กลัวเค้าเลย ทั้งที่ความจริงแล้ว ความกลัวของผม อยู่ใกล้แค่ลมหายใจเค้า..
" นายมันโกหก!! นายมันไม่ได้รักเค้า " เค้าพูด
" นายรู้ได้ไง...ว่าเราไม่ได้รักอ๊อฟ ? " ผมถาม
" งั้นขอถามหน่อยสิ..อ๊อฟชอบอะไร และเกลียดอะไรที่สุด ? " เค้าถามต่อ
คำถามนี้ทำให้ผมนิ่งไป อ๊อฟชอบ...เกลียด...อะไรอ่ะ ?
" ม..ไม่รู้ เราไม่รู้ " ผมบอกเค้า ( น่าแปลกนะ..ทั้งที่เราเป็นแฟนกัน เรายังไม่รู้เลยว่า เค้าชอบอะไรเกลียดอะไร )
" เห็นมั้ย!! เนี่ยอ่ะเหรอ...ที่บอกว่ารัก แค่นี้นายยังไม่รู้เลย " เค้าพูด
" จะบอกให้เอาบุญนะ...ว่าเค้าชอบการเอาใจใส่ และเกลียดการโกหกเป็นที่สุด คนที่โกหกเค้า..เหมือนนาย เค้าเกลียดที่สุดเลยยยย!!!! " บ๋อมพูด แล้วผลักผมล้มลงบนเตียง
" เค้าเกลียดนายมาก รู้มั้ยมิก ?...ตอนนี้ นายมันก้อแค่หมาหัวเน่า ที่เค้าไม่สนใจแล้วตัวนึง เป็นสิ่งที่เค้าต้องการสลัดไปให้พ้นๆ ที่เค้าเล่นจนพอใจแล้ว ก้อแค่นั้น " เค้าบอก
จริงๆด้วย!! เค้าคงเกลียดผม ที่ผมโกหกเค้า ตอนนี้...ผมกลายเป็นคนที่เค้ารังเกียจแล้วเหรอ ? ...
" นาย..นายต้องการอะไร ? " ผมหันไปถามบ๋อม
" ออกไปจากชีวิตอ๊อฟ!! ไปให้พ้นๆเค้า " เค้าพูด
" นายมันบ้า..บ๋อม สักวัน..คนอย่างนายจะไม่มีใครคบ!! " ผมตะโกนใส่เค้า
" นายนั่นแล่ะจะไม่มีใครคบ!! อ๊อฟเค้าก้อไม่เอานายแล้ว อีกหน่อยก้อจะเป็นปอ กะเซฟ เพื่อนของนาย แล้วนายจะไม่เหลือใคร..." เค้าพูด
" ...อ้อ!! แล้วอีกอย่าง นายกับเหลียงน่ะ..นายคิดจะจับเหลียงอีกคนใช่มะ ? เราเห็นนะ..วันนี้ " ผมนิ่งเงียบไป เค้ารู้เรื่อง รู้ทุกอย่างที่ผมทำ ( แต่ผมไม่ได้จะเอาเหลียงนะ เค้าเข้าใจผิด!! )
" ขอเตือนนะ..ทั้งอ๊อฟและเหลียง นายอย่าคิดที่จะมาแตะต้องกับเค้าสองคนนะ " เค้าพูด
" ท..ทำไมล่ะ..ทำไม ?!! " ผมถามเค้า
" ก้อเค้าทั้งสองคน เป็นของๆเราน่ะสิ " บ๋อมพูดออกมา ( O-O )
ข...ของ..ของๆเค้าเหรอ ? เค้าพูดว่า อ๊อฟ กับเหลียงเป็นของๆเค้า อ..อะไรกัน ?
" นายมันบ้า..นายมันโรคจิต!! " ผมว่า " นายไม่มีสิทธิ์ที่จะกำหนดใครต่อใคร ให้เป็นของๆนายได้หรอกนะ " ผมพูดต่อ
" นายมันก้อเหมือนกับกิ๊ฟแล่ะ...สันดานโจร!! " เค้าพูด
" ย..อย่าบอกนะว่า ที่อ๊อฟ กับกิ๊ฟ เคยเลิกกัน..เป็นเพราะ..นาย!! " ผมค่อยๆพูด
เค้ายิ้มตอบ นัยน์ตาของเค้าดูน่ากลัวมาก เค้าเดินมาใกล้ๆผม ใกล้เข้ามา...ใกล้เข้ามา จนใบหน้าของผมกับเค้า แทบจะสัมผัสกัน เค้าเริ่มพูดเบาๆช้าๆ..
" คิดดูนะ..ถ้าไม่มีนาย เราคงมีความสุขมากกว่านี้ แต่พอนายเข้ามา..ทุกอย่างก้อพัง แถมยังมีกิ๊ฟกลับเข้ามาอีก..นายมันตัวซวย!! " เค้าพูด
" หน้าด้าน!! " ผมตะโกน " เค้าเอาเมิงเหรอ ? ยังไงเค้าก้อไม่เอาเมิงหรอก น้ำหน้าอย่างเมิงน่ะ!! " ผมตะโกนด่า
" ปากดี!! " เค้าพูดจบแล้วตบหน้าผม ( เพียะ!! )
น้ำตาผมมันไหลออกมา เพราะความเจ็บ…
เค้าจับหน้าผมขึ้นมา แล้วหันมาทางเค้า " นายมันตัวซวย...เป็นที่น่ารังเกียจ อยู่กับใครเค้าไม่ได้หรอก!! " เค้าพูดจบแล้วเอาเล็บจิกที่หน้าผม แล้วค่อยๆลากลงมาที่แก้ม
ทำให้แก้มผมเป็นรอยถลอก เพราะโดนข่วน รอยแผลนี้...มันเจ็บปวดมาก แต่ก้อไม่เท่ากับเจ็บใจที่โดนว่า..เป็นที่น่ารังเกียจงั้นเหรอ ? ตัวผมน่ะ..
" น่าสงสารจังนะ!! นายน่ะ...ที่ไม่มีใครมาสนใจ ถ้าเป็นเรา เราจะลาออกจากโรงเรียนดีกว่า ไม่อยู่ให้เค้ารังเกียจหรอก!! " เค้าพูดจบ แล้วก้อเดินออกไป ปล่อยให้ผมนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว
แสบจัง...เวลาที่น้ำตาไหลมาที่แก้ม ไม่นึกเลยนะ..ว่าเค้าจะร้ายขนาดนี้ ที่ทำให้ผมเจ็บทั้งตัว และหัวใจ คำพูดของเค้าที่ออกมาแต่ละคำ มันเหมือนกับมีดที่คอยกรีดแทงผม ที่ทำให้ผมรู้สึกผิด และเจ็บปวดที่มันมาคอยตอกย้ำผม..ผมเป็นอย่างที่เค้าพูดเหรอ ? ...
" มิก...มิกเป็นอะไรน่ะ ? นายร้องไห้เหรอ ? " เหลียงเดินเข้ามาในห้อง แล้วถามผม ผมมองหน้าเค้า แล้วรีบเช็ดน้ำตาออก  " เปล่านะ!!..เราแสบตานิดหน่อย " ผมบอก
" แล้วที่แก้มไปโดนอะไรข่วนมาน่ะ ? " เค้าถามอีก พลางชี้ไปที่แก้มของตัวเอง
" อ..อ๋อ!! ก้อเล็บเราเผลอไปโดนน่ะ ช่างมันเถอะ!! " ผมบอก
" แล้ว..ไปหาอ๊อฟมาเป็นไงบ้าง ? เค้าน่ะ!! " ผมถามต่อ
" มันก้อสบายดีนี่!! ก้อพูดคุยกะเราปกติ เอ้อ!!! เมื่อกี้บ๋อมเดินสวนกับเรา มันบอกเราว่า มันจะกลับแล้ว..ทำไมมันรีบกลับล่ะ ? " เหลียงถาม
" ไม่รู้สิ!!..ไม่รู้เหมือนกัน " ผมพูด พลางส่ายหน้า
" เอาเถอะ..ช่างมัน!! ว่าแต่..ที่แก้มนายน่ะ.." เค้าพูด แล้วชี้มาที่แก้มผม
" เดี๋ยวเราทำแผลให้ดีกว่า ในลิ้นชักน่าจะมีพลาสเตอร์นะ " เค้าพูด แล้วก้มลงไปที่ตู้ข้างเตียง เพื่อหาพลาสเตอร์
" อ่ะ!! เจอแล้ว " เค้าพูด แล้วหยิบห่อพลาสเตอร์ขึ้นมา แล้วทำแผลให้ผม..
ผมมองหน้าเค้า ขณะที่เค้ากำลังทำแผลให้ ผมรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เวลาที่อยู่ใกล้เค้า นี่ไม่ใช่ครั้งแรกนะ ที่ผมรู้สึกอย่างนี้..กับเค้าแล้ว ความรู้สึกในตอนนี้ มันอาจจะเกินเพื่อนเสียด้วยซ้ำ
" อ่ะ..เสร็จแล้ว!!! เล็บนายท่าทางจะคมเหมือนกันนะ " เค้าพูดขึ้น ( ใช่เล็บกุซะที่ไหนล่ะ..ติดเชื้อบ้ารึป่าวก้อไม่รู้ )
" แล้วปอ กะเซฟยังไม่มาอีกเหรอ ?.. " เค้าถามต่อ ผมเลยส่ายหน้า
เค้ามองผมค้างอยู่อย่างนั้น ( แถมจ้องตาผมด้วยนะ ) หลังจากนั้น จึงพูดขึ้น
"...เราไม่แปลกใจเลยนะ ว่าทำไมอ๊อฟถึงชอบนาย ไม่แปลกใจเลยจริงๆ "
" ทำไมเหรอ ? " ผมถามเค้าอย่างสงสัย
เค้าค่อยๆเอามือยื่นเข้ามา แล้วจับที่แก้มผม แล้วใช้นิ้วโป้งลูบไล้ไปบริเวณรอบดวงตาผมเบาๆ " เค้าชอบคนตาโต ตาหวานๆ...อย่างนายน่ะ.." เค้าพูด
ผมมองเค้า สังเกตได้ว่า เค้ายิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน…
" เรา...ก้อชอบนะ คนตาโต " เค้าพูดต่อ แล้วมองหน้าผม
ถ้อยคำที่เค้าพูดครั้งนี้ ทำให้ผมลืมเรื่องที่บ๋อมพูดไปหมดสิ้น ที่เค้าบอกว่า มีแต่คนรังเกียจผม คำๆนั้นมันไม่เป็นจริงเลย เพียงแต่เค้ากุเรื่อง หลอกผมให้ตายใจเท่านั้น ทั้งที่ความจริงแล้ว มันไม่ใช่เลย...

แล้วความจิงก้อเปิดเผย เหอๆๆๆ เด่วไว้ผมมาต่อให้อีกนะคัฟ

[BeeRY]

อิบ๋อมนิสัยไม่ดีจริงๆด้วย
เหลียง!!!~ ชอบมิกก็บอกมา แต่ช่วงนี้อ๊อฟหายไปเลย 55+
อยากให้คืนดีกันเร็วๆจัง

[broke-back]

ช่วยพาบ๋อมไปบำบัดเหอะ

คนแบบนี้เป็นโรคจิตง่ะ

ใครอยู่ใกล้..น่ากลัวว่ะ

+1 ให้คับ มิก สู้ๆๆๆๆๆๆๆ

[mecon]

  เจ้ามิกอ่านทางออกนิดนึงล่ะ ใช้ได้ๆ
เราจะได้รู้ทันความคิดคนปองร้ายเรา รู้เขารู้เราชนะโลด
ส่วนเจ้าเหลียงจะคิดยังไงอะไรก็นะ ปล่อยไปก่อนดีกว่าจัดการเจ้าอ๊อฟให้รู้แล้วรู้รอด
เอาให้รู้เรื่องจะดีกว่านะ ถ้าจะเลิกกันก็ต้องเคลียร์เรื่องเก่าๆด้วยอ่ะเนอะ

+1 จ้า

[MachiKo]

มาต่อแล้วคัฟๆๆๆๆๆ

บทที่ 14 : Mr. Charming~*
   
วันนี้ เป็นวันจันทร์คับ เป็นวันที่ผมได้ไปโรงเรียนเป็นวันแรก ( ในที่สุด..ผมก้อได้ออกจากโรง'บาลซะที!! ) ผมเดินเข้าโรงเรียนอย่างไม่ค่อยสบายใจเท่าไร ทั้งนี้มีเหตุผลอยู่สองประการคือ ประการที่หนึ่ง แผลที่แก้มผมยังไม่ค่อยหายเลย ผมยังต้องปิดพลาสเตอร์มาโรงเรียน และประการที่สอง ผมคงต้องกระอักกระอ่วนใจอยู่ไม่น้อย ที่ต้องมาเจอกับอ๊อฟ และบ๋อม!!
หลังจากวันที่บ๋อมได้เปิดเผยธาตุแท้ของตัวเองให้ผมรู้ จากนั้นผมก้อไม่ได้บอกใคร ทั้งเหลียง ปอ และก้อเซฟ ผมก้อไม่ได้บอกพวกเค้า เหตุที่เป็นแบบนี้ เพราะผมกลัวว่า เค้าจะไม่เชื่อ จะให้ผมพูดออกไปก้อไม่ได้ เพราะพวกเค้ารู้จักกันมาก่อน ก่อนที่ผมจะมาเรียนที่นี่ซะอีก
" ไงมิก!! หายดีแล้วเหรอ ? " เซฟทักทายผมทันที ที่ผมนั่งเก้าอี้
" อือ!! ก้อไม่เป็นไรแล้วนี่ " ผมบอก
" นายไม่ได้มาเรียนตั้งหลายวัน มีการบ้านตั้งเยอะที่นายต้องสะสาง " เค้าพูด พร้อมกับหยิบชีทงานที่เค้าเก็บไว้มาให้
" โห!! เยอะจัง มีตั้งหลายวิชาแน่ะ!! " ผมร้องขึ้น พลางหยิบชีทพลิกดูไปมา
" ทั้งหมดนี้ส่งอาทิตย์นี้นะ เราว่า เพื่อประหยัดเวลา นายเอาของเราไปลอกดีกว่า " เค้าพูด แล้วหยิบชีทของเค้าขึ้นมา
" เออ!! นึกว่าจะไม่มีให้ซะแระ ขอบคุณมากนะ!! " ผมพูด แล้วยิ้มให้เค้า ( ^ ^ )
" แล้ว..ที่แก้มของนาย ยังไม่หายอีกเหรอ ? " เค้าถาม แล้วทำเป็นจิ้มๆที่แก้มของตัวเอง
" อือ!! " ผมบอก
" อ่านะ!! นายนี่ซุ่มซ่ามจัง " เค้าพูดขึ้น ( ผมก้อโกหกเค้า กะปอเหมือนกันว่า โดนเล็บตัวเอง!! )
" มิก!! มาแล้วเหรอ ? อาการเป็นไงบ้าง ? " ปอเดินเข้ามาทัก ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
" อือ!! ก้อดีขึ้น " ผมหันไปบอกเค้า แล้วยิ้มให้ เค้าก้อยิ้มตอบแล้วมานั่งข้างๆผม
ผม และเพื่อนทั้งสองนั่งคุยบ้าง นั่งลอกงานบ้าง อย่างสบายใจ บางครั้งมันก้อทำให้ผมรู้ว่า ไม่มีใครดีเท่าเพื่อนของเราอีกแล้ว เพราะอย่างน้อย พวกเค้าสองคนก็ไม่เคยทำให้ผมทุกข์ใจ จนกระทั่ง…
" เฮ้ย!! เป็นเด็กใหม่..มาเรียนไม่เท่าไหร่ ก้อโดดซะแล้ว..." เสียงๆหนึ่งดังขึ้นข้างหลังผม ผมจึงหันไปมอง ปรากฎว่า เป็นเสียงของคิก...ไอ้หล่อห้องผมคับ!!
" ว้าย!! คิก.." ปอแอบกระซิบผม ( ปอคลั่งไคล้เค้ามากคับ...ไอ้ขี้เก๊กคนนี้!! )
คิกกำลังเดินเข้ามาหาผม หุ่นที่ดูผอม สูงเหมือนนักกีฬาบาสฯ หนำซ้ำผิวที่ขาว และหน้าตาที่ดูดีของเค้า ดึงดูดให้ใครๆหลายคนเข้าหา และอยากรู้จัก แถมเวลาที่ได้พูดคุยกับเค้า หากลองสังเกตดีๆ จะเห็นได้ว่า นัยน์ตาของเค้ายังออกเป็นสีน้ำตาลชวนให้ใครหลายๆคนเพ้อฝัน และปากสีชมพูระเรื่อของเค้า ก้อทำให้ใครหลายๆคนอยากลิ้มรสสัมผัสของมัน
คิกเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ก้อยิ่งทำให้ปอหน้าแดง แล้วบิดตัวเขินอายไปมา จนเซฟต้องถองสีข้างปอ เพื่อให้เค้าเก็บอาการงาม ( หน้า ) เกินหญิงของเค้าเอาไว้
" ได้ข่าวว่า นายเข้าโรง'บาลตามอ๊อฟไปนี่...'ไมอ่ะ ? ถึงกับป่วยตามเลยเหรอ ? " คิกถามขึ้น
" ป่าว!! " ผมบอกเค้า
" อ้าวเหรอ ??…เราก้อนึกว่านายลงแดง เพราะขาดไอ้อ๊อฟมันซะอีก 555+ " เค้าพูดแล้วหัวเราะ ( ตลกตรงไหนวะ ?? )
" แล้วที่เค้าบอกกันอีกว่า นายกับไอ้อ๊อฟเลิกกันแล้วน่ะ..จริงรึป่าว? " เค้าถามผมต่อ ( ข่าวเร็วจังว่ะ!! - -' )
ผมนิ่งเงียบไป มองหน้าปอ กะเซฟ แล้วพูดขึ้น " ข่าว...ก้อเป็นข่าวนะ "
" เหรอ ? " เค้าถาม ดวงตาเค้าหรี่ลง ดูท่าทางสงสัย
" แล้วนายได้ยินมาจากไหนอ้ะ ? " เซฟถามคิก
คิกทำหน้าเหมือนไม่สนใจ แล้วเอานิ้วจุ๊ปาก ทำทีเป็นว่า บอกไม่ได้
" ...ความลับ... " เค้าพูดขึ้นเบาๆ แล้วเดินจากไป...
แสดงว่า...ต้องมีคนปล่อยข่าวแน่ๆเลย ใครล่ะ ? ...ใครที่สนิทกับอ๊อฟที่สุด ตอนนี้ คนที่ผมหมายหัวไว้ ก้อคือ...ไอ้บ๋อม!!
" คิกน่ารักจังเลยอ้ะมิก!! " ปอพูดขึ้น ผมจึงหันไปมองเค้า
" กวน teen ด้วย " ผมบอกปอ
" ถึงยังไงก้อน่ารัก!! " เค้าพูดต่อด้วยท่าทางเคลิ้มๆ
" ปอเป็นอะไรมากป่าวเนี่ยเซฟ " ผมหันไปทางเซฟ แล้วชี้มาที่ปอ
" ปกติน่ะ..." เซฟพูดขึ้น " ...ไอ้คิกมันเป็นเดือนโรงเรียนอยู่แล้ว พวกสาวๆโรงเรียนเราส่วนมากก้อคลั่งมัน " เซฟพูด
" สาวๆในโรงเรียนชายล้วนเนี่ยนะ ? หุๆ " ผมพูดแล้วยิ้ม
" อือ..อย่างปอเป็นต้น " เซฟพูดอีก แล้วมองมาที่ปอ เค้ายังคงมองคิกอย่างเคลิ้มๆอยู่อย่างไม่วางตา
   จะว่าไปมันก้อจริงนะคับ ที่ไอ้คิกมันเป็นขวัญใจของสาวๆโรงเรียนผม ก้อมันทั้งขาว ทั้งสูง ทั้งหน้าตาดีอย่างนี้ บางครั้ง ผมก้อแอบมองมันอยู่เหมือนกันนะ แต่ก้อคงไม่ขนาดปอหรอก เพราะว่า ถ้าหากคิดจะตั้งชมรมคนรักคิกแล้วล่ะก้อ...ปอคงเป็นประธานชมรม...ชัวร์!! ( รองจากชมรมการแสดงนะ )
   สักพักหนึ่ง อ๊อฟ เหลียง และบ๋อมก้อเดินเข้ามาที่ห้อง อ๊อฟดูแจ่มใสขึ้น หลังจากที่ออกมาจากโรง'บาลได้ไม่นาน เหลียงยังคงดูปกติ ท่าทางขี้เล่นของเค้ายังคงเหมือนเดิม ( ตอนนี้เค้าไม่ใส่แว่นแล้วด้วย ) และคนที่ผมไม่อยากมองหน้ามันที่สุดคือ ไอ้บ๋อม!!
วันนี้มันดูสดใสร่าเริงกว่าปกติ ผมว่า มันคงดีใจที่อ๊อฟออกมาจากโรง'บาลแล้ว หรือไม่ก้อ...เพราะผม ที่มันได้เห็นผมกับอ๊อฟได้เลิกกันสำเร็จ!!
อ๊อฟนั่งที่ แล้วหันมามองผม จากนั้นเค้าก้อหลบสายตาไป ผมก้อไม่กล้ามองเค้าเช่นกัน ส่วนเหลียงก้อยิ้มให้ผม ผมก้อยิ้มตอบ บ๋อมก้อยิ้มให้เช่นกัน แต่เป็นรอยยิ้มที่ดูเย็นชา รอยยิ้มนั้นทำให้ผมเสียวสันหลังทันทีที่ได้เห็น
" ดูเหมือนไอ้อ๊อฟไม่อยากมองหน้านายเลยนะมิก " เซฟพูดขึ้น
" ช่างเค้าสิ...เรื่องของเค้า " ผมบอก
" นายก้อลองเข้าไปทักๆ คุยๆ กะเค้าหน่อยสิ " ปอพูดบ้าง ( หายเคลิ้มแล้วเรอะ ?!! )
" อย่าบ้าน่า...เราไม่เอาด้วยหรอก " ผมพูด แล้วนิ่งไป ทำทีเป็นไม่สนใจ ใช่!! ผมต้องไม่สน...ต้องไม่สน เค้าเลิกกับผมแล้ว...ตอนนี้เค้าก้อมีกิ๊ฟที่ช่วยเยียวยารักษา ตั้งแต่ตอนเค้าอยู่โรง'บาลแล้ว แต่ผมอ้ะดิ..ต้องอยู่ที่โรง'บาลโดยไม่มีเค้ามาดูแล...เศร้าใจว่ะ ( - -‘ )
" เฮ้ย!! ดูเด้ะพวกเรา เค้าบอกไม่ได้เลิกกัน...แต่ทำไมไม่คุยกันเลยวะ..เป็นแฟนกันภาษาอะไร ?? " จู่ๆคิกก้อตะโกนขึ้นมา ผม ปอ และเซฟหันไปทางเค้า…
ตอนนี้พวกเพื่อนๆในห้อง ต่างกำลังมุงดูเค้าอยู่
" มันทำบ้าอะไรของมันวะ!! " เซฟพูดขึ้น
   ผมแทบจะแทรกแผ่นดินหนีแล้วคับตอนนี้...ที่จริงผมอยากให้ เรื่องมันจบๆไป ต่างคนต่างอยู่ ไม่อยากจะขุดคุ้ย ไม่อย่างให้โจ่งแจ้ง แต่เค้ากลับ...เฮ้อ!! ( ผมถอนใจ - - )
" เมิงอย่ามายุ่งได้มั้ยวะ ?!! " อ๊อฟลุกขึ้นตะโกนใส่คิก ท่าทางเค้าดูอารมณ์เสียมาก
( ไอ้คิกตายแน่!! )
" อ้าว!! ก้อไหนมิกบอกเองว่า..ไม่ได้เลิกกับเมิงนี่ แล้วทำไมเมิงไม่คุยกันล่ะ ทำไม ? จะแก้ข่าวเหรอ ? " เค้าพูดกวนๆ
" ไอ้เวรเอ๊ย!! " เค้าลุกขึ้น แล้วผลักคิกไปชนกับกำแพง แล้วบีบคอ เพื่อนๆในห้องต่างพากันร่วมเชียร์เช่นเคย ( รักกันจริงๆ )
" เมิงจะเลิกพูดได้รึยัง ?!! " อ๊อฟตะคอกใส่
" อ๊ะๆ..ทำไม ? เลิกกันแล้วก้อบอกว่า เลิกสิ..แน่จริงเมิงอย่าปิดข่าว " คิกพูดอีก
" เมิง...!! " อ๊อฟง้างหมัดจะต่อยคิก พวกเพื่อนๆต่างลุ้นกันจนตัวโก่ง ผมก้อด้วย
" เฮ้ย!! ไอ้อ๊อฟ ไม่เอาน่า " เหลียงพูดขึ้น โชคดีที่เค้าดึงกำปั้นของอ๊อฟไว้ทัน ไม่งั้น ผมว่าปอต้องเสียใจแน่ เพราะหน้าหล่อๆของคิกจะเละ
" เมิงก้อฟังมันพูดสิ..กวนส้น teen " อ๊อฟหันไปบอกเหลียง ทั้งๆที่มืออีกข้างยังคงบีบคอคิกอยู่
" แล้วมันจริงป่าวล่ะ ?!!..เมิงกับมิกน่ะ ? " คิกยังคงไม่หยุดพูด
" ไอ้นี่หนิ..กุบอกให้หยุด!! " อ๊อฟจะต่อยคิกต่อ เค้ายังคงโมโหอยู่แน่ๆ ส่วนเพื่อนๆเองก้อช่วยกันลุ้นต่อ ( แทบช๊อค!! )
" เฮ้ย!! อย่าๆ...เมิงเพิ่งออกจากโรง'บาลมานะอ๊อฟ " คราวนี้บ๋อมเข้าไปขวางไว้
" คิก!! เมิงก้อหยุดพล่ามได้แล้วนะ..ถ้าไอ้อ๊อฟโมโหขึ้นมากกว่านี้ กุก้อช่วยไม่ได้นะว้อย!! " บ๋อมพูดต่อ ( ชิ!! ทำมาเป็นพ่อพระ..เมิงอ้ะซาตาน!! )
อ๊อฟจึงค่อยๆปล่อยมือออกจากคอคิก แล้วลดกำปั้นลง
" ล้อเล่นแค่นี้ ยังจะโมโห พูดกันดีๆก้อได้ " คิกพูด แล้วจัดคอเสื้อให้ตัวเอง
" เมิงก้อน่าจะรู้นี่ว่า อะไรเป็นอะไร ไอ้อ๊อฟมันก้อเสียใจเป็นนะว้อย!! " เหลียงบอกคิก
" เสียใจ...สรุปมันกับมิกก้อเลิกกันแล้วใช่มั้ยล่ะ...555+ " คิกพูดเสร็จแล้วหัวเราะ
" กุบอกให้เมิงหยุด!! " อ๊อฟหันกลับมาแล้วต่อยคิกไปหนึ่งหมัด แล้วกำลังจะต่อยต่อ
" อย่าๆอ๊อฟ!!! " เหลียง กับบ๋อมช่วยกันห้ามอ๊อฟ เพราะท่าทางคราวนี้อ๊อฟเอาจริงแน่
" นายก้อเลิกคิดเรื่องนี้ได้แล้วน่าอ๊อฟ!! ลืมมันไปซะ!! " บ๋อมพูดกับอ๊อฟ " ใจเย็นๆอย่าโมโห " เค้าพูดต่อ
" โธ่ว้อย!! " อ๊อฟตะโกน แล้วกระทืบเท้าออกจากห้องไปด้วยความโมโห เค้าถีบประตูให้เปิดออก เสียงประตูกระแทกดังมาก...
ผมอ้าปากค้าง ยังคงตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เหตุการณ์ที่เค้า กับคิกทะเลาะกัน คิกมันก้อไม่น่าไปกวนอ๊อฟก่อนเลย ส่วนอ๊อฟเค้าก้ออยากจะลืมผมแล้วจริงๆ ก้อเหมือนผมล่ะ..ที่อยากจะลืมเค้า ไม่อยากจะพูดถึงเค้าอีก ไม่อยากเลย...
" อ๊อฟ!! รอด้วย " เหลียงวิ่งตามอ๊อฟออกไป ส่วนบ๋อมหันมาทางผม แล้วยิ้มให้ มันเป็นรอยยิ้มที่ดูกระแทกแดกดัน และเหยียดหยามมาก เค้าคงจะสะใจที่อ๊อฟกับผมเลิกกันได้อย่างเป็นทางการซะที...
" คิกจะเป็นอะไรหรือป่าวเนี่ย ? " ปอพูดขึ้น
" สมน้ำหน้า อยากปากดีนัก " เซฟพูด
" นายอย่าว่าคิกเค้าสิเซฟ ดูดิ...น่าสงสารออก เห็นทีเราต้องไปดูซะแล้ว คิกกก.............." ปอพูด แล้วรีบถลาเข้าไปหาคิก
" ซะงั้นน่ะ " ผมพูดเบาๆ แล้วมองหน้าเซฟ
   มันเป็นอะไรที่น่ากลัวมากกับเหตุการณ์เมื่อกี้ อ๊อฟดูท่าทางโมโหมาก ที่เค้าได้ต่อยคิกไปหนึ่งหมัดอย่างจังๆ ทำให้ปากคิกแตกไปนิดนึง แต่ก้อไม่น่าจะเป็นอะไรมาก เพราะคิกยังคงยืนเก๊ก และทำให้ปอไม่เลิกคลั่งไคล้ได้ ก้อถือว่า สุดยอดแล้ว แต่อ๊อฟ..
ผมว่า เค้าคงโดนบ๋อมพูดอะไรไปซักอย่าง เห็นเค้าดูเชื่อที่บ๋อมพูดจัง อาจจะบอกว่า ผมไม่ดีอย่างโน้น ไม่ดีอย่างนี้ก้อเป็นได้ กับอีกหลายๆคนที่โดนบ๋อมเป่าหูใส่ คนต่อไปอาจเป็นเหลียง หรือไม่ก้อ เซฟ กับปอ...

ไว้เด่วมาต่อนะคร้าฟฟฟฟ ขอบคุลผู้อ่านที่รักทุกคนที่ติดตามนะคัฟ

[broke-back]

 
ก็ถ้าไอ่อ๊อฟ มันจะไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง
ไอ่บ๋อมจะพูดอะไร มันก็เชื่อไปหมด

ปล่อยมันไปเห๊อะ..มิก
คิกน่าสนใจกว่าเยอะ..ว่าม่ะ
 


 :กอด1:มิก +1 คับ

[BeeRY]

คิกทำไมกวนโอ๊ยเยี่ยงนี้ แต่หล่อให้อภัย 55+
อ๊อฟก็ไม่พูดซักคำเนอะว่าเลิกกับมิกแล้ว สงสัยว่าจริงๆก็ยังรักมิกอยู่อ่าแหละ
รักกันเถอะ หมั่นไส้อิบ๋อม นิสัยไม่ดี โกรธมัน ชิส์
+1 ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าาา

[Classical]

+1 เป็นกำลังใจให้ครับ   


และเข้ามาตามอ่านเรื่องด้วย

[MachiKo]

มาต่อแล้วคัฟ...บทที่ 15 กับความบ้าของบ๋อมที่เพิ่มขึ้น!!!

บทที่ 15 : Head Room Selection~*

   ตอนพักกลางวัน ผมนั่งทานข้าว กับปอ และเซฟ ปอยังคงไม่เลิกคลั่งไคล้คิกมันเลยคับ...ตั้งแต่เช้าแล้ว ( รำคาญ!! )
" วันนี้คิกน่ารักจังเลยอ้ะ...เค้ายิ้มให้เราด้วย ยิ่งตอนที่ปากมีแผลนะ..ยิ่งเท่ห์!! " ปอพูดขึ้น
" นายพูดคำนี้มาสิบกว่ารอบแล้วนะปอ..ตั้งแต่เช้าแล้วนะ " เซฟบอก ( - -' )
" ก้อเค้าน่ารักนี่..." ปอพูดซ้ำอีกครั้ง
" นี่..พวกเรา เมื่อเช้ามาดาม ( อาจารย์ประจำชั้นห้องผม เป็นอาจารย์สอนฝรั่งเศสคับ ) บอกว่า จะเลือกหัวหน้าห้องคนใหม่น่ะ...พวกนายจะเลือกใครเหรอ ? " ผมถามขึ้น ทั้งปอ และเซฟมองหน้ากัน
เหตุที่ผมถามขึ้น ก้อเพราะตอนบ่ายจะมีการเลือกหัวหน้าห้องคนใหม่ที่ห้องผม เนื่องจากเปิดเทอมมาครบหนึ่งเดือน แล้วหัวหน้าคนเก่าก้อทำหน้าที่ไม่ดีพอ มาดามจึงทำการเลือกหัวหน้าห้องคนใหม่ ( ทำยังกะเรื่องการเมือง!! )
" ไม่รู้สิ..เรายังไม่ได้คิดน่ะ " เซฟบอก
" ส่วนเรา...เราจะเลือกคิก " ปอพูดขึ้น
" ทั้งปีอ้ะ...นายน่ะ " เซฟบอก " แล้วนายล่ะมิก...จะเลือกใคร ? " เค้าถามต่อ
" เราเหรอ ? ...เราว่า เราจะเลือกนายน่ะเซฟ ดูท่าทางนายจะคุมเพื่อนในห้องได้ ตอนแรก...เรากะจะเลือกปอ เพราะปอมีความเป็นผู้นำดี แต่..ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว!! " ผมบอก
" อ๋า!!..เธอว่าอะไรเราน่ะมิก ? เดี๋ยวจะโดน!! " ปอพูดอย่างงอนๆ
   พวกเรานั่งทานข้าวเสร็จแล้ว ก้อรีบขึ้นห้อง เพราะอีกสิบนาทีก้อจะหมดเวลาแล้ว ตอนนี้ ที่บนห้องก้อมีคนอยู่พอประมาณ รวมทั้งอ๊อฟ เหลียง แล้วก้อบ๋อมด้วย
ดูท่าทางอ๊อฟยังไม่เลิกหัวเสียกับเมื่อเช้า แต่ก้อยังดีที่มีเหลียงนั่งอยู่ข้างๆ แล้วก้อไอ้บ๋อม ที่กำลังนั่งจดงานให้อ๊อฟอยู่ ( เพราะช่วงเช้าอ๊อฟไม่ได้เข้าเรียนเลย!! )
จะว่าไปแล้ว ผมว่า บ๋อมมันก้อคงอยากจะทำอะไรให้อ๊อฟ เพื่อที่จะให้เค้าได้เห็นคุณค่าในตัวมัน และสนใจมันมากขึ้น แค่นี้มันก้อคงมีความสุขแล้วล่ะ ( ทุ่มทุนว่ะ!! )
น่าเห็นใจมันเหมือนกันนะ!! ( แต่ก้อช่วยไม่ได้นะ ในเมื่อเค้าทำกับผมอย่างนี้แล้ว...ก้อสมควรที่จะให้ผมเกลียด )
" อ๊อฟมันกลับมาแล้วนี่มิก!!..มันไปไหนของมันมานะ ? " ปอพูดขึ้น แล้วหันไปมองอ๊อฟ
" ไม่รู้เค้าเหมือนกัน...ช่างเค้าเถอะ " ผมบอก แล้วหันไปมองทางอื่น ปอมองผมอย่างสงสัย
" เราว่านะ...เธอคงอยากลืมเค้าเร็วๆใช่มั้ยล่ะ ? " ปอถามขึ้น
" ก้อคงงั้น!! " ผมบอก
" จะบอกอะไรให้นะ ยิ่งคิดที่จะลืมเค้า กลับยิ่งทำให้ตอกย้ำตัวเองมากขึ้น เราว่า เธอปล่อยให้มันไปเรื่อยๆของมันดีกว่านะ หาอะไรทำ อยู่กับเพื่อนๆเดี๋ยวก้อลืมเองอ่ะ " ปอบอก
   ก้อจริงอย่างที่ปอพูดล่ะ...คนเรา ถ้าคิดที่จะลืมบางสิ่งบางอย่างหากขืนดึงดันที่จะรีบๆลืมมัน มันจะยิ่งกลับจำ แล้วมันจะยิ่งทำให้เจ็บใจมากขึ้น กลายเป็นเครียด หากเราเอาเวลาที่จะลืมเรื่องนั้น แล้วหันมาทำอะไรอย่างอื่น เช่น ไปเที่ยวให้สนุก หรืออยู่กับเพื่อนๆ จิตใจเราอาจแจ่มใสขึ้น เพราะความสนุกนั้น จะทำให้เราลืมมันได้...ค่อยๆเป็นค่อยๆไปดีกว่า แล้วเวลาจะช่วยรักษาจิตใจเราเอง..
   สักพัก มาดามก้อเดินเข้ามาในห้อง เธอเป็นหญิงสูงอายุที่รู้จักการแต่งตัวให้ดูดีอยู่เสมอ วันนี้เธอรวบผมตึง และก้อใส่แว่นทรงปีกผีเสื้อเหมือนอย่างเคย ทุกคนนั่งนิ่งทันทีเมื่อมาดามเดินเข้ามาในห้อง ( เป็นไปเองโดยอัตโนมัติ ราวกับมีอำนาจสั่งคนได้ ) เพื่อทำหน้าที่เลือกหัวหน้าห้องคนใหม่..โดยการให้นักเรียนในห้องทุกคน เขียนชื่อเพื่อนที่ต้องการจะให้เป็นหัวหน้าใส่กระดาษ แล้วไปหย่อนในกล่องหน้าห้อง แล้วเพื่อนในห้องเขียนชื่อใครเยอะสุด คนๆนั้นก้อจะได้เป็นหัวหน้า...
ผมเขียนชื่อเซฟลงไปในกระดาษคับ ทางด้านปอ ผมว่าเค้าต้องเขียนชื่อคิกแน่ๆเลย ส่วนเซฟ...ผมก้อไม่รู้เหมือนกัน ว่าเค้าเขียนใคร ?!!
ในที่สุด นักเรียนในห้องก้อเขียนชื่อเสร็จ แล้วออกมาใส่ในกล่องหน้าห้อง
" นายเลือกใครอ้ะเซฟ ? " ผมถาม
" ก้อ.." ขณะที่เค้ากำลังจะพูด จู่ๆปอก้อโพล่งออกมา
" ตื่นเต้นจังเลยอ้ะ!! ว่าใครจะได้เป็นหัวหน้าห้องคนใหม่ ลองทายดิว่า เราเลือกใคร ? " ปอถามให้พวกเราทาย
" ก้อคิกไง!! " ผมกับเซฟพูดพร้อมกัน
" อ๋า!!! รู้ได้ไงเนี่ย ? " ปอถามต่อ
" ก้อนายเพิ่งบอกเราเมื่อตอนพักน่ะสิ " ผมพูด
" อ่าเหรอ ? ...ลืม " เค้าพูด แล้วยิ้มอย่างอายๆ
ทุกคนกลับไปนั่งประจำที่ของตัวเอง เพื่อรอให้มาดามทำการนับคะแนน
" เอาล่ะค่ะ...นักเรียน ในเมื่อนักเรียนเขียนชื่อเพื่อนลงไปในกระดาษเรียบร้อยแล้ว ครูก้อจะเริ่มทำการนับคะแนนแล้วนะคะ อ่ะ...ภควัฒน์มาช่วยเขียนคะแนนให้ครูบนกระดานหน่อย !! " มาดามเรียกปอ เค้าลุกจากเก้าอี้มาที่กระดาน เพื่อเตรียมตัวเขียน
   " ครูจะเริ่มหยิบกระดาษแล้วนะคะ เธอเตียมตัวเขียนนะ " มาดามหันมาบอกปอ
" ค..คับ " ปอรับคำ
มาดามสุ่มหยิบกระดาษในกล่องขึ้นมา...ได้มาแล้วหนึ่งใบ
" อ่ะ...คนแรก ภควัฒน์ " มาดามพูดขึ้น นั่นชื่อปอนี่...ปอได้ไปหนึ่งคะแนน สงสัยเซฟเขียนมั้ง ปอทำการจดชื่อลงบนกระดาน
" คนต่อไป...ศิราวุธ " อ๊ะ...ชื่อเซฟนี่ ผมเขียนลงไปด้วย มาดามคงจับขึ้นมาได้
" คนต่อไป...ภควฒน์ " ชื่อปออีกแล้ว สงสัยมีคนเขียนอีก
" คนต่อไป..กฤศพงศ์ " ชื่อไอ้คิก...รู้ล่ะใครเลือก ( ปอเขียนชื่อไอ้คิก แล้ววาดหัวใจลงไป Present สุดๆ!! )
" คนต่อไป..บารมี " อ๋า...ชื่อไอ้บ๋อมนี่ มีคนเลือกมันด้วยเหรอ ? สงสัยเขียนให้ตัวเองแน่ๆเลย!!!
" คนต่อไป..บารมี " เฮ้ย!! ทำไมมีคนเลือกอ้ะ..มันไม่ได้เขียนเองนี่!!
" คนต่อไป...ภควัฒน์ "
" คนต่อไป..บารมี ".....
   มาดามยังคงจับฉลากต่อไป ทั้งชื่อของปอ และบ๋อมสูสีคู่คี่กันมากคับ แสดงว่า..ก้อมีคนชอบบ๋อมเยอะเหมือนกันนะนี่...ถึงเลือกกันเยอะ ( ยกเว้นผม )
ในที่สุด ทั้งคะแนนของปอ และบ๋อมก้อเท่ากัน และก้อยังมีกระดาษเหลืออยู่ใบสุดท้ายด้วย ถ้าเกิดเปิดได้ชื่อใครคนใดคนหนึ่ง คนๆนั้นก้อได้เป็นหัวหน้าห้องไป..
ผมเริ่มกลัวขึ้นมาแล้วล่ะ ถ้าบ๋อมมันได้เป็นหัวหน้าห้องนะ..ทุกคนในห้องคงต้องรุมเกลียดผมแน่ๆ ผมไม่อยาก...ไม่อยากให้มันได้ ถ้าปอได้เป็นก้อคงดี ( ห้องจะได้ไม่ต้องถูกปกครอง ด้วยอิทธิพลมืด!! )
" ครูหยิบขึ้นมาแล้วนะคะ...ไหนดูซิว่าใคร ? " มาดามพูด แล้วคลี่กระดาษออกเพื่อดู
" อืม..ครูบอกได้เลยว่า ตอนนี้เราได้หัวหน้าห้องแล้วนะคะ.." มาดามพูดต่อเพื่อให้ผมลุ้น ใคร..ใครอ้ะ ? ปอ หรือบ๋อม...บ๋อม..หรือปอ ???
" บารมี!! " มาดามพูด...
...ไม่...ไม่นะ ทำไมมันได้ล่ะ ? ไอ้บ๋อม...มันได้...มันได้เป็นหัวหน้าห้อง
   ในที่สุดเรื่องที่ผมกลัว ก้อได้เกิดขึ้น บ๋อมได้เป็นหัวหน้าห้อง...ต่อไปนี้ผมคงต้องอยู่ตัวคนเดียวแน่...ทำไงดี ทำไงดีล่ะ ( มันซื้อเสียงป่าววะ ?!! )
" คะแนนเป็นเอกฉันท์แล้วนะคะ หัวหน้าห้องคนใหม่ของเราก้อคือ บารมี ส่วนรองหัวหน้าก้อคือ ภควัฒน์นะคะ " มาดามประกาศ
เอาวะ!!..ไม่เป็นไร ถึงมันได้เป็นหัวหน้าห้อง ปอก้อยังเป็นรองฯ ผมว่า เค้าคงมีวิจารณญาณพอ ว่าอะไรเป็นอะไร..เค้าคงไม่เชื่อใครง่ายๆหรอก ไม่แน่...ไม่แน่ใจ...
ผมค่อยๆเหลือบไปที่บ๋อม ตอนนี้ เค้ามองผมอยู่ เค้ายิ้มให้ผม รอยยิ้มเค้าดูน่ากลัว เหมือนกำลังแอบสะใจอยู่ ผมรีบหันหลังกลับไป เสียวสันหลังวาบเลย!!
ตอนเย็น ผม ปอ และเซฟออกมาจากห้องด้วยกัน ขณะที่กำลังจะเดินลงบันได จู่ๆเซฟก้อพูดขึ้น " เราปวดท้องอ้ะ...พวกนายไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อยดิ!! " เซฟพูด พลางกุมท้องไปด้วย
" อือ..ไปดิ เราจะได้ไปชิ้งฉ่องด้วย " ผมบอก ( อั้นมาได้สักพักล่ะ - - )
" งั้น..พวกเธอสองคนไปเถอะ เราจะรีบกลับน่ะ ไปเฝ้าบ้าน...วันนี้แม่ไม่อยู่ " ปอบอก
" อือๆ ตามใจ " ผมพูด พลางพยักหน้าไปมา
" เราไปก่อนนะ บาย...บาย " ปอโบกมือให้ แล้วเดินลงบันไดไป ส่วนผม กับเซฟก้อเดินเข้าห้องน้ำ เซฟเข้าไปในห้องส้วม แล้วปิดประตู
" รอด้วยนะมิก!! " เค้าตะโกนบอก
" อือ!! " ผมพูด แล้วเดินเข้าห้องส้วมอีกห้องหนึ่ง เพื่อไปชิ้งฉ่อง...
   ผมทำธุระเสร็จก่อนเซฟคับ แล้วผมก้ออกมาจากห้องส้วม เพื่อมาล้างมือข้างนอก เมื่อผมล้างมือเสร็จแล้ว ก้อเงยหน้าขึ้นมองกระจก ปรากฎว่า...
" บ๋อม!! " ผมพูดขึ้น เค้ากำลังยืนมองผม จากเงาสะท้อนในกระจก ผมหันไปมองเค้า แล้วก้อกำลังจะเดินออกจากห้องน้ำ…
" ทำไม ? จะรีบไปไหนล่ะ ? " เค้ารีบดึงผมไว้
" ปล่อย!!! ปล่อยนะว้อย!! " ผมร้องบอก
" ทำไม ? ไม่พอใจเหรอ ? ต่อไปนี้อย่ามาขึ้นเสียงกะเรานะ..ให้มันรู้ซะมั่งว่า เราเป็นใคร และนายอ่ะ เป็นใคร " เค้าบอก ( หน็อย!! เอาความเป็นหัวหน้าห้องมาข่ม )
" นายอย่ามาบ้าน่า...คิดเหรอ ว่าได้เป็นหัวหน้าแค่นี้ แล้วจะทำอะไรเราได้ ?? " ผมถามเค้า ( สารเลว!! )
" ทำได้หรือไม่ได้ เดี๋ยวนายก้อรู้ " เค้าพูด แล้วค่อยๆยื่นหน้ามาทางผม
" จำไม่ได้เหรอ..ว่ารอยแผลที่หน้าน่ะ เป็นเพราะใคร ? " เค้าถามผมด้วยน้ำเสียงที่เบา แต่น่ากลัว
" นายอย่าลืมสิ..ว่าไม่มีใครเค้าเชื่อที่นายพูดหรอก แม้แต่เพื่อนนาย " เค้าพูดต่อ แล้วสะบัดมือผมออก หลังจากนั้นก้อเดินจากไป
ผมมองตามเค้าออกไป..น่ากลัวจัง ถ้าเค้าทำขึ้นมาจริงๆ ผมคงแย่แน่..
ผมหันกลับไปมองทางห้องส้วมที่เซฟเข้าอยู่...เค้าจะได้ยินหรือเปล่านะว่า ข้างนอกได้เกิดอะไรขึ้นบ้าง


ไว้แล้วผมจามาลงต่อนะคร้าฟฟฟ 

[broke-back]

ไอ่บ๋อมมันเป็นโรคจิตจริงๆด้วย

แล้วที่มันยังอาฆาตมาดร้ายมิก

มันคงรู้ว่าอ๊อฟยังรักมิกอยู่

และยังไม่ได้เปลี่ยนใจจากมิก


  +1 เป็นกำลังใจให้มิก

[mecon]

น่าจัีบไอ่โรคจิตบ้าอำนาตยัดส้วมนัก 
ส่วนนุ้งปอ ฮามวกจะพร่ำเพร้อไปไหนคะลูก 555 หลงแบบนี้
น่าจะเปิดตัวจีบคิกเลยนะ แต่กลัวใจคิก ล่ะสิ จะทำให้อ๊อฟมันคลั่งทำไม
สู้จีบมิกไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ ถ้าทำแบบนั้นนะให้ไอ่อ๊อฟบ้าน้ำลายฟูมปากไปเลยสะใจกว่า
+1จ้า

[MachiKo]

มาลงแล้วคัฟ๐๐๐เชิญอ่านๆๆๆๆ

บทที่ 16 : Talk With Her~*
   
ผมนิ่งไป..ขณะที่มองไปยังห้องส้วมที่เซฟเข้าอยู่ เค้าจะได้ยินไหมนะ เสียงเมื่อกี้ เสียงที่บ๋อมว่าผม ผมอยากให้เค้าได้ยินจัง เพราะเค้าจะได้รู้ซะทีว่า ไอ้บ๋อมน่ะ มันเป็นคนยังไง..
" แกร๊ก!!! " เสียงกลอนประตูห้องส้วมเปิด ผมสะดุ้ง!!
   เซฟเดินออกมาจากห้องส้วม แล้วมาล้างมือ เค้าทำราวกับว่า เค้าไม่รู้ ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น...
" เซฟ..." ผมพูดขึ้น
" หืมมม..อะไรเหรอ ? " เค้าถาม แล้วมองผม เค้า...เค้าไม่รู้จริงๆด้วย
" อ้อ!! ป..ป่าวน่ะ แค่จะให้รีบ..รีบๆกลับ " ผมบอก ( บ่ายเบี่ยงซะงั้น - - )
" อือ..ไปดิ " เค้าพูด แล้วพยักหน้า พลางสะบัดมือที่เปียกน้ำไปมา
   ในขณะที่ผมกับเค้าเดินลงบันไดไปด้วยกัน ผมอ่ะ...อยากจะรู้นักว่า เค้าได้ยินอะไรหรือป่าว หรือเค้าได้ยินแล้วไม่พูด ตัวผมเองก้อไม่กล้าถามเค้าตรงๆหรอกนะ เดี๋ยวจะคิดว่า ผมน่ะ..ขี้ฟ้อง หรือไม่ก้อปั้นเรื่อง เออใช่!! ผมยังไม่รู้เลยว่า เซฟเลือกใครเป็นหัวหน้าตอนนั้น...
" เซฟ...เซฟ " ผมหันไปเรียกเค้า เค้าสะดุ้ง แล้วรีบหันมามองผม
" อ..อะไร ?!! " เค้าถามอย่างลนลาน
" เป็นอะไร ? เห็นเงียบๆไป " ผมถาม
" อ๋อ!! ป..ป่าวน่ะ แล้วเมื่อกี้ เรียกเราทำไมเหรอ ? " เค้าถาม
" อ่านะ...ก้อจะถามว่า วันนี้ตอนเลือกหัวหน้าห้องอ้ะ นายเลือกใครเหรอ ? " ผมถาม
" อ่อ..เราเหรอ ? เราเลือกบ๋อมมันน่ะ!! " เค้าบอก ( ห๊า!!!!!!!!! O๐O )
ผมอึ้งมากคับ ตอนนี้..ทำไมเซฟถึงเลือกบ๋อมอ่ะ ? เค้า...เค้าไม่เคยพูดถึง หรือชื่นชมบ๋อมให้ผมฟังเลย แม้สักครั้งเดียวก้อเถอะ!! แต่ทำไมจู่ๆเค้าถึงอยากให้บ๋อมเป็นหัว หน้าล่ะ ไม่..ไม่จริงนะ ถ้าผมคิดว่า บ๋อมเค้ารู้ว่า เซฟเข้าข้างเค้าขนาดนี้ มีเหรอ..ที่บ๋อมจะปล่อยเซฟไป..
" แล้ว..ทำไม นายถึงเลือกบ๋อมล่ะ ? " ผมถาม
" ก้อ..ไม่รู้สิ เราว่า บ๋อมเข้ากับเพื่อนๆในห้องได้ทุกคนนะ กับนายก้อด้วย เราเห็นว่า ตอนนั้นนายก้อยังโทร.ไปหาบ๋อมเรื่องอ๊อฟอยู่ไม่ใช่เหรอ ? " เซฟว่า
" ก...ก้อใช่ " ผมพูด จริงด้วย...ตอนนั้นผมยังโง่อยู่เลย ที่ให้เค้าหลอกได้ถึงขนาดนี้ แต่...ตอนนี้ผมรู้ว่าอะไรเป็นอะไรแล้ว และผมก้อไม่มีวันให้เค้ามาทำลายผมอีกแน่!! ไม่มีทาง
" เซฟ!!.." ผมเรียกเค้า แล้วนิ่งเงียบไป จะบอกเค้าดีมั้ย หรือไม่บอกดี บอกดี หรือไม่บอกดี..ตอนนี้ ผมสับสนไปหมดแล้ว
" หือ..อะไรเหรอ ? " เค้าถาม แล้วมองหน้าผม ผมอ้ำอึ้งไม่กล้าพูด
" มีอะไร ? " เค้าถามต่อ ผมนิ่งไป...เอาวะ!! บอกก้อบอก
" บ..บ๋อม บ๋อมมันลวงโลก!! " ผมบอกเค้า
เซฟมองผมแล้วนิ่งไป ดวงตาเค้าดูสงสัยยังไงก้อไม่รู้ ผมว่า เค้าคงแปลกใจ...แปลกใจที่ผมพูดอย่างนั้นออกไป
" อะไรนะ..นายว่าใครลวงโลก ? " เค้าถาม
" บ๋อม!!ไอ้บ๋อมมันลวงโลก " ผมบอก
" มันแกล้งทำดีเพื่อหลอกให้ทุกคนตายใจ มันหลอกทุกคน!! " ผมพูด
เซฟมองผม สายตาเค้าดูอึ้งๆไป เหมือนกับว่า เค้าไม่ได้ยินเรื่องที่ผมพูดมาก่อน แน่นอนล่ะ...นี่เป็นครั้งแรกที่ผมพูด
" นายรู้ได้ยังไง..? " เค้าถามผม " ...นายคิดไปเองอีกละสิ " เค้าพูดย้ำอีกครั้ง
" เราไม่ได้คิดไปเองนะ!!! นี่ไง...หลักฐาน!! ที่เค้าทำกับเรา " ผมพูด แล้วชี้ไปที่แก้มของผมที่โดนข่วน
" ไอ้บ๋อมมันเป็นคนทำเรานะ...รอยนี้!! " ผมบอก เซฟนิ่งไป ดวงตาเค้าดูตะลึง
" ก้อนายบอกเราเองไม่ใช่เหรอ..ว่ามือเผลอไปโดน ?!! " เค้าถาม
" ก้อ..ตอนนั้น เรากลัวว่า จะไม่มีใครเชื่อเราพูดนี่ " ผมค่อยๆพูด
" แล้วทำไมเค้าถึงต้องทำกับนายอย่างนั้นล่ะ ? " เซฟถาม
" เพราะมันต้องการให้เรากับอ๊อฟเลิกกันไงล่ะ !! " ผมบอก..
ตอนนี้หน้าของเซฟดูนิ่งๆ ราวกับว่า เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง จนผมต้องรีบอธิบายต่อ
" มันกุเรื่องทุกอย่าง หลอกเรา หลอกอ๊อฟ ให้เรากับอ๊อฟทะเลาะกัน เพื่อมันจะได้เอาอ๊อฟไปเป็นของมันไง " ผมบอก
เซฟมองหน้าผม ดูเหมือนเค้าไม่ค่อยเชื่อเรื่องนี้เท่าไร ( อะไรวะ!!! )
" บ๋อมเนี่ยนะ..จะเอาอ๊อฟ ?? " เค้าถาม
" ใช่!! ไม่ใช่แค่อ๊อฟนะ เหลียงด้วย.. " ผมบอก
" เอ๋!! สองคนเลยเหรอ ?..บ้าน่า " เค้าพูด
" นายไม่เชื่อเราเหรอ ? " ผมถามเค้า
เค้านิ่ง แล้วมองผม ดวงตาเค้าพยายามจับสังเกตที่ตัวผม..แล้วส่ายหน้า ( ง่ะ!! - -' )
" ท..ทำไมล่ะ ? " ผมถาม
" บ้าแล้ว!! บ๋อมน่ะเป็นคนดีจะตาย เค้าไม่ทำอย่างนี้หรอก..นายอย่าพูดเล่นอย่างนี้สิ ถ้าคนอื่นมาได้ยิน เค้าคงคิดว่า นายอิจฉาบ๋อมแน่ " เซฟพูด
" อิจฉาเรอะ..เราเนี่ยนะอิจฉาบ๋อม!!! เรื่องอะไรอ้ะ ? " ผมถาม
" เราจะไปรู้นายเรอะ ขนาดนายยังไม่รู้เลย!! " เซฟบอก
" รู้สิ!! รู้ว่าเราเกลียดมัน เกลียดที่มันทำให้เรา กะอ๊อฟต้องเลิกกัน!!! " ผมบอกอย่างโมโห
" แล้วนายรู้ได้ไง ? " เซฟถาม
" ก้อ..เค้า บอกเราน่ะ " ผมค่อยๆพูด ใครจะเชื่อล่ะว่า จู่ๆบ๋อมจะพูดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา คงไม่มีใครประจานตัวเองให้คนอื่นรู้หรอก ผมไม่รู้จะพูดอะไรแล้วคับ ทุกอย่างมันตันไปหมด ไม่รู้ว่า จะเริ่มจากตรงไหนดี เซฟค่อยๆมองผม แล้วยิ้มให้
" เลิกระแวง..แล้วก้อเลิกคิดไปเองได้แล้ว นายน่ะ!! " เค้าพูด แล้วตบไหล่ผมเบาๆ
จริงอย่างที่บ๋อมมันว่า ไม่มีใครเชื่อผมหรอก แม้แต่เพื่อนผมเอง ผมก้อเพิ่งรู้วันนี้...ผมอยากจะร้องไห้ อยากจะปล่อยโฮออกมา แต่ผมก้อไม่กล้า เพราะกลัวว่า เซฟจะคิดว่าผมเป็นอะไร…
   " มิก!! " เสียงเซฟเรียกผม ขณะที่เราเดินออกมานอกโรงเรียนแล้ว
" หือ!! มีอะไร ? " ผมหันไปถามเค้า
" ตอนที่อยู่ในห้องน้ำ นายคุยกะใครเหรอ ? " เค้าถาม ( อ๊ะ!!ได้ยินเหรอ ? )
" เรา..คุย...กะ...บ๋อม " ผมบอก
" บ๋อม ? " เค้าพูด แล้วมองผม ผมพยักหน้ารับ
" เอาอีกแล้วนะ นายน่ะ..." เค้าเริ่มพูด
" โธ่!! ฟังเราหน่อยสิเซฟ เราจะโกหกทำไม ? บ๋อมมันตัวลวงโลกจริงๆนายเชื่อเราสิ " ผมบอก
" เราว่า เราเลิกพูดเรื่องนี้กันได้แล้วนะ " เค้าบอก
" เรายังไม่เลิก จนกว่านายจะฟังเรา " ผมพูด เค้าถอนหายใจอย่างเบื่อๆ ( - -' )
" อ้ะ!! ว่ามา " เค้าพูด ผมยิ้มให้เค้า ( โอกาสมาแล้ว 555+ ) หลังจากนั้น ผมก้อเริ่มเล่าเรื่องทุกอย่างให้เค้าฟัง ตั้งแต่วันที่ท็อปนัดผม จนถึงเรื่องที่เค้าเปิดเผยร่างที่แท้จริงออกมารวมทั้งแผนการร้ายของเค้าที่จะให้ทุกคนเกลียดผม...
" อ๋า..นี่เรื่องจริงเหรอ ? " เค้าถาม น้ำเสียงเค้าดูตะลึงงัน
" อือ.." ผมบอกพลางพยักหน้า
" แล้วทำไมนายไม่บอกเราล่ะ!! " เค้าถาม
" ก้อบอกอยู่นี่ไง..แล้วนายเชื่อเราซะที่ไหนล่ะ!! " ผมพูด
" อ่านะ..เราขอโทษที่ไม่ได้เชื่อตั้งแต่แรก ถ้านายเล่าเรื่องมันให้เราฟัง เราก้อคงไม่เลือกมันหรอก " เค้าพูด
   จริงด้วย เพียงแค่กระดาษแผ่นเดียว ก้อทำให้ทั้งห้อง ตกอยู่ในกำมือของบ๋อมมัน น่าเสียดายจริงๆ..แต่ว่า ถ้าผมมัวแต่เสียดายอะไรอยู่อย่างนี้ ก้อคงไม่ได้แน่ ผมก้อคงต้องหาทางแก้ไขว่า จะเอายังไงต่อ อย่างนี้สิ ถึงจะถูกต้อง...
   " ช่างเถอะ..นายก้อไม่ได้ผิดซะหน่อย มันก้อแล้วแต่ความคิดของนายแล่ะ..." ผมบอก เพื่อให้เค้าสบายใจในตัวผม
" อือ...งั้นเราไปก่อนนะ กลับบ้านดีๆล่ะ " เค้ากล่าวลา
" อืมมม..บายๆ " ผมโบกมือให้
   ผมเดินข้ามสะพานลอยจากหน้าโรงเรียน เพื่อไปรอรถเมล์ที่ป้ายฝั่งตรงข้าม มันรู้สึกเหงาๆนะที่ต้องมายืนคนเดียว ทั้งๆที่ปกติจะมีอ๊อฟมายืนอยู่ข้างๆ ไม่รู้นะ...ว่าตอนนี้เค้าจะกลับบ้านยังไง หรือเค้าอาจไปไหนกับเพื่อนเค้าก่อนละมั้ง แล้วค่อยกลับ...ยิ่งคิดก้อยิ่งคิดถึงเค้า ผมว่า ผมคงลืมเค้ายากซะแล้ว
   " ♪ Love Love My Baby... ♫ " อ๊ะ!! เสียงมือถือผมดังขึ้น ผมรีบหยิบมือถือในกระเป๋าผมขึ้นมา หวังแค่ว่า คนที่โทร.มานี้ ขอให้เป็นอ๊อฟ..ขอให้เค้าโทร.หาผม
" เอ๊ะ!! เบอร์ใครหว่า ? " ผมกล่าวลอยๆ แล้วกดรับสาย ( เผื่ออ๊อฟใช้เบอร์ใครโทร.มา )
" ฮัลโหล.." ผมรับสาย
" เอ่อ...นั่นมิกใช่มั้ยคะ ? " เสียงในนั้นพูดขึ้น เสียงผู้หญิง...เสียงไม่คุ้นเลย
" อ้ะ!! ใช่คับ แล้วนั่นใครอ้ะ ? " ผมถาม
" อ๋อ!! นี่กิ๊ฟค่ะ " เค้าพูดขึ้น ( หือ!! กิ๊ฟโทร.มา  )
" ตอนนี้มิกอยู่ที่โรงเรียนป่าวอ้ะ ? พอมีเวลาที่จะเจอกิ๊ฟได้มั้ย ? " เค้าถาม
" อ่า...ได้ๆที่หน้าประตูโรงเรียนละกันนะ " ผมบอก
" อือๆ เดี๋ยวกิ๊ฟจะรีบไปนะ...หวัดดี!! " เค้าพูด แล้ววางสายไป
   กิ๊ฟ...กิ๊ฟจะมาหาเราเหรอ ? ทำไมอ้ะ ? มีอะไรหรือป่าว ? ผมว่า ผมคงต้องเดินข้ามสะพานลอยกลับไปที่โรงเรียนแล้วล่ะ เพื่อจะได้ไปพบกิ๊ฟเค้า
หลังจากที่ผมเดินกลับไปที่โรงเรียนแล้วยืนรอกิ๊ฟที่หน้าประตูโรงเรียนสักพัก เค้าก้อเดินมา หลังจากที่ผมพบเค้าที่โรง'บาลได้สองสามครั้ง แต่ก้อไม่ได้คุยอะไรกัน คราวนี้ ทำให้ผมเห็นเค้า ชนิดที่เรียกว่า จะๆ เค้าดูน่ารักมาก ตาก้อโตประมาณผม แถมบุคลิกท่าทาง ก้อดูเรียบร้อยอีกด้วย ( She ถักเปียอีกแล้ว!! ) อ๊ะ!! ว่าแต่...เค้าไม่ได้ไปโรงเรียนเหรอ ผมไม่เคยเห็นเค้าใส่ชุดนักเรียนสักครั้งเลยตั้งแต่เจอกัน...
" ขอโทษนะมิก...รอกิ๊ฟนานมั้ย ? " เค้าถามผม ผมส่ายหน้า
" กิ๊ฟว่า เราไปนั่งคุยกันที่ม้านั่งข้างสนามเถอะ กิ๊ฟมีเรื่องจะคุยกับมิกเยอะแยะเลย " เค้าพูด แล้วยิ้มให้
" อือ..ไปสิ " ผมบอก แล้วพาเค้าเดินไปในโรงเรียน ดูเหมือนว่า เค้ารู้จักเส้นทางในโรงเรียนดีกว่าผมซะอีก แหงล่ะ...ก้อเค้าเป็นแฟนเก่าอ๊อฟนี่ อ๊อฟก้อคงเคยพาเค้ามาที่นี่หลายครั้งอยู่แล้ว
   สักพักหนึ่ง เราก้อเดินมาถึงม้านั่ง..กิ๊ฟนั่งลง มองดูผมที่นั่งอยู่ตรงข้าม แล้วยิ้มให้ เค้าดูท่าทางเป็นมิตรดีจัง..ไม่เหมือนอย่างที่ผมเคยคิดไว้สักนิดเลย แต่..ถ้าเค้าเป็นอย่างบ๋อมล่ะ ไม่ได้การ..ผมต้องระวังตัว คนสมัยนี้ รู้หน้า ไม่รู้ใจ
" มิก...อ๊อฟเป็นยังไงบ้าง ตอนที่อ๊อฟคบกับมิกอ้ะ ? " กิ๊ฟเริ่มถามผม
" เค้า...ก้อดีอ้ะ ตอนแรกๆ เค้าดูเหมือนชอบหาเรื่องเราไปหน่อย " ผมตอบ
" อ๊อฟก้ออย่างนี้แล่ะ...แล้วมิก กับอ๊อฟเคยทะเลาะกันบ้างมั้ย ? " เค้าถามต่อ
" ไม่หนิ..ก้อไม่ค่อยอ้ะ ก้อมีแต่เรื่องนี้ที่ทำให้เรากับเค้าทะเลาะกันหนัก " ผมบอก
" อ่านะ...กิ๊ฟเข้าใจแล้ว อาจจะเป็นเพราะใครไปยุอ๊อฟเค้ามากกว่า เราว่า มิกคงไม่ทำถึงขนาดนั้นหรอกใช่มั้ย ? " เค้าถาม
ผมมองหน้าเค้า ผมว่าเค้ารู้นะ ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเพราะใคร เค้ารู้อยู่แล้วแน่...
   " ถึงยังไง...ตอนที่กิ๊ฟ กับอ๊อฟเลิกกัน มันก้อเลิกเพราะเรื่องแบบนี้แล่ะ...เข้าใจผิด ก้อรู้อยู่ว่า นิสัยอ๊อฟน่ะ ใครพูดอะไรเข้าหน่อยไม่ได้หรอก ตอนนั้น...เท่าที่กิ๊ฟจำได้ กิ๊ฟเลยตัดสินใจเลิกกับเค้าซะ...พอกิ๊ฟมารู้ตัวทีหลัง ก้อสายไปแล้วล่ะ มันไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ ยิ่งคิด กิ๊ฟก้อยิ่งเสียดายเค้านะ…กิ๊ฟ..ไม่อยากจะเลิกกับอ๊อฟหรอก!! " เค้าพูด
สิ่งที่ผมได้เห็นในตอนนี้ คือ แววตาเศร้าๆของเค้าที่ดูเหมือนกำลังจะร้องไห้ออกมา " เราก้อเหมือนกัน..เราก้อไม่อยากเลิกกับเค้าหรอก เค้าไม่เคยคิดที่จะฟังเราพูดเลย…เราก้อไม่รู้จะทำยังไง..เค้าเอาแต่เชื่อเพื่อน.." ผมพูดต่อ เพื่อน..เพื่อนของเค้า...บ๋อม!! กิ๊ฟรู้เรื่องบ๋อมหรือยังนะ..หรือว่า รู้แล้ว
" กิ๊ฟรู้จักคนที่ชื่อ บ๋อมมั้ย ? " ผมถาม เค้ามองผม แล้วค่อยๆพูด
" รู้...รู้สิ เค้าเป็นเพื่อนของอ๊อฟ ทำไมเหรอ ? " เค้าถาม
" ก้อไอ้บ๋อมน่ะ..มันเป็นตัวต้นเหตุทุกอย่าง..." ผมบอก ( แฉมันซะ!! )
" ต้นเหตุ..แล้วมิกแน่ใจได้ยังไงอ้ะ ? " เค้าถามต่อ
" ก้อคือ..." ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้กิ๊ฟฟัง ทุกๆเรื่องเลย ที่มันเคยทำไว้ทั้งกับกิ๊ฟ แล้วก้อผม
" บ๋อมเหรอ ?? ที่เป็นตัวการ " เค้าถาม
ผมจึงรีบพยักหน้าทันที...เผื่อหาแนวร่วมได้
" ช่างเถอะ!! ถึงยังไงเรื่องมันก้อผ่านไปแล้ว กิ๊ฟก้อไม่อยากคิดอะไรกับมันอีก ถือว่า อโหสิกรรมให้บ๋อมไปซะ " เค้าพูด
" อ่านะ..ไม่เป็นไร เราก้อแค่อยากให้กิ๊ฟรู้ไว้เท่านั้น " ผมบอก
" อือ...ถึงยังไงซะ กิ๊ฟก้อได้รู้ความจริง แต่ที่กิ๊ฟมาหามิกวันนี้ มันไม่ใช่เรื่องบ๋อมหรอก " เค้าบอก
" แล้วเรื่องอะไรอ้ะ ? " ผมถาม
" กิ๊ฟจะมาบอกว่า วันนั้นที่มิกเข้าไปเห็น กิ๊ฟกอดกับอ๊อฟน่ะ กิ๊ฟขอโทษนะที่ทำให้มิกเข้าใจผิด " เค้าพูด
" อ่อ..เรื่องนั้น ช่างมันเถอะ เราไม่คิดอะไรหรอก!! " ผมบอก แล้วยิ้มให้เค้า
" คือวันนั้น กิ๊ฟเพิ่งเลิกกับแฟนที่คบอยู่น่ะ อ๊อฟเค้าก้อเลยปลอบกิ๊ฟ ทำให้กิ๊ฟรู้สึกดีใจขึ้นมาบ้าง ว่าอย่างน้อย ถึงเราเลิกกันไป เรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ " เค้าพูด
ผมพยักหน้า แล้วยิ้ม ( ^^ )
" แต่หลังจากวันนั้น กิ๊ฟก้อรู้สึกว่า กิ๊ฟอยากไปอยู่กับเค้า อยากคบกับเค้าเหมือนเดิม กิ๊ฟ อยากจะบอกมิกว่า กิ๊ฟอยากขออ๊อฟคืนได้มั้ย ? ขอร้องล่ะ... " เค้าพูด
" อ่า!!!!!!!!.... " ผมนิ่งไป
สิ่งที่เค้าพูดตอนนี้ มันเป็นความจริงเหรอ ? ผมจะต้องเสียอ๊อฟไปจริงๆแล้วเหรอ ในเมื่อเจ้าของๆเค้า มาเอาของๆเค้าคืน ผมคง..จะต้องคืนเค้าแล้วสิ
ไว้เด่วจามาลงต่อนะคัฟ

[mecon]

  มาเจรจาของแฟนคืนกันง่ายแบบสิ่งของเลยแหะ
ถ้าใจคนกลางมันอยากไป ไม่จำเป็นต้องมาขอมิกหรอก เหอะๆ
ส่วนเจ้าเซฟก็จงหูเบาต่อไป อาเมน
+1 จ้า

[BeeRY]

มาขออ๊อฟคืนจากมิก แล้วถามอ๊อฟแล้วรึ ว่าอยากกลับไปหาเธออ๊ะป่าว
ป่านนี้อาจจะร่าเริงอยู่กะอิบ๋อมแล้วก็ได้
ทำไมเพื่อนๆไม่ค่อยจะเชื่อมิกเรื่องบ๋อมเลยอ่ะ น่าสงสาร
+1 ขอบคุณจ้า รออ่านตอนต่อไปน้าา

[MachiKo]

เอามาลงแล้วคัฟ

บทที่ 17 : Talk With Him~*
   
ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นเพียงแค่ความฝัน ไม่ว่าจะเป็นฝันดี หรือฝันร้าย ผมก้อสมควรที่จะต้องตื่นจากความฝันเหล่านั้น ตื่น..ตื่นสักที กลับสู่โลกของความเป็นจริงได้แล้ว..
" แล้วแต่กิ๊ฟสิ...เพราะถึงยังไง เรากับอ๊อฟก้อเลิกกันแล้ว " ผมพูด
" แต่กิ๊ฟว่า มิกยังคงตัดใจจากอ๊อฟไม่ได้นะ " เค้าบอก
" ก้อในเมื่อ..เค้ายินดีที่จะลืมเรา แล้วเราจะยื้อเค้าไว้ทำไมล่ะ ?? " ผมอธิบาย
กิ๊ฟนิ่งเงียบไป มองหน้าผม แล้วพยักหน้า " กิ๊ฟเข้าใจล่ะ!! ทั้งกิ๊ฟและมิก ต่างก้อตัดใจจากอ๊อฟไม่ได้เหมือนกัน ถึงแม้...ที่มิกพูดเมื่อกี้นั้น จะเป็นคำพูดที่ขัดกับความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองก้อจริง กิ๊ฟก้อเข้าใจ...ในเมื่อมิกเต็มใจให้กิ๊ฟ แต่ถ้าอ๊อฟเค้าไม่เลือกกิ๊ฟล่ะ มันก้อไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก.." เค้าพูด แล้วมองหน้าผม
" ...ขอโทษนะ!!! ที่กิ๊ฟแสดงท่าทีเห็นแก่ตัวออกไป กิ๊ฟก้อแค่อยากจะบอกมิกว่า กิ๊ฟยังรักอ๊อฟอยู่นะ ถึงแม้เรื่องกิ๊ฟกับเค้า มันจะผ่านมาตั้งนานแล้ว แต่กิ๊ฟก้อยังรักเค้าไม่เปลี่ยนนะ...อีกไม่กี่วัน กิ๊ฟก้อจะไปอเมริกาแล้ว กิ๊ฟก้อคงไม่ได้เจอเค้าอีก อยากให้เหลือไว้แต่ความรู้สึกดีๆของกิ๊ฟและเค้า..เท่านั้นเอง " เค้าพูดต่อ ผมมองหน้าเค้า แล้วเงียบไป
เรื่องบางเรื่อง มันอาจจะไม่ถูกลืมไปได้ง่ายๆ มันยังคงเป็นความทรงจำที่ยังถูกเก็บไว้อยู่ คนทุกคนต่างก้อมีอดีตทั้งนั้น..อดีตที่ยากจะลืม
ถึงแม้...หลังจากที่กิ๊ฟเลิกกับอ๊อฟไป แล้วกิ๊ฟก้อไปมีคนอื่น แต่หัวใจของกิ๊ฟยังคงฝากไว้ที่อ๊อฟจนทุกวันนี้ และเฝ้าหวังเพียงแค่ว่า เค้าทั้งคู่ จะกลับไปเริ่มต้นกันใหม่...
" กิ๊ฟจะไปอเมริกาเหรอ ? " ผมถาม
" ใช่!! กิ๊ฟเพิ่งลาออกจากโรงเรียนเมื่อเปิดเทอมนี่เอง กิ๊ฟจะไปตอนต้นเดือนหน้านี้แล้ว " เค้าบอก ( มิน่าล่ะ..ผมไม่เคยเห็นเค้าใส่ชุดนักเรียนเลย - - )
" อ่านะ...แล้วอ๊อฟรู้รึยังง่ะ ? " ผมถาม เค้าก้อพยักหน้ากลับ
" เราหวังว่า มิกคงเข้าใจกิ๊ฟนะ..กิ๊ฟต้องกลับแล้วล่ะ อ้อ!! แล้วอย่าบอกใครนะ ว่ากิ๊ฟมาหา " เค้าพูดกับผม แล้วยิ้ม
" ได้เลย!! " ผมบอกเค้า แล้วยิ้มให้
   เราสองคนเดินไปด้วยกัน จนถึงหน้าโรงเรียน ผมโบกมือลาเค้า แล้วเดินข้ามสะพานลอย เพื่อไปรอรถเมล์ตามเดิม
   ความทรงจำที่ดีๆ ที่ใครสักคนได้มอบให้ มันเป็นความสุขที่ยากจะลืม ผมกลัวว่า ถ้าหากผมลืมอ๊อฟไม่ได้ล่ะ...ผมก้อคงรู้สึกเสียใจอยู่มั้ง ? นอกจากว่า ผมจะมีแฟนใหม่ แล้วจะทำให้ลืมคนเก่า แต่ถ้าหากว่า คนใหม่ไม่ประทับใจกว่าคนเก่าล่ะ...ไม่รู้สิ!!
ค่อยๆเป็นค่อยๆไปดีกว่า อย่าลืมล่ะ...ว่าเวลาจะช่วยรักษาใจ...
   เช้าวันใหม่ ( วันนี้เรียนพละด้วย!! ) ผมมาถึงโรงเรียนแต่เช้าเลยคับ เช้ากว่าเซฟซะอีก..เหตุที่มาตั้งแต่เช้าเนี่ย เพราะพ่อกับแม่ของผมจะไปทำธุระที่ต่างจังหวัด ก้อเลยต้องรีบมาส่งผมซะงั้น ข้าวปลาก้อยังไม่ได้กิน..หิวง่ะ!! แต่ก้อโชคดีที่โรงเรียนผมมีอาหารขายตอนเช้า ผมเลยไปซื้อโจ๊กมากิน...คงพออิ่มนะ!!
ตอนนี้ นักเรียนเริ่มทยอยกันมาบ้างแล้ว ตอนนี้โต๊ะที่โรงอาหารแทบเต็มทุกโต๊ะเลยคับ...ดีนะ ที่ผมมาซะเช้าเลย ไม่งั้นคงอดกินแน่ๆ ( - -' )
" เฮ้!! มิก นั่งด้วยคนดิ..เราไม่มีที่นั่งง่ะ!! " เสียงๆหนึ่งเรียกขึ้นข้างหลังผม ขณะที่ผมกำลังนั่งกินโจ๊กอยู่ ผมหันไป...ไอ้คิกนี่!! มาเช้าเหมือนกันนะ
" อือ..ก้อนั่งสิ!! " ผมพูด แล้วเขยิบที่ให้เค้านั่ง เค้าลงมานั่งข้างๆผม
" นายมาเช้าอย่างนี้ทุกวันเลยเหรอ ? " ผมถามคิก ( ที่ปากเค้ายังมีรอยช้ำอยู่นิดนึง..คงเจ็บนะเนี่ย!! )
" หึ!! บางวันน่ะ ให้เรามาเช้ายังงี้ทุกวัน ก้อแย่ดิ " เค้าพูดพลางส่ายหน้า
ผมมองเค้า แล้วชี้ที่ปากตัวเอง " เจ็บมั้ย...ตรงเนี้ย ? " ผมถาม
" เจ็บดิ!! แฟนนายเล่นแรงชะมัดเลย เราแค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง " เค้าพูด ( ง่ะ!! )
" ช่วยไม่ได้นี่...ก้อนายอยากวอนหาเรื่องเอง " ผมบอก แล้วก้มหน้าก้มตากินโจ๊กต่อ
" แล้ว...นายกะอ๊อฟเลิกกันเพราะอะไรอ้ะ ? " เค้าถาม
ผมมองหน้าเค้า แล้วพูด " เข้าใจผิด...เลิกเพราะเข้าใจผิดกัน " ผมบอก
เค้ามองผม สายตาของเค้าดูสงสัยจังเนาะ!!..จะสงสัยอะไรนักหนาเนี่ยยย ?
" พูดเป็นเล่น!! เห็นรักกันดีไม่ใช่เหรอ ? " เค้าบอก
" เอาน่า...ช่างเถอะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว นายก้ออย่าขุดคุ้ยมาให้เราอารมณ์เสียดิ..ดีไม่ดี นายอาจจะปากแตกอีกรอบได้นะ " ผมพูดเตือนเค้า ( ~ . ~ )
" อ้ะ..เอาเลยๆ " เค้าพูด พร้อมกับยื่นหน้าให้ผม
ผมรีบง้างมือทันที อย่างไม่รอช้า..
" เฮ้ย!! เอาจริงเรอะ ล้อเล่นน่ะ..ล้อเล่น " เค้าพูดอย่างกวนๆ แล้วยิ้มให้
ผมมองเค้า แล้วส่ายหน้า แล้วนั่งกินโจ๊กของผมต่อจนหมด ( อิ่มจัง ^ v ^ )
" โห!! กินเสร็จแล้วเหรอ...เร็วจัง ?!! " เค้าถามขึ้น
" อือ..เดี๋ยวเราเอาจานไปเก็บก่อนนะ " ผมบอก แล้วลุกขึ้น
" เฮ้ย!! รอเราด้วยสิ " เค้ารีบพูด เพื่อให้ผมรอ พอดีกับที่ผมเหลือบไปเห็นข้าวที่จานเค้า...    
" หูว!! นายยังเหลือตั้งเยอะอ้ะ!! " ผมบอก
" เราอิ่มแล้ว...จริงๆนะ " เค้าพูด
" บ้าน่า...ไม่เป็นไร เรารอได้.." ผมบอกเค้า แล้วนั่งลงต่อ เพื่อรอ...
" ไม่เป็นไรหรอก..เราอิ่มแล้วจริงๆ ไปกันเถอะ!! " เค้าพูด แล้วลุกขึ้น พลางดึงแขนผมให้ลุกตาม ผมลุกขึ้น ตามเค้าไปเก็บจาน
   OH!! คนต่อคิวคืนจานเยอะมากคับ แทบจะเบียดกันเลย...เอาวะ!! ผมเดินเข้าไปต่อแถวก่อน คิกถือจานอยู่ข้างหลังผม แถวเริ่มค่อยๆลดลง ผมก้อขยับเข้าไปๆมากขึ้น จนกระทั่งใกล้ถึงหัวแถว แล้วจู่ๆ เด็กนักเรียนคนล่าสุดก้อวิ่งออกมา แล้วเหยียบเชือกรองเท้าผม ทำให้เชือกรองเท้าของผมหลุดออก ( ฮ่วย!! )
   ผมหันไปหาคิก แล้วฝากชามโจ๊กของผมให้เค้าถือ เค้าก้อรับมา ตอนนี้มือทั้งสองข้างเค้า เต็มไปด้วยจาน...
ผมก้มไปผูกเชือกรองเท้า แล้วลุกขึ้น ปรากฎว่า หัวของผมไปชนกับจานของเค้าที่มีข้าวอยู่เต็ม หกใส่เค้าจนเลอะไปหมด..ผมตกใจมาก ( เหวอ!!! )
ตอนนี้..ชุดของเค้าเลอะไปหมดแล้ว ทั้งข้าว ทั้งแกง เต็มไปหมด
" ข...ขอโทษนะคิก!! " ผมพูด แล้วมองเค้า ( ซุ่มซ่ามจังว่ะกุ!! )
" โห!! เลอะหมดเลย ดูดิ!! " เค้าพูดพลางมองผม ( เค้าดูหงุดหงิดแล้ว.. )
" โทษ..ขอโทษนะ!! เดี๋ยวเราเก็บจานให้ละกัน นายไปล้างตัวก่อนไป " ผมบอกเค้า เค้ายื่นจานให้ผม แล้วรีบไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างตัว...
ถึงคิวผมเก็บจานพอดี ผมรีบวางจาน แล้วรีบเดินตามเค้า เข้าห้องน้ำไป ( หาเรื่องอีกแล้วกุ!! )
   ที่ห้องน้ำ ผมเห็นเค้ากำลังเอาน้ำเช็ดเสื้ออยู่ ตอนนี้ทั้งข้าว คราบแกงหายไปหมดแล้ว แต่กลายเป็นว่า เสื้อนักเรียนเค้ากลับเปียกแทน
" คิก...เสื้อนายเปียกหมดแล้ว!! " ผมบอก
" อือใช่!! เปลี่ยนเป็นชุดพละแทนดีกว่า ถึงยังไงก้อเรียนตอนเช้าอยู่แล้ว มิก...ฝากถือกระเป๋าหน่อยดิ " เค้าพูด แล้วยื่นกระเป๋าให้ผม
   เค้าเปิดกระเป๋า เพื่อหยิบชุดพละ เค้าถอดชุดนักเรียนของเค้าออก ทำให้ผมเห็นหุ่นของเค้าอย่างเต็มตา ข้างในขาวมากเลย รูปร่างเค้าก้อดีมาก ที่หน้าท้องมีซิกส์แพ็คเป็นลูกๆเลยคับ กล้ามหน้าอกก้อมี แถมหัวนมของเค้าก้อสีชมพูอีก...โอ๊ยยยย ไม่ไหวแล้ว!! (*o*)
   ผมหันหน้าไปทางอื่น เพราะกลัวเค้าหาว่า เป็นพวกโรคจิตที่ชอบแอบมองคนอื่นตอนเปลี่ยนเสื้อผ้า ( หน้าแดงไปหมดแล้ว!! )
" มิก!! " เค้าเรียกผม ผมสะดุ้ง แล้วหันไป
" หือ..อะไร ? " ผมถามพลางจ้องหน้าเค้า( ^ ^ )
" แกะกระดุมคอเสื้อพละให้เราหน่อยดิ...ด้ายมันพันอยู่ เราแกะไม่ออกอ้ะ!! " เค้าพูด แล้วยื่นเสื้อให้ผม
" อือๆๆ " ผมรับเสื้อมา แล้วก้มหน้าก้มตาแกะด้ายออก ทำให้ผมได้เห็นซิกส์แพ็คที่หน้าท้องเค้าถนัดตา
" อ้ะนี่!! " ผมยื่นเสื้อให้เค้า
" อือ..ขอบใจ " เค้าพูด แล้วรับมาใส่
   สักพัก ผมกับเค้าก้อเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วเดินขึ้นห้องไปด้วยกันสองคน
ขณะที่เดินอยู่ เค้าก้อพูดขึ้น " มิก...ถามอะไรหน่อยดิ "
" หืม...อะไรเหรอ ? " ผมถาม แล้วมองหน้าเค้า
" คือ.." เค้าค่อยๆพูด " ...ตั้งแต่นายเลิกกะอ๊อฟเนี่ย ตอนนี้ นายคบกะใครอยู่เหรอ ? " เค้าถามผม
" ป่าว...ป่าวหนิ " ผมบอก
" เหรอ ? งั้นคบกับเราเอามั้ย ? " เค้าพูด
ผมหันไปมองเค้า ( อึ้งคับ!! )
" อะไรๆ..มาทำเป็นมอง ล้อเล่นแค่นี้ จริงจังเรอะ ? " เค้าพูดอย่างกวนๆ
" อ่านะ...ก้อดี เดี๋ยวปอก้อได้มาแหวกอกเราหรอก!! " ผมบอก
" ช่วยไม่ได้นะ...ก้อคนมันหล่อนี่ " เค้าพูด
" แหวะ!! " ผมทำท่าอยากจะอ้วก เพราะคำพูดของเค้า
เค้าจึงเอื้อมมือมาตบหัวผมเบาๆ ผมหันไปมอง แต่เค้าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้...
ผมกับเค้าเดินขึ้นห้องไปด้วยกัน รู้สึกดีจังนะ...บรรยากาศอย่างนี้ ฟ้าหลังฝน..ย่อมดีเสมอ ค่อยๆเป็น ค่อยๆไปดีกว่า แล้วเวลาจะรักษาใจเรา...
เด่วไว้เอามาลงต่อนะคัฟ  

[BeeRY]

อ้าวว...กะอ๊อฟเลิกแล้วเลิกเลย ไม่มีรีเทิร์นรึนี่ 
ความจริงคิกก้น่ารักน้าาา...เชียร์ดีมั้ย 55+
แต่อย่าเลย เดี๋ยวจะผิดใจกับเพื่อนเนอะๆ
  ไรเตอร์ รออ่านตอนต่อไปนะจ๊า

[broke-back]

  เชียร์..คิก


ส่วนไอ่อ๊อฟ
ไอ่บ๋อมมันอยากได้นัก
เอาไปเลย..ห่วยแตกกกก


  มิก +1 เป็นกำลังใจคับ

[MachiKo]

มาต่อแล้วจร้าาาา มาต่อแล้ววววว

บทที่ 18 : My Guest!!~*
   
" ♪ Love Love My Baby... ♫ " เสียงมือถือผมดังขึ้น ( ใครโทร.มาวะ ? )
" ฮัลโหล!! " ผมกดรับสาย
" ฮัลโหล มิกเหรอ ?...นี่เราเอง!! " เสียงผู้ชายในสายพูดขึ้น ( ใครวะ ? - -' )
" ใครอ้ะ ? " ผมถาม
" ก้อเราไง...นี่จำเราไม่ได้เหรอ ? " เค้าพูดต่อ
" ที่ว่าเราน่ะ..ใคร ? " ผมถามต่อ
" ทายดิ!! " เค้าบอก ( ฮ่วย!! )
" ไม่รู้อ้ะ...ไม่ทายๆ " ผมบอก
" น่านะ...นิดนึง " เค้าพูดอ้อนวอน ผมชักเริ่มรำคาญแล้ว
" ไม่อยากทายอ้ะ...ถ้านายไม่บอก เราจะวางแล้วนะ!! " ผมพูด
" โอเคๆ ล้อเล่นๆ..นี่เราคิกไง..จำไม่ได้เหรอ ? " เค้าบอก
" อ่านะ...โทร.มามีอะไร ? " ผมถาม
" ป่าวอ้ะ...ก้อแค่..คิดถึงมั้ง " เค้าพูด
" มั้งเหรอ ? ว่างมากนักรึไง...งั้นแค่นี้ละกัน เรายุ่งอยู่!! " ผมบอกเค้า เพราะตอนนี้ผมกำลังนั่งทำงานศิลปะอยู่ที่บ้าน
" เอ้ย!!...ไม่ใช่ๆ ก้อแค่อยากคุยด้วยอ้ะ " เค้าบอก
" อือ...ว่ามา " ผมพูด แล้วหยุดทำงานสักพัก
" ก้อ...ไม่รู้จะคุยอะไรดีอ้ะ.." เค้าบอก ( !!? )
" ...แต่เราก้ออยากจะคุยด้วยนี่!! " เค้าพูดต่อ
" งั้นเราขอทำงานก่อนละกัน...งานศิลปะน่ะ...นายทำรึยัง ? " ผมถามเค้า
" อ๋อ!! อันนั้นน่ะ..เสร็จตั้งนานแล้ว ของกล้วยๆ " เค้าบอก
" เหรอ..งั้นช่วยเราหน่อยเด้ะ!! " ผมพูด
" อือ..ให้ช่วยอะไรอ้ะ ? " เค้าถาม
" ช่วยไปไกลๆเราหน่อย!! " ผมบอก ( ^ v ^ )
" ง่ะ!! อย่าไล่เราดิ " เค้าพูด
" ไม่ได้ไล่...แค่ขอร้อง " ผมบอก
" อย่างนั้นก้อถือว่า ไล่แล้ว...แต่ก้อได้ ถือว่า นายขอร้องนะ ไปก่อนล่ะ เดี๋ยวเย็นๆโทร.มาใหม่นะ บาย!! " เค้าพูด แล้วรีบวางสายไป
" เฮ้ย!!.. " ผมร้อง ( ไม่ทันซะละ ) ผมจะบอกให้เค้าไม่ต้องโทร.มาแล้ว แต่ก้อช่วยไม่ได้นะ ในเมื่อเค้าบอกว่าจะโทร.มา จะทำไงได้ ( ไม่น่าให้เบอร์มันเลย.. ) นอกจากปิดเครื่องหนี...ไม่ได้ๆถ้าทำอย่างนั้น มันรุนแรงเกินไป เดี๋ยวเค้าจะหาว่า เรารังเกียจ..เอาเป็นว่า จะคอยรับสายมันละกัน...
   วันนี้เป็นวันเสาร์คับ ผมแกะพลาสเตอร์ที่แก้มออกดูเมื่อเช้า แผลหายแล้ว..ดีจัง วันนี้ ผมอยู่บ้านไม่ได้ออกไปไหน เพราะต้องทำการบ้านวิชา ศิลปะ พ่อกับแม่ผม ก้อไม่อยู่ พี่เมย์ก้อออกไปเที่ยวกะพี่โอมแฟนเค้า ผมก้อต้องอยู่เฝ้าบ้าน..แล้วแถมดันมีงานวิชาศิลปะอีก ผมเลยอดไปเที่ยวกะปอ กะเซฟเลย...( - -' )
   เมื่อวันอังคารที่ผ่านมา หลังจากที่ผม กับคิกขึ้นห้องมาได้สักพัก เซฟก้อมาถึงห้องพอดี เค้าบอกผมว่า เมื่อคืนบ๋อมโทร.หาเค้า เค้าบอกว่า ฝากบอกผมด้วยว่า อ๊อฟ กับกิ๊ฟจะไปอเมริกาด้วยกัน แล้วเค้าก้อฝากบอกอีกว่า ให้ตัดใจจากอ๊อฟได้แล้ว ( ดูสันดานแม่งดิ ) เซฟก้อเลยบอกเค้าไปว่า ให้เค้ามาบอกกับตัวผมเอง แต่บ๋อมกลับปฏิเสธไปว่า กลัวผมเสียใจ..อ่านะ เสียใจ ที่ผมจะเสียใจก้อเพราะมันแล่ะ...แต่เซฟก้อไม่อยากให้ผมคิดอะไรมาก ยังดีที่เค้าอยู่ข้างผม แต่ผมก้อไม่รู้ว่า ปอจะอยู่ข้างผมด้วยหรือเปล่า เพราะผมก้อไม่ได้มีโอกาสจะเล่าเรื่องนั้นให้เค้าฟังเลย เพราะพักนี้ เค้าทำตัวยุ่งๆไม่ว่างสักวัน กลับบ้านก้อเร็ว เหมือนมีภาระอะไรที่ต้องกลับไปทำ...ส่วนตัวผมเอง วันนี้ก้อยุ่งเช่นกัน โต๊ะผมเต็มไปด้วยขวดสีโปสเตอร์ และก้อเลอะเทอะไปด้วยสี อ๋า!! มือผมก้อเลอะสีด้วย สงสัยว่า ทำงานเสร็จแล้ว คงต้องเช็ดโต๊ะแน่ๆเลย โอ๊ย!! งานเยอะแยะ ไม่มีใครมาช่วยเล้ย!!! เซ็ง...!!!
" ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก " เสียงคนมาเคาะประตูที่หน้าบ้านผม ( อะไรกันนักหนาวะ!! )
ผมรีบวิ่งออกไปเปิดประตูหน้าบ้าน ใครมานะ...? สงสัยพี่เมย์กลับมาแล้ว...ดี!! จะได้ช่วยผมทำงาน ( ^ v ^ )
ผมเปิดประตูออกไป ปรากฎว่า...ผู้ที่เคาะประตูกลับไม่ใช่พี่เมย์ แต่เป็น...คิก!!      ( เฮ้ย!! มาได้ไงวะ ? )
" อ๋า!! นายมาได้ไงเนี่ย ? " ผมถามเค้าอย่างตะลึง
" อือ...โทร.ถามเซฟน่ะ!! " เค้าพูดพลางชูมือถือให้ผมดู
" อ่านะ..." ผมพูด แล้วมองหน้าเค้า ( - -' )
" แล้วนี่จะไม่ให้เราเข้าไปเหรอ ?..อุตส่าห์มาแล้วนะ!! " เค้าพูด ( โห!! มักง่าย..เหมือนอ๊อฟเลย!! )
" อ้ะๆ..เข้ามาๆ..." ผมเรียกเค้า เค้าเดินเข้าไปในบ้าน พลางสำรวจนู่นนี่
" แล้วพ่อแม่นายอ้ะ ? " เค้าถาม
" ไม่อยู่...เราอยู่คนเดียว " ผมบอก
" อ่านะ...แล้วไหนงานนายอ้ะ ? เดี๋ยวเราช่วยทำ..." เค้าพูดขึ้น ( WoW!! )
" อยู่ในห้องอ้ะ...นี่ไง!! " ผมพูด แล้วพาเค้าไปที่ห้องทำงาน พร้อมกับชี้งานให้เค้าดู
" เนี่ยเหรอ ? เหอๆฝีมือยังกะเด็กประถมเลย!! " เค้าพูด แล้วหยิบงานผมขึ้นมาดู
" นี่!! ขอร้อง อย่าวิจารณ์ แล้วนายจะช่วยเรามั้ยเนี่ย ? " ผมถาม
" ช่วยดิ!! ไหนๆก้อมาแล้ว " เค้าพูด แล้วหยิบพู่กันขึ้นมา แล้วเริ่มลงมือระบายสี...
" นั่น!! นายทำอะไรอ้ะ ? " ผมถามขึ้น เพราะเห็นจากสภาพแล้ว ดูเหมือนเค้ากำลังเล่น มากกว่าช่วยอีก
" ก้อช่วยนายทำงานไง " เค้าบอก
" แล้วทำไม ทำอย่างนั้นล่ะ...ลงสีเหลืองทั้งหมดอย่างนั้นไม่ได้นะ..แล้วเราจะระบายสีอื่นยังไง ? " ผมถามเค้าอย่างหงุดหงิด ( แกล้งกุป่าวว่ะ ?? )
" เออน่า...คอยดูละกัน!! " เค้าบอก แล้วหยิบสีเขียวขึ้นมา แล้วทำเป็นลายต่างๆ หลังจากนั้นก้อเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน แดง..
" เอ้อ!! สวยดีๆ..ให้เราทำมั่งดิ " ผมบอก
" อ่ะ...ลองดู " เค้าพูดพร้อมกับยื่นพู่กันให้ผม " แต่ต้องทำให้ตรงกับขอบที่ร่างไว้นะ เดี๋ยวมันจะเละ!! " เค้าพูดต่อ
" อือๆ " ผมพูด แล้วเริ่มวาดลาย...เหวอ!!! เบี้ยวซะแล้ว ( -.- )
" ง่ะ!! เบี้ยวอ้ะ..คิก!! นายทำให้เราหน่อยเด้ะ!! " ผมหันไปบอกเค้า
" เหอๆไม่ทันไรเลย...เละซะแล้ว..มานี่มา!!.. " เค้าพูด แล้วก้มลงไปจับมือให้ผมเขียนตาม ขณะนี้ตัวของเค้ากำลังยืนคร่อมหลังของผมไว้...
" นี่..ต้องวาดอย่างนี้!! " เค้าอธิบาย แล้วค่อยๆจับมือผมวาดตาม ตอนนี้แก้มผม กับแก้มเค้าชนกันแล้ว คือ...ถ้าผมหันไปทางเค้า ผมก้อหอมแก้มเค้าได้เลย ใจผมเต้นไปหมด จนแทบไม่รู้เรื่องที่เค้าพูดเลยมั้ง...
" อ่ะ!! เข้าใจป่าวเนี่ย ? " ค่อยพูดพลางปล่อยมือออกจากผม ( เฮ่อ!! )
" เข้า..เข้าใจ " ผมบอกเค้า ทั้งที่ความจริง แทบจะไม่รู้เรื่องเลย
" อ่า...ไหนลองดูซิ!! " เค้าบอกผม โดยให้ผมลองทำเอง
ผมจึงค่อยๆลองทำดู แต่...วึดอีกแล้ว!! ( - -' )
" เฮ่อ!! นายนี่นะ สอนไม่รู้จักจำ " เค้าพูดพลางทำหน้าเบื่อๆ
" ก้อเราไม่เก่งเหมือนนายนี่ นายทำให้เราละกัน...เดี๋ยวเราจะจัดโต๊ะ " ผมบอกเค้า
" อือๆ..ก้อได้ๆ " เค้าบอก ผมกับเค้าจึงสลับที่กัน เค้านั่งทำงานให้ผมไป ส่วนผมก้อจัดโต๊ะไป จะได้ไม่เสียเวลา..
   ขณะที่ผมกำลังเอาผ้ามาเช็ดโต๊ะอยู่นั้น ก้อเหลือบไปมองงาน อ๋า!!! ใกล้เสร็จแล้วนี่!! เค้าทำเร็วจัง!!
ผมมองดูเค้าทำงาน ส่วนมือก้อเช็ดโต๊ะไปเรื่อยๆจนทำให้มือกระแทกไปโดนชั้นวางซีดี ทำให้ซีดีหล่นลงมาตกใส่คิก
" อ๊ะ!! " เค้าร้อง แล้วพลางหยิบแผ่นซีดีขึ้นมา แล้วมอง ( อ๋า!!! นี่มัน XJB ของเซฟนี่ !! )
" X...J...B หนังโป๊นี่นา...ของนายเหรอ ? " เค้าถาม แล้วมองหน้าผม
" ป่าว...ของเซฟ เซฟฝากไว้ " ผมพูด
" เหรอ ? ...งั้นไปเปิดดูกัน!! " เค้าพูดขึ้น ดวงตาเค้าส่องประกายเจ้าเล่ห์ออกมาทันที
" หึ!! ไม่ นายทำงานต่อไปเถอะ เอาซีดีมานี่..." ผมพูด แล้วคว้าซีดีจากมือเค้า แต่เค้าเอามือหลบไปเสียก่อน
" ไม่ให้!! " เค้าพูดอย่างกวนๆ " เอาไปเปิดดูดีกว่า..." เค้าพูดจบ แล้ววิ่งออกนอกห้อง ไปยังหน้าทีวี แล้วกดเปิดเครื่องซีดีที่อยู่ข้างล่าง แล้วใส่แผ่นไป...
เค้ากด Play แล้วเปิดทีวีช่องวีดีโอ..ปรากฎให้เห็นเป็นเด็กหนุ่มญี่ปุ่นสองคน หน้าตาน่ารักมาก อายุราวสิบเจ็ด สิบแปดปี กำลังจูบกันอยู่ ( โอ๋วว..นัวเนียกันน่าดู 0o0 )
" อ๋า..." ผมอ้าปากค้าง ตายังคงจ้องทีวีอยู่อย่างไม่กระพริบ
" อืม..ท่าทางคงสนุกน่าดูเลยนะ " คิกพูดพลางพยักหน้าไปมา
ผมหันไปมองเค้า แล้วกำลังจะเดินเข้าห้อง แต่จู่ๆเค้าก้อฉุดแขนผมไว้
" ไปไหนอ้ะ ? " เค้าถาม
ผมมองหน้าเค้า ตอนนี้หน้าผมร้อนไปหมดแล้ว..
" จะไปทำงานต่อ..นายก้อดูไปดิ " ผมบอก
" ดูคนเดียวมันไม่หนุกง่ะ...มาดูด้วยกันดิ!! " เค้าพูด แล้วลากผมไปที่โซฟา เพื่อไปนั่งดู XJB กะเค้า...

เด่วไว้มาต่อคัฟ

[BeeRY]

ดูคนอื่นเล่นไม่สนุกหรอก เล่นเองเลย กร๊ากๆๆ
แต่ว่าคิกใจดีเน้อ ช่วยทำงานด้วยอ่ะ

[broke-back]

ตกลงคิกเป็นพระเอกตัวจริงของมิกใช่ม่ะ

ดี..ดี  เชียร์ถูกคนด้วยวุ้ย ฮ่าฮ่า


ไอ่อ๊อฟ..มึงจะไปไหน กับใคร ก็ไปเหอะ

ไอ่ห่วยยยยยย แตกกกกก


  มิก +1 คับ

[MachiKo]

มาต่อแล้วค้าฟๆๆๆๆๆ

บทที่ 19 : Are You Kidding ??~*
   
" เหวอ!!! " ผมถูกดึงให้ลงไปนั่งตักกับเค้า ( ทำไมต้องให้นั่งตักด้วยอ้ะ ? - -' )
" คิก!! นาย..นายเถิบไปหน่อย..ได้มั้ย ? " ผมพูดพลางผลักเค้าให้เขยิบห่างออกไป
" ไม่ต้องเถิบไปไหนหรอก...อยู่นี่แล่ะ " เค้าพูด แล้วจับผมไว้แน่น
ผมก้อคงต้องนั่งตักเค้าอยู่อย่างนั้น ลุกไปไหนไม่ได้แล้วนี่...
ตอนนี้ที่ทีวี เด็กญี่ปุ่นคนนึงกำลังพยายามทำบางสิ่งบางอย่างกับเด็กอีกคนหนึ่งที่หนอนหงายอยู่
( หูววว!! เอาเข้าไปได้ไงวะ ?? ) โดยเด็กคนที่หนอนหงายก้อแสดงสีหน้า แล้วร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด...สงสัยคงจะเจ็บ ( อึ๊ย!!!..เสียวง่ะ... )
ผมค่อยๆหันไปมองคิก ดวงตาของเค้ายังคงจับจ้องภาพในทีวีนั้นอย่างใจจดใจจ่อ ( ทำไมผมรู้สึกถึงอะไรแข็งๆแถวก้นของผมด้วย หรือว่าจะเป็น... )
คิกค่อยๆยื่นหน้ามาที่ข้างๆหูผม แล้วกระซิบอย่างแผ่วเบา " ท่าทางคงเสียวน่าดู..."
( อึ๊ย!! ผมนี่แหละจะเสียว..)
ตอนนี้เด็กญี่ปุ่นในทีวีกำลังงัดกลยุทธ์ของแต่ละฝ่ายขึ้นมาใช้กันอย่างดุเด็ดเผ็ดร้อน หน้าของแต่ละคนนี่..เค้าเสียวได้ใจจัง!!
   ผมมีความรู้สึกว่า มือของคิกเริ่มอยู่ไม่เป็นสุขแล้ว มันเหมือนค่อยๆคืบคลานมาเรื่อยๆ แล้วก้อหยุดตรงใต้ท้องน้อยของผม จนผมเสียวสันหลังวาบไปหมด
หลังจากนั้นเค้าก้อค่อยๆเอาคางมาเกยที่ไหล่ผม แล้วยื่นมือมาสวมกอดผมไว้
" ...ขอนะมิก!! " เค้าพูดเบาๆใส่ผม ( ?!! )
ผมหันมามองเค้า แล้วทำหน้างงๆ เค้าเหลือบมามองผม " ได้มั้ย ? " เค้าถาม
( ขออะไรวะ ? )
" XJB อ้ะเหรอ ? ของเซฟมัน ไปขอที่เซฟดิ มาขออะไรเราอ้ะ!! " ผมบอก
" ไม่ใช่ XJB แต่เป็นมิกอ้ะ...เราขอทำยังงั้นกับมิกนะ.." เค้าค่อยๆพูดขึ้น
ผมมองเค้า แล้วทำท่าตกใจ นั่นเค้าพูดจริงเหรอ ? หรือล้อเล่นกันแน่ แต่จากสภาพอย่างนี้..สายตาหื่นๆอย่างนี้ มือของเค้าที่โอบผมอยู่อย่างนี้ และหลักฐานที่แข็งอยู่ข้างหลังผมนี่...
ยืนยันได้เลยว่า เค้าเอาจริงชัวร์!! ( 'ไรวะ ? แฟนก้อไม่ใช่!! )
" นาย...อย่า..มา..กาม..น่า!! " ผมค่อยๆพูดใส่เค้า
เค้าจ้องผม สายตาเค้าส่องประกายความหื่นออกมา " ห้ามเราได้เหรอ ? " เค้าพูดเสร็จ แล้วจับผมพลิกตัวนอนหงาย แล้วเค้าก้อขึ้นไปนอนทับผมไว้
อ๋า...เค้าจะปล้ำผมแล้ว!! ผมพยายามขัดขืนแต่ก้อไม่สำเร็จ เพราะถึงเค้าจะตัวเล็ก แต่แรงเค้าก้อเยอะหน้าดู...ไม่ไหวแล้ว ( ~ ~ )
เค้าเริ่มเอาหน้าเข้ามาซุกไซ้ที่ต้นคอของผมอย่างบ้าคลั่ง แล้วก้อไล่มาที่ปากผมเพื่อจะจูบ...ผมหายใจไม่ออก..อึดอัด..เหม็น..เหม็นเหมือนกลิ่นบุหรี่ จนผมจะอ้วก!!
" ฮึ!! อึ้ก.." ผมหันหน้าหลบเค้า
" เป็นอะไร ? " เค้าถาม
" เหม็นบุหรี่...นายสูบมาเหรอ ? " ผมถาม
" อือ..ใช่!! เหม็นมากเลยเหรอ ? " เค้าถามต่อ
" ใช่!! เหม็นมาก " ผมบอก แล้วใช้จังหวะนี้ผลักเค้าให้ลุกขึ้น แต่ตัวของเค้าไม่ขยับเลย..
" งั้นเราไม่จูบก้อได้ ไซ้คอแทนอย่างเดียวละกัน!! " เค้าบอก แล้วเริ่มไซ้คอผมต่อ (นั่น..ไม่ฟัง )
เค้าไซ้คอผมจนผมเริ่มอ่อนแรง ตอนนี้มือผมหมดแรงที่จะดันเค้าไว้แล้ว นอกจากนี้..มือของเค้าก้อค่อยๆเริ่มลูบไล้มายังที่ต้นขาผม แล้วกำลังค่อยๆล้วงล้ำเข้าไปในดินแดนอธิปไตยนั้น ม..มันไม่ไหวแล้วนะ ผมจะทำยังไงดี..ม..ไม่มี..ร..แรง..ล..แล้ว..
   " ก๊อก..ก๊อก...ก๊อก " เสียงคนเคาะประตูดังขึ้น ทั้งผม และคิกสะดุ้งสุดตัว ( เกือบไปแล้ว!! )
" มิก!!ทำอะไรอยู่..เปิดประตูให้พี่หน่อย!! " เสียงพี่เมย์เรียก..เค้ากลับมาแล้ว เฮ่อ!! ระฆังช่วยไว้ ( -.- )
" ใครอ่ะมิก ? " คิกถามผม
" พี่เราอ้ะ!! สงสัยกลับมาแล้ว นายลุกขึ้นเด๊ะ!! " ผมหันไปบอกเค้า เค้าหลบให้ ผมลุกขึ้นเดินไปปิดเครื่องเล่นซีดี ( เดี๋ยว she มาเห็นก้อได้ช็อคหรอก!! ) แล้วจึงออกไปเปิดประตูให้เค้า…
" มัวทำอะไรอยู่ ?!! พี่เรียกตั้งนานแล้วนะ " เค้าบอก..
" ก้อ..เพื่อนมาบ้านอ้ะ...เลยไม่ได้ยิน " ผมบอก ( เกี่ยวกันมั้ย ? )
" เอาเถอะๆ แล้วใครมาอ้ะ...เซฟ ปอ ท็อป หรือน้องเหลียง ? " เค้าถาม
" อ่อ...คิกน่ะ!! " ผมบอก
" คิก ? " เค้าถามอย่างสงสัย เพราะเค้าไม่เคยพบกับเพื่อนผมคนนี้
ผมมองเค้า พลางพยักหน้าอย่างไม่สนใจอะไร...
พี่เมย์เดินเข้ามาในบ้าน ก้อเห็นคิกกำลังนั่งทำงานให้ผมต่อ คิกหันมามองพี่เมย์ แล้วยิ้มให้ " หวัดดีคับ!! " เค้าพูดขึ้น
" อ่า....หวัดดีจ้ะ มาช่วยมิกทำงานเหรอ ? " พี่เมย์ถาม
" อ้ะ..ใช่คับ!! " คิกบอก แล้วก้มหน้าทำงานต่อ พี่เมย์หันมามองผม
" ใช้เพื่อนนะเรา..นิสัยไม่ดี " เค้าดุผมแบบแหย่ๆ แล้วเดินไป ( ขอร้องมันเรอะ ?!! )
แต่ก้อยังดี..ดีกว่าที่เค้าเข้ามา แล้วเห็นผมกับเค้าจะทำอะไรกัน ( - -' )
   ไม่นานนัก คิกก้อทำงานให้ผมเสร็จ เค้าบอกให้ผมไปส่งเค้าข้างนอก ซึ่งผมก้อจำใจออกไปส่งให้
" เดี๋ยวเย็นนี้เราโทร.หานะ " เค้าบอก
" จะโทร.มาทำไม ?!! " ผมถาม
" ก้อ..อยากคุยด้วยอ้ะ " เค้าพูด
" ก้อคุยตรงนี้เลยสิ " ผมบอก
" ไม่เอาอ้ะ...มันไม่ได้อารมณ์ " เค้าพูด ( หือ!! )
" อารมณ์ ??..จะเล่น Sex Phone เหรอ ? " ผมถาม
" ป่าว..ทำไมคิดแต่เรื่องยังงี้อ้ะ ? " เค้าถาม
" ก้อนายมันหื่น.." ผมบอก
" ง่ะ!! " เค้าพูด แล้วก้อทำหน้าเหวอๆไป
ผมยิ้มให้เค้า ซึ่งเค้าก้อยิ้มตอบ สักพัก รถเมล์ก้อมาถึง เค้าโบกมือให้ผม แล้วขึ้นไป..
   เย็นวันนั้น เค้าก้อโทร.มาหาผมจริงๆ เค้าบอกผมว่า เค้าขอโทษเรื่องเมื่อตอนบ่าย ที่เค้าทำอย่างนั้นก้อเพราะ เค้าเกิดอารมณ์ขึ้นมา แล้วบวกกับว่า เค้า..ชอบผมด้วย ซึ่งเรื่องนี้ทำให้ผมคิดหนักนิดหน่อย!!..
" ชอบ..นายชอบเราเหรอ ? " ผมถาม เสียงผมออกตะลึง!!
" อือ!! ก้อชอบอ้ะ..ทำไมเหรอ ? " เค้าถามกลับ
" ป่าว...ก้อแค่ตกใจน่ะ นึกว่า...นายจะเป็นพวกถือโอกาส " ผมพูด
" ถ้าถือโอกาส เราจะจูบนายทำไมอ้ะ!! " เค้าบอก ( นั่นแล่ะ..เค้าเรียกว่าถือโอกาส - -' )
" ช่างเถอะ..เรื่องนั้นน่ะ เราไม่เก็บมาคิดหรอก เราคิดซะว่า..นิสัยนายน่ะกะล่อน ได้แล้วก้อทิ้ง!! " ผมพูดขึ้น
" ทำไมคิดว่า เราเป็นยังงั้นอ้ะ ? " เค้าถาม
" ไม่รู้!! ท่าทางนายมันฟ้องนี่ " ผมบอก
" ป่าวน๊า..เราไม่ได้เป็นคนอย่างนั้นซะหน่อย..แล้วตกลง นายจะคบกับเราป่าวเนี่ย ? " เค้าถามผม
ผมนิ่งไป...เค้าขอผมอย่างนี้เลยเรอะ ? ช่างกล้าเนาะ!! ผมว่า สถานการณ์ผมตอนนี้ เหมือนตอนที่ผมคบกับอ๊อฟใหม่ๆเลย
   ตอนนี้..ผมไม่อยากด่วนตัดสินใจอะไรทั้งนั้น ผมยังรู้จักนิสัยเค้าไม่มากพอเลยนะผมกลัว..กลัวว่า จะต้องกลับไปเจอกับเหตุการณ์อย่างนั้น เหตุการณ์ที่โหดร้ายที่เหมือน กับตอนที่ผม และอ๊อฟทะเลาะกัน..
" เราว่า...เรากับนายเป็นเพื่อนอย่างนี้ต่อไปดีกว่า " ผมบอกเค้า
" อ้าว!! ทำไมอ้ะ ? " เค้าถาม
" ไม่รู้สิ..เรายังไม่อยากคบกับใครตอนนี้อ้ะ!! " ผมบอก
" ทำไมอ้ะ ? หรือนายยังตัดใจจากอ๊อฟไม่ได้ " เค้าถาม
" ม..ไม่ใช่ซะหน่อย!! " ผมบอก
" หึ!! โกหกอ้ะสิ เรารู้นะ!! " เค้าพูด
" รู้ได้ไง..ฮิโธ่!! รู้ดี " ผมบอกเค้าด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
" เออน่า...รู้ละกัน แต่ถึงยังไงเราก้อยังไม่ยอมแพ้หรอกนะ..เราจะต้องจีบนายให้สำเร็จให้ได้ คอยดูสิ!! " เค้าบอก
" โห!! ความมุ่งมั่น..ตามใจๆ เดี๋ยวเราไปกินข้าวก่อนนะ หิวแล้ว แค่นี้ก่อนนะ บาย!! " ผมบอก แล้ววางสายไป
   ดูดิ!!..คนเรา จู่ๆก้อเข้ามาบอกว่าชอบ แต่เค้าก้อดีนะ ที่ยังมีความรับผิดชอบ ถึงแม้ว่ามันยังไม่ได้เสียหายอะไร แต่เค้าก้อยินดี ที่จะรับมือกับปัญหานั้น ไม่เหมือนกับผม ที่หลีกหนีปัญหา..ไม่รู้จักแก้ไข จนปล่อยให้มันล่วงเลยมา จนยากที่จะกลับไปแก้ไขได้..จะมีมั้ย ? สักวันหนึ่ง...ที่อ๊อฟจะรู้ความจริง ความจริงที่ว่า เราไม่ได้นอกใจเค้า เรายังรักเค้าอยู่..และความจริงเกี่ยวกับเรื่อง เพื่อนสนิทของเค้า...
   เช้าวันจันทร์ ผมมาถึงโรงเรียนแต่เช้า มาพร้อมๆกับเซฟเลยล่ะ!! ( ผมเอา XJB มาคืนเซฟด้วย ก่อนที่มันจะทำให้ผมได้รับบทเด่น แสดงเหมือนในหนัง )
เซฟถามผมว่า เมื่อวันเสาร์ คิกไปบ้านผมทำไม ผมเลยตอบไปว่า มาช่วยผมทำงานศิลปะ ( ขืนตอบอะไรไปมากกว่านั้น อาจจะมีเรื่องกับปอได้ ) แต่ถึงยังไงก้อเถอะ ผมจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร..แต่คิกเค้าก้อเป็นฝ่ายที่เข้ามาเกาะแกะผมเอง ไม่ใช่เพราะผมรังเกียจ หรือผมอายอะไรหรอกนะ แต่ผมยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกะเค้าต่างหาก..
" ทำไมพักนี้คิกมันชอบมายุ่งกับนายจังวะมิก ? " เซฟถาม
" หืม..ไม่รู้ดิ สงสัยอยากอยู่ใกล้ๆปอมั้ง แต่ไม่กล้า...เลยทำเป็นมายุ่งกับคนอื่น " ผมบอก
" ใช่เร้อ!!!...นายสองคนมีความลับอะไรปิดบังเราหรือเปล่า ? ตั้งแต่เมื่อวันเสาร์นั่น..." เซฟถาม
" ป่าว!!ไม่มีจริงๆ " ผมบอก ( ไม่..ต้องไม่บอก )
เซฟมองผมอย่างสงสัย แต่ก้อไม่พูดอะไร เอาเถอะ!! ถึงยังไงก้อแล้วแต่..ผมก้อไม่ได้ชอบคิกมันซะหน่อย....

ไว้เด่วมาลงบทสุดท้ายแล้วค้าฟ